Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας σήμερα! Ἑορτάζει ἡ Ὀρθοδοξία μας∙ ἡ μεγάλη καὶ ἁγία μητέρα μας, ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας. Ἀστράφτει καὶ λάμπει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ παιδιά της, οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ὅταν ζοῦν μὲ ὑπακοή, μὲ εὐσέβεια καὶ μὲ εὐλάβεια μέσα στὴν ἀγκάλη της, δέχονται φῶς ἀπὸ τὸ φῶς της, δέχονται τὴ χάρι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἔχουν χαρὰ καὶ εἰρήνη μέσα τους, χαίρουν καὶ πανηγυρίζουν.

Ο Άγιος Βλάσιος καταγόταν από τη Σεβάστεια του Πόντου και έζησε στα χρόνια της αυτοκρατορίας του Λικινίου (308-323 μ.Χ.). Σπούδασε ιατρική και προσέφερε τη βοήθειά του σε ασθενείς χωρίς χρήματα. Εκτός, όμως, από ιατρικά βιβλία, διάβαζε και πολλά χριστιανικά, όπως και την Αγία Γραφή. Η αγάπη του για τον Χριστό ήταν μεγάλη και προσπαθούσε να τη μεταλαμπαδεύσει και στους γύρω του. Αυτός ήταν και ο λόγος που η Εκκλησία τον ενέταξε στις τάξεις της και τον ανακήρυξε επίσκοπο Σεβάστειας.

Ο άγιος Αθανάσιος, τον οποίο η Εκκλησία προσονόμασε "Μέγαν" για την ξεχωριστή αρετή του, τον αδαμάντινο χαρακτήρα του και τους σθεναρούς αγώνες που διεξήγαγε προς αντιμετώπιση του κινδύνου της Ορθοδοξίας από την αίρεση του αντίχριστου Αρείου, υπήρξε μεγάλη ιστορική μορφή μιας από τις πλέον σημαντικές περιόδους της ανθρωπότητας. Τότε δηλαδή που η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, διαπιστώνοντας την αδυναμία της να καταπνίξει τον Χριστιανισμό με βάρβαρους διωγμούς, αναγκάστηκε να τον αναγνωρίσει και να στηρίξει σ' αυτόν την παράταση της ζωής της. Οι λεπτομέρειες της ζωής και του έργου του αγίου Αθανασίου δίνουν μια πολύ παραστατική εικόνα της ταραχώδους εκείνης εποχής, κατά την οποία έπνεε τα λοίσθια η αρχαία θρησκεία, η ειδωλολατρία, και θέτονταν τα θεμέλια του κράτους σε νέα θρησκευτική βάση, στη χριστιανική θρησκεία• και επιπλέον διεξάγονταν συζητήσεις και συγκαλούνταν τοπικές και οικουμενικές Σύνοδοι για τη διατύπωση των δογμάτων και τη ρύθμιση θεμάτων αφορώντων στην οργάνωση και διοίκηση της Εκκλησίας.

Ξεκινούσε η συνοδεία από τη Μητρόπολη. Μπροστά πηγαίνανε τα ξαφτέρουγα και τα μπαϊράκια, κ’ ύστερα πηγαίνανε οι παπάδες με τον δεσπότη, ντυμένοι με τα χρυσά τα άμφια, παπάδες πολλοί κι αρχιμαντρίτες, γιατί η πολιτεία είχε δώδεκα εκκλησίες, και κατά τις επίσημες μέρες στις μικρές ενορίες τελειώνανε γλήγορα τη Λειτουρ­γία και πηγαίνανε οι παπάδες στη μητρόπολη, για να γίνεται η γιορ­τή πιο επίσημη.

Κάποιος καλὸς φίλος μου μοῦ χάρισε ἕνα μικρὸ εἰκονισματάκι σὲ σμάλτο ρούσικο, ἕνα ἐγκόλπιο, ποὺ παριστάνει τὸν ἅγιο Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ. Ἀπὸ τὸ πίσω μέρος εἶναι καπλαντισμένο μὲ βελοῦδο, καὶ φαίνεται πὼς τὸ φοροῦσε κατάσαρκα στὸ λαιμό του κανένας ἅγιος ἄνθρωπος τῆς τσαρικῆς Ρωσίας.

Ο χρόνος είναι μια ευκαιρία που δίνεται σε όλους τους ανθρώπους και ξεχωριστά στους Χριστιανούς, προκειμένου να μπορέσουν, με τη σωστή του χρήση, να ανέβουν πνευματικά και να κερδίσουν, μέσω της καινής ζωής, που προσφέρει η εν Χριστώ Ενανθρώπηση, όσα έχασαν με την εκούσια πτώση τους από την μακάρια παραδεισένια ζωή.

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, πρώτη τοῦ ἔτους, ἑορτάζουμε καὶ τὴ μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν καὶ οἰκουμενικοῦ διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας Βασιλείου τοῦ Μεγάλου. Δὲν θὰ μιλήσουμε διεξοδικῶς γι᾽ αὐτόν.

Ο Θεάνθρωπος Χριστός έρχεται εξ΄ ουρανών και επισκέπτεται τη ζωή μας, ως ο αεί ερχόμενος Σωτήρας και Λυτρωτής, που ζητά να γεννηθεί ή να ξαναγεννηθεί στην ψυχή του κάθε ανθρώπου και μάλιστα του κάθε Χριστιανού.

Ὅποιος πλησιάζει τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό μέ ὑπακοή καί ταπείνωση, δέ θά θελήσει ποτέ νά τόν ἀποχωριστεῖ. Ἡ πρώτη δοκιμασία γιά νά συμπεριληφθεῖ κάποιος στό στρατό τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ ἄσκηση στήν ὑπακοή καί τήν ταπείνωση. Ὁ νέος κόσμος, ἡ νέα κτίση, ὁ νέος ἄνθρωπος, ὅλα ξεκίνησαν μέ ὑπακοή καί ταπείνωση. Ὁ παλαιός κόσμος ἀψήφισε τήν ὑπακοή στό Θεό, τήν καταπάτησε, μαζί μέ τήν ταπείνωσή του. Ἔτσι γκρέμισε τή γέφυρα πού ἕνωνε τή γῆ μέ τόν οὐρανό. Τά πνευματικά ὑλικά γιά τήν ἀνακατασκευή τῆς γέφυρας αὐτῆς εἶναι κυρίως ἡ ὑπακοή καί ἡ ταπείνωση.