Ἡ ἐπικαιροποίησι ἀπό τό Κοινοβούλιο τῆς θεσμοθετήσεως τῆς ἀσύμβατης μέ τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο θρησκείας τοῦ Ἰσλάμ πού στοχοποιεῖ θανάσιμα τήν ἄρνησή της, μέ τήν ψήφισι τῆς τροπολογίας γιά τήν ἀνέγερσι τοῦ Ἰσλαμικοῦ Τεμένους ἀπό τήν πλειοψηφία τῶν Κομμάτων τῆς Βουλῆς, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία λειτουργοῦν στό Λεκανοπέδιο 150 τεμένη μέ ναυαρχίδα τῶν 3000 τετραγωνικῶν μέτρων Τέμενος τῆς ὁδοῦ Πειραιῶς στό Μοσχάτο ἐνδυναμώνει οὐσιωδῶς τὀν σχεδιασμό ἰσλαμοποιήσεως τῆς χώρας μας ἀπό τό Σιωνιστικό λόμπυ τοῦ κ. Ρότσιλντ καί τῶν μισθάρνων ἐντοπίων ὀργάνων του.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4518476 e-mail: impireos@hotmail.com

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 13^ῃ Μαΐου 2015

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ  ΚΑΙ  ΙΣΛΑΜΙΚΟΣ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ

Ἡ ἐπικαιροποίησι ἀπό τό Κοινοβούλιο τῆς θεσμοθετήσεως τῆς ἀσύμβατης μέ τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο θρησκείας τοῦ Ἰσλάμ πού στοχοποιεῖ θανάσιμα τήν ἄρνησή της, μέ τήν ψήφισι τῆς τροπολογίας γιά τήν ἀνέγερσι τοῦ Ἰσλαμικοῦ Τεμένους ἀπό τήν πλειοψηφία τῶν Κομμάτων τῆς Βουλῆς, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία λειτουργοῦν στό Λεκανοπέδιο 150 τεμένη μέ ναυαρχίδα τῶν 3000 τετραγωνικῶν μέτρων Τέμενος τῆς ὁδοῦ Πειραιῶς στό Μοσχάτο ἐνδυναμώνει οὐσιωδῶς τὀν σχεδιασμό ἰσλαμοποιήσεως τῆς χώρας μας ἀπό τό Σιωνιστικό λόμπυ τοῦ κ. Ρότσιλντ καί τῶν μισθάρνων ἐντοπίων ὀργάνων του, μέ τόν ἀνεξέλεγκτο ἐποικισμό τῶν μουσουλμάνων ἐπηλύδων μέ δῆθεν πρόταγμα τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί τήν ἀνεξιθρησκεία πού ἀποτελοῦν «ἀνόσιες ἰδέες» γιά τό Ἰσλάμ, ὅπως ἀποδεικνύουν οἱ σφαγές καί τό αἷμα στό ἐγκληματικό Χαλιφάτο καί ἀποθρασύνει τούς ἰσλαμιστές «ἐποίκους» πού ἐπιδίδονται σέ ἀπόπειρες προσηλυτισμοῦ στό Ἰσλάμ. Τήν ἰδία στιγμή ἡ τιμητική προσκύνησι τῶν ἐγχριστοθέντων Ἁγίων καί Μαρτύρων τῆς Πίστεως πού διέσωσε τήν ἐθνική μας ἰδιοπροσωπεία κάτω ἀπό τόν Ἰσλαμικό ζυγό, χαρακτηρίζεται ὡς «εἰδωλολατρεία» καί ἡ μεταφορά τιμίων λειψάνων εἰς τόν Ἱδρυματικό Ἱ. Ναό τοῦ Ἀντικαρκινικοῦ Νοσοκομείου «Ἅγιος Σάββας» πρός προσκύνησι τῶν ἐπιθυμούντων κατασυκοφαντεῖται καί καθυβρίζεται ὡς δῆθεν «μεσαιωνισμός». Στήν Μητροπολιτική μας Περιφέρεια μοιράζονται προσηλυτιστικά φυλλάδια τοῦ Ἰσλάμ ἀπό ἑλληνόφωνη ἰσλαμική ἱστοσελίδα καί γι’ αὐτό ἀποστείλαμε Ποιμαντορική Ἐγκύκλιο πού θά ἀναγνωσθῆ στούς Ἱ. Ναούς τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου γιά τήν ἐνημέρωση τῆς δράσεως τῶν νεοαρειανῶν Ἰσλαμιστῶν.

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η    Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

Π ρ ὸ ς  τ ὸ ν  Ἱ ε ρ ὸ  Κ λ ῆ ρ ο  κ α ὶ  τ ὸ ν  ε ὐ σ ε β ῆ  λ α ὸ|
τ ῆ ς  κ α θ’  ἡ μ ᾶ ς  Ἱ.  Μ η τ ρ ο π ό λ ε ω ς

Πατέρες καὶ ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά,
Χριστὸς Ἀνέστη !

Σήμερα ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξη, Καθολική Ἐκκλησία, τιμᾶ τήν ἑόρτιο μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων 318 Θεοφόρων Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου κατά τοῦ δυσεβοῦς καί δυσωνύμου Ἀρείου ὁ ὁποῖος ἀρνεῖτο τήν Θεία φύση τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τόν 7^ο αἰ. τό ἔργο τοῦ αἱρεσιάρχου Ἀρείου ἀνέλαβε νά συνεχίση ὁ Ἄραβας ἔμπορος Μωάμεθ ἤ Μουχάμμαντ καί τόν 19^ο αἰ. ὁ ἱδρυτής τῆς φυλλαδικῆς μετοχικῆς ἑταιρίας «ΣΚΟΠΙΑ τοῦ πύργου τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ» Κάρολος Ρῶσσελ. Ἀντιλαμβάνεται κανείς εὔκολα ὅτι ὁ κοινός ὑποβολεύς τοῦ Ἀρείου, τοῦ Μωάμεθ ἤ Μουχάμμαντ καί τοῦ Κ. Ρῶσσελ εἶναι ὁ παγκάκιστος καί μισόχριστος, μισόθεος καί μισάνθρωπος διάβολος διότι ἐάν ὁ Θεός δέν ἔγινε ἄνθρωπος ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά γίνει Θεός ὅπως τό ἐξέφρασε ὁ ἱερός Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μέ τήν μεγαλειώδη φράση του τό «ἀπρόσληπτον καί ἀθεράπευτον» (Γρηγορίου Θεολόγου, Ἐπιστολή 101,32) 

Εἶναι σὲ ὅλους γνωστό, ὅτι ἡ ἀντίχριστη λεγομένη «Νέα Ἐποχὴ» καὶ ἡ «Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων», μὲ συνδιαμορφωτὴ τὴν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ Διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐργάζονται πυρετωδῶς γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν σκοτεινῶν σχεδίων τους, ποὺ μεταξὺ ἄλλων, εἶναι ἡ ἰσλαμοποίηση τῆς Εὐρώπης, καὶ βεβαίως, τῆς Ἑλλάδος. Ὅλοι πλέον ἀντιλαμβάνονται καὶ συνειδητοποιοῦν ὁσημέραι ἐναργέστερα, ὅτι ἡ θρησκεία τοῦ Ἰσλὰμ καὶ ἡ ἰσλαμικὴ βία ἔχει καταστεῖ μία ἀπὸ τὶς σοβαρότερες ἀπειλὲς γιὰ τὴν παγκόσμια εἰρήνη. Τὸ μαρτυροῦν τὰ φρικτὰ ἐγκλήματα τῶν ἰσλαμιστῶν - τζιχαντιστῶν, στὴ Μέση Ἀνατολὴ καὶ τὴν Βόρεια Ἀφρική, ὅπου ὄχι ἁπλῶς χάνονται μὲ τραγικὸ τρόπο ἀνθρώπινες ζωές, ἀλλὰ βρίσκεται σὲ πλήρη ἐξέλιξη πραγματικὴ γενοκτονία τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν, γιὰ τὰ ὁποία ἀποκλειστικὴ εὐθύνη φέρουν οἱ τζιχαντιστὲς μουσουλμάνοι, ἀλλὰ καὶ οἱ πονηροὶ σχεδιαστὲς τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ποὺ τοὺς προωθοῦν καὶ τοὺς ἐνθαρρύνουν στὸ ἀνόσιο ἔργο τους. Οἱ δὲ διωγμοὶ καὶ οἱ τρόποι θανατώσεως τῶν Χριστιανῶν, ξεπερνοῦν κάθε φαντασία!

Τὸ πρόβλημα τῆς ἐξάπλωσης τοῦ Ἰσλὰμ καὶ τῆς ἰσλαμικῆς βίας ἔχει ἀγγίξει, ὅπως ἦταν φυσικὸ καὶ ἑπόμενο καὶ τὴν χώρα μας, ἡ ὁποία μεταβλήθηκε τὰ τελευταία χρόνια σὲ πραγματικὴ ἀποικία νομίμων καὶ παρανόμων μεταναστῶν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον μουσουλμάνων, μὲ ἕναν καθημερινό τραγικό ἐποικισμό μέ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται στὴν δεινῶς χειμαζόμενη πατρίδα μας λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως καί τῆς μελλοντικῆς δημογραφικῆς ἀλλοιώσεως. Σύμφωνα μὲ χάρτη, ποὺ κυκλοφόρησαν οἱ τζιχαντιστές, ἡ Ἑλλάδα εἶναι καὶ αὐτὴ ἐντεταγμένη στὸ «ἰσλαμικὸ κράτος»-Χαλιφάτο, ποὺ ἐπιδιώκουν διὰ τῆς βίας νὰ δημιουργήσουν!

Ἐπειδὴ ὅμως πρὸς τὸ παρὸν ἀποτελοῦν μία πληθυσμιακὴ μειονότητα, προσπαθοῦν νὰ διεισδύσουν στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ νὰ διαδώσουν τὶς κακοδοξίες των, μέσῳ δεκάδων ἱστοσελίδων καὶ «διαφωτιστικῶν» ἐντύπων, τὰ ὁποία μοιράζουν ἀφειδῶς κατὰ χιλιάδες. Στὴν μητροπολιτική μας περιφέρεια ἤδη μοιράζονται καὶ διανέμονται ἔντυπα προσηλυτισμοῦ στὴν ἰσλαμικὴ θρησκεία!

Προσπαθοῦν νὰ παρουσιάσουν, μὲ ἀνεπιτυχῆ βέβαια τρόπο, τὴν δῆθεν ἀνωτερότητα τῆς ἰσλαμικῆς θρησκείας, ἔναντι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅτι αὐτοὶ καὶ μόνον πιστεύουν στὸν ἀληθινὸ Θεό. Ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ σαρκωθείς Θεὸς Λόγος, ἀλλὰ ἕνας ἁπλὸς προφήτης καὶ μάλιστα κατώτερος τοῦ Μωάμεθ. Ὅτι ὁ Χριστός, παρ’ ὅλα αὐτά, θὰ εἶναι ὁ Κριτὴς στὴν Μέλλουσα Κρίση καὶ ὄχι ὁ «τέλειος προφήτης», ὁ «ἱδρυτὴς τῆς ἀληθινῆς θρησκείας τοῦ Ἀλλὰχ» Μωάμεθ, καθὼς καὶ πολλὲς ἄλλες πλάνες. 

Ὡστόσο ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπὸ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητὴ (6^ος αἰ.) καὶ Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνὸ (7^ος αἰ.), μέχρι τὸν ἅγιο ἔνδοξο ὁσιομάρτυρα Νικόδημο τὸν Ἁγιαννανίτη (18^ος αἰ.) καὶ τὴν ἁγία ἔνδοξο νεομάρτυρα Ἀκυλίνα (18^ος αἰ.), κατατάσσουν τὸ Ἰσλὰμ στὶς αἱρέσεις καὶ ὡς τέτοια τὸ ἀντιμετωπίζουν. Αὐτὸ εἶναι εὔλογο, διότι  οἱ διδαχὲς του, ἀποτελοῦν ἕνα συμπίλημα διαφόρων ἀνθρωποπαθῶν θρησκευτικῶν παραδοχῶν, ὅπως τῆς Εἰδωλολατρείας, τοῦ Ζωροαστρισμοῦ, τοῦ Μανιχαϊσμοῦ, τοῦ Γνωστικισμοῦ, τοῦ Ἀρειανισμοῦ, τοῦ Νεστοριανισμοῦ, τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Ἀφθαρτοδοκητι-σμοῦ καὶ τῆς Εἰκονομαχίας.

Πλέον συγκεκριμένα, ὁ ὅσιος καὶ θεοφόρος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, στὸ ἔργο του «Περὶ αἱρέσεων», θεωρεῖ ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι λαοπλάνος θρησκεία καὶ πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου. Γράφει: «Ἔστι δὲ καὶ ἡ μέχρι τοῦ νῦν κρατοῦσα λαοπλάνος θρησκεία τῶν Ἰσμαηλιτῶν, πρόδρομος οὖσα τοῦ Ἀντιχρίστου». Εἶναι δὲ χαρακτηριστικό, ὅτι ὁ ὅσιος ἀποκαλεῖ εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς τὸν Μωάμεθ ψευδοπροφήτη. Καὶ τοῦτο διότι κατὰ τὴν ἰσλαμικὴ παράδοση, (σούνα), συνεζεύχθη ὡς 7^η σύζυγό του τὴν σύζυγο τοῦ υἱοθετηθέντος υἱοῦ τοῦ Ζαΐντ καὶ ὡς 9^η τὴν ἑπταετῆ κορασίδα Ἀϊσά, διαπράττων ἐκτὸς τῶν ἄλλων κακουργιῶν καὶ τὰ ἐγκλήματα τῆς αἱμομιξίας καὶ τῆς παιδεραστίας. Ἀποδεικνύει μὲ ὅσα γράφει ὁ ὅσιος, ὅτι δημιούργησε τὴν αἵρεσή του ὕστερα ἀπὸ μία ἐπιφανειακὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τὴν ἐπικοινωνία του μὲ ἕναν αἱρετικὸ ἀρειανὸ μοναχό, κατόπιν δῆθεν ὁραμάτων σὲ ἡλικία σαράντα ἐτῶν, μὲ τὴν παρότρυνση τῆς πρώτης συζύγου τοῦ Χαντίντζα καὶ τοῦ Ἰουδαίου ἐξαδέλφου τῆς Οὐάρακα καὶ μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο διέδωσε τὴν ψεύτικη φήμη, ὅτι ὅλ’ αὐτά, ποὺ θέσπισε, εἶναι δῆθεν θεόσταλτα. Καυστικότατο εἶναι τὸ σχόλιο τοῦ ὁσίου, ὅτι ὅλα τὰ θεσπίσματα τοῦ Κορανίου, εἶναι «γέλωτος ἄξια» καὶ καθιερώθηκαν στὸ Ἀραβικὸ Ἔθνος μὲ τὸν «ἱερὸ πόλεμο» καὶ τὸ ψευδὲς ἰδεολόγημα τῆς δῆθεν θεϊκῆς ἀποστολῆς τοῦ Μωάμεθ, ἑπτὰ αἰῶνες μετὰ τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ ἀληθινοῦ Μεσσία, τοῦ ὁποίου τὸ σωτηριῶδες ἔργο ἐπιδιώκει νὰ ἀνατρέψει μὲ τὶς ψευδολογίες του. Κατὰ τὸν ὅσιο τὸ Ἰσλὰμ καί τό Κοράνιο ἐπηρεασμένα ἀπὸ τὴν ἀντιχριστιανικὴ ἰουδαϊκὴ καὶ τὴν αἱρετικὴ χριστιανικὴ γραμματεία, δὲν δέχονται τὴν Τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ, τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, τὸν σταυρικό Του θάνατο καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Ἀρνοῦνται τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπό Του καὶ τὸν θεωροῦν σὰν ἕνα προφήτη κατώτερο τοῦ Μωάμεθ, τῆς δῆθεν σφραγίδας τῶν προφητῶν, κτίσμα τοῦ Θεοῦ καὶ ἁπλό, ψιλὸ ἄνθρωπο.

Βασικὴ διδασκαλία τοῦ Κορανίου ἀποτελεῖ ὁ πόλεμος κατὰ τῶν ἀπίστων, (τζιχάντ), ἐφαρμόζεται δὲ στὶς ἡμέρες μας μὲ τὶς συνεχιζόμενες ἐκκαθαρίσεις χριστιανικῶν καὶ ἄλλων πληθυσμῶν ἀπὸ τοὺς φανατικοὺς τζιχαντιστές. Ἔτσι ἀποδεικνύεται, ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι μία θρησκεία μὴ συμβατὴ μὲ τὸ εὐρωπαϊκὸ κεκτημένο καὶ τὶς ἀρχὲς τῶν Κρατῶν Δικαίου, διότι οἱ ἔννοιες Δημοκρατία, Ἀνεξιθρησκεία καὶ Ἀνεκτικότητα πρὸς τὴν ἑτερότητα εἶναι ἀσύμβατες μὲ τὸ Ἰσλὰμ καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ Κορανίου πού στοχοποιεῖ θανάσιμα τήν ἄρνησή του.

Ἀλήθεια, ποιὰ ἡ χρησιμότητα τῶν Διαθρησκειακῶν Διαλόγων μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ἰσλὰμ καὶ οἱ διακηρύξεις περὶ εἰρηνικῆς συνυπάρξεως, ὅταν οἱ Διάλογοι αὐτοὶ ἀδυνατοῦν νὰ ἀποτρέψουν τοὺς ἰσλαμιστὲς - τζιχαντιστὲς ἀπὸ τὰ φρικώδη ἐγκλήματά τους, ὅπως ἀποδεικνύεται μὲ πλῆθος στοιχείων στὴν παγκόσμια εἰδησεογραφία; Οἱ σημερινοὶ Διαθρησκειακοὶ Διάλογοι ἀποτελοῦν τὴν νέα ἐφεύρεση τοῦ Σατανᾶ,ὅπου προβάλλεται τὸ Ἰσλὰμ ὡς ἡ θρησκεία τῆς δῆθεν εἰρήνης ποὺ πιστεύει στὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ὅπου ἐξισώνεται ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς ψευδοπροφῆτες καὶ ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸ ψεῦδος τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Οἱ συμμετέχοντες στοὺς Διαλόγους αὐτούς, δὲν ἔχουν δυστυχῶς ὅπως ἀπέδειξαν τὰ πράγματα, τὸ ἀνδρεῖο καὶ ὁμολογιακὸ φρόνημα ποὺ χαρακτήριζε τοὺς ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τοὺς ἁγίους Νεομάρτυρες,οἱ ὁποῖοι ἤλεγξαν τὴν πλάνη τοῦ Ἰσλὰμ καὶ ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως. Ὅπως ὀρθότατα ἔχει ἐπισημανθεῖ οἱ ἅγιοι Πατέρες δὲν δίσταζαν νὰ διατυπώσουν τὴν ἀπόλυτα ἀπορριπτικὴ θέση τους γιὰ τὸ Ἰσλὰμ ἀκόμη καὶ ὅταν ἐξαναγκάζονταν«νὰ προσέλθουν σὲ διάλογο μὲ τοὺς Μουσουλμάνους,εἴτε ὡς αἰχμάλωτοί τους, ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, εἴτε ὡς ὑπόδουλοι καὶ κατακτημένοι, ὅπως ὁ Πατριάρχης Γεννάδιος ὁ Σχολάριος. Σήμερα προσερχόμαστε μόνοι, ἐθελουσίως, στοὺς Διαλόγους καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχει ἐξωτερικὴ ἀνάγκη, ἢ βία, ἀναγνωρίζουμε τὸν Μωάμεθ ὡς προφήτη καὶ βλέπουμε πολλὰ θετικὰ στοιχεῖα στὴ διδασκαλία του». Ἔτσι μὲ τὴν στάση τους αὐτὴ ὑβρίζουν καὶ προσβάλλουν τοὺς ἁγίους Νεομάρτυρες καὶ ἀποδεικνύουν, ὅτι ματαίως καὶ ἀνωφελῶς ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ τὸν Χριστό.   

Ἀλλὰ καὶ ἡ στάση τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας βρίσκεται δυστυχῶς σὲ πλήρη ἐναρμόνιση μὲ τοὺς στόχους τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Ἀποδείχθηκαν ἀνακόλουθες καὶ πλήρεις ἀντιφάσεων οἱ ἐνέργειές Της, ἀφ’ ἑνὸς μὲν νὰ ψηφίσει τὸν  λεγόμενο «ἀντιρατσιστικὸ» νόμο, μὲ σκοπὸ νὰ πατάξει φαινόμενα ρατσισμοῦ, ἀφ’ ἑτέρου δὲ νὰ ἀποφασίσει τὴν ἀνέγερση ἰσλαμικοῦ τεμένους (μὲ κρατικὴ μάλιστα χρηματοδότηση). Καὶ τοῦτο διότι τὸ ἀνίερο συμπίλημα τοῦ Κορανίου, περιέχει ρατσιστικὲς ἀναφορὲς καὶ προτροπὲς σὲ πράξεις βίας κατὰ τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν ὁμάδων. Εἶναι ἐπίσης ξεκάθαρες οἱ ρατσιστικὲς ἀντιλήψεις του ἀπέναντι στὸ γυναικεῖο φύλο.

Πατέρες καὶ ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά.

Στὴν πατρίδα μας, τὴν ἡρωοτόκο καὶ ἁγιοτόκο Ἑλλάδα, στὴν ὁποία, κατὰ τὰ 400 χρόνια σκλαβιᾶς ἀπὸ τοὺς ὁμοπίστους τῶν σημερινῶν ἰσλαμιστῶν τούς Ὀθωμανούς Τούρκους, χύθηκαν ποταμοὶ αἵματος ἁγίων ἐνδόξων Νεομαρτύρων καὶ Ἡρώων, ποιός νά τό φανταζόταν ὅτι σχεδόν 200 χρόνια μετά τήν ἐθνική μας παλλιγγενεσία καί μέ νωπή ἀκόμα τήν μνήμη ἀπό τά ἱερά σφάγια τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος θά ἀναγκαζώμεθα νά ἐκδίδουμε ἀντιρρητικές ἐγκυκλίους κατά τοῦ αἱμοσταγοῦς Ἰσλάμ πού ἐπί αἰῶνες μᾶς ἔπνιξε στό αἷμα. Ὡς ἐλάχιστο φόρο τιμῆς στήν μνήμη τῶν Ἁγίων καί ἡρώων τῆς πίστεώς μας δέν πρέπει νά ἀφήσουμε νὰ ἀλλοιωθεῖ ἡ ἰδιοπροσωπεία μας μὲ τὴν μετατροπὴ τῆς Πολιτείας μας σὲ οὐδετερόθρησκη, ὅπως ἐπιδιώκει ἡ Νέα παγκόσμια Τάξη τῶν Σιωνιστῶν καί Ταλμουδιστῶν Σατανολατρῶν. Σᾶς προσκαλῶ λοιπὸν νὰ παραμείνετε ἑδραῖοι καὶ ἀμετακίνητοι στὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ παράδοση, νὰ φανεῖτε δὲ ἀντάξιοι τῶν ἐνδόξων προγόνων μας καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων μας, ἀγωνιζόμενοι μὲ κάθε εἰρηνικὸ καὶ νόμιμο μέσον γιὰ τὴν παρεμπόδιση καὶ ἀκύρωση τῶν σκοτεινῶν σχεδίων τῆς «Νέας Ἐποχῆς».                                                            

Μετά πατρικῶν εὐχῶν

Ο   Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ιερον Ησυχαστήριον Παντοκράτορος

«Καί διερχόμενος ὁ Ἰησοῦς εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν ἐκ γενετῆς. Καί ἠρώτησαν αὐτόν οἱ μαθηταί του, λέγοντες· Διδάσκαλε, ποῖος ἥμαρτεν, αὐτός ἤ οἱ γονεῖς του, ὥστε νά γεννηθῇ τυφλός;»

1. «Καί διερχόμενος ὁ Ἰησοῦς εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν ἐκ γενετῆς». Ἐπειδή εἶναι πάρα πολύ φιλάνθρωπος καί φροντίζει διά τήν σωτηρίαν μας καί θέλων νά κλείσῃ τά στόματα τῶν ἀχαρίστων, δέν παραλείπει νά κάνῃ ἀπό ἐκεῖνα πού ἔπρεπε νά κάνῃ καί ἄν ἀκόμη κανείς δέν τόν ἐπρόσεχεν. Αὐτό λοιπόν γνωρίζων καλά καί ὁ προφήτης ἔλεγεν· «Διά νά δικαιωθῇς μέ τούς λόγους σου καί νά νικήσῃς μέ τήν κρίσιν σου» (Ψαλμ. 50, 6).

Διά τοῦτο λοιπόν καί ἐδῶ, ἐπειδή δέν ἐδέχθησαν τό ὑψηλόν νόημα τῶν λόγων του, ἀλλά τόν ὠνόμασαν καί δαιμονισμένον καί ἐπεχείρουν καί νά τόν φονεύσουν, ἀφοῦ ἐξῆλθεν ἀπό τόν ναόν, θεραπεύει τόν τυφλόν, καί καταπραύνων τήν ὀργήν των μέ τήν ἀπουσίαν του καί μέ τήν πραγματοποίησιν τοῦ θαύματος μαλακώνων τήν σκληρότητα καί τήν ἀσπλαχνίαν των καί κάμνων πιστευτούς τούς λόγους του· καί τό θαῦμα πού κάμνει δέν εἶναι τυχαῖον, ἀλλά τότε συνέβη διά πρώτην φοράν. Καθ̉ ὅσον λέγει· «Ποτέ πρίν δέν ἠκούσθη, ὅτι ἤνοιξε κάποιος τούς ὀφθαλμούς τυφλοῦ ἐκ γενετῆς» (Ἰω. 9, 32)· διότι ἴσως κάποιος νά ἤνοιξε τούς ὀφθαλμούς τυφλοῦ, ἐκ γενετῆς ὅμως ὄχι ἀκόμη. Καί τό ὅτι ἐξελθών ἀπό τόν ναόν, ἦλθεν ἐπίτηδες νά κάνῃ τό θαῦμα γίνεται φανερόν ἀπό τό ἑξῆς· αὐτός δηλαδή εἶδε τόν τυφλόν, καί δέν προσῆλθε πρός αὐτόν ὁ τυφλός, καί μέ τόσην προσοχήν τόν εἶδεν, ὥστε καί εἰς τούς μαθητάς νά κάνῃ ἐντύπωσιν.

Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ λοιπόν ἔσπευσαν νά τόν ἐρωτήσουν· διότι, βλέποντες αὐτόν νά τόν βλέπῃ μέ τόσην προσοχήν, ἐζητοῦσαν νά μάθουν, λέγοντες· «Ποῖος ἥμαρτεν, αὐτός ἤ οἱ γονεῖς του;». Ἐσφαλμένη ἡ ἐρώτησις· διότι πῶς ἦτο δυνατόν ν̉ ἁμαρτήσῃ πρίν γεννηθῇ; πῶς δέ, ἄν ἡμάρτησαν οἱ γονεῖς του, ἦτο δυνατόν αὐτός νά τιμωρηθῇ; Διατί λοιπόν ἔκαμαν αὐτήν τήν ἐρώτησιν; Πρίν ἀπό αὐτό τό θαῦμα, θεραπεύων τόν παράλυτον, ἔλεγεν· «Νά ἔγινες ὑγιής· μή ἁμαρτάνῃς εἰς τό ἑξῆς» (Ἰω. 5, 14).

Αὐτοί λοιπόν ἀντιληφθέντες ὅτι ἐκεῖνος ἔγινε παράλυτος ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν του, τοῦ λέγουν· «Ἔστω, ἐκεῖνος ἔγινεν παράλυτος ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτημάτων του, δι̉ αὐτόν ὅμως τί θά ἠμποροῦσες νά εἰπῇς; αὐτός ἥμαρτεν; Ἀλλά δέν ἠμπορεῖς νά τό εἰπῆς, διότι εἶναι τυφλός ἐκ γενετῆς. Μήπως ὅμως ἥμαρτον οἱ γονεῖς του; Ἀλλ̉ οὔτε αὐτό, διότι τό παιδί δέν τιμωρεῖται διά τάς ἀδικίας τοῦ πατρός του» Ὅπως ἀκριβῶς λοιπόν, βλέποντες κάποιο παιδί νά εὑρίσκεται εἰς ἀθλίαν κατάστασιν, λέγομεν, «Τί θά ἠμποροῦσε κανείς νά εἰπῇ δι̉ αὐτό; τί ἔκαμε τό παιδί»; χωρίς νά ἐρωτῶμεν, ἀλλά ἐκφράζομεν ἀπορίαν, ἔτσι λοιπόν καί οἱ μαθηταί, δέν τό ἔλεγον αὐτό τόσο ὑπό μορφήν ἐρωτήσεως ἀλλά ἀπορίας.

Τί ἀπαντᾶ λοιπόν ὁ Χριστός; «Οὔτε αὐτός ἥμαρτεν, οὔτε οἱ γονεῖς του». Αὐτό δέ δέν τό λέγει ἀπαλλάσσων αὐτούς ἀπό τάς ἁμαρτίας (Διότι δέν εἶπεν ἁπλῶς, «Οὔτε αὐτός ἥμαρτεν, οὔτε οἱ γονεῖς του», ἀλλά ἐπρόσθεσεν, «Διά νά γεννηθῇ τυφλός»), ἀλλά γιά νά δοξασθῇ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ· ἡμάρτησε βέβαια καί αὐτός καί οἱ γονεῖς του, ἀλλά δέν προέρχεται, λέγει, ἀπό αὐτήν τήν αἰτίαν ἡ τύφλωσις.

Αὐτά δέ τά ἔλεγεν ὄχι γιά νά δείξῃ αὐτό, ὅτι δηλαδή αὐτός μέν δέν ἐτυφλώθη δι̉ αὐτήν τήν αἰτίαν, ἐνῶ ὡρισμένοι ἄλλοι ἐτυφλώθησαν ἐξ αἰτίας αὐτῶν τῶν αἰτιῶν, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τῶν γονέων των· καθ̉ ὅσον δέν εἶναι δυνατόν ν̉ ἁμαρτάνῃ ἄλλος καί νά τιμωρῆται ἄλλος. Διότι ἐάν τό παραδεχθῶμεν αὐτό, κατ̉ ἀνάγκην θά παραδεχθῶμεν καί ἐκεῖνο, ὅτι δηλαδή ἡμάρτησε πρίν γεννηθῇ. Ὅπως ἀκριβῶς λοιπόν εἰπών, ὅτι «οὔτε αὐτός ἥμαρτεν», δέν ἐννοεῖ αὐτό, ὅτι δηλαδή εἶναι δυνατόν ἐκ γενετῆς ν̉ ἀμαρτήσῃ καί τιμωρηθῇ, ἔτσι εἰπών· «Οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ», δέ ἐννοεῖ αὐτό, ὅτι δηλαδή εἶναι δυνατόν νά τιμωρηθῇ ἐξ αἰτίας τῶν γονέων του· καθ̉ ὅσον διά τοῦ Ἰεζεκιήλ ἀναιρεῖ αὐτήν τήν σκέψιν «Ὁρκίζομαι εἰς τόν ἑαυτόν μου, λέγει ὁ Κύριος, ὅτι δέν θά λέγεται αὐτή ἡ παροιμία, οἱ πατέρες ἔφαγον ἄγορα σταφύλια καί ἐμωδίασαν τά δόντια τῶν παιδιῶν των» (Ἰεζ. 18, 3´2). Καί ὁ Μωϋσῆς δέ λέγει· «Δέν θά ἀποθάνῃ ὁ πατέρας ἐξ αἰτίας τοῦ υἱοῦ του» (Δευτ. 24, 16).

Καί γιά κάποιο βασιλέα λέγεται ὅτι, γι̉ αὐτό τό λόγο δέν τό ἔκαμεν αὐτό, φυλάσσων τόν νόμο τοῦ Μωϋσέως (Δ´ Βασ. 14, 6). Ἐάν δέ λέγῃ κάποιος, πῶς λοιπόν ἐλέχθη «Αὐτός πού καταλογίζει ἁμαρτίας γονέων εἰς τά τέκνα μέχρι τρίτην καί τετάρτην γενεάν»; (Δευτ. 5, 9) ἐκεῖνο θά ἠμπορούσαμεν νά εἰποῦμεν, ὅτι ἡ ἀπόφασις αὐτή δέν ἐλέχθη δι̉ ὅλους, ἀλλά δι̉ ἐκείνους πού ἐξῆλθον ἀπό τήν Αἴγυπτον. Αὐτό δέ πού ἐννοεῖ εἶναι τό ἑξῆς· Ἐπειδή αὐτοί πού ἐξῆλθον ἀπό τήν Αἴγυπτον εἶχον γίνει μετά τά σημεῖα καί θαύματα χειρότεροι ἀπό τούς προγόνους των πού δέν εἶδαν κανένα ἀπό αὐτά, τά ἴδια, λέγει, θά πάθουν πού ἔπαθον ἐκεῖνοι, ἐπειδή διέπραξαν τά ἴδια παραπτώματα. Καί τό ὅτι ἐλέχθη δι̉ ἐκείνους θά τό διαπιστώσῃ κανείς ἐάν ἐξετάσῃ ἀκριβέστερον τό χωρίον.

Διά ποῖον λόγον λοιπόν ἐγεννήθη τυφλός; «Διά νά φανερωθῇ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ», λέγει. Νά καί πάλιν ἄλλη ἀπορία, ἐάν λοιπόν δέν ἦταν δυνατόν νά φανῇ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ χωρίς τήν τιμωρίαν αὐτοῦ. Βέβαια δέν ἐλέχθη αὐτό, ὅτι δέν ἦτο δυνατόν (διότι ἦτο δυνατόν), ἀλλά διά νά φανερωθῇ καί εἰς αὐτόν. Τί λοιπόν, λέγει, ἠδικήθη διά τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ; Ποίαν ἀδικίαν; εἰπέ μου· διότι ἐάν ἤθελεν οὔτε κἄν θά τόν ἔφερεν εἰς τήν ζωήν. Ἐγώ ὅμως λέγω, ὅτι καί εὐηργετήθη ἀπό τήν τύφλωσιν, καθ̉ ὅσον ἀνέβλεψε μέ τούς ἐσωτερικούς ὀφθαλμούς· διότι τί ὠφελήθησαν οἱ Ἰουδαῖοι ἀπό τούς σωματικούς ὀφθαλμούς; (διότι ἐτιμωρήθησαν χειρότερα, ἀφοῦ ἐτυφλώθησαν ὡς πρός τούς ἐσωτερικούς ὀφθαλμούς)· ποία δέ ἡ βλάβη εἰς αὐτόν ἀπό τήν τύφλωσιν; Διότι μέ τήν τύφλωσίν του αὐτήν ἀνέβλεψεν.

Ὅπως ἀκριβῶς λοιπόν τά κακά δέν εἶναι κακά, δηλαδή τά κακά τῆς παρούσης ζωῆς, ἔτσι οὔτε τά ἀγαθά δέν εἶναι ἀγαθά, ἀλλά κακόν εἶναι μόνον ἡ ἁμαρτία, ἐνῶ ἡ τύφλωσις δέν εἶναι κακόν. Αὐτός δέ πού τόν ἔφερεν εἰς τήν ζωήν ἀπό τήν ἀνυπαρξίαν, ἐξουσίαν εἶχεν καί νά τόν ἀφήσῃ εἰς αὐτήν τήν κατάστασιν.

Μερικοί δέ λέγουν, ὅτι αὐτή ἡ φράσις δέν ἔχει αἰτιολογικόν χαρακτῆρα, ἀλλ̉ ἐκφράζει τό ἀποτέλεσμα, ὅπως ἐπί παραδείγματι ὅταν λέγῃ· «Ἐγώ ἦλθα εἰς αὐτόν τόν κόσμον διά κρίσιν, διά ν̉ ἀποκτήσουν τό φῶς των ἐκεῖνοι, πού δέν βλέπουν καί νά γίνουν τυφλοί αὐτοί πού βλέπουν», (Ἰω. 9, 39) (καί ὅμως δέν ἦλθεν δι̉ αὐτόν τόν λόγον, διά νά γίνουν δηλαδή τυφλοί αὐτοί πού βλέπουν). Καί πάλιν ὁ Παῦλος λέγει· «Αὐτό πού εἶναι δυνατόν νά γίνῃ γνωστόν περί τοῦ Θεοῦ τούς εἶναι φανερόν, ὥστε νά εἶναι ἀδικαιολόγητοι» (Ρωμ. 1, 19-20) (ἄν καί βέβαια δέν ἐφανέρωσε εἰς αὐτούς τά περί ἑαυτοῦ δι̉ αὐτόν τόν λόγον, διά νά στερηθοῦν τήν ἀπολογίαν, ἀλλά διά νά τύχουν ἀπολογίας).

Καί πάλιν ἀλλοῦ λέγει· «Ὁ νόμος δέ ἐδόθη διά νά πλεονάσουν τά παραπτώματα» (Ρωμ. 5, 20) (μολονότι βέβαια δέν εἰσῆλθεν εἰς τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων δι̉ αὐτόν τόν λόγον, ἀλλά διά νά ἐμποδισθῇ ἡ ἁμαρτία).

2. Βλέπεις εἰς ὅλας τάς περιπτώσεις ὅτι ὁ προσδιορισμός δεικνύει τό ἀποτέλεσμα; Διότι ὅπως ἀκριβῶς ἕνας ἄριστος οἰκοδόμος, τό μέν ἕνα τμῆμα τῆς οἰκίας τό κατασκευάζει, τό δέ ἄλλο τό ἀφήνει ἀτελείωτον, ὥστε μέ τό ὑπόλοιπον νά ἀπολογηθῇ πρός αὐτούς πού δέν πιστεύουν δι̉ ὅλον τό ἔργον του, ἔτσι καί ὁ Θεός, ὡσάν μίαν οἰκίαν ἑτοιμόρροπον, συγκολλεῖ τό σῶμα μας καί τό τελειοποιεῖ, θεραπεύων τήν ξηράν χεῖρα, δίδων ζωήν εἰς παράλυτα μέλη, θεραπεύων τούς χωλούς, καθαρίζων τούς λεπρούς, θεραπεύων τούς ἀσθενεῖς, καθιστῶν ἀρτιμελεῖς τούς ἀναπήρους, ἐπαναφέρων εἰς τήν ζωήν ἀπό τόν θάνατον τούς νεκρούς, διανοίγων τούς ὀφθαλμούς τῶν τυφλῶν καί δίδων ὀφθαλμούς εἰς ἐκείνους πού δέν ἔχουν, καί διορθώνων ὅλα αὐτά, πού ἦσαν ἀτέλειαι τῆς ἐκ φύσεως ἀσθενείας, ἐδείκνυε τήν δύναμίν του. Εἰπών δέ, «Διά νά φανερωθῇ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ», ἐννοεῖ τόν ἑαυτόν του καί ὄχι τόν Πατέρα, διότι ἡ δόξα ἐκείνου ἦτο φανερά.

Ἐπειδή λοιπόν ἤκουον ὅτι ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον ἀφοῦ ἔλαβε χῶμα ἀπό τήν γῆν, διά τοῦτο καί αὐτός ἔπλασε καθ̉ ὅμοιον τρόπον τό χῶμα· διότι τό νά εἰπῇ, ἐγώ εἶμαι ἐκεῖνος πού ἔλαβον χῶμα ἀπό τήν γῆν καί ἔπλασα τόν ἄνθρωπον, ἐφαίνετο ὅτι δυσαρεστοῦσε τούς ἀκροατάς, ἀποδεικνυόμενον ὅμως αὐτό ἐμπράκτως, δέν θά ἐνοχλοῦσε πλέον αὐτούς.

Διά τοῦτο λοιπόν καί αὐτός, ἀφοῦ ἔλαβε χῶμα καί τό ἀνέμειξε μέ τό πτύσμα, ἐφανέρωσε μέ τήν ἐνέργειάν του αὐτήν τήν κρυμμένην δόξαν του· διότι δέν ἦτο μικρή δόξα τό νά θεωρηθῇ αὐτός δημιουργός τῆς κτίσεως· καθ̉ ὅσον ἀπό αὐτό ἠκολούθουν καί τά ἄλλα καί ἀπό τό ἐπί μέρους ἐγένετο πιστευτόν τό ὅλον·διότι ἡ πίστις διά τό μεγαλύτερον ἔργον του, ἐπεβεβαίωνε καί τό μικρότερον· καθ̉ ὅσον ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό πολυτιμώτερον ἀπό ὅλα τά ὄντα τῆς κτίσεως, καί ἀπό τά μέλη μας πολυτιμώτερος εἶναι ὁ ὀφθαλμός.

Διά τοῦτο ἔδωσε τό φῶς εἰς τούς ὀφθαλμούς ὄχι ἔτσι ἁπλῶς, ἀλλά μέ ἐκεῖνον τόν τρόπον· διότι ἄν καί εἶναι μικρόν τό μέλος αὐτό ὡς πρός τό μέγεθος, ἀλλ̉ ὅμως εἶναι ἀναγκαιότερον ἀπό ὅλα τά μέλη σώματος. Καί αὐτό δηλῶν ὁ Παῦλος, ἔλεγεν· «Ἐάν εἰπῇ ἡ ἀκοή, ἐπειδή δέν εἶμαι ὀφθαλμός, δέν ἀνήκω εἰς τό σῶμα, μήπως παύῃ, ἐξ αἰτίας αὐτοῦ, νά ἀνήκῃ εἰς τό σῶμα;» (Α´ Κορ. 12, 16). Διότι ὅλα τά μέλη τοῦ σώματός μας εἶναι ἀπόδειξις τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ, πολύ περισσότερον δέ ὁ ὀφθαλμός. Καθ̉ ὅσον αὐτός διακυβερνᾷ ὁλόκληρον τό σῶμα, αὐτός δίδει τό κάλλος εἰς ὅλον τό σῶμα, αὐτός στολίζει τό πρόσωπον, αὐτός εἶναι ὁ λύχνος ὅλων τῶν μελῶν· διότι αὐτό πού εἶναι ὁ ἥλιος διά τήν οἰκουμένην, αὐτό εἶναι ὁ ὀφθαλμός διά τό σῶμα.

Ἄν σβήσῃς τόν ἥλιον, ὅλα τά κατέστρεψες καί τά ἀνέτρεψες· ἄν σβήσῃς τούς ὀφθαλμούς καί τά πόδια εἶναι ἄχρηστα καί τά χέρια καί ἡ ψυχή· διότι χάνεται ἡ γνῶσις ἀχρηστευομένων αὐτῶν· καθ̉ ὅσον δι̉ αὐτῶν ἐγνωρίσαμεν τόν Θεόν· «Διότι τά ἀόρατα τοῦ Θεοῦ βλέπονται καθαρά ἀπό τότε πού ἐκτίσθη ὁ κόσμος διά μέσου τῶν δημιουργημάτων» (Ρωμ. 1, 20). Ἑπομένως δέν εἶναι ὁ ὀφθαλμός μόνον λύχνος εἰς τό σῶμα, ἀλλά περισσότερον ἀπό τό σῶμα εἶναι λύχνος τῆς ψυχῆς. Καί ἀκριβῶς λοπόν διά τοῦτο ἔχει τοποθετηθῆ, ὡσάν ἀκριβῶς εἰς κάποιαν βασιλικήν θέσιν, εἰς τό ὑψηλότερον μέρος τοῦ σώματος καί προΐσταται τῶν ἄλλων αἰσθήσεων. Αὐτόν λοιπόν διαπλάσσει.

Εἰς τήν συνέχειαν, διά νά μή νομίσῃς ὅτι ἔχει ἀνάγκην ἀπό ὕλην ὅταν δημιουργῇ, καί διά νά μάθῃς ὅτι οὔτε καί εἰς τήν ἀρχήν εἶχεν ἀνάγκην ἀπό πηλόν (διότι αὐτός πού ἔφερεν εἰς τήν ὕπαρξιν τάς σπουδαιοτέρας οὐσίας πού δέν ὑπῆρχον, πολύ περισσότερον ἐδημιούργησεν αὐτήν χωρίς νά ὑπάρχῃ ὕλη), διά νά μάθῃς λοιπόν, ὅτι αὐτό δέν τό κάμνει ἀπό ἀνάγκην, ἀλλά διά νά διδάξῃ ὅτι αὐτός εἶναι ὁ ἀρχικός δημιουργός, ἀφοῦ ἄλειψε τόν πηλόν εἰς τούς ὀφθαλμούς εἶπεν· «Πήγαινε καί πλύσου», διά νά γνωρίσῃς, ὅτι δέν ἔχω ἀνάγκην ἀπό πηλόν διά νά ἀνοίξω τούς ὀφθαλμούς, ἀλλά διά νά φανερωθῇ μέ αὐτήν τήν ἐνέργειάν μου ἡ δόξα μου.

Τό ὅτι λοιπόν ὁμιλεῖ περί τοῦ ἑαυτοῦ του γίνεται φανερόν ἀπό τό ὅτι, ἀφοῦ εἶπεν, «Διά νά φανερωθῇ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ», ἐπρόσθεσεν· «Ἐγώ πρέπει νά ἐκτελῶ τά ἔργα ἐκείνου πού μέ ἔστειλεν»· δηλαδή, ἐγώ πρέπει νά φανερώσω τόν ἑαυτόν μου καί νά πράξω ἐκεῖνα πού ἠμποροῦν νά ἀποδείξουν ὅτι πράττω τά ἴδια μέ τόν Πατέρα, ὄχι παρόμοια, ἀλλά τά ἴδια, πρᾶγμα πού ἀποδεικνύει εἰς μεγαλύτερον βαθμόν ὅτι εἶναι ὅμοια ἀκριβῶς τά ἔργα του μέ τά τοῦ Πατρός, καί τό ὁποῖον λέγεται ἐπί τῶν πραγμάτων ἐκείνων πού δέν διαφέρουν καθόλου.

Ποῖος λοιπόν θά ἀμφισβητῇ εἰς τό ἑξῆς, βλέπων αὐτόν νά ἠμπορῇ νά πράττῃ τά ἴδια μέ τόν Πατέρα; διότι δέν ἔπλασε μόνον ὀφθαλμούς, οὔτε ἤνοιξεν, ἀλλά καί ἐχάρισε καί τήν ὅρασιν, πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι ἐνεφύσησε καί ψυχήν· καθ̉ ὅσον ἐάν ἐκείνη δέν ἐνεργῇ, ὁ ὀφθαλμός, καί ἄν ἀκόμη εἶναι ὑγιέστατος, δέν θά ἠμπορέσῃ ποτέ νά ἰδῆ τίποτε. Ὥστε καί τήν ἐνέργειαν τῆς ψυχῆς ἐχάρισε καί ἔδωσεν εἰς τό μέλος τά πάντα, καί ἀρτηρίας καί νεῦρα καί φλέβας καί αἷμα καί ὅλα τά ἄλλα, ἀπό τά ὁποῖα ἀποτελεῖται τό σῶμα μας.

«Ἐγώ πρέπει νά ἐργάζωμαι ἐν ὅσῳ ἀκόμη εἶναι ἡμέρα». Τί θέλουν νά εἰποῦν αὐτοί οἱ λόγοι; ποίαν σημασίαν ἔχουν; Πολλήν. Διότι αὐτό πού λέγει ἔχει τήν ἑξῆς σημασίαν· «Ἕως ἡμέρα ἐστίν»· Ἐν ὅσῳ ἀκόμη ἠμποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά πιστεύουν εἰς ἐμέ, ἐν ὅσῳ συνεχίζεται αὐτή ἡ ζωή, πρέπει νά ἐργάζωμαι. «Ἔρχεται νύξ (δηλαδή ὁ μέλλων καιρός), ὁπότε κανείς δέν ἠμπορεῖ νά ἐργάζεται». Δέν εἶπεν, ὁπότε ἐγώ δέν ἠμπορῶ νά ἐργάζωμαι, ἀλλά «ὁπότε κανείς δέν ἠμπορεῖ νά ἐργάζεται», δηλαδή, τότε πού δέν θά ἰσχύῃ πλέον ἡ πίστις, οὔτε οἱ κόποι, οὔτε ἡ μετάνοια. Τό ὅτι βέβαια ἔργον ὀνομάζει τήν πίστιν, γίνεται φανερόν ἀπό τήν ἐρώτησιν πρός αὐτόν· «Τί θά κάνωμεν, διά νά ἐκτελέσωμεν τά ἔργα τοῦ Θεοῦ;» (Ἰω. 6, 28). Ἀπαντᾶ· «Αὐτό εἶναι τό ἔργον τοῦ Θεοῦ, διά νά πιστεύσετε εἰς αὐτόν πού ἀπέστειλε ἐκεῖνος» (Ἰω. 6, 29).

Πῶς λοιπόν αὐτό τό ἔργον «δέν ἠμπορεῖ κανείς νά τό πράξῃ τότε»; Διότι τότε οὔτε ἡ πίστις ἰσχύει, ἀλλ̉ ὅλοι θά ὑπακούσουν εἴτε τό θέλουν εἴτε ὄχι. Διά νά μή εἰπῇ λοιπόν κάποιος ὅτι αὐτό τό κάνει ἀπό φιλοδοξίαν, δεικνύει ὅτι ὅλα τά κάνει ἀπό ἐνδιαφέρον δι̉ αὐτούς πού ἔχουν τήν δυνατότητα μόνον ἐδῶ νά πιστεύσουν, καί δέν ἠμποροῦν πλέον ἐκεῖ νά ἔχουν καμμίαν ὠφέλειαν. Διά τοῦτο δέν ἔκαμεν αὐτό πού ἔκαμεν ἀφοῦ ἦλθε πρός αὐτόν ὁ τυφλός.

Τό ὅτι βέβαια ἦτο ἄξιος μέν νά θεραπευθῇ καί, ἐάν ἔβλεπεν, θά ἐπίστευε καί θά προσήρχετο, καί, δέν θά ἔδειχνεν ἀδιαφορίαν καί πάλιν ἐάν ἤκουεν ἀπό κάποιον πού ἦτο ἐκεῖ, γίνεται φανερόν ἀπό τά ἑξῆς, ἀπό τήν ἀνδρείαν καί τήν ἰδίαν τήν πίστιν του· καθ̉ ὅσον φυσικόν ἦτο νά σκεφθῇ καί νά εἰπῇ· Μά τί τέλος πάντων σημαίνει αὐτό; ἔκαμε πηλόν καί ἤλειψε τούς ὀφθαλμούς μου καί μοῦ εἶπε· «Πήγαινε καί πλύσου». Δέν ἠμποροῦσε νά μέ θεραπεύσῃ καί μετά νά μέ στείλῃ εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ; Πολλές φορές ἐπλύθην ἐκεῖ μαζί μέ ἄλλους πολλούς καί δέν εἶδα καμμίαν ὠφέλειαν· ἐάν εἶχε κάποιαν δύναμιν θά ἠμποροῦσε νά μέ θεραπεύσῃ παρόντα, πρᾶγμα πού καί ὁ Νεεμάν ἔλεγε πρός τόν Ἐλισσαῖον· καθ̉ ὅσον καί ἐκεῖνος, λαβών ἐντολήν νά ὑπάγῃ καί νά λουσθῇ εἰς τόν Ἰορδάνην δυσπιστοῦσε, καί ὅλα αὐτά τήν στιγμήν πού τόση φήμη ὑπῆρχε περί τοῦ Ἐλισσαίου (Δ´ Βασ. 5, 10-11). Ἀλλ̉ ὅμως ὁ τυφλός δέν ἠπίστησεν οὔτε ἔφερεν ἀντίρρησιν οὔτε ἐσκέφθη μέσα του· Τί τέλος πάντων σημαίνει αὐτό; ἔπρεπε νά ἀλείψῃ τούς ὀφθαλμούς μου μέ πηλόν; αὐτό περισσότερον τυφλώνει· ποῖος ποτέ ἀνέβλεψε μέ αὐτόν τόν τρόπον; Ἀλλά τίποτε ἀπό αὐτά δέν ἐσκέφθη. Εἶδες πίστιν σταθεράν καί προθυμίαν; «Ἔρχεται ἡ νύκτα». Δείχνει μέ αὐτό ὅτι καί μετά τήν σταύρωσίν του πρόκειται νά συνεχίσῃ τήν πρόνοιάν του διά τούς ἀσεβεῖς καί νά ἐπιστρέψῃ πολλούς εἰς τήν πίστιν· διότι ἀκόμη εἶναι ἡμέρα. Μετά δέ ἀπό αὐτό τούς ἀπομακρύνει τελείως. Καί θέλων νά δηλώσῃ αὐτό, ἔλεγεν· «Ὅσον καιρόν εἶμαι εἰς τόν κόσμον, εἶμαι τό φῶς τοῦ κόσμου»· πρᾶγμα πού ἔλεγε καί πρός ἄλλους· «Πιστεύετε ἐν ὅσῳ τό φῶς εἶναι μαζί σας» (Ἰω. 12, 36).

3. Καί διατί λοιπόν ὁ Παῦλος τήν μέν παροῦσαν ζωήν ὠνόμασε νύκτα, τήν δέ μέλλουσαν ἡμέραν; Δέν ἀντιτίθεται πρός τόν Χριστόν, ἀλλά λέγει τά ἴδια, ἄν καί ὄχι μέ τά ἴδια λόγια, ἀλλά μέ τό ἴδιο νόημα· καθ̉ ὅσον λέγει· «Ἡ νύκτα ἐπροχώρησε, ἡ δέ ἡμέρα ἐπλησίασεν» (Ρωμ. 13, 12). Διότι νύκτα ὀνομάζει τήν παροῦσαν ζωήν δι̉ ἐκείνους πού κάθονται εἰς τό σκότος, ἤ συγκρίνων αὐτήν μέ ἐκείνην τήν ἡμέραν, ἐνῷ ὁ Χριστός νύκτα ὀνομάζει τήν μέλλουσαν ζωήν λόγῳ τοῦ ὅτι δέν συγχωροῦνται τότε τά ἁμαρτήματα, ὁ Παῦλος ὅμως ὀνομάζει τήν παροῦσαν ζωήν νύκτα ἐπειδή εὑρίσκονται μέσα εἰς τό σκότος αὐτοί πού ζοῦν μέσα εἰς τήν κακίαν καί τήν ἀπιστίαν. Ἀπευθυνόμενος πρός πιστούς, ἔλεγεν· «Ἡ νύκτα ἐπροχώρησεν, ἡ δέ ἡμέρα ἐπλησίασεν», καθ̉ ὅσον πρόκειται νά ἀπολαύσουν ἐκεῖνο τό φῶς, καί νύκτα ὀνομάζει τόν παλαιόν βίον· διότι λέγει· «Ἄς ἀποβάλωμεν τά ἔργα τοῦ σκότους» (Ρωμ. 13, 12). Βλέπεις πού λέγει δι̉ ἐκείνους ὅτι εἶναι νύκτα; Διά τοῦτο λέγει· «Ἄς συμπεριφερώμεθα σεμνά, ὅπως ὅταν εἶναι ἡμέρα» (Ρωμ.13, 13) διά νά ἀπολαύσωμεν ἐκεῖνο τό φῶς. Διότι, ἐάν αὐτό τό φῶς εἶναι τόσον ὡραῖον, σκέψου πόσον ὡραῖον θά εἶναι ἐκεῖνο· ὅσον δηλαδή ἀνώτερον εἶναι τό φῶς τοῦ ἡλίου ἀπό τό τοῦ λύχνου, τόσον καί πολύ περισσότερον ἐκεῖνο εἶναι ἀνώτερον ἀπό αὐτό. Καί διά νά δηλώσῃ αὐτό, ἔλεγεν ὅτι «ὁ ἥλιος θά σκοτισθῇ» (Ματθ. 24, 29), δηλαδή ἐξ αἰτίας ἐκείνης τῆς ἀφθόνου λαμπρότητός του οὔτε ὁ ἥλιος θά φανῇ. Ἐάν δέ τώρα δαπανῶμεν ἀμέτρητα χρήματα διά νά ἔχωμεν φωτεινάς καί εὐαέρους οἰκίας κτίζοντες αὐτάς καί ταλαιπωρούμενοι, σκέψου πῶς πρέπει νά μεταχειριζώμεθα τά σώματα διά νά οἰκοδομήσωμεν λαμπράς οἰκίας εἰς τούς οὐρανούς, ὅπου ὑπάρχει τό ἀπερίγραπτον ἐκεῖνο φῶς· διότι ἐδῶ μέν γίνονται καί μάχαι καί φιλονικίαι διά τά σύνορα καί τούς τοίχους, ἐνῷ ἐκεῖ δέν ὑπάρχει τίποτε τό παρόμοιον, οὔτε φθόνος οὔτε κακολογία, καί κανείς δέν θά φιλονικήσῃ μαζί μας διά σύνορα κτημάτων. Καί αὐτήν μέν τήν οἰκίαν εἴμεθα ἀναγκασμένοι νά τήν ἐγκαταλείψωμεν ὁπωσδήποτε ἐνῷ ἐκείνη θά παραμείνῃ διαρκῶς· καί αὐτή μέν κατ̉ ἀνάγκην καταστρέφεται ἀπό τόν χρόνον καί ὑφίσταται μυρίας ζημίας, ἐνῷ ἐκείνη μένει αἰωνίως ἄφθαρτος· καί αὐτήν μέν δέν ἠμπορεῖ πτωχός νά τήν οἰκοδομήσῃ, ἐνῷ ἐκείνην μπορεῖ νά τήν οἰκοδομήσῃ καί μέ δύο ὀβολούς, ὅπως ἀκριβῶς ἡ χήρα. Διά τοῦτο λυποῦμε ὑπερβολικά, διότι ἄν καί εὑρίσκονται ἔμπροσθέν μας τόσα ἀγαθά, ραθυμοῦμεν καί ἀδιαφοροῦμεν, καί πράττομεν μέν τά πάντα διά νά ἔχωμεν ἐδῶ λαμπράς οἰκίας, ἀδιαφορῶμεν ὅμως καί δέν φροντίζομεν νά ἀποκτήσωμεν εἰς τούς οὐρανούς ἔστω καί μικρόν κατάλυμα.

Εἰπέ μου λοιπόν, πού θά ἤθελες νά ἔχῃς οἰκίαν ἐδῶ; ἆρά γε εἰς τήν ἐρημίαν ἤ εἰς μίαν ἀπό τάς μικράς πόλεις; Ἐγώ τουλάχιστον δέν τό νομίζω, ἀλλά θά ἤθελες νά ἔχῃς εἰς τάς βασιλικωτάτας καί μεγάλας πόλεις, ὅπου ὑπάρχει περισσότερον ἐμπόριον καί μεγαλυτέρα πολυτέλεια. Ἀλλ̉ ἐγώ σέ ὁδηγῶ εἰς μίαν τέτοιαν πόλιν, τῆς ὁποίας τεχνίτης καί δημιουργός εἶναι ὁ Θεός. Ἐκεῖ σέ παρακαλῶ νά κτίζῃς καί νά οἰκοδομῇς μέ ὀλιγώτερα χρήματα καί ὀλιγώτερον κόπον. Ἐκείνην τήν οἰκίαν τήν οἰκοδομοῦν τά χέρια τῶν πτωχῶν καί αὐτό πρό πάντων εἶναι οἰκοδομή· διότι αὐτά πού γίνονται τώρα εἶναι δείγματα τῆς πιό φοβερᾶς παραφροσύνης. Καθ̉ ὅσον ἐάν κάποιος σέ ὡδήγει εἰς τήν περσικήν γῆν διά νά ἰδῇς τά ἐκεῖ καί νά ἐπανέλθῃς καί εἰς τήν συνέχειαν σέ διέτασσε νά κτίσῃς οἰκίαν, ἆρά γε δέν θά ἀπέδιδες εἰς αὐτόν τήν πιό χειροτέραν ἀνοησίαν, μέ τό νά σέ διατάσσῃ νά κάμνῃς ἀσκόπους δαπάνας; Πῶς λοιπόν κάμνῃς τό ἴδιο πρᾶγμα εἰς τήν γῆν, τήν ὀποίαν μετά ἀπό ὀλίγον θά ἐγκαταλείψῃς;

Ἀλλά, λέγει, θά τήν ἀφήσω εἰς τά παιδιά μου. Ὅμως καί ἐκεῖνα μετά ἀπό ὀλίγον ἀπό σένα θά τήν ἐγκαταλείψουν, πολλές φορές δέ καί πρίν ἀπό σένα, καί ὁμοίως καί οἱ μετά ἀπό ἐκείνους. Καί αὐτό τό πρᾶγμα γίνεται εἰς σέ αἰτία ἀπογοητεύσεως, ὅταν δέν ἰδῇς τούς κληρονόμους σου νά κατέχουν αὐτά. Ἐκεῖ ὅμως τίποτε παρόμοιον δέν εἶναι δυνατόν νά φοβηθῇς, ἀλλά μένει σταθερά αὐτό πού ἀπέκτησες καί εἰς ἐσένα καί εἰς τά παιδιά σου καί εἰς τά ἐγγόνια σου, ἄν ἐπιδείξουν τήν ἰδίαν ἀρετήν. Τήν οἰκοδόμησιν ἐκείνης τῆς οἰκίας τήν κάμνει ὁ Χριστός· ἐάν οἰκοδομῇς ἐκείνην δέν εἶναι ἀνάγκη νά ὁρίζῃς ἐπιστάτας, οὔτε νά φροντίζῃς, οὔτε νά μεριμνᾷς· διότι ὅταν ὁ Θεός ἀναλάβῃ τό ἔργον τί χρειάζεται ἡ φροντίς; Ἐκεῖνος τά συγκεντρώνει ὅλα καί κτίζει τήν οἰκίαν. Καί δέν εἶναι αὐτό μόνον τό ἀξιοθαύμαστον, ἀλλ̉ ὅτι αὐτός ἔτσι οἰκοδομεῖ αὐτήν, ὅπως ἀρέσει εἰς ἐσένα, ἀλλά καί περισσότερον ἀπό αὐτό πού σοῦ ἀρέσει καί ἀπό αὐτό πού θέλεις· διότι εἶναι τεχνίτης ἄριστος καί φροντίζει πάρα πολύ διά τά συμφέροντά σου. Καί ἄν εἶσαι πτωχός καί θελήσῃς νά οἰκοδομήσῃς αὐτήν τήν οἰκίαν κανείς δέν θά σέ φθονήσῃ οὔτε καί θά σέ κακολογήσῃ· διότι κανείς δέν τήν βλέπει αὐτήν ἀπό ἐκείνους πού φθονοῦν, ἀλλ̉ οἱ ἄγγελοι πού γνωρίζουν νά χαίρωνται μέ τά ἰδικά σου ἀγαθά. Κανείς δέν θά ἠμπορέσῃ νά ἐξουσιάσῃ αὐτήν, διότι κανείς δέν κατοικεῖ πλησίον της ἀπό αὐτούς πού πάσχουν ἀπό παρόμοια νοσήματα. Γείτονας ἐκεῖ ἔχεις τούς ἁγίους, τούς περί τόν Παῦλον καί Πέτρον, ὅλους τούς προφήτας, τούς μάρτυρας, τό πλῆθος τῶν ἄγγελων καί τῶν ἀρχαγγέλων.

Διά τοῦτο λοιπόν ὅλα αὐτά τά ὑπάρχοντά μας ἄς τά προσφέρωμεν εἰς τούς πτωχούς , διά νά ἐπιτύχωμεν ἐκείνας τάς σκηνάς, τά ὁποίας μακάρι νά ἐπιτύχωμεν ὅλοι ἡμεῖς μέ τήν χάριν καί φιλανθρωπίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τοῦ ὁποίου καί μετά τοῦ ὁποίου ἀνήκει εἰς τόν Πατέρα δόξα συγχρόνως καί εἰς τό ἅγιον Πνεῦμα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: Η άλλη όψη

1. Η κατοχή και η απελευθέρωση

Η μακραίωνη κατοχή της Θράκης από τους Οθωμανούς- Τούρκους αντικαταστάθηκε από τη βουλγαρική κατοχή, η οποία διήρκεσε καθ΄ όλη τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Την ίδια περίοδο υλοποιούνταν οι διωγμοί των Ελλήνων της ανατολικής Θράκης από τους Νεότουρκους, ενώ το βουλγαρικό ενδιαφέρον για την περιοχή δεν σταμάτησε ακόμη και μετά τα νέα δεδομένα που δημιουργήθηκαν μετά τη λήξη της παγκόσμιας σύρραξης. Αυτά τα δεδομένα δημιούργησαν τις συνθήκες για τα στρατεύματα της Αντάντ (Entente) να καταλάβουν τη Δυτική Θράκη το Μάιο του 1919, όταν και επιβλήθηκε η «Διασυμμαχική Κατοχή της Θράκης». Μάλιστα στις στρατιωτικές της αρχές είχαν απευθυνθεί και μουσουλμάνοι βουλευτές της περιοχής οι οποίοι τόνιζαν ότι «κατάληψις της Δ. Θράκης θα έθετε τέρμα εις τα δεινά μας….ευχής έργον θα ήτο εάν τα ελληνικά στρατεύματα συμμετείχον της καταλήψεως ταύτης, δεδομένου ότι οι Έλληνες ευρισκόμενοι εν Θράκη υφίστανται τα αυτάς με ημάς αγριότητας…. των Βουλγάρων».

Με την προσπάθεια του Χαρίσιου Βαμβακά , πρώην μέλους του οθωμανικού κοινοβουλίου αποτράπηκε η αυτονόμηση της διασυμμαχικής Θράκης, όπως επεξεργαζόταν οι Βούλγαροι αλλά και το νέο κατεστημένο στο οθωμανικό κράτος, οι Kεμαλικοί, οι οποίοι συνέχιζαν το έργο της Γενοκτονίας εναντίων των Ελλήνων. Η προσπάθεια του Χ. Βαμβακά είχε και την υποστήριξη των των Ελλήνων της Θράκης, οι οποίοι άρχιζαν να επιστρέφουν στις εστίες τους και με κάθε ευκαιρία τόνιζαν την ελληνικότητα της περιοχής.

Το 1920 η (Δυτική) Θράκη θα απελευθερωθεί από τον ελληνικό στρατό, με επικεφαλής τον αντιστράτηγο Εμμ. Ζυμβρακάκη, ο οποίος πέτυχε να προωθηθεί και να καταλάβει ολόκληρη και σχεδόν την (Ανατολική) Θράκη, φτάνοντας μέχρι το Κάραγατς, προάστιο της Αδριανούπολης, καθώς και ολόκληρη τη δεξιά πλευρά του Έβρου. Με την υπογραφή το 1920 της συνθήκης των Σεβρών, η Ελλάδα πήρε την Ανατολική Θράκη μέχρι την Τσατάλτζα σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από την Κωνσταντινούπολη και τη χερσόνησο της Καλλίπολης. Επίσης πήρε την Ίμβρο και Τένεδο καθώς και τη Σμύρνη με ολόκληρη την περιοχή της. 

2. Η εγκατάλειψη

Η άνοδος του εθνικιστικού κινήματος του Μουσταφά Κεμάλ δημιούργησε νέα δεδομένα και στη Θράκη, ενώ οι ραγδαίες εξελίξεις στο Μικρασιατικό μέτωπο, η αλλαγή των προσανατολισμών και της πολιτικής έναντι των Κεμαλικών από τις μεγάλες δυνάμεις, είχαν σαν αποτέλεσμα να υπογραφεί η συνθήκη ανακωχής των Μουδανιών, με την οποία ο ελληνικός στρατός διατάχθηκε να εκκενώσει όχι μόνο την Ιωνία, όπου εκεί πλέον γραφόταν ο τραγικός επίλογος μιας παρουσίας πολλών αιώνων, αλλά μέσα σε 15 μέρες και την Ανατολική Θράκη εκεί όπου υπήρχαν μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις του και εύρωστο ελληνικό στοιχείο

Το στρατηγείο της στρατιάς Θράκης έφυγε από τη Ραιδεστό και εγκαταστάθηκε στην Αλεξανδρούπολη την 9/10/1922. Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1922 ο αναπληρωτής του γενικού διοικητή Θράκης Κ. Γεραγάς ανέλαβε και επίσημα να συντονίσει το έργο του ξεριζωμού του Ελληνισμού της Ανατολικής Θράκης, που αφορούσε πάνω από 200.000 άτομα.

Μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου του 1922 είχαν εκκενωθεί ιστορικά κέντρα της Ανατολικής Θράκης, η Σηλυβρία, η Ηράκλεια, η Ραιδεστός, τα Γανόχωρα, οι Σαράντα Εκκλησιές, η Αδριανούπολη. Ένα μήνα αργότερα, το Νοέμβριο του 1922, έφευγαν και οι 25.000 Έλληνες της Καλλίπολης, ενώ το ελληνικό στοιχείο της Τσατάλτζας και ένα μεγάλο ποσοστό του νομού της Κωνσταντινούπολης αναχώρησε το 1924, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα από την ελληνοτουρκική συνθήκη ανταλλαγής των πληθυσμών.

Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ ανταποκριτής τότε στην περιοχή γράφει τα εξής: «Σε μια συνεχή, εξαντλητική πορεία, οι Χριστιανοί της Ανατολικής Θράκης έχουν κατακλύσει τους δρόμους που οδηγούν στη Μακεδονία…..Μόνο από την Ανατολική Θράκη πρέπει να απομακρυνθούν 250.000 χριστιανοί πρόσφυγες…. Η μεγαλύτερη ομάδα διαβαίνει του ποταμό Έβρο (Μαρίτσα) από την Αδριανούπολη και είναι μήκους 20 μιλίων. Είκοσι μίλια αραμπάδες, που τους σέρνουν αγελάδες και βόδια με λασπωμένα πόδια, ενώ δίπλα τους βαδίζουν εξαντλημένοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά….Εγκατέλειψαν όλοι τα σπίτια τους, τα χωριά και τα χωράφια τους και προστέθηκαν στο ποτάμι των προσφύγων μόλις έμαθαν ότι έρχονται οι Τούρκοι ….Πρόκειται για πορεία προς το άγνωστο σιωπηλών ανθρώπων….».

Λίγο αργότερα στη Λωζάννη θα γραφτεί ο επίλογος της (ανατολικής) Θράκης όταν ο Βενιζέλος θα δεχθεί την πρόταση των Τούρκων την περιοχή “μεταξύ των ποταμών Άρδα και Μαρίτσα τρίγωνον μετά της πόλεως του Κάραγατς”.

3.Η δολοφονία της Μνήμης της Θράκης και η ΕπαναΘρακοποίησή μας

Από το 1920 και το 1922 πέρασε, ένας σχεδόν αιώνας αφωνίας και σιωπής. Ένας αιώνας από τότε που χιλιάδες άνθρωποι, οι γονείς μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, άφησαν τις οικίες τους, τα εκπαιδευτήρια, τους χώρους λατρείας τους, τους τάφους τους, αυτά που είχαν οικοδομήσει, οι δικοί τους πρόγονοι, αιώνες πριν. 
Οι Θρακιώτες της Σηλυβρίας, της Ραιδεστού, της Μακράς Γέφυρας, των Μαλγάρων, των Σαράντα Εκκλησιών, της Αδριανούπολης ξεριζώθηκαν, όπως ξεριζώθηκαν λίγα χρόνια πριν οι συμπατριώτες τους από την Αγχίαλο, τη Σοζώπολη, τη Βάρνα, τον Πύργο, τη Φιλιππούπολη. Και έμειναν οι Θρακιώτες χωρίς Θράκη, να κοιτούν πληγές, να μετρούν τις απώλειες και να ψάχνουν τους αγνοούμενούς τους. Κορυφαία στιγμή του ξεριζωμού η φυγή από την Αδριανούπολη, το Κάραγατς και τα χωριά της περιοχής. Τότε που οι Αδριανουπολίτες θυσιάστηκαν για να σωθεί η Ελλάδα. Η νέα, όπως το συνθετικό στην ονομασία πριν από πολλές πόλεις και χωριά των Θρακών στην Ελλάδα, Ιφιγένεια, ήταν η Αδριανούπολη. Μία Ιφιγένεια που έσωσε την Ελλάδα του 1922. Κάθε προσπάθεια, κάθε αναφορά, στην ιδιαίτερη μας πατρίδα, τη Θράκη, είναι μία ψηφίδα για να σχηματιστεί ξανά το ψηφιδωτό που καταστράφηκε το 1922. Το ψηφιδωτό το οποίο προσπαθούν θεσμοί, πρόσωπα, σύλλογοι να συνθέσουν ξανά, για να επανέλθουν οι μνήμες, οι εικόνες, οι μυρωδιές. Κάθε αγώνας για τη Θράκη είναι αναμφισβήτητα απαραίτητος, αφού μετά από χρόνια στο παρασκήνιο, αναδεικνύονται παλιά αλλά όχι ξεχασμένα και φέρνει στο πεδίο της σκέψης μας την καταγωγή μας, την κληρονομιά μας. Αυτήν που δεν πρέπει να παραδώσουμε ακόμη μία φορά, την ώρα που οι θύτες προκαλούν ζώντες και κεκοιμημένους με τις γνωστές αναφορές για τη Θράκη. 
Όπως έγραφε ο Τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα, «η πάλη του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι η πάλη της μνήμης κατά της λήθης». Η μεγαλύτερη συνεισφορά και συμβολή μας για τη Θράκη, είναι η ανάκτηση της μνήμης και της ταυτότητάς μας που δημιουργεί συνθήκες για την αλήθεια, δηλαδή τη μη λήθη, είναι η επανΘρακοποίησή μας.Το οφείλουμε σε ζώντες και σε κεκοιμημένους.

Η ΑΣΠΕ ΧΑΙΡΕΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΜΟΦΩΝΗ ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΤΙ Η ΥΠ΄ ΑΡΙΘΜ 1251/2015 ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΑΡΜΟΣΙΜΗ. ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 12 ΜΑΪΟΥ 2015 Η ΒΟΥΛΗ ΟΜΟΦΩΝΩΣ ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΕ (ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ) ΤΟ ΑΡΘΡΟ 29 του ν.4327/2015   (ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΕΓΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΜΟΝΙΜΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ).

ΑΝΩΤΑΤΗ  ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ  ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ  ΕΛΛΑΔΟΣ

                                         Αθήνα, 15/5/2015

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η ΑΣΠΕ ΧΑΙΡΕΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΜΟΦΩΝΗ ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΤΙ Η ΥΠ΄ ΑΡΙΘΜ 1251/2015 ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΑΡΜΟΣΙΜΗ.

ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 12 ΜΑΪΟΥ 2015 Η ΒΟΥΛΗ ΟΜΟΦΩΝΩΣ ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΕ (ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ) ΤΟ ΑΡΘΡΟ 29 του ν.4327/2015   (ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΕΓΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΜΟΝΙΜΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ).

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ ΜΕ ΠΡΟΕΞΑΡΧΟΥΣΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ ΔΙΕΜΗΝΥΣΕ URBI ET ORBI ΟΤΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΠΕΡ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΣΚΕΙΤΑΙ ΟΠΩΣ ΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ.

Από το γραφείο τύπου της ΑΣΠΕ

Κοχλιάριον έλεγαν οι αρχαίοι το κουτάλι ή χουλιάρι ή χλιάρ(ι) στα χωριά της Μακεδονίας.

Η λέξη παράγεται από το «κοχλίας», το κοινώς λεγόμενον σαλιγκάρι. «Κατά τους αρχαιοτάτους χρόνους», διαβάζουμε στο λεξικό του «ΗΛΙΟΥ», «αντί κοχλιαρίων εχρησιμοποιούντο κογχύλια», δηλαδή όστρακα κοχλιών. Είναι γνωστό ότι και σήμερα σε πολλά νησιά μας τα σαλιγκάρια ονομάζονται κοχλιοί.

Ας έρθουμε τώρα στους «νεωτάτους» χρόνους. Η λέξη «κοχλιαριοφόροι» είναι επινόηση του Ροΐδη, που πολλά μπορεί να του καταλογίσει κανείς, όμως ανήκει σ’ αυτούς τους αδέσποτους, τους απροσάρμοστους της νεοελληνικής πνευματικής ζωής, που μαστίγωσε αλύπητα την διεφθαρμένη και φαυλεπίφαυλη εν Ελλάδι κομματοκρατία. (Απλώς, σαν τον Κοραή κι αυτός, είχε «μαύρα μεσάνυχτα» από Ορθοδοξία και φόρτωνε πολλά κακώς κείμενα στον κλήρο νομίζοντας, εσφαλμένως, ότι οι δικοί μας κληρικοί είναι σαν τους «καπουτζίνους της Ευρώπης», που θα ‘λεγε και ο Μακρυγιάννης, «δεν ήξεραν ότ’ είναι σεμνοί κι αγαθοί άνθρωποι και με τα έργα των χεριών τους απόχτησαν αυτά, αγωνίζοντας και δουλεύοντας τόσους αιώνες». (Απομνημονεύματα).

Αριστοκρατικής αντίληψης, Συριανός και ευρωτραφής ο Ροΐδης-έχασε όλη του την περιουσία στα «Λαυρεωτικά»-πολυτάλαντος γραφιάς, νόσησε κι αυτός από την ανίατο ασθένεια του νεογραικυλισμού, δεν κατάλαβε την γενέθλια παράδοσή του, με μία μόνη διαφορά από τους τότε και νυν ευρωπιθήκους: Δεν συμπορεύτηκε αλλά στηλίτευε αμείλικτα την περιρρέουσα σκυβαλοκρατία).

Έλεγε, λοιπόν, ο Ροΐδης: «Έκαστος εν τη εξουσία κομματάρχης έχει υπό τας διαταγάς του αριθμόν τινά κοκλιαριοφόρων, ικανόν μεν να τρώγη, ολόκληρον το περιεχόμενον της χύτρας, ουχί όμως και να υπερασπίζη αυτήν κατά των αντιζήλων της». Κατά τον ίδιο συγγραφέα «οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις κατηγορίες. Α) εις συμπολιτευομένους, ήτοι (=δηλαδή), έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσιν εις την χύτραν του προϋπολογισμού, β) εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας παντί τρόπω να λάβωσι τοιούτον, και γ) εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλ’ επιφορτισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος αυτών». Κοχλιαριοφόροι είναι τα κομματόσκυλα-υπέροχος χλευασμός-τα οποία κάθε κυβέρνηση, για να αποφύγει τις ενοχλητικές υλακές τους-η γλώσσα μας τους ονομάζει υλακόμωρους, ο διαρκώς υλακτών-τους παραδίδει την κουτάλα, το κοχλιάριον για να γευτούν και αυτοί τα καλούδια της χύτρας του προϋπολογισμού. Αυτά για την κοχλιαριοφορία. Ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο σκέλος του άρθρου, τον κωθωνισμό. Προσφεύγουμε και πάλι στο ευκλεές καια ευφρόσυνο θησαυροφυλάκιο της ετυμολογίας. Αείρροη πηγή τιμαλφών ερμηνειών. Ξεφλουδίζεις κάποιες «άσημες» λέξεις και αίφνης, ανακαλύπτεις έκπληκτος ότι στο «φυλλόχωμά» τους φιλοξενούν χρυσόσκονη.

Ο κώθων ήταν αρχαίο στρατιωτικό ποτήριον. Επινοήθηκε, το πρώτον, στην Σπάρτη. Γιατί στρατιωτικό; Είχε τα χείλη του γυριστά προς τα μέσα (=στρεψαύχην). Έτσι δεν άφηνε τους εν εκστρατεία στρατιώτες, που πολλές φορές αναγκάζονταν να πίνουν ακάθαρτο νερό, να βλέπουν τις βορβορώδεις ακαθαρσίες, οι οποίες κατακάθονταν συγκρατούνταν από τα γυριστά προς τα μέσα χείλη. Για να το πούμε απλά, έκρυβε τον κουρνιαχτό τς μάχης. Μ’ αυτόν τον τρόπο το νερό έφτανε στα χείλη του μαχητή καθαρότερο. Βοηθούσε σ’ αυτό και το «λασπώδες» χρώμα του κώθωνος. Αργότερα, γράφει ο Αθήναιος, ο κώθων-και το κωθώνιον, υποκοριστικό του, δηλαδή, ποτηράκι-χρησιμοποιούνταν και για οινοποσία, για μέθη και όργια και σιγά-σιγά, η λέξη κωθώνιον, κωθώνι, κατά το παιδίον, παιδί, πήρε τη σημασία του ανόητου.

Μάλιστα σε σύγχρονα ετυμολογικά λεξικά διαβάζουμε ότι «το κωθώνιον χρησιμοποιήθηκε στην στρατιωτική ορολογία του ελληνικού κράτους, δηλώνοντας το κύπελλο με το πρωινό ρόφημα».

Όταν δε κατέφτασε στην Ελλάδα ο βασιλιάς Όθων και η βαυαρέζικες ακρίδες, ένα από τα προσωνύμια με τα οποία τον στόλισαν είναι και το... «κόθων».

Έκτοτε πολλοί... «κόθωνες» ή κωθώνια ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν την πολιτική ζωή τούτου του τόπου. Ο κωθωνισμός, η λέξη απαντάται στον Αθήναιο, περίσσεψε τα τελευταία, ιδίως τα «μνημονιακά», χρόνια. Ερωτώ: Δεν είναι κωθωνισμός το να λες, κατέχοντας υψηλότατο αξίωμα, ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες; Δεν είναι κωθωνισμός, βαρυτάτης μορφής, να ισχυρίζεσαι πως «μαζί τα φάγαμε»; Δεν είναι κωθωνισμός να αναλαμβάνει την διεξαγωγή ολυμπιακών games, όντας δανειοσυντήρητος; Δεν είναι κωθώνια όσοι χαίρονταν και γελούσαν; Το κακό είναι ότι τον κωθωνισμό κάποιων, εμείς τον εισπράττουμε ως καταστροφή και οικονομική φρίκη.

