Ὁ ἁγίας μνήμης καί ἀμερικανικῆς καταγωγῆς π. Σεραφείμ Ρόουζ (†1982) λέγει κάπου ὅτι εἶναι πιό ἀργά ἀπ᾽ ὅσο φανταζόμαστε.

Αὐτό ἰσχύει ἰδιαίτερα γιά τά θέματα τῆς παιδείας στήν Ἑλλάδα σήμερα, ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖται γιά νά γκρεμίσει ψυχές, θεσμούς καί ὅ,τι ἔχει μείνει ἀκόμη ὄρθιο σ᾽αὐτόν τόν τόπο. Καί τοῦτο σέ κραυγαλέα ἀντίθεση μέ τό ἰσχύον ἑλληνικό σύνταγμα, τό ὁποῖο στό ἄρθρο 16, παράγραφος 2 προβλέπει: «Ἡ Παιδεία ἀποτελεῖ βασική ἀποστολή τοῦ Κράτους καί ἔχει σκοπό τήν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματική καί φυσική ἀγωγή τῶν Ἑλλήνων, τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης καί τή διάπλασή τους σέ ἐλεύθερους καί ὑπεύθυνους πολίτες».

«Τά ἄθεα γράμματα», γιά τά ὁποῖα μέ πόνο μιλοῦν ὁ Πατροκοσμᾶς, ὁ Παπουλᾶκος καί ὅσοι ἀγαποῦσαν καί ἀγαποῦν αὐτόν τόν τόπο, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό τήν παιδεία χωρίς Χριστό καί ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί ἐν τέλει δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό τήν λεγομένη Νέα Ἐκπαίδευση, πού ἔχει σχεδιάσει καί ὑλοποιεῖ ἡ λεγομένη Νέα Ἐποχή καί ἡ συνακόλουθη Νέα Τάξη Πραγμάτων καί ἡ κατεδαφιστική Παγκοσμιοποίηση.

Ἡ προσπάθεια τῆς κατεδάφισης δέν εἶναι καινούργια. Ξεκίνησε μέ τήν δημιουργία τοῦ νεοελληνικοῦ κρατιδίου καί τή Βαυαροκρατία. Κοντεύουν διακόσια χρόνια τώρα.

Νά τί γράφει ὁ Παπουλᾶκος, ἄλλος Πατροκοσμᾶς καί αὐτός. «Τ᾽ ἄθεα γράμματα παραμέρισαν τούς ἅγιους καί ἀγωνιστές καί βάλανε στό κεφάλι τοῦ ἔθνους ξένους κι ἄπιστους γραμματισμένους, πού πᾶνε νά νοθέψουνε τή ζωή μας. Τ᾽ ἄθεα γράμματα κόψανε τό δρόμο τοῦ ἔθνους καί τ᾽ ἀμποδᾶνε νά χαρεῖ τή λευτεριά του. Εἶναι ντροπή μας, ἕνα γένος πού μέ τό αἷμα του πύργωσε τή λευτεριά του, πού πορπάτησε τή δύσκολη ἀνηφοριά, νά παραδεχτεῖ πώς δέ μπορεῖ νά πορπατήσει στόν ἴσιο δρόμο ἅμα εἰρήνεψε κι ὅτι δέν ξέρουμε μεῖς νά συγυρίσουμε τό σπίτι, πού μέ τό αἷμα μας λευτερώσαμε, ἀλλά ξέρουν νά τό συγυρίσουν ἐκεῖνοι πού δέν πολέμησαν, ἐκεῖνοι πού δέν πίστεψαν στόν ἀγώνα, ἐκεῖνοι πού πᾶνε νά μᾶς ἀποκόψουνε ἀπό τό Χριστό, καί πασχίζουνε νά μᾶς ρίξουνε στή σκλαβιά ἄλλων ἀφεντάδων, ποὖναι πιό δαιμονισμένοι ἀπό τούς Τούρκους. Γιατί καί κεῖνα πού σεβάστηκεν ὁ Τοῦρκος, τ᾽ ἄθεα γράμματα τά πετᾶνε καί πᾶνε νά τά ξερριζώσουνε. Ἀφανίζουνε μοναστήρια, πομπεύουνε τούς καλογέρους καί τίς καλόγριες, κλέβουνε τ᾽ ἅγια δισκοπότηρα καί τά πουλᾶνε γι᾽ ἀσήμι πού θά στολίσει τίς βρωμογυναῖκες. Ἁρπάζουνε τ᾽ ἅγια τῶν ἁγίων καί τά βάζουνε κάτω ἀπό τά πόδια τῆς ἐξουσίας τους, πού τά ὁρίζει κατά τά νιτερέσια της (=συμφέροντα). Τ᾽ ἄθεα γράμματα ὑφαίνουνε τό σάβανο τοῦ γένους. Αὐτά λοιπόν τά γράμματα θά μάθουμε στά παιδιά μας;» (ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Κωστῆ Μπαστιᾶ, Ὁ Παπουλάκος, Ἐκδοτική Ἀθηνῶν ¹⁰1997, σ. 145-146).

Ὅμως τά τότε «ἄθεα γράμματα», δηλαδή ἡ προσπάθεια γκρεμίσματος καί πετάγματος τῶν –κατά Κόντογλου– πολυτίμητων τζιβαϊρικῶν τῆς παραδόσεώς μας στά ἀζήτητα τῆς Ἱστορίας σέ σχέση μέ τό δαιμονικό κακό, πού γίνεται σήμερα, δέν συγκρίνεται!

Ἀρκεῖ νά ἀναφέρουμε τήν πολύ-πολύ πρόσφατη μετάλλαξη τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ πανθρησκειακή σαλάτα, ὅπου ὁ Χριστός ἐξισώνεται μέ τόν Βούδδα, τόν Μωάμεθ κ.ο.κ. Πρός ἀπόδειξιν αὐτοῦ θά ἀναφέρουμε χαρακτηριστικά σημεῖα ἀπό τήν ἀποκαλυπτική ὁμιλία τῆς θεολόγου καθηγήτριας κ. Ἑλένης Βασάλου στήν Ἡμερίδα πού ὀργάνωσε στήν Ἀθήνα (23.09.2016) γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἡ «Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν», τῆς ὁποίας προΐσταται ὁ π. Σαράντης Σαράντος. Ἡ κ. Βασάλου ἀποδεικνύει μέ ντοκουμέντα ὅτι οἱ «ἐγκέφαλοι» τῆς μετάλλαξης τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν («προοδευτικοί» θεολόγοι Γιαγκάζογλου, Βαλλιανᾶτος κ.ἄ.) ἐμπνεύστηκαν τίς ἀλλαγές ἀπό πρόγραμμα γιά τά Θρησκευτικά τῆς Νεο-Βουδδιστικῆς ὀργάνωσης Arigatou, ἡ ὁποία χρηματοδοτεῖται ἀπό τή δυναστεία τῶν Ροκφέλλερς. Ἡ κ. Ἑλένη Βασάλου ἀντιπαραβάλλει τό πρόγραμμα  τοῦ «Παγκοσμίου Δικτύου Θρησκειῶν γιά Παιδιά» (GNRC) τῆς Arigatou μέ τό «Νέο Πρόγραμμα», πού ἐξεπόνησε ἡ ὁμάδα τῶν ἀποδομητῶν θεολόγων (Γιαγκάζογλου Βαλλιανάτου καί τῶν ὁμοϊδεατῶν τους) καί ἐνομοθέτησε ἡ συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου μέ ὑπουργό ἀ-Παιδείας τόν ἀπόφοιτο Λυκείου κ. Νίκο Φίλη! Ἡ κ. Βασάλου βρίσκει καταπληκτικές ὁμοιότητες μεταξύ Arigatou καί «Νέου Προγράμματος». Σέ πολλές περιπτώσεις ὄχι μόνο τό νόημα ἀλλά καί ἡ διατύπωση εἶνα πανομοιότυπη, μέχρι καί στήν τελεία καί στό κόμμα. Ἐνδεικτικά ἀναφέρουμε τό ἑξῆς:  Στό πρόγραμμα τοῦ Arigatou διαβάζουμε: «Ὁ Χριστός συνεξετάζεται μαζί μέ τούς δασκάλους τῶν θρησκειῶν καί ἀντίστοιχα, ὅλα τά θέματα τῶν θρησκειῶν» (Arigatou, σ. 113). Τό ἴδιο ἐπακριβῶς ἀναφέρεται στό «Νέο Πρόγραμμα» ὡς ἑξῆς: «Ὁ Χριστός συνεξετάζεται μαζί μέ τούς δασκάλους τῶν θρησκειῶν καί ἀντίστοιχα, ὅλα τά θέματα τῶν θρησκειῶν» (Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά, σσ. 68-69). Καλά, οὔτε ἀντιγραφή δέν μποροῦν νά κάνουν;

Τό Νέο Πρόγραμμα τῶν Γιαγκάζογλου – Φίλη μυεῖ κυριολεκτικά τούς μαθητές, ἤ-δη ἀπό τό Δημοτικό, στίς θρησκεῖες τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς καί κυρίως στή δαιμονική συγ-κρητιστική πανθρησκεία! Τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν δέν γίνεται ἁπλῶς θρησκειο-λογικό ἀλλά κάτι πολύ χειρότερο: Οἱ μαθητές καλοῦνται νά διαλογισθοῦν (γιόγκα καί διαλογισμός), νά κατασκευάσουν μία «μαντάλα», πού χρησιμοποιεῖται στόν ἰν-δουϊστικό καί βουδδιστικό διαλογισμό, νά «κατασκευάσουν καί ἀναρτήσουν ἡμερολό-γιο μέ τίς ἑορτές τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν» καί ἄλλα πέραν πάσης φαντασίας.

Καί ἀκόμη, τό πιό ἐξωφρενικό εἶναι ὅτι αὐτή τή μύηση στήν πανθρησκεία τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καλοῦνται νά ὑποστοῦν μόνο τά παιδιά τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, ἐνῶ οἱ μαθητές ἑβραϊκοῦ, μωαμεθανικοῦ καί παπικοῦ θρησκεύματος θά διδάσκονται τά δικά τους καί μάλιστα ἀπό δασκάλους καί καθηγητές, οἱ ὁποῖοι θά προσληφθοῦν ἀπό τό Ὑπουργεῖο ἀ-Παιδείας μετά ἀπό ὑπόδειξη ἀντιστοίχως τῶν ἐν Ἑλλάδι ἑβραίων, μωαμεθανῶν καί παπικῶν καί καθ᾽ ὑπέρβαση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν κανονικῶς διοριζομένων δασκάλων καί καθηγητῶν! Αὐτό κι᾽ ἄν εἶναι σκάνδαλο! Τό ἀποκαλύπτει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ μέ ἐπιστολή του πρός τόν πρωθυπουργό Ἀλέξη Τσίπρα (20 Σεπτεμβρίου 2016), ἡ ὁποία ὅμως ἐπιστολή –ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο– δέν ἔκανε νά ἱδρώσει τό «αὐτί» τοῦ κ. Τσίπρα, ἀλλ᾽ οὔτε ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας (4-7.10.2016) χρησιμοποιήθηκε, δυστυχῶς, ὅπως θά ἔπρεπε, μέ ἀποτέλεσμα ἁπλῶς νά συσταθεῖ μία Ἐπιτροπή τῆς Ἐκκλησίας, πού θά συζητήσει τό θέμα μέ τήν Πολιτεία. Τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἐν τῷ μεταξύ θά διδαχθεῖ μέ βάση τό ἀπαράδεκτο καί ἐπικίνδυνο «Νέο Πρόγραμμα», καί βλέπουμε. Δηλαδή θρίαμβος Φίλη – Γιαγκάζογλου.

Οἱ ἀποδομητές τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί οἱ ἐθνομηδενιστές ἀντιστρέφουν καί διαστρέφουν ἐκτός ἀπό τά Θρησκευτικά καί τήν Ἱστορία. Νά τί διαβάζουμε στό «Βιβλίο Γλώσσας» τῆς Ε´ Δημοτικοῦ, τεῦχος α´, σελ. 44.  Μᾶς τά ἀποκαλύπτει ὁ γνωστός δάσκαλος Δημήτρης Νατσιός στό ἀφυπνιστικότατο βιβλίο του «Τά ἄθεα γράμματα καί ἡ Παιδεία τοῦ Γένους». Εἶναι ἕνα ἀπό τά ἄπειρα δείγματα ἀντιστροφῆς – διαστροφῆς. Διαλέξαμε τό συγκεκριμένο λόγῳ τῆς ἐγγιζούσης ἐθνικῆς ἑορτῆς τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940.

Τό κείμενο ἔχει τίτλο:

«Ἡ Ἰταλία μᾶς κήρυξε τόν πόλεμο!» (καί ὑπότιτλο «Κι ἐμεῖς πήγαμε στό ὑπόγειο»). Καί ἀφοῦ κρύφτηκαν στό ὑπόγειο, διαμείβονται οἱ ἑξῆς ἄθλιοι διάλογοι: «Μετά γύρισε (ὁ μπαμπᾶς) στή μαμά καί τῆς εἶπε πώς θά τρέξει στήν τράπεζα νά σηκώσει λεφτά. "Δέν ἔχουμε δραχμή", εἶπε κι ἔφυγε τρέχοντας στή σκάλα...». Ὅταν ὁ προκομμένος ὁ μπαμπᾶς γύρισε ἀπό τήν τράπεζα ἀπογοητευμένος, γιατί ἡ τράπεζα ἦταν κλειστή καί δέν μπόρεσε «νά σηκώσει λεφτά», πῆγαν σ᾽ ἕνα ὑπόγειο, «στῆς κυρίας Γιαννοπούλου, γιατί τό σπίτι της ἔχει ὑπόγειο καί τό λιακωτό της εἶναι τσιμεντένιο καί δέν μποροῦν νά τό τρυπήσουν οἱ μπόμπες». Καί ὁ μπαμπᾶς –πρότυπο ἥρωα– πῆρε στήν ἀγκαλιά του τόν ἀφηγητή, παιδί μικρό καί τοῦ εἶπε:

«–Ἄκη, ἀπό σήμερα θά γίνεις ἄνδρας». Καί ὁ Ἄκης, ἐμπνεόμενος ἀπό τήν «γενναιότητα» τοῦ πατέρα του, ἀπάντησε:

«Ἐγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δέν ἤθελα νά γίνω σήμερα ἄντρας....». Βεβαίως, γιατί οἱ ἄντρες στρατεύονται καί πολεμοῦν! Ἐνῶ ὅσοι δέν θέλουν νά γίνουν ἄντρες, παίρνουν τό Ι5 (γιώτα πέντε) χαρτί ἀπόλυσης καί σπεύδουν στά ὑπόγεια καί ἄσε τά κορόϊδα νά κατασκοτώνονται γιά τήν τιμή τῆς πατρίδας! (Δημήτρης Νατσιός «Τά ἄθεα γράμματα καί ἡ Παιδεία τοῦ Γένους». ἔκδ. Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου, Πεντάλοφος Παιονίας, 2015, σ. 203).

Θά ρωτήσει κάποιος –καί δικαιολογημένα– γιατί ὅλο αὐτό τό μίσος, ἡ διαστρέβλωση, τό ψέμα;

Οἱ ἀπάνθρωποι σχεδιαστές τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων θέλουν νά φτιάξουν σχολεῖα χωρίς Χριστό, χωρίς ψυχή καί χωρίς πατρίδα καί ἀπό ἐκεῖ νά βγαίνουν οἱ μεταλλαγμένοι ὑπήκοοι τῆς παγκόσμιας ἀπολυταρχικῆς διακυβέρνησης, πού ὀνειρεύονται. Μισοῦν θανάσιμα τόν Χριστό καί τόν ἄνθρωπο. Καί ξέρουν πολύ καλά τί κάνουν, διότι κατά τόν μεγάλο Ντοστογιέφσκι «Χωρίς Χριστό ὅλα ἐπιτρέπονται»!

Τό σχέδιό τους προωθοῦν μέ τρόπο συστηματικό καί «ἐπιστημονικό».

Βασικοί τρόποι, πού χρησιμοποιοῦν γιά νά διαλύσουν Παιδεία, κοινωνία καί κυρίως νεολαία εἶναι καί οἱ παρακάτω:

1. Ἡ μετατροπή τῶν κοινωνιῶν σέ πολυπολιτισμικές, πολυφυλετικές καί πολυθρησκευτικές.

Ἐπειδή κανένας ἐλεύθερος ἄνθρωπος δέν θά ἤθελε νά ζήσει σέ μιά, «κοινωνία» (κοινωνία ἐντός εἰσαγωγικῶν) τύπου Big Brother (βλ. «1984» τοῦ Τζώρτζ Ὄργουελ), γι᾽ αὐτό ὁ στόχος εἶναι νά διαλυθοῦν οἱ κοινωνίες.

Πῶς θά γίνει αὐτό; Μέσῳ τῆς πολυπολιτισμικότητας, πολυφυλετικότη­τας καί πολυθρησκευτικότητας.

Αὐτές οἱ ἐπίμονες στοχεύσεις γιά τή μετάλλαξη τῶν κοινωνιῶν δημιουργοῦν γκετοποιήσεις καί διαλύουν τόν κοινωνικό ἱστό. Πάρτε τό παράδειγμα τῶν σημερινῶν εὐρωπαϊκῶν πρωτευουσῶν καί κυρίως τοῦ Παρισιοῦ καί τῶν γκετοποιημένων προαστίων του.

Τά τραγικά γεγονότα τῆς 13ης Νοεμβρίου 2015 στό Παρίσι θά πρέπει νά ἀνοίξουν τά μάτια ὅσων θέλουν νά βλέπουν.

Ἡ multi culti (πολυ-πολιτισμική) ἐκπαίδευση εἶναι στίς προτεραιότητες τοῦ «νέου σχολείου», τῆς «νέας ἐκπαίδευσης» ἤ τῶν «ἄθεων γραμμάτων», ὅπως τά ὀνομάζουν οἱ ἅγιοί μας.

Ἔτσι, λοιπόν, ὁ στόχος τῆς Νέας Τάξης εἶναι ἡ δημιουργία ἄ–ριζων ἀνθρώπων μέσα σέ μία διαλυμένη κοινωνία. Ἀπρόσωπων καί ἀνέστιων ἀνθρώπων σέ μιά ἀπρόσωπη κοινωνία, ὅπου θά κυριαρχεῖ ὁ φόβος (βλ. ἄνθηση τρομοκρατίας), μέ στόχο νά ἐκχωρήσουμε τήν προσωπική, πολιτική καί ἐθνική ἐλευθερία μας, γιά νά ἐξασφαλίσουμε τάχα ἀσφάλεια. Ὅποιος ὅμως θυσιάζει τήν ἐλευθερία γιά χάρη τῆς ἀσφάλειας, δέν ἀπολαμβάνει οὔτε τό ἕνα οὔτε τό ἄλλο οὔτε καί εἶναι ἄξιος γι᾽ αὐτά, λόγῳ τῆς δουλοφροσύνης του!

2. Ἡ προώθηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας

Ἡ ὁμοφυλοφιλική «ἀτζέντα», ἔχει μιά ἀπό τίς πρῶτες θέσεις στίς προτεραιότητες τῆς ἀμερικανικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, ὅπως ἐδήλωσε τό 2014 ὁ ἴδιος ὁ Ἀμερικανός Ἀντιπρόεδρος Τζό Μπάιντεν, ἑβραϊκῆς καταγωγῆς.

Τά παιδιά πρέπει νά υἱοθετήσουν τή διαστροφική ἄποψη ὅτι τό φύλο ἐπιλέγεται (ἐννοεῖται μετά τή γέννηση).

Θυμηθεῖτε τίς «παρελάσεις ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφάνειας» πού προωθοῦνται παγκοσμίως μέ σπόνσορες τίς κορυφαῖες πρεσβεῖες τῶν χωρῶν τοῦ δυτικοῦ κόσμου, μέ πρῶτες-πρῶτες τίς Η.Π.Α.

Στό πλαίσιο τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, αὐτοῦ τοῦ νέου φασισμοῦ, δέν θά πρέπει κανείς νά εἶναι «ὁμοφοβικός». «Ὁμοφοβία», σύμφωνα μέ τούς νεοταξίτες ἰνστρούχτορες εἶναι μιά νοσηρή, μιά ψυχοπαθολογική συμπεριφορά ἀρνητισμοῦ καί δυσανεξίας ἀπέναντι στή «διαφορετική» σεξουαλική ἐπιλογή.

Ὁπότε τά πράγματα ἀντιστρέφονται. Δέν εἶναι οἱ ὁμοφυλόφιλοι, πού θά πρέπει νά αἰσθάνονται ἄσχημα καί ἐνδεχομένως νά κρύβουν τήν παρέκκλισή τους, ἀλλά καλλιεργοῦνται αἰσθήματα ἐνοχῆς στούς φυσιολογικούς ἀνθρώπους, γιατί δῆθεν καταπιέζονται οἱ ὁμοφυλόφιλοι, καί ἐν τέλει καλλιεργοῦνται στούς φυσιολογικούς αἰσθήματα ἐνοχῆς, ἐπειδή δέν εἶναι καί αὐτοί ὁμοφυλόφιλοι!

Τό προβαλλόμενο πρότυπο ἀνθρώπου εἶναι ὁ ἀμφισεξουαλικός (ὁ ἀνδρόγυνος ἄνθρωπος). Θυμηθεῖτε τήν Κοντσίτα, πού τῆς δώσανε πρό τριετίας τό βραβεῖο τραγουδιοῦ στή Γιουροβίζιον.

3. ῾Η «καταπολέμηση τοῦ ρατσισμοῦ»

Ὁ κατάλογος τῶν κατασκευασμένων ἀπό τή Νέα Τάξη «φοβιῶν» εἶναι ἀρκετά πλούσιος. Ὅμως οἱ πιό ἐπικίνδυνες «φοβίες» ἀπέναντι στό «διαφορετικό» εἶναι –κατ᾽ αὐτούς– ἡ ὁμοφοβία, ἡ ἰσλαμοφοβία καί ἡ φοβία ἀπέναντι στό ἐθνικά διαφορετικό, ἡ ὁποία, αὐτή ἡ τελευταία, βαφτίζεται «ρατσισμός».

Θά πρέπει νά ξέρουμε ὅτι ἡ Νέα Τάξη ἔχει καί τή δική της γλῶσσα, τή «νέα γλῶσσα». Τά ἔχει πεῖ ὅλα αὐτά ὁ Τζώρτζ Ὄργουελ στό γνωστό του βιβλίο «1984», τό ὁποῖο ἔγινε καί ταινία· σᾶς συνιστῶ νά τή δεῖτε (ὑπάρχει σέ ἀντι-νεοταξικά blogs).

Στή νέα γλῶσσα λοιπόν ἀλλάζει ἡ τρέχουσα σημασία τῶν λέξεων. Ἔτσι «καταπολέμηση τοῦ ρατσισμοῦ» (ἕνας ἀπό τούς κύριους στόχους τῆς σύγχρονης προπαγάνδας καί τοῦ «νέου σχολείου» τῶν («ἄθεων γραμμάτων») εἶναι ἡ ἀπενεργοποίηση τῶν ὑγιῶν ἀντανακλαστικῶν προστασίας τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς πνευματικῆς, ἱστορικῆς, φυλετικῆς καί βιολογικῆς συνέχειας καί αὐτοσυντήρησής του, πού ἔχει ὁ Ἕλληνας καί γενικῶς ὁ δυτικός ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος εἶναι καί ὁ στόχος ὅλης αὐτῆς τῆς πολυ-πολιτισμικῆς κλπ. προπαγάνδας.

Εἶναι ἐκφραστικό ἕνα σκίτσο: Ἴσως τό ἔχετε δεῖ. Ἕνα μαυράκι λέγει σ᾽ ἕνα συνομήλικό του λευκό παιδάκι «Εἶμαι περήφανος πού εἶμαι μαῦρος». Ὁ ἄλλος ἀπαντᾶ: «Αὐτό εἶναι ὑπέροχο».

Καί ἀπό κάτω: Λέγει ὁ μικρός λευκός: «Καί ἐγώ εἶμαι περήφανος γιά τήν καταγωγή μου». Καί τό μαυράκι τόν «καρφώνει»: «Εἶσαι ρατσιστής»!

Ἡ Νέα Τάξη μέ τήν ἐπικόλληση ἐτικέτας –«ρετσινιᾶς», σάν κι αὐτή τοῦ «ρατσιστῆ», ἐπιδιώκει νά ἀπομονώσει ὅσους γίνονται ἐνοχλητικοί.

4. Βομβαρδίζουν τό ἔλλογο στοιχεῖο στόν ἄνθρωπο. Στόχος τους εἶναι ἡ κατάργηση νοῦ καί λογικῆς.

Στή μάχη γιά νά δημιουργηθεῖ ὁ «νέος ἄνθρωπος» τῆς «Νέας Ἐποχῆς» μέσῳ τῶν «ἄθεων γραμμάτων», δηλαδή τῆς «Νέας Ἐκπαίδευσης», ὁ ἄνθρωπος πού θά ἔχει ἀπενεργοποιημένη τή σκέψη καί τήν κρίση (αὐτό κάνουν καί οἱ νέες αἱρέσεις ἤ σέκτες), ἐκτός ἀπό τήν Πίστη στόν Χριστό, ἐκτός ἀπό τήν ἀγάπη γιά τήν πατρίδα, ἐκτός ἀπό τήν ἱστορική ἀλήθεια βομβαρδίζουν καί τή λογική (τό ἔλλογο στοιχεῖο στόν ἄνθρωπο).

Ἔτσι προωθοῦνται στήν ἐκπαίδευση ἡ «πλάγια σκέψη», ἡ «σκέψη χαμηλῶν πιθανοτήτων» (ἔχουν καί ἐπιστημονικοφανῆ ὀνόματα), ἡ συναισθηματική νοημοσύνη (πού εἶναι πολύ τῆς μόδας), ἡ ἐκπαίδευση στόν «Νοῦ τῆς Νύκτας» κ.ἄ. (βλ. Δάφνης Βαρβιτσιώτη, «Νέα Ἐποχή. Ἐξέλιξη ἤ Χειραγώγηση;», σσ. 297, 301, 252 κ.ἄ.)

Οἱ ἐπιχειρήσεις αὐτές «κατεδάφισης» τῆς λογικῆς καί τῶν προαναφερθέντων συνδυάζονται μέ τήν ἐπιχείρηση ἐναντίον τῆς γλώσσας, πού ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν γλωσσική ἀνεπάρκεια τῶν μαθητῶν, πού καί αὐτό δέν εἶναι «ἀτύχημα», ἀλλά ἔγκλημα ἐκ προμελέτης.

Γιά τό θλιβερό ἐπίπεδο τῆς γλώσσας τῶν νέων παιδιῶν σήμερα στήν Ἑλλάδα καί στή Δύση εὐθύνονται ἐκτός τῶν ἄλλων καί δύο συνειδητές ἐπιλογές τοῦ «νέου σχολείου», πού εἶναι: α) Ἡ προτεραιότητα στήν προφορική καί ὄχι στή γραπτή γλῶσσα καί β) Τό γεγονός ὅτι δέν γίνεται συστηματική διδασκαλία τῆς Γραμματικῆς καί τοῦ Συντακτικοῦ.

Ἄς σημειωθεῖ ὅτι ὅλα τά παραπάνω προωθοῦνται πιό εὔκολα καί ἀποτελεσματικά καθώς ἡ ταλαίπωρη χώρα μας κυβερνᾶται μέ «ντιρεκτίβες» πού ἔρχονται ἀπ᾽ ἔξω. Τό διευθυντήριο τῶν Βρυξελλῶν καί ἄλλα παρόμοια κέντρα σχεδιάζουν καί οἱ δικοί μας ὡς πρόθυμοι Ναί-Ναί-κοι ὑλοποιοῦν. Πολλές φορές μάλιστα γίνονται καί βασιλικώτεροι τοῦ βασιλέως.

Τά ἀποτελέσματα

Τά ἀποτελέσματα ὅλης αὐτῆς τῆς ἐργώδους προωθήσεως τῆς διάλυσης εἶναι αὐτό πού εἶχε πεῖ ὁ μέγας διδάχος μας Πατροκοσμᾶς, ὁ ἅγιος τῶν ἀδούλωτων σκλάβων τῆς Τουρκοκρατίας: «Θά βγοῦν πράγματα ἀπό τά σχολεῖα πού δέν τό βάνει ὁ νοῦς σας» καί «Τό κακό θά σᾶς ἔρθει ἀπό τούς διαβασμένους» καί παραμορφωμένους –θά συμπληρώσουμε ἐμεῖς– ἀπό τά «ἄθεα γράμματα».

Κατά τήν εὔστοχη ἐπισήμανση τοῦ δασκάλου Δημήτρη Νατσιοῦ «Οὐδέποτε ὑπῆρχαν στόν κόσμο καί στόν τόπο μας τόσοι ἐγγράμματοι καί τέτοια φτώχεια πνευματική».

Μέ τά «ἄθεα γράμματα» τῆς «Νέας Ἐκπαίδευσης» ἑτοιμάζονται νέοι γενίτσαροι τῆς «Νέας Ἐποχῆς»!

Μακάρι ὅλα αὐτά, πού ἐπισημάναμε, νά ἦσαν «φοβίες» καί «συνωμοσιολογίες», ὅπως θά σπεύσουν νά ἀποφανθοῦν ἀπαξιωτικά οἱ πλουσίως ἀμειβόμενοι διαμορφωτές γνώμης καί ἰνστρούχτορες τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Ἡ πραγματικότητα ὅμως μιλᾶ ἀπό μόνη της καί μᾶς πληγώνει.

«Ὅσο προχωρεῖ ὁ καιρός καί τά γεγονότα», ἔλεγε τό 1936 ὁ Γιῶργος Σεφέρης, «ζῶ ὁλοένα μέ τό ἐντονότερο συναίσθημα πώς δέν εἴμαστε στήν Ἑλλάδα· πώς αὐτό τό κατασκεύασμα πού τόσο σπουδαῖοι καί ποικίλοι ἀπεικονίζουν καθημερινά, δέν εἶναι ὁ τόπος μας, ἀλλά ἕνας ἐφιάλτης μέ ἐλάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μέ μιά πολύ βαριά νοσταλγία. Νά νοσταλγεῖς τόν τόπο σου, ζῶντας στόν τόπο σου, τίποτε δέν εἶναι πιό πικρό...». (Κατά παράθεση Δημήτρη Νατσιοῦ, ἔνθ᾽ ἀνωτ. σ. 78).

Ἀντιμετώπιση

«Καί τώρα τί κάνουμε;» θά ρωτήσετε δικαιολογημένα.

Καί ἀπαντοῦμε:

• Ἡ λύση εἶναι κάθε ἐνορία καί κάθε μοναστήρι νά γίνει ἕνα μετερίζι ἀντίστασης στήν ἐπέλαση τοῦ κακοῦ καί τῆς νεοταξικῆς βαρβαρότητας.

• Νά ξαναβροῦμε τόν καλό μας ἑαυτό μέ τά πολυτίμητα τζιβαϊρικά τῆς παραδόσεώς μας: πίστη, πατρίδα, οἰκογένεια, γλώσσα, φιλότιμο, σεβασμό, καθῆκον, ὑπομονή, ἀγωνιστικότητα καί τόσα ἄλλα.

• Νά λειτουργήσει ξανά τό Κρυφό Σχολειό.

• Οἱ δάσκαλοι καί καθηγητές, πού ἀγαποῦν τά παιδιά, νά βάλουν στήν ἄκρη τά «Βιβλία γλώσσας», πού κατήντησαν κατά τήν εὔστοχη παρατήρηση τοῦ Δημήτρη Νατσιοῦ περιοδικά ποικίλης ὕλης καί συνταγές μαγειρικῆς, καί νά δώσουν στά παιδιά Χριστό καί Ἑλλάδα, χρησιμοποιώντας ἄλλα διδακτικά βιβλία, πού ἔχουν ἀποσυρθεῖ ἀπό τούς ἀποδομητές Νεοταξίτες.

• Νά δοθεῖ τό βάρος τῆς ἀγωγῆς στήν Οἰκογένεια καί στήν Ἐκκλησία (ἀφοῦ τό σχολεῖο εἶναι τό κύριο μέσο τῆς πνευματικῆς γενοκτονίας τῶν παιδιῶν μας).

• Νά δουλέψει κυρίως τό Παράδειγμα.

• Περισσότερο νά μιλοῦμε στόν Θεό γιά τά παιδιά καί ὄχι στά παιδιά γιά τόν Θεό καί μάλιστα χωρίς παράδειγμα.

• Σέ ὅλη αὐτή τή διαδικασία πνευματικῆς ἀντίστασης σπουδαῖο ρόλο ἔχει νά παίξει ὁ δάσκαλος. Νά τί μᾶς λέγει ὁ θεοφώτιστος ἀγαπημένος ἅγιος τῆς ἐποχῆς μας ὁ Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης: «Εἶναι μεγάλη ὑπόθεση ὁ σωστός δάσκαλος, ἰδίως στίς μέρες μας! Τά παιδιά εἶναι ἄγραφες κασσέττες· ἤ θά γεμίσουν βρώμικα τραγούδια ἤ βυζαντινή μουσική. Τό ἔργο τοῦ δασκάλου εἶναι ἱερό. Ἕχει μεγάλη εὐθύνη καί, ἄν προσέξη, μπορεῖ νά πάρη μεγάλο μισθό ἀπό τόν Θεό. Νά φροντίζη νά διδάσκη στά παιδιά τόν φόβο τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νά βροῦν τρόπο οἱ ἐκπαιδευτικοί νά περνᾶνε κάποια μηνύματα στά παιδιά γιά τόν Θεό καί γιά τήν Πατρίδα. Ἄς σπείρουν αὐτοί τόν σπόρο, καί ἄς μήν τόν δοῦν νά βλαστάνη. Τίποτε δέν πάει χαμένο· κάποια στιγμή θά πιάση τόπο. Καί πάντα μέ τό καλό, μέ ἐπιείκεια, μέ ἀγάπη νά φέρωνται στά παιδιά. Νά προσπαθοῦν νά ξυπνᾶνε τό φιλότιμό τους. Τό παιδί θέλει ἀγάπη, ζεστασιά. Πολλά παιδιά τήν στεροῦνται τελείως στό σπίτι. Ἂν οἱ δάσκαλοι ἀγαπήσουν τά παιδιά, θά τούς ἀγαπήσουν καί ἐκεῖνα, καί τότε θά κάνουν πιό εὔκολα τό ἔργο τους.

Ἐμᾶς ὁ δάσκαλος μέ τήν βέργα μᾶς χτυποῦσε, ὅταν ἔβλεπε ἀταξία, ἀλλά ἀγαποῦσε τά παιδιά καί τά παιδιά τόν ἀγαποῦσαν. Δέν εἶχε δικά του παιδιά καί τά ἀγαποῦσε τά παιδιά πολύ. Γι᾽ αὐτό λέω ὅτι καλοί εἶναι οἱ γονεῖς πού γεννοῦν πολλά παιδιά καί γίνονται πολύτεκνοι, ἀλλά καλύτεροι εἶναι οἱ σωστοί ἐκπαιδευτικοί πού ἀναγεννοῦν τοῦ κόσμου τά παιδιά καί γίνονται ὑπέρ-ὑπέρ-πολύτεκνοι! Δίνουν ἀναγεννημένους ἀνθρώπους στήν κοινωνία, καί ἔτσι γίνεται καλύτερη». (Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Α´, Μέ πόνο καί ἀγάπη γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, σ. 307)

Καί γιά νά κλείσουμε μέ τόν ἰσαπόστολο καί ἱερομάρτυρα Πατροκοσμᾶ τόν Αἰτωλό, τόν ἀνεπανάληπτο Διδάσκαλο τοῦ Γένους μας μέ τοῦ ὁποίου τά ἀφυπνιστικά κηρύγματα ἱδρύθηκαν 1.100 σχολεῖα κατώτερα καί 210 ἀνώτερα, ὅπου διδασκόταν καί ἡ ἀρχαία ἑλληνική γλώσσα. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς θά ἔκλεινε τά σημερινά σχολεῖα μέ τά ἄθεα γράμματα, γιά νά φτιάξει πραγματικά σχολεῖα μέ Χριστό καί Ἑλλάδα.

Νά τί λέγει σέ μιά ἀπό τίς Διδαχές του:

«Καλά, χριστιανοί μου, μοῦ ἐχαρίσετε τά παιδιά σας, ἀμή νά ἰδοῦμεν, ἔχετε καί σχολεῖον ὁπού νά διαβάζουν, νά μανθάνουν γράμματα τά παιδιά μας; –Δέν ἔχομε, ἅγιε τοῦ Θεοῦ.– Τέτοια παιδιά ἀγράμματα μοῦ ἐχαρίσετε; Τί τά θέλω; Χάρισμά σας. Παιδιά ὡσάν τά γουρουνόπουλα νά ἔχω δέν τό καταδέχομαι, διατί εἶμαι ὑπερήφανος. Χάρισμά σας. Ὡσάν θέλετε χαρίσετέ μου καί ἕνα σχολεῖον ἐδῶ εἰς τήν χώραν σας νά μανθάνουν τά παιδά μας γράμματα, νά ἠξεύρουν ποῦ περιπατοῦνε καί τότε νάν τά εὔχωμαι νά ζήσουν, νά προκόψουν.

Ἀμή δέν εἶναι καλά νά βάλετε ὅλοι σας νά κάμετε ἕνα ρεφενέ, νά βάλετε καί ἐπιτρόπους νάν τό κυβερνοῦν τό σχολεῖον, νά βάνουν διδάσκαλον νά μανθάνουν ὅλα τά παιδιά καί πλούσια καί πτωχά χωρίς νά πληρώνουν; Διατί ἀπό τό σχολεῖον μανθάνομεν τό κατά δύναμιν τί εἶναι Θεός, τί εἶναι ἁγία Τριάς, τί εἶναι ἄγγελοι, ἀρχάγγελοι, τί εἶναι δαίμονες, τί εἶναι Παράδεισος, τί εἶναι Κόλασις, τί εἶναι ἁγία Κοινωνία, τί εἶναι Βάπτισμα, τί εἶναι τό ἅγιον Εὐχέλαιον, ὁ τίμιος Γάμος, τί εἶναι ψυχή, τί εἶναι κορμί, τά πάντα ἀπό τό σχολεῖον τά μανθάνομεν, διατί χωρίς τό σχολεῖον περιπατοῦμεν εἰς τό σκότος. Καλύτερα νά ἔχης εἰς τήν χώραν σου σχολεῖον ἑλληνικόν παρά νά ἔχης βρύσες καί ποταμούς, διατὶ ἡ βρύσις ποτίζει τό σῶμα, τό δέ σχολεῖον ποτίζει τήν ψυχήν, τό σχολεῖον ἀνοίγει τές ἐκκλησίες, τό σχολεῖον ἀνοίγει τά μοναστήρια. Ἀνίσως καί δέν ἤτανε σχολεῖα, ποῦ ἤθελα ἐγώ νά μάθω νά σᾶς διδάσκω;» [Βλ. Ἰωάννου Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχές (καί Βιογραφία), Διδαχή Α1, ἐκδ. «Τῆνος», Ἀθήνα, χ.χ., σ. 142].

Ἄς εὐχηθοῦμε μέ τίς πρεσβεῖες του καί πάντων τῶν Ἁγίων καί τῆς Κυρίας Θεοτόκου νά βροῦμε καί πάλι τόν δρόμο μας.

Πρέπει νά εἴμαστε ἀγωνιστικοί καί αἰσιόδοξοι. Ἡ νίκη, «μέ μαθηματική ἀκρίβεια», θά εἶναι τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅπως προφήτεψε ὁ Πατροκοσμᾶς, ἀναφερόμενος καί στίς σημερινές μεγάλες δυσκολίες καί στήν ἐξοντωτική φορομπηχτική πολιτική, ὅπου «θά φορολογήσουν ἀκόμη καί τά κοτέτσια», στό τέλος λέγει ὅτι «δέν θά προλάβουν»!

Σᾶς εὐχαριστῶ  

Πηγή: (Ἱερός Ναός Ἁγίου Φωτίου Θεσσαλονίκης, Κυριακή 9 Ὀκτωβρίου 2016, Συνδιοργάνωση Ἱ. Ν. Ἁγίου Φωτίου καί Συλλόγου «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη»), Ακτίνες

“Είκοσι μουρτάτες, [προδότες] βρωμόσκυλα, δεν εμπορείτε να κομματιάσετε;” Την σχετική επιστολή στέλνει από το Λονδίνο ο Ιωάννης Ορλάνδος στις 30/6/1825. Παραλήπτης είναι ο Γ. Κουντουριώτης τον οποίο η βρετανική πολιτική ανέδειξε Πρόεδρο της προσωρινής Κυβέρνησης στην θέση του νόμιμα εκλεγμένου Π. Μαυρομιχάλη. Ιστορικό πλαίσιο της επιστολής

Ιωάννης Ορλάνδος, θύμα της Επιτροπής του Λονδίνου και θύτης της Επανάστασης

“Είκοσι μουρτάτες, [προδότες] βρωμόσκυλα, δεν εμπορείτε να κομματιάσετε;” Την σχετική επιστολή στέλνει από το Λονδίνο ο Ιωάννης Ορλάνδος στις 30/6/1825. Παραλήπτης είναι ο Γ. Κουντουριώτης τον οποίο η βρετανική πολιτική ανέδειξε Πρόεδρο της προσωρινής Κυβέρνησης στην θέση του νόμιμα εκλεγμένου Π. Μαυρομιχάλη.

Ιστορικό πλαίσιο της επιστολής

Δεν έχει περάσει ούτε μήνας από την δολοφονία του Οδυσσέα. Έχουν περάσει τέσσερις μήνες από την σύναψη του β΄ δανείου στο Λονδίνο και την αποβίβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Τον προηγούμενο χρόνο το Λονδίνο “διόρθωσε” τα λάθη του με δραστικές ουσίες, ανακλήσεις ή σφαίρες (Byron, Stanhope, Trelawny) και κατόρθωσε, εξαγοράζοντας τις χαλαρότερες επαναστατικές συνειδήσεις (α΄ εμφύλιος), να κλείσει στην φυλακή ή να θέσει στο περιθώριο τους υπερασπιστές της υπερεθνικής Επανάστασης. Ένα νέο διεθνές και εγχώριο επιτελείο προωθήθηκε από το Λονδίνο προς τον δικό του άνθρωπο, τον πρόεδρο Γ. Κουντουριώτη.

Ο Καραϊσκάκης διέφυγε της παγίδας θανάτου που μετά την περί προδοσίας “δίκη” του έστησαν οι φίλα προσκείμενοι στον Μαυροκορδάτο χριστιανοί οπλαρχηγοί από κοινού με τους Τούρκους της περιοχής. Την “προδοσία” του Καραϊσκάκη σέρβιρε στον Byron ο Μαυροκορδάτος, ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου των “προδοτών-αντιπατριωτών” που περιελάμβανε δήθεν και την φυσική εξόντωση αμφοτέρων. Η δίκη στήθηκε ως αντιπερισπασμός της μετάβασης του Βύρωνα στην Αν. Στερεά, όπου θα επιβεβαιωνόταν μια νέα Κυβέρνηση που άμεσα θα διεκδικούσε την διαχείριση του α΄ δανείου. Ο λόρδος όντως κοντοστάθηκε και αμέσως μετά δηλητηριάστηκε. Τη νέα Κυβέρνηση θα αποτελούσαν πρόσωπα που φαινομενικά ήταν ουδέτερα μεταξύ των δυο συγκρουόμενων παρατάξεων. Δ. Υψηλάντης, Ανδρούτσος, Πλαπούτας, Νέγρης και κάποιοι ακόμη θα σχημάτιζαν ενωτική κυβέρνηση και θα έπαυαν την σύγκρουση Μαυροκορδάτου-Κολοκοτρώνη. Όμως, παρά την παρουσία του Νέγρη (ο οποίος βρισκόταν πια σε διάσταση με τον Μαυροκορδάτο) η “ουδετερότητα” αυτή ήταν ολοφάνερο ότι αποτελούσε ένα παρακλάδι της υπερεθνικής πλευράς του Κολοκοτρώνη που ουσιαστικά αποτελούσε τον άτυπο αρχηγό της Επανάστασης μετά την μη εμφάνιση του Αλ. Υψηλάντη στην Πελοπόννησο.

Το α΄ δάνειο είχε υπογραφεί τον Φεβρουάριο του 1824. Σταδιακά, μετά τα μέσα του 1824 ο ανήμπορος διαπραγματευτής της προσωρινής κυβέρνησης Κουντουριώτη στο Λονδίνο, ο Ιωάννης Ορλάνδος έχει συνθλιβεί από την πίεση που υφίσταται. Συντελούσης της οργής του Ορλάνδου έναντι του στυγνού εκβιαστή-κερδοσκόπου Bowring, το δεύτερο δάνειο υπογράφεται στις αρχές του 1825 απευθείας με τους τραπεζίτες Ρικάρντο, χωρίς δηλαδή την μεσολάβηση της Γραικικής Επιτροπής του Λονδίνου, γραμματέας της οποίας ήταν ο Bowring, επιστήθιος φίλος του Bentham. Αυτό, αντί να ελαφρύνει τον φιλοχρήματο Ορλάνδο, του προσθέτει επιπλέον πίεση. Τώρα, εκβιαζόμενος, φέρει αποκλειστικά στους δικούς του ώμους το βάρος της “πτώσης” των τιμών του δανείου στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου και της έμμεσης απειλής ότι ο αδελφός του πεθερού του, ο Γ. Κουντουριώτης, θα πάψει να είναι “Πρόεδρος” και ο ίδιος προνομιούχος “σωτήρας” του έθνους. Κατά συνέπεια, υπό τις νέες συνθήκες των γαλλο-βρετανικών σχέσεων που θα δούμε σε λίγο, ο Ορλάνδος στην επιστολή αυτή απηχεί το πνεύμα των απώτερων επιδιώξεων της δυτικής πολιτικής που βρίσκεται πίσω από τα δάνεια.

Από τα μέσα του 24 βρίσκονται σε εξέλιξη οι διαβουλεύσεις της Γαλλικής παρέμβασης με τον Μαυροκορδάτο. Ο έτερος απεσταλμένος της κυβέρνησης Κουντουριώτη, ο Ανδρέας Λουριώτης, λίγο πριν υπογραφεί το β΄ δάνειο του Λονδίνου θα μεταβεί στο Παρίσι για λογαριασμό του πάτρονά του Μαυροκορδάτου. Θα συναντήσει τον πρωθυπουργό Villèle και θα συζητήσει για το γαλλικό πακέτο βοήθειας (αντίστοιχο με το βρετανικό) το οποίο υποστηρίζει ο Δ. Υψηλάντης.

Ο Ιμπραήμ αφού αποβιβαστεί ανενόχλητος, έχει τις πρώτες του επιτυχίες στην Πελοπόννησο. Λίγο πριν ο Παπαφλέσσας βγει για το Μανιάκι, ο Κουντουριώτης νιώθει την Μωραήτικη λαϊκή απειλή έτοιμη να ξεσπάσει στο κεφάλι του, αφού από τις αρχές του 1825 οι πρώτοι του Μωρηά βρίσκονται φυλακισμένοι στην Ύδρα ή υπό διωγμό.

Ο υπερφίαλος Ορλάνδος αποδεικνύει ότι δεν έχει την παραμικρή επίγνωση των διεθνών δυνάμεων που δρουν και του διακυβεύματος που τίθεται από την αρχή της Επανάστασης. Ο φόβος λύνει την γλώσσα του και σε μια επιστολή που είναι τραγικά προσωπική και υπηρεσιακή ταυτόχρονα, καταφέρεται κατά πάντων, μιμούμενος σε εκβιασμούς και την Επιτροπή του Λονδίνου. Η ακραία ιδιοτελής και παιδιάστικη στάση στα πιο κρίσιμα γεγονότα της Επανάστασης είναι το κεντρικό συμπέρασμα, ωστόσο τα επιμέρους θέματα είναι πολλά και άκρως σημαντικά.

Ο Ορλάνδος πιστεύει ότι οι νησιώτες και οι Ρουμελιώτες είναι οι αγαθοί πατριώτες, ενώ οι Μωραήτες είναι οι κακούργοι αντιπατριώτες. Η αλήθεια είναι ότι στην τόσο χαλαρή του συνείδηση η δικαιολογία που του προσέφεραν οι δανειστές ήταν βολική για να την υιοθετήσει και να την διαδίδει προς κάθε κατεύθυνση. Ο Ορλάνδος πιστεύει ότι η τιμή της Επανάστασης πέφτει στο Χρηματιστήριο επειδή στον ελλαδικό χώρο επικρατεί διχόνοια. Η αλήθεια είναι ότι η διχόνοια ήταν επιδίωξη του α΄ δανείου, το οποίο και εξέλεγξε τον Κουντουριώτη προσωρινό Πρόεδρο στην θέση του Π. Μαυρομιχάλη. Οι τιμές των ομολογιών χειραγωγούνται πανεύκολα, για ποσά τόσο μικρά όσο τα ελληνικά δάνεια, δημιουργώντας πανικό στους πρωτάρηδες περί τα χρηματιστηριακά παιχνίδια. Τα μέλη της Επιτροπής αγόραζαν ομολογίες προσδοκώντας κέρδη από την άνοδο των τιμών. Όταν αυτές έπεφταν, τότε πίεζαν και εκβίαζαν τους Έλληνες απεσταλμένους. Όσο για τον Ιμπραήμ, αυτός τελεί υπό την προστασία, αν όχι υπό την καθοδήγηση της Γαλλίας και της Βρετανίας, οπότε ο Ορλάνδος πάσχει πλέον από ψυχική νόσο αντιστροφής της πραγματικότητας. Κατηγορεί ψευδώς αυτούς κατά των οποίων έχει ήδη ταχθεί για προσωπικό όφελος, χωρίς να βλέπει ούτε καν την υπόδειξη του Μπένθαμ να καταργηθεί η ανεξαρτησία και η δικαιοδοσία της δικαιοσύνης, να καταπατηθεί το Σύνταγμα του Άστρους (σε άλλη επιστολή ζητά να παραμείνει ο Κουντουριώτης Πρόεδρος και μετά την λήξη της θητείας που προέβλεπε το Άστρος). Κατηγορεί τον Κολοκοτρώνη και τους περί αυτόν ως προδότες. Κάπως έτσι στήθηκαν όλες οι κατηγορίες της εθνικής νεωτερικότητας εναντίον των υποστηρικτών του οικουμενικού χριστιανισμού. Την ίδια στιγμή και με τον ίδιο τρόπο, η αντιχριστιανική Δύση δολοφονεί ή επιχειρεί να δολοφονήσει τον Καραϊσκάκη, τον Θ. Κολοκοτρώνη, τον Π. Κολοκοτρώνη, τον Ανδρούτσο, τον Βαρνακιώτη, τον Βισβίζη κ.α., εντάσσοντας τα κακουργήματα αυτά στο θεσμικό πλαίσιο του δυτικού κράτους δικαίου. Έτσι ο κάθε Ορλάνδος γίνεται γρανάζι της μηχανής που μετατοπίζει τα πραγματικά αίτια της σύγκρουσης και διαδίδει τα ψεύδη και τις συκοφαντίες. Όμως δεν μπορεί εύκολα να κατηγορήσει κάποιος τον Ορλάνδο ότι δεν αντιλήφθηκε πως το παιχνίδι Αγγλίας-Γαλλίας ήταν στημένο σε ψηλότερο (τεκτονικό) επίπεδο, προκειμένου να μην μπορέσει η ρωσική παράταξη της Επανάστασης να σηκώσει κεφάλι. Και αυτό είναι ανεξάρτητο από το όποιο αίτιο που δημιούργησε την γαλλική παρέμβαση.

Στο άλλο άκρο: τη στιγμή που ο Ορλάνδος γράφει από το Λονδίνο, ο ήδη αποφυλακισμένος Κολοκοτρώνης υπογράφει την αίτηση προστασίας προς την Αγγλία και ξεχωριστή διαβεβαίωση (τεκτονική;) προς τον Canning που την ζητά. Ίσως η μέγιστη προσφορά του Κολοκοτρώνη στην Επανάσταση είναι ότι κατάφερε να παραμείνει ζωντανός, εντός του πολιτικού παιχνιδιού και να εξασφαλίσει από την Συνέλευση της Τροιζήνας την υπογραφή της υπέρ του Καποδίστρια. Το Λονδίνο που γνώριζε τις πεποιθήσεις και τις ικανότητες του γέρου, ώθησε τον Ορλάνδο να ζητήσει -ως Σαλώμη- το κεφάλι του από τον “Ηρώδη” Κουντουριώτη. Ευτυχώς, ο τελευταίος δεν ενέδωσε. Στο πλαίσιο της ομόνοιας έναντι του Ιμπραήμ εκδόθηκε πράξη πολιτικής αμνηστίας με ειδική -φωτογραφική- εξαίρεση για τον Οδ. Ανδρούτσο.

Είπαμε πως η επιστολή γράφεται 4 μήνες μετά το β΄ δάνειο και την εμφάνιση του Ιμπραήμ. Να προσθέσουμε ότι τότε (αρχές του 25) ο Ορλάνδος έγραφε στους αδελφούς Κουντουριώτη: “Όλοι εχάρησαν εδώ ακούσαντες τον θάνατον του υιού Κολοκοτρώνη, και είπαν, η Ελλάς έχει τώρα Διοίκησιν”. Όχι τυχαία, ο Κολοκοτρώνης χαρακτηρίζεται ως σήμερα από πολλούς “στρατιωτικός”· και αυτοί θεωρούν ότι ο α΄ εμφύλιος έγινε μεταξύ στρατιωτικών και πολιτικών. Όσο για τον β΄ εμφύλιο που συχνά αναφέρεται ότι έγινε από εγγενή αντιπαλότητα Ρουμελιωτών-Μωραητών, είναι ένα ακόμα θέμα που το προκάλεσε το Λονδίνο. Κρίμα στις αναλύσεις τόσων επιστημόνων που, ακολουθώντας τον Φίνλεϋ και τους άλλους νεωτερικούς της εποχής, “αποδεικνύουν” ως σήμερα τον “άγριο τοπικισμό” των γραικοχριστιανών και την ανάγκη για ένα έθνος “ευρύτερο” από το χωριό του κάθε αγωνιστή. Είναι το πολιτικό “έθνος” που προωθούσαν οι “Φίλοι του Νόμου”, υποκρινόμενοι πως δεν έβλεπαν το χριστιανικό (υπερεθνικό) έθνος των “Φίλων του Χριστού” που δημιούργησε την Επανάσταση.

Επιστολή προς τον Γ. Κουντουριώτη

Λονδίνο, 18/30 Ιουνίου 1825

Το αδελφικόν μου τούτο χρησιμεύει να σε φανερώσω, το οποίον πολλάκις σε είπα, το να γράφη δηλ. η Διοίκησις τακτικά προς την εδώ αποστολήν· ότι από την έλλειψιν τούτου θα καταντήσωμεν να μην έχωμεν τα μέσα. Μην γυρεύης τι εδοκίμασα τούταις ταις ημέραις με τον Ρικάρδον δανειστήν μας, όστις δια τας φημιζομένας κακάς ειδήσεις και τον εκ τούτων ξεπεσμόν του δανείου εις τα 13%, εζητούσε να υποχρεώση την αποστολήν να αγοράση το τέταρτον του δανείου. Τι θέλεις; Σχεδόν επιάσθηκα. Έχουν και τα δίκαιά των· άπειρα χάνουν με αυτόν τον κατεβασμόν των φόντων, [κεφαλαίων] καθώς και πέρυσι με το άλλο· από τον Φεβρουάριον οπού υπεγράφη το συμφωνητικόν έως σήμερον, τριακόσιες χιλιάδες λίρες χάνουν οι κρατούντες τα σκρίτα, [ομόλογα] και πόσα πέρυσι, και εκ τούτου μικροψυχούσι, και δεν έχει υπόληψιν το δάνειόν μας, επειδή μη να έχη τινάς γράμματά σας να τους ησυχάζη τας υποψίας των, από το άλλο μέρος ακούοντες ότι εσυγχωρήθησαν οι αποστάται, ενεκρώθησαν διόλου, λέγοντες, ότι εις την Ελλάδα δεν είναι Διοίκησις. Αδελφέ! Τέτοια σκυλιά τα φυλάττετε ακόμη; Κρίσιν θέλουν αυτοί; Και τι κακόν άφησαν να μην το κάμουν; Αν τα πράγματα της Ελλάδος έμειναν οπίσω, είναι αυτοί, οι μυριάκις χειρότεροι των Τούρκων, η αιτία· είκοσι μουρτάτες, [αποστάτες] βρωμόσκυλα, δεν εμπορείτε να κομματιάσετε, οπού εσήκωσαν τα άρματα κατά της Διοικήσεως, οπού έφαγαν τέσσαρας χρόνους τον Μωρέαν τον Ελληνικόν και έκαμαν παντός είδους κακόν; Ιδού τα αίτια της καταδίκης των· τι εννεαμελής επιτροπή; Τι κρίσις; Ιδού τι τους καταδικάζει εις μύριους θανάτους· αλλ’ όταν Πανούτζος, Τρικούπης, Λόντος και τόσοι άλλοι είναι πάλιν βουλευταί, είναι βέβαιον ότι ούτως ήθελε γένει το πράγμα ούτε με τόσα μέσα χρηματικά, ούτε με τόσας νίκας θαλασσίους δυνάμεθα να στερεώσωμεν Διοίκησιν· αλλοίμονον εις ημάς οπού εχάθημεν! Έμαθες πως από την Δυτικήν Ελλάδα έστειλαν τον Ρούπενταλ εδώ με γράμματα πληρεξουσιότητος να πραγματευθώσι δύο μιλλιουνίων ταλλήρων δάνειον, και είδαμεν και πάθαμεν να το ρίψωμεν κάτω, κοντεύσαντες να χάσωμεν το εθνικόν; Αλλοίμονον! Έτζι θα πάμε εμπρός; Μας δανείζουν πλέον; Μας εμπιστεύονται; Αχ καϋμένοι ’μεις νησιώται! Από ολίγους κοτζαμπασήδες Μωραΐτες και Φαναριώταις χανόμεθα! Είδες τι έγραφεν ο βρωμο-Υψηλάντης εις τα Παρίσια· τι τον φυλάττετε, αδελφέ; Δεν καθαρίζετε την Ελλάδα από τέτοιαις βρώμαις; Τώρα οπού έχουν ανάγκην οι στεριανοί από το ναυτικόν μας, αν δεν κυτάξωμεν να ωφεληθώμεν, να λάβωμεν την δύναμιν και εξουσίαν εις χείρας, αύριον μια ησυχία, addio περίστασις, πετά και φεύγει· πρόσεχε μην αφεθής από τα πράγματα, πρόσεχε καλά, άνοιξε τα μάτια σου. Γιατί να συγχωρήσης να γένη επιτροπή δανείου; Εγώ τα στέλνω σε σένα τα χρήματα· τα κονοσιμέντα, οι μάρκες, γίνονται εις το όνομά σου· γιατί να τα παραιτήσης; Και δεν γνωρίζεις ότι εις τα χρήματα είναι η δύναμις; Πρόσεχε από κάθε λογής ξένον· αρχοντιαίς και μακρυά, και μάλιστα από Φαναριώταις και Φραντζέζους. Τώρα, τώρα είναι ο καιρός να ωφεληθώμεν από την δύναμιν του ναυτικού μας και μην αφήσης να πετάξη το πουλί. Δια να λάβης δύναμιν, σου χρειάζεται τακτικόν στρατιωτικόν, οπού υπακούει· κράξε τον κολονέλ Νάπιερ από την Κεφαλληνίαν· αυτός είναι τίμιος, άξιος και παλλικάρι· εις τρεις μήνας κατά το σύστημά του δύναται να οργανίση δέκα χιλιάδες στράτευμα. Αυτά οπού σε γράφω μην τα υπολαμβάνης παιχνίδια· είναι λόγια παστρικά· άκουσέ με· θυσίασε ό,τι θυσιάσης, και κράξε τον το ογληγορώτερον· είναι ο μόνος, αν θέλετε να κάμετε τακτικόν· έχει πολλήν υπόληψιν εδώ· είναι από λαμπράν φαμίλιαν και ένας των περιφήμων στρατιωτών της Ευρώπης· αυτό άκουσέ με και κάμε το, και μην προσμένης από την Αμερικήν και από τον άξιον Καλλέργην, όχι πως θα κοστίση ο καθένας έναν θησαυρόν, αλλά δεν το πιστεύω να συγχωρηθή η έξοδός των· έπειτα είναι ξένοι, και μην ακούης τα κουράφαλα του Λουριώτη· τούτος ό,τι τον έρθη από τον κώλον, αυτό γράφει· δεν βλάπτει, εξοδεύει κάμποσα, και εγλεντά ο άξιος φίλος του Καλλέργης.

Εγώ είμαι, αδελφέ, βασγεστισμένος [απογοητευμένος] από τον Λουριώτην· τούτος είναι ένας δόλιος άνθρωπος· ψεύστης, καλπουζάνος, κενόδοξος εις το άκρον· η ανάγκη της Ελλάδος μ’ έκαμε να υποφέρω από τούτον πολλά· δεν ηξεύρω τι μέλλει γενέσθαι με τούτον τον Πρωτέα· μ’ υποσχέθη προ 4 μήνες ότι ήθελ’ αλλάξει σύστημα, το οποίον και σας έγραψα, πλην του κακού, έγινε χειρότερος· μην νομίζετε πως αξίζει και τίποτε· εις την δουλειάν γνωρίζεται ο άνθρωπος· αν με γνωρίζετε ικανόν, αν μ’ εμπιστεύεται το έθνος, ας μ’ αφήση μοναχόν· ειδέ στείλε μου την ανάκλησίν μου, ότι ευθύς οπού τελειώση το δάνειον τούτο, θέλει επιστρέψω και τότε θέλει γνωρίσετε τι άξιζεν ο Ορλάνδος· ας μην ήμουν εγώ, και ήθελ’ ιδήτε. Προσμένω από πρώτον σου γράμμα να μη ησυχάσης, ότι δεν εμπορώ να υποφέρω πλέον τούτον τον απατεώνα, τον Ιταλόν, τον αδιάντροπον, τον κόλακα εν ανάγκη, τον πάντα ποιούντα έως να κατορθώση την δουλειά του· ας μην είχε τύχει τούτη η αποστολή, και ήθελ’ ίδω τι κοιλιαίς ήθελε να παστρεύη εις το Λιβούρνον· αβαντουριέρηδες [τυχοδιώκτες] είναι, αγαπητέ, και ημείς τίμιοι, και απατώμεθα με την ψευτομετάνοιά τους· έπειτα είναι από την Άρταν, και οι Αρτινοί φημίζονται οι πρωτοσερέτηδες [πιο δύστροποι] του κόσμου· όλους φίλους τους έχει, και κανένα δεν αγαπά· όλων ψεύματα λέγει, αλήθειαν δεν ηξεύρει, ούτ’ εσυνήθισε να λέγη· δια τα τέλη του τα άθλια όλους τους πεσκεσάρει, αν πέση τούτος νάχη τον άλλον, καθώς και το είδες εμπράκτως, και ούτως το φρονούσε· είναι κατά το λεγόμενον εις την νήσον μας «αγ τζι πλάσουι»· [Σατανάς] τώρα άρχισε να πληρώνη τα χρέη του οπού εχρεώνετο και έτρωγε εις την Ελλάδα των Μπουτουρέων και τόσων άλλων· οι λεγόμενοι θείοι του εις Λιβόρνον, θείοι από έκτην και εβδόμην γενεάν, ούτ’ εν σολδί δεν τον έδιδαν, και μάλιστα ο Γιαλιάς· ας μην είσθε σεις και εγώ, ήθελε ιδώ αν εκατώρθωνε ή το πρώτον ή τούτο το δεύτερον, να έλθη εδώ· αλλ’ όλα καθώς πάτησε το καΐκι τα λησμόνησε· ας τελειώση η πληρωμή του δανείου τούτου να φύγω, και τότε βλέπετε τι άξιζα εγώ, και πόσην υπόληψιν και βάρος έδιδα εις την αποστολήν, και πώς εφρόντιζα και εφύλαττα τα πάντα. Αν θελήσω να σε τα γράψω όλα, και ’σένα θέλει βαρύνω, κ’ εμένα ο καιρός θέλει με λείψει· αλλά σε λέγω ως αδελφός, ότι αν δεν γίνεται να μείνω μόνος, φρόντισον έναν άνθρωπόν σας, ότι είναι ανάγκη, και ανάγκη μεγάλη, να έχη το σπήτι σας άνθρωπον χωρίς άλλο εδώ, ότι εγώ αναχωρώ εξάπαντος· με τούτον τον πλάνον δεν καταδέχομαι να μένω· εντρέπομαι πώς σας έγραψα υπέρ αυτού, πλην το ομολογώ πως μ’ υπεσχέθη και με γέλασε.

Ηκούσθη σήμερον εδώ από Τεργέστης η πτώσις του Νεοκάστρου, και ότι είναι πάλιν διχόνοιαι· παραταύτα τα φόντα μας [κεφάλαια] εξέπεσαν, και άρχισαν να βλασφημούν τας καθημερουσίας διχονοίας μας. Μ’ αυτάς τας ολημερινάς διχονοίας και τούτο το δάνειον θα χάσωμεν, και άλλο, αν λάβωμεν ανάγκην, δεν θα δυνηθώμεν να κάμωμεν και ο Θεός να γένη ίλεως.

Η μαρτυρία των αποστατών είναι τα άρματα οπού φέρουν εις χείρας κατά της πατρίδος, και αύτη μόνη τους καταδικάζει· έπειτα εις τας επαναστάσεις δεν χρειάζεται άργητα, επειδή αι περιστάσεις αλλάσσουν από την μίαν ώραν εις την άλλην.

Ο σεβαστός γέρων κύριος Κοραής από το Παρίσι σ’ ασπάζεται, και με έγραψε να σε είπω, ότι από τα φράγκα 1500 οπού σ’ έστειλε να μοιράσης των πυρπολιστών ναυτών των τολμηροτέρων εις την προσκόλλησιν των εμπρηστηρίων, να μην λησμονήσης και τον άξιον Κανάριον.

Την έσωθεν, αφ’ ου την αναγνώσης, την στέλνεις τον ακριβόν μας κύριον Λάζαρον εις Ύδραν.

Δυο φρεγάται της πρώτης τάξεως εις την Νέαν Υόρκ της Αμερικής ετοιμάζονται υπό την επιστασίαν του αξίου στρατηγού Λαλεμάνδ· δυο άλλαι εδώ, εξ ων η μια είναι έτοιμη, μια εις την Γαλλίαν, και άλλη εις την Σουηδίαν, και το ατμοκίνητον· δι άλλας δεν δυνάμεθα, ότι δεν μένουν χρήματα δια τας ανάγκας της Διοικήσεως, και ούτως εν διχονοίαις τρέχοντες δεν ηξεύρω αν μας δανείζωσιν άλλα, και προς είδησίν σου.

Χθες έλαβον γράμμα από τον καλόν μας και ενάρετον αδελφόν κύριον Λάζαρον, ο οποίος προς τοις άλλοις με ομιλεί και περί της στενοχωρίας την οποίαν δοκιμάζει η φαμιλία μου δια την απουσίαν μου, προσθέτων ακόμη, αν ήτον δυνατόν, όταν διευθετηθώσι τα του δανείου, να επιστρέψω να με ιδή η φαμιλία μου, και πάλιν, αν η ανάγκη το καλέση, να ξαναγυρίσω· το επιθυμούσα κ’ εγώ πολλά, μα πώς γίνεται; ευθύς όπου ακουσθή εδώ, όλα ανατρέπονται· τόσαις μεγάλαις και πολλαίς δουλειαίς, αι πληρωμαί του δανείου ακόμη όλαι δεν έγιναν· αυταί τελειώνουν τον 8βριον, αν δεν τύχη τι απευκταίον· είναι αι φρεγάται, τόσαι άλλαι δελικάται υποθέσεις χρήζουσαι της παρουσίας μου, και εις τίνα να εμπιστευθώ (αν ημπορούσε να γένη;) εις τον Λουριώτην; αλλοίμονον! Τι να σε ειπώ; εις μίαν εβδομάδα τα σκορπούσε όλα κατά το χέρι και τον πόνον δια την Ελλάδα οπού έχει. Και τι έχει να χάση τούτος εις την Γραικίαν; τούτος είναι Ιταλός· ό,τι τύχη (ο μη γένοιτο) της Ελλάδος, δίπορτο τώχει· πάγει εις τους λεγομένους θείους του εις το Λιβόρνον· αν δεν ήτον να έλθη εδώ, εις την Ελλάδα ήθελε μείνει; και τι να κάμη; τι να φάγη πρώτον; πάλιν αλλοίμονον!

Λοιπόν συ κύταξε να ησυχάσης την φαμιλίαν μου, αδελφέ, με τον τρόπον οπού κρίνεις φρόνιμον· εις την αγάπην σου και την φρονιμάδα σου αφιερώνομαι, και καθώς εγώ θυσιάζομαι δια το σπήτι σας, ούτω και σεις πρέπει να στοχάζεσθε την εδικήν μου φαμιλίαν, καθώς διόλου δεν αμφιβάλλω.

Πρόσεχε από τους Γάλλους· σέβου τους Άγγλους οπού μας βοήθησαν και θέλει μας βοηθήσουν· μην απατάσαι με το όνομα των κομιτάτων· είναι όλο λόγια· να γνώριζες τι πράγμα είναι αυτά τα κομιτάτα! Και όταν συσταίνονται έτζι αργά, και ποία είναι τα αίτια της συστάσεώς των! Όσα προσπαθούν οι Γάλλοι, τα ηξεύρουν εδώ οι Άγγλοι όλα, και πρόσεχε καλά. Μη δος ετέρω την δόξαν σου· να χυθούν, αδελφέ, τόσα αίματα, να εξοδευθούν τόσα πλούτη, τόσοι ίδρωτες δια έναν ………… [αποσιωπητικά] και να ιδούμεν τι λέγουν αι άλλαι Δυνάμεις, δεν κάμνουν τίποτε, σκάπτουν μόνον τον λάκκον μας.

Περί των όσων σ’ έγραψα μην βαρυνθής, παρακαλώ, να μ’ αποκριθής όσον ταχύτερα δια να κυβερνηθώ. Χαιρέτα μου την αγαπητήν φαμιλίαν σου. Πρόσφερε εις τους φίλους όλους τα πρέποντά μου.

Μεγάλην ζημίαν θα λάβουν από το κάμβιον [συναλλαγματική διαφορά] εκείνοι οπού εστάλησαν εις την Μάλταν, και τα είδη θα τ’ αγοράσουν ακριβά.

Υγίαινε και αγάπα τον σεβόμενον και αγαπώντα σε
αδελφόν σου
Ιω. Ορλάνδον

Πηγή: Καραβάκι της Ιστορίας , Αβέρωφ

"Ουδέν καινόν, όλα κενά" Μ. Χάκκας

Διάχυτη η απόγνωση στον κόσμο. Λες κι ένας ολόκληρος λαός παρέδωσε τα όπλα, ηττημένος, ετοιμόρροπος. Όπου και αν στραφείς σκοντάφτεις στην απόγνωση.

Παρόμοια αισθήματα βίωναν και οι δυστυχείς Ρωμηοί, λίγο προ της αλώσεως της Βασιλεύουσας. Το Γένος ανέβαινε στον αιμάτινο δρόμο του Γολγοθά του, στην μακραίωνη σκλαβιά στους αντίχριστους Αγαρηνούς εξαιτίας κυρίως της ηθικής κρίσης. Το διαπιστώνουμε σε κείμενα της εποχής: «Οι άρχοντες συμμετέχουν στις παρανομίες, οι διαχειριζόμενοι τα κοινά είναι κλέφτες, οι δικαστές δωρολήπτες με αποτέλεσμα να επικρατούν οι εγωιστές, οι αλαζόνες, οι αχάριστοι, οι συκοφάντες…

Δεν υπάρχει αγάπη, αδελφών ομόνοια «ουδαμού σπλάχνον χριστιανικόν, ουδαμού δάκρυον συμπαθές», θρηνεί ο μοναχός (και άγιος νομίζω της Εκκλησίας μας) Ιωσήφ Βρυέννιος. (Απ. Βακαλόπουλος, «Ο χαρακτήρας των Ελλήνων», σελ. 81).

Στο ίδιο βιβλίο, ο αείμνηστος καθηγητής, σημειώνει ότι «οι πλούσιοι την εποχή εκείνη, ενώ κατέρρεαν τα τελευταία υπολείμματα της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ξένοι τελείως προς το πνεύμα του Χριστιανισμού, ήταν σκληρότεροι απέναντι στους φτωχούς και ταπεινούς της ζωής». Είμαστε και σήμερα ενώπιον μιας νέας άλωσης, περιμένουμε των εχθρών τα φουσάτα…

Γιατί είναι η πατρίδα «αχούρι κοπρισμένο/ από τ’ αλόγατα του οχτρού. Καπίστρια τα φελόνια /και οι κολυμπήθρες γούρνες. Να! Διαγουμιστές όλοι/ των όλων. Τίμιων, ιερών μαγαριστές και σφάχτες».( Παλαμάς, «Η φλογέρα του βασιλιά»).

Κόπρισε, διαγούμισε, μαγάρισε τόσα χρόνια το πολιτικό χτικιό, άχρηστοι και ανίκανοι λεβαντίνοι, οι συμμορίες του κομματισμού και μας παραδίδουν αμαχητί στους Φραγκογερμανούς, στους «Βενετούς», στους εμπόρους των εθνών- τοκογλύφους.

Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε, γιατί δεν επαναστατούν οι νέοι; Αναρωτιέται η μεσόκοπη άνοια και ανία, η συφοριασμένη «γενιά του Πολυτεχνείου»; Επανάσταση; Τι είναι αυτό τρώγεται; Μια διαδήλωση, μια πορεία διαμαρτυρίας για την θεϊκή ομάδα μας, ναι! «Προοδευτικές» συμπλοκές με την αστυνομία και βεβήλωση της ασυλαίας ανοησίας, όλα αυτά που ξεσηκώνουν ενίοτε τη νερουλή νεολαία μας - εικόνα και ομοίωση μας- γίνονται, έτσι περνάει η ώρα, ξεθυμαίνει, απελευθερώνεται και η σωρευμένη ενέργεια.

Η Επανάσταση όμως «θέλει δουλειά πολύ», πριν, όχι τώρα. Πού να ξέρουν οι νέοι από επαναστάτες, ποιος τους δίδαξε; Με ολίγον Τσε Γκεβάρα, ως καρδιοκατακτητή κυρίως και ατίθασο πλουσιόπαιδο, επαναστάτες δεν φτιάχνεις.

«Ο γύφτος και φθισικός» Καραϊσκάκης δεν μας κάνει, του λείπει η πολυπολιτισμική διάσταση, έκοβε και έχτιζε λοφίσκους με τούρκικα κεφάλια, ρατσισμός ασυγχώρητος.

Εσυνηθίσαμε, ως θα έλεγε ο γερο – Κολοκοτρώνης, να μας καταφρονούν οι ξένοι, δυο αιώνες, υποτέλειας και ξενοδουλείας, βιώσαμε. Τώρα, στις γενιές μας ξεβράζεται το κακό. Οι κοπριές, οι κοπρώνυμοι, που κυβέρνησαν ιδίως κατά την λαμπρή τους περίοδο – την ευρωπαϊκή της μακαρίτισσας ΕΟΚ – άφησαν την πατρίδα χωρίς παιδεία εθνική, χωρίς χρηστή δημόσια διοίκηση και μας παρέδωσαν στα αρπακτικά των ...άνομων Θεσμών.

Γιατί δεν επαναστατούν οι Έλληνες; ιδού η απορία.

Ο χρόνιος εθισμός στην δουλοπρέπεια, η καθημερινή εισπνοή τηλεοπτικών αναθυμιάσεων, μεταμόρφωσαν τον πάλαι ποτέ ατίθασο, αγωνιστή, επαναστάτη και πολεμιστή Ρωμηό σε ασπόνδυλο καλοπερασάκια, σε ήρεμο «τίποτε».

Διασώζει ο Φωτάκος στα «Απομνημονεύματα περί την Ελληνικήν Επανάστασιν», ένα περιστατικό.

Συμβαίνει κατά το πρώτο έτος της Εθνεγερσίας. Οι πολιορκημένοι Τούρκοι του Νεόκαστρου αποφάσισαν να συνθηκολογήσουν και πρότειναν διαπραγματεύσεις. Συμφωνήθηκε συνάντηση των δυο αντιπροσωπειών έξω από το φρούριο. Αλλά οι συνομιλίες δυσκολεύονταν και αργούσαν, επειδή εκατοντάδες αγωνιστές, περίεργοι, χασομέρηδες, και λοιποί «άτακτοι» είχαν συγκεντρωθεί γύρω και θορυβούσαν αδιαφορώντας για τις διαταγές των αρχηγών τους.

Αφηγείται ο Φωτάκος: «Αφού δεν πλέον είδαν οι Τούρκοι ότι οι Έλληνες δεν ακούουν τους καπεταναίους των μια ημέραν ο Τσιντάραγας, κλειδούχος του Φρουρίου, έχασε την υπομονήν κι στραφείς προς τους στρατιώτας εφώναξεν ούτως: σουτ βρε Ρωμηοί! Η φωνή αυτή αμέσως έφερε σιωπήν. Εδώ δε εφαρμόζεται το ρητόν: «Είδε ο δούλος τον δεσπότην και εφοβήθη». Κατ’ ουδένα τρόπον εδύναντο οι καπεταναίοι να απομακρύνουν τους στρατιώτας διά να σταθούν οι Τούρκοι εις ομιλίαν, η δε φωνή του Αγά μόνη τους ησύχασεν».

Και παρατηρεί συγκαταβατικά ο αγωνιστής: «Πόσον ο φόβος είναι δυνατός και ανεξάλειπτος, όταν είναι παιδιόθεν ριζωμένος εις τα ψυχάς των ανθρώπων».

Έτσι ακριβώς. Μόνο που στην τωρινή περίπτωση δεν πρόκειται περί ριζωμένου φόβου, αλλά για ριζωμένη έως μιθιδρατισμού αφασία και παχυδερμία.

Κατ’ αρχάς και η λέξη Επανάσταση έχει ποινικοποιηθεί. Παραπέμπει στις επταετείς καρικατούρες, που ίσως το μεγαλύτερο έγκλημα τους ήταν ότι με τις γελοίες τους πατριδοκαπηλίες και θρησκοληψίες, έδωσαν μια ουρανόπεμπτη δικαιολογία στους μεταπολιτευτικούς νάνους και αρλεκίνους της «προόδου», να ποδοπατήσουν, να στρεβλώσουν αξίες αειθαλείς, ελληνοσώτειρες, «πίστιν και πατρίδα», που, όταν προσβάλλονται και αλυσοδένονται, ξεσηκώνουν λαούς.

Παιδιόθεν, ρίζωσε «εις τα ψυχάς» των σημερινών νεοελλήνων αυτή η αποστροφή, η καχυποψία, η απάρνηση στα τιμαλφή του Γένους μας, ο φόβος του ραγιά. Του ραγιά, του κατακυριευμένου στα βορβορώδη πάθη του. Διότι ψυχή χωρίς θρεμμένη με την Ορθόδοξη πίστη και με την φιλοπατρία, καταντά παλιόψαθα, φανταχτερή ασημαντότητα κι ας νομίζει ότι έχει αξία.

Οι επαναστάσεις δεν γίνονται με μπουκωμένα στόματα και άδειες, νεκρές ψυχές. «Σηκώθηκα και πήγα εις τις εικόνες και κάνω την προσευχή μου και λέγω∙ Κύριε βλέπεις σε τι κατάστασιν έφτασα. Ο μόνος σωτήρας είναι η παντοδυναμία σου και η ευσπλαχνία σου σε μας οπού κιντυνεύομεν και εις την ματοκυλισμένη μας πατρίδα. Πιάνω και φκιάνω μιαν σημαία και γράφω Εθνική Συνέλευση, Σύνταμα. Λέγω. Εις το όνομα του Θεού και της βασιλείας του σηκώνεται η σημαία της πατρίδος». Και επαναστάτησε ο ματοκυλισμένος στρατηγός τον Σεπτέμβριο του 1843 κατά των Μπαυαρέζων και κέρδισε ο βασανισμένος αγωνιστής, μαζί με τον λαό που τον ακολούθησε, αναίμακτα το Σύνταμα. ( Τo οποίο κατάντησαν τότε και τώρα οι νενέκοι...σύντριμμα). Η επανάσταση δεν θα ξεκινήσει από τους... κουκουλοφλώρους, μοσχοαναθρεμμένους μοναχογιούς των βορείων προαστίων...

Επανάσταση, αν γίνει και πρέπει να γίνει, θα έλθει από αυτούς που αγαπούν την πατρίδα με τον τρόπο του Μακρυγιάννη, εις το όνομα του Χριστού και της Θεομάνας μας. Άνθρωποι «ων ο Θεός κοιλία, οι εχθροί του σταυρού», ο ψευτοεπαναστάτες της σήμερον, στηρίζουν ύπουλα τους κατοχικούς, τους προδότες της πατρίδας. Εξάλλου όποιος πιστεύει στην Ανάσταση του Χριστού, ελπίζει και στην επ-ανάσταση του Γένους.

Πηγή: Ακτίνες