Καθώς τις ημέρες αυτές εορτάζουμε την επέτειο της μεγάλης Επαναστάσεως του 1821 συνηθίζουμε να θυμόμαστε στιγμές από τον τιτάνιο αγώνα που ανέλαβαν οι ένδοξοι πρόγονοί μας προκειμένου να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό. Υποκλινόμαστε μπροστά σε μορφές γενναίων αγωνιστών που πολέμησαν με ηρωισμό και αυτοθυσία: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Μάρκος Μπότσαρης, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Κωνσταντίνος Κανάρης, Νικηταράς, Τζαβέλλας, Μακρυγιάννης...!

Ήρωες όμως δεν είναι μόνο αυτοί που αναφέραμε καθώς επίσης και πλήθος άλλων οι οποίοι δοξάστηκαν στο πεδίο των μαχών. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι μεγάλοι ήρωες, ίσως λιγότερο γνωστοί, που έδειξαν όμως τη γνήσια φιλοπατρία τους με προσωπικούς κόπους και θυσίες, προσφέροντας ολοπρόθυμα σχεδόν ολόκληρη την περιουσία τους για το καλό της πατρίδας... Είναι οι «Εθνικοί Ευεργέτες»! Πρόκειται για ένα καταπληκτικό «φαινόμενο», το οποίο «τουλάχιστον με την μαζικότητα που εκδηλώθηκε κατά τον 19ο αιώνα, αποτελεί μια παγκόσμια αποκλειστικότητα. Ένα γνήσιο ελληνικό φαινόμενο... που αποδεικνύει κατά τον πιο πειστικό τρόπο το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής». Ελάτε λοιπόν σήμερα να γνωρίσουμε αυτούς τους ξεχωριστούς ήρωες...

***

1. Ποιοί είναι αυτοί οι «Εθνικοί Ευεργέτες»;

Εθνικοί ευεργέτες ονομάζονται, στην ελληνική ιστορία, οι εύποροι εκείνοι Έλληνες, οι οποίοι από την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και μετά δαπάνησαν η κληροδότησαν το σύνολο η μεγάλο μέρος της περιουσίας τους για κοινωφελείς σκοπούς συμβάλλοντας έτσι σημαντικά στην πνευματική ανάπτυξη και κοινωνική πρόοδο του ελληνικού έθνους. Είναι αυτοί που στήριξαν το έθνος τόσο στα δύσκολα χρόνια της σκλαβιάς όσο και στο τιτάνιο έργο της δημιουργίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Εμπνεόμενοι από το παράδειγμα του Κυρίου, ο Οποίος «διήλθεν ευεργετών» στην επίγεια ζωή Του (Πραξ. ι´ 38), καθώς επίσης και από φλογερή αγάπη προς την πολύπαθη πατρίδα, προσέφεραν ο,τι μπορούσαν προκειμένου να ανακουφίσουν τους φτωχούς, τις χήρες, τα ορφανά του πολέμου, τους αιχμαλώτους, τους φυλακισμένους, τους αρρώστους... Έκτισαν εκκλησίες, μοναστήρια, νοσοκομεία. Εκεί όμως που περισσότερο επικεντρώθηκε το ενδιαφέρον και η μέριμνά τους ήταν η παιδεία. Το σύνθημα «να κάμετε σχολειά» του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του Ρήγα Φερραίου, του Αδαμάντιου Κοραή έγινε σύνθημα και πόθος ζωής για τους εθνικούς μας ευεργέτες. Εκτός από το κτίσιμο σχολείων ανέλαβαν τη μισθοδοσία των δασκάλων και τις σπουδές πολλών Ελλήνων μαθητών. Μ ἕνα λόγο, έδωσαν το «παρών» σε κάθε ανάγκη του Έθνους.

2. Είναι δίπλα μας κι όμως δεν τους γνωρίζουμε...

Σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας θα συναντήσουμε τις μεγάλες μορφές τους πίσω από τα μεγαλόπρεπα μνημεία - καρπούς της ανιδιοτελούς προσφοράς τους. Στις ιδιαίτερες πατρίδες τους – κι ας είναι ασήμαντα χωριουδάκια – βλέπουμε να υψώνεται πιο όμορφο, ψηλότερο απ’ τ’ άλλα κτίσματα, το σχολείο. Δημοτικά, Γυμνάσια, Επαγγελματικές και Τεχνικές Σχολές, γίνονται σε λίγα χρόνια φυτώρια των μελλοντικών πολιτικών και στρατιωτικών ανδρών, των τεχνιτών και των επιστημόνων, των δασκάλων και των ιερέων.

Ο τόπος όμως που προικοδοτήθηκε με το μεγαλύτερο μέρος της εθνικής τους ευαισθησίας ήταν η Αθήνα. Κι ας μην ήταν Αθηναίοι. Πολλοί δεν την ήξεραν κι ούτε την γνώρισαν ποτέ!...

Όταν το 1833 η Αθήνα γίνεται πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους, «έδινε τη θλιβερή εικόνα ενός μεγάλου χωριού με ανύπαρκτη ρυμοτομία και πολεοδομία και με άθλια πλίνθινα σπίτια». Οι μεγάλοι απόδημοι Έλληνες την οραματίζονταν με την παλιά της δόξα και αίγλη. Με την κλασική της αρχοντιά. Και το πέτυχαν! Το Πανεπιστήμιο (κληροδότημα πολλών), η Εθνική Βιβλιοθήκη (Βαλλιάνος), η Ακαδημία (Σίνας), το Μετσόβιο Πολυτεχνείο (Αβέρωφ και Τοσίτσας) είναι μέχρι σήμερα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της Αθήνας. Ας θυμηθούμε ακόμη και τόσες άλλες γνωστές μας σχολές που φέρουν το όνομα του ευεργέτη δωρητή τους: Πάντειος (Πάντος), Χαροκόπειος (Χαροκόπος), Σιβιτανίδειος (Σιβιτανίδης), Ριζάρειος (Ριζάρης), το Βαρβάκειο (Βαρβάκης), το Αρσάκειο (Αρσάκης), το Μαράσλειο (Μαράσλης) κλπ. Αλλά εκτός από την παιδεία οι Εθνικοί μας Ευεργέτες έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και για τον τομέα της υγείας και κοινωνικής πρόνοιας. Για παράδειγμα το Αιγινήτειο είναι προσφορά του Διονυσίου Αιγινήτη, ενώ το Αρεταίειο κτίστηκε με τη γενναία συνεισφορά του Θεοδώρου Αρεταίου, ο οποίος με τη διαθήκη του κληροδότησε όλη την περιουσία του για να ιδρυθεί και να λειτουρ-γήσει Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική. Παρομοίως το Σισμανόγλειο (Κ. Σισμανόγλου), το Δρομοκαΐτειο (Γ. Δρομοκαΐτης) κλπ.

Χάρη στα κληροδοτήματα που άφησε στο Έθνος ο Γεώργιος Αβέρωφ (1818-1899), ένας από τους μεγαλύτερους εθνικούς μας ευεργέτες, έγιναν πολλά κοινωφελή έργα, σημαντικότερο από τα οποία είναι η αγορά του θωρηκτού «Γ. Αβέρωφ». Με δικά του χρήματα επίσης ανεγέρθηκε το κτήριο της Σχολής Ευελπίδων (σήμερα Δικαστήρια) και πραγματοποιήθηκε η ανακαίνιση του Παναθηναϊκού Σταδίου (το γνωστό ως Καλλιμάρμαρο), προκειμένου να λάβει χώρα εκεί η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 1896.

Bέβαια, ο μεγαλύτερος Εθνικός Ευεργέτης είναι η Εκκλησία, η οποία πάντοτε πρωτοστατεί στους αγώνες για την διατήρηση και την πρόοδο του Έθνους τόσο με την ανιδιοτελή και θυσιαστική προσφορά των κληρικών της όσο και με την παραχώρηση του μεγαλύτερου μέρους της περιουσίας της. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της ιεράς Μονής Πετράκη η οποία καθ’ όλην την διάρκεια της ιστορικής πορείας της, από το 1673, οπότε συνεκροτήθη σε αυτοτελή Μονή, κυριολεκτικά αναλώθηκε προς ωφέλεια του ελληνικού λαού. Ενδεικτικώς ας αναφέρουμε ότι η Μονή αυτή προσέφερε τα κτήματα, για να κτισθεί η Ακαδημία Αθηνών και να ανεγερθούν τα Νοσοκομεία Ευαγγελισμός, Αιγινήτειο, Αρεταίειο, Συγγρού, Λαϊκό, Παίδων, «Σωτηρία», Ασκληπιείον και ΠΙΚΠΑ στη Βούλα, το Γηροκομείο Αθηνών, η Μαράσλειος Ακαδημία, η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, η Ριζάρειος Σχολή στην οδό Βασ.Σοφίας, το Θεολογικό Οικοτροφείο, το Ορφανοτροφείο της Βουλιαγμένης κ.α.

3. Στιγμιότυπα από τη ζωή τους

• Η ταπεινοφροσύνη τους. Ο Ηπειρώτης στην καταγωγή Σίμων Σίνας ήταν βαρώνος στην Αυστρία. Ο ίδιος δεν είχε δει ποτέ την Αθήνα, ωστόσο ανέλαβε ολοπρόθυμα τη δαπάνη για να κτιστεί η Ακαδημία Αθηνών. Όταν θεμελιωνόταν το θαυμάσιο αυτό οικοδόμημα – που θα κτιζόταν όλο από πεντελικό μάρμαρο – οι βασιλείς, οι επίσημοι και πλήθη κόσμου είχαν κατακλύσει τους γύρω δρόμους. Μόνο ένας ήταν απών. Ο δωρητής Σίμων Σίνας. Στους επαί¬νους που του έλεγαν για τα φιλανθρωπικά του έργα ο Σίμων Σίνας αποκρινόταν: «Μην επαινείτε εμένα. Αυτά είναι δώρα της θείας Προνοίας. Δεν βρίσκω λέξεις ικανές για να ευχαρι¬στήσω τον Κύριο για όλα αυτά». Και μια «λεπτομέρεια»: Κατά την πορεία του έργου ο Σίνας πτώχευσε. Κι όμως... Συνέχισε να δίνει από το υστέρημά του, για να ολοκληρωθεί το κτήριο της Ακαδημίας!

• Πτωχοί για χάρη της Πατρίδας. Ο Ιωάννης Πάγκας η Μπάγκας (1814-1895) από την Κορυτσά της Βορείου Ηπείρου εργάστηκε σκληρά κι απέκτησε μεγάλη περιουσία. Όταν σε μεγάλη πια ηλικία ήλθε κι εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, αποφάσισε να δωρίσει τα πάντα στο Ελληνικό Δημόσιο, κρατώντας μόλις 500 δρχ. το μήνα για τη συντήρησή του! Και χρειάστηκε πολλή επιμονή από μέρους του τότε Υπουργού Εξωτερικών Στεφάνου Δραγούμη για να διπλασιαστεί το ποσό αυτό σε 1.000 δρχ. Είναι εντυπωσιακό ότι διέθεσε την περιουσία του στην πατρίδα όχι με διαθήκη, δηλαδή μετά τον θάνατό του, αλλά ενόσω ήταν ακόμα στη ζωή. Μάλιστα, ύστερα από λίγα χρόνια που απέκτησε νέα περιουσία, την δώρισε κι αυτή στην αγαπημένη του πατρίδα. Στην προτομή που στήθηκε στον τάφο του στο Α’ Νεκροταφείο, γράφει: «Τα ίδια κοινά νομίσας, άνερ χρηστέ, χαίρε», δηλαδή: Χαίρε, συ, ευλογημένε άνδρα, ο οποίος θεώρησες την προσωπική σου περιουσία κοινό κτήμα της πατρίδας.

• Ο μεγαλόψυχος καπετάνιος. Ένας από τους μεγάλους Εθνικούς μας Ευεργέτες είναι ο Ιωάννης Βαρβάκης. Καταγόταν από τα Ψαρά κι ήταν καπετάνιος. Στον ρωσοτουρκικό πόλεμο μετέτρεψε το εμπορικό του πλοίο σε καταδρομικό και πολέμησε στο πλευρό των Ρώσων, με όνειρο κάποτε να δει ελεύθερη την αγαπημένη του πατρίδα. Κάποτε, που βρισκόταν στα παράλια της Μυτιλήνης, άκουσε θόρυβο στο κατάστρωμα κι έτρεξε να δει τι συμβαίνει. Το πλήρωμά του οπλισμένο ήταν έτοιμο να κατασφάξει τους Τούρκους και Εβραίους αιχμαλώτους. Ύψωσε τότε τη φωνή του και είπε: «Οι άνθρωποι αυτοί είναι εχθροί μας, ναι. Αν θέλετε να πολεμήσετε μαζί τους, βγείτε έξω στην ξηρά. Θα τους αφαιρέσω τα δεσμά, θα τους δώσω όπλα, και τότε πολεμήστε μαζί τους. Μέσα στο καράβι μου είναι ιερά πρόσωπα, για τα οποία θα λογοδοτήσω στο Θεό. Σας απαγορεύω να τους αγγίξετε».

• Αφιερωμένοι στην Πατρίδα και στον συνάνθρωπο. Πολλοί από τους Εθνικούς μας Ευεργέτες προτίμησαν να μην κάνουν οικογένεια προκειμένου να μπορούν απερίσπαστοι να προσφέρουν στο Έθνος ολόκληρο το προϊόν του μόχθου τους. Τέτοιοι ήταν οι Γ. Σταύρου, Ζώης Καπλάνης, αδελφοί Ριζάρη, Ζάππες, Ζωσιμάδες κ.α. Ο Θεοδόσιος Ζωσιμάς λίγο πριν πεθάνει κληροδότησε ένα μεγάλο ποσό στην Σχολή Ιωαννίνων κι άφησε παρακαταθήκη στους πέντε αδελφούς του: «Να αφιερωθείτε στην ευδαιμονία της πατρίδος». Του έδωσαν το λόγο τους και πράγματι από τότε τα πέντε αδέλφια με την τεράστια περιουσία και τις πολύ επιτυχημένες εμπορικές επιχειρήσεις επέλεξαν ως κατοικία τους ένα πτωχικό οίκημα - μετόχι της Ιεράς Μο-νης Ιβήρων στη Μόσχα, όπου έμεναν με ενοίκιο. Οι ίδιοι συνέχισαν να εργάζονται φιλότιμα και με την περιουσία τους έστελναν χρήματα για τους πτωχούς, για να κάνουν εκκλησίες, σχολεία, να τυπώνονται βιβλία και να διανέμονται δωρεάν, λαμβάνοντας μέριμνα πρωτίστως για τη διάδοση της Αγίας Γραφής. Παράλληλα, πλούσια και ποικίλη ήταν η συμπαράστασή τους στις ανάγκες των συνανθρώπων τους στη χώρα όπου διέμεναν, τη Ρωσία, σε σημείο ώστε να τιμηθούν από την ίδια την αυτοκράτειρα Αικατερίνη.

Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε την αγία Φιλοθέη την Αθηναία (1526-1589), η οποία έγινε μοναχή κι αφιέρωσε τη ζωή της στην διακονία των σκλαβωμένων Ελλήνων. Η ζωή της ήταν γεμάτη από έργα προσφοράς, φιλανθρωπίας και αγάπης. Η ιερά Μονή του αγίου Ανδρέου που ίδρυσε στο κέντρο των Αθηνών έγινε μια ολόκληρη πολιτεία αγάπης με Νοσοκομείο, Γηροκομείο, Ορφανοτροφείο, Ξενώνα, Εστιατόριο... Έκτισε σχολεία και επαγγελματικές σχολές, μοναστήρια και ιδρύματα. Η περιοχή «Ψυχικό» όνομάστηκε έτσι από το πηγάδι που άνοιξε η Οσία Φιλοθέη «για ψυχικό», δηλαδή για να ποτίζονται τα χωράφια και να δροσίζονται οι αγρότες. Εξαγόραζε αιχμαλώτους, απεφυλάκιζε κρατουμένους, και γενικά συμπαραστεκόταν με κάθε τρόπο στον πόνο και την θλίψη των ραγιάδων χαρίζοντάς τους θάρρος και ελπίδα. Αλλά και τα ονόματα των περιοχών Φιλοθέης και Καλογρέζας (από το Καλόγρηα) υπενθυμίζουν σε όλους την αγία οσιομάρτυρα Φιλοθέη, την «Κυρά των Αθηνών».

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥΣ

Τα όσα αναφέρθηκαν είναι ελάχιστα σε σύγκριση με τα αναρίθμητα περιστατικά της αγάπης των Εθνικών Ευεργετών. Είναι μερικά μόνο δείγματα αγάπης των χιλιάδων Ελλήνων που τ ὄνομά τους το έγραψε η Ιστορία, το γραψε προπάντων ο Θεός στο βιβλίο τ’ ουρανού! Ωστόσο είναι αρκετά για να μας μεταφέρουν το μήνυμά τους.

–Ποιό είναι λοιπόν το μήνυμα των Εθνικών Ευεργετών για τη δική μας ζωή; (...)

α) Η πιο λαμπρή σταδιοδρομία

Όλοι κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Όσο μεγαλώνουμε, σκεπτόμαστε όλο και πιο σο-βαρά το επάγγελμα που θ ἀκολουθήσουμε, τις θέσεις εργασίας, τις αποδοχές κλπ. Δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Ωστόσο υπάρχουν κάποιες αξίες που μένουν αλώβητες ακόμα και μέσα στις πιο δυσμενείς συνθήκες. Είναι καιροί δύσκολοι. Αλλά κι η εποχή που έζησαν και μεγαλούργησαν οι Εθνικοί Ευεργέτες δεν ήταν ευκολότερη. Ας θυμόμαστε ακόμη ότι οι άνθρωποι αυτοί στην πλειοψηφία τους δεν γεννήθηκαν κληρονομώντας αμύθητη περιουσία. Ήταν πτωχοί, άνεργοι κάποτε, αλλά με την τιμιότητα, την εργατικότητά τους και κυρίως με την πίστη τους στον Θεό κατόρθωσαν όχι μόνο να στηριχθούν στα πόδια τους αλλά και να στηρίξουν όλο το Έθνος! Ας μην ξεχνούμε λοιπόν ότι κι όλοι εμείς, από τη θέση του ο καθένας μας, μπορούμε να συμβάλουμε ουσιαστικά στην ευημερία της πατρίδας. Σκεφθείτε πόσο πολλά μπορεί να προσφέρει ο τίμιος έμπορος, ο καλός δάσκαλος, ο συνειδητός γιατρός, ο πιστός θεολόγος, ο σεμνός κληρικός... Αυτή είναι η πιο λαμπρή σταδιοδρομία: ο,τι κάνεις, να το κάνεις με αγάπη για τον συνάνθρωπο, για το καλό της Πατρίδας∙ όχι για προσωπική προβολή αλλά για τη δόξα του Χριστού!

β) Άνθρωποι αγάπης και αρετής

Κάτι τόσο μεγαλειώδες όμως δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται από τώρα να είμαστε επιμελείς στα έργα μας (στα μαθήματά μας), συνεπείς στη ζωή μας και ιδιαιτέρως να καλλιεργούμε την αρετή της αγάπης και της θυσίας για τους άλλους. Μια αγάπη που αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους! Συχνά στην καθημερινή μας ζωή παρουσιάζονται περιπτώσεις όπου καλούμαστε να προσφέρουμε κάποια βοήθεια. Ειδικά στις μέρες μας είναι συγκινητικό το πως η δυσκολία που περνούμε ως έθνος, έφερε τις καρδιές μας πιο κοντά κι άνοιξε πολλούς δρόμους αγάπης και προσφοράς. Σε τέτοιες περιπτώσεις ας είμαστε κι εμείς πάντα πρόθυμοι να ανταποκρινόμαστε. Με σύνεση πάντοτε και με την καθοδήγηση των εμπειροτέρων ας προσφέρουμε κόπο, χρόνο, χρήματα για τους αδελφούς μας. Πόση χαρά τότε μπορούμε να μεταδώσουμε, πόση ανακούφιση! Και οι πρώτοι που θα ωφεληθούμε, θα είμαστε εμείς. Διότι θα νιώσουμε χαρά πολλή και θα λάβουμε πλούσια την ευλογία του Θεού. (Ας παροτρυνθούν τα παιδιά να εφεύρουν πρωτότυπους, εάν είναι δυνατόν τρόπους, είτε ατομικής είτε ομαδικής δράσεως με τα άλλα αδέλφια τους, με την οικογένειά τους, με το Σχολείο ή το Κατηχητικό τους. Οι μέρες των εορτών που πλησιάζουν είναι κατάλληλες για εκδηλώσεις αγάπης και φιλανθρωπίας).

***

Η πατρίδα μας έχει ανάγκη από αληθινούς και γνήσιους πατριώτες. Από νέους που η καρδιά τους κτυπά για Χριστό και Ελλάδα. Μας το λέγει και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Την Πατρίδα τίμησον και τη αρετή βοήθησον αυτή».

Ας πάρουμε αυτό το μεγάλο μάθημα κι εμείς από τους Εθνικούς μας Ευεργέτες, για να μας αξιώσει ο Θεός να γίνουμε άξιοι συνεχιστές τους!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: «Την πατρίδα τίμησον και τη αρετή βοήθησον αυτή».

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ

- Η Αθήνα των Ευεργετών, έκδοση Πολιτισμικού Οργανισμού Δήμου Αθηναίων 1997.

- Εθνικοί Ευεργέται, εκδ. Αδελφ. Θεολόγων η «Ζωή», Αθήναι 1955.

- Αφιέρωμα στους Εθνικούς μας Ευεργέτες, στο: Περιοδικό «Προς την Νίκην», τ.585, 15-11-1998.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Πανηγυρική και λαμπρή η αυριανή/σημερινή ημέρα, Κυριακή της Ορθοδοξίας. Ημέρα κατά την οποία εορτάζουμε το εκπληκτικό θαύμα της πίστεως, τον θρίαμβο για την επικράτηση της αλήθειας έναντι της πλάνης των αιρέσεων. 2000 χρόνια τώρα η Ορθόδοξη Εκκλησία «πολεμουμένη νικά» (ιερός Χρυσόστομος)! Καταδιώκεται αλλά δεν σταματά να εξαπλώνεται‧ σπιλώνεται αλλά διατηρεί καθαρή κι ανόθευτη την αλήθεια‧ φυλακίζεται και μένει πάντα ελεύθερη‧ φαίνεται ότι πεθαίνει αλλά ανασταίνεται. Την διάδοση του Ευαγγελίου στα μήκη και τα πλάτη της γης μας καλεί η Εκκλησία μας να θυμηθούμε την εβδομάδα αυτή που αρχίζει με την Κυριακή της Ορθοδοξίας κι ονομάζεται «Εβδομάδα Εξωτερικής Ιεραποστολής». Τι είναι όμως ιεραποστολή και τι σχέση έχει με τη ζωή μας;

Όταν ακούμε τη λέξη «ιεραποστολή» το μυαλό μας πηγαίνει στις μακρινές χώρες της Ασίας και της Αφρικής ή όπου αλλού οι ιθαγενείς δέχονται το μήνυμα του Ευαγγελίου. Έτσι οι περισσότεροι από εμάς αισθανόμαστε ίσως ότι απέχουμε πολύ από την ιεραποστολή και τους ιεραποστόλους και πιστεύουμε ότι το έργο αυτό της εκκλησίας δε μας αφορά. Περιοριζόμαστε λοιπόν στο να συνεισφέρουμε και εμείς τον οβολό μας σε αυτό το άγνωστο και απρόσιτο σε εμάς έργο.

Σήμερα λοιπόν θα δούμε την ιεραποστολή μέσα από μια άλλη προοπτική και θα διαπιστώσουμε ότι στην πραγματικότητα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της χριστιανικής μας ιδιότητας.

***

Ο ίδιος ο Χριστός μετά την Ανάστασή του και πριν την Ανάληψη έδωσε εντολή στους Αποστόλους να κηρύξουν το Ευαγγέλιό Του σε όλη την οικουμένη: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. κη΄ 19-20).

Έτσι οι άγιοι Απόστολοι ξεκίνησαν το ιερό αυτό έργο της διάδοσης του Ευαγγελικού μηνύματος σε όλα τα έθνη. Αυτό το έργο της ιεραποστολής συνεχίζει αδιάκοπα η Εκκλησία.Γι’ αυτό άλλωστε η Εκκλησία μας, όπως ομολογούμε στο «Πιστεύω», ονομάζεται και «Αποστολική». Διότι διατηρεί την αποστολική διαδοχή και συνεχίζει το έργο των αγίων Αποστόλων.

Συνεπώς η ιεραποστολή είναι ουσιαστικό κομμάτι της ζωής της Εκκλησίας.

Ποιός μπορεί να γίνει ιεραπόστολος;

Η διακονία του ιεραποστόλου είναι κλήση Θεού. Ο ιεραπόστολος, είτε είναι κληρικός είτε λαϊκός, είναι ο άνθρωπος του Θεού που δέχεται την κλήση να διακονήσει σε αυτό το ιερό έργο. Πρέπει κανείς να είναι έτοιμος για μια τόσο μεγάλη υπόθεση. Απαιτείται νεανική καρδιά, ρωμαλέα διάθεση, εγρήγορση, ετοιμότητα, πνεύμα αυταπάρνησης, αυτοθυσίας και ταπεινό φρόνημα. Βέβαια όταν ο άνθρωπος πάρει αυτή τη μεγάλη απόφαση, ο Θεός τον βοηθάει, καθώς η Θεία Χάρις τα ασθενή ιατρεύει και τα ελλείποντα αναπληρεί.

Ο ιεραπόστολος υπηρετεί τον πλησίον, τον στηρίζει και πνευματικά και υλικά, τον βοηθά να πιστέψει στις δυνάμεις του, στα δικαιώματά του. Προσπαθεί να ακουστεί ελεύθερα ο λόγος του Κυρίου και των αποστόλων, ότι δεν υπάρχει διάκριση «ιουδαίου και έλληνα, δούλου και ελεύθερου, άνδρα και γυναίκας» αλλά όλοι είμαστε αδέλφια πάνω στη γη ανεξάρτητα από χρώμα, κοινωνική τάξη και φύλο.

Πόσο εύκολο είναι να ξεκινήσει κάποιος ιεραποστολή σε μιά ξένη χώρα;

Δεν είναι καθόλου εύκολο. Ένα βασικότατο πρόβλημα είναι ο τρόπος μεταφοράς του χριστιανικού μηνύματος, σε έναν άλλο λαό, που έχει διαφορετική πνευματική και πολιτισμική παράδοση. Στην προσπάθεια αυτή του ιεραποστόλου ελλοχεύουν δύο βασικοί κίνδυνοι. Άλλοτε δέχεται ορισμένα επικίνδυνα για το έργο του ήθη και έθιμα που προσκρούουν στο αληθινό πνεύμα του Ευαγγελίου. Άλλοτε πάλι ζητά να επιβάλει ως χριστιανικό κάτι που δεν ανήκει στην ουσία του χριστιανισμού, π.χ. επιβολή εθνικών στοιχείων της χώρας από την οποία προέρχεται. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα αποτρόπαια εγκλήματα του Παπισμού ή των Προτεσταντών Μισσιοναρίων (=ιεραποστόλων) που με τη βία εκχριστιάνιζαν λαούς και τους υποδούλωναν, προκειμένου να τους εκμεταλλευτούν για την ενίσχυση της επιρροής και της δύναμης των κρατών τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η έννοια της ιεραποστολής να συνδεθεί στον πολύ κόσμο με αρνητικές σκέψεις.

Απαιτείται διάκριση, προκειμένου ο ιεραπόστολος να λάβει υπόψη του την ιδιομορφία του λαού, χωρίς να αλλοιώσει το δόγμα της εκκλησίας. Αυτό το φαινόμενο στην ιεραποστολική ορολογία καλείται προσαρμογή. Έτσι βλέπουμε για παράδειγμα στην ορθόδοξη εκκλησία της Κορέας να χρησιμοποιούν ρύζι αντί για σιτάρι, στην παρασκευή των κολλύβων ή στην περιοχή της Σιβηρίας, ο λόγος του Κυρίου: «έσεσθε ουν φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί» για να γίνει κατανοητός χρησιμοποιείται με μία άλλη παρομοίωση: «έσεσθε ουν φρόνιμοι ως αι ίκτιδες (κουνάβια) και ακέραιοι ως της φώκης τα νεογνά».

Σπουδαίο παράδειγμα σύγχρονου ιεραποστόλου είναι αυτό του αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστασίου, ο οποίος για πολλά χρόνια άσκησε την ιεραποστολή στην Αφρική. Όταν παρουσιάστηκε η ανάγκη ιεραποστολής στη χώρα της Αλβανίας, όπου μέχρι τότε απαγορευόταν η άσκηση οποιουδήποτε θρησκευτικού καθήκοντος, με προθυμία αποδέχτηκε την πρόσκληση της σύστασης της τοπικής εκκλησίας. Παράλληλα με την πνευματική καθοδήγηση και διδασκαλία του λαού, προσέφερε απλόχερα τη βοήθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας σε όλους, μουσουλμάνους και χριστιανούς, ανεξάρτητα εάν ανήκαν στην ορθόδοξη κοινότητα ή όχι.

Εμείς τι μπορούμε να κάνουμε, εφόσον αδυνατούμε να συμμετέχουμε με τη φυσική παρουσία μας σε αυτό το έργο της εκκλησίας;

1. Καταρχάς, κάτι πολύ σπουδαίο που μπορούμε να κάνουμε, όπου και αν βρισκόμαστε, είναι η προσευχή για το ιεραποστολικό έργο της εκκλησίας. Να προσευχόμαστε για τους ανθρώπους που δεν έχουν γνωρίσει το Χριστό, να παρακαλούμε να τους ανοίξει ο Κύριος τη θύρα της πίστεως. Επίσης να παρακαλούμε τα Θεό να ενδυναμώνει και να φωτίζει τους ιεραποστόλους, που προσφέρουν τη ζωή τους για τη μετάδοση του λόγου του Θεού.

2. Μπορούμε να ενδιαφερόμαστε γι΄ αυτούς με αγάπη και η καρδιά μας να ενώνεται μαζί τους, όσο μακριά και αν βρίσκονται. Με αυτόν τον τρόπο ωφελούμαστε πνευματικά, καθώς ζούμε μέσα μας την κοινωνία της εν Χριστώ αγάπης με τους άλλους ανθρώπους.

3. Πρακτικά μπορούμε να εξοικονομούμε κάποια χρήματα, κόβοντας το θέλημά μας, προκειμένου να τα προσφέρουμε στους εν Χριστώ αδελφούς μας, όταν η εκκλησία ή η ενορία μας διοργανώνει εράνους αγάπης για την ενίσχυση της ιεραποστολής.

4. Επίσης, ρωτώντας μπορούμε να μάθουμε εάν σε κάποια μέρη συγκεντρώνονται ρούχα, τρόφιμα, φάρμακα, τα οποία στέλνονται από την Εκκλησία στις χώρες όπου γίνεται ιεραποστολή, προς ενίσχυση των αδελφών μας. Πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι η οποιαδήποτε προσφορά μας έχει τελικό αποδέκτη τον ίδιο το Χριστό.

Λένε μερικοί: «Τι σε νοιάζει τί κάνουν οι άλλοι; Κοίταξε εσύ να σώσεις την ψυχή σου...»

Είναι αδιανόητο, ο χριστιανός αγωνιζόμενος για τη σωτηρία του να αδιαφορεί για τη σωτηρία των συνανθρώπων του. «Ουδέν ψυχρότερον χριστιανού, ετέρους μη σώζοντος», σημειώνει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (P.G. 60,162). Τίποτε πιο ψυχρό δεν υπάρχει από τον χριστιανό που δεν ενδιαφέρεται για τη σωτηρία των άλλων.

Η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής της Ορθοδοξίας αναφέρεται στην κλήση των πρώτων μαθητών του Κυρίου. Ο Κύριος Ιησούς είχε ήδη απευθύνει την πρόσκληση να Τον ακολουθήσουν στον Ανδρέα και τον Ιωάννη. Ο Πρωτόκλητος μαθητής Ανδρέας έσπευσε να καλέσει τον αδελφό του τον Πέτρο και να τον οδηγήσει στον Χριστό. Στη συνέχεια ο Κύριος κάλεσε τον Φίλιππο. Τότε κι εκείνος έτρεξε αμέσως να βρει τον φίλο του τον Ναθαναήλ και να του αναγγείλει την ευχάριστη είδηση: «ον έγραψε Μωϋσής εν τω νόμω και οι προφήται, ευρήκαμεν, Ιησούν»!

Η αυθόρμητη αυτή κίνηση του Φιλίππου φανερώνει την αγάπη και το ενδιαφέρον του για τον φίλο του που θέλησε να του γνωρίσει τον Ιησού. Αποτελεί χρέος αγάπης προς τους αδελφούς μας να τους διαφωτίσουμε σχετικά με την ορθόδοξη πίστη και ζωή. Να τους συστήσουμε ένα κατάλληλο βιβλίο η περιοδικό, να τους φέρουμε στο Κατηχητικό, να τους βοηθήσουμε για τη συνειδητή συμμετοχή τους στα Μυστήρια της Εκκλησίας‧ να τους υποδείξουμε με διάκριση ποιό είναι το ορθό σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας. Πάνω απ’ όλα να τους διδάσκουμε με το παράδειγμά μας το οποίο αν είναι σωστό, αποτελεί την πιο πειστική απόδειξη ότι το Ευαγγέλιο εφαρμόζεται και σήμερα. Αυτό φωτίζει, ειρηνεύει και αγιάζει την ψυχή κάθε ανθρώπου.

Πολύ χαρακτηριστικά ο πρόσφατα ανακηρυχθείς άγιος Πορφύριος, όταν υπηρετούσε σε ένα χωριό έλεγε στους ανθρώπους: «παιδιά μου είμαστε όλοι μία οικογένεια. Εγώ θα ανοίγω την εκκλησία, θα προσεύχομαι και θα αισθάνομαι πως σας έχω όλους στην αγκαλιά μου, όλους παιδιά μου».

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι όταν βλέπεις έναν άνθρωπο φτωχό, δυστυχή, πεινασμένο και γυμνό, σε αυτόν βλέπεις τον ίδιο το Χριστό. Πονάς και κλαις για το πώς κατάντησε η εικόνα του Θεού σε αυτήν την κατάσταση. Ο ίδιος ο Χριστός αναφέρει: «Αμήν λέγω ημίν εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε». Πόσο μεγαλύτερη διαβεβαίωση χρειαζόμαστε από τα λόγια του Κυρίου μας;

***

Μέσα στον αλλοπρόσαλλο κόσμο που ζούμε, σε καιρούς πρωτοφανούς συγχύσεως και συμβιβασμών, σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας, προβάλλει επιτακτικό το χρέος μας: να βιώσουμε την ορθόδοξη πίστη και παράδοση ως τη μοναδική οδό σωτηρίας και να αγωνιζόμαστε για να την διατηρήσουμε γνήσια και ανόθευτη. Έτσι το φως της Ορθοδοξίας θα μεταλαμπαδεύευται από γενιά σε γενιά και θα ακτινοβολεί σ’ όλο τον κόσμο: «έως εσχάτου της γης»!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Να αγαπήσουμε το έργο της ιεραποστολής!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου συνδέεται στην Εκκλησία με την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου. Τι παρουσιάζει η παραβολή; Δύο ανθρώπους με πίστη στο Θεό, αλλά με αντίθετους χαρακτήρες. Ο πρώτος είχε ταπείνωση, ενώ ο δεύτερος είχε αλαζονεία και εγωισμό. Σήμερα, λοιπόν, μας δίνεται αφορμή να μιλήσουμε για τον εγωισμό.

***

Τι είναι εγωισμός: θεωρούμε τον εαυτό μας επίκεντρο του κόσμου και θέλουμε να γίνονται όλα όπως επιθυμούμε, αδιαφορούμε για το συνάνθρωπο και επιδιώκουμε το ατομικό συμφέρον.

Η σύγχρονη εποχή παρουσιάζει έντονο εγωκεντρισμό. Βλέπουμε ότι οι περισσότεροι επιδιώκουν το ατομικό όφελος αδιαφορώντας για τις συνέπειες του κοινού καλού:  η επιδίωξη του ατομικού κέρδους, η χρήση αθέμιτων μέσων για την επαγγελματική εξέλιξη έναντι συναδέλφων με αντίστοιχα ή περισσότερα προσόντα, η αδιαφορία για το συνάνθρωπο που υποφέρει μέχρι και η οικολογική καταστροφή που οφείλεται στην αλόγιστη χρήση του περιβάλλοντος, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους ανθρώπους ή τις μελλοντικές γενιές, αποτελούν σαφή δείγματα εγωισμού του σύγχρονου ανθρώπου.

Επίσης οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων συχνά διαπνέονται από έντονο εγωισμό: οι άνθρωποι επιθυμούν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τις γνωριμίες, φιλίες, σχέσεις τους, χωρίς να δίνουν αγάπη. Προσπαθούν να αποκομίσουν όφελος, να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες ή τα πάθη τους, αδιαφορώντας για τις πιθανές επιπτώσεις στον άλλο.

Ακόμα και η στροφή πολλών δυτικών, ή και ορισμένων Ελλήνων, από το χριστιανισμό στις ανατολικές θρησκείες αποτελεί ένδειξη κρυμμένου εγωισμού: ενώ ο χριστιανισμός διδάσκει ότι ο άνθρωπος μπορεί να συναντήσει το Θεό μέσα από το συνάνθρωπο, οι ανατολικές θρησκείες διδάσκουν την ένωση του ανθρώπου με το θείο μέσα από την εσωτερική αναζήτηση, την αγάπη του εαυτού του και το συμβιβασμό με τα πάθη και τις αδυναμίες του.

Μπορούμε να πούμε ότι εγωισμός έχει καλά στοιχεία; Δέν είναι καλό να έχουμε κάποια αυτοπεποίθηση; Είναι η αυτοπεποίθηση μια καλή απόρροια του εγωισμού;

Τι είναι αυτοπεποίθηση και ποια η σχέση της με τον εγωισμό (εμπιστοσύνη στον εαυτό μου): είναι συνήθως αποτέλεσμα του εγωισμού;
Ο άνθρωπος πρέπει να έχει αυτοπεποίθηση;

Με την αυτοπεποίθηση ο άνθρωπος μπορεί ευκολότερα να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που εμφανίζονται. Θέτει υψηλούς στόχους στη ζωή του. Ένας μαθητής με αυτοπεποίθηση για παράδειγμα προσπαθεί να επιτύχει στις πανελλήνιες στη σχολή που τον ενδιαφέρει, ανεξάρτητα από τις βαθμολογικές απαιτήσεις.
Ακόμα θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αυτοπεποίθηση είναι σημαντική για να μπορεί ένας νέος να μένει σταθερός στην πίστη του και να μην παρασύρεται από τους αδιάφορους για τη χριστιανική ζωή ή να μην επηρεάζεται από την κοροϊδία των συμμαθητών του;

Ίσως όμως να μην είναι ακριβώς έτσι.

Η αυτοπεποίθηση είναι καλή για τον άνθρωπο αρκεί να πηγάζει από την εμπιστοσύνη στο Θεό και όχι από τον εγωισμό και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.
Η αυτοπεποίθηση που πηγάζει από το Θεό μας δίνει τη σιγουριά για την πορεία στη ζωή γιατί γνωρίζουμε ότι η αγάπη του Θεού μας προστατεύει, ενώ οι όποιες δυσκολίες – δοκιμασίες της ζωής, μας βοηθούν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι – κατ’ αντιστοιχία με  το κύμα που χτυπάει με δύναμη τα βράχια στην ακροθαλασσιά, τα οποία λειαίνει με το πέρασμα των χρόνων.

Με την αυτοπεποίθηση που πηγάζει από το Θεό μένουμε ακλόνητοι στο δρόμο που χαράζει η Εκκλησία, χωρίς να επηρεαζόμαστε από τον κόσμο. Αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες που εμφανίζονται και λυγίζουν τον άνθρωπο (αρρώστιες, θάνατος, συκοφαντία, φτώχια). Αντίθετα, ο εγωιστής απελπίζεται γιατί δεν έχει πουθενά αλλού ελπίδα εκτός από τον εαυτό του.

Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην επιστολή του προς Κορινθίους (Κορ. Α΄, α 18-31) ότι ο σταυρός (του Χριστού) αποτελεί ανοησία για αυτούς που θα χαθούν, αποτελεί όμως πηγή δύναμης για όσους επιδιώκουν τη σωτηρία. Και συνεχίζει ότι ο Θεός επέλεξε ανθρώπους με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο για να ντροπιάσει τους άπιστους μορφωμένους και τους αδύναμους για να ντροπιάσει τους δυνατούς. Θυμόμαστε πολύ χαρακτηριστικά το παράδειγμά του μικρόσωμου Δαυίδ που νίκησε τον γιγαντόσωμο και πολύ δυνατό Γολιάθ. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε τους νικηφόρους αγώνες του χριστιανικού έθνους μας έναντι μεγάλων δυνάμεων, όπως η οθωμανική αυτοκρατορία ή ο πανίσχυρος ιταλικός στρατός το 1940. Και καταλήγει στο τμήμα αυτό της επιστολής του: «ο καυχώμενος εν Κυρίω καυχάσθω», δηλαδή το καύχημά μας και η πηγή της αυτοπεποίθησής μας πρέπει να είναι ο Χριστός.

Για το θέμα της σωτηρίας του ανθρώπου, ο Απόστολος Παύλος γράφει στην επιστολή του προς τους Γαλάτες (Γαλ. Β΄16-20) ότι ο άνθρωπος δεν δικαιώνεται από τα έργα του έναντι του νόμου αλλά θα δικαιωθεί από την πίστη στο Χριστό. Δηλαδή, ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί επιτελώντας μόνο καλές πράξεις και εφαρμόζοντας το μωσαϊκό νόμο. Γι’ αυτό το λόγο και ο Φαρισαίος που καυχιόταν για τις καλές του πράξεις και είχε αυτοπεποίθηση προερχόμενη από εγωισμό, δεν δικαιώθηκε από το Θεό. Και αναφέρει στη συνέχεια ο Απόστολος Παύλος ότι συσταυρώθηκε με το Χριστό και δεν ζει πλέον ο ίδιος αλλά μέσα του ζει ο Χριστός. Με τα λόγια αυτά τονίζει ότι δεν υπάρχει πλέον το θέλημα του εαυτού του αλλά ζει και ενεργεί σύμφωνα με όσα ζητάει ο Χριστός

***

Η Εκκλησία λοιπόν, προβάλλει την ταπείνωση ως την αρετή που αντισταθμίζει τον εγωισμό, ενώ προτρέπει τον άνθρωπο να έχει αυτοπεποίθηση, η οποία όμως να προέρχεται από την αγάπη και την εμπιστοσύνη στο Θεό, ως μόνη πηγή δύναμης και σωτηρίας.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Όλο και πιο συχνά συμβαίνει να συναναστρεφόμαστε στην καθημερινότητά μας με ανθρώπους που κατάγονται από άλλες χώρες πλην της Ελλάδας. Ανθρώπους που έχουν μεταναστεύσει στη χώρα μας, πιστεύοντας πως θα ζήσουν εδώ ένα καλύτερο «αύριο». Κάποιοι απ  αυτούς μπορεί να είναι συμμαθητές μας ή γείτονές μας, ενώ κάποιους θα τους καλέσουμε να εργαστούν στο σπίτι μας, προκειμένου να μας παράσχουν διάφορες υπηρεσίες. Ερχόμαστε συνεπώς αντιμέτωποι με το ζήτημα ποιά πρέπει να είναι η συμπεριφορά μας και η στάση μας απέναντί τους.
Το θλιβερό είναι ότι τον τελευταίο καιρό σε διάφορες χώρες ― και στη δική μας ― ακούμε συχνά από τα ΜΜΕ ειδήσεις που αναφέρουν από τη μια μεριά εγκλήματα των μεταναστών, αλλά και από την άλλη έκτροπα εκ μέρους συγκεκριμένων ομάδων σε βάρος αλλοδαπών∙ στη Γερμανία μάλιστα έφθασαν στο σημείο κάποιοι οργισμένοι νέοι να φονεύσουν ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή ήταν ξένοι!...
Το θέμα λοιπόν είναι πολύ σοβαρό και οφείλουμε ως χριστιανοί νέοι να τοποθετηθούμε σοβαρά κι υπεύθυνα.

ΣΥΖΗΤΗΣΗ
1. Απαραίτητη διευκρίνιση
Στην κοινωνία που ζούμε, ακούμε διάφορες προτάσεις ως προς το θέμα αυτό: από τη μια μεριά φωνές που απαιτούν τον πλήρη εξοβελισμό και την απομάκρυνση των αλλοδαπών από τη χώρα μέσω ρατσιστικών και σοβινιστικών συμπεριφορών, κι από την άλλη προτάσεις που ζητούν την χωρίς όρους είσοδο και εγκατάσταση στη χώρα αλλοεθνών, ευνοώντας την πολυπολιτισμικότητα και την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας. Ωστόσο εμείς δεν πρόκειται να συζητήσουμε εδώ το ζήτημα των προσφύγων, το οποίο είναι θέμα πολιτικής του Κράτους. Το αν η χώρα μας θα επιτρέπει την είσοδο και παραμονή στους μετανάστες είναι θέμα που αφορά αποκλειστικά τα αρμόδια κρατικά όργανα, τα οποία και έχουν την ευθύνη για το θέμα αυτό. Οπωσδήποτε ο καθένας μας οφείλει να λάβει τα κατάλληλα μέτρα για την προσωπική του ασφάλεια, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον Νόμο η την κρατική πολιτική και να διώχνει τους πρόσφυγες/μετανάστες με τη βία.
Διευκρινίζουμε λοιπόν ότι δεν ταυτίζεται και δεν πρέπει να ταυτίζεται η στάση και η αποστολή του Κράτους στο μεταναστευτικό με την προσωπική στάση καθενός από εμάς απέναντι στους μετανάστες. Εμείς θα αναφερθούμε στην προσωπική στάση και συμπεριφορά που οφείλει να έχει κάθε χριστιανός απέναντι στους μετανάστες και στους αλλοδαπούς γενικότερα.
2. Τι είναι ρατσισμός;
Ρατσισμός είναι το να αξιολογούμε άτομα που ανήκουν σε άλλες φυλές ως κατώτερης βιολογικής και ψυχοδιανοητικής ποιότητας, να τους βλέπουμε δηλαδή ως ανθρώπους που ανήκουν σε ένα κατώτερο είδος.
Η λέξη ρατσισμός έχει ρίζα λατινική, προέρχεται από τη λατινική λέξη «ράτσα» (=φυλή) και συνεπώς ρατσισμός σημαίνει φυλετική διάκριση.
3. Ποιά είναι τα αίτια του ρατσισμού;
• Αίσθηση υπεροχής του εαυτού μας και της κοινωνικής ή εθνικής ομάδας όπου ανήκουμε έναντι των υπόλοιπων – Εγωισμός.
• Έλλειψη θέλησης και διάθεσης να ανεχθούμε και να αποδεχθούμε τους συνανθρώ-πους μας με τις ιδιαιτερότητές τους, ακόμα και με τις αδυναμίες τους. Περιφρόνησή τους, αδιαφορία για τα προβλήματα και την κατάστασή τους – Έλλειψη αγάπης.
• Φόβος & προκατάληψη - αίσθηση απειλής από τον άγνωστο και το άγνωστο. Αίσθηση πως ο αλλοεθνής θα βλάψει την καθημερινότητά μας, θα αποκτήσει πρόσβαση στις θέσεις εργασίας μας, απειλεί την ασφάλεια της ζωής μας.
4. Ποιά είναι η ορθή πνευματική - κοινωνική αντιμετώπιση του θέματος; (...)
α) «Κατ εἰκόνα και καθ  ὁμοίωσιν».
Όπως μας πληροφορεί η Αγία Γραφή, ο Δημιουργός Θεός έπλασε τον άνθρωπο «κατ  εἰκόνα... και καθ  ὁμοίωσιν» (Γεν. α’ 26). Έτσι κάθε άνθρωπος έχει επάνω του κάτι θεϊκό∙ είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα» του Θεού. Συνεπώς η ασέβεια και περιφρόνηση του οποιουδήποτε συνανθρώπου μας, ακόμα και του αλλοεθνή, συνιστά περιφρόνηση και ασέβεια απέναντι στον ίδιο τον Θεό.
β) «Ξένος ήμην και συνηγάγετέ με».
Κριτήριο την ημέρα της Κρίσεως για την είσοδο του καθενός στον Παράδεισο θα είναι η εφαρμογή της εντολής της αγάπης. Ο ίδιος ο Κύριος θα πει τότε: «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου»,  διότι «ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με», δηλαδή, ήμουν ξένος και δεν είχα που να μείνω και με περιμαζέψατε στο σπίτι σας (Ματθ. κε’ 34-35). Είναι φανερό ότι ο Κύριος μας καλεί να δείξουμε αγάπη προς τους ξένους, άρα και προς τους μετανάστες και τους αλλοεθνείς. Διότι η προσφορά αγάπης προς αυτούς είναι και προσφορά αγάπης και προς τον Ίδιο: «Εφ  όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε’ 40).
Εξάλλου ο Κύριός μας σταυρώθηκε από αγάπη για να σώσει όχι μόνο εμάς αλλά και όλους τους ανθρώπους, άρα και τον κάθε ξένο, τον κάθε μετανάστη. Εμείς πως μπορούμε να αρνηθούμε την αγάπη στους ανθρώπους για τους οποίους σταυρώθηκε ο Χριστός κι έχυσε το Τίμιο Αίμα Του;
γ) «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών».
Αλλά ακόμη κι αν ένας μετανάστης η αλλοδαπός βλάψει εμάς η άλλους συμπατριώτες μας, η εντολή του Κυρίου είναι ξεκάθαρη: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Λουκ. ς’ 27). Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να τους συγχωρείτε και να τους ευεργετείτε. Δύσκολο μεν ― θεϊκό ―, όχι όμως ακατόρθωτο! Ο ίδιος ο Κύριος συγχώρεσε και αγάπησε τους σταυρωτές Του. Εξάλλου η προσφορά αγάπης τότε έχει αξία, όταν γίνεται χωρίς προϋποθέσεις, ανεξάρτητα από τη συμπεριφο¬ρα του δέκτη.
Ακούστε ένα συγκινητικό παράδειγμα μεγαλοψυχίας μιας Ελληνίδας μητέρας μετά τον πόλεμο του 1940 όπως το διηγήθηκε ο Γερμανός συγγραφέας Έρχερτ Κέσνερ:
«Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στην Κρήτη τότε, μου συνέστησε επειδή ήταν πάρα πολύ νωρίς και ακόμα οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία. Ένα σούρουπο καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί μέσα μία ζωντανή ψυχή, μία μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα να ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα:
–Είστε από εδώ;
–Μάλιστα, μου λέει.
–Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς.
Απαντάει λοιπόν η γυναίκα:
–Παιδί μου, από την προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δε θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα ‘41 με ‘44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης και έμεινα με το μονάκριβο γιο μου που τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω που είναι θαμμένο το παιδί μου, ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μίας κάποιας μάνας σαν και μένα και ανάβω στη μνήμη τους επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να έρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μία άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του δικού μου γιου εκεί!».
Και σημειώνει ο Κέσνερ: «Αυτή η απάντηση μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί!».
δ) Εθνική μας παράδοση: η φιλοξενία. Αρχαιοελληνικό και βυζαντινό παράδειγμα. Περιγράφονται χαρακτηριστικά παραδείγματα φιλοξενίας στα ομηρικά έπη, ενώ το βυζαντινό τυπικό υποδοχής και φιλοξενίας στα ανάκτορα το ακολούθησαν και το προσάρ-μοσαν στις ανάγκες των αυλών τους οι περισσότεροι βασιλικοί οίκοι της Δύσεως, όπως το πρωτόκολλο που ακολουθείται στα βρετανικά ανάκτορα.
ε) Κοινωνικός στόχος: Στην περίπτωση των μεταναστών στόχος είναι όχι η περιθωριοποίησή τους, αλλά η ομαλή ένταξή τους στην κοινωνία. Η έλλειψη αγάπης και αποδοχής οδηγεί αναπόφευκτα στην κοινωνική πόλωση και τελικά στη δημιουργία lobbies - μειονο-τήτων. Συνέπεια: κατακερματισμός της κοινωνίας, ανασφάλεια - φόβος, ακόμα και κίνδυνος κατάλυσης εθνικής κυριαρχίας. Παράδειγμα: η διάλυση της πρώην ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Ειδικά εμείς οι Έλληνες, που φέρουμε ως πολύτιμη κληρονομιά τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό μας, έναν πολιτισμό με παγκόσμια ακτινοβολία, θα μπορούσαμε να εργαστούμε ώστε να τον προβάλουμε ως πρότυπο ζωής στους ξένους που έρχονται σε επαφή μαζί του και τότε θα δούμε ότι πολλοί θα τον ακολουθήσουν και μόνοι τους θα αφομοιωθούν στην ελληνική κοινωνία. Όχι βέβαια με πιεστικά μέσα αλλά με το σωστό παράδειγμα και με την εφαρμογή του θελήματος του Θεού, ιδίως της εντολής της αγάπης, που συγκινεί τις καρδιές όλων των ανθρώπων.
Η αξία και η υπεροχή του Ορθόδοξου Χριστιανισμού και του Ελληνισμού δεν έγκειται στην καταγωγή των φορέων τους η στο τι αναγράφεται στην αστυνομική τους ταυτότητα, αλλά στο καλλιεργημένο πνεύμα τους, στο ήθος τους, στον πολιτισμό τους, στην ευγένειά τους, στην ελευθερία της σκέψης τους, στο σεβασμό, στην απόδοση τιμής και προσφορά αγάπης στο πρόσωπο του συνανθρώπου. Αν αυτά τα ιδεώδη προσπαθήσει να τα κάνει κτήμα του ο καθένας μας, θα επηρεάσει τους γύρω του, συνεπώς και τους αλλοεθνείς με τους οποίους θα έρθει σε επαφή. Και οπωσδήποτε με την αγάπη του θα τους κερδίσει.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων είναι άνθρωποι πονεμένοι, φτωχοί, ξενιτεμένοι, χωρισμένοι ενδεχομένως απ  τήν οικογένειά τους, με πικρές, σκληρές και οδυνηρές εμπειρίες να τους συνοδεύουν. Προσπαθούν, με τελείως αβέβαιη προοπτική, να επιβιώσουν. Κι εμείς οι Έλληνες έχουμε ζήσει, κυρίως σε παλαιότερες εποχές, τον πόνο της ξενιτειάς. Εργάστηκαν σκληρά οι Έλληνες μετανάστες και παρά τα εμπόδια που συνάντησαν έγιναν αποδεκτοί στις κοινωνίες που εισήλθαν.
Ας ελαφρύνουμε κι εμείς λοιπόν, όσο μπορούμε, τον ζυγό των αλλοεθνών συνανθρώπων μας, κι ας μην τους δημιουργούμε προβλήματα. Καθήκον μας είναι να τους αγαπούμε χωρίς διακρίσεις, αλλά παράλληλα να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να μην κάνουμε εύκολα κι αμέσως φιλίες με άγνωστους μετανάστες, διότι δεν ξέρουμε τι κρύβουν. Δυστυχώς υπάρχουν και μετανάστες που ήλθαν για κακούς, εγκληματικούς σκοπούς. Σε κάθε περίπτωση να μην ξεχνούμε ότι όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι φέρουν μέσα τους ανεξίτηλη τη σφραγίδα του Θεού: είναι παιδιά Του, και συνεπώς οφείλουμε να τους αγαπούμε ως αδελφούς μας!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ο ξένος δεν είναι εχθρός∙ είναι αδελφός μου!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Εορτάζουμε σήμερα (30 Ιανουαρίου) τους «τρεις μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος», δηλαδή τους τρεις Ιεράρχες, τους προστάτες των γραμμάτων και της παιδείας.
Ασφαλώς γνωρίζετε τα ονόματά τους...
Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Σήμερα, θα αναφερθούμε σε από αυτούς τους μεγάλους Πατέρες και στυλοβάτες της Εκκλησίας, τον Μέγα Βασίλειο και τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο και θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε μια πολύ ωραία πτυχή της ζωής τους: την υποδειγματική τους φιλία.

***

Ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος συναντήθηκαν και γνωρίστηκαν για πρώτη φορά στα χρόνια των γυμνασιακών τους σπουδών, στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, την ξακουσμένη πολιτεία με τους περίφημους ρήτορες, τη «μητρόπολη των επιστημών», όπως τη λέγανε.
Και οι δύο είχαν άριστη επίδοση στα μαθήματα, εξαιρετικές ικανότητες και το σπουδαιότερο: σταθερό και ακέραιο χαρακτήρα. Έγιναν φίλοι αλλά σύντομα οι δρόμοι τους χώρισαν. Ο Βασίλειος έφυγε για ένα διάστημα στην Κωνσταντινούπολη και επέστρεψε αργότερα όταν ο Γρηγόριος είχε ήδη φύγει για να συνεχίσει τις σπουδές του στην Αθήνα.
Βρισκόμαστε στο 352 μ.Χ. Η Αθήνα έχει ακόμα λάμψη κι ομορφιά. Έχει φήμη. Τα λαμπρά της μνημεία, τα αθάνατα καλλιτεχνήματα, τραβούν περιηγητές από όλον τον κόσμο. Ιδιαίτερα με τους περιλάλητους σοφιστές και τις ειδωλολατρικές γιορτές με τα αμαρτωλά γλέντια, ελκύει τη χαλαρή φοιτητική νεότητα. Εκεί οι πλούσιοι φοιτητές φερμένοι από τις άκρες του κόσμου ασχολούνταν με όλα τα άλλα εκτός από τις σπουδές τους. Άλλοι, «φιλοθεάμονες» χαζεύουν στις ιπποδρομίες, άλλοι «σφαιρίζοντες» ξενυχτούν στα σφαιριστήρια κι άλλοι με τρόπο σατανικό μπλέκουν στης αμαρτίας τα δίχτυα τους καινούργιους, τους νεοφερμένους επαρχιώτες.
Τι φοβερή συνήθεια κι αυτή! «Αττικό νόμο» την ονόμαζαν. Σύμφωνα με αυτήν την συνήθεια οι παλιότεροι φοιτητές παραλάβαιναν το νεοφερμένο, τον ξεναγούσαν και συγχρόνως του έκαναν χίλια δυό πειράγματα, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο χοντρά και χυδαία. Αυτά γίνονταν για να σπάσουν το ηθικό του νεοφερμένου φοιτητή και να τον κάνουν υποχείριο των παλαιοτέρων.
Ο Γρηγόριος όμως που είχε φθάσει στην Αθήνα πριν από τον Βασίλειο, είχε πείσει τους φοιτητές να κάνουν εξαίρεση στην περίπτωση του Βασιλείου και να μην εφαρμόσουν το «νόμο» τους. Και το δέχθηκαν μάλλον εύκολα διότι πολλοί από αυτούς είχαν ακούσει για την σοβαρότητα του νέου σπουδαστή και τους ήταν ήδη σεβαστός.
Έτσι ο Γρηγόριος παρέλαβε μόνος του τον Βασίλειο από το λιμάνι του Πειραιά και τον οδήγησε στο σπίτι που θα έμεναν. Η πρωτοβουλία αυτή του Γρηγορίου συγκίνησε τον Βασίλειο κι έγινε αφορμή για να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο η φιλία και η εκτίμηση που είχαν μεταξύ τους.
Πόσο ωραία περιγράφει ο άγιος Γρηγόριος τα χρόνια εκείνα της νεανικής τους φιλίας!
«Σπουδάζαμε φιλοσοφία, μέναμε στην ίδια στέγη, με το ίδιο φαγητό... Κυριαρχούσαν στην ψυχή μας οι ίδιες ελπίδες, για πράγμα πολύ ζηλευτό, για την παιδεία, και ενώ είχαμε αποκλείσει τον φθόνο από την ψυχή μας, καλλιεργούσαμε τον ζήλο. Αγωνιζόμαστε δηλαδή και οι δύο, όχι πως να πάρει καθένας το πρωτείο για τον εαυτό του, αλλά πως να το παραχώρησει στον άλλο. Ο καθένας θεωρούσε την πρόοδο του άλλου σαν δική του πρόοδο. Και τόσο είμαστε ψυχικά
 

ενωμένοι, ώστε φαινόμασταν σαν να ήμασταν μία ψυχή σε δύο σώματα... Στις φιλικές μας σχέσεις δεν συναναστρεφόμαστε με νέους ανήθικους η άλλους εριστικούς, αλλά με νέους ηθικούς και ήρεμους. Διότι το ξέραμε καλά πως είναι πιο εύκολο να πάρει κανείς του άλλου την κακία, παρά να του μεταδώσει την αρετή, όπως είναι ευκολότερο να κολλήσει κανείς αρρώστια από τον άλλο παρά να του χαρίσει υγεία».
Και συνεχίζει ο κατοπινός μεγάλος Ιεράρχης, ο Θεολόγος Γρηγόριος: «Δύο μονάχα δρόμους γνωρίζαμε: Τον δρόμο για την εκκλησία και τον άλλον για τη σπουδή. Τους άλλους τους είχαμε αφημένους για όσους επιθυμούσαν τις ειδωλολατρικές γιορτές, τα θέατρα, τα πανηγύρια, τα συμπόσια»... «Αν είχαν κι έδειχναν με περηφάνια οι άλλοι τίτλους και μεγάλα ονόματα, εμείς ένα τίτλο θεωρούσαμε μεγάλο: και στην πράξη και στο όνομα να λεγόμαστε και να είμαστε πραγματικά Χριστιανοί». Και με στοργή πατρική μας δίνει την πολύτιμη πείρα του: «Σε μας – γράφει – η αμαρτωλή ζωή της Αθήνας δεν προξένησε απολύτως καμιά ζημιά, γιατί είχαμε τη διάνοιά μας καλά στεριωμένη και φραγμένη ολόγυρα με πίστη» .
Ωστόσο, οι δύο Χριστιανοί νέοι δεν μείναν μονάχοι. Η ηθική ακτινοβολία τους συνδυασμένη με την θαυμαστή πρόοδό τους στα μαθήματα και την πλούσια επιστημονική τους κατάρτιση, μίλησε σε πολλούς φοιτητές. Έτσι δημιουργήθηκε μία ομάδα χριστιανών φοιτητών με κύριο μοχλό, τον Βασίλειο. Αυτός δίδασκε και καθοδηγούσε την ομάδα ως αρχηγός της. Σύντομα η χριστιανική αυτή ομάδα έκανε αισθητή την παρουσία της μέσα στις σχολές. Κάθε φορά δηλαδή που οι συζητήσεις στις αίθουσες και στους διαδρόμους των μικρών σχολών άγγιζαν φλέγοντα θέματα, τα μέλη της ομάδας έπαιρναν θέση. Σε μικρό χρονικό διάστημα η ομάδα αυτή έγινε γνωστή όχι μόνο ανάμεσα στους σπουδαστές αλλά σε όλη την Αθήνα και στην Ελλάδα ολόκληρη! Όλος ο πολιτισμένος κόσμος της εποχής εκείνης γνώριζε πλέον όχι μόνο τους καθηγητές που δίδασκαν στην Αθήνα αλλά και τη δράση εκείνου του πρωτοφανούς χριστιανικού κινήματος !
Τι δύναμη στ’ αλήθεια έχει η χριστιανική φιλία! Θωρακίζει πνευματικά τους χριστιανούς νέους αλλά και δίνει φτερά στην ψυχή για να εργαστεί με ζήλο ιεραποστολικό για να λάμψει μέσα στον κόσμο το φως του Χριστού!

ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Οι δύο μεγάλοι και ιεροί φίλοι με το αξεπέραστο παράδειγμά τους μας έδωσαν σήμερα αφορμή να προβληματιστούμε στο σπουδαίο θέμα της φιλίας.

1. Σέ τι βοήθησε τον Μέγα Βασίλειο και τον άγιο Γρηγόριο η μεταξύ τους φιλία; (...)

• Προστάτευε ο ένας τον άλλο από διάφορες κακοτοπιές (π.χ. «αττικός νόμος»)
• πέφευγαν τις κακές συναναστροφές και απέρριπταν από κοινού ο,τι βλαβερό και ανήθικο
• Βοηθούσαν ο ένας στην πρόοδο του άλλου στα μαθήματα και στην χριστιανική ζωή
• Δημιούργησαν μία χριστιανική ομάδα φοιτητών και ανέπτυξαν    ιεραποστολική δραστηριότητα.

2. Γιά κάθε άνθρωπο ένας καλός φίλος είναι θησαυρός!
«Φιλος πιστός σκέπη κραταιά, ο δε ευρών αυτόν εύρε θησαυρόν» μας λέγει η αγία Γραφή, δηλαδή ο πιστός φίλος αποτελεί δυνατή προστασία και κείνος, που τον βρήκε, βρήκε θησαυρό»! (Σοφ. Σειρ. ς 14).
Και σε άλλο σημείο ο λόγος του Θεού υπογραμμίζει ιδιαίτερα την αναγκαιότητα της αληθινής φιλίας: «Αγαθοί οι δύο υπέρ τον ένα»! (Εκκλησιαστής δ 9, 10). Αλλά και ο Σολομώντας σημειώνει στις Παροιμίες του: «Αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά και υψηλή» (Παρ. ιη’ 19).
Όλα αυτά φανερώνουν πόσο αναγκαίο και ωφέλιμο είναι να βρει κάποιος έναν καλό φίλο.

3. Μπορεί όμως ο καθένας να σταθεί δίπλα μας ως αληθινός φίλος; Τι θα πρέπει να προσέξουμε στην επιλογή των φίλων μας; (...)
•    Να είναι ειλικρινής και εχέμυθος για να μπορούμε να τον εμπιστευθούμε.
•    Να είναι σοβαρός χαρακτήρας, όχι επιπόλαιος. Πως θα ανοίξουμε την καρδιά μας σ’ ένα παιδί ανώριμο; Δεν θα μπορέσει να μας καταλάβει.
•    Να έχει καθαρή ψυχή. Νέοι με κοσμική ζωή και αμαρτωλές συνήθειες, με απρόσεκτο στόμα και συμπεριφορά, που γυρίζουν στους δρόμους και στις διασκεδάσεις δεν είναι κατάλληλοι για να συνδεθούμε μαζί τους σε μια αγνή φιλία. Διότι όπως μας δίδαξαν σήμερα κι οι δυό άγιοι φίλοι, «είναι πιο εύκολο να πάρει κανείς του άλλου την κακία, παρά να του μεταδώσει την αρετή, όπως είναι ευκολότερο να κολλήσει κανείς αρρώστια από τον άλλο παρά να του χαρίσει υγεία».
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να τα συνοψίσουμε σε μια φράση: Αληθινός φίλος μπορεί να γίνει μόνο όποιος είναι φίλος του Χριστού!
Θα πρέπει όμως να υπογραμμίσουμε ότι όπως εμείς έχουμε απαιτήσεις από τους φίλους μας, είναι φυσικό τις ίδιες απαιτήσεις να έχουν κι εκείνοι από εμάς. Ας φροντίσουμε λοιπόν κι εμείς να γίνουμε φίλοι του Χριστού ώστε να μπορούμε να κτίσουμε αληθινές και γνήσιες φιλίες και με τους άλλους φίλους Του!

***

Σήμερα είδαμε πόσο μεγάλη αξία έχει το να αποκτήσει κάποιος έναν αληθινό φίλο. Ας ρωτήσουμε κι εμείς τον εαυτό μας: Είναι οι φίλοι μου, φίλοι του Χριστού; Είμαι εγώ όπως με θέλει ο Θεός ώστε να μπορώ να σταθώ ως αληθινός φίλος και συμπαραστάτης;...
Ο άγιος Αυγουστίνος που γνώρισε όσο κανείς άλλος και την κοσμική ζωή και την χριστιανική, έγραφε με τρόπο κατηγορηματικό: «Δεν υπάρχει φιλία παρά εκείνη που σφυρηλατείς εσύ, Θεέ μου, με τον δεσμό της χριστιανικής αγάπης». Ας τα θυμόμαστε αυτά τα φωτισμένα λόγια κι ας προσευχόμαστε στον άγιο Θεό να μας φωτίζει ώστε κι εμείς να συντελούμε με την ζωή και τα έργα μας ώστε να δημιουργούνται αγνές, χριστιανικές φιλίες που θα ασκούν και ευεργετική επίδραση στην σύγχρονη κοινωνία μας.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Συχνά αναφέρουμε ότι σκοπός της ζωής μας είναι ο αγιασμός μας, δηλαδή να γίνουμε άγιοι. Οποιαδήποτε πνευματική προσπάθεια κάνουμε έχει ως σκοπό να μας οδηγήσει στην αγιότητα, στη θέωση, στην ένωσή μας με το Θεό. Όσο κι αν προσπαθούμε όμως, δεν μπορούμε να επιτύχουμε αυτόν τον στόχο άν δεν ζούμε ως μέλη της εκκλησίας και μάλιστα άν δεν συμμετέχουμε ενεργά στη Θεία Λειτουργία.
Δυστυχώς, για τους περισσότερους ανθρώπους η Θεία Λειτουργία αποτελεί μία τυπική διαδικασία και όχι μία δυνατότητα για πραγματική μεταμόρφωση. Αξίζει λοιπόν, εμείς εδώ να προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε καλύτερα τί είναι η θεία λειτουργία.

***

Έργο της είναι η μεταβολή των δώρων που προσφέρουν οι πιστοί – του άρτου και του οίνου- σε σώμα και αίμα Χριστού και σκοπός της ο αγιασμός των πιστών, οι οποίοι με τη θεία κοινωνία αποκομίζουν την άφεση των αμαρτιών τους και κάθε πνευματικό αγαθό.

1. Ποιος καθιέρωσε τη θεία λειτουργία;
Δεν την σκέφτηκαν και δεν την έφτιαξαν άνθρωποι, ούτε οι απόστολοι. Είναι το μεγαλύτερο μυστήριο που το ίδρυσε και το συνέστησε ο ίδιος ο Χριστός το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Η Εκκλησία τελεί τη θεία λειτουργία συνεχίζοντας αυτό το πανάχραντο Μυστήριο.

2. Ποιος τελεί τη θεία λειτουργία ο ιερέας ή όλοι μαζί;
Η θεία λειτουργία γίνεται από το λαό του Θεού για το λαό του Θεού. Ιερείς και πιστοί αποτελούν το λαό του Θεού. Ο ιερέας δεν μπορεί ποτέ να λειτουργήσει μόνος του. Πρέπει πάντα να υπάρχουν τουλάχιστον δύο, ο ένας να λειτουργεί και ο άλλος να αντιπροσωπεύει τους λαϊκούς. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι στη Θεία Λειτουργία δεν είμαστε απλοί θεατές όπως όταν παρακολουθούμε ένα έργο. Όλοι μαζί λειτουργούμε και λειτουργούμεθα. Για αυτόν το λόγο έχουμε και ευθύνη. Όπως έχει ευθύνη ο ιερέας που στέκεται μπροστά στην Αγία Τράπεζα, έτσι έχει ευθύνη και ο λαϊκός που στέκεται στο ναό.

3. Τι περιλαμβάνει συνοπτικά η Θεία Λειτουργία;
Οι προσευχές, οι ψαλμωδίες, τα αγιογραφικά αναγνώσματα καθώς και όλα αυτά που τελούνται και λέγονται στη διάρκεια της λειτουργίας αποσκοπούν στον αγιασμό των πιστών. Μέσα σε αυτά είναι σαν να βλέπουμε τη ζωή του Χριστού, από την αρχή ως το τέλος της. Ο καθαγιασμός των δώρων, η ίδια δηλαδή η θυσία, διακηρύττει το θάνατο, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του, καθώς τα δώρα αυτά μεταβάλλονται στο ίδιο το σώμα του Κυρίου που σταυρώθηκε, αναστήθηκε και αναλήφθηκε. Όσα προηγούνται της θυσίας, φανερώνουν όσα έγινα πριν το θάνατο του Κυρίου, δηλαδή την έλευσή Του στον κόσμο, τη δημόσια εμφάνισή Του, τα θαύματα και τη διδασκαλία Του. Εκείνα που έπονται της θυσίας συμβολίζουν την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους, την επιστροφή των ανθρώπων στο Θεό και την κοινωνία τους μαζί Του.
Πριν από τη Θεία Λειτουργία τελείται...
Η προσκομιδή. Κατά τη διάρκειά της τα Τίμια Δώρα που έχουν προσφέρει οι πιστοί, δηλαδή το πρόσφορο και το νάμα (ψωμί και κρασί) που κατά τη θεία Λειτουργία θα γίνουν Σώμα και Αίμα Χριστού, τοποθετούνται όχι στην Αγία Τράπεζα, αλλά στην Αγία Πρόθεση, που βρίσκεται αριστερά της Αγίας Τράπεζας. Ο ιερέας τοποθετεί στο άγιο Δισκάριο τον αμνό, δηλαδή εκείνο το κομμάτι του προσφόρου που θα γίνει Σώμα Χριστού. Στη συνέχεια τοποθετεί μερίδες για την Παναγία, τους Αγίους και τους Αγγέλους. Χρησιμοποιώντας ξεχωριστό κομμάτι του προσφόρου
Ιερά Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Γραφείο Νεότητας βγάζει με τη λόγχη μικρά ψίχουλα πάνω στο Δισκάριο μνημονεύοντας ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων. Ο ιερέας για τους Αγίους ευχαριστεί ενώ για τους άλλους ικετεύει. Αφού ολοκληρωθεί η Προσκομιδή με την κάλυψη των τιμίων δώρων, ο λειτουργός στέκεται μπροστά στην Αγία Τράπεζα και αρχίζει τη Λειτουργία.

4. Από ποια μέρη αποτελείται η Θεία Λειτουργία;
Αποτελείται από τη δοξολογία, τα ειρηνικά, τα αντίφωνα, τη Μικρή Εισοδο, τον Τρισάγιο Ύμνο, τα Αναγνώσματα, τη Μεγάλη Είσοδο, το Σύμβολο της Πίστεως, την Αγία Αναφορά, τη Θεία Κοινωνία και την Απόλυση.
Η πρώτη πρόταση της Λειτουργίας είναι η εξής : ΄΄ Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος΄΄ . Στην αρχή λοιπόν δοξολογούμε την Αγία Τριάδα.
Στη συνέχεια ακολουθούν τα ειρηνικά που αποτελούν αιτήσεις του ιερέα για το κράτος, τους άρχοντες και όλους τους ανθρώπους γενικά.
Έπειτα αρχίζουν τα αντίφωνα, που είναι ψαλμωδίες που περιέχουν θεόπνευστα λόγια από τους προφήτες. Μετά την έλευση του Χριστού δεν υπήρχε πια η ανάγκη των Προφητών.
Την ώρα που ψάλλεται το τρίτο αντίφωνο, γίνεται η είσοδος του Ευαγγελίου (Μικρή Είσοδος) με συνοδεία λαμπάδων. Η ύψωση του Ευαγγελίου συμβολίζει την ανάδειξη του Κυρίου, όταν άρχισε να εμφανίζεται στα πλήθη. Με το Ευαγγέλιο δηλώνεται ο ίδιος ο Χριστός. Υμνούμε λοιπόν το Χριστό για όσα έκανε για μας και εγκωμιάζουμε την Παναγία ή άλλους Αγίους ανάλογα με τη γιορτή ή τον Άγιο που τιμά η εκκλησία μας κάθε φορά.
Μετά τη Μικρή Είσοδο ακολουθεί ο Τρισάγιος Ύμνος. Ψάλλουμε το Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος ελέησον ημάς, για να διακηρύξουμε ότι με την έλευση του Χριστού άγγελοι και άνθρωποι ενώθηκαν και αποτελούν πλέον μία Εκκλησία.
Στη συνέχεια ακολουθούν το Αποστολικό και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα. Στη Μικρή Είσοδο το Ευαγγέλιο ήταν κλειστό και συμβόλιζε το διάστημα των 30 πρώτων ετών του Κυρίου, τότε που ο Ίδιος ακόμα σιωπούσε. Τώρα που διαβάζονται τα Αναγνώσματα, έχουμε την πληρέστερη αποκάλυψή Του με όσα ο Ίδιος δίδασκε δημόσια ή πρόσταζε τους Αποστόλους να κηρύσσουν.
Σε λίγο ο ιερέας θα προχωρήσει πλέον στη θυσία, οπότε πρέπει τα δώρα να τοποθετηθούν στην Αγία Τράπεζα. Η Μεγάλη Είσοδος συμβολίζει την πορεία του Χριστού προς τα Ιεροσόλυμα, όπου πρέπει να θυσιαστεί. Στο πέρασμα του ιερέα οι πιστοί ψάλλουν και προσκυνούν παρακαλώντας να τους μνημονεύσει την ώρα που θα προσφέρει στο Θεό τα τίμια δώρα.
Στη συνέχεια μετά από κάποιες αιτήσεις του ιερέα, οι πιστοί απαγγέλλουν δυνατά το Σύμβολο της Πίστεως, διακηρύσσοντας το δόγμα της πίστεώς μας.
Κατά την Αγία Αναφορά ο ιερέας προσπίπτει και ικετεύει θερμά το Θεό για τα δώρα που έχει μπροστά του να μεταβληθούν σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Μετά από αυτές τις ευχές ολοκληρώνεται η Θεία Λειτουργία. Αυτό που βλέπουμε πάνω στην Αγία Τράπεζα δεν είναι πλέον άρτος και οίνος αλλά είναι το ίδιο το Πανάγιο Σώμα και Αίμα του Κυρίου. Το Άγιο Πνεύμα με το χέρι και τη γλώσσα του λειτουργού τελεσιουργεί το μυστήριο. Για αυτό και δεν έχει σημασία αν ο ίδιος είναι γεμάτος αμαρτίες, δεν προσφέρει τίποτε από τον εαυτό του, είναι υπηρέτης της Χάριτος του Άγιου Πνεύματος.
Σε λίγο ο ιερέας θα κοινωνήσει ο ίδιος και θα καλέσει και τους πιστούς να κοινωνήσουν. Την Θεία Κοινωνία την δεχόμαστε με το στόμα, αλλά δεν ακολουθεί την πορεία των άλλων τροφών. Η Θεία Κοινωνία είναι τροφή πνευματική πού εισέρχεται στην ψυχή κι εκεί πραγματοποιείται η ένωσή μας με το Χριστό.
Ο Χριστός προκειμένου να μας αγιάσει ζητάει από εμάς κάθαρση ψυχής, πίστη, αγάπη, διακαή πόθο και λαχτάρα για τη Θεία Κοινωνία.
Αφού κοινωνήσουν οι πιστοί, ευχαριστούν το Θεό και ο ιερέας μνημονεύει την Παναγία και πολλούς Αγίους. Στο τέλος μοιράζει το αντίδωρο αντί του δώρου και για όσους δεν κοινώνησαν και οι πιστοί φιλούν το χέρι του ιερέα παίρνοντας χάρη από το χέρι του λειτουργού που άγγιξε το Πανάγιο Σώμα του Χριστού μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων.

***

Έχετε ακούσει, παιδιά, για τον άγιο Βάρβαρο;... Μη σας ξαφνιάζει το όνομά του. Διότι ο Άγιος Βάρβαρος, πριν γνωρίσει το Χριστό, ήταν πειρατής! Ζούσε σαν αγρίμι στα βουνά και είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος για την περιοχή της Ακαρνανίας.
Κάποια μέρα ο Βάρβαρος είδε από μακριά τον ιερέα από το χωριό Τρύφο Ξηρομέρου, τον  π. Ιωάννη, να μπαίνει στο Ναό για να τελέσει τη Θεία Λειτουργία. Χωρίς να χάσει καιρό, κατέστρωσε το σχέδιό του για να ληστέψει τον ευλαβή ιερέα και να τον σκοτώσει. Άργησε όμως να φτάσει στην εκκλησία και ο ιερέας είχε ήδη προχωρήσει αρκετά στη Θεία Λειτουργία.
Μπαίνοντας με εχθρικές διαθέσεις στο Ναό, βρέθηκε μπροστά σε μια υπερφυσική κατάσταση, σ’ ένα μεγάλο θαύμα. Βλέπει τον ιερέα λουσμένο μέσα σε θεϊκό Φως να βρίσκεται ενώπιον της Αγίας Τραπέζης και να μην πατά στο έδαφος! Δυό νεαροί άνδρες, που επίσης έλαμπαν, κρατούσαν τον ιερέα από κάθε πλευρά και τον είχαν σηκώσει περίπου δυό πήχεις από τη γη. Άγγελοι είχαν κυκλώσει την Αγία Τράπεζα και έψαλλαν ύμνους και δοξολογίες στο Θεό.
Τότε παρουσιάστηκε ένα χαριτωμένο Βρέφος. Το κρατούσαν στα χέρια τους δυό Άγγελοι που Το έφεραν και Το απέθεσαν στο Άγιο Δισκάριο...
Η Θεία Λειτουργία συνεχίστηκε. Είπαν το Σύμβολο της Πίστεως και έφτασαν στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων. Ο Λειτουργός τα ευλόγησε και είπε: «Και ποίησον τον μεν Άρτον τούτον Τίμιον Σώμα του Χριστού σου, το δε εν τω Ποτηρίω τούτω Τίμιον Αίμα του Χριστού σου…, μεταβαλών τω Πνεύματί Σου τω Αγίω. Αμήν. Αμήν. Αμήν». Τότε, βλέπει ο Βάρβαρος το λειτουργό ιερέα να θυσιάζει το Θείο Βρέφος.
Μετά τη Θεία Μετάληψη, όταν ο ιερεύς ύψωσε τα Άγια προς το λαό και είπε «Πάντοτε νυν και αεί…», η στέγη του Ναού σα να σκίστηκε στα δυό. Από εκεί Άγγελοι ανέβασαν το Θείο Βρέφος στους ουρανούς με ύμνους και δοξολογίες, όπως Το είχαν κατεβάσει, ενώ μία υπέροχη ευωδία και μία λάμψη ξεχύθηκε μέσα στο Ναό.
Ο Βάρβαρος δεν άντεξε στη θέα αυτού του εκπληκτικού θαύματος. Συγκινήθηκε βαθύτατα και μαλάκωσε η σκληρή καρδιά του. Με δέος και συστολή, μόλις τελείωσε η Θεία Λειτουργία, πλησίασε και γονάτισε μπροστά στο Λειτουργό του Θεού. Διηγήθηκε συγκλονισμένος το θαύμα που αξιώθηκε να δει. Ταυτόχρονα, εξομολογήθηκε το αμαρτωλό παρελθόν του. Κατηχήθηκε και βαπτίστηκε Χριστιανός.
Η Χάρη του Αγίου Πνεύματος τον επεσκίασε και τον ανέστησε από την πνευματική του αναισθησία. Από πειρατής έγινε Χριστιανός με αφορμή την ουράνια εμπειρία μιας Θείας Λειτουργίας!
Τι θαύματα τελούνται στη Θεία Λειτουργία! Ας μετέχουμε λοιπόν στη Θεία Λειτουργία όσο πιο συχνά μπορούμε δείχνοντας έτσι ευγνωμοσύνη στον Πανάγαθο Θεό που, θυσιάζοντας τον Εαυτό Του, μας έδωσε τη δυνατότητα να μετέχουμε στη χάρη Του και να γινόμαστε ένα μαζί Του.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε ότι αναμφισβήτητα γνωρίζουμε τι είναι η προσευχή και με ποιόν τρόπο γίνεται. Οι Πατέρες όμως της εκκλησίας μας, που έκαναν έργο ζωής τους την προσευχή, δίνουν μία άλλη διάσταση σε αυτήν. Ακολουθώντας τα δοκιμασμένα βήματά τους, ας δούμε πολύ συνοπτικά κάποια πράγματα που μας διδάσκουν και μας προτείνουν, προκείμενου η σχέση μας με το Θεό να γίνει πιο άμεση και αληθινή.

***

Α. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Πρώτα από όλα είναι απαραίτητο να θυμόμαστε ότι η προσευχή είναι μία ζωντανή σχέση μεταξύ ημων και του Θεού, άρα δεν μπορεί να επιβληθεί με τη βία ούτε από τη δίκη μας πλευρά ούτε όμως και από την πλευρά του Θεού. Τι σημαίνει αυτό;... Ότι ούτε ο Θεός επιβάλλει την επικοινωνία μας μαζί Του, διότι ενώ θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, αυτό θα παραβίαζε την ελευθερία μας, ούτε εμείς όμως μπορούμε να εκβιασουμε το Θεό να συναντηθεί μαζί μας.

Εδώ βέβαια πρέπει να προσέξουμε το εξής. Ο Θεός ως Πατέρας και Θεός αγάπης επιθύμει τη συνεχή επικοινωνία μαζί με τα πλάσματά του, όμως οι δίκες μας αμαρτίες και αδυναμίες γίνονται αιτία να απομακρυνόμαστε από αυτόν και να μην τον ποθούμε πραγματικά, διότι όσο κι αν ισχυριζόμαστε ότι τον ποθούμε, όταν τα έργα μας δεν είναι αυτά που τον χαροποιούν, τότε στην πραγματικότητα η καρδιά μας βρίσκεται αλλού. Αν ανατρέξετε στις ανθρώπινες σχέσεις, θα δείτε ότι όταν κάποιον τον αγαπούμε πολύ, θέλουμε να τον μιμηθούμε και να κάνουμε πράγματα που θα τον χαροποιήσουν. Πόσο συχνά άραγε το κάνουμε αυτό για το Θεό που ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε;

• Είμαστε πάντοτε έτοιμοι για μία συνάντηση με το Θεό;

Θα έχετε ίσως παρατηρήσει ότι μετά από κάποια αμαρτία μας, δυσκολευόμαστε να αντικρυσουμε το Θεό, με λίγα λόγια αισθανόμαστε ότι η προσευχή μας δε φτάνει στο Θεό. Όταν πάλι έχουμε εξομολογηθεί ειλικρινά ή διανύουμε μία περίοδο ευλογημένη στη ζωή μας που νιώθουμε πιο έντονη την παρουσία του, τότε αισθανόμαστε ότι είναι πιο εύκολη η επικοινωνία μας μαζί του. Αυτό συμβαίνει διότι η συνάντηση πρόσωπο προς πρόσωπο με το Θεό είναι πάντοτε μία στιγμή δικής μας κρίσης.

Αν ανατρέξουμε στην Αγία Γραφή θα βρουμε πολλά χωρία όπου αναφέρεται πόσο φοβερό είναι να βρεθεί κανείς πρόσωπο προς πρόσωπο με τον ζώντα Θεό.

• Τι επηρεάζει την ένταση της προσευχής μας;

Άλλες φορές πάλι η θέρμη, το βάθος και η ένταση της προσευχής μας καθορίζονται από τη σημαντικότητα που έχει το θέμα της προσευχής για μας. Ζητούμε κάτι διακαώς και αισθανόμαστε μεγάλη ένταση στην προσευχή, άλλοτε πάλι μπορεί να νιώθουμε τη διάθεσή μας πιο παγωμένη, καθώς αυτό που ζητάμε δε μας ενδιαφέρει και πολύ. Σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι ο Θεός που αλλάζει στάση απέναντί μας, αλλά η δική μας ψυχολογική κατάσταση.

• Αντιλαμβανόμαστε άραγε ποιός πραγματικά είναι ο Θεός;

Κάτι άλλο που πρέπει να προσέξουμε όταν επιθυμούμε την επικοινωνία με το Θεό είναι ότι δεν συνειδητοποιούμε για ποιόν πραγματικά πρόκειται. Νομίζουμε ότι τα 5 ή 10 ή 15 λεπτά που αποφασίσαμε μέσα στη μέρα να του αφιερώσουμε, συνήθως νυσταγμένοι και κατάκοποι λογω των δραστηριοτήτων που έχουν προηγηθεί, διότι ξέρουμε ότι αποτέλει καθήκον μας, είναι αρκετά για να φανερώσουν το Θεό εκείνη την ώρα σε μας. Παραπονιόμαστε ότι είναι απών, κάποιες φορές ίσως αμφισβητούμε και την ύπαρξή του, διότι δεν τον καταλαβαίνουμε. Έχουμε όμως αναρωτηθεί πόσες φορές ο Θεός χτύπησε την πόρτα μας τις υπόλοιπες 23 και κάτι ώρες; Εμείς τότε που ήμασταν; Προφανώς κάτι άλλο μας είχε τραβήξει την προσοχή και αποφασίσαμε ότι αργότερα θέλουμε να συναντηθούμε μαζί του.

Αν πραγματικά επιθυμούμε να μάθουμε να προσευχόμαστε, πρέπει να μάθουμε να στεκόμαστε σωστά απέναντι στον Κύριο και Θεό μας.

Όταν κάποιες ευλογημένες στιγμές αισθανόμαστε την παρουσία του Θεού, ας μην αγνοούμε το κάλεσμά του και ας προσπαθούμε για λίγη ώρα έστω με το νου και την καρδία μας να προσευχηθούμε σε Αυτόν.

Να συνειδητοποιούμε ότι ο Θεός δεν είναι δούλος μας που είναι υποχρεωμένος να εκτελεί τα παραγγέλματά μας όπως και όποτε εμείς επιθυμούμε κι αν δεν το κάνει εμείς να θυμώνουμε μαζί του και να αναρωτιόμαστε για την παντοδυναμία του.

Είναι απαραίτητο να αισθανθούμε ότι αυτός είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος, ότι γνωρίζει τα πάντα, ότι βλέπει αυτά που εμείς αγνοούμε και για αυτό πρέπει να τον εμπιστευόμαστε. Εμείς, τα παιδιά του, έχουμε ανάγκη το έλεος και την αγάπη του και θα του είμαστε ευγνώμονες αν κάνει κάτι ώστε να μπορέσουμε να τον συναντήσουμε πρόσωπο προς πρόσωπο όχι προς κρίσιν ή κατάκρισιν αλλά προς ζωήν αιώνιον.

Μέσα από την Καινή Διαθήκη και από τα λόγια του Χριστού, μαθαίνουμε πως πραγματικά πρέπει να προσευχόμαστε. Ο Χριστός μας αναφέρει βέβαια «αιτείτε και δοθησεται ημιν, ζητείτε και ευρησετε, κρούετε και ανοιγησεται υμιν… ποσω μάλλον ο πατήρ υμων ο εν τοις ουρανοις δώσει αγαθά τοις αιτουσιν αυτόν;» (Ματθ. ζ 7-12) για να μας δείξει την αγάπη και το έλεος του Θεού προς το πλάσμα του και ότι του χαρίζει αυτό που έχει ανάγκη. Αυτό βέβαια με την εγκάρδια προσευχή και εφόσον το αίτημα είναι προς το συμφέρον της ψυχής.

Παράλληλα ανέφερε ότι ο Θεός Πατέρας γνωρίζει τις ανάγκες μας πριν εμείς αιτηθούμε, και γι’ αυτό μας προτρέπει να αιτούμαστε πρώτα τη βασίλεια του Θεού, δηλαδή να μετέχουμε στη βασίλεια του Θεού και όλα τα υπόλοιπα θα μας προστεθούν (ματθ. Στ 32-33). Ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και την προσευχή του Χριστού στον κήπο της Γεθσημανης, πριν τα σωτήρια Πάθη, που έλεγε στο Θεό Πάτερα, «πάτερ μου, ει δυνατόν εστι, παρελθετω απ’ εμού το ποτήριον τούτο πλην ουχ ως έγω θέλω, αλλ’ ως συ» (ματθ. Κστ 40). Με αυτή την προσευχή ο Χριστός μας δείχνει ότι δεν πρέπει στην προσευχή μας να εμμένουμε στο δικό μας θέλημα, αλλά να δεχόμαστε το θέλημα του Θεού Πατέρα και να έχουμε βαθεία συναίσθηση ότι η οποία δοκιμασία εμφανίζεται στη ζωή μας, είναι προς το συμφέρον της ψυχής μας.

Β. ΠΩΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ

Σύμφωνα με την Παράδοση της Εκκλησίας μας υπάρχουν τρεις τρόποι που μπορούμε να κάνουμε προσευχή: Η αυθόρμητη προσευχή, η καθορισμένη προσευχή και η ευχή του Ιησού.

Τι εννοούμε όταν λεμέ αυθόρμητη προσευχή και πότε την συναντάμε;

Σε στιγμές που έχουμε ζωντανή την αίσθηση της παρουσίας του Θεού, πχ ένα θαύμα στη ζωή μας και σε περιπτώσεις που αισθανόμαστε κάποιο ξαφνικό και θανάσιμο κίνδυνο, όποτε κράζουμε προς το Θεό για βοήθεια μέσα στην απελπισία μας. Όπως γίνεται αντιληπτό η αυθόρμητη προσευχή αποτέλει την έκτακτη περίσταση και όχι τον κανόνα.

Ας δούμε τώρα την καθορισμένη προσευχή.

Πρόκειται για τις προσευχές που έχει ορίσει η Εκκλησία μας και υπάρχουν στους ψαλμούς ή στα λειτουργικά βιβλία. Είναι μεγάλος ο πλούτος που έχουμε, επομένως ο καθένας από εμάς μπορεί να βρει κάποιες προσευχές που να τον εκφράζουν και αυτές να χρησιμοποιεί.

Βέβαια μπορεί να ρωτήσει κάποιος και γιατί να χρησιμοποιήσω μία έτοιμη προσευχή; Εγώ θέλω να μιλήσω από καρδίας στο Θεό και να του πω αυτά ακριβώς που με εκφράζουν. Σίγουρα και αυτό δεν απαγορεύεται, όμως οι προσευχές που υπάρχουν στα λειτουργικά βιβλία είναι γραμμένες από άγιους θεοπνεύστους ανθρώπους που μας βοηθούν να ζητούμε από το Θεό αυτά που είναι πιο βοηθητικά για τη σωτηρία της ψυχής μας. Με κάποιο τρόπο δηλαδή μας καθοδηγούν στην προσευχή. Για παράδειγμα μπορεί εμείς να ζητούμε διακαώς κάτι που θεωρούμε ότι ο Θεός πρέπει να μας δώσει, ακούμε όμως από την Εκκλησία που εύχεται υπέρ των προς σωτηρία αιτημάτων, δηλαδή να μας δώσει ο Θεός αυτά που θα βοηθήσουν στη σωτηρία της ψυχής μας.

Έτσι σιγά σιγά αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε το σωστό τρόπο προσευχής, συνομιλίας με το Θεό και ακολουθούμε τα βήματα των άγιων Πατέρων μας.

Τέλος υπάρχει η λεγόμενη ευχή του Ιησού η καρδιακή προσευχή.

Πρόκειται για την προσευχή που συνηθίζουν πολύ οι μοναχοί αλλά και ευσεβείς λαϊκοί που ζουν στον κόσμο. Κατά την προσευχή αυτή ο προσευχόμενος επαναλαμβάνει πολλές φορές την ευχή: Κύριε ημων Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με. Συχνά η προσευχή γίνεται με το κομποσκοίνι, που στις μέρες μας πολλοί φορούν αλλά λίγοι χρησιμοποιούν. Κάθε κόμπος του κομποσκοινιού αντιστοιχεί και με μία επανάληψη της ανωτέρω ευχής.

Έτσι σιγά σιγά ο πιστός συγκεντρώνεται και κατανοεί τα λόγια αυτά. Το ‘’Κύριε ημων Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού’’ δηλώνει ότι δεχόμαστε το πρόσωπο του Χριστού ως Θεό και αποτελεί μία δοξολογία προς Αυτόν, ενώ το δεύτερο κομμάτι ‘’ελέησον μέ’’ αποτέλει την ικεσία προς το Θεό. Για αυτό λέγεται ότι ‘’η ευχή ‘’ είναι κατά κάποιο τρόπο από μονή της μία ολοκληρωμένη προσευχή.

Είναι πολύ χρήσιμο και ωφέλιμο και για όλους εμάς που ζούμε στον κόσμο, να έχουμε ένα κομποσκοίνι μαζί μας και μέσα στην ήμερα, οπού κι αν βρισκόμαστε, στο αυτοκίνητο, το λεωφορείο, το σχολείο μας, καί κάποιες στιγμές να επαναλαμβάνουμε μυστικά την ευχή του Ιησού είτε δοξολογικα, είτε σε κάποια στιγμή δυσκολίας, είτε σε στιγμές πειρασμού. Με αυτόν τον τρόπο θα αφήνουμε ανοιχτή την πόρτα της καρδιάς μας στο Θεό και θα του επιτρέπουμε να μας επισκέπτεται συχνότερα.

***

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο Θεός λαχταρά να επικοινωνεί με τα πλάσματά του, καθώς από αγάπη μας δημιούργησε. Είναι σίγουρο ότι αν βάλουμε λίγο πιο εντατικά και σοβαρά την προσευχή στη ζωή μας, θα νιώσουμε τις αλλοιώσεις που επιφέρει σε πολλά επίπεδά της ζωής μας. Οι Άγιοι επέλεξαν αυτόν το δρόμο και επιβεβαιώθηκαν. Ας ακολουθήσουμε τα βήματά τους, ας το δοκιμάσουμε.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Από ένα πρόσφατο δημοσίευμα πληροφορηθήκαμε ότι η διεθνής υπηρεσία που ρυθμίζει το επίσημο ρολόι της Γης πρόσθεσε ένα επιπλέον, εμβόλιμο δευτερόλεπτο στην ώρα, την Τρίτη 30 Ιουνίου 2015-μια αλλαγή που απαιτείται για το συγχρονισμό των ατομικών ρολογιών με τον λεγόμενο αστρονομικό χρόνο. Η προσθήκη θα διορθώσει την απόκλιση που έχει συσσωρευτεί τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στην αστρονομική ώρα, η οποία υπολογίζεται με βάση την περιστροφή της Γης, και το λεγόμενο «Συγχρονισμένο Παγκόσμιο Χρόνο» (UTC), ένα στάνταρτ που βασίζεται σε μετρήσεις από ατομικά ρολόγια σε όλο τον κόσμο.

Τις τελευταίες δεκαετίες η περίοδος περιστροφής της Γης τείνει να μειώνεται κατά περίπου 2 χιλιοστά του δευτερολέπτου την ημέρα με αποτέλεσμα να απαιτείται η προσθήκη εμβόλιμων δευτερολέπτων.H τεχνική προσδιορισμού της περιόδου περιστροφής της Γης βασίζεται σε επίγειους σταθμούς που παρακολουθούν μακρινά αστρονομικά αντικείμενα που ονομάζονται κβάζαρ. Λόγω της τεράστιας απόστασής τους από τη Γη, τα κβάζαρ είναι ουσιαστικά ακίνητα στον ουρανό και λειτουργούν ως σημεία αναφοράς για την παρακολούθηση της περιστροφής τουπλανήτη.

Οι επίγειοι σταθμοί είναι διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο, οπότε το φως ενός οποιουδήποτε κβάζαρ φτάνει ταχύτερα σε ορισμένους σταθμούς από ό,τι σε άλλους. Αυτές οι μικρές διαφορές στον χρόνο άφιξης επιτρέπουν τον ακριβή υπολογισμό της ταχύτητας περιστροφής και του προσανατολισμού της Γης στο Διάστημα. Εμβόλιμα δευτερόλεπτα έχουν προστεθεί συνολικά 25 φορές από την πρώτη εφαρμογή του μέτρου το 1972.Σκεφτείτε πόσο πολύπλοκα συστήματα έχει αναπτύξει ο άνθρωπος για να υπολογίζει το χρόνο με μεγάλη ακρίβεια.

Σήμερα, οι ΗΠΑ και άλλες χώρες ζητούν κατάργηση των εμβόλιμων δευτερολέπτων λόγω των προβλημάτων που δημιουργούν στην υποδομή του Διαδικτύου και τους δορυφόρους GPS. Η προσθήκη του τελευταίου εμβόλιμου δευτερολέπτου το 2012 γονάτισε δικτυακούς τόπους, ενώ προβλήματα εμφανίστηκαν και στο λειτουργικό σύστημα Linux και τα προγράμματα γραμμένα στη γλώσσα Java.

Άλλες χώρες διαφωνούν, καθώς η κατάργηση του μέτρου θα σήμαινε ότι το διεθνές στάνταρτ μέτρησης του χρόνου, η ώρα UTC, θα αποσυνδεόταν μια για πάντα από την αστρονομική ώρα που βασίζεται στην περιστροφή της Γης.

Όπως δήλωσε ο Ρόρι ΜακΊβοϊ του Βασιλικού Αστεροσκοπείου του Γκρίνουιτς, η διατήρηση ή κατάργηση των εμβόλιμων δευτερολέπτων είναι αντικείμενο παθιασμένων συζητήσεων εδώ και 12 χρόνια.

Βλέπουμε λοιπόν πόσο μεγάλη σημασία δίνει η επιστήμη και γενικά ο σύγχρονος άνθρωπος στο χρόνο. Πώς όμως ο σύγχρονος άνθρωπος χρησιμοποιεί το χρόνο του; Ποια είναι η άποψή σας και εσείς πώς διαχειρίζεστε το χρόνο σας; Τι σημαίνει ο χρόνος για τη ζωή σας;

Οι αρχαίοι έλληνες έλεγαν «χρόνου φείδου», να χρησιμοποιείς το χρόνο με φειδώ, δηλαδή να μην σπαταλάς το χρόνο σου αλλά να τον χρησιμοποιείς με σύνεση.Η φράση ανήκει στον Χίλωνα τον Λακεδαιμόνιο, ο οποίος ήταν ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας, περίφημος για τα επιγραμματικά του αποφθέγματα.

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει αλλάξει τη φράση και λέει «ο χρόνος είναι χρήμα». Όλοι γενικά παραδέχονται ότι ο τρόπος ζωής, κυρίως στις μεγάλες πόλεις, είναι τέτοιος ώστε οι άνθρωποι να κινούνται με ταχύτατους ρυθμούς. Ακόμα και οι μαθητές σήμερα έχουν τόσο ασφυκτικά γεμάτο πρόγραμμα, με σχολείο, φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, αθλητικές υποχρεώσεις που δεν έχουν πλέον χρόνο για επικοινωνία και παιχνίδι. Πολλοί γονείς δουλεύουν ασταμάτητα, στην προσπάθειά τους να κερδίσουν όσο γίνεται περισσότερα χρήματα, ώστε να προσφέρουν στα παιδιά τους όσο γίνεται περισσότερα υλικά και τελικά ξεχνάνε το σημαντικότερο, που είναι η προσωπική ενασχόληση με τα παιδιά τους και η μετάδοση της αγάπης.

Ποιος είναι ο συνετός τρόπος χρήσης του χρόνου.

Θυμάστε την παραβολή του άφρονα πλουσίου; Ένας άνθρωπος, που καρποφόρησε πολύ η γη του, σκέφτηκε να κάνει μεγάλες αποθήκες, για να συγκεντρώσει όλη τη συγκομιδή του και να μπορέσει να ζήσει πλουσιοπάροχα την υπόλοιπη ζωή του. Χαρακτηριστικά, όπως λέει το Ευαγγέλιο, σκεφτόταν ότι όταν θα μάζευε όλα τα αγαθά του, θα έλεγε στην ψυχή του, «φάε, πίνου, ευφραίνου», όπως δηλαδή σκέφτεται εν πολλοίς ο σύγχρονος άνθρωπος. Όμως τι έγινε στη συνέχεια, πριν καν προλάβει να γευθεί τους κόπους της ζωής του; Διακόπηκε ξαφνικά ο χρόνος της επίγειας ζωής του, ήρθε απροσδόκητα ο θάνατος. Γι’ αυτό ο Χριστός ανέφερε στην επί του Όρους ομιλία «μη μεριμνάτε για την ψυχή σας τι θα φάτε και τι θα πιείτε, ούτε για το σώμα σας με τι θα ντυθείτε. Δεν είναι σημαντικότερη η ψυχή της τροφής και το σώμα του ενδύματος;» και ακολούθως ανέφερε το παράδειγμα των πτηνών που δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν, αλλά φροντίζει ο Ουράνιος Πατέρας για την τροφή τους, όπως και ότι τα ταπεινά κρίνα είναι πολύ πιο όμορφα από τις πλούσιες στολές που φορούσε ο ένδοξος βασιλιάς Σολόμωντας. Και καταλήγει ότι δεν πρέπει να μεριμνούμε για το τι θα φάμε και τι θα πιούμε ή με τι θα ντυθούμε, αλλά να ζητούμε πρώτα τη Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του και όλα τα υπόλοιπα θα μας δοθούν. Αναφέρει χαρακτηριστικά «μη ουν μεριμνήσητε εις την αύριον^. η γαρ αύριον μεριμνήσει τα εαυτής^. αρκετόν τη ημέρα η κακία αυτής». Αντίστοιχα σε άλλο σημείο του Ευαγγελίου μας λέει: τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος αν κερδίσει όλο τον κόσμο, ζημιωθεί όμως την ψυχή του.

Αυτό λοιπόν που προβάλλει η Εκκλησία, είναι η προετοιμασία του ανθρώπου για τη αιωνιότητα. Φυσικά ο άνθρωπος οφείλει να αγωνίζεται για την καθημερινότητα: ο μαθητής να αποκομίσει από το σχολείο όσο γίνεται περισσότερα εφόδια για τη ζωή του, ο ενήλικας να δουλέψει για να μπορέσει να ζήσει ο ίδιος και η οικογένειά του, ακόμα και ο μοναχός στο μοναστήρι οφείλει να εργάζεται. Παράλληλα όμως προκρίνεται η ψυχική ωφέλεια του ανθρώπου, η καλλιέργεια των αρετών με μέγιστη αυτών την αγάπη για το Θεό και το συνάνθρωπο.

Πως όμως γίνεται αυτό; Πως μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος αλλά και ο άνθρωπος της κάθε εποχής να χρησιμοποιήσει εποικοδομητικά το χρόνο του;

Πρώτο από όλα τα μέσα είναι η συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Η εξομολόγηση, η Θεία Λειτουργία, η συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία, δηλαδή στη μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, αλλά και στα υπόλοιπα Μυστήρια είναι ο τρόπος να προσφέρουμε γαλήνη στην ψυχή μας και την προσέγγιση στο Θεό. Η μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού με συντριβή, δίνει στον άνθρωπο την αιώνια ζωή, σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Χριστού. Η αφιέρωση λίγων ωρών κάθε εβδομάδα για τη συμμετοχή στις ακολουθίες, βοηθάει τον άνθρωπο να αποκτήσει γαλήνη στην ψυχή του. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε από την πρώτη στιγμή και να μας δυσκολεύει η τακτική συμμετοχή στις ακολουθίες της Εκκλησίας, όμως ο άνθρωπος σταδιακά μεταβάλλεται, βελτιώνεται η ψυχική του κατάσταση. Έτσι, μειώνοντας λίγο κάποιες δραστηριότητές μας, όπως αθλητικές δραστηριότητες τα πρωινά των Κυριακών ή μειώνοντας λίγο τις βραδινές εξόδους, προκειμένου να ξυπνήσουμε για να πάμε στην εκκλησία, ωφελούμαστε πολύ και ο Θεός ανταμείβει τον κόπο ή τη θυσία μας. Αντίστοιχη ωφέλεια προκύπτει και από την προσευχή στο σπίτι. Όταν μειώσουμε κάποιες συνήθειές μας, όπως την τηλεόραση ή το internet ή το κινητό και αφιερώσουμε έναν ελάχιστο χρόνο για να προσευχηθούμε – να απευθυνθούμε προς το Θεό Πατέρα μας και προσπαθούμε κάθε φορά να αυξήσουμε έστω και λίγο αυτό το χρόνο, αισθανόμαστε στη συνέχεια ότι η αγάπη του Θεού μας προστατεύει και μας καθοδηγεί, φεύγει από πάνω μας το άγχος και αφηνόμαστε στην πρόνοια του Θεού. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια, απλά γνωρίζουμε ότι ο Θεός θα επιτρέψει τόσο την επιτυχία ή την ευκολία όσο και την αποτυχία ή τη δυσκολία και αυτό θα βοηθήσει την ψυχή μας ώστε να γίνουμε ακόμα καλύτεροι.

Η ζωή του ανθρώπου μέσα και μαζί με την Εκκλησία αποσκοπεί στη συνεχή προσπάθεια για την ένωση με το Θεό, η οποία επιτυγχάνεται με το έλεος του Θεού, δηλαδή αποτελεί στην ουσία μία δωρεά του Θεού σε όσους ανθρώπους αγωνίζονται, παρά τα πάθη και τις αδυναμίες τους, σε όσους προσπαθούν να αφιερώσουν όσο γίνεται περισσότερο χρόνο στο Θεό. Και αυτή η ένωση με το Θεό οδηγεί το φθαρτό άνθρωπο από το πρόσκαιρο στην αιωνιότητα.

Ας αφήσουμε λοιπόν τους επιστήμονες που εμμένουν στα φθαρτά, να διαφωνούν για τα δευτερόλεπτα και εμείς ας κάνουμε κάθε μέρα μία νέα αρχή για την κατάκτηση της αιωνιότητας, με τη χάρη του Θεού!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Σήμερα ζούμε σε μία εποχή που τα πάντα γύρω μας συντελούν στη  βελτίωση  της  ποιότητας ζωής μας. Προσπαθούμε να αποβάλουμε από την καθημερινότητά μας τον κόπο και την κούραση. Αποφεύγουμε τη χειρωνακτική εργασία, παίρνουμε έτοιμα πράγματα που θα μπορούσαμε να φτιάξουμε εμείς, ακόμη και τα αθλήματα έχουμε αντικαταστήσει με προσομοιωτές στο διαδίκτυο.
Μία τέτοια λοιπόν κοινωνία τι έχει να μας διδάξει για την αρρώστια,  τον  πόνο,  τη δυσκολία; Ακούμε πολλούς συνανθρώπους μας να αποφεύγουν κάποια συζήτηση που μπορεί να τους στεναχωρεί και να τους δυσκολεύει. Ο περισσότερος κόσμος αντί να αντιμετωπίσει  κατά μέτωπο τη δυσκολία, όσο μπορεί την καταχωνιάζει στο πίσω μέρος του μυαλού του και προσποιείται ότι δεν υπάρχει. Αυτός όμως ο τρόπος αντιμετώπισης μας βοηθά όντως να ξεπεράσουμε τα ποικίλα προβλήματα που προκύπτουν στη ζωή μας;Ας ξεκινήσουμε όμως με από την αρχή.

***

1. Για ποιό λόγο υπάρχουν στον κόσμο προβλήματα και αρρώστιες που πολλές φορές αδυνατούμε ανθρωπίνως να αντιμετωπίσουμε; Μήπως ο Θεός είναι αυτός που τα προκαλεί;

Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο μέσα στον παράδεισο αθάνατο, χωρίς  στοιχεία  φθοράς  επάνω του. Όλα ξεκίνησαν όταν ο άνθρωπος θέλησε να γίνει ο ίδιος θεός και έπεσε στο προπατορικό αμάρτημα. Τότε λόγω της ανυπακοής και της αμετανοησίας του έφυγε από τον παράδεισο, έγινε θνητός και μπήκαν στη ζωή του ο πόνος, ο κόπος και η αρρώστια, ως αποτέλεσμα της αμαρτίας και του χωρισμού του από το Θεό. Από τότε λοιπόν ο άνθρωπος άρχισε να ζει σε έναν φθαρτό κόσμο όπου υπήρχε η δυσκολία, ο κόπος, η αρρώστια αλλά και η αμαρτία που χώριζε τους ανθρώπους από τους συνανθρώπους τους και από το Θεό και εμφανίστηκαν δεινά όπως οι κλοπές, οι φόνοι, οι πόλεμοι. Άρα οι θλίψεις μπήκαν στη ζωή του ανθρώπου μετά το προπατορικό αμάρτημα, ως αποτέλεσμα αυτού. Ο Θεός παρόλο που αγαπούσε το πλάσμα Του, άφησε ελεύθερο τον άνθρωπο, όπως τον είχε πλάσει, χωρίς να τον υποχρεώνει να είναι κοντά του.

2. Το επόμενο λογικό ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Ο Θεός ως πατέρας που αγαπά τα πλάσματά Του, δεν μπορεί να παρέμβει και να πάρει τις  δυσκολίες από  τους ανθρώπους όταν αυτοί Του το  ζητούν;

Ο Θεός όπως προείπαμε επιτρέπει τον πόνο, δεν τον δημιουργεί ο ίδιος. Όταν ο άνθρωπος με υπομονή και εμπιστοσύνη στο Θεό περνάει τη δοκιμασία, δείχνει αν έχει πίστη. Επίσης εξαγνίζεται μέσα από τις δοκιμασίες όπως κάποτε οι μάρτυρες με το μαρτύριο. Άλλες φορές  ενώ μπορεί να είναι μακριά από το Θεό και να ζει μόνο για τις γήινες απολαύσεις, αντιλαμβάνεται ότι αυτές είναι πρόσκαιρες και στρέφεται προς το Θεό Πατέρα. Οι δοκιμασίες βοηθούν  τους  ανθρώπους  να  συνέλθουν και  να  συνειδητοποιήσουν  ότι  η ζωή είναι ψεύτικη και σύντομη. Γι’ αυτό και οι έμπειροι πνευματικοί πατέρες μας λένε ότι αυτόν που δεν έχει θλίψεις τον έχει ξεχάσει ο Θεός. Η ωφέλεια όμως κάποιου δεν είναι δεδομένη. Εξαρτάται από την προαίρεση του κάθε ανθρώπου. Κάποιος μπορεί να ωφεληθεί τα μέγιστα, ενώ κάποιος άλλος μπορεί να τα βάλει με το Θεό και τους ανθρώπους κι έτσι   να χάσει την ευκαιρία που   του προσφέρεται.
3. Για ποιο λόγο συχνά βλέπουμε πιστούς ανθρώπους να δοκιμάζονται πολύ ενώ ταυτόχρονα άλλοι που είναι μακριά από το Θεό μπορεί να ζήσουν και ολόκληρη τη  ζωή τους  χωρίς δυσκολίες;
Η Αγία Γραφή λέγει: «ὅν ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει». Κι ο όσιος Παΐσιος Αγιορείτης έλεγε σχετικά το εξής παράδειγμα: «Ένας πατέρας έχει λ.χ. οκτώ παιδιά. Τα πέντε μένουν στο σπίτι, κοντά στον πατέρα τους, και τα τρία φεύγουν μακριά του και δεν τον σκέφτονται. Σ’ αυτά που μένουν κοντά του, αν κάνουν καμμιά αταξία, τους τραβάει το αυτί, τους δίνει κανένα σκαμπιλάκι· ή, αν είναι φρόνιμα, τα χαϊδεύει, τους δίνει και καμμιά σοκολάτα. Ενώ αυτά που είναι μακριά, ούτε χάδι ούτε σκαμπίλι έχουν. Έτσι κάνει και ο Θεός. Τους ανθρώπους που είναι κοντά Του και εκείνους που έχουν καλή διάθεση, αν σφάλουν λίγο, τους δίνει ένα σκαμπιλάκι και εξοφλούν ή, αν τους δώση περισσότερα σκαμπίλια, αποταμιεύουν. Σ’ εκείνους πάλι που είναι μακριά Του, δίνει χρόνια, για να μετανοήσουν. Γι’ αυτό βλέπουμε κοσμικούς ανθρώπους να κάνουν σοβαρές αμαρτίες και παρ’ όλα αυτά να έχουν άφθονα υλικά αγαθά και να ζουν πολλά  χρόνια,  χωρίς  να  περνούν  δοκιμασίες.  Αυτό  γίνεται  κατ’  οικονομίαν  Θεού, για να μετανοήσουν. Αν δεν μετανοήσουν, θα είναι αναπολόγητοι στην άλλη   ζωή»[1].
Πάντως ο άνθρωπος που ειλικρινά πιστεύει και αγαπά το Θεό, δεν είναι κοντά Του για να  τον γλιτώνει από τις συμφορές. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε πρόκειται για μια συμφεροντολογική δοσοληψία, που την ρυθμίζει ο άνθρωπος κατά το λογισμό του καθώς νομίζει ότι υποτάσσει το Θεό σε  αυτόν.
Εξάλλου αν ο άνθρωπος σκεφτεί σωστά, θα δει ότι  κανείς  δεν  πέρασε από αυτήν  τη ζωή χωρίς θλίψη και πόνο.
Πρώτος έδωσε το παράδειγμα ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος ενώ μπορούσε ως  τέλειος Θεός να αποφύγει την κακοπάθεια, κατέβηκε από τον ουρανό, σαρκώθηκε, ταλαιπωρήθηκε, σταυρώθηκε, προκειμένου να σηκώσει το βάρος των αμαρτιών όλου του κόσμου, χωρίς ο Ίδιος να έχει αμαρτήσει καθόλου. Ως βρέφος, λόγω της κακίας του Ηρώδη, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη γενέτειρά Του και να βρεθούν Αυτός και η Αγία Οικογένειά Του ως ξένοι στην Αίγυπτο. Ασκήθηκε με νηστεία και προσευχή επί 40 ημέρες και παρά την πείνα που ως άνθρωπος ένιωσε, δεν υπέπεσε στον πειρασμό του διαβόλου. Λυπήθηκε και δάκρυσε με το θάνατο του αγαπημένου Του φίλου Λαζάρου. Έζησε την επιθανάτια αγωνία και στο σταυρό αισθάνθηκε πλήρως τον πόνο και τη δοκιμασία ως τέλειος  άνθρωπος.
Και η Παναγία μας όμως και οι Άγιοί μας πόνεσαν στο πέρασμά τους από αυτήν τη ζωή. Εμείς αφού προσπαθούμε να τους μιμηθούμε, δεν μπορούμε να επιλέξουμε άλλο  δρόμο. Πολλοί μοναχοί και ασκητές σκληραγωγούν και καταπονούν τον εαυτό τους εκουσίως. Εμείς  που είμαστε πιο αδύναμοι και δεν μπορούμε ίσως να τους μιμηθούμε σε αυτόν τον αγώνα  τους, τουλάχιστον αυτά που επιτρέπει ο Θεός ας προσπαθούμε να τα σηκώνουμε   αγόγγυστα.

[1]  Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Δ΄ Οικογενειακή ζωή, σελ.   196.
 

4. Ο Θεός συμπαραστέκεται στις δυσκολίες που περνούν τα παιδιά Του ή απλά παρακολουθεί χωρίς να  παρεμβαίνει;
Κανένας πατέρας δε βλέπει τα παιδιά του να ταλαιπωρούνται χωρίς πόνο. Έτσι ο Θεός σαν καλός Πατέρας παρηγορεί τα παιδιά Του και όπως βεβαιώνει και στο Ευαγγέλιό Του,  το φορτίον «ελαφρόν εστί», καθώς το ακουμπάμε σε Αυτόν και με εμπιστοσύνη Του το παραδίδουμε. Εξάλλου, ο σταυρός που επιτρέπει ο Κύριος στον καθένα, είναι ακριβώς αυτός που μπορεί να σηκώσει: «πιστὸς δὲ ὁ Θεός, ὃς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δύνασθε, ἀλλὰ ποιήσει σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν» (Α΄ Κορ. ι΄13). Οι θλίψεις όμως που περνάει ο συνάνθρωπός μας, μπορούν να βοηθήσουν κι εμάς στην αντιμετώπιση των δικών μας  προβλημάτων, καθώς αισθανόμαστε  ότι δεν είμαστε  μόνοι μας στο δύσκολο στίβο της ζωής.
Το βέβαιο είναι ότι δεν πρόκειται να ζήσουμε μία ζωή στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσουμε δυσκολίες και στεναχώριες. Ας ακολουθήσουμε το δρόμο που μας προτείνει η Αγία Εκκλησία μας με όπλα τα μυστήρια, προκειμένου να βγούμε όσο γίνεται πιο κερδισμένοι και στην παρούσα αλλά κυρίως και στη μέλλουσα   ζωή.

***

Λένε ότι τα δέντρα που μεγαλώνουν σε υψόμετρο επειδή τα φυσούν πιο πολύ  οι  άνεμοι  και οι χιονοθύελλες, αποκτούν ρίζες πιο πολλές, πιο μεγάλες και πιο γερές από τ’ άλλα δένδρα. Και επιπλέον είναι πιο ευλύγιστα για να μην σπάζουν. Οι δυσκολίες τα κάνουν πιο ανθεκτικά  και τα γιγαντώνουν! Μήπως αυτό δεν συμβαίνει και στη δική μας ζωή; Οι δοκιμασίες μας βοηθούν να ωριμάσουμε, να αναπτύξουμε μυστικές δυνάμεις που κρύβουμε μέσα μας και ακόμη να καλλιεργήσουμε την ταπείνωση, καθώς αντιλαμβανόμαστε την αδυναμία μας και ζητούμε βοήθεια από τον Παντοδύναμο  Θεό.
Και να θυμόμαστε πάντα ότι μετά τη χειμωνιά έρχεται η άνοιξη... Μετά τη φουρτούνα η γαλήνη... Μετά το Σταυρό, η Ανάσταση!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ο Θεός επιτρέπει τις δοκιμασίες για το καλό μας, το αιώνιο συμφέρον   μας!

Σημείωση: Εντυπωσιακή είναι η ιστορία την ιστορία του Νικ Βούιτσιτς (Nick Vujicic), ενός 30χρονου νέου από την Αυστραλία ο οποίος γεννήθηκε και ζει χωρίς χέρια και χωρίς πόδια και ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο (έχει ήδη επισκεφθεί πάνω από 25 χώρες) για να  διαλαλήσει  παντού τη δύναμη που χαρίζει η πίστη στο Θεό ακόμη και κάτω από τις  πιο  δύσκολες  συνθήκες! Ο Κατηχητής θα μπορούσε να επιλέξει και  να  προβάλλει  κάποιο μικρό βίντεο από την ζωή του . Δείτε ενδεικτικά: https://www.youtube.com/watch?v=Z_N-BEZbAQ0 & https://www.youtube.com/watch?v=krFjpStgkBg.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Παρατηρώντας κανείς το αγιολόγιο της εκκλησίας μας θα διαπιστώσει ότι κάθε μέρα γιορτάζει κάποιος άγιος γνωστός ή άγνωστος σε εμάς, σίγουρα όμως γνωστός στη μνήμη του Θεού. Αναρίθμητες λοιπόν είναι οι στρατιές των αγίων, άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών, άνδρες, γυναίκες, ευγενείς ή άσημοι, μορφωμένοι ή αγράμματοι, με ένα  όμως κοινό σημείο,  την πίστη, την αγάπη και την αφοσίωσή τους στο Θεό. Εξαιτίας αυτής της ποικιλίας, βλέπουμε ότι υπάρχουν προστάτες άγιοι για διάφορα επαγγέλματα. Ας θυμηθούμε τον Άγιο Τρύφωνα προστάτη των γεωργών, τον Άγιο Νικόλαο προστάτη των ναυτικών, τον Άγιο Χριστοφόρο προστάτη των αυτοκινητιστών και πολλούς άλλους.(Ο Κατηχητής μπορεί να  διαβάσει  επιλεκτικά από το Παράρτημα επαγγέλματα και τους αντίστοιχους προστάτες  αγίους  η  να  κάνει ερωτήσεις στα παιδιά, με τη μορφή παιχνιδιού, για τα γνωστά επαγγέλματα «ποιός είναι   ο προστάτης άγιος»).
Το επάγγελμα δεν είναι λοιπόν κάτι αδιάφορο και ξεκομμένο από τη ζωή της εκκλησίας.Επειδή, παιδιά, κι εσείς είστε ήδη μαθητές Λυκείου και οπωσδήποτε σας απασχολεί το θέμα ποιό επάγγελμα θα ακολουθήσετε, καλό είναι σήμερα  να συζητήσουμε τι  σημασία  έχει το επάγγελμα στη ζωή μας και με ποιά κριτήρια θα το  επιλέξουμε.

1. Τι σημαίνει ο όρος επάγγελμα;
Σαφέστατα ως επάγγελμα σήμερα ορίζεται η τακτική εργασία με την οποία ασχολείται κανείς και από την οποία εξασφαλίζει τα προς το ζην. Μέσα στη λέξη αυτή όμως υπάρχει το ρήμα επαγγέλλομαι που σημαίνει υπόσχομαι. Υπάρχει λοιπόν η έννοια της υπόσχεσης που δώσαμε στην κοινωνία και στους συνανθρώπους μας για τις δυνάμεις και  τις ικανότητες που   θα διαθέσουμε μέσω του επαγγέλματός μας με σκοπό την  πρόοδο του κοινωνικού συνόλου.  Με αυτό το σκεπτικό έχει επικρατήσει και η ορκωμοσία των τελειόφοιτων φοιτητών όταν πρόκειται να λάβουν το πτυχίο τους.

2. Στην Αγία Γραφή γίνεται κάπου αναφορά για το  επάγγελμα;
Στο βιβλίο της Γενέσεως στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε: «Καὶ ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν    καὶ φυλάσσειν».
Αργότερα, όταν με το προπατορικό αμάρτημα ο άνθρωπος βγήκε από τον παράδεισο.
Ο Θεός του είπε ότι με ιδρώτα θα βγάζει το ψωμί  του.
Στην παράδοση της Εκκλησίας αναφέρεται ότι και ο ίδιος ο Κύριος εργαζόταν ως ξυλουργός.
Μελετώντας τους βίους των Αγίων διαπιστώνουμε ότι και αυτοί ασκούσαν κάποιο επάγγελμα: ο Απ. Παύλος ήταν σκηνοποιός, άλλοι Απόστολοι ψαράδες, οι Άγιοι  Ανάργυροι  ήταν ιατροί, οι Άγιοι Γεώργιος και Δημήτριος  στρατιωτικοί.

3. Είναι όλα τα επαγγέλματα καλά; (…)
Ναι, αρκεί να είναι τίμια και ηθικά. Ένα άδικο η ανήθικο επάγγελμα,  όπως  ο  παράνομος τζόγος κι η αισχροκέρδεια, το λαθρεμπόριο, η ενασχόληση με τη μαγεία κ.α., δεν ταιριάζει ποτέ να γίνει επάγγελμα ενός χριστιανού, γιατί είναι συνυφασμένο με την   αμαρτία.

Κάθε άλλο επάγγελμα, που αποκτήθηκε δίκαια και ασκείται τίμια, είναι καλό κι ευλογη- μένο από τον Θεό. Δεν είναι σωστό να ξεχωρίζουμε τα επαγγέλματα σε ανώτερα και σε κατώτερα. Τι θα γινόταν αν, για παράδειγμα, γίνονταν όλοι γιατροί; Η ποιός θα μπορούσε να υπερηφανευθεί για τον πολιτισμό μας αν δεν υπήρχαν και οι δημοτικοί υπάλληλοι καθαριότητας; Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας, θεωρώντας καλό κάθε τίμιο επάγγελμα, αναπέμπει συγκινητικές ευχές για να ευλογήσει ο Θεός κάθε είδος τίμιας εργασίας και να χαριτώσει τον ανθρώπινο μόχθο. Στο Ευχολόγιο υπάρχουν για παράδειγμα ευχές «εις το ευλογήσαι άλωνα»,
«εις το ευλογήσαι ποίμνην», «εις το κατασκευάσαι πλοίον», «επί ορύξει φρέατος», «επί τη ενάρξει παντός ιδιωτικού έργου» και τόσες άλλες! Δυστυχώς, στις μέρες μας, με την  τεχνολογική πρόοδο εμπιστευτήκαμε περισσότερο τους εαυτούς μας και αφήσαμε στην άκρη   το Θεό.

4. Με ποιά κριτήρια θα εκλέξει κανείς σωστό επάγγελμα;  (…)

Μέ ταπεινή σκέψη, όχι με στόχο τα πολλά λεφτά και άλλα κοσμικά  κριτήρια
Δεν θα παραβλέψει βέβαια τον οικονομικό παράγοντα, αλλά ούτε και θα τον υπερτονίσει. Θα κοιτάξει το αναγκαίο, να καλύπτει οικονομικά τις ανάγκες του∙ η δίψα του κέρδους μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένη επιλογή ή σε μια υπερεντατική εργασία, που θα βλάψει την υγεία  μας. Από την άλλη μεριά η κοινωνική καταξίωση και προβολή δεν είναι τόσο σημαντικό κριτήριο. Το πιο σημαντικό είναι το επάγγελμά μας να είναι  θεάρεστο.

Ελεύθερα, χωρίς πίεση από τρίτους
Ο καθένας οφείλει να εκλέξει ελεύθερα ό,τι θέλει, ό,τι του αρέσει. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ακολουθήσει κάτι αναγκαστικά, χωρίς να το θέλει, για το χατίρι των γονέων ή καθηγητών η άλλων παραγόντων που τον πιέζουν. Οπωσδήποτε δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς μια υπάρχουσα οικογενειακή επιχείρηση με ευοίωνο μέλλον ή να αγνοήσει τις δυνατότητες τις δικές του και της οικογενείας του να σπουδάσει τον τάδε κλάδο, αν τα έτη σπουδών είναι πολλά ή ο τόπος μακρινός. Ας σταθμίσει τις  δυσκολίες,  ας ακούσει  τη γνώμη των γονέων/καθηγητών του, ας συμβουλευθεί τον πνευματικό του κι ας αφήσει τον Θεό να πει το τελικό ναι ή όχι∙ Εκείνος ξέρει να δίνει τις πιο συμφέρουσες λύσεις στα   αδιέξοδα.

Η αγορά εργασίας
Ούτε θα αφήσει ανεξέταστο το αν η αγορά εργασίας είναι ανοιχτή για το επάγγελμα που σκέφτεται να διαλέξει. Κι αυτό θα το σταθμίσει, χωρίς όμως να είναι αυτό ο καταλυτικός παράγοντας που θα τον εμποδίσει από κάποιο επάγγελμα, γιατί το μέλλον είναι στα χέρια του Θεού, που μας αγαπά. Είναι καθαρά θέμα προσωπικό∙ ο ένας ξεκινά με δυνατή πίστη να χτίζει  το μέλλον του σ’ ένα «κορεσμένο» επάγγελμα και τ’ αφήνει όλα σαν παιδί στα χέρια του Θεού Πατέρα, ο άλλος αισθάνεται να του μιλά ο Θεός δια των περιστάσεων και εκλέγει άλλο επάγ- γελμα. Όταν και το ένα και το άλλο γίνονται με σύνεση και με εξάρτηση από τον Θεό, είναι επαινετά.

Όχι επιπόλαια σχέδια για το μέλλον
Είναι ωραίο να κάνουμε σχέδια για το μέλλον και να οραματιζόμαστε κάτι που μας συγκινεί    και μας  ενθουσιάζει.  Ωστόσο ας μη βιαζόμαστε να κοινοποιούμε τα σχέδια και τα οράματά  μας. Να τα αφήνουμε να ωριμάζουν πρώτα μέσα μας, έτσι ώστε να μην είμαστε εκτεθειμένοι αργότερα και αναγκαστούμε να ακολουθήσουμε κάτι που τελικά δεν μας εκφράζει... Και το κυριότερο, να κάνουμε θερμή προσευχή ώστε ο Κύριος να μας εμπνεύσει ο,τι είναι σύμφωνο με το θέλημά Του και για το συμφέρον της ψυχής μας. Λένε ότι «όποιος κάνει  σχέδια μόνος  του για τη ζωή του, τα βλέπει ο Θεός και  γελάει».

Άς ανακαλύψουμε τα τάλαντα που μας έδωσε ο  Θεός.
Κυρίως όμως πρέπει να σταθμίσει κανείς τις ηθικές, πνευματικές και σωματικές του δυνάμεις, τις κλίσεις και τα τάλαντα που έχει πάρει από τον Θεό. Υπάρχουν επαγγέλματα που μπορεί να μας ικανοποιούν, αλλά που αν σκεφτούμε τον εαυτό μας να τα ασκεί, θα διαπιστώσουμε ότι  δεν αρκούν οι δυνάμεις μας. Για παράδειγμα, ένας θετικός νους δεν μπορεί εύκολα να γίνει ιστορικός, ένας εσωστρεφής χαρακτήρας ίσως αλλοτριωθεί με την πολυδιάσπαση του δημοσιογράφου, ένας με μέτριες σωματικές δυνάμεις δεν μπορεί να γίνει μεταφορέας. Το επάγγελμα που μας ταιριάζει περισσότερο, είναι αυτό στο οποίο αισθανόμαστε μεγαλύτερη εσωτερική πληρότητα και μπορούμε να το ασκήσουμε με τις δυνάμεις με τις οποίες ο Θεός προίκισε χωριστά τον καθένα από  μας.

Ας αγαπήσουμε τα επαγγέλματα του  Πνεύματος.
Υπάρχουν κάποια επαγγέλματα ― καλύτερα ονομάζονται «λειτουργήματα» ― τα οποία υπηρετούν τον άνθρωπο και υψηλές αξίες όπως η αγάπη, η δικαιοσύνη, η παιδεία κλπ. Τέτοια είναι ο γιατρός, ο νοσηλευτής, ο δικαστικός, ο εκπαιδευτικός, ο ιερέας... Στ’ αλήθεια πόσα μπορεί να προσφέρει ο πιστός χριστιανός σ’ αυτές τις τόσο νευραλγικές  θέσεις!
Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι «δει μετά πολλής περισκέψεως δοκιμάζεσθαι προς τι έκαστος επιτηδείως έχει, και ούτως εγχειρίζεσθαι οτιούν έργον»• οφείλει δηλαδή  να  εξετάζει  ο καθένας με πολλή περίσκεψη για ποιό έργο είναι κατάλληλος κι έπειτα να το   αναλαμβάνει.

***

Είναι στους περισσότερους από εμάς γνωστή η παραβολή των ταλάντων (Ματθ. κε΄14- 30). Ένας κύριος έδωσε στους 3 δούλους του 5, 2 και 1 τάλαντα (νομίσματα) αντίστοιχα. Αυτοί, όταν επέστρεψε του έδωσαν αντίστοιχα 10, 4 και 1 τάλαντα. Οι δύο πρώτοι λοιπόν τα διπλασίασαν ενώ ο τρίτος επέστρεψε αυτό που είχε πάρει, χωρίς να το έχει αξιοποιήσει. Ο Κύριο επαίνεσε τους δύο πρώτους και τιμώρησε τον τρίτο που δεν αξιοποίησε το τάλαντο. Σύμφωνα με τον Ιερό Χρυσόστομο το ζητούμενο είναι να αξιοποιήσουμε τις δωρεές του Θεού βοηθώντας τον εαυτό μας και τους συναθρώπους μας προς δόξαν  Θεού.
Πολλές φορές βλέπουμε ανθρώπους με κάποιες ιδιαιτερότητες ή λιγότερο ικανούς και θεωρούμε ότι δεν προσφέρουν κάτι στην κοινωνία. Στα μάτια του Θεού όμως, μπορεί να είναι πολύ καλύτεροι, καθώς αξιοποίησαν τα ελάχιστα που έλαβαν από Αυτόν. Ας μην ξεχνάμε την πάμφτωχη χήρα στην Καινή Διαθήκη που προσέφερε το δίλεπτό της και ο Χριστός αναφέρει     ότι ελεημοσύνη της ήταν μεγαλύτερη σε σχέση με άλλες προσφορές γιατί η δική της ήταν από  το υστέρημά της.
Ας μην είμαστε λοιπόν βιαστικοί στην κρίση μας, διότι η κρίση του Θεού είναι τελικά αυτή που μετράει και εμείς ως άνθρωποι δεν μπορούμε να τη γνωρίζουμε. Ας  βάλουμε ως  κύριο στόχο της ζωής μας την ευαρέστηση στο Θεό, την οποία θα επιτύχουμε με κόπο αξιοποιώντας τα χαρίσματα και τις δωρεές  Του.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μελετημένη εκλογή επαγγέλματος για τη δική μας επιτυχία και την ωφέλεια των άλλων.

ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΑΓΙΟΙ ΤΩΝ  ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ*
1. Ἁγιογράφων (ζωγράφων): Ἀπ. Λουκᾶς ὁ εὐαγγελιστής (18  Ὀκτωβρίου).
2. Ἀεροπόρων (πιλότων): Ἀρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ (8  Νοεμβρίου).
3. Ἀθλητῶν (Γυμναστῶν): Ἅγιοι Δημήτριος καί Νέστωρ (26 καί 27  Ὀκτωβρίου).
4. Ἁλιέων: Ἅγιοι Ἀπόστολοι (30 Ἰουνίου).
5. Ἀνθοπωλῶν: Ἅγιος Μιχαήλ (Πακνανᾶς) ὁ Ἀθηναῖος, νεομάρτυς, ὁ καί κηπουρός (9   Ἰουλίου).
6. Ἀρτοποιῶν: Ἅγιος Παντελεήμων (27  Ἰουλίου).
7. Ἀρωματοπωλῶν: Ἁγία Μυροφόρος Μαρία ἡ Μαγδαληνή (22  Ἰουλίου).
8. Αὐτοκινητιστῶν (ὁδηγῶν καί μεταφορέων): Ἅγιος Χριστοφόρος (9  Μαΐου).
9. Βιβλιοπωλῶν (Βιβλιοθηκονόμων): Μέγας Φώτιος (6  Φεβρουαρίου).
10. Βοσκῶν: Ἅγιος Σώζων (7 Σεπτεμβρίου).
11. Βουλευτῶν: Ἅγιος Ἰωσήφ (ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας, ὁ εὐσχήμων  βουλευτής).
12. Γεωργῶν (ἀμπελουργῶν): Ἅγιος Τρύφων (1  Φεβρουαρίου).
13. Γουναράδων: Προφήτης Ἠλίας (20  Ἰουλίου).
14. Δημοσιογράφων: Ἅγιος Μηνᾶς ὁ καλλικέλαδος (10  Δεκεμβρίου).
15. Δικαστῶν: Ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης (3  Ὀκτωβρίου).
16. Δικηγόρων: Ἅγιος Φιλογόνιος ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας (20  Δεκεμβρίου).
17. Ἐκπαιδευτικῶν (καί τῶν μαθητῶν, σπουδαστῶν καί φοιτητῶν): Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες, Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (30  Ἰανουαρίου).
Ἐκπαιδευτικῶν Πληροφορικῆς: Ἀρχάγγελος Γαβριήλ (11  Ἰουνίου).
18. Ἐπιπλοποιῶν (ξυλουργῶν): Ἅγιος Ἰωσήφ ὁ μνήστωρ τῆς Παρθένου Μαρίας. Ἡ ἑορτή  του εἶναι τήν Κυριακή μετά τά  Χριστούγεννα.
19. Θεολόγων: Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος (8  Μαΐου).
20. Ἠθοποιῶν: Ἅγιος Πορφύριος ὁ ἀπό μίμων (15  Σεπτεμβρίου).
21. Ἰατρῶν: Ἅγιοι Ἀνάργυροι (1 Νοεμβρίου). Σημειώνουμε ὅτι: «Ὡς προστάτες γενικῶς τῆς Ἰατρικῆς (νοσολογίας, παθολογίας) θεωροῦνται οἱ Λουκᾶς, Κοσμᾶς καί  Δαμιανός,  Παντελεήμων, καί οἱ Ζηναΐς, Φιλονίλλα καί  Ἑρμιόνη».
22. Ἱεροψαλτῶν: Ἅγιοι Ρωμανός ὁ Μελωδός καί Ἰωάννης ὁ Κουκουζέλης (1 Ὀκτωβρίου) καί Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός (4  Δεκεμβρίου).
23. Κεραμοποιῶν: Ἅγιος Σπυρίδων (12 Δεκεμβρίου)· ἐπειδή στήν Α’ Οἰκ. Σύνοδο (ἐν Νικαίᾳ) μίλησε γιά τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος μέ θαυμαστό τρόπο, χρησιμοποιώντας ἕνα   κεραμίδι.
24. Κηπουρῶν: Ἅγιος Κόνων ὁ κηπουρός (5  Μαρτίου).
25. Κουρέων (κομμωτῶν): Ἅγιος Ἠλίας ὁ Ἀρδούνης, νεομάρτυς, ὁ ὁποῖος ἀσκοῦσε τό ἐπάγγελ¬μα τοῦ κουρέα (31  Ἰανουαρίου).
26. Ξυλογλυπτῶν: Ἅγιος Γεώργιος ὁ Χιοπολίτης, νεομάρτυς (26 Νοεμβρίου), ὁ ὁποῖος ἀσκοῦσε τήν τέχνη τοῦ ξυλογλύπτη.
27. Μαγείρων (καί ἑστιατόρων): Ἅγιος Εὐφρόσυνος ὁ μάγειρος (11  Σεπτεμβρίου).
28. Μεταφραστῶν: Ἅγιος Συμεών ὁ Μεταφραστής (9  Νοεμβρίου).
29. Μετεωρολόγων: Προφήτης Ἠλίας (20  Ἰουλίου).
30. Ναυαγοσωστῶν: Προφήτης Ἰωνᾶς (21  Σεπτεμβρίου).
31. Ναυτικῶν: Ἅγιος Νικόλαος (6 Δεκεμβρίου).
32. Ξενοδόχων: Ἅγιος Σαμψών ὁ ξενοδόχος (27  Ἰουνίου).
33. Ὀδοντιάτρων: Ἅγιος Ἀντίπας (11  Ἀπριλίου).
34. Ὀφθαλμιάτρων: Ἁγία Παρασκευή (26  Ἰουλίου).
35. Παιδιάτρων: Ἅγιος Στυλιανός (26  Νοεμβρίου).
36. Παντοπωλῶν (super market): Ἅγιος Νικόλαος ὁ παντοπώλης, νεομάρτυς (23   Σεπτεμβρίου).
37. Ποιητῶν: Ἁγία Κασσιανή ἡ ποιήτρια (7  Σεπτεμβρίου).
38. Πυροσβεστῶν: Οἱ Τρεῖς Παῖδες (17  Δεκεμβρίου).
39. Ραπτῶν: Ἅγιος Δούκας ὁ ράπτης, νεομάρτυς (24  Ἀπριλίου).
40. Σιδηροδρομικῶν: Ἀπόστολος καί Διάκονος Φίλιππος (11  Ὀκτωβρίου).
41. Σιδηρουργῶν: Ἁγία Ἑλένη (6 Μαρτίου – Εὕρεση Τιμίου Σταυροῦ καί τῶν  Ἥλων).
42. Συμβολαιογράφων: Ἅγιοι Μαρκιανός καί Μαρτύριος οἱ νοτάριοι (25   Ὀκτωβρίου).
43. Ταχυδρομικῶν: Ἅγιος Ζήνων ὁ ταχυδρόμος (10  Φεβρουαρίου).
44. Τελωνιακῶν: Ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής Ματθαῖος (16  Νοεμβρίου).
45. Ὑδραυλικῶν: Δίκαιος Ἐζεκίας (28 Αὐγούστου), ὁ ὁποῖος κατασκεύασε σύστημα ὑδραγω- γείου καί ἔφερε νερό στά Ἱεροσόλυμα.
46. Ὑποδηματοποιῶν (καί καταστημάτων ὑποδημάτων): Ἅγιος Ἰωάννης ὁ κάλφας, νεομάρτυς  (26 Φεβρουαρίου).
47. Ὑφασματοπωλῶν: Ἁγία Λυδία ἡ Φιλιππησία, ἡ πορφυρόπωλις (20  Μαΐου).
48. Φαρμακοποιῶν: Ἁγία Ἀναστασία ἡ Φαρμακολύτρια (22  Δεκεμβρίου).
49. Φιλοσόφων: Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ φιλόσοφος καί μάρτυς (1  Ἰουνίου).
50. Χημικῶν: Ἅγιος Μένιγνος ὁ κναφεύς (22  Νοεμβρίου).
51. Χρυσοχόων: Ἅγιος Συμεών ὁ Τραπεζούντιος ὁ χρυσοχόος, ὁ νεομάρτυς (14   Αὐγούστου).

Ἐπίσης ἔχουμε προστάτες:
Τῶν μητέρων τῶν κληρικῶν: Οἱ Ἅγιες Ἐμμέλεια, Νόννα καί Ἀνθούσα (μητέρες τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν), τίς ὁποῖες ἑορτάζουμε τήν Κυριακή μετά τήν Ὑπαπαντή τοῦ  Κυρίου.
Τῶν ἱεροκηρύκων: Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (13 Νοεμβρίου). Τῶν κατηχητῶν: Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων (18  Μαρτίου).
Τῶν ὁμαδαρχῶν: Ἅγιος Δημήτριος (26  Ὀκτωβρίου).
Τῶν ἱεροπαίδων: Ἅγιος Ταρσίζιος, ὁ δωδεκάχρονος μάρτυρας τοῦ 3ου αἰ. στή Ρώμη. (Προτείνεται νά τελεῖται ἡ ἑορτή του τήν τελευταία Κυριακή τοῦ   Σεπτεμβρίου).
Τῆς οἰκογένειας: Ἅγιοι ἀπόστολοι Ἀκύλας καί Πρίσκιλλα (13  Φεβρουαρίου).
Τῶν πολυτέκνων: Ἅγιοι Τερέντιος καί Νεονίλλα μέ τά ἑπτά τέκνα τους (28 Ὀκτωβρίου). Τῶν κωφαλάλων: Προφήτης Ζαχαρίας (5  Σεπτεμβρίου).
Τῶν κρατουμένων: Ἀπόστολος Ὀνήσιμος (15 Φεβρουαρίου). Τοῦ Στρατοῦ Ξηρᾶς (Πεζικοῦ): Ἅγιος Γεώργιος (23 Ἀπριλίου). Τοῦ Πυροβολικοῦ: Ἁγία Βαρβάρα (4  Δεκεμβρίου).
Τοῦ Ναυτικοῦ (καί Λιμενικοῦ): Ἅγιος Νικόλαος (6 Δεκεμβρίου). Τῆς Ἀεροπορίας: Ἀρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ (8 Νοεμβρίου). Τῆς Ἀστυνομίας: Ἅγιος Ἀρτέμιος (20  Ὀκτωβρίου).

* Βιβλιογραφία: Ἅγιοι καί Ἐπαγγέλματα (Ἔκδοση Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς  Ἀθηνῶν).

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα