Η Δικαιοσύνη παραμένει ανεξάρτητη και δεν δέχεται ταπεινώσεις.

Την δική τους απάντηση δίνουν οι δικαστές της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αναφορικά με τις θέσεις, που εξέφρασε μετά την καταδίκη του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου, μέσω του αντιπροέδρου της, Βάλντις Ντομπρόβσκις .

Σε σχετική ανακοίνωσή της, η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων (ΕΔΕ) επισημαίνει πως «η ορθή ερμηνεία και εφαρμογή των νόμων ανατίθεται από το Σύνταγμα στους δικαστικούς λειτουργούς, η κρίση των οποίων δεν επιτρέπεται να επηρεάζεται από πολιτικές σταθμίσεις, πιέσεις ή προτροπές».

Διαβάστε αναλυτικά την ανακοίνωση της ΕΔΕ: 

«Στις 30-8-2016 η Ένωση εξέδωσε Δελτίο Τύπου σχετικά με τις ανεπίτρεπτες και εξωθεσμικές παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην ανοιχτή τότε υπόθεση του πρώην επικεϕαλής της ΕΛΣΤΑΤ ενώπιον των Ελληνικών Δικαστηρίων.

Μετά την πρόσϕατη έκδοση δικαστικής απόϕασης η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δήλωσε ότι «παρακολουθεί με ανησυχία τις εξελίξεις». Οι ελληνικές δικαστικές αρχές και οι ελληνικοί νόμοι οϕείλουν να αντιμετωπίζουν ισότιμα όλους τους πολίτες χωρίς να έχει καμία σημασία η ειδική σχέση που μπορούν αυτοί να έχουν με υπηρεσίες υπαγόμενες στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Η ορθή ερμηνεία και εϕαρμογή των νόμων ανατίθεται από το Σύνταγμα στους δικαστικούς λειτουργούς, η κρίση των οποίων δεν επιτρέπεται να επηρεάζεται από πολιτικές σταθμίσεις, πιέσεις ή προτροπές. Η ανεξαρτησία των γραϕείων στατιστικής στα Κράτη μέλη μπορεί να «αποτελεί βασικό πυλώνα της οικονομικής και νομισματικής ένωσης» σύμϕωνα με την Κομισιόν, η ανεξαρτησία και το ανεπηρέαστο ωστόσο των Δικαστών και των Εισαγγελέων μιας Χώρας αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του Δημοκρατικού Πολιτεύματος».

Χριστινα Ταρταμπουκα Κοινωνια 03/08/17 09:45

Ντομπρόβσκις για Γεωργίου: Παρακολουθούμε τις εξελίξεις με ανησυχία

Τις εξελίξεις στην υπόθεση του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου, παρακολουθεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως έκανε γνωστό ο αντιπρόεδρος Βάλντις Ντομπρόβσκις

«Eίναι σημαντικό η ανεξαρτησία της ΕΛΣΤΑΤ και των ανθρώπων που κάνουν τη δουλειά τους να προστατεύονται σύμφωνα με τον νόμο» γράφει ο Ντομπρόβσκις.

Με ανάρτησή του στον λογαριασμό του στο twitter αναφέρει ότι «παρακολουθούμε τις τελευταίες εξελίξεις με ανησυχία».

Κυριακος Σαμαρτζιδης Διεθνη 02/08/17 23:08

Δύο χρόνια με αναστολή στον Ανδρέα Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ - Έσπευσε να τον στηρίξει η Κομισιόν

Δημοσίευση

1.08.2017 | 12:01

Ποινή φυλάκισης 2 ετών, με τριετή αναστολή, επέβαλε το Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων Αθήνας στον πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου, καθώς κρίθηκε ένοχος για μια από τις τρεις πράξεις παράβασης καθήκοντος για τις οποίες κατηγορείτο.

Οι δικαστές δεν αναγνώρισαν κανένα ελαφρυντικό στο πρόσωπο του κατηγορουμένου και του επέβαλαν την ανώτατη ποινή με τη σύμφωνη γνώμη του εισαγγελέα της έδρας Λάμπρου Πατσαβέλλα. Μάλιστα, ο εισαγγελέας σημείωσε πως η πράξη που αποδίδεται στον κατηγορούμενο έχει ιδιαίτερη ηθική απαξία.

Ειδικότερα, το Δικαστήριο τον καταδίκασε γιατί δεν ενημέρωσε το διοικητικό συμβούλιο της ΕΛΣΤΑΤ για τη διαβίβαση των στοιχείων για το έλλειμμα του 2009, τον Νοέμβριο 2010. Αντίθετα, τον απάλλαξε από την κατηγορία που αντιμετώπιζε διότι δεν συγκαλούσε το ΔΣ και από εκείνη που αφορούσε το ότι διατηρούσε παράλληλα θέση και στο ΔΝΤ για λίγους μήνες, μαζί με τα καθήκοντά του στην ΕΛΣΤΑΤ.

Τους επόμενους μήνες αναμένεται και η κρίση του Αρείου Πάγου σχετικά με την κατηγορία της ψευδούς βεβαίωσης.

Στήριξη της Κομισιόν στον Γεωργίου

Την ίδια ώρα, για πολλοστή φορά η Κομισιόν έσπευσε να στηρίξει τον Ανδρέα Γεωργίου.

Κληθείσα να σχολιάσει την καταδικαστική απόφαση του Δικαστηρίου, η Ανίκα Μπράιτχαρτ, εκπρόσωπος του Επιτρόπου Οικονομίας Πιερ Μοσκοβισί, απάντησε τα εξής: «Η ανεξαρτησία των στατιστικών υπηρεσιών στα κράτη -μέλη μας αποτελεί βασικό πυλώνα της εύρυθμης λειτουργίας της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προστατεύεται από το δίκαιο της ΕΕ. Λαμβάνουμε υπόψη τη σημερινή ειδική απόφαση, η οποία παρατηρούμε ότι δεν είναι σύμφωνη με την απόφαση σε προηγούμενη διαδικασία. Κατανοούμε ότι η σημερινή απόφαση είναι ανοικτή για προσφυγή για νομικούς λόγους ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ελλάδος. Έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στην αξιοπιστία και την ακρίβεια των στοιχείων της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας κατά την περίοδο 2010-2015 και μετά», σημείωσε η Α. Μπράιτχαρτ.

Συνήγοροι Ανδρέα Γεωργίου: Θα προσφύγουμε στον Αρειο Πάγο

Ο Ανδρέας Γεωργίου αναμένεται να προσφύγει στον Άρειο Πάγο κατά της απόφασης.

Όπως αναφέρουν οι συνήγοροί του, αναμένουν πρώτα το πλήρες σκεπτικό της.

Η ανακοίνωση των συνηγόρων:

«Με την σημερινή απόφασή του το Τριμελές Εφετείο Αθηνών, απήλλαξε τον κ. Ανδρέα Γεωργίου για δύο από τα τρία σκέλη της κατηγορίας της παραβάσεως καθήκοντος που του είχε αποδοθεί.

Ειδικότερα τον απήλλαξε για τα σκέλη της κατηγορίας της δήθεν παράλληλης απασχόλησής του στο ΔΝΤ για χρονικό διάστημα που διατελούσε και πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ και για το σκέλος της δήθεν παράνομης μη σύγκλησης του Συμβουλίου της ΕΛΣΤΑΤ κατά το χρονικό διάστημα Νοεμβρίου 2010 έως Σεπτεμβρίου του 2011. Το ως άνω σκέλος της αποφάσεως δικαίωσε πλήρως τις θέσεις του κ. Ανδρέα Γεωργίου.

Για το τρίτο σκέλος της κατηγορίας, ότι παρέβη δήθεν την υποχρέωσή του να θέσει υπόψη του Συμβουλίου της ΕΛΣΤΑΤ τα στοιχεία του δημοσιονομικού ελλείμματος του έτους 2009, ώστε αυτό να συναινέσει στην αποστολή τους και τα διαβίβασε αυτοβούλως, ώστε, δήθεν, να αποκομίσει ηθικό όφελος το οποίο, κατά την κατηγορία, συνίσταται στην ανάδειξή του σε μονοπρόσωπο όργανο, το Δικαστήριο τον έκρινε ένοχο.

Αναμένουμε το σκεπτικό της απόφασης για το ως άνω καταδικαστικό σκέλος για να ασκήσουμε τα προβλεπόμενα ένδικα μέσα, ώστε ο κ. Ανδρέας Γεωργίου να απαλλαγεί και από το σκέλος αυτό της κατηγορίας.

Ο κ. Ανδρέας Γεωργίου πιστεύει απόλυτα στην αθωότητά του, για την οποία θα παλέψει, όσο χρόνο χρειαστεί, ενώπιον κάθε αρμόδιας Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Δικαστικής Αρχής, μέχρις οριστικής πλήρους δικαίωσής του, επί παντός ζητήματος που δημιουργείται από την άδικη δικαστική του εμπλοκή.

Σημειώνεται ότι ο κ. Ανδρέας Γεωργίου είχε απαλλαγεί ομοφώνως όλων των άνω κατηγοριών πρωτοδίκως (με σύμφωνη γνώμη της Εισαγγελέως της έδρας), ενώ έχει ήδη απαλλαγεί δύο φορές δια βουλεύματος του Συμβουλίου των Εφετών, από την κατηγορία της ψευδούς βεβαιώσεως, επί των οποίων απαλλακτικών βουλευμάτων έχει ασκηθεί δύο φορές αναίρεση από την Εισαγγελία του Α.Π.

Οι πληρεξούσιοι Δικηγόροι

Νικόλαος Ντέσκας

Ιωάννης Λάγγας»

http://www.documentonews.gr/article/dyo-xronia-me-anastolh-ston-andrea-gewrgioy-ths-elstat-espeyse-na-ton-sthrixei-h-komision

Η Μεταμόρφωση του Χριστού επάνω στο όρος Θαβώρ έγινε λίγο προ του Πάθους Του, και συγκεκριμένα σαράντα ημέρες πριν πάθη και σταυρωθή. Άλλωστε, ο σκοπός της Μεταμορφώσεως ήταν να στηριχθούν οι Μαθητές στην πίστη ότι αυτός είναι ο Υιός του Θεού και να μη κλονισθούν για όσα θα έβλεπαν τις ημέρες εκείνες. Στα τροπάρια της Εκκλησίας φαίνεται αυτή η αλήθεια. Σε ένα ψάλλουμε:

"Πρό του τιμίου σταυρού σου και του πάθους, λαβών ούς προέκρινας των ιερών μαθητών προς το Θαβώριον Δέσποτα, ανήλθες όρος". Και στο Κοντάκιο της εορτής λέγεται: "...ίνα όταν σε ίδωσιν σταυρούμενον το μεν πάθος νοήσωσιν εκούσιον τω δε κόσμω κηρύξωσιν ότι συ υπάρχεις αληθώς του Πατρός το απαύγασμα"

Επομένως, κανονικά η Μεταμόρφωση του Χριστού έπρεπε να εορτάζεται τον μήνα Μάρτιο, ανάλογα με το πότε εορτάζεται κάθε χρόνο το Πάσχα. Επειδή, όμως, ο χρόνος αυτός συμπίπτει με την περίοδο της Τεσσαρακοστής και δεν θα μπορούσε να εορτασθή πανηγυρικά, γι' αυτό η εορτή μεταφέρθηκε την 6η Αυγούστου. Η ημερομηνία αυτή δεν είναι τυχαία, αφού προηγείται σαράντα ημέρες από την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου), η οποία είναι σαν την Μ. Παρασκευή.

Τα γεγονότα της εορτής διασώζονται και από τους τρεις λεγομένους συνοπτικούς Ευαγγελιστές, γιατί η Μεταμόρφωση αποτελεί κεντρικό γεγονός στην ζωή του Χριστού και περικλείει πολλά θεολογικά μηνύματα. (Ματθ. ιζ', 1-8, Μάρκ. θ', 2-8, Λουκ. θ', 28-36).

α'. Υπάρχουν πολλά γεγονότα μεταμορφώσεως

Η Μεταμόρφωση του Χριστού αποτελεί ένα κορυφαίο γεγονός στην ζωή των Μαθητών, που έχει σχέση με την Πεντηκοστή, αφού πρόκειται για μεγάλη εμπειρία του Θεού. Βέβαια, υπάρχει διαφορά μεταξύ της Μεταμορφώσεως και της Πεντηκοστής, από την άποψη ότι οι Μαθητές κατά την Μεταμόρφωση δεν ήταν ακόμη μέλη του θεωθέντος Σώματος του Χριστού, όπως έγιναν την ημέρα της Πεντηκοστής.

Ωστόσο, υπάρχουν και άλλα γεγονότα στην ζωή του Χριστού που συνιστούν μια μεταμόρφωση, αφού οι Μαθητές αξιώθηκαν να δούν μερικές ακτίνες της θεότητος του Χριστού. Θα παρατεθούν δύο από αυτά τα γεγονότα.

Πρώτη ήταν η κλήση των δύο Μαθητών, στους οποίους ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής υπέδειξε τον Χριστό. Οι Μαθητές μόλις άκουσαν τον Τίμιο Πρόδρομο να λέγη: "ίδε ο αμνός του Θεού", τον ακολούθησαν. Και τότε "στραφείς ο Ιησούς και θεασάμενος αυτούς ακολουθούντας" τους ρώτησε τί ζητούν. Στην ερώτησή τους που μένει, τους κάλεσε να έλθουν κοντά Του. Και σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής: "ήλθον ουν και είδον που μένει, και παρ' αυτώ έμειναν την ημέραν εκείνην" (Ιω. α', 35-39). Το ότι ο Χριστός έστρεψε το πρόσωπό Του και τους είδε σημαίνει ότι αποκάλυψε την δόξα του προσώπου Του σε ένα μικρό βαθμό, πράγμα που τους παρακίνησε να θέλουν να μείνουν μαζί Του. Η οικία του Χριστού είναι το φώς, αφού ως Θεός "φώς οικών απρόσιτον", και το ότι έμειναν εκείνη την ημέρα στην οικία σημαίνει ότι οι Μαθητές έμειναν μια ολόκληρη μέρα στην θεωρία του ακτίστου Φωτός.

Έτσι καταλαβαίνουμε ότι η κλήση των Μαθητών δεν ήταν μια απλή πρόσκληση στην οποία ανταποκρίθηκαν επειδή είχαν μεγάλο ζήλο, αλλά ήταν καρπός θεωρίας και αποκαλύψεως. Και δείχνει, όπως λέγει ο ιερός Θεοφύλακτος, ότι σε αυτούς που ακολουθούν τον Χριστό, Εκείνος δείχνει το πρόσωπό Του, την δόξα του προσώπου Του, γιατί αν δεν ακολουθήση κανείς δια της πράξεως τον Χριστό, δεν μπορεί να φθάση στην θεωρία, αφού ο "μή καθάρας εαυτόν, και δια της καθάρσεως ακολουθήσας, πώς εν γνώσει φωτισθήσεται;".

Δεύτερη περίπτωση είναι η κλήση των Μαθητών μεταξύ των οποίων συγκαταλεγόταν και ο Απόστολος Πέτρος. Τους συνάντησε ο Χριστός μετά την αποτυχημένη αλιεία και τους διέταξε να ρίξουν ξανά τα δίκτυα στην λίμνη. Όταν παρά πάσαν προσδοκία συνέλαβαν πολλά ψάρια, ο Σίμων Πέτρος έπεσε στα πόδια του Χριστού και είπε: "έξελθε απ' εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί, Κύριε". Και δικαιολογεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς: "Θάμβος γαρ περιέσχεν αυτόν και πάντας τους σύν αυτώ επί τη άγρα των ιχθύων ή συνέλαβον" (Λουκ. ε', 1-11). Η αίσθηση του Αποστόλου Πέτρου ότι ήταν αμαρτωλός ήταν καρπός και αποτέλεσμα του θάμβους, και της εκστάσεως στην οποία περιήλθε με το θαύμα. Πρόκειται για την εμπειρία της δόξης του Θεού, την αίσθηση της παρουσίας του Υιού και Λόγου του Θεού, αλλά και της δικής του ακαθαρσίας, της αμαρτωλότητος. Αυτό το γεγονός αν συγκριθή με παράλληλα αποκαλυπτικά γεγονότα της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης δείχνει ότι δεν είναι ένα θάμβος που προέρχεται από εξωτερικά γεγονότα, αλλά από αποκάλυψη της δόξης του Θεού.

β'. Τι σημαίνει μεταμόρφωση

Η λέξη μεταμόρφωση δηλώνει την αλλαγή της μορφής. Δηλαδή σε μια συγκεκριμένη στιγμή ο Χριστός αποκάλυψε αυτό που κρυπτόταν, φανέρωσε την δόξα της θεότητος, με την οποία ήταν ενωμένη η ανθρώπινη φύση από την στιγμή της συλλήψεως στην κοιλία της Θεοτόκου. Ο Χριστός με την μεγάλη Του φιλανθρωπία κάλυπτε αυτό που είχε πάντοτε, ώστε να μη "καούν" οι Μαθητές, λόγω της ακαταλληλότητός τους, επειδή δεν είχαν ακόμη προετοιμασθή.

Ο Χριστός εκείνη την ώρα μεταμορφώθηκε, "ουχ ό ουκ ήν προσλαβόμενος, ουδέ εις όπερ ουκ ήν μεταβαλόμενος, αλλ' όπερ ήν τοις οικείοις μαθηταίς εκφαινόμενος" (άγ. Ιωάννης Δαμασκηνός). Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστός δεν προσέλαβε κάτι που δεν είχε, ούτε μεταβλήθηκε σε κάτι που δεν ήταν, αλλά φανέρωσε στους Μαθητάς Του αυτό που ήταν. Ουσιαστικά, όταν κάνουμε λόγο για Μεταμόρφωση εννοούμε ότι έδειξε την δόξα της θεότητός Του, που την κρατούσε αφανή στο φαινόμενο σώμα, επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να την αντικρύσουν.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα πη ότι ο Χριστός δεν έδειξε ολόκληρη την θεότητα, αλλά μια μικρή ενέργειά της. Και αυτό το έκανε αφ' ενός μεν για να πληροφορήση για το ποιά είναι η θεϊκή δόξα της Βασιλείας, αφ' ετέρου δε από φιλανθρωπία, ώστε να μη χάσουν και την ζωή τους ακόμη, βλέποντας ολόκληρη την δόξα της θεότητος. Γι' αυτό, το μυστήριο της Μεταμορφώσεως είναι και αποκάλυψη της Βασιλείας, αλλά και έκφραση της αγάπης και της φιλανθρωπίας του Θεού.

Γίνεται λόγος στα λειτουργικά κείμενα ότι κατά την Μεταμόρφωση ο Χριστός θεούργησε την ανθρώπινη φύση που προσέλαβε. Αυτό, όμως, λέγεται με μια ορισμένη έννοια και δεν σημαίνει ότι τότε μόνο θεουργήθηκε η ανθρώπινη φύση. Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό η ανθρώπινη φύση θεουργήθηκε, δηλαδή θεώθηκε, από την υποστατική ένωση και κοινωνία με τον Θεό Λόγο, που έγινε από την στιγμή της συλλήψεώς Του στην κοιλία της Θεοτόκου, την ημέρα του Ευαγγελισμού. Τότε, η θεότητα θέωσε την ανθρώπινη φύση, ενώ η ανθρώπινη φύση θεώθηκε (άγ. Γρηγόριος Θεολόγος). Κατά την Μεταμόρφωση του Χριστού φανερώθηκε στους Μαθητάς αυτή η θεουργηθείσα ανθρώπινη φύση από την πρόσληψή της από τον Θεό Λόγο. Προηγουμένως ήταν άγνωστη, τώρα έγινε φανερά. Με αυτήν την έννοια γίνεται λόγος σε μερικά τροπάρια για θεουργία της ανθρωπίνης φύσεως κατά την Μεταμόρφωση.

Αυτό ακριβώς το γεγονός μας οδηγεί στην άποψη ότι στο Θαβώρ δεν έχουμε μόνο Μεταμόρφωση, αποκάλυψη του Χριστού, αφού πραγματικά τότε έδειξε μερικές ακτίνες της θεότητός Του, αλλά και μεταμόρφωση των Μαθητών. Οι Μαθητές αξιώθηκαν να δούν την θεουργία της ανθρώπινης φύσης του Χριστού, ακριβώς γιατί μεταμορφώθηκαν αυτοί οι ίδιοι. Οι Πατέρες κάνουν λόγο για εναλλαγή των Μαθητών. "Ενηλλάγησαν ουν και ούτω την εναλλαγήν είδον" (άγ. Γρηγόριος Παλαμάς). Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει εναλλαγή, Μεταμόρφωση του Χριστού, αλλά αυτό έγινε γνωστό, γιατί υπήρξε και εναλλαγή, μεταμόρφωση των Μαθητών.

Η μεταμόρφωση των Μαθητών έγινε σε όλη τους την ψυχοσωματική ύπαρξη. Οι Μαθητές δεν είδαν το θείο φως μόνο με τον νού τους, που είναι ο οφθαλμός της ψυχής, αλλά και με αυτές τις σωματικές αισθήσεις, οι οποίες όμως προηγουμένως δυναμώθηκαν από την άκτιστη ενέργεια του Θεού και μεταμορφώθηκαν για να το δούν. Οι σωματικοί οφθαλμοί είναι τυφλοί ως προς το φως του Θεού, επειδή οι οφθαλμοί του ανθρώπου είναι κτιστοί και δεν μπορούν να δούν το άκτιστο Φώς. Γι' αυτό και αλλοιώθηκαν από την ενέργεια του Θεού και αξιώθηκαν να δούν την δόξα του Θεού (άγ. Γρηγόριος Παλαμάς).

γ'. Το όρος Θαβώρ και οι δύο ήλιοι

Για να δείξη ο Χριστός την δόξα της θεότητός Του ανέβηκε στο όρος Θαβώρ. Θα μπορούσε αυτό να γίνη και σε μια πεδιάδα, σε ένα απόμακρο μέρος. Γιατί όμως προτιμήθηκε το όρος;

Στην παλαιά εποχή συνηθιζόταν όλα τα μεγάλα γεγονότα να γίνωνται σε υψηλότερο μέρος, σε υψηλά και χαμηλά βουνά, όπως ακριβώς έκαναν και οι ειδωλολάτρες που πάνω στα βουνά τελούσαν τις θυσίες τους. Ο Χριστός δείχνει το μεγαλείο της δόξης Του επάνω στο όρος Θαβώρ, αφού η φανέρωση της θεουργίας της ανθρωπίνης φύσεως είναι το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητος.

Έπειτα, όπως είπε ο Χριστός, ήλθε για να αναζητήση το πλανώμενο πρόβατο, το οποίο χάθηκε στα βουνά. Επομένως, ο Χριστός ανήλθε στο όρος για να δείξη ότι Αυτός βρήκε το πλανηθέν πρόβατο και το ελευθέρωσε από την αμαρτία και τον διάβολο, ότι αυτός είναι ο πραγματικός ποιμήν των ανθρώπων (άγ. Γρηγόριος Θεολόγος).

Η ανάβαση ακόμη στο όρος δείχνει ότι, όσοι θέλουν να δούν την δόξα της θεότητος στην ανθρώπινη φύση του Λόγου, θα πρέπει να εξέλθουν από την χθαμαλότητα, να αφήσουν τα χαμηλά και να ανεβούν ψηλά, δηλαδή να καθαρισθούν από όλα τα γεώδη που τους κρατούν δεμένους στην γή.

Η Μεταμόρφωση του Χριστού έγινε κατά την διάρκεια της ημέρας, οπότε οι Μαθητές είδαν δύο ηλίους τον αισθητό και τον νοητό. Σε ένα τροπάριό του ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει: "Υπεκρύβη ακτίσι θεότητος αισθητός ήλιος ως εν όρει Θαβωρίω είδέ σε μεταμορφούμενον, Ιησού μου". Δηλαδή, ο αισθητός ήλιος κρύφτηκε και αφανίστηκε από τις ακτίνες της θεότητος του Χριστού. Ίσως στην αρχή έβλεπαν δύο φώτα, το κτιστό και το άκτιστο, όπως λέγουν οι άγιοι που έχουν τέτοιες εμπειρίες, αλλά όταν είδαν μεγαλύτερη ενέργεια της θεότητος, τότε χάθηκε τελείως ο αισθητός ήλιος. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει ότι οι Μαθητές στο Θαβώρ έβλεπαν δύο ηλίους "ένα εν τω ουρανώ κατά το έθος, και ένα παρά το έθος".

Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης λέγει ότι στο όρος Θαβώρ, κατά τον καιρό της Μεταμορφώσεως του Χριστού έγινε μέγα και φοβερό θέαμα. Πρώτον, γιατί ανέτειλαν δύο ήλιοι, πράγμα το οποίο δεν γνώρισε ποτέ η κτίση. Δεν πρόκειται για τον ένα ήλιο που φαίνεται πριν την ανατολή του ηλίου, τον λεγόμενο παρήλιο, το είδωλο του ηλίου, και στην συνέχεια εμφανίζεται ο πραγματικός ήλιος, αλλά για δύο ηλίους, και μάλιστα κατά την μεσημβρία. Δεύτερον, είναι φοβερό θέαμα, γιατί ο ένας είναι αισθητός ήλιος και ανέτειλε από τους ουρανούς και ο άλλος νοητός, που ανέτειλε από την γή. Αυτός ο δεύτερος ήλιος ήταν ασυγκρίτως ανώτερος από τον αισθητό ήλιο, που ανέτειλε από τους ουρανούς. Και όπως με την ανατολή του αισθητού ηλίου εξαφανίζονται όλα τα αστέρια του ουρανού, έτσι και με την ανατολή του ηλίου της δικαιοσύνης εξαφανίστηκαν και οι ακτίνες του αισθητού ηλίου.

Βέβαια, την δόξα του νοητού ηλίου δεν είδαν όλοι οι άνθρωποι στην γη εκείνη την στιγμή, παρά μόνο οι τρεις Μαθητές και οι Προφήτες, που εμφανίστηκαν. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει ότι τον αισθητό ήλιο που ανατέλλει τον βλέπουν όλοι όσοι κατοικούν στην γή, εκτός βέβαια, αν κανείς είναι τυφλός, ενώ τον νοητό ήλιο της δικαιοσύνης τον βλέπουν όσοι είναι κατάλληλοι και ετοιμασμένοι. Και αναλύοντας αυτήν την σκέψη του λέγει ότι τον αισθητό ήλιο, επειδή είναι άψυχος, άλογος και δεν έχει βούληση, τον βλέπουν όλοι οι άνθρωποι, ενώ ο νοητός ήλιος δεν έχει μόνον φύση και φυσική λαμπρότητα και δόξα, αλλά και θέληση κατάλληλη, και γι' αυτό εμφανίζεται σε όσους αυτός θέλει και εάν και όσο καιρό θέλει. Επομένως, το νοητό και άκτιστο φως το βλέπουν όσοι αξιώνονται από τον Θεό αυτής της εμπειρίας, αφού ο Θεός αποκαλύπτει τον Εαυτό Του σε όσους θέλει, και αυτή η αποκάλυψη είναι ανάλογη με την πνευματική κατάσταση των ανθρώπων που αξιώνονται της αποκαλυπτικής εμπειρίας.

δ'. Το φως του Χριστού είναι η δόξα της θεότητος

Τονίσαμε προηγουμένως ότι το φως αυτό που είδαν οι Μαθητές επάνω στο όρος Θαβώρ δεν ήταν μια κτιστή πραγματικότητα, αλλά το φως της θεότητος. Ακόμη, δεν ήταν μια κεκρυμμένη τρίτη φύση στον Χριστό, αλλά η θεότης που θεούργησε την ανθρώπινη φύση. Ο Χριστός, δηλαδή, είχε δύο φύσεις, την θεία και την ανθρώπινη, ενωμένες στην υπόστασή Του ατρέπτως, ασυγχύτως, αχωρίστως, αναλλοιώτως, αδιαιρέτως. Οι Μαθητές αξιώθηκαν να δούν αυτήν την δόξα της θεότητος στην ανθρώπινη φύση του Λόγου.

Είναι βασική διδασκαλία της Εκκλησίας ότι κάθε ουσία έχει και την ενέργειά της. Εάν η ουσία είναι άκτιστη και η ενέργειά της είναι άκτιστη, εάν η ουσία είναι κτιστή και η ενέργειά της είναι κτιστή. Επίσης, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, άλλο είναι η ουσία ή φύση, άλλο είναι η ενέργεια, άλλο είναι ο ενεργών, και άλλο είναι το ενέργημα, το αποτέλεσμα της ενεργείας. Η ενέργεια είναι η δόξα της ουσίας, αλλά ο ενεργών είναι το πρόσωπο. Αυτό σημαίνει ότι τα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος έχουν κοινή φύση και ενέργεια. Εμείς οι άνθρωποι, όπως διδάσκουν οι Πατέρες, δεν βλέπουμε, ούτε μετέχουμε της φύσεως του Θεού, αλλά της ενεργείας Του. Επομένως, οι Μαθητές στο Θαβώρ δεν είδαν την φύση του Θεού, αλλά την ενέργειά Του στην ανθρώπινη φύση του Λόγου.

Το φως στο όρος Θαβώρ ήταν η δόξα της θεότητος. Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, η λέξη θεότητα δηλώνει την φύση του Θεού και την ενέργειά Του, ενώ η λέξη Θεός δηλώνει το πρόσωπο, την υπόσταση. Δεν μπορούμε να αποκαλέσουμε θεότητα μόνο τον Πατέρα ή μόνο τον Υιό ή μόνο το Άγιον Πνεύμα. Μπορούμε να λέμε ο Θεός Πατήρ, ο Θεός Λόγος, το Θείον Πνεύμα, ποτέ όμως η θεότητα του Πατρός, σαν να είναι κάτι ξεχωριστό από την θεότητα του Υιού και την θεότητα του Αγίου Πνεύματος.

Η λέξη θεότητα, επειδή δηλώνει την φύση, μπορεί να αποδοθή και στην ενέργεια, γι' αυτό μπορούμε να κάνουμε λόγο για "υπερκειμένη θεότητα", που δηλώνει την φύση, η ο-ποία είναι παντελώς αμέθεκτη, και "υφειμένη θεότητα", που δηλώνει την ενέργεια, που είναι μεθεκτή από τον άνθρωπο. Πάντως η θεότητα είναι μία και στις τρεις υποστάσεις (άγ. Γρηγόριος Παλαμάς).

Η λέξη θεότητα είναι πολυσήμαντη και δείχνει διάφορες θεολογικές αλήθειες. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς δίνει μερικές ερμηνευτικές αναλύσεις που δηλώνουν την ετυμολογία και την προέλευση της λέξεως αυτής. Λέγεται θεότητα "από του θείν και φθάνον πανταχόθεν", και δηλώνει την απανταχού παρουσία του Θεού. Προέρχεται ακόμη η λέξη από το "αποθέοντα και διαφεύγοντα πανταχόθεν", και δηλώνει το μηδαμού είναι, κατά την ουσία και φύση. Λέγεται θεότητα, "από του αίθειν, τουτέστιν καίειν τε και αναλίσκειν πάσαν μοχθηρίαν" και δηλώνει την λαμπρότητα του Θεού, την ενέργειά Του, που κατακαίει κάθε αμαρτωλό. Η λέξη αυτή μπορεί να προέρχεται και από το θεάσθαι, και δηλώνει ότι ο Θεός βλέπει και γινώσκει τα πάντα και πριν από την γέννησή τους. Δηλώνει ακόμη το προνοείν του Θεού, γιατί συνδέεται με το "εφοράν και θεάσθαι". Επί πλέον λέγεται θεότητα από το θεοποιούν. Όλες αυτές οι ετυμολογικές ερμηνείες δείχνουν τις ποικίλες ενέργειες του Θεού, ήτοι την προνοητική, την φωτιστική και θεοποιό ενέργειά Του, καθώς επίσης δείχνουν και το αμέθεκτο του Θεού, όταν η θεότητα αποδίδεται στην ουσία ή φύση.

Η ολοκληρωμένη θεολογική φράση γύρω από το θέμα αυτό είναι ότι οι Μαθητές επάνω στο Θαβώρ δεν είδαν την φύση, αλλά την άκτιστη ενέργεια του Τριαδικού Θεού στην ανθρώπινη φύση του Λόγου.

ε'. Η βασιλεία του Θεού

Η Μεταμόρφωση του Χριστού στο θαβώριο όρος έγινε ύστερα από μια διακήρυξη του Χριστού. "Αμήν λέγω υμίν, εισί τινές των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου έως αν ίδωσιν την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει" (Μάρκ. θ', 1). Και αμέσως ο Ευαγγελιστής περιγράφει το γεγονός της Μεταμορφώσεως που συνέβη μετά από έξι ημέρες, αφού, όπως βλέπουμε στα Ευαγγέλια, δεν παρενεβλήθη κανένα άλλο γεγονός, ούτε διδασκαλία ούτε θαύμα. Αυτό σημαίνει ότι τις ημέρες αυτές που παρενεβλήθησαν μεταξύ του λόγου του Χριστού και της Μεταμορφώσεώς Του τις πέρασαν με σιωπή.

Λέγονται πολλά για το τί είναι η Βασιλεία του Θεού. Άλλοι ταυτίζουν την Βασιλεία του Θεού με μια εγκόσμια επικράτηση του θελήματος του Θεού, άλλοι με την μέλλουσα μακαριότητα των δικαίων. Όμως, η σύνδεση της Βασιλείας του Θεού με την Μεταμόρφωση του Χριστού δηλώνει ότι η Βασιλεία του Θεού είναι η θέα της ακτίστου Χάριτος και δόξης του Τριαδικού Θεού στην ανθρώπινη φύση του Λόγου, και βέβαια είναι η θέωση του ανθρώπου.

Στο σημείο αυτό κάνει υπέροχες παρατηρήσεις ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Διδάσκει ότι η Βασιλεία του Θεού συνδέεται στενά με τον βασιλέα, που είναι ο Θεός, ο Χριστός. Στον Χριστό ενώθηκε η θεία με την ανθρώπινη φύση. Η δόξα της θεότητος θεούργησε και ελάμπρυνε την ανθρώπινη φύση. Γι' αυτό, όπου βρισκόταν ο Χριστός εκεί υπήρχε και η Βασιλεία. Δεν νοείται βασιλεύς χωρίς βασιλεία, ούτε βασιλεία χωρίς βασιλέα. Έτσι, βασιλεία του Θεού χωρίς τον Βασιλέα Χριστό δεν μπορεί να νοηθή.

Ο Χριστός στον λόγο αυτόν συνδέει την βασιλεία με την όραση, "έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού". Πρόκειται για την όραση του ακτίστου φωτός. Το "εληλυθυίαν" δεν σημαίνει ότι η Βασιλεία έρχεται από κάπου αλλού, αλλά δηλώνει το "φανερούσθαι", αφού όπου είναι ο Χριστός εκεί υπάρχει η Βασιλεία, γιατί δεν πρόκειται για τοπική έλευση, αλλά για φανέρωση. Και αυτή η φανέρωση·αποκάλυψη γίνεται με την ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος. Αυτό δηλώνει το "εν δυνάμει". Ο άνθρωπος είναι αδύνατος να δη την δόξα του Θεού, αν οι ψυχοσωματικές του αισθήσεις δεν δυναμωθούν από την άκτιστη ενέργεια του Θεού.

Η Εκκλησία και η θεία Ευχαριστία μπορούν να ονομασθούν Βασιλεία του Θεού, αν όσοι ζουν μέσα σε αυτήν φθάνουν στην θέα της ακτίστου δόξης του Θεού, που είναι η πραγματική Βασιλεία. Εάν ομιλούμε για την Εκκλησία και την Βασιλεία του Θεού και δεν τα συνδέουμε με την θεοπτία, την όραση του ακτίστου φωτός, τότε σφάλλουμε θεολογικά. Άλλωστε, τα μυστήρια της Εκκλησίας φανερώνουν και οδηγούν τον άνθρωπο στην Βασιλεία του Θεού, ακριβώς γιατί συνδέονται πολύ στενά με την καθαρτική, φωτιστική και θεοποιό ενέργεια του Θεού.

στ'. Ο Χριστός έδειξε το πρωτότυπο της δημιουργίας του ανθρώπου

Είναι διδασκαλία των αγίων Πατέρων ότι ο Χριστός επάνω στο Θαβώρ έδειξε στους ανθρώπους το αρχέτυπο κάλλος της εικόνος τους. Δηλαδή, ο Χριστός είναι το αρχέτυπο της δημιουργίας του ανθρώπου, αφού ο άνθρωπος πλάστηκε κατ' εικόνα του Λόγου. Με αυτό φαίνεται η δόξα της εικόνος και η μεγάλη τιμή να είμαστε κατ' εικόνα του Θεού. Η καταγωγή μας δεν είναι χαμηλή, αλλά υψηλή, αφού ο δεδοξασμένος Χριστός είναι το πρωτότυπο της δημιουργίας μας, αλλά και αυτός ο τεχνίτης και δημιουργός μας.

Στην Αγία Γραφή επανειλημμένα λέγεται ότι ο Χριστός είναι ο νέος Αδάμ, που ενηνθρώπησε για να διορθώση το σφάλμα του προπάτορος Αδάμ. Ο πρώτος Αδάμ στον Παράδεισο, καίτοι ήταν άπειρος ακόμη, βρισκόταν στον φωτισμό του νοός, γιατί το κατ' εικόνα του ήταν καθαρό και δεχόταν τις ακτίνες του θείου φωτός. Μετά την αμαρτία όμως σκοτίσθηκε, έχασε το καθ' ομοίωση, χωρίς όμως να απωλέση καθ' ολοκληρία το κατ' εικόνα. Στην πατερική παράδοση λέγεται ότι το κατ' εικόνα του Αδάμ αμαυρώθηκε, δηλαδή σκοτίστηκε, χωρίς να χαθή τελείως. Με την ενανθρώπηση του Χριστού και την θέωση της ανθρωπίνης φύσεως επανέρχεται ο Αδάμ στην προηγούμενη δόξα, και μάλιστα ανέρχεται ακόμη υψηλότερα.

Έτσι, ο Χριστός στο Θαβώρ έδειξε ποιό ήταν το πρωτότυπο της δημιουργίας του ανθρώπου και σε ποιά κατάσταση βρισκόταν ο πρώτος Αδάμ στον Παράδεισο πριν από την πτώση.

Βέβαια, αυτό λέγεται με συγκατάβαση, γιατί όπως διδάσκει ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης, η έλλαμψη του Μεταμορφωθέντος Χριστού ήταν θειοτέρα και λαμπροτέρα από την έλλαμψη που είχε ο Αδάμ στον Παράδεισο. Και αυτό για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί ο Θεός που δημιούργησε τον Αδάμ ήταν Θεός κατ' ουσία, ενώ ο Αδάμ ήταν κατά μέθεξη και μετοχή θεός. Το φως του Θεού είναι κατά φύση, ενώ το φως που είχε ο Αδάμ ήταν κατά μετοχή και Χάρη. Δεύτερον, γιατί ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και την θέωσε καθ' υπόσταση, ενώ ο Αδάμ είχε κοινωνία με την Χάρη του Θεού κατ' ενέργεια. Αυτό σημαίνει ότι, ενώ στον Χριστό η θεία με την ανθρώπινη φύση ενώθηκαν υποστατικά, καθ' υπόσταση, στον Αδάμ και στον κάθε θεούμενο η φύση του ενώνεται κατά Χάρη με τον Θεό και όχι καθ' υπόσταση. Γιατί η καθ' υπόσταση ένωση θείας και ανθρωπίνης φύσεως έγινε μόνο στον Χριστό.

Για να γίνη αυτό αντιληπτό πρέπει να πούμε ότι κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό υπάρχουν τρεις τρόποι ενώσεως. Ο πρώτος είναι ο κατ' ουσίαν, που συμβαίνει με τα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, ο δεύτερος τρόπος ενώσεως συνέβη στον Χριστό με την ενανθρώπηση και είναι ο καθ' υπόσταση αφού ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεάνθρωπος, και ο τρίτος τρόπος ενώσεως είναι ο κατά Χάριν, και συμβαίνει με τους θεουμένους ανθρώπους, οι οποίοι δεν ενώνονται με τον Θεό κατ' ουσία, γιατί αυτό συμβαίνει μόνο με τα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, ούτε ενώνονται με τον Θεό καθ' υπόσταση, γιατί ένας είναι ο Θεάνθρωπος, αλλά ενώνονται κατά μετοχή της Χάριτος. Γι' αυτό οι άγιοι δεν λέγονται, έστω και κατά Χάριν, Θεάνθρωποι, αλλά κατά Χάριν θεοί, θεούμενοι.

Πάντως, ο μεταμορφωθείς Χριστός έδειξε την δόξα του αρχετύπου της δημιουργίας μας. Και όπως στους γλύπτες μεγαλύτερη αξία έχει το πρόπλασμα και έπειτα το αντίγραφό του, που μπορεί να το κάνη ο καθένας, έτσι και εδώ μεγαλύτερη αξία έχει το πρωτότυπο. Η Μεταμόρφωση του Χριστού δείχνει, κατά συγκατάβαση, και την προέλευση του ανθρώπου, αλλά και τον σκοπό, το τέλος, στο οποίο πρέπει να κατατείνη.

ζ'. Άκτιστο και κτιστό φως

Το αισθητό φώς, καίτοι είναι κτιστό, είναι η μόνη πραγματικότητα από την γη που μπορεί να δείξη την δόξα και την λάμψη της θεότητος. Το πρόσωπο του Χριστού έλαμψε ως ο ήλιος και τα ιμάτιά Του έγιναν λευκά σαν το φώς, γιατί έτσι ο άνθρωπος μπορεί να καταλάβη την δόξα της θεότητος. Δεν υπάρχει καμμιά άλλη γήινη πραγματικότητα για να το δείξη.

Είναι γεγονός ότι ο Θεός είναι και λέγεται φώς, γιατί αφ' ενός μεν είναι αποκάλυψη του ιδίου του Χριστού, που είπε: "εγώ ειμί το φως του κόσμου" (Ιω. η', 12), αφ' ετέρου δέ, γιατί όσοι αξιώθηκαν να Τον δούν Τον είδαν ως φως λαμπρό. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σημειώνει ότι ο Ευαγγελιστής λέγει ότι το πρόσωπο του Χριστού έλαμψε ως ο ήλιος, γιατί δεν υπάρχει καμμιά άλλη εικόνα για να παρουσιάση την λαμπρότητα του προσώπου του Χριστού εκείνη την στιγμή.

Η εικόνα του ηλίου δείχνει και μια άλλη θεολογική αλήθεια, όπως την παρουσιάζει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Λέγει ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ του φωτός και του ηλίου. Ο Θεός, όπως γνωρίζουμε από την Παλαιά Διαθήκη, την πρώτη ημέρα της δημιουργίας έκανε το φως και την τέταρτη ημέρα έκανε τον ήλιο και του έδωσε το φώς. Έτσι το φως ήταν πρωτόγονο, ενώ το φως στον δίσκο του ηλίου έγινε την τέταρτη ημέρα. Αυτό αναλογικά βλέπουμε και στον Χριστό. Το φως του Θεού ήταν και είναι άναρχο, δηλαδή δεν υπήρχε χρόνος κατά τον οποίο δεν υπήρχε αυτό το φώς. Αργότερα, όμως, κατά την ενανθρώπηση έλαμψε και το πρόσλημμα – η ανθρώπινη φύση που έλαβε όλο το πλήρωμα της θεότητος. Έτσι, ενώ ο Θεός ήταν πάντα φώς, κατά την ενανθρώπησή Του και το σώμα που προσέλαβε έγινε πηγή του ακτίστου Φωτός.

Υπάρχει όμως τεράστια διαφορά μεταξύ του φωτός της θεότητος και του φωτός του ηλίου, όση διαφορά υπάρχει μεταξύ ακτίστου και κτιστού. Το κτιστό έχει αρχή δημιουργίας και θα έπρεπε να έχη τέλος, αλλά ο Θεός θέλει να μην έχη τέλος. Το κτιστό ακόμη έχει τροπή και αλλοίωση. Όμως, το άκτιστο δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος καί, βέβαια, δεν έχει καμμιά τροπή, αλλοίωση. Γι' αυτό πάντοτε με συγκατάβαση πρέπει να χρησιμοποιούμε αισθητές πραγματικότητες. Ο ιερός Ευαγγελιστής έγραψε: "καί έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος" (Ματθ. ιζ', 2). Δεν έγινε το πρόσωπό του ήλιος, αλλά ως ήλιος.

Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης σημειώνει την διαφορά μεταξύ της λάμψεως του αισθητού ηλίου και της ελλάμψεως του ηλίου της δικαιοσύνης. Το φως του αισθητού ηλίου, επειδή είναι χρονικό, έρχεται στους οφθαλμούς του ανθρώπου κατά καιρούς, δηλαδή ολίγον κατ' ολίγον και όχι όλο μαζί, αθρόον. Έτσι, από τον όρθρο μεταβαίνει στην ανατολή, και από την ανατολή στην μεσημβρία και από εκεί στην δύση. Υπάρχει αλλαγή φωτοχυσίας και δίνεται κατά αναλόγους καιρούς. Δεν συνέβη όμως το ίδιο με τους Μαθητάς επάνω στο όρος Θαβώρ. Επειδή το φως της δικαιοσύνης είναι άκτιστο και υπέρχρονο δεν έλαμψε στους αποστόλους "από ολίγον ολίγον κατά πρόοδον και μετάβασιν, αλλά ευθύς και όλον ομού".

Το φως αυτό του Θεού ενεργεί κατά δύο τρόπους, ήτοι φωτιστικό και καυστικό, κατά τον βαθμό της πνευματικής καταστάσεως του ανθρώπου. Κατά τον άγιο Νικόδημο τον αγιορείτη, το κάρβουνο έχει και το γεώδες και υλικό, επειδή γίνεται στάχτη, αλλά και το φωτιστικό και φλογερό. Γι' αυτό σε άλλες περιπτώσεις κατακαίει και σε άλλες φωτίζει. Αυτό γίνεται και με το φως του Θεού στην ανθρώπινη φύση του Λόγου. Ο Χριστός ομοιάζει με το αναμμένο κάρβουνο, αφού έχει την ανθρώπινη φύση, το υλικό, αλλά και το φως της θεότητος. Όμως δεν συμβαίνει ό,τι με το κάρβουνο, που δεν φωτίζει αυτούς που είναι μακριά και κατακαίει αυτούς που είναι κοντά, αλλά γίνεται κάτι άλλο διαφορετικό. Γίνεται φως γι' αυτούς που είναι καθαροί ως προς την αμαρτία και φωτιά γι' αυτούς που είναι ακάθαρτοι.

Με την ευκαιρία αυτή πρέπει να δούμε την ωραιοτάτη παρατήρηση του Μ. Βασιλείου σχετικά με την ενανθρώπηση του Χριστού. Χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα τον πεπυρακτωμένο σίδηρο, λέγει ότι το πυρ έρχεται στον σίδηρο όχι μεταβατικώς, αλλά μεταδοτικώς. Αυτό σημαίνει ότι το πυρ δεν τρέχει προς τον σίδηρο, αλλά μένοντας στον τόπο του μεταδίδει σε αυτόν τις δικές του δυνάμεις και ενέργειες, ώστε αφ' ενός μεν το πυρ δεν ελαττώνεται από την μετάδοση, αφ' ετέρου δε γεμίζει ολόκληρο τον σίδηρο. Το ίδιο, κατ' αναλογία, έγινε με την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού. Ο Θεός δεν εκινήθη από τον Εαυτό Του, δηλαδή, δεν μετέβη τοπικώς, αλλά συγκατέβη προς το ανθρώπινο γένος και εσκήνωσε μέσα μας, χωρίς να παύση να βρίσκεται στους ουρανούς. Στην ακολουθία των Χαιρετισμών της Θεοτόκου διατυπώνεται αυτό θαυμάσια: "Συγκατάβασις γαρ θεϊκή ου μετάβασις δε τοπική γέγονεν".

η'. Άκτιστο φώς, περιγραπτό στο σώμα του Χριστού, υπέρφωτος γνόφος

Ο ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος βεβαιώνει: "καί έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος" (Ματθ. ιζ', 2). Πέρα από αυτά τα οποία τονίσαμε προηγουμένως πρέπει να επεκταθούμε λίγο ακόμη και να υπογραμμίσουμε μερικές θεολογικές αλήθειες, γύρω από την έλλαμψη του προσώπου του Χριστού.

Το φως του Θεού είναι προαιώνιο, άχρονο, αλλά στο Θαβώρ, κατά άκρα φιλανθρωπία του Θεού, περιγράφηκε στο ανθρώπινο σώμα, "ως εν δίσκω ηλιακώ". Παρά την έλλαμψη και την περιγραφή στο πρόσωπο του Χριστού, εν τούτοις "άσχετον ήν, και ασχέτως επλήρει το πάν, απερίγραπτον μένον και εν τω περιγράφεσθαι" (άγ. Νικόδημος αγιορείτης). Αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Λόγου του Θεού, της Μεταμορφώσεώς Του, αλλά και της θεώσεως του ανθρώπου.

Για να μη γίνη καμμιά σύγχυση μεταξύ του κτιστού φωτός του ηλίου και του ακτίστου Φωτός της θεότητος, οι άγιοι Πατέρες πολλές φορές χρησιμοποιούν και τον όρο "υπέρφωτος γνόφος". Πραγματικά, ο Θεός είναι φώς, και έτσι τον είδαν οι άγιοι, αλλά για την υπερέχουσα φανότητα και για την μη συσχέτηση με άλλα κτιστά φώτα λέγεται υπέρφωτος γνόφος. Μέσα στα πλαίσια αυτά πρέπει να δούμε την λεγομένη καταφατική και αποφατική θεολογία. Η πρώτη (καταφατική) θεολογία, που ονομάζει τον Θεό από τις ενέργειές Του και τα αποτελέσματα των ενεργειών Του, χαρακτηρίζει τον Θεό φως αληθινό, απρόσιτο και άκρατο. Η δεύτερη (αποφατική) θεολογία ονομάζει τον Θεό "υπέρ φώς", όπως ακριβώς τον χαρακτηρίζει και υπερώνυμο και υπερούσιο. Έτσι, λοιπόν, η ύπαρξη της αποφατικής θεολογίας δεν οδηγεί στον αγνωστικισμό, δεν καταλήγει σε ένα ανυπόστατο μυστικισμό, αλλά αποφεύγει τους κινδύνους της λογικοκρατίας και της αισθησιοκρατίας (άγ. Νικόδημος αγιορείτης).

Αυτά σημαίνουν ότι το πρόσωπο του Κυρίου έλαμψε ως ο ήλιος, αλλά ταυτόχρονα έλαμψε και υπέρ ήλιον, που σημαίνει έλαμψε υπέρ λόγον και έννοια, κατά άρρητο τρόπο. Οι εκφράσεις των Πατέρων είναι δηλωτικές αυτής της πραγματικότητος. Κάνουν λόγο για το ότι οι Μαθητές και οι θεούμενοι δια μέσου των αιώνων βλέπουν αοράτως, ακούν ανηκούστως, μετέχουν αμεθέκτως, νοούν ανοήτως τον Θεό.

Επομένως, η έλλαμψη του Χριστού στο Θαβώρ, η αποκάλυψη της δόξης Του στους θεουμένους κάθε εποχής, δεν είναι ένα αισθητικό γεγονός, αλλά μυστήριο, είναι φανέρωση κατά άρρητο τρόπο της δόξης του Θεού.

θ΄. Η φανέρωση του Τριαδικού Θεού

Όπως την στιγμή της Βαπτίσεως του Χριστού υπάρχει εμφάνιση και αποκάλυψη της Αγίας Τριάδος, έτσι και την στιγμή της Μεταμορφώσεώς Του πάνω στο Θαβώρ αποκαλύπτεται ο Τριαδικός Θεός. Το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, που ενηνθρώπησε, έλαμψε ενώπιον των Μαθητών και φανέρωσε την δόξα της θεότητός Του. Ο Πατήρ επιβεβαίωσε ότι αυτός είναι ο Υιός Του ο αγαπητός, και το Άγιον Πνεύμα ήταν η νεφέλη φωτεινή που επισκίασε τους Μαθητάς.

Ο Τριαδικός Θεός είναι φώς, αφού το φως είναι η λάμψη της θεότητος, η όραση της Χάριτος του Τριαδικού Θεού. Στα τροπάρια της Εκκλησίας ψάλλεται: "φώς ο Πατήρ, φως ο Λόγος, φως και το Άγιον Πνεύμα". Το πρόσωπο του Χριστού έλαμψε ως ο ήλιος, η φωνή του Πατρός ήταν πολύ δυνατή θεωρία φωτός, γι' αυτό, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, τότε ακριβώς δεν μπόρεσαν να αντέξουν οι Μαθητές και έπεσαν στην γή, και η νεφέλη, που ήταν η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, ήταν φωτεινή. Όλα εκφράζουν την δόξα της θεότητος.

Στον μεγαλύτερο βαθμό θεοπτίας ακούστηκε η φωνή του Πατρός: "ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα" (Ματθ. ιζ', 5). Όταν αναλύσαμε την Βάπτιση του Χριστού, είδαμε εκεί τί σημαίνει αυτή η επιβεβαίωση του Πατρός. Εδώ πρέπει να παραθέσουμε την άποψη του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ότι ο Πατήρ δείχνει την μεγάλη Του αγάπη προς τον κατά φύσιν Υιό Του, τον μονογενή. Η αγάπη του Πατρός είναι τριπλή, πρώτον, επειδή είναι Υιός και κάθε πατέρας αγαπά το παιδί του, δεύτερον, γιατί είναι αγαπητός και τρίτον, γιατί ευδόκησε σε αυτόν.

Η φωνή του Πατρός δείχνει ακόμη και ότι στο όρος Θαβώρ υπάρχει και όραση και ακοή. Στην πραγματικότητα, όπως λέγει ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, κατά την θεωρία του Θεού και την αποκάλυψή Του, όλες οι αισθήσεις του ανθρώπου γίνονται μία αίσθηση, ενοποιούνται. Γι' αυτό και η όραση είναι ακοή, και η ακοή είναι όραση, και η όραση και ακοή είναι γεύση και αίσθηση κλπ. Την ώρα της θεοπτίας ο άνθρωπος δεν είναι διεσπασμένος, αφού η διάσπαση είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του πεπτωκότος ανθρώπου. Όμως, όταν ο άνθρωπος φθάση στην θεωρία του Θεού, βλέπει τον Θεό δια της θεώσεώς του.

Κατά τον άγιο Νικόδημο τον αγιορείτη συνήθως η όραση είναι αξιοπιστοτέρα της ακοής. Πρώτα ακούει κανείς κάτι και στην συνέχεια προχωρεί και στην όρασή του. Εδώ, όμως, συνέβη το αντίθετο. Οι Μαθητές είδαν την δόξα του Θεού και στην συνέχεια ακολούθησε και η επιβεβαίωση δια της ακοής.

Εξηγώντας ο άγιος Νικόδημος αυτό το γεγονός, λέγει ότι εδώ φαίνεται η διαφορά μεταξύ της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Συνήθως στην Παλαιά Διαθήκη περισσότερο ενεργούσαν τα ενεργούμενα δια της ακοής, αφού οι Προφήτες φανέρωναν τα μέλλοντα δια της προρρήσεως και των προφητειών. Και συνήθως πρώτα άκουγαν για τον Θεό και στην συνέχεια έβλεπαν, όπως άλλωστε ομολογεί ο δίκαιος Ιώβ: "Ακοήν μεν ωτός ήκουόν σου το πρότερον, νυνί δε ο οφθαλμός μου εώρακέ Σε" (Ιώβ, μβ', 5). Στην Καινή Διαθήκη, όμως, γίνεται το αντίθετο. Συνήθως προηγείται η όραση και ακολουθεί η ακοή. Και αυτό είναι φυσικό, γιατί στην Παλαιά Διαθήκη κηρυττόταν η έλευση του Μεσσίου, όταν όμως ήλθε ο σαρκωθείς Υιός του Θεού, τότε προηγείται η όραση, αφού τον έβλεπαν και ακολουθούσε η επιβεβαίωση.

Αυτό συμβαίνει στην εκκλησιαστική και πνευματική ζωή. Όταν βρισκόμαστε στο στάδιο της καθάρσεως, που ουσιαστικά υπενθυμίζει τον τρόπο ζωής που συνιστά ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης, ακούμε για τον Θεό. Όταν φθάνουμε όμως στον φωτισμό του νοός και την θέωση, με την μυστηριακή ζωή και την μέθεξη της φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού, τότε βλέπουμε τον Θεό.

Όλα αυτά πρέπει να λέγωνται συγκαταβατικά και μέσα στα πλαίσια ότι, όταν ο θεούμενος φθάνη στην θέωση, τότε ενοποιούνται όλες οι ψυχοσωματικές δυνάμεις.

Η φωνή του Πατρός εξέρχεται μέσα από την φωτεινή νεφέλη, πράγμα το οποίο δείχνει το ομοούσιο του Πατρός με το Άγιον Πνεύμα, και βεβαίως το ομοούσιο των τριών θείων υποστάσεων. Η εμφάνιση της φωτεινής νεφέλης συνδέεται ακόμη και με την αποκαλυπτική αλήθεια ότι ο Χριστός είναι Αυτός που καθοδηγούσε τον λαό του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη.

Στο βιβλίο της Εξόδου λέγεται ότι ο Θεός οδηγούσε τον Ισραηλιτικό λαό στην πορεία του από την γη της Αιγύπτου στην γη της επαγγελίας, φωτίζοντάς τον την νύκτα με το πυρ και σκεπάζοντάς τους την ημέρα με την νεφέλη, "ο δε Θεός ηγείτο αυτών ημέρας μεν εν στύλω νεφέλης, δείξαι αυτοίς την οδόν, την δε νύκτα, εν στύλω πυρός" (Εξ. ιγ', 21).
Επάνω στο Θαβώρ έχουμε και το φως και την νεφέλη. Φώς είναι ο Χριστός, αφού έλαμψε το πρόσωπό Του ως ο ήλιος, και νεφέλη είναι η παρουσία του Παναγίου Πνεύματος. Με αυτήν την αλήθεια δεν πρέπει κανείς να εννοήση ότι άλλο είναι το έργο του Υιού και άλλο το έργο του Παναγίου Πνεύματος, ότι η οικονομία του Υιού γίνεται ανεξάρτητα από την οικονομία του Αγίου Πνεύματος. Άλλωστε, είναι γνωστόν ότι η δημιουργία και η αναδημιουργία του ανθρώπου και του κόσμου είναι κοινή ενέργεια του Τριαδικού Θεού.

Πάντως, εκείνο που πρέπει να υπογραμμισθή είναι ότι στο Θαβώρ έχουμε εμφάνιση και αποκάλυψη του Τριαδικού Θεού. Η εκκλησιαστική και πνευματική ζωή είναι μέθεξη της ακτίστου Χάριτος του Θεού στην ανθρώπινη φύση του Λόγου. Όταν κοινωνούμε των αχράντων μυστηρίων, κοινωνούμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού και μετέχουμε των ενεργειών του Τριαδικού Θεού.

ι'. Ο Μωϋσής και ο Ηλίας στο Θαβώρ

Στο όρος Θαβώρ εκτός από τον Τριαδικό Θεό υπάρχουν πέντε πρόσωπα. Πλησίον του Χριστού είναι δύο εξέχοντα πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης, ο Προφήτης Μωϋσής και ο Προφήτης Ηλίας, καθώς και οι τρεις Μαθητές, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Οι πρώτοι είναι εκπρόσωποι της Παλαιάς Διαθήκης, και συγκεκριμένα του Νόμου (Μωϋσής) και των Προφητών (Ηλίας), και οι Απόστολοι είναι εκπρόσωποι της Καινής Διαθήκης.

Οι Μαθητές γνώριζαν ότι τα εμφανισθέντα πρόσωπα από την Παλαιά Διαθήκη ήταν ο Μωϋσής και ο Ηλίας από δύο κυρίως αίτια.

Πρώτον, από την Χάρη του Θεού. Δηλαδή αναγνώρισαν τους θεόπτες άνδρες της Παλαιάς Διαθήκης, επειδή βρίσκονταν μέσα στο φως του Θεού. Όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, το φως του Θεού αποκαλύπτει όλα τα μέλλοντα, πολύ περισσότερο αποκαλύπτει τα παρόντα και ενεστώτα.

Δεύτερον, γνωρίστηκαν από τους Αποστόλους οι θεόπτες της Παλαιάς Διαθήκης, από την συζήτηση που είχαν με τον Χριστό. Ο ιερός Ευαγγελιστής γράφει: "καί ιδού ώφθησαν αυτοίς Μωϋσής και Ηλίας, μετ' αυτού συλλαλούντες" (Ματθ. ιζ', 3). Χαρακτηριστικός είναι ο λόγος του Ευαγγελιστού Λουκά, ο οποίος μας παρουσιάζει και το περιεχόμενο της συζητήσεως: "Και ιδού άνδρες δύο συνελάλουν αυτώ, οίτινες ήσαν Μωϋσής και Ηλίας, οί οφθέντες εν δόξη έλεγον περί την έξοδον αυτού ήν έμελλε πληρούν εν Ιερουσαλήμ" (Λουκ. θ', 30-31). Οι αποκαλυφθέντες, εκείνη την ώρα, άνδρες της Παλαιάς Διαθήκης μιλούσαν για το Πάθος του Χριστού. Δεδομένου ότι η Μεταμόρφωση του Χριστού έγινε κατά την διάρκεια της προσευχής, αφού λέγει ο Ευαγγελιστής Λουκάς "καί εγένετο εν τω προσεύχεσθαι αυτόν το είδος του προσώπου αυτού έτερον..." (Λουκ. θ', 29), και ότι η συνομιλία των δύο ανδρών με τον Χριστό αναφερόταν στο Πάθος, εξάγεται ότι το γεγονός αυτό συνδέεται στενά με την προσευχή του Κυρίου στην Γεθσημανή, όταν ζητούσε να αποφύγη το πικρό ποτήριο του θανάτου.

Ο ιερός Θεοφύλακτος λέγει ότι οι Μαθητές κατάλαβαν τους Προφήτας αυτούς από τους λόγους που θα έλεγαν στον Χριστό, και οι οποίοι θα ήταν σχετικοί με εκείνα που προεφήτευσαν, όσο ζούσαν. Ίσως ο Μωϋσής θα έλεγε: "Σύ εί, ου προτύπωσα το πάθος εγώ, σφάξας τον αμνόν και το πάσχα τελέσας". Και ο Ηλίας θα έλεγε: "Σύ εί, ου την ανάστασιν προτύπωσα εν τω της χήρας Υιώ". Ο Μωϋσής μιλούσε για την προτύπωση του Πάθους του Χριστού, του χριστιανικού πάσχα, ενώ ο Ηλίας για την Ανάσταση του Χριστού.

ια'. Γιατί εμφανίσθηκαν οι δύο αυτοί Προφήτες

Είναι γνωστόν από την πατερική παράδοση ότι της θεοποιού ενεργείας του Θεού μετέχουν όσοι βρίσκονται σε κατάσταση θεοπτίας, γιατί η αποκάλυψη του Θεού σε ακαθάρτους ανθρώπους είναι κόλαση και καταδίκη. Έτσι, και κατά το γεγονός της Μεταμορφώσεως του Χριστού, εμφανίζεται ο Μωϋσής και ο Ηλίας, όχι μόνο γιατί είναι εκπρόσωποι του νόμου και των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά γιατί και οι δύο υπήρξαν θεόπτες κατά την διάρκεια της ζωής τους.

Στο όρος Σινά ο Μωϋσής είδε την δόξα του ασάρκου Λόγου, ο οποίος του παρέδωσε τον Νόμο, την Παλαιά Διαθήκη. Αλλά και πριν από αυτό είδε την άλλη καταπληκτική θεωρία που δήλωνε την σάρκωση του Λόγου, δηλαδή την θεωρία της καταφλεγομένης και μη κατακαιομένης βάτου. Άλλοτε σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής του ο Μωϋσής ζήτησε από τον Θεό να του αποκαλυφθή και να φανερώση τον Εαυτό Του. Και όταν ο Θεός του ανήγγειλε ότι θα αποκαλυφθή του είπε να εισέλθη σε ένα βράχο (πέτρα), και καθώς πέρασε έκρυψε την οπή του βράχου, για να μη δη το πρόσωπό Του, αλλά τα οπίσθια. (Εξ. λγ', 12-23). Και αυτή η αποκάλυψη δηλώνει την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού.

Αλλά και ο Προφήτης Ηλίας αξιώθηκε να δη τον άσαρκο Λόγο, με την μορφή της λεπτής αύρας. Η αποκάλυψη του Θεού δεν έγινε με την μορφή του αέρος, του σεισμού και του πυρός, αλλά με την λεπτή φωνή αύρας. "Και μετά το πυρ φωνή αύρας λεπτής, κακεί Κύριος". Όταν άκουσε ο Προφήτης Ηλίας την φωνή της λεπτής αύρας, κάλυψε το πρόσωπό του με την μηλωτή, και αφού βγήκε από το σπήλαιο, στάθηκε κάτω από αυτό (Γ' Βασ. ιθ', 11-13). Και η θεοπτία αυτή είχε σχέση με την ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού, γιατί με την ενανθρώπησή Του ο Θεός παρουσίασε την αγάπη και την φιλανθρωπία Του.

Υπάρχει όμως τεράστια διαφορά μεταξύ της θεοπτίας που είχαν οι δύο Προφήτες κατά την διάρκεια της ζωής τους, από την θεοπτία που είχαν στο όρος Θαβώρ. Τότε ήταν θεωρία του ασάρκου Λόγου, γι' αυτό και εκρύβησαν στην πέτρα και το σπήλαιο, ενώ τώρα βλέπουν τον ενσαρκωμένο Λόγο. Τότε το Σινά καιγόταν έως τον ουρανό, υπήρχε δε σκοτάδι, γνόφος και θύελλα, και μεγάλη φωνή (Δευτ. δ', 11), που εκφράζουν την Παλαιά Διαθήκη, ενώ στο Θαβώρ όλα ήταν λαμπρά και φωτεινά, εξαστράπτοντα από το απρόσιτο φως της θεότητος, δείγμα ότι ήταν ανώτερο το φως από τον νόμο της Παλαιάς Διαθήκης.

Ο ιερός Θεοφύλακτος παρουσιάζει πολύ εκφραστικά τους λόγους για τους οποίους εμφανίστηκαν οι θεόπτες άνδρες της Παλαιάς Διαθήκης. Πρώτον, για να αποδειχθή ότι ο Χριστός είναι Κύριος του Νόμου και των Προφητών. Δεύτερον, για να φανή ότι κυριεύει ζώντων και νεκρών, αφού ο Μωϋσής ήταν νομοθέτης και πέθανε, ενώ ο Ηλίας ήταν Προφήτης και ακόμη ζούσε, αφού ηρπάγη με άρμα στον ουρανό. Τρίτον, για να φανή καλά ότι ο Χριστός όχι μόνο δεν ήταν αντίθετος με τον νόμο, αλλά ούτε αντίθεος, διαφορετικά οι μεγάλοι αυτοί θεόπτες άνδρες δεν θα ομιλούσαν μαζί Του. Τέταρτον, για να λύση την υποψία μερικών ότι Αυτός είναι ο Ηλίας που περίμεναν ή κάποιος άλλος Προφήτης. Και πέμπτον, για να διδάξη τους Μαθητάς Του να μιμηθούν τους μεγάλους αυτούς άνδρας, δηλαδή να είναι πραείς, όπως ο Μωϋσής, και ζηλωτές, άκαμπτοι και να κινδυνεύουν, όταν χρειασθή για την αλήθεια, όπως ο Προφήτης Ηλίας.

Οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης Μωϋσής και Ηλίας στέκονταν με ευλάβεια και σεβασμό πλησίον του Χριστού. Ο ιερός Κοσμάς ο Μελωδός στον κανόνα της εορτής γράφει: "ιεροπρεπώς εστώτες Μωϋσής τε και Ηλίας εν όρει Θαβώρ, της θείας χαρακτήρα τρανώς υποστάσεως βλέποντες Χριστόν εν Πατρώα εξαστράψαντα δόξη ανέμελπον...". Οι Προφήτες έβλεπαν στο όρος Θαβώρ τον σεσαρκωμένο Λόγο του Θεού και μέσα στην θεωρία γνώρισαν ότι Αυτός είναι ο Μονογενής Υιός του Θεού, που είχε τον χαρακτήρα της υποστάσεως του Πατρός, δηλαδή την δόξα του Θεού Πατρός. Γι' αυτόν τον λόγο και στέκονταν ιεροπρεπώς και δουλικώς.

Κατά τον άγιο Νικόδημο τον αγιορείτη, ο Μωϋσής στην Παλαιά Διαθήκη στεκόταν ως αρχιερεύς μεταξύ του Ώρ και του Ααρών για να νικήση ο Ισραηλιτικός λαός, και ο Ηλίας ως αρχιερεύς του Θεού θανάτωσε στους ιερείς του Βάαλ και ολοκαύτωσε την θυσία. Αυτοί, λοιπόν, οι δύο αρχιερείς του Θεού στέκονται τώρα στο Θαβώρ ως ιερείς και δούλοι, έχοντες στο μέσον τον Μέγα αρχιερέα Χριστό, που ετοιμάζεται για την μεγάλη θυσία.

Αυτό το "ιεροπρεπώς" και "δουλικώς" υπενθυμίζει και την μεγάλη διαφορά που υπήρχε και υπάρχει μεταξύ του Χριστού και των Προφητών. Ο Χριστός ποιεί την θέωση, όπως λέγει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, αφού είναι κατά φύσιν Υιός του Θεού και θεοποιεί τους ανθρώπους, ενώ οι Προφήτες πάσχουν στην θέωση, δηλαδή γίνονται κατά χάριν και κατά μέθεξιν θεοί. Με άλλα λόγια ο Χριστός είναι αυτόφωτος ήλιος, ενώ αυτοί ετερόφωτα αστέρια.

Πρέπει να σημειώσουμε και μια άλλη λεπτομέρεια, που όμως δείχνει κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει ότι "εν τω γενέσθαι την φωνήν (τού πατρός, Ούτος εστιν...) ευρέθη ο Ιησούς μόνος" (Λουκ. θ', 36). Δηλαδή, με την ακοή της φωνής εξαφανίσθηκαν οι δύο Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης και παρέμεινε μόνος ο Χριστός. Κατά τον ιερό Θεοφύλακτο, αυτό έγινε για να μη νομίση κανείς ότι η φωνή αυτή έγινε για τον Μωϋσή και τον Ηλία, αλλά μόνο για τον Χριστό. Δεν έπρεπε να γίνη καμμιά σύγχυση μεταξύ αυτών των προσώπων. Ο Χριστός είναι το κέντρο των ουρανίων και των επιγείων.

ιβ'. Οι τρεις Μαθητές στο Θαβώρ

Στο μεγάλο γεγονός της Μεταμορφώσεως του Χριστού ήταν παρόντες μόνο οι τρεις Μαθητές, ήτοι ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Τα τρία αυτά πρόσωπα παραλαμβάνονται από τον Χριστό και σε άλλες μεγάλες στιγμές, όπως κατά την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου και την προσευχή Του στην Γεθσημανή.

Η επιλογή αυτή δεν μπορεί να χαρακτηρισθή ως προσωποληψία. Δεν μπορούμε να αποδώσουμε στον Χριστό διαθέσεις ανθρώπινες και εμπαθή αισθήματα. Υπάρχει μια βαθύτατη θεολογική αιτιολογία. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η αποκάλυψη και φανέρωση του Θεού μπορεί να είναι Παράδεισος για τους καταλλήλους για την θεωρία αυτή και Κόλαση για τους ακαθάρτους ή τουλάχιστον για τους μη προετοιμασθέντας. Γι' αυτό και πρέπει κανείς να βρίσκεται σε κατάλληλη πνευματική κατάσταση για να δεχθή την αποκάλυψη του Θεού θεοπτικά και όχι κολαστικά. Φαίνεται, λοιπόν, ότι οι τρεις Μαθητές ήταν πιο κατάλληλοι για να δεχθούν αυτήν την αποκάλυψη του Θεού. Για τους άλλους έπρεπε να μείνη κρυφή και να αποκαλυφθή μετά την Ανάστασή Του.

Οι τρεις Μαθητές είχαν μερικά προσόντα που τους έκαναν καταλλήλους για την συμμετοχή τους στην θεωρία αυτή. Και οι τρεις υπερείχαν από τους άλλους Μαθητάς (άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος). Και η υπεροχή τους φαίνεται στο ότι ο Πέτρος αγαπούσε πολύ (σφόδρα) τον Χριστό με την θερμότητα της πίστεως, ο Ιωάννης αγαπιόταν πολύ (σφόδρα) από τον Χριστό ένεκα της υπερβολής των αρετών, και ο Ιάκωβος από του ότι ήταν σφόδρα βαρύς στους Ιουδαίους, αφού και ο Ηρώδης τον εφόνευσε (Ζυγαβηνός).

Οι δύο τουλάχιστον από τους τρεις Μαθητές που παρευρέθησαν στο Θαβώρ την φοβερά εκείνη ώρα έδωσαν την μαρτυρία τους για το γεγονός. Ο Απόστολος Πέτρος γράφει σε επιστολή του: "ου γαρ σεσοφισμένοις μύθοις εξακολουθήσαντες εγνωρίσαμεν υμίν την του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού δύναμιν και παρουσίαν, αλλ' επόπται γενηθέντες της εκείνου μεγαλειότητος". Και αφού αναφέρεται στην φωνή του Πατρός γράφει: "καί ταύτην την φωνήν ημείς ηκούσαμεν εξ ουρανού ενεχθείσαν, σύν αυτώ όντες εν τω όρει τω αγίω..." (Β' Πέτρ. α', 16-20). Αλλά και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην καθολική του επιστολή γράφει: "Ό ήν απ' αρχής, ό ακηκόαμεν, ό εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ό εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν, περί του λόγου της ζωής, και η ζωή εφανερώθη, και εωράκαμεν και μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν υμίν την ζωήν την αιώνιον ήτις ήν προς τον πατέρα και εφανερώθη ημίν" (Α' Ιω. α', 1-2). Πέρα από τα δύο αυτά χωρία μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι όλα τα κείμενα που συνέγραψαν οι θείοι Απόστολοι είναι απόδειξη της θείας εποψίας, είναι απαύγασμα της εμπειρίας που είχαν στο όρος Θαβώρ και στην Πεντηκοστή.

Οι τρεις Μαθητές βλέποντας τον Χριστό μεταμορφωθέντα, ενώ χαίρονταν και έλεγαν "καλόν εστιν ημάς ώδε είναι, ει θέλεις, ποιήσωμεν ώδε τρεις σκηνάς, σοί μίαν και Μωσεί μίαν και μίαν Ηλία", στην συνέχεια, όταν τους επεσκίασε η φωτεινή νεφέλη και ακούστηκε η φωνή του πατρός, "έπεσον επί προσώπου αυτών και εφοβήθησαν σφόδρα" (Ματθ. ιζ', 6). Οι Πατέρες της Εκκλησίας (Μ. Βασίλειος, άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος και άγ. Γρηγόριος Παλαμάς) λέγουν ότι έπεσαν στην γη από την υπερβολή του φωτός. Άλλωστε, η φωνή του Πατρός ήταν θεωρία του Θεού, και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό από την προηγούμενη που είχαν οι Μαθητές. Φοβήθηκαν, λοιπόν, για την υπερέχουσα φανότητα.

Στα λειτουργικά κείμενα τα οποία αναφέρονται σε αυτό το γεγονός άλλοτε μεν λέγεται ότι οι Μαθητές αισθάνθηκαν φόβο και άλλοτε ότι αισθάνθηκαν χαρά. Αλλά, όπως εξηγούν οι Πατέρες, αυτός ο φόβος ήταν στενά συνδεδεμένος με την χαρά, αφού δεν ήταν δουλικός, αλλά υιικός και των τελείων. Γιατί, υπάρχει ο εισαγωγικός φόβος και ο φόβος των τελείων. Εδώ πρόκειται για χαρά, σεβασμό, προσκύνηση του μεγάλου μυστηρίου του οποίου αξιώθηκαν να γίνουν θεατές.

ιγ'. Ο Χριστός, Κέντρο της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης

Ήδη έχουμε τονίσει ότι οι δύο Προφήτες ήταν εκπρόσωποι της Παλαιάς Διαθήκης και οι τρεις Απόστολοι ήταν εκπρόσωποι της Καινής Διαθήκης. Οπότε φαίνεται καθαρά ότι ο Χριστός είναι το κέντρο της Αγίας Γραφής. Η Παλαιά Διαθήκη περιγράφει τις αποκαλύψεις του ασάρκου Λόγου και προφητεύει την ενανθρώπησή Του, και η Καινή Διαθήκη περιγράφει την ενσάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού. Όχι μόνο την παρουσιάζει, αλλά δίνει την μαρτυρία ότι και οι άνθρωποι μπορούν να μεθέξουν της ενσαρκώσεως, με την έννοια ότι μπορούν να γίνουν μέλη του Σώματος του Χριστού.

Έτσι, το κεντρικό σημείο της Αγίας Γραφής είναι ο Χριστός, και μάλιστα ο ένδοξος Χριστός. Γι' αυτό και δεν πρέπει να στεκόμαστε σε μερικές ιστορίες και να εξαγάγουμε ηθικά συμπεράσματα, τα οποία, βέβαια, είναι απαραίτητα και αναγκαία, και να παραθεωρούμε το βασικό μήνυμα της Αγίας Γραφής. Και επειδή ο Χριστός είναι το κέντρο της Αγίας Γραφής, ο άσαρκος και σεσαρκωμένος Λόγος, και η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, γι' αυτό η Αγία Γραφή ερμηνεύεται αλάνθαστα μόνο από την Εκκλησία και από εκείνους που ζουν μέσα στην θεοπτική ατμόσφαιρα της Εκκλησίας. Οι θεούμενοι, που είναι τα ζωντανά μέλη του Χριστού μπορούν να ερμηνεύσουν την Αγία Γραφή.

Κατά το γεγονός της Μεταμορφώσεως, όπως λέγει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος "έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού εγένετο λευκά ως το φώς" (Ματθ. ιζ', 2). Ο Ευαγγελιστής Μάρκος μας δίνει περισσότερες λεπτομέρειες, λέγοντας: "καί μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών και τα ιμάτια αυτού εγένετο στίλβοντα λευκά λίαν ως χιών, οία γναφεύς επί της γης ου δύναται ούτω λευκάναι" (Μάρκ. θ', 2-3). Ενώ το πρόσωπο του Χριστού έλαμψε ως ο ήλιος, τα ιμάτιά Του λαμπρύνθηκαν και φάνηκαν σαν το χιόνι. Ήταν τόσο λευκά, όσο δεν μπορεί κανείς βαφεύς να λευκάνη.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς διδάσκει ότι τα λαμπρά ιμάτια είναι το γράμμα του λόγου του Θεού, το οποίο όμως φαίνεται λαμπρό σε αυτούς που βλέπουν εν πνεύματι τα του πνεύματος. Αντίθετα, οι άλλοι που είναι στοχαστές, δεν μπορούν να τα εξηγήσουν, αλλά ούτε και να τα καταλάβουν, ενώ τα εξηγούν οι θεόπτες. Αυτό σημαίνει ότι μόνο οι θεούμενοι μπορούν να καταλάβουν τον λόγο του Θεού και τον λόγο των θεουμένων.

Τα ίδια διδάσκει και ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Λέγει ότι το πνεύμα του νόμου είναι η ψυχή και το γράμμα του νόμου είναι το σώμα και τα ιμάτια. Χωρίς κανείς να περιφρονή τα ιμάτια και το σώμα, πρέπει να προχωρή στο πνεύμα, στην ψυχή.

Επομένως, χρειάζεται μεγάλη προσοχή, όταν μελετούμε την Αγία Γραφή, ώστε αφ' ενός μεν να μη περιφρονούμε τα ιμάτιά της, αφ' ετέρου δε τα ιμάτια να μη γίνουν αφορμή να αγνοούμε το λαμπρό πρόσωπό της.

ιδ'. Το σώμα του Χριστού είναι ομόθεο

Είναι σημαντικό να υπογραμμισθή ότι και το Σώμα του Χριστού στο όρος Θαβώρ, όπως και γενικά σε όλη την ζωή Του, έγινε πηγή της ακτίστου Χάριτος του Θεού, δυνάμει της υποστατικής ενώσεως θείας και ανθρωπίνης φύσεως. Πριν την ενανθρώπηση, πηγή της ακτίστου Χάριτος ήταν οι θείες υποστάσεις, τώρα πηγή γίνεται και η ανθρώπινη φύση στο Πρόσωπο του Λόγου. Έτσι και το πρόσωπο του Χριστού "έλαμψεν ως ο ήλιος".

Οι άγιοι Πατέρες ονομάζουν το σώμα που προσελήφθη από τον Χριστό και θεώθηκε ομόθεο, ακριβώς γιατί κατέστη πηγή της ακτίστου Χάριτος. Ένα παράδειγμα κατ' αναλογία είναι ο αισθητός ήλιος. Το φως υπήρχε από την πρώτη ημέρα της δημιουργίας, ενώ ο ήλιος έγινε πηγή του φωτός την τετάρτη ημέρα της δημιουργίας, όταν ενώθηκε με το φώς. Έτσι, το σώμα του Χριστού είναι ομόθεο. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος θα πή: "διά την πρόσληψιν την χρισθείσαν θεότητι και γενημένην όπερ το χρίσαν, και θαρρώ λέγειν ομόθεον". Αυτό λέγεται και σε συνοδικά και λειτουργικά κείμενα.

Παρά το ότι το σώμα είναι και λέγεται ομόθεο, παρά το ότι θεώθηκε, εν τούτοις δεν εξήλθε από τα όρια της ανθρωπίνης φύσεως για να τραπή σε θεότητα. Αυτό το λέγουν οι Μονοφυσίτες, που ισχυρίζονται ότι η θεία φύση απερρόφησε την ανθρώπινη φύση. Όμως, αν και το σώμα θεώθηκε, εν τούτοις παρέμεινε άτρεπτο και δεν απέβαλε ούτε τα φυσικά ιδιώματά του, ούτε και τα λεγόμενα αδιάβλητα πάθη που ο Χριστός ανέλαβε εκουσίως. Έτσι, ο Χριστός και μετά την θέωση της ανθρωπίνης φύσεως, κράτησε το παθητό, το φθαρτό και το θνητό. Βέβαια, αυτά λέγονται για τον καιρό προ της Αναστάσεως, γιατί μετά την Ανάσταση ο Χριστός απέβαλε το φθαρτό και το θνητό, όλα τα λεγόμενα αδιάβλητα πάθη. Γι' αυτό το θέμα θα λεχθούν τα απαραίτητα όταν θα γίνη λόγος για την Ανάσταση του Χριστού.

Το ότι το σώμα του Χριστού κατέστη πηγή της ακτίστου Χάριτος έχει συνέπειες συνταρακτικές στην εκκλησιαστική ζωή. Μπορούμε να κοινωνήσουμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο. Με την θεία Κοινωνία ο άνθρωπος δεν λαμβάνει αφηρημένα την Χάρη του Θεού, αλλά το ομόθεο σώμα του Χριστού, που είναι πηγή της ακτίστου Χάριτος. Βέβαια, αυτό λέγεται από την άποψη ότι δεν αγιάζεται κάθε Χριστιανός που κοινωνεί, αλλά μόνο εκείνος που έχει προετοιμασθή, όταν είναι μέλος, πραγματικό και ζωντανό, της Εκκλησίας, δηλαδή του Σώματος του Χριστού. Η θεία Κοινωνία ενεργεί ανάλογα με την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου.

ιε'. Διαφορετική μετοχή στην δόξα του Θεού

Ερμηνεύοντας το γεγονός της θείας Μεταμορφώσεως βλέπουμε την διαφορά στην μετοχή της δόξης του Θεού. Το σώμα που προσέλαβε ο Χριστός, δυνάμει της υποστατικής ενώσεως θείας και ανθρωπίνης φύσεως, έγινε πηγή της ακτίστου Χάριτος του Θεού, γι' αυτό το πρόσωπό του έλαμψε ως ο ήλιος. Τους Μαθητάς Του, και γενικά τους ανθρώπους, που είναι άξιοι να μεθέξουν της θεοποιού ενεργείας Του, τους θέωσε και τους θεώνει, οπότε μετέχουν κατά χάριν και ευδοκία της θεοποιού ενεργείας του Θεού. Τα ιμάτια λαμπρύνονται από την δόξα του Θεού. Αλλά και όλη η κτίση φαιδρύνεται. Ο ιερός Κοσμάς ο ποιητής σε ένα τροπάριο λέγει ότι το άδυτο φως του Θεού που φανερώθηκε στο Θαβώρ "τήν κτίσιν φαιδρύναν, τους ανθρώπους εθέωσε". Δηλαδή η κτίση λαμπρύνεται, φαιδρύνεται, αλλά μόνο οι άνθρωποι θεώνονται.

Αυτό φανερώνει ότι ολόκληρη η δημιουργία διαφοροτρόπως μετέχει στην δόξα του Θεού. Δεν είναι δυνατόν να μιλούμε για θέωση της κτίσεως, αλλά για αγιασμό της κτίσεως και θέωση της ανθρωπίνης φύσεως. Δεν μπορούμε να θέτουμε στην ίδια προοπτική την κτίση και τον άνθρωπο, αφού ο άνθρωπος είναι λογικός, ενώ η κτίση άλογη, και αφού ο άνθρωπος είναι η περίληψη όλης της κτίσεως και ο μικρόκοσμος μέσα στον μεγαλόκοσμο.

ιστ'. Τί είναι η Εκκλησία και ποιός ο σκοπός της

Η Μεταμόρφωση του Χριστού δείχνει τί ακριβώς και ποιά είναι η Εκκλησία, αλλά και ποιός είναι ο σκοπός της. Στην Εκκλησία ανήκουν οι Προφήτες και οι Απόστολοι και εκείνοι που δέχονται την αποκαλυπτική τους θεολογία και αγωνίζονται να βρίσκωνται στην ίδια προοπτική. Υπάρχουν, βέβαια, πολλοί βαθμοί μεθέξεως, αλλά τουλάχιστον ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται στο στάδιο της καθάρσεως.

Φαίνεται ακόμη και ποιός είναι ο βαθύτερος και ουσιαστικότερος σκοπός της Εκκλησίας. Και αυτός είναι να οδηγήση τον άνθρωπο στην θέωση, που είναι η όραση του ακτίστου φωτός. Όλο το έργο των ποιμένων αποβλέπει σε αυτόν τον υψηλό στόχο. Η θέωση, λοιπόν, δεν αποτελεί πολυτέλεια για την χριστιανική ζωή, αλλά είναι η μυστική εντελέχεια και ο βαθύτερος σκοπός της. Τόσο τα μυστήρια όσο και η άσκηση αποβλέπουν σε αυτήν την κατάσταση. Όταν απομονωθούν από αυτήν, τότε ειδωλοποιούνται.

Το άκτιστο φως είναι βίωση της βασιλείας του Θεού, είναι το βρώμα των επουρανίων. Παράλληλα, όμως, είναι πρόγευση των μελλόντων αγαθών. Η Μεταμόρφωση δείχνει τί είναι η Βασιλεία του Θεού και τί θα είναι η μελλοντική κατάσταση. Ο Θεάνθρωπος θα βρίσκεται στο μέσον των θεουμένων, οι οποίοι θα ευφραίνωνται από την παρουσία και την δόξα του Θεού, κατά διαφόρους βαθμούς και κατά ποικίλη μέθεξη της ακτίστου Χάριτος. Θα εφαρμοστή κατ' αυτόν τον τρόπο ο ψαλμός του Δαυίδ: "Ο θεός έστη εν συναγωγή θεών, εν μέσω δε θεούς διακρινεί" (Ψαλμ. πα', 1). Ο Χριστός, και γενικά ο Τριαδικός Θεός, θα είναι ο κατά φύσιν Θεός, και οι άγιοι θα είναι θεοί κατά μετοχή και κατά Χάρη. Επομένως, η μέλλουσα Βασιλεία, όπως και η παρουσία μας μέσα στην Εκκλησία, δεν είναι μια συνάθροιση ευσεβών ανθρώπων, αλλά μια συναγωγή, ένας εκκλησιασμός κατά χάριν θεών, στην πραγματικότητα "θεουμένων εκ του κατά φύσιν όντος Θεού" (άγ. Συμεών Θεσσαλονίκης).

ιζ'. Προσωπική μέθεξη της θεώσεως

Όπως όλες οι Δεσποτικές εορτές δεν είναι μόνον απόλυτα Χριστολογικές, αλλά ανθρωπολογικές και σωτηριολογικές, το ίδιο ισχύει και με την Μεταμόρφωση του Χριστού. Ο Χριστός με την Μεταμόρφωσή Του έδειξε την θέωση της ανθρωπίνης φύσεως, αλλά και την δόξα όσων θα ενωθούν με Αυτόν. Γι' αυτό, άλλωστε, το γεγονός της Μεταμορφώσεως αποτελεί κεντρικό σημείο της σωτηριολογικής διδασκαλίας της Εκκλησίας, αφού δείχνει ποιός είναι ο σκοπός της υπάρξεως του ανθρώπου.

Για να φθάση όμως κανείς στην βίωση της δόξας της θεώσεώς του, στην μέθεξη, δηλαδή, της θεοποιού ενεργείας του Θεού, πρέπει να περάση από την κάθαρση της καρδιάς. Και αυτό γίνεται γιατί ο Χριστός φωτίζη τον άνθρωπο κατά την αναλογία της καθαρότητος της καρδιάς του. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος θα πη χαρακτηριστικά: "Δια τούτο καθαρτέον πρώτον εαυτόν, είτα τω καθαρώ προσομιλητέον". Συμβαίνει με το νοητό φως ό,τι και με το αισθητό φώς. Όπως το αισθητό φως φωτίζει τους υγιείς οφθαλμούς του σώματος, έτσι και το άκτιστο φως φωτίζει τον καθαρό νού και την λελαμπρυσμένη καρδία (άγ. Νικόδημος αγιορείτης).

Οι Πατέρες, μιλώντας για την Μεταμόρφωση του Χριστού και την μέθεξη της θείας δόξης, κάνουν λόγο για προσωπική ανάβαση στο όρος της θεοπτίας. Συνεχής είναι η κραυγή της Εκκλησίας: "λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς το φως σου το αΐδιον". Και σε μια σχετική ευχή κατά την πρώτη ώρα αισθανόμαστε την ανάγκη να παρακαλέσουμε τον Χριστό: "Χριστέ, το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον σημειωθήτω εφ' ημάς το φως του προσώπου σου, ίνα εν αυτώ οψόμεθα φως το απρόσιτον". Χρειάζεται διαρκής άνοδος και εξέλιξη. Στην Εκκλησία ομιλούμε για εξέλιξη του ανθρώπου όχι από τον πίθηκο στον άνθρωπο, αλλά από τον άνθρωπο στον Θεό. Και αυτή η εκκλησιαστική θεωρία της εξελίξεως δίνει νόημα ζωής και ικανοποιεί όλα τα εσωτερικά προβλήματα και τις υπαρξιακές ανησυχίες του ανθρώπου.

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής διδάσκει ότι ο Χριστός δεν φαίνεται κατά τον ίδιο τρόπο σε όλους, αλλά στους αρχαρίους φαίνεται με την μορφή του δούλου, ενώ σ' εκείνους που ανεβαίνουν στο όρος της θεοπτίας φαίνεται "εν μορφή Θεού".

Οι τρεις Μαθητές επάνω στο Θαβώρ, μόλις είδαν την δόξα του προσώπου του Χριστού, ομολόγησαν: "Κύριε, καλόν εστιν ημάς ώδε είναι, ει θέλεις, ποιήσωμεν ώδε τρεις σκηνάς, σοί μίαν και Μωσεί μίαν και μίαν Ηλία" (Ματθ. ιζ', 4). Ερμηνεύοντας αυτήν την επιθυμία των Μαθητών, ο άγιος Μάξιμος λέγει ότι οι τρεις σκηνές είναι της πράξεως, της θεωρίας και της θεολογίας. Της πρώτης σκηνής (πράξεως) τύπος ήταν ο Ηλίας ως ανδρείος και σώφρων, της δευτέρας (θεωρίας) ο Μωϋσής ως νομοθέτης και δικαιοδότης, της τρίτης σκηνής (θεολογίας) τύπος ήταν ο Δεσπότης Χριστός, επειδή ήταν τέλειος σε όλα.

Στην ερμηνευτική αυτήν ανάλυση φαίνονται οι τρεις βαθμίδες της πνευματικής ζωής, που συνιστούν την πνευματική ανάβαση του ανθρώπου στο όρος Θαβώρ, που είναι η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση. Έτσι, δεν πρόκειται για μια τοπική ανάβαση, αλλά για μια τροπική εξέλιξη. Αν δούμε προσεκτικά όλη την εκκλησιαστική ζωή, και την σωτηριολογική διδασκαλία των αγίων Πατέρων θα διαπιστώσουμε ότι γίνεται διαρκώς λόγος για τα τρία αυτά στάδια της πνευματικής ζωής, που συνιστούν διαφορετική μέθεξη της Χάριτος του Θεού από τον άνθρωπο. Αν η πνευματική ζωή δεν έχη αυτήν την αναφορά και εξέλιξη, τότε ή ειδωλοποιείται ή ηθι-κοποιείται.

Η Μεταμόρφωση του Χριστού μας δείχνει τί ακριβώς είναι η ορθόδοξη θεολογία. Από την διδασκαλία της Εκκλησίας γνωρίζουμε ότι η θεολογία δεν είναι στοχασμός και εγκεφαλικές γνώσεις, αλλά μέθεξη της θεοποιού ενεργείας, θεωρία του ακτίστου Φωτός καί, βεβαίως, θέωση του ανθρώπου. Όταν κάνουμε λόγο για θεολογία εννοούμε εμπειρία και θεοπτία.

Συμπερασματικά πρέπει να πούμε ότι η Μεταμόρφωση του Χριστού αποτελεί κεντρικό γεγονός στην ζωή του Χριστού, αλλά και βασικό σημείο στην ζωή του ανθρώπου. Γι' αυτό δεν μπορεί να αναλυθή με καλές, ηθικές σκέψεις και συναισθηματικές εξάρσεις, αλλά μέσα στα πλαίσια της ορθοδόξου θεολογίας. Άλλωστε, ζούμε μέσα στην Εκκλησία και δεν επιδιώκουμε απλώς να γίνουμε καλοί άνθρωποι, αλλά κατά Χάριν θεοί. Σε αυτό το ύψος μας καλεί η εκκλησιαστική ζωή και η ορθόδοξη θεολογία.

Πηγή: Ἅγια Μετέωρα

Ὅπως ὅλα τά γεγονότα πού μᾶς διηγοῦνται οἱ ἅγιοι Εὐαγγελισταί ἔγιναν διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν, ἔτσι καί ἡ Θεία Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου ἔγινε δι’ ἡμᾶς καί διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν. Δέν ὑπάρχει κάτι στή ζωή τοῦ Κυρίου μας, πού νά μήν ἔχει σωτηριολογική σημασία, πού νά μήν ἀφορᾶ τήν σωτηρία μας. Γι’ αὐτό ἄλλωστε ἐνηνθρώπισε ἔγινε ἄνθρωπος διά τήν σωτηρία μας.

Καί ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου μας μᾶς ὑποδεικνύει ὄχι μόνον τήν θεότητα τοῦ Κυρίου καί τήν δόξαν τήν ὁποίαν εἶχε πλησίον τοῦ Οὐρανίου Πατρός Του, πρό τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, προαιωνίως -καί τήν ὁποίαν ἐπ’ ὀλίγον ἐφανέρωσε εἰς τούς Μαθητάς του, δέν ἐφανέρωσε τήν πλήρη δόξα Του, ἀλλά κάτι ἀπ’ τή δόξα Του, καθώς ἠδύναντο, ὅπως λέει ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας-, ἀλλά κι ἔτσι μᾶς ὑπέδειξε ποιός εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς δικῆς μας ζωῆς.

Εἶναι νά μετέχουμε τοῦ Θείου Φωτός, τῆς Δόξης τοῦ Θεοῦ, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Διότι κατά τούς Ἁγίους Πατέρες ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ Δόξα Του, εἶναι τό Ἄκτιστο Φῶς. Εἶναι ἡ θέα τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου. Ἀπ’ τή μιά λοιπόν μεριά ὁ Κύριος μεταμορφώνεται γιά νά βεβαιωθοῦν καί οἱ Μαθηταί Του, πού θά ἐσκανδαλίζοντο μετά ἀπό λίγο μέ τόν Σταυρικό Του θάνατο, ὅτι ὄντως εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Θεός ἀληθινός. Ἀλλά καί μεταμορφώνεται γιά νά πεῖ καί σέ μᾶς πώς ὅ,τι συνέβη σέ μένα πρέπει νά γίνει καί σέ σᾶς. Εἴμεθα κεκλημένοι ὅλοι νά μεταμορφωθοῦμε. Βέβαια, ὁ Κύριος μετεμορφώθη δι’ ἰδίας Αὐτοῦ δυνάμεως. Ἐμεῖς θά πρέπει νά μεταμορφωθοῦμε «ἀπό δόξης εἰς δόξαν», πού λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ὄχι διά τῆς δικῆς μας δυνάμεως, ἀλλά διά τῆς Χάριτος καί τοῦ Φωτός τοῦ Μεταμορφωθέντος Κυρίου.

Γιά τό Φῶς αὐτό μιλοῦσε καί ἡ Παλαιά Διαθήκη καί κάποιοι ὅπως ὁ Μωϋσῆς, ὅπως ἀκούσαμε, ἔλαβαν δόξαν Θεοῦ. Ἀλλά κανείς δέν τόλμησε νά πεῖ στήν Παλαιά Διάθηκη, ὅσο κι ἄν ἔλαβε κάποια Χάριν καί Δόξαν ἀπό τόν Θεόν, ὅτι «ἐγώ εἰμι τό Φῶς τοῦ Κόσμου». Μόνο ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἐτόλμησε νά τό πεῖ γιατί Αὐτός εἶναι καί ἡ ζωή, εἶναι τό πᾶν. Καί τώρα πῶς ἐμεῖς, οἱ ἐμπαθεῖς, οἱ ἁμαρτωλοί, θά μετάσχουμε τοῦ Θείου Φωτός; Πῶς θά γίνουμε κι ἐμεῖς φῶς; Πῶς θά ὑποχωρήσουν τά πάθη μας πού εἶναι σκότος; Καί οἱ ἁμαρτίες πού εἶναι σκότος; Καί πῶς σιγά – σιγά τό σκότος πού εἶναι ἐν ἡμῖν θά λιγοστεύει καί θά αὐξάνει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ; Αὐτός εἶναι ὁ ἀγῶνας μας καί γι’ αὐτό βλέπουμε τόν Κύριο Μεταμορφωθέντα καί βλέπουμε ποῦ πρέπει νά φθάσουμε κι ἐμεῖς. Διότι κάθε Χριστιανός πρέπει νά γίνει μιμητής τοῦ Χριστοῦ καί ὅ,τι συνέβη στόν Χριστό νά γίνει καί στήν δική μας ζωή, ὅπως λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅτι πρέπει νά ὁδεύσωμεν διά τῶν βαθμίδων τῆς πνευματικῆς τελειώσεως, τῆς πνευματικῆς ἡλικίας τοῦ Χριστοῦ κι ὅ,τι συνέβη στόν Χριστό νά γίνη καί σέ μᾶς.

Ἄρα, λοιπόν, καί σέ μᾶς πρέπει νά γίνη Μεταμόρφωσις διά τοῦ φωτός τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου μας. Κι ἐδῶ εἶναι ὁ ἀγῶνας μας. Πῶς μέ τήν μετάνοιά μας, μέ τήν προσευχή μας, μέ τήν ταπείνωσί μας, μέ τήν ὑπακοή μας, μέ τήν συμμετοχή στό φωτιστικό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου -διότι καί ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι Φῶς- ὡς μετέχοντες αὐτῶν ὅλων τῶν ἁγίων χαρισμάτων τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ, θά μπορέσουμε κι ἐμεῖς λίγο – λίγο νά λιγοστεύουμε μέσα μας τό σκότος καί νά αὐξάνη τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ;

Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι βλέποντας τόν Μεταμορφωθέντα Κύριον βλέπουν καί τόν ἑαυτόν τους. Διά μέν τόν ἑαυτόν μας λυπούμεθα, διότι δέν βλέπουμε τό Φῶς αὐτό νά λάμπη στήν ὕπαρξή μας. Διά δέ τόν Μεταμορφωθέντα Κύριον χαιρόμεθα καί τόν εὐχαριστοῦμε καί τόν δοξάζουμε. Τόν παρακαλοῦμε ὅμως σήμερα ταπεινά νά μᾶς βοηθήση νά ποθήσωμε τό ἄκτιστον Φῶς, τό Φῶς τοῦ Προσώπου Του. Νά ποθήσωμε νά ἀντικαταστήσωμε τόν ἔσω ἄνθρωπο, νά τόν κάνουμε φωτεινό, ὅπως φωτεινός εἶναι ὁ Χριστός, πού εἶναι ὅλος Φῶς καί ὅλος Ζωή καί ὅλος Ἀνάστασις καί ὅλος Ἀλήθεια.

Κι ἔτσι, ἀγωνιζόμενοι τόν καλόν ἀγῶνα, ἐφαρμόζουμε τό Ἅγιον Θέλημα τοῦ Κυρίου, γιατί τό Θέλημα τοῦ Κυρίου, ὅπως πολλές φορές τό ἔχουμε πεῖ, εἶναι  νά γίνουμε θεοί κατά Χάριν. Καί πῶς θά γίνει κανείς θεός κατά Χάριν ἄν εἶναι μέσα στό σκότος καί ἄν τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχει πλημμυρίσει τήν ὕπαρξί του;

Ψάλλουμε δέ καί στήν Δοξολογία «ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς». Πράγματι μποροῦμε νά δοῦμε φῶς μόνο ἐν τῷ φωτί τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ. Ἔχομεν Χριστόν λάμποντα. Ἔχομεν Θεοτόκον φωτεινοτάτην. Ἔχομεν Ἁγίους φωτεινούς καί ἐμεῖς καλούμεθα νά γίνουμε φῶς.

Ὁ Θεός νά μᾶς βοηθήση καί οἱ εὐχές ὅλων τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἐπέτυχαν τόν φωτισμόν, τήν ἔλλαμψι, τήν θέωσι, εἶδαν τό φῶς τῆς Μεταμορφώσεως καί ἐθεάθησαν πολλοί ἀπό αὐτούς μέσα στό φῶς τῆς Μεταμορφώσεως. Διότι, οἱ Ἅγιοι ὄχι μόνο εἶδαν τό φῶς τῆς Μεταμορφώσεως, ἀλλά καί τούς εἶδαν μέσα σ’ αὐτό τό φῶς ὅσοι ἦσαν ἄξιοι νά τούς ἴδουν. Θυμᾶστε ἀπό τόν βίο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὅτι ὅταν ἦταν ἡ ὥρα νά παραδώση τήν ἁγία του ψυχή, δύο ἱερεῖς πού ἦταν ἐκεῖ, ἕνας ἱερομόναχος καί ἕνας ἔγγαμος, ἄξιοι ἱερεῖς, εἶδαν τό πρόσωπό του νά λάμπη ὅλο μές στό φῶς τῆς Μεταμορφώσεως. Μποροῦσε ὁ Ἅγιος Παλαμᾶς, πού ἦρθε στό Ἅγιο Ὄρος εἴκοσι ἐτῶν καί λαχταροῦσε νά ἀπαλλαγῆ ἀπό τό σκότος φωνάζοντας συνεχῶς «φώτισόν μου τό σκότος», μποροῦσε νά μήν εἰσακουσθῆ ἡ προσευχή του καί νά μήν λάμψη μέσα του τό φῶς τοῦ Χριστοῦ; Αὐτό τό φῶς λοιπόν ἄς ζηλέψουμε κι ἐμεῖς κατά κάποιον τρόπο. Μέ ἕναν ἅγιον ζῆλον κι ἄς παρακαλέσουμε τόν Κύριον νά μᾶς ἀξιώση νά ἀγωνιστοῦμε γι’ αὐτό τό φῶς, τό αἰώνιο φῶς, τό ἄκτιστο φῶς, τό φῶς πού εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί γιά τό ὁποῖο εἴμεθα κεκλημένοι. Καί ἐάν ἀπό αὐτή τή ζωή κάτι κι ἐμεῖς δοῦμε ἀπό αὐτό τό φῶς ἔχωμε ἐλπίδα ὅτι θά μᾶς ἀξιώση ὁ Κύριος νά ζήσωμε καί ἐν τῷ φωτί τῆς οὐρανίου Βασιλείας, τήν ὁποίαν εὔχομαι εἰς πάντας ὑμᾶς. Ἀμήν.-

Πηγή: Η άλλη όψη

«Ζούμε σε μια εποχή όπου η κοινωνική ατζέντα συχνά ωθεί τα αποτελέσματα της έρευνας και οδηγεί στην ανάπτυξη ψευδών ιατρικών πρότυπων»!

(Δρ. Michelle Cretella, Πρόεδρος του Αμερικανικού Κολλεγίου Παιδιάτρων) [1]

Αξιότιμε Δήμαρχε Ρεθύμνου

κ. Μαρινάκη, χαίρετε!

Εύχομαι να είστε καλά και με υγεία. Είμαι ο Χρήστος 37 ετών, πολύτεκνος και κάτοικος Ρεθύμνου από το 2001. Επιθυμώ με την παρούσα επιστολή να σας απευθυνθώ, εκθέτοντας τον προβληματισμό περί του ζητήματος της αποδόμησης των έμφυλων ταυτοτήτων που έχει ανακύψει τον τελευταίο καιρό. Το συγκεκριμένο ζήτημα ήρθε έντονα στην επικαιρότητα (και «ανδρώνεται» ως προβληματισμός), έπειτα από την αιφνιδιαστική (με το χαρακτήρα του κατ’ επείγοντος) εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας την 23/12/2016, κατά την οποία όλα τα Γυμνάσια της χώρας υποχρεώνονταν να υλοποιήσουν «Θεματική Εβδομάδα» (ΘΕ) με θέμα: «Σώμα και Ταυτότητα».[2]

Μία σύντομη-συνοπτική ματιά τόσο στην ίδια την εγκύκλιο, όσο και στο διατιθέμενο υπό του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής πολιτικής (ΙΕΠ) βοηθητικό υλικό και τις προτεινόμενες δραστηριότητες, εκτός από τη διαπίστωση ότι στο σύνολό τους αυτά, εμπεριέχουν ομολογουμένως αρκετά θετικά και σημαντικά, προς «ενημέρωση και ευαισθητοποίηση» των μαθητών, στοιχεία, παρά ταύτα, κατά τον τρίτο άξονα του προγράμματος, εύλογα προκαλούνται κάποιες απορίες έως και ανησυχίες, ως προς την καταλληλότητα παιδαγωγικά και κοινωνικά του υλικού αυτού προς παιδιά 12-15 ετών.

Αρκεί μονάχα να υπομνήσω μία άποψη που διατυπώνεται στο υπό του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) προτεινόμενο υλικό (για τη ΘΕ) και η οποία άποψη, συνιστά την κεντρική ιδέα και επικρατούσα, στις φιλοσοφικές-κοινωνικές θεωρίες περί βιολογικού/κοινωνικού φύλου, άποψη, με βάση την οποία:

• «η «γυναίκα» δεν προϋπάρχει, όπως δεν προϋπάρχει και καµιά αλήθεια, καµιά πραγματικότητα(!). Είναι ...κοινωνική κατασκευή, όπως και η έννοια «άνδρας»!!

Ανεξάρτητα πάντως από την έκβαση του ζητήματος στο Δήμο Ρεθύμνου, τα όποια συμπεράσματα από ενδεχόμενη συζήτησή του στο Δημοτικό Συμβούλιο και το εφικτό ή όχι της πραγματοποίησης ενημερωτικής ημερίδας, σας ευχαριστώ από καρδιάς σε κάθε περίπτωση για το χρόνο και κυρίως, για τη δεδομένη σας αγαθή προαίρεση.

Κλείνω με τους λόγους του προαναφερθέντος Δημοτικού Συμβούλου του Δήμου Κορίνθου, κ. Νικολάου Σταυρέλη, ο οποίος αναφερόμενος στη σαφή και ομόφωνη θέση που πήρε ο Δήμος στον οποίο υπηρετεί, είπε:

«Θέλουμε να πιστεύουμε πως αυτή η άποψη, θα γίνει ένα μήνυμα και για άλλους φορείς, και για άλλους Δήμους κι η κοινωνία να ξεσηκωθεί. Δεν είναι δυνατόν να ανεχόμαστε άλλο αυτή την κατάσταση»!

Θα ήταν όμως και παράλειψη κλείνοντας το να μην επισημάνω, ότι τα μεγάλα όντως οικονομικά μας προβλήματα και η έκβαση σε αυτά, δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρούνται ούτε το μοναδικό, ούτε και το σπουδαιότερο ζήτημα που μας απασχολεί ως πολίτες, ως γονείς και εν γένει ως ανθρώπους!

Εύχομαι και η πόλη (ή η Κρήτη) μας, να αποτελέσει ένα επίσης φωτεινό και αξιομίμητο παράδειγμα, που θα συμβάλει εποικοδομητικά στην προστασία της Παιδείας, της οικογένειας,[28] των Χρηστών Ηθών,[29] της κοινωνίας, των παιδιών μας.

Με εκτίμηση

Χρήστος Μπονατάκης

xristosbonatakis@gmail.com

697 8472 732

[1] https://www.acpeds.org/normalizing-gender-dysphoria-is-dangerous-and-unethical

[2] http://www.alfavita.gr/arthron/ekpaideysi/anoihti-epistoli-gia-ti-thematiki-evdomada

[3] http://elmeviot.blogspot.gr/2017/01/blog-post_84.html

[4] Τη σκοποθεσία αυτή και κυρίως τις προθέσεις γενικότερα («προσανατολισμό») της Πολιτείας και πιο ειδικά του Υπουργείου Παιδείας, εκτός των άλλων επισφραγίζουν:

• Η συγχαρητήρια επιστολή που εστάλη από τις οργανώσεις των ΛΟΑΤ στον υπουργό Παιδείας για τη ΘΕ, καθώς και η προτροπή τους να μην υποκύψει ο υπουργός στις ενστάσεις και αντιστάσεις «διαφόρων».

• Η προαναγγελθείσα άλλωστε αυτή σκοποθεσία στη δημόσια εκπαίδευση (άρα και στην κοινωνία), από τον Αναπληρωτή Υπ. Παιδείας κ. Κουράκη στο gaypride της Θεσσαλονίκης 2015, ο οποίος με αφοπλιστική ειλικρίνεια είπε:

«Οφείλουμε να εφαρμόσουμε την αγωγή στην εκπαίδευση πάνω στη διαφορετικότητα. Πρέπει να μάθουν τα παιδιά στα σχολεία της χώρας ότι η διαφορετικότητα είναι πλούτος...»!!

• Αν μη τι άλλο, το σχέδιο νόμου για τη «Νομική Αναγνώριση ταυτότητας φύλου» του οποίου η δημόσια διαβούλευση, τη στιγμή που γράφεται η επιστολή, μόλις παρήλθε. Το σχέδιο νόμου με άλλα λόγια, προβλέπει (στην παρούσα μορφή) τη δυνατότητα «μεταβολής» φύλου (ληξιαρχική, στην ταυτότητα κτλ.) άνευ χειρουργικής επεμβάσεως-με απλή αίτηση! Ενώ το δεύτερο μέρος του νομοσχεδίου, προβλέπει σύσταση «Εθνικού Μηχανισμού», του οποίου έργο θα είναι, η προώθηση «Σχεδίου Δράσης» για επέκταση της δυνατότητας αυτής ...στα ανήλικα παιδιά!!

[5] Συμμετεχούσης της Γ.Γ. του Υπουργείου Δικαιοσύνης και παρουσίας του Υπουργού Δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή, πράγμα που δείχνει τη σημασία που δίνει το Υπουργείο σε αυτό το νομοσχέδιο.

[6] Άνθρωπος-‘σύμβολο’ για το κίνημα και τις φιλοσοφικές θεωρίες περί βιολογικού/κοινωνικού φύλου (gender studies), είναι η αμερικανίδα συγγραφέας και φιλόσοφος Judith Butler. Σύμφωνα με θεωρία για της οποίας την εξέλιξη η ίδια υπήρξε ορόσημο, η σεξουαλικότητα κατασκευάζεται κοινωνικο-ιστορικά και ως εκ τούτου, προτείνεται

η «αποδόμηση του δίπολου και η καταστροφή της ετεροσεξουαλικής κλίμακας ως ‘φυσικής’ και κανονιστικής». Η ίδια ακόμη, έχει δηλώσει:

• «Φύλο δεν είναι κάτι που κάποιος είναι, αλλά κάτι που κάνει.
• «Τίθεμαι ενάντια στις ‘κανονικότητες’ και όσον αφορά στη σεξουαλική ελευθερία».

• «Θέλω να θεωρηθεί παθολογικό(!) το ενιαίο, αδιαφοροποίητο φύλο»!!

• Και αλλού αναρωτιέται: «Γιατί, ας πούμε, μόνο δυο άνθρωποι να μπορούν να παντρευτούν και όχι ...περισσότεροι;».

Ιδού ο φιλοσοφικός «προσανατολισμός» και τα ‘δομικά υλικά’ από τα οποία συνίσταται η ‘νέα φιλοσοφία’ η οποία εισήχθη επιβλητικώς εις τη δημόσια εκπαίδευση των παιδιών μας!

[7] α) OHE, Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, αρθ. 5 • 14, παρ. 1-2. β) Διεθνές Σύμφωνο για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, αρθ. 18, παρ. 1-4. γ) OHE, Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αρθ. 26, παρ. 3.

δ) Διεθνές Σύμφ. για τα Οικον. Κοινων. και Μορφωτικά Δικαιώματα, αρθ. 13, παρ. 3.

ε) Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), 1ο πρόσθετο πρωτόκολλο, αρθ. 2 - Επικύρωση από Ελλάδα: 2329/1953, 53/1974.

[8] Υπ’ όψιν πάντα, ότι το ποινικό αδίκημα του προσηλυτισμού είναι «έγκλημα σκοπού», θεωρείται δηλαδή ήδη τετελεσμένο κατά τη στιγμή της απόπειρας, χωρίς να εξετάζεται εάν ο επιδιωκόμενος σκοπός επιτεύχθηκε.

[9] Άλλος τομέας παρόμοιων ιδεοληπτικών μεθοδεύσεων, είναι και ο τομέας της Ιστορίας.

βλ. «ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΦ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ», Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων, http://www.p-e-f.gr/docs/734.pdf

[10] Όπως άλλωστε μου επιβεβαίωσε έγκριτος νομικός (Διδάκτωρ Νομικής-Συνταγματολόγος).

[11] Με βάση δε το αρθρ. 28 του Συντάγματος, οι διεθνείς Συμβάσεις έχουν αυξημένη ισχύ έναντι εγχώριων νόμων• πόσο μάλλον, έναντι μίας ...εγκυκλίου του κ. Γαβρόγλου!

[12] Γεγονός που εκτός από πιθανή επί του θέματος εμπαθή προσέγγιση, απηχεί παράλληλα, ίσως και την αδυναμία ή και ανυπαρξία ενίοτε αληθινών επιχειρημάτων. Το οξύμωρο πάντως είναι ότι η συμπεριφορά αυτή, προσιδιάζει ακριβώς σε εκείνο το οποίο οι ίδιοι (αντιεπιστημονικώς) ονομάζουν ...«φοβικότητα», «...-φοβία»!! Η λέξη «ομοφοβία» άλλωστε είναι επιστημονικώς (ψυχιατρικά) παντελώς αδόκιμη• κατ’ ακρίβεια το δεύτερο συνθετικό «...-φοβία», συνίσταται στην ύπαρξη κάποιου είδους, ψυχοπαθολογικής φύσεως, κατάσταση.

[13] Και εν γένει, με την απελευθερωμένη κοσμική ηθική και τις πρακτικές της.

[14] https://www.acpeds.org/the-college-speaks/position-statements/gender-ideology-harms-children

[15] Η «νεόφυτη» ιδεολογία των φύλων, προκειμένου να στηρίξει θεσμικά-κοινωνιολογικά και οντολογικά (ως καθ’ όλα φυσιολογικούς) ρόλους φύλων, αντίθετων με …το φύλο τους, ενίοτε παραπέμπει αφ’ ενός στο ζωικό κόσμο, στον οποίο παρατηρούνται εξαιρέσεις στην ετεροφυλική αναπαραγωγική συμπεριφορά, που όμως συνδέονται αυτές οι εξαιρέσεις με ένα αναπαραγωγικό σκοπό και άρα, οι συγκεκριμένες συμπεριφορές δύναται να λεχθεί ότι συνιστούν φυσική, για κάποια μόνο είδη, διαδικασία και συμπεριφορά. Σε κάθε περίπτωση, οι ποικίλες -αναπαραγωγικές ή οποιασδήποτε άλλης φύσεως- συμπεριφορές και ...‘συνήθειες’ των ζώων (πτηνών ερπετών κοκ), δεν μπορούν να αποτελούν σημείο αναφοράς για τη θεσμοθέτηση στις πολιτισμένες κοινωνίες, αντιστοίχων στους ανθρώπους συμπεριφορών, που όμως απέχουν σαφέστατα από οποιαδήποτε αναπαραγωγική αναγκαιότητα. Παρουσιάζονται απλά, ως εκτροπή από την κατά φύσιν ανθρώπινη φυσιολογία, σεξουαλικότητα και οντολογία (τη συμβολή βεβαίως ποικίλων ίσως ψυχοσωματικών και κοινωνιολογικών ακόμη παραμέτρων).

Αφ’ ετέρου γίνεται επίκληση σε έμφυλους ρόλους πρωτόγονων κοινωνιών (πχ φυλή …«Μundugamor», Ν. Γουινέα!), ή και τους λεγόμενους «hijras» της Ν. Ασίας!! (σημ. «Οι Hijra συνδέονται με το Σίβα, τον θεό της καταστροφής, ο οποίος συχνά λατρευόταν με τη μορφή συμβόλου-ως μια στυλιζαρισμένη σύντηξη των αρσενικών και των θηλυκών γεννητικών οργάνων.

............ Οι Hijra συνδέονται επίσης με τη μητέρα θεά Yellamma. Η ερμαφρόδιτη κατάστασή τους αποδίδεται ευρέως στο ότι κατέχονταν από «πνεύμα», μια αντίληψη που επιτρέπει στους hijra να δίνουν…τηνευλογίατους (!!) με αντάλλαγμα χρήματα ή αγαθά»!

(https://www.vice.com/gr/article/to-trito-fylo-tis-indias-zei-sto-perithorio)

Πασιφανώς λοιπόν, η επί του ζητήματος επίκληση -κοινωνιολογικά και οντολογικά- στο ζωικό βασίλειο, στις προαναφερθείσες φυλές και κοινωνίες (συνδεδεμένες μάλιστα με τέτοιες …παράξενες -το λιγότερο- θεωρίες), μονάχα ως …«πρόοδο» και πολιτισμό δεν θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει!

[16] Οι λόγοι είναι προφανείς! Ενδεικτική είναι η περίπτωση γονιού, ο οποίος πρόσφατα απευθύνθηκε προς το ΙΕΠ παραπονούμενος για υλικό (που ο ίδιος θεώρησε ακατάλληλο) προς μαθητές 12-15 ετών της ΜΚΟ «Αντιγόνη», που χρησιμοποιήθηκε κατά τη ΘΕ. Η δε υπάλληλος του ΙΕΠ και ενώ αρχικά επαναλαμβάνει ότι τάχα ΟΛΟ το υλικό βρίσκεται αναρτημένο στην ιστοσελίδα του ΙΕΠ, τελικά, με τις επίμονες ερωτήσεις του γονέα για το που ακριβώς βρίσκεται, ομολογεί ότι το υλικό των ΜΚΟ, ναι μεν είναι εγκεκριμένο, αλλά δεν υπάρχει αναρτημένο (δεν παρέχεται πρόσβαση)!

[17] https://www.youtube.com/watch?v=PZoGkxLNKHU&t=152s

[18] (Glezerman M. Yes, there is a female and a male brain: Morphology versus functionality. PNAS, 2016). Το γεγονός αυτό βεβαιώνει και μία σημαντική σχετική μελέτη η οποία μελέτησε έναν αρκετά μεγάλο πληθυσμό. (Sex differences in the structural connectome of the human brain Ingalhalikar et al. PNAS 2014).

[19] Γίνεται έντονη επίκληση της απόψεως που λέει ότι η σύγχρονη επίσημη ψυχιατρική δεν θεωρεί πλέον τις καταστάσεις ομοφιλοφιλίας, τρανσεξουαλισμού κτλ.ως διαταραχές.

Σύμφωνα όμως με το «ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗΣ ICD-10 ΨΥΧΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ ΤΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ» (Εκδόσεις ΒΗΤΑ, 1993, ISBN:960-7308-37-9), το οποίο είναι το επίσημο διαγνωστικό και ταξινομικό σύστημα που χρησιμοποιείται στην Ευρώπη και το οποίο εκδόθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας το 1992 με τίτλο «The ICD-10 classification of mental and behavioral disorders: clinical descriptions and diagnostic guidelines», οι «ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΦΥΛΟΥ» (κωδικός F64), περιλαμβάνουν την «Διαυλική Διαταραχή (transexualism)», την «Παρενδυσία Διπλού Ρόλου (transvestic disorder)» και την «Διαταραχή Ταυτότητας Φύλου στην Παιδική Ηλικία» και υπάγονται ως διαταραχές στο κεφάλαιο που ονομάζεται «Διαταραχές της Προσωπικότητας και της Συμπεριφοράς του Ενηλίκου».

Στην Αμερική στην οποία χρησιμοποιείται το σύστημα DSM-5, κατόπιν φιλοσοφικών και κοινωνιολογικών επιδράσεων (θεωρίες έξω από την Ιατρική και την Ψυχιατρική) και έπειτα επίσης από μεγάλες πιέσεις από το κίνημα των ομοφυλοφίλων αλλά και μία έρευνα απλά της E. Hooker, αποφασίστηκε με ψηφοφορία στην Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία και με 58% πλειοψηφία, να μην θεωρείται πλέον η ομοφυλοφιλία ψυχιατρική διαταραχή με συνέπεια την αφαίρεσή της από το DSM, το 1973! (Drescher J, Stein T, Byne WM. Homosexuality, gay and lesbian identities and homosexual behavior. in Kaplan H, Sadock B(eds): Comprehensive Textbook of Psychiatry, 8th ed. Williams &Wilkins 2004) Η εν λόγω έρευνα χρησιμοποίησε δείγμα μόλις 60 ατόμων(!) εκ των οποίων τα 30 ομοφυλόφιλα διαλέχτηκαν από την «Mattachine Society», μία οργάνωση με σκοπό ...την ενσωμάτωση των ομοφυλοφίλων στην κοινωνία!! (P Kameron, K Kameron. Re-Examining Evelyn Hooker: Setting the Record Straight with Comments on Schumm's (2012) Reanalysis Marriage and family review, 2012;48). Επίσης, τo 2008 η Αμερικανική Ιατρική Εταιρεία χαρακτήρισε την Διαταραχή Ταυτότητας Φύλου ως «Σοβαρή ιατρική κατάσταση» (American Medical Association. Removing financial barriers to transgender patients, 2008).

Νομίζω ότι τα παραπάνω αρκούν για να καταδείξουν ότι δεν πρόκειται για ζήτημα «ξεπερασμένο», ή ζήτημα για το οποίο «η σύγχρονη επίσημη ψυχιατρική έχει καταλήξει»• αλλά για αναγνωρισμένη από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας διαταραχή (κατά το επίσημο στην Ευρώπη «ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗΣ ICD-10 ΨΥΧΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ ΤΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ») και που χρειάζεται διάγνωση, ενίοτε και θεραπεία και γύρω από τα οποία ζητήματα φυσικά, υπάρχει έντονη και σε εξέλιξη επιστημονική έρευνα και συζήτηση.

[20] Εκείνο το οποίο θα ξάφνιαζε ακόμη και υποστηρικτές του προαναφερθέντος νομοσχεδίου, είναι ότι για τη ..«διόρθωση» φύλου «δεν απαιτείται η οποιαδήποτε προηγούμενη εξέταση ή ιατρική αγωγή που σχετίζεται με τη σωματική ή ψυχική του υγεία»!(αρ. 3, 4) Γεγονός που αντανακλά σαφώς την εκ της Πολιτείας αδιαφορία για το (υπαρκτό και συχνό) ενδεχόμενο, να οδηγείται κανείς στην απόφαση αυτή από ψυχοπαθολογικά αίτια!! Κάτι τέτοιο συνιστά όντως ένα δείγμα, του πόσο ιδεοληπτικά και με επικίνδυνη προχειρότητα προσεγγίζονται από την παρούσα κυβέρνηση το εν λόγω ζήτημα και εν γένει τα ανθρώπινα πρόσωπα!

[21] Τα παραπάνω στο σύνολό τους προάγουν και την επιχειρούμενη, πλήρη θεσμικά εξίσωση των ομοφυλόφιλων «σχέσεων» με τα ετερόφυλα ζευγάρια και τελικά, τη δυνατότητα υιοθεσίας παιδιού! (βλ. Δελτίο Τύπου του ΣΥΝΗΓΟΡΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ, 7/12/2015, «Τη ρύθμιση της επιμέλειας παιδιών σε περιπτώσεις συμφώνου συμβίωσης ζητά ο Συνήγορος του Πολίτη», http://www.synigoros.gr/resources/docs/20151201-dt-symfwno-symviwshs_5.pdf).

Εκτός των άλλων όμως, με βάση τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού ΟΗΕ, αρθ. 27, παρ. 1: «Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζουν το δικαίωμα κάθε παιδιού για ένα κατάλληλο επίπεδο ζωής που να επιτρέπει τη σωματική, πνευματική, ψυχική, ηθική και κοινωνική ανάπτυξή του»!

Σε περίπτωση βέβαια δυνατότητας υιοθεσίας παιδιού από ομόφυλα «ζευγάρια», περισσεύει η οποιαδήποτε ανάλυση περί του πόσο αυτό επιτρέπει ...«τη σωματική, πνευματική, ψυχική, ηθική και κοινωνική ανάπτυξη» του παιδιού! Κάτι τέτοιο, δεν μπορεί να το κάνει κάποιος που αγαπάει τα παιδιά• κάποιος που φροντίζει για το μέλλον τους.

Πρόκειται εκ προοιμίου για ένα νοσηρό περιβάλλον, το οποίο είναι νοσηρό, όχι κατ αναλογία άλλων, πράγματι νοσηρών οικογενειακών καταστάσεων τις οποίες συναντά κανείς παντού (και οι οποίες δύνανται φυσικά κι αυτές να οδηγήσουν σε τραγικές συνέπειες), αλλά λόγω ότι έτσι ένα παιδί, γαλουχείται και ‘μπολιάζεται’ σε ιδεολογικής-φιλοσοφικής φύσεως πρότυπα (δήθεν, ως κατά πάντα φυσικά), τα οποία ευθύς εξ αρχής, του παρέχουν μία σαφώς «παραχαραγμένη» εικόνα περί του βιολογικού πυρήνα συγκρότησης της προσωπικότητάς του -την ταυτότητα φύλου- (Δ. Πατέλης, αν. καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης)• γεγονός που αν μη τι άλλο έχει άμεσα συνέπειες στις προϋποθέσεις της ψυχοκοινωνικής του ανάπτυξης. Αδύναμο να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του ένα παιδί, καταδικάζεται έτσι ευθύς εξ’ αρχής - ‘εκ θεμελίων’- σε ατελείωτα ψυχοκοινωνικά προβλήματα!! Σε κάθε περίπτωση πάντως, η προώθηση της ιδεολογίας περί υγιούς ομόφυλης ‘γονεϊκότητας’ και οικογενειακού περιβάλλοντος, συνιστά απλά ...ένα κοινωνικό πείραμα!!

[22] Ας φανταστούμε πχ. εάν κάποιοι στο μέλλον, ισχυριστούν με ειλικρίνεια ότι «προσανατολισμός» τους-αντικείμενο της επιθυμίας τους και άρα φυσιολογικό για τους ιδίους, είναι πχ ...τα ανήλικα παιδιά(!), περισσότεροι του ενός σύντροφοι (πολυγαμία-στην Αμερική υπάρχει ήδη σχετική θεσμική διεκδίκηση), η έκφραση της όποιας επιθυμίας σε ...δημόσια θέα κοκ. Μήπως θα πρέπει τότε όλες αυτές οι μορφές σεξουαλικής συμπεριφοράς να τύχουν θεσμικής έκφρασης (ή κάποιες, να ενταχθούν κι αυτές στο οικογενειακό δίκαιο) και κατόπιν, προς αποφυγή ...διακρίσεων, να γίνεται εξ’ ίσου γι’ αυτές λόγος και στα σχολεία;;

[23] Εάν υποθέσουμε ότι οι θεωρίες περί βιολογικού/κοινωνικού φύλου επικρατούν στην κοινωνία και σε όλο το φάσμα της δημόσιας παιδείας και ζωής και οι νέοι μας, «μπολιάζονται» από μικρά παιδιά σε αυτές• κατά συνέπεια δε, με μία αντίληψη περί ‘ευέλικτης’ ταυτότητας του φύλου τους και του εαυτού τους, ταυτότητας ‘απροσδιόριστης’, ίσως ακόμα και

...’αδιάγνωστης’(!) κ.ο.κ. και άνευ σημείου αναφοράς σε βιολογικά-ανατομικά γνωρίσματα, σε ενδεχόμενες επιλογές όπως ...«πειραματισμούς» περί της ταυτότητας του φύλου τους, του «προσανατολισμού» τους, του έμφυλου ρόλου τους, γιατί όχι «αλλαγή» φύλου κτλ. άραγε, θα αναλάβει μετά κανείς από αυτούς τους «αποδομητές» των παιδικών ψυχών, την ευθύνη για τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες στη ζωή αυτών των ανθρώπων;

[24] Μάλιστα, για ένα -όπως στην περίπτωσή μας- θεμελιώδους σημασίας κοινωνικό ζήτημα (δηλ. για τη θεσμική και κοινωνικοπολιτική αποδόμηση των έμφυλων ταυτοτήτων και την ταυτόχρονη θεσμική έκφραση και καταξίωση στη δημόσια ζωή και την Παιδεία, της λεγόμενης «ιδεολογίας των φύλων» και των θεωριών που τη «συνοδεύουν»), δύναται να γίνει επίκληση του άρθρου 44, παρ. 2 του Συντάγματος, κατά το οποίο, όταν πρόκειται για «σοβαρό κοινωνικό ζήτημα», προβλέπεται η προκήρυξη Δημοψηφίσματος!

[25] Μόνο με αυτή την ιδιότητα και όχι εμφορούμενος από την προρρηθείσα και

...χιλιοειπωμένη μισαλλοδοξία, «ομοφοβία», από ρατσισμό κτλ, κάνοντας αντιπολίτευση, ή ακόμα χειρότερα ...‘κυνηγώντας μάγισσες’!

[26] Όπως έπραξε και ο Δήμος Βάρης-Βουλιαγμένης στις 7/6/2017 (Αρ. Αποφ. 283/2017)

[27] Μπορείτε ενδεικτικά να παρακολουθήσετε στο διαδίκτυο, τις ενδιαφέρουσες ημερίδες που πραγματοποιήθηκαν πχ. στην Κόρινθο και πιο πρόσφατα στην Αθήνα. Και στις δύο, η ψυχίατρος κ. Προκοπάκη συμμετέχει ως εισηγήτρια (με θέμα: Έμφυλες ταυτότητες: Αλήθειες και ψέματα), την οποία γνωρίζω προσωπικά και με την οποία, εάν υπάρξει ενδιαφέρον να πραγματοποιηθεί η ημερίδα, μπορώ να σας φέρω σε επαφή. Κατ’ ακρίβεια, λόγω ότι τυγχάνει Ρεθυμνιώτισσα στην καταγωγή, είναι κάτι για το οποίο η ίδια μου έχει εκφράσει ήδη την επιθυμία της για το Ρέθυμνο και την Κρήτη γενικότερα. Πρόθυμα λοιπόν θα συνεργαστεί προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά και θα έρθει -εάν αυτό βεβαίως κριθεί απαραίτητο- σε επαφή και με άλλους ενδεχομένως επιστήμονες-εισηγητές που μπορούν να συμβάλουν στην ημερίδα. Νομίζω ότι είναι μια καλή ευκαιρία για να ενημερωθούμε και να αποσαφηνίσουμε τα σχετικά ζητήματα.

Η κ. Προκοπάκη, με επιστημονικότητα, με αγάπη για τους νέους και χωρίς εμπάθειες, αφορμής δοθείσης από την ταχέως αναδυόμενη στο Δυτικό κόσμο, σύγχυση περί της ταυτότητας των δύο φύλων και ειδικότερα κατόπιν της πρόσφατης απόπειρας επέκτασης τοιαύτης συγχύσεως εντός της δημόσιας Παιδείας (όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως) στην κρίσιμη παιδαγωγικά ηλικία των εφήβων και στους γονείς τους, μελετάει εμπεριστατωμένα το ζήτημα αυτό, συμβάλει πρόθυμα όπου μπορεί στη σχετική με το θέμα, ενημέρωση νέων και ενηλίκων-γονέων και έχει συμμετάσχει ήδη σε αρκετές ημερίδες ως εισηγήτρια, προκειμένου να αποσαφηνίσει επιστημονικώς πτυχές και ζητήματα που αφορούν τις ταυτότητες των φύλων.

[28] Η οποία οικογένεια ως θεσμός, παρά το ότι συνιστά το «θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του έθνους» (Συντ. αρθ. 21, παρ. 1) και στην οποία οφείλεται προστασία (Συντ. αρθ. 5, 1/αρθ. 21, 1), παρά ταύτα, θα λέγαμε ότι εσχάτως (ειδικά από την παρούσα κυβέρνηση) υφίσταται -μαζί με τα Χρηστά Ήθη- ένα πράγματι ιδεολογικό αλλά και θεσμικό πογκρόμ!

[29] Πάνω στα οποία είναι ουσιαστικά θεμελιωμένα, τα Συντάγματα και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα όλων των πολιτισμένων κρατών.

Είναι πολύ δύσκολο να οδηγήσεις ανθρώπους στα δάση στον δρόμο του αληθινού Θεού. Ο π. Δαμασκηνος εξηγεί τις διαφορές μεταξύ λευκής και μαύρης μαγείας και σκιαγραφεί την ζοφερή εξάρτηση των ιθαγενών από τα δαιμονικά πνεύματα, μακριά από την Αλήθεια.

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας

''Εκκλησία χωρίς ιεραποστολή είναι εκκλησία χωρίς αποστολή''. Ο π. Δαμασκηνός ανατρέχει στην αρχή της ιεραποστολής στην Αφρική, στους πρώτους ιεραποστόλους, αναφέρει  την σημαντικότατη σύντομη ζωή καθώς και την προσφορά  του πατρός Κοσμά του Γρηγοριάτου και φτάνει μέχρι την σημερινή εποχή με τα προβλήματα της....

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας

- Τί θὰ γίνουν τὰ παιδιά μας;

- Τί θέλετε νὰ γίνουν τὰ παιδιά μας;

- Ἀνδρειωμένα παλικάρια καὶ ἀνδρεῖες γυναῖκες…καὶ νὰ παλέψουν μὲ τὰ σαράντα κύματα καὶ νὰ τὰ βγάλουν πέρα μὲ τὴν ἀναβροχιὰ καὶ τὴν ἀκρίδα ὅπως οἱ προπαπποῦδες καὶ οἱ προγιαγιάδες τους… κι ὄχι νὰ μουχλιάζουν στὸν καναπὲ ὅπως ἡ δική μας ἡ γενιά. Νὰ μᾶς ξεπεράσουν, αὐτὸ θέλουμε καὶ αὐτὸ παρακαλᾶμε!

Οἱ ἀντιξοότητες τοῦ βίου δὲν μποροῦν νὰ γίνουν ἐμπόδιο στὸ νὰ ἀνθίσει μιὰ γλυκιά, τρυφερή, ἀγαπητικὴ σχέση ἀνάμεσα σὲ δυὸ ἀνθρώπους. Ὅσο κι ἂν προσπαθήσουμε, δὲν νομίζω ὅτι θὰ μπορέσουμε νὰ ἀποδείξουμε ὅτι σήμερα οἱ συνθῆκες εἶναι δυσκολοτέρες ἀπὸ αὐτὲς ποὺ ἔζησαν οἱ πρόγονοί μας σὲ περιόδους πολέμου, κατοχῆς κτλ. Στοργή, ἔρωτας, ἀλληλοβοήθεια, ἀγάπη, κατανόηση, ἀγωνιστικότητα, συμπόρευση, ὑπερηφάνεια, καμάρι, ὁ ἕνας ἔχει τὸν ἄλλο κορόνα στὸ κεφάλι γιὰ μιὰ ζωὴ ὁλόκληρη. Ὁ ἕνας σύζυγος εἶναι στεφάνι στὸ κεφάλι τοῦ ἄλλου καὶ φροντίζει τὸν σύζυγό του ὁ καθένας καὶ τὸν καμαρώνει γιὰ νὰ ‘χει τὸ θάρρος νὰ πεῖ μετὰ στὸν Χριστὸ «Κοίταξε Κύριε πῶς φροντίζω τὸ στεφάνι πού μοῦ χάρισες». Ἔτσι ἑρμηνεύεται ἡ φράση «Στέφεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ…».

Συνήθως ὅμως ἡ σχέση τῶν ζευγαριῶν δὲν εἶναι σὰν αὐτὴ ποὺ περιγράφηκε, ἔστω κι ἂν οἱ συνθῆκες εἶναι εὐκολότερες. Ὅλοι τὸ γνωρίζουμε. Στὴ δεκαετία τοῦ ’80 ἀπὸ ψυχολόγους, ΜΜΕ, λογοτεχνία, τηλεόραση, κινηματογράφο ἔπεσε τὸ σύνθημα τῆς ἄμεσης ἱκανοποίησης κάθε ἐπιθυμίας, τῆς ἐλευθερίας στὴν ἔκφραση λόγου καὶ συναισθημάτων, τοῦ δικαιώματος τοῦ ἀτόμου νὰ ἱκανοποιεῖ ἄμεσα τὴν κάθε ἐπιθυμιὰ του.

Ἔτσι, ἕνας παντρεμένος, ποὺ νιώθει ὅτι δὲν τὸν ἱκανοποιεῖ πλέον τὸ ταίρι του,νομιμοποιεῖται νὰ ζητήσει ἀλλοῦ κάλυψη τῶν συναισθηματικῶν του ἀναγκῶν καὶ πολὺ σύντομα βρίσκεται ἐρωτευμένος σφόδρα μὲ ἄλλο πρόσωπο. Προχωρεῖ στὸ διαζύγιο, φυσικὸ καὶ καθ’ ὃλα νόμιμο, καὶ παραδόξως ἐντὸς ὀλίγου ἡ νέα σχέση δὲν εἶναι ἐπαρκής. Ὁ ἄνθρωπος ψάχνει κάτι ἄλλο, ἔπειτα κάτι ἄλλο ἀκόμη πιὸ ἰδιαίτερο. Ἐπιδίδεται στὸ κυνήγι τῆς εὐτυχίας καὶ τῆς ἡδονῆς, τὸ ἀτελείωτο καὶ ἀτελέσφορο. Αὐτὴ ἡ τακτικὴ ἔγινε δυναμίτης στὰ θεμέλια τῆς οἰκογένειας… γιατί ἄραγε; Ποιὸς ἔχει συμφέρον ἀπὸ μιὰ διαλυμένη κοινωνία χωρὶς ἰσχυροὺς οἰκογενειακοὺς δεσμούς; Ἄνθρωπος μοναχικός, ἀνέραστος, χωρὶς δεσμοὺς ἰσχυρούς, χωρὶς σχέσεις μὲ αἴσθηση μονιμότητας γίνεται ἀνασφαλής, καταθλιπτικός, συναισθηματικὰ εὐάλωτος, χειραγωγήσιμος, εὔκολο θύμα τῶν κάθε λογῆς διαφημιστῶν καὶ ἐμπόρων. Ἀντιθέτως, ὁ ἄνθρωπος ποὺ βιώνει σταθερὲς καὶ μόνιμες σχέσεις στοργῆς, ἀγάπης καὶ ἀποδοχῆς εἶναι συναισθηματικὰ αὐτάρκης, ἰσορροπημένος, ἀσφαλής, ἤρεμος. Νιώθει αὐτοεκτίμηση, δὲν χρειάζεται νὰ «ἔχει» γιὰ νὰ «εἶναι». Σπουδαῖες σοφίες θὰ λέγαμε. Μὰ οἱ ὁδηγίες τοῦ Κατασκευαστῆ δοσμένες πρὸ αἰώνων εἶναι ξεκάθαρες πάνω σ’ αὐτὸ τὸ θέμα. ‘’Οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον. Ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθὸν κατ’ αὐτόν…’’ τὸ λέει ἡ ἐπιστήμη, τὸ λέει ἡ λογική, τὸ λέει ἡ ἐμπειρία, τὸ λέει ὁ Κατασκευαστὴς – ὁ Θεός! Γιατί ὅμως σήμερα οἱ νέοι μας δὲν ἀποφασίζουν τὸν γάμο; Θὰ τὸ ποῦμε ἔμμεσα μὲ ἕνα παραμύθι:

Μύθι μύθι παραμύθι τὸ κουκὶ καὶ τὸ ρεβίθι… Κόκκινη κλωστή, δεμένη, στὴν ἀνέμη τυλιγμένη, δῶσ’ της κλότσο νὰ γυρίσει, παραμύθι ν’ ἀρχινίσει…

Μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρὸ ζοῦσε ἕνας γιατρὸς ὁ ὁποῖος, ὅπως ἔφευγε ἀπὸ τὸ χωριὸ του, συναντάει μιὰ γυναίκα ἄσχημη, καχεκτικιά, μὲ μιὰ μύτη γαμψὴ «Ποιὰ εἶσαι ἐσὺ;» τὴ ρωτάει, «Ἡ πανούκλα» λέει αὐτή, «Καὶ ποῦ πᾶς;» ρωτάει ἐκεῖνος, «Σὲ ἐκεῖνο τὸ χωριὸ. Ἔχω νὰ πάρω χίλιους» ἀπαντᾶ ἐκείνη. Ἔφυγαν καὶ οἱ δύο ἡ πανούκλα γιὰ τὸ χωριὸ καὶ ὁ γιατρὸς στὴ δουλειά του καὶ ἔτυχε στὸν γυρισμὸ νὰ ξανασυναντηθοῦν. «Τί ἔγινε; Πόσοι πέθαναν;» ρωτᾶ ὁ γιατρός, «Δύο χιλιάδες» ἀπάντησε ἡ πανούκλα. «Καλὰ, δὲν μοῦ εἶπες ὅτι θὰ πάρεις χίλιους;» ρώτησε ὁ γιατρός, «Τοὺς χίλιους πῆρα ἐγώ, τοὺς ἄλλους χίλιους τοὺς πῆρε ὁ φόβος».

Ἀφήσαμε τὸν φόβο νὰ τρυπώσει στὶς καρδιές μας. Καὶ ὁ φόβος τρύπωσε ἀπὸ τὰ πιὸ ἀπίθανα μέρη. Ἂς ποῦμε γιὰ παράδειγμα ἀπὸ τὰ δελτία πρόγνωσης τοῦ καιροῦ. Καθημερινὰ καὶ πολλὲς φορὲς τὴν ἡμέρα δεχόμαστε ἀπίστευτες θεομηνίες, ποὺ θὰ πέσουν στὰ κεφάλια μας…βροχές, καταιγίδες, χιόνια, χαλάζι, καύσωνας, παγετός, σκόνη, λάσπη, ἀνεμοστρόβιλος, πτώση τῆς θερμοκρασίας, ἄνοδος τῆς θερμοκρασίας, ἀκραῖα καιρικὰ φαινόμενα. Δὲν μᾶς φόβισαν, ἐπιμένω, ἐπιτρέψαμε στὸν φόβο νὰ μπεῖ καὶ ἀφότου ἀνοίξαμε τὴν πόρτα μπῆκαν κι ἄλλοι φόβοι. «Φοβᾶμαι γιὰ τὰ λεφτά μου ὅτι θὰ μοῦ τὰ πάρουν, θὰ μοῦ τὰ κλέψουν, θὰ μοῦ τὰ ὑποτιμήσουν, φοβᾶμαι γιὰ τὴν ὑγεία μου γιατί ἔρχονται μικρόβια, ἰοί, γρίπες, φοβᾶμαι τὸν κόσμο γύρω μου, τοὺς γνωστούς, τοὺς ξένους, τοὺς κλέφτες, τοὺς ἀλλοδαποὺς καὶ ἀκόμη φοβᾶμαι πὼς δὲν θὰ καταφέρω νὰ τελειώσω τὴ σχολή μου, κι ἂν τὴν τελειώσω φοβᾶμαι πὼς δὲν θὰ βρῶ δουλειὰ καὶ τότε θὰ χρειαστεῖ νὰ κάνω μεταπτυχιακὸ καὶ φοβᾶμαι πὼς δὲν θὰ μὲ δεχτοῦν στὴν Ἀγγλία ἢ κάπου ἀλλοῦ, κι ἂν πάω ἐκεῖ καὶ κάποτε γυρίσω, φοβᾶμαι πὼς πάλι δὲ θὰ βρῶ δουλειὰ καὶ φυσικὰ ἡ κοπέλα μου θὰ εἶναι σὲ ἄλλη χώρα καὶ βεβαίως πῶς νὰ κάνουμε οἰκογένεια ἔτσι; Καὶ πὲς ὅτι βρισκόμαστε στὴν ἴδια χώρα, πῶς νὰ παντρευτοῦμε βρὲ ἀδερφὲ χωρὶς ἕνα κεραμίδι πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι μας; Καὶ καλὰ γιὰ κεραμίδι πὲς ὅτι νοικιάζουμε μιὰ γκαρσονιέρα, ἀλλὰ πῶς νὰ προχωρήσουμε σὲ γάμο χωρὶς κουρτίνες, φωτιστικὰ καὶ καφετιέρα ἐσπρεσιέρα, γιατί δὲν θὰ μποροῦμε νὰ πηγαίνουμε καὶ ἔξω νὰ πίνουμε τὸ καφέ μας, θὰ πρέπει νὰ καθόμαστε στὸ σπίτι. Καὶ ἂς ποῦμε ὅτι βρίσκουμε τὴν ἐσπρεσιέρα μὲ προσφορὰ καὶ δῶρο τὰ φλιτζανάκια, ἀλλὰ πῶς νὰ κάνουμε γάμο πεῖτε μου! Βάλε νυφικό, κουστούμια, προσκλητήρια, στολισμό, ἐκκλησιά, μπομπονιέρες, δεξίωση, δῶρο κουμπάρου καὶ κουμπάρας διπλὸ, γιατί μᾶλλον δὲν νομίζω νὰ ἔχουμε ἕναν μόνο κουμπάρο, θὰ θέλει ὁ καθένας τὸν δικό του, ὁπότε…ὅλα τοῦ γάμου…δύσκολα!!

Πατάω ΑΚΥΡΟ στὸν γάμο».

Τί κρίμα! Τί κρίμα νὰ ἀποφασίζουμε γιὰ τὴ ζωή μας ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ φόβου. Πόσο ὥριμη μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ ἀπόφαση αὐτή; Ὅλες οἱ ἀποφάσεις ποὺ παίρνει ὁ καθένας μας γιὰ τὴ ζωὴ του ξεκινοῦν ἀπὸ ἕνα βασικὸ δίλημμα, ἔχουμε νὰ ἐπιλέξουμε ἀνάμεσα στὸν Χριστὸ καὶ τὸν χρυσό; Ἡ ἀρχικὴ αὐτὴ ὥριμη καὶ ὑπεύθυνη ἐπιλογὴ καθορίζει τὴν ποιότητα ζωῆς τοῦ καθενός. Ἂν ἐπιλέγετε τὸν χρυσὸ, τότε δὲν συμφέρει νὰ παντρευτεῖτε παρὰ μόνο στὴν περίπτωση ποὺ σᾶς κάνει πρόταση ἡ πριγκίπισσα τοῦ Μονακό. Σὲ κάθε ἄλλη περίπτωση τὰ ἔξοδα τοῦ γάμου, ἡ συντήρηση τῆς οἰκογένειας, ἡ θεολογία τῶν συζύγων καὶ ἡ θεολόγηση τῶν τέκνων ὁδηγοῦν σὲ λογιστικὸ ἔλλειμμα. Καὶ νὰ λάβετε σοβαρὰ ὑπόψιν ὅτι τὰ παιδιὰ ποὺ ἔρχονται μετὰ τὸν γάμο δὲν μπαίνουν σὲ pet shop μαζὶ μὲ τὰ κατοικίδια. Ἐπιπροσθέτως στὴν ἀκραία περίπτωση τῆς πριγκίπισσας τοῦ Μονακὸ μὴν ξεχάσετε νὰ κάνετε καὶ τὸ ἀπαραίτητο σύμφωνο συμβίωσης γιὰ τὴ διανομὴ τῆς περιουσίας ὅταν ἔρθει, ποὺ θὰ ἔρθει, ἡ ὥρα τοῦ διαζυγίου. Ἀστεῖο δὲν εἶναι;

Νὰ παντρεύονται οἱ ἄνθρωποι μὲ τὴν προοπτικὴ νὰ χωρίσουν; Ὑπάρχουν ὅμως οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀνήκουν σὲ ἐκείνη τὴ μαγιὰ ποὺ ἔλεγε ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης ὅτι «Ἀρχὴ καὶ τέλος παλαιόθεν ἕως τώρα ὅλα τὰ θηρία πολεμοῦνε νὰ μᾶς φᾶνε καὶ δὲ μποροῦν. Τρῶνε ἀπό μᾶς καὶ μένει καὶ μαγιά». Δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχουν σήμερα νέοι ἄνθρωποι ποὺ διαλέγουν τὸν Χριστό, τὸν νόμο του καὶ τὶς ἐντολές του.

Ἐπιλέγουν τὸν Χριστὸ καὶ ἔρχεται καὶ ὁ χρυσός. Μὲ τὸν Χριστὸ εἴμαστε ζάμπλουτοι, μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἄνευ ὅρων ἐμπιστοσύνη σὲ Αὐτὸν τὰ ἔχουμε ὅλα. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὅλα τὰ λεφτά!! Καὶ δὲν εἶναι ψεύτης ὁ Θεός μας, οὔτε ἔχει σκοπὸ νὰ μᾶς ἐξαπατήσει. Εἶπε «Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν». Καὶ θὰ προστεθοῦν καὶ προστίθενται διαρκῶς. Καὶ ἡ μάνα ποὺ βάζει τὸ τελευταῖο της λαδάκι στὸ καντήλι τῆς Παναγιᾶς βρίσκει τὸ μπουκάλι της ξεχειλισμένο καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ ἀποφασίζουν νὰ παντρευτοῦν ἀντὶ νὰ συζήσουν βρίσκουν δουλειὰ ἀνέλπιστα, ὅπως βρῆκαν δροσιὰ μὲς τὴν κάμινο οἱ Τρεῖς Παῖδες.

Καὶ ὁ πατέρας ποὺ δὲν πληρώθηκε ἀπὸ τὸν ἐργοδότη του βρίσκει φακελάκι μὲ χρήματα στὴν πόρτα του, ὅπως βρῆκε ὁ ξεχασμένος πατέρας στὰ Μύρα τῆς Λυκίας. Καὶ τὸ φαγητὸ ποὺ φοβᾶται ἡ μάνα πὼς δὲν φτάνει οὔτε γιὰ τὰ παιδιὰ της, φτάνει καὶ γιὰ τοὺς φίλους τους καὶ περισσεύει, ὅπως ἔγινε μὲ τὸν χορτασμὸ τῶν πεντάκις χιλίων στὴν ἀκροθαλασσιὰ τῆς Γαλιλαίας.

Ὅπως τότε ἔτσι καὶ τώρα…Ζητῆστε καὶ θὰ σᾶς δοθεῖ! Ζητῆστε πρῶτα ἕναν ἄνθρωπο νὰ συνδέσει τὴ ζωὴ του μαζί σας καὶ μετὰ ἀναζητῆστε τὸ νυφικό, τὸ κουστούμι καὶ τὸν παπὰ καὶ τὸν κουμπάρο. Τὸ δικό σας προσκλητήριο δὲν θὰ εἶναι βαρὺ, φορτωμένο μὲ γιρλάντες, μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἠλεκτρονικὸ μὲ μηδενικὸ κόστος καὶ περίσσεια εὑρηματικότητα, ὁ ναὸς δὲν χρειάζεται νὰ ἔχει ἄνθη, κεράκια, τούλια…δύο κρινάκια μόνο αὐτὰ τῆς ἁγνότητας μὲ τὴν ὁποία θὰ φτάσετε στὸν γάμο σας.

Ὅσο γιὰ τὸ κουστούμι καὶ τὸ νυφικό…θὰ εἶναι τὰ πιὸ ὄμορφα τοῦ κόσμου, ὄχι γιατί θὰ εἶναι ἔργα ὑψηλῆς ραπτικῆς, ἀλλὰ γιατί θὰ τὰ φοράει ἕνα μοναδικὸ στὸν κόσμο πρόσωπο, ἕνα πρόσωπο κομμένο καὶ ραμμένο στὰ μέτρα σας.

Ὁ Κύριος ἑνώνει τὰ χέρια τοῦ ζευγαριοῦ γιὰ νὰ περπατήσουν μαζὶ τὸν δρόμο ἀπ’ τὴν ἐκκλησία στὴν εὐλογημένη Βασιλεία. Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τοῦ γάμου, ἡ ἀλληλοβοήθεια σὲ πνευματικὸ ἐπίπεδο, ἡ συμπόρευση τῶν συζύγων μὲ στόχο τὴ πνευματικὴ πρόοδο καὶ τελείωση καὶ τῶν δυὸ συζύγων.

Ὁ γάμος δηλαδὴ ἔχει σωτηριολογικὴ προοπτική. Μοῦ ἀρέσει ἕνα πρόσωπο, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ μὲ βοηθήσει στὸν κοινὸ ἀγώνα γιὰ τὴ σωτηρία. Ὅποιος συμβιβασμὸς σὲ αὐτὸ τὸ θέμα, θέτει σὲ κίνδυνο τὴ σωτηρία. Ἂν δυὸ νέοι ἔχουν πνευματικὴ προοπτικὴ, θὰ πειστοῦν στὰ λίγα ὑλικὰ ἀγαθὰ ρίχνοντας τὸ βάρος στὴν πνευματικὴ προίκα ποὺ διαθέτουν καὶ θὰ προχωρήσουν. Σίγουρα ὑπάρχουν προβλήματα οἰκονομικὰ καὶ ἐπαγγελματικὰ, ὅμως ἡ λύση τῆς συμβίωσης χωρὶς τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι λύση. Συνήθως, αὐτοὶ ποὺ συζοῦν πρὶν τὸν γάμο, δύσκολα ἀποφασίζουν νὰ παντρευτοῦν, ἀφοῦ ἀπολαμβάνουν ὅλα τὰ καλά τῆς σχέσης χωρὶς καμιὰ ὑποχρέωση καὶ εὐθύνη ἀπέναντι στὸ ἄλλο πρόσωπο, ἀφήνοντας ἀνοιχτὴ τὴν προοπτικὴ μιᾶς νέας γνωριμίας στὸ μέλλον.

Ὁ σύζυγος εἶναι ἡ ἀφορμή, ὁ τρόπος καὶ ὁ τόπος τῆς σωτηρίας μας. Ὅπως ὁ μοναχὸς ἐπιλέγει ἕναν γέροντα, μπαίνει στὸ μοναστήρι καὶ ἀκολουθεῖ τοὺς κανόνες τῆς μονῆς μὲ ὑπακοὴ καὶ ταπείνωση, ἔτσι καὶ ὁ ἔγγαμος.

Ἐπιλέγει ἕνα πρόσωπο καὶ αὐτὸ γίνεται ἡ ἀφορμή, ὁ τόπος, τὸ σπιτικό, ἡ οἰκογένεια καὶ ὁ τρόπος, ἡ ὑπακοή, ἡ ταπείνωση ποὺ ὁδηγεῖ τὸ ζευγάρι πιασμένο χέρι-χέρι στὸ Παράδεισο.

Ὁ γάμος εἶναι ἄθλημα, ἀλλὰ ὄχι ἀπὸ τὰ συνηθισμένα. Πολὺ σύντομα μπορεῖ νὰ εἶναι ἄθλημα γιὰ λίγους, λίγους καὶ ἐκλεκτοὺς, ποιὸς ξέρει.

Τὸ ἄθλημα αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἀπίστευτο συντονισμὸ καὶ συγχρονισμὸ τῶν δύο συναθλητῶν, ἐμπιστοσύνη τοῦ ἑνὸς στὶς ἱκανότητες τοῦ ἄλλου, πίστη στὸν στόχο, ὑπομονὴ στὶς ἀντιξοότητες καὶ τὶς κακοτυχίες, σταθερὴ σχέση μαθητείας μὲ ἄξιο προπονητή, ὑπακοὴ στὶς ὁδηγίες, ἀκριβῆ τήρηση τοῦ προγράμματος τῆς προπόνησης καί, τέλος, ἐξεύρεση χορηγοῦ γιατί τὸ ἄθλημα αὐτὸ προϋποθέτει ἀκριβὸ ἐξοπλισμό.

Εἶναι ἄθλημα δύσκολο, ἀπαιτητικὸ, μὰ εἶναι ἀπίστευτα συναρπαστικό. Τὸν συναθλητὴ καὶ τὸν προπονητὴ σᾶς εὔχομαι νὰ τὸν δεῖτε κατὰ τὸν πόθο σας! Μόνο τὸν χορηγὸ μπορῶ νὰ ὑποδείξω, εἶναι ὁ Μέγας χορηγὸς καὶ ἀθλοθέτης Χριστὸς ποὺ εἶναι χθὲς καὶ σήμερα ὁ αὐτός.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ὅταν ζοῦσε ἀκόμη ὁ σύγχρονός μας Ἅγιος Πορφύριος ὁ Μπαϊρακτάρης (=σημαιοφόρος) ὁ Καυσοκαλυβίτης πηγαίναμε, νεαροὶ τότε 1982-1984, στὸ Μήλεσι Ἀττικῆς ὅπου ἦταν ἐγκατεστημένος σὲ ἕνα παλιὸ τροχόσπιτο –πάνω σε τσιμεντόλιθους- πρὶν καν ὁ Ἅγιος (1906-1991) χτίσει τὸ τεράστιο ἡσυχαστήριο τῆς Μεταμόρφωσης τοῦ Σωτῆρος.

Τὸ ἱερὸ ἡσυχαστήριο χτίστηκε καὶ ὁλοκληρώθηκε ἀπὸ τὸ 1985-1991 κτιριακὰ ἐνῶ ἀκόμη καὶ τώρα σταδιακὰ ὁλοκληρώνεται: ἁγιογραφίες κλπ.

Τότε λοιπόν, τὴν περίοδο 1982-1984 μοῦ εἶχε κάνει ἐντύπωση πὼς πήγαιναν καὶ πολλοὶ ἀρραβωνιασμένοι καὶ παντρεμένοι καὶ τὸν παρακαλοῦσαν ἀπὸ τὴ μιὰ νὰ εὐλογήσει τὴ μνηστεία τους ἢ τὴν οἰκογένειά τους, ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ ξεπεράσουν διάφορα προβλήματα μὲ τὸν/τὴν σύντροφό τους ἢ τὸν/τὴν σύζυγό τους. Ἀπόρησα, σὰν τελείως ἄπειρος στὰ πνευματικά, τί ξέρει ἕνας ἄγαμος καὶ ὀλιγογράμματος ἀρχιμανδρίτης γιὰ ἔρωτες, ἀρραβῶνες καὶ γάμους καὶ οἰκογένειες καὶ παιδιὰ καὶ τὰ παρόμοια.

Ἡ ἀπορία μου λύθηκε ὅταν τὸ 1994 ὁ νῦν σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἰερόθεος Βλάχος –τότε ἀρχιμανδρίτης- στὸν ἱερὸ ναὸ Ἁγίου Νικολάου Ἀχαρνῶν, μᾶς εἶπε -σὲ μιὰ παρέα ἔκπληκτων νέων (25 χρονῶν κατὰ μέσον ὄρο)- τὸ ἑξῆς καταπληκτικό: θυμόταν, μᾶς ἔλεγε ὁ κ. Ἰερόθεος, ὅ,τι τοῦ ἔλεγε ὁ ἄλλος σύγχρονος ἅγιος, ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης (1924-1994) ὁ Ἐζνεπεκίδης ἢ Ἐζνεπίδης ὅτι δουλειὰ τοῦ ὀρθοδόξου μοναχοῦ -ὅταν ἐπικοινωνεῖ μὲ λαϊκοὺς ἔγγαμους ἢ ἄγαμους- εἶναι νὰ τοὺς διορθώνει τὸν ‘’λογισμὸ’’ δηλαδὴ νὰ τοὺς τὸν ‘’ἰσιώνει’’ ὅταν ‘’στραβώνει’’ –ὅταν φυσικὰ ἔχει τέτοιο χάρισμα!

Σταδιακά, ὠριμάζοντας περισσότερο πνευματικά, διαπίστωσα ὅτι καὶ ἄλλοι σύγχρονοι ἔγγαμοι καὶ ἄγαμοι  ἁγιαζόμενοι συνάνθρωποί μας ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἶχαν τὸ χάρισμα νὰ θεολογοῦν ὀρθοδοξότατα τὰ περὶ Γάμου καὶ νὰ συμβουλεύουν, νὰ καθοδηγοῦν, νὰ στηρίζουν, νὰ διορθώνουν, νὰ σώζουν ὅσους ἐρωτευμένους, λογοδοσμένους, ἀρραβωνιασμένους καὶ ἔγγαμους εἶχαν προβλήματα στὴν ἀνδρόγυνη συνύπαρξή τους!

Σκέφθηκα λοιπὸν νὰ καταθέσω περιληπτικά το ‘’ζουμὶ’’ τῶν ἁγιοπνευματικῶν δογματικῶν ἐμπειριῶν τοὺς περὶ ὀρθοδόξου Γάμου. Στὸ δίτομο ἔργο τοῦ σεβασμιοτάτου Ναυπάκτου κ. Ἰεροθέου Βλάχου [1] ἀναφέρεται ἡ θεόπνευστη ρήση–θεσή του μακαριστοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη (1924-2001): ‘’Οἱ Ἅγιοι ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ κάθε ἐποχῆς, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Ἀποστόλων μέχρι τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ βίωναν, βιώνουν καὶ θὰ βιώνουν ἄμεσα, ρεαλιστικά, ‘’ἐπιστημονικότατα’’ τὴν Ἄκτιστη Θεία Ἐνέργεια, τὸ Ἄκτιστο Φῶς, τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ διὰ κτιστῶν διανοητικῶν ρημάτων –λόγων- κατέγραφαν, καταγράφουν καὶ θὰ καταγράφουν αὐτὴ τὴν κοινή τους ἐμπειρία, τὴν κοινή τους Δογματικὴ Ὀρθόδοξη, ἐμπειρική, βιωματικὴ συνείδηση. Ἡ ἔκφραση τῆς ἴδιας καὶ κοινῆς ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας καταγράφεται ἀπαράλλαχτη στὴν ἀλληλουχία τῶν αἰώνων καὶ ἀποτελεῖ τὴν κοινή μας ὀρθόδοξη Δογματικὴ παράδοση (Ἁγία Γραφή, δογματικοὶ κανόνες καὶ ὄροι Ἁγίων Οἰκουμενικῶν ὀρθοδόξων Συνόδων) καὶ πολλὰ πατερικὰ ὀρθόδοξα κείμενα (ποιμαντικά, λατρευτικὰ κλπ). Αὐτὴ ἡ ἔκφραση τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας περιλαμβάνεται καὶ σὲ ὅλες τὶς ὀρθόδοξες ἀκολουθίες τῶν Ἐκκλησιαστικῶν μυστηρίων π.χ. τοῦ Γάμου ἢ τῆς βάπτισης ἢ τῆς θείας Λειτουργίας κλπ. Ἔτσι ἐξηγεῖται τὸ φαινομενικὰ ‘’παράδοξο φαινόμενο’’ τοὺς καλύτερους λόγους περὶ Γάμου νὰ τοὺς ἔχει ἐκφωνήσει ὁ ἄγαμος Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.) καὶ τοὺς καλύτερους λόγους περὶ Μοναχισμοῦ ὁ ἔγγαμος  Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης (335-395 μ.Χ.)

Ἐπίσης περὶ Ὀρθοδόξου Γάμου ἔχουν μιλήσει ὀρθόδοξοι Ἅγιοι, ὅπως ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς (580-662 μ.Χ.), ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως (1845-1920 μ.Χ.), ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης (1906-1991), ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης (1924-1994), ὁ ἅγιος Γέροντας Ἀναστάσιος ὁ Κουδουμιανὸς στὴν Κρήτη (1925-2013 μ.Χ.) καὶ πολλοὶ ἄλλοι ποὺ θὰ κουράσω πολὺ νὰ τοὺς ἀναφέρω καὶ σίγουρα θὰ ξεχάσω καὶ μερικούς.

Συγχωρέστε μὲ λοιπὸν καὶ ἀνεχθεῖτε μὲ νὰ καταγράψω μιὰ ‘’κουταλίτσα’’ ἁγιοπνευματικὸ ὀρθόδοξο ‘’ζουμάκι’’ περὶ Ὀρθοδόξου Γάμου.

Στὸν πλανήτη μας, στὴ Γῆ μας, τὸν πρῶτο Ἅγιο Γάμο τὸν ἱερούργησε ἡ ἴδια ἡ Ἁγία Τριάδα –πρὶν τὴν Σάρκωση τοῦ Θεοῦ-Λόγου– ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια μέσα στὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ, στὸν κτιστὸ καὶ νοητὸ παράδεισο. Μάλιστα στὸ πρότυπο Ἑβραϊκὸ κείμενο ὁ πρωτόπλαστος Ἄνδρας ὁ Ἀδὰμ ἑβραϊκὰ ὀνομάζεται ΙΣ (=Ἄνδρας) καὶ ἡ Εὕα ΙΣΑ (=Ἀνδρίδα) [2]. Ὁ ἴδιος ὁ Ἁγιοτριαδικὸς Θεός μας, λοιπόν, -πρὶν ἀκόμη σαρκωθεῖ ὁ Λόγος (τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδας)-πλάθει καὶ ἐμψυχώνει τὸ πρῶτο ἀνδρόγυνο ζεῦγος ἐπὶ τοῦ πλανήτη μας καὶ τοὺς ἱερουργεῖ καὶ τὸν Γάμο τους. Τὸ φθονερὸ ταγκαλάκι (=ὁ Διάβολος), ὅμως, ἀρχίζει καὶ διαβάλει (=συκοφαντεῖ) τὸν Ἁγιοτριαδικὸ μοναδικὸ Θεό μας στοὺς πρωτοπλάστους σὰν ψεύτη. Ὑποκινεῖ τοὺς ἀπονήρευτους πρωτόπλαστους μὲ πονηρές του σκέψεις (λογισμοὺς) σὲ παρακοὴ πρὸς τὴν Ἁγία μας Τριάδα καὶ τὰ καταφέρνει. Οἱ πρωτόπλαστοι βλακωδέστατα παρακούουν στὸν Ἁγιοτριαδικὸ μᾶς Θεὸ χάνουν τὴν ἄκτιστη Θεία Χάρη, Θεία Ἐνέργεια, ποὺ τοὺς Ἁγιοποιοῦσε μέχρι τότε καὶ ψυχοσωματικὰ ἀρρωσταίνουν καὶ ἀρχίζουν νὰ ‘’ἁμαρτοποιοῦνται’’, νὰ ‘’δαιμονοποιοῦνται’’. Ἀπὸ τότε κληροδοτοῦν σὲ ἐμᾶς τοὺς ἀπογόνους τους –μέσω τοῦ ἄρρωστου DNA- τὰ λεγόμενα ἀδιάβλητα (=ἀκατηγόρητα) πάθη, τοὺς ‘’δερματίνους χιτῶνες’’ μας: πείνα, δίψα, ἀρρώστιες, σωματικὸ θάνατο καὶ ἄρρωστη κυτταρικὴ μνήμη –μέσω τῶν 24.000 περίπου γονιδίων μας, τοῦ DNA μᾶς-. Ὁ Θεὸς μέσα σὲ αὐτὸ τὸ DNA ἐπιτρέπει καὶ τὶς σωματικὲς ροπὲς πρὸς τὰ διαβλητὰ (=κατηγορητέα) πάθη, δηλαδὴ ροπὲς (τάσεις) πρὸς φιληδονία, φιλαργυρία, φιλοδοξία, ἀλκοολισμό, σοδομισμό, ἔκφυλη διεστραμμένη φιλοσαρκία, νευρικὲς παθήσεις κλπ.

Παράλληλα κληρονομήθηκε καὶ ἡ τάση τῆς ψυχῆς μας νὰ παρασύρεται ἡ προσοχή της, ἡ αἴσθησή της, τὸ μάτι της, ὁ Νοῦς της, λόγω τῆς σωματικῆς μας μεταπτωτικῆς παχύτητας στὴν διανοητικὴ φαντασία μας. Μέσω τῆς μεταπτωτικῆς μας φαντασίας οἱ Δαίμονες προσπαθοῦν καί, δυστυχῶς, τὰ καταφέρνουν ‘’θαυμάσια’’ νὰ μᾶς παρασέρνουν καὶ νὰ μᾶς πείθουν νὰ κάνουμε ἀνυπακοὴ στὸ Θεῖο Θέλημα. Νὰ μὴν δεχόμαστε τὴν αἰώνια προτροπὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀγαπητικᾶ μὲ ὑπομονὴ καὶ σεβόμενος τὴν θεοδώρητη ἐλευθερία μᾶς (Θεοειδὴ εἰκόνα μᾶς) θέλει νὰ μᾶς ἁγιάζει αἰώνια χωρὶς ἴχνος κακίας, τιμωρίας καὶ ἐκδικήσεως ἐκ μέρους Του! Ἔτσι ἡ ψυχή μας ἀπὸ τὴν κοιλίτσα τῆς μάνας μᾶς συντομότατα ἀρχίζει σταδιακὰ νὰ ἀλλοιώνεται, νὰ ‘’ἁμαρτοποιεῖται’’, νὰ ‘’δαιμονοποιεῖται’’, νὰ ‘’χαλάει’’. Ἔτσι ὅλη μας ἡ ψυχοσωματικὴ ὕπαρξη γίνεται ὅσο μεγαλώνουμε ἁμαρτωλή, διεστραμμένη, φιλήδονη, φιλάργυρη, φιλόδοξη τόσο ποὺ ὄχι μόνον μισοῦμε καὶ νιώθουμε σὰν ‘’κόλαση’’ Τὸν ὅλο τέλεια, ἄτρεπτη, ταπεινή, ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη Θεὸ μᾶς ἀλλὰ ταυτόχρονα νιώθουμε σὰν κόλαση καὶ τοὺς συνανθρώπους μας καὶ τὴν κτήση δηλαδὴ τὴν Θεοπλάστη δημιουργία, τὴν Ἄλογη κτήση, ποὺ μᾶς περιβάλλει, δηλαδὴ τὸν κόσμο (=κόσμημα).

Αὐτὸ τὸ πανανθρώπινο μεταπτωτικὸ βίωμα τὸ ἐξέφρασε παραστατικότατα ὁ ὑπαρξιστὴς ἀπελπισμένος Γάλλος φιλόσοφος, ὁ Jean-Paul Sartre [3] ὅταν ὑποστηρίζει: ‘’κόλαση εἶναι οἱ ἄλλοι’’ (1905-1980) [4].

Ὅλα αὐτὰ τὰ συνοψίζει ὁ Ὅσιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς στὴν θεολογία τοῦ περὶ γάμου καὶ ἀναφέρει τὰ ἑξῆς: ὁ Θεὸς δὲν δημιούργησε τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὕα νὰ ἔχουν ἡδονὴ καὶ ὀδύνη στὸ σῶμα. Ἡ ἡδονὴ ἦταν ἀρχικὰ Θεϊκὴ χορηγία καὶ δύναμη τῆς ψυχῆς γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ κινηθεῖ ὁ ἄνθρωπος πρὸς τὴν θεωρία τοῦ Θεοῦ. Μετὰ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἀπογύμνωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ ἡ ἡδονὴ μεταφέρθηκε ἀπὸ τὴν ψυχὴ στὸ σῶμα καὶ τότε ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ εἰσέλθει ἡ ὀδύνη  γιὰ νὰ χαλιναγωγηθεῖ καὶ νὰ θεραπευτεῖ ἡ ἡδονή. Ἑπομένως, κάτι ποὺ εἰσήγαγε στὸ σῶμα τὸ γνωμικὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου δηλαδὴ τὴν ἡδονή, ὁ Θεὸς τὸ οἰκονόμησε μέσα στὸν γάμο γιὰ νὰ εἶναι ἡ κινητήρια δύναμη τῆς συμπληρωματικῆς ἑνώσεως τῶν δυὸ φύλων καὶ τοῦ καρποῦ τῆς ἀγάπης τῶν δυὸ ποὺ εἶναι ἡ παιδοποιία. Ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ὁ δελεασμὸς τῆς ἡδονῆς, κανεὶς ἴσως, δὲν θὰ ἤθελε νὰ εἰσέλθει μέσα στὴν ἰσόβια βάσανο-ὀδύνη τῶν περαιτέρω προβλημάτων τοῦ γάμου καὶ τῆς παιδοποιίας.

Ὁ Θεὸς ὅμως ἔθεσε καὶ κανόνες λειτουργίας τοῦ μεταπτωτικοῦ γενετησίου αὐτοῦ φαινομένου καὶ αὐτοὶ οἱ κανόνες ὀνομάζονται ἄσκησις καὶ ἐγκράτεια, δηλαδὴ ὁ γάμος δὲν εἶναι ἀχαλιναγώγητη καὶ ἀπειθάρχητη μορφὴ ζωῆς. Ὁ ἐν Χριστῷ γάμος πραγματώνει ἀρχικά το σκοπό του μὲ τὸ νὰ διασώζει τὴν μεταπτωτικὴ φυσιολογικότητα καὶ στοχεύει μέσω τῶν κανόνων λειτουργίας, ποὺ ἔθεσε ὁ Θεός, στὸν ἐσχατολογικὸ σκοπό του ποὺ εἶναι ἡ ἐπάνοδος τῆς ἡδονῆς ἀπὸ τὸ σῶμα στὸ νοῦ-ψυχή, ὅπως ἦταν ἡ ἀρχικὴ χορηγία τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ. Αὐτό, γιὰ νὰ τὸ ἀναλύσουμε πιὸ πρακτικά, εἶναι κατασταλαγμένη ἀγάπη τῶν συζύγων ποὺ εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπὸ κάθε ἐμπαθὲς στοιχεῖο καὶ βιώνεται σὰν κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶ μεταξύ τους μὲ ἀπόλυτα ἀδελφικὸ τρόπο. Αὐτὸ ἐννοεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅταν γράφει ὅ,τι μέσα ἀπὸ τὴν διαρκῆ ἄσκηση τοῦ γάμου οἱ ἄνδρες ὑπερβαίνουν σταδιακὰ κάθε ἔννοια ἐρωτικῆς σαρκικότητας καὶ ἀπολαμβάνουν ἐν Χριστῷ τὴν ἀπόλυτη ψυχικὴ ταύτιση καὶ τὸν ἁγιοπνευματικὸ σύνδεσμο ἀγάπης μὲ τὶς γυναῖκες τους: ‘’ἴνα καὶ οἱ ἔχοντες γυναίκας ὡς μὴ ἔχοντες ὦσι’’ (Ἃ’ Κορ.7,29)

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἑρμηνεύει τὸ θαῦμα τῆς Κανά, ὅταν τὸ γλυκόπιοτο κρασὶ δόθηκε τελευταῖο μετὰ ἀπὸ θαυμαστὴ παρέμβαση τοῦ Κυρίου ὅ,τι αὐτὸ συμβολίζει τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ πνευματικοῦ σκοποῦ τοῦ γάμου, ποὺ ἡ ψυχικὴ ἕνωση τῶν συζύγων μεταξύ τους καὶ μὲ τὸν Χριστὸ ὑπερβαίνει κάθε μεταπτωτικὴ ἐπιρροὴ καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ πιὸ γλυκεία περίοδος τῆς συζυγής τους διαβιώσεως.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὑποστηρίζουν ὅτι καὶ ὁ γάμος καὶ ἡ ἀγαμία, ὅταν εἶναι ἐν Χριστῷ, ἀποβλέπουν μὲ ἀσκητικὴ πρακτικὴ νὰ θεραπεύσουν τὴν ἡδονὴ στὰ τρία μεγάλα μεταπτωτικὰ ἐκβλαστήματα τῆς φιλαυτίας, ἤτοι τὴν φιληδονία, τὴν φιλαργυρία καὶ τὴν φιλοδοξία. Οἱ μοναχοὶ -μὲ τὸν θεάρεστο πνευματικὸ ἀγώνα τὸν ὁποῖο ἀναλαμβάνουν- θεραπεύουν τὸ θεμελιακὸ πάθος τῆς σαρκικότητος μὲ τὸν ἰσόβιο ἀγώνα γιὰ διατήρηση τῆς ψυχοσωματικῆς τους παρθενίας, τὴν φιλαργυρία μὲ ἀπόλυτη ἀκτημοσύνη καὶ τὴν ὑπερηφάνεια-φιλοδοξία μὲ τὴν συντριβὴ τοῦ ἐγώ, ποὺ δημιουργεῖ ἡ εὐλογημένη ὑπακοή.

Οἱ ἔγγαμοι τώρα ὀφείλουν καὶ ἐκεῖνοι νὰ γίνουν ἀσκητὲς μὲ ἄλλο τρόπο, νὰ θεραπεύσουν τὰ ἴδια πάθη μιμούμενοι τοὺς μοναχοὺς ὄχι ὡς πρὸς τοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους ἀλλὰ ὡς πρὸς τὴν οὐσία τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος. Ἐκεῖ ποὺ οἱ μοναχοὶ ἔχουν ἀκτημοσύνη γιὰ νὰ δαμάσουν τὴν φιλοκτημοσύνη καὶ τὴν πλεονεξία, οἱ ἔγγαμοι βάζουν τὴν λιτότητα, αὐτάρκεια καὶ ἐλεημοσύνη. Στὴν θέση τῆς μοναχικῆς ὑπακοῆς οἱ ἔγγαμοι, τοποθετοῦν τὴν συζυγικὴ ἀνοχὴ καὶ τὴν ὑπακοὴ -σὲ μιὰ εὐρύτερη ἔννοια- ποὺ ὀφείλουν νὰ ἔχουν σὲ κάποιον ἔμπειρο καὶ διακριτικὸ πνευματικὸ πατέρα. Καὶ τέλος, ὁ ἀγώνας τῶν μοναχῶν γιὰ ἰσόβια παρθενία ἀντικαθίσταται ἀπὸ τοὺς ἐγγάμους ἀπὸ τὸν γάμο ὅπως μᾶς τὸν περιγράφει ὁ ἅγιος Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ: ‘’…ὁ καθαγιασμένος γάμος, ὁ πειθαρχημένος, ὁ χωρὶς διαστροφή, διατηρεῖ τὸν ἄνθρωπο φυσικὰ καὶ ἠθικά, ἐνῶ κάθε ἄλλη μορφὴ σαρκικῆς ἀπολαύσεως ἔστω καὶ ὑπὸ ὀνειρώδη μόνον μορφὴ διαφθείρει ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο, δηλαδὴ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα …ἐκτός του εὐλογημένου γάμου κάθε ἄλλη μορφὴ σαρκικῆς ζωῆς εἶναι πνευματικῶς  ἢ κατώτερη (=ὁ Γέροντας ἐννοεῖ ἐφάμαρτη) ἢ παρὰ φύση’’ [5]. Ὅταν κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ἀσκοῦνται πνευματικὰ καὶ οἱ ἔγγαμοι, μετέχουν προοδευτικὰ ὅλο καὶ περισσότερο στὴν ἁγιαστικὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν ὑπολείπονται στὴν μεταμορφωτικὴ διαδικασία τοῦ νοὸς αὐτῶν τῶν ἀφθάρτων ἀγαθῶν της μοναχικῆς τελειώσεως.

Αὐτὴ ὅλη ἡ ἄρρωστη κοινή μας μεταπτωτικὴ κατάσταση –ὅπως ἀναφέραμε καὶ παραπάνω- ‘’ἀνάγκασε’’ τὸν Ἁγιοτριαδικὸ μᾶς Θεὸ νὰ ἐπιτρέψει νὰ ἔχουμε ἔντονη ζωώδη [6] γενετήσια ὁρμὴ ἀπὸ παιδιά, γιὰ νὰ συνεχίζεται ἡ διαιώνιση τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους -ἀφοῦ λόγω μεταπτωτικοῦ ἐγωισμοῦ, φιλαυτίας καὶ χρησιμοθηρίας κλπ- θὰ μισοῦσαν οἱ Ἄνδρες τὶς Γυναίκες [7] καὶ δὲν θὰ ἤθελαν νὰ ἀλληλοσυμβιώσουν στὸν κοινὸ συζυγικὸ ζυγὸ –ἂν δὲν ὑπῆρχε ἡ μεταπτωτικὴ σεξουαλικὴ γενετήσια ὀρμή- [8].

Ὅλα αὐτὰ τὰ μεταπτωτικὰ ψυχοσωματικὰ ἀσθενήματα εἶναι, δυστυχῶς, κοινὰ σὲ ὅλους μας ἐγγάμους καὶ ἀγάμους καὶ ὅλοι ἀπὸ αὐτὰ ὑποφέρουμε. Τὰ προβλήματα μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὸν Γάμο -καὶ πρὶν καὶ μέσα σὲ αὐτὸν- εἶναι συμπτώματα, ‘’παράπλευρες ἀπώλειες’’, τῆς ψυχοσωματικῆς μας ἁμαρτωλότητας ποὺ ξεκινᾶ, τρέφεται καὶ ἀναπτύσσεται ἀπὸ ἐτούτη τὴν ζωὴ καὶ αἰώνια. Τὰ μεταπτωτικὰ αὐτὰ ψυχοσωματικὰ ἀσθενήματα συνεχίζουν νὰ ἐνεργοῦν στὴν παροῦσα καὶ αἰώνια ζωὴ ἂν δὲν μᾶς θεραπεύσει, ‘’ἁγιοποιήσει’’ ὁ Θεάνθρωπος Χριστός μας μὲ τὴν ἀσκητικὴ καὶ μυστηριακὴ ὀρθόδοξη ζωή μας εἴτε εἴμαστε ἔγγαμοι εἴτε εἴμαστε ἄγαμοι!

Πορνεῖες, μοιχεῖες, ἐκτρώσεις, μαλώματα μέσα στὸν γάμο μας ἀπὸ λογισμοὺς ξεκινᾶνε καὶ ἐξελίσσονται, κορυφώνονται, ἐξωτερικεύονται σὰν διενέξεις, διαζύγια, ἐγκλήματα πάθους κλπ.

Πρακτικὰ τί πρέπει νὰ κάνουμε; Ἡ ἁγιοπνευματικὴ ὀρθόδοξη πείρα μᾶς προτρέπει:

Κοινὴ ἐξομολόγηση καὶ προσευχητικὴ ζωὴ καὶ μυστηριακὴ ὀρθόδοξη ζωὴ τοῦ ἀνδρογύνου μὲ ΥΠΑΚΟΉ καὶ ἐξομολόγηση σὲ κοινὸ πάντα πνευματικό, ἀρκεῖ νὰ εἶναι κανονικὸς ὀρθόδοξος ἱερέας, δηλαδὴ νὰ ἔχει κανονικὴ ἱεροσύνη, νὰ μὴν εἶναι καθηρημένος, καὶ νὰ εἶναι φορέας τῆς ὀρθόδοξης ἀσκητικῆς μυστηριακῆς ζωῆς (δηλαδὴ παρόλη τὴν ἁμαρτωλότητα ποὺ ἀνθρώπινα, ὅπως ὅλοι μας ἔχει), τὸ λιγότερο τουλάχιστον νὰ προσπαθεῖ νὰ ἀγωνίζεται, νὰ μετανοεῖ ὀρθόδοξα. Ἡ ἐπιλογὴ κοινοῦ διακριτικοῦ ἁγιοπνευματικοὺ κανονικοῦ ὀρθόδοξου πνευματικοῦ ἱερέα εἶναι σοβαρότατη, θεῖο δῶρο, καὶ πρέπει νὰ ἀποτελεῖ πόθο καὶ προσευχή μας. Ἄλλωστε ὅπως λένε σοφὰ καὶ οἱ Ἀμερικανοί: ‘’Ὁ ἔξυπνος ἐπιτυχημένος ἄνθρωπος πρέπει νὰ ψάχνει καὶ νὰ βρεῖ καλὸ γιατρό, δικηγόρο καὶ παπά’’.

Βασικότατο ἐπίσης εἶναι νὰ μὴν δίνουμε σημασία στοὺς λογισμοὺς ποὺ μᾶς ἔρχονται στὸ νοῦ μας ἢ σὰν ἰδέες καὶ γνῶμες τοῦ ὁποιουδήποτε. Μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅ,τι οἱ σκέψεις-λογισμοί, ποὺ κυκλοφοροῦν στὴν φαντασία μας, στὸ μυαλὸ μᾶς εἶναι –δυστυχῶς- σχεδὸν ὅλοι δαινομονοκίνητοι. Βέβαια οἱ πονηρότατοι δαίμονες προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι δὲν ὑπάρχουν γιὰ νὰ μὴν τρομάξουμε καὶ τοὺς ἀποφύγουμε, ὅπως προπτωτικὰ στοὺς πρωτοπλάστους. Ἔτσι καὶ σὲ μᾶς τοὺς μεταπτωτικοὺς ἀπογόνους των πρωτοπλάστων κρύβονται μέσα σὲ φανταχτερὲς ὄμορφες ἰδέες, φιλοσοφικὲς καὶ θρησκευτικὲς –ὅπως μέσα ἀπὸ ἕνα ὀμορφότατο ‘’φίδι’’ μίλησε ὁ διάβολος στοὺς πρωτοπλάστους, καὶ τοὺς κορόϊδεψε. Τὸ ἴδιο κόλπο κάνει καὶ σὲ μᾶς. Ἔτσι μᾶς ὁδηγεῖ σὲ ‘’ἐθελοθρησκεῖες’’ ἀμετανοησίας μὲ τὴν μορφὴ ὀρθόδοξης, ἀλλόδοξης καὶ ἑτερόδοξης αἱρετικῆς ὑπαρξιακῆς ἐκκοσμικευμένης ἀμετανόητης ἁμαρτωλότητας καὶ προσπαθεῖ νὰ μᾶς διαλύσει, διαβάλει, συκοφαντήσει κάθε ὑγιῆ σχέση μὲ τὸν Χριστό, τὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ συνανθρώπους, μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὸν γάμο.

Νὰ ξέρουμε ὅ,τι ἀπὸ μόνοι μας εἴμαστε τελείως ἀνίσχυροι ψυχοσωματικά. Ὁ Χριστός μας, μᾶς ἔφερε ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν ὕπαρξη. Ἂν γιὰ ἕνα δευτερόλεπτο ἀποσύρει τὴν ἄκτιστη Ἐνέργειά Του τότε ὅλη ἡ λογικὴ καὶ ἄψυχη ὑλικὴ κτήση θὰ ἐκμηδενιστοῦν ἀκαριαία. Παράλληλα, ἡ ψυχοσωματική μας ἁμαρτωλότητα καὶ οἱ δαίμονες εἶναι κατὰ πολὺ δυνατότεροι ἀπὸ ἐμᾶς (ὅταν λείπει ἡ Θεία Χάρις ποὺ μᾶς ἐνισχύει). Ἡ ἁμαρτωλότητά μας, τὰ πάθη μας, οἱ δαιμονικοί μας λογισμοί, οἱ δαίμονες θὰ μᾶς συνέτριβαν, θὰ μᾶς κατασπάρασσαν,  -ὅπως ἄγρια θηρία κατασπαράσσουν ἀνυπεράσπιστα, νεογέννητα νήπια- ἂν δὲν μᾶς κράταγε –κυριολεκτικὰ- ἀπόλυτα, προστατευτικά, μέσα στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἁγίας μας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας (Θεοτόκου) ὁ Χριστός μας, μαζὶ μὲ ὅλους τους Ἁγίους καὶ τοὺς Ἀγγέλους Του! [9] Ἄλλωστε ἃς θυμηθοῦμε τὸ γραφικὸ ‘’Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήση οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες’’ (Ψάλ. 126,1)

Συμπληρωματικὰ νὰ ἀναφέρουμε ὅτι πρέπει οἱ ἔγγαμοι νὰ ἀποφεύγουν ὡς διὰ πυρρὸς τὶς πάρα φύσιν σαρκικὲς σχέσεις-ὁμοφυλοφιλικὴ πρακτικὴ (δηλαδὴ στοματικὸ καὶ πρωκτικὸ ἔρωτα) μέσα στὸν γάμο τους. Ὅλα αὐτὰ προέρχονται ἀπὸ τὴν ἀκόρεστη φιλαυτία ποὺ εἶναι ἡ μητέρα ὅλων των παθῶν. Στὴν περίπτωση αὐτὴ οἱ σύζυγοι δὲν βιώνουν τὴν ἀρχὴ τῆς ἰσοτιμίας οὔτε καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς αὐθεντικῆς ἀγάπης ποὺ πρακτικῶς μεταφράζεται ὡς σεβασμός, λεπτότητα, ἀξιοπρέπεια καὶ ἔντιμη ἀντιμετώπιση ἀλλὰ πασχίζουν -κυρίως οἱ ἄνδρες- ποὺ ἔχουν πιὸ ἔντονό το ἐπιθυμητικὸ τῆς ψυχῆς νὰ μεταχειρίζονται τὶς γυναῖκες τους ὡς εὐτελῆ ὑποκείμενα, ὡς ἁπλὰ σαρκικὰ ὄργανα, ὡς μέσα αἰσχίστης γὶ΄αὐτοὺς ἡδονῆς, ὡς ὑποχείρια ὄντα, ὡς κρέατα ἡδονιστικὰ γιὰ τὶς διαστροφικὲς ἐπιλογὲς τῆς φιλαυτίας τους, ποὺ καταλήγουν νὰ πραγματώνονται μὲ τὰ ἄκρως ἀνώμαλα γοῦστα τους. Ὄντως ἀπάνθρωπη συμπεριφορὰ στὰ πρόσωπα ποὺ διὰ βίου ἔχουν συνδέσει τὴν ζωή τους, ἡ πλέον βαθιὰ σήψη καὶ ἠθικὴ κατάπτωση!

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες παιδαγωγοῦν θεραπευτικὰ τὶς ἀνωτέρω ἔκτροπες μέσα στὸν γάμο, πολὺ αὐστηρότερα καὶ ἀπὸ τὴν ὁμοφυλοφιλία [10]. Πρώτον διότι εἶναι γενεσιουργὸ αἴτιο τῆς ὁμοφυλοφιλίας, δεύτερον διότι ἀφήνουν τὴν καθαρὴ φυσικὴ δυνατότητα ποὺ τοὺς παρέχει ὁ γάμος καὶ ὁρμοῦν στὴν ἐμετικὴ παρὰ φύσιν ἀκαθαρσία (λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ‘’τὴν κατὰ φύσιν ἁγνοήσαντες εἰς τὴν παρὰ φύσιν ἒδραμον’’ δηλαδὴ καθιστοῦν ἀθέατη τὴν διαστροφὴ κάτω ἀπὸ τὸν φυσιολογικὸ μανδύα τοῦ γάμου) καὶ τρίτον, τὸ καὶ βασικότερο, διότι βλασφημεῖται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὸ ὁποῖο διὰ τοῦ γάμου δημιουργεῖ ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ἁρμονία, καὶ ὄχι καταστρατήγηση τῶν κανόνων τῆς ἀνθρώπινης φυσιολογίας καὶ ἀκατάσχετη βία. Αὐτὴ ἡ βία –ὅταν συμβαίνει- εἰσπράττεται ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος τῆς συζυγίας καὶ ἐπιστρέφει ὡς δυνατότερη βία στὸν ἀρχικὸ ὑπαίτιο. Εἶναι δηλαδὴ βέλος ποὺ λειτουργεῖ μπούμερανγκ καὶ στὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἐμφανίζεται πιὸ ἐνισχυμένο. Λέγοντας βία ἐννοοῦμε ἐδῶ καὶ τὸ συμπληρωματικὰ (ψυχὴ καὶ σώματι) ἀταίριαστο καὶ ὄχι μόνο το διαδικαστικὰ καταναγκαστικό. Ἔτσι τὸ πειρασμικὸ πνεῦμα καταστρατηγεῖ τὴν ψυχικὴ ἑνότητα, μπλοκάρει ὁλόκληρη τὴν συζυγία καὶ στὸ τέλος ἡ φίλαυτη βία-λαγνεία τὰ κάνει ὅλα ‘’Βιετνάμ’’. Ὁ Ἅγιος Γέροντας Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ σύγχρονος Θεοδίδακτος, συμπαντικὸς ἐπιστήμονας καὶ μεγάλος ἀνατόμος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς ἐπισημαίνει ὅ,τι πολὺ εὔκολα, χωρὶς τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ ἡ ἐπιθυμία τοῦ κατὰ φύσιν νὰ μεταστραφεῖ πρὸς τὸ παρὰ φύσιν μὲ ὅποιες ἐπιπτώσεις ἔχει αὐτὴ ἡ κατακόρυφα πτωτικὴ διαδικασία [11].

Καὶ ὁ σύγχρονος μεγάλος ἅγιος ἱεροκήρυκας, ὁμόψυχος καὶ ὁμόγνωμός του μακαριστοῦ Αὐγουστίνου Καντιώτη, μακαριστὸς ἀρχιμανδρίτης Χριστόφορος Καλύβας γράφει ἐπὶ τοῦ θέματος τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά: ‘’…ἡ παρὰ φύσιν ἀσέλγεια τοῦ ἀνδρογύνου, ὑποκειμένη εἰς αὐστηρὰ ἐπιτίμια, διαπράττεται καὶ πρὸς τὸν σκοπὸν τῆς ἀποφυγῆς τῆς τεκνογονίας, καὶ ἔτσι αὐτὴ ἡ πληγὴ διπλοῦν τὸ ἁμάρτημα ἀπεργάζεται: καὶ τὴν ἄρσιν τοῦ σκοποῦ τοῦ γάμου καὶ τὴν ἀτίμωσιν τῆς γυναικὸς συζύγου… καταντᾶ δὲ ἐκ συνηθείας πολλάκις εἰς φυσικὴν μίξην… ἀφοῦ ἡ σεξουαλικὴ διαστροφὴ καὶ ἔργω ἀκολασία εἶναι πρωτίστως καὶ κυρίως ὑπόθεσις τοῦ δράστου ἀσελγοῦς καὶ τῆς ψυχοπαθολογίας’’ [12].

Ὁ μακαριστὸς σύγχρονος, μεγάλος, λαϊκὸς ἱεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος ἀναφέρει σὲ ὁμιλία τοῦ περὶ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, ὅ,τι ὁ φύλακας ἄγγελος ποὺ ἀκολουθεῖ τὸν κάθε ὀρθόδοξο χριστιανὸ -ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς βαπτίσεώς του- δὲν τὸν ἐγκαταλείπει ποτὲ παρὰ μονάχα στὴν διάπραξη τῆς παρὰ φύσιν ἀσελγείας. Ὅλα προσπαθεῖ νὰ τὰ δικαιολογήσει ὁ φύλακας ἄγγελος, μέσα στὴν μεταπτωτικὴ ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου, αὐτὸ ὅμως -ὅπως αἰτιολογοῦν οἱ Ἅγιοι Πατέρες- δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ μέσα του, δὲν ὑπάρχει στὰ ζῶα, εἶναι σημεῖο σιχαμερῆς ἀποστροφῆς πρωτίστως ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους καὶ ἐνδεικτικό της δαιμονικῆς ἀλλοιώσεως τῆς ψυχοσωματικῆς ὁλότητας τοῦ ἀνθρώπου.

Αὐτὰ πρέπει νὰ τὰ προσέχουν ἰδιαιτέρως οἱ σύζυγοι  γιατί ὅπως βεβαιώνουν σύγχρονοι ἅγιοι ὀρθόδοξοι Γέροντες (Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης καὶ ὁ ἅγιος Γέροντας Ἀναστάσιος [1925-2013] τῆς ἱερᾶς μονῆς Κουδουμᾶ στὴν Κρήτη) [13] καὶ ὁ ἔτι ζῶν ἅγιος Γέροντας Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτης καὶ οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς δαιμονοποιοῦνται ἀπὸ τώρα καὶ αἰώνια καὶ κινδυνεύουν, ἄθελά τους, νὰ μολύνουν τὴν ψυχοσωματική τους ὀντότητα καὶ νὰ μεταδώσουν στὰ τυχὸν παιδιά τους, μέσω τῆς κυτταρικῆς μνήμης τοῦ DNA, ποὺ θὰ κληροδοτήσουν σὰν γεννήτορες στὰ ἀθῶα καὶ ἄφταιγα παιδάκια τοὺς ἁμαρτωλὴ ψυχοσωματικὴ κληρονομούμενη ‘’ροπὴ’’ πρὸς ἔκφυλη σαρκικὴ ἑτερόφυλη ἢ ὁμοφυλόφιλη σεξουαλικὴ ζωή, δηλαδὴ τὸ 30% τῆς ψυχοσωματικῆς ὀντότητας τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς γράφει σχετικά: ‘’τῶν γὰρ ἑκουσίων τα ἀκούσια εἰσὶν ἔκγονα’’.

Μάλιστα, ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος Γέροντας Ἐφραὶμ ὁ Φιλοθεΐτης, ἡ παρὰ φύσιν ζωὴ τῶν γονέων εἶναι ἡ βασικότερη αἰτία τῆς κακοδαιμονίας ποὺ χαρακτηρίζει ὁλόκληρον τὸν πλανήτη, ἡ μεγαλύτερη μάστιγα τῆς ἐποχῆς μας.  Ὁ ὅσιος Γέροντας χρησιμοποιεῖ τὸ παράδειγμα τῆς πηγῆς, τῆς δεξαμενῆς καὶ τοῦ δικτύου ὕδρευσης: ὅταν –λέγει- μολυνθεῖ μιὰ πόλη ὁλόκληρη ἀπὸ τὸ νερὸ πηγαίνουμε καὶ ἐλέγχουμε τὴν δεξαμενὴ ποὺ τροφοδοτεῖ τὴν ὑδροφόρο διασωλήνωση. Καὶ ὅταν καὶ ἐκεῖ δὲν διαπιστώσουμε τὴν αἰτία τοῦ κακοῦ ἐλέγχουμε τὴν πηγὴ ποὺ διοχετεύει τὸ ὑδάτινο ἀπόθεμα στὴν δεξαμενή. Σήμερα, λέγει ὁ Γέροντας, μολύνθηκε ἡ κοινωνία γιατί δηλητηριάστηκε ἡ δεξαμενὴ ποὺ τὴν τροφοδοτεῖ δηλαδὴ ἡ οἰκογένεια καὶ μολύνθηκε τὸ περιεχόμενο τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς γιατί δηλητηριάστηκε ἡ πηγὴ τῆς οἰκογενείας ποὺ εἶναι ὁ γάμος. Ὅλα αὐτὰ τὰ θανατηφόρα ἔκτροπα τῶν συζύγων ἐκτρέπουν τὸν γάμο ἀπὸ τὴν προοπτική του ὑπὲρ φύσιν στὴν σατανικὴ ἐξομοίωση τοῦ παρὰ φύσιν καὶ δηλητηριάζουν τὴν δεξαμενὴ τῆς οἰκογενείας καὶ ὁλόκληρό το κοινωνικὸ σύνολο μὲ τὸ διεστραμμένο DNA καὶ τὰ δαιμονικὰ μικρόβια ποὺ διοχετεύει.  Βέβαια ἡ κληρονομούμενη καὶ ἐπίκτητη ἁμαρτωλότητα τῶν γονέων πρὸς τὰ παιδιὰ τοὺς περιορίζεται, θεραπεύεται, ἐξαγιάζεται ἀπὸ τὸν Χριστό μας, ὅταν σὰν γονεῖς μετέχουμε –τὸ ἀνδρόγυνο- σὲ κοινὴ ὀρθόδοξη ἀσκητικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωή, ὅπως εὔγλωττα προαναφέραμε.

Γνωρίζουμε, βέβαια, ὅτι τελευταῖα, ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς ἐκκλησίας ἔχουν, ὁρισμένοι, ἀντίθετες ἀπόψεις ἐπὶ τοῦ θέματος. Οὐδόλως περίεργο. Νὰ θυμηθοῦμε ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα ἐκκλησιαστικὰ χρόνια παρόμοιες τάσεις καὶ ἀμοραλιστικὲς κινήσεις ὅπως οἱ Νικολαΐτες, οἱ Καρποκρατιανοὶ καὶ προπαντῶς οἱ Βορβορίτες, ποὺ κατὰ τὸν Ἅγιο Ἐπιφάνιο Κύπρου [14] ἔστεργαν, ἐποιοῦσαν καὶ προωθοῦσαν μὲ ‘’θεολογικὸ’’ ἐπικάλυμμα τέτοιες βδελυρότατες ἀφύσικες πράξεις. Αὐτὰ ἐκκολάφτηκαν ἀπὸ τὰ πρώιμα ἀποστολικὰ χρόνια γι’ αὐτὸ καυτηριάστηκαν μὲ δριμύτατο τρόπο ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο στὸ Ἃ’   Κεφάλαιό της πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς του καὶ στὶς σχετικὲς ἐπιστολὲς τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Ἰούδα τοῦ Ἀδελφοθέου. Τὸ αὐτὸ γίνεται καὶ στὴν ἐποχή μας. Νὰ εἶναι ἄραγε σοφιστικὴ μέθοδος γιὰ κατευνασμὸ τοῦ συνειδησιακοῦ ἐλέγχου ἐπὶ τῶν πραχθέντων ἐκ τῶν ἰδίων των θιασωτῶν τῆς φυσικῆς μετάλλαξης τοῦ ἀνθρώπου; Ὁ Καρδιογνώστης Κύριος γνωρίζει… τοὺς ἀγαπᾶμε ἐν Χριστῷ, τοὺς σεβόμαστε ἀλλὰ οὐδόλως λαμβάνουμε ὑπόψιν σοφιστικοὺς στοχασμοὺς καὶ ἀνθρωποπαθῆ ἐπιχειρήματα.

Ἐπὶ τοῦ ἰδίου θέματος καὶ ὁ ἅγιος Γέροντας Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ γράφει: ‘’…γνωρίζουμε ὅ,τι πολλοὶ προσεγγίζουν ἐντελῶς διαφορετικὰ αὐτὸ τὸ θέμα ἀλλὰ μήπως ὁ λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς ‘’Οὐ μὴ ἐγκαταμείνει τὸ πνεῦμα μου ἐν αὐτοῖς , διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας  (Γέν. στ’. 3), δὲν ἀναφέρεται σὲ αὐτούς;’’ [15].

Κλείνοντας εὔχομαι ὁλόψυχα ὁ Χριστός μας νὰ φωτίσει, νὰ σώσει, νὰ ἁγιοποιήσει ὅλους μας Ὀρθοδόξους, ἑτεροδόξους, ἀλλοδόξους. Νὰ μᾶς ἁγιάζει ὅλους ἔγγαμους καὶ ἄγαμους. Τὸ Ἄκτιστο Φῶς τοῦ Χριστοῦ μας, τὸ πλῆρες αἰώνια, ταπεινὴ ἀγάπη νὰ μᾶς πείσει, ἐλεύθερα ὅλους, ὅ,τι ἔχουμε ἀνάγκη τῆς θεραπείας Του. Εὔχομαι ὅλοι μας νὰ ζήσουμε αἰώνια το Ἄκτιστο Θεῖο Φῶς, θεραπευτικά, καθαρτικά, ἁγιαστικὰ ἀπὸ τώρα καὶ αἰώνια.

Ἔτσι χωρὶς λογισμοὺς ἀπελπισίας ἃς ξεκινήσουμε ἀπὸ σήμερα, ἀπὸ τώρα, φιλότιμα, ὅπως τονίζει ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης (1924-1994 μ.Χ.) ὀρθόδοξη πνευματικὴ ἀσκητικὸ-μυστηριακὴ ζωὴ στὴν ὁποία συνεχῶς μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός μας, ὅλους τους ἀνθρώπους, ὀρθοδόξους, ἑτεροδόξους, ἀλλοδόξους, ἐγγάμους, ἀγάμους, λαϊκούς, μοναχούς.

Συγχωρέστε μὲ παρακαλῶ γιὰ τὴν πολυλογία μου. Ἂν ἄθελά μου εἶπα ἀνόητα πράγματα δεῖξτε κατανόηση καὶ πάλι ὁ Χριστός μας νὰ μᾶς ἐξαγιάζει ἀπὸ τώρα καὶ αἰώνια ὅλους, ὅλοι νὰ ζοῦμε τὸ ἄκτιστο φῶς σὰν ἁγιοποιὸ αἰώνιο παράδεισο! ΑΜΗΝ, ΓΕΝΟΙΤΟ.

π. Ἰωάννης (μοναχὸς)

20 Ἰουνίου 2017

Τέλος καὶ τῷ Θεῶ δόξα.

1. ‘’Ἐμπειρικὴ Δογματική της Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὶς παραδόσεις’’ τοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη (2011), ἔκδοση: Ἱερὰ Μονὴ Γενεθλίου της Θεοτόκου, Ἀκραίφνιο Βοιωτίας

2. Βλέπε: Γένεσις (κείμενο, μετάφραση, ἀνάλυση, σχόλια) ὑπὸ Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος καὶ Μεγαλουπόλεως κ.Ἱερεμία Φούντα (2004), ἔκδοση: Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας

3. ‘’Τὸ εἶναι καὶ τὸ μηδέν’’ (ἐπίτομο), δοκίμιο φαινομενολογικῆς ὀντολογίας (2008), Sartre Jean-Paul, ἔκδοση: Παπαζήση

4. Βλέπε καὶ ‘’Χριστιανισμὸς καὶ Ἀνθρωπισμὸς’’ Νικολάου Π.Βασιλειάδη, ἔκδοση: Ἀδελφότητας Θεολόγων ‘’Ὁ Σωτήρ’’

5. Βλέπε: ’Ἄσκηση καὶ Θεωρία’’ σέλ.61-62. Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ, ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Essex-England

6. ‘’…καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμὴ ὧν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὠμοιώθη αὐτοῖς’’ (Ψάλμ.48,21)

7. Περὶ διαχύσεως τοῦ νοῦ σὲ λογισμοὺς καὶ φαντασίες βλέπε: ‘’Ψυχικὴ ἀσθένεια καὶ ὑγεία’’ (διάλογος), ἃ΄ἔκδοση 1987, Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου κ.Ἰεροθέου Βλάχου, ἔκδοση: Ἱερὰ Μονὴ Γενεθλίου της Θεοτόκου, Ἀκραίφνιο Βοιωτίας

8. Βλέπε Λόγοι περὶ Γάμου καὶ Ἑρμηνεία στὴν Γέννεση, Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Βιβλιοθήκη Ἑλλήνων Πατέρων καὶ Ἐκκλησιαστικῶν Συγγραφέων (ΒΕΠΕΣ), ἐπιμέλεια καθηγητὴ Παναγιώτη Χρήστου, Θεσσαλονίκη

9. Βλέπε καί: ‘’Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος’’, Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ἔκδοση Ἀστὴρ (2001)

10. Βλέπε ‘’Πηδάλιον τῆς Νοητῆς Νηὸς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἤτοι πάντες οἱ Ἱεροὶ καὶ Θεῖοι Κανόνες’’ σέλ.709, Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ ἱερομονάχου Ἀγαπίου, ἐκδότης Ρηγόπουλος (2003)

11. Βλέπε: “Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ” Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἰεροθέου Βλάχου, ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Γενεθλίου της Θεοτόκου, Ἀκραίφνιο Βοιωτίας

12. Βλέπε: ‘’Λεξικὸ ἀθλιοτήτων’’ Ἀρχιμανδρίτου Χριστοφόρου Καλύβα, ἔκδοση ‘’Ὁ Σταυρὸς’’ σέλ.33-35

13. Βλέπε καί: ‘’Λόγος περὶ ὁμοφυλοφιλίας – θεματικῆς ἑβδομάδας ἔμφυλων ταυτοτήτων καὶ σχέδιο νόμου γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῆς ταυτότητας φύλου’’, π. Ἰωάννη (μοναχοῦ) – 6ος/2017, http://makkavaios.blogspot.gr/2017/06/blog-post_18.html καὶ http://www.immorfou.org.cy/newsvarious-articles/1480-monaxioan13617.html

14. Βλέπε: ‘’Κατὰ αἱρέσεων ὀγδοήκοντα’’ (Πανάριος), Ἁγίου Ἐπιφανίου Ἐπισκόπου Κωνσταντείας Κύπρου, Ἑλληνικὴ Πατρολογία

15. Βλέπε: ‘’Ἄσκηση καὶ Θεωρία’’ σέλ.65. Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ, ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Essex-England

Λοιπὴ βιβλιογραφία:

Α. ‘’Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο’’, Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, Λόγοι Ἅ’, ἔκδοση Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο ‘’Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος’’ Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης

Β. ‘’Βίος καὶ Λόγοι’’ Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Χρυσοπηγῆς Χανίων, Κρήτη

Γ. Ἀκολουθία τοῦ Γάμου (2008), ἔκδοση: Ἀποστολικὴ Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας

Δ. ‘’Γάμος: Λιμάνι ἢ Ναυάγιο;’’, Πέτρος Δ. Χριστοδούλιας, ἔκδοση: ‘’Ζωὴ’’

Ε. ‘’Τὸ θαῦμα τῆς Κανὰ καὶ τὸ θαῦμα κάθε γάμου’’, (2013) Ἀρχιμ. Μελέτιος Ἄπ. Βαδραχάνης, ἔκδοση: Σαΐτης

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη (Μέρος Α', Μέρος Β')

ΓΕΝΕΣΗ

Ἡ οἰκογένεια εἶναι θεσμὸς Θεῖος, δημιούργημα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Ἀρχαῖος τόσο ὅσο καὶ ὁ ἄνθρωπος. (Γέν. Α΄ βιβλίο, 1 Κεφ.)

Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸ ἀνδρόγυνο Ἄρσεν καὶ Θῆλυ «κατ’ εἰκόνα» Θεοῦ μὲ Λογική, Ἐλευθερία καὶ Ἀθανασία, μὲ ὕψιστο σκοπὸ τὴν ἁρμονικὴ συνεργασία γιὰ νὰ πετύχουν καὶ τὸ «καθ’ ὁμοίωσιν», νὰ ὁμοιωθοῦν πρὸς τὸν Θεό. Στὸν ἕνα ἄνδρα, τὸν Ἀδὰμ, δόθηκε μία γυναίκα ἡ Εὔα, ὅπως ἡ Θεία βούληση προέβλεψε τὸν οἰκογενειακὸ θεσμό.

Ὅταν ὁ Ἀδὰμ ἀντίκρισε τὴ γυναίκα, θαύμασε καὶ μὲ θεόπνευστα λόγια τῆς ἀπευθύνει ἆσμα «τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου» καὶ συμπληρώνει «αὓτη κληθήσεται γυνή, ὅτι ἐκ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς ἐλήφθη αὓτη» (Γέν.β΄23).

Ὁ Ἀδὰμ συνειδητοποιεῖ φωτισμένος ἀπὸ τὸ Θεῖο Πνεῦμα ὅτι σκοπὸς τῆς δημιουργίας της ἦτο ἡ μεταξύ τους ἕνωση – συμπλήρωση μὲ σκοπὸ τὴ δημιουργία τῆς οἰκογένειας, γι’ αὐτὸ καὶ συμπληρώνει «ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα …», μία ἀχώριστη ἑνότητα, ἀδιάσπαστος οἰκογενειακὸς θεσμὸς μὲ ἀμοιβαῖο σεβασμὸ καὶ ἀγάπη στὸν ἀτελεύτητο χρόνο «ὥστε οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ σὰρξ μία. ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω». Δυστυχῶς ἡ ἁμαρτία κάνει τὴν ἐμφάνισή της, ἡ πτώση λαμβάνει χώρα ποὺ μᾶς συντροφεύει πάντα.

Σὲ κάποια στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία ἡ Εὔα δὲν ἦτο μαζὶ μὲ τὸν ἄνδρα της τὴν πλησιάζει ὁ ὄφις, τὴν παραπλανεῖ μὲ ὕπουλα λόγια, αὐτὴ τ’ ἀποκρύπτει, δὲν τὰ μεταφέρει στὸν ἄνδρα της, δὲν ζητᾶ τὴ συμβουλὴ καὶ τὴ βοήθειά του καὶ ἀποδεικνύεται προαγωγὸς τοῦ κακοῦ καὶ ἀμφότεροι συντελεστὲς τῆς πτώσεως, ἀφοῦ τὸν συμπαρασύρει καὶ καθιστᾶ τὸν ἄνδρα της συνένοχο, ἀφοῦ πείθεται καὶ τρώει «τὸν καρπὸν τοῦ πονηροῦ».

Ὁ Θεὸς ρωτᾶ «Ἀδὰμ ποῦ εἶ» (Γέν.34) καὶ ὁ Ἀδὰμ ἀντιδρᾶ, δὲν μετανοεῖ καὶ ἔρχεται ἡ ρήξη (κατάλυση τῆς κοινωνίας ἀνθρώπου Θεοῦ) καὶ ὁ ἄνδρας ὑπετάχθη καὶ ἠκολούθησε τὴ γυναίκα στὴν ἁμαρτία μὲ συνέπεια τὴ διαταραχὴ τῆς ἀμοιβαίας αὐτῆς ἑνότητας στὶς σχέσεις τοῦ ἀνδρόγυνου.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ

Ἡ ἀφοσίωση στὸν οἰκογενειακὸ θεσμὸ τῶν προγόνων μας γαλούχησε τὶς νεώτερες γενιές.

Αἰτία τοῦ Τρωικοῦ πολέμου ὑπῆρξε ἡ προσβολὴ τῆς οἰκογενειακῆς τιμῆς μὲ τὴν ἀπαγωγὴ τῆς Ἑλένης, συζύγου τοῦ Μενελάου, ὑπὸ τοῦ Πριάμου.

Ὁ Ὅμηρος μὲ τὴν Ὀδύσσεια καὶ τὴν Ἰλιάδα διδάσκει διαχρονικά τοὺς Ἕλληνες ὄχι μόνον ἀγάπη στὴν Πατρίδα ἀλλὰ καὶ τὰ ὅσια καὶ ἱερὰ καὶ τὴν ἀξία τῆς οἰκογένειας. Ὁ Ὀδυσσέας παλεύει δέκα χρόνια μὲ μύριους κινδύνους καὶ ἄγριες φουρτοῦνες καὶ ἕναν πόθο ν’ ἀτενίσει τὶς καπνοδόχους τῆς γενέτειράς του τῆς Ἰθάκης, νὰ ξαναδεῖ τὴν οἰκογένειά του.

Ἡ ἀρχαία Σπαρτιάτισσα ἀποχαιρετοῦσε παραδίδοντας στὸν βλαστὸ τῶν σπλάχνων της τὴν ἀσπίδα μὲ ἐντολὴ νὰ ἐπιστρέψει νικητὴς μὲ τὴν ἀσπίδα τιμημένη ἢ νὰ πεθάνει ἡρωικὰ μαχόμενος ἐπάνω σ’ αὐτήν.

Καὶ οἱ Μύριοι τοῦ Ξενοφῶντος, ὅταν κατὰ τὴν ἐπιστροφή τους στὴν πατρίδα εἶδαν τὴ θάλασσα τῆς Τραπεζοῦντος, φώναξαν μὲ τὸν ἀσίγαστο νόστο «Θάλαττα- θάλαττα» μὲ ἀγκαλιὲς καὶ δάκρυα ἀγάπης. Τὸ 893 μ.Χ. ἐπὶ αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Στ΄ τοῦ σοφοῦ εἰσάγεται ἡ ἱερολογία τοῦ γάμου. Ἔκτοτε ἐπὶ αἰῶνες ἡ χριστιανικὴ οἰκογένεια μεγαλούργησε ὡς κατ’ οἶκον ἐκκλησία, ἕνα ἀειθαλὲς καρποφόρο δένδρο ἀγάπης, εἰρήνης καὶ προόδου.

Μὲ τέτοια παράδοση φλέγονται οἱ νεώτεροι ἀπὸ ζωηρὸ πόθο νὰ μὴν ἀποδειχθοῦν κατώτεροι τῶν προγόνων «Ἄμμες δὲ γ’ ἐσόμεθα πολλῷ κάρρονες!!»

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Ἡ οἰκογένεια ἀποτελεῖ τὸ θεμελιῶδες κύτταρο μίας ἰσχυρᾶς κοινωνίας, ἕνας ἠθικοθρησκευτικὸς καὶ ἐθνικοκοινωνικὸς θεσμὸς, ὁ ὁποῖος διδάσκει ἐνάρετη ζωὴ μὲ ὁδηγὸ τὸ τρίπτυχο:

οἰκογένεια- πατρίδα- ὀρθοδοξία.

Ἡ χριστιανικὴ οἰκογένεια σφυρηλατεῖ χαρακτῆρες.

Εἶναι ὁμάδα ἀτόμων μὲ κοινοὺς δεσμοὺς αἵματος ὑπὸ κοινὴ στέγη.

Ἑστία Θείας Πίστεως, Εἰρήνης καὶ Ἀγάπης.

Κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο ἐκ φύσεως ὁ ἄνθρωπος εἶναι οἰκογενειακὸ ὂν, στερούμενο δὲ τοῦ οἰκογενειακοῦ του περιβάλλοντος χάνει τὴ φυσιολογική του ὑπόσταση καὶ ρέπει στὴν ἀνομία καὶ τὴν αὐτοκαταστροφή του.

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος συμβουλεύει: «Ἐκκλησίαν ποίησόν σου τὴν οἰκίαν καὶ γὰρ ὑπεύθυνος εἶ καὶ τῆς τῶν παιδίων σωτηρίας» ἤτοι κάνε τὸ σπίτι σου ἐκκλησία γιατί εἶσαι ὑπεύθυνος καὶ γιὰ τὴ Σωτηρία τῶν παιδιῶν σου.

Εἶναι κοινόβιο μοναστήρι γιὰ κοινὴ προσευχή.

Εἶναι παλαίστρα, ἀσκητικὸ «γυμναστήριο» γιὰ οἰκογενειακὴ Ἀρετὴ.

Εἶναι ὁδὸς σωτηρίας γιὰ τὴν οὐράνια βασιλεία.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συμβουλεύει οἱ ἄνδρες ν’ ἀγαποῦν τὶς γυναῖκες, ὅπως ὁ Χριστὸς ἀγάπησε τὴν ἐκκλησία καὶ παρέδωσε τὸν ἑαυτὸ του εἰς θάνατον ὑπὲρ αὐτῆς «οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς» (Ἐφεσ.ε’ 25).

Ὅπως Χριστὸς καὶ Ἐκκλησία, Ἐκκλησία καὶ Χριστὸς εἶναι πάντα ἑνωμένοι, ἔτσι καὶ τὰ μέλη νὰ εἶναι πάντα ἑνωμένα μὲ ὁδηγὸ τὸν Χριστὸ καὶ ὁρόσημο τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς.

Κάθε Ἅγιος γαλουχήθηκε ἀπὸ μία σεβάσμια μητέρα.

Ἡ ἀποστολὴ τῆς μητέρας θέλει θυσία, προσευχὴ ποὺ τὴν ὁδηγεῖ στὴν Ἁγιότητα, εἶναι ἔργο μεγαλειῶδες μέσα στὸν οἰκογενειακὸ χῶρο τῆς Μικρῆς Ἐκκλησίας.

Στὶς 2 Φεβρουαρίου ἑορτάζουμε κάθε χρόνο στὸ σχολεῖο τὴ γιορτὴ τῆς Μάνας, τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου μας, τοῦ σαραντισμοῦ ἢ ἐκκλησιασμοῦ τοῦ Σωτήρα μας ἀπὸ τὴ μητέρα Του τὴν Παναγία.

Ἡμέρα γιορτῆς τῆς Μάνας διότι ἡ Παναγία εἶναι ἡ κατὰ χάριν μητέρα ὅλων τῶν χριστιανῶν, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ κατὰ χάριν ἀδελφός μας καὶ αὐτὸ διότι προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση γιὰ νὰ τὴ θεώσει καὶ νὰ γίνουμε ἔτσι καὶ ἐμεῖς συγκληρονόμοι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ (Τούλιος Α. Νικόλαος: Ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Χριστοῦ γιορτὴ τῆς Μάνας, Ἡ ἐνορία μας, τεῦχος 165/2014).

Ἡ Ἐμμέλεια εἶναι μητέρα πέντε Ἁγίων: Μακρίνας, Βασιλείου, Ναυκρατίου, Γρηγορίου καὶ Πέτρου.

Ἡ Νόννα εἶναι μητέρα τριῶν Ἁγίων: τῆς Γοργονίας, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ τοῦ Καίσαρου.

Ἡ Ἀνθοῦσα τοῦ μοναχογιοῦ Ἰωάννη Χρυσοστόμου. Τὶς ἐνώνει καὶ τὶς τρεῖς ἡ κοινὴ ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν (τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου) ἀλλὰ κυρίως ἡ Ἁγιότης τῆς Μάνας στὸ μεγαλειῶδες ἔργο ποὺ προσέφεραν. Ὁ Μ. Βασίλειος γράφει γιὰ τὴ μητέρα του «Καὶ τώρα αὐτὴ ποὺ εἶχα μόνη μου παρηγοριὰ στὴ ζωή, τὴ μητέρα μου, καὶ αὐτὴν τὴν ἔχασα γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου. Καὶ μὴ κοροϊδέψεις γιατί σὲ τόσο μεγάλη ἡλικία θρηνῶ γιὰ τὴν ὀρφάνια μου. Ἀλλὰ συγχώρεσέ με γιατί δὲν μπορῶ νὰ ἀνεχθῶ τὸν χωρισμὸ ἐκείνης ποὺ τίποτε ἀντάξιό της δὲν βλέπω σ’ αὐτὰ πού μοῦ ἀπέμειναν».

Ἦτο Μάνα ποὺ ἔδωσε 9 παιδιά, ἀνάμεσά τους τρεῖς Ἐπισκόπους καὶ δύο μοναχούς.

Ἡ Ἁγία Νόννα, ὁ σύζυγος ἦτο ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ, αὐτὴ σμίλευσε τὸ χαρακτήρα τῶν παιδιῶν της.

Ἡ Ἀνθοῦσα ἦτο μητέρα τοῦ μεγαλομάρτυρος καὶ Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Γι’ αὐτὴν εἶπε ὁ Λιβάνιος, ὁ Δάσκαλός του «πῶ πῶ! τί ἀσύγκριτες γυναῖκες ὑπάρχουν στὶς τάξεις τῶν χριστιανῶν».

Ὁ ΟΗΕ μὲ ἀπόφαση τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τὸ 1993 καθιέρωσε τὴν 15η Μαΐου ὡς Διεθνῆ Ἡμέρα τῆς οἰκογένειας, δυὸ χιλιετηρίδες ἀργότερα ἀπὸ τὴν ἀναφορὰ τοῦ Πολυβίου, ἡ ὁποία καταδεικνύει τὴν ἀξία τῆς οἰκογένειας ὡς κυττάρου στὴν κοινωνία τῶν ἐθνῶν.

Ἡ οἰκογένεια εἶναι θεμελιῶδες κύτταρο κάθε ὑγιοῦς κοινωνίας ποὺ ὑπόσχεται τὴν ἀνοδικὴ πορεία τοῦ λαοῦ καὶ ἐγγυᾶται τὴ διαιώνιση τοῦ Γένους.

ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ  

ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΠΑΙΔΕΙΑ / ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Παιδεία εἶναι ἡ πλέον δύσκολη καὶ εὐλογημένη ἐπιστήμη μὲ ὁρόσημό της τὴν:

Θρησκεία-Πατρίδα-Οἰκογένεια

Στὴν οἰκογένεια κυριαρχοῦν δύο πρόσωπα: ὁ Θεὸς καὶ ὁ ἄνθρωπος.

Α. Θεός: Μὲ τὴν προσευχὴ μᾶς φωτίζει καὶ μᾶς δέιχνει κάθε φορὰ τὸν κατάλληλο τρόπο ἀντιμετωπίσεως (μέθοδο) γιὰ διόρθωση κάθε ἀταξίας τοῦ παιδιοῦ.

Μὲ τὴν προσευχὴ μᾶς ἐμπεδώνει πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη. «Πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ’ αὐτῷ οὐ καταισχυνθήσεται» (Ρωμ.θ΄33) ἤτοι καθένας ποὺ πιστεύει σ’ αὐτὸ δὲν θὰ ντροπιασθεῖ.

Ἡ πίστη ἔχει δύο ἰδιότητες: α) Εἶναι παντοδύναμη καὶ β) Παρέχει σοφία

Β. Ἄνθρωπος: ἀπαιτοῦνται:

ΑΓΑΠΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

(Νουθεσία), (Γονεῖς).

α) ΑΓΑΠΗ

– Ὁ Θεὸς μὲ ἀγάπη δέχεται τὸν ἄσωτο υἱὸ

– Ὁ Θεὸς μὲ ἀγάπη θεραπεύει τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀσθενεῖς

ΟΧΙ χειροδικίες, ΟΧΙ φωνὲς.

«Ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» κατὰ τὸν Ἀπ.Παῦλο.

«Τέχνη τεχνῶν καὶ ἐπιστήμη ἐπιστημῶν φαίνεταί μοι, ἂνθρωπον ἂγειν» κατὰ τὸν Γρηγόριο τὸν Θεολόγο.

β) ΥΠΟΜΟΝΗ (μακροθυμία)

Ὅπως ὁ Πατέρας περιμένει τὸν ἄσωτο υἱὸ

Ὅπως ὁ Πατέρας περιμένει τὴ Μετάνοιά μας

γ) ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ (νουθεσία)

Ἐκκλησιασμός, Ἐξομολόγηση, Θεία Κοινωνία, μελέτη χριστιανικῶν βιβλίων.

ΑΓΝΟΤΗΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ

Ἡ Ἁγνότητα ὡς τὴν ὥρα τοῦ γάμου εἶναι ἡ ἀρετὴ τῆς ἐγκράτειας, σύμφωνα μὲ τὸν νόμο τοῦ Δημιουργοῦ.

Εἶναι ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ μία εὐτυχισμένη οἰκογενειακὴ ζωή. Κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο εἶναι Θεία παραγγελία: διατήρησε τὸν ἑαυτό σου ἁγνό, ἡ δὲ ἐγκράτεια ἀπαραίτητη καὶ κατὰ τὴν ἔγγαμη ζωὴ «σεαυτὸν ἁγνὸν τήρει» (Α΄Τιμ. ε΄ 22), «τίμιος ὁ γάμος καὶ ἡ κοίτη ἀμίαντος» (Ἑβρ.ιγ΄4).

Ἡ Ἁγνότητα εἶναι κάλλος καὶ καθρέπτης τῆς ψυχῆς.

Δεῖγμα ἀρετῆς Δεῖγμα ὡριμότητας

Δεῖγμα σεβασμοῦ καὶ ἰσχυρῆς θελήσεως.

Α. Ὁ Μ. Βασίλειος συμβουλεύει: πάντα στὴ ζωὴ, ὅπου καὶ ἂν εἴμεθα, νὰ λαμβάνουμε τὰ ὠφέλιμα, ν’ ἀγνοοῦμε τὰ ἐπιβλαβῆ:

Ὅπως, ὅταν κόπτουμε τριαντάφυλλα, ἀφαιροῦμε τ’ ἀγκάθια.

Ὅπως ἡ μέλισσα ἐπισκέπτεται πολλὰ ἄνθη, ἀλλὰ τρυγᾶ μόνο τὰ ὠφέλιμα.

Ὅπως, ὅταν διδασκόμεθα ἀπὸ σπουδαίους δασκάλους, δεχόμεθα τὰ χρήσιμα ἀλλὰ παραλείπουμε τὰ περιττὰ.

Ὅταν ἀκοῦμε πράξεις ἐνάρετων ἀνδρῶν, προσπαθοῦμε νὰ τοὺς μοιάσουμε καὶ ὅταν ἀκοῦμε λόγους κακούς μοχθηρῶν, νὰ κλείνετε τ’ αὐτιὰ σας ὅπως ὁ Ὀδυσσέας μὲ τὶς σειρῆνες.

Β. Ὁ Γέροντας ἐνημερώνει:

– Ὅσοι νέοι κρατηθοῦν ἁγνοὶ μέχρι τὸν γάμο τους καὶ

– Ὅσοι νέοι κρατηθοῦν ἁγνοὶ νὰ φορέσουν ράσο

ΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

– Ὅσοι νέοι κρατηθοῦν ἁγνοὶ σήμερα λόγῳ τῆς σημερινῆς κοινωνικῆς διαφθορᾶς μὲ τὴ συνείδησή τους καὶ ξεπεράσουν καὶ τὸν χλευασμὸ τῶν ἄλλων

ΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ.

Ὁ Γέροντας συμβουλεύει τοὺς νέους γιὰ τὴ γενετήσια ὁρμή: νὰ τὴ βάζετε στὸ «ψυγεῖο» μέχρι τὸν γάμο, νὰ κάνετε τίμιο ἀγώνα γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ συμπληρώνει: ὅταν κάποιος εἶναι Διαβητικός τοῦ ἀπαγορεύουν οἱ γιατροὶ τὰ γλυκὰ, ἑπομένως δὲν ἐπισκέπτεται τὶς βιτρίνες τῶν ζαχαροπλαστείων, καὶ ὅταν κάποιος εἶναι καπνιστὴς δὲν στέκεται δίπλα στὰ περίπτερα.

ΠΑΘΟΣ – Προσέχετε τοὺς πειρασμούς, τοὺς συλλογισμούς, τὶς ματιές σας.

Ἡ σαρκικὴ ἐπιθυμία εἶναι ΠΑΘΟΣ· ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος δὲν ἔχει τέτοιες ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ, ὄχι διότι δὲν μπορεῖ ἀλλὰ διότι δὲν ἐπιθυμεῖ! ΣΑΤΑΝΑΣ – Ἐνώπιον Θεοῦ δὲν δικαιολογούμεθα ὅτι μᾶς παρέσυρε ὁ Σατανάς. Αὐτὸς ἔχει ἕτοιμη τὴν ἀπάντηση: μὲ τὴν ἐλεύθερη βούληση μόνος του τὸ ἀποφάσισε.

ΤΡΕΙΣ ΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ – Τρεῖς φοιτήτριες παρακάλεσαν τὸν Γέροντα Π. νὰ προσευχηθεῖ νὰ περάσουν τὶς ἐξετάσεις. Αὐτὸς ἀπάντησε: θὰ εὐχηθῶ νὰ περάσετε τὶς ἐξετάσεις τῆς ΑΓΝΟΤΗΤΑΣ, αὐτὸ εἶναι τὸ βασικό, ὅλα τὰ ἄλλα βολεύονται.

ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Δὲν ὑπάρχει διάκριση, ἔπαινος, δίπλωμα ἢ περγαμηνὴ ἢ καὶ βραβεῖο Nobel ἢ ὅτι παρόμοιο ποὺ νὰ καλύπτει ἢ νὰ μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὸ μεγαλεῖο τῆς πολύτεκνης οἰκογένειας.

Πατέρας καὶ μάνα ἀκοίμητοι φρουροί, Ἀκούραστα σύμβολα θυσίας.

Ἀγωνιοῦν, συγχωροῦν, ἀγαποῦν, παραβλέπουν, ὁραματίζονται, ὀνειρεύονται τὸ αὔριο τῶν παιδιῶν τους, προσδοκοῦν νὰ δοῦν πολίτες χριστιανικῆς πίστεως, ἀρετῆς καὶ δημιουργίας.

Ὅταν βασιλεύει ὁ Χριστὸς στὴν οἰκογένεια, εἶναι εὐλογημένη, μία Μικρὰ Ἐκκλησία. «Ἡ οἰκία γὰρ ἐκκλησία ἐστὶ μικρὰ» ἀναφέρει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος ἤτοι κοινότητα εἰρήνης, ἀλληλεγγύης, ὁμόνοιας, βασιλεύει ἡ ἀγάπη καὶ ὅλα τ’ ἀγαθὰ τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἑλληνικὴ πολιτεία ὅμως εἶναι σήμερα ΜΗΤΡΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ, ἀγνοεῖ ὅτι

Κολοκοτρωναῖοι: ἦσαν 12 ἀδέλφια,

Δαβάκης: ἐπίσης 12 ἀδέλφια,

 Ὑψηλάντηδες: 11 ἀδέλφια,

Μαυρομιχαλαῖοι: 10 ἀδέλφια,

Ε.Βενιζέλος: 9 ἀδέλφια,

Καποδίστριας: 8 ἀδέλφια.

Ὁ Μακρυγιάννης εἶχε 12 παιδιά,

ὁ Δραγούμης εἶχε 11 παιδιά,

ὁ Κανάρης εἶχε 7 παιδιά.

Φτωχοὶ σὲ πλούτη, πλούσιοι σὲ φλόγα γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδας.

Στοιχεῖα μὲ τὴ γείτονα «φίλη» Τουρκία

ΓΙΑΤΙ;

Χάθηκε ἡ χριστιανικὴ καὶ ἐθνικὴ συνείδηση, πίστη καὶ ἀφοσίωση στὰ ἰδεώδη τῆς πολύτεκνης οἰκογένειας καὶ στὰ ἰδανικὰ τῆς πατρίδας.

Τὸ 1940 165.000 πολύτεκνες οἰκογένειες μὲ 5 καὶ ἄνω παιδιὰ, τὸ 2008/9 μόνον 39.592 λόγῳ τῆς ὀλιγοτεκνίας ὥστε νὰ χαρακτηρισθεῖ ἡ 3τεκνη οἰκογένεια πολύτεκνη οἰκογένεια.

Στὸ πρόσφατο παρελθόν, μὲ ἐμφύλιους καὶ ἐξωτερικοὺς πολέμους, κακουχίες καὶ στερήσεις ἡ πολύτεκνη καὶ ὑπερπολύτεκνη οἰκογένεια τῶν 5-7, 10-12 τέκνων γιγάντωνε τὶς δυνάμεις καὶ τὴ μαχητικότητα στὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς.

Ἂς ἀναλογισθοῦμε καὶ σύγχρονες οἰκογένειες μὲ 6,8,10 καὶ 12 παιδιὰ ποὺ μὲ ἐμφυλίους πολέμους, στερήσεις, κακουχίες δὲν τοὺς γονάτισαν τὰ βάρη, δὲν ἀπελπίσθηκαν, ἀπεναντίας τοὺς γιγάντωσαν γιὰ νίκη στὸν ἀγώνα αὐτὸν τῆς ζωῆς. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν τὸ 7ο παιδὶ νὰ γίνει στρατηγός, τὸ 9ο ὑπουργὸς καὶ τὸ 12ο δήμαρχος, γιὰ νὰ πληρωθεῖ καὶ ἡ ρήση τοῦ μακαριστοῦ Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη: ἀπὸ τὴν ποσότητα παράγεται ἡ ποιότητα.

Σήμερα προηγεῖται τῶν παιδιῶν ἡ μορφωτικὴ καὶ κοινωνικὴ – οἰκονομικὴ πρόοδος τοῦ ζεύγους καὶ ἕπονται τὰ παιδιὰ τῶν ὁποίων κατὰ τὶς σημερινὲς ἀντιλήψεις ἐπιδροῦν ἀρνητικὰ στὴν τεκνογονία.

Εἶναι ἄραγε πιὸ εὐτυχεῖς οἱ γονεῖς μὲ δύο ἢ ἕνα μόνον παιδὶ μὲ χλιδή, ἄνεση, πολυτέλεια ἢ οἱ πολύτεκνες οἰκογένειες ποὺ ἀγωνίσθηκαν, στερήθηκαν, κουράστηκαν ἀλλὰ τελικὰ νίκησαν στὴ ζωή;

Σήμερα χάσαμε τὴν πνευματικότητα, τὶς ἠθικές, ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὸ βαθὺ καὶ ἱερὸ νόημα τῆς οἰκογένειας, τὴν ἱερότητα τοῦ γάμου τὸν ὁποῖο σήμερα ἐκλαμβάνουμε ὡς κοινωνικὴ συνήθεια ἢ καὶ ὡς ἀναγκαστικὴ συνέπεια.

ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΛΛΗΨΗ

Ζωὴ εἶναι ἡ ἕνωση δύο κυττάρων, ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς γιὰ δημιουργία ἑνὸς νέου ἀνθρώπου μὲ παροδικὴ φιλοξενία στὴ μήτρα τῆς μάνας.

Ἔκτρωση σημαίνει ψυχρὸς φόνος ἑνὸς συνανθρώπου μας, σ’ ἐμβρυϊκὴ ἡλικία χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ ἀμυνθεῖ. Πρόκειται γιὰ εἰδεχθὲς ἐθνοκτόνο ἔγκλημα (σύμφωνα μὲ τὴν ὀρθοδοξία).

Οἱ παραφρονοῦντες γονεῖς ἐπικαλοῦνται οἰκονομικὴ ἀνέχεια, λόγους ὑγείας, βιασμό, αἱμομιξία, ἐξώγαμο σύλληψη κ.ἂ.

ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Ὁ διάκονος τοῦ ἀνθρώπινου πόνου γυναικολόγος γιατρὸς δὲν ἀντλεῖ ἀπὸ καμία πηγὴ τὸ ἠθικὸ δικαίωμα – ἐξαίρεση σοβαροῦ κινδύνου ζωῆς μάνας ἢ ἐμβρύου ἢ καὶ ἀμφότερων – συμμετοχῆς στὸ εἰδεχθὲς αὐτὸ ἔγκλημα σύμφωνα μὲ τὸν ὅρκο τῆς ἀποστολῆς του «οὐδὲ γυναικὶ πεσσὸν φθόριον δώσω» ἤτοι ποτὲ δὲν θὰ χορηγήσω φάρμακο γιὰ ἀποβολὴ τοῦ ἐμβρύου. Καὶ συμπληρώνει «ἁγνῶς καὶ ὁσίως διατηρήσω τὸν βίον τὸν ἐμὸν καὶ τὴν τέχνην τὴν ἐμήν».

Ἡ ὕπαρξη ὁποιωνδήποτε νομοθετικῶν κειμένων (ἄπιστων ἢ ἀλλόδοξων) γιὰ διακοπὴ τῆς κυοφορίας δὲν συνάδουν μὲ τὸν Ἱπποκράτειο ὅρκο, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁδηγὸς τῆς ζωῆς κάθε γιατροῦ, ὁμοίως καὶ ἡ καισαρικὴ χωρὶς εὐσυνείδητη ἔνδειξη.

Ἡ ἐκκλησία μας διὰ στόματος Μεγάλου Βασιλείου χαρακτηρίζει τὴ διακοπὴ κυήσεως ἑκούσιο φόνο, διότι ἡ ζωὴ ἀρχίζει μὲ τὴ σύλληψη τοῦ ἐμβρύου.

Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ΠΡΩΤΗ στὴν Εὐρώπη καὶ ΤΡΙΤΗ παγκοσμίως στὶς δολοφονικὲς ἐκτρώσεις.

Μία πόλη 350.000 κατοίκων, τόσα εἶναι τὰ ἑλληνόπουλα τὰ ὁποῖα στερεῖται ἡ γεροντοανθοῦσα πατρίδα μας κάθε 12 μῆνες, ἤτοι 1.000 θάνατοι περίπου ἡμερησίως.

Μὲ 100.000 γεννήσεις στὴν Ἑλλάδα διαπράττονται συγχρόνως περίπου καὶ 350.1 δολοφονικὲς ἐκτρώσεις..

Μία στὶς τέσσερεις ἑλληνίδες εἶναι ἐκτελεστὴς τῆς στυγνῆς αὐτῆς δολοφονίας τοῦ ἴδιου τοῦ παιδιοῦ της.

1. Τὸ 1940 ὁ δείκτης γονιμότητας ἤτοι ὁ ἀριθμὸς παιδιῶν ἀνὰ γυναίκα εἶναι =1, ἤτοι ἀναλογεῖ μόλις ἕνα παιδὶ ἀνὰ γυναίκα, ἐνῷ τὸ 1940 ἀνήρχετο στὸ 3,7 καὶ δυστυχῶς ἐξ αὐτῶν 40.000 ἐκτρώσεις ἐφηβικῆς ἡλικίας κάτω τῶν 18 ἐτῶν.

2. Τὸ 1985-2015 τὴν 30-ετῆ αὐτὴ περίοδο ἐχάθησαν περίπου δέκα ἑκατομμύρια Ἕλληνες.

3. Τὸ 2030, ἤτοι σὲ 15 χρόνια μὲ ἀπαγόρευση τῶν ἐκτρώσεων, ἡ Ἑλλάδα δύναται νὰ εἶναι χώρα 15 ἑκατομμυρίων κατοίκων, διαφορετικὰ μὲ τὶς ὑπάρχουσες τώρα συνθῆκες, 17.000 θανάτους περισσότερους τῶν 100.000 γεννήσεων, θὰ εἶναι χώρα ὀκτὼ ἑκατομμυρίων, περισσότερο χώρα γερόντων καὶ ἀλλοδαπῶν.

Ἡ ἔκθεση τῆς εὐρωπαϊκῆς ἐπιτροπῆς γιὰ τὶς χῶρες τῆς Ε.Ε. προβλέπει γιὰ τὴν Ἑλλάδα:

Ἑλλάδα 2060

ποσοστὸ γονιμότητας            1,58 %

Πληθυσμὸς ἄνω τῶν 65 ἐτῶν  22 %

Τὸ 2030 περιμένουμε στὸν σημερινὸ ρυθμὸ γεννήσεων Ἑλληνίδων καὶ ἀλλοδαπῶν γυναικῶν τὸ 60% τῶν μαθητῶν πρωτοβάθμιας καὶ δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης θὰ εἶναι τέκνα ἀλλοδαπῶν καὶ τὸ 40% μόνον ἑλληνόπουλα, δηλαδὴ στὴν πρώτη γραμμὴ τῶν παρελάσεων μὲ τὴν ἑλληνικὴ σημαία θὰ εὑρίσκονται ἀλλοδαποί.

ΟΔΟΣ ΕΚΦΥΛΙΣΕΩΣ

Ἐθνικὴ στατιστικὴ ὑπηρεσία Ἑλλάδας

2000 Ἀλλοδαποὶ μαθητὲς 112.877

Μὲ 5ετή αὔξηση 300%

2030 ἀλλοδαποὶ μαθητὲς 600.000

1990 Ἕλληνες μαθητὲς 813.000

2000 Ἕλληνες μαθητὲς 643.000

2030 Ἕλληνες μαθητὲς 300.000 (περίπου)

Ἀλλοδαποὶ 60%

Ἤτοι 2030

Ἕλληνες 40%

Οἱ ἑλληνικὲς σημαῖες σὲ χέρια ἀλλοδαπῶν.

Ποιὸς φταίει;

Προδότες τοῦ ἔθνους ἀγνοοῦν τὴ Σημαία ὅπως ἔχουν ὑποστείλει καὶ τὸν Σταυρὸ, διότι δὲν πιστεύουν σὲ Σταυρό, δὲν πιστεύουν στὸν Σταυρὸ τῆς τεκνογονίας.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η αγία Νόννα γεννήθηκε τό 304 μ.Χ. στήν κώμη Αριανζό τής Καππαδοκίας, πού βρισκόταν κοντά στήν πόλη Ναζιανζό. Οι γονείς της ονομάζονταν Φιλτάτιος καί Γοργονία.