Υπάρχει όμως και ένα είδος κωθωνισμού, επί των εθνικών θεμάτων, το οποίο ισοδυναμεί με έγκλημα. (Πριν προχωρήσω να παραπέμψω σε ένα διαχρονικό φαινόμενο κωθωνισμού της νεοελληνικής πολιτικής ζωής. Δεν είναι κωθωνισμός το να κατηγορεί πάντοτε η αντιπολίτευση την κυβέρνηση για πράγματα που ίδια, όταν ήταν κυβέρνηση, έπραττε ασυστόλως; Να παραθέσω ένα ιστορικό ανέκδοτο από την βιογραφία του μεγάλου πολιτικού ανδρός Ιω. Κωλέττη, τον οποίο ο Μακρυγιάννης ονόμαζε «απατεώνα και ξένη κρεατούρα». Ο Γ.Βλαχογιάννης στην «Ιστορική Ανθολογία» του αναφέρει τα εξής:

«Συνέβηκε, κατά το 1844-1847, ο τότε πρωθυπουργός Ιω.Κωλέττης, να αγορεύει στην Βουλή. Η αντιπολίτευση μάνιζε και φαροκοπούσε ενάντιά του:

-«Δεν σε θέλουμε! Δεν σε θέλουμε», φώναζαν μία μέρα οι βουλευτές.

-«Ηγαπητοί μου», είπε γλυκοπόνηρα ο Κωλέττης, «σεις δεν με θέλετε εγώ όμως σας θέλω».

Όλοι οι πρωθυπουργοί θέλουν την αντιπολίτευση, για να ξεθυμαίνουν, να αμολούν τους λεονταρισμούς που δεν μπορούν, όταν στέκονται προσοχή ενώπιον των... θεσμών).

Έρχομαι, κλείνοντας, στο θέμα του εγκληματικού κωθωνισμού. Πρόσφατα, ένας πολιτικός αρχηγός, ο οποίος όταν δημοσιογραφούσε, γύριζε το 2008 στα χωριά της Φλώρινας προβάλλοντας και προωθώντας τις σκοπιανές τρισαθλιότητες, κατήγγειλε σε μία εκπομπή την περιφορά του Επιταφίου στον Εχίνο της Ξάνθης, υιοθετώντας την στάση των πιο φανατικών τουρκολάγνων της μουσουλμανικής μειονότητας. Η εξαιρετική εφ. «ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ» της Κομοτηνής, στις 1 Μαΐου είχε ασχοληθεί με το θέμα και δημοσίευσε τις απόψεις των γνωστών πρακτόρων του προξενείου, αλλά και νηφάλιες απόψεις Μουσουλμάνων, που έβαζαν τα πράγματα στην θέση τους. Δεν υπήρξε καμμιά πρόκληση κατά της μειονότητας, απλώς τα γνωστά γιουσουφάκια τσίριξαν γιά να δημιουργηθεί θέμα. Ο εν λόγω, λοιπόν, ...«κώθων» ένωσε και την δική του τσιριξιά με αυτήν των τουρκοπιασμένων. Τι να πει κανείς; Όπως προσφυώς ειπώθηκε, η ευφυία έχει όρια, ο... κωθωνισμός είναι απεριόριστος...

Πηγή: Ακτίνες 

Ἀξιότιμε κ. Διευθυντά,

Στό φύλλο 2061 (13-3-2015) τῆς ἐγκρίτου ἐφημερίδος σας δημοσιεύσατε ἐπιστολή τοῦ ἰατροῦ κ. Ἐλευθερίου Ταπάκη (ΕΤ, στή συνέχεια) μέ θέμα «Τί εἶναι ἡ Ὁμοιοπαθητική;».

Kατ᾽ ἀρχήν ἐπιτρέψατέ μου νά διατυπώσω τήν ἄποψη ὅτι, προκειμένου νά δημοσιευθῆ ἡ ἐπιστολή αὐτή, θά ἔπρεπε νά συστήσετε στόν νεαρό ἐπιστολογράφο σας νά εἶναι προσεκτικός στίς ἐκφράσεις του καί νά μή συκοφαντῆ πολιόν, σεβάσμιον, λογιώτατον καί ἀνά τό Πανελλήνιον γνωστόν κληρικόν καί τόν ὑπογράφοντα, ὁ ὁποῖος πιθανότατα ὑπῆρξε καί Καθηγητής του στήν Ἰατρική Σχολή τοῦ Α.Π.Θ. Δέν ἐπιτρέπεται νά γράφη ὁ ἐπιστολογράφος σας ὅτι «…ἀποκαλύπτεται ὅτι οἱ (ἡμέτερες, ἐννοεῖ) θέσεις ἐναντίον τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς εἶναι ψευδέστατες…», ὅταν, ὅπως ἀποδεικνύεται στήν συνέχεια, αὐτό συνιστᾶ σοβαρή συκοφαντία, τίς δυνητικές συνέπειες τῆς ὁποίας δέν ὑπελόγισε ὁ κ. ΕΤ!

Κατά τόν κ. ΕΤ ἡ «ψευδέστατη» θέση μου ἀφορᾶ στό ἡμέτερο (ὅπως ἐκεῖνος τό παραθέτει) γραφόμενο: «Ὁ ἱδρυτής τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς Samuel Hahnemann …δέν ἐπίστευε στήν ὕπαρξη Θεοῦ». Στό ἡμέτερο ὅμως κείμενο -τό ὁποῖο ἐπικαλεῖται ὁ κ. ΕΤ- γράφεται: «Ὁ Hahnemann μᾶς πληροφορεῖ στό “ΟΡΓΑΝΟΝ” ὅτι τήν ὁμοιοπαθητική μέθοδο τοῦ τήν ἀπεκάλυψε ὁ (ἀπρόσωπος) “Δημιουργός” στόν ὁποῖον πίστευε» καί, ὀλίγον κατωτέρω, «…ὁ Hahnemann, δέν ἐπίστευε στήν ὕπαρξη Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἐπαινοῦσε τόν Κομφούκιο, δέν ἀπεδέχετο τά θαύματα καί ἀποκαλοῦσε τόν Κύριο ὀνειροπόλο, οὐτοπιστή». Σέ ἄλλο ἡμέτερο κείμενο, ἀποσταλέν ὑπό τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν στήν Ἑλληνική Ἑταιρεία Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς (ΕΕΟΙ), γράφεται ἀκριβῶς: «Ὁ Hahnemann δέν ἐπίστευε στήν ὕπαρξη Θεοῦ (ἦταν δεϊστής- ἐπίστευε στήν ὕπαρξη κάποιας ὑπέρτερης ἀνώτερης δημιουργικῆς δυνάμεως»). Ἐπειδή δέν εὑρίσκεται στήν ζωή ὁ Hahnemann, ἀναγκαῖο εἶναι νά καταφύγη κάποιος στούς βιογράφους του, προκειμένου νά πληροφορηθῆ περί τῶν φιλοσοφικῶν καί θρησκευτικῶν πεποιθήσεών του. Οἱ σχετικές πληροφορίες ἀπό τό κύριο ἔργο τοῦ Hahnemann “ΟΡΓΑΝΟΝ” καί τήν παρελθοῦσα ἀναδίφηση τοῦ διαδικτύου γιά τό προαναφερθέν θέμα ἔχουν ὡς ἑξῆς:

α) Ὁ Hahnemann ἦταν φλογερός ὑποστηρικτής (καί μαθητής) τοῦ Swedenborg (1688-1772), ὁ ὁποῖος ἦταν πνευματιστής δεχόμενος ἀποκαλύψεις καί διδάσκαλος τοῦ τρόπου ἐπικοινωνίας μέ τά πνεύματα1.

β) Ὁ Hahnemann ὑπῆρξε μέλος τῆς Στοᾶς τῶν Ἐλευθερο-Μασώνων. Στό ἐξώφυλλο τοῦ βασικοῦ συγγράμματός του “ΟΡΓΑΝΟΝ” ἀνέγραψε τό Μασωνικό σύνθημα “Aude Sapere” (“Τόλμησε νά γίνης σοφός”) 2 .

γ) Ὁ Hahnemann παρεδέχετο τήν ὕπαρξη τοῦ «Ζωϊκοῦ Μαγνητισμοῦ» (Μεσμερισμοῦ). Ὁ ἴδιος, ἀναφερόμενος στόν «Ζωϊκό Μαγνητισμό», γράφει: «Αὐτὴ ἡ θεραπευτικὴ δύναμη, ποὺ ἀγνοήθηκε καὶ συκοφαντήθηκε ἐπὶ ἕναν ὁλόκληρο αἰώνα, συχνὰ κατὰ τρόπο ἀνόητο, εἶναι ἕνα θαυμαστό, ἀνεκτίμητο δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο… Διά μέσου αὐτοῦ… μὲ ἐπαφὴ ἢ ἀκόμα καὶ χωρὶς αὐτήν, ἡ ζωτικὴ δύναμη τοῦ ὑγιοῦς… προικισμένου μεσμεριστῆ εἰσρέει δυναμικὰ σὲ ἕναν ἄλλο ἄνθρωπο»3 .

δ) Ὁ Hahnemann στό βασικό σύγγραμμά του “ΟΡΓΑΝΟΝ” ἀναφέρεται στή «μαγική» ἰαματική δύναμη (ἡμέτερη ἡ ὑπογράμμιση) τῶν φαρμάκων πού παρασκευάστηκαν (δυναμοποιήθηκαν), σύμφωνα μέ τήν ὁμοιοπαθητική θεωρία»4. Ὁ ἴδιος στό ἴδιο σύγγραμμα ἀναφέρεται ἐπανειλημμένως στήν «ἐσωτερική πνευματοειδῆ δύναμη» τῶν ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων5 καί στόν «ἐκπνευματισμό τῆς ὕλης»6 .

ε) Ὁ Hahnemann σέ ἐπιστολή (15-4-1827) του σέ κάποιο πιστό φίλο του, Stapf, ἀναφερόμενος στόν Θεό τόν χαρακτηρίζει ὡς «Ἀνώτατο Ὄν ἤ Ἀνώτατη Ὕπαρξη»7 , ἐνῶ γράφοντας στόν ἴδιο σέ ἄλλη περίσταση (1826) θαυμάζει τόν Κομφούκιο καί τήν θεϊκή του σοφία πού εἶναι ἀπηλλα- γμένη ἀπό θαύματα καί προκαταλήψεις!8. Ὁ ἴδιος (Hahnemann) ἀναφερόμενος στόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν τόν ἀποκαλεῖ «ἀρχισυναισθηματία» (“archenthusiast”), ὁ ὁποῖος δέν ὁδηγεῖ τήν διαφώτιση στήν εὐθεῖα ὁδό τῆς σοφίας!9 .

Ἐπί τῇ βάσει τῶν ἀνωτέρω πληροφοριῶν, οἱ ὁποῖες ἀντλήθηκαν ἀφ’ ἑνός ἀπό τό προσωπικό ἔργο τοῦ Hahnemann (“OΡΓΑΝΟΝ”) καί ἀφ’ ἑτέρου ἀπό τούς βιογράφους του, ἔχει, νομίζομε, ὁ ἀναγνώστης τή δυνατότητα νά κρίνη ἐάν ὁ θεός τοῦ Hahnemann ἔχη ὁποιαδήποτε σχέση μέ τόν Τριαδικόν Θεόν τῆς θεολογίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας· περαιτέρω, δύναται ὁ ἀναγνώστης νά κρίνη, ἐάν ὁ ἐπιστολογράφος σας ἔχη ὁποιοδήποτε ἐλαφρυντικό γιά τό βαρύ ἀτόπημά του, ἐκτός ἀπό τό νεαρόν τῆς ἡλικίας του!

Ὅσον ἀφορᾶ στήν πρόταση τοῦ νεαροῦ ἐπιστολογράφου σας γιά ἔναρξη διαλόγου διά τῆς ἐφημερίδος σας γιά τό θέμα τῆς «Ὁμοιοπαθητικῆς», αὐτός νομίζομε ὅτι περιττεύει· ὁ λόγος εἶναι ὅτι τέτοιοι διάλογοι ἔχουν πραγματοποιηθῆ καί ἔχουν ἀναδείξει τήν ἀσυμβατότητα τῆς «Ὁμοιοπαθητικῆς» τόσον μέ τήν τεκμηριωμένη ἐπιστημονική καί ἰατρική μεθοδολογία ὅσον, κυρίως, καί μέ τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία. Τό τελευταῖο προκύπτει καί ὡς συμπέρασμα σέ ἐπανειλημμένες Διορθόδοξες Διασκέψεις, ἡ τελευταία ἐκ τῶν ὁποίων πραγματοποιήθηκε στόν Βόλο τόν Νοέμβριο τοῦ 2013. Ὁ ὑπογράφων, περατώνων ὁριστικῶς τόν διάλογο, σᾶς εὐχαριστεῖ πολύ γιά τήν φιλοξενία αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς του.

Κωνσταντῖνος Καρακατσάνης

τ. καθηγητής τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ

Σημειώσεις:

1. David L. Brown. New age Medicine. Homeopathy. Διαθέσιμο στή διεύθυνση: http://www.logosresourcepages.org/NewAge/na-med.htm .
2. H. J. Bopp. Homeopathy. Down, North Ireland. Word of Life Publications, 1984, p. 3, ἐν: David L. Brown. New age Medicine. Homeopathy. Διαθέσιμο στή διεύθυνση: http://www.logosresourcepages.org/NewAge/na-med.htm , ἀναφ. 2.
3. Σαμουήλ Χάνεμαν. Ὁμοιοπαθητική Ἰατρική. Μετάφραση Γιώρ- γου Παπαφιλίππου, Πύρινος Κόσμος, 2010, σελ. 321.
4. Σαμουήλ Χάνεμαν, ἔ.ἀ., σελ. 297.
5. Σαμουήλ Χάνεμαν, ἔ.ἀ., σελ. 99, 109, 296-297.
6. Σαμουήλ Χάνεμαν, ἔ.ἀ., σελ. 298, 300.
7. Thomas Lindsley Bradford, Presented by Dr Robert Siror, Chapter 81. Διάθεσιμο στή διεύθυνση:  http://www.homeoint.org/books4/bradford/chapter81.htm
8. Τhomas Lindsley Bradford, ἔ.ἀ.,Chapter 29. Διάθεσιμο στή διεύθυνση: http://www.homeoint.org/books4/bradford/chapter29.htm
9. Samuel Pfeifer. Healing at any price? Milton Keynes, England, Word Limited, 1988, p.68, ἐν: David L. Brown. New age Medicine. Homeopathy. Διαθέσιμο στή διεύθυνση: http://www.logosresourcepages.org/NewAge/na-med.htm , ἀναφ. 8

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 03/04/2015, Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Μοῦ ζητήθηκε πρό καιροῦ νά ἔχω συμμετοχή σέ μιά συζήτηση γιά τό ὑπό ἀνέγερση τζαμί σέ μιά πρωινή ἐκπομπή τῆς Δημόσιας Τηλεοράσεως. (Ἀλήθεια, κανείς ἁρμόδιος δέν σκέφθηκε τί σημαίνει ὁ ὅρος δημόσιος, ὅταν ἐκφέρεται κατά θηλυκό γένος;). Ἀρνήθηκα, προφασιζόμενος βαρηκοΐα. Ἡ κυρία, ὅμως, ἦταν ἐπίμων καί μοῦ πρότεινε νά σταλεῖ συνεργεῖο στό σπίτι μου, ὅπου θά κάνω μιά δήλωση μέ τίς ἀπόψεις μου καί δέν θά ὑπάρξει πρόβλημα ἐμπλοκῆς σέ διάλογο.

Δέχθηκα μέ βαρειά καρδιά. Τό συνεργεῖο (δύο εὐγενέστατοι κύριοι) ἦλθαν στό σπίτι μου δύο ὧρες ἐνωρίτερα καί μοῦ εἶπαν ὅτι ἡ δήλωσή μου θά γίνει μόλις ἀρχίσει ἡ ἐκπομπή. Μέ ἔζωσαν φίδια ἀνησυχίας καί τούς εἶπα νά τηλεφωνήσουν ὅτι σέ διάλογο δέν μετέχω λόγω βαρηκοΐας. Φαίνεται, ὅμως, ὅτι οἱ δύο πολυθέλγητρες «συντονίστριες» ἦσαν πιό βαρήκοες ἀπό ἐμένα καί μέ ἐνέπλεξαν σ’ ἕνα διάλογο μέ πρόσωπα πού μοῦ ἦσαν ἄγνωστα καί πού σέ καμμιά περίπτωση δέν εἶχα διάθεση ν’ ἀρχίσω διάλογο μαζί τους. Καί, ὅμως, ὁ  διάλογος ἄρχισε, ὁπότε ἀναγκάστηκα νά ἐγκαλέσω στήν τάξη ἕναν ἀπό τούς συζητητές καί νά τοῦ συστήσω εὐπρέπεια· καί ἀκολούθως, στρεφόμενος προς τίς χαριτόβρυτες «συντονίστριες», τούς δήλωσα κοφτά ὅτι παραβιάζουν κατάφωρα τή δημοσιογραφική δεοντολογία, διότι –παρά τή ρητή δέσμευσή τους- μέ ὑποχρέωσαν νά δημοσιοποιήσω κάτι πού ἀποτελεῖ προσωπικό μου «δεδομένο».

Ἀκολούθως, παρακάλεσα τά δύο μέλη τοῦ συνεργείου νά ἀπέλθουν. Ἔτσι ἄφησα τό πεδίο ἐλεύθερο στους συζητητές καί στις «κυρίες» νά ποῦν ὅ, τι θέλουν. Πρόφθασα, ὅμως, νά πῶ μερικά πράγματα,  πού εἶναι χρήσιμο νά διαβασθοῦν, γιατί, ὅπως μέ πληροφόρησαν, κάποιος ἀπό τό «συνεργεῖο» μοῦ καταλόγισε φανατισμό καί κάτι ἄλλο βαρύτερο. Ἡ δήλωσή μου -ὅπως τήν θυμᾶμαι- περιεῖχε τά ἀκόλουθα ἐρωτηματικά σημεῖα:

Πρῶτον, σέβομαι τίς θρησκευτικές εὐαισθησίες καί τίς θρησκευτικές ἀνάγκες παντός ἀνθρώπου, ἀλλ’ ἀφελῶς διερωτῶμαι: σέ ποιούς θά ἀνήκει θρησκευτικά τό ἐν λόγω τζαμί; Στους Σουνίτες ἤ στους Σιίτες; Ἤ, μήπως, σέ κάποια ἄλλη ἀπό τίς δεκάδες μουσουλμανικές σέχτες; Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν μποροῦν νά μονοιάσουν στις χῶρες τους καί θά μονοιάσουν στήν Ἑλλάδα; Μήπως ὑπάρχει κίνδυνος νά ἔχουμε φαινόμενα Βαγδάτης;

Δεύτερον, ἐν ἡμέραις κρίσεως, ὅταν δέν ἔχουμε χρήματα νά ἐπισκευάσουμε καί νά ἀποκαταστήσουμε τήν Μητρόπολη (15 χρόνια εἶναι γιαπί), μᾶς περισσεύουν λεφτά γιά νά φτιάξουμε πολυτελές τζαμί;

Τρίτον, ποιά ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν διαθέτει τήν οἰκοπεδική ἔκταση πού θά διαθέτει τό ὑπό ἀνέγερση τζαμί; (Ὅπως μέ ἔχουν πληροφορήσει ἀπόστρατοι ἀξιωματικοί τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ, στό ὁποῖο ἀνῆκε ὁ χῶρος, πρόκειται γιά μιά ἔκταση 20-23 στρεμμάτων. Ἴσως νά κάνουν λάθος. Ἀλλά τό χῶρο τόν ἔχω ἐπισκεφθεῖ καί εἶναι ἐξαιρετικά εὐρύς).

Τέταρτον, ὁ εἰσερχόμενος στήν Ἀθήνα μέσω τῆς Ἱερᾶς Ὁδοῦ καί τῆς Λεωφόρου Καβάλας, πρῶτα θά βλέπει τό τζαμί καί μετά τήν Ἀκρόπολη. Ποιά ἐντύπωση θά προκαλεῖ στόν ξένον ἐπισκέπτη, ὅταν θά βλέπει στίς πύλες τῶν Ἀθηνών τό συναθροισμένο πλῆθος τῶν μουσουλμάνων; Ἀφήνω τήν ἀπάντηση στόν ἀναγνώστη.

Πέμπτον, πόσο κοστολογήθηκε ἡ ἐκχωρηθεῖσα ἀπό τό Πολεμικό Ναυτικό οἰκοπεδική ἔκταση; Καί ποιοί ἦσαν οἱ ὑπογράψαντες πολιτικοί καί στρατιωτικοί; Μήπως κάποιος ἐξ αὐτῶν φιλοξενεῖται ἤ πρέπει νά φιλοξενηθεῖ στόν Κορυδαλλό; Διότι, ὅπως, μοῦ ἔχουν ἐκμυστηρευθεῖ παλαιοί ἀξιωματικοί τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ, ἡ ἔκταση δόθηκε «μπίρ παρά». Στό ἕνα πέμπτο τῆς ἀξίας της!

Ἕκτον, τό καί σοβαρώτερον: Τί θά συμβεῖ ἄν κάποιος χριστιανός θρησκομανής ἤ κάποιος χουλιγκάνος ἤ (αὐτό κυρίως) κάποιος προβοκάτορας γράψει κάποια νύκτα κάτι αἰσχρό γιά τή μουσουλμανική θρησκεία ἤ φτιάξει μιά καρικατούρα τοῦ Μωάμεθ; Δέν θά ξεσηκωθεῖ ἐναντίον μας ὅλο τό Ἰσλάμ; Ἐδῶ οἱ ἐγχώριοι βάρβαροι δέν σέβονται τά πιό ἱερά μας μνημεῖα καί θά σεβασθοῦν τό τζαμί; Μήπως κάτι τέτοιες βλακώδεις ἤ προβοκατορικές ἐνέργειες, θά δίνουν τό πρόσχημα στήν Τουρκία (διότι αὐτή οὐσιαστικά θά εἶναι ὁ διαφεντευτής τοῦ τζαμιοῦ), νά ἐπεμβαίνει στά ἐσωτερικά μας; Ἄς θυμηθοῦμε τί ἔγινε τό 1955 μέ κάποια αἰσχρογραφήματα στή φερόμενη σάν οἰκία τοῦ Κεμάλ στή Θεσσαλονίκη. Ξεσηκώθηκαν τά ἄγνωμα πλήθη τῆς Πόλης καί ἀφάνισαν καθετί χριστιανικό στήν Βασιλεύουσα. Ἀπό καταστήματα μέχρι τάφους.

Καί κάτι πού δέν πρόφθασα νά πῶ: Ἀκούω νά λέγεται ὅτι θά ἀναβαθμισθεῖ ἡ περιοχή χάρη στό τζαμί. Οἱ λέγοντες αὐτό, χωρίς νά ἔχουν πρόθεση νά κάνουν χιοῦμορ, αὐτό τελικά πετυχαίνουν. Ἄν θέλουμε ἀναβάθμιση τῆς περιοχῆς, θά μπορούσαμε στό χῶρο αὐτό νά μεταφέρουμε τόν κρυμμένο κάπου στό Ζάππειο ἀνδριάντα τοῦ Καραϊσκάκη, πού ἔδωσε στό χῶρο αὐτό τήν πρώτη του μάχη στήν Ἀττική (Μάχη Χαϊδαρίου, 6-8 Αὐγούστου 1826) καί ὁ ὁποῖος τήν ἑπόμενη χρονιά ἔδωσε τή ζωή του γιά τήν ἐλευθερία τῶν Ἀθηνῶν.

Καί κάτι σάν ἐπίλογος: Διαλαλοῦμε urbi et orbi ὅτι ἡ Ἀθήνα εἶναι ἡ πόλη πού γέννησε τή δημοκρατία. Αὐτός πού θεμελίωσε τή δημοκρατία ἦταν ὁ Κλεισθένης . Ἀνδριάντας τοῦ Κλεισθένη δέν ὑπάρχει πουθενά στήν Ἀθήνα. Μήπως εἶναι καιρός νά στηθεῖ ἐκεῖ πού πρόκειται νά φτιαχτεῖ τό τζαμί; Ἔτσι οἱ ξένοι (καί οἱ ἐντόπιοι), πού φθάνουν στήν Ἀθήνα, θά θυμοῦνται ὅτι στήν πόλη αὐτή γεννήθηκε ἡ δημοκρατία καί ὄχι τό... Ἰσλάμ!

Πηγή: Σαράντος Ι. Καργάκος

Αφορμή για το σημερινό μας άρθρο υπήρξε εκπομπή μικρού τηλεοπτικού σταθμού της Αττικής, στην οποία κάποια κυρία που αυτοπροσδιοριζόταν «Ερευνήτρια πνευματικών φαινομένων », μεταξύ των άλλων παράδοξων επιχειρημάτων της, υποστήριξε, ότι η Βίβλος σε πολλά σημεία ομιλεί για την «καταλυτική επίδραση των άστρων στη ζωή του ανθρώπου».

Στοιχειώδης όμως γνώση της Αγίας Γραφής αποδεικνύει ακριβώς το  αντίθετο. Όχι μόνο δεν γίνεται λόγος για «καταλυτική επίδραση των άστρων στη ζωή του ανθρώπου » αλλά, αντιθέτως, η Αστρολογία συναριθμείται στην Αγία Γραφή στις αποκρυφιστικές και παγανιστικές εκείνες πρακτικές, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «βδέλυγμα» ενώπιον του Κυρίου.

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή τα άστρα είναι δημιουργήματα του Θεού, που σχετίζονται με το χρονικό προσδιορισμό των ημερών, των εποχών και των ετών, αποκαλύπτουν και διηγούνται τη δόξα, την παντοδυναμία και την πανσοφία του Δημιουργού (Ψαλμ. 8, 4. 146, 4. 148, 3. Ιώβ 9, 7-10. Ησ. 40, 26.Αμώς 5, 8. Α΄ Κορ. 15, 41).

Ως δημιουργήματα που αποκαλύπτουν τη θεϊκή παντοδυναμία ενισχύουν ταυτοχρόνως την πίστη και την πεποίθηση του ανθρώπου στη θεία Πρόνοια (Γεν. 15, 5. Δευτ. 1, 10. 10, 22. Ιερ. 33, 22). Ταυτοχρόνως η Αγία Γραφή μάς υπενθυμίζει, ότι η Αστρολογία ήταν πρακτική ειδωλολατρικών λαών και μάλιστα είναι αντίθετη στο θέλημα του Θεού.

Αρχαίοι ειδωλολατρικοί λαοί, μας πληροφορεί η Αγία Γραφή, ότι προσκυνούν και λατρεύουν τα άστρα και άλλα ουράνια σώματα, ως θεούς (Δευτ. 4, 19. 17,3. Δ΄ Βασ. 23, 5. Σοφ.1, 5. Ιερ. 19, 13. Ιεζ. 8, 16).

Επίσης, ως πρακτική πρόγνωσης συναριθμείται μαζί με τις άλλες αποκρυφιστικές πρακτικές σε αυτά που χαρακτηρίζονται ως «βδέλυγμα» ενώπιον του Θεού (Δευτ. 18, 9-14) και ταυτοχρόνως τονίζει μετʼ εμφάσεως, ότι ουδεμία επίδραση ή βοήθεια μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους (Ησ. 47, 12-14).

Είναι λοιπόν σαφές, ότι η δήλωση της «Ερευνήτριας πνευματικών φαινομένων », με τη διατύπωση της θέσεως, ότι τα άστρα έχουν «καταλυτική επίδραση στη ζωή του ανθρώπου», ή αγνοούσε ή σκοπίμως παραπλανούσε ανύποπτους ανθρώπους.

Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2068, 8 Μαΐου 2015), Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος

Ο αποφυλακισθείς Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και Μητροπολίτης Σκοπίων κ. Ιωάννης καταχειροκροτήθηκε από τους πολυπληθές ακροατήριο του "1ου Διεθνές Συνεδρίου Ψηφιακών Μέσων και Ορθόδοξης Ποιμαντικής "Ύδωρ Ζωής", που διοργανώνει το περιοδικό ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ (www.pemptousia.gr ) σε συνεργασία με τους Ιστοτόπους, www.bogoslov.ru και www.myocn.net στο Ξενοδοχείο DIVANI KARAVEL στη Βουλιαγμένη.

Ο κ. Ιωάννης με συγκίνηση εξήγησε πως έφτασε να οδηγηθεί στη φυλακή, πως αντέδρασε όταν πήγαν να τον συλλάβουν εν ώρα Θείας Λειτουργίας, τι ρόλο έπαιξαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και πως διαφωτίστηκε ο κόσμος από τα διαδικτυακά μέσα πληροφόρησης.

Λίγο πριν το κλείσιμο του πετυχημένου Διεθνούς Συνεδρίου ο επιχώριος μητροπολίτης Γλυφάδας κ. Παύλος κάλεσε τον μακαριώτατο Ιωάννη στο βήμα του Συνεδρίου κι αφού ανέπτυξε τη θέση του για τον ρόλο των ψηφιακών εκκλησιαστικών μέσων ενημέρωσης αναφέρθηκε και στις μαρτυρικές ημέρες που έζησε με την φυλάκιση.

Πράος και ταπεινός με γλυκύτητα λόγου και συγκροτημένες θέσεις ο αγαπητός Επίσκοπος κέρδισε τους παρευρισκόμενους.

Πηγή: Δημοκρατία

Δεν υπάρχει ανώτερος τίτλος τιμής και μεγαλύτερο αξίωμα επί της γης, από αυτό που ο απόστολος Παύλος απευθύνει στον μαθητή του Τιμόθεο λέγοντάς τον “άνθρωπο του Θεού”.

Μέσα στην ιστορία πολλοί άγιοι και δίκαιοι ονομάστηκαν “άνθρωποι του Θεού”, προφήτες, απόστολοι, αλλά και απλοί χριστιανοί.

Μάλιστα έχουμε και συγκεκριμένο άγιο, επικαλούμενο ώς άνθρωπο του Θεού, τον άγιο Αλέξιο, που γιορτάζει 17 Μαρτίου.

Δυστυχώς υπήρξαν και άλλοι που ονομάστηκαν από την ιστορία, αλλά την αγία Γραφή “οργή Θεού” και “υιοί διαβόλου”, “γεννήματα εχιδνών” και “παιδιά γεένης”.

Ποιος άραγε είναι ο άνθρωπος του Θεού;

Συχνά και ο λαός μας λέγει κάποιον “άνθρωπο του Θεού”. Βέβαια είπαμε ότι δεν ονομάζει όλους ούτε ο κόσμος ούτε η Αγία Γραφή “ανθρώπους του Θεού”.

Άνθρωποι του Θεού είμαστε όλοι ως πλάσματα και δημιουργήματα, δηλ. παιδιά του Θεού.

Ο άνθρωπος όμως του Θεού φαίνεται πάνω στα πράγματα: Δηλ. Αποφεύγει κάθε τι το αμαρτωλό και ασπάζεται και ακολουθεί το θέλημα του Θεού.

Δηλαδή τι κάνει ο άνθρωπος του Θεού;

ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΤΑ ΑΜΑΡΤΩΛΑ: Αμαρτωλό είναι ό,τι προσκρούει και παραβαίνει το θείο νόμο. Π.χ. λόγια βλάσφημα και βέβηλα, κατάρες και έριδες, θεάματα και ακούσματα απαράδεκτα και ανήθικα, παρέες που βλάπτουν, αλλά και ό,τι αφορά τη σφαίρα της δημόσιας ζωής και δράσεως: αδικίες, ψευδορκίες, μαγείες, θυμούς και εκρήξεις...

ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΑ ΘΕΑΡΕΣΤΑ:  Θεάρεστο από την άλλη μεριά είναι κάθε σεμνότητα, αρετή, έπαινος και καλό έργο και ασφαλώς η υπακοή στο θέλημα του Θεού. Κορυφαία παραδείγματα υπακοής έχουμε: τον Αβραάμ και τον Μωϋσέα.

ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ: Προσεύχεται, διαβάζει την αγία Γραφή, εκκλησιάζεται, συγχωρεί και ζητεί συγγνώμη, εξομολογείται, κοινωνεί, τίποτε άλλο δεν φοβάται παρά μόνο την αμαρτία, δηλ. να μη προσκρούσει στο θείο θέλημα. Όλοι μάλιστα ξέρουμε ότι “αρχή σοφίας είναι ο θείος φόβος”.

Αλήθεια ο άνθρωπος του Θεού κάνει ή είναι;

Ασφαλώς δεν είναι κάτι το εξωπραγματικό και εξωγήϊνο

Δεν είναι ένας κατσούφης, σκληρός, φανατικός, αντικοινωνικός και απόκοσμος

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο άνθρωπος του Θεού φέρνει πάνω του την εικόνα του Χριστού και έχει τη σφραγίδα του Θεού.

Δηλαδή είναι και αγωνίζεται να είναι: Όπως ήταν ο Χριστός επί της γης και όπως περιγράφεται στα Ευαγγέλια:

Πράος και ταπεινός τη καρδία

Ενάρετος και ευεργετικός προς όλους

Αφανής και χωρίς περιαυτολογίες

Αγνός και καθαρός από αμαρτίες

Απλός και λιτός στην εμφάνιση και στο βίο

Πράγματι ο Χριστός είπε για τους μαθητές του πως πρέπει νάναι:

Να είναι με τη ζωή και το λόγο τους ΦΩΣ και ΑΛΑΤΙ

Να αγαπούν αλλήλους ακόμη και τους εχθρούς τους

Να δίδουν τη μαρτυρία τους για την Ανάσταση

Να δίδουν ακόμη και τη ζωή τους για τον Χριστό

Να μη καταπιέζουν τους άλλους, αλλά να τους διακονούν

Μη επιζητούμε λοιπόν άλλους τίτλους και αξιώματα. Ακόμη και πνευματικά χαρίσματα μη διαλέγουμε. Είπε ο ίδιος ο Χριστός να μη χαιρόμαστε τόσο πολύ που μπορεί με τη δύναμή Του να βγάζουμε δαιμόνια και να κάνουμε θαύματα. Χαρά μας είναι και θα είναι το ότι με το βάπτισμα γράφτηκε το όνομά μας στα βιβλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας και με τη θυσία του Χριστού, αν Τον ακολουθήσουμε, θα γραφεί και στις δέλτους του Ουρανού. Εκείνο λοιπόν που μας κάνει ανθρώπους του Θεού είναι το Βάπτισμα, η Μίμηση του Χριστού, ο υπέροχος δρόμος της Αγάπης.

Χρήσιμο και αυτό που πρόσθεσε ο Χριστός, ότι για να μπούμε στη Βασιλεία του Θεού πρέπει να γίνουμε σαν τα παιδιά: αθώοι, άκακοι, ταπεινοί και απονήρευτοι.

ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΛΑ ΜΕΤΑ ΘΑ ΒΡΟΥΝΕ ΤΗ ΛΥΣΗ ΤΟΥΣ

Ίσως το ανώτερο, το πιο καταπληκτικό ιστορικό δημιούργημα του ανθρώπου είναι η Ελληνική γλώσσα. Όποιοι, με οποιαδήποτε δικαιολογία, την αγγίζουν για να την συλητεύσουν είναι εγκληματίες έναντι όλης της ανθρωπότητας. Και όποιοι δεν τους εμποδίζουν δεν είναι άξιοι φύλακές της.

Ποιος θα άφηνε κάποιον ιερόσυλο να μεταβάλει τις στήλες του Παρθενώνα ή να τροποποιήσει “σε μοντέρνα κόμμωση” τα μαλλιά των Καρυάτιδων; Μήπως ο Παρθενώνας έχει όση αξία έχει η Ελληνική Γλώσσα; Ούτε κατά διάνοιαν. Η Γλώσσα μας είναι ό,τι ουσιαστικά ΕΙΜΑΣΤΕ.

Το Ελληνικό Πνεύμα εχει υφανθεί, διατηρείται και εκφράζεται με την Ελληνική Γλώσσα. Η Ελληνική Γλώσσα, κατά τους αιώνες, διατηρεί τη συνοχή της σαν ένα ζωντανό πλεκτό που οι κλωστές του είναι τόσο συνυφασμένες ώστε η αφαίρεση μιας κλωστής θα διαλύσει την συνοχή και την Αξία του όλου πλεκτού.

Η κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών ισοδυναμεί με την σταδιακή κατάργηση του Ελληνικού Πνεύματος. Δηλαδή σε 50 -75 χρόνια το Ελληνικό στοιχείο, με όλη την αξία του, θα καταντήσει ένα νεκρό απομεινάρι που συνέχεια θα απολιθώνεται.

Δείτε παρακάτω τι κάνουν άλλα κράτη για την προστασία της γλώσσας τους και τι η Ελλάδα.

1. Η Ρωσία.

Διάταγμα του Προέδρου Πούτιν το 2003 προβλέπει επιβολή αυστηροτάτων προστίμων, σε όποιον τυχόν επιχειρήσει να να χρησιμοποιήσει το Λατινικό αντί του Κυριλλικού αλφαβήτου.

2. Η Ιαπωνία και η Κορέα.

Απαγορεύουν όχι μόνο την οποιαδήποτε αλλοίωση του αλφαβήτου τους ,αλλά και την χρήση ξενόγλωσσων επιγραφών

3. Η Κίνα.

΄Ιδρυσε ειδική Υπηρεσία των Υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού ,που επιβάλλει στους διαφημιστές να μην χρησιμοποιούν λογοπαίγνια που διαφθείρουν την γλώσσα.

4. Η Ισπανία.

Απείλησε με αποχώρηση από την Ευρωπαική ΄Ενωση, άν επέμενε (η ΕΕ) στην υπόδειξη γιά την κατάργηση του «τήλδε» τους δηλαδή του τονικού τους σημείου που μοιάζει με την δική μας (πρώην) περισπωμένη.

5. Η Γαλλία.

΄Ηδη προχωρά σε αποαγγλισμό της γλώσσας της, διατηρεί μόνο της προερχόμενες από την Ελληνική γλώσσα και επιβάλλει δοιηκητικές κοιρώσεις κατά των τυχόν χρησιμοποιούντων αγγλικούς κυρίωςτίτλους σε πινακίδες, διαφημίσεις κ.λ.π

5. Το Ισραήλ.

– Ίδρυσε από το 1948 την Ακαδημία της Εβραικής γλώσσας.

– Εστιάστηκε στην επαναφορά και χρήση της αρχαίας Εβραικής γλώσσας.

– Γιά να εμπλουτήσουν το λεξιλόγιο τους με τις ονομασίες νέων φυτών, πραγμάτων, επιστημονικών όρων και δραστηριοτήτων που δεν υπήρχαν στην αρχαία τους γλώσσα, δημιούργησαν νέες (Εβραιογενείς)λέξεις.

– Την ανανεωμένη, εμπλουτισμένη και ενισχυμένη αυτή γλώσσα τους την κατάστησαν ενιαίο γλωσσικό όργανο εκπαιδεύσεως,διοικήσεως,συγγραφής βιβλίων και δημοσιογραφίας με αυστηρότατουε ελέγχουςκαι διαρκή εποπτεία επιμελούμενοι την ορθόδοξη χρήση της.

6. Ε Λ Λ Α Δ Α.

Επεμβάσεις στην γλώσσα μας τα τελευταία 35 χρόνια:

α) Αυτή δεν υλοποήθηκε αλλά αξίζει τον κόπο να καταγραφεί. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ως Πρωθυπουργός το 1975 είχε καλέσει στο γραφείο του τον τότε Υπουργό Πολιτισμού Κ. Τσάτσο και τον Ευ.Παπανούτσο, γιά να συζητήσουν θέματα παιδείας. ΄Οταν μεταξύ άλλων τους είπε ότι «έπρεπε σε κάποια στιγμή να σκεφθούν το ενδεχόμενο να συνδιασθεί το Ελληνικό αλφάβητο με το λατινικό και ναεξετασθεί και το θέμα της φωνητικής γραφής!» Τότε όπως διέρρευσε αργότερα, σαν ελατήρια πετάχθηκαν επάνω οι δύο συνομηλιτές του και δήλωσαν χωρίς περιστροφές ότι παραιτούνται. Και ο

Καραμανλής απέσυρε το θέμα. Και ο Κ. Τσάτσος αφηγήθηκε αργότερα. «Δεν πίστευα στα αυτιά μου»

β) Το 1976 ο τότε Υπουργός Παιδείας Γεώργιος Ράλλης, με εγκύκλιο του αυθαίρετα και αντιδημοκρατικά καταργεί την καθομιλουμένη απλή καθαρεύουσα και επιβάλλει την Δημοτική. Δεν αρκείται όμως σεαυτό και εισάγει την παράλληλη διδασκαλία της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας με μετάφραση των διδασκομένων κειμένων εις την Δημοτικήν. Αργότερα δηλώνει ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο και σοβαρότερολάθος της πολιτικής του καριέρας.

γ) Το 1981 επιβάλλεται από την Κυβέρνησην Ανδρέα Παπανδρέου με Υπουργό Παιδείας τον Ελευθέριο Βερυβάκη το μονοτονικό με τροπολογία που αιφνιδίως προετάθη κοντά στα μεσάνυχτα, όταν η Βουλήτων Ελλήνων κατά την συνεδρίαση της 11-1-82 είχε περατώσει την συζήτηση και είχε ψηφίσει το ένα και μόνο άρθρο του Νόμου 1228, που αποτελούσε κύρωση της από 11-11-1981 πράξεως του Προέδρουτης Δημοκρατίας «Περί εγγραφής μαθητών στα Λύκεια της Γενικής και επαγγελματικής Εκπαιδεύσεως» και με ακριβώς αυτόν τον τίτλο δημοσιεύτηκε στο Α ¨τεύχος της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως.

Από πόσους Βουλευτές ψηφίστηκε η τροπολογία αυτή; ( Κάποιος ας ψάξει τα ονοματα τους: Βουλή των Ελλήνων κατά την συνεδρίαση 11-1-82)

Κατά δήλωση του αείμνηστου Παν. Κανελλόπουλου, ο οποίος δεν ήταν παρών στην συνεδρίαση, αφού ουδείς γνώριζε πως η Κυβέρνηση θα εισήγαγε αιφνιδίως, προσκολλημένο σε άσχετο, επουσιώδη νόμο,τέτοιο μέγιστο εθνικό θέμα για συζήτηση, ψηφίστηκε από όχι από περισσότερους από τριάντα (30) βουλευτές. Αυτό επιβεβαιώνει και ο ποιητής και Ακαδημαικός Νικηφόρος Βρεττάκος (ΕΘΝΟΣ 8-5-90)

Παρατίθενται τώρα και οι αιτιολογίες της τροπολογίας.

1- Οι Αρχαίοι ΄Ελληνες δεν χρησιμοποιούσαν στην γραφή τους τόννους και πνεύματα.

2- Οι μαθητές αφιερώνουν γιά την εκμάθηση τόνων και πνευμάτων περισσότερες από 6.000 διδακτικές ώρες.

3- Με την εφαρμογή του μονοτονικού θα προκύψει μείωση των δαπανών εκτυπώσεως και εκδόσεως των εφημερίδων -και των βιβλίων-κατά 30%.

– Και όσον αφορά την πρώτη αιτιολογία είναι σωστή μόνον όσον αφορά την μεγαλογράμματη γραφή.

– Οσον αφορά την δεύτερη αιτιολογία, στερείται σοβαρότητος. Γιατί οι 6.000 ώρες διδασκαλίας που απαιτούνται γιά την εκμάθηση του πολυτονικού (κατά τον εισηγητή) χρειάζονται 27,5 συνεχή χρόνιαδιδασκαλίας.

– Η τρίτη αιτιολογία είναι ειλικρινής. Οι μεγαλοεκδότες και οι παντοδύναμοι δημοσιογραφικοί οργανισμοί (τέταρτη εξουσία ή πρώτη;) αυξάνουν αισθητά τα κέρδη τους.

Ποιοί επέβαλλαν το μονοτονικό; Ποιοί το εφήρμοσαν διά Νόμου;

Πηγή: Geopolitics & Daily News, Αβέρωφ

Πολλοί στην Ελλάδα ανησυχούν για μια επερχόμενη οικονομική χρεοκοπία. Η Ελλάδα, όμως, έχει ήδη καταστραφεί και χρεοκοπήσει σε δημογραφικό επίπεδο, αλλά ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ενδιαφέρεται από την πολιτική και οικονομική ηγεσία του τόπου. Η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, εκτός αν η σημερινή συγκυβέρνηση αποφασίσει να αλλάξει και να σώσει την Ελλάδα από τη δημογραφική κατάρρευση.

Προσωπική μας άποψη είναι ότι θα έπρεπε σύσσωμη η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας μαζί με την ημιαυτόνομη Εκκλησία της Κρήτης και τους Μητροπολίτες των Δωδεκανήσων να συγκαλέσουν ΠΑΝΕΘΝΙΚΗ συνάντηση για τον τερματισμό του δημογραφικού κατήφορου της χώρας. Αλλά φαίνεται ότι και εδώ επικρατεί «άκρα του τάφου σιωπή» και  σιωπηλοί, μοιραίοι,άβουλοι, κοιτάζουμε την θλιβερή δημογραφική εξαφάνιση της χώρας.

Κάνουμε προσωπική έκκληση στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και στον πρόεδρο των Ανεξάρτητων Ελλήνων κ. Π. Καμμένο να αναλάβουν προσπάθεια εθνικής σωτηρίας και δημογραφικής ανάκαμψης του Ελληνισμού, γιατί, δυστυχώς, οι προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες έχουν αφήσει πίσω τους ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΑ ΕΡΕΙΠΙΑ, με την άφρονα φορολογική και «κοινωνική» πολιτική που ακολούθησαν σε βάρος των οικογενειών με παιδιά και ειδικότερα εις βάρος των Τρίτεκνων, Πολύτεκνων και Υπερπολύτεκνων Οικογενειών.

Οι αποδείξεις είναι ξεκάθαρες και τα νούμερα μιλάνε μόνα τους:

http://www.ypes.gr/el/Ministry/Actions/PlhroforiakaSystLixDim/

24 Απριλίου 2015, 18 μέρες αργότερα:

8 Μαΐου 2015, 14 μέρες αργότερα:  

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι  από  φέτος αρχίζει να μειώνεται ο αριθμός των παιδιών στα νηπιαγωγεία της χώρας, ενώ από του χρόνου αρχίζει η δραματική μείωση των μαθητών στα δημοτικά σχολεία και σε βάθος χρόνου, πολλές περιοχές της χώρας ( κυρίως παραμεθόριες )  δεν θα έχουν νηπιαγωγεία και δημοτικά, λόγω δραματικής μείωσης των μαθητών . Σε 6-7 χρόνια θα κλείσουν πολλά Γυμνάσια ή θα έχουμε μεγάλη μείωση στα τμήματα ή στις τάξεις, ενώ σε 12 χρόνια θα έχει πρόβλημα επάνδρωσης ο ελληνικός στρατός, από σοβαρή έλλειψη στρατευσίμων.

Μεγάλο θα είναι το πρόβλημα και για την Εκκλησία της Ελλάδας, της Κρήτης και τις Μητροπόλεις των Δωδεκανήσων, τα Πατριαρχεία της Κωνσταντινούπολης, των Ιεροσολύμων και της Αλεξάνδρειας, για το Άγιο Όρος και τα μοναστήρια της χώρας και οι ορθόδοξες ιεραποστολές, αφού η δραστική μείωση των γεννήσεων θα προκαλέσει λειψανδρία για την εύρεση ιερέων και μοναχών και στελεχών γενικότερα της Εκκλησίας.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα το αντιμετωπίσουν σύντομα όλες οι παραμεθόριες περιοχές της χώρας ( Ήπειρος, Μακεδονία, Δυτική Θράκη ) και τα νησιά του Αιγαίου που θα ερημώσουν και θα έχουν γηρασμένο πληθυσμό, που θα αποτελεί «βόμβα» για το ασφαλιστικό της χώρας.

Η Ελλάδα σβήνει και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν συγκινείται, δεν ενδιαφέρεται, δεν ανησυχεί, δεν ακούει τις φωνές αγωνίας μας.

Περιμένουμε την ύστατη αυτή στιγμή την Ιεραρχία της Ελλάδας και το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων που συμμετέχει στη συγκυβέρνηση να βάλουν ως το ΠΡΩΤΟ εθνικό ζήτημα της χώρας, το δημογραφικό.  

Πηγή: Ορθόδοξη Ιεραποστολή

Tα ονομαστήριά μας εορτάζουμε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί την Κυριακή. Και αυτό διότι στο Αποστολικό Ανάγνωσμα ακούμε πότε για πρώτη φορά ονομάσθηκαν οι οπαδοί τού Χριστού Χριστιανοί!

Αλλά το όνομα αυτό “Χριστιανός” δεν είναι καθόλου απλή υπόθεσις γι' αυτόν που πραγματικά θέλει να το φέρει και να το τιμήσει. Δυστυχώς υπάρχουν και εκείνοι που το φέρουν· αλλά μόνο Χριστιανοί δεν είναι στον τρόπο ζωής τους. Εννοείται ότι δεν μπορεί να ονομάζεται κανείς με το υψηλό αυτό όνομα επειδή στη νηπιακή του ηλικία τον βάπτισαν, έλαβε όνομα κάποιου Αγίου και στην συνέχεια διέκοψε κάθε ουσιαστική σχέση με τον Χριστό και την Εκκλησία Του.

Αυθεντικός πιστός Χριστιανός είναι εκείνος που ανήκει συνειδητά στον Χριστό και που τον ομολογεί ως Σωτήρα του και Λυτρωτή του. Φυσικά αυτό συνεπάγεται και άλλες αλήθειες που πρέπει να εφαρμόζονται.

Απαιτείται το να είναι κανείς ζωντανό μέλος του Σώματος τού Χριστού δηλ. της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Το να ισχυρίζεται κάποιος ότι είναι πιστός Χριστιανός αλλά χωρίς οργανικό σύνδεσμο με την Εκκλησία του, τούτο αποτελεί πλάνη. Αλλά και κάτι ακόμα, δεν φθάνει να πιστεύει κανείς στην θεότητα του Χριστού και να ανήκει στην Εκκλησία Του. Χρειάζεται να ομολογεί ότι η Μοναδική και άρα σώζουσα Εκκλησία είναι η Ορθοδοξία και μόνο αυτή. Πολύ παραστατικά διατυπώνει την μεγάλη αυτή αλήθεια ο Απ. Παύλος “Υμείς εστέ σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους” (Α' Κορ. ιβ' 27).και σε άλλο σημείο το Πνεύμα το Άγιον διά του Αποστόλου των Εθνών “Μέλη εσμέν του σώματος αυτού, εκ της σαρκός αυτού και εκ των οστέων αυτού” (Εφεσ. ε´ 30).

Οι συνειδητοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί με την δύναμη της Πίστεως και των αγίων Μυστηρίων τής Εκκλησίας μας έχουμε εγκαταστήσει μέσα στην ύπαρξή μας κυρίαρχο και βασιλέα τον ίδιο τον Χριστό, ξεκινώντας από το Βάπτισμα “Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε” (Γαλ. Γ´ 27). Αλήθεια τουτέστιν, που συγκλονίζει την καρδιά.

Το τέκνον λοιπόν της Εκκλησίας που κεφαλή της έχει τον Χριστό, πρέπει διά του αγώνος και τής Ορθοδόξου πνευματικότητος, όπως αυτή μας την παρέδωσαν οι φωτισμένοι και οι θεούμενοι Άγιοι να βιώνει κατά τέτοιον τρόπο την Χριστιανική του ιδιότητα ώστε και διά τού λόγου και διά των έργων να επιβεβαιώνει “ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός”. Οι προσωπικότητες που περισσότερο όλων επιβεβαιώνουν αυτή την πραγματικότητα είναι οι Άγιοι της Ορθοδοξίας μας. Αυτών που τιμούμε τις ιερές εικόνες και προσκυνούμε τα τίμια και χαριτόβρυτα λείψανα.

Αυτοί είναι τα γνήσια τέκνα τού Θεού“Όσοι έλαβον αυτόν (τον Χριστό), έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού οι... εκ Θεού εγεννήθησαν (Ιωαν. Α´ 12,13).

Επομένως και μόνο το όνομα Χριστιανός που φέρουμε διά του Βαπτίσματος και μάλιστα Ορθόδοξος Χριστιανός είναι ικανό να μας αφυπνίσει και να μας δείξει την πορεία μας προς τον ουρανό, αφού οι πιστοί που αγαπούν τον Θεό “εν ζωή βασιλεύσουσι διά του ενός Ιησού Χριστού” (Ρωμ. Ε' 17).

Να γίνει τώρα, μετά από αυτά λόγος για όσους επισήμως αρνήθηκαν την πίστη τους και ως άφρονες λεπροί περιφέρουν καυχόμενοι τον μολυσμό τής πνευματικής τους ασθένειας, γενόμενοι περίγελοι του διαβόλου και παράδειγμα προς αποφυγήν για τους πιστούς; Τούτο μόνο τον θεόπνευστο λόγο τονίζουμε: “Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού· ουκ έστι Θεός” (Ψαλμ. ιγ΄1).

Θα αφήσουμε λοιπόν τους αθέους και τους απίστους στο καρδιακό τους έρεβος ευχόμενοι προς αυτούς ταχείαν θεραπείαν και ανάνηψιν.

Επιβάλλεται όμως να επισημάνουμε τούτη την αλήθεια, ότι δηλ. στις ημέρες μας ολοένα και περισσότερο αυξάνονται οι “ορθόδοξοι” κληρικοί και λαϊκοί που ενώ αυτοαποκαλούνται Ορθόδοξοι Χριστιανοί, επί της ουσίας δεν είναι παρά “οικουμενιστές χριστιανοί”. Με την όλη τους στάση έναντι της Ιεράς Παραδόσεως και της διδαχής των Πατέρων, αποκαλύπτουν ότι υφίσταται στο Εκκλησιαστικό Σώμα ένας ψευδής και διαβρωτικός χριστιανισμός, τον οποίον οι συνειδητοί Χριστιανοί ωφείλουν να αποφεύγουν όπως το πυρ.

Και τούτο διότι ο αληθής Χριστιανός Ορθόδοξος ουδένα νεωτερισμόν επιδέχεται, είτε στην διδασκαλία, είτε στην πράξη τής Εκκλησίας. Ο πραγματικός Χριστιανός είτε κληρικός, είτε μοναχός, είτε λαϊκός δεν κολακεύει τα ήθη και τα έθιμα του κόσμου τούτου ο οποίος ολοένα και περισσότερο βυθίζεται στο τέλμα τής αμαρτίας, ούτε γίνονται συνοδοιπόροι τής οικουμενιστικής αποστασίας. Όχι, παραμένουν εδραίοι και αμετακίνητοι επί των επάλξεων της Ορθοδόξου πίστεως αυξάνοντας συν τω χρόνω τον πατερικό τους ζήλον και προσαρμόζοντας την ζωή τους στην Αποστολική απλότητα.

Επίσης οι Χριστιανοί που συνειδητοποιούν το χρέος τους έναντι του υψηλού ονόματος αρνούνται τον συμπνευματισμό με κάθε αποστάτη τής Ευαγγελικής αληθείας. Είναι πάντοτε έτοιμοι και με υπομονή να βαδίζουν την ευθείαν οδόν χωρίς να στρέφουν δεξιά ή αριστερά ή να προσπαθούν να ικανοποιούν τους μεν ή τους δε εκ του φόβου μη τυχόν απολέσουν κάτι εκ του ματαίου τούτου κόσμου. Επομένως ουδέποτε θα αρνηθούμε το Χριστιανικό μας όνομα και την Ορθόδοξη ιδιότητά μας. Όσοι ξεκίνησαν τον ολισθηρό δρόμο τού επάρατου οικουμενισμού, κατά τον λόγο τού Αγίου Γρηγορίου τού Θεολόγου “μεταλαμβάνουν της ζύμης και κακίας και έτσι καθίστανται μολυσμένοι”.

Το λοιπόν άμα Χριστιανός, άμα και αγωνιστής των Πατρικών Παραδόσεων. Αμήν.

Πηγή:Θρησκευτικά

Κατατέθηκε η τροπολογία για την ανέγερση του ισλαμικού τεμένους στον Βοτανικό, στο νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας «επείγοντα μέτρα για την Πρωτοβάθμια, Δευτεροβάθμια και Τριτοβάθμια Εκπαίδευση», το οποίο εισάγεται αύριο, Παρασκευή, στην Ολομέλεια προς ψήφιση με την διαδικασία του κατεπείγοντος.

Η τροπολογία φέρει τις υπογραφές του υπουργού Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων Αριστείδη Μπαλτά, του υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Παναγιώτη Λαφαζάνη και του αναπληρωτή υπουργού Γιάννη Τσιρώνη.

Σύμφωνα με την τροπολογία, επανακαθορίζονται τα στοιχεία του διαγράμματος, που αφορά σε τμήμα ιδίας συνολικής επιφάνειας του ίδιου δημοσίου ακινήτου στην περιοχή του Βοτανικού του Δήμου Αθηναίων, όπου επιτρέπεται, σύμφωνα με τις διατάξεις της κείμενης νομοθεσίας (άρθρο 3, ν. 3512/2006, όπως ισχύει) η εγκατάσταση και κατασκευή του Ισλαμικού Τεμένους Αθηνών.

ΑΝΕΛ: Ακαιρη τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο

Την απόσυρση της τροπολογίας ζητά το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, το οποίο, με δήλωση του βουλευτή Νικόλαου Μαυραγάνη, τονίζει ότι πολιτικό υπόβαθρο της συγκεκριμένης τροπολογίας είναι η οικοδόμηση μέτρων εμπιστοσύνης με την Τουρκία, ενώ η τήρησή της -και από τις δύο πλευρές με βάση την αρχή του διεθνούς δικαίου και την αρχή της αμοιβαιότητας- αποτελεί προϋπόθεση.

«Δεδομένου ότι η Τουρκία, δεν έχει πραγματοποιήσει βήματα προόδου τόσο σε σχέση με τους χώρους θρησκευτικής λατρείας, όσο και σε σχέση με τις υποχρεώσεις της από το Διεθνές Δίκαιο και τις Ευρωπαϊκές Συμβάσεις για την επαναπροώθηση των προσφύγων-μεταναστών στις χώρες από τις οποίες εισήχθησαν στην ΕΕ, εμείς οι Ανεξάρτητοι Έλληνες έχουμε την άποψη ότι είναι τουλάχιστον άκαιρη μίας τέτοια τροπολογίας σε ένα άσχετης θεματολογίας νομοσχέδιο» τονίζει συγκεκριμένα ο κ. Μαυραγάνης.

Πηγή: in.gr, Θρησκευτικά

ΓΕΝΙΚΑ: Στις 10 Μαΐου 1956 απαγχονίστηκαν στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας από τους Άγγλους αποικιοκράτες, που σημειωτέον κατέχουν ακόμη τμήμα του εδάφους της μαρτυρικής Μεγαλονήσου, ο Μιχαήλ Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου.

Οι δύο εθνικοί αυτοί αγωνιστές αποτέλεσαν τους πρωτομάρτυρες του αντιαποικιοκρατικού Κυπριακού Αγώνα δίνοντας τη ζωή τους για την απελευθέρωση και Ένωση της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα και όχι για κάποιο “δικοινοτικό ή διζωνικό σύστημα”, ή όπως αλλιώς χαρακτηρίζονται από τα διάφορα σχέδια Ανάν, κ.ά. .

ΣΤΗΝ ΕΟΚΑ: Οι Καραολής και Δημητρίου προέρχονταν από την αγροτική τάξη, η οποία στις δεκαετίες των ΄40 και ΄50, επιβίωνε μέσα στη τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Εντάχθηκαν σε νεαρή ηλικία στην ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) και αγωνίστηκαν ηρωικά για την απελευθέρωση και την Ελληνικότητα της Κύπρου μας. Η δράση τους στην ΕΟΚΑ υπήρξε πολυδιάστατη.

ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΧΟΝΕΣ: Ο Μιχαήλ Καραολής μαζί με τον συναγωνιστή του Ανδρέα Παναγιώτου κατηγορήθηκαν ότι σκότωσαν σε μια συγκέντρωση του ΑΚΕΛ στις 28 Αυγούστου 1955, έναν αστυνομικό ελληνικής καταγωγής συνεργάτη των Άγγλων. Ο Καραολής, αντίθετα με τον Παναγιώτου, συνελήφθη αργότερα σε ενέδρα. Οι Βρετανοί που τηρούσαν αρχείο στο Τμήμα Οδικών Μεταφορών τον ανακάλυψαν από το ποδήλατό του που δεν μπόρεσε να πάρει από τη συγκέντρωση. Ο Ανδρέας Δημητρίου συνελήφθη και κατηγορήθηκε ότι πυροβόλησε και τραυμάτισε στην Αμμόχωστο τον πράκτορα της Ιντέλιτζενς Σέρβις, Σίντνεϊ Τέιλορ, στις 28 Νοεμβρίου 1955. Οι δύο αγωνιστές δεν αποκάλυψαν τίποτα στις αγγλικές αρχές, φυλακίστηκαν στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας και καταδικάσθηκαν σε θάνατο και απαγχονίστηκαν στις 10 Μαΐου 1956.

ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ: Όπως ήταν αναμενόμενο, η εκτέλεσή τους προκάλεσε έκρηξη αντιδράσεων στη Μεγαλόνησο. Η Ε.Ο.Κ.Α. εκτέλεσε τους Άγγλους στρατιώτες Γκόρντον Χιλ και Ρόναλντ Σίλτον, που είχαν απαχθεί και κρατούνταν ως όμηροι ενώ σχεδιάστηκε επίθεση στον αστυνομικό σταθμό Παλαιχωρίου η οποία ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή. Στην Ελλάδα την προηγούμενη μέρα της εκτέλεσης, άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και 200 τραυματίστηκαν στην Αθήνα, από τις συγκρούσεις αστυνομικών και διαδηλωτών σε μια πρωτοφανούς έντασης διαδήλωση, με κεντρικό αίτημα την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Άλλωστε για τον πατριώτη Έλληνα η Κύπρος δεν “κείται μακράν” κατά το ρηθέν του “μακαριστού εθνάρχου”.

ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΟΥΣ: Οι σωροί των δύο ηρώων του απελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου θάφτηκαν μαζί με άλλους 11 Έλληνες ήρωες στα λεγόμενα «Φυλακισμένα Μνήματα», ένα μικρό κοιμητήριο που είχαν κατασκευάσει οι Άγγλοι αποικιοκράτες στις κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας και το οποίο βρισκόταν δίπλα από τα κελιά των μελλοθάνατων και την αγχόνη. Οι Άγγλοι δεν επέτρεψαν στις οικογένειές τους να πάρουν τα σώματά τους και να τα θάψουν με τον προσήκοντα σεβασμό. Η εκτέλεση αυτών των Ελλήνων αγωνιστών της Κύπρου προκάλεσε εντονότατο ρεύμα αγανάκτησης σ΄ ολόκληρο τον κόσμο. Τιμής ένεκεν ο Δήμος Αθηναίων μετονόμασε την οδό Λουκιανού όπου και το οίκημα της Αγγλικής Πρεσβείας σε οδό Καραολή και Δημητρίου, το ίδιο έπραξε και ο Δήμος Πειραιά μετονομάζοντας την οδό Ναυάρχου Μπητ στη σημερινή οδό Καραολή και Δημητρίου. Επίσης, στην Καισαριανή δύο δρόμοι φέρουν τα ονόματα των δύο αγωνιστών, ο ένας του Μιχαήλ Καραολή και ο άλλος του Ανδρέα Δημητρίου.

ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ: Ο Μιχαλάκης Καραολής κατά την διάρκεια της κράτησης του έδωσε ένα γράμμα προς τους φίλους του με τα παρακάτω:

“Τα ελληνόπουλα δεν ξέρουν

μόνο πως πρέπει να ζουν

Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν

Kαι πως την πατρίδα να τιμούν”.

Τα λόγια αυτά ας θυμόμαστε εμείς οι Ελλαδίτες Έλληνες αλλά και οι Κύπριοι αδελφοί μας μη ξεχνώντας πως ο θάνατός τους ήταν απότοκος του αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου για Ένωση με τη Μάνα Πάτριδα και τίποτε λιγότερο.

Πηγή: Ακτίνες

Στά κηρύγματά μας, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἑρμηνεύουμε τούς ψαλμούς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, οἱ ὁποῖοι ἔχουν κυριαρχική θέση στήν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας. Δέν ὑπάρχει λειτουργική ἀκολουθία χωρίς ἱερό ψαλμό. Στό σημερινό μου κήρυγμα θά σᾶς ἑρμηνεύσω τόν 2ο ψαλμό. Στόν ψαλμό αὐτόν παριστάνονται ἔθνη καί λαοί νά διοργανώνουν ἕνα ἐπαναστατικό κίνημα ἐναντίον ποίου; Ἐναντίον τοῦ Θεοῦ Πατέρα καί τοῦ Υἱοῦ του Ἰησοῦ Χριστοῦ!... «Κατά τοῦ Κυρίου καί κατά τοῦ Χριστοῦ Αὐτοῦ», λέγει ὁ ψαλμός (στίχ. 2). 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 10 Μαΐου 2015

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΨΑΛΤΗΡΙΟΥ

Ὁ 2ος Ψαλμός

TO ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ

1. Στά κηρύγματά μας, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἑρμηνεύουμε τούς ψαλμούς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, οἱ ὁποῖοι ἔχουν κυριαρχική θέση στήν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας. Δέν ὑπάρχει λειτουργική ἀκολουθία χωρίς ἱερό ψαλμό. Στό σημερινό μου κήρυγμα θά σᾶς ἑρμηνεύσω τόν 2ο ψαλμό. Στόν ψαλμό αὐτόν παριστάνονται ἔθνη καί λαοί νά διοργανώνουν ἕνα ἐπαναστατικό κίνημα ἐναντίον ποίου; Ἐναντίον τοῦ Θεοῦ Πατέρα καί τοῦ Υἱοῦ του Ἰησοῦ Χριστοῦ!... «Κατά τοῦ Κυρίου καί κατά τοῦ Χριστοῦ Αὐτοῦ», λέγει ὁ ψαλμός (στίχ. 2). 

Βέβαια ἀπό τήν ἀρχή ὁ ψαλμωδός βλέπει ὅτι τό κίνημα αὐτό θά καταλήξει στό «τίποτα», γι᾽ αὐτό καί ἀπορώντας λέγει: «Ἱνατί ἐφρύαξαν ἔθνη καί λαοί ἐμελέτησαν κενά;» (στίχ. 1). Ὁ ψαλμός μας λέει γιά ποιό λόγο τά ἔθνη καί οἱ λαοί αὐτοί τά βάζουν μέ τόν Θεό Πατέρα καί μέ τόν Χριστόν Του. Τά βάζουν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ γιατί δέν θέλουν τήν ὑποταγή σ᾽ Αὐτόν. Θέλουν νά διαρρήξουν κάθε δεσμό μέ τόν Θεό. Θέλουν νά εἶναι ἄθεοι καί ἄπιστοι. Γι᾽ αὐτό καί λένε καί διακηρύττουν: «Διαρρήξωμεν τούς δεσμούς αὐτῶν καί ἀπορρίψωμεν ἀφ᾽ ἡμῶν τόν ζυγόν αὐτῶν» (στίχ. 3). Σάν νά ἔλεγαν: Φύγε, Θεέ, ἀπό πάνω μας!... Ὁ Θεός ἀπό ψηλά, χριστιανοί μου, βλέπει τό κίνημα αὐτό τῶν ἀνοήτων ἀνθρώπων, πού τά βάζουν ἐναντίον Του καί τό ἀντιπαρέρχεται μέ ἕνα «μειδίαμα», ὅπως λέγει ὁ ψαλμός μας: «Ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς» (στίχ. 4). Ὅμως, ἄν αὐτοί οἱ ἀνόητοι, οἱ ἄθεοι καί οἱ ἄπιστοι, συνεχίσουν τό ἐπαναστατικό τους κίνημα κατά τοῦ Θεοῦ, τότε ὁ Θεός δέν θά περιοριστεῖ στό ἁπλό μειδίαμα, ἀλλά, ὅπως λέγει ὁ ψαλμός μας, τότε «λαλήσει πρός αὐτούς ἐν ὀργῇ Αὐτοῦ καί ἐν τῷ θυμῷ Αὐτοῦ ταράξει αὐτούς» (στίχ. 5)!

2. Τώρα ἐμφανίζεται στόν ψαλμό μας νά ὁμιλεῖ ὁ Ἴδιος ὁ Μεσσίας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πού γνωρίζουμε στήν Καινή Διαθήκη. Ὁμιλεῖ καί λέγει γιά τόν Ἑαυτό Του ὅτι χρίστηκε ἀπό Αὐτόν τόν Θεόν καί καταστάθηκε ἀπό Αὐτόν βασιλεύς στήν Σιών. Λέγει: «Ἐγώ δέ κατεστάθην βασιλεύς ὑπ᾽ Αὐτοῦ, ἐπί Σιών ὄρος τό ἅγιον Αὐτοῦ» (στίχ. 6). Καί ἀκόμη λέγει ὁ Μεσσίας γιά τόν σκοπό τῆς ἐγκαταστάσεώς Του ὡς βασιλέως τῆς Σιών. Καί ὁ σκοπός εἶναι νά ἐξαγγείλει τό πρόσταγμα τοῦ Θεοῦ. «Διαγγέλλων τό πρόσταγμα Κυρίου» (στίχ. 7). Ποιό εἶναι αὐτό τό «πρόσταγμα τοῦ Κυρίου», πού ἔρχεται ὁ Μεσσίας νά ἐξαγγείλει; Εἶναι ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ, χριστιανοί μου. Ἀλλά ἐπειδή ὑπῆρχε στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ, πού δόθηκε διά τοῦ Μωυσέως, ἄρα τώρα ὁ Μεσσίας θά ἐξαγγείλει νέο Νόμο, τό ἅγιο Εὐαγγέλιό Του. Ἀκόμη ὁ ψαλμός μας ἐδῶ μᾶς λέει γιά τήν σχέση, τήν στενή σχέση, πού ἔχει ὁ Μεσσίας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, μέ τόν Θεό. Εἶναι Υἱός Του, πού γεννήθηκε ἀπό τήν οὐσία Του. Γι᾽ αὐτό καί ἐδῶ στόν ψαλμό μας μέ πανηγυρικό τόνο ὁ Μεσσίας λέγει: «Κύριος εἶπε πρός με· Υἱός Μου εἶ Σύ, Ἐγώ σήμερον γεγέννηκά Σε» (στίχ. 7). Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου, εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ καί γεννήθηκε ἀπό τόν Θεό Πατέρα πρό πάντων τῶν αἰώνων, ὅπως τό λέγουμε στό «Πιστεύω» μας. Αὐτήν τήν προαιώνια γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ δηλώνουν οἱ λόγοι τοῦ Θεοῦ πρός Αὐτόν, πού εἴπαμε παραπάνω: «Υἱός Μου εἶ Σύ, Ἐγώ σήμερον γεγέννηκά Σε». Καί ἀφοῦ ὁ Μεσσίας ἔλαβε ὡς ἄνθρωπος τέτοια ἐξουσία καί τέτοια δύναμη ἀπό τόν Θεό, ἄρα τό βασίλειό Του, δηλαδή ἡ Ἐκκλησία Του, εἶναι παγκόσμια. Εἶναι «καθολική», δηλαδή εἶναι σέ ὅλο τόν κόσμο, ὅπως τό λέμε καί στό «Πιστεύω» μας. Αὐτήν τήν παγκοσμιότητα τοῦ Μεσσία ἐκφράζει ὁ ψαλμός μας ἐδῶ παρουσιάζοντας τόν Θεό Πατέρα νά λέγει πρός Αὐτόν: «Δώσω Σοι ἔθνη τήν κληρονομίαν Σου καί τήν κατάσχεσίν Σου τά πέρατα τῆς γῆς» (στίχ. 8). Εἶναι αὐτό πού εἶπε ὁ ἀναστάς Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός στούς μαθητές Του: «Ἐδόθη Μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς» (Ματθ. 28,18). Βέβαια, τήν ἐξουσία αὐτή τοῦ Μεσσία δέν θά τήν ἀναγνωρίζουν ὅλοι καί δέν θά ὑποτάσσονται ὅλοι σ᾽ Αὐτόν. Θά ὑπάρχουν καί οἱ ὑβριστές καί οἱ ἐπαναστατοῦντες ἐναντίον Του, ὅπως τό βλέπουμε καί στόν 2ο ψαλμό πού ἑρμηνεύουμε. Γιατί εἴπαμε ἀπό τήν ἀρχή ὅτι ὁ ψαλμωδός βλέπει ἔθνη καί λαούς νά στρέφονται κατά τοῦ Θεοῦ καί κατά τοῦ Μεσσία (στίχ. 1-2). Ἀλλά, ἄς καθήσουν φρόνιμα καί ἄς μήν ἐνεργοῦν ἀσύνετα τά ἔθνη καί οἱ λαοί καί μεμονωμένα ἄτομα πού στρέφονται κατά τοῦ Μεσσία, κατά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιατί ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μεσσίας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, παριστάνεται ἐδῶ νά κρατεῖ στά χέρια Του «ράβδο σιδηρά», γιά νά συντρίψει «ὡς σκεύη κεραμέως» ὅσους ἐναντιοῦνται σ᾽ Αὐτόν (στίχ. 9). Ἄς φοβηθοῦν λοιπόν οἱ ἐναντιούμενοι κατά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, γιατί ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Θεός. Μακροθυμεῖ μέν στήν ἀρχή, «ἐκγελάσεται αὐτούς», ὅπως λέγει ὁ ψαλμός μας (στίχ. 4), γιά νά δώσει καιρό μετανοίας στούς ἀπίστους καί ἀθέους, ἀλλά, ὅταν αὐτοί συνεχίζουν τήν ἀθεϊστική τους πολεμική, τότε ὁ Ἰησοῦς Χριστός «λαλήσει πρός αὐτούς ἐν ὀργῇ Αὐτοῦ καί ἐν τῷ θυμῷ Αὐτοῦ ταράξει αὐτούς» (στίχ. 5). Τότε ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν σιδηρά ράβδο Του «ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψει αὐτούς» (στίχ. 9). Καί ἄς φοβηθοῦμε ὅλοι ὅσοι συνεχίζουμε νά ἁμαρτάνουμε, ἐναντιούμενοι ἔτσι κατά τοῦ Θεοῦ, ἄς φοβηθοῦμε ὅλοι, λέγω, τό «σιδερένιο μπαστούνι τοῦ Θεοῦ», πού ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.

3. Τέλος, ἀγαπητοί μου, ὁ ποιητής τοῦ ψαλμοῦ στρέφεται πρός αὐτούς πού διοργάνωσαν τό ἐπαναστατικό κίνημα κατά τοῦ Θεοῦ καί κατά τοῦ Υἱοῦ Του, τοῦ Μεσσία, καί τούς λέγει νά ἔχουν σύνεση («σύνετε», στίχ. 10), νά ἀποκτήσουν τήν παιδεία τοῦ Θεοῦ («παιδεύθητε», στίχ. 10· «δράξασθε παιδείας», στίχ. 12) καί νά ὑποταγοῦν στόν Θεό μέ πλήρη ὑποταγή σ᾽ Αὐτόν («δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ», στίχ. 11), «μή ποτε ὀργισθῇ Κύριος... ὅταν ἐκκαυθῇ ἐν τάχει ὁ θυμός Αὐτοῦ», στίχ. 13. Ἀλλοίμονο σέ ὅσους τά βάζουν μέ τόν Θεό καί χαρά καί εὐτυχία σέ ἐκείνους πού ὑποτάσσονται σ᾽ Αὐτόν. «Μακάριοι πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾽ Αὐτῷ», ὅπως λέγει στό τέλος του ὁ ψαλμός μας (στίχ. 13).

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή: Ακτίνες

ΣΥΧΝΑ ἀκούγεται στούς ναούς ἡ προτροπή πρός τούς πιστούς νά δίνουν τό καλό παράδειγμα στούς ἄλλους καί ἰδιαίτερα στούς κοσμικούς, πού εἶναι μακριά ἀπό τό Θεό, προκειμένου νά ἐπιστρέψουν.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι στίς μέρες μας προβάλλεται μέ σύγχρονο κι ἐντυπωσιακό τρόπο μόνο τό κακό παράδειγμα, ἐνῶ τό καλό συσκοτίζεται, γιατί οἱ βυθισμένοι στήν ἁμαρτία δέν τό ἀνέχονται. Αὐτό βέβαια δέν πρέπει νά μᾶς ἀποθαρρύνει, γιατί τό φῶς τοῦ καλοῦ παραδείγματος δέν σβήνει εὔκολα καί δέν ἔχει σχέση μέ τίς ἐφήμερες ἐντυπώσεις τοῦ κακοῦ παραδείγματος, πού γρήγορα χάνονται καί στή θέση τους ἔρχονται ἄλλες πού ἔχουν τήν ἴδια τύχη.

Εἶναι σημαντικό πράγμα νά εἶσαι τό καλό παράδειγμα στούς ἄλλους, ἀλλά σημαντικότερο εἶναι νά παραδειγματίζεσαι ἐσύ ἀπό τούς ἄλλους, γιατί ἔχεις ἀνάγκη γιά κάτι τέτοιο καί ἄς ἀπέκτησες ὅλες τίς ἀρετές. Στήν πνευματική ζωή χρειάζεται μιά συνεχής ἀνανέωση. Καί τά πιό γνωστά μέ τόν καιρό ξεχνιοῦνται καί ἀτονοῦν, γι᾿ αὐτό εἶναι ἀναγκαία ἡ ὑπόμνηση καί ἡ παρακίνηση.

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς λέει ὅτι «ὅλοι εἴμαστε σέ ὅλη μας τή ζωή ταυτόχρονα καί παιδαγωγοί καί παιδαγωγούμενοι. Διότι σέ ὅλη μας τή ζωή ἤ λάμπουμε σέ ἄλλους ἤ δεχόμαστε τό φῶς ἀπό ἄλλους, ἤ συσκοτίζουμε ἄλλους ἤ γινόμαστε σκοτεινοί, ἤ ἐπηρεάζουμε ἄλλους μέ τό χαρακτήρα μας ἤ μᾶς ἐπηρεάζουν ἄλλοι. Καί ὅταν θέλουμε καί ὅταν δέν θέλουμε, ἐμεῖς παιδαγω- γοῦμε, καί μᾶς παιδαγωγοῦν. Ἡ ἀγωγή, ἐάν δέν εἶναι παντοδύναμη, εἶναι πράγματι παντοῦ παροῦσα».

Ὁ ἄνθρωπος, πού ἔχει τήν καλή ἀνησυχία, ἀπό ὅλα μπορεῖ νά ὠφεληθεῖ πνευματικά. Πρωτίστως ἀπό τόν ἐνάρετο, ὁ ὁποῖος μέ τά λόγια καί τά ἔργα του καί γενικά μέ τή συμπεριφορά του δίνει τό καλό παράδειγμα. Ἀπό τίς εἰκόνες τῆς φύσης, ἀπό τά ἔντομα καί τά μικρά ζῶα, ἀλλά καί ἀπό τά ἄγρια θηρία τοῦ δάσους, ἀπό τόν οὐρανό, τή θάλασσα καί λοιπά. Ἀλλά καί ἀπό τό κακό παράδειγμα μπορεῖ νά ὠφεληθεῖ, ἐάν ἔχει κάποια πνευματική σταθερότητα. Τό βλέπει καί ἐνοχλεῖται, ἀγανακτεῖ γιά τήν προκλητικότητα καί τήν ἔλλειψη ντροπῆς καί ἀρνεῖται τό μιμητισμό καί τήν ἐπιπόλαιη ἀποδοχή του. Αὐτό συμβαίνει καθημερινά στήν τηλεόραση μέ τό νά προβάλλονται πρόσωπα φθαρμένα ἀπό τήν ἁμαρτία, τά ὁποῖα θέλουν νά κατευθύνουν τό λαό καί νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τίς ἠθικές καί παραδοσιακές ἀξίες.

Προσοχή χρειάζεται στό ὑποκριτικό παράδειγμα, τό ὁποῖο εὐρέως ὑπάρχει στή σύγχρονη κοινωνία. Πρέπει νά εἴμαστε ἐπιφυλακτικοί καί νά μή χειροκροτοῦμε εὔκολα. Ἡ ὑποκρισία πάντα στοχεύει στήν παραπλάνηση καί τίς ψεύτικες ἐντυπώσεις, προκειμένου στή συνέχεια νά ἐπιτευχθοῦν ἰδιοτελεῖς σκοποί. Εἶναι ἡ προσφιλής τακτική τῶν πολιτικῶν, τῶν καλλιτεχνῶν, τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας, ἀλλά καί τῶν ἀπατεώνων, πού ποτέ δέν ἔλλειψαν ἀπό τήν κοινωνία μας.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 8/5/2015, Θρησκευτικά

Μέ πρωτοβουλία φοιτητῶν τοῦ Α.Π.Θ. “Ἀκαδημαϊκές Ἀναζητήσεις”, ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Α.Π.Θ. καί μέ τήν ἀρωγή τῆς ἐπιτροπῆς ἐρευνῶν Α.Π.Θ., διοργανώθηκε στή Θεσσαλονίκη, στό κτίριο τοῦ ΚΕΔΕΑ τό τριήμερο 27,28 καί 29 Ἀπριλίου 2015 Διεθνές Διαχριστιανικό καί Διαθρησκειακό Ἐπιστημονικό Συνέδριο μέ κεντρικό θέμα : «Θρησκεία καί Βία» .

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 6ῃ Μαΐου 2015

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ «ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΒΙΑ»

Μέ πρωτοβουλία φοιτητῶν τοῦ Α.Π.Θ. “Ἀκαδημαϊκές Ἀναζητήσεις”, ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Α.Π.Θ. καί μέ τήν ἀρωγή τῆς ἐπιτροπῆς ἐρευνῶν Α.Π.Θ., διοργανώθηκε στή Θεσσαλονίκη, στό κτίριο τοῦ ΚΕΔΕΑ τό τριήμερο 27,28 καί 29 Ἀπριλίου 2015 Διεθνές Διαχριστιανικό καί Διαθρησκειακό Ἐπιστημονικό Συνέδριο μέ κεντρικό θέμα : «Θρησκεία καί Βία» .

