Στο άρθρο μας της Παρασκευής παρουσιάσαμε ορισμένα στοιχεία που εξηγούν μέχρι ένα βαθμό στην πολιτική συμπεριφορά του Ερντογάν, σε επίπεδο ψυχολογίας. Σήμερα θα μπούμε στο «ψαχνό», παρουσιάζοντας μερικά στοιχεία από βιβλίο του Φερντί Γιλμάζ, που κυκλοφόρησε το 2012 στην Τουρκία, με τίτλο Τα 29 θαύματα της Ιερής Πόλης Κωνσταντινούπολης.

Γράφει ότι εκείνες οι ιστορικές μορφές του τουρκικού έθνους που έχουν ταυτιστεί περισσότερο με τον αριθμό «29» είναι ο Μωάμεθ τον Πορθητής και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ο Μωάμεθ εκπόρθησε και κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη, εφαρμόζοντας στίχο την 48ης σούρα του Κορανίου, που αφορά την «άλωση» και αποτελείται από 29 στίχους!

Τώρα αφήνω τον συγγραφέα να εκφραστεί:

«Βλέποντας τις επιτυχίες του Ερντογάν, παρατηρούμε ότι αυτές έγιναν επειδή είχε την υποστήριξη του Αλλάχ. Ο Προφήτης είπε ότι η Κωνσταντινούπολη πρέπει οπωσδήποτε να αλωθεί, και ο στρατός που θα την αλώσει θα είναι ωραίος στρατός, με ωραίο διοικητή. Η Κωνσταντινούπολη αλώθηκε με τη νομοτέλεια του αριθμού 29. Σήμερα υπάρχει η δεύτερη άλωση και πάλι με τη νομοτέλεια του αριθμού 29. Αυτή συνεχίζει να επηρεάζει τις εξελίξεις μέχρι σήμερα».

Και συνεχίζει ο συγγραφέας:

«Ο Πορθητής πέρασε με το όνομα αυτό επειδή άλωσε την Κωνσταντινούπολη. Το ίδιο και ο Ερντογάν, που έγινε δήμαρχος το 1994· αν προσθέσουμε 29 χρόνια, μας κάνει 2023, που είναι ο εθνικός στόχος του Ερντογάν. Το 2003 είναι η χρονιά που έγινε πρωθυπουργός· αν προσθέσουμε 29 χρόνια, μας κάνει 2032, που στο ημερολόγιο του Ισλάμ, είναι το έτος 1453, η χρονολογία άλωσης της Πόλης. Τώρα, ξεκίνησε μια νέα επιχείρηση άλωσης».

«Ο Πορθητής γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου του 1432 και κατέλαβε την Πόλη τις 29 Μαΐου του 1453. Η Πόλη πολιορκήθηκε 28 φορές και αλώθηκε την 29η! ο Μωάμεθ ήταν ο 7ος σουλτάνος, ακολούθησαν άλλοι 29 και διαλύθηκε η αυτοκρατορία. Η Τουρκική Δημοκρατία ιδρύθηκε τις 29 Οκτωβρίου, ο Ερντογάν είναι ο 29ος Πρωθυπουργός της Τουρκίας. Όταν ο Ερντογάν ήταν υποψήφιος για πρώτη φορά, το 2003, πήρε ποσοστό 34,29%, που μεταφράζεται με αναγωγή στο σύνολο των κατοίκων, σε 10.808.229 ψήφους. Το “One minute” στο Νταβός το είπε στις 29 Ιανουαρίου. Η γέννηση των εγγονών του Ερντογάν και ο θάνατος του πατέρα και του μεγάλου του αδελφού σφραγίζονται με τον αριθμό 29. Ο Πορθητής έμεινε στο θρόνο 29 χρόνια, όπως και ο πατέρας του, Μουράτ Β΄. Τα παιδιά και τα εγγόνια του Πορθητή γεννήθηκαν κι αυτά 29 του μηνός.

»Ακόμα και σήμερα, η νομοτέλεια του αριθμού 29, που τον συνδέει με τη μοίρα του Μωάμεθ, συνεχίζει να καθορίζει τη μοίρα και την πορεία του Ερντογάν, ως δεύτερου Πορθητή. Το 2032, που συμπληρώνονται 29 χρόνια διακυβέρνησης του Ερντογάν, η Τουρκία θα είναι η πρώτη δύναμη στον κόσμο. Θα έχει ολοκληρωθεί η δεύτερη άλωση. Η μοίρα των δυο μεγάλων ανδρών είναι κοινή και συνδέεται με τον αριθμό 29 και με την Κωνσταντινούπολη. Ο ηγέτης αυτής της δεύτερης άλωσης θα είναι ο Ταγίπ Ερντογάν, που θα είναι ο Πορθητής του κόσμου».

Όμως η κατάσταση δεν είναι ούτε αστεία, ούτε για γέλια. Είναι προφανές ότι ο Ερντογάν έχει ταυτιστεί με τον Μωάμεθ τον Πορθητή, και αυτό ήταν μια διαπίστωση που προηγήθηκε του εντοπισμού του συγκεκριμένου βιβλίου. Δηλαδή πρώτα εντοπίσαμε στη συμπεριφορά του τα σημάδια και μετά αναζητήσαμε σχετικά άρθρα και πέσαμε στο συγκεκριμένο βιβλίο.

Καλό είναι λοιπόν, όσοι αναλύουν ψυχολογικά τον Ερντογάν αλλά και εκείνοι που αναλύουν την πολιτική του συμπεριφορά, να λάβουν υπ’ όψιν και τα όσα αναφέρει στο βιβλίο του ο κατάξανθος Φερντί Γιλμάζ.

Ναι, ο Ερντογάν θέλει να γίνει ο Δεύτερος Πορθητής.

Πηγή: Pontos News

Ὅταν χάνεται ἡ ἀγάπη, οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν περὶ δικαίου καὶ ἐννοοῦν τὴν ἰσότητα. Ὅταν μαζί της χάνεται καὶ τὸ δίκαιο, οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν περὶ ἰσότητας καὶ ἐννοοῦν τὴν ἀνηθικότητα. Ἀπὸ τὸν τάφο τῆς ἀγάπης ξεφυτρώνει τὸ δίκαιο, ἀπὸ τὸν τάφο τοῦ δικαίου ξεφυτρώνει ἡ ἰσότητα.

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ὅλοι μας μάθαμε, ὅτι πρὶν ἀπὸ κάποιες μέρες τὸ Τάγμα τῶν «Ἀρχόντων» τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου παρουσία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Δημητρίου βράβευσε μὲ τὸ ὑψηλότερο πατριαρχικὸ βραβεῖο, τὸ Ἀθηναγόρειο Βραβεῖο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, ἕναν ἀπό τοὺς πιὸ διαβόητους ὑποστηρικτὲς τῆς ἔκτρωσης καὶ τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων, τὸν κυβερνήτη τῆς Νέας Ὑόρκης Andrew Cuomo (Ἄντριου Κουόμο).

Ὁ Cuomo εἶναι αὐτός, ποὺ ὑπερασπίστηκε τὴν νομοθεσία, ποὺ δίνει τὸ «δικαίωμα» σὲ μία μητέρα νὰ κάνει ἔκτρωση μέσω δηλητηρίου, ποὺ ἐγχέεται μέσα της καὶ μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ μωροῦ. Καὶ ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀμερικάνος Ὀρθόδοξος Χριστιανός, Ἰώσηπος Φλάβιος, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς «δὲν εἶναι κάποιος, ποὺ πιστεύει ἁπλὰ στὶς ἀμβλώσεις, ἀλλὰ εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ πίεσε σκληρὰ γιὰ τὰς ἀμβλώσεις ἐγκυμοσύνης ὄψιμης ὡριμότητας (μὲ δηλητήριο, ἀκρωτηριασμό, καὶ διαμελισμὸ τῶν ἐμβρύων στὴν μήτρα)». Πηγή: Τράπεζα Ιδεών , Κόκκινος Ουρανός , www.greeknewsonline.com/therma-minimata-antriou-kouomo-gia-tin-omogenia-ton-ellinismo

Δὲν θὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὴν ὑποστήριξη τῆς διαστροφῆς καὶ τῆς ἀνηθικότητας καὶ τὴν συγκατάβαση τῶν οἰκουμενιστῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν, διότι δυστυχῶς μὲ αὐτὴν τὴν βράβευση φαίνεται ἀκόμα καὶ αὐτὴ ὡς μικρότερο κακό. Γιατὶ τώρα συμβαίνει κάτι τὸ ἀπίστευτο:Ἡ «Ἐκκλησία» τῶν Οἰκουμενιστῶν – γιατὶ αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ– παρουσιάζει τὸν Χριστὸ στὸ ὄνομα τῆς ἰσότητας καὶ τοῦ δικαίου, ὦ τῆς βλασφημίας, νὰ βραβεύει τοὺς νομιμοποιητὲς τοῦ φόνου. Ἡ «Ἐκκλησία» τῶν Οἰκουμενιστῶν δείχνει τὸν Χριστό νὰ μὴν δίνει πιὰ ζωή, ἀλλὰ νὰ βραβεύει αὐτούς, ποὺ τὴν παίρνουν. Ἡ «Ἐκκλησία» τῶν Οἰκουμενιστῶν καπηλεύεται τὸ μεγαλεῖο τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ νὰ τὴν μειώσει στὸν κάθε ἄνθρωπο, ποὺ δικαίως θὰ ἀγανακτήσει μὲ αὐτὴν τὴν βράβευση.Ἡ «Ἐκκλησία» τῶν Οἰκουμενιστῶν ξεπέρασε κάθε ὅριο βλασφημίας καὶ ἐκτρωπῆς.

Ἂς κοιτάξουμε ὅλοι αὐτήν τὴν φωτογραφία 5 καὶ 10 φορές. Ἂς τὴν κοιτάξουμε γιὰ νὰ δοῦμε, πόσο πιὰ βλασφημοῦν οἱ Οἰκουμενιστὲς τὸν Θεό. Ἂς τὴν κοιτάξουμε γιὰ νὰ νιώσουμε τὸν τρόμο ποὺ θὰ μᾶς κυριεύσει, ὅταν τὸ αἷμα αὐτῶν τῶν παιδιῶν, σὰν ἄλλος Ἄβελ, θὰ ζητήσει δικαιοσύνηἀπὸτὸν Θεὸκαὶ θὰ τοῦ πεῖ: Πόσο ἀκόμα θὰ ἀνέχεσαι Κύριε μέχρι καὶτὴν βράβευση τῶν δολοφόνων μας; Ἂς τὴν κοιτάξουμε καὶ ἂς ποῦμε ἐπιτέλους τὴν ἀλήθεια. Εἶναι αὐτοὶ ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι; Εἶναι αὐτοὶ συνεχιστὲς τῶν ἁγίων; Εἶναι αὐτοὶ κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου; Μπορεῖ πιὰ κανεὶς νὰ ἰσχυρισθεί, ὅτι δὲν ὑπάρχει ὄχι μόνο αἵρεση ἀλλὰ καὶ πλήρης κατάργηση καὶ ἀπίστευτη βλασφημία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ;

Ὁ ἅγ. Ἀμβρόσιος Μεδιολάνου ἄφησε ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὸν αὐτοκράτορα Θεοδόσιο, ἐπειδὴ αὐτὸς ἔπνιξε μία ἐπανάσταση στὸ αἷμα.

Ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀπαγόρευσε τὴν εἴσοδο στὴν Ἐκκλησία στὴν Αὐτοκράτειρα, ποὺ ἅρπαζε τὴν περιουσία τῶν πτωχῶν.

Δὲν ὑπάρχει ἅγιος, ποὺ νὰ βράβευσε ἢ νὰ ἔκλεισε τὰ μάτια στὸν φόνο γιὰ νὰ ἐπιτύχει κάποιο σκοπό, ἐδώ τὴν ἀνέγερση τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Νικολάου στὴν Νέα Ὑόρκη. Δὲν δέχεται ο Χριστὸς δωρεὲς ἀπό ἀνθρώπους, ποὺ εἶναι ἐχθροί του.

Ἀρκετὰ πιά! Δὲν μποροῦμε πιὰ νὰ κλείνουμε τὰ μάτια σὲ αὐτὰ, ποὺ γίνονται. Δὲν ἀνήκουν ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στὸν κάθε ἄνθρωπο γιὰ νὰ κάνουν μὲ αὐτὰ, ὅτι θέλουν. Ποιός εὐσεβὴς πιστός, ποὺ ἔχει ἔστω καὶ λίγο φόβο Θεοῦ, θὰ μπορέσει νὰ ἐπιτρέψει πιὰ σὲ τέτοιους ρασοφόρους νὰ λυμαίνονται καὶ νὰ καταισχύνουν τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ποίμνιο τοῦ Θεοῦ; Ποιός Κληρικός, ποὺ τοὺς μνημονεύει, θὰ μπορέσει να ξανακάνει κήρυγμα ἐναντίον τῶν ἀμβλώσεων; Ὅποιος τοὺς μνημονεύει, γίνεται ἕνα μὲ αὐτούς, γιατὶ αὐτὸ σημαίνει μνημόνευση. Ὅποιος τοὺς μνημονεύει, γίνεται συμμέτοχος στην βλασφημία τους.

Πηγή: Ακτίνες

Μια σημαντική πρωτοβουλία του υπ. Παιδείας και της γ.γ. Θρησκευμάτων φέρνει την ελλαδική κοινωνία ένα βήμα μπροστά. Αναφέρομαι στην σύνταξη και δημοσιοποίηση της “έκθεσης για τα περιστατικά εις βάρος χώρων θρησκευτικής σημασίας στην Ελλάδα” για το 2015. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο και πρόκειται για μια καλή αρχή, αφού καταγράφηκαν από επίσημους φορείς της ημεδαπής ΟΛΑ τα κρούσματα, με εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Είχαμε λοιπόν πέρυσι 147 καταγεγγραμμένα περιστατικά σε βάρος διαφόρων χώρων θρησκευτικού ενδιαφέροντος, από τα οποία τα 137 (δηλ. το 93%!) αφορούσαν την Ορθόδοξη Εκκλησία, 1 την Ρωμαιοκαθολική, 4 τον Ιουδαϊσμό και 5 τον Μουσουλμανισμό.

Και ναι μεν η συντριπτική πλειοψηφία των συμβάντων κατά των ορθόδοξων χώρων λατρείας δικαιολογείται εν μέρει με τον μεγάλο αριθμό τους ανά τη χώρα, άρα αναλογούν λιγότεροι βανδαλισμοί από όσους εκ πρώτης όψεως φαίνεται, όμως υπάρχουν κι άλλα αξιοσημείωτα στοιχεία. Όπως για παράδειγμα είναι η φύση των περιστατικών που καταγράφονται. Γιατί άλλο είναι να μιλάμε για ένα σύνθημα σε τοίχο νεκροταφείου κι άλλο για εισβολή στον λατρευτικό χώρο και διάλυσή του. Είναι άλλης βαρύτητας μια παραβίαση της πόρτας και κλοπή τιμαλφών (ή χάλκινων αντικειμένων) κι άλλο μια σατανιστική τελετή – όπως καταγράφηκε στην Χαλκιδική ή στην Νάουσα. Και σε κάθε περίπτωση τα μνημεία του “Ολοκαυτώματος” δεν είναι χώροι θρησκευτικού αλλά πολιτικού ενδιαφέροντος και οι όποιες πράξεις εναντίον τους είναι σαφώς πολιτικής φύσεως.

Τέλος, ας σημειωθεί ότι στην Ροδόπη, όπου πληθυσμός και θρησκευτικοί χώροι είναι μοιρασμένοι περίπου στη μέση, είχαμε πέρυσι 7 περιστατικά σε βάρος χριστιανικών μνημείων (το ένα μάλιστα σε βάρος του αδριάντα του Χρύσανθου!) και μόλις 2 σε βάρος μωαμεθανικών τεμενών: ένα με τη φωτιά στο τζαμί Μαχμούτ Αγά, όπου η ζημιά έγινε από βραχυκύκλωμα και παραπέμφθηκε ο ιμάμης για αμέλεια, κι ένα με ένα οπαδικό σύνθημα “έξω οι Τούρκοι” στην πόρτα του “Γενί τζαμί” τη μέρα που έπαιζε τούρκικη ομάδα στην πόλη της Κομοτηνής!

Τόση τρομοκρατία και καταπίεση!

Πάντως είναι πολύ σημαντικό ότι άρχισαν να καταγράφονται επίσημα τα συμβάντα αυτά, αφού ώς τώρα καθένας έλεγε ό,τι ήθελε. Και ένα τελευταίο στοιχείο που πρέπει να μας προβληματίσει είναι η προϊούσα αποχριστιανοποίηση της ελλαδικής κοινωνίας. Γιατί τα περιστατικά σε βάρος εκκλησιών είναι συνήθως από “χριστιανούς” κι όχι από αλλόθρησκους, συχνά από χώρους της άπλυτης αμφισβήτησης.

Η χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται από το σύνολο της κοινωνίας δείχνει πως αυτή η τελευταία δεν διαθέτει ούτε αυτοσεβασμό, ούτε αίσθημα αυτοσυντήρησης.

Πώς λοιπόν θα αντιδράσει στην εργαλειοποίηση των σχετικών στατιστικών εκ μέρους κάποιων πονηρών;

Πηγή: Αντιφωνητής, Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Ομοφυλοφιλία ή ομοερωτισμός είναι η ερωτική έλξη και σχέση ατόμων του αυτού φύλου.

Από θεολογική άποψη η ομοφυλοφιλία χαρακτηρίζεται ως παρά φύση σχέση. Αυτή έρχεται σε άμεση αντίθεση προς το δημιουργικό σχέδιο του Θεού, που αποτυπώθηκε στην Παλαιά Διαθήκη και υπενθύμισε ο Χριστός στους Φαρισαίους λέγοντας: «Ουκ ανέγνωτε ότι ο ποιήσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς;» (Ματθ. 19:6) Η διαιώνιση του ανθρώπου πραγματοποιείται με την σύναψη των δύο διαφορετικών φύλων, ενώ η δημιουργία δεν περιλαμβάνει τρίτο φύλο.

Η Παλαιά Διαθήκη επικρίνει έντονα την ομοφυλοφιλία και την χαρακτηρίζει ως «βδέλυγμα» (Λευϊτ. 18:22). Κατά την χριστιανική διδασκαλία η ομοφυλοφιλία αποτελεί βαρύ σαρκικό αμάρτημα, που έρχεται σε αντίθεση με την ανθρώπινη φύση, μεταλλάσσει τις σχέσεις των δύο φύλων και ατιμάζει το ανθρώπινο σώμα. Καυτηριάζοντας ο Απόστολος Παύλος τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις τού προχριστιανικού κόσμου γράφει: «Οι γυναίκες αντικατέστησαν τις φυσικές σχέσεις με αφύσικες, ομοίως και οι άνδρες· άφησαν την φυσική σχέση με την γυναίκα και άναψαν από τις ορέξεις τους μεταξύ τους, διαπράττοντας ασχημοσύνες αρσενικοί με αρσενικούς, και πληρώνοντας έτσι με το ίδιο τους το σώμα το τίμημα που άξιζε στην πλάνη τους» (Ρωμ. 1:27-8). Και σε άλλη περίπτωση επισημαίνει ότι η παραμονή στο αμάρτημα αυτό αποκλείει τον άνθρωπο από την βασιλεία του Θεού: «Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται… βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσιν» (Α’ Κορ. 6:9-10). Βέβαια, εδώ είναι αυτονόητο ότι η μετάνοια προσφέρει πάντοτε την δυνατότητα της σωτηρίας του ανθρώπου και της κληρονομίας της βασιλείας του Θεού.

Η Εκκλησία δεν επιβάλλει την ανθρωπολογία ή την ηθική διδασκαλία της στον κόσμο. Κάθε άνθρωπος είναι αυτεξούσιος. Έχει το δικαίωμα να επιλέγει τον τρόπο της ζωής του και να διαμορφώνει υπεύθυνα την στάση και την συμπεριφορά του μέσα στην κοινωνία που ζει. Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει να περιφρονεί βασικές αρχές του φυσικού δικαίου και να διεκδικεί το δικαίωμα να νομιμοποιήσει και να καθιερώσει κάποια φυσική διαστροφή ή αποκλίνουσα ηθική συμπεριφορά ως θεσμό της κοινωνίας. Εξάλλου η Εκκλησία, που αποτελεί πρωτίστως πνευματικό θεσμό με κοινωνικές και συμβολικές διαστάσεις, δεν μπορεί να επευλογεί τέτοια φαινόμενα. Και αυτό δεν ισχύει μόνο σε θεοκρατικές χώρες, αλλά και σε κράτη με δημοκρατικά και κοσμικά πολιτεύματα.

Από καθαρώς θεολογική σκοπιά η Εκκλησία σέβεται πάντοτε την ανθρώπινη ελευθερία. Αλλά ταυτόχρονα δεν είναι δυνατό να αδιαφορεί ή πολύ περισσότερο να επικροτεί τις ηθικές ή κοινωνικές εκτροπές.

Όταν η ομοφυλοφιλία δεν εκλαμβάνεται ως αδυναμία ή παρεκκλίνουσα ιδιορρυθμία ορισμένων ατόμων, αλλά προβάλλεται ως κανονικός τρόπος ζωής και διεκδικεί κοινωνική και νομική αναγνώριση, δημιουργείται σοβαρότατο πρόβλημα, που θίγει καίρια το ζωτικό κύτταρο της κοινωνίας, την οικογένεια. Η παραμόρφωση που προκαλείται στην οικογένεια με την αναγνώριση ομοφυλοφιλικών γάμων δεν περιορίζεται στην εξωτερική της δομή, αλλά εισχωρεί στην ενδότερη φύση της. Με τον ομοφυλοφιλικό γάμο χάνεται η πραγματική έννοια του γάμου. Επιπλέον με την δυνατότητα συμπήξεως ομοφυλοφιλικής οικογένειας, που παρέχεται σήμερα με εφαρμογή της παρεμβατικής τεκνογονίας, παρά τις υφιστάμενες νομικές απαγορεύσεις, αφανίζονται οι θεμελιώδεις έννοιες του πατέρα και της μητέρας. Έτσι θίγονται η μητρότητα και η πατρότητα όχι μόνο με την φυσική τους σημασία αλλά και με την αρχετυπική τους έννοια.

Η μητρότητα ως συνεκτική αρχή της οικογένειας και η πατρότητα ως πραγματική και συμβολική έκφρασή της καταρρέουν συμπαρασύροντας μαζί και οποιαδήποτε στοιχεία ενότητας απέμειναν σε αυτήν. Τις πρώτες συνέπειες των καταστάσεων αυτών εισπράττουν, όπως είναι φυσικό, τα παιδιά ομοφυλοφιλικών οικογενειών και όχι μόνο αυτά. Ανάλογες είναι και οι επιπτώσεις τους στην κοινωνική και την θρησκευτική ζωή. Οι επιπτώσεις αυτές προσλαμβάνουν τελευταίως μεγάλες διαστάσεις με την σύναψη ομοφυλοφιλικών γάμων από ηγετικά πρόσωπα της κοινωνίας και την δημόσια προβολή τους στο κοινό.

Πηγή: (Από το βιβλίο: Γεωργίου Ι. Μαντζαρίδη, Χριστιανική Ηθική. Δεύτερος τόμος. Ι. Μ. Μ. Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2015, σελ. 393.), Κοινωνία Ορθοδοξίας

Μπαράζ προσφυγών στο Συμβούλιο της Επικρατείας από γονείς αλλά και την Πανελλήνια Ενωση Θεολόγων κατατέθηκαν για τις αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών που αποφασίστηκαν από τον έως πρότινος υπουργό Παιδείας κ. Νίκο Φίλη.

Το ανώτατο δικαστήριο καλείται πλέον να κρίνει τη συνταγματικότητα η μη υπουργικών αποφάσεων, καθώς με τις προσφυγές οι αιτούντες ζητούν να κηρυχθούν άκυρες οι αποφάσεις του πρώην υπουργού Παιδείας, με τις οποίες αποφασίστηκαν ευρείας κλίμακας αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών επηρεάζοντας τόσο τον χαρακτήρα του εν λόγω μαθήματος όσο και τον τρόπο διδασκαλίας του.

Οι προσφεύγοντες επικαλούνται σωρεία επιχειρημάτων για να θεμελιώσουν τη θέση τους ότι οι εν λόγω αποφάσεις του υπουργού είναι αντισυνταγματικές, αντίθετες με τη Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ρώμης και αντίθετες με προγενέστερες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας που αποτελούν πλέον πάγια νομολογία του.

Ανάμεσα στα πολλά επιχειρήματα που αναφέρονται στις προσφυγές, ανήκουν και εκείνα που κάνουν λόγο για πρόκληση σύγχυσης στους μαθητές καθώς όπως μεταξύ άλλων τονίζεται ότι «με το νέο πρόγραμμα σπουδών, το μάθημα των θρησκευτικών μετετράπη σε ιδιότυπη θρησκειολογία, στην οποία αναμειγνύονται η Ορθόδοξη Πίστη με τα υπόλοιπα δόγματα και θρησκεύματα, δημιουργώντας σύγχυση στους μαθητές, οι οποίοι λόγω του νεαρού της ηλικίας τους, κατά κανόνα αγνοούν και τα βασικότερα σημεία της πίστης στην οποία ανήκουν, ως βαπτισμένοι».

Σε άλλο σημείο των προσφυγών αναφέρονται λόγοι που σχετίζονται - κατά τους προσφεύγοντες - με αλλοίωση της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών και παρατίθενται τα άρθρα του συντάγματος που κατά τη γνώμη τους παραβιάζονται προκειμένου το δικαστήριο να κρίνει για τη συνταγματικότητα η μη των υπουργικών αποφάσεων Φίλη.

Πολιτισμοὶ καὶ γλώσσες

Ἄν οἱ γλώσσες εἶναι τὸ «ροῦχο» τῶν πολιτισμῶν, ἄν, ὅπως ο Wittgenstein ἐπισημαίνει χαρακτηριστικά, τὰ ὅρια τῆς γλώσσας ταυτίζονται μὲ τὰ ὅρια τοῦ κόσμου ποὺ ὁ κάθε πολιτισμὸς ὁριοθετεῖ μὲ τὴ δράση καὶ τὴν παρουσία του, τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο καὶ ἡ πολύχρονη ἱστορία του ἀποδεικνύουν ἔκτυπα αὐτὲς τὶς ἐπισημάνσεις.

Ἡ καταγωγὴ τοῦ ἐλληνικοῦ ἀλφαβήτου-Ἡ συλλαβικὴ γραφὴ

Ἀρκετὰ πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπινόηση τοῦ ἀλφαβήτου ἡ ελληνική γραφόταν με συλλαβικὴ μορφὴ, ὅπως ὀνομάστηκε η Γραμμική Α΄ ἡ ὁποία χρησιμοποιοῦνταν στὴν Κρήτη. Νεότερη ἐκδοχὴ αὐτῆς εἶναι η Γραμμικὴ Β΄, ἡ γραφὴ τῶν μυκηναϊκῶν ἀνακτόρων (Μυκῆνες Πῦλος, Τίρυνθα). Ἐπίσης ἀξίζει να ἀναφερθεῖ η ὕπαρξη καὶ χρήση τοῦ κυπριακοῦ συλλαβαρίου, μορφῆς δηλαδὴ συλλαβογράμματης γραφῆς ποὺ ἀποδίδει τὴν ἐλληνικῆ γλώσσα, ἔτσι ὅπως μιλιόταν στὴν Κύπρο.

Ἡ συγκέντρωση τῆς οἰκονομικῆς και κοινωνικῆς ζωῆς γύρω ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα γἐννησε τὴν ἀνάγκη ἑνὸς συστήματος καταγραφῆς καὶ διατήρησης τῆς πληροφορίας, ἐπιβεβαιώνοντας τὴν ἄποψη ὅτι ἡ ἐξέλιξη τῆς κοινωνἰας καὶ οἱ σύνθετες δομὲς της χρειάστηκαν τὴ γραφὴ, καθὼς ὁ προφορικὸς λόγος ἦταν πλέον ἀνεπαρκὴς, ἀλλὰ καὶ πρακτικὰ ἄβολος. Ἡ γραφὴ, ὅπως προαναφέρθηκε, ἦταν συλλαβικὴ, μὲ ἑνενήντα συλλαβικὰ σημεῖα καὶ ἑκατὸ ἰδεογράμματα ἤ εἰκονογράμματα, μὲ τὰ ὁποῖα οἱ Μυκηναῖοι ἄνακτες κατέγραφαν τὸ βιὸς ποὺ διέθεταν στὶς ἀποθῆκες τους. Ἐπομένως πρόκειται γιὰ ἕνα χρηστικὸ καθαρὰ ἀλφάβητο μὲ λογιστικὲς ἐφαρμογὲς, ἄκρως χρήσιμο στὴν οἰκονομία καὶ τὴ διοίκηση τῶν κέντρων του μυκηναϊκοῦ κόσμου ποὺ ἔσφυζαν ἀπὸ ζωὴ. Oἱ πήλινες πλάκες τῆς Γραμμικῆς Β΄ τὶς ὁποῖες ἔφερε στὸ φῶς ἡ ἀρχαιολογικὴ σκαπάνη τοῦ Sir Arthur Evans στὴν Κρήτη κατὰ τον 19ο αἰῶνα, καὶ οἱ ὁποῖες ἀποκρυπτογραφήθηκαν ἀπὸ τοὺς Michael Ventris μὲ τὴ βοήθεια τοῦ καθηγητὴ John Chadwick τοῦ πανεπιστημίου τοῦ Cambridge, πιστοποιοῦν ὅτι η Γραμμικὴ Β΄ ἀποτέλεσε τὸ πρῶτο σύστημα γραφῆς στὸ ὁποῖο γράφτηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα (1).

Ἀπὸ τὴ συλλαβικὴ στὴν ἀλφαβητικὴ γραφὴ

Σταδιακὰ ὅμως ἡ παρακμὴ τῶν μυκηναϊκῶν κέντρων ὀδηγεῖ στὴ διακοπὴ γραφῆς τῆς Γραμμικῆς Β΄ καὶ φτάνουμε πιὰ στὸν 8ο π.Χ. αἰῶνα γιὰ να συναντήσουμε γραπτὰ κείμενα, τὰ ὁποῖα γράφονται ὅμως σε ἀλφαβητικὴ πλέον γραφὴ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι κάθε φθόγγος ἀποδίδεται μὲ ἕνα γράφημα. Σήμερα ἡ ἐπικρατέστερη ἐπιστημονικὰ θεωρία ἀποδέχεται ὅτι οἱ Ἕλληνες παρέλαβαν ἀπὸ τοὺς Φοίνικες τὸ λεγόμενο βορειοσημιτικό ἀλφαβητικὸ σύστημα γραφῆς, ἀλλὰ τοῦ ἐπέφεραν σημαντικὲς μεταβολὲς, ἐπινοῶντας για πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς γραφῆς τὰ φωνήεντα, τὰ ὁποῖα θὰ ἀποτελοῦν πιὰ τὴ βάση καὶ τὸν πυρήνα τῆς συλλαβῆς. Έτσι Ἕλληνες φτάνουν στὴ δημιουργία ἑνὸς ἀλφαβήτου ποὺ παριστάνει ὅλους τοὺς φθόγγους.

Ταυτόχρονα θεραπεύει καὶ  ξεπερνάει την «ἐλλειπτικότητα» τόσο του φοινικικοῦ ἀλφαβήτου, ὅσο καὶ τῆς Γραμμικῆς Β΄. Ἡ στιγμὴ αὐτὴ, ποὺ διήρκεσε αἰώνες καὶ ποὺ ὀφείλεται, σύμφωνα με τὸν σπουδαῖο Γερμανὸ φιλόλογο Ulrich Von Wilamowitz-Moelendorf, σὲ ἔναν ἄγνωστο εὐεργέτη τῆς ἀνθρωπότητας, γέννησε τὸ ἐλληνικὀ ἀλφάβητο. Τὰ πρῶτα γραπτὰ μνημεῖα αὐτῆς τῆς γλώσσας εἶναι τὸ γνωστὸ ποτήρι τοῦ Νέστορα, τὸ ὁποῖο βρέθηκε στὰ Ἴσκια, στὸ νησὶ Πιθηκοῦσες τοῦ τυρρηνικοῦ πελάγους, καθώς ἡ περίφημη ἐπιγραφὴ τῆς οἰνοχόης τοῦ Διπύλου στὸν Κεραμεικό. Ἡ νὲα αὐτὴ γραφὴ ἔφερε πραγματικὴ ἐπανάσταση, ἀφοῦ, ἀποτελῶντας φωνογραφικὴ ἀπεικόνιση τοῦ καθημερινοῦ ὁμιλούμενου λόγου, παρέχει τὴ δυνατότητα στὸν κάθε πολίτη νὰ τὴν γράφει, νὰ τὴν κατανοεῖ καὶ νὰ συμμετέχει κατὰ συνέπεια στὰ κοινὰ τῆς πόλης του. Δημιουργοῦνται μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο οἱ προϋποθέσεις γιὰ μιὰ δημοκρατία τῆς γραφῆς, τῆς πληροφορίας καὶ τῆς γνώσης, γιατί τὸ ἀλφάβητο μαθαίνεται εὔκολα καὶ προσφέρεται γιὰ γενικὴ χρήση. Δὲν προϋποθέτει εἰδικούς της γραφῆς καὶ εἰδικούς της ἀνάγνωσης.

Τὰ πρῶτα αὐτὰ ἀλφαβητικὰ κείμενα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἔχουν ὡς «συγγραφεῖς» ἁπλοὺς καθημερινοὺς ἀνθρώπους, δὲν ἀνήκουν σὲ ἐπαγγελματίες γραφεῖς, σὲ προνομιοῦχες κάστες ἀπομακρυσμένες ἀπὸ τὸ κονωνικὸ γίγνεσθαι. Ἡ ἐκμάθησή της δὲν ἀφορᾶ ἐπαγγελματίες γραφεῖς, ὅπως στὴν Αἴγυπτο καὶ ἄλλες χῶρες τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλὰ ὅλους τους πολῖτες ποὺ τὴν μαθαίνουν εἴτε περιστασιακὰ μέσα ἀπὸ τὴν καθημερινὴ χρήση, εἴτε στὰ πλαίσια τῆς οἰκογένειας. Στὴ μακρινὴ Αἴγυπτο οἱ Φαραὼ χρησιμοποιοῦσαν Ἕλληνες μισθοφόρους-ἐπαγγελματίες στρατιῶτες. Σὲ μιὰ ἐκστρατεία τοῦ Φαραὼ Ψαμμήτιχου τοῦ Β΄ (595-589 π.Χ.) στὴ Νουβία τὸ 591 π.Χ., Ἕλληνες στρατιῶτες χάραξαν τὰ ὀνόματά τους στὰ κάτω ἄκρα κολοσσιαίων ἀγαλμάτων τοῦ Φαραὼ Ραμσῆ τοῦ Β΄ μπροστὰ στὸν ναὸ τοῦ Abu Simbel στὴ Νουβία. Αὐτὴ ἡ δημοκρατικὴ κατάκτηση, ὅπως ἦταν φυσικό, ἐξαπλώνεται γρήγορα σὲ ἀρκετὲς περιοχές, μὲ τὶς ὁποῖες ὁ ἑλληνικὸς κόσμος διατηροῦσε ποικίλες σχέσεις.

Μὲ τὴν ἐπανάσταση τῆς ἀλφαβητικῆς γραφῆς, ποὺ ἐπινόησαν καὶ ἐξέλιξαν οἱ Ἕλληνες, πραγματοποιεῖται ἕνα τεράστιο βῆμα σὲ ὅλα τα ἐπίπεδά της κοινωνικῆς, οἰκονομικῆς καὶ φυσικά της πνευματικῆς ζωῆς. Ἡ λογοτεχνικὴ ἔκφραση βρίσκει μέσο νὰ ἐκφραστεῖ καὶ μάλιστα στὶς πιὸ δύσκολες ἀποχρώσεις της. Ἡ διάσωση τῶν ὁμηρικῶν ἐπῶν ἐξασφαλίστηκε χάρη στὴ γραφή, μὲ τὴν γνωστὴ ἀπόφαση τοῦ Πεισίστρατου τὸν 6ο αἰῶνα νὰ τὰ καταγράψει καὶ νὰ τὰ διασώσει σὲ μιὰ μόνιμη μορφὴ (Vulgata). Αὐτὴ η πρωτόφαντη δυνατότητα καθιστᾶ τὴν ἐπιστημονικὴ σκέψη κτῆμα τῶν πολλῶν καὶ παράλληλα τῆς παρέχει τὸ ἐργαλεῖο γιὰ τὴν ἔκφραση καὶ τῶν πιὸ λεπτῶν ἐκφάνσεων τῆς φιλοσοφικῆς ἐπίνοιας.

Τὰ ἀποφθέγματα τοῦ «σκοτεινοῦ» Ἐφέσιου, ἡ πλατωνικὴ φιλοσοφία, ἡ ἀκρίβεια τῆς ἀριστοτελικῆς λογικῆς διατυπώνονται μὲ σαφήνεια καὶ εὐστοχία, συζητοῦνται καὶ ἀναλύονται στὶς φιλοσοφικὲς σχολές, χάρη στὴν ἐκφραστικὴ δυνατότητα τοῦ γλωσσικοῦ ἐργαλείου  ποὺ ἡ ἀλφαβητικὴ γραφὴ παρεῖχε. Τὰ Ἠθικὰ Νικομάχεια τοῦ Ἀριστοτέλη ἀποτελοῦν σημειώσεις τῶν παραδόσεων ποὺ ἔκανε στὴ φιλοσοφικὴ σχολὴ τοῦ Λυκείου ὁ Σταγειρίτης φιλόσοφος. Πληροφορίες θέλουν τὸν Ἡράκλειτο νὰ καταθέτει τὸ χειρόγραφό των φιλοσοφικῶν του ἀποφθεγμάτων στὸν Ναὸ τῆς Ἀρτέμιδας στὴ Ἐφεσο, ἐνῷ ὁ Περικλῆς ἔγραφε τοὺς λόγους του, πρὶν τοὺς ἐκφωνήσει.

Τὸν 5ο αἰῶνα ἀρχιτέκτονες, ὅπως ὁ Ἰκτῖνος, ὁ τραγικὸς ποιητὴς Σοφοκλῆς, ὁ γλύπτης Πολύκλειτος καὶ ὁ φιλόσοφος Ἀναξαγόρας δημοσιοποίησαν γραπτῶς τὶς ἀπόψεις τους γιὰ τὰ προβλήματα τῆς τέχνης καὶ τῆς ἐπιστήμης. Παράλληλα ἡ γραφὴ διασώζει, ἀλλὰ καὶ δίνει καὶ τὴ σχετικὴ βαρύτητα τοῦ γραπτοῦ λόγου στὰ ψηφίσματα καὶ τοὺς νόμους, τὰ ὁποῖα δημοσιοποιοῦνται σὲ κοινὴ θέα καὶ δεσμεύουν ἄρχοντες καὶ ἀρχομένους, ἀμφισβητοῦνται καὶ γίνονται ἀντικείμενο σύγκρισης μὲ αὐτὰ τῶν ἄλλων πόλεων. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ κατανοηθεῖ ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν γεννιέται σιγὰ-σιγὰ ἡ κριτικὴ σκέψη καὶ ἐκ τῶν πραγμάτων καλλιεργεῖται ἡ ἀπαίτηση τοῦ ὑπεύθυνου πολίτη ὁ ὁποῖος διαβάζει, κρίνει συγκρίνει καὶ ἀποφαίνεται. Ὅλη αὐτὴ ἡ δραστηριότητα καὶ οἱ ζυμώσεις ποὺ προκάλεσε μποροῦμε νὰ καταλάβουμε τὴν τεράστια ὤθηση ποὺ ἔδωσαν στὴν ἐξέλιξη καὶ τῆς τέχνης καὶ τῆς ἐπιστήμης.

Ἡ Οἰνοχόη τοῦ Διπύλου
Ἐθνικό-Ἁρχαιολογικό Μουσεῖο

Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ ἀλφαβητικὴ γραφὴ τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ κόσμου ἀπεικόνισε τὴ ζωὴ σὲ ὅλες της τὶς ἐκφράσεις καὶ μὲ τὶς πιὸ λεπτές της ἀποχρώσεις. Αὐτὴ ἡ δυνατότητα, ὅπως προαναφέρθηκε, βασίστηκε στὴν ἀναλυτικὴ ἐκφραστικὴ δύναμη τῆς γλώσσας ποὺ ἑδράζεται στὴν ποικιλία τῶν γραμμάτων καὶ τῶν συνδυασμῶν τους, ἐνῷ παράλληλα ἄσκησε καὶ τὸν νοῦ νὰ καταγράφει καὶ νὰ ἐπινοεῖ διαφορετικὲς γλωσσικὲς μορφές, προκειμένου νὰ ὀνομάσει τὰ ἀντικείμενα καὶ τὶς καταστάσεις τοῦ κόσμου τὸν ὁποῖον συνελάμβανε.

Τὸ παρὸν τῆς ἑλληνικῆς γραφῆς

Ἡ ἑλληνικὴ γραφή, ἔτσι ὅπως ἀποδίδεται σήμερα, εἶναι ἱστορικὴ, ἀπεικονίζει δηλαδὴ γράμματα τὰ ὁποῖα σὲ πολλὲς περιπτώσεις δὲν ἀποδίδει φωνητικά, ὅπως προφέρονταν στὸ παρελθόν. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἔχει κάνει πολλοὺς νὰ σκεφθοῦν ὅτι θὰ ἦταν ἐφικτὴ μιὰ ἁπλοποίηση τῆς γραφῆς, ἔτσι ὥστε ὁ φθόγγος i, γιὰ παράδειγμα, νὰ γράφεται μὲ ἕνα γράμμα, εἴτε πρόκειται γιὰ τὸ οι ,το ει, τὸ η ἢ τὸ ι. Μιὰ τέτοια προοπτικὴ ὅμως συνιστᾶ πραγματική, χωρὶς ὑπερβολή, καταστροφὴ τῶν πηγῶν τῆς ἱστορικότητας ποὺ διαθέτει ἡ γλῶσσα, γιατὶ αὐτὴ ὡς ζωντανὸς ὀργανισμὸς ἀπεικονίζει καὶ ἐκφράζει μὲ τὶς συλλαβὲς, τὰ γράμματά καῖ τὶς λέξεις της τὸν πολιτισμὸ ἑνὸς ἑκάστου λαοῦ στὴ διαχρονική του πορεία. Ἂν καταργήσεις αὐτὴν τὴν ἱστορικὴ γραφή, καταδικάζεις στὴ λήθη τὸν πολιτισμό σου καὶ ὁδηγεῖς στὴν ἀμάθεια τὶς γενιὲς ποὺ ἔρχονται, ἀφοῦ δὲν θὰ μποροῦν νὰ ἑρμηνεύσουν ἐτυμολογικὰ τὴν προέλευση τῶν λέξεων, ἀδυνατῶντας ἔτσι νὰ εἰσέλθουν στὶς πηγὲς τῆς γλωσσικῆς τους ἱστορίας. Γιὰ παράδειγμα ἡ λέξη εἰρήνη, ἂν «ἁπλοποιηθεῖ», θὰ γράφεται *ιρίνι. Πόση δυνατότητα ἀπομένει στὸν νέο ἄνθρωπο ποὺ μαθαίνει τὴ γλώσσα νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ λέξη ἐτυμολογεῖται ἀπὸ τὸ ἀρχαιοελληνικὸ ρῆμα εἴρω ποὺ σημαίνει συνδέω, ἑνώνω, καὶ νὰ συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ εἰρήνη λοιπὸν εἶναι αὐτὴ ποὺ ἑνώνει τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς κρατάει σὲ ἁρμονία.

Σταδιακὰ αὐτὴ ἡ προτεινόμενη «ἁπλοποίηση» θὰ ὁδηγήσει σὲ μιὰ σαρωτικὴ ὁμοιομορφία τῆς γραφῆς τῆς ὁποίας τὸ ἑπόμενο στάδιο θὰ εἶναι ἡ ἀπόδοσή της μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες μὲ ὅ,τι μπορεῖ νὰ σημαίνει αὐτὸ τὸ γεγονὸς γιὰ τὴν ἐθνικὴ ταυτότητα καὶ τὴν ἱστορία. Ταυτόχρονα καθίσταται ἡ γλωσσικὴ παιδεία προνόμιο ὀλίγων ἐρευνητῶν καὶ κατὰ ἕναν παράδοξο τρόπο ἡ ἑλληνικὴ δημοκρατικὴ κατάκτηση τῆς ἀλφαβητικῆς γραφῆς χάνεται καὶ τὴ θέση της παίρνει μιὰ μορφὴ ἐπικοινωνιακοῦ κώδικα-ὄχι πιὰ γλῶσσα-ποὺ ἐπιδιώκει μόνο τὴν χρηστικὴ πληροφορία.

Θυμίζει ἡ διαφαινόμενη προοπτικὴ τὴν περίφημη ὀργουελικὴ «Newspeak», τὴ Νέα Γλῶσσα, ποὺ στόχο ἔχει νὰ καταργήσει μέσῳ τῆς γλωσσικῆς διαστροφῆς τὴν σκέψη καὶ τὴν κριτικὴ μὲ ἀπώτερη ἀσφαλῶς ἐπιδίωξη νὰ ἐλέγξει καὶ να διαβουκολήσει τοὺς ἀνθρώπους. Τὰ λάθη ποὺ ἔγιναν καὶ συνεχίζουν νὰ γίνονται στὴ διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας δὲν δικαιολογοῦν σὲ καμμία περίπτωση τὴν ἑκούσια καταστροφὴ καὶ συρρίκνωσή της. Ἡ σωστὴ διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς σὲ ὅλες τὶς μορφὲς μὲ διαχρονικὴ προσέγγιση, μὲ τὴ χρήση, πάντα μὲ μέτρο, τῶν νέων τεχνολογιῶν καὶ τῶν ἐξαιρετικῶν δυνατοτήτων ποὺ αὐτὲς παρέχουν, καθὼς καὶ ἡ μύηση στὴν πλούσια λογοτεχνική μας παραγωγὴ ἀποτελοῦν τὶς ἀσφαλιστικὲς δικλεῖδες, γιὰ νὰ καταρτίσουμε πνευματικὰ καὶ νὰ καλλιεργήσουμε γλωσσικά τους νέους ἀνθρώπους, νὰ τοὺς βοηθήσουμε νὰ διαβάζουν καὶ νὰ ἀπολαμβάνουν τὴν ἀνεξάντλητη δυνατότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας νὰ κλείνει μέσα της καὶ τὰ πιὸ φανταχτερὰ σκιρτήματα τῆς σκέψης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ανδρόνικος, Μ., «Η ελληνική γραφή», στο: Ιστορία του ελληνικού έθνους, τ. Β΄, Αθήνα 1971, σσ. 196-201.

Βερτουδάκης,Βασίλειος. Προέλευση, εξέλιξη και διάδοση του ελληνικού αλφαβήτου https://www.academia.edu/5520533.

Κοπιδάκης, Μ.Ζ. (επιμ.), Ιστορία της Ελληνικής γλώσσας, Αθήνα 1999.

Μίσσιου, Άννα. (2007) Γραφή και ελληνική γλώσσα. Θεσσαλονίκη: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών [Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη]

Μπαμπινιώτης, Γ., Συνοπτική ιστορία της ελληνικής γλώσσας, Αθήνα 1985.

Thomas, R. 1996. Γραπτός και προφορικός λόγος στην αρχαία Eλλάδα. Μτφρ. Δημήτρης Κυρτάτας. Ηράκλειο: Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.

Χριστίδης, Α.-Φ. 2005. Ιστορία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Θεσσαλονίκη: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών [Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη]

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η διεύρυνση της Ε.Ε το 2007, με την ένταξη της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, σίγουρα δημιούργησε ευοίωνους ορίζοντες για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, αλλά μόνο σε θεωρητικό επίπεδο αφού στην πράξη το λιμάνι δεν ήταν έτοιμο.

Τα έργα υποδομών και επέκτασής του, τα οποία ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 1995, με χρονικό και οικονομικό σχεδιασμό να ολοκληρωθούν τον Αύγουστο του 2005, παραδόξως, διεκόπησαν τον Οκτώβριο του 2001.

Το 2007, μάλλον βιαστήκαμε να το χαρακτηρίσουμε επίσημα «λιμάνι διεθνούς ενδιαφέροντος » ( ΚΥΑ 8315.2 / 2007/ ΦΕΚ 202 Β / 16-02-2007).

Τα έργα επαναρχίσανε το 2008, μετά βασάνων και κόπων, καταφέρνοντας δυο από αυτά, η εκβάθυνση και η σιδηροδρομική σύνδεση του νέου προβλήτα εμπορευματοκιβωτίων με το δίκτυο του Ο.Σ.Ε, να ολοκληρωθούν μόλις το καλοκαίρι του 2015. Υπολείπονται, η σύνδεσή του με την ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟ και ο μηχανο-ηλεκτρολογικός εξοπλισμός του.

Έτσι, την περίοδο 2011 - 2013, που η Ευρωπαϊκή Ένωση διαμόρφωνε τα νέα διευρωπαϊκά δίκτυά της, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης βρέθηκε εκτός δικτύων, αφού δεν ήταν έτοιμο.

Τα νέα διευρωπαϊκά δίκτυα, ενώνουν τη Θεσσαλονίκη με τη Σόφια και το Μπουργκάς. Προς Ανατολάς, κατευθύνονται, μέσω Βουλγαρίας…

***

Τ ο ελληνικό όνειρο, να ‘σβήσουν’  τα Στενά του Βοσπόρου με την ανάδειξη και την αξιοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, δεν το ‘έσβησε’ μόνο η Ε.Ε, αλλά και η Τουρκία, με την αξιοποίηση δυο λιμανιών της στα Δαρδανέλια, του ASYAPORT και του KUMPORT.

Θυμίζω : (i) Το 2013, τη χορήγηση δανείου ύψους 92 εκατ. $ για την ολοκλήρωση του Σταθμού εμπορευματοκιβωτίων του ΑSYAPORT, από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (European Bank for Reconstruction and Development - EBRD) και (ii) Το 2015, την υπογραφή συμφωνίας για την απόκτηση του 65% των μετοχών του Kumport Terminal, με 940 εκατ. $ από την Cosco Pacific, China Merchants Holding International (CMHI) και China Investment Corporation (CIC).

Το Δεκέμβριο του 2014, στο Βελιγράδι, με πρωτοβουλία της Κίνας, πραγματοποιήθηκε Σύνοδος Κορυφής μεταξύ της Κίνας και 16 χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, με αντικείμενο τη συνεργασία σε θέματα υποδομών για τη διακίνηση εμπορευμάτων από και προς την Κίνα.

Εκεί, υπεγράφησαν συμφωνίες οι οποίες εκτιμώ θα επηρεάσουν το μέλλον των ελληνικών λιμανιών και ειδικά της Αλεξανδρούπολης που εδώ και πολλά χρόνια προσδοκά την αξιοποίηση του λιμανιού της.

Kατά την άποψη μου, η συμμετοχή της Βουλγαρίας, στη Σύνοδο των 16 χωρών στο Βελιγράδι και η δυναμική είσοδος της Τουρκίας στον κλάδο των μεταφορών, αφενός με την υποθαλάσσια σιδηροδρομική σύνδεση του Βοσπόρου (Marmaray) και αφετέρου με τα πανέτοιμα λιμάνια της στα Δαρδανέλια, του Asyaport και του Kumport, τα οποία καλύπτονται και σιδηροδρομικά, πρέπει να εγείρει ανησυχίες για το μέλλον του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης. Ανησυχίες που αυξάνονται από πρόσφατα γεγονότα.

Τον Οκτώβριο του 2016, στη Βενετία, πραγματοποιήθηκε η 20^η Ευρωμεσογειακή Συνάντηση – 20th Euro-Med Convention, με θέμα "Από τη στεριά στη θάλασσα - From Land to Sea". Στόχος της, η προώθηση θαλάσσιων μεταφορών στην Ευρώπη που θα έχουν ευεργετικές επιδράσεις στην οικονομική, περιβαλλοντική και κοινωνική ζωή. Εκεί μπήκε στο χάρτη των συνδυασμένων μεταφορών και η αξιοποίηση της σιδηροδρομικής σύνδεσης του λιμένα Κόπερ της Σλοβενίας (Αδριατική) με το Μπουργκάς (Μαύρη Θάλασσα).

Σήμερα, με αφορμή :

(ι) Τις συζητήσεις (7 και 8 Νοεμβρίου 2016 στην Αλεξανδρούπολη), Φορέων της Αλεξανδρούπολης και Μπουργκάς, με θέματα που περιλάμβαναν και τη συνεργασία των δυο λιμανιών με την υπογραφή μνημονίου συνεργασίας για την ανάληψη άμεσων δράσεων στο πλαίσιο της υλοποίησης ενός διαδρόμου συνδυασμένων μεταφορών μεταξύ των λιμένων Αλεξανδρούπολης και Μπουργκάς.

(ιι)Την ημερίδα (11 Νοεμβρίου 2016 στον Πειραιά), με θέμα «Θαλάσσιοι Διάδρομοι και Λιμένες – Έργα Διευρωπαϊκού Δικτύου Μεταφορών», που πραγματοποίησε η Γενική Γραμματεία Λιμένων, Λιμενικής Πολιτικής και Ναυτιλιακών Επενδύσεων του Υπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, με τη συμμετοχή και του Οργανισμού Λιμένα Αλεξανδρούπολης (Ο.Λ.Α Α.Ε).

επισημαίνουμε προς κάθε υπεύθυνο, ότι τα δεδομένα για την αξιοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης όλο και περιορίζονται.

Φτάνουν οι θεωρητικές προσεγγίσεις τόσων ετών.

Τα με τυμπανοκρουσίες προβληθέντα στο παρελθόν Ευρωπαϊκά προγράμματα «WaterMode» (2009-2011) και «Sea2Sea» (2012-2014), για τη σύνδεση του λιμένα της Αλεξανδρούπολης με τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας, παρακάμπτοντας τα «Στενά», πέρασαν αναξιοποίητα. Κάτι ανάλογο προοιωνίζεται και για το πρόγραμμα «Sea Black» που τρέχει, για την περίοδο 2014-2020.

Και τα χρόνια περνούν…

***

Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, είναι μάλλον το μοναδικό, όπου από το 1993 μέχρι και το 2011, το επισκεφτήκαν, εκθειάζοντά ς το πλείστοι όσοι Υπουργοί Εμπορικής Ναυτιλίας, Ντεντιδάκης, Παυλίδης, Κατσιφάρας (πρώτη επίσκεψη Οκτώβριος 1993), Παπουτσής, Ανωμερίτης, Πασχαλίδης, Γεωργιάδης (τελευταία επίσκεψη Δεκέμβριος 2011), χωρίς ωστόσο μέχρι σήμερα έχει αξιοποιήσει τη γεωπολιτική του θέση.

Αν συνεχίσουμε έτσι, και δυστυχώς δεν διαφαίνεται κάτι διαφορετικό, θα χάσουμε οριστικά τη γεωπολιτική αξία που έχει το λιμάνι μας. Και όχι απλά θα τη χάσουμε, αλλά η Βουλγαρία και η Τουρκία, εκμεταλλευόμενες τη δική μας βραδυπορία, θα δίνουν υπεραξία στα δικά τους λιμάνια. 

Αλεξανδρούπολη Νοέμβριος 2016

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

Ερώτηση π. Κωνσταντίνου Καντάνη:

Είπατε μια φράση, μια ονομασία, που θα ήθελα να είναι και η βάση της σημερινής εκπομπής: Οικουμενισμός. Πραγματικά ζούμε μέσα στην Εκκλησία τον Οικουμενισμό. Μπορείτε να μας πείτε -γιατί ο πολύς κόσμος δέχεται αυτά τα μηνύματα έντονα πάνω του πλέον, αλλά δεν ξέρουν τι είναι-, μπορούμε να σκιαγραφήσουμε τι είναι ακριβώς αυτό που λέμε Οικουμενισμός;

Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

Ναι. Είναι μία ονομασία η οποία τα τελευταία χρόνια ακούγεται πάρα πολύ συχνά αλλά συνήθως δεν γίνεται αυτή η επιστημονική παρουσίασή του, δηλαδή να δοθούν τα περιγράμματα εκείνα τα οποία μας διασφαλίζουν για ποιο πράγμα μιλούμε.

Με δυο λόγια και όσο μπορώ πιο απλά, μπορώ να σας πω ότι ο Οικουμενισμός, ή διαφορετικά η οικουμενική κίνηση όπως λέγεται, είναι ένα θρησκευτικό κίνημα που αποβλέπει να ενώσει τις θρησκείες όλου του κόσμου με ένα συγκεκριμένο δόλωμα που λέγεται «αγάπη». Είναι το αγαθό της ενότητας το οποίο έτσι κι αλλιώς υπάρχει μέσα σε όλη την ανθρωπότητα, στις προδιαγραφές θα λέγαμε του κατ’ εικόνα του ανθρώπου, μία ενότητα μεταξύ μας και με τον Θεό. Επιχειρεί δηλαδή μέσα σε ένα επίπεδο θρησκευτικό ό,τι επιχειρεί και η πολύ γνωστή σε όλους μας πλέον παγκοσμιοποίηση σε ένα οικονομικο-πολιτικό επίπεδο. Επιχειρεί να ομογενοποιήσει τις πεποιθήσεις, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, των ανθρώπων για μια σταδιακή ένωση, πρωτίστως των Χριστιανών.

Δηλαδή, η οικουμενική κίνηση ξεκίνησε από τον χώρο του Προτεσταντισμού συγκεκριμένα, να ενώσει τον πολυδιασπασμένο Προτεσταντισμό από το 1948 και εξής. Στη συνέχεια προχώρησε με την προσχώρηση .. των Ορθοδόξων Τοπικών Εκκλησιών .. και σήμερα έφτασε και ο Ρωμαιοκαθολικισμός ουσιαστικά να τον αποδεχτεί με σκοπό την ενότητα όλων των Χριστιανικών ομολογιών, δηλαδή Ορθοδοξίας, Ρωμαιοκαθολικισμού και Προτεσταντισμού. Πάντως ενώ διαφορετικά ξεκίνησε, τώρα ο πάπας θέλει να είναι αυτός ο ηγέτης, γι’ αυτό το αποδέχονται ακόμη και οι Ρωμαιοκαθολικοί αυτό. Στη συνέχεια έχει ένα άλλο όραμα επεκτάσεως αυτής της ενότητας με τις μονοθεϊστικές θρησκείες που είναι ο Χριστιανισμός, ο Ιουδαϊσμός και το Ισλάμ και στη συνέχεια ακόμα και με τις άλλες θρησκείες φτάνοντας μέχρι και την ειδωλολατρία. Και αυτό το είδαμε στην πράξη σε κάποιες συναντήσεις συμπροσευχών στις οποίες μπορούμε να αναφερθούμε αναλυτικότερα παρακάτω.

Αυτό το πράγμα, το οποίο έτσι εξωτερικά φαίνεται να συγκινεί έναν εκκοσμικευμένο άνθρωπο, είναι κάτι βέβαια απηγορευμένο με κάθε σαφήνεια στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας παρά το γεγονός ότι με πολύ ευκολία πολλοί, και θρησκευτικοί ηγέτες στον χώρο της Ορθοδοξίας, έχουν προσχωρήσει και μάλιστα έχουν γίνει και σημαιοφόροι αυτής της προσπάθειας θεωρώντας ότι κατευθύνονται και στο ζητούμενο θέλημα του Θεού, μέσα στην προοπτική αυτού του καθρέφτη που είπατε: ἵνα ὦσιν ἕν.

Μάλιστα υπάρχει και μία διαστροφή αυτού του κορυφαίου λόγου της Αρχιερατικής προσευχής του Χριστού που άλλο είναι το νόημά της, το οποίο βέβαια βγάζει μάτι, είναι τόσο ξεκάθαρο μέσα από το ίδιο το κείμενο, και απορώ με την διαστροφή που γίνεται. Εντάξει, ως προς τους ετεροδόξους θα έλεγε κανείς φυσικά οι άνθρωποι δεν βλέπουν, δεν έχουν την καθαρότητα του Πνεύματος του Αγίου και του Πνεύματος της Αληθείας. Αλλά να το λένε και Ορθόδοξοι, ότι εμείς θα συνθέσουμε τον σπασμένο καθρέφτη τη στιγμή κατά την οποία ήδη λέγεται το πώς θα γίνει και ότι είναι δεδομένο, τη στιγμή κατά την οποία ο Χριστός ο ίδιος στην Αρχιερατική του προσευχή παραδείγματος χάριν λέει: «… τὴν δόξαν ἥν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν …». Άρα μας δίνει τον τρόπο με τον οποίον θα είμαστε ένα.

Η δόξα λοιπόν αυτή είναι η άκτιστη δόξα του Θεού, είναι η θέωση την οποία μας προσφέρει, είναι η ομοίωση με τον Θεό η οποία δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί από τον άνθρωπο, διότι η ομοίωση αυτή είναι σε ένα άκτιστο επίπεδο, είναι μια δωρεά του ίδιου του Θεού. Είναι η ιδιότητα του Θεού, η αγιότητα του Θεού -αυτή είναι η δόξα του-, η οποία μας ενώνει και αυτή είναι μία προσφορά του Θεού δια του Χριστού μέσα στην Εκκλησία.

Κατά συνέπεια εάν δεν βαπτισθεί κανείς, εάν δεν γεννηθεί δηλαδή άνωθεν, δεν μπορεί να δει την Βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι η δόξα του Θεού. Αυτό όμως είναι δεδομένο, δεν είναι ζητούμενο από εμάς. Εμείς δεν καλούμαστε να το κάνουμε αλλά να το φανερώσουμε, εφόσον δηλαδή το αποδεχτούμε αγαπητικά. Και πρακτικά, ‘αγαπητικά’ σημαίνει τήρηση των προδιαγραφών που μας έδωσε ο ίδιος ο Χριστός. Άρα η δόξα «… ἥν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς …» έχει γίνει. Έχει γίνει μέσα από την Πεντηκοστή. Γίνεται μέσα στην προσωπική μας Πεντηκοστή κατά το Άγιο Χρίσμα αμέσως μετά το Άγιο Βάπτισμα. Το παίρνουμε αυτό το πράγμα, είναι δεδομένο.

Η ενότητα αυτή δεν μπορεί να διασπαστεί από κανέναν, ούτε από τον διάβολο, ούτε από τον θάνατο. Έχουν υπερβαθεί αυτά από τον ίδιο τον Χριστό, τον Αναστημένο Χριστό. Ο Αναστημένος Χριστός είναι η πραγματικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας η Οποία είναι Μία οντολογικώς. Το ζητούμενο βεβαίως, όπως είπα και προηγουμένως, είναι αυτό το οποίο εμείς πρέπει να αποδεχθούμε ελεύθερα και να θελήσουμε να το κάνουμε πράξη, γιατί και μόνοι μας δεν μπορούμε να τηρήσουμε τις εντολές αφού ἄνευ ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν μας είπε ο Χριστός. Κατά συνέπεια εμείς καλούμαστε σε ένα διαρκές «ναι» στον Θεό, και το «ναι» αυτό είναι η τήρηση αυτών ων προδιαγραφών που η Εκκλησία μέσα από Οικουμενικές Συνόδους καθόρισε με κάθε ακρίβεια το πως θα γίνεται.

Άρα ο οικουμενισμός είναι ένα συνονθύλευμα και μία παραγωγή αυτής της θολούρας και της σύγχυσης που προωθείται στον σύγχρονο κόσμο, γιατί μόνο μέσα από μία τέτοια κατάσταση συγχύσεως μπορεί να γίνονται αυτά αποδεκτά ως συνθήματα, με το δόλωμα -όπως είπα- της ενότητας και της αγάπης. .. Και αυτό, θέλω να σημειώσω, ότι έχει και εδώ τον χαρακτήρα αυτής της βλασφημίας. Πως εμείς θα κάνουμε εκείνο το οποίο μόνον ο Θεός μπορούσε να κάνει. Δηλαδή ακυρώνουν στην πράξη -γι’ αυτό έγινε ο Θεός άνθρωπος- με όσα λένε αυτοί οι άνθρωποι που εκπροσωπούν αυτές τις θέσεις, χωρίς να το αντιλαμβάνονται βεβαίως, ακυρώνουν αυτό το ίδιο το έργο του Χριστού. Δηλαδή το ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος στο πρόσωπό Του και ίδρυσε την Εκκλησία Του της Οποίας η παρουσία θα μένει έως της συντελείας. Και πύλαι ἅδου δεν μπορούν, δηλαδή ο θάνατος δεν μπορεί να την αγγίξει, γιατί είναι η ίδια αναστημένη ζωή του ίδιου του Χριστού. Γι’ αυτό λέω ότι είναι βλάσφημο να υποστηρίζεται ότι εμείς με τις κτιστές δυνατότητές μας θα κάνουμε εκείνο που άπαξ δια παντός έκανε ο Θεός. Και το έκανε και με έναν τέτοιον συγκλονιστικό τρόπο: να γίνει ο Θεός άνθρωπος και να παραμένει ως θεάνθρωπος εις τους αιώνας. Δηλαδή να παραμένουμε εμείς μέσα στην Αγιοτριαδική αυτή ζωή καθώς ο γέγονε δι ημάς γέγονε ..

Το κορυφαίο γεγονός που μας περιμένει μετά την ανάσταση είναι να είμαστε στα δεξιά του Πατρός, εις το διηνεκές. Αυτή είναι η μεγίστη προσφορά της Εκκλησίας. Αυτό είναι το πλέον χαρούμενο άγγελμα και μάλιστα αυτό δεν είναι έτσι στατικά, νοείται πάντα δυναμικά. Γιατί ο άνθρωπος είναι κτιστός και η ελευθερία του αυτή και το αυτεξούσιό του λειτουργεί σ’ αυτήν την κατεύθυνση της αποδοχής αυτού του θελήματος, που σημαίνει σε τελευταία ανάλυση μία διαρκής διεύρυνση του είναι και βάθεμα του είναι σ’ αυτήν την προσέγγισή του στην προσφερόμενη ζωή στο πλαίσιο της Εκκλησίας, όχι μόνο στην παρούσα αλλά και στην μέλλουσα ζωή, να διευρύνεται διαρκώς. Γιατί ο Θεός είναι άπειρος, ο άνθρωπος είναι περιορισμένων δυνατοτήτων. Όμως μέσα στην Εκκλησία, και εδώ και τώρα δηλαδή στην παρούσα ζωή δια της Εκκλησίας, παίρνουμε μέσα σ’ αυτήν την ενότητα αυτήν την δυνατότητα εις το διηνεκές· να διευρυνόμεθα και να βαθαίνουμε και να αυξάνουμε έως ότου φθάσουμε στο μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού, όπως λέγεται από τον Απόστολο Παύλο, το οποίο βέβαια είναι άληκτο. Διαρκώς θα αυξανόμαστε σε αυτήν την σχέση, σε αυτήν την θέωση, όπως την λένε, την χαρισματική οι Πατέρες.

Αυτό νομίζω ότι είναι το μήνυμα και το κάλεσμα της ανθρωπότητας και όχι να δημιουργήσουμε εμείς ενότητα, την οποία προσέφερε και προσφέρει ο Θεός μέσα στην Εκκλησία, με δική μας συνεισφορά μόνον την κατάφαση σ’ αυτήν την προσφορά. Η κατάφαση αυτή, αυτό το «ναι», εκφράζεται δυναμικά και συγκεκριμένα, όχι αόριστα: ὁ τηρῶν τὰς ἐντολάς μου … ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με. Αυτή βεβαίως η αγάπη είναι απλώς αγάπη στα πλαίσια της κτιστότητάς μας. Όταν τηρούμε τις εντολές του Θεού κάνουμε κάτι κτιστό. Η προσφορά του Θεού είναι άλλη, είναι άκτιστη. Είναι η άκτιστη αγάπη, δηλαδή η Αγιοτριαδική ζωή, η οποία έρχεται μέσα μας και γίνεται αυτό το θεανθρώπινο στο δικό μας πρόσωπο, στη δική μας προσωπικότητα δηλαδή, και για την παρούσα και για τη μέλλουσα ζωή.

(συνεχίζεται)

Απομαγνητοφώνηση (από 13:24 έως 23:58)

Πηγή: Επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι, Αβέρωφ

Μάϊος του 2003 και η Διακαινίσιμη περίοδος ήταν στο τέλος της. Με συντροφιά άλλους τρεις Χριστιανούς, ξεκινήσαμε πολύ πρωί- αξημέρωτα ακόμα- για ένα προσκύνημα, στην Ι. Μ. της Παναγίας της Γαυριώτισσας.

Η Παρέα μας, γνωστός Ηγούμενος Μεγάλης Αγιορείτικης Μονής, ένας Ιερομόναχος και ένας ακόμα λαϊκός.

Είχα καιρό την επιθυμία να κάνω εκείνο το προσκύνημα και να δώ από κοντά, τον ονομαστό επιστήθιο φίλο του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη, τον Άγιο Γέροντα π. Αμβρόσιο Λάζαρη.

... Στην είσοδο της Μονής, της Παναγίας της Γαυριώτισσας, μας περίμενε  ο πνευματικός της Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης.

Με έκδηλη χαρά μικρού παιδιού χαιρέτησε τους ιερείς και περίμενε και μένα να σταθμεύσω το αυτοκίνητο σε ασφαλές σημείο.

Βγήκα απ’ το αυτοκίνητο και βρέθηκα μπροστά σε ένα γίγαντα ιερωμένο, με ένα πλατύ θεϊκό χαμόγελο και μια τεράστια αγκαλιά.

«Έλα Παναγιώτη λεβέντη και αργήσαμε. Μας περιμένει η Παναγία». Ασπάστηκα το χέρι του και σκέφθηκα ότι, κάποιος του είπε τ’ όνομά μου...

«Θα ψάλλουμε μαζί σήμερα κ. Εισαγγελέα. Πολύ χαρά έχω που ήρθατε» Απορώ εγώ πάλι, αλλά υποθέτω ότι, για την ιδιότητα μου, κάποιος θα του είπε κάτι, αλλά πότε; μεσα στη νύχτα; Πώς τα ξέρει όλα αυτά για μένα. Πρώτη φορά τον συναντώ…. Άλλο οδηγό περίμενε.

Μπήκαμε στο Ναό. Διάβασα τον εξάψαλμο έψαλε ο π. Αμβρόσιος, μαζί του και εγώ σε μια κατανυκτική ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα. Μοναδική εμπειρία Θ. λειτουργίας.

... Η ώρα πέρασε και οι προσκυνητές αραίωσαν. Μείναμε η παρέα μας ο Γέροντας και δυο τρία πρόσωπα γνωστά του.

Ο Αγιορείτης ηγούμενος, αποσύρθηκε να εξομολογήσει κάποιους που είχε μαζί τους συνεννοηθεί.

Μέχρις ότου ετοιμασθεί η Τράπεζα μας κάλεσε στο απέρριτο κελί του, ύψιστη τιμή για ένα επισκέπτη, και γυρίζοντας σε μένα μου λέει: «Εισαγγελέα το βλέπεις αυτό;; δείχνοντάς μου παράλληλα ένα ιδιόμορφο πέτρωμα, όσο ένα μανταρίνι σε μέγεθος, μέσα σ’ ένα μικρό γυάλινο βαζάκι, πάνω στο κομοδίνο.

«Άκου που λές εισαγγελέα μου. Πρίν καιρό πέρασε από δώ ένας Ελβετός γιατρός, φίλος του Δεσπότη ... Ήρθανε μαζί. Εγώ εκείνο τον καιρό υπέφερα, από κάτι πόνους στη μέση και ο Δεσπότης το ήξερε.

Λέει του γιατρού το πρόβλημα και εκείνος, αφού με εξέτασε, είπε ότι πρέπει να χειρουργηθώ άμεσα. Είναι πρόβλημα νεφρού αυτό και η εγχείρηση, θα φρόντιζε αυτός, να γίνει στη Βιέννη, στο καλλίτερο νοσοκομείο. Έκαμα υπακοή στο Δεσπότη και πήγα που λές, στην Ελβετία.

Μπήκα στο νοσοκομείο, γίνανε οι εξετάσεις και προγραμματίστηκε η εγχείρηση. ...

Εγώ πάλι, ... δεν ανησυχούσα, γιατί είχα ζήσει πολλά θαύματα… ό,τι θέλει ο Θεός. Από την ημέρα που με πήρε άγγελος από μία μπίντα[2] στον Πειραιά, να με πάει να γίνω καλόγερος στο Άγιο Όρος κι’ όταν έφθασα εκεί, με περίμεναν στην είσοδο του Μοναστηριού οι Σαράντα Μάρτυρες, ολοζώντανοι δεξιά και αριστερά σα φρουρά, για να περάσω[3], μέχρι που με έστειλε ο Γέρων Πορφύριος, να φτιάξω το μοναστήρι Της, ...και μέχρι τώρα που σου μιλάω, και τι θαύμα δεν είδα. Γι’ αυτό σου είπα δε φοβόμουνα.

«Ἐπίρριψον ἐπὶ Κύριον τὴν μέριμνάν σου, καὶ αὐτός σε διαθρέψει» [5] δεν λέει;

Την παραμονή της εγχείρισης απόγευμα, κατέβηκα στον κήπο του νοσοκομείου να προσευχηθώ και να περπατήσω.

Όπως περιπάταγα, βλέπω που λές, εισαγγελέα μου κι’ ένα άλλο παπά, πολύ- πολύ γνωστό, μέτριο ανάστημα να’ ρχεται προς το μέρος μου, από την αντίθετη μεριά, από άλλη πόρτα του νοσοκομείου. Έφθασε κοντά μου και χαιρετηθήκαμε.

-Τι κάνεις παπα-Αμβρόσιε, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!!!

-Πολύ καλά πάτερ μου, αλλά να, σκέφτομαι τον κόσμο μας, τα λάθη μας, τις αμαρτίες μας, πονάω κιόλας, αλλά Δόξα τω Θεώ….

Πιάσαμε πολλή κουβέντα, που λές, αλλά ντρεπόμουνα να τον ρωτήσω τ’ όνομά του που δεν μπορούσα να το θυμηθώ με τίποτα. Μου ήταν όμως πολύ γνωστός, είπαμε για τον Αρχιεπίσκοπο, τον Σεραφείμ, για Δεσποτάδες για πολλά….

Τον θαύμασα! Αλλά πώς τον ρωτάς «πώς σε λένε πάτερ;», μεγάλη ντροπή το’ νοιωθα κάτι τέτοιο….

Περπατήσαμε ώρα. Σουρούπωσε και έπρεπε να γυρίσω στο θάλαμο, να περάσουν οι νοσοκόμες, να ετοιμαστώ για την εγχείριση.

Καθώς το σκεφτόμουνα μου λέει: Άντε πάμε μέχρι το θάλαμο Αμβρόσιε και θα φύγω και γώ. Δεν μπορούσα να του φέρω αντίρρηση και παρακαλούσα τη χάρη Της να θυμηθώ το όνομά του….

Μπήκαμε κι’ έκατσε δίπλα μου στο κρεβάτι. Κουβεντιάσαμε ακόμα λίγο και κάποια στιγμή, βάζει το χέρι του στα πλευρά μου και μου λέει:
-Εδώ θα εγχειρισθείς;

-Ναι αδερφέ μου, του λέω….

Αμέσως ένοιωσα ένα πόνο, όπως με ακούμπησε και έντονη επιθυμία να πάω στην τουαλέτα. Πήγα και «Μέγας εί κύριε και θαυμαστά τα έργα σου»[6] Με έντονους πόνους, σαν τους πόνους της γέννας λένε είναι τούτοι, έβγαλα αυτή την πέτρα που βλέπεις. Γύρισα εξαντλημένος στο κρεβάτι και λέω στον παπά που ήταν ακόμα εκεί.

-Πάτερ μου, μου είσαι τόσο γνωστός, μα τόσο γνωστός, αλλά δεν θυμάμαι το όνομά σου.Συγχώρα με!!! Αλλά πώς σε λένε και πώς βρέθηκες εδώ; Σηκώνεται και τι μου λέει:

-Μ’ αγαπάς τόσο πολύ κι’ εγώ σ’ αγαπώ και δεν με θυμάσαι Αμβρόσιε; Άκου να δείς, εδώ βρέθηκα, γιατί πάω όπου θέλω, συκοφαντήθηκα και κατηγορήθηκα έτσι που τα λέγαμε στον κήπο όσο κανένας άλλος και η αμοιβή μου είναι να πηγαίνω όπου θέλω και όποτε θέλω για να βοηθάω τους ανθρώπους…… Είμαι ο Πενταπόλεως ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ!!! κι’ επειδή σ’ αγαπώ, ήρθα και σε χειρούργησα. Αυτό να το δείξεις αύριο στους γιατρούς, γιατί αυτοί δεν πιστεύουν, είναι ασταύρωτοι και αμύρωτοι. Όταν το δούν και σε εξετάσουν πες τους ότι σε χειρούργησα εγώ. Θα το καταλάβουν. Σ’ αφήνω τώρα και καλή αντάμωση καλή επιστροφή

… και βγήκε από το θάλαμο…."

Αυτή που λές εισαγγελέα μου είναι η ιστορία αυτού του μανταρινιού που βλέπεις. Το’ χω εδώ για να μην ξεχάσω ποτέ τη συνάντηση….. Είπαμε κι’ άλλα πολλά, με τον Γέροντα Αμβρόσιο, αλλά γι’ αυτά ίσως κάποια άλλη φορά. Δεν είναι του παρόντος[7].

Σε λύπησε ο διάβολος όταν σου αφήρεσε τα χρήματα; Λύπησέ τον και σύ, μην του δώσης ευχαρίστησι.

Αν έλθης σε μάντεις, ευχαρίστησες το διάβολο. Αν ευχαριστήσης το Θεό, έδωσες στο διάβολο το θανάσιμο κτύπημα. Και πρόσεχε τι γίνεται. Ούτε τα χρήματα θα βρης, αν έλθης στους μάντεις, διότι δεν είναι στο χέρι εκείνων να γνωρίζουν – αν και κάπου είπαν και επέτυχαν.

Και την ψυχή σου ακόμη χάνεις και από τους αδελφούς σου θα χλευασθής, και πάλι αυτά κακώς θα τα χάσης. Διότι ο διάβολος γνωρίζοντας ότι δεν υποφέρεις τη ζημία, αλλά για τα χρήματα αρνείσαι και το Θεό σου, πάλι σου δίνει χρήματα για να μπορέσει, πάλι, να σε εξαπατήση και να σε απομακρύνη από το Θεό.

Και αν ακόμη συμβή να πουν κάτι οι μάντεις, μη θαυμάζετε. Ασώματος είναι ο διάβολος. Αυτός οπλίζει τους ληστές αυτούς, διότι αυτά δεν γίνονται χωρίς το διάβολο. Εάν, λοιπόν, οπλίζη αυτούς, γνωρίζει και που συγκεντρώνονται τα χρήματα. Δεν αγνοεί τους υπηρέτες του. Δεν είναι, όμως, αυτό παράξενο. Αν δη ότι στενοχωριέσαι με τη ζημία, προσθέτει και άλλη. Αν δη ότι δεν της δίνεις σημασία και ότι την περιφρονείς, θ’ απομακρυνθή από το δρόμο αυτό. Διότι όπως εμείς διαθέτουμε στους εχθρούς, εκείνα με τα οποία τους προκαλούμε λύπη, και αν δούμε ότι δε λυπούνται, απομακρυνόμαστε στη συνέχεια, έτσι ενεργεί και ο διάβολος.

Τι λες; Δε βλέπεις εκείνους που πλέουν στη θάλασσα, όταν γίνεται τρικυμία, ότι δε φροντίζουν για τα χρήματα, αλλά και όλη την περιουσία τους τη ρίχνουν στη θάλασσα, όταν γίνεται τρικυμία; Τι λες άνθρωπε; Συμπράττεις με την τρικυμία και το ναυάγιο; Πριν το κύμα αφαιρέση τον πλούτο σου, εσύ κάνεις αυτό με τα δικά σου χέρια; Γιατί πριν από το ναυάγιο περιβάλλεις τον εαυτό σου με ναυάγιο; Αλλά αυτά θα πη άνθρωπος, που ζη στα χωράφια και δε γνωρίζει τους κινδύνους στη θάλασσα. Ο ναυτικός, λοιπόν, ο οποίος γνωρίζει καλά, τι κάνει τη γαλήνη και τι προξενεί τους κινδύνους στη θάλασσα, θα περιγελάση εκείνον, που λέει αυτά, διότι, γι’ αυτό τα ρίχνω θα πη, για να μη γίνη τρικυμία.

Έτσι κι εκείνος που γνωρίζει τα πράγματα και τους κινδύνους στη ζωή, όταν δη ότι αναμένεται τρικυμία και ότι τα πνευματικά όντα της πονηρίας θέλουν να προκαλέσουν ναυάγιο, ρίχνει και τα υπόλοιπα χρήματά του. Έγινε κλοπή; Εσύ κάνε ελεημοσύνη και ελαφρύνεις το πλοίο. Άρπαξαν οι ληστές; Εσύ δώσε τα υπόλοιπα στο Χριστό. Έτσι θα παρηγορήσης και τη φτώχεια στους πρώτους. Ελάφρυνε το πλοίο, μη κρατάς τα υπόλοιπα για να μην πλημμυρίση το πλοίο. (Α΄ Θεσσαλονικείς, Γ΄ ΕΠΕ 22, 416-423. PG 62, 413-414)

Πηγή: («Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΓΕΙΑ» ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΥΠΟ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη Αγίου Όρους), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Οι γονείς θα στέλνουν πλέον τα παιδιά τους στο σχολείο, ως βαπτισμένα και πιστά μέλη της Εκκλησίας και το σχολείο, σύμφωνα με τα νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα του  Υπουργείου Παιδείας και του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), θα τους τα επιστρέφει με αλλοιωμένη και ξεριζωμένη την πίστη στον Τριαδικό Θεό.

Το νέο αυτό Πρόγραμμα, που με τόσο ιδεοληπτικό φανατισμό και αυταρχισμό νομοθετήθηκε και εφαρμόζεται από τον Σεπτέμβριο σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης έχει προκαλέσει τις έντονες αντιδράσεις και διαμαρτυρίες της Εκκλησίας, της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων και ολόκληρου του Ελληνικού λαού. Ουσιαστικά, το Υπουργείο Παιδείας αρνείται στους Έλληνες ορθόδοξους μαθητές το αυτονόητο, συνταγματικό και νομοθετικό τους δικαίωμα να αναπτύσσουν στο σχολείο τη δική τους θρησκευτική συνείδηση και πίστη, επιβάλλοντάς τους την διδασκαλία μίας πολυθρησκειακής αγωγής, που, εν γνώσει τους, μόνο θρησκευτική σύγχυση, πλάνη και πνευματικό αποπροσανατολισμό προσφέρει κυρίως στα παιδιά του Δημοτικού και του Γυμνασίου.

Τα νέα Προγράμματα, προσπαθώντας να διαλύσουν τις ταυτότητες και τις διαφορές, διδάσκουν,αφενός κακοποιημένα και λειψά στοιχεία για την πίστη τους και αφετέρου τις άλλες πίστεις, υποτιμώντας ή περιφρονώντας έτσι όλες τις παιδαγωγικές θεωρίες για το τι, πότε και πώς μαθαίνουν τα παιδιά σε κάθε ηλικιακή και πνευματική φάση της μαθητικής τους ζωής. Το κύριο πρόβλημα, που χρησιμοποιείται ως εργαλείο αποδόμησης της ορθόδοξης συνείδησης και πίστης των παιδιών, είναι η αναμεμειγμένη μορφή, ο πολτός, το κράμα όλων μαζί των πίστεων, που μπερδεύει τα μικρά παιδιά που δεν έχουν ακόμη την απαιτούμενη κριτική σκέψη και τις πνευματικές εμπειρίες να διακρίνουν τη διαφορά του δικού τους από τους άλλους Θεούς, της δικής τους από τις άλλες πίστεις.

Αυτόν τον πολυθρησκειακό ακταρμά, ωστόσο, έχουν το απύθμενο θράσος οι αρμόδιοι του ΙΕΠ, να τον βαπτίζουν εσκεμμένα ορθόδοξη διδασκαλία,προκειμένου να θολώσουν τα νερά, ενώ στην πραγματικότητα γνωρίζουν καλά ότι αποτελεί μία κατήχηση σε μια εκκοσμικευμένη διαθρησκειακή πνευματικότητα με φιλοσοφικοκοινωνική, πολιτική και πολιτισμική χροιά,που δεν έχει καμιά σχέση με τη διδασκαλία και την πίστη της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον ένα αληθινό Θεό και στον Αποκαλυφθέντα στον κόσμο Ιησού Χριστό.Με τα νέα Θρησκευτικά, τα παιδιά δεν θεωρούνται μέλη της Εκκλησίας και δεν μαθαίνουν ότι ο αληθινός Θεός είναι ένας και είναι ο Τριαδικός Θεός στον οποίο αυτά βαπτίστηκαν και πιστεύουν, αλλά ότι  η ορθόδοξη πίστη τους και το περιεχόμενό της είναι ισάξιο και ισότιμο με εκείνο των θρησκειών το κόσμου. Διατηρούν το όνομα του Θεού, επειδή γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος δεν ζει χωρίς πίστη στον Θεό, προτείνουν, όμως, στην πραγματικότητα, εμμέσως πλην σαφώς, έναν  Θεό κοινό για όλες τις θρησκείες με πολλαπλές θρησκειακές πτυχές, ανάλογα με την πίστη εκάστου, στον οποίον όλοι αδιακρίτως θα πιστεύουν σύμφωνα με τον κετευθυντικό ρόλο του Υπουργείου και του ΙΕΠ.
Όπως καταλαβαίνει κάθε ένας λογικός Έλληνας, με αυτόν τον νέον -κοινό για όλους- Θεό που θέλει να επιβάλει στην νέα γενιά το Υπουργείο Παιδείας και το ΙΕΠ παίρνουν, ως πολιτική ηγεσία, εχθρική στάση και θέση διώξεως της πίστεως των ορθοδόξων μαθητώνκαι φυσικά επιθετική θέση εναντίον της Εκκλησίας, μέλη της οποίας αποτελούν οι ορθόδοξοι μαθητές. Ο διδασκόμενος κοινός σε όλους τους θρησκευόμενους Θεός δεν είναι ο αληθινός Θεός της Εκκλησίας, αλλά ο αντίθεος, ένας ψεύτικος δηλαδή Θεός, που, μέσω του σχολείου πλέον, θα φυτεύεταιπονηρά και σκόπιμα στις ψυχές, στο μυαλό και στη σκέψη των μαθητών, διασπείροντας τον θρησκευτικό συγκρητισμό, τη σύγχυση, τον σχετικισμό και το ψέμα στα περί Θεού υπαρξιακά ερωτήματα των μαθητών. Ο Χριστός, όμως, ήλθε στον κόσμο,ως Σωτήρας και Λυτρωτής, για να  απαλλάξει τον άνθρωπο από την περί Θεού ή Θεών πλάνη και να του δείξει, στο άγιο Θεανθρώπινο πρόσωπό Του,τον Αληθινό Θεό και την αληθινή και αιώνια ζωή. Το πλέον κινδυνευόμενο και απειλούμενο με τα νέα Προγράμματα των Θρησκευτικών είναι η πίστη στον Χριστό, μέσω της οποίας έρχεται στον άνθρωπο η σωτηρία.

Τα νέα Προγράμματα δεν εκλαμβάνουν τα παιδιά ως πρόσωπα που έχουν ανάγκη να πιστεύουν για να έχουν ζωή αιώνια και ως εκ τούτου,να έχουν σχέση με την Εκκλησία τους. Δεν θεωρούν τον Τριαδικό Θεό ως τον Θεό,στο όνομα του οποίου βαπτίστηκαν και πιστεύουν. Γι’ αυτό, σε όλες σχεδόν τις ενότητες διδάσκουν ένα πάνθεο Θεών και θρησκειών, που είναι βέβαιο ότι δημιουργεί πνευματικό αποπροσανατολισμό που οδηγεί σε δρόμους μακράν του αληθινού Θεού και της αληθινής και αιώνιας ζωής, ως σκοπού της ζωής του κάθε Χριστιανού.

Όλοι οι ειδικοί παιδαγωγοί του κόσμου υποστηρίζουν ότι το σχολείο αποτελεί μια συνέχεια της οικογένειας και ότι το σχολείο δεν μπορεί να είναι αντίθετο και εχθρικό  στο ηθικοπνευματικό, πολιτισμικό και θρησκευτικό πλαίσιο που ζει η οικογένεια και η κοινωνία.Αυτό το πλαίσιο είναι αυτό που έχουν ανάγκη και για το οποίο ενδιαφέρονται οι μαθητές και αυτό οφείλει το σχολείο να ερμηνεύει, να αναλύει και να εξηγεί στα παιδιά. Τα νέα Προγράμματα, εκ του χαρακτήρα και του περιεχομένου τους, είναι ολοφάνερο ότι δεν τηρούν τις ψυχοπαιδαγωγικές προϋποθέσεις, που είναι απαραίτητες για τη σύνταξη Προγραμμάτων, αφού δεν λαμβάνουν υπόψη τις ανάγκες, τα ενδιαφέροντα καθώς τη νοητική και αντιληπτική δυνατότητα και δεκτικότητα των παιδιών.Γι αυτό και, τελικά, είναι ακατάλληλα και βλαβερά για παιδιά. Όταν όμως η παιδεία χρησιμοποιείται καταχρηστικά ως μέσο προπαγάνδας, αποπλάνησης και ποδηγέτησης των νέων, τότε χάνει το νόημά της και καταντά φυλακή των συνειδήσεων. Η πίστη στον αληθινό Θεό ήταν και είναι για τον ελληνικό λαό ό, τι πιο πολύτιμο για τη ζωή του, διότι,με βάση την αγιογραφική διδασκαλία, γνωρίζει ότι  διά της πίστεως στον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Χριστό και αληθινό Θεό, ο άνθρωπος περνά από τον θάνατο στη ζωή και ότι ο πιστεύων σ΄ Αυτόν έχει ζωή αιώνια. Ο λόγος που ο ελληνικός λαός έχει αναστατωθεί για την οικτρή παρέμβαση αλλοίωσης και μετατροπής του χαρακτήρα της σχολικής χριστιανικής αγωγής των μαθητών, είναι ότι κάθε μέρα και πιο πολύ πληροφορείται μαθαίνει, ακούει, διαβάζει και κατανοεί ότι τα νέα Προγράμματα για τα θρησκευτικά δεν είναι τίποτα άλλο από ένας ύπουλοςκαι παραπλανητικός μηχανισμός πολυθρησκειακών γνώσεων, που δεν λαμβάνουν υπόψη, αλλά ματαιώνουν και μηδενίζουν την πίστη που έχει δικαίωμα να δίνει κάθε γονέας στα παιδιά του. Αυτό αποτελεί μια αντίθεη, παράνομη, αντιδημοκρατική και αντίθετη προς τη βούληση του λαού παρέμβαση, που στοχεύει να οδηγήσεισε επικίνδυνες για την πνευματική υγεία και ισορροπία των νέων ατραπούς και αυτό φυσικά δεν πρόκειται ούτε να το δεχθεί ούτε να το συγχωρήσει ο πιστός ελληνικός λαός. Ελπίζουμε και ευχόμαστε η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να κάνει άλλους, διαφορετικούς από την προηγούμενη, χειρισμούς στο θέμα των Θρησκευτικών, διότι η Ορθόδοξη πίστη, με οποιαδήποτε μορφή της,είτε ως «μεγάλη» είτε ως «κόκκος σινάπεως» είναι πίστη, ριζωμένη μέσα στην ψυχή του λαού και όποιος, με οποιαδήποτε εξουσιαστικά μέσα, φανερά ή κρυφά προσπάθησε διαχρονικά να την ξεριζώσει, όχι μόνον απέτυχε οικτρώς, αλλά αποκαλύφθηκε και καταγράφηκε και με μελανά χρώματα η προσπάθειά του.

Πηγή: Ακτίνες

Το Κυπριακό πρόβλημα, είναι το διεθνές έγκλημα που διέπραξε η Τουρκία σε βάρος της Κύπρου με την εισβολή, την κατοχή, τον εποικισμό και την εθνοκάθαση. Δεν είναι πρόβλημα διακοινοτικής διαφοράς.

Οι επί 40 χρόνια ούτω καλούμενες διακοινοτικές συνομιλίες για λύση του Κυπριακού απέβησαν άκαρπες επειδή η Τουρκία στοχεύει σε λύση που θα μετατρέπει τη Κύπρο σε προτεκτοράτο της. Η στοχοθεσία της Τουρκίας για έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου τέθηκε από τη δεκαετία του 1950 και επιβεβαιώνεται από τα αποκαλυφθέντα σχέδια της Τουρκίας, τις διακηρύξεις και τη βιβλιογραφία Τούρκων αξιωματούχων και κυρίως από τα ιστορικά γεγονότα και τις θέσεις που υποστηρίζει η Τουρκία στις συνομιλίες για τη λύση του Κυπριακού. Θέσεις που στοχεύουν στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της κατοχής και την επέκταση της κυριαρχίας της σε όλη την Κύπρο.

Σήμερα η Τουρκία διατηρεί την Κύπρο ημικατεχόμενη μέσω ισχυρών κατοχικών στρατευμάτων, μαζικού εποικισμού και τη δημιουργία υποτελούς διοίκησης, της «ΤΔΒΚ», πλήρως εξηρτημένης από την Τουρκία με τη σύναψη διμερών συμφωνιών που καλύπτουν όλους τους τομείς λειτουργίας της. Την κρατική λειτουργία της, την οικονομική στήριξη της, την ασφάλεια της, την παιδεία της, την τροφοδοσία της με νερό και ηλεκτρικό ρεύμα, τις επικοινωνίες της, τη λειτουργία των αεροδρομίων και λιμανιών της, τις μεταφορές της κ.α.

Καμιά λύση του Κυπριακού δεν θα είναι βιώσιμη αν δεν επιτυγχάνεται με αυτήν, η κοπή του ομφάλιου λώρου, τον οποίο ανέπτυξε η Τουρκία βίαια και παράνομα, για να τηρεί υπό τον έλεγχο της την Κύπρο, και να μην επιτρέπει την αυτονομία και ανεξαρτησία της.

Ο Τουρκικός Ομφάλιος Λώρος έχει τρεις βασικές πτυχές που είναι:

1. Τα Τουρκικά κατοχικά στρατεύματα και οι συνθήκες εγγυήσεως και συμμαχίας.Τα στρατεύματα πρέπει να απομακρυνθούν όλα και οι συνθήκες να καταργηθούν πλήρως ΠΡΙΝ την εφαρμογή της λύσης.Το ψήφισμα 353/1974  του ΣΑ/ΟΗΕ  για άμεση αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων παραμένει ανεκτέλεστο απο το1974.

2. Οι παράνομοι Τούρκοι έποικοι. Αποτελούν την πλειοψηφία στις κατεχόμενες περιοχές και πρέπει να απομακρυνθούν.

3. Οι παράνομες διμερείς συμφωνίες Τουρκίας – Ψευδοκράτους, που δεν πρέπει να ενσωματωθούν στη λύση όπως είχε συμβεί στη περίπτωση του σχεδίου Ανάν με εμμονή της Τουρκίας.

Με δεδομένη τη φύση του Κυπριακού προβλήματος, η σημαντικότερη πτυχή για τη λύση του, είναι η κοπή του τρικέφαλου ομφάλιου λώρου (στρατεύματα- έποικοι- διμερείς συμφωνίες) που ανέπτυξε βίαια και παράνομα η Τουρκία με την Κύπρο, και η εγκατάλειψη της επιλογής της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας ως μορφής λύσης, που επέβαλαν η Τουρκία και Βρετανία.

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

Ερώτηση π. Κωνσταντίνου Καντάνη: 

Όταν λοιπόν κύριε καθηγητά ευχόμαστε στη Θεία Λειτουργία για την ενότητα της πίστης, δεν αναφερόμαστε στην ενότητα όλων των θρησκειών και στην πίστη όλων των ομολογιών, όπως μερικοί λένε, αλλά εκεί αναφερόμαστε ότι όλοι οι άνθρωποι να έρθουμε στην Μία Πίστη του Σώματος του Χριστού, της αποκαλύψεως του Χριστού. Πάντως οι οικουμενιστές ξεκινούν από κάτι πολύ λογικό και εκεί μπερδεύονται ίσως ο πολύς κόσμος. Λένε, ας ξεκινάμε, όχι από αυτά που στην πίστη μας διακρίνουν και μας χωρίζουν αλλά σε αυτά που μας ενώνουν, για παράδειγμα η αγάπη. Λένε, είναι αγάπη να δεχτώ τον άλλον. Τι λέτε πάνω σε αυτό;

Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

Κοιτάξτε. Ο οικουμενισμός κινείται ουσιαστικά πάνω σε κτιστά πράγματα και μάλιστα εν πολλοίς και άρρωστα. Δηλαδή μιλούν γι’ αυτά που μας ενώνουν αλλά αυτά που μας ενώνουν, το μίνιμουμ που μας ενώνει ως ανθρώπους, είναι το κατ’ εικόνα -είμαστε όλοι άνθρωποι κατ’ εικόνα του Θεού- αλλά εσκεμμένα αποκρύπτουν το γεγονός ότι αυτό το κατ’ εικόνα ήδη είναι αμαυρωμένο, μπαζωμένο κατά την προσφιλή έκφραση του νεο-αγιοκαταταχθέντος Αγίου Παϊσίου, και ότι δεν μπορεί με μπαζωμένη ύπαρξη να γίνει η προσκόλληση με το άλλο αγαπώμενο πρόσωπο. Αυτή η αγάπη όχι απλώς είναι κτιστή, έχει τόσα προβλήματα μέσα της που ούτε μέσα στον θεσμό του γάμου μπορεί να υπάρξει αυτή η ενότητα η ζητουμένη, να γίνουμε ένα.

Είναι ένα θα λέγαμε εξωπραγματικό, στην καλύτερη περίπτωση, και στην πραγματικότητα ένα πονηρό και άρρωστο σύνθημα το οποίο δεν μπορεί να γίνει ποτέ πραγματικότητα. Αν γινόταν έτσι αυτό πραγματικότητα, δεν θα υπήρχε λόγος να γίνει ο Θεός άνθρωπος.

Αυτή η αγάπη για την οποία μιλούν, την αγάπη προς το πλησίον .. δεν μας λένε πρώτα – πρώτα τα όριά της, την οντολογία της· ποιά είναι ακριβώς αυτή η αγάπη, και ήθελα να πω δυο λόγια για την σχέση της αληθινής πίστεως και της αγάπης, ότι η αληθινή αγάπη πηγάζει από την αληθινή πίστη. .. Δεν μιλούν για την προέλευσή τους, και είναι γνωστό ότι μιλάμε για διάφορες πίστεις τις οποίες θέλουν να νομιμοποιήσουν με το σλόγκαν, το σύνθημα, ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Θεό. Δεν είναι όμως πραγματικότητα. .. Κοιτάξτε, εγώ δεν λέω δικά μου πράγματα, λέω αυτά που είπε ο Χριστός: ἐγὼ εἰμί ἡ ὁδὸς. Δεν είπε ο Χριστός ότι είμαι κι εγώ ένας δρόμος, δεν είπε, εγώ είμαι οδός, αλλά είπε, ή οδός, δηλαδή η μοναδικότητα δια της οποίας πηγαίνει κανείς στον Πατέρα.

Μην λέει κανείς ότι εγώ πιστεύω στον Θεό, δηλαδή στον Θεό Πατέρα ανεξάρτητα ότι δεν δέχομαι τον Υιό, είτε μέσα από το Ισλάμ είτε μέσα από τον Ιουδαϊσμό ας πούμε κτλ στη συγκεκριμένη περίπτωση που δεν αποδέχονται τη θεότητα του Χριστού. Γιατί ο ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαίωσε ότι την προσαγωγή στον Θεό Πατέρα την κάνει ο ίδιος, και επομένως δεν μπορούμε να προωθούμε ψευδαισθήσεις που μπορεί να έχει επειδή δεν γνωρίζει ο άλλος άνθρωπος. Δεν μπορούμε να τα λέμε εμείς οι Ορθόδοξοι αυτά τα πράγματα, αφού μας διαβεβαίωσε ο Χριστός ότι Αυτός είναι η οδός.

Πρωτίστως πρέπει να αποδεχτούμε δηλαδή την θεότητα του Χριστού και το έργο του Χριστού, δεδομένου ότι ο Χριστός είπε ότι, δεν είπα τίποτε και δεν έκανα τίποτε .. παρά μόνον αυτά που είπε ο Θεός Πατέρας σε μένα. Άλλωστε το είδαμε και στη Μεταμόρφωση, το είδαμε και στη Βάπτιση του Χριστού κατά την Θεοφάνεια όταν μίλησε ο Θεός Πατέρας για τον Υιό του: Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός .. Αὐτοῦ ἀκούετε, μας παρέπεμψε. Μας παρέπεμψε δηλαδή να ακούμε και να υπακούμε -ακούω με αυτήν την έννοια της υπακοής λέγεται, άλλωστε αυτό έκανε και ο Χριστός στον Θεό Πατέρα- να υπακούσουμε σε Αυτόν.

Αυτή είναι η διαδικασία αυτής της οδού. Είναι η αυτοκένωση η δική μας όπως κενώθηκε καίτοι Θεός γενόμενος άνθρωπος και δεν έκανε ο Χριστός το δικό Του θέλημα -το ανθρώπινο δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση λέω- το οποίο ούτως ή άλλως ήταν αναμάρτητο γιατί δεν είχε αμαρτία, αλλά και αυτό το ανθρώπινο το υπέταξε εκούσια και αγαπητικά στο θέλημα του Πατρός με το να πεθάνει ενώ δεν όφειλε να πεθάνει αφού ο θάνατος είναι συνέπεια της αμαρτίας. Και το έκανε αυτό για να μας διδάξει και πρακτικώς την έννοια της υπακοής.

Κατά συνέπεια μιλάμε για μία άλλη πραγματικότητα και για μία διάχυση μιας σύγχυσης όταν μιλούμε στο πλαίσιο του οικουμενισμού γι’ αυτά τα πράγματα και μάλιστα εν ονόματι του Χριστού.

Ακόμα και κατά την επιστημονική και θεολογική προσέγγιση του πράγματος, πρέπει να πούμε ότι ο Χριστός μας παρέχει τα κριτήρια της αγάπης προς τον Θεό και το πλησίον. Όπως είπαμε προηγουμένως τα κριτήρια αυτά της γνήσιας αγάπης είναι η τήρηση των εντολών του Θεού που μας παρέχονται με κάθε σαφήνεια μέσα από την Αγία Γραφή αλλά και ερμηνεύονται στη συνέχεια, όχι αυθαιρέτως -όπως λέει ο καθένας Προτεστάντης παραδείγματος χάριν, όπως εγώ νομίζω είναι αυτό το νόημα, και σήμερα έφτασαν να το λένε και πολλοί Ορθόδοξοι, ή ό,τι νομίζει ο πάπας είναι αυτό δόγμα-, αλλά μέσα από Οικουμενικές Συνόδους, δηλαδή από την Σύναξη της όλης Εκκλησίας με τρόπο αυθεντικό και υπό την καθοδήγηση του ιδίου του Αγίου Πνεύματος, αφού οι Πατέρες λέγουν εκεί έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν. Ότι εκεί έχουμε, μέσα από τα πρακτικά των Οικουμενικών Συνόδων, τις αποφάσεις, τους όρους δηλαδή τους δογματικούς, έχουμε την αυθεντική ερμηνεία του θελήματος του Θεού σε εκείνα τα σημεία που αμφισβητήθηκαν διαχρονικά μέσα στην ιστορία.

Αλλά έχουμε και την αγιο-πνευματική εμπειρία των Πατέρων διαχρονικά μέσα από την δογματική τους συνείδηση η οποία είναι η λεγομένη συμφωνία των Πατέρων, η οποία ερμηνεύει αυθεντικά αυτήν την Αλήθεια της Εκκλησίας.

Έτσι λοιπόν, μέσα στο πλαίσιο του οικουμενισμού αυτά έχουν σχετικοποιηθεί, έχουν αγνοηθεί σκοπίμως, το χειρότερο είναι ότι γίνονται και από Ορθοδόξους. Και γίνεται μία διάψευση αυτής της πραγματικότητας μέσα από συγκεκριμένες μεθόδους στις οποίες μπορούμε να αναφερθούμε αν θέλετε, όπως είναι παραδείγματος χάριν οι συμπροσευχές, η μεταπατερική θεολογία, η σχετικοποίηση του απόλυτου χαρακτήρα των αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων, όπως εκφράζονται και επί πρακτικού πεδίου μέσα από Κανόνες Οικουμενικών Συνόδων οι οποίες δεν μπορούν να σχετικοποιηθούν.

Κι όμως σήμερα λέγονται από υπεύθυνα εκκλησιαστικά πρόσωπα στον χώρο, μιλάω της Ορθοδόξου Θεολογίας, αλλά επειδή υπάρχει μία παχυλότατη άγνοια και αυτή η άγνοια φυσικά οφείλεται στον προσανατολισμό τον κοσμικό των πιστών, των Ορθοδόξων. Δεν είναι θέμα να πας στην Θεολογική Σχολή, δεν είναι θέμα να ξέρεις πολλά γράμματα για να τα καταλάβεις αυτά, αφού αυτά είναι καταγραμμένα εν Αγίω Πνεύματι μέσα στην καρδιά μας δια του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της προσωπικής μας Πεντηκοστής, όπως είπα, δια του Αγίου Χρίσματος.

Αυτά τα πράγματα εγώ τα διαπίστωσα, καθαρά εμπειρικά, μέσα από χαρισματικές προσωπικότητες οι οποίες ήταν του Δημοτικού σχολείου ή και δεν είχανε πάει καθόλου στο σχολείο, με τέτοια ακρίβεια μάλιστα η οποία διαπιστώνεται πως ταυτίζεται με την ακρίβεια της έκφρασης των Πατέρων σε Οικουμενικές Συνόδους μέσω των δογμάτων. Θέλω να πω δηλαδή ότι έχουμε την διασφάλιση, την απόλυτη διασφάλιση, ότι τα πράγματα έτσι έχουν. Αυτό το πράγμα δεν έχει καμία σχέση με την εμπειρία την γνωστική, την λόγια, την σπουδασμένη.

Μέσα στην Εκκλησία έχουμε αυτήν την προσφορά, αυτήν την γνώση, με τρόπο εμπειρικό δηλαδή αγιοπνευματικό. Άρα, μην μας περνά αυτή η σκέψη ότι δεν μας διαφώτισαν. Βεβαίως, έργο της ηγεσίας της Εκκλησίας, των Θεολόγων κτλ είναι να κάνουν αυτό, αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι έχουμε άλλοθι για την παχυλή άγνοια την οποία εκμεταλλεύονται βεβαίως κάποιοι για να διαχέουν αυτήν την σύγχυση. Οφείλεται στο γεγονός ότι η καρδιά μας έχει γεμίσει το λιγότερο από μπάζα, που σημαίνει νοητά απόβλητα τα οποία κατέλαβαν τον χώρο. Πολλές φορές όμως αυτό δεν είναι, έτσι ουδέτερα μονωτικά, της σχέσης μας με τον Θεό, αλλά είναι βρωμερά πάθη κτλ. Εφόσον όμως καθαριστούν, από εκεί και πέρα ο ίδιος ο Θεός μας δείχνει αυτήν την οδό και το θέλημά Του στην πράξη και αυτό πρέπει να το πάρουμε πολύ σοβαρά ως προσωπική μας υπόθεση.

Δεν είναι θέμα να μαθητεύσουμε δηλαδή εμείς σε αυτά τα πράγματα επιστημονικά θα λέγαμε, αλλά χρειάζεται αυτή η σχέση η ζωντανή με την Εκκλησία ώστε να έχουμε αυτήν την πληροφόρηση την εσωτερική, η οποία είναι και αδιάψευστος, από το Άγιο Πνεύμα.

(συνεχίζεται)

Απομαγνητοφώνηση (από 23:59 έως 34:05)

Πηγή: Αβέρωφ

Σε κλίμα μυσταγωγίας, εθνικής συγκίνησης και υπερηφάνιας αλλά και με συμμετοχή που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016 στο Μνήμα του Σπυρίδωνα Σπυρομήλιου στο Ά Νεκροταφείο Αθηνών, η εκδήλωση για την 104η επέτειο από την Απελευθέρωση της Χιμάρας.

Κατά την έναρξη της εκδήλωσης τα μέλη του διοργανωτή Εθνικού Συλλόγου "Βόρειος Ήπειρος 1914" άνοιξαν στον χώρο της κεντρικής εισόδου του κοιμητηρίου την γιγαντοσημαία της Βορείου Ηπείρου, στέλνοντας σε κάθε κατεύθυνση το μήνυμα ότι το ιερό μας λάβαρο δεν θα υποσταλεί όσο συνεχίζεται ο αγώνας για τη δικαίωση της κατεχόμενης ιδιαίτερης πατρίδας μας.  

Στη συνέχεια, ο πατήρ Θωμάς Φάνης από τη Φοινίκη τέλεσε παρουσία πλήθους κόσμου επιμνημόσυνη δέηση στο μνήμα του Συνταγματάρχη Χωροφυλακής Σπυρίδωνα Σπυρομήλιου στη μνήμη του Αρχηγού της Χιμάρας και των αγωνισαμένων για την απελευθέρωση της περιοχής.
Ο π. Θωμάς απηύθυνε έναν χαιρετισμό από καρδιάς, σημειώνοντας την ανάγκη να τιμούμε αυτές τις επετείους, ώστε να θυμόμαστε την ένδοξη ιστορία μας, να παραδειγματιζόμαστε και να αντλούμε κουράγιο από αυτήν.

Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο νομικός - διεθνολόγος Δρ Πανεπιστημίου Αθηνών Ιωάννης Παπαφλωράτος, όπου περιγράφηκε εν συντομία ο βίος και η εθνική δράση του Σπυρίδωνα Σπυρομήλιου, με αποκορύφωμα την Απελευθέρωση της Χιμάρας στις 5 Νοεμβρίου 1912 και την ηγεσία του αγώνα κατά των Αλβανών ατάκτων στην περιοχή έως την επάνοδο του Ελληνικού Στρατού τον Οκτώβριο του 1914.

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο κ. Παπαφλωράτος είπε:

"Ο Σπύρος Σπυρομήλιος έχει χαρακτηρισθεί δικαίως «το λιοντάρι της Χειμάρρας», καθώς αγωνίσθηκε με σθένος και αυταπάρνηση για την απελευθέρωση εκατομμυρίων αλύτρωτων Ελλήνων επί σειρά ετών. Οι αγώνες του ας εμπνέουν όλους τους Έλληνες. Εμείς γνωρίζουμε ιστορία και με όλη την δύναμη της ψυχής μας απαντούμε στις πρόσφατες ανιστόρητες προκλήσεις της ηγεσίας της γείτονος χώρας : «Ούτε η Χειμάρρα ούτε η βόρεια Ήπειρος υπήρξαν ποτέ αλβανικές». Όσοι βρισκόμαστε σήμερα εδώ ας δώσουμε την υπόσχεση να αγωνιστούμε μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός μας προκειμένου να ξαναδούμε την προσφιλή μας βόρειο Ήπειρο ελεύθερη…. Κλείνοντας, Σας καλώ να αναφωνήσουμε : Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων, ζήτω η βόρεια Ήπειρος". 

Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων. Εκ μέρους του Εθνικού Συλλόγου "Βόρειος Ήπειρος 1914" κατέθεσε στεφάνι εντός του Οίκου του Αρχηγού Χιμάρας ο ταμίας του σωματείου Σπύρος Γκάγκαλης και εκ μέρους του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού ο κ. Αλέξανδρος Παπαλάμπρου, μέλος του οργανωτικού του κόμματος. Ο Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αυγή αντί στεφάνου έδωσε συμβολική οικονομική ενίσχυση στον ΕΣΒΗ 1914.

Εκ μέρους των διοργανωτών απηύθυνε χαιρετισμό, το μέλος του προεδρείου Ελευθέριος Πρίφτης, ο οποίος αρχικά εξέφρασε ευχαριστίες σε όσους τίμησαν με την παρουσία τους τη μνήμη του Σπυρίδωνα Σπυρομήλιου και των απελευθερωτών της Χιμάρας τον Νοέμβριο του 1912. Ο κ. Πρίφτης τόνισε ότι όραμα των μελών του ΕΣΒΗ 1914 είναι ο όρκος των εκπροσώπων της Χιμάρας με επικεφαλής τον Σπ. Σπυρομήλιο στην Συντακτική Συνέλευση του Δελβίνου τον Ιούνιο του 1914 "Ένωσις ή Θάνατος!"

Υπενθύμισε ακόμα την επιθυμία του θρυλικού Συνταγματάρχη Χωροφυλακής να ταφεί στην Χιμάρα, κάτι το οποίο θα γίνει εφικτό όταν η περιοχή απελευθερωθεί και ενωθεί με την μητέρα Ελλάδα, κατεύθυνση στην οποία κινείται και ο αγώνας του ΕΣΒΗ 1914.

Οι παρευρισκόμενοι πριν φύγουν από το σημείο που αναπαύεται ο Αρχηγός της Χιμάρας τήρησαν ενός λεπτού σιγή. Παρόντες ήταν μεταξύ άλλων ο πρώην Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στην Κορυτσά Θεόδωρος Οικονόμου - Καμαρινός, ο εκπρόσωπος των αποστράτων αξιωματικών της Χρυσής Αυγής Υποστράτηγος ε.α. Βασίλειος Παπαθανασίου, παρουσία μελών του κόμματος, αντιπροσωπεία από τον ΛΑ.Ο.Σ. με επικεφαλής τον κ. Γεώργιο Κρικόπουλο και αντιπροσωπεία του Εθνικού Μετώπου με επικεφαλής τον κ. Γεώργιο Βεργιάννη.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε στην είσοδο του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών όπου οι παρευρισκόμενοι τέντωσαν και πάλι τη γιγαντοσημαία της Βορείου Ηπείρου και έψαλλαν τον εθνικό ύμνο. 


Ακολουθούν φωτογραφίες από την εκδήλωση

Πηγή: Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914, Βαλκανικό Περισκόπιο

στην Αθήνα την Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Πηγή: Αναστάσιος

Τὶς στιγμὲς τοῦτες ποὺ τυπώνονται στὸ χαρτὶ οἱ ἀκόλουθες σκέψεις, προσπαθώντας νὰ αἰτιολογήσουμε τὸν πιὸ πάνω τίτλο γιατὶ εἶναι χρήσιμα τὰ Α.Ε., αὐθόρμητα ἦλθε στὸν νοῦ μας ὁ πηχυαῖος τίτλος ἑνὸς ἐπιστημονικοῦ ἄρθρου δύο σπουδαίων ἐπιστημόνων Ἀμερικανῶν στοχαστῶν, ποὺ μόλις πρὸ μιᾶς δεκαετίας περίπου εἶχε δεῖ τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος: «Ἡ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ».

Ἡ Σχολὴ τῆς Ἀθήνας, ἔργο τοῦ Ραφαήλ, 1509, Ρώμη

Τὶς στιγμὲς τοῦτες ποὺ τυπώνονται στὸ χαρτὶ οἱ ἀκόλουθες σκέψεις, προσπαθώντας νὰ αἰτιολογήσουμε τὸν πιὸ πάνω τίτλο γιατὶ εἶναι χρήσιμα τὰ Α.Ε., αὐθόρμητα ἦλθε στὸν νοῦ μας ὁ πηχυαῖος τίτλος ἑνὸς ἐπιστημονικοῦ ἄρθρου δύο σπουδαίων ἐπιστημόνων Ἀμερικανῶν στοχαστῶν, ποὺ μόλις πρὸ μιᾶς δεκαετίας περίπου εἶχε δεῖ τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος: «Ἡ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ».

Ἂς ἀρκεστοῦμε πρὸς στιγμὴν στὸ ἀπύθμενο περιεχόμενο ποὺ περικλείει μόνο αὐτὸς ὁ τίτλος. Διότι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες πολῖτες (γονεῖς, διάφοροι σύλλογοι καὶ φορεῖς) ἔχουμε σταθεῖ μὲ δέος μπροστὰ στὴ γενικευμένη κρίση, ἡ ὁποία ἀποδείχτηκε ὅτι ὀφείλεται στὴν ὕπαρξη φυματικῆς Παιδείας. «Βαρὺ ἀπαιδευσία» (Πιττακὸς) ποὺ …«ὁδηγεῖ σὲ πλάνη», μᾶς βεβαιώνει ὁ σοφός μας πρόγονος, Σωκράτης. Καὶ ἐνῷ εἶναι γνωστὴ σὲ ὅλη τὴν Ε.Ε. ἡ ἀνθρωποποιὸς δύναμη καὶ ἡ παιδευτικὴ ἀξία τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν, ἐμεῖς, Ἐπιμηθεῖς ὄντες, μετὰ ἀπὸ πολλὲς δεκαετίες συνειδητοποιήσαμε(;) τὸν τραγικὰ ἐπίκαιρο λόγο τοῦ Καμύ: «Δὲν μᾶς ἀπομένει, παρὰ νὰ ἀναγεννηθοῦμε ἢ νὰ πεθάνουμε».

Πολλοὶ Νεοέλληνες οἱ ὁποῖοι ἀναζήτησαν τὰ αἴτια τῆς κατάρρευσης τῆς κοινωνίας μας σήμερα πλέον κατανόησαν ὅτι, καταργῶντας τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικά, πετάξαμε τὴν ἀνθρωπιστικὴ Παιδεία. Πῶς ἄραγε συνέβη καὶ ὑποτιμήσαμε ὅτι τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικά, ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ σκέψη καὶ ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα ποὺ τὴν ἐκφράζει, εἶναι «γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα τὸ ἀναντικατάστατο λίκνο τῆς δημοκρατίας»; Γιατί περιφρονήσαμε τὸ γεγονὸς ὅτι «τὰ Α.Ε. θὰ ἀποτελοῦν γιὰ πάντα τὸ κύριο σῶμα τῆς ἀνθρωπιστικῆς Παιδείας»; Ἄραγε νὰ εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ ἀξιόλογοι Ἕλληνες δημιουργοὶ διέθεταν μιὰ οὐσιαστικὴ ἀρχαιογνωσία; Οἱ Πατέρες τῆς Δημοτικῆς Ὁ Σεφέρης, ὁ Ἐμπειρίκος, ὁ Ἐλύτης, ὁ Ρίτσος, ὁ Βρεττάκος, ὁ Τσαρούχης, ὁ Καβάφης, ὁ Κάλβος, ὁ Παλαμᾶς, ὁ Σικελιανὸς ξέρουν ἀρχαῖα Ἑλληνικά. Ὁ Γρυπάρης, ὁ μεγάλος δημοτικιστής, ἦταν ἄριστος γνώστης τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς καὶ οἱ μεταφράσεις ποὺ ἔκανε τῶν ἀρχαίων τραγωδιῶν εἶναι θαυμάσιες. Ὁ δὲ Βάρναλης ἔγραψε σὲ γλῶσσα Πινδαρική. Ὁ ἀποθανὼν Ἰωάν. Κακριδής, ὁ ὁποῖος, καίτοι φανατικὸς δημοτικιστὴς καὶ γνωστὸς γιὰ τοὺς ἀγῶνες του ὑπὲρ τῆς Δημοτικῆς, ἐξηγοῦσε σὲ ἐκτενῆ του ἀνάλυση (ὁ χῶρος δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ τὴν παραθέσουμε) «Γιατί διδάσκουμε Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ στὰ παιδιά». Σὲ συνέντευξή του δὲ τὸ 1986 στὸ φιλολογικὸ περιοδικὸ «Πλάτων» εἶχε δηλώσει: «Ἡ γλῶσσα μας ἀργοπεθαίνει, τῆς λείπει τὸ ὀξυγόνο καὶ μόνο ὅποιοι γνωρίζουν ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ μποροῦν νὰ χρησιμοποιοῦν σωστὰ τὴν Νεοελληνικὴ Δημοτική». Καὶ σὲ ἄλλη δήλωσή του ἀναφέρει ὅτι «Γιὰ νὰ μπορέσει κάποιος νὰ χρησιμοποιήσει σωστὰ τὴν ἑλληνικὴ Δημοτική, εἶναι ἀνάγκη νὰ εἶναι γνώστης τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς».

Ὁ Ἀδαμάντιος Κοραῆς ἀπὸ πολὺ παλιὰ βεβαίωνε πὼς «ὅστις ἐπιθυμεῖ νὰ διδάξει τὴν Νέα Ἑλληνικὴ δίχως τὴν γνώση τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς, ἢ ἀπατᾶται ἢ ἀπατᾶ»! Ἄραγε, πῶς θὰ χαρακτήριζε ὁ Κοραῆς αὐτοὺς ποὺ διδάσκουν τὴν οἰκτρὰ αὐτὴ σημερινὴ μορφὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας τὴν ὁποία ἀποκαλοῦν … Δημοτική; Ἐμεῖς, ζαλισμένοι ἀπ’ τὰ σύγχρονα παραισθησιογόνα, περιφρονήσαμε τὸ ὅτι ἡ ἑλληνικὴ παιδεία ἀποτελεῖ νευραλγικὸ σημεῖο τῆς ἐπιβιώσεώς μας καὶ πὼς κατὰ τὸν Ἰσοκράτη «Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀποτελεῖ κύριο ὄργανο τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας, θεῖο ὄργανο παιδεύσεως καὶ ἠθικῆς τελειώσεως». Ἀλλοίμονο, φίλοι μου! «Τὸ ἑλληνικὸ γένος ξυπνοῦν ἀπ’ τὴν ὕπνωση Ἐφιάλτες» καὶ οἱ ἐφιάλτες ἀπ’ τὴν πρωτόγνωρη νεοελληνικὴ παρακμὴ ἔρχονται νὰ στείλουν τὸ μήνυμα ποὺ φαίνεται πὼς δὲν ἔχουμε ἀκόμη ὅλοι καταλάβει, ὅτι ἦταν ἀνίερη, ὕποπτη καὶ ὕπουλη ἡ προσπάθεια νὰ συνδεθεῖ ἡ ἐγκατάλειψη τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας μὲ μιὰ δῆθεν προοδευτικὴ καὶ πρωτοποριακὴ ἀντιμετώπιση τῶν παιδευτικῶν πραγμάτων.

Ὁ Δημήτρης Μυρὰτ πρὶν ἀπὸ χρόνια διερωτᾶται: «Γιατί τά᾿ χουν βάλει μὲ τὴν γλῶσσα μας; Γιατί συνδέσανε τὸν σοσιαλισμὸ μὲ τὸν ἐκχυδαϊσμό της»; Εἶναι παγκοίνως γνωστὸ πὼς «ἀποτελεῖ πανευρωπαϊκὸ ἐκπαιδευτικὸ καὶ μορφωτικὸ αἴτημα τῶν σοσιαλιστῶν ἡ ἐπαναφορὰ τῶν Α.Ε. καὶ Λατινικῶν στὰ Γυμνάσια καὶ Λύκεια». Ἐμεῖς ἐδῶ στὸν τόπο μας, ὅπου ἡ ὕπνωση ἔχει ἀναχθεῖ σὲ καθημερινὸ βιορρυθμὸ τῶν παχύνοων Νεοελλήνων, ἀκόμη διερωτώμεθα γιατὶ εἶναι χρήσιμα τὰ Α.Ε. Ἀναζητῶντας καὶ ἐμεῖς μὲ ἀπόγνωση τὰ αἴτια τῆς κακοδαιμονίας μας μὲ ἀφορμὴ ὅσα θὰ ἀναφερθοῦν ἐν συνεχείᾳ στὸ ὁδοιπορικό μας αὐτό, πιστεύουμε νὰ γίνει ἀντιληπτὸ πὼς ὁ ἑλληνικὸς κοινοβουλευτισμὸς εἶναι ἡ πλήρης ὑποτίμηση τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας. Τὰ παραδείγματα εἶναι πολλά, θὰ καταθέσουμε ὅμως ἐνδεικτικῶς κάποια ἀπὸ αὐτὰ ποὺ συνδέονται μὲ τὸ θέμα μας. «Ἡ νέα μας γλῶσσα εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἀρχαία, ἀδιάκοπα μιλημένη ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος γιὰ χιλιάδες χρόνια…» (Μανώλης Τριανταφυλλίδης).

- Μὲ τὸ γεγονὸς πὼς οἱ Ἰταλοὶ διδάσκουν στὰ δικά τους κλασσικὰ Λύκεια τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἐπιστήμονες Ἰταλοὶ ἐξηγοῦν ὅτι ἡ Α.Ε. «ἔχει ὑψηλὴ μορφοποιητικὴ ἱκανότητα ποὺ διαμορφώνει τὴ σκέψη καὶ κάνει τοὺς μαθητὲς ποὺ γνωρίζουν ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ νὰ διαπρέπουν στὶς θετικὲς ἐπιστῆμες». Γιὰ τοῦτο ἄλλωστε εἶναι διαπιστωμένο ὅτι ἡ γλωσσικὴ ἀνεπάρκεια τῶν νεοελληνόπουλων ἔχει ἀρνητικότατες συνέπειες στὴ διδασκαλία ὅλων τῶν μαθημάτων, τῶν λεγομένων «θεωρητικῶν» ἀλλὰ καὶ τῶν «θετικῶν».

- Ἔρευνα ἀπεκάλυψε γιὰ τὰ ἑλληνόπουλα πὼς «εἶναι ἀπὸ τὰ τελευταῖα στὴν Εὐρώπη στὴ δυνατότητα δημιουργίας λόγου καὶ σκέψεως», γιατὶ ἡ γλῶσσα τους, τὸ ὕψιστο ἐργαλεῖο αὐτὸ τοῦ νοῦ, ἀκρωτηριάστηκε.

- Ἔχουν ἄγνοια λεξιλογίου καὶ ἐτυμολογίας οἱ νέοι μας.

- Ἡ οἰκτρὰ γλωσσικὴ κατάσταση ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ δημοτικό μας σχολεῖο, στὸ ὁποῖο δημιούργησαν πρὸς διδασκαλία καὶ ἐκμάθηση ἕνα ἔκτρωμα, ὀνομαζόμενο Δημοτική.

Πώς εἰδικοὶ ἐρευνητὲς στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ ἐξωτερικὸ ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τὴ σχέση ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ ἐγκεφάλου. Τὰ πορίσματα τῶν ἀντιστοίχων ἐπιστημῶν λένε ὅτι «μόνον ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα, καὶ κυρίως ἡ ἀρχαία μορφή της, καλλιεργεῖ τὸν ἐγκέφαλο καὶ αὐξάνει τὴν εὐφυία». Γιατὶ συμβαίνει καὶ πῶς συμβαίνει αὐτό, τὸ ἐξηγοῦν οἱ ἐπιστήμονες στὰ σπουδαῖα συγγράμματά τους, στὶς μελέτες τους, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀξιοθαύμαστες καὶ τόσο χρήσιμες σὲ μᾶς σήμερα. Ἀρκεῖ νὰ πληροφορηθοῦμε μόνο πὼς οἱ ἄνθρωποι ὅλοι ποὺ γεννιοῦνται μὲ τὸν ἴδιο ἀριθμὸ νευρώνων στὸν ἐγκέφαλό τους «σταματοῦν νὰ δέχονται αὐτὴν τὴν ἀναπαραγωγὴ μετὰ τὴ βρεφικὴ ἡλικία». Οἱ συνάψεις ὅμως τῶν νευρώνων τους αὐξάνουν σὲ ἀριθμὸ ἀνάλογο τῶν ἐρεθισμάτων. Αὐτὴ ἡ δημιουργία καινούργιων ἐρεθισμῶν, ἄρα δημιουργίας καινούργιων συνάψεων καὶ κατὰ συνέπεια αὐξήσεως εὐφυίας, εἶναι προσὸν ἀποκλειστικὸ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Γιὰ τοῦτο καὶ ἀποτελεῖ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα σπουδαῖο ἐργαλεῖο δημιουργίας πολλαπλῶν ἐρεθισμῶν (πολλὰ τονικὰ σημεῖα, πολλὰ -ι, πολλὰ -ε, πολλὰ -ο,-ω, πολλὲς συνδυαστικὲς δομὲς καὶ πολλὲς συντακτικὲς συνδυαστικὲς δομές).

Μὲ τὴν τεχνοκρατούμενη Παιδεία παραμερίσθηκε ὅμως ἡ βαθειὰ καλλιέργεια τοῦ νέου μας καὶ ἔτσι μεταποιήθηκε σὲ ζῶον καταναλωτικό. Σὲ ὂν ἀπρόσωπο, ἄβουλο, ὑποταγμένο στὴ βία τοῦ τεχνολογικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ. Τὸ «γκραικοαγγλικὸ» ἰδίωμα, ποὺ ἀποκαλεῖται Δημοτικὴ ἀπὸ τοὺς ἀμαθεῖς καὶ ἀφελεῖς, δὲν τοὺς ἐπιτρέπει νὰ ἀναγνωρίσουν τὴ σπουδαιότητα διδασκαλίας καὶ τὴν ἀξία τῶν κλασσικῶν σπουδῶν γιὰ τὴν ὀρθὴ διαπαιδαγώγηση τῶν νέων.

Μελέτες ἐγκληματολογικὲς τῶν τελευταίων ἐτῶν στὶς ΗΠΑ ἀποδεικνύουν ὅτι «ἡ ἐγκληματικότητα αὐξάνεται μὲ τὴν ἀγραμματοσύνη καὶ πολλοὶ μάλιστα ἐγκληματίες ὁμολογοῦν ὅτι ἡ ἀδυναμία τους νὰ ἐκφραστοῦν κατέληγε στὴ βία καὶ στὸ ἔγκλημα, ποὺ ἀποτελοῦσε τὴ μοναδικὴ ἔκφρασή τους»!!!

Φίλοι μου ἀναγνῶστες, Συνομωσία λησμονιᾶς ἀπεργάστηκε μὲ τὴ διανοητικὴ φαλκίδευση τοῦ λαοῦ μας, τὸν ἀφανισμὸ τοῦ ἔθνους. «Learn Greek to improve your English» (Μάθετε Ἑλληνικά, γιὰ νὰ βελτιώσετε τὰ Ἀγγλικά σας), προτρέπει ἡ ἐπιγραφὴ στὸ Πανεπιστήμιο La Trobe τῆς Μελβούρνης τοὺς φοιτητές. Κοντὰ στοὺς προγόνους Ὁ παππούς μας Ὅμηρος μᾶς φωνάζει ἐκκωφαντικά: «Δύσατο δὲ ἡέλιος, σκιῶντο δὲ αἱ ἀγυιαί». Δηλαδή, ὅταν δύσει ὁ ἥλιος, ὅλοι οἱ δρόμοι σκοτεινιάζουν. Γι’ αὐτό ὅσοι κατενόησαν πὼς τὸ ὑβρίδιο τὸ ὁποῖο καλεῖται ΔΗΜΟΤΙΚΗ δὲν διασώζει τὴ διαχρονικότητα τῆς Ἑλληνικῆς, ἀλλὰ ὁδηγεῖ στὴν πλήρη καταστροφή, τὴν ἀποκοπὴ ἀπὸ τὶς ρίζες, τὸ ὁριστικὸ τέλος, διαμηνύουν τὴν τελεσίδικη ἀπόφασή τους πρὸς πᾶσαν κατεύθυνση, ἀφοῦ ὅλοι οἱ δρόμοι μας σκοτείνιασαν: Θὰ ἀγωνιστοῦμε ἕως θανάτου, τὰ ἑλληνόπουλα νὰ μαθαίνουν ἀπὸ τὶς πρῶτες τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ τὴν ἐτυμολογία καὶ τὴ διαχρονικότητα τῶν λέξεων.

Ὅλες οἱ ὁμηρικὲς λέξεις διασώζονται ἕως σήμερα καὶ μιλᾶμε τὴν ἴδια γλῶσσα ποὺ ὁμιλοῦσε καὶ ὁ παππούς μας Ὅμηρος. Καὶ αὐτὸ ἀποδεικνύεται, γιατὶ ἔχουν διασωθεῖ στὴν παραγωγὴ τῶν λέξεων καὶ κυρίως στὰ σύνθετα. «Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ μίλησε ὁ Ὁμηρος ὣς τὰ σήμερα, μιλοῦμε, ἀνασαίνουμε καὶ τραγουδοῦμε μὲ τὴν ἴδια γλῶσσα», λέει ὁ Σεφέρης.

Ἕνα μικρὸ δεῖγμα τῆς πραγματικότητος ποὺ προαναφέρουμε, γιὰ νὰ γίνει ἀντιληπτὸ ἀπὸ τοὺς ἐθελοτυφλοῦντας Ἕλληνες ὅτι «Ἡ Ἑλληνικὴ εἶναι ἡ μόνη γλῶσσα στὸν κόσμο ἡ ὁποία ὁμιλεῖται συνεχῶς ἐπὶ 4.000 τουλάχιστον ἔτη». ὕδωρ, ὑδραυλικός, ὑδρογόνο, πυροσβέστης, πυρκαγιά, ὑποβρύχιο, πύραυλος, χειραγωγῶ, χειραφετῶ, υἱοθεσία, ρινίτιδα, γαστρεντερίτιδα, ναυαγός, ναύτης, ναυτιλία, ἀλεξικέραυνο, ἀχθοφόρος, χειρονομία, νεωκόρος, νοσταλγία, νευραλγία, ὠτίτιδα… ἐμετός, ἐμέσσω, ἄροτρον, ἀρουραῖος, ἀλεξίπτωτο, ἄναυδος, χειρουργός, χειριστής… Θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναφέρουμε ὅλο σχεδὸν τὸ ὁμηρικὸ λεξιλόγιο καὶ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία μὲ τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα. Τὸ Μέγα Λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης τῶν H. LIDDEL καὶ R. SCOTT γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς λόγους ποὺ ἀκροθιγῶς ἀναφέραμε καταλήγει: «Εἶναι εὐτυχεῖς ὅσοι γνωρίζουν τὴν Ἑλληνική».

Υ.Γ. Μήπως ἡ διαπίστωση τοῦ ἐπιφανοῦς ἑλληνιστῆ, Γάλλου καθηγητοῦ Ἀντουὰν Τενεβίλ, πὼς «μία ἰδεολογικὴ δικτατορία ἐπιβάλλεται στὴν Εὐρώπη» καὶ «ἡ ὕπαρξη μιᾶς ὀργανωμένης παγκοσμίως συνωμοσίας ποὺ στοχεύει τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὸν Πολιτισμό του» πραγματοποιεῖται ἐδῶ καὶ χρόνια στὴν Πατρίδα μας;

Ἐκ τοῦ τομέως Παιδείας τῆς ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Είναι γνωστό πως ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται, σύμφωνα με το Forbes, στην κορυφή των καλύτερα «αμειβόμενων» πολιτικών (43,2 εκατ. Λίρες ή 48,4 εκ. Ευρώ ετησίως) με την προσωπική του περιουσία να ξεπερνάει τα 139 εκατ. Λίρες (156 εκ Ευρώ) με τρία τουλάχιστον παλάτια απίστευτης χλιδής και συνεχείς διακηρύξεις για «ταπεινή και λιτή ζωή, σύμφωνα με τους κανόνες του Ισλάμ» – για όλους τους άλλους και φυσικά όχι για τον εαυτό του.

Όλοι βέβαια «οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ» γνωρίζουν πως ο ψευτο- σουλτάνος της Άγκυρας έχει μετατρέψει την Τουρκία σε γωνιακό κατάστημα ολόκληρης της οικογένειας Ερντογάν, ξοδεύοντας αμύθητα ποσά σαν σύγχρονος χαλίφης μιας εικονικής αυτοκρατορίας στην οποία πιστεύει πως ζει, με την Εμινέ Ερντογάν να είναι πλέον διάσημη για τα υπέρογκα ποσά που σκορπάει αφειδώς σε άχρηστες αγορές – όπως ακριβώς οι Σαουδάραβες με τα πετροδολάρια.

Ο Έντι Ράμα, Αλβανός πολιτικός, δήμαρχος των Τιράνων (2000-2011) και πρωθυπουργός της Αλβανίας από το 2013, ηγείται στις μέρες μας της πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης που γνώρισε η γειτονική χώρα. Στις 3 Αύγουστου 2013, ένα μήνα πριν αναλάβει την εξουσία στην Αλβανία, έσπευσε στην Άγκυρα όπου συναντήθηκε για 2,5 ώρες με τον ψευτο-χαλίφη Ερντογάν. Εκεί φαίνεται πως συμφωνήθηκε το τελικό σχέδιο τουρκοποίησης της Αλβανίας, όπως προκύπτει από τα 300.000 έγγραφα της Τουρκικής κυβέρνησης που διέρρευσε στη δημοσιότητα η γνωστή ομάδα Wikileaks, στις 23 Ιουλίου 2016. Εκεί φαίνεται ότι έλαβε όλα τα απαραίτητα «ανταλλάγματα» και τις οδηγίες ώστε να μετατραπεί σε ένα πιστό και πειθήνιο Τσιουάουα του μεγάλου «χαλίφη».

Η πρώτη αποστολή που ανέλαβε ήταν η ακύρωση «στην πράξη» της συμφωνίας οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών μεταξύ Ελλάδος και Αλβανίας που υπεγράφη το 2009, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας και με βάση την «μέση γραμμή» που προκαλεί διαδοχικά εγκεφαλικά επεισόδια στην αρπακτική βουλιμία του ψευτο-χαλίφη της Άγκυρας.

Ο Έντι Ράμα, όταν ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση, φρόντισε να προσφύγει στο Αλβανικό Συνταγματικό Δικαστήριο το οποίο ακύρωσε την συμφωνία μέσα σε όργιο φημών για δωροδοκία των δικαστών από την Τουρκία. Ο ίδιος, εκτελώντας μέχρι κεραίας τις εντολές που παίρνει από την Άγκυρα, έχει κατά καιρούς δείξει την διαφωνία του με την συμφωνία για την ΑΟΖ η οποία όμως τυπικά εξακολουθεί να ισχύει.

Επειδή «τρώγοντας έρχεται η όρεξη», ο σημερινός πρωθυπουργός της Αλβανίας μιμούμενος την γνωστή Τουρκική πολιτική, από την μία πλευρά μοιράζει συνεχώς κούφια λόγια «ειρήνης και συνεργασίας με την Ελλάδα» και από την άλλη πλευρά άρχισε να παίρνει μαθήματα, πως μια περιοχή με πληθυσμό 90% Ελληνοχριστιανικό, οδηγείται μεθοδικά στον αφανισμό και στον περιορισμό του «ανεπιθύμητου» πληθυσμού μόλις ...στο 1%!

Η «εμπειρία» της Τουρκίας σε παρόμοια θέματα βρίσκεται σε επίπεδο Διδακτορικού. Έχει εφαρμοστεί πρακτικά –μεταξύ πολλών άλλων περιπτώσεων- στα νησιά Ίμβρος και Τένεδος που προσφέρθηκαν σαν δώρο στην Τουρκία με την Συνθήκη της Λωζάνης έχοντας Ελληνικό πληθυσμό σε ποσοστό μεγαλύτερο του 90% και ρητά δικαιώματα αυτοδιοίκησης του τοπικού πληθυσμού. Έχει επίσης εφαρμοστεί πρακτικά και στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης ο οποίος το 1923 που υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάνης αριθμούσε 120.000 Έλληνες χριστιανούς.

Σήμερα βέβαια ο Ελληνικός πληθυσμός των νησιών Ίμβρος και Τένεδος είναι μόλις 1%, ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης έχει συρρικνωθεί σε μόλις λίγες χιλιάδες που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός μόνο χεριού και η Συνθήκη της Λωζάνης δεν αρέσει πλέον στον Ρ. Τ. Ερντογάν!

Για τα εντυπωσιακά αυτά «αποτελέσματα» έχουν εφαρμοστεί πάρα πολλά «εργαλεία» όπως ψυχρή και μεθοδική γενοκτονία, πλιάτσικο ακίνητης περιουσίας χριστιανών με κατασχέσεις, πογκρόμ, τρομοκρατία, διώξεις, απελάσεις, επιλεκτική φορολογία χριστιανών και άλλα πολλά.

Μέσα από τόσο πολλές επιλογές, ο Έντι Ράμα στην Αλβανία διάλεξε τις πιο «κατάλληλες εφαρμογές» για να επιλύσει «το πρόβλημα» του Ελληνισμού της Χιμάρας με μεθόδους... αλα Τούρκα.

Και δεν έμεινε μόνο εκεί. «Κόλλησε» και την αρρώστια του ψευτο – χαλίφη της Άγκυρας και νομίζει πως διδάσκει και αυτός «ιστορία». Θέλει να μας πείσει πως η Ακρόπολη σώθηκε από ένα Αλβανό, πως οι Έλληνες της Χιμάρας ξέμειναν εκεί πεινασμένοι από την Ελλάδα, με αποτέλεσμα έκτοτε η Αλβανία να τους ... ταΐζει και ανακάλυψε ξαφνικά πως το «τσάμικο» είναι Αλβανικό εθνικό ζήτημα και αφορά «δικαιώματα επί της περιουσίας» σε βάρος φυσικά της Ελλάδος! Για «σύνορα της καρδιάς» του δεν μας μίλησε ακόμα, αλλά όπου νάναι θα το ακούσουμε και αυτό!

Τα Μεξικανικά Τσιουάουα πωλούνται πανάκριβα, αλλά είναι πολλά τα λεφτά Άρη*...

Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ: Κλείνοντας, αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε προσεκτικά μια ανακοίνωση που συνυπογράφουν στις αρχές Νοεμβρίου 2016, οι ΔΕΕΕΜ ΟΜΟΝΟΙΑ / ΚΕΑΔ – παράρτημα Χιμάρας, η Ένωση Χειμαρριωτών «Η ΧΕΙΜΑΡΡΑ» (Ελλάδα), η Ένωση Χειμαρριωτών Αμερικής και η Ένωση Χειμαρριωτών Τιράνων:

«Σχετικά με τον θόρυβο που προκλήθηκε τις δύο τελευταίες μέρες με την απαράδεκτη επίθεση που δεχόμαστε από την αλβανική κυβέρνηση και προσωπικά από τον πρωθυπουργό της χώρας πιστεύουμε ότι ως αμέσως βαλλόμενοι είμαστε οι πιο κατάλληλοι για να απαντήσουμε.

Όπως έγινε ευρέως γνωστό, στις 28 Οκτωβρίου την ημέρα που στην Χιμάρα γιορτάζαμε την εθνική μας επέτειο, εστάλησαν 19 ειδοποιητήρια από τον δήμαρχο Χιμάρας για την κατεδάφιση αντίστοιχων σπιτιών και καταστημάτων, ορισμένα από τα οποία είναι πάνω από 100 ετών. Τα ειδοποιητήρια αυτά εστάλησαν αποκλειστικά σε ελληνικής καταγωγής πολίτες, ήταν «λιτά» χωρίς καν αναφορά στο νομικό πλαίσιο της διαταγής.

Το ειδοποιητήριο έδινε προθεσμία εκκένωσης εντός 5 ημερών με την δικαιολογία ότι θα συνεχιστεί το έργο ανάπλασης του ιστορικού κέντρου της Χιμάρας. Ενώ η κοινή γνώμη ευαισθητοποιήθηκε στο άκουσμα αυτής της είδησης, η ενέργεια αυτή δεν είναι μεμονωμένη αλλά αποτελεί συνέχεια ενός οργανωμένου σχεδίου για την υφαρπαγή της περιουσίας μας, την απογύμνωση από οικονομικούς πόρους και εν τέλει τον εξαναγκασμό μας σε εγκατάλειψη της Χιμάρας. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειώσουμε πως την ώρα που κατεδαφίζονται αυτά τα κτίσματα, στις Παραλίες του Λειβαδιού, στο Ποτάμι, στον Δραλαίο και στο Κηπαρό έχουν δοθεί άδειες ανέγερσης πολυώροφων κτισμάτων (ξενοδοχείων / πολυκατοικιών) σε μη ντόπιους με διάτρητα και πλαστά έγγραφα.

Ημερομηνία ορόσημο της τελευταίας πράξης του δράματος που ζούμε ως κοινότητα ήταν η 31η Ιουλίου του 2014 όταν ο αλβανός πρωθυπουργός αποκάλυψε σαφώς την σκοπιμότητά του για την Χιμάρα. Από το βήμα της αλβανικής βουλής, κατά την συνεδρίαση για την νέα διοικητική διαίρεση ανέφερε χαρακτηριστικά προσπαθώντας να κερδίσει την συναίνεση των εθνικιστών Αλβανών βουλευτών «η Χιμάρα είναι ένα πρόβλημα για την Αλβανία που με την καινούρια διοικητική διαίρεση θα το λύσω μια για πάντα».

Έτσι στην λήξη της συνεδρίασης ψηφίστηκε η καινούρια διοικητική διαίρεση της Αλβανίας που ένωνε τον δήμο μας με άλλες περιοχές, ξένες προς τα ήθη, τα έθιμα και τον πολιτισμό μας σε αντίθεση με όσα προβλέπει ακόμα και το ίδιο το αλβανικό σύνταγμα. Αμέσως μετά η συνέχεια του σχεδίου εξελίχθηκε κατά τις δημοτικές εκλογές του 2015 όταν ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα, έκανε τα πάντα για να εκλεγεί το πειθήνιο όργανο του ο Γκόρος. Για να είναι εντελώς σίγουρος ότι δεν θα ξεφύγει η κατάσταση από τον έλεγχό του παρά την εγγύηση που του έδινε η υλοποίηση της διοικητικής διαίρεσης, ασχολήθηκε προσωπικά με το διορισμό του Γκόρου ως δημάρχου. Ερχόμενος τρεις φορές προεκλογικά στην Χιμάρα, έστησε ένα σκηνικό τρόμου για να εκβιάσει τον λαό της και να υφαρπάξει την ψήφο του.

Τελικά αφού πήγαμε σε εκλογές χωρίς παρατηρητές και χωρίς συμμετοχή στην εφορευτική επιτροπή, το αποτέλεσμα για τον κύριο Ράμα και τον κύριο Γκόρο ήταν το επιθυμητό. Θέλουμε να καυτηριάσουμε και να παραδώσουμε στην χλεύη της ιστορίας όλους αυτούς τους «Έλληνες» οι οποίοι συνεργάστηκαν και συναίνεσαν ώστε να έχουμε το μοιραίο τρίδυμο Ράμα – Κοκδήμα – Γκόρο στην εξουσία της Χιμάρας. Αμέσως μετά την εκλογή του κυρίου Γκόρου μπήκε μπροστά το σχέδιο υφαρπαγής των περιουσιών και αφελληνισμού της Χιμάρας καλυπτόμενο πίσω από όμορφα λόγια και υποτιθέμενους σχεδιασμούς όπως πολεοδομική ανάπτυξη, τουριστική ανάπτυξη, επαναξιοποίηση κτλ.

Όλοι εμείς, εδώ και ενάμιση χρόνο καταγγέλλουμε σε όλους τους τόνους αυτό το ύπουλο και καταστροφικό σχέδιο βρίσκοντας συνήθως μη ευήκοα ώτα (4 διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στην Χιμάρα, υπομνήματα σε φορείς και ξένες πρεσβείες, επιστολές προς την πολιτεία, παρεμβάσεις σε ΜΜΕ κ.α.)

Τα τελευταία γεγονότα δείχνουν πως ο Αλβανός πρωθυπουργός δεν κρατά ούτε καν τα προσχήματα αφού τρομοκρατεί τον λαό της Χιμάρας παραχαράσσοντας την ιστορία του. Προχωρά σε μία από τις μεγαλύτερες των ύβρεων αμφισβητώντας της ελληνική εθνική μας καταγωγή και στερώντας το δικαίωμά μας στον εθνικό αυτοπροσδιορισμό.

Σχετικά με την φιλοδοξία του να παριστάνει τον ιστορικό, έχουμε να του συστήσουμε να περιοριστεί στα καθήκοντά του γιατί έχει την θλιβερό προνόμιο να πρωθυπουργεύει στην φτωχότερη χώρα της Ευρώπης και να ηγείται της πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης που γνώρισε ποτέ η Αλβανία.

Έχουμε να δηλώσουμε κατηγορηματικά πως είμαστε γηγενείς κάτοικοι, με ιστορική, εθνική, πολιτιστική και ανθρωπολογική συνέχεια σε αυτές τις εστίες εδώ και πάνω από 3000 χρόνια και με την αποφασιστικότητά μας, τον αγώνα μας και την βοήθεια του Θεού, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε για πολλές χιλιετίες ακόμα. Κλείνοντας θα θέλαμε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας σε όλους όσους στέκονται στο πλευρό μας, υπερασπιζόμενοι τα δίκαιά μας.»

Έχουμε να δηλώσουμε κατηγορηματικά πως είμαστε γηγενείς κάτοικοι, με ιστορική, εθνική, πολιτιστική και ανθρωπολογική συνέχεια σε αυτές τις εστίες εδώ και πάνω από 3000 χρόνια και με την αποφασιστικότητά μας, τον αγώνα μας και την βοήθεια του Θεού, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε για πολλές χιλιετίες ακόμα. Κλείνοντας θα θέλαμε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας σε όλους όσους στέκονται στο πλευρό μας, υπερασπιζόμενοι τα δίκαιά μας.

Όλοι οι Έλληνες από τα πέρατα της οικουμένης προσυπογράφουν και προσθέτουν την δική μας φωνή διαμαρτυρίας στις Αλβανικές μεθοδεύσεις που κατευθύνονται άκομψα από την Τουρκία. Και μάλιστα από ανθρώπους που μέσα από ψεύτικα λόγια και μεγάλα ισχυρίζονται πως εκφράζουν την βούληση του Αλβανικού λαού και θέλουν να γίνουν μέλη της Ευρωπαϊκής οικογένειας!

Πήγη: International Hellenic Association

Αἴσθηση προκάλεσε ἡ ἀναφορά γνωστοῦ δημοσιογράφου στή συζήτηση πού εἶχε μέ τόν ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμο. Στήν ἐρώτησή του γιά τόν λόγο πού κράτησε δυναμική στάση γιά τό θέμα τῶν Θρη­σκευ­τι­κῶν, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀπάντησε ὅτι τά Θρησκευτικά εἶναι τό πρῶτο ἀπό μία σειρά ἀντιεκκλησιαστικῶν μέτρων πού ἔρχονται στό ἐγγύς μέλλον. Ἀνάμεσά τους εἶναι ὁ περιορισμός τῆς περιφορᾶς τοῦ Ἐπιταφίου καί ἡ ἀπαγό­ρευση τοῦ κτυπήματος τῆς καμπάνας.

Πρός ἐπιβεβαίωση τῶν λόγων του μάλιστα, λίγο καιρό πρίν, πολιτικός ἀρχηγός ζήτησε νά μή γίνεται περιφο­ρά τοῦ Ἐπιταφίου γιά νά μήν παρεμποδίζεται ἡ κυκλοφορία, ἐνῶ «κι­νή­σεις πολιτῶν» ζητοῦν νά σταματήσουν νά χτυποῦν οἱ καμπάνες. Ἄς ἐλ­πί­σου­με ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί ἡ Ἱε­ραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά συνεχίσουν τήν ἀντίσταση στά μέτρα πού προωθοῦνται κι ἔχουν ὡς στόχο νά πλήξουν τή σύνδεση τῆς κοινωνίας μας μέ τήν Ἐκκλησία, γιατί ἡ μόνη χαμένη ἀπ᾽ ὅλη αὐτήν τήν ὑπόθεση θά εἶναι ἡ δύσμοιρη πατρίδα μας.

Πηγή: (Περιοδικό “Ἀπολύτρωσις”, Νοέμβριος 2016), Ακτίνες

Όταν στην Κύπρο την δεκαετία του ’50 οι Ελληνοκύπριοι φώναζαν «Ένωσις», η Τουρκία φώναζε «Taxim», δηλαδή διχοτόμηση. 

Δημοσίευμα της εφημερίδας «Καθημερινής» Κύπρου, την Κυριακή 30/10, προσέλκυσε μεγάλο ενδιαφέρον καθώς παρουσίασε τέσσερις χάρτες εδαφικού διαχωρισμού Ε/κ και Τ/κ.

Η εκπόνηση και μόνο χάρτη διχοτόμησης που απόρρεε από τις εκθέσεις του Νιχάτ Ερίμ, στα μέσα της δεκαετίας του ‘ 50 υποδηλώνει τους διαχρονικούς στόχους της Τουρκίας οι οποίοι εκπληρώθηκαν μερικώς το 1974 με την εισβολή. Δείτε τον Τουρκικό χάρτη του 1950, όπως τον δημοσίευσε η Κυριακάτικη «Καθημερινή»:

Εντύπωση προκαλεί ότι ο συγκεκριμένος χάρτης είναι σχεδόν ίδιος, με τα εδάφη που η Τουρκία κατέκτησε 24 χρονιά μετά και μέχρι σήμερα κατέχει με την βία.

Η Κύπρος μετά το 1974

Στο δημοσίευμα παρουσιάστηκε ο χάρτης του σχεδίου Ανάν και πως θα ήταν η σήμερα η ομόσπονδη Κύπρος εάν γινόταν αποδεκτό.

Αξίζει να σημειωθεί πως η Μόρφου που σήμερα αποτελεί αντικείμενο σκληρής διαπραγμάτευσης το 2004 ήταν υπό Ε/κ διοίκηση.

Οι άλλοι δυο χάρτες έχουν να κάνουν με τα δυο σενάρια των Financial Times.

Στο πρώτο σενάριο δεν επιστρέφεται ολόκληρη η Μόρφου αλλά επιστρέφεται ολόκληρη η χερσόνησος της Καρπασίας.

Στο δεύτερο σενάριο, Μόρφου και Καρπασία θα βρίσκονται υπό την διοίκηση της Ομόσπονδης κυβέρνησης λειτουργώντας ως καντόνιο στα πλαίσια μιας ιδιότυπης «τριζωνικής» Ομοσπονδίας.

Όλα αυτά τα σενάρια θα συζητηθούν βέβαια εκτενώς στην κρίσιμη διαπραγμάτευση του Mont Pelerin, στην Ελβετία, από τις 7 -11 Νοεμβρίου.

Την Παρασκευή 4/11 ο ΠτΔ θα παραχωρήσει διακανλική συνέντευξη ενημερώνοντας τον λαό λίγο πριν να αναχωρήσει για το κρίσιμο ταξίδι.

Πηγή:Ινφογνώμων Πολιτικά

Στὴν Ξάνθη πρὶν ἀπὸ περίπου εἴκοσι χρόνια συζητώντας σὲ μία παρέα φίλων ἔμαθα τὸ ἑξῆς καταπληκτικό, ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ζοῦσε ἀπὸ τὰ θερμοκήπιά του. Κάθε χρόνο πλήρωνε ἕνα μεγάλο ποσὸ χρημάτων γιὰ νὰ ἀγοράσει σπόρους ντομάτας ποὺ τοὺς ἐφτίαχναν τὰ ἐργοστάσια τῆς Ὀλλανδίας.  «Καλὰ γιατί δὲν κρατᾶς κάποια φυτὰ γιὰ νὰ παράγεις ἐσὺ ὁ ἴδιος σπόρο»; ρώτησα γεμάτος ἀπορία.  «Δεν γίνεται γιατί εἶναι ὑβρίδια καὶ ὁ σπόρος ποὺ θὰ κρατήσεις, ἂν τὸν σπείρεις γιὰ δεύτερη χρονιὰ δὲν θὰ σοῦ δώσει καθόλου παραγωγή…ἔχουν ἐπέμβει μέσα στὸν πυρήνα τοῦ φυτικοῦ κυττάρου».  «Γιατί τότε δὲν σπέρνεις μία ντόπια ποικιλία;»  «Γιατί δὲν ὑπάρχουν πιὰ ντόπιοι σπόροι…κανεὶς δὲν φρόντισε νὰ κρατήσει, χάθηκαν τὰ τελευταῖα χρόνια, ὅλοι πιὰ ἀγοράζουμε ὀλλανδικοὺς σπόρους.» – «Ἂν εἶναι δυνατόν», ἀναφώνησα ἔκπληκτος. Βλέποντας τὴν ἔκπληξή μου συμπλήρωσε:  «Αὐτὸ δὲν συμβαίνει μόνο μὲ τὴν ντομάτα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ ἀγγούρι καὶ μὲ τὴν πιπεριὰ καὶ μὲ τὶς μελιτζάνες …μὲ ὅλα σχεδὸν τὰ φυτά. – «Δηλαδή εἴμαστε πλήρως ἐξαρτημένοι! Ἂν γιὰ κάποιο λόγο δὲν μᾶς πουλήσουν σπόρο δὲν θὰ ἔχουμε τί νὰ σπείρουμε, τί νὰ φᾶμε.»

– «Ἔτσι ἀκριβῶς» συμφώνησε ὁ ἄνθρωπος, ὁλοκληρώνοντας τὴν ἔκπληξή μου. Συζητώντας στὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ ἕναν ἀπὸ τούς κηπουροὺς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου, μοῦ ἐπιβεβαίωσε ὅτι ὄντως ἔτσι ἔχει ἡ κατάσταση. «Γιατί δὲν κάνετε κάτι ρώτησα;»

– «Ψάξαμε, φτάσαμε μέχρι τὴν Πελοπόννησο ρωτώντας παλιοὺς μπαξεβάνηδες(=κηπουροὺς) ἂν ἔχουν κρατήσει σπόρους, δυστυχῶς δὲν βρήκαμε! Εἶναι δυνατὸν νὰ συμβαίνουν αὐτὰ τὰ παράλογα καὶ φοβερὰ πράγματα;» Δυσκολευόμουν νὰ τὰ ἀποδεχτῶ. Μετὰ ἀπὸ μερικοὺς μῆνες στὴν ὀνομαστικὴ ἑορτὴ ἑνὸς φίλου γεωπόνου ἀνάμεσα στοὺς ἐπισκέπτες ἦταν ἕνας καθηγητὴς πανεπιστημίου τῆς Γεωπονίας. Ρώτησα γιὰ τὸ θέμα καὶ ὄχι μόνο ἐπιβεβαίωσε ὅλα τὰ προηγούμενα, ἀλλὰ συμπλήρωσε τὰ ἑξῆς. Ἔχουν χαθεῖ πολλὲς ποικιλίες ἀπὸ πολλὰ εἴδη φυτῶν. Πρὶν ἀπὸ χρόνια βλέποντας τὸν κίνδυνο ἀποφασίσαμε στὴν σχολὴ νὰ δημιουργήσουμε μία «τράπεζα σπόρων». Ἐπενέβη τὸ Ὑπουργεῖο καὶ μᾶς διέταξε νὰ τὴ διαλύσουμε, γιατί διαμαρτήρηθηκαν οἱ ἔμποροι ποὺ εἰσάγουν καὶ πωλοῦν τοὺς σπόρους καὶ θὰ κινδύνευε ἕνας κλάδος τῆς οἰκονομίας, εἶπε κουνώντας μὲ πίκρα καὶ ἀγανάκτηση τὸ κεφάλι του.

Παρακολουθώντας τὴ σύγκρουση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης μὲ τὶς Η.Π.Α. γιὰ τὸ θέμα τῶν μεταλλαγμένων σπόρων καὶ τροφίμων καὶ ἀναρωτιόμουν γιατί τοὺς καίει τόσο πολὺ τὸ ζήτημα Δὲν εἶναι θέμα μόνο ὑγείας, (ποὺ τὰ τρόφιμα εἶναι ἤδη «μολυσμένα» μὲ τὰ φυτοφάρμακα, τὶς ὁρμόνες, τὰ λιπάσματα καὶ προκαλοῦν ἢ συμβάλλουν στὴν ἐμφάνιση καρκίνων, τώρα θὰ γίνουν ἀκόμα χειρότερα μὲ τὰ μεταλλαγμένα) εἶναι καὶ θέμα ἐξουσίας, θὰ ἔλεγα ὅτι εἶναι κυρίως θέμα ἐξουσίας. Ὅπως φαίνεται, σὲ λίγο κανένας ἁπλὸς ἄνθρωπος δὲν θὰ μπορεῖ νὰ παράγει φυτικὰ τρόφιμα. Τὰ ἐργοστάσια θὰ ἐλέγχουν τοὺς σπόρους, ἄρα καὶ τὰ τρόφιμα. Θὰ ἀποκτήσουν ἔτσι δικαίωμα ζωῆς καὶ θανάτου πάνω στοὺς πληθυσμούς.

Ἡ δυνατότητα ποὺ εἶχε τὸ ἀνθρώπινο εἶδος ἐδῶ καὶ χιλιετίες νὰ παράγει ἐλεύθερα τὰ τρόφιμά του θὰ καταστραφεῖ. Αὐτὴ εἶναι «ἡ δημιουργικὴ καταστροφή», ποὺ ἐπαγγέλεται ἡ Νέα Ἐποχὴ; Μὲ αὐτὲς τὶς μεθόδους προωθεῖται ἡ παγκοσμιοποίση καὶ ἡ Νέα Τάξη πραγμάτων; Ἔτσι ἑτοιμάζεται ὁ δρόμος γιὰ τὴν παγκόσμια δικτατορία; Εἶναι δυνατὸν αὐτὰ τὰ πράγματα νὰ συμβαίνουν στὰ ἀλήθεια; Τόσο πολὺ διεστραφήκαμε; Τί ἐφιάλτης εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔρχεται; Μήπως γι’ αὐτὸ ἔλεγε ὁ γέροντας ὅτι ζοῦμε στὸν καιρὸ τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ κοιμόμαστε μὲ τὰ παπούτσια;

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη