Κατήγετο εκ τίνος χωρίου, κειμένου πλησίον τής Καστοριάς καί εκαλείτο ’Ιωάννης. Οί γονείς του, Μαρτίνος καί Παρασκευή, πτωχοί, άσημοι, ταπεινοί, σεμνοί καί άμαθεϊς, πλήν του ’Ιακώβου είχον καί ετερον υιόν.

Ο ΕΚ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΙΑΚΩΒΟΣ (1η Νοεμβρίου 1519)

Κατήγετο εκ τίνος χωρίου, κειμένου πλησίον τής Καστοριάς καί εκαλείτο ’Ιωάννης. Οί γονείς του, Μαρτίνος καί Παρασκευή, πτωχοί, άσημοι, ταπεινοί, σεμνοί καί άμαθεϊς, πλήν του ’Ιακώβου είχον καί ετερον υιόν. Είς αυτούς έμοίρασαν τήν περιουσίαν των. Ό Ιάκωβος ήτο βοσκός, ιδιώτης καί άγράμματος, εις όλίγον όμως χρόνον έπλούτισε. Διά τούτο έφθονήθη από τον άδελφόν του, όστις τόν διέβαλεν είς τόν κριτήν ώς εύρόντα θησαυρόν. Έκ τού γεγονότος τούτου ήναγκάσθη ό ’Ιάκωβος νά εγκατάλειψη τήν πατρίδα του καί νά μεταβή είς τήν Κωνσταντινούπολιν, εμπορευόμενος πρόβατα καί κρέας, κατόπιν άδειας τού σουλτάνου. Τό έμπόριον τόν κατέστησε πλούσιον καί όνομαστόν, κυρίως είς τάς παραδουνάβιους χώρας. Κάποιαν ήμέραν ήκουσεν άπό άσεβή ’Αγαρηνόν άρχοντα, είς τήν οικίαν τού οποίου ήτο προσκεκλημένος, ότι ό Πατριάρχης Νήφων έθεράπευσε τήν βασανιζομένην άπό τόν δαίμονα γυναίκα του. Τότε ελαβε τήν άπόφασιν νά Ιδη τόν Πατριάρχην. Μετ’ όλίγας ήμέρας έπεσκέφθη τόν Πατριάρχην, ζητών νά έξομολογηθή είς αύτόν. Ή έπίσκεψις αυτή συνετέλεσεν ώστε νά αύξάνη εκτοτε ή προς τον Θεόν πίστις τοΰ ’Ιακώβου καί ή προς τον πλησίον αγάπη. Έν τέλει ό ’Ιάκωβος έλαβε τήν άπόφασιν, έμοίρασε την περιουσίαν του, ήτις άνήρχετο είς τό ποσόν των 600.000 γροσίων καί μετέβη εις το "Αγιον Όρος. Μετά τήν έπίσκεψιν όλων των έν Άγίω Όρει μονών, έμεινεν είς τήν μονήν Δοχειαρίου, είς τήν όποιαν ένεδύθη τό μοναχικόν σχήμα, μετονομασθείς ’Ιάκωβος. Εις τήν μονήν Δοχειαρίου παρέμεινε τρία έτη. Έκείθεν μετέβη είς τό μικρόν πεπαλαιωμένον μονύδριον τοϋ Τιμίου Προδρόμου, άνωθεν τής μονής των Ίβήρων. Ό ’Ιάκωβος άνέκτισε τότε τό κρημνισμένον άπό τά θεμέλια μονύδριον, παραμείνας είς αυτό εξ ετη, εχων ώς γέροντα τόν μοναχόν ’Ιγνάτιον. Είς τό μονύδριον τούτο ήλθεν ό μοναχός Μαρκιανός καί εγινεν υποτακτικός του. Διά μέσου τοϋ Μαρκιανοϋ ό είς τήν μονήν τοϋ Παντοκράτορος άσκητεύων Θεωνάς, μετά ταΰτα Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης (1541), έπληροφορήθη τά τοϋ ’Ιακώβου καί τή μεσιτεία τοϋ Μαρκιανοϋ έγένετο δεκτός είς τήν συνοδείαν τοΰ 'Αγίου. Κατά τό έτος 1517/1518 ό ’Ιάκωβος μετέβη τή συνοδείμ τοϋ μαθητοΰ του είς τήν μονήν τοΰ Βατοπεδίου προς συνάντησιν τοΰ Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Μακαρίου, όστις παρά τήν άντίθετον κατ’ άρχήν γνώμην άνεγνώρισε τήν αγιότητα τοϋ ’Ιακώβου καί υπερετίμησεν αυτόν.

Έπιθυμών ό ’Ιάκωβος περισσοτέραν ήσυχίαν έγκατέλειψε τό μονύδριον τοϋ Τιμίου Προδρόμου καί μετέβη είς τό ενδότερον τοϋ ’Άθωνος. Μεθ’ έαυτοϋ εΐχεν εξ μαθητάς. Είς τήν σκήτην τοϋ Άθωνος δέν έμεινεν επί πολύ, διότι άπεφάσισε νά εξέλθη τοϋ ’Όρους καί νά μεταβή είς τά μέρη τής Αιτωλίας. Τήν Παρασκευήν τής Διακαινησίμου(τοΰ 1518) έγκατέλειψε τό Άγιον Όρος μετά των μαθητών του. Διελθόντες τά μέρη τής Θεσσαλονίκης, τό παρά τόν Όλυμπον κάστρον τής Πέτρας, τήν ομώνυμον ’Επισκοπήν καί τά Μετέωρα, ένθα έγνωρίσθη ό ’Ιάκωβος μέ τόν Μητροπολίτην Τρικάλων Μάρκον, έφθασαν είς τήν Ναύπακτον, είς τό μοναστήριον τοϋ Τιμίου Προδρόμου, είς τήν Δερβέκισταν, είς τόπον τής περιοχής Αιτωλίας, όστις λέγεται Άπόκουρον. Εις τήν μονήν τοϋ Τιμίου Προδρόμου έμειναν όλιγώτερον τοϋ έτους (1518/ 1519). Κατά τό διάστημα αυτό παρακινηθείς ύπό των μαθητών του να εγκαταλείψουν τήν μονήν, διότι ήτο άνήλιος, μάλιστα δέ κατά τόν χειμώνα, άνεζήτησε μετά τής συνοδείας του τόπον προσηλιακόν είς τά μέρη των Αθηνών. Μή εύρόντες κατάλληλον τόπον έπέστρεψαν είς τήν μονήν του Τιμίου Προδρόμου τής Δερβεκίστης.

Ή άγαθή φήμη τοϋ Ιακώβου συνετέλεσεν, ώστε νά έρχωνται προς αυτόν πολλοί χριστιανοί έξ όλων των μερών τής Αιτωλίας καί των πέριξ αυτής διά νά έξομολογοϋνται καί νά λαμβάνουν τήν χάριν του. Ό Άρχιερεύς όμως τής "Αρτης ’Ακάκιος, παρ’ ότι κατ’ άρχήν έδέχθη τόν ’Ιάκωβον καί τοϋ έστειλε γράμμα φιλικόν διά νά έξομολογή τούς χριστιανούς, άπατηθείς άπό μερικούς ψευδομοναχούς, έφθόνησε τόν ’Ιάκωβον καί τόν επρόδωσεν είς τούς έξουσιαστάς τοϋ τόπου. Αί κατά τοϋ 'Ιακώβου κατηγορίαι τοϋ "Αρτης ’Ακακίου έγιναν γνωσταί ύπό τών αγάδων τοϋ τόπου διά γράμματος είς τόν μπέην τών Τρικάλων, όστις άπέστειλε δέκα οκτώ στρατιώτας μέ σκοπόν νά φέρουν τόν ’Ιάκωβον δεμένον είς τά Τρίκαλα. ’Εκεί ό μπέης τόν έφυλάκισε μετά τών δύο μαθητών του. Είς τήν φυλακήν ό ’Ιάκωβος, ό διάκονος 'Ιάκωβος καί ό μοναχός Διονύσιος έμειναν τεσσαράκοντα ήμέρας. Ευρισκόμενος είς τήν φυλακήν, έστειλε είς τούς μαθητάς του επιστολήν λέγουσαν:

«Ιάκωβος δούλος Χρίστον, τοϊς άδελφοΐς μον, τοίς εν Δερβεκίστα, τοΐς κατοικούσα εν τή μονή τον τιμίον Προδρόμου, χάρις ύμϊν καί ειρήνη άπό Θεόν Κυρίου παντοκράτορος. Τούτο γιγνώσκετε, άδελφοί μου, δτι ό κόσμος έπονήρευσε, και οι λύκοι, δπον γράφει ο απόστολος Παύλος, επλήθυναν είς τον κόσμον, καί σείς, τέκνα μον ήγαπημένα, ήξενρετε πόσην άγάπην είχα προς σάς. Καί έγώ χάριτι Χριστού καθ’ ημέραν σάς συνεβούλευον είς το καλόν, τώρα όμως άπόφασις ήλθεν είς ημάς νά ύπάγωμεν εις τόν σουλτάνον, καί το τέλος ό Θεός τό ήξεύρεί" όμως δταν μάθητε τήν τελευτήν μου, μή ταραχθήτε, άμή νπομείνατε άνδρείως, άδελφοί μου ευλογημένοι, καί τάς παραδεδομένας ακολουθίας ποιήσατε ήμϊν ήγονν ό καθείς σας τάς τεσσαράκοντα ήμέρας, καί πάσαν ημέραν ποιείτε μετάνοιας πεντήκοντα’ τάς δέ τεσσαράκοντα λειτουργίας ποιήσατε άπαοαιτήτως. 'Ημείς δέ, εάν εϋρωμεν παρρησίαν εις τόν Θεόν, θέλομεν δεηθή δι εσάς, δπως σάς στήριξή εν όμονοία καί αγάπη πνευματική, εν δε τω μέλλοντι αίώνι τής μερίδος τών δικαίων τύχητε. Τόν δε παπά Θεωνάν να ύπακονητε ώς εμέ, καί τους λογισμούς σας είς αυτόν εξομολογήσθε καί μή χωρισθήτε απ’ άλλήλων, άλλ’ ύπομείνατε δ,τι διωγμούς καί θλίψεις θέλετε έχει. Οϋτω ποιήσατε, iva ή χάρις τού Θεού καί τό έλεος εϊη μεθ’ υμών, άμήν.»

Έκ τών Τρικάλων οί τρεις μετεφέρθησαν εϊς την Άδριανούπολιν καί έκεΐθεν εις τό Διδυμότειχον, όπου εύρίσκετο προς καιρόν ό Σουλτάνος Σελήμ. Εις τό Διδυμότειχον έβασανίσθησαν φρικτώς τη διαταγή τοϋ Σουλτάνου. Μετά ταϋτα μετεφέρθησαν καί πάλιν είς τήν Άδριανούπολιν, ένθα έβασανίσθησαν έπί δέκα έπτά ήμέρας. Έν τέλει οί τρεις άνδρες έκρεμάσθησαν. Ό ’Ιάκωβος εκρεμάσθη νεκρός, οί δε λοιποί δύο παρέδωκαν τό πνεΰμα των έπί του ικριώματος, τήν Ιην Νοεμβρίου τοϋ έτους 1519. Τά λείψανά των ήγόρασαν χριστιανοί καί τά έναπέθεσαν εϊς τό χωρίον Άρβανιτοχώριον, τρία μίλια μακράν τής Άδριανουπόλεως. Οί μαθηταί του μετά τό μαρτύριον τοϋ όσιου συνεκεντρώθησαν εϊς τό Άγιον Όρος καί μετέβησαν είς τήν μονήν τής Σίμωνος Πέτρας.

Τρία έτη μετά τό μαρτύριον τών τριών Νεομαρτύρων, τό 1522, μέρος των λειψάνων των μετεφέρθη είς τήν μονήν τής Σίμωνος Πέτρας χάριν τών μαθητών τοϋ Αγίου υπό τοϋ έκ τών μερών τής Άρτης καταγομένου ίερέως Νικολάου, οστις έπισκεφθείς τόν κατοικοΰντα παρά τήν Νικόπολιν, πλησίον τοϋ Δουνάβεως, άδελφόν του άνεΰρε τά άγια λείψανα τών τριών Αγίων τεθαμμένα. Οί μαθηταί τοϋ Αγίου έστειλαν τότε τόν μοναχόν Θεόφιλον, οστις έφερε καί τά λοιπά λείψανα τών τριών Νεομαρτύρων.

Μετ’ όλίγον οί μαθηταί τοϋ ’Ιακώβου, λαβόντες τά λείψανα τών τριών μαρτύρων, άνεχώρησαν άπό τήν μονήν τής Σίμωνος Πέτρας καί ήλθον πλησίον τής Θεσσαλονίκης, έγκατασταθέντες είς τήν πεπαλαιωμένην μικράν μονήν τής Αγίας Αναστασίας τής Φαρμακολυτρίας (1522), τής όποιας ήγούμενος καί δεύτερος κτήτωρ έγένετο ό Θεωνάς.

Ό βίος του, οστις έγράφη ύπό τίνος άνωνύμου είς χρόνους μή άπέχοντας πολύ άπό τό μαρτύριον τοϋ Νεομάρτυρος ’Ιακώβου, έξεδόθη τό πρώτον κατά τό έτος 1894 υπό τοΰ δημοδιδασκάλου Κεφαλοβρύσου Δημητρίου Λουκοπούλου, παρά του οποίου «άντεγράφη ακριβώς μετά των έπιδεχομένων διορθώσεων, εκ τίνος χειρογράφου άντιγράφου κ’ έκείνου έκ τοΰ πρωτοτύπου φαίνεται, δπερ εύρίσκετο εν τη μονή του Τιμίου προδρόμου έν Δερβεκίστη του Άποκούρου». Τό χειρόγραφον αυτό άφηρέθη κατά τήν διάλυσιν τής ίεράς μονής επί Όθωνος. «Πολλά έμόχθησε προς ευρεσιν αύτοΰ καί έξήγαγεν αύτό εκ των χειρών τής άμαθείας καί τοΰ σκότους καί τα μάλιστα συνετέλεσεν εις τήν δημοσίευσιν αύτοΰ» ό δήμαρχος Παμφίας Βάσιος Βασιλόπουλος. Ή ώς άνω εκδοσις τοΰ Δημητρίου Λουκοπούλου είναι δυσεύρετος καί διά τοΰτο ό ’Αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, εύρών εν άντίτυπον αυτής, προέβη κατά τό έτος 1952 εις πρώτην έπανέκδοσιν, εις τήν οποίαν έπέφερε τάς άναγκαίας διορθώσεις καί έχώρισε τό κείμενον τοΰ βίου εις κεφάλαια καί παραγράφους. Έξαντληθείσης τής πρώτης ταύτης έκδόσεως ό Βασιλόπουλος προέβη εις νέαν έκδοσιν με μόνην τήν διαφοράν ότι ή δεύτερα αυτή έπανέκδοσις δεν περιέλαβε τήν ακολουθίαν τοΰ 'Αγίου. Κατά τό έτος 1973 ό ’Αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος προέβη εις τρίτην έπανέκδοσιν τοΰ βίου τοΰ Νεομάρτυρος ’Ιακώβου. Ό βίος τοΰ 'Αγίου ’Ιακώβου περιελήφθη εις τούς Συναξαριστάς τοΰ Δουκάκη καί τοΰ Ματθαίου. Ό βίος καί ή πολιτεία τοΰ ’Ιακώβου περιέχεται καί εις κώδικας των μονών τοΰ 'Αγίου ’Όρους, ήτοι εις τούς ύπ’ άριθμ. 27 τής βιβλιοθήκης τής Σκήτης τής 'Αγίας "Αννης (108.27 Χαρτ. 8. XVII.)10, 25 τής μονής Ξενοφώντος (727. 25. Χαρτ. 16. XVIII)1, 589 τής μονής των Ίβήρων (4709. 589. Χαρτ. 4. XVII) 3 καί 161 τής μονής Παντελεήμονος (5668. 161. Χαρτ. 8 (0,215x0,17). XIX.)8. Εις τόύπ’άριθμ. 213 χειρόγραφον τής μονής Παντελεήμονος (5720. 213. Χαρτ. 8. μικρ. (0,19χ0,17)ΧΙΧ.)περιέχεται «Βίος καί ύπόμνημα του άγιου πατρός ήμών Ιακώβου του άσκήσαντος εις τά όρια τής ίεράς μονής των Ίβήρων καί θείας θεωρίας κατατρυφήσαντος έν τή ιερά σκήτη τοϋ τιμίου Προδρόμου. Συγγραφείς παρά τίνος ίερομονάχου δι' επιμελείας καί δαπάνης τοΰ πανοσιωτάτου καθηγουμένου Άνδρέου του ίεροΰ 'Ρωσσικοΰ κοινοβίου. Έν άγίφ ορει ’Άθω έν ετει 1891».

Ό βίος καί ή πολιτεία τοΰ Αγίου περιέχεται ομοίως είς τον κώδικα ύπ’ άριθμ. 5, σ. 36α-63β, τής παρά την μονήν τών Ίβήρων Σκήτης τοΰ Τιμίου Προδρόμου (560[6] Χάρτ. 29,5 χ 18,5 σσ. 119 σελ. 2 ετ. 1874-1881)5. Είς τόν ύπ’ άριθμ. 4 κώδικα τής αύτής ώς άνω Σκήτης (559[4] χαρτ. 30,52x0,5 φφ. 185 στ. 23 ετ. 1692) είς τάς στ. 2β-3β, περιέχεται μέρος «έκ τοΰ βίου τοΰ άγιου Ιακώβου τοΰ άσκήσαντος εις τά όρια τής ίεράς Μονής τών Ίβήρων καί θείας θεωρίας έκεΐ κατατρυφήσαντος έν τή Μονή τοΰ Τιμίου Προδρόμου». «Θεωρία έκ τοΰ βίου τοΰ άγιου όσιομάρτυρος Ιακώβου τοΰ νέου περί άξιων καί άναξίων ιερέων» περιέχεται είς τόν ύπ’ άριθμ. 204 κώδικα τής μονής Παντελεήμονος (5711.204 Χαρτ. 4(0,245 X 0,18) XIX)7. Σύνοψιν έκ τοΰ κατά πλάτος βίου τοΰ Αγίου Ιακώβου περιέλαβεν είς τό Νέον Μαρτυρολόγιον ό μοναχός Νικόδημος ό Αγιορείτης.

Ό «Λόγος είς τόν όσιομάρτυρα καί καθηγητήν πατέρα ήμών Ιάκωβον τόν νέον» τοΰ Θεοφάνους μοναχοΰ τοΰ Άναστασιώτου, (Άρχ.: Πατρικών ήμϊν πλασμάτων ασκητικοί αγώνες καί μαρτυρικά σκάμματα φαιδρών τήν εύφημίαν έπικρατήσαι προτρέπουσιν. Τέλ.: εί δ’ άλλοτε, άλλα μή παραλλάττουσα ή μερίς εϊη, άλλά τής αύτής Ιδέας καν τάξεως, ή δή ταΐς άναγομέναις ψυχαΐς παρά Θεφ φιλανθρώπως άποκεκλή ρωτάν εν αύτφ Χριστώ τω Θεω ήμών, ω ή δόξα καν ή τιμή καί ή προσκύνησνς... εις τούς αιώνας τών αιώνων αμήν.), περιέχεταν εις τον κώδνκα 221 τής μονής Κουτλουμουσίου (3224. 221. Χαρτ. 8. XVII).

Ή προς τιμήν του 'Αγίου ’Ακολουθία έξεδόθη τό πρώτον υπό τού Δημητρίου Λουκοπούλου, οστις ύπήρξεν ό πρώτος εκδότης καν τού βίου τού Νεομάρτυρος ’Ιακώβου. 'Ο Λουκόπουλος ενς τήν εκδοσιν τής ’Ακολουθίας δεν είχεν ύπ’ οψιν του τό πρωτότυπον χενρόγραφον, άλλ’ ετερον άντίγραφον τού έτους 1824, έκ τού οποίου άντέγραψε τα εξής ένδναφέροντα στοιχεία:

«Άντεγράφη ή παρούσα άκολουθία τού αγίου ’Ιακώβου καν τών σύν αύτφ μαρτυρησάντων κατά τό 1824 εν μηνί Δεκεμβρίφ διά. συνδρομής τών πανοσιωτάτων πνευματικών κύρ ’Ιωσήφ, καί ήγουμένου κύρ ’Αμβροσίου διά χειρός ξένου τινός, οδ μέμνησθε προς Κύριον οί έντυγχάνοντες».

Έκ τής έκδόσεως ταύτης τού Λουκοπούλου, ό ’Αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασνλόπουλος προέβη κατά τό έτος 1952 ενς έπανέκδοσιν τής ’Ακολουθίας. Ή ’Ακολουθία τού 'Αγίου περιέχεταν εις τόν ύπ’ άρνθμ. 221 κώδνκα τής μονής Κουτλουμουσίου (3294. 221. Χαρτ. 8. XVII.), ώς επίσης καί εις τόν ύπ’ άριθμ. 5 κώδικα τής Σκήτης τού Τιμίου Προδρόμου (560[5] Χάρτ. 30,5x21 σσ. 119 σελ. 2 ετ. 1874-1881)®, εις τάς σ. 17α-35β. ’Ακολουθίαν πρός τιμήν τού 'Αγίου ’Ιακώβου συνέταξε καί ό 'Αγιορείτης μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.

«Περί τού τρόπου τής δόσεως τού εφεξής άναφερομένου τιμίου λειψάνου του αγίου Όσιομάρτυρος ’Ιακώβου, δι’ οδ άναφέρει καί το ιδιόχειρον γράμμα του Θεσσαλονίκης κύρ Δαμασκηνοί), όποΰ καί ή Πανιερότης του μετά του έπισκόπου Άρδαμερίου κύρ Διονυσίου, έμεσίτευσαν διά νά δοθη εις ήμάς, καί άναφέρει κατά πλάτος· το όποιον γράμμα εύρίσκεται εις τό άγιον Βήμα του Κυριάκου ένδον του Σεντουκιού» διαλαμβάνει ό κώδιξ 6 (561 [6] Χάρτ. 29,5x18,5 σσ. 66 ετ. 1898 κ.έ.) τής Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου, εις τάς σελ. 1-3. Τό κείμενον τοΰτο εχει ώς εξής:

’Επειδή από τον ιερόν Μοναστηριού τής άγιας ’Αναστασίας τοϋ προς τή Θεσσαλονίκη κειμένου, έδωρήθη ε’ις την καθ’ ημάς ίεράν Σκήτην τοϋ Τιμίον Προδρόμου, εν τεμάχιον άγιον λείψανον από το τίμιον κατωσάγονον τοϋ άγιου Όσιομάρτυρος ’Ιακώβου, τοϋ εις την αυτήν ημών Σκήτην προασκήσαντος· διά τοΰτο μάς έζήτησαν και οι εν εκείνη τή Μονή ενασκούμενοι όσιώτατοι Πατέρες, όπως εις τήν ’Αγρυπνίαν δπον έπιτελοϋμεν ημείς εν τω καθ’ ημάς Κυριακω, εις τήν μνήμην αντοϋ τοϋ όσιομάρτυρος, μνημονεύωμεν καί τής αδελφότητος εκείνου τοϋ Μοναστηριού' ή δε δόσις τοϋ τοιούτου άγιον λειψάνου παρ’ εκείνων των Πατέρων, εγένετο με τον εξής τρόπον: ’Επειδή ή Σκήτη ημών άπήλαυσεν εις πολνν καιρόν τους ασκητικούς εκείνου αγώνας καθώς ό βίος του Ιστορεί, έμαθε δε καί ότι εις τό διαληφθεν Μοναστήριον εύρίσκονται τά σεβάσμια τον λείψανα, έλάβομεν πόθον να άποκτήσωμεν καί ημείς εις τήν Σκήτην ημών, μέρος τών εκείνου θείων λειψάνων καί λοιπόν εγράψαμεν εις τους Πατέρας, παρακαλοϋντες αυτούς να μεταδώσουν καί εις ημάς από εκείνον τον ιερόν θησαυρόν εν ω δε εποιονμεθα τήν τοιαύτην προς αυτούς παράκλησιν, θεία νεάσει τοϋ αντοϋ άγιον, εύρέθησαν εκεί εις αυτό τό άγιον Μοναστήριον, ό πρώην Θεσσαλονίκης κύρ Δαμασκηνός, καί ό Άρδαμερίου κύρ Διονύσιος, οί όποιοι δντες γνώριμοι μέ τινας αδελφούς ταύτης τής Σκήτεως ημών, τούς κατέπεισαν έκείνους τούς Πατέρας (καί μη βονλομένους εις τάς άρχάς) νά στέρξωσι τήν δόσιν, προβάλλοντες εις εκείνους δτι δίκαιον είναι νά εύρίσκεται καί εις τήν ήμετέραν Σκήτην μέρος εκείνου τών λειψάνων, διά τούς ασκητικούς αγώνας όποϋ προ τοϋ μαρτυρίου του ενταύθα ετέλεσεν καί λοιπόν εστάλη εις ημάς καί εύρίσκεται προσκυνούμενον, ημείς δε πάλιν μνημονεύομεν ώς έζήτησαν κατ’ έτος πάντοτε εις τήν ’Αγρυπνίαν τοϋ αγίου, ούτως· ’Έτι δεόμεθα ύπερ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας, σωτηρίας, επισκέψεως, συγχωρήσεως, καί άφέσεως άμαρτιών τών δούλοιν τοϋ Θεοϋ τών κατοικούντων εν τή άγια Μονή τής άγιας ’Αναστασίας εν Χριστώ αδελφών.

Στοιχεία περί του Νεομάρτυρος ’Ιακώβου εύρίσκει τις εις τόν Συναξαριστήν τών δώδεκα μηνών του ένιαυτοΰ Νικοδήμου τοϋ Αγιορείτου, εις τήν άσματικήν ακολουθίαν καί τό έγκώμιον των èv 'Αγίω Όρει διαλαμψάντων Πατέρων του αύτοδ Νικοδήμου, εις τον κατάλογον των από τής άλώσεως τής Κωνσταντινουπόλεως μέχρι του 1811 έτους υπέρ τής χριστιανικής πίστεως μαρτυρησάντων καθώς καί εις τάς μελέτας καί άρθρα των Delehaye, Petit, Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Σωφρονίου Εύστρατιάδου, Γερασίμου Μικραγιαννανίτου, Meinardus, ’Αναστασίου καί Περαντώνη.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Tό Συναξάριον τοϋ 'Αγίου.

2. Γερασίμου Σμυρνάκη 'Ιερομονάχου Έσφιγμενίτου, Τό Άγιον Όρος. ’Αρχαιολογία Όρους Άθω - Iστορικαί αναμνήσεις άπό των άρχαιοτάτων χρόνων άχρι των ήμερων ήμών - Τυπικά Αγίου Όρους - Καθεστώτα - Άρχιτεκτονική - Άγιογραφία - Βιβλιοθήκαι - Μοναί - Κειμήλια - Άπογραφική καί λοιπά. Μετά 62 εικόνων καί χάρτου τοϋ Αγίου "Ορους, έν Άθήναις 1903.

3. Αποστόλου Άθ. Γλαβίνα, Θεωνάς Α' ό άπό ήγουμένων Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, «Μακεδονικά», τ. 12 (1972).

4. Αποστόλου Άθ. Γλαβίνα, Μακάριος Παπαγεωργόπουλος ό άπό Κορίνθόυ Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης (1465; - 12 Απριλίου 1546) _ «Μακεδονικά», τ. 13(1973).

5. Δ. Λαμπαδαρίου, Δερβέκιστα, «Μεγάλη Ελληνική ’Εγκυκλοπαίδεια Παύλου Δρανδάκη», τ. 9.

6. Ό Άγιος ’Ιάκωβος ό Νεομάρτυς, ε.ά., σ. 4. ’Αρχιμανδρίτου Xαραλάμπους Βασιλοπούλου, Ό Άγιος ’Ιάκωβος ό Νεομάρτυς, Άθήναι 19733, σ. 7. Είς τήν εκδοσιν του Λουκοπούλου, είς τό τέλος του βίου τού ’Ιακώβου, έπισυνάπτονται στίχοι Παναγιώτου τινός Ραδοβεσδύτου, (Ακολουθία καί Βίος, ε.ά., σ. 95-96, Ο Άγιος ’Ιάκωβος ό Νεομάρτυς, ε.ά., σ. 91-92. Αρχιμανδρίτου Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, Ό Άγιος ’Ιάκωβος ό Νεομάρτυς, ε.ά., σ. 73-75) έπιθυμοϋντος νά ένδυθή τό μοναχικόν σχήμα καί νά γίνη μιμητής τών μαθητών τού Ίακώβου. Ή εκφρασις: «Κάμοί τω γεγραφότι, άγιε, ΐλεών μοι ποίησον» δηλοΐ μάλλον τον άντιγραφέα καί όχι τον συντάκτην τοΰ βίου τοΰ Άγιου.

7. Ακολουθία καί Βίος, ε.ά.

8. Άρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, Ηγουμένου I. Μ. Πετράκη, Ό Άγιος ’Ιάκωβος ό Νεομάρτυς, εκδοσις Βλ ’Εκδόσεις: Πανελληνίου ’Ορθοδόξου Ένώσεως (Π.Ο.Ε.), Άθήναι 1966.

9. Κωνσταντίνου Χρ. Δουκάκη, Μέγας Συναξαριστής, Μήν Νοέμβριος, τόμος τρίτος, Άθήναι 1952s.

10. Βίκτωρος Ματθαίου, Ό Μέγας Συναξαριστής τής ’Ορθοδόξου ’Εκκλησίας, τόμος ΙΑ', Μήν Νοέμβριος, Άθήναι 1950, σ. 28-64.

11. Σπυρίδωνος Π. Λάμπρου, Κατάλογος των έν ταΐς βιβλιοθήκαις τοϋ 'Αγίου "Ορους Ελληνικών Κωδίκων, τόμος πρώτος, έν Κανταβριγίμ τής ’Αγγλίας 1895, Έν τέλει τοΰ χειρογράφου τοΰ Βίου: «,ζροαλ Μαρτίου ια' (=1663).

12. Σπυρίδωνος Π. Λάμπρου, Κατάλογος, τόμος πρώτος, έ.ά.

13. Σπυρίδωνος Π. Λάμπρου, Κατάλογος τών έν ταϊς βιβλιοθήκαις τοϋ 'Αγίου Όρους Ελληνικών Κωδίκων, τόμος δεύτερος, έν Κανταβριγία τής ’Αγγλίας 1900.

14. Σπυρίδωνος Π. Λάμπρου, Κατάλογος, τόμος δεύτερος, έ.ά.

15. Λίνου Πολίτη μέ τή συνεργασία Μ. I. Μανούσακα, Συμπληρωματικοί κατάλογοι χειρογράφων Άγιου "Ορους, Θεσσαλονίκη 1973.

16. Λίνου Πολίτη, Συμπληρωματικοί κατάλογοι, ε.ά.

17. Νικοδήμου τοΰ Αγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον ήτοι μαρτύρια τών νεοφανών Μαρτύρων τών μετά τήν άλωσιν τής Κωνσταντινουπόλεως κατά διαφόρους καιρούς καί τόπους μαρτυρησάντων. Συναχθέντα έκ διαφόρων Συγγραφέων καί μετ’ έπιμελείας ότι πλείστης διορθωθέντα, έν οίς καί ίκαναί άκολουθίαι προσετέθησαν. Έκδοσις τρίτη. Διωρθωμένη καί έκ πλείστων λαθών άπηλλαγμένη. Επιστασία: Π. Β. Πάσχου, Άθήναι 1961.

18. ’Ακολουθία άσματική καί έγκώμιον τών 'Οσίων καί Θεοφόρων Πατέρων ήμών τών έν τφ 'Αγίφ Όρει τού "Αθω διαλαμψάντων. Συγγραφέντα μέν ύπό τού έν μοναχοΐς έλαχίστου Νικοδήμου 'Αγιορείτου προτροπή καί άξιώσει τής Τέρας καί κοινής Συνάξεως πάντων τών Μοναστηριακών τού 'Αγίου Όρους Πατέρων νΰν δέ πρώτον τύποις έκδοθέντα ύπό τού Τυπογράφου Γεωργίου Μελισταγοΰς. Διά συνδρομής τής Σεβάσμιας όμηγύρεως τών έν "Αθφ Πατέρων. Είς κοινήν τών Μοναχών, καί πάντων τών ’Ορθοδόξων Λαϊκών Χριστιανών ώφέλειαν, έν Έρμουπόλει, έκ τής τυπογραφίας Γ. Μελισταγοΰς Μακεδόνος, 1847.

19. K. Ν. Σάθα, Μεσαιωνική βιβλιοθήκη, τόμος Γ', έν Βενετίμ 1872 (Άθήναι 1972).

20. Hippol. Delehaye, Greek Neomartyrs, «The Constructive Quarterly», τ. 9 (1921).

21. Louis Petit, Bibliographie des Acolouthies greques, Bruxelles 1926.

22. ’Αρχιεπισκόπου ΙΧρυσοστ. Παπαδοπούλου, Οί Νεομάρτυρες, έκδοσις Γ'. ΕΙσαγωγή, Σημειώσεις, ’Επιμέλεια: Ίωάννου Χρ. Κωνσταντινίδου, Άθήναι 1970.

23. Σωφρονίου Εύστρατιάδου,! Μητροπολίτου πρ. Λεοντοπόλεως, 'Αγιολόγιον, ε.ά.

24. Γερασίμου Μικραγιαννανίτου, ’Ιάκωβος, «Θρησκευτική καί ’Ηθική ’Εγκυκλοπαίδεια», τ. 6.

25. Otto Meinardus, The Saints of Greece, Athen 1970.

26. Ίωάν. ’Αναστασίου, Νεομάρτυρες τής Μακεδονίας. Ό άγιος ’Ιάκωβος άπό τήν Καστοριά καί ό άγιος Μακάριος, «’Ορθόδοξος ’Επιστασία» Κατερίνης, τ. 17 (1971).

27. Ίωάννου Θ. Περαντώνη, Λεξικόν τών Νεομαρτύρων (Οί Νεομάρτυρες άπό τής άλώσεως τής ΚΠόλεως, μέχρι τής άπελευθερώσεως τού δούλου "Εθνους), τόμος δεύτερος, έν Άθήναις 1972.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἀγγελικῶς ἐπὶ τῆς γῆς διαπρέψας, τῶν Ἀποστόλων ἀνεδέξω τὴν χάριν, καὶ μετανοίας κήρυξ καὶ διδάσκαλος πεμφθείς, ἔδειξας τοῖς θέλουσι, σωτηρίας τὴν τρίβον, ὅθεν καὶ πρὸς ἄθλησιν, παρετάξω γενναίως, σὺν τοῖς στεῤῥοῖς συνάθλοις σου σοφέ, Ὁσιομάρτυς Ἰάκωβε μέγιστε.

Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ´. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τῆς μετανοίας τὴν λαμπρὰν καὶ θείαν σάλπιγγα, φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ τὸν νέον Κήρυκα, ἀνυμνήσωμεν Ἰάκωβον ἐπαξίως. Τοῦ Κυρίου, τὸν βαστάσαντα τὰ στίγματα, καὶ πληρώσαντα Ἁγίων τὸ ὑστέρημα. Ὅθεν εἴπωμεν· Χαίροις, Πάτερ Ἰάκωβε.

Μεγαλυνάριον
Δεῦτε τὴν τριάδα τὴν θαυμαστήν, τῶν Νεομαρτύρων καὶ Ὁσίων τὴν καλλονήν, ἐν ἐτησίοις ὕμνοις, προσπίπτοντες ὑμνοῦμεν, τοὺς τρώσαντας γενναίως, τὸν πολυμήχανον.

Πηγή: Μακεδονικά, Ορθόδοξος Συναξαριστής

Σχόλιο Κ.Ο.: Κάθε χρόνο, στις 31 Οκτωβρίου, ο δυτικός κόσμος γιορτάζει το ‘Halloween’. Μία γιορτή που θυμίζει τις Απόκριες, όμως διαφοροποιείται κατά πολύ από αυτές καθώς το Halloween έχει περισσότερο μυστικιστική χροιά. Το πιο γνωστό σύμβολο είναι η κολοκύθα. Η γιορτή ‘ALL HALLOWS' EVE’ (όλων των αγίων) ή Hallows, προέρχεται από τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Εορτάζονταν στις 13 Μαΐου και ήταν μια νύχτα μνήμης των νεκρών αγίων και μαρτύρων. Η ημερομηνία άλλαξε αργότερα και έγινε 1 Νοεμβρίου, προκειμένου η δυτική εκκλησία να ‘εκχριστιανίσει’ τις παγανιστικές γιορτές Beltane και Samhain - του καλοκαιριού, του χειμώνα και της φωτιάς. Η γιορτή είναι πολύ δημοφιλής στις ΗΠΑ, με 7 στους 10 Αμερικάνους να συμμετέχουν (γίνεται προσπάθεια να εδραιωθεί και στην Ευρώπη), ενώ ακόμα και ανάμεσα στους χριστιανούς στις ΗΠΑ έχει γίνει αποδεκτή η γιορτή με πολλές διαμαρτυρόμενες εκκλησίες να διοργανώνουν επίσημες γιορτές. Τελευταία, το Halloween έχει συνδεθεί με θυσίες μαύρων γατών και "σέξι" ντυσίματα ακόμα και μικρών κοριτσιών ηλικίας 7 ή 8 ετών που ντύνονται σαν πόρνες. Διάβασε σχετικά: Η σκοτεινή πλευρά του Halloween.

Παρακάτω σχετικό άρθρο του Richard Evans (Henrymakow.com) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το Halloween ήταν το 1959. Ήμουν 4 χρονών. Η γιαγιά μου, μου επιτρέψτε να επιλέξω ένα κοστούμι και πήγα κατευθείαν και αγόρασα μια λαστιχένια κόκκινη μάσκα διαβόλου.

Όταν φόρεσα τη μάσκα, ένιωθα ότι είχα μετατραπεί σε κάτι πιο ισχυρό από ένα τετράχρονο παιδί που ήμουν. Μετά την νύχτα του Χάλοουιν, η γιαγιά μου, μου την πήρε γιατί επέμενα να την φοράω συνέχεια. Οι γείτονες είχαν αρχίσει να το συζητούν.

Χρόνια αργότερα έμαθα σε ένα μάθημα ανθρωπολογίας ότι οι μάσκες, τα τραγούδια και οι χοροί χρησιμοποιούνταν στον αρχαίο κόσμο για να επικαλούνται πνεύματα. "Το άτομο που φοράει τη μάσκα αισθάνεται εσωτερικά ότι έχει μετατραπεί και έχει πάρει προσωρινά τις ιδιότητες του θεού ή του δαίμονα που αντιπροσωπεύεται από τη μάσκα» (Biedermann, Hans. Dictionary of Symbolism, σ. 218)

Τώρα έχω αηδιάσει με το Halloween. Με ενοχλεί αφάνταστα για το πόσο άνετα οι Αμερικανοί παρακολουθούν το καθημερινό όργιο σφαγής που ονομάζεται «ειδήσεις». Αληθινό αίμα και πτώματα εναλλάσσονται με βία και κωμωδία επί της οθόνης υψηλής ευκρίνειας. Και τώρα είναι έτοιμοι να γιορτάσουν το Halloween.

Η ‘Σατανική Βίβλος’ του Anton Lavey, κατατάσσει το Halloween ως μια από τις δύο πιο σημαντικές γιορτές στο σατανικό ημερολόγιο.

Στους ρωμαϊκούς χρόνους

Η γιαγιά μου εξήγησε ότι το Halloween είναι μέρος της κληρονομιάς της οικογένειάς μας. Ήταν η αρχαία γιορτή της συγκομιδής που ονομάζεται ‘Samhain’. Ήρθε από την παλιά θρησκεία των Δρυίδων και μου έδειξε μια φωτογραφία του Στόουνχεντζ σε μια παλιά εγκυκλοπαίδεια.

Ο Ιούλιος Καίσαρας περιέγραψε την Δρυιδική γιορτή συγκομιδής Samhain στους «Γαλατικούς Πολέμους». Περιέγραψε τους Δρυίδες ότι λειτουργούσαν ως θεοκρατία που είχαν υποδουλώσει τον αγροτικό πληθυσμό μέσω του τρόμου. Η χαρά της γιορτής της συγκομιδή είχε συνδεθεί με μαζικές ανθρωποθυσίες, όταν χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά καίγονταν ζωντανοί σε τεράστια σκιάχτρα, που είναι γνωστά ως “Wicker Man”.

Ο Καίσαρας έγραψε, "Οι Δρυίδες διαχειρίζονται αυτές τις θυσίες. Μεγάλα ανθρώπινα ομοιώματα καμωμένα από κλαδιά, τα άκρα των οποίων είχαν γεμίσει με ζωντανούς ανθρώπους στους οποίους έβαζαν φωτιά από κάτω, και οι άνθρωποι πέθαιναν μέσα στις φλόγες."

Ο Ρωμαίος ιστορικός του πρώτου αιώνα Στράβων έγραψε στην «Γεωγραφία» του:

"Οι Ρωμαίοι έθεσαν ένα τέρμα σε αυτά τα έθιμα και σε αυτά που συνδέονται με θυσίες και μαντεία, καθώς ήταν σε σύγκρουση με τους δικούς μας τρόπους."

Έτσι, ήταν οι Ρωμαίοι - όχι οι Χριστιανοί - που έσπασαν την θεοκρατία των Δρυίδων. Μερικούς αιώνες μετά την κατάρρευση των Δρυίδων, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατέρρευσε και αντικαταστάθηκε από την Ρωμαϊκή Εκκλησία, η οποία με τη σειρά της προσπάθησε να «εκχριστιανίσει» τις περισσότερες από τις γιορτές. Η πεποίθηση που υπήρχε στο Samhain, ότι τα πνεύματα των νεκρών και των δαιμόνων περιφέρονται τις νύχτες της Γιορτής της Συγκομιδής έγινε η γιορτή των «Αγίων Πάντων».

(ΚΟ: Στην Ορθόδοξη κινητή εορτή των Αγίων Πάντων, εορτάζουν όλοι οι άγιοι και ομολογητές του Χριστιανισμού, οι οποίοι κατέθεσαν την ομολογία του με πράξεις  αυτοθυσίας, μαρτυρίου και με έργα).

Σύγχρονοι Δρυίδες

Οι μασκοφόροι και τυλιγμένοι σε κάπες Δρυίδες ιερείς του παλαιού κόσμου αντικαταστάθηκαν με αγρότες με μάσκες και κοστούμια. Αντί να ζητούν ένα μέλος της οικογένειας σε αντάλλαγμα για τη μαγική προστασία από τα πνεύματα, ο ‘εκχριστιανισμένος’ επισκέπτης ζητούσε τρόφιμα ως αντάλλαγμα μιας προσευχής που θα πει για τα μέλη του νοικοκυριού που είχαν πεθάνει. Αλλά η γιορτή των Αγίων Πάντων δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την Αγία Γραφή.

Για σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια, οι βάρβαρες δρυικές τελετές απαγορεύτηκαν. Δεν ξέρω πως θα σας φανεί εάν μάθετε ότι η γαλατική δρυιδική παράδοση των μαζικών θυσιών αναστήθηκε από τους Illuminati κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Ποταμοί χριστιανικού αίματος πλημμύρισαν τις υδρορροές του Παρισιού. Ο Ροβεσπιέρος προήδρευσε ο ίδιος στην "Γιορτή του Υπέρτατου Όντος" στις 8 Ιουνίου 1794 εν μέσω μιας δεκάμηνης ασταμάτητης ανθρωποθυσίας.

Δεκαέξι Καρμελίτισες μοναχές στο Compiègne αποκεφαλίστηκαν στις 17 Ιουλίου του 1794 για το έγκλημά τους να αρνηθούν να εγκαταλείψουν τις συνήθειές τους και να αποκηρύξουν τους όρκους τους. Από τότε, οι αρχαίες γιορτές έχουν αδυσώπητα αναστηθεί κάτω από διάφορες καλύψεις.

ΣΗΜΕΡΑ

Σήμερα υπάρχει πληθώρα μασκών του Halloween. Θα πω και πάλι ότι το άτομο που φοράει τη μάσκα αισθάνεται εσωτερικά να μετατρέπεται και να παίρνει προσωρινά τις ιδιότητες του θεού ή του δαίμονα που εκπροσωπείται από την μάσκα.

«Είναι μια ευκαιρία για να ενεργήσει κάποιος έξω τις επιθυμίες ή τις φαντασιώσεις του ... Το Halloween είναι αναμφισβήτητα μια νύχτα αντιστροφής.» (Rogers, Nicholas. Halloween: From Pagan Ritual to Party Night, σ. 137.)

"Η ταυτότητα κάποιου μπορεί να απορριφθεί ατιμώρητα. Άνδρες ντυμένοι σαν γυναίκες, και το αντίστροφο. Κάθε αρχή μπορεί να ειρωνευτεί και να παρακαμφθεί." (Skal, David J. Death Makes a Holiday: The Cultural History of Halloween σ. 17)

Από το Halloween του 1974 έχω δει αρκετές περιπτώσεις δρ. Τζέκιλ και κ. Χάιντ σε Halloween πάρτυ.

Το φιλο-παγανιστικό βιβλίο του «Pagan Book of Halloween» της Wiccan Gerina. Dunwich, παραδέχεται, «Μερικοί λένε ότι το Halloween αναδεικνύει την κακή πλευρά της ανθρώπινης φύσης σε ορισμένα άτομα. Ο αριθμός των πράξεων βανδαλισμών που διαπράττονται κάθε χρόνο στο Halloween φαίνεται σίγουρα να το υποστηρίζει αυτό." . .  (The Pagan Book of Halloween, σ. 23)

Υπάρχει επίσης μια στατιστική αύξηση των βιασμών που σχετίζονται με πάρτι μασκαρεμένων, ειδικά αν εμπλέκονται και ναρκωτικά.

Η λεγόμενη «Νύχτα του Διαβόλου» (‘Devil's Night’) ή «Νύχτα της Κόλασης» (‘Hell Night’) είναι ένα κύμα εγκληματικότητας, βίας και βανδαλισμών του Halloween. Η πιο γνωστή περίπτωση ήταν η «Νύχτα Κόλασης» στο Ντιτρόιτ του Μίτσιγκαν από τη δεκαετία του '70 μέχρι τη δεκαετία του '90 όπου λάμβαναν χώρα σπασίματα παραθύρων, εκτεταμένοι εμπρησμοί, συμπλοκές με όπλα και δολοφονίες.

Και αν κάποιος αναγνώστης αναρωτιέται, όχι δεν υπήρξε ποτέ κάποια εβραϊκή σύνδεση με το Halloween. Οι Εβραϊκές θρησκευτικές σχολές προειδοποιούν τους γονείς για τη γιορτή και τα πάρτι του Halloween, διότι «η τήρηση του Halloween είναι ειδωλολατρική και ως εκ τούτου καταστροφική για την ιουδαϊκή κατήχηση».

Προφανώς, το Halloween είναι καταστροφικό και για τη χριστιανική κατήχηση επίσης - αλλά βλέπω κάθε χρόνο περισσότερες εκκλησίες και κατηχητικά να διοργανώνουν μεγάλες γιορτές Halloween.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Το Halloween σχεδιάστηκε για να είναι ένα πλαίσιο για την μύηση στον εωσφορικό τρόπο σκέψης. Παρατηρήστε ότι καθώς το Halloween άνθισε από το 1966, το ίδιο άνθισε η εμμονή και η «επανάσταση» του διεστραμμένου σεξ, του αποκρυφισμού και του θαυμασμού των serial killers και των ψυχωτικών.

Αν οι Εβραίοι προειδοποιούν τους γονείς ότι η τήρηση του Halloween είναι ειδωλολατρική και ως εκ τούτου καταστροφική για την κατήχηση των παιδιών, το ίδιο ισχύει και για χριστιανούς και μουσουλμάνους γονείς. Το Halloween είναι η θρησκευτική κατήχηση στον Δρυιδισμό, τον παγανισμό, την μαγεία και τον σατανισμό.

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Yπ’ αριθμόν 5 πολεμικό ανακοινωθέν [Πέμπτη - Βράδυ, 31 Οκτωβρίου 1940]

Ο άνθρωπος που υπέμεινε καρτερικά τα βασανιστήρια στις τουρκικές φυλακές των Αδάνων και ξεψύχησε μια μέρα αφότου πάτησε το πόδι του στο ελεύθερο κομμάτι της πατρίδας μας, το 1974.

Ό Ιερομάρτυς άγιος Ιωάννης γεννήθηκε το 1869.Ηταν γιος του ιερέως Αλεξάνδρου Κοτσούροφ. Ό π. Αλέξανδρος -εφημέριος στο ναό των Θεοφανείων, στο χωριό Βιγκελτινοσούρκ-ήταν ταπεινός και είχε εμφυσήσει το φόβο του Θεού στα παιδιά του,ιδιαίτερα στον Ιωάννη, πού ήταν το πιο ευαίσθητο. Ό Ιωάννης το 1891 αποφοίτησε από το Θεολογικό Σεμινάριο της πόλεως Ριαζάν.

Πρόκειται για μια από τις πλέον γνωστές μάχες και τραγικές, ελέω του κατοχικού εμφυλίου, όπου δυνάμεις του Εκστρατευτικού Σώματος Ηπείρου του ΕΛΑΣ, υπό την διοίκηση και καθοδήγηση του Άρη Βελουχιώτη επιτέθηκαν στον ΕΔΕΣ, την ίδια στιγμή που η γερμανική μεραρχία Αλπινιστών της Εντελβάϊς στρεφόταν κατά των δυνάμεων του ΕΔΕΣ με σκοπό την πλήρη εξολόθρευσή του.

Σαν πραγματικό θαύμα, χωρίς μεταγωγικά μέσα, με πεζοπορία ατελείωτων ωρών, νηστικοί και άυπνοι έφθασαν οι Έλληνες στρατιώτες στο μέτωπο!

Το κρίσιμο πρόβλημα της Ελληνικής αντίστασης στην επίθεση των ιταλικών στρατευμάτων ήταν η Πίνδος. Οι λιγοστοί άνδρες του Αποσπάσματος Πίνδου με Διοικητή τον Δαβάκη ήταν εντελώς ανεπαρκείς για να υπερασπιστούν ένα μέτωπο 70 χιλιομέτρων, από την Κόνιτσα ως το Επταχώρι όπου βρισκόταν και ο Σταθμός Διοικήσεως.

Ο Δαβάκης Είχε αναλάβει την διοίκηση του τομέα της Πίνδου μόλις δύο μήνες πριν και είχε υπό τις διαταγές του όλα κι όλα τρία τάγματα ή μάλλον δύο, αφού το ένα, στις 28 Οκτωβρίου, βρισκόταν καθ' οδόν προς το Επταχώρι από τον Πεντάλοφο.

Έτσι, όταν τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου εμφανίστηκαν οι αλπινιστές της μεραρχίας «Τζούλια», σε ένα μέτωπο από τον Γράμμο ως την Κόνιτσα, ο Δαβάκης, εκτός από το πεζικό, διέθετε μόνο έξι διμοιρίες πυροβολικού, ελάχιστα πολυβόλα στους λόχους και ακριβώς μιάμιση ορεινή πυροβολαρχία. Είχε επίσης και δύο σωλήνες όλμων, χωρίς όμως βλήματα, μια και τους όλμους τους μετέφερε το τάγμα που ερχόταν από τον Πεντάλοφο στο Επταχώρι.

Οι ειδήσεις που έφθαναν στο Επταχώρι ήταν απελπιστικές! Τα λιγοστά φυλάκια προκάλυψης που είχε ο Δαβάκης δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στον εχθρό, ο οποίος προχωρούσε ακάθεκτος στην διείσδυσή του στην Πίνδο. Τι μπορούσαν να κάνουν οι λίγοι αυτοί στρατιώτες, εκ των οποίων μάλιστα οι περισσότεροι έβλεπαν για πρώτη φορά πόλεμο;;

Ο Δαβάκης κρατώντας την ψυχραιμία του προσπάθησε να εμψυχώσει τους άνδρες του λέγοντάς τους ότι σε λίγο θα έφθαναν ενισχύσεις. Ωστόσο τις τρεις επόμενες ημέρες (29, 30 και 31 Οκτωβρίου) οι Ιταλοί έμοιαζαν αήττητοι! Από το βόρειο μέρος του μετώπου προσπαθούσαν να ανοίξουν δίοδο προς την Καστοριά, στο κέντρο το 8ο Σύνταγμα της «Τζούλια» ήθελε να περάσει ανάμεσα στον Γράμμο και στον Σμόλικα προς το Κεράσοβο και την Σαμαρίνα και στα νότια το 9ο Σύνταγμα βάδιζε προς την Βωβούσα για να φθάσει από εκεί στο Μέτσοβο. Ο Δαβάκης ήξερε ότι μόνο η έγκαιρη άφιξη ενισχύσεων μπορούσε να ανακόψει την προέλαση των Ιταλών και να αποτρέψει την κατάρρευση του μετώπου. Με τις λιγοστές δυνάμεις του προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο ούτως ώστε να φθάσουν οι ενισχύσεις....

Με δύναμη περίπου 2.500 ανδρών και με 4 πυροβόλα, συγκράτησε την προέλαση των Ιταλών και ενήργησε σειρά ορμητικών και θυελλωδών αντεπιθέσεων, οι οποίες συνεχίστηκαν επί τριημέρου και κατέληξαν στην αποσύνθεση της Ιταλικής Μεραρχίας, δυνάμεως 15.000 ανδρών, μετά 20 πυροβόλων και αεροπορίας!

Οι απώλειες των Ιταλών υπήρξαν βαρύτατες. Συνελήφθησαν πολλοί αιχμάλωτοι και εκυριεύθη άφθονο πολεμικό υλικό.

Η νίκη του αποσπάσματος του Δαβάκη είχε αποφασιστική σημασία στην έκβαση του πολέμου. Μάλιστα θεωρήθηκε η πρώτη ήττα του άξονα! Η επιτυχία του Δαβάκη συνίσταται στην άμεση διάγνωση ενός τακτικού λάθους, που έκανε ο Ιταλός μέραρχος να προχωρήσει γοργά προς την Σαμαρίνα, χωρίς να καλύψει το πλευρό της φάλαγγάς του. Ο Δαβάκης το είδε αμέσως και από την δεύτερη μέρα του σκληρού αγώνα ήταν σίγουρος ότι χάρη σ' αυτό το λάθος θα μάντρωνε τους Ιταλούς.

Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης υπήρξε από τους πρωτοπόρους της ιδέας της μηχανοκίνησης του πεζικού και της χρησιμοποίησης αρμάτων ως κύριου όπλου για την διάσπαση και καταδίωξη του εχθρού, καθώς πρόκρινε την ευελιξία των μηχανοκίνητων μονάδων έναντι της γραμμής οχυρών.

Πηγή: Περί Πάτρης

Στὴν ἱστορικὴ διαδρομὴ τῶν αἰώνων πολλοὶ παρουσιάσθηκαν ὡς πηγὲς γνώσεως καὶ ἀναμορφωτὲς τῆς ἀνθρωπότητας.

Με την έναρξη του πολέμου αποφασίστηκε το Πολεμικό Ναυτικό, πέραν της κύριας αποστολής του, η οποία ήταν η κάλυψη των θαλασσίων μεταφορών των επιστρατευμένων μονάδων του Στρατού, να δράσει και επιθετικά. 

Οι ιστορικές συνεννοήσεις  που προηγήθηκαν της  20^ης Ιουλίου 1974 μεταξύ Τούρκου πρωθυπουργού Μπουλέντ Ετσεβίτ και της μισής του κυβέρνησης στρατιωτικής και πολιτικής και Βρετανού πρωθυπουργού

Ο Άγιος Νεομάρτυς Νικόλαος μαρτύρησε στις 31 Οκτωβρίου 1754 μ.Χ. και ώρα έκτη, στη θέση Βουνάκι της Χίου.

Δεν θα παραλείψω να σου διηγηθώ και την ιστορία του Ησύχιου του Χωρηβίτη. Αυτός ζούσε πάντα με αμέλεια, μη φροντίζοντας καθόλου για τη σωτηρία της ψυχής του,

Yπ’ αριθμόν 4 πολεμικό ανακοινωθέν [Τετάρτη - Βράδυ, 30 Οκτωβρίου 1940]

Η περίφημη ομιλία του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά αμέσως μετά τη φασιστική εισβολή, στους δημοσιογράφους στις 30 Οκτωβρίου 1940, στην οποία εξηγεί την απόφαση του να απορρίψει το ιταλικό τελεσίγραφο, αποκαλύπτει το καθαρό βλέμμα αυτής της ιστορικής προσωπικότητας απέναντι στις γεωπολιτικές ισορροπίες εκείνου του καιρού… παρότι κατηγορείται για «φασιστικές εκλεκτικές συγγένειες», αλλά και το γεγονός της στρατιωτικής του εκπαίδευσης στη Γερμανία, δεν στάθηκαν ικανά να τον παρεμποδίσουν να διακρίνει, ότι το μέλλον της χώρας ήταν με τις ναυτικές δυνάμεις…

Ο πρώτος Έλληνας αξιωματικός που έπεσε στον πόλεμο του 1940-41 ήταν ο υποσμηναγός Ευάγγελος Γιάνναρης. Ο Γιάνναρης γεννήθηκε στην Αθήνα ,το 1916 και τον Σεπτέμβριο του 1936 κατατάχθηκε στο Τμήμα Αξιωματικών της Σχολής Αεροπορίας.

Τελευταίως επανέρχεται στο προσκήνιο ο ισχυρισμός α) ότι ο Ε. Αβέρωφ πρώτος πρότεινε διχοτόμηση και β) ανάμειξη του ΝΑΤΟ στο Κυπριακό…

Τήν επανάσταση στή Μακεδονία τήν είχε ξεκινήσει ο πάμπλουτος έμπορος Εμμανουήλ Παπάς τόν Μάρτιο τού 1821. Δυστυχώς όμως οι εμπειροπόλεμοι Κλέφτες τού Ολύμπου δέν βοήθησαν τόν Παπά, ο οποίος προσπάθησε νά εξαπλώσει τήν επανάσταση στηριζόμενος μόνο στούς κατοίκους τών πόλεων καί στούς μοναχούς τού Αγίου Όρους. Από τήν άλλη μεριά, οι Τούρκοι διατηρούσαν ισχυρές δυνάμεις στή Μακεδονία, οι οποίες μπορούσαν νά δράσουν ταχύτατα στό πεδινό έδαφός της.

Ο Εμμανουήλ Παπάς, αξιοποιώντας τήν προσωπική του περιουσία, κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες νά καλύψει τίς μεγάλες ελλείψεις σέ όπλα καί πολεμοφόδια. Ωστόσο η περιουσία ενός ανδρός δέν ήταν αρκετή. Οι μονές τού Αγίου Όρους προσέφεραν πολύ λιγότερα από τίς δυνατότητές τους καί η επανάσταση στή Μακεδονία από τίς πρώτες ημέρες φαινόταν καταδικασμένη. Ο Παπάς έστειλε επιστολή πρός τόν Δημήτριο Υψηλάντη αλλά καί πρός τούς Υδραίους ζητώντας επειγόντως βοήθεια.

Στό ελληνικό στρατόπεδο δέν έφθασαν ενισχύσεις σέ αντίθεση μέ τό τουρκικό στρατόπεδο, όπου στά μέσα Ιουνίου 1821 έφθασε ο Μπαϋράμ πασάς από τήν Θράκη καί αιφνιδιαστικά επιτέθηκε στό σώμα τού Παπά στά στενά τής Ρεντίνας σκορπίζοντας τούς άνδρες του, καίγοντας τά χριστιανικά χωριά καί σφάζοντας ανελέητα τούς κατοίκους τους. Ο πασάς έφθασε στήν Θεσσαλονίκη, όπου κήρυξε γενική επιστράτευση καί κατάφερε νά συγκεντρώσει μιά δύναμη 30000 πεζών καί 5000 ιππέων, στήν οποία συμπεριλαμβάνονταν καί οι Εβραίοι κάτοικοι τής πόλης.

Επόμενος στόχος τών Τούρκων ήταν τό χωριό Βασιλικά, πού βρίσκεται στόν δρόμο Θεσσαλονίκης Πολύγυρου. Οι Μακεδόνες επιχείρησαν νά εκκενώσουν τήν κωμόπολη από τά γυναικόπαιδα καί νά τά στείλουν στή Μονή τής Αγίας Αναστασίας στή Γαλάτιστα. Ωστόσο τό τουρκικό ιππικό πρόλαβε τά γυναικόπαιδα. Άλλα κατέσφαξε καί άλλα αιχμαλώτισε γιά νά τά πουλήσει αργότερα στά σκλαβοπάζαρα τής Σμύρνης, τής Αλεξάνδρειας καί τής Βεγγάζης.

Ο καπετάν Χάψας μέ 200 μόλις άνδρες επεδίωξε νά σταματήσει τόν προελαύνοντα Μπαϋράμ πασά στούς Χάψας πρόποδες τού όρους Βούζιαρη, έξω από τά Βασιλικά. Η μάχη όμως ήταν άνιση. Ο καπετάνιος απέκρουσε τούς βαρβάρους, αλλά έβλεπε τούς άνδρες του νά πέφτουν ο ένας μετά τόν άλλο. Τελικά μπήκε επικεφαλής τών πολεμιστών του καί μαζί μέ τούς Χαλάτη, Τουρλάκη καί Καραγιάννη ρίχτηκε στό μέσο τού τουρκικού στρατού. Εκεί χάθηκε. Εξήντα δύο παλληκάρια έπεσαν στά Βασιλικά Χαλκιδικής στίς 13 Ιουνίου τού 1821. Ο Μπαϋράμ πασάς συνέχισε τό καταστροφικό του έργο στή Γαλάτιστα καί τόν Πολύγυρο ενώ σέ αναφορά του, καμάρωνε γιά τήν καταστροφή 42 χωριών τών απίστων. Η Θεία Δίκη θά τιμωρούσε λίγο αργότερα τόν πασά σέ κάποια άλλα Βασιλικά. Αυτά τής Φθοιώτιδας.

Τό θέατρο τών συγκρούσεων μετατοπίσθηκε στήν χερσόνησο τής Κασσάνδρας, όπου ο Παπάς θά οργάνωνε άμυνα μέχρις εσχάτων στή διώρυγα τής Ποτείδαιας. Τόν ακολούθησαν χιλιάδες απελπισμένοι πρόσφυγες, ενώ προσήλθαν καί μερικές εκατοντάδες ένοπλοι υπό τόν Κωνσταντίνο Μπίνο, τόν Μήτρο Λιάκο καί τόν Νικόλαο Διαμαντή.

«Αυτοκρατορικό φιρμάνι, 3 Μαΐου 1821

"Τό παράγγελμα τού Ιερού Σερή επιβάλλει όπως, αυτοί μέν οι άπιστοι διαπερνώνται εν στόματι ρομφαίας, τά τέκνα καί αι γυναίκαι εξανδραποδίζονται (αιχμαλωτίζονται), τά υπάρχοντα των διανέμονται μεταξύ τών πιστών νικητών τού Ισλάμ, αι δε εστίαι των παραδίδονται εις τό πύρ καί τήν τέφραν ούτως ώστε αλέκτορος φωνή νά μή ακουσθεί πλέον εν αυτοίς."»

Ιωάννης Βασδραβέλης - Οι Μακεδόνες εις τούς υπερ τής ανεξαρτησίας αγώνες

Ο Μαχμούτ Β' επειγόταν νά ξεκαθαριστεί η κατάσταση στή Μακεδονία ώστε νά μπορούν νά διέρχονται απερίσπαστα τά στρατεύματά του μέ κατεύθυνση τίς κύριες επαναστατικές εστίες τής Στερεάς Ελλάδας καί τής Πελοποννήσου. Γι' αυτό έδωσε εντολή στόν Αβδούλ Αμπούδ πού ήταν διορισμένος στό Ντιαρμπακίρ τού Κουρδιστάν νά σπεύσει στή Μακεδονία καί νά καταστείλει τήν επανάσταση.

Ο φοβερός Αβδούλ Αμπούδ πασάς, επικεφαλής 14000 ανδρών, έφθασε στό νέο του διορισμό καί κινήθηκε αμέσως εναντίον τής Κασσάνδρας. Παράλληλα φρόντισε νά αποκλείσει τό Άγιον Όρος. Στήν έφοδο πού διενήργησε στήν διώρυγα τής Ποτείδαιας, δέν κατάφερε τίποτα καί πρότεινε τήν παράδοση τών επαναστατών μέ αντάλλαγμα γενική αμνηστία. Η πρόταση απορρίφθηκε καί οι Τούρκοι επανέλαβαν τίς προσπάθειες. Αρχικά η επίθεση περιορίστηκε στό ένα άκρο τής διώρυγας. Ωστόσο επρόκειτο γιά παραπλανητική ενέργεια. Σύντομα εκδηλώθηκε έφοδος καί στό άλλο άκρο, η οποία συνάντησε ελάχιστη αντίσταση.

«Η Πύλη εις ενίσχυσιν τών πολεμικών της κινημάτων απέστειλεν ηγεμόνα εις Θεσσαλονίκην φέροντα τίτλον γενικού αρχηγού Μακεδονίας καί Θεσσαλίας τόν Αβδουλαβούδπασαν, δραστήριον, εύτολμον καί πολλής ικανότητος άνδρα, δεικνύοντα κατά τάς περιστάσεις ποτέ μέν υπό τήν λεοντήν τήν ωμότητα τής ψυχής του, ποτέ δε υπό τήν αλωπεκήν τήν υπουλότητα τού χαρακτήρος του.

Ο νέος ούτος στρατάρχης φθάσας εις Θεσσαλονίκην τόν Σεπτέμβριον εξέδωκε προκήρυξιν, δι' ης εξύμνει τήν πρός τούς ραγιάδας γενναιοφροσύνην τού σουλτάνου, εμέμφετο τήν πρός αυτόν αγνωμοσύνην τών ονειροπολούντων τήν ανόρθωσιν τής προγονικής των αυτοκρατορίας Γραμματόσημο καί διέταττε νά οπλοφορήσωσιν όλοι οι επέκεινα τού 16ου μέχρι τού 60ου έτους μουσουλμάνοι· καί οι μέν εντός τού 50ου νά τρέξωσιν εις τά πεδία τής μάχης οδηγούμενοι υπό τής χειρός τού προφήτου, οι δε λοιποί νά διατηρώσι τήν εσωτερικήν ευταξίαν. Μετά τήν προκήρυξιν ταύτην ο Αβδουλαβούδης εξεστράτευσεν αυτοπροσώπως εις Κασσάνδραν.

Ο πασάς επροσπάθησε κατ' αρχάς διά μεγάλων καί επανειλημμένων υποσχέσεων νά πείση τους εν Κασσάνδρα νά προσκυνήσωσιν· αλλ' ούτοι, άν καί τόσον ολίγοι, απέρριψαν τάς προτάσεις του. Γενομένης δέ γνωστής αυτώ τής διαθέσεως καί τής αδυναμίας των, απεφασίσθη η έφοδος. Τήν 30ην Οκτωβρίου 1821 πρίν εξημερώση εφώρμησαν ιππείς καί πεζοί εφ' όλην τήν γραμμήν τής τάφρου, καί ευρόντες μέρος αυτής ολοτελώς εγκαταλειφθέν, τό παρεγέμισαν ερρίψαντες ξύλα καί άλλην ύλην, καί πρώτοι οι ιππείς εισήλθαν δι' αυτού εις τήν χερσόνησον, μετ' αυτούς δέ καί οι πεζοί, έτρεψαν όλους τούς κατέχοντας τά άλλα μέρη τής τάφρου, πολλούς αυτών εφόνευσαν, επροχώρησαν εις τά ενδότερα μηδενός εναντιουμένου, έσφαξαν καί ηνδραπόδισαν καί αυτούς τούς ησύχους κατοίκους, εξ ών μόνοι διεσώθησαν όσοι ευτύχησαν νά επιβώσιν είς τινα παρευρεθέντα πλοία τής Σκιάθου καί τής Σκοπέλου, καί κατέκαυσαν όλα σχεδόν τά χωρία. Δεκακισχίλιοι υπελογίσθησαν οι φονευθέντες καί ανδραποδισθέντες άνδρες καί γυναίκες πάσης ηλικίας.»

Σπυρίδων Τρικούπης - Ελληνική Επανάστασις 1821

Εάν η Ύδρα καί τά Ψαρά είχαν στείλει πλοία γιά νά βοηθήσουν, η Κασσάνδρα δέν θά έπεφτε. Όμως οι νησιώτες ζητούσαν λεφτά από τούς μοναχούς τού Αγίου Όρους, οι οποίοι αρνήθηκαν νά τά δώσουν. Η στάση αυτή τόσο τών μοναχών όσο καί τών νησιωτών είχε ως αποτέλεσμα νά καταστραφεί η Κασσάνδρα καί νά χαθούν δέκα χιλιάδες ψυχές. Οι Μακεδόνες αγωνιστές τής Κασσάνδρας δέν ήταν δυνατόν νά αντέξουν τήν πίεση τού οθωμανικού στρατού καί έπεσαν σχεδόν όλοι. Ο Αβδούλ Αμπούδ πασάς, αντίθετα μέ τίς υποσχέσεις του, παρέδωσε τήν χερσόνησο τής Κασσάνδρας σέ ένα όργιο αίματος καί λεηλασιών, ικανοποιώντας έτσι καί τό στράτευμά του, πού διψούσε γιά λεηλασία καί γυναίκες.

Ο Εμμανουήλ Παπάς μόλις καί μετά βίας διέφυγε στό Άγιον Όρος. Εκεί επιχείρησε νά οργανώσει εκ νέου αντίσταση. Εμμανουήλ Παπάς Όμως τώρα οι μοναχοί είχαν αλλάξει γνώμη. Αφού δέν έδωσαν τά χρήματα τών μοναστηριών, πώς θά μπορούσαν νά δώσουν τή ζωή τους; Οι ηγούμενοι, είχαν ήδη έλθει σε επαφή μέ τόν Αβδούλ Αμπούδ καί επιθυμούσαν όχι μόνο νά υποταχτούν αλλά καί νά τού παραδώσουν καί τόν ίδιο τόν Παπά, ως πρωταίτιο τής επανάστασης.

Ο Εμμανουήλ Παπάς απογοητευμένος, επιβιβάστηκε μαζί μέ τούς συνεργάτες του καί μερικούς μοναχούς στό πλοίο τού Χατζή Βισβίζη καί αναχώρησε γιά τήν Ύδρα. Εκείνος ήταν λαϊκός καί διέθεσε όλη του τήν περιουσία (500.000 γρόσια) γιά τήν Ελευθερία καί εκείνοι οι καλόγεροι, οι απαρνηθέντες υποτίθενται τά υλικά αγαθά, έδωσαν ελάχιστα. Εκείνος αφιέρωσε καί τά δώδεκα παιδιά του γιά τήν Επανάσταση, Εκείνοι προτίμησαν νά μήν κάνουν παιδιά. Εκείνος έδωσε τή ζωή του. Εκείνοι έδωσαν τήν τιμή τους.

Ενώ τό πλοίο περιέπλεε στόν Καφηρέα, ο Παπάς εξαντλημένος από τίς κακουχίες καί τίς συγκινήσεις υπέστη καρδιακή προσβολή καί πέθανε. Η σορός του ενταφιάσθηκε μέ τιμές στήν Ύδρα καί η Μακεδονία του θά περίμενε άλλα 100 χρόνια γιά νά επιστρέψει στήν αγκαλιά τής μητέρας Ελλάδας. (Βέβαια, 200 χρόνια μετά, - εποχή τών πολυπολιτισμικών Γιωργάκη καί Τσίπρα - παραδίδουμε τήν Μακεδονία μας στήν αγκαλιά τών Σλαβόφωνων Βουλγάρων ή αλλιώς Σκοπιανών).

Πηγή: Αγία Σοφία 

Yπ’ αριθμόν 3 πολεμικό ανακοινωθέν [Τρίτη - Βράδυ, 29 Οκτωβρίου 1940]

Ανάμεσα στα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου που αφιέρωσαν όλη την επίγεια ζωή τους στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και που λάμπουν ως φαεινοί αστέρες μέσα στο πνευματικό στερέωμα της Εκκλησίας μας είναι και η τιμώμενη στις 29 Οκτωβρίου ένδοξος και καλλιπάρθενος Αγία Αναστασία η Ρωμαία,

Η Ισπανία εξετάζει το ενδεχόμενο να παράσχει ειδική «ανθρώπινη» προστασία στους πιθήκους, τη στιγμή που αγνοεί τα ανθρώπινα δικαιώματα των αγέννητων μωρών και επιτρέπει να θανατώνονται.