Πολεμική αναμέτρηση μεταξύ των 3.000 Οθωμανών Τούρκων του Ομέρ Πασά και 600 Ελλήνων υπό τον Γιάννη Γκούρα, στην πεδιάδα του Μαραθώνα, εκεί όπου ο Μιλτιάδης είχε νικήσει τον στρατό των Περσών το 490 π.Χ.

Ήδη από τα μέσα του 15ου αιώνα, οι σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ελλήνων είχαν αρχίσει συσφίγγονται. Έως την ανάρρηση όμως του Μεγάλου Πέτρου στον θρόνο της Αγίας Ρωσίας, οι αγαθές σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και Ρώσων ήταν περισσότερο «πλατωνικές». Ο Μέγας Πέτρος όμως, από τη στιγμή που αποφάσισε να αναβιβάσει τη Ρωσία σε μεγάλη δύναμη, είδε τη χρησιμότητα των Ελλήνων στα σχέδια του.

Ο Ιωάννης Βλάχος γεννήθηκε στην Ανώπολη Σφακίων, ένα ορεινό χωριό σε ύψος 600μ., περί τα δύο χιλιόμετρα από την θάλασσα, στην θέση της αρχαίας ομώνυμης πόλης, φέουδο των Σκορδιλών κατά την Βυζαντινή περίοδο. Η ακριβής ημερομηνία γεννήσεώς του δεν είναι εξακριβωμένη. Πιθανολογείται όμως ότι γεννήθηκε το 1722 ή το 1730.

Η ναυμαχία της Φώκαιας έλαβε χώρα στις 12 Μαΐου 1649 έξω από το λιμάνι της ομώνυμης ελληνικής πόλης της Μικράς Ασίας, κατά τη διάρκεια του Κρητικού Πολέμου (1645–1669), του πολέμου δηλαδή μεταξύ Βενετίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για την κατοχή της Κρήτης.

Ονομάζομαι Ευαγγελία Λάππα και είμαι μαθήτρια της Β’ Λυκείου. Είμαι σήμερα εδώ για να σας παρουσιάσω την μικρή μου μελέτη, για έναν μεγάλο Έλληνα. Έναν Μεγάλο Στρατηγό. Έναν συνεχιστή της ιστορίας της Ρωμανίας. Έναν πρόγονο και εμπνευστή των αγωνιστών ενός μεγάλου θαύματος. Του θαύματος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Τον Γεώργιο Καστριώτη ή «Σκεντέρμπεη».

Η ύψωση της πρώτης ελληνικής σημαίας στην Ακρόπολη έχει την δική της ιστορία στην οποία εμπλέκεται λίγο ή πολύ και ο Πειραιάς μας, έστω κι αν δεν ήταν σχηματισμένος δήμος ακόμη.

Η Ακρόπολη παρέμενε μέχρι και τον Μάρτιο του 1833 υπό τον έλεγχο Τουρκικής Φρουράς, σε μια Αθήνα που ήταν όμως ελεύθερη. Οι ενέργειες του Καπποδίστρια να γίνει η μεταβίβαση της Ακροπόλεως σε ελληνική δύναμη δεν είχαν φέρει αποτέλεσμα αφού οι Τούρκοι κατά την προσφιλή τους συνήθεια ανέβαλαν την παράδοση. Οι διαπραγματεύσεις καρποφόρησαν με την άφιξη του Όθωνα και την παρέμβαση των Βαυαρών. Συμφωνήθηκε λοιπόν η Ακρόπολη να παραδοθεί σε Βαυαρούς.

Ένα βαυαρικό τάγμα κινείται από τις 15 Μαρτίου για τον σκοπό αυτό. Το Τάγμα αυτό φτάνει για στρατωνισμό στην Μονή Δαφνίου και στις 1 Απριλίου φτάνει στην Αθήνα όπου και αντικρύζει ότι έχει απομείνει από αυτήν δηλαδή ερείπια. Η μόνη αξιοπρεπής οικία που είχε διασωθεί ήταν του πρόξενου της Ρωσίας Παπαρρηγόπουλου στην Πλάκα, στην οποία διέμεινε ο Όθωνας όταν πρωτομπήκε στην Αθήνα. Όταν ενεφανίσθη το τάγμα στην πόλη οι λιγοστοί κάτοικοι με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, στο ύψος του Θησείου, το υποδέχθησαν με κλάδους ελαίας ενώ στους στρατιώτες έρριχναν άνθη και κλαδιά δάφνης.

Για πρώτη φορά οι βαυαροί στρατιώτες έκπληκτοι αντίκρυσαν την Αθήνα. Τότε η πόλη της Αθήνας ήταν ακόμα περιτειχισμένη και είχε 5 πύλες. Πρώτη ήταν λεγομένη πύλη της Ελευσίνας κοντά στο Θησείο, δεύτερη πύλη στην Πατησίων, τρίτη η λεγομένη των Πέντε Αδελφών, τέταρτη πύλη η γνωστή μέχρι σήμερα Πύλη του Αδριανού και τέλος η λεγομένη πύλη του Φαλήρου δυτικά της Ακροπόλεως.

Πρέπει να πούμε ότι αντίθετα με ότι έχουμε στο μυαλό μας οι περισσότεροι, στην Ακρόπολη δεν ήταν υψωμένη η Τουρκική σημαία, η γνωστή σε όλους ερυθρά ημισέληνος, αλλά η πράσινη σημαία του Προφήτου, αφού ο Οθωμανικός στρατός ήταν μουσουλμανικός και όχι τουρκικός.

Η φτωχή και μόνη Ελλάδα να θυμήσουμε πάλι γιατί πολλοί το έχουμε ξεχάσει, δεν επαναστάτησε κατά ενός κράτους, αλλά κατά μιας αυτοκρατορίας που εκπροσωπούσε σχεδόν όλους τους μουσουλμάνους και που αποτελούσαν τον τότε στρατό κατοχής. Αυτή η Οθωμανική Φρουρά της Ακρόπολης λοιπόν, αποτελούμενη από 250 μουσουλμάνους διαφόρων εθνικοτήτων είχε την όψη ληστών.

Το γνωρίζουμε αυτό, όπως και άλλες λεπτομέρειες, από το προσωπικό ημερολόγιο που κρατούσε ο Βαυαρός Ταγματάρχης Πάλλιγγεν (ή Πάλιγκαν) που γράφει ότι «τα ενδύματά των αν και ήσαν άθλια και τετριμμένα οι ίδιοι έφεραν μακρά ισπανικά τυφέκια, επάργυρα πιστόλια και πλατείαι μάχαιραι».

Ο τελευταίος φρούραρχος Τούρκος των Αθηνών ήτο ο Οσμάν Εφένδης , ο οποίος στις 09.00 το πρωί της 1^ης Απριλίου, παρέδωσε στους Βαυαρούς την Ακρόπολη και έγινε η ανταλλαγή των έγγραφων συμφωνιών. Οι Τούρκοι ήταν σκυθρωποί και θυμωμένοι και μετά βίας απέδωσαν στρατιωτικό χαιρετισμό στο εισερχόμενο εντός της Ακροπόλεως Βαυαρικό Τάγμα.

Ο Πάλιγγεν τη νύκτα της 1ης Απριλίου, όπως και το υπόλοιπο τάγμα, έστησαν τις σκηνές τους μέσα στην ακρόπολη και ο ίδιος μεταξύ πολλών γράφει:

«Την νύκτα η πανσέληνος επιχύσασα το μελιχρόν φως ανά την αττικήν και τα υπερήφανα ερείπια επαρουσίασε φαντασμαγορικήν εικόνα. Εγώ έστησα την σκηνήν μου υπό τας στήλας του Παρθενώνος. Τμήμα κίονος μοι εχρησίμευσεν ως προσκεφάλαιον και ψίαθος ως στρωμνή. Την νύκτα με ανοικτούς οφθαλμούς εθεώμην έκπληκτος να λαμβάνουν σάρκα όλοι οι πόθοι της νεότητός μου Έβλεπον τον Περικλέα επί της Ακροπόλεως των Αθηνών, τον Σωκράτην μετά των μαθητών του, τον Δημοσθένην και τον Ευριπίδην εισερχομένους εις τον ναόν της Παλλάδος. Ούτω δια μιαν νύκτα έζησα μέσα εςι τον κόσμον του αρχαίου ελληνικού βίου και η νυξ εκείνη υπήρξεν η ευτυχεστέρα της ζωής μου».

Και πολλοί άλλοι Βαυαροί που κρατούσαν ημερολόγια, περιγράφουν αναλόγως τις στιγμές εκείνες όπως ο Χριστόφορος Νεέζερ (1808 – 1883) –που ήταν τότε Υπολοχαγός βοηθός και αναπληρωτής του Ταγματάρχη Πάλιγκαν- (απόγονοί του οι γνωστοί μας ηθοποιοί Μαρίκα και Χριστόφορος Νέζερ).

Όμως οι Βαυαροί αν και εκπροσωπούσαν το νέο Ελληνικό Βασίλειο δεν διακατέχονταν από ελληνικό αίσθημα και έτσι δεν σκέφτηκαν ότι όφειλαν να υψώσουν την Ελληνική Σημαία στις επάλξεις της Ακρόπολης. Αυτό όμως το αντελήθηκε ένας Χιώτης Καπετάνιος που ο Πάλιγγεν τον αναφέρει δυστυχώς απλά ως «Καπετάν Δημήτρης» . Αυτός ο Χιώτης καπετάνιος βλέποντας ότι στην Ακρόπολη δεν εκυμάτιζε η Ελληνική Σημαία, πήγε στο πλοίο του που ναυλοχούσε στο λιμάνι του Πειραιά, έλαβε τη σημαία του πλοίου του, ανέβηκε στην Ακρόπολη και άρχισε να ικετεύει τους στρατιώτες ώστε να γίνει η έπαρση της Σημαίας. Ο Πάλιγγεν γράφει ότι ο ίδιος απουσίαζε εκείνη την ώρα αλλά ο βαυαρός υπολοχαγός που τον ανεπλήρωνε (πρόκειται για τον Νέζερ) βρήκε δικαιολογημένο το αίτημα του Χιώτη Πλοιάρχου. Πράγματι ο ίδιος ο Καπετάν Δημήτρης εκ Χίου ανήψωσε την σημαία του πλοίου του στον Παρθενώνα ενώ ο γιός του που στέκονταν δίπλα του εφώναζε «Ζήτω η Ελλάς».

Η πρώτη ελληνική σημαία λοιπόν που υψώθηκε στην ελεύθερη Ακρόπολη ήταν στις 2 Απριλίου του 1833 , εκ πλοίου ναυλοχούντος στο λιμάνι του Πειραιά, από Χιώτη Πλοίαρχο και επρόκειτο δια σημαία του εμπορικού μας ναυτικού. Τον ίδιο μήνα, Απρίλιο, αλλά μετά από 108 χρόνια, Γερμανοί θα εισβάλλουν (1941) για να κατεβάσουν αυτή την φορά από τον ιστό την ελληνική σημαία.

Πηγή: Pireorama ιστορίας και πολιτισμού, Αβέρωφ

H μάχη της Αλμπουλένα ήταν μια από τις σημαντικότερες στον αγώνα των Βαλκανικών λαών κατά των Τούρκων που δυστυχώς έμεινε χωρίς αντίκρισμα. Ο Γεώργιος Καστριώτης πολεμούσε για χρόνια τους Οθωμανούς. Ωστόσο το 1457 είχε πιεστεί πολύ και είχε εγκαταλειφθεί ακόμα και από τον στρατηγό του και ανεψιό του Χαμτζά Καστριώτη.

Οι διωγμοί και τα μαρτύρια, αφενός και αφετέρου η έρημος, τα σπήλαια, οι κατακόμβες και τα Κολοσσαία αποτέλεσαν τον θρίαμβο και τη δόξα της Εκκλησίας, διότι εκεί στήθηκαν τα παράδοξα τρόπαια της νίκης της πίστεως, έναντι των διωκτών της.

Τιμώντας τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, ο Δήμος Ζωγράφου διοργάνωσε την επετειακή εκδήλωση «1821-2021: Εκδήλωση για τα 200 χρόνια από την Εθνεγερσία. Η Ιστορία - Τα Γεγονότα - Τα Πρόσωπα».

Το 1537 οι Τούρκοι, υπό τον Σουλεϊμάν, τον λεγόμενο «μεγαλοπρεπή», απειλούσαν και πάλι την Αυτοκρατορία και την Βενετία έχοντας ως σύμμαχο την χριστιανική Γαλλία. Η ανίερη συμμαχία Γάλλων και Τούρκων είχε ως στόχο την καταστροφή της αυτοκρατορίας των Αψβούργων, αλλά είχε, δυστυχώς, επίπτωση και στους Έλληνες…