Εάν ελέγχει κανείς το πετρέλαιο, κυριαρχεί στις χώρες, ενώ εάν ελέγχει τα τρόφιμα, κυριαρχεί επάνω στους ανθρώπους – οπότε τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα είναι ένα είδος βιολογικών όπλων, με στόχο τη διεξαγωγή πολέμων  

Άρθρο

Η γεωργία αποτελεί τα θεμέλια κάθε κοινωνίας – αφού χωρίς τρόφιμα δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ζωή σε μία χώρα, ούτε εθνική ανεξαρτησία. Το αυτονόητο αυτό γεγονός γίνεται δυστυχώς αντιληπτό από ελάχιστους ανθρώπους, καθώς επίσης από μερικά μόνο κράτη – με αποτέλεσμα να μην δίνεται η απαιτούμενη σημασία από κανέναν (κάτι που ισχύει πολύ συχνά και για το νερό – το δεύτερο βασικό συστατικό της ανθρώπινης ύπαρξης).
Στα πλαίσια αυτά υποτιμούνται οι τοποθετήσεις, οι επενδύσεις ευρύτερα στην αγροτική γη, παρά το ότι, σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα, θα είναι οι πλέον κερδοφόρες – ειδικά σε χώρες, όπως η Ελλάδα, στις οποίες οι τιμές της αγροτικής γης έχουν καταρρεύσει, σαν αποτέλεσμα της κρίσης χρέους, καθώς επίσης της υπερβολικής φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας.
Περαιτέρω, με βάση μία έρευνα που δημοσιεύθηκε το Μάιο, εκ μέρους της οργάνωσης GRAIN (πηγή), οι μικρές αγροτικές επιχειρήσεις παράγουν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των τροφίμων παγκοσμίως – επειδή λειτουργούν πολύ πιο αποδοτικά και παραγωγικά, σε σχέση με τις μεγάλες εταιρείες. Εάν δε ενισχύονταν σωστά από ένα κατάλληλο πολιτικό πλαίσιο, θα μπορούσαν σχετικά εύκολα να εκθρέψουν τον παγκόσμιο πληθυσμό – παρά την αλματώδη αύξηση του.
Εν τούτοις, πάντοτε κατά την σοβαρότατη επιστημονική έρευνα, οι μικρές αγροτικές επιχειρήσεις έχουν στην κατοχή τους λιγότερο από το 25% των εδαφών, τα οποία χρησιμοποιούνται διεθνώς για τη γεωργική καλλιέργεια - ενώ, λόγω της συνεχώς αυξανόμενης συγκέντρωσης της γης στα χέρια των μεγάλων αγροτικών επιχειρήσεων, όλο και περισσότεροι γεωργοί, καθώς επίσης μικρές επιχειρήσεις εγκαταλείπουν τις καλλιέργειες τους, αδυνατώντας να επιβιώσουν.
Εάν λοιπόν δεν δοθεί ένα τέλος στην επικίνδυνη αυτή εξέλιξη, εκ μέρους των κρατών, ο πλανήτης δεν θα είναι σύντομα σε θέση να παράγει αρκετά τρόφιμα, για να εκθρέψει τον ανθρώπινο πληθυσμό – γεγονός που έχουμε επισημάνει με την ανάλυση μας «Επισιτιστική απειλή».
Πόσο μάλλον όταν ληστεύεται παγκοσμίως η αγροτική γη με διάφορες μεθόδους (αρπαγή γης), από τους πλούσιους και ισχυρούς του πλανήτη – οι οποίοι δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τα εδάφη για καταστροφικές μονοκαλλιέργειες (όπως, για παράδειγμα, με στόχο την παραγωγή βιοκαυσίμων), μολύνοντας τα επί πλέον με γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους.
Συνεχίζοντας, μία αγροτική οικογένεια παράγει κατά κανόνα κυρίως τρόφιμα για την κάλυψη των δικών της αναγκών, αυτών της τοπικής κοινωνίας ή της εσωτερικής αγοράς της χώρας της. Αντίθετα, οι πολυεθνικοί όμιλοι τροφίμων εξαγοράζουν τη γόνιμη αγροτική γη, η οποία είναι περιορισμένη, παράγοντας είτε πρώτες ύλες και αγαθά, τα οποία δεν ανήκουν στον τομέα των τροφίμων, είτε αγροτικά προϊόντα, τα οποία εξάγουν με κέρδος στις διεθνείς αγορές – με γνώμονα συχνά τις ανάγκες διατροφής των πλουσίων.
Η διαδικασία αυτή οδηγεί τις μικρές αγροτικές κοινότητες στη φτώχεια και στην εξαθλίωση ενισχύοντας την ανασφάλεια, όσον αφορά τη διατροφή των μαζών. Η GRAIN λοιπόν καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, η συγκέντρωση της γόνιμης αγροτικής γης σε συνεχώς λιγότερα χέρια, είναι σε άμεση σχέση με τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των ανθρώπων, οι οποίοι υποφέρουν από διαρκή πείνα (γράφημα – με κόκκινο τρίγωνο οι χώρες με υπερβολικό υποσιτισμό του πληθυσμού τους).
 

Εμπόριο γης - οι χώρες που αγοράζουν ή νοικιάζουν γη (κίτρινη επιφάνεια) και οι χώρες που πωλούν ή νοικιάζουν γη σε τρίτους (γαλάζια επιφάνεια).

Κατάσταση υποσιτισμού (τρίγωνα) – οι λαοί σε κατάσταση ελάχιστου υποσιτισμού (λευκό), σε κατάσταση πείνας (πορτοκαλί) και σε κατάσταση ακραίας πείνας σε βαθμό που καταλήγει στο θάνατο (κόκκινο).

Προφανώς συνδέεται και με την ανεργία, αφού ο μοναδικός τρόπος καταπολέμησης της είναι η αύξηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων - επειδή οι πολυεθνικές μειώνουν σταθερά τις θέσεις απασχόλησης, με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας τους, αντικαθιστώντας παράλληλα όσο μπορούν τους ανθρώπους με μηχανές.
Η νόμιμη φοροδιαφυγή δε εκ μέρους τους, με νόμους που καταφέρνουν να επιβάλλουν με τη βοήθεια του χρηματισμού της πολιτικής εξουσίας, δεν στερεί μόνο έσοδα από τα κράτη – αλλά, κυρίως, λειτουργεί «αθέμιτα ανταγωνιστικά», εις βάρος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Εάν λοιπόν δεν αντιστραφεί η τάση, τόσο στον τομέα της γεωργίας, όσο και στα υπόλοιπα, ο πλανήτης θα περάσει πολύ δύσκολες ημέρες – παρά το ότι έχει τη δυνατότητα να προσφέρει ένα καλό βιοτικό επίπεδο στους κατοίκους του. Το γεγονός αυτό συμπεραίνεται από την απλή διαίρεση του παγκόσμιου ΑΕΠ (περί τα 70 τρις $), με τον παγκόσμιο πληθυσμό (περί τα 7 δις) – η οποία δίνει ένα μέσο κατά κεφαλή εισόδημα της τάξης των 10.000 $.
Ολοκληρώνοντας, το αμερικανικό ινστιτούτο Oakland (πηγή) ανέφερε πρόσφατα ότι, τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα θα χαρακτηριστούν στην ιστορία ως ένας άνευ προηγουμένου αγώνας ταχύτητας, με στόχο την ιδιοκτησία της αγροτικής γης.
Μεταξύ των ετών 2000 και 2001, αγοράστηκε ή ενοικιάστηκε μία συνολική έκταση 2 εκ. τετραγωνικών μέτρων (οκτώ φορές όσο είναι η Αγγλία), εκ μέρους των μεγάλων επιχειρήσεων – συχνά εις βάρος της εξασφάλισης τροφής των τοπικών κοινωνιών, καθώς επίσης των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας τους.

Η Monsanto στην Ινδία

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα σήμερα, όσον αφορά την παγκόσμια διατροφή (πάντοτε εξαιρείται η ανώτατη εισοδηματική τάξη, η οποία διαμορφώνει άλλους κανόνες για τον εαυτό της, καθώς επίσης διαφορετικούς για τις «ανόητες μάζες»), είναι τα γενετικά μεταλλαγμένα τρόφιμα – με τον αμερικανικό όμιλο Monsanto να θεωρείται ως η «απειλή νούμερο ένα» για τους απλούς ανθρώπους, στο συγκεκριμένο τομέα.
Στο παράδειγμα της Ινδίας, οι μικρές αγροτικές επιχειρήσεις αποτελούν το 92% του συνόλου, καλλιεργώντας μόλις το 40% της συνολικής αγροτικής γης που χρησιμοποιείται για την παραγωγή τροφίμων – συνιστώντας το θεμέλιο της διατροφής του πληθυσμού.
Στη σημερινή εποχή όμως γίνονται προσπάθειες με όλα τα διαθέσιμα μέσα, με στόχο την εκδίωξη των αγροτών από τη γη τους – ενώ, από το 1997 και μετά, εκατοντάδες χιλιάδες Ινδοί αγρότες έχουν αυτοκτονήσει. Αρκετοί δε άλλοι είναι βυθισμένοι σε τεράστιες οικονομικές δυσκολίες ή έχουν εγκαταλείψει τις ιδιοκτησίες τους, λόγω της υπερχρέωσης τους – γεγονός που διευκόλυνε την καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων οργανισμών (GMO), καθώς επίσης την «απορρύθμιση» της γεωργίας της χώρας.
Περαιτέρω, ο βιοτεχνολογικός όμιλος Monsanto κυριαρχεί ήδη στην ινδική παραγωγή και βιομηχανία βαμβακερών προϊόντων, καθορίζοντας όλο και περισσότερο την αγροτική πολιτική της χώρας - ενώ μέσω γενναιόδωρης χρηματοδότησης, επιβάλλει ήδη τα δικά του μοντέλα και κατευθύνσεις, στους ερευνητικούς οργανισμούς και στα Πανεπιστήμια της Ινδίας που ασχολούνται με τη γεωργία.
Λόγω του τρόπου, με τον οποίο λειτουργεί, καθώς επίσης της συστηματικής επιρροής και ελέγχου όλων των ινστιτούτων της χώρας, ο όμιλος παρομοιάζεται με τη  βρετανική φημισμένη επιχείρηση του παρελθόντος, η οποία κυριαρχούσε εξ ολοκλήρου στην Ινδία – με τη «Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών» (East India Company). Φυσικά δε κάνει ότι θέλει στη χώρα, όσον αφορά τα γενετικά μεταλλαγμένα τρόφιμα – ανεξαρτήτως του τρομακτικού κόστους για τον εγχώριο πληθυσμό.
Την ίδια στιγμή τόσο η Monsanto, όσο και η υπόλοιπη γενετική βιομηχανία διαδίδουν ένα τεράστιο, ανήθικο κυριολεκτικά ψέμα - το ότι δηλαδή τα γενετικά τροποποιημένα δηλητήρια είναι απαραίτητα, για να εξασφαλιστεί η διατροφή του συνεχώς αυξανόμενου πληθυσμού του πλανήτη και ειδικά της Ινδίας.
Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει αφού, από μία άλλη μελέτη της «GRAIN», η οποία χρηματοδοτήθηκε από την Παγκόσμια Τράπεζα και δημοσιεύθηκε το 2008 (International Assessment of Agricultural Knowledge Science and Technology for Development, IAASTD), διαπιστώθηκε ότι, οι μικρές παραδοσιακές αγροτικές επιχειρήσεις ιδιωτικής ιδιοκτησίας, σε χώρες με χαμηλά εισοδήματα μπορούν, μέσω των αγροτικών-οικολογικών συστημάτων, να εξασφαλίζουν τη συνεχή διατροφή των κατοίκων τους, χωρίς κανένα πρόβλημα.
Η «Διαρκής Επιτροπή Αγροτικών Υποθέσεων» τώρα της βουλής της Ινδίας συμφώνησε ομόφωνα στο ότι, οι γενετικά μεταλλαγμένοι σπόροι, καθώς επίσης τα αντίστοιχα λιπάσματα και τρόφιμα, είναι βλαβερά για την υγεία των ανθρώπων, των ζώων και του περιβάλλοντος – δίνοντας στην εντολή στον προηγούμενο πρωθυπουργό της χώρας να τα απαγορεύσει.
Εν τούτοις, παρά την απόφαση της Βουλής, τα αποδεικτικά στοιχεία, καθώς επίσης τις προσπάθειες να απαγορευθούν, δεν έχει συμβεί ακόμη τίποτα – αφού οι όμιλοι βρίσκουν τρόπους για να το αποφύγουν. Η πρόταση να απαγορευθούν οι γενετικές έρευνες επιβεβαιώθηκε επίσης από τους τεχνικούς ειδικούς του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας – το οποίο είχε συγκληθεί για το συγκεκριμένο σκοπό.

Το έγκλημα

Η βιοτεχνολογία, καθώς επίσης οι πολυεθνικοί όμιλοι παραγωγής γενετικά τροποποιημένων προϊόντων, προσπαθούν μαζικά να επηρεάσουν την επιστήμη – χρηματοδοτώντας κρυφά και παράγοντας σκόπιμα λανθασμένες έρευνες υπέρ των συγκεκριμένων προϊόντων, σαμποτάροντας παράλληλα τις μελέτες ανεξάρτητων ινστιτούτων, σύμφωνα με τις οποίες τα μεταλλαγμένα δηλητήρια είναι εξαιρετικά επιβλαβή για την ανθρώπινη υγεία.
Μεταξύ άλλων, παραποιούν τα στοιχεία και δυσφημίζουν σκόπιμα εκείνους τους σοβαρούς επιστήμονες, οι έρευνες των οποίων δεν είναι προς όφελος τους. Εν τούτοις δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι, στην περίπτωση της υιοθέτησης γενετικά τροποποιημένων μεθόδων, οι αγροτικές σοδειές μειώνονται σε μακροπρόθεσμη βάση, η ποιότητα των εδαφών χειροτερεύει, ενώ η υγεία των ανθρώπων επιδεινώνεται σε μεγάλο βαθμό.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται μερικές από τις μεγαλύτερες συμφωνίες εξαγοράς αγροτικής γης σε ορισμένες χώρες, από τους ισχυρούς πολυεθνικούς ομίλους – μία τάση που συνεχίζεται, ενώ διευκολύνεται από την κρίση υπερχρέωσης των μικρών κυρίως χωρών, μέσω της οποίας επιτυγχάνεται η ραγδαία μείωση των τιμών της γης.

Μερικές από τις μεγαλύτερες συμφωνίες εξαγοράς αγροτικής γης σε ορισμένες χώρες, από τους ισχυρούς πολυεθνικούς ομίλους.

Περαιτέρω, στην περίπτωση της Ρωσίας η GRAIN διαπίστωσε ότι, το 56% των αγροτικών προϊόντων παράγεται από μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν στην ιδιοκτησία τους λιγότερο από το 9% της χρησιμοποιούμενης αγροτικής γης.
Την ίδια στιγμή η Ρωσία, η οποία δεν είναι εξαρτημένη από τις πολυεθνικές, όπως η Ινδία, ανακοίνωσε ότι δεν θέλει και δεν χρειάζεται τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα – ενώ ο προηγούμενος πρόεδρος της τα χαρακτήρισε ως ένα είδος βιολογικού όπλου, με στόχο τη διεξαγωγή πολέμων εναντίον χωρών και ανθρώπων.
Εδώ οφείλουμε ίσως να υπενθυμίσουμε τα λόγια του Henry Kissinger, σύμφωνα με τα οποία «εάν ελέγχει κανείς το πετρέλαιο, κυριαρχεί στις χώρες – ενώ εάν ελέγχει τα τρόφιμα, κυριαρχεί επάνω στους ανθρώπους». Επομένως, οι επιχειρήσεις παραγωγής γενετικά τροποποιημένων δηλητηρίων δεν αποτελούν αναγκαιότητα για την εξασφάλιση της διατροφής των ανθρώπων, αλλά όπλα, με τα οποία μπορεί κανείς να κυριαρχήσουν επάνω τους – στην «ανάγκη», στέλνοντας στο θάνατο αυτούς που, κατά την ελίτ, περισσεύουν στον πλανήτη.

Επίλογος

Είναι γνωστό πως πολλά αμερικανικά ιδρύματα, μεταξύ των οποίων αυτά των Rockefeller, καθώς επίσης του Gates, συνεργάζονται στενά με την Monsanto στην Αφρική – έχοντας παράλληλα αναφερθεί στο δήθεν πρόβλημα του υπερπληθυσμού στις χώρες του τρίτου κόσμου. Γνωρίζουμε επίσης πως η Monsanto διαθέτει μία «πατέντα» που έχει σχέση με το γονίδιο Epicyte – με το οποίο επιτυγχάνεται η στείρωση των ανθρώπων.
Οι υποθέσεις λοιπόν, σύμφωνα με τις οποίες η αρπαγή γης από χώρες με μεγάλο πληθυσμό, όπως η Ινδία, οφείλει να συνοδευθεί από τη μείωση του πληθυσμού τους, με τεχνητούς τρόπους, δεν είναι ίσως τόσο «συνωμοτικές», όσο ακούγονται – ενώ οι αυτοκτονίες εκατοντάδων χιλιάδων Ινδών, οι οποίες συνεχίζονται, δεν είναι τόσο απίθανο να προκαλούνται από τα «ψυχολογικά γονίδια», στα οποία επεμβαίνουν οι όμιλοι παραγωγής γενετικά τροποποιημένων προϊόντων.
Ακόμη όμως και να πρόκειται για υπερβολές, είναι ασφαλώς καλύτερα να αποφεύγεται η χρήση αυτών των προϊόντων – όπως πολύ σωστά αποφάσισε η Ρωσία, καθώς επίσης πολλές άλλες δυτικές χώρες.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στη γεωργία, καθώς επίσης στις μικρές αγροτικές επιχειρήσεις από όλες τις χώρες – κυρίως βέβαια από την πατρίδα μας, αφού η γεωργία είναι ένας από τους βασικότερους πυλώνες της οικονομίας της, μαζί με τον τουρισμό και τη ναυτιλία.

Υστερόγραφο: Είναι εξαιρετικά εντυπωσιακή μία επιστημονική έρευνα, η οποία συνδέει τους γενετικά τροποποιημένους σπόρους, οπότε τα τρόφιμα που παράγονται από αυτούς, με τη μεγάλη επιδημία ψυχικών ασθενειών, καθώς επίσης με την παχυσαρκία στις Η.Π.Α. – η οποία οφείλεται σε κάτι που ονομάζεται «υπέρ ανάπτυξη μαγιάς μυκήτων» (Candida Albicans).
Επιβεβαιώθηκε δε ότι, η υπερβολική έκθεση σε φυτοφάρμακα και ζιζανιοκτόνα, όπως τα μεταλλαγμένα που παράγονται από την Monsanto, από τη Bayer, καθώς επίσης από άλλες εταιρείες, επιδεινώνουν το πρόβλημα – όπως και τα γρήγορα τρόφιμα (fast food) ή τα «τρόφιμα ευκολίας».

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

Ο Πνευματισμός τόσο στην κλασική του μορφή όσο και στη μεταγενέστερη εξέλιξή του, σε όλες τις παραλλαγές, όπως κι αν αυτοπροσδιορίζεται (επιστημονικός - υλιστικός – θρησκευτικός) ανήκει στον σκληρό πυρήνα του Αποκρυφισμού και αποτελεί μία από τις πλέον γνωστές μορφές έκφρασής του.

Και στον εν λόγω αποκρυφιστικό χώρο δεν απουσιάζουν περιπτώσεις όπου διάφορα γεγονότα και χωρία της Αγίας Γραφής προσάγονται από τούς Πνευματιστές ως μαρτυρίες - αποδείξεις για την υποτιθέμενη αξιοπιστία των ισχυρισμών τους.

Στο σημερινό άρθρο μας θα κάνουμε μία ενδεικτική αναφορά σε ορισμένες τέτοιες αποκρυφιστικές ερμηνείες – προσεγγίσεις βιβλικών δεδομένων, για να δούμε πού μπορεί να οδηγήσει η πλάνη, όταν η πνευματική σύγχυση και ο σκοτασμός του νοός έχουν διαβρώσει κυριολεκτικά την ανθρώπινη ύπαρξη. Σε όλες τις περιπτώσεις θα διαπιστώσουμε χρήση αποκρυφιστικής ορολογίας στην προσέγγιση των γεγονότων.

Η πρώτη περίπτωση αφορά στον Προφήτη Δανιήλ (Κεφ.2). Τι ισχυρίζονται γι’ αυτό οι Πνευματιστές; Αναφέρουν ότι ο Προφήτης Δανιήλ: « ἐν ὑπνωτιστικῇ καταστάσει εὑρισκόμενος, ἀνέγνωσε ἀπό τόν αἰθερικόν ἐγκέφαλον τοῦ βασιλέως Ναβουχοδονόσορος τό ὄνειρον, τό ὁποῖον εἶχε λησμονήσει».

Η δεύτερη περίπτωση αναφέρεται στη φυλάκιση του Αποστόλου Πέτρου (Πράξ. 12, 7-11). Πώς ελευθερώθηκε; Απαντούν: «Ἄγγελος Κυρίου προυκάλεσεν ἐξαΰλωσιν τοῦ σώματός του καί οὕτω τον ἠλευθέρωσεν καί ἀπό τάς ἁλύσεις του (…) καί ὅτε ἦτο ἐν πλήρῃ ἀσφαλείᾳ τότε τόν ἐπανέφερε εἰς τό ὑλικόν καί γήϊνον σῶμα του».

Η τρίτη περίπτωση αφορά στη συνομιλία του Κυρίου κατά τη Μεταμόρφωσή Του στο όρος Θαβώρ, προ του εκουσίου Πάθους Του, μετά του Μωυσέως και του Ηλιού. Κατά τους Πνευματιστές εδώ έχουμε: «σαφές πνευματιστικόν φαινόμενον νεκρών υλοποιηθέντων και συνομιλούντων».

Η τέταρτη περίπτωση αναφέρεται στο Ματθ. 27, 52-54 όπου γίνεται λόγος στην Αγία Γραφή ότι μετά τον θάνατο του Κυρίου, μεταξύ των εκτάκτων και θαυμαστών γεγονότων που ακολούθησαν ανήκει και η περίπτωση ότι: «πολλά σώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων ἠγέρθη» και εμφανίστηκαν σε πολλούς στα Ιεροσόλυμα, αφού είχε προηγηθεί η Ανάσταση του Κυρίου. Για τους Πνευματιστές δεν υπήρξε πραγματική ανάσταση των κεκοιμημένων. Τι υπήρξε; Απαντούν: «επρόκειτο περί υλοποιήσεως θανόντων».

Τι διαπιστώνουμε μετά απʼ όλα αυτά; Όχι μόνο θεμελιώδη λογικά σφάλματα σε επίπεδο συλλογισμών και τεκμηρίωσης, όχι μόνο αφόρητη ερμηνευτική κακοποίηση των αγιογραφικών μαρτυριών, αλλά και το ότι ευρισκόμαστε μπροστά σε μια κλασική περίπτωση προκρούστειας τακτικής. Όπως όμως στην περίπτωση του Προκρούστη, που ανεξαρτήτως της επιλογής ο θάνατος ήταν η τελική κατάληξη, έτσι και εδώ η Πνευματιστική θεώρηση των βιβλικών δεδομένων είναι νοσηρή ως προς τη σύλληψή της και θνησιγενής ως προς τα αποτελέσματά της.

Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2066, 24 Απριλίου 2015), Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος

Το υπ’ αριθμόν ένα Εθνικό μας πρόβλημα σήμερα δεν είναι ούτε τα οικονομικά μας ελλείμματα ούτε οι απάνθρωπες φοβέρες των αδίστακτων δυτικοευρωπαίων. Είναι πάνω απ’ όλα η υφιστάμενη ήδη δημογραφική μας συρρίκνωση και η επιχειρούμενη τελευταίως αλλοίωση της δημογραφικής μας ομοιογένειας.

Στις ημέρες μας, δυστυχώς, η δημογραφική εικόνα της Πατρίδας μας έχει περιέλθει σε κατάσταση τραγική! Το βεβαιώνουν τα ίδια τα γεγονότα:

1^ον). Πέρυσι, για πρώτη φορά στα χρονικά της σύγχρονης ιστορίας μας, οι θάνατοι ήσαν περισσότεροι από τις γεννήσεις.

2^ον). Για την απλή και μόνον διαδοχή των γενεών και όχι βεβαίως για την αύξηση του πληθυσμού απαιτείται ένας δείκτης γεννητικότητας τουλάχιστον 2,1. Σήμερα, όμως, ο δείκτης αυτός στην Πατρίδα μας, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και των τοκετών από μητέρες αλλοδαπές, είναι στο 0,9. Αυτό σημαίνει, ότι ο πληθυσμός της χώρας μας όχι μονάχα μειώνεται δραματικά, αλλά και αλλοιώνεται δημογραφικά και πολιτισμικά ως προς την ομοιογένεια και την συνοχή του.

3^ον). Στα δημόσια μαιευτήρια των Αθηνών οι τοκετοί των αλλοδαπών μητέρων, σε απόλυτους αριθμούς, έχουν ξεπεράσει τους τοκετούς των Ελληνίδων.

4^ον). Οι λαθρέως κατά χιλιάδες εισερχόμενοι στην πατρίδα μας Αφρικανοί και Ασιάτες, στην πλειονότητά τους, είναι νέοι άνθρωποι και μάλιστα μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, με ό, τι αυτό συνεπάγεται πάνω στο ζωτικότατο θέμα του δημογραφικού μας μαρασμού.

5^ον). Η αρμόδια στατιστική υπηρεσία της Ε.Ε., με δεδομένο τους σημερινούς δείκτες γεννητικότητας, μας δίνει ένα όριο επιβίωσης, ως έθνους, το πολύ μέχρι 65 χρόνια.

Μπροστά σ’ αυτήν την πρόκληση του δημογραφικού μας αφανισμού, τί έχουμε πράξει ως λαός; Η απάντηση είναι, ότι, δυστυχώς, δεν επράξαμε σχεδόν τίποτε το ουσιαστικό. Και όχι μόνον ολιγωρήσαμε και αδρανήσαμε, αλλά, σε κάποιες περιπτώσεις, σπρώξαμε κιόλας τα πράγματα, ώστε να επιταχύνουμε ακόμα περισσότερο την επέλευση της δημογραφικής μας καταστροφής.

Εμείς οι ίδιοι, με τα ίδια μας τα χέρια, υπογράψαμε και εφαρμόσαμε την σημερινή μας δημογραφική κατάντια, όχι βεβαίως γιατί σαλέψανε ξαφνικά τα μυαλά μας, αλλά διότι εδώ και αρκετά χρόνια έχουμε πετάξει στο καλάθι των αχρήστων την Πατροπαράδοτη πνευματική μας κατάσταση.

Με άλλα λόγια, τα πραγματικά αίτια του σημερινού δημογραφικού μας προβλήματος δεν πρόκειται να τα βρούμε ούτε στις αποφάσεις των τραγικών Βουλευτηρίων της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας, ούτε και στον ξύλινο λόγο της εκκοσμικευμένης εκκλησιαστικής μας ηγεσίας, για τον απλούστατο λόγο, ότι η δημογραφική μας κατάρρευση είναι προϊόν της πνευματικής κατάστασης ολόκληρου του λαού μας.

Έχει να κάνει, δηλαδή, αποκλειστικά και μόνον με την υπακοή μας στο θέλημα του Θεού, την μυστηριακή μας ζωή και το ενδιαφέρον μας για ενεργό συμμετοχή στην λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας.

Στον βαθμό, λοιπόν, που θα ξαναμπούμε στον στίβο της καθ’ ημάς Ασκητικής, αγωνιζόμενοι για την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση, θα κατορθώσουμε, εκτός των άλλων, και την ποθούμενη δημογραφική μας σωτηρία.

Άλλωστε, πότε οι Έλληνες αναδείχθηκαν συλλογικώς φιλότεκνοι, φιλότιμοι και φιλοπάτριδες; Μονάχα όταν ήσαν φιλόθεοι και η ζωή τους στόχευε στην αγιότητα.

23.4.2015

Προλειαίνουν οἱ “Πρίγκηπες” τῆς Ἐκκλησίας τὸ ἔδαφος γιὰ νὰ   παρακαθίση ὁ  «Ἑωσφόρος τῆς Ρώμης» εἰς τὴν προετοιμαζομένην Σύνοδον; 

Ἡ θλιβερὴ καὶ ἀποκρουστικὴ γιὰ τοὺς ἐνσυνειδήτους Ὀρθοδόξους πιστοὺς προετοιμασία τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου συνεχίζεται μὲ ‘’χαρὲς καὶ μὲ τραγούδια’’ ἀπὸ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα  –ὅπως ἀποκαλύπτεται ἡμέρᾳ τῇ ἡμέρᾳ– στεροῦνται στοιχειώδους ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους,  ἀληθοῦς Θεολογικῆς γνώσεως καὶ πνευματικῆς ἐμπειρίας.

Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ τὴν θεματολογία τῆς σχεδιαζομένης Συνόδου, ἡ ὁποία φανερώνει τελεία ἄγνοια τοῦ νοήματος καὶ τῆς Θεολογικῆς σημασίας τῶν προηγουμένων Ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ ἐν γένει κοσμικὸ πνεῦμα, μὲ τὸ ὁποῖο ἀντιμετωπίζουν οἱ ἰθύνοντες «ὅλον τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας».

Ἀποκορύφωμα αὐτῆς τῆς ἐκκοσμικεύσεως ἡ πρόσφατη Διεθνὴς Ἐπιστημονικὴ Ἡμερίδα  τῆς 21ης Ἀπριλίου 2015 ὑπὸ τὴν Αἰγίδα τῆς Κοσμητείας τοῦ Α.Π.Θ. μὲ θέμα «Πρότυπα Θρησκευτικῶν Ἡγετῶν στὸν 21ο αἰώνα Φραγκίσκος ὁ Ἃ΄ Ἐπίσκοπος Ρώμης καὶ Βαρθολομαῖος ὁ Α΄ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης», ἡ ὁποία μᾶς προσέθεσε «λύπην ἐπὶ λύπης», ἀφοῦ, πέραν τοῦ ὅτι ἦταν ὁ ὁρισμὸς τοῦ «δόξαν παρ’ ἀλλήλων λαμβάνοντες», εἰσήγαγε καὶ νέες μεθόδους  «μείξεως τῶν ἀμίκτων» μὲ τὸ νὰ θέτη  τὸν ἐκπεσόντα καὶ αἱρετικὸν  τιτλοφορούμενον Ἐπίσκοπον Ρώμης ἐκ παραλλήλου μὲ τὸν Ὀρθόδοξον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως καί, μάλιστα, νὰ τὸν ἀναφέρη πρῶτον, ὡσὰν νὰ ἔχη ἀποκατασταθῆ  ἐκκλησιαστικῶς στὴν Πρωτόθρονη  Οἰκουμενική του Καθέδρα!

Ἡ ὅλη θεματολογία τῆς Ἡμερίδος ἦταν σχεδιασμένη ἀπὸ τὰ ἀκαδημαϊκὰ πρόσωπα ποὺ ἔκαμαν τὶς Εἰσηγήσεις, πρόσωπα ταυτισμένα μὲ τὸ συγκρητιστικὸ οἰκουμενιστικὸ πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ὑπηρετοῦν μὲ πάθος, γιατί αὐτὸ καὶ μόνο πληρώνεται καί, μάλιστα, ἁδρὰ ἀπὸ τοὺς κρατικοὺς κορβανάδες, ἀφοῦ τὸ Οἰκουμενιστικὸ (γράφε Παγκοσμιοποιημένο) πνεῦμα εἶναι ποὺ ἐξυπηρετεῖ πέρα γιὰ πέρα τοὺς Πολιτικοὺς σχεδιασμοὺς τῆς ἐποχῆς μας γιὰ μιὰ Παγκοσμιοποιημένη Κυβέρνηση μὲ ὑποταγμένα πιόνια τοὺς λαούς.

Ποιὰ σοβαρὴ  Θεολογικὴ κριτικὴ θὰ μποροῦσε νὰ γίνη σὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν σέβονται πιὰ τίποτα; Δὲν σέβονται τοὺς ἁγίους ποὺ διεκήρυξαν ὅτι ὁ Πάπας εἶναι «ὁ Ἑωσφόρος τῆς Ρώμης», ἁγίους ποὺ προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τὴν ἀντίθεσή τους στὸν «Ἀντίθεο» Πάπα, καὶ ἰδιαιτέρως ἐκεῖνον τὸν Μέγαν Ἅγιον, Γρηγόριον Παλαμᾶν, ποὺ ὑπερυψώνει ἡ Ἐκκλησία μας μετὰ τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ τοὺς Ἀντιπαπικοὺς ἀγῶνες του ἐναντίον τοῦ ἀναβιωτῆ τῆς Ἀρειανικῆς αἱρέσεως Πάπα;

Μίλησαν γιὰ τὴν Χριστοκεντρικότητα τοῦ Πάπα Φραγκίσκου, ἀποδεικνύοντας ὅτι ἀγνοοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Χριστολογία, δηλαδὴ τὸν Ἀληθινὸ Χριστό. Ἀπὸ πότε καὶ μὲ ποιὸν πνευματικὸ τρόπο ἀπέκτησε ὁ Πάπας τὴν γνώση τοῦ Ἀληθινοῦ Χριστοῦ χωρὶς νὰ ὑγιαίνη στὴν Πίστη; Ἀπὸ πότε ὁ Παπισμὸς ποὺ ἐξεδίωξε τὸν Θεὸ ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ Τὸν ἀντικατέστησε μὲ τὶς ἀνθρώπινες ἐπίνοιες καὶ τοὺς  βρώμικους σχεδιασμοὺς τοῦ ἑκάστοτε Κονκλαβίου, ἀναδεικνύει πνευματικοὺς ἡγέτες καί, μάλιστα, «Πρότυπα» πνευματικῶν ἡγετῶν; 

Σαφῶς, μὲ αὐτὴν τὴν ἐπαίσχυντη  Ἡμερίδα ἔκαμαν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ “Πρίγκηπες” μιὰ «πρόβα τζενεράλε» γιὰ τὴν Σύνοδό τους, καὶ δι’ ὅλου ἀπίθανο εἶναι νὰ ἑτοιμάσουν καὶ τὸν «Ἑωσφόρο τῆς Ρώμης» νὰ παρακαθίση στὴ Σύνοδο αὐτή, γιατί ἀκούσθηκε καὶ αὐτὸ τὸ φαιδρὰ ἀνατριχιαστικό, ὅτι δὲν θὰ εἶναι τάχα μιὰ Σύνοδος Οἰκουμενικὴ ἂν ἀπουσιάζη ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης!

Τελικά, ὁ Θεὸς ἔχει μείνει πολὺ πίσω! Δὲν ἔχει τὴν Θεολογικὴ εὐαισθησία τῶν δικῶν μας Ἀκαδημαϊκῶν Θεολόγων γιὰ νὰ φροντίση νὰ ὀργανώση διαλόγους μὲ τοὺς διαβόλους καὶ τοὺς Ἀγγέλους, ὥστε νὰ συμφιλιωθοῦν, ἐπὶ τέλους, οἱ Ἀρχάγγελοι τῶν ἐννέα Ταγμάτων μὲ τὸν ἕνα Ἑωσφόρο! Γι’ αὐτὸ οἱ δικοί μας Τοῦ παραδίδουν μαθήματα. Φραγκῖσκος καὶ Βαρθολομαῖος συμφιλιώθηκαν! Τί παιδεύονταν τόσοι ἅγιοι τόσους αἰῶνες; Κρίμα στὰ γράμματα ποὺ γνώριζαν καὶ στὴν ἁγιότητα ποὺ εἶχαν καὶ νὰ μὴν μποροῦν νὰ φθάσουν τὰ Πρότυπα Ἡγετῶν Φραγκίσκου (μὴ ξεχνᾶμε νὰ τὸν γράφουμε πρῶτον, αὐτὸ εἶναι τὸ πολιτικὰ ὀρθὸν) καὶ Βαρθολομαίου!

Εἶχαν ἄραγε ἄδικο μόνο οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ  Φαρισαῖοι ποὺ εἶπαν τὸν Χριστὸ βλάσφημο ἐπειδὴ ἔλεγε ὅτι εἶναι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ  καὶ οἱ δικοί μας Ἀρχιερεῖς τὸν εἶπαν –‘’εὐγενικά’’, βέβαια, καὶ ὄχι κατὰ πρόσωπον– Θεὸ ποὺ συντηρεῖ τὸ μίσος καὶ τὴν ἔχθρα;

Εὐτυχῶς, ποὺ σὲ κάθε κρίσιμη στιγμὴ πολιτικῆς παρακμῆς, ὅπως τότε «τῷ καιρῶ ἐκείνῳ» ἔτσι καὶ σήμερα, βρίσκονται πάντοτε οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ τὸ Συνέδριον ὅλον καὶ σώζουν τὴν πολιτικὴ παρτίδα!

Σὰ δὲ ντρεπόμαστε!

Πηγή: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» 24 Ἀπριλίου 2015, Θρησκευτικά

Οἱ κυβερνήσεις ἀλλάζουν, οἱ ἄν­θρωποι ποὺ χειρίζονται τὶς τύχες τῆς χώρας βρίσκονται σὲ ἰδεολογι­κὰ στρατόπεδα ἀντίθετα, ἡ ἐπιδίωξη ὅμως τῶν ἀόρατων κυβερνητῶν τοῦ τόπου παραμένει πάν­τα ἡ ἴδια:

Μὲ πρόσχημα πάντοτε τὸ ἴδιο – τὴν πάταξη τῆς γραφειοκρατίας καὶ τῆς φοροδιαφυγῆς, στὸ ὁποῖο προστίθενται τώρα καὶ τὰ μέτρα γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς «ἀνθρωπιστικῆς κρίσεως» – μεθοδεύεται ἡ ἠλεκτρονικὴ ὑποδούλωση τοῦ ἀδούλωτου λαοῦ τῆς χώρας μας.

Καὶ τώρα… τραγικὴ εἰρωνεία!

Μιὰ ἀριστερὴ κυβέρνηση προθυμοποιεῖται νὰ ὑλοποιήσει τὴν ἀπόκρυφη ἐπιθυμία τῶν διεθνῶν κέντρων ἐλέγχου τοῦ χρήματος καὶ ἐπιβάλλει στοὺς πολίτες τὰ ἠλεκτρονικὰ δεσμὰ ποὺ ἔχουν χαλκεύσει οἱ νεοταξικοὶ ὑποψήφιοι τύραννοι τῆς γῆς.

Ὅ,τι ἀπέτυχαν νὰ πραγματοποιήσουν οἱ κυβερνήσεις τῶν τελευταίων πέντε ἐτῶν, ὅπως ἔχουμε γράψει ἐκτενῶς καὶ κατ᾿ ἐπανάληψιν, ἔρχεται τώρα νὰ τὸ ἐπιβάλει μιὰ ἀριστερὴ κυβέρνηση, ποὺ ὑποτίθεται πὼς ἔχει ὑψώσει σημαία ἀντιστάσεως κατὰ τῶν ἐξωτερικῶν ἐξουσιαστῶν τῆς Ἑλλάδος.

Τὸ σχετικὸ ἄρθρο (16) τοῦ ἑτοιμαζόμενου νομοσχεδίου ἔχει συγκεντρώσει τὴν ἀπόλυτη ἀποδοκιμασία τῶν πολιτῶν. Στὰ 1.500 καὶ πλέον σχόλια τῆς διαβουλεύσεως ἐπὶ τοῦ ἄρθρου 16 μετροῦνται στὰ δάχτυλα σχεδὸν τοῦ ἑνὸς μόνο χεριοῦ οἱ ὑπὲρ αὐτοῦ τοποθετήσεις. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἀπορριπτικά. Δὲν θὰ ἀκούσει τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ ὁ ὑπουργός; Ἂς ἀκούσει τουλάχιστον τὴν κραυγὴ ἀγωνίας τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ποὺ μὲ εὐγένεια ἀλ­λὰ καὶ σταθερότητα τοῦ γράφει μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς:

«Πληροφορηθέντες τὴν πρόθεσιν τῆς κυβερνήσεως διὰ τὴν ὑλοποίησιν τῆς ἠλεκτρονικῆς “Κάρτας τοῦ Πολίτη”, μὲ διακηρυσσόμενον στόχον τὴν πάταξιν τῆς γραφειοκρατίας καὶ τὴν ἀντιμετώπισιν τῆς ἀνθρωπιστικῆς κρίσεως, ἐπιθυμοῦμεν ὅπως ἐκφράσωμεν τὴν ἀνησυχίαν ἡμῶν διὰ τὸν ἀπειλούμενον ἔλεγχον εὐαισθήτων προσωπικῶν δεδομένων καὶ τὴν δυνατότητα παραβιάσεως καὶ προσβολῆς τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ ἐλευθεριῶν.

Παρακαλοῦμεν θερμῶς νὰ λάβητε ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἡ ἠλεκτρονικὴ “Κάρτα τοῦ Πολίτη” ὑποβαθμίζει τὴν ­προσωπικότητα τῶν πολιτῶν μὲ τὴν ταύτισίν των μὲ ἕνα ἀριθμὸν τοῦ συστήματος διακυβερνήσεως καὶ οὐσιαστικῶς προσβάλλει τὴν θεόσδοτον ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου…».

Ἡ ἔκκληση τῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων εἶναι καὶ ἔκκληση ὅλων μας. Παρακαλοῦμε τοὺς ἁρμόδιους ὑπουργοὺς νὰ ἀναθεωρήσουν τὴ στάση τους. Μὴ θελήσουν νὰ γίνουν νεκροθάφτες τῶν ἐλευ­θεριῶν τοῦ λαοῦ μας!

Πηγή: Ο Σωτήρ

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ χριστιανοί τῆς ἐποχῆς μας, ἐπηρεασμένοι ἀπό τή νοοτροπία τοῦ κόσμου, δέν ἔχουν τήν πρέπουσα εὐαισθησία σέ θέματα πίστεως καί ἤθους. Τούς ἀρέσει ἡ ἁμαρτωλή χαλάρωση, τό κοσμικό φρόνημα καί ἡ ἄμβλυνση τῶν θείων ἐντολῶν. Ἐπιδιώκουν τό συμβιβασμό μέ ὅλους, γιά νά περνοῦν καλά, δηλαδή νά ζοῦν χωρίς ἠθικούς φραγμούς.

Θέλουν νά ξεχάσουν καί τά βασικά δόγματα τῆς πίστεως, ἀλλά καί τίς μεγάλες διαφορές πού ἔχουμε μέ τούς ἑτερόδοξους παπικούς καί προτεστάντες. Τά δέχονται ὅλα καί ἐντυπωσιάζονται ἀπό τίς θεατρικές ἐμφανίσεις τοῦ πάπα, τόν ὁποῖο δυστυχῶς τά μέσα ἐνημέρωσης προβάλλουν μέ τρόπο προκλητικό ὡς τόν μοναδικό θρησκευτικό ἡγέτη πού μπορεῖ νά ἐπηρεάσει τίς τύχες ὅλου τοῦ κόσμου! Αὐτή ἡ ἐσφαλμένη ἄποψη κυριαρχεῖ καί ἐπαναλαμβάνεται κάθε φορά πού ὁ πάπας κά- νει τήν παραμικρή κίνηση ἤ δήλωση.

Ὅλοι αὐτοί οἱ χριστιανοί προφανῶς δέν ἀκολουθοῦν τό δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἡ πίστη δέν τούς μεταμορφώνει. Οἱ ἐντολές δέν τούς συγκινοῦν καί τό σοβαρότερο δέν ἔχουν τήν δύναμη νά ὁμολογήσουν τήν πίστη τους, γι᾿ αὐτό πρέπει νά παραδειγματιστοῦν ἀπό τούς μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι χάριν τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεώς τους δέχτηκαν τόν ἀμαράντινο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

Εἶναι ἀνάγκη νά καλλιεργεῖται στό λαό ἡ εὐσέβεια καί ἡ ἀγάπη πρός τήν Ἐκκλησία. Ἡ εὐθύνη ἀνήκει κυρίως στούς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι ὅμως πολλές φορές ἀσχολοῦνται μέ ἄλλα θέματα δευτερεύοντα ἤ μέ τόν οἰκουμενισμό, συγχρωτιζόμενοι καί συμπροσευχόμενοι μέ τούς ἑτερόδοξους, διατυπώνοντας συγχρόνως προκλητικές θεωρίες, μέ τίς ὁποῖες ἐξισώνουν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ τίς «ἐκκλησίες» τῶν παπικῶν καί προτεσταντῶν καί πάντα μέ τίς εὐλογίες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη καί μερικῶν Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ἕνας εὐσεβής θεολόγος σημειώνει σχετικά μέ τήν ὁμολογία πίστεως, πού πρέπει νά διακρίνει τόν κάθε ὀρθόδοξο χριστιανό, τά ἑξῆς: «Αὐτή τήν πίστη ὁμολογοῦμε οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί, ὅπως τή λάβαμε ἀπό τούς πατέρες μας, καί τή ζοῦμε στήν ἁγία Ἐκκλησία μας. Εἶναι ἡ πίστη πού μᾶς ζωογονεῖ καί μᾶς τρέφει, ὁ αἰώνιος θησαυρός καί ἡ σωτηρία μας. Μέ αὐτή τήν πίστη ἔζησε πάντα ἡ Ὀρθοδοξία καί ἀντίκρισε νικηφόρα τούς πάμπολλους ἐχθρούς της. Δυστυχῶς στίς μέρες μας καί σ᾿ ἕνα μέρος, εὐτυχῶς μικρό, τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὀρθόδοξη αὐτή αἴσθηση ἀρχίζει νά ὑποχωρεῖ. Πολλοί σύγχρονοι, καί μάλιστα θεολόγοι(!), δέν πιστεύουν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὑποβαθμίζουν τά δόγματα καί τήν παράδοσή της καί ἐρω- τοτροποῦν ἀσύστολα μέ τίς αἱρετικές “ἐκκλησίες” τῆς Δύσης, σπεύδοντας σέ μιά κακότεχνη “ἕνωση” τῶν Ἐκκλησιῶν. Ὁ Θεός νά τούς ἐλεήσει καί νά τούς φωτίσει» (Ἀνδρέα Θεοδώρου, «Τά σά ἐκ τῶν σῶν», Ἀθήνα 2000, σελ. 160).

Παράλληλα μέ τήν ὁμολογία τῆς πίστεως χρειάζεται καί ἡ συνέπεια στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει τήν πίστη καί ἀναδεικνύει τό μεγαλεῖο της. Ἡ πίστη χωρίς τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν δέν ἔχει ἰδιαίτερη ἀξία. Δέν βοηθάει σέ τίποτα καί βέβαια δέν ἐξασφαλίζει τή σωτηρία. Τό νά ἰσχυρίζεται κάποιος ὅτι εἶναι ὀρθόδοξος χριστιανός, χωρίς νά ἔχει πνευματική ζωή, εἶναι προκλητικό καί σκανδαλῶδες. Οὐσιαστικά εἶναι ἄρνηση τῆς πίστεως. Πρέπει λοιπόν νά ζοῦμε τήν Ὀρθοδοξία καί νά τήν προασπιζόμαστε πάντα, χωρίς τόν παραμικρό ἐνδοιασμό.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 24/4/2015, Θρησκευτικά

Δύο χιλιάδες θηλυκά βρέφη θανατώνονται καθημερινά στην Ινδία τα περισσότερα με άμβλωση ή με θανάτωση μόλις γεννηθούν, εξαιτίας της προτίμησης των Ινδών στα αρσενικά βρέφη δήλωσε σήμερα η υπουργός αρμόδια για τις Γυναίκες και την Ανάπτυξη των Παιδιών.

Παρά τους νόμους που απαγορεύουν τις εξετάσεις για να διαπιστωθεί το φύλο του εμβρύου, οι επιλεκτικές αμβλώσεις παραμένουν μία κοινή πρακτική σε περιοχές της Ινδίας με αποτέλεσμα να έχει μειωθεί ο αριθμός των θηλυκών βρεφών σε σχέση με τα αρσενικά.

"Εχουμε 2.000 θηλυκά βρέφη που δολοφονούνται καθημερινά μέσα στη μήτρα. Κάποια γεννιούνται και τα πνίγουν με το μαξιλάρι", δήλωσε αργά χθες το βράδυ στο ειδησεογραφικό δίκτυο NDTV η Μανέκα Γκάντι.

Η υπουργός είπε ότι η κυβερνητική εκστρατεία "Beti Bachao Beti Padhao" (Σώστε την Κόρη, Ενημερώστε την Κόρη), που έχει στόχο να αντιστρέψει τον αριθμό των κοριτσιών που μειώνεται, έχει ήδη αποφέρει καρπούς από τον Ιανουάριο που ξεκίνησε.

Η πρωτοβουλία, η οποία εφαρμόζεται σε 100 περιοχές, όπου ο αριθμός των αγοριών ξεπερνάει κατά πολύ τον αριθμό των κοριτσιών, στοχεύει να επιβάλει την εφαρμογή των νόμων που ποινικοποιούν την προγεννητική επιλογή και βελτιώνουν την πρόσβαση των κοριτσιών στην εκπαίδευση.

«Δεν αναμέναμε να υπάρξουν ορατά αποτελέσματα για τουλάχιστον ένα ή δύο χρόνια ή και να μην υπάρξουν καθόλου, όπως συμβαίνει με ζητήματα που αφορούν την αλλαγή νοοτροπίας", είπε η Γκάντι στην πρώτη τηλεοπτική της συνέντευξη από τον Μάιο του περασμένου χρόνου που ανέλαβε τα καθήκοντά της.

Η ίδια πρόσθεσε ότι η εκστρατεία έχει οδηγήσει σε αύξηση στον αριθμό των ανεπιθύμητων κοριτσιών που γεννιούνται και καταλήγουν σε ορφανοτροφεία, αλλά χαρακτήρισε αυτή την εξέλιξη θετική καθώς υποδηλώνει ότι "έχουν πάψει πλέον να δολοφονούνται και ναπετιούνται».

«Το αποτέλεσμα είναι εκατοντάδες θηλυκά βρέφη να καταλήγουν σε ορφανοτροφεία σε αυτές τις 100 περιοχές. Στην πόλη Αμριτσάρ, δέχθηκαν αυτό τον μήνα 89. Στην Ταμίλ Νάντου, είπαν ότι συνέβη το ίδιο. Σε όλες τις περιοχές που επιλέξαμε, υπάρχουν πολλά κορίτσια που καταλήγουν σε palnas (κρατικά ορφανοτροφεία)", είπε η υπουργός.

Σε έρευνα του 2011 που δημοσιεύτηκε στη βρετανική ιατρική επιθεώρηση Lancet διαπιστωνόταν ότι έως και 12 εκατομμύρια θηλυκά βρέφη στην Ινδία έπεσαν θύματα άμβλωσης τα τελευταία 30 χρόνια.

Πηγή: Εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ»

(Όπου και αναφέρεται ότι πρώτη ή Θεοτόκος είδε τον Κύριο μετά την εκ νεκρών ανάστασί του)
Η ανάστασις του Κυρίου είναι ανανέωσις της ανθρωπίνης φύσεως. Και για τον πρώτο Αδάμ, πού λόγω της αμαρτίας καταπόθηκε από τον θάνατο και δια του θανάτου επέστρεψε στην γη, από οπού πλάσθηκε, είναι αναζώωσις και ανάπλασις και επάνοδος προς την αθάνατη ζωή. 

Εκείνον λοιπόν στην αρχή κανένας άνθρωπος δεν τον είδε να πλάθεται και να παίρνει ζωή (αφού κανένας άνθρωπος δεν υπήρχε ακόμη εκείνη την ώρα). Όταν όμως έλαβε την πνοή της ζωής με το θείο εμφύσημα, πρώτη από όλους τους άλλους τον είδε μια γυναίκα (διότι ή Εύα στάθηκε ό πρώτος άνθρωπος μετά από εκείνον).

Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν και τον δεύτερο Αδάμ, δηλαδή τον Κύριο, όταν ανίστατο από τους νεκρούς, κανένας άνθρωπος δεν τον είδε (αφού κανείς δικός του δεν παρευρισκόταν εκεί και οι στρατιώτες πού φύλαγαν το μνήμα, ταραγμένοι από τον φόβο, είχαν γίνει ωσεί νεκροί). Μετά την ανάσταση όμως, πρώτη από όλους τους άλλους τον είδε μία γυναίκα, όπως ακούσαμε να μας ευαγγελίζεται σήμερα ό Μάρκος. Διότι λέγει: αναστάς ο Ιησούς πρωί πρώτη Σαββάτου εφάνη πρώτον Μαρία τη Μαγδαληνή.

Βέβαια ό Ευαγγελιστής φαίνεται σαν να δήλωσε σαφώς και την ώρα πού αναστήθηκε ό Κύριος, δηλαδή το πρωί, και ότι πρώτα εμφανίσθηκε στην Μαρία την Μαγδαληνή και ότι

εμφανίσθηκε την ίδια την ώρα της αναστάσεως. Όμως δεν λέει έτσι, όπως θα γίνει φανερό αν προσέξουμε λίγο. Διότι λίγο πιο πάνω και σε συμφωνία με τους άλλους Ευαγγελιστές λέγει κι αυτός ότι αυτή ή ίδια Μαρία έχοντας μαζί της και τις άλλες Μυροφόρες ήλθε και νωρίτερα στον τάφο και τον είδε αδειανό και έφυγε. 

Αρα ό Κύριος αναστήθηκε πολύ νωρίτερα από το πρωί πού τον είδε αύτη. Επισημαίνοντας μάλιστα και την ώρα εκείνη ό Ευαγγελιστής, δεν είπε απλώς πρωί, όπως εδώ, αλλά λίαν πρωί. Επομένως ανατολή ηλίου ονομάζει εκεί το αμυδρό φως πού πρωτοεμφανίζεται στον ορίζοντα, το οποίο υπονοώντας και ό Ιωάννης λέγει ότι ή Μαρία ή Μαγδαληνή ήλθε πρωί σκοτίας έτι ούσης εις το μνημείον και είδε τον λίθον ηρμένον εκ του μνημείου.

Και κατά τον Ιωάννη, αυτή τότε δεν ήλθε μόνο προς το μνήμα, άλλα και έφυγε από το μνήμα, χωρίς να εχη δει ακόμη τον Κύριο. Διότι τρέχει και έρχεται προς τον Πέτρο και τον Ιωάννη και αναγγέλλει όχι ότι αναστήθηκε ό Κύριος, αλλά ότι τον πήραν από τον τάφο. Αρα δεν γνώριζε ακόμη την ανάστασι. Συνεπώς ή Μαρία δεν ήταν άπλα ή πρώτη στην οποία εμφανίσθηκε ό Κύριος, αλλά ή πρώτη μετά την πλήρη έλευση της ημέρας.

Υπάρχει λοιπόν κάτι πού αναφέρεται συγκεκαλυμμένα από τους Ευαγγελιστές, το όποιο και θα αποκαλύψω στην αγάπη σας. Διότι το ευαγγέλιο της αναστάσεως του Κυρίου, πρώτη από όλους τους άλλους ανθρώπους, όπως ήταν και πρέπον και δίκαιο, ή Θεοτόκος το δέχθηκε από τον Κύριο και αυτή πριν από όλους Τον είδε αναστημένο και απόλαυσε τη θεία Του ομιλία. Και όχι μόνο τον είδε με τα μάτια της και τον άκουσε με τα αυτιά της, αλλά και άγγισε, πρώτη αυτή και μόνη, τα άχραντα πόδια Του, έστω κι αν δεν τα λένε φανερά όλα αυτά οί Ευαγγελιστές, μη θέλοντας να παρουσιάσουν την μητέρα σαν μάρτυρα της αναστάσεως και δώσουν έτσι αφορμή υποψίας στους απίστους. 

Εμείς όμως τώρα με την χάρι του Άναστάντος ομιλούμε σε πιστούς και ή υπόθεσης της εορτής μας αναγκάζει να διευκρινίσουμε τα σχετικά με τις Μυροφόρες. Για αυτό, αφού μας παρέχει την άδεια του λόγου εκείνος πού είπε ουδέν κρυπτόν ό ου φανερόν γεννήσεται, θα κάνουμε ώστε και αυτό το κρυπτόν νά φανερωθή.

Μυροφόρες είναι λοιπόν οί γυναίκες πού ακολουθούσαν μαζί με την Μητέρα του Κυρίου και παρέμειναν μαζί της κατά τον καιρό του σωτηρίου πάθους και φρόντισαν να αλείψουν με μύρα το σώμα του Κυρίου. 

Τον καιρό δηλαδή πού ό Ιωσήφ και ό Νικόδημος ζήτησαν και έλαβαν από τον Πιλάτο το δεσποτικό σώμα, το ξεκρέμασαν από τον σταυρό, το περιέκλεισαν σε σάβανα μαζί με πολύ παχύρρευστα αρώματα, το τοποθέτησαν μέσα σε λαξευτό μνημείο κι έβαλαν μία μεγάλη πέτρα πάνω στη θύρα του μνημείου, παρευρίσκονταν εκεί κατά τον Ευαγγελιστή Μάρκο και παρακολουθούσαν ή Μαρία ή Μαγδαληνή και ή άλλη Μαρία καθήμεναι απέναντι του τάφου. Με την φράση και ή άλλη Μαρία υποδηλώνεται αναμφίβολα ή Θεομήτωρ.

Διότι αυτή εκαλείτο και Ιακώβου και Ίωση μήτηρ, επειδή εκείνοι ήταν γιοι του Ιωσήφ του Μνήστορος. 

Δεν παρευρίσκονταν δε μόνο αυτές εκεί παρατηρώντας, όταν ενταφιάζονταν ό Κύριος, άλλα και άλλες γυναίκες, όπως εξιστόρησε ό Λουκάς γράφοντας: κατακολουθήσασαι δε γυναίκες, αίτινες ήσαν συνεληλυθυίαι ούτω εκ της Γαλιλαίος, εθεάσαντο το μνημείον και ως ετέθη το σώμα αυτού· ήσαν δε ή Μαγδαληνή Μαρία και Ιωάννα και Μαρία Ίακώβον και αι λοιποί συν αυταίς.
Αφού δε επέστρεψαν, λέει, αγόρασαν αρώματα και μύρα. Διότι ακόμη δεν είχαν καταλάβει ακριβώς ότι Αυτός είναι στ' αλήθεια ή οσμή της ζωής για όσους τον πλησιάζουν με πίστη (όπως ακριβώς είναι και οσμή θανάτου για όσους μένουν έως τέλους απειθείς), και οσμή ιματίων αυτού, δηλαδή του ιδίου του σώματος Του, είναι όπερ πάντα τα αρώματα και μύρον εκκενωθέν όνομα αυτώ, με το οποίο και γέμισε από θεία εύωδία την οικουμένη. 

Αλλά ετοιμάζουν μύρα και αρώματα, άφ' ενός μεν για να τιμήσουν τον κείμενο νεκρό, άφ' ετέρου δε επινοώντας με το άλειμμα αυτό και κάποια παρηγοριά γι' αυτούς πού θα ήθελαν να παραμείνουν κοντά στο σώμα, καθώς αυτό θα ανέδιδε την δυσωδία της σήψεως.

Αφού λοιπόν ετοίμασαν τα μύρα και τα αρώματα, το μεν Σάββατο ησύχασαν κατά την εντολή . Διότι ακόμη δεν είχαν καταλάβει τα αληθινά Σάββατα ούτε είχαν γνωρίσει εκείνο το υπερευλογημένο Σάββατο πού μεταβιβάζει την ανθρώπινη φύση μας από τα σπήλαια του Αδη στο ολόφωτο και θειο και ουράνιο ύψος. 

Τη δε μια των Σαββάτων, όρθρου βαθέως, όπως λέγει ό Λουκάς, ήλθον επί το μνήμα, φέρουσαι α ετοίμασαν αρώματα. Ό δε Ματθαίος λέγει: όψε Σαββάτων, τη επιφωσκούση εις μίαν Σαββάτων και ότι δύο ήταν αυτές πού προσήλθαν ενώ ό Ιωάννης: πρωί σκοτίας έτι ούσης και ότι μία, ή Μαγδαληνή Μαρία, ήταν αυτή πού προσήλθε ό δε Μάρκος: λίαν πρωί της μιας Σαββάτων και ότι τρεις ήταν αυτές που προσήλθαν.

«Μίαν Σαββάτων» λοιπόν ονομάζουν όλοι οι ευαγγελιστές την Κυριακή. «Οψέ Σαββάτων» δε και «όρθρον βαθύν» και «λίαν πρωί» και «πρωί σκοτίας έτι ούσης» ονομάζουν περίπου τον χρόνο του όρθρου, όταν το φως είναι ανάμικτο με το σκοτάδι. 

Είναι δε όρθρος από την στιγμή που θα αρχίσει να φωτίζει το ανατολικό μέρος του ορίζοντος προαναγγέλλοντας έτσι τον ερχομό της ημέρας. Αυτό το σημείο παρατηρώντας κανείς από μακριά, μπορεί να το δη να αρχίζει να ροδίζει με φως γύρω στην ενάτη ώρα της νυκτός, έτσι ώστε μέχρι την πλήρη ήμερα να υπολείπονται άλλες τρεις ώρες.

Βέβαια κατά κάποιο τρόπο, οι ευαγγελιστές φαίνονται να διαφωνούν μεταξύ τους, τόσο για την ώρα, όσο και για τον αριθμό των γυναικών. Κι αυτό, γιατί όπως είπα, και πολλές ήταν οι Μυροφόρες, και ήλθαν στον τάφο όχι μια φορά, άλλα και δεύτερη και τρίτη, και καθ' ομάδας μεν, άλλ' όχι πάντοτε οί ίδιες, και όλες μεν κατά τον όρθρο, όχι όμως την ίδια ακριβώς στιγμή ή Μαγδαληνή δε ξεχώρισε και ήλθε και πάλι μόνη της και έμεινε περισσότερο. 

Λοιπόν κάθε ευαγγελιστής αναφέρει μία προσέλευση κάποιας ομάδος και παραλείπει τις άλλες. Όπως δε εγώ αναμετρώ και συμπεραίνω από όλους τους ευαγγελιστές και όπως το είπα και προηγουμένως, πρώτη από όλες τις άλλες ήλθε στον τάφο του Υιού και Θεού της ή Θεοτόκος, έχοντας μαζί της και την Μαγδαληνή Μαρία. Και αυτό κυρίως το συμπεραίνω από τον ευαγγελιστή Ματθαίο. 

Διότι αυτός λέγει: ήλθε ή Μαγδαληνή Μαρία και ή άλλη Μαρία (ή οποία ασφαλώς ήταν ή Θεομήτωρ) θεωρείσαι τον τάφον. Και ιδού σεισμός εγένετο μέγας· άγγελος γαρ Κυρίου καταβάς εξ ουρανού προσελθών απεκύλισε τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου και εκάθητο επάνω αυτού· ην δε ή ιδέα αυτόν ως αστραπή και το ένδυμα αυτού λευκόν ώσει χιών· από δε του φόβου αυτού εσείσθησαν οί τηρούντες και εγένοντο ώσει νεκροί .

Όλες λοιπόν οί άλλες γυναίκες ήλθαν μετά τον σεισμό και την φυγή των φυλάκων και βρήκαν τον τάφο ανοιγμένο και τον λίθο παραμερισμένο. 

Ενώ ή Παρθενομήτωρ ήταν εκεί την στιγμή πού γινόταν ό σεισμός και παραμεριζόταν ό λίθος και ανοιγόταν ό τάφος και παρευρίσκονταν οί φύλακες (αν και συγκλονισμένοι βέβαια από τον φόβο γι' αυτό και μετά τον σεισμό, μόλις συνήλθαν, κοίταξαν αμέσως πώς να φύγουν και έτσι ή Θεομήτωρ απολάμβανε πιο άφοβα τη θέα). 

Έμενα δε μου φαίνεται ακόμη ότι γι' αυτήν πρώτη ανοίχθηκε εκείνος ό ζωηφόρος τάφος (διότι γι' αυτήν πρώτη και δι' αυτής όλα μας ανοίχθηκαν, όσα είναι επάνω στον ουρανό και όσα είναι εδώ κάτω στη γη) και ότι γι' αυτήν έλαμψε έτσι ό άγγελος ώστε αυτή δηλαδή, αν και ήταν ακόμη σκοτεινά, με πλούσιο το φως του αγγέλου, όχι μόνο τον τάφο να δη κενό, άλλα και τα εντάφια τακτοποιημένα, έτσι πού να μαρτυρούν με κάθε τρόπο την έγερση του ενταφιασθέντος.

Προφανώς δε ό ευαγγελιστής άγγελος ήταν αυτός ό ίδιος ό Γαβριήλ. Διότι μόλις την είδε να σπεύδει έτσι προς τον τάφο, αυτός πού παλιότερα της είχε πει, μη φόβου, Μαριάμ ευρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ, σπεύδει και τώρα και κατεβαίνει να πει και πάλι το ίδιο στην Αειπάρθενο και να της ευαγγελιστεί την εκ νεκρών άνάστασι εκείνου πού γεννήθηκε άσπορος από αυτήν να σήκωση τον λίθο, να επίδειξη κενό τον τάφο και τα εντάφια και έτσι να την διαβεβαίωση για την χαρμόσυνη είδηση. 

Διότι λέγει: αποκριθείς ό άγγελος είπε ταίς γυναιξί: μη φοβήσθε υμείς· Ιησούν ζητείτε τον εσταυρωμένον; ήγέρθη, ίδε ό τόπος όπου εκείτο ό Κύριος. Δηλαδή με αλλά λόγια: Αν και βλέπετε τους φύλακες συγκλονισμένους από τον φόβο, εσείς όμως μη φοβήσθε. Διότι γνωρίζω ότι ζητείτε τον Ιησούν, πού σταυρώθηκε. 

Σηκώθηκε, δεν βρίσκεται εδώ. Διότι αυτός, όχι μόνο δεν κρατιέται από του αδη και του θανάτου και του τάφου τις κλειδαριές και τους μοχλούς και τις σφραγίδες, αλλά είναι και Κύριος ημών των αθανάτων και ουρανίων αγγέλων και μόνος αυτός είναι Κύριος του σύμπαντος. Διότι, λέγει, ίδετε τον τόπον όπου εκείτο ό Κύριος και ταχύ πορευθείσαι είπατε τοις μαθηταίς αυτού ότι ηγέρθη από των νεκρών.

Εξελθούσαι δε, λέγει, μετά φόβου και χαράς μεγάλης. Έμενα μου φαίνεται και πάλι ότι τον μεν φόβο τον είχαν ακόμη ή Μαγδαληνή Μαρία και οί άλλες γυναίκες πού είχαν έως τότε συγκεντρωθεί. Διότι αυτές δεν κατάλαβαν την σημασία των λόγων του αγγέλου ούτε μπόρεσαν να προλάβουν καλά-καλά το φως, ώστε να δουν και να αντιληφθούν με ακρίβεια το γεγονός.

Ενώ την μεγάλη χαρά την δέχθηκε ή Θεομήτωρ, διότι κατενόησε τα λόγια του αγγέλου και δόθηκε ολόκληρη σ' εκείνο το φως (ως άκρως κεκαθαρμένη πού ήταν και θεϊκώς κεχαριτωμένη) και από όλα αυτά γνώρισε με βεβαιότητα την αλήθεια και πίστεψε στον αρχάγγελο, αφού αυτός και από πολύ παλιότερα της είχε φανεί αξιόπιστος με τα έργα. Πώς άλλωστε από τέτοια γεγονότα στα όποια παρευρέθηκε, να μη καταλάβει ή θεόσοφος Παρθένος το τι είχε συντελεστεί; 

Όταν είδε σεισμό, και μάλιστα μεγάλο; Όταν είδε άγγελο να κατεβαίνει από τον ουρανό, και μάλιστα αστραποβόλο; Όταν είδε τη νέκρωση των φυλάκων και του λίθου την μετακινήση και την κένωση του τάφου και το μεγάλο θαύμα των ενταφίων, που παρέμεναν αξετύλιχτα και συγκρατημένα από την σμύρνα και την αλόη και φαίνονταν σαν αδειανά από το σώμα; κι όταν ακόμη είδε την χαρμόσυνη εμφάνιση και αγγελία του αγγέλου προς αυτήν;
Αλλά αφού βγήκαν έξω μετά από αυτήν την χαρμόσυνη είδηση, ή μεν Μαγδαληνή Μαρία, σαν να μην είχε καν ακούσει τον άγγελο (αφού άλλωστε κι εκείνος δεν μίλησε γι' αυτήν), διαπιστώνει μόνο την κένωση του τάφου, χωρίς καθόλου να ενδιαφερθεί για τα εντάφια, και τρέχει προς τον Σίμωνα Πέτρο και τον άλλο μαθητή, όπως λέγει ό Ιωάννης.

Ή δε Θεομήτωρ Παρθένος, αφού ενώθηκε με άλλο όμιλο γυναικών, επέστρεφε πάλι εκεί από όπου είχε έλθει. Και ιδού, όπως λέγει ό Ματθαίος, ό Ιησούς υπήντησεν αυταίς λέγων, χαίρετε. Βλέπετε λοιπόν ότι πριν κι από την Μαγδαληνή Μαρία ή Θεομήτωρ είδε αυτόν που για την σωτηρία μας έπαθε σωματικά και ενταφιάστηκε και αναστήθηκε; 

Αί δε προσελθούσαι, λέγει, εκράτησαν αυτού τους πόδας και προσεκύνησαν αύτω. Όπως δε, όταν ή Θεοτόκος άκουσε μαζί με την Μαγδαληνή Μαρία την χαρμόσυνη είδηση της αναστάσεως από τον άγγελο, μόνη αυτή κατάλαβε την σημασία εκείνων των λόγων, Έτσι και τώρα, που ήταν μαζί με τις άλλες γυναίκες, όταν συνάντησε τον Υιό και Θεό της, πρώτη από όλες τις άλλες είδε και αναγνώρισε τον άναστάντα και προσπίπτοντας άγγισε τα πόδια του και έγινε απόστολος του προς τους Αποστόλους.

Ότι δε ή Μαγδαληνή Μαρία δεν ήταν μαζί με τη Μητέρα του Θεού, όταν την συνάντησε και της εμφανίσθηκε και της μίλησε ό Κύριος, καθώς επέστρεφε από τον τάφο, το διδασκόμαστε από τον Ιωάννη. 

Διότι λέει: τρέχει αυτή προς Σίμωνα Πέτρο και προς τον άλλον μαθητή όν εφίλη ό Ιησούς και λέγει αυτοίς: ήραν τον Κύριον εκ του μνημείου και ουκ οίδαμεν πού έθηκαν αυτόν. Αν πράγματι τον είχε δει και τον είχε αγγίσει με τα χέρια της και τον είχε ακούσει να μιλά, πώς θα έλεγε τέτοια πράγματα; ότι δηλαδή τον σήκωσαν και τον μετέθεσαν, το που όμως δεν το γνωρίζουμε; Άλλα και μετά το τρέξιμο του Πέτρου και του Ιωάννη προς τον τάφο και την εκεί θέα των οθονίων και την επιστροφή τους λέγει: Μαρία δε ειστήκει προς τω μνημείω κλαίουσα έξω. 

Βλέπετε ότι όχι μόνο δεν τον είχε δει ακόμη, αλλά ούτε και εξ ακοής δεν είχε πληροφορηθεί τίποτε; Και όταν την ρώτησαν οι εμφανισθέντες άγγελοι: γύναι, τι κλαίεις, εκείνη αποκρίνεται και πάλι σαν να επρόκειτο για νεκρό. Και όταν πάλι στράφηκε και είδε τον Ιησού, ούτε και τότε δεν κατάλαβε, άλλα ερωτώμενη από αυτόν γιατί κλαίει απαντά παρομοίως. 

Εως ότου εκείνος καλώντας την με το όνομα της , της έδειξε ότι είναι αυτός ό ίδιος. Τότε λοιπόν προσπίπτοντας και αυτή και ζητώντας να προσφέρει τον ασπασμό στα πόδια του, άκουσε από αυτόν τις λέξεις: μη μου άπτου.

Από το όποιο μαθαίνουμε ότι, όταν προηγουμένως φάνηκε στην Μητέρα και τις γυναίκες πού ήταν μαζί της, σε εκείνη μόνη επέτρεψε να αγγίσει τα πόδια του (παρ' όλο πού ό Ματθαίος το αναφέρει αυτό γενικά και για τις άλλες γυναίκες, μη θέλοντας για τον λόγο πού είπαμε στην αρχή να προβάλει φανερά την Μητέρα σ' ένα τέτοιο θέμα).

Και αφού πρώτη ήλθε στον τάφο ή αειπάρθενος Μαρία και πρώτη δέχθηκε το μήνυμα της αναστάσεως, έπειτα ήλθαν και άλλες, πού ήταν πολλές μαζί, και είδαν κι εκείνες τον λίθο μετατοπισμένο και άκουσαν τους αγγέλους και, καθώς επέστρεφαν μετά από αυτό το άκουσμα και την θέα, διαμοιράστηκαν.

Άλλες, όπως λέγει ό Μάρκος, έφυγαν οπό του μνημείου και ειχεν αύτάς φόβος και έκστασις και ουδενί ουδέν ειπών, εφοβούντο γαρ. Άλλες ακολούθησαν την Μητέρα του Κυρίου, οι οποίες και αξιώθηκαν της θέας και συνομιλίας του Δεσπότου. 

Ή δε Μαγδαληνή πήγε στον Πέτρο και τον Ιωάννη, μαζί με τους οποίους έρχεται και πάλι αυτή μόνη προς τον τάφο. Κι όταν εκείνοι αναχώρησαν, αυτή παραμένοντας εκεί αξιώνεται της θέας του Δεσπότου και αποστέλλεται και αυτή προς τους Αποστόλους και έρχεται πάλι προς αυτούς, για να αναγγείλει σε όλους, όπως λέγει ό Ιωάννης, ότι έώρακε τον Κύριον και ταύτα ειπεν αυτή. 

Αυτή λοιπόν ή εμφάνισις λέγει και ό Μάρκος ότι έγινε το πρωί, δηλαδή κατά την πλήρη έναρξη της ημέρας και αφού είχε περάσει ολόκληρος ό όρθρος, χωρίς όμως να ισχυρίζεται ότι τότε έγινε και ή άνάστασις του Κυρίου ή πρώτη εμφάνισις του.

Λοιπόν έχουμε τώρα τα περί των Μυροφόρων εξηγημένα με σαφήνεια, καθώς και την περί αυτών συμφωνία των τεσσάρων Ευαγγελιστών πού ζητούσαμε στην αρχή. Οι δε μαθητές, όταν κατ' αυτή την ίδια μέρα της αναστάσεως άκουσαν από τις Μυροφόρες και τον Πέτρο και τον Λουκά και τον Κλεόπα ότι ό Κύριος ζή και τον είδαν, απίστησαν. 

Γι' αυτό και ονειδίζονται από αυτόν, όταν υστέρα τους εμφανίσθηκε, καθώς ήταν συγκεντρωμένοι. 'αφού δε μέσω πολλών προσώπων και με πολλούς τρόπους φανέρωσε τον εαυτό του ότι ζή, όχι μόνο πίστεψαν όλοι, αλλά και κήρυξαν παντού: Εις πάσαν την Γήν έξήλθεν ό φθόγγος αυτών και εις τα πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτών, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων.

Διότι, έως ότου κηρυχθεί ό λόγος σε όλη τη γη, τα θαύματα ήταν αναγκαιότατα.

Και χρειάζονται μεν σημεία και υπερφυσικά θαύματα, για να φανεί και να βεβαιωθεί ή αλήθεια του κηρύγματος. Χρειάζονται δε «σημεία», όχι όμως και υπερφυσικά θαύματα, για να φάνουν εκείνοι πού δέχθηκαν τον λόγο κατά πόσον δηλαδή πίστεψαν με βεβαιότητα. Και ποια είναι αυτά τα «σημεία»; 

Τα σημεία των έργων. Διότι λέγει: δείξον μοι την πίστιν σον εκ των έργων σου, και τίς πιστός, δειξάτω εκ της καλής αναστροφής τα έργα αυτού . Διότι ποιος να πιστεύση για κάποιον, ότι έχει πράγματι θείους και μεγάλους και υψηλούς και θα λέγαμε ουράνιους λογισμούς (πού ακριβώς τέτοια είναι ή ευσέβεια), όταν αυτός επιδίδεται σε έργα ανήθικα και είναι προσηλωμένος στη γη και στα γήινα;

Δεν ωφελεί λοιπόν τίποτε, αδελφοί, το να λέγει κανείς ότι έχει πίστη θεϊκή και να μην εχη έργα πού να ταιριάζουν στην πίστη του. τι ωφέλησαν οί λαμπάδες στις μωρές παρθένες, την στιγμή πού δεν είχαν έλαιο, έργα δηλαδή αγάπης και συμπαθείας; τι ωφέλησε σ' εκείνον τον πλούσιο, πού τηγανιζόταν στην άσβεστη φλόγα εξ αιτίας της ασυμπαθείας του προς τον Λάζαρο, το ότι κάλεσε τον Αβραάμ «πατέρα»; τι ωφέλησε σ' εκείνον τον άνθρωπο, πού δεν είχε αποκτήσει δια των καλών έργων ένδυμα κατάλληλο για τον θείο γάμο και τον νυμφώνα εκείνο της αφθαρσίας, ή δήθεν ευπείθεια προς την πρόσκληση; 

Προσκλήθηκε μεν και προσήλθε (διότι αναμφιβόλως πίστεψε) και παρεκάθησε μαζί με τους αγίους εκείνους συνδαιτυμόνες. Όταν όμως ξεσκεπάστηκε και καταισχύνθηκε, γιατί ήταν ντυμένος την αθλιότητα των ηθών και των πράξεων του, δένεται χωρίς έλεος χειροπόδαρα και ρίχνεται στη γέεννα του πυρός, οπού είναι ό κλαυθμός και ό βρυγμός των οδόντων.

Αυτήν είθε να μη την δοκιμάσει κανένας από μας πού καλούμεθα Χριστιανοί, αλλά επιδεικνύοντας βίο ανάλογο προς την πίστη μας, να εισέλθουμε στον νυμφώνα της άφθαρτης ευφροσύνης και να ζήσουμε αιωνίως μαζί με τους Αγίους εκεί οπού είναι ή κατοικία όλων των ευφραινομένων. Αμήν.

Πηγή: (ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ ΆΓΙΟΥ ΌΡΟΥΣ. ΤΕΥΧΟΣ 6), Πηγή Ζωής, Αναβάσεις

«Και δημιούργησε ο Θεός τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική του εικόνα». Τον άνθρωπο, θα ισχυρισθεί η γυναίκα, κατά τί αφορά εμένα;

Mεγάλοι σταθμοὶ στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπῆρξαν τρεῖς κῆποι: ὁ κῆπος τῆς Ἐδέμ, ὁ κῆπος τῆς Γεθσημανῆ καὶ ὁ κῆπος τῆς Ἀναστάσεως. Παραμένουν τρία ἀν­­­­εξίτηλα ὁρόσημα τῆς ­πανανθρώπινης ἱστορίας.

Ὁ κῆπος τῆς Ἐδέμ. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ θεία Γραφή, «ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον ἐν Ἐδὲμ κατὰ ἀνατολὰς καὶ ἔθετο ἐκεῖ τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε» (Γεν. β΄ 8). Ὁ παντοδύναμος καὶ ἀπειροτέλειος Θεὸς διέταξε καὶ φύτρωσε κῆπος, παράδεισος, μὲ πλούσια καὶ ποικίλη βλάστηση, στὴν Ἐδέμ, ποὺ βρίσκεται πρὸς τὴν Ἀνατολή. Ἐκεῖ τοποθέτησε τὸν ἄνθρωπο ποὺ δημιούργησε. Ὁ κῆπος τῆς Ἐδὲμ εἶναι ὁ κῆπος τῆς ἄδολης χαρᾶς, τῆς ἀληθινῆς εὐ­φροσύνης καὶ τῆς πραγματικῆς εὐτυχίας τοῦ ἀν­θρώπου. Ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ ἀνάμε­σα στοὺς πρώτους ἀν­θρώπους, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, ἡ ἀναστρο­φή Του μὲ αὐτούς, τὸ μεγαλεῖο καὶ τὸ πλῆθος τῶν ­δημιουργημάτων, ὅλα συντελοῦσαν στὸ νὰ κάνουν ὅλο καὶ μεγαλύτερη τὴν εὐ­τυχία καὶ τὴ χαρά τους.
Ὅμως αὐτὸς ὁ ἅγιος τόπος μεταβλή­θηκε σὲ πεδίο μάχης μεταξὺ τοῦ διαβό­λου καὶ τῶν πρωτοπλάστων. ­Ἀκολούθησε ἡ ὑποχώρηση τῆς Εὕας καὶ τοῦ Ἀδὰμ στὶς ὑποβολὲς τοῦ Πονηροῦ καὶ τελικὰ ἡ ἔξωσή τους ἀπὸ τὸν κῆπο τῆς χαρᾶς καὶ τῆς εὐτυχίας. Μετὰ τὴν ἔξωσή τους ὑφίστανται τὶς συνέπειες τῆς παρακοῆς τους: «Εἰς τὸ ἑξῆς μὲ τὸν ἱδρώτα τοῦ προσώπου σου θὰ ­κερδίζεις καὶ θὰ τρῶς τὸ ψωμί σου μέχρις ὅτου πεθάνεις. Ὁ κόπος καὶ ὁ μόχθος, οἱ ἀσθένειες θὰ εἶναι ὁ ­καθημερινὸς σύν­τροφός σου» (Γεν. γ΄ 19). Ὅλες αὐτὲς οἱ ὀδυνηρὲς συνέπειες τοῦ δράματος τῆς παρακοῆς θὰ ­συνοδεύουν πλέον καὶ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ. Καὶ πρὸς τὴν Εὔα εἶπε ὁ Θεός: «Μὲ ὀδύνες καὶ πόνους θὰ γεννᾶς τὰ τέκνα σου. Ὁ σύζυγός σου θὰ εἶναι ὁ κηδεμόνας, ἡ καταφυγή, ἡ προστασία καὶ ἡ ἀσφάλειά σου στὰ βάσανα ποὺ θὰ σὲ συναν­τοῦν» (Γεν. γ΄ 16).

Ὁ δεύτερος κῆπος εἶναι ὁ κῆπος τῆς Γεθσημανῆ. Εἶναι ὁ κῆπος μέσα στὸν ὁποῖο ἀρχίζει ἡ θυσία τοῦ Γολγοθᾶ, ποὺ θὰ ὁλοκληρωθεῖ ἐπάνω στὸ Σταυρό. «Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἰησοῦς ἐξῆλθε σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ πέραν τοῦ χειμάρ­ρου τῶν Κέδρων, ὅπου ἦν κῆπος, εἰς ὃν εἰσῆλθεν αὐτὸς καὶ οἱ ­μαθηταὶ αὐ­τοῦ» (Ἰω. ιη΄ [18] 1). «Κι ἐκεῖνος ἀπομακρύνθηκε ἀπ᾿ αὐτοὺς σὲ ­ἀπόσταση πετροβολιᾶς, κι ἐκεῖ γονατιστὸς προσ­εύχεται: Πάτερ, ἐὰν εἶναι θέλημά σου νὰ ἀπομακρύνεις τὸ ποτήριο αὐτὸ τοῦ θανάτου ἀπὸ μένα, ­ἀπομάκρυνέ το. Ἂς μὴ γίνει ὅμως αὐτὸ ποὺ θέλει ἡ ἀνθρώπινη φύση μου λόγῳ τῆς ­φυσι­κῆς ἀποστροφῆς πρὸς τὸν ­θάνατο, ἀλ­λὰ αὐτὸ ποὺ θέλεις ἐσύ... Καὶ ὁ ἱδρώ­τας του ­ἔγινε ἄφθονος καὶ πηχτὸς σὰν ­κομμάτια πηγμένου αἵματος ποὺ πέφτουν στὴ γῆ» (Λουκ. κβ΄ [22] 41-44).

Στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ ὁ νέος Ἀ­­­δάμ, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, μὲ τὴν πλήρη καὶ τελεία ὑπακοὴ στὸν οὐ­ράνιο Πατέρα Του καὶ μὲ τὴ θυσία Του ἐπάνω στὸ Σταυρό, θὰ ἐπανόρθωσε τὶς ὀλέθριες συνέπειες τῆς ἀνυπακοῆς τοῦ πρώτου Ἀδὰμ στὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ.
Ὑπάρχει καὶ τρίτος κῆπος. Εἶναι ὁ κῆ­­πος τῆς Ἀναστάσεως μὲ τὸν Τάφο τοῦ Κυρίου. «Ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ἐ­­­­σταυρώθη κῆπος καὶ ἐν τῷ κήπῳ μνημεῖον καινόν, ἐν ᾧ οὐδέπω οὐδεὶς ἐτέθη» (Ἰω. ιθ΄ [19] 41). Ὁ ἐνταφιασμὸς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ στὸν κῆπο καὶ ἡ Ἀνάστασή Του θὰ συντελέσουν ὥ­σ­τε νὰ μεταβληθεῖ αὐτὸς ὁ κῆπος σὲ νέο κῆπο τῆς Ἐδὲμ καὶ ἀνώτερο ἀπὸ ἐ­­­κεῖ­νον.
Ὁ κῆπος τῆς Ἀναστάσεως μὲ τὸν κενὸ Τάφο τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ πηγὴ χαρᾶς καὶ πραγματικῆς εὐτυχίας. Τώρα πλέον ὁ θάνατος καταργεῖται, καὶ ὁ παλαιὸς Ἀδὰμ ἀνασταίνεται διὰ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ.

Τρεῖς κῆποι, τρεῖς σταθμοὶ τῆς ἀν­θρω­πότητας. Ὁ πρῶτος κῆπος, τῆς Ἐ­­­δέμ, εἶναι ὁ κῆπος τῆς παρακοῆς τοῦ Ἀδὰμ στὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ μὲ ὅλες τὶς ὀλέθριες συνέπειες τῆς ἁμαρτίας γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ δεύτερος κῆπος, τῆς Γεθσημανῆ, εἶναι ὁ κῆπος τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς μέχρι θανάτου ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τελείας ὑποταγῆς τοῦ Κυρίου στὸ θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός Του, προκειμένου νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο Του στὴ γῆ. Καὶ ὁ τρίτος κῆπος, ὁ κῆπος τῆς Ἀναστάσεως, προσφέρει τὸ μεγαλύτερο μήνυμα καὶ χάρισμα στὸν ἄνθρωπο, τὸ μήνυμα καὶ χάρισμα τῆς νίκης κατὰ τοῦ θανάτου: «Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε»! (Μάρκ. ις΄ [16] 6).
Τώρα ζοῦμε μέσα στὴ χαρά, τὸ φῶς, τὴν εὐτυχία τοῦ τρίτου κήπου. Νὰ μᾶς συγκλονίζει αὐτὸ καὶ νὰ μᾶς παρακινεῖ νὰ ἀνταποκρινόμαστε στὴν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ μας.

Πηγή: Ο Σωτήρ 

«Να δούμε ακόμα πού θα φτάσουμε! Δεν αφήσαμε βρωμιά, δεν αφήσαμε σιχαμένη πράξη, που να μην κάνουμε, δεν αφήσαμε πονηρό διαλογισμό που να μην τον πούμε ή να μη τον γράψουμε με την μεγαλύτερη αδιαντροπιά. Ξεχαλινωθήκαμε ολότελα» Φώτης Κόντογλου

Ερωτώ: Θα μπορούσε να διοργανωθεί στη Δράμα ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα, κατάλληλο για να το παρακολουθήσουν και μαθητές του Δημοτικού, με θέμα τον Δράμαλη πασά; Θυμίζω ότι ο Μαχμούτ πασάς, καταγόταν από την Δράμα, γι’ αυτό έμεινε κοινώς γνωστός ως Δράμαλης. «Διέπρεψε» ως σφαγέας Χριστιανών και στην Δράμα και στην Λάρισα, όπου είχε μετατεθεί, για να λάβει, τέλος, τον «μισθό» που του άξιζε, από το γιαταγάνι του Κολοκοτρώνη, στα Δερβενάκια.

Καυχώνται, λοιπόν, και επαίρονται οι Δραμινοί για την καταγωγή του θηρίου; θα επέτρεπαν στα παιδιά τους να παρακολουθήσουν εκπαιδευτική «δράση», η οποία θα εξυμνεί τον Δράμαλη; Ο κοινός νους λέει όχι. Αλλά πού να βρεις σήμερα κοινό νου, λογική, ιδίως στο υπουργείο Παιδείας και στο αμαρτωλό Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, το οποίο πρέπει να καταργηθεί!

Θα ανεχόταν οι κάτοικοι των Ιωαννίνων, να συμβεί κάτι παρόμοιο με την αιμοσταγή τύραννο Αλή πάσα; (Τον οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, κάποια σκύβαλα της νεοταξικής ιστοριογραφίας, προσπαθούν να τον παρουσιάσουν ως «Βοναπάρτη της Ηπείρου»).

Το ίδιο ισχύει και για τον γενοκτόνο μας Μουσταφά Κεμάλ, τον οποίο ψευδώς τον παρουσιάζουν ως καταγόμενο από την Θεσσαλονίκη. (Αν και με τον νυν ανεκδιήγητο δήμαρχό της όλα τα περιμένει κανείς).

Και όμως βρέθηκε πόλη της Ελλάδας, η οποία τιμά «ευκλεές» τέκνο της, σφαγέα και εξολοθρευτή του Γένους μας. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ τους κατοίκους ή την δημοτική αρχή της πόλης, αλλά εκπαιδευτικό πρόγραμμα το οποίο τελεί υπό την αιγίδα του υπουργείου Παιδείας.

Εξηγώ. Στην Καβάλα, κατοικοεδρεύει το Ινστιτούτο Μωχάμετ Αλι, επονομαζόμενο «IMARET», το οποίο στοχεύει στην «Έρευνα της Ανατολικής Παράδοσης». ( Τι θα πει ανατολική παράδοση;).  Το εν λόγω Ινστιτούτο εκπόνησε εκπαιδευτικό πρόγραμμα με τίτλο «Στα ίχνη του Μωχάμετ Αλι» και πέτυχε την έγκριση του υπουργείου, όπερ σημαίνει ότι σχεδόν υποχρεώνονται να το παρακολουθήσουν και παιδιά του δημοτικού σχολείου.

Και αυτό συνέβη, παραμονές της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου. Το τι περιλαμβάνει η παρακολούθηση από μαθητές και δασκάλους της εν λόγω δράσης θα το δούμε παρακάτω. Ας «βαδίσουμε» όμως, παρενθετικά, στα «ίχνη του Μωχάμετ Άλι», να δούμε ποιον τιμά η ελληνική εκπαίδευση.

Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1769, από οικογένεια Τουρκαλβανών. Κατόρθωσε, με τις πολεμικές του ικανότητες, να αναγνωρισθεί το 1805 «Σελίμ πασάς» (τοπάρχης) της Αιγύπτου. Κατά την Επανάσταση το ’21, ανταποκρίθηκε στην έκκληση του σουλτάνου Μαχμούτ, να τον βοηθήσει στην κατάπνιξη της εξέγερσης των Ελλήνων. Γράφει ο Σπ. Τρικούπης στην «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως»: «Ελέγετο δε και επιστεύετο ότι συνωμολογήθη να κρατήση, ο σατράπης ούτος, υπό την εξουσία του όσους εν αποστασία τόπους υποτάξη και του μεν κατοίκους χριστιανούς ν’ απαγάγη αιχμαλώτους εις Αίγυπτον ή αλλού, αυτούς δε τους τόπους να κατοικίση υπό Αιγυπτίων και άλλων Μωαμεθανών». (τομ. Γ’, εκδ. «Γιοβάνης», σελ. 127). Έτσι την 7η Ιουλίου του 1824 αναθέτει στον γιο του Ιμπραήμ, την υλοποίηση του σατανικού σχεδίου: να απαγάγει, όσους Έλληνες γλιτώσουν την σφαγή, από την Ελλάδα και να την «κατοικίση» υπό Μωαμεθανών. Σχέδιο που τότε απέτυχε, γιατί σε τούτο τον τόπο ζούσαν Κολοκοτρωναίοι και Καραϊσκάκηδες, ενώ τώρα επιτυγχάνεται, γιατί μας κυβερνούν κυρά-Τασίες και λοιποί Νενέκοι, Γραικύλοι προσκυνημένοι. Ας το χωνέψουμε μ’ αυτά που γίνονται με τους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες ακυρώνεται η Επανάσταση του ’21. Τα εγκλήματα των δυτικών συμμοριών τύπου Μπους, Κάμερον και Σαρκοζί σε Ιράκ και Λιβύη και Συρία, τα πληρώνει η πατρίδα μας, η οποία και εν μέσω φρικτής κρίσης διατηρεί την ανθρωπιά της. Όμως, όπως δηλώνει η κυρία Τασία, θα τους «κατοικίση» τους μουσουλμάνους σ’ όλη την Ελλάδα, για να απλωθεί ο τρόμος σ’ όλη την Επικράτεια και όσοι το αρνούνται αυτό είναι-δεν βρίσκω άλλη πιο ανώδυνη λέξη- ηλίθιοι.

(Και... βγάλτε το σκασμό όλοι σας γιατί είστε ρατσιστές, χρυσαυγίτες και θα κατηγορηθείτε για Ισλαμοφοβία!!

«Καημένε Μακρυγιάννη να ‘ξερες/

γιατί το τζάκισες το χέρι σου/

το τζάκισες για να χορεύουν σέικ

τα… κουκουλόπαιδα», για να παραλλάξουμε τον ποιητή.

Καημένη πατρίδα... θρηνώ και οδύρομαι για την κατάντια σου...). 

Αυτές τις διαταγές είχε το αιμοσταγές κτήνος, ο Μπραΐμης, από τον πατέρα του. Και ποιός ήταν ο Ιμπραήμ; «Ήταν ο Μπραΐμης μεθυσμένος πίνει ρούμι και κρασί μποτίλιες. Μπεκρής πολύ και παραλυμένος εις γυναίκες και παιδιά», γράφει ο Μακρυγιάννης. («Απομνημονεύματα», εκδ. Ζαχαρόπουλος, σελ. 396).

Παλαιότερα στο Μοριά, όταν ήθελαν να περιγράψουν εμφατικώς κάποια θεομηνία, έλεγαν: «Μπραΐμης πέρασε!» Χιλιάδες γυναίκες και παιδιά, μαγάρισε ο διεστραμμένος και τα έστελνε στα χαρέμια του πατέρα του.

Όταν ο Καποδίστριας αργότερα θέλησε να ελευθερώσει κάποιες Ελληνίδες, πληρώνοντας για την εξαγορά τους, αυτές αρνήθηκαν. Η ντροπή δεν τις άφηνε... Αυτούς, λοιπόν, τους κτηνανθρώπους αποφάσισε να τιμήσει το υπουργείο εθνοκτόνου παιδαγωγίας, και βρέθηκαν, δυστυχώς, σχολεία και δάσκαλοι, στην Καβάλα, που έσπευσαν, παραμονές της εθνεγερσίας να οδηγήσουν Έλληνες μαθητές στο μουσείο του Μωχάμετ Άλι. Διαβάζω από την επιστολή διαμαρτυρίας γονέων και εκπαιδευτικών του νομού Καβάλας.

«Εκεί τους υποδέχτηκε η ορισμένη εμψυχώτρια του προγράμματος μία ελληνίδα δασκάλα, η οποία ντύθηκε με ισλαμική στολή και μάλιστα ζήτησε να απευθύνονται σε αυτήν οι δάσκαλοι και οι μαθητές όχι με το ελληνικό-χριστιανικό όνομά της, αλλά με το τουρκικό-μουσουλμανικό όνομα ΝΑΣΙΦ και ανάμεσα στις ερωτήσεις που υπήρχαν προτυπωμένες και τις οποίες υπέβαλαν τα παιδιά, στις 18 Μαρτίου 2015, στον νεκρό εδώ και δύο αιώνες ΜΩΧΑΜΕΤ ΑΛΙ ήταν και η εξής 8η ερώτηση: “Δεν σε κορόιδευαν που είχες σκούρο δέρμα, δεν σε μισούσαν που ήσουν ΤΟΥΡΚΟΣ”; Αυτές οι ερωτήσεις έγιναν στα πλαίσια  ενός θεατρικού δρώμενου που αφορούσε ένα ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ προς τον Μωχάμετ Άλι.

Εν συνεχεία έγινε περιήγηση στο Μουσείο του Μωχάμετ Άλι, που είναι η παλιά οικία του στην Καβάλα, επισκέφτηκαν στους χώρους ενδιαίτησης ανδρών και γυναικών (σαλαμλίκ-ανδρώνας και χαρεμλίκ-γυναικωνίτης) και το δωμάτιο του χαρεμιού όπου ξάπλωναν όλες οι παλλακίδες, τα ιδιαίτερα δωμάτια του πασά και το δωμάτιο της ευνοούμενης του παλλακίδας».

Βεβαίως, για να εξοικειωθούν τα παιδιά με την τύχη που τους περιμένει. Είμαι περίεργος να μάθω, τι έλεγε η ΝΑΣΙΦ-δασκάλα στα κοριτσάκια-μαθήτριες για την «διαθεματική δράση» του χαρεμιού;

Στην δε μεθοδολογία του προγράμματος, διαβάζουμε μεταξύ άλλων νεοταξικών αερολογιών περί «βιωματικής εμπειρίας και τεχνικών αναστοχασμού, σημειολογιών και διακειμενικών αναφορών» τα κάτωθι: «Θέλοντας να πάμε ένα βήμα πιο πέρα από τον αναμενόμενο σκοπό του προγράμματος, την ανάδειξη, δηλαδή, του προσώπου, του έργου και της εποχής του Μωχάμετ Άλι, επιδιώξαμε η προσωπικότητά του να λειτουργήσει ως ερέθισμα, μέσω του οποίου οι μαθητές-τριες καλούνται να αναμετρηθούν με τα δικά τους όρια, την δική τους επιθυμία για γνώση, περιπέτεια, ζωή... και να αναδειχθούν καθολικά και πανανθρώπινα νοήματα». Μάλιστα. Πρότυπο, λοιπόν, για τα παιδιά, τους μαθητές μας ο Μωχάμετ Άλι, ο πατέρας του παραλυμένου παιδεραστή Ιμπραήμ, που του έστελνε μικρά παιδιά από το Μοριά και το Μεσολόγγι για να ικανοποιήσει τις διαστροφές του.

«Επήγε ο Ιμπραΐμης εις το Χελμό και τουφέκι δεν απάντησε πουθενά, και εσκλάβωσε περίπου δύο χιλιάδες γυναίκες και παιδιά...», λέει ο Κολοκοτρώνης στη «Διήγησιν Συμβάντων». (εκδ. ΙΔΕΒ, σελ. 207). Για το υπουργείο και τα ποικιλώνυμα Ινστιτούτα  γνωρίζουμε από πού παίρνουν γραμμή. Η Στοά προωθεί τα πειθήνια ενεργούμενά της σε καίριες θέσεις. Όμως, οι σύλλογοι διδασκόντων, οι δάσκαλοι συνάδελφοί μου, γιατί μπλέκονται, σε τέτοιες παγίδες; Ντροπή να ντροπιαζόμαστε. Ψυχή και Χριστό θέλουν οι μαθητές μας και όχι τα σκύβαλα που ρίχνουν στα σχολεία οι μαυραγορίτες του πνεύματος.

Τζαμιά στην Αθήνα, τμήματα Ισλαμικών Σπουδών στην Θεολογική Θεσσαλονίκης, «προσκυνήματα» στο σπίτι του Μωχάμετ Άλι στην Καβάλα, μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες σ’ όλη την Ελλάδα... ας ετοιμαστούμε για την νέα Τουρκοκρατία.

Πηγή: Ακτίνες 

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί ἀδελφοί, προανήγγειλε στούς Μαθητές Tου τήν ἀνάστασή Του, ὅταν τούς ἔλεγε ὅτι «μέλλει ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων καί ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καί τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται» (Ματθ. ιζ΄, 22). Οἱ Μαθητές ἀγνοοῦσαν τί σημαίνει ὅτι ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου θά θανατωθῆ καί θά ἀναστηθῆ τρεῖς ἡμέρες μετά τόν θάνατό Του, καί ἐπί πλέον «ἐφοβοῦντο αὐτόν ἐπερωτῆσαι (Μάρκ. θ΄, 31-32).

Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος τοῦ Πάσχα

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί ἀδελφοί, προανήγγειλε στούς Μαθητές Tου τήν ἀνάστασή Του, ὅταν τούς ἔλεγε ὅτι «μέλλει ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων καί ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καί τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται» (Ματθ. ιζ΄, 22). Οἱ Μαθητές ἀγνοοῦσαν τί σημαίνει ὅτι ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου θά θανατωθῆ καί θά ἀναστηθῆ τρεῖς ἡμέρες μετά τόν θάνατό Του, καί ἐπί πλέον «ἐφοβοῦντο αὐτόν ἐπερωτῆσαι (Μάρκ. θ΄, 31-32).

Ἡ φράση «υἱός Θεοῦ» καί «υἱός ἀνθρώπου» δηλώνουν τίς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ, θεία καί ἀνθρωπίνη πού ἐνεργοῦσαν μαζί στόν Χριστό, χωρίς νά χάνη ἡ καθεμιά τίς ἰδιότητές της.

Ὁ Χριστός μετά τήν ἀνάστασή Του, ἐμφανίσθηκε πρῶτα στίς Μυροφόρες γυναῖκες οἱ ὁποῖες πῆγαν πολύ πρωί στόν τάφο γιά νά ἀλείψουν μέ ἀρώματα τό σῶμα Του, καί ἔπειτα ἐμφανίσθηκε τήν ἴδια ἡμέρα στούς Μαθητές Του. Θά περίμενε κανείς νά ἐμφανισθῆ στούς σταυρωτές Του, στούς Γραμματεῖς καί Φαρισαίους, στούς Ἀρχιερεῖς, στόν Ἡρώδη καί τόν Πιλάτο καί σέ ὅσους συνέβαλαν στό νά πάθη καί νά σταυρωθῆ καί μέ αὐτό τόν τρόπο νά τούς κάνη νά πιστεύσουν. Δέν τό ἔκανε, ὅμως, αὐτό γιατί ὑπάρχει εἰδικός λόγος.

 Κατ’ ἀρχάς ὁ Χριστός δέν κάνει ἐνέργειες ἁπλῶς γιά κοινωνικούς λόγους οὔτε γιά νά φανερώση τήν θεότητά Του σέ ἀνθρώπους πού δέν πιστεύουν. Ἀκόμη καί ὅταν θαυματουργοῦσε καί θεράπευε τούς ἀνθρώπους τό ἔκανε ἀφοῦ πρῶτα ἔβλεπε τήν πίστη τους.

Ἔπειτα, ἡ ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ σέ κάθε ἄνθρωπο εἶναι γεγονός μέ αἰώνιες διαστάσεις καί συνταρακτικές συνέπειες γιά τόν ἄνθρωπο . Τό νά συναντήση κανείς τόν Θεό συνιστᾶ τήν καταδίκη του, ἐάν δέν εἶναι κατάλληλα προετοιμασμένος. Ὅπως ὅταν κανείς ἀτενίση τόν ἥλιο χωρίς καμμιά προστασία, ἀπό τήν ὑπερβολική λάμψη τοῦ φωτός τοῦ ἡλίου καταστρέφονται οἱ ὀφθαλμοί του, ἔτσι ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει κατάλληλο πνευματικό ὀφθαλμό, δέν μπορεῖ νά ἀντέξη τό δυνατό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Ἑπομένως, ἀπό ἀγάπη καί φιλανθρωπία δέν ἐμφανίσθηκε ὁ Χριστός στούς σταυρωτές Του γιά νά μή ὑποστοῦν κάποιο κακό. Αὐτοί ἔπρεπε νά πληροφορηθοῦν τήν ἀνάσταση ἀπό τρίτους μήπως πιστεύσουν καί σωθοῦν. Ὑπῆρχε ἀκόμη καιρός νά πιστεύσουν μέ τήν ἐλευθερία τους, νά διορθωθοῦν, ὥστε ὅταν θά Tόν δοῦν τελικά κατά τήν Δευτέρα Παρουσία Του μέσα στήν δόξα Του νά σωθοῦν καί νά μή καταδικαστοῦν. Πάντως, ἡ συνάντηση μέ τόν Χριστό εἶναι ἕνα κρίσιμο σημεῖο, συνιστᾶ τήν αἰώνια ζωή ἤ τήν αἰώνια κόλαση.

Ἀκόμη, ὁ Χριστός μετά τήν ἀνάστασή Του ἐμφανίσθηκε στούς Μαθητές Του, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προετοιμασθῆ, καί παρά τίς πτώσεις τους ἦταν κατάλληλοι γιά νά δοῦν τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Τό κυριότερο εἶναι ὅτι ὁ Χριστός ἐμφανίσθηκε μετά τήν ἀνάστασή Του στούς Μαθητές Του, ὄχι ἁπλῶς γιά νά πιστεύσουν, ἀλλά γιά νά τούς ὁδηγήση στήν θέωση. Αὐτός ἦταν ὁ βαθύτερος σκοπός τῶν ἐμφανίσεων τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ στούς Μαθητές Του, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προηγουμένως καθαρισθῆ καί φωτισθῆ καί ἔπρεπε νά φθάσουν στήν θέωση. Βεβαίως, κατά τίς σαράντα ἡμέρες τούς προετοίμασε κατάλληλα, ὥστε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς νά λάβουν τό Ἅγιο Πνεῦμα καί νά γίνουν μέλη τοῦ Σώματός Του.

Αὐτό πού ἔγινε μέ τούς Μαθητές τοῦ Χριστοῦ γίνεται μέ πολλούς ἀνθρώπους διά μέσου τῶν αἰώνων . Ἤδη, ἀμέσως μετά τήν Πεντηκοστή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶδε τόν Ἀναστάντα Χριστό (Πρ. θ΄, 3-9), ὁ Πρωτομάρτυς Στέφανος «εἶδε δόξαν Θεοῦ καί Ἰησοῦν ἐστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Πρ. ζ΄, 55), καί ἑκατομμύρια Χριστιανοί μέχρι σήμερα ἔγιναν μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ σκοπός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νά προετοιμάζεται κατάλληλα, μέ τήν ἄσκηση, τά Μυστήρια, τήν κάθαρση, τήν προσευχή γιά νά δῆ τόν Ἀναστάντα Χριστό καί νά ὁδηγηθῆ στήν θέωση.

Αὐτός εἶναι ὁ βαθύτερος σκοπός τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας καί τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία δέν εἶναι φιλοσοφική, στοχαστική, ἠθική, ἀλλά μυστηριακή καί ἀσκητική .Καί ἡ Ἐκκλησία δέν ἀποβλέπει ἁπλῶς στήν ἐκπλήρωση τῶν κοινωνικῶν καί ὑλικῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου, ἄν καί τό κάνει καί αὐτό συνεκδοχικῶς, ἀλλά ἔχει σκοπό νά ἁγιάση τόν ἄνθρωπο, νά δῆ τόν Ἀναστάντα Χριστό καί νά τόν ὁδηγήση στήν θέωση.

Μέσα σέ αὐτή τήν προοπτική πρέπει νά δοῦμε τήν ζωή τῶν ἁγίων ὅλων τῶν αἰώνων, ἤτοι Ἀποστόλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Πατέρων, Ἀσκητῶν, καί γενικά Χριστιανῶν πού ζοῦν τήν κατά Χριστόν συζυγία. Ὅλοι αὐτοί εἶναι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς ὑποδεικνύουν πῶς καί ἐμεῖς θά δοῦμε τόν Ἀναστάντα Χριστό, ὁ Ὁποῖος θά μᾶς δωρήση τήν θέωση καί τόν ἁγιασμό.

Εἶναι ἀνάγκη νά δοῦμε τόν σκοπό τῆς Ἐκκλησίας καί τό νόημα τῶν ἑορτῶν μέσα στά πλαίσια αὐτά, ὥστε νά μή ἐκκοσμικεύουμε τό ἔργο καί τόν σκοπό τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς , καί νά ἔχουμε βεβαία ἐλπίδα στήν καρδιά μας ὅτι δέν ζοῦμε μόνο γιά τά ὑλικά ἀγαθά, ἀλλά νά αἰσθανθοῦμε τήν δύναμη τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μέσα μας.

Η πηγή με τα δύο νερά είναι ο άνθρωπος. Με το ένα νερό ζωντανεύει, με το άλλο νεκρώνει. Μ’ ένα πλένει, με το άλλο λερώνει. Και τα δύο νερά ρέουν ἀπό το ίδιο στόμα. Ο ἂνθρωπος μπορεῖ με το στόμα να παινεύη την αρετή, αλλά μπορεί και να τη μαλώνη, μπορεί να δοξάζη τον Θεό, αλλά μπορεί και να Τον υβρἰζη, μπορεί να σηκώση τον πεσμένο, αλλά μπορεί και να ρίξη τον όρθιο, μπορεί να ενθαρρύνη, αλλά μπορεί και να αποδυναμώση, μπορεί να οδηγήση, αλλά μπορεί και να αποπλανήση.

Σήμερα η ζωή μας κατακλύζεται από οικονομικούς όρους αμέτρητους, εν πολλοίς ακατανόητους ή δυσνόητους. Όλοι τους επιδίδονται στην περιγραφή των οικονομικών δεδομένων και γενικότερα στην οικονομική κατάσταση προσώπων, οργανισμών, εταιρειών αλλά και κρατών και όλης της ανθρωπότητας.

Δυο απ΄ αυτούς, το «έλλειμμα» και το «πλεόνασμα», παίζουν  πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, όχι μόνο ως οικονομικοί όροι αλλά και ως τρόποι του ζειν και αγωνίζεσθαι στο στίβο της πολυκύμαντης πραγματικότητας αυτής ταύτης της ζωής.

 Οι όροι αυτοί έχουν προσλάβει μέσα μας ανεπαίσθητα κάποια ιερότητα, ένα περιεχόμενο παγανιστικό  θα μπορούσαμε να πούμε και εμείς είμαστε στραμμένοι, προσηλωμένοι  προς αυτούς ψυχή τε και σώματι. Καθώς προβάλλονται μάλιστα και παρουσιάζονται  και αναλύονται από τους ειδικούς, πολιτικούς και οικονομολόγους, καθορίζουμε σύμφωνα μ’ αυτά την οικονομική μας αλλά και όλη μας τη  συμπεριφορά προς τις καταστάσεις και τα πρόσωπα που μας περιβάλλουν.

Επειδή όμως είμαστε κληρονόμοι μιας παράδοσης και ιστορίας πλούσιας σε αρχές και ιδανικά και σε πνευματικό περιεχόμενο, που πηγάζει από τους Αγίους και τους ήρωές μας ( εθνικούς, επιστημονικούς, φιλανθρωπικούς, κοινωνικούς, κ.λπ.), έχουμε και την παρακαταθήκη και την εμπειρία και την υποχρέωση να δούμε τα πράγματα και από την άλλη σκοπιά. Αυτή των πατέρων μας, δηλαδή την πάτρια.

Στις αμέτρητες δοκιμασίες που έζησε το Γένος μας ανά τους αιώνες, υπήρξαν στιγμές που αντιμετώπισαν οι πατέρες μας αυτό το «δίλημμα»: «ΕΛΛΕΙΜΜΑ» ή «ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ».

Βεβαίως, ως μη έχοντες αμφότεροι οι όροι στην παρούσα αναφορά μόνο οικονομικο-διαχειριστικό περιεχόμενο, εννοείται πως προβλήθηκαν  και ως πρόκληση , ως απειλή, με την ανάλογη μορφή σε κάθε περίσταση.

Όταν οι κάθε είδους επίβουλοι εχθροί χτυπούσαν την πατρίδα και δεν είχαν αποτέλεσμα στα πεδία των μαχών σώμα με σώμα, κατέφευγαν και σ’ αυτόν τον δόλιο τρόπο, για να επικρατήσουν, να  υποτάξουν το αδούλωτο φρόνημα, που ουσιαστικά συνοψιζόταν στο «δίλημμα»: «Έλλειμμα» ή « πλεόνασμα».

Πραγματικά, δεν μπορεί παρά να ήταν φοβερή η πρόκληση και ο πειρασμός.

Αυτοί που έδιναν τις δελεαστικές υποσχέσεις στις ώρες της δοκιμασίας, των παντοειδών κινδύνων, της δίψας, της πείνας, των ασθενειών, της απώλειας των αγαπημένων προσώπων, της άμεσης απειλής του θανάτου, της ατίμωσης, της βεβήλωσης των ιερών, έβρισκαν απέναντί τους ψυχές που ποτέ δε φαντάζονταν. Κατατροπώνονταν, κατανικιόνταν, υφίστατο ταπείνωση και προσβολή η δαιμονική πολλές φορές έπαρσή τους, εισπράττοντας την άρνηση  στη  δόλια υπόσχεση ανταλλαγής του «πλεονάσματος», για την ικανοποίηση των  επιθυμιών τους και όλων των  προσδοκώμενών  τους.

Κι αν σε κάποιους είχε απομείνει λίγη ανθρωπιά και αξιοπρέπεια, λίγος σεβασμός στον άνθρωπο, αυτοί ντρέπονταν, εκπλήσσονταν, θαύμαζαν το μεγαλείο αυτών των ψυχών.

Αλλά γιατί αυτή η άρνηση στο «πλεόνασμα»; Γιατί αυτή η «παράλογη», η «τρελή», η «μωρή», η «ανόητη» στάση των Σπαρτιατών, των Μεσολογγιτών, των Σουλιωτών, των Ναουσαίων, των Μακεδονομάχων, των αγωνιστών του 1940, των Κυπρίων (1955-1959), και τόσων άλλων;

Αιώνες ο Έλληνας γαλουχήθηκε, διδάχτηκε, προβληματίστηκε και έδωσε απάντηση σε τέτοιου είδους καταστάσεις  προβαλλόμενες ως αδιέξοδα. Διότι τράφηκε πνευματικά κατά τέτοιον τρόπο, ώστε  η τροφή που πήρε διοχετεύτηκε απευθείας στην καρδιά και δημιούργησε, όπως θα έλεγαν οι γιατροί «καρδιακή πνευματική υπερτροφία» ή «πνευματική μεγαλοκαρδία». Η πνευματική τροφή είχε προορισμό την πνευματική καρδιά κι όχι τη λογική. Η λογική παρέμενε πάντοτε «ελλειμματική» σε σχέση με την καρδιά, που είχε το «πλεόνασμα» και εν τέλει έπαιρνε τις μεγάλες αποφάσεις, στα πλαίσια πάντοτε της διάκρισης. Έτσι, στις δύσκολες στιγμές πάντοτε είχε το προβάδισμα η καρδιά. Κι έτσι προτίμησαν το «έλλειμμα» για την υπεράσπιση υψίστων αγαθών. Την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την τιμή και διαφύλαξη όλων των ιερών και των αγίων του τόπου τους. Και η ιστορία τους δικαίωσε. Έγιναν οι οδηγοί μας, τα πρότυπά μας.

Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως, όταν λειτουργεί η καρδιά, καταλύονται ακόμα και οι νόμοι της φύσης. Λειτουργεί το μυστήριο. Διότι εκεί κρύβεται το μυστήριο. Και ενεργεί και γίνονται τα θαύματα, σαν αυτά που έχει να παρουσιάσει αμέτρητα η ευλογημένη μας Ιστορία και Παράδοση.

Σήμερα υποχρεώνεται ο ελληνικός λαός να ζήσει με το «έλλειμμα» το οικονομικό αλλά και με το «έλλειμμα» της συμπάθειας (συν- πάσχω, συμμετέχω στον πόνο του άλλου) των λεγομένων φίλων και εταίρων.

Εδώ δοκιμάζεται, καθώς και οι πρόγονοί του. Δοκιμάζεται και το της καρδιάς του «πλεόνασμα». Παρόλα τα χτυπήματα, έχει και διαθέτει απ’ αυτό. Στο συνάνθρωπό του, όποιος κι αν είναι, ό,τι κι αν πιστεύει, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Δίκαια τον πιάνει το παράπονο, αλλά αυτό το κάτι άλλο, το οποίο τρέχει στο αίμα του, τον κρατάει όρθιο.

«Πλεόνασμα» και «Έλλειμμα». Πού βρίσκεται όμως το όριό τους; Μέχρι πού τελειώνει  το καθένα, ώστε να μη γίνει βάσανο στη ζωή και αυτοσκοπός; Ανάμεσά τους βρίσκεται η διακριτική αρετή της «ΑΥΤΑΡΚΕΙΑΣ», την οποία διδάσκει  το Ευαγγέλιο.

Ως επίρρωση των προαναφερθέντων παραθέτουμε ένα χωρίο από την προς Φιλιππησίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, την  επιστολή της χαράς όπως λέγεται, παρόλο που είναι γραμμένη μέσα από τη φυλακή, από το τέταρτο κεφάλαιο, καθόσον το Άγιο Ευαγγέλιο και οι βίοι των Αγίων υπήρξαν οι οδηγοί και οι τροφείς του Γένους και η παράκληση και η ελπίδα.

Λέει λοιπόν ο Απόστολος:

«Εχάρην δὲ ἐν Κυρίῳ μεγάλως ὅτι ἤδη ποτὲ ἀνεθάλετε τὸ ὑπὲρ ἐμοῦ φρονεῖν· ἐφ’ ᾧ καὶ ἐφρονεῖτε, ἠκαιρεῖσθε δέ.

Οὐχ ὅτι καθ’ ὑστέρησιν λέγω· ἐγὼ γὰρ ἔμαθον ἐν οἷς εἰμι αὐτάρκης εἶναι.

Οἶδα καὶ ταπεινοῦσθαι, οἶδα καὶ περισσεύειν· ἐν παντὶ καὶ ἐν πᾶσι μεμύημαι καὶ χορτάζεσθαι καὶ πεινᾶν, καὶ περισσεύειν καὶ ὑστερεῖσθαι·

πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ.

Πλὴν καλῶς ἐποιήσατε συγκοινωνήσαντές μου τῇ θλίψει».

Και η μετάφραση:

«Χάρηκα επίσης πολύ εν Κυρίω, γιατί τώρα επιτέλους ξαναβλάστησε η φροντίδα σας για μένα, για την οποία και φροντίζατε, αλλά δεν είχατε ευκαιρία να την εκδηλώσετε.  Όχι ότι το λέω κάτω από στέρηση, γιατί εγώ έμαθα να είμαι αυτάρκης σε αυτά που έχω.  Ξέρω να ζω με στέρηση, ξέρω και να ζω και με αφθονία. Σε καθετί και σε όλα έχω μάθει το μυστικό, και να χορταίνω και να πεινώ, και να έχω αφθονία  και να στερούμαι. Όλα έχω τη δύναμη να τα κάνω διά του Χριστού, που με ενδυναμώνει.  Όμως καλά κάνατε που συμμετείχατε στη θλίψη μου».

Στον Απόστολο το «έλλειμμα» είναι το «ταπεινούσθαι», το «πεινάν», το «υστερείσθαι». Το δε «πλεόνασμα» το «περισσεύειν» και  το «χορτάζεσθαι». Τη συντονιστική, τη ρυθμιστική , τη μετριαστική αρετή όμως την αναφέρει στην αρχή: «εγώ έμαθον εν οις ειμί αυτάρκης είναι».

Δεν μπορεί παρά σύμφωνα με τα δεδομένα της ιστορίας και σύμφωνα με τους πνευματικούς νόμους να βγει δικαιωμένος ο ελληνικός λαός. Εξάλλου , πάλι  έτερος λόγος λέγει: «Το άδικον ουκ ευλογείται» .

Αυτά είναι αποδεδειγμένα ως ήδη γενόμενα. Είναι δικά μας, κληρονομιά μας. Είναι το αίμα  μας, το «πεπρωμένο» μας. Και στο χέρι μας είναι να συνεχίσουμε. Διότι θα τα παραδώσουμε με ευθύνη στους επερχομένους, αλλά θα δώσουμε λόγο και στο Θεό.

Δε θα αποκάμομε. Όχι. Δεν είμαστε μόνοι!

Ηλιάδης Σάββας, Διά βίου δάσκαλος

Πηγή: Ακτίνες

Ο ρατσισμός, σε όλες τους τις εκφάνσεις, αποτελεί σήμερα ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά προβλήματα. Οι όντως δύσκολες οικονομικές και άλλες συνθήκες, σε παγκόσμιο επίπεδο, ευνοούν την ανάδυση τέτοιων φαινομένων. Μια έκφανση του ρατσισμού είναι και ο αντισημιτισμός. Το εκπεφρασμένο με φράσεις και πράξεις μίσος κατά του εβραϊκού λαού, το οποίο εμφανίζεται, σύμφωνα με την ιστορία, ήδη στην προ Χριστού εποχή και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Εν Πειραιεί τη 20η  Απριλίου 2015

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ο ρατσισμός, σε όλες τους τις εκφάνσεις, αποτελεί σήμερα ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά προβλήματα. Οι όντως δύσκολες οικονομικές και άλλες συνθήκες, σε παγκόσμιο επίπεδο, ευνοούν την ανάδυση τέτοιων φαινομένων. Μια έκφανση του ρατσισμού είναι και ο αντισημιτισμός. Το εκπεφρασμένο με φράσεις και πράξεις μίσος κατά του εβραϊκού λαού, το οποίο εμφανίζεται, σύμφωνα με την ιστορία, ήδη στην προ Χριστού εποχή και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα του κ. Δημήτρη Ψαρρά, στην εφημερίδα «Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (φύλλο: 30-3-2015), με τίτλο: «Πολλοί Εβραίοι αισθάνονται ταραγμένοι σήμερα από τον αντισημιτισμό στην Ευρώπη». Ο συντάκτης στο δημοσίευμά του σχολιάζει μια έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας σχετικά με τον αντισημιτισμό, η οποία παρουσιάστηκε στη βρετανική πρεσβευτική κατοικία στην Αθήνα υπό την αιγίδα της βρετανικής προεδρίας της Διεθνούς Συμμαχίας για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA). Στην εκδήλωση αυτή κεντρικός ομιλητής ήταν ο Βρετανός αναλυτής κ. Τζόναθαν Μπόιντ, του οποίου στη συνέχεια παραθέτει θέσεις και απόψεις πάνω στο εν λόγω θέμα.

Ο κ. Μπόιντ, αφού προηγουμένως έδωσε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία γύρω το φαινόμενο του αντισημιτισμού στην Ευρώπη, στη συνέχεια, τελειώνοντας τη συνέντευξή του, είπε και τα εξής: «Τα φαινόμενα αντισημιτισμού δεν φαίνεται ότι θα εξαλειφτούν ποτέ. […] οι Εβραίοι έχουν συχνά παρουσιαστεί ως αουτσάιντερ, και δυστυχώς, μεγάλο μέρος αυτής της αντιπάθειας πηγάζει από τον τρόπο που παραδοσιακά τους έβλεπε η Εκκλησία. Μέχρι πολύ πρόσφατα, σε ένα μεγάλο μέρος της χριστιανικής παράδοσης, οι Εβραίοι δυσφημίζονταν ως δολοφόνοι του Χριστού, ως μια διεφθαρμένη δαιμονική παρουσία που τυφλά διατηρεί τις δικές της αρχαϊκές παραδόσεις, παρόλο που η διαθήκη του Θεού με τους Εβραίους έχει από καιρό αντικατασταθεί από τη νέα διαθήκη του Θεού -ή αλλιώς την Καινή Διαθήκη- με τους χριστιανούς. Αυτές είναι όλες φρικτές ιδέες, αλλά έχουν χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για να θυματοποιήσουν ποικιλοτρόπως, στιγματίσουν, παρενοχλήσουν, «χτυπήσουν», απομακρύνουν και σφαγιάσουν τους Εβραίους για αιώνες».

Επειδή, προφανώς, ο κ. Μπόιντ δεν έδωσε τις σωστές διαστάσεις στις αιτίες που εξέθρεψαν τον αντισημιτισμό, εμπλέκοντας την Εκκλησία σε αυτή τη διαδικασία, θεωρούμε ότι πρέπει να δώσουμε ορισμένες διευκρινήσεις επί των δηλώσεών του.

Τις βαθύτερες αιτίες του αντισημιτισμού, όπως και κάθε άλλης μορφής ρατσισμού, θα πρέπει να αναζητήσουμε όχι στην Εκκλησία, αλλά στην ίδια την πεπτωκυΐα και στα πάθη υποδουλωμένη ανθρώπινη φύση, η οποία αδυνατεί να  αγαπήσει τον πλησίον του γνήσια και έμπρακτα. Ο ανθρώπινος εγωισμός, όταν αναπτυχθεί και καλλιεργηθεί σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, δημιουργεί, με την σειρά του, ιδεολογικές, φυλετικές, εθνικιστικές,ή θρησκευτικές προκαταλήψεις, που μπορεί να πάρουν την μορφή μίσους και αποστροφής απέναντι σε άλλους λαούς, ή να γεννήσουν την επιθυμία επιβολής και εκμεταλλεύσεως αυτών. Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η αποικιοκρατία και η οικονομική εκμετάλλευση των χωρών του τρίτου κόσμου, (Αφρική, Ασία), κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες από τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, η οποία υπήρξε  καρπός ρατσιστικών αντιλήψεων των λαών των χωρών αυτών. Γενικότερα μπορούμε να πούμε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, το ιδεολογικό υπόβαθρο των πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ των λαών και των εθνών είναι ρατσιστικές αντιλήψεις και εθνικιστικές προκαταλήψεις.

Ειδικότερα εις ό, τι αφορά τον εβραϊκό λαό παρατηρούμε, ότι από αρχαιοτάτων χρόνων βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τους γειτονικούς λαούς που τον περιβάλλουν. Πρώτοι οι Ασσύριοι το 722 π. Χ. κατέλυσαν το βασίλειο του Ισραήλ και στην συνέχεια οι Βαβυλώνιοι το 587 π. Χ., αφού κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ ολοσχερώς, οδήγησαν τους αιχμαλώτους Ιουδαίους σε εξορία στη Βαβυλώνα. Αργότερα οι Έλληνες κατά την ελληνιστική περίοδο υπό τον Αντιόχο τον Επιφανή (215-164 π. Χ.), εξαπέλυσαν σκληρότατο διωγμό εναντίον των Εβραίων, που έφθασε μέχρι βεβηλώσεως του ναού της Ιερουσαλήμ, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να εκδηλωθούν στη συνέχεια οι ηρωϊκοί αγώνες των Μακκαβαίων για την απελευθέρωση του έθνους των. Κατά την περίοδο της κυριαρχίας των Ρωμαίων μνημονεύουμε την μαζική απέλαση των Ιουδαίων από την Ρώμη επί Κλαυδίου Καίσαρος και την εκ νέου ολοσχερή καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τα στρατεύματα του Τίτου το 70 μ. Χ. Τέλος αναφέρουμε τη συστηματική εξόντωση εκατομμυρίων Εβραίων από την ναζιστική Γερμανία κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ουδέποτε είδε με «αντιπάθεια» τους Εβραίους, όπως ισχυρίζεται ο κ. Μπόιντ. Την αντιπάθεια θα πρέπει να την αναζητήσει από την πλευρά των Εβραίων και όχι από την πλευρά της Εκκλησίας. Οι Εβραίοι και πιο συγκεκριμένα η θρησκευτική ηγεσία του Ισραήλ, ήταν εκείνη που «αντιπάθησε» τον Χριστό και όχι απλώς τον «αντιπάθησε», αλλά τον μίσησε με θανάσιμο μίσος, μέχρις ότου τελικά τον οδήγησε σε σταυρικό θάνατο, καθ’ όν χρόνον Εκείνος δεν έπαυε επί τριετία να ευεργετεί τον λαό των Εβραίων με μια πληθώρα θαυμάτων, μοναδικών στο είδος τους, που απεδείκνυαν την μεσσιανική του ιδιότητα. Αλλά και όταν τον κάρφωναν πάνω στο σταυρό και τότε ακόμη Εκείνος έδειξε σ’ αυτούς τον ανεξάντλητο πλούτο της αγάπης και της ανεξικακίας του: «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ.23,34). Το παράδειγμα της ανεξικακίας και της αγάπης του Κυρίου ακολούθησε κατόπιν και η Εκκλησία. Οι απόστολοι ουδέποτε καλλιέργησαν μεταξύ των μελών της Εκκλησίας μίσος κατά των Εβραίων. Αντίθετα μάλιστα θεώρησαν χρέος τους να κηρύξουν το ευαγγέλιο και να καλέσουν σε μετάνοια πρώτα τους Εβραίους και αργότερα, μετά από μερικά χρόνια, (γύρω στο 39 μ. Χ.)  και τους εθνικούς, με πρώτο τον Κορνήλιο τον εκατόνταρχο. Τι θα έλεγε ο κ. Μπόιντ αν ζούσε την εποχή των αποστόλων και έβλεπε την παράδοξη αυτή τακτική των αποστόλων, να κηρύττουν δηλαδή τα έξι πρώτα χρόνια της ιεραποστολικής δράσεώς των αποκλειστικά μόνο στους Εβραίους και όχι ταυτόχρονα και στους εθνικούς και τους έκρινε με τα δικά του κριτήρια; Άραγε θα τους χαρακτήριζε ως σημίτες - ρατσιστές; Όταν αργότερα εκδηλώθηκε ο πρώτος μεγάλος διωγμός των Εβραίων εναντίον της Εκκλησίας, (βλ. Πράξεις 8^ο κεφ.), μετά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου, με αποτέλεσμα να διασκορπιστούν οι χριστιανοί από την Ιερουσαλήμ σ’ όλη την Παλαιστίνη και τότε ακόμη η Εκκλησία έδειξε μακρόθυμη στάση ανεξικακίας και αγάπης απέναντι στους απειθούντες και βλασφημούντες Ιουδαίους. Εξακολουθούσε να κηρύττει το Ευαγγέλιο τόσο προς τους Εβραίους, όσο και προς τους Εθνικούς. Ο απόστολος Παύλος σ’ όποια πόλη πήγαινε, θεωρούσε χρέος του να κηρύξει το ευαγγέλιο πρώτα στους Εβραίους, (στις εβραϊκές συναγωγές) και κατόπιν στους εθνικούς. Στην προς Ρωμαίους επιστολή του εκφράζεται με τέτοια αγάπη, αλλά ταυτόχρονα και με τόσο μεγάλη λύπη και οδύνη για τους συμπατριώτες του Εβραίους, ώστε θα προτιμούσε αυτός να χωρισθεί για πάντα από τον Χριστό, αρκεί να σωθούν οι συμπατριώτες του:  «λύπη μοι εστί μεγάλη και αδιάλειπτος οδύνη τη καρδία μου. Ηυχόμην γαρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου, των συγγενών μου κατά σάρκα» (9,2-3). Επίσης στην προς Εβραίους Επιστολή του, εξαίρει το ρόλο και τη διακονία του παλαιού Ισραήλ για την πραγματοποίηση της εν Χριστώ σωτηρίας και προφητεύει, ότι στα έσχατα «πας Ισραήλ σωθήσεται» (Ρωμ.11,26). Παραθέτουμε μερικές ακόμη χαρακτηριστικές περιπτώσεις από την ιστορία της Εκκλησίας: Στην περίφημη Βασιλειάδα του Μ. Βασιλείου έβρισκαν καταφύγιο και βοήθεια όχι μόνο χριστιανοί, αλλά και Ιουδαίοι, όπως και ειδωλολάτρες.  Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι «χριστιανοί» της Ευρώπης και φυσικά ο Ναζισμός έστελνε στα φονικά κρεμαντόρια τους Εβραίους της Ευρώπης, η Εκκλησία στην Ελλάδα τους έκρυβε. Ηρωικοί Επίσκοποι, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Δαμασκηνός, ο Μητροπολίτης Ζακύνθου κυρός Χρυσόστομος, εκατοντάδες κληρικοί, μοναχοί και απλοί πιστοί έκρυβαν με κίνδυνο της ζωής τους Έλληνες Εβραίους. Ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός εξέδιδε χιλιάδες πλαστές ταυτότητες, παρουσιάζοντας πολλούς καταδιωκόμενους Εβραίους ως Ορθοδόξους Χριστιανούς! Δεν είναι τυχαίο ότι οι εν Έλλάδι Εβραίοι αναγνωρίζουν αυτή την υπέρτατη προσφορά της Εκκλησίας μας και τιμούν κάθε χρόνο τους αείμνηστους Ιεράρχες της ως «Δικαίους των Εθνών».Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και άλλες πολλές παρόμοιες μαρτυρίες, ωστόσο περιοριζόμαστε σ’ αυτές για να μη μακρύνουμε πολύ τον λόγο.

Επίσης ο ισχυρισμός του ότι «οι Εβραίοι δυσφημίζονταν ως δολοφόνοι του Χριστού, ως μια διεφθαρμένη δαιμονική παρουσία που τυφλά διατηρεί τις δικές της αρχαϊκές παραδόσεις», δεν αποδίδει την αλήθεια των πραγμάτων με αποτέλεσμα να φθάνει στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι «αυτές είναι όλες φρικτές ιδέες» και επομένως, κατά την άποψή του, απορριπτέες. Το ότι οι Εβραίοι εφόνευσαν τον Χριστό, με πρωταγωνιστές τους θρησκευτικούς ηγέτες του λαού, δεν αποτελεί δυσφήμιση, ούτε συκοφαντία, αλλά μια αναντίρρητη ιστορική αλήθεια. Μια απλή ματιά στα ευαγγελικά κείμενα αποδεικνύει τετραγωνικά του λόγου το αληθές. Παραθέτουμε δύο μόνον βιβλικές μαρτυρίες από τις πολλές, αντιπροσωπευτικώς: «Ην δε παρασκευή του πάσχα, ώρα δε ωσεί έκτη και λέγει τοις Ιουδαίοις, ίδε ο βασιλεύς υμών. Οι δε εκραύγασαν, άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν» (Ιω.19,14-15). «Τούτον (τον Ιησούν) τη ωρισμένη βουλή και προγνώσει του Θεού έκδοτον λαβόντες, δια χειρών ανόμων προσπήξαντες ανείλετε» (Πραξ.2,23). Εάν ο Βρετανός αναλυτής πιστεύει, ότι τα ευαγγελικά κείμενα δεν αποδίδουν την αλήθεια, ας το αποδείξει. Αν όμως δεν μπορεί να αποδείξει, ως ιστορικώς αναξιόπιστα τα ευαγγελικά κείμενα, τότε οφείλει να δει κατάματα την αλήθεια και να την παραδεχθεί. Να παραδεχθεί δηλαδή και να ομολογήσει, ότι ο λαός αυτός διέπραξε την μεγαλύτερη αμαρτία όλων των αιώνων και όλων των εποχών στην ιστορία της ανθρωπότητος. Και να μη προσπαθεί πονηρά, να παρουσιάσει την μεγίστη ευθύνη των Εβραίων για το φοβερό αυτό έγκλημα, ως μια άδικη συκοφαντική  δυσφήμιση και ως μια «φρικτή ιδέα», που οφείλει να απορριφθεί. Εξ ίσου αληθές επίσης είναι το γεγονός, ότι ο Θεός απέρριψε και εγκατέλειψε τον λαό αυτό εξ’ αιτίας της απιστίας του να αποδεχθεί τον Χριστό ως τον προαναγγελθέντα και αναμενόμενο από τους προφήτες Μεσσία και ιδίως μετά το φοβερό έγκλημα, που διέπραξε,να σταυρώσει τον Χριστό: «Ιερουσαλήμ Ιερουσαλήμ, η αποκτέννουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήν! ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας, και ουκ ηθελήσατε. ιδού αφίεταιυμίν ο οίκος υμών έρημος» (Ματθ.23,37-38). Ο Θεός δεν δίστασε να απορρίψει τον λαό Του και να αποσύρει την Χάρη Του από αυτόν, (εκτός βέβαια από το κατ’ εκλογήν λήμμα, που ήταν όλοι όσοι επίστευσαν σ’ Αυτόν), παρ’ όλο που μέχρι τότε και καθ’ όλη την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης ήταν ο εκλεκτός Του λαός: «και εμπεριπατήσω εν υμίν και έσομαι υμών Θεός, και υμείς έσεσθέμοι λαός» (Λευϊτ.26,12). «Και έσται η κατασκήνωσίς μου εν αυτοίς, και έσομαι αυτοίς Θεός, και αυτοί μου έσονται λαός» (Ιεζεκ.37,27). Τι λοιπόν; Με βάση την παρά πάνω εκλογή θα κατηγορήσουμε τον Θεό ως σημίτη -ρατσιστή; Άπαγε της βλασφημίας. Βέβαια αν σκεπτόμασταν με την λογική του κ. Μπόιντ, σε τέτοιο συμπέρασμα θα καταλήγαμε. Ο Θεός ούτε όταν εξέλεξε τους Εβραίους ως τον εκλεκτό Του λαό ήταν σημίτης - ρατσιστής, ούτε όταν τον απέρριψε έγινε αντισημίτης, αλλά όλες του οι ενέργειες και στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης και σ’ αυτήν της Καινής υπήρξαν θεοπρεπείς και κατά πάντα δίκαιες. Έχουμε ανάγκη θείου φωτισμού, διότι χωρίς αυτόν αδυνατούμε να εισχωρήσουμε και να κατανοήσουμε με την εμπαθή ανθρώπινη λογική μας τις θεοπρεπείς αυτές ενέργειες  και να δούμε την εκλογή του εβραϊκού λαού μέσα στο σχέδιο της οικονομίας του Θεού για την σωτηρία όλης της ανθρωπότητος και όχι μόνον ενός λαού. Διότι όπως λέγει ο προφήτης, ή μάλλον ο ίδιος ο Θεός διά του προφήτου: «ου γαρ εισίν αι βουλαί μου ώσπερ αι βουλαί υμών, ουδ’  ώσπερ αι οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει Κύριος.  Αλλ’  ως απέχει ο ουρανός από της γης, ούτως απέχει η οδός μου από των οδών υμών και τα διανοήματα υμών από της διανοίας μου» (Ησ.55,8-9).

Πέραν αυτών ο κ. Μπόιντ, αν ήθελε να είναι δίκαιος και αντικειμενικός απέναντι στην ιστορία, θα έπρεπε να παρουσιάσει και την άλλη πλευρά του θέματος. Να παρουσιάσει δηλαδή παράλληλα και τα φρικτά ταλμουδικά κείμενα, που ανασταυρώνουν τον Χριστό, τα οποία δεν είναι μόνον συκοφαντικά κατά του Κυρίου μας, της Εκκλησίας και των χριστιανών κείμενα, αλλά και άκρως ρατσιστικά. Να μας αναλύσει ο κ. Μπόιντ την δυσώνυμη Καμπάλα, που διδάσκεται στα Πανεπιστήμια του Ισραήλ. Να κάνει επίσης λόγο για τον εθνικισμό και ρατσισμό, ο οποίος καλλιεργήθηκε επί 20 και πλέον αιώνες μέχρι σήμερα, μέσα στους κόλπους του Διεθνούς Σιωνισμού, τον οποίον ο τότε αδέσμευτος Ο.Η.Ε. καταδίκασε το 1985 ως όντως ρατσισμό. 

Τελειώνοντας την αναφορά μας αυτή και με βάση όσα αναφέραμε παρά πάνω, θέλουμε να τονίσουμε και πάλι, ότι η Εκκλησία ουδέποτε εγκλωβίστηκε και παγιδεύτηκε σε ρατσιστικά, ή αντιρατσιστικά, σε σημιτικά, ή αντισημιτικά σύνδρομα. Τέτοιου είδους καταστάσεις που τροφοδοτούν έχθρες, αντιπάθειες και πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων και των λαών αποτελούν γνωρίσματα του παλαιού ανθρώπου, του μακράν της Εκκλησίας ευρισκομένου κόσμου. Αντίθετα η Εκκλησία καλλιέργησε στους κόλπους της την ανιδιοτελή αγάπη προς τον πλησίον ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, ή εθνικής καταγωγής, σύμφωνα με τον λόγο του αποστόλου Παύλου: «ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Κολ.3,11). Αυτά για του λόγου το αληθές! 

Εκ του Γραφείου επί τω Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος

Εμπρός μου έχω κάποιο περιοδικό, ένα από τα πολυ­άριθμα που κυκλοφορούν στις ημέρες μας. Το ανοίγω και παρατηρώ δύο σελίδες, αφιερωμένες στο θέμα: «Το μαγικό παραμύθι της φύσεως». Πιο πολύ άπ’ όλα χτυ­πούν στο μάτι οι έξι έγχρωμες εικόνες του.

Στην πρώτη παρουσιάζεται ένα εντυπωσιακό κοχύλι από το Κρητικό πέλαγος, αρκετά σπάνιο, μήκους 17 εκ. με σπείρες διακοσμημένες με μικρούς κόκκους. Η δεύ­τερη δείχνει τον θαυμάσιο χρωματισμό και την ωραία μορφή τού δέρματος μιας σαύρας. Στην τρίτη παρατη­ρούμε μία κάμπια στο κλωνάρι ενός φυτού με κυριολεκτικά μαγευτική ομορφιά. Οι αντιθέσεις που δημιουργούν οι λευκές κηλίδες με τους κίτρινους και κόκκινους χρωμα­τισμούς τού σώματος είναι πολύ θαυμάσιες. Η τέταρτη παρουσιάζει ένα εξαίσιο άνθος με την επιγραφή: «Μόνο στην Ελλάδα φυτρώνει το ωραίο αυτό κρίνο με τα κρεμαστά κόκκινα - πορτοκαλιά άνθη. Γνωστό από την Εύβοια, την Θεσσαλία και την Πελοπόννησο. Λέγεται lilium chalcedonicum». Η πέμπτη δείχνει ένα πανόμορφο μανιτάρι με κοκκινωπό κυρίως χρωματισμό, και η έκτη ένα ωραίο αλλά και περίεργο στο σχήμα άνθος, σαν μέλισσα, που φέρει την επιγραφή, «Οφρύς: λεπτό φυτό σε χρώμα γαλάζιο και κόκκινο».

Και μόνο ένα βλέμμα σ' αυτές τις ολίγες εικόνες αρκεί για να γευθή κανείς την άφθαστη καλλιτεχνία που μπορεί να συναντήση στα δημιουργήματα. Και να θυμηθή έτσι τον στίχο τού εθνικού ποιητού: «Μάγεμα η φύσις, χι όνειρο, στην ομορφιά και χάρη».

Στην νεανική μου ηλικία συνήθιζα να διαβάζω έργα μεγάλων λογοτεχνών και να αντιγράφω μερικές εκλεκτές περικοπές. Ταιριάζει εδώ που γίνεται λόγος για την μαγευτική ομορφιά της φύσεως να καταχωρήσω κάτι σχετικό από τον Βίκτωρα Ουγκώ: «Το μεσημέρι χιλιά­δες κάτασπρες πεταλούδες έτρεχαν εκεί και στ' αλή­θεια ήταν το θέαμα θεϊκό να τις βλέπης να στροβιλί­ζονται σαν νιφάδες από χιόνι ». «Ο ήλιος χρύσωνε, πορφύρωνε και φλόγιζε τις τουλίπες, που έμοιαζαν με ποι­κιλίες μιας φλόγας, καμωμένες λουλούδια». «Ο άνεμος λάξευε κύματα μέσα στις μεγαλόπρεπες τεράστιες κα­στανιές». «Η φύσις είχε συμπόσιο. Η δημιουργία ήταν καθισμένη στο τραπέζι. Δυο μεγάλα τραπεζομάντηλα είχαν στρωθή, το γαλάζιο στον ουρανό και το πράσινο στην γη. Ο ήλιος φώτιζε τα μεσούρανα κι' ο Θεός σερ­βίριζε το γεύμα».

Χρειάζεται μεγάλος λογοτέχνης για να ιστορήση επάξια την μεγαλωσύνη και το κάλλος της φύσεως.

Φίλος συγγραφεύς σημειώνει: «Το απαλό αεράκι καθώς περνούσε από το δάσος έμοιαζε να χτυπάη τις χορδές κάποιου θεόρατου οργάνου κι' άφηνε ν' ακού­γεται ανάλαφρη μια μουσική, που μιλούσε κατ^’ευθείαν στην ψυχή ».

Αλλά και ο αμίμητος Παπαδιαμάντης, που συνδύασε σε εξαιρετικό βαθμό την ευσέβεια με την λογοτεχνική δεινότητα, μας άφησε μέσα στα υπέροχα πεζογραφήματα του εκλεκτές περικοπές για τις χάρες της φύσεως. Να, πως μας παρουσιάζει κάπου τα σφριγηλά κάλλη της Πρωτομαγιάς:

«Υπερέβησαν ήδη την στενήν πάροδον και εξήλθον εις τους χλοερούς διανθείς κάμπους. Μεθυστικόν άρωμα ανήρχετο από των απειραρίθμων ανθών, οι φράκται των αμπέλων έθαλλον με αγραμπελιά και με αιγοκλήματα και με ακανθώδεις θάμνους.

»Τινές των αγρών εφαίνοντο αιμάσσοντες εις τας πρώτας ακτίνας τού ηλίου από χιλίας μυριάδας παπαρού­νας. Εναμίλλως ήνθουν το χαμαίμηλον και η καυκαλήθρα και η μολοχάνθη. Τα αστεράκια και τα κιτρινούλια επρόβαλλον δειλώς τας ασθενείς κεφάλας των εν μέσω της υερκόμπου αφθονίας των κατερύθρων μηκώνων, σημειούντων την υπεραιμίαν τού έαρος.

»Ανώνυμά τινά ανθύλλια, χόρτα σταχυοειδή, σπα­ράγγια ακανθωτά και βεργιά και άλλα ανεμειγνύοντο εν μέσω τού απείρου πλούτου της χλωρίδος.

»Ήτο η πρωτομαγιά η θεσπέσια, ήτο η άνοιξις εν πληθώρα ζωής, έτοιμη να παραδώση το σκήπτρον εις το δρεπανοφόρον θέρος».

Οι μουσικές, οι ζωγραφιές, όλες οι καλλιτεχνίες της φύσεως έχουν επάνω τους την σφραγίδα της μεγάλης και γνήσιας τέχνης. Αποπνέουν κάποια μεγαλειώδη, κάποια θεϊκή πνοή και εκτοξεύουν γύρω τους απερίγρα­πτη χάρι. Γι αυτό και φέρνουν βαθειά συγκίνησι.

Τι όμορφα περιγράφει ο μεγάλος Παπαδιαμάντης το αισθητικό μεγαλείο μιας πασχαλιάτικης νύχτας:

«Και η αγραμπελιά η χιονανθής, η λευκάζουσα και μυροβολούσα εις τους φράκτας, λευχείμων μυροφόρος, εορτάζουσα την Ανάστασιν, και ο κισσός και το αγιό­κλημα, πλόκαμοι της ανοίξεως, εξαπλούσης την μυροβόλον κόμην της ανά τους αγρούς, διέχυνον ζωηροτέραν εν τη νυκτί την ευωδίαν των, εις τον αέρα. Και η αργυρά αμμόκονις των άστρων ωλιγόστευεν επάνω, καθ’ όσον υψούτο η σελήνη. Και η αηδών ηκούετο μινυρίζουσα, βαθειά εις τον μυχόν τού δάσους, και ο γκιώνης, μη δυνάμενος να διαγωνισθή προς την λιγυράν αδελφήν του, έπαυσε προς καιρόν το θρηνώδες άσμα του».

Μπορεί βέβαια και ωρισμένα έργα της ανθρώπινης τέχνης να συγκινούν και να ανεβάζουν τον ψυχικό μας κόσμο, αλλά υστερούν εμπρός στα καλλιτεχνήματα της φύσεως.

Έρχονται στιγμές που οι δροσοσταλίδες της αυγής ή το άρωμα ενός άνθους ή το πολύχρωμο χαλί τού λειβαδιού ή το κελάηδημα κάποιου πουλιού ή τα ψαροπούλια που κάνουν βουτιές στην λίμνη ή κάποια εξαίσια φτε­ρά ή τα κυματίζοντα στάχυα ή το μουρμουρητό τού ρυακιού ή τα ένδοξα χρώματα της αυγής και της δύσεως... συναρπάζουν την ύπαρξί μας και την ανεβάζουν σε σφαί­ρες ανώτερες, σε περιοχές μιας υπέρτατης και απέραντης χαράς και γαλήνης, στην χώρα της «παντελούς ευφρο­σύνης». «Παντελής ευφροσύνη κατέχει τον νουν ευωχούμενον τη φυσική γνώσει » σημειώνει ο όσιος Νείλος.

Όποιος ξέρει την αισθητική και τους κανόνες της, θα διαπιστώση ότι μέσα στην φύσι τηρούνται με ακρίβεια όλοι οι νόμοι της . Κάθε κανονισμός της καλλιτεχνίας εφαρμόζεται εδώ με ακρίβεια.

Η ευθεία γραμμή, επειδή δημιουργεί σχήματα που αποπνέουν κάτι το σκληρό, το άκαμπτο και το άχαρο, δεν προσφέρεται από αισθητικής πλευράς. Το αντίθετο συμβαίνει με την καμπύλη. Είναι η γραμμή της ωραιότητος. Αυτή που συνθέτει τα όμορφα καλλιτεχνή­ματα.

Είναι γνωστό ότι το λαμπρό αρχιτεκτόνημα που κο­σμεί την Ακρόπολι, ο Παρθενώνας, στηρίζει την ανε­πανάληπτη γοητεία του στην χρήσι της καμπύλης. Η καλλιτεχνική ευαισθησία τού Ικτίνου και Καλλικράτη καθώρισε ώστε καμμία γραμμή ούτε από τις οριζόντιες ούτε από τις κάθετες να μην είναι απόλυτα ευθεία. Όλες έχουν μία ανεπαίσθητη καμπυλότητα. Και δημιουργείται η εντύπωσις ότι τίποτε στον τεράστιο αυτό ναό με τις σαρανταέξι δωρικές κολώνες δεν είναι βαρύ και πιεστι­κό, αλλά όλα ανάλαφρα.

Πότε φημίζονται για ομορφιά οι ακρογιαλιές μιας χώρας; Όταν είναι δαντελλωτές, όταν δηλαδή είναι κομ­μένες σε καμπύλη γραμμή.

Στον φυτικό και ζωικό κόσμο που υπάρχει μεγάλη καλλιτεχνία, κυριαρχεί παντού αυτή η γραμμή.

Εάν εξετάσουμε λ.χ. τους καρπούς των φυτών , που­θενά δεν θα συναντήσουμε την ευθεία. Σύκα, αχλάδια, μπανάνες, κάστανα, αγγούρια, φασόλια, φακές, σιτάρι... σ' όλα δεσπόζει η καμπύλη.

Το ίδιο συμβαίνει και σ' όλους τους ζωικούς οργα­νισμούς . Ας υποθέσουμε ότι έχουμε απέναντι μας ένα όμορφο άλογο. Όλες οι επιφάνειες τού σώματος του είναι καμπύλες. Ή ένα χαριτωμένο δελφίνι. Και σ' αυτό οι ίδιες γραμμές επικρατούν.

Και τα νύχια τού ανθρώπου, που οι φιλάρεσκες γυ­ναίκες θέλουν να τα κάνουν πιο χτυπητά και εντυπω­σιακά βάφοντας τα, καμπύλα παρουσιάζονται και στην γραμμή τους και στην επιφάνεια τους.

Αλλά και η κυκλικότητα και η σφαιρικότητα που έχουν ουσιαστική σχέσι με την καμπύλη γραμμή, αφθονούν μέσα στην δημιουργία.

Στα βύσσινα, στα κεράσια, στα κορόμηλα, στις ρώ­γες των σταφυλιών, στα πεπόνια, στα καρπούζια και σε τόσους άλλους καρπούς είναι καταφανής η σφαιρικό­τητα, πράγμα που τους χαρίζει την ανάλογη αισθητική χάρι. Τι άχαροι θα ήταν, αν είχαν σχήμα κυβικό! Αν έπαιρνες να φας ένα πεπόνι και έμοιαζε με κασσετίνα!

Σε πολλά επίσης άνθη είναι εμφανές το κυκλικό σχήμα, όπως λ.χ. στις μαργαρίτες, στα ηλιοτρόπια, στα χρυσάνθεμα... Και τα πέταλα των λουλουδιών κατά κανόνα εμφανίζουν κυκλική διάταξι.

Εάν κάνουμε μία κάθετη τομή σ' ένα κλωνάρι ή στον κορμό ενός δένδρου, θα ιδούμε τους ομόκεντρους κυκλικούς δακτυλίους, οι οποίοι μάλιστα προσδιορίζουν και την ηλικία τού φυτού.

Και η ίριδα και η κόρη τού οφθαλμού, που πολλές φορές θαμπώνουν με την ομορφιά τους, στον άνθρωπο, στα πουλιά, στα ψάρια, στα ζώα, τι άλλο είναι, παρά τέλειοι κύκλοι!

Μέσα στα έργα της δημιουργίας συναντούμε και την συμμετρία . Το πόσο αυτή συντελεί στην αισθη­τική ενός πράγματος, δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε. Είναι αυτονόητο. Το αντιλαμβάνεται ο καθένας.

Για φαντασθήτε κάποιον άνθρωπο που το ένα μάτι του είναι πιο πάνω και το άλλο πιο κάτω. Έλλειψις συμμετρίας θα πη εμφάνισις της ασχήμιας, αποτροπια­σμός.

Ότι αφθονεί η συμμετρική χάρις μέσα στα δημιουρ­γήματα τού Θεού, είναι εύκολο να το διαπιστώσουμε.

Όταν ένα πουλί ανοίξη τα φτερά του, πόση συμμετρικότητα δεν εμφανίζει! Το ίδιο, και μάλιστα πιο εντυπωσιακά, συναντούμε και στα έντομα. Πολλές φο­ρές θα έτυχε να παρατηρήσουμε το φαινόμενο αυτό σε κάποια πεταλούδα, και οπωσδήποτε θαυμάσαμε την τόσο συμμετρική διάταξι των φτερών, των χρωμάτων, των σχη­μάτων. Κάποτε ενθυμούμαι είχα πιάσει μια πασχαλίτσα, τον γνωστό ωραίο μικρό κάνθαρο, και θαύμαζα την εξαί­ρετη συμμετρικότητα που αντίκρυζα επάνω της.

Εάν ένα φρούτο το κόψουμε κάθετα στην μέση, π.χ. ένα μήλο ή καρύδι ή κυδώνι, αμέσως θα αντικρύσουμε την συμμετρία των δύο τμημάτων.

Στα άνθη, στην θέσι και στο σχήμα των πετάλων και σέπαλων υπάρχει ζηλευτή σύμμετρη διάταξις.

Εκθαμβωτική συμμετρικότητα συναντούμε και στα κοχύλια της θάλασσας. Υπέροχα θαύματα συμμετρίας. Μήπως το ανθρώπινο σώμα πηγαίνει πίσω; Όχι ασφαλώς. Πόσο σωστά είναι τοποθετημένα στο κεφάλι μας τα δύο μάτια μας ή τα φρύδια μας ή τα χείλη μας ή τα αυτιά μας! Πόσο συμμετρικά είναι διευθετημένα μέσα στο στόμα μας τα δόντια! Τα δάκτυλα τού ενός χεριού πόσο συμμετρικά είναι σε σχέσι με τού άλλου! Αυτός είναι ο θαυμαστός αμφίπλευρος συμμετρικός σχηματι­σμός που κυριαρχεί όχι μόνο στον άνθρωπο, αλλά και σε όλο το ζωικό βασίλειο.

Σπουδαία είναι και η ακτινωτή συμμετρία. Σχετικό παράδειγμα ο αχινός ή η ουρά τού παγωνιού ή το άνθος της γαζίας.

Στα έργα των μεγάλων καλλιτεχνών κυριαρχεί και η χάρις της ποικιλίας. Όπου συναντώνται μονοτονία, αντιγραφή, απομίμησις, πρόκειται για μέτρια και ασή­μαντη τέχνη. Για τέχνη που σκορπίζει γύρω της πλήξι και ανία.

Όσο ωραίο και αν είναι ένα μελωδικό κομμάτι, όταν επαναλαμβάνεται συνεχώς το ίδιο, χωρίς μουσικές εναλ­λαγές, καταντά βαρετό. Οσοδήποτε εξαιρετική και αν είναι μία ομιλία, όταν εκφωνήται με μονότονο ύφος, άχρωμα και αποίκιλα, γίνεται κουραστική.

Μέσα στην δημιουργία, αν έλειπε η ποικιλία και η παραλλαγή, όλα θα ήταν άχαρα και πληκτικά. Άλλα κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Αντίθετα, οποιαδήποτε σε­λίδα κι αν ξεφυλλίσουμε από το βιβλίο της, θα μεί­νουμε εκστατικοί από την πρωτοφανή ποικιλία . Μία αμίμητη και ασυναγώνιστη ποικιλία που σκορπίζει δρο­σιά και χάρι στο μάτι μας και στην ψυχή μας. Μία πλουσιώτατη ποικιλία, ένας ωκεανός χρωμάτων, σχημάτων, μορφών, που ομιλεί με τον Ιδικό του τρόπο για τον με­γάλο Καλλιτέχνη τού κόσμου, με τις μοναδικές καλλι­τεχνικές ικανότητες και εμπνεύσεις.

Θα ρίξουμε κατ’ αρχήν ένα βλέμμα στο φυτικό βασί­λειο . Θα παρατηρήσουμε τα φύλλα των διαφόρων φυ­τών. Ελέχθη ότι σ' ένα ολόκληρο δάσος δεν βρίσκονται δύο φύλλα απόλυτα όμοια. Ακόμη και στο ίδιο δένδρο. Εξετάζοντας τα φύλλα των διαφόρων φυτών μένουμε κατάπληκτοι από τον πλούτο των σχημάτων. Λογής -λογής σχέδια. Φύλλα όμοια με παλάμη, με καρδιά, με νεφρούς, με σπλήνα, με νήματα, με γραμμές, με βελόνες, όπως τού πεύκου, με σπαθιά, με λόγχες, με στάμνες, με ασκιά, με σωλήνες, όπως τού κρεμμυδιού, με σφήνες, με φτυάρια, με πριόνια, με φτερά, όπως της φτέρης, με κουδουνάκια, με βεντάλιες. Επίσης, ανάλογα με το πως εκφύονται από τον μίσχο, φύλλα άπλα, δισύνθετα, τρισύνθετα, πολυσύνθετα.

Το ίδιο παρατηρούμε και στα άνθη . Ποικιλία που δεν έχει το παρόμοιό της. Χωρίς προηγούμενο. Συναντάς ό,τι σχέδιο θέλεις. Εκατοντάδες χιλιάδες σχήματα. Άνθη όμοια με ήλιο, με αστέρια, με σταυρούς, με μαργα­ριτάρια, με ρολόγια, με κουδουνάκια, με κύπελλα, με χω­νιά, με κουβάδες, με ομπρέλλες, με σάλπιγγες, με σκυ­λάκια, με σαλιγκάρια, με μέλισσες, με στέμματα. Στην Αυστραλία συναντάται ένα είδος ορχιδέας (πολύ όμορφο και παράξενο λουλούδι) που ομοιάζει με άνθρωπο βουνήσιο με γένεια. Ονομάζεται ορχιδέαη γενειο­φόρος. Ένα άλλο είδος ομοιάζει με πάπια που πετά, κι ένα άλλο με τέσσερα γαϊδούρια που γκαρίζουν! Στον Παναμά υπάρχει κάποιο άνθος όμοιο με περιστέρι που το ονομάζουν «Σπίριτο Σάντο» δηλαδή Αγιο Πνεύμα.

Ας εξετάσουμε την άμπελο . Διαιρείται σε τριάντα περίπου είδη, και το καθένα άπ' αυτά έχει πάρα πολλές ποικιλίες. Ειδών - ειδών σταφύλια και πολυάριθμες ονο­μασίες: Ροδίτης, σαββατιανό, μοσχάτο (άσπρο και μαύρο), ροζακί, φράουλα, σουλτανίνα, σιδερίτης, αητονύχι (άσπρο και μαύρο), κέρινο, αυγουλάτο, μαυρούδι... Στο Άγιο Όρος ενθυμούμαι είχα συναντήσει ένα εντελώς διαφορετικό σταφύλι με ιδιάζουσα γεύσι, το τζωρτζίδικο, με προέλευσι από την Γεωργία (Ιβηρία). Στην Κρή­τη υπάρχει το ευωδιαστό καρυδάτο, που ονομάζεται έτσι για τις πολύ μεγάλες άσπρες ρώγες του. Επίσης το κουμινάτο, με χρώμα μελιτζανί που το ξηραίνουν κι όλας. Στην Κύπρο φημίζεται το βέρυκο—παραφθο­ρά τού «βέρυ γκούτ» (=πολύ καλό). Έτσι εκφράσθηκαν οι Άγγλοι, όταν το δοκίμασαν. Είναι σε αναλογία ό,τι το πολύ τραγανό πετροκέρασο στα κεράσια.

Καιρός να επισκεφθούμε και το ζωϊκό βασίλειο . Ας σταθούμε στα έντομα. Ποιος μπορεί να μέτρηση τα είδη τους; Έχει υπολογισθή ότι αν κάθε ημέρα μελετούσαμε ένα είδος εντόμων, για να τα σπουδάσουμε όλα, θα χρειά­ζονταν σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια. Το καθένα διαφέρει από το άλλο σε μέγεθος, σχήμα, χρώμα, συμπεριφορά. «Αμύθητος παραλλαγή», όπως θα έλεγε ο Μ. Βασί­λειος.

Αλλά και μέσα στο ίδιο είδος παρατηρούνται ένα σωρό διαφορές. Ας κοιτάξουμε λ.χ. τα μυρμήγκια. Άλλα ζουν στο έδαφος, άλλα στα βράχια, άλλα στα δένδρα. Άλλα τρέφονται με σπόρους και άλλα με έντομα. Άλλα είναι μικροσκοπικά, σχεδόν αόρατα, και άλλα πελώρια. Διαφορές παρατηρούνται και στην κοινωνική τους οργάνωσι. Μερικά ονόματα : Μυρμηκοκύστες, δορυλίνες (πρόκειται για μυρμήγκια πολεμοχαρή), κόκκινα μυρ­μήγκια, μυρμήγκια με ομπρέλλα (αυτά ζουν στο Μεξι­κό), μυρμήγκια - ξυλουργοί... Οι φυσιοδίφες έχουν με­τρήσει πάνω από έξι χιλιάδες είδη. Στην Ευρώπη συναν­τώνται διακόσια.

Τα ίδια θα διαπιστώσουμε και στους κόσμους των θα­λασσών . Αν επί παραδείγματι εξετάσουμε τα κεφάλια των ψαριών, θα βρούμε όλα τα σχέδια και όλα τα καλού­πια. Χάρμα ποικιλιών. Κεφάλια όμορφα, κομψά, συμπα­θητικά, ανάλογα με το υπόλοιπο σώμα. Κεφάλια ιδιόρ­ρυθμα, αλλόκοτα, ογκώδη, αταίριαχτα στις αναλογίες, χοντρά, λεπτά, πεπιεσμένα, άσχημα, αηδιαστικά, αγριωπά, τερατώδη.

Το κοκκαλιάρικο κεφάλι του σαμπιέρου φαντάζει όλο αγριάδα, βλοσυρότητα και πικρία. Στο καπόνι το παράδοξο κεφάλι καταλήγει σε ρύγχος όμοιο με καλαπόδι. Στο σπαθόψαρο το κεφάλι ομοιάζει κάπως με τού γύπα. Στο φεγγαρόψαρο έχει συγχωνευθή με το σώμα. Στην πατερίτσα το περίεργο κεφάλι μαζί με το σώμα σχηματίζει ένα κεφαλαίο ταυ (Τ).

Υπάρχουν και κεφάλια που προκαλούν το γέλιο. Ο ιππόκαμπος, το χελιδονόψαρο, η ζαργάνα και η κατσούλα παρουσιάζουν κεφάλια αστεία. Ό,τι θέλεις το συν­αντάς!

Την ανεξάντλητη ποικιλία της δημιουργίας την βλέ­πουμε και στον κόσμο των πτηνών . Παρατηρήστε τα ράμφη τους. Θα ιδήτε όλους τους τύπους: Μικρά, με­γάλα, ίσια, κυρτά, μυτερά, γαμψά, κοίλα, κωνικά. Άλλα είναι φτιαγμένα για να σπάζουν σπόρους και ξηρούς καρπούς, άλλα για να ξετρυπώνουν σκουλήκια, άλλα για να ξεφλουδίζουν κουκουνάρια, άλλα όπως των τουκάνων για να ξεφλουδίζουν και να κόβουν φρούτα (οι τουκάνοι ζουν στα δάση της Κεντρικής και Νότιας Αφρικής και έχουν τεράστια χρωματικά ράμφη), άλλα για να τρυπούν το ξύλο όπως τού δρυοκολάπτη (το ράμφος του εκτός από τρυπάνι χρησιμοποιείται και σαν ψαλίδι και τσεκού­ρι), άλλα για να σχίζουν κρέας, άλλα για να πιάνουν ψάρια, όπως της αλκυόνας, άλλα για να ανοίγουν κοχύ­λια...

Ο ανεξάντλητος πλούτος τού Δημιουργού σε θέμα­τα ποικιλίας διαφαίνεται και στις φωλιές των που­λιών. Μερικά τις φτιάχνουν σαν πιάτο, άλλα σαν σφαίρα, άλλα σαν φλυτζάνι, άλλα σαν κούπα. Ο κάσσικος σε σχήμα σακκούλας. Ο χλωρίονας, όμορφο αποδη­μητικό πουλί με χρυσαφένια φτερά, σε σχήμα που θυ­μίζει το πανέρι τού ψαρά. Ο τρωγλοδύτης των κάκτων (ζη στα βόρεια τού Μεξικού) σε σχήμα μπουκαλιού, με μακρύ λαιμό προς τα πλάγια, άπ' όπου και η είσοδος.

Εντυπωσιακές είναι οι φωλιές των πτιλονορύγχων. Πρόκειται για πουλιά όμοια κάπως με τα παραδείσια που ζουν στην Αυστραλία και στην Ν. Γουϊνέα. Τις φτιά­χνουν σαν μικρές καλλιτεχνικές καλύβες, τις οποίες μά­λιστα στολίζουν με λουλούδια, κοχύλια, γυαλιά και άλλα λαμπερά αντικείμενα. Οι πρώτοι εξερευνηταί που τις είδαν, μη μπορώντας να φαντασθούν πως ήταν φω­λιές, τις εξέλαβαν για έργα των παιδιών των ιθαγενών.

Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο. Όσα παρουσιά­σαμε είναι ικανά να δηλώσουν πόσο επινοητικός σε ποι­κιλίες και πρωτοτυπίες προβάλλει ο Πλαστουργός. Δεν σκλαβώνεται στην μονότονη επανάληψι και στην τυ­ποποιημένη αντιγραφή, αλλά απλώνεται σε χίλιων ειδών σχέδια και τύπους.

Ενεργεί και εδώ «πολυμερώς και πολυτρόπως». Διώ­χνει μακριά κάθε σύννεφο ανίας και πλήξεως. Είχε δί­κιο ο Απόστολος που μίλησε για την «πολυποίκιλη σοφία» τού Θεού.

Πολυποίκιλα λοιπόν ας αναβλύσουν από μέσα μας τα αρώματα των αίνων και τα θυμιάματα των δοξολογικών προσευχών καθώς θα βλέπουμε ή θα αναλογιζώμαστε τις τόσες θαυμαστές καλλιτεχνίες τού γύρω μας κόσμου.

Πηγή: (Από το βιβλίο: «Τα θαυμάσια της Δημιουργίας» Έκδοση Β’ –Αθηνά 1990), Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

«...Ευχαριστώ τις μακριές σειρές των προγόνων, που δούλεψαν τη φωνή την τεμάχισαν σε κρίκους, την κάμαν νοήματα, τη σφυρηλάτησαν όπως το χρυσάφι οι μεταλλουργοί και έγινε Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια κι άλλα κοσμήματα...»

Νικηφόρος Βρεττάκος

«Ο αγρός των λέξεων»

Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1959 ο αείμνηστος καθηγητής και πρωθυπουργός Ξενοφών Ζολώτας είχε εκφωνήσει στην Ουάσιγκτον έναν λόγο, που έμεινε μνημειώδης. Αιτία ήταν η γλώσσα, που χρησιμοποίησε. Ήταν τα αγγλικά, όμως σχεδόν όλες οι ορολογίες, που περιείχε η εισήγησή του ήταν λέξεις ελληνικές. Το ακροατήριό του αποτελούσαν οι σύνεδροι της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης και δεν αντιμετώπισαν κανένα πρόβλημα στην κατανόηση του προφορικού κειμένου, που ανέγνωσε ο Έλληνας καθηγητής. (Οι μόνες αμιγείς αγγλικές λέξεις ήταν λίγοι σύνδεσμοι, άρθρα και προθέσεις). Ο Ξενοφών Ζολώτας κατείχε τότε την θέση του Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος. Οι μεγάλες εφημερίδες «Νιου Γιορκ Τάιμς» και «Ουάσιγκτον Ποστ» δημοσίευσαν την επομένη τον λόγο στην πρώτη σελίδα.

Η εντύπωση, που προκάλεσε, ήταν τεράστια. Ο ευφυέστατος καθηγητής «δίδαξε» στον κόσμο ότι η ελληνική γλώσσα είναι η «μήτρα» των συγχρόνων μεγάλων, κυρίως λατινογενών, γλωσσών και αστείρευτη πηγή δανεισμού και γονιμοποίησή τους. (Στις 2 Οκτωβρίου του ίδιου έτους εκφώνησε και δεύτερο λόγο με τον ίδιο τρόπο).

Παραθέτουμε το κείμενο-πρωτότυπο και μετάφραση. Και μόνο η παράθεση αυτού του σπουδαίου λόγου αρκεί για να αιτιολογήσει τον τίτλο του παρόντος κειμένου.

«Kyrie

I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesarus and the Ecumenical Trapeza for the orthodoxy of the axions methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas. With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed.

Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melanchol, this phenomenon is characteristic of our epoch. But, to my thesis, we have the dynamism to program therapeutic practices as a prophylaxis from chaos and catastrophe. In parallel, a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic. I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to you Kyrie, to the engenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Amphictyony and the gastronomic symposia».

Μετάφραση, αν και με λίγη προσοχή ο αναγνώστης μπορεί να κατανοήσει το κείμενο.

«Κύριοι, ευλογώ τους άρχοντες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και την Οικουμενική Τράπεζα για την ορθοδοξία των αξιωμάτων μεθόδων και πολιτικών, παρά το γεγονός ότι υπάρχει ένα επεισόδιο κακοφωνίας της Τράπεζας με την Ελλάδα.

Με ενθουσιασμό διαλεγόμαστε και συναγωνιζόμαστε στις συνόδους των διδύμων οργανισμών των οποίων τις πολύμορφες οικονομικές ιδέες και τα δόγματα αναλύουμε και συνθέτουμε. Τα κρίσιμα προβλήματα όπως ο νομισματικός πληθωρισμός, παράγουν κάποια αγωνία και μελαγχολία. Τα κρίσιμα προβλήματα όπως ο νομισματικός πληθωρισμός παράγουν κάποια αγωνία και μελαγχολία. Αυτό το φαινόμενο είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας. Αλλά η θέση μου είναι ότι έχουμε τον δυναμισμό να προγραμματίσουμε θεραπευτικές πρακτικές σαν μέτρο προφύλαξης από το χάος και την καταστροφή. Παράλληλα, μία παγκοσμίως ανυπόκριτη οικονομική συνεργασία και αρμονία σ’ ένα δημοκρατικό κλίμα είναι βασική. Απολογούμαι γιά τον εκκεντρικό μου μονόλογο. Εκφράζω με έμφαση την ευχαριστία μου σε εσένα κύριε στο ευγενικό και γενναιόδωρο αμερικανικό έθνος και στους οργανισμούς και πρωταγωνιστές της Αμφικτyονίας και του γαστρονομικού Συμποσίου».

Μπορεί σήμερα να μας τσαλαπατεί η διεθνής κοινή γνώμη, καταπίνοντας αβασάνιστα τις ύβρεις και τους χλευασμούς των πλανητικών ΜΜΕ, όμως δεν παύει η γλώσσα μας να είναι το Διεθνές Δανειοληπτικό Ταμείο λέξεων. Κάθε καινούργια εφεύρεση ή ανακάλυψη των επιστημών, όταν έρχονται τα «βαφτίσια» της, η ονοματοδοσία της, στην ελληνική γλώσσα προστρέχουν οι πάντες (τηλεόραση, ραδιόφωνο, τηλέφωνο).

Σχεδόν όλες οι επιστήμες χρησιμοποιούν παγκοσμίως ελληνικούς όρους. Μία απλή περιδιάβαση πείθει:

Πολλοί μιλούν γιά πάνω από 70.000 λέξεις στις δυτικές γλώσσες, οι οποίες έχουν ελληνικές ρίζες.

Πιό ενδιαφέρουσα είναι η ιστορία ξένων λέξεων, συχνόχρηστων, που δεν υποψιαζόμαστε την ελληνική καταγωγή, πολλές από τις οποίες τις εισάγουμε ως αντιδάνεια. (Η επιστροφή μιάς λέξης ως δανείου στην γλώσσα από την οποία ξεκίνησε χαρακτηρίζεται ως αντιδάνειο, ως επιστροφή δανείου).

Παράδειγμα το ομηρικό ρήμα «κορέω» που σημαίνει σκουπίζω, φροντίζω-απ’ εδώ ο νεωκόρος. Αυτό το ρήμα γέννησε δεκάδες λέξεις στις δυτικές γλώσσες, μέσω των Λατίνων που το αντέγραψαν (δανείστηκαν) και το πρόφεραν «curo» με την ίδια έννοια: φροντίζω, επιμελούμαι. Ενδεικτικά μόνον παραθέτω: cura ή θεραπεία, ή φροντίδα για το σώμα μας.

Cure ο εφημέριος, ο φροντίζων το ποίμνιόν του.

Curiosite η περιέργεια, το ενδιαφέρον για κάτι.

Kurator στα γερμανικά, ο επίτροπος.

Ενδιαφέροντα αντιδάνεια παραθέτει και ο καθ. Γ. Μπαμπινιώτης σε παλαιό του άρθρο, τα οποία αποκαλύπτουν την επίδραση της γλώσσας στον παγκόσμιο λόγο.

Από την ποινή προήλθε το πέναλτυ, από την πλατεία η πιάτσα, από την πλαγιά η πλάζ. Λέξεις που τις νομίζουμε ξένες προέρχονται από την ελληνική.

Ο καναπές από το κωνώπιον (κώνωψ). Το κορδόνι από τη χορδή, η μαρμελάδα από το μελίμηλο, το μπαρούτι από το πυρίτις, η μπόρα από το βορράς, η μπουτίκ από την αποθήκη, το ταξί από το ταξίμετρο, το σενάριο από τη σκηνή, η πόζα από το παύσις, το κανόνι από την κάννη.

Αλλά και απλές ξένες λέξεις, «καθημερινές». Ο γενέθλιος χώρος τους είναι η γλώσσας μας.

Το paper, το χαρτί από το πάπυρος.

Το night, από την νύχτα. Το αγγλικό church, η εκκλησία από το κυριακόν (ο οίκος του Κυρίου, στο Άγιον Όρος ακόμη λέγεται).

Το super από το υπέρ (το «s» είναι η δασεία, όπως και το sub από το υπό).

Η αντωνυμία «με» έγινε «me», το sketch από το σχέδιο, το all από το όλα, το turbo από την τύρβη (ταραχή, περιδίνηση). Τι να πούμε και για την «crisis», που μας βασανίζει και την βιώνουμε φρικωδώς. Παρόμοιες φωνολογικές τροποποιήσεις έχουν υποστεί και τα αρχαία ελληνικά τοπωνύμια, «...ένθα ήσαν ελληνίδες πόλεις».

Το Μοναστήριον έγινε Μοντρέιγ, η Νίκαια Nis, Μόνοικος Μονακό, Ελέα Βέλια, Πάνορμος Παλέρμο, Υδρούς Οτράντο, Αιγιαλός Γιάλτα, η Νεάπολη Νάπολι και πολλά άλλα.

Ακόμη και λέξεις που τις θεωρούμε τουρκικές δεν είναι παρά κακόηχη μεταποίηση ελληνικών ονομάτων:

Το φλιτζάνι από το φιαλίδιον, το τσιμπούσι από το συμπόσιον, το μπούζι από το πάγος, το μποντρούμι από το ιπποδρόμιον, το χαλί από το χήλινον=πλεκτό. Και ο Ομέρ είναι ο Όμηρος τον οποίον τελευταία οι Τούρκοι, εξευτελιζόμενοι διεθνώς, τον παρουσιάζουν ως τουρκικής καταγωγής.

Και ο δανεισμός σ’ όλες τις γλώσσες συνεχίζεται. Εμείς μπορεί να δανειζόμαστε, με ληστρικούς όρους, τα χρήματα των ισχυρών, όμως ως «αντίδωρος» τους προσφέρουμε την πολυτίμητη γλώσσα μας, το φως του πολιτισμού ακόμη πυρσεύει την Οικουμένη. Οι ξένοι ξέρουν και εκτιμούν, όμως εμείς την κατασπαράσσουμε.

Στο εξαιρετικό και κλασικό πιά βιβλίο του Σαράντου Καργάκου «Αλεξία, γλωσσικό δράμα με πολλές πράξεις» (εκδ. «Gutenberg») ο μεγάλος Νικηφόρος Βρεττάκος, που το προλογίζει (20 Ιουλίου 1991), σημειώνει: «Σε πρόσφατο άρθρο του οι «Εκόνομιστ» έγραψαν πως μοναδικός σύνδεσμος των σύγχρονων Ελλήνων με το παρελθόν τους είναι η γλώσσα. Δεν έχουμε δηλαδή ηθικές αξίες που να μας συνδέουν μαζί του. Η γλώσσα μας, που άρχισε να κατεδαφίζεται κι αυτή, για να μείνουμε ξεκρέμαστοι στον αέρα χωρίς άλλη ρίζα είναι ταυτόσημη με την έννοια του εθνικού ηρωισμού. Οι διαδοχικοί βαρβαρισμοί μέσα από τους οποίους πέρασε, δεν κατόρθωσαν να την νικήσουν, να την φθείρουν να αναστείλουν την ιστορική της εξέλιξη. Η γλώσσα, που μας συνένωνε, υπήρξε στην ουσία το έθνος μας.

Η ηθική κρίση που διαβρώνει όλους τους κοινωνικούς τομείς, χωρίς καμμιά εξαίρεση άρχισε να διαβρώνει και το τελευταίο αυτό εθνικό μας γνώρισμα».

Αν ρίξεις μία ματιά στα σχολικά βιβλία, που υποτίθεται καλούμαστε να διδάξουμε την «παγκόσμια» γλώσσα μας, αντικρίζεις, όχι διάβρωση, αλλά ξεπούλημα της γλώσσας μας, της «πατρώας ευδοξίας».

Γράφτηκε σε εφ. το εξής κείμενο: «Το πακέτο αυτό θα το εμπλετάρουμε αφού σκανάρουμε όλες τις δισκέτες για βάιρους και κοπιάρουμε τα εγκζέ φάιλς στο ντράιβ σι», όπερ σημαίνει: «Το πακέτο αυτό του λογισμικού θα υλοποιηθεί αφού ελέγξουμε όλες τις δισκέτες για τον ιό των υπολογιστών και αντιγράψουμε το εκτελέσιμο κώδικα στο σκληρό δίσκο».

(«Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας», εκδ. «Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο», σελ. 346).

Οι ξένες γλώσσες θα «κόβουν» και θα εισάγουν τα μυρίπνοα άνθη της γλώσσας μας, εμείς, αν δεν φτιάξουμε «Κρυφά Σχολειά» εκμάθησης της αρτιμελούς μορφής της γλώσσας, θα συνεννοούμαστε με βρυχηθμούς, χειρονομίες και με «γκρήκλις».

ΥΓ: Τώρα που είναι πλήθος τ΄άσχημα και τα άδεια αφέντες, καλό είναι να γράφουμε και κάτι για να θυμόμαστε ότι έχουμε ακόμη δυνάμεις για πέταγμα. Απλώς είναι μπαζωμένες…

Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνεται ότι, η Τουρκία κλιμακώνει βαθμιαία την παραβατική συμπεριφορά της , εφαρμόζοντας παράλληλα μια πιο ύπουλη τακτική, αφενός χρησιμοποιώντας πλοία επιστημονικών ερευνών στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, αφετέρου δημοσιοποιώντας χάρτες όπου απεικονίζονται οι θαλάσσιες περιοχές που τα πλοία αυτά θα πραγματοποιήσουν σχετικές έρευνες. Όπως γίνεται κατανοητό, όλα αυτά αποκτούν ιδιαίτερη σημασία δεδομένου ότι, οι συμβολισμοί στην εξωτερική πολιτική έχουν μεγαλύτερη αξία ακόμα κι από την ίδια την ουσία. Άλλωστε, η Άγκυρα μέσω των χαρτών αυτών προβάλλει τις προθέσεις της τόσο για την οριοθέτηση του Αιγαίου όσο και την οριοθέτηση της Α.Ο.Ζ. νότια του Καστελόριζου. Πέραν αυτού, οι τουρκικές ναυτικές δυνάμεις κατά τη διεξαγωγή των ασκήσεων πραγματοποιούν δοκιμές σχεδίου πρόκλησης θερμού επεισοδίου, στο οποίο συμμετέχουν ένα πλοίο επιστημονικών ερευνών συνοδευόμενο από πολεμικά πλοία.

Φυσικά, όλες οι ενέργειες της Άγκυρας είναι συντονισμένες και καθοδηγούμενες από την πολιτική ηγεσίας της χώρας, ενώ οποιαδήποτε σκέψη για δήθεν πιέσεις των Τούρκων στρατιωτικών προς τους πολιτικούς δεν στηρίζεται σε καμία λογική βάση και επιβεβαιώνεται από τα στοιχεία που ακολουθούν.

Στις 15-09-2014, το υπουργικό συμβούλιο της Τουρκίας ενέκρινε την Εθνική Στρατηγική Θαλασσίων Ερευνών (TUDAS) ύστερα από πρόταση που υποβλήθηκε από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας στις 15-07-2014. Σημειωτέον ότι, για τη σύνταξη της TUDAS συμμετείχαν:

• Τα υπουργεία Εξωτερικών, Ενέργειας και Φυσικών Πόρων, Τροφίμων-Γεωργίας-Κτηνοτροφίας, Μεταφορών-Ναυτιλίας-Επικοινωνιών, Οικονομικών, Υγείας, Ανάπτυξης και Εθνικής Άμυνας.
• Η Διοίκηση Ναυτικών Δυνάμεων, η Γεωγραφική-Ωκεανογραφική-Υδρογραφική Διεύθυνση, η Διεύθυνση Διαχείρισης Φυσικών Καταστροφών και Εκτάκτων Καταστάσεων της Πρωθυπουργίας, καθώς επίσης το Τουρκικό Ίδρυμα Επιστημονικών και Τεχνολογικών Ερευνών TÜBİTAK.
• Πανεπιστήμια και Ινστιτούτα.

Στη συνέχεια, για την επίτευξη των στόχων της εν λόγω στρατηγικής, αποφασίσθηκε η κατάρτιση του Εθνικού Προγράμματος Θαλασσίων Ερευνών (UDAP) που περιλαμβάνει τα εξής: πρώτον, θα πραγματοποιούνται θαλάσσιες έρευνες στις περιοχές που η Τουρκία έχει (σ.σ. ή και διεκδικεί) κυριαρχικά δικαιώματα. Δεύτερον, θα πραγματοποιούνται θαλάσσιες έρευνες στις περιοχές που η Τουρκία δεν έχει κυριαρχικά δικαιώματα, όπως η Ανταρκτική και η Αρκτική. Τρίτον, θα συνεχισθεί το πρόγραμμα ναυπήγησης πλοίων επιστημονικών ερευνών, καθώς επίσης η ανάπτυξη αντίστοιχου τεχνολογικού εξοπλισμού. Ας σημειωθεί ότι, στις 28-03-2015 καθελκύσθηκε το πλοίο MTA TURKUAZ, το οποίο είναι το πρώτο πλοίο σεισμολογικών ερευνών που ναυπηγήθηκε αποκλειστικά από την Τουρκία. Τέταρτον, θα αναπτυχθεί το εθνικό σύστημα διαχείρισης δεδομένων και θαλάσσιων πληροφοριών. Και πέμπτον, ο συντονισμός και η συνεργασία για την υλοποίηση των εθνικών στόχων που αφορούν στις θαλάσσιες έρευνες θα επιτευχθεί μέσω δύο Φορέων: α. Της Επιτροπής Σχεδιασμού και Συντονισμού Γεωγραφικών Υδρογραφικών Ωκεανογραφικών Θεμάτων (SHOHPKK). β. Της Εκτελεστικής Επιτροπής και Επιτροπής Καθοδήγησης (ΚİΥΚ).

Επίσης, βάσει του χρονοδιαγράμματος της TUDAS, από το 2015 μέχρι το 2023 , προβλέπονται οι ακόλουθες ενέργειες:

Μέχρι το 2016, θα συνταχθεί ο οδικός χάρτης απόκτησης επιστημόνων-ερευνητών του τομέα θαλασσίων επιστημών.
Από το 2016 έως το 2021 θα υλοποιηθεί το πρόγραμμα στελέχωσης με επιστήμονες-ερευνητές στους τομείς του δικαίου της θάλασσας και των θαλασσίων επιστημών όπως, ωκεανογραφία, υδρογραφία, καθώς επίσης θαλάσσια γεωλογία και γεωφυσική.
Από το 2016 έως το 2018, οι τουρκικοί Φορείς θαλασσίων ερευνών θα στελεχωθούν με ακαδημαϊκούς των αντίστοιχων επιστημών.
Εντός του 2015 θα επαναξιολογηθούν οι τουρκικές υποδομές και το σύστημα θαλασσίων ερευνών της χώρας.
Από το 2016 έως το 2017 θα συνταχθεί ο οδικός χάρτης που θα περιλαμβάνει τις περιφερειακές και διεθνείς συνεργασίες, βάσει του οποίου η Τουρκία θα αναλάβει ενεργό ρόλο.
Από το 2015 έως το 2019 θα δημιουργηθεί ένα δίκτυο εξειδικευμένων κέντρων ανάλυσης ωκεανογραφικών, βυθομετρικών, βιολογικών, χημικών, γεωλογικών και γεωφυσικών δεδομένων.

Θα συγκροτηθεί άμεσα το Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών Τουρκίας (TÜDAM) το οποίο θα εκμεταλλεύεται τα συστήματα ωκεανογραφικής παρατήρησης.

Θα αποσταλούν επιστήμονες στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές.

Αναφορικά με την Ανταρκτική, σε πρώτη φάση, η Τουρκία θα συμμετάσχει στην Επιτροπή Επιστημονικών Ερευνών της Ανταρκτικής προκειμένου:

α. Να αναβαθμισθεί το διπλωματικό και επιστημονικό προφίλ της Τουρκίας διεθνώς.
β. Να γαλουχηθούν οι Τούρκοι επιστήμονες της νέας γενεάς.
γ. Να αναβαθμισθεί η συνεργασία με άλλα κράτη.
δ. Να διευρυνθεί το επιστημονικό πεδίο της Τουρκίας. Σε δεύτερη φάση, θα δημιουργηθεί τουρκική βάση θαλασσίων ερευνών στην Ανταρκτική για την υποστήριξη των εθνικών συμφερόντων της Άγκυρας. Υπόψη ότι, στην περιοχή αυτή υπάρχουν 101 βάσεις που ανήκουν σε 29 κράτη.

Τα ξένα πλοία επιστημονικών ερευνών που θα επιχειρούν στις θαλάσσιες περιοχές της Τουρκίας θα κοινοποιούν στην τουρκική Γεωγραφική-Ωκεανογραφική-Υδρογραφική Διεύθυνση της Διοίκησης Ναυτικών Δυνάμεων τα δεδομένα που θα συλλέγουν, ενώ σε αυτά τα πλοία θα επιβαίνουν Τούρκοι επιστήμονες ως παρατηρητές. Στο σημείο αυτό κρίνεται σκόπιμο να επισημανθεί ότι, τον Μάρτιο του 2007, η Άγκυρα επιδίωξε να δημιουργήσει δεδικασμένο και πιθανόν αυτό να το χρησιμοποιήσει στο μέλλον, όταν ύστερα από έντονο διπλωματικό παρασκήνιο ένας Τούρκος επιστήμονας επέβαινε στο ελληνικό ωκεανογραφικό πλοίο «Αιγαίον», το οποίο πραγματοποιούσε την τελευταία φάση των ερευνών (ανέλκυση των σεισμογραφικών οργάνων που είχαν ποντιστεί το 2006 από το γερμανικό πλοίο «Ποσειδών») στα διεθνή ύδατα βορείως της Κρήτης, εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. (βλ. άρθρο: Η Τουρκία κλιμακώνει την ένταση στο Αιγαίο, Ποδηματά Άννυ, 25-03-2007, εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ)
Από το 2015 έως το 2016 θα επαναξιολογηθεί η επιχειρησιακή κατάσταση και οι δυνατότητες των υπαρχόντων πλοίων επιστημονικών ερευνών, τα οποία ελλιμενίζονται στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη, στην Αntalya, στη Μερσίνη, στην Τραπεζούντα και στη Sinop. Υπόψη ότι, η Τουρκία διαθέτει ένα στόλο 23 πλοίων επιστημονικών ερευνών, εκ των οποίων το ένα είναι υπό ναυπήγηση.

Πίνακας με αναλυτικά πληροφοριακά στοιχεία των πλοίων αυτών παρατίθεται ακολούθως:

Πηγή: GeoStrategy

Ἔγινε πλέον ἔθος τοῦ τηλεοπτικοῦ διαύλου ΣΚΑΙ ἡ κατά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα κάθε ἔτους, ἀνασταύρωσις τοῦ Ἐνσαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου μέ τήν τηλεοπτική ἀναπαραγωγή δῆθεν ἐπιστημονικῶν ντοκυμαντέρς ποῦ ὅλως περιέργως ἄρχονται καί τελειοῦνται μέ Ἑβραίους συνεντευξιαζομένους, πού σκοπόν ἔχουν τήν ἀπομείωσιν καί τήν κατασπίλωσι τοῦ Παναγίου Προσώπου τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ Κυρίου καί εἶναι ἐνδεικτικόν τό γεγονός ὅτι ἐπιλέγονται οἱ ἱερότερες μέρες τῆς Χριστιανωσύνης γιά τήν δαιμονική ἐπίθεση κατά τοῦ «Έσφαγμένου Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ», κατά τῆς «Ὁδυνωμένης Ἀγάπης» πού ἔτεμε τήν ἱστορία καί πού με τό Αἷμα Της ὑπέγραψε τό «Σύνταγμα τῆς Χάριτος», τήν Καινή Διαθήκη.

Πειραιεύς, 16 Ἀπριλίου 2015

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ἔγινε πλέον ἔθος τοῦ τηλεοπτικοῦ διαύλου ΣΚΑΙ ἡ κατά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα κάθε ἔτους, ἀνασταύρωσις τοῦ Ἐνσαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου μέ τήν τηλεοπτική ἀναπαραγωγή δῆθεν ἐπιστημονικῶν ντοκυμαντέρς ποῦ ὅλως περιέργως ἄρχονται καί τελειοῦνται μέ Ἑβραίους συνεντευξιαζομένους, πού σκοπόν ἔχουν τήν ἀπομείωσιν καί τήν κατασπίλωσι τοῦ Παναγίου Προσώπου τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ Κυρίου καί εἶναι ἐνδεικτικόν τό γεγονός ὅτι ἐπιλέγονται οἱ ἱερότερες μέρες τῆς Χριστιανωσύνης γιά τήν δαιμονική ἐπίθεση κατά τοῦ «Έσφαγμένου Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ», κατά τῆς «Ὁδυνωμένης Ἀγάπης» πού ἔτεμε τήν ἱστορία καί πού με τό Αἷμα Της ὑπέγραψε τό «Σύνταγμα τῆς Χάριτος», τήν Καινή Διαθήκη.

Ἀπευθυνθήκαμε ὡς ἐπιχώριος Ἐπίσκοπος τῆς περιοχῆς πού δραστηριοποιεῖται ὁ ΣΚΑΙ, στόν κ. Γιάννη Ἀλαφοῦζο, μέ τήν παράκληση νά σεβασθεῖ ὁ τηλεοπτικός του Δίαυλος, τό Πανάγιον καί Λατρευτόν Πρόσωπον τοῦ Σωτῆρος μέ τήν ὑπ’ ἀριθ. 425/7-4-2015 ἐπιστολή μας, ἐπειδή εἶχαν προγραμμματισθεῖ τά ἐπαίσχυντα καί βορβορώδη τερατουργήματα τοῦ Σιωνιστικοῦ Ἑβραϊκοῦ λόμπυ καί ἡ ἀπάντησις μᾶς ἐδόθη λίαν εὐγενῶς μέ τήν ἀναμετάδοσι τῶν αἰσχρουργημάτων. Τόσον πολύ σέβεται τήν Ἐκκλησία, ὁ κ. Γιάννης Ἀλαφοῦζος. Βέβαια καί στόν κ. Ἀλαφοῦζο καί στούς Σιωνιστάς κατασκευαστάς τῶν ντοκυμαντέρς ἀπαντᾶ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία διά τῆς ὑμνολογίας της: «Μάτην φυλάττεις τὸν τάφον, κουστωδία. Οὐ γὰρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν.» (Συναξάριον Μεγάλου Σαββάτου) καί ὅσα αἴσχιστα καί βορβορώδη ψεύδη καί γελοιότητες καί ἄν ἐκμέσουν οἱ Ἑβραῖοι Σιωνιστές Ραββίνοι στήν Ἁγία μας Χώρα, τήν αἵματοπότιστη ἀπό τό αἷμα τῶν Μαρτύρων, τήν ἀπάντησιν δίδουν τά ἐκατομμύρια τῶν πιστῶν πού κατακλύζουν τούς πανίερους ναούς μας καί οἱ χιλιάδες τῶν νέων ἀνθρώπων πού μεταλαμβάνουν μετά ζέσεως καί λατρείας τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Ἐνσαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου. Ἄλλωστε ἀναιροῦνται οἱ φαιδρότητες καί γελοιότητες τῶν Ἑβραίων Ταλμουδιστῶν ἀπό τό γεγονός ὅτι ἐνῶ εὐτελίζουν τό Πανάγιον Πρόσωπον τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, χαρακτηρίζοντάς Τον ὡς «τίποτα», τήν ἰδία στιγμή ἐπί 2.015 χρόνια ἀσχολοῦνται μετά ἀνειπώτου μανίας, μίσους καί ἐμπαθείας μέ Αὐτό τό δῆθεν «Τίποτα». Στό ἐρώτημα, μόνο ὁ κ. Γιάννης Ἀλαφοῦζος ἔχει τήν εὐθύνη τῆς ἀνασταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ κάθε Πάσχα ἤ καί οἱ καθ’ οἱονδήποτε τρόπον ἐργαζόμενοι στόν εἰδησεογραφικό ὅμιλο ΣΚΑΙ ἡ ἀπάντησις εἶναι σαφεστάτη: ὅλοι ὅσοι ἀδιαμαρτύρητα συνευδοκοῦν ἥ σιωποῦν σε αὐτήν τήν πρόδηλη κατά τοῦ ζῶντος Θεοῦ ἐπίθεση, ἐπισύρουν ἐπί τάς κεφαλάς των τήν αἰώνια καταδίκη καί προγεύονται ἀπό τώρα τῆς αἰωνίου κολάσεως. Καί μήν ἀκοῦνε τούς «χρήσιμους ἠλίθιους» τοῦ δαιμονικοῦ περιπαίγματος πού μπορεῖ νά εἶναι καί μεγαλόσχημοι «ρασοφόροι» ὅτι ὁ Θεός εἶναι μόνο ἀγαπολογία καί παραμυθία, διότι εἶναι ἀσφαλῶς ἀγάπη ἀβόλιστος ἀλλά καί δικαιοσύνη καί ἀλήθεια πού διασάλπισε «Λέγω, δὲ ὑμῖν · πᾶς ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ·ὁ δὲ ἀρνησάμενός με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀπαρνηθήσεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ.» (Λουκ. ιβ΄, 8-9).

Ἀπαντῶντες τώρα στούς Σιωνιστάς Ραββίνους καί τούς συνεργούς τους, πού στά ἐργοστάσια ὑποδημάτων τους στήν Κίνα, χαράσσουν τό σύμβολο τῆς Χριστιανοσύνης τόν Τίμιον καί Ζωοποιόν Σταυρόν γιά νά ποδοπατεῖται ἀσεβῶς καί πού συγγράφουν καί διαδίδουν τά δῆθεν ἀποκαλυπτικά ντοκυμαντέρς, τούς λέμε ὅτι διασαλπίζοντες τήν τήρηση τῶν 613 κανόνων τῆς Τορά (Νόμου) ἀλλοιώνουν, διαστρέφουν καί παρερμηνεύουν πλήρως τήν Τορά καί βέβαια τόν προφητισμό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέ τήν Καμπαλά πού ἰσχυρίζονται ὅτι ἀποτελεῖ τήν ἐσωτερική γνώσι τῆς Τορά.Ἡ Καμπαλά ὅμως, ὅπως οἱ ἴδιοι οἱ Ραββίνοι ἀναφέρουν στά κείμενά τους (Scholem, Εἰσαγωγή στήν Καμπάλα, Roihlini, Ἡ τέχνη τῆς Καμπαλά, Waite AE The Doctrine and Literature of the Kabalah, Hall MP The secret teaching of all ages), δέν ἀποτελεῖ τήν ἐσωτερική γνώση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά τήν ἀπόλυτη διαστροφή της σέ τέτοιο βαθμό ὥστε νά θεωρεῖται ὅτι ὁ Θεός εἶναι μιά ἀπρόσωπη θεότητα τό Εin Sof «τό ἀπόλυτο τίποτα». Ἡ δημιουργία θεωