Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η αεραποβατική επιχείρηση, που επιχείρησε η Ναζιστική Γερμανία κατά της Κρήτης στις 20 Μαΐου 1941 και η οποία έληξε δώδεκα μέρες μετά, την 1η Ιουνίου, με την κατάληψη της Μεγαλονήσου. Ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με πολλές πρωτιές σε επιχειρησιακό επίπεδο.Η απόφαση για την επίθεση στην Κρήτη ελήφθη από το Χίτλερ στις 25 Απριλίου 1941, λίγες μέρες μετά την παράδοση της ηπειρωτικής Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα και έλαβε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Ερμής» («Unternehmen Merkur»).

Ήταν αμυντική και όχι επιθετική επιχείρηση, όπως αποδείχθηκε αργότερα. Οι Γερμανοί είχαν ως στόχο να εξασφαλίσουν τα νοτιοανατολικά τους νώτα, ενόψει της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα (Εκστρατεία στην Ρωσία) και να εξορμήσουν στην Βόρεια Αφρική, με εφαλτήριο την Κρήτη, όπως πίστευαν οι Σύμμαχοι.

Τις παραμονές της επίθεσης, οι Σύμμαχοι είχαν τακτικό πλεονέκτημα σε ξηρά και θάλασσα, ενώ οι Γερμανοί στον αέρα. Έτσι, το γερμανικό επιτελείο αποφάσισε να διεξαγάγει την επιχείρηση από αέρος με τη χρησιμοποίηση δυνάμεων αλεξιπτωτιστών σε ευρεία κλίμακα, για πρώτη φορά στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων τέθηκε ο πτέραρχος Κουρτ Στούντεντ 51 ετών, βετεράνος πιλότος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε στην διάθεσή του 1190 αεροπλάνα (πολεμικά και μεταγωγικά) και 29.000 άνδρες (αλεξιπτωτιστές και πεζικάριους), ενώ οι Ιταλοί θα συνεισέφεραν 3.000 στρατιώτες.

Την Κρήτη υπερασπίζονταν όσοι Έλληνες στρατιώτες είχαν παραμείνει στο νησί και δυνάμεις της Βρετανικής Κοινοπολιτείας (Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιωτικοί), που είχαν διεκπεραιωθεί από την κατεχόμενη Ελλάδα. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο νεοζηλανδός στρατηγός Μπέρναρντ Φράιμπεργκ 52 ετών, βετεράνος και αυτός του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι υπερασπιστές της Μεγαλονήσου ανήρχοντο σε περίπου 40.000, αλλά είχαν ανεπαρκή και απαρχαιωμένο οπλισμό, ιδίως οι Έλληνες.

Στην περιοχή των Χανίων είχε εγκατασταθεί ο Βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση υπό τον Εμμανουήλ Τσουδερό. Οι Σύμμαχοι γνώριζαν με μεγάλες λεπτομέρειες το γερμανικό σχέδιο επίθεσης, αφού είχαν κατορθώσει για πρώτη φορά να σπάσουν του γερμανικό κώδικα επικοινωνιών («Επιχείρηση Αίνιγμα»). Όμως, το πλεονέκτημα αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκαν, εξαιτίας των διαφωνιών του Φράιμπεργκ με τους ανωτέρους του στο Λονδίνο. Οι Αμερικανοί δεν είχαν εισέλθει ακόμη στον Πόλεμο.

Η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε στις 8 το πρωί της20ης Μαΐου 1941, με την ρίψη αλεξιπτωτιστών σε δύο μέτωπα: στο αεροδρόμιο του Μάλεμε και στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων.

Τα πρώτα κύματα των αλεξιπτωτιστών ήταν εύκολη λεία για τους Νεοζηλανδούς και τους Έλληνες που υπεράσπιζαν το Μάλεμε.

Στις μάχες έλαβε μέρος και μεγάλος αριθμός αμάχων με ό,τι όπλο είχε στην διάθεσή του, από μαχαίρια ως όπλα από την εποχή της Κρητικής Επαναστάσεως.

Οι Γερμανοί δεν υπολόγισαν την συμμετοχή αμάχων στις επιχειρήσεις...

Η συμμετοχή χιλιάδων αμάχων στις επιχειρήσεις ήταν ένας παράγοντας που δεν είχαν υπολογίσει οι γερμανοί σχεδιαστές της επιχείρησης. Πίστευαν ότι οι Κρητικοί, γνωστοί για τα αντιμοναρχικά τους αισθήματα, θα υποδέχονταν τους Γερμανούς ως ελευθερωτές. Μία ακόμη λανθασμένη εκτίμηση της γερμανικής αντικατασκοπείας υπό τον ναύαρχο Βίλχελμ φον Κανάρις ήταν ο αριθμός των μαχητών στην Κρήτη, τους οποίους υπολόγιζαν σε μόνο 5.000 άνδρες.

Στις 4 το απόγευμα της 20ης Μαΐου ένα νέο κύμα αλεξιπτωτιστών έπεσε στο Ρέθυμνο και μία ώρα αργότερα στο Ηράκλειο. Τώρα, οι μάχες διεξάγονταν σε τέσσερα μέτωπα: Χανιά, Μάλεμε, Ρέθυμνο και Ηράκλειο.

Γερμανοί στρατιώτες κάνουν ανίχνευση της περιοχής, λίγο έξω από το Ηράκλειο.

Η πρώτη μέρα της Μάχης της Κρήτης έληξε με μεγάλες απώλειες για τους Γερμανούς και αβέβαια έκβαση. Ο Διοικητής των γερμανικών δυνάμεων, πτέραρχος Κουρτ Στούτεντ, απογοητευμένος από την εξέλιξη των επιχειρήσεων, σκέφθηκε ακόμη και την αυτοκτονία, αναλογιζόμενος την υπόσχεση που είχε δώσει στον Φύρερ για μια εύκολη νίκη.Το βράδυ της ίδιας μέρας, μετά από μεγάλες περιπέτειες, ο βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη Ελληνική κυβέρνηση μεταφέρθηκαν με βρετανικό πολεμικό στην Αίγυπτο.

Από τα ξημερώματα της 21ης Μαΐου οι μάχες συνεχίσθηκαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα και στα τέσσερα μέτωπα. Οι Γερμανοί επικεντρώθηκαν στην κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε, όπως ήταν ο πρωταρχικός τους στόχος και τα κατάφεραν προς το τέλος της ημέρας. Επωφελήθηκαν από την ασυνεννοησία στις τάξεις των Συμμάχων, αλλά υπέστησαν και πάλι μεγάλες απώλειες. (Ανάμεσα στους γερμανούς αλεξιπτωτιστές που κατέλαβαν το Μέλεμε ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα του αθλητισμού και της πυγμαχίας, ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών Μαξ Σμέλινγκ 36 ετών, που έφερε το βαθμό του δεκανέα).

Η κατάληψη του αεροδρομίου ήταν στρατηγικής σημασίας για την εξέλιξη των επιχειρήσεων. Οι Γερμανοί άρχισαν να μεταφέρουν μεγάλες δυνάμεις από την Ελλάδα και με τον σύγχρονο οπλισμό που διέθεταν ήταν θέμα χρόνου η κυριαρχία τους στην Μεγαλόνησο. Στις 28 Μαΐου οι Γερμανοί είχαν απωθήσει τις συμμαχικές δυνάμεις προς τα νότια, καθιστώντας τον αγώνα τους μάταιο. Έτσι, το Λονδίνο αποφάσισε την απόσυρση των δυνάμεων της Κοινοπολιτείας από την Κρήτη και την μεταφορά τους στην Αίγυπτο. Όσες μονάδες δεν τα κατάφεραν, παραδόθηκαν στους Γερμανούς. Πολλοί Έλληνες μαχητές και μαζί τους 500 Βρετανοί ανέβηκαν στα απρόσιτα βουνά της Κρήτης για να συνεχίσουν τον αγώνα. Την 1η Ιουνίου, με την παράδοση 5.000 μαχητών στα Σφακιά, έπεσε η αυλαία της Μάχης της Κρήτης.

Οι απώλειες για τους Συμμάχους ήταν: 3.500 νεκροί, 1.900 τραυματίες και 17.500 αιχμάλωτοι. Οι Γερμανοί, σύμφωνα με δικά τους στοιχεία, είχαν 3.986 νεκρούς και αγνοούμενους, 2.594 τραυματίες, ενώ έχασαν 370 αεροπλάνα. Σύμφωνα, όμως, με συμμαχικούς υπολογισμούς, οι γερμανικές απώλειες ξεπέρασαν τις 16.000.

Η Μάχη στην Κρήτη ονομάστηκε και «Νεκροταφείο των γερμανών αλεξιπτωτιστών», εξαιτίας των μεγάλων απωλειών τους, γεγονός που ανάγκασε τον Χίτλερ να διατάξει τον τερματισμό κάθε αεραποβατικής επιχείρησης στο μέλλον. Από την πλευρά τους, οι Σύμμαχοι εντυπωσιάστηκαν από τις μεγάλες δυνατότητες των αλεξιπτωτιστών στην μάχη και δημιούργησαν τις δικές τους αεραποβατικές δυνάμεις.

_________

Ντοκιμαντέρ του History Channel: "Η Μάχη της Κρήτης"

Πηγή: Περί Πάτρης

Εξημερόθημεν έχοντες υπ όψιν τόν εχθρόν όντα κατά τήν Άνδρον, ημείς ορτζάρομεν μέ μαϊστραλάκι (βορειοδυτικός άνεμος) τόν εχθρόν όντα κατά τόν κάβο Δόρον (ακρωτήριο Κάβο Ντόρος) μέ σύσημον (σήμα) όλα τά πλοία νά κρατούν πολλά πανιά, προχωρούντες είδομεν όλην τήν μικρήν αρμάδα ήτις ήτον ήδη απερασμένη τόν κάβο τής Άνδρου, αλλ’ ευρίσκετο εις γαλήνην είδομεν δέ καί έως 20 κομμάτια μεγάλα περιμαζευμένα εις ένα αυλάκι τής Άνδρου, όθεν καί αυξήσαμεν πανιά προχωρούμεν εμπρός μέ λεπτόν άνεμον μαϊστραλάκι.

Μετά την αποχώρηση των Ιταλών τον Σεπτέμβριο του 1943, ένα μεγάλο μέρος των Εβραίων της Αθήνας εγκατέλειψε την πόλη. Ο λόγος φυσικά ήταν ότι ήθελαν να αποφύγουν τις γερμανικές διώξεις. Η μυστική αποχώρησή τους οργανώθηκε με την σύμπραξη του μηχανισμού του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.

Δρ. Ιωάννης Σ. Παπαφλωράτος, νομικός, διεθνολόγος, διδάκτορας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διδάσκων σε Στρατιωτικές Σχολές

Η δραματική περίπτωση  της Ποντιοπούλας Παρθένας, που χάθηκε στους διωγμούς το 1920 και βρέθηκε ως  Αϊσέ, μετά από 60 χρόνια!

Η θεία Λειτουργία είναι η προσφορά του ουρανού προς τη γη, είναι το μεγάλο θαύμα της αγάπης του Θεού, η ιερουργία της αιώνιας σωτηρίας των ανθρώπων, ο θρίαμβος της θείας ευσπλαχνίας εναντίον της αμαρτίας και του διαβόλου. Στη διάρκειά της ο ίδιος ο Θεός πλησιάζει τον άνθρωπο, βρίσκεται σε στενότερη κοινωνία μαζί του.

Ὁ μακάριος αὐτός ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας Ἰωάννης Καρασταμάτης (στό ἐπώνυμο) καταγόταν ἀπό τό νησί τῶν Κυκλάδων Ἄνδρο. Γεννήθηκε στό χωριό Ἀποίκια τό ἔτος 1937. Ἐκεῖ ἔμαθε τά πρῶτα του γράμματα καί σάν ἔφτασε στήν ἡλικία τῶν εἴκοσι ἐτῶν πῆγε στή μακρινή Ἀμερική, ὅπου δημιούργησε οἰκογένεια καί χειροτονήθηκε Ἱερέας.

Γιά δέκα χρόνια ἐργάσθηκε μέ πολύ ζῆλο σέ διάφορους Ναούς στήν παγωμένη Ἀλάσκα, γιά νά καταλήξει στή Σάντα Κρούζ. Ἱερουργοῦσε στόν Ἱερό Ναό τοῦ Προφήτη Ἠλία, τόν ὁποῖο ἐπισκεύασε, τελειοποίησε καί ἐγκαινίασε τό 1981. Στό Ναό αὐτό ἐργάσθηκε μέ ἀξιοθαύμαστο ζῆλο, μιμούμενος τόν ἅγιο τῆς Ἐνορίας του τόν ζηλωτή καί πυρφόρο Ἠλία, τόν ἀποκαλούμενο τό πρωτοπαλίκαρο τοῦ Θεοῦ. Ἔγινε τό κέντρο τῆς ὀρθόδοξης ὁμολογίας σέ ὅλη ἐκείνη τήν περιοχή, ὅπου οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν μακρυά ἀπό τήν ἀλήθεια, τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Δέν μποροῦσε νά ἀναπαυθεῖ, νά ἡσυχάσει, ὅταν σκεπτόταν, ὅτι τόσοι πολλοί ἄνθρωποι ζοῦσαν μέσα στό σκοτάδι καί στήν πλάνη. Ἔκαμνε αὐτό πού λέει ὁ ψαλμωδός: Εἰ δώσω ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου καί τοῖς βλεφάροις μου νυσταγμόν καί ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις μου (ψαλμ. 131, 4).

Ὁ εὐλογημένος Ἰωάννης ἦταν ἁπλός στήν συμπεριφορά του, σάν τόν Ἅγιο Σπυρίδωνα. Ἀγαποῦσε πολύ τούς ἐνορίτες του, χωρίς νά κάνει διακρίσεις. Τούς θεωροῦσε ὅλους πραγματικά παιδιά του. Ποτέ δέν ἦταν κλειστή ἡ πόρτα τοῦ σπιτιοῦ του γιά κανένα. Τήν εἶχε πάντοτε ἀνοιχτή ἀκόμη καί τίς πιό ἀκατάλληλες ὧρες, τίς μεταμεσονύχτιες, παρά τίς διαμαρτυρίες τῶν δικῶν του γιά τόν φόβο τῶν ἀνθρώπων τῆς νύχτας, πού συνήθως εἶναι στοιχεῖα κακοποιά.

Τά κηρύγματά του ἦταν φλογερά καί πύρινα, εἴπαμε σάν τοῦ Προφήτη Ἠλία, ἀφοῦ στό Ναό του ὑπηρετοῦσε. Ἀγαποῦσε τόν Θεό, ὅπως διαβάζουμε στό Ἱερό Εὐαγγέλιο, μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του (Ματθ. ΚΒ, 37), καί ἔτσι ἤθελε ὅλοι νά Τόν ἀγαποῦν. Δέν περίμενε τούς ἀνθρώπους μόνο στήν ἐκκλησία του. Συχνά ἔβγαινε στούς δρόμους καί στίς πλατεῖες, γιά νά συναντήσει τούς τυφλούς καί χωλούς στήν ψυχή, ὅπως παρήγγειλε  ὁ οἰκοδεσπότης στόν ὑπηρέτη του μέσα στό Εὐαγγέλιο (Λουκ. ΙΔ, 21). Συζητοῦσε μέ νέους ἀνθρώπους, πού δέν γνώριζαν γιά τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία, ἀκόμη μέ πολλούς ἄλλους πού δέν ἦταν ὀρθόδοξοι, ἀλλά ἀνῆκαν σέ ἄλλα δόγματα ἤ ἦσαν ἀλλόθρησκοι, ὅπως Ἑβραῖοι κλπ. Τούς μιλοῦσε γιά τούς Ἁγίους μας, γιά τήν Παναγία καί τά ἀμέτρητα θαύματά της. Ὅλα αὐτά τούς συγκινοῦσαν βαθύτατα καί πολλοί προσερχόντουσαν στήν Ὀρθοδοξία. Μετά ἀπό ἀρκετή καί συστηματική κατήχηση τούς βάπτιζε.

Αὐτό ὅμως ἔκανε κάποιους νά δυσαρεστοῦνται καί νά ἔχουν ἄγριες διαθέσεις ἀπέναντί του. Ἄρχισαν νά τόν ἀπειλοῦν καί γιά τήν ζωή του μέ τό τηλέφωνο ἤ ἐπιστολές. Τότε ἦταν πού ὁ π. Ἰωάννης ἔγινε πιό φλογερός. Τίποτε δέν τόν σταματοῦσε. Εἶχε κατά νοῦν πάντοτε τά λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου πού ἔλεγε, ἀνάγκη γάρ μοι ἐπίκειται, οὐαί δέ μοί ἐστιν ἐάν μή εὐαγγελίζωμαι. Ὁ ἥσυχος καί πρᾶος στή ζωή του ἄνθρωπος ἦταν χείμαρρος ὁρμητικός γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πάνω στό καθῆκον του. Ποτέ δέν φοβήθηκε τίς ἀπειλές τῶν δυσσεβῶν καί ἀπίστων. Ὅσο τά μάτια μου ἔχουν νερό, ἔλεγε, ἐγώ θά κηρύττω ἀσταμάτητα τήν Ὀρθοδοξία.

Ἀγαποῦσε τήν ὀρθόδοξη παράδοση καί δέν ἀκολουθοῦσε τόν μοντέρνο τρόπο ζωῆς πού ἀκολουθοῦσαν πολλοί ἱερεῖς τῆς Ἀμερικῆς, γι᾿ αὐτό καί οἱ χριστιανοί τόν ἐκτιμοῦσαν. Κήρυττε γιά τόν ἀντίχριστο καί συνιστοῦσε στούς χριστιανούς νά προφυλάσσωνται ἀπό τίς παγίδες του, νά ἀποφεύγουν τό σφράγισμα καί τόν ἁμαρτωλό τρόπο ζωῆς.

Στήν Ἄνδρο γίνεται κάθε χρόνο τό θαῦμα μέ τούς κρίνους τῆς Παναγίας. Ὅταν τήν ἄνοιξη ἀνθίζουν οἱ κρίνοι, τούς πηγαίνουν στή χάρη της καί τούς ἐναποθέτουν στήν εἰκόνα της, πού βρίσκεται στήν Ἱερά Μονή τοῦ ἁγίου Νικολόυ. Μέ τόν καιρό φυσικά ξεραίνονται καί πέφτουν ἄνθη καί φύλλα. Μένουν ξερά κοτσάνια. Ὅμως, ὅταν πλησιάζει ἡ γιορτή τῆς Παναγίας, οἱ κρίνοι καί πάλι ἀνθίζουν. Ἀπό αὐτά τά ξερά κλαδιά πῆρε ὁ π. Ἰωάννης, σάν ἦρθε στό νησί του, καί τά μετέφερε στήν Ἐκκλησία του. Τά τοποθέτησε στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας καί ἐκεῖνα ξανάνθισαν.

Κάποτε ἦρθε καί ἡ πρεσβυτέρα του στήν Ἑλλάδα. Πῆρε ρίζες ἀπό αὐτούς τούς κρίνους καί τούς φύτεψαν στήν Ἀμερική. Ἔβαζαν τούς κρίνους στήν Παναγία καί ἐκεῖνοι πάλι ἄνθιζαν, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχαν ξεραθεῖ. Αὐτό ἔκανε νά ἀναθερμανθεῖ ἀκόμη περισσότερο ὁ ζῆλος τοῦ ταπεινοῦ Λευΐτη. Ζητοῦσε ἀπό τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Γέροντα Δωρόθεο βιβλία καί ἄλλο ὀρθόδοξο ὑλικό γιά τά κηρύγματά του. Μάλιστα ἔγραφε ὁ ἴδιος καί θρησκευτικά ποιήματα.

Κάποια νύχτα, ἦταν 18 πρός 19 Μαΐου τοῦ 1985, ὁ π. Ἰωάννης πού ἦταν στό Ναό, ἄργησε νά πάει στό σπίτι του. Οἱ δικοί του ἀνησύχησαν καί τόν ἀναζήτησαν. Ὁ γυιός πῆγε στήν Ἐκκλησία μήπως καί συναντήσει ἐκεῖ τόν πατέρα του. Τοτε ἦταν πού βρέφηκε μπροστά σ᾿ ἕνα φοβερό θέαμα: Ὁ πατέρας του ἦταν πεσμένος κάτω κατακρεουργημένος καί ἀγνώριστος. Οἱ σατανισταί τόν βρῆκαν μόνο του, τόν ἔπιασαν  καί τόν βασάνισαν φοβερά. Διέλυσαν τό κρανίο του χτυπώντας τον μέ σφυριά καί κατέκοψαν τό σῶμα του μέ μαχαίρια. Καί ὅπως διαπίστωσε ἡ ἀστυνομία, ἐπειδή ὁ ἀθλητής τοῦ Χριστοῦ σπαρταροῦσε, πῆραν τό σταυρό  πού φοροῦσε καί τόν ἔπνιξαν μέ τήν ἁλυσίδα του. Τό μαρτυρικό του αἷμα πλημμύρισε τό δάπεδο τοῦ Ναοῦ καί μέ αὐτό ἔγραψαν στούς τοίχους τοῦ Ναοῦ συνθήματα σατανικά καί τόν ἀριθμό τοῦ ἀντιχρίστου, τό 666. Ἦταν τότε μόλις σαράντα ὀκτώ ἐτῶν.

 Στόν ἅγιο αὐτό τῶν ἡμερῶν μας ἐπαληθεύεται ὁ λόγος τῆς σοφίας Σολομῶντος: Τελειωθείς ἐν ὀλίγῳ ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς. Λίγα σέ ἀριθμό τά ἔτη του, γεμάτα ὅμως ἀπό ἀρετή... καθόσον ἀξία δέν ἔχουν τά πολλά χρόνια, πού θά ζήσει κάποιος, ἀλλά ἡ ἁγία ζωή... Ἔτσι ἔγινε εὐάρεστος στόν Κύριο, τόν ἀγάπησε ὁ Θεός, (ὅπως πιό ἁπλᾶ λέμε) καί γιαὐτό ἔσπευσε νά φύγει ἀνάμεσα ἀπό τούς πονηρούς ἀνθρώπους. Οἱ ἀσεβεῖς ἄνθρωποι δέν μποροῦν νά ἐννοήσουν τέτοια πράγματα, ὅτι ἕνας πρόωρος θάνατος εἶναι χάρη Θεοῦ γιά τούς ἐκλεκτούς Του καί ἐπίσκεψη γιά τούς ἀφοσιωμένους σ᾿ Αὐτόν.

Παλαιότερα ὁ Ἅγιος φωτογραφήθηκε μέ τό Σταυρό στό χέρι στό σημεῖο πού μαρτύρησε. Ἴσως ἦταν ἕνα σημάδι γιά τό τί θά ἀκολουθοῦσε.

Ἡ ἀστυνομία ἐρεύνησε γιά τούς δολοφόνους τοῦ ἁγίου καί βρῆκαν τρία ἄτομα, ἕνα ἀνδρόγυνο καί τόν γυιό τοῦ ἄνδρα ἀπό ἄλλη γυναίκα. Ἦταν ἱερεῖς τοῦ σατανᾶ οἱ ὁποῖοι, ὅταν τούς συνέλαβαν, πῆραν δηλητήριο φιδιοῦ (κόμπρας) καί πέθαναν. Ὁ τρίτος ἔχασε τά λογικά του καί δέν μπορεῖ κανείς νά συνεννοηθεῖ μαζί του.

Πρίν ἀπό τόν θάνατό του συνέβησαν τρία θαυμαστά γεγονότα.

α) Μιά ἑβδομάδα πρίν ἀπό τό μαρτυρικό του τέλος οἱ κρίνοι τῆς Παναγίας ξεράθηκαν ξαφνικά καί ἐντελῶς ἀναίτια καί ἔπεσαν ὅλοι. Ἀπό τότε δέν ξανάνθισαν.

β) Ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας δάκρυσε καί τό δάκρυ μένει ἀκόμη ἐπάνω στήν εἰκόνα καί

γ) Ἐπί τρεῖς συνεχεῖς Κυριακές πρίν ἀπό τό μαρτύριό του, κατά τήν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας, ὁ π. Ἰωάννης, ὁ ἅγιος αὐτός ἄνθρωπος ἔλαμπε μέ ἕνα οὐράνιο φῶς καί τό πρόσωπό του σκόρπιζε ἀκτίνες σάν τόν ἥλιο.

Οἱ ἐμφανίσεις τοῦ Ἁγίου μετά τό μαρτυρικό του τέλος εἶναι πάμπολλες. Παραμονές τοῦ Ἁγίου Νικολάου, πού θά γιόρταζε τό Μοναστήρι στήν Ἄνδρο, πῆγαν γυναῖκες ἀπό τό χωριό νά βοηθήσουν. Κάποια στιγμή εἶδαν τόν Ἅγιο Ἰωάννη νά ἔρχεται πρός τό μέρος τους ἀπό τήν ἀνοιχτή πόρτα στήν τράπεζα. Ἔβαλαν ὅλοι τίς φωνές, τόν γνώρισαν, τόν φώναξαν παπα-Γιάννη, ἀλλ᾿ ἐκεῖνος χάθηκε ἀπό μπροστά τους. Σέ ἄλλη περίπτωση μιλώντας ὁ Γέροντας τῆς Μονῆς σέ χριστιανούς γιά τό μαρτύριο τοῦ ἁγίου, τόν εἶδαν μπροστά τους νά τούς εὐλογεῖ καί νά χάνεται. Στίς 4 Ἰουλίου τοῦ 1986 ἡ κόρη του Μαρία πῆγε στήν Ἄνδρο, γιά νά δωρίσει τά ἄμφια τοῦ μάρτυρα πατέρα της στό Μοναστήρι τοῦ ἁγίου Νικολάου. Τήν ὥρα πού τό καράβι ἔμπαινε στό λιμάνι οἱ καμπάνες καί τά σήμαντρα τῆς μονῆς χτυποῦσαν πανηγυρικά καί πολύ ἁρμονικά ἀπό μόνα τους. Ἡ μνήμη του τιμᾶται στίς 19 Μαΐου, δηλαδή μιά μέρα πρίν ἀπό τήν ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου Νικολάου, πού τόσο πολύ τιμοῦσε καί ἀγαποῦσε.

Ὁ Ἅγιος ζήτησε νά μοιρασθεῖ παντοῦ ἡ εἰκόνα του καί νά γίνει γνωστό τό μαρτύριό του καί ἡ ὀρθόδοξη ὁμολογία του. Γι᾿ αὐτό καί ἐμεῖς κάνοντες ὑπακοή προβαίνουμε σ᾿ αὐτήν τήν μικρή προσπάθεια καί ταπεινά ζητοῦμε τήν εὐλογία καί τίς πρεσβεῖες του γιά μᾶς καί γιά ὅλο τόν κόσμο. Ἀμήν.-

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Νέου Κόσμου τό φέγγος καί τῆς Ἄνδρου τό βλάστημα, Ἱερομαρτύρων τήν δόξαν, Ἰωάννην τιμήσωμεν. Σφαγείς γάρ τῷ Ναῷ ὑπέρ Χριστοῦ, ἀρτίως καταυγάζει Σάντα Κρούζ, καί συνάγει Ὀρθοδόξους, ἁπανταχόθεν ἀνακράζοντας: δόξα τῷ σέ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ σέ προστάτην θαυμαστόν, τοῖς ἔθνεσιν δείξαντι.

Ἕτερον. Ἦχος πλ. α΄

Τόν συνάναρχον Λόγον.

Ἀποστόλων τήν φλόγα ψυχῇ δεξάμενος, τόν Νέον Κόσμον φωτίζεις ἐν ἡμετέροις καιροῖς, ἀφανίζεις τε σατᾶν τά μηχανήματα, ὅτι σ᾿ αὐτόν ὑπέρ Χριστοῦ ἱερούργησας πιστῶς, τῆς Σάντα Κρούζ, Ἰωάννη. Τῆς νήσου Ἄνδρου ὁ γόνος, ἡμῶν δέ σκέπη καί καταφύγιον.

Η ακολουθία του Αγίου

Πηγή: Θείον Κήρυγμα

Ο υπουργός επί των Εξωτερικών Γεώργιος Μπαλτατζής ενημερώνει την Γ΄ Συντακτική Συνέλευση των Ελλήνων «περί των σφαγών και μαρτυρίων των χριστιανικών πληθυσμών της Μ. Ασίας εκ μέρους των Κεμαλικών».

Οἱ ἄνθρωποι, ἀγαπητοί μου, ἔχουν διαφόρους χαιρετισμούς. Τὸ πρωὶ λένε καλημέρα, τὸ δειλινὸ καλησπέρα, κι ὅταν πάει νὰ βραδιάσῃ λένε καληνύχτα.

Ἡ ὑπόθεση τοῦ ἐκλεγμένου Δημάρχου Χειμάρρας Φρέντυ Μπελέρη συνεχίζεται πλέον σὰν καθαρὸς παραλογισμός. Συνελήφθη τὶς παραμονὲς τῶν δημοτικῶν ἐκλογῶν μὲ μιὰ κατηγορία αὐτόχρημα ἐξωφρενική, ὅτι δηλαδὴ ἐχρηματοδότησε κάποιους γιὰ νὰ τὸν ψηφίσουν !  

Λίγες μόλις μέρες, μετά την ιστορική μάχη του Βαλτετσίου (12 Μαϊου 1821) η οποία καλλιέργησε υψηλό ηθικό στις καρδιές των επαναστατημένων Ελλήνων αλλά και κλόνισε σε τεράστιο βαθμό την μέχρι τότε επικρατούσα φήμη σχετικά με το αήττητο των Τούρκων, συντελέστηκε στα Αρκαδικά χώματα, στα Βέρβενα και στα Δολιανά, μια ιδιαίτερη μάχη.

Υπάρχει άμεση ανάγκη να προστατευθούν τα κλινικά, επιστημονικά και ηθικά κριτήρια αντιμετώπισης των παιδιών και εφήβων με δυσφορία φύλου.

Το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας υπογράφτηκε στις 17 (4) Μαΐου 1914, μεταξύ της αλβανικής κυβέρνησης, που επικεφαλής της ήταν ο πρίγκιπας Βιντ και του προέδρου της «Αυτόνομης Δημοκρατίας της Βορείου Ηπείρου» Γεωργίου Χρηστάκη-Ζωγράφου.

Το κίνημα υπέρ της παραδοσιακής οικογένειας «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά» σε συνεργασία με την «Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων», προχωρήσαμε στην παρούσα έκδοση με τίτλο «Αδέξιες Δεξιότητες - Συμπεριληπτική Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση - Τί μαθαίνουν τα παιδιά...»

Πολλές φορές οι κομμουνιστές έχουν υποστηρίξει την ταξική φύση του αγώνα του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ κατά την Κατοχή. Ισχυρίζονται ότι το ΕΑΜ εκτός απ΄τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα που έλεγε ότι έκανε, παράλληλα αγωνιζόταν και υπέρ του απλού λαού, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Προσπαθούν να παρουσιάσουν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ σαν εκφραστή των δικαιωμάτων της φτωχολογιάς.

Αναλυτικό ρεπορτάζ της WSJ για το πώς η υπογεννητικότητα αναδεικνύεται σε κορυφαία ανησυχία για μεγάλες ανεπτυγμένες και αναδυόμενες οικονομίες

Μετά την Αγία Σοφία, το σύμβολο του Χριστιανισμού, η Τουρκία του ισλαμιστή Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μετέτρεψε και την Μονή της Χώρας, ένα από τα διασημότερα βυζαντινά μνημεία της Κωνσταντινούπολης, σε τζαμί, μετά από περισσότερα από 70 χρόνια που ήταν μουσείο.

Ποῦ ποτέ εἰσιν, οἱ τὴν πενίαν ἡμῖν ὀνειδίζοντες, καὶ τὸν πλοῦτον κομπάζοντες; Οἱ πλήθει τὴν Ἐκκλησίαν ὁρίζοντες, καὶ τὸ βραχὺ διαπτύοντες ποίμνιον; οἱ καὶ θεότητα μετροῦντες, καὶ λαὸν σταθμίζοντες; οἱ τὴν ψάμμον τιμῶντες, καὶ τοὺς φωστῆρας ὑβρίζοντες; οἱ τοὺς κάχληκας θησαυρίζοντες, καὶ τοὺς μαργαρίτας ὑπερορῶντες;

Το Σάββατο, 15 Μαϊο 2021, εκοιμήθη σε ηλικία 76 ετών ο γνωστός σε όλους π. Ανανίας Κουστένης.

Και η συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή; Ο εποικισμός; Η καταστροφή 580 εκκλησιών μας και της πολιτιστικής κληρονομιάς μας; Οι εκτοπισμένοι; Οι αγνοούμενοι; Η τουρκοποίηση και ισλαμοποίηση των κατεχομένων; Η δημογραφική αλλοίωση της Κύπρου; Η εισβολή μεταναστών; Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών είναι γελοίοι και αδίστακτα κυνικοί. Εμπαίζουν βάναυσα τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπεια των Κυπρίων