Ἡ δημοσιοποίηση ἀπό τό Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας καί Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων τοῦ Νομοσχεδίου γιά τό Σύμφωνο Συμβίωσης πού ἐπεκτείνει τήν ἰσχύουσα ρύθμιση καί στά λεγόμενα «ὁμόφυλα ζευγάρια» μᾶς ὑποχρεώνει νά ἀναφέρουμε: 1. Ὅτι ὁ ἱερός θεσμός τοῦ Γάμου πού κατά τόν ἐκπληκτικό ὁρισμό τοῦ Ρωμαίου νομομαθοῦς Μοδεστίνου εἶναι «ἀνδρός καί γυναικός συνάφεια καί συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός, θείου τε καί ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία», ἀντιμετωπίζεται θεσμικά καί πάλι σάν δικαιοπρακτική ἐνέργεια καί ἀποϊεροποιεῖται πλήρως.

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 12^ῃ Ἰουνίου 2015

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ἡ δημοσιοποίηση ἀπό τό Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας καί Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων τοῦ Νομοσχεδίου γιά τό Σύμφωνο Συμβίωσης πού ἐπεκτείνει τήν ἰσχύουσα ρύθμιση καί στά λεγόμενα «ὁμόφυλα ζευγάρια» μᾶς ὑποχρεώνει νά ἀναφέρουμε:

1. Ὅτι ὁ ἱερός θεσμός τοῦ Γάμου πού κατά τόν ἐκπληκτικό ὁρισμό τοῦ Ρωμαίου νομομαθοῦς Μοδεστίνου εἶναι «ἀνδρός καί γυναικός συνάφεια καί συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός, θείου τε καί ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία», ἀντιμετωπίζεται θεσμικά καί πάλι σάν δικαιοπρακτική ἐνέργεια καί ἀποϊεροποιεῖται πλήρως.
2. Εἶναι ἐμφανέστατη ἡ προσπάθεια τοῦ ἁρμοδίου Ὑπουργείου νά ὑποκαταστήσει τόν ἱερό θεσμό τοῦ γάμου μέ νομικές προβλέψεις πού ἀντιμετωπίζουν τήν κακοδαιμονία τοῦ ἰσχύοντος νομικοῦ πλαισίου γιά τό σύμφωνο συμβίωσης ἑτεροφύλων πού ἔχει μεταβάλει τό τιμιώτατο ἀνθρώπινο πρόσωπο σέ χρηστικό ἀντικείμενο πού μετά τή χρήση μπορεῖς εὔκολα νά πετάξεις στόν κάλαθο τῶν ἀχρήστων.
3. Δυστυχῶς γιά τόν ἁρμόδιο Ὑπουργό καί Καθηγητή τῆς Νομικῆς καί τόν Γενικό Γραμματέα τοῦ Ὑπουργείου τήν πρωτοτυπία τοῦ προτεινομένου Νομοσχεδίου τήν εἶχε ἐμπνευστεῖ ὅσον ἀφορᾶ τά λεγόμενα «ὁμόφυλα ζευγάρια» ὁ φρενοβλαβής αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης Νέρων, αὐτός πού ἔκαψε τή Ρώμη γιά νά ἐμπνευσθεῖ τίς ἄριές του πού ὅπως καταγράφει ὁ ἐξαίρετος ἱστορικός Κάσσιος Δίων στήν Ρωμαϊκή του Ἱστορία συνῆψε ἐπίσημη ὁμοφυλοφιλική σχέση μέ δύο Ἕλληνες ἀπελεύθερους τόν «ἀνδρώδη» Πυθαγόρα καί τόν «γυνακώδη» Σπόρο, τόν ὁποῖο κατέστησε ἐκτομία καί τόν ὀνόμασε Σαββίνα!!!
4. Μέ τό ὑπό διαβούλευση νομοθέτημα πού ἀποτελεῖ συνέχεια τοῦ λεγόμενου ἀντιρατσιστικοῦ νόμου τῆς συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας-Πασόκ μέ τόν ὁποῖο θεσμοθετήθηκε καί «ἕτερος» γενετήσιος προσανατολισμός στήν ἀνθρώπινη φύση, ὁλοκληρώνεται ἡ θεσμοθέτηση ἀπό τήν Ἑλληνική ἔννομη τάξη τῆς ἀνατροπῆς τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας καί ἀπενοχοποιεῖται ἡ παράχρηση τῶν σωματικῶν ὀργάνων τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους μέ φαιδρότατο στρουθοκαμηλισμό γιατί φυσικά ἡ φυσιολογία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος εὐτυχῶς δέν ἔξαρτᾶται ἀπό τίς ἰδεοληψίες τῶν συντακτῶν τοῦ νομοσχεδίου, ἀλλά ἀπό τήν νομοτέλεια τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ γι’ αὐτό καί οἱ ἐπιπτώσεις ἀπό τήν παράχρηση εἶναι ἄμεσες καί τραγικές κατά τό Εὐαγγελικό λόγιο «Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; 17 εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς». (Α΄Κορ. Γ16-17).
5. Ταπεινῶς θά συνεβούλευα τόν κ. Ὑπουργό καί τόν κ. Γεν. Γραμματέα ἐπ’ ὠφελείᾳ τῆς τραγικῆς οἰκονομίας τῆς χώρας μας νά συμβληθῆ τό Ὑπουργεῖο τους μέ τίς μεγάλες πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες γιατί μέ τό ὑπό διαβούλευση νομοσχέδιο ἀπενοχοποιοῦνται οἱ πρακτικές τῆς ὁμοφυλοφιλίας πού ἀναπόδραστα ὁδηγοῦν σέ ἄπειρες λοιμώξεις τοῦ ὀργανισμοῦ καί καρκινογενέσεις, οἱ ὁποῖες μέ τήν σειρά τους θά αὐξήσουν τόν τζίρο τῶν μεγάλων πολυεθνικῶν τοῦ φαρμάκου.

Καί μή χειρότερα!!!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς

Άρθρο 1. Σύσταση. Η συμφωνία δύο ενήλικων προσώπων, ανεξάρτητα από το φύλο τους, με την οποία ρυθμίζουν τη συμβίωσή τους (σύμφωνο συμβίωσης) καταρτίζεται αυτοπροσώπως με συμβολαιογραφικό έγγραφο. Η ισχύς της συμφωνίας αρχίζει από την κατάθεση αντιγράφου του συμβολαιογραφικού εγγράφου στο ληξίαρχο του τόπου κατοικίας τους, το οποίο καταχωρίζεται σε ειδικό βιβλίο του Ληξιαρχείου.

Άρθρο 2. Προϋποθέσεις. 1. Για τη σύναψη συμφώνου συμβίωσης απαιτείται πλήρης δικαιοπρακτική ικανότητα

Δεν επιτρέπεται η σύναψη συμφώνου συμβίωσης α) αν υπάρχει γάμος ή σύμφωνο συμβίωσης των ενδιαφερόμενων προσώπων ή του ενός από αυτά, β) μεταξύ συγγενών εξ αίματος σε ευθεία γραμμή απεριόριστα και εκ πλαγίου μέχρι και τον τέταρτο βαθμό, καθώς και μεταξύ συγγενών εξ αγχιστείας σε ευθεία γραμμή απεριόριστα, και γ) μεταξύ εκείνου που υιοθέτησε και αυτού που υιοθετήθηκε.

Η παράβαση των διατάξεων του παρόντος άρθρου συνεπάγεται την ακυρότητα του συμφώνου συμβίωσης. Ακυρότητα συνεπάγεται και η εικονικότητα του συμφώνου.

Άρθρο 3. Άκυρο και ακυρώσιμο σύμφωνο. 1. Η κατά το προηγούμενο άρθρο ακυρότητα κηρύσσεται με τελεσίδικη δικαστική απόφαση. Την αγωγή ασκεί, εκτός από τα μέρη, και όποιος προβάλλει έννομο συμφέρον οικογενειακής φύσης, καθώς και ο εισαγγελέας αυτεπαγγέλτως, αν το σύμφωνο αντίκειται στη δημόσια τάξη.

Σε περίπτωση ελαττωμάτων της βούλησης εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις για τον ακυρώσιμο γάμο. Η σχετική δικαστική απόφαση απαιτείται να γίνει τελεσίδικη.

Με την τελεσίδικη δικαστική απόφαση, που ακυρώνει το σύμφωνο συμβίωσης, αίρονται αναδρομικά τα αποτελέσματά του. Η ακύρωση του συμφώνου δεν επηρεάζει την πατρότητα των τέκνων.

Άρθρο 4. Επώνυμο. Το σύμφωνο συμβίωσης δεν μεταβάλλει το επώνυμο των μερών. Ο καθένας μπορεί, εφόσον συγκατατίθεται ο άλλος, να χρησιμοποιεί στις κοινωνικές σχέσεις το επώνυμο του άλλου ή να το προσθέτει στο δικό του.

Άρθρο 5. Σχέσεις των μερών. Στις προσωπικές σχέσεις των μερών του συμφώνου μεταξύ τους εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις για τις σχέσεις των συζύγων από το γάμο, εφόσον δεν υπάρχει διαφορετική ειδική ρύθμιση στον παρόντα ή άλλο νόμο.

Στις μη προσωπικές σχέσεις των μερών μεταξύ τους εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις για τις σχέσεις των συζύγων από το γάμο, εκτός αν τα μέρη τις ρυθμίσουν διαφορετικά κατά τη σύναψη του συμφώνου με βάση τις αρχές της ισότητας και της αλληλεγγύης. Τα μέρη δεν μπορούν να παραιτηθούν από την αξίωση συμμετοχής στα αποκτήματα πριν από τη γέννησή της.

Άρθρο 6. Στην περίπτωση ελεύθερης συμβίωσης χωρίς σύμφωνο, η τύχη των περιουσιακών στοιχείων που έχουν αποκτηθεί μετά την έναρξη της συμβίωσης (αποκτήματα) κρίνεται κατά τις γενικές διατάξεις του αδικαιολόγητου πλουτισμού. Οι διατάξεις αυτές εφαρμόζονται και σε εκκρεμείς δίκες.

Άρθρο 7. Λύση. 1. Το σύμφωνο συμβίωσης λύνεται α) με συμφωνία των μερών, που γίνεται αυτοπροσώπως με συμβολαιογραφικό έγγραφο, β) με μονομερή συμβολαιογραφική δήλωση, εφόσον έχει επιδοθεί προηγουμένως με δικαστικό επιμελητή πρόσκληση για συναινετική λύση στο άλλο μέρος και έχουν παρέλθει τρεις μήνες από την επίδοση, και γ) αυτοδικαίως, αν συναφθεί γάμος μεταξύ των μερών.

Η λύση του συμφώνου συμβίωσης ισχύει από την κατάθεση αντιγράφου του συμβολαιογραφικού εγγράφου, που περιέχει τη συμφωνία ή τη μονομερή δήλωση, στο ληξίαρχο όπου έχει καταχωριστεί και η σύστασή του.

Για τη διατροφή μετά τη λύση του συμφώνου εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις για τη διατροφή μετά το διαζύγιο, εκτός αν τα μέρη παραιτηθούν από το σχετικό δικαίωμα κατά την κατάρτιση του συμφώνου.

Άρθρο 8. Κληρονομικό δικαίωμα. Ως προς το κληρονομικό δικαίωμα των μερών του συμφώνου εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις του Αστικού Κώδικα που αφορούν τους συζύγους. Κατά την κατάρτιση του συμφώνου το κάθε μέρος μπορεί να παραιτηθεί από το δικαίωμά του στη νόμιμη μοίρα.

Άρθρο 9. Τεκμήριο πατρότητας. Το τέκνο που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του συμφώνου συμβίωσης ή μέσα σε τριακόσιες ημέρες από τη λύση ή την ακύρωση του συμφώνου, τεκμαίρεται ότι έχει πατέρα τον άνδρα με τον οποίο η μητέρα κατάρτισε το σύμφωνο. Το τεκμήριο ανατρέπεται με αμετάκλητη δικαστική απόφαση. Τα άρθρα 1466 επ. ΑΚ, καθώς και τα άρθρα 614 επ. ΚΠολΔ, εφαρμόζονται αναλόγως.

Άρθρο 10. Επώνυμο τέκνων. Το τέκνο που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του συμφώνου συμβίωσης ή μέσα σε τριακόσιες ημέρες από τη λύση ή την ακύρωση του συμφώνου, φέρει το επώνυμο που επέλεξαν οι γονείς του με κοινή και αμετάκλητη δήλωσή τους, που περιέχεται στο σύμφωνο ή σε μεταγενέστερο συμβολαιογραφικό έγγραφο πριν από τη γέννηση του πρώτου τέκνου. Το επώνυμο που επιλέγεται είναι κοινό για όλα τα τέκνα και είναι υποχρεωτικά το επώνυμο του ενός από τους γονείς ή συνδυασμός των επωνύμων τους. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να περιλαμβάνει περισσότερα από δύο επώνυμα. Αν η δήλωση παραλειφθεί, το τέκνο θα έχει σύνθετο επώνυμο, αποτελούμενο από το επώνυμο και των δύο γονέων του. Πρώτο τίθεται το επώνυμο με αρχικό που προηγείται στο αλφάβητο. Αν το επώνυμο του ενός ή και των δύο γονέων είναι σύνθετο, το επώνυμο του τέκνου θα σχηματιστεί με το πρώτο από τα δύο επώνυμα.

Άρθρο 11. Γονική μέριμνα. 1. Η γονική μέριμνα του τέκνου που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του συμφώνου συμβίωσης ή μέσα σε τριακόσιες ημέρες από τη λύση ή την ακύρωση του συμφώνου, ανήκει στους δύο γονείς και ασκείται από κοινού. Οι διατάξεις του ΑΚ για τη γονική μέριμνα των τέκνων που κατάγονται από γάμο εφαρμόζονται αναλόγως και στην περίπτωση αυτή.

Αν το σύμφωνο συμβίωσης λυθεί ή ακυρωθεί, για την άσκηση της γονικής μέριμνας εφαρμόζεται αναλόγως το άρθρο 1513 ΑΚ.

Άρθρο 12. Ανάλογη εφαρμογή άλλων διατάξεων – Εξουσιοδοτήσεις. 1. Άλλες διατάξεις νόμων που αφορούν συζύγους εφαρμόζονται αναλόγως και στα μέρη του συμφώνου, εφόσον δεν υπάρχει διαφορετική ειδική ρύθμιση στον παρόντα ή άλλο νόμο. 2. Για την εφαρμογή της προηγούμενης παραγράφου απαιτείται η έκδοση προεδρικού διατάγματος μετά από πρόταση του Υπουργού Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης εντός έξι μηνών από την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου, με το οποίο ρυθμίζονται οι όροι, οι προϋποθέσεις και η έκταση εφαρμογής των διατάξεων του εργατικού δικαίου και του δικαίου κοινωνικής ασφάλισης και αφορούν συζύγους, στα μέρη του συμφώνου.

Άρθρο 13. Πεδίο εφαρμογής. Ο νόμος αυτός εφαρμόζεται σε κάθε σύμφωνο συμβίωσης, εφόσον τούτο καταρτίζεται στην Ελλάδα ή ενώπιον ελληνικής προξενικής αρχής.

Άρθρο 14. Μεταβατικές διατάξεις. 1. Με εξαίρεση τις ρυθμίσεις που ακολουθούν, τα σύμφωνα συμβίωσης που έχουν καταρτιστεί μέχρι την έναρξη της ισχύος του παρόντος νόμου εξακολουθούν να διέπονται από το ν. 3719/2008. Οι §§ 1 και 2 του άρθρου 7 του παρόντος νόμου εφαρμόζονται και στα σύμφωνα αυτά. Τα μέρη έχουν δικαίωμα να υπαχθούν συνολικά στις διατάξεις του παρόντος νόμου με συμβολαιογραφική πράξη. Αντίγραφο της πράξης καταχωρίζεται στο ειδικό βιβλίο του Ληξιαρχείου.

Σύμφωνα συμβίωσης που καταρτίζονται μετά την έναρξη της ισχύος του παρόντος νόμου διέπονται αποκλειστικά από τις διατάξεις αυτού.

Άρθρο 15. Τροποποίηση διατάξεων του Αστικού Κώδικα. Τα άρθρα 1354, 1462, 1463 και 1576 ΑΚ τροποποιούνται ως εξής: 1. Άρθρο 1354. Κώλυμα από γάμο που υπάρχει ή από σύμφωνο συμβίωσης με τρίτον. Εμποδίζεται η σύναψη γάμου πριν λυθεί ή ακυρωθεί αμετάκλητα ο γάμος που υπάρχει, καθώς και πριν λυθεί ή ακυρωθεί με τελεσίδικη δικαστική απόφαση το σύμφωνο συμβίωσης που συνδέει τον ένα μελλόνυμφο με τρίτον. Οι σύζυγοι μπορούν να επαναλάβουν την τέλεση του μεταξύ τους γάμου και πριν αυτός ακυρωθεί.

Άρθρο 1462. Αγχιστεία. Οι συγγενείς εξ αίματος του ενός από τους συζύγους είναι συγγενείς εξ αγχιστείας του άλλου στην ίδια γραμμή και στον ίδιο βαθμό. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του συμφώνου συμβίωσης. Η συγγένεια εξ αγχιστείας εξακολουθεί να υπάρχει και μετά τη λύση ή την ακύρωση του γάμου ή του συμφώνου συμβίωσης από το οποίο δημιουργήθηκε.

Άρθρο 1463. Η συγγένεια του πρόσωπου με τη μητέρα του και τους συγγενείς της συνάγεται από τη γέννηση. Η συγγένεια με τον πατέρα και τους συγγενείς του συνάγεται από το γάμο ή το σύμφωνο συμβίωσης με τον πατέρα, ή ιδρύεται με την αναγνώριση, εκούσια ή δικαστική.

Άρθρο 1576. Αυτοδίκαιη λύση. Η υιοθεσία λύνεται αυτοδικαίως και αίρεται αναδρομικά η σχέση που απορρέει από αυτήν, αν τελέσουν γάμο ή συνάψουν σύμφωνο συμβίωσης, κατά παράβαση του νόμου, ο θετός γονέας με το θετό τέκνο. Αν ο γάμος ή το σύμφωνο συμβίωσης ακυρώθηκε, διατηρούνται από τη σχέση υιοθεσίας μόνο τα περιουσιακά δικαιώματα του θετού τέκνου.

Άρθρο 16. Η ισχύς αυτού του νόμου αρχίζει από τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, εκτός αν στις επιμέρους διατάξεις του ορίζεται διαφορετικά.

Πηγή: Εφημερίδα "Το Βήμα"

Σὲ προηγούµενο ἄρθρο τοῦ περιοδικοῦ ἀναλύσαµε τὸ δίκαιο ποὺ ἰσχύει γιὰ τὴν ἄµβλωση σὲ συνάρτηση µὲ τὰ δικαιώµατα τοῦ κυοφορούµενου ἐµβρύου.

Ἐκτέθηκε στὸ ἄρθρο ἐκεῖνο, ὅτι κατὰ κανόνα ἡ ἄµβλωση ἀπαγορεύεται καὶ τιµωρεῖται µὲ τὶς ποινὲς ποὺ προβλέπει τὸ ἄρθρο 304 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα. Κατ’ ἐξαίρεση δὲν θεωρεῖται ἄδικη ἡ τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυµοσύνης (ὅπως ὀνοµάζεται στὸν Ποινικὸ Κώδικα κατ’ εὐφηµισµὸν(!) ἡ ἔκτρωση), ὅταν πραγµατοποιεῖται ὑπὸ τὶς προϋποθέσεις τῆς παραγράφου 4 τοῦ ἄρθρου 304 καὶ συντρέχει κάποια ἀπὸ τὶς περιπτώσεις ποὺ προβλέπονται στὴν παράγραφο αὐτή. Μία ἐξ αὐτῶν εἶναι καὶ ἡ καλούµενη εὐγονικὴ ἔνδειξη: Ὅταν δηλαδὴ ἔχουν διαπιστωθεῖ µὲ τὰ σύγχρονα µέσα προγεννητικῆς διάγνωσης ἐνδείξεις σοβαρῆς ἀνωµαλίας τοῦ ἐµβρύου ποὺ ἐπάγονται τὴ γέννηση παθολογικοῦ νεογνοῦ καὶ ἡ ἐγκυµοσύνη δὲν ἔχει διάρκεια περισσότερη ἀπὸ 24 ἑβδοµάδες.

Ὁ προγεννητικὸς ἔλεγχος εἶναι στὶς µέρες µας ἰδιαίτερα διαδεδοµένος. Μέσῳ αὐτοῦ µποροῦν νὰ διαγνωστοῦν ὁρισµένες γενετικὲς παθήσεις ἢ συγγενεῖς ἀνωµαλίες τοῦ ἐµβρύου, ὄχι βέβαια µὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια, ἀλλὰ µὲ ποσοστὸ ἀποτυχίας.

Σὲ ὁρισµένες περιπτώσεις ἡ γενετικὴ ἀνωµαλία τοῦ ἐµβρύου εἶναι διαγνώσιµη µὲ τὰ ὑφιστάµενα µέσα προγεννητικοῦ ἐλέγχου, πλὴν ὅµως ὁ ἰατρὸς παρέλειψε –ἐνῷ ὤφειλε– νὰ χρησιµοποιήσει ἢ χρησιµοποίησε ἐσφαλµένα τὰ µέσα αὐτά, ἢ δὲν ἐνηµέρωσε τοὺς γονεῖς γιὰ τὸ πρόβληµα ὑγείας τοῦ ἐµβρύου. Συνηθισµένο στὴ διεθνῆ νοµολογία περιστατικὸ εἶναι ἡ µὴ διενέργεια τῆς ἐξέτασης τῆς ἀµνιοκέντησης σὲ ἔγκυο ἄνω τῶν 35 ἐτῶν καὶ ἡ γέννηση στὴ συνέχεια παιδιοῦ µὲ τρισωµία 21 (σύνδροµο Down)

Τὸ ἐρώτηµα ποὺ ἀνακύπτει στὰ Δικαστήρια ὅταν ἐκδικάζονται τέτοιες περιπτώσεις εἶναι ἐὰν ὁ ἰατρὸς ἔχει ὑποχρέωση ἀποζηµίωσης τῶν γονέων, ἢ ἐνδεχοµένως τοῦ ἴδιου τοῦ τέκνου, ἐπειδὴ παραβίασε τοὺς κανόνες ἐπιµέλειας τοῦ ἐπαγγέλµατός του, δὲν διέγνωσε ἐγκαίρως τὴ γενετικὴ ἀνωµαλία τοῦ ἐµβρύου καὶ δὲν ἐνηµέρωσε σχετικά τοὺς γονεῖς.

Θὰ πρέπει ἐξαρχῆς νὰ τονιστεῖ, ὅτι ἡ προβληµατικὴ ποὺ ἐδῶ ἐξετάζουµε δὲν ἀφορᾶ στὶς περιπτώσεις ἐκεῖνες, ὅπου ὁ ἰατρὸς προκαλεῖ ὁ ἴδιος µὲ ἀµελεῖς ἐνέργειες ἢ παραλείψεις του στὸ προγεννητικὸ στάδιο τὴν ἀσθένεια ἢ ἀναπηρία τοῦ παιδιοῦ. Ἐν προκειµένῳ τὸ πρόβληµα ὑγείας ὑπάρχει ἐγγενῶς στὸ ἔµβρυο καὶ δὲν θὰ µποροῦσε µὲ καµία ἰατρικὴ πράξη ἢ θεραπεία νὰ εἶχε ἀποφευχθεῖ. Τὸ µόνο ποὺ θὰ µποροῦσε ἐνδεχοµένως νὰ ἔχει “ἀποφευχθεῖ” θὰ ἦταν ἡ ἴδια ἡ γέννηση τοῦ ἄρρωστου παιδιοῦ µὲ ἔκτρωση λόγῳ συνδροµῆς τῆς εὐγονικῆς ἔνδειξης. Μὲ ἄλλα λόγια, αὐτὸ ποὺ σὲ τέτοιες περιπτώσεις προσάπτεται στὸν ἰατρὸ εἶναι ὅτι, ἐξ αἰτίας τῆς παράλειψής του σὲ σχέση µὲ τὴ διάγνωση τῆς ἀσθένειας τοῦ κυοφορούµενου ἢ τὴν ἐνηµέρωση τῶν γονέων, στέρησε ἀπὸ τὴ µητέρα τὸ δικαίωµά της νὰ προβεῖ σὲ διακοπὴ τῆς ἐγκυµοσύνης!

Ὅσο καὶ ἂν µᾶς ξενίζει, τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχουν ἀσκηθεῖ στὴν Εὐρώπη καὶ τὴν Ἀµερικὴ πολλὲς ἀγωγὲς µὲ τὴν παραπάνω αἰτιολογία. Αἴτηµα τέτοιων ἀγωγῶν εἶναι ἡ ἐπιδίκαση ἀποζηµίωσης σὲ βάρος τοῦ ἰατροῦ, εἴτε γιὰ τὴν κάλυψη τῶν ἐξόδων ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ διατροφὴ καὶ ἡ ἐν γένει φροντίδα τοῦ ἄρρωστου παιδιοῦ (περιουσιακὴ ζηµία), εἴτε γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἠθικῆς βλάβης, δηλαδὴ τοῦ ψυχικοῦ πόνου ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τὴ γέννηση ἑνός µὴ ὑγιοῦς παιδιοῦ. Ὅταν τὴν ἀγωγὴ ἀσκεῖ τὸ ἴδιο τὸ ἄρρωστο παιδὶ χρησιµοποιεῖται διεθνῶς ὁ ἀγγλοσαξωνικὸς ὅρος «wrongful life» (=παράνοµη ζωή), ἐνῷ ὅταν τὴν ἀγωγὴ ἀσκοῦν οἱ γονεῖς, ὁ ὅρος «wrongful birth» (=παράνοµη γέννηση). Στὴν Ἑλλάδα χρησιµοποιεῖται συνήθως σὲ κάθε περίπτωση ὁ ὅρος «wrongful life», ποὺ ἀποδίδεται στὰ Ἑλληνικὰ ὡς «ζωὴ ἀπὸ σφᾶλµα»!

Οἱ ἀγωγὲς ἀποζηµίωσης γιὰ περιουσιακὴ ζηµία ἢ ἠθικὴ βλάβη ποὺ ἀσκοῦνται ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ ἄρρωστο παιδὶ (ἀκριβέστερα, ἀπὸ τοὺς γονεῖς ὡς νόµιµους ἀντιπροσώπους τοῦ παιδιοῦ) ἀπορρίπτονται στὴν πλειοψηφία τους ἀπὸ τὰ ἀλλοδαπὰ δικαστήρια, µὲ τὸ ἑξῆς κατὰ βάση σκεπτικό: Ὅταν τὸ ἄτοµο ποὺ πάσχει ζητᾶ ἀποκατάσταση κάθε ζηµίας του ποὺ προῆλθε ἀπὸ ἰατρικὲς πράξεις ἢ παραλείψεις, οἱ ὁποῖες στέρησαν ἀπὸ τὴν µητέρα του τὸ δικαίωµά της νὰ διακόψει τὴν ἐγκυµοσύνη της, στὴν οὐσία ἐπικαλεῖται ὡς ζηµία τὴν ἴδια του τὴν ὕπαρξη! Ὅµως ἡ ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου, ἔστω καὶ βαριὰ ἀσθενοῦς, δὲν µπορεῖ νὰ ἀντιµετωπίζεται ἀπὸ τὸ Δίκαιο ὡς ζηµία.

Ἐπιπλέον, δὲν µπορεῖ νὰ ἀναγνωριστεῖ στὸ πάσχον παιδὶ τὸ δικαίωµα νὰ προτιµήσει τὴν ἀνυπαρξία του ἔναντι τῆς ζωῆς – ἔστω καὶ µίας ζωῆς µὲ ἀσθένεια, σωµατικὸ καὶ ψυχικὸ πόνο καὶ ταλαιπωρία. Ἡ ἀναγνώριση ἑνὸς τέτοιου δικαιώµατος ἀντίκειται στὴν Ἀξία τοῦ ἀνθρώπου (βλ. τὸ Ἄρθρο 2 πάρ. 1 τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγµατος:  «Ὁ σεβασµὸς καὶ ἡ προστασία τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελοῦν τὴν πρωταρχικὴ ὑποχρέωση τῆς Πολιτείας»), ἀλλὰ καὶ στὴ συνταγµατικὴ ἀναγνώριση ὑποχρέωσης τοῦ κράτους νὰ προστατεύει ἰδιαίτερα τὰ ἀσθενῆ ἄτοµα. Στὸ Σύνταγµά µας προβλέπεται ἡ κρατικὴ αὐτὴ ὑποχρέωση στὸ ἄρθρο 21 παράγραφος 2, ὅπου ὁρίζεται µεταξὺ ἄλλων, ὅτι «…ὅσοι πάσχουν ἀπὸ ἀνίατη σωµατικὴ ἢ πνευµατικὴ νόσο ἔχουν δικαίωµα εἰδικῆς φροντίδας ἀπὸ τὸ Κράτος».

Ἀντίθετα, οἱ ἀγωγὲς τῶν γονέων σὲ περιπτώσεις «wrongful birth» γίνονται κατὰ κανόνα δεκτὲς στὴ Γαλλία, τὴ Γερµανία, τὴν Ἀγγλία καὶ στὶς περισσότερες Πολιτεῖες τῆς Ἀµερικῆς, χωρὶς ὡστόσο νὰ λείπει ὁ ἀντίλογος. Κατὰ κανόνα, τὸ δικαίωµα τῆς ἐγκύου γυναίκας νὰ ἐπιλέξει τὴ διακοπὴ τῆς κύησης κρίνεται ὑπέρτερο τῆς Ἀξίας καὶ τῆς ζωῆς τοῦ ἐµβρύου. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καταλήγουµε στὸ ἄτοπο νὰ µπορεῖ ἡ ἔγκυος γυναῖκα νὰ ἐπιλέξει καὶ νὰ προκαλέσει τὴν ἀνυπαρξία τοῦ παιδιοῦ της, ἐνῷ τὸ ἴδιο τὸ πάσχον παιδὶ δὲν µπορεῖ νὰ προτιµήσει τὴν ἀνυπαρξία.

Ἡ Ἑλληνικὴ νοµολογία –δηλαδὴ οἱ δικαστικὲς ἀποφάσεις– ἐπὶ τοῦ ζητήµατος  τὰ τελευταῖα χρόνια συνεχῶς αὐξάνεται καὶ τείνει νὰ µετατρέψει τὴν κοινωνία µας σὲ µία κοινωνία, ὅπου ὅλα πωλοῦνται, ἀγοράζονται καὶ ἀποζηµιώνονται.

Ἡ ἀξίωση τοῦ τέκνου κατὰ τοῦ ἰατροῦ γιὰ ἀποκατάσταση περιουσιακῆς ζηµίας καὶ ἠθικῆς βλάβης λόγῳ πληµµελοῦς διενέργειας διαγνωστικῆς ἐξέτασης ἀντιµετωπίστηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὸ Πολυµελὲς Πρωτοδικεῖο Ἀθηνῶν τὸ 2004 καὶ ἀπορρίφθηκε. Στὴν ἀπόφασή του, ὑπ’ ἀριθµὸν 2487, τὸ Δικαστήριο µεταξὺ ἄλλων ἀναφέρει ὅτι «ἡ γέννηση τοῦ τέκνου καὶ ἡ διατήρησή του στὴ ζωή, µὲ τὴν ἐν λόγῳ ἀνατοµικὴ ἀνωµαλία (: ἐπρόκειτο γιὰ φωκοµέλεια ἀριστεροῦ ἄνω ἄκρου), ἔχει µεγαλύτερη ἀξία καὶ ὑπερτερεῖ ὡς ἔννοµο ἀγαθὸ ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσµα ποὺ θὰ συνεπαγόταν ἡ –ἔστω καὶ ἐπιτρεπτή– διακοπὴ τῆς κύησης (δηλαδὴ τὸ θάνατο τοῦ τέκνου)». Ὁµοίως µὲ τὴν ὑπ’ ἀριθµὸν 2839/2008 ἀπόφασή του τὸ Πολυµελὲς Πρωτοδικεῖο Θεσσαλονίκης ἔκρινε τὴν ἀξίωση γιὰ ἱκανοποίηση τῆς ἠθικῆς βλάβης τοῦ παιδιοῦ ὡς µὴ νόµιµη καὶ ἀπορριπτέα.

Οἱ ἀγωγὲς τῶν γονέων κατὰ τοῦ ἰατροῦ σὲ περιπτώσεις «ζωῆς ἀπὸ σφᾶλµα» τὰ τελευταῖα χρόνια γίνονται δεκτές, βασιζόµενες στὶς διατάξεις τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα γιὰ τὴν προσβολὴ τῆς προσωπικότητας. Εἰδικότερα τὰ ἄρθρα 57 καὶ 59 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα προβλέπουν, ὅτι ὅποιος προσβάλλεται παράνοµα στὴν προσωπικότητά του, ἐφόσον ἡ προσβολὴ εἶναι ὑπαίτια, µπορεῖ νὰ ἀξιώσει ἱκανοποίηση τῆς ἠθικῆς του βλάβης, δηλαδὴ τοῦ ψυχικοῦ πόνου ποὺ ὑφίσταται ἀπὸ τὴν προσβολή.

Ἀπόφαση σταθµὸς ἐπὶ τοῦ θέµατος θεωρεῖται ἡ ἀπόφαση 544/2007 τοῦ Ἐφετείου Λαρίσης. Δέχτηκε ὅτι ἡ ἐπιλογὴ ἢ µὴ τῆς µητρότητας στὶς περιπτώσεις ὅπου ὁ νόµος ἐπιτρέπει µία τέτοια ὑπὸ προϋποθέσεις ἐπιλογὴ συνιστᾶ προέκταση τοῦ δικαιώµατος τῆς προσωπικότητας καὶ προστατεύεται ἀπὸ τὸ ἄρθρο 5 παράγραφος 1 τοῦ Συντάγµατος.

Ἀναγνώρισε βέβαια τὸ Δικαστήριο, ὅτι τὸ ἔµβρυο εἶναι φορέας τῆς προστατευόµενης ἀπὸ τὰ ἄρθρα 2 παράγραφος 1 καὶ 5 παράγραφος 2 τοῦ Συντάγµατος Ἀξίας τοῦ Ἀνθρώπου. Ἡ προστασία του ὅµως δὲν εἶναι ἀπόλυτη, ὥστε νὰ ἔχει προτεραιότητα ἔναντι κάθε ἄλλου ἔννοµου ἀγαθοῦ, ἀλλὰ αἵρεται στὶς περιπτώσεις ὅπου ἐπιτρέπεται ἡ ἄµβλωση κατὰ τὸ ἄρθρο 304 παράγραφος 4, ὁπότε ὑπερισχύει τὸ δικαίωµα τῆς προσωπικότητας τῆς µητέρας. Ἑποµένως –εἶπε τὸ Ἐφετεῖο– ἂν ἡ ἔγκυος παρακωλυθεῖ στὴν ἀπόλαυση (!) τῆς νόµιµης αὐτῆς ἐπιλογῆς (δηλαδὴ τῆς ἄµβλωσης), προσβάλλεται παράνοµα στὴν προσωπικότητά της καὶ ἂν ἡ προσβολὴ εἶναι ὑπαίτια, δικαιοῦται νὰ ἀξιώσει ἱκανοποίηση τῆς ἠθικῆς της βλάβης. Ἡ ἴδια  ἀξίωση ἀναγνωρίστηκε καὶ στὸ σύζυγο τῆς γυναίκας.

Τελικὰ τὸ Ἐφετεῖο ἀπέρριψε τὴν ἀγωγὴ τῶν γονέων, καθὼς ἔκρινε, ὅτι ἡ φωκοµέλεια τοῦ ἀριστεροῦ χεριοῦ ἀπὸ τὴν ὁποία ἔπασχε τὸ παιδὶ ἀντιµετωπίζεται ἰατρικὰ καὶ δὲ δικαιολογεῖ ἄµβλωση. Ἄνοιξε ὅµως «τὸν Ἀσκὸ τοῦ Αἰόλου», καθὼς στὸ σκεπτικό της στηρίχθηκαν ἀρκετὲς µεταγενέστερες δικαστικὲς ἀποφάσεις ποὺ δέχτηκαν ἀντίστοιχες ἀγωγές.

Ἡ ἀπόφαση 4591/2009 τοῦ Πολυµελοῦς Πρωτοδικείου Πειραιῶς δικαίωσε γιὰ πρώτη φορὰ τοὺς γονεῖς παιδιοῦ ποὺ ἔπασχε ἀπὸ κυστικὴ ἴνωση (ἀνίατη καὶ θανατηφόρο ἀσθένεια τῶν βλεννογόνων ἀδένων τοῦ σώµατος), ἐπιδικάζοντας σὲ καθέναν ἀπὸ αὐτοὺς χρηµατικὴ ἱκανοποίηση ὕψους 350.000 εὐρὼ ὡς χρηµατικὴ ἱκανοποίηση ἠθικῆς βλάβης λόγω παράνοµης καὶ ὑπαίτιας προσβολῆς τῆς προσωπικότητας.

Στὴ συνέχεια, τὸ Ἐφετεῖο Πειραιᾶ µὲ τὴν ἀπόφασή του 22/2011 δέχτηκε παράνοµη καὶ ὑπαίτια προσβολὴ τῆς προσωπικότητας τῶν γονέων λόγω «στέρησης τοῦ δικαιώµατός τους διακοπῆς τῆς κυήσεως χάριν τοῦ δικαιολογηµένου συµφέροντός τους ἀποτροπῆς τῆς γεννήσεως πάσχοντος ἀπὸ κυστικὴ ἴνωση τέκνου, στὰ πλαίσια τῆς ἐλεύθερης ἐπιλογῆς τοῦ οἰκογενειακοῦ τους βίου». Μείωσε ὅµως τὸ ποσὸ τῆς χρηµατικῆς ἱκανοποίησης στὰ 250.000 εὐρὼ γιὰ κάθε γονέα. Ὁ Ἄρειος Πάγος µὲ τὴν ἀπόφαση 10/2013 συµφώνησε µὲ τὸ Ἐφετεῖο καὶ ἀπέρριψε τὴν αἴτηση ἀναίρεσης τῶν ἰατρῶν.

Τὸ ἴδιο ὡς ἄνω Ἐφετεῖο  µὲ τὴν ἀπόφασή του 242/2012 δικαίωσε γιὰ δεύτερη φορὰ γονεῖς παιδιοῦ µὲ κυστικὴ ἴνωση, ἐπιδικάζοντας σὲ καθένα τὸ ποσὸ τῶν 230.000 εὐρὼ.

Ἡ ἀπόφαση τοῦ Πολυµελοῦς Πρωτοδικείου Χανίων 226/2009 ἐπιδίκασε χρηµατικὴ ἱκανοποίηση 400.000 εὐρὼ σὲ καθέναν ἀπὸ τοὺς γονεῖς τέκνου µὲ συγγενῆ ἀνωµαλία. 

Γιὰ νὰ µὴν καταχραστῶ τὸν χῶρο τοῦ περιοδικοῦ δὲ θὰ ἀναλύσω διεξοδικὰ τὶς ἀποφάσεις αὐτές. Ἂς µοῦ ἐπιτραπεῖ ὅµως νὰ κάνω ὁρισµένες παρατηρήσεις.

Κατὰ πρῶτον, θὰ πρέπει νὰ σηµειωθεῖ, ὅτι στὶς περιπτώσεις ὅπου τὸ πρόβληµα ὑγείας τοῦ παιδιοῦ προκαλεῖται ἀπὸ πράξη ἢ παράλειψη τοῦ ἰατροῦ µόνο τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ δικαιοῦται σύµφωνα µὲ τὸ Νόµο ἀποκατάσταση τῆς ἠθικῆς βλάβης ποὺ ὑφίσταται λόγω τῆς ἀσθένειάς του. Ἡ ἠθικὴ βλάβη τῶν γονέων δὲν ἀποκαθίσταται, καθὼς δὲν εἶναι οἱ ἄµεσα παθόντες-πάσχοντες. Ἀντίστοιχα, στὶς περιπτώσεις «wrongful life», ἡ ἠθικὴ βλάβη ποὺ ὑφίστανται γονεῖς καὶ παιδὶ δὲν ἀποκαθίσταται, διότι, ὅπως ὀρθὰ δέχονται τὰ δικαστήρια ἡ ἀσθένεια δὲν ὀφείλεται σὲ σφᾶλµα τοῦ ἰατροῦ καὶ οἱ γονεῖς δὲν εἶναι ἄµεσα παθόντες.

Προφανῶς τὰ δικαστήρια δέχονται  ἀποκατάσταση τῆς ἠθικῆς βλάβης ποὺ προξενεῖ στοὺς γονεῖς ἡ στέρηση τῆς ἐπιλογῆς διακοπῆς τῆς κύησης τρόπον τινὰ ὡς ὑποκατάστατο, ἐπειδὴ θεωροῦν ἄδικο νὰ µὴν ἀποκαθίσταται καθόλου τὸ ψυχικὸ ἄλγος ποὺ ὀφείλεται στὴν ἀρρώστια. Ὅµως ἡ προστασία τῶν ἀτόµων µὲ ἀσθένεια ἢ ἀναπηρία εἶναι ζήτηµα κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης καὶ κρατικὴ ὑποχρέωση καὶ ὄχι ζήτηµα ἀντισυστηµατικῆς θεµελίωσης εὐθύνης τοῦ ἰατροῦ ποὺ  ἔφερε στὸν κόσµο µία ὕπαρξη, χωρὶς νὰ τῆς προκαλέσει πρόβληµα ὑγείας.

Κατὰ δεύτερον, ἡ παράγραφος 1 τοῦ ἄρθρου 5 τοῦ Συντάγµατος, τὴν ὁποία ἐπικαλοῦνται τὰ δικαστήρια, ἔχει ὡς ἑξῆς: « Καθένας ἔχει δικαίωµα νὰ ἀναπτύσσει ἐλεύθερα τὴν προσωπικότητά του καὶ νὰ συµµετέχει στὴν κοινωνική, οἰκονοµικὴ καὶ πολιτικὴ ζωὴ τῆς χώρας, ἐφόσον δὲν προβάλλει τὰ δικαιώµατα τῶν ἄλλων καὶ δὲν παραβιάζει τὸ Σύνταγµα ἢ τὰ χρηστὰ ἤθη». Ἀκόµα κι ἂν  δεχτοῦµε, ὅτι ἡ ἐπιλογὴ διακοπῆς τῆς ἐγκυµοσύνης συνιστᾶ ἔκφραση τοῦ δικαιώµατος τῆς προσωπικότητας, θὰ πρέπει νὰ ἔχουµε κατὰ νοῦ, ὅτι τὸ δικαίωµα αὐτὸ δὲν εἶναι ἀπεριόριστο. Σύµφωνα µὲ τὴν παραπάνω διάταξη, τὸ δικαίωµα τῆς προσωπικότητος ἔχει ὅριο τὰ δικαιώµατα τῶν ἄλλων, τὸ Σύνταγµα καὶ τὰ χρηστὰ ἤθη, δηλαδὴ τὶς κρατοῦσες ἀντιλήψεις κοινωνικῆς ἠθικῆς.

Ἔστω ὅτι δεχόµαστε τὴν θεώρηση τῶν δικαστηρίων, πὼς ἡ Ἀξία καὶ ἡ ζωὴ τοῦ ἐµβρύου δὲν προστατεύονται ἀπόλυτα. Ὡστόσο, ὅταν οἱ γονεῖς ἀσκοῦν ἀγωγὴ γιὰ «ζωὴ ἀπὸ σφᾶλµα» τὸ παιδὶ ἔχει ἤδη γεννηθεῖ. Ἀφοῦ ὑπάρχει ἔρεισµα στὴν παραπάνω συνταγµατικὴ διάταξη, γιατί τὰ δικαστήρια δὲν δέχονται, ὅτι ἡ ζωὴ τοῦ παιδιοῦ ἔχει µεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ τὴν προσωπικότητα τῶν γονέων;

Τέλος, σύµφωνα µὲ τὴν παραπάνω διάταξη, τὸ δικαίωµα τῆς προσωπικότητας περιορίζεται ἀπὸ τὰ χρηστὰ ἤθη. Δὲν εἶναι ἀντίθετο στὰ χρηστὰ ἤθη τὸ νὰ ἀπαρνιοῦνται οἱ γονεῖς τὸ ἄρρωστο παιδί τους καὶ νὰ ζητοῦν ὑπέρογκα χρηµατικὰ ποσὰ ὡς ἀποζηµίωση, ἐπειδὴ στερήθηκαν τοῦ ...δικαιώµατος(!) νὰ ἐµποδίσουν τὸν ἐρχοµό του στὴ ζωή; Πῶς λοιπὸν γίνονται δεκτὲς τέτοιες ἀγωγές, ἀντὶ νὰ προκαλοῦν ἀποτροπιασµό;

Δείτε και  Aγγελικὴ Ευθ. Ζώη, Η άμβλωση και τα νομοθετικά της εξαμβλώματα

Πηγή: («ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 154-155, Ἰούνιος-Ἰούλιος 2015) , Θρησκευτικά

Ο Άγιος αρχιεπίσκοπος Λουκάς, κατά κόσμον Βαλεντίν του Φέλιξ Βόινο - Γιασενέτσκι, γεννήθηκε στις 14/27 Απριλίου 1877 μ.Χ. στο Κέρτς της χερσονήσου της Κριμαίας. Το οικογενειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε ήταν ιδιόμορφο καθώς ο πατέρας του ήταν Ρωμαιοκαθολικός ενώ η μητέρα του, αν και ορθόδοξη, περιοριζόταν σε καλές πράξεις χωρίς να συμμετέχει ενεργά στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Πολύ νωρίς μετακομίζουν στο Κίεβο.

Στο Κίεβο ο Βαλεντίν αποφασίζει να σπουδάσει Ιατρική. Παίρνει το πτυχίο του το 1903 μ.Χ. και παρακολουθεί μαθήματα οφθαλμολογίας.

Το 1904 μ.Χ., με το ξέσπασμα του Ρωσο - Ιαπωνικού πολέμου, βρέθηκε στην Άπω Ανατολή, όπου εργάστηκε ως χειρουργός με μεγάλη επιτυχία.
Εκεί συναντήθηκε και με την Άννα Βασιλίεβνα Λάνσκαγια, τη μέλλουσα σύζυγό του, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. Μετά το τέλος του πολέμου εργάζεται σε διάφορα επαρχιακά νοσοκομεία. Οι επιτυχίες του είναι τόσες πολλές που η φήμη του εξαπλώνεται γρήγορα και ασθενείς καταφθάνουν από παντού. Την ίδια εποχή μελετά σχετικά με την τοπική αναισθησία και συντάσσει επιστημονικά άρθρα. Διαπρέπει στις εγχειρήσεις των οφθαλμών και αποφασίζει να ασχοληθεί με τη θεραπεία των πυογόνων λοιμώξεων.

Το 1917 μ.Χ. ο Βαλεντίν εκλέγεται καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Τασκένδης. Η ρωσική επανάσταση είχε ήδη αρχίσει και η εκκλησίαβρέθηκε στο στόχαστρο των Μπολσεβίκων. Η κατάσταση είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Τότε ο Βαλεντίν συνελήφθη για πρώτη φορά. Αιτία ήταν η συκοφαντία ενός νοσοκόμου. Με τη βοήθεια του Θεού αποκαλύφθηκε η αλήθεια και ο γιατρός αφέθηκε ελεύθερος. Η περιπέτεια αυτή όμως, παρά το αίσιο τέλος της, αναστάτωσε την Άννα, η οποία έπασχε ήδη από φυματίωση, και η υγεία της επιδεινώθηκε σε βαθμό που λίγες ημέρες αργότερα υπέκυψε. Μετά τον θάνατό της ο γιατρός εμπιστεύτηκε τα παιδιά του στη Σοφία Σεργκέγεβνα, μια πιστή νοσοκόμα, η οποία τους στάθηκε σαν δεύτερη μητέρα για πολλά χρόνια.

Ο Βαλεντίν ήταν πολύ πιστός και αυτό ήταν έκδηλο στον τρόπο που εργαζόταν. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν οι πρώτες αντιδράσεις από τους εκπροσώπους του αθεϊστικού καθεστώτος. Στο μεταξύ στους διωγμούς προστίθεται και η πληγή της «ζώσης εκκλησίας» που σκοπό είχε να υπηρετήσει τα συμφέροντα του κράτους διαιρώντας τους κληρικούς και τους πιστούς, και να τους απομακρύνει από την αληθινή πίστη.

Σ' αυτή την εποχή των δοκιμασιών για την Εκκλησία, ο γιατρός συμμετείχε ενεργά στη ζωή της εκκλησίας. Όταν κατηγορήθηκε ο αρχιεπίσκοπος Τασκένδης και Τουρκεστάν Ιννοκέντιος από τους σχισματικούς, ο γιατρός υπερασπίστηκε με σθένος την κανονική τάξη.
Ο αρχιεπίσκοπος Ιννοκέντιος, εντυπωσιασμένος από την παρρησία του Βαλεντίν, του προτείνει να γίνει ιερέας. Πράγματι, η χειροτονία του σε διάκονο έγινε στις 26 Ιανουαρίου 1921 μ.Χ. και μια εβδομάδα αργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος.

Το καλοκαίρι του 1923 μ.Χ. η «ζώσα εκκλησία» κάνει την επίθεσή της και εκτοπίζει τον επίσκοπο Ιννοκέντιο. Ο κλήρος και ο λαός της Τασκένδης, όντας στο έλεος των σχισματικών, εκλέγουν στη θέση του επισκόπου τον π. Βαλεντίν Βόινο - Γιασενέτσκι. Η κουρά του σε μοναχό έγινε κρυφά στο σπίτι του ιερέα - καθηγητή. Καταλληλότερο όνομα για το νέο επίσκοπο κρίθηκε εκείνο του αποστόλου, ευαγγελιστή, αγιογράφου και ιατρού Λουκά. Στη συνέχεια, ταξίδεψε ως Πεντζικέντ για να χειροτονηθεί επίσκοπος.

Το γεγονός αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο και πολύ σύντομα ο επίσκοπος Λουκάς συνελήφθη. Κατηγορήθηκε για προδοσία και φυλακίστηκε. Στη φυλακή είχε την ευκαιρία να ολοκληρώσει και το σύγγραμμά του: «Δοκίμια για την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων», το οποίο όμως δεν εκδόθηκε για πολλά χρόνια, παρόλη τη σημασία του για την ιατρική επιστήμη, επειδή ο συγγραφέας επέμεινε να γραφεί στο εξώφυλλο το αρχιερατικό του αξίωμα.

Στο διάστημα της απουσίας του οι εκπρόσωποι της «ζώσης εκκλησίας» κατέλαβαν τις εκκλησίες, μα ο λαός, πιστός στις συμβουλές του ποιμένα του, απείχε από τους ναούς. Λόγω της μεγάλης του επιρροής οι υπεύθυνοι της G.P.U. («Κρατική Πολιτική Διεύθυνση») αποφάσισαν να απομακρύνουν τον επίσκοπο Λουκά από την Τασκένδη. Την ώρα της αποχώρησής του πλήθος κόσμου στάθηκε στις γραμμές του τρένου προκειμένου να εμποδίσει την αναχώρηση. Ο κόσμος απομακρύνθηκε από τις αστυνομικές δυνάμεις και ο επίσκοπος Λουκάς πήρε τον μακρύ και βασανιστικό δρόμο της εξορίας.

Φυλακίζεται κάτω από άθλιες συνθήκες στη Μόσχα. Εκεί διαπιστώνει τα πρώτα συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας που θα τον συνοδεύσει σε όλη του τη ζωή. Παρόλες τις κακουχίες, η συμπεριφορά του επισκόπου απέναντι σε όλους τους κρατουμένους προκαλούσε το σεβασμό ακόμη και των πιο αρνητικών.

Ενώ οι γιατροί βεβαίωναν πως η κατάσταση της υγείας του δεν το επιτρέπει, ο επίσκοπος Λουκάς αναχώρησε εξόριστος για τη Σιβηρία.
Το καθεστώς τον εγκαθιστά στην πόλη Γενισέισκ, για να τον στείλει αργότερα ακόμη 2000 χλμ μακρύτερα στην πόλη Τουρουχάνσκ. Και στο νέο τόπο της εξορίας δεν αρνήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε όσους τις χρειάζονταν, παρόλες τις αντίξοες συνθήκες. Ο λαός του Τουρουχάνσκ τον περιέβαλλε με πολύ αγάπη και σεβασμό. Αυτό ήταν αρκετό για τους αθέους που σχεδίασαν νέα εξορία για τον επίσκοπο - γιατρό, αυτή τη φορά τον έστειλαν πέρα από τον αρκτικό κύκλο, στο χωριό Πλάχινο, όπου κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο ο ήλιος δεν ανατέλλει.

Η υγεία του επισκόπου είχε επιδεινωθεί και μια τέτοια εξορία ήταν πολύ επικίνδυνη για τη ζωή του. Αυτός ήταν και ο σκοπός των διωκτών του.
Εκεί, στο Πλάχινο, υπέφερε τα πάνδεινα, τόσο λόγω των καιρικών συνθηκών, όσο και λόγω τις αντιμετώπισης από τους κατοίκους της περιοχής. Ευτυχώς, δύο μήνες αργότερα, με αιτία το θάνατο ενός αγρότη οι κάτοικοι του Τουρουχάνσκ ξεσηκώθηκαν και απαίτησαν την επιστροφή του επισκόπου. Οι αρχές δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να υποχωρήσουν. Έτσι ο επίσκοπος Λουκάς, που από όραμα είχε ειδοποιηθεί για το πέρας της δοκιμασίας του, επέστρεψε στο Τουρουχάνσκ και συνέχισε απερίσπαστος τις ασχολίες του για οκτώ ακόμη μήνες, μέχρι, δηλαδή, το τέλος της εξορίας του.

Παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, δεν ξέχασε ποτέ τα παιδιά του και επικοινωνούσε μαζί τους όσο πιο συχνά μπορούσε.

Στο Κρασνογιάρσκ παρουσιάζεται στη G.P.U. για ανάκριση. Εκεί ο βοηθός του διοικητή ανακοίνωσε στον επίσκοπο πως μπορούσε να πάει όπου ήθελε, ήταν ελεύθερος. Όπως ήταν φυσικό ο επίσκοπος ξεκίνησε για την Τασκένδη. Δυστυχώς εκεί αντιμετωπίζει τις συκοφαντίες ακόμη και συνεργατών του, γεγονός που τον οδήγησε σε παραίτηση από την έδρα του επισκόπου.

Στην Τασκένδη συνεχίζει τις φιλανθρωπίες του, μα οι αντίπαλοί του δεν έπαψαν να ψάχνουν ευκαιρία για να τον διώξουν.

Η αφορμή δεν άργησε να βρεθεί και ο επίσκοπος βρέθηκε πάλι υπόλογος απέναντι στα κομματικά στελέχη. Ο σκοπός αυτή τη φορά ήταν να τον αναγκάσουν να παραιτηθεί από το ιερό του αξίωμα. Μετά από εξαντλητικές ανακρίσεις και απεργίες πείνας και αφού πέρασε ένα ολόκληρο χρόνο στη φυλακή, ο επίσκοπος, εξορίστηκε για μια ακόμη φορά στη Βόρεια Ρωσία. Οι δραστηριότητές του εκεί ενόχλησαν όχι μόνο τις αρχές αλλά και τους κατοίκους. Σύντομα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας τον ανάγκασε να πάει στο Λένινγκραντ.

Μετά την ανάρρωσή του πέρασε μια μακρά περίοδο δοκιμασιών και περιπλανήσεων. Οι εκπρόσωποι του Κόμματος πιέζουν τον επίσκοπο να εγκαταλείψει την ιερωσύνη. Στην περίοδο αυτή της πνευματικής δοκιμασίας αρχίζει να χάνει την όραση από το αριστερό μάτι λόγω αποκόλλησης του αμφιβληστροειδούς χιτώνα. Επίσης, τα «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων» εκδίδονται χωρίς να αναγραφεί το αξίωμά του. Εν καιρώ επανακτά την εσωτερική γαλήνη, που είχε στερηθεί, και περνά δύο χρόνια ηρεμίας και ειρήνης κοντά στα παιδιά του.

Ο επίσκοπος Λουκάς ήταν 60 ετών, όταν συνελήφθη για τέταρτη φορά. Από το φάκελλο που διατηρούσαν στην Ασφάλεια, μπορούμε να γνωρίζουμε τις δραστηριότητές του. Ενώ από τους ασθενείς του δεν έπαιρνε ποτέ χρήματα, έδινε και το μισθό του σε αγαθοεργίες, δηλαδή βοηθούσε όσους φτωχούς, άπορους και εξόριστους ανθρώπους τύχαινε να γνωρίζει. Οι φιλανθρωπικές ενέργειές του ενόχλησαν και πάλι το καθεστώς που τον συνέλαβε εκ νέου και τον οδήγησε στη Σιβηρία.

Όταν στις 21 Ιουνίου 1941 μ.Χ. τα χιτλερικά στρατεύματα μπαίνουν στη Ρωσία, ο επίσκοπος - γιατρός, αν και εξόριστος, προσφέρεται εθελοντικά να εργαστεί για τη θεραπεία των τραυματιών. Τα Κόμμα αναγνωρίζει την αξία του ως γιατρού και τον διορίζει αρχίατρο του στρατιωτικού νοσοκομείου και σύμβουλο όλων των νοσοκομείων της περιοχής. Παρόλα αυτά οι συνθήκες είναι οικτρές ενώ παράλληλα δεν του αναγνωρίζουν κανένα πολιτικό δικαίωμα.

Την Άνοιξη του 1942 μ.Χ. αλλάζει η στάση της πολιτείας απέναντι στον ίδιο, αλλά και απέναντι στην Εκκλησία. Σε όλη την επικράτεια της Ρωσίας ανοίγουν εκκλησίες και ο λαός βρίσκει καταφύγιο στους ναούς από την παραφροσύνη του πολέμου. Για να καλυφθούν οι υπάρχουσες ανάγκες ο επίσκοπος Λουκάς προάγεται σε αρχιεπίσκοπο Κρασνογιάρσκ.

Οι Γερμανοί υποχωρούν και ο αρχιεπίσκοπος μεταφέρεται δυτικότερα, στο Ταμπώφ. Εκείνη την εποχή είναι υπεύθυνος για 150 στρατιωτικά νοσοκομεία. Η Εκκλησία για να τον διευκολύνει τον μεταθέτει στην Αρχιεπισκοπή Ταμπώφ και Μιτσούρινσκ.

Το 1946 μ.Χ. ο αρχιεπίσκοπος Λουκάς βραβεύθηκε με το βραβείο Στάλιν για την ηρωική εργασία του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και για την μεγάλη προσφορά του στην ιατρική επιστήμη.

Στα 70 του χρόνια γίνεται αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας. Εκεί το έργο του είναι δύσκολο. Η φτώχεια έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που αναγκάζεται να ταΐζει καθημερινά, στο σπίτι του, τους άπορους της περιοχής. Στρέφει το ενδιαφέρον του στην εκκλησιαστική ζωή, καθώς τον αποκλείουν από κάθε επιστημονικό συνέδριο. Κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να ανοίξουν εκκλησίες. Ταυτόχρονα προσπαθεί να πατάξει την αμέλεια και την αδιαφορία των ιερέων τονίζοντας πως πρέπει οι ίδιοι να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τους πιστούς.
Παράλληλα εξασκεί το έργο του ιατρού προσφέροντας αναργύρως τις υπηρεσίες του στον πάσχοντα άνθρωπο. Ακολουθώντας το υπόδειγμα του Θεανθρώπου όλη του τη ζωή «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος».

Με τη βελτίωση στις σχέσεις Εκκλησίας - Κράτους ο αρχιεπίσκοπος βρίσκει την ευκαιρία να επιστρέψει στην αγαπημένη του ασχολία, δηλαδή το κήρυγμα. «Θεωρώ βασικό αρχιερατικό μου καθήκον να κηρύττω παντού και πάντα το Χριστό». Σημειώνει ο ίδιος. Από τα κηρύγματά του καταγράφηκαν περίπου 750, τα οποία αποτέλεσαν 12 τόμους (4500 σελίδες), και έχουν χαρακτηριστεί «εξαιρετικό φαινόμενο στη σύγχρονη εκκλησιαστική ζωή και θεολογία».

Την Άνοιξη του 1952 επιδεινώνεται η όρασή του, ενώ στις αρχές του 1956 τυφλώνεται οριστικά.

Το 1953 μ.Χ. τον Στάλιν διαδέχεται ο Νικήτας Κρουτσώφ, ο οποίος ξεκίνησε νέο κύμα διωγμών κατά της Εκκλησίας που κορυφώνονται το 1959 μ.Χ. Ο Αρχιεπίσκοπος μεριμνά για το ποίμνιό του και προσπαθεί να του δώσει κουράγιο.

Εκείνη την εποχή γράφει στο μεγαλύτερο γιό το Μιχαήλ: «Είναι όλο και πιο δύσκολο να διευθύνει κανείς τις υποθέσεις της Εκκλησίας. Οι εκκλησίες κλείνουν η μία μετά την άλλη, δεν υπάρχουν ιερείς και ο αριθμός του όλο και ελαττώνεται...Κατά τόπους η αντίδραση φτάνει μέχρι εξεγέρσεως κατά της αρχιερατικής εξουσίας μου. Δεν μπορώ να το υποφέρω στα ογδόντα μου χρόνια. Αλλά με τη βοήθεια του Κυρίου, συνεχίζω το δύσκολο έργο μου».

Η αγάπη του κόσμου προς τον αρχιεπίσκοπο Λουκά ήταν έκδηλη. Ακόμα και αλλόθρησκοι η άπιστοι τον έβλεπαν με σεβασμό.

Ο αρχιεπίσκοπος είναι ήδη 84 ετών. Διαισθάνεται πως το τέλος του πλησιάζει. Τα Χριστούγεννα του 1960 μ.Χ. λειτουργεί για τελευταία φορά και για τον καιρό που απομένει, περιορίζεται στο να κηρύττει. Τελικά την Κυριακή 11 Ιουνίου 1961 μ.Χ., ημέρα που γιορτάζουν οι Άγιοι Πάντες της Αγίας Ρωσίας, κοιμήθηκε ο αρχιεπίσκοπος - γιατρός Λουκάς Βόινο - Γιασενέτσκι. Παρά την έντονη αντίδραση των Κομματικών, η κηδεία του αρχιεπισκόπου μετατράπηκε σε λαϊκή επανάσταση. Η Ε.Π. Λέικφελντ περιγράφει: «Οι δρόμοι πλημμύρησαν από γυναικούλες με άσπρα μαντίλια στα κεφάλια. Προχώρησαν σιγά - σιγά μπροστά από τη σορό του Δεσπότη. Ακόμη και οι γερόντισσες δεν πήγαιναν πίσω. Τρείς σειρές τεντωμένων χεριών λες και οδηγούσαν το αυτοκίνητο. Ο δρόμος μέχρι και το κοιμητήριο ήταν στρωμένος με τριαντάφυλλα. Και μέχρι την πόρτα του κοιμητηρίου ακουγόταν πάνω από τα κεφάλια με τα άσπρα μαντίλια, ο ύμνος: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς».
Ό,τι και να έλεγαν σε αυτό το πλήθος, όσο κι' αν προσπαθούσαν να τους κάνουν να σιωπήσουν, η απάντηση ήταν μία, κηδεύουμε τον αρχιεπίσκοπό μας».

Το Νοέμβριο του 1995 μ.Χ. ανακηρύχτηκε άγιος από την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Στις 17 Μαρτίου 1996 μ.Χ. έγινε με επισημότητα η ανακομιδή των λειψάνων του, που τέθηκαν για λαϊκό προσκύνημα στο ναό του κοιμητηρίου, αφιερωμένο στη μνήμη των Αγίων Πάντων. Τα λείψανά του εξέπεμπαν μιάν άρρητη ευωδία, ενώ πολλοί ασθενείς θεραπεύτηκαν θαυματουργικά. Τρείς μέρες αργότερα, στις 20 Μαρτίου 1996 μ.Χ., τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στον Ι. Ναό Αγ. Τριάδος. Η μνήμη του ορίστηκε να τιμάται στις 11 Ιουνίου επέτειο της κοιμήσεώς του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν ο Άγιος Λουκάς ήταν στο Γενισέισκ επιχείρησε μια πρωτοποριακή και δυσκολότατη επέμβαση. Του έφεραν ένα νέο άνδρα με βαριά νεφρική ανεπάρκεια σε απελπιστική κατάστασή. Ο επίσκοπος γιατρός, μην έχοντας άλλη λύση, αποφάσισε να κάνει μια «ηρωική» επέμβαση κι επεχείρησε μεταμόσχευση νεφρού από μοσχάρι στο νεαρό ασθενή, παρά τα πενιχρά μέσα που διέθετε. Ο γιατρός που διηγήθηκε το γεγονός αυτό, χαρακτηρίζει επιτυχημένη την επέμβαση, δίχως άλλες λεπτομέρειες για το πόσο έζησε ο ασθενης, τα μετεγχειρητικά προβλήματα κ.λπ. Παρόλο που ήταν η πρώτη εγχείρηση μεταμόσχευσης, δεν έγινε ευρύτερα γνωστή, προφανώς για πολιτικούς λόγους. Δεν θα έπρεπε να προβληθεί ένας «εχθρός του λαού»! Γι’ αυτό επίσημα ως πρώτη τέτοια εγχείρηση θεωρείται του καθηγητή Ι. Ι. Βορόνη το 1934 (μια δεκαετία μετά), όταν έκανε μεταμόσχευση νεφρού χοίρου σε μια γυναίκα με ουραιμία.

Ἀπολυτίκιον Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον

Ιατρόν και ποιμένα, Λουκά τιμήσωμεν, Συμφερουπόλεως ποίμνης, Αρχιερέα λαμπρόν, τον βαστάσαντα Χριστού τα θεία στίγματα, τας εξορίας, τα δεινά, εγκλεισμούς εν φυλακαίς, τας θλίψεις και τα ονείδη, τον επ εσχάτων φανέντα, εν Ρωσία νέον Αγιον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Νέον ἅγιον τοῦ Παρακλήτου, σέ ἀνέδειξεν, Λουκᾶ ἡ Χάρις, ἐν καιροῖς διωγμῶν τε καί θλίψεων Νόσους μέν ὡς ἰατρός ἐθεράπευσας, καί τάς ψυχάς ὡς ποιμήν καθοδήγησας πάτερ τίμιε, ἐγγάμων τύπος καί μοναστῶν, πρέσβευε σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'. Τη Υπερμάχω
Συμφερουπόλεως Λουκάν τόν αρχιποίμενα, και ιατρόν τον επιστήμονα τον άριστον, οι φιλάγιοι υμνήσωμεν εγκαρδίως, εν Ρωσία γαρ βιώσας ώσπερ άγγελος, ωμολόγησε Χριστού το θείον όνομα. Διο κράζομεν, χαίροις πάτερ αοίδιμε.

Ἕτερον Κοντάκιον
Ἀνεδείχθης ἥλιος, νυκτί βαθεῖα, διωγμοῦ, μακάριε, διό καί θάλπος νοητόν, τό ἐκ Θεοῦ σύ ἐξέχεας, χειμαζομένοις, Λουκᾶ πανσεβάσμιε.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις Ἐπισκόπων ὁ κοινωνός, τῆς Ρωσίας πάσης, ὁ θεόσοφος ἰατρός, χαίροις τῆς Κριμαίας, ὁ θεῖος Ποιμενάρχης, Λουκᾶ τῶν Ορθοδόξων ὁ νέος Ἅγιος.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Χαίροις της Ρωσίας νέος βλαστός, και των θεραπευομένων ο προστάτης και βοηθός, χαίροις Εκκλησίας Χριστού ο Ιεράρχης, Λουκά ποιμήν θεόφρον, αξιοτίμητε.

Πηγή: Ορθόδοξη Δικτυακή Παρουσία

Όταν οι Ιουδαίοι ηττήθησαν και απήχθησαν βιαίως στην Βαβυλώνα, η γη τους δεν ερημώθηκε τελείως. Έμειναν αρκετοί. Άλλοι απ’ αυτούς σκορπίσθηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος και απετέλεσαν την Ιουδαϊκή διασπορά. Στο τέλος, στην γη των πατέρων τους έμειναν ελάχιστοι, το ‘λείμμα’.  Αυτοί οι ολίγοι τηρούσαν με πείσμα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Καίτοι ο Ναός του Σολομώντος είχε δηωθή. Καίτοι τα ιερά του σκεύη είχαν απαχθή. Καίτοι η Αγία Γη γέμισεν από αλλοφύλους και αλλοθρήσκους. Εδουλώθηκαν διοικητικώς  αλλά πνευματικώς έμειναν αδούλωτοι. Ποτέ δεν μετριόνταν. Αγνοούσαν πόσοι είναι. Ήξεραν ότι είναι λίγοι αλλ΄ αυτό δεν παρέλυε την θέλησί τους.

Κάποτε, κάποιος εδώ [στη Πόλη] στην επαρχία όπου εκμετρώ το ζην, όπου ωσαύτως έχουμε μείνει ελάχιστοι, με ρώτησε: ‘Πόσοι είναι οι κάτοικοι της Αθήνας;’ ‘Εκατό με εκατόν πενήντα’ απήντησα. ‘Με  κοροϊδεύεις;’ ήταν η πρώτη αντίδρασις. ‘Δεν σε κοροϊδεύω καθόλου. Μπορεί να είναι πολλά εκατομμύρια, αλλά εγώ τόσους γνωρίζω. Οι υπόλοιποι είναι για μένα σαν να μην υπάρχουν’.

Το ίδιο συμβαίνει και στη Πόλη. Αυτοί οι λίγοι, οι απροσδιόριστοι σε αριθμούς Ρωμηοί, ζουν σ’ ένα περιβάλλον πολυπληθές. Εγγίζει τα είκοσι εκατομμύρια. Και όμως αυτοί οι λίγοι υπάρχουν, ζουν, κινούνται σαν να μην υπάρχουν αυτά τα εκατομμύρια. Η Κωνσταντινούπολις είναι γι’ αυτούς ένα χωριό με δύο, τρεις χιλιάδες κατοίκους.  Κι αυτοί οι λίγοι ζουν σαν να είναι πολλοί. Με όλα τα έθιμά τους. Έχουν επίγνωση της ευγενούς καταγωγής των. Γνωρίζουν ότι οι ‘άγγλοι’ [άλλη ονομασία των ‘λεγάμενων’] βλέπουν τον κάθε Ρωμηό σαν γίγαντα. Γνωρίζουν ότι είναι από μια ράτσα ανθρώπων με δυνάμεις και διαστάσεις απεριόριστες.  Γι’ αυτό και οι ‘λεγάμενοι’ στέκονται με δέος, με σέβας θα μπορούσε να πη κανείς μπροστά τους.

Συνάντησα στα νησιά μια Ρωσσίδα. Παντρεμένη με Ρωμηό αρχιμουσικό, εδώ και χρόνια πολλά. Χήρα τώρα αλλ΄ όχι και απαρηγόρητη. Τα ελληνικά της άψογα και καθαρώς πολίτικα. Έχει ‘λέγειν’ ραπτομηχανής και δη ηλεκτρικής. Μας μιλούσε για ώρα πολλήν για τους ‘άγγλους’ και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε για ποιούς μιλούσε. Αφού μας είπε πολλά κατέληξε [δηλαδή το ‘κατέληξε’ είναι τρόπος του λέγειν. Σφύριξε το καράβι και έπρεπε να βιαστούμε].. ‘Δεν θέλω να πηγαίνω στην Ελλάδα. Εκεί όλο Χριστό και Παναγία βρίζουν. Εδώ εσείς με το σεις και με το σας μας φέρονται’.

Και πράγματι οι νουν έχοντες «λεγάμενοι» συμπεριφέρονται καλώς τους εναπομείναντες. Ίσως γιατί τους θεωρούν ακίνδυνους πια…και δεν είναι όλοι οι «νουν έχοντες». Θα ήθελα να μπω στο μυαλό ενός Τούρκου, ενός συγχρόνου, σοβαρού Τούρκου για να μάθω πώς σκέπτεται. Πώς αισθάνεται σε μια Πόλι όπου η ιστορία, μνημεία, κτίρια είναι όλα Ρωμαίικα. Αισθάνεται ντόπιος; Αισθάνεται ότι ο τόπος αυτός είναι δικός του; Αισθάνεται ιδιοκτήτης ή νοικάρης; Όχι να μου πη πώς σκέπτεται γιατί ξέρω καλά το τι θα μου πή. Θέλω να είμαι στο μυαλό του, ώστε να μη, μπορή να με ξεγελάση με ανατολίτικες διπλωματικές πονηριές.

Πάντως εγώ περπατώντας στα σοκάκια του Beyoglu και του  Cihangir αισθάνομαι σαν να είμαι στην Ελλάδα. Σε μια συνοικία των Αθηνών όπου Αλβανοί, Βούλγαροι, Πακιστανοί, Κούρδοι και Μαύροι δίνουν άλλο χρώμα, εκτός από ελληνικό. Βλέπω παντού ελληνικές επιγραφές. Κυρίως εκεί που δεν φθάνουν για να τις αφανίσουν. Βλέπω χρονολογίες από Χριστού [έχει σημασία αυτό γιατί οι Τούρκοι χρησιμοποιούν την Εγείρα, 641 χρόνια μετά], του ΙΘ΄ αιώνος. Βλέπω πολυκατοικίες χτισμένες σε εποχή που στην Αθήνα τα διώροφα θεωρούνταν ουρανοξύστες. Περπατώ και αισθάνομαι ότι είμαι στον τόπο μου. Η γλώσσα άλλαξε. Η πίστις άλλαξε. Αλλά τα κτίρια μένουν. Κι αν «οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών Αυτού αναγγέλλει το στερέωμα». Δόξαν Ρωμηοσύνης και ποίησιν Ρωμηών αρχιτεκτόνων και μαστόρων αναγγέλλουν αυτά τα μεγαλοπρεπή οικοδομήματα.

Όπως δεν είναι η Ακρόπολις που χαρακτηρίζει την Αθήνα, αλλ’ είναι και η Πλάκα, έτσι και την Πόλι δεν την χαρακτηρίζει μόνο η Αγία Σοφία ή τα κάστρα της, αλλά κι αυτές οι συνοικίες, αυτά τα κτίρια που αποπνέουν άρωμα Ρωμηοσύνης.

Είναι αυτά τα κτίρια που χαμογελούν και αγάλλονται όταν βλέπουν κάποιο περαστικό να τ’ αποθαυμάζει και να τους μιλάη στη γλώσσα τους, στα ελληνικά. Είναι αυτά τα κτίρια που σε χαιρετούν εγκάρδια όταν κοντοστέκεσαι και τα δείχνεις με το δάχτυλο. Ήταν κι αυτό ρωμαίικο. Είναι αυτά τα κτίρια που κλαίνε όταν τα αντιπαρέρχεσαι, φεύγεις και χάνεσαι. Είσαι ο οικείος, ο δικός τους άνθρωπος. Είσαι αυτός που τα καταλαβαίνει. Αυτός που τον καταλαβαίνουν. Αν τα άψυχα είχαν ψυχή, στεναγμοί και δάκρυα θα έρρεαν από τα παράθυρα και τους εξώστες που δεν τα στολίζει πια βασιλικός και μαντζουράνα. Αυτοί οι ετοιμόρροποι τοίχοι δεν καταρρέουν γιατί περιμένουν τον ρωμηό τον μάστορα. Αυτές οι σαραβαλιασμένες πόρτες που χέρι στοργικό δεν τις έβαψε ποτέ από τότε..στέκουν ορθές και περιμένουν..Να έλθη ο νοικοκύρης. Να ‘ρθουν αυτοί που τα πονούσαν γιατί ήταν ο ιδρώτας τους, το αίμα τους, η ζωή τους. Παρακαλώ σας όταν περάσετε απ’ εκεί μη πείτε ότι οι νοικοκυραίοι δεν θα ξανάρθουν πια. Αφίστε να περιμένουν. Η προσμονή τα κρατάει όρθια.

Αυτοί οι λίγοι δεν είναι οι κακομοίρηδες, αυτοί που δεν έφυγαν γιατί δεν μπορούσαν να φύγουν. Όχι! Οι περισσότεροι έμειναν γιατί δεν θέλησαν να φύγουν.. Στο προαύλιο του Πατριαρχικού ναού μια Πολίτισσα συζητεί με δυο κοπέλλες, πνευματικά μου τέκνα. Είναι κι αυτές ερωτευμένες με τη Πόλι. Λέγει λοιπόν η ελαφρώς ηλικιωμένη Πολίτισσα: «Είδατε πώς κατήντησαν την Πόλι μας; Έπρεπε να την γνωρίζατε παληά, στις δόξες της. Εγώ είμαι απ’ εδώ. Εδώ γεννήθηκα, εδώ θα πεθάνω. Δεν έφυγα ποτέ απ’ εδώ. Ούτε που μ’ ενδιαφέρει να πάω πουθενά. Όταν με ρωτούν, δεν λέγω ότι είμαι Πολίτισσα, λέγω ότι είμαι Κωνσταντινουπολίτισσα. Κωνσταντινούπολις λέγεται η Πόλι μας. Ας λένε ότι θέλουν οι ΄λεγάμενοι’. Δεν λέγεται Ισταμπούλ. Κωνσταντινούπολις λέγεται».

Έχουν επίγνωσι αυτοί οι λίγοι. Έχουν πνευματική ταυτότητα.. Η συζήτησις στην Ρωμαίικη ψαροταβέρνα είχε ανάψει. Όσο να ψηθούν τα ψάρια. Τι σημαίνει Ρωμηός, τι Ρωμηοσύνη. Ποιοί είναι οι Ρωμηοί. Προσπαθούσα να βγάλω τους συνομιλητές μου απ’ τη στενότητα του ελλαδισμού. Αγωνιζόμουν να τους κάνω να καταλάβουν την Οικουμενικότητα της Ρωμηοσύνης. «Και εμείς τί είμαστε;» επιμένει ο ελλαδικός. «Εμείς είμαστε Ρωμηοί, κάτοικοι της Ελλάδος. Και εφόσον είμαστε υπήκοοι αυτού του κράτους είμαστε, ή μάλλον λεγόμαστε και Έλληνες.» Ο «Ρωμηός» έχει ευρύτερη έννοια από τον «Έλληνα». Όπως ο Ρουμελιώτης ή ο Μωραΐτης είναι Έλληνας. Αλλά το ‘Ρουμελιώτης’ και το «Μωραΐτης» είναι έννοιες στενότερες από το «Ελληνας». «Οι εδώ τί είναι;» ερωτά ο αεί επιμένων. «Αυτοί εδώ είναι Ρωμηοί, το ίδιο με μας. Μόνο που έχουν τουρκικήν υπηκοότητα, εφ’ όσον μένουν εδώ». Είμαστε όλοι το ίδιο. Ρωμηοί της Ελλάδος, Ρωμηοί της Κύπρου, Ρωμηοί της Πόλης. Δεν μπορούσε να καταλάβη. Εν τω μεταξύ έρχεται η πιατέλα με τα ψάρια. Ακούει ο εστιάτωρ τη συζήτησι. ‘Επεσε πάνω στην ερώτησι: «Και ποιοί είναι οι Ρωμηοί», απαντά ο εστιάτωρ αυτόκλητος: «Εμείς είμαστε οι Ρωμηοί». Η απάντησις εδόθη. Η συζήτησις τελείωσε. Primun edere, deide philosophare.

Παρευρέθην σε δύο εκδηλώσεις: Η μία στα τέλη Φεβρουαρίου 2000. Στο Ελληνικό Προξενείο. Στο Πέραν. Ένα κτίριο του ΙΘ΄ αιώνος, πλήρως ανακαινισμένο, χάρμα οφθαλμών. Παλαιό μετόχι του Παναγίου Τάφου. Έχει μέσα παρεκκλήσιον του οσίου ημών Σάββα του Ηγιασμένου. Θα τιμούσαν την έξοδο από την υπηρεσία της γνωστής τοις πάσι διδασκαλίσσης Σουλτάνας Αμπατζή. Παρών ο Πατριάρχης, ιεράρχαι, λοιποί κληρικοί και το κυριώτερο, κόσμος πολύς. Κόσμος σοβαρός. Άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη της Πόλης. Μέχρι στην σκάλα. Ομιλία του Προξένου, η ομιλία της τιμωμένης, η ομιλία του Πατριάρχου. Λόγια θερμά, ατμόσφαιρα ζεστή, άνθρωποι ζωντανοί, ανθοδέσμες, χαρά, συγκίνησις, δάκρυα, γέλια. ‘Ολα για τη δασκάλα που για πάνω από σαράντα χρόνια προσέφερε την καρδιά της, το είναι της, την ύπαρξί της για τα παιδιά της Ρωμηοσύνης. Για την γλώσσα, την πίστι, την ταυτότητα. Και μετά τα κεράσματα, ο μπουφές, τα παπιγιόν των γκαρσονιών. Τα αναψυκτικά, οι περιφερόμενοι [και αμέσως αδειάζοντες] δίσκοι. Χαιρετούρες, συστάσεις, χειροφιλήματα. Η Ρωμηοσύνη ζη και το χαίρεται…

Η άλλη φορά ήταν στα Νοσοκομεία μας.  Στο Μπαλουκλή. Κυριακή των Μυροφόρων. Πρώτα Πατριαρχική και Συνοδική Θ. Λειτουργία στη Μονή. Μετά δεξίωσις. Τρισάγιον υπό του Πατριάρχου στο παρακείμενο κοιμητήρι. Κατόπιν στα Νοσοκομεία. Μια αίθουσα καινούργια, φρεσκαρισμένη ίσως, αλλά φαίνεται σαν καινούργια. Χωράει πάνω από τριακόσια άτομα. Τραπέζια, καρέκλες, τραπεζομάνδηλα. Τραπέζωμα πολυτελείας. Τα φαγητά ακόμη καλύτερα. Η ομογένεια παρούσα. Μια χαρμόσυνη αναστάσιμη ομήγυρις. Με ομιλίες, ευχές και..μπηχτές. Πώς θα ήταν ρωμαίικο πανηγύρι..  Διερωτώμαι: Πώς καταφέρνουν αυτοί οι άνθρωποι να διοργανώνουν τέτοιες συνεστιάσεις, να ξενίζουν τόσα άτομα και να σε κάνουν να ξεχνιέσαι ότι βρίσκεσαι σε τόπο πολλές φορές εχθρικό; Και τα γέλια, τα πειράγματα, τα αστεία είναι αυθόρμητα, γεμάτα ζωντάνια. Ζωντάνια που εκπλήσσει.  Τ’ ακούς γοργόνα;  Δεν σου είπα ψέματα..

Νομίζω ότι την αγάπη του «λείμματος» για την Πόλι του, όχι απλώς την Πόλι , την Πόλι «του» εκφράζει κατά κάποιον μοναδικό τρόπον ένας γηραιός Μητροπολίτης του Θρόνου: «Αρρώστησα βαρειά. Πήγα στην Αθήνα. Νοσηλεύθηκα σε Νοσοκομείο. Έφθασα μέχρι το θάνατο. Ένα μόνο σκεπτόμουν, ένα έλεγα στους συγγενείς μου. Για ένα προσευχόμουν. Να γυρίσω ζωντανός, να πεθάνω στη Πόλι, στην Πόλι μου»…

Είχα μια ενδόμυχη επιθυμία. Να μπώ σε ρωμαίικο σπίτι. Δεν το είχα πει σε κανένα. Έλεγα εν εαυτώ: Θάρθη η ώρα που κι’ αυτό θα γίνη. Η επιθυμία μου αυτή δεν ήταν από περιέργεια. Ήθελα μόνον και μόνον να νοιώσω τη χαρά ότι υπάρχει στην Πόλι ρωμαίικο σπίτι. Ανοιχτό, πρόσχαρο, γεμάτο αισιοδοξία. Είχα δει σε βιβλία φωτογραφίες από κάποια ερείπια και κάποιες αχνές μορφές να κατοικούν μέσα σ’ αυτά. Είχα διαβάσει λεζάντες «ο τελευταίος Ρωμηός ή Ρωμηά» και τα παρόμοια.  Μ’ αξίωσεν ο Θεός και μπήκα. Προσκεκλημένος. Δεν ξέρετε πόσο χάρηκα. Ήταν σαν να μπήκα στο Άγιο Βήμα. Ένα διαμέρισμα ολόφωτο. Με εικονοστάσι, με το καντήλι αναμμένο. Με ωραία κάδρα στους τοίχους από τα νησιά τα δικά μας, τα ελληνικά νησιά. Με γέλια, με κεράσματα, με καφεδάκι. Με τους αναπαυτικούς καναπέδες, με μπαλκονάκι γεμάτο λουλούδια. Στο τραπέζι του μπαλκονιού το πλεχτό, το κέντημα για τις ώρες της αναμονής. Του άντρα, του γιού. Η τηλεόρασι σε ειδήσεις ελληνικές. Μεγάλη ευλογία για τους ομογενείς. Ακούν την γλώσσα μας, μαθαίνουν τι γίνεται στον έξω κόσμο. Γελούν με τα παληά ελληνικά έργα. Με την Βασιλιάδου, τον Αυλωνίτη, τον Λογοθετίδη που ήταν και πατριώτης τους.  Η..θεία απ’ το Σικάγο γίνεται η δασκάλα της ελληνικής γλώσσης. Πού να το ήξερε η μακαρίτισσα..

Τι κι αν στο πάνω πάτωμα μένει εβραϊκή οικογένεια; Τι κι αν στο κάτω πάτωμα μένουν Αρμένιοι; Τί κι αν στο διπλανό μένουν Τούρκοι; Μόλις με το «καλώς ορίσατε, περάστε», κλείνει και η πόρτα πίσω σου, όλα αλλάζουν, όλα ξεχνιούνται. Ζης, αναπνέεις άλλον αέρα. Αέρα ζείδωρο, ρωμαίικο.  Μεγάλη ευλογία να πιης καφέ σε σπίτι ρωμαίικο, εκεί στην καρδιά της Ρωμηοσύνης, στην Πόλι. Κι’ ακόμη όταν σε καλούν σε δείπνο. Με λακέρδα και γαράτα φτιαγμένα απ’ τον νοικοκύρη. Με γιαλαντζή ντολμάδες και σπανακόπιττα στο τέλος, για να φύγη το ψάρι’, φτιαγμένα απ’ την νοικοκυρά. Κι η τηλεόρασι να παίζει έργο με τον Λ. Κωνσταντάρα.  Σκέτη απόλαυσις.

Έθιμα διατηρούνται πολλά. Βεβαίως όχι όλα. Ιδίως τα συλλογικά έθιμα, πανηγύρια, γλέντια, εξοχές και ξέφωτα. Διατηρούνται αυτά που δεν απαιτούν  «πολυκοσμία»…

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ 1.830

350.000. Τόσοι ήσαν κατά τους μετριωτέρους υπολογισμούς οι Ρωμηοί της Πόλης στις αρχές του εικοστού αιώνος. Και ήσαν τόσοι, όταν οι Τούρκοι ήσαν μόλις εξακόσιες χιλιάδες και οι υπόλοιποι, Αρμένιοι, Εβραίοι και Φραγκολεβαντίνοι εκατόν πενήντα χιλιάδες, όλοι μαζί. Τα χρόνια πέρασαν. Πέρασαν και οι δόξες. Πιέσεις, φόροι, στρατεύσεις, καταστροφές, απελάσεις. Φόβος και τρόμος έπεσε στην ομογένεια. Και συνεχώς αιμορραγούσε. Διαρκής συρρίκνωσις που άλλην όμοιά της η ιστορία δεν θα επιδείξη.

Και εφέτος ήλθεν η είδησις. Εγράφη σε πολίτικες εφημερίδες που εκδίδονται στην Αθήνα: Οι ομογενείς στην Πόλι αριθμούνται σε 1.830. Δυσάρεστος η είδησις. Και την ώρα που ήλθε η εφημερίδα κρατούσα στα χέρια μου την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Διάβαζα το τελευταίο κεφάλαιό της. Την άμυνα της Ελλάδος απέναντι στον πανίσχυρο Άξονα. Γραμμή Μεταξά, οχυρά Ρούπελ. Απρίλιος του 1941. Η επίθεσις των Γερμανών ήτο λυσσαλέα. Αλλά και η άμυνα αποτελεσματική. Τέτοιαν άμυνα δεν την περίμεναν. Τα οχυρά ξερνούσαν φωτιά και σίδερο. Οι απώλειες μεγάλες. Η προέλασις καθυστερούσε. Οι Γερμανοί βιάζονταν να κάμψουν την αντίστασι. Να φθάσουν ως το Ταίναρο, ως την Κρήτη. Η Θεσσαλονίκη είχεν ήδη καταληφθή αλλ’ οι αμυνόμενοι στα οχυρά  συνέχιζαν απτόητοι την μάχη. Ώσπου η Γιουγκοσλαβία κατέρρευσε μέσα σε τρεις ημέρες. Τα οχυρά κυκλώθηκαν. Τα πυρομαχικά, τα τρόφιμα σώθηκαν. Και άρχισεν ένας άνισος αγώνας μέσα στις στοές, μέσα στα σκοτάδια, σώμα με σώμα. Οι λίγοι που απέμειναν αποκαμωμένοι από την  αϋπνία, νηστικοί, ψειριασμένοι, καταπληγωμένοι ,παραδόθηκαν. Και έκπληκτοι οι Γερμανοί αξιωματικοί είδαν να βγαίνουν απ’ τα οχυρά φαντάσματα. Και ήλθεν η διαταγή από το Βερολίνο: Τιμήστε αυτούς τους αγωνιστές. Τους πρέπει κάθε σεβασμός. Είναι ήρωες. Και έτσι αυτοί οι ηρωικοί μαχητές παρήλασαν με τον οπλισμό τους μπροστά στο γερμανικό σύνταγμα που απέδιδε τιμές.

Συλλογίζομαι:  Σ’ αυτούς τους λίγους που απέμειναν στην Πόλι, σ’ αυτούς τους εκατόν πενήντα του Γηροκομείου, τους πενήντα του φρενοκομείου, σ’ αυτούς που μάχονται σε κάποια οχυρά, στο Κουρτουλούς, στο Τζιχανγκίρ, στον Άγιο Στέφανο και όπου αλλού, χωρίς βοήθεια ουδενός, χωρίς στοργή, χωρίς αγάπη, χωρίς συναίσθησι καθήκοντος, δεν τους πρέπει τιμή, δόξα, σεβασμός;

Αν δεν μπορούμε να μιμηθούμε τον Χριστό μας γιατί τα πάθη μας μάς εμποδίζουν, ας μιμηθούμε τουλάχιστον εκείνους που απέδωσαν τιμές στους μαχητές του Ρούπελ!!

*[Αποσπάσματα από το βιβλίο  «Μια γοργόνα στον Κεράτιο», έκδοσις τρίτη. Του αρχιμ. Δοσιθέου, Ηγουμένου Ιεράς Μονής Τατάρνης Ευρυτανίας]

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Συνήθως, ὅταν προσεγγίζει ἕνας Δυτικοευρωπαῖος –μιλῶ ἐδῶ μὲ βάση τὶς ἐμπειρίες μου ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς Γερμανίας– τὴν Ὀρθοδοξία, αὐτὴ ἡ προσέγγιση κρύβει δύο κυρίαρχα βιώματα. Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ μεγάλη ἔκπληξη καὶ χαρὰ ποὺ γνωρίζει μὲ τὸ βάθος τῆς θεολογίας, μὲ τὴν εἰσδοχὴ στὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας καὶ τὴ διείσδυση στὸ ἀπόλυτο βάθος τοῦ χώρου τῆς ψυχῆς του μέσῳ τοῦ λατρευτικοῦ πλούτου τῆς ὑμνολογίας τῆς Ὀρθοδοξίας.

Διαισθάνεται, ὅταν ἡ προέλευσή του εἶναι ἀπὸ τὶς χριστιανικὲς παραδόσεις τοῦ Δυτικοῦ κόσμου  –δηλ. τὸν Παπισμὸ ἢ τὶς διάφορες παραφυάδες τοῦ Προτεσταντισμοῦ– ὅτι προέρχεται ἀπὸ ἀνθρώπινο κατασκεύασμα καὶ εἰσέρχεται σὲ ἕνα κόσμο ἐντελῶς ἄλλης ὑφῆς, στὸ Θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή, σὲ ἕνα κόσμο χωρὶς ὅρια, χωρὶς τὰ ὅρια τοῦ πεπερασμένου, τοῦ κτιστοῦ, στὴν Κιβωτὸ τῆς σωτηρίας.

Μιλῶ ἀρχικὰ γιὰ μιὰ διαίσθηση, ἡ ὁποία ὅμως προοδευτικά, ἀνάλογα μὲ τὴν πνευματικὴ πορεία τοῦ καθενός, μεταβάλλεται ὅλο καὶ περισσότερο σὲ βεβαιότητα καὶ ἀποκτάει στὶς ἁγιασμένες ψυχὲς τὸν χαρακτῆρα τῆς ἐνδελεχοῦς γνώσεως. Αἰσθάνεται ρῖγος καὶ συναρπάζεται ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς σωτηρίας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως αὐτὸ βιώνεται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους καὶ ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τὰ θεόπνευστα λόγια τους στὰ κείμενα τῆς Ὀρθόδοξης λατρείας.

Εἶναι ὄντως μεγάλη αὐτὴ ἡ ἔκπληξη καὶ αὐτὴ ἡ χαρά, διότι πῶς νὰ περιμένει κανεὶς νὰ βρεῖ ἕνα τέτοιο ἀνεκτίμητο θησαυρό, τὸν μόνο ὄντως θησαυρὸ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Παρ’ ὅτι ἡ καρδιὰ τοῦ κάθε ἀνθρώπου κρύβει τὴν ἀναζήτηση αὐτοῦ τοῦ θησαυροῦ στὰ μύχιά της, ποτὲ δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ φαντασθεῖ τὸν ἐμπλουτισμὸ ποὺ θὰ τοῦ χαρίσει ἡ βίωση αὐτοῦ τοῦ θησαυροῦ ἀκόμα καὶ ὅταν ἔρχεται βαθμηδὸν στὴν ἐπιφάνεια καὶ καταλαμβάνει ὅλο καὶ περισσότερο χῶρο μέσα του.

Καὶ ἔρχομαι τώρα στὸ δεύτερο βίωμα, τὴν ἀπογοήτευση ποὺ αἰσθάνεται κανεὶς μὲ τοὺς φύλακες αὐτοῦ τοῦ θησαυροῦ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ταγμένοι στὴν ἀνάδειξή του, νὰ κατευθύνουν ὡς Ποιμένες τοὺς πιστοὺς στὴν ἐμβάθυνση αὐτοῦ τοῦ θησαυροῦ καὶ νὰ ἀγρυπνοῦν γιὰ τὴν καθαρότητά του, ἀποτρέποντας τὶς ὁποιεσδήποτε προσμίξεις ποὺ θὰ μποροῦσαν, ἔστω ἐλάχιστα, νὰ τὸν νοθεύσουν. Αὐτοὶ οἱ φύλακες ὅμως, ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, σοῦ λένε: Ἡ ἀντίληψή σου σχετικὰ μ’ αὐτὸ τὸ θησαυρὸ εἶναι λανθασμένη, εἶναι φανταστική. Ὁ θησαυρὸς αὐτὸς δὲν εἶναι μοναδικός, δὲν εἶναι ὁ μόνος. Ὑπάρχει σὲ πολλὲς ἐκδοχές. Αὐτὸς ἐδῶ φέρει ἁπλῶς τὴν πινελιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλοῦ θὰ βρεῖς ἄλλη πινελιά, π.χ. Παπικὴ ἢ κάποια Προτεσταντική. Καὶ τὸ λένε χωρὶς ἔστω τὴν ἐλάχιστη ἐντροπὴ πρῶτον καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα γιὰ τὴν προδοσία τῆς ἀποστολῆς τους ἀλλὰ καὶ δεύτερον γιὰ τὴν προσβολὴ ἀκόμα καὶ τῆς στοιχειώδους ἀνθρώπινης λογικῆς. Διότι πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ συγκριθεῖ ὁ πλοῦτος καὶ τὸ μεγαλεῖο της λατρείας τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὶς ἐντελῶς ἐπίπεδες ἐκδηλώσεις λατρείας στὸ χῶρο τοῦ Παπισμοῦ καὶ τῶν διαφόρων Προτεσταντισμῶν;

Πρακτικὰ ἐκφράζεται ἡ στάση τους αὐτὴ μὲ τὴν ἐγκατάλειψη τῆς θέσης, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ τὴν Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Δηλαδὴ ἀναγνωρίζουν χαρακτῆρα Ἐκκλησίας καὶ στὸν Παπισμὸ καὶ στοὺς διάφορους Προτεσταντισμούς! Ἡ ἐπίσημη ἔναρξη αὐτοῦ τοῦ φαινομένου στὴ ἐποχὴ μας ἔγινε στὸ χῶρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸ 1902 μὲ τὴν ἐγκύκλιο τοῦ Πατριάρχη Ἰωακεὶμ Γ΄, ὁ ὁποῖος, ἀπευθυνόμενος πρὸς τὶς ἄλλες αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, κάνει λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη «ἐξευρέσεως σημείων συναντήσεως καὶ ἐπαφῆς πρὸς τὰς ἄλλας Ἐκκλησίας» μὲ σκοπὸ νὰ βρεθεῖ «πεδίον ὁμαλῆς φιλικῆς ἀμοιβαίας προσπελάσεως». Μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια, τὸ 1920, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀπευθύνεται μὲ συνοδικὸ Διάγγελμα «πρὸς τὰς ἀπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», θεωρῶντας, μάλιστα, αὐτὲς τὶς Ἐκκλησίες ὄχι ὡς «ξένας καὶ ἀλλοτρίας, ἀλλ’ ὡς συγγενεῖς καὶ οἰκείας ἐν Χριστῷ». Ἀκολουθεῖ τὸ 1948 ἡ συμμετοχὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὡς ἱδρυτικῶν μελῶν στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ), ἑνὸς βασικὰ προτεσταντικοῦ Ὀργανισμοῦ, στὸν ὁποῖο οἱ Ὀρθόδοξοι μὲ τὴν συμμετοχή τους ἔδωσαν παγκόσμιο χαρακτῆρα – ἀφοῦ τὸ Βατικανὸ ἀρνήθηκε τὴ συμμετοχή του καὶ ἀποστέλλει μόνο παρατηρητές. Οἱ ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μετὰ ἀπὸ μιὰ πρώτη ἀντίσταση στὸ συνέδριο τῆς Μόσχας τὸ 1948, ὅπου διακήρυξαν τὴν ἀλήθεια τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἐντάχθηκαν καὶ αὐτὲς σύντομα στὸ Συμβούλιο αὐτό. Ἡ προδοσία αὐτὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησιολογίας ἐνισχύεται ἀκόμα περισσότερο τὴ δεκαετία τοῦ 60 μὲ τὴν ἄνοδο τοῦ Ἀθηναγόρα στὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1967, ὅταν ἐπισκέπτεται τὸν Πάπα στὸ Βατικανό, τονίζει στὴν προσφώνησή του, ὅτι τόσο οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ὅσο καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι φορεῖς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ διατηροῦν τὴν Ἀποστολικὴ Διαδοχή, γιὰ νὰ καταλήξει μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Πλησίον τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος, παρὰ τῇ Ἁγίᾳ Τραπέζῃ, ἑτοιμαζόμεθα καρδίᾳ καὶ πνεύματι νὰ πορευθῶμεν πρὸς τὴν κοινὴν Εὐχαριστίαν». Ἔπειτα, ἐπὶ τῶν Πατριαρχῶν Δημητρίου καὶ κυρίως Βαρθολομαίου συνεχίζεται καὶ ἐπαυξάνεται αὐτὴ ἡ γραμμὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Αὐτὸ στὶς μέρες μας ἐκφράζεται στὴν πράξη στὸν χῶρο τῆς Γερμανίας π.χ. μὲ τὴ δήλωση τοῦ Μαγδενβούργου (2007). Στὸ πλαίσιο μιᾶς οἰκουμενιστικῆς συμπροσευχῆς στὸ Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Μαγδενβούργου ἐκπρόσωποι 11 “Ἐκκλησιῶν” ὑπέγραψαν ἕνα κοινὸ κείμενο μὲ τὸ ὁποῖο ἀναγνωρίζουν ἐπίσημα μεταξύ τους τὸ μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος. Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς «Ἐκκλησίες» εἶναι καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Γερμανία, ἡ ὁποία συγκροτεῖται ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὰ Πατριαρχεῖα τῆς Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας καὶ Γεωργίας. Μόνο το Πατριαρχεῖο  τῆς Ρωσίας ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπέσυρε τὴν ὑπογραφή του. Οἱ συμπροσευχὲς ἔχουν γίνει πλέον κοινὴ συνείδηση ἀνάμεσα στοὺς πιστούς τῶν διαφόρων Ὁμολογιῶν, τόσο στὶς οἰκουμενιστικὲς συναντήσεις ὅσο καὶ σὲ καθιερωμένες ἡμερομηνίες, ὅπως εἶναι λ.χ. ἡ «Ἡμέρα τῆς δημιουργίας» (1η Κυριακή του Σεπτεμβρίου) καὶ ἡ «Ἑβδομάδα προσευχῆς γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν» ποὺ ἔχει ὁριστεῖ ἀπὸ τὸ ΠΣΕ στὸ Βόρειο ἠμισφαίριο τῆς γῆς γιὰ τὶς 18-25 Ἰανουαρίου καὶ στὸ Νότιο ἡμισφαίριο τὴν Πεντηκοστή. Ἡ Σύνοδος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων στὴν Γερμανία σὲ κείμενο τῆς ἐπίσημης ἰστοσελίδας της δὲν βλέπει τίποτε τὸ ἐπιλήψιμο ἀπὸ δογματικῆς καὶ κανονικῆς πλευρᾶς στὶς συμπροσευχὲς αὐτές. Ἁπλῶς γιὰ καθαρὰ ποιμαντικοὺς λόγους καὶ ἀποφυγὴ σκανδαλισμοῦ συνιστᾶ στοὺς κληρικοὺς κατὰ τὶς συμπροσευχὲς νὰ μὴ φοροῦν ἄμφια ἀλλὰ μόνο τὸ ράσο. (Βλ. http://www.obkd.de/Texte/BetenInOekumenischerPerspektive.pdf)

Μὲ ὅλα ὅσα ἐκτέθηκαν παραπάνω γίνεται εὔκολα ἀντιληπτὴ ἡ δύσκολη θέση τοῦ Δυτικοευρωπαίου πού, ἀναζητῶντας τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, προσεγγίζει τὴν Ὀρθοδοξία. Ἔτσι ἐμεῖς –μιλῶ καὶ ἐξ ὀνόματος τοῦ ἀδελφοῦ μου καὶ ἑνὸς κοινοῦ φίλου μας–, ὅταν τὸ 1979, προερχόμενοι ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, παρακαλέσαμε νὰ γίνουμε δεκτοὶ στὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, συναντήσαμε τὴν ἀπόλυτη ἄρνηση τόσο ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας, στὰ ὁποῖα εἴχαμε ἀπευθυνθεῖ. Ἡ παράκληση γιὰ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα προῆλθε ἀπὸ τὴν πεποίθηση ποὺ εἴχαμε σχηματίσει κατὰ τὴν διάρκεια τῆς κατήχησής μας, ὅτι στὴν αἵρεση εἶναι ἀδύνατο νὰ ὑπάρχουν Μυστήρια. Δὲν ζητούσαμε λοιπὸν νὰ ξαναβαπτιστοῦμε ἀλλὰ νὰ Βαπτισθοῦμε. Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὅμως ἦταν πρόθυμο νὰ μᾶς δεχθεῖ μόνο μὲ τὸ Χρῖσμα, ἐνῷ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας οὔτε κἄν τὸ Χρῖσμα θεωροῦσε ἀπαραίτητο. Ζητοῦσε τὸ πιστοποιητικό τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Βαπτίσματος καὶ Χρίσματος καὶ ἤθελε νὰ μᾶς κάνει δεκτοὺς μὲ τὴν ἀπαγγελία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως,  τὴν Ἱερὰ Ἐξομολόγηση καὶ τὴν Θεία Κοινωνία. Γι’ αὐτό, τελικά, ἀπευθυνθήκαμε στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὅπου χάρις στὸν ἀγῶνα τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ Βαπτισθήκαμε τὸ Πάσχα τοῦ 1979, στὸν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀντύπα (Ὀδοντιατρική Σχολή Ἀθηνῶν) μὲ τὴν ἄδεια καὶ εὐλογία τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ. Μετὰ τὴν ἐπιστροφὴ στὴ Γερμανία ὁ ἀδελφός μου καὶ ὁ κοινὸς φίλος μας –ἐγὼ τὴν ἴδια χρονιὰ μετὰ τὸ καλοκαῖρι ἦρθα στὴν Ἑλλάδα γιὰ σπουδὲς– ζήτησαν νὰ ἐνταχθοῦν στὴν Κολωνία στὴν ἐνορία τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης (Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας), ἡ ὁποία ἦταν ἡ μόνη ἀποκλειστικὰ Γερμανόφωνη ἐνορία στὴν Κολωνία. Ὁ ἐφημέριος τῆς ἐνορίας, πρὸς μεγάλη τους ἔκπληξη, ἀρνήθηκε νὰ ἀναγνωρίσει τὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος ποὺ εἶχε τελεσθεῖ στὴν Ἀθήνα καὶ ἐπέμεινε νὰ προσκομίσουν, προκειμένου νὰ ἐνταχθοῦν στὴν ἐνορία, τὸ πιστοποιητικό τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Βαπτίσματος καὶ Χρίσματος! Ἡ διαφορὰ λύθηκε λίγους μῆνες ἀργότερα σὲ συνάντηση τοῦ ἐφημερίου μὲ τὸν π. Γεώργιο Μεταλληνὸ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δεχθεῖ τελικά το Ὀρθόδοξο Ἅγιο Βάπτισμα. Ἰδιαίτερο ἐνδεικτικό τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ ἐφάρμοσε τὸ Πατριαρχεῖο Ρωσίας ἦταν καὶ ἡ παροχὴ τῆς Θείας Κοινωνίας σὲ Ρωμαιοκαθολικούς, ποὺ γινόταν κατόπιν συνεννοήσεως στὴν ἐνορία αὐτή. Βασιζόταν στὴν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ 1969, ποὺ ἐπέτρεπε λόγῳ τῶν εἰδικῶν συνθηκῶν στὴν τότε Σοβιετικὴ Ἕνωση νὰ παρέχεται ἡ Θεία Κοινωνία σὲ Ρωμαιοκαθολικούς. Στὴν Γερμανία τοῦ 1979 προφανῶς δὲν ὑπῆρχαν παρόμοιες συνθῆκες μὲ αὐτὲς στὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση.

Ἀξίζει στὴ συνάφεια αὐτὴ νὰ ἀναφερθῶ καὶ στὴν ἐπίσκεψή μας στὸν τότε Μητροπολίτη Γερμανίας Εἰρηναῖο (Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο) στὴν Βόννη. Μᾶς ἔλεγε, ὅτι δὲν χρειαζόταν νὰ γίνουμε Ὀρθόδοξοι καί, μάλιστα, μὲ τὸ Ἅγιον Βάπτισμα, ἀφοῦ καὶ ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία ἔχει μυστήρια καὶ οὕτως ἡ ἀλλιῶς σύντομα θὰ γινόταν ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν!

Ἀπὸ ὅλα ὅσα ἀνέφερα παραπάνω φαίνεται καθαρά, ὅτι ἡ Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἐκείνη ποὺ κυρίως προβάλλει ἀντίσταση στὸ κῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ δική μας Βάπτιση καὶ πολλὲς ἄλλες ποὺ προηγήθηκαν καὶ ἀκολούθησαν φανερώνουν τὴν συνέπεια τῆς Θεολογίας καὶ Ἐκκλησιολογίας ποὺ πρεσβεύεται μέχρι σήμερα στὸν ἱστορικὸ αὐτὸ τόπο. Πάντοτε ἡ Ἐκκλησία μας, παράλληλα μὲ τὴν «κατ’ οἰκονομίαν» ὑποδοχὴ τῶν αἱρετικῶν μὲ τὸ Ἅγιο Χρῖσμα – μὲ τὴν προϋπόθεση, βέβαια, τοῦ σωστοῦ τύπου τοῦ Βαπτίσματος στὴν αἵρεση – ἐφάρμοζε καὶ τὴν «κατ’ ἀκρίβειαν» ὑποδοχὴ τῶν αἱρετικῶν μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα, δηλώνοντας μὲ αὐτό, ὅτι στὴν αἵρεση δὲν ὑπάρχουν καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν Μυστήρια, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία.

Ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφεὶμ ἐξέφρασε αὐτὴ τὴν πεποίθηση καὶ γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος δημοσίως εἶχε θέσει τὸ ρητορικὸ ἐρώτημα στοὺς Καθηγητὲς τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν: «Εἶναι Ἐκκλησία τὸ Βατικανό;».

Ἀλλὰ καὶ ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος ἀσφαλῶς συμμερίζεται αὐτὴ τὴν πεποίθηση. Ἤμουν παρών, ὅταν ὡς Μητροπολίτης Θηβῶν καὶ Λεβαδείας βάπτισε στὶς 5.1.1986 στὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σαγματᾶ τὸν πρώην παπικὸ μοναχὸ καὶ φίλο μου Μιχαὴλ Chronz. Ἀνάδοχος στὴν Βάπτιση αὐτὴ ἦταν ὁ τότε Ἀρχιμανδρίτης καὶ  νῦν Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἰλίου, Ἀχαρνῶν καὶ Πετρουπόλεως κ. Ἀθηναγόρας.

Αὐτὴ ἡ ξεκάθαρη καὶ συνεπὴς στάση Ἱεραρχῶν καὶ μιᾶς μεγάλης μερίδος τοῦ Κλήρου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μᾶς δίνει ἐλπίδες γιὰ τὴν μελλοντικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας.

Πηγή: «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 154-155, Ἰούνιος-Ἰούλιος 2015, Θρησκευτικά

Στους τέσσερις πρώτους μήνες της σημερινής κυβέρνησης, ακόμα δεν έχουν ξεκαθαρισθεί πολλά σημεία σχετικά με τις κατευθύνσεις της πολιτικής της. Είναι μνημονιακή ή αντιμνημονιακή, φιλολαϊκή η φιλοκεφαλαιακή, αριστερή ή νεοφιλελεύθερη, με ευρωπαϊκή ή ανατολική κατεύθυνση, με σεβασμό ή με αντιπάθεια στην ελληνορθόδοξη παράδοση; Ένα μόνο είναι σαφές σε αυτήν την κυβέρνηση. Ότι προσανατολίζεται σε μία αχρήματη κοινωνία[1], όπου οι συναλλαγές και οι ταυτοποιήσεις θα γίνονται αποκλειστικά με ηλεκτρονικά μέσα, ακολουθώντας πιστά τα σχεδιαζόμενα προγράμματα των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Οι συνέπειες της ψηφιακής και αχρήματης κοινωνίας την οποία οραματίζονται τα υψηλά στελέχη της κυβέρνησης, είναι πολλές. Από άποψη οικονομική[2], κοινωνική[3] και θεολογική[4] έχουν γίνει ορθές επισημάνσεις για τους κινδύνους που κρύβονται πίσω από τις μεγαλοστομίες για εκσυγχρονισμό και διευκολύνσεις από την χρήση των ποικίλων ηλεκτρονικών καρτών (σίτισης, συναλλαγών, υγείας, του πολίτη κ.λπ.).

Ας δούμε, εν συντομία, και από συνταγματικής πλευράς, κατά πόσο μπορούν να σταθούν αυτές οι ρυθμίσεις που δρομολογεί η κυβέρνηση και κατά πόσο μπορούν να συνυπάρξουν με τον σεβασμό στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών:

Α. Στην παρ. 2 του 1^ου άρθρου του Ελλ. Συντάγματος, ορίζεται ότι «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία» , ενώ στην παράγραφο 3 του ίδιου άρθρου αναφέρεται ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα».

Η χρήση των ηλεκτρονικών καρτών προϋποθέτει την ύπαρξη μίας κρατικής βάσης δεδομένων, όπου θα είναι καταχωρημένα τα στοιχεία που θα περιέχουν οι ηλ. κάρτες. Επομένως, αυτομάτως το κράτος που έχει πρόσβαση σε αυτή τη βάση δεδομένων, τίθεται σε θέση ισχύος έναντι του λαού, ο οποίος κατά το Σύνταγμά μας είναι κυρίαρχος.

Όμως, πέρα από τη βάση δεδομένων η οποία σε μεγάλο βαθμό έχει ολοκληρωθεί (ηλεκτρονικό ληξιαρχείο, taxis, κ.λπ.), οι εκάστοτε κυβερνώντες θα έχουν πρόσβαση και στην ατομική κάρτα των πολιτών, καθώς η τεχνολογία παρέχει τη δυνατότητα επεξεργασίας τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο κυρίαρχος λαός τίθεται σε δυσχερή θέση απέναντι στο κράτος, διότι το σύστημα αυτό παρέχει τη δυνατότητα στους εκάστοτε κυβερνώντες να ελέγχουν, να παρακολουθούν, να ευνοούν αλλά και να αποκλείουν από την κοινωνική και οικονομική ζωή, όποιον θέλουν, «πειράζοντας» ή απενεργοποιώντας την κάρτα του.

Στον οικονομικό τομέα, η θέση των πολιτών γίνεται ακόμη πιο δύσκολη. Διότι αν πάψει να διακινείται το χρήμα με τη σημερινή του μορφή και θεσμοθετηθούν υποχρεωτικά οι ηλεκτρονικές συναλλαγές, τότε η κάθε κυβέρνηση θα δύναται να αφανίσει την περιουσία οποιουδήποτε πολίτη, αφαιρώντας το άυλο χρήμα από την προσωπική του κάρτα συναλλαγών, με τη νομιμοφανή δικαιολογία του «γενικού συμφέροντος».

Αλλά και αν υποθέσουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται τόσο πολύ να χρησιμοποιήσει αυτά τα μέσα για να επιβληθεί στο λαό, θα έχει καταφέρει να «στρώσει το έδαφος» για τις μελλοντικές κυβερνήσεις που ενδέχεται να μην είναι δημοκρατικές, έτσι ώστε να έχουν στα χέρια τους ό,τι χρειάζονται για να επιβληθούν στον κατά τα άλλα κυρίαρχο λαό. Αν θεσμοθετηθούν αυτές οι ρυθμίσεις, η κατάσταση μετά δεν θα μπορεί να αλλάξει και ήδη θα ζούμε σε μία κοινωνία βγαλμένη από μυθιστόρημα του Τζ. Όργουελ, όπου ο πολίτης θα παρακολουθείται σε κάθε του κίνηση και θα είναι απόλυτα εξαρτημένος από τις «καλές προθέσεις» των κρατούντων.

Με δεδομένο ότι καμία ψηφιακή βάση δεδομένων δεν είναι ασφαλής από την επίθεση «χάκερ», στο παιχνίδι της κυριαρχίας επάνω στο λαό μπαίνουν και οι κακόβουλοι «πειρατές» των ηλεκτρονικών συστημάτων, που έχουν πρόσβαση και στην κεντρική βάση δεδομένων, αλλά και στις ατομικές κάρτες.

Συμπερασματικά, η θεσμοθέτηση κάρτας του πολίτη ή κάρτας συναλλαγών προσκρούει καταφανώς στο πρώτο άρθρο του Συντάγματος, ως απόλυτα αντιδημοκρατική ρύθμιση. Το άρθρο αυτό θεσπίστηκε για την εδραίωση της δημοκρατίας έπειτα από την πτώση της χούντας, και ως εκ τούτου είναι από εκείνα που δεν μπορούν να αναθεωρηθούν κατά το άρθρο 110 του Συντάγματος.

Β. Στην παρ. 1 του άρθρου 2 του Συντάγματος ορίζεται ότι «ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας».

Η έκθεση των στοιχείων (υγείας, οικονομικά κ.λπ.) των πολιτών σε ψηφιακές βάσεις δεδομένων, προσβάσιμες και σε τρίτους, καθώς όπως αναφέραμε πιο πάνω κανένα ηλεκτρονικό σύστημα δεν είναι απόλυτα ασφαλές, είναι ο ορισμός της έλλειψης σεβασμού και προστασίας της αξίας του ανθρώπου. Η μετατροπή του ανθρωπίνου προσώπου σε ψηφιακό αριθμό και ο ασφυκτικός έλεγχος της προσωπικής και κοινωνικής ζωής των πολιτών, καθιστά τις ρυθμίσεις των ηλεκτρονικών καρτών αντίθετες και με αυτό το μη αναθεωρήσιμο άρθρο του Συντάγματος.

Επιπλέον, η αντιμετώπιση όλων των πολιτών ως υπόπτων φοροδιαφυγής, θέτει τους πολίτες ενόχους μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, καταπατώντας το σεβασμό της αξίας του ανθρωπίνου προσώπου.

Γ. Στην παράγραφο 1 του άρθρου 5 του Συντάγματος ορίζεται ότι «Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας .»

Αυτή η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας ακυρώνεται με τη χρήση της επερχόμενης κάρτας συναλλαγών. Διότι μέσα σε αυτή την κάρτα θα αποθηκεύονται οι καθημερινές συναλλαγές, πολλές από τις οποίες ο χρήστης της κάρτας δεν θα ήθελε να γίνουν γνωστές σε τρίτους για προσωπικούς και όχι φορολογικούς λόγους.

Για παράδειγμα, στην αχρήματη κοινωνία δεν έχει θέση η «ελεημοσύνη», αυτός ο χριστιανικός θεσμός που αγαπήθηκε πολύ από τον γενναιόδωρο Ορθόδοξο λαό μας και πάντα αντιμετωπιζόταν με αντιπάθεια από τους φονταμελιστές μαρξιστές και τους ορθολογιστές ευρωπαϊστές. Η δε δωρεά χρημάτων μέσω τραπέζης, καθιστά την κρυφή αρετή της ελεημοσύνης γνωστή στο κράτος και όχι μόνο, με αποτέλεσμα το ενδεχόμενο, πολύ σύντομα να θεσμοθετηθεί και «φόρος ελεημοσύνης».

Επιπλέον, ο πολίτης μπορεί να θέλει να κρατήσει την αγορά διαφόρων προϊόντων (πολιτικών εφημερίδων, βιβλίων, προσωπικών αντικειμένων κ.λπ.) κρυφή από οποιονδήποτε. Το δικαίωμα αυτό πως θα προστατευθεί από την κάρτα που τα καταγράφει όλα;

Στην 3^η παράγραφο του ίδιου άρθρου αναφέρεται ότι «η προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη».

Όμως, η χρήση ηλεκτρονικών καρτών στις συναλλαγές και στην ταυτοποίηση προσβάλλει βάναυσα το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας. Ο χρήστης της κάρτας εντοπίζεται με μεγάλη ευκολία από το κράτος το οποίο με αυτές τις ψηφιακές «χειροπέδες», ελέγχει κάθε του κίνηση.

Δ. Στο άρθρο 9 αναφέρεται ότι «η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη».

Με τη χρήση των ποικίλων καρτών, η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του καθενός μας εκτίθεται στο έλεος των εκάστοτε κρατούντων, αλλά και των επιδέξιων «χάκερ» στους οποίους αυτές οι τεχνολογίες παρέχουν στοιχεία που άπτονται της ιδιωτικής σφαίρας του πολίτη.

Ε. Στο άρθρο 9^Α ορίζεται ότι: «καθένας έχει δικαίωμα προστασίας από τη συλλογή, επεξεργασία και χρήση, ιδίως με ηλεκτρονικά μέσα των προσωπικών δεδομένων.»

Το άρθρο αυτό από μόνο του καταδεικνύει όλες αυτές τις σχεδιαζόμενες ρυθμίσεις ως αντισυνταγματικές, αφού η συλλογή και η χρήση των προσωπικών δεδομένων αποτελεί τη βάση όλου αυτού του ψηφιακού συστήματος συναλλαγών και ταυτοποίησης.

Μετά από όλα αυτά, εύλογα γεννάται η απορία, γιατί αυτές τις αντισυνταγματικές και πλήρως αντιδημοκρατικές ρυθμίσεις τις δρομολογεί μία αριστερή κυβέρνηση σε συνεργασία με ένα κόμμα της λαϊκής δεξιάς; Γιατί ανοίγει αυτή την πληγή που θα διχάσει το Ελληνικό Λαό, σε μία περίοδο που όλοι πρέπει να είμαστε ενωμένοι; Στο ερώτημα αυτό θα απαντήσει το άμεσο μέλλον.

Σε κάθε περίπτωση, η αυτοπροσδιοριζόμενη ως φιλολαϊκή κυβέρνηση πρέπει να εξασφαλίσει εναλλακτικές λύσεις για τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πολίτες που δεν θα λάβουν αυτές τις κάρτες με οποιοδήποτε κόστος. Θα μεριμνήσει για αυτούς τους ανθρώπους, πολλοί εκ των οποίων ψήφισαν την κυβέρνηση, ή θα τους θυσιάσει στο βωμό του «πάση θυσία στο ευρώ» και του «γενικού συμφέροντος»; Εξάλλου όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα επιβλήθηκαν στο όνομα του «γενικού συμφέροντος».

Οι εξαγγελλόμενες κάρτες σίτισης, υγείας, συναλλαγών, του πολίτη κ.λπ. μοιραία μας θυμίζουν τα λόγια του λαοφιλούς αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου (+1994), τα οποία καταγράφηκαν σε βιβλίο[5] εκδοθέν το έτος 1996, δηλαδή πολύ πριν χτυπήσει η οικονομική κρίση και φθάσουμε σε αυτό το σημείο.

Αυτά τα προφητικά λόγια δεν μπορούν να μείνουν απαρατήρητα ακόμα και από τους δεδηλωμένους «διαφωτιστές-προοδευτικούς», διότι σε αυτά υπάρχει ακριβής πρόβλεψη των όσων ζούμε σήμερα, πριν από είκοσι και πλέον χρόνια. Είχε πει, λοιπόν, ο Άγιος:

«Επέβαλαν στη χώρα μας ένα πολύ μεγάλο εξωτερικό δημόσιο χρέος, τόσο μεγάλο που, όχι μόνον να μη μπορούμε να το ξεχρεώσουμε… αλλά ούτε τους τόκους αυτού του δανείου να μην προλαβαίνουμε, με αυτό καταφέρνουν με εύλογη δικαιολογία να επιβάλλουν στο λαό ένα οικονομικό πρόγραμμα εξόντωσης, έως εσχάτων.

Θα επιβάλλουν συνεχώς νέα οικονομικά μέτρα, δυσβάστακτα, φόρους ασήκωτους και πάρα πολλά άλλα μέτρα, έτσι ώστε να κάνουν το λαό να αγανακτήσει.

Και τι θα πετύχουν με αυτό; Ακούστε: Ο λαός καταπιεζόμενος από τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα θα ζητάει κάποια στιγμή να ξανασάνει, αλλά αυτή τη στιγμή δεν πρόκειται να του τη χαρίσουν ποτέ, παρά μόνον έως ότου σκύψει το κεφάλι του εντελώς στο έδαφος, δηλώνοντας τέλεια υποταγή στο καινούργιο τους σύστημα…

Θα λένε: Έχετε δίκιο που διαμαρτύρεσθε, όμως έχετε μεγάλο εξωτερικό χρέος και αυτοί που έχουν πολλά λεφτά φοροδιαφεύγουν για να μη σας επιβάλλουμε άδικα μεγάλους φόρους κτλ. πρέπει να αποδεχθείτε το τέλειο σύστημα ηλεκτρονικού οικονομικού ελέγχου.

Έτσι ώστε να βλέπουμε ποιοί είναι οι νομοταγείς πολίτες και ποιοί οι φοροφυγάδες. Ταυτόχρονα θα παρέχουν μέσω του ηλεκτρονικού οικονομικού συστήματος πολλές διευκολύνσεις.»

Τι άλλο διαφορετικό μπορεί να είναι αυτό που με ακρίβεια περιγράφει ο Άγιος, από την κάρτα συναλλαγών που εξήγγειλε η πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών κ. Λούκα Κατσέλη[6],  με το πρόσχημα της πάταξης της φοροδιαφυγής;

[1] Ήδη προχωράει ρύθμιση όπου σε 23 ελληνικά νησιά οι συναλλαγές με ποσά άνω των 70 ευρώ θα γίνεται αποκλειστικά μέσω πιστωτικής ή χρεωστικής κάρτας.

[2] Id-ont.renounce my freedom   Η «πάταξη της φοροδιαφυγής» είναι προσχηματική. Άλλοι είναι οι λόγοι που σπρώχνουν προς «αχρήματη» (χωρίς μετρητά) κοινωνία.

[3] Id-ont.renounce my freedom  ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΤΙ, ΠΩΣ, ΓΙΑΤΙ;
10+1 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ & ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ! Εστία Πατερικών Μελετών

[4] kaiomenivatos  Η ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ «ἡ εἰσαγωγή τοῦ σφραγίσματος» (Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης) Β΄ ΕΠΑΥΞΗΜΕΝΗ ΕΚΔΟΣΗ ΙΟΥΝΙΟΣ 2015 ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

[5] π. Παΐσιος «Σκεύος εκλογής» – ιερομονάχου Χριστοδούλου αγιορείτου

[6] CrashOnline  Κατσέλη: Και επισήμως τέλος οι συναλλαγές με μετρητά!

.

Πηγή: Ακτίνες

Επιζητείται από άτομα συγκεκριμένου πολιτικού χώρου στην Κύπρο, να γίνει το μάθημα των Θρησκευτικών, μάθημα Θρησκειολογίας. Το πρόβλημα το δημιουργούν άτομα που εμφορούνται από μαρξιστικές-λενινιστικές ιδέες στον ευρύτερο αυτό πολιτικό χώρο και όχι κατ’ ανάγκη στο στενό κομματικό πλαίσιο.

Ήδη στην Κύπρο δοκίμασαν να το κάνουν προαιρετικό το μάθημα των Θρησκευτικών και για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς μαθητές, αλλά το σύνολο των υπολοίπων κομμάτων απέρριψε το προτεινόμενο νομοσχέδιο εν τη γενέσει του. Ποιος αμφιβάλλει ότι τούτο αποτελεί διακαή πόθο αυτών που ενστερνίζονται τις αθεϊστικές μαρξιστικές ιδέες;

Ποικιλοτρόπως προσπαθούν να γίνει το μάθημα των Θρησκευτικών, μάθημα Θρησκειολογίας. Αποτελεί ένα ακόμα κακοπροαίρετο εγχείρημα του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, που άλλοτε κροτούσε χείρας, στους απάνθρωπους διώκτες των Χριστιανών.

Με το ίδιο τρόπο που προωθούν οι φιλομαρξιστές τις διεθνιστικές απόψεις των, προωθούν και τις διαθρησκειακές συγκρητιστικές ιδέες των, αν και δυσκόλως υποκρύβουν το αντιεκκλησιαστικό φρόνημά των.

Αυτοί που άλλοτε υπερασπίζοντο ως ομοεθνείς τις εθνικιστικές επιδιώξεις των απάνθρωπων και αντίθεων κουμμουνιστικών καθεστώτων, παρουσιάζονται ως διεθνιστές.

Αυτοί που άλλοτε υπερασπίζοντο την κομμουνιστική μάνητα εναντίον κάθε θρησκείας, προβάλλοντες ως θρήσκευμα τον κομμουνισμό, τώρα έγιναν και διαθρησκειακοί. Πολλή ‘’δημοκρατία’’ αιφνιδίως.

Δεν είναι η πρώτη φορά που δοκίμασαν να μετατραπεί το μάθημα των Θρησκευτικών σε μάθημα θρησκειολογίας. Αυτό συνέβη σε Ιδιωτικό σχολείο με την επιμονή κάποιων να γίνεται το μάθημα των Θρησκευτικών, ως ένα μάθημα συγκρητισμού, όπου θα μπορεί να το παρακολουθήσει και ένας μουσουλμάνος και ένας ινδουϊστής κλπ., ήταν ένα χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιων προσπαθειών Ευτυχώς ο διευθυντής δεν συνηγόρησε. Να σημειωθεί ότι το μάθημα παρακολουθούσαν μόνο Ορθόδοξοι Χριστιανοί μαθητές.

Πως αυτοί που άλλοτε κροτούσαν χείρας στους διώκτες των Χριστιανών, στα πρώην απάνθρωπα δικτατορικά καθεστώτα του κόκκινου φασισμού, απέκτησαν αίσθημα ‘’πλουραλισμού’’; Λησμόνησαν την στήριξη του μονοκομματικού κράτους; Λησμόνησαν τον ανελέητο πόλεμο κατά των Χριστιανών από τα απάνθρωπα καθεστώτα που στήριζαν;

Αυτοί που εμφορούνται από αντιεκκλησιαστικό φρόνημα καραδοκούν και είναι γνωστοί ποιοι είναι. Κάποιοι παρασύρονται από το γεγονός, ότι στην Κύπρο η πλειοψηφία του λαού που ανήκει στον πολιτικό χώρο αυτό, δεν ακολουθεί το θλιβερό κατάντημα παρομοίων πολιτικών χώρων στην Ελλάδα, με το γνωστό αθεϊστικό φρόνημα. Όμως οι ολίγοι που εμφορούνται από τέτοιες ιδέες με αντιεκκλησιαστικό φρόνημα, βρίσκονται σε καίριες θέσεις και τη ζημιά τους την κάνουν με την ανοχή των πολλών.

Πηγή: Ακτίνες

Διαβάστε σοφὲς συμβουλὲς ἀπὸ ἕναν ἱερέα ὀνόματι πατέρα Ἀρσένιο, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν περίοδο τῆς σταλινικῆς προσωπολατρίας, βασανίστηκε ἀπάνθρωπα σὲ στρατόπεδα καὶ φυλακὲς εἰδικοῦ καθεστῶτος τῆς Ρωσίας, ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ ἀρθηνεῖ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη του. Θὰ ἦταν παράλειψη ἂν δὲν ἀναφέραμε, ὅτι ἀνάλογη τύχη εἶχαν πολλὰ ἑκατομμύρια Ὀρθοδόξων…

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «π. Ἀρσένιος, ὁ κατάδικος “ ZEK-18376”».

…Λέτε, λοιπόν, πὼς ὁ κομμουνισμὸς γκρέμισε ἐκκλησίες, φυλάκισε πιστούς, πολέμησε τὴν Ἐκκλησία. Ναὶ ἔτσι εἶναι. Ἂς ἐξετάσουμε ὅμως τὰ πράγματα συνολικότερα καὶ βαθύτερα. Ἂς ἀνατρέξουμε σὲ ὅσα προηγήθηκαν. Πολὺ πρωτύτερα ὁ λαὸς μας εἶχε χάσει τὴν πίστη του…

εἶχε περιφρονήσει τὴν παράδοσή του, εἶχε λησμονήσει τὴν ἱστορία του, εἶχε ἀρνηθεῖ τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσιά του. Ποιὸς φταίει γι΄ αὐτό; Ἡ τωρινὴ ἐξουσία; Ἐμεῖς φταῖμε! Καὶ τώρα θερίζουμε ὅ,τι σπείραμε…

Ἂς θυμηθοῦμε, τί παράδειγμα ἔδιναν στὸ λαὸ οἱ διανοούμενοι, οἱ εὐγενεῖς, οἱ ἔμποροι, οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι· καὶ προπαντός, τί παράδειγμα δίναμε ἐμεῖς, οἱ κληρικοί. Ἤμασταν οἱ χειρότεροι ἀπ΄ ὅλους! Γι΄ αὐτὸ καὶ τῶν παπάδων τὰ παιδιά, βλέποντας μέσα στὶς οἰκογένειές τους τὴν ἀνηθικότητα καὶ τὴ φιλοχρηματία, γίνονταν οἱ πιὸ φανατικοὶ ἄθεοι, οἱ πιὸ μαχητικοὶ ἐπαναστάτες. Πολὺ πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1917 ὁ κλῆρος εἶχε χάσει κάθε δυνατότητα καθοδηγήσεως τοῦ λαοῦ. Εἶχε γίνει –ἀλίμονο!- μία κάστα ἐπαγγελματιῶν, ὅπου βασίλευαν ἡ ἀπιστία καὶ ἡ διαφθορά. Ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν μοναστηριῶν τῆς πατρίδας μας, μόνο πὲντ΄ ἔξι ἦταν φωτεινοὶ φάροι τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τοῦ πνεύματος: τὸ Βάλαμο, ἡ Ὄπτινα μὲ τοὺς μεγάλους στάρτσι, τὸ Ντιβέγιεβο, τὸ Σάρωφ καὶ ἴσως ἕνα-δύο ἀκόμα. Στὰ ὑπόλοιπα ὄχι μόνο τὴν πίστη καὶ τὴν ἀρετὴ δὲν συναντοῦσε κανείς, ἀλλὰ καὶ σκανδαλιζόταν ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ τὴν ἀνόητη ἐπιδεικτικότητα.

Τί μποροῦσε νὰ πάρει ὁ λαὸς ἀπὸ τέτοιους ρασοφόρους, ἀπὸ τέτοιους δῆθεν ἐκπροσώπους τοῦ Θεοῦ; Ἐμεῖς τὸν σπρώξαμε στὴν ἐπανάσταση, γιατί δὲν τοῦ δώσαμε τὸ καλὸ παράδειγμα. Δὲν τοῦ ἐμπνεύσαμε τὴν πίστη, τὴν ἀγάπη, τὴν ὑπομονή, τὴν ταπείνωση. Μὴν τὰ ξεχνᾶτε ὅλ΄ αὐτά, μὴν τὰ ξεχνᾶτε! Γι΄ αὐτὸ μᾶς ἐγκατέλειψε τόσο εὔκολα ὁ λαός. Γι΄ αὐτὸ ἀρνήθηκε μαζὶ μ΄ ἐμᾶς καὶ τὸ Θεό. Γι΄ αὐτὸ γκρέμισε τὶς ἐκκλησίες.

Δὲν μπορῶ, λοιπόν, νὰ κατηγορήσω τὴν ἐξουσία, τὸ σημερινὸ καθεστώς. Γιατί οἱ σπόροι τῆς ἀθεΐας ἔπεσαν τότε στὸ ἔδαφος ποὺ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εἴχαμε προετοιμάσει μὲ τὰ λάθη μας καὶ τὸν ξεπεσμό μας. Αὐτὴ ἦταν ἡ αἰτία καὶ ἡ ἀρχὴ τοῦ κακοῦ. Ὅλα ὅσα ἀκολούθησαν, ἀκόμα καὶ τοῦτο τὸ στρατόπεδο καὶ τὸ μαρτύριό μας καὶ οἱ ἄσκοπες θυσίες τόσων ἀθώων ἀνθρώπων, δὲν εἶναι παρὰ οἱ ἀναπόφευκτες συνέπειες. Φοβερά, βέβαια, ὅσα συμβαίνουν, ἀλλά, σὰν πατριώτης καὶ ἱερέας, πρέπει νὰ πῶ καὶ σ΄ ἐσᾶς ὅ,τι ἔλεγα πάντα στὰ πνευματικά μου παιδιά: Τὴν πατρίδα μας, σ΄ ὅποια κατάσταση κι ἂν βρίσκεται, πρέπει νὰ τὴν ἀγαπᾶμε, νὰ τὴν ὑποστηρίζουμε, νὰ τὴν ὑπερασπιζόμαστε. Τὰ σημερινὰ δεινὰ θὰ περάσουν. Ὅλα κάποτε θὰ διορθωθοῦν…

ΥΓ: Τὸ νὰ σφραγίσουμε τὰ χείλη μας, θὰ σήμαινε νὰ παραδώσουμε στὴ λήθη τὰ βάσανα, τοὺς πόνους, τοὺς ἀγῶνες καὶ τὸ θάνατο ἑκατομμυρίων μαρτύρων, ποὺ θυσιάστηκαν γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ γιά μᾶς, ὅλους ὅσοι ζοῦμε ἀκόμη στὴ γῆ. Τὸ καθῆκον μας ὅμως ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων εἶναι ὄχι νὰ ξεχάσουμε, ἀλλὰ νὰ προβάλουμε αὐτοὺς τοὺς μάρτυρες.

…Τὸ παρελθὸν δὲν πρέπει νὰ μᾶς ξεφύγει καὶ νὰ χαθεῖ, γιατί πάνω σ΄ αὐτό, σὰν σὲ θεμέλιο χτίζουμε τὸ παρόν.

Πηγή: Ρωμαίικο Οδοιπορικό

Ο αρχιμανδρίτης πατήρ Σεραφείμ Ζαφείρης, αναλύει θέματα που άπτονται της πίστης και της κοινωνίας κάθε Κυριακή 18:00 στην αίθουσα συγκεντρώσεων της Χριστιανικής Εστίας Λαμίας, στην πλατεία Διάκου.

Ας έχει δόξα ο Θεός, αδελφοί μου, διότι εκτός των άλλων ανήκουμε στην Εκκλησία των Αγίων. Των προσωπικοτήτων εκείνων που αγωνίσθηκαν για το καθ' ομοίωσιν, περνώντας από την κάθαρση στα επίπεδα του φωτισμού και της θεώσεως. Οι Άγιοι είναι όχι απλώς πολλοί, αλλά εκατομμύρια και πλήθος αμέτρητον τους οποίους τιμά ο Θεός, αφού εμείς γνωρίζουμε ολιγότερους σε σχέση με τους αγνώστους που ενώπιον του επουρανίου θυσιαστηρίου δοξολογούν και πρεσβεύουν υπέρ ημών.
Και επειδή υπάρχει αυτό το “νέφος των μαρτύρων και των αγίων” γνωστών και αγνώστων, η Αγία Εκκλησία έχει ορίσει την συγκεκριμένη Κυριακή των Αγίων Πάντων να εορτάζουμε όλες αυτές τις ψυχές που αγωνίστηκαν και ευαρέστησαν τον Κύριο, ευρισκόμενοι τώρα “εις τας μονάς τού Παραδείσου”.

Θα χρειάζοταν του κόσμου τα βιβλία για να καταγραφεί ο βίος και η πολιτεία των “φίλων τού Θεού”. Από τα υπάρχοντα συναξάρια κατανοεί κανείς τον πλούτο τής αγιότητος και τον θησαυρόν τής χάριτος που μπορεί κανείς να αποκομίσει μελετώντας αλλά κυρίως μιμούμενος τα μυρίπνοα αυτά άνθη τού Παραδείσου”.

Ο Απόστολος των Εθνών στο Αποστολικό Ανάγνωσμα που θα ακούσουμε στη λατρευτική μας σύναξη, με μια φράση περιγράφει αυτή την πραγματικότητα τόσο του αγώνος, όσο και του αποτελέσματος των μεγάλων μας προστατών.“Οι άγιοι πάντες, τονίζει, διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών” (Εβρ. ια' 33).

Φυσικά εδώ γίνεται λόγος για τις μορφές τής Παλαιάς Διαθήκης και τα όσα αναφέρονται ισχύουν απολύτως και για τον χώρο της Καινής. Για την Εκκλησία μας που μέσω των αιώνων καρποφορεί διά πάντων των Αγίων τους παραδείσιους καρπούς τής αγιότητος. Η όλη Αποστολική περικοπή γίνεται άκρως συγκινητική με την ζωντανή της περιγραφή. Άλλωστε εάν αφαιρεθούν οι διαστάσεις τού χώρου και του χρόνου, οι άγιοι παρελαύνουν έμπροσθέν μας ως νικητές και τροπαιούχοι. Αλλά εκείνο ιδίως που τους ενώνει είναι ότι δια τής χάριτος λατρεύουν τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό, τόσο στην Π. Διαθήκη ως άσαρκον Λόγον, όσο και στην Καινή τον σαρκωθέντα Υιόν και Λόγον τού Θεού.

Οι Άγιοι λοιπόν “κατηγωνίσαντο βασιλείας”. Ποιές όμως είναι αυτές οι βασιλείες; Είναι εκείνα τα έθνη και τα ποικίλα πολιτικοθρησκευτικο-κοινωνικά συστήματα που δεν θέλησαν και επιμένουν να αρνούνται να γνωρίσουν και να αναγνωρίσουν τον Τριαδικό Θεό. Επιπλέον δε οι ειδωλολατρικές – σατανικές δυνάμεις που στο πρόσωπο των πιστών, επιχειρούσαν να χτυπήσουν Αυτόν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστόν.

Μια ματιά εάν ρίξει κανείς στην Ιστορία επιβεβαιώνεται του λόγου το αληθές. Διαφαίνεται καθαρά ότι πάντοτε έως και σήμερα , ο διάβολος μέσω των οργάνων του κτυπούσε και θα συνεχίζει έως τέλους να κτυπά και να λυσσά εναντίον τού Σώματος του Χριστού. Εναντίον τής Αγίας μας Ορθοδοξίας. Βεβαίως  κατά καιρούς ο εχθρός αλλάζει τακτική . Από τη φάση τής βίας και του θανάτου περνά σε εκείνη τής πλάνης και των αιρέσεων για να φθάσει τώρα με τον διάτρητο μανδύα τού οικουμενισμού να βεβηλώσει τα άγια των αγίων. Πάντως, όπως και να σχεδιάζει, να ενεργεί και να εφαρμόζει η “βασιλεία τού κόσμου τούτου”, πάντοτε μπροστά της θα βρίσκει τους γενναίους και ατρόμητους προασπιστές και ομολογητές τής πιστεώς μας, δηλ. τους αγίους τής Εκκλησίας μας.

Ναι, εκεί που διηνεκώς δίνεται η μεγάλη μάχη και κερδίζονται οι λαμπρότερες νίκες· εκεί που στήνονται τα υψηλά τρόπαια, δεν είναι για θέματα επίγεια και για εδαφικές ή ιμπεριαλιστικές διεκδικήσεις. Οι μεγάλες μάχες που συνέχουν και προάγουν την ανθρωπότητα συντελούνται στο πνευματικό πεδίο. Εκεί που ο άνθρωπος συμπλέκεται μετά των δαιμονίων παρατάξεων και διά της χάριτος εξέρχεται νικητής. Και οι άγιοι αντιμετωπίζουν κυρίως την εξουσία τού άρχοντος του σκότους, του λυσσαλέου αλλά τελικώς νικηθέντος διαβόλου, αφού ο αρχηγός μας και Κύριός μας “εξήλθε   νικών και ίνα νικήση” (Αποκ. στ' 2).

Φυσικά ο αγώνας αυτών των αγίων και των όπου γης πιστών είναι ισόβιος και ακατάπαυστος. Περνούν τη ζωή τους όχι με την επηγγελμένη καλοπέραση της “Νέας Εποχής” και την εμετική χλιαρότητα των οικουμενιστικών ξεπεσμένων διδασκαλιών (Αποκ. γ' 16), αλλά “υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι”, αφού η Ορθοδοξία μας  είναι ασκητική – ησυχαστική – ομολογιακή – μαρτυρική!

Και ναι μεν μπορεί να σημειωθούν και οι εκ συναρπαγής πτώσεις, όμως η άμεση μετάνοια καλύπτει το κενόν και επαναφέρει στην τροχιάν τού αγώνος και της αληθείας. Άψευστος μάρτυρας περί τούτου ο προφητάναξ Δαυίδ, ο Πέτρος, ο Παύλος, τόσοι άλλοι άνδρες που μας διδάσκουν και από τα λάθη τους. Λόγω τής Μεγάλης Συνόδου τού 2016, για όσους υπερέβησαν τα εσκαμμένα, παράδειγμα μετανοίας και εν επιγνώσει ομολογίας ας είναι ο Άγιος Γεννάδιος. Ο πρώτος πατριάρχης μετά την πτώση τής Κων/πόλεως, ο οποίος καίτοι υπέγραψε εις την Φερράραν-Φλωρεντίαν, τελικώς μετενόησε και κατέστη ο ηγέτης τού ανθενωτικού – ου μην αλλά και Εθνικού αγώνος, κηρύττοντας ότι στην Σύνοδον εκείνην “Όλα ήσαν σαφής προδοσία τής αληθείας και καταφρόνησις  Θεού και “παίγνια εν ου παικτοίς””.

Και ας τα προσέξουν καλώς τα διδάγματα αυτά όσοι  ορκίσθηκαν να φυλάττουν την “παρακαταθήκην” και όσοι ετοιμάζονται να “διαβούν τον ρουβίκωνα”.

Οι Άγιοι λοιπόν αφού “κατηγωνίσαντο  βασιλείας” ταυτοχρόνως “ειργάσαντο δικαιοσύνην” και τέλος “επέτυχον επαγγελιών”. Δεν υπάρχει αρετή που να μην έγινε πραγματικότης στη ζωή τους. Ανέδειξαν την Ευαγγελική αρετή, δείχνοντας ταυτοχρόνως και το πώς αυτή κατορθώνεται αλλά και ποιά αξία έχει.

Στο πρόσωπό τους ο κόσμος  είδε ότι η Χριστιανική πίστη δεν είναι μια θεωρία, ούτε ένα φιλοσοφικό ή κοινωνικό σύστημα, αλλά τρόπος ζωής. Βίωμα μετανοίας εξαγιαστικόν. Ταυτοχρόνως δε οι Άγιοι αποτελούν την απόδειξη ότι δεν υφίστανται “πολλές” και “σώζουσες Εκκλησίες”, αλλά πλάνες και αιρέσεις, αφού εκήρυξαν και μαρτύρησαν για την αυθεντικότητα και την μοναδικότητα της Εκκλησίας μας. Έτσι λοιπόν, οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι και όχι οι διεστραμμένοι, κατανοούν πόσο αναγκαίο είναι για τον κόσμο να υπάρχει η Ορθοδοξία αμόλυντη, ώστε να παράγει τον καρπό τής αγιότητος. Να καταρτίζει Αγίους οι οποίοι κυβερνούν τα έθνη και καθοδηγούν τους λαούς στον υψηλό προορισμό τού αγιασμού και της σωτηρίας. Αυτούς λοιπόν τους Αγίους ας παρακαλέσουμε να μας ευλογούν ώστε  αμετακινήτως στα του δόγματος και με ενθουσιασμό να πορευόμαστε στον δρόμο που οι ίδιοι πριν από εμάς εβάδισαν. Αμήν.

Πηγή: Θρησκευτικά

Θὰ μᾶς δώσουν ἢ δὲν θὰ τὴν δώσουν τὴν Δόση;

Τελικὰ κατάφεραν καὶ μᾶς τὴν ἔδωσαν στὰ νεῦρα… διότι ὅλο πλέον αὐτὸ δὲν ἀντέχεται.

Καὶ μᾶς τὴν ἔδωσαν στὰ νεῦρα ἀκριβῶς γιατί στὶς μέρες μας ἀποκορυφώνεται ἡ δαιμονικὴ μπόρα.

Φυσικὰ δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ ἐχέφρονες συνομιλητὲς ἀλλὰ μὲ ἀπολειφάδια τοκογλύφων ποὺ θέλουν νὰ πουλήσει ἡ Ἑλλάδα τὴν Ψυχή της στὸ μαῦρο ἀφεντικό τους.

Ἡ κρίσιμη στιγμὴ ἔφτασε καὶ ὅλα πλέον εἶναι ἀνοικτὰ εἴτε στὰ γεωπολιτικὰ, εἴτε στὰ οἰκονομικά.

Χρόνια πασχίζουν νὰ μᾶς φοβίσουν οἱ δαίμονες ἀλλὰ δὲν καταφέρνουν...

παρ΄ ὅλη τὴν μαεστρία τους πολλὰ πράγματα.

¨Ἡ πρόταση Juncker δὲν εἶχε σχέση μὲ τὶς διαπραγματεύσεις στὸ Brussels Group - Ὁ χρηματοδοτικὸς στραγγαλισμὸς μίας χώρας ἀποτελεῖ ζήτημα ἠθικῆς τάξης (upd12)Εὐρωπαϊκὴ λύση γιὰ τὸ ἑλληνικὸ ζήτημα, χωρὶς λιτότητα καὶ συμφωνία γιὰ τὸ ἑλληνικὸ χρέος ἐπιδιώκει ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση, ὅπως διεμήνυσε ἀπὸ τὸ βῆμα τῆς Βουλῆς ὁ πρωθυπουργός, Ἀλ. Τσίπρας.

Ἡ κυβέρνηση ἐπιθυμεῖ εὐρωπαϊκὴ λύση γιὰ τὸ ἑλληνικὸ ζήτημα, ἐξήγησε ὁ πρωθυπουργός, γιὰ νὰ προσθέσει πὼς ἡ λύση στὸ ἑλληνικὸ πρόβλημα θὰ δώσει μία νέα προοπτικὴ στὴν εὐρωπαϊκὴ ἐνοποίηση.

Δὲν ἔχουμε νὰ κρατήσουμε τίποτα κρυφό, κατέστησε σαφὲς ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς παρέμβασής του, γιὰ νὰ παραδεχθεῖ πὼς βρισκόμαστε στὴν πιὸ κρίσιμη φάση τῶν διαπραγματεύσεων.

Βρισκόμαστε στὴν τελικὴ εὐθεία τῆς διαπραγμάτευσης, τόνισε χαρακτηριστικὰ ὁ Ἀλ. Τσίπρας, γιὰ νὰ ἐπισημάνει πὼς "θέλουμε μία συμφωνία ποὺ θὰ βάλει τέλος στὴ λιτότητα καὶ θὰ λύσει τὸ πρόβλημα τοῦ χρέους".

Πρέπει νὰ διασφαλίσουμε πὼς ἡ Εὐρωζώνη εἶναι ἑνιαία καὶ ἀδιαίρετη, διεμήνυσε ὁ πρωθυπουργός.

bankingnews.gr 05/06/2015

ΞΕΡΕΙΣ μὲ ποιοὺς διαπραγματεύεσαι Ἀλέξη καὶ μὲ ποιοὺς πᾶς νὰ δεσμευτεῖς;

¨Νά μὴν δεσμευτεῖ ἡ Ἑλλάδα μὲ ἕνα πρόγραμμα ποὺ εἶναι ἀποδεδειγμένα ἀποτυχημένο, ζητοῦν ἀπὸ τὴν Εὐρώπη 26 διεθνοῦς φήμης οἰκονομολόγοι μὲ ἐπιστολή τους, ἡ ὁποία δημοσιεύτηκε στοὺς Financial Times.

Μεταξὺ τῶν οἰκονομολόγων ποὺ τὴν ὑπογράφουν εἶναι ὁ Τζόζεφ Στίγκλιτς, ὁ Τομὰ Πικετὶ καὶ ὁ Μάσιμο Ντ Ἀλέμα.

Ὅπως ἀναφέρουν, πρέπει νὰ ὑπάρξουν ἀμοιβαῖες παραχωρήσεις ὥστε νὰ εὐοδωθοῦν οἱ διαπραγματεύσεις. Ἀπὸ τὴ μία δηλαδή, νὰ παράσχει χρηματοδότηση ἡ ΕΕ γιὰ τὴ διαφύλαξη τῆς ἀκεραιότητας τῆς εὐρωζώνης καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ δεσμευτεί η Ἑλλάδα ὑπὲρ τῶν μεταρρυθμίσεων.

Οἱ οἰκονομολόγοι, ἀναφέρονται καὶ στὶς πιέσεις ποὺ δέχεται ἡ κυβέρνηση.

«Εἴμαστε ἀπογοητευμένοι πιστεύοντας ὅτι ἡ λιτότητα ἀποτρέπει βασικὲς μεταρρυθμίσεις τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, στὶς ὁποῖες οἱ ἡγέτες τῆς ΕΕ θὰ ἤθελαν νὰ εἶχε προχωρήσει ἑλληνικὴ κυβέρνηση» προσθέτουν. ¨Ἄρθρο – κόλαφος στοὺς Financial Times ἀπὸ 26 κορυφαίους οἰκονομολόγους ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδας. olympiada στό Ἰουνίου 5, 2015

Καλὸν θὰ ἦταν οἱ πολιτικοί μας πρὶν ὑπογράψουν ὁτιδήποτε νὰ διαβάσουν τὰ παρακάτω λόγια… ποτὲ δὲν εἶναι ἀργά.

Ἡ Πατρίδα διέρχεται κρίσιμες στιγμὲς. Οἱ συγκυρίες ὁδηγοῦν σὲ ἀνατρεπτικὰ γεγονότα.

¨Παλιά, ὅταν γινόταν ἕνας πόλεμος, ἦταν ἐν ἀμύνη κανεὶς καὶ πήγαινε νὰ ἀγωνισθῆ, νὰ πολεμήση, γιὰ νὰ ὑπερασπίση τὴν Πατρίδα του, τὸ ἔθνος του. Τώρα δὲν πᾶμε νὰ ὑπερασπίσουμε τὴν Πατρίδα μας ἢ νὰ ἀγωνισθοῦμε, γιὰ νὰ μὴ μᾶς κάψουν οἱ βάρβαροι τὰ σπίτια μας ἢ νὰ μὴ μᾶς πάρουν τὴν ἀδελφή μας καὶ μᾶς ἀτιμάσουν, οὔτε πᾶμε γιὰ ἕνα ἔθνος ἢ γιὰ μία ἰδεολογία. Τώρα πᾶμε ἢ γιὰ τὸ Χριστὸ ἢ γιὰ τὸ διάβολο. Εἶναι καθαρὸ μέτωπο. Στὴν κατοχὴ γινόσουν ἥρωας, γιατί δὲ χαιρετοῦσες ἕνα Γερμανό. Τώρα γίνεσαι ἥρωας, γιατί δὲ χαιρετᾶς τὸ διάβολο. Πάντως θὰ δοῦμε φοβερὰ γεγονότα. Θὰ δοθοῦν πνευματικὲς μάχες. Οἱ Ἅγιοι θὰ ἁγιασθοῦν περισσότερο καὶ οἱ ρυπαροὶ θὰ γίνουν ρυπαρώτεροι.

Νιώθω μέσα μου μία παρηγοριά. Μία μπόρα εἶναι καὶ ὁ ἀγώνας ἔχει ἀξία, γιατί τώρα δὲν ἔχουμε ἐχθρὸ τὸν Ἀλὴ Πασὰ ἢ τὸ Χίτλερ ἢ τὸ Μουσολίνι, ἀλλὰ τὸ διάβολο. Γι’αὐτὸ καὶ θὰ ἔχουμε οὐράνιο μισθό.

Ὁ Θεὸς ἂς ἀξιοποιήση τὸ κακὸ σὲ καλὸ σὰν Καλὸς Θεός.

Ἀμήν.

Γέροντος Παϊσίου Λόγοι Α΄ «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸ σύγχρονο ἄνθρωπο»

Ἔκδοση Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος» Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης pentapostagma.gr

Μὲ ποιοὺς λοιπὸν πολεμᾶμε;

Ἂν ἡ Ἑλλάδα αὐτὴ τὴν στιγμὴ δέχεται κατ΄ ἐξοχὴ πνευματικὸ πόλεμο χρειάζεται ἐπειγόντως ¨ἁγίους πολιτικοὺς καὶ ἁγίους ψηφοφόρους¨.

Ὁ ἔξω ἀπὸ ἐδῶ καὶ τὰ ὄργανά του πολεμιοῦνται μόνο μὲ ΑΓΙΟΤΗΤΑ, αὐτὸ μάλιστα καὶ φοβοῦνται γιατί τόσα χρόνια τὸ σύστημα ποὺ τοὺς ἐξυπηρετεῖ μᾶς κύλισε στὸν βορβορώδη βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας διότι πρόσμενε αὐτὴ τὴν στιγμὴ γιὰ νὰ μᾶς καταπιεῖ.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Kάποτε, ἐνῶ κήρυττε ὁ Κύριος, ἦλθαν οἱ συγγενεῖς Του, ἡ Μητέρα Του καὶ οἱ νομιζόμενοι ἀδελφοί Του, μὲ σκοπό, ὅπως φαίνεται, νὰ Τοῦ ὑποδείξουν νὰ μὴν κουράζεται ὑπερβολικά, ἀφοῦ, ὅπως σημειώνει ὁ ἱερὸς Εὐ-αγγελιστής, ὁ Κύριος καὶ οἱ Μαθητές Του ἀπὸ τὴν πολλὴ ἀπασχόλησή τους μὲ τὰ προβλήματα τῶν -ἀνθρώπων δὲν εὐκαιροῦσαν οὔτε νὰ φᾶνε (βλ. Μάρκ. γ´ 20 καὶ 31-35). Ἦλθαν, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν πολὺ κόσμο δὲν μπόρεσαν νὰ Τὸν πλησιάσουν. Κάποιος Τοῦ ἀνήγγειλε ὅτι ἡ μητέρα Σου καὶ οἱ ἀδελφοί Σου ἔχουν σταθεῖ ἔξω καὶ θέλουν νὰ Σοῦ μιλήσουν. Ἐκεῖνος τότε ἔδειξε τοὺς ἀφοσιωμένους ἀκροατές Του καὶ εἶπε: «Νά ἡ μητέρα καὶ οἱ ἀδελφοί μου». Δηλαδή, νά ποιοὶ εἶναι οἱ συγγενεῖς μου. «Ὅστις γὰρ ἂν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, αὐτός μου ἀδελφὸς καὶ ἀδελφὴ καὶ μήτηρ ἐστίν» (Ματθ. ιβ´ [12] 50)· ὅποιος κάνει τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μου, ποὺ εἶναι στοὺς οὐρανούς, αὐτὸς εἶναι ἀδελφός μου καὶ ἀδελφή μου καὶ μητέρα μου.

Ὁ Κύριος βέβαια «οὐκ ἀρνεῖται τὴν κατὰ φύσιν συγγένειαν, ἀλλὰ προστίθησι τὴν κατ᾿ ἀρετήν», σημειώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (PG 57, 466). Δὲν ἀρνεῖται τὴ φυσικὴ συγγένεια – γι᾿ αὐτὸ καὶ καρφωμένος πάνω στὸ Σταυρὸ φρόντισε νὰ παραδώσει τὴ Μητέρα Του στὴν προστασία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου (βλ. Ἰω. ιθ´ [19] 26-27). Ἀλλὰ προσθέτει τὴ συγγένεια μὲ βάση τὴν ἀρετή, τὴν πνευματικὴ συγγένεια. Μιλᾶ γιὰ μιὰ ἄλλη οἰκογένεια, πνευματική. Ἡ οἰκογένεια αὐτὴ εἶναι ἡ Ἐκκλησία.

Εἶναι ἡ οἰκογένεια ποὺ ἔχει τὴν ἀρχή της στὸ Θεό. Συστήθηκε «οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκός… ἀλλ᾿ ἐκ Θεοῦ» (Ἰω. α´ 13). Ὁ Θεὸς θέλησε καὶ δημιούργησε τέτοιους δεσμοὺς μὲ τοὺς ἀνθρώπους· ὁ Θεὸς ὁ ἀπειροτέλειος καὶ ἀπρόσιτος, μπροστὰ στὸν Ὁποῖο στέκουν μὲ τρόμο οἱ ἄγγελοι. Ἐμεῖς οἱ χωματένιοι καὶ ἁμαρτωλοὶ ἄνθρωποι δὲν θὰ τολμούσαμε νὰ σκεφθοῦμε κάτι τέτοιο οὔτε νὰ τὸ ζητήσουμε.

Ἡ πνευματικὴ συγγένεια λοιπὸν ἔχει τὴν ἀρχή της στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στὴν ἀσύλληπτη συγκατάβασή Του. Καὶ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, εἶναι χάρισμα. Μᾶς χορηγεῖται μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα. Ἡ μέρα τῆς βαπτίσεώς μας εἶναι τὰ πνευματικά μας γενέθλια. Τότε πεθαίνει ὁ ἁμαρτωλὸς ἑαυτός μας μέσα στὸ νερὸ τῆς κολυμβήθρας καὶ γεννιέται ὁ καινούργιος, ὁ ἀναγεννημένος. Ἀνήκουμε πλέον στὸ Θεό, διότι δὲν εἴμαστε πιὰ μόνο δημιουργήματά Του, ἀλλὰ καὶ γινόμαστε κοινωνοὶ τῆς Χάριτος καὶ τῆς ἁγιότητός Του. Εἴμαστε φύ-τρα τοῦ Θεοῦ, «οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (Ἐφ. β´ 19), δικοί Του ἄνθρωποι, μέλη τῆς οἰκογενείας Του, τοῦ σπιτιοῦ Του, τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἔχουμε τὸν Θεὸ Πατέρα, τοὺς ἄλλους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς ἀδελφούς μας, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ πρωτότοκο ἀδελφό μας (βλ. Ρωμ. η´ 29). Ἔχουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ Πνεῦμα τῆς -«υἱοθεσίας» (Ρωμ. η΄ 15), ποὺ μᾶς μεταμόρφωσε σὲ τέκνα Θεοῦ, στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας· τὸ Ὁποῖο μᾶς δίνει τὴν πληροφορία καὶ τὴν παρρησία νὰ ἀπευθυνόμαστε πρὸς τὸν Θεὸ μὲ τὴ λέξη: «Πατέρα»!

Αὐτὴ ἡ πνευματικὴ συγγένεια βέβαια εἶναι θεῖο χάρισμα, ἀλλὰ πρέπει νὰ συντηρεῖται, νὰ ἐπιβεβαιώνεται καὶ νὰ αὐξάνει καθημερινὰ διὰ τῆς πίστεως, ποὺ ἐκδηλώνεται μὲ ἔργα ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος δήλωσε ὅτι συγγενεῖς Του εἶναι ὅσοι ἐφαρμόζουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Πάντες υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. γ´ 26).

Εἴμαστε συγγενεῖς τοῦ Θεοῦ, εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Ἅγιος εἶναι ὁ Θεός, ἅγια εἶναι καὶ τὰ γνήσια τέκνα Του. Τὰ παιδιὰ μοιάζουν στὸν πατέρα τους. Ἂν θέλουμε λοιπὸν νὰ εἴμαστε γνήσια τέκνα Του, πρέπει νὰ ζοῦμε ζωὴ ἁγιότητος, ζωὴ μετανοίας καὶ καθάρσεως ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας.

Εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ!

Ἔχουμε ἀδελφούς, μὲ τοὺς ὁποίους μοιραζόμαστε τὴν ἴδια πίστη καὶ ἐλπίδα, τὸ ἴδιο πνευματικὸ τραπέζι, τὸν ἴδιο ἀγώνα, τοὺς ἴδιους πόθους καὶ τὶς ἴδιες ἀγωνίες. Προσβλέπουμε στὴν κοινὴ πατρίδα μας. Μιλᾶμε στὸν Πατέρα μας μαζὶ στὴν προσευχὴ καὶ στὴ Λατρεία, ἑνώνοντας τὶς φωνὲς καὶ τὶς καρδιές μας. Μιλᾶμε τὴν ἴδια γλώσσα, τὴ γλώσσα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τόσο περισσότερο ὅσο Τὸ ἀφήνουμε νὰ μᾶς κατευθύνει στὸ θεῖο θέλημα. Ἔτσι, γινόμαστε ἄξια τέκνα τοῦ Θεοῦ καὶ χαιρόμαστε πιὸ βαθιὰ τὸν μεταξύ μας ἀδελφικὸ σύνδεσμο.

Ἔχουμε οἰκογένεια.

Ἂς τὴ χαροῦμε.

Ἂς ζήσουμε στὴ θαλπωρή της.

Πηγή:Ο Σωτήρ

«…Όταν ο Κύριος βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη το Άγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε εν είδη περιστεράς.

Εμφανίσθηκε, όχι για να προσθέσει κάτι στον Χριστό, αλλά έτσι συμβολικά ώστε να δείξει αυτό που υπάρχει μέσα στον Χριστό:δηλαδή,

την ακακία, την καθαρότητα και την ταπεινότητα. Αυτό συμβολίζει το περιστέρι.

Όταν οι Απόστολοι συγκεντρώθηκαν την Πεντηκοστή ημέρα από την ήμερα της Ανάστασης, το Άγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινων γλωσσών. Εμφανίσθηκε ως πύρινη γλώσσα για να τους αφαιρέσει κάτι και να τους προσθέσει κάτι.

Δηλαδή, να αφαιρέσει από αυτούς κάθε αμαρτία, κάθε αδυναμία, φόβο και ακαθαρσία της ψυχής τους και να τους δωρίσει τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά.

Οι πύρινες γλώσσες επισημαίνουν συμβολικά αυτά τα τρία: τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά.

Γνωρίζεις ότι η φωτιά, φωτίζει και ζεσταίνει. Αλλά όταν μιλάς για το Άγιο Πνεύμα πρόσεξε να μην σκέπτεσαι υλικά αλλά πνευματικά. Γίνεται λόγος λοιπόν, για την πνευματική δύναμη, για το πνευματικό φώς και για την πνευματική ζεστασιά.

Και αυτά είναι: η δυνατή θέληση, ο φωτισμένος νους και η ζέση της αγάπης.

Μ΄ αυτά τα τρία πνευματικά όπλα εξόπλισε το Άγιο Πνεύμα τους στρατιώτες του Χριστού για να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Ο Διδάσκαλος τους είχε απαγορεύσει ακόμα και ράβδο να φέρουν από τα επίγεια όπλα.

Γιατί όμως το πυρ εμφανίζεται με τη μορφή γλωσσών πάνω άπό τα κεφάλια τους;

Επειδή οι Απόστολοι έπρεπε μέσω της γλώσσας να κηρύξουν στους λαούς το χαρμόσυνο νέο, την Ευαγγελική αλήθεια και ζωή, την επιστήμη της μετάνοιας και της συγχώρεσης.

Με τον λόγο έπρεπε να μάθουν με τον λόγο να θεραπεύουν, με τον λόγο να παρηγορούν, με τον λόγο να αγιάζουν και να καθοδηγούν, με τον λόγο να φροντίζουν την Εκκλησία.

Επίσης, με τον λόγο να αμύνονται, αφού τους είπε ό Οδηγός να μην φοβούνται τους διώκτες και να μην υπερασπίζονται εαυτούς στα δικαστήρια κατά το δοκούν, επειδή είναι απλοί άνθρωποι, και τους βεβαίωσε: «Ου γαρ υμείς έστε οι λαλούντες αλλά το Πνεύμα του πατρός υμών το λαλούν εν υμίν» (Ματθ. 10,20).

Θα μπορούσαν άραγε να μιλούν τη συνηθισμένη γλώσσα των ανθρώπων για το μέγιστο χαρμόσυνο νέο το όποιο έφθασε ποτέ στα αυτιά των ανθρώπων, δηλαδή ότι ο Θεός εμφανίσθηκε στη γη και άνοιξε στους ανθρώπους τις πύλες της αθάνατης ζωής;

Θα μπορούσε άραγε ο άνθρωπος με τη θνητή ανθρώπινη φύση να διαδώσει αυτό το ζωοποιό βάλσαμο μέσα από τη δυσωδία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και μάλιστα έως την άκρη του κόσμου;

Με τίποτα και ποτέ !

Μόνο το πύρινο Πνεύμα του Θεού μπορούσε να το κάνει, το οποίο διά στόματος Αποστόλων σκόρπισε ουράνιες σπίθες στο επίγειο σκοτάδι.

Αλλά, άνθρωπε, δεν αισθάνθηκες ποτέ το Πνεύμα του Θεού μέσα σου; Δες, και εσύ είσαι βαπτισμένος με Πνεύμα· με νερό και Πνεύμα.

Άραγε ποτέ δεν σε ξάφνιασε μέσα σου κάποια μεγάλη και φωτεινή σκέψη, σιωπηρός λόγος του Αγίου Πνεύματος; Ποτέ δεν σε ξάφνιασε σαν άνεμος και δεν φούντωσε μέσα στην καρδιά σου η αγάπη για τον Δημιουργό σου φέρνοντας σου δάκρυα στα μάτια;

Παραδώσου στην θέληση του Θεού και φύλαξε αυτό που δονεί την ψυχή· θα γνωρίσεις το θαύμα της Πεντηκοστής, που στάθηκε πάνω από τους αποστόλους.

Ειρήνη και χαρά από το Άγιο Πνεύμα.

Πηγή: Απάντηση σ΄ ένα γράμμα του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς από το βιβλίο του «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται», Εκδ. Εν πλω, σ. 104

Στα πλαίσια του Cyprus Pride Festival, 2015 γίνεται έκθεση ζωγραφικής.  Αντί οι εικαστικές δημιουργίες, ως εκφραστικά μέσα εμπειριών να μπορούν να συμβάλουν στην καλή αγωγή, θα συμβάλουν στο  φεστιβάλ  ‘’παθών ατιμίας’’; 

Επίσης προβάλονται στα πλαίσια του Cyprus Pride Festival, 2015  κινηματογραφικά έργα, με ομοφυλοφιλική θεματολογία.  Γιατί τέτοια κατάντια;   Αντί τα κινηματογραφικά  δρώμενα,  να είναι αγωγή εις το αγαθό, θα οδηγούν σε «πάθη ατιμίας»; 

Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης στο έργο του «Περί ποιητικής», ορίζοντας την τραγωδία  λέγει : «έστιν ουν μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας…».   Ποιάς πράξεως τελείας εστίν μίμησις το θεατρικό τούτο «δρώμενο»;   Αναισχύντου;   Για να καταλήξει ο αρχαίος φιλόσοφος «περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν» (τον αποκαθάρει -τον θεατή - από παρόμοια ψυχικά συναισθήματα). 

Αποκαθάρουν τον θεατή ή το αντίθετο, τα παρόμοια ψυχικά συναισθήματα προκαλούν, που εξαίρουν πράξεις αναισχύντους;  Αποκαθάρουν τον θεατή  ή προβάλλουν αλλότρια πάθη;

Είναι γνωστός ο παιδαγωγικός χαρακτήρας του καλού κινηματογράφου, καθώς επίσης και το παιδαγωγικό των χαρακτήρων, όταν οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι, το καλό ήθος προβάλλουν, καθότι υπάρχει ταύτιση των πρωταγωνιστικών ρόλων με τον θεατή.    

Στην προκειμένη περίπτωση τα κινηματογραφικά  τούτα «δρώμενα», θα είναι κινηματογραφικές αφηγήσεις  «παρά φύσιν» πράξεων.  Ποια  λοιπόν αγωγή θα προσφέρουν στον θεατή;

Τα κινηματογραφικά  τούτα δρώμενα είναι μια  η ‘’αφηγηματική’’ διαδρομή, που αφορά  τη ζωή ομοφυλοφίλων.  Πόσο ψυχοφθόρα  είναι τα κινηματογραφικά αυτά έργα; 

Ταιριάζει απόλυτα εδώ η συνηθισμένη φράση που απαντάται στους  αρχαίους Έλληνες τραγικούς «Ω νυξ μέλαινα», καθότι ‘’νύξ μέλαινα’’ αλλοτρίων παθών είναι τα κινηματογραφικά δρώμενά των.

Πηγή: Ακτίνες

Η σημερινή Κυριακή των Αγίων Πάντων χριστιανοί μου, είναι η συνέχεια της εορτής της Πεντηκοστής. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι άγιοι του Θεού, από κτίσεως κόσμου μέχρι και σήμερα, είναι η συνέχεια αυτής της μεγάλης γιορτής. Είναι η ίδια η Πεντηκοστή, για τον καθένα χωριστά και για όλους μαζί.
Δηλαδή ό,τι θαυμαστόν και υπέρλαμπρον συνέβη στους Αποστόλους εκείνη την ημέρα που γιορτάσαμε την περασμένη Κυριακή, γίνεται και στον κάθε χριστιανό από μας, όταν βαπτίζεται, όταν λαμβάνει το Άγιον Χρίσμα, όταν κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων, όταν μετανοώντας λαμβάνει την συγχωρητική ευχή, όταν ομολογεί τον Χριστόν ως Θεάνθρωπο Κύριον, ως Σωτήρα και Θεόν αληθινόν, και την ομολογία του αυτή την διακηρύσσει με το στόμα του, με τη ζωή του, με το αίμα του.
Γι’ αυτό και ο ίδιος ο Κύριος, έτσι μας άρχισε το σημερινό Του Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, «πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν Ουρανοίς».
Στο «πας όστις» ανήκουν όλοι οι Άγιοι, και οι Προφήτες και οι Απόστολοι και οι μάρτυρες και οι όσιοι, αλλά και όλοι οι αγωνιζόμενοι πιστοί χριστιανοί μέσα στον κόσμο. Άρα και μείς όλοι που κατακλύζουμε τους ιερούς ναούς, που γεμίζουμε με συναίσθηση τα εξομολογητήρια και που κάνουμε τον καλόν αγώνα της πίστεως προς τον Χριστόν και την Ορθόδοξη Εκκλησία Του.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων των Αγίων είναι η ομολογία τους και η πίστις τους προς τον Χριστόν, ανεξάρτητα από τους διαφόρους τρόπους ομολογίας του καθενός.
Και πρώτον. Οι Προφήτες έδωσαν μαρτυρία την ομολογία και αυτό το μαρτύριο ότι θα έλθει κάποια εποχή που θα ανατείλει η σωτηρία δια μέσου του ερχομένου, του αναμενομένου Μεσσία, του Ιησού Χριστού.
Δεύτερον. Οι Απόστολοι. Οι Απόστολοι πάλι έδωσαν στον απογοητευμένο κόσμο την βεβαίωση και μαρτυρία ότι ο καινούργιος αιώνας ήλθε με την ενανθρώπιση του Λόγου του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, του παθόντος και αναστάντος εκ νεκρών την τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς, και του αναληφθέντος εν δόξη στους ουρανούς.
Και τρίτον. Οι υπόλοιποι των Αγίων, των μαρτύρων, των ομολογητών, των οσίων και των Πατέρων, και των αναριθμήτων ανωνύμων απλών αγωνιζομένων χριστιανών, έδωσαν και δίδουν την μαρτυρία και την διαβεβαίωση ότι είναι δυνατόν και σήμερα ο οποιοσδήποτε χριστιανός, με την έμπρακτή του μετάνοια μέσα στην Εκκλησία, να βιώσει και να ζήσει τη νέα εν Χριστώ Ιησού ζωή. Είναι δυνατόν να προγεύεται της Βασιλείας των Ουρανών και να ζει τον αρραβώνα του Αγίου Πνεύματος και την Θεία Υιοθεσία ότι πλέον είναι κληρονόμος αυτής της Βασιλείας του Θεού Πατρός.

Αυτό βέβαια προϋποθέτει κάτι.
Προϋποθέτει καθημερινό ασκητικό πνευματικό αγώνα για να καθαρισθεί ο χριστιανός από τα πάθη του. Και μη νομίζετε ότι έχουμε λίγα. Έχομε πάρα πολλά ο καθένας.
Να τηρεί τις Ευαγγελικές εντολές, - που δεν τις τηρεί.
Να καλλιεργεί ζωντανή την πίστη του με έμπρακτη την αγάπη προς τον πλησίον, με ζήλο για ελεημοσύνη και συμπαράσταση στον πονεμένο – και αυτά τα βλέπομε πολύ σπάνια.
Επίσης απαιτείται αγώνας για αγρυπνία των αισθήσεων, για συγκράτημα της γλώσσας, ιδιαιτέρως, που όλη την ημέρα κουτσομπολεύει και κατακρίνει, - δεν προλαβαίνουμε να πούμε «Δι’ ευχών» και αμέσως έρχεται η μαύρη χάρις και μπερδεύεται στη γλώσσα μας και κάνομε το ναό μας χάβρα των Ιουδαίων.
Αγώνας για καθαρότητα στο νου,
για ταπεινό φρόνημα,
για συνεχή προσευχή,
για συμμετοχή στα μυστήρια,
για αγνότητα και σωφροσύνη και για τόσα πολλά άλλα.

Βέβαια έχει θλίψεις ο ευσεβής χριστιανός, έχει και βάσανα και στεναχώριες και πειρασμούς πολλούς. Παρ’ όλα αυτά όμως ο Θεός τον αξιώνει επειδή κρατά την ομολογία της πίστεως να παρομοιάζεται κατά δύναμιν, με τους προφήτας της Παλαιάς Διαθήκης, διότι όπως εκείνοι έβλεπαν την πρώτη έλευση του Μεσσία Ιησού Χριστού εν οράσει, έτσι και ο σημερινός Ορθόδοξος Χριστιανός, βλέπει να έρχεται η Δευτέρα του Κυρίου της Δόξης η Παρουσία, αφού ο Κύριος εγγύς.
Και μάλιστα με την πρόγευση της Βασιλείας των Ουρανών, με την νοερά καρδιακή προσευχή και με το πέρασμά του από την στρατευομένη στην θριαμβεύουσα Εκκλησία, όπως συνέβη και σήμερα.
Βιώνοντας λοιπόν αυτή την παρουσία από σήμερα, από τώρα, πρέπει οι σημερινοί εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί, απανταχού της γης στους Ορθοδόξους ναούς, έπρεπε να είχαν αυτή την αίσθηση, ότι ζούσαν μαζί με τους Αγίους Πάντας, μέσα σ’ αυτόν τον ίδιο ναό μαζί τους, καθ’ όν χρόνον προσηύχοντο και συμπροσεύχονται με τους ιερείς και την Εκκλησία του Χριστού.
Δεύτερον, ο κάθε χριστιανός είναι και αυτός ένας γνήσιος μαθητής και Απόστολος του Χριστού, γιατί ζει σε πλήρη κοινωνία μαζί Του, αφού τηρεί τις εντολές Του. Και αφού συνεχώς Τον φωνάζει με το όνομά Του, "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με".
Και τρίτον, είναι και μάρτυρας, αφού θυσιάζει συνεχώς τον εαυτόν Του, για την αγάπη του Χριστού και με την μαρτυρικήν του ομολογία, σφραγίζει την νέα ζωή που έφερε στον κόσμο ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Έτσι με τον προσωπικό του αγώνα ο καθένας από μας καθίσταται και προφήτης και μαθητής και Απόστολος Ιησού Χριστού, και συγχρόνως ένας καθημερινός μάρτυρας και ομολογητής της πίστεώς του. Και επειδή είναι ζωντανό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, ανασταίνεται, ή συνανασταίνεται και αναλαμβάνεται, συναλαμβάνεται στους Ουρανούς μαζί με τον Ιησού Χριστό. Γιατί ο Ιησούς είναι η κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας του οποίου μέλη είμεθα και μείς.
Αλλά ο Ιησούς Χριστός, επαναλαμβάνω, ανελήφθη στους Ουρανούς, μαζί με το αναστημένο και θεωμένο σώμα Του, γι’ αυτό είπα «συνανασταίνεται» και «συναναλαμβάνεται». Που είναι αυτό το θεωμένο σώμα Του η Εκκλησία Του. Δηλαδή εμείς, εσείς, εγώ ο άχρηστος και όλοι μας. Έτσι λοιπόν και οι Άγιοι Πάντες που είναι ενωμένοι μαζί με το Χριστό, είναι μέλη του αναστημένου σώματός Του, γι’ αυτό έχουν και την αγιαστική χάρη του Ιησού Χριστού.

Προχθές προσκυνούσα ένα ιερότατο οστούν, την κεφαλή ενός αγίου, ενός οσίου Χερουβείμ, αγνώστου, και ο τόπος ευωδίασε. Ευωδίασε από την χάρη του Χριστού, από κείνον το οποίον προσέφερε, εκείνος ο ίδιος ο Άγιος όσο ζούσε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο για την αγάπη του Χριστού, έτσι λοιπόν όταν ανελείφθη στους ουρανούς τον ανέλαβε μαζί Του και τη Χάρη Του, την Χάρη του Ιησού Χριστού την άφησε στα τίμια οστά του. Έτσι συμβαίνει με όλα τα οστά των αγίων. Κατ’ αυτόν τον τρόπον λοιπόν ασπαζόμενοι τα ιερά λείψανα των αγίων, ασπαζόμαστε την Χάρη του Αναστάντος Ιησού Χριστού που απορρέει μέσα απ’ αυτά. Γι’ αυτό και τα θαύματα δεν τελειώνουν κι ούτε θα τελειώσουν ποτέ.

Αδελφοί μου από όσα είπαμε μέχρι τώρα, βγαίνει το μικρό συμπέρασμα ότι κάθε αγωνιζόμενος πιστός χριστιανός πρέπει να ακολουθεί τα αχνάρια των Αγίων Πάντων. Γι’ αυτό και οι Νηπτικοί Πατέρες, μας καλούν όλους εμάς να ενεργοποιήσουμε την ομολογία στον κόσμον αυτόν που ζούμε.
Με ποιο τρόπο;
Πρώτον. Στα χέρια μας, μας λένε οι Πατέρες κρατάμε από το Άγιον Βάπτισμα φως! Τη Χάρη του Θεού. Αυτό είναι και το σύμβολον της λαμπάδας που κρατάει ο ανάδοχος ή το παιδάκι στη Βάπτιση. Έχουμε λοιπόν υποχρέωση αυτό το φως να το αφήσουμε πάντοτε να λάμπει και μέσα μας και γύρω μας, έστω κι αν αυτό μας στοιχίσει και αυτή τη ζωή μας. Και αν ακόμα μοιάσει αυτό φως με λυχνάρι θαμπό, γιατί είμαστε αδύνατοι και φτωχοί σε αρετές, είμαστε αμαρτωλοί, που τρεμοσβήνει σαν την πυγολαμπίδα αυτό το φως μέσα στον σύγχρονο κόσμο, που ζει στο σκοτάδι της αμαρτίας και των παθών. Το έργο μας είναι να το περιφέρουμε και να το διατηρούμε έστω και τρεμάμενο αυτό το φως της πυγολαμπίδος, αλλά πάντοτε αναμμένο. Και τότε ποιος ξέρει; Κάποιος μπορεί να το πλησιάσει αυτό το φως και ν’ ανάψει το δικό του σβηστό λυχνάρι απ’ τη δική μας πυγολαμπίδα.
Δεύτερον. Έχουμε τη φωνή της ψυχής μας, τη φωνή του λόγου μας, και αυτή τη φωνή θα τη φωνάζουμε δυνατά από μέσα μας με προσευχή, με παράκληση, με δοξολογία, με ευχαριστία, αλλά και με συμβουλές και με παράδειγμα, προς όλον τον κόσμο που είναι γύρω μας. Μπορεί οι κρότοι και οι θόρυβοι της απιστίας, της αθεΐας, της αδικίας, της θεομαχίας, των αιρέσεων, της ασπλαχνίας, του ευδαιμονισμού και του οικουμενισμού να πνίγουν αυτούς τους ήχους της πονεμένης μας καρδιάς, αλλά εμείς θα επιμένουμε να διακηρύσσουμε και να ομολογούμε Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον. Ποιος ξέρει; Κάποιος μπορεί να μας ακούσει και κάποιος να σωθεί.
Τρίτον. Όλοι μας ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί που συμμετέχουμε στα Άγια Μυστήρια έχουμε μέσα μας και τη φλόγα της Πεντηκοστής. Και επειδή ο κόσμος που ζούμε είναι πονηρός, φίλαυτος, αδιάφορος, και ψυχρός σαν τις παγοκολώνες, γι’ αυτό και μείς αυτήν την φωτιά της Πεντηκοστής θα την προσφέρουμε στον κάθε μας πλησίον. Και ποιος ξέρει; Μπορεί κάποιος να την πλησιάσει. Να ζεσταθεί από την φλόγα της Πεντηκοστής. Από την Θεία Χάρη. Να λειώσουν οι πάγοι των παθών της ψυχής του και έτσι να σωθεί. Ποιος ξέρει; Και
Τέταρτον να χρησιμοποιούμε όλοι μας την πνευματική μάχαιρα του πνεύματος. Πιθανόν το πρώτο ή το δεύτερο κτύπημα που καταφέραμε με το μαχαίρι αυτό, στον αιώνιο εχθρό της ψυχής μας, να ήταν χωρίς αποτέλεσμα. Ή προσέξτε, να εφαίνετο ότι ήτο χωρίς αποτέλεσμα. Εμείς όμως θα εντείνουμε όλες μας τις προσπάθειες με την ελπίδα ότι θα πλήξουμε όσο το δυνατόν γίνεται βαθύτερα αυτόν τον αιώνιο εχθρό της ψυχής μας, και έτσι θα τον αχρηστέψουμε γιατί έχουμε και την εντολήν του Κυρίου μας, να χρησιμοποιούμε πάντοτε αυτού του είδους την μάχαιρα. Την μάχαιρα του Πνεύματος, «ό εστί ρήμα Θεού». Και έτσι ο Χριστός θα μας καταστήσει σύγχρονους και προφήτας, και Αποστόλους και Ευαγγελιστάς και μάρτυρας. Γι’ αυτό το «ρήμα Θεού», που είναι ο Ευαγγελικός λόγος, ο λόγος της σωτηρίας, οφείλουμε να τον προσφέρουμε παντού και πάντοτε, ευκαίρως και ακαίρως, για να τονώνεται ο αγώνας μας, για να αυξάνεται η πίστις μας, για να δυναμώνει η ζωντανή μας ομολογία στον Χριστόν.

Χριστιανοί μου, ο φωτισμός που έχουμε από τον Θεόν, πρώτον,
η φωνή μας που διακηρύσσει την αλήθεια της πίστεώς μας, δεύτερον,
η φλόγα της Πεντηκοστής που φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, τρίτον,
η χρήσις της μάχαιρας του Πνεύματος «ό εστί ρήμα Θεού», τέταρτον,
η ομολογία και το μαρτύριον, πέμπτον,
οι καθημερινές θυσίες, έκτον,
ο πνευματικός μας αγώνας έβδομον και
η ζωντανή μας συμμετοχή στα μυστήρια όγδοον,
και όλα μαζί αυτά και άλλα πολλά, ήσαν και είναι, η μαρτυρική ομολογία της ζωής και της δράσεως των Αγίων Πάντων, αλλά και της δικής μας ομολογίας.

Είθε να μας αξιώσει ο Πανάγιος Θεός όλους μας, να δίδουμε με όλα τα μέσα την ομολογία της νέας ζωής που έφερε ο Ιησούς Χριστός στον κόσμο, για να δεχτούμε χάριτι Θεού από το στόμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, κατά την Δευτέραν Αυτού Παρουσία, - πότε θα γίνει δεν ξέρουμε, μπορεί και αύριο, μπορεί και σήμερα – και την δική Του διαβεβαίωση και ομολογία.
Ποια;
Θα ομολογήσω καγώ εν αυτώ, - για τον καθένα μας χωριστά -, έμπροσθεν του Πατρός μου του εν Ουρανοίς.
Αμήν.

Πηγή: Αγία Βαρβάρα, Αναβάσεις

Η Μονή Σίμωνος Πέτρας, ή αλλιώς Σιμωνόπετρα είναι 13η στην ιεραρχία των μονών του Αγίου Όρους. Βρίσκεται σε υψόμετρο 300 μέτρα από τη θάλασσα, πάνω σε βράχο από γρανίτη, που φαντάζει σχεδόν να κρέμεται!

Η ίδρυσή της οφείλεται στον Όσιο Σίμωνα, που ασκήτεψε στα μέσα του 13ου αιώνα σε σπήλαιο κοντά στη μονή, ο οποίος σε όραμα είδε τη μελλοντική της ανοικοδόμηση.

Είναι πολύ παρήγορο, αλλά και τιμητικό για τον Λαό μας, που δεν ξεχνά ποτέ την Πόλη του και τον Αυτοκράτορά του και που κάθε χρόνο, στις 29 Μαΐου, τιμά και μνημονεύει με ιδιαίτερη ευλάβεια τους μάρτυρες της Άλωσης. 

Εκείνο , όμως, που, όταν γίνεται, γίνεται κάπως δειλά και συγκαλυμμένα, είναι η αναφορά στον ρόλο που έπαιξαν οι Δυτικοί σε σχέση με τα λυγμικά γεγονότα της πτώσης, όπως επίσης και η ανάδειξη της οντολογίας αυτών των γεγονότων, που δεν είναι άλλη από το Πνεύμα της Ρωμηοσύνης. (1)

Σε ό, τι αφορά στον ρόλο των Φράγκων, τα πράγματα είναι απλά, αλλά, δυστυχώς, αποσιωπούνται σκοπίμως.

Διακόσια πενήντα χρόνια πριν από την Άλωση της Πόλης, οι λεγόμενοι Σταυροφόροι –οι τότε δυτικές συμμαχικές δυνάμεις- αναδεικνύονται, με την δράση τους, ως οι πλέον πολύτιμοι πρώιμοι σύμμαχοι των Τούρκων. Διότι, με την παρότρυνση και τις ευλογίες του τότε πάπα και με το πρόσχημα της απελευθέρωσης των Αγίων Τόπων, καταλύουν την Ρωμανία/Βυζαντινή αυτοκρατορία, εγκαθιστούν Φράγκους ηγεμόνες στα διάφορα τμήματά της, καταστρέφουν ολοσχερώς την Κωνσταντινούπολη, την λεηλατούν και φορτώνουν στα καράβια τους όλα της τα τιμαλφή.

Ο ιστορικός Νικήτας Χωνιάτης, αυτόπτης μάρτυρας της λεηλασίας της Κωνσταντινουπόλεως από τους σταυροφόρους το 1204, περιγράφει λεπτομερώς την καταστροφή και τις αρπαγές των θησαυρών της Βασιλεύουσας: ’’...Έβλεπε κανείς όχι μόνον τις ιερές εικόνες του Χριστού να θραύονται με αξίνες και να ρίπτονται στο χώμα και τα στολίδια τους να αποσπώνται χωρίς φειδώ και προσοχή και να ρίχνονται στη φωτιά,  αλλά και τα σεπτά και πανάγια σκεύη να αρπάζονται με θράσος από τους ναούς,  να ρίχνονται στη φωτιά και να παρέχονται στα εχθρικά στρατεύματα ως απλός άργυρος και χρυσός’’. (2)

Η καθηγήτρια Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κυρία Αθηνά Κόλια-Δερμιτζάκη, παρουσιάζοντας τον απολογισμό της δραματικής αυτής απογύμνωσης της Κωνσταντινουπόλεως από τους θησαυρούς της, γράφει:

’’Η Κωνσταντινούπολη άδειασε από κάθε πλούτο δημόσιο,  ιδιωτικό και εκκλησιαστικό... τεράστια απώλεια για την τέχνη ήταν η καταστροφή σημαντικού αριθμού χάλκινων αγαλμάτων και συμπλεγμάτων, τα οποία οι νέοι κύριοι της Αυτοκρατορίας τεμάχισαν και έλιωσαν, για να τα μετατρέψουν σε νομίσματα’’ (2). Τουτέστιν, τα ιδρυτικά κεφάλαια των Τραπεζών των σημερινών μας εταίρων.

Από τότε και μετά, η Ρωμανία, ποτέ δεν μπόρεσε να ξανασταθεί στα πόδια της. Η καταστροφή, που υπέστη στα 1204 από τους Φράγκους σταυροφόρους, ήταν τόσο μεγάλη, που, στην κυριολεξία, την παρέλυσε εντελώς.   

Έτσι λοιπόν , όταν οι Τούρκοι το 1453 φτάνουν έξω από τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως και την πολιορκούν, δεν βρίσκονται πλέον απέναντι σε μια πανίσχυρη αυτοκρατορία, αλλά μπροστά σε μια Πόλη αδύναμη και απομονωμένη. 

Όπως γίνεται κατανοητό, στην πραγματικότητα, η Ρωμανία δεν καταλύθηκε το 1453 από τους Τούρκους, αλλά το 1204 από τα παποκίνητα δυτικά συμμαχικά στρατεύματα. Το 1453, με την Άλωση της Πόλης, ζήσαμε απλώς το τελευταίο επεισόδιο ενός πολυχρόνιου δράματος.

Αυτά τα πράγματα ας τα θυμόμαστε καλά, διότι μονάχα έτσι θα μπορούμε να ερμηνεύουμε σε βάθος και τα σημερινά καμώματα των Δυτικών και αναλόγως να προφυλαγόμαστε.

4/6/2015 

(1)

(α). Το Πνεύμα της Ρωμηοσύνης είναι το Πνεύμα των ησυχαστών Πατέρων της Εκκλησίας μας. Δηλαδή, των εραστών της Φιλοκαλίας και των αθλητών του σωτηρίου αθλήματος της κάθαρσης, του φωτισμού και της θέωσης.

(β). Ρωμηοσύνη = Ορθόδοξος Ελληνισμός. ( Καθηγητής, π. Γεώργιος Μεταλληνός)

(γ). Οι Ρωμηοί της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας είναι όσοι δεν ακολούθησαν το παράδειγμα εκείνων, που εφράγκευσαν και ετούρκευσαν. (Καθηγητής, π. Ιωάννης Ρωμανίδης)

(2).  

http://users.uoa.gr/~nektar/history/2romanity/sacking_constantinople.htm

ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 18-04-2004, Κωδικός άρθρου Β14142C081

Πηγή: Θρησκευτικά

 «Μὰ θὰ ᾽ρθοῦνε ἄλλα χρόνια
μ’ ὄνειρα κι ὁράματα
δίχως λόγους στὰ μπαλκόνια
κι ἄχρηστα προγράμματα»

Ν. Γκάτσος

Οἱ λόγοι, ἢ καλύτερα, «οἱ τροπαιοῦχοι τοῦ ἄδειου λόγου», γιὰ νὰ μνημονεύσουμε καὶ τὸν Παλαμά, σταμάτησαν εὐτυχῶς νὰ ἐκτοξεύουν ἀπὸ τὰ μπαλκόνια τὶς οὐρανομήκεις ἀνοησίες τους. Τὸ «μέγα πλῆθος» καὶ τὸ «μέγα πάθος» τῶν ἀρχικομματαρχῶν μπῆκε, ἀνεπιστρεπτί, στὸ «χρονοντούλαπο τῆς ἱστορίας». (Τί φράση κι αὐτή!!!).

Τὰ «ἄχρηστα προγράμματα» ὅμως παραμένουν. Μόνο ποὺ στὴν ἐκπαίδευση τὰ βάφτισαν «δράσεις». Δράση. Ἰδοὺ ἡ μαγικὴ λέξη ποὺ συγκλονίζει τὰ σημερινὰ σχολειά. «Κάντε μία δράση», ἀκοῦς κι ἀνατριχιάζεις. Μία δράση γιὰ τὴν ξενοφοβία, γιὰ τὸν ρατσισμό, γιὰ τὸν σεβασμὸ στὴν ἑτερότητα. Ἡ νεοεποχίτικη σαχλαμάρα βρῆκε πεδίον δόξης λαμπρόν.

Μὴν διδάσκετε, κάντε δράσεις! Ὁ δάσκαλος ποὺ διδάσκει, ποὺ μαθαίνει στοὺς μαθητές του γράμματα, γιὰ νὰ τὸ πῶ ἁπλά, εἶναι ξεπερασμένος, ἀνεπαρκής, ἴσως καὶ ἐπικίνδυνος γιὰ τὸ «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» τους. (Παραθέτω κάτι ἀπὸ ἕναν παλαιότερο παιδαγωγό, γιὰ τὸν σκοπὸ τοῦ σχολείου, ὁ ὁποῖος δὲν ἀνῆκε στὴν «ἀντίδραση», ἀλλὰ θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς ἀρχηγέτες τῆς «πρωτοπορίας».

«Τὸ σχολεῖο διδάσκοντας συστηματικὰ στὸ παιδὶ τ’ ἀγαθὰ τοῦ πολιτισμοῦ του καὶ γνωρίζοντάς του τὸν τόπο του, κάνει συνειδητή, συστηματοποιεῖ καὶ ἁπλώνει τὴν ἐθνικὴ μόρφωση ποὺ παίρνει κάθε παιδὶ ἀπὸ τὴν ἐξωσχολική του ζωή». Τὸ κείμενο μιλᾶ γιὰ ἐθνικὴ μόρφωση καὶ εἶναι ἀπὸ τὸ δυσεύρετο βιβλίο «πάρεργα καὶ μελέτες», τοῦ Ἀλ. Δελμούζου, σελ. 42. Ἀλλὰ ποιός προσέχει σήμερα τοὺς παλιοὺς δασκάλους;).

Ὁ δάσκαλος πιὰ δὲν πρέπει νὰ μεταδίδει γνώσεις. «Ἔχει μεταδοτικότητα» ἔλεγαν παλαιότερα, ὅταν ἤθελαν νὰ τὸν ἐπαινέσουν, ἐνῶ σήμερα πρέπει νὰ εἶναι ἐπικοινωνιακός, νὰ «κάνει δράσεις». Δὲν ἔχει σημασία, ἂν μὲς στὴν τάξη ματώνεις κυριολεκτικά, γιὰ νὰ διδάξεις τὴν μάχη στὰ Δερβενάκια ἢ τὴν διαίρεση κλασμάτων. Αὐτὸ δὲν φαίνεται, δὲν ἀξίζει κιόλας. Ἡ περιρρέουσα ἡττοπάθεια, ἀπογοήτευση καὶ παραίτηση θεωρεῖ σχεδὸν χάσιμο χρόνου καὶ ματαιοπονία τὴν μάθηση. Δουλειά, δηλαδὴ πρόσληψη στὸ Δημόσιο, δὲν ἐξασφαλίζουν τά… γράμματα. Γιατί νὰ τὰ τυραννοῦμε τὰ μοσχοαναθρεμμένα βλαστάρια μας, γιατί νὰ καθόμαστε δίπλα τους, βοηθώντας τα στὸ διάβασμα;

Πόσο πιὸ εὐχάριστα περνάει ἡ ὥρα, ὅταν τὰ παιδιὰ στήνονται στὸ διαδίκτυο, ἄφωνα καὶ ἀνύπαρκτα, κι ἐμεῖς οἱ γονεῖς, ἀνενόχλητοι, ἀπολαμβάνουμε στὸν καναπὲ τὶς ἡδονικὲςἀναθυμιάσεις τῆς τηλοψίας;Περισσότερη ὥρα ἀφιερώνουμε στὸν κ. Λαζόπουλο, παρὰ στὰ παιδιά μας.

Γι’ αὐτό, ἂν κάποιος δάσκαλος, φιλότιμος καί… μεταδοτικός, ἐργάζεται, ἀναθέτει ἐργασίες, εἶναι αὐστηρὸς -τί ἔγκλημα!- γίνεται ἀντιπαθητικός. Ἡ ἐπωδὸς συχνή: ἀφοῦ δουλειὲς δὲν ὑπάρχουν, τί τὰ ζαλίζει τὰ παιδιά! Ἡ ζημιὰ ὅμως ἔγινε στὸ παρελθόν.

Οἱ περισσότεροι γονεῖς, ποὺ κλωθογυρίζουν «τὰ σαράντα», ἀνδρώθηκαν τὴν μαύρη δεκαετία τοῦ ’80, ὅπου ὁ ὑστερῶν σὲ κακοποιὸ εὑρεσιτεχνία ἔνιωθε ὅτι κοροϊδοπιάνεται καὶ αὐτοαδικεῖται. Αὐτὸ ποὺ ἡ λαϊκὴ θυμοσοφία συνόψισε εὐθύβολα στὸ ἀπόφθεγμα: «τὰ λίγα βγαίνουν μὲ κόπο, τὰ πολλὰ μὲ κόλπο». Τότε ποὺ βασίλευαν οἱ κλαδικὲς καὶ ἡ γάγγραινα τοῦ συνδικαλισμοῦ καὶ ἡ Παιδεία, ἀπὸ παίδευση καὶ μόχθο, κατάντησε… χαβαλὲς καὶ «κεκτημένα δικαιώματα», μποροῦσε ὁ γιὸς ἢ ἡ κόρη τοῦ «ὀπαδοῦ τῆς ἀλλαγῆς» νὰ ξεκινήσει ἀπὸ τὴν πρώτη δημοτικοῦ καὶ νὰ πάρει ἀπολυτήριο λυκείου, χωρὶς νὰ γνωρίζει γιὰ παράδειγμα προπαίδεια ἢ νὰ ξεχωρίζει τὸ οὐσιαστικὸ ἀπὸ τὸ ἐπίθετο.

Περνοῦσε σὲ κάποιο ΑΕΙ ἢ ΤΕΙ, γιατί «ὅλοι πρέπει νὰ σπουδάσουν». Τελείωνε, ἔπαιρνε πτυχίο, διότι τὰ μέλη τῶν φοιτητικῶν νεολαίων δὲν κόβονται, εἶναι «δικά μας παιδιὰ» καί, βεβαίως, προσλαμβανόταν στὴν ΔΕΗ, στὸν ΟΤΕ, στὸν ΟΣΕ, στὴν μακαρίτισσα Ὀλυμπιακὴ Ἀεροπορία καί, ἂν ὁ γονιὸς ἦταν ὑψηλόβαθμο κομματόσκυλο, στὴν ἐφορία. Καὶ κληροδοτοῦν τὴν ὀλέθρια τακτικὴ καὶ στὰ παιδιά τους καὶ στὰ ἐγγόνια τους…

Ἔχοντας, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε μία πατατολογία τοῦ συρμοῦ, τέτοιες παραστάσεις ἀπὸ τὴν ζωή του, τώρα ποὺ ἔγινε γονιὸς καὶ τοῦ ἦρθε κατακέφαλα ἡ κρίση καὶ ἡ ἐξαφάνιση τῆς κομματικῆς συμμορίας, ποὺ τὸν βόλεψε, δυσανασχετεῖ, κουράζεται, ἀγανακτεῖ. Νομίζει, ὁ κακόμοιρος βλάξ, ὅτι μία ὡραία πρωία ὁ ἐφιάλτης θὰ τελειώσει καὶ τὸ παιδί του, θὰ βρεῖ τὸν δρόμο του, σὰν τὸν δικό του, δηλαδή. Οἱ περισσότεροι πῆγαν στὸν ΣΥΡΙΖΑ, γιὰ νὰ συνεχίσουν τὴν θλιβερὴ ἱστορία τους. Τοὺς βλέπεις καὶ εἶναι νὰ γελᾶς καὶ νὰ κλαῖς. Ἀμόρφωτοι καλοπερασάκηδες, φωνασκοῦν γιὰ τὸ κακὸ ποὺ τοὺς βρῆκε, ἀναθεματίζουν τοὺς πάντες, ἀγνοώντας ὅτι ἐξ αἰτίας τους καταστραφήκαμε. (Τὸ κίνημα τῶν «ἀγανακτισμένων» ξεφούσκωσε γιατί οἱ περισσότεροι ἦταν ἀγανακτισμένα λαμόγια).

Καὶ ἡ ἐκπαίδευση, τὸ σχολεῖο, τούτη τὴν ἐποχή, ποὺ οἱ γονεῖς παραιτήθηκαν ἢ εἶναι ἀδιάφοροι, ἔγινε, ὅπως εἴπαμε, σχολεῖο τῆς… δράσης. Μὲβιβλία, μνημεῖα ἀνοησίας, μὲ βομβαρδισμὸ νέων τεχνολογιῶν, μὲ ἡγεσία πρώην «κοσμοπολιτῶν τῆς μίας πεντάρας», τὸ σύνθημα εἶναι: Δράση. Ἀφῆστε τὰθρανία, τὸν πίνακα καὶ ξεχυθεῖτε στοὺς δρόμους καὶ στὰ σοκάκια. Μόνο μάθημα νὰ μὴν γίνεται. Ὁ καλὸς ὁ δάσκαλος εἶναι τῆς… δράσης. Ἂν πάρεις δέ, καὶ μία δράση γιὰ τὴν ξενοφοβία καὶ τὸν ρατσισμὸἤ, ἂν εἶσαι…«ὑπὲρ-δραστικὸς» γιὰτὴν ὁμοφυλοφιλία, μπορεῖ νὰ γίνεις καὶὑπουργὸς Παιδείας. (Μοῦ ἔλεγε φοιτήτρια τοῦ παιδαγωγικοῦ τμήματος Θεσσαλονίκης ὅτι πρότεινε νὰ ἀναλάβει ἐργασία μὲ θέμα τὴν προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας. Κινδύνευσε μὲ ἀποβολὴ ἀπὸ τὴν σχολή. Ἡ ἐπανίδρυση, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ, ἀφωνότερος τῶν ἰχθύων καὶ ἀπραγέστερος τῶν βατράχων, πρώην πρωθυπουργὸς Καραμανλῆς, τοῦ κράτους, πρέπει νὰ ξεκινήσει ἕνα πολὺ ἁπλὸ νόμο: Ἀπόλυση ὅλων τῶν, τύπου Ρεπούση, Γραικύλων ποὺ μαγαρίζουν τὶς σχολές, στὶς ὁποῖες φοιτοῦν οἱ αὐριανοὶ δάσκαλοι καὶ καθηγητές, καὶ διαγωνισμὸς νέος ποὺ θὰ περιέχει καὶ τὸ ἑξῆς ἐρώτημα: σέβομαι τὸ νῦν Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος; Ὁρκίζομαι ὅτι δὲν θὰ προδώσω τὴν πατρίδα;).

Τώρα. Προσωπικὰ ἐπειδή μοῦ ἀρέσουν οἱ ρωμαϊκὲς «δράσεις», ἔχω νὰ προτείνω κάποιες στοὺς ἔχοντας ὦτα συναδέλφους.

Πρῶτον: Μία φορὰ τὸν μήνα, ὅπως προβλέπεται, πάω τοὺς μαθητές μου στὴν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Δημητρίου Κιλκίς, τὴν ἐνορία μας. Τοὺς προειδοποιῶ, ὅσοι θέλουν νὰ νηστέψουν, τὸ κατὰ δύναμιν, καὶ κοινωνοῦν.

Δεύτερον: Ἐπειδὴ δὲν διδάσκω τὰ νεοταξικὰ βιβλία τάχα καὶ Γλώσσας, παίρνω, γιὰ παράδειγμα, τὸν Αἴσωπο, τὸν Μ. Βασίλειο, τὸν Μακρυγιάννη, τὸν Δροσίνη, τὸν Παπαδιαμάντη καὶ τοὺς διαβάζω τὰ καλούδια ποὺ μᾶς προικοδότησαν.

Τρίτον: Μὲς στὴν αἴθουσα, τοὺς τοίχους, ἔχω ἀναρτήσει κάδρα ἡρώων τοῦ ’21, τὸν Παῦλο Μελά, τὸν Ἀλέξανδρο Διάκο, ἁγίους, τὸν ἅγιο Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη, τὸν ἅγιο Δημήτριο καὶ μ’ αὐτοὺς κάνω μάθημα.

Τέταρτον: Διδάσκω, μία ὥρα τὴν ἑβδομάδα, ἀρχαῖα ἑλληνικά, γιὰ νὰ νιώσουν τὰ παιδιὰ τὸ μεγαλεῖο τῆς πατρίδας τους. Τὴν ἀπαράμιλλη ὀμορφιὰ τῆς γλώσσας τους.

Πέμπτον: «Πατρίδα, πατρίδα, ἤσουνε ἄτυχη ἀπὸ ἀνθρώπους νὰ σὲ κυβερνήσουν! Μόνος ὁ Θεός, μόνος ὁ ἀληθινὸς αὐτὸς καὶ δίκιος κυβερνήτης σὲ κυβερνεῖ καὶ σὲ διατηρεῖ ἀκόμα!» (Μακρυγιάννης). Ἡ… δράση τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας μας, μᾶς διατηρεῖ ἀκόμα. Καὶ μόνο μὲ τέτοιες «δράσεις» σώζεται τούτη  ἡ πατρίδα.

.

Πηγή: Χριστιανική Βιβλιογραφία , Αβέρωφ

Ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς Τούρκους στίς 29 Μαΐου τοῦ 1453 ἀποτελεῖ γιά ἐμᾶς τούς Νεοέλληνες καί Ρωμηούς φυσικά, ἡμέρα θρήνου καί μνήμης. Ἡμέρα θρήνου, διότι ἡ Βασιλίδα τῶν πόλεων, ἡ Θεοφύλακτος πόλη, ἡ Κωνσταντινούπολη, κατελήφθη (ἤ ἁλώθηκε) ἀπό χέρια ἐχθρικά γιά δεύτερη φορά. Εἶναι ὅμως καί ἡμέρα μνήμης, διότι μᾶς ὑπενθυμίζει τήν εἴσοδο τοῦ Γένους μας σέ μία ἀπό τίς μελανότερες σελίδες τῆς μυριόχρονης ἱστορίας μας: τήν Τουρκοκρατία.

Γιά πάνω ἀπό χίλια χρόνια, ἡ Κωνσταντινούπολη ἀποτέλεσε πρωτεύουσα τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, τῆς πιό μακροχρόνιας ἴσως ἀπό ὅλες ὅσες δημιουργήθηκαν στό πέρασμα τῶν αἰώνων. Ὑπῆρξε τό λίκνο τοῦ μεσαιωνικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Προσέφερε τά μέγιστα στή διαμόρφωση ὄχι μόνο τῆς δικῆς μας ρωμαίικης εὐσυνειδησίας καί ταυτότητας, ἀλλά καί στήν ἴδια τήν ὕπαρξη τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Εἶναι πολύ δύσκολο νά φανταστοῦμε πῶς θά ἦταν ἡ Εὐρώπη σήμερα, ἄν δέν ἦταν τό Βυζάντιο σέ ρόλο κυματοθραύστη ἀπέναντι στίς βαρβαρικές ἐπιδρομές. Βασιλεῖς ὑποχώρησαν, αὐτοκρατορίες λύγισαν καί ἐχθροί κατατροπώθηκαν, δοκιμάζοντας τήν ἰσχύ καί τό μεγαλεῖο της Ρωμηοσύνης. Ἡ ἴδια ἡ Πόλη πολιορκήθηκε 29 φορές ἀπό βάρβαρους ἐπιδρομεῖς καί ἐπίδοξους σφετεριστές, ἀλλά μέ τήν βοήθεια τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, τῆς Κυρίας Θεοτόκου, παρέμεινε ὄρθια καί λαμπρή, ἀποδεικνύοντας συνεχῶς ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν Θεοφρούρητος Πόλη.

Ἡ μνησικακία ὅμως τῶν Φραγκολατίνων καί τό ζηλόφθονο μῖσος τους γιά μία πόλη καί μία αὐτοκρατορία πού συγκέντρωνε τόσο πλοῦτο, ὑλικό καί πνευματικό, ὁδήγησαν τά στίφη τῶν Σταυροφόρων τῆς Δ’ Σταυροφορίας μπροστά στά τείχη τῆς Πόλεως καί στήν ἅλωσή της στίς 13 Ἀπριλίου 1204, κατακερματίζοντας οὐσιαστικά τήν Βυζαντινή Αὐτοκρατορία σέ μικρότερα κρατίδια, ἑλληνικά καί φραγκικά. «Ἦταν τό μεγαλύτερο ἔγκλημα στήν ἱστορία», θά ἐπισημάνει ὁ ἔγκριτος βρετανός βυζαντινολόγος σέρ Στήβεν Ράνσιμαν.

Ἄν καί ἡ Κωνσταντινούπολη ἐλευθερώθηκε τό 1261 καί ἡ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία ξαναγεννήθηκε ἀπό τίς στάχτες της, ἐν τούτοις ὅμως, ἀποτελοῦσε μία τραγική σκιά τοῦ ἑαυτοῦ της. Κυβερνητικά λάθη καί ἐμφύλιοι σπαραγμοί στά χρόνια τῶν Παλαιολόγων, τῆς τελευταίας δυναστείας πού κυβέρνησε στό θρόνο τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἄνοιξαν τόν δρόμο στούς Ὀθωμανούς Τούρκους, οἱ ὁποῖοι κατέλαβαν ἀργά ἀλλά σταθερά τά τελευταία ἀπομεινάρια τῆς πάλαι ποτέ κραταιᾶς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Λίγο πρίν τό 1453, ἡ ἔκταση τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας περιοριζόταν μόλις στήν ἴδια τήν Πρωτεύουσα μέ μερικά παραθαλάσσια φρούρια καί πόλεις τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, ἐνῶ ὁ πληθυσμός τῆς Κωνσταντινουπόλεως δέν ξεπερνοῦσε τούς 50.000 κατοίκους.

Τό 1451 πεθαίνει ὁ Μουράτ Β’ καί τόν διαδέχεται ὁ Μωάμεθ Β’, ὁ ἐπονομαζόμενος καί Πορθητής, ἀφοῦ πρῶτα ἐξόντωσε κάθε ὑποψήφιο διεκδικητή τοῦ θρόνου τοῦ πατέρα του. Ἀπό τήν πρώτη κιόλας στιγμή ἐπιδόθηκε σέ συνεχεῖς προετοιμασίες γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ πιό σημαντικοῦ του στόχου: τήν κατάληψη τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἀρχικά ἔσπευσε νά κτίσει ἕνα ἰσχυρό φρούριο στό στενότερο σημεῖο τῆς εὐρωπαϊκῆς πλευρᾶς τοῦ Βοσπόρου, τό Ρούμελη Χισάρ ἤ ἀλλιῶς ¨Λαιμοκοπίη¨. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ἔκοβε κάθε πρόσβαση στήν Πόλη ἀπό τήν θάλασσα. Ἔπειτα παρήγγειλε στόν Οὖγγρο μηχανικό Οὐρβανό τήν κατασκευή πυροβόλων γιά τήν πολιορκία τῆς Πόλεως. Τέλος, γιά νά ἀποφευχθεῖ κάθε πιθανή ἀποστολή βοήθειας ἀπό τό Δεσποτᾶτο τοῦ Μυστρᾶ πρός τήν Πόλη, ὁ Μωάμεθ ἔστειλε τόν Τουραχάν μπέη νά λεηλατήσει τόν Μοριά. Στίς 7 Ἀπριλίου τοῦ 1453 ὁ Μωάμεθ ἐπικεφαλῆς ἄνω 150.000 ἀντρῶν ἔφθασε μπροστά στά τείχη τῆς Πόλεως, ἀρχίζοντας μέ αὐτόν τόν τρόπο τήν πολιορκία της, ἡ ὁποία κράτησε 57 ἡμέρες.

Ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος, τελευταῖος Αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου, προσπάθησε νά ὀργανώσει ὅσο τό δυνατόν καλύτερα τήν ἄμυνα τῆς Πόλεως, ἐνισχύοντας τά τείχη, ἐμψυχώνοντας τούς ὑπερασπιστές της καί ζητώντας μάταια βοήθεια ἀπό τήν οὐσιαστικά ἀδιάφορη Δύση. Ἐκτός ἀπό τούς λιγοστούς ξένους μισθοφόρους καί τά ἀπόρθητα μέχρι τότε Θεοδοσιανά τείχη, ὁ Κωνσταντῖνος καί οἱ σύν αὐτῶ πολιορκούμενοι ἤλπιζαν στήν θαυμαστή ἐπέμβαση τῆς Θεοτόκου, μέ τή βοήθεια τῆς ὁποίας, ἡ Πόλη σώθηκε πολλές φορές στό παρελθόν.

Οἱ Τοῦρκοι ἀρχίζουν νά βομβαρδίζουν τά τείχη καθημερινά, ἐνῶ οἱ ὑπερασπιστές προσπαθοῦν νά τά ἐπιδιορθώσουν ὅπως μποροῦν καλύτερα. Ἦταν ἡ πρώτη πόλη στήν παγκόσμια ἱστορία πού βομβαρδίστηκε ἀπό βολές ὀργανωμένου πυροβολικοῦ. Ὑπολογίζεται πώς ἀπό τήν ἀρχή τῆς πολιορκίας της Πόλης ἕως τήν ἅλωσή της τά τούρκικα πυροβόλα ἔριξαν στά τείχη 3.231 τόνους λίθινων βλημάτων!

Στίς 18 Ἀπριλίου οἱ Τοῦρκοι ἔκαναν τήν πρώτη τους ἔφοδο, ἡ ὁποία ἀποκρούστηκε μέ μεγάλες ἀπώλειες. Στίς 20 Ἀπριλίου ἕνας μικρός στολίσκος 4 πλοίων μέ ἐπικεφαλῆς τόν θαρραλέο Φλαντανελᾶ διέσπασαν τόν τούρκικο κλοιό καί εἰσῆλθαν στήν Πόλη μεταφέροντας τρόφιμα καί πολεμοφόδια. Στίς 22 Ἀπριλίου ὁ Μωάμεθ διέταξε τήν μεταφορά μέσω ξηρᾶς μέρους τοῦ στόλου του ἐντός τοῦ Κερατίου κόλπου, ἀποκόπτοντας ὁλοκληρωτικά τήν πόλη ἀπό τίς θαλάσσιες ὁδούς. Ὁ βομβαρδισμός ἐντείνεται καθημερινά. Τά τείχη σωριάζονται οἱ ἀμυνόμενοι μέ μεγάλη δυσκολία ἀποκρούουν τίς τουρκικές ἐπιθέσεις, ἐνῶ ἡ πολυπόθητη βοήθεια ἀπό τούς «χριστιανούς» τῆς Δύσεως δέν ἔρχεται. Στίς 23 Μαΐου ὁ Μωάμεθ προτείνει τήν ὑπό ὅρους παράδοση τῆς Πόλεως. Ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος, ὡς νέος Λεωνίδας, δίνει τήν ἱστορική ἀπάντηση, ἀντάξια ἑνός Βασιλέως μέ ἐπίγνωση τοῦ ρόλου καί τοῦ σκοποῦ τῆς ἐξουσίας του: «Τό δέ τήν πόλιν σοί δοῦναι, οὐτ’ ἐμόν ἐστιν οὐτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτη. Κοινῆ γάρ γνώμη πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν».

Τελικά ὁ Μωάμεθ ἀποφασίζει ἡμέρα γενικῆς ἐπίθεσης ἀπό ξηρά καί θάλασσα τήν 29η Μαΐου 1453. Ὁ Κωνσταντῖνος ἀντιλαμβάνεται πώς ἡ κρισιμότερη μάχη πού θά κρίνει τήν σωτηρία τῆς Πόλεως πλησιάζει. Γι΄ αὐτό καί ἀποφασίζει νά πραγματοποιηθεῖ τήν παραμονή τῆς ἐπίθεσης Θεία Λειτουργία στόν ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας, μέ καθολική συμμετοχή κλήρου καί λαοῦ σέ μία ὕστατη προσπάθεια σύμπνοιας καί ὁμόνοιας τοῦ διχασμένου λαοῦ. Ἤλπιζε πώς ἄν ὁ λαός ἐπιδείκνυε μετάνοια ἀπέναντι στόν Θεό ἡ νίκη θά ἔστεφε γιά μία ἀκόμη φορά τά ὅπλα τους. Ἐκεῖνος, ὡς πραγματικός ἥρωας, ζήτησε ἀπό ὅλους νά τόν συγχωρέσουν γιά τυχόν λάθη καί ἀδικίες πού προκάλεσε. Ἔπειτα κατευθύνθηκε πρός τήν πύλη τοῦ ἁγίου Ρωμανοῦ, τοῦ πιό εὐαίσθητου σημείου τῆς ἄμυνας.

Λίγο μετά τά μεσάνυχτα, ὁ Μωάμεθ στέλνει τό πρῶτο κῦμα ἐπίθεσης. Τά Τμήματα αὐτά τῶν ἀτάκτων ἀποσκοποῦσαν στήν καθήλωση καί ἀποδυνάμωση τῶν ἤδη ἐξαντλημένων ὑπερασπιστῶν. Μετά ἀπό πολύωρη τειχομαχία, οἱ ἐπιτιθέμενοι ἀποχωροῦν ἡττημένοι. Ὁ Μωάμεθ στέλνει τό δεύτερο κύμα ἐπίθεσης πού ἀποτελεῖται ἀπό πιό ὀργανωμένα καί ξεκούραστα τμήματα τά ὁποῖα ὅμως δέν πετυχαίνουν τίποτα περισσότερο ἀπό τούς ἀτάκτους. Παρόμοια τύχη εἶχε καί ἡ ἀπό θαλάσσης ἐπίθεση κατά τῆς Πόλεως. Ὁ Μωάμεθ ἀναγκάζεται νά στείλει τό τρίτο κῦμα ἐπίθεσης: Τά ἐπίλεκτα σώματα τῶν γενιτσάρων. Οἱ ὑπερασπιστές, μέ τόν αὐτοκράτορα ἐπικεφαλῆς, ἀμύνονται λυσσαλέα, γνωρίζοντας ὅτι δέν ὑπάρχει ἐπιλογή ὑποχώρησης. Στό κρισιμότερο σημεῖο τῆς μάχης, τραυματίζεται ὁ ἐπικεφαλῆς τῶν ξένων μισθοφόρων καί ὅλης της ἀμυντικῆς γραμμῆς, ὁ Γενοβέζος κοντοτιέρος Ἰωάννης Ἰουστινιάνης καί μεταφέρεται ἀπό τούς συμπολεμιστές του στά μετόπισθεν. Οἱ ὑπόλοιποι μισθοφόροι βλέποντας τήν φυγή του, ἐγκαταλείπουν τή μάχη καί κατευθύνονται πρός τά πλοῖα γιά νά σωθοῦν. «Ἑάλω ἡ Πόλις» ἦταν ἡ μοιραία κραυγή πού διαχέονταν στόν ἀέρα ἀπό στόμα σέ στόμα. Μάταια ὁ βασιλιᾶς προσπαθοῦσε νά ἀποτρέψει τήν τραγική αὐτή ἐξέλιξη. Οἱ Τοῦρκοι, λίγοι στήν ἀρχή τμηματικά ἀργότερα εἰσέρχονται ἀπό τά χαλάσματα τῶν τειχῶν συντρίβοντας κάθε ἀντίσταση καί ξεχύνονται μανιωδῶς πρός τήν Πόλη. Ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος ἐπιτίθεται μέ τούς λιγοστούς πιστούς συντρόφους του πρός τούς εἰσερχόμενους Ὀθωμανούς καί βρίσκει ἡρωικό θάνατο ἄγνωστος μεταξύ ἀγνώστων.

Ἀμέσως μόλις ἔσπασε καί ἡ τελευταία ἀντίσταση στά τείχη, οἱ Τοῦρκοι ξεχύθηκαν στούς δρόμους μέ σκοπό τήν τριήμερη λαφυραγώγηση πού τούς εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Μωάμεθ. Ὅ,τι ἀπέμεινε σέ πλοῦτο καί κάλος ἀπό τήν λεηλασία τοῦ 1204 ἀπό τούς σταυροφόρους λεηλατήθηκε ἀνηλεῶς ἀπό τούς Τούρκους. Ἡ Πόλη, πού στή μέγιστη ἀκμή τῆς εἶχε περίπου μισό ἑκατομμύριο κατοίκους, ἐρημώθηκε τελείως. Ἀμέτρητοι σκοτώθηκαν, χιλιάδες σύρθηκαν στά σκλαβοπάζαρα τῆς Ἀνατολῆς, ἐνῶ ὅσοι γλίτωσαν τήν ἐγκατέλειψαν. Ἐκκλησιές καί μοναστήρια βεβηλώθηκαν, σπίτια πυρπολήθηκαν, ἔργα τέχνης καί μνημεῖα καταστράφηκαν ὁλοσχερῶς.

Μέσα ἀπό τίς στάχτες τῆς ἁλώσεως, ἕνα ὁλόκληρο Ἔθνος, τό Γένος τῶν Ρωμηῶν, κράτησε ἄσβεστη τήν ἐλπίδα τῆς ἐλευθερίας καί τήν πίστη στόν Χριστό, ἀρνούμενο νά προσκυνήσει τόν Τοῦρκο δυνάστη. Χρέος λοιπόν ὅλων ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων, εἶναι νά μήν ξεχνᾶμε πρόσωπα καί γεγονότα πού σχετίζονται μέ τήν ἴδια μας τήν ταυτότητα. Ἡ ταυτότητά μας εἶναι ἡ ὕπαρξή μας. Ἡ λήθη καί ἡ ἐσκεμμένη ἀπώλεια μνήμης, ὁδηγοῦν μέ μαθηματική ἀκρίβεια σέ κρίσεις καί ἁλώσεις πού συνεχῶς θά ἐπαναλαμβάνονται. Ἡ ἑλληνορθόδοξη ἱστορία μας ἔχει μία ἐκπληκτική εἰλικρίνεια τόσο στήν ἀντικειμενικότητά της ὅσο καί στά διδάγματά της. Καί γι΄ αὐτόν τόν λόγο, ὅταν δέν δείχνουμε τόν ἀπαιτούμενο σεβασμό ἀπέναντί της, τότε, ὅπως ἡ φύση ἔτσι καί ἐκείνη μᾶς «ἐκδικεῖται»…

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη