Το ανολοκλήρωτο πολιτικό όραμα του Ιωάννη Καποδίστρια, εδραζόμενο στη φιλοπατρία και την ευσέβειά του.

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 δολοφονείται ο Ιωάννης Καποδίστριας. Σε ένα απόσπασμα επεισοδίου από τη σειρά «Εκπομπές που αγάπησα» της ΕΡΤ (1994), ο Φρέντυ Γερμανός περπατά στο Ναύπλιο με τον Βιάρο Καποδίστρια, απόγονο του πρώτου κυβερνήτη.

Η μάχη του Πέτα, στις 4 Ιουλίου 1822, υπήρξε από τις καταστροφικότερες για τα ελληνικά όπλα κατά την Επανάσταση του 1821. Υπήρξε όμως και μια από τις ενδοξότερες όπου οι Έλληνες τακτικοί στρατιώτες, λίγοι Φιλέλληνες και Επτανήσιοι, πολέμησαν κάτι παραπάνω από ηρωικά αν και γνώριζαν ότι οι «βάρβαροι θα περνούσαν».

Στις αρχές Ιουλίου του 1822, ένας νέος κίνδυνος ανεφάνη για την Επανάσταση, με την κάθοδο στην Πελοπόννησο ισχυρής τουρκικής δύναμης υπό τον ικανότατο Μαχμούτ Πασά, γνωστότερο ως Δράμαλη.  

26 Μαΐου 1826, μετά την Άλωση του Μεσολογγίου, δύναμη 4.000 Τούρκων του Κιουταχή, προελαύνοντας προς τα ανατολικά, πολιορκεί την Βαρνάκοβα. Ηγούμενος είναι τότε ο Κοσμάς Θεοχάρης. Μαζί με τους μοναχούς, μέσα στο μοναστήρι βρίσκονται αρκετοί οπλαρχηγοί της περιοχής και όχι μόνο (π.χ. Κίτσος Τζαβέλας). Η πολιορκία κρατάει ημέρες, ωστόσο οι Τούρκοι αδυνατούν να καταλάβουν το μοναστήρι.

“Φίλε μου, την Ελλάδα, την πατρίδα του Σωκράτους, την αγαπώ με έρωτα, που έχει μέσα του κάτι το ιερό. Ο ελληνικός λαός, γενναίος, αγαθός, που έχει επιζήσει ύστερ’ από ολόκληρους αιώνες δουλείας, είναι αδελφός του δικού μου λαού. Κοινές είναι οι τύχες της Ιταλίας και της Ελλάδας, και επειδή δεν μπορώ να κάνω τίποτε για την πατρίδα μου, οφείλω ν’ αφιερώσω τα λίγα χρόνια της ακμής που μου μένουν.”

Δεν ξέρω τι είδους ιστορικός είναι αυτός ο Αριστείδης Χατζής που τουιτάρει ανοησίες στον λογαριασμό της «Επιτροπής 1821». Ούτε θα ψάξω να μάθω. Γιατί το μόνο βέβαιο είναι ότι συναγωνίζεται σε ιστορικές γνώσεις τη Γιάννα που τον μάζεψε.

Σε μια εποχή όπου η ανάγκη για εθνική ανάταση, για ομοψυχία, για ενότητα, είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική, εμφανίζονται εμετικές γνώμες και απόψεις που κινούνται αντίθετα προς αυτήν την κατεύθυνση.

Μετά την αναγνώριση της Ελλάδας ως κράτους ανεξάρτητου και κυρίαρχου –όπως ορίστηκε με το λεγόμενο Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας (22 Ιανουαρίου / 3 Φεβρουαρίου 1830)–, δύο βασικά ζητήματα παρέμεναν σε εκκρεμότητα: ο καθορισμός των συνόρων και το πρόσωπο του ηγεμόνα.