Τι σχέσι έχουν οι διοργανωτές της Παιδείας μας με τους γενάρχες του Νέου Ελληνισμού; Θαυμάζομε τον πατρο-Κοσμά και λογοκρίνουμε τη διδασκαλία του· δεν τον αφήνομε να πή στα παιδιά την αλήθεια. Επαινούμε τον Μακρυγιάννη και περιφρονούμε την καρδιά της ζωής του, βγάζοντάς τον τρελό και θρησκόληπτο.

Τι σχέσι έχει ο ανδρισμός και η χάρι των Αγίων και των παλληκαριών της παραδόσεώς μας με το ήθος αυτών που κάνουν διακηρύξεις για νέα ζωή στα παιδιά;

Και όταν ξεσκεπαστή στα μάτια των παιδιών αυτή η καπηλεία και παραχάραξι που γίνεται, αυτά τι θα προτιμήσουν, άλλο από την πίστι και το ήθος του πατρο-Κοσμα και του Μακρυγιάννη;

Γιατί να μη μπορή ένα σημερινό παιδί να πιή τέτοιο νερό; Να αναπνεύση τέτοιο αέρα; Να υψωθή σε τέτοιο επίπεδο; Να προχωρήση σε τέτοια ευρυχωρία; Να σταθή σε τόπο αποστολικό, όπως λέει ο άγιος Κοσμάς; Να χαρή μ’ αυτόν τον πάναγνο τρόπο τη ζωή του; Να περάση στην αιωνιότητα ψυχή τε και σώματι από τώρα σαν τον Μακρυγιάννη; Να δεχθή τον Χριστό συν Πατρί και Πνεύματι μέσα στην ψυχή του, το είναί του; Να μιλήση πρωτότυπα και ελεύθερα. Να διοργανώση υπεύθυνα. Και να πολιτευθή συνετά. Να δώση λύσεις σε προβλήματα ακατάπαυστα νέα. Να του είναι όλα απλά, συνηθισμένα, τετριμμένα και εύκολα, τα πιο δύσκολα και πρωτάκουστα και δαιμονικώς μπλεγμένα. Να κάμη συντροφιά στους ανθρώπους. Να αγαπήση τον Χριστό και να ενωθή αδιάρρηκτα με τους αδελφούς του και τις αδελφές του. Να μην αφήση κανένα θηρίο να τους κατασπαράξη. Να μιλήση και να συμπεριφερθή γαλήνια και αδυσώπητα και στους θηριώδεις ανθρώπους. Να τους δαμάση. Να τους ημερέψη. Να τους κάμη να εμέσουν το δηλητήριο. Και να αξιοποιήση τα καλά στοιχεία που έχει η φύσι τους, το είναι τους, η προσπάθεια, η ιδεολογία τους.

Να σταθή σε τόπο ακρογωνιαίο σαν εύθραυστο παιδί, σαν ακμών τυπτόμενος· προφήτης, ηγέτης, που ανασυγκροτεί, ανιστά την πεπτωκυΐαν σκηνήν, το μεγαλείο του ανθρώπου. Σαν τον άγιο Κοσμά, το καύχημα του Γένους μας και του ανθρωπίνου γένους.

Γιατί να δίνωμε στα παιδιά πράγματα κακορρίζικα, μικρά, στενά, ξέψυχα, μίζερα; Γιατί άψυχα, ανούσια, που προκαλούν ναυτία; Γιατί χωρισμένα, σχιζοφρενικά, αντιμαχόμενα, διαλυμένα σαν κομμένο γάλα; Γιατί να μην ζωοποιηθούν με τούτο το ένα πνεύμα που δίδει νόημα στο καθετί και ξεπερνά το θάνατο; Που φέρνει τον άνθρωπο, στα υπέρ φύσιν. Και γεμίζει την τωρινή του ζωή, τη μικρή και συνηθισμένη, με αίγλη και χάρι πρωτόβλεπτη και, ανέκλειπτη;

Γιατί να μην ανάψουμε τη λαμπάδα της ζωής του παιδιού απ’ εδώ; Να δώσωμε σ’ όλα τα παιδιά τη δυνατότητα, πλησιάζοντας τους πυρφόρους και θεοφόρους τούτους ανθρώπους, τους Αγίους μας, να γίνουν κι αυτά άνθρωποι ζωντανοί, αυθόρμητοι, φοβεροί τοις υπεναντίοις, ατρόμητοι σε κάθε κίνδυνο, σε κάθε απειλή· φοβεροί στον ίδιο το θάνατο; Και να είναι ταυτόχρονα λεπτοί, ευαίσθητοι, παρηγοριά για κάθε κατατρεγμένο και πληγωμένο, για κάθε πλάσμα, για όλη τη δημιουργία που συνωδίνει και συστενάζει, περιμένοντας και αυτή την ελευθερία της από τα ελευθερωμένα τέκνα του Θεού.

Να νοιώσουν, να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει διχασμός στη ζωή του ανθρώπου, δεν είναι πνευματικό το μη υλικό, αλλά το γεμάτο με τη χάρι του Θεού, που χαρίζει τον παράδεισο από τώρα σ’ ολόκληρη την ύπαρξι του ανθρώπου.

Και μεγάλος δεν είναι ο ικανός, που μπορεί να συνθλίψη, να πληγώση, να χτυπήση τον άλλο. Μεγάλος είναι ο ελάχιστος, ο ευαίσθητος, ο ταπεινός, ο αγαπών, που δέχθηκε τη χάρι του Θεού και είναι ανίκανος να κάμη κακό στον άλλο, ανίκανος να τον πληγώση. Και ικανός να υποφέρη, να υπομένη, να πεθαίνη αυτός από αγάπη, για να ζουν, να προκόβουν, να χαίρονται οι άλλοι, που δεν χωρίζονται από τον ίδιο τον εαυτό του.

Έτσι να μάθουν σαν τον άγιο Κοσμά να μιλούν, να γράφουν, να διοργανώνουν σχολεία και κοινωνίες. Να κτίζουν πόλεις, χωριά, σπίτια, που να χωρούν τον άνθρωπο, να είναι ανθρώπινα, ώστε ζώντας εκεί ο άνθρωπος να παίρνη αφώνως και ακόπως σωστή αγωγή.

Να τραγουδούν, να ψυχαγωγούνται και να είναι πράγματι όλα ψυχής αγωγή και θεία δοξολογία και αναγωγή ολοσώματη σε ουράνια παράκλησι. Και να προχέεται ειρήνη, γαλήνη, ευλογία, φως, ανάπαυσι, από τους ίδιους και από τα έργα των χειρών και του νοός των.

Έχει τότε ο άνθρωπος ο αδύνατος δύναμι ακαταγώνιστη. Διορθώνει τα κακά. Αξιοποιεί τα καλά. Θεραπεύει τα ασθενή. Και τα κάνει όλα με τη δύναμι και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, που όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας και την προσωπική ζωή του κάθε πιστού.

Είναι σαφέστατη η τοποθέτησι του αγίου Κοσμά. Αν ζούσε εν σαρκί σήμερα, ήρεμα και ασυζήτητα, χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν, ούτε να χρονοτριβή, θα έκλεινε τα υπάρχοντα σχολεία. Θα άνοιγε άλλα. Είναι ειδωλοκλάστης αναντιμετώπιστος. Και φίλος του ανθρώπου. Ανασταίνει την εικόνα του Θεού στον άνθρωπο, στο λαό.

Θα ήταν τόσο διακριτικός, ήρεμος και λεπτός, που θα μας έπειθε όλους εσωτερικά ότι έτσι έπρεπε να γίνη. Και θα ήταν τόσο άτεγκτος ο λόγος του, που δεν θα χωρούσε καμμιά αντίρρησι από κανέναν επιπόλαιο. Έτσι που όλοι εμείς που κάνομε διακηρύξεις για νέα ζωή, έξω από την όντως Ζωή, θα παρασυρόμασταν σαν αθύρματα ανάξια λόγου από σίφουνα που μεταθέτει όρη εις καρδίας θαλασσών.

Αν ο άγιος Κοσμάς ζούσε… Ο άγιος Κοσμάς ζή, υπνώττει αγρύπνως στην καρδιά του λαού. Ο λαός ο πάλι βασανισμένος, περιπαιγμένος, κουρασμένος περιμένει τον Κοσμά τον Αιτωλό να του δώση τα παιδιά του, για να τα ευλογήση, να τα αγιάση, να τα βάλη στα σχολεία του. Να τους δώση την αγωγή του. Να τα κάνη νέους Κοσμάδες. Να χαρούν τούτη τη ζωή και την άλλη. Και να τους αποκαλύψη πως τούτη είναι ενωμένη με τη χάρι της άλλης.

Πηγή: (Ορθόδοξα Μηνύματα· Περιοδική Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Λαγκαδά, Λητής  και Ρεντίνης, Έτος Ε’,  Τεύχος 14ον, σελ. 8, Σεπτέμβριος 2014-Ιανουάριος 2015.), Πεμπτουσία

- Αισχρά παιχνίδια ανθελληνικής τουρκικής προπαγάνδας και παιχνίδια με το δικαίωμα της Ελλάδας για «έρευνα και διάσωση» στο Αιγαίο

- Αποκαλύπτεται ο βρώμικος ρόλος των ΜΚΟ στην λαθρομετανάστευση

Ο ρόλος των ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων) είναι αναγνωρισμένος από τον ΟΗΕ, ενώ είναι κοινό μυστικό ότι λειτουργούν ως το «μακρύ χέρι» ή και ως «εργαλείο» υλοποίησης κυβερνητικών σχεδιασμών συνδεδεμένων (κυρίως) με μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια, τα μέρη των οποίων αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν σιωπηλά οι διάφορες ΜΚΟ.

Μάλιστα, με την βοήθεια πακτωλού χρημάτων και «ειδικών επιστημόνων» κατορθώνουν να αποκαθηλώνουν κυβερνήσεις με διάφορες έγχρωμες επαναστάσεις, ενώ ο ρόλος τους στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι κάτι περισσότερο από δεδομένος, αφού δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν διστάζουν να αναφερθούν σε λίαν επικίνδυνη μονόπλευρη προσέγγιση από την πλευρά των ΜΚΟ, σε οτιδήποτε θεωρείται ανθρώπινο δικαίωμα. 
Αυτές οι κατά πολύ συζητήσιμες δραστηριότητες των ΜΚΟ καταγγέλθηκαν επισήμως και από τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος διέταξε την παύση λειτουργίας τους στο εσωτερικό της Ρωσίας, καταγγέλλοντας την σύνδεσή τους με δραστηριότητες μυστικών υπηρεσιών και παρακρατικών ομάδων…!

Όλα τα παραπάνω είναι, από λίγο έως πολύ, γνωστά, ενώ περισσότερο γνωστή στην Ελλάδα είναι η σύνδεση των ΜΚΟ με την εξαφάνιση τεραστίων ποσοτήτων χρήματος, τα οποία διαμοιράζονταν για πάρα πολλά χρόνια μεταξύ «επιτήδειων», εκλεκτών και φίλων της εκάστοτε κυβέρνησης. Σήμερα, μετά από ένα δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών», το οποίο ασχολήθηκε με την λαθρομετανάστευση και τον ύποπτο ρόλο της Τουρκίας σε αυτό το φλέγον για την Ελλάδα ζήτημα, διαπιστώνουμε πως ο ρόλος των ΜΚΟ με τις μυστικές υπηρεσίες, «αποστολές πολλαπλών ρόλων» ή την διακίνηση των λαθρομεταναστών είναι κάτι περισσότερο από αυταπόδεικτος, ενώ καταγράφεται –ίσως για πρώτη φορά- η σύνδεση της χρηματοδότησης μεταφοράς των λαθρομεταναστών από τις πατρίδες τους προς την Ευρώπη.

Ας παρακολουθήσουμε, όμως, το πολύ επικίνδυνο για τα ελληνικά θαλάσσια κυριαρχικά δικαιώματα και διαφημιστή της τουρκικής προπαγάνδας δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» (14/8/2015, σελ. 20), με τίτλο «Ντοκουμέντο αποτροπής ή απλώς προπαγάνδα;», για να το αναλύσουμε και να εξάγουμε τα ό,ποια συμπεράσματά μας στη συνέχεια…

«Σοβαρά ερωτήματα για το αν πράγματι οργανώνονται επιχειρήσεις κατά προσφύγων που προσπαθούν να προσεγγίσουν τα ελληνικά χωρικά ύδατα, εγείρει βίντεο που φέρεται να κατέγραψαν Τούρκοι ψαράδες και αναρτήθηκε σε ιστοσελίδα τουρκικού πρακτορείου. Σε αυτό διακρίνεται σκάφος του Ελληνικού Λιμενικού να προσεγγίζει βάρκα γεμάτη με ανθρώπους σε απροσδιόριστο σημείο και να απομακρύνεται με μεγάλη ταχύτητα, αφήνοντάς τους να παλεύουν με τη θάλασσα.
Συγκεκριμένα, βίντεο με τίτλο «Το Ελληνικό Λιμενικό τους άφησε να πεθάνουν – τους έσωσαν τούρκοι ψαράδες», που δημοσιοποίησε χτες το τουρκικό πρακτορείο Dogan Haber και αναπαρήγαγαν τα περισσότερα τουρκικά ΜΜΕ, δείχνει, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, επιχείρηση αποτροπής προσφύγων στα ανοιχτά της Σμύρνης από σκάφος που φέρει το χαρακτηριστικό σήμα με τις λοξές ρίγες του Ελληνικού Λιμενικού.

Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα του πρακτορείου, το βίντεο, διάρκειας 6 λεπτών και 52 δευτερολέπτων, το τράβηξαν τούρκοι ψαράδες στα ανοιχτά του λιμανιού Καραμπουρούν. Η κάμερα δείχνει σκάφος στραμμένο σε φουσκωτό στο οποίο επιβαίνουν 58 πρόσφυγες, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά. Στη συνέχεια, το σκάφος του Ελληνικού Ναυτικού εμφανίζεται να απομακρύνεται με μεγάλη ταχύτητα από το φουσκωτό, ενώ οι τούρκοι ψαράδες πλησιάζουν τους πρόσφυγες και βρίσκουν άλλους ριγμένους στη θάλασσα να προσπαθούν να κολυμπήσουν και άλλους πάνω στο φουσκωτό που χάνει αέρα. Ακούγονται ουρλιαχτά παιδιών και οι φωνές των ψαράδων που προσπαθούν να ανεβάσουν στο σκάφος τους τις γυναίκες και τα παιδιά, ενώ ειδοποιούν το τουρκικό Λιμενικό για να σώσει τους άντρες. 
Το βίντεο βάζει πολύ σοβαρά ερωτήματα, τα οποία καλείται να απαντήσει το Ελληνικό Λιμενικό:

- Το σκάφος που απεικονίζεται ανήκει πράγματι στο Ελληνικό Λιμενικό;

- Ποια ήταν η αποστολή του στο σημείο όπου εμφανίζεται;

- Γιατί απομακρύνεται από πρόσφυγες που βρίσκονται στη θάλασσα, τη στιγμή που είναι διεθνή υποχρέωσή του να προβαίνει σε διάσωση, ακόμα και αν οι πρόσφυγες σε κίνδυνο βρίσκονται σε ύδατα άλλου κράτους;

Καταγγελίες – Μαρτυρίες

Το βίντεο ανέβηκε ύστερα από τη δημοσιοποίηση σειράς καταγγελιών για επιχειρήσεις αποτροπής του Ελληνικού Λιμενικού στο Αιγαίο τις τελευταίες εβδομάδες. Όπως έγραψε η «Εφημερίδα των Συντακτών» (12/8/2015), η γερμανική οργάνωση «Παρατηρητήριο της Μεσογείου», όπως και άλλες οργανώσεις έχουν καταγράψει τηλεφωνήματα προσφύγων, στα τέλη Ιουλίου και τον Αύγουστο, τη στιγμή που βρίσκονταν σε κίνδυνο έξω από τη Σάμο, τη Χίο και τη Λέσβο. Στις 11 Αυγούστου το τουρκικό Λιμενικό διέσωσε 330 πρόσφυγες, πολλοί από τους οποίους ισχυρίστηκαν πως έπεσαν θύματα αποτροπής από ελληνικά σκάφη. Χωριστές μαρτυρίες θυμάτων ή φίλων τους για επιχειρήσεις αποτροπής έχει στη διάθεσή της η «Εφημερίδα των Συντακτών».

Οι μαρτυρίες συγκλίνουν πως σκάφη προερχόμενα από Ελλάδα (στις περισσότερες περιπτώσεις κατονομάζεται το Ελληνικό Λιμενικό), επανδρωμένα με ομάδες κουκουλοφόρων, πλησιάζουν τα φουσκωτά των προσφύγων, αφαιρούν τις μηχανές και τα καύσιμα και στη συνέχεια τρυπούν τα φουσκωτά και αφήνουν τους πρόσφυγες μέσα στη θάλασσα, ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν υπάρχουν σωσίβια. Σε όλα τα περιστατικά έχουν διαπιστωθεί οι επιχειρήσεις διάσωσης από το τουρκικό Λιμενικό (σε κάποιες περιπτώσεις και από το Ελληνικό Λιμενικό, από άλλη προφανώς μονάδα από αυτή που κατηγορείται για επιχείρηση αποτροπής), γεγονός που σημαίνει ότι τα περιστατικά αποτροπής είναι αληθή, ακόμα και αν δεν έχει εξακριβωθεί με βεβαιότητα η ταυτότητα των δραστών».

Όπως με την πρώτη ματιά αντιλαμβανόμαστε από το… ρεπορτάζ της «Εφημερίδας των Συντακτών», τα καταγγελλόμενα από την πλευρά της Τουρκίας θεωρούνται –ούτε λίγο ούτε πολύ- ως «αυταπόδεικτη αλήθεια» και ο συντάκτης με ελαφρά τη καρδία ξεχνά την πάγια και επί πολλών ετών τουρκική τακτική δημιουργίας (αλλά και διαφήμισης) θεμάτων διάσωσης λαθρομεταναστών στο Αιγαίο. Και ο στόχος της τουρκικής πλευράς είναι η εκ μέρους της Ελλάδας απώλεια του δικαιώματος στην έρευνα και τη διάσωση. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε η Τουρκία θα αναλάβει αυτή την διεθνή υποχρέωση και θα έχει το δικαίωμα να κυκλοφορούν τουρκικά πλοία (του τουρκικού Λιμενικού) για να πραγματοποιούν διασώσεις ακόμη και στον… Σαρωνικό κόλπο! 

Ο συντάκτης του άρθρου ξεχνά επίσης τον τρόπο δράσης των τούρκων διακινητών, οι οποίοι σε κάποιες περιπτώσεις φέρονται άμεσα εμπλεκόμενοι μα βυθίσεις σκαφών με αποτέλεσμα πολύνεκρα ναυάγια λαθρομεταναστών. Ο ίδιος συντάκτης φαίνεται να παραγράφει οπτικό υλικό που δημοσίευσαν τούρκοι δημοσιογράφοι, στο οποίο καταγράφεται μία συντονισμένη μετακίνηση και αποστολή λαθρομεταναστών στα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου…

Όμως, το τμήμα του άρθρου που παρουσιάζει μοναδικό ενδιαφέρον, είναι εκείνο στο οποίο γίνεται αναφορά για μία γερμανική ΜΚΟ: 
«…η γερμανική οργάνωση «Παρατηρητήριο της Μεσογείου», όπως και άλλες οργανώσεις έχουν καταγράψει τηλεφωνήματα προσφύγων, στα τέλη Ιουλίου και τον Αύγουστο, τη στιγμή που βρίσκονταν σε κίνδυνο έξω από τη Σάμο, τη Χίο και τη Λέσβο».

Τι παρατηρούμε στο σημείο αυτό; Την ύπαρξη και λειτουργίας μίας γερμανικής ΜΚΟ (αλλά και άλλων) που έχει επιφορτισθεί με την «παρατήρηση της Μεσογείου»!!! Και τι παρατηρεί η ΜΚΟ αυτή; Μήπως παρατηρεί την ρύπανση ή τους κινδύνους για θαλασσίων έμβιων και φυτικών ειδών; Όχι! Η ΜΚΟ παρατηρεί και καταγράφει τις ροές των λαθρομεταναστών και όχι μόνο… Καταγράφει έως και τα τηλεφωνήματα των λαθρομεταναστών, τη στιγμή που κινδυνεύουν!!! Και στο σημείο αυτό, ξεκινούν τα ερωτήματα:

Έχει στη διάθεσή της η γερμανική ΜΚΟ ειδικά και τελευταίας τεχνολογίας ηλεκτρονικά συστήματα υποκλοπών τηλεφωνικών συνδιαλέξεων; Αν δεν έχει κάτι τέτοιο, τότε πώς καταγράφει τηλεπικοινωνίες των λαθρομεταναστών; Μήπως συνεργάζεται με μυστικές υπηρεσίες (που έχουν αυτή την προχωρημένη τεχνολογικά δυνατότητα);

Μήπως η ΜΚΟ αυτή (αλλά και οι άλλες) διαθέτουν άμεση πρόσβαση στο Κέντρο Ελέγχου Επιχειρήσεων του Ελληνικού Λιμενικού και καταγράφουν και τα τηλεφωνήματα που γίνονται σε αυτό; Είναι δυνατόν, μία ΜΚΟ να δραστηριοποιείται σε χώρους στους επιτρεπτή είναι η πρόσβαση μόνο σε εκείνους που έχουν ειδική διαπίστευση;

Μήπως η γερμανική ΜΚΟ (αλλά και οι άλλες) με την βοήθεια μελών που δραστηριοποιούνται στα τουρκικά παράλια του Αιγαίου, εισήγαγαν ειδικό λογισμικό στα τηλέφωνα των λαθρομεταναστών, προκειμένου να παρακολουθούν άμεσα όλες τις τηλεπικοινωνίες των μετακινούμενων πληθυσμών; Μα αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε οι συνεργάτες των ΜΚΟ έχουν αγαστή συνεργασία με τους τούρκους διακινητές, αφού γνωρίζουν που βρίσκονται οι λαθρομετανάστες, αλλά και πότε αναχωρούν. Και προκειμένου η τηλεφωνική παρακολούθηση να γίνεται απροβλημάτιστα, η συνεργασία αυτή απαιτεί την δημιουργία καταλόγων -με ονοματεπώνυμα και άλλα στοιχεία των μεταφερόμενων λαθρομεταναστών-, οι οποίοι παραδίδονται από τους διακινητές στις ΜΚΟ!!!

Μήπως οι ΜΚΟ είναι, τελικά, εκείνες οι χρηματοδότες (από τους πακτωλούς χρημάτων που έχουν στη διάθεσή τους) αλλά και επόπτες της μετακίνησης αυτών των τεράστιων αριθμητικά μουσουλμανικών (κυρίως) πληθυσμών προς την Ευρώπη και ιδιαίτερα προς την Ελλάδα;

Μήπως οι ΜΚΟ λειτουργούν υποκειμενικά όταν ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα παραβιάζει το διεθνές δίκαιο όταν εκτελεί επιχειρήσεις θαλάσσιας αποτροπής, αλλά ξεχνούν να αναφερθούν στην ανυπαρξία οποιασδήποτε αποτροπής εντός του χερσαίου τουρκικού εδάφους;

Αυτομάτως, από όλα τα παραπάνω, προκύπτει ότι οι ΜΚΟ έχουν τις διαδρομές των μετακινήσεων των λαθρομεταναστών, δηλαδή, έχουν πλήρη γνώση της παρανομίας εντός του τουρκικού εδάφους, την οποία και δεν καταγγέλλουν. Όμως, οι καταγγελίες γίνονται από τις ΜΚΟ (και άλλους πρόθυμους, όπως τον αρθρογράφο της «Εφημερίδας των Συντακτών») μόλις οι λαθρομετανάστες ξεκινήσουν το ταξίδι τους για την παράνομη είσοδό τους στην Ελλάδα. Και οι καταγγελίες δεν αποδεικνύονται, αλλά κατατίθενται μονομερώς, και σπιλώνουν τόσο το Ελληνικό Λιμενικό, όσο και την Ελλάδα στο σύνολό της. 

Είναι οι ίδιες ΜΚΟ, που καταγγέλλουν –σχεδόν σε μόνιμη βάση- την Ελλάδα που δέχεται ροές λαθρομεταναστών, με ορατή την απειλή της μεταβολής των δημογραφικών χαρακτηριστικών της χώρας εξαιτίας του Δουβλίνο ΙΙ, αλλά και με την εμφάνιση πλήθους προβλημάτων ασφάλειας για την Ελλάδα (όπως έχουν επισημάνει πολλές μυστικές υπηρεσίες από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ). 

Τι κάνει η ελληνική πολιτεία απέναντι σε αυτές τις άθλιες και ύποπτες πρακτικές των διεθνών ΜΚΟ, οι οποίες λειτουργούν προς τις κατεύθυνση αποδόμησης του κοινωνικού και οικονομικού ιστού της Ελλάδας; Γιατί δεν απομακρύνονται άμεσα αυτές οι οργανώσεις, που λειτουργούν με τεχνολογίες που μόνο ειδικές κρατικές υπηρεσίες οικονομικά εύπορων χωρών διαθέτουν;

Η απάντηση, δυστυχώς, είναι πως η ιδεοληπτικά λειτουργούσα (υπέρ της λαθρομετανάστευσης) Ελληνική κυβέρνηση δεν κάνει απολύτως τίποτε για να σταματήσει τις στοχευμένες επιθέσεις (από επαγγελματίες ανθρωπιστές) κατά της Ελλάδας. Το αντίθετο μάλιστα. Μέσα σε ένα εξάμηνο, έγινε κατορθωτό να υπάρξει αύξηση 500% στην λαθραία είσοδο στην Ελλάδα, η ιθαγένειες δίνονται σχεδόν σε όποιον τις ζητήσει, οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι στα όρια(;) της πρέπουσας λειτουργίας τους για την διαφύλαξη της χώρας, η ΑΟΖ στο Ιόνιο είναι υπό αμφισβήτηση ελέω Αλβανίας, τα capital control (έλεγχος κεφαλαίων) ισοπεδώνουν την ελληνική οικονομία, όλοι σχεδόν οι υπέργηροι είναι πλέον «τσιπαρισμένοι», αφαιρέθηκαν με νόμο οι θρησκευτικές ορθόδοξες χριστιανικές εικόνες από τα σχολεία… ενώ έγινε αποδεκτό και το Μνημόνιο 3 (το οποίο αποτελεί την ταφόπλακα της χώρας).

ΥΓ: Παρά την έρευνα δεν κατορθώσαμε να εντοπίσουμε στο διαδίκτυο το συγκεκριμένο βίντεο των τούρκων ψαράδων. Απλά, σημειώνουμε πως σε πλήθος περιπτώσεων οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (ΜΙΤ) αλλά και ο τουρκικός στρατός, χρησιμοποιούν τούρκους ψαράδες για να στήσουν "επεισόδια" με σκοπό να φέρουν σε δύσκολη θέση την Ελλάδα. Και πάντα, οι τούρκοι ψαράδες έχουν μαζί τους κάμερες για να "κρατήσουν" τις στιγμές σε βίντεο, το οποίο μεταδίδεται σε ελάχιστο χρόνο στα τουρκικά ΜΜΕ. Βέβαια, στο συγκεκριμένο περιστατικό που εγκαλείται ένα πλήρωμα ενός σκάφους του Ελληνικού Λιμενικού, σύμφωνα με όσα καταγγέλλει η τουρκική πλευρά, δεν έγινε κατορθωτό να καταγραφούν τα χαρακτηριστικά του "ελληνικού" σκάφους, αλλά αυτό δεν εμπόδισε κανέναν (ούτε τις ΜΚΟ, ούτε τον συντάκτη της "Εφημερίδας των Συντακτών") να "βρούνε" και να καταδείξουν τον "ένοχο", θεωρώντας, προφανώς, ότι το πλήρωμα του σκάφους του Ελληνικού Λιμενικού αποτελείται από ηλίθιους, αφού είδαν τους τούρκου ψαράδες, αλλά προχώρησαν στην εγκατάλειψη των "ναυαγών"...! Είναι κάτι περισσότερο από προφανές πως τόσο η τουρκική πλευρά, όσο ο αρθρογράφος της "Εφημερίδας των συντακτών, αλλά και οι διεθνείς ΜΚΟ (κυρίως η γερμανική) λειτουργούν προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, κατά της Ελλάδας και υπέρ της απώλειας του δικαιώματος έρευνας και διάσωσης επί του Αιγαίου (που επί χρόνια η Τουρκία προσπαθεί να "αποκτήσει" χρησιμοποιώντας εγκληματικές μεθόδους).

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!, Ακτίνες

Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀναπόσπαστο μέρος τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ὅσα ἀναφέρει τό ἱερό αὐτό βιβλίο τῆς Πίστης μας εἶναι ὅλα ὅσα παρέδωσε ὁ Χριστός στούς Ἀποστόλους καί ἐκείνοι μέ τήν σειρά τους σέ ὅλους μας. Τά κείμενά της εἶναι θεόπνευστα καί ὡς τέτοια ἀπαντοῦν στίς ἀπορίες, στίς ἀγωνίες, στά ἐρωτηματικά τῶν ἀνθρώπων. Ὁ καθένας μας προσεύχεται στό Θεό καί ὁ Θεός τοῦ ἀπαντᾶ καί τόν κατευθύνει μέσα ἀπό τά ἱερά κείμενα τῆς Βίβλου, ὅπως καί μέσα ἀπό γεγονότα τῆς καθημερινότητάς του. Διαβάζοντας τά ἀναφερόμενα ἀπό τούς ἱερούς συγγραφεῖς παρατηρεῖται ὅτι ὁ θεῖος λόγος εἶναι πάντοτε ζωντανός καί ἐπίκαιρος. Αὐτό πού ζεῖς, ὅταν πλησίαζεις τά ἁγιογραφικά κείμενα, δέν μοιάζει μέ κανένα βίωμα ἄλλου ἀναγνώσματος. Ὅταν μέ ἀγαθή διάθεση τά προσεγγίζεις σοῦ ἀποκαλύπτεται Αὐτός πού βρίσκεται πίσω ἀπό τίς λέξεις. Δέν εἶναι ἁπλό συντακτικό ἤ ποιητικό σχῆμα λόγου αὐτό μέ τό ὁποῖο οἱ προφῆτες ξεκινοῦν τά λεγόμενά τους. Τό «Τάδε λέγει Κύριος…» δηλώνει ὅτι πράγματι ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού μιλᾶ διά τοῦ στόματός τους. Αὐτόν καλούμαστε νά ἀναγνωρίσουμε καί σέ Αὐτόν νά ἐντρυφύσουμε. Ὅμως, ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς μᾶς ἀποκαλύπτει ὄχι μόνον τόν Χριστό πού φανερώνεται στήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη, ἀλλά καί τήν σωστή ἑρμηνεία τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς μας.

Στό βιβλίο προφήτης Ἠσαΐας γίνεται ἀναφορά στήν κοινωνική κατάσταση πού βίωνε ὁ προφήτης τόν 8ο αἰώνα π.Χ. Εἶναι ὁ χρόνος πού ἔζησε καί ἔδρασε. Ξαφνιαζόμαστε ὅμως ἀπό τήν ὁμοιότητα! Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται μέ διαφορετικά πρόσωπα. Λέει ὁ προφήτης: «Ἡ γῆ ὑμῶν ἔρημος, αἱ πόλεις ὑμῶν πυρίκαυστοι× τήν χώραν ὑμῶν ἐνώπιον ὑμῶν ἀλλότριοι κατεσθίουσιν αὐτή, καί ἠρήμωται κατεστραμμένη ὑπό λαῶν ἀλλοτρίων».[1] « Ἡ γῆ σας ἔγινεν ἔρημος, αἱ πόλεις σας ἔχουν κατακαῆ ἀπό πυρκαϊάς× τήν καλλιεργημένην χώραν σας καί τούς καρπούς μπροστά στά μάτια σας τά κατατρώγουν ξένοι καί ἔχει ἐρημωθῆ καταστρεμμένη ἀπό ξένους λαούς».[2] Πόσο ποιό ἐπίκαιρος θά μποροῦσε νά εἶναι ὁ προφητικός αὐτός λόγος γιά τήν πατρίδα μας; Μιά πλούσια χώρα πού θέλουν νά τήν παρουσιάζουν ὁπωσδήποτε πτωχή! Μιά χώρα πού δέν ἔχει τούς ἄρχοντες αὐτούς γιά νά τήν ὑπερασπίσουν καί νά τήν ἀναδείξουν. Μιά ὄντως πλούσια χώρα σέ φῶς, χρῶμα, πολιτισμό, τέχνες,

φιλότιμο, λεβεντιά, ἀρχοντιά παρουσιάζουν ὡς ζητιάνα ἄν –καί αὐτό εἶναι τό παράδοξο- αὐτή τούς δίδαξε τίς μεγάλες καί πανανθρώπινες ἀξίες καί ἀλήθειες. Μά δέν γίνεται αὐτό μόνο γιά τήν Ἑλλάδα ἀλλά καί γιά τήν οἰκουμένη ὁλόκληρη. Ὑπάρχει ἡ βούληση γιά προγραμματισμένη καί ὀργανωμένη πορεία στό σκότος.

Ὁ προφήτης μας διδάσκει πολλά ἀπό τά κείμενά του. Κάνει καί κάτι ἰδιαιτέρως σπουδαῖο× ψυχογραφεῖ τίς παθογένειες τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς καταγράφοντας τήν σημερινή πραγματικότητα περίπου δύο χιλιάδες καί ὀκτακόσια χρόνια π.Χ. Ἄς δοῦμε πῶς κυβερνοῦσαν οἱ ἡγεμόνες στήν ἐποχή του; Πῶς φέρονταν οἱ δικαστές;

«Οἱ ἄρχοντες σου ἀπειθοῦσι, κοινωνοί κλεπτῶν, ἀγαπῶντες δῶρα, διώκοντες ἀνταπόδομα, ὀρφανοῖς οὐ κρίνοντες καί κρίσιν χηρῶν οὐ προσέχοντες».[3]

«Ἀλλοίμονον εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι λέγουν καί παριστάνουν τό κακόν ὡς καλόν καί τό καλόν ὡς κακόν καί οἱ ὁποῖοι διά τῶν πράξεών των παρουσιάζουν τό σκότος ὡς φῶς καί τό φῶς ὡς σκότος, οἱ ὁποῖοι πείθουν μέ τό παράδειγμά των καί τούς ἄλλους, ὅτι τό πικρόν εἶναι γλυκύ καί τό γλυκύ εἶναι πικρόν».[4]

Θά ἔλεγε κάποιος ὅτι μέ τίς δύο αὐτές περικοπές τοῦ βιβλίου του καταγράφει τήν σημερινή πραγματικότητα.

Ἐκτός τῶν προαναφερομένων, ὁ προφητικός λόγος ἔχοντας καί ἄλλες ἐκφάνσεις προσφέρει σημαντικά μηνύματα. Γίνεται προτρεπτικός ὅταν διαβάζουμε: « Λούσασθε, καθαροί γένεσθε, ἀφέλετε τάς πονηρίας ἀπό τῶν ψυχῶν ὑμῶν, ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπό τῶν πονηριῶν ὑμῶν».[5] Γίνεται ὅμως καί προειδοποιητικός: «Ἐάν δέ μή θέλητε, μηδέ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται×τό γάρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα».[6]

Κορυφαῖο ὅμως γεγονός στήν προφητική του διδασκαλία εἶναι ὁ πόθος μιᾶς κοινωνίας πραγματικῶν ἀνθρώπων μέ κοινό τήν ἀγάπη, τήν συναδέλφωση καί τήν εἰρήνη τῶν λαῶν.

 «Καί θά κρίνη μεταξύ τῶν ἐθνῶν ἀναγνωριζόμενος ὑπ᾽αὐτῶν ἀνώτατος νομοθέτης καί κριτής καί θά ἐλέγξῃ ὡς κυρίαρχος πολύν λαόν. Καί ὅλοι αὐτοί θά μετατρέψουν τάς μαχαίρας των εἰς ἀλέτρια καί τά δόρατά των εἰς δρεπάνια καί δέν θά πάρη ἔθνος ἐναντίον ἔθνους μάχαιραν διά νά πολεμήσῃ κατ᾽αὐτοῦ καί δέν θά μάθουν πλέον τήν τέχνην νά πολεμοῦν ὁ εἷς κατά τοῦ ἄλλου».

Τάδε λέγει Κύριος…

[1] Ἠσ.1,7.

[2] Ἡ μετάφραση εἶναι τοῦ καθηγητοῦ Παναγιώτου Τρεμπέλα βλ. Ὑπόμνημα εἰς τόν Προφήτην Ἠσαΐαν, Ἀθῆναι 1990, σ.22.

[3] Ἠσ.1,23.

[4] Τρεμπέλα Παν.,  Ὑπόμνημα εἰς τόν Προφήτην Ἠσαΐαν, Ἀθῆναι 1990, σ.80.

[5] Ἠσ.1,16

[6] Ἠσ.1.19.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ακούστε μια απορία. Τώρα, μια εποχή πίσω (κάποια χρόνια), οι απορίες που ρίχνετε θα ήσαν αδιανόητες. Σήμερα, δυστυχώς, δεν είναι αδιανόητες, γι᾽ αυτό και αναγκάζομαι πολλές φορές να ανοίγω το στόμα μου και να λέγω μερικά πράγματα, τα οποία βεβαίως, αν ελέγοντο είκοσι, τριάντα χρόνια πίσω, ίσως-ίσως να εθεωρούντο ότι δεν έπρεπε να ειπωθούν ποτέ σε κατηχητικό σχολείο, για να μην πω ότι και σε μεγάλους ακόμη υπήρχε μία ευπρέπεια στο θέμα αυτό της υποβολής τέτοιων ερωτήσεων. Λέει: «Στην περίπτωση που ένας άνθρωπος είναι ομοφυλόφιλος, κατά πόσο οι κληρονομικές καταβολές του (αν υπάρχουν) και οι πιθανές τραυματικές εμπειρίες της παιδικής ηλικίας δικαιολογούν τη ζωή που κάνει στα μάτια του Θεού;».

Μάλιστα. Παιδιά, προσέξτε. Εδώ κάθε φαινόμενο της ανθρωπίνης συμπεριφοράς αναζητείται να αναλυθεί και, όπως λέμε ότι νόμος φυσικός δεν είναι παρά μία εξιδανικευμένη εμπειρία, εξιδανικευμένη εμπειρία, δηλαδή πάντα όταν αφήσουμε ένα αντικείμενο θα πέσει (δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να πάει προς τα πάνω· εφόσον έχει κάποιο βάρος θα πέσει), σημαίνει ότι αυτό δεν είναι παρά ό,τι η γη, το κέντρον της γης, λέμε «έλκει». Αυτό που λέμε «βάρος» στην πραγματικότητα δεν είναι παρά έλξις. Το βάρος είναι νοητόν. Δεν υπάρχει βάρος. Το ίδιο αντικείμενο κάπου αλλού στο σύμπαν δεν θα είχε βάρος. Εφόσον λοιπόν έλκεται, προφανώς σημαίνει ότι υπάρχει κάποιος νόμος. Τι θα πει νόμος; Επειδή έχω επανάληψη διαρκή και διαρκή ενός φαινομένου, άρα έχω εμπειρία του φαινομένου, αυτό το λέγω «νόμο». Τι είναι λοιπόν ο νόμος, ο φυσικός νόμος; Δεν είναι παρά μία εξιδανικευμένη εμπειρία.

Το ίδιο πράγμα και στη βιολογία. Όταν έχουμε μία συμπεριφορά στους ανθρώπους η οποία διαρκώς επαναλαμβάνεται, αναμφισβήτητα αυτό δημιουργεί μιαν αντίληψη περί νόμου. Αλλά όταν βγάζουμε συμπεράσματα από τη βιολογία του ανθρώπου, βέβαια έχουμε πολλούς ανθρώπους που πρέπει να μελετήσουμε, αλλά κάθε άνθρωπος – εδώ προσέξτε – είναι εικόνα του Θεού ασφαλώς, αλλά πεπτωκυία, πεσμένη εικόνα. Συνεπώς είναι ο χαλασμένος άνθρωπος, είναι ο μεταπτωτικός άνθρωπος, ο άνθρωπος ο οποίος είναι μετά την πτώσιν, διότι δεν έχομε τον Αδάμ προ της πτώσεως για να τον κάνουμε αντικείμενον μελέτης. Έχομε τον Αδάμ μετά την πτώσιν. ´Αρα, για κάθε μελέτη που θα κάνουμε επάνω στον άνθρωπο, δεν θα έχομε πραγματικά και αληθινά πορίσματα, επειδή η εξέταση του κάθε ανθρώπου είναι άνθρωπος πεσμένος, μεταπτωτικός. Τα συμπεράσματα θα είναι λανθασμένα. Το καταλάβατε αυτό;

Έτσι, στην Ψυχολογία επί παραδείγματι, έχομε πολλά πορίσματα και συμπεράσματα, και φτιάχνομε μάλιστα και θεωρίες. Όταν συλλέξουμε πολύ υλικό, κάνουμε και θεωρίες. Όλα αυτά είναι στηριγμένα πάνω στον παλαιωμένον άνθρωπον. Γι᾽ αυτό, αυτές οι θεωρίες δεν μπορούν να βρουν, φερ᾽ ειπείν, εφαρμογή στον εν Χριστῴ καινούργιον άνθρωπο. Δεν είναι δυνατόν. Είναι γνωστό ότι η ζωή ενός Αγίου δεν μπορεί να μπει στα μέτρα της Ψυχολογίας, δεν ερμηνεύεται. Το ακούσατε; Δεν ερμηνεύεται η ζωή ενός Αγίου. Έτσι κι εδώ, έχομε το φαινόμενον της ομοφυλοφιλίας. Επειδή η αμαρτία αυτή «πόλυνε», απλώθηκε πολύ, λέμε ότι είναι ένα φαινόμενον το οποίον μπορεί να προέρχεται από τραυματικές εμπειρίες του ανθρώπου, από..., από..., από..., από... Χίλια πράγματα μπορούμε να συμπεράνουμε· όμως έχομε (αυτό είναι εύνοια του Θεού στον άνθρωπο) έχομε έναν τρόπο και αυτός ο τρόπος είναι η Αγία Γραφή, που εκεί έχομε το μέτρον να κρίνουμε τι είναι αμαρτωλό και τι δεν είναι.

Έτσι, αν δω μόνο τον άνθρωπο, θα βγάλω ψευδή συμπεράσματα, λανθασμένα. Αν πάρω την Αγία Γραφή ως μέτρον και ως κριτήριον, τότε θα μπορώ να δω τον άνθρωπο υπό το πρίσμα της Αγίας Γραφής, υπό το πρίσμα της αποκαλύψεως του Θεού. Και υπό το πρίσμα αυτό βλέπομε ότι: η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια – το υπογραμμίζω – δεν είναι προϊόν μιας τραυματικής «και σού ᾽πα και μού ᾽πες» καταστάσεως. Είναι αμάρτημα. Και, για την ιστορία, εδώ και τριάντα χρόνια, γύρω στο 1960, κάτι λίγο πριν το 1960, επειδή (μόνο στην Αγγλία; τέλος πάντων...) υπήρχαν, υπάρχουν πάρα πολλοί ομοφυλόφιλοι στην Αγγλία, έφθασε ακόμη –μάλιστα γιατροί το έλεγαν, ακόμα και πάστορες, Χριστιανοί– [έφθασαν] να λέγουν ότι είναι μία αρρώστια. Έφθασε ακόμη και ο Αρχιεπίσκοπος του Canterbury, της Αγγλίας δηλαδή ο Αρχιεπίσκοπος, να υποστηρίξει ότι είναι μία νόσος. Εγώ δε τότε, πριν τριάντα χρόνια, όταν το διάβασα στην εφημερίδα – άστε, δε, τότε γελούσε όλη η Ελλάς με τα καμώματα αυτά· τώρα κι εμείς γινήκαμε τέτοιοι – προσέξτε, είπα: Καλά, αυτός ο Αρχιεπίσκοπος, δεν άνοιξε ποτέ την Αγία Γραφή; Να δει ότι η ομοφυλοφιλία είναι από τα πάθη που εισήγαγε η ειδωλολατρία, ο πεσμένος άνθρωπος. Και όταν κάνει ο Απόστολος Παύλος εκείνον τον φοβερόν κατάλογο, τη φοβερή αναφορά του ειδωλολατρικού κόσμου στο Α´ κεφάλαιο Προς Ρωμαίους και λέγει εκεί αυτά τα πράγματα με έναν ωμόν τρόπον, σε βαθμό που δεν λέει τον άνδρα «άνδρα», αλλά τον λέει «αρσενικόν» και τη γυναίκα δεν τη λέει «γυναίκα», αλλά τη λέει «θηλυκιά». Ξέρετε, όταν πείτε έναν άνθρωπο «αρσενικός είσαι» ή «θηλυκός είσαι», αυτό δείχνει μόνο μία βιολογία, δεν δείχνει τις ανώτερες δυνάμεις του ανθρώπου, το πνεύμα του, τις εφέσεις του. Δείχνει μόνο τη βιολογία του. Αν φθάνει ο Απόστολος έτσι να αποκαλεί τους ανθρώπους, χαρακτηρίζοντας με τα σκληρότερα λόγια αυτές τις αμαρτίες που ήταν προϊόντα της ειδωλολατρίας και αποκαλεί τους ανθρώπους «με σκοτισμένο μυαλό» και κάνει περιγραφή της ομοφυλοφιλίας, ίσως όχι για άλλο αμάρτημα τόσο πολύ, αυτό δείχνει ότι δεν είναι ασθένεια με την έννοια της γρίπης, της καρδιοπάθειας και δεν ξέρω τι, αλλά είναι ένα αμάρτημα.

Εν τοιαύτῃ περιπτώσει, δεν ξέρω αν σας έχω πει άλλοτε, το έχω πει όμως πολλές φορές στις ομιλίες μου. Είναι το εξής: παιδιά, μέσα μας φέρομε όλα τα σπέρματα των παρελθόντων γενεών μέχρι τον Αδάμ και την Εύα. Τα σπέρματα αυτά είναι σπέρματα κακού, όπως ακριβώς μπορούμε σε ένα ντουλάπι να έχουμε μπουκαλάκια με σπορικά. Τα σπορικά αυτά, για να φυτρώσουν, πρέπει να έχουν υγρασία και θερμοκρασία. Όσο μένουν στο μπουκάλι δεν φυτρώνουν. Μέσα μας, μέσα μας, θα ανακαλύψουμε αυτά τα πάθη όλοι μας. Γι᾽ αυτό λέει ο ´Αγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, σε ένα του ποίημα (όταν το πρωτοδιάβασα είχα εκπλαγεί): «Είμαι», λέει, «πόρνος και μοιχός και κίναιδος». Ακούτε; «Εγώ», λέει ο ´Αγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, αυτός που έβλεπε κάθε μέρα τον Χριστόν και είχε κάθε μέρα κοινωνία με το ´Ακτιστον Φως, και αποκαλεί τον εαυτόν του έτσι. Τότε, αν κανείς έχει την ειλικρίνεια να δει μέσα του, θα βρει αυτά τα καμώματα, τα «σπορικά», και της ομοφυλοφιλίας και της πορνείας και της κτηνοβασίας (με συγχωρείτε που τα λέω, αλλά τι να πω;) και άλλα πάθη: και του εγωισμού, και της φιλαργυρίας και της κτηνωδίας... Ναι, κτηνωδίας. Ακόμη και το να χαίρεσαι... Εγώ έχω ανακαλύψει μέσα μου, όταν γίνεται ένας σεισμός, ένας πόλεμος, λέω «Θεέ μου, Θεέ μου, λυπήσου τους ανθρώπους!» Στο βάθος, αγαπάμε να γίνεται ανακατωσούρα. Αυτός είναι ο παλιός εαυτός μας και θα βρούμε όλα μέσα μας τα σπορικά.

Προσέξτε, θα μου πείτε: «Δεν θα σωθούμε;» Οι ´Αγιοι, παιδιά, επήγαιναν στην έρημο να ξεριζώσουν το υποσυνείδητο. Τρομακτικά δύσκολο πράγμα. Δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς. Τουλάχιστον, στη συνείδησή μας αυτά να μην υπάρχουν. Έτσι, αισθάνθηκα μέσα μου μία τάση, μία ροπή βρώμικη, ας πούμε της ομοφυλοφιλίας (μια που ο λόγος); Θα πω: «Θεέ μου φύλαξέ με!» Εάν λοιπόν τα σπορικά αυτά μείνουν στα μπουκαλάκια, [εάν] δεν δώσω την ευκαιρία της θερμοκρασίας και της υγρασίας να φυτρώσουν, τότε σίγουρα έχω έπαινον από τον Χριστόν και θα σωθώ. Ας το ξέρουμε λοιπόν, ας μην ανατρέχουμε σε δικαιολογίες τέτοιων πραγμάτων, αλλά να λέμε ότι είναι αμαρτία και ότι ό,τι να ᾽χεις... Μου λες ότι είσαι ομοφυλόφιλος και δεν μπορείς να κάνεις αλλιώτικα. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώτικα; Κι εγώ μέσα μου αισθάνομαι αυτό... Ξέρετε τι έλεγε ο Μέγας Βασίλειος; «Και γυναίκα αγνοώ και παρθένος ουκ ειμί». Και εγώ έχω εκείνο, και εγώ έχω εκείνο, όπως όλοι οι άνθρωποι. Δεν θα το αφήσεις να εκδηλωθεί. Εκεί είναι ο αγώνας σου: να μην το αφήσεις να γίνει ποτέ. Και τότε μπορούμε να μιλάμε για ανόρθωση του πεσμένου ανθρώπου.

Πηγή: Η άλλη όψη

Το έχουμε ξαναγράψει, η ανευθυνότητα, ο λαϊκισμός και η εξουσιομανία είναι τρεις από τις κατάρες του έθνους.

Πρώτα ξεκίνησαν με τη λέξη λαθρομετανάστευση. Εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι στα ΜΜΕ κυριαρχούν είτε μεταμελημένοι, είτε παραλλαγμένοι είτε αμετανόητοι αριστεροί, κατάφεραν να δαιμονοποιήσουν τις λέξεις και να αλλάξουν ακόμα και το νόημά τους. Όταν κάποιος ανεβαίνει λαθραία στο λεωφορείο ή κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς, τότε καλώς λέγεται λαθρεπιβάτης. 

Όταν κάποιος διαβάζει τις εφημερίδες στο περίπτερο χωρίς να πληρώσει, λαθραία δηλαδή, λέγεται λαθραναγνώστης. 

Όταν κάποιος κυνηγά λαθραία, λέγεται λαθροθήρας.

Όταν κάποιος κάνει εμπόριο λαθραίων προϊόντων, λέγεται λαθρέμπορος. 

Όταν όμως κάποιος μπει λαθραία σε μια χώρα, δεν λέγεται λαθραίος μετανάστης ή λαθρομετανάστης, γιατί αυτό προσβάλει την προσωπικότητά του!!!

Και τώρα, αφού πρώτα ξεκινήσαμε από τις λέξεις και συνεχίσαμε να αποκαθηλώνουμε τις βασικές αξίες που διέπουν κράτος και κοινωνία, για να τις αντικαταστήσουμε με τα αξιακά θέσφατα της Αριστεράς, αφού… διαπραγματευτήκαμε επί έξι μήνες, για να καταστρέψουμε ό,τι είχε μείνει όρθιο από την οικονομία μας και να υπογράψουμε ένα μνημόνιο κατά πολύ χειρότερο από εκείνα που υπέγραψαν οι προηγούμενοι, οι «προσκυνημένοι», τώρα δεν έρχονται αυτοί, αλλά όλοι εμείς και το έθνος ολόκληρο ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα της μεταναστευτικής πολιτικής της κυρίας Τασίας και του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτών που έπαιξαν με τον πόνο των μεταναστών, λαθραίων και μη, χτίζοντας καριέρες πολιτικάντηδων, αυτών που έκαναν παιχνίδια με τους λαθρομετανάστες, σε αγαστή συνεργασία με τους διακινητές, πότε στη Βίλα Αμαλία και πότε μπροστά από τη Βουλή και στη Μεγάλη Βρετανία, παραμονές Χριστουγέννων, αυτών που αφού θα άλλαζαν την Ευρώπη ολόκληρη, θα έκαναν στους Ευρωπαίους εκτός των άλλων και μαθήματα μεταναστευτικής πολιτικής.

Και τώρα, αφού έκλεισαν την Αμυγδαλέζα, δημιουργούν μια άλλη «Αμυγδαλέζα», σχεδόν με τα ίδια υλικά και μέσα, τη φορά αυτή πιο κοντά στην Ομόνοια, για να λιάζονται οι λαθρομετανάστες καλύτερα.

Εκεί περιορίζεται η περίφημη μεταναστευτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ!

Και τώρα, δεν έρχονται αυτοί, όπως θα τους άξιζε, έρχεται η χώρα αντιμέτωπη με ένα τεράστιο και εθνοβόρο πρόβλημα που σε μεγάλο βαθμό δημιούργησαν οι ίδιοι, ένα πρόβλημα που κανείς δεν ξέρει τι διαστάσεις μπορεί να λάβει και κυρίως πώς θα σταματήσει!

Και επειδή πρέπει να σχεδιάζουμε με βάση το χειρότερο σενάριο, το έχουμε ξανατονίσει αυτό, μπορεί κανείς από τους υποτιθέμενους υποστηρικτές των λαθρομεταναστών να πει στους Έλληνες πολίτες τι θα γίνει αν τα δυο-τρία επόμενα χρόνια συσσωρευθούν στην Ελλάδα για παράδειγμα 10 εκατομμύρια λαθρομετανάστες, σχεδόν στο σύνολό τους μουσουλμάνοι;

Έχουν αντιληφθεί ότι μέσα σε έξι μήνες έχουν αυξηθεί δραματικά οι είσοδοι λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, χωρίς να υπάρχει κάποια εξέλιξη σε οποιαδήποτε χώρα από τις οποίες προέρχονται οι λαθρομετανάστες ή οι πρόσφυγες, για να μην παρεξηγηθεί η κυρία Τασία!

Έχουν αντιληφθεί ότι το μόνο που έχει αλλάξει είναι η πολιτική ανοιχτών συνόρων της κυβέρνησης, που έχει καταστήσει την Ελλάδα την πιο ελκυστική χώρα του κόσμου για λαθρομετανάστευση;

Έχουν αναρωτηθεί γιατί οι Αφρικανοί λαθρομετανάστες δεν επιλέγουν την Πορτογαλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, αλλά προτιμούν κυρίως την Ελλάδα για να πατήσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος;

Έχουν αναρωτηθεί γιατί οι λαθρομετανάστες και οι πρόσφυγες δεν προτιμούν τη Βουλγαρία, που είναι πιο ασφαλής προορισμός, αφού δεν παρεμβάλλεται θάλασσα, αλλά προτιμούν την Ελλάδα, με κίνδυνο να θαλασσοπνιχτούν, όπως προκύπτει από τους αριθμούς, που είναι ανελέητοι;

Έχουν αναρωτηθεί γιατί οι εκατοντάδες χιλιάδες Πακιστανοί και Μπαγκλαντεσιανοί εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, χωρίς να υπάρχει πόλεμος ή άλλος κίνδυνος γι’ αυτούς, για να πληρώσουν χιλιάδες δολάρια και να έλθουν στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα;

Και μην προσπαθήσουν πάλι, εφαρμόζοντας την προσφιλή τους τακτική, του… τιποτισμού, να κρύψουν την πλήρη ανεπάρκειά τους, επικαλούμενοι την ευθύνη της Ευρώπης να λύσει το πρόβλημα που σε μεγάλο βαθμό δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι, με την ανευθυνότητα και το λαϊκισμό μας.

Γιατί αν η Ευρώπη δώσει τη λύση που εννοούν οι διανοούμενοι (sic) του ΣΥΡΙΖΑ, τότε η Ελλάδα θα συνεχίσει να αποτελεί τον ελκυστικότερο προορισμό της παγκόσμιας λαθρομετανάστευσης, με καταστροφικές συνέπειες για την πατρίδα και το έθνος.

Επιμύθιον.

Είναι γνωστό ότι η Τουρκία έχει ως στόχο να αποτελέσει τον επίσημο προστάτη όλων των μουσουλμάνων της Ελλάδας και κάνει ό,τι πρέπει γι’ αυτό. Σε κάθε τζαμί που λειτουργεί στην Ελλάδα, υπάρχει και ένας εκ Θράκης εγκάθετος της Άγκυρας. Αν δεν κάνουμε κάτι, θα έλθει η μέρα που θα χάσουμε την Ελλάδα χωρίς να προλάβουμε να ρίξουμε μια ντουφεκιά!

Σημείωση: το άρθρο γράφτηκε πριν τα γεγονότα στην Κω

Πηγή: Δημοκρατία, Pontos News, Ινφογνώμων Πολιτικά

Στό σοβαρό αὐτό ἐρώτημα ἡ ἀπάντηση εἶναι ὄχι ἀφοῦ ἡ θρησκεία ὡς ὅρος ἔχει ἀρνητική ἔννοια. Ὑπάρχουν πολλές θρησκεῖες πού δημιουργήθηκαν ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἔως καί τίς μέρες μας. Καί λέω δημιουργήθηκαν γιατί ὑπάρχουν ὡς ἔργα «χειρῶν ἀνθρώπων», ὡς κατασκευάσματα τῆς ἀνθρώπινης διάνοιας. Πράγματι, ὁ ἄνθρωπος βλέποντας ὅτι εἶναι πολύ μικρός μέσα στήν ἀπέραντη δημιουργία, ἀνασφαλής μέσα στά πλαίσια καί τίς ἐξελίξεις δίπλα του, πού μοιάζουν νά τοῦ ἀπειλοῦν τήν ἴδια του τήν ζωή, βρισκόμενος σάν σταγόνα στόν ὠκεανό δημιουργεῖ θεότητες γιά νά ἑρμηνεύσει τά ἄγνωστα γι᾽αὐτόν καί νά ἡσυχάσει. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι καί ὀνομάζεται θρησκεία. Ἡ δημιουργία θρησκείας δηλαδή ἀφορᾶ στήν κάλυψη αὐτοῦ τοῦ ὑπαρξιακοῦ κενοῦ, αὐτῆς τῆς ἀνασφάλειας. Πρόκειται λοιπόν γιά κάτι πού μοιάζει φυσικό μέν καί ἀναγκαῖο, ἀλλά καί ταυτόχρονα ἀσθενές, παθολογικό καί μή πραγματικό. Ὁ Χριστιανισμός εἶναι τό ἀκριβῶς ἀντίθετο, γι᾽αὐτό καί δέν εἶναι θρησκεία! Τί εἶναι ὅμως; Εἶναι κίνηση τοῦ Θεοῦ νά βρεῖ τόν ἄνθρωπο καί νά τοῦ ἀποκαλυφθεῖ. Ἡ πίστη στό Χριστό εἶναι ἀποκάλυψη Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ Πλάστης ἀναζητᾶ τό πλάσμα Του. Αὐτή ἡ ὑπερφυσική θεία Ἀποκάλυψη χαρακτηρίζει καί διακρίνει τόν Χριστιανισμό ἀπό ὁποιαδήποτε ἄλλη δοξασία. Αὐτή ἡ ἀλήθεια δηλώνει ὅτι ἡ πίστη στό Χριστό δέν εἶναι θρησκεία.

Πῶς ὅμως ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός στήν Παλαιά Διαθήκη;

Μέσω «σημείων», δηλαδή μέσω θαυμαστῶν γεγονότων.[1] Τό πιό σύνηθες εἶναι τό σημεῖο νά δίνεται μέσω ἐνυπνίων, χρησμῶν καί προφητειῶν.[2] Ὡς πρός τό θέμα αὐτό μέ σαφήνεια διαβάζουμε: « καί ἐπηρώτησεν Σαούλ διά Κυρίου καί οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῷ Κύριος ἐν τοῖς ἐνυπνίοις καί ἐν δήλοις καί ἐν τοῖς προφήταις».( Α´Βασ. 28,6). Γιά τά ἐνύπνια καί τήν προφητεία θά ἀναφερθοῦμε σέ ἄλλη εὐκαιρία. Ὡς πρός τούς χρησμούς ὅμως μποροῦμε νά ποῦμε μερικά συνοπτικά στοιχεῖα. Τό ἱερό κείμενο στό Α´ Βασιλειῶν ἀναφέρει ὅτι μεγάλες μορφές ὅπως οἱ Σαούλ καί Δαβίδ πρίν ἀπό σημαντικές ἀποφάσεις τους συμβουλεύονταν τούς χρησμούς. ( Α´ Βασ. 14, 18. 22,10. 23,6). Ἡ πληροφόρηση αὐτῆ τῶν βασιλέων συνδέεται μέ τά «Οὐρίμ» καί τά «Θουμμίμ» πού ἦταν ἀντικείμενα (κλήροι), τά ὁποῖα ἰσοδυναμοῦσαν τά πρώτα γιά θετική ἀπάντηση ἐνῶ τά δεύτερα γιά ἀρνητική. «Αὐτά τοποθετοῦνταν στό περιστήθιο («λογεῖον» Ο´), πού ἦταν δεμένο πάνω στό ἱερό ἔνδυμα Ἐφούδ τοῦ ἀρχιερέα, καί σχετίζονταν μέ τό ἔργο του ὡς μεσάζοντα μεταξύ Θεοῦ καί τοῦ λαοῦ του. Μέ τούς κλήρους οἱ ἰουδαῖοι μάντευαν τή θέληση τοῦ Θεοῦ σέ σοβαρά ζητήματα (βλ. Α´Βασ. 14, 37-41. 23,2.11. 30, 7-8. Β´Βασ. 2,1. 5,19 κ.ἄ.)».[3] Τά Οὐρίμ καί τά Θουμμίμ θά περιέλθουν στήν ἀφάνεια μετά τήν βασιλεία τοῦ Δαβίδ, τότε πού ἐμφανίζονται οἱ προφῆτες. Αὐτοί θά ἀναλάβουν πλέον ἐξ ὁλοκλήρου τό ἔργο τῆς μεταφορᾶς τῶν μηνυμάτων τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους. Ὅμως γιά τήν δημιουργία τῆς προφητείας, τίς μορφές της καί τήν διατήρησή της μέχρι καί σήμερα θά γίνει ἀναφορά σέ ἐπόμενο κείμενό μας.

[2] Καλαντζάκη Σ., Εἰσαγωγή στήν Παλαιά Διαθήκη, Θεσσαλονίκη 2006, σ.418.

[3] Καλαντζάκη Σ., Εἰσαγωγή στήν Παλαιά Διαθήκη, Θεσσαλονίκη 2006, σ.418.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμιοσύνη

Τώρα τό θέρος ἰδιαίτερα ἔρχονται στά ὡραῖα μας χωριά οἱ αἱρετικοί καί μάλιστα οἱ χιλιαστές, γιά νά σπείρουν τό δηλητήριο τῆς πλάνης τους. Σεῖς πρέπει νά εἶστε οἱ φρουροί τῆς ποίμνης σας καί νά τήν διαφυλάττετε ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς πίστης μας.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, 10 Αὐγούστου 2015

E ΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ

ΠΕΡΙ ΔΙΑΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ
ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΩΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΜΟΥ

Ἀγαπητοί μου

Συμπρεσβύτεροι ἀδελφοί,

1. Τώρα τό θέρος ἰδιαίτερα ἔρχονται στά ὡραῖα μας χωριά οἱ αἱρετικοί καί μάλιστα οἱ χιλιαστές, γιά νά σπείρουν τό δηλητήριο τῆς πλάνης τους. Σεῖς πρέπει νά εἶστε οἱ φρουροί τῆς ποίμνης σας καί νά τήν διαφυλάττετε ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς πίστης μας.

Στήν παροῦσα μου ἐγκύκλιο θέλω νά σᾶς γράψω κάτι πού τό θεωρῶ σοβαρό: Πρό ὀλίγων ἐτῶν, μετά ἀπό μία ἐπικίνδυνη ἐπίσκεψη τῶν χιλιαστῶν στά χωριά μας, κατά τήν ὁποία αὐτοί διένειμαν τήν Καινή Διαθήκη καί τά περιοδικά τους στούς χριστιανούς μας, σᾶς ἀπηύθυνα ἐγκύκλιό μου, στήν ὁποία σᾶς ἔγραφα νά συμβουλεύσετε τούς πιστούς νά παραδώσουν στό πῦρ ὅλη τήν προσφορά αὐτή τῶν ψευδομαρτύρων τοῦ Ἰεχωβά.

Ναί, ἀλλά μεταξύ τῶν χιλιαστικῶν βιβλίων καί φυλλαδίων ἦταν καί ἡ Καινή Διαθήκη. Καί αὐτή λοιπόν νά καεῖ; Ἔτσι φαινόταν ἀπό τήν Ἐγκύκλιό μου ἐκείνη, γιατί ἔλεγα νά παραδοθοῦν εἰς τό πῦρ ὅλα ὅσα ἔδωσαν οἱ αἱρετικοί χιλιαστές στούς χριστιανούς μας.

Τό ἔγραφα ὅμως αὐτό, πατέρες μου, ἐπειδή ἐπρόκειτο περί τῶν χιλιαστῶν. Γιατί οἱ ψευδομάρτυρες αὐτοί τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἐδῶ καί χρόνια, ἔχουν ἐκδόσει δική τους Καινή Διαθήκη, μεταφρασμένη κατά τίς πλάνες τους καί παρουσιάζουν τό ἱερό κείμενο νά συμφωνεῖ ἀπόλυτα μέ τίς αἱρέσεις τους. Ἔτσι λοιπόν ἡ μεταφραση αὐτή τῆς Καινῆς Διαθήκης ἀπό τούς ἀρχηγέτες τῶν χιλιαστῶν πραγματικά θέλει κάψιμο, γιατί μεταφέρει σ᾽ αὐτήν ὅλο τό αἱρετικό κατασκεύασμα τῆς πλάνης τοῦ χιλιασμοῦ.

2. Παλαιότερα ὅμως οἱ χιλιαστές χρησιμοποιοῦσαν γιά Ἁγία Γραφή τήν ἔκδοση τῆς Βιβλικῆς Ἑταιρείας. Ἡ ἔκδοση αὐτή, καί ἡ παλαιοτέρα καί ἡ νεωτέρα, ἔγινε ἀπό ὀρθοδόξους θεολόγους καί ἐπομένως τήν ἐμπιστευόμεθα. Βέβαια, οὐδεμία μετάφραση εἶναι ἀλάνθαστη, ἡ δέ Ἐκκλησία μας καί αὐτήν ἀκόμη τήν μετάφραση τῶν Ο΄ δέν τήν δέχεται ὡς θεόπνευστη, διότι δέν δύναται νά νοηθεῖ θεοπνευστία στήν μετάφραση. Οἱ μεταφράσεις λοιπόν τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἐκδόσεως Βιβλικῆς Ἑταιρείας, ὡς πονηθεῖσες ὑπό Ὀρθοδόξων – καί αὐτή τοῦ πολυσεβάστου μου Διδασκάλου Β. Βέλλα – εἶναι ἀποδεκτές ἀπό τήν Ἐκκλησία μας. Ὅταν πρό ἐτῶν ὁ Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Πρωτοπρ. π. Γεώργιος Μεταλληνός μέ ἐρώτησε στόν Πανεπιστημιακό χῶρο νά τοῦ δώσω ὑπεύθυνη γνώμη περί τῶν μεταφράσεων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀπήντησα γραπτῶς ὅτι ἡ πιστοτέρα μετάφραση τοῦ Ἑβραϊκοῦ κειμένου εἶναι ἡ μετάφραση τοῦ Ἀρχιμ. Νεοφύτου Βάμβα, ἐκδόσεως Βιβλικῆς Ἑταιρείας.

Ἄν λοιπόν οἱ ἐπισκέπτες τῶν χωρίων μας χιλιαστές ὡς Καινή Διαθήκη ἔδωσαν αὐτήν τῆς Βιβλικῆς Ἑταιρείας, τότε, Πατέρες μου, ἀποτελεῖ μεγάλη μου ἁμαρτία, διά τήν ὁποίαν αἰτοῦμαι συγγνώμην ἀπό τόν Κύριο, τό ὅτι διά τῆς Ἐγκυκλίου μου εἶπα νά καεῖ τό ἱερό κείμενο μεταφρασθέν ἐν ὀρθοδόξῳ πνεύματι. Εὐχαριστῶ δέ ἀδελφόν Ἀρχιερέα Πατέρα, διότι μοῦ ὑπέδειξε τήν ἁμαρτία μου αὐτήν. Ἀλλά ἔγραψα τήν ἐγκύκλιό μου ἐκείνη, διότι εἶχα καί ἔχω ὑπ᾽ ὄψιν μου ὅτι εἰδικά οἱ χιλιαστές διαδίδουν τήν ἰδική τους αἱρετική μετάφραση στίς ἐξορμήσεις τους.

3. Ἀλλά καί ὅταν αὐτοί (οἱ χιλιαστές) προσφέρουν ὡς Καινή Διαθήκη τήν μετάφραση τῆς Βιβλικῆς Ἑταιρείας, καί τότε ἀκόμη τήν παραμορφώνουν, καί ἐξωτερικῶς καί ἐσωτερικῶς, γιατί σέ πολλά σημεῖα τοῦ βιβλίου θέτουν τήν σφραγίδα τους, τήν διεύθυνση τῶν συνεδριάσεών τους, καί μαθαίνουν λοιπόν ἔτσι οἱ χριστιανοί μας τά «στέκια» τῶν χιλιαστικῶν συγκεντρώσεων ἀπό τήν παραμορφωμένη αὐτή Καινή Διαθήκη. Τό ἴδιο κάνουν καί ἄλλοι αἱρετικοί, προτεστάντες, εὐαγγελικοί κ.ἄ. Γι’ αὐτό, μέ τήν ἐγκύκλιό μου αὐτή, Πατέρες, παρακαλῶ νά λέγετε στούς χριστιανούς σας ὅτι ἄν οἱ αἱρετικοί τούς δίνουν περιοδικά τους καί τήν Καινή Διαθήκη (καί τῆς ἐκδόσεως Βιβλικῆς Ἑταιρείας), νά τά παραδίδουν ὅλα, καί τήν Καινή Διαθήκη, σέ σᾶς. Σεῖς τά μέν αἱρετικά περιοδικά νά τά καταστρέψετε, τήν Καινή Διαθήκη ὅμως ὄχι, ἀλλά καί δέν θά τήν δίδετε σέ κανένα, ἄν ἔχει τίς σφραγῖδες τῶν αἱρετικῶν. Ἄν δέν ἔχει τήν ὀνομασία καί τήν διεύθυνση τῶν αἱρετικῶν, νά τήν δίδετε. Σᾶς καθιστῶ ὑπευθύνους, ὅπως καί εἶστε, διά τό ποίμνιό Σας.

4. Τά κατηχητικά μας κηρύγματα πρό διετίας ἦταν ἰδιαίτερα δογματικά, γιά μαθητεία στήν ὀρθόδοξη πίστη μας, καί κατ᾽ ἀνάγκη ἀναφερόμεθα στόν παπισμό, ὁ ὁποῖος εἶναι αἵρεση, καί στόν οἰκουμενισμό, ὁ ὁποῖος εἶναι παναίρεση. Ἡ Μητρόπολή μας ἔχει καί νέους ἀνθρώπους καί σοβαρούς ἐπιστήμονες, ἔχει μορφωμένους κληρικούς, μοναχούς καί μοναχές μέ θεολογικά ἐνδιαφέροντα, τά ὁποῖα μοῦ τά ἐκδηλώνουν μέ ἐρωτήματά τους. Ἔτσι ἐγώ ὑποχρεοῦμαι νά φροντίζω γιά τήν διδασκαλία τῶν δογμάτων τῆς πίστης μας ἀντιτιθεμένη πρός τήν αἵρεση. Αὐτά τά γράφω γιά κάποιον δικό μας λαϊκό, πού εἶπε σέ κάποιον Ἀρχιερέα γιά μένα, «ἀμάν αὐτός ὁ δεσπότης μέ τό κήρυγμά του ὅλο κατά τοῦ πάπα». Αὐτός βέβαια θά πεῖ τό ἴδιο γιά μένα καί γιά τόν λόγο μου ὅλο γιά τόν Ἡσαΐα καί ὅλο γιά Παράκληση στήν Παναγία καί ὅλο γιά νηστεῖες. Σ᾽ αὐτόν λοιπόν τόν λαϊκό ἀπαντῶ ὅτι προτιμῶ χίλιες φορές νά μέ λέγουν «ἀντιπαπικό», ἐπειδή ἐπιτίθεμαι συχνά κατά τῆς αἵρεσης τοῦ παπισμοῦ, παρά, ὅπως τόν  Ἀρχιερέα, στόν ὁποῖον μέ ἀνέφερε, πού δέν ὁμιλεῖ καθόλου κατά τοῦ πάπα, ἀλλ᾽ ἀντίθετα προσπελάζει τούς παπικούς, καί τό ποίμνιό του τόν ἀποκαλεῖ γι᾽ αὐτό «φιλοπαπικό».

Χριστέ καί Παναγία μου, πάντα «ἀντιπαπικός» καί ποτέ «φιλοπαπικός»! Ἡ διάπυρη ὅμως εὐχή καί προσευχή μας, Πατέρες μου, εἶναι ὁ πάπας καί ὅλοι οἱ παπικοί νά μετανοήσουν γιά τίς πλᾶνες τους καί νά ἐπανέλθουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀπό τήν ὁποία ἀπεκόπησαν, γιά νά ἑορτάσει ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ καί νά κατακαοῦν οἱ δαίμονες, πού πέτυχαν νά ἀποσπάσουν ἀπό τήν Ἐκκλησία μας τούς παλαιούς αὐτούς ἀδελφούς μας καί νά τούς ρίψουν στήν πλάνη. Σ᾽ αὐτό ἀκριβῶς ἀποβλέπουν οἱ διάλογοι τῆς Ἐκκλησίας μας μέ τούς Καθολικούς καί τούς ἄλλους αἱρετικούς.

5. Θά παρατηρήσατε ὅμως Πατέρες, ὅτι ἐδῶ καί καιρό, τά κηρύγματα πού λαμβάνετε εἶναι ἁπλούστερα καί ἀναφέρονται περισσότερο στήν πρακτική πνευματική ζωή. Θά συνεχίσουμε τό εἶδος αὐτό τῶν κηρυγμάτων μας, χωρίς βέβαια νά παραλείπουμε τό δόγμα, γιατί σ᾽ αὐτό στηρίζεται ἡ πράξη. Γι’ αὐτό καί ἐλέγχουμε τό «Φιλιόκβε» τῶν Καθολικῶν, γιατί μᾶς δείχνει ἄλλο Τριαδικό Θεό καί μᾶς κατευθύνει σέ ἄλλο δρόμο πνευματικῆς ζωῆς, καί ὄχι στό δρόμο τῶν ἁγίων Πατέρων μας, πού πάει πρός τήν ἁγιότητα.

Εὔχεσθε ὑπέρ ἐμοῦ. Καλή Παναγιά!

Μέ ἀγάπη Χριστοῦ καί πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Η γλυκύτατη φυσιογνωμία της Θεοτόκου, Μητέρας του Κυρίου και του κόσμου, δεσπόζει παντού στη ζωή της Εκκλησίας και ιδιαίτερα το μήνα Αύγουστο. Οι λαμπροί και πάνδημοι εορτασμοί σ’ ολόκληρη τη χριστιανοσύνη δημιουργούν μια θερμή ατμόσφαιρα για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες στη μορφή της Θεοτόκου, μεσίτριας των πονεμένων ανθρώπων.

Η Παναγία είναι το ασάλευτο θεμέλιο του Γένους σ’ όλες τις καταπτώσεις και κλυδωνισμούς του, η ευλογία, η πίστη και η ελπίδα δια την ανόρθωση και τη νίκη.

Σ’ αυτή τη μεγάλη Μητέρα καταφεύγει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος των πιστών στις δύσκολες ώρες. Είναι η αγία των αγίων, η καταφυγή των καταπονουμένων, η μεσίτρια προς τον Θεό, της οποίας η αγιότητα ξεπέρασε κάθε ανθρώπινο μέτρο.

Η επίγεια ζωή της Θεοτόκου υπήρξε μια πορεία ολοκληρωτικής προσφοράς προς τον Θεό. Απόλυτη υπακοή στο θεϊκό θέλημα, βαθιά πίστη, ανείπωτη ηθική καθαρότητα και αγιότητα ήταν η δική της συμμετοχή στην εύνοια του Θεού. Τα μεγέθη αυτά αποτελούν απλησίαστα επίπεδα αρετής για κάθε εποχή ιδιαίτερα δε για τη δική μας.

Διερωτάται κανείς κατά πόσο η αγιότητα του Θεού μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τον σύγχρονο άνθρωπο, όταν ακούγοντας τη λέξη αγιότητα γελάει και ειρωνεύεται;

Mήπως όμως είναι μια πρόκληση για τη σημερινή λογοκρατούμενη κοινωνία, που αναζητά εύκολες λύσεις, που αδιαφορεί για τέτοια μεγέθη, που προτιμά το χάος και τη σύγχυση των αξιών και των ιδεών; Είναι εύκολο στην εποχή μας ν’ απαλλαγούμε από τις ποικίλες δεσμεύσεις και αναγκαιότητες και με ηρωισμό και τόλμη να αρνηθούμε τον υλιστικό κόσμο;

Τα ερωτήματα αυτά αποκαλύπτουν τον σκεπτικισμό που γέννησε η μονομερής προσκόλληση του ανθρώπου στα υλικά και η απομάκρυνση μας από τον κόσμο του πνεύματος, μέσα στον οποίο αναπνέει αυτό που ονομάζουμε αγιότητα.

Ο σύγχρονος κόσμος αναζητά εναγωνίως τις φαντασιώσεις του πολιτισμού τις νέες μορφές χαράς, νέες πηγές αισθησιακής απόλαυσης και νέες εμπειρίες συγκινήσεων. Προτιμά την άνευ όρων παράδοση στις κοινωνικές, τεχνολογικές και πολιτιστικές συμβατικότητες, ακόμα κι΄ όταν γνωρίζει, ότι τα επιτεύγματα αυτά τον αλλοτριώνουν ολοκληρωτικά.

Η πραγματική διέξοδος από το φαύλο κύκλο του παραλόγου βρίσκεται εκεί, όπου δυναμικά πρότυπα μας φανερώνουν τρόπους ζωής γεμάτους απλότητα αρετής, αγωνιστική πορεία για τη διαρκή βελτίωση και πληρότητα της κενωτικής προσφοράς για τον συνάνθρωπο.

Ένα τέτοιο πρότυπο είναι η Θεοτόκος. Παράδειγμα πρόκλησης και πρόσκλησης αγιότητας. Με τη μορφή της η Παναγία ως πρότυπο και παράδειγμα, δυναμώνει και γιγαντώνεται η αδυναμία της φύσεως μας και μειώνονται σιγά-σιγά οι πτώσεις και οι αμφιβολίες.

Οι γήινες και κοινωνικές δεσμεύσεις παύουν να μας εξουσιάζουν δυναστικά, οι αναζητήσεις της ψυχής αποκτούν προτεραιότητα και το θέλημα του Θεού φωτίζει τις επιλογές μας.

Έτσι αρχίζει η πορεία της αγιότητας. Με τον τρόπο αυτό η Θεοτόκος προσέλκυσε την εύνοια του Θεού και δυναμώθηκε στον προσωπικό αγώνα της για την αγιότητα.

Αν παραμείνουμε προσανατολισμένοι στο πρότυπο αυτό που μας προσφέρει η Θεοτόκος Μητέρα η πορεία της αρετής και της αγιότητας δεν θα είναι ουτοπία, γιατί η μορφή της Παναγίας που καθοδήγησε και στήριξε αναρίθμητους πιστούς, θα καθοδηγεί και θα στηρίζει και τις δικές μας προσπάθειες.

Πηγή: Άγια Μετέωρα, Αβέρωφ

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, στό ἐξαίρετο ἑρμηνευτικό τῶν ἀσματικῶν κανόνων τῶν Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν βιβλίο του «Ἑορτοδρόμιον»[1], ἑρμηνεύει ἄριστα τόν προαναφερθέντα πασίγνωστο Θεομητορικό ὕμνο.

Λέει, λοιπόν, ὅτι ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Κοσμᾶς ἐπίσκοπος Μαϊουμᾶ ὁ Μελωδός, θέλοντας νά ὑμνήσει τήν ἀσύγκριτη δόξα τῆς Θεομήτορος, καί μή μπορώντας νά τήν περιγράψει, ἐξαιτίας τοῦ θεομητροπρεποῦς ἁγιασμοῦ της καί τῶν ὑπερφυσικῶν καί παραδόξων χαρισμάτων, τά ὁποία ἐνυπάρχουν οὐσιώδη καί ἐσωτερικά στό παρθενικό πρόσωπό της, ἐπειδή ὑπερβαίνουν κάθε νοῦ καί λόγο, ἐξαιτίας τόσο τοῦ μεγέθους τους ὅσο καί τοῦ πλήθους τους, γι’αὐτό ἀναγκάζεται ἐδῶ νά παραλάβει ὄχι ἀπό τόν αἰσθητό, ἀλλά ἀπό τόν νοητό κόσμο, τά Χερουβίμ καί τά Σεραφίμ, οἱ ὁποῖες εἶναι οἱ πρῶτες ταξιαρχίες, πού βρίσκονται γύρω ἀπό τόν Θεό, ἔτσι ὥστε, μέσω τῆς συγκριτικῆς ἀσυγκρισίας τους ἤ τῆς ἀσύγκριτης συγκρίσεως, νά φανερώσει ἔστω καί λίγο τήν ἀπό ὑπερβολή σέ ὑπερβολή δόξα, κατά τόν Ἀπόστολο, καί τήν ὑπέρ λίαν τιμή τῆς Ἀειπαρθένου καί Θεομήτορος.

Παρατηροῦμε ἐδῶ ὅτι ὁ ἅγιος Νικόδημος χρησιμοποιεῖ τίς ἐκφράσεις «συγκριτική ἀσυγκρισία» καί «ἀσύγκριτη σύγκριση», ἐπειδή, σύμφωνα μέ τούς φιλολόγους, ἡ σύγκριση γίνεται πρός ὁμοφυῆ, ὁμοειδῆ καί ὁμοούσια πράγματα. Ἡ σύγκριση, πού γίνεται ἐπί τῶν ἑτεροφυῶν καί ἑτερουσίων πραγμάτων, θά ἦταν καλλίτερο νά λέγεται διάκριση καί ὄχι σύγκριση. Γι’αὐτό καί ἡ σύγκριση στό τροπάριο αὐτό εἶναι περισσότερο διάκριση.

Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τόν θεῖο Χρυσόστομο, δέν ὑπάρχει τίποτε σέ ὅλη τήν κτίση ἶσο ἤ ἀνώτερο ἀπό τήν Θεοτόκο. Γιατί, ἔτσι ρητορεύει ἡ καλή αὐτή γλῶσσα : «Δέν ὑπάρχει τίποτε στόν βίο, ὅπως ἡ Θεοτόκος Μαρία˙ περίελθε, ὦ ἄνθρωπε, ὅλη τήν κτίση μέ τόν λογισμό σου καί δές, ἄν ὑπάρχει κάτι ἶσο ἤ μεγαλύτερο ἀπό τήν ἁγία Θεοτόκο Παρθένο˙ γύρισε ὅλη τήν γῆ˙ δές παντοῦ γύρω γύρω τήν θάλασσα˙  ἀσχολήσου πολύ μέ τόν ἀέρα˙ ἐρεύνησε μέ τή διάνοιά σου τούς οὐρανούς˙ ἐνθυμήσου ὅλες τίς ἀόρατες Δυνάμεις, καί δές, ἄν ὑπάρχει ἄλλο τέτοιο θαῦμα σέ ὅλη τήν κτίση»[2]. Λέει δέ καί ὁ Ἰωάννης Ζωναρᾶς : «Ἡ Θεοτόκος ὀνομάζονταν δεδοξασμένη, ἐπειδή ἦταν καταγώγιο (κέντρο) κάθε ἀρετῆς˙ γιατί δέν βρέθηκε καθαρώτερη ἀπ’αὐτή σ’ὅλες τίς γενεές ἀπ’αἰῶνος».

Ἀπευθύνοντας, λοιπόν, ὁ θεσπέσιος Μελωδός τόν λόγο πρός τήν Θεοτόκο λέγει : «Ἐσένα μεγαλύνουμε, πανάχραντε Θεοτόκε, ἡ ὁποία εἶσαι τιμιώτερη ὄχι συγκριτικῶς, ἀλλά ἀσυγκρίτως ἀπό τά γνωστικότατα καί σοφώτατα Χερουβίμ». Γιατί, σύμφωνα μέ τόν Ἀρεοπαγίτη ἅγιο Διονύσιο, ἡ λέξη «Χερουβίμ» ἑρμηνεύεται «πλῆθος γνώσεως» ἤ «χύση σοφίας». Πρέπει κι ἐδῶ νά ἐννοηθεῖ τό ἐπίρρημα «ἀσυγκρίτως», ὥστε νά ἀποδίδεται ὄχι μόνο πρός τά Σεραφίμ, ἀλλά καί πρός τά Χερουβίμ. Παρομοίως, συνεχίζει ὁ Μελωδός : «Εἶσαι (πανάχραντε Θεοτόκε) καί ἐνδοξότερη ὄχι συγκριτικῶς, ἀλλά ἀσυγκρίτως ἀπό τά Σεραφίμ». Γι’αὐτό, ἔτσι πρέπει νά ἐννοεῖται ὁ ὕμνος : «Τήν τιμιωτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Χερουβίμ, καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ». Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Διονύσιο, ἡ λέξη «Σεραφίμ» θά πεῖ «ἐμπρηστές» ἤ «θερμαίνοντες».

Δύο πράγματα εἶναι ἄξια σημειώσεως στό σημεῖο αὐτό, λέει ὁ ἅγιος Νικόδημος. Πρῶτον, ὅτι, ἀναφέροντας ὁ Ἱερός Κοσμᾶς τά δύο ὑπέρτατα τάγματα ἀπό τήν πρώτη Ἱεραρχία τῶν Ἀγγέλων, δηλ. τά Χερουβίμ καί τά Σεραφίμ, καί λέγοντας ὅτι ἡ Θεοτόκος εἶναι τιμιώτερη ἀσυγκρίτως καί ἐνδοξότερη ἀπ’αὐτά, τήν ἀπέδειξε τιμιώτερη καί ἐνδοξότερη καί ἀπ’ὅλα τά ἄλλα κατώτερα τάγματα. Γιατί, αὐτή, πού εἶναι ὑπέρτερη ἀπ’τά μεγαλύτερα, πολύ περισσότερο εἶναι ὑπέρτερη ἀπ’τά μικρότερα. Δεύτερον, ὅτι ὁ Μελωδός τεχνηέντως δέν ἀνέφερε τούς Θρόνους, πού εἶναι ὑψηλότεροι ἀπό τά Χερουβίμ καί τά Σεραφίμ στήν πρώτη Ἱεραρχία, γιά νά μᾶς δώσει νά καταλάβουμε ὅτι Θρόνος ἔμψυχος τοῦ Παμβασιλέως Θεοῦ εἶναι ἡ Θεοτόκος, ἡ ὁποία χώρεσε στήν μήτρα της αὐτόν, πού δέν χωροῦσε σέ τίποτα, καί τόν βάσταξε ὡς θρόνος, γιά τόν ὁποῖο ὁ προφήτης Ἡσαΐας εἶπε ὅτι εἶδε τόν Κύριο νά κάθεται πάνω σέ θρόνο ὑψηλό καί ἐπηρμένο καί ὅτι γύρω ἀπ’αὐτόν στέκονταν τά Σεραφίμ.

Πρεπωδέστατα, λοιπόν, ἡ Θεοτόκος εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερη ἀπ’ὅλες τίς Οὐράνιες Δυνάμεις, διότι ἐκεῖνες μέν, δεχόμενες κάποιες ἐλλάμψεις ἀπό τόν Θεό, ἀπό’κεῖ φωτίζονται καί τελειοῦνται, ἡ δέ Παρθένος Μαρία, οὐσιωδῶς ἐχώρησε τόν Θεό Λόγο ἀσπόρως (χωρίς σπορά) καί ἀπειράνδρως (χωρίς πεῖρα ἀνδρός) στήν ἄχραντη κοιλία της, τόν Ὁποῖο, ἀφοῦ ἐβάστασε ἀκόπως καί ἔτεκε χωρίς πόνους, γέννησε ἀδιαφθόρως (χωρίς φθορά), χωρίς νά βλάψει τήν Παρθενία της, τά ὁποῖα καί τά τέσσερα αὐτά εἶναι ὑπερφυσικώτατα, παραδοξότατα, ξενακουστότατα καί ἐκπληκτικώτατα. Ἐσένα, λοιπόν, μεγαλύνουμε τήν ὄντως καί ἀληθῶς Θεοτόκο. Λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στήν πρός Κληδόνιον Α΄ ἐπιστολή του : «Ὅποιος δέν ὑπολαμβάνει τήν Μαρία ὡς Θεοτόκο, εἶναι χωρίς τήν Θεότητα». Καί πάλι : «Ὅποιος λέει ὅτι ὁ Θεός Λόγος διεπέρασε ἀπό τήν Παρθένο σάν ἀπό σωλήνα, ἀλλά ὄχι καί ὅτι διαπλάστηκε σ’αὐτή θεϊκῶς καί ταυτόχρονα ἀνθρωπικῶς (θεϊκῶς μέν διότι συνέλαβε χωρίς ἄνδρα, ἀνθρωπικῶς δέ διότι συνέλαβε μέ νόμο κυήσεως) μοιάζει μέ ἄθεο». Αὐτό τό ἔλεγαν, βλασφημώντας, οἱ αἱρετικοί Οὐαλεντίνοι, δηλ. ὅτι ὁ Χριστός ἔφερε μέν τήν σάρκα ἀπ’τόν Οὐρανό, διεπέρασε δέ ἀπό τήν Παρθένο σάν ἀπό σωλήνα. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέει : «Κηρύττουμε τήν Ἁγία Παρθένο κυρίως καί ἀληθῶς Θεοτόκο, γιατί, ὅπως Αὐτός, πού γεννήθηκε ἀπ’αὐτή, εἶναι ἀληθῶς Θεός, ἔτσι κι αὐτή, πού γέννησε τόν ἀληθινό Θεό, εἶναι ἀληθής Θεοτόκος».

Μερικά ἀντίγραφα τοῦ κειμένου, ἀντί τῆς φράσεως «Τήν ὄντως Θεοτόκον», ἔχουν τήν φράση «Τήν μόνην Θεοτόκον». Ὅμως καί στίς δύο φράσεις ἡ ἔννοια εἶναι ὀρθή καί ὑγιής. Διότι, μέ τήν φράση «Τήν ὄντως Θεοτόκον» ἀνατρέπεται ἡ βλασφημία τοῦ ἀνθρωπολάτρου Νεστορίου, ὁ ὁποῖος ὀνόμαζε τήν Ἁγία Παρθένο Μαρία ὄχι Θεοτόκο, ἀλλά Χριστοτόκο, ἐνῶ μέ τήν φράση «Τήν μόνην Θεοτόκον» ἀνατρέπεται ἡ πλάνη τῶν Ἑλλήνων (εἰδωλολατρῶν), οἱ ὁποῖοι φλυαροῦσαν ὅτι πολλές γυναῖκες γέννησαν τούς ἀπ’αὐτούς καλουμένους ψευδωνύμους Θεούς, ὅπως ἡ Σεμέλη τόν Διόνυσο, ἡ Ἀλκμήνη τόν Ἠρακλή, ἡ Λητώ τόν Ἀπόλλωνα κι ἄλλες ἄλλους, καί ὅλες ἦταν Θεοτόκοι. Μέ τήν φράση, ὅμως, αὐτή ἀποδεικνύεται ὅτι δέν ὑπάρχουν πολλές Θεοτόκοι, ἀλλά μία καί μόνη εἶναι ἡ Θεοτόκος, δηλ. Παρθένος Μαρία.

Πρέπει νά σημειωθεῖ ὅτι ἡ Ἁγία Παρθένος ὀνομάζεται ἐνεργητικῶς Θεοτόκος, ἐπειδή γέννησε ἀληθῶς τόν Θεό, καί ὄχι παθητικῶς, ἐπειδή δηλ. γεννήθηκε πνευματικῶς ἀπό τόν Θεό, ὅπως τήν ἀποκαλοῦσε ὁ δυσσεβής καί ἰουδαιόφρονας Νεστόριος. Γιατί, ἔτσι, μέσω τοῦ Βαπτίσματος, γεννήθηκαν πνευματικῶς καί ὅλοι οἱ Χριστιανοί.

Κατά δύο τρόπους λέγεται Θεοτόκος ἡ Παναγία. Πρῶτον, ἐξαιτίας τῆς ὑποστάσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, πού τέχθηκε ἀπ’αὐτή, καί προσέλαβε τήν ἀνθρωπότητα, καί δεύτερον, ἐξαιτίας τῆς προσληφθείσης ἀνθρωπότητας, ἡ ὁποία, λόγω τῆς προσλήψεως καί τῆς ἑνώσεως, θεώθηκε καί ἔγινε ὁμόθεη, σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό[3].

Πρέπει νά σημειωθεῖ ἐδῶ ὅτι ὁ Νεόφυτος ὁ Ἐκκλησιάρχης καί Ἱερομόναχος ὁ ἀπό Ὁδηγητρίας παρακάλεσε τόν Νικηφόρο Κάλλιστο τόν Ξανθόπουλο νά ἐξηγήσει αὐτόν τόν εἱρμό «Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ». Αὐτός, ἀφοῦ ὑπήκουσε, ἔκανε πλατειά ἐξήγηση σ’αὐτόν. Γι’αὐτό ὁ ἅγιος Νικόδημος, ἀφοῦ συντόμευσε αὐτή τήν ἐξήγηση, παραθέτει ἐδῶ τά πιό ἀξιόλογα σημεῖα της γιά χάρη τῶν θερμῶν ἐραστῶν τῆς Θεοτόκου.

Λέει, λοιπόν, πρῶτον ὅτι ὁ Ἱερός Κοσμᾶς ἐπίτηδες συνέθεσε αὐτόν τόν εἱρμό τόσο ὑψηλό, λαμπρό καί θεομητροπρεπῆ, γιά νά παρηγορήσει τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, πού ἦταν θλιμμένη αὐτήν τήν ἡμέρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ἐξαιτίας τῶν παθῶν τοῦ Μονογενοῦς καί γλυκυτάτου Υἱοῦ της. Δεύτερον, ὅτι ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἀφοῦ ἐμφανίστηκε μέ χαρούμενο σχῆμα στόν Ἱερό Κοσμᾶ, ὁ ὁποίος μελοποιοῦσε τόν εἱρμό, τόν εὐχαρίστησε, λέγοντας ὅτι περισσότερο ἐπαναπαύεται στόν ὕμνο αὐτό ἀπ’ὅτι σ’ὅλους τούς ἄλλους ὕμνους, καί ὅτι βρίσκεται παροῦσα, ὅπου ψάλλεται ὁ ὕμνος αὐτός, καί ἀντευλογεῖ αὐτούς, πού τήν εὐλογοῦν, καθώς φάνηκε στ’ἀλήθεια ἡ Θεοτόκος νά εὐλογεῖ αὐτούς, πού ψάλλουν τόν ὕμνο αὐτό, ὅπως τήν εἶδαν πολλοί, καί γι’αὐτό ὅρισαν νά ψάλλουν τόν ὕμνο αὐτό ἀσκεπεῖς.

Ὁ ὕμνος αὐτός ὁρίστηκε νά ψάλλεται στήν ἐννάτη ὠδή γιά τήν τιμή τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀπό τήν Ὁποία ἡ Θεοτόκος γέννησε τόν ἕνα. Ἐπειδή ὁ ἀριθμός ἐννέα φέρει μέσα του τρεῖς φορές τό τρία. Γιατί τρεῖς φορές τό τρία κάνουν ἐννέα.

Ἔπρεπε νά πεῖ ὁ Μελωδός «Τήν τιμιωτάτην τῶν Χερουβίμ», ἀλλά, ἄν ἔλεγε ἔτσι, ἴσως λιγόστευε τήν τιμή τῆς Θεοτόκου. Τώρα, ὅμως, λέγοντας «Τήν τιμιωτέραν» καί προσθέτοντας τό «ἀσυγκρίτως», ἔδειξε ὅτι ἡ τιμή τῆς Θεομήτορος εἶναι ἀνώτερη καί ἀπό τό ὑπερθετικό. Τό «ἀσυγκρίτως» πρέπει νά ἐννοεῖται κοινό καί στή φράση «Τήν τιμιωτέραν» ὡς ἐξῆς : «Τήν τιμιωτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Χερουβίμ».

Γιατί ὁ Μελωδός ἄρχισε αὐτό τό τροπάριο ἀπό τήν αἰτιατική πτώση; Διότι, ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε αἰτία τῆς σωτηρίας μας.

Καθώς, λοιπόν, τά δύο Χερουβίμ παρίσταντο στό ἱλαστήριο, πού ἔφτιαξε ὁ προφήτης Μωυσῆς μέσα στά Ἅγια τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, ἔτσι καί τά κυρίως Χερουβίμ παρίστανται τρέμοντας στή Θεοτόκο. Γι’αὐτό ἡ Θεοτόκος ὑπερέχει ἀπό τά Χερουβίμ μέ ἀσύγκριτες τιμές, καθώς καί ἀπό τά Σεραφίμ, γιατί εἶναι ἀσύγκριτα ὑπερενδοξότερη ἀπ’αὐτά.

Ὁ Μελωδός ὀνόμασε τήν Παρθένο «ὄντως Θεοτόκον», ἐπειδή γέννησε τόν ἀληθῆ καί τέλειο Θεό. Αὐτές οἱ δύο λέξεις συνιστοῦν ὅλο τό Μυστήριο τῆς Οἰκονομίας, διότι φράττουν τά στόματα τοῦ ἄνου Ἀπολλιναρίου, τοῦ Ἰουδαιόφρονος Νεστορίου, τοῦ Διοδώρου καί τοῦ Θεοδώρου, οἱ ὁποίοι λύσσαξαν ἔναντίον τῆς Ἁγίας Παρθένου.

Ὁ Μελωδός εἶπε «σέ μεγαλύνομεν» καί ὄχι «ὑμνοῦμεν» ἤ «εὐλογοῦμεν» ἤ ἄλλο ρῆμα, γιά νά φανερώσει τήν ἀρχή τοῦ ὕμνου τῆς Θεοτόκου, πού λέει : «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον»[4]. Ὁ Ζωναρᾶς ἑρμηνεύει τό νόημα τοῦ ρήματος «μεγαλύνομεν» ὡς ἐξῆς : «Πῶς ἀπαύστως μεγαλύνουμε τήν Θεοτόκο; Ὅταν στρέφουμε τό νοῦ μας στό Μυστήριο, πού ἔγινε σ’αὐτή, καί στή σωτηρία, πού ἔγινε μέσω αὐτοῦ τοῦ Μυστηρίου, καί εὐχαριστοῦμε Αὐτόν (τόν Χριστό), πού ἐργάστηκε τήν σωτηρία μας, καί αὐτή (τήν Θεοτόκο), πού μεσίτευσε πρός τό ἄφραστο αὐτό Μυστήριο. Διότι, ὄχι μόνο ὅταν ψάλλουμε ὕμνους καί διηγούμαστε τά μεγαλεία τοῦ Θεοῦ, τήν μεγαλύνουμε, ἀλλά καί ὅταν λογιζόμαστε αὐτά καί ἐκπλησσόμαστε γιά τήν κηδεμονία καί τήν ἄφατη ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ για’μᾶς καί Τόν εὐχαριστοῦμε γιά τήν ἐπιδημία Του σ’ἐμᾶς.      

[1] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑορτοδρόμιον ἤτοι ἑρμηνεία εἰς τούς ἀσματικούς κανόνας τῶν Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν, τ. Β΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1995, σσ. 192-196.

[2] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Λόγος εἰς τήν ἁγίαν Παρθένον.

[3] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Περί Ὀρθοδόξου Πίστεως, βιβλ. γ΄, κεφ. ιβ΄ καί ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ, Ἱερά Κατήχηση.

[4] Λουκ. 1, 46.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Τις παραµονές του «ΑΤΤΙΛΑ 2», το µεγαλύτερο µέρος της ΕΛΔΥΚ βρέθηκε σε χώρους διασποράς, νότια του στρατοπέδου και πολύ κοντά σε αυτό.

Στις 13 Αυγούστου συµπτύχθηκε προς το χωριό Λακατάμια.

Στο στρατόπεδο παρέμειναν τρεις (κατ’ άλλους δύο) λόχοι, υπό τον αντισυνταγματάρχη Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο. Η πρώτη τουρκική επίθεση εκδηλώθηκε στις 14 Αυγούστου, αργά το πρωί, αφού προηγήθηκε προσβολή του στρατοπέδου από την αεροπορία και το πυροβολικό.

Προπορεύονταν τα άρματα και σε πυκνούς σχηματισμούς ακολουθούσε η ΤΟΥΡΔΥΚ, ενισχυμένη με 700 επιπλέον άνδρες. Μέχρι το απόγευμα, οι Τούρκοι είχαν διενεργήσει τρεις επιθέσεις, αλλά προσέκρουσαν στη σθεναρή αντίσταση της ΕΛΔΥΚ, οι μαχητές της οποίας αγνοούσαν ότι στο άλλο άκρο της Λευκωσίας, στη Μια Μηλιά, η άμυνα είχε καταρρεύσει.

Την επομένη, 15 Αυγούστου, επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό. Παρότι ο αντισυνταγματάρχης Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος ζήτησε ενισχύσεις, έλαβε μόνο τρία τεθωρακισμένα οχήματα Marmon-Herrington, τα οποία θα ήταν εύκολη λεία για τα Μ-48 των Τούρκων. Παρ’ όλα αυτά, οι νέες τουρκικές επιθέσεις αντιμετωπίσθηκαν με επιτυχία. Μπροστά από τις θέσεις άμυνας των ανδρών της ΕΛΔΥΚ, έπεσαν δεκάδες Τούρκοι στρατιώτες, μερικοί δε έφθασαν στα ακραία συρματοπλέγματα του στρατοπέδου, επάνω στα οποία φονεύθηκαν. Μία από τις πιο γλαφυρές καταθέσεις ήταν αυτή του Διονύση Πλέσσα:

«Στις 15 Αυγούστου, πήγε σχεδόν μεσημέρι και οι Τούρκοι δεν μας ενόχλησαν. Κατά τις 11.00 άρχισε η επίθεσή τους, πιο οργανωμένη από τις άλλες. Ανάμεσα στα άρματα εκινείτο το πεζικό και προπορευόταν ένας αξιωματικός, ο οποίος έδινε τα παραγγέλματα με μία σφυρίχτρα. Σφύριζε, ξεκινούσανε. Ξανασφύριζε, σταματούσανε.

Μας έκανε εντύπωση ότι επιτίθεντο αφύλαχτοι, γι’ αυτό και είχαν φοβερές απώλειες. Έφθασαν πολύ κοντά μας και εμείς είχαμε διαταγή από τον Λοχαγό Σταυριανάκο να τους αφήσουμε να πλησιάσουν και μετά να κτυπήσουμε. Είχαμε και κάποια κάλυψη από το Πυροβολικό, υπήρχε ένας Κύπριος ανθυπολοχαγός, ο Κίτρου, που έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να μας υποστηρίξει. Έπεσε λοιπόν ένα βλήμα του Πυροβολικού ακριβώς μέσα στην μπούκα του προπορευόμενου άρματος, που σταμάτησε. Όσοι ήταν μέσα σκοτώθηκαν.

Τα υπόλοιπα τρία ανέστρεψαν και οπισθοχώρησαν. Οι Τούρκοι δεν ήταν προετοιμασμένοι για οπισθοχώρηση και τα έχασαν. Τότε ακούσαμε τον λοχαγό Σταυριανό μέσα από το όρυγμά του, που φώναξε:

– Ρε! Είσαστε άντρες;

– Ναι! απαντήσαμε όλοι μαζί.

Και διέταξε έφοδο.

Εμείς ήμασταν 33 άτομα. Βάλαμε ξιφολόγχη, βγήκαμε έξω και τους κυνηγήσαμε σε μία ευθεία.

Κάποιοι από τους Τούρκους πέρασαν το δρόμο και διέφυγαν. Οι περισσότεροι όμως, περίπου 100, κρύφτηκαν πίσω από ένα υδραγωγείο.

Έβγαζαν το κεφάλι τους σιγά σιγά και προσπαθούσαν να διασχίσουν το δρόμο. Όποιοι πέρασαν, γλίτωσαν. Κάποια στιγμή επεχείρησαν να βγουν όλοι μαζί. Στήσαμε τα πολυβόλα και τους θερίσαμε. Ανέβηκε το ηθικό μας. Μας συγκίνησε ότι αυτό έτυχε την ημέρα της Παναγίας».

Ο ηρωικός θάνατος του λοχαγού Σωτήρη Σταυριανάκου

Όπως 16 Αυγούστου η εχθρική πίεση κατέστη πλέον αφόρητη. Όπως ηρωικούς άνδρες όπως ΕΛΔΥΚ προσέβαλαν αεροσκάφη, πυροβόλα, όλμοι. Μέσα στο στρατόπεδο τα πάντα μεταβλήθηκαν σε σωρούς ερειπίων.

Όπως 11.00, οι Τούρκοι προσήγγισαν επικίνδυνα όπως θέσεις των αμυνομένων, παρά όπως μεγάλες όπως απώλειες. Τότε, και ενώ τα άρματα των Τούρκων απείχαν λίγα μόλις μέτρα, έπεσε ηρωικά ο Μανιάτης λοχαγός Σωτήρης Σταυριανάκος.

Σύμφωνα με μαρτυρίες ανδρών του, ο λοχαγός Σταυριανάκος, μόνος, εξήλθε από το όρυγμά του για να αντιμετωπίσει το προπορευόμενο άρμα μάχης.

Προφανώς υπολόγισε ότι αναχαιτίζοντας το εχθρικό άρμα, θα ανέκοπτε την τουρκική επίθεση. Υπήρχε και το προηγούμενο, μία ημέρα πριν, όταν καταστράφηκε προπορευόμενο τουρκικό άρμα από βολή πυροβόλου και οι Τούρκοι οπισθοχώρησαν. Πριν όπως προλάβει να υλοποιήσει το σχέδιό του, ο ηρωικός λοχαγός φονεύθηκε από τα πυρά του άρματος.

Όπως 11.30 διερράγη το αριστερό τμήμα όπως αμυντικής διάταξης. Οι άνδρες όπως ΕΛΔΥΚ προσβάλλονταν τώρα από τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις, κινδυνεύοντας με περικύκλωση και εγκλωβισμό. Η κατάσταση ήταν απελπιστική και οι Τούρκοι εισέρχονταν πλέον εντός του στρατοπέδου, όταν ο αντισυνταγματάρχης Σταυρουλόπουλος διέταξε υποχώρηση. Να πώς περιέγραψε όπως δραματικές σκηνές ο λοχίας Πλέσσας:

«Για να γίνει η οπισθοχώρηση σωστά, έπρεπε να φύγουν οι πρώτοι από τη μέση, να κρατάμε οι υπόλοιποι από τα πλάγια και σιγά σιγά, όπως όπως, να φεύγουμε, μέχρι να φύγουν και οι τελευταίοι. Διέταξα οπισθοχώρηση, αλλά δεν έφευγε κανείς. Είχαμε δεθεί μεταξύ όπως. Και ήξεραν οι μεσαίοι που έπρεπε να φύγουν πρώτοι, ότι οι τελευταίοι θα σκοτωθούν. Φώναξα, έβρισα. Δεν έφευγαν. Κάποια στιγμή κάποιος ξεκίνησε. Οι περισσότεροι από εμάς φονεύθηκαν κατά την υποχώρηση… Φεύγοντας είδα τον λοχαγό Σταυριανάκο σκοτωμένο. Όρθιο μέσα στο όρυγμα είδα τον Δημήτρη Λούρμπα (σ.σ.: ο δεκανέας Δημήτρης Λούρμπας είναι αγνοούμενος).

– Δημήτρη, δεν υπάρχει όπως, είμαι ο τελευταίος, φεύγουμε.

– Δεν φεύγω, μου απάντησε.

Είχε μαζέψει 3-4 όπλα που παρατήθηκαν από νεκρούς ή τραυματίες και τα τοποθέτησε γύρω από το όρυγμα. Στεκόταν όρθιος και πυροβολούσε, πότε με το ένα και πότε με το άλλο… Δύο άλλα ορύγματα ήταν γεμάτα τραυματίες. Προχώρησα με πυρ και κίνηση, ενώ οι Τούρκοι γάζωναν τα πάντα. Είχαν εισέλθει εντός του στρατοπέδου και οι μάχες γίνονταν πια σώμα με σώμα».

Αποκεφάλισαν σορούς και φωτογραφίζονταν μαζί όπως

Δεκάδες άνδρες όπως ΕΛΔΥΚ φονεύθηκαν, καθώς υποχωρούσαν όπως το ύψωμα «Γρηγορίου» νοτιοανατολικά του στρατοπέδου. Άλλοι παρέμειναν στα ορύγματά όπως αρνούμενοι να τα εγκαταλείψουν. Την απαγκίστρωση των τελευταίων ανδρών κάλυψε ο ανθυπασπιστής Κώστας Κέντρας και λίγοι στρατιώτες, οι οποίοι έταξαν τα διαθέσιμα πολυβόλα και έβαλλαν κατά των Τούρκων. Αγνοούνται όπως σήμερα. Κατά την υποχώρηση, φονεύθηκε και ο λοχαγός Βασίλης Σταμπουλής.

Από όπως 13.30 και για τουλάχιστον δύο ώρες διήρκεσαν οι μάχες μέσα στο στρατόπεδο, ακόμα και σώμα με σώμα. Αρκετοί παρέμειναν εκεί και έδωσαν την τελευταία μάχη, είτε γιατί τραυματίστηκαν είτε γιατί δεν θέλησαν να υποχωρήσουν.

Εντός του στρατοπέδου, οι εισβολείς επιδόθηκαν σε απερίγραπτες ωμότητες. Όπως αποδείχθηκε από φωτογραφία που περιήλθε στα χέρια ξένου πολεμικού ανταποκριτή, οι Τούρκοι αποκεφάλισαν δέκα σορούς νεκρών όπως ΕΛΔΥΚ και τοποθέτησαν τα κεφάλια στο οδόστρωμα, στην είσοδο του στρατοπέδου, όπου έσπευδαν, ο όπως μετά τον άλλο, να φωτογραφηθούν. Στο ίδιο σημείο, άφησαν εκτεθειμένα επί ημέρες άλλα πτώματα, αφού πρώτα τα έγδυσαν.

Οι τουρκικές απώλειες κατά την επιχείρηση κατάληψης του στρατοπέδου υπήρξαν τόσο μεγάλες, ώστε ο διοικητής όπως ΤΟΥΡΔΥΚ, συνταγματάρχης Κορτίκογλου, αντικαταστάθηκε. Βαρύτατος όπως υπήρξε και ο φόρος αίματος όπως ΕΛΔΥΚ, με απώλειες που υπερέβησαν κατά πολύ αυτές όλων των προηγούμενων ημερών. Οι νεκροί και αγνοούμενοι ανήλθαν όπως 83, από όπως οποίους 3 αξιωματικοί και 80 οπλίτες.

Ενώ στην Κύπρο χάνονταν Ελλαδίτες στρατιώτες, εκπληρώνοντας στον υπέρτατο βαθμό όπως συνταγματικές όπως υποχρεώσεις, εγκαταλειμμένοι πλην μαχόμενοι πλάι όπως Κύπριους αδελφούς όπως, στην Αθήνα κυριάρχησε η ίδια απάθεια και αναποφασιστικότητα, όπως και επί «ΑΤΤΙΛΑ 1».

Η επόμενη μέρα

Το πέρας των επιχειρήσεων βρήκε μία Κύπρο καθημαγμένη. Το 1/3 των Ελληνοκυπρίων, 191.259 άτομα προσφυγοποιήθηκαν μέσα στο ίδιο το νησί τους, ανατρέποντας πλήρως την κοινωνική ισορροπία και συνοχή. Περίπου 11.000 από αυτούς κατέφυγαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, τη Χαλκίδα, τη Ρόδο και σε μικρότερη κλίμακα σε άλλα σημεία. Ανάλογος αριθμός προσφύγων εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο.

Η τεράστια πλειοψηφία, όμως, παρέμειναν στην ελεύθερη Κύπρο. Παρά το βαρύ πλήγμα, ο κυπριακός Ελληνισμός επέδειξε αξιοθαύμαστη αντοχή και προσκόλληση στη γη των πατέρων του.

Μετά τη λήξη των επιχειρήσεων, το 36,3% του κυπριακού εδάφους περιήλθε στην τουρκική στρατιωτική κατοχή. Ποσοστό 3,7% ανακηρύχθηκε ουδέτερη ζώνη, εντός της οποίας υπάρχουν λίγα χωριά, οι κάτοικοι των οποίων παραμένουν σε αυτά και έχουν το δικαίωμα να καλλιεργούν τη γη τους. Έτσι, υπό τον έλεγχο της Κυπριακής Δημοκρατίας απέμεινε το 60% του νησιού (στο ποσοστό αυτό συνυπολογίζονται και οι δύο βρετανικές βάσεις).

Οι ελληνικές απώλειες

Ως προς το στρατιωτικό προσωπικό, ο θλιβερός κατάλογος ήταν:

Νεκροί Ελλαδίτες αξιωματικοί: 18 (οι 3 της ΕΛΔΥΚ)

Νεκροί Ελλαδίτες οπλίτες: 70 (οι 41 της ΕΛΔΥΚ)

Νεκροί Κύπριοι οπλίτες: 269

Αγνοούμενοι Ελλαδίτες, αξιωματικοί και οπλίτες: 83

Οι αγνοούμενοι Κύπριοι στρατιωτικοί ανήλθαν σε αρκετές εκατοντάδες. Το σύνολο των τραυματιών έφθασε τους 1.300 αξιωματικούς και οπλίτες. Το 1975, με Προεδρικά Διατάγματα, προήχθησαν στον αμέσως ανώτερο βαθμό αξιωματικοί, των οποίων πιστοποιήθηκε ο θάνατος.

Στην Τουρκία δεν ανακοινώθηκε ποτέ επίσημα ο αριθμός των πεσόντων κατά την εισβολή, για προπαγανδιστικούς λόγους. Με δεδομένη όμως την παραδοχή για 2.000 νεκρούς Τουρκοκύπριους ενόπλους, καθώς και τη δίχως φειδώ χρήση του πεζικού, το οποίο υπέστη τεράστιες απώλειες, υπολογίστηκε ότι οι νεκροί, αξιωματικοί και οπλίτες ξεπέρασαν τους 5.000 άνδρες. Ανάμεσά τους υπήρξαν πολλοί ανώτεροι αξιωματικοί, ενώ οι απώλειες που υπέστησαν συγκεκριμένες μονάδες, όπως αυτές των αλεξιπτωτιστών, υπήρξαν συντριπτικές.

Ο Δημ. Χάντζος, που υπηρέτησε στην Κύπρο ως υποδιοικητής του 221 και στη συνέχεια ως Διοικητής του 361 Τάγματος Πεζικού, έκανε λόγο για 16.000 άνδρες, συνυπολογίζοντας προφανώς και τους τραυματίες των Τούρκων.

Πηγη: Φρέσκα Νέα, Ινφογνώμων Πολιτικά

14 Αυγούστου 2005! Όλο το Αιγαίο ετοιμάζεται να γιορτάσει την Κοίμηση της Παναγιάς μας! Ο Δεκαπενταύγουστος είναι το Πάσχα του καλοκαιριού. Παντού τραγούδια και χοροί, ξεφαντώματα.

Μόνο που εκείνο τον μαύρο Αύγουστο του 2005 πλάνταξε ολάκερη η Κύπρος από την άφατη οδύνη. Θρήνος. Κοπετοί. Συγκλονισμός στο πανελλήνιο. 121 άνθρωποι, αγαπημένοι μας, βρήκαν τον πιο φρικτό θάνατο. Κάηκαν στα συντρίμμια του αεροπλάνου της Ήλιος, καθώς πήγαιναν χαρούμενοι για διακοπές. Τα όνειρά τους συντρίμμια, αποκαΐδια στις πλαγιές του Γραμματικού. Κι όσοι έμειναν πίσω να σέρνουν τον ανείπωτο πόνο τους κάθε χρόνο στο μαύρο βουνό. Η ελληνική τραγωδία σε όλο το μεγαλείο της.

«Έστιν ουν τραγωδία». Ο ορισμός της τραγωδίας κατά τον Αριστοτέλη: «δι' ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».

Πού είναι η κάθαρσις αυτών των παθημάτων; Πώς θα αναπαυθεί η ψυχή των 121 ανθρώπων, των δικών μας ανθρώπων που κάποιοι «χωρίς αιδώ» τούς κατέστρεψαν τη ζωή; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να παίζουν με τις ζωές των αθώων, που το μόνο που ζήτησαν είναι να χαρούν με τις οικογένειές τους λίγες ημέρες ξεγνοιασιάς;

Ποιος θα αντικρίσει τα ορφανά που έμειναν πίσω, και μάλιστα τους κούρεψαν και τα ψίχουλα που τους έδωσαν; Ποιος θα ξαναφέρει στην πραγματικότητα τη μάνα που έγινε φυτό; Ποιος θα ξαναδώσει σε όλους τους συγγενείς το χαμόγελο που χάθηκε από το πρόσωπό τους; Ποιος θα αποζημιώσει τις ρημαγμένες καρδιές τους; Δεν είναι άψυχα αντικείμενα που χάθηκαν. Είναι ανθρώπινες υπάρξεις που είχαν τη δική τους ζωή, τα δικά τους όνειρα, τους φίλους και τους αγαπημένους τους.

Εκείνη τη μαύρη Κυριακή βρισκόμουν στο Παραλίμνι για ένα μνημόσυνο. Είχαμε βγει από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου και πήγαμε σε ένα σπίτι για καφέ. Αίφνης, ξέσπασε η μπόρα που θα γινόταν τσουνάμι και θα παρέσυρε με τα πελώρια κύματά του όλο το νησί. Μαζί μας και συγγενείς των θυμάτων. Θρήνος και ολολυγμός! Ξεκλήρισμα οικογενειών. Ένα μαύρο πέπλο σκέπασε απ' άκρη σ' άκρη το νησί μας.

Αχ, αυτός ο Αύγουστος! Θανατερός! Αύγουστο φύγαμε κυνηγημένοι από τα σπίτια μας. Αύγουστο δολοφονήθηκαν αμέτρητα παιδιά μας. Αύγουστο, και πάλι 14 του μηνός, παραμονή της Παναγιάς, ξεκίνησε η θανατηφόρα συμφωνία των αρμάτων που βεβήλωσαν το σώμα της Μεσαορίας μας εκείνο το μαύρο καλοκαίρι. Μαχαιρωμένος Αύγουστος, μαχαιρωμένο καλοκαίρι.

«Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε!». Όμως, τη σκέψη του πρόσφυγα, όπως και τη σκέψη του συγγενή που έχασε για πάντα τους αγαπημένους του «δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς». Δεν μπορείς, γιατί «κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται, γιατί είναι ζωντανή/ γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·/ στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο/ μνησιπήμων πόνος».

Μνησιπήμων πόνος είναι ο πόνος που μας θυμίζει τα παθήματά μας που συνιστούν ένα παλίμψηστο. Ένα παλίμψηστο της μνήμης, όπου πάνω στις παλαιότερες μνήμες και εικόνες επικάθονται οι νεότερες. Είναι επίσης κι ένα μάθημα για το άλγος, για τον πόνο, για την αίσθηση της απώλειας.

Πώς να ξεχάσω τον αγαπημένο μου μαθητή Ανδρέα Προδρόμου, που προσπαθούσε μόνος κι αβοήθητος να σώσει το αεροπλάνο! Σαν τον μυθικό Άτλαντα σήκωσε στους ώμους του ολάκερη τη γη. Προσπαθώ να συλλάβω το μέγεθος της αγωνίας που βίωσε εκείνα τα λεπτά. Το νόημα που έκανε ότι είδε τα πολεμικά αεροπλάνα που πετούσαν δίπλα του. «Διά χειρός έδειξε ότι με βλέπει», ακούεται να αναφέρει στο ηχητικό ντοκουμέντο ο πιλότος, ο οποίος είδε το αεροπλάνο να προσκρούει στο έδαφος σε κείνη τη μοιραία βουτιά του θανάτου.

Ο Ανδρέας μου με το γιλέκο και το μπλε πουκάμισο, που έδωσε μια άνιση μάχη με τον Χάροντα. Που απέδειξε ότι ο ηρωισμός δεν κρίνεται μόνο στα πεδία των μαχών. Ηρωισμός είναι και ο αγώνας για το ανέφικτο!

Η περίπτωση του Ανδρέα συνοψίζει την τραγικότητα σε όλο το μεγαλείο της. Σαν τους ήρωες του Αισχύλου που γνωρίζουν το προδιαγεγραμμένο τέλος τους, κι όμως μάχονται ενάντια στη Μοίρα. Σαν να κυνηγούσε χίμαιρες εκείνες τις εφιαλτικές τελευταίες του στιγμές. Ένας Δον Κιχώτης των αιθέρων. Έπεσε στο πεδίο της τιμής και του καθήκοντος. Έμεινε να φυλάει τις Θερμοπύλες που του έλαχαν σε τόσο νεαρή ηλικία, πιστός στο καβαφικό χρέος και τηρώντας στην πράξη τις αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκε εξ απαλών ονύχων.

Ο Ανδρέας με την αγαπημένη του, τη Χάρι Χαραλάμπους, το τετράχρονο κοριτσάκι, όπως και όλοι οι άλλοι αγαπημένοι μας, με τον τραγικό τους θάνατο πέρασαν στην αθανασία. Σίγουρα βρίσκονται σε χώρους παραδεισένιους. Χωρικοί του απέραντου γαλάζιου. Κει που τους απάλλαξε ο καιρός. Κει που τους έριξε το ασάλευτο. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους. Ας προσευχόμαστε για τις ψυχές τους κι ας τις παρακαλούμε, με την παρρησία που σίγουρα έχουν, να δέονται στον Κύριο για όλους εμάς.

Αγαπημένοι συγγενείς των αδικοχαμένων συμπατριωτών μας, είμαι σίγουρη ότι οι ψυχές τους είναι ευτυχισμένες, γιατί τους θυμάστε, από ψηλά βλέπουν τον αγώνα σας για να δικαιωθούν, την πάλη σας να σταθείτε όρθιοι και να στηρίξετε τα παιδιά τους που έμειναν πίσω. Ο Θεός να σας δίνει κουράγιο και να σας δυναμώνει!

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

Ψηλαφείται ο Θεός και το σχέδιο του με την ύπαρξη εκατομμυρίων κρυπτοχριστιανών στην Τουρκία.

Τι Θεός Μέγας, ο Θεός ημών των Ελλήνων Ρωμιών!

Ο από καταβολής κόσμου σωτηριολογικός ψιθυρισμός του Τριαδικού ημών Θεού στα πνευματικά ώτα των Ελλήνων (αρχαίων και νέων), έως και τις μέρες μας, αποδεικνύει το ακατάλυτο σχέδιο του Δημιουργού, ν’ αναδειχθεί το γένος ημών των Ελλήνων Ρωμηών, διδάσκαλος του επανευαγγελισμού της ανθρωπότητος, όταν σε λίγο έρθει το πλήρωμα του χρόνου της ΑΝΑΛΑΜΠΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!

Η ύπαρξη εκατομμυρίων κρυπτοχριστιανών στις σκλαβωμένες πατρίδες του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Καππαδοκίας, και ο πόθος στις καρδιές των να λατρεύσουν ελεύθερα τον Χριστό μας, αλλά και η οσονούπω απελευθέρωση της Κύπρου μας και της Βορείου Ηπείρου μας, αποδεικνύουν το μυστήριο Του Θείου ψιθυρισμού στα πνευματικά αυτιά των σκλαβωμένων.

Ακούγοντας την από καρδιάς και διανοίας τεκμηρίωση της κ. Ζωής Γκενάκου (επικούρου καθηγητρίας της Φιλοσοφικής Σχολής στο πανεπιστήμιο της Κρήτης) με θέμα «Κρυπτοχριστιανοί – Το Θαύμα Της Πίστεως στις Αλησμόνητες Πατρίδες» κι έχοντας υπόψιν την παρακαταθήκη που μας άφησε ο θεολογικότατος νους του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως εβεβαιώθη στην καρδιά μου του λόγου και του γεγονότος το αληθές.

Ο λόγος του Αγίου Νεκταρίου ότι «από καταβολής κόσμου ο Θεός εδημιούργησε το γένος των Ελλήνων για να γίνει ο διδάσκαλος της ανθρωπότητος». Το γεγονός ότι ενώ το γένος των Ελλήνων Ρωμηών των Αλησμονήτων Πατρίδων άρχισε να υποδουλώνεται στους Αγαρηνούς 382 χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453  (μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ το 1071), διατηρεί ωστόσο στην καρδιά του με θέρμη κι ένθεο ζήλο την Ορθόδοξο Πίστη στον Ιησού Χριστό μας- κατά τη διάρκεια των αιώνων που ακολουθούν έως τις ημέρες μας, η οποία και αυξάνει.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Κατά τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό το 1/3 των Αγαρηνών θα σκοτωθεί στις μάχες με τους Ρώσσους, το 1/3 θα επιστρέψει στην Κόκκινη Μηλιά, απ’ όπου προήλθε, και το υπόλοιπο 1/3, οι σημερινοί δηλαδή κρυπτοχριστιανοί, θα είναι ελεύθεροι πλέον να ικανοποιήσουν τη Θεία λαχτάρα των, να λατρεύσουν δηλαδή τον Τριαδικό Θεό μας, στην επιφάνεια της γης κι όχι στα υπόγεια των σπιτιών τους.

Το εύλογο ερώτημα είναι: Διατηρήθηκε άραγε στις καρδιές των κρυπτοχριστιανών ο ένθεος αυτός ζήλος μόνο με ανθρώπινη προαίρεση; Η προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι δεν αντέχει η φύση του ανθρώπου πίεση τόσων αιώνων από τη βάρβαρη πλειοψηφία των Αγαρηνών, χωρίς ν’ αλλοιωθεί και να σβήσει στο βάθος του χρόνου ο ζήλος αυτός.

Πιστεύω κι ομολογώ ότι η διατήρησις αυτής της θερμής Πίστεως στις καρδιές αυτών των υπερόχων παιδιών Του Θεού ημών, προέρχεται από το μυστήριο Του Θείου ψιθυρισμού Του Θεού μας στα ώτα των γονέων των πρώτων γενεών των σκλαβωμένων Ρωμηών. Εκείνοι με τη σειρά τους, μετέδωσαν την Ορθόδοξο Πίστη και καταγωγή στ’ αυτιά των παιδιών τους κι αυτός ο θείος ψιθυρισμός στα αισθητά αυτιά γινόταν μεγάφωνο πνευματικό στις καρδιές των επομένων γενεών κι ούτω καθ’ εξής, έως και της ολοκληρώσεως του πολύ μεγάλου και διαρκούς θαύματος που ελπίζουμε χρονικά να ολοκληρωθεί σύντομα και ΝΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΜΕΣΑ! Δηλαδή να επιστρέψει η Βασιλεύουσα Πόλις στους Ρωμηούς!

Στην ουράνια χαρά της επιστροφής της Πόλεως και της Λάμψης  της Ορθοδοξίας που θ’ ακολουθήσει, θα συμμετέχουν και οι σκλαβωμένοι τώρα, αλλά ελεύθεροι τότε, αδελφοί μας Κύπριοι και Βορειοηπειρώτες.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Είναι προφητευμένο από τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη αδελφοί μου, ότι οι Τούρκοι θ’ αποχωρήσουν από τα νησιά μας που θα έχουν καταλάβει με δόλο (προσποιούμενοι ότι κάνουν άσκηση), κι από την Κύπρο, για να πάνε ν’ αντιμετωπίσουν τους Ρώσους, από τους οποίους θα κατατροπωθούν κι έτσι τα νησιά μας θα μείνουν ελεύθερα. Για τη Βόρειο Ήπειρο πάλι ο Άγιος Παΐσιος έχει προφητεύσει ότι «επτά παλαβοί» (εννοεί θερμοί πατριώτες) θα την ελευθερώσουν.

Αυτό είναι Το Θέλημα Του Θεού από καταβολής κόσμου: Όλο το γένος των Ελλήνων Ρωμηών να συμμετέχει ελεύθερο στη ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ και να λάβει τα ουράνια βραβεία.

Μετανοήστε τώρα!

Αδελφοί μου καλοί, εκεί που είστε ωραία θρονιασμένοι στην οθόνη σας και διαβάζετε το παρόν κείμενο ή παρακολουθείτε την ωραία ομιλία της κ. Γκενάκου, σας παρακαλώ πάρτε με ηρωικό τρόπο την πιο έξυπνη, σοφή και γενναία απόφαση της ζωής σας : αλλάξτε την ποιότητα της ζωής σας! Εννοώ ν’ αρχίσετε την τίμια και μακροχρόνια μετάνοια, να βάλετε δηλαδή στο κέντρο της ζωής σας τον Χριστό. Έτσι θα μπείτε στο νόημα της όντως ζωής, στο δρόμο που οδηγεί στην όντως χαρά και στην αιώνια συνάντηση με το γλυκό μας Θεό, τον Ναζωραίο μας. Δεν υπάρχει καλύτερος φίλος από τον Ιησού μας! Τον παραπάνω δρόμο μετανοίας που σας προτείνω, ακολούθησα κι εγώ στη ζωή μου και τώρα αγάλλομαι, εκπλήσσομαι και χαίρω χαρές ουράνιες κι απερίγραπτες. Μην καθυστερείτε, αδελφοί μου, δεν έμεινε πολύς χρόνος, τα γεγονότα που μας περιγράφουν οι προφήτες μας και οι Άγιοι, αρχαίοι και νέοι, ΕΦΘΑΣΑΝ!

Παρακαλούμε από καρδιάς τους Αρχιερείς, που ορθοτομούν τον λόγο της Ορθοδόξου ημών Πίστεως, να βγουν μπροστά τώρα και να κηρύξουν μετά δακρύων στον λαό μας τη βιωματική των μετάνοια και τη συνοχή του έθνους. Είμεθα τόσο πτωχοί πνευματικά, που φοβούμεθα μη μας δημιουργήσουν-εκτός από την οικονομική κρίση-και κάποιο εμφύλιο διχασμό οι εχθροί της εσπερίας.

Σ’ ευχαριστούμε για τη μακροθυμία Σου, Ιησού Χριστέ μας! Συγγνώμη που Σε πληγώνουμε συνεχώς, και οι μικροί και οι μεγάλοι! Είθε να γίνει Το Θέλημά Σου! Αμήν.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός

και η Υπεραγία Μητέρα Του

η επονομαζομένη

Παναγία Αρβανίτισσα

να σας ευλογούν.

Γέρων Νεκτάριος Μοναχός

Αγιορείτης

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η Παναγία είναι η αρχόντισσα αυτού, του τόπου, που επεθύμησε να υμνείται το γλυκύτατο όνομά της. Σ’ όλο τ’ όρος είναι η μόνη γυναικεία μορφή που δεσπόζει στις ψυχές και τους τόπους. Εξαιρετικά ξεχωρίζουν τρεις μονάχα αγίες που έχουν κάποια σχέση και με τη ζωή της και φυλάγονται ακέρια άγια λείψανά τους. Η αγία Άννα, η μητέρα της, που στο Κυριακό της ομώνυμης νότιας σκήτης φυλάγεται το τιμιώτατο πόδι της, της αγίας Αναστασίας, σχεδόν ολόσωμο, του πιο μεγάλου θησαυρού της Μονής Γρηγορίου και της αγίας Μαγδαληνής της Παρθένου, μυροφόρου και ισαποστόλου το αριστερό χέρι στη Σιμωνόπετρα, που όχι σπάνια έχει ευωδία θαυμαστή και θερμότητα ζωντανού ανθρώπου.

Οι περισσότεροι ναοί στο Άγιον Όρος είναι αφιερωμένοι στήν Παναγία. Ό,τι πιο πολύτιμο εδώ, είναι οι άγιες εικόνες της, ντυμένες με χρυσά και ασημένια “πουκάμισα”, με πολλά αφιερώματα και θαύματα: η Ιβηρίτισσα, η Κουκουζέλισσα, η Τριχερούσα, η Εσφαγμένη, η Αντιφωνήτρια, η Γοργοϋπήκοος, του Άξιον Έστί, η Γαλακτοτροφούσα και τόσες άλλες στοργικές βρεφοκρατούσες και δεόμενες…

Ο ένας άγιος δίνει το κομποσχοίνι του στον άλλο για να μη σβύσει η φωτιά της προσευχής και παγώσει ο κόσμος και σβύσει αφανισμένος. Οι κρίκοι της αλυσίδας των χρόνων στεριώνουν με τους κόμπους των ευχών που τρέχουν στα δάχτυλα των αγίων. Στις πικρές μέρες, που ζει ο σημερινός κόσμος κι όλα μέσα του έχουν παλιώσει κι έχουν τη γεύση του χαρουπιού, στον Άθωνα όλα είναι τα παλιά καινούργια και τα καινούργια παλιά και ζωντανά μέσα στη ζεστασιά της αγκαλιάς της Παναγίας, μέσα στις ζωηφόρες αχτίδες της ποικιλίας του αγίου Πνεύματος μα και της Ενότητας.

Μια τέτοια παράδοση φιλόθεων, φιλοθεοτόκων και φιλαδέλφων αγίων καταντάει αλήθεια προκλητική· δε σ’ αφήνει εύκολα να ησυχάζεις μα σου δίνει και μια παρηγοριά και δύναμη μεγάλη μέσα από ασφάλεια ακριβή. Πάνω από δεκατρείς δεκάδες οι άγιοι του Άθωνα. Πάνω από δεκατρείς εκατοντάδες οι μοναχοί του Άθωνα σήμερα. Οι πρώτοι πρεσβεύουν για τους δεύτερους και προσκαλούν. Χαρά μεγάλη που και σήμερα κρυμμένοι βρίσκονται συνεχιστές της ζωής τόσων αγίων, θεόφιλοι και φιλάρετοι, παιδιά της Παναγίας, που σκύβει και τους ακούει… Που τη χαρά τους δεν ξέρουν τι να την κάμουν… Που τη μισή χαρά τους όλες οι ψευτοχαρές του κόσμου δεν φτάνουν… Που τη χαρά τους αυτή τη δίνει η απ’ όλες τις χαρές πιο μεγάλη… Η κυρία των Αγγέλων, η χαρά των θλιβομένων, η αγιορείτισσα Παναγία…

Οι άγιοι του Άθωνα είναι οι διαμαντόπετρες στο περιδέραιο της Ελεούσας. Είναι τα μυρίπνοα εαρινά άνθη του περιβολιού της, που κανένας χειμώνας δε μπορεί να μαράνει και στην ευωδία τους πολλοί προστρέχουν ταπεινά σήμερα. Είναι το μοσχοβόλημα του κρίνου της Παναγίας π’ ανθίζει ψηλά στον Άθωνα, το βουνό της Μεταμόρφωσης και της μεταμόρφωσής μας, των αγίων, της Παναγίας, που άξια βαπτίσθηκε: Άγιον Όρος!… και τ’ αχνάρια των αγίων και της Παναγίας είναι ζωντανά τυπωμένα πάνω του.

Πηγή: (Ετήσια έκδοσις της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, «ο Όσιος Γρηγόριος», περίοδος Β΄, έτος 1979, αριθμ.4), Πεμπτουσία

Εδώ και λίγο καιρό το ΙΚ έχει κυκλοφορήσει έναν χάρτη που απεικονίζει τις εδαφικές του φιλοδοξίες, μέχρι το 2020. Στον χάρτη αυτό εικονίζονται υπό ισλαμικό έλεγχο περιοχές όπως η Ισπανία, η Κίνα, η Ινδία, η βόρεια Αφρική, αλλά και τα Βαλκάνια.

Το ΙΚ επιθυμεί, εντός των επομένων πέντε ετών να θέσει υπό τον έλεγχό του τις εν λόγω περιοχές. Φυσικά, θα μπορούσε να πει κανείς, πως οι φιλοδοξίες του αυτές συνιστούν, απλώς, σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Είναι όμως έτσι, συνυπολογιζόμενης και της αθρόας προσέλευσης λαθρομεταναστών;

Οι τζιχαντιστές επιθυμούν να «ανακτήσουν μουσουλμανικές περιοχές», δηλαδή που περιοχές που κάποτε βρέθηκαν υπό μουσουλμανική κατοχή, είτε αραβική, είτε οθωμανική, έως την κεντρική Ευρώπη. Το ΙΚ αυτή την στιγμή παρατάσσει τουλάχιστον 50.000 μαχητές και διαθέτει πολλά χρήματα, κυρίως από το λαθρεμπόριο καυσίμων.

Ο δημοσιογράφος του ΒΒC Άντριου Χόσκεν, στο νέο του βιβλίο, παρουσιάζει τον χάρτη των τζιχαντιστών, σημειώνοντας πως το ΙΚ θέλει να ανακτήσει τον ισλαμικό κόσμο.

«Από την στιγμή που έχουν δημιουργήσει το χαλιφάτο τους, ετοιμάζονται να κινηθούν κατά του υπολοίπου κόσμου. Οραματίζονται όλον τον κόσμο υπό τον έλεγχό τους. Έχουν, βέβαια, 60 έθνη απέναντί τους, περιλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Ρωσίας και δεν είναι πιθανόν το όραμά τους να πραγματοποιηθεί. Κάποτε όμως και το πρώτο βήμα, η ίδρυση του χαλιφάτου, φάνταζε απραγματοποίητο», αναφέρει ο Χόσκεν.

Αν οι τζιχαντιστές αποκτήσουν όπλα μαζικής καταστροφής δεν θα διστάσουν να τα χρησιμοποιήσουν:

«Το ΙΚ θεωρεί ότι όλος ο κόσμος πρέπει να τεθεί υπό την ιδεολογία του. Οι τζιχαντιστές έχουν ήδη αποσταθεροποιήσει το Ιράκ και την Συρία και προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν την Σαουδική Αραβία και τη Λιβύη και πρόσφατα έπληξαν τον αλγερινό τουρισμό», αναφέρει ο Χόσκεν και τονίζει πως αν το ΙΚ παραμείνει στην Συρία και στο Ιράκ, πιθανότατα, θα αναπτύξει βιολογικά και χημικά όπλα, τα οποία και δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει.

Ο Χόσκεν καταγράφει το πώς, το 1996, ο Αμπού Μουσάμπ αλ Ζαρκαουί, ίδρυσε αυτό που εξελίχθηκε στο ΙΚ. Ο αλ Ζαρκαουί περιέγραφε από τότε τα επτά βήματα που, έως το 2020, θα οδηγούσαν την οργάνωση στη νίκη. «Το 2010-11 οι αντίπαλοι του ΙΚ βρέθηκαν πολύ κοντά στη νίκη. Είχαν εξουδετερώσει το 80% των ηγετών της οργάνωσης, αλλά δεν εξολόθρευσαν το καρκίνωμα και αυτό επανήλθε», τονίζει.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Κάμερον έχει ήδη δώσει το πράσινο φως για αεροπορική εκστρατεία κατά του ΙΚ, ώστε να αντιμετωπιστεί η προέλαση των τζιχαντιστών. Ο Κάμερον όμως αντιμετωπίζει πιέσεις να αποστείλει και χερσαίες δυνάμεις εναντίον του ΙΚ. Ο Χόσκεν, πάντως, προειδοποιεί πως σε περίπτωση δυτικής χερσαίας επιχείρησης το σχέδιο των επτά βημάτων του αλ Ζαρκαουί, είναι πιθανόν να εφαρμοστεί, καθώς η εισβολή θα προκαλέσει την αθρόα κατάταξη μουσουλμάνων στο ΙΚ.

«Ίσως πολλοί μουσουλμάνοι ανά την υφήλιο σπεύσουν να ενταχθούν στις τάξεις τους. Το ΙΚ επιδιώκει να εμφανιστεί ως αντίπαλος της Δύσης. Η οργάνωση θεωρεί πως πολλοί μουσουλμάνοι σε όλον τον κόσμο θα πιστέψουν πως το Ισλάμ δέχεται επίθεση και θα ενταχθούν σε αυτό. Το περιοδικό που εκδίδουν ονομάζεται Νταγκίμπ, που είναι η πόλη της Συρίας όπου η τελική μάχη κατά της Δύσης, ο Αρμαγεδδών, θα λάβει χώρα. Ίσως λοιπόν η εισβολή χερσαίων δυνάμεων να αποτελεί την παγίδα», τόνισε ο Χόσκεν.

Στο μεταξύ το ΙΚ συνεχίζει να δολοφονεί χιλιάδες αθώους, αλλά και να απειλεί την ασφάλεια στην Ευρώπη, με τις βρετανικές υπηρεσίες να βρίσκονται στη μέγιστη δυνατή επιφυλακή ώστε να αποτρέψουν τυχόν επίθεση.

Πηγή: Express, DefencePoint.gr

Αναρωτιέμαι πολλές φορές, ποια είναι η στάση, που οφείλει να κρατήσει ένας Ρωμηός, σε περιπτώσεις, που η ουσία της Πίστεώς μας προσβάλλεται από κάποιους ανθρώπους, και μάλιστα από ’’έγκριτους’’ καθηγητές των λεγόμενων θεολογικών μας σχολών ή ακόμα και από γνωστούς ’’προβεβλημένους’’ Ιεράρχες;

Ή αλλιώς, μέχρι ποιο σημείο έχει το δικαίωμα ένας Ορθόδοξος Χριστιανός, εν ονόματι τάχα του δυτικόφερτου κώδικα καλής συμπεριφοράς, να σιωπά και να μην υπερασπίζεται-ομολογεί την Πίστη των Πατέρων του, όταν αυτή η Πίστις περιφρονείται από κάποιους επιτήδειους και -το χειρότερο- παραχαράσσεται και αλλοιώνεται;

Μερικοί θα σπεύσουν να πουν, ότι σ’ εμάς τους Χριστιανούς δεν πρέπουν οι αντεγκλήσεις και ότι, πάνω απ’ όλα, μπαίνει η αγάπη.

Ναι, όντως, η αγάπη είναι ο πυρήνας της Διδασκαλίας του Κυρίου μας, αλλά για ποια αγάπη μιλάμε; Εκείνη που συμβιβάζεται με το ψεύδος ή εκείνη που αληθεύει; Εκείνη που διολισθαίνει προς την αίρεση ή εκείνη που διδάσκει ανόθευτη την Αλήθεια;

Όταν ο Ορθόδοξος Χριστιανός –λαϊκός ή ιερωμένος- αποσιωπά σκοπίμως την Αλήθεια, κάνει εκπτώσεις σε θέματα Πίστεως και συμπορεύεται ανοιχτά με τους αιρετικούς, τότε σε τι ωφελούν οι αγαπολογίες, οι ασπασμοί και τα χαμόγελα;

Πάνω στο θέμα αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι σαφέστατος. Μας λέει: ’’Ουδέν όφελος βίου καθαρού, δογμάτων διεφθαρμένων’’. Σε τίποτε δεν ωφελεί ο καθωσπρεπισμός, όταν η Πίστη μας είναι αλλοιωμένη.

Ο κατ’ εξοχήν υμνητής της αγάπης είναι ο Απόστολος Παύλος. Μήπως δεν είναι εκείνος, που μας διδάσκει, ότι πρέπει να κρατάμε αποστάσεις από τους αμετανόητους αιρετικούς;(1)

Ή μήπως, ο Ιωάννης, ο Μαθητής της Αγάπης, δεν είναι εκείνος που μας προτρέπει να τους κόβουμε ακόμα και την καλημέρα;(2)

Εμείς, από πότε γίναμε ανώτεροι στην αγάπη, από τον Απόστολο Παύλο και από τον Ιωάννη, τον ηγαπημένο Μαθητή του Κυρίου μας;

Απ’ ότι φαίνεται, μάλλον δεν μιλάμε για την ίδια αγάπη.

Η αγάπη του Παύλου και του Ιωάννου είναι η αγάπη η πατρική, ενώ η δική μας –κάποιων δήθεν ανοιχτόμυαλων- είναι η ’’αγάπη’’ του έμμισθου αυτονομημένου μεταπατερικού παιδαγωγού.

Η αγάπη του Παύλου και του Ιωάννου είναι η αγάπη, που φωτίζει την Αλήθεια και οδηγεί στο Φως, ενώ η δική μας, είναι μια κάλπικη αγάπη, που θολώνει τα πεντακάθαρα νερά της Αλήθειας και οδηγεί στο σκοτάδι και την απώλεια.

Σε ολόκληρο το Ευαγγέλιο, Αγάπη και ψεύδος δεν συναπαντώνται πουθενά. Η αγάπη ποτέ δεν θυσιάζει την Αλήθεια. Αγάπη, που κρύβει και συγκαλύπτει την αίρεση, είναι εωσφορική.

Κάποιοι άλλοι θα μας υπενθυμίσουν, ότι οφείλουμε σε όλους τους συνανθρώπους μας, να φερόμαστε με επιείκεια και να μην αποκαλύπτουμε τα αδύνατα σημεία τους.

Ναι, έτσι είναι, αλλά, όπως μας διδάσκουν οι Πατέρες, αυτό ισχύει μονάχα σε ότι αφορά στα πάθη και τις αδυναμίες των συνανθρώπων μας και όχι σε διδασκαλίες αιρετικές και ολισθήματα βίου δογματικής τάξεως, προερχόμενα μάλιστα από υψηλόβαθμους ιερωμένους ή και επαγγελματίες των θεολογικών μας σχολών.

Τους ποιμένες μας, εμείς οι Ρωμηοί, τους θέλουμε καθαρόαιμους Ορθοδόξους και όχι προτεσταντίζοντες και κρυπτοπαπικούς.

Τους Ιερείς μας και προπάντων τους Επισκόπους μας, τους θέλουμε ανύστακτους και αυστηρούς φύλακες της πολυτίμητης Ορθοδοξίας μας –όπως ακριβώς τους θέλουν και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας και οι Άγιοί μας- και όχι δουλικά παρατρεχάμενους στα διεθνή ινστιτούτα της πανθρησκείας και του οικουμενισμού.

Πώς αλλιώς θα κρατήσουμε την Πίστη μας ανόθευτη; Πώς θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στις απανωτές επιθέσεις που δεχόμαστε;

Ή μήπως δεν είναι ολοφάνερη η πρόθεση, αλλά και η πολυχρόνιος αντίχριστη δράση των ποικιλώνυμων αιρετικών, να ξεριζώσουν από τις καρδιές μας την Ορθοδοξία και να μας κάνουν σαν και του λόγου τους;

Η ευθύνη όλων μας είναι μεγάλη. Ακόμα πιο μεγάλη, όμως, είναι η ευθύνη των Ιεραρχών και Ποιμένων μας, ιδιαίτερα μάλιστα στους δύσκολους καιρούς που περνάμε.  

ΠΗΓΕΣ:

(1). Προς Τίτον, κεφ. 3, στ. 10

’’Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ’’.

(2). Β’ Ιωάννου, 10-11

’’Εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν (τοῦ Χριστοῦ) οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν, καί χαίρειν αυτῶ μή λέγετε. Ὁ γάρ λέγων αὐτῶ χαίρειν, κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς’’.

11/8/2015

Στις 15 Ιουλίου 2015 δόθηκε στη δημοσιότητα η νέα Έκθεση της Επιτρόπου Διοικήσεως. Η κ. Σαββίδου, με αφορμή την υποβολή κάποιων παραπόνων στο Γραφείο της, επανέρχεται στα θέματα της απαλλαγής μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών, της διεξαγωγής σχολικών εκκλησιασμών και της οργάνωσης εξομολογήσεων στα σχολεία.

Μιλά για «πρακτικές που δεν διασφαλίζουν την ουδετερότητα της πολιτείας, αλλά αντίθετα θέτουν εμπόδια στον σεβασμό της ελευθερίας σκέψης, έκφρασης και συνειδήσεως στο σχολικό περιβάλλον». Ενώ αναγνωρίζει ότι ορθά η θρησκευτική αγωγή έχει ενσωματωθεί στο εκπαιδευτικό σύστημα, επιχειρεί να χαράξει κατευθυντήριες γραμμές για το πώς πρέπει να διδάσκεται το μάθημα των Θρησκευτικών.

Παρά το ότι για τα θέματα αυτά έχει γίνει εκτεταμένη συζήτηση και στο παρελθόν (Μάιος 2011, Σεπτέμβριος 2013), θα ήθελα να υπενθυμίσω κάποια δεδομένα, τα οποία η Επίτροπος φαίνεται ότι εξακολουθεί να παραβλέπει, αφήνοντας έτσι να αιωρούνται εσφαλμένες εντυπώσεις και να εκτίθεται η Κυπριακή Πολιτεία:

α. Με βάση το άρθρο 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κατοχυρώνεται σε όλα τα Συντάγματα των χωρών της Ευρώπης η ίση μεταχείριση όλων των θρησκειών. Κάθε κράτος έχει τη δυνατότητα να καθορίζει ελεύθερα τις σχέσεις του με τις Εκκλησίες ή να καθορίζει υπερέχουσα ή κρατική μια ορισμένη Θρησκεία ή Εκκλησία και ν' αναγνωρίζει σ' αυτήν ορισμένα προνόμια. Επίσης κάθε κράτος δικαιούται να θεσπίζει συγκεκριμένες προϋποθέσεις για την αναγνώριση Θρησκειών και να μην αναγνωρίζει όσες Θρησκείες δεν πληρούν τις προϋποθέσεις αυτές.

β. Το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας (Άρθρο 2) αναγνωρίζει δύο Κοινότητες, την Ελληνική και Τουρκική και τα θέματα παιδείας, θρησκείας και πολιτισμού ανήκουν στις δύο Κοινοτικές Συνελεύσεις (Άρθρο 20). Μετά την τουρκοκυπριακή ανταρσία, οι αρμοδιότητες αυτές μεταβιβάστηκαν στο ιδρυθέν τότε υπουργείο Παιδείας. Το ίδιο άρθρο του Συντάγματος, μιλά για το δικαίωμα των γονιών να εξασφαλίζουν στα παιδιά τους εκπαίδευση που συνάδει προς τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Η πλειονότητα της Ελληνοκυπριακής κοινότητας ασπάζεται το Ορθόδοξο Χριστιανικό δόγμα και κατά συνέπεια κάθε προσπάθεια παρεμπόδισης ή αλλοίωσης της νυν προσφερόμενης θρησκευτικής εκπαίδευσης, παραβιάζει το δικαίωμα αυτό.

γ. Το Μάθημα των Θρησκευτικών κατοχυρώνεται απόλυτα και από το Άρθρο 2 του Πρώτου πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η διάταξη αυτή αναφέρει ότι αν το Μάθημα των Θρησκευτικών το ζητούν οι γονείς των μαθητών (όλοι ή ένα μέρος τους), το Κράτος είναι υπόχρεο να το διδάσκει στα σχολεία του. Το πώς θα διδάσκεται και το αν αυτό θα είναι υποχρεωτικό διαφέρει από χώρα σε χώρα κι εξαρτάται από τις πολιτιστικές και θρησκευτικές παραδόσεις κάθε λαού.

δ. Επιπλέον υπάρχει η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ημερομηνίας 15/6/2010 (Υπόθεση Grzelak εναντίον Πολωνίας, προσφυγή Νο 7710/2002) που λέει: «ανάγεται στο εθνικό περιθώριο εκτιμήσεως, που αναγνωρίζεται στα κράτη στο άρθρο 2 του Πρώτου Πρωτοκόλλου, να αποφασίσουν αν θα εισάξουν το Μάθημα των Θρησκευτικών στα δημόσια σχολεία κι αν ναι, ποιο ειδικότερο σύστημα (διδασκαλίας) θα υιοθετήσουν».

ε.     Αναφορικά με τη θέση της Επιτρόπου ότι στους λόγους απαλλαγής θα πρέπει να περιληφθούν και οι «λόγοι συνειδήσεως», αρκετά κατατοπιστική είναι η θέση του δρος Συνταγματικού Δικαίου Γ. Κρίππα : «Απαλλαγή από το Μάθημα των Θρησκευτικών δικαιούνται να ζητήσουν μόνο όσοι είναι αλλόθρησκοι ή άθεοι. Πρέπει, όμως να αιτιολογήσουν την άρνησή τους αυτή. Αλλιώς υποβάλλουν ψευδή δήλωση ενώπιον δημόσιας αρχής και κατά συνέπεια διώκονται ποινικά.» Κατά τον ευπαίδευτο νομικό, όσοι υποδεικνύουν σε Ορθόδοξους Χριστιανούς μαθητές να προβούν σε τέτοια ενέργεια θα πρέπει να θεωρούνται ηθικοί αυτουργοί στο έγκλημα της ψευδούς δήλωσης.

Στα συγκεκριμένα παράπονα που υποβλήθηκαν θα μπορούσα ως μάχιμος εκπαιδευτικός να βεβαιώσω τα εξής:

1. Οι εκκλησιασμοί που οργανώνονται 2-3 φορές τον χρόνο ασφαλώς εντάσσονται στους στόχους του Μαθήματος των Θρησκευτικών, που είναι να προσφέρει, ανάμεσα σ' άλλα, και δυνατότητες βίωσης του Λειτουργικού ήθους της Εκκλησίας μας. Εξ όσων γνωρίζω κανένας αλλόθρησκος ή ετερόδοξος δεν εξαναγκάζεται να πάρει μέρος. Υπενθυμίζω ότι η παρεχόμενη θρησκευτική εκπαίδευση στον τόπο μας με βάση το Σύνταγμα είναι η Ορθόδοξη Χριστιανική και η στέρηση της αγωγής αυτής θα ήταν παραβίαση των δικαιωμάτων της πλειοψηφίας των μαθητών μας που ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

2. Η παρουσία του Ορθόδοξου κληρικού, ο οποίος όχι μόνο εξομολογεί όσα παιδιά επιθυμούν, αλλά ακούει και τα προβλήματά τους, ασφαλώς ενοχλεί κάποιους. Πολλοί μαθητές, εντούτοις, ωφελούνται από την επικοινωνία αυτή. Η επίσκεψη του ιερέα, όπως και του Επισκόπου -στη Μητροπολιτική περιφέρεια Λεμεσού αυτό έχει καταστεί θεσμός- εκφράζουν το ποιμαντικό ενδιαφέρον της Εκκλησίας για τα παιδιά της. Σεβαστές οι πεποιθήσεις του καθενός, αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να στερήσουμε από τα παιδιά μας το δικαίωμα να γνωρίσουν και να βιώσουν την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη τους. Ιδιαίτερα σ' αυτές τις δύσκολες ώρες που περνά η Πατρίδα και η κοινωνία μας.

Με όλο τον σεβασμό στον Θεσμό, θα θέλαμε να υποδείξουμε στην Επίτροπο Διοικήσεως ότι υπάρχουν πλείστοι όσοι τομείς στους οποίους μπορεί να συμβάλει θετικά, και σε αρκετούς το κάνει, υπηρετώντας τους πολίτες αυτού του Κράτους. Ας αφήσουμε ήσυχο το Μάθημα των Θρησκευτικών, ο σκοπός του οποίου είναι κατεξοχήν ηθοπλαστικός και το οποίο θα διδάσκεται, όπως απαιτεί η πλειονότητα των πολιτών και όχι όπως επιζητούν κάποιες μειονοτικές ομάδες.

* Θεολόγος-Φιλόλογος-MTh.

Αντρέας Α. Στυλιανίδης

Πηγή: Ὁ Φιλελεύθερος, Θρησκευτικά

Ζοῦμε σὲ ἐποχὲς δύσκολες καὶ εἰδικὰ ἐδῶ στὴν χώρα μας τὰ τελευταία χρόνια, ἔχουμε ὑποστεῖ ἀρκετὰ δεινὰ καὶ ἀρκετὲς θλίψεις.

Τὰ δεινά, πάντοτε ἔχουνε μία αἰτία. Καὶ ἡ αἰτία αὐτὴ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὶς ρίζες μας. Ξεφύγαμε σὰν κοινωνία καὶ μᾶς ἀπορρόφησε τὸ μοντέλο τοῦ σύγχρονου δυτικοῦ τρόπου ζωῆς. Χωρὶς χαλινάρια καὶ χωρὶς καμία διάκριση προχωρούσαμε καὶ νομίζαμε ὅτι εἴμαστε στὸν σωστὸ δρόμο – στὸν δρόμο τῆς προόδου ὅπως μᾶς ἔλεγαν. Μά τὸ ψέμα ἔχει κοντὰ ποδάρια καὶ κάποια μέρα ἔρχεται τὸ τέλος του.

Ἡ χώρα μας ἔχει περάσει πολλὲς φορὲς καὶ στὸ παρελθὸν ἀντίστοιχες δύσκολες στιγμές. Καὶ πάντα στὶς δύσκολες στιγμὲς οἱ Ἕλληνες κατέφευγαν στὸν Θεό, γιὰ νὰ δώσει Ἐκεῖνος τὴν λύση στὰ προβλήματά τους – στὴν μόνη πραγματικὴ ἐλπίδα. Όπως ἔλεγε καὶ ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδας: «Στήριξε τὴν ἐλπίδα σου μόνο στὸν Χριστό. Καὶ ὁ Χριστὸς βλέποντας τὴν πίστη σου θὰ σοῦ χαρίσει γρήγορα τὴν χαρά. Θὰ σοῦ δώσει τέτοια χαρά, ποὺ καμιὰ δύναμη, οὔτε ἀνθρώπινη, οὔτε δαιμονική, δὲν θὰ μπορέσει νὰ στὴν ἀφαιρέσει».

Ὡστόσο, ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ὑπῆρχαν καὶ κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἐπηρεάστηκαν ἀπὸ ὅλο αὐτὸ τὸ μοντέλο τοῦ σύγχρονου τρόπου ζωῆς καὶ στήριζαν τὴν ἐλπίδα τους στὸν Θεὸ (ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδας), καὶ προσευχόντουσαν καὶ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ὑπόλοιπους...

ἁμαρτωλούς. Εἶναι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ κρατᾶνε ἀκόμα τὶς ἀξίες καὶ τὰ ἰδανικὰ τῆς θρησκείας μας καὶ τῆς ρωμηοσύνης. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Ἅγιος Παΐσιος κρατᾶνε τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Ἑλλάδα. Χαρακτηριστικὰ ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «Ὑπάρχει ἡ μαγιὰ κι αὐτὴ ἡ μαγιὰ κρατάει τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Ἑλλάδα. Γι’ αὐτὴ τὴ μαγιὰ ὁ Κύριος θὰ κάμει ὅ,τι θὰ κάμει».

Γι’ αὐτὴ τὴν «μαγιά», εἶχε πεῖ κάποτε καὶ ὁ Ἰωάννης Μακρυγιάννης σὲ κάποιον λόγο του: «Ὅτι ἀρχὴ καὶ τέλος, παλαιόθεν καὶ ὡς τώρα, ὅλα τὰ θερία πολεμοῦν νὰ μᾶς φᾶνε καὶ δὲν μποροῦνε τρῶνε ἀπό μας καὶ μένει καὶ μαγιά. Καὶ οἱ ὀλίγοι ἀποφασίζουν νὰ πεθάνουν κι  ὅταν κάνουν αὐτείνη τὴν ἀπόφασιν, λίγες φορὲς χάνουν καὶ πολλὲς κερδαίνουν».

Αὐτὴ λοιπὸν ἡ «μαγιά», εἶναι αὐτὴ ἡ ὁποία θὰ σώσει τὴν Ἑλλάδα καὶ πάλι. Πιστεύουμε λοιπὸν ὅτι αὐτὴ ἡ «μαγιά», ὑπάρχει καὶ σήμερα καὶ αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γίνει, εἶναι νὰ μεγαλώσει (αὐτὴ ἡ «μαγιὰ») μὲ τὴν μετάνοιά μας, γιὰ νὰ ἔρθει τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου γρηγορότερα  καὶ νὰ τελειώσουν τὰ βάσανα καὶ οἱ δυσκολίες τοῦ λαοῦ μας. Ἀμήν!

Σ.Κ.

Πηγή: Τρελογιάννης, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἕνα καθημερινό γεγονός γιά τούς πιστούς καί ταυτόχρονα ἕνα μυστήριο μέγα. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ ἱερή σύναξη τῶν πιστῶν γιά νά γίνουν «Ἐκκλησία». Ἀπό τά πρῶτα χριστιανικά χρόνια μέχρι καί σήμερα ἐπάνω στούς τάφους τῶν μαρτύρων συναζόμαστε γιά νά κοινωνήσουμε τό Θεό ἀπό τό ἴδιο δισκοπότηρο δηλαδή τήν ἀνοικτή πλευρά τοῦ Χριστοῦ. Στήν ἀρχή ψάλλουμε γιά νά προετοιμαστοῦμε, ὁμολογοῦμε τήν κοινή μας Πίστη καί ἀφοῦ συγχωρεθοῦμε μεταξύ μας, μέ τήν Θεία Κοινωνία ἐνωνόμαστε μέ τό Θεό χωρώντας ὁ ἕνας μέσα στόν ἄλλον. Στήν ἱερή αὐτή στιγμή διαβάζουμε γιά τόν ἅγιο πού μᾶς σύναξε, γιά τήν Πίστη του, γιά τίς δυσκολίες πού πέρασε καί λαμβάνουμε καί ἐμεῖς ἀποφάσεις γιά μίμηση καί ἀγώνα. Αὐτή εἶναι λοιπόν ἡ φυσική μας καθημερινή λειτουργική ζωή πού ὀνομάζεται Ἱερή Παράδοση. Ὅμως ἡ Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἕνα μυστήριο, τό Μυστήριο, τό Μυστήριο τῶν μυστηρίων. Ὅμως γιά νά ζήσεις τί τελεσιουργεῖται μέσα σέ αὐτό δέν φθάνει νά ψάλεις ἤ νά διαβάσεις κάτι ὡς προετοιμασία, χρειάζεται μύηση. Γιά νά νιώσεις τά γενόμενα χρειάζεται καθημερινός πνευματικός ἀγώνας. Οἱ καρποί τοῦ ἀγώνα αὐτοῦ σέ ὁδηγοῦν στό ποθητό βίωμα τῶν καρπῶν τῆς Θείας Λειτουργίας. Ὁ συνεχής αὐτός ἀγώνας περιλαμβάνει δόμηση ἀποδόμηση καί ἀναδόμηση. Χρειάζεται πολλές φορές νά γκρεμίζεις καί νά ξαναχτίζεις. Χρειάζεται τό γκρέμισμα μιᾶς ὕπαρξης πού χτίστηκε μέ ἐγωισμό καί ἡ ἀνοικοδόμηση τῆς ἴδιας μέ βάση ἕνα ἄλλο σπουδαῖο δομικό ὑλικό, τήν ταπείνωση. Ὅλο αὐτό γίνεται ἁπλά, διακριτικά ὅπως τό ἅγιο Πνεῦμα ὁδηγεῖ τά πράγματα. Ὅταν αὐτό τό ἔργο διενεργηθεῖ ἤδη ἀρχίζεις καί βλέπεις ἀπό τόν ἕνα σου ὀφθαλμό καί ἄν συνεχίσεις τήν προσπάθεια, ὁ Θεός σέ βοηθᾶ ἀκόμα πιό πολύ καί γνωρίζεις πλέον ὅτι δέν εἶσαι δημιούργημα ἀλλά υἱός ἠγαπημένος. Ἔτσι, μέσα στήν Θεία Λειτουργία, προετοιμασμένος πιά, ἀρχίζεις νά «βλέπεις» ὅσα γίνονται. Ἀρχίζεις νά μυεῖσαι στά δρώμενα καί ἔχεις λάβει ἤδη μιά εἰκόνα τοῦ Παραδείσου, μιά γεύση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ νά εἶναι στιγμή μικρῆς διάρκειας τῆς παρούσας ζωῆς, πού ὅμως τήν ἁλατίζει καί τήν ὀμορφαίνει. Ἰλιγγιᾶ ὁ νοῦς ὅταν ἀναλογίζεσαι τό ὕψος, τό μέγεθος καί τήν ἔνταση πού αὐτά θά βιώνονται αἰωνίως σέ αὐτούς πού πάλεψαν καί τά ἀπόκτησαν. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἱστορικό γεγονός πού γίνεται σέ συγκεκριμένο χῶρο καί χρόνο ἀλλά ταυτόχρονα ἑνώνει τό παρελθόν, τό παρόν καί τό μέλλον. Ὅλα ἑνοποιοῦνται μέσα στόν χωροχρόνο της. Ἡ Θεία Λειτουργία σέ μεταφέρει σέ ἄλλον κόσμο. Βρίσκεσαι μέ αὐτήν «στόν κόσμο σου» ἀλλά πού τελικά αὐτός εἶναι ὁ πραγματικός κόσμος. Εὐχῆς ἔργο εἶναι νά ζήσουμε στόν κόσμο αὐτό πού εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός καί αἰώνιος!

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Στὸ ἀκατάλυτο καὶ ὑπεραιώνιο θεοτικὸ βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, στὸν κρουνὸ τῆς ζωῆς, ἀναφέρονται ὀνομαστικὰ πολλὰ μέρη τοῦ κόσμου. Ἰδιαίτερη ὅμως ἐντύπωση προξενεῖ ἡ μὴ συμπτωματικὴ ἀναφορὰ στὶς ἐκκλησίες τῆς Ἰωνίας Μικρᾶς Ἀσίας. Στὴν ἔναρξη τῆς Ἀποκάλυψης γίνεται λόγος γιὰ ἑπτὰ χρυσοὺς λυχνοστάτες ἀνάμεσα στοὺς ὁποίους ξεπροβάλλει ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ὁποῖοι λυχνοστάτες συμβολίζουν τὶς ἑπτὰ Μικρασιατικὲς Ἐκκλησίες τῆς Ἰωνίας, πρὸς τὶς ὁποῖες τὸ Ἐσφαγμένο Ἀρνίο στέλνει χαιρετισμὸ καὶ ἐπιστολές. Ἔφεσος, Σμύρνη, Πέργαμος, Θυάτειρα, Σάρδεις, Φιλαδέλφεια καὶ Λαοδίκεια εἶναι οἱ ἑπτὰ χρυσοὶ λυχνοστάτες, εἶναι οἱ ἑπτὰ χαριτωμένες καὶ προσφιλεῖς κόρες τοῦ Κυρίου, εἶναι οἱ ἑπτὰ ἐπίγειες βάσεις τοῦ Οὐρανοῦ ποὺ ἀνάπνευσαν στὴν αἰωνιότητα τῆς ἀνάσας τοῦ Θεανθρώπου.

Λόγω τῆς ἰσχυρῆς παρουσίας τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ἡ περιοχὴ τῆς Ἰωνίας κατηχήθηκε ἐξ ἀρχῆς μὲ ἀπαράμιλλο ζῆλο στὸν Χριστιανισμὸ καὶ ὁλοκλήρωσε μὲ θέρμη τὶς σπερματικὲς συλλήψεις τοῦ κλασσικοῦ παρελθόντος της στὸ ὑπερκόσμιο παντοτινὰ πραγματικὸ ὑπερβατὸ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἰωνία ἐπιδόθηκε μὲ πολλὴ ἀγάπη στὴ βίωση τοῦ Εὐαγγελίου καὶ γι᾿ αὐτὸ ὁ Θεὸς τὴν ἐπιβράβευσε πλουσιοπάροχα μὲ τὴ Χάρη Του. Ἡ Ἰωνία ἀνέδειξε πρότυπα μαρτύρων καὶ πλειάδα ὁμολογητῶν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ σὲ αὐτὴν ἔλαβαν χώρα Οικουμενικὲς Σύνοδοι, ὅπου διατυπώθηκε ἡ θεόπνευστη ἀλήθεια γιὰ θεμελιώδη ζητήματα τῆς πίστης μας. Πάμπολλοι Ἅγιοι Πατέρες ποὺ διακρίθηκαν γιὰ τὴν ἱεραποστολική τους δράση καὶ τὴν προάσπιση τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος εἶχαν ὡς πατρίδα τους τὴν Ἰωνία. Ἴωνες ἦταν οἱ ἀρχιτέκτονες τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας τοῦ Θεοῦ Σοφίας στὴν Πόλη. Ἴωνες ἦταν ἀμέτρητοι στυλοβάτες τῆς Ρωμηοσύνης. Πάνω ἀπ’ ὅλα, κατ᾿ ἐξοχὴν ρωμαίικος, πρωτοπόρα πηγαῖος καὶ παραδοσιακὰ εὐσεβὴς στάθηκε διαχρονικὰ ὁ ψυχισμὸς τῶν Ἰώνων.

Γλυκιά, ἀρχοντική, τρυφερὴ κι εὐαίσθητη, ἔμελλε νὰ πικραθεῖ πολὺ ἡ μαρτυρικὴ Ἀνατολή. Ἡ Ἰωνία ἔκλαψε σπαραχτικὰ ὅταν τὴν ἐγκατέλειπαν, τὴν ἔσφαζαν, τὴν βίαζαν, τὴ μετέφεραν ὀρφανὴ στὸ καράβι τῆς προσφυγιᾶς, τὴν ξεφόρτωναν πεινασμένη καὶ ρακένδυτη σὲ πρόχειρα παραπήγματα. Ἡ Ἰωνία πόνεσε ἀπανωτὰ τόσο, ποὺ ἐπιζήτησε νὰ πιεῖ τὸ νερὸ τῆς λησμονιᾶς. Ἀποφάσισε νὰ ξεχάσει ποιά ἦταν, νὰ αὐτοχειριασθεῖ οἰκειοθελῶς, νὰ βυθίσει στὴ σιωπὴ τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς της ποὺ ὁ κόσμος τραγικὰ ἀψήφησε.

Ἐν τούτοις, ὅσο κι ἂν προσπαθήσει νὰ συμβιβασθεῖ μὲ τὴ φτώχια στὴν ὁποία τὴν καταδίκασαν, ἡ Ἰωνία δὲν θὰ μπορέσει ποτὲ νὰ κρύψει τὸ ἀληθινό της πρόσωπο ποὺ προδίδει τὴ θεοφώτιστη εὐλογία μὲ τὴν ὁποία ὁδήγησε κάποτε τὰ βήματα ὁλόκληρων λαῶν. Ἡ Ἰωνία κρύβει στὴν κομματιασμένη καὶ πονεμένη καρδιά της –ποὺ ἀποφάσισε ἀπεγνωσμένα νὰ ἐνταφιάσει- τὸ πανανθρώπινο μέτρο τῆς ποιότητας τῆς ζωῆς καὶ τὴν πεμπτουσία τῆς ὕπαρξης. Ἡ Ἰωνία ποτὲ δὲν θὰ πεθάνει, γιατί ὁ ἀγαπημένος της εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ ἐξουσιάζει τὸν θάνατο καὶ τὸ βασίλειό του. Στὸ σταυροδρόμι τῆς Φοβερῆς Κρίσης καὶ τοῦ τέλους τῆς Ἱστορίας, Ἐκεῖνος θὰ κάνει τοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἰωνίας νὰ γονατίσουν ταπεινωμένοι μπροστὰ στὰ ματωμένα σπλάχνα της, γιὰ νὰ μάθουν πὼς Ἐκεῖνος τὴν Ἰωνία ἀγάπησε.

Προπάτορες τῶν ἀδιάλλακτων ψηφοφόρων τοῦ ΠΑΣΟΚ, τῆς ΝΔ, τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, τοῦ ΚΚΕ, τῆς ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, τῶν ΑΝΕΛ κλπ. στὴ Νέα Σμύρνη, στὴ Νέα Φιλαδέλφεια Ἀττικῆς, στὴ Νέα Ἰωνία Βόλου, Νέα…, Νέα…, Νέα…, εἶναι ὁ ἅγιος Πολύκαρπος, ὁ ἅγιος Νικόλαος, οἱ Ἑπτὰ Παῖδες ἐν τῇ Ἐφέσῳ. Παπποῦδες τῶν ἀμετανόητων ψηφοφόρων τῶν παραπάνω κομμάτων τῆς Καλαμαριᾶς Θεσσαλονίκης εἶναι τὰ πάλαι ποτὲ πρωτοπαλίκαρα τῆς Ρωμανίας, οἱ πληθωρικοὶ Πόντιοι ποὺ στὴν διάλεκτό τους ἔλεγαν τὸν μῆνα Σεπτέμβριο «Σταυρίτες» (πρὸς τιμὴν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ποὺ ὕψωσε ἡ ἁγία Ἑλένη στὶς 14 Σεπτεμβρίου) καὶ τὸν μῆνα Δεκέμβριο «Χριστιανάρτς» (πρὸς τιμὴν τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ στὶς 25 Δεκεμβρίου).

Γεννήτορες τῶν ὁρκισμένων ψηφοφόρων ὅλων τῶν κομμάτων τῆς Καισαριανῆς καὶ τοῦ Βύρωνα Ἀττικῆς εἶναι οἱ ξεριζωμένοι ἀπ᾿ τὴ φωτιὰ τοῦ ’22 ποὺ ἔκαψε καὶ ἔσβησε τὶς ἑπτὰ χρυσὲς λυχνίες, τὶς ἑπτὰ Μικρασιατικὲς Ἐκκλησίες τῆς Ἀποκαλύψεως. Εἶναι οἱ Ἴωνες, εἴτε τὸ θέλουν εἴτε ὄχι, εἶναι δικά μας ἀδέλφια, εἶναι ἀπόγονοι καὶ φυσικοὶ κληρονόμοι τῆς Μικρασίας. Εἶναι τὰ ἐγγόνια τῶν στυλοβατῶν τοῦ ρωμαίικου πολιτισμοῦ, ποὺ ἀντιμετώπισαν τὴ σκληρότητα ΟΛΩΝ μετὰ τὸ ξεσπίτωμα τοῦ 1922. Εἶναι οἱ ξυπόλητοι πρόσφυγες ποὺ ἐπιπρόσθετα τοὺς πληγώσαμε καὶ ἀδιαφορήσαμε γιὰ τὴν ὀδύνη καὶ τὶς συνθῆκες φτώχιας στὶς ὁποῖες βρέθηκαν μὲ συνυπαιτιότητα τῆς σημερινῆς Ἑλλάδας.

ΔΕΝ εἶναι οἱ ἄνθρωποι χωρὶς παρελθὸν ποὺ τοὺς θέλει ἡ Ἀριστερά, οὔτε καθιζήματα καὶ μεταλλαγμένοι ἀχρεῖοι ποὺ τοὺς καταντᾶ ἡ νεοεποχίτικη γαλαζοπράσινη Δεξιά, πού, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, καταθέτει ἀναίσχυντα στεφάνια στὸ μαυσωλεῖο τοῦ σφαγέα τους στὴν Ἄγκυρα καὶ στὰ κοινοβούλια τῶν «ἀπογόνων» του…

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ο ανθρώπινος λόγος όταν εκφέρεται προς δόξαν Θεού, αποτελεί όντως μεγάλη ευλογία. Όταν όμως μαζί με τον λόγο συνδυάζεται και το παράδειγμα, τότε έχουμε ό,τι ωραιότερο στην ανθρώπινη κοινωνία. Ένα τέτοιο παράδειγμα μοναδικό αποτελεί και η προσωπικότης τού Αποστόλου Παύλου. Παρουσίασε τέτοια αγιότητα και δέχθηκε τόσα χαρίσματα Αγιοπνευματικά που είναι αδύνατον να συλλάβει ανθρώπινος νους. Αυτός είναι και ο λόγος που τον ακούμε στο Αποστολικό Ανάγνωσμα να μας καλεί σε μίμησίν του: “Παρακαλώ υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε”! Μια φράση καθόλου τυχαία που τόσα έχει να μας διδάξει. Ναι, να τον μιμηθούμε τον αετό αυτόν τής οικουμένης. Αλλά τι να μιμηθούμε από την αγία του μορφή; Και πού να πρωτοσταθούμε από τον βίο και την πολιτεία του; Στην μετάνοια και την επιστροφή του όταν εβάδιζε τον δρόμο προς την Δαμασκό, ή στην ένθεη αγάπη του; Να προσεγγίσουμε το ύψος και το βάθος τής ταπεινοφροσύνης του και όλου τού πνευματικού του πλούτου που απέρρευσε από τους ανέκφραστους κόπους για την αγάπη και τη δόξα τού Χριστού ή να μείνουμε στην αγία του υπομονή; Τι πρώτο και τι δεύτερο να μελετήσουμε με δέος και συγκίνηση;

Ήταν και αυτός στην αρχή παραβάτης τού Θείου θελήματος, μολονότι κατά τον Ιουδαϊκό νόμο ήταν δίκαιος, άμεμπτος και “ζηλωτής των πατρικών του παραδόσεων”.

Αυτός ακριβώς ο τυφλός φανατισμός συν την ενοχή τού προπατορικού αμαρτήματος τον έκαμε εχθρόν τού Χριστού και της Εκκλησίας Του. Όταν όμως εκλήθη από τον ίδιο τον Θεό και όταν κατανόησε ότι η οδός η αληθινή ήταν εκείνη που εδίωκε, αμέσως μετανόησε με όλη του την ψυχή. Και φυσικά δεν σταμάτησε εδώ. Αναδείχθηκε ο μεγαλύτερος των Αποστόλων και ο φλογερότερος κήρυξ τού Ευαγγελίου.

Έτσι ο μεγάλος Απόστολος γίνεται το πλέον συγκινητικό παράδειγμα μετανοίας και επιστροφής στον ενανθρωπίσαντα Θεό. Πόσες, αλήθεια, ψυχές, αλλά και πόσες έως το τέλος των αιώνων δεν θα συγκινούνται και ταυτοχρόνως θα τον μιμούνται στην μετάνοια, και στο ολοκληρωτικό δόσιμό τους στον Ιησού Χριστό!

Ναι, ο κήρυκας της Οικουμένης αγάπησε τον Κύριο σε αφάνταστο βαθμό. Το ηφαίστειο της καρδιάς του δεν έπαυσε ποτέ να σκορπίζει την ευεργετική λάβα τής εν Χριστώ αγάπης του. Αυτό τον έκαμε να γυρίζει Ανατολή και Δύση.  Οι κακουχίες του; Απερίγραπτες! Πεινασμένος, διωγμένος, κατατρεγμένος, και οτιδήποτε άλλο για να διαδοθεί το Ιερό Ευαγγέλιο και για την ίδρυση των κατά τόπους Εκκλησιών. Εραβδίσθη, ελιθοβολήθη, επληγώθη, εναυάγησε και τέλος απέθανε με θάνατον μαρτυρικόν. Έδειξε λοιπόν στην πράξη πόσο ο χριστιανός πρέπει να αγαπά τον Ιησού και μάλιστα ο άνθρωπος που έχει δεχθεί την αποστολική διδαχή. Την διδαχή και εντολή και πώς ο Ορθόδοξος πιστός, το συνειδητό μέλος τής Εκκλησίας πρέπει να δείχνει τα ιερώτερα και ανώτερα αισθήματα της καρδιάς του.

Στο σημείο όμως αυτό που μας οδήγησε η αποστολική ζωή και η παγκόσμιος αποστολική δράσις, εκ των πραγμάτων τίθενται τα εξής σοβαρά ερωτήματα: Οι σημερινοί διάδοχοι των Αποστόλων, μιμούνται αυτήν την αποστολική δράση και ζωή; Και πριν απ' όλα, γνωρίζουν και συγκινούνται από τις επιστολές τού πρωτοκορυφαίου Αποστόλου; Και έτι πλέον, είναι έτοιμοι για θυσίες έως και αυτής τής ζωής για την αγάπη τού Νυμφίου των καρδιών μας και ένεκεν τής δόξης της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μας; Και το κυριότερο όλων των ερωτημάτων που αγγίζει και πονά τους συνειδητούς πιστούς. Οι ποιμένες τής σημερινής εποχής παραμένουν αμετακίνητοι στα δόγματα της Εκκλησίας μας, στην αποκεκαλυμμένη αλήθεια, και δη στο ακρογωνιαίο δόγμα τής Εκκλησιολογίας, ότι δηλ. η Εκκλησία μας είναι ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ; Ή παρασυρμένοι από το καταστροφικό ρεύμα τής Νέας Εποχής, λόγω και έργω κηρύσσουν αλλοπρόσαλλες δογματικές διδασκαλίες που οδηγούν στην άμβλυνση της πίστεως και τέλος στην άρνηση της σωτηρίας; Δυστυχώς, θα πρέπει να ομολογήσουμε  ότι τα έως τώρα δείγματα γραφής και οι ποικίλες μετρήσεις αποδεικνύουν ό,τι άλλο, πλην αποστολικού ζήλου πρωτοχριστιανικής απλότητος και αγιοπατερικής ποιμαντικής συνειδήσεως. Μάλιστα ο κυριότερος των λόγων δια το ότι το εκκλησίασμα μειούται δραματικώς, είναι η ποιμαντική απραγία στην καλυτέρα των περιπτώσεων, που φθάνει έως και αυτούς τούς πεμπτοφαλαγγίτες οι οποίοι συνειδητώς απεργάζονται την φθορά τού ποιμνίου, ξεκινώντας από την αλλοίωση της διδαχής έως και την απαγόρευση του ζωντανού θείου κηρύγματος. Και εν προκειμένω ας επισημάνουμε ότι μόνο τυχαίο  δεν είναι η συρρίκνωση του θεσμού των ιεροκηρύκων σε συνδυασμό με τις φολκλορικές και οικουμενιστικές-λειτουργικές παραστάσεις που κατακλύζουν τα μέσα επικοινωνίας. Φυσικά υφίστανται και οι περιπτώσεις των καλών ποιμένων, όμως αυτές είναι λιγότερες σε σχέση με τις αντίθετες και ας προστεθεί στην παράγραφο αυτή ότι δυστυχώς ενώ το καλό εν πολλοίς το χαρακτηρίζει δειλία, το κακό παρουσιάζεται με θράσος και επιπλέον το συγκρητιστικό πνεύμα διατρέχει τα πέρατα της Οικουμένης. 

Όμως, όχι μόνο δεν θα παραδώσουμε τα όπλα τής πίστεως αλλά ολοένα και περισσότερο θα εμπνεόμεθα από το αποστολικό Παύλειο παράδειγμα.

Ο τόσο συγκινητικός του λόγος “Παρακαλώ υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε”, όχι μόνο μάς εμπνέει, αλλά ξεσκεπάζει όσους εν δορά προβάτου έρχονται για να καταστρέψουν το ποίμνιον. Και αν ένας Απόστολος Παύλος αντιμετώπιζε “ψευδαδέλφους”, πόσο μάλλον έχουμε εμείς να αντιμετωπίσουμε σήμερα καταστάσεις φρικτές που όντως οδηγούν στην απώλεια.

Ας διδαχθούμε λοιπόν από την αγάπη, την ταπείνωση, αυτή την υπομονή τού Αποστόλου και ταυτοχρόνως ας αφυπνήσουμε εαυτούς και αλλήλους, αφού προϊόντος του χρόνου η αποστασία εισέρχεται εις τα “Άγια των Αγίων”.

Η Αποστολική φωνή μάς δείχνει τον δρόμο. “Αδελφοί, παρακαλώ υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε!

Αμήν.

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Email: ioil.konitsa@gmail.com

Κόνιτσα

Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος