Σου μιλάω σαν σε ζωντανό φίλο και αδελφό εν Χριστώ. Γιατί πιστεύω πως ζεις στον κόρφο του Θεού, όπως έλεγες. Τώρα, βέβαια, τα έμαθες όλα. Όταν ήσουνα εδώ, χάρη στην πίστη και τη χριστιανική ζωή σου, εγνώριζες ελάχιστα.

Σέ παλαιότερη ἔρευνα τῆς Π.Ε.ΦΙ.Π., πού ἔγινε ἀπό τόν μακαριστό π. Νικόδημο, τήν ὁποία καί συμπληρώνουμε, ἀποτελεῖ ἀληθινά ἱστορική ἀποκάλυψη, ὅτι «οἱ Ἕλληνες Πολύτεκνοι καί τά παιδιά τους ὑπῆρξαν καί παραμένουν οἱ πρῶτοι ΕΘΝΙΚΟΙ ΑΙΜΟΔΟΤΕΣ ὡς πρωταγωνιστές καί ἐθνομάρτυρες σ᾽ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς Ἐθνικούς Ἀγῶνες»!

Στις 24 Φεβρουαρίου 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κήρυξε την έναρξη της Επανάσταση. Είχε προηγηθεί, στις 21 Φεβρουαρίου, η μάχη του Γαλατσίου της Ρουμανίας, της πρώτης μάχης του αγώνα, που έληξε με νίκη των Ελλήνων.

Ταινία μικρού μήκους «Δάκρυ της Λευτεριάς»

Ἡ Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα προερχόταν ἀπό σημαντική οἰκογένεια Ὑδραίων ναυτικῶν.

Στο κέντρο της Αθήνας, μόλις λίγα μέτρα από την πολύβουη πλατεία Συντάγματος, βρίσκεται καλά φυλαγμένο εδώ και 157 χρόνια ένα «μυστικό»: το μέρος όπου αναπαύεται η καρδιά του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Βρίσκεται ταριχευμένη στο εκκλησάκι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στην οδό Στησιχόρου 6 πίσω από το προεδρικό Μέγαρο ως υπόμνηση της επιφανούς ιστορίας ενός εκ των πρωτεργατών της Ελληνικής Επανάστασης...

Η μάχη του Πέτα, στις 4 Ιουλίου 1822, υπήρξε από τις καταστροφικότερες για τα ελληνικά όπλα κατά την Επανάσταση του 1821. Υπήρξε όμως και μια από τις ενδοξότερες όπου οι Έλληνες τακτικοί στρατιώτες, λίγοι Φιλέλληνες και Επτανήσιοι, πολέμησαν κάτι παραπάνω από ηρωικά αν και γνώριζαν ότι οι «βάρβαροι θα περνούσαν».

Λιγότερο γνωστές πτυχές της επανάστασης στη Μακεδονία που δεν ευδοκίμησαν αλλά προσέφεραν σε διάφορες κατευθύνσεις στον αγώνα του ελληνισμού παρουσιάζει ο καθηγητής της Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) Ιάκωβος Μιχαηλίδης, με αφορμή τη συμπλήρωση διακοσίων χρόνων από την επανάσταση του 1821.

“Θέλει ἀρετήν καί τόλμην ἡ ἐλευθερία”

Τον Φεβρουάριο του 1825 ένας νέος φοβερός αντίπαλος πάτησε τον Μωριά. Ήταν ο Ιμπραήμ, ο θετός γιος του Αιγύπτιου δυνάστη Μεχμέτ Αλή, ο οποίος έφτασε επικεφαλής τακτικών στρατευμάτων, διοικούμενων από Γάλλους και Ιταλούς αξιωματικούς. Απέναντί του οι Έλληνες δεν είχαν τίποτα να αντιπαρατάξουν. Τίποτα, εκτός από το Γέρο του Μωριά.