TIDEON : Ὡς σεπτό μνημόσυνο ἀπό τά 2 χρόνια τῆς ἐκδημίας τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου γέροντος, Εὐσεβίου Βίττη, προσφέρεται τό ἀκόλουθο ἀπόσπασμα ἀπό κείμενά του πού κυκλοφόρησαν στίς ἐκδόσεις Ὀρθόδοξος Κυψέλη μέ τίτλο: " ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΙΚΕΣ ΙΚΕΣΙΕΣ", τό 2009. (Ἐξαντλημένο). Ἡ συνέχεια τῆς ἱκεσίας αὐτῆς θά δημοσιευθεῖ τἠν ἂλλη Δευτέρα. 

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΒΙΤΤΗ

«Άκούσομαι τι λαλήσει εν εμοί ο Κύριος». Θα αφουγκρασθώ τι θα μου πει ο Κύριος στα βάθη της καρδίας μου. Αυτό λέει ο ιερός ψαλμωδός. Και όντως άκουγε τότε τον ψίθυρο του Θεού ή αγαπημένη του εκείνη καρδιά. Και ότι άκουγε μας το έλεγε ο προφήτης. Και επειδή ήταν λόγος του Θεού, έμεινε στους αιώνες διαχρονικά μέχρι σήμερα. Και μας στηρίζει.

Ή δική μου όμως καρδιά δεν είναι τέτοια, Κύριε μου Ιησού, ώστε να λαλείς σε αυτήν Και αύτη να ακούει τα Θεία Σου λόγια, όπως ο ιερός Σου προφήτης. Όμως μίλησες, όταν βρισκόσουν στη γη. Και τότε είπες ότι πιο σημαντικό για όλους Και για μένα. Με βάση λοιπόν από ότι είπες Και διαχρονικά μένει μέχρι σήμερα αναλλοίωτο, προσπαθώ να κάνω μια σύνθεση αυτών, πού θα μου έλεγες ακριβώς σήμερα, γιατί δεν έπαψες να είσαι πάρουν πάντα στην Εκκλησία Σου Και ιδιαίτερα πάντα παρών «όπου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομα Σου». Και είναι το ίδιο σαν Και τότε. Γιατί ξέρω, Κύριε, ότι Εσύ δεν φλυαρείς Και δεν μου λες περιττά πράγματα ή δεν λες Και ξαναλές, ότι ήδη μου είπες μέσω του ιερού Σου Ευαγγελίου Και των θείων Αποστόλων Σου. ότι λες, το λες μια για πάντα. Και έχει αξία για όλους Και για όλα. Πάντοτε. Και σήμερα ετούτη τη στιγμή. Και επομένως θα μου είναι επίκαιρο. Για αυτό και τολμώ τη σύνθεση αυτών, πού θα μου έλεγες και σήμερα. «Τείνω λοιπόν το ους μου», τεντώνω το αυτί της καρδιάς μου, και ακούω τι θα είχες να μου πεις με όλο μου το σεβασμό Και όλη την αγάπη της καρδιάς μου Και όλη μου την αφοσίωση, πού Σου αξίζει.

Συγχωρώντας το φονιά του παιδιού μου

Η πράξη του Ιερέα από την Εύβοια κόντρα στην ανθρώπινη λογική

«Με τι λόγια να περιγράψω την ψυχή αυτού του μάρτυρα ιερέα που έχασε το παιδάκι του ετών 7 μόνο.
Με τι λόγια να περιγράψω την τραγικότητα της στιγμής που το παιδί του, ετών 7 μόνο, έπεφτε βαριά τραυματισμένο την ώρα της Ανάστασης του Kυρίου.

Με τι λόγια να περιγράψω ότι την ίδια στιγμή που ο ίδιος ο ιερέας ανέγγελε την πανηγυρική ανάσταση του Κυρίου μας το ίδιο του το σπλάγχνο έπεφτε ανεπανόρθωτα
τραυματισμένο και λίγες μέρες μετά νεκρό.

Με τι λόγια να περιγράψω το μεγαλείο της ψυχής του, που μόνο ένας Άνθρωπος του Θεού με Α κεφαλαίο μπορούσε να κάνει, να συγχωρέσει τον φονιά, έστω και ακούσιο, του μικρού του παιδιού. Να αρνηθεί την δίωξή του.

Εφραίμ του Σύρου :Λόγος στην Θεία Μεταμόρφωση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού

Εφραίμ του Σύρου

Λόγος στην Θεία Μεταμόρφωση του Κυρίου και  Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού

Ἀπό τούς ἀγρούς τέρψεις συγκομιδῆς καί ἀπό τά ἀμπέλια τρύγος ἐδεσμάτων. Καί ἀπό τίς Γραφές διδαχή ζωοποιός. Ὁ ἀγρός μία φορά ἔχει τήν συγκομιδή καί τό ἀμπέλι μιά φορά ἔχει τόν τρύγο. Ἡ Γραφή, ὅμως, πάντοτε ἀναβλύζει διδαχή ζωοποιό. Ὁ ἀγρός, ὅταν θεριστεῖ, μένει ἔρημος. Καί τό ἀμπέλι, ὅταν τρυγηθεῖ, ταπεινώνεται. Ἡ Γραφή, ὅμως, ἄν καί θερίζεται καθημερινά, τά στάχυα τῶν ἑρμηνειῶν τῶν λόγων της δέν ἐκλείπουν. Καθημερινά τρυγᾶται καί τά σταφύλια τῆς ἐλπίδας πού κρύβει δέν δαπανῶνται. Ἄς πλησιάσουμε λοιπόν τόν ἀγρό τοῦτο κι ἄς ἀπολαύσουμε τά ζωοποιά του ρεῖθρα καί ἄς θερίσουμε ἀπ᾽ αὐτόν στάχυα ζωῆς, τούς λόγους τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶπε: «βρίσκονται ἐδῶ κάποιοι, οἱ ὁποῖοι δέν θά γευθοῦν θάνατο, ἕως νά δοῦν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ ἐρχόμενο στήν δόξα Του».

Καί μετά ἀπό ἕξι ἡμέρες παρέλαβε τόν Σίμωνα Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν ἀδελφό του Ἰωάννη καί τούς ἀνέβασε σέ πολύ ψηλό βουνό καί μεταμορφώθηκε ἐνώπιόν τους. Καί ἔλαμψε τό πρόσωπό του ὅπως ὁ ἥλιος, τά δέ ροῦχα του ἔγιναν λευκά σάν τό φῶς. Πράγματι, οἱ ἄνδρες γιά τούς ὁποίους εἶπε ὅτι δέν θά γευθοῦν θάνατο, ἕως νά δοῦν τόν τύπο τῆς ἐλεύσεώς Του, αὐτοί οἱ τρεῖς ἀπόστολοι εἶναι, τούς ὁποίους πῆρε κοντά Του καί ἀνέβηκαν στό βουνό, ὅπου τούς ἔδειξε πῶς πρόκειται νά ἔλθει κατά τήν ἐσχάτη ἡμέρα στήν δόξα τῆς θεότητάς Του καί μέ τό σῶμα τῆς ἀνθρωπότητάς Του. Τούς ἀνέβασε στό βουνό, γιά νά τούς δείξει ποιός εἶναι καί ποίου υἱός. Διότι, ὅταν τούς ρωτοῦσε «ποῖος λένε οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶμαι ἐγώ, ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου;» ἐκεῖνοι ἀποκρίθηκαν: «ἄλλοι, πώς εἶσαι ὁ Ἠλίας· ἄλλοι, ὁ Ἱερεμίας ἤ ἕνας ἀπό τούς προφῆτες» (Μάρκ. 8, 27-30. Ματθ. 16, 13-20. Λουκ. 9, 18-20.).

Ο άγιος Νικόδημος Αγιορείτης ( +14 Ιουλίου 1809)

ένας από τούς δύο μεγάλους γίγαντες, που ωσάν Άτλαντες εκράτησαν το Γένος στους ώμους τους κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Αδελφοί μου, ας μη νομίσει κανείς πως μόνο οι μοναχοί έχουν χρέος να προσεύχονται ακατάπαυστα και παντοτινά και όχι όσοι ζουν και κινούνται μέσα στο κόσμο. Όχι. Όχι. Όλοι γενικά οι Χριστιανοί έχουμε χρέος και μας είναι απαραίτητο να προσευχόμαστε πάντοτε. Ο αγιότατος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος μας αναπτύσσει το θέμα αυτό, αναφερόμενος στο βίο του αγίου Γρηγορίου, αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, του Παλαμά, και μας διηγείται την εξής ιστορία:

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο μοναχός Ιώβ

 Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς είχε ένα φίλο αγαπημένο που ονομαζόταν Ιώβ, ο οποίος ήταν άνθρωπος πολύ απλός και πολύ ενάρετος. Μ’ αυτόν κάποια φορά συνομιλούσε και του ανέφερε σχετικά με την αδιάλειπτη προσευχή, πως κάθε άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται στο θέμα της προσευχής, ώστε να φθάσει να προσεύχεται ακατάπαυστα. Όπως το παραγγέλλει ο απόστολος Παύλος σε όλους τους Χριστιανούς: «Αδιαλείπτως να προσεύχεσθε». Και καθώς το λέει και ο προφήτης Δαβίδ, «βλέπω πάντοτε τον Κύριο μου να βρίσκεται ενώπιον μου» (και τον έβλεπε προσευχόμενος ακατάπαυστα), παρόλο που ήταν βασιλιάς και είχε όλη τη μέριμνα για το βασίλειό του· και καθώς μας το εξηγεί και ο Θεολόγος Γρηγόριος, λέγοντας ότι όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να επιδιδόμαστε στη προσευχή και να μνημονεύουμε το όνομα του Θεού περισσότερο και από την αναπνοή μας. «Μνημονευτέον του Θεού μάλλον ή αναπνευστέον».

Καθώς λοιπόν, τα έλεγε αυτά ο άγιος Γρηγόρης ο Παλαμάς στο φίλο του τον Ιώβ, του υπογράμμιζε ότι όχι μόνο πρέπει να φροντίζουμε να προσευχόμαστε εμείς αδιάλειπτα, αλλά να παρακινούμε και όλους τους άλλους, μοναχούς και λαϊκούς, σοφούς και αμόρφωτους, γυναίκες και παιδιά, να προσεύχονται κι αυτοί ακατάπαυστα.

Τα άκουσε αυτά ο Γέροντας Ιώβ και τα θεώρησε υπερβολικά και νεωτεριστικά, γι’ αυτό άρχισε να αντιλέγει προς τον άγιο Γρηγόριο και να του λέει πως η αδιάλειπτη προσευχή είναι μόνο για τους ασκητές και τους μοναχούς, που είναι έξω από το κόσμο και τους περισπασμούς, και όχι για τους κοσμικούς που μπλέκονται σε τόσες μέριμνες και έχουν τόσες δουλειές. Αλλά ο άγιος Γρηγόριος του έφερνε και άλλες μαρτυρίες και αποδείξεις, όμως ο Γέροντας Ιώβ δεν πειθόταν και ο σοφός άγιος Γρηγόριος, για αποφύγει τη φιλονικία και την πολυλογία, υποχώρησε και σιώπησε και έτσι πήγε ο καθένας στο κελλί του.

Ενώ όμως προσευχόταν ο Γέροντας Ιώβ, φανερώθηκε μπροστά του Άγγελος Κυρίου, σταλμένος από το Θεό «που θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έλθουν σε επίγνωση της αλήθειας». Ο Άγγελος τον έλεγξε αυστηρά που φιλονικούσε με τον άγιο Γρηγόριο και του έφερνε αντιρρήσεις σε θέματα τόσο ξεκάθαρα και φανερά, από τα οποία εξαρτάται η σωτηρία των Χριστιανών, και του παρήγγειλε ότι το θέλημα του Θεού είναι να προσέχει πολύ στο εξής και να μην πει τίποτε αντίθετο για το θέμα αυτό της προσευχής στον άγιο Γρηγόριο, γιατί μ’ αυτή του τη στάση αντιστέκεται στο θέλημα του Θεού. Αλλά ούτε στο νου του να κρατήσει τέτοιο λογισμό και να σκέπτεται διαφορετικά απ’ ό,τι του εξήγησε ο άγιος. Τότε ο απλός εκείνος Γέροντας πήγε αμέσως στον άγιο Γρηγόριο και έπεσε στα πόδια του, ζητώντας του συγχώρηση, για την αντίσταση και φιλονικία του, και του έκανε γνωστά όσα του είπε ο Άγγελος του Κυρίου.

Βλέπετε, αδελφοί μου, πως όλοι οι χριστιανοί, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, έχουν χρέος να προσεύχονται αδιάλειπτα με τη νοερά προσευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»; Βλέπετε ότι πρέπει οπωσδήποτε να το συνηθίσει να το λέει ο νους και η καρδιά τους;

Και σκεφθείτε πόσο ευαρεστείται ο Θεός με την προσευχή μας αυτή και πόση Χάρη και ωφέλεια λαμβάνουμε απ’ αυτή, ώστε από την άκρα Του φιλανθρωπία έστειλε και ουράνιο Άγγελο στο Γέροντα Ιώβ, για να μας το αποκαλύψει, έτσι ώστε να μην αμφιβάλλουμε πια για το θέμα αυτό.

Αλλά οι κοσμικοί λένε:

Εμείς είμαστε μέσα σε τόσες υποθέσεις και μέριμνες, πώς είναι δυνατόν να προσευχόμαστε αδιάλειπτα ;

Κι εγώ τους αποκρίνομαι:

-Ο Θεός δεν παρήγγειλε σε μας κάτι που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, αλλά μας ζήτησε πράγματα που μπορούμε να τα κάνουμε. Επομένως και αυτό είναι δυνατόν να το επιτύχει εκείνος που ζητά επίμονα τη σωτηρία της ψυχής του. Γιατί, αν ήταν αδύνατον, θα ήταν γενικά για όλους τους κοσμικούς και δεν θα είχαν βρεθεί στον κόσμο τόσοι πολλοί να το επιτύχουν.

Ένας απ’ αυτούς, φέρνω ένα παράδειγμα, ήταν ο πατέρας του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο θαυμαστός εκείνος Κωνσταντίνος, για τον οποίο μας μιλάει στο βίο του αγίου Γρηγορίου, του υιού του, ο πατριάρχης Φιλόθεος.

Ο Κωνσταντίνος, πατέρας του Αγίου Γρηγορίου.

Ο θαυμαστός λοιπόν αυτός Κωνσταντίνος, παρόλο που ζούσε μέσα στα ανάκτορα και θεωρείτο πατέρας και διδάσκαλος του βασιλιά Ανδρόνικου και απασχολείτο καθημερινά με τις βασιλικές υποθέσεις, εκτός από τις προσωπικές του και της οικογένειας του – γιατί ήταν πλούσιος και είχε πολλά κτήματα και υπηρέτες, σύζυγο και παιδιά – παρόλα αυτά ήταν τόσο ενωμένος με το Θεό και τόσο δοσμένος στη νοερά προσευχή, ώστε τις πιό πολλές φορές λησμονούσε όσα συζητούσε με το βασιλιά και τους άλλους άρχοντες του παλατιού για τις βασιλικές υποθέσεις και αναγκαζόταν να ρωτά­ει γι’ αυτά και μια και δύο φορές. Αυτό γινόταν αιτία μερικές φορές να τον ονειδίζουν οι άλλοι άρχοντες, επειδή δεν γνώριζαν το λόγο της λησμοσύνης του, και να τον αποπαίρνουν που ενοχλούσε με δεύτερες ερωτήσεις το βασιλιά. Αλλά ο βασιλιάς που γνώριζε την αιτία, τον υπερασπιζόταν, λέγοντας: «Ο Κωνσταντίνος έχει δικές του έγνοιες, ο μακάριος, που δεν τον αφήνουν να προσέχει τα δικά μας λόγια, τα οποία αναφέρονται σε υποθέσεις μάταιες και εφήμερες. Ο νους του ευλογημένου αυτού άνθρωπου είναι προσηλωμένος στα αληθινά και στα ουράνια. Γι’ αυτό λησμονεί τα επίγεια, επειδή όλη του η προσοχή είναι στην προσευχή και στον Θεό». Γι’ αυτό και ο Κωνσταντίνος ήταν σεβάσμιος και αξιαγάπητος στο βασιλιά και σε όλους τους μεγιστάνες και άρχοντες της βασιλείας. Όπως ήταν αγαπημένος και από το Θεό και αξιώθηκε ο αοίδιμος να κάνει και θαύματα.

Και ακούστε ένα θαυμαστό γεγονός:

Μια φορά μπήκε, ο θαυμαστός αυτός Κωνσταντίνος , σ’ ένα πλοίο, με όλη του την οικογένεια, για να πάει επάνω από τον Γαλατά, σ’ έναν ερημίτη που είχε εκεί την ησυχαστική του παλαίστρα, για να πάρει την ευχή του και την ευλογία του. Ενώ κόντευαν να φτάσουν, ρώτησε τους υπηρέτες του αν πήραν μαζί τους κανένα φαγητό για να το πάνε στον Αββά, για να μπορέσει μ’ αυτό να τους φιλοξενήσει. Εκείνοι απάντησαν ότι λησμόνησαν μέσ’ τη βιασύνη τους και δεν πήραν μαζί τους τίποτε. Λυπήθηκε τότε ο ευλογημένος εκείνος άρχοντας Κωνσταντίνος, αλλά δεν τους είπε τίποτε. Πήγε μόνο προς το πλοιάριο, έβαλε το χέρι του μέσα στη θάλασσα και με σιωπηλή και καρδιακή προσευχή, παρακαλούσε το Θεό, τον κύριο της θάλασσας, να του δώσει κάποιο θήραμα. Και ύστερα από λίγη ώρα -ω τι θαυμαστά είναι τα έργα Σου Χριστέ Βασιλεύ, με τα οποία δοξάζεις τους δούλους Σου- βγάζει το χέρι του από τη θάλασσα, κρατώντας ένα μεγάλο λαυράκι, το οποίο το έριξε μέσα στο καΐκι, μπροστά στους υπηρέτες του και είπε:

- «Να, ο Θεός φρόντισε για τον Αββά, τον δούλο Του και του έστειλε προσφάγι»!

Βλέπετε, αδελφοί μου, πώς δοξάζει ο Ιησούς Χριστός τους δούλους του εκείνους που είναι πάντοτε μαζί Του και επικαλούνται παντοτινά το πανάγιο και γλυκύτατο Του Όνομα;

Πηγή: Βατοπαίδι

 Γέρων Παΐσιος Αγιορείτης

+ 12 Ιουλίου 1994

Πώς κλείνεται το "EΓΩ";

" .... Προσωπική εμπειρία με τον γέροντα Παίσιο, αρχές της δεκαετίας του 80... - Βρε παιδί μου μού λέει, δεν πάμε καλά γιατί κλείνουμε λάθος το ΕΓΩ.- Δηλαδή γέροντα;- Να, εμείς το κλείνουμε ΕΓΩ, ΕΣΥ, ΑΥΤΟΣ, ενώ το σωστό είναι ΑΥΤΟΣ, ΕΣΥ, ΕΓΩ ! Και θαύμασα τότε ..."φιλολογικώς", την ευφυολογία του - πολλοί από εμάς πού τον βλέπαμε τότε αρκετές φορές τον χρόνο, γιατί πεταγόμαστε ένα 24ωρο στο Άγιο Όρος, -1979 κι αργότερα, δεν είχαμε καταλάβει συνειδητά την Αγιότητα του, και το διηγούμουν σε όλους τούς φίλους μου, πολλά χρόνια όμως αργότερα, - ευτυχώς ζούσε, αν και άρρωστος ακόμη, κατάλαβα, "παιδαγωγικώ τω τρόπω " γιατί το είπε σε εμένα [ ή και σε μένα] αυτό.. Μεγάλος προορατικός και διακριτικός Γέροντας ! Την ευχή του να έχουμε..."  (http://agioritis.pblogs.gr/2010/05/pws-kleinetai-to-rhma-egw-p-paisios.html)

Σύντομος Βίος του Γέροντος 

Νεανική ηλικία

Ο Γέρων Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924. Ο πατέρας του ονομάζονταν Πρόδρομος και ήταν πρόεδρος των Φαράσων και η μητέρα του Ευλαμπία, ενώ είχε ακόμα 8 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι κάτοικοι των Φαράσων φύγουν για την Ελλάδα, ο Γέροντας βαπτίστηκε από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος επέμεινε και του έδωσε το όνομά του "για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του", όπως χαρακτηριστικά είχε πει. Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του μικρού τότε Αρσένιου, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων, έφτασε στον Άγιο Γεώργιο του Πειραιά και εν συνεχεία πήγε στην Κέρκυρα, όπου και διέμεινε για ενάμιση χρόνο στο Κάστρο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Ηγουμενίτσα και κατέληξε στην Κόνιτσα. Εκεί ο μικρός Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του "με βαθμό οκτώ και διαγωγή εξαίρετο". Χαρακτηριστικό όμως είναι ότι από αυτή την ηλικία επεδείκνυε ιδιαίτερη κλίση προς το μοναχισμό, που διακαώς επιθυμούσε.

Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι να υπηρετήσει στο στρατό ο Αρσένιος εργάστηκε σαν ξυλουργός και εν συνεχεία, το 1945 κατατάχτηκε στο στρατό και υπηρέτησε σαν ασυρματιστής κατά τον ελληνικό εμφύλιο. Το 1949 απολύθηκε.

Μοναστικός Βίος

Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΡΩΤΗΣΕΙ...

1. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τι μάρκα αυτοκίνητο οδηγούμε. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους μεταφέραμε με το αυτοκίνητό μας, όταν δεν είχαν μέσο συγκοινωνίας να μετακινηθούν.

2. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσα τετραγωνικά είναι το σπίτι μας. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους φιλοξενήσαμε σ’αυτό.

3. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για τα επώνυμα και ακριβά ρούχα που έχουμε στις ντουλάπες μας. Θα μας ρωτήσει πόσους φτωχούς ντύσαμε.

4. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσο μεγάλο μισθό παίρνουμε. Θα μας ρωτήσει εάν συμβιβάσαμε τον χαρακτήρα μας για να τον αποκτήσουμε.

5. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τον τίτλο ή τα αξιώματα της εργασίας μας. Θα μας ρωτήσει εάν εκτελέσαμε την εργασία μας με ήθος και με προσοχή.

6. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσους φίλους έχουμε. Θα μας ρωτήσει με πόσους ανθρώπους είμαστε φίλοι.

7. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει σε ποια γειτονιά μένουμε. Θα μας ρωτήσει πώς φερθήκαμε στους γείτονές μας.

8. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για το χρώμα του δέρματος μας. Θα μας ρωτήσει για το περιεχόμενο της καρδιάς μας.

9. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει σε πόσα μέρη του κόσμου ταξιδεύσαμε και διασκεδάσαμε. Θα μας ρωτήσει εάν επισκεφτήκαμε φτωχικές συνοικίες και αν προσφερθήκαμε να βοηθήσουμε.

10. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει αν είμαστε επώνυμοι και ισχυροί. Θα μας ρωτήσει αν είμαστε ταπεινοί και εάν συγχωρούμε τον πλησίον...

ΠΗΓΗ:http://www.agioritikovima.gr/

 "Αν ένας λαός ή μία πολιτεία υποφέρουν, τότε πρέπει να μετανοήσουν οι πάντες κι ο Θεός θα τα εξομαλύνει όλα προς το καλό".

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Δεν είναι, φίλοι, μόνο η γιορτή του «Αγίου Βαλεντίνου». Είναι και μια άλλη, να αυτή της Πρωταπριλιάς! Της Παγκοσμιοποίησης και της «Νέας Εποχής» κι αυτή! Που είναι ξενόφερτη βέβαια κι αυτή, αλλά κάποιοι θέλουν να καθιερωθεί και να γίνει όχι μόνον Ελληνική, αλλά και παγκόσμια! Αξίζει να την δούμε, γιατί όλοι μας, λίγο ως πολλοί, συμμετέχουμε με τις πλάκες μας σ αυτή και να είμαστε πληροφορημένοι σ όλα αυτά τα «παγκόσμια γλέντια». Κι ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους...

Το γεγονός!

Δυστυχώς, έχει καθιερωθεί πια, την 1η Απριλίου να γιορτάζει το ψέμα και να περιπαίζεται η αλήθεια! Με βάση το ψέμα, να γίνονται ένα σωρό πράγματα (από απλές φάρσες και ζαβολιές μέχρι χοντρά και κακόγουστα αστεία) σε βάρος των... απονήρευτων! Το σύνθημα μοιάζει να είναι του τύπου «Πέστε ένα ψέμα και... δεν χάλασε ο κόσμος»! Ας είναι και το πιο μικρό, φθάνει να είναι... πετυχημένο! Φθάνει να γίνει πιστευτό και να... παραπλανήσει! Φθάνει να εκθέσει τους «αφελείς», τα θύματα αυτά της αλήθειας! Άφησέ το να απλωθεί, σαν παραμύθι, και μη φοβάσαι για... τη μύτη σου! Το σηκώνει, βλέπετε, η ημέρα. Εξάλλου εσύ στα... ψέματα λες, αυτό που λες, δεν έγινε και τίποτα! Το «έθιμο» αυτό πέρασε και στα ΜΜΕ τα οποία, υπό τύπον αστείου, μεταδίδουν διάφορες ειδήσεις και σχόλια καταλήγοντας στο τέλος «και του χρόνου, είναι Πρωταπριλιά»! Με τον τρόπο αυτό, αλλά και με την διεθνή τους εμβέλεια, δεν κάνουν τίποτ' άλλο, από το να καθιερώνουν την Πρωταπριλιά ως παγκόσμιο γιορτή κατά της αλήθειας!

Πως προήλθε;

 Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΟΣ.

Η συγκλονιστική ιστορία ενός αγίου παππούλη, ακαδημαϊκού δασκάλου,

 που κλείστηκε στο ψυχιατρείο για να βοηθήσει τους ασθενείς.

Τον είδα αιφνίδια μέσα στον τεράστιο θάλαμο με τα 65-70 κρεβάτια μέσα στο πανδαιμόνιο που κάνουν 70 άνθρωποι όταν μαζευόταν και στριμώχνονταν σε ένα μικρό χώρο. Το φως πολύ. Έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα με τα σιδερένια κάγκελα. Ήταν πρωί περίπου 9 ή ώρα, όταν άνοιξε ή βαριά πόρτα, εξωτερική και ανεβήκαμε η νέα ομάδα των 1Ο φοιτητών, στο τμήμα αποτοξίνωσης στο Δαφνί.  

Πρόσωπα εκινούντο αέναα μέσα στο φαρδύ διάδρομο που άφηναν τα κρεβάτια τους.  Άνθρωποι από όλα τα μέρη της πατρίδας και από πιο πέρα ακόμη. Με τις χαρακτηριστικές προφορές των Λαρισινών ή των Κρητικών και των νησιωτών. Κοντοί, ψηλοί, μελαχρινοί, άσπροι, αδύνατοι, παχείς, πάσχοντες, όλος ο κόσμος αναγκασμένος να συμβιώνει. Και μέσα σε αυτήν την άμπωτη και πλημμυρίδα των ανθρώπων ένας ψηλός ξανθωπός με μαύρα ρούχα και περιλαίμιο λευκό με λίγο υποτυπώδες γένι ξανθό άρχοντας, ατάραχος, γαλήνιος μέσα σ' αύτη την ταραχή. Κατάλαβα ότι επρόκειτο για ιερέα. Ευτυχώς, είπα μέσα μου, ένας καθολικός ιερέας στο τμήμα αποτοξίνωσης. Ευτυχώς που δεν είναι ορθόδοξος. Να ξεφτιλιζόμαστε στους γιατρούς και στους συμφοιτητές μας ! Ευτυχώς.

Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, βάλαμε τις ιατρικές μας μπλούζες και με τον υπεύθυνο γιατρό προχωρήσαμε στο κρεβάτι του πρώτου ασθενούς. Τον φώναξε ο υπεύθυνος από την παρέα του, ήρθε ένας μικρός μαγκάκος από την Λάρισα ομιλητικός αλλά μαγκάκος.  Δεν θυμάμαι τίποτα από το πρώτο αυτό μάθημα, ούτε γιατί ήταν μέσα ο ασθενής, ούτε τι φάρμακα έπαιρνε, απλώς στην ρύμη των λόγων του είπε :  «Έχουμε και τον παπά να μας βοηθά και περνάμε καλά και ενώ έπρεπε να φύγουμε σε τρεις μήνες επισπεύσαμε το πρόγραμμα χάρις σ' αυτόν και θα φύγω σε 1,5 μήνα».

Τότε με τάραξε ο λογισμός μου, ένας καθολικός παπάς με το κουστουμάκι του βοήθησε αυτόν εδώ; Αδύνατον, ένας καθολικός παπάς !!

Στην πρώτη μας αύτη συνάντηση ουδέν έπραξα παρ' όλο τον φυσικό μου κοινωνικό χαρακτήρα.

Έφυγα όταν τελείωσε ό υποχρεωτικός μου χρόνος της παρουσίας.

Στη δεύτερη επίσκεψη την επόμενη εβδομάδα πάλι τα ίδια, άλλος ασθενής και νέα αποκάλυψη: «ευτυχώς που έχουμε τον παπά και μας βοηθά ειδικά τα βράδια που μένουμε με τους εαυτούς μας, μας παρηγορεί, μας εμψυχώνει. Είναι δικός μας παπάς, ορθόδοξος !»