Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση. «Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία.

«Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν' ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα. Είστε από εδώ; Μάλιστα. Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς». Και γράφει ο Κέστνερ. «Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί». Απαντά η γυναίκα.

«Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να 'ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου».

Σωστά, λοιπόν, λέει ο Γερμανός, ότι «Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή».

Εμείς λέμε ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ
Σωτήρα Αμμοχώστου

ΠΗΓΗ:http://vatopaidi.wordpress.com/

 Επτά δεκαετίες πέρασαν από τότε που η Σύγχρονη Ελληνική Εποποιΐα υφάνθηκε πάνω στα Βορειοηπειρωτικά βουνά, καταφέροντας ισχυρό ράπισμα στις ανελεύθερες δυνάμεις του ολοκληρωτισμού.

 Μπροστά στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη, η Ελλάδα δίδαξε για άλλη μια φορά τρόπο ζωής και θανάτου και πρόσφερε αέρα ελευθερίας στην αλύτρωτη Βόρειο Ήπειρο.

 Η αλησμόνητη γενιά του 1940 έκαμψε τα σύνορα αυτού του Κόσμου, «με το χαμόγελο στα χείλη» και με την ανείπωτη ηθική ικανοποίηση του εκπληρωθέντος προς την Πατρίδα καθήκοντος. Μας κατέλειπε όμως και την ιερή παρακαταθήκη του ανυποχώρητου αγώνα για την Εθνική Ελευθερία, έναντι οιουδήποτε τιμήματος.

   Το ηρωικό πνεύμα του 1940, η κοινωνική αλληλεγγύη, η υποχώρηση του ατομικού μπροστά στο συλλογικό, που χαρακτήρισαν εκείνη την εποχή, αποτελούν και σήμερα ουσιώδη συστατικά στοιχεία στον αγώνα που πρέπει να διεξάγει το Έθνος ενάντια σε μια Νέα Τάξη πραγμάτων, που επιχειρεί να στραγγαλίσει την εθνική μας κυριαρχία και να καταπατήσει την εθνική μας αξιοπρέπεια στο βωμό των οικονομικών μεγεθών.

28^η Οκτωβρίου 1940.

Αιώνια Φλόγα Λευτεριάς-Ενότητας-Αγώνα

Το ΚΔΣ ΣΦΕΒΑ

 Ελένη Ιωαννίδου

Τελετή Απονομής Διαμνημόνευσης Αξίας και Τιμής στην θανούσα ιδιώτη Ιωαννίδου Ελένη του Ιωάννη

Την 21 Δεκεμβρίου 2009, ημέρα εορτασμού της επετείου ιδρύσεως της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, κατά την οποία καθιερώθηκε να πραγματοποιείται η ορκωμοσία των Ευελπίδων Ιης Τάξεως, το λίκνο των αυριανών ηγητόρων του Στρατού Ξηράς, τιμήθηκε η ηρωίδα Ελληνίδα μάνα, Ελένη Ιωαννίδου, που δεν δίστασε να προσφέρει στο θυσιαστήριο της ελευθερίας τα  παιδιά της. 

Η εκλιπούσα Ελένη Ιωαννίδου γεννήθηκε στους Αρμενίους Κυπαρισσίας. Παντρεύτηκε τον Ιωάννη Ιωαννίδη και απέκτησε 10 παιδιά, 9 αγόρια και 1 κορίτσι. Έζησε όλα της τα χρόνια στην Κυπαρισσία της Μεσσηνίας. 

Κατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου και συγκεκριμένα στις 2 Φεβρουαρίου του 1941, έστειλε το παρακάτω γράμμα:  

«Προς τον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως κ. Αλ. Κορυζήν

Ο υιός μου Ευάγγελος Ι. Ιωαννίδης απωλέσθη εις τας επιχειρήσεις της Κλεισούρας. Παρήγγειλα εις τους τέσσαρας ήδη υπηρετούντας Χρήστον, Κώσταν, Γεώργιον και Νίκον Ι. Ιωαννίδην, να εκδικηθώσιν τον θάνατον του αδελφού των.

Κρατώ εις εφεδρείαν άλλους τέσσαρας Πάνον, Αθανάσιον, Γρηγόριον και Μενέλαον Ι. Ιωαννίδην, κλάσεων 1917 και νεωτέρων.

Παρακαλώ κληθώσιν ονομαστικώς και ούτοι, εις πάσαν περίπτωσιν ανάγκης της Πατρίδος ή τυχόν απωλείας ετέρου τέκνου μου προς εκδίκησιν εχθρού.

«Ζήτω η Πατρίς»
Ελένη Ιωαν. Ιωαννίδου
2 Φεβ 1941»

Ως ελάχιστο φόρο τιμής, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας αποφάσισε την απονομή της Διαμνημόνευσης Αξίας και Τιμής στην ηρωική Ελληνίδα μάνα. Η Διαμνημόνευση απονέμεται στους Αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων με βαθμό Αντιστρατήγου καθώς και σε Έλληνες ιδιώτες και αλλοδαπούς Αξιωματικούς για ενέργειες, δραστηριότητες και υπηρεσίες που αποβαίνουν επ' ωφελεία των Ενόπλων Δυνάμεων και του Ελληνικού Έθνους.

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ

(28 Οκτ -11 Νοε 1940)

«Οι πολεμικές εκθέσεις του Ιταλού στρατηγού Τζιρόττι, διοικητή της 3ης Μεραρχίας Αλπινιστών ΤΖΟΥΛΙΑ»⁽¹⁾

Αντγος ε.α. Νικόλαος Kολόμβας

Εισαγωγή

Το πλέον συναρπαστικό επεισόδιο του ελληνοϊταλικού πολέμου 1940-41 υπήρξε η μάχη της Πίνδου, όταν σημειώθηκε εισβολή της εκλεκτότερης, 3ης ιταλικής Μεραρχίας Αλπινιστών 'Τζούλια', μιας «αντρίκειας Μεραρχίας» κατά τη ρήση του Μουσολίνι, βαθιά στο έδαφός μας, στις δυσπρόσιτες και πανύψηλες βουνοκορφές της πολυπτυχωμένης Πίνδου μας.

'Oσο όμως θεαματική ήταν η τολμηρή εισχώρησή της, τις πρώτες ημέρες του Πολέμου, τόσο συνταρακτικότερη υπήρξε η εν συνεχεία συντριβή της.

Πολλά έχουν γραφεί για το θρυλικό αυτό επεισόδιο του πολέμου, κυρίως από ιταλικής πλευράς, προφανώς λόγω της πανωλεθρίας που υπέστη τότε η 'Τζούλια'. Από τα πλέον αξιόλογα δημοσιεύματα είναι τα απομνημονεύματα του Ιταλού αρχιστράτηγου των δυνάμεων στην Αλβανία της περιόδου 28 Οκτ - 14 Νοε, Σεβαστιανού Βισκόντι Πράσκα υπό τον πομπώδη(;) τίτλο Io ho aggredito la Grecia (Εγώ εισέβαλα στην Ελλάδα), Μιλάνο 1946, στο οποίο περιλαμβάνονται οι πολεμικές εκθέσεις του Ιταλού στρατηγού - διοικητή της ΤΖΟΥΛΙΑ, Μάριο Τζιρόττι για την παραπάνω περίοδο.