Επειδή όμως αυτά, και μύρια άλλα και δυσδιήγητα είδη της θείας οικονομίας λίγους ευεργέτησαν, ενώ οι υπόλοιποι άνθρωποι έμειναν αθεράπευτοι, τότε λοιπόν, τότε έγινε το μεγάλο και απερίγραπτο μυστήριο της ενανθρωπήσεως. Γιατί ο ίδιος ο Λόγος του Θεού, ο δημιουργός όλης της κτίσεως, ο άπειρος, ο απερίγραπτος, ο αναλλοίωτος, η πηγή της ζωής, το φως που προήλθε από το φως, η ζωντανή εικόνα του Θεού, η ακτινοβολία της δόξας, η σφραγίδα της υποστάσεώς του, προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και ανακαινίζει την εικόνα του που είχε καταστραφεί με την αμαρτία, και ανανεώνει τον ανδριάντα που είχε παλιώσει από τον υιό της πονηρίας, και τον κάνει πιο χαριτωμένο από τον πρώτο, όχι δημιουργώντας τον πάλι από χώμα, όπως παλιά, αλλά δεχόμενός τον ο ίδιος, χωρίς να μεταβάλει τη θεϊκή φύση σε ανθρώπινη, αλλά ενώνοντας την ανθρώπινη με τη θεϊκή. Γιατί, μένοντας αυτό που ήταν, έλαβε αυτό που δεν ήταν. Και αυτό μας το διδάσκει ο μακάριος Παύλος φωνάζοντας• «Ας επικρατεί μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα, που υπήρχε και στον Ιησού Χριστό, ο οποίος, αν και είχε θεϊκή ύπαρξη, δεν θεώρησε κάτι σαν αρπαγή το ότι ήταν ίσος με τον Θεό, αλλά ταπείνωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου». Από αυτά είναι φανερό ότι η μορφή του Θεού, μένοντας αυτό που ήταν, έλαβε τη μορφή δούλου. Και μορφή δούλου δεν ονομάζει αυτό που φαίνεται μόνο στον άνθρωπο, αλλά όλη τη φύση του ανθρώπου. Γιατί, όπως η μορφή του Θεού σημαίνει την ουσία του Θεού, γιατί το Θείο είναι χωρίς μορφή και σχήμα, και κανείς που έχει τα λογικά του δεν μπορεί να πει ότι ο ασώματος και ασύνθετος έχει μορφή και διαίρεση μελών, έτσι η μορφή του δούλου φανερώνει όχι μόνο αυτό που φαίνεται, αλλά όλη την ουσία του ανθρώπου.

Για χάρη τίνος ο Θεός Λόγος προσέλαβε την ανθρώπινη φύση.

Επειδή ο Δημιουργός λυπήθηκε τη δική μας φύση, που δεχόταν πόλεμο από τον Πονηρό και βαλλόταν με τα δηλητηριασμένα βέλη της αμαρτίας και στελνόταν στο θάνατο, ήρθε σε βοήθεια της εικόνας και κατανίκησε εκείνους που την πολεμούσαν, όχι χρησιμοποιώντας απλώς τη θεϊκή δύναμη, ούτε χτυπώντας τους αντιπάλους με τη βασιλική εξουσία, ούτε επιστρατεύοντας αγγέλους, ούτε παίρνοντας ως συμμάχους του τους αρχαγγέλους, ούτε οπλίζοντας εναντίον των έχθρων κεραυνούς ή αστραπές, ούτε εμφανιζόμενος στη γη με Χερουβίμ και καταδικάζοντας τους αντιδίκους μας, αλλ’ αφού έγινε ένας από τους ένοχους και πολεμουμένους, και κρύβοντας επιμελώς τη μεγαλοπρέπεια της θεότητας με την ευτέλεια της ανθρώπινης φύσεως, και προαλείφοντας τον άνθρωπο που φαινόταν σε πάλη, και στεφανώνοντάς τον μετά τη νίκη. Και από παιδί διδάσκοντας την αρετή και οδηγώντάς τον στο ψηλότερο σημείο της δικαιοσύνης, και διαφυλάσσοντάς τον αήττητο και απαλλαγμένο από τα βέλη της αμαρτίας, επιτρέποντάς τον όμως να υποστεί θάνατο, για να ελέγξει την αδικία της αμαρτίας και να καταργήσει τη δύναμη του θανάτου.

Γιατί, εάν επιτίμιο εκείνων που ήταν κάτω από την αμαρτία ήταν ο θάνατος, εκείνος που είναι για πάντα απαλλαγμένος από αυτήν, είναι δίκαιο να απολαμβάνει τη ζωή και όχι τον θάνατο. Όμως η αμαρτία, αν και ηττημένη, καταδικάζοντας σε θάνατο τον νικητή και εκδίδοντας εναντίον του την ίδια απόφαση που εξέδιδε πάντοτε εναντίον των ηττημένων, συνελήφθη να αδικεί. Γιατί, στέλνοντάς τον μέχρι τους δέσμιους του θανάτου, επειδή το έκανε σύμφωνα με τον νόμο, της επιτρεπόταν να το κάνει. Όταν όμως επέβαλε τα ίδια επιτίμια και στον αθώο και ανεύθυνο, που ήταν άξιος για τιμές και αναδείξεις σε υψηλά αξιώματα, κατ’ ανάγκη ως άδικη εκδιώκεται από την εξουσία. Και αυτό διδάσκοντάς το ο μακάριος Παύλος, έλεγε·«Εκείνο που δεν μπορούσε να κάνει ο νόμος, επειδή του έλειπε η δύναμη λόγω της σάρκας, το έκανε ο Θεός στέλνοντας τον Υιό του με σώμα που έμοιαζε με το δικό μας αμαρτωλό σώμα, ως θυσία για την αμαρτία, καταδικάζοντας έτσι την αμαρτία στη σάρκα, για να εκπληρωθεί η απαίτηση του νόμου σε μας, οι οποίοι δεν ζούμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σάρκας, αλλά σύμφωνα με τις οδηγίες του Πνεύματος».

Αυτό που λέγει σημαίνει το εξής· Σκοπός του νόμου, λέγει, ήταν να δικαιώσει τη φύση των ανθρώπων, αλλά αδυνατούσε να το κάνει αυτό, όχι από δική του αδυναμία, αλλ’ εξαιτίας της νωθρότητας των ακροατών του. Γιατί, όντας επιρρεπείς προς την ηδονή της σάρκας, απέφευγαν τις ταλαιπωρίες των απαιτήσεων του νόμου, και επιδίδονταν στις ηδυπάθειες του σώματος. Γι’ αυτό, λέγει, ο Θεός των όλων στέλνοντας τον Υιό του με τη μορφή του σώματος της αμαρτίας, δηλαδή με ανθρώπινη φύση, απαλλαγμένη όμως από την αμαρτία, ως θυσία για την αμαρτία, καταδίκασε την αμαρτία στη σάρκα, ελέγχοντας την αδικία της, επειδή υπέβαλε στα επιτίμια των αμαρτωλών τον ανεύθυνο και απαλλαγμένο από την αμαρτία, και το έκανε αυτό όχι για να δικαιώσει τον άνθρωπο που προσέλαβε, αλλά για να εκπληρωθεί, λέγει, η απαίτηση του νόμου σε μας που δεν ζούμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σάρκας, αλλά με την καθοδήγηση του Πνεύματος. Καθόσον η ευεργεσία του Σωτήρα μας εκτείνεται σ’ όλη τη φύση των ανθρώπων, γιατί, όπως με τον προπάτορα Αδάμ γίναμε μέτοχοι της κατάρας και βρεθήκαμε όλοι δέσμιοι του θανάτου όπως εκείνος, έτσι γινόμαστε μέτοχοι και της νίκης του Σωτήρα Χριστού, και θα συμμετάσχουμε στη δόξα και θα απολαύσουμε μαζί του και τη βασιλεία. Και αυτών μάρτυρας είναι ο μακάριος Παύλος, υπενθυμίζοντας και τα παλιά και τα νέα, και δείχνοντας ότι τα παλιά καταργήθηκαν με τη δικαίωση του Σωτήρα.

Όπως γίναμε μέτοχοι του θανάτου του Αδάμ, έτσι θα γίνομε μέτοχοι και της ζωής του Κυρίου.

«Εάν με το παράπτωμα του ενός», λέγει, «πέθαναν πολλοί, η χάρη του Θεού και η δωρεά που ήρθε με τη χάρη του ενός ανθρώπου Ιησού Χριστού, ήταν υπεραρκετή για τους πολλούς». Και λίγο παρακάτω• «Άρα λοιπόν, όπως με το παράπτωμα του ενός η καταδίκη κυριάρχησε σε όλους τους ανθρώπους, έτσι και η δίκαια πράξη του ενός ήταν δικαίωση και ζωή για όλους τους ανθρώπους. Γιατί, όπως με την παρακοή του ενός ανθρώπου έγιναν αμαρτωλοί οι πολλοί, έτσι και με την υπακοή του ενός θα δικαιωθούν οι πολλοί». Τα ίδια διδάσκει πιο καθαρά και στην προς Κορινθίους επιστολή λέγοντας· «Όπως με τον Αδάμ όλοι πεθαίνουν, έτσι και με τον Χριστό όλοι θα ζωοποιηθούν». Από αυτά είναι φανερό, ότι η νίκη του Σωτήρα μας είναι δική μας νίκη, αφού η ήττα του προπάτορά μας υπήρξε ήττα όλων και πρέπει, όπως γίναμε μέτοχοι της πράξεως εκείνου, έτσι ν’ απολαύσουμε και τα αγαθά μαζί με εκείνον που έλαβε σάρκα από εμάς και δοξάσθηκε για μας. Γι’ αυτό και ο θείος απόστολος έλεγε· «Εκείνους που τους ήξερε από πριν, αυτούς και προόρισε να γίνουν όμοιοι με την εικόνα του Υιού του, ώστε αυτός να είναι πρωτότοκος ανάμεσα σε πολλούς αδελφούς. Εκείνους που αυτός προόρισε, εκείνους και κάλεσε, και εκείνους που κάλεσε, αυτούς και δικαίωσε, και εκείνους που δικαίωσε, αυτούς και δόξασε». Και κάπου αλλού λέγει· «Εάν είμαστε παιδιά του, είμαστε και κληρονόμα του· κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι του Χριστού, εάν βέβαια πάσχουμε μαζί του, για να δοξασθούμε και μαζί του». Και αλλού· «Εάν υπομένουμε, και θα βασιλεύουμε μαζί του». Για χάρη λοιπόν όλης της φύσεώς μας ο Λόγος του Θεού προσέλαβε τη δική μας απαρχή, ώστε, οδηγώντας την μέσα από κάθε αρετή, να προκαλέσει σε πάλη τον ανταγωνιστή, και να αποδείξει ότι ο αθλητής είναι ανίκητος, και αυτόν να τον δοξάσει, ενώ εκείνου την πράξη να την στηλιτεύσει, και να κάνει όλους να κινηθούν με θάρρος εναντίον του. Γι’ αυτό στα ιερά Ευαγγέλια έλεγε, άλλοτε, «Είδα τον Σατανά να πέφτει σαν αστραπή από τον ουρανό», και άλλοτε πάλι, «Εάν κάποιος δεν μπει μέσα στο σπίτι του ισχυρού και δεν δέσει τον ισχυρό, πώς είναι δυνατόν να αρπάξει τα σκεύη του;». Λέγοντας σπίτι του ισχυρού εννοεί την ανθρώπινη φύση, η οποία έχει αυτομολήσει προς εκείνον, ανεχόμενη να εκτελεί ό,τι διατάσσει εκείνος και επισύροντας επάνω της αυθαίρετη δουλεία. Και αλλού πάλι· «Έχετε θάρρος, εγώ νίκησα τον κόσμο». Και κάπου αλλού· «Τώρα γίνεται δίκη του κόσμου αυτού, τώρα ο άρχοντας του κόσμου αυτού θα πεταχθεί έξω. Και εγώ όταν υψωθώ από τη γη, θα σας ελκύσω όλους προς τον εαυτό μου». Και προχωρώντας το αναπτύσσει πιο καθαρά.

Ότι η ενανθρώπηση του Σωτήρα είναι κοινή ευεργεσία των ανθρώπων.

«Όσον άφορα την κρίση, ο άρχοντας του κόσμου αυτού έχει κριθεί». Και πάλι· «Έρχεται ο άρχοντας του κόσμου αυτού, και επάνω μου δεν έχει καμμιά δύναμη». Όντας δηλαδή απαλλαγμένος από κάθε αιτία, δεν είχε κανένα από τα σπέρματα του διαβόλου. Γι’ αυτό και κατάργησε την τυραννία του και τον έβγαλε έξω, και έκανε να τον καταπατούν εκείνοι που προηγουμένως ήταν δούλοι του, ενθαρ¬ρύνοντάς τους και λέγοντας• «Να, σας δίνω την εξουσία να πατάτε πάνω σε φίδια και σκορπιούς και πάνω σε όλη τη δύναμη του εχθρού». Για να δούμε όμως και την ίδια την πάλη προς τον διάβολο, ας πάμε στην ιστορία των Ευαγγελίων. Οδηγήθηκε ο Ιησούς από το Πνεύμα μετά τη βάπτισή του στην έρημο, για να πειρασθεί από τον διάβολο. Οδηγήθηκε βέβαια όχι ο Λόγος του Θεού, αλλά ο ναός (άνθρωπος) που προσλήφθηκε από τον Θεό Λόγο από τους απογόνους του Δαβίδ. Γιατί το άγιο Πνεύμα δεν οδήγησε τον Θεό Λόγο για να παλέψει με τον διάβολο, αλλά τον ναό που έπλασε μέσα στην Παρθένο σε ναό του Θεού Λόγου. Νήστεψε σαράντα μέρες και άλλες τόσες νύχτες. Δεν θέλησε να ξεπεράσει το μέτρο εκείνων που είχαν νηστέψει παλαιότερα, για να μη αποφύγει την πάλη μαζί του ο αντίπαλος, για να μη καταλάβει ποιός κρύβεται, και αποφύγει να παλέψει μ’ αυτόν που φαινόταν. Γι’ αυτό μετά από τις ημέρες που είπαμε, εμφανίζει το πάθος της ανθρώπινης φύσεως και επιτρέπει στην πείνα να προκληθεί, δίνοντας λαβή σ’ εκείνον μέσω της πείνας. Γιατί δεν τολμούσε να πλησιάσει, επειδή έβλεπε να γίνονται πολλά γύρω από αυτόν που ήταν ταιριαστά σε Θεό. Πράγματι όταν γεννήθηκε άγγελοι έψαλλαν, ανέτειλε άστρο που οδήγησε τους μάγους για να τον προσκυνήσουν, έβλεπε τους κορυφαίους της παρατάξεως αυτής, αλλά και τον ίδιο να εφαρμόζει κάθε διάταξη του νόμου, να αποστρέφεται την κακία, να σιχαίνεται κάθε πονηρία, και αυτό σύμφωνα με την πρόβλεψη που έγινε γι’ αυτόν από τον προφήτη· «Προτού να γνωρίσει το καλό ή το κακό, αποφεύγει να πειθαρχήσει στο κακό, και προτίμα το καλό». Αλλά και ο Ιωάννης φώναζε· «Να ο Αμνός του Θεού, ο οποίος σηκώνει την αμαρτία του κόσμου». Ο Πατέρας βεβαίωσε από τον ουρανό· «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο έδειξα την ευαρέσκεια μου». Ήρθε από πάνω η χάρη του Πνεύματος. Αυτά και πολλά άλλα τέτοια προξενούσαν κατάπληξη στον διάβολο, και δεν τον άφηναν να έρθει κοντά στον αγωνιστή της φύσεώς μας. Όταν όμως δέχθηκε την προσβολή της πείνας και τον είδε να έχει ανάγκη από τροφή, και να μη μπορεί να αντέξει περισσότερο από τους παλιούς άνδρες, πλησιάζει, νομίζοντας ότι βρήκε πολύ μεγάλη ευκαιρία, και πιστεύοντας ότι θα τον νικήσει εύκολα.

Πηγή: (Αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας. «Περί ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου», Ε.Π.Ε. 10, σ. 27, 39-47), Η άλλη όψη

Τέκνα μου ἀγαπητά καί περιπόθητα,

Σὲ κάθε ἐποχή, μὰ ἰδιαίτερα σὲ στιγμὲς μεγάλης κοινωνικῆς παρακμῆς, συναντοῦμαι πολλὰ πρόσωπα (φιλοσόφους, ποιητές, πολιτικούς, ἐπαναστάτες) νὰ καταγγέλουν τὴν καθεστηκυία τάξη καὶ νὰ ἐπαγγέλονται ἕνα κόσμο νέο, ἕνα κόσμο καλύτερο, στὸν ὁποῖο δὲν θὰ χωρᾶ τίποτα ἀπὸ τὰ παλαιὰ δεινὰ καὶ πάθη. Ἂς μὴν ξεχνοῦμε πὼς δὲν πάει καὶ πολὺς καιρὸς ποὺ καὶ στὸ τόπο μας, τὸ κεντρικὸ σύνθημα τοῦ δημοσίου διαλόγου ἦταν ἡ φράση «νὰ τελειώνουμε μὲ τὸ παλιό».

 Δὲν ἦταν λίγες οἱ περιπτώσεις ὅπου διάφορα ριζοσπαστικὰ κινήματα κατάφεραν μὲ τὸν ἕναν ἢ μὲ ἄλλον τρόπο νὰ ἐπικρατήσουν, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ κοινωνίες νὰ ἀλλάξουν τὶς ἰδεολογικές τους κατευθύνσεις καὶ τὸν τρόπο τῆς κοινῆς τους βιοτής, χωρὶς ὅμως οἱ ἐξαγγελίες τῶν ἐμπνευστῶν τούτων τῶν θέσεων νὰ ὁδηγήσουν τὸν κόσμο σὲ φωτεινότερες ἐποχές. Ἀντιθέτως· στὴν προϋπάρχουσα ἀδικία προστέθηκαν καινοφανεῖς ἀνομίες.

Παρὰ ταῦτα ἡ ἀνθρώπινη προσπάθεια γιὰ σωτηρία, μοιάζει ἐγκλωβισμένη συνεχῶς σὲ τοῦτο τὸ ἀδιέξοδο σχῆμα: καταγγελία τοῦ παλαιοῦ, ἐξύμνηση τοῦ νέου. Σὲ τούτη τὴν ὀπτικὴ ὅμως, μᾶς διαφεύγει τὸ αὐτονόητο: καὶ τὸ νέο, ἀργὰ ἢ γρήγορα, θὰ γίνει παλαιό, γιατί ὁ πτωτικὸς αὐτὸς κόσμος φθείρει τὰ πάντα, γιατί ὁ χρόνος ὅ,τι ἀγγίζει τὸ ὁδηγεῖ πρὸς τὸ μαρασμό του.

Ἴσως οἱ παραπάνω λόγοι, τέκνα μου ἀγαπητά, νὰ σᾶς προκαλοῦν ἀπορία. Γιατί ἐνῶ «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, σήμερον ἠνώθησαν», ἐμεῖς στρέφουμε τὶς σκέψεις σας πρὸς τὰ παθήματα τοῦ κόσμου; Γιατί ἐνῶ «Χορεύσουιν Ἄγγελοι πάντες ἐν οὐρανῷ, καὶ ἀγάλλονται σήμερον», ἐμεῖς ἀσχολούμαστε μὲ τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων; Γιατί ἐνῶ «Σήμερον ὁ Χριστός, ἐν Βηθλεὲμ γεννᾶται ἐκ Παρθένου» ἐμεῖς ἀγγίζουμε αὐτὰ πού μας ἀπογοητεύουν καὶ μᾶς λυποῦν;

Μιλοῦμε γιὰ τοῦτα ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἡ γέννηση τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔρχεται νὰ κομίσει μία ἐντελῶς διαφορετικὴ ἀπάντηση στὸ πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖο ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι, ἕνα καὶ μοναδικό: ὁ θάνατος. Μιλώντας γιὰ τὸν θάνατο δὲν πρέπει νὰ μένουμε ἁπλὰ καὶ μόνο στὴ βιολογική του διάσταση, στὴ φυσικὴ τελευτή. Τὸν θάνατο, ἂν ψηλαφίσουμε καλύτερα τὶς πληγές μας, θὰ τὸν ἀναγνωρίσουμε σὲ κάθε πτυχὴ τοῦ παρηκμασμένου μας βίου: στὴν ἀδικία καὶ στὴν βία, στὶς ἔριδες καὶ στὶς συγκρούσεις, στὸν πόνο καὶ στὴν ἀδυναμία. Καμία ἀπὸ αὐτὲς τὶς συνιστῶσες τοῦ ἀνθρώπινου βίου δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει πρὸς τὰ βέλτιστα, ἂν δὲν ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου, ἂν δὲν ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου.

Ἡ εἰκόνα τῆς Γεννήσεως μαρτυρεῖ πὼς τοῦτο τὸ παιδίο ποὺ κείτεται σπαργανωμένο μέσα στὴ φάτνη, μέσα σ’ ἕνα λίκνο ποὺ ὁμοιάζει μὲ μνῆμα ταφικό, καὶ σ’ ἕνα σπήλαιο ποὺ θυμίζει τὸν Ἅδη, ἦρθε γιὰ νὰ καταπατήσει τὸ θάνατο καὶ νὰ θεώσει τὸν ἄνθρωπο. Καὶ ἐδῶ βρίσκεται ἡ κρίσιμη διαφοροποίηση στὸ εἶδος τὴν σωτηρίας ποὺ ὁ Θεός μας προσφέρει. Ἔσχατος ἐχθρὸς γιὰ τὸν Θεάνθρωπο εἶναι ὁ θάνατος, ὄχι ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος. Ὁ Θεὸς στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε ταλαίπωρου ἀνθρώπου, στὴν ὕπαρξη κάθε ἁμαρτωλοῦ, βλέπει τὸ ἀρχαῖο κάλος τοῦ δημιουργήματός Του. Γιατί κατὰ τὴν πατερικὴ διδασκαλία, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἔπεσε καὶ νὰ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸ Θεό, δὲν ἀπώλεσε ὅμως τὸ «κατ’ εἰκόνα», δὲν ἔχασε τὴν ἀρχετυπικὴ αὐτὴ σχέση καὶ συγγένεια μὲ τὸν δημιουργό του. Ἡ ὀμορφιὰ τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει μέσα σὲ κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ἀμαυρωμένη καὶ ξεχασμένη ἴσως, πάντα ὅμως ὑπαρκτὴ καὶ ἀναγνωρίσιμη.

Ἐμεῖς ὅμως, ἀκόμα καὶ σήμερα, τὴν σωτηρία μας τὴν κατανοοῦμε ὡς ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, τοὺς «κακούς» καὶ τοὺς «ἀδίκους», τοὺς «παλαιούς» καὶ τοὺς «διεφθαρμένους», χωρὶς νὰ ἔχουμε τὴν ἐντιμότητα καὶ τὸ θάρρος νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν δική μας κακότητα, τὴν δική μας παλιανθρωπιά. Ὁ ἄνθρωπος σήμερα, ἐξίσου αὐτοκαταστροφικὸς μὲ τοὺς πρωτοπλάστους, ἐπιδιώκει τὸ χαμό του. Ἂν ὁ Θεὸς ἔκανε δεκτὲς τὶς προσευχές μας γιὰ ἀπαλλαγὴ τοῦ κόσμου ἀπὸ τοὺς «κακούς», τότε θὰ ξαφνιαζόμασταν ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μέσα σ’ αὐτοὺς θὰ βρισκόμασταν καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, οἱ θεωροῦντες ἑαυτοὺς ὡς δικαίους.

Μὰ ὁ Θεὸς στέλνει νέο Ἀδάμ, τὸν Υἱὸν Τοῦ τὸν μονογενῆ, γιὰ νὰ μὴν χαθεῖ κανείς, γιὰ νὰ ἀλλάξουν ὅλα μὲ τὸν δικό του τρόπο, ποὺ δὲν μοιάζει οὔτε μὲ θύελλα, οὔτε μὲ σεισμό, ἀλλὰ μὲ αὔρα λεπτή. Ποιὸς ὁ θεῖος τοῦτος τρόπος; Ἡ ἐνανθρώπηση. Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ λαμβάνει τὴν ἀνθρώπινη φύση, παρεκτὸς τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία δὲν εἶναι συστατικὸ τούτης τῆς φύσεως, ἀλλὰ στοιχεῖο ξένο καὶ ἐπίκτητο.

Μέγα τοῦτο τὸ σκάνδαλο, γιὰ πολλοὺς ἀπὸ ἐμᾶς. Μὰ καὶ στὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Ἀθανάσιου ὑπῆρχαν κάποιοι ποὺ ἀγανακτοῦσαν μὲ τὴν ἐνανθρώπιση λέγοντας πὼς θὰ ἦταν ἀρκετὸ «νεύματι μόνον ποιῆσαι» ὁ Θεὸς γιὰ νὰ παιδαγωγήσει καὶ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο, ὅπως ἔκανε καὶ παλαιά, ὅταν ἐκ τοῦ μηδενὸς δημιούργησε τὰ πάντα.

Ὅμως ὁ Μέγας Ἀθανάσιος μαρτυρεῖ τὴν ἀλήθεια: «Παλαιότερα, ὅταν δὲν ὑπῆρχε πουθενὰ τίποτα, χρειάστηκε νεῦμα καὶ μόνον ἀπόφαση γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ σύμπαντος· ὅταν ὅμως δημιουργήθηκε ὁ ἄνθρωπος καὶ χρειάστηκε νὰ θεραπεύσει ὁ Θεός, ὄχι τὰ ἀνύπαρκτα, ἀλλὰ τὰ δημιουργηθέντα, ἦταν ἑπόμενο νὰ ἔρθει ὁ γιατρὸς καὶ σωτήρας στὰ ἤδη δημιουργημένα, ὥστε νὰ θεραπεύσει τὰ ὑπάρχοντα».

Ὁ Χριστὸς δέχεται τὴν παλαιὰ ἀνθρώπινη φύση καὶ τὴν καινοποιεῖ. Δέχεται σῶμα ἀνθρώπινο γιὰ νὰ τὸ ἀθανατίσει. Δέχεται ψυχὴ ἀνθρώπινη γιὰ νὰ τὴν ἁγιάσει. Δέχεται τὸν ὅλο ἄνθρωπο γιὰ νὰ τὸν θεώσει.

Ὁ τρόπος τῆς ἐνανθρωπήσεως ἀποτελεῖ τὴν οὐσία τῆς σωτηρίας μας, ἀλλὰ καὶ ἕνα τύπο ζωῆς γιὰ τὸν κάθε χριστιανό. Ζοῦμε στὸν κόσμο αὐτό, ὁ ὁποῖος ταλαιπωρεῖται ἀκόμα καὶ σήμερα ἀπὸ τὰ παρεπόμενα τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Σκοπός, καὶ ἀποστολή, καὶ λαχτάρα τῶν πιστῶν πρέπει νὰ εἶναι ἡ πρόσληψη τοῦ κόσμου καὶ ἡ προσφορά του στὸν ἐνανθρωπήσαντα Λόγο, γιὰ νὰ τὸν ἁγιάζει κάνοντας τὸν μέλος τίμιό του σώματός του· γιὰ νὰ τὸν καθιστὰ αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ εἶναι, στολίδι καὶ κόσμημα τῆς δικῆς του δημιουργικῆς σοφίας. Τοῦτο κάνουμε σὲ κάθε θεία Λειτουργία, προσφέρουμε ἄρτο καὶ οἶνο, γιὰ νὰ λάβουμε Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ, προσφέρουμε τὴν παλαιά μας ζωὴ γιὰ νὰ λάβουμε τὴν καινὴ βιοτὴ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Τοῦτο ὀφείλουμε νὰ ποιοῦμε στὴ καθημερινότητά μας ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς ξεχωριστὰ καὶ ὅλοι μαζὶ ὡς ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, νὰ προσλαμβάνουμε ὅ,τι ἀληθινὸ κουβαλᾶ ὁ ταλαιπωρημένος σύγχρονος ἄνθρωπος καὶ νὰ τὸ καταθέτουμε ὡς δῶρο τίμιο στὸ θεῖο βρέφος, χωρὶς νὰ ὀλισθαίνουμε οὔτε στὸν καταγγελτικὸ τρόπο τῆς ἄρνησης, τῆς ἀπόρριψης καὶ τὸ διχασμοῦ· οὔτε στὸν ἐκκοσμικευμένο τρόπο τῆς ἄκριτης ἀποδοχῆς τῶν κριμάτων τοῦ κόσμου.

Γι’ αὐτὸ γιὰ ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς ἡ ἑορτὴ τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως, ἡ ἑορτὴ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀποτελεῖ τὴν ἀπαρχὴ τῆς ἑνότητος τῶν πάντων. Τοῦ ἀκτίστου καὶ τοῦ κτιστοῦ, τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν ἀνθρώπων, τῶν παλαιῶν καὶ τῶν καινῶν, ἀφοῦ «δι’ ἠμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός».

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!

ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ!

Χρόνια πολλά μέ ὑγεία καί εὐλογίες!

 Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

 + ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Από 1.700 εισελθόντες τον Ιανουάριο περάσαμε στις 31.000 τον Ιούνιο και στις 108.000 τον Αύγουστο.

Τώρα που πέρασε ο κίνδυνος προσωρινής εξόδου μας από τη Συνθήκη Σένγκεν, είναι καιρός να αναφερθεί δημοσίως τι μετέτρεψε κατά το 2015 την Ελλάδα σε σχεδόν αποκλειστική πύλη εισόδου προσφύγων και μεταναστών στην Ε.Ε. Η κυβέρνηση διατείνεται πως οι τεράστιοι αριθμοί εισερχομένων στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα του πολέμου στη Συρία και των συγκρούσεων σε διάφορα ασιατικά και αφρικανικά κράτη.

Η συγκεκριμένη ρητορική δεν εξηγεί, όμως, γιατί προτιμάται η Ελλάδα. Η Βουλγαρία, επίσης γειτονική χώρα με την Τουρκία, θα έπρεπε να δέχεται εξίσου μεγάλες πιέσεις. Αντιθέτως, οι φετινές ροές προς Βουλγαρία είναι αυξημένες μόνον κατά 20% εν συγκρίσει προς το 2014. Στην Ελλάδα έχουμε ήδη ξεπεράσει το 1.000% και αναμένεται ότι θα φθάσουμε στον αριθμό των 850.000 εισόδων εν συγκρίσει προς τους 77.000 εισελθόντες το 2014. Γιατί κάποιος να προτιμά τον επικίνδυνο θαλάσσιο διάπλου στο Αιγαίο από τη μετάβασή του με τα πόδια στη Βουλγαρία;

Η απάντηση έχει να κάνει με τις πρακτικές που υιοθέτησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως προς το μεταναστευτικό αμέσως μετά τον Ιανουάριο 2015. Εως τότε, οι πρόσφυγες από τη Συρία παρέμεναν ελεύθεροι στην Ελλάδα με εξάμηνες αναβολές απομακρύνσεως που ανανεώνονταν αυτομάτως. Αντιθέτως, πολλοί οικονομικοί μετανάστες οδηγούνταν σε προαναχωρησιακά κέντρα με σκοπό την επιστροφή τους στη χώρα καταγωγής τους. Οι επιστροφές δεν είχαν μεγάλη επιτυχία αλλά, τελικώς, αποδεικνύεται ότι λειτουργούσαν αποτρεπτικά. Παράλληλα, όλοι οι εισερχόμενοι ταυτοποιούνταν και δακτυλοσκοπούνταν και τα στοιχεία τους καταγράφονταν στην ευρωπαϊκή ηλεκτρονική βάση δεδομένων με δακτυλικά αποτυπώματα, γνωστή ως EURODAC.

Τα λάθη

Η νέα ελληνική κυβέρνηση πέρασε με ταχύτητα τα λάθος μηνύματα. Μετά τον Φεβρουάριο εξισώθηκαν οι οικονομικοί μετανάστες με τους πρόσφυγες. Ολοι ήσαν πλέον ελεύθεροι να συνεχίσουν το ταξίδι τους στην υπόλοιπη Ευρώπη. Τότε περίπου κατέρρευσε και το σύστημα δακτυλοσκοπήσεως των εισερχομένων στο EURODAC. Οι Ευρωπαίοι ισχυρίζονται ότι από 455.000 μετανάστες που είχαν εισέλθει από τον Ιανουάριο μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου στην Ε.Ε., μόνον οι 755 ταυτοποιήθηκαν στη χώρα μας με τις προβλεπόμενες προδιαγραφές Σένγκεν.

Η ελληνική κυβέρνηση με δημόσιες κυβερνητικές παραινέσεις ζητούσε να πάψει η χρήση του όρου μετανάστες διότι όλοι σχεδόν οι εισερχόμενοι ήσαν πρόσφυγες. Ανέφερε μάλιστα ότι οι (αποδεδειγμένα πρόσφυγες) Σύροι, οι Αφγανοί και οι Ιρακινοί ανέρχονταν περίπου στο 89% του συνόλου των εισερχομένων. Αγνοούσε, όμως, ότι, στις πρόχειρες καταγραφές των εισερχομένων, πολλοί οικονομικοί μετανάστες δήλωναν ότι ήσαν Σύροι (ή και Αφγανοί) με τη χρήση πλαστών εγγράφων που είχαν βγάλει στην Τουρκία. Η πραγματικότητα των δεκάδων χιλιάδων πλαστών εγγράφων αποκαλύφθηκε όταν αυτοί οι άνθρωποι υπέβαλαν αίτηση για άσυλο στη Γερμανία.

Ετσι η Ελλάδα, από χώρα όπου σε γενικές γραμμές τηρούνταν οι κανόνες της συμφωνίας Σένγκεν, μετατράπηκε σε έναν απλό σταθμό στην πορεία προς τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Λόγω του Ιντερνετ και των κινητών τηλεφώνων, έγινε γρήγορα γνωστή στους ενδιαφερομένους η νέα κατάσταση. Από τους 1.700 εισελθόντες τον Ιανουάριο περάσαμε με ταχύτητα στους 31.000 τον Ιούνιο και στους 108.000 τον Αύγουστο.

Επιπλέον, η διαδρομή από την Ελλάδα προς την Κεντρική Ευρώπη κατέστη οικονομικά προσιτή. Οι τιμές των εισιτηρίων από τον Πειραιά στο Μόναχο μέσω Βελιγραδίου είναι πλέον συγκεκριμένες, ενώ έχουν αποβληθεί οι λαθροδιακινητές. Τον ρόλο τους έχουν αναλάβει απλοί μεσάζοντες που έναντι μικρής αμοιβής διευθετούν την έκδοση εισιτηρίων και την προσωρινή στέγαση σε οικίες ή ξενοδοχεία.
Ιδεοληψίες δεν είχε, όμως, μόνον η ελληνική πλευρά, αλλά και η Γερμανία. Η στραπατσαρισμένη εικόνα της μετά τις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, τα προσωπικά βιώματα της Γερμανίδας καγκελαρίου, η ανάγκη της γερμανικής οικονομίας για εργατικά χέρια ή το υφέρπον στη γερμανική συλλογική συνείδηση άγος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως εκδηλώθηκε μέσα από τις ρατσιστικές επιθέσεις, οδήγησαν στην περίφημη δήλωση του Αυγούστου: η Γερμανία ανέμενε να δεχθεί 800.000 αιτούντες άσυλο φέτος από αυτούς που προέρχονται από πραγματικά εμπόλεμες περιοχές.

Η δήλωση άλλαξε τα προσφυγικά δεδομένα. Για πρώτη φορά από το 2011 παρατηρήθηκε μείωση του αριθμού των προσφύγων στον Λίβανο και μάλιστα κατά 100.000 άτομα. Αντιθέτως, εκτινάχθηκε ο αριθμός των Σύρων στην Τουρκία κατά 300.000. Ολοι ήθελαν να μεταβούν στη Γερμανία. Ο δρόμος ήταν δοκιμασμένος. Ενα υψηλό αντίτιμο για να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα και από εκεί διά της γνωστής οδού σε λίγες ημέρες στη Γερμανία. Ηταν πλέον αδιάφορο ότι η Ελλάδα είχε αρχίσει τις καταγραφές.

Εκτοτε η Γερμανία, χωρίς να αλλάξει τη ρητορική της, κατόρθωσε να θέσει εμπόδια στις εύκολες μετακινήσεις. Παράλληλα θα δεχθεί 1.000.000 πρόσφυγες. Τα επίχειρα της δικής μας πολιτικής θα τα εισπράξουμε τους επόμενους μήνες. Ενας μεγάλος αριθμός οικονομικών μεταναστών και προσφύγων θα εγκλωβιστεί στην Ελλάδα.

*O κ. Αγγελος Συρίγος είναι επίκουρος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο

Πηγὴ: Καθημερινή, Ινφογνώμων Πολιτικά

Καὶ ἔτεκεν τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτόν,
καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ,
διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι. (Λουκ. β,7)

Κανένα πανδοχείο και κανένας συγγενής δεν φιλοτιμήθηκε να προσφέρει στον Νεογέννητο Χριστό τόπο για φιλοξενία.

Στην μικρή Βηθλεέμ, για όλους τους ανθρώπους υπήρχε χώρος. Για τον Πλάστη όμως και Σωτήρα, ούτε μια μικρή γωνιά δεν βρέθηκε, παρεκτός από το σπήλαιο και την φάτνη!

Σήμερα, στο δικό μας κατάλυμα, δηλαδή, στην Πατρίδα μας, στο χωριό μας, στις οικογένειές μας, στις καρδιές μας, υπάρχει άραγε διαθέσιμος τόπος για τον Ενανθρωπήσαντα Χριστό;

(1). Και πρώτα-πρώτα ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας.

Εμείς, οι βαφτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, έχουμε άραγε τόπο για τον Κύριό μας στο κατάλυμα της καρδιάς μας;
Καθαριζόμαστε από τα πάθη, ώστε να γίνει η καρδιά μας φάτνη άνετη και ζεστή για τον Χριστό, που γεννιέται;

(2). Ευρίσκει ο Χριστός τόπο στο κατάλυμα του δικού μας σπιτιού;
Έχει θέση ο Χριστός στην οικογενειακή μας ζωή;

(3). Ευρίσκει ο Χριστός κατάλυμα μέσα στον χώρο της Εκκλησίας;
Ευρίσκει τόπο να σταθεί στους διαθρησκειακούς διαλόγους και στις σχέσεις μας με τους παπικούς και τους προτεστάντες;

(4). Ευρίσκει σήμερα ο Χριστός κατάλυμα στο πνευματικό πανδοχείο του Γένους μας, που είναι το σχολείο το Ελληνικό;
Ποια είναι η θέση του Χριστού στην αγωγή και την εκπαίδευση της νεότητας;

(5). Ευρίσκει ο Χριστός κατάλυμα στο μεγάλο ’’φροντιστήριο’’ της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας, που είναι η τηλεόραση;
Έχει τόπο ο Χριστός να αναπαυθεί στα τηλεοπτικά προγράμματα και ιδιαίτερα στα προγράμματα ψυχαγωγίας των παιδιών;

(6). Ευρίσκει ο Χριστός κατάλυμα στις ολόφωτες πλατείες των ημερών των Χριστουγέννων με τους κλόουν, με τα ξωτικά και με τους μάγους;

(7). Ευρίσκει ο Χριστός κατάλυμα στην Βουλή των Ελλήνων;
Υπάρχει τόπος για τον Σαρκωθέντα Λόγο μέσα στις καρδιές των πολιτικών μας ανδρών, στις αποφάσεις τους και στους νόμους, που ψηφίζουν;

Εάν αποπειραθούμε με στοιχειώδη ειλικρίνεια, να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα, τότε θα καταλήξουμε στην θλιβερή διαπίστωση, ότι και σήμερα στην πολύπαθη Πατρίδα μας παραμονές Χριστουγέννων, συνεχίζουμε κατά τα φαινόμενα και μιλάμε την γλώσσα της Βηθλεέμ:

– Δεν έχουμε χώρο για Σένα, Χριστέ, στην οικογένεια.

– Δεν μπορούμε να Σε φιλοξενήσουμε στην κοινωνική μας ζωή.

– Δεν έχουμε για Σένα κατάλυμα στους νόμους μας και στα βουλευτήριά μας.

– Δεν έχουμε τόπο για Σένα μέσα στα σχολεία μας.

– Σε θέλουμε έξω από την προσωπική μας ζωή.

– Δεν μπορείς να μείνεις μαζί μας.

Πρ’ όλα αυτά οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι, όπως πάντοτε, υπάρχει και σήμερα η μικρή μαγιά, που λαβώθηκε μεν, αλλά δεν πειράχτηκε θανάσιμα από τα μικρόβια του μισόκαλου, δηλαδή τα πάθη, τον ευδαιμονισμό, την φιλαυτία, την εκκοσμίκευση και τον οικουμενισμό.

Αυτή η μαγιά, με την χάρη του Θεού, δίνει στις ημέρες μας τις πρώτες μαρτυρίες, ότι ο Λαός μας, ’’καθήμενος εν σκότει και σκιά θανάτου’’ επί έτη πολλά, αρχίζει τώρα και βλέπει ’’φώς μέγα’’. Αρχίζει και δείχνει την απογοήτευσή του από τις φαύλες επιλογές του παρελθόντος και στρέφει σιγά-σιγά τις ελπίδες του προς τον Ενανθρωπήσαντα Χριστό.

Όσο για τους συνανθρώπους μας εκείνους, που φέρονται τάχα αδιάφορα ή ακόμα και εχθρικά απέναντι στο γεγονός της Βηθλεέμ, φαίνεται πως τώρα αρχίζουν κι αυτοί –κάτω από τις απειλές του πορτοφολιού- να προβληματίζονται και να συσπειρώνονται γύρω από αξίες πατροπαράδοτες, που λησμονήθηκαν: την αλληλεγγύη, το φιλότιμο, την συμπόνια, την ανθρωπιά.

Άλλωστε -όπως έγραψε κάποιος- τώρα που μας τέλειωσαν τα λεφτά, τι μας μένει εκτός από τον Χριστό, για να ακουμπήσουμε επάνω του;

Ο πολυαγαπημένος μας Άγιος Παΐσιος , σε κάποια από τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν, είπε:

’’Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον.

Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού. Εύχομαι η καρδιά σας να γίνει Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώσει όλες τις ευλογίες Του’’.

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλους μας.

23/12/2015

Πηγή: Αβέρωφ

Στην εκπομπή «Ανατροπή» του τηλεοπτικού σταθμού MEGA, υπήρξε καλεσμένος ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, λίγες ώρες πριν η Βουλή ψηφίσει το νομοσχέδιο για το λεγόμενο σύμφωνο συμβίωσης.

Ο Σεβασμιώτατος σε όλη την εκπομπή έδωσε δυναμικές και τεκμηριωμένες απαντήσεις στους συνομιλητές του, χαρακτηρίζοντας ψευδεπίγραφο το νομοσχέδιο και αντίθετο με τις αρχές της πίστεως.

«Ο άνθρωπος είναι εικόνα Θεού όχι ένα συμβόλαιο, και θέλουν σήμερα να δημιουργήσουν ένα νέο είδος ανθρώπου που δεν υπάρχει στη φύση» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Σεραφείμ.

Σε άλλο σημείο ο Σεβασμιώτατος καταδίκασε την ομοφυλοφιλία, τονίζοντας ότι είναι «τραγική απόκλιση από τη φύση του ανθρώπου».

Όταν ο κ. Ψαριανός απευθυνόμενος προς τον Μητροπολίτη Πειραιώς υπογράμμισε πως η Εκκλησία δεν έχει λόγο στα κοσμικά νομοθετήματα, ο Σεβασμιώτατος απάντησε πως «η Εκκλησία δεν έχει λόγο στα πολιτικά αλλά έχει στα ηθικά, δεν εκφράζει ομοφοβικό λόγο αλλά πνευματικό.»

Για ακόμη μια φορά ο Μητροπολίτης Πειραιώς απέμεινε ότι η Αμερική και το ίδρυμα Σόρος προώθησε το σύμφωνο συμβίωσης, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να γκρεμιστεί η ορθόδοξη πίστη της Ευρώπης.

Απαντώντας σε καταγγελίες για ομοφυλοφιλία στους κόλπους της Εκκλησίας, ο Μητροπολίτης Σεραφείμ ανέφερε ότι «όποιος γνωρίζει περιστατικά με ομοφυλοφιλία από εκπροσώπους της Εκκλησίας πρέπει να τα καταγγείλει, αλλιώς είναι συνένοχος στο έγκλημα και συκοφάντης.»

Επίσης ο Μητροπολίτης Πειραιώς ανέφερε ότι η Εκκλησία καταδικάζει την θεσμοθέτηση του γεγονότος, τονίζοντας ότι «αντιδρούμε για την εκτροπή του ανθρώπου, διότι εγώ γεννήθηκα άνδρας δεν μπορώ να γίνω γυναίκα».

Αξίζει να αναφερθεί πως όταν ο κ. Ψαριανός αναφέρθηκε στον Πάπα και της Καθολική Εκκλησία, ο Σεβασμιώτατος τόνισε χαρακτηριστικά: «Ο Ρ/Καθολικισμός δεν είναι εκκλησία είναι εκτροπή».

Πηγή: Ρομφαία

Από την ημέρα αναδείξεως του κ. Ιερώνυμου στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο, ο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος προσπάθησε και ήλθε σε επαφή με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, σε μια προσπάθεια επίλυσης πολλών θεμάτων που απασχολούν την Εκκλησία της Ελλάδος.

Προσπάθησε να δώσει λύσεις στην αντιμετώπιση των οξυτάτων κοινωνικών προβλημάτων που μαστίζουν τον λαό μας, όπως επί παραδείγματι, να επιβάλει την ενίσχυση του φιλανθρωπικού έργου της Εκκλησίας. Γι΄ αυτό άλλωστε, θεωρώ, ζητάει να λυθούν και οι εκκρεμότητες που υπάρχουν ως προς την εκκλησιαστική περιουσία, ώστε να μπορέσει η Εκκλησία να την αξιοποιήσει προς όφελος του Ελληνικού λαού…

Η Κατοχή των Μνημονίων

Ωστόσο, θα μου επιτρέψει να του υπενθυμίσω πως η Πατρίδα μας επί 5-6 χρόνια βρίσκεται υπό Κατοχή. Της κατοχής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και των Διεθνών Κερδοσκοπικών Αγορών. Σε αυτή την κατοχή, συνέπραξαν, συνεργαζόμενοι με τους τοκογλύφους – δανειστές μας, οι κυβερνήσεις των Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά – Βενιζέλου και Τσίπρα – Καμμένου.

Αυτές, οι Κυβερνήσεις, παρέδωσαν τη χώρα στις δαγκάνες των διεθνών κερδοσκόπων και εξαθλίωσαν με τις αποφάσεις τους το λαό μας, ο οποίος πένεται και δυστυχεί.

Ένα λαό, ο οποίος βλέπει τα παιδιά του να μεταναστεύουν, τους νέους ανθρώπους να μην έχουν τη δυνατότητα δημιουργίας οικογένειας, λόγω των δυσβάσταχτων φοροεισπρακτικών μέτρων και της δραστικής περικοπής των μισθών και των συντάξεων.

Ένα λαό που βλέπει αυτές τις Κυβερνήσεις να είναι διώκτες της Παιδείας με τις συνεχείς και αλλοπρόσαλλες αποφάσεις τους, οι οποίες βιάζουν και καταρρακώνουν τη θρησκεία μας, τη γλώσσα μας, τις παραδόσεις μας, τα ήθη και τα έθιμά μας.

Ένα λαό που βλέπει αυτές τις Κυβερνήσεις, εν ονόματι της δουλικότητας που τις διακρίνει, να απεμπολούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και να παραιτούνται οποιασδήποτε ασυλίας πηγάζει από διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις.

Να εξεγερθεί η Εκκλησία

Σ΄αυτές τις δύσκολες στιγμές για το Έθνος και την Πατρίδα μας, ο λαός μας θα περίμενε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και από τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο προσωπικά, ως προεδρεύων αυτής, να εκμεταλλευτεί την άνευ προσκλήσεως αθρόα προσέλευση του Χριστεπώνυμου πληρώματος στις εκκλησίες και από του βήματός των, να ορθώσει το ανάστημά της, ενημερώνοντας και διεγείροντας τις ψυχές των Ελλήνων, κατά των βουλών αυτής της καθεστηκυίας τάξεως, των μικρόψυχων και μικρόμυαλων πολιτικών ταγών που καθημερινά με τις αποφάσεις τους ξεπουλούν την Πατρίδα και το λαό της.

Άλλωστε, αν δεν υπάρχει πια Πατρίδα και λαός, τότε δεν υπάρχει και λόγος ύπαρξης ό,ποιου φιλανθρωπικού έργου.

Πατρο – Κοσμάς και άλλοι

Η Εκκλησία μας, έχει προσφέρει πολλά μέχρι σήμερα στους Εθνικούς αγώνες της Πατρίδος μας και συνδέθηκε πολύ με τους αγώνες του λαού μας δίνοντας πολλές φορές την ίδια τη ζωή κληρικών της για την ελευθερία της Ελλάδος.

Κληρικοί που θυσίασαν τη ζωή τους για την πίστη τους στο Θεό και το χρέος τους στην Πατρίδα. Απτά παραδείγματα, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος Ε΄, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός, ο Επίσκοπος Σαλώνων Ησαίας, ο Γρηγόριος Δικαίος (Παπαφλέσσας), ο Αθανάσιος Διάκος, ο καλόγηρος Σαμουήλ, οι Μητροπολίτες Σμύρνης Άγιος Χρυσόστομος, Κυδωνίων Γρηγόριος, Μοσχονησίων Αμβρόσιος και πολλοί άλλοι.

Τρανταχτότερο, όμως, παράδειγμα για όλους μας, ο Πατροκοσμάς ο Αιτωλός. Αυτός ο Μεγάλος Διδάσκαλος, Ισαπόστολος, Εθναπόστολος και Ιερομάρτυρας Κοσμάς, περιόδευε όλη την Ελλάδα, ρακένδυτος, με μόνο περιουσιακό στοιχείο το ράσο του και την μεγάλη του Πίστη στο Χριστό. Όπου πήγαινε, έστηνε δίπλα του το Σταυρό του Κυρίου και ανεβαίνοντας στο σκαμνάκι του, δίδασκε το λόγο του Θεού και αναζωπύρωνε στους πιστούς - μαρτυρικούς Έλληνες, την ελπίδα της Ελευθερίας της Πατρίδος.

Αυτή η φλόγα του Πατροκοσμά πρέπει και σήμερα να μεταλαμπαδευτεί από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος προς το Χριστεπώνυμο πλήρωμα, προκειμένου να αφυπνιστούν οι συνειδήσεις των Ελλήνων για την επερχόμενη Παγκοσμιοποίηση, τη Νέα Τάξη Πραγμάτων που σκοπό έχει την εγκαθίδρυση της Παγκόσμιας Κυβέρνησης - Δικτατορίας.

Κάλεσμα προς το ιερατείο

Μια φορά το χρόνο (1η Οκτωβρίου) συνέρχεται η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος. Όλος ο Ελληνικός λαός θα περίμενε στα 5-6 αυτά Μνημονιακά χρόνια, να ηχήσει στην ψυχή των μελών της Ιεράς Συνόδου το πατριωτικό εγερτήριο:

«Ω παιδιά μου, ορφανά μου, σκορπισμένα εδώ και εκεί διωγμένα υβρισμένα απ΄τα Έθνη πανοκεί! Ξυπνήστε τέκνα κι ήλθεν η ώρα. Ξυπνήστε όλα τρέξατε τώρα κι ήλθεν ο Δείπνος ο Μυστικός!».

Θα περίμενε από τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, να λάβει γενναίες αποφάσεις. Εναντίον εκείνων που έχουν αποφασίσει να βρίσκεται το ποίμνιο της Εκκλησίας σε συνεχή διωγμό και να τους κηρύξει ανάξιους της Ελλάδος, θέτοντάς τους σε δημόσια διαπόμπευση. Αυτό επιτάσσει η παράδοση της Εκκλησίας και αυτό το σκεπτικό αναπτύσσεται διά μέσω των πατέρων της Εκκλησίας μας. Για συνεχή αγώνα υπέρ του Τριαδικού Θεού μας. Υπέρ της Ορθοδοξίας. Ειδικότερα σήμερα που την Ελλάδα μας κυβερνούν αντίχριστα πολιτικά ερπετά, που σκοπό έχουν την διάλυση της Ελλάδος και της Ορθοδοξίας.

Επίλογος

Ήρθε η μεγάλη ώρα, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος να συνέλθει εκτάκτως και να αναλάβει τις τεράστιες ευθύνες της. Απέναντι στην Ελλάδα και την Ορθοδοξία. Να αναλάβει την ιστορική απόφαση προστασίας του σκληρά δοκιμαζόμενου Ελληνικού λαού. Είναι χρέος όλων των μελών της Ιεράς Συνόδου.

Μην απογοητεύσετε Θεό και ανθρώπους. Δεν έχετε άλλη ευκαιρία.

Σε διαφορετική περίπτωση θα “απολαύσετε” και εσείς τη χλεύη που απολαμβάνει το πολιτικό προσωπικό της χώρας, συλλήβδην!!!   

Πηγή: Greek American News Agency

Σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό, «το ευχάριστο είναι ότι σε αντιδιαστολή με τους ελάχιστους κήρυκες του φόβου και της μισαλλοδοξίας, η ελληνική κοινωνία απέδειξε ότι ταυτίζεται με τις αρχές της ιδότητας και του σεβασμού, απέδειξε ότι έχει αντανακλαστικά και δεν παρασύρεται, δεν είναι τόσο φοβική και μίζερη όπως κάποιοι ήθελαν να την παρουσιάσουν». Τόνισε δε ότι «μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι ως Βουλή και ως κυβέρνηση, γιατί με την ψήφιση του νομοσχεδίου θα αλλάξουμε προς το καλύτερο τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων και θα δικαιώσουμε τους αγώνες τους», ενώ σημείωσε ότι θα λυθούν πολλά πρακτικά προβλήματα τα οποία αντιμετώπιζαν ομόφυλα αλλά και ετερόφυλα ζευγάρια που αποφάσιζαν να συνάψουν σύμφωνο συμβίωσης, καθώς υπήρχαν νομικά κενά.

Πηγή:Ακτίνες

Την πνευματική χαρά και την ουράνια αγαλλίαση που νοιώθει ο χριστιανός από τα Χριστούγεννα, δεν μπορεί να τη νοιώσει, με κανέναν τρόπο, όποιος τα γιορτάζει μοναχά σαν μια συγκινητική συνήθεια, που είναι δεμένη περισσότερο με τις συνηθισμένες χαρές του κόσμου, με τον χειμώνα, με τα χιόνια, με το ζεστό τζάκι.

Μοναχά ο ορθόδοξος χριστιανός γιορτάζει τα Χριστούγεννα πνευματικά, κι από την ψυχή του περνάνε αγιασμένα αισθήματα, και τη ζεσταίνουνε με κάποια θέρμη παράδοξη, που έρχεται από έναν άλλο κόσμο, τη θέρμη του Αγίου Πνεύματος, κατά τον αναβαθμό που λέγει: «Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, και καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται τη τριαδική μονάδι, ιεροκρυφίως».

Ψυχή και σώμα γιορτάζουν μαζί, ευφραίνουνται με τη θεία ευφροσύνη, που δεν την απογεύεται όποιος βρίσκεται μακριά από τον Χριστό. Ενώ η καρδιά του χριστιανού, αυτές τις αγιασμένες μέρες, είναι γεμάτη από την ευωδία της υμνωδίας, γεμάτη από μια γλυκύτατη πνευματική φωτοχυσία, που σκεπάζει όλη την κτίση, τα βουνά, τη θάλασσα, τον κάθε βράχο, το κάθε δέντρο, την κάθε πέτρα, το κάθε πλάσμα. Όλα είναι αγιασμένα, όλα γιορτάζουνε, όλα ψέλνουνε, όλα ευφραίνονται, όλη η φύση είναι «ως ελαία κατάκαρπος εν τω οίκω του Θεού». Κανείς δεν νοιώθει στην καρδιά του τέτοια χαρά, παρά μονάχα εκείνος που αγαπά τον Θεό και που ζει τις μέρες της ζωής του μαζί με τον Θεό, γιατί κανένας άλλος από τον Θεό δεν μπορεί να δώσει τέτοια χαρά, τέτοια ειρήνη, κατά τον λόγο που είπε ο Κύριος στον Μυστικό Δείπνο: «Τη δική μου την ειρήνη σας δίνω, δεν σας δίνω εγώ την ειρήνη που δίνει ο κόσμος».

Η χαρά του Χριστού κ’ η ειρήνη είναι αλλιώτικη από τη χαρά κι από την ειρήνη τούτου του κόσμου. Για τούτο ο άνθρωπος που χαίρεται να πηγαίνει στην εκκλησία, για να πιει απ’ αυτή την αθάνατη βρύση της αληθινής χαράς και της ειρήνης, λέγει μαζί με τον Δαβίδ: «Εξαπόστειλον, Κύριε, το φως σου και την αλήθειάν σου· αυτά με ωδήγησαν και ήγαγόν με εις όρος άγιόν σου και εις τα σκηνώματά σου· και εισελεύσομαι προς το θυσιαστήριον του Θεού, προς τον Θεόν τον ευφραίνοντα την νεότητά μου».

Ας γιορτάσουμε λοιπόν κ’ εμείς, αδελφοί μου, τη Γέννηση του Χριστού «εν πνεύματι και αληθεία, εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς», και τότε και τ’ άλλα «προστεθήσεται ημίν», θα μας δοθούνε, ήγουν η χαρά του σπιτιού, της οικογένειας, της φύσης, της συναναστροφής, της αγνής διασκέδασης, γιατί όλα θα τα γλυκαίνει η αγάπη του Χριστού, και θα τα ζεσταίνει η θέρμη Εκείνου που είναι ο ζωοδότης.

Μέγα μάθημα της ταπείνωσης είναι για μας, αδελφοί μου, η Γέννηση του Χριστού. Πού γεννήθηκε; Μέσα σε μια φάτνη, σ’ ένα παχνί να πούμε καλύτερα, για να νοιώσουμε βαθύτερα την ανείπωτη συγκατάβαση του Θεού, γιατί τ’ αρχαία λόγια κάνουνε να φαίνουνται στα μάτια μας πλούσια και τα φτωχά πράγματα. Η μητέρα του, η υπεραγία Θεοτόκος, μακριά από το σπίτι της, ξένη σε ξένον τόπο, πήγε και τον γέννησε μέσα σ’ ένα μαντρί. Το βόδι και το γαϊδούρι τον ζεστάνανε με την ανασαμιά τους. Τσομπάνηδες τον συντροφέψανε. Μαζί με τα νιογέννητα αρνιά λογαριάστηκε ο αμνός του Θεού, που ήρθε στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο από την κατάρα του Αδάμ. Ποιος άνθρωπος γεννήθηκε με μεγαλύτερη ταπείνωση;

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει, στον Λόγο του για την Ταπεινοφροσύνη, τα παρακάτω εξαίσια λόγια: «Θέλω ν’ ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί μου, και να λαλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης, κ’ είμαι γεμάτος φόβο, σαν εκείνον τον άνθρωπο που ξέρει πως θα μιλήσει για τον Θεό. Γιατί η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητας. Γιατί ο Λόγος του Θεού που έγινε άνθρωπος, αυτή ντύθηκε, κ’ ήρθε σε συνάφεια μαζί μας μ’ αυτή, παίρνοντας σώμα σαν το δικό μας. Κι όποιος τη ντύθηκε, αληθινά έγινε όμοιος μ’ Εκείνον, που κατέβηκε από το ύψος Του, και που σκέπασε την αρετή της μεγαλωσύνης Του και τη δόξα Του με την ταπεινοφροσύνη. Κι αυτό έγινε για να μην κατακαεί η κτίση από τη θωριά Του. Γιατί η κτίση δεν μπορούσε να τον κοιτάξει , αν δεν έπαιρνε ένα μέρος απ’ αυτή (το σώμα), κ’ έτσι μίλησε μ’ αυτή. Σκέπασε τη μεγαλωσύνη Του με τη σάρκα, και μ’ αυτή ήρθε σε συνάφεια μαζί μας, με το σώμα που επήρε από την Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία. Ώστε, βλέποντάς τον εμείς πως είναι από το γένος μας και πως μας μιλά σαν άνθρωπος, να μην τρομάξουμε από τη θωριά Του. Γι’ αυτό, όποιος φορέσει τη στολή που φόρεσε ο Κτίστης (δηλαδή την ταπεινοφροσύνη), τον ίδιον τον Χριστό ντύθηκε».

Η φάτνη είναι η ταπεινή καρδιά, που μοναχά σ’ αυτή πηγαίνει και γεννιέται ο Χριστός.

Η Εκκλησία μας φωτοβολά μέσα στο χειμωνιάτικο σκοτάδι, γιορτάζοντας τη Γέννηση του Κυρίου. Από μέσα της ακούγεται μια υπερκόσμια υμνωδία, σαν εκείνη που ψέλνανε οι άγγελοι τη νύχτα που γεννήθηκε ο Κύριος, «ήχος καθαρός εορταζόντων».  […]

Πηγή: (από το βιβλίο του «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου»), Η άλλη όψη

Το Αιγαίο Πέλαγος έχει μετατραπεί τελευταία, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε θάλασσα ναυαγίων. Κάθε μέρα και ένα ναυάγιο με πολλά θύματα, ιδίως μικρά παιδιά, αφού οι ναυαγοί λαθρομετανάστες έκαναν το λάθος (;), αντί να προτιμήσουν ασφαλή χερσαία μονοπάτια σε γειτονικές ομόθρησκες και ιδίου πολιτισμού χώρες, όπως είναι π.χ. η Σαουδική Αραβία, στοιβάχτηκαν σε ένα πλεούμενο φέρετρο (η άλλη ονομασία του φουσκωτού), για να έλθουν στην Ελλάδα αψηφώντας τους κινδύνους της θάλασσας. Δεν είναι του παρόντος η ενασχόληση με το ζήτημα της ευθύνης των μεγάλων που κυβερνούν τον κόσμο, οι οποίοι με τις εγκληματικές πράξεις ή παραλείψεις τους ανάγκασαν αυτούς τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, επειδή δεν μπορούσαν να απολαύσουν εκεί ένα πιάτο φαΐ χωρίς την οσμή της μπαρούτης ή μια θωριά ουρανό χωρίς τη θέα της οβίδας πάνω από τα κεφάλια τους.

Άσχετα από την ιδιότητα, υπό την οποία έρχονται στην πατρίδα μας οι λαθρομετανάστες, αν δηλ. έρχονται ως διαβάτες που θέλουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους παρά  πέρα, ή εάν έρχονται (χωρίς να ρωτήσουν κανένα) για μετεγκατάσταση στην Ελλάδα, εμείς έχουμε ηθικό και ανθρώπινο χρέος να τους προσφέρουμε τη στοιχειώδη βοήθεια που χρειάζονται: τροφή, ένδυση ή μια γωνιά να ξαποστάσουν. Πρόσκαιρα όμως σε κάθε περίπτωση, όχι μόνιμα. Ο ελληνικός λαός από καταβολής Ελληνισμού είναι φιλόξενος λαός. Στην αρχαιότητα τους ξένους τους προστάτευε στον τόπο μας ο Ξένιος Δίας, ενώ στη σημερινή εποχή τους σκέπει (ακόμη και όσους δεν τον πιστεύουν ή τον μισούν) ο λόγος του Χριστού, του Θεού της Αγάπης, που θεωρεί τέκνα της Βασιλείας των Ουρανών εκείνους που ανοίγουν την αγκαλιά τους στους ξένους, όποιοι κι’ αν είναι αυτοί: «Ξένος ήμην και συνηγάγετέ με» (Ματθ. κε 35). 

Βέβαια εκείνοι που έρχονται, για να εγκατασταθούν μόνιμα στην Ελλάδα παρά τη θέλησή μας, εκτός από την ιδιότητα του ξένου, έχουν επί πλέον και την ιδιότητα του εισβολέα. Και τους εισβολείς πρέπει να τους αντιμετωπίζει κάποιος με τον τρόπο που τους  ταιριάζει. Στην προκειμένη δηλ. περίπτωση με απέλαση μετά την πρόσκαιρη φιλοξενία τους.

Η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση απειλεί να παρασύρει στο βυθό του Αιγαίου το εθνικό μας «σκάφος», το οποίο, παρά τους κλυδωνισμούς που κατά καιρούς υπέστη, διατήρησε τη μοναδικότητα που το διακρίνει και διαπλέει με αυτή τους ωκεανούς της ιστορίας 4 και πλέον χιλιετίες. Στις μέρες μας το «σκάφος» αυτό έχει πάρει επικίνδυνη κλίση από τα «ρήγματα» που συνεχώς δημιουργούνται σε αυτό. «Βουλιάζουμε» οικονομικά, «βουλιάζουμε» δημογραφικά, «βουλιάζουμε» στη διαφθορά και σε πολλά άλλα θέματα του εθνικού μας βίου. Εάν προστεθεί και το «ρήγμα» της λαθρομετανάστευσης με τους τεράστιους και δυσβάσταχτους όγκους που αυτή κουβαλάει μέσα στο  «σκάφος», δεν υπάρχει καμιά ελπίδα σωτηρίας του Ελληνικού Έθνους. Θα έχει σίγουρα την τύχη του «Τιτανικού». Και δεν ωφελεί να ψάχνουμε ύστερα να βρούμε, ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο για το ναυάγιο. Σημασία έχει να φροντίσουμε, όσο είναι καιρός ακόμη, να μη βυθιστεί το «σκάφος». 

Προς τον σκοπό αυτό είναι επιβεβλημένη πρωτίστως η άμεση αποστασιοποίησή μας από την επίσημη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση στα αρμόδια όργανα των Βρυξελλών ότι η λαθρομετανάστευση θέτει ζήτημα εθνικής επιβίωσης της χώρας μας και δεν είμαστε διατεθειμένοι να την ανεχθούμε άλλο. Ας βάλουν κάτω τους αριθμούς οι κυβερνώντες και τότε θα δουν, πού πάμε και γιατί δεν έχουμε την δυνατότητα να δεχθούμε άλλους λαθρομετανάστες, έστω κι’ αν ορισμένοι από αυτούς είναι αληθινοί πρόσφυγες. Επικαλούμενοι λοιπόν την Ευρωπαϊκή Συνθήκη πρέπει να απαιτήσουμε την εξαίρεσή μας από την ακολουθούμενη ευρωπαϊκή πολιτική στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Το έχουν ήδη πράξει η Ουγγαρία, η Σλοβακία και η Τσεχία (τελευταία προστέθηκε και η Σλοβενία) που έκλεισαν τα σύνορά τους στους λαθρομετανάστες, μολονότι δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα με τόση οξύτητα, όπως εμείς.

Το πρόβλημα με τους λαθρομετανάστες διαιωνίζεται, διότι οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχουν αντιληφθεί, δυστυχώς, ποιος κινεί τα «νήματα» στην από κει μεριά του Αιγαίου. Έφτασαν μάλιστα οι ευρωπαίοι εταίροι μας στο σημείο να προσφέρουν εντελώς επιπόλαια 3 δισεκατομμύρια ευρώ στην Τουρκία, για να συνεργαστεί μαζί μας στο ζήτημα της αναχαίτισης των λαθρομεταναστών! Αντί να της επιβάλουν κυρώσεις για την μεθοδευμένη προώθηση μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, την πληρώνουν κιόλας από πάνω!  Πόση λογική ή πόση αφέλεια έχει μέσα της η πρόταση εκείνου που ζητάει τη συνεργασία του θηρευτή με το θήραμα ή του αρπαχτικού με τη λεία του;

Εάν θέλει η Ευρωπαϊκή Ένωση να πάψει η τραγικά λαθεμένη πολιτική της στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης να λειτουργεί ως «μετασχηματιστής» ανασφάλειας για τους ευρωπαίους πολίτες, οφείλει να κάνει κάτι πολύ απλό: Να προσφέρει, εκτός των άλλων κινήτρων, τα σχετικά ποσά στην Τουρκία υπό τον όρο ότι όχι μόνο θα ασκεί αποτελεσματικότερο έλεγχο στα δικά της παράλια, αλλά και δεν θα προβάλλει  βέτο στην άμεση επαναπροώθηση από την Ελλάδα στα τουρκικά παράλια των λαθρομεταναστών εκείνων, οι οποίοι παρά την ταυτοποίησή τους στην Τουρκία κατάφεραν να διαπλεύσουν το Αιγαίο και να φτάσουν σε κάποια ελληνική ακτή. Από τη στάση της Τουρκίας στην προσφορά αυτή θα φανεί καθαρά το «τοπίο» που σήμερα καλύπτεται από «ομίχλη» και θα ανοίξουν οι δρόμοι για την οριστική επίλυση του προβλήματος. Είναι όμως ανάγκη να υπογραμμισθεί εδώ ότι τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορούν να έχουν άλλη αποστολή παρά μόνο  την κάλυψη των δαπανών της σύλληψης και της χερσαίας ή ατμοπλοϊκής μεταφοράς των λαθρομεταναστών από την Ελλάδα στην Τουρκία και από κει σε άλλες ασφαλείς μουσουλμανικές χώρες (Σαουδική Αραβία, Κουβέϊτ, Εμιράτα κλπ.). Αν δεν θέλει να τους δεχθεί η μουσουλμανική Ανατολή, γιατί πρέπει να τους υποστεί, ξένο σώμα μέσα της, η χριστιανική Δύση;

Όσο για μας, είναι εφιαλτικά τα στατιστικά στοιχεία για τη λαθρομετανάστευση στη χώρα μας (βλ. σχετ. ρεπορτάζ στα «Νεα» της 5.7.2014): Τουλάχιστον 350-500 περίπου λαθρομετανάστες (ένα ολόκληρο χωριό!) εισέρχονται καθημερινά στην Ελλάδα από την απέναντι μεριά του Αιγαίου, για να προστεθούν στα τρία τόσα εκατομμύρια των ήδη ευρισκομένων στη χώρα λαθρομεταναστών, ενώ ταυτόχρονα 350 περίπου Ελληνόπουλα, νέοι ιδίως επιστήμονες, μεταναστεύουν επίσης καθημερινά στην Αυστραλία, στην Αμερική, στον Καναδά ή σε άλλες χώρες, για να γλιτώσουν από τον κανιβαλισμό της πατρίδας τους, η οποία μεταστοιχειωμένη σε σύγχρονο Κρόνο έχει μάθει, όπως και εκείνος, να «τρώει» τα παιδιά της.

Τι προοπτική εθνικής επιβίωσης έχει μια μικρή και συνεχώς γηράσκουσα χώρα σαν τη δική μας, όταν αναγκάζεται να υποβληθεί σε μια τέτοια δημογραφική «αφαιμαξομετάγγιση»;

 Το ερώτημα έχει πολλούς αποδέκτες και κατά πρώτο λόγο βέβαια τους  αιθεροβάμονες βουλευτές και τα στελέχη της συμπολίτευσης ή άλλους συμπλέοντες με αυτούς, που έχουν αναγάγει σε έμβλημα της σχετικής πολιτικής τους το κακώς εννοούμενο και χείριστα εφαρμοζόμενο διεθνιστικό σύνθημα: «μετανάστες, αδέλφια μας». Παραβλέπουν αυτοί οι άκριτα διεθνιστές εθνοπατέρες μας ότι η αδελφοσύνη, που πρέπει ασφαλώς να υπάρχει μεταξύ των λαών, μπορεί να εκδηλωθεί με πολλούς άλλους τρόπους και όχι με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο που προσπαθούν να μας επιβάλουν οι «εισβολείς» λαθρομετανάστες, ενεργούμενα άλλων, θύτες και θύματα μαζί, διότι έτσι το ελληνικό έθνος χάνει την ιδιοπροσωπία του. Μετατρέπεται δηλ. από μοναδικό «πετράδι» που είναι μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας σε μια απλή «ψηφίδα» του μωσαϊκού της πολύ-πολιτισμικότητας ή με άλλα λόγια σε ένα «χυλό» μέσα στο «μίξερ» της παγκοσμιοποίησης, ώστε να πάψει πια να είναι αυτό που ανέκαθεν εκπροσωπούσε: το πνεύμα δηλ. της αντίστασης στα σχέδια των μεγάλων.

Πριν επιχειρήσει να απαντήσει κάποιος στο πιο πάνω ερώτημα έτοιμος να κολλήσει «ταμπέλλες» σε όσους διατυπώνουν τους σχετικούς προβληματισμούς, πρέπει προηγουμένως να λάβει σοβαρά υπ’ όψη του μ.ά. τα ακόλουθα, διόλου άσχετα μεταξύ τους, αδιαμφισβήτητα γεγονότα:

1) Την πασίγνωστη συνταγή του Κίσσιντζερ για την εξαφάνιση του Ελληνισμού.

2) Την προ εικοσαετίας περίπου δήλωση του τότε Τούρκου Πρωθυπουργού Τουργκούτ Οζάλ ότι η Τουρκία δεν θα χρειαστεί να πολεμήσει ξανά με την Ελλάδα, διότι έχει σχέδια να την καταλάβει με άλλο τρόπο.

3) Την δημοσιευθείσα στον τουρκικό τύπο δήλωση-προτροπή του Αρχηγού του Τουρκικού Λιμενικού Σώματος προς τους Τούρκους διακινητές να συνεχίσουν να προωθούν μουσουλμάνους λαθρομετανάστες στην Ελλάδα, διότι έτσι εκπληρώνουν το χρέος τους απέναντι στην πατρίδα (!) (βλ. σχετικό ρεπορτάζ Κ. Χαρδαβέλα στη Real News της 11.5.2014), καθώς και την παράλληλη δράση της Jitem (Υπηρεσίας της Τουρκικής Στρατο-Χωροφυλακής) (βλ. τουρκική επιθεώρηση Aksyon, τευχ. 1000/3. 2.2014).

4) Τον αναρτημένο στο διαδίκτυο χάρτη του Ισλαμικού Χαλιφάτου, που θεωρεί από τώρα μουσουλμανική χώρα την Ελλάδα, της οποίας οι κάτοικοι θα υποχρεωθούν να ακολουθήσουν την ισλαμική ορθοδοξία του τζιχάντ, δηλ. τον «ιερό πόλεμο» εναντίον των απίστων Χριστιανών (βλ. σχετικό ρεπορτάζ στο ΘΕΜΑ της 7.9.2014). Και 5) Το γεγονός ότι το 98% και πλέον των λαθρομεταναστών, που προωθεί η Τουρκία στην Ελλάδα είναι Αφγανο-Πακιστανοί ή Μεσανατολίτες και Αφρικανοί αδελφοί μουσουλμάνοι!!!

Όποιος δεν βλέπει τον γκρεμό, δεν είναι άξιος να κρατάει τιμόνι, ιδίως όταν αυτό καθορίζει τη μοίρα ενός ολόκληρου Έθνους.

Και για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα με αριθμούς. Πριν από λίγα χρόνια οι μουσουλμάνοι στην Ελλάδα αντιπροσώπευαν κάτι λιγότερο από 1%, όσος δηλ. είναι ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Θράκης. Σήμερα το ποσοστό αυτό είναι 25% περίπου με σταθερή αυξητική τάση κάθε χρόνο, αφού κάθε κύμα του Αιγαίου φέρνει στα ελληνικά παράλια και ένα σκάφος κατάφορτο από μουσουλμάνους λαθρομετανάστες, που εισέρχονται ανενόχλητοι εντός των τειχών από την θαλασσινή αυτή τη φορά «κερκόπορτα».

Τα σενάρια (που δεν είναι επιστημονικής φαντασίας) και οι αριθμοί για την εξέλιξη των πραγμάτων στην Ελλάδα υπό αυτές τις συνθήκες προκαλούν συνοφρύωση σε κάθε εθνικώς γρηγορούσα συνείδηση. Με δεδομένη την ατεκνία ή υπογεννητικότητα των Ελλήνων  (βλ. πρόσφατη στατιστική σε ΜΜΕ της 1.10.2015 που δείχνει ότι μειωθήκαμε το 2015 κατά 21.500 ψυχές) & με επίσης δεδομένη την πολυτεκνία των μουσουλμάνων που είναι επιταγή της θρησκείας τους (βλ. εικόνες απόβασης των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα: δυο-τρία κουτσούβελα στα χέρια, ένα στην κοιλιά της μητέρας και έπεται συνέχεια), σε  μερικές δεκάδες χρόνια, λένε οι σχετικές εκτιμήσεις, που είδαν κατ’ επανάληψη το φως της δημοσιότητας στα ΜΜΕ, θα έχουν αντιστραφεί εντελώς τα πράγματα στην Ελλάδα.

Οι μουσουλμάνοι  μετανάστες θα ανέρχονται σε 15.000.000 περίπου (3 εκατ. που είναι ήδη εδώ επί 3-5 παιδιά ο καθένας συν όσοι άλλοι θα έχουν έλθει), ενώ οι αυτόχθονες Έλληνες σε 3.000.000 περίπου (!) με την προϋπόθεση βέβαια ότι  δεν θα τους έχουν περάσει από λεπίδι οι «ικέτες φιλοξενίας», που θα έχουν γίνει εν τω μεταξύ νέοι αφεντάδες στον τόπο. Η εκδοχή αυτή δεν είναι υπερβολική, εάν ληφθεί υπ’ όψη ότι ο Ελληνισμός έχει γνωρίσει πολλές φορές την κόψη της μουσουλμανικής μάχαιρας στο λαιμό του –  παρά τις αντίθετες ανιστόρητες και προκλητικές δηλώσεις του ανεκδιήγητου κ. Φίλη, Υπουργού Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων, παρακαλώ (!), ο οποίος όλα τα σπουδαία θέματα (θρησκευτική πίστη των Ελλήνων, εθνική ιστορική μνήμη και φροντιστηριακές δαπάνες των γονέων για μια ξένη γλώσσα ή καλύτερη μόρφωση των παιδιών τους) τα βλέπει ως πενταροδεκάρες.

Όπως και να έχει πάντως το πράγμα, η εξαφάνιση του Ελληνισμού, με ή χωρίς λεπίδι από τους μουσουλμάνους επιδρομείς, είναι προδιαγεγραμμένη από την ακολουθούμενη πολιτική στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Καλά είναι λοιπόν τα σωσίβια στους ναυαγούς λαθρομετανάστες. Πρωτίστως όμως και κατεπειγόντως χρειάζεται σωσίβιο το Έθνος που ζητεί απεγνωσμένα βοήθεια για την επιβίωσή του.

16.12.2015

Άρθρο του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα καθηγητή Πανεπιστημίου Θράκης

Πηγή: Χρόνος

τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὅρους Ἄθω.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΜΟ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΚΑΙ Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΨΗΦΟΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΑΘΩΩΝ ΨΥΧΩΝ

Σε μια ύστατη προσπάθεια, καθώς το σχετικό νομοσχέδιο οδεύει προς ψήφιση στην Ολομέλεια της Βουλής μας με φρικώδεις προτάσεις όπως την κατάργηση του αδικήματος της παρά φύσιν ασέλγειας ακόμη και για ανήλικους, σας γνωστοποιούμε τις συγκλονιστικές καταθέσεις ενηλίκων παιδιών ομοφυλόφιλων οικογενειών που δόθηκαν κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης δίκης που στην αρχή της χρονιάς απασχόλησε τις Η.Π.Α. Οι μάρτυρες – θύματα κατέθεσαν για τις τραυματικές εμπειρίες τους και τη συνωμοσία της σιωπής που κυριολεκτικά εκφοβίζει όσα παιδιά σαν αυτούς θελήσουν να πουν την αλήθεια για το πως είναι πραγματικά μια ομοφυλόφιλη “οικογένεια”. Σας καλούμε να προωθήσετε το άρθρο που ακολουθεί σε όσους βουλευτές γνωρίζετε ώστε να στερηθούν από κάθε άλλοθι ότι δήθεν “δε γνώριζαν” τι ψήφιζαν. Όπως έχουμε αναφέρει και σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δεν επέτασσε πραγματικά στην Ελλάδα την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης. Η Ελλάδα είναι κυρίαρχη να αποφασίσει για τον Συνταγματικά προστατευόμενο θεσμό της οικογενείας όπως αυτή κρίνει και δεν υπάρχει στην πραγματικότητα καμία Ευρωπαϊκή απαίτηση για γάμους ομοφυλοφίλων. Οι απαιτήσεις αυτές προέρχονται από άλλα κέντρα και οφείλουν επιτέλους οι πολιτικοί μας να πουν ποιά είναι αυτά. Καλούμε τους βουλευτές μας να φανούν ανώτεροι της εικόνας που δυστυχώς έχουν σχηματίσει οι πολίτες για αυτούς. Δεν πρόκειται για μια ψήφο που θα επηρεάσει την περιουσιακή κατάσταση των Ελλήνων.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΨΗΦΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΑΘΩΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ.

Καλύτερα να μην δέσουν μια τέτοια βαριά μυλόπετρα στο λαιμό τους όπως ο ίδιος ο Χριστός μας προειδοποιεί. (Λουκ. ιζ’ 1-3)…

Το μεταφρασμένο άρθρο που ακολουθεί είναι μια σύντομη και πραγματικά επιεικής παρουσίαση των φρικτών καταστάσεων που βίωσαν αυτά τα παιδιά, τις καταθέσεις των οποίων μπορεί κανείς να τις διαβάσει στο πρωτότυπο τους εδώ:

http://www.scribd.com/doc/240312276/B-N-Klein-Amicus-Brief

http://www.scribd.com/doc/251078014/Robert-Oscar-Lopez-Amicus-Brief#scribd

http://www.scribd.com/doc/240312274/Katy-Faust-Amicus-Briefs

http://www.scribd.com/doc/240313523/Dawn-Stefanowicz-Amicus-Brief

“Η Τετράδα της αλήθειας”:

Ενήλικες- τέκνα ομοφυλόφιλων γονέων καταθέτουν ενάντια στο “γάμο” ανάμεσα στο ίδιο φύλο στο 5^ο Εφετείο των Η.Π.Α.

Καθώς το 5^ο Εφετείο εξετάζει κατά πόσο θα ακυρώσει νόμους σε τρεις Πολιτείες που απαγορεύουν το “γάμο” ανάμεσα στο ίδιο φύλο, τέσσερις ενήλικες – τέκνα ομοφυλόφιλων γονέων έχουν υποβάλλει καταθέσεις  όπου ισχυρίζονται ότι οι ομοφυλοφιλικές ενώσεις που έχουν επικυρωθεί από την κυβέρνηση θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην καταστροφή χιλιάδων παιδιών.

Οι Katy Faust, Dawn Stefanowicz, B.N. Klein, και Robert Oscar Lopez, που ανατράφηκαν από ομοφυλόφιλους γονείς, κατέθεσαν στο 5^ο Εφετείο αντιτιθέμενοι στη νομιμοποίηση του “γάμου” ανάμεσα στο ίδιο φύλο. Εξιστορώντας παιδικές αναμνήσεις των σπιτικών που δυσλειτουργούσαν εξ’ αιτίας των σεξουαλικών ορέξεων των γονιών τους και της ριζοσπαστικής υποκουλτούρας που συμφωνούσε με τις “ομοφυλόφιλες” ταυτότητες τους, και οι τέσσερις ισχυρίστηκαν ότι το να  επαναπροσδιοριστεί ο ορισμός του γάμου προκειμένου να συμπεριληφθούν ομόφυλα ζευγάρια, πιθανόν να οδηγήσει στην εκμετάλλευση  και την κακομεταχείριση αμέτρητων παιδιών για πολιτικό και προσωπικό όφελος.

Μεγάλωσα με ένα γονιό και τις συντρόφους της σε μια ατμόσφαιρα στην οποία η ομοφυλοφιλική ιδεολογία χρησιμοποιήθηκε σαν εργαλείο καταπίεσης, τιμωρίας και κακομεταχείρισης, έγραψε η B.N. Klein για τη λεσβία μητέρα της και το πλήθος των εραστριών με τις οποίες συζούσε. Έχω δει ότι τα παιδιά στα ομόφυλα σπιτικά επιδεικνύονται  δημόσια για να αποδείξουν ότι οι ομοφυλόφιλες οικογένειες είναι ακριβώς όπως οι ετερόφυλες.

Αν και δεν πιστεύω ότι όλοι οι ομοφυλόφιλοι θα ήταν εκ των πραγμάτων κακοί γονείς, γνωρίζω ότι ποτέ στη ζωή μου η κοινότητα των ομοφυλόφιλων δεν θεώρησε τα παιδιά κάτι άλλο πέρα από ένα κομμάτι της ιδιοκτησίας της, ένα λάθος του παρελθόντος ή ένα πολιτικό εργαλείο που το ντύνουν και το βγάζουν έξω σαν μέρος μιας παράστασης σκύλου και πόνυ για να εντυπωσιάσουν τους καλοπροαίρετους, έγραψε η Klein. Πρόσθεσε ότι ως παιδί μιας λεσβίας μητέρας, πιέστηκε να αποτίει συνεχή φόρο τιμής και προσοχής στην ομόφυλη ταυτότητα της μητέρας, διδάχθηκε ότι κάποιοι Εβραίοι και οι περισσότεροι Χριστιανοί είναι ανόητοι και  μισούν τους ομοφυλόφιλους και είναι βίαιοι και της έχουν πει ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι πολύ πιο δημιουργικοί και καλλιτεχνικοί  επειδή δεν καταπιέστηκαν και ήταν από φυσικού τους πιο  αισθαντικοί.

Ενώ η Klein κατέταξε την ανατροφή της ως βάναυση, ο Robert Oscar Lopez είπε στο δικαστήριο ότι η δική του ανατροφή από τη μητέρα του και τη μακροχρόνια σύντροφό της αντιπροσώπευε τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για ένα παιδί που μεγαλώνει από ομόφυλο ζευγάρι. Ακόμη κι έτσι, ο Lopez κατέθεσε ότι η έλλειψη μιας πατρικής μορφής στη ζωή του, σε συνδυασμό με την επιρροή της ριζοσπαστικής ομοφυλόφιλης κοινότητας στην οποία ανατράφηκε, αύξησε μια ολέθρια σύγχυση για τη δική του σεξουαλικότητα και τελικά τον οδήγησε στο να γίνει ομοφυλόφιλος ιερόδουλος στην εφηβεία του με σκοπό να ικανοποιήσει τη λαχτάρα του για αποδοχή και αγάπη από μεγαλύτερους άνδρες.

Ο Lopez έγραψε « Εάν με είχαν εξετάσει επίσημα οι «ειδικοί»  της ομόφυλης ανατροφής το 1985, θα είχα επιβεβαιώσει  τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις της οικογενειακής ζωής της κοινότητας των ομοφυλοφίλων». Αλλά πίσω από αυτό τα προσωπείο της ευτυχούς ανατροφής βρίσκονται πολλά προβλήματα.

«Έζησα την εμπειρία μεγάλης σεξουαλικής σύγχυσης» έγραψε ο Lopez. «Είχα μια ανεξήγητη παρόρμηση να συνευρεθώ με πρεσβύτερους άνδρες που είχαν την ηλικία του πατέρα μου, αν και εκείνη την περίοδο μετά δυσκολίας καταλάβαινα τι έκανα».

“Τα χρήματα που έπαιρνα από την πορνεία με βοήθησαν οικονομικά επειδή μου επέτρεπαν να ξοδεύω περισσότερο από όσα κέρδιζα από τις δουλειές μου ως έφηβος σε πιτσαρία και στην ψυχιατρική κλινική της μητέρας μου. Αλλά τα χρήματα δεν με ένοιαζαν τόσο πολύ όσο το γεγονός ότι είχα ανάγκη να αισθάνομαι ότι με αγαπά και με θέλει μια μεγαλύτερη αρσενική μορφή, ακόμη κι αν ήταν μόνο για μισή ώρα.”

Ο Lopez είπε ότι έχει μιλήσει σε δεκάδες ενήλικες-τέκνα ομοφυλοφίλων και ότι πολλοί από αυτούς έχουν παρόμοιες ιστορίες πόνου και καταστροφής που προκλήθηκαν από την απουσία ενός βιολογικού γονιού και την ανεπιθύμητη σχέση θετού γονιού που απαιτήθηκε από τους εραστές των ομοφυλόφιλων γονιών τους. Ο Lopez  περιέλαβε τις καταθέσεις εννέα από αυτών στη συνοπτική ενημέρωσή του, αλλά είπε ότι υπήρχαν πολλοί περισσότεροι που φοβούνταν να μιλήσουν από φόβο μήπως η ομοφυλοφιλική ομάδα θα τους στοχοποιούσε για παρενόχληση όπως έχουν κάνει και στον ίδιο το Lopez.

«Τα παιδιά που μεγάλωσαν από ομόφυλα ζευγάρια αντιμετωπίζουν μια επίθεση αν σπάσουν τη σιωπή τους που τους επιβάλει η συνωμοσία ότι δήθεν δεν υπάρχουν μειονεκτήματα  στα παιδία αυτά ,έγραψε ο Lopez, αφού εξιστόρησε πώς οι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές ταλαιπώρησαν τους εργοδότες του και διέδωσαν ψέματα για αυτόν στο διαδίκτυο από την πρώτη φορά που μίλησε ανοιχτά για τις εμπειρίες της παιδικής του ηλικίας ως γιος μιας λεσβίας. «Κάτω από αυτές τις συνθήκες, θα πρέπει να συμπεράνω ότι το να βάλεις παιδιά σε σπίτια ομόφυλων ζευγαριών είναι επικίνδυνο, επειδή δεν έχουν χώρο ή ελευθερία να εκφράσουν αρνητικά συναισθήματα στην απώλεια μιας μαμάς ή μπαμπά, και στην πραγματικότητα θα πρέπει να φοβούνται περισσότερο αν το κάνουν.»

Η Katy Faust επίσης κατέθεσε ότι τα παιδιά των ομοφυλόφιλων εκφοβίζονται να σιωπήσουν από ομοφυλόφιλους ακτιβιστές που τα απειλούν με δημόσιο εξευτελισμό, παρέμβαση στη δουλειά και ακόμα χειρότερα, αν τολμήσουν να μιλήσουν ενάντια στον ομόφυλο γάμο.

«Κάποιοι ενήλικες-τέκνα με ομοφυλόφιλους γονείς αποφεύγουν να δημοσιοποιούν τις σκέψεις τους για το γάμο επειδή δε θέλουν να διακινδυνεύσουν τη σχέση τους με αυτούς με τους οποίους έχουν συνδεθεί οι καρδιές τους», έγραψε η Faust. «Δυστυχώς πολλοί σκληροπυρηνικοί του ομοφυλόφιλου γάμου, έχουν κάνει τον ομόφυλο γάμο το μοναδικό διακριτικό της πίστης μας στην οικογένεια και τους φίλους των ομοφυλοφίλων»

«Η ταμπέλα του μισαλλόδοξου ή του εχθρού έχει γίνει πολύ ισχυρό και αποτελεσματικό όπλο για να φιμώσουν όσους από μας διαλέγουν να μην υποστηρίζουν τη θέση του γάμου πολλών σκληροπυρηνικών,» συνεχίζει η Faust. «Για το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου, μου αρκούσε να κρατώ για τον εαυτό μου τις απόψεις μου για το θέμα του γάμου. Αρρώσταινα (και συνεχίζω να αρρωσταίνω) από την κατηγορία ότι ήμουν μισαλλόδοξη και ομοφοβική επειδή πίστευα στον φυσικό – παραδοσιακό γάμο».

«Για πολλά χρόνια αυτοί οι μηχανισμοί με κρατούσαν στη σιωπή» παραδέχτηκε ηFaust. «Δεν έψαχνα ένα μέρος όπου θα μοιραζόμουν τις απόψεις μου. Αλλά συνειδητοποίησα ότι η σιωπή μου, και η σιωπή των άλλων, έχει επιτρέψει να κυριαρχήσουν στη συζήτηση όλοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι μόνο η έχθρα, η άγνοια ή η πλύση εγκεφάλου θα μπορούσε να οδηγήσει κάποιον στο να αντιταχθεί στην ‘ισότητα του γάμου’.

Η Faust είπε ότι το θάρρος της να μιλήσει ενάντια στον ομόφυλο γάμο απορρέει από την πίστη της ότι κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να κρίνει τη σχέση με την μητέρα του/της ή πατέρα του/της.

«Όταν θεσμοθετούμε τον ομόφυλο γάμο… μετακινούμαστε από το να επιτρέπουμε στους πολίτες την ελευθερία να ζήσουν όπως επιλέγουν, στο να προωθούμε τα ομόφυλα νοικοκυριά»,  έγραψε η Faust. «Τώρα ομαλοποιούμε μια οικογενειακή δομή όπου ένα παιδί για πάντα θα στερείται καθημερινά την επίδραση ενός φύλου και τη σχέση με τουλάχιστον ένα φυσικό γονιό. Η πολιτισμική μας διήγηση γίνεται στην ουσία τέτοια που λέει στα παιδιά ότι δεν έχουν δικαίωμα στη φυσιολογική οικογενειακή δομή ή στους βιολογικούς τους γονείς, αλλά ότι τα παιδιά υπάρχουν απλώς για την ικανοποίηση των επιθυμιών των ενηλίκων».

Η Dawn Stefanowicz επανέλαβε τα συναισθήματα των υπόλοιπων τριών, σε μια ειλικρινή και περιγραφική κατάθεση της παιδικής της ηλικίας με έναν ασύδοτο ομοφυλόφιλο πατέρα που πρόσφατα πέθανε από AIDS.

«Είναι αρκετά δύσκολο να συζητήσει  ένα παιδί τις επιπτώσεις που έχει η ανατροφή του σε ένα ομόφυλο νοικοκυριό μέχρι την ενηλικίωση  όπου πια έχει αναπτύξει μια κάποια προσωπική ταυτότητα και ανεξαρτησία μακριά από τον ομοφυλόφιλο γονιό, συντρόφους  του και υποκουλτούρες»  έγραψε η Stefanowicz. « Συχνά πιεζόμαστε να εγκρίνουμε και να ανεχτούμε όλα τα είδη της εκπεφρασμένης σεξουαλικότητας, συμπεριλαμβανομένων ποικίλων σεξουαλικών και φυλετικών ταυτοτήτων προτιμήσεων»

«Ως παιδιά, δε μας επιτρέπουν να εκφράσουμε τη διαφωνία μας, τον πόνο και τη σύγχυσή μας», έγραψε η Stefanowicz. «Οι περισσότεροι ενήλικες που ως παιδιά ήταν σε ομόφυλα σπίτια δεν αισθάνονται ελεύθερα ή ασφαλή να εκφράσουν δημόσια τις ιστορίες τους και της προκλήσεις μιας ζωής. Φοβούνται πως θα χάσουν επαγγελματικές άδειες, ότι δε θα βρουν δουλειά στο πεδίο που επέλεξαν, θα αποκοπούν από κάποια μέλη της οικογένειάς τους ή θα χάσουν την οποιαδήποτε σχέση που έχουν με τους ομόφυλους γονείς. Κάποιοι ομόφυλοι γονείς τα έχουν απειλήσει να μην τους αφήσουν καθόλου κληρονομιά, αν τα παιδιά δεν αποδεχτούν τους εκάστοτε συντρόφους των γονιών τους».

«Οι ομάδες ειδικού ενδιαφέροντος Gay Lesbian Bisexual Transexual και οι επονομαζόμενες ομάδες στήριξης για παιδιά μερικές φορές λειτουργούν σαν πρόσοψη για μια πιο σκοτεινή πλευρά που αποσιωπά, φοβερίζει και απειλεί τα παιδιά που θέλουν να μοιραστούν την αλήθεια, επιτρέποντας να ακουστεί  μόνο μια πολιτικά ορθή εκδοχή της παιδικής μας ηλικίας», συνεχίζει η Stefanowicz. « Αυτές οι ομάδες ειδικού ενδιαφέροντος υποστηρίζουν πολιτικούς και νομικούς στόχους φιλικά διακείμενους προς τους ομόφυλους γάμους, αγνοώντας τη φρικαλέα ανισότητα, τις μόνιμες απώλειες και την προκατάληψη απέναντι στα παιδιά στο όνομα των σεξουαλικών δικαιωμάτων των ενηλίκων.  Τα παιδιά χάνουν για πάντα το δικαίωμά τους να γνωρίζουν και να ανατρέφονται από τους συζευγμένους βιολογικούς τους γονείς»….

Τομέας Παρατηρητήριο

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Επάρατη κατάσταση και επανάσταση κατά του Θεού χαρακτήρισε ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς το προωθούμενο από την κυβέρνηση σύμφωνο συμβίωσης μιλώντας στην κάμερα του AIXMHTV.

Ἡ ψήφισι τοῦ ἀπαραδέκτου νομοσχεδίου «Σύμφωνο συμβίωσης καί ἄλλες διατάξεις» ἀπό τό Ἐθνικό Κοινοβούλιο,ἀπό τά δῆθεν ἀντισυστημικά κόμματα (;),προδήλως πρῶτον ἀντιβαίνει στήν πολιτισμική μας ταυτότητα ἡ ὁποία ἑδράζεται καί ἐπί τοῦ πανιερωτάτου θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας πού διαχρονικά ὁρίζεται σάν συνάφεια ἀνδρός καί γυναικός καί συγκλήρωσι τοῦ βίου παντός, θείου καί ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία (Μοδεστῖνος). Κατά τήν πίστι μας ἀποτελεῖ μυστήριο μέγα ἀλληλοπεριχωρήσεως τῶν δύο φύλων καί ἀναλήψεως τοῦ ἑνός ἀπό τό ἄλλο, ὡς σταυροῦ καί ἀναστάσεως. Μέ τό νομοθέτημα αὐτό  ἀποδομεῖται πλέον στίς συνειδήσεις τῶν νέων ἀνθρώπων γιά νά ἀποβαίνουν χειραγωγήσιμοι γιά τήν καταδολίευσι τῆς ἐλευθερίας τους.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833, Fax +30 210 4518476e-mail: impireos@hotmail.com

 Ἐν Πειραιεῖ τῆ 22^ᾳ/12/2015

 ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Ἡ ψήφισι τοῦ ἀπαραδέκτου νομοσχεδίου «Σύμφωνο συμβίωσης καί ἄλλες διατάξεις» ἀπό τό Ἐθνικό Κοινοβούλιο,ἀπό τά δῆθεν ἀντισυστημικά κόμματα (;),προδήλως πρῶτον ἀντιβαίνει στήν πολιτισμική μας ταυτότητα ἡ ὁποία ἑδράζεται καί ἐπί τοῦ πανιερωτάτου θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας πού διαχρονικά ὁρίζεται σάν συνάφεια ἀνδρός καί γυναικός καί συγκλήρωσι τοῦ βίου παντός, θείου καί ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία (Μοδεστῖνος). Κατά τήν πίστι μας ἀποτελεῖ μυστήριο μέγα ἀλληλοπεριχωρήσεως τῶν δύο φύλων καί ἀναλήψεως τοῦ ἑνός ἀπό τό ἄλλο, ὡς σταυροῦ καί ἀναστάσεως. Μέ τό νομοθέτημα αὐτό  ἀποδομεῖται πλέον στίς συνειδήσεις τῶν νέων ἀνθρώπων γιά νά ἀποβαίνουν χειραγωγήσιμοι γιά τήν καταδολίευσι τῆς ἐλευθερίας τους.

Δεύτερον μεταβάλλει τόν νομικό μας πολιτισμό πού θεωρεῖ ὡς ἔγκλημα τήν παρά φύσι ἀσέλγεια, τήν πρακτική τῆς ὁμοφυλοφιλίας, μέ τό ἄρθρο 347 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικος, ἀναγορεύοντας ὡς ἔννομο ἀγαθό πού δεῖται ἐννόμου προστασίας αὐτή τήν τραγική χυδαιότητα. Ἤδη οἱ λεγόμενοι «ἀκτιβισταί» τοῦ χώρου ζητοῦν τήν κατάργησι αὐτῆς τῆς ποινικῆς προβλέψεως πού κολάζει τήν παρά φύσι ἀσέλγεια ὡς ἀπαξίωσι τῆς ἀνθρωπίνης σεξουαλικότητος.

Τρίτον θεσμοθετεῖ τήν ἀνατροπή τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας καί κατασκευάζει νομικῶς ἕναν ἀνύπαρκτο ἄνθρωπο τόν ἀρρενοθῆλυ, μέ τό ψευδές πρόταγμα ὅτι δῆθεν ὑπερασπίζεται τά ἀνθρώπινα δικαιώματα τή στιγμή πού δέν ὑφίσταται ἀνθρώπινο δικαίωμα πού μπορεῖ μία συντεταγμένη πολιτεία καί κοινωνία ἀνθρώπων νά προστατεύση, ἐφ’ ὅσον δέν συνάπτεται ἄρρηκτα μέ τήν ἀνθρώπινη φύσι.

Τέταρτον ἀπενοχοποιεῖ στίς συνειδήσεις τῶν νέων ἀνθρώπων ἐγκληματικῶς τήν παράχρησι τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος πού ἐπιφέρει τρομακτικές ἀσθένειες εἰς βάρος τῆς ψυχοσωματικῆς ὑγείας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί πού ἀποτελεῖ τήν βασική πρακτική τῆς ὁμοφυλοφιλίας.

Ὅλα τά παραπάνω ρίπτονται στό καλάθι τῶν «ἀχρήστων» ἀπό τά δῆθεν ἀντισυστημικά κόμματα πού ψηφίζουν αὐτό τό ἐπαίσχυντο νομοθέτημα, διότι αὐτή τήν ἐντολή ἔχουν λάβει ἀπό τό διεθνιστικό κέντρο παγκοσμίου ἐξουσίας πού ἀποδεικνύεται πλέον πασίδηλα ὅτι ἀποτελοῦν παραρτήματά του. Στόν σχεδιασμό ὑλοποίησης τῶν συγκεκριμένων ἐντολῶν ἀποδεικνύεται ὅτι ἐργάζονται ὅλες οἱ ἀντισυστημικές κυβερνήσεις τῆς τελευταίας δεκαετίας, χωρίς μεταφυσική ἀγωνία καί ἔλεγχο συνειδήσεως.

Ἡ ἀπόδειξι ὅτι ὅλοι οἱ ψηφίζοντες αὐτή τήν θεσμική ἀνατροπή τῆς ὀντολογίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ὑλοποιοῦν τό σχεδιασμό τοῦ διεθνιστικοῦ κέντρου μᾶς «δωρήθηκε» ἀπό τήν ἀπρονοησία τοῦ Δήμου Θεσσαλονίκης κατά τήν φετεινή παρέλαση τῶν ὁμοφυλοφίλων gaypride,νά ἀναγράψη μέ ἔμφαση ὅτι χορηγός τῆς ἐκδηλώσεως εἶναι τό Ἀμερικανικό Προξενεῖο Θεσσαλονίκης,γεγονός πού δημιούργησε «καυγά μέγα» μεταξύ τοῦ Δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Γιάννη Μπουτάρη καί τῶν «ἀκτιβιστῶν» διοργανωτῶν τῆς παρελάσεως, οἱ ὁποίοι δυσανασχέτησαν γιά τά ἀποκαλυπτήρια τῆς χρηματοδοτήσεώς των. Καί ἐφ’ ὅσον λοιπόν τό Ἀμερικανικό Προξενεῖο Θεσσαλονίκης χρηματοδότησε τό gayprideΘεσσαλονίκης, κατά λογική ἀκολουθία ἡ Ἀμερικανική Πρεσβεία Ἀθηνῶν θά χρηματοδότησε τό gayprideἈθηνῶν, ἄσχετα ἄν ὁ Δῆμος Ἀθηναίων δέν τό γνωστοποίησε «πονηρῶς» φερόμενος,διότι δέν μπορεῖ νά πιστέψει ἐχέφρων ἄνθρωπος ὅτι ὁ Ἀμερικανός Πρόξενος Θεσσαλονίκης κινήθηκε αὐτοβούλως καί χωρίς τήν ἐντολή καί τήν ἔγκρισι τοῦ Ἀμερικανοῦ Πρέσβεως. Καί τώρα μπαίνει τό τρομακτικό ἐρώτημα γιά τούς δῆθεν ἀντισυστημικούς τοῦ Κοινοβουλίου μας Δεξιούς, Κεντρώους καί Ἀριστερούς: Γιατί ἡ Ἀμερικανική Πρεσβεία καί κατ’ ἐπέκτασι ἡ Ἀμερικανική Κυβέρνησι χρηματοδοτεῖ τίς παρελάσεις ὁμοφυλοφίλων στήν Ἑλλάδα; Ποιά σκοπιμότης ἐξυπηρετεῖται ἀπό τήν Κυβέρνησι τῆς μεγάλης αὐτῆς Χώρας; Γιατί νά μήν εὐθέως πιστέψει κανείς ὅτι οἱ ψηφίζοντες αὐτό τό ἐπαίσχυντο νομοθέτημα τελοῦν σέ διατεταγμένη ὑπηρεσία τῶν μεγάλων ἀφεντικῶν τῶν ΗΠΑ πού ὅλοι γνωρίζουμε ποιοί εἶναι.

Ἑτέρα πολυσήμαντη ἀπόδειξη μᾶς προσέφερε στό παρελθόν ὁ ἐξαίρετος Καθηγητής καί ἄνθρωπος καί ἀγωνιστής τῶν Δημοκρατικῶν ἰδεωδῶν κ. Θεόδωρος Κατσανέβας, ὅταν σέ τηλεοπτική του ἐμφάνισι ἐνώπιον «ἀκτιβιστῶν» τοῦ ὁμοφυλοφιλικοῦ χώρου τούς κατήγγειλε ὅτι χρηματοδοτοῦνται καί ἐπιχορηγοῦνται ἄμεσα ἀπό τό FoundationOpenSociety τοῦ κ. Τζώρτζ Σόρος καί εἶναι ἐκπληκτικό ὅτι ὁ νομικός παραστάτης τους πού εὑρίσκετο στήν ἐκπομπή, τό ἀπεδέχθη πληρέστατα. Εἶναι γνωστός ὁ κ. Σόρος ἀπό τήν σχέσι του μέ τούς ἐπί κεφαλῆς τοῦ Ἀμερικανικοῦ Ἑβραϊκοῦλόμπυ, Ρότσιλντ καί Ροκφέλερ καί ἀπό τήν διαρκῆ συμμετοχή του στό thinktank(!!!) τῆς λέσχης Μπίλντεμπεργκ. Τό ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι γιατί τό Ἵδρυμα «Ἀνοική κοινωνία» τοῦ κ. Σόρος χρηματοδοτεῖ τήν «ἀκτιβιστική» δράση τῆς ὁμοφυλοφιλίας στήν Ἑλλάδα καί τήν Εὐρώπη; Γιατί δέν τό κάνει γιά τήν Κίνα, τίς Ἰνδίες, τόν Ἰσλαμικό κόσμο, τήν Ἀφρική, δηλ. γιά πέντε περίπου δισεκατομμύρια συνανθρώπων μας;Τά δικά τους δῆθεν ἀνθρώπινα δικαιώματα εἶναι κατωτέρας σημασίας; Ἡ ἀπάντησι νομίζουμε εἶναι πολύ ἁπλή. Αὐτό πού πρέπει νά γκρεμιστῆ, νά σαπίση, νά ἀποδομηθῆ εἶναι ἡ Χριστιανική Εὐρώπη καί σέ αὐτό συμπράττουν οἱ δῆθεν ἀντισυστημικοί Ἕλληνες Βουλευτές πού ἀποδεικνύονται μέ τόν τρόπο αὐτό ἐθελόδουλα πιόνια καί ἀνδρείκελα τοῦ διεθνιστικοῦ σιωνιστικοῦ συστήματος.

Τέλος εἶναι νομοτελειακό τό γεγονός, γιατί ὁ πνευματικός νόμος πάντοτε θά λειτουργῆ, ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού ἐνήγαγε τή Χώρα μας στό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων γιά τό συγκεκριμένο θέμα, σήμερα ὀροθετικός κατά δήλωσί του, ἐπιβιώνει μέ κοκτέϊλς ἀντιβιοτικῶν. Αὐτό εἶναι τό πρότυπο πού θέλουν γιά τήν νέα γενιά οἱ Βουλευτές τοῦ Κοινοβουλίου; Κρίμα καί ντροπή ...

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Σε σημείωση του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, στα Προλεγόμενα του πεζού Κανόνος της Χριστού Γεννήσεως, από το Εορτοδρόμιο (τόμος Α’, σελ. 145), αναφέρονται τρία θαύματα που ακολούθησαν την Γέννηση του Χριστού.
Παραθέτουμε εδώ το τρίτο συγκλονιστικό θαύμα: "Τρίτον δε και τελευταίον θαύμα ηκολούθησεν εν τη Χριστού Γεννήσει΄ λέγει γαρ ένας Διδάσκαλος, ότι την νύχτα εκείνην, κατά την οποία εγεννήθη ο Δεσπότης Χριστός, έστειλε πρώτον ένα Άγγελον και εθανάτωσεν όλους τους αρσενοκοίτας, όπου ήσαν εις τον Κόσμον, και έπειτα εγεννήθη, διά να μη ευρεθή τότε εις την γην μία τοιαύτη Θεομίσητος αμαρτία (παρά Ιερονύμω)".

Σχόλιο Άλλης Όψεως: "Ίσως τώρα να γίνεται ακόμα πιο φανερό σε καλοπροαίρετους αναγνώστες ότι το αμάρτημα αυτό αποτελεί βδέλυγμα στα μάτια του Θεού και ότι όσοι επιχειρούν να θεσμοθετήσουν "γάμους" και "σύμφωνα συμβίωσης" μεταξύ ανθρώπων του ιδίου φύλου, βλασφημούν και αντιτίθενται στο θέλημα του Θεού. Η δε προπαγάνδα υπέρ της αφύσικης αυτής κατάστασης πρέπει επιτέλους να παύσει. Αφήστε τους ανθρώπους να μετανοήσουν, γιατί δεν υπάρχει αμαρτία που να μην θεραπεύεται από την άπειρη και άφατη αγάπη του Δημιουργού του ανθρώπου".

Πηγή: Η άλλη όψη

Η πρόσφατη τριμερής διάσκεψη μεταξύ Ελλάδας – Κύπρου - Αιγύπτου αποτέλεσε για ακόμα μία φορά την αφορμή για την αναζωπύρωση στη χώρα μας της περίφημης «ΑΟΖολογίας», όπως αυτή έχει (μετ)εξελιχθεί τα τελευταία πέντε περίπου έτη και η οποία έχει αποτελέσει το απόλυτο εργαλείο πολιτικής «σπέκουλας» στα χέρια των εκάστοτε κυβερνήσεων και αντιπολιτεύσεων.

Ο «αστικός μύθος» που έχει δημιουργηθεί στη χώρα μας αναφορικά με το θέμα έχει να κάνει με την απόλυτη σύνδεση της έννοιας της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) με την έρευνα και την εξόρυξη υδρογονανθράκων. Επιπροσθέτως, στην ΑΟΖ έχουν αποδοθεί «μυστικιστικές» ιδιότητες περί της άμεσης συμβολής της στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας, στο ξεπέρασμα της κρίσης ακόμα στην αποκατάσταση της ρευστότητας των ασφαλιστικών ταμείων.

Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα η ΑΟΖ δεν συνδέεται με τίποτα άλλο πέραν του οξύτατου οικονομικού θέματος που αντιμετωπίζουμε, ενώ δίδεται η εντύπωση πως η χώρα μας μετά την ανακήρυξη της ΑΟΖ θα μετατραπεί με κάποιον θαυμαστό τρόπο σε ένα ενεργειακό «Ελ Ντοράντο» το οποίο θα της δώσει την ευκαιρία να ξεφύγει από τις διαχρονικές της παθογένειες και την οικονομική της καχεξία.

Η παρούσα σύντομη ανάλυση προσπαθεί να δώσει μία άλλη οπτική αναφορικά με τη σημασία της ΑΟΖ, η οποία, κατά την άποψη του γράφοντος, είναι πολύ πιο σημαντική από την κατά τα άλλα κοινωνικά θελκτική και πολιτικά χειριστική σύνδεση του θέματος αυτού με την οικονομία και την ανάπτυξη.

Έτσι, το πρώτο θέμα προς διευκρίνιση έχει να κάνει με την πραγματική φύση της σύνδεσης της ΑΟΖ με την έρευνα και την εξόρυξη των υδρογονανθράκων. Το δεύτερο σημείο προς έρευνα συνδέεται με την έννοια της οικονομικής ανάπτυξης και της συμβολής της ΑΟΖ στην ανασυγκρότηση της οικονομικής και κοινωνικής βάσης και ιστού της χώρας. Τα τρίτο θέμα προς συζήτηση έχει να κάνει με την παράμετρο της ΑΟΖ, την οποία οι διάφοροι επαΐοντες δεν έχουν αντιληφθεί ή υποβαθμίζουν σκοπίμως.

Άλλο ΑΟΖ, άλλο υδρογονάνθρακες

Αναφορικά με το πρώτο ζήτημα θα πρέπει να επισημανθούν τα εξής. Οι περισσότεροι έως σήμερα «αναλυτές» (με ή χωρίς εισαγωγικά) συνδέουν άμεσα με νομικούς σχεδόν όρους την ανακήρυξη ΑΟΖ με τη δυνατότητα ενός κράτους να προχωρήσει σε έρευνα για την εξόρυξη υδρογονανθράκων. Η προσέγγιση αυτή δεν είναι ακριβής για τον πολύ απλό λόγο πως έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων λαμβάνει χώρα στις θαλάσσιες περιοχές του πλανήτη πολύ πριν τη δημιουργία και εμπέδωση της έννοιας της ΑΟΖ. Πολύ απλά, οι υποθαλάσσιες ενεργειακές πηγές συνδέονται με την έννοια της υφαλοκρηπίδας και όχι με την ΑΟΖ. Με άλλα λόγια, η χώρα μας έχει το δικαίωμα να προχωρήσει σε έρευνες για υδρογονάνθρακες χωρίς να ανακηρύξει ΑΟΖ.

Το ερώτημα που ανακύπτει είναι φυσικά το γιατί η σύνδεση της ΑΟΖ με την έρευνα υδρογονανθράκων έχει γίνει ένα και το αυτό. Η απάντηση είναι πως με την ανακήρυξη της ΑΟΖ δημιουργείται ένα διεθνές νομικό πλαίσιο πολιτικής και επενδυτικής σταθερότητας το οποίο κάνει ξεκάθαρο στον δυνητικό επενδυτή– δηλαδή την εταιρεία η οποία θα προχωρήσει σε μία επένδυση εκατοντάδων εκατομμυρίων σε μία συγκεκριμένη θαλάσσια περιοχή– πως δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει προβλήματα από κάποια γειτονική χώρα η οποία θα προβάλει αντιρρήσεις για τη νομιμότητα της επένδυσης επί τη βάση διεκδικήσεως των συγκεκριμένων θαλάσσιων περιοχών. Με άλλα λόγια, η ΑΟΖ δεν αποτελεί την ικανή –η οποία για την περίπτωση είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας– αλλά την αναγκαία συνθήκη με την οποία μπορεί ένα κράτος να προχωρήσει χωρίς κάποια εξωτερική παρέμβαση στο πρόγραμμα εκμετάλλευσης των δυνητικών ενεργειακών του πηγών.

Η ΑΟΖ δεν λύνει αυτόματα τα οικονομικά μας προβλήματα

Προχωρώντας στο δεύτερο ζήτημα το οποίο έχει να κάνει με τη σύνδεση της ΑΟΖ με την οικονομική ανάπτυξη της χώρας θα πρέπει να διευκρινιστεί πως η ύπαρξη ΑΟΖ αποτελεί μία αναγκαία συνθήκη, οι ικανές όμως συνθήκες έχουν να κάνουν με άλλα θέματα. Για παράδειγμα, με το νομοθετικό επενδυτικό πλαίσιο το οποίο θα λειτουργήσει ως όχημα προσέλκυσης επενδύσεων. Το είδος της συμφωνίας η οποία πρόκειται να επιτευχθεί μεταξύ του κράτους και της/των εταιρειας/ών. Τον τρόπο διαχείρισης των κερδών από τη συγκεκριμένη δραστηριότητα (π.χ. εάν και πώς θα επαν-επενδυθούν τα χρήματα ώστε να λειτουργήσουν ως πολλαπλασιαστές ισχύος της οικονομίας, εάν και πώς θα επιδιωχθεί η μεταφορά τεχνογνωσίας στο εσωτερικό της χώρας σε έναν τόσο κομβικής σημασίας τομέα, εάν και πώς θα σχεδιαστεί η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας –άμεσες και έμμεσες, εάν και πώς θα κατανεμηθούν τα κονδύλια –σε αναδιανεμητικούς σκοπούς ή σε αναπτυξιακούς τομείς).

Με άλλα λόγια, η ύπαρξη της ΑΟΖ δεν μας λύνει αυτομάτως τα τεράστια προβλήματα αναφορικά με τη λειτουργία του κράτους και των σχέσεών του με τον ιδιωτικό τομέα αλλά και τους πολίτες. Διεθνώς έχουμε αρκετά παραδείγματα χωρών για τις οποίες ο ορυκτός πλούτος έχει λειτουργήσει ως «κατάρα» δημιουργώντας τους τόσο εξωτερικά προβλήματα όσο και εσωτερικά ζητήματα έλλειψης δημοκρατίας αλλά και ακραίας φτώχειας (π.χ. Νιγηρία, Βενεζουέλα), ενώ υπάρχουν παραδείγματα χωρών των οποίων η μοίρα άλλαξε προς το καλύτερο (π.χ. Νορβηγία). Η Νορβηγία δηλαδή δεν «σώθηκε» από την ΑΟΖ, αλλά από τον τρόπο με τον οποίο η χώρα διαχειρίστηκε αυτό το Θείο δώρο που ανακαλύφθηκε στη Βόρεια Θάλασσα και φυσικά προϋπήρξε της ΑΟΖ.

Λαμβάνοντας υπόψη τις παραπάνω σύντομες επισημάνσεις, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος κατά πόσον τελικά η ΑΟΖ είναι ένα ήσσονος σημασίας ζήτημα το οποίο διογκώθηκε στο συλλογικό υποσυνείδητο του έθνους και αποτέλεσε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης.

Η ΑΟΖ ύψιστης σημασίας γεωπολιτικό εργαλείο

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό συνδέεται με την τρίτη υπό εξέταση παράμετρο της συζήτησης. Πράγματι, η ανακήρυξη της ΑΟΖ δεν είναι ένα μικρής σημασίας ζήτημα και άπτεται των ζωτικών συμφερόντων του έθνος μας, ο λόγος όμως για τον οποίο συνηγορούμε προς τη συγκεκριμένη άποψη είναι άλλος από εκείνον που προβάλλεται συνήθως στην κοινή γνώμη της χώρας μας.

Ο λόγος της σημασίας της ΑΟΖ δεν έχει να κάνει τόσο με την έννοια της ενεργειακής εκμετάλλευσης, όσο με μία άλλη παράμετρο η οποία προϋπάρχει κάθε άλλης στρατηγικής αναφορικά με τον υποθαλάσσιο πλούτο του πλανήτη μας. Η ΑΟΖ είναι ένα υψίστης σημασίας γεωπολιτικό εργαλείο στα χέρια κάθε κρατικού δρώντος, επειδή δίνει τη δυνατότητα σε κάθε παράκτια χώρα να ελέγξει –γενικά και ειδικά– έναν τεράστιο θαλάσσιο χώρο.

Όπως μπορεί να γίνει αντιληπτό, η αρχετυπική επιδίωξη του ανθρώπινου είδους, αλλά και κάθε άλλου ζώντος οργανισμού στον πλανήτη, είναι ο έλεγχος του χώρου στον οποίο διαβιεί. Από τη στιγμή που ο πρώτος πρόγονός μας σκέφτηκε να οριοθετήσει την περιοχή του και να δηλώσει προς τους γείτονές του πως «αυτή η περιοχή είναι δικιά μου» έως τη δημιουργία της έννοιας της ΑΟΖ έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια, η ουσία όμως των πραγμάτων παραμένει η ίδια: Με την κύρωση από την πλευρά του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών μέσω της UNCLOS (United Nations Convention on the Law of the Sea – Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θαλάσσης) στα παράκτια έθνη του δικαιώματος εξασκήσεως κυριαρχικών δικαιωμάτων στην ΑΟΖ τους –εάν και εφόσον την ανακηρύξουν– συνεπάγεται πως στη θαλάσσια περιοχή ελέγχου κάθε κράτους δύναται να υπάρξουν συγκεκριμένοι κανόνες λειτουργίας –συμβατοί με την ανωτέρω συνθήκη– οι οποίοι θα τίθενται από το παράκτιο κράτος και θα πρέπει να ακολουθούνται από τους υπολοίπους.

Προσοχή, στο σημείο αυτό θα πρέπει να γίνει διαχωρισμός της έννοιας των «κυριαρχικών δικαιωμάτων» (sovereign rights) όπως αυτά ορίζονται στην UNCLOS και της έννοιας της «εθνικής κυριαρχίας» (national sovereignty). Στην περιοχή της ΑΟΖ το παράκτιο κράτος δεν εξασκεί εθνική κυριαρχία όπως αυτή εμπεδώνεται στα εθνικά χωρικά ύδατα, αλλά ο διεθνής νομοθέτης προβλέπει πως το παράκτιο κράτος μπορεί να θέσει κάποιους κανόνες συμπεριφοράς ακόμα και σε στρατιωτικές αεροναυτικές μονάδες ξένων κρατών.

Με άλλα λόγια, ακόμα και εάν αυτήν τη στιγμή υπάρχει μία ολόκληρη συζήτηση και βιβλιογραφία αναφορικά με την ερμηνεία των σχετικών άρθρων του UNCLOS, δηλαδή στο κατά πόσο χώρες που ανακηρύσσουν ΑΟΖ μπορούν να επιβάλλουν κανόνες σε σκάφη ξένων ναυτικών δυνάμεων που κινούνται σε διεθνή ύδατα, η ουσία είναι πως ακόμα και εάν το θέμα αυτό είναι αμφισβητήσιμο, έχει πλέον τεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Επιπροσθέτως, υπάρχουν χώρες (π.χ. στην νοτιοανατολική Ασία) οι οποίες έχουν ανακηρύξει ΑΟΖ και έχουν επιβάλει δεσμευτικούς κανόνες για τη συμπεριφορά ναυτικών δυνάμεων άλλων χωρών στην περιοχή ευθύνη τους, και ως γνωστόν το εθιμικό δίκαιο που δημιουργείται στον συγκεκριμένο τομέα είναι ένα γεγονός τεράστιας σημασίας.

Τι σημαίνει η συγκεκριμένη παρατήρηση για την Ελλάδα και την Κύπρο; Η απάντηση ίσως να έχει καταστεί προφανής: H ανακήρυξη ΑΟΖ από την πλευρά της Ελλάδας θα δυσκολέψει και ίσως –υπό ορισμένες συνθήκες– θα εξουδετερώσει την αναθεωρητική και επεκτατική πολιτική της νεοθωμανικής Τουρκίας, η οποία στηρίζεται κατά βάση στην ανάπτυξη αεροναυτικών δυνατοτήτων με στόχο την κατίσχυση στον υδάτινο άξονα Μαύρη Θάλασσα – Στενά – Αιγαίο - Ανατολική Μεσόγειος.

Η Αθήνα με την ανακήρυξη ΑΟΖ και σε συνδυασμό με τη σφυρηλάτηση του άξονα Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ - Αίγυπτος θα μπορούσε να θέσει συγκεκριμένους κανόνες συμπεριφοράς των ναυτικών δυνάμεων της Τουρκίας, κάτι το οποίο θα έκοβε στην κυριολεξία τα φτερά των αναθεωρητών της Άγκυρας, και θα τους έφερνε μπροστά σε ένα τεράστιο νομικό, εθιμικό αλλά και πρακτικό εμπόδιο το οποίο θα έπρεπε να υπερπηδήσουν και δίλημμα στο οποίο θα έπρεπε να απαντήσουν, ειδικά μία εποχή πολύ δύσκολη για τους ίδιους.

Συμπεράσματα

(ι) Η ανακήρυξη ΑΟΖ από την πλευρά της Ελλάδας δεν αποτελεί την ικανή συνθήκη για την ανάπτυξη της ενεργειακής της στρατηγικής. Αυτή μπορεί να επιτευχθεί με την κατάσταση ως έχει τουλάχιστον στο Ιόνιο και το Λιβυκό πέλαγος.

(ιι) Η ανακήρυξη ΑΟΖ από την πλευρά της Ελλάδας δεν αποτελεί την ικανή συνθήκη για την ανάπτυξη της οικονομίας της και της ενδυνάμωσης του κοινωνικού ιστού. Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί με τις κατάλληλες πολιτικές και νομοθετικές πρωτοβουλίες στον τομέα της προσέλκυσης Ξένων Άμεσων Επενδύσεων και στη βέλτιστη και ισορροπημένη αξιοποίηση των δυνητικών κερδών από τη συγκεκριμένη δραστηριότητα.

(ιιι) Η ανακήρυξη ΑΟΖ από την πλευρά της Ελλάδας αποτελεί όμως την ικανή συνθήκη για τον έλεγχο του χώρου ιστορικής ευθύνης του Ελληνισμού, κατά συνέπεια κάτι τέτοιο σημαίνει την άρνηση του συγκεκριμένου χώρου σε μία αναθεωρητική και άκρως επιθετική περιφερειακή δύναμη. Η αναγκαία συνθήκη πριν - μετά - και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας οριοθέτησης της Ελληνικής ΑΟΖ είναι η επίδειξη αποφασιστικότητας αλλά και η ισχυροποίηση του άξονα με την Αίγυπτο και το Ισραήλ.

Με άλλα λόγια, ακόμα και εάν δεν υπήρχε μία σταγόνα πετρέλαιο ή ένα κυβικό μέτρο φυσικό αέριο στην Ανατολική Μεσόγειο, ο Ελληνισμός έχει ιερή υποχρέωση προς τον εαυτό του, τα συμφέροντά του, τις μέλλουσες γενεές των Ελλήνων, αλλά και προς χάριν της διεθνούς ειρήνης και έννομης τάξης να ανακηρύξει, να εμπεδώσει και να εκμεταλλευτεί την ΑΟΖ του.

*Ο κ. Γεώργιος Φίλης είναι διδάκτωρ Γεωπολιτικής (Durham University, UK), Επισκέπτης καθηγητής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στο τμήμα Διεθνών Επιχειρήσεων του DEREE – The American College of Greece και μέλος του Institute of Diplomacy & Global Affairs (DEREE) καθώς και του Ινστιτούτου Αναλύσεων Ασφάλειας & Άμυνας (georgios.filis@hotmail.com)

Πηγή: Liberal

Οἱ Ἰσραηλίτες ὑπὸ τὴν ἀσφαλῆ καθοδήγηση τοῦ θεοφώτιστου καὶ ἐκλεκτοῦ τους ἡγέτη Μωυσῆ, ἔχοντας κατανικήσει τοὺς Ἀμορραίους καὶ ἄλλους λαοὺς τῆς Χαναάν, ἔφτασαν μπροστὰ στὴ χώρα τῶν Μωαβιτῶν. Τὰ νέα γιὰ τὶς σαρωτικές τους νίκες εἶχαν διαδοθεῖ σὰν ἀστραπή.

Πανικόβλητος ὁ Βαλάκ, βασιλιὰς τῆς Μωάβ, ἀναζήτησε τρόπους νὰ ἀποσοβήσει τὸν κίνδυνο ἀπὸ τὴ χώρα του. Ἔστειλε καὶ κάλεσε κοντά του ἀπὸ τὸν Εὐφράτη ποταμὸ τὸν μεγάλο μάντη Βαλαὰμ καὶ μὲ τὴν ὑπόσχεση μεγάλης ἀμοιβῆς τοῦ ζήτησε νὰ καταρασθεῖ τοὺς Ἰσραηλίτες.

Μετὰ ἀπὸ ἕνα περιπετειῶδες ταξίδι, κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς χρησιμοποίησε ἀκόμα καὶ τὸ γαϊδούρι τοῦ Βαλαὰμ γιὰ νὰ τὸν νουθετήσει, ὁ μάντης ἔφτασε στὸν βασιλιὰ τῆς Μωάβ, μὲ ρητὴ ἐντολή ἀπὸ τὸν Θεό, νὰ πεῖ μόνο ὅ,τι Αὐτὸς θὰ τοῦ ἔβαζε στὸ στόμα του.

Ἀφοῦ πρόσφερε θυσίες στὸ εἴδωλο τοῦ Βάαλ ποὺ λατρευόταν ἀπὸ τοὺς Μωαβίτες, ἄνοιξε τὸ στόμα του καὶ εὐλόγησε τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ, παρὰ τὴν ἐπίμονη αἴτηση τοῦ Βαλὰκ νὰ τὸν καταρασθεῖ. Τρεῖς φορὲς σὲ τρία διαφορετικὰ μέρη προσφέρθηκαν θυσίες γιὰ τὸν ἴδιο σκοπό, μὰ καὶ τὶς τρεῖς ὁ Βαλαὰμ ἀνοίγοντας τὸ στόμα του, παρὰ τὴν ὀργὴ τοῦ Βαλάκ, εὐλογοῦσε, ἀντὶ νὰ καταριέται, τοὺς Ἰσραηλίτες.

Ἀπογοητευμένος οἰκτρὰ ὁ Βαλάκ, χτυπώντας μὲ φοβερὸ θυμὸ τὰ χέρια του, ἐξαπέστειλε τὸν μάντη στὴ χώρα του, χωρὶς νὰ τοῦ δώσει τίποτα. Μὰ ὁ Βαλαὰμ πρὶν φύγει τοῦ ἔδωσε τὴ χαριστικὴ βολὴ μὲ μία ἐπιπλέον βαρυσήμαντη προφητεία:

«“Ἄστρον ἀνατελεῖ ἐξ Ἰακώβ…” Σοῦ ἀναγγέλλω κάποιον, ποὺ τώρα βέβαια δὲν ἦρθε ἀκόμα. Τὸν μακαρίζω, ἂν καὶ εἶναι μακριά μας. Θὰ ἀνατείλει ἄστρο ἀπ’ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἰακὼβ καὶ θὰ φανερωθεῖ ἄνθρωπος ἀπ’ τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ, ὁ ὁποῖος θὰ συντρίψει τοὺς ἀρχηγοὺς τῆς Μωὰβ καὶ θὰ λαφυραγωγήσει ὅλους τοὺς ἀπογόνους τοῦ Σὴθ» (Ἀριθμ. 24, 17).

Ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ οἱ Ἑβραῖοι θεώρησαν τὴν προφητεία αὐτὴ ὡς ἀναγγελία τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ, εἴδηση γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία.

Στὸν κανόνα τῶν Χριστουγέννων ἀναφέρεται ἀκριβῶς τὸ γεγονὸς αὐτό. Λέγει τὸ β΄ τροπάριο τῆς δ΄ ᾠδῆς («Τοῦ μάντεως πάλαι Βαλαάμ»), ὅτι ὁ δεσπότης Χριστὸς ἀνέτειλε ὡς ἀστέρας ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Ἰακὼβ καὶ γέμισε χαρὰ τοὺς σοφοὺς ἐκείνους πού, ἔχοντας ὑπ’ ὄψη τους τὰ λόγια τοῦ Βαλαάμ, παρατηροῦσαν προσεκτικὰ τὰ ἄστρα γιὰ τὴν ἐπαλήθευσή τους. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν εἶδαν τὸν ἀστέρα στὸν οὐρανό, τὸ σημεῖο ποὺ τοὺς παρέπεμπε στὸ λαμπρὸ ἄστρο τοῦ Χριστοῦ, στὸν νοητὸ ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, «ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα» (Ματθ. 2, 10).

Λέγει ἐπίσης τὸ τροπάριο, ὅτι ὁ Χριστὸς δέχτηκε τοὺς σοφοὺς αὐτοὺς νὰ τὸν προσκυνήσουν καὶ νὰ τοῦ προσφέρουν τὰ δῶρα τους, «χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν», γιατὶ αὐτοὶ ἀντιπροσώπευαν τὰ ἔθνη ποὺ θὰ εἰσέρχονταν, ὡς νέος ἐκλεκτὸς λαός, στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἦταν ἡ ἀπαρχὴ τῶν ἐθνῶν. Ὅπως προσφέρονταν στὸν Θεὸ οἱ ἀπαρχὲς τῶν καρπῶν, τὰ πρωτογεννήματα δηλ. ἀπὸ τὰ ἀμπέλια, τὰ χωράφια, τὰ πατητήρια καὶ τὰ ἁλώνια (πρβλ. Ἐξ. 23, 16, Ἀριθμ. 18, 12-13), ἔτσι καὶ οἱ τρεῖς σοφοὶ μάγοι ἔγιναν δεκτοὶ ὡς ἐμπροσθοφυλακὴ τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη θὰ ἀποδέχονταν γιὰ Σωτήρα τους τὸν Χριστό.

Ὁ Βαλαάμ, ἂν καὶ λάτρης τῶν εἰδώλων, εἶχε εὐχηθεῖ νὰ συγκαταριθμηθεῖ μετὰ τὸν θάνατό του μεταξὺ τῶν δικαίων τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ (Ἀριθμ. 23, 10).

Ἐσένα καὶ ἐμένα τί μᾶς ἐμποδίζει νὰ ὁμολογήσουμε μοναδικό μας Σωτήρα τὸν Κύριό μας Ιησοῦ Χριστὸ καὶ νὰ συγκαταλεχθοῦμε στὸν νέο ἐκλεκτὸ λαό του, ποὺ ἁγία ἀπαρχή του ἀποτέλεσαν «οἱ ἀκριβεῖς γνῶστες τῶν λόγων τοῦ Βαλαὰμ σοφοὶ ἐκεῖνοι μελετητὲς τῶν ἄστρων»;

Πηγή: (ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 365, Δεκ. 2013), Αβέρωφ

Και, επειδή ο Χριστός είναι Θεός, η ένωση αυτή φέρνει τον άνθρωπο σε ένωση με το Θεό. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται άγιος, δηλαδή θεός «κατά χάριν» (αποκτά έντονα θεϊκά στοιχεία, που τα διατηρεί αιώνια, χωρίς όμως να πάψει να είναι άνθρωπος). Γι’ αυτό οι άγιοι κάνουν θαύματα: επειδή δεν είναι πια κοινοί άνθρωποι, αλλά έχουν γίνει πλάσματα ανώτερου επιπέδου: θεϊκά όντα.

Βέβαια οι άγιοι – το ξαναλέω – παραμένουν άνθρωποι, δε γίνονται θεοί «κατά φύσιν».Μόνο ο Θεός είναι Θεός κατά φύσιν. Γι’ αυτό, τους αγίους ΔΕΝ τους λατρεύουμε, δεν είναι «οι θεοί μας», αλλά πάντα είναι συνάνθρωποι και αδελφοί μας. Αυτή είναι και μια μεγάλη διαφορά των αγίων από τους άλλους ανθρώπους, που ονειρεύονται να γίνουν «θεοί» εγωιστικά: ότι όλοι, λίγο πολύ, θέλουμε να γίνουμε οι «θεοί» των άλλων και να έχουμε εξουσία και δύναμη πάνω τους, ενώ οι άγιοι δεν ζητούν λατρεία από κανέναν, γιατί αυτό που έχουν μέσα τους είναι η ταπείνωση και η αγάπη, όχι η δίψα για δύναμη και εξουσία.

Καταλαβαίνετε τώρα, ελπίζω, γιατί έχει τεράστια διαφορά αν ο Χριστός είναι Θεός από το αν είναι απλά «ένας σοφός άνθρωπος που μίλησε για αγάπη και δικαιοσύνη». Αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, τότε δεν υπάρχει ένωση ανθρώπου και Θεού, άρα δεν υπάρχει και σωτηρία. Τελικός νικητής είναι ο θάνατος.

Αλλά το ότι ο Χριστός είναι Θεός και υπάρχει αγιότητα και σωτηρία, αποδεικνύεται από την ύπαρξη των αγίων σε κάθε εποχή και, φυσικά, και στην εποχή μας. Οι σύγχρονοι άγιοι, όπως οι μεγάλοι Γέροντες Ευμένιος από τα Ρούστικα, Γεννάδιος της Ακουμιανής Γιαλιάς, Πορφύριος, Παΐσιος , Ιάκωβος της Εύβοιας κ.π.ά., σύγχρονες αγίες όπως η Σοφία της Κλεισούρας, η Ταρσώ η διά Χριστόν σαλή κ.π.ά., είναι η απόδειξη ότι ο χριστιανισμός είναι αληθινός και ότι ο δρόμος του Χριστού οδηγεί πράγματι τον άνθρωπο στην αγιότητα – σε αυτό που οι θεολόγοι λέμε «θέωση», δηλ. στο να γίνει ο άνθρωπος θεός.

Μικροί καθημερινοί άγιοι

Να πούμε εδώ ότι, ενώ μεγάλοι άγιοι είναι σχετικά λίγοι σε κάθε εποχή, υπάρχουν χιλιάδες «μικροί άγιοι», που ζουν δίπλα μας ή ίσως και μέσα στο σπίτι μας…

Άνθρωποι γεμάτοι πίστη και ταπεινή αγάπη, που συγχωρούν εύκολα και τους πάντες και αγαπούν τους πάντες με καρδιά μικρού παιδιού. Άνθρωποι που υπομένουν τρομερές δυσκολίες, αλλά έχουν πάντα μέσα τους πίστη στο Θεό, αγάπη και συγχώρεση (ανεξικακία) για τους άλλους.

Αλλά και πόσες μανάδες δεν προσεύχονται για τα παιδιά τους μέρα νύχτα και οι προσευχές αυτές δεν ωφελούν τα παιδιά τους, χωρίς οι ίδιες – ή τα ίδια – να το μαθαίνουν ποτέ… Κι αυτές οι μανάδες, λόγω της αγάπης τους, έχουν μια αγιότητα, γιατί οι φλογερές προσευχές τους, με τη βοήθεια του Θεού, κάνουν αυτό το μικρό θαύμα.

Επίσης, αρκετοί παπάδες και μοναχοί (καλόγεροι) είναι μικροί άγιοι και κάνουν τον αγώνα τους για τη σωτηρία της ψυχής τους και για τη σωτηρία όλων μας. Αν κοιτάξουμε με ειλικρίνεια γύρω μας, θα δούμε σίγουρα μερικούς.

Υπάρχουν και παιδιά ή έφηβοι, που πιστεύουν στο Θεό, προσεύχονται, πηγαίνουν στην εκκλησία, νηστεύουν, εξομολογούνται και μεταλαβαίνουν – και συχνά γίνονται στόχος των άλλων, υπομένουν πόλεμο, όχι μόνο από τα πειραχτήρια του σχολείου, αλλά και από την ίδια την οικογένειά τους, που… ανησυχεί για τα παιδιά τους, ενώ αν ήταν εγωιστικά, αν κοιτούσαν μόνο το συμφέρον τους ή τη διασκέδασή τους, θα τα θεωρούσαν φυσιολογικά και θα τα αποδέχονταν εύκολα.

Γενικά, κάθε σοβαρός χριστιανός αντιμετωπίζει προβλήματα στην κοινωνία, γιατί είναι τόσο καλός, που οι περισσότεροι γύρω του τον θεωρούν αφελή και τον λυπούνται ή τον εκμεταλλεύονται. Αυτός το καταλαβαίνει και πικραίνεται, αλλά πάντα συγχωρεί και πάντα επιμένει στην πίστη και την αγάπη. Και ζητάει βοήθεια απ’ το Χριστό για να συνεχίσει ν’ αγωνίζεται, συγχωρώντας, πιστεύοντας και αγαπώντας, και θυσιάζοντας πολλές φορές το συμφέρον του για τους άλλους, χωρίς αντάλλαγμα. Αυτή η βοήθεια του Χριστού είναι απαραίτητη για να μπορέσει ο άνθρωπος ν’ αντέξει έναν τόσο μεγάλο αγώνα…

Έτσι ο Χριστός λυτρώνει τον άνθρωπο: τον λυτρώνει από τα πάθη, που φέρνουν τη μοναξιά, το θάνατο και την αιώνια μοναξιά, που ονομάζεται κόλαση. Και τον οδηγεί στην αιώνια αγάπη και συνύπαρξη, που φέρνει την αιώνια χαρά και ονομάζεται παράδεισος.

Ο δρόμος της αγάπης και του Χριστού

Ολόκληρη η πνευματική ζωή και η ασκητική προσπάθεια του χριστιανού αποσκοπεί σ’ αυτό ακριβώς: στην προσωπική μας μεταμόρφωση σε θεία όντα γεμάτα αγάπη, που σημαίνει την ένωσή μας με τον Τριαδικό Θεό μέσα από την οδό (το δρόμο) του Ιησού Χριστού.

Η οδός αυτή (κυριολεκτικά «ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος», για να δανειστώ μια φράση από άλλη συνάφεια) μάς έχει αποκαλυφθεί από το Χριστό (που είπε «εγώ ειμί η οδός», «δεύτε προς με», κατά Ιωάννην, 14, 6, κατά Ματθαίον, 11, 28) και έχει αναλυθεί από τους αγίους διδασκάλους του ορθόδοξου χριστιανισμού, που δίδαξαν και διδάσκουν τους ανθρώπους με βάση την εμπειρία τους κι όχι θεωρητικές διανοητικές κατασκευές.

Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτούς, πρώτο βήμα είναι η κάθαρση της καρδιάς μας από τα πάθη, δηλαδή η απελευθέρωσή μας απ’ ό,τι μας προκαλεί εξάρτηση μονοπωλώντας την αγάπη μας και μας εμποδίζει ν’ αγαπήσουμε ολοκληρωτικά και χωρίς όρους το Θεό, το συνάνθρωπο και κατ’ επέκτασιν όλα τα όντα.

Η απελευθέρωση αυτή προϋποθέτει σκληρό αγώνα εναντίον των παθών, που μπορεί να κρατήσει και μια ολόκληρη ζωή. Περιέχει επίσης και μια παγίδα, τοποθετημένη όχι απ’ το Θεό, αλλά από τον εχθρό του ανθρώπινου γένους (το διάβολο) ή από τον εαυτό μας, που εύκολα παρασύρεται: η παγίδα είναι το ν’ αγωνιστούμε ενάντια στα πάθη με κίνητρο «να είμαστε δυνατοί», δηλ. υπηρετώντας και τροφοδοτώντας ένα απ’ αυτά τα πάθη, το χειρότερο, τον εγωισμό μας.

Ο αγώνας, όπως διδάσκεται στην πνευματική μας παράδοση, έχει αποτέλεσμα όταν γίνεται με ταπείνωση, ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, αποσκοπεί ακριβώς στην απόχτηση της ταπείνωσης, χωρίς την οποία δε μπορεί να υπάρξει εντός μας ούτε αγάπη ούτε φως. «Μία είναι η αρετή, η ταπείνωση», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, «αλλά, επειδή δε θα το καταλάβετε, άντε, ας πω και την αγάπη»… Μόνο ο ταπεινός άνθρωπος μπορεί να πραγματοποιήσει όσα ζητάει ο Ιησούς στο κατά Λουκάν, κεφ. 6, που συνοψίζονται σε μια φράση: αγάπη στους εχθρούς και παραίτηση υπέρ των άλλων από τα δικαιώματά μας.

Ο κόσμος ποτέ δε θα συγχωρήσει τον Ιησού που δίδαξε τέτοια πράγματα – ποτέ δε θα Τον συγχωρήσει που αποκάλυψε στους ανθρώπους πως αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί στην πνευματική τελειότητα και μάλιστα πως αυτός ο δρόμος περνάει απ’ τη συνάντηση με τον ίδιο το Χριστό. Δεν τους άφησε να πιστεύουν πως η τελειότητα έρχεται αποχτώντας δύναμη, όπως για χιλιάδες χρόνια μας είχε παραπλανήσει ο όφις, ή πως έρχεται κάνοντας ατομικό αγώνα, με σκοπό καθαρά ατομικό, όπως μας παραπλανά τώρα.

Γιατί ο Χριστός, βλέπεις, είπε πως αυτός ο αγώνας γίνεται μέσα στην Εκκλησία, δηλαδή με την ένταξή μας στο πανανθρώπινο σώμα Του, όπου όλοι μαζί κι όχι κατά μόνας, στηρίζοντας ο ένας τους άλλους, κατευθυνόμαστε προς το Θεό (το Φως – ή μάλλον «το Φως που δεν είναι Φως και γνωρίζει το όνομά μας», όπως το χαρακτήρισε ο Νείλος Στράικερ, ο Αμερικανός βουδιστής ιερέας που έγινε ορθόδοξος χριστιανός μετά από ένα πολυήμερο χριστιανικό βίωμα).

Τα στοιχεία που περιέχει η εκκλησιαστική ζωή του χριστιανού (η θεία μετάληψη, η εξομολόγηση, η νηστεία, η προσευχή και ο εκκλησιασμός) είναι τα μέσα που παρέχει ο Χριστός στους ανθρώπους ως ενίσχυση στον αγώνα για την κάθαρση της καρδιάς. Και στη συνέχεια είναι τα μέσα για την εγκατάσταση μέσα μας της θείας χάριτος, δηλαδή της άκτιστης θείας ενέργειας, που σημαίνει εγκατάσταση του ίδιου του Χριστού (κατά Ιωάννην 14, 23) και φέρνει τον άνθρωπο στην τελειότητα.

Μήπως αυτά μοιάζουν με… βουδιστικά;

Ο ορθόδοξος δρόμος προς την τελειότητα (την αγιότητα, τη σωτηρία, τον παράδεισο – τρεις λέξεις για το ίδιο πράγμα) διαφοροποιείται από τους δρόμους που διδάσκει η σοφία των ανατολικών θρησκειών και οι διάσημες δυτικοποιημένες εκδοχές τους, κυρίως κατά τρία στοιχεία του:

Ο χριστιανός προσπαθεί ν’ ακολουθήσει το δρόμο που χάραξε ο Χριστός κι όχι να χαράξει ο ίδιος το δρόμο που προτιμά ή που θεωρεί ότι «του ταιριάζει». Έτσι πρέπει να γίνει, για να νικηθεί ο εγωισμός μας, που είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο, κατά τους Πατέρες ανυπέρβλητο χωρίς τη βοήθεια του Θεού.

Αν και η πνευματική πρόοδος μπορεί να συνοδεύεται από την παροχή «υπερφυσικών χαρισμάτων» που κάνουν κάποιον να είναι ιαματικός, διορατικός, αδέσμευτος από χώρο και χρόνο κ.π.ά., αλλά και να συνειδητοποιήσει την ενότητά του με όλα τα όντα και να μπορεί να επικοινωνήσει μαζί τους και να τα βοηθήσει με την προσευχή του κ.τ.λ., τα χαρίσματα αυτά θεωρούνται δώρα του Αγίου Πνεύματος κι όχι ανάδυση δικών μας εσωτερικών δυνάμεων, που μπορεί να γίνει και με απλή εξάσκηση, χωρίς ενότητα με το Θεό. Εξάλλου, κίνητρο του αγώνα δεν είναι καθόλου μια τέτοια πνευματική ανάπτυξη, αλλά ο πόθος του Χριστού.

Ο χριστιανός αγωνιστής είναι «εραστής του Χριστού», Αυτόν επιθυμεί και απορρίπτει κάθε άλλη υπόσχεση (ανώτερης συνειδητότητας, σοφίας, γνώσης, ευεργετικών δυνάμεων κ.τ.λ.), γιατί μπορεί να τον αποπροσανατολίσει.

Τέλος, οι χριστιανοί αγωνιστές και οι άγιοι χριστιανοί διδάσκαλοι γνωρίζουν πολύ καλά και προειδοποιούν τους ανθρώπους ότι μπορεί ένα πνευματικό βίωμα, εντελώς όμοιο με αγαθό και θεϊκό, να είναι στην πραγματικότητα δαιμονικό και απατηλό.

Διδάσκουν επίσης την αποφυγή τέτοιων παγίδων με την επιστήμη της «διάκρισης των πνευμάτων». Ίσως δεν είναι τυχαίο, που έχοντας αναπτύξει στο έπακρο αυτή την επιστήμη, απορρίπτουν τις μεθόδους τελειοποίησης των ανατολικών θρησκειών ως ατελείς, ενώ σε μερικές περιπτώσεις διακρίνουν και σκοτεινό υπόβαθρο.

Πηγή: αέναη επΑνάσταση

«Είστε οι πιο ταλαίπωροι, διότι όταν πετύχετε αυτό που θέλετε, δεν έχετε κανένα άλλο ιδανικό, μόνο το βάσανο της μαρξιστικής σκλαβιάς», είπε κάποτε ο Όσιος Παΐσιος σε κάποιους μαρξιστές.

Πηγή: Ακτίνες

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΣ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗΣ

Κάτω από το Σχέδιο Νόμου παρέθεσαν μόνο τα σχόλια που ήταν ΥΠΕΡ του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης των ομοφυλοφίλων, και απέκρυψαν τα χιλιάδες αρνητικά και εξοργισμένα σχόλια .

Γιατί, άραγε; Μήπως οι εντολές είναι σαφείς; ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΤΕΙ !.. 

Ας αντέδρασε με ισχυρό λόγο, με επιχειρήματα, με ντροπή και βδελυγμία, το πλήθος των συμμετεχόντων στη δημόσια Διαβούλευση. Εκείνοι επέλεξαν ό,τι τους συνέφερε. Τότε γιατί η Διαβούλευση;  Προφανώς για να τηρηθούν και τα προσχήματα... Δυστυχώς οι διαβουλεύσεις χρησιμοποιούνται κατ' επίφασιν, διότι ποτέ δεν δημοσιεύουν, και ιδιαίτερα στα καυτά ζητήματα, στατιστική, πόσα σχόλια είναι αρνητικά και πόσα θετικά και αυτήν την υποχρέωση ατυχώς- και όχι αθώα- την έχει παραλείψει ο νόμος.

Αλλά φτάνει πια !  Τουλάχιστον ας μην εμπαίζουν και ας μην αγνοούν τους πολίτες όπως αγνόησαν 62% του  ΟΧΙ του ελληνικού λαού.

Για τους παραπάνω λόγους,

ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ενώπιον κάθε αρμόδιας Αρχής την παραποιημένη χρήση αυτής της διαβούλευσης,

ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ στον ελληνικό λαό τον ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΗΘΩΝ ! ! !

Καλούνται στον ΑΓΩΝΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, για να σωθεί η Πατρίδα μας, τα ιδανικά μας, η Ελευθερία μας, η αξιοπρέπειά μας, τα παιδιά και οι οικογένειές μας από όλους αυτούς που αντιστρατεύονται τον Θεό και τον Νόμο Του.

Καλείται κάθε ευαισθητοποιημένος πολίτης, κάθε ένωση πολιτών να εκφράσουν θαρραλέα την αντίρρησή τους:

Σχετικά άρθρα:

Σύμφωνο Συμβίωσης Ὁμοφυλοφίλων: Δέν θά περάσει αὐτό τό ἀνοσιούργημα

Σχετικές κατηγορίες άρθρων:

1. Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης- Επέκταση σε ομοφυλόφιλους

2. Γενετήσιος Προσανατολισμός και η Αλλαγή του

Για άλλη μια φορά, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, μάλιστα με την μορφή του κατεπείγοντος, επιχειρείται η ψήφιση ενός νομοσχεδίου παντελώς ξένου προς τα επικρατούντα ήθη, εντελώς ασυμβίβαστου προς την κοινή λογική, ιδιαίτερα προκλητικού για τον θεσμό της οικογένειας και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Ο σεβασμός στον κάθε άνθρωπο και τα βασικά δικαιώματά του είναι οφειλή των δημοκρατικών και πολιτισμένων κοινωνιών.  Η συμπάθεια σε όποιον δυστυχεί μέσα στην ασάφεια της ταυτότητας του φύλου του είναι ουσιώδης έκφραση της γνήσιας εκκλησιαστικής αγάπης και αντίληψης.

Κάθε όμως προσπάθεια νομιμοποίησης ή πολύ περισσότερο θεσμοθέτησης αντίθετων με την φύση επιλογών που προσβάλλουν την ανθρώπινη οντολογία, που υποτάσσουν εγωιστικά την ιερότητα της αναπαραγωγής στην ηδονική παθολογία των σεξουαλικών ορμών,  και τα απαράγραπτα χρηστά ήθη στον αλόγιστο εγωισμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων αποτελεί αθέμιτη παρανομία που εκδικείται  τον άνθρωπο και καταλύει την κοινωνία.

Ελπίζουμε ότι αυτοί που είναι εντεταλμένοι να νομοθετούν και να εκφράζουν το λαϊκό αίσθημα θα ακούσουν την υπαρξιακή ανάσα του λαού που τους έδωσε την ψήφο του και δεν θα προσβάλουν το τίμιο κομμάτι του ασεβώντας στην αξιοπρέπειά του και τα χρηστά ήθη. Καμία κομματική πειθαρχία δεν επιτρέπεται να πνίξει την τίμια βουλευτική συνείδηση. Καμία Ευρωπαϊκή οδηγία δεν μπορεί βίαια να ασελγήσει στο ιερό σώμα της παράδοσης και της ιστορίας μας. Κανένα Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν μπορεί να τιμωρήσει τη λογική, το ήθος, τον αυτοσεβασμό και την οικογενειακή ιερότητα.

Όταν η προσωπική δυστυχία από ανομία γίνεται απαιτητικό δικαίωμα, στη συνέχεια εξελίσσεται σε πανίσχυρο lobby, έπειτα σε παγκόσμια μόδα και καταλήγει σε διεθνή νομιμοποίηση και θεσμοθέτηση, τότε η πραγματική απειλή δεν είναι το ψέμα της λεγόμενης «ομοφοβίας», αλλά το παραλήρημα της άκριτης ομομανίας.

Ίσως μια ποιμαντική διαχείρισης της ιερής παρακαταθήκης του φύλου να αποτελούσε την δύσκολη αλλά ευλογημένη εναλλακτική πρόταση στην επιχειρούμενη νομική θεσμοθέτηση. Η Εκκλησία έχει πολλούς λόγους να καταδικάζει την εκτροπή, έχει όμως πολύ περισσότερους και πλούσια διδασκαλία για να αγκαλιάζει τους ανθρώπους και να την μετατρέπει σε θεραπευτική επιστροφή. Ίσως και η πολιτεία να έχει τους δικούς της λόγους να νομιμοποιεί την εκτροπή, έχει όμως πολύ περισσότερους για να την αποτρέψει.

Ίσως πάλι να είναι καιρός  να αποσυρθεί το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης και από τα ετερόφυλα ζευγάρια. Από εκεί άρχισε το κακό. Όσο για τα ομόφυλα άτομα, ο δρόμος είναι ένας∙ για όλους η υπομονή και για κάποιους η μετάνοια. Η δε κοινωνία μας, για να μπορέσει να αυτοσυντηρηθεί, χρειάζεται ταπεινή στροφή στον Θεό, πίστη, τόλμη και σοφία και λίγη εξυπνάδα...

Πηγή: Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος