Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δέν κατέχει ἁπλῶς μία ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια, ἀλλά εἶναι ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ, δηλάδη τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε ἄνθρωπος, παρατεινόμενη εἰς τούς αἰῶνας.

Ὅταν τό Σύνταγμά μας ξεκινᾶ ἀπό τό προοίμιο: «Εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί ἀδιαιρέτου Τριάδος», αὐτό σημαίνει ὅτι ἔτσι ὁμολογεῖται ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη τόσο τοῦ συντακτικοῦ νομοθέτη, ὅσο καί τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Πίστη εἰς κάτι; ὄχι. Πίστη εἰς τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Ἑπομένως, ὅλο τό Σύνταγμα πρέπει νά ἑρμηνεύεται μέ σεβασμό τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ. Ἰδίως οἱ διατάξεις περί θρησκευτικῆς ἐλευθερίας (ἄρ. 13 ) οἱ διατάξεις περί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (ἄρ. 3), καί οἱ διατάξεις περί τῆς «θρησκευτικῆς» ἐκπαιδεύσεως (ἄρ. 16).

Δέν εἶναι ἡ θρησκεία τό ἀνώτερο, καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τό ὑποδεέστερο. Δέν εἶναι ἡ θρησκεία τό ὅλον, καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τό μέρος. Δέν εἶναι ἡ θρησκεία περιέχουσα ἔννοια, καί ἡ Ὀρθόδοξη πίστη, ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἡ Ὀρθόδοξη λατρεία, περιεχόμενες ἔννοιες. Ἀντιθέτως:

Θρησκεῖες εἶναι οἱ προσπάθειες τῶν ἀνθρώπων νά φθάσουν στόν Θεό. Γιά νά προσλάβουν νόημα ζωῆς, γιά νά μήν ὑπόκεινται στόν θάνατο καί τίς ἀρρώστιες, γιά νά ἀποκτήσουν θυσιαστικῶς τήν δύναμη τῆς αἰώνιας ἁγνότητας, τῆς ἁγιότητας.

Καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ γεμάτη ἀγάπη ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἁγίας Τριάδος, στίς μάταιες προσπάθειες τῶν ἀνθρώπων νά Τόν φθάσουν. Εἶναι τό πρό αἰώνων μυστήριο, ὅτι ἡ ζωή μας κέκρυπται ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ. Αὐτοῦ πού νικάει τόν θάνατο, τήν ἁμαρτία ὡς αἰτία κάθε κακοῦ, καί πού μᾶς προσφέρεται «ρεαλιστικά» - ἔχοντας προσλάβει τή ἀνθρώπινη φύση, ἔχοντας φέρει ἐφ’ ἑαυτοῦ Του τίς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας μας, καί ἔχοντας ἀναστηθῆ - «ἵνα ζωήν ἔχωμεν καί περισσόν ἔχωμεν».

Αὐτός λοιπόν εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, στόν ὁποῖο καί ὁ λαός καί τό ἔθνος μας ἐπί αἰῶνες ἤδη, ἀλλά καί τό Σύνταγμά μας ρητῶς καί εὐθέως, ἀναφέρονται.

Ἀντιθέτως, οἱ θρησκεῖες ἔδειξαν ὅλην τήν ἀνεπάρκειά τους στόν ροῦ τῆς ἱστορίας. Ἀνεπάρκεια στήν προσφορά πραγματικῆς σωτηρίας, καί ἀνεπάρκεια ἑνότητας καί εἰρηνεύσεως, δηλαδή ἀληθινῆς ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, τῶν λαῶν, τῶν πολιτισμῶν :

α) Στόν Πύργο τῆς Βαβέλ ἐκφράσθηκε ἡ ἔπαρσις τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, διαρέθηκαν οἱ γλῶσσες καί ἡ ἀνθρωπότητα διαιρέθηκε σέ ἔθνη.

β) Στήν φυσική θρησκεία ἤ « ἀρχαία σοφία» ὡς Θεός ἐκλαμβανόταν μία ἀπόλυτη ἰδέα κάποιας ὑποτιθέμενης τελειότητας ἤ δυνάμεως, πού λατρευόταν μέ ἀκάθαρτες θυσίες ( φόνους) καί μαγικά σύμβολα, προκειμένου οἱ λαοί ὡς ὄχλος καί οἱ προὔχοντες αὐτῶν, νά αὐξηθοῦν σέ δύναμη καί εὐμάρεια ἐπί τῆς γῆς.

γ) Στήν εἰδωλολατρεία, ὁ Θεός τοποθετεῖται ἀνοήτως μέσα σέ ἀνθρωποποίητες μορφές ( ἀντικείμενα ἤ καί ἰδέες), διαφορετικές ἀνά λαό ἤ καί ἀνά πόλη, χωρίς εἰρμό καί λογική σχετικά μέ τίς διαφοροποιήσεις τῶν ἐπινενοημένων « θεῶν», καί μέ βάση μύθους καί ἀνθρωποποίητες εἰκασίες, προκειμένου νά ἐπιτευχθῆ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΗ ἑνότητα τῆς πόλεως καί ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ ὠφέλεια τοῦ λαοῦ.

δ) Στήν ἀθεΐα, Θεός αὐτοαναγορεύεται ὁ ἄνθρωπος, καί καταγγέλλεται ὁ Θεός ὡς ὑποκείμενος στήν ἀνθρώπινη πονηρία καί ἀπάτη τῶν « θρησκευομένων» ἀλλά καί στήν ὀργή τῶν ἀθέων, πού ἀναλαμβάνουν νά « σώσουν» τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν « ἄγνοια» ὅσων οἱ ἴδιοι νομίζουν ὅτι γνωρίζουν, σχετικά μέ τήν ἀνυπαρξία τοῦ Θεοῦ, καί δή μέ βεβαιότητα!

Καί καλά θά πῆ κανείς, αὐτά τἀ θεολογικά πράγματα, ἐνδιαφέρουν ἀπό νομικῆς ἀπόψεως; Βεβαίως. Διότι ὁ νομικός πρέπει νά ξεκινᾶ ἀπό τήν πραγματικότητα καί ὄχι ἀπό τό γράμμα τῶν διατάξεων. Καί διότι αὐτά σημαίνουν ὅτι : Καθόλου τό Σύνταγμά μας δέν θέτει σέ ἴση μοίρα τίς διάφορες θρησκεῖες μέ τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἐκκλησία.

Εἰδικώτερα, εἶναι « ἐπικρατοῦσα θρησκεία» στήν Ἑλλάδα ἡ « Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», ὄχι ἁπλῶς διότι σέ περίπτωση συγκρούσεως πρός ἀπαιτήσεις ἤ πρακτικές κάποιας θρησκείας πρέπει νά προκρίνεται ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία ἠ Ἐκκλησία, λές καί πρόκειται ποιοτικῶς γιά τά ἴδια μεγέθη, ἀλλά διότι, πρέπει νά λαμβάνεται καί μέριμνα ἀπό τό Ἑλληνικό Κράτος, νά μήν προκύψῃ κάν ζήτημα « ἀνταγωνισμοῦ» κάποιας θρησκείας πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Καθ’ ὅσον, ἄλλωστε, εἶναι τόσο οὐσιαστικός ὁ σεβασμός τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου μέ βάση τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη καί πράξη, ὥστε μέ τόν σεβασμό τῆς Ἐκκλησίας πού προαναφέρθηκε, περισσεύει τόσος χῶρος «θρησκευτικῆς ἐλευθερίας» θρησκειῶν, «ἐκκλησιῶν» καί αἱρέσεων, ὅσον θά ἀξίωνε γιά λογαριασμό της ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἐκκλησία σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη, ἄν ἐκείνη εὑρισκόταν στήν θέση τῆς «θρησκευτικῆς μειονότητας». Μέ αὐτήν τήν ἔννοια, εἶναι ἐπικρατοῦσα στήν Ἑλλάδα, καί ποσοτικῶς καί ποιοτικῶς, ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Δέν τίθεται ἄρα, ἀντικειμενικῶς, θέμα «ἴσης μεταχειρίσεώς» της, ἀπό τό κράτος, πρός «θρησκεῖες» ἤ «ἐκκλησίες» ἤ «αἱρέσεις».

Τό ζήτημα τῆς λεγομένης θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ἔχει παρεξηγηθῆ πλήρως: Σέ χῶρες χωρίς, ἤ σχεδόν χωρίς, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπί αἰῶνες, ὅπως στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἤ στίς ΗΠΑ, ἑπόμενο ἦταν νά ἐκληφθοῦν οἱ θρησκεῖες καί οἱ αἱρέσεις τῶν θρησκειῶν, ἤ καί οἱ αἱρέσεις τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς κοινωνιολογικές πραγματικότητες καί ὡς τρόπιν τινά « θεολογικές κανονονικότητες», δηλαδή ὡς « θρησκεῖες» ἤ ὡς « ἐκκλησίες».

Οἱ «θρησκεῖες» ἤ «ἐκκλησίες» αὐτές ὅμως, κοινωνιολογικῶς εἶναι «πακέτα» ἀπαρτιζόμενα ἀπό ἡγεσία-ὀπαδούς-δόγματα-λατρεία, μέ τά ὁποῖα «πακέτα» πλήττεται ἡ ἑνότητα λαοῦ καί ἔθνους, ἀντί νά συγκροτεῖται. Τοῦτο ὄχι μόνο στήν Ἑλλάδα, ἀλλά καί ἐκεῖ ὅπου θεωροῦνται ἴσες οἱ διάφορες θρησκεῖες. Ἄρα, κάποιο βαθύτερο πρόβλημα ὑπάρχει.

Ἡ κοινωνιολογική θεώρηση πάσχει κατά τοῦτο: Τά δόγματα τῶν θρησκειῶν, αἱρέσεων, κ.ο.κ., καί οἱ τρόποι λατρείας τους ἔχουν ὄχι κοινωνιολογική ἀλλά θεολογική διάσταση καί αὐτή ἡ διάσταση βρίσκεται ἐκτός τοῦ πεδίου τῆς κοινωνιολογίας τῶν θρησκειῶν. Εἶναι ἀκριβῶς, ζήτημα ..ὀρθοδοξίας!

Ἐν τούτοις ἡ κοινωνιολογική μόνον θεώρησή τους, καταλήγει πρόχειρα σέ κοινωνιολογική ἀναγνώριση «θρησκειῶν-πακέτων», μέ συνέπεια νά ἐγείρονται ἀπό αὐτές τίς θρησκεῖες-«πακέτα» ἀξιώσεις ἰσότητας στό νομικό ἐπίπεδο ἀκόμη καί σέ βάρος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ «ἰσότητα δικαιωμάτων θρησκειῶν» ἀποκρούεται νομικῶς ἀπό τό Σύνταγμά μας, ὅταν πρόκειται γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Τό πρᾶγμα εἶναι ἐξαιρετικά ἁπλό: Εἴμαστε, σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ἱστορική αὐτοσυνειδησία μας ὡς Ἑλληνικός λαός καί ὡς Ἑλληνικό ἔθνος, ὀρθόδοξοι χριστιανοί, συγκροτημένοι σέ κράτος, τό Σύνταγμα τοῦ ὁποίου διακηρύσσει ποικιλοτρόπως ὅτι θά σέβεται τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ταυτότητα τοῦ λαοῦ καί τοῦ ἔθνους.

Ἑπομένως, τό Σύνταγμα ἀπαιτεῖται νά ἑρμηνεύεται ὄχι κατά τήν σχολαστική μέθοδο, ἀλλά ὀρθοδόξως καθώς καί σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ἑρμηνευτική (πού ἀπαιτεῖ καί κλασσική παιδεία), οὕτως ὥστε νά προσαρμόζονται πραγματικά καί φυσικά τό Κράτος καί ἡ Διοίκηση πρός τόν λαό καί τό ἔθνος. Καί ὄχι (ἰδού ἡ πεμπτουσία τῆς ὅλης κρίσεως:) νά προσαρμόζονται τεχνητά καί ἀφύσικα ὁ λαός καί τό ἔθνος πρός τό Κράτος καί τήν Διοίκηση.

Τό Σύνταγμα ἀπαιτεῖται νά ἑρμηνεύεται ὀρθοδόξως καί σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ἑρμηνευτική, ἰδιαιτέρως στά θέματα πού ἅπτονται τῆς θεωρίας καί πράξεως τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ πραγματικοῦ συνεκτικοῦ δεσμοῦ ἄλλωστε τοῦ λαοῦ καί τοῦ ἔθνους μας : Θέματα πίστεως, λατρείας, θρησκευτικῆς ἐκπαιδεύσεως, κοινωνικῆς καί πολιτιστικῆς δράσεως, κατηχήσεως, ὁμολογίας πίστεως, ἀρνήσεως ὑπακοῆς πρός «νόμους» ἀνομίας ἤ «νόμους» πρόδηλης ἀδικίας.

Γιά ὅλα αὐτά, ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική ἑρμηνεία τοῦ Συντάγματος εἶναι, καί μπορεῖ νά ἀποδειχθῆ, σωτήρια.

Όταν λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο Ευαγγελιστής της Αγάπης, να μή χαιρετάμε τους αιρετικούς και να μη τους βάζουμε στο σπίτι μας, να μη δεχόμαστε ανθρώπους που δεν φέρνουν τη διδαχή του Χριστού και του Ευαγγελίου της Εκκλησίας μας, διότι μετά παίρνουν θάρρος και προπαγανδίζουν την πλάνη τους και τελικά "θα κάτσουν και στο σβέρκο μας", όπως λέγει ο λαός μας, καταλαβαίνουμε πόσο απαράδεκτη είναι η πρόσκληση ή η ανταπόκριση στην αίτηση του αιρεσιάρχη πάπα να επισκεφθεί το μεγάλο κοινό ορθόδοξο σπίτι που λέγεται Ελλάδα.

Όπου πατάει το πόδι του πάπα δεν φυτρώνει τίποτε μετά. Μάλιστα ακολουθούν συνέχεια από το καταραμένο πέρασμά του "λοιμοί, λιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί, θάνατοι, πόλεμοι, φτώχεια, δυστυχία και πόνος", αποτελέσματα όλα αυτά των αιρέσεων της απωλείας.

Κι αν μεν την πρόσκληση αυτή την έκανε ένας ουδέτερος πολιτικός φορέας, μικρό το κακό. Εμπλεκομένων όμως εκκλησιαστικών φορέων και θυεσμών, που γνωρίζουν δογματική και εκκλησιαστική ιστορία, το κακό είναι απαραμύθητο.

Δύο - τρία πράγματα μόνο χρειάζεται να πούμε:

1. Ο Παπισμός είναι αίρεση και έχει τις περισσότερες αιρετικές διδασκαλίες από όλες τις άλλες αιρέσεις ακόμη κι από τον χιλιασμό.

2. Έχει αλλοιώσει όλα τα Μυστήρια και τη διδασκαλία του Χριστού, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων.

3. Έχει καταδικαστεί από πλείστους παλαιοτέρους και νεωτέρους αγίους Πατέρες και Πανορθοδόξους Συνόδους επί αγ. Γρηγορίου Παλαμά, οι οποίες κατά κοινή θεολογική ομολογία επέχουν θέση οικουμενικών.

4. Έχει επιτελέσει πλήθος εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητος και της επιστήμης με την Ιερά ξέταση και την αποικιοκρατία.

5. Είναι κράτος και σε βάρος μας έχει παίξει το χειρότερο παιγνίδι με την άλωση της Κων/λεως το 1204 και το συγχαριτήριο τηλεγράφημα στον Κεμάλ μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή

ΟΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

1. Filioque: Η (και εκ του Υιού) εκπόρευση του Αγ. Πνεύματος

2. Διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού.

3. Το πρωτείο του Πάπα.

4. το αλάθητο του Πάπα.

5. Η κατάργηση Ιερών Κανόνων

6. Το παπικό κράτος.

7. Το καθαρτήριο πυρ - Οι αξιομισθίες των Αγίων.

8. Λατινική Μαριολογία η Μαριολατρία

9. Γενική Αλλαγή σε όλα τα Μυστήρια

Ράντισμα αντί Βάπτισμα

Ευχέλαιο στο τέλος της Ζωής

Εξομολόγηση με παραβάν

Υποχρεωτική αγαμία του κλήρου

Χρίσμα στα 12

Τελείως απαγορευμένο το διαζύγιο

Θεία Κοινωνία χωρίς Αίμα Κυρίου

10. Το σημείο του Σταυρού ανάποδα και με τα τέσσερα δάχτυλα

12. Θεία Λειτουργία όποτε θέλει ο ιερέας

13. Ναοί προς τη Δύση στραμένοι

14. Εκκλησιαστικές τέχνες

15. Νηστεία σχεδόν ανύπαρκτη

Νομικό και απόλυτο πνεύμα

Ιερή Εξέταση

Κώδικας απαγορευμένων βιβλίων

Κάψιμο μαγισσών

Ενάντια στην επιστήμη

Σταυροφορίες

Συγχωροχάρτια

ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Η επίσκεψη του πάπα προσβάλλει τούς Ἁγίους καί Ὁσιάθλους Πατέρας τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως πού δολοφονήθησαν φρικωδῶς ἀπό τούς προκατόχους καί ὁμοπίστους τοῦ κ. Φραγκίσκου Μπεργκόλιο ἀνά τούς αἰώνας.

Προσβάλλει τούς 13 Ὁσιάθλους Πατέρας τούς ἐν τῇ Ἱ. Μονῇ Καντάρας τῆς Κύπρου καέντας (19-5-1231) διότι ἠρνήθησαν τά ἄζυμα.

Προσβάλλει τούς ὑπό τοῦ λατινόφρονος Ἰωάννου Βέκκου Πατριάρχου Κων/λεως καί Μιχαήλ Παλαιολόγου ἀναιρεθέντας Ἁγιορείτας Πατέρας τῶν Καρυῶν (5-12-1279) καί τῶν Ἱερῶν Μονῶν Ζωγράφου, Βατοπαιδίου, Ἰβήρων, Κουτλουμουσίου καί Ξενοφώντος (4-1-1280), διότι δέν ἐδέχθησαν τήν κακόδοξον ἕνωσιν τῆς Λυών.

Προσβάλλει τίς ὀκτακοσίες χιλιάδες Σέρβους Νεομάρτυρας (1941-1945) πού μέ πολυώδυνα βάσανα ἐτελειώθησαν μέ ἠθικόν αὐτουργόν τόν καταδικασθέντα ἀπό τό Διεθνές Δικαστήριον Ἐγκληματιῶν πολέμου Παπικό Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Ζάγκρεμπ τῆς Κροατίας καί μέντορα τῶν φασιστῶν Οὐστάσι, Ἀλουίσιο Στέπινατς τόν ὁποίον «Ἁγιοποίησε» ὁ ἀνακηρυχθείς «Ὅσιος» τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β΄ (Βοϊτύλα), τοῦ ὁποίου προσφάτως ἔγιναν τά ἀποκαλυπτήρια μέ τήν δημοσίευσιν ἐρωτικῶν ἐπιστολῶν πρός τήν συμπατριώτισσά του ἔγγαμον Ἀκαδημαϊκόν.

Προσβάλλει καί τόν Ἱερόν Σπυρίδωνα, πολιοῦχον καί ἔφορον τῆς Μητροπόλεώς μας, ὁ ὁποῖος στίς 12 Νοεμβρίου 1716, ἀνετίναξε τήν Ἀκρόπολιν τῆς Κερκύρας καί τόν Ἐνετό ἡγεμόνα Ἀντρέα Πιζάνι, γιά νά μήν κατασκευάσει θυσιασθήριον (ἀλτάριον) τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς στόν ἐν Κερκύρᾳ Ἱερόν Ναόν του (Ἁγίου Ἀθανασίου Παρίου, Οὐρανοῦ Κρίσις ἐν Λειψίᾳ Σαξωνίας 1805).

Προσβάλλει ἀκόμη τούς Ἁγίους ἐνδόξους Ἱερομάρτυρας Μάξιμον τόν Καρπαθορῶσσον πού ἐτυφεκίσθη μετά τῆς Πρεσβυτέρας καί τῶν τέκνων του ἀπό τούς Οὐνίτας καί Ἀθανάσιον τόν Ἡγούμενον τῆς Μικρορωσσίας πού δολοφόνησαν ἀγρίως οἱ Οὐνίτες τῆς Πολωνίας, πέταξαν τό μαρτυρικό του σῶμα σ’ ἕνα βόθρο, ὅπου ἔμεινε ἐπί 17 χρόνια καί ἀνασύρθηκε ἄφθαρτο, ἀδιαλώβητο καί εὐωδιάζον.

Προσβάλλει κατά ταῦτα ἡ ἀνωτέρω ἐπίσκεψις τόν ἐν Τριάδι Πανάγιον Θεόν, πού ἁγίασε τούς ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως μαρτυρικῶς τελειωθέντας ἀπό τούς προκατόχους καί ὁμοπίστους τοῦ κ. Φραγκίσκου, ἐφόσον αὐτός ἐμμένει σατανικῶς στήν αἵρεσιν καί τήν κακοδοξίαν τοῦ Παπισμοῦ.

(από την ανακοίνωση του Πειραιώς Σεραφείμ) 

Το Ε' Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) επεξεργάστηκε δύο σχέδια Προεδρικών Διαταγμάτων του υπουργείου Παιδείας, το ένα αφορά τις Μουσουλμανικές Σπουδές στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ και το οποίο κρίθηκε νόμιμο, και το δεύτερο αφορά τη μετονομασία του Τμήματος Σλαβικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, το οποίο κρίθηκε μη νόμιμο.

Ἡ μελέτη τῶν σχέσεων ἀνάμεσα στοὺς γονεῖς καὶ τὰ παιδιὰ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ δύσκολα κεφάλαια τῶν ἐπιστημῶν ποὺ ἀναφέρονται στὴν Παιδεία. Συνήθως οἱ σχέσεις αὐτὲς ἐπηρεάζονται ἀπὸ πλῆθος ἑτερογενῶν κοινωνικῶν καὶ θεσμικῶν παραγόντων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ψυχο- συναισθηματικὲς καταστάσεις. Οἱ γονεῖς λειτουργοῦν ὡς φορεῖς μηνυμάτων καὶ ἀποδέκτες παιδικῶν καὶ νεανικῶν ἀντιδράσεων. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ παρεμβαίνουν ἀποτελεσματικὰ στὴν καθοδήγηση τῶν παιδιῶν τους, ἀφοῦ ὁ τύπος τοῦ πολιτισμοῦ ποὺ κυριαρχεῖ κάνει δύσκολο τὸ ἔργο τους. Εἶναι φανερὸ ὅτι στὴ διαμόρφωση τοῦ νεανικοῦ χαρακτῆρα τὸν πιὸ σημαντικὸ ρόλο κατακτᾶ σήμερα ὁ εὐρύτερος θεσμικὸς χῶρος, οἱ ἐπιρροὲς τῆς κοινωνίας, τὰ media καὶ ὁ σύγχρονος πολιτισμὸς ποὺ παρέκαμψαν προοδευτικὰ τὸ παιδαγωγικὸ ἔργο τῆς οἰκογένειας καὶ αὐτὴν τὴν ἀποτελεσματικότητα τοῦ σχολείου. Τὰ προβλήματα αὐτὰ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἀναζήτηση τῶν αἰτίων ποὺ παράγουν «ἀντισώματα», ἢ μᾶλλον «ἐμπόδια», στὴν κατανόηση τῆς συμπεριφορᾶς τῶν παιδιῶν ἀπὸ τοὺς γονεῖς. Τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ 20οῦ αἰώνα ἐκδηλώθηκαν οἱ περισσότερες ἀρνητικὲς συνέπειες ἀπὸ μιὰ ἐπικίνδυνη λογικοποίηση τοῦ πολιτισμοῦ.

Κού-κου, λεπτομέρεια ἀπὸ ἔργο τοῦ Νικολάου Γύζη

A΄ Κρίση στα πρότυπα παιδείας

Ἡ μελέτη τῶν σχέσεων ἀνάμεσα στοὺς γονεῖς καὶ τὰ παιδιὰ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ δύσκολα κεφάλαια τῶν ἐπιστημῶν ποὺ ἀναφέρονται στὴν Παιδεία. Συνήθως οἱ σχέσεις αὐτὲς ἐπηρεάζονται ἀπὸ πλῆθος ἑτερογενῶν κοινωνικῶν καὶ θεσμικῶν παραγόντων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ψυχο- συναισθηματικὲς καταστάσεις. Οἱ γονεῖς λειτουργοῦν ὡς φορεῖς μηνυμάτων καὶ ἀποδέκτες παιδικῶν καὶ νεανικῶν ἀντιδράσεων. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ παρεμβαίνουν ἀποτελεσματικὰ στὴν καθοδήγηση τῶν παιδιῶν τους, ἀφοῦ ὁ τύπος τοῦ πολιτισμοῦ ποὺ κυριαρχεῖ κάνει δύσκολο τὸ ἔργο τους. Εἶναι φανερὸ ὅτι στὴ διαμόρφωση τοῦ νεανικοῦ χαρακτῆρα τὸν πιὸ σημαντικὸ ρόλο κατακτᾶ σήμερα ὁ εὐρύτερος θεσμικὸς χῶρος, οἱ ἐπιρροὲς τῆς κοινωνίας, τὰ media καὶ ὁ σύγχρονος πολιτισμὸς ποὺ παρέκαμψαν προοδευτικὰ τὸ παιδαγωγικὸ ἔργο τῆς οἰκογένειας καὶ αὐτὴν τὴν ἀποτελεσματικότητα τοῦ σχολείου. Τὰ προβλήματα αὐτὰ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἀναζήτηση τῶν αἰτίων ποὺ παράγουν «ἀντισώματα», ἢ μᾶλλον «ἐμπόδια», στὴν κατανόηση τῆς συμπεριφορᾶς τῶν παιδιῶν ἀπὸ τοὺς γονεῖς. Τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ 20οῦ αἰώνα ἐκδηλώθηκαν οἱ περισσότερες ἀρνητικὲς συνέπειες ἀπὸ μιὰ ἐπικίνδυνη λογικοποίηση τοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ λογικοποίηση ἐκείνη ὑπερτόνισε τὶς τεχνολογικὲς κατακτήσεις τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοποθέτησε σὲ δευτερεύουσα θέση τὶς μεταφυσικές, ἀνθρωπιστικὲς καὶ συναισθηματικὲς ἀναζητήσεις του. Στὴν περίοδο αὐτὴ δόθηκε ἰδιαίτερη ἔμφαση στὸν «ἐκσυγχρονισμὸ» τῆς κοινωνικῆς καὶ πολιτιστικῆς ζωῆς. Ἡ ἀνάγκη βελτίωσης τοῦ πολιτιστικοῦ ἐπιπέδου, συμμετοχῆς στὰ ἀγαθὰ τοῦ πολιτισμοῦ, αὔξησης τῶν οἰκονομικῶν πόρων καὶ ἐξασφάλισης μιᾶς πολυεπίπεδης εὐημερίας, μετατόπισε τὰ ἀνθρώπινα ὁράματα, ἰδιαίτερα τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, στὴν περιοχὴ τοῦ καταναλωτικοῦ καὶ εὐδαιμονιστικοῦ προγραμματισμοῦ καὶ συρρίκνωσε προοδευτικὰ τὴν ἔμφυτη πνευματικὴ καὶ μεταφυσικὴ ἔφεση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Παιδεία, κεντρικὴ θεσμικὴ περιοχὴ γιὰ τὴν ἀγωγὴ καὶ τὴν ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητας καὶ τὸν προσανατολισμὸ τοῦ πνεύματος στὴ γνώση, καθὼς καὶ τῶν κοινωνιῶν στὸν ἐξευγενισμὸ ἐνστίκτων καὶ συναισθημάτων, ἀπολυτοποίησε μονόπλευρα τοὺς στόχους της. Εὐθυγραμμίστηκε στὸ αἴτημα μιᾶς τεχνολογικῆς χρησιμοθηρίας καὶ στράφηκε ἀποκλειστικὰ σὲ γνωσιολογικὲς ἀρτιότητες μέσα ἀπὸ τὶς προτάσεις ἑνὸς ἐγωιστικοῦ «νεοθετικισμοῦ». Παλαιότερες ὑπαρξιακὲς ἀγωνίες τῆς πνευματικῆς διανόησης γιὰ βελτιστοποίηση τῆς προσωπικῆς καὶ τῆς συλλογικῆς ἠθικῆς, φιλοσοφικὲς ὑποδείξεις γιὰ καλλιέργεια ψυχικῶν ἀρετῶν καὶ θρησκευτικὲς ἀναφορὲς στὴ «θεοειδῆ καταγωγή», ποὺ γίνεται δίοδος γιὰ τὴν τελείωση τοῦ ἀνθρώπου, λησμονήθηκαν ἢ καὶ ἀποσιωπήθηκαν ὁλότελα. Ἡ νέα παιδεία ἑστίασε τοὺς ἀπώτερους στόχους της στὴν ἀνάπτυξη, τὴν παραγωγή, τὴν ἐξέλιξη, τὸ κέρδος, δηλαδὴ τὴν οἰκονομικὴ καὶ τεχνολογικὴ προώθηση τοῦ πολιτισμοῦ. Ὁλόκληρο τὸ ἐκπαιδευτικό μας σύστημα προσανατολίστηκε στὴ γνωσιολογικὴ προετοιμασία ὑποψηφίων γιὰ τὴν ἀνώτερη καὶ ἀνώτατη παιδεία, χωρὶς  νὰ προσφέρονται οὐσιαστικὰ στοιχεῖα πνευματικῆς ἀγωγῆς, ἠθικῶν καὶ μεταφυσικῶν προσανατολισμῶν. Ἡ παιδεία γέννησε τὴν «παραπαιδεία», κι ἐκείνη μὲ τὴ σειρά της τὴν «ἐμπορευματοποίηση τῆς γνώσης», ποὺ δὲν εἶναι γνώση, ἀλλὰ ἄκριτη ἀπομνημόνευση ποσότητας στοιχείων μέχρι νὰ συμπληρωθεῖ ἡ ἀπαίτηση γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῆς θέσης. Σ’ αὐτὸ τὸ σύστημα παιδείας, δὲν ἔγινε λόγος γιὰ ἀρετή, ἔτσι τὰ ἀποτελέσματά του, ἀντὶ νὰ μορφώνουν, παραμόρφωσαν. Γνωστὴ ἡ συνταγὴ τοῦ ἐκφυλισμοῦ, τὴν εἶχαν ἐντοπίσει οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, γι’ αὐτὸ καί, ὅπως ἔγραψε ὁ Πλάτων στὸν Μενέξενο:, «πᾶσα ἐπιστήμη (παιδεία), χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται».

Β΄ Προβλήματα και αδιέξοδα

Ὅταν ἀναφερόμαστε σὲ προβλήματα καὶ ἀδιέξοδα τῆς σύγχρονης νεότητας, εἶναι ἀνάγκη νὰ ὁρίζουμε ἐκεῖνα ποὺ ἀποτελοῦν ἔκφραση κοινωνικῆς παθολογίας. Τὰ προβλήματα τῆς νεότητας στὴν ἐποχή μας ἔπαυσαν νὰ εἶναι ἐνδοοικογενειακά. Βγῆκαν στὸν ὁρίζοντα τῶν ἐθνικῶν προβληματισμῶν καὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο πέρασαν στὴν παγκόσμια συνείδηση. Τίποτε ἀπ’ ὅ,τι υἱοθετοῦν οἱ νέοι στὴν «ἐκ διαμέτρου» ἀντίθετη πλευρὰ τῆς Γῆς δὲν παραμένει ἀποκλειστικότητά τους, ἀφοῦ σὲ λίγα λεπτὰ ἀποκτᾶ χαρακτήρα συρμοῦ καὶ γίνεται μόδα γιὰ τὴν παγκόσμια νεολαία. Κι οἱ μεταβολὲς δὲν περιορίζονται κάπου, ἀλλὰ ἐκτείνονται σὲ ὅλους τους κοινωνικοὺς θεσμούς. Εἶναι εὔκολο νὰ τὶς ἐντοπίσουμε στὴν οἰκονομία, τὴν πολιτική, τὴν ἐπιστήμη, τὴν τεχνολογία, τὴν ἠθική, τὴν τέχνη, ἀλλὰ κι αὐτὴν τὴν θρησκευτικὴ πίστη. Ὅλα αὐτὰ ὀφείλονται στὶς «πρόοδους» τῆς Ἐπιστήμης καὶ τῆς Τεχνολογίας. Τὸ μέλλον, ποὺ ἔρχεται, μᾶς ἐπιφυλάσσει φανταστικὲς μεταμορφώσεις καὶ μεταβολές. Ὅλα αὐτὰ στὰ μάτια τῶν μεγαλυτέρων, ἀκόμη καὶ ὅταν δὲν μποροῦν νὰ ἑρμηνευθοῦν, μοιάζουν συνήθως μὲ αὐτονόητες συνέπειες τοῦ πολιτισμοῦ. Στὰ μάτια ὅμως τῆς νεότερης γενιᾶς ἐκπροσωποῦν ἕνα πλῆθος ἀντιφάσεων ποὺ ἀπειλοῦν ὄχι μόνο τὸν δεδομένο πολιτισμό, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρη τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας. Κι εἶναι ἀλήθεια, ἀφοῦ οἱ ἀντιφάσεις ἀποκαλύπτουν διάσπαση ἰσορροπιῶν ποὺ ἔχουν τεθεῖ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Δημιουργό. Στὸ σημεῖο αὐτὸ φαίνεται ἡ ἐνοχὴ τῶν ἰδεολογιῶν ποὺ λειτούργησαν ὡς ὑποκατάστατα θρησκευτικῆς πίστης, ὅταν στὸ μεσοδιάστημα τῶν δύο πολέμων διακηρύχτηκε ἀπὸ τοὺς «δῆθεν τολμηροὺς» ὁ «θάνατος» τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑποκατάσταση πραγματοποιήθηκε μὲ δόλιο τρόπο. Νεκραναστήθηκαν ξεχασμένες οὐτοπίες γιὰ δῆθεν τέλειους κόσμους, γιὰ δῆθεν ἰδανικὲς πολιτεῖες ποὺ ὑπόσχονταν μαγικὲς ἀλλαγὲς τοῦ κόσμου, χωρὶς προηγούμενες ἐσωτερικὲς μεταλλαγὲς τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι κέρδισαν τὰ «ρομαντικὰ νειάτα» καὶ λέγε-λέγε πίστεψαν πὼς μὲ φωνὲς καὶ συνθήματα θὰ γινόταν τὸ θαῦμα. «Θαύματα, γράφει ὁ Σαίξπηρ, δὲν γίνονται στὴ χώρα τῶν τεμπέληδων καὶ τῶν ὀνειροπαρμένων». Καὶ δυστυχῶς οἱ ἰδεολογίες γέμισαν τὴν ἀνθρωπότητα μὲ ὀνειροπαρμένους καὶ τεμπέληδες. Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ξαναῆρθε στὴν ἐπικαιρότητα καὶ ἡ μεταμόρφωση τῆς οἰκογένειας κάτω ἀπὸ τὶς νέες πιέσεις τῆς Βιομηχανικῆς Ἐπανάστασης. Ἐδῶ χρειάζεται νὰ σταθοῦμε, ἀφοῦ ἡ οἰκογένεια εἶναι ὁ πρῶτος χῶρος τῶν ἀδιεξόδων. Ἀπὸ τὴ μιὰ ἡ «ἀστικὴ» κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ «ἀγροτικὴ» οἰκογένεια βιώνουν σήμερα δύο ὀντολογικὲς ἑτερότητες. Ἡ ἀστικὴ τρέχει στὸν χρόνο καὶ βιάζεται νὰ ἀποβάλει τὰ στοιχεῖα τοῦ παρελθόντος. Φιλελεύθερη καὶ τολμηρή, ἐξοικειώνεται μὲ τὶς ἀπαιτήσεις τῆς ἠθικῆς τῶν ἀπρόσωπων σχέσεων, ποὺ ἐξισώνει χωρὶς νὰ ἱεραρχεῖ, ποὺ ὑπερτονίζει τὸ δικαίωμα σὲ βάρος τῆς ὑποχρέωσης καὶ ὑποσκάπτει καταλυτικὰ τὴν ἱεράρχηση τῶν κοινωνικῶν ρόλων. Ἡ οἰκογένεια αὐτὴ θεοποιεῖ τὴν ἄνεση, τὸν καταναλωτισμό, τὸν θρησκευτικὸ συγκρητισμὸ ἢ τὴν θετικιστικὴ ἐκτίμηση τῆς πίστης ὡς κάτι τὸ ἀναχρονιστικό, καὶ τὴν ὑπέρβαση τῶν ἠθικῶν δεσμεύσεων «ἐν ὀνόματι» δῆθεν τῆς ἐλευθερίας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ἡ ἀγροτικὴ οἰκογένεια ἐγκλωβίζεται ἐπίμονα στὴ στατικότητα τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἐθίμων, χωρὶς νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ἀπαντήσει στὰ αἰτήματα τῶν καιρῶν. Συντηρητικὴ καὶ δύσκαμπτη, χωρὶς ἐπιχειρήματα, κρατᾶ τὸν τύπο τῆς παράδοσης καὶ χάνει τὰ νειάτα. Γίνεται ἀσφυκτικὴ γιὰ τὰ μέλη της καὶ μοιραῖα προκαλεῖ τὸ «χάσμα τῶν γενεῶν», τὴν ἐπανάσταση τῶν νέων καὶ τὴ φυγή τους ἀπὸ τὴν οἰκογενειακὴ στέγη. Τελικά, γιὰ τὴν προοπτικὴ αὐτὴ ὁ ὅρος «ἐπανάσταση» ἀπέκτησε μικροκοινωνικὴ σημασία, ἐγκωμιάστηκε ὡς ἡρωισμὸς χωρὶς τὶς ἀναστολὲς καὶ τοὺς φραγμοὺς τῶν «μή», τῶν «ὄχι», τῶν «πρόσεχε», τῶν «φυλάξου». Πρὶν ἀφήσουμε τὸν χῶρο τῆς οἰκογένειας εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀναφερθοῦμε, ἔστω καὶ βιαστικά, στὶς τάσεις «ὑπερπροστατευτισμοῦ», ποὺ ὡς ἕνα μεγάλο βαθμὸ προσδιορίζουν τὶς σχέσεις τῶν συγχρόνων γονέων ἀπέναντι στὰ παιδιά τους. Τὸ φαινόμενο αὐτὸ δὲν εἶναι ἄγνωστο καὶ σὲ παλαιότερες ἐποχές. Ἀναπτύσσεται ὡς πολὺ θετικὴ διάθεση παροχῶν καὶ ἀποτελεῖ ψυχολογικὴ ἀντιστροφὴ ἐμπειριῶν στερήσεων ποῦ ἔζησαν οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς σὲ ἀνάλογες ἡλικίες. Ἡ διάθεση αὐτὴ εἶναι φανερὸ ὅτι τροφοδοτεῖται ἀπὸ μιὰ «ἀλόγιστη ἀγάπη», ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν παιδαγωγικὴ σημασία τοῦ «ὄχι» καὶ τῆς «ἀπαγόρευσης». Ὅμως μὲ τὶς διαρκεῖς παροχὲς ἀμβλύνεται προοδευτικὰ ἡ αἴσθηση τοῦ μέτρου καὶ τῆς ἰσορροπίας καὶ καθυστερεῖ ἐπικίνδυνα ἡ ἀνάπτυξη τῆς αὐτοσυνείδησης καὶ τῆς εὐθύνης στὸν νέο.

Γ΄ Γεφύρωση του χάσματος των γενεών

Ἂν θέλουμε, λοιπόν, νὰ προσεγγίσουμε τὰ παιδιά μας καὶ νὰ κατανοήσουμε τὴ συμπεριφορά τους, πρέπει νὰ ἐμβαθύνουμε στὶς λεπτομέρειες τῶν προβληματισμῶν τῆς νεότητας. Χρειάζεται νὰ σκύψουμε προσεκτικὰ πάνω στὸ «χάσμα τῶν γενεῶν» καὶ νὰ ψηλαφήσουμε τὶς πτυχὲς τῆς διαμαρτύρησης τῶν νέων της ἐποχῆς μας. Νὰ δοῦμε τί προκαλεῖ τὶς μηδενιστικές τους τάσεις, τὴν περιφρόνηση τῶν θεσμικῶν ἀναγκαιοτήτων κοινωνικῆς συνοχῆς, ὅπως τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας, τὴ στροφὴ στὰ ναρκωτικὰ καὶ τὰ παραισθησιογόνα, τὴν αὔξηση τῆς ἐφηβικῆς καὶ μετεφηβικῆς ἐγκληματικότητας, τὸν μαρασμὸ κι ἴσως τὸν θάνατο τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, τὴν ἀμφισβήτηση τῶν πνευματικῶν καὶ τῶν θρησκευτικῶν ἀξιῶν. Ὅσοι ἀσχολήθηκαν μὲ τὴν ἐξέλιξη τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας ὁμολογοῦν ὅτι σὲ καμμιὰ φάση της ἡ ἐξέλιξη αὐτὴ δὲν παρουσιάζει τόσο μυστήριο καὶ τόσες ἀντιφάσεις, ὅσες στὴν ἐφηβικὴ καὶ μετεφηβικὴ ἡλικία. Ἡ φάση αὐτὴ προσδιορίζεται ἀπὸ μιὰ ἐσωτερικὴ «κρίση ταυτότητας», κι εἶναι ἡ πιὸ σημαντική της περιόδου. Ὁ νέος ἔχει ἀνάγκη νὰ δείξει ὅτι μεγάλωσε, εἶναι κάποιος, αὐτόνομος, καὶ ὄχι τὸ ἐξάρτημα τῆς οἰκογένειας. Γι’ αὐτό, ἐνῷ ἀπορρίπτει τοὺς μεγάλους, κάνει συνήθως αὐτὰ ποὺ χαρακτηρίζουν τοὺς μεγάλους. Ἀπὸ τὴ μιὰ ἀπορρίπτει τὶς παραδοσιακὲς λύσεις καὶ αὐθεντίες καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νοσταλγεῖ πρότυπα, ἀκολουθώντας τυφλὰ τὶς ἰδεολογίες. Τέτοιοι στοχασμοὶ εἶναι ἀναπόφευκτο νὰ ὁδηγοῦν σὲ σύγκρουση μὲ ἀπόλυτες ἀλήθειες, πρᾶγμα ποὺ φυσιολογικὰ ὁδηγεῖ σὲ κρίσεις ἀμφιβολίας ἢ ἀκόμη καὶ ἀπιστίας. Οἱ μεγαλύτεροι ἀμφισβητίες ὅλων τῶν ἐποχῶν, στὶς περιοχὲς τῆς πνευματικῆς αὐθεντίας, διατύπωσαν τὶς βασικὲς ἀμφισβητήσεις τους κατὰ τὴν περίοδο τῆς ἐφηβείας. Μιὰ τέτοια περίπτωση σκεπτικισμοῦ καὶ ἀμφισβήτησης κλείνεται στὸ κείμενο τῆς Παραβολῆς τοῦ Ἀσώτου. Τὸ παλληκαράκι ποὺ γίνεται ἄντρας, καὶ ἀσφυκτιᾶ κάτω ἀπὸ τὴν πατρικὴ προστασία, σὲ μιὰ ἔκρηξη «ἐφηβικῆς ἐπανάστασης», ἐπιζητεῖ τὴν ἀνεξαρτησία του. Μιὰ καὶ δυὸ παρουσιάζεται στὸν πατέρα καὶ χωρὶς περιστροφές, μὲ ἀρκετὴ δόση θρασύτητας, τοῦ λέει: «Γέρο, δός μου ὅ,τι μοῦ ἀνήκει». Τὸ κείμενο τῆς Παραβολῆς δὲν κάνει λόγο οὔτε γιὰ ἄρνηση οὔτε γιὰ ἀντίρρηση τοῦ πατέρα. Μόνο μᾶς πληροφορεῖ ὅτι τοῦ ἔγινε τὸ χατήρι. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα εἶναι γνωστὴ ἡ συνέχεια. Μᾶς ἐνδιαφέρει ὅμως τὸ τέλος τῆς Παραβολῆς καὶ εἰδικὰ ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ ἀσώτου ἀπὸ τὸν πατέρα. Τὸν δέχτηκε, τὸν ἀγκαλίασε, τὸν συγχώρεσε, τὸν ἀποκατέστησε στὴ θέση τοῦ γιοῦ καὶ γιόρτασε τὸ γεγονὸς τῆς ἐπιστροφῆς. Κανένας λόγος γιὰ τὴ χαμένη περιουσία, καμμιὰ νύξη γιὰ τὴν ἐπανάσταση, καμμιὰ συζήτηση γιὰ τιμωρία. Σὲ ὅλες τὶς φάσεις πρυτάνευσε ἡ στοργὴ καὶ ἡ ἀγάπη. Μ’ αὐτὴν γεφυρώθηκε τὸ χάσμα, μ’ αὐτὴν ἀπομακρύνθηκε ἡ σύγκρουση. Τελικά, μπροστά μας ὀρθώνονται δύο ἐρωτήματα. Τὸ πρῶτο: Γιατί μᾶς ταλανίζουν σήμερα τὰ προβλήματα τῆς σύγχρονης νεότητας; Καὶ τὸ δεύτερο: Μήπως δὲν δώσαμε ἀγάπη στὰ παιδιά μας ἢ μήπως ἀντὶ ἐκείνης τοὺς δώσαμε ἀρρωστημένα ὑποκατάστατά της ποὺ ἔφεραν τὰ γνωστὰ δραματικὰ ἀποτελέσματα; Οἱ ἀπαντήσεις στὰ ἐρωτήματα αὐτὰ εἶναι προσωπικὲς καὶ χρειάζεται νὰ εἶναι ἔντιμες καὶ εἰλικρινεῖς.

Πηγή: (Γ. Ε. Κρασανάκη, Ψυχολογία τοῦ παιδιοῦ, Ἀθήνα 1987. K. R. Muhlbauer, Κοινωνικοποίηση. Θεωρία καὶ Ἔρευνα (μέτ. Δ. Δημοκίδη), Θεσσαλονί- κη 1990. Ε. Π. Παπανούτσου, Ἡ Παιδεία. Τὸ μεγάλο μας πρόβλημα, Ἀθήνα 1976.http://spoudasterion.pblogs.gr/tags/chasmageneon-gr.html ,http://www.mplogk.com/2009/11/26/peri-toxasma-geneon ,http://2opseis.neolaia.de/DaneiaeeU/Oay_ io_7/Oa_daeaeU/oa_daeaeu.html ),Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Πηγή: (Από την εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια», αρ. φύλλου36, 13 Απριλίου 2016), Ακτίνες

ΛΟΓΟΣ ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ
(Διά την πολύμορφον κενοδοξίαν)

^1. Μερικοί συνηθίζουν, όταν ομιλούν περί των παθών και των λογισμών, να κατατάσσουν την κενοδοξία σε ιδιαίτερη τάξι, χωριστά από την υπερηφάνεια. Γι΄ αυτό και λέγουν ότι είναι οκτώ οι πρώτοι και κυρίαρχοι πονηροί λογισμοί. Αντιθέτως ο Θεολόγος Γρηγόριος και άλλοι από τους διδασκάλους τους εμέτρησαν επτά.
Σ΄ αυτούς περισσότερο πείθομαι και εγώ∙ διότι ποιος μπορεί να έχη υπερηφάνεια, αφού ενίκησε την κενοδοξία; Τόση δε μόνο διαφορά έχουν μεταξύ τους, όση έχει έκ φύσεως το παιδί από τον άνδρα και το σιτάρι από τον άρτο. Το πρώτο δηλαδή είναι η αρχή και το δεύτερο το τέλος. Τώρα λοιπόν πού το καλεί η περίστασις ας ομιλήσωμε με συντομία για την αρχή και την ολοκλήρωσι των παθών, δηλαδή την ανόσιο οίησι. Λέγω με συντομία, διότι όποιος επιχειρεί να φιλοσοφήση γι΄αυτήν είς μήκος, ομοιάζει με εκείνον που ματαιοπονεί προσπαθώντας να ζυγίση τους ανέμους.

^2. Η κενοδοξία είναι ως προς μέν την μορφή, μεταβολή της φυσικής τάξεως και διαστροφή των καλών ηθών και παρατήρησις παντός αξιομέμπτου πράγματος. Ως προς δε την ποιότητα, σκορπισμός των καμάτων, απώλεια των ιδρώτων, δόλιος κλέπτης του θησαυρού, απόγονος της απιστίας, πρόδρομος της υπερηφανείας, ναυάγιο μέσα στο λιμάνι, μυρμήγκι στο αλώνι, πού είναι μέν μικρό, αλλά απειλεί να κλέψη αθόρυβα όλον τον καρπό και τον κόπο του γεωργού.

^3. Το μυρμήγκι περιμένει να γίνη το σιτάρι, και η κενοδοξία να συναχθή ο πνευματικός πλούτος. Και το μέν μυρμήγκι τρέχει για να κλέψη∙ η δε κενοδοξία χαίρεται γιατί θα διασκορπίση. Το πνεύμα της απογνώσεως χαίρεται, όταν βλέπη να πληθύνεται η κακία, ενώ το πνεύμα της κενοδοξίας χαίρεται, όταν βλέπη να πληθύνεται η αρετή. Είσοδος για το πρώτο είναι τα πλήθη των τραυμάτων, ενώ για το δεύτερο ο πλούτος των καμάτων.

^4. Παρατήρησε και θα ιδής ότι αυτή η ανόσιος, δηλαδή η κενοδοξία, είναι ακμαία και μέχρι του τάφου. Θα την ιδής στα ρούχα και στα μύρα και στην νεκρική πομπή και στα αρώματα και σε πολλά άλλα.

^5. Παντού λάμπει ο ήλιος άφθονα, και παντού σε κάθε έργο χαίρεται η κενοδοξία. π.χ. όταν νηστεύω, κενοδοξώ, αλλά και όταν καταλύω για να μη φανή η αρετή μου, πάλι κενοδοξώ με την ιδέα ότι είμαι συνετός. Όταν φορώ λαμπρά ρούχα νικώμαι απ΄αυτήν, αλλά και όταν τα αντικαταστήσω με ταπεινά πάλι κενοδοξώ. Όταν ομιλώ νικώμαι, αλλά και όταν σιωπώ πάλι νικώμαι. Όπως και αν την ρίξεις αυτή την τρίβολο άκανθα, ίσταται όρθιο το κεντρί της.

^6. Ο κενόδοξος δείχνει ότι είναι πιστός, ενώ είναι ειδωλολάτρης. Φαινομενικά μέν σέβεται τον Θεόν, αλλά στην πραγματικότητα επιζητεί να αρέση στους ανθρώπους και όχι στον Θεόν. Κενόδοξος είναι κάθε επιδεικτικός άνθρωπος. Του κενοδόξου η νηστεία είναι χωρίς μισθό και η προσευχή άκαιρη και άστοχη. Διότι και τα δύο τα κάνει για τον ανθρώπινο έπαινο. Ο κενόδοξος ασκητής είναι διπλά αδικημένος, αφού και το σώμα του το τυραννεί, και μισθό δεν παίρνει.

^7. Ποιος δεν θα γελάση με τον εργάτη της κενοδοξίας πού παρίσταται στην ψαλμωδία και επηρεαζόμενος από αυτήν, άλλοτε γελά και άλλοτε κλαίει ενώπιον όλων;

^8. Αποκρύπτει πολλές φορές ο Θεός από τα μάτια μας και τα καλά που έχομε αποκτήσει. Ήλθε όμως αυτός που συνηθίζει να επαινή, ή μάλλον να πλανά, και με τους επαίνους μας άνοιξε τα μάτια. Και μόλις αυτά άνοιξαν, εξαφανίσθηκε από μέσα μας ο πνευματικός πλούτος.

^9. Εκείνος πού κολακεύει είναι υπηρέτης των δαιμόνων, οδηγός προς την υπερηφάνεια, εξολοθρευτής της κατανύξεως, αφανιστής των καλών έργων, αποπλανητής από το σωστό δρόμο. «Οι μακαρίζοντες υμάς, λέγει ο προφήτης, πλανώσιν υμάς» ^{(Ησ. γ΄ 12)}.

^10. Ίδιον των προχωρημένων στην αρετή είναι να υπομένουν γενναία και ευχάριστα τις ύβρεις. Ίδιον όμως των αγίων και των οσίων είναι να παρέρχωνται αβλαβώς τους επαίνους.

^11. Είδα πενθούντας να τους επαινούν και να εξοργίζωνται γι΄αυτό. Έτσι σαν σοφοί έμποροι σε πανήγυρι αντάλλαξαν το πάθος της κενοδοξίας με το πάθος της οργής.

^12. «Ουδείς γινώσκει τά του ανθρώπου, εί μη το πνεύμα του ανθρώπου το έν αυτώ» ^{(Α΄ Κορ. β΄ 11)}. Γι΄ αυτό ας αισχυνθούν και άς κλείσουν το στόμα τους όσοι εγκωμιάζουν τους άλλους κατά πρόσωπον.

^13. Όταν ακούσης ότι ο πλησίον σου ή ο φίλος σου σε περιεγέλασε πίσω σου ή εμπρός σου, εσύ να του δείξης αγάπη και να τον επαινέσης.

^14. Είναι μεγάλο πράγμα το να αποδιώξης από την ψυχή σου τον έπαινο των ανθρώπων. Μεγαλύτερο όμως είναι το να αποδιώξης τον έπαινο των δαιμόνων.

^15. Δεν έδειξε ταπεινοφροσύνη αυτός ο οποίος εξευτέλισε τον εαυτό του∙ γιατί πώς δεν θα σηκώση κανείς τα ιδικά του λόγια; αλλά εκείνος ο οποίος εξυβρίσθη από άλλον και παρά ταύτα δεν ελάττωσε απέναντί του την αγάπη του.

^16. Επεσήμανα τον δαίμονα της κενοδοξίας να σπείρη λογισμούς σε κάποιον αδελφό, και συγχρόνως να τους φανερώνη αυτούς και σ΄ έναν άλλο. Και έν συνεχεία να κάνη τον δεύτερο να αποκαλύψη στον πρώτο τα μυστικά της καρδιάς του, ώστε αυτός να τον μακαρίζη ως προορατικό. Μερικές φορές ο ανόσιος δαίμων της κενοδοξίας εγγίζει και στα μέλη του σώματος και προξενεί διάφορες κινήσεις και παλμούς.

Μην τον παραδεχθής τον δαίμονα αυτόν, όταν σου ομιλή για επισκοπές ή ηγουμενίες ή διδασκαλικά αξιώματα. Πρόσεξε γιατί είναι δύσκολο να απομακρύνης τον σκύλο από το τραπέζι του κρεοπωλείου. Μόλις αυτός αντιληφθή ότι έχομε κάποια ειρηνική κατάστασι, μας προτρέπει αμέσως να εγκαταλείψωμε την έρημο και να αναχωρήσωμε για τον κόσμο. «Πήγαινε, μας λέγει, να σώσης ψυχές οι οποίες χάνονται»!

^17. Άλλη είναι η μορφή των Αιθιόπων και άλλη η μορφή των ανδριάντων. Κατά παρόμοιο τρόπο άλλη είναι η μορφή της κενοδοξίας των κοινοβιατών και άλλη των ερημιτών.

^18. Τις επισκέψεις των κοσμικών στην Μονή τις αντιλαμβάνεται πρώτη η κενοδοξία και προτρέπει τους πιο ελαφρούς μοναχούς να εξέλθουν να υποδεχθούν τους ερχομένους. Τους κάνει να πέφτουν στα πόδια τους, και έτσι φορεί το προσωπείο της ταπεινοφροσύνης αυτή που ξεχειλίζει από υπερηφάνεια. Κάνει συνεσταλμένο και ταπεινό τον τρόπο της συμπεριφοράς και τον τόνο της φωνής και κοιτάζει στα χέρια των επισκεπτών για να λάβη τα δώρα τους. Επί πλέον τους αποκαλεί κυρίους και προστάτας και ότι σ΄αυτούς χρωστούν μετά τον Θεόν την ζωή τους οι μοναχοί.

Εν συνεχεία ενώ εκάθισαν στην τράπεζα, τους προτρέπει να εγκρατεύωνται και να επιπλήττουν αυστηρά τους κατωτέρους, διότι δήθεν αυτοί δεν εγκρατεύονται. Ενώ ήλθε η ώρα της ψαλμωδίας, τους ραθύμους τους έκανε προθύμους, τους αφώνους καλλιφώνους και τους νυσταλέους αγρύπνους. Τους προτρέπει ακόμη να καλοπιάνουν τον κανονάρχη και να τον εκλιπαρούν να τους παραχωρήση τα πρωτεία στην ψαλμωδία. Τους κάνει να τον αποκαλούν πατέρα και διδάσκαλο. Και όλα αυτά έως ότου αναχωρήσουν οι ξένοι!

Όσους τιμώνται και προτιμώνται τους ωδήγησε στην υπερηφάνεια και όσους καταφρονούνται στην μνησικακία.

^19. Η κενοδοξία πολλές φορές αντί για τιμή προξένησε ατιμία. Διότι συνέβη να οργισθούν _{(εξ αιτίας της)} οι μαθηταί της, και έτσι τους εντρόπιασε αφάνταστα _{(εμπρός στους άλλους)}. Η κενοδοξία τους οξύθυμους επί παρουσία ανθρώπων τους μετέβαλε σε πράους. Κάνει μεγάλη έφοδο σε όσους έχουν φυσικά χαρίσματα, και εκμεταλλευομένη αυτά ωδήγησε πολλές φορές τους αθλίους στην πτώσι.

^20. Είδα έναν δαίμονα πού ελύπησε και εδίωξε τον αδελφό του! Ενώ δηλαδή ένας μοναχός ήταν ωργισμένος, έφθασαν κοσμικοί επισκέπτες, οπότε μετεπωλήθη ο άθλιος από την οργή στην κενοδοξία, δηλαδή εμφανίσθηκε ως πράος στα μάτια των επισκεπτών. Δεν μπορούσε βεβαίως να δουλεύη συγχρόνως και στα δύο πάθη, και στην οργή και στην κενοδοξία.

^21. Αυτός που πουλήθηκε στην κενοδοξία ζη διπλή ζωή. Εξωτερικά και με το σχήμα του ζή ως μοναχός, με τις εσωτερικές του όμως σκέψεις και διαθέσεις ως κοσμικός.

^22. Εάν σπεύδωμε γρήγορα να επιτύχωμε την ευαρέστησι την άνω, ας φροντίζωμε πολύ να γευθούμε και την άνω δόξα. Διότι αυτός πού εγεύθηκε εκείνη την δόξα, θα καταφρονήση κάθε επίγειο δόξα. Απορώ δε πώς θα μπορούσε κάποιος να καταφρονήση την δεύτερη, χωρίς να γευθή την πρώτη.

^23. Πολλές φορές, ενώ μας είχε κλέψει η κενοδοξία, γυρίσαμε και την εκλέψαμε εμείς με πιο έξυπνο τρόπο. Είδα μερικούς πού άρχισαν κάποια πνευματική προσπάθεια από κενοδοξία και, μολονότι η αρχή ήταν αξιόμεμπτη, το τέλος υπήρξε καλό και επαινετό, διότι εν τω μεταξύ μετέστρεψαν την κακή σκέψι.

^24. Όποιος υπερηφανεύεται για φυσικά χαρίσματα, δηλαδή οξύνοια, ευκολία στην μάθησι, στην ανάγνωσι και στην προφορά, ευφυΐα και άλλα παρόμοια, αυτός ουδέποτε θα αποκτήση τα υπερφυσικά αγαθά. Διότι ο άπιστος στα ολίγα θα φανή και στα πολλά άπιστος και κενόδοξος.

^25. Για την απόκτησι της τελείας αγάπης και πλουσίων χαρισμάτων και θαυματουργικής και προορατικής δυνάμεως, πολλοί βασανίζουν και καταπονούν αδίκως το σώμα τους. Ελησμόνησαν οι ταλαίπωροι ότι όχι οι κόποι, αλλά κυρίως η ταπείνωσις είναι η μητέρα όλων αυτών. Όποιος απαιτεί πνευματικά δώρα αντί των κόπων του, έβαλε σαθρό θεμέλιο. Όποιος όμως θεωρεί τον εαυτόν του χρεώστη δούλο, αυτός ξαφνικά θα λάβη από τον Θεόν ανέλπιστο πνευματικό πλούτο.

^26. Μη πείθεσαι στον λικμήτορα, στον δαίμονα δηλ. πού λιχνίζει και καταστρέφει, όταν σου προτείνη να παρουσιάζης τις αρετές σου, για να ωφεληθούν δήθεν όσοι σε ακούουν. «Τι γάρ ωφεληθήσεται άνθρωπος, εάν όλον τον κόσμο κερδήση ή ωφελήση, εαυτόν δε ζημιώση»; ^{(Ματθ. ις΄ 26)}. Τίποτε δεν ωφελεί περισσότερο αυτούς πού μας βλέπουν από την ταπεινή και ειλικρινή συμπεριφορά και τον ανεπιτήδευτο λόγο. Έτσι δίδεται και στους άλλους παράδειγμα να μην υπερηφανεύωνται ποτέ, πράγμα από το οποίο τι υπάρχει περισσότερο ωφέλιμο;

^27. Κάποιος από τους προορατικούς Πατέρας επρόσεξε τα εξής τα οποία και διηγείτο: «Ενώ καθόμουν σε σύναξι μοναχών, ήλθαν οι δαίμονες της κενοδοξίας και της υπερηφανείας και κάθησαν δεξιά και αριστερά μου. Και ο πρώτος μου εκεντούσε την πλευρά με τον δάκτυλο της κενοδοξίας και με προέτρεπε να ειπώ σε κάποιο όραμα ή κάτι πού επετέλεσα στην έρημο.

Μόλις όμως τον απέκρουσα, λέγοντας, «αποστραφείησαν είς τα οπίσω και καταισχυθείησαν οι λογιζόμενοί μοι κακά» ^{(Ψαλ. ξθ΄ 3)}, αμέσως ο δεύτερο ο εξ αριστερών μου ψιθύριζε στο αυτί: «Εύγε! Πολύ καλά έκανες! Έγινες μέγας, αφού ενίκησες την αναιδέστατη μητέρα μου».

Τότε εγώ, χρησιμοποιώντας εύστοχα τον επόμενο στίχο του Ψαλμού, απήντησα: «Αποστραφήτωσαν παραυτίκα αισχυνόμενοι οι λέγοντές μοι∙ εύγε, εύγε πεποίηκας»! ^{(πρβλ. Ψαλμ. ξθ΄ 4)}.

Όταν ερώτησα τον προορατικόν αυτόν, «πως η κενοδοξία συμβαίνει να είναι μητέρα της υπερηφανείας», μου απήντησε:

«Οι μέν έπαινοι εξυψώνουν και δημιουργούν φυσίωσι∙ όταν δε εξυψωθή η ψυχή, την παραλαμβάνει τότε η υπερηφάνεια και «αναφέρει αυτήν έως των ουρανών και καταφέρει έως των αβύσσων» ^{(πρβλ. Ψαλμ. ρς΄ 26)}.

^28. Υπάρχει δόξα πού μας έρχεται από τον Κύριον. «Τους γάρ δοξάζοντάς με, λέγει, δοξάσω» ^{(Α΄ Βασ. β΄ 30)}. Και υπάρχει δόξα πού είναι συνέπεια διαβολικής εργασίας και απάτης. «Ουαί γάρ, λέγει, όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι» ^{(Λουκ. ς΄ 26)}.

^29. Θα αντιληφθής σαφώς την πρώτη δόξα, όταν την θεωρής επικίνδυνη, όταν την αποφεύγης παντοιοτρόπως και όταν αποκρύπτης την καλή σου ζωή όπου και αν ευρίσκεσαι. Την Δευτέρα δόξα αντιθέτως θα την αντιληφθής, όταν και το παραμικρό το κάνης «προς το θεαθήναι τοίς ανθρώποις» ^{(Ματθ. κγ΄ 5)}.

Μας υποβάλλει η μιαρά κενοδοξία να κάνουμε πώς έχομε αρετές πού δε έχομε, παραπλανώντας μας με το ρητό: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα» ^{(Ματθ. ε΄ 16)}.

Πολλές φορές ο Κύριος ωδήγησε τους κενοδόξους σε ακενοδοξία με κάποιο ατιμωτικό γεγονός πού επέτρεψε να συμβή.

^30. Αρχή της ακενοδοξίας είναι η προφύλαξις του στόματος και η αγάπη της ατιμίας. Μέσον, η απόρριψις κάθε έργου πού μας προτείνουν οι λογισμοί της κενοδοξίας. Και τέλος, εάν βεβαίως υπάρχει τέλος στην άβυσσο, το να πράττωμε ασυναίσθητα ενώπιον πλήθους κάθε τι πού μας εκθέτει.

^31. Μη αποκρύπτης την αισχύνη σου, με την σκέψι να μη γίνης αιτία σκανδάλου. Όμως δεν πρέπει ίσως να χρησιμοποιήται πάντοτε το ίδιο φαρμακευτικό έμπλαστρο, αλλά να λαμβάνεται υπ΄ όψιν και το είδος του σφάλματος.

^32. Όταν εμείς επιδιώκωμε την δόξα και όταν μόνη της μας στέλλεται από άλλους και όταν επιχειρήσωμε κάτι χάριν κενοδοξίας, τότε ας ενθυμηθούμε το πένθος μας και την μετά συντριβής και φόβου προσευχή μας, και τότε οπωσδήποτε θα την εκδιώξωμε την αναίσχυντη κενοδοξία, εάν βεβαίως καλλιεργούμε πραγματικά την προσευχή. Διαφορετικά, ας φέρωμε αμέσως στην σκέψι μας την ώρα του θανάτου μας. Και αν επιμένη ακόμη, ας φοβηθούμε τουλάχιστον την καταισχύνη πού ακολουθεί στην δόξα αυτή, εφ΄ όσον «ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται» ^{(Λουκ. ιη΄ 14)}. «Ταπεινωθήσεται» όχι μόνο στην άλλη ζωή, αλλά οπωσδήποτε και εδώ.

^33. Όταν οι επαινούντες ή μάλλον οι αποπλανώντες αρχίσουν να μας επαινούν, ας ενθυμηθούμε αμέσως το πλήθος των ανομιών μας, και ασφαλώς θα ιδούμε ότι είμαστε ανάξιοι των επαίνων και των τιμών.

^34. Υπάρχουν και μερικοί κενόδοξοι πού θεωρούν υποχρεωμένο τον Θεόν να τους εισακούση σε ωρισμένα αιτήματά τους. Ο δε Κύριος συνηθίζει να τους προλαμβάνη και να πραγματοποιή ό,τι θα του ζητούσαν στις προσευχές τους∙ και τούτο, για να μη τα λάβουν με την προσευχή και αυξήσουν την οίησί τους.

^35. Ως επί το πλείστον οι απλοί και απονήρευτοι δεν περιπίπτουν στο φαρμακερό αυτό πάθος, αφού άλλωστε η κενοδοξία είναι διώκτης της απλότητος και επίπλαστη συμπεριφορά.

^36. Υπάρχει κάποιο σκουλήκι πού, αφού αυξηθή, βγάζει πτερά και πετά στα ύψη. Ομοίως και η κενοδοξία σαν αυξηθή, γεννά την υπερηφάνεια, πού είναι ο αρχηγός και η τελείωσις, _{(η αρχή και το τέλος)}, όλων των κακών.

Βαθμίς εικοστή πρώτη!

Όποιος από αυτήν, την κενοδοξία, δεν αιχμαλωτίσθηκε, δεν θα περιπέση στην εχθράν του Θεού ακέφαλο υπερηφάνεια.

Ι.Μ.Παρακλήτου

Πηγή: Ορθόδοξοι Πατέρες

Με πάνω από 52.000 πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες (με αυξητική τάση) στην γονατισμένη από την οικονομία Χώρα μας, με δεδομένη την έλλειψη συγκροτημένης στρατηγικής από πλευράς κυβέρνησης, με εμφανή την διοικητική ανεπάρκεια και με εκατοντάδες «αλληλέγγυους» άγνωστης προέλευσης να έχουν «το κουμάντο» φοβόμαστε ότι το Προσφυγικό εμπεριέχει πλέον μία βραδυφλεγή ωρολογιακή βόμβα.

Από τις πρώτες ημέρες οι  μεγάλες μάζες των παρανόμων εισελθόντων προσώπων σχημάτισαν την εντύπωση και μάλλον όχι… αδικαιολόγητα ότι στην Ελλάδα  δεν υπάρχει οργανωμένο κράτος και συντεταγμένη Πολιτεία. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η σε μεγάλο βαθμό αυτονόμηση που έφθασε στα όρια της ανυπακοής προς το Κράτος που τους φιλοξενεί. Το έλλειμμα κρατικής εξουσίας και στην ουσία η μη άσκηση κυριαρχίας στον Πειραιά στην Ειδομένη αλλά και σε hot spots στα νησιά μας (καθόσον δεν εφαρμόζονται οι Νόμοι) δημιούργησε συνθήκες για μία σχεδόν  ανεξέλεγκτη δράση των λεγόμενων «αλληλέγγυων» και  κάποιων άλλων άγνωστης προέλευσης ομάδων που αυτοπροσδιορίζονται και αυτές ως ΜΚΟ.

Εύλογο είναι το  ερώτημα τι είδους «έκρηξη» θα προκαλούσε αυτή η… ωρολογιακή βόμβα. Σε ό,τι αφορά στον κίνδυνο έκρηξης των τοπικών κοινωνιών έχουμε ήδη από  την Παρασκευή 8 Απριλίου στο liberal.gr το σχετικό άρθρο του Γιάννη Σιδέρη, οπότε και θα  ήταν πλεονασμός κάθε επανάληψη. Όμως υπάρχουν και κάποια άλλα σημεία στα οποία εκτιμούμε ότι οι Αρχές Ασφαλείας θα πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη σημασία προκειμένου να αποφευχθούν ανεπιθύμητες περιπλοκές και οπωσδήποτε ένας εθνικός διασυρμός.

Τα συνεχιζόμενα επεισόδια στην μεθόριο Ελλάδος και πΓΔΜ και συγκεκριμένα στην περιοχή της Ειδομένης, μεταξύ των προσφύγων και μεταναστών από την μία και των μονάδων συνοριακής φύλαξης της γειτονικής μας χώρας από την άλλη, ανά πάσα στιγμή μπορεί να εξελιχθούν σε  μεθοριακό επεισόδιο και να θέσουν σε κίνδυνο τις διεθνείς σχέσεις της Χώρας.  Όταν μάλιστα οι βόρειοι γείτονες μας εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για να παγιώσουν περαιτέρω  σε διεθνές επίπεδο  το αυθαίρετο ιστορικά συνταγματικό τους όνομα κάτι που αντίκειται στα ελληνικά συμφέροντα. Είναι πολύ πιθανόν η Ελλάδα να βρεθεί στην γωνία κατηγορούμενη γιατί οι αρμόδιες αρχές της δεν αποτρέπουν τις προκλητικές ενέργειες των προσφύγων-μεταναστών οι οποίοι βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος. Φαντασθείτε τι θα κάναμε και τι θα λέγαμε εμείς αν γινόταν αυτό στον… Έβρο.

Η παρακώλυση συγκοινωνιών όπως το κλείσιμο της σιδηροδρομικής γραμμής, δρόμων αλλά και των λιμανιών και η παρεμπόδιση απόπλου  είναι πράξεις ποινικά κολάσιμες και θα πρέπει να σταματήσουν άμεσα. Το κράτος μπορεί να έχει δείξει ανοχή σε αυτήν την  συνήθη τακτική… πάλης, κατά  όπως λέγεται στην αριστερή ρητορική των διαφόρων …ημεδαπών κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων  αλλά εδώ έχουμε πλέον κάτι διαφορετικό. Η ανοχή δημιουργεί όρεξη για επέκταση και αναβάθμιση των διαμαρτυριών ανθρώπων οι οποίοι  μάλιστα βρίσκονται σε αδιέξοδο και ίσως σε απόγνωση.

Θεωρούμε όμως σκόπιμο να προχωρήσουμε ακόμα πιο βαθιά και χωρίς δόση κινδυνολογικής ρητορικής  που θα κάνει κάποιους να μας αποκαλέσουν Κασσάνδρες να θέσουμε δύο  σενάρια που δεν απέχουν από την πραγματικότητα.

Έχουμε σκεφθεί τι  πρόκειται να γίνει (αν δεν έχει γίνει ήδη κάτι…παρόμοιο) αν μία ομάδα 150-200 προσφύγων-μεταναστών κινηθούν από hot spot σε παρακείμενο Στρατόπεδο; Δυστυχώς  δημιούργησαν hot spots και κέντρα φιλοξενίας σε απόσταση μικρότερη των 500 μ από ενεργά Στρατόπεδα σε τρία νησιά μας. Με προθέσεις από τις πιο απλές που να συνιστούν μία απλή διαμαρτυρία μέχρι ουσιαστικής απειλής για την ασφάλεια του προσωπικού, εγκαταστάσεων και μέσων. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι Διοικήσεις θα πρέπει να έχουν εξουσιοδοτηθεί (αν δεν έχουν ήδη) εγκεκριμένους κανόνες εμπλοκής από κυβερνητικής πλευράς και να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα από όλο το φάσμα των αρχών ασφαλείας. Η εξασφάλιση της περιοχής μέχρι και την  περίμετρο του Στρατοπέδου είναι αρμοδιότητας επιχειρησιακής δράσης της ΕΛΑΣ.

Έχουμε σκεφθεί ότι μετά τις καθημερινές πλέον συμπλοκές στον Πειραιά ή στην Χίο μία διαμαρτυρία εκατοντάδων ή ακόμα και χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών θα μπορούσε να οδηγήσει σε κατάληψη κρατικών κτήριών ή άλλων κρίσιμων εγκαταστάσεων με ότι αυτό συνεπάγεται; Μήπως ήλθε ή ώρα όχι μόνο να σχεδιασθεί η αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης αλλά να γίνει και σχετική άσκηση;

Έχουμε σκεφθεί ότι μεταξύ αυτών των δύσμοιρων ανθρώπων που εισήλθαν παράνομα στην Χώρα μας μπορεί να  υπάρχουν και ακραία στοιχεί ή τζιχαντιστές  οι οποίοι συνιστούν απειλή για την Ελλάδα, την Ευρώπη και όλο τον Δυτικό πολιτισμό; Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι έχουν πραγματοποιηθεί αποτελεσματικοί έλεγχοι και έχουν εντοπισθεί επικίνδυνα άτομα αλλά τι γίνεται σε περίπτωση που κάποιοι έχουν ξεφύγει και στατιστικά σίγουρα κάποιοι θα έχουν ξεφύγει.

Έχουμε τελικά εξετάσει όλους αυτούς που δρουν ανεξέλεγκτα  στην Ελληνική Επικράτεια αυτοπροσδιοριζόμενοι  ως  «αλληλέγγυοι» και κατευθύνουν τους φιλοξενούμενους πρόσφυγες και μετανάστες όχι μόνο να μην είναι συνεργάσιμοι με τις κρατικές αρχές αλλά να μην υπακούσουν και να μην σέβονται τους Νόμους της Χώρας που τους φιλοξενεί. Γνωρίζουμε τις διασυνδέσεις τους και τα κίνητρα τους έτσι ώστε να εξηγηθεί γιατί δημιουργούν συνθήκες «κράτους εν κράτει» στον Πειραιά, στην Ειδομένη και σε άλλους χώρους που φιλοξενούνται οι πρόσφυγες και μετανάστες.

Θέτουμε ζητήματα που αν δεν …προέκυψαν,  εκτιμούμε ότι θα μπορούσαν να προκύψουν και ζητάμε χωρίς απολύτως καμία αντιπολιτευτική διάθεση να ληφθούν υπόψη ως μία δημιουργική ανησυχία που θα οδηγήσει στην λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων για να αποφευχθεί οτιδήποτε που θα προκαλούσε εθνικό διασυρμό. Δεν θα πούμε εμείς αν θα πρέπει να είναι κλειστά ή όχι τα κέντρα φιλοξενίας (ή… προαναχωρησιακά κατά τους γλωσσοπλάστες του ΣΥΡΙΖΑ), ούτε να υποδείξουμε ότι θα πρέπει να συλλαμβάνονται άμεσα και ακόμα να απελαύνονται όσοι «αλληλέγγυοι» είναι … «σκοτεινοί αλληλέγγυοι» και δρουν εναντίον της Ελλάδος αλλά επιτέλους ας εμφανισθεί το Κράτος και μάλιστα ψύχραιμο και αποφασιστικό.

Πηγή: Liberal

Λίαν ἀποκαλυπτική διά τόν καθοριστικόν αὐτόν ρόλον τοῦ πληρώματος στόν Συνοδικόν θεσμόν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἡ γνωστή Ἐγκύκλιος τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν (1848), ἀπαντητική πρός τόν πάπα Πῖον τόν Θ´, πού μεταξύ ἄλλων ἀναφέρει: «Παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας ἐστίν αὐτό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτός ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τό θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καί ὁμοειδές τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ». Εἶναι χαρακτηριστική καί ἀναντίρρητος ἡ μαρτυρία αὐτή, διότι δέν προέρχεται ἀπό στόματα λαϊκῶν ἤ μοναχῶν, πού ἐνδεχομένως ἦταν δυνατόν νά κατηγορηθοῦν ὅτι διεκδικοῦν καί σφετερίζονται ξένα δικαιώματα, ἀλλά ἀπό τά στόματα Πατριαρχῶν –καί μάλιστα ἀπό τήν Σύνοδον καί τῶν τεσσάρων Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν– πού ὁμολογοῦν ἀπερίφραστα τά ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ ἰσχύοντα, χωρίς νά θεωροῦν ὅτι δι᾽ αὐτῶν περιορίζουν τήν δικαιοδοσίαν τους, ἀλλ᾽ ὄντες βέβαιοι ὅτι καταθέτουν αὐθεντικά τήν Ὀρθόδοξον πραγματικότητα.

Πηγή: Θρησκευτικά

(Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)

Χρειάστηκαν 400 χρόνια τουρκοκρατίας περίπου (1453 - 1821) και 500 (1453 - 1912) για τη Μακεδονία, για να ξεπλύνουμε την οργή του Θεού από την παπική λειτουργία που επέτρεψε να γίνει στην Αγιά - Σοφιά στις 12/12/1452 ο μακάριος Κων/νος Παλαιολόγος, προκειμένου να ανταποκριθεί στις συνέπειες της Ψευδο-ένωσης της Φερράρας - Φλωρεντίας (1438 - 1439) και με την ψεύτικη ελπίδα ότι θα στείλει βοήθεια ο πάντοτε ψευδόμενος πάπας. Η αίρεση μπαίνει με το τσουβάλι και βγαίνει με το βελόνι.

Χρειάστηκαν λοιπόν αιώνες για να αποσοβηθεί ο κίνδυνος της προσχωρήσεώς μας στον παπισμό. Σημειωτέον ότι το Βατικανό δεν έστειλε βοήθεια ούτε τότε ούτε στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Από μόνοι τους βοήθησαν κάποιοι φιλέλληνες και υπέστησαν τις συνέπειες των πράξεών τους.

Ο Θεός μας θέλει Ορθοδόξους. Στο Ιόνιο, στα Επτάνησα, υπάρχουν ακοίμητοι φρουροί οι άφθαρτοι και ολόσωμοι άγιοι Σπυρίδωνας, Διονύσιος και Γεράσιμος, τείχος απόρθητον κατά του καθολικισμού.

Ακόμη το σπουδαιότερο είναι ότι ο άγιος Σπυρίδωνας δεν άφησε να χτιστεί παπικό αλτάριο (=αγία Τράπεζα) δίπλα στο ναό του στην Κέρκυρα και κατακεραύνωσε και τον διοικητή και το παλάτι του. " Ο άγιος Σπυρίδωνας στίς 12 Νοεμβρίου 1716, ανετίναξε τήν Ἀκρόπολιν της Κερκύρας καί τόν Ἐνετό ηγεμόνα Ἀντρέα Πιζάνι, γιά νά μήν κατασκευάσει θυσιασθήριον (αλτάριον) τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς στόν εν Κερκύρα Ἱερόν Ναόν του (Ἁγίου Ἀθανασίου Παρίου, Οὐρανου Κρίσις ἐν Λειψίᾳ Σαξωνίας 1805).

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, θεόσταλτος αυτός ιεραπόστολος της Ελλάδας, το είπε ξεκάθαρα, "τον πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία". Ποιόν πάπα; Εκείνον που ζούσε τότε μόνο; Εκείνον να καταριώνται οι Ορθόδοξοι διά παντός; Όχι μόνο εκείνο το πρόσωπο, αλλά τον παπισμό γενικώς, τον θεσμό. Δηλαδή, να μη άρωμε τα αναθέματα και τους εκκλησιαστικούς αφορισμούς. Δυστυχώς το κάναμε, και δυστυχώς, έρχονται σήμερα υψηλά ιστάμενοι και αγνοούν και περιφρονούν τις φωνές των αγίων. Βλέπουν με άλλο μάτι την Ορθοδοξία.

Γι αυτό και όσοι κάλεσαν τον Πάπα υπέγραψαν το τέλος τους. Την πνευματική τους καταδίκη, ενίοτε και στην βιολογική τους πορεία. Η αλήθεια είναι πάνω από όλα. Μπορεί να είμαστε οι χειρότεροι αμαρτωλοί, "αλλά ου διεπετάσαμεν χείρας προς Θεόν αλλότριον". Και δεν ξεχνάμε: ότι τρείς είναι οι πτώσεις στην ανθρωπότητα: το προπατορικό αμάρτημα του Αδάμ, η προδοσία του Ιούδα και η πτώση του Πάπα.

Όσοι λοιπόν ερωτοτροπούν με τους αιρετικούς και δεν μετανοούν αμέσως, τους τρώει το σκοτάδι, γιατί δεν θέλει ο Θεός να συμπαρασύρεται ο λαός Του στην κακοδοξία.

"Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή, που κάλεσαν τον πάπα στο Ελληνικό νησί".

Το Αμυντικό μας δόγμα είναι αδιαπραγμάτευτο.

Εδαφική Ακεραιότητα, Εθνική Ανεξαρτησία, Απαραβίαστα Σύνορα, Λαϊκή Ενότητα, Αξιοπρέπεια...Κι όλα αυτά με μία λέξη: ΕΙΔΟΜΕΝΗ. Αστυνομία, στρατός, συνοριοφύλακες, πολιτική άμυνα, λαός ενωμένος και ποτέ νικημένος. Όχι, δεν παραβίασαν τα σύνορα οι σκοπιανοί. Αλλοίμονο με τι κότσια; Απλούστατα ρυθμίσεις κυκλοφορίας έκαναν στις μεταναστευτικές ροές.

Παιδαγώγησαν για το καλό τους τους πιο ζωηρούς που ανέβηκαν στα κάγκελα και τους επαναπροώθησαν, όπως κάναμε κι εμείς εξάλλου στα Μικρασιατικά Παράλια. Η αστυνομία των Σκοπιανών απλά τους υποβάστασε, ενω η δική μας, πιο πολιτισμένη, απλά διδασκόταν καλούς τρόπους από το κρατίδιο, χωρίς όμως να διαταράσσει το μάθημα. Εκείνοι δε - οι σκοπιανοί - χωρίς να παραβιάσουν ποτέ τα ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα παραβιασμένα σύνορά μας, κατέβηκαν, δεν κατέβηκαν, πιο κάτω ακόμη, πάντως πέταξαν καπνογόνα από την εδώ πλευρά. Σκοπιανό πόδι νοτιοσλάβου όμως δεν πάτησε την πατρώα γη!!!

Είναι σα να λέμε ότι βομβάρδησε η Τουρκία με το πυροβολικό της στην δυτική όχθη του Έβρου πάνω από το ποτάμι και δώθε, πέρασαν τα αεροπλάνα χιλιάδες φορές στον FIR και οι πυραυλάκατοι έκαναν βόλτες στο Σούνιο, αλλά δεν παραβίασαν κανένα σύρμα ούτε στον αέρα, ούτε στο Αιγαίο!!! Αλήθεια έχει σύνορα ο αέρας;;; Έχει σύνορα η θάλασσα;;; Έχουν τα ποτάμια σύνορα;;; Αλήθεια έχει σύνορα η Ελλάδα;;;

ΥΓ. Αν κάποιο ανοιξιάτικο βράδυ μαζί με τα ενοχλητικά κουνούπια ακούσετε και ασταμάτητα πνιχτά γέλια, να ξέρετε ότι θα είναι από τα βατράχια της ΕΔΩΜΕΝΕΙΣ, που έχουν πλαντάξει από το κλάμα για την κατάντια της ελληνικής υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής και καλής γειτονίας και αστυνομικής συμπεριφοράς... Ναί, από όλα αυτά!!! Γελάστε και σεις μαζί τους αν μπορέσετε!!! Ή Κλάψτε...

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Μετά βαθείας θλίψεως καί μεγίστης ἐκπλήξεως πληροφορούμεθα τήν πρόθυμον καί ἐσπευσμένην πρόθεσιν τῆς Κυβερνήσεως νά ὑλοποιήσῃ τίς ἔξωθεν ἐντολές σκοτεινῶν κέντρων, διά τήν ἐπιβολήν τῆς «Κάρτας τοῦ Πολίτη». Πρός δημιουργίαν δέ συγχύσεως καί παραπλανήσεως τῆς ἀντιδρώσης συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, δρομολογεῖ καί τήν παράλληλον προώθησιν τῆς λεγομένης Ἀστυνομικῆς Ταυτότητος ὑψηλῆς ἀσφαλείας. Καί ὅλα αὐτά κάτω ἀπό ἕνα πέπλο μυστικότητος, ἀσάφειας καί διαχεομένων ἀντιφατικῶν πληροφοριῶν, ὅσον ἀφορᾶ τίς προδιαγραφές τους.

__________
*Τό Ὑπόμνημα αὐτό ἔχει ἤδη ἀποσταλεῖ προσωπικά σέ ὅλους τούς παραλῆπτες, πού ἀναγράφονται ἀνωτέρω. Στό προηγούμενο τεῦχος τῆς Παρακαταθήκης δημοσιεύσαμε στά Σχόλια καί ἄλλες ὑπογραφές Ἁγιορειτῶν, πού συνόδευαν παρόμοιο ἐκτενέστερο κείμενο. Πιστεύουμε ὅτι θά ὑπάρξουν καί ἄλλα ἀνάλογα κείμενα μέ ὑπογραφές.

Πηγή: Θρησκευτικά

Μέ μεγάλη λύπη καί ἔκπληξη διαβάσαμε τήν Ἀνακοίνωση τῆς Δ.Ι.Σ. τῆς 5^ης Απριλίου τρέχοντος ἔτους, μέ τήν ὁποία δίδεται τό πράσινο φῶς γιά νά ἐπισκεφθεῖ ὁ αἱρεσιάρχης πάπας Φραγκίσκος Μπεργκόλιο τήν ἁγιοτόκο Μυτιλήνη στίς 16 Ἀπριλίου. Ἡ Δ.Ι.Σ. μάλιστα προσκαλεῖ καί τόν Οἰκ. Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο στή Λέσβο, ὅπου ἀδυνατοῦμε νά πιστέψουμε ὅτι θά παραστεῖτε κι ἐσεῖς, Μακαριώτατε, μαζί μέ τόν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας καί τόν Πρωθυπουργό.

Συντονιστικό Ὄργανο Συνεργαζομένων Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Σωματείων Θεσσαλονίκης

ΘΕΜΑ: ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Υπεβλήθη την 5ην Απριλίου 2016 ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας αίτηση ακυρώσεως κατά της υπ’αριθ.ΥΠΠΟΑ/ΓΔΑΠΚ/ΔΒΜΑ/ΤΒΜΑΧΜΑΕ/31748/18298/970/250 απόφασης, η οποία υπογράφηκε στις 4/2/2016 και δημοσιεύθηκε με ανάρτηση στην Διαύγεια στις 5/2/2016

ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ
«Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ»
ΜΑΡΚΟΥ τοῦ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ 1,
600-66 ΜΕΘΩΝΗ – ΠΙΕΡΙΑΣ
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – ΕΛΛΑΣ
http://www.markoseugenikos.gr/ 
e-mail: info@markoseugenikos.gr  

Θεσσαλονίκη 13-04-2016

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ-ΑΓ.ΓΕΩΡΓΙΟΥ
(ΡΟΤΟΝΤΑ)

    Υπεβλήθη την 5ην Απριλίου 2016 ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας αίτηση ακυρώσεως κατά της υπ’αριθ.ΥΠΠΟΑ/ΓΔΑΠΚ/ΔΒΜΑ/ΤΒΜΑΧΜΑΕ/31748/18298/970/250 απόφασης, η οποία υπογράφηκε στις 4/2/2016 και δημοσιεύθηκε με ανάρτηση στην Διαύγεια στις 5/2/2016 (https://diavgeia.gov.gr/decision/view/7%CE%981%CE%954653%CE%A04-%CE%957%CE%A9 ).

    Η προσβληθείσα απόφαση αφορά την πλήρη αποχριστιανοποίηση του Ιερού Ναού των Αγίων Ασωμάτων-Αγίου Γεωργίου (Ροτόντα), την οποίαν υπέγραψεν ο Υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς.

    Την αίτηση ακυρώσεως υπέβαλε το Ορθόδοξο Κέντρο Πατερικών Μελετών “Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός” και υπέγραψαν ο Πηλαβάκης Μάριος, Βυζαντινολόγος-Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Βασιλικού Κολλεγίου του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, ο Βαμβακάς Δημήτριος, Φιλόλογος, πρώην Αναπληρωτής Διοικητής Αγίου Όρους και ο Γκίνης Κωνσταντίνος, ελεύθερος επαγγελματίας, άπαντες κάτοικοι Θεσσαλονίκης.

Σχετικά άρθρα:

1. Θεία Λειτουργία στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου (Ροτόντα) στή Θεσσαλονίκη [Κυριακή, 27 Μαρτίου 2016]

2. Ροτόντα - Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου: Άλωση του Ιερού Ναού με συναυλίες και δερβίσηδες

3. Ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια γιά τή Ροτόντα;

Ο εικονιζόμενος στην 1η φώτο είναι ο πρέσβης των Σκοπίων στον Καναδά σε πρόσφατη ομιλία του. Προκλητικότατα στέκεται μπροστά από έναν τεράστιο αλυτρωτικό χάρτη της λεγόμενης "Μεγάλης Μακεδονίας".

Να το ξαναπούμε... Εν ενεργεία Πρέσβης γειτονικού κράτους φωτογραφίζεται προκλητικότατα μπροστά από χάρτη που στρέφεται κατά της εδαφικής ακεραιότητας του Ελληνικού κράτους, αλλά και άλλων γειτονικών χωρών.

Η ενέργεια του Σκοπιανού διπλωμάτη εμφανώς αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των διεθνών κανόνων που διέπουν τις διπλωματικές σχέσεις. Παράλληλα παραβιάζει επίσημες διεθνείς συμφωνίες και δεσμεύσεις της χώρας που ο ίδιος εκπροσωπεί.

Σε μια σοβαρή χώρα, το ζήτημα θα είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις. Το ΥΠΕΞ θα είχε προβεί άμεσα και δυναμικά σε επίσημο διάβημα διαμαρτυρίας όπως οφείλει πάντα να κάνει σε παρόμοιες περιπτώσεις. Και οι πλέον δύσπιστοι στο εξωτερικό, θα είχαν αντιληφθεί πλέον με τι σούργελα έχουμε μπλέξει στα βόρεια σύνορα μας.

Διατελοῦμεν ἐν μέσω κρίσης! Ἐκεί πού πρὸς στιγμὴν μένουμε ἐνεοὶ καὶ ἀποσβολωμένοι. Ἐκεί πού κόβουμε ταχύτητα, χαμηλώνουμε τοὺς τόνους καὶ ρωτᾶμε: Γιατί; Πῶς ἔγινε καὶ φτάσαμε στοῦ γκρεμοῦ τὸ χεῖλος; Ποιὸς εὐθύνεται γιὰ τὴ στραβοτημονιά; Ποιὸς θὰ χρεωθεῖ τὸ ἀτύχημα; Ποιὸς θὰ χρεωθεῖ τὴν ἐθνικὴ συμφορά;  Κοιτᾶς καὶ λές: Ποῦ εἶναι ἡ Ἑλλάδα μας; Ποῦ εἶναι οἱ Ἕλληνες; Ποῦ μᾶς πούλησαν; Ποιοὶ μᾶς ἀγόρασαν; Ποιοὶ θὰ δώσουν λόγο γιὰ τὴν ἀγοραπωλησία; Χιλιάδες ἀπελπισμένες κραυγὲς σὰ σεισμικὲς δονήσεις... Προεόρτια μεγάλου σεισμοῦ;

Διατελοῦμε ἐν μέσω κρίσης, βιώνοντας ἕνα σκληρὸ παιχνίδι, πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μας καὶ πάντα σὲ βάρος μας. Εἰσπράττουμε τὴν προδοσία σὰ γεύση ἀπὸ χῶμα, σὰν ὀργὴ καὶ σὰν ἀπελπιστικὴ διαπίστωση: βρισκόμαστε ὑπὸ ζυγόν! Καὶ ὁ πόνος τοῦ ζυγοῦ εἶναι τόσο δυνατὸς ὥστε ἄλλος γρήγορα καὶ ἄλλος ἀργὰ ξυπνᾶμε! Ξυπνᾶμε σὰν ἀπὸ βαρὺ ὕπνο. Μᾶς ξυπνάει ὁ ἥλιος τῆς νύχτας... Τὸ φῶς ποὺ γεννιέται ἀμέσως μετὰ ἀπ' τὸ πυκνότερο σκοτάδι. Μᾶς ξυπνάει καὶ βλέπουμε πὼς δὲν εἴμαστε ἄμοιροί της τύχης μας, πὼς σαφῶς ἔχουμε κι ἐμεῖς, ὁ καθένας τὴ δική του εὐθύνη. Ἔχουμε κι ἐμεῖς, ὁ καθένας τὸ δικό του μερίδιο στὴ συμφορά.
Καὶ φωτίζεται ὁ νοῦς μας καὶ μᾶς γίνεται ὁρατὸ πὼς δὲν φταίνει μόνον οἱ ἐχθροὶ ποὺ μπῆκαν ἀπ' τὴν κερκόπορτα. Φταῖμε καὶ ἐμεῖς ποὺ ἀπαξιώσαμε τὴν κερκόπορτα καὶ....

 ἐν γνώσει μας τὴν ἀφήσαμε ἀφύλαχτη. Φταῖμε ὅλοι... καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς Πολιτείας καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ λαός. Διαπράξαμε ὅλοι τὸ ἴδιο λάθος τῆς ὕβρης: Καταργήσαμε τὸν Θεό!

Εἴτε θέλουμε νὰ τὸ παραδεχτοῦμε εἴτε δὲ θέλουμε, ἀπὸ κεῖ μπῆκαν οἱ ἐχθροί: ἀπὸ τὴν κερκόπορτα τῆς ὑπεροψίας μας..., πού στὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας ἔβαλε τὶς στοές, ποὺ ἀντικατέστησε τὸν γάμο μὲ συμβολαιογραφικὴ πράξη, ποὺ ἀντικατέστησε τὴ μάνα μὲ τὴν τηλεόραση, ποὺ ἀντικατέστησε τὰ παιδιὰ μὲ τὰ σκυλιά.

Ἀπὸ κεῖ μπῆκαν οἱ ἐχθροί: ἀπὸ τὴν κερκόπορτα τῆς ὑπεροψίας μας, πού ἀντικατέστησε τὸν Πνευματικὸ μὲ τὰ μέντιουμ, ποὺ ἀντικατέστησε τὴν Λειτουργία μὲ κολυμβητήρια, μὲ φροντιστήρια καὶ ἐκδρομές, ποὺ ἀντικατέστησε τὴν προσευχὴ μὲ γιόγκα, τὴ νηστεία μὲ δίαιτες, καὶ τὸν Χριστὸ μὲ τὸν χρυσό!...

Ἀδελφοί μου, ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ὀδυνηρὴ δὲν εἶναι ποὺ ἀδείασαν τὰ ταμεῖα μας. Εἶναι ποὺ ἀδείασε ἡ ψυχή μας! Ἀδείασαν τὰ σπίτια μας. Ξεκρεμάσαμε τὶς εἰκόνες, σβήσαμε τὸ καντήλι κι ἀνοίξαμε τὶς πόρτες. Τώρα μπορεῖ ἐλεύθερα νὰ μπαινοβγαίνει ὅποιο θέλει, ὅ,τι ὥρα θέλει γιὰ ὅποια σχέση θέλει.

Ἀδελφοί μου, ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἡ ὀδυνηρὴ εἶναι τὸ κλάμα τῶν παιδιῶν ποὺ δὲν ἀφήσαμε νὰ γεννηθοῦν!... καὶ τὸ κλάμα τῶν παιδιῶν ποὺ ἐγκαταλείψαμε.

Ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἡ ὀδυνηρὴ εἶναι ποὺ γεμίσαμε παιδιὰ ποὺ δὲν ἔχουν κατὰ ποὺ νὰ κοιτάξουν. Γεμίσαμε παιδιὰ-τορπίλες! Ἕτοιμα νὰ ἐκραγοῦν. Παιδιὰ γνωστῆς ἢ ἀγνώστου πατρότητας ποὺ δὲν τὰ θέλει κανείς, παρὰ μόνον αὐτοὶ ποὺ θὰ τὰ ἐμπορευτοῦν.  Ἀδελφοί μου, γεμίσαμε ἐμπόρους ποῦ μαζεύουν ἀργύρια τριάκοντα, ἀλίμονο γιὰ νὰ ἀγοράσουν τὸν ἀγρὸ τοῦ Κεραμέως;

Κρύο... Τόσο πολὺ κρύο... Κι αὐτὴ ἡ κρίση... ἡ βαθιὰ καὶ ἐπώδυνή μας μαζεύει ἀπ' τοὺς δρόμους καὶ γυρίζουμε μέσα μας. Ἐκεῖ ποὺ ἀρχίζει νὰ πάλλεται ἡ καρδιά μας ἡ πέτρινη καὶ νὰ δίνει ξανὰ σημεῖα ζωῆς, ζωῆς ἄλλης, ζωῆς ἀληθινῆς. Ἐκεῖ ποὺ δυναμώνει λίγο-λίγο ἡ φωνὴ τῆς χαμένης συνείδησης κι ἀρχίζεις νὰ διακρίνεις ἀνάμεσα στὶς χιλιάδες φωνὲς τὴ φωνὴ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Κι ἀρχίζει ἡ ψυχή μας νὰ ψάχνει τρόπους ἀποκατάστασης: ποιὰ "αὐθαίρετα" νὰ γκρεμίσουμε καὶ ποιὰ "νόμιμα" νὰ ξαναχτίσουμε...

Ἀρχίζει ἡ ψυχή μας καὶ διψάει τὴν ἄφεση. Ἀφήνει τὶς χῶρες τῶν ἀλλοφύλων τὶς ἀλλότριες συμπεριφορὲς καὶ ξαναπαίρνει ἡ πολύπαθη ψυχή μας τοὺς πατροπαράδοτους δρόμους... γιὰ τὸ πετραχήλι τὸ ἅγιο γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἀδελφοί μου, ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἐπώδυνη εἶναι καὶ σωτήρια καὶ ἰαματική. Ἀρχίζεις καὶ νοιάζεσαι καὶ μοιράζεσαι τὸ τριμμένο παλτό σου μ' αὐτὸν ποὺ κρυώνει! Ἀρχίζεις καὶ πονᾶς καὶ συμπονᾶς... Καὶ ὁ ἄλλος ἄνθρωπος γίνεται συνάνθρωπος, ὁ κάτοικος συγκάτοικος, ὁ πατριώτης συμπατριώτης, καὶ ὁ ἄλλος Ἕλληνας γίνεται συνέλληνας, ἐγγενὴς καὶ συγγενὴς καὶ ὄμαιμος καὶ ἀδελφός!!

Ἀδελφοί μου, ὁμοιοπαθεῖς καὶ συμπένητες, ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἡ ὀδυνηρὴ εἶναι γι' αὐτοὺς ἡ ἀσωτία καὶ γι' ἄλλους ἡ ὑποκρισία. Ἡ στείρα θρησκευτικότητά μας. Ἡ ἠθική μας αὐτάρκεια.... Κανεὶς δὲν κλαίει... Καὶ ἡ κρίση ἐντείνεται καὶ κάνει κρύο, πολὺ κρύο!

Χωρὶς μετάνοια, πῶς νὰ τὸ διαχειριστεῖς; Χωρὶς ἐλπίδα στὸ ἀμέτρητο ἔλεος τοῦ ἀγαπῶντος Θεοῦ, χωρὶς τὴν ἐμπειρία τῆς Παρουσίας Του, πῶς νὰ βγοῦν οἱ χειμῶνες; Πῶς νὰ βγοῦμε ἀπ' τ' ἀδιέξοδο χωρὶς θύρα ἐξόδου;

Ἀδελφοί μου, ὁμοιπαθεῖς καὶ συμπένητες, ἡ κρίση ἡ μεγάλη δὲν εἶναι ποὺ δὲν εὐημεροῦμε. Εἶναι ποὺ δὲν μετανοοῦμε. Ἡ κρίση ἡ μεγάλη δὲν εἶναι ποὺ ἀλώσαμε τὴν ψυχή μας. Εἶναι ποὺ τὴν παραδώσαμε μόνοι μας. Πρέπει νὰ περάσει καλὰ καὶ γιὰ πάντα στὸν πυρήνα τοῦ εἶναι μας: ἡ κρίση ἡ μεγάλη, ἡ μέγιστη τῶν συμφορῶν, δὲν εἶναι ἡ ὀφειλὴ τῶν δανείων . Εἶναι ἡ ὀφειλὴ τῶν δακρύων... Ἀδελφοί μου, ἔτσι παραγράφονται ὅλα τὰ χρεή: μὲ δάκρυα! Καὶ θὰ δοῦμε τὴν ἄνοιξη νὰ πετάγεται κάτω ἀπ' τὰ μάρμαρα... Καὶ τὰ δένδρα νὰ ἀνθίζουν... Καὶ θὰ 'ρθεῖ ἡ Ἀνάσταση!

Πηγή: (Ἀπόσπασμα ἀπὸ  τὸ βιβλίο "Ἐν μέσω κρίσης" τῆς Μαρίας Μουρζά τῶν Ἐκδόσεων "Ἄθως"), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Κοιτάζω και ξανακοιτάζω το σκίτσο του Αϊλάν και σκέφτομαι την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου να μην ξεχάσω το όνομά του: αυτό το παιδάκι που όσο ζούσε ήταν ένα ακόμα παιδάκι, με το θάνατό του είχε γίνει το σύμβολο ενός δράματος…

Πολλούς μήνες αργότερα, οι περιγραφές που φτάνουν από τα κέντρα φιλοξενίας με μπερδεύουν. Ανάμεσα σε ιστορίες ανθρώπινες και τρυφερές που σε κάνουν να θέλεις πιο πολύ να αγκαλιάσεις και να στοργέψεις αυτές τις ψυχές, ξεπετάγονται ιστορίες αχαριστίας, προκλητικές συμπεριφορές, τρομακτικές αφηγήσεις που δε μπορείς πάντα να αμφισβητήσεις και δεν επιτρέπεται και να αψηφήσεις…

Οι άνθρωποι που ζουν από κοντά αυτή τη νέα μορφή ανομοιογενούς κοινωνίας που φιλοξενείται στη χώρα μου, δεν έχουν να πουν μόνο για ευγνωμοσύνη και διάθεση συνεργασίας… έχουν να πουν πολλά για προκλήσεις, για βίαιες συμπεριφορές, για απειλές…

Σε μια πατρίδα που μοιάζει ακυβέρνητη, σε ένα πρόβλημα που μοιάζει να μην έχει λύση, δε μπορώ να κατηγορήσω το φόβο που κορυφώνεται μέρα με τη μέρα, ειδικά όταν οι πληροφορίες αυτές δεν έρχονται από ιδεολογικά μισάνθρωπες πηγές, αλλά από τους ίδιους τους εθελοντές που έχουν ασπαστεί την έννοια της προσφοράς και που συχνά συναντούν εχθρική συμπεριφορά από τους ευεργετηθέντες.

Το ομολογώ, όλα όσα ακούω από χείλη που σέβομαι, κλονίζουν την πίστη μου στα ίδια μου τα πιστεύω και αυτό είναι που με θυμώνει πιο πολύ: θέλω να βοηθηθούν αυτοί οι άνθρωποι, ξέρω ότι είναι στη φιλοσοφία μας να βοηθάμε κι είμαι πολύ περήφανη που οι συμπατριώτες μου (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) έχουμε αυτή τη φιλοσοφία… καμαρώνω για τον τρόπο που οι Έλληνες δώσαμε και δίνουμε το υστέρημά μας σε ανθρώπους θαλασσοδαρμένους, καμαρώνω που κι αυτή η Εκκλησία βοηθά ανεξίθρησκα… η άρνηση της προσφοράς είναι έξω από το πετσί μας, δε μας ταιριάζει… κι όμως οι συμπεριφορές μερικών φιλοξενούμενων και η Κρατική αδιαφορία (όπως τουλάχιστον εγώ την εισπράττω) κάνει την άρνηση της προσφοράς όλο και πιο δελεαστική και κάνει την ανθρωπιά να μοιάζει με αφέλεια και ανοησία…

Φοβάμαι; Ναι, φοβάμαι…

Φοβάμαι γιατί όπως φαίνεται το να είσαι άνθρωπος είναι πολύ κακό στο σύγχρονο κόσμο και ως κακό τιμωρείται με απομόνωση… φοβάμαι γιατί η ανθρωπιά γίνεται όπλο στα χέρια των απάνθρωπων… φοβάμαι γιατί για να ανθίσει η ανθρωπιά των κοινών θνητών πρέπει να προστατεύεται από την αποφασιστικότητα των ισχυρών και οι δικοί μου ισχυροί δεν έχουν επιδείξει αυτή την αποφασιστικότητα…

Δεν ξέρω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει σχέδιο εις βάρος ημών των αφελών –το ακούω έντονα, και όσο κι αν αρνούμαι να το πιστέψω, δυστυχώς δεν βλέπω να διαψεύδεται εμπράκτως. Μα εδώ που έχουν έρθει τα πράγματα δε νομίζω ότι έχει και μεγάλη σημασία: ακόμα κι αν δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο, η λυκοφιλία των εξωτερικών φίλων και η απραξία των εγχώριων Αρμοδίων δεν αποτελεί εχέγγυο ότι όλα θα πάνε καλά… είτε λόγω κάποιου σχεδίου ή από βλακεία, η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι… και το μπαμ είναι εξίσου επικίνδυνο είτε γίνει εσκεμμένα ή από αμέλεια…

Φοβάμαι; Ναι, φοβάμαι…

Φοβάμαι πως στα μάτια των Ισχυρών είμαστε όλοι αναλώσιμοι –βοηθούντες και βοηθούμενοι…

Φοβάμαι πως πλησιάζει η στιγμή που θα μου ζητηθεί να γίνω κάτι που δεν είμαι, με αντάλλαγμα την ασφάλειά μου… και φοβάμαι ότι ίσως από φόβο επιλέξω την ασφάλεια και χάσω τον εαυτό μου…

Γι’ αυτό κοιτάζω ξανά και ξανά το σκίτσο του Αϊλάν: γιατί όλο και πιο συχνά τον νοιώθω να γίνεται και δικό μου σύμβολο… νιώθω ότι συμβολίζει πια πολλά περισσότερα από ένα νεκρό προσφυγόπουλο: συμβολίζει τη νεκρή ανθρωπιά, τη νεκρή ασφάλεια, τον κόσμο μας όπως τον ξέραμε που αλλάζει δραματικά και απάνθρωπα… νιώθω ότι συμβολίζει και το δράμα κάθε ανθρώπου που θέλει να ζήσει χωρίς να ανταλλάξει τα ιδανικά με τα δικαιώματά του… και που πολεμιέται ακριβώς γι’ αυτό…

Πηγή: Η άλλη όψη

Ένας οδηγός ελληνοποίησης με τέσσερα απλά βήματα

Πηγή: Δικαιόπολις

«Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της πατρίδας μας ήταν και θα είναι πάντοτε ανοιχτά εις τους εκπροσώπους της Εκκλησίας» σημειώνει ο Πρωθυπουργός -Διαβάστε όλη την επιστολή

Ως άδειασμα του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων Νίκου Φίλη ερμηνεύεται το περιεχόμενο της επιστολής του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο την οποία αποκαλύπτει το Πρώτο Θέμα, σχετικά με το θέμα που προέκυψε με την απαγόρευση εισόδου δύο Μητροπολιτών σε δημόσια σχολεία.

«Θέλω λοιπόν να σας διαβεβαιώσω ότι τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της πατρίδας μας ήταν και θα είναι πάντοτε ανοιχτά εις τους εκπροσώπους της Εκκλησίας» σημειώνει ο Πρωθυπουργός «με απεριόριστη εκτίμηση και σεβασμό» προς τον Αρχιεπίσκοπο, προσθέτοντας ότι «δε θα αφήσουμε ασήμαντες αφορμές να διαρρήξουν το πνεύμα καλής διάθεσης και ειλικρινούς συνεργασίας».

Επισημαίνει, ασφαλώς, ότι σχετική εγκύκλιος ορίζει τις απαιτούμενες ενέργειες για την πραγματοποίηση παρόμοιων επισκέψεων «και ως δύναμαι να γνωρίζω, αυτονοήτως η εν λόγω εγκύκλιος παρέχει και στην Εκκλησία της Ελλάδας, τη δυνατότητα να παρίστανται εκπρόσωποί της στο χώρο των σχολείων, στο πλαίσιο σαφών και λειτουργικών κανόνων και με σεβασμό στο ωρολόγιο πρόγραμμα, σε συνεργασία και σε συνεννόηση πάντοτε με τις αντίστοιχες διευθύνσεις σχολικών μονάδων ή και σε συνεργασία με τις αντίστοιχες σχολικές Επιτροπές».

Το ζήτημα που άναψε φωτιές μεταξύ του Υπουργού Παιδείας και ιερωμένων δημιουργήθηκε, όταν απαγορεύτηκε στον Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαο και στον Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας Γαβριήλ, να επισκεφθούν σχολεία και να μιλήσουν σε μαθητές όπως συνήθιζαν. Προκλήθηκαν έντονες αντιδράσεις όχι μόνο σε θρησκευτικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, με τον Υπουργό Παιδείας από το βήμα της Βουλής να μιλά για την ανάγκη δημιουργίας «κοσμικού, δημοκρατικού σχολείου», υποστηρίζοντας πως «το σχολείο δεν είναι δυνατόν να δίνει βήμα μαθήματος σε οποιονδήποτε τρίτο παράγοντα που δεν είναι εκπαιδευτικός».

Σε άλλη τοποθέτησή του ο κ. Φίλης επιχείρησε να ρίξει τους τόνους, αναφερόμενος σε σχετική εγκύκλιο η οποία «δεν αφορά συγκεκριμένο πρόσωπο. Αντιθέτως θέτει γενικούς κανόνες, ώστε το σχολείο να μην μετατραπεί σε θέατρο αντιπαραθέσεων και κηρυγμάτων με πρωταγωνιστές εξωσχολικούς παράγοντες. Είναι ανάγκη να διασφαλιστεί η ηρεμία και το σχολικό ήθος μέσα στην αίθουσα. Εξωσχολικοί παράγοντες π.χ. εκπρόσωποι της Εκκλησίας, της τοπικής αυτοδιοίκησης και άλλων κοινωνικών φορέων μπορούν να παρευρίσκονται σε εκδηλώσεις στο χώρο του σχολείου όχι όμως σε ώρα μαθήματος».

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος με επιστολή του προς τον Πρωθυπουργό στις 3 Μαρτίου εξέφρασε την έντονη ενόχληση τόσο του ιδίου ως Προέδρου της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, όσο και των Μητροπολιτών - μελών της, για την απαγόρευση των επισκέψεων Μητροπολιτών στα σχολεία. Περίπου ένα μήνα μετά, την 1η Απριλίου, ο κ. Τσίπρας απάντησε με τρισέλιδη επιστολή στην οποία είναι αξιοσημείωτο ότι κάνει ιδιαίτερα θερμές αναφορές τόσο για την Εκκλησία όσο και για τους ιερείς.

Ειδικότερα ο Πρωθυπουργός εκφράζει «το σεβασμό και τις ευχαριστίες εκ μέρους της Ελληνικής Κυβερνήσεως, για τις άοκνες προσπάθειες της Εκκλησίας της Ελλάδας να σταθεί δίπλα στους συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν ισχυρές δυσκολίες, ιδιαίτερα την περίοδο της κρίσης, αλλά και ειδικότερα δίπλα στους πρόσφυγες και μετανάστες που έρχονται στη πατρίδα μας», χαρακτηρίζει αξιέπαινη τη στάση της Εκκλησίας, ενώ σημειώνει ότι «η αρωγή που η κορυφή της, μα και μεμονωμένοι ιερείς προσφέρουν, στους δοκιμαζόμενους από την οικονομική κρίση συμπολίτες μας και στους πρόσφυγες συνανθρώπους μας, δεν μπορεί παρά να εκτιμάται υψηλά.

Συνιστά δε συνέχεια του προσωπικού παραδείγματος ιερέων που στο διάβα της Ιστορίας στάθηκαν αρωγοί των μεγάλων αγώνων του λαού μας». Ο κ. Τσίπρας τονίζει, τέλος, ότι για την υπέρβαση των δυσκολιών «η ειλικρινής συνεργασία καθώς και η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας αποτελεί θετική προϋπόθεση και καταλύτη».

Δείτε την επιστολή:

Πηγή: Πρώτο Θέμα