Ἀπόψε, ἀγαπητοί μου, ἀρχίζει ἡ ἁγία καὶ Με­­γάλη Ἑβδομάδα, τὸ μεγάλο πένθος τῆς Ἐκ­κλησίας. Τὴν ἑβδομάδα αὐτὴ ἔπρεπε ὅλοι νὰ ζοῦμε σὲ ἀ­τμόσφαιρα κατανύξεως. Ὄχι βόλτες καὶ περίπατοι, οὔ­τε γέλια καὶ ἀ­στεῖα. Κλει­στὰ τὰ μαγαζιὰ τῆς ψυχαγωγίας, ταβέρνες κ.τ.λ..

Τὸ ὄνομα Λάζαρος σημαίνει «Ὁ Θεὸς εἶνε ἡ ἐλπίδα μου». Πρὶν πολλὰ χρόνια στὴ Θεσσαλονίκη, περπατώντας μιὰ μέρα στὸ Ἑπταπύργιο, εἶδα πρωῒ – πρωῒ ἕνα πλανώδιο λαχανοπώλη μὲ τὸ καροτσάκι του φορτωμένο. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωσι μιὰ ἐπιγραφή, ποὺ εἶχε πάνω στὸ καροτσάκι. Ἔγραφε· «Ἔχει ὁ Θεός». Ἔπιασα κουβέντα μαζί του. Ἦταν καμμιὰ τριανταπενταριὰ χρονῶν. Εἶχε 6-7 παιδιά· νοίκιαζε σπιτάκι στὸ ἄκρο τῆς πόλεως. Γύριζε ἔτσι ὅλους τοὺς δρόμους· χωρὶς κανένα ἄλλο ἔσοδο. «Μ᾿ αὐτὸ τὸ καροτσάκι», λέει, «ζῶ τὴν οἰκογένεια. Ἂς ἔχῃ δόξα ὁ Θεός, ποὺ δὲ᾿ μ᾿ ἐγκατέλειψε. Γι᾿ αὐτὸ ἔγραψα τὸ “Ἔχει ὁ Θεός”». Τί μεγάλο πρᾶγμα νὰ ἔχῃ κανεὶς τὴν ἐλπίδα του στὸ Θεό!

Ὁ κόσμος, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε δημιούρ­γημα τύχης· δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ ἐκ τοῦ μηδενός, αὐτὴ εἶνε ἡ διδασκαλία τῆς ἁ­γίας μας Ἐκκλησίας. Καὶ κορυφὴ τῆς δημιουρ­­γί­ας τοῦ κόσμου εἶνε ὁ ἄνθρωπος.

Ἆσμα, ἀγαπηγοί μου, ᾆσμα δηλαδὴ τραγούδι, ποὺ ἔψαλαν οἱ πρόγονοί μας, οἱ Χριστιανοὶ τοῦ Βυζαντίου, εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Περιλαμβάνει ἑκατὸν σαραντατέσσερα (144) «Χαῖρε», μὲ τὰ ὁποῖα ἐπαναλαμβάνει τὸν χαιρετισμὸ ποὺ εἶπε ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ πρὸς τὴν Θεοτόκο «Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ…» (Λουκ. 1,28).

Κάθε Παρασκευὴ τῶν τεσσάρων πρώτων ἑ­βδομάδων τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς κάνουμε, ἀγαπητοί μου, ὁμιλίες. Σήμερα, ποὺ λέγεται ἡ Γ΄ στάσις τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου, θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ προσέξετε μία σύντομη ἑρμηνεία ἐπάνω στὸν χαιρετισμὸ «Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ 2 β΄).

Κῆπος, μυστικὸ περιβόλι εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Ἀπὸ τὸ μυστικὸ αὐτὸ περιβόλι τῆς Θεοτόκου θὰ κόψω ἕνα λουλούδι, θὰ πάρω ἕνα χαιρετισμό· «Χαῖρε, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων· χαῖρε, κατάπτωσις τῶν δαιμόνων»..

Ὑπάρχουν, ἀγαπητοί μου, ἐχθροὶ τῆς ἁγί­ας μας Ἐκκλησίας, ποὺ καταβάλλουν προ­σπάθεια νὰ ξερριζώσουν ἀπ᾿ τὶς καρδιὲς τῶν ἀν­θρώπων τὴν πίστι στὸ Χριστό. Πολλὲς κατηγορίες ἐπιρρίπτουν. Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶνε, ὅτι ἡ θρησκεία μας κάνει τοὺς ἀνθρώπους λυπη­μένους καὶ σκυθρωπούς, φυγαδεύει τὴ χαρά, καλλιεργεῖ τὸν πεσσιμισμό, τὴν ἀπαισιοδοξία.

Αδελφοί μου, Ποιος δεν γνωρίζει ότι ό εγκρατής βίος είναι ώφελιμώτατος σε ψυχές καί σώματα μαζί; Επειδή οι περισσότεροι το γνωρίζουν καί μάλιστα καλά, αλλά ή επιθυμία καί ό θυμός επικρατούν της καλής γνώσεως,

Το Τριώδιο, αποτελεί μια πνευματική περίοδο, που μας προσγειώνει στην αλήθεια μας. Που μας θυμίζει τον σκοπό της ζωής μας και τα όριά της. Που μας δείχνει την ματαιότητα των σκοπών, των επιδιώξεων και των προτεραιοτήτων μας. Που μας επαναφέρει στην υπαρξιακή μας πραγματικότητα. Που μας οδηγεί στον δρόμο, που ίσως χάσαμε.

Ὁ Χριστιανισμός, ἀγαπητοί μου, ἀνέκαθενεἶχε ἐχθροὺς ποὺ τὸν πολεμοῦσαν. Γιατὶ τὸ σκοτάδι μισεῖ τὸ φῶς, τὸ ψέμα τὴν ἀλήθεια, ἡ κακία τὴν ἀρετή. Καὶ σήμερα λοιπὸνἔ χει πολλοὺς ἐχθρούς, ποὺ κάτω ἀπὸ διάφορα προσωπεῖα πασχίζουν νὰ τὸν ἀφανίσουν.⃝ Πρῶτοι ἔρχονται οἱ ἄθεοι ὑλισταί.