Εἶναι ἄκρως λυπηρό καί ἀπαράδεκτο τό γεγονός ὅτι μέσα στήν ἔννοια τοῦ ὅρου «Θρησκεία» συγκαταλέχθηκε καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Οὐσιαστικά, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τσουβαλιάστηκε καί ἐξισώθηκε γιά ἄλλη μιά φορά, οἰκουμενιστικῶ τῶ τρόπω, μέ τίς θρησκεῖες καί τίς αἱρέσεις, καί θεωρήθηκε κι αὐτή ὑπεύθυνη γιά τήν βία, τόν φονταμενταλισμό καί τίς ἀκρότητες. Δυστυχῶς, δέν τονίστηκε ἐπαρκῶς καί ἐμφαντικῶς ἀπό τούς συμμετέχοντες ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν εἶναι θρησκεία, οὔτε χριστιανική αἵρεση, ἀλλά ἀποκάλυψη. Διότι, θρησκεία εἶναι μία ἀνθρωποκεντρική προσπάθεια ἐξευμενίσεως τοῦ Θεοῦ ἤ τῶν ὁποιονδήποτε θεῶν, γιά νά νοιώθει ὁ ἑκάστοτε ἄνθρωπος ἀσφάλεια καί ψυχολογική εἰρήνη καί γιά νά ἑρμηνεύσει τελικά τόν θάνατο. 

Θρησκεία, ἐπίσης, εἶναι ἀνθρωποπαθῶς ἡ ἱκανοποίηση τῆς θείας δικαιοσύνης τοῦ προσβληθέντος ἐγωισμοῦ τοῦ Θεοῦ. Θρησκεία εἶναι τό φαινόμενο τῆς κινήσεως τοῦ ἀνθρώπου πρός τό Θεῖο. Ὁ ἄνθρωπος ἀναζητᾶ τόν Θεό. Ἡ Ὀρθοδοξία, ὅμως, εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῆς μοναδικῆς, προσωποποιημένης, τελείας, σωτηριώδους καί θεϊκῆς ἀληθείας ἐν τῶ θεανδρικῷ προσώπῳ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεανθρώπου Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀποκαλύπτεται ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός, μέσῳ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ὀρθή πίστη, ἡ εὐσέβεια, ἡ θεοσέβεια . Ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι ὀργάνωση, οὔτε σωματεῖο, οὔτε πολιτικό κόμμα, οὔτε φιλοσοφία, ἀλλά εἶναι τό Σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ, θεανθρώπινος ὀργανισμός. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ὁ λυτρωτής Χριστός, ἡ Μητέρα τοῦ λυτρωτοῦ Χριστοῦ καί οἱ φίλοι του λυτρωτοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἔχει καμμία σχέση μέ θρησκεῖες καί αἱρέσεις. Εἶναι Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, Παράδεισος ἐπίγειος καί ἐπουράνιος . Σέ τελική ἀνάλυση ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι Βασιλεία, γεγονός τό ὁποῖο ὁμολογοῦμε ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι μέ τήν ἐναρκτήρια φράση τῆς Θείας Λειτουργίας, δηλ. μέ τό «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» . Γι’αὐτό ἀποτελεῖ μεγάλη πτώση τό νά ὑποβιβάζεται ἡ Ὀρθοδοξία στό ἐπίπεδο τῆς θρησκείας, διότι τότε σύρεται ἀκουσίως καί ὡς μή ὤφειλε στό ἀτελείωτο κουβάρι τῶν διαθρησκειακῶν συναντήσεων καί διασκέψεων. Ἐφόσον, ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι θρησκεία, δέν πρέπει νά ἔχει καμμία θέση ἀνάμεσα στό παναιρετικό συνονθύλευμα τοῦ διαθρησκειακοῦ συμφυρμοῦ καί σέ παρομοίου νοοτροπίας συνέδρια. Ἐπίσης, στό ἐν λόγω συνέδριο δόθηκε ἡ ἐντύπωση ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες παράγουν βία καί φονταμενταλισμό. Ὁ ἰσχυρισμός αὐτός εἶναι ἐσφαλμένος. Διότι, ὅλες μέν οἱ ἄλλες θρησκεῖες (Βεδισμός, Ἰνδουϊσμός, Βουδισμός, Τζαϊνισμός, Κομφου-κισμός, Ταοϊσμός) εἶναι εἰρηνικές καί μή ἐπιθετικές θρησκεῖες, μόνο δέ τό Ἰσλάμ εἶναι ἐπιθετική, βίαιη καί φονταμενταλιστική θρησκεία, διότι διδάσκει στό Κοράνιο τήν βία καί τόν ἱερό πόλεμο (τζιχάντ) ἐναντίον τῶν ἀπίστων μή μουσουλμάνων γιά τήν ἐπικράτησή του.

Τζιχάντ σηµαίνει τόν «ἔντονο ἱερό ἀγώνα», ὁ ὁποῖος εἶναι γιά τούς µουσουλµάνους ἀτοµικό καί συλλογικό καθῆκον, πού ἀποσκοπεῖ στήν ἐξάπλωση καί τήν κυριαρχία τῶν «δικαίων τοῦ Θεοῦ» (Ἀλλάχ) σ' ὅλη τή γῆ. Πολλές φορές ἑρµηνεύεται ὡς µαρτυρία τοῦ µουσουλµάνου στόν ἀγώνα τῆς πίστεως, εἶναι ὅµως καθῆκον κάθε µουσουλµάνου, ἰδιαίτερα ὅταν τό Ἰσλάµ ἀπειλεῖται. Τό ἀνίερο συμπίλημα τοῦ κορανίου περιέχει ρατσιστικές ἀναφορές καί προτροπές σέ πράξεις βίας κατά τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν ὁμάδων. Ὁ στίχος τοῦ Κορανίου 2,190 εἶναι αὐτός, πού ἀναφέρεται ρητά στό τζιχάντ, ἀλλά συµπληρώνεται καί ἀπό τόν 9,36 καί ἀπό πολλά ἄλλα κορανικά χωρία, στά ὁποία στηρίχθηκε ἡ ἰσλαµική παράδοση καί ἡ νοµοθεσία της, γιά νά καθιερώσει τό τζιχάντ ὡς καθῆκον (2,16. 9,24. 22,78. 25,52. Πρβλ. ἐπίσης τα χωρία, πού µιλούν γιά πόλεµο κατά τῶν ἀπίστων : 2,190-193 καί 244. 4,84 καί 95. 8,72 καί 74,75. 9,12-16. 47,4. 61,11). Στό τζιχάντ, λοιπόν, πού σηµαίνει ἱερός ἀγώνας, πόλεµος γιά χάρη τοῦ Ἀλλάχ, µέ ὅλη τή δύναµη τῶν ἀριθµῶν καί ὅπλων, δόθηκε ἀπό τήν ἰσλαµική θρησκεία ἡ ὑψίστη σπουδαιότητα, καί ἔτσι τό τζιχάντ θεωρήθηκε ἕνας ἀπό τούς «στύλους τοῦ Ἰσλάµ». Μέ τό τζιχάντ, λένε οἱ µουσουλµάνοι, ἱδρύθηκε τό Ἰσλάµ, ὁ λόγος τοῦ Ἀλλάχ ἔγινε σεβαστός, καί µέ τό τζιχάντ διαδόθηκε ἡ θρησκεία του. Παραλείποντας τό τζιχάντ, τό Ἰσλάµ καταστρέφεται, καί οἱ µουσουλµάνοι περιέρχονται σέ κατώτερη θέση· ἡ τιµή τους χάνεται, οἱ χῶρες τους λεηλατοῦνται καί ἡ ἐξουσία τους καί αὐθεντία τους καταλύεται. Γι' αὐτό τό τζιχάντ στό Ἰσλάµ εἶναι ὑποχρεωτικό καθῆκον κάθε µουσουλµάνου, καί κατά τόν ἰσλαµικό νόµο, αὐτός, πού προσπαθεῖ νά ξεφύγει ἀπό τό καθῆκον αὐτό, ἤ δέν ἐπιθυµεῖ στά ἐνδότατα τῆς καρδίας του νά ἐκπληρώσει αὐτό τό καθῆκον, πεθαίνει µέ τήν ἰδιότητα τοῦ ὑποκριτοῦ .Ὁ ἀδιάκοπος «ἱερός πόλεμος» (τζιχάντ) ἀποτελεῖ βασικό στοιχεῖο τοῦ Ἰσλάμ γιά την ἐπικράτησή του σ'ὁλόκληρο τον κόσμο. Πρόκειται γιά μιά ἐκ φύσεως ἐπεκτατική θρησκεία, ἡ ὁποία ἀναζητεῖ στόν «ἱερό πόλεμο», τόν τρόπο ζωῆς μέ τίς δικές της ἀξίες καί σύμβολα. Κάθε μή Μουσουλμάνος δέν προορίζεται ἁπλῶς καί μόνο γιά τήν κόλαση, ἀλλά πρέπει νά ἐξοντώνεται καί νά χάνεται ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς,  ἐπειδή εἶναι ἄπιστος, δηλ. μή Μουσουλμάνος. Δέν ὑπάρχει γι'αὐτόν θέση στό Ἰσλάμ. Τό Ἰσλάμ πρέπει νά ἁπλωθεῖ ἐκεῖ, πού ἁπλώνεται ἡ ἡμέρα καί ἡ νύχτα, σ'ὅλο τόν πλανήτη. Σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τοῦ Ἰσλάμ, ὁ κόσμος χωρίζεται σέ δύο μεγάλες κατηγορίες˙ α) στόν κόσμο τῆς εἰρήνης (Ντάρ ἄλ Ἰσλάμ), στόν ὁποῖο ὑπάγονται οἱ Μουσουλμανικές χῶρες καί στόν ὁποῖο ζοῦν οἱ «πιστοί», δηλ. οἱ Μουσουλμάνοι, καί β) στόν κόσμο τοῦ πολέμου (Ντάρ ἄλ Χάρμπ), στόν ὁποῖο ὑπάγονται οἱ μή Μουσουλμανικές χῶρες καί στόν ὁποῖο ζοῦν οἱ «ἄπιστοι», δηλ. οἱ μή Μουσουλμάνοι. Στό σημεῖο αὐτό ἐμφανίζεται ὁ «ἱερός πόλεμος» (τζιχάντ) καί οἱ ἐφαρμογεῖς του, οἱ Τζιχαντιστές. Ὁ 39ος στίχος τῆς Σούρας στό Κοράνι λέει :  «Πολεμῆστε μέχρις ὅτου νά μήν ὑπάρχει ἄλλη θρησκεία».

Ὁ ὄρος «φονταµενταλισµός» ἔγινε γνωστός καί ἐπικράτησε ὡς μία ἄκρως φανατική μορφή προσηλώσεως στούς τύπους τῆς θρησκείας διαφόρων μισαλλοδόξων καί ἐπαναστατικῶν ὁμάδων τοῦ Ἰσλαμικοῦ κόσμου, πού ἀγωνίζονται γιά τήν ἀποκατάσταση τῶν παλαιῶν ἰδεωδῶν καί ἀρχῶν τῆς ἰσλαμικῆς θεοκρατίας, ἐφαρμόζοντας τόν πυλώνα τοῦ Ἰσλάμ, τόν ἱερό πόλεμο, (τζιχάντ) καί στήν σύγχρονη ἐποχή, μέ ἰδεολόγημα ὅτι ἡ διά τῆς βίας ἐπικράτησι ἀποδεικνύει τήν θεϊκή εὔνοια, χωρίζοντας τόν κόσμο στόν οἶκο τοῦ Ἰσλάμ καί στόν οἶκο τοῦ πολέμου. Τό φαινόµενο αὐτό ἀποτελεῖ σύνδροµο ἡµιµαθείας καί τυφλῆς προσκολλήσεως µέ τή βία καί τήν ἀπανθρωπιά καί ἀποθαρρύνει τήν ἐλεύθερη συζήτηση καί τόν κριτικό στοχασµό, πού ἐλευθερώνουν τό πνεῦµα καί κάνουν εἰρηνική τήν καρδιά .

Οἱ Μουσουλμάνοι ἰσχυρίζονται ὅτι δεῖγμα τῆς θεϊκῆς εὐνοίας καί εὐαρέσκειας πρός αὐτούς εἶναι ἡ ἐξάπλωση τοῦ Ἰσλάμ σέ Ἀνατολή καί Δύση. Στόν ἰσχυρισμό τους αὐτόν ἀπαντᾶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς,  λέγοντας ὅτι εἶναι βέβαια σωστό ὅτι ὁ Μωάμεθ προχώρησε ἀπό τήν Ἀνατολή μέχρι τήν Δύση, νικώντας τούς ἄλλους λαούς. Ὅμως, πῶς τό κατόρθωσε αὐτό; «Πολέμω καί μαχαίρα καί λεηλασίαις καί ἀνδραποδισμοῖς καί ἀνδροκτασίαις, ὧν οὐδέν ἐκ Θεοῦ τοῦ ἀγαθοῦ προηγουμένως ἐστί, τοῦ ἐξ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνου δέ μᾶλλον προηγούμενον θέλημα» . Καί ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ξεκίνησε ἀπό τήν Δύση καί κατέκτησε τήν Ἀνατολή. Καί πολλοί ἄλλοι σέ διάφορες ἐποχές μέ τά στρατεύματά τους κατέκτησαν μεγάλα τμήματα τῆς οἰκουμένης. Σέ κανένα, ὅμως, ἀπ' αὐτούς δέν ἐμπιστεύθηκαν οἱ ἄνθρωποι καί τίς ψυχές τους, ὅπως οἱ Μουσουλμάνοι στόν Μωάμεθ. Ἄλλωστε, μολονότι ὁ Μωάμεθ χρησιμοποίησε τή βία καί κολάκευε τίς ἡδονές, ἐν τούτοις δέν κατέκτησε καί ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη. Ἀντίθετα, ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, μολονότι ἀπομακρύνει ἀπ'ὅλες τίς ἡδονές τῆς ζωῆς, ἐξαπλώθηκε στά πέρατα τῆς οἰκουμένης, χωρίς νά χρησιμοποιήσει βία, ἀλλά μᾶλλον νικώντας τήν βία, πού ἄλλοι ἀσκοῦσαν ἐναντίον της, ὥστε πράγματι μόνον αὐτή νά μπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ ὡς ἡ νίκη, πού νίκησε τόν κόσμο .

Παγκοσμίως γνωστά ἀποτελέσματα τοῦ ἐπεκτατισμοῦ τοῦ Ἰσλάμ ὑπῆρξαν ἡ ἄλωση τῆς Κων/λεως τό 1453, μέ ἀποτέλεσμα τήν πτώση τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ἡ ἐπί τέσσερα καί πέντε ἑκατόχρονα Τουρκοκρατία τῆς Ἑλλάδος, οἱ ἐξισλαμισμοί, τά παιδομαζώματα, οἱ γενοκτονίες τῶν Ἑλλήνων, τῶν Ἀρμενίων, τῶν Ἀσσυρίων καί τῶν Κούρδων στόν Πόντο καί τήν Μικρά Ἀσία . Οἱ συνεχιζόμενες ἐκκαθαρίσεις χριστιανικῶν πληθυσμῶν ἀπό τό φονταμενταλιστικό Ἰσλάμ στήν Μ. Ἀνατολή καί τήν Β. Ἀφρική καί δή στίς χῶρες τῆς Συρίας, τοῦ Ἰράκ, τοῦ Σουδάν, τῆς Αἰγύπτου καί τῆς Λιβύης, μέ τρομακτικές ἐγκληματικές ἐνέργειες ἀποκεφαλισμῶν, σταυρώσεων, ἀνασκολοπίσεων καί πολυωδύνων βασάνων, καθιστοῦν ἁπτά τά μαρτύρια τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων καί διακηρύσσουν παγκοσμίως ὅτι αὐτοί, πού πιστεύουν στόν ἀποκαλυφθέντα Θεόν Λόγον, διακρατοῦν τῆς ἐλευθερίας καί ἀξιοπρέπειάς τους, μή προδίδοντας τήν ἀποκάλυψη τοῦ αἰωνίου Θεοῦ, προτιμῶντας τήν ἀπώλεια τῆς κατά σάρκα βιοτῆς τους.

Πρόσφατα παραδείγματα τῆς Ἰσλαμικῆς προκλήσεως καί ἐπεκτατικῆς πολιτικῆς εἶναι α) ἡ πληροφορία ἀπό δημοσίευμα τῆς τουρκικῆς ἰσλαμικῆς ἐφημερίδας «Yeni Şafak» (28/4), πού πρόσκειται στόν Πρόεδρο Ἐρντογάν, ὅτι δηλ. σέ ἐκδήλωση, πού ἔγινε αὐτές τίς μέρες στήν πόλη τῆς Προύσας, ὅπου μίλησε ὁ ἰσλαμιστής ἱστορικός καί συγγραφέας Yavuz Bahadıroğlu, ἀνακοινώθηκε ὅτι φέτος, κατά τήν διάρκεια τοῦ Ραμαζανίου, πού ἀρχίζει στίς 18 Ἰουνίου καί τελειώνει στίς 16 Ἰουλίου, ἡ μεγάλη μουσουλμανική ἑορτή τοῦ Kasdir Geçesi θά ἑορταστεῖ μέ μουσουλμανική τελετή μέσα στήν Ἁγία Σοφία Κωνσταντινούπολης γιά πρώτη φορά ἀπό τό 1934, ὅταν ὁ ναός ἀνακηρύχτηκε μουσεῖο. Ὁ Τοῦρκος συγγραφέας στόν λόγο του ἀναφέρθηκε στό μεγάλο ὄνειρο τῶν Ὀθωμανῶν νά τελοῦν μουσουλμανική λατρεία στήν Ἁγία Σοφία, καί, ὅπως τόνισε, αὐτό τό ὄνειρο θά ξαναγίνει πραγματικότητα μετά ἀπό ἕνα σύντομο διάλειμμα, πού ἡ Ἁγία Σοφία λειτούργησε σάν μουσεῖο . Καί β) ἡ ἀπόφαση νά ἀνεγερθεῖ δίπλα στήν ἀποβάθρα τῆς νήσου Πριγκήπου καινούργιο μεγάλο μουσουλμανικό τέμενος στά πλαίσια τῆς περαιτέρω ἰσλαμοποίησης τῆς νήσου, πού κάποτε ἦταν ἕνα νησί, πού κατοικοῦνταν ἀποκλειστικά ἀπό Ἕλληνες Ὀρθοδόξους, καί τό κυριότερο, πού διέπεται ἀπό τήν συνθήκη τῆς Λωζάνης .

Ὑπάρχει μία ὁλόκληρη σειρὰ ὀρθοδόξων χριστιανικῶν ναῶν. σὲ ὁλόκληρη τὴν ἄλλοτε Βασιλεύουσα τῆς Ρωμιοσύνης, ποὺ ἔχουν μετατραπεῖ εἴτε σὲ τζαμιὰ εἴτε σὲ μουσεῖα! Ἰδοὺ πῶς ἔχουν τὰ πράγματα. Οὔτε μία οὔτε δύο, ἀλλὰ περισσότερες ἀπὸ 25 ἐκκλησίες τῆς Κωνσταντινούπολης ἔχουν μετατρέψει οἱ Τοῦρκοι σὲ τζαμιὰ ἢ σὲ μουσεῖα! Μετρημένοι δέ, στὰ δάχτυλα εἶναι οἱ ναοὶ ἐκεῖνοι ποὺ παραμένουν ἀνοιχτοὶ σήμερα γιὰ νὰ λειτουργοῦν (σποραδικά, ἔστω) γιὰ τὴν ἐναπομείνασα ἑλληνορθόδοξη μειονότητα τῆς Πόλης.. Ἀκολουθεῖ ἕνας μικρὸς κατάλογος τῶν ἱστορικῶν ἑλληνορθοδόξων ναῶν τῆς Πόλης ποὺ δὲν εἶναι πιὰ χριστιανικὲς ἐκκλησίες. Ἡ Ἅγια Εἰρήνη, πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Σοφία, χρησιμεύει ὡς... ἐκθεσιακὸς χῶρος! Ὁ Ἅγιος Νικόλαος, στὸ Φατίχ, ἀρχικῶς παραχωρήθηκε στοὺς καθολικοὺς καὶ σήμερα ἔγινε τζαμί... Ἡ Θεοτόκος Χαλκοπρατείων ἔχει καταντήσει... ἐρείπια (ἑτοιμόρροπο κτίριο)! Ἡ Ἁγία Θεοδοσία ἐν τοῖς Δεξιοκράτοις, 500 μέτρα ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, λέγεται τώρα Γκιουλ Τζαμί! Ἄλλες ἐκκλησίες ποὺ μετατράπηκαν σὲ ἰσλαμικὰ τεμένη: ἡ Μονὴ Παντοκρὰτορος (τώρα: Ζεϊρὲκ Τζαμί), ἡ Παμμακάριστος (τώρα: Φετχιγιὲ Τζαμί), ἡ Ἁγία Θέκλα τοῦ Παλατιοῦ τῶν Βλαχερνῶν (τώρα: Χαζρετὶ Τζα μπὶρ Τζαμί), οἱ Ἅγιοι Σέργιος καὶ Βάκχος (ἡ λεγόμενη "Μικρὴ Ἁγιασοφιά", τώρα: Χουσεΐν Ἀγὰ Τζαμί), ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ ἐν Κρίσει (τώρα Κοτζὰ Μουσταφὰ Πασὰ Τζαμί), ἡ Μονὴ Θεοτόκου Παναχράντου (τώρα: Φεναρὶ Ἰσὰ Τζαμὶ) καὶ τόσα ἀκόμη...

Ἀλλὰ ὁ κατάλογος αὐτὸς ἔχει καὶ συνέχεια! Διότι ὑπάρχουν ναοὶ πού... ἰσοπεδώθηκαν ἀπὸ τὶς μπουλντόζες (!), ὅπως οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, στὸ Φατίχ. Ἢ ναοί, ὅπως ὁ Ἅγιος Πολύευκτος, πού πέρασαν στὰ χέρια τῶν λεγόμενων ἀνύπαρκτων "Τουρκορθοδόξων". Ἀλλὰ καὶ ὁ ναός, π.χ., τοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἀσβεστάδικων, στὸν Γαλατᾶ, ποὺ καταστράφηκε ἀπὸ "περίεργη" φωτιὰ τὸ 2002. Ἡ Μονὴ Περιβλέπτου, ποὺ δόθηκε στοὺς Ἀρμένιους καὶ τώρα λέγεται Σουλοὺ Μαναστίρ.

Ἀλήθεια, ποιά εἶναι ἡ χρησιμότητα πλέον τῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Ἰσλάμ καί οἱ διακηρύξεις περί εἰρηνικῆς συνυπάρξεως, ὅταν οἱ διάλογοι αὐτοί ἀδυνατοῦν νά ἀποτρέψουν τούς Ἰσλαμιστές-Τζιχαντιστές ἀπό τά φρικώδη ἐγκλήματά τους καί τούς διαλεγομένους δῆθεν μετριοπαθεῖς Μουσουλμάνους ἀπό τήν πλήρη στήριξη στούς πρώτους, ὅπως ἀποδεικνύεται μέ πλῆθος στοιχείων στήν παγκόσμια εἰδησεογραφία; Ἡ συμμετοχή στίς διαθρησκειακές συναντήσεις προκαλοῦν τόν πιστό Ὀρθόδοξο λαό, γιατί τόν παρουσιάζουν ὡς ἔνοχο καί τήν χριστιανική διδασκαλία ὡς συνένοχο στίς ἐγκληματικές πράξεις, οἱ ὁποῖες γίνονται εἴτε στό ὄνομα τοῦ Ἰσλάμ εἴτε κατόπιν ἐντολῆς κέντρων, τά ὁποία ἔχουν καταστήσει τούς λαούς θύματά τους. Γιατί νά διαλέγεται ἡ Ὀρθοδοξία μαζί τους καί νά ἐκδίδει κοινές ἀνακοινώσεις περί ψευδοειρήνης ἤ νά συμμετέχει σέ ἐκδηλώσεις καί συνέδρια γιά τίς προοπτικές του Ἰσλάμ, ὅταν αὐτό πρωταγωνιστεῖ σέ ἐκνόμους ἐνέργειες καί μεθοδεύει τήν ἅλωση τῶν χριστιανικῶν κρατῶν;

Μόνο ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διδάσκει τήν ἀγάπη, τήν συμφιλίωση, τήν συγχώρηση, τήν δικαιοσύνη, τήν εἰρήνη, τήν ταπείνωση, τό μαρτύριο. Αὐτά τήν κάνουν νά ξεχωρίζει ὄχι μόνο ἀπό τήν βίαιη καί φονταμενταλιστική θρησκεία τοῦ Ἰσλάμ, ἀλλά καί ἀπό τίς αἱρέσεις τῆς Δύσεως, τίς αἱρετικές παρασυναγωγές τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Ὁ μέν Παπισμός συνεκρότησε Σταυροφορίες, Ἱερές Ἐξετάσεις, ἔκαψε βιβλία, συμμετεῖχε σέ βασανιστήρια, ταλαιπώρησε πληθυσμούς, πρωταγωνίστησε σέ πολέμους καί προέβη σέ γενοκτονίες στήν Κροατία, τήν Σερβία καί τήν Οὐκρανία. Ὁ δέ Προτεσταντισμός χρησιμοποίησε τήν ἀποικιοκρατία, ἐνδύοντάς την μέ χριστιανικό ἔνδυμα, ἐξαιτίας τῆς ἰμπεριαλιστικῆς ἐκμεταλλεύσεως τῶν χωρῶν τῆς Ἀνατολῆς. Μόνο ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανική Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν ταυτίζεται σέ καμμιά περίπτωση μέ τόν νοθευμένο Χριστιανισμό τοῦ Πάπα καί τοῦ Λουθήρου, δέν χρησιμοποίησε τέτοιες μεθοδεύσεις.

Μετά τίς ἀνωτέρω διευκρινήσεις, μπορεῖ κανείς νά κατανοήσει τό πόσο φαιδρά καί γελοία εἶναι τά ὅσα ἰσχυρίστηκε στό συνέδριο ὁ δόκτωρ Ἰσλαμικῆς Θεολογίας στό Πανεπιστήμιο τῆς Μεδίνας, ἱεροδιδάσκαλος στή Μουφτεία Κομοτηνῆς, Χαλήλ Τζιχάντ. Ὁ κ. Χαλήλ Τζιχάντ εἶπε : «Το Ἰσλάμ εἶναι θρησκεία εἰρήνης. Δέν ὑπάρχει ἐδῶ ἡ λέξη βία. Ἰσλάμ σημαίνει εἰρήνη γιά ὅλους. Δέν ἐξαναγκάζει κανέναν νά ἀσπαστεῖ τή θρησκεία. Τό Κοράνι ἀναφέρει ρητά πώς, ὅποιος θέλει, ἀποδέχεται καί πιστεύει τήν ἀλήθεια του, ὅποιος, δέν θέλει, ἄς τό ἀρνηθεῖ. Ἀκόμα καί ὁ προφήτης Μωάμεθ δέν ἔπεισε τόν ἀγαπημένο του θεῖο νά τόν πιστέψει. Οἱ εἰκόνες, πού κάνουν τόν γύρο τοῦ κόσμου στή Συρία καί στό Ἰράκ, μέ ἐκτελέσεις ἀλλόθρησκων καί καταστροφές μνημείων τῆς παγκόσμιας κληρονομιᾶς, δέν ἔχουν καμία σχέση μέ τό Ἰσλάμ καί τή διδασκαλία του» . «Τό Κοράνι καλεῖ τούς ἀνθρώπους τῆς Βίβλου σέ διάλογο. Τό Ἰσλάμ καί ὁ λόγος τοῦ Κορανίου δείχνουν τόν δρόμο τῆς εἰρήνης» .

Σχολιάζοντας τά ἀνωτέρω, ἔχουμε νά παρατηρήσουμε ἐντελῶς γραμματολογικά καί ἐτυμολογικά ὅτι ὁ ὄρος «Ἰσλάµ» εἶναι ἀπαρέµφατο (µάσνταρ) τοῦ ρήµατος «ἀσλάµα», τό ὁποῖο ἀποτελεῖ τήν τέταρτη ρίζα τοῦ ρήµατος «σαλίµα». Ἡ βασική ρίζα σ-λ-µ (=σαλίµα, σαλάµα, σαλάµ) τοῦ ρήµατος σηµαίνει γενικῶς «εἶµαι σῶος καί ἀσφαλής, ἀκέραιος καί ἀβλαβής, ἔχω εἰρήνη, ἡσυχάζω». Ἀπό τίς ἔννοιες αὐτές ἡ τέταρτη ρίζα «ἀσλάµα» τοῦ ρήµατος πῆρε τό νόηµα τοῦ «ὑποτάσσοµαι, ἀφοσιώνοµαι καί ἐγκαταλείπω τόν ἑαυτό µου ἀπολύτως στόν Θεό». Ἄρα, «Ἰσλάµ» σηµαίνει «ἀπόλυτη ὑποταγή καί ἀφοσίωση στόν Θεό καί τό θέληµά του», καί, σύµφωνα µέ πολλούς µουσουλµάνους εἰδικούς, δηλώνει ἐπίσης µιά κατάσταση εἰρήνης καί ἀσφαλείας (σίλµ, σαλάµ), στήν ὁποία περιέρχεται ὁ πιστός (µούσλιµ). Ἡ µετοχή τοῦ ρήµατος εἶναι «µούσλιµ», πληθ. «µουσλιµούν», δηλ. «ἀπολύτως ὑποταγµένος στόν Θεό καί τό θέληµά του», καί ἄρα «πιστός» µέ εὐρύτερη ἔννοια .

Μπορεῖ, λοιπόν, γραμματολογικά καί μόνο ὁ ὅρος «Ἰσλάμ» νά σημαίνει εἰρήνη, ἀλλά ὅπως μαρτυρεῖ ἡ παλαιά καί σύγχρονη πραγματικότητα καί ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ὅσιος καί θεοφόρος πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, στό ἔργο του «Περί αἱρέσεων» , τό Ἰσλάμ εἶναι λαοπλάνος θρησκεία καί πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου. «Ἔστι δέ καί ἡ μέχρι τοῦ νῦν κρατοῦσα λαοπλάνος θρησκεία τῶν Ἰσμαηλιτῶν, πρόδρομος οὖσα τοῦ Ἀντιχρίστου» , γράφει. Καί βέβαια δέν θά μποροῦσε ποτέ τό Ἰσλάμ νά εἶναι θρησκεία εἰρήνης, διότι δέν πιστεύει στόν ἄρχοντα, τήν πηγή, τόν δωρεοδότη τῆς εἰρήνης, τόν Χριστό ὡς Θεάνθρωπο, ἀφοῦ, σύμφωνα μέ τόν Ὅσιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό καί τήν Κορανική διδαχή, ὁ Μουσουλμανισμός, ἐπηρεασμένος ἀπό τήν ἀντιχριστιανική ἰουδαϊκή καί τήν αἱρετική χριστιανική γραμματεία, δέν δέχεται τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, τόν σταυρικό Του θάνατο καί τήν Ἀνάστασή Του. Ἀρνεῖται τό Θεανθρώπινο πρόσωπό Του καί τόν θεωρεῖ ὡς ἕνα προφήτη κατώτερο τοῦ Μωάμεθ, τῆς δῆθεν σφραγῖδος τῶν προφητῶν, κτίσμα τοῦ Θεοῦ καί ἁπλό, ψιλό ἄνθρωπο, ἀποτελώντας ἔτσι ἐπιβίωση τῆς δεινῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρειανισμοῦ.

Ἐπίσης, ὁ κ. Μπισάρα Ἐμπέιντ προσπάθησε νά δικαιολογήσει τίς ἐγκληματικές καί φρικαλέες πράξεις τῶν Τζιχαντιστῶν, ἰσχυριζόμενος ὅτι ὑπάρχουν δύο εἴδη Ἰσλάμ. Ἀπό τή μιά τό εἰρηνικό, μετριοπαθές καί πολιτικά οὐδέτερο Ἰσλάμ, καί ἀπό τήν ἄλλη τό ριζοσπαστικό, ἀκραῖο, φονταμενταλιστικό Ἰσλάμ. Συγκεκριμένα τόνισε: «Ἡ πρακτική τῆς Ἀλ Κάιντα καί τοῦ ISIS εἶναι ἀποτέλεσμα παρερμηνείας καί διαστρέβλωσης τοῦ νόμου τῆς σαρία καί εἰδικότερα τῶν κατευθύνσεων τοῦ κινήματος τῆς Μουσουλμανικῆς Ἀδελφότητας, πού ξεκίνησε ἀπό τήν Αἴγυπτο. Ὁ Μπίν Λάντεν καί ὁ Ἀλ Ζαουάχρι ἔκαναν μιά ἐξτρεμιστική ἑρμηνεία τῆς σαρία καί κήρυξαν παγκόσμιο Τζιχάντ, μέ στόχο τήν καθιέρωσή της σέ ὅλον τόν κόσμο. Ὁ ἀλλόθρησκος γι' αὐτούς ὀνομάζεται ἄπιστος καί ἔχει δύο ἐπιλογές : ἤ νά ἀσπαστεῖ τό Ἰσλάμ ἤ νά δολοφονηθεῖ», σημείωσε χαρακτηριστικά καί κάλεσε τό «οὐδέτερο Ἰσλάμ» νά ἀρθρώσει λόγο ἀπέναντι στό φαινόμενο . «Ἔχουμε μέν ἕνα οὐδέτερο πολιτικά Ἰσλάμ, ἀλλά δυστυχῶς παραμένει σιωπηλό ἀπέναντι σέ αὐτές τίς φονταμενταλιστικές τάσεις, πού ἔχουν ἀλλάξει τόν 'χάρτη' τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, πού σιγά σιγά ἀδειάζει ἀπό τούς χριστιανούς. Ἡ σιωπή μπορεῖ νά ἐπηρεάσει ἀκόμη καί τούς ἴδιους τούς μουσουλμάνους, τούς μετριοπαθεῖς, αὐτούς πού δέν συμφωνοῦν μέ τό φονταμενταλιστικό ρεῦμα, τόν φονταμενταλιστικό τρόπο σκέψης». Στό ἐρώτημα, ἄν κάτι τέτοιο θά μποροῦσε νά ἀντιστρέψει τή σημερινή κατάσταση, μέ τούς ἀποκεφαλισμούς καί τίς μαζικές ἐκτελέσεις ἀπό τά μέλη τοῦ ISIS, ὑπογράμμισε πώς «τό θέμα εἶναι νά "σπάσει" ἐπιτέλους ἡ σιωπή». Στήν ὁμιλία του στό συνέδριο μέ θέμα τόν «Μουσουλμανικό φονταμενταλισμό καί τίς σχέσεις του μέ τούς χριστιανούς - οἱ ἀπόψεις τῶν Ἀδελφῶν Μουσουλμάνων, τῆς Ἀλ Κάιντα καί τοῦ ISIS», ὁ Μπισάρα Ἐμπέιντ παρουσίασε τίς μεγαλύτερες προσωπικότητες τοῦ ἰσλαμικοῦ φονταμενταλισμοῦ, τόν Χάσαν ἀλ Μπάννα, ἱδρυτή τῆς Μουσουλμανικῆς Ἀδελφότητας, τόν Σάγεντ Κούτουμπ, στοχαστή τῆς Ἀδελφότητας, καί τόν ἐν ζωῆ στοχαστή τοῦ Ἰσλάμ Γιούσεφ ἀλ Καραντάουι. Μεταξύ ἄλλων, ἑστίασε στίς διαφορές, πού ὑπάρχουν καί στόν ἐνδοϊσλαμικό φονταμελιστικό χῶρο, οἱ ὁποῖες βασίζονται στή διαφορετική προσέγγιση τῆς Σαρίας ἤ τοῦ ἴδιου τοῦ Κορανίου. «Τό Κοράνι, γιά παράδειγμα, καλεῖ τους ἀνθρώπους τῆς Βίβλου σέ διάλογο. Οἱ Ἀδελφοί Μουσουλμάνοι, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι τόσο ἀκραῖοι, ἀναφέρονται σέ τέτοια χωρία, εἰδικά ὅταν μιλοῦν γιά χριστιανούς μέσα σέ μουσουλμανικό χῶρο. Ἡ Ἀλ Κάιντα καί ὁ ISIS, ἀντίθετα, ποτέ δέν ἀναφέρονται σέ τέτοιου εἴδους χωρία, σημείωσε καί ἐξήγησε πώς, δυστυχῶς, ἡ Ἀλ Κάιντα, ἀλλά καί ὁ ISIS "ταυτοποίησαν" τόν μή μουσουλμάνο (χριστιανό ἤ ἰουδαῖο) μέ τόν "κουφάρ", δηλαδή τόν ἄπιστο ἤ πολυθεϊστή, ἄν καί στό ἴδιο τό Κοράνι γίνεται διάκριση μεταξύ αὐτῶν τῶν ὁμάδων καί ὑπάρχει διαφορετική ἀντιμετώπισή τους» . Τήν παραπάνω θέση φαίνεται νά υἱοθέτησε καί εἰσηγητής τῆς ὀρθοδόξου πλευρᾶς, ὁ ὁποῖος στήν τόνισε ὅτι «…τά αἰτήματα τοῦ ἀραβικοῦ λαοῦ… γιά δημοκρατία καί ἐλευθερία συνυφαίνονται, συγχέονται ἤ γίνονται ἀντικείμενο ἐκμετάλλευσης ἀπό τόν χειρότερης μορφῆς καί ἐπιθετικότητας ἰσλαμικό φονταμενταλισμό, ὅπως χαρακτηριστικά αὐτός ἐκφράζεται μέσα ἀπό τόν Σαλαφισμό καί ἀκόμη πιό πρόσφατα ἀπό τόν Τζιχαντισμό τοῦ Ἰσλαμικοῦ Κράτους. Τά ἀκραία αὐτά ρεύματα, ἐκτός ἀπό μιά ὑπερσυντηρητική, καί στήν περίπτωση τοῦ Ἰσλαμικοῦ Κράτους πολεμική, ἑρμηνεία τοῦ Κορανίου καί τῆς ἰσλαμικῆς παράδοσης, ἐπιδιώκουν ρητῶς μιά καθαρόαιμη (ἀπαλλαγμένη ἀπό ξένα στοιχεῖα) ἰσλαμική Μέση Ἀνατολή καί τήν ἰσλαμοποίηση ἤ ἀλλιῶς τήν ἔξοδο τῶν χριστιανῶν ἀπό τίς πανάρχαιες ἑστίες τους» .

Οἱ παραπάνω ἰσχυρισμοί εἶναι ἀνυπόστατοι, διότι εἶναι μέγα λάθος καί παγίδα τό νά διακρίνεται τό Ἰσλάμ σέ ριζοσπαστικό καί δῆθεν μετριοπαθές. Κι αὐτό διότι, δέν ὑπάρχουν δύο εἴδη Κορανίου καί Σαρίας. Ἕνα εἶναι τό Κοράνι, ἕνας ὁ Ἰσλαμικός νόμος καί ἕνα τό Ἰσλάμ, τό ὁποῖο ἔχει ὡς δόγμα τό τζιχάντ.

Εὐθύνη γιά τό συνεχιζόμενο αὐτό διεθνές καί διαρκές ἔγκλημα ἐκκριζώσεως τῶν γηγενῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν ἀπό τίς πατρογονικές τους ἑστίες ἔχει τό σκοτεινό Σιωνιστικό λόμπυ, πού κυβερνᾶ τίς Η.Π.Α., καί οἱ εὔχρηστοι καί εὐεπίφοροι σέ κάθε εἴδους καταδολίευση δυτικοί σύμμαχοί του, πού γκρέμισαν, μέ τήν περιλάλητη «Ἀραβική Ἄνοιξη», μέ τήν συνέργεια καί τοῦ Σουνιτικοῦ μπλόγκ (Σαουδική Ἀραβία, Κατάρ, Τουρκία), τά κοσμικά καθεστῶτα καί παρέδωσαν τίς χῶρες αὐτές, καθώς καί ἄλλες τῆς ὑποσαχάριας Ἀφρικῆς, στόν παρανοϊκό Ἰσλαμισμό, πού ἀποκεφαλίζει ἀνθρώπους στό ὄνομα τοῦ Δημιουργοῦ ἀπό ἀγάπη τῶν τρισεκατομμυρίων γαλαξιῶν. Ὁ Ἰσλαμισμός δείχνει τό εἰδεχθές του πρόσωπο, ὄχι ἀσφαλῶς ὅταν εἶναι μειοψηφία, ὅπως στή χώρα μας, ἀλλά ὅταν αἰσθάνεται δυνατός νά ἐπιβάλλει τήν ἰδεοληψία τῆς Σαρίας καί τό πολιτικοστρατιωτικοθρησκευ-τικό του μοντέλο. Ἀποδεικνύεται πασίδηλα γιά μιά ἀκόμα φορά καί μέ τό ἰδεολόγημα τοῦ ἀνακηρυχθέντος «Χαλιφάτου» τῆς ISIS καί τίς θηριωδίες τῶν Τζιχαντιστῶν, πού ἑδράζονται στήν Ἰσλαμική «Θεολογία» τοῦ Κορανίου καί τήν παράδοση Οὔμα, ὅτι τό Ἰσλάμ δέν εἶναι θρησκεία ἀνεκτή κατά τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο καί τίς ἀρχές τῶν Κρατῶν Δικαίου, διότι ἀρνεῖται καί στοχοποιεῖ θανάσιμα τήν ἄρνησή του καί ἑπομένως εἶναι ἔννοιες ἀσύμβατες μέ τό Ἰσλάμ καί ἡ Δημοκρατία καί ἡ Ἀνεξιθρησκεία καί ἡ ἀνεκτικότητα πρός τήν ἑτερότητα. Δυστυχῶς, οἱ «χρήσιμοι ἠλίθιοι» τῶν Δυτικῶν χωρῶν καί τῆς χώρας μας θεωροῦσαν ὡς διαχειρίσιμο μέγεθος τό Ἰσλάμ καί ὡς ἐνδεχόμενο συνεργό τους γιά τήν ἀπομείωση τῆς Χριστιανικῆς Εὐρωπαϊκῆς ἰδιοπροσωπείας. Τώρα, πού ξύπνησαν, βλέπουν τό θηρίο «Κράκεν» νά βρυχᾶται καί νά ὠρύεται καί νά κατασπαράζει χιλιάδες θύματα. Τά διαδραματιζόμενα, στίς χῶρες πειραματισμοῦ τῆς Δύσης, πού παραδίδονται στήν Ἰσλαμική λαίλαπα, ἀποδεικνύουν καί στόν πλέον ἀφελῆ ὅτι ἐλευθερία, ἀνεξιθρησκεία, εὐρωπαϊκό κεκτημένο, ἀνεκτικότητα καί Ἰσλάμ δέν ἔχουν καμμία δυνατότητα συνυπάρξεως, καί μόνο ἀργυρώνητοι, χειραγωγούμενοι καί ἐξωνημένοι κάλαμοι μποροῦν νά ὑποστηρίξουν τό ἀντίθετο. Τήν ἰδία στιγμή ἀνόσιες πολιτικές δυνάμεις θέλουν νά θεσμοθετήσουν τό Ἰσλάμ καί στήν χώρα μας 200 χρόνια μετά τόν πανίερο ἀγώνα τῆς παλιγγενεσίας καί τούς ποταμούς αἵματος τῶν νεομαρτύρων μέ χειραγωγούμενες δικαστικές ἀποφάσεις πρόδηλα ἀντισυνταγματικές, πού ἐκθέτουν ἀνεπανόρθωτα καί τούς ἐντολεῖς καί τούς διατάκτες τους, ὅπως ἡ προσφάτως ἐκδοθεῖσα ἀπόφασις τῆς Ὁλομελείας τοῦ ΣτΕ γιά τό τέμενος στόν Βοτανικό, πού πρόδηλα παραβιάζει τίς συνταγματικές ἀρχές τῆς ἰσότητας καί τῆς ἀναλογικότητας, καθώς καί τῆς προστασίας τῶν περιβαλλοντικῶν συνθηκῶν, μέ ἀπώτερο στόχο τήν οὐδετερόθρησκη Πολιτεία (τήν Λαϊσιτέ).

Στό ἐν λόγω συνέδριο προβλήθηκε ὡς λύση στό πρόβλημα τό μοντέλο τῆς διαθρησκειακῆς οἰκουμενιστικῆς θεωρίας περί εἰρηνικῆς συνυπάρξεως τῶν θρησκειῶν Χριστιανισμοῦ καί Μουσουλμανισμοῦ.

 Ὁ κ. Χαλήλ Τζιχάντ «χαρακτήρισε τά Βαλκάνια καί πιό συγκεκριμένα τή Θράκη, ὡς πρότυπο ἁρμονικῆς συμβίωσης». «Αὐτή τήν ἁρμονία καί τή γαλήνη τή νιώθουμε τά τελευταία χρόνια στή Θράκη, ὅπου μπορεῖ ὁ ἰμάμης νά καλεῖ σέ προσευχή καί ταυτόχρονα νά χτυποῦν οἱ καμπάνες τῆς ἐκκλησίας. Ὅταν ἀνταλλάσσουμε μεταξύ μας εὐχές γιά Καλό Πάσχα καί καλό Μπαϊράμ», εἶπε . «Τά μέλη τῆς κοινότητάς μας ζοῦν κοντά στίς ἀρχές τοῦ Ἰσλάμ, ἤρεμα» καί πρόσθεσε : «Ἡ θρησκεία μᾶς φυλάει καί δέν ἀσχολούμαστε μέ ἐξτρεμιστές καί τέτοιου εἴδους πράγματα. Ζοῦμε ἁρμονικά, μέ γαλήνη καί εἰδικά τά τελευταία χρόνια εἴμαστε πάρα πολύ εὐχαριστημένοι, θά ἔλεγα περισσότερο ἀκόμη κι ἀπό τούς μουσουλμάνους, πού ζοῦν στίς δυτικές χῶρες» . Ἐπίσης, εἰσηγητής τῆς ὀρθοδόξου πλευρᾶς, συστοιχούμενος μέ τά προαναφερθέντα, ἐπεσήμανε ὅτι «ἀναμφισβήτητα, αὐτό τό ὁποῖο ἔχουμε ἐπειγόντως ἀνάγκη εἶναι μοντέλα εἰρηνικῆς συνύπαρξης, διαλόγου, ἀνοχῆς καί καταλλαγῆς μεταξύ θρησκευτικῶν κοινοτήτων. Τρόποι ἐπικοινωνίας, ἀλληλογνωριμίας καί ἀποδοχῆς. Μέθοδοι ὑπέρβασης τοῦ φανατισμοῦ, τῆς μισαλλοδοξίας καί τῆς ἐμπλοκῆς σέ φαύλους κύκλους βίας καί ἀντιποίνων. Ἀποδεικνύεται πώς μόνον μέσα ἀπό αὐτόν τόν δρόμο θά μπορέσουμε νά ξαναμιλήσουμε γιά ἕνα πολιτισμό μέ ποιότητα καί σεβασμό στή διαφορετικότητα. Ὁ εὐρύτερος γεωγραφικός χῶρος, στόν ὁποῖον ἀνήκουμε, ἀποτελεῖ ἀληθινό σχολεῖο τέτοιων ὑπερβάσεων. Ἡ περιοχή τῶν Βαλκανίων, μέσα ἀπό πολύ αἷμα, συγκρούσεις καί πόνο, κέρδισε διδάγματα εἰρηνικῆς συνύπαρξης καί καταλλαγῆς μεταξύ θρησκευτικῶν κοινοτήτων, πού ἡ Δύση θά μποροῦσε νά ἀξιοποιήσει. Ἀξιοποιώντας τή σοφία αὐτοῦ τοῦ χώρου, ἡ Εὐρώπη θά μποροῦσε νά ἐμπλουτίσει τό ὁπλοστάσιό της ἀπέναντι στόν φανατισμό καί τόν φονταμενταλισμό, ὄχι μέ τή λογική τῶν νέων σταυροφοριῶν, τοῦ πολέμου καί τοῦ ὀλέθρου, ἀλλά τῆς εἰρήνης, τῆς συνεννόησης καί τῆς ἀνθρωπιᾶς» . 

Ἔχουμε τονίσει ἐπανειλλημένως ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ εἰρηνική συνύπαρξη τῶν λαῶν, πού εἶναι ἀπό ὅλους ἐπιθυμητή, καί ἄλλο εἶναι ἡ εἰρηνική συνύπαρξη τῶν θρησκειῶν, πού εἶναι σαφής προώθηση τῆς παναιρέσεως τοῦ διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, καί ὡς ἐκ τούτου ἀπορριπτέα. Εἰρηνική συνύπαρξη τῶν θρησκειῶν σημαίνει παύση τοῦ κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελίου καί κατάργηση τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς τῆς μόνης ἀληθινῆς Ἐκκλησίας. Εἰρηνική συνύπαρξη τῶν θρησκειῶν σημαίνει συνεργασία τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας πρός ἀποφυγή ἰδεολογικῶν συγκρούσεων. Εἰρηνική συνύπαρξη τῶν θρησκειῶν σημαίνει ἁρμονική συνύπαρξη τῆς ἀληθείας μέ τήν πλάνη, τήν ἀπάτη καί τό ψεῦδος˙ τοῦ φωτός μέ τό σκότος, τόν ζόφο μέ τό ἔρεβος˙ τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι τό Φῶς τό ἀληθινό, μέ τόν Διάβολο, πού εἶναι τοῦ σκότους ὁ προστάτης. Τέτοια, ὅμως, συνύπαρξη δέν εἶναι νοητή, ἀλλά ἑωσφορική εἰσήγηση. Ὁ Χριστός ἔδωσε ἐντολή νά κηρυχθεῖ στόν κόσμο ἡ Ἐκκλησία Του ὡς ἡ μόνη ἀληθινή καί τέλεια Ἐκκλησία. Ἐπίσης, εἶπε : «Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπί τήν γῆν˙ οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν» . Μ’αὐτόν τόν λόγο ὁ Χριστός δέν τάσσεται, βέβαια, ἐναντίον τῆς εἰρήνης καί ὑπέρ τοῦ πολέμου, ἀλλά ἐννοεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία Του θά διχάσει τούς ἀνθρώπους, ἀφοῦ ἄλλοι θά πιστεύσουν καί ἄλλοι δέν θά πιστεύσουν καί οἱ ἄπιστοι θά πολεμοῦν τούς πιστούς. Τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἀναγκαίως ἐπιφέρει σύγκρουση μεταξύ τῶν θρησκειῶν, τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἀπό τή μιά καί τῶν ψευδῶν θρησκειῶν ἀπό τήν ἄλλη. Ὁ Ἀπ. Παῦλος λέγει : «Εἰ δυνατόν τό ἐξ ὑμῶν μετά πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες» . Γιατί λέει «εἰ δυνατόν»; Γιατί ὑπάρχουν περιπτώσεις, κατά τίς ὁποῖες εἶναι ἀδύνατο τό εἰρηνεύειν. Τέτοια εἶναι ἡ περίπτωση τῆς κηρύξεως τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Σέ τέτοιες περιπτώσεις ἰσχύει αὐτό, πού λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὅτι εἶναι προτιμότερος ἀπό τήν εἰρήνη ὁ πόλεμος. Γιατί, μιά τέτοια εἰρήνη χωρίζει ἀπό τόν Θεό. Αὐτό, πού πρέπει νά προβληθεῖ καί νά προταχθεῖ πρωτίστως στήν ἐποχή μας, δέν εἶναι ἡ ἐπικράτηση τῆς κοσμικῆς εἰρήνης, ἀλλά ἡ μετάνοια καί ἡ παγκόσμια ἐπιστροφή τῶν αἱρετικῶν, τῶν ἑτεροδόξων, ἀλλοθρήσκων στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πράγμα πού θά ἔχει ὡς ἀπόρροια τήν ἐπικράτηση τῆς ἐνθέου, τῆς πνευματικῆς καί τῆς ὄντως εἰρήνης, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό.

Τέλος, θά πρέπει νά διευκρινιστεῖ ὅτι τά ὅσα γράφονται καί λέγονται περί οἰκουμενισμοῦ τοῦ αἵματος, οἰκουμενισμοῦ τοῦ πόνου, οἰκουμενισμοῦ τοῦ μαρτυρίου, κοινῶν μαρτύρων καί κοινῶν ἁγίων, βρίσκονται δυστυχῶς στήν κατεύθυνση τοῦ διαχριστιανικοῦ οἰκουμενισμοῦ καί εἶναι ἀπαράδεκτα ἀπό ὀρθοδόξου πλευρᾶς. Ναί μέν οἱ Τζιχαντιστές σκοτώνουν ἀδιακρίτως τούς Χριστιανούς, χωρίς νά τούς ἐνδιαφέρει ἄν εἶναι Ὀρθόδοξοι, παπικοί, προτεστάντες, μονοφυσῖτες, δηλ. ἀρμένιοι καί κόπτες, ἀλλά ὄχι καί νά λέγεται ὅτι ὅλοι αὐτοί εἶναι κοινοί μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ μέν Ὀρθόδοξοι τῆς Μ. Ἀνατολῆς καί Β. Ἀφρικῆς, πού πιστεύουν στόν ἀληθινό Ἅγιο Τριαδικό Θεό, στόν αὐθεντικό Χριστό καί στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὄντως λογίζονται ὡς ἅγιοι μάρτυρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ δέ ποικιλώνυμοι αἱρετικοί τῶν χωρῶν αὐτῶν, πού πιστεύουν σ’ἕναν ἄλλο, νοθευμένο Χριστό καί σέ μιά ἄλλη, νοθευμένη Ἐκκλησία, δέν λογίζονται ὡς μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας, ἕνεκα τῆς ἑσφαλμένης, αἱρετικῆς πίστεώς τους, ἡ ὁποία βεβαίως δέν μπορεῖ νά τούς σώσει.

Μήπως ἐπιτέλους θά πρέπει οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες νά κατανοήσουν ὅτι ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός ἀνέχεται τούς Τζιχαντιστές ὡς μέσον παιδαγωγικῆς τιμωρίας, ἐξαιτίας τῆς προωθήσεως καί ἐμμονῆς τους στήν παναίρεση τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, καί νά συνετισθοῦν; 

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ακτίνες

1. Οι άνθρωποι λέγονται λογικοί καταχρηστικά. Δεν είναι λογικοί εκείνοι που έμαθαν τους λόγους και τα βιβλία των αρχαίων σοφών, αλλά όσοι έχουν λογική ψυχή και μπορούν να διακρίνουν ποιο είναι το καλό και ποιο είναι το κακό. και έτσι αποφεύγουν τα κακά και ψυχοβλαβή, μελετούν όμως σοβαρά τα καλά και ψυχωφελή και τα πράττουν με μεγάλη ευχαριστία προς το Θεό. Μόνο αυτοί πρέπει αληθινά να λέγονται λογικοί άνθρωποι.

2. Ο αληθινά λογικός άνθρωπος μια μόνο φροντίδα έχει, να υπακούει και να είναι αρεστός στο Θεό, τον Κύριο των όλων, και σε τούτο και μόνο να ασκεί την ψυχή του, πως να γίνει αρεστός στο Θεό, ευχαριστώντας Τον για την μεγάλη και εξαιρετική πρόνοιά Του και την κυβέρνηση όλου του κόσμου, όποια κι αν είναι η θέση του στη ζωή. Γιατί είναι παράλογο, να ευχαριστούμε τους γιατρούς όταν μας δίνουν τα πικρά και αηδιαστικά φάρμακα για χάρη της υγείας του σώματός μας, να είμαστε όμως αχάριστοι στο Θεό για όσα φαίνονται σ' εμάς δυσάρεστα και να μην αναγνωρίζομε ότι τα πάντα γίνονται όπως πρέπει και προς το συμφέρον μας σύμφωνα με την πρόνοιά Του. Γιατί η αναγνώριση αυτή και η πίστη στο Θεό είναι η σωτηρία και η τελειότητα της ψυχής.

3. Η εγκράτεια, η ανεξικακία, η σωφροσύνη, η εγκαρτέρηση, η υπομονή και οι παρόμοιες μέγιστες και ενάρετες δυνάμεις μας δόθηκαν από το Θεό και είναι αντίθετες και αντιστέκονται και μας βοηθούν στις αντίστοιχες προς αυτές κακίες. Αν γυμνάζομε αυτές τις δυνάμεις και τις έχομε πάντοτε πρόχειρες, τότε νομίζομε ότι δεν μας συμβαίνει πια τίποτε δύσκολο ή θλιβερό ή αβάσταχτο. γιατί σκεφτόμαστε ότι όλα είναι ανθρώπινα και τα νικούν οι αρετές που έχομε. Αυτά δεν τα έχουν υπόψη τους οι ανόητοι άνθρωποι. Ούτε σκέφτονται ότι τα πάντα γίνονται σωστά και όπως πρέπει για το συμφέρον μας, για να λάμψουν οι αρετές μας και να στεφανωθούμε από το Θεό.

4. Την απόκτηση των χρημάτων και το πλούσιο ξόδεμά τους να τα θεωρείς μόνο σαν φαντασία που δεν κρατά παρά λίγο καιρό, και ξέροντας ότι η ενάρετη και θεάρεστη ζωή διαφέρει από τον πλούτο. Όταν το μελετάς αυτό σταθερά, ούτε θα αναστενάξεις, ούτε θα κραυγάσεις, ούτε θα κατηγορήσεις κανένα, αλλά θα ευχαριστείς το Θεό για όλες τις ευεργεσίες που σου δίνει, βλέποντας ότι οι χειρότεροι από σένα στηρίζονται στα λόγια και στα χρήματα. Γιατί η επιθυμία, η δόξα και η άγνοια είναι τα πιο κακά πάθη της ψυχής.

5. Ο λογικός άνθρωπος, προσέχοντας ο ίδιος στον εαυτό του, εξετάζει τι πρέπει να πράξει και τι τον συμφέρει, καθώς και ποια ταιριάζουν στην ψυχή και την ωφελούν και ποια δεν της ταιριάζουν. Και έτσι αποφεύγει εκείνα που βλάπτουν την ψυχή, ως ξένα και γιατί τον χωρίζουν από την αιώνια ζωή.

6. Όσο πιο λίγη περιουσία έχει κανείς, τόσο ευτυχέστερος είναι. Γιατί δεν φροντίζει για πολλά πράγματα, για υπηρέτες, καλλιεργητές, απόκτηση ζώων. Όταν αφοσιωνόμαστε σ' αυτά κι ύστερα μας συμβαίνουν εξαιτίας αυτών δυσκολίες, κατηγορούμε τον Θεό. Με την αυθαίρετη επιθυμία μας τρέφομε τον θάνατο και έτσι μένομε στο σκοτάδι της αμαρτωλής ζωής, μέσα στην πλάνη, χωρίς ν' αναγνωρίζομε τον πραγματικό εαυτό μας.

7.  Δεν πρέπει κανένας να λέει ότι δεν είναι δυνατό να κατορθώσει ο άνθρωπος την ενάρετη ζωή, αλλά να λέει ότι αυτό δεν είναι εύκολο. Ούτε μπορούν να κατορθώσουν την αρετή οι τυχόντες. Την ενάρετη ζωή την πραγματοποιούν όσοι άνθρωποι είναι ευσεβείς και έχουν νου που αγαπά το Θεό. Γιατί ο νους των πολλών είναι κοσμικός και μεταβάλλεται. κάνει σκέψεις άλλοτε καλές, άλλοτε κακές. μεταβάλλεται στη φύση και γίνεται υλικότερος. Ο νους όμως που αγαπά το Θεό, τιμωρεί την κακία η οποία έρχεται εκούσια στους ανθρώπους από την αμέλειά τους.

8. Οι ψυχικά ακαλλιέργητοι και αμαθείς θεωρούν γελοίο πράγμα τους λόγους και δεν θέλουν να τους ακούν επειδή ελέγχεται η κατάστασή τους και θέλουν να είναι όλοι όμοιοι με αυτούς. Επίσης και εκείνοι που είναι παραδομένοι σε σαρκικά αμαρτήματα φροντίζουν να είναι όλοι οι άλλοι χειρότεροί τους, νομίζοντας οι δυστυχείς ότι επειδή θα είναι πολλοί οι αμαρτάνοντες, θα εξασφαλιστούν οι ίδιοι από την κατηγορία. Η χαλαρή ψυχή χάνεται και σκοτίζεται εξαιτίας της κακίας, γιατί έχει μέσα της ασωτεία, υπερηφάνεια, απληστία, θυμό, αυθάδεια, μανία, φόνο, στενοχώρια, φθόνο, πλεονεξία, αρπαγή, πόνο, ψεύδος, ηδονή, ραθυμία, λύπη, δειλία, ασθένεια, μίσος, φιλοκατηγορία, αδυναμία, πλάνη, άγνοια, απάτη, λησμοσύνη του Θεού. Με τέτοιες κακίες και παρόμοιες τιμωρείται η άθλια ψυχή που χωρίζεται από το Θεό.

9. Εκείνοι που θέλουν να ζουν την ενάρετη και ευλαβή και τιμημένη ζωή, δεν πρέπει να διακρίνονται από τους επίπλαστους τρόπους και την ψεύτικη ζωή. αλλά όπως οι ζωγράφοι και οι αγαλματοποιοί, να δείχνουν και αυτοί με τα έργα τους την ενάρετη και θεοφιλή ζωή τους. Και όλες τις κακές ηδονές να τις αποστρέφονται σαν παγίδες.

10.  Ο πλούσιος και ευγενής που δεν έχει ψυχική καλλιέργεια και ενάρετη ζωή, θεωρείται δυστυχής από εκείνους που κρίνουν ορθά τα πράγματα. Αντίθετα ο φτωχός και δούλος κατά την τάξη, αν έχει ψυχική καλλιέργεια και είναι στολισμένος με αρετή, είναι ευτυχής. Και όπως οι ξένοι σε έναν τόπο χάνουν τον δρόμο τους, έτσι και εκείνοι που δεν φροντίζουν για την ενάρετη ζωή, πλανιούνται εδώ κι εκεί παρασυρόμενοι από τις κακές επιθυμίες τους και χάνονται.

11. Εκείνος που μπορεί να εξημερώσει τα ήθη των ανθρώπων και να τους κάνει να αγαπήσουν τους λόγους και την παιδεία, πρέπει να λέγεται ανθρωποποιός. Κατά τον ίδιο τρόπο και εκείνοι που μεταστρέφουν τους παραδομένους στις σαρκικές ηδονές προς την ενάρετη και θεάρεστη ζωή, πρέπει να λέγονται και αυτοί ανθρωποποιοί, επειδή είναι σαν να ξαναπλάθουν τους ανθρώπους. Γιατί η πραότητα και η εγκράτεια είναι ευτυχία και δίνουν καλή ελπίδα στις ψυχές των ανθρώπων.

12. Πρέπει πραγματικά οι άνθρωποι να επιμελούνται τα ήθη τους και να ζουν όπως πρέπει. Όταν αυτό το κατορθώσουν, τότε εύκολα μπορούν να γνωρίσουν και τα θεία. γιατί όποιος με όλη του την καρδιά και την πίστη του σέβεται τον Θεό, έχει την βοήθειά Του να δαμάζει και να κρατεί το θυμό και την επιθυμία του. Επειδή αιτία όλων των κακών είναι η επιθυμία και ο θυμός.

13. Άνθρωπος λέγεται ή εκείνος που χρησιμοποιεί ορθά το λογικό του, ή εκείνος που δέχεται συμβουλή για την διόρθωσή του. Ο αδιόρθωτος δεν λέγεται άνθρωπος, αλλά απάνθρωπος. Κι αυτό είναι το γνώρισμα των απανθρώπων. και οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να αποφεύγονται. Γιατί εκείνοι που ζουν με την κακία δεν είναι δυνατό να αποκτήσουν την αθάνατη ζωή.

14. Όταν κάνομε καλή χρήση του λογικού μας, τότε είμαστε άξιοι να λεγόμαστε άνθρωποι. Αντίθετα, όταν δεν κάνομε καλή χρήση του λογικού, τότε μόνο κατά το σώμα και κατά τη φωνή διαφέρομε από τα άλογα ζώα. Ας αναγνωρίσει λοιπόν ο συνετός άνθρωπος ότι είναι αθάνατος και τότε θα μισήσει κάθε αισχρή επιθυμία, η οποία γίνεται αιτία θανάτου στους ανθρώπους.

15. Όπως κάθε τέχνη διαμορφώνοντας την ύλη φανερώνει την αξία της, π.χ. ο ένας δουλεύει το ξύλο κι ο άλλος το χαλκό κι άλλος το χρυσό και το ασήμι, έτσι κι εμείς ακούοντας για την καλή και ενάρετη και θεάρεστη ζωή, οφείλομε να φαινόμαστε ότι είμαστε πραγματικά άνθρωποι για τη λογική ψυχή μας κι όχι για τη διάπλαση μόνο του σώματός μας. Η ψυχή που είναι αληθινά λογική και αγαπά το Θεό, γνωρίζει αμέσως όλα όσα συμβαίνουν στην ζωή. Και εξιλεώνει το Θεό με διάθεση αγάπης και Τον ευχαριστεί πραγματικά, κατευθύνοντας προς Αυτόν όλη την ορμή και το νου της.

16. Οι καπετάνιοι κατευθύνουν με προσοχή το πλοίο για να μην προσκρούσει πάνω σε σκόπελο ή ύφαλο. Έτσι κι εκείνοι που επιθυμούν να ζήσουν την ενάρετη ζωή, ας εξετάζουν με επιμέλεια ποια πρέπει να κάνουν και ποια πρέπει να αποφεύγουν και να πιστεύουν ότι οι αληθινοί και θείοι νόμοι τους συμφέρουν, κόβοντας τις πονηρές ενθυμήσεις και επιθυμίες από την ψυχή τους.

17. Όπως οι πλοίαρχοι και οι αμαξηλάτες με την προσοχή και την επιμέλεια πετυχαίνουν το σκοπό τους, έτσι πρέπει και όσοι φροντίζουν να ζουν τη σωστή και ενάρετη ζωή, να μελετούν και να φροντίζουν πως να ζουν όπως πρέπει και αρέσει στο Θεό. Εκείνος που θέλει να ζήσει έτσι και έχει καταλάβει ότι μπορεί, με την πίστη προχωρεί προς την αφθαρσία.

18. Ελεύθερους νόμιζε όχι όσους έτυχε να είναι ελεύθεροι, αλλά εκείνοι που έχουν την ζωή και τους τρόπους ελεύθερους. Δεν πρέπει πράγματι να ονομάζομε ελεύθερους τους άρχοντες που είναι πονηροί και ακόλαστοι, γιατί είναι δούλοι των παθών και της ύλης. Ελευθερία και ευτυχία της ψυχής είναι η πραγματική καθαρότητα και η καταφρόνηση των προσκαίρων.

19. Να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι πρέπει ακατάπαυστα να αποδεικνύεις τον χρηστό και ενάρετο βίο σου από τα ίδια τα έργα σου. έτσι και οι άρρωστοι ονομάζουν και αναγνωρίζουν σωτήρες και ευεργέτες τούς γιατρούς, όχι από τα λόγια τους αλλά από τα έργα τους.

20. Η λογική και ενάρετη ψυχή αναγνωρίζεται από το βλέμμα, το βάδισμα, τη φωνή, το γέλιο, από το που συχνάζει και με ποιους συναναστρέφεται. Όλα αυτά έχουν αλλάξει σ' αυτήν και έγιναν κοσμιότερα. Γιατί ο νους που αγαπά το Θεό, σαν πρακτικός θυρωρός απαγορεύει την είσοδο στις κακές και αισχρές ενθυμήσεις.

21. Αν παρακολουθείς τον εαυτό σου και τον δοκιμάζεις, θα δεις ότι οι άρχοντες και τα αφεντικά έχουν εξουσία μόνο του σώματος, όχι και της ψυχής. Και να το θυμάσαι αυτό πάντοτε. Γι' αυτό αν διατάζουν φόνους ή τίποτε άτοπα ή άδικα και ψυχοβλαβή, δεν πρέπει να υπακούμε σ' αυτούς και αν μας βασανίζουν ακόμη. Γιατί ο Θεός δημιούργησε την ψυχή ελεύθερη και αυτεξούσια σε όλα όσα κάνει, καλά ή κακά.

22. Η λογική ψυχή φροντίζει με κάθε τρόπο να ξεφύγει από όσα δεν οδηγούν πουθενά, την οίηση, την υπερηφάνεια, την απάτη, τον φθόνο, την αρπαγή και τα παρόμοια, όσα δηλαδή είναι έργα δαιμονικά και κακής προαιρέσεως. Όλα κατορθώνονται με επιμέλεια και επίμονη προσοχή και μελέτη από εκείνον τον άνθρωπο, του οποίου η επιθυμία δεν τρέχει στις κακές ηδονές.

23. Εκείνοι που ζουν μετρημένη και περιορισμένη ζωή, και από κινδύνους γλυτώνουν, και δεν έχουν ανάγκη από φύλακες. Με το να νικούν την επιθυμία σε όλες τις περιπτώσεις, βρίσκουν το δρόμο προς το Θεό εύκολα.

24. Οι άνθρωποι που τους οδηγεί το λογικό, δεν χρειάζεται να μοιράζουν την προσοχή τους σε πολλές συντροφιές, αλλά μόνο στις ωφέλιμες και μάλιστα σ' εκείνες όπου πρυτανεύει το θέλημα του Θεού. Με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι προχωρούν πάλι στη κατά Θεό ζωή και το αιώνιο φως.

25. Πρέπει εκείνοι που επιδιώκουν την ενάρετη και θεοφιλή ζωή, να είναι απαλλαγμένοι από οίηση και κάθε κούφια ματαιοδοξία και να φροντίζουν με όλη τη δύναμή τους να διορθώνουν τη ζωή τους και την εσωτερική τους διάθεση προς το καλύτερο. Επειδή νους που αγαπά το Θεό και δεν μεταβάλλεται από την καλή κατάστασή του, είναι ανύψωση και δρόμος προς το Θεό.

26. Καμιά ωφέλεια δεν προκύπτει από το να γνωρίζει ο άνθρωπος τα θεία λόγια, αν απουσιάζει η ευσεβής ζωή που αρέσει στο Θεό. Αιτία όλων των κακών είναι η πλάνη, η απάτη του κόσμου και η άγνοια του Θεού.

27. Η σπουδή του αρίστου βίου και η επιμέλεια της ψυχής δημιουργεί τους καλούς ανθρώπους που αγαπούν το Θεό. Γιατί εκείνος που ζητά το Θεό, Τον βρίσκει, αν νικά την επιθυμία σε όλες τις περιπτώσεις και αν δεν σταματά την προσευχή. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν φοβάται τους δαίμονες.

28. Όσοι ξεγελιούνται από τις ελπίδες τους σε βιοτικά πράγματα και περιορίζουν την γνώση τους για την άσκηση του αρίστου βίου μόνο στα λόγια, μοιάζουν μ' εκείνους που έχουν φάρμακα και ιατρικά όργανα αλλά δεν ξέρουν ούτε φροντίζουν να τα χρησιμοποιήσουν. Επομένως για τις αμαρτίες μας ας μην κατηγορούμε τον τρόπο που έγιναν, ούτε τους άλλους αλλά τους εαυτούς μας. Γιατί αν η ψυχή αδιαφορήσει με δική της θέληση, δεν μπορεί να μείνει ανίκητη.

29. Εκείνος που δεν ξέρει να ξεχωρίζει ποιο είναι το καλό και ποιο είναι το κακό, δεν επιτρέπεται να κρίνει τους καλούς και τους κακούς. Γιατί ο άνθρωπος που γνωρίζει τον Θεό είναι αγαθός. Αν όμως δεν είναι αγαθός, ούτε γνωρίζει το Θεό, ούτε θα τον γνωρίσει ποτέ. γιατί ο τρόπος να γνωρίσει κανείς το Θεό, είναι το αγαθό.

30. Οι καλοί άνθρωποι που αγαπούν το Θεό, ελέγχουν τους ανθρώπους για τις κακές πράξεις τους κατά πρόσωπο όταν είναι παρόντες. Όταν όμως δεν είναι παρόντες δεν τους κατηγορούν, αλλά ούτε και στους άλλους επιτρέπουν να τους κατηγορήσουν.

31. Στις συναναστροφές με τους άλλους, μακριά από κάθε βαναυσότητα. Γιατί οι λογικοί και ευσεβείς άνθρωποι είναι στολισμένοι με ντροπή και φρόνηση περισσότερο από τις παρθένες. Και τούτο, γιατί ο νους που αγαπά το Θεό είναι φως που τυλίγει με την λάμψη του την ψυχή, όπως ο ήλιος περιλάμπει το σώμα.

32. Πάντοτε όταν σε προσβάλλει κανένα πάθος της ψυχής, να θυμάσαι ότι οι άνθρωποι που ορθοφρονούν και θέλουν να εξασφαλίσουν σωστά την ζωή τους, δεν θεωρούν ευχάριστη την πρόσκαιρη απόκτηση χρημάτων, αλλά τις ορθές και αληθινές ιδέες. Αυτές τους κάνουν ευτυχείς. Γιατί ο πλούτος και κλέβεται και από δυνατότερους αρπάζεται. η αρετή όμως της ψυχής, αυτή μόνο είναι απόκτημα και ασφαλισμένο και που δεν μπορεί να κλαπεί, και μετά το θάνατο παρέχει τη σωτηρία σε όσους την έχουν αποκτήσει. Έτσι οι φρόνιμοι δεν παρασύρονται από την φαντασία του πλούτου και των άλλων ηδονών.

33. Δεν πρέπει οι άστατοι και απαίδευτοι να αυθαδιάζουν σε αξιόλογους ανθρώπους. Και αξιόλογος άνθρωπος είναι εκείνος που αρέσει στο Θεό και που συνήθως σωπαίνει ή λέει λίγα και αναγκαία και αρεστά στο Θεό.

34. Εκείνοι που προσπαθούν να ζουν την ενάρετη και θεοφιλή ζωή, φροντίζουν για τις αρετές σαν κτήματά τους και σαν αφορμή αιώνιας απολαύσεως. Τα πρόσκαιρα τα απολαμβάνουν όπως τύχει και όπως δίνει και θέλει ο Θεός, και τα χρησιμοποιούν με μεγάλη χαρά και ευχαριστία προς το Θεό κι αν ακόμη αυτά είναι μετριότατα. Γιατί οι πολυποίκιλες τροφές τρέφουν τα σώματα ως υλικά, ενώ η γνώση του Θεού, η εγκράτεια, η αγαθότητα, η αγαθοεργία, η ευσέβεια και η πραότητα θεώνουν την ψυχή.

35. Όσοι άρχοντες εξαναγκάζουν να διαπραχθούν άτοπες και ψυχοβλαβείς πράξεις, δεν γίνονται ωστόσο κύριοι και της ψυχής, η οποία έχει δημιουργηθεί αυτεξούσια. Δεσμεύουν το σώμα, όχι όμως και την προαίρεση που κύριός της είναι ο λογικός άνθρωπος, εξαιτίας του δημιουργού του Θεού, ο Οποίος είναι ισχυρότερος από κάθε εξουσία και ανάγκη και κάθε δύναμη.

36. Εκείνοι που νομίζουν δυστυχία το να χάσουν χρήματα ή παιδιά ή δούλους ή ένα άλλο στοιχείο της περιουσίας τους, ας γνωρίζουν ότι πρώτα πρέπει να αρκούνται σ' εκείνα που δίνει ο Θεός. Και όταν πρέπει να τα δώσουν πίσω, να είναι πρόθυμοι και να το κάνουν με αγαθή γνώμη και να μη στενοχωρούνται διόλου για τη στέρηση ή μάλλον για την επιστροφή τους. Γιατί αφού έκαναν χρήση ξένων πραγμάτων, τα έδωσαν πάλι πίσω.

37. Ο ενάρετος άνθρωπος δεν πρέπει να πουλά την ελεύθερη γνώμη του προσέχοντας πόσα χρήματα θα πάρει, και αν ακόμη είναι πολλά όσα του δίνουν. Γιατί τα πράγματα της ζωής αυτής είναι όμοια με όνειρο, και η φαντασία που προέρχεται από τον πλούτο και άγνωστο είναι που θα καταλήξει και λίγο καιρό μόνο κρατάει.

38. Εκείνοι που είναι αληθινοί άνθρωποι, ας φροντίζουν με όλη τη δύναμή τους να ζουν με αγάπη Θεού και με αρετή, ώστε να λάμπει η ενάρετη ζωή τους μεταξύ των άλλων ανθρώπων. όπως γίνεται με την πορφύρα: ένα μικρό κομμάτι μπαίνει πάνω στα λευκά φορέματα και τα στολίζει. Έτσι κι αυτοί να λάμπουν και να ξεχωρίζουν, γιατί έτσι καλλιεργούν ασφαλέστερα τις αρετές της ψυχής.

39. Οι φρόνιμοι άνθρωποι πρέπει να εξετάζουν τη δύναμή τους και το βαθμό της αρετής τους και έτσι να προετοιμάζονται και ν' αντιστέκονται στα πάθη, σύμφωνα με την κατά φύση δύναμη που τους έχει χαρίσει ο Θεός. Δύναμη για την αντιμετώπιση της σωματικής ομορφιάς και κάθε κακής επιθυμίας είναι η εγκράτεια. των θλίψεων και της φτώχειας, η καρτερία. των ύβρεων και του θυμού, η ανεξικακία. Έτσι και για τα υπόλοιπα.

40. Το να γίνει κανείς αγαθός και σοφός ξαφνικά, είναι αδύνατο. Γίνεται ωστόσο με την κοπιαστική μελέτη, με τη συναναστροφή με ενάρετους ανθρώπους, με την πείρα, με τον καιρό, με την άσκηση και με την επιθυμία των καλών έργων. Ο αγαθός άνθρωπος που αγαπά το Θεό και Τον γνωρίζει αληθινά, δεν παύει να κάνει πλούσια όλα όσα αρέσουν σ' Αυτόν. Αλλά τέτοιοι άνθρωποι είναι σπάνιοι.

41. Εκείνοι που δεν είναι προικισμένοι με ευφυΐα, δεν πρέπει να απελπίζονται και να αμελούν τη θεοφιλή και ενάρετη ζωή και να την καταφρονούν, σαν να είναι τάχα ακατόρθωτη γι' αυτούς και ακατανόητη. Αντίθετα, πρέπει να εξασκούν όση δύναμη έχουν και να επιμελούνται τον εαυτό τους. γιατί κι αν ακόμη δεν μπορούν να αποκτήσουν την τέλεια αρετή και τη σωτηρία, εντούτοις με την προσπάθεια και με την επιθυμία του αγαθού γίνονται καλύτεροι ή τουλάχιστον δεν χειροτερεύουν. Και αυτό δεν είναι μικρή ωφέλεια της ψυχής.

42. Ο άνθρωπος ως λογικός που είναι, συγγενεύει με την άρρητη και θεία δύναμη, το Θεό. Ως προς το σωματικό πάλι μέρος, συγγενεύει με τα ζώα. Είναι όμως λίγοι εκείνοι που όντας τέλειοι και λογικοί άνθρωποι, φροντίζουν να διατηρούν το φρόνημα και τη συγγένειά τους σύμφωνη με το Θεό και Σωτήρα, και να το αποδεικνύουν αυτό με τα έργα τους και την ενάρετη ζωή τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι, με την ανόητη ψυχή τους, έχουν εγκαταλείψει την θεϊκή και αθάνατη υιική σχέση με το Θεό και έχουν στραφεί προς τη νεκρή και δύστυχη και σύντομη συγγένεια του σώματος. σαν άλογα ζώα κυβερνιούνται μόνο από το σαρκικό φρόνημα και ερεθιζόμενοι από τις ηδονές χωρίζονται από το Θεό και κατεβάζουν τη ψυχή από τους ουρανούς στον όλεθρο εξαιτίας των κακών θελημάτων της.

43. Ο λογικός άνδρας έχοντας στο νου του τη μέθεξη και τη συνάφειά του με το Θεό, ουδέποτε θα αγαπήσει τίποτε το επίγειο και χαμηλό, αλλά έχει το νου του στα ουράνια και αιώνια. Και γνωρίζει ότι το θέλημα του Θεού είναι να σωθεί ο άνθρωπος, γιατί ο Θεός είναι η αιτία όλων των καλών και πηγή των αιωνίων αγαθών για τους ανθρώπους.

44. Όταν σου τύχει κανείς που φιλονεικεί και πολεμά την αλήθεια και το προφανές, πάψε την φιλονεικία και άφησέ τον, γιατί έχει απολιθωθεί η διάνοιά του. Όπως και το καλύτερο κρασί το διαφθείρει το βλαβερότατο νερό, έτσι και οι κακές συναναστροφές διαφθείρουν τους ενάρετους κατά τη ζωή και το φρόνημα.

45. Αν μεταχειριζόμαστε κάθε φροντίδα και μέσο για να αποφύγομε το θάνατο του σώματος, πολύ περισσότερο οφείλομε να φροντίζομε ν' αποφύγομε το θάνατο της ψυχής. Γιατί σ' εκείνον που θέλει να σωθεί, δεν υπάρχει άλλο εμπόδιο εκτός από την αμέλεια και την οκνηρία της ψυχής.

46. Όσοι δυσκολεύονται να εννοούν το συμφέρον της ψυχής τους, και όσα ορθά τους λέγονται, αυτοί θεωρούνται άρρωστοι. Ενώ όσοι εννοούν την αλήθεια και εντούτοις χωρίς ντροπή την αμφισβητούν και φιλονεικούν, αυτών η διάνοια έχει νεκρωθεί και αρμόζει σε θηρία η συμπεριφορά τους. δεν γνωρίζουν το Θεό και η ψυχή τους δεν έχει φωτιστεί.

47. Τα διάφορα γένη των ζώων τα δημιούργησε ο Θεός για διάφορες ανάγκες του ανθρώπου με το λόγου Του. άλλα για τροφή του ανθρώπου και άλλα για να τον υπηρετούν. Τον άνθρωπο όμως τον δημιούργησε θεατή των ζώων και των έργων τους και ευγνώμονα ερμηνευτή όλων αυτών. Γι' αυτό ας φροντίζουν οι άνθρωποι μήπως χωρίς να αντικρύσουν και χωρίς να εννοήσουν το Θεό και τα έργα Του, πεθάνουν όπως τα άλογα ζώα. Και πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος και τίποτε δεν είναι αντίθετο σ' Αυτόν. αλλά από την ανυπαρξία όσα θέλει δημιούργησε και δημιουργεί με το λόγο Του για τη σωτηρία των ανθρώπων.

48. Τα επουράνια είναι αθάνατα εξαιτίας της αγαθότητάς τους, ενώ τα επίγεια έγιναν θνητά, γιατί φωλιάζει μέσα τους η κακία που τη διάλεξαν και που έρχεται στους ανόητους εξαιτίας της οκνηρίας τους και της άγνοιας του Θεού.

49. Ο θάνατος όταν κατανοηθεί από τους ανθρώπους, είναι αθανασία. Δεν τον κατανοούν όμως οι αμαθείς. γι' αυτούς είναι θάνατος. Και οπωσδήποτε δεν πρέπει να φοβόμαστε τούτο το θάνατο, αλλά την απώλεια της ψυχής, που είναι η άγνοια του Θεού. Αυτό είναι το φοβερό για την ψυχή.

50. Η κακία είναι πάθος που οφείλεται στη φύση της ύλης. Επομένως δεν γίνεται να υπάρξει σώμα χωρίς κακία. Η λογική ψυχή που το εννοεί αυτό, αποβάλλει το βάρος της ύλης, δηλαδή την κακία. και καθώς ελευθερώνεται από αυτό το βάρος, γνωρίζει το Θεό των όλων και προφυλάγεται από το σώμα σαν από εχθρό και αντίπαλο και δεν υποτάσσεται σ' αυτό. Και έτσι στεφανώνεται από το Θεό η ψυχή ως νικήτρια των παθών της κακίας και της ύλης.

51. Όταν η ψυχή γνωρίσει την κακία, τη μισεί σαν βρωμερότατο θηρίο. Αλλά όταν κανείς δεν την γνωρίζει, την αγαπά. και αυτή τον παίρνει αιχμάλωτό της και μεταχειρίζεται σαν σκλάβο τον εραστή της. Και ο δυστυχισμένος και άθλιος άνθρωπος ούτε το συμφέρον του βλέπει, ούτε το καταλαβαίνει, αλλά νομίζει για στόλισμά του την κακία και χαίρεται γι' αυτό.

52. Η καθαρή ψυχή, επειδή είναι αγαθή, φωτίζεται με μεγάλη λάμψη από το Θεό. Και τότε ο νους νοεί το αγαθό και γεννά λόγια θεάρεστα. Όταν όμως η ψυχή γεμίσει από τη βρωμερή λάσπη της κακίας, τότε επειδή ο Θεός την αποστρέφεται ή μάλλον επειδή η ψυχή χωρίζεται μόνη της από το Θεό, πονηροί δαίμονες μπαίνουν στην διάνοια του ανθρώπου και παρακινούν την ψυχή σε βδελυρές πράξεις: μοιχείες, φόνους, αρπαγές, ιεροσυλίες και όλα τα παρόμοια δαιμονικά έργα.

53. Εκείνοι που γνωρίζουν το Θεό, γεμίζουν από κάθε καλή έννοια και επειδή επιθυμούν τα ουράνια, καταφρονούν τα βιοτικά. Αυτοί οι άνθρωποι ούτε αρέσουν στους πολλούς, ούτε και αυτοί αρέσκονται με τους πολλούς. Και γι' αυτό όχι μόνο τους μισούν αλλά και τους περιγελούν οι πιο πολλοί ανόητοι. Υπομένουν όσα τους φέρνει η φτώχεια επειδή γνωρίζουν ότι εκείνα που οι πολλοί θεωρούν κακά, σ' αυτούς είναι καλά. Γιατί εκείνος που στοχάζεται τα επουράνια, πιστεύει στον Θεό γνωρίζοντας ότι όλα είναι έργα της θελήσεώς Του. Εκείνος όμως που δε τα στοχάζεται, δεν πιστεύει ποτέ ότι ο κόσμος είναι έργο του Θεού και ότι δημιουργήθηκε για τη σωτηρία του ανθρώπου.

54. Εκείνοι που είναι γεμάτοι από κακία και μεθούν από την άγνοια, δεν γνωρίζουν το Θεό. η ψυχή τους είναι ζαλισμένη και δεν έχουν ξεκάθαρο μυαλό. Το Θεό μπορεί να τον εννοήσει κανείς. Και ναι μεν δεν είναι ορατός, είναι όμως φανερότατος μέσα στα ορατά, όπως ακριβώς η ψυχή μέσα στο σώμα μας. Και αν σώμα χωρίς ψυχή είναι αδύνατο να υπάρξει, έτσι και όλα τα όντα και βλεπόμενα είναι αδύνατο να υπάρχουν χωρίς το Δημιουργό Θεό.

55. Για ποιο λόγο δημιουργήθηκε ο άνθρωπος; Για να βλέπει τα έργα του Θεού και μέσω αυτών να γνωρίσει το Θεό και να Τον δοξάσει που τα δημιούργησε για χάρη του ανθρώπου. Ο νους που ελκύει την αγάπη του Θεού, είναι ένα αόρατο αγαθό που το χαρίζει ο Θεός στους άξιους για την διαγωγή τους που την κυβερνά η χρηστότητα.

56. Ελεύθερος είναι όποιος δεν σκλαβώνεται στις ηδονές αλλά κυριαρχεί με φρόνηση και εγκράτεια πάνω στο σώμα του και αρκείται με μεγάλη ευχαριστία σε ό,τι του δίνει ο Θεός, έστω και αν είναι πολύ λίγα. Γιατί όταν βρεθούν σύμφωνοι ο νους που αγαπά το Θεό και η ψυχή, τότε ειρηνεύει όλο το σώμα, ακόμη και χωρίς να το θέλει. Όταν η ψυχή θέλει, τότε κάθε αμαρτωλή σωματική κίνηση σβήνεται.

57. Εκείνοι που δεν αρκούνται σ' αυτά που χρειάζονται για να ζουν αλλά επιθυμούν περισσότερα, υποδουλώνουν τον εαυτό τους στα πάθη που ταράζουν την ψυχή και της φέρνουν λογισμούς και φαντασίες ότι το να θέλουν λίγα ή πολλά είναι το ίδιο. Και όπως τα ρούχα που είναι μεγαλύτερα από το σώμα εμποδίζουν εκείνους που τρέχουν στο αγώνισμα του δρόμου, έτσι και η επιθυμία του ανθρώπου να έχει περισσότερα από όσα πρέπει, εμποδίζει τις ψυχές και δεν τις αφήνει να αγωνίζονται ή να σωθούν.

58. Όταν βρίσκεται κανείς ακουσίως και χωρίς να το θέλει κάπου, το αισθάνεται σαν φυλακή και τιμωρία. Να είσαι λοιπόν ευχαριστημένος με την κατάστασή σου. γιατί αν την υπομένεις με δυσαρέσκεια, θα τιμωρήσεις χωρίς να το αισθάνεσαι τον εαυτό σου. Ένας δρόμος υπάρχει γι' αυτό, η καταφρόνηση των βιοτικών πραγμάτων.

59. Όπως έχομε την όραση που μας έδωσε ο Θεός για να βλέπομε τα ορατά και να ξεχωρίζομε ποιο είναι το άσπρο και ποιο είναι το μαύρο, έτσι μας έδωσε ο Θεός και το λογικό για να διακρίνομε εκείνα που συμφέρουν στην ψυχή μας. Η επιθυμία, όταν αποσπασθεί από το λόγο, γεννά ηδονή και δεν επιτρέπει στην ψυχή να σωθεί ή να ενωθεί με το Θεό.

60. Αμαρτήματα δεν είναι όσα γίνονται κατά φύση, αλλά πονηρά είναι εκείνα που γίνονται από την προαίρεση του ανθρώπου. Πχ. Δεν είναι αμαρτία το να τρώει ο άνθρωπος, αλλά το να μην τρώει με ευχαριστία, κοσμιότητα και εγκράτεια ώστε να κρατά το σώμα του στη ζωή χωρίς κανένα πονηρό υπολογισμό. Ούτε το να βλέπεις αθώα είναι αμαρτία, αλλά το να βλέπεις με φθόνο, υπερηφάνεια και απληστία. Επίσης το να μην ακούς υπομονετικά, αλλά με οργή και θυμό. το να μην καθοδηγείς τη γλώσσα σου σε ευχαριστία προς το Θεό και προσευχή, αλλά να κατηγορείς τους άλλους. και το να μην απασχολείς τα χέρια σου στην ελεημοσύνη, αλλά σε φόνους και αρπαγές. Έτσι κάθε μέλος του σώματος αμαρτάνει με το να εργάζεται παρά το θέλημα του Θεού και με τη θέληση του ανθρώπου τα πονηρά.

61. Αν αμφιβάλλεις ότι κάθε τι που κάνομε το βλέπει ο Θεός, τότε παρατήρησε ότι εσύ που είσαι άνθρωπος και φτιαγμένος από χώμα, μπορείς σε μια στιγμή να σκέφτεσαι και να συλλογίζεσαι πολλούς και διάφορους τόπους συγχρόνως. Πόσο μάλλον ο Θεός που βλέπει τα πάντα σαν ένα σπόρο σιναπιού, που δίνει ζωή στα πάντα και τα τρέφει όπως Εκείνος θέλει;

62. Όταν κλείσεις τις πόρτες του σπιτιού σου και είσαι μόνος, να γνωρίζεις ότι είναι μαζί σου ο άγγελος που έχει οριστεί για κάθε άνθρωπο από το Θεό. αυτός που οι Έλληνες ονόμαζαν «οικείο δαίμονα». Αυτός, ο οποίος δεν κοιμάται ποτέ και δεν κάνει ποτέ λάθος, είναι πάντοτε κοντά σου. βλέπει τα πάντα χωρίς να τον εμποδίζει το σκοτάδι. Μαζί με αυτόν είναι σε κάθε τόπο και ο Θεός, γιατί δεν υπάρχει τόπος ή πράγμα όπου δεν υπάρχει ο Θεός, αφού είναι μεγαλύτερος απ' όλα και κρατά όλους μέσα στο χέρι Του.

63. Αν οι στρατιώτες μένουν πιστοί στον Καίσαρα επειδή τους δίνει τις τροφές, πόσο μάλλον πρέπει να φροντίζομε να ευχαριστούμε ακατάπαυστα με ασίγητα στόματα το Θεό και να είμαστε αρεστοί σ' Αυτόν, ο Οποίος τα πάντα δημιούργησε για τον άνθρωπο;

64. Η ευγνωμοσύνη στο Θεό και η ενάρετη ζωή είναι καρποφορία του ανθρώπου που είναι αρεστή στο Θεό. Οι καρποί της γης δεν γίνονται μέσα σε μία ώρα αλλά με τον καιρό, με βροχές και με καλλιέργεια. Όμοια και η καρποφορία των ανθρώπων στολίζεται με την άσκηση, με τη μελέτη, με το χρόνο, με την καρτερία, την εγκράτεια και την υπομονή. Και αν με αυτά μερικοί σε θεωρούν ευλαβή, εσύ μην έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου όσο βρίσκεσαι στη ζωή και μη νομίζεις για κανένα απ' όσα κάνεις ότι αρέσει στον Θεό. Γιατί πρέπει να γνωρίζεις ότι δεν είναι εύκολο στον άνθρωπο να φυλάξει μέχρι το τέλος την αναμαρτησία.

65. Τίποτε δεν είναι πιο πολύτιμο στον άνθρωπο, όσο ο λόγος. Ο λόγος είναι τόσο δυνατός, ώστε με το λόγο και την ευχαριστία μας λατρεύομε το Θεό, ενώ με τον άχρηστο και δυσφημιστικό λόγο προκαλούμε την καταδίκη της ψυχής μας. Είναι αναίσθητος ο άνθρωπος που κατηγορεί τη γέννησή του ή κάτι άλλο για τις αμαρτίες του, αφού με την ελεύθερη θέλησή του μεταχειρίζεται λόγο ή έργο πονηρό.

66. Αν φροντίζομε να θεραπεύομε τις σωματικές ατέλειες για να μη μας ειρωνεύονται όσοι μας βλέπουν, πολύ περισσότερο είναι μεγάλη ανάγκη να φροντίζομε να θεραπεύομε τα πάθη της ψυχής, αφού μέλλουμε να κριθούμε μπροστά στο Θεό. μη βρεθούμε άτιμοι ή καταγέλαστοι. Έχοντας το αυτεξούσιο, μπορούμε να μην πραγματοποιήσομε τις πονηρές πράξεις που επιθυμούμε, αν το θελήσουμε. είναι στην εξουσία μας να ζούμε με τρόπο που αρέσει στο Θεό. και κανείς ποτέ δεν θα μας εξαναγκάσει να κάνομε χωρίς τη θέλησή μας κάτι κακό. Έτσι αν αγωνιζόμαστε, θα είμαστε άνθρωποι άξιοι του Θεού και θα ζήσομε σαν άγγελοι στους ουρανούς.

67. Αν θέλεις, είσαι δούλος των παθών. αν θέλεις, είσαι ελεύθερος και δεν θα υποκύψεις στα πάθη. Γιατί ο Θεός σε έκανε αυτεξούσιο. Και όποιος νικά τα πάθη της σάρκας στεφανώνεται με την αφθαρσία. Αν δεν υπήρχαν τα πάθη, δεν θα υπήρχαν αρετές, ούτε στεφάνια που χαρίζονται από το Θεό στους αξίους.

68. Εκείνοι που δεν βλέπουν το συμφέρον τους αν και γνωρίζουν το αγαθό, έχουν τυφλή την ψυχή τους και έχει πωρωθεί η διακριτική δύναμή τους. Αυτούς δεν πρέπει να τους προσέχουμε, για να μην πέσομε κι εμείς στα πάθη τους από απρονοησία μας, σαν τυφλοί.

69. Εναντίον εκείνων που αμαρτάνουν δεν πρέπει να θυμώνομε και αν ακόμη διαπράττουν εγκλήματα άξια τιμωρίας. Για χάρη του ίδιου του δικαίου όμως πρέπει να επαναφέρομε όσους σφάλλουν και να τους τιμωρούμε αν τύχει, είτε μόνοι μας είτε μέσω άλλων, αλλά δεν πρέπει να οργιζόμαστε, γιατί η οργή ενεργεί σύμφωνα με το πάθος. δεν κρίνει σωστά και δεν βλέπει το δίκαιο. Γι' αυτό ούτε κι εκείνους που δείχνουν υπερβολική ευσπλαχνία προς όσους σφάλλουν πρέπει να τους παραδεχόμαστε. αλλά οι κακοί πρέπει να τιμωρούνται για το καλό και τη δικαιοσύνη και όχι σύμφωνα με το πάθος μας, της οργής.

70. Μόνο ό,τι αποκτά η ψυχή είναι σίγουρο και αναφαίρετο. Και αυτό είναι η ενάρετη και αρεστή στο Θεό ζωή και η γνώση και τα καλά έργα. Ενώ ο πλούτος είναι τυφλός οδηγός και ανόητος σύμβουλος. οδηγεί στην απώλεια την αναίσθητη ψυχή του εκείνος που μεταχειρίζεται τον πλούτο με κακό και φιλήδονο τρόπο.

71. Πρέπει οι άνθρωποι ή τίποτε το περιττό να μην αποκτούν, ή αν έχουν, να γνωρίζουν με βεβαιότητα ότι όλα τα πράγματα της ζωής αυτής είναι από τη φύση τους φθαρτά και εύκολα αφαιρούνται και πετιούνται και κομματιάζονται. Επομένως δεν πρέπει να θλίβονται με όσα συμβαίνουν.

72. Γνώριζε ότι οι σωματικοί πόνοι είναι φυσικοί για το σώμα, αφού είναι φθαρτό και υλικό. Πρέπει λοιπόν σ' αυτές τις περιπτώσεις η παιδαγωγημένη ψυχή να προβάλλει ευχαρίστως καρτερία και υπομονή και να μη κατηγορεί το Θεό γιατί έπλασε το σώμα.

73. Εκείνοι που αγωνίζονται στους ολυμπιακούς αγώνες δεν παίρνουν το στεφάνι όταν νικήσουν τον πρώτο ή τον δεύτερο ή τον τρίτο, αλλά όταν νικήσουν όλους τους συναγωνιζομένους. Έτσι και όποιος θέλει να στεφανωθεί από το Θεό, πρέπει να γυμνάζει τη ψυχή του στη σωφροσύνη. όχι μόνο σε ότι έχει σχέση με το σώμα, αλλά και στα σχετικά με τα κέρδη και τις αρπαγές και το φθόνο και τις τροφές και τη ματαιοδοξία και τις κατηγορίες και τους θανάτους και όλα τα παρόμοια.

74. Να μην ακολουθούμε την ενάρετη και θεάρεστη διαγωγή για να μας επαινέσουν οι άνθρωποι, αλλά για τη σωτηρία της ψυχής ας προτιμήσομε την ενάρετη ζωή. Γιατί κάθε ημέρα ο θάνατος είναι μπροστά στα μάτια μας και τα ανθρώπινα είναι αβέβαια και σκοτεινά.

75. Στην εξουσία μας είναι να ζήσομε με σωφροσύνη. το να γίνομε όμως πλούσιοι δεν είναι στην εξουσία μας. Τι λοιπόν; Πρέπει να καταδικάσομε την ψυχή μας για χάρη μιας λιγόκαιρης φαντασίας του πλούτου που δεν είναι στην εξουσία μας να αποκτήσομε; Και να είναι ο πλούτος το μόνο που επιθυμούμε; Πόσο ανόητα τρέχομε χωρίς να γνωρίζομε ότι πρώτη απ' όλες τις αρετές είναι η ταπεινοφροσύνη, όπως και πρώτο απ' όλα τα πάθη είναι η γαστριμαργία και η επιθυμία των υλικών πραγμάτων!

76. Πρέπει να έχομε υπόψη ακατάπαυστα οι φρόνιμοι άνθρωποι ότι με το να υποφέρομε μικρούς και λιγόκαιρους κόπους στη ζωή, πολύ μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση απολαμβάνομε μετά το θάνατο. Γι΄αυτό εκείνος που πολεμά κατά των παθών του και θέλει να στεφανωθεί από το Θεό, αν πέσει σε αμαρτία, ας μη χάσει το θάρρος του και μείνει στη πτώση του απελπισμένος, αλλά να σηκωθεί και ν' αρχίσει πάλι να αγωνίζεται και να φροντίσει να στεφανωθεί. Και αν ξαναπέσει, πρέπει μέχρι την τελευταία αναπνοή να σηκώνεται. Γιατί οι σωματικοί κόποι είναι όπλα και μέσα για ν' αποκτήσομε τις αρετές και σώζουν την ψυχή.

77. Οι θλίψεις και τα λυπηρά που συμβαίνουν στη ζωή, γίνονται αφορμή στους ανδρείους και άξιους αγωνιστές να στεφανωθούν από το Θεό. Γι' αυτό πρέπει στη ζωή τους να γίνουν σαν νεκροί για όλα τα βιοτικά πράγματα. γιατί ο νεκρός δεν θα φροντίσει ποτέ για τίποτε αυτού του κόσμου.

78. Δεν πρέπει η λογική και αγωνιζόμενη ψυχή, ευθύς αμέσως να φοβάται και να δειλιάζει απέναντι στα πάθη, γιατί έτσι θα θεωρηθεί δειλή και θα περιφρονηθεί. Γιατί η ψυχή που ταράζεται από τις φαντασίες της ζωής, απομακρύνεται από τα πρέποντα. Στα αιώνια αγαθά προηγούνται οι αρετές της ψυχής μας, ενώ στις αιώνιες κολάσεις αιτία είναι οι θεληματικές κακίες των ανθρώπων.

79. Ο λογικός άνθρωπος πολεμείται δια μέσου των αισθήσεων από τα ψυχικά πάθη. Πέντε είναι οι αισθήσεις του σώματος: όραση, όσφρηση, ακοή, γεύση, αφή. Υποκύπτοντας μέσω των αισθήσεων αυτών στα τέσσερα πάθη αιχμαλωτίζεται η άθλια ψυχή. Κι είναι αυτά τα τέσσερα πάθη της ψυχής: κενοδοξία, χαρά, θυμός, δειλία. Όταν λοιπόν ο άνθρωπος με τη φρόνηση και την επανειλημμένη σκέψη σαν καλός στρατηγός γίνει κύριος των παθών και τα νικήσει, δεν πολεμείται πλέον από αυτά, αλλά έχει ειρήνη στην ψυχή του και στεφανώνεται από το Θεό ως νικητής.

80. Από εκείνους που διανυκτερεύουν στα πανδοχεία, μερικοί βρίσκουν κρεβάτια. άλλοι δεν έχουν κρεβάτι. κοιμούνται στο πάτωμα και εντούτοις ροχαλίζουν όπως κι εκείνοι που κοιμούνται σε κρεβάτι. Κι όταν περάσει η νύχτα, πρωί- πρωί αφήνουν το κρεβάτι τους και το πανδοχείο και φεύγουν όλοι μαζί, έχοντας μόνο τα πράγματά τους. Κατά τον ίδιο τρόπο και όλοι όσοι γεννιούνται σ' αυτόν τον κόσμο, και οι φτωχοί και οι πλούσιοι και επίσημοι, βγαίνουν από την ζωή σαν από πανδοχείο, χωρίς να παίρνουν μαζί τους τίποτε από τις απολαύσεις του βίου και από τα πλούτη τους, παρά μόνον τα έργα τους, καλά ή κακά, όσα έκαναν στη ζωή τους.

81. Αν κατέχεις καμιά υψηλή εξουσία, μη φοβερίσεις εύκολα κανέναν με θάνατο, έχοντας υπόψη σου ότι και συ φυσικώς είσαι υποκείμενος στο θάνατο και ότι η ψυχή βγάζει από πάνω της το σώμα σαν τελευταίο ένδυμα. Αυτό έχοντας υπόψη σου να εξασκείσαι πάντοτε στην πραότητα και να ευεργετείς, ευχαριστώντας πάντοτε το Θεό. Γιατί εκείνος που δεν ευσπλαχνίζεται τους άλλους δεν έχει αρετή πάνω του.

82. Το θάνατο, είναι αδύνατο και δεν υπάρχει τρόπος να τον αποφύγομε. Αυτό το γνωρίζουν οι πραγματικά στοχαστικοί άνθρωποι και γυμνασμένοι στις αρετές και στις θεάρεστες σκέψεις, και δέχονται το θάνατο χωρίς στεναγμούς και φόβο και υπερβολική λύπη, έχοντας υπόψη ότι δεν μπορούν να τον αποφύγουν και ότι μ' αυτόν γλυτώνουν από τα κακά και δυσάρεστα του βίου.

83. Εκείνους που έχουν λησμονήσει ολότελα την ενάρετη ζωή που είναι αρεστή στο Θεό και δεν πιστεύουν τις σωστές και θεάρεστες διδασκαλίες, δεν πρέπει να τους μισούμε αλλά μάλλον να τους συμπονούμε, γιατί είναι βλαμμένη η διακριτική δύναμη της ψυχής τους και είναι τυφλή η καρδιά και η διάνοιά τους. Αυτοί χάνονται γιατί από άγνοια δέχτηκαν το κακό ως καλό και δεν γνωρίζουν το Θεό οι τρισάθλιοι και μωροί.

84. Να αποφεύγεις να μιλάς για την αρετή και την ευσέβεια στους πολλούς. Δεν το λέω αυτό από φθόνο, αλλά γιατί κατά την γνώμη μου θα φανείς γελοίος στους ανόητους. Το όμοιο χαίρεται με το όμοιό του. Οι λόγοι για την αρετή και την ευσέβεια έχουν λίγους ακροατές και ίσως εντελώς μετρημένους. Καλύτερα να μην μιλάς, παρεκτός μόνο εκείνα που θέλει ο Θεός για την σωτηρία του ανθρώπου.

85. Η ψυχή πάσχει μαζί με το σώμα, ενώ το σώμα δεν πάσχει μαζί με την ψυχή. Λόγου χάρη, όταν κόβεται το σώμα, υποφέρει και η ψυχή. Όταν το σώμα είναι δυνατό και γερό, συνευχαριστιέται το παθητικό μέρος της ψυχής. Όταν όμως σκέφτεται η ψυχή, δεν σκέφτεται και το σώμα, αλλά μένει μόνο του κατά μέρος, γιατί η σκέψη είναι ιδιότητα της ψυχής. Όπως και η άγνοια, η υπερηφάνεια, η απιστία, η πλεονεξία, το μίσος, ο φθόνος, η οργή, η αδιαφορία, η κενοδοξία, η επιθυμία της τιμής, η διχόνοια και η αίσθηση του καλού. όλα αυτά τα ενεργεί η ψυχή.

86. Έχοντας το νου σου στο Θεό, να είσαι ευσεβής, δηλαδή χωρίς φθόνο, αγαθός, εγκρατής, πράος, να δίνεις όσο μπορείς, να είσαι κοινωνικός, ειρηνικός και τα παρόμοια, Γιατί αυτή είναι η αναφαίρετη περιουσία της ψυχής, το να είσαι αρεστός στο Θεό με τις παραπάνω αρετές. με το να μην κρίνεις κανένα, ούτε να λες οτι ο τάδε είναι κακός και αμάρτησε, αλλά καλύτερα να αναζητείς τα δικά σου αμαρτήματα και να εξετάζεις τη ζωή σου αν είναι αρεστή στο Θεό. Τι μας ενδιαφέρει αν ο άλλος είναι κακός;

87. Ο αληθινός άνθρωπος φροντίζει να είναι ευσεβής. Και ευσεβής είναι εκείνος που δεν επιθυμεί τα ξένα πράγματα. Ξένα για τον άνθρωπο είναι όλα τα κτίσματα, και σαν εικόνα του Θεού που είναι, όλα τα περιφρονεί. Γίνεται ο άνθρωπος εικόνα του Θεού όταν ζει ορθά και θεάρεστα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει, αν δεν απομακρυνθεί ο άνθρωπος από τις μέριμνες της ζωής. Εκείνος που έχει νου που αγαπά το Θεό, γνωρίζει πόση ψυχική ωφέλεια και ευλάβεια προέρχεται από αυτό. Ο θεοσεβής άνθρωπος δεν κατηγορεί κανένα για τις αμαρτίες του παρά μόνο τον εαυτό του. Και αυτό είναι σημάδι σωτηρίας της ψυχής.

88. Όσοι φροντίζουν να αποκτήσουν τα πρόσκαιρα αγαθά ακόμη και με την βία, και αγαπούν τα έργα της κακίας αψηφώντας το θάνατο και την απώλεια της ψυχής τους, χωρίς να βλέπουν οι άθλιοι το συμφέρον τους, τούτοι δεν λογαριάζουν τι υποφέρουν οι άνθρωποι μετά το θάνατο από την κακία.

89. Η κακία είναι πάθος που βρίσκεται στην ύλη. Της κακίας όμως δεν είναι αίτιος ο Θεός. Αυτός έδωσε στους ανθρώπους γνώση και επιτηδειότητα και την ιδιότητα να διακρίνουν το καλό από το κακό και αυτεξουσιότητα. Αυτό που γεννά όλα τα πάθη της κακίας είναι η αμέλεια και η οκνηρία των ανθρώπων. ο Θεός δεν φταίει διόλου σ' αυτό. Από την κακή τους προαίρεση οι δαίμονες έγιναν πονηροί, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι.

90. Ο άνθρωπος που είναι αχώριστος από την ευσέβεια, δεν επιτρέπει να εισχωρήσει κρυφά η κακία στην ψυχή του. Όταν απουσιάζει η κακία, τότε η ψυχή ούτε κίνδυνο έχει, ούτε βλάπτεται από τίποτε. Τέτοιους ανθρώπους ούτε απαίσιος δαίμονας, ούτε κακή μοίρα τους κυριεύει, γιατί ο Θεός τους γλυτώνει από κινδύνους και ζουν χωρίς να υποστούν βλάβη, θείοι και έξοχοι. Και αν κανείς επαινέσει έναν τέτοιον άνθρωπο, αυτός γελά μέσα του γι' αυτούς που τον επαινούν. Και αν κανείς τον κατηγορεί, δεν δικαιολογείται σε όσους τον κατηγορούν. ούτε καν αγανακτεί για ό,τι του λένε.

91. Η κακία ακολουθεί την ανθρώπινη φύση όπως η σκουριά το χαλκό και η ακαθαρσία το σώμα. Αλλά ούτε ο χαλκουργός έκανε τη σκουριά, ούτε οι γονείς την ακαθαρσία. Έτσι ούτε την κακία την έκανε ο Θεός. Έδωσε γνώση στον άνθρωπο και δύναμη να διακρίνει για να αποφύγει το κακό, γνωρίζοντας ότι βλάπτεται από το κακό και τιμωρείται. Πρόσεχε λοιπόν μήπως δει κανένα να είναι ευτυχής μέσα σε εξουσία και πλούτο και τον καλοτυχίσεις, παρασυρόμενος από τον δαίμονα. Αλλά ευθύς να βάλεις το θάνατο μπροστά στα μάτια σου και ποτέ δεν θα επιθυμήσεις κανένα κακό ή γήινο.

92. Ο Θεός μας στα επουράνια χάρισε την αθανασία και τα επίγεια τα έβαλε μέσα στην μεταβολή. Στο σύμπαν δώρισε ζωή και κίνηση. Όλα αυτά για χάρη του ανθρώπου. Γι' αυτό να μην παρασύρεσαι από τα εξωτερικά φαινόμενα του βίου που υποβάλλει στο νου σου ο διάβολος – γιατί αυτός είναι που υποβάλλει στην ψυχή τις πονηρές ενθυμήσεις-, αλλά ευθύς να θυμάσαι τα ουράνια αγαθά και να λες στον εαυτό σου: «Αν θέλω, μπορώ να νικήσω κι αυτό το πάθος. Δε θα νικήσω όμως αν θέλω να πετύχω την δική μου όρεξη». Έτσι λοιπόν να ασκείσαι, γιατί έτσι μπορείς να σώσεις την ψυχή σου.

93. Ζωή είναι η ένωση και σχέση του νου, της ψυχής και του σώματος. Ο θάνατος δεν είναι καταστροφή αυτών που ενώθηκαν, αλλά διάλυση της γνώσεώς τους. Γιατί μέσα στο Θεό διατηρούνται όλα και μετά τη διάλυσή τους.

94. Ο νους δεν είναι ψυχή αλλά δωρεά του Θεού που σώζει τη ψυχή και προηγείται και την συμβουλεύει – δηλαδή ο νους που είναι ευάρεστος στο Θεό. Τη συμβουλεύει λοιπόν, τα πρόσκαιρα και υλικά και φθαρτά να τα καταφρονήσει και να ερωτευθεί τα αιώνια και άφθαρτα και άυλα αγαθά. Και ενώ θα ζει με το σώμα στη γη, να κατανοεί με το νου και να θεωρεί όλα τα ουράνια και τα σχετικά με το Θεό. Ο θεοφιλής λοιπόν νους είναι ευεργέτης και σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου.

95. Η ψυχή όταν ενωθεί με το σώμα, ευθύς από την λύπη και την ηδονή σκοτίζεται και χάνεται. Και είναι η λύπη και η ηδονή σαν τους χυμούς του σώματος. Ο νους που αγαπά το Θεό κάνει το αντίθετο. στενοχωρεί το σώμα και σώζει την ψυχή, σαν γιατρός που κατακόβει και καυτηριάζει τα σώματα.

96. Όσες ψυχές δεν έχουν ηνίοχο το λογικό και δεν κυβερνιούνται από το νου, για να σφίγγει και να αναχαιτίζει και να κυβερνά τα πάθη τους, δηλ. τη λύπη και την ηδονή, αυτές οι ψυχές χάνονται σαν τα άλογα ζώα, με το να παρασύρεται η λογική δύναμη της ψυχής από τα πάθη σαν τον ηνίοχο που νικήθηκε από τα άλογα του αμαξιού.

97. Πολύ μεγάλη ασθένεια της ψυχής και αφανισμός και καταστροφή είναι το να μην γνωρίζει το Θεό, που όλα τα δημιούργησε για τον άνθρωπο και του δώρισε το νου και το λογικό, με τα οποία πετώντας ο άνθρωπος, ενώνεται με τον Θεό και Τον εννοεί και Τον δοξάζει.

98. Η ψυχή βρίσκεται μέσα στο σώμα, στην ψυχή βρίσκεται ο νους και μέσα στο νου βρίσκεται το λογικό. Με αυτά στοχαζόμαστε και δοξολογούμε το Θεό, ο Οποίος παρέχει στην ψυχή την αθανασία, την αφθαρσία και την αιώνια απόλαυση. Επειδή ο Θεός σε όλα τα όντα, μόνο από αγαθότητα, χάρισε την ύπαρξη.

99. Ο Θεός αφού έκανε τον άνθρωπο αυτεξούσιο, ως πλουσιόδωρος και αγαθός που είναι, του έδωσε και την δύναμη, αν θέλει, να γίνεται αρεστός σ' Αυτόν. Και αρέσει στο Θεό το να μην υπάρχει κακία στους ανθρώπους. Αν τώρα οι άνθρωποι επαινούν τα καλά έργα και τις αρετές της αγίας ψυχής που αγαπά το Θεό και κατηγορούν τις αισχρές και πονηρές πράξεις, πόσο μάλλον ο Θεός, ο Οποίος θέλει τη σωτηρία του ανθρώπου;

100. Τα αγαθά από τον αγαθό Θεό τα παίρνει ο άνθρωπος. γι' αυτό το σκοπό και δημιουργήθηκε από το Θεό. Τα κακά επισύρει ο άνθρωπος ο ίδιος στον εαυτό του εξαιτίας της κακίας, της επιθυμίας και της αναισθησίας του.

101. Η ασυλλόγιστη ψυχή, ενώ είναι αθάνατη και κυριαρχεί πάνω στο σώμα, γίνεται δούλη του σώματος με τις ηδονές και δεν εννοεί ότι η σωματική απόλαυση είναι βλάβη της ψυχής. Πέφτοντας σε αναισθησία και μωρία, φροντίζει μόνο για τις απολαύσεις του σώματος.

102. Ο Θεός είναι αγαθός, ο άνθρωπος είναι πονηρός. Κανένα κακό δεν υπάρχει στον ουρανό, κανένα καλό δεν υπάρχει πάνω στη γη. Ο λογικός άνθρωπος διαλέγει το καλύτερο και γνωρίζει το Θεό των όλων και Τον ευχαριστεί και Τον υμνεί. και όσο ζει αποστρέφεται το σώμα του και δεν επιτρέπει στον εαυτό του να εκτελέσει τις πονηρές επιθυμίες του, γιατί γνωρίζει ότι έχουν την δύναμη να οδηγούν τον άνθρωπο στην απώλεια.

103. Ο πονηρός άνθρωπος αγαπά την πλεονεξία και περιφρονεί τη δικαιοσύνη και την αρετή. και ούτε την αβεβαιότητα και την ακαταστασία και το λιγόχρονο της ζωής συλλογίζεται, ούτε τον θάνατο που είναι αναπόφευκτος και δεν μπορεί κανείς με δώρα να τον δελεάσει. Αν είναι γέροντας αισχρός και ασυλλόγιστος, τότε είναι σαν το σάπιο ξύλο που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε τίποτε.

104. Όταν έχομε πρώτα δοκιμάσει εκείνα που μας λυπούν και μας στενοχωρούν, τότε αισθανόμαστε τη χαρά και την ηδονή. Λόγου χάρη, δεν πίνει κανείς ευχάριστα αν δεν διψάσει, ούτε τρώει ευχάριστα αν δεν πεινάσει, ούτε κοιμάται μ' ευχαρίστηση αν δεν νυστάξει πάρα πολύ, ούτε χαίρεται πραγματικά αν πρωτύτερα δεν λυπηθεί. Έτσι ούτε τα αιώνια αγαθά θα απολαύσομε αν δεν καταφρονήσομε τα πρόσκαιρα και λιγόκαιρα.

105. Το λογικό είναι υπηρέτης του νου. Ό,τι θέλει ο νους, εξηγεί και εκφράζει το λογικό.

106. Ο νους βλέπει τα πάντα, ακόμα και τα επουράνια. τίποτε δεν τον σκοτεινιάζει παρά μόνο η αμαρτία. Στον καθαρό νου τίποτε δεν είναι ακατανόητο, όπως και για τον λόγο τίποτε δεν υπάρχει που να μην μπορεί να το εκφράσει.

107. Ο άνθρωπος εξαιτίας του σώματος είναι θνητός, αλλά εξαιτίας του νου και του λογικού είναι αθάνατος. Ενώ σωπαίνεις σκέφτεσαι, κι όταν σκεφτείς μιλάς, γιατί μέσα στη σιωπή ο νους γεννά το λόγο. Ευχάριστος λόγος που προσφέρεται στο Θεό, είναι σωτηρία του ανθρώπου.

108. Εκείνος που μιλάει τα ασυλλόγιστα δεν έχει νου, γιατί δε μιλά έπειτα από σκέψη. Αλλά σκέψου και κοίταξε τι συμφέρει να κάνεις για τη σωτηρία της ψυχής σου.

109. Ο λόγος που βγαίνει από το νου έπειτα από σκέψη και είναι ψυχωφελής, είναι δωρεά του Θεού. Αντίθετα, ο λόγος που είναι γεμάτος φλυαρία και συζητεί για το μέγεθος και τις διαστάσεις του ουρανού και της γης και πόσο μεγάλος είναι ο ήλιος και τα άστρα, είναι εφεύρημα ανθρώπου που ματαιοπονεί. Γιατί ζητά εκείνα που δεν ωφελούν, κομπάζοντας μάταια, σαν να θέλει να αντλήσει νερό με το κόσκινο. Αυτά όμως δεν είναι δυνατό να τα βρουν οι άνθρωποι.

110. Κανένας δε βλέπει τον ουρανό και δεν μπορεί να εννοήσει όσα αυτός περιέχει, παρά μόνο ο άνθρωπος που φροντίζει να ζει ενάρετα και συλλογίζεται και δοξάζει Εκείνον που τον έπλασε για να τον σώσει και να του χαρίσει τη ζωή. Γιατί γνωρίζει αυτός ο άνθρωπος που αγαπά το Θεό ότι χωρίς το Θεό τίποτε δεν υπάρχει. Ο Θεός είναι σε κάθε τόπο και σε κάθε πράγμα, επειδή είναι απεριόριστος.

111. 'Οπως βγαίνει ο άνθρωπος από την κοιλιά της μητέρας του, έτσι βγαίνει γυμνή και η ψυχή από το σώμα. Άλλη καθαρή και φωτεινή, άλλη λερωμένη από τα σφάλματα και άλλη μαύρη από τις πολλές αμαρτίες της. Γι' αυτό η ψυχή που χρησιμοποιεί ορθά το λογικό της και αγαπά το Θεό, βάζει στο νου της και συλλογίζεται τα μετά θάνατον κακά και ζει με ευσέβεια για να μην καταδικαστεί και πέσει μέσα σ' αυτά. Εκείνοι που απιστούν, ζουν με ασέβεια και αμαρτάνουν, περιφρονώντας οι ανόητοι τα μετά θάνατον.

112. Όπως όταν βγει ο άνθρωπος από την κοιλιά της μητέρας του δεν θυμάται τίποτε από τη ζωή που είχε εκεί, έτσι και όταν βγεις από το σώμα δεν θυμάσαι τα του σώματος.

113. Όπως όταν βγεις από την κοιλιά της μητέρας σου, γίνεται καλύτερο και μεγαλύτερο το σώμα σου, έτσι όταν βγεις από το σώμα καθαρός και χωρίς κηλίδες, θα είσαι καλύτερος και άφθαρτος διαμένοντας στους ουρανούς.

114. Όπως όταν τελειοποιηθεί το έμβρυο μέσα στην κοιλιά της μητέρας, είναι ανάγκη να γεννηθεί, έτσι και η ψυχή όταν συμπληρώσει μέσα στο σώμα το όριο που έχει θέσει ο Θεός, είναι ανάγκη να βγει από το σώμα.

115. Όπως μεταχειριστείς την ψυχή σου όσο βρίσκεται στο σώμα σου, κατά τον ίδιο τρόπο θα σε μεταχειριστεί και αυτή όταν βγει από το σώμα. Εκείνος που περιποιήθηκε το σώμα του πλούσια και τρυφηλά, προξενεί κακό στον εαυτό του μετά τον θάνατο, γιατί καταδίκασε την ψυχή του ως ανόητος.

116. Όπως το έμβρυο όταν βγει από την κοιλιά της μητέρας του πρόωρα δεν μπορεί να επιβιώσει, έτσι και η ψυχή όταν βγει από το σώμα χωρίς να έχει φτάσει στη γνώση του Θεού με την ενάρετη ζωή της, δεν μπορεί να σωθεί ή να ενωθεί με το Θεό.

117. Το σώμα όταν ενώνεται με την ψυχή, βγαίνει από το σκοτάδι της κοιλιάς στο φως. Και η ψυχή όταν ενώνεται με το σώμα, δεσμεύεται στο σκοτάδι του σώματος. Γι' αυτό πρέπει να μισούμε και να παιδεύομε το σώμα σαν εχθρό και αντίπαλο της ψυχής. Γιατί τα άφθονα και ορεκτικά φαγητά διεγείρουν τα πάθη της κακίας στους ανθρώπους. ενώ η εγκράτεια στο φαγητό μετριάζει τα πάθη και σώζει την ψυχή.

118. Η όραση του σώματος είναι τα μάτια ενώ η όραση της ψυχής είναι ο νους. Και όπως το σώμα χωρίς τα μάτια είναι τυφλό και δεν βλέπει τον ήλιο που φωτίζει την γη και την θάλασσα, έτσι και η ψυχή που δεν έχει καλό και φρόνιμο νου και ενάρετη ζωή, είναι τυφλή και δεν κατανοεί τον Θεό, τον δημιουργό και ευεργέτη των όλων,ούτε Τον δοξάζει, ούτε μπορεί να απολαύσει την αφθαρσία Του και τα αιώνια αγαθά.

119. Αναισθησία και μωρία της ψυχής είναι η άγνοια του Θεού. Γιατί το κακό γεννιέται από την άγνοια, ενώ το αγαθό έρχεται στους ανθρώπους από τη γνώση του Θεού και σώζει την ψυχή. Αν λοιπόν δεν προσπαθείς να πραγματοποιείς τα δικά σου θελήματα, αλλά παραμένεις άγρυπνος και γνωρίζεις το θέλημα του Θεού, τότε έχεις το νου σου προσηλωμένο στις αρετές. Αν όμως φροντίζεις να κάνεις τις κακές σου επιθυμίες για χάρη της ηδονής, τότε είσαι σαν μεθυσμένος από την άγνοια του Θεού και χάνεσαι σαν τα άλογα ζώα, γιατί δεν συλλογίζεσαι τις μετά θάνατον τιμωρίες.

120. Πρόνοια είναι εκείνα που γίνονται κατά θεία φυσική αιτία, όπως η ανατολή και δύση του ηλίου καθημερινά και η καρποφορία της γης. Έτσι και νόμος λέγεται εκείνο που γίνεται σύμφωνα με μία ανθρώπινη φυσική ανάγκη. Όλα έγιναν για χάρη του ανθρώπου.

121. Όσα κάνει ο Θεός, επειδή είναι αγαθός, τα κάνει για χάρη του ανθρώπου. Όσα κάνει ο άνθρωπος είτε καλά είτε κακά, τα κάνει για χάρη του εαυτού του. Και για να μην θαυμάζεις την ευτυχία των κακών ανθρώπων, έχε υπόψη σου ότι και οι πόλεις διατηρούν και τρέφουν τους δήμιους χωρίς να τους επαινούν για την κακή τους ιδιότητα, αλλά με αυτούς τιμωρούν τους κακοποιούς. Έτσι και ο Θεός επιτρέπει στους κακούς να φέρονται δυναστικά στους άλλους, ώστε με αυτούς να τιμωρούνται οι ασεβείς. Στο τέλος κι αυτούς τους καταδικάζει, επειδή τυράννησαν τους ανθρώπους όχι ως υπηρέτες του Θεού, αλλά ως δούλοι της δικής τους κακίας.

122. Αν οι ειδωλολάτρες γνώριζαν τι σέβονται, δεν θα πλανιόνταν οι άθλιοι μακριά από την αληθινή πίστη, αλλά βλέποντας την ευπρέπεια και την τάξη και την πρόνοια εκείνων που έκανε και κάνει συνεχώς ο Θεός, θα γνώριζαν Εκείνον που έκανε όλα αυτά για χάρη του ανθρώπου.

123. Ο άνθρωπος σαν κακός και άδικος που είναι, μπορεί και να σκοτώσει άνθρωπο. Ο Θεός όμως δεν παύει να χαρίζει ζωή στους ανάξιους. Ως πλουσιόδωρος και αγαθός από την φύση Του, θέλησε να γίνει ο κόσμος και έγινε. Και αυτό γίνεται για χάρη του ανθρώπου και για τη σωτηρία του.

124. Άνθρωπος είναι εκείνος που εννόησε τι είναι το σώμα, ότι δηλαδή είναι φθαρτό και λιγόχρονο.Ένας τέτοιος άνθρωπος εννοεί και την ψυχή ότι έχει θεϊκή καταγωγή, ότι είναι αθάνατη και πνοή του Θεού και ότι για δοκιμασία και θέωση συνδέθηκε με το σώμα. Εκείνος που εννόησε τι είναι η ψυχή, ζει με σωστό και θεάρεστο τρόπο και δεν υπακούει στο σώμα του, αλλά βλέποντας νοερά το Θεό σκέφτεται και τα αιώνια αγαθά που χαρίζει ο Θεός στη ψυχή.

125. Ο Θεός ως αγαθός και πλουσιόδωρος, έδωσε στον άνθρωπο το δικαίωμα και την ελευθερία να κάνει το καλό ή το κακό. Του έδωσε ακόμη και γνώση για να παρατηρεί τον κόσμο και τα δημιουργήματα και να γνωρίσει Εκείνον που όλα τα δημιούργησε για χάρη του ανθρώπου. Στο βέβηλο όμως και ασεβή, επιτρέπεται να θέλει και να μην εννοεί τον Θεό. Μπορεί δηλαδή και να απιστεί και να μην κατορθώνει να μάθει την αλήθεια και να φρονεί αντίθετα προς αυτή. Τόση εξουσία έχει ο άνθρωπος πάνω στο καλό και στο κακό.

126. Προσταγή του Θεού είναι όσο μεγαλώνει το σώμα, να γεμίζει η ψυχή από νου, για να βλέπει ο άνθρωπος το καλό και το κακό και να διαλέξει. Η ψυχή όμως που δεν διαλέγει το καλό, δεν έχει νου. Επομένως όλα τα σώματα έχουν ψυχή, δεν έχουν όμως όλες οι ψυχές, νου. Γιατί ο νους που αγαπά το Θεό υπάρχει στους φρόνιμους και όσιους και δίκαιους και καθαρούς και αγαθούς και ελεήμονες και ευσεβείς. Και η παρουσία τέτοιου νου βοηθά τον άνθρωπο να πλησιάσει το Θεό.

127. Ένα πράγμα μόνο δεν είναι δυνατό στον άνθρωπο, το να είναι αθάνατος (δηλαδή κατά το σώμα, επειδή η ψυχή είναι αθάνατη. αλλά και το σώμα μετά την ανάσταση των νεκρών θα γίνει αθάνατο). Να ενωθεί όμως με το Θεό του είναι δυνατό, αν καταλάβει ότι μπορεί να ενωθεί. Γιατί ο άνθρωπος που θέλει και σταχάζεται και πιστεύει και αγαπά, με την ενάρετη ζωή του γίνεται αχώριστος σύντροφος του Θεού.

128. Το μάτι του ανθρώπου μόνο τα φαινόμενα και ορατά βλέπει. Ο νους παρατηρεί και εννοεί τα αόρατα. Γιατί ο νους που αγαπά το Θεό είναι φως της ψυχής. και όποιος έχει νου θεοφιλή, είναι φωτισμένη η καρδιά του και βλέπει το Θεό νοερά.

129. Κανένας αγαθός άνθρωπος δεν είναι αισχρός. Αλλά εκείνος που δεν είναι καλός, είναι οπωσδήποτε κακός και φίλος του σώματος. Πρώτη αρετή του ανθρώπου είναι η περιφρόνηση της σάρκας. Γιατί ο αποχωρισμός από τα πρόσκαιρα και φθαρτά και υλικά, που γίνεται με τη θέλησή μας και όχι εξαιτίας της φτώχειας, μας κάνει κληρονόμους των αιωνίων και αθανάτων αγαθών.

130. Ο άνθρωπος που έχει νου γνωρίζει τον εαυτό του τι είναι, ότι δηλαδή ως άνθρωπος είναι φθαρτός. Εκείνος που γνωρίζει τον εαυτό του, γνωρίζει ότι όλα είναι δημιουργήματα του Θεού και δημιουργήθηκαν για την σωτηρία του ανθρώπου. Είναι στην εξουσία του ανθρώπου να εννοήσει τα πάντα και να πιστέψει σωστά. Και γνωρίζει ασφαλώς ένας τέτοιος άνθρωπος ότι εκείνοι που περιφρονούν τα βιοτικά πράγματα ελάχιστα κοπιάζουν, ενώ κερδίζουν απόλαυση και ανάπαυση αιώνια από το Θεό μετά το θάνατο.

131. Όπως το σώμα χωρίς την ψυχή είναι νεκρό, έτσι και η ψυχή χωρίς την επιτηδειότητα να νοεί, είναι ακαλλιέργητη και άχρηστη και δεν μπορεί να γίνει κληρονόμος του Θεού.

132. Απ' όλα τα δημιουργήματα ο Θεός ακούει μόνο τον άνθρωπο, μόνο στον άνθρωπο φανερώνεται. Φιλάνθρωπος είναι ο Θεός όπου και αν είναι και φέρεται πάντοτε ως Θεός. Μόνον ο άνθρωπος είναι αντάξιος προσκυνητής του Θεού. Για χάρη του ανθρώπου ο Θεός μεταμορφώνεται.

133. Ο Θεός για χάρη του ανθρώπου έπλασε τα πάντα, τον ουρανό με τα ουράνια σώματα που τον στολίζουν, όπως και τη γη που οι άνθρωποι καλλιεργούν για τον εαυτό τους. Εκείνοι που δεν αισθάνονται την τόσο μεγάλη πρόνοια του Θεού, είναι ανόητοι.

134. Το καλό δε φαίνεται, όπως και τα ουράνια. Το κακό είναι φανερό, οπως και τα επίγεια. Καλό είναι εκείνο που δεν συγκρίνεται με τίποτε. Ο άνθρωπος που έχει φρόνηση διαλέγει το καλύτερο. Γιατί μόνον ο άνθρωπος μπορεί να εννοήσει το Θεό και τα δημιουργήματά Του.

135. Ο νους φανερώνεται μέσα στην ψυχή, ενώ η υλική φύση φανερώνεται στο σώμα. Ο νους φέρνει σε θέωση την ψυχή, ενώ η υλική φύση του σώματος διαλύεται. Και σε κάθε σώμα υπάρχει υλική σύσταση, δεν υπάρχει όμως και σε κάθε ψυχή φρόνηση. Γι' αυτό το λόγο και δεν σώζεται κάθε ψυχή.

136. Η ψυχή είναι στον κόσμο, γιατί είναι γεννημένη, ενώ ο νους είναι παραπάνω από τον κόσμο, γιατί είναι αγέννητος. Η ψυχή όμως που αντιλαμβάνεται τα πράγματα του κόσμου και επιθυμεί να σωθεί, κάθε στιγμή έχει ένα νόμο απαράβατο και συλλογίζεται ότι τώρα είναι ο αγώνας, τώρα δίνει εξετάσεις και δεν επιτρέπεται να διακόψει τον κριτή. σκέφτεται ότι η ψυχή σώζεται ή χάνεται για μια μικρή και αισχρή ηδονή.

137. Στη γη δημιουργήθηκε από το Θεό γέννηση και θάνατος, ενώ στον ουρανό πρόνοια και το αμετάβλητο. Και όλα έγιναν για χάρη του ανθρώπου και για τη σωτηρία του. Γιατί ο Θεός ενώ δεν έχει ανάγκη από τίποτε, δημιούργησε για τους ανθρώπους τον ουρανό και τη γη και τα στοιχεία του κόσμου, προσπαθώντας να τους εξασφαλίσει μ' αυτά την απόλαυση κάθε αγαθού.

138. Τα θνητά είναι κατώτερα από τα αθάνατα. Αλλά τα αθάνατα υπηρετούν τα θνητά. με άλλα λόγια τα στοιχεία της φύσεως έγιναν για τον άνθρωπο, εξαιτίας της φιλανθρωπίας και της φυσικής αγαθότητας του Δημιουργού Θεού.

139. Όποιος έγινε φτωχός και δεν μπορεί να βλάψει, δεν λογαριάζεται ως ευσεβής στην πράξη. Εκείνος τώρα που μπορεί να βλάψει και όμως την δύναμή του δεν την μεταχειρίζεται για το κακό, αλλά λυπάται τους ανθρώπους που στέκουν χαμηλότερα, εξαιτίας της ευσέβειάς του προς το Θεό, αυτός δέχεται αμοιβές ωφέλιμες στη ζωή και μετά το θάνατο.

140. Πολλοί είναι οι δρόμοι της σωτηρίας των ανθρώπων από φιλανθρωπία του Θεού. Γίνονται δρόμοι επιστροφής των ψυχών που τις ανεβάζουν στους ουρανούς. Και οι ψυχές των ανθρώπων παίρνουν μετά το θάνατο αμοιβές για την αρετή τους και τιμωρίες για τα αμαρτήματά τους.

141. Ο Υιός είναι μέσα στον Πατέρα, το Πνεύμα μέσα στον Υιό και ο Πατέρας μέσα στον Υιό και το Πνεύμα. Και με την πίστη γνωρίζει ο άνθρωπος όλα τα αόρατα και νοητά. Πίστη είναι η θεληματική συγκατάθεση της ψυχής.

142. Εκείνοι που για κάποιους λόγους ή δύσκολες περιστάσεις αναγκάζονται να κολυμπήσουν και στα μεγαλύτερα ποτάμια, αν είναι προσεκτικοί σώζονται. γιατί κι αν τα ρεύματα τυχαίνει να είναι ορμητικά και μπορούν να τους καταπιούν, πιάνονται απ' οτιδήποτε φυτρώνει στην όχθη και σώζονται. Όσοι όμως βρέθηκαν μεθυσμένοι (όταν παρουσιάστηκε η ανάγκη να πέσουν στο ποτάμι), ακόμη κι αν έχουν σπουδάσει άπειρες φορές στην εντέλεια το κολύμπι, βουλιάζουν κάτω από το ρεύμα και βγαίνουν από τον κύκλο των ζωντανών. Έτσι και η ψυχή όταν πέσει μέσα στον παρασυρμό και τον παραδαρμό των ρευμάτων του βίου, αν δεν ξεζαλιστεί από την κακία των υλικών πραγμάτων και δε σκεφτεί καλά ότι ενώ είναι θεϊκή και αθάνατη συνδέθηκε με το λιγόχρονο και πολυπαθές και θνητό σώμα για να δοκιμαστεί, τραβιέται προς τα κάτω από τις σωματικές ηδονές στην απώλεια. Και περιφρονώντας τον εαυτό της και μεθυσμένη από την άγνοια του Θεού και μη έχοντας συναίσθηση του εαυτού της, χάνεται και βγαίνει από τον κύκλο εκείνων που σώζονται. Γιατί το σώμα πολλές φορές σαν ποτάμι μας συμπαρασύρει σε άτοπες ηδονές.

143. Η λογική ψυχή που είναι στερεωμένη πάνω στην καλή της προαίρεση, διευθύνει σαν καλός ηνίοχος το συναίσθημα και την επιθυμία, τα παράλογα πάθη της, και αφού τα νικήσει και τα συγκρατήσει και κυριαρχήσει πάνω σ' αυτά, στεφανώνεται και αξιώνεται του επουράνιου τρόπου ζωής, παίρνοντάς τον ως αμοιβή της νίκης από τον Δημιουργό της Θεό.

144. Η πραγματικά λογική ψυχή, όταν βλέπει οτι οι πονηροί είναι ευτυχείς και οι ανάξοι καλοπερνούν, δεν θορυβείται όπως κάνουν οι απερίσκεπτοι άνθρωποι. Γιατί γνωρίζει καλά ότι η τύχη είναι άστατη και ο βίος είναι αβέβαιος και σκοτεινός και η ζωή λιγόχρονη και η θεία δίκη αδωροδόκητη. Και πιστεύει μια τέτοια ψυχή ότι δεν την έχει παραμελήσει ο Θεός, αλλά της χορηγεί την τροφή που χρειάζεται.

145. Η σωματική ζωή και η απόλαυση του βίου με εξουσία και πολύ πλούτο, γίνονται θάνατος της ψυχής. Ενώ ο κόπος και η υπομονή και η στέρηση με ευχαριστία προς τον Θεό και ο θάνατος του σώματος, είναι ζωή και αιώνια απόλαυση της ψυχής.

146. Η λογική ψυχή περιφρονεί τα υλικά και την λιγόχρονη ζωή και στη θέση τους προτιμά την ουράνια απόλαυση και την αιώνια ζωή, που την παίρνει από το Θεό με την ενάρετη ζωή.

147. Όσοι φορούν ρούχα λερωμένα με βρωμερή λάσπη, λερώνουν εκείνους που τους πλησιάζουν. Παρόμοια οι κακοπροαίρετοι άνθρωποι που δεν ζουν με ευσέβεια, όταν συναναστρέφονται με απλούς και άκακους ανθρώπους, μολύνουν την ψυχή τους με τα βρωμερά και άπρεπα λόγια τους.

148. Αρχή της αμαρτίας είναι η επιθυμία, με την οποία χάνεται η λογική ψυχή. Και αρχή σωτηρίας και βασιλείας ουρανών είναι η αγάπη.

149. Ο χαλκός όταν τον παραμελήσομε, εξαιτίας του χρόνου και της αχρησίας σαπίζει από τη σκουριά και γίνεται άχρηστος και άσχημος. Κατά τον ίδιο τρόπο και η ψυχή όταν μένει αργή και δεν φροντίζει για ενάρετη ζωή και επιστροφή στο Θεό, χωρίζεται με τις κακές πράξεις από τη φύλαξη και τη βοήθεια του Θεού και εξαιτίας της κακίας που προέρχεται από την αμέλεια και τη φροντίδα που έχει μόνο για το σώμα, σαν τον χαλκό καταστρέφεται από τη σκουριά και γίνεται άσχημη και άχρηστη και ακατάλληλη για σωτηρία.

150. Ο Θεός είναι αγαθός και απαθής και αμετάβλητος. Αν κανείς αυτό το θεωρεί εύλογο και αληθές, απορεί όμως πως ο Θεός για τους αγαθούς χαίρεται ενώ τους κακούς τους αποστρέφεται, και εναντίον εκείνων που αμαρτάνουν οργίζεται, ενώ όταν υπηρετείται και λατρεύεται γίνεται ευμενής, πρέπει να του πούμε ότι ο Θεός ούτε χαίρεται ούτε οργίζεται. γιατί η λύπη και η χαρά είναι πάθη. ούτε με δώρα κολακεύεται, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι νικιέται από την ηδονή. Δεν πρέπει να κρίνομε τον Θεό με ανθρώπινα κριτήρια. Εκείνος είναι αγαθός και ωφελεί μόνο και ουδέποτε βλάπτει, αλλά είναι πάντοτε ο ίδιος απαθής. Ενώ εμείς εφόσον είμαστε αγαθοί ενωνόμαστε με τον Θεό. Κι όταν είμαστε κακοί χωριζόμαστε από Αυτόν, επειδή είμαστε ανόμοιοι. Όταν ζούμε με αρετή ακολουθούμε τον Θεό, όταν όμως γινόμαστε κακοί, κάνομε εχθρό μας Εκείνον που δεν οργίζεται χωρίς λόγο. γιατί τα αμαρτήματα δεν αφήνουν τον Θεό να μας φωτίζει εσωτερικά, αλλά μας ενώνουν με τιμωρούς δαίμονες. Αν με προσευχές και ελεημοσύνες κερδίζομε την άφεση των αμαρτιών μας, δεν κολακεύομε και δεν μεταβάλλομε το Θεό, αλλά με τα καλά έργα μας και την επιστροφή μας σ' Αυτόν γιατρεύομε την κακία μας και απολαμβάνομε πάλι την αγαθότητα του Θεού. Ώστε το να λέμε ότι ο Θεός αποστρέφεται τους κακούς είναι σαν να λέμε ότι ο ήλιος κρύβει το φως του από τους τυφλούς.

151. Η ευσεβής ψυχή γνωρίζει το Θεό των όλων. Επειδή τίποτε άλλο δεν είναι η ευσέβεια παρά να κάνει κανείς το θέλημα του Θεού (και αυτό είναι γνώση του Θεού), να μην έχει δηλ. φθόνο, να έχει σωφροσύνη, να είναι πράος, ευεργετικός όσο μπορεί, κοινωνικός, ειρηνικός και όλα όσα αρέσουν στο θέλημα του Θεού.

152. Η γνώση και ο φόβος του Θεού θεραπεύουν τα πάθη που προξενεί στην ψυχή η ύλη. Όταν η ψυχή δεν γνωρίζει το Θεό, τα πάθη μένουν αθεράπευτα και προκαλούν το σάπισμα της ψυχής. Σαν να έχει χρόνια αγιάτρευτη πληγή η ψυχή σαπίζει από την κακία, πράγμα για το οποίο είναι ανεύθυνος ο Θεός, γιατί έχει δώσει γνώση, εμπειρία και επιτηδειότητα στους ανθρώπους.

153. Τον άνθρωπο τον έχει γεμίσει ο Θεός από γνώση, εμπειρία και επιτηδειότητα, γιατί φροντίζει να τον καθαρίσει από τα πάθη και τη θεληματική κακία και επειδή θέλει να μεταβάλλει τη θνητότητα σε αθανασία λόγω της αγαθότητάς Του.

154. Ο νους που κατοικεί μέσα στην καθαρή και φιλόθεη ψυχή βλέπει το Θεό πραγματικά, τον αγέννητο και αόρατο, τον ανέκφραστο, τον μόνο καθαρό για όσους είναι καθαροί στην καρδιά.

155. Στεφάνι αθανασίας και αρετή και σωτηρία του ανθρώπου είναι να υποφέρει με χαρά και ευχαριστία τις συμφορές που του τυχαίνουν. Το να κυριαρχεί στο θυμό, τη γλώσσα, την κοιλιά και να απέχει από ηδονές, αυτά γίνονται μεγάλη βοήθεια στην ψυχή.

156. Η πρόνοια του Θεού είναι που συγκρατεί τον κόσμο. Και δεν υπάρχει κανένας τόπος στον κόσμο απ' όπου να απουσιάζει η πρόνοια του Θεού. Πρόνοια είναι αυτοδύναμος λόγος του Θεού ο οποίος διαμορφώνει την ύλη που έρχεται στον κόσμο και είναι ο δημιουργός και τεχνίτης όλων όσων γίνονται. Γιατί η ύλη δεν μπορεί να τακτοποιηθεί χωρίς την δημιουργική δύναμη του λόγου, που είναι εικόνα και νους και σοφία και πρόνοια του Θεού.

157. Η επιθυμία που προέρχεται από τις ενθυμήσεις είναι η ρίζα των σκοτεινών παθών. Και η ψυχή όταν είναι μέσα στην κακή επιθυμία αγνοεί τον εαυτό της, ότι είναι «πνοή» του Θεού, και έτσι οδηγείται στην αμαρτία, χωρίς να συλλογίζεται η ανόητη τις μετά θάνατον τιμωρίες.

158. Πολύ μεγάλη κι αγιάτρευτη ασθένεια της ψυχής και καταστροφή της, είναι η αθεΐα και η φιλοδοξία. Γιατί η επιθυμία του κακού στερεί την ψυχή από το αγαθό. Αγαθό είναι το να κάνει ο άνθρωπος πλουσιοπάροχα όλα τα καλά, όσα είναι αρεστά στο Θεό των όλων.

159. Μόνο ο άνθρωπος είναι δυνατό να δεχτεί το Θεό. Επειδή μόνο στον άνθρωπο μιλά ο Θεός, τη νύχτα με όνειρα, την ημέρα με το νου. Και με όλα τα μέσα προλέγει και προμηνύει τα μέλλοντα αγαθά σ' εκείνους τους ανθρώπους που είναι άξιοί Του.

160. Τίποτε δεν είναι δύσκολο σ' εκείνον που πιστεύει και θέλει να εννοήσει το Θεό. Αν τώρα θέλεις επιπλέον να Τον δεις, βλέπε την ευπρέπεια και ευταξία και την πρόνοια όλων όσα έγιναν και γίνονται δια μέσου του λόγου Του. Και όλα για χάρη του ανθρώπου.

161. Άγιος ονομάζεται εκείνος που ειναι καθαρός από κακίες και αμαρτήματα. Γι' αυτό είναι πολύ μεγάλο κατόρθωμα της ψυχής και αρέσει στο Θεό, να μην υπάρχει κακία στον άνθρωπο.

162. Όνομα είναι το διακριτικό σημείο ενός από τα πολλά. Γι' αυτό είναι ανοησία να νομίζομε ότι ενώ ο Θεός είναι Ένας και μόνος, έχει και άλλο όνομα. Γιατί η λέξη Θεός σημαίνει τον Άναρχο, που δημιούργησε τα πάντα για τον άνθρωπο.

163. Αν γνωρίζεις ότι έχεις κάνει πονηρές πράξεις, απόκοψέ τις από την ψυχή σου, με την ελπίδα ότι θα κάνεις καλές πράξεις. Γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και φιλάνθρωπος.

164. Γνωρίζει το Θεό και γνωρίζεται από το Θεό, ο άνθρωπος εκείνος που προσπαθεί να είναι αχώριστος από το Θεό. Και αχώριστος του Θεού γίνεται αυτός που είναι σε όλα ενάρετος και απέχει από κάθε ηδονή, όχι γιατί δεν έχει τα μέσα να την απολαύσει, αλλά γιατί το θέλει ο ίδιος από εγκράτεια.

165. Κάνε καλό σ' εκείνον που σε αδικεί και θα έχεις φίλο το Θεό. Σε κανέναν μην κατηγορείς τον εχθρό σου. Κάνε πράξη με επιμέλεια την αγάπη, τη σωφροσύνη, την υπομονή, την εγκράτεια και τα παρόμοια. Αυτή είναι η γνώση του Θεού. να Τον ακολουθείς με ταπεινοφροσύνη και τα όμοια. Αυτά δεν είναι έργα των τυχόντων αλλά των στοχαστικών ψυχών.

166. Για εκείνους που τολμούν με ασέβεια να λένε έμψυχα τα φυτά και τα λάχανα, γράφω το παρόν κεφάλαιο, για τους απλούστερους προς πληροφορία τους. Τα φυτά έχουν ζωή φυσική, αλλά δεν έχουν ψυχή. Λογικό ζώο λέγεται ο άνθρωπος, γιατί έχει νου και μπορεί να δεχτεί την επιστήμη και τη γνώση. Τα άλλα ζώα, όσα ζουν στη γη ή στον αέρα, έχουν φωνή, γιατί αναπνέουν, και έχουν ζωή. Και όλα όσα μεγαλώνουν, πεθαίνουν. είναι ζώα, επειδή ζουν και μεγαλώνουν, αλλά ψυχή δεν έχουν. Τέσσερα είδη ζώων υπάρχουν. Άλλα από αυτά είναι αθάνατα και έμψυχα, όπως οι Άγγελοι. Άλλα έχουν νου και ψυχή και πνοή, όπως οι άνθρωποι. Άλλα έχουν πνοή και ψυχή, όπως τα ζώα. Άλλα έχουν μόνο ζωή, όπως τα φυτά. Και η ζωή προκειμένου για φυτά νοείται χωρίς ψυχή και πνοή και νου και αθανασία. Ενώ όλα τα άλλα χωρίς ζωή δεν μπορούν να υπάρξουν. Κάθε ψυχή ανθρώπου κινείται αδιάκοπα από τόπο σε τόπο.

167. Όταν σου έρθει στο νου μια φαντασία ηδονής, πρόσεχε να μη σε παρασύρει αμέσως. κάνε μια μικρή αναβολή και θυμήσου το θάνατο και ότι καλύτερο είναι να έχεις τη συνείδηση ότι νίκησες αυτή την ψεύτικη ηδονή.

168. Όπως η γέννηση του ανθρώπου συνοδεύεται από το πάθος – γιατί ότι γίνεται στη ζωή συνοδεύεται από τη φθορά – έτσι και στο πάθος υπάρχει η κακία. Μην πεις λοιπόν ότι δε μπορούσε ο Θεός να κόψει την κακία. Αυτά τα λένε οι αναίσθητοι και μωροί. Δεν ήταν λοιπόν ανάγκη να αποκόψει ο Θεός την ύλη. γιατί τα πάθη αυτά είναι πάθη της ύλης. Και ο Θεός αποβλέποντας στο συμφέρον απέκοψε την κακία από τους ανθρώπους και δώρισε το νου και τη σοφία και γνώση και διάκριση του καλού, για να γνωρίζομε ότι η κακία μας ζημιώνει και να την αποφεύγομε. Ο ασυλλόγιστος όμως άνθρωπος ακολουθεί την κακία και καυχιέται γι' αυτήν και αγωνίζεται πιασμένος από αυτήν όπως σε δίχτια. Ποτέ δεν μπορεί να σηκώσει πάνω το κεφάλι του και να δει και να γνωρίσει το Θεό, ο Οποίος τα πάντα δημιούργησε για τη σωτηρία και θέωση του ανθρώπου.

169. Τα θνητά λυπούνται επειδή προγνωρίζουν ότι θα πεθάνουν. Και η αθανασία, επειδή είναι αγαθό, πηγαίνει στις όσιες και ενάρετες ψυχές. Ενώ ο θάνατος, επειδή είναι κακό, πηγαίνει στην ανόητη και άθλια ψυχή.

170. Όταν με ευχαριστία πλαγιάσεις στο στρώμα σου, τότε φέρνοντας μπροστά σου τις ευεργεσίες και την τόση πρόνοια του Θεού, γεμίζεις από καλές σκέψεις και χαίρεσαι περισσότερο και ευφραίνεσαι. Και γίνεται ο ύπνος του σώματος, νηφαλιότητα και αγρυπνία της ψυχής. και το κλείσιμο των ματιών σου, αληθινή όραση του Θεού. και η σιωπή σου, κυοφορώντας το αγαθό, προσφέρει ολόψυχα, με πνευματική αίσθηση, δόξα που ανυψώνεται στο Θεό των όλων. Γιατί όταν λείπει η κακία, η ευχαριστία και μόνη της αρέσει στο Θεό παραπάνω από κάθε πολυτελή θυσία. Σ' Αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Πολλές φορές, στις ήδη μέχρι τώρα δημοσιεύσεις μας, έχουμε επισημάνει τις πάμπολλες αιρετικές διδασκαλίες και καινοτομίες, τις οποίες επισώρευσε ο Παπισμός μετά την απόσχισή του, το 1054 μ. Χ., από το σώμα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας καθ’ όλη την διάρκεια της δευτέρας χιλιετίας.

Εν Πειραιεί τη 7η  Μαΐου 2015

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Η ΑΜΑΡΤΙΑ,Η  ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΚΑΙ Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ

Πολλές φορές, στις ήδη μέχρι τώρα δημοσιεύσεις μας, έχουμε επισημάνει τις πάμπολλες αιρετικές διδασκαλίες και καινοτομίες, τις οποίες επισώρευσε ο Παπισμός μετά την απόσχισή του, το 1054 μ. Χ., από το σώμα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας καθ’ όλη την διάρκεια της δευτέρας χιλιετίας.

Στην παρούσα σύντομη ανακοίνωσή μας θα αναφερθούμε, πολύ συνοπτικά και ακροθιγώς, στις περί αμαρτίας, μετανοίας και εξομολογήσεως κακόδοξες θέσεις και αντιλήψεις του, οι οποίες χωρίζουν τον παπισμό, με αγεφύρωτο χάσμα από την ακαινοτόμητη Ορθοδοξία μας, με αφορμή κάποιο δημοσίευμα του περιοδικού των εν Ελλάδι Ιησουιτών «ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (τευχ.1092, Μάρτιος – Απρίλιος 2015), με τίτλο: «Μετάνοια και Εξομολόγηση».

Από την όλη μελέτη του άρθρου διαπιστώσαμε, ότι ο συντάκτης εμφανίζεται πολύ προσεκτικός στις διατυπώσεις του. Χρησιμοποιεί Ορθόδοξη γλώσσα και παρουσιάζει με Ορθόδοξο ένδυμα τις περί αμαρτίας, μετανοίας και εξομολογήσεως ιδέες του, προφανώς για λόγους προσηλυτισμού, παρ’ όλο ότι στην ουσία παραμένουν αντορθόδοξες. Και τούτο διότι, τίποτε δεν αναφέρει για τις περί ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης πάγιες και μέχρι σήμερα ισχύουσες θέσεις του Παπισμού. Ούτε επίσης αναφέρεται στις άλλες συναφείς με το εν λόγω θέμα κακοδοξίες περί αξιομισθίας των αγίων, περί«υπερτάκτων έργων», περί καθαρτηρίου πυρός, όπως επίσης και στην νομική-δικανική θεώρηση της αμαρτίας, μετάνοιας και σωτηρίας. Ομιλεί βέβαια περί θεραπείας του μετανοούντος αμαρτωλού, (από την αμαρτία και τα πάθη), και παρουσιάζει την μετάνοια ως «διαδικασία θεραπείας αλλά και παιδείας» (σελ.13), όπως επίσης ομιλεί και περί «Χάριτος» (σελ.13), αγνοώντας όμως το γεγονός ότι η «Χάρις» με κτιστό χαρακτήρα, όπως την εκδέχεται ο Παπισμός, είναι ανίκανη να θεραπεύσει τον άνθρωπο. Φρόντισε επίσης να παρουσιάσει, (πολύ έξυπνα!), την αμαρτία ως «προσβολή της αγάπης του Θεού» (σελ. 7) και όχι ως «προσβολή της θείας δικαιοσύνης», παραθεωρώντας όμως ότι ο όρος «προσβολή» εισάγει την έννοια της τρεπτότητος και της μεταβλητότητος στην Θεία Ουσία, πράγμα άτοπον.

Η αμαρτία όμως δεν είναι μια απλή παράβαση της θείας εντολής, που προσβάλλει την δικαιοσύνη του Θεού και επισύρει την οργή του και την δικαία τιμωρία του παραβάτη υπό του Θεού, όπως διδάσκουν οι Παπικοί. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς εισχωρών εις το βαθύτερο είναι της αμαρτίας, χαρακτηρίζει αυτήν, (σε απόλυτη συμφωνία με τον Μέγα Βασίλειο), ως νοητό σκότος της ψυχής, προερχόμενο από την απόσυρση του Θείου Φωτός της Χάριτος και οδηγούσα στον πνευματικόν θάνατον: «Ει δε η όντως ζωή της ψυχής, φως εστί θείον,από του κατά Θεού πένθους προσγινόμενον, ως ανωτέρω υπό των πατέρων είρηται και ο της ψυχής θάνατος σκότος έστα ιπονηρόν υπό της κατά κόσμον λύπης τη ψυχή προσγινόμενον. Σκότος εκείνο περί ου φησίν ο Μέγας Βασίλειος, ότι η αμαρτία εν τη απολείψει του καλού την ύπαρξιν έχουσα, σκότος τυπούται τοις αδικήμασι νοερόν. […] Ο τοις πονηροίς λογισμοίς περιεχόμενος πως ίδη την υπό τούτων καλυπτομένην αμαρτίαν ενυπόστατον, ήτις εστί σκότος και ομίχλη ψυχής, εξ’ εννοιών πονηρών και λόγων και πράξεων εμπεσούσα;».[1]Αν όμως, [λέγει ο άγιος], η πραγματική ζωή είναι θείο φως της ψυχής, που προκαλείται από το κατά Θεόν πένθος, όπως έχει λεχθεί παρά πάνω από τους Πατέρες και ο θάνατος της ψυχής θα είναι σκότος πονηρό, που προκαλείται στην ψυχή από την κατά κόσμον λύπη. Είναι το σκότος εκείνο, για το οποίο λέγει ο Μέγας Βασίλειος, ότι η αμαρτία που έχει την ύπαρξη στην απουσία του καλού, εντυπώνει, (εγκαθιστά), μέσω των αδικημάτων, (στην ψυχή), νοερόν σκότος. […] Όποιος περισφίγγεται από πονηρούς λογισμούς, πως θα μπορέσει να ιδεί την από αυτούς καλυπτόμενη ενυπόστατη αμαρτία, που είναι σκότος και ομίχλη της ψυχής, που έπεσε, (προήλθε), από πονηρούς λογισμούς και λόγους και πράξεις;

Ο αείμνηστος καθηγητής πρωτ. Ιωάννης Ρωμανίδης, στην περισπούδαστη μελέτη του με τίτλο «Το προπατορικόν αμάρτημα», ερμηνεύων την ουσία του προπατορικού αμαρτήματος με βάση τους αγίους Πατέρες, αλλά και την εκ διαμέτρου αντίθετη προσέγγιση και κατανόηση του θέματος μεταξύ αυτών και των Δυτικών παρατηρεί:«Γενικώς οι Έλληνες πατέρες διδάσκουν, ότι ο Θεός επέτρεψε την διά του θανάτου και της φθοράς τιμωρίαν του ανθρώπου ένεκα ευσπλαγχνίας, ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται, ίνα διά της μελέτης του θανάτου εννοήσει ο άνθρωπος την ασθένειά του και την εξάρτησή του από τον Θεόν… και ούτω ταπεινωθεί και μετανοήσει και ίνα διά πειρασμών ασκηθεί και τελειοποιηθεί. Κατά ταύτα ο Θεός δεν επέβαλε τον θάνατον, την φθοράν και τας ασθενείας ένεκα προσβολής τινός κατά της θείας φύσεως, ως διδάσκουν οι Δυτικοί, αλλά τα επέτρεψεν ένεκα ευσπλαγχνίας αυτού με σκοπόν την σωτηρίαν και την θεώσιν των ανθρώπων. […] Εις την ελληνικήν Πατερικήν παράδοσιν ελλείπουν τα χαρακτηρίζοντα την Λατινικήν θεολογίαν έντονα δικανικά σχήματα, τα οδηγήσαντα τελικώς την Δύσιν εις την περί ικανοποιήσεως θεωρίαν του Ανσέλμου».[2]

Τις κακόδοξες περί μετανοίας – εξομολογήσεως θέσεις του Παπισμού παρουσιάζει επίσης σχετική έκδοση της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος  με τίτλο «Ο Παπισμός και η Ουνία», όπου αναγράφονται μεταξύ άλλων τα ακόλουθα: «Εις την Παπικήν Εκκλησίαν ο μετανοών αμαρτωλός, όταν εξομολογείται, δικάζεται υπό του ιερέως και επιβάλλονται αυτώ διάφορα επιτίμια με ποινικόν χαρακτήρα, διά να εξιλεωθεί απέναντι του Θεού διά τα παραπτώματά του. Τούτο όμως είναι αντίθετο προς το Ευαγγέλιον, όπου βλέπομεν τον Κύριον ουχί να δικάζει, αλλά να ελεεί και να συγχωρεί τους αμαρτωλούς μετανοούντας, λέγων προς αυτούς ‘Πορεύου και μηκέτι αμάρτανε’ (Ιω.8,11) και ‘ου γαρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμοναλλ’ ίνα σώσω τον κόσμον’ (Ιω.12,47). Το ίδιο έκαμε και διά τον ληστήν  επί του σταυρού, απαντήσας εις το ‘μνήσθητί μου Κύριε…’, διά των λόγων ‘σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω’. Τα επιτίμια τα χρησιμοποιούμεν βεβαίως και εις την Ορθόδοξον Καθολικήν Εκκλησίαν μας, αλλ’ ουχί διά να εξιλεωθώμεν και ικανοποιήσωμεν την θείαν δικαιοσύνην. Τα επιτίμια δι’ ημάς είναι παιδαγωγικά μέσα, τα οποία βοηθούν εις την συνήθειαν της αρετής, μας απομακρύνουν από τας συνηθείας της αμαρτίας και μας ενισχύουν εις την πνευματικήν τελειοποίησίν μας».[3] Την απροϋπόθετη αγάπη του Θεού για τον μετανοούντα αμαρτωλό, που δεν απαιτεί κανενός είδους ικανοποίηση της δήθεν τρωθείσης δικαιοσύνης του και καμίας μορφής ποινική δίωξη, παρουσιάζει με έξοχο τρόπο η γνωστή παραβολή του ασώτου υιού, όπου ο πατέρας, σεβόμενος την επιλογή του γιού του να ακολουθήσει τον δικό του τρόπο υπάρξεως, του επιτρέπει να την πραγματοποιήσει. Όταν δε εκείνος αποφασίζει να μετανοήσει και να επιστρέψει στον οίκο του πατρός του, αυτός τον δέχεται χωρίς την παραμικρό έλεγχο, ή την παραμικρή διάθεση να τον τιμωρήσει προκειμένου να «ικανοποιηθεί» η «τρωθείσα» δικαιοσύνη του, αποδεικνύοντας έτσι την απερινόητη αγάπη του!

Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας αυτή, διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν τεράστια και ανυπέρβλητα στεγανά, τα οποία μας χωρίζουν από τον Παπισμό, ο οποίος δεν είναι διατεθειμένος να τα αποβάλει, προκειμένου να έρθει στην αλήθεια της Εκκλησίας μας. Προσευχόμαστε και ευχόμαστε από καρδιάς οι πλανεμένοι αδελφοί μας της παπικής παρασυναγωγής να συνειδητοποιήσουν τις πλάνες τους και να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία, τη μόνη αληθινή Εκκλησία. Αυτή θα είναι και η πρώτη μεγάλη  και αληθινή μετάνοιά τους!  

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών.

[1] Προς μοναχήν Ξένην, Περί παθών και αρετών, Ε.Π.Ε. 8,422-424.

[2]Εκδ. Θεσσαλονίκη 1958, σελ.26, υποσημ. 9, σελ. 28.

[3] Από το βιβλίο «Αι αιρέσεις του Παπισμού» του Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιώς κ. κ. Σεραφείμ, Αθήναι 2009, σελ. 202 του Πειραιώς κ. κ. Σεραφείμ, Αθήναι 2009, σελ. 202

Πηγή:Ακτίνες