Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Μετά την ήττα που υπέστη ο Erdoğan και το κόμμα ΑΚΡ στις εκλογές της 7ης Ιουνίου, οι Τούρκοι ψηφοφόροι θα οδηγηθούν εκ νέου σε κάλπες την 1η Νοεμβρίου, λόγω της διχογνωμίας των κομμάτων να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας. Φυσικά αυτό ήταν αναμενόμενο διότι το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας θα αποστερούσε από τον Erdoğan σημαντικό μέρος της ισχύος του στο τουρκικό πολιτικό σύστημα και θα ανέτρεπε την επιδίωξη του να αναδειχθεί σε εθνικό ηγέτη.
Όπως είχαμε αναφέρει στο άρθρο μας με τίτλο «Ο ερντογανισμός σε ανάδρομη πορεία» (www.geostrategy.gr), η διεξαγωγή επαναληπτικών εκλογών το Νοέμβριο θα προσδώσει ένα σημαντικό πλεονέκτημα στον Erdoğan για να αναδιατάξει τη στρατηγική του, η οποία θα στηρίζεται σε τρεις άξονες.
Πρώτον, θα επιδιωχθεί, μέσω χρηματισμού, εκβιασμών ή άλλων ανταλλαγμάτων, η αποστασία βουλευτών από άλλα κόμματα (κυρίως εθνικιστές). Ήδη αυτό άρχισε να υλοποιείται, αφού το δίδυμο Erdoğan-Davutoğlu προέβη στον πρώτο εμβολισμό του εθνικιστικού κόμματος ΜΗΡ, τοποθετώντας τον εθνικιστή Yıldırım Tuğrul Türkeş στη θέση του αντιπροέδρου της υπηρεσιακής κυβέρνησης που συγκροτήθηκε στις 28 Αυγούστου. Υπόψη ότι, τόσο το ΜΗΡ όσο και το ρεπουμπλικανικό κόμμα CHP της αξιωματικής αντιπολίτευσης αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην εν λόγω κυβέρνηση που θα οδηγήσει τη χώρα στις εκλογές, σε αντίθεση με το κουρδικό κόμμα HDP που συμμετέχει με δύο βουλευτές.
Δεύτερον, θα προβληθούν ιδιαίτερα οι συνέπειες των πολυκομματικών κυβερνήσεων που προηγήθηκαν και οι οποίες είναι ακόμη νωπές στη μνήμη της τουρκικής κοινωνίας.
Και τρίτον, θα οξυνθεί η αντιπαλότητα με τα άλλα κόμματα κυρίως με το κουρδικό HDP, εστιάζοντας την κοινή γνώμη στο ερώτημα εάν ο εθνικός εθνικισμός είναι πιο σημαντικός από τον πολιτικό εθνικισμό, δηλαδή: «εθνική ταυτότητα ή έθνος-κράτος;». Το ερώτημα αυτό κατά την άποψη μας έχει δύο προσεγγίσεις: πρώτον, η έννοια της εθνικής ταυτότητας είναι ανεπαρκής σε σύγκριση με τη δομή του έθνους-κράτους. Η δεύτερη προσέγγιση έχει να κάνει με το γεγονός ότι, όταν απειλείται το έθνος-κράτος ενδυναμώνεται ο εθνικισμός των Τούρκων, γι’ αυτό και όλες οι τουρκικές κυβερνήσεις προβάλουν συνεχώς τη θεωρία ότι όλοι επιθυμούν την αποσταθεροποίηση και τη διάλυση της χώρας. Παράλληλα, η τουρκική κυβέρνηση, είτε με προβοκάτσιες, είτε με την εκμετάλλευση κάποιου τυχαίου γεγονότος δίδει στον εαυτό της το «άλλοθι» να διεξάγει ευρείας κλίμακας επιχειρήσεις τόσο εντός του τουρκικού εδάφους όσο και στις βάσεις του ΡΚΚ στο βόρειο Ιράκ.
Επιπρόσθετα, η αντιπαλότητα του Erdoğan-Davutoğlu με τους Κούρδους έχει πολωτικά χαρακτηριστικά και έχει οδηγήσει τη χώρα σε ένα περιβάλλον ολοκληρωτικού πολέμου, αφού οι αεροπορικές επιθέσεις της 24 Ιουλίου 2015 σε κουρδικούς στόχους στο όρος Kandil ενεργοποίησαν τα αντανακλαστικά αυτοάμυνας των ανταρτών του ΡΚΚ. Επίσης, κρίνεται σκόπιμο να επισημανθεί ότι, στα 13 χρόνια που το ΑΚΡ, αδιαλείπτως, παραμένει στην εξουσία, θα είναι η πρώτη φορά που μια εκλογική διαδικασία (1η Νοεμβρίου) θα διεξαχθεί σε περιβάλλον συγκρουσιακής κατάστασης με πολυάριθμους νεκρούς και τραυματίες σε καθημερινή βάση. Σημειωτέον ότι, από τις 02-11-2002 (πρώτη εκλογική νίκη του Erdoğan) πραγματοποιήθηκαν τρεις φορές βουλευτικές εκλογές, τρεις φορές δημοτικές εκλογές, δύο δημοψηφίσματα και μια εκλογή προέδρου Δημοκρατίας, αφού προηγουμένως είχε εξασφαλισθεί μεταξύ της κυβέρνησης και του ΡΚΚ η κατάπαυση των εχθροπραξιών και εκεχειρία. Ας σημειωθεί ακόμη ότι, αυτό εξυπηρετούσε τόσο την κυβέρνηση όσο και το κουρδικό κίνημα. Την τουρκική κυβέρνηση, διότι προεκλογικά η κοινωνία δεν θα βίωνε θερμές συγκρουσιακές καταστάσεις που θα είχαν ως συνέπεια τις δολοφονίες στρατιωτικών, αστυνομικών και αμάχων. Και το κουρδικό κίνημα, διότι οι Κούρδοι προέβαλαν την πολιτικοποίηση του κουρδικού προβλήματος και την ελπίδα ότι αυτό θα επιλυθεί στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας.
Συγχρόνως όμως, θα ήταν λάθος να μην αναφερθούμε στη διαφορετικότητα θέσεων και απόψεων που υπάρχει εντός του κουρδικού κινήματος, στην οποία επενδύει το κατεστημένο του Erdoğan προκειμένου να μειωθεί το ποσοστό του κουρδικού κόμματος HDP. Εξάλλου, η μεγάλη εκλογική νίκη του HDP στις εκλογές της 7ης Ιουνίου δεν οφείλεται αποκλειστικά στη μεγάλη συσπείρωση των Κούρδων, αλλά στην παράλληλη μετατόπιση ψηφοφόρων τόσο από το χώρο της αριστεράς, όσο και τις υπόλοιπες μειονοτικές ομάδες της Τουρκίας. Ειδικότερα, η διαφορετικότητα αυτή κατηγοριοποιείται ως ακολούθως:
α. Υπάρχουν αυτοί που επιδιώκουν την ίδρυση ενός νέου κράτους έθνους ενώνοντας τους Κούρδους του Ιράκ, του Ιράν, της Συρίας και της Τουρκίας.
β. Υπάρχουν αυτοί που επιθυμούν είτε την ομοσπονδία, είτε την αυτονομία εντός των κρατών στα οποία κατοικούν οι Κούρδοι.
γ. Υπάρχουν αυτοί που αγωνίζονται για την εθνική-πολιτιστική ταυτότητα των Κούρδων, εντεταγμένων εντός της χώρας τους, η οποία θα διακυβερνάται με δημοκρατικά κριτήρια και αξίες.
δ. Υπάρχουν αυτοί που αγωνίζονται για την οικονομική, τεχνολογική και κοινωνική ανάπτυξη των κουρδικών περιοχών προτάσσοντας υπεράνω όλων την πολιτιστική διάσταση του προβλήματος.
ε. Το ΡΚΚ δημιουργεί την εντύπωση ότι, αφενός δεν αναγνωρίζει την κυριαρχία του HDP, αφετέρου αποτελεί μια εναλλακτική πρόταση διοίκησης της νοτιανατολικής Τουρκίας. Εξάλλου η άποψη αυτή επιβεβαιώνεται έμμεσα από την ακόλουθη δήλωση προσωπικοτήτων που συντάσσονται με το ΡΚΚ: «Για εμάς δεν είναι σημαντικό, το κουρδικό κόμμα HDP να ξεπεράσει στις εκλογές το εκλογικό όριο του 10%, αλλά εμείς να διατηρήσουμε τον έλεγχο στις περιοχές ευθύνης μας». Πρόκειται δηλαδή για μια στρατηγική, η οποία διακρίνεται σε τρεις φάσεις. Στην πρώτη φάση, με τις επιχειρήσεις που πραγματοποίησε, το ΡΚΚ πέτυχε να επιβάλλει την παρουσία του και να δημιουργήσει μια σοβαρότατη ασύμμετρη απειλή στο εσωτερικό της Τουρκίας. Κατά τη δεύτερη φάση, που βρίσκεται σε εξέλιξη, οι Κούρδοι αντάρτες αποσκοπούν αφενός στη δυναμική ανατροπή των ισορροπιών που υπάρχουν με τις τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας σε συγκεκριμένες περιοχές, αφετέρου στην αύξηση της επιρροής τους στον τοπικό πληθυσμό που στην πλειοψηφία τους είναι Κούρδοι. Τέλος, κατά την τρίτη φάση, θα επιδιωχθεί ο ξεσηκωμός του κουρδικού πληθυσμού στις περιοχές που θα επιλεγούν, προκειμένου οι περιοχές αυτές να αποκτήσουν την αυτονομία τους. Μάλιστα, οι εξελίξεις στο Ιράκ, οι εξελίξεις στη Συρία και οι δρομολογούμενες περιφερειακές αλλαγές στη Μέση Ανατολή δημιούργησαν προσδοκίες στο ΡΚΚ, προκειμένου αυτό να επιτύχει τους στρατηγικούς στόχους του μέσω ένοπλου αγώνα στα αστικά κέντρα και στα βουνά ταυτόχρονα.
Ας σημειωθεί ακόμη, ότι οι τουρκικές αρχές παρουσιάζουν το ΡΚΚ ως τρομοκρατική οργάνωση και το κατηγορούν για ναρκοθετήσεις δρόμων, επιθέσεις σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις-στρατιωτικές φάλαγγες-φράγματα-σιδηροδρομικές αμαξοστοιχίες, απαγωγές, ελέγχους οδικών αξόνων, δολοφονίες κρατικών λειτουργών, βομβιστικές ενέργειες, πυρπολήσεις κυβερνητικών κτηρίων, απειλές εκπαιδευτικών και εργαζομένων στην κατασκευή νέων φραγμάτων, πυρπολήσεις λεωφορείων που χρησιμοποιούνται από τις δυνάμεις ασφαλείας για τη μεταφορά στρατιωτικού προσωπικού, πυρπολήσεις οχημάτων και μηχανημάτων που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή φραγμάτων, καλλιέργεια και διακίνηση ναρκωτικών, λαθρεμπόριο, ζωοκλοπές, εκβιασμό Κούρδων επιχειρηματιών για απόσπαση χρηματικών ποσών κ.λπ. Εκτός τούτου, τα σαμποτάζ που πραγματοποιούν οι Κούρδοι αντάρτες αφενός έχουν προπαγανδιστικό χαρακτήρα, αφετέρου προκάλεσαν εκτεταμένες καταστροφές σε 687 μέσα μεταφοράς και σε 106 κτηριακές εγκαταστάσεις.
Πέραν των παραπάνω, το ΡΚΚ ανακοίνωσε την αυτονομία 30 περιοχών, μη αναγνωρίζοντας την εξουσία του τουρκικού κρατικού μηχανισμού (νομάρχες-έπαρχοι-δυνάμεις ασφαλείας) επιδιώκοντας τη μεταφορά των επιχειρήσεων στα αστικά κέντρα (αντάρτικο πόλεων) σε συνδυασμό με την απομόνωση ή κατάληψη κατοικημένων περιοχών. Τούτο, πέραν της ψυχολογικής επίδρασης, έχει ως αντικειμενικό σκοπό να ωθήσει το τοπικό πληθυσμό σε πολιτική απειθαρχία, αναγκάζοντας τις τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας να προβούν σε βομβαρδισμούς των εν λόγω περιοχών, με συνέπεια τις απώλειες αμάχων, οι οποίες θα αποτελέσουν την αιτία, αρχικά, ενός ευρύτερου ξεσηκωμού του κουρδικού λαού εναντίον του τουρκο-ισλαμικού καθεστώτος και στη συνέχεια της δημιουργίας εξελίξεων για την αυτονομία συγκεκριμένων κουρδικών περιοχών εντός της τουρκικής επικράτειας. Ειδικότερα: α. Μεταφέρθηκαν στην Τουρκία περίπου 80.000 ατομικά όπλα, 5.000 βαρέα όπλα και 63 τόνοι εκρηκτικών. β. Δημιουργήθηκαν χώροι αποθήκευσης οπλισμού, πυρομαχικών, τροφίμων και ιατροφαρμακευτικού υλικού στα αστικά κέντρα-στόχους. γ. Στις πόλεις Diyarbakır, Batman, Kızıltepe/Mardin, Van και Cizre/Silopi συγκροτήθηκαν ένοπλα τάγματα αποτελούμενα από γυναίκες και παιδιά. δ. Η ηγεσία του ΡΚΚ έχει real time εικόνα των περιοχών επιχειρήσεων, μέσω 20 ειδικών καμερών που τοποθετήθηκαν σε κρίσιμα σημεία των περιοχών Diyarbakır, Batman, Cizre, Silopi, Kızıltepe, Bingöl, Varto, Lice, Kulp, Siirt, Kurtalan, Mersin και Adana.
Υπό το πρίσμα των παραπάνω εξελίξεων και με δεδομένο ότι, η εν λόγω τακτική του ΡΚΚ παρεκκλίνει σημαντικά από το βασικό χαρακτηριστικό του ανταρτοπόλεμου (ήτοι κινητικότητα με γρήγορες κινήσεις και αλλαγές θέσεων για αποφυγή περικύκλωσης ή πραγματοποίηση αντικύκλωσης), η στρατηγική των τουρκικών δυνάμεων ασφαλείας στηρίζεται στις ακόλουθες ενέργειες που έχουν ως στόχο τη μετατροπή των πλεονεκτημάτων που διαθέτουν οι αντάρτες σε τρωτά σημεία:
Σύμφωνα με νόμο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, επικηρύχθηκαν τα ηγετικά στελέχη του ΡΚΚ και προβλέπεται η καταβολή σημαντικών χρηματικών κονδυλίων σε όσους δώσουν πληροφορίες αναφορικά με τις δραστηριότητες της εν λόγω οργάνωσης. Ειδικότερα, τα χρηματικά ποσά θα κυμαίνονται από 1.500.000 έως 70.000 ευρώ.
Εκδόθηκαν ερυθρά δελτία για 52 ηγετικά στελέχη του ΡΚΚ, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται οι εξής: Cemil Bayık, Bese Hozat, Murat Karayılan, Duran Kalkan, Ali Haydar Kaytan, Fehman Hüseyin, Mustafa Karasu, Sabri Ok, Remzi Kartal, Nurettin Demirtaş και Bahoz Erdal.
Επιδιώκεται η αποκοπή των ηγετικών στελεχών του ΡΚΚ από τη δομή του αντάρτικου πόλεων, με ταυτόχρονες μαζικές συλλήψεις Κούρδων που κατοικούν στα αστικά κέντρα. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι, μετά τη σύσκεψη ασφάλειας που πραγματοποιήθηκε στις 23 Ιουλίου 2015 συνελήφθησαν 3.000 άτομα από τα οποία φυλακίσθηκαν οι 750. Επίσης, το χρονικό διάστημα 06 έως 08 Οκτωβρίου 2014 είχαν προηγηθεί συλλήψεις 8.000 ατόμων από τα οποία φυλακίσθηκαν οι 2.000. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αποτροπή μαζικών κινητοποιήσεων που είχαν σχεδιασθεί.
Προσβολές με μαχητικά αεροσκάφη και πυραυλικά συστήματα Toros, Kasırga και Yıldırım των εγκαταστάσεων όπου έχουν αποθηκευθεί τα νέα οπλικά συστήματα που έχουν προωθηθεί από τη Συρία και το Ιράν, του συστήματος λογιστικής υποστήριξης, των κέντρων διοικήσεως και των ακαδημιών εκπαίδευσης της οργάνωσης.
Αποκοπή της υποστήριξης των ανταρτικών δομών στις πόλεις και τα χωριά.
Διεξαγωγή πληροφοριακών επιχειρήσεων προκειμένου να εξαλειφθούν τα ψυχολογικά πλεονεκτήματα του ΡΚΚ σε ό,τι έχει να κάνει με τη στάση του τοπικού πληθυσμού και το ενδεχόμενο πολιτικής απειθαρχίας.
Κατά τη διεξαγωγή των επιχειρήσεων θα δίδεται ιδιαίτερη βαρύτητα, ώστε να μην υπάρχουν απώλειες αμάχων.
Κήρυξη περιοχών σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ενώ περίπου 100 περιοχές κηρύχθηκαν ως Περιοχές Ειδικής Ασφαλείας.
Συνέχιση των έργων κατασκευής φραγμάτων στις περιοχές επιχειρήσεων, τα οποία αφενός θα καταστήσουν ανενεργό μεγάλο αριθμό κρησφύγετων, αφετέρου θα αποκόψουν τα δρομολόγια μεταφοράς ανταρτικών δυνάμεων και λογιστικής υποστήριξης από το βόρειο Ιράκ στην Τουρκία.
Ανακοίνωση πρόσληψης 1.000 πολιτοφυλάκων (σ.σ. υποβλήθηκαν 12.000 αιτήσεις) προκειμένου αυτοί να χρησιμοποιηθούν για την ασφάλεια των φραγμάτων.
Μαζική χρησιμοποίηση μη επανδρωμένων αεροσκαφών (UAVs) για συλλογή πληροφοριών. Υπόψη ότι, πέραν των UAVs των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και της στρατοχωροφυλακής, έχουν διατεθεί mini-UAVs στην αστυνομία (ΕGM), ενώ αποφασίσθηκε η σταδιακή διάθεση στα αεροπορικά τμήματα της EGM, από τον Ιούνιο 2015, έξη συστημάτων μη επανδρωμένων αεροσκαφών ΑΝΚΑ και έξη ΒΑΥRAKTAR.
Χρησιμοποίηση των πέντε αεροσκαφών συλλογής πληροφοριών Kingair 350 που έχουν ενοικιασθεί από το 2013. Σημειωτέον ότι, το ένα από αυτά χρησιμοποιείται από την αστυνομία, ενώ τα υπόλοιπα τέσσερα από τις τουρκικές χερσαίες δυνάμεις. (σ.σ. Πλήρωμα αεροσκάφους: 4 άτομα, διάρκεια πτήσης: 5 ώρες ή 3.343 χλμ. και ύψος πτήσης: 30.000 πόδια).
Ενώ λοιπόν όλα δείχνουν ότι, η Τουρκία διανύει μια περίοδο εσωτερικών συγκρούσεων, με το δίδυμο Erdoğan-Davutoğlu να έχει επιλεκτική ευαισθησία απέναντι στη βία, τα ατομικά δικαιώματα και την ελευθερία του τύπου, κρίνεται σκόπιμο να παρατεθούν τα ακόλουθα σενάρια βάσει των μέχρι τώρα δεδομένων:
Πρώτον, η προεκλογική περίοδος να «τρέξει» σε περιβάλλον ακραίας πόλωσης και συγκρούσεων μεταξύ ΡΚΚ και δυνάμεων ασφαλείας. Αυτό, σύμφωνα με Τούρκους αρθρογράφους, πιθανόν να δώσει το «άλλοθι» στον Erdoğan να αναβάλλει τις εκλογές για ένα χρόνο, εφόσον οι δημοσκοπήσεις είναι αρνητικές για το κόμμα του. Ήδη από τις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις, το ΑΚΡ δεν σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση, ενώ το κουρδικό κόμμα HDP διατηρεί τα υψηλά ποσοστά που πέτυχε στις εκλογές της 7ης Ιουνίου.
Δεύτερον, να ενεργοποιηθεί ο Öcalan προκειμένου να υπάρξει συμφωνία με το ΡΚΚ για προσωρινή κατάπαυση των συγκρούσεων και εκεχειρία.
Και τρίτον, να παραιτηθεί η Τουρκία από την επιδίωξη δημιουργίας Ασφαλούς Περιοχής εντός του συριακού εδάφους με παράλληλο τερματισμό των επιχειρήσεων του ΡΚΚ εντός του τουρκικού εδάφους. (βλ. Άρθρο του συντάκτη του παρόντος με τίτλο: Τουρκικοί σχεδιασμοί για Συρία και Ελλάδα, www.geostrategy.gr)
*www.geostrategy.gr
Πηγή: GeoStrategy
“Όταν κανείς αυλακώσει βαθειά και καλλιεργήσει με επιμέλεια το πλούσιον εις χώμα και λιπαρόν χωράφι του, θα αποκομίσει πλουσίαν εσοδίαν... Το ίδιον συμβαίνει και όταν κανείς σπείρει τον σπόρον του θείου λόγου εις ψυχάς γεμάτας από ευπείθειαν και ευλάβειαν”. Αμήν.
Πηγή: Θρησκευτικά
-Βασιλιά μου, τα γαϊδούρια της Ζαράκοβας, είναι εκείνα που μας κουβαλούσαν το νερό και το ψωμί, που είχαμε τόσο ανάγκη κατά την διάρκεια του αγώνα για την απελευθέρωση της Πατρίδας μας από τους Τούρκους, απήντησε ο Γέρος της ελευθερίας της πατρίδος μας Θεόδωρος Κολοκοτρώνης».
Πηγή: Ακτίνες
Ήμουν σε δίλημμα όταν ειδα αυτές τις φωτογραφίες, αν θα πρέπει να κάνω το άρθρο,η οχι.
Τελικά αποφάσισα πως πρέπει να σας τις δείξω.
Οι φωτογραφίες είναι του φωτογράφου Narcis Virgiliu [που τις δημοσίευσε με τον τίτλο: "Μαμά, Γιατί...;" ("Mami, de ce…?)].
Ο ιδιος δηλωσε “Αν εστω και μια μελλοντική μαμά επηρεαστεί με οποιονδήποτε τρόπο, λόγω του παρόντος άρθρου και ακυρωσει την άμβλωση, τότε να ξέρετε ότι, εγώ και η γυναικα μου, μας ενδιαφέρει να ειμαστε νονοί αυτού του παιδιού.”
Εγω δεν θα τις σχολιάσω καθολου.
Το μόνο που θα σας πω, είναι πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να βλέπεις το χαμόγελο του παιδιού σου!
Πηγή: Π.Ε.ΦΙ.Π., Άγιος Δημήτριος Κουβαρά
Η΄λέει ότι «η Εκκλησία είναι σπουδαία και εκτιμούμε τις εικόνες και την ιστορία και τη θεολογία σας αλλά δεν είστε η μοναδική Εκκλησία του Χριστού. Μαζί με τους παπικούς και τους προτεστάντες είστε η Εκκλησία του Χριστού». Τι διαφορά έχει όμως αυτό από τον αρειανισμό, την άρνηση του Θεανθρώπου; Από το ψέμα του διαβόλου; Απλώς είναι στο επιπέδο της εκκλησιολογίας και όχι μόνο της Χριστολογίας [όπως με τον Άρειανισμό]. Γιατί η σωτηρία εργάζεται στην Εκκλησία και αν υπάρχει άρνηση της Εκκλησίας, υπάρχει άρνηση του Θεανθρώπου. Δηλαδή, αν στο τέλος λέει ότι η Εκκλησία, η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν είναι σώμα Χριστού, είναι σα να λέει ότι ο Χριστός είναι άνθρωπος. Γιατί τα σωματεία, οι οργανώσεις και οι ομολογίες είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα. Εάν η Ορθόδοξη Εκκλησία ταυτίζεται με αυτούς τότε έχουμε ουσιαστικά αρειανισμό στην πράξη, στο επίπεδο της εκκλησιολογίας και κόβεται η σωτηρία και η ιεραποστολή της Εκκλησίας. Ο διάβολος με κάθε τρόπο επιδιώκει να δημιουργήσει μία απόκλιση από την αλήθεια. Ακριβώς αυτό γίνεται σήμερα στο επίπεδο της εκκλησιολογίας, της Εκκλησίας.
Τέσσερα στάδια περνάει ο διάβολος από τότε με τον Αδάμ και την Εύα και σήμερα στο προσωπικό αλλά και στο εκκλησιαστικό επίπεδο. Τέσσερα στάδια περνάει για να πετύχει το σκοπό του, την ανατροπή της πίστεως μας.
Πρώτο Στάδιο: Η Συνύπαρξη
Το πρώτο είναι η συνύπαρξη. Έρχεται σε ετέρα μορφή όπως το φίδι και βρίσκεται κοντά μας, κοντά στους ορθοδόξους, κοντά στους πιστούς. Αυτή η συνύπαρξη είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσει στο επόμενο στάδιο που είναι ο διάλογος. Γι΄αυτό ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη είναι τόσο αυστηρός να μην αναμιγνύεται ο λαός του Θεού με τους ειδωλολάτρες.Ακριβώς γιατί είναι η αρχή της πτώσης. Η συνύπαρξη. «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις,» λέει ο Απόστολος Παύλος. ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε, λέγει κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε· κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς.»
Αλλά σήμερα δεν είμαστε στην Παλαιά Διαθήκη, δεν μπορούμε να βγούμε υπαρξιακά από τον κόσμο αλλά τροπικά. Τροπικά βγαίνει ο πιστός. Τότε ήταν ορατά σύνορα, τώρα είναι πνευματικά.Και σύνορα οι Πατέρες της Εκκλησίας όρισαν τους κανόνες της Εκκλησίας. Και υπάρχουν κανόνες της Εκκλησίας για τη συμπεριφορά μας ιδιαίτερα στα πνευματικά με τους ετεροδόξους, τους αιρετικούς. Αυτά τα όρια πρέπει να σεβόμαστε αν θα μένουμε μακριά από τον πειρασμό. Αν καταργούμε τους κανόνες, αν καταργούμε τα σύνορα, μπαίνουμε στον πειρασμό. Και ο πειρασμός είναι να συσχηματιζόμαστε με αυτόν τον κόσμο, να γίνουμεκοσμικοί όχι μόνο στην πίστη αλλά και στη μεθοδολογία, γιατί πολλοί μπορεί να μένουν ορθόδοξοι δογματικά αλλά ετερόδοξοι μεθοδολογικά. Και λέει ο Απόστολος Παύλος «μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθε τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον.»Η τήρηση των κανόνων της Εκκλησίας είναι απαραίτητη, για να μη μπούμε στον πειρασμό της συνύπαρξης τροπικά με τους ετεροδόξους.
Δεύτερο Στάδιο: Ο Διάλογος
Αλλά θέλει να μας φέρει στο δεύτερο στάδιο, στο διάλογο. Και εδώ έχει πολύ πείρα και είναι πιο ισχυρός από εμάς. Γι’αυτό η ταπείνωση μόνο σώζει αυτόν που δε θα πέσει σε αυτήν την παγίδα. Οι χριστιανοί είναι αγαθοί και όχι πονηροί, και ακριβώς εδώ είναι η αδυναμία μας,γιατί θέλουμε να πιστέψουμε ότι ο άλλος είναι ειλικρινής. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο όταν έχουμε πολύ περηφάνιακαι δεν έχουμε κάνει πρόοδο πνευματικά. Μας λένε ό,τι θέλουμε να ακούμε και οι ετερόδοξοι είναι πολύ καλοί σε αυτό. Μας επαινούν για την ιστορία μας, τις εικόνες μας κλπ. Έρχεται η περηφάνια και η αλαζονεία ότι είμαστε κάτι και κάτι κάνουμε. Δεν σημαίνει όμως ότι υπάρχει κάποια διάθεση από τον ετερόδοξο να γίνει ορθόδοξος. Θέλουν να αποκτούν αυτά που έχουμε και όχι να γίνουν αυτό που είμαστε.
Υπάρχουν δύο διάλογοι. Υπάρχει ο διάλογος που είναι ευλογημένος, νόμιμος, αυτόν που έκαναν οι άγιοι και οι απόστολοι. Υπάρχει και άλλος που είναι καταραμένος, που είναι του διαβόλου.
Ο πρώτος είναι η διασάφηση. Οι απόστολοι ήρθαν στον Χριστό πολλές φορές για διασάφηση. Αυτός ο διάλογος είναι ευλογημένος. Έρχεται κάποιος με ταπείνωση και διάθεση να μάθει από τον Κύριο. Όταν ο ετερόδοξος έρχεται στην Εκκλησία έτσι, είμαστε σε καλό δρόμο. Έχουμε ευλογία. Θα έχουμε καρπό πνευματικά.
Όταν έρχεται για το δεύτερο διάλογο, που είναι η διερεύνηση, εδώ είναι η πονηρία. Διερεύνηση θα πει, δηλαδή, έρχομαι να συζητήσουμε. Να τα πούμε μεταξύ μας και να βρούμε μία άλλη τρίτη οδό, άλλη αλήθεια, όχι αυτό που κηρύτετε εσείς οι Ορθόδοξοι αλλά μεταξύ μας θα βρούμε την ιστορική εκκλησία, την αλήθεια του Χριστού κλπ. Έρχεται όχι ως αναζητητής της αληθείας, όχι ως μαθητής αλλά έρχεται επί ίσοις όροις. Και αυτή είναι η έκφραση που είπαν όταν ξεκίνησε ο θεολογικός διάλογος με τους παπικούς, ότι εδώ έρχονται οι παπικοί και οι Ορθόδοξοι επί ίσοις όροις. Ακριβώς μέσα σε αυτό το κλίμα δε θα βρούμε τη σωτηρία. Δε θα έχουμε επιστροφή των ετεροδόξων. Σε αυτό το κλίμα δεν υπάρχει μετάνοια και ό,τι γίνεται είναι χωρίς κόστος. Αν είμαστε σε αυτά τα τέσσερα, δηλαδή όχι αναζήτηση της αληθείας, όχι πνεύμα μαθητείας, έλλειψη μετανοίας και χωρίς κόστος, τότε αυτός ο διάλογος είναι διερεύνηση, είναι πονηρός και εκ του διαβόλου. Ακριβώς εδώ επειδή είμαστε αγαθοί και όχι μαθημένοι στους τρόπους των πονηρών και των ετεροδόξων, θα πέσουμε. Δεν είναι ο διάλογος που καταλήγει στη σωτηρία αλλά ο διάλογος που οδηγεί στην αλλοίωση της Ορθοδοξίας.
Τρίτο Στάδιο: Η Διείσδυση
Το τρίτο στάδιο είναι η διείσδυση.Ο διάβολος με το «πες, πες, πες,»,με τον ατελείωτο διάλογο με τους ετεροδόξους, με το να είμαστε φίλοι, καθημερινώς να βρισκόμαστε μαζί, να συνεργαζόμαστε για τη φιλανθρωπία καιτα δευτερεύοντακλπ., επιτυχαίνει την διείσδυση. Αυτό το βλέπουμε πολύ ξεκάθαρα στο εξωτερικό σήμερα. Σε αρκετά μέρη του κόσμου έχουμε φτάσει σε πολλά επίπεδα να υπάρχει αλλοίωση του ορθοδόξου φρονήματος, ακριβώς διότι έχουμε όχι μόνο συνύπαρξη και διάλογο, αλλά και διείσδυση του ετεροδόξου και του φρονήματός του μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ως παραδείγματα αναφέρουμε: η συμπροσευχή, η αλλοίωση του Ορθοδόξου ήθους, υιοθέτηση των ιεραποστολικών μεθόδων των ετεροδόξων κτλ. Η διείσδυση αργά ή γρήγορα οδηγεί στο τέταρτο στάδιο, στην ανατροπή.
Τέταρτο Στάδιο: Η Ανατροπή
Ο διάβολος πέτυχε οι πρωτόπλαστοι να απλώνουν τα χέρια τους και μόνο τότε κατάλαβαν ότι είχαν ανατροπή. Ότι έχασαν τη σωτηρία. Είναι πλέον αργά όταν υπάρχει ανατροπή. Τι θα πεί ανατροπή στην ιεραποστολή και στον οικουμενισμό; Ανατροπή θα πει ότι δεν πρόκειται για επιστροφή των ετεροδόξων αλλά και εμείς οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι ταυτιζόμαστε με τους ετεροδόξους σε όλα τα επίπεδα αλλά και ακόμα κοινωνούμε μαζί. Δυστυχώς και αυτό συμβαίνει σήμερα στο εξωτερικό, στην Αμερική, στον Καναδά, στην Ευρώπη, δηλαδή, ορθόδοξοι ιερείς να κοινωνούν τους παπικούς, τους μονοφυσίτες. Όταν ταυτίζεται ηΟρθοδοξία με τηνετεροδοξία, η πίστη με την πλάνη, η Εκκλησία με την αίρεση, έχουμε ανατροπή της ορθοδόξου πίστεως και του φρονήματος. Ως παραδείγματα αναφέρουμε: ταύτιση εκκλησιολογικά με τους ετεροδόξους, η αποδοχή του βαπτίσματος και άλλων μυστηρίων καθ’αυτά.
Εδώ είναι η επιτυχία του διαβόλου ότι μας πέρασε από τα τέσσερα στάδια και φτάσαμε στην ανατροπή.
Εμείς είμαστε εδώ σήμερα [στο ιεραποστολικό συνέδριο]γιατί θέλουμε να προχωράει η ιεραποστολή της Εκκλησίας. Εάν το θέλουμε πραγματικά θα προσέξουμε αυτά τα τέσσερα στάδια και θα αποφεύγουμε τις παγίδες του διαβόλου. ΗΟρθόδοξη ιεραποστολή είναιη απάντηση στη νοθεία της πίστεως. Μόνο αν η Ορθόδοξη Εκκλησία συνεχίζει ορθόδοξα την ιεραποστολή της προς τους ετεροδόξους, τότε μόνο υπάρχει ελπίδα να υπάρχει ανατροπή, όχι της ορθοδοξίας (!), αλλά της αιρέσεως του οικουμενισμού υπέρ της σωτηρίας των ετεροδόξων.
Ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε. ▪
*Ο προφορικός λόγος επιμελήθηκε για σαφήνεια και το γραπτό κείμενο είναι πιο πλήρες και ακριβές.
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
…Μέσα στον κόσμο, μακριά από τον Θεό, ποιος άνθρωπος όταν έχει την δυνατότητα να επιβάλλει ανεξέλεγκτα την θέλησή του, σέβεται την ελεύθερη βούληση του άλλου; Χωρίς περιστροφές και χωρίς ενδοιασμούς, ακόμη και με την χρήση βίας, αν χρειασθεί, θα επιβάλλει αυτό που επιθυμεί αυτός, παραβλέποντας την θέληση του άλλου.
Φιλόσοφοι, επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων, διανοητές με πολλές γνώσεις, αναπτύσσουν θεωρίες για την επίλυση υπαρξιακών προβλημάτων, την ανάδειξη του προορισμού του ανθρώπου, την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης, την σημασία των σχέσεων των ανθρώπων, την έννοια της ελευθερίας για τον άνθρωπο, την ανάγκη της δικαιοσύνης, της ισοπολιτείας, και πολλών άλλων θεμελιωδών αξιών.
Τις θέσεις, όμως, που διατυπώνουν, τις στηρίζουν στην λογική τους, στην δύναμη του πνεύματός τους και δημιουργούν θιασώτες και αντιπάλους. Στον λόγο τους διακρίνεται το «εγώ» τους που περιμένει την αναγνώριση, τον θαυμασμό, την επιβράβευση, πολλές φορές και την ανάθεση ευθυνών, που ουσιαστικά είναι βόλεμα. Θεωρούν ότι λέγουν αλήθειες, ότι έχουν δίκιο και όταν διαφωνείς μαζί τους εξοργίζονται. Δεν ανέχονται εύκολα το λάθος των απόψεών τους και την διαφορετική άποψη. Δεν υπάρχει ανοχή ελεύθερης βούλησης, ενω φαίνεται ότι κόπτονται γιαυτήν και για το δικαίωμα των ανθρώπων να διαφωνούν.
Στην πράξη τα αποτελέσματα φαίνονται με ένα βλέμμα σε παγκόσμιο επίπεδο. Όποιος έχει δύναμη να επιβάλλει την θέλησή του είναι ο «δίκαιος», ο «φύλακας των αξιών», ο «ανθρωπιστής», «ο υπερασπιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων». Όταν σκοτώνει ο ισχυρός, το κάνει «για το καλό της ανθρωπότητας», και όταν δολοφονεί αθώους τους αποκαλεί «παράπλευρες απώλειες» και παίρνουν και βραβεία Νόμπελ ειρήνης. Ο ισχυρός του κόσμου προτιμάει να προκαλεί δέος, να επιβάλλεται δια πυρός και σιδήρου και να τον χειροκροτούν για την δύναμή του. Δεν επιθυμεί την αγάπη.
Αυτός είναι ο κόσμος, ο κόσμος που θέλει να στηρίζεται εγωιστικά στο έξυπνο μυαλό, μακριά από τον Δημιουργό του, με αποτέλεσμα την εμπάθεια, την οργή, το μίσος, τις καταστροφές και τον πόνο. Η «χαρά» που σου προσφέρει η δυναμική σου επιβολή, προκαλώντας πόνο, δεν είναι χαρά. Είναι ένστικτο και διαστροφή.
Φαίνεται, λοιπόν, καθαρά, πόσο εύκολα παρασύρεται ο άνθρωπος από τον κόσμο και από τα αγαθά του κόσμου αλλά και την εμπάθεια που προκαλεί. Ας τον αφήσουμε, όμως, να πορεύεται όπως αυτός επιθυμεί, καθώς ο ίδιος Δημιουργός του παραχωρεί απεριόριστη ελευθερία επιλογής, και ας μείνουμε στα όμορφα συναισθήματα που προσφέρει ακόμη και η απλή ανάμνηση ενός ανθρώπου της αγάπης. Είναι γεγονός ότι τα βιώματα της εν Χριστώ ζωής δεν περιγράφονται.
Πηγή: (Βιβλίο του Γεωργίου Ν. Κόϊου με τίτλο: Ταξιδευτής στον δρόμο της ατέλειωτης πορείας σελ. 218-219. Το βιβλίο διανέμεται από τις εκδόσεις “Περιβόλι της Παναγίας”.), Πεμπτουσία
«Αύτη ημέρα Κυρίου, αγαλλιάσθε λαοί. Ιδού γαρ του φωτός ο νυμφών και η βίβλος του λόγου της ζωής εκ γαστρός προελήλυθε».
Με τους παρά πάνω λόγους, αγαπητοί μου αδελφοί, ο ιερός υμνογράφος, προτρέπει στο δοξαστικό των αίνων της εορτής σε πνευματική χαρά και αγαλλίαση και σε επάξιο πνευματικό εορτασμό του χαρμοσύνου γεγονότος της εορτής της γεννήσεως της Θεοτόκου, του ευωδεστάτου αυτού άνθους, που βλάστησε «εκ της ρίζης Ιεσσαί». Το Γενέθλιο της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι η πρώτη, (χρονολογικά), των θεομητορικών εορτών του εκκλησιαστικού έτους. Κατά τον άγιο Ανδρέα Κρήτης εορτάζομε «παγκοσμίου ευφροσύνης γενέθλιον», που καθίσταται «η είσοδος όλων των εορτών και το προοίμιο του μυστηρίου του Χριστού». Και τούτο διότι η γέννηση της Θεοτόκου έγινε το σκεύος εκείνο της εκλογής, που προόρισε ο Θεός προαιωνίως να γίνει η πρόξενος της αναγεννήσεως και αναπλάσεως των πάντων, διά της εν χρόνω γεννήσεως κατά ανερμήνευτο και παράδοξο τρόπο, του αχρόνου και προαιωνίου Θεού Λόγου.
Ο μοναδικός και ανεπανάληπτος ρόλος τον οποίο διεδραμάτισε η Θεοτόκος στο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου, προαναγγέλθηκε στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης από πλήθος προφητειών και προεικονίστηκε από πλείστες όσες προεικονίσεις και προτυπώσεις. Η άφλεκτος βάτος στο όραμα του Μωϋσή, οι θεόγραφες πλάκες και η κιβωτός του Νόμου, το ουράνιο μάννα και η χρυσή στάμνα, η λυχνία και η τράπεζα, η ράβδος Ααρών η βλαστήσασα, η κλίμακα του Ιακώβ, ο πόκος του Γεδεών, το αλατόμητον όρος του Δανιήλ, η κάμινος που με το πυρ εδρόσιζε τους τρεις Παίδες, αλλά και αυτά τα Άγια των Αγίων της σκηνής του μαρτυρίου, σύμφωνα με την διδασκαλία των αγίων Πατέρων, προεικόνιζαν την Θεοτόκο. Αλλά και σε πολλούς προφήτες, όπως στον προφήτη Ησαΐα (7,14), στον προφήτη Ζαχαρία (2,14), στον προφήτη Ιεζεκιήλ (44,1-3), στον προφήτη Δανιήλ, (2,31-35), στον προφήτη Αββακούμ (3,3), έχουμε σαφέστατες αναφορές στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Για την Παλαιά Διαθήκη η Θεοτόκος αποτελούσε το κήρυγμα των προφητών και την προσδοκία των δικαίων, ενώ για την Καινή γίνεται «η τιμιωτέρα των χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ», ο «γλυκασμός των αγγέλων και των θλιβομένων η χαρά», η δόξα των αποστόλων και το καύχημα των μαρτύρων, το εντρύφημα των οσίων και το κεφάλαιον της σωτηρίας όλου του γένους των ανθρώπων.
Καμιά πληροφορία δεν μας δίδουν τα ευαγγελικά κείμενα γύρω από την γέννηση της Παναγίας και τους γονείς της, αλλ’ ό,τι γνωρίζουμε σχετικά με το θέμα αυτό προέρχεται από την αρχαία παράδοση, που ανάγεται στους αποστολικούς χρόνους. Σ’ ένα από τα απόκρυφα βιβλία της εποχής εκείνης, το πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου, διασώζονται ορισμένα γνήσια στοιχεία της αρχέγονης παράδοσης, τα οποία μας πληροφορούν για την γέννηση της Θεοτόκου και την παιδική και νεανική της ηλικία. Βέβαια αν και οι άγιοι Πατέρες γενικά απέρριψαν τα απόκρυφα ευαγγέλια και δεν τα συμπεριέλαβαν στον Κανόνα της αγίας Γραφής, διότι περιείχαν πολλές ανακρίβειες και πλάνες, ωστόσο όμως η εκκλησιαστική συνείδηση σεβάστηκε τα στοιχεία εκείνα, που αναφέρονται στην γέννηση της Θεοτόκου και τα συμπεριέλαβε στην γνήσια εκκλησιαστική μας Παράδοση, διότι τα θεώρησε κατά τον πυρήνα τους ως γνήσια. Σύμφωνα λοιπόν με την παραπάνω Παράδοση, γονείς της Θεοτόκου ήταν οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα, τους οποίους μνημονεύει η Εκκλησία μας πάντοτε στις ιερές ακολουθίες της και στην απόλυση πριν από την μνημόνευση των εκάστοτε εορταζομένων αγίων. Παρά το γεγονός δε ότι και οι δύο ήταν άμεμπτοι και δίκαιοι και κατ’ εξοχήν ενάρετοι, εν τούτοις ήταν άτεκνοι, διότι η αγία Άννα ήταν στείρα και επί πλέον είχαν φθάσει σε γεροντική ηλικία, οπότε και λόγω ηλικίας ήταν αδύνατη η τεκνογονία. Ωστόσο παρά το προχωρημένο της ηλικίας των δεν έπαυαν να παρακαλούν τον Θεόν με θερμές προσευχές να τους δώσει ο Θεός τέκνο και να πάρει από πάνω τους το όνειδος της ατεκνίας. Υποσχέθηκαν δε ότι αν φέρουν στον κόσμο παιδί, να το προσφέρουν ως αφιέρωμα σ’ Εκείνον. Κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά οι γονείς της Θεοτόκου «περίλυποι από τις προσβολές, αφού εθυμήθηκαν τον Αβραάμ και την Σάρα και όλους τους άλλους, που εδοκίμασαν την λύπη για την ατεκνία…απεφάσισαν να καταφύγουν και αυτοί στη παράκληση προς τον Θεόν. Και ο μεν σώφρων Ιωακείμ αναχωρεί προς την έρημο, κατοικεί σ’ αυτήν και τηρεί νηστεία, αναπέμποντας προς τον Θεόν προσευχή να γίνει πατέρας. Και δεν σταμάτησε την δέηση, ούτε επέστρεψε από εκεί, πριν δεχθεί την βεβαίωση περί της αποδοχής του αιτήματός του από τον Θεόν. Η δε ομόφρων με αυτόν Άννα κλείνεται σ’ ένα γειτονικό κήπο και με πονεμένη καρδιά βοά προς τον Κύριο ‘εισάκουσέ με Θεέ των πατέρων μου και ευλόγησέ με όπως ευλόγησες την μήτρα της Σάρας’». Πράγματι ο Θεός άκουσε τις προσευχές τους και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου έστειλε άγγελο, καθ’ όν χρόνον εκείνοι προσηύχοντο, για να τους αναγγέλει το χαρμόσυνο γεγονός. Και τους έδωσε κόρη «την θαυμασιωτάτην από όλες τις θαυμάσιες που φάνηκαν ανέκαθεν», κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, «το κειμήλιον της Οικουμένης», κατά την έκφραση του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, την γεννήτρια του δημιουργού των όλων, την «του πεσόντος Αδάμ ανάκλησιν και των δακρύων της Εύας την λύτρωσιν», αυτήν που έκαμε τη γη ουρανό και τον Υιόν του Θεού άνθρωπον, τους δε ανθρώπους υιούς του Θεού κατά Χάριν.
Εάν ο Υιός του Θεού υπήρξε η «προσδοκία των εθνών» και η προσδοκία πάσης της κτίσεως, τους αυτούς προσδιορισμούς μπορούμε να αποδώσουμε κατά παρόμοιο τρόπο και στην Θεοτόκο. Ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας προχωρεί ακόμη περισσότερο και θεωρεί την Παναγία, όχι απλώς την κόρη που περίμενε όλη η κτίση, αλλά τον «καρπό των κτισμάτων», δηλαδή το σημείο εκείνο στο οποίο κατατείνει ολόκληρη η κτίση. Όπως το δένδρο υπάρχει για τον καρπό, έτσι η κτίση υπάρχει για την Παρθένο και η Παρθένος για τον Χριστό. Κατά τους αγίους Πατέρες, όταν ο Θεός στην αρχή των αιώνων ατενίζοντας προς τα δημιουργήματά του, είπε ότι είναι «καλά λίαν», ουσιαστικά έβλεπε μπροστά του τον καρπό όλης της δημιουργίας, την υπεραγία Θεοτόκο. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, το κεφάλαιο της θεολογίας των αγίων Πατέρων, πλημμυρισμένος από ανέκφραστη χαρά, σκιρτών και αγαλόμενος, «αρπάζει την κιθάρα του Πνεύματος» καθώς αναφέρει σ’ ένα λόγο του στη γέννηση της Θεοτόκου και «τραγουδάει την γέννησή της»: «Κοριτσάκι τόσο όμορφο και τόσο γλυκό. Κρίνο που ξεφύτρωσες ανάμεσα στ’ αγκάθια από την πιο ευγενική και βασιλική ρίζα του Δαυΐδ… Τριαντάφυλλο που ξεφύτρωσες μέσα από τ’ αγκάθια των Ιουδαίων και πλημμύρισες με το θεϊκό σου άρωμα τα σύμπαντα. Κόρη του Αδάμ και μητέρα του Θεού. Ευλογημένη η μέση και τα σπλάγχνα, απ’ όπου ξεφύτρωσες. Ευλογημένη η αγκαλιά που σε βάσταξε και τα χείλη που απολαύσανε τα αγνά σου φιλιά, δηλαδή τα χείλη των γονιών σου μονάχα, για να μείνης πάντοτε σ’ όλα παρθένος. Σήμερα αρχίζει η σωτηρία του κόσμου. Δοξολογήστε τον Κύριο όλη η γη, τραγουδήστε και χορέψτε και παίξτε τα όργανα».
Ήταν επίμονες οι προσευχές του Ιωακείμ και της Άννης, προσευχές θερμές με πολλά δάκρυα, για να τους χαρίσει ο Θεός την πανάμωμη κόρη. Προσευχές που συνοδεύονταν με πολλή πίστη, υπομονή και καρτερία, ότι ο Θεός θα εκπληρώσει τελικά το αίτημά τους. Η παράδοση αναφέρει, ότι μετά από πενήντα χρόνια στειρότητας απέκτησε η Άννα την Θεοτόκο. Αυτή η στάση των Θεοπατόρων αποτελεί για όλους μας έξοχο παράδειγμα καρτερίας και υπομονής. Ιδιαίτερα για τα ανδρόγυνα εκείνα, που θέλουν, αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά, οι οποίοι αντί να κάνουν υπομονή και θερμή προσευχή και αντί να αφήσουν το θέμα αυτό στα χέρια του Θεού, απελπίζονται, δυσφορούν και αγανακτούν. Η σφοδρή επιθυμία να αποκτήσουν παιδί τούς οδηγεί συχνά στο να καταφεύγουν στις δυνατότητες της σύγχρονης ιατρικής τεχνολογίας και σε διάφορες τεχνικές εξωσωματικής γονιμοποιήσεως. Ωστόσο ειδικοί μελετητές που ασχολήθηκαν με το θέμα, επισημαίνουν ότι τα προβλήματα που δημιουργούν οι τεχνικές αυτές, ηθικά, ιατρικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και νομικά, είναι τεράστια και συνήθως ανυπέρβλητα και σε πολλές περιπτώσεις έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τις αρχές της χριστιανικής ηθικής και το θέλημα του Θεού. Όπως αναφέρουν: «Άμεση συνέπεια της εξωσωματικής γονιμοποιήσεως είναι η δημιουργία ‘πλεοναζόντων εμβρύων’. Η Εκκλησία αρνείται τον όρο αυτόν, γιατί δεν μπορεί να δεχθεί, ότι υπάρχουν περισσευούμενοι άνθρωποι, την τύχη των οποίων μάλιστα καθορίζουν κάποιοι τρίτοι. Ο κάθε άνθρωπος -και συνεπώς το κάθε έμβρυο- έχει την μοναδικότητα του προσώπου, την ιερότητα της ανεπανάληπτης εικόνας του Θεού και την αναγκαιότητα της κοινωνίας των υπολοίπων μαζί του. Τα ατυχώς αποκαλούμενα ‘πλεονάζοντα έμβρυα’ διατηρούνται εν καταψύξει, είτε προς μελλοντική χρήση από τους φυσικούς γονείς, είτε προς δανεισμό σε άλλους ‘γονείς’, είτε για επιτέλεση επ’ αυτών πειραμάτων, είτε για να αποτελέσουν εργαστήρια οργανογένεσης για την κάλυψη μεταμοσχευτικών αναγκών, είτε τέλος για να καταστραφούν».
Αντί λοιπόν να καταφύγουμε σε τεχνικές εξωσωματικής γονιμοποιήσεως, ας καταφύγουμε στην προσευχή, ας μάθουμε να κάνουμε υπομονή και να υποτασσόμαστε στο θέλημα του Θεού. Μπορούμε ακόμη να καταφύγουμε σε προσκυνήματα, σε τάματα και σε θαυματουργές εικόνες, σε άγια λείψανα, όπως αυτό της αγίας Άννης, που έχει την ειδική Χάρη, να θεραπεύει περιπτώσεις στειρώσεως και να χαρίζει την ευλογία της τεκνογονίας. Ιδιαίτερη Χάρη να θεραπεύει περιπτώσεις στειρώσεως έχει επίσης η αγία Ζώνη της Θεοτόκου, η οποία φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου αγίου Όρους. Και όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση της ριζικής αλλαγής της ζωής μας και της τακτικής συμμετοχής μας στα μυστήρια της Εκκλησίας μας, διότι η θαυματουργός δύναμις της Θείας Χάριτος δεν ενεργεί κατά τρόπο μαγικό χωρίς την ενεργό συμμετοχή του ανθρώπου με διαρκή μετάνοια και αγώνα πνευματικό.
Ευχόμεθα η Κυρία μας Θεοτόκος και η Θεοπρομήτωρ Άννα, να θεραπεύσουν τις στείρες από πνευματικά έργα καρδιές μας, ώστε ο άγιος Θεός να πέμψει στις ψυχές μας την θεία Χάρη του και να μας χαρίσει των επουρανίων αγαθών. Αμήν.
Πηγή: (Εν Πειραιεί τη 7η Σεπτεμβρίου 2015, Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Τι είναι η Πατρίδα;
Η Πατρίδα είναι σαν ένα μεγάλο δέντρο που απαρτίζεται από:
– Την Εθνικήν Ιστορία μας
– Την Εθνική Γλώσσα μας
– Τους τάφους και τη μνήμη των Προγόνων μας
– Το Έδαφος που πατούμε εμείς και τα παιδιά μας
– Την Θάλασσα που κολυμπάμε εμείς και τα παιδιά μας
– Τον Αέρα που αναπνέουμε εμείς και τα παιδιά μας
– Το Σπίτι που γεννηθήκαμε
– Την Οικογένειά μας και τους γειτόνους μας.
Ώστε, όλοι εμείς και η Πατρίδα μας είμαστε Ένα. Εμείς, τα παιδιά μας, ο Γεωγραφικός χώρος, η Γλώσσα μας και η Ιστορία μας είμαστε Ένα.
Μόνο με πολλά ξύλα μαζί ανάβει ένα τζάκι γιατί το ένα κομμάτι ζεσταίνει τ’ άλλο. Χωρίς την ομάδα που είναι η Πατρίδα δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.
Η Νέα Τάξη
– Απ’ ότι απαρτίζει την Πατρίδα, δεν είναι κάτι που η Νέα Τάξη δεν έχει με σχέδιο διαβρώσει. Για δεκαετίες τώρα, μέσα από ανθέλληνες ηγέτες υποσκάπτουν την Πατρίδα μας και με δόλο μάς την διαλύουν και μας την αποσπούν.
– Μάς θέλουν απάτριδες. Να μην έχουμε “πού την κεφαλήν κλείναι” …δηλαδή γίνεται μια Γενοκτονία.
Είμαστε σαν ένας δύτης σφουγγαράς που σταδιακά του στενεύουν τον σωλήνα του οξυγόνου… Και ακόμα συνεχίζουμε να απέχουμε από κάθε ενέργεια απόσπασης και αποσόβησης… Και συνεχίζουμε να ελπίζουμε ότι η σωτηρία θα βγει μέσα από το κουτί της Τηλεόρασης…
– Ας στρίψουμε το κεφάλι μακριά από το χαζοκούτι για να δούμε καθαρά:
Δεν μας θέλουν να υπάρχουμε… (τι είναι 10 εκατομμυριάκα μπροστά σ’ αυτά που αφάνισαν τις δεκαετίες του 1910 και1940;;;)
Η Πατρίδα είναι μια Ιστορία της οποίας αναλαμβάνουμε την ευθύνη και παίρνουμε μαθήματα προς μίμησιν η αποφυγήν.
Ενεργούμε ο καθένας μας και όλοι μαζί: Ό,τι καλό να βελτιώνουμε και ό,τι κακό να απορρίπτουμε.
Τώρα στη μεγάλη κρίση, για να επιζήσει η Πατρίδα, ο Έλληνας έχει χρέος να διοχετεύει προσοχή και αγάπη προς την Πατρίδα και όχι στο Εγώ (Φιλοπατρία). Δέκα εκατομμύρια Εγώ ξεχωριστά σαν μικρά κλαδιά τα παίρνει ο άνεμος, αλλά ένα μεγάλο Δέντρο στέκει σταθερά.
Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην των Ελλήνων που, λόγω του ανεξάντλητου Ιστορικού πλούτου των, πρέπει να στραφούν πίσω. Σωτήριες ιδέες για “λύση” υπάρχουν μόνο στην Ιστορία μας.
Πατρίδα δεν είναι το κράτος
Το κράτος δεν είναι πατρίδα. Το κράτος είναι απλώς ένα σύστημα διαχείρισης της κοινωνίας που αλλάζει ανάλογα με τα πρόσωπα τα οποία εντελώς πρόσκαιρα και συγκυριακά το στελεχώνουν.
Το κράτος πιθανόν να είναι δίκαιο ή άδικο, ικανό ή ανίκανο, αφερέγγυο, αυταρχικό και σπανίως στοργικό, να δέρνει τους συνταξιούχους, να μη σέβεται ζώντες και τεθνεώτες, να μεροληπτεί, να ψεύδεται, να εξαπατά, να χρηματίζεται, να τρομοκρατεί.
Η πατρίδα είναι κάτι ακλόνητο, βαθύ και καθοριστικό για τον άνθρωπο. Η πατρίδα είναι η πανάρχαιη γειτονιά μας στον κόσμο.
Η πορεία ενός έθνους δεν καθορίζεται από ευκαιριακά συμφέροντα και ανεπαρκείς ηγεσίες. Περιλαμβάνεται στις θυσίες των νεκρών μας, στο παρόν το δικό μας και στο μέλλον αυτών που έρχονται.
Τα κυριαρχικά μας δικαιώματα μπορεί να τα χάσουμε μόνο μετά από στρατιωτική ήττα, ουδείς από τους κρατούντες νομιμοποιείται να τα παραχωρήσει σε διαπραγματεύσεις.
Η εθνική επιβίωση είναι υπεράνω ιδεολογιών, ταξικών διαφορών, προσωπικών αδικιών και συμφερόντων.
Όποιος μιλάει για ελευθερία και ανεξαρτησία χωρίς να είναι έτοιμος να ματώσει είναι απατεώνας. Ούτε το δικαστήριο της Χάγης ούτε οποιοσδήποτε άλλος διεθνής οργανισμός μπορεί να αποφανθεί αν επιτρέπεται να αναπνέουμε ακόμη τον αέρα της πατρίδας μας ή αν η Θράκη, η Κύπρος και τα νησιά είναι δικά μας.
Η αλήθεια είναι μία και πανάρχαιη: Δικό σου είναι μόνο αυτό που μπορείς να προστατεύσεις.
Πηγή: (Βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου «Ημών των Ιδίων»), The Secret Real Truth, Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Οἱ πεντηκοστιανοὶ ἰσχυρίζονται πὼς ἀπoστoλὴ τους εἶναι νὰ συγκροτήσουν τὴν ἐκκλησία τῶν ἐσχάτων καιρῶν, τὴν ἐκκλησία ποὺ θὰ παραλάβει ὁ Κύριος καὶ ἐπικαλoῦvται τὴν δῆθεν ἔκχυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὶς πεντηκοστιανὲς ὁμάδες τοῦ αἰώνα μας.
Θέλουν νὰ γίνονται ἀρεστοὶ στοὺς ἄπιστους καὶ νὰ ἀπολαµβάνουν τὴν κοσµικὴ δόξα. Ἀδιαφοροῦν ἐὰν γίνονται σκανδαλοποιοί, γιατί τοὺς σκανδαλιζόµενους τοὺς θεωροῦν περιορισµένης ἀντίληψης καὶ ἀνόητους θρησκόληπτους.
Το ανωτέρω πατερικό απόφθεγμα είναι παρμένο από τον Ευεργετινό, Υπόθεσις ΙΖ΄: «Ότι δεν πρέπει κινούμενοι από υπερηφάνεια να πολυπραγμονούμε περί τα υψηλά νοήματα της Γραφής και περί τα δογματικά και υπέρτερα της λογικής ή να προσπαθούμε να εννοήσουμε τα κρίματα του Θεού».
Κάποτε επισκέφτηκαν τον Αββά Ζήνωνα μερικοί αδελφοί και του υπέβαλαν την εξής ερώτηση:
- Τι σημαίνει, Αββά, αυτό που γράφεται στο βιβλίο του Ιώβ: «οὐρανὸς δὲ οὐ καθαρὸς ἐναντίον αὐτοῦ»; (Ιώβ ιε,15)
Ο Γέροντας απάντησε:
- Οι άνθρωποι έπαυσαν να φροντίζουν για την απαλλαγή από τις αμαρτίες τους και ασχολούνται με την έρευνα των ουρανών. Η ερμηνεία του ρητού που ζητήσατε είναι: «μόνο ο Θεός είναι καθαρός». Γι` αυτό είπε η Γραφή ότι ο ουρανός δεν είναι καθαρός ενώπιον του Θεού. (Ευεργετινός,εκδ. Ματθαίου Λαγγή, τόμος Δ΄)
Με αφορμή το ως άνω πατερικό απόφθεγμα ο νους μας τρέχει αβίαστα και στον αξιοσέβαστο επιστημονικό κόσμο, ο οποίος εργάζεται νυχθημερόν, αγωνιωδώς και πεισματωδώς στο χώρο του μακρόκοσμου και του μικρόκοσμου, να ερευνήσει και να ερμηνεύσει τα του επιστητού για το καλό της ανθρωπότητας.
Οι επιστήμονες είναι ευεργέτες της ανθρωπότητας και οφείλουμε να τους ευγνωμονούμε, όσο παραμένουν πιστοί στην αποστολή τους. Αντιθέτως μπορεί να καταστούν μέγιστοι καταστροφείς, αν αθετήσουν στον όρκο τους. Και βέβαια, δεν αναφέρεται σ` αυτούς το απόφθεγμα σε καμιά περίπτωση, διότι η διακονία της επιστήμης είναι ιερή.
Δύναται όμως να ληφθεί ως απάντηση στην αφελή ελπίδα που τρέφει πολλές φορές ο άνθρωπος ότι, χωρίς πνευματική εργασία, θα μπορέσει, μόνο με την επιστήμη, να λύσει θέματα που άπτονται του πνευματικού κόσμου. Ότι, χωρίς το «ένδον σκάπτε» και τη συνέργεια της θείας Χάριτος, θα τακτοποιήσει τη συνείδησή του. Ότι έτσι θα χορτάσει, και το χειρότερο, θα ξεριζώσει και θα καταργήσει την εκ Θεού φυτεμένη στο είναι του επιθυμία της αιώνιας ζωής. Είναι μια προειδοποίηση, που θέλει να προλάβει τη θεοποίηση της επιστήμης.
Οι επιστήμονες, σαν άνθρωποι κι αυτοί, γνωρίζουν πως κατά την έρευνα, το αποτέλεσμα που θα προκύψει, θα αγγίξει και το δικό τους εσωτερικό κόσμο. Δηλαδή την πίστη τους. Δηλαδή τις πέραν του επιστητού ανησυχίες και αναζητήσεις τους. Είναι έτοιμοι να δεχτούν την αλήθεια της επιστήμης και μάλιστα, αν έρχεται σε αντίθεση με το πιστεύω τους; Διότι η επιστήμη αυτή καθ` εαυτή είναι αντικειμενική. Η αλλοίωση επέρχεται από τα πρόσωπα που την υπηρετούν.
Το ερώτημα είναι αν διαθέτουν σήμερα αυτή τη λεβεντιά και το ήθος, το θάρρος και τη συνέπεια για τη μεγάλη ευθύνη τους απέναντι στο Θεό και στον άνθρωπο. Να ομολογήσουν και να αποκαλύψουν το αληθινό. Διότι ο κάθε επιστήμονας είναι υποψήφιος ήρωας και άγιος. Αφού είναι ερευνητής της αλήθειας μέσα από τα δημιουργήματα: «τὰ γὰρ ἀόρατα αὐτοῦ ἀπὸ κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται, ἥ τε ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις καὶ θειότης» (Ρωμ.1,20) Μετάφραση: «Διότι οι αόρατες ιδιότητες του Θεού, δηλαδή η αιώνια δύναμή του και η Θεότητά του, βλέπονται καθαρά, αφ` ότου δημιουργήθηκε ο κόσμος και γίνονται νοητές μέσω των δημιουργημάτων του».
Πέρα όμως από τον επιστημονικό κόσμο, σ` ό,τι αφορά τη μεταφορά της είδησης του επιστημονικού αποτελέσματος, παρεμβάλλονται άλλοι παράγοντες, που ρυθμίζουν τον τρόπο με τον οποίο θα δημοσιοποιηθεί. Αυτοί είναι η μεγάλη πληγή κυρίως, οι έχοντες τα μέσα, που ενημερώνουν τα πλήθη και τα επηρεάζουν, ανάλογα με το σκοπό που κρύβουν τα συμφέροντά τους.
Δυστυχώς, σήμερα με την επικράτηση του επιστημονισμού, της άθεης και αντίχριστης κοσμοθεωρίας και βιοθεωρίας, πλασάρονται με τέτοιο τρόπο οι αμέτρητες επιστημονικές ανακαλύψεις, ώστε να δίνουν ελπίδα στον κόσμο, χωρίς έρεισμα για το επέκεινα, για το αιώνιο. Μιαν ελπίδα καταισχύνουσα, δηλαδή που καταντροπιάζει και αφήνει συνεχώς έκθετη και καταπληγωμένη την ψυχή. Παραπέμπουν στη θεά επιστήμη και στον ίδιο τον άνθρωπο, θεοποιώντας τους. Έξω ο Θεός από τα παρόντα. Θεός είναι ο άνθρωπος. Όντας δε ο πολύς κόσμος ακατήχητος και εν πολλοίς επαναπαυμένος στις επιτυχίες της σύγχρονης επιστήμης, ελπίζει σε πιθανολογίες και υποσχέσεις ανθρώπινες, βάζοντας το Θεό στην άκρη.
Μετατρέπεται σκόπιμα η επιστήμη σε μυστήριο και φαντασία. Και περνάει η ζωή με την ψευδαίσθηση μιας αόριστης προσμονής, επενδυμένης με την λαχτάρα του ανύπαρκτου μυστηρίου, κρατώντας σκλαβωμένο κυριολεκτικά τον άνθρωπο σ` αυτού του είδους τη νοοτροπία. Αποκοιμίζει τη συνείδηση με «σεσοφισμένους μύθους» και τον κρατάει δέσμιο να συνεχίζει «το ταξίδι στο άπειρο με βάρκα την ελπίδα», κατά την παιγνιώδη λαϊκή φράση.
Προσπαθούν, διεφθαρμένες ψυχές με διεφθαρμένα συστήματα, να υποτάξουν τον άνθρωπο, να του στερήσουν την πραγματική ελευθερία, να τον κάνουν εξάρτημα στις επιθυμίες τους και στις πονηρές επινοήσεις τους. Γνωρίζουν πολύ καλά, πως είναι φυτεμένη μέσα του η λαχτάρα του «αεί είναι» και θέλουν να την αρπάξουν, να την κλέψουν και να βάλουν στη θέση της την ψεύτικη, για να τον κάνουν εργαλείο δικό τους.
Μη μένουμε λοιπόν αποχαυνωμένοι περιμένοντας ελπίδα σωτηρίας από τον κόσμο. Όταν ο άνθρωπος προσδοκά από την επιστήμη απαντήσεις υπερφυσικού και άρα υπαρξιακού και οντολογικού περιεχομένου, τότε αυτή η προσδοκία καθίσταται τυραννική ουτοπία. Όλες οι τοιαύτες υποσχέσεις, απ` όπου κι αν προέρχονται, αν δεν έχουν πηγή και αρχή την πίστη στο Θεάνθρωπο Χριστό, είναι απάτη και ψέμα.
Οφείλουμε να στρέψουμε το είναι μας στους αγίους μας και να διδαχθούμε την καθαρή αλήθεια και ελπίδα και για το παρόν και για το μέλλον. Με το πολίτευμα και τη βιωτή τους μας διδάσκουν τη συμμετοχή στα μυστήρια και την ασκητική ζωή της Εκκλησίας μας. Μιμούμενοι τους αγίους, βιώνουμε την «υπόσταση των ελπιζομένων», τη «ζώσα ελπίδα», αναλόγως ο καθένας, δηλαδή την εμπειρία της αδιάλειπτης παρουσίας του Χριστού στη ζωή μας.
Όλα αυτά δεν μπορούν να ειπωθούν με λόγια, αλλά με το «έρχου και ίδε». (Ιωαν. α,47) Άρα λοιπόν: «Ώρα ημάς εξ ύπνου εγερθήναι». (Ρωμ. ιγ,11) Για να μην παλεύουμε με τα αδιέξοδα, τα οποία στη γνήσια πνευματική ζωή είναι ανύπαρκτα και στην οποία όλα τα ερωτήματα, σε όλα τα θέματα, κατά ένα μυστήριο και μυστικό συνάμα τρόπο, παίρνουν την απάντησή τους και αναπαύουν και την ψυχή και το σώμα.
Πηγή: Ακτίνες
Σε περίοδο εθνικών εκλογών πολλοί προσκυνηταί ερχόνταν και ρωτούσαν τον Γέροντα ποια ήταν η γνώμη του και ποιον εκείνος θεωρούσε άξιο για να ψηφίσουν.
Ο Γέροντας πάντα έλεγε:
- Βρε παιδιά, κοιτάξτε εδώ πέρα· όλες οι ελιές ίδιες είναι και όλες έχουν δάκο· όμως άλλες έχουν 100%, άλλες 80%, ενώ άλλες 60%. Εμείς, λοιπόν, εφ’ όσον έχουμε ανάγκη από ελιές, πρέπει να κοιτάξουμε ποιες έχουν το λιγότερο δάκο, διαφορετικά δεν γίνεται. Και πάντα πρέπει να ψηφίζουμε με δυο κριτήρια:
α) Με το πόσο αγαπά ο υποψήφιος τον Θεό και είναι συνειδητό μέλος της Εκκλησίας, και
β) Με το πόσο αγαπά την πατρίδα και αποβλέπει στο γενικό καλό του τόπου και όχι στο δικό του συμφέρον. Εάν κάποιος χρησιμοποιήσει κάποιο άλλο κριτήριο, εκτός απ’ αυτά τα δύο, τότε κινείται ιδιοτελώς και δεν είναι αυτό που κάνει χριστιανικό· αργότερα θα επιτρέψει η θεία δικαιοσύνη να το πληρώσει.
Ερώτησις: Ποιον Γέροντα να ψηφίσουμε στις εκλογές;
Απάντησις: Ποιος είναι πιο κοντά στην Εκκλησία, ποιος αγωνίζεται γι’ αυτήν και για την Πατρίδα και ποιος έχει ζωή σύμφωνα μ’ αυτά που λέει;
Όποιον βλέπετε, πως είναι καλός και πιο κοντά στην Εκκλησία, αυτόν να ψηφίσετε.
Δεν πρέπει να κομματιζόμαστε. Εμείς πρέπει να αγαπούμε πρώτα την Εκκλησία μας και μετά την Πατρίδα μας και να ψηφίζουμε μόνον αυτούς που βλέπουμε να αγωνίζονται γι’ αυτά τα δύο. Βλέπετε, ο Μακρυγιάννης και όλοι οι μεγάλοι ήρωες γι’ αυτά τα δύο αγωνίστηκαν και έχυσαν το αίμα τους· πρώτα υπέρ πίστεως και μετά υπέρ πατρίδος. Γι’ αυτό και εμείς, σήμερα, πρέπει να τους είμαστε ευγνώμονες, που είμαστε ελεύθεροι και όχι δούλοι των Τούρκων και να προσπαθούμε τέτοιοι Έλληνες να βγαίνουν στην εξουσία, που θα χύνουν το αίμα τους πρώτα υπέρ της πίστεως και μετά υπέρ της πατρίδος.
Σήμερα, δυστυχώς, βάλαμε μέσα στη βουλή ανθρώπους να μας διοικούν, των οποίων το ιστορικό είναι πολύ βεβαρημένο.
Πηγή: (ΕΚΔΟΣΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»), Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος
Από τα αρχέγονα χρόνια της δημιουργίας του κόσμου προετοίμαζε ο Θεός Πατέρας τη σύσταση και την ίδρυση της Εκκλησίας Του. Πρώτος Αυτός δια της «αχρόνου και αγαπητικής» γεννήσεως του Υιού Του και της εκπόρευσης του Αγίου Πνεύματος, εποίησε κοινωνία Θείων Προσώπων, δηλαδή Εκκλησία και ύστερα δημιούργησε τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα» δική Του και «ομοίωσιν», για να συμμετάσχει ο άνθρωπος σ’ αυτή τη Θεία κοινωνία και να γίνει μέλος της Εκκλησίας του Θεού και να δημιουργήσει την επί γης Εκκλησία των «πρωτοτόκων».
Κι όταν η αμαρτία εισήλθε δια των πρωτοπλάστων στη ζωή του γένους των ανθρώπων και η ανταρσία απέναντι στο Θεό Πατέρα ολοκληρώθηκε δια της παρακοής, η αγαπώσα καρδία του Θεού και Πατρός και η ολοπρόθυμη απόφαση για Σάρκωση του Υιού και Θεού αποφασίστηκε και η εν Πνεύματι Αγίω Χαρίτωση των ανθρώπων «σχεδιάσθηκε», τότε η ίδρυση της Εκκλησίας επί της γης έγινε σκοπός και μέσον σωτηρίας.
Γράφει ο Μ. Βασίλειος στην ευχή της Αναφοράς στη Λειτουργία του: «Ου γαρ απεστράφης το πλάσμα σου εις τέλος ο εποίησας, Αγαθέ, ουδέ επελάθου έργου χειρών σου, αλλ’ επεσκέψω πολυτρόπως διά σπλάχνα ελέους σου. Προφήτας εξαπέστειλας· εποίησας δυνάμεις δια των αγίων σου, των καθ’ εκάστην γενεάν ευαρεστησάντων σοι· …νόμον έδωκας εις βοήθειαν· αγγέλους απέστειλας φύλακας». Έδειξε λοιπόν ο Θεός την αγάπη του με ποικίλους τρόπους σχεδιάζοντας τη σωτηρία των ανθρώπων και την επανασύνδεση μαζί Του. Αυτό το γεγονός το τονίζει με μοναδικό τρόπο ο απ. Παύλος στους Εβραίους γράφοντας : «Πολυμερώς και πολυτρόπως πάλαι ο Θεός λαλήσας τοις πατράσιν εν τοις προφήταις…».
Η σωτηρία ήταν σίγουρα γεγονός που το αποφάσισε ο Τριαδικός Θεός, αλλά με την απόλυτη και ελεύθερη συγκατάθεση των ανθρώπων. Γι’ αυτό και η προετοιμασία έγινε με τη συμμετοχή Αγίων και Δικαίων ανθρώπων, που υπηρέτησαν το θείο σχέδιο. Αυτοί απετέλεσαν και την πρώτη επί γης Εκκλησία μετά την προπατορική αμαρτία. Η Εκκλησία αυτή περιελάμβανε Ανθρώπους και Αγγέλους, Προφήτες, Δικαίους, Οσίους, Μάρτυρες… τελικά το «λείμμα» του Ισραήλ έως και τους προπάτορες, την υπεραγία Θεοτόκο, την οικογένεια του Προδρόμου, Συμεών τον Θεοδόχο, την Άννα, θυγάτηρ Φανουήλ… που υπηρέτησαν μέχρι και τη Θεία Ενανθρώπηση το σχέδιο της σωτηρίας.
Μετά λοιπόν την Θεία Ενανθρώπηση, το κήρυγμα του Υιού και Λόγου του Θεού, τα θαύματα, το Άγιο Πάθος, την τριήμερη Ανάσταση, την Ανάληψη και την ολοκλήρωση του σωτηριώδους έργου του Θεανθρώπου, τα οποία συνέβησαν «κατά τας Γραφάς», όπως ακριβώς είχε σχεδιάσει και προαναγγείλει ο φιλάνθρωπος ο Κύριος, έστειλε, για να παραμείνει ζωντανή και εναργής η λύτρωση, τον Παράκλητο, το Πνεύμα το Άγιο κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Τότε ιδρύθηκε η Εκκλησία της Χάριτος και οι άνθρωποι δι’ αυτής μπορούν να γίνουν παιδιά του Θεού «κατά Χάριν». Γι ’αυτό ο Θεός ίδρυσε και χρησιμοποίησε την Εκκλησία. Για να πετύχει τη σωτηρία των ανθρώπων, δι’ αυτής να τους ενώσει δια της Χάριτος μαζί Του και να αφήσει μέσα στους αιώνες τη δυνατότητα, ώστε όλοι οι άνθρωποι να σωθούν με ό,τι αυτός χάρισε στην Εκκλησία Του δια της Θείας Σαρκώσεως και της Αγίας Πεντηκοστής.
Ολόκληρο αυτό το Σχέδιο που «η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος» εξύφαναν μέσα στους αιώνες, αποθησαυρίσθηκε μέσα στην Εκκλησία και ενεργοποιείται πλέον μέσα στο χρόνο δια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, που χορηγείται δια των Μυστηρίων της Εκκλησίας, του Λόγου του Θεού, της πνευματικής ζωής και της ορθής πίστεως. Όλ’ αυτά τα διατήρησε ζωντανά η Παράδοση της Εκκλησίας μας δια των αγίων Αποστόλων, αλλά και των αγίων ανδρών και γυναικών που έζησαν εν Πνεύματι Αγίω. Η Παράδοση αυτή έμεινε ζωντανή και ακέραιη δια των αποφάσεων των Οικουμενικών και των άλλων συνόδων, δια των συγγραμμάτων των αγίων, δια της λατρείας του Θεού, δια της εκκλησιαστικής τέχνης, αλλά και με κάθε άλλο τρόπο που ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος καθοδήγησε την Εκκλησία Του. Κι όσοι δέχτηκαν την πρόσκληση του ενανθρωπήσαντος Υιού του Θεού και αποδέχτηκαν την πίστη σε όλα όσα η αγάπη Του έπραξε, όλοι αυτοί, μέσα στους αιώνες που πέρασαν, έγιναν μέλη του «σώματός» Του, της Εκκλησίας Του, και βάσταξαν και διατήρησαν το θησαυρό της πίστεως, που τους εμπιστεύθηκε ο ίδιος ο Ιησούς. Κράτησαν ζωντανή την Παράδοση της Εκκλησίας μας, που τελικά είναι Αυτός ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Χριστός. Και τούτο, γιατί Αυτός είναι η σωτηρία, «εν ουδενί άλλω η σωτηρία», η τελειότητα και η αιώνιος Ζωή · «αύτη εστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν». Η Εκκλησία λοιπόν, ως «σώμα Χριστού» γνωρίζει, βιώνει, διαφυλάττει και παρουσιάζει στον κόσμο τον Ιησού Χριστό ως σωτήρα και λυτρωτή. Γι’ αυτό αγιάζει όσους πιστεύουν και αγωνίζονται πνευματικά να ζήσουν τη ζωή του Χριστού στη ζωή τους. Αυτή την παρακαταθήκη οφείλει να κρατήσει ακέραιη η Εκκλησία μέσα σ’ ένα κόσμο που πορεύεται μακριά από την εν Χριστώ ζωή · μέσα από τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει η ίδια η Εκκλησία, στα όποια μέλη της, που δεν παύουν να είναι άνθρωποι· μέσα από τις όποιες παραμορφώσεις προσπάθησαν και προσπαθούν να φτιάξουν στην εικόνα του Θεανδρικού Προσώπου του Κυρίου οι κατά καιρούς αιρετικοί… Τελικά ο αγώνας της Εκκλησίας γίνεται προς όσους αλλοιώνουν την αλήθεια της πίστεως και άρα αποκλείουν την οδό της σωτηρίας στους ανθρώπους. Αν η σωτηρία είναι μόνον ο Χριστός δια Πνεύματος Αγίου, τότε καθένας που φτιάχνει το δικό του «χριστό» αποκλείει τη σωτηρία και την αλήθεια της πίστεως από τους άλλους ανθρώπους και έτσι οι άνθρωποι μένουν αβοήθητοι και ανήμποροι να γνωρίσουν την αλήθεια, να ενωθούν με το Θεό τους και να ολοκληρωθούν. Γι αυτό και ο απ. Παύλος έγραφε στον Τιμόθεο: «στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι’ επιστολής ημών». Η Παράδοση της Εκκλησίας τελικά είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Το ανεκπλήρωτο όνειρο για την ίδρυση αυτονόμου Δημοκρατίας του Πόντου
Το ιστορικό υπόμνημα του Τραπεζούντος Χρυσάνθου για τον Ελληνικό Πόντο στη Διάσκεψη των Παρισίων (1919)
Μνημοσύνη εκατονταετηρίδος (1915-2015) από τον γενοκτόνο όλεθρο των Ποντίων
Ο Πανδαμάτορας χρόνος θάπτει τα πάντα κάτω από το πέπλο της λήθης, αλλά ποτέ την αθάνατη ιστορική μνήμη για τα μεγάλα, υψηλόφρονα, γνήσια και αληθινά τα οποία έπραξαν επιφανείς άνδρες δικαιώνοντας το πέρασμά τους από την επίγεια ζωή τους, όπως ακριβώς έζησε και έδρασε ο εθνάρχης του ποντιακού Ελληνισμού, ο προσφυώς και δικαίως αποκληθείς «Άγιος των Ποντίων», Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος (Φιλιππίδης), ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών.
Η έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) εσήμανε την αρχή του τέλους για τον ελληνισμό της «καθ’ ημάς Ανατολής», όταν τo εθνικιστικό κίνημα των Νεοτούρκων ή Νεοθωμανών έθεσε συστηματικότερα σε εφαρμογή το μέγιστο ανοσιούργημά του, την εθνοκάθαρση εναντίον των μειονοτήτων της ψυχορραγούσης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Αρμενίων, Ελλήνων κ.ά.). Ο Ελληνισμός του Πόντου εγεύθη το πικρό τούτο ποτήριο κατά το χρονικό διάστημα 1915-1923 με ένα όμως μικρό «διάλειμμα δημοκρατίας» κατά τα έτη 1916-1918, όταν τα ρώσικα στρατεύματα κατέλαβαν την πόλη της Τραπεζούντος και εγκατεστάθησαν σε όλη την πέριξ αυτής περιοχή. Τότε ιδρύεται η λεγομένη προσωρινή κυβέρνηση της Τραπεζούντος υπό την ηγεσία και ευθύνη του συνετού και σώφρονος Μητροπολίτου Χρυσάνθου, ο οποίος επέτυχε την αρμονική συνύπαρξη Χριστιανών και Μουσουλμάνων.
Όταν όμως τον Φεβρουάριο του 1918, ένεκα της επικρατήσεως των Μπολσεβίκων (1917) στη Ρωσία, ο ρώσικος στρατός εγκαταλείπει την ευρύτερη περιοχή της Τραπεζούντος, επανακάμπτουν και πάλι οι Νεότουρκοι και άρχεται ο φρικτότερος Γολγοθάς του συστηματικού γενοκτόνου αφανισμού και ολέθρου των Ελλήνων του Πόντου. Είναι η κρίσιμη για την επιβίωση των Ποντίων περίοδος κατά την οποία ο Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος ενεργεί ως εθνάρχης και υπέρμαχος προστάτης του αφανιζόμενου ποντιακού ελληνισμού. Σε απόλυτη συνεννόηση και ομογνωμία με τους εντοπίους και απόδημους ομογενείς Ποντίους αποφασίζει να διεθνοποιήσει το λεγόμενο ποντιακό ζήτημα και αξιοποιώντας ευφυώς τις εξαγγελίες του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής Ουίλσον σχετικά με την αυτοδιάθεση (χειραφέτηση) των λαών, θέτει ευθέως το αίτημα της δημιουργίας μιας αυτόνομης Ποντιακής Δημοκρατίας.
Ο Μητροπολίτης Χρύσανθος, όπως ο ίδιος καταγράφει στις «Βιογραφικές Αναμνήσεις» του, εκλήθη με τηλεγράφημα του Οικουμενικού Πατριαρχείου προκειμένου να μετάσχει στην επιτροπή, η οποία επρόκειτο να μεταβεί στη Διάσκεψη των Παρισίων, όπου διεξήγοντο οι πυρετώδεις διαβουλεύσεις του λεγομένου Συνεδρίου της Ειρήνης (1918-1919) για να προβάλει και υποστηρίξει τα δίκαια του αλύτρωτου Ελληνισμού και ειδικότερα των Ελλήνων του Πόντου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι μεταξύ των μελών της Επιτροπής ήταν και ο Τοποτηρητής του χηρεύοντος κατά την περίοδο εκείνη Οικουμενικού Θρόνου Μητροπολίτης Προύσης Δωρόθεος. Ο Μητροπολίτης Χρύσανθος υπήρξε ο κορυφαίος καταλυτικός παράγοντας για την διεθνοποίηση του Ποντιακού ζητήματος στη Διάσκεψη των Παρισίων όπου κατέφθασε τον Απρίλιο του 1919 και άρχισε τις άοκνες και ανύστακτες προσπάθειές του προκειμένου να ενημερώσει τις ηγέτιδες Μεγάλες Δυνάμεις για την αναγκαία και επιβεβλημένη δημιουργία της αυτονόμου Δημοκρατίας του Πόντου. Στο πλαίσιο της ενθέρμου και πυρετώδους ενημερώσεως των πολιτικών ηγετών ο Μητροπολίτης εισέπραξε την κατανόηση και την εν πολλοίς θετική ανταπόκρισή τους, πλην βεβαίως των Άγγλων αντιπροσώπων, για τα αιτήματα των Ελλήνων του Πόντου. Ο Μητροπολίτης Χρύσανθος είχε συνάντηση και συνεζήτησε εκτενώς με τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. Ουίλσον την πρότασή του για ίδρυση ανεξαρτήτου Δημοκρατίας του Πόντου υπό Ελληνική εντολή. Ο Ουίλσον απάντησε στον Μητροπολίτη ότι: «Είναι θαυμάσια όσα μου λέτε. Ο Πόντος πρέπει να γίνει ανεξάρτητος. Μιαν ψήφον έχω εις την Συνδιάσκεψιν, αλλά θα την διαθέσω υπέρ του λαού σας». Βέβαια όλα αυτά ήταν «λόγοι συμπαθείας» αφού ο Μητροπολίτης δεν μπόρεσε να αποσπάσει καμμία γραπτή επίσημη δέσμευση για την προς τους Ποντίους βοήθειά του, επειδή φαίνεται πως πραγματική επιδίωξη των Αμερικανών ήταν η διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητος της ψυχορραγούσας οθωμανικής αυτοκρατορίας και αναδυόμενης νέας Τουρκίας. Είναι δε ιδιαιτέρως χαρακτηριστική η επισήμανση του Ποντίου Μητροπολίτου Δράμας Παύλου (Αποστολίδη) ότι: «Οι σύμμαχοι της Ελλάδας για άλλη μια φορά απέδειξαν το πόσο φίλοι είναι: πλούσιοι πάντοτε σε υποσχέσεις και φειδωλοί μέχρι αγανακτήσεως στην εκπλήρωσή τους».
Ιδιαίτερες και διεξοδικές υπήρξαν οι συνομιλίες του Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου με τον Ελευθέριο Βενιζέλο στο περιθώριο της Διασκέψεως για την Ειρήνη στο Παρίσι, ο οποίος βέβαια ήταν γνώστης των κινήσεων του Μητροπολίτου αλλά αρχικώς τουλάχιστον είχε λάβει αντίθετη θέση και δεν ταυτιζόταν με τις πρωτοβουλίες των όπου γης Ποντίων.
Η κυβέρνηση του Βενιζέλου σε ένα γενικό επίπεδο αρχών ήταν αρχικώς σύμφωνη με τον αγώνα και τις εθνικές διεκδικήσεις των Ποντίων, αλλά στο Συνέδριο της Ειρήνης στο Παρίσι, που άρχισε τον Δεκέμβριο του 1918 ο Ελευθέριος Βενιζέλος πιεζόμενος από τις λεγόμενες «συμμαχικές μεγάλες δυνάμεις» δεν συμπεριέλαβε το φλέγον και ζωτικής σημασίας ζήτημα του Πόντου στο φάκελο των ελληνικών διεκδικήσεων και παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των Ελλήνων του Πόντου συμφώνησε να παραχωρηθεί η περιοχή του Πόντου στην Αρμένικη Δημοκρατία καθώς κατ’ εκείνη την χρονική περίοδο και οι Αρμένιοι αγωνίζονταν για να επιτύχουν την εθνική τους αυτοσυνειδησία. Τούτο συνέβη δυστυχώς διότι ο Ελ. Βενιζέλος είχε συμφωνήσει με τον Πρόεδρο της αρμενικής αντιπροσωπείας στο Παρίσι την προσάρτηση του Βιλαετίου της Τραπεζούντος στο υπό ίδρυση Αρμενικό κράτος. Προς τούτο είχε καταθέσει και σχετικό υπόμνημα στη Διάσκεψη το οποίο ερχόταν ευθέως σε αντίθεση με το αίτημα των Ελλήνων του Πόντου για την ίδρυση ανεξάρτητου Ποντιακού κράτους.
Η παρουσία του Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου στο Παρίσι απέβλεπε παντί τρόπω και πάση δυνάμει στο να μεταπείσει τον Ελ. Βενιζέλο προκειμένου να μεταστραφεί η εν γένει στάση της Ελληνικής Κυβερνήσεως απέναντι στις δίκαιες διεκδικήσεις των Ελλήνων του Πόντου, στόχος που τελικώς επετεύχθη αφού προκρίθηκε η λύση για την ίδρυση αυτόνομου Ποντιακού κράτους στο πλαίσιο μιας Ποντοαρμενικής Συνομοσπονδίας.
Ο ίδιος ο Μητροπολίτης Χρύσανθος «ιδία χειρί» γράφει στις «Βιογραφικές Αναμνήσεις» του τα όσα έλαβαν χώρα στο Παρίσι κατά τις συνομιλίες και διαβουλεύσεις του με τον Ελ. Βενιζέλο, τον οποίο επέτυχε να μεταπείσει υπέρ των δικαίων των Ελλήνων του Πόντου. Εν προκειμένω ο Μητροπολίτης εξιστορεί λεπτομερώς τα γενόμενα ως εξής: «Εις τας έξ μ.μ. μετέβημεν εις το ξενοδοχείον «Μercedes» με τον Τοποτηρητήν, δια να επισκεφθώμεν τους εκεί διαμένοντας Βενιζέλον και Ν. Πολίτην, Υπουργόν των Εξωτερικών. Συνηντήσαμεν και τους δύο εις το γραφείον του Πολίτου. Ο Βενιζέλος με υποδέχεται με το συνηθισμένον μειδίαμα, και οι δύο δε είναι λίαν φιλόφρονες. Ωμιλήσαμεν περί των εθνικών ζητημάτων και εν τέλει ήλθομεν εις το ζήτημα του Πόντου. Ανέπτυξα όλα τα επιχειρήματα, δια τα οποία δεν έπρεπε ο Πόντος να παραχωρηθή εις τους Αρμενίους. Είπον ότι αι στατιστικαί του Βενιζέλου πέρι του Πόντου είναι εσφαλμέναι κα αδικούν τους Ελληνικούς πληθυσμούς, ότι κατά τας τελευταίας βουλευτικάς εκλογάς οι νεότουρκοι εξεχώρησαν εις τους Ποντίους εξ Βουλευτάς, ενός βουλευτού αναλογούντος εις εκατόν χιλιάδας κατοίκων. Εξήγησα ότι ημείς έχομεν ήδη είδος αυτονομίας εν καιρώ πολέμου, από του 1916 έως του 1918 επί Ρωσοκρατίας, και ότι εκυβερνήθη ο τόπος καλώς, παρ’ όλας τας δυσχερείας του πολέμου, και ότι η ανάπτυξις αυτής της αυτονομίας έπρεπε να ζητηθή.
Ωμολόγησεν ο Βενιζέλος την πλάνην του και εβεβαίωσεν ότι, αν είναι δυνατόν, θα επανορθώση όσα είπε εις το υπόμνημά του πέρι Πόντου (ως γνωστόν εις το υπόμνημά του το Βιλαέτιον της Τραπεζούντος εθυσιάζετο εις τους Αρμένιους).
Ωμίλησα με παρρησίαν και ήμην ευχαριστημένος… Ο Παπάς μοι είπεν ότι όταν απεχώρησαν μετά του Βενιζέλου από το γραφείον του Πολίτου, είπεν ο Βενιζέλος εις τον Παπάν: «Να είχομεν Διοικητήν εις την Ελλάδα σαν τον Άγιον Τραπεζούντος»».
Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η στιχομυθία που είχε ο Τραπεζούντος Χρύσανθος με την αρμενική αντιπροσωπεία στη Διάσκεψη της Ειρήνης στο Παρίσι, στην οποία γίνεται ευθέως αντιληπτή η καχυποψία και η αρνητική διάθεση των Αρμενίων έναντι των Ελλήνων του Πόντου για την ίδρυση Ποντοαρμενικής Συνομοσπονδίας. Τα όσα συνεζητήθησαν καταγράφει ο Μητροπολίτης ως εξής: «Έρχεται εις το ξενοδοχείον ο Αρμένιος Ποιητής Τσομπανιάν. Αποτελεί με τον Μπογόζ Νουμπάρ Πασάν επιτροπήν των Αρμενίων παρά τη Διασκέψει της Ειρήνης εν Παρισίοις. Τον συνοδεύει ο Κέπετζης. Μοι ευχαριστεί ο Τσομπανιάν δια την προστασίαν την οποίαν παρέσχον εις τους Αρμενίους. Ομιλούμεν περί σχέσεων Ελλήνων και Αρμενίων και του λέγω: «δεν θα είναι καλαί, εφόσον οι Αρμένιοι έχουν αξιώσεις επί του Πόντου». Απαντά ότι οι ίδιοι δεν είχον αξιώσεις, αλλ’ ότι ο Βενιζέλος μόνος του προέτεινε να τους δώση τον Πόντον, ότι πριν ακόμη υποβάλη το υπόμνημά του ο Βενιζέλος, τους ανέγνωσε τα σχετικά με τον Πόντον και αυτοί εδέχθησαν ευχαριστούντες.
Του είπον ότι παρεξηγήθη ο Βενιζέλος, αλλά και αν εξηγηθή, δεν είχε δικαίωμα να διαθέση λαόν, ο οποίος δεν του ανήκει. Απαντά ο Τσομπανιάν, αφού είδον φαίνεται αρκετάς θύρας κλειστάς δια τον Πόντον, ότι παραιτούνται του Πόντου, ότι όμως θα εζήτουν ένα λιμένα επί της Μαύρης Θαλλάσης. Του είπον ότι όλοι οι λιμένες του Πόντου, υπό τύπον ελευθέρων λιμένων, είναι εις την διάθεσίν των, ότι δεχόμεθα και ομοσπονδίαν Ποντοαρμενικήν την οποίαν όμως οι Αρμένιοι δεν θέλουν, και δικαίως, διότι φοβούνται την επικράτησίν μας».
Στο πλαίσιο τούτο γενικώς διεξήχθησαν οι διαβουλεύσεις του Μητροπολίτου Χρυσάνθου με τον Ελ. Βενιζέλο και τους Αρμενίους. Ο Βενιζέλος αν και απεδέχθη την πρόταση του Μητροπολίτου αρκέσθηκε στη συνδρομή μόνο της αντιπροσωπείας των Ποντίων, αφήνοντας το όλο θέμα στην απόλυτη διαχείριση της αντιπροσωπείας και όταν η αντιπροσωπεία των Ποντίων επέστρεψε στην Τραπεζούντα συνέδραμε τις σχετικές διεργασίες αποστέλλοντας στην περιοχή τον έμπιστο συνεργάτη του Δημήτριο Καθενιώτη. Ωστόσο οι εσωτερικές αντιθέσεις στους κόλπους της ποντιακής κοινότητας αλλά και η αδυναμία συνεννόησης με τους Αρμενίους υπονόμευσαν το ενδεχόμενο μιας Ποντοαρμενικής Ομοσπονδίας. Ο δε Μητροπολίτης Χρύσανθος επισκέφτηκε το Εριβάν της Αρμενίας και διαπραγματεύτηκε με τους Αρμενίους καθώς επίσης και με τους μουσουλμάνους του Πόντου μια μορφή ποντοαρμενικής συνομοσπονδίας. Ωστόσο η αμοιβαία καχυποψία έγινε αιτία να χαθεί πολύτιμος χρόνος, ο οποίος αποδείχθηκε μοιραίος εξαιτίας των γρήγορων πολιτικών εξελίξεων. Ο Ιάκωβος Μιχαηλίδης αναφέρει μάλιστα ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος το φθινόπωρο του 1920 έπειτα από μια περίοδο έντονων αντιπαραθέσεων με τους ηγετικούς κύκλους του ποντιακού κινήματος άλλαξε τελικώς άποψη και υπεστήριξε ότι η μόνη βιώσιμη λύση ήταν η σύσταση μιας ανεξάρτητης Ποντιακής Δημοκρατίας. Μάλιστα, σχεδίαζε στρατιωτική επιχείρηση του Ελληνικού στρατού στην περιοχή, αλλά η καθεστωτική μεταβολή την επαύριο των εκλογών του Νοεμβρίου του 1920 και η ανάδειξη μιας αντιβενιζελικής κυβέρνησης στην Ελλάδα ματαίωσαν οριστικά τα σχέδια του. Έτσι απωλέσθη ο Ποντιακός Ελληνισμός και ο Πόντος απορφάνεψε.
Στο σημείο αυτό παραθέτουμε το υπόμνημα που συνέταξε και κατέθεσε ο Μητροπολίτης Χρύσανθος στη Διάσκεψη των Παρισίων έχοντας ως σκοπό να πείσει τους εκπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων να κάνουν δεκτό το δίκαιο αίτημα για την ίδρυση του Ποντιακού Κράτους. Το υπόμνημα αυτό, το οποίο εγράφη στην γαλλική γλώσσα και κατετέθη στις 2 Μαΐου του 1919 στη Διάσκεψη της Ειρήνης, δημοσίευσε ο ίδιος ο Τραπεζούντος Χρύσανθος στις «Βιογραφικές Αναμνήσεις» του (σελ. 327-332) και μεταφρασμένο ο αοίδιμος Αρχιμ. Πανάρετος Τοπαλίδης στο περισπούδαστο ιστορικό πόνημά του: «Ο Πόντος ανά τους αιώνες» (σελ. 284-288).
Το Υπόμνημα του Εθνάρχου Μητροπολίτου Χρυσάνθου είναι το ακόλουθο: «Υπόμνημα υποβληθέν εις την Συνδιάσκεψιν της Ειρήνης υπό της Α.Σ. του Μητροπολίτου Τραπεζούντος κ. Χρυσάνθου προς τα μέλη της Συνδιασκέψεως της Ειρήνης.
Εξοχώτατοι,
Αρκετά υπομνήματα υπεβλήθησαν εις την Συνδιάσκεψιν της Ειρήνης επί του ζητήματος του Πόντου. Εν τούτοις, επιτρέψατέ μοι, να προσθέσω και το επόμενον, όπερ βασίζεται επί αδιαμφισβητήτων γεγονότων και εγγράφων, άτινα δύνανται να διαφωτίσωσι την κρίσιν εκείνων, των οποίων θα είναι καθήκον να λάβωσι σοβαράς αποφάσεις, αφορώσας την αποκατάστασιν της παγκοσμίου ειρήνης.
Η περιφέρεια του Πόντου περιλαμβάνει το Βιλαέτιον της Τραπεζούντος, μέρος του Βιλαετίου της Σεβαστείας –τα Σαντζάκια Καρα-Χισάρ και Αμασείας- και μικρόν μέρος του Βιλαετίου της Κασταμονής –το Σαντζάκιον της Σινώπης. Κατοικείται από 500.000 και πλέον Έλληνες, εις ους δέον να προστεθώσι και 250.000 Έλληνες, οίτινες κατέφυγον από του 1800 εις την Νότιον Ρωσίαν και τον Καύκασον, ίνα απαλλαγώσι της κακής διοικήσεως των Τούρκων. Ούτοι, οι 250.000 Έλληνες μετ’ αγωνίας αναμένουσι την απελευθέρωσιν της χώρας των, ίνα δυνηθώσι να επιστρέψωσιν εις τας εστίας των. Η εκτίμησις αύτη του ελληνικού πληθυσμού του Πόντου, βασίζεται επί των επομένων γεγονότων.
Το σααλναμέ, ήτοι η επίσημος στατιστική του έτους 1908, εις το Βιλαέτιον Τραπεζούντος ανεβίβαζε τον ελληνικόν πληθυσμον εις 500.000 μόνον εις αυτό το Βιλαέτιον.
Τω 1912 η φιλελευθέρα κυβέρνησις του Κιαμήλ-Πασά, κατόπιν επισήμου συμφωνίας μετά των Πατριαρχείων, έδωκεν επτά βουλευτικάς έδρας εις τους Έλληνας του Πόντου, εξ ων τρεις εις την Περιφέρειαν Τρπεζούντος, δύο εις την της Σαμψούντος και ανά μίαν εις τας περιφερείας Καρά-Χισάρ και Σινώπης. Ούτω, η κυβέρνησις του Κιαμήλ-Πασά επισήμως ανεγνώρισεν ότι υπήρχον 700.000 Έλληνες εν Πόντω, δεδομένου ότι, κατά τους Τουρκικούς εκλογικούς νόμους, επί 100.000 κατοίκων εξελέγετο εις βουλευτής της τουρκικής βουλής. Προσέτι, και αυτή η Κυβέρνησις των Νεοτούρκων, ηνηγκάσθη να παραχωρήση τέσσαρας βουλευτικάς έδρας εις τους Έλληνας του Πόντου, δύο εις την Τραπεζούντα και ανά μίαν εν Καρά-Χισάρ και Σαμψούντι –αναγνωρίζουσα, εκούσα, άκουσα, την αριθμητικήν σπουδαιότητα των Ποντίων.
Βασιζόμενοι επί των διαφόρων τούτων δεδομένων, δυνάμεθα να υπολογίσωμεν τους Έλληνας του Ευξείνου Πόντου εις 600.000 κατά τους μετριωτέρους υπολογισμούς. Ο αριθμός ούτος πλησιάζει πολύ τας στατιστικάς του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αίτινες βασίζονται επί του αριθμού των μαθητών των σχολείων και παρουσιάζουσι 550.000 Έλληνας εις την Περιφέρειαν του Πόντου, εξαιρουμένης της Σινώπης και του Λαζιστάν.
Ως εκ τούτου, ο ελληνικός πληθυσμός του Πόντου, ανέρχεται εις 850.000, εκ των οποίων, 250.000 ευρίσκονται νυν εν τη Νοτίω Ρωσία και τω Καυκάσω.
Ο μουσουλμανικός πληθυσμός της ιδίας περιφερείας υπολογίζεται εις 1.068.000, εκ των οποίων 232.000 κατοικούσιν εις την επαρχίαν του Λαζιστάν, ως εκ τούτου εις την περιφέρειαν του Πόντου, μένουσι 836.000 μουσουλμάνοι. Εν άλλαις λέξεσι, το ελληνικόν και το μουσουλμανικόν στοιχείον είναι περίπου ισάριθμα.
Οι μουσουλμάνοι του Πόντου ανήκουσιν εις διαφόρους φυλάς. Εκ του ολικού αριθμού, 340.000 περίπου είναι γνήσιοι Τούρκοι, 200.000 είναι Σουρμενίται, 50.000 Κιρκάσιοι, 200.000 Οφίται και 50.000 Σταυριώται. Οι Σταυριώται είναι Χριστιανοί, ους η Τουρκική κυβέρνησις παρά τας διαμαρτυρίας αυτών, ηνάγκασε να μείνωσι προσηρτημένοι εις τον Ισλαμισμόν. Οι Οφίται και οι Τογγιαλήδες ουδέποτε ελησμόνησαν την ελληνικήν καταγωγήν των. Οι Οφίται εξισλαμίσθησαν προ 180 ετών. διατηρούσιν εισέτι χριστιανικά τίνα ήθη. Φυλάττουσι τα Ευαγγέλια, ως πολύτιμα κειμήλια, αι δε σύζυγοί των δεν γνωρίζουσι καμμίαν άλλην γλώσσαν πλην της ελληνικής. Κατά το διάστημα της ρωσικής κατοχής, εζήτησαν δι’ επιτροπής να επιτραπή αυτοίς να επιστρέψωσιν εις τας αγκάλας της Ορθοδόξου Εκκλησίας αλλά δεν εθεωρήθη φρόνιμον να γίνει δεκτή η αίτησίς των, διότι ηδύνατο τούτο να θεωρηθεί ως προσηλυτισμός, επειδή, τη αιτήσει αυτών, είχον αναλάβει εγώ την προστασίαν αυτών.
Προς τους πληθυσμούς τούτους, υπάρχουσιν εν Πόντω 78.000 Αρμένιοι, εξ ων, 50.000 εν των Βιλαετίω Τραπεζούντος, οι δε λοιποί εν τοις σαντσακίοις Καρά-Χισάρ και Αμασείας –του Βιλαετίου Σεβαστείας.
Ο Ελληνικός χαρακτήρ του Πόντου ανεγνωρίσθη επισήμως, κατά τον πόλεμον τόσον υπό των Τούρκων και των Ρώσων, όσο και υπό των συμμάχων δυνάμεων. Τα έγγραφα, τα αποτελούντα παραρτήματα του υπομνήματος τούτου, αποδεικνύουσι τούτο περίτρανα.
Κατά τον χρόνον της προελάσεως των Ρωσικών στρατευμάτων κατά της Τραπεζούντος, δύο ημέρας προ της εισόδου αυτών, ο Τσεμάλ Αζμή μπέης, Τούρκος γενικός διοικητής του Βιλαετίου, μοι έστειλεν επιστολήν, δι’ ης παρέδιδε την αρχήν εις εμέ, και εις Συμβούλιον εκ τριών Ελλήνων κατοίκων, των κ.κ. Γεωργίου Φωστηροπούλου, Παρασκευά Γραμματικοπούλου και Γεωργίου Κογκαλίδου. Δίδων μοι την πληρεξουσιότητα ταύτην ο Βαλής είπε: «Από τους Έλληνας ελάβομεν την χώραν ταύτην, εις αυτούς επιστρέφομεν αύτην σήμερον. Παραδίδομεν επίσης εις υμάς τας εκκλησίας, τας οποίας μετετρέψαμεν εις τζαμία. Μετατρέψατε αυτάς πάλιν εις Εκκλησίας, εάν θεωρήτε τούτο εύλογον». Εν τούτοις έκρινα καλλίτερον να μη πράξω τούτο, έχων υπ’ όψιν μου την κατασίγασιν των παθών. Κατά την ώραν των διαπραγματεύσεων προς παράδοσιν της πόλεως εις τους Ρώσους, εζήτησα την βοήθειαν του κ. Χέϊζερ, Προξένου των Ηνωμένων Πολιτειών, όστις ανέλαβεν, εν ονόματι της προσωρινής κυβερνήσεως της επαρχίας, μεθ’ ενός πληρεξουσίου, αντιπροσωπεύοντος την κυβέρνησιν, τας διαπραγματεύσεις διά την παράδοσιν της περιφερείας της Τραπεζούντος εις τους Ρώσους. Ο διοικητής των Ρωσικών στρατευμάτων στρατηγός Λιάχωφ, επεκύρωσε τον διορισμόν μου, ως διοικητού. Τη συγκαταθέσει του στρατηγού προέβην εις τα απαιτούμενα διαβήματα προς ενέργειαν των δημοτικών εκλογών, εξ ων προήλθε δημαρχιακόν Συμβούλιον μετά σημαντικής ελληνικής πλειοψηφίας.
Καθ’ όλον το διάστημα της Ρωσικής κατοχής, ουδέν μέτρον σχετιζόμενον προς τον εντόπιον πληθυσμόν ελήφθη χωρίς να ερωτηθώ επισήμως υπό της Ρωσικής κυβερνήσεως. Όταν δε οι Ρώσοι εξελίχθησαν εις Μπολσελβίκους, εξηκολούθουν ν’ αναγνωρίζωσι την αυθεντικότητα της θέσεώς μου, και να έχωσιν εμπιστοσύνην εις το ελληνικόν στοιχείον. Εζήτουν επιμόνως παρ’ εμού να λάβω θέσιν εις τα Σοβιέτ, εν οις παρεκαθήμην συχνάκις, φροντίζων, δια μετριόφρονος πολιτικής, να σώσω την χώραν εκ των επεισοδίων των μπολσελβίκων. Κατά την αυτήν περίοδον ο συνταγματάρχης Σαρτινιέ, μοι έγραψεν εκ μέρους των Συμμάχων Κυβερνήσεων, ζητών όπως σχηματίσω σύνταγμα εκ Ποντίων, αναγνωρίζων, ούτω, την επιρροήν και σπουδαιότητα του ελληνικού στοιχείου εν τω Πόντω.
Και κατά το διάστημα της Ρωσικής κατοχής, και κατά τας περιόδους, καθ’ ας η χώρα έμεινεν άνευ στρατού κατοχής, οι διάφοροι πληθυσμοί, ανεξαιρέτως, ουδέποτε έπαυσαν αναγνωρίζοντες εμέ, και τους συνεργάτας μου, ως τας νομίμους καθεστηκυίας αρχάς της περιφερείας, και δεικνύοντες προς ημάς την πλέον απόλυτον εμπιστοσύνην.
Οι Έλληνες του Πόντου απέδειξαν εαυτούς αξίους εμπιστοσύνης. Εφάνησαν άξιοι να εξασφαλίζωσι την ζωήν και την περιουσίαν όλων των κατοίκων, χριστιανών τε και μουσουλμάνων. Παρ’ όλας τας διαφοράς της θρησκείας και τας εξαιρετικάς δυσκολίας της περιστάσεως, ουδέποτε συνέβησαν ανησυχίαι και αδικήματα. Η επιστολή, ην έλαβον παρά του Βεχήπ-Πασά, διοικητού του Γ΄ στρατιωτικού σώματος μαρτυρεί περί τούτου.
Τα γεγονότα ταύτα αποδεικνύουσι:
1) ότι ο Ελληνικός πληθυσμός του Πόντου, μετά την επιστροφήν των προσφύγων εκ του Καυκάσου και της Ν. Ρωσίας θα είναι τόσος όσος και ο μουσουλμανικός πληθυσμός.
2) Ότι μέγα μέρος του μουσουλμανικού πληθυσμού είναι Έλληνες την καταγωγήν, οίτινες ουδέποτε ελησμόνησαν, ούτε την καταγωγήν των, ούτε την ελληνικήν γλώσσαν, ην εξακολουθούσι να ομιλώσι.
3) Ότι υπάρχει μία πολύ ασθενής μειοψηφία αρμενική, εν τη περιφερεία του Πόντου.
4) Ότι οι Τούρκοι ανεγνώριζαν ότι οι Έλληνες εισίν, ου μόνον ισχυροί διάδοχοί των, αλλά και το μόνον ικανό στοιχείον να διοικήση την χώραν, όταν κατηργήθησαν αι τουρκικαί αρχαί, και ότι εις τους Έλληνας οι Τούρκοι ενεχείρισαν την αρχήν, προ της αναχωρήσεως αυτών.
5) Ότι και οι Ρώσοι και οι αντιπρόσωποι των λοιπών δυνάμεων σιωπηλώς ανεγνώρισαν την επιτόπιον ελληνικήν κυβέρνησιν του Πόντου, και ότι εν πάση περιπτώσει ανεγνώρισαν ως επικρατεστέραν την επιρροήν του ελληνικού στοιχείου.
6) Ότι ο επιτόπιος πληθυσμός της χώρας ου μόνον υπετάσσετο εις την επιτόπιον ελληνικήν κυβέρνησιν, αλλ’ εδείκνυε προς αυτήν και την πλέον απόλυτον εμπιστοσύνην.
7) Ότι εις τας δυσκολωτέρας περιστάσεις η επιτόπιος ελληνική κυβέρνησις και ο ελληνικός πληθυσμός υπήρξαν ικανά να εξασφαλίζωσι τελείαν τάξιν.
Υπό τοιαύτας συνθήκας, ορθόν είναι και δίκαιον όπως η χώρα του Πόντου αποτελέση αυτόνομον ελληνικόν κράτος, συμφώνως προς την ακλόνητον επιθυμίαν του ελληνισμού, όστις είναι αποφασισμένος να μη υπομένη πλέον ξένην κυριαρχίαν. Η μεγάλη γειτνίασις προς το μέλλον αρμενικόν κράτος και αι εμπορικαί σχέσεις και τα κοινά δεινά και των δύο λαών σχηματίζουσι μεταξύ αυτών δεσμούς τους οποίους ευχαρίστως θα συνεχίζωμεν.
Διά τους άνω λόγους είμεθα έτοιμοι να δεχθώμεν προθύμως τον σχηματισμόν δεσμών στενής συνεργασίας μεταξύ των δύο κρατών, υπό τον ρητόν όμως όρον ότι έκαστον αυτόνομον κράτος θα έχη απόλυτον ανεξαρτησίαν.
Ευχαριστών υμάς εκ των προτέρων, προσφέρω εις τας Υμ. Εξοχότητας την διαβεβαίωσιν της εξόχου προς υμάς υπολήψεως.
Παρίσιοι, 2 Μαΐου 1919
Χρύσανθος Μητροπολίτης Τραπεζούντος
Αντιπρόσωπος των αλυτρώτων Ελλήνων»
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Ένας Ισραηλινός ηγέτης υπέρ των εποίκων κάλεσε για εμπρηστικές επιθέσεις κατά των Χριστιανικών εκκλησιών, όπως αναφέρει η Telegraph κα τα μέσα ενημέρωσης.
Ο Benzi Gopstein, επικεφαλής της εξτρεμιστικής οργάνωσης Lehava, έκανε τις παρατηρήσεις την Πέμπτη κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης, απευθυνόμενος σε φοιτητές που σπουδάζουν την παραδοσιακή θρησκεία.
Όταν ρωτήθηκε αν πίστευε ότι οι εκκλησίες θα πρέπει να πυρπολούνται στο Ισραήλ, εκείνος απάντησε λέγοντας «βεβαίως».
Είπε ότι οι εκκλησίες θα πρέπει να καίγονται για να καταδικαστεί αυτό που ονομάζεται χριστιανική «ειδωλολατρία».
Επίσης, όταν δημοσιογράφοι που ήταν παρόντες στη συζήτηση προειδοποίησαν τον Gopstein ότι οι δηλώσεις του είχαν καταγραφεί και θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες, ο Ισραηλινός δήλωσε ότι είναι πρόθυμος να δαπανήσει 50 χρόνια στη φυλακή για τις παρατηρήσεις του.
Αργότερα προσπάθησε να αποφύγει τις κατηγορίες της υποκίνησης των οπαδών του σε εμπρησμό, λέγοντας ότι ήταν ευθύνη της κυβέρνησης να πραγματοποιήσει αυτό που παρουσίασε ως θρησκευτική διδασκαλία του Εβραίου φιλόσοφου του 12ου αιώνα Μαμωνίδη.
Τον Ιούνιο, Ισραηλινοί έποικοι έκαψαν την εκκλησία του πολλαπλασιασμού, που βρίσκεται στη βορειοδυτική ακτή της Θάλασσας της Γαλιλαίας. Επίσης, άφησαν πίσω Εβραϊκά γκράφιτι στους τοίχους, συμπεριλαμβανομένης “της λατρείας των ειδώλων.”
Οι Ισραηλινοί έβαλαν επίσης φωτιά σε κτίριο της εκκλησίας που ανήκει στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ανατολική al-Quds (Ιερουσαλήμ), τον Φεβρουάριο.
Αυτό έρχεται μέρες μετά την εμπρηστική επίθεση Ισραηλινών εποίκων σε Παλαιστινιακό σπίτι στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Ένα μωρό 18 μηνών κάηκε μέχρι θανάτου και η οικογένειά του τραυματίστηκε σοβαρά, ως αποτέλεσμα της επίθεσης, προκαλώντας εκτεταμένη διεθνή καταδίκη.
Οι Ισραηλινοί έποικοι έχουν αυξήσει τις επιθέσεις τους και τα εγκλήματα μίσους κατά των χριστιανών και μουσουλμάνων, καθώς και τους ιερούς τους τόπους. Σπάνια διώκονται.
Πηγή: telegraph.co.uk, presstv.com, Αβέρωφ
Πραγματικά σοκαριστικές εικόνες – ειδήσεις έχουν κατακλύσει τα σπίτια μας μέσω των τηλεοπτικών δεκτών τις τελευταίες μέρες και αφορούν στην απεικόνιση της καθημερινότητας των λαθρομεταναστών, που κατά χιλιάδες τον τελευταίο μήνα κατέκλυσαν τη χώρα μας, από κάθε πιθανό σημείο εισόδου, κυρίως μέσω των νησιωτικών πυλών. Το πρόβλημα παλιό, οι διαστάσεις όμως και η ένταση είναι που μας γεμίζουν ανησυχία για το τι μέλλει γενέσθαι.
Το έργο του οργανωμένου Κράτους εντοπίζεται κυρίως στη διαχείριση του μεταβατικού σταδίου παραμονής τους, μέχρι της απομακρύνσεώς τους με νόμιμο και ηθικό τρόπο, προς τους επιθυμητούς για κείνους προορισμούς, όπου και θα αναζητήσουν μια δεύτερη ευκαιρία στην εργασία και την αξιοπρεπή και ασφαλή διαβίωση. Όμως, υπάρχει και το σοβαρότατο θέμα που έχει να κάνει με αυτή καθαυτή την παραμονή τους και τα προβλήματα που δημιουργούνται στο εσωτερικό της χώρας και κυρίως στις περιοχές που αποτελούν χώρους υποδοχής, καταγραφής – ταυτοποίησης και φιλοξενίας.
Η εικόνα με τις εκατοντάδες ψυχές, να ζητούν απεγνωσμένα χείρα βοηθείας, κάνει το γύρο του κόσμου και σε σταθερή βάση δημιουργεί διεθνώς ερωτηματικά για την ανθρωποκεντρική μας παιδεία και την ηθική μας υπόσταση, ενώ στην πραγματικότητα καλούμαστε να λύσουμε ένα θέμα που δε δημιουργήσαμε οι ίδιοι, αλλά προκύπτει κυρίως λόγω της γεωγραφικής μας θέσης και της ένταξής μας σε διεθνείς οργανισμούς και σχήματα.
Πλήττεται διεθνώς η οντότητα της χώρας ως παγκόσμιου ταξιδιωτικού προορισμού, διότι κανείς δε θέλει να επισκεφτεί έναν τόπο, όπου τόσο η σωματική του ακεραιότητα, όσο και η ψυχική του ηρεμία θα τεθούν σε κίνδυνο. Το δεδομένο, σε συνδυασμό και με την οικονομική κατάσταση της χώρας δίδει τη χαριστική βολή στον τουρισμό μας και απαλείφει οριστικά την όποια ελπίδα οικονομικής ανάκαμψης μέσω και αυτού.
Η συνάθροιση ετερόκλητων, δυνητικά κακοποιών στοιχείων, προσφέρει ουσιαστικά το υλικό για το σχηματισμό θρησκευτικών πυρήνων αλλοθρήσκων, με απρόβλεπτες προεκτάσεις και μελλοντικές συνέπειες. Η ατομική ασφάλεια του πολίτη τίθεται εν αμφιβόλλω και κινδυνεύει η σωματική του ακεραιότητα, εφόσον συναθροίζονται στοιχεία με έμφυτη ροπή στη βία, τα οποία, η απομόνωση και η ένδεια έχουν γιγαντώσει στην χειρότερή τους διάσταση. Πρόσφατο γεγονός, δείγμα πρωτοφανούς βίας, επιβεβαιώνει πανηγυρικά τους παραπάνω φόβους.
Εξαντλούνται οικονομικοί πόροι του κράτους (δε μιλώ βέβαια για τις κοινοτικές ενισχύσεις που προορίζονται για το σκοπό αυτό) και κατά συνέπεια αποστερούνται από τον εθνικό πληθυσμό, σε μια κρίσιμη οικονομική συγκυρία, όπου ομοεθνείς συνάνθρωποί μας στερούνται κατοικίας και βασικών αγαθών, ..και ναι θα ενδιαφερθούμε πρώτα για αυτούς, διότι αποτελεί συνταγματικό μας καθήκον και υποχρέωση και γιατί νιώθουμε πρωτίστως Έλληνες και δευτερευόντως και υπό συνθήκη παγκόσμιοι πολίτες.
Επιπρόσθετα δημιουργούνται ρωγμές στη συνοχή του κοινωνικού ιστού, που δε μπορεί να αντέξει, πόσο μάλλον να αφομοιώσει τις πρωτόγνωρες για τον τόπο καταστάσεις.
Λήψη άμεσων και δραστικών μέτρων και με σοβαρότητα διαχείριση αυτής της πρωτοφανούς εθνικής κρίσης είναι απαραίτητα. Δεν είναι δυνατόν τα σύνορα της χώρας να αποτελούν κερκόπορτα του κακού για τους πολίτες της, οι οποίοι κινδυνεύουν να αποτελέσουν μειοψηφία στον τόπο τους. Ας γίνει σύντομα αυτό που χρειάζεται, με την επικούρηση των σοφών εταίρων, οι οποίοι οφείλουν να προασπίσουν τα νότια σύνορα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Εκτός και αν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις και σκοποί άγνωστοι στους ανυποψίαστους, που ασχολούνται με το πεζό ζήτημα της Επιβίωσής τους.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Εικόνα που παριστάνει τον Όσιο Συμεών τον Θαυμαστορείτη στην κολώνα που ασκήτευσε. Ο Όσιος περιβάλλεται από δύο αγγέλους, ενώ στη βάση της κολώνας η μητέρα του Μάρθα που ήταν υμνωδός. Στο βάθος φανταστική απεικόνιση των κτιρίων που είχαν χτιστεί γύρω από τον ασκητικό τόπο του Οσίου. Σπάνια ελληνική εικόνα του 1664. η λειψανοθήκη
Στον καιρό μας, όλος ο κόσμος μιλά και σκέφτεται για το τι κάνει η Ευρώπη, κ’ η Αμερική. Την Ανατολή την καϊμένη κανένας δεν τη συλλογίζεται, παρεκτός από το τι γίνεται με τα πετρέλαια ή με τα χαρέμια κάποιου έκφυλου σεΐχη ή άλλου άρχοντα, που τον κολακεύει η πονηρή λευκή ανθρωπότητα, για ν’ αγοράζει τα πετρέλαια που βγαίνουνε στη χώρα του και να του δίνει πολύ χρυσάφι, ώστε να κάνει το θεάρεστο έργο του, προς δόξαν του Ισλάμ. Τίποτ’ άλλο απ’ αυτά δε γνωρίζουνε για την Ανατολή οι πέρισσότεροι από τους σημερινούς ανθρώπους, τίποτα που να ‘χει κάποια σημασία για το πνεύμα μας. Όλα τα βλέπουμε μέσ’ από τα πονηρά κι αμαρτωλά ματογυάλια του Μαμωνά, του μεγαλοδύναμου Παρά.
Είπα λοιπόν να γράψω κάποια πράγματα για τη θρησκευτική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα αυτή η γερασμένη μάννα της ανθρωπότητας, με τις χιλιάδες εκκλησιές και τα μοναστήρια της, τα τζαμιά της και τους μεβλεχανέδες της.
Θα ταξιδέψουμε σε κάποια μέρη, που δεν πολυσυχνάζουνται απο ξένους ανθρώπους, και που θαρρείς πως είναι σκεπασμένα μ’ έναν πέπλο, βυθισμένα σε βαθύ μυστήριο. Σε κάποιους απ’ αυτούς τους τόπους περπάτηξα κ’ εγώ, και καλά θα κάνω να γράψω όσα θυμάμαι απ’ αυτούς, πριν να τα σβήσει η λησμονιά.
Ας κάνουμε αρχή από τη Συρία, αυτήν τη σπουδαία χώρα που γέννησε τους σκληρότερους ασκητάδες, τον Τατιανόν τον Ασσύριον, τον Εφραίμ τον θρηνητικόν, που έχυσε ποτάμια δάκρυα για τις αμαρτίες του, τον Ιάκωβον τον μέγαν, τον Αλέξανδρον των Ακοιμήτων, τον αγγελόψυχον Ισαάκ, κι απάνω απ’ όλους τα δυό αγιασμένα τέρατα, τον Συμεών τον Στυλίτη και τον Συμεών τον Θαυμαστορείτη, που ανεβήκανε ο καθένας απάνω σε μια κολόνα και ζήσανε εκεί απάνω ως που γεράσανε, ακατάλυτοι από τη βροχή, από τα χιόνια κι από τη φλόγα του ήλιου. Της Συρίας γέννημα στάθηκε κι ο ένσαρκος άγγελος και φωστήρας του κόσμου άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, καθώς και ο θαυμάσιος άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Τ’ όνομα χριστιανοί το πήρανε πρώτοι οι χριστιανοί της Συρίας.
Οι Εβραίοι τη λέγανε Αράμ, από τον Αράμ, τον γυιό του Σήμ.
Σ’ αυτήν τη χώρα άνθισε πολύ η χριστιανική θρησκεία στ’ αρχαία χρόνια. Κατά τα βυζαντινά χρόνια η Συρία ήτανε η Ελλάδα της Ασίας και παντού μιλούσανε και διαβάζανε την ελληνική γλώσσα. Ωστόσο τώρα δε βλέπει κανένας άλλο από εκκλησίες ρημαγμένες κι από μοναστήρια που έχουνε καταντήσει σωροί από πέτρες. Τά περισσότερα από τ’ αρχαία μοναστήρια σβήσανε από το πρόσωπο της γης.
Σήμερα υπάρχουνε λίγοι χριστιανοί, που ζούνε ανάμεσα στους μωχαμετάνους. Ένα χωριό λεγόμενο Μαχαλούλα έχει μοναχά χριστιανούς, αλλά είναι κατολικοί (παπιστές), λέγονται όμως ελληνοκατολικοί. Λένε μάλιστα πως μιλάνε ακόμα την αραμαϊκή γλώσσα, που μιλούσε ο Χριστός.
Υπάρχει και μια περιφέρεια με μισό εκατομμύριο κατοίκους, που τη λένε Σαντάντ κ’ έχει εξ’ – εφτά εκκλησιές, άλλες συρορθόδοξες κι άλλες συροκατόλικες. Μια άλλη περιφέρεια λέγεται Τζερίρς, κ’ έχει κι αυτή κάμποσους χριστιανούς νεστοριανούς. Σ’ αυτήν τη χώρα βρίσκουνται σκόρπια κι ανάρια κάποια μεγάλα χτίρια χριστιανικά, όπως είναι το μοναστήρι του αγίου Μωϋσέως του Αιθίοπος, που το λένε οι ντόπιοι Μάρ Μούσσα Χαμπασί, το Μάρ Γιακούμπ, ήγουν του αγίου Ιακώβ, το Μάρ Τζιργκί, ήγουν του αγίου Γεωργίου. Σ’ αυτά τα μέρη άλλη φορά ανθούσε ο μοναχικός βίος, ενώ τώρα είναι σαν πεθαμένα. Πιο ζωντανό είναι ένα μοναστήρι ελληνορθόδοξο, που το λένε Παναγία Σαιντνάγια, φημισμένο από τον καιρό που είχανε πάγει στην Ανατολή οι Σταυροφόροι. Τη θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου την προσκυνούσανε χριστιανοί κι Αγαρηνοί, κι αυτή η εικόνα σώζεται ως τα σήμερα, φυλαγμένη μέσα σ’ ένα παρεκκλήσι κάτ’ από τη γη, που είναι γεμάτο από εικόνες. Όποιος θέλει να μπει μέσα για να προσκυνήσει, πρέπει να βγάλει τα παπούτσια του. Το μοναστήρι βρίσκεται απάνω από ένα χωριό που βρίσκεται στη Δαμασκό, και είναι χτισμένο σε χίλια τετρακόσια μέτρα πάνω από τη θάλασσα.
Αυτά τα λιγοστά μοναστήρια είναι ό,τι απόμεινε στη Συρία, που στάθηκε η μάννα του μοναχισμού στην Ανατολή, κι απ’ αυτή μεταδόθηκε ο μοναχισμός στις γύρω χώρες. Οι ασκητές άλλη φορά ήτανε αμέτρητοι, και ζούσανε στον μεγάλο κάμπο της Απαμείας, στις ερημειές της Χαλκίδας, κι απάνω στο σκληρό βουνό που λέγεται Αμανός. Στα μοναστήρια και στις πολιτείες μιλούσανε και διαβάζανε ελληνικά. Οι περισσότεροι μοναχοί ήτανε μονοφυσίτες κ’ Ιακωβίτες. Στα βορινά μέρη ακμάσανε τα μοναστήρια του Ευσεβωνά, της Τελέντα, του Κεννεσρίν κι άλλα.*
Διαβόητοι σ’ όλη τη χριστιανοσύνη σταθήκανε οι φοβεροί ασκητές Συμεών ο Στυλίτης και Συμεών ο εν τω Θαυμαστώ Όρει.
Ο πρώτος γεννήθηκε κοντά στο σημερινό Χαλέπι, κατά τα 389 μ.Χ., και πήγε απ’ όξω από την Αντιόχεια κι ανέβηκε απάνω σε μία κολόνα και δεν κατέβηκε απ’ αυτή επί τριανταεφτά χρόνια. Στην αρχή η κολόνα είχε ύψος έξι οργυιές, ύστερα την έκανε δώδεκα οργυιές, έπειτα εικοσιδυό, και στο τέλος τριανταέξ οργυιές, δηλαδή εικοσιένα μέτρα. Η αγιωσύνη του κατατρόμαξε τον κόσμο, όχι μοναχά στην Ανατολή, αλλά και στη Δύση, μέχρι τη Σπάνια, τη Γαλλία και τη Βρεττανία, απ’ όπου πηγαίνανε να τον προσκυνήσουνε πλήθος χριστιανοί, ανακατεμένοι με Άραβες, με Έλληνες, με Πέρσες. Κοιμήθηκε στα 459 μ.Χ., σε ηλικία 70 χρονών.
Ο δεύτερος μέγας στυλίτης ονομάστηκε Θαυμαστορείτης, επειδής έστησε τον στύλο του σ’ ένα βουνό που το λέγανε Θαυμαστόν Όρος και που στέκεται από πάνω από τον Ορόντη ποταμό, στο μέρος που χύνεται στη θάλασσα. Γεννήθηκε στην Αντιόχεια, και πέθανε απάνω στην κολόνα στα 592 μ.Χ.
Ο πρώτος Συμεών λέγεται και ο εν τη Μάνδρα, επειδή γύρω στην κολόνα του φτιάξανε μια μάντρα, ένα περιτοίχισμα, και μέσα ήτανε μοναστήρι με κελλιά, που ασκητεύανε πολλές ψυχές οπού τις κυβερνούσε απάνω από το στύλο.
Μετά την κοίμησή του, πιάσανε και μαλώσανε ποιος θα πάρει το λείψανό του, το Πατριρχείο της Αντιόχειας ή ο λαός που κατοικούσε γύρω στη Μάντρα. Στο τέλος το πήρε ο πατριάρχης Μαρτύριος. Μα ύστερ’ από λίγα χρόνια το άγιο λείψανο έστειλε και το πήρε ο αυτοκράτορας Λέων, στα 471, και το πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου χτίστηκε κ’ εκκλησιά, για να φυλαχτεί μέσα σ’ αυτή.
Πλην, ο λαός είχε μάθει να πηγαίνει να προσκυνά τον άγιο στο μέρος που βρισκότανε ο στύλος του, και, μ’ όλο που το λείψανό του βρισκότανε στην Πόλη, οι προσκυνητές πηγαίνανε στην κολόνα. Για τούτο ο βασιλιάς Ζήνων, λίγα χρόνια πριν από τα 500 μ.Χ., έστειλε κάποιους σπουδαίους μαστόρους και χτίσανε τη φημισμένη βασιλική του αγίου Συμεών, δηλαδή μία μεγάλη εκκλησιά δίχως τρούλλο, που σώζουνται τα ερείπιά της ίσαμε τα σήμερα.
Αυτό το χτίριο είναι από τα πιο σπουδαία που φιλοτέχνησε η χριστιανική τέχνη, κ’ είναι κανωμένο σε ύφος βυζαντινοσυριακό. Φαίνεται πως δουλέψανε και ντόπιοι τεχνίτες μαζί με τους Έλληνες της Πόλης.
Η τοποθεσία που βρίσκεται είναι θαυμάσια, απάνω σε μιαν από τις κορφές του βουνού Τζέμπελ Σεΐκ Μπαρακάτ, που πήρε τ’ όνομα του αγίου και το λένε τώρα Τζέμπελ Σέμ – άν. Στα πόδια του απλώνεται ο κάμπος της Αντιόχειας, ίσαμε το καταπράσινο βουνό Κούρτ Ντάγ, που θα πει Λυκοβούνι. Από την άλλη μεριά θαυμάζει, εκείνος που στέκεται στην κορφή, τα παρακλάδια του Αμανού που σκαλώνουνε από τη θάλασσα.
Απάνω σε μια τέτοια εξαίσια βίγλα είναι χτισμένη η μεγάλη εκκλησιά του αγίου Συμεών, πελώριο χτίριο, που κ’ οι ρεπιασμένοι τοίχοι, που στέκουνται όρθιοι ακόμα, κάνουνε τον άνθρωπο ν’ απομείνει βουβός από τον θαυμασμό.
Το μεγαλόπρεπο αυτό χτίριο είναι χτισμένο γύρω από την κολόνα του αγίου, κ’ έχει την εξωτκή όψη που έχει ο ναός του Μπαλμπέκ. Δεν είναι καλά – καλά ένα χτίριο, αλλά πολλά, δεμένα μεταξύ τους, ολόκληρη πολιτεία. Παρεκτός από την εκκλησιά, έχει ευρύχωρα χτίρια, που χωρούσανε χιλιάδες προσκυνητές, μοναστήρι με πλήθος κελλιά, βαπτιστήριο, ξενώνες, αυλές, βρύσες, στέρνες κλπ. Η επιφάνεια που σκέπαζε μπορεί να λογαριαστεί ως δώδεκα χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα. Άρχισε να χτίζεται στα 476 και τέλειωσε στα 490. Ζαλίζεται κανένας βλέποντας τα χαλάσματα, φαντάσου τι ήτανε αυτό το αγλαόμορφο τεχνούργημα τον καιρό που ήτανε απείραχτο. Για να γίνει μέσα σε τόσα λίγα χρόνια, θα χρειάστηκε να δουλεύουνε μέρα – νύχτα χιλιάδες εργάτες, μαστόροι, αρχιμαστόροι, σιδεράδες, μαραγκοί, μαρμαράδες, κάθε λογής τεχνίτες. Σίγουρα, η βασιλική του αγίου Συμεών είναι το αριστούργημα της συριακής αρχιτεκτονικής, κ’ η μεγαλοπρέπειά του είναι ανώτερη από κάθε άλλο χτίριο της χριστιανωσύνης, παρεκτός της Αγίας Σοφίας. Μπορεί να πει κανένας πως η βασιλική του αγίου Συμεών του Στυλίτου είναι η βαθειά και ατράνταχτη πίστη της Ανατολής κανωμένη ναός.
Τον καιρό που χτίστηκε το χτίριο, η κολόνα στεκότανε στη μέση της εκκλησιάς. Σήμερα σώζεται μοναχά η βάση της, κατατσακισμένη κι αυτή από τη μανία που έχουνε οι προσκυνητές, να παίρνουν ένα κομμάτι μάρμαρο για φυλαχτό.
Ολόγυρά της είναι μιαν αυλή με οχτώ γωνιές, που έχει οχτώ μεγάλες καμάρες. Οι τέσσερις, που κοιτάζουν στα τέσσερα σημεία του κόσμου, βγάζουνε σε τέσσερα μεγάλα χτίρια, σε τέσσερις βασιλικές. Η πιο μεγάλη βρίσκεται κατά την Ανατολή και τελειώνει σε τρεις χιβάδες (αψίδες, κόγχες). Αυτή είναι η εκκλησιά που γινόντανε οι λειτουργίες.
Όλα τα χτίρια είναι στολισμένα με σκαλιστά μάρμαρα, κ’ είναι χτισμένα με μεγάλες πελεκητές πέτρες. Υπάρχουν εικοσιεφτά πόρτες, που οδηγούνε όλες στο ιερό βήμα της μεγάλης βασιλικής.
Αυτό το μέγα αριστοτέχνημα γκρεμνίστηκε από κάποιον μεγάλον σεισμό, κ’ οι άνθρωποι τ’ αποτελειώσανε, γιατί οι διάφορες φυλές μαλώνουνε ολοένα η μιά με την άλλη. Το μέρος που έπαθε την πιο μεγάλη ζημιά είναι εκείνο που βλέπει κατά το βασίλεμα του ήλιου.
Η Κυβέρνηση της Συρίας αποφάσισε να στεριώσει τα πολύτιμα αυτά ερείπια και να τα συντηρήσει, καθαρίζοντάς τα από τα χώματα και από τις πέτρες που είναι σωριασμένες ανάμεσά τους, κι αυτή την εργασία τη διευθύνει ο Σελήμ μπέης Αμπντουλάκ. Το σπουδαίο αυτό έργο τέλειωσε στα 1959, που γιορτάσανε οι Συριάνοι τα χίλια πεντακόσια χρόνια από την κοίμηση του αγίου Συμεών, με λειτουργίες και μεγάλες τελετές. Σ’ αυτές τις γιορτές, συντρέξανε χιλιάδες προσκυνητές, όχι μοναχά χριστιανοί από κάθε φυλή και από κάθε δόγμα, αλλά και μουσουλμάνοι, που προσκυνήσανε όλοι με τον ίδιο σεβασμό και θαυμασμό τον άγιο Συμεών τον Στυλίτη, το μέγα και αγιώτατο τέρας που το κατέφαγε ο ζήλος κ’ η αγάπη του Χριστού.
Οι δύο στυλίτες, Συμεών ο εν τη Μάνδρα και Συμεών ο Θαυμαστορείτης, σταθήκανε οι τύποι και υπογραμμοί σ’ ένα πλήθος στυλίτες που φανερωθήκανε στην Ανατολή και που απ’ αυτούς οι πιο φημισμένοι ήτανε Δανιήλ ο εν τω Ανάπλω, Αλύπιος ο Κιονίτης, Λάζαρος ο Γαλησιώτης, Λουκάς ο εν Χαλκηδόνι κι άλλοι. Από την Ανατολή αυτός ο τρόπος άσκησης πέρασε και στην Ελλάδα, όπου φανήκανε κάμποσοι στυλίτες, όπως είναι ο Λουκάς ο εν Αιγιαλία, ένας άλλος που ήτανε φωλιασμένος απάνω στους στύλους του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα κι άλλοι. Κατά τα συναξάρια, υπήρχανε και κάποιες γυναίκες στυλίτισσες.
Παρεκτός από τις κολόνες, που βάζανε κάποιους τεχνίτες μαρμαράδες και τους φτιάνανε όσοι θέλανε να γίνουνε στυλίτες, οι περισσότεροι απ’ αυτούς βρίσκανε ευκολα καμμιά παλιά, γιατί εκείνον τον καιρό στις χώρες της Ανατολής υπήρχανε πολλές, πεσμένες κάτω ή όρθιες, σε κάθε μέρος, επειδής ήτανε πολλά τ’ αρχαία ειδωλολατρικά χτίρια που γκρεμνιστήκανε και ρημάξανε. Σήμερα όμως, μ’ όλο που οι κολόνες, που απάνω τους ήτανε ανεβασμένοι οι στυλίτες, ήτανε κάμποσες, δεν υπάρχει μήτε μια όρθια στη θέση της. Λιγοστές βρίσκουνται κομματιασμένες και πεσμένες στη γη, κοντά στη βάση τους, που συχνά ήτανε πελεκημένη στον βράχο. Καμμιά φορά κείτεται χάμω, πεταμένο και σπασμένο, και το κολονοκέφαλο.
Κοντά στο χωριό Κάφρ Ντεριάν βρίσκεται ένα χαμοβούνι λεγόμενο Ελ – Ντεΐρ, που θα πει «το μοναστήρι», κι απάνω σ’ αυτό φαίνουνται τα χνάρια από ένα μάντρωμα κανωμένο με πέτρες. Μέσα σ’ αυτήν τη μάντρα στέκεται ένα χτίριο από πελεκητές πέτρες, σχεδόν ολότελα απείραχτο. Λείπει μοναχά η ξύλινη σκεπή του, που σάπισε. Έχει δύο πατώματα.
Σε λίγα πατήματα από αυτό το χτίριο βρίσκεται μία σπασμένη κολόνα, πεσμένη χάμω, κομμένη σε τρία κομμάτια. Όλη μαζί θα’ ναι ως οχτώ μέτρα. Είναι φανερό πως απάνω σ’ αυτήν ασκήτεψε ένας στυλίτης. Το κεφαλοκόλονο λείπει. Αλλά η βάση της κολόνας υπάρχει, γιατί ήτανε σκαλισμένη πάνω στον βράχο. Γυρω της έχει ένα αυλάκι σαν δρόμο, σκαμμένον μέσα στον βράχο. Κανένας δεν ξέρει ποιος ήτανε αυτός ο στυλίτης.
Στη Συρία βρίσκουνται πολλά ρεπιασμένα χτίρια από μεγάλα μοναστήρια. Τα περισσότερα είναι στον κάμπο της Ντάνα.
***
Ύστερ’ από τη Συρία, ας πάμε στον Λίβανο, σ’ αυτήν τη χώρα με τις έμορφες τοποθεσίες.
Ο Λίβανος είναι ένας θρησκευτικός τόπος, γεμάτος εκκλησιές, μοναστήρια κι ασκηταριά, ιδίως στα βορινά, που ζούνε οι περισσότεροι χριστιανοί. Η φύση μοιάζει σε πολλά με τη δική μας, χαρούμενη και φωτοπλημμυρισμένη. Όπως στα δικά μας τα βουνά, βλέπεις κ’ εκεί ξωκκλήσια και μοναστήρια χτισμένα πάνω στις ράχες.
Τα μοναστήρια είναι αντρικά και γυναικεία, άλλα ορθόδοξα, άλλα παπικά.
Στις πολιτείες, οι εκκλησιές και τα τζαμιά είναι ανακατεμένα, κι ακούει κανένας μαζί τις καμπάνες που χτυπούνε από τα καμπαναριά και τους μουεζίνηδες που ψέλνουνε από τους μιναρέδες.
Σ’ αυτήν τη χώρα ο Έλληνας νοιώθει σαν να βρίσκεται στην πατρίδα του. Τόσο μυρίζει παντού ελληνική πνοή, που κρατά από τα παλιά χρόνια. Σήμερα ολοένα ζωντανεύει περισσότερο στον Λίβανο η αγάπη για τη βυζαντινή παράδοση. Πριν από λίγα χρόνια, είχα έναν μαθητή Λιβανέζο, που ήρθε κοντά μου για να μάθει την τέχνη της αγιογραφίας και τώρα εργάζεται στη βυζαντινή αγιογραφία, τον αγαπητό Νικόλα Μαζνταλάνι.
Ο Λίβανος είναι σήμερα ένα μικρό κράτος μ’ ενάμισυ εκατομμύριο ψυχές, χριστιανούς και μωχαμετάνους. Οι χριστιανοί είναι από διάφορα δόγματα. Μαρωνίτες, ελληνορθόδοξοι, ελληνοκατόλικοι, συροκατόλικοι, νεστοριανοί, Χαλδαίοι. Οι μωχαμετάνοι πάλι είναι Σουνίτες, Ντρούσοι, Κούρδοι, Μετουάλοι, Αλαουνίτες. Το καλό είναι πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι, με τις διαφορετικές θρησκείες, ζούνε ειρηνικά μεταξύ τους.
Σ’ αυτήν τη χώρα άνθισε ένας από τους πιο αρχαίους πολιτισμούς, με τους θαλασσοπόρους Φοίνικες, που πρώτοι βγήκανε όξω από τη Μεσόγεια Θάλασσα, περνώντας τις Στήλες του Ηρακλέα, το σημερινό Τζιμπραλτάρ. Τα καράβια τους τα σκαρώνανε με ξύλα από τα κέδρα του βλογημένου Λίβανου. Σ΄αυτήν την ακροθαλασσιά βρισκόντανε οι παμπάλαιες πολιτείες Βύβλος, Τύρος, Σιδών. Τώρα, τα πιο σπουδαία λιμάνια είναι η Βηρυττός (το Μπεϊρούτ) κ’ η Τρίπολη (Ταραμπουλούς). Στα έμορφα βουνά της, στον Λίβανο και στον Αντιλίβανο, κατοικούσανε οι Μαρνταΐτες, που επαναστατούσανε καταπάνω στους Βυζαντινούς βασιλιάδες.
Τον καιρό που ξεμπαρκάρανε στην Ανατολή οι ληστάδες Σταυροφόροι, πήρανε με το μέρος τους τους Μαρωνίτες, και τους κάνανε κατόλικους. Ύστερ’ από τους Σταυροφόρους, πατήσανε τον Λίβανο άλλοι καταχτητές, οι Τούρκοι κ’ οι Μαμελούκοι, που τους υποστηρίξανε οι Ντρούσοι. Οι Έλληνες όμως είχανε πάντα μεγάλη επίδραση στην ιστορία αυτής της χώρας, κ’ έχουνε ίσαμε σήμερα.
Στον Λίβανο, όπως είπαμε, άνθισε η θρησκευτική ζωή, από τα παλιά χρόνια ως τα σήμερα. Παντού βλέπει κανένας εκκλησιές, μοναστήρια, αρχαία ασκηταριά, προσκυνήματα, τζαμιά, μιναρέδες, τεκέδες, μεχλεβανέδες. Σε πολλές σπηλιές φωλιάζανε ασκητάδες κι αναχωρητές, κι απομείνανε τα ονόματά τους. Μάρ Ηλίας, Μάρ Σελουάν, Μάρ Λίσα, Μάρ Σαλίτα, κι άλλα. Σώζουνται ακόμα εδώ κ’ εκεί τοιχογραφίες βυζαντινής τέχνης, όπως στο Ντεΐρ Σαλίμπ.
Ένα άλλο μοναστήρι πιο ζωντανό είναι το Γκανουμπίν. Αλλά κι αυτό ζωντανεύει μια φορά το χρόνο, στις 15 Αυγούστου που γίνεται η πανήγυρη. Είναι χτισμένο μέσα στο βράχο, κ’ η εκκλησιά και τα κελλιά είναι σκοτεινά. Οι καλόγεροι ζούνε κοινοβιακά κατά τους κανόνες του αγίου Βασιλείου, με μεγάλη νηστεία και αυστηρότητα. Είναι στολισμένοι με την αρετή της ταπείνωσης και με την ευλογία της φιλοξενίας. Σ’ ένα διαμέρισμα της μονής πηγαίνει και κάθεται ο πατριάρχης, μαζί με λίγους επίσκοπους. Άλλη φορά είχε τρακόσιους μοναχούς, τώρα έχει μοναχά καμμιά εικοσαριά. Τ’ όνομα του Γκανουμπίν είναι από την ελληνική λέξη «κοινόβιον». Αλλά, μέρα με τη μέρα, ρημάζει κι αυτό.
Σήμερα βρίσκουνται σε καλή κατάσταση τα μαρωνίτικα μοναστήρια, όπως είναι το Ντεΐρ ελ Γκαλαά, που είναι χτισμένο πάνω στα χαλάσματα ενός ναού του Βάαλ, το Μαρσάγια, από πάνω από το Μπεϊρούτ, το Λουϊζέχ, και, προ πάντων, το Ανάγια, που έχει το θαυματουργό λείψανο ενός ασκητή, που τον λένε Χαρμπέλ Μακλούφ και που πέθανε στα 1898. Το λείψανό του διατηρείται απείραχτο, και το προσκυνούνε χριστιανοί και μωχαμετάνοι.
Όλοι οι ρασοφόροι, προ πάντων οι καλόγεροι, είναι πολύ τιμημένοι στον Λίβανο. Αλλά ο καθολικισμός, με το πρακτικό πνεύμα του και με την οργάνωση που βάζει παντού, έχει παραμορφώσει τον μοναχικό βίο, όπως τον καταλάβαινε η Ανατολή, και τώρα οι μοναχοί αυτών των μοναστηριών επιδίνουνται σε έργα κοινωνικά, στις ενορίες, στα σκολειά, στα κηρύγματα, και μ’ αυτόν τον τρόπο, σιγά – σιγά, οι αληθινοί καλόγεροι κοντεύουνε να χαθούνε. Κ’ οι μετρητοί που απομείνανε δεν επιδίνουνται πολύ στα πνευματικά χρέη τους, επειδή κάνουνε κάποιες χειρωναχτικές δουλειές για να ζήσουνε κι όχι άσκηση. Ο πνευματικός ξεπεσμός τους φαίνεται κι από τις ιταλιάνικες χαλκομανίες που έχουνε για εικόνες. Απ’ αυτήν τη μεριά βρίσκουνται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τους δικούς μας.
Ανάμεσα στους χριστιανούς του Λιβάνου, την πρώτη θέση έχουνε οι Μαρωνίτες. Δεύτεροι έρχονται οι ελληνορθόδοξοι, που τους λένε γκρεκ – ορτοντόξ και που βρίσκουνται κοινωνικά σε ανώτερη θέση, μ’ όλο που είναι λίγοι. Αυτοί είναι προσκολλημένοι στην αρχαία ορθόδοξη παράδοση, και τιμούνε πολύ την ελληνική Εκκλησία και γενικά τους Έλληνες, που τους θεωρούνε σαν αδελφούς τους.
Ανάμεσα στους μαθητές μου είναι ο νέος Λιβανέζος που είπα, ο Νικόλας Μαζνταλάνι, που είναι φανατικός στη βυζαντινή αγιογραφία, και αγωνίζεται να μεταφυτέψει πάλι το απέθαντο δέντρο της στην όμορφη πατρίδα του, εκεί που άνθισε άλλη φορά. Όπως μου γράφει αυτό το συμπαθέστατο πνευματικό τέκνο μου, που το στολίζει η ανατολίτικη ευγνωμοσύνη, και που δούλεψε κοντά μου με τόσον αγνόν ενθουσιασμό, το έργο του ολοένα στερεώνεται, κ’ οι ψυχές δέχουνται το βλογημένο φως της ορθόδοξης παράδοσης.
Πριν να τελειώσουμε για τον Λίβανο, πρέπει να πούμε δυο λόγια για το μοναστήρι του Μπαλαμέντ, που έχει την αρχαία θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, κ’ είναι χτισμένο απάνω σ’ έναν βράχο. Η εκκλησιά του είναι βυζαντινή. Άλλη φορά οι μοναχοί του ήτανε γραμματισμένοι στα θεολογικά, κ’ είχε μια βιβλιοθήκη με πολλά βιβλία. Τώρα έχει πολύ λίγα, και τα σπουδαιότερα είναι κάτι χειρόγραφα, γραμμένα στην αραβική γλώσσα και στολισμένα με εικονογραφίες σε βυζαντινό ύφος.
Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας βρίσκεται στο αριστερό μέρος του τέμπλου, κ’ είναι σκεπασμένη από αφιερώματα. Είναι βυζαντινής τέχνης και φαίνεται πως είναι έργο του Ι’ ή ΙΒ’ αιώνα. Ίσως να είναι φερμένη από την Πόλη.
Υπάρχουνε στην εκκλησία αυτή και άλλες λιγοστές εικόνες, αλλά είναι κατά πολύ νεότερες, πλην δουλεμένες σε λαϊκό βυζαντινό ύφος και μ’ ελληνικές επιγραφές.
* Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα για τα μοναστήρια της Συρίας, ας διαβάσει το βιβλίο μου «Ο μυστικός κήπος.»
***
ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
ΕΡΓΑ
Ε’
ΠΕΔΡΟ ΚΑΖΑΣ,
ΒΑΣΑΝΤΑ
ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΕΣ
Γ’ ΕΚΔΟΣΗ (1986)
ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ «ΑΣΤΗΡ» ΑΛ. & Ε. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
σελ. 339-348
Πηγή: Αβέρωφ
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...