![ti_08_mobile.png](/images/template/ti_08_mobile.png)
Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Πηγή: Εκκλησιαστική Παρέμβαση
Ὁ π. Ἀστέριος Χατζηνικολάου, Προϊστάμενος τῆς Ἀδελφότητος «Ὁ Σωτήρ», μιλάει μέ τόν π. Νεκτάριο Κάνια, στό διαδικτυακό κανάλι Θάρρι στήν Ρόδο καί στήν ἐκπομπή «Ὀρθόδοξη Μαρτυρία», μέ θέμα τήν οἰκογένεια.
Μπορεί να ακούγεται σαν θεωρία συνωμοσίας, όμως, αν κρίνουμε από την αυξανόμενη απόγνωση των κυβερνήσεων για έλεγχο και «ώθηση» της παγκόσμιας οικονομίας, ίσως διαπιστώσουμε πως δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Αναφέρομαι στην ιδέα για κατάργηση των μετρητών (δολαρίων, ευρώ, λιρών κ.ο.κ.) στη φυσική τους μορφή. Και μία βασική δικαιολογία όσων υποστηρίζουν αυτό το ακραίο μέτρο είναι ότι ενισχύει την ικανότητα των κεντρικών τραπεζών να επιβάλουν αρνητικά επιτόκια.
Τα αρνητικά επιτόκια σημαίνουν ότι οι δανειστές κυριολεκτικά πληρώνουν τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές για να δανειστούν χρήματα! Επίσης, τιμωρούν τους αποταμιευτές που κάνουν οικονομίες για μελλοντική κατανάλωση, επένδυση, ή απλά συνταξιοδοτική ή ιατροφαρμακευτική εξασφάλιση. Οι Δανοί και οι Ελβετοί έχουν υποχωρήσει ήδη σε αρνητικό έδαφος, με τα επιτόκια στο -0,75%.
Αυτό σημαίνει πως 100.000 σε λογαριασμό στην Ελβετία θα αξίζουν 99.250 μετά από ένα χρόνο. Προς το παρόν τα ποσοστά αυτά ισχύουν μόνο για «υψηλά αποθεματικά» που οι τράπεζες διατηρούν στην κεντρική τράπεζα, τίποτα δεν εμποδίζει όμως τις τράπεζες να απαιτήσουν σύντομα από όλους τους καταθέτες να μοιραστούν το βάρος.
Όμως αυτά τα «ασήμαντα» ποσοστά δεν αρκούν, σύμφωνα με ορισμένους οικονομολόγους. Ένας επικεφαλής οικονομολόγος της Citicorp, ο τεχνοκράτης Willem Buiter [1], πιστεύει για παράδειγμα πως οι ΗΠΑ χρειάζονται πολύ χαμηλότερα επιτόκια για να «ωθήσουν» την οικονομία μακριά από την ύφεση. Προτείνει αρνητικά επιτόκια γύρω στο -6% «για να γίνει η δουλειά». Αλλά, για να συμβεί αυτό, υπάρχει μία προϋπόθεση: Για να λειτουργήσει αυτό το σχέδιο, λέει ο κύριος Buiter, η κυβέρνηση πρέπει να καταργήσει τα μετρητά.
Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί ο κύριος Buiter και ανάλογοι γραφειοκράτες θεωρούν «ενοχλητικά» τα μετρητά. Αν η τράπεζά σας αρπάζει 6% από τις αποταμιεύσεις σας, τα 100€ στον λογαριασμό σας θα άξιζαν 94€ στο τέλος του χρόνου, 88.36€ μετά από δύο χρόνια, και 83.06€ μετά από τρία χρόνια. Αντίθετα, ένα χαρτονόμισμα των 100€ σε κυκλοφορία θα εξακολουθεί να αξίζει... 100€.
Ο κύριος Buiter συνεπώς αντιλαμβάνεται ότι όσο υπάρχουν μετρητά σε φυσική μορφή, κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα τα κρατήσει εγκλωβισμένα σε τραπεζικούς λογαριασμούς με αρνητικά επιτόκια ώστε να ληστεύει η τράπεζα και το κράτος τις αποταμιεύσεις του. Θα προκύψει αναπόφευκτα μαζική απόσυρση καταθέσεων (bank run) και ταχύτατη μετάδοση τραπεζικού πανικού. Και το bank run δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά η τελευταία άμυνα των πολιτών απέναντι σε κακές τραπεζικές, νομισματικές, η κυβερνητικές πολιτικές. Εύλογο συνεπώς να ενοχλείται ο κρατικός ολοκληρωτισμός από τέτοια οικονομικά δικαιώματα.
Οι προϋποθέσεις για κατάργηση των μετρητών είναι πολύ πιο προηγμένες εκτός των ΗΠΑ και ιδιαίτερα δημοφιλείς στους γραφειοκρατικούς κύκλους των Βρυξελλών όπου η σοσιαλιστική εκδοχή της Ε.Ε. έχει επικρατήσει κατά κράτος των ελάχιστων οικονομικά φιλελεύθερων. Η Ιταλία και η Γαλλία έχουν απαγορεύσει τις συναλλαγές άνω των 1.000 ευρώ με μετρητά ενώ η Ισπανία έχει απαγορεύσει τις συναλλαγές με μετρητά άνω των 2.500\ ευρώ. Παρόμοιοι περιορισμοί ισχύουν στο Βέλγιο, τη Βουλγαρία, την Ελλάδα και αλλού. Ήδη μια ελβετική τράπεζα, η Alternative Bank Schweiz, θα χρεώνει από 1/1/2016 επιτόκια -0,15% σε καταθέσεις ως 100.000 ευρώ και -0,75% σε καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ, όπως μας ενημερώνει ο Κωνσταντίνος Βέργος [2].
Στην προπαγάνδα των κυβερνήσεων για το «κακό» που προκαλούν τα μετρητά, σημαντικό ρόλο παίζει και ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας». Υποστηρίζουν οι κυβερνήσεις πως αν δεν είχαν μετρητά οι τρομοκράτες δεν θα μπορούσαν να δράσουν. Αυτό πραγματικά αγγίζει τα όρια της γελοιότητας. Οι τρομοκράτες σαφώς χρησιμοποίησαν μετρητά για να προμηθευτούν παπούτσια και ρούχα και χρησιμοποιούν κινητά τηλέφωνα και αυτοκίνητα κατά τη διάρκεια του σχεδιασμού και της εκτέλεσης των εγκλημάτων τους.
Εύλογα λοιπόν γεννάται το ερώτημα. Γιατί να μην απαγορευτούν και αυτά τα αγαθά; Ένας γυμνός ξυπόλητος τρομοκράτης, χωρίς κινητό και αυτοκίνητο, είναι σίγουρα λιγότερο αποτελεσματικός από έναν ντυμένο εποχούμενο τρομοκράτη με iPhone. Εφόσον τα πράγματα έγιναν πολύ επικίνδυνα, ας απαγορεύσουμε όλα τα πράγματα να ησυχάσουμε.
Ας σοβαρευτούμε καλύτερα. Ο πραγματικός στόχος των κυβερνήσεων είναι να αναγκαστεί το κοινό να πραγματοποιεί αποκλειστικά τις συναλλαγές του μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στις κυβερνήσεις να κατασκοπεύουν ακόμα και τις πιο ιδιωτικές χρηματοοικονομικές συναλλαγές των πολιτών, προκειμένου να στραγγίξουν και το τελευταίο σέντ ώστε να ικανοποιήσουν την ακόρεστη βουλιμία τους.
Πρόκειται για ακραία αντιφιλελεύθερη/αντικαπιταλιστική πρακτική, όπως και οι περισσότερες πρακτικές του Κεϋνσιανικού τοξικού οικονομικού καθεστώτος που κυριαρχεί στον πλανήτη. Ένας ακόμα πολύ σοβαρός λόγος είναι η απελπισμένη προσπάθεια στήριξης του τραπεζικού συστήματος κλασματικών αποθεμάτων το οποίο βρίσκεται υπο καθεστώς κατάρρευσης παγκοσμίως. Ο εξαναγκασμός να ξοδεύουμε συνεχώς είναι επίσης συμβατός με την προσπάθεια ανόδου του πληθωρισμού που επιχειρούν οι κεντρικές τράπεζες. Για το φαινόμενο αυτό μιλήσαμε σε προηγούμενο άρθρο [3].
Πραγματικά ακούγονται τρομακτικά όλα αυτά. Όμως αν οι κυβερνήσεις νομίζουν ότι μπορούν να αναγκάσουν τον κόσμο να αποδεχτεί αρνητικά επιτόκια καταθέσεων η κατάργηση μετρητών, θα πρέπει να το ξανασκεφτούν πολύ σοβαρά. Είναι παράλογο να υποθέσουν πως οι αποταμιευτές θα αποδεχθούν παθητικά την ολοκληρωτική δήμευση των περιουσιακών τους στοιχείων μέσω αρνητικών επιτοκίων ή κατάργησης μετρητών, διότι περί αυτού πρόκειται.
Αν απαγορευτούν τα μετρητά, θα περάσουμε σε μια κοινωνία όπου οι καρποί των κόπων των ανθρώπων θα είναι εγκλωβισμένοι σε μια τράπεζα δεδομένων υπό τον έλεγχο μιας κεντρικής αρχής και θα διανέμονται κατά την κρίση και τη βούληση αυτής της αρχής. Για να επιτευχθεί αυτό, οι mainstream σχολές οικονομικών στρέβλωσαν επί δεκαετίες την έννοια του χρήματος καθιστώντας το σε ουδέτερο προϊόν, αποσυνδεδεμένο από τα υπόλοιπα προϊόντα της αγοράς το οποίο μπορεί να παράγεται αποκλειστικά από κρατικές μηχανές.
Επί της ουσίας, η κατάργηση των μετρητών θα αποτελέσει πλήρη απαλλοτρίωση των προϊόντων και των υπηρεσιών και απόλυτο έλεγχο των μέσων παραγωγής από τον κεντρικό σχεδιασμό. Η δυνατότητα δε του ανθρώπου να αποταμιεύσει ώστε να εξασφαλίσει μια στοιχειώδη σύνταξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ακυρώνεται. Η ζωή μας περνά κυριολεκτικά στην «ελεημοσύνη» του «κράτους πρόνοιας» το οποίο αφού θα έχει απαλλοτριώσει τους κόπους μας, θα εμφανίζεται πλέον ως μεσσίας!
Είναι, πάντως, βέβαιο πως θα εμφανιστούν εναλλακτικά μέσα συναλλαγής. Οι γραφειοκράτες θα πρέπει να αντιληφθούν πως θα οδηγήσουν τον κόσμο σε μια αντιπραγματιστική οικονομία. Για παράδειγμα, στο τέλος του Β 'Παγκοσμίου πολέμου, μια τέτοια οικονομία αναπτύχθηκε στην κατεχόμενη Γερμανία. Τα μετρητά ήταν λιγοστά και οι Γερμανοί προσαρμόστηκαν σε ανταλλαγή τσιγάρων για τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.
Η ανταλλαγή ειδών ανθεί, όταν τα χρήματα είναι λιγοστά, και θα ανθίσει ακόμη περισσότερο, αν οι κυβερνήσεις επιχειρήσουν να καταργήσουν τα μετρητά. Θα ενθαρρύνει επίσης την ανάπτυξη αποκεντρωμένων ψηφιακών νομισμάτων, όπως το Bitcoin, έναντι των ανάλογων κεντρικά ελεγχόμενων ψηφιακών λογαριασμών-νομισμάτων που θα θελήσουν να επιβάλουν δια της βίας οι κυβερνήσεις. Επιπλέον εκτιμώ πως θα προκύψουν και σημαντικές κινήσεις ρευστών διαθεσίμων σε πολύτιμα μέταλλα όπως ο χρυσός. Σε κάθε περίπτωση, η προσπάθεια κατάσχεσης του πλούτου από τις κυβερνήσεις, δεν θα είναι τόσο απλή όσο θα επιθυμούσαν «πεφωτισμένοι» οικονομολόγοι όπως ο κύριος Buiter.
[1] http://ftalphaville.ft.com/2015/04/10/2126212/buiter-on-the-death-of-cash/
[2] http://www.liberal.gr/arthro/22426/apopsi/konstantinos-bergos/to-isonkouremasin-ton-katatheseon-tha-ginei-alla-ochi-opos-nomizate.html
[3] http://www.liberal.gr/arthro/21874/apopsi/arthra/kentrikes-trapezes-ena-toxiko-monopoliako-kathestos-diatimisis-kai-authairesias.html
Πηγὴ: Liberal
Ο Θεός θέλει τον άνθρωπο να πιστεύει σ’ Εκείνον, περισσότερο απ’ οποιονδήποτε η οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.
Ο Θεός θέλει τον άνθρωπο να ελπίζει σ’ Εκείνον, περισσότερο απ’ οποιονδήποτε η οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.
Ο Θεός ζητάει όμως και κάτι παραπάνω: θέλει ο άνθρωπος να προσκολληθεί με αγάπη μόνο σ’ Εκείνον. Και τότε, με την αγάπη που θ’ ακτινοβολεί από μέσα του, θα γίνει ένα και με την κτίση του Θεού.
Αυτή είναι η ένωση του ανθρώπου με το Θεό. Αυτή είναι η μνηστεία της ψυχής με το Χριστό. Κάθε άλλη ένωση είναι μοιχεία και πορνεία. Μόνο τέτοια στενή ένωση της ψυχής με το Χριστό, που σ’ εμάς απεικονίζεται πιο καθαρά με τον επίγειο γάμο, μπορεί να κάνει την ψυχή πλούσια και καρποφόρα. Όλες οι άλλες σχέσεις που μπορεί να συνάψει η ψυχή είναι αγκάθια και ζιζάνια, που είναι γυμνά και άγονα από κάθε αγαθό. Αν αυτό δεν το γνωρίζουν και δεν μπορούν να το γνωρίζουν οι άνθρωποι που ζουν μακριά από την Εκκλησία του Χριστού, οι χριστιανοί όμως πρέπει να το γνωρίζουν, ιδιαίτερα οι ορθόδοξοι χριστιανοί. Είναι στο πνεύμα και την παράδοσή μας να κατανοήσουμε το βάθος και το πλάτος της αποκάλυψης του Θεού που έγινε με τον Κύριο Ιησού. Να κατανοήσουμε την αιωνιότητα πιο σωστά από τους λαούς της Ανατολής, να κατανοήσουμε το χρόνο πιο σωστά από τους ανθρώπους της Δύσης.
Με ότι είναι πιο στενά δεμένη η ψυχή του ανθρώπου, μ’ αυτό κι έχει δεσμευτεί, είτε αυτό είναι ζωντανό είτε νεκρό πράγμα, είτε πρόκειται για σώμα είτε για κάποιο ρούχο, για χρυσό ή άργυρο ή για οποιοδήποτε επίγειο αγαθό, εγκόσμια δόξα ή τιμή, πάθος ή ότι άλλο στην κτίση, όπως για παράδειγμα κόσμημα, τρόφιμο, ποτό, χορό, φύση ή οτιδήποτε άλλο. Κάθε τέτοια δέσμευση της ψυχής είναι άνομη κι επισύρει ατέλειωτη δυστυχία για την ψυχή, τόσο σ’ αυτόν τον κόσμο όσο και στον άλλον. Το ίδιο συμβαίνει με την άνομη σχέση άναμεσα στον άντρα και τη γυναίκα, που επιφέρει στενοχώριες όχι μόνο σ’ αυτούς τους δύο, αλλά και στα τυχόν παιδιά που θ’ αποκτήσουν. Δεν πρέπει να κρύβουμε εκείνο που η Αγία Γραφή λέει πεντακάθαρα: πως ο Θεός είναι ζηλωτής (Εξ. κ’ 5, Δευτ. δ’ 24). Ο ζήλος του Θεού δε στρέφεται εναντίον άλλου στη γη, παρά μόνον στην ψυχή του ανθρώπου. Ο Θεός θέλει αποκλειστικότητα στην ψυχή του ανθρώπου, την θέλει πιστή με καθαρότητα και ειλικρίνεια. Κι αυτό ο Θεός το θέλει για το καλό της ψυχής. Η άπειρη σοφία του Θεού γνωρίζει – όπως πρέπει και μεις να γνωρίζουμε μετά την έλευση του Χριστού – πως αν η πίστη της ψυχής στο Θεό, το Δημιουργό, είναι ελλιπής, πως αν ενωθεί με απόλυτη αγάπη με κάποιον άλλον ή κάτι άλλο στον κόσμο, τότε σιγά σιγά θα υποδουλωθεί, θα γίνει σκλάβα, θα είναι σαν μια σκοτεινή κι απελπισμένη σκιά και τελικά θα καταλήξει σε μια ελεεινή εικόνα εκεί, όπου είναι ο τρυγμός κι ο βρυγμός των οδόντων.
Η θερμή αγάπη της ψυχής προς το Θεό είναι ο μόνος νόμιμος δεσμός. Κάθε άλλη αγάπη, που είναι μακριά από το Θεό ή εναντίον του Θεού, είναι ειδωλολατρεία. Με την αγάπη για το σώμα, ο άνθρωπος μετατρέπει το σώμα σ’ έναν ψεύτικο θεό, ένα είδωλο. Με την αγάπη για κάθε επίγειο αγαθό ή κόσμημα, ο άνθρωπος ειδωλοποιεί τα αντικείμενα αυτά. Με την αγάπη για οποιονδήποτε ή για οτιδήποτε, ο άνθρωπος ειδωλοποιεί τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει πως ο άνθρωπος καθοδηγεί την αγάπη, που ανήκει αποκλειστικά στο Θεό, σε κάτι μικρότερο και υποδεέστερο από το Θεό, σε κάτι λιγότερο άξιο ν’ αγαπηθεί. Σε οτιδήποτε πιστεύει ο άνθρωπος, ελπίζει ή αγαπά περισσότερο από το Θεό, παίρνει τη θέση του Θεού, καθίσταται είδωλο, ένας ψεύτικος θεός της ψεύτικης ψυχής. Κάθε τέτοια ειδωλολατρεία οι προφήτες την ονόμασαν μοιχεία και πορνεία (Ιερ. γ’ 1, Ιεζεκ. κγ’ 7).
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι οι ειδωλολάτρες ταυτίζονται με τα είδωλά τους. Σε κάθε αγάπη, ο άνθρωπος χάνεται σταδιακά στο αντικείμενο της αγάπης του. Εκείνο που ο άνθρωπος σκέφτεται συχνότερα, εκείνο που αγαπά κι επιθυμεί περισσότερο, σιγά σιγά θα γίνει η ίδια η ουσία τής ύπαρξής του, είτε τρόφιμο είναι αυτό είτε ποτό, χρυσός ή ασήμι, κόσμημα ή ρούχο, σπίτια ή κτήματα, τιμή ή δύναμη. Αυτό το διαβάζουμε και στην Αγία Γραφή: «Επορεύθησαν οπίσω τών ματαίων και εματαιώθησαν» (Δ’ Βασ. ιζ’ 15).
Η επιθυμία ανάμεσα σ’ έναν άντρα και μια γυναίκα είναι κάτι φυσικό, δεν είναι εξαίρεση. Ο άνθρωπος ταυτίζεται με ό,τι αγαπά. Αν αυτό που αγαπά είναι ο Θεός, γίνεται Θεός. Αν είναι ο πηλός, γίνεται πηλός. Ο άνθρωπος σώζεται ή κολάζεται από την αγάπη που έχει σ’ αυτή τη ζωή. Μια μόνο σωστική αγάπη υπάρχει, η αγάπη για το Θεό. Κάθε άλλη αγάπη είναι απώλεια. Ένας μόνο νόμιμος και σωστικός γάμος υπάρχει για την ψυχή: ο γάμος της με το Θεό. Κάθε άλλος γάμος που δεν προέρχεται από το γάμο αυτό, όπως οι ακτίνες από τον ήλιο, είναι κολάσιμος.
Το σημερινό ευαγγέλιο μας δίνει την πιο καθαρή εικόνα του θαυμαστού αυτού μυστηρίου. Μας λέει δηλαδή πως η ψυχή του ανθρώπου στεφανώνεται με το Θεό, ως πιστή νύμφη· πως σαν τυφλός προδότης και άπιστος σύζυγος από την άλλη, παρασύρεται στον όλεθρο και στο σκοτάδι, στα ζιζάνια και την κακία της ειδωλολατρείας.
***
«Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών ανθρώπω βασιλεί, όστις εποίησε γάμους τω υιώ αυτού» (Ματθ. κβ’ 2). Όπως και στις άλλες παραβολές του Χριστού, έτσι κι εδώ αναφέρεται σ’ ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, από την αρχή ως το τέλος. Άνθρωποι σοφοί δουλεύουν σκληρά για να γράψουν μεγάλα και πολλές φορές ακατανόητα βιβλία για να εξηγήσουν την ιστορία του ανθρώπου. Μπορεί να πετύχουν σ’ αυτό που προσπαθούν να κάνουν, συχνά όμως μπλέκουν τη διάρθρωσή τους και συγχέουν τα νοήματα. Ο Χριστός όμως, με μια σύντομη και απλή παραβολή, τα λέει όλα καθαρά και κατανοητά. Πράγματι, «ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος, ως ούτος ο άνθρωπος» (Ιωαν. ζ’ 46).
Η βασιλεία του Θεού δεν μπορεί να εξηγηθεί με λόγια. Μόνο με κάτι που είναι οικείο σε μας σ’ αυτόν τον κόσμο μπορεί να παρομοιαστεί. Ανάμεσα στ’ άλλα, μπορεί να παρομοιαστεί και μ’ ένα γάμο. Ο γάμος είναι μια ευκαιρία χαράς στους ανθρώπους. Η βασιλεία των ουρανών είναι από μόνη της χαρά, μπορεί επομένως να περιγραφεί μ’ ένα γάμο. Ο βασιλιάς της παραβολής είναι ο ίδιος ο Θεός. Υιός Του είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής αποκάλυψε πως Εκείνος είναι ο Νυμφίος (Ιωάν. γ’ 29). Κι αυτό το επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Χριστός (Ματθ. θ’ 15). Ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπου, ξεκινώντας με την έξωση του Αδάμ από τον παράδεισο, είναι η πορεία προετοιμασίας της ψυχής του ανθρώπου για το γάμο της με τον Υιό του Θεού. Η έλευση του Χριστού στον κόσμο είναι η πραγματική αρχή της γιορτής του γάμου. Ολόκληρη η περίοδος από την έλευσή Του ως το θάνατο και την Ανάστασή Του, είναι η συνέχιση της γαμήλιας γιορτής στον κόσμο. Η χαρά όμως θα φτάσει στο απόγαιό της μόνο στη μέλλουσα ζωή. Η έλευση του Χριστού στον κόσμο είναι το πιο ευφρόσυνο γεγονός για το ανθρώπινο γένος γενικά και για κάθε ψυχή ξεχωριστά, όπως η έλευση του νυμφίου στη νύμφη.
Απ’ όλα τα έθνη της γης, ο πιο χαρούμενος λαός θα έπρεπε να είναι οι Ιουδαίοι, που δέχτηκαν το Χριστό ως Νυμφίο, αφού το έθνος αυτό είχε προπαρασκευαστεί καλύτερα από το Θεό να Τον δεχτεί. Το έθνος αυτό είχε την επιπλέον χαρά να είναι το πρώτο που συνάντησε το Χριστό, το πρώτο που τον γνώρισε και τον υποδέχτηκε, για ν’ αναγγείλει τη χαρά της σωτηρίας όλων των εθνών και των λαών της γης. Αυτός είναι ο λόγος που, στο αρχικό κείμενο του ευαγγελίου, χρησιμοποείται πληθυντικός: όστις εποίησε γάμους τω υιώ αυτού. Ο αναμενόμενος Μεσσίας ήρθε στο λαό της Παλαιάς Διαθήκης των Ιουδαίων. Ο νυμφίος κάθε ψυχής που αναζητούσε σωτηρία, ζωή και χαρά, είχε έρθει. Ο νυμφίος όλων των ανθρώπων είχε έρθει για όλους τους λαούς, όλα τα έθνη. Όσο μεγάλη κι αν ήταν όμως η αγάπη του Θεού για τους ανθρώπους, άλλη τόση ήταν η τυφλότητα κι η κακία των αμαρτωλών στη γη. «Εις τα ίδια ήλθε και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον» (Ιωαν. α’ 11), γράφει ο ευαγγελιστής. Ήρθε λοιπόν πρώτα σ’ εκείνους που από πολύ καιρό και πολύ προσεχτικά είχε προετοιμάσει ως νύμφη Του: στον Ιουδαϊκό λαό. Ο λαός αυτός όμως δεν τον αναγνώρισε. Αντίθετα, τον περιφρόνησε και τον απόρριψε.
Συνεχίζει η παραβολή: «Και απέστειλε τους δούλους αυτού καλέσαι τους κεκλημένους εις τους γάμους, και ουκ ήθελον ελθείν» (Ματθ. κβ’ 3). Θέλοντας να προετοιμάσει τη γιορτή για τους γάμους του Υιού Του, ο Θεός έστελνε πρώτα για πολλούς αιώνες τους προφήτες, για ν’ αναγγείλουν τη γιορτή που πλησίαζε και να καλέσουν τον εβραϊκό λαό να προετοιμαστεί κι εκείνος, ώστε να υποδεχτεί το Νυμφίο Χριστό. Οι προφήτες ήταν οι πρώτοι υπηρέτες που έστειλε για να καλέσει τους κεκλημένους εις τους γάμους. Όταν ο Χριστος είχε ήδη εμφανιστεί στον κόσμο, στάλθηκε ως αγγελιαφόρος ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, για ν’ αναγγείλει κι αυτός, να κραυγάσει δυνατά και να καλέσει. Όπως όμως ένας πολύ μικρός αριθμός ανθρώπων άκουσε τους αρχαίους προφήτες, έτσι και τώρα πολλοί λίγοι πρόσεξαν τον κήρυκα της ερήμου, τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Και ουκ ήθελον ελθείν.
«Πάλιν απέστειλεν άλλους δούλους λέγων· είπατε τοις κεκλημένοις· ιδού το άριστόν μου ητοίμασα, οι ταύροι μου και τα σιτιστά τεθυμένα, και πάντα έτοιμα· δεύτε εις τους γάμους» (Ματθ. κβ’ 4). Οι άλλοι υπηρέτες ήταν οι απόστολοι κι οι συνεργάτες τους. Προσκεκλημένοι ήταν πάλι οι ίδιοι: οι Εβραίοι. Ο ίδιος ο Κύριος είχε πει παλιότερα: «Ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ» (Ματθ. ιε’ 24). Στην αρχή έδωσε την εξής εντολή στους αποστόλους: «Πορεύεσθε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» (Ματθ. ι’ 6). Αυτό πριν από το πάθος και την Ανάστασή Του. Όταν όμως οι Εβραίοι τον απόρριψαν, όταν οι κακοί γεωργοί τον έβγαλαν έξω από τα τείχη και τον θανάτωσαν, τότε, μετά την Ανάσταση, έδωσε καινούργια εντολή: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. κη’ 19).
Ο Θεός έμεινε πιστός στην επαγγελία Του, οι Εβραίοι όμως την καταπάτησαν. Ο Θεός έμεινε πιστός στη νύμφη Του, στην εκλεκτή Του, στο λαό της Παλαιάς Διαθήκης, πιστός ως το τέλος. Η νύμφη όμως δε στάθηκε πιστή στο Νυμφίο της, συνήψε αμέτρητους άνομους δεσμούς με είδωλα και θεούς ψεύτικους, που δεν τους άφηνε για να γυρίσει στον προδομένο Νυμφίο της.
Ιδού το άριστόν μου ητοίμασα. Έχουν ετοιμαστεί όλα όσα είναι απαραίτητα για την ανατροφή και την ανανέωση της ψυχής. Η ψυχή τρέφεται από την αλήθεια. Την αλήθεια αποκάλυψε στην πληρότητά της με το πλούσιο συμπόσιο του βασιλιά. Η νίκη εναντίον των πονηρών πνευμάτων, εναντίον τής αρρώστιας και της μέριμνας, η νίκη ενάντια στη φύση – όλες αυτές οι νίκες που τρεφουν κι ανανεώνουν την ψυχή του ανθρώπου, είναι εδώ, μπροστά μας. Γι’ αυτό προσέλθετε.
Ο ουρανός ως τότε έμοιαζε κλεισμένος με σιδερένιες μπάρες για τον άνθρωπο. Οι ψυχές των ανθρώπων έμοιαζαν με ελεεινές νύμφες, κλεισμένες μέσα σε υγρή φυλακή. Τώρα όμως ο ουρανός είναι ορθάνοιχτος. Στη γη εμφανίστηκε ο ίδιος ο Θεός, εμφανίστηκαν οι άγγελοι, οι νεκροί εμφανίστηκαν ζωντανοί κι η αξία τού ανθρώπου έφτασε στον ουρανό. Πόσο γλυκιά είναι η τροφή που προσφέρει ο Θεός! Πόσο πλούσιο είναι το τραπέζι Του! Προσέλθετε!
Οι τυφλές ψυχές που ζούσαν μέσα στη σκοτεινή και νοτερή φυλακή, αντί να δεχτούν την πρόσκληση στους γάμους, έκαναν ένα πολύ φοβερό έγκλημα: θανάτωσαν το Σωτήρα, το Νυμφίο τους. Κι αυτό ακόμα όμως δεν εξάντλησε την υπομονή του Θεού. Ο Θεός μετέτρεψε το έγκλημά τους σε πηγή χαράς και ηδονής. Το σώμα και το αίμα του σταυρωμένου Κυρίου, που ήταν ασύγκριτα γλυκύτερα από τα στέατα, προσφέρονται στο τραπέζι του Βασιλιά. Προσέλθετε! Κοινωνήστε τη γλυκύτητα που ζηλεύουν ακόμα κι οι άγγελοι. Οι ποταμοί χαρίτων τού παντοδύναμου και Ζωοποιού Αγίου Πνεύματος, είναι ελεύθεροι. Πάντα έτοιμα. Όλα είναι έτοιμα, τα πάντα. Όλα όσα χρειάζεται η μολυσμένη νύμφη για να καθαριστεί, οι πεινασμένοι να τραφούν, οι πληγωμένοι να γιατρευτούν, οι γυμνοί να ντυθούν, οι παράφρονες νά ‘ρθουν στα λογικά τους, οι μέθυσοι να γίνουν νηφάλιοι, οι νεκροί ν’ αναστηθούν. Εδώ υπάρχει το βάπτισμα με νερό, με φωτιά, με πνεύμα. Εδώ θα βρείτε την ανάπαυση μετά τη νηστεία, τα φτερά τής προσευχής. Εδώ είναι το λάδι, ο άρτος κι ο οίνος. Εδώ υπάρχει η βασιλική ιερωσύνη για να σας καθοδηγήσει, εδώ η Εκκλησία της αγιότητας και της αγάπης. Όλες αυτές τις δωρεές φέρνει ο Νυμφίος στη νύμφη Του και τις τοποθετεί στο τραπέζι του Βασιλιά. Προσέλθετε, λοιπόν, στους γάμους.
«Οι δε αμελήσαντες απήλθον, ο μεν εις τον ίδιον αγρόν, ο δε εις την εμπορίαν αυτού· οι δε λοιποί κρατήσαντες τους δούλους αυτού ύβρισαν και απέκτειναν» (Ματθ. κβ’ 5, 6). Δεν ωφελεί να προσφέρεις νόμιμο γάμο σε μια επαγγελματία πόρνη. Δε θα δώσει καμιά σημασία στο νόμιμο σύζυγό της. Έχει τόσο πολύ συνηθίσει στα είδωλά της, ώστε δεν μπορεί να κόψει τους δεσμούς της μαζί τους. Το είδωλο μιας άσωτης ψυχής είναι ο αγρός, μιας άλλης είναι το εμπόριο, μιας τρίτης κάτι άλλο. Ο αγρός υποδηλώνει το σώμα με τα σαρκικά πάθη του, το εμπόριο την απληστία, δηλαδή την απόκτηση ή τον εμπλουτισμό των φθαρτών αγαθών αυτού του κόσμου. Ο καθένας κατευθύνθηκε προς το είδωλό του, δεν ήθελε ν’ ακούσει τίποτα για το Νυμφίο. Άλλοι ένιωσαν προσβολή με την πρόσκληση και πήραν τους υπηρέτες του Βασιλιά, τους έβρισαν ή τους σκότωσαν. Με τον ίδιο τρόπο, σύντομα μετά το Γολγοθά, μυκτήρισαν και κακοποίησαν τους αποστόλους Πέτρο και Ιωάννη (Πραξ. δ’ 3) κι αργότερα θανάτωσαν τον αρχιδιάκονο Στέφανο, τον απόστολο Ιάκωβο και πολλούς άλλους.
«Ακούσας δε ο βασιλεύς εκείνος ωργίσθη, και πέμψας τα στρατεύματα αυτού απώλεσε τους φονείς εκείνους και την πόλιν αυτών ενέπρησε» (Ματθ. κβ’ 7). Βασιλιάς είναι ο Θεός. Η οργή Του είναι η έσχατη εξάντληση της υπομονής Του, η ώρα που η ευσπλαχνία Του μετατρέπεται σε δικαιοσύνη. Στρατεύματα είναι ο ρωμαϊκός στρατός, φονείς είναι οι Ιουδαίοι και πόλις αυτών είναι η Ιερουσαλήμ. Η υπομονη τού Θεού είναι αμέτρητη, ανεξάντλητη. Δεν τιμώρησε αμέσως τους Ιουδαίους μετά το θάνατο του Κυρίου Ιησού, περίμενε άλλα σαράντα χρόνια. Όπως ο Κύριος είχε αναλάβει να κάνει νηστεία για σαράντα μέρες, έτσι ο Δημιουργός της ανθρωπότητας μετά το Γολγοθά έκανε νηστεία υπομονής για σαράντα χρόνια. Δε βιαζόταν να τιμωρήσει τα εγκλήματα που διέπραξαν οι άνθρωποι εναντίον Του, για να μην πουν έπειτα: «Δες, ο Θεός είναι εκδικητικός. Ας εκδικηθούμε κι εμείς λοιπόν». Όχι. Ο Θεός μόνο μετά από σαράντα χρόνια επέτρεψε να τιμωρηθεί το έθνος των Ιουδαιων για τα εγκλήματα που έκαναν οι άρχοντές του εναντίον των δούλων Του.
Απ’ αυτό πρέπει να διδαχτούμε πως δεν πρέπει να ζητάμε εκδίκηση για αδικίες που έγιναν προσωπικά σ’ εμάς. Πρέπει να προσπαθούμε όσο γίνεται περισσότερο να διορθώνουμε τους άδικους. Γιατί ο Θεός ονομάζει στρατεύματά Του το ρωμαϊκό στρατό; Επειδή χρησιμοποίησε το στρατό αυτόν για να τιμωρήσει τον αχάριστο περιούσιο λαό Του. Όπως παλιότερα είχε χρησιμοποιήσει τα ειδωλολατρικά στρατεύματα της Ασσυρίας, της Αίγυπτου και της Βαβυλώνας για να τιμωρήσει και να προειδοποιήσει τους Ισραηλίτες, έτσι και τώρα χρησιμοποίησε τα στρατεύματα της Ρώμης για να τιμωρήσει το αχάριστο αυτό έθνος. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες Βεσπασιανός και Τίτος, ο ένας μετά τον άλλον, κυριάρχησαν στην Ιερουσαλήμ και την κατέκαψαν, σκότωσαν πολλούς Ιουδαίους και σκόρπισαν τους υπόλοιπους στα τέσσερα σημεία τού γνωστού τότε κόσμου. Αυτό που προφήτεψε ο Κύριος με την παραβολή τού Γάμου τού Υιού τού Βασιλιά, εκπληρώθηκε στο ακέραιο. Ας δούμε τώρα τι κάνει ο βασιλιάς μετά την τιμωρία και τον διωγμό των Ιουδαίων:
«Τότε λέγει τοις δούλοις αυτού· ο μεν γάμος έτοιμός εστιν, οι δε κεκλημένοι ουκ ήσαν άξιοι· πορεύεσθε ουν επί τας διεξόδους των oδών, και όσους εάν εύρητε καλέσατε εις τους γάμους» (Ματθ. κβ’ 8, 9). Ο γάμος έτοιμός εστιν, είπε ο Θεός στους καινούργιους δούλους Του. Από την πλευρά μου, λέει ο Θεός, είναι όλα έτοιμα. Οι πρώτοι καλεσμένοι όμως δεν ήταν άξιοι και γι’ αυτό δεν μπορούσαν να έρθουν. Κοίταξαν μα δεν είδαν, γι’ αυτό και δε χάρηκαν. Αφουγκράστηκαν μα δεν άκουσαν, γι’ αυτό και δεν ανταποκρίθηκαν. Αγάπησαν περισσότερο τα είδωλα τα σωματικά, το μαμμωνά, τα πλούτη, γι’ αυτό και αρνήθηκαν την πρόσκληση. Ήταν δεμένοι με τις αλυσίδες της δουλείας στα κατώτερα, στα υποδεέστερα, γι’ αυτό και σήκωσαν τα χέρια τους εναντίον τού Υψίστου.
Τώρα, λοιπόν, πορεύεσθε επί τας διεξόδους των οδών και καλέστε όποιον βρείτε μπροστά σας. Ο Ισραήλ είναι σαν ένα περιφραγμένο αμπέλι. Αποδειχτηκε άκαρπο όμως. Γι’ αυτό βγείτε από τον αμπελώνα αυτόν, πηγαίνετε στα απερίφραχτα αμπέλια των ειδωλολατρών και καλέστε τους όλους. Ο Ισραήλ μοιάζει, με ένα κλειστό ενυδρείο, φίδια όμως έχουν αφήσει εκεί τ’ αυγά τους. Πηγαίνετε λοιπόν στα ανοιχτά και ρίξτε τα δίχτυα στη θάλασσα όλης της ανθρωπὀτητας. Ο Ισραήλ δείχνει να είναι ένα φυτώριο, βαλμένο μέσα στον αγρό τού Θεού, απ’ όπου θα μεταφυτεύονταν ευγενή φρούτα στον αγρό όλης της ανθρωπότητας. Το φυτώριο όμως έμεινε άγονο. Πηγαίνετε λοιπόν στον ανοιχτό αγρό τής γης και φυτέψτε ευγενείς καρπούς.
Αυτό είναι το νόημα των λόγων που είπε μετά ο Χριστός: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. κη’ 19). Επί τας διεξόδους των οδών, εννοούσε τον ειδωλολατρικό κόσμο, εκεί που οι δρόμοι τού καλού και τού κακού είναι ανηφορικοί και δύσβατοι. Τα δρομάκια έχουν αγκάθια κι οι μεγάλοι δρόμοι έχουν κροκάλες γλιστερές. Οι σπόροι τού Θεού εκεί είναι εκτεθειμένοι σε κάθε κίνδυνο. Ο Θεός κοίταζε αυτόν τον μεγάλο και πυκνοκατοικημένο κόσμο με την ίδια πατρική αγάπη και μέριμνα όπως και τον Ισραήλ. Τον φρόντιζε κι αυτόν, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Τον Ισραήλ τον καθοδηγούσε με αποκαλύψεις, με προφήτες και σημεία. Τα άλλα έθνη τα καθοδηγούσε με το να τους χαρίζει εσωτερική δύναμη συνείδησης και αντίληψης. Ήταν πολλοί εκείνοι που σώθηκαν από τους Ισραηλίτες, όσοι ήταν πιστοί και υπάκουοι. Ήταν πολλοί όμως και ανάμεσα στους ειδωλολατρικούς λαούς – όσοι ζούσαν σύμφωνα με τη συνείδηση και την αντίληψή τους. Τώρα, που ο Υιός τού Θεού ήρθε στη γη και τον απέρριψε το προηγούμενο έθνος, ο Θεός άνοιξε διάπλατα σε όλους τον ένα και μοναδικό δρόμο.
«Και εξελθόντες οι δούλοι εκείνοι εις τας οδούς συνήγαγον πάντας όσους εύρον, πονηρούς τε και αγαθούς· και επλήσθη ο γάμος ανακειμένων» (Ματθ. κβ’ 10). Αυτή είναι η Εκκλησία τού Θεού στη γη. Αυτή είναι η νέα Διαθήκη που κάνει ο Θεός με τον άνθρωπο στο όνομα τού Υιού Του, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Μαζεύει (η Εκκλησία) όλα τα παιδιά τού Θεού κάτω από τις φτερούγες της, από Ανατολή και Δύση, από Βορρά και Νότο, απ’ όλους τους λαούς και τα έθνη της γης, απ’ όλες τις γλώσσες και τις τάξεις ανθρώπων. Αυτός είναι ο νέος περιούσιος λαός τού Θεού, ο νέος Ισραήλ, η καινούργια γενιά τού δίκαιου Αβραάμ. Ο παλαιός Ισραήλ απίστησε, αφού έπαιξε το ρόλο του ως περιούσιος λαός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Τώρα ο Θεός δημιούργησε ένα καινούργιο κανάλι για τη σωτηρία των ανθρώπων: το νέο Ισραήλ. Για να εξηγήσουν τη στροφή τους από τον Ιουδαϊκό λαό στους ειδωλολάτρες, οι απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας είπαν στους πρώτους: «Υμίν ην αναγκαίον πρώτον λαληθήναι τον λόγον του Θεού· επειδή δε απωθείσθε αυτόν και ουκ αξίους κρίνετε εαυτούς της αιωνίου ζωής, ιδού στρεφόμεθα εις τα έθνη» (Πραξ. ιγ’ 46). Έτσι έγινε η καινούργια επιλογή μιας νέας ανθρωπότητας, μια νέα ιστορία, νέα σωτηρία με τους αποστόλους και τους διαδόχους τους, καθώς η παλιά επιλογή ξεκίνησε και πραγματοποιήθηκε με τους πατριάρχες, το Μωυσή και τους προφήτες.
Η Εκκλησία τού Θεού γέμισε με καλούς και κακούς, αφού όλοι κλήθηκαν. Η Εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης είχε χωρίσει τον κόσμο σε Ιουδαίους και μη Ιουδαίους. Η Εκκλησία της Καινής Διαθήκης χωρίζει σε καλούς και κακούς. Όλοι κλήθηκαν, καλοί και κακοί. Δε σώζονται όλοι όμως εκείνοι που απλά γίνονται μέλη της Εκκλησίας με το βάπτισμα. Ο Πολυεύσπλαχνος Κύριος φανερώνει την υπομονή Του στην Εκκλησία τής Καινής Διαθήκης, όπως έκανε και στην παλιά Εκκλησία. Ο σοφός οικοδεσπότης λέει στους υπηρέτες του να μην ξεριζώσουν τα ζιζάνια του σίτου αμέσως, αλλά να τ’ αφήσουν να ωριμάσουν και τα δύο και να είναι έτοιμα για το θερισμό. Μέσα στα μεγάλα δίχτυα τού Χριστού μπαίνουν καλά και κακά ψάρια κι όλα τ’ αδειάζουν στην παραλία. Τότε μόνο ξεχωρίζουν τα καλά ψάρια από τα κακά. Ο ευαγγελιστής Λουκάς προσθέτει τα εξής στην εντολή τού βασιλιά: «Έξελθε ταχέως εις τας πλατείας και ρύμας της πόλεως, και τους πτωχούς και αναπήρους και τυφλούς και χωλούς εισάγαγε ώδε» (Λουκ. ιδ’ 21).
Οι Ιουδαίοι θα σκέφτηκαν ότι έτσι ο Χριστός έκανε μια σωστή περιγραφή όλων των εθνών της γης, εκτός από τον εαυτό τους. Στην πραγματικότητα έτσι ήταν όλοι οι λαοί και τα έθνη στη γη, ωσότου γνώρισαν το Χριστό και κάθησαν στην πλούσια τράπεζα που τους παράθεσε με όλα τ’ αγαθά που χορηγούσε κι εξακολουθεί να χορηγεί στον κόσμο. Χωρίς το Χριστό είμαστε όλοι φτωχοί, ανάπηροι, χωλοί και τυφλοί. Μόνο ο Χριστός μπορεί να μας κάνει πλούσιους με τ’ αληθινά πλούτη Του. Μόνο Εκείνος μπορεί να μας θεραπεύσει απ’ όλες τις αρρώστιες μας, να μας στρέψει προς τα αγαθά έργα και να οδηγήσει τα πόδια μας στο δρόμο της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Μόνο Εκείνος μπορεί ν’ ανοίξει τα μάτια της ψυχής μας και να μας δώσει το φως για να δούμε τον αιώνιο προορισμό μας, που είναι γεμάτος από γαμήλια δώρα, από κάθε χαρά κι ευφροσύνη.
«Εισελθών δε ο βασιλεύς θεάσασθαι τους ανακειμένους είδεν εκεί άνθρωπον ουκ ενδεδυμένον ένδυμα γάμου, και λέγει αυτό· εταίρε, πώς εισήλθες ώδε μη έχων ένδυμα γάμου; ο δε εφιμώθη» (Ματθ. κβ’ 11, 12). Ποιό είναι αυτό το ένδυμα γάμου; Το ένδυμα του γάμου της ψυχής είναι πρώτ’ απ’ όλα η αγνότητα. Γράφει στους πιστούς ο απόστολος Παύλος: «Ηρμοσάμην υμάς ενί ανδρί, παρθένον αγνήν παραστήσαι τω Χριστώ» (Β’ Κορ. ια’ 2). Η παρθενική αγνότητα και καθαρότητα είναι το πρώτο και βασικό ένδυμα της ψυχής. Στη συνέχεια ο ίδιος άποστολος λέει και σε άλλους πιστούς ποιο ένδυμα πρέπει να φοράνε: «Ενδύσασθε ουν, ως εκλεκτοί τού Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμού, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν… επί πάσι δε τούτοις την αγάπην, ήτις εστί σύνδεσμος της τελειότητος» (Κολ. γ’ 12, 14). Αυτό είναι το ένδυμα της ψυχής, όταν συνάπτει γάμο με τον αθάνατο Χριστό.
Τη μεγαλύτερη δυνατή τελειότητα αγνείας της ψυχής, απ’ όλες τις επίγειες υπάρξεις, την έδειξε η πάναγνη και παναγία Παρθένος Μητέρα του Θεού, Εκείνη που έδωσε σάρκα άπο τη σάρκα της στον Κύριο και Σωτήρα μας. Κανένας από μας δεν μπορεί να έχει το Χριστό στην καρδιά του, αν η καρδιά αυτή δεν είναι εντελώς καθαρή, αν δεν είναι αμέριστα και ολοκληρωτικά δοσμένη στο Χριστό. Σαν αγνή παρθένος έχει μια μόνο αγάπη: την αγάπη της για τον Κύριο. Αυτό είναι το ένδυμα του γάμου της, φτιαγμένο από ύφασμα και χρυσό. Η αγνότητα κι η αγάπη κυοφορούν και πολλές άλλες αρετές, είτε τις αναφέρει ο απόστολος είτε όχι, που καρποφορούν πλούσια καλά έργα. Τα καλά έργα είναι τα στολίδια και τα διαμάντια που στολίζουν το ιμάτιο της αγνότητας και το χρυσοποίκιλτο ένδυμα της αγάπης.
Ο όσιος Μακάριος γράφει στην 15η Ομιλία του: «Με το ένδυμα γάμου κατανοούμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Εκείνος που δεν είναι άξιος να φορέσει το ένδυμα αυτό, δεν μπορεί να συμμετάσχει στη γαμήλια τελετή και στο συμπόσιο».
Όταν ο βασιλιάς πήγε και είδε τους καλεσμένους, είδε κι έναν που δε φορούσε αυτό το ένδυμα γάμου. Εταίρε, του είπε. Γιατί τον ονόμασε «εταίρο», φίλο Του; Πρώτο, για να δείξει πόσο εκτιμά την αξία τού ανθρώπου. Δεύτερο, επειδή Εκείνος, ο Θεός, είναι πραγματικά φίλος κάθε ανθρώπου, χωρίς διάκριση, εκτός αν ο άνθρωπος αυτός είναι ανάξιος κι απορρίπτει τη φιλία Του. «Υμείς φίλοι μού εστε, εάν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν» (Ιωάν. ιε’ 14), είχε πει ο ίδιος ο Κύριος στους αποστόλους. Αλήθεια, πόση συγκατάβαση και πόση μεγαλοκαρδία δείχνει ο Θεός στους ανθρώπους! Ο παντοδύναμος Δημιουργός και Κύριος των πάντων, ονομάζει φίλους Του τους αδύναμους ανθρώπους! Με την προϋπόθεση βέβαια πως εκτελούν τις εντολές Του.
Ο φιλοξενούμενος αυτός όμως δε φορούσε ένδυμα γάμου. Δεν έκανε το θέλημα του Θεού, διαφορετικά θα είχε βρει τέτοιο ένδυμα για να φορέσει. Γιατί λοιπόν ο Θεός τον ονομάζει φίλο Του; Επειδή είναι βαφτισμένος κι έτσι συγκαταλέγεται με τους πιστούς, λογαριάζεται ένας από τους φίλους τού Θεού. Καλώντας τον φίλο, ο Θεός τον επιτιμά επειδή δεν έμεινε πιστός στη φιλία του. Αυτός δεν έμεινε πιστός στη φιλία του με το Θεό, όχι ο Θεός απέναντί του. Ο δε εφιμώθη.
Τι θα μπορούσε ν’ απαντήσει; Πως δεν μπορούσε ν’ αγοράσει τέτοιο ένδυμα; Ή πως δεν μπορούσε ν’ αγοράσει ύφασμα για να το κόψει και να το ράψει στα μέτρα του; Όλα θα ήταν μάταια. Ο Θεός είχε προμηθεύσει όλους τους καλεσμένους μ’ ένα έτοιμο ένδυμα. Μόνο η καλή θέληση του έλειπε, για να βγάλει τα παλιά και βρώμικα ρούχα του της αμαρτίας και να φορέσει το καινούργιο ένδυμα της σωτηρίας, το χρυσοποίκιλτο γαμήλιο ένδυμα. Δεν το έκανε αυτό όμως και τώρα έμεινε σιωπηλός, δεν είχε τίποτα να πει.
«Τότε είπεν ο βασιλεύς τοις διακόνοις· δήσαντες αυτού πόδας και χείρας άρατε αυτόν και εκβάλετε εις το σκότος το εξώτερον εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (Ματθ. κβ’ 13). Τα χέρια του τα είχε κιόλας δέσει με τις αμαρτίες του, όπως και τα πόδια του, με το να βαδίζει το δρόμο της ανομίας και της αδικίας. Από την παρούσα ζωή είχε κιόλας διαλέξει το σκοτάδι από το φως, τον βρυγμό και τον τρυγμό των οδόντων, αντί της αιώνιας ζωής. Είχε καταδικάσει τον εαυτό του στην απώλεια. Στο Θεό δεν απέμενε παρά ν’ απαγγείλει τη δίκαιη κρίση Του. Ο άθεος «σειραίς των εαυτού αμαρτιών σφίγγεται» (Παρ. ε’ 22), μας λέει η Αγία Γραφή. Όπως ήταν δεμένος και συρόταν από τις αμαρτίες του ο αμαρτωλός αυτός, έτσι θα είναι δεμένος και στον άλλο κόσμο. Στην άλλη ζωή δεν ύπαρχει μετάνοια. Το δέσιμο των χεριών και των ποδιών αυτό δείχνει. Πως δεν υπάρχει μετάνοια, πως δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να κάνει κάτι ο άνθρωπος για να κερδίσει τη σωτηρία του και την είσοδό του στην ουράνια βασιλεία.
Ο Κύριος τελείωσε την υπέροχη και προφητική παραβολή Του με τ’ ακόλουθα λόγια: «Πολλοί γαρ εισι κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί» (Ματθ. κβ’ 14). Τα λόγια αυτά ισχύουν τόσο για τους Ιουδαίους, όσο και για τους χριστιανούς. Ανάμεσα στους Ιουδαίους ήταν λίγοι οι εκλεκτοί, όπως λίγοι υπάρχουν κι ανάμεσα στους χριστιανούς. Όλοι εμείς οι βαφτισμένοι είμαστε καλεσμένοι στο τραπέζι του Βασιλιά, μόνο ο Θεός γνωρίζει όμως ποιοί είναι οι εκλεκτοί. Αλίμονο σ’ εκείνους από μας που θ’ ακούσουν τον Ύψιστο Βασιλιά να του λέει ενώπιον των αγγέλων και των αγίων: εταίρε, πως εισήλθες ώδε μη έχων ένδυμα γάμου; Τι ντροπή, τι ανώφελη ντροπή! Τι απώλεια, τι αναπότρεπτη απώλεια! Είναι αλήθεια πως ο Θεός μάς απευθύνει τα λόγια αυτά και τώρα, κάθε φορά που πλησιάζουμε στο ιερό για να κοινωνήσουμε, να ενωθούμε πνευματικά με το Νυμφίο Χριστό. Εταίρε, πως εισήλθες ώδε μη έχων ένδυμα γάμου; Ας τεντώσουμε τ’ αυτιά και τη συνείδησή μας όταν πλησιάζουμε το άγιο ποτήριο και θ’ ακούσουμε σίγουρα τα λόγια αυτά, αυτήν την επίπληξη. Εύχομαι τα λόγια αυτά του Θεού να μην επιφέρουν τον κλαυθμό και το βρυγμό των οδόντων, στο σκότος που θ’ ακολουθήσει τα τελευταία λόγια Του.
***
Ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί πως ο Θεός δε θα μας πει τα λόγια αυτά σήμερα, για τελευταία φορά στην επίγεια ζωή μας; Ποιός μπορεί να εγγυηθεί πως η ψυχή του δε θα βρεθεί την ίδια αυτή νύχτα στην πανένδοξη ουράνια σύναξη, γύρω από το βασιλικό τραπέζι, φορώντας το λερωμένο ένδυμα της αμαρτίας; Ποιος θνητός άνθρωπος μπορεί να γνωρίζει πως η σημερινή μέρα δεν είναι καθοριστική γι’ αυτόν, για ολόκληρη την αιωνιότητα; Λίγα δευτερόλεπτα ήταν αποφασιστικά για την τύχη των δύο ληστών στο σταυρό. Ο ένας τους στάθηκε ανίκανος να εκμεταλλευτεί τα λίγα αυτά δευτερόλεπτα και οδηγήθηκε στο απόλυτο σκοτάδι. Ο άλλος χρησιμοποίησε με σοφία και σύνεση τα λίγα αυτά δευτερόλεπτα: μετάνιωσε, ομολόγησε τον Υιό τού Θεού και ζήτησε τη σωτηρία του: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. κγ’ 42). Την ίδια εκείνη στιγμή η ψυχή του απεκδύθηκε το παλιό ένδυμα της αμαρτίας και φόρεσε το υπέροχο ένδυμα του γάμου. Ο μετανιωμένος ληστής παρουσιάστηκε στο βασιλικό τραπέζι στον παράδεισο, μαζί με τους εκλεκτούς.
Ας μην καθυστερήσουμε λοιπόν ούτε για μια μόνο στιγμή τη μετάνοιά μας. Κάθε στιγμή που περνάει ίσως να είναι η τελευταία που μας συγκαταριθμεί με τους κατοίκους αυτού του κόσμου. Ας καθαρίσουμε κι ας πλύνουμε γρήγορα την ψυχή μας, τουλάχιστο με τον ίδιο ζήλο που καθαρίζουμε το σώμα μας, που αύριο θ’ αποτελέσει τροφή για τα σκουλήκια. Ας την καθαρίσουμε με μετάνοια και δάκρυα, ας την πλύνουμε με νηστεία και προσευχή. Ας την ντύσουμε με ένδυμα υφασμένο με αγνότητα κι αγάπη, στολισμένο με καλά έργα, με συγχωρητικότητα και συμπάθεια. Ας κάνουμε αυτό το λίγο που ζητάει από μας ο Θεός. Εκείνος θα κάνει τα υπόλοιπα.
Όταν ένα παιδί φωνάζει στη μαμά του πως λερώθηκε, εκείνη το καθαρίζει, το πλένει και το αλλάζει. Πόσο ποιο εύσπλαχνος όμως είναι ο ουράνιος Πατέρας μας απ’ όσο είναι οποιαδήποτε μητέρα στα παιδιά της! Η αλήθεια είναι πως η ψυχή όλων των ανθρώπων είναι τόσο λεκιασμένη, που από μόνη της δε θα μπορούσε ποτέ να καθαριστεί και να γίνει άξια για να παρουσιαστεί μπροστά στο Θεό.
Ας συνειδητοποιήσει λοιπόν κάθε άνθρωπος τον πνευματικό του ρύπο. Ας νιώσει απέχθεια γι’ αυτόν μ’ όλη του την καρδιά κι ας κάνει αυτό το λίγο που μας ζητά ο Θεός. Το σπουδαιότερο που έχει να κάνει, είναι να κραυγάσει στο Θεό, να ζητήσει να τον καθαρίσει Εκείνος εν πυρί και πνεύματι. Ο Θεός περιμένει τέτοιες κραυγές από τα μετανιωμένα παιδιά Του, κρατώντας το καλλίτερο αγγελικό ένδυμα στα χέρια Του. Περιμένει πάντα για να καθαρίσει, να πλύνει, να φωτίσει, να χρίσει, με μύρο και να ντύσει όλους εκείνους που μετανοούν και κραυγάζουν.
Ας έχει δόξα ο πανεύσπλαχνος Θεός μας! Δόξα και αίνος στον ουράνιο Νυμφίο των ψυχών μας, τον Κύριο Ιησού Χριστό, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: (Απόσπασμα από το βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Β’ – ΟΜΙΛΙΕΣ Ε’ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς», Επιμέλεια – Μετάφραση: Πέτρος Μπότσης, Αθήνα 2013), Η άλλη όψη
Αυτές τις μέρες γίναμε μάρτυρες πολλών γεγονότων που μας δίνουν την αφορμή να κάνουμε ανησυχιτικές σκέψεις για το παρόν και δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον.
1] Η υπόθεση του συμφώνου συμβίωσης και των ετεροφύλων ζευγαριών και των ομοφύλων προσώπων αποτελεί ένα πλήγμα κατά της παραδοσιακής οικογενείας και μία τορπίλλη στην ανανέωση του Έθνους μας.
Πέραν του γεγονότος ότι είναι τελείως αντίθετο το Σύμφωνο Συμβίωσης και μάλιστα των ομοφυλοφίλων με την Αγία Γραφή και την Ιερή Παράδοση της Εκκλησίας μας, είναι απέναντι στην εθνική μας ιστορία και παράδοση, συγχρόνως δεν δίδει και καμμία προοπτική.
2] Ποία προβλήματα λύνουν το εκκολαπτόμενο νομοσχέδιο;
Το δημογραφικό πρόβλημα δεν λύνεται με τέτοιου είδους ρυθμίσεις, αλλά με γενναία ενίσχυση της οικογένειας.
Οι εκτρωματικές αυτές νομοθεσίες δεν υπηρετούν τη ζωή, την αναπαραγωγή και την συνέχεια. Υπηρετούν απλά το πάθος και το ένστικτο και προεκτείνουν το γηρασμό και τον αφανισμό της Ελλάδας.
3] Είναι δυνατόν Ορθόδοξοι βαπτισμένοι Έλληνες να νομοθετούν τόσο κραυγαλέα αντίθετα με το Λόγο του Θεού;
Ο Θεός δεν εγκρίνει με τίποτε και ποτέ την αστεφάνωτη συμβίωση, τις προγαμιαίες σχέσεις, τα παρατεταμένα αρραβωνιάσματα, τους χρόνιους δεσμούς, τα αλλεπάλληλα διαζύγια, τον πολιτικό γάμο και την κολάσιμη μοιχεία. Βδελύσσεται ιδιαίτερα την επαίσχυντη ενώπιον ουρανού και γης θανάσιμη Ομοφυλοφιλία.
Ο Θεός ευλόγησε τον τίμιο γάμο, τη νόμιμη κατά Θεόν συζυγία και την εξ αυτής παιδοποιϊα.
4] Μαζί με τα παραπάνω στην κηδεία γνωστού ηθοποιού προσφάτως άρχισαν να ομιλούν εν χορώ όλοι οι παραβρισκόμενοι, βαθιά συγκινημένοι, με γλυκανάλατα λόγια, αντί να χύνουν καυτά δάκρυα μετανοίας για την ψυχή του ανθρώπου αυτού ή τουλάχιστον παντελώς να σιωπήσουν;
Δυστυχώς η στημένη και εισαγόμενη οικονομική κρίση, η οποία ανέβαλε ίσως και ματαίωσε πολλούς προγραμματισμένους γάμους, έφερε και αυτό το κακό, την προσχεδιασμένη εναλλακτική λύση του Συμφώνου Συμβίωσης, ακριβώς για να μειώσει ηθικά και πληθυσμιακά τους Έλληνες και να τους αντικαταστήσει με εισαγόμενους και αλλόθρησκους πολίτες.
Απώτερος στόχος να πλήξει την επίδραση της Ορθοδοξίας στο πολυπαθές Γένος των Ελλήνων και την περαιτέρω αύξηση της Εκκλησίας.
Δεν θέλουν να υπάρχουν Ορθόδοξοι Έλληνες.
5] Και σαν να μη έφτανε ο μηδενισμός και η αποδόμηση της προσωπικότητας και της ελληνικής οικογένειας με το Σύμφωνο Συμβίωσης, έφτασε ο λόγος απαιτητικά και στην καύση των νεκρών, δηλ. στον μηδενισμό και του θεόπλαστου σώματος.
Μα, "ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία" οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί επαναλαμβάνουν και μιμούνται στη ζωή τους ό,τι συνέβη και στη ζωή του Χριστού. Ο Χριστός, η Παναγία, οι Απόστολοι, οι Άγιοι θάφτηκαν. Οι ανά τους αιώνες χριστιανοί κατέβηκαν στον τάφο, ακούοντας τον προαιώνιο λόγο του Θεού "γη ει και εις γην απελεύση". "Οι εν τοις μνημείοις ακούσονται της φωνής του Θεού και οι νεκροί αναστήσονται πρώτον". Πόσο πιο καθαρά να τα πεί ο Καλός Θεός;
"Αλλ΄ ο παράνομος Ιούδας ουκ ηβουλήθη συνιέναι".
Ο Ιούδας δια μέσου των αιώνων και ιδιαίτερα "επ΄ εσχάτων των ημερών".
Οι Ιούδες, οι οποίοι μισούν θανάσιμα την Ελληνική Πατρίδα και την Ορθόδοξη Εκκλησία οι εγκέφαλοι και οι εφευρέτες των αισχρών αυτών νομικών κατασκευασμάτων.
Κρίμα όμως και αιώνιον αίσχος στους ημεδαπούς που ανίερα συμμαχούν στην προώθηση και εκτέλεση τέτοιων άθεων και ολέθριων σχεδίων.
Θα δώσουν λόγο στο Θεό.
Δεν άκουσαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι κατήχηση και ορθόδοξη διδασκαλία; Κι αν δεν άκουσαν, ποιός τελικά ευθύνεται γι αυτό το κατάντημα;
6] Και το πιο τραγικό, συγκεκριμένος γνωστός τηλεπαρουσιαστής έσταξε το δηλητήριο της αθεϊας στις αγνές παιδικές ψυχές που είχε κοντά του και έκανε την αθεϊστική προπαγάνδα του, σαφώς χωρίς να έχει τέτοια εξουσιοδότηση από τους γονείς των παιδιών, οι οποίοι τα έχουν βαπτίσει σε νηπιακή ηλικία και τα έχουν εντάξει στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Δηλαδή θέλουν να μη φτειάχνουν παιδιά οι Έλληνες και τα υπάρχοντα Ορθόδοξα Ελληνόπουλα να τα κάνουν γενίτσαρους στην αθεϊα, στην ομοφυλοφιλία και στον ισλαμισμό !
7] Τέλος θα δώσουν λόγο στο Θεό και αυτοί που έχουν χρέος να φυλάττουν Θερμοπύλες "από το χρέος μη κινούντες" και δυστυχώς τηρούν αιδήμονα σιωπή, ανοχή και συνενοχή.
"Μικρόν όσον όσον...Ήξει ο Κύριος και ου χρονιεί".
Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν διοργάνωσε, ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱ.Μ.Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ, σέ συνεργασία μέ τό ἀντιαιρετικό της Γραφεῖο, μέ επιτυχία τήν ημερίδα με θέμα «Yoga; Εὐχαριστῶ δὲν θὰ πάρω!» στό Δημοτικό Θέατρο Πεύκης τό Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015.
Yoga; Εὐχαριστῶ δὲν θὰ πάρω!
ΠΡΩΙΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ
1η ομιλία: κ. Ἰωάννης Μηλιώνης - Εἰδικός ἐρευνητής τῆς Συνοδικῆς ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν αἱρέσεων: «Ὅταν ἡ Θρησκεία γίνεται Γυμναστική» (Κείμενο)
2η ομιλία: π. Βασίλειος Γεωργόπουλος: «Οἱ γκουρού καί ὁ Χριστός» (Βίντεο)
3η ομιλία: Ἑλένη Βασσάλου - Καθηγήτρια, Θεολόγος: «Γιόγκα- Πολυγλωσσία καί Παραπλάνηση» (Βίντεο, Κείμενο)
ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ
4η ομιλία: Χαράλαμπος Ἄνδραλης - Δικηγόρος, συγγραφέας: «Γιόγκα- Πολυγλωσσία καί Παραπλάνηση» (Βίντεο, Κείμενο)
Ἐρωτήσεις ἀπό τό κοινό καί ἀπαντήσεις ἀπό τούς ὁμιλητές (Βίντεο)
ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ (λήψη σε μορφή .pdf)
1. Ἡ Γιόγκα δέν εἶναι ἁπλή γυμναστική, ἤ μέθοδος χαλαρώσεως, δέν εἶναι ἐπιστήμη, δέν εἶναι ἡ φωτεινή πλευρά τῆς ζωῆς, δὲν εἶναι τρόπος ἀποβολῆς τοῦ ἄγχους, δὲν εἶναι μέθοδος σωματικῆς εὐεξίας.
Ἡ γιόγκα εἶναι ἕνα ὑπαρξιακὸ σύστημα, ποὺ βασίζεται στὴ φιλοσοφία τῆς Ἀνατολικῆς πνευματικότητας, συμπλέκεται μὲ τὸν Δυτικὸ ἀποκρυφισμὸ, τήν μαγεία, τήν ἀστρολογία, καὶ σήμερα μὲ τὸ σύνδρομο τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου. Ὁ διαλογισμός, εἶναι μία διαδικασία σταδιακῆς αὐτο-ύπνωσης μέσῳ τῆς φαντασίας. Θεμελιώνεται στόν ἀπόλυτο μονισμό καί στήν ὁλιστική θεώρηση τοῦ κόσμου.Ὑπάρχει τεράστια διαφορά ἀπό τήν χριστιανική προσευχή. Ἐκεῖνο πού σέ φέρνει στά κέντρα τῆς γιόγκα εἶναι ἡ ἀνάπτυξη της συνειδητότητάς σου, δηλ. ἡ προσπάθεια αὐτοεξελίξεως μέ ἀπώτερο στόχο τήν ἀπορρόφηση στήν ἀπρόσωπη «ἀνεκδήλωτη θεότητα». Πρόκειται γιά ἐκμηδένιση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ὁ διαλογιζόμενος ἐπιδιώκει ταύτιση μέ τόν θεό τῆς ἰνδουϊστικῆς πίστεως. Ὁ προσευχόμενος ἀποζητᾶ τήν ἐν Χριστῷ κοινωνία μέ τόν Θεό πού δέν εἶναι ἀπορρόφηση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀλλά ἀνύψωσή του στήν δόξα τοῦ Θεοῦ, χωρίς καμμία σύγχυση.
Ἡ γιόγκα εἶναι ἐπίσης λατρευτικὴ πρακτικὴ - μὲ σκοπὸ τὴν ἕνωση τοῦ ἀσκούμενου μὲ τοὺς ἰνδικοὺς θεούς. Ἡ λέξη Yoga προέρχεται ἀπὸ τὴ λέξη "yug", ὅπου στὰ σανσκριτικὰ σημαίνει " ζεύξη - ἕνωση" τοῦ ἄτμαν - ψυχῆς μὲ τὴν θεϊκὴ ἄμορφη ὕπαρξη Βράχμαν. Ἑπομένως, ὁ κύριος σκοπὸς τῆς Γιόγκα εἶναι καθαρὰ θρησκευτικός, νὰ ὁδηγήσει τὸν γιόγκι στή λύτρωση ἀπό τήν σαμσάρα (διαδικασία μετενσαρκώσεων) πού εἶναι ἀπολύτως μή χριστιανική.
Ἡ γιόγκα δέν εἶναι τέχνη ζωῆς ἀλλά εἶναι τέχνη θανάτου. Ἀναπτύχθηκε, ὅπως ἀποκαλύπτουν γιόγκι ἀπό τήν Ἰνδία, ὡς μία τεχνική, γιά νά πεθαίνουν ἀνώδυνα οἱ ἡλικιωμένοι.
2. Γιά τήν γιόγκα ὁ Θεός δέν εἶναι πρόσωπο, ἀλλά εἶναι μία ἀπρόσωπη συμπαντική ὑπερσυνειδητότητα, εἶναι μία ἐνέργεια.
Ἡ ψυχή, τό ἄτμαν, θά πρέπει νά σβήσει ὅπως μία σταγόνα στόν ὠκεανό τοῦ Μπράχμαν, τῆς παγκόσμιας ὑπερσυνειδητότητας, αὐτῆς τῆς ἐνέργειας πού, μιλώντας τή γλῶσσα, ἄς ποῦμε, τήν Δυτική, θά τήν ὀνομάζαμε «θεό».
Στή Γιόγκα ταυτίζουν τὸν Χριστὸ μὲ τὸν Ράμα καὶ τὸν Κρίσνα ἢ μὲ τὴν «παγκόσμια συνειδητότητα», ποὺ σύμφωνα μὲ τὸν Ἰνδουϊσμὸ ὑπάρχει μέσα στὰ ζῶα καὶ τὰ φυτά. Ταυτίζουν τὸν διαλογισμὸ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη προσευχή, τὴ χορτοφαγικὴ διατροφὴ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη νηστεία, τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό, τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ στὴν Καινὴ Διαθήκη μὲ τὶς δοξασίες τῆς Γκιτᾶ κ.ἄ. βιβλίων, ὥστε νά προκαλοῦν σύγχυση μέχρι καί ἄρνηση τῆς μοναδικότητας τοῦ Θεανθρώπου καὶ Σωτήρα τοῦ κόσμου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου ὁ Σταυρός καί ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἀκατανόητα. Ὁπότε ὁ ἀσκούμενος στὴ γιόγκα μένει ἀθωράκιστος ἔναντι τῆς δαιμονικῆς δράσεως.
3. Ὁ ἀσκούμενος μέ συνέπεια γιά μεγάλο διάστημα στή γιόγκα φθάνει σέ βαθμό νά μήν ἀντιλαμβάνεται χρῶμα, ὀσμή, ἦχο, ἁφή, οὔτε τὸν ἑαυτό του, οὔτε κανέναν ἄλλο. Τὸ πνεῦμα του «ἐλευθερώνεται» -σύμφωνα μὲ τὴν ἔκφραση τῶν μυημένων - ἀπὸ τὴ μνήμη καὶ τὴ λήθη. Αὐτή ἡ ἀπώλεια συνειδήσεως θεωρεῖται ἐπίγνωση, φωτισμός!
Δημοσιεύματα ἀναφέρουν σοβαρὰ ὀρθοπεδικὰ καὶ ψυχιατρικὰ προβλήματα. Ὀρθοπεδικά, λόγῳ τῶν ἐντελῶς ἀφύσικων γιὰ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα στάσεων τῆς Γιόγκα. Ψυχιατρικά, ἐξαιτίας τῆς ἀσυναρτησίας τῶν ἐπικλήσεων διαλογισμοῦ, κυρίως δὲ ἀπό τίς δαιμονικές ἐπιρροές. Στὴν Ψυχιατρική, μάλιστα, συναντᾶμε πλέον τὸν νέο ὅρο «σύνδρομο κουνταλίνι». Τὶς καταστροφικὲς ἐπιπτώσεις στὴν ψυχικὴ ὑγεία παραδέχονται ἀναγνωρισμένοι δάσκαλοι τῆς γιόγκα, ὁπότε θὰ ἦταν ἀφροσύνη ἐκ μέρους μας νὰ τὶς ἀγνοήσουμε.
Οἱ διάφορες τεχνικὲς τῆς Γιόγκα δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἐπιστήμη, ἀντίθετα ἔχουν τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς μαγείας(¨μάντρας¨, δηλ. μαγικές συλλαβές καί ¨σίντις¨, δηλ. παραφυσικές καταστάσεις καί ἀσυνήθιστα φαινόμενα, πού πραγματοποιοῦνται σέ προχωρημένο στάδιο, ὅπως διόραση, τηλεπάθεια, αἰώρηση, ὑλοποιήσεις, ἐξωσωματική προβολή κ.ἄ) τῆς ὁποίας οἱ ἐπιδράσεις ποικίλλουν.
4. Ἡ «Νέα Ἐποχὴ τοῦ Ὑδροχόου», ποὺ πολεμᾶ τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, τὴν Ὀρθοδοξία μας, κατακλύζει τὴν χώρα μας μὲ τὴν προβολὴ τῆς Γιόγκα γιὰ νὰ παραπλανήσει μὲ τὸ δαιμονικὸ δόγμα πὼς οἱ θρησκεῖες εἶναι διαφορετικοί δρόμοι ποὺ ὁδηγοῦν στὸν ἴδιο σκοπό.
Ἐμεῖς ὅμως ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ δέν ξεχνᾶμε τοὺς λόγους τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη: «Ἀγαπητοὶ, μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον» (Α΄ Ιω 4, 1), «οἴδαμεν δὲ ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἥκει καὶ δέδωκεν ἡμῖν διάνοιαν ἵνα γινώσκωμεν τὸν ἀληθινόν· καί ἐσμεν ἐν τῷ ἀληθινῷ, ἐν τῷ υἱῷ αὐτοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστῷ. οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος. 21 Τεκνία, φυλάξατε ἑαυτοὺς ἀπὸ τῶν εἰδώλων· ἀμήν» (Α΄ Ιω 5, 20-21).
Εἶναι πεποίθηση τῶν Ἁγίων Γραφῶν, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων, τῶν Ἁγίων Πατέρων, καί συνόλου τῆς Ἐκκλησίας ὅτι οἱ θεοί τῶν ἄλλων θρησκειῶν εἶναι Δαίμονες.
Ὅπως λέει κι᾿ ὁ προφήτης Δαβίδ, πίσω ἀπό τούς θεούς τῶν ἐθνῶν κρύβονται δαιμόνια.
Στὸ Δευτερονόμιο διαβάζουμε «παρώξυνάν με ἐπ' ἀλλοτρίοις, ἐν βδελύγμασιν αὐτῶν ἐξεπίκρανάν με˙ ἔθυσαν δαιμονίοις καὶ οὐ Θεῷ» Δηλαδή: «Μὲ θύμωσαν καὶ μὲ πίκραναν (οἱ Ἑβραῖοι) μὲ τοὺς ξένους καὶ συχαμεροὺς θεούς τους. Στὰ δ α ι μ ό ν ι α θυσίασαν κι ὄχι στὸν Θεό».
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀποτρέποντας τούς χριστιανούς νά συμμετέχουν στήν βρώση εἰδωλοθύτων θά μᾶς πεῖ « Οὐ θέλω δὲ ὑμᾶς κοινωνοὺς τῶν δαιμονίων γίνεσθαι. οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν καὶ ποτήριον δαιμονίων, οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καὶ τραπέζης δαιμονίων» (Α' Κορ. 10, 20-21).
Ὁ ὅσιος Παΐσιος λέει χαρακτηριστικά γιά τήν Γιόγκα: «ὅσοι ἀσχολοῦνται μ᾿ αὐτά, δίνουν δικαιώματα στόν διάβολο, δέχονται δαιμονικές ἐπιδράσεις καί καταστρέφονται»...
Ὁ γέρων Σωφρόνιος παρατηρεῖ: «Μετά τήν ἐκ νέου εἰς Χριστόν στροφήν μου, ἡ ¨ἀνατολική¨ ἐμπειρία μου, - ἐννοεῖ τήν ἄσκηση Γιόγκα καί διαλογισμοῦ - ...ἐφάνη εἰς τό πνεῦμα μου ὡς τό πλέον φοβερόν ἔγκλημα κατά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ».
Ἡ ἐνασχόληση ἑπομένως μὲ τὴν Γιόγκα εἶναι ἄρνηση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
5. Εἶναι ἀπαράδεκτο νά παραπλανῶνται ἀνύποπτοι ἄνθρωποι, καί κυρίως νέοι, στούς ὁποίους παρουσιάζεται ἡ Γιόγκα ὡς μία δῆθεν γυμναστική ἤ ὡς μία ἐπιστήμη. Τὸ νὰ ἀποσυνδέει κανεὶς τὴ Γιόγκα ὡς τεχνικὴ χαλαρώσεως ἀπὸ τὴν ἰνδουϊστικὴ πίστη, εἶναι σὰ νὰ πιστεύει ὅτι διαχωρίζεται τὸ μυϊκὸ ἀπὸ τὸ νευρικὸ σύστημα τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ καθένας βεβαίως εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἀσπασθεῖ τὸν Ἰνδουισμό, τὸν Βουδισμὸ καὶ τὶς ὅποιες θρησκευτικὲς πρακτικὲς θέλει, ἀλλὰ ἐν γνώσει του καὶ ὄχι πλανώμενος. Καὶ ὁπωσδήποτε γνωρίζοντας ὅτι ὅλοι οἱ δρόμοι δὲν ὁδηγοῦν στὸ Θεό.
Ἡ παρουσίαση τῆς Γιόγκα ὡς μορφῆς γυμναστικῆς καὶ ὡς ἐναλλακτικῆς θεραπείας καὶ ἡ ἀπόκρυψη τῆς θρησκευτικῆς σημασίας της, ἀποτελεῖ ἀπατηλὸ, μέσο μὲ τὸ ὁποῖο ἐπιχειρεῖται ἡ μεταβολὴ τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν χριστιανῶν καὶ στοιχειοθετεῖ τὸ ἀδίκημα τοῦ ἀθέμιτου προσηλυτισμοῦ, ὅπως αὐτὸ ὁρίζεται στὸ νόμο 1363/1938 καὶ στὸ ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος. Ἡ εἰσβολή της στὰ σχολεῖα, ὅπως συμβαίνει μέ τήν Yogakids International, εἶναι ἀντίθετη μὲ τὰ ἰσχύοντα κατὰ τὸ Ἑλληνικὸ Σύνταγμα, ἀντιπαιδαγωγικὴ καί ἀκατάλληλη γιά παιδιά.
Ὡς ἐκ τούτου ἡ ποινικὴ Δικαιοσύνη μπορεῖ καί πρέπει νά κινηθεῖ ἐναντίον ὅσων χρησιμοποιοῦν τὴ μέθοδο τῆς Γιόγκα γιά νά μυήσουν μαθητές στὰ ἀποκρυφιστικὰ δόγματα τοῦ ἰνδουϊσμοῦ καὶ τοῦ βουδισμοῦ. Οἱ γονεῖς ἔχουν κάθε λόγο γιά καταγγελίες κατά διευθυντῶν καί διευθύνσεων ἤ τουλάχιστον ἔχουν ἠθικό χρέος νά παρεμβαίνουν ἐνημερωτικά στούς συλλόγους γονέων.
6. Ἡ ἑλληνορθόδοξη κληρονομιά μας ἔχει ὡς κέντρο τὴν ἐν Χριστῷ ἐμπειρία, τὴν ἔνταξη τοῦ ἀνθρώπου στὸ μυστικὸ σῶμα τοῦ Κυρίου μας, διὰ τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔτσι συγκροτεῖται καὶ ὁλοκληρώνεται ἡ προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτά μᾶς δίδαξαν οἱ ἅγιοί μας.
Ἡ Ἐκκλησία δέν ὑποχρεώνει κανέναν νά ἀκολουθήσει τόν δικό της δρόμο, ἀλλά ἔχει χρέος νά ἐνημερώνει, νά ποιμαίνει, νά προειδοποιεῖ, νά ἐπισημαίνει, νά προστατεύει, νά ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι. ( Α΄Τιμ. β΄,4).
Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπισημαίνει ξεκάθαρα στὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα ὅτι: «ἡ "Γιόγκα" ἀποτελεῖ θεμελιῶδες κεφάλαιο τῆς θρησκείας τοῦ Ἰνδουισμοῦ, ἔχει ποικιλομορφία σχολῶν, κλάδων, ἐφαρμογῶν καὶ τάσεων καὶ δὲν ἀποτελεῖ "εἶδος γυμναστικῆς». Ὡς ἐκ τούτου ἡ "Γιόγκα" τυγχάνει ἀπολύτως ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη μας καὶ δὲν ἔχει καμία θέση στὴ ζωὴ τῶν χριστιανῶν».
7. Ὕστατο πόρισμά μας: Ἔστω καί ἄν ὁ Ἕλληνας πολίτης δέν ἔχει ἀπολύτως ὀρθόδοξη συνείδηση, συνιστοῦμε νά μήν μπλέξει στά δίχτυα τῆς Γιόγκα γιατί δέν ξέρει ποῦ θά τόν ὁδηγήσει.
Πηγή: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΜΕΡΙΔΑΣ
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
«Εἰς τὸν καιρὸν τοῦ προσκυνήματος ἐφοβήθηκα μόνον διὰ τὴν πατρίδα, ὄχι ἄλλη φορά».
(Κολοκοτρώνης)
Σὲ περιόδους σὰν τὴν τωρινὴ ποὺ πιάνουμε τὶς μύτες μας ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις ποὺ ἀναδίδει τὸ ἀνίκανο κηφηναριὸ τῶν ποικιλώνυμων ἰθυνόντων καὶ λοιπῶν τζιτζιφιόγκων, ἀνάσα παρηγοριᾶς εἶναι ἡ μελέτη τῆς ἱστορίας μας. «Κι ἂν εἶναι πλῆθος τ’ ἄσχημα/κι ἂν εἶναι τ’ ἄδεια ἀφέντες» (Παλαμᾶς) ἔχουμε -δόξα τῷ Θεῷ- τὴν προγονικὴ εὔκλεια ποὺ καταπολεμᾶ τὴν πνευματική μας ἀφυδάτωση καὶ προσφέρει ἀνασασμό.
Γυρίζω πίσω στὰ χρόνια τῆς εὐλογημένης ἐπανάστασης τοῦ Εἰκοσιένα. Διάβασα πρόσφατα, ἀπὸ τὶς ἐξαιρετικὲς ἐκδόσεις τῆς «Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης», ἕνα βιβλίο γιὰ τὸν Δημήτρη Μακρῆ, τὸν Κλέφτη τοῦ Ζυγοῦ. Πῆρε μέρος, ὁ ἥρωας καπετάνιος, στὴν Ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου. Σώθηκε. Ἁγνός, φιλόπατρις, ἀνιδιοτελής, ἀνδρεῖος, ἄνθρωπος μαλαματένιος, πραγματικὸς Ἕλληνας «Ὁ ἀνεπίληπτος πατριωτισμός, ἡ ἔξοχος ἀνδρεία, τὰ ἁπλούστατα ἤθη καὶ χεῖρες ἀμίαντοι ἦσαν οἱ χαρακτῆρες τοῦ συμπολίτου μας αὐτοῦ» θὰ γράψει ἡ ἐφημερίδα «Αἰὼν» τοῦ Φιλήμονα μετὰ τὸν θάνατο καὶ τὴν ταφή του στὸν Κῆπο τῶν Ἡρώων τοῦ Μεσολογγίου. Καὶ ἂς προσεχθεῖ ἡ φράση «χεῖρες ἀμίαντοι».
Ἀπὸ τὸ προαναφερθὲν βιβλίο ἀποσπῶ ἕνα ἐπεισόδιο τοῦ βίου τοῦ καπετάνιου, «δεῖγμα χαρακτηριστικότερον τοῦ ὑπερηφάνου χαρακτῆρος του». Διαβάζω στὴν σελίδα 228: «Ἠθέλησε ποτὲ ὁ Ὄθων νὰ διορίση ὑπασπιστήν του ἀγωνιστήν τινα ἀμόλυντον ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἀπροσκύνητον Κλέφτην καὶ ὡς τοιοῦτον ὑπέδειξαν εἰς αὐτὸν τὸν Μακρῆν. Ἐκλήθη τότε καὶ ἦλθεν εἰς Ἀθήνας ὁ παλαιὸς ὁπλαρχηγός, ἀλλ’ ὅταν ἔμαθε διὰ ποῖον λόγον τὸν ἐζήτει ὁ βασιλεύς, ἐστεναχωρήθη πολύ, ἠρνεῖτο καὶ νὰ παρουσιασθεῖ κάν. Εἰς τοὺς φίλους του, τοὺς ἐρωτῶντας αὐτόν, διατὶ ἠρνεῖτο τοιαύτην τιμητικὴν θέσιν, ἀπῆντα σοβαρὸς καὶ κατηφής. “Δεν ξέρω ᾽γὼ νὰ τσακάω τ’ μέση μ’!”. Καὶ ἐπέστρεψεν εἰς Μεσολόγγι. Καὶ οὕτω πως ἔζησε τὸν ὑπόλοιπον βίον του μακρὰν τῶν ἐπιδείξεων, μακράν τῆς πρωτεύουσας μακρὰν τῆς πολιτικῆς…».
Μέχρι τὸ 1940 -ἂς προσθέσω καὶ τὴν πραγματικὴ Ἐθνικὴ Ἀντίσταση στοὺς Βούλγαρους καὶ Γερμανοϊταλοὺς- ἤμασταν λαὸς ἀγονάτιστος καὶ ἀπροσκύνητος. Ἀκόμη καὶ οἱ ἐθνικὲς συμφορὲς δὲν μᾶς λύγιζαν. Δὲν τσακούσαμε τ’ μέση μας στὰ «θεριὰ τοῦ κόσμου».
Τὸ κατρακύλισμα «στοῦ κακοῦ τὴν σκάλα» ξεκίνησε ἀπὸ τὸ 1950 καὶ ἐντεῦθεν. Καί, δυστυχῶς, στὴν γενιά μας ξεβράζονται ὅλες οἱ ἁμαρτίες τῶν παρελθουσῶν δεκαετιῶν. Προφανῶς γιατί εἴμαστε οἱ χειρότεροι Ἕλληνες ὅλων τῶν ἐποχῶν… Βλέπεις τοὺς κατ’ εὐφημισμὸν ἡγέτες μας καὶ φρίττεις!
Παρένθεση. Δὲν θυμᾶμαι ποῦ τὸ διάβασα –εἶναι καταγεγραμμένη παράδοση– τὸ ἑξῆς περιστατικὸ ἀπὸ τὴν «ἱερὰ» ἱστορία μας.
Τὸ 602 μ.Χ. ἀνῆλθε στὸ θρόνο τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης, ὁ Φωκᾶς, διαδεχθεὶς κατόπιν στρατιωτικοῦ πραξικοπήματος τὸν Μαυρίκιο.
Εἶναι ἴσως ὁ μοναδικὸς αὐτοκράτορας ποὺ χαρακτηρίστηκε τύραννος. Κτηνώδης καὶ σκληρόκαρδος, δὲν δίστασε νὰ δολοφονήσει, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Μαυρίκιο, τὴν γυναίκα του καὶ τὰ πέντε παιδιά του.
Τὴν ἐποχὴ αὐτὴ ἀκμάζει καὶ ὁ μεγάλος πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας, ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης, ἡγούμενος τῆς μονῆς τοῦ Σινᾶ. Ἀφουγκραζόμενος τὰ πάθη τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὸν «ἀλιτήριο» Φωκᾶ, κατόπιν ἔντονης προσευχῆς, ζήτησε ἀπὸ τὸν Κύριο ἐξήγηση γιὰ τὴν παρουσία τέτοιου ἀνίκανου αὐτοκράτορα. Καὶ ἔλαβε τὴν ἑξῆς ἀπάντηση ἀπὸ τὸν… οὐρανό. «Τέτοιοι ποὺ εἶστε, δὲν βρῆκα ἄλλο χειρότερο». Βεβαίως τὸ 610 μ.Χ. ὁ Φωκᾶς βρῆκε τὸ τέλος ποὺ τοῦ ἄξιζε καὶ ἀνέλαβε τὶς τύχες τῆς αὐτοκρατορίας μας ὁ μεγάλος Ἡράκλειος.
Νομίζω τὴν ἴδια ἀπάντηση θὰ λαμβάναμε καὶ σήμερα. Μία «κυβέρνηση» ἀθέων, γονατισμένων καὶ πολυπολιτισμικῶν γραικύλων εἶναι ὅ,τι μᾶς ἀξίζει. Χειρότεροι δὲν ὑπάρχουν…
Τὸν τύραννο Φωκᾶ, γιὰ νὰ ἐπιστρέψω στὴν ἱστορία, ὁ λαὸς σὲ 8 μόλις χρόνια τὸν κρέμασε καὶ ἡσύχασε. Ἐμεῖς παρακολουθοῦμε «ἀπραγέστεροι τῶν βατράχων καὶ ἀφωνότεροι τῶν ἰχθύων» τὴν καταστροφή μας.
Ποιό εἶναι τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα στὴν πατρίδα μας, τὸ ὁποῖο, μᾶς ἀπειλεῖ μὲ ἐξαφάνιση; Ἡ λαθρομετανάστευση. (Ἑξαιρῶ τοὺς «χρήσιμους ἠλίθιους» τοῦ συστήματος, ποὺ περίπου θεωροῦν εὐλογία τὴν ἔλευση τοῦ Ἰσλὰμ στὴν Ἑλλάδα καὶ Εὐρώπη).
Ἂς μᾶς ἀπαντήσουν ὅμως ὅλοι αὐτοὶ οἱ ψευτοπροοδευτικοὶ χασομέρηδες, σὲ κάποια ἐρωτήματα ποὺ ἀπ’ ὅλους ἐγείρονται:
Πρῶτον: Εἶναι γνωστὸ ὅτι ζάπλουτοι Ἄραβες ἀγοράζουν ποδοσφαιρικὲς ὁμάδες καὶ παῖκτες στὴν Εὐρώπη, σπαταλώντας δίς, ἂν ὄχι τρίς, εὐρώ. Μὲ τόσα χρήματα ποὺ διαθέτουν θὰ μποροῦσαν ὁλόκληρες πόλεις νὰ οἰκοδομήσουν στὶς χῶρες τους καὶ νὰ ὑποδεχτοῦν τοὺς ὁμόπιστούς τους, μουσουλμάνους. Γιατί δὲν τὸ κάνουν; Γιατί ὅλες αὐτὲς οἱ «ἀνθρωποκάμπιες», οἱ Εὐρωπαῖοι ἡγέτες, δὲν πιέζουν γιὰ τέτοια λύση; Πόσους μουσουλμάνους δέχτηκαν οἱ ἀραβικὲς χῶρες τοῦ Κόλπου;
Δεύτερον: Μάθαμε πρόσφατα ὅτι ἀεροπλάνο μὲ 30 Πακιστανούς, τοὺς ὁποίους «ἐπαναπατρίζαμε» -τί σημαίνει ἄραγε «πατρίδα» γι’ αὐτούς;- δὲν ἔγινε δεκτὸ στὴν χώρα τους, τὸ Πακιστάν, καὶ γύρισε πίσω. Ἄρα, κοινὴ λογική, ὑπάρχει σχέδιο κατάκτησης τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Εὐρώπης. Ὅσοι δὲν τὸ κατανοοῦν, εἶναι, ὅπως προείπαμε, οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι τοῦ συστήματος. Τὸ ἐρώτημα παραμένει; Γιατί δὲν δέχθηκαν οἱ Πακιστανοὶ τοὺς Πακιστανούς; Ἂν ἦταν Ἕλληνες, θὰ ἀρνοῦνταν ἡ Ἑλλάδα τὴν εἴσοδο στὰ παιδιά της;
Τρίτον: Γιατί τούτη τὴν παρανοϊκὴ ἐποχή, ἡ ἀξιοθρήνητη «ἡγεσία» μας, ἐπείγεται καὶ καταθέτει νομοσχέδια ἀποσύνθεσης τῆς ἱστορικῆς μας ταυτότητας καὶ ἰδιοπροσωπίας;
Γιατί τώρα τὸ τμῆμα ἰσλαμικῶν σπουδῶν στὴν Θεσσαλονίκη. (Τὸ ὅραμα τοῦ ἁγίου Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου γιὰ τὸν Φωκά, θὰ περιλάμβανε σήμερα καὶ τοὺς καθηγητὲς τῆς θεολογικῆς τοῦ ΑΠΘ, ποὺ ὑπογράφουν, μὲ χέρια καὶ ποδάρια, μία τέτοια ἀπόφαση).
Γιατί τώρα τὸ ἰσλαμικὸ τέμενος στὴν Ἀθήνα;
Γιατί τώρα ἡ χορήγηση ἰθαγένειας μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες;
Γιατί τώρα τὸ σύμφωνο συμβίωσης, τὸ ὁποῖο προσβάλλει τὴν Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, τὴν οἰκογένεια;
Γιατί τώρα ἀκονίζουν οἱ νεοταξίτες τὰ μαχαίρια τους, γιὰ νὰ ἀποκεφαλίσουν τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν;
Θὰ μποροῦσα νὰ προσθέσω κι ἄλλα ἐρωτήματα, ποὺ περνοῦν ἀπὸ τὸ μυαλὸ τοῦ κάθε Ἕλληνα, τῆς κάθε Ἑλληνίδας.
Ἡ ἀπάντηση εἶναι μία καὶ μοναδική. Γιατί μᾶς κυβερνοῦν ἄνθρωποι, ποὺ ξέρουν νὰ τσακοῦν τ’ μέση τους!
Πηγή: Χριστιανική Βιβλιογραφία, Αβέρωφ
Με μία εξαιρετικά ασυνήθιστη, για τα διμερή και διεθνή δεδομένα, κίνηση, η Ελλάδα και η Τουρκία με τρόπο ξαφνικό, ταυτόχρονο και απολύτως συντονισμένο, απέσυραν στα μουλωχτά προχθές από τη διεθνή κυκλοφορία τις πλήρως αντιτιθέμενες διεθνείς αγγελίες τους (ΝΟΤΑΜ) που είχαν εκδώσει στις 3 Δεκεμβρίου για την τουρκική θαλάσσια Έρευνα και Διάσωση στο Αιγαίο, χωρίς να εκδώσουν νέες ΝΟΤΑΜ, ακυρωτικές των προηγουμένων, και χωρίς να εξηγήσουν δημοσίως την αναγκαιότητα αυτών των κινήσεων.
Οι σιωπηλές αποσύρσεις της ελληνικής και τουρκικής ΝΟΤΑΜ για το επίμαχο θέμα της θαλάσσιας έρευνας και Διάσωσης στο Αιγαίο,(SAR), καθώς οι προσφυγικές ροές από την Τουρκία στα ελληνικά νησιά του Αν. Αιγαίου συνεχίζονται, συμπίπτουν χρονικώς με τη δημοσίευση της κοινής γαλλογερμανικής επιστολής προς τον αρμόδιο Επίτροπο Δ. Αβραμόπουλο και δι’ αυτού στον πρόεδρο της Κομισιόν, κ Γιούνκερ, με την οποία ζητούν να διευρυνθούν οι αρμοδιότητες της FRONTEX ώστε αυτή να αναλαμβάνει αυτοβούλως πρωτοβουλίες για τη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, χωρίς προηγούμενο αίτημα κράτους μέλους.
Είναι προφανές ότι το θέμα αφορά σχεδόν αποκλειστικώς στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ στα ελληνικά νησιά του Αν. Αιγαίου, που αποτελούν και την πύλη εισόδου των προσφύγων από την Τουρκία, η οποία μόλις πριν από 10 ημέρες ήρθε σε Συμφωνία Κορυφής με την ΕΕ για το προσφυγικό.
Το θέμα της ενίσχυσης των αρμοδιοτήτων της FRONTEX στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ αναμένεται να συζητηθεί στη Σύνοδο Κορυφής της 15ης Δεκεμβρίου, και είναι προφανές ότι η Κομισιόν, αλλά και η πλειοψηφία των εταίρων, θέλουν να προλάβουν και, στην καλύτερη περίπτωση, να συντονίσουν, τις αντιτιθέμενες θέσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας σε ό,τι αφορά στην Έρευνα και Διάσωση στην θαλάσσια περιοχή των ελληνικών νήσων του Αν. Αιγαίου, ύστερα μάλιστα από τις πολλαπλές αλλά αποτυχημένες προσπάθειες Μέρκελ – Γιούνκερ να συμφωνηθούν κοινές ελληνοτουρκικές περιπολίες στο Αιγαίο…
Μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν έχει γίνει δημοσίως γνωστό, αν οι ξαφνικές και σιωπηλές κινήσεις Αθήνας και Άγκυρας για τις επιχειρήσεις SAR στο Αιγαίο είναι αποτέλεσμα συντονισμένων ευρωπαϊκών κινήσεων και παραινέσεων προς τις δύο πλευρές, έτσι ώστε η μεν Ελλάδα να μην επιμείνει, όλες οι κινήσεις της FRONTEX να τεθούν υπό τον αποκλειστικό ελληνικό έλεγχο, η δε Τουρκία, να μην εκβιάζει την FRONTEX απαιτώντας τον έλεγχο των επιχειρήσεων SAR από τη μέση του Αιγαίου και ανατολικά.
Η πρωτοφανής και… πρωτότυπη μουγκή απόσυρση της ελληνικής και τουρκικής ΝΟΤΑΜ για SAR στο Αιγαίο ξεκίνησε στις 3 Δεκεμβρίου όταν η ΥΠΑ Ελλάδας εξέδωσε τη διεθνή αγγελία Α2500/15 για εκτέλεση τουρκικών δραστηριοτήτων Έρευνας και Διάσωσης στο Αιγαίο.
Στη ΝΟΤΑΜ αυτή η ΥΠΑ επεσήμανε ότι επειδή η τουρκική Έρευνα και Διάσωση θα διεξαχθεί εντός του FIR Αθηνών, τα τουρκικά μέσα SAR οφείλουν να συντονίζονται με το συντονιστικό κέντρο ΕΚΣΕΔ του Πειραιά, που είναι υπεύθυνο για την περιοχή στο FIR Αθηνών.
Όμως λίγες ώρες αργότερα, ήλθε η τουρκική απάντηση με την έκδοση διεθνούς ΝΟΤΑΜ Α5576/15.
Με τη ΝΟΤΑΜ αυτή η Τουρκία δηλώνει διεθνώς ότι η περιοχή στο Αιγαίο ανήκει στην Τουρκία, σύμφωνα με τη Σύμβαση του Αμβούργου 1979 του ΙΜΟ (Διεθνούς Οργανισμού Ναυσιπλοΐας) και τα τουρκικά μέσα θα συντονίζονται μόνον με τις τουρκικές αρχές.
Έτσι στην πράξη, η Τουρκία αναγγέλλει διεθνώς την ενεργοποίηση και εφαρμογή του τουρκικού νόμου 24611/12 Δεκεμβρίου 2001, σύμφωνα με τον οποίο SAR από τη μέση του Αιγαίου και ανατολικά εκτελεί μόνον η Τουρκία...
(Ο χάρτης που αναρτάται είναι ο επίσημος τουρκικός χάρτης του ν 24611/12 και με την κόκκινη γραμμή φαίνεται ευκρινέστατα ότι η Τουρκία έχει μοιράσει το Αιγαίο ακριβώς στη μέση για την Έρευνα και Διάσωση)
Ο Χουντίνι των ΝΟΤΑΜ
Στις 3 Δεκεμβρίου, όπως φαίνεται στο παραπάνω έγγραφο, η τουρκική ΝΟΤΑΜ Α5576/15 εγγράφεται στις διεθνείς αναγγελίες του FIR Kωνσταντινούπολης, με την οποία αναγγέλλει ότι η τουρκική περιοχή Έρευνας και Διάσωσης είναι το μισό Αιγαίο.
Στις 7 Δεκεμβρίου η ΝΟΤΑΜ αυτή έχει ως δια μαγείας εξαφανιστεί από τον ίδιο πίνακα.
Το ίδιο ακριβώς έχει συμβεί και στον πίνακα των ΝΟΤΑΜ του FIR Αθηνών για την ελληνική ΝΟΤΑΜ Α2500/15.
Η ιστορία των ειχειρήσεων SAR στο Αιγαίο
Σημειώνεται ότι η προκλητική κίνηση της Τουρκίας για το μοίρασμα του Αιγαίου, που είναι και μόνιμος στόχος της, σημειώθηκε στις 3 Δεκεμβρίου, δηλαδή μόλις 5 ημέρες μετά τη Σύνοδο Κορυφής ΕΕ-Τουρκίας, με τα πολλαπλά πολιτικά δώρα των ευρωπαίων στην Άγκυρα, αλλά και την ενεργοποίηση του Σχεδίου Δράσης ΕΕ – Τουρκίας, με τα πολλά και ασαφή σημεία για την τουρκική συνεισφορά και συνεργασία στη διάσωση των προσφύγων από τις τουρκικές στις ελληνικές ακτές.
Η Αθήνα, ως γνωστόν τα αποδέχθηκε όλα χωρίς καμία ανάμειξη της στη διαπραγμάτευση ώστε να υπενθυμίσει και καταγράψει εκ νέου την διεθνή αρμοδιότητα της Ελλάδας για τον έλεγχο και συντονισμό των επιχειρήσεων μέσα στην περιοχή του FIR Αθηνών, δηλαδή μέχρι τα δυτικά σύνορα της Τουρκίας.
Ο γρίφος των θαλασσίων επιχειρήσεων Έρευνας και Διάσωσης στο Αιγαίο έχει την μικρή αλλά πολύ σοβαρή ιστορία του. Εν ολίγοις, στη Σύμβαση του Αμβούργου για τον ΙΜΟ, το 1979, το άρθρο 214 επιβάλλει-υποχρεώνει την Ελλάδα και την Τουρκία να διαπραγματευθούν και συμφωνήσουν την οριοθέτηση των θαλασσίων περιοχών τους εντός των οποίων η κάθε χώρα θα είναι αποκλειστικά αρμόδια και υπεύθυνη για τη θαλάσσια Έρευνα Διάσωση (SAR) στο Αιγαίο. Μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει τέτοια συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.
Ωστόσο το άρθρο 215 ορίζει ότι σε περίπτωση μη ύπαρξης συμφωνίας, κάθε χώρα μπορεί να ορίσει τη δική της περιοχή, με τρόπο που να εξυπηρετείται κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο η Θαλάσσια Έρευνα – Διάσωση των θαλασσίων ατυχημάτων και να ενημερώνει τον ΙΜΟ, υπεύθυνο Οργανισμό για τη διεθνή ναυσιπλοΐα και τη Θαλάσσια Έρευνα και Διάσωση.
Από την άλλη, ο ICAO, διεθνής οργανισμός Αεροναυτιλίας, με τη σύμφωνη γνώμη της Τουρκίας, έχει καθορίσει τα όρια του FIR Αθηνών ως περιοχή Έρευνας και Διάσωσης της Αθήνας για τα αεροπορικά ατυχήματα, η οποία ασκείται και ενεργοποιείται από το Ενιαίο Κέντρο Συντονισμού Έρευνας – Διάσωσης ( ΕΚΣΕΔ) με έδρα τον Πειραιά, υπαγόμενο στο ΛΣ και το ΓΕΑ.
Η Τουρκία ζήτησε από τον ΙΜΟ το 1980 να εγκρίνει το μισό Αιγαίο ως περιοχή Έρευνας και Διάσωσης της Άγκυρας, ζητώντας ακόμα τη δημιουργία και 11 θαλασσίων πεδίων βολής. Το τουρκικό αίτημα απορρίφθηκε.
Η Άγκυρα επανήλθε όμως δριμύτερη και ξαφνικά το 2001 η τουρκική Εθνοσυνέλευση ψήφισε τον τουρκικό νόμο 24611 με τον οποίο ορίζει μονομερώς το μισό Αιγαίο και το βόρειο τμήμα του FIR Λευκωσίας ως περιοχή της Άγκυρας για θαλάσσια Έρευνα και Διάσωση (σ.σ. βλέπε τουρκικό χάρτη). Ο ΙΜΟ δυστυχώς, χωρίς να υπάρξει τότε αντίδραση της Αθήνας, συμπεριέλαβε τον τουρκικό νόμο στο διεθνές εγχειρίδιο του που αφορά σε θαλάσσια Έρευνα και Διάσωση.
Έτσι, το χρόνιο αυτό πρόβλημα ανακυκλώνεται και μεγεθύνεται τώρα με την ευρωπαϊκή ανάγκη έλεγχου και περιορισμών των προσφυγικών ροών από την Τουρκία στην Ελλάδα.
Η προχθεσινή απόσυρση -ύστερα από ευρωπαϊκές παρεμβάσεις- των σχετικών διεθνών ΝΟΤΑΜ Αθήνας και Άγκυρας για SAR στο Αιγαίο, κατ’ ουσίαν δεν δρα υπέρ των ελληνικών συμφερόντων και αρμοδιοτήτων στο Αιγαίο. Και αυτό γιατί η απόσυρση της ελληνικής ΝΟΤΑΜ για την ελληνική αρμοδιότητα επιχειρήσεων SAR στο Αιγαίο, δεν είχε ως προϋπόθεση την απόσυρση του τουρκικού νόμου 24611, αλλά ούτε συνοδεύτηκε με αίτημα στον ΙΜΟ για την ακύρωση της τουρκικής ΝΟΤΑΜ που στην ουσία διχοτομεί το Αιγαίο, αλλά και την Κύπρο, τουλάχιστον μέχρι ότου επέλθει συμφωνία καθορισμού των ναυτικών περιοχών Έρευνας και Διάσωσης.
Με την ταχυδακτυλουργική εξαφάνιση των δυο ΝΟΤΑΜ για την θαλάσσια έρευνα και Διάσωση στην περιοχή, το μισό Αιγαίο μετατρέπεται σε μια αλληλεπικαλυπτόμενη περιοχή αρμοδιοτήτων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, με άγνωστες για την ώρα μελλοντικές συνέπειες…
Πηγή: Liberal
Δυστυχώς, ΔΥΣΤΥΧΕΣΤΑΤΑ, στις γέμουσες πνευματικής συγχύσεως χαλεπές μας μέρες, στις οποίες κυριαρχεί η νέα θεότητα του αιώνα μας, η λεγόμενη "πολιτική ορθότητα", η οργανωμένη, από μεθόδου και εκ συστήματος, δημόσια προβολή και διαφήμιση ως εναλλακτικής μορφής σεξουαλικής συμπεριφοράς και "οικογενειακής" ζωής του επάρατου σοδομισμού, που ευτελίζει, απο-ιεροποιεί και υποβαθμίζει βάναυσα το θεοειδές ανθρώπινο πρόσωπο σε επίπεδο κάτω και απ αυτό του κτήνους, υπονομεύει, αποδομεί και καταλύει τον ιερό θεσμό της οικογένειας και διαφθείρει ανεπανόρθωτα την κοινωνία και, πολύ περισσότερο τη νεολαία, λογίζεται ως "απελευθέρωση" και "πρόοοδος".
Κραυγάζουν στη διαπασών για ΔΗΘΕΝ ελευθερία οι δούλοι των πιο αισχρών παθών και οι υλακτούντες κύνες του "politically correct", υποστηρικτές και "προαγωγοί" της νομιμοποιήσεως, διαφημίσεως και προβολής της διαστροφής τους. "Ελευθερίαν επαγγέλονται, αυτοί δούλοι υπάρχοντες της φθοράς", κατά το θείο Πέτρο. "Ω τις ήττηται τούτω και δεδούλωται", σύμφωνα με τον ίδιο απόστολο.
Όσο για την "πρόοδο" που δήθεν συνεπάγεται η νομιμοποίηση της ανομολόγητης διαστροφής, μάλλον οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους!
Κατά τον αείμνηστο καθηγητή της Νομικής Αλέξανδρο Τσιριντάνη "πρόοδος είναι η σύμπτωση του χρονικώς νεωτέρου με το αξιολογικώς και ποιοτικώς ανώτερο". Διαθέτει κανένα ίχνος ηθικής και πνευματικής νομιμοποιήσεως η προβολή, διαφήμιση και ουσιαστική επιβράβευση της αναισχυντίας και της ξετσιπωσιάς απ την πλευρά του κράτους και των εκπαιδευτικών φορέων;
Σε τι φταίνε τα παιδιά μας ούτως ώστε να καθίστανται θύματα ανελέητης "πλύσεως εγκεφάλου" απ την πλευρά εκείνων που διαχειρίζονται τις τύχες της πάλαι ποτέ "εθνικής" μας παιδείας αναφορικά με την ομοφυλοφιλία και τη στάση τους απέναντί της;
Αντί να θωρακισθούν, στα πλαίσια της παρεχόμενης εκπαιδεύσεως, με ηθικά και πνευματικά αντισώματα οι νεαροί βλαστοί του Έθνους μας απέναντι στην ανατροπή της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας μάλλον τείνουν προς την κατεύθυνση υιοθετήσεως μιας στρεβλής και αλλοιωμένης θεωρήσεως των πραγμάτων.
Τι είδους αξιολογικά κριτήρια πρόκειται να διαμορφώσουν οι μαθητές των σχολείων μας περί τη στάθμιση της ηθικής και πνευματικής ποιότητας κάποιων μεγεθών όταν "βομβαρδίζονται" στους ναούς της παιδείας με τα κηρύγματα περί "ομοφοβίας", "ρατσισμού" και "μισαλλοδοξίας" που υπηρετούν άριστα και με πιστότητα την προαναφερθείσα δυσώνυμη, περιβόητη και διαβόητη "πολιτική ορθότητα", απαξιώνοντας, εξουθενώνοντας, στιγματίζοντας και περιθωριοποιώντας, την ίδια στιγμή, όσες ηθικά και πνευματικά υγιείς φωνές στηλιτεύουν τη βδελυκτή και προκαλούσα τον αποτροπιασμό κάθε ανθρώπου που δεν έχει υποστεί άμβλυνση του ηθικού του αισθητηρίου σεξουαλική διαστροφή;
Εν ονόματι ποίας παιδαγωγικής αρχής διδάσκονται τα παιδιά μας ότι η συμβίωση μεταξύ ομοφύλων συνιστά "εναλλάκτική μορφή οικογενειακής ζωής" αποδομώντας, κατ αυτόν τον τρόπο τους διακριτούς ρόλους του πατέρα και της μητέρας στο οικογενειακό πλαίσιο και τορπιλλίζοντας, ουσιαστικά, την αληθινή και πραγματική έννοια της οικογένειας;
Τι εκτρωματική μορφή εκπαίδευσης είναι αυτή; Ποιον αγνώριστο, παραμορφωμένο, μεταλλαγμένο ,"νέο τύπο ανθρώπου" προώρισται αυτή να "διαπλάσει";
Οι εκκλησιαστικοί ταγοί έχουν, άραγε, συνειδητοποιήσει το μέγεθος της πνευματικής ζημίας που έχει επέλθει σχετικά ή δεν τους περισσεύει χρόνος απ τα συλλείτουργα και τα πανηγύρια προκειμένου να ασχοληθούν σοβαρά και ουσιαστικά με το όλο ζήτημα;
Οι ακαδημαικοί, πανεπιστημιακοί και λοιποί "πνευματικοί", όπως αρέσκονται να τους αποκαλούν, άνθρωποι πώς ανέχονται να μετατρέπεται βαθμηδόν η ένδοξη αυτή χώρα σε ένα απέραντο διαφθορείο; Γιατί δεν υψώνουν στεντόρεια φωνή αντιδράσεως και αντιστάσεως απέναντι στην καταστροφική λαίλαπα της "πολιτικής ορθότητας";
Τι σόι "πνευματικοί οδηγοί" του λαού είναι οι λεγάμενοι;
Πηγή: Ακτίνες
Με το θέμα της επικείμενης κατάθεσης στη Βουλή του Νόμου για την προέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, ασχολήθηκε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος στο πλαίσιο των διήμερων εργασιών της.
Πιο συγκεκριμένα η Δ.Ι.Σ. αποφάσισε, ότι εμμένει στην απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Συνεδρίας της 17ης Οκτωβρίου 2013, όταν ασχολήθηκε αναλυτικώς με το θεσμό της οικογενείας στο πλαίσιο της σύγχρονης κρίσης, την οποία απόφαση επικαιροποίησε η Δ.Ι.Σ. στη Συνεδρία της 19ης Ιουνίου 2015.
Στην τότε απόφαση μεταξύ άλλων τονιζόταν:
«Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, κατά τη σημερινή Συνεδρίαση, εμμένει και επικαιροποιεί την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Συνεδρίας της 17.10.2013, κατά την οποία επεσημάνθη ότι:
‘’… σύγχρονα σχήματα οργάνωσης του ιδιωτικού βίου των ανθρώπων – εναλλακτικές μορφές οικογενείας – για την Εκκλησία και την θεολογία της περί γάμου και οικογενείας συνιστούν “εκτροπές” του οικογενειακού θεσμού, όπως αυτός διαμορφώθηκε και λειτούργησε επί αιώνες στη ζωή του εκκλησιαστικού σώματος.
Ο γάμος και η οικογένεια, γεγονός κατ’ εξοχήν εκκλησιαστικός και κοινωνικός θεσμός θεμελιώδους σημασίας, γίνεται, όλο και περισσότερο, ατομική υπόθεση που εντάσσεται στην σφαίρα του ιδιωτικού βίου.
Φαινόμενα – “εκτροπές” εξαιρετικά επίκαιρα και για την ελληνική πραγματικότητα, είναι ο πολιτικός γάμος, η μονογονεϊκή οικογένεια, η ελεύθερη συμβίωση και ο λεγόμενος γάμος των ομοφυλοφίλων’’.
Η ανωτέρω Απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας θεωρείται σταθερή και αμετάκλητη.
Διευκρινίζεται δε, ότι αφετηρία των θέσεων της Εκκλησίας στο ζήτημα της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, είναι ο σεβασμός της αξίας του ανθρώπου, που είναι κέντρο της ορθόδοξης Θεολογίας, αλλά και θεμελιώδης αρχή στο ελληνικό Σύνταγμα.
Από το σεβασμό στην αξία του ανθρώπου απορρέει η απόρριψη ποιουδήποτε θεσμού – υποκατάστατου, όπως το σύμφωνο συμβίωσης, με τον οποίο επιχειρείται ο υποβιβασμός της οικογενειακής ζωής στο επίπεδο των αστικών συναλλαγών, για την ανατροπή των οποίων αρκεί μία απλή αλλαγή γνώμης των συμβαλλομένων».
Πηγή: Δόγμα
Οκτώ χρόνια μετά την απόσυρση του σχολικού εγχειριδίου Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού της Μαρίας Ρεπούση, έρχεται σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να δικαιώσει εμμέσως την συγγραφέα, προάγοντας τον επιστημονικό μέντορά της, κ. Αντώνη Λιάκο σε πρόεδρο της επιτροπής αλλαγής της διδασκαλίας της Ιστορίας στα σχολεία της χώρας.
Αντιγράφω από πρόσφατο άρθρο της Καθημερινής
«Ειδικότερα, ο εθνικός διάλογος [για την Ιστορία] θα οργανωθεί σε τρεις κύκλους.
Ο πρώτος θα είναι στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, υπό την καθοδήγηση του βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ, πανεπιστημιακού Κώστα Γαβρόγλου.
Ο δεύτερος θα οργανωθεί στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας με πρόεδρο τον καθηγητή του Παντείου Νίκο Θεοτοκά, που κινείται στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Στο ΕΣΥΠ μετέχουν φορείς όπως ο ΣΕΒ, η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, η ΔΟΕ, η ΟΛΜΕ κ.ά.
Ο τρίτος κύκλος θα οργανωθεί από επιτροπή στην οποία θα μετάσχουν άνθρωποι της εκπαίδευσης με πρόεδρο τον ιστορικό, ομότιμο καθηγητή του Παντείου Αντώνη Λιάκο»
Λίγο παρακάτω στο ίδιο άρθρο δίνεται ο τόνος των προκατασκευασμένων – όπως φαίνεται – συμπερασμάτων των τριών κύκλων του «εθνικού(!!) διαλόγου»…
«Δεν θέλω τη δημιουργία εθνικής ταυτότητας», μία από τις αποστροφές του κ. Λιάκου στην ημερίδα.
Την πρωτοβουλία των αντιδράσεων τότε, την είχε βεβαίως το Αντίβαρο. Αν μη τι άλλο, εκείνη η πρωτοβουλία απέδειξε ορισμένα πράγματα.
Πρώτον, πως όταν δεν έχεις κρυφή ατζέντα, όταν δεν έχεις παρά αγνές προθέσεις να πετύχεις απλώς αυτό που λες ότι θέλεις να πετύχεις και τίποτα παραπάνω, τότε αυτό μπορεί πράγματι να σπάσει την ενδημική καχυποψία του Έλληνα και να κερδίσεις την εμπιστοσύνη ακόμα και ολόκληρου του πολιτικού φάσματος. Έτσι έγινε τότε.
Δεύτερον, πως όταν το αντίβαρο που προβάλλεις σε πολιτικές επιδιώξεις με τις οποίες διαφωνείς δεν είναι κραυγές, συνθήματα, απαξιώσεις και ύβρεις, αλλά -αντιθέτως- είναι σοβαρή δουλειά, μελέτη, προσεκτική επεξεργασία κειμένων (όπως πχ το κείμενο προς συλλογή υπογραφών που συνέταξαν φίλοι και συνεργάτες του Αντίβαρου τότε), όταν αντιπαραθέτεις λοιπόν εμπεριστατωμένα κείμενα, απαντήσεις επί της ουσίας, με πηγές, όταν είναι σταδιακή η αποδόμηση των αντίθετων απόψεων από όλες τις οπτικές γωνίες (συγκεκριμένα ήταν βάσει της μεθόδου, της γλώσσας, του περιεχομένου, του ύφους, της δομής και συνοδευτικά το περιεχόμενο και αποσπασματικές εκφράσεις όπως «συνωστίζονται στο λιμάνι»), όταν λοιπόν δεν καις βιβλία στον δρόμο, αλλά τα αποδομείς απευθυνόμενος στον νου του δέκτη, τότε ναι, ακόμα και στις βορβορώδεις συνθήκες του ελληνικού δημοσίου διαλόγου, είναι δυνατόν όχι απλώς να πετύχεις τον σκοπό σου (συγκεκριμένα: την απόσυρση του εγχειριδίου), αλλά να πετύχεις μία πρωτοφανή και θριαμβευτική νίκη έναντι σε ένα ολόκληρο οικοδόμημα (του ιστορικού αναθεωρητισμού) το οποίο χτιζόταν επί δεκαετίες στα πανεπιστήμια της χώρας, και είχε ασφαλώς συγκεκριμένες ιδεολογικές αναφορές.
Δεδομένων αυτών των συμπερασμάτων, η προσωπική μου εμπειρία από την υπόθεση αυτή συντονίζεται με το ρητό του Μαχάτμα Γκάντι ότι πρώτα θα σε αγνοήσουν, μετά θα σε χλευάσουν, μετά θα σε πολεμήσουν και στο τέλος θα νικήσεις. Δεν το λέω για να δραματοποιήσω την υπόθεση (εξάλλου, έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε και υπήρχαν πλείστες ευκαιρίες για κάτι τέτοιο), το λέω απλώς ως παρατηρητής εκ του μακρόθεν πλέον, λόγω χρονικής απόστασης, αναφερόμενος στις αντίστοιχες τέσσερις περισσότερο ή λιγότερο ευδιάκριτες φάσεις των αντιδράσεων στο αίτημα του Αντίβαρου για απόσυρση, τις οποίες βιώσαμε τότε.
Στην πρώτη φάση λοιπόν, από την 1η Δεκεμβρίου 2006 όταν ξεκίνησε επισήμως η αποστολή ηλεκτρονικών υπογραφών μέχρι περίπου τα μέσα Ιανουαρίου, είχαμε τη φάση της αδιαφορίας. Κάπου τότε ξεκίνησε η δεύτερη φάση, η φάση της χλεύης και την απαξίωσης. Αυτή η δεύτερη φάση ξεκίνησε με δύο άρθρα στη ναυαρχίδα του τύπου (και ιστορικά της κεντοαριστεράς στην Ελλάδα), στο Βήμα της Κυριακής. Και τα δύο άρθρα ήταν από καθηγητές Ιστορίας. Το πρώτο ήταν της κας. Χριστίνας Κουλούρη και το δεύτερο του κ. Αντώνη Λιάκου.
Στις 7 Ιανουαρίου 2007 γράφει η κ. Κουλούρη:
Διακινείται μάλιστα και κείμενο που ζητεί την απόσυρση του εν λόγω εγχειριδίου, το οποίο υπογράφεται από πλοιάρχους και κτηνοτρόφους, νοικοκυρές και στρατιωτικούς, από μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑΟΣ και τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας Χρ. Σαρτζετάκη. Δεν είναι βεβαίως τυχαίο ότι μεταξύ των υπογραφών σπανίζουν εκείνες των ιστορικών, εφόσον είναι προφανές από το ίδιο το κείμενο ότι δεν είναι δυνατόν η «housewife» (sic) ή ο εργάτης από τη Γερμανία, που εμφανίζονται να υπογράφουν, να έχουν διαβάσει το βιβλίο
Στις 28 Ιανουαρίου 2007 ο κ. Λιάκος γράφει άρθρο με τίτλο «Ψυχωτικές αντιδράσεις»
Στο ίδιο απαξιωτικό μοτίβο, οι πρώτες φράσεις στο άρθρο του είναι οι εξής:
Για να καταλάβουμε πώς η συζήτηση για την Ιστορία στο σχολείο, παρά το πλέγμα υπαρκτών προβλημάτων, συγκεντρώνεται στο εγχειρίδιο της Στ´ Δημοτικού, χρειάζεται να θυμηθούμε τον μηχανισμό της ψυχωτικής λειτουργίας. Ο ψυχωτικός αντί να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του βρίσκει ένα υποκατάστατο και εκεί συγκεντρώνει όλη την προσοχή και τη μανία του. Οσο το σκέφτεται τόσο θυμώνει, και όσο θυμώνει τόσο το σκέφτεται. Αν δει κανείς το πλέγμα των διαμαρτυρομένων το καταλαβαίνει αυτό. Αντιδρούν στο σχολικό εγχειρίδιο με κάτι που άκουσαν ή διάβασαν αορίστως.
Τόση έπαρση! Οι δύο ακαδημαϊκοί δάσκαλοι(;) θεωρούν ότι δεν είναι δυνατόν κάποιος που να διάβασε το βιβλίο να του ασκεί κριτική. Αυτοί οι άνθρωποι διδάσκουν κριτική σκέψη!
Χαριτολογώντας να πω ότι στον μηχανισμό ψυχωτικής λειτουργίας θα πρέπει μάλλον να αποδοθεί ο τίτλος «εθνικού διαλόγου» όταν ο προεδρεύων αυτού δηλώνει ευθαρσώς ότι «δεν θέλει εθνική ταυτότητα»! Δεν βρέθηκε κανένα άλλο όνομα, αφού δεν αρέσει η λέξη;
Χάθηκε λοιπόν εκείνη η μάχη για τον αναθεωρητισμό, ανασυντάσσονται για σήμερα με ευνοϊκότερες πολιτικές συνθήκες να κερδίσουν τον πόλεμο. Στη φράση κλισέ ότι «η Ιστορία επαναλαμβάνεται» θα μου επιτραπεί να προσθέσω: «και θα συνεχίσει να το κάνει».
Πηγή: Αντίβαρο
Ἡ δευτέρα πιὸ μακρὰ περίοδος νηστείας μετὰ τὴν Μεγάλην Τεσσαρακοστὴν εἶναι ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων, γνωστὴ εἰς τὴν γλῶσσαν τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ μας καὶ ὡς σαραντα(ή)μερο. Περιλαμβάνει καὶ αὐτὴ σαράντα ἡμέρας, ὅμως δὲν ἔχει τὴν αὐστηρότητα τῆς νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἀρχίζει τὴν 15ην Νοεμβρίου καὶ λήγει τὴν 24ην Δεκεμβρίου.
Ἡ ἑορτὴ τῆς κατὰ σάρκα γεννήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τὴν δευτέραν μεγάλην Δεσποτικὴν ἑορτὴν τοῦ χριστιανικοῦ ἑορτολογίου. Μέχρι τὰ μέσα τοῦ Δ’ αἰῶνος ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς συνεώρταζεν τὴν γέννησιν καὶ τὴν βάπτισιν τοῦ Χριστοῦ ὑπὸ τὸ ὄνομα τὰ «Ἐπιφάνεια» τὴν ἰδίαν ἡμέραν, τὴν 6ην Ἰανουαρίου. Τὰ Χριστούγεννα ὡς ἰδιαιτέρα ἑορτή,ἑορταζομένη εἰς τὰς 25 Δεκεμβρίου, εἰσήχθη εἰς τὴν Ἀνατολὴν ἀπὸ τὴν Δύσιν περὶ τὰ τέλη τοῦ Δ’ αἰῶνος.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος πρῶτος ὁμιλεῖ διὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Χριστουγέννων, τὴν ὀνομάζει «μητρόπολιν πασῶν τῶν ἑορτῶν» καὶ μᾶς πληροφορεῖ περὶ τὸ 386 μ.Χ. ὅτι «οὔπω δέκατον ἔστιν ἔτος, ἐξ οὐ δήλη καὶ γνώριμος ἡμῖν αὕτη ἡἡμέρα (τῆς ἑορτῆς) γεγένηται».
Μὲ τὴν διαίρεσιν τῆς ἄλλοτε ἑνιαίας ἑορτῆς καὶ τὴν καθιέρωσιν τῶν τριῶν ξεχωριστῶν ἑορτῶν, τῆς Γεννήσεως τὴν 25ην Δεκεμβρίου, τῆς Περιτομῆς τὴν 1ην καὶ τῆς Βαπτίσεως τὴν 6ην Ἰανουαρίου, διεμορφώθη καὶ τὸ λεγόμενον Δωδεκαήμερον, δηλαδὴ τὸ ἑόρτιον χρονικὸν διάστημα ἀπὸ τὴν 25 Δεκεμβρίου ἕως τὴν 6 Ἰανουαρίου. Οὕτω διεσώθη, κατὰ κάποιον τρόπον, ἡ ἀρχαία ἑνότης τῶν δύο μεγάλων ἑορτῶν τῆς Γεννήσεως καὶ τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου.
Ἡ μεγάλη σημασία, ποὺἀπέκτησεν μὲ τὴν πάροδον τοῦ χρόνου εἰς τὴν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας ἡ νέα ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων καὶἡ εὐλάβεια τῶν πιστῶν καὶἰδιαιτέρως τῶν μοναχῶν, ἀπετέλεσαν τὰς προϋποθέσεις διὰ τὴν καθιέρωσιν καὶ τῆς πρὸ τῶν Χριστουγέννων νηστείας. Εἰς αὐτὸ ἀσφαλῶς ἐπέδρασεν καὶ ἡ διαμορφωμένη ἤδη τεσσαρακονθήμερος νηστεία τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ποὺ προηγεῖτο τοῦ Πάσχα.
Ὅπως ἡ ἑορτή, τοιουτοτρόπως καὶἡ νηστεία, ὡς προετοιμασία διὰ τὴν ὑποδοχὴν τῶν γενεθλίων τοῦ Σωτῆρος, ἐνεφανίσθη ἀρχικῶς εἰς τὴν Δύσιν, ὅπου ἡ νηστεία αὐτὴ ὠνομάζετο Τεσσαρακοστὴ τοῦ Ἁγίου Μαρτίνου, ἐπειδὴ ἤρχιζεν ἀπὸ τὴν ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου τούτου τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ἴδιον ἐπανελήφθη καὶ εἰς ἡμᾶς, ὅπου πολλοὶ τὴν νηστείαν τῶν Χριστουγέννωνὀνομάζουν τοῦ «Ἁγίου Φιλίππου», ἐπειδὴ προφανῶς ἀρχίζει τὴν ἑπομένην τῆς μνήμης τοῦ Ἀποστόλου. Αἱ πρῶται ἱστορικαὶ μαρτυρίαι, ποὺ ἔχομεν διὰ τὴν νηστείαν πρὸ τῶν Χριστουγέννων, ἀνάγονται διὰ τὴν Δύσιν εἰς τὸν Ε’ καὶ διὰ τὴν Ἀνατολὴν εἰς τὸν ΣΤ’ αἰῶνα. Ἀπὸ τοὺς ἀνατολικοὺς συγγραφεῖς εἰς αὐτὴν ἀναφέρονται ὁ Ἀναστάσιος Σιναΐτης, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ὁ Ὁμολογητής, ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, καθὼς ἐπίσης καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Θεόδωρος Βαλσάμων.
Ἡ νηστεία εἰς τὴν ἀρχήν, καθὼς φαίνεται, ἦτο μικρᾶς διαρκείας. Ὁ Θεόδωρος Βαλσάμων, ὁ ὁποῖος γράφει περὶ τὸν ΙΒ’ αἰῶνα καὶ κατὰ συνέπειαν μᾶς πληροφορεῖ διὰ τὰ ὅσα ἴσχυον εἰς τὴν ἐποχήν του, σαφῶς τὴν ὀνομάζει «ἑπταήμερον». Ὅμως ὑπὸ τὴν ἐπίδρασιν τῆς νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐπεξετάθη καὶ αὐτὴ εἰς σαράντα ἡμέρας, χωρὶς ἐν τούτοις νὰπροσλάβῃ τὴν αὐστηρότητα τῆς πρώτης.
Πῶς θὰ πρέπῃ νὰ τὴν νηστεύωμεν.
Καθ᾿ὅλην τὴν διάρκειαν τοῦ σαρανταημέρου δὲν καταλύομεν κρέας, γαλακτερὰ καὶ αὐγά. Ἀντιθέτως, ἐπιτρέπεται νὰ καταλύωμεν ἰχθύας ὅλας τὰς ἡμέρας ἀπὸ τὴν ἀρχὴν μέχρι καὶ τὴν 17ην Δεκεμβρίου, ἐκτὸς βεβαίως τῆς Τετάρτης καὶ τῆς Παρασκευῆς. Κατὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου καταλύομεν ἰχθύας ὁποιανδήποτε ἡμέραν καὶ ἂν πέσῃ.
Ἀπὸ τὴν 18ην μέχρι καὶ τὴν 24ην Δεκεμβρίου, παραμονὴν τῆς ἑορτῆς, ἐπιτρέπεται ἡ κατάλυσις οἴνου καὶ ἐλαίου μόνον ἐκτός, βεβαίως, τῶν ἡμερῶν Τετάρτης καὶ Παρασκευῆς, ποὺ θὰ παρεμβληθοῦν καὶ κατὰ τὰς ὁποίας τηροῦμεν ἀνέλαιον νηστείαν. Ἐπίσης μὲ ξηροφαγίαν θὰ πρέπῃ νὰ νηστεύωμεν τὴν πρώτην ἡμέραν της νηστείας, 15ην Νοεμβρίου, καθὼς καὶ τὴν παραμονὴν τῆς ἑορτῆς, ἐκτὸς ἂν πέσουν Σάββατον ἢ Κυριακήν.
ΝΗΣΤΕΙΑ: ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΠΑΣΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
Ἐπίσης ὀφείλομεν νὰ μὴ τηροῦμεν μόνον τὴν τάξιν τῆς νηστείας, ποὺ ἀφορᾶ τὰς τροφάς, ἀλλὰ νὰ ἀπέχωμεν καὶἀπὸ κάθε ἁμαρτίαν, οὕτως ὥστε, ὅπως νηστεύομεν ὡς πρὸς τὴν κοιλίαν, νὰ νηστεύομεν καὶὡς πρὸς τὴν γλῶσσαν, ἀποφεύγοντες τὴν καταλαλιά, τὸ ψέμα, τὴν ἀργολογίαν, τὴν λοιδορίαν, τὴν ὀργὴν καὶ γενικὰ κάθε ἁμαρτίαν, ποὺ διαπράττομεν μέσῳ τῆς γλώσσης.
Ἐπίσης χρειάζεται νὰ νηστεύωμεν ὡς πρὸς τοὺς ὀφθαλμούς. Νὰ μὴ βλέπωμε μάταια πράγματα. Νὰ μὴ ἀποκτῶμεν παρρησίαν διὰ μέσου τῶν ὀφθαλμῶν. Νὰ μὴ περιεργαζώμεθα κάποιον μὲ ἀναίδειαν. Ἀκόμη θὰ πρέπῃ νὰ ἐμποδίζωμεν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια ἀπὸ κάθε πονηρὸν πρᾶγμα.
Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον, νηστεύοντες μίαν νηστείαν εὐπρόσδεκτον εἰς τὸν Θεόν, ἀποφεύγοντες κάθε εἴδους κακίαν, ποὺ ἐνεργεῖται διὰ μέσου τῆς καθεμιᾶς ἀπὸ τὰς αἰσθήσεις μας, θὰ πλησιάζωμεν τὰς Ἁγίας ἡμέρας ἀναγεννημένοι, καθαροὶ καὶ ἄξιοι τῆς μεταλήψεως τῶν Ἁγίων Μυστηρίων (ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΓΑΖΗΣ).
Μέρος Α'
Μέρος Β'
Ο π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης μιλάει για το Ισλάμ στην εκπομπή "Εκκλησία και Κόσμος με το πατέρα Αρσένιο" στο BEE Channel σε δύο μέρη.
Το σκοτεινό νέφος που κάλυψε ήδη την Ευρώπη, έφθασε κι εδώ. Ο οίστρος, η παράφορη, η ακάθαρτη ορμή, το μανιώδες πάθος της ομοφυλοφιλίας απειλεί και την Ελλάδα μας. Η χώρα μας, χώρα των υψηλών ιδανικών, κατάντησε, χάρη στους ανάξιους πολιτικούς της, χώρα των δανεικών, και τώρα κινδυνεύει να γίνει Σόδομα και Γόμορρα. Οι πολιτικοί μας, κυριευμένοι από οίηση και αλαζονεία, πορευόμενοι χωρίς Θεό και χωρίς γνώση, συνεχίζουν να αδικούν το ένδοξο Ορθόδοξο ελληνικό έθνος.
Επικαλούμενοι συνεχώς το «λαό» δεν κάνουν τίποτε άλλο από του να υβρίζουν το ανθρώπινο πρόσωπο, να κτυπούν κατάστηθα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να ενεργούν έτσι, ώστε ο άνθρωπος του σήμερα να είναι πνευματικά πολύ πιο χαμηλά από τον άνθρωπο του χτες. Ή, ορθότερα, ενεργούν ώστε ο άνθρωπος, ο «εν τιμή ων», που έχει τόσο μεγάλη τιμή και αξία, αφού δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα Θεού, να εξισώσει τον εαυτό του με τα άλογα ζώα και να γίνει όχι απλώς όμοιος με αυτά, ζώντας και πεθαίνοντας σαν κτήνος (βλ. Ψαλμ. μη’[48] 13), αλλά πολύ χειρότερος από αυτά!..
Το απελθόν Υπουργείο Δικαιοσύνης της Ελλάδος, αφού έλυσε όλα τα προβλήματα που καταταλαιπωρούν τη χώρα μας, αποφάσισε να νομιμοποιήσει αυτό που ο θείος νόμος καταδικάζει ως βδελυρό αμάρτημα. Αυτό που ο Θεός τιμώρησε με φωτιά και θειάφι στα Σόδομα και τα Γόμορρα, γεγονός που μαρτυρεί δια μέσου των αιώνων η Νεκρά θάλασσα. Μια θάλασσα όπου επιπλέουν σβώλοι από θειάφι, και πάνω από την οποία δεν πετούν πουλιά λόγω αναθυμιάσεων.
Αντί η δικαιοσύνη αυτού του τόπου να απαγορέψει τις προκλητικές «παρελάσεις υπερηφάνειας» ΛΟΑΤ (Λεσβιών, Ομοφυλοφίλων, Αμφιφυλοφίλων, Τρανσέξουαλς), επιχείρησε να προωθήσεις «σύμφωνο συμβίωσης» των ομοφυλοφίλων. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης ενθαρρύνθηκε στην ανόσια αυτή ενέργειά του και από την τότε Πρόεδρο της Βουλής, που έτρεξε να δώσει το παρόν στην «παρέλαση υπερηφάνειας». Και δεν αρκέστηκε να μιλήσει στους ΛΟΑΤ, αλλά τους κάλεσε να περάσουν την επόμενη φορά και από τη … Βουλή των Ελλήνων! «Ω ήθη, ω καιροί!» (o tempora, o mores) θα αναφωνούσε ο Κικέρων αν ζούσε σήμερα.
Το «σύμφωνο συμβίωσης», που αν γίνει αποδεκτό, νομιμοποιεί τον οίστρο της διαστροφής, είναι πάρθιο βέλος στον θεοϊδρυτο θεσμό του γάμου. Και μάλιστα στην Ελλάδα, όπου οι γεννήσεις έχουν φτάσει στο ναδίρ, οι δε εκτρώσεις, χάρις στον εγκληματικό νόμο της πολιτείας, ολοένα αυξάνουν! Επιμένουν οι πολιτικοί μας ότι μιλούν, εκφράζουν και νομοθετούν εκ μέρους του λαού. Αλλά η λέξη «λαός» είναι αόριστη. Ποιανού λαού; Του παραπληροφορημένου; Του παραπλανημένου; Του λαού, του πάντα ευκολόπιστου και πάντα προδομένου;
Το «σύμφωνο συμβίωσης», που στο εγγύς μέλλον θα εξελιχθεί και σε νόμο για πολιτικό γάμο για ομόφυλα ζευγάρια, που ίσως να επιβληθεί αύριο και στην Εκκλησία να νυμφεύει τα ομόφυλα ζευγάρια, είναι ωρολογιακή βόμβα στον κορμό του έθνους μας.
Πέραν αυτών ένας τέτοιος νόμος είναι άντικρυς αντίθετος προς τον άγιο και σωτήριο νόμο του Τριαδικού Θεού. Ένα τέτοιο εγχείρημα αποτελεί τρανταχτή αποστασία κατά του Θεού και κήρυξη πολέμου από τον αδύναμο χοϊκό και προσωρινό άνθρωπο κατά του αιωνίου και παντοκράτορος Θεού. Το αποτέλεσμα ενός τέτοιου πολέμου δε χρειάζεται να το επισημάνουμε.
Είναι καιρός να συνέλθουμε. Δεν μπορούμε να ακολουθούμε τα βήματα της αποστατημένης Ευρώπης στο όνομα ενός κάλπικου προοδευτισμού. Οι πολιτικοί μας έσπευσαν να βάλουν τη χώρα μας στην Ευρώπη για ασφάλεια και τώρα ο λαός μας νιώθει τραγικά ανασφαλής, διότι τον αναγκάζουν να τα βάλει με το Θεό!… Το σκοτεινό νέφος που καλύπτει την Ευρώπη, απειλεί να καλύψει τον καταγάλανο ουρανό της Ελλάδος και ο οίστρος ακολασίας, το μανιώδες πάθος, κινδυνεύει να κυριεύσει το λαό μας. Ένα λαό γαλουχημένο με τα νάματα της Ορθοδοξίας. Ένα λαό που έχει προσφέρει και συνεχίζει να προσφέρει αγίους και μάλιστα θαυματουργούς!…
Όσοι θα κληθούν να ψηφήσουν τον ανόσιο και αντίθετο νόμο που νομιμοποιεί το αμαρτωλό «σύμφωνο συμβίωσης» ας αναλογισθούν τις ευθύνες τους.
Ο άγιος Απόστολος Παύλος φωνάζει: «Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος» (Εβρ. ι’ [10] 31): Είναι φοβερό να πέσει κανείς στα χέρια του αληθινού Θεού, που δεν είναι νεκρός σαν τα είδωλα, αλλά ζει αιωνίως!
Πηγή: (Από το μηνιαίο περιοδικό «Η Δράση μας», Τεύχος 533, Νοέμβριος 2015), Ορθόδοξη Πορεία
Ὅταν τὸ 1776 γεννήθηκε στὴν Κέρκυρα ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας τὰ Ἑπτάνησα ἦταν ἀκόμα ὑπὸ τὴν κατοχὴ τῆς Βενετικῆς Δημοκρατίας. Ἡ σταδιακὴ ἀπόσπαση τῶν Ἰονίων νήσων ἀπὸ τὴ βυζαντινὴ αὐτοκρατορία ἀπὸ διάφορους ξένους ἡγεμονίσκους εἶχε ἀρχίσει ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ 11ου αἰ. καὶ κράτησε ὣς τὸ 1797 ὅποτε κατέλαβαν τὰ Ἑπτάνησα οἱ Γάλλοι. Κατὰ τὸ μακρὸ αὐτὸ χρονικὸ διάστημα τῶν 400 περίπου χρόνων οἱ δυνάστες εἶχαν ἐπιβάλει στὰ νησιὰ ὡς ἐπίσημη γλώσσα τὴ Βενετσιάνικη διάλεκτο. Ὅλες οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες συνέτασσαν τὰ ἔγγραφά τους σὲ αὐτὴ τὴ διάλεκτο καὶ ὅλες οἱ ἐπίσημες συζητήσεις μεταξὺ διοικητικῶν, στρατιωτικῶν καὶ θρησκευτικῶν ἀρχῶν μὲ τοὺς τοπικοὺς παράγοντες διεξάγονταν σὲ αὐτὴ τὴ γλώσσα.
Μέχρι τὸ τέλος τῆς βενετικῆς κυριαρχίας στὰ νησιὰ δὲν λειτουργοῦσαν σχολεῖα κατώτερης, μέσης καὶ ἀνώτερης παιδείας. Ὁ Κερκυραῖος λόγιος Μάριος Πιέρης γράφει χαρακτηριστικὰ ὅτι, ὅταν ἔφθασε στὴν Padova γιὰ πανεπιστημιακὲς σπουδές, ἡ μέχρι τότε ἐκπαίδευσή του στὴν πατρίδα του ἦταν πολὺ πτωχή «…μέτρια γνώση τῆς γαλλικῆς…σχετικὴ γνώση τῆς ἰταλικῆς, ὅση μποροῦσε νὰ ἀποκτήσει ἕνας νεαρὸς Κερκυραῖος Βενετὸς ὑπήκοος, ποὺ δὲν εἶχε σπουδάσει συστηματικὰ μὲ ἀνεπαρκῆ γνώση ὅρων καὶ λατινικῶν γνώσεων μὲ λίγη γραμματικὴ καὶ διάβασμα χωρὶς σύστημα ἀπὸ βιβλία κάθε εἴδους». Καὶ ὁ ἐπίσης Κερκυραῖος λόγιος Ἀρλιώτης γράφει: «…μόλις δὲ τὸ ἕκτο ἔτος συνεπλήρωσα εἰσήχθην εἴς τινα μοναστήριον ἔνθα ἐδιδάχθην κακῶς μὲν νὰ ἀναγιγνώσκω, ἔτι δὲ χεῖρον νὰ γράφω, διότι ταῦτα μόνον χάριτι θεία ἠμᾶς ἀπομένουσι…».
Τὰ παιδιὰ τῶν πλουσίων κατοίκων ἔπαιρναν σχετικὴ μόρφωση ἀπὸ ἰδιωτικοὺς δασκάλους καὶ ὅσοι νέοι εἶχαν ἔφεση γιὰ σπουδὲς φοιτοῦσαν στὰ Ἰταλικὰ κυρίως Πανεπιστήμια καὶ κατὰ προτίμηση στὸ περίφημο τότε Πανεπιστήμιο τῆς Padova.
Τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα τὰ παιδιὰ τῶν λαϊκῶν τάξεων- δηλαδὴ ἡ συντριπτικὴ πλειονότης τοῦ πληθυσμοῦ τῶν νησιῶν- τὴν μάθαιναν ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους ἀνάλογα μὲ τὶς μικρὲς δυνατότητές τους. Τὰ παιδιὰ τῶν πλουσίων εἶχαν πρόσθετες εὐκαιρίες μὲ τοὺς ἰδιωτικοὺς δασκάλους. Αὐτὴ ἦταν ἡ ἐκπαιδευτικὴ κατάσταση στὰ Ἑπτάνησα ὣς τὸ 1797, ὅπως ἄλλωστε καὶ στὶς ἄλλες δυτικοευρωπαϊκὲς χῶρες ὣς τὸν 18ο αἰώνα.
Μετὰ τὴν κατάλυση τῆς Γαληνότατης Ἑνετικῆς Δημοκρατίας ἀπὸ τὸν Ναπολέοντα οἱ Γάλλοι κατέλαβαν τὸ 1797 καὶ τὰ Ἰόνια νησιά. Ἡ πρώτη αὐτὴ γαλλοκρατία ποὺ κράτησε μονάχα 20 μῆνες εἶχε πολλὰ ἀρνητικὰ καὶ δυσμενῆ ἀποτελέσματα γιὰ τοὺς κατοίκους. Εἶχε ὅμως καὶ μερικὰ θετικά· ἔφεραν τὸ πρῶτο τυπογραφεῖο ὅπου ἐπανεκδόθηκε καὶ ὁ «Θούριος» τοῦ Ρήγα, ἵδρυσαν Ἐθνικὴ Βιβλιοθήκη καὶ 400 τόμους ποὺ ἀποτέλεσε καὶ τὴ βάση τῆς βιβλιοθήκης τῆς Ἰονίου Ἀκαδημίας, ὅταν ἀργότερα ἱδρύθηκε ἐπέτρεψαν τὴ λειτουργία δημοσίων καὶ ἐθνικῶν σχολείων καὶ πέτυχαν τὴν ἀφύπνιση τῆς ἀστικῆς τάξης.
Τὸν ἴδιο ἀκριβῶς χρόνο ἔπειτα ἀπὸ λαμπρὲς σπουδὲς στὴν Ἰατρικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Padova σὲ ἡλικία μόλις 21 ἐτῶν ἐπέστρεψε στὴν Κέρκυρα καὶ ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, ἕκτο παιδὶ τοῦ κόμητος Ἀντωνίου Καποδίστρια, διακεκριμένου δικηγόρου τοῦ νησιοῦ, τοῦ ὁποίου ἡ οἰκογένεια ἦταν ἀπὸ τὶς παλαιότερες ἐγγεγραμμένες στὴν περίφημη «Χρυσὴ βίβλο» τῶν εὐγενῶν τὸ 1689.
Μὲ τὴν ὑπογραφὴ τῆς Συνθήκης τῆς Κωνσταντινουπόλεως στὶς 21 Μαρτίου 1800 μεταξὺ Ρωσίας καὶ Τουρκίας ἱδρύθηκε τὸ πρῶτο μετὰ τὴν ἅλωση τοῦ 1453 ἑλληνικὸ ἡμιαυτόνομο κράτος ἡ Πολιτεία τῶν Ἑπτὰ Ἡνωμένων Νήσων καὶ συντάχθηκε τὸ πρῶτο Σύνταγμα, τὸ Βυζαντινό, ὅπως ὀνομάσθηκε. Ἡ ἐφαρμογὴ αὐτοῦ τοῦ Συντάγματος ἀνατέθηκε ἀπὸ τὴν Ἰόνιο Γερουσία στὸν νεαρὸ γιατρὸ Ἰωάννη Καποδίστρια. Αὐτὴ ἦταν ἡ πρώτη ἀνάμειξή του στὰ κοινὰ ποὺ σφράγισε ὅμως ὁριστικὰ τὴ μετέπειτα πορεία τῆς ζωῆς του. Τὴν 1 Ἀπριλίου τοῦ 1803 ἡ Γερούσια, ἐκτιμώντας τὶς μεγάλες διοικητικὲς ἱκανότητες, τὴν ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτήρα του καὶ τὸ σπάνιο ἦθος του, καθὼς καὶ τὴν πολύτιμη συμβολὴ στὴν ἀντιμετώπιση τῶν δύσκολων καταστάσεων ποὺ συγκλόνιζαν τὰ Ἰόνια νησιὰ τὸν ἐξέλεξε ὁμόφωνα Γενικὸ Γραμματέα τοῦ Ἑπτανησιακοῦ κράτους μὲ πολὺ διευρυμένες δικαιδοσίες. Ἡ ἐκλογὴ αὐτὴ ἀποτέλεσε τελεσίδικο ὁρόσημο γιὰ τὸ ξεκίνημα τῶν νέων μέχρι τὸν θάνατο ἀγώνων του. Ἐγκατέλειψε γιὰ πάντα τὸ ἰατρικὸ λειτούργημα καὶ ἀφοσιώθηκε στὴν ὀργάνωση τοῦ πρώτου καὶ νεοσύστατου ἑλληνικοῦ κράτους καὶ στὴ σωστὴ ἀντιμετώπιση τῶν πολλῶν καὶ δύσκολων προβλημάτων του ποὺ ἀναπόφευκτα εἶχαν συσσωρευτεῖ ἐξαιτίας τῆς μακραίωνης ξενοκρατίας.
Πρώτη ἐνέργεια τῆς νέας Γερουσίας ἦταν ἡ σύνταξη νέου συντάγματος εἰς ἀντικατάσταση τοῦ Βυζαντινοῦ, τοῦ ὁποίου ἡ ἐφαρμογὴ στάθηκε ἀνέφικτη καὶ εἶχε δημιουργήσει σοβαρὲς ἀναταραχὲς στὰ νησιά, ἐπειδὴ δὲν παραχωροῦσε κανένα δικαίωμα στὸν ἑπτανησιακὸ λαὸ καὶ κατωχύρωνε μὲ ἀντιδημοκρατικὸ τρόπο τὰ προνόμια τῶν εὐγενῶν στοὺς ὁποίους καὶ καταχωροῦσε ὅλα τὰ δικαιώματα, ὅπως ἐπὶ Ἐνετοκρατίας. Πρόεδρος τῆς νομοτελιστικῆς ἐπιτροπῆς γιὰ τὸ νέο σύνταγμα ὁρίστικε ὁ Καποδίστριας.
Στὶς 5 Δεκεμβρίου 1803 οἱ ἀντιπρόσωποι ὅλων τῶν νησιῶν σὲ εἰδικὴ συνέλευση ἀφοῦ ἄκουσαν τὴν ἔκθεση τῆς νομοπαρασκευαστικῆς ἐπιτροπῆς σὲ χρόνο ρεκόρ· σὲ ἔξι μονάχα ὧρες ψήφισαν ὁμόφωνα τὸ νέο καταστατικὸ χάρτη τῆς Δημοκρατίας ποὺ εἶχε 212 ἄρθρα. Ἐκτὸς ὅλων τῶν ἄλλων θετικῶν καὶ δημοκρατικῶν προοδευτικῶν ἄρθρων του ὁ τρίτος τίτλος ποὺ ἀναφέρονταν στὴ νομοθετικὴ ἐξουσία σχετίζεται ἄμεσα μὲ τὸ ὑπὸ ἐξέταση θέμα. Τὸ νομοθετικὸ σῶμα ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἐξουσιῶν περιλάμβανε στὶς δικαιοδοσίες του τὴν ἵδρυση καὶ ἀνάπτυξη τῆς δημοσίου ἐκπαιδεύσεως. Σὲ ὅλα τὰ νησιά του λειτουργοῦσαν σχολεῖα κατώτερης ἐκπαίδευσης καὶ ἕνα ἐθνικὸ γυμνάσιο ὑψηλοῦ μορφωτικοῦ ἐπιπέδου μὲ συντονισμένο καὶ καλὰ μελετημένο πρόγραμμα, ὥστε σὲ σύντομο, κατὰ τὸ δυνατόν, χρονικὸ διάστημα νὰ πληρωθεῖ τὸ χάσμα τῆς ἀνύπαρκτης μόρφωσης τῶν παιδιῶν καὶ τῶν νέων της Ἑπτανήσου.
Ὁ Καποδίστριας ἔδωσε ἰδιαίτερη σημασία στὴ σύνταξη τοῦ τελευταίου ἄρθρου τοῦ Συντάγματος, τοῦ ἀκροτελευταίου 212. Μὲ αὐτὸ κατοχύρωσε συνταγματικὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ὄχι μονάχα στὴ στοιχειώδη καὶ μέση παιδεία ἀλλὰ –τὸ καὶ σπουδαιότερο- σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς διοικήσεως τοῦ κράτους . Ὅριζε ἕνα χρονικὸ περιθώριο 6-7 ἐτῶν γιὰ τὴ σωστὴ σπουδὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἀπὸ ὅλους τους ἐνεργεία κρατικοὺς ὑπαλλήλους καὶ καθόριζε ὅτι ἀπὸ τὸ 1810 κανένας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ διορισθεῖ σὲ ὁποιαδήποτε κρατικὴ θέση, ἂν δὲν γνώριζε ἄριστα τὴ γραπτὴ καὶ προφορικὴ ἑλληνικὴ ἐθνικὴ δημοτικὴ γλώσσα σὲ ὅλες τὶς δημόσιες ὑπηρεσίες θὰ ἦταν ἀπὸ τὸ 1820 μὲ αὐστηρὲς ποινὲς σὲ ὅποιον συνέτασσε ἔγγραφο δημόσιο στὴ βενετσιάνικη διάλεκτο. Στὸ 1810 ἐπίσης θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ὁλοκληρωθεῖ καὶ ἡ ὁμοιομορφία στοὺς νόμους καὶ στοὺς κανονισμοὺς τῆς δημοσίου ἐκπαιδεύσεως.
Ὁ Καποδίστριας δὲν σταμάτησε ἕως ἐκεῖ. Ἀνάμεσα στὶς πολλὲς καὶ ὑπεύθυνες ἁρμοδιότητες ποὺ εἶχε ἀναλάβει ἡ Γερουσία τοῦ ἀνέθεσε καὶ τὸν πιὸ δύσκολο καὶ νευραλγικὸ τομέα σύμφωνα μὲ τὰ ἄρθρα τοῦ Συντάγματος 73 καὶ 113, τὰ ὁποῖα κατοχύρωναν τὴν ἀναγκαία λειτουργία τῶν σχολείων. Ἡ ἐκπαίδευση καὶ ἡ σωστὴ διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἀποτελοῦσαν τὸν ἰσόβιο καημὸ τοῦ Καποδίστρια, ἕναν ἀπὸ τοὺς κυριότερους στόχους τῆς ζωῆς του, ἀντικείμενο τῶν πιὸ σκληρῶν ἀγώνων του καὶ τῶν πιὸ ὡραίων ὀνείρων, ὅπως ἔλεγε.
Σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα ἵδρυσε 40 δημοτικὰ σχολεῖα στὰ ἑπτὰ νησιὰ γιὰ τὴν ἐκπαίδευση τῶν νέων ὅλων τῶν κοινωνικῶν τάξεων…γιὰ νὰ διαδώσουν τὰ φῶτα τοῦ πολιτισμοῦ διὰ τῆς καλλιέργειας τῆς παιδείας καὶ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ἡ ὁποία μόνη θὰ ἀποδώσει λειτουργοὺς ἄξιους τῶν προσδοκιῶν τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Πολιτείας, ὅπως ἔγραφε σὲ σχετικὴ ἐγκύκλιο τοῦ τῆς 24 Ἀπριλίου 1803.
Στὶς 14 Ἰουνίου τοῦ ἴδιου χρόνου ὑπέβαλε στὴ Γερουσία εἰσηγητικὴ ἔκθεση γιὰ τὴν ἵδρυση Σχολῆς ἐπιμορφώσεως τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων ὅλων τῶν κρατικῶν ὑπηρεσιῶν καὶ ὑπογράμμιζε τὰ ὀφέλη ποὺ θὰ προέκυπταν γιὰ τὴν καλύτερη καὶ ἀποδοτικότερη λειτουργία τοῦ κράτους . Ἡ Σχολὴ ἐπιμορφώσεως τῶν ὑπαλλήλων θὰ εἶχε τέσσερα τμήματα καὶ ἕνα ἀπὸ αὐτὰ καὶ τὸ σπουδαιότερο θὰ ἦταν τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Γιὰ νὰ δώσει δὲ μεγαλύτερη ἔμφαση στὴ σημασία τῆς Σχολῆς αὐτῆς προσφέρθηκε νὰ διδάξει καὶ ὁ ἴδιος στοὺς σπουδαστὲς Στοιχεῖα Φιλοσοφίας. Σὲ περίπτωση ποὺ κάποιοι κληρικοὶ ἢ δημόσιοι ὑπάλληλοι «κληθέντες νὰ ἐκπαιδευθῶσι καὶ ἀρνηθῶσι τοῦτο παύονται». Εἰδικὰ γιὰ τοὺς κληρικοὺς ἦταν ἰδιαίτερα αὐστηρός: «ὅλοι οἱ νέοι οἱ προοριζόμενοι διὰ τὸ ἱερατικὸν στάδιον.. ἐὰν δὲν ἐγγραφῶσι καὶ δὲν παρακολουθήσωσι τὰ μαθάματα δὲν χειροτονῶνται. Ὑπεύθυνοι θὰ εἶναι οἱ ἀρχιεπίσκοποι καὶ οἱ τοποτηρηταί των».
Τὸ 1807 μετὰ τὴν συνθήκη τοῦ Τιλσὶτ μεταξὺ Ρωσίας καὶ Γαλλίας οἱ Γάλλοι κατέλαβαν γιὰ δεύτερη φορὰ τὰ Ἑπτάνησα. Ὁ Καποδίστριας βαθύτατα πικραμένος ἀπὸ τὴν νέα ὑποδούλωση τῆς πατρίδας του ἀποδέχθηκε εὐχαρίστως τὴν ἀναπάντεχη πρόσκληση τοῦ πανίσχυρου τσάρου τῆς Ρωσίας ὅπως ὑπηρετήσει στὸ ἐκεῖ Ὑπουργεῖο τῶν Ἐξωτερικῶν. Πίστευε, ὅπως ὅλοι οἱ Ἕλληνες ὅτι ὁ μόνος ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ βοηθήσει τὴν Ἑλλάδα στὴν ἀπελευθέρωσή της ἀπὸ τὴν Τουρκικὴ βαναυσότητα ἦταν ὁ πανίσχυρος Ρῶσος αὐτοκράτορας.
Ὁ Καποδίστριας ἔφθασε στὴν Πετρούπολη τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1809 καὶ παρέμεινε στὸ ἐκεῖ Ὑπουργεῖο τῶν Ἐξωτερικῶν μέχρι τὸ 1811 ὅποτε διορίστηκε στὴ Ρωσικὴ Πρεσβεία τῆς Βιέννης. Στὸ διάστημα αὐτὸ καὶ παράλληλα μὲ τὶς διπλωματικὲς ὑποχρεώσεις του συνεχίζει τοὺς ἀγῶνες του γιὰ τὴν μόρφωση τῶν Ἑλλήνων τῆς διασπορᾶς – στὴ Ρωσία ὑπῆρχαν ἀκμαῖες ἑλληνικὲς κοινότητες – μὲ τὴν ἵδρυση κοινοτικῶν σχολείων γιὰ τὴ διαφύλαξη καὶ ἐκμάθηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης. Σώζονται ἀρκετὲς ἐπιστολὲς τοῦ Καποδίστρια – αὐτοῦ του χρονικοῦ διαστήματος- γραμμένες ὅλες στὴν ἑλληνικὴ μὲ κύριο θέμα τὴ μόρφωση τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴ διατήρηση τῆς «πατρικῆς γλώσσής» τους.
Σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἕλληνα μητροπολίτη Οὐγγροβλαχίας στὸ Βουκουρέστι στὶς 20 Φεβρουαρίου 1811 τοῦ ζητεῖ νὰ σταματήσει ἡ ἀλληλογραφία τους στὴ γαλλικὴ γλώσσα καὶ τὸν παρακαλεῖ ὅπως προστάξει ὡς νομοθέτης πατριωτικοῦ νόμου «ὅστις Γραικὸς πρὸς Γραικὸ γράφει εἰς διάλεκτον ἀλλογενῶν νὰ κηρύττεται ἀλλογενής». Μέμφεται τὸν ἑαυτό του γιατί καὶ ὁ ἴδιος δὲν γνώριζε τὸ βάθος τῆς πατρικῆς γλώσσης. «Ὁ τρίβολος τῆς συνειδήσεως ἐλέγχει καὶ παιδεύει ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον τὸ πνεῦμα μου» ἔγραφε, καὶ γιὰ αὐτὸ ἔκανε συνέχεια μαθήματα γιὰ νὰ τελειοποιήσει τὴ γνώση της. Ὁ Ἰγνάτιος τὸν πληροφόρησε ὅτι εἶχε ἀναδιοργανώσει στὸ Βουκουρέστι τὸ Ἑλληνικὸ Λύκειο καὶ ὅτι ἵδρυσε στὴν ἴδια πόλη τὴ Φιλολογικὴ Ἀκαδημία «ἐκ πεπαιδευμένων ἀνδρῶν…διὰ νὰ καλλιεργήσουν τὴν νεωτέραν ἑλληνικὴν γλώσσαν ἀναβιβάζοντες αὐτὴν κατὰ μικρὸν πλησίον της μητρὸς αὐτῆς τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας». Ὁ Καποδίστριας τοῦ ἀπάντησε ὅτι ἤδη εἶχε συντάξει ἔκθεση γιὰ τὸ ἔργο τῆς Φιλολογικῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βουκουρεστίου τὴν ὁποία ἀπηύθυνε πρὸς τὸν αὐτοκράτορα Ἀλέξανδρο προκειμένου νὰ βοηθήσει οἰκονομικὰ τὸ μορφωτικὸ ἔργο της πρὸς ὄφελος τῶν Ἑλλήνων, ὅπως καὶ ἔγινε.
Σὲ ἄλλες του δὲ ἐπιστολὲς σὲ ἐπιφανεῖς Ἕλληνες καὶ πρὸς τὸν Ἰγνάτιο τοὺς πληροφοροῦσε ὅτι συνέγραψε «πονημάτιον περὶ δημοσίου παιδείας» ὅπου ἀνέλυε τὴν ἐπείγουσα ἀνάγκη τῆς μορφώσεως των ἀνὰ τὸν κόσμον Ἑλλήνων τῆς διασπορᾶς καὶ τὸ ἐθνικὸ χρέος γιὰ τὴ διατήρηση τῆς γλώσσας τους. Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1811 ὁ Καποδίστριας διορίστηκε ἀπὸ τὸν Τσάρο στὴ ρωσικὴ πρεσβεία τῆς Βιέννης ὅποτε ὡς ἀντεπιστέλλον μέλος τῆς Φιλολογικῆς Ἑταιρείας – εἶχε ἐκλεγεῖ τὸν Μάϊο τοῦ 1811- φρόντισε καὶ προσωπικὰ γιὰ τὴν ἐπέκταση τοῦ ἔργου της καὶ τὴ διάδοση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας.
Τὸ 1813-1814 ὁ Τσάρος Ἀλέξανδρος ἀναγνωρίζοντας τὶς σπάνιες διπλωματικὲς ἱκανότητές του τοῦ ἀνέθεσε ἕνα ἀπὸ τὰ δυσκολώτερα εὐρωπαϊκὰ προβλήματα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς: Τὴν ἀπόσπαση τῆς Ἐλβετίας ἀπὸ τὴν γαλλικὴ ἐπιρροή, τὴν ἐνοποίηση τοῦ ἑλβετικοῦ κράτους καὶ τὴν παραχώρηση Συντάγματος. Ὁ Καποδίστριας ὡς ἐπίσημος πληρεξούσιος του Ἀλεξάνδρου ὁλοκλήρωσε τὴ δύσκολη ἀποστολή του μὲ τὸν πιὸ ἐπιτυχῆ τρόπο. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς μακρᾶς παραμονῆς του στὴν Ἐλβετία γνώρισε ἀπὸ κοντὰ τὸ μεγάλο ἐκπαιδευτικὸ ἔργο τοῦ Pestalozzi καὶ τοῦ Fellemberg καὶ ἀποφάσισε νὰ στείλει μὲ δικά του χρήματα Ἑλληνόπαιδες γιὰ νὰ ἐκπαιδεύονται στὰ ἐκεῖ περίφημα ἐκπαιδευτήρια. Σὲ ὅλες τὶς ἐπιστολές του πρὸς τὸν Fellemberg, ὅταν τοῦ ἔστελνε κάποιον μαθητή, τοῦ ἐπεσήμαινε κατηγορηματικὰ ὅτι τὰ Ἑλληνόπουλα ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νὰ διατηρήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη τους καὶ τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα. Καὶ γι’ αὐτὸ φρόντισε, μὲ τὴ χορηγία τοῦ Τσάρου, νὰ κτιστεῖ στὴ μεγάλη ἔκταση τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ συγκροτήματος τοῦ Fellemberg, ὀρθόδοξος ναὸς- παρὰ τὶς ἔντονες ἀντιδράσεις τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας, ὥστε ὁ ὀρθόδοξος ἱερέας νὰ φροντίζει γιὰ τὴ θρησκευτικὴ ἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων μαθητῶν καὶ ὁ ἕλληνας δάσκαλος γιὰ τὴν τελειοποίηση τῶν παιδιῶν στὴ μητρικὴ γλώσσα.
Τὸ 1814-1815, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Συνεδρίου τῆς Βιέννης ἵδρυσε ἐκεῖ τὴν περίφημη Φιλόμουσο Ἑταιρεία μὲ σκοπὸ τὴ συλλογὴ χρημάτων ἀπὸ τοὺς πλούσιους Ἕλληνες τῆς διασπορᾶς καὶ τοὺς Φιλέλληνες προκειμένου νὰ μετακαλοῦν ἀπὸ τὴν σκλαβωμένη Ἑλλάδα νέους ποὺ νὰ σπουδάζουν στὰ ξένα Πανεπιστήμια ἀνάλογα μὲ τὴν κλίση τους.
Ὅλοι αὐτοὶ οἱ μορφωμένοι νέοι, ποὺ κάλυπταν ὅλες τὶς ἐπιστῆμες, θὰ ἐπάνδρωναν τὶς κρατικὲς ὑπηρεσίες μόλις θὰ ἀπελευθερωνόταν ἡ Ἑλλάδα καὶ θὰ δημιουργεῖτο τὸ πρῶτο ἐλεύθερο ἑλληνικὸ κράτος. Γνώριζε σὲ βάθος ὅτι ἡ ἔλλειψη ἐπιστημόνων καὶ τεχνικῶν θὰ δυσχέραινε πολὺ τὴν ἀνασυγκρότηση καὶ τὴν ἀποκατάστασή του σὲ ἔννομο καὶ σωστὰ θεμελιωμένο κράτος, ἔπειτα ἀπὸ τὴν μακραίωνη βάρβαρη τουρκικὴ δουλεία. Καὶ γιὰ αὐτὸ ἀγωνιζόταν νὰ δημιουργήσει τὸ ἀπαραίτητο μορφωμένο δυναμικὸ σὲ ὅλους τους κλάδους. Πίστευε, ὅπως ἔγραφε σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἰωάννη Βαρβάκη, στὶς 19 Ἰουλίου 1820, ὅτι ἡ βελτίωσις τῆς κοινῆς Πατρίδος, τῆς Ἑλλάδος- ἐξαρτᾶται ἐκ τοῦ ἔργου τῆς καλῆς ἐκπαιδεύσεως τῶν τέκνων της…καλῆς ὑπὸ τὴν ἠθικὴν καὶ χριστιανικὴν ἔννοιαν, καλῆς ἐπίσης καὶ ὑπὸ τὴν φιλολογικὴν καὶ γλωσσικὴν ἔννοιαν.
Ὁ Coethe, ὁποῖος ἐγνώριζε καὶ θαύμαζε τὸν Καποδίστρια γιὰ τὴν εὐστροφία τοῦ πνεύματός του,τὴν εὐγένεια τοῦ χαρακτῆρος του καὶ γιὰ τοὺς ἀγῶνες του γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ γιὰ τοὺς Ἑλληνοπαῖδεςἀναφέρει στὸ Ἡμερολόγιό του ὅτι σημαντικὸς ἀριθμὸς νέων Ἑλλήνων σπούδαζαν τὸ 1817 στὰ Πανεπιστήμια τῆς Ἰένας,τῆς Γοττίγγης καὶ τῆς Λειψίας μὲ ὑποτροφίες τοῦ Καποδίστρια καὶ τῆς Φιλομούσου Ἑταιρείας. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ νεαροὶ Ἕλληνες ἐπιδροῦσαν ἐπάνω του- ὅπως γράφει- κατὰ ἐντελῶς ἰδιάζοντα τρόπο καὶ τοὺς ἐπαινεῖ γιὰ τὸν ζωηρὸ πόθον τῆς παιδείας….τὸ ὁποῖον ἐπιθυμοῦσαν νὰ χρησιμοποιήσουν πρὸς ὠφέλειαν, διαφώτιση καὶ σωτηρία τῆς Πατρίδας τους.
Σώζονται πλῆθος ἐπιστολῶν τοῦ Καποδίστρια πρὸς τοὺς πλούσιους Ἕλληνες τῆς διασπορᾶς καὶ τοὺς παρακινοῦσε «ὅπως ὅλοι οἱ φέροντες τὸ Ἑλληνικὸν ὄνομα γίνωσι ἄξιοί της λαμπρῆς ταύτης ὀνομασίας καὶ συνδράμουν (18α) εἰς τὸ σωτήριον τοῦτο ἔργον τῆς διαδόσεως τῆς παιδείας, ποὺ ἔπρεπε πάντοτε νὰ βασίζεται στὴν καλλιέργεια τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης».
Τὸ 1815 συνέταξε τὸ περίφημο ὑπόμνημα περὶ τῆς ἐκπαιδεύσεως ἐν ταῖς Ἰονίοις Νήσοις, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ ὕμνο γιὰ τὴν ἀξία τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, καὶ τὸ ἐπέδωσε στὸν Ἀγγλο ὑπουργὸ τῶν Ἐξωτερικῶν Castlereagh, προκειμένου νὰ τὸ ἐφαρμόσουν στὰ Ἑπτάνησα, τὰ ὁποῖα δυστυχῶς διατελοῦσαν ὑπὸ τὴν ἀγγλικὴ προστασία . Ἕνα ἐκπαιδευτικὸ σύστημα ἔγραφε- γιὰ νὰ γίνει ἐφαρμόσιμο καὶ νὰ ἀνταποκρίνεται στὶς πραγματικὲς ἀνάγκες τοῦ λαοῦ τῶν Ἑπτανήσων ὀφείλει νὰ «ἐπαναφέρει εἰς τὴν πατρώαν γῆν τὰς ἐπιστήμας καὶ τὰ γράμματα καὶ ἐπειδιώκει…». Ὅπως ἀνυψώσει τὸ Ἰόνιον Ἔθνος εἰς βαθμὸν πολιτισμοῦ ἀναλόγου πρὸς τὸν ὑψηλὸν προορισμό του. Πρότεινε δὲ νὰ ἱδρυθεῖ ἀνώτατη σχολὴ δημοσίας ἐκπαιδεύσεως, ἕν εἶδος Πανεπιστημίου μὲ ἕδρα τὴν Ἰθάκη.
Τὸ σοφὸ πράγματι αὐτὸ ὑπόμνημα ἀπερρίφθη μωροσόφως ἀπὸ τοὺς Ἄγγλους τότε, ὅπως ὁ ἴδιος γράφει. Τὸ μεγαλεπήβολο ὅμως σχέδιο του πραγματοποιήθηκε λίγο ἀργότερα μὲ τὴ συνεργασία τοῦ ἀληθινοῦ φιλέλληνα Ἄγγλου λόρδου Guilford, μὲ τὴν ἵδρυση τῆς περίφημης Ἰονίου Ἀκαδημίας.
Ὣς τὸ 1822, ποὺ παρέμεινε στὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία τοῦ Ὑπουργείου τῶν Ἐξωτερικῶν καὶ ἀπὸ τὸ 1822 ὡς τὸ 1827 ποὺ παρέμεινε στὴ Γενεύη διατηρώντας τυπικὰ τὸν τίτλο του, ἀγωνιζόταν μὲ ὅλους τους τρόπους νὰ κινητοποιεῖ τὶς ἑλληνικὲς κοινότητες τῆς διασπορᾶς νὰ ἱδρύσουν σχολεῖα γιὰ τὴ μόρφωση τῶν παιδιῶν τους, νὰ καλλιεργοῦν καὶ νὰ ὁμιλοῦν τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ νὰ διατηροῦν ἄσβεστη τὴν ὀρθόδοξη πίστη τους.
Ὅταν στὶς 8 Ἰανουαρίου τοῦ 1828 ἔφτασε στὸ «ἀπέραντον ἐρείπιον» τῆς κατεστραμμένης ἀπὸ τὴν τουρκικὴ βία Ἑλλάδος, ὡς κυβερνήτης τοῦ μικροῦ ἀνοργάνωτου ἑλληνικοῦ κράτους, ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους βασικοὺς ἀγῶνες του ἦταν ἡ εὐρύτατη καλλιέργεια τῆς παιδείας χάριν τῶν παιδιῶν τῆς ρημαγμένης Πατρίδας του, τῶν παιδιῶν ποὺ ἀποτελοῦσαν γιὰ αὐτὸν «τὸ ροδοχρουν ὄνειρον τῆς Ἑλλάδος».
.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια νέα πρόσκληση, αυτή της αντιμετώπιση του "Ισλαμικού Κράτους" (Ι.Κ.) εν μέσω μίας μη-ευνοϊκής συγκυρίας, εξαιτίας των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι, της πίεσης από κράτη μέλη της Ε.Ε. για την αποβολή της χώρας από τη ζώνη Σένγκεν, παραλλήλως με ένα άνευ προηγουμένου ρεύμα μετεγκατάστασης πληθυσμού από τη Συρία προς την Ευρώπη.
Τον Ιανουάριο του 2015, οι Βελγικές αρχές πληροφοριών ειδοποίησαν τις Ελληνικές περί της πιθανής παρουσίας του Αμπντέλχαμιντ Αμπαούντ στην Αθήνα. Ένας τηλεφωνικός αριθμός σχετιζόμενος με τον ίδιο βρέθηκε να εκπέμπει από το κέντρο της Αθήνας. Η Ελληνική Αστυνομία εφόρμησε σε διαμέρισμα στο Παγκράτι και εντόπισε μια ομάδα Αλγερινών χωρίς ίχνος του Αμπαούντ. Εξαιτίας σοβαρών επιχειρησιακών λαθών εκ μέρους των Βελγικών αρχών εκτιμάται ότι χάθηκε ευκαιρία σύλληψης του ή εξεύρεσης περισσοτέρων στοιχείων για τη δράση του.
Οι Βέλγοι "αμέλησαν" να συντονίσουν τις ενέργειες του με τις Ελληνικές αρχές εκείνη την περίοδο. Εν συνεχεία και έπειτα από τις επιθέσεις στο Παρίσι στις 23 Νοεμβρίου αποκαλύφθηκε ότι βάση στοιχείων γενετικού υλικού ο Αμπαούντ όντως βρισκόταν στην Αθήνα κατά διαστήματα, τόσο στο Παγκράτι όσο και σε διαμέρισμα στα Σεπόλια. Εν τω μεταξύ η Ελλάδα παρέδωσε στο Βέλγιο ένα ύποπτο συνεργάτη του , τον Αλγερινό υπήκοο Ομάρ Νταμάς στη κατοχή του οποίου βρισκόταν στις αρχές του 2015 το επίμαχο τηλέφωνο.
Δύο από τους βομβιστές αυτοκτονίας ο Αμάντ αλ Μοχαμάντ και ο Αλ Μαχμόντ, πέρασαν από την Ελλάδα υποδυόμενοι τους πρόσφυγες στις αρχές Οκτωβρίου όπου και ελήφθησαν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα. Σε προηγούμενο χρόνο και συγκεκριμένα στις αρχές του 2014, ο Γάλλος τζιχαντιστής υπήκοος Ιμπραχίμ Μπουντίνα ανακρίθηκε από τις Ελληνικές αρχές στη Βόρειο Ελλάδα και εν συνεχεία συνελήφθη στη Νότιο Γαλλία, ενώ βρισκόταν σε φάση προετοιμασίας βομβιστικής επίθεσης.
Πρέπει να σημειωθεί ότι επίσημες εκτιμήσεις αναφέρουν ότι περίπου 20.000 πρόσφυγες -μετανάστες έχουν εισέλθει και μάλλον όλοι εξέλθει, δίχως να καταγραφούν το 2015, ενώ τα προηγούμενα έτη ο αριθμός ενδέχεται να είναι μεγαλύτερος. Ο αριθμός των Τζιχαντιστών με Ευρωπαϊκά διαβατήρια που χρησιμοποίησαν την Ελληνική επικράτεια για να μεταβούν στη Τουρκία και εν συνεχεία στη Συρία, ανέρχεται σύμφωνα με εκτιμήσεις κατά καιρούς σε 1.500 άτομα μεταξύ 2012-2015.
Στις 24 Νοεμβρίου οι ιταλικές Αρχές ανακοίνωσαν ότι ο βασικός ύποπτος για τις επιθέσεις στη Γαλλία που εξακολουθεί να διαφεύγει, Σαλάχ Αμπντεσαλάμ, χρησιμοποίησε την ακτοπλοϊκή γραμμή από το Μπάρι τον Αύγουστο αυτού του έτους και μετέπειτα εισήλθε στη χώρα μέσω Πατρών και συνολικά έμεινε πέντε ημέρες προτού εξέλθει με τον ίδιο τρόπο. Οι Γαλλικές αρχές εκτιμούν μάλιστα ότι οι περισσότεροι που ενέχονται στις επιθέσεις έχουν σχέση με την Ελλάδα, αλλά μέχρι στιγμής η Αθήνα το αρνείται.
Η Ελλάδα πρέπει να παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για το Ι.Κ. που μάλιστα αναφέρει τη χώρα σε τεύχος του περιοδικού του "Ντάμπικ", ως έδαφος λογιστικής υποστήριξης. Η γειτνίαση της χώρας με τη Τουρκία και τη Μέση Ανατολή, η ύπαρξη εκτεταμένων θαλασσίων συνόρων και περασμάτων με πολύ σημαντική θαλάσσια κίνηση, η ύπαρξη μεγάλου αριθμού εγκληματικών δικτύων που ασχολούνται με τη πλαστογραφία εγγράφων, αποτελούν σημαντικά κίνητρα.
Επιπλέον υφίστανται ήδη πυρήνες ριζοσπαστικοποίησης Ισλαμικών κοινοτήτων, ιδιαίτερα στην Αθήνα, παραλλήλως με τη τεράστια αύξηση του αριθμού των εισερχομένων στη χώρα που δοκιμάζει τις αντοχές του συστήματος ασφαλείας. Σε όλα αυτά μπορούν να προστεθούν η ευκολία εξεύρεσης φορητού οπλισμού, η διάχυση του συστήματος Χαβάλα, η παρουσία πολυπλόκαμων δικτύων λαθροδιακίνησης μεταναστών και η ώσμωση Ελληνικών και Βαλκανικών οργανωμένων συνδικάτων του εγκλήματος.
Στις 22 Νοεμβρίου η εφημερίδα το ΒΗΜΑ, αποκάλυψε ότι Αμερικανός υπήκοος διάλεξε την Ελλάδα για να συναντήσει 3 Λιβανέζους προκειμένου να πουλήσει οπλισμό για το Ι.Κ. που θα έφθανε εδώ προτού μεταφερθεί στη Μέση Ανατολή.
Τον Σεπτέμβριο του 2014, Σύριος υπήκοος συνελήφθη στο Βέλγιο έχοντας στη κατοχή του Πλαστό Γαλλικό διαβατήριο που είχε προμηθευτεί στην Αθήνα όπως και άδεια παραμονής. Τη ίδια χρονιά ένας Αυστριακός και ένας Τσετσένος (Ρώσος υπήκοος), συνελήφθησαν ενώ επιχειρήσουν να εισέλθουν στην Ελλάδα, έχοντας πριν ενταχθεί στις τάξεις του Ι.Κ.
Υπάρχουν 2 περιπτώσεις Σύρων μεταναστών που ενώ ζούσαν στην Ελλάδα μετέβησαν για να πολεμήσουν στη Συρία όπως και 2 Ελληνοσύρων. Κατά καιρούς έγκριτα δημοσιεύματα αναφέρουν την ύπαρξη εξτρεμιστικών πυρήνων, Ιμάμηδων και ομάδων όπως και προσπάθειες αντιμετώπισης τους από τις αρχές.
Η "προσέλευση" κάθε ημέρα περί των 5.000 ατόμων στα Ελληνικά σύνορα, περιορίζει τους πόρους και τις δυνατότητες αντίδρασης των Ελληνικών αρχών σε συνδυασμό με τα οικονομικά προβλήματα. Η Ελλάδα όντως κινδυνεύει να εκδιωχθεί από τη ζώνη Σένγκεν και χρειάζεται να τεθεί το λεγόμενο "προσφυγικό" στη βάση των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας και λιγότερο υπό το πρίσμα του"ανθρωπισμού".
Αυτό σημαίνει και αλλαγή τεχνοκρατικών κατευθύνσεων και προτεραιοτήτων, όπως και ανάδειξη στρατηγικής επί του θέματος η οποία θα διακρίνεται από ρεαλισμό και όχι από σκοπιμότητες εκμετάλλευσης τυχόν λαϊκού αισθήματος για κομματικούς λόγους.
Αυτό άλλωστε έχει ημερομηνία λήξης, όταν η ακολουθούμενη πολιτική οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε καθολική κατακραυγή των καθοδηγητών της, που θα απολέσουν ακόμα και το σκληρό πυρήνα υποστηρικτών λόγω ακριβώς της σύγκρουσης μεταξύ πραγματικότητας και της (διαστρεβλωμένης) φαντασίας.
Πηγή: Radical Islam Monitor in Southeast Europe, Defence-Point.gr
Ἡ ἐπέκτασις τοῦ «συμφώνου συμβιώσεως» εἰς ὁμοφύλους, ἡ καῦσις τῶν νεκρῶν καί ἡ ἀλλαγή τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν εἰς θρησκειολογίαν, εἶναι προσπάθειαι ἐφαρμογῆς πτυχῶν τῆς ἰδεοληψίας ἑνός 3%, τάς ὁποίας ἐπιχειρεῖ μέ συνέπειαν ἡ «ἀριστεροδέξια» συγκυβέρνησις ὁδηγοῦσα εἰς τήν διάλυσιν τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ.
«Ἀνεξαρτήτως ἐὰν κάποιος πιστεύη ἢ ὄχι, ἔγραφε ὁ Γάλλος ἱστορικὸς Φερνὰν Μπροντέλ, ἡ εὐρωπαϊκὴ ἀντίληψη ἔχει βαθιὲς τὶς ρίζες της στὴ χριστιανικὴ παράδοση.
Κι ὅµως αὐτὴ ἡ κοινὴ εὐρωπαϊκὴκαταγωγή, τὸ ὅραµα καὶ οἱ στόχοιγιὰ τὸ µέλλον τῶν παιδιῶν µας, καταρρέουν µὲ µιᾶς, ὅταν δὲν ὑπακοῦν σὲ ὅσα οἱ ἀριθµοὶ ἐπιτάσσουν» (Καθηµερινή 21.06.2015):
Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια πρὸ μερικῶνμηνῶν ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος ἀρθρογραφοῦσεμὲ προφανῆ σκοπὸν νὰ προειδοποιήση τὴν Κυβέρνησιν ὅτι πιθανὲς ἰδεοληψίες διὰ τὸν χριστιανισμὸν θὰ πρέπη νὰ παραμερισθοῦν καὶ ἡ νέα ἐξουσία ἐπιβάλλεται νὰ προσανατολισθῆ ὄχι εἰς τὴνλογιστικήν, ὡς οἱ προηγούμενες,ἀλλὰ εἰς ἀξίες, τὶς ὁποῖες τὸ ὑποτιθέμενον ὡς «ἀριστερὸν» παρελθὸν ἐπιτάσσει.
Ἀριστερὰ Ἀθεΐα, ἀλλὰ ∆εξιὰ Πολιτικὴ
Δυστυχῶς, ἡ Κυβέρνησις διέψευσε κάθε ἐλπίδα διὰ μίαν νουνεχῆπολιτικήν. Τόσον ἡ «πρώτη φορὰἀριστερὰ» ὅσο καὶ ἡ δευτέρα, ἀπέδειξαν ὅτι ἡ ἰδεοληπτικὴ ἀθεΐαεἶναι τὸ μεγαλύτερον ἐλάττωμα μὲτραγικὲς συνέπειες διὰ τὸν λαόν.
Τὸ μειοψηφικὸν κόμμα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ εἶναι διχασμένον: ὑπηρετεῖμίαν δεξιὰν νεοφιλελεύθερον κοινωνικὴν πολιτικὴν καὶ παραμένειἀριστερὸν εἰς μόνον τὰ ζητήματατὰ ὁποῖα ἀφοροῦν εἰς τὴν πίστιν.
Ἀποτέλεσμα εἶναι νὰ ἐφαρμόζωνται πλῆθος μέτρων οἰκονομικῆςἀφαιμάξεως, ἀλλὰ «σερβίρονται»διὰ τῆς ρυθμικῆς ἐπωδοῦ ὅτι ἡ Κυβέρνησις δὲν θὰ κάνη βῆμα πίσωἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς ἀθεΐας.
Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον καὶ εἰςτὴν ὁρκωμοσίαν τοῦ Ἰανουαρίουἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ὁρκωμοσίαν τοῦΣεπτεμβρίου τὰ περισσότερα μέλητῆς Κυβερνήσεως ἔδωσαν πολιτικὸν ὅρκον, δηλαδή, ὡρκίσθησανεἰς τὸν ἑαυτόν τους, εἰς τὰ δύο μέτρα χῶμα τὰ ὁποῖα θὰ λάβουνκατὰ τὴν ἔξοδόν τους ἀπὸ τὴν παροῦσαν ζωήν! Ἠκολούθησαν οἱἐθνικὲς ἑορτές.
«Στὸν ἑορτασµὸ τῆς 25ης Μαρτίου, ὁ κ. Κατρούγκαλος δὲν εἶχεπροσκυνήσει τὸ σταυρὸ ποὺ τοῦεἶχε τείνει ὁ µητροπολίτης, µὲ τὴνὁλοκλήρωση τῆς δοξολογίας στὸµητροπολιτικὸ ναὸ τῆς ὙπαπαντῆςΚαλαµάτας» (Ἐλευθερία τῆς Μεσσηνίας 30.10.2015).
Τὰ ἴδια ἐπανελήφθησαν κατὰτὴν ἑορτὴν τῆς 28ης Ὀκτωβρίου,ὅπου παριστάμενοι πολιτικοί, καὶἄλλων κομμάτων, μὲ χαμηλὴν μάλιστα πολιτειακὴν ἐκπροσώπησιν,κατὰ τὴν ἐπίσημον δοξολογίαν δὲνἠσπάσθησαν οὔτε τὸν ΤίμιονΣταυρὸν οὔτε τὸ χέρι τοῦ Θεοφιλεστάτου… προεξάρχοντος τοῦ Ὑπ.Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων (!), ὁὁποῖος ἐχαιρέτησε διὰ χειραψίας.
Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον δὲν παραλείπουν συνεχῶς νὰ διατυμπανίζουντὴν ἀσέβειάν τους ὄχι μόνον εἰς τὰθρησκευτικὰ ζητήματα ἀλλὰ καὶεἰς ἐκεῖνα τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας, καθὼς οἱ πρόγονοί μας ἐπολέμησαν διὰ «τὴν πίστιν τὴν ἁγίανκαὶ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερίαν».
Ἀντ’ αὐτῶν ὁ Πρωθυπουργὸςπροετίμησε νὰ ἀρχίση τὴν πορείαντου μὲ κατάθεσιν στεφάνου εἰς τὸΣκοπευτήριον τῆς Καισαριανῆς,ἐνῶ μόλις πρὸ ἡμερῶν τὸ μεγαλοστέλεχος τοῦ κόμματος καὶ Περιφερειάρχης Ἀττικῆς κ. Ρένα Δούρου ἐδήλωσε εἰς τηλεοπτικοὺς διαύλους ὅτι εἶναι ἰδιαιτέρως χαρούμενη διὰ τὴν πραγματοποίησιν τοῦ«33ου Μαραθωνίου», διότι ἔτσιτιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ ΓρηγορίουΛαμπράκη! Τὰ δίοπτρα διὰ τῶνὁποίων ἀναγινώσκεται ἡ ἐθνικήμας ἱστορία εἶναι βαμμένα ἰδεολογικῶς!
Ὡστόσο, ἐπειδὴ καὶ οἱ ἴδιοι ἔχουνἀντιληφθῆ τὴν κατακραυγὴν τῆςσυντριπτικῆς πλειονότητος τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος τοὺς ἐψήφισε διὰ τὸοἰκονομικὸν πρόγραμμα καὶ ὄχι δι’ἐφαρμογὴν τῆς ἐθνικοθρησκευτικῆςστοχεύσεως τοῦ 3% τοῦ «Συνασπισμοῦ» (εἰς αὐτὸ ἂς προσθέσωμε καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔγινε ἕναδημοψήφισμα, ὅπου ἐξηπατήθη τὸ62,3% τοῦ λαοῦ, διὰ νὰ ἔλθη τὸ χει-
ρότερον «τριπλὸν μνημόνιον»),ἔχουν θέσει εἰς ἐφαρμογὴν ἕνα σχέδιον παρελκυστικῆς πολιτικῆς μὲἐθνικὰ καὶ θρησκευτικὰ στοιχεῖα.
Ἐδόθη«διαταγὴ τοῦ Πάνου Καµµένου,σύµφωνα µὲ τὴν ὁποία οἱ στρατιωτικοὶ θὰ µποροῦν νὰ φέρουν στὴστολὴ τους τὸν προστάτη Ἅγιο ἢἉγία τοῦ Ὅπλου τους» (Τύπος Θεσσαλονίκης 7.11.2015)καὶ ὁ Πρωθυπουργὸς ἔσπευσεμετὰ τὴν δευτέραν ἐκλογήν του νὰσυμμετάσχη εἰς τὴν στρατιωτικὴν ἄσκησιν «Παρμενίων», εἰς τὴνὁποίαν κανεὶς ἀπὸ τοὺς προηγουμένους Πρωθυπουργοὺς δὲν εἶχε συμμετάσχει. Πρόκειται διὰ κινήσεις, οἱὁποῖες δὲν κοστίζουν ἀπολύτως τίποτε, διὰ νὰ καθησυχάζουν τὸν λαόν. Ἀπεναντίας δι’ ὅσες κοστίζουνκωφεύουν. Διὰ παράδειγμα ἡ ἀπουσία σχολίου εἰς τὶς δηλώσεις τοῦ κ.Γιοῦνκερ:«Προέτεινα καὶ ἀντιµετώπισα µεγάλες ἀντιδράσεις, Ἕλληνες καὶΤοῦρκοι νὰ διαθέσουν µία κοινὴἀκτοφυλακὴ µεταξύ τῆς Τουρκίαςκαὶ τῶν ἑλληνικῶν νησιῶν. ΟἱΤοῦρκοι συµφωνοῦν, οἱ Ἕλληνεςὄχι. Ποῦ ζοῦµε; Τὸ θέµα εἶναι ὅτιπρέπει νὰ τσακωνόµαστε τώρα γιὰ10 χιλιόµετρα θαλάσσιου πλάτους» (onalert 6.11.2015).
Δὲν ὑπῆρξε οὔτε ἕνας βουλευτὴςνὰ διαμαρτυρηθῆ μὲ παρρησίαν!
Ἡ εὐθύνητῶν Θεολογικῶν Σχολῶν
Ἀλλὰ καὶ ἄλλα ζητήματα, ὅπωςοἱ γερμανικὲς ἀποζημιώσεις, διὰἄλλην μίαν φορὰν ἐτέθησαν εἰς τὸἀρχεῖον, διὰ νὰ μὴ δυσαρεστήσουντοὺς Γερμανοὺς Ἡγεμόνες τῆςΕὐρώπης. Τί ἔχουν νὰ ἀπαντήσουντώρα ἐκεῖνοι οἱ Καθηγητὲς τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, οἱ ὁποῖοι συνυπέγραψαν πρὸ μηνῶν ἐπιστολὴνὑποστηρίξεως τῆς Κυβερνήσεως,ἀπὸ τὴν ὁποίαν σταχυολογοῦμε τὰἀκόλουθα:
«Ἡ νέα κυβέρνηση εἶναι ἡ πρώτη ποὺ ἄνοιξε δηµόσιο διάλογο γιὰτὸ ζήτηµα τῶν πολεµικῶν ἀποζηµιώσεων, µεταξὺ ἄλλων καὶ σὲ µίακοινοβουλευτικὴ ἐπιτροπή, καὶπροτίθεται νὰ θέσει ἐπιτέλους ἐπὶτάπητος τὰ ἱστορικὰ γεγονόταΣτηρίζουµε τὸν ἔλεγχο τοῦ δηµοσίου χρέους, ὅπως διεξάγεται τώραἀπὸ τὴν Ἐπιτροπὴ Ἀλήθειας τοῦἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου. Μία κυβέρνηση, ποὺ θὰ ἐνεργοῦσε µὲ βάση θεµελιώδεις χριστιανικὲς ἀρχές,ὅπως ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον,δὲν θὰ εἶχε δράσει διαφορετικά.
Ἡ θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστηµίου τῆς Θεσσαλονίκης διοργάνωσε τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2013 ἕνα µεγάλο συνέδριο µὲ θέµα: «Ἐκκλησίακαὶ Ἀριστερά». Στὸ συνέδριο αὐτὸσυµµετεῖχαν σχεδὸν τὰ µισὰ µέλητῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς ὈρθόδοξηςἘκκλησίας». (Ἡ ἐφηµερίδα τῶνΣυντακτῶν 01.06.2015).
Οἱ ἴδιοι αὐτοὶ εἶναι ποὺ μαζὶ μὲτὸν νῦν Ὑπ. Παιδείας ὑποστηρίζουν νὰ λάβη τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ἕνα χαρακτῆρα διαθρησκειακοῦ διαλόγου. Ἀγνοοῦν ὅτι τὰμέλη τῆς Κυβερνήσεως:«ποὺ πολεµοῦν µὲ κάθε µέσοτὴν ∆ιδασκαλία τῶν Θρησκευτικῶνστὰ σχολεῖα, εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ δὲνἀναπληρώνουν τὰ τεράστια κενὰσὲ Θεολόγους ἐνῶ900.000εὐρὼ διαθέτει τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας µέσω τοῦ ΕΣΠΑ γιὰ τὴν Πράξη «Ἀναβάθµιση τῶν Ἱεροσπουδαστηρίων – Παιδαγωγικὴ Ὑποστήριξη τῆς διδασκαλίας τοῦ Κορανίουστοὺς µαθητὲς µέλη τῆς Μουσουλµανικῆς µειονότητας τῆς Θράκης».(briefingnews.gr 7.11.2015).
Μήπως ἀγνοοῦν ἐπίσης ὅτι:«Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ὑπολογίζειπὼς τὰ κενὰ τῶν ὀργανικῶν θέσεων ἀγγίζουν τὸ 22%. Συγκεκριµένα, ἐπὶ συνόλου 10.500 θέσεων γιὰἹερεῖς, οἱ 2.300 εἶναι κενές». (newsbomb7.11.2015).
Χρειάζεται νὰ σχολιάσωμεν τὸαὐτονόητον, δηλ. ὅτι χωρὶς ἱερεῖς,χωρὶς θεολόγους, μὲ τὴν συρρίκνωσιν τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν ἐξαἰτίας τῆς ὑποχρηματοδοτήσεωςτῶν Πανεπιστημίων, τὴν ἀναβάθμισιν τῶν ἱεροδιδασκαλείων τῶνμουσουλμάνων τῆς Θράκης καὶ τὴν ἀναμενομένην ἵδρυσιν ΤμήματοςἸσλαμικῶν Σπουδῶν ἡ πατρίςὁδεύει ὁλοταχῶς εἰς διάλυσιν πνευματικὴν μετὰ καὶ τὴν οἰκονομικήν;
Ὅσοι κάνουν ὅτι δὲν καταλαβαίνουν ἢ δὲν διαθέτουν τὴν στοιχειώδη λογικὴν ἤ εὑρίσκονται εἰςἐντεταλμένην ὑπηρεσίαν!
Τὰ ἐπιτεύγµατατῆς δεκαµήνου ἀθεΐας
Μὲ τί ἠσχολήθη ἡ Κυβέρνησιςἀπὸ τὸν Ἰανουάριον ὡς σήμερα;Προτεραιότης τῆς Κυβερνήσεωςἦταν ἡ προσπάθεια νομιμοποιήσεως τῶν ναρκωτικῶν.
«Ἡ 1η Γιορτὴ κάναβης ποὺ ἔγινεστὸ Σύνταγµα δίχασε τὸν πολιτικὸκόσµο, καθὼς ἐπανῆλθε τὸ θέµατῆς ἀποποινικοποίησης τῆς κάναβης, τὸ ὁποῖο ἂν καὶ ξεκίνησε στὴδεκαετία τοῦ 1990 ἀπὸ τὸν τότε ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν, Γιῶργο Παπανδρέου, ἐπανῆλθε δριµύτεροµέσα ἀπὸ τὴ διοργάνωση τοῦ Φεστιβάλ. Οἱ µισοὶ πολιτικοὶ τάχθηκανκατά, κάνοντας λόγο γιὰ «γιορτὴφούντας ποὺ φέρνει ὁ ΣΥΡΙΖΑ». «Ἡ νεολαία τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἀπευθύνεται σὲ νέο κόσµο. ∆ὲν εἶναι ἡ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν ἢ κάποιοι ἀφ’ὑψηλοῦ ἠθικολόγοι ποὺ πολὺ εὔκολα ρίχνουν τὸν λίθο. Εἶναι ὑποχρεωµένη νὰ ἀσχολεῖται µὲ ὁ,τιδήποτε«καίει» καὶ ἀπασχολεῖ τὴν νεολαία«Ἐµεῖς δὲν ἔχουµε καµίασχέση µὲ τοὺς ὑποκριτὲς καὶ τοὺςἠθικολόγους», δήλωσε βουλευτὴςτοῦ ΣΥΡΙΖΑ». (Καρφίτσα22.6.2015).
Ἄλλη μεγάλη προτεραιότηςἦταν ἡ προσπάθεια ἐπεκτάσεωςτοῦ «συμφώνου συμβιώσεως» εἰς
ὁμόφυλα ζευγάρια, διὰ τὸ ὁποῖονμετὰ ἀπὸ ὀλιγόμηνον ἀναστολὴναὐτὲς τὶς ἡμέρες ἐπανέρχεται. Ἂνκατὰ τὸν Ντοστογιέφσκι «χωρὶςΘεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται», ἡ ἠθικὴἐξαθλίωσις κινεῖται μὲ τὸ νέον δόγμα «ἂν τὰ ἐπιτρέψουμε ὅλα τότεὁ κόσμος θὰ ἀπομείνη χωρὶς Θεό»!
«Ἐµπλουτίζεται µὲ θέµατα ἐργατικοῦ καὶ ἀσφαλιστικοῦ δικαίου τὸνέο σύµφωνο συµβίωσης, τὸὁποῖο ἐπεκτείνεται καὶ στὰ ὁµόφυλα ζευγάριατὸ νέο σύµφωνοµπορεῖ νὰ ἐµπλουτιστεῖ µὲ ἀναγνώριση περισσότερων δικαιωµάτων(π.χ. ἐργασιακῶν, συνταξιοδοτικῶν, κληρονοµικῶν, φορολογικῶν κ.λπ.). Στὸ νοµοσχέδιο θὰὑπάρχουν ρυθµίσεις καὶ γιὰ τὰ δηµοσιεύµατα τῶν ΜΜΕ, γιὰ νὰ ἀντιµετωπίζονται φαινόµενα κιτρινισµοῦ καὶ νὰ ἀποθαρρύνονται οἱὑπέρογκες καὶ καταχρηστικὲς ἀποζηµιώσεις σὲ βάρος τοῦ Τύπου,ποὺ µπορεῖ νὰ λειτουργήσουν ὡςἄτυπη λογοκρισία». (Ἔθνος5.11.2015).
Δὲν ἀρκεῖ ποὺ ἡ ἀνομία τείνει νὰγίνη καθεστὼς, ἐπιχειρεῖται καὶ ἡφίμωσις ὅσων διαθέτουν ἀκόμημίαν ἐλευθέραν φωνήν. Ἐντὸς ὀλίγου καὶ ὁ Ο.Τ. καὶ οἱ ἀρθρογράφοιτου δὲν θὰ μποροῦν νὰ σχολιάζουνθέματα, ποὺ ἀντιβαίνουν εἰς τὴνἠθικήν, διὰ νὰ μὴ ἐγκληθοῦν ἀπὸἀντιρατσιστικοὺς νόμους! Οὔτεκἄν, διὰ τὰ καθαρῶς θρησκευτικὰζητήματα, ἀφοῦ ἡ «ἀριστερὴ» πολιτικὴ εἶναι διαθρησκειακή! Μετὰτὴν πρόσφατον ὀργάνωσιν τῆς διαθρησκειακῆς συναντήσεως ἀπὸ τὸὙπ. Ἐξωτερικῶν εἰς τὴν Ἀθήνα, ὁὙφ. κ. Ἀμανατίδης μετέβη εἰς τὴνΓαλλίαν νὰ συναντήση τὸν θιασώτην τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Σεβ. Μητροπολίτην Γαλλίας:«Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς συνάντησης, ὁ κ. Ἀµανατίδης ἀναφέρθηκεστὴν ἀνάγκη ἐνίσχυσης τοῦ διαθρησκειακοῦ διαλόγου, ὁ ὁποῖοςπαρακολουθεῖ µείζονα γιὰ τὴνἀνθρωπότητα ζητήµατα, µεταξὺτῶν ὁποίων ἡ εἰρήνευση στὴν Μέση Ἀνατολή, ἐπισηµαίνοντας στὴνκατεύθυνση αὐτὴ τὴ συνδροµὴ τόσο τοῦ Σεβασµιωτάτου, ὅσο καὶ τοῦΟἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου». (lavaron.gr6.11.2015).
Πῶς ἡ ἀθεΐα συµβάλλειεἰς τὴν διάλυσιντοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ;
«Ὁ ἐπικεφαλῆς τοῦ συνοδικοῦτµήµατος σὲ θέµατα σχέσεων τῆςἘκκλησίας τῆς Ρωσίας καὶ τῆς κοινωνίας, πρωθιερέας ΒσέβολοντΤσάπλιν δήλωσε «Οἱ ἑταῖροι µαςἀπὸ τὶς δυτικὲς χῶρες προσπαθοῦννὰ µᾶς περάσουν τὴν ἰδέα τῆς θρησκευτικῆς οὐδετερότητας τοῦ κράτους ποὺ διαµορφώθηκε σὲ µερικὲςἀποφάσεις τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ ∆ικαστηρίου Ἀνθρώπινων ∆ικαιωµάτων.
∆ὲν µποροῦµε νὰ µὴ βλέπουµε ὅτιαὐτὴ ἡ ἰδέα ἀποδυναµώνει τὸ κράτος καὶ τὴν κοινωνία». (briefingnews.gr16.07.2015).
Ἡ ἀθεΐα προασπίζει τὸ μοντέλοτοῦ οὐδετέρου κράτους, ἂν καὶκατὰ βάθος ἐπιθυμεῖ τὸν παντελῆἐξοβελισμὸν τῆς πίστεως. Προκάλυψις εἰς ὅλα αὐτὰ εἶναι ἡ δῆθεν ἀνάγκη προσαρμογῆς εἰς πολυπολιτισμικοῦ τύπου κοινωνίαν. Ποῦ ὁδηγεῖαὐτό;
«Οἱ πολυπολιτισµικές: πολυφυλετικὲς – πολυθρησκευτικές, πολυεθνικὲς κοινωνίες εἶναι συνονθύλευµα καὶ συµφυρµὸς ἀνθρώπων διαφορετικοῦ πολιτισµοῦ, φυλῆς, θρησκείας καὶ ἐθνότητας, χωρὶς ἕνακοινὸ συνεκτικὸ κρίκο, ἐκτός τῆςἀγορᾶς. Τὸ „µωσαϊκὸ“ αὐτὸ ἐπιδιώκει νὰ ἐπιβάλει ὁ ἀδηφάγος καπιταλισµὸς – ἰµπεριαλισµός, µὲ σκοπὸτὴν ἐπικράτηση τῆς διαβόητης παγκοσµιοποίησης. Θὰ ἦταν λάθος νὰπιστεύουµε ὅτι τὸ µοντέλο τοῦ πολυπολιτισµοῦ τὸ προωθεῖ ἡ λεγόµενηἀριστερά, λόγῳ ἰδεολογίας (ὅλοιἀδέλφια εἴµαστε). Τὸ µοντέλο αὐτὸπροωθεῖται ὡς πολιτιστικὸ ὅπλο,µαζὶ µὲ τὴν παγκοσµιοποίηση, τὸ καπιταλιστικὸ σύστηµα, µὲ τοὺς πολιτικούς του ἐκπροσώπους στὴν Ἑλλάδα Ἁπλῶς ἡ ἀριστερὰ ἢ πιὸσωστὰ ἕνα µεγάλο κοµµάτι τηςλόγῳ τῆς παρωχηµένης, µονολιθικῆς, δογµατικῆς καὶ ἀντιµαρξιστικῆς στὴν οὐσία της ἰδεοληψίαςταυτίζεται ἀπὸ ἄλλη ἀφετηρία µὲ τὴνστρατηγική τῆς Νέας Τάξης, ὑπηρετώντας ἑκὼν ἄκων τὰ συµφέροντάτης. Θὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουµε ὅτι τόσο ἡ λεγόµενη «ἀνανεωτικὴ» ἢ ἄλλα τµήµατα τῆς Ἀριστερᾶς, ὅσο καὶ ἡ «ἐκσυγχρονιστικὴ» δεξιὰ καὶ κεντροδεξιὰ ἀπὸδιαφορετικὲς ἀφετηρίες, ἀλλὰ σὲ µίαἑνιαία κατεύθυνση, εἶναι δύο ὄψειςτοῦ ἴδιου συστήµατος». (berlin-athen.eu10.6.2015).
Ἐν κατακλεῖδι, φανερώνεται ὅτι ἡμασονία τῆς κεντροδεξιᾶς καὶ ἡἀθεΐα τῆς ψευδοαριστερᾶς ὑπηρετοῦν τὸ ἴδιο σχέδιον, ἐξυπηρετοῦντὰ ἴδια συμφέροντα καὶ κατευθύνουν τὴν Χώραν εἰς τὴν πλήρηεὐρωπαϊκὴν ὑποδούλωσιν, εἰς τὸνθρησκευτικόν της ἀποχρωματισμὸνκαὶ εἰς τὴν ἐξάλειψιν τοῦ ἑλληνισμοῦ.
Πρόσφατοι δηλώσειςτοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς
Κλείνομεν μὲ ἕνα μικρὸν συμβολικὸν ἀπόσπασμα ἀπὸ συνέντευξιντοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶςκ. Σεραφεὶμ εἰς τὸ περιοδικὸν«CRASH» τῆς 30ῆς Ὀκτωβρίου2015:
«Πρώτη φορὰ Ἀριστερὰ στὴΧώρα µας. Πῶς εἴδατε τὴν πρώτη διακυβέρνηση τῆς Χώραςἀπὸ ἀριστερὴ κυβέρνηση;
«∆υστυχῶς, ἡ λεγόµενη Ἀριστερὰ ἔχει βάλει στὰ πρὸς κατεδάφιση καὶ τὴ θεϊστικὴ ἀναγωγὴ τοῦἀνθρωπίνου προσώπου. ∆ηλαδή,φεύγουµε ἀπὸ τὸν Θεό, τὸ ἱερὸ καὶτὸ ἅγιο καὶ µεταφερόµαστε ἀποκλειστικὰ στὴν καθηµερινότητα καὶτὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Μάλιστα, βλέπωκαὶ ἕνα ἀρρωστηµένο ναρκισσισµὸσὲ ὅλα αὐτά...».
Γιατί εἴπατε στὴ «λεγόµενη» Ἀριστερά, δὲν κινούµαστε πραγµατικὰἀριστερά, µὲ τὸν ΣΥΡΙΖΑ;
«Ἡ ἀληθινὴ Ἀριστερὰ εἶναι ἡἘκκλησία καὶ ἀληθινὸς ἀριστερὸςεἶναι αὐτὸς ποὺ εἶπε "ὁ ἔχων δύοχιτῶνες νὰ δίνει τὸν ἕνα", δηλαδὴ ὁΧριστός».
Θεωρεῖτε ὅτι ὁ Ἀλέξης Τσίπρας θὰ δώσει λύσεις στὰπολλὰ προβλήµατα ποὺ ταλανίζουν τοὺς 'Ἕλληνες;
«Ἐὰν ὁ κ. Τσίπρας κατανοήσειὅτι βρίσκεται σὲ µία Χώρα ποὺ οἱἄνθρωποι ποὺ κατοικοῦν σὲ αὐτὴνἔδωσαν τὴ ζωή τους γιὰ τὴν ἐλευθερία τους καὶ τὴ δόξα τῆς πατρίδας, κάτι θετικὸ θὰ φέρει στὴ ζωήµας. Ἐάν, ὅµως, µείνει σὲ κοσµοθεωρίες καὶ ἰδεολογήµατα, τὰ ὁποῖαἔχουν δοκιµαστεῖ στὸ παρελθὸν καὶἔχουν ἀποτύχει, τὰ πράγµατα θὰεἶναι πάρα πολὺ δύσκολα».
Πῶς εἴδατε τὴν πολιτικὴὁρκωµοσία τῆς πλειονότηταςτῶν µελῶν τῆς νέας κυβέρνησης;
«Τὴ θεωρῶ µία φαιδρὰ κατάσταση, διότι λείπει ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴνὁρκωµοσία».
Ὁ πρωθυπουργὸς δὲν ἔχεινυµφευθεῖ µὲ τὴ σύζυγο, οὔτεἔχει βαπτίσει τὰ δύο παιδιά του,πῶς τὸ σχολιάζετε;
«Εἶναι προσωπικὲς ἐπιλογὲς τοῦπρωθυπουργοῦ. Ἐγὼ ρωτῶ,ὅµως, σὲ ποιὸ θεµέλιο στηρίζουν τὴζωή τους, ποιὸ εἶναι τὸ κοσµοείδωλό τους; ∆ηλαδή, γιατί ἀγωνίζονταιστὴ ζωὴ αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι; µόνογιὰ νὰ κλείσουν ἕνα βιολογικὸ κύκλο καὶ νὰ πεθάνουν; Ἐὰν αὐτὸ πιστεύουν, εἶναι τραγικὰ πρόσωπα».
Πηγή: (Από την εφημερίδα «Ορθόδοξος τύπος», 13 Νοεμβρίου 2015 ΕΤΟΣ ΝΕ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 2092.), Ζωηφόρος
1. Σήμερα, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ Ἁγίου Νικολάου, Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας. Εἶναι ἅγιος πολύ ἀγαπητός στήν πατρίδα μας καί αὐτό φαίνεται ἀπό τό ὅτι πολλοί Ναοί σέ πόλεις καί χωριά εἶναι ἀφιερωμένοι σ᾽ αὐτόν καί πολλοί χριστιανοί, ἄνδρες καί γυναῖκες, φέρουν τό ὅνομά του.
Ἄλλοτε σᾶς μίλησα γιά τόν θαυμαστό βίο τοῦ ἁγίου, ὅτι ζοῦσε ἀσκητικά, ὅτι κήρυττε τήν ὀρθόδοξη πίστη, ὅτι ἦταν πολύ φιλάνθρωπος καί μάλιστα κατά κρυφό τρόπο, γιατί ἦταν πολύ ταπεινός καί δέν ἤθελε νά διαφημίζεται τό ὄνομά του.
2. Στό σημερινό μου κήρυγμα γιά τόν Ἅγιο Νικόλαο, ἀδελφοί, θέλω νά σᾶς ἀναφέρω δύο περιστατικά, στά ὁποῖα ὁ ἅγιος παρουσιάζεται ὡς ὑπερασπιστής τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Πραγματικά, ὁ ἅγιος Νικόλαος ἦταν δυνατός ὁμολογητής τῆς Ὀρθόδοξης πίστης. Τό ἕνα περιστατικό, πού θά ἀναφέρω γιά νά φανεῖ αὐτό, ἦταν ὅταν ζοῦσε ὁ ἅγιος, τό δέ ἄλλο ἦταν μετά τόν θάνατό του. Ἀκοῦστε χριστιανοί:
Στά χρόνια τοῦ ἁγίου Νικολάου ζοῦσε ὁ αἱρετικός καί βλάσφημος Ἄρειος. Αὐτός ἀρνεῖτο ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦταν Θεός ὅμοιος - ὁμοούσιος μέ τόν Πατέρα καί τόν παρουσίαζε ἁπλῶς ὡς θεοθέντα ἄνθρωπο. ῾Η πλανεμένη αὐτή διδασκαλία τοῦ Ἀρείου ἔφερε σύγχυση καί ταραχή στήν Ἐκκλησία καί γι᾽ αὐτό ὁ βασιλεύς, ὁ ἅγιος Κωνσταντίνος, συνεκάλεσε στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό ἔτος 325 τήν Α´ Οἰκουμενική Σύνοδο, στήν ὁποῖα συμμετεῖχαν 318 ἅγιοι Πατέρες. Μεταξύ αὐτῶν ἦταν καί ὁ ἅγιος Σπυρίδων, ὡς ἀρχιερεύς Τριμυθοῦντος, καί ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, ὡς διάκονος, βοηθός τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Ἀλεξάνδρου. Μεταξύ αὐτῶν πάλι ἦταν καί ὁ ἅγιος Νικόλαος, πού ἑορτάζουμε σήμερα, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας. Βλέποντας ὁ ἅγιος Νικόλαος στήν Σύνοδο ὅτι ὁ Ἄρειος προσπαθοῦσε νά ἀποστομώσει ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς καί νά φαίνεται ὅτι ὑπερισχύει ἡ δική του πλάνη, ἀπό θεῖο ζῆλο κινούμενος, σηκώθηκε ἀπό τήν θέση του καί ἔδωσε σ᾽ αὐτόν, στόν αἱρετικό Ἄρειο, ἕνα δυνατό ράπισμα, ἕνα χαστούκι, ἐνώπιον μάλιστα τοῦ βασιλέως καί αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου. Δέν γνωρίζουμε ἄν εἶναι ἰστορικό γεγονός ἡ ἀναφορά αὐτή στό ἱερό Συναξάριο· γιατί μερικά ἀπό τά ἀναφερόμενα στά Συναξάρια εἶναι συγκεχυμένα καί προέρχονται ἀπό νόθες παραδόσεις. Γιά νά ἀναφερθεῖ ὅμως στόν ἅγιο Νικόλαο ἕνα τέτοιο περιστατικό, ὅτι χαστούκισε τόν Ἄρειο, αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ ἅγιος ἐθεωρεῖτο ὡς πολύ ζηλωτής τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων καί μάλιστα ἦταν ἐπιθετικός κατά τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν. Ἀλλά πρέπει νά εἶναι ἀληθινή ἡ ἀναφορά αὐτή στόν ἅγιο Νικόλαο, ὅτι δηλαδή ἐράπισε τόν Ἄρειο, γιατί στήν συνέχεια ἔχουμε τήν φυλάκιση τοῦ ἁγίου Νικολάου, πού δικαιολογεῖται ἀκριβῶς ἀπό τήν πράξη του αὐτή. Στήν φυλακή δέ ὁ ἅγιος πού πήγε γιά τήν ὁμολογία τῆς πίστης μας εἶχε θεοφάνεια. Γιατί τοῦ παρουσιάστηκε ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία, ἡ Ὁποία τοῦ πρόσφερε ἕνα Ὠμοφόριο, ὅπως τό βλέπουμε καί στήν Εἰκόνα του. Αὐτό ὑποδηλώνει ὅτι ἡ Παναγία ἀνακηρύττει ὡς καλόν Ἀρχιερέα ἐκεῖνον πού ζεῖ ἀσκητικά – σάν τόν ἅγιο Νικόλαο – καί ὁμολογεῖ τήν Ὀρθόδοξη πίστη, ἀλλά καί πάσχει γι᾽ αὐτήν, σάν τόν ἅγιο Νικόλαο, πού φυλακίστηκε γιά τήν πίστη.
3. Ἀλλά ἔχουμε καί ἄλλο ὁμολογιακό γεγονός τῆς ὀρθόδοξης πίστης ἀπό τόν ἅγιο Νικόλαο, μετά τόν θάνατο ὅμως τό γεγονός αὐτό. Ἀκοῦστε: Τό Λείψανο τοῦ ἁγίου Νικολάου βρισκόταν στά Μύρα τῆς Λυκίας, ἐκεῖ πού ἦταν τό ποίμνιό του. Ἀλλά κατά τό ἔτος 1080 μ.Χ. ἔγινε μεγάλη ἐπιδρομή τῶν Ἰσμαηλιτῶν κατά τῶν Ρωμαίων καί ὑπῆρχε κίνδυνος τό Λείψανο τοῦ ἁγίου νά πέσει στά χέρια αὐτῶν τῶν ἀπίστων καί νά πεταχθεῖ. Γι᾽ αὐτό καί παρουσιάστηκε σέ ὀπτασία ὁ ἅγιος Νικόλαος σέ ἕνα εὐλαβῆ ἱερέα στήν πόλη Μπάρι τῆς Ἱταλίας. Παρουσιάστηκε καί τοῦ εἶπε νά πεῖ στόν Ἀρχιερέα τῆς πόλης καί σέ ὅλη τῆν Ἐκκλησία νά πᾶνε στά Μύρα τῆς Λυκίας, γιά νά παραλάβουν ἀπό ἐκεῖ τό Λείψανό του καί νά τό φέρουν στό Μπάρι τῆς Ἱταλίας. Ἕτσι καί ἔγινε, ἀδελφοί! Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, πού διηγεῖται τήν μετακομιδή αὐτή τῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Νικολάου, λέγει καί γιά τήν μεγαλοπρεπῆ καί εὐλαβέστατη ὑποδοχή πού ἔκαναν οἱ χριστιανοί τοῦ Μπάρι στόν ἅγιο, τήν 9η Μαΐου 1081 μ.Χ., Ἐπίσκοποι, ἱερεῖς καί μοναχοί καί ὅλοι οἱ χριστιανοί, ἄνδρες, γυναῖκες, γέροντες καί παιδιά, ὅλο τό πλῆθος τοῦ λαοῦ βγῆκαν μέ λαμπάδες καί θυμιάματα, ψάλλοντες ὕμνους καί ὠδές στόν Χριστό καί τόν Ἱεράρχη Του τόν Νικόλαο, γιά νά ὑποδεχθοῦν αὐτόν τόν πολύτιμο θησαυρό, πού ἦρθε στήν πόλη τους. Πρέπει ὅμως νά ποῦμε ὅτι οἱ χριστιανοί τότε στό Μπάρι καί στήν Ἱταλία καί σ᾽ ὅλη τήν Δύση ἦταν ὀρθόδοξοι καί ἦταν ἐνωμένοι μέ τήν Ἀνατολική Ἐκκλησία, γιατι δέν εἶχαν πέσει ἀκόμη στήν αἵρεση καί στήν κακοδοξία τῶν μετέπειτα Παπικῶν.
4. Ἀκοῦστε χριστιανοί. Στό Μπάρι τῆς Ἱταλίας, ὅπου βρισκόταν τώρα τό ἅγιο Λείψανο τοῦ ἁγίου Νικολάου, κάθε χρόνο στίς 9 Μαΐου, πού ἔγινε ἡ ἀνακομιδή του, γινόταν πανηγυρική θεία Λειτουργία. Καί συνέβαινε κάθε χρόνο θαυμαστό καί ὑπερφυσικό γεγονός: Ὅταν ὁ ἱερέας ἄρχιζε τήν θεία Λειτουργία αὐτή, τότε ἄρχιζε καί τό ἅγιο Λείψανο νά τρέχει Μύρο ἀπο τίς δύο πτέρνες τῶν ποδῶν Του. Καί ἦταν τόσο πολύ τό Μύρο, ὥστε φαινόταν ὅτι τρέχουν δύο βρύσες. Γι᾽ αὐτό καί ἔβαζαν μεγάλα ἀγγεῖα καί κάδους, γιά νά τό συλλέγουν. Γιατί τό ἔστελναν παντοῦ γιά θεραπεία ἀσθενούντων. Ὅταν ὅμως τελείωνε ἡ θεία Λειτουργία, σταματοῦσε καί ἡ ροή τοῦ Μύρου. Γι᾽ αὐτό καί οἱ ἱερεῖς, πού τελοῦσαν τήν θεία Λειτουργία,τήν τελοῦσαν ἀργά-ἀργά, ὥστε νά συλλέγουν περισσότερο Μύρο! Ἀλλά ἀκοῦστε: Ὅταν ἡ Δύση καί τό Μπάρι, λοιπόν, προσχώρησε στήν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ, τότε σταμάτησε τό Μύρο νά τρέχει. Τελοῦσε βέβαια καί ὁ παπικός παπᾶς τήν Λειτουργία, ἀλλά δέν ἀνέβλυζε τό Μύρο. Ὅταν ὅμως καλοῦσαν ὀρθόδοξο ἱερέα γιά νά τελέσει τήν θεία Λειτουργία, τότε τό ἅγιο Λείψανο τοῦ ἁγίου ἀνέβλυζε Μύρο, ὅπως πρῶτα. Τί σᾶς λέει αὐτό, χριστιανοί μου; Ναί! Αὐτό τό σημεῖο μᾶς λέει ὅτι ἡ ὀρθόδοξη πίστη μας εἶναι ἀληθινή, ἐνῷ ἡ πίστη τῶν παπικῶν εἶναι ψεύτικη, εἶναι αἱρετική πλάνη.
5. Μέ δύο σημεῖα, λοιπόν, δυνατά σημεῖα, ἀδελφοί, ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁμολόγησε τήν ὀρθόδοξη πίστη. Τό δεύτερο ὅμως σημεῖο, τό μετά τόν θάνατό του, ἦταν πιό δυνατό ἀπό τό πρῶτο, ἀπό τό ράπισμα στόν βλάσφημο Ἄρειο. Βλέπετε, χριστιανοί μου, οἱ ἅγιοί μας καί μετά τόν θάνατό τους κηρύττουν τήν πίστη πού ἔζησαν καί θαυματουργοῦν ἀποδεικνύοντας ἔτσι δυνατά τήν ἀλήθειά της.
Ἄς γνωρίσουμε, λοιπόν, καί ἄς σπουδάσουμε τήν ὀρθόδοξη πίστη μας, ἄς τήν ζήσουμε ἐφαρμόζοντάς την στήν ζωή μας καί ἄς τήν παραδώσουμε σάν ἱερή προῖκα καί κληρονομιά στήν νέα γενεά, τά ἀγαπητά μας χρυσᾶ παιδιά.
Μέ πολλές εὐχές
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας
Πηγή: Προσκυνητής
Η θεολογία δεν είναι μία απόμακρη και ανέγγιχτη κατάσταση για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος, που έχει δημιουργηθεί «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Θεού, μπορεί να κοινωνεί εμπειρικά με τον Θεό. Μπορεί να γίνει κατά Χάριν ο,τι είναι ο Θεός κατ’ ουσίαν, ζωοποείται από τον Θεό και νοηματοδοτείται η ζωή του από τον Θεό. Μπορεί ο λόγος του να γίνει θεολογικός από την στιγμή που ο λόγος του είναι έκφραση και διατύπωση, δημιούργημα εκείνου του νου που ενώνεται και κοινωνεί εμπειρικά με τον ενυπόστατο Θεό Λόγο.
Στην παρούσα ομιλία μας θα δανειστούμε τους λόγους από δύο κυρίως εμπειρικούς θεολόγους, τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά και τον μακάριο Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ.
«Θεολογία είναι να ζούμε εν Θεώ και να έχουμε τον Θεό να ζει μέσα μας»[1], έλεγε χαρακτηριστικά ο Γέροντας Σωφρόνιος. Η θεολογία δεν διδάσκεται, δεν είναι ένα διανοητικό κατασκεύασμα, όσο μεγαλοφυές και αν είναι αυτό. Η θεολογία βιώνεται, είναι μία εμπειρική κατάσταση του πνεύματός μας. Γίνεται το περιεχόμενο της προσευχής μας, αλλά και αναπτύσσεται, τροφοδοτείται από την προσευχή. Λένε οι Πατέρες ότι θεολόγος είναι αυτός που προσεύχεται και ότι αυτός που προσεύχεται αληθινά είναι και αληθινός θεολόγος[2].
Η Ορθόδοξη Παράδοση έχει δείξει ότι για να φθάσει κάποιος στην αληθινή, εμπειρική θεολογία θα πρέπει να βιώσει το ησυχαστικό ασκητικό σχήμα, υπακοή- προσευχή- θεολογία. Όπως έλεγε ο Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης η υπακοή φέρνει την προσευχή και η προσευχή την θεολογία ως εμπειρική κατάσταση. Ως βάση για την απόκτηση του χαρίσματος της θεολογίας θεωρούσε την μακαρία υπακοή.
Η αληθινή θεολογία είναι λόγος περί Θεού, που προκύπτει από την ένωση με τον Θεό. Χωρίς την ένωση αυτή δεν έχει αντίκρισμα ο λόγος περί Θεού. Είναι σαν να μιλάς για μία πόλη την οποία δεν έχεις επισκεφθεί, δεν την γνωρίζεις εμπειρικά. Η θεολογία ως διανοητική ενασχόληση, επεξεργασία συλλογισμών και εννοιών είναι πολύ υποδεέστερη από την θεοπτία. Η θεολογία τότε γίνεται στείρα και μένει στα όρια της κτιστότητας, αγνοεί την φανέρωση του ακτίστου μέσα στην κτίση και δεν συντελεί στην πραγματοποίηση της κοινωνίας με τον Θεό. Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς τονίζει ότι η θεολογία αυτή απέχει τόσο πολύ από την θεοπτία και τόσο μακριά βρίσκεται από την συναναστροφή με τον Θεό, όσο απέχει η γνώση από την απόκτηση αυτής· γιατί το να λέμε κάτι για τον Θεό και το να συναναστρεφώμαστε με τον Θεό δεν είναι το ίδιο[3]. Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς κάνει διάκριση μεταξύ αυτής της διανοητικής, ακαδημαϊκής θεολογίας και της θεοπτίας. Η θεολογία απέχει από την θεοπτία τόσο όσο το «ειδέναι» από το «κεκτήσθαι», όσο δηλαδή η γνώση κάποιου πράγματος από την κατοχή του. Αυτός που έχει την εμπειρία της Χάριτος, της ενώσεως με τον Θεό, μπορεί να ομιλεί με αυθεντικό, με απλανή τρόπο για τον Θεό, μπορεί να θεολογεί ορθώς.
Η θεία αυτή ένωση τελεσιουργείται με την εύρεση της νοεράς ενέργειας στην καρδιά του ανθρώπου, στον τόπο της συναντήσεώς του με τον Θεό. Η ανακάλυψη της νοεράς ενέργειας και ο απεγκλωβισμός της από την λογική ενέργεια του ανθρώπου, αποτελεί ίσως το λεπτότερο και σημαντικότερο θέμα για την εσωτερική πνευματική ζωή[4]. Ο τέλειος θεολόγος, όπως πολύ εύστοχα είχε επισημάνει ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, έχει στο έπακρο ανεπτυγμένη και την νοερά και την λογική του ενέργεια. Η ένωση νου και καρδιάς δια της νοεράς προσευχής θα προκαλέσει τα θεία χαρίσματα, αν κάποιος επιμείνει με ταπείνωση και προσοχή σε αυτήν την εργασία.
Η βίωση της θείας Χάριτος, και τελικά η θέα του ακτίστου φωτός, παρέχει τον ασφαλή τρόπο του θεολογείν. «Η προς το υπερφαές φως υπερφυής ένωσις, παρ’ ης μόνης εγγίνεται και το θεολογείν ασφαλώς», γράφει ο Παλαμάς[5]. Αυτή είναι η χαρισματική, η εμπειρική, η Πατερική θεολογία. Δεν κινείται στο επίπεδο της ακαδημαϊκής θεολογίας και μορφώσεως, αλλά σε πολύ υψηλότερο επίπεδο.
Η εμπειρική θεολογία δείχνει και διαφυλάσσει την οδό ευρέσεως του αληθινού προσώπου, κάτι που δεν μπορεί να επιτύχει η ακαδημαϊκή θεολογία. Πολλοί ομιλούν σήμερα περί προσώπου, αλλά με έναν νοησιαρχικό, φιλοσοφικοθρησκευτικό και ακαδημαϊκό τρόπο[6], ο οποίος το πολύ πολύ οδηγεί στην μετάλλαξη του «ειδεχθούς προσωπείου» σε «διανοητικού προσωπείου» η σε μία «προσωποποίηση» του νεωτερικού ατόμου με ορθόδοξο θεολογικό μανδύα, αλλά σίγουρα όχι προσώπου. Μόνο με την θεωρητική κατάρτιση, δίχως την άσκηση, δεν μπορεί να επιτευχθεί η ορθόδοξη πνευματική ζωή, δεν αναδύεται το πρόσωπο. «Ου γαρ οι ακροαταί του νόμου δίκαιοι παρά τω Θεώ, αλλ’ οι ποιηταί του νόμου δικαιωθήσονται»[7], λέει ο απόστολος Παύλος. Οι Πατέρες τονίζουν ότι η αληθινή θεολογία έρχεται ως επιβράβευση της αληθινής πρακτικής, «πράξις θεωρίας επίβασις» και όχι το αντίθετο.
Αυτή η πρακτική εφαρμόζεται επακριβώς μέσα στον μοναχισμό. Λειτουργεί ως μία σχολή. «Η σχολή του μοναχισμού, όμως, διακρίνεται από τις θεολογικές σχολές που οργανώνονται μέσα στις ιστορικές συνθήκες της ζωής του κόσμου. Ο μοναχισμός είναι ιδιαίτερη σχολή, όπου η κάθε μέρα, η κάθε στιγμή και ο κάθε λόγος συνδέεται με το είναι του Θεού και την ζωή σύμφωνα με τις εντολές Του»[8]. Ο Γέροντας Σωφρόνιος τονίζει ότι «με την μοναστηριακή ζωή προσεγγίζουμε πληρέστερα στην αντίληψη του Θεού παρά με την λογική δόμηση των θεολογικών σπουδών στις σχολές. Η δική μας σχολή βαδίζει μόνο στην γραμμή της τηρήσεως των εντολών. Εδώ έγκειται η διάκριση του συστήματος της μοναχικής ζωής από αυτό των σχολών. Στις σχολές επιτρέπεται να ζεις όπως θέλεις, αρκεί να αφομοιώσεις διανοητικά τις θέσεις της διδασκαλίας. Εδώ όμως τίθεται πρωτίστως το ερώτημα πως να περάσουμε την ημέρα αναμάρτητα»[9].
Η αναμαρτησία αυτή είναι πολύ σημαντική γιατί θα οδηγήσει στην θεοπτία κατά τον μακαρισμό του Κυρίου: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται»[10]. Σχολιάζει ο καθηγητής κ. Γεώργιος Μαντζαρίδης: «Η καθαρότητα δηλαδή της καρδιάς αποτελεί την προϋπόθεση της θεοπτίας, που είναι η πηγή της εμπειρικής θεολογίας. Θεολόγοι της Εκκλησίας είναι πρωτίστως οι θεόπτες. Και αποκορύφωση της θεολογίας είναι η θεοπτία»[11].
Η εμπειρική θεολογία είναι Πατερική. Απλοί μοναχοί παρόλο που ήταν αμέτοχοι της κοσμικής παιδείας έζησαν το μεγαλείο αυτής της θεολογίας. Ο μακάριος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής γράφει σε μία επιστολή του: «Ο αληθής μοναχός είναι προϊόν του Αγίου Πνεύματος. Και όταν εν υπακοή και ησυχία καθαγνίση τας αισθήσεις και γαληνιάση ο νους και καθαρισθή η καρδία του, τότε λαμβάνει χάριν και γνώσεως φωτισμόν. Γίνεται όλος φως, όλος νους, όλος διαύγεια. Και βρύει θεολογίαν, όπου αν γράφουν τρεις δεν προλαμβάνουν το ρεύμα που βρύει κυματωδώς και σκορπίζει ειρήνην και άκραν ακινησίαν παθών εις όλον το σώμα»[12].
Ο λόγος αυτών των εμπειρικών θεολόγων είναι «ζων και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διϊκνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος»[13] και είναι ικανός να θεραπεύσει και να αναγεννήσει την «κοπιώσαν και πεφορτισμένην καρδίαν» των ανθρώπων. Είναι λόγος εμπειρικός, διακριτικός, λόγος των τελείων, που εμπνέεται από το Άγιο Πνεύμα, το οποίο ενεργεί αισθητά στην καρδία του ανθρώπου, και όχι ο λόγος ο διανοητικός, ο νοησιαρχικός, ο στεγνά ακαδημαϊκός.
Τελικά η ακαδημαϊκή θεολογία τι μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο; Ο καθηγητής κ. Γεώργιος Μαντζαρίδης, θέλοντας να συνδέσει οργανικά και δυναμικά την ακαδημαϊκή με την εμπειρική θεολογία, ομιλεί προσφυώς για κατανοούσα ακαδημαϊκή θεολογία, δανειζόμενος τον όρο «κατανοούσα» από την Κοινωνιολογία του Μαξ Βέμπερ.
«Κατ’ αυτήν ο ερευνητής όχι μόνο δεν αποκλείει από την έρευνά του την θεολογική εμπειρία, που είναι εμπειρία του ακτίστου, αλλά και προσπαθεί, όσο μπορεί, να την κατανοήσει και να την παρουσιάσει. Η κατανόηση εδώ δεν έχει βέβαια διανοητικό, αλλά βαθύτερο πνευματικό χαρακτήρα. Δεν πρόκειται για διανοητική προσπέλαση, αλλά για πνευματική προσέγγιση, που πραγματοποιείται με την ενέργεια του ανθρώπινου νου, όπως επισημαίνεται στην βιβλική και την πατερική ανθρωπολογία»[14]. Τονίζει ο κ. καθηγητής ότι «η άσκηση γίνεται μέθοδος της θεολογικής γνώσεως η της θεολογικής επιστήμης. Και η μεθοδολογία της θεολογικής επιστήμης συμπίπτει ουσιαστικά με τη μεθοδολογία της ασκητικής τελειώσεως»[15].
Η θεολογία στην αυθεντική της διάσταση είναι ασκητική και χαρισματική, είναι εμπειρική. Ο καλύτερος συνδυασμός της εμπειρικής και ακαδημαϊκής θεολογίας γίνεται όταν προτάσσεται η εμπειρική. Η εμπειρική θεολογία έχει το προβάδισμα, την πνευματική προτεραιότητα έναντι της ακαδημαϊκής χωρίς όμως να περιφρονεί την δεύτερη, «πράγμα που θα ήταν όχι απλώς σφάλμα αλλά και αμαρτία»[16], όπως λέει χαρακτηριστικά και ο Γέροντας Σωφρόνιος. Η ακαδημαϊκή θεολογική μόρφωση μας αποκαλύπτει το οριζόντιο επίπεδο, μας εξοικειώνει με την θεολογική προβληματική κάθε εποχής, που είναι πάντοτε απαραίτητη ως γνώση. Το κατακόρυφο επίπεδο, την ένωση με τον Θεό προσφέρει μόνο η χαρισματική θεολογία.
Είναι βέβαια γνωστό ότι η ακαδημαϊκή θεολογία στάθηκε συχνά αδιάφορη, η και μερικές φορές σκωπτική απέναντι στην εμπειρική, χαρισματική θεολογία, και αυτό συνιστά καρπό εκκοσμίκευσης. Η εκκοσμίκευση στον τρόπο ζωής της Εκκλησίας και η εκκοσμίκευση της θεολογίας είναι αλληλένδετες. Όσο περισσότερο αλλοιώνεται το βίωμα, όσο το Ευαγγέλιο προσφέρεται ως διδαχή κολοβωμένη και όχι ολόκληρη, όσο οι πιστοί «συσχηματίζονται τω αιώνι τούτω»[17] και απέχουν από την Πατερική Παράδοση, τόσο περισσότερο εκκοσμικεύεται η Εκκλησία και η θεολογία της. Η εκκοσμίκευση της θεολογίας φανερώνει την εκκοσμίκευση της Εκκλησίας και το αντίστροφο.
Ελπίζουμε ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν εμπειρικοί θεολόγοι και στον μοναστικό χώρο και στον ακαδημαϊκό χώρο, γιατί και οι μοναχοί και οι ακαδημαϊκοί θεολόγοι οφείλουν να γίνουν θεοφόροι. Μπορεί βέβαια να μην φθάσουν στο ύψος της εμπειρίας του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά η του Γέροντος Σωφρονίου, οφείλουν όμως να γευθούν η τουλάχιστον να εμπνευσθούν κάτι από αυτήν την εμπειρία τους.
Εξάλλου όλοι οι πιστοί, οι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, μπορούν να βιώσουν την θεολογία, η οποία δεν είναι προνόμιο αυτών που έχουν τα πτυχία των Θεολογικών Σχολών. Η θεολογία, όπως έχουμε αναφέρει επανειλημμένως, συνδέεται με την συνειδητή εν Χριστώ ζωή. Στο Βυζάντιο όλοι θεολογούσαν, ακόμη και οι αυτοκράτορες. Στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως δεν διδασκόταν η θεολογία. Τον μεγαλύτερο αντιπαλαμιστή μετά την κοίμηση του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, τον μεγάλο σοφό Ιωάννη Κυπαρισσιώτη, τον αντιμετώπισε με τους περίφημους αντιρρητικούς λόγους του ο αυτοκράτορας Ιωάννης Καντακουζηνός και όχι κάποιος παράγοντας της διοίκησης της Εκκλησίας.
Ευχόμαστε για μία δυναμική βίωση της Πατερικής Παράδοσης στην μετανεωτερική και παγκοσμιοποιημένη εποχή που ζούμε, ώστε η θεολογία να απεγκλωβισθεί από την μίζερη και υποτιθέμενη αυτάρκειά της, να αποτινάξει τα εκκοσμικευμένα στοιχεία της, να μην γίνει μεταπατερική, αποκομμένη και αλλοτριωμένη από το Πνεύμα που κατεύθυνε τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, αλλά μία ζώσα, υπαρξιακή, εμπειρική, χαρισματική, πατερική και πατρική για τους συνανθρώπους μας θεολογία.
Σημειώσεις:
1. Αρχιμ. Σωφρονίου, Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας, Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2013, τομ. Α , σ. 57.
2. «Ει θεολόγος ει προσεύξη αληθώς. Και ει αληθώς προσεύχη, θεολόγος ει». Ευαγρίου Ποντικού, Περί προσευχής 60, PG 79, 1180B.
3. Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων 1,3,42, Γρηγορίου του Παλαμά, Συγγράμματα, επιμέλεια Π. Χρήστου, τομ. Α , Θεσσαλονίκη 1962, σ. 453 (στο εξήςΣυγγράμματα).
4. Βλ. Αρχιμ. Εφραίμ Βατοπαιδινού, «Η χρήση της λογκής και νοεράς ενέργειας του ανθρώπου κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά», Πρακτικά Διεθνών Επιστημονικών Συνεδρίων Αθηνών και Λεμεσού, Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στην ιστορία και το παρόν, Ι. Μ. Μονή Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2000, σσ. 769-779.
5. Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων 1,3,15, Συγγράμματα, τομ. Α , Θεσσαλονίκη 1962, σ. 425.
6. Βλ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου, Το πρόσωπο στην Ορθόδοξη Παράδοση,Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), Λεβαδειά 21994, σ. 87.
7. Ρωμ. 2,13.
8. Αρχιμ. Σωφρονίου, Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας, Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2013, τομ. Β , σ. 414.
9. Αρχιμ. Σωφρονίου, Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας, Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2013, τομ. Β , σ. 415.
10. Ματθ. 5,8.
11. Γεωργίου Μαντζαρίδη, Πρόσωπο και θεσμοί, Θεσσαλονίκη 1997, σ. 73.
12. Γέροντος Ιωσήφ, Εκφρασις μοναχικής εμπειρίας, Επιστολὴ 48, εκδ. Ιερᾶς Μονής Φιλοθέου,51996, σ. 279.
13. Βλ. Εβρ. 4,12.
14. Γεωργίου Μαντζαρίδη, Πρόσωπο και θεσμοί, Θεσσαλονίκη 1997, σ. 64.
15. Γεωργίου Μαντζαρίδη, Πρόσωπο και θεσμοί, Θεσσαλονίκη 1997, σ. 73.
16. Αρχιμ. Σωφρονίου, Το μυστήριο της χριστιανικής ζωής, Έσσεξ Αγγλίας 2010, σ. 61.
17. Βλ. Ρωμ. 12,2.
Πηγή: Ομιλία του Ηγουμένου Εφραίμ Βατοπαιδινού στην Εκδήλωση «Χριστιανική ηθική και Πατερική θεολογία» προς τιμή του ομοτίμου καθηγητού Γ. Μαντζαρίδη (Σταυρούπολη, Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015).
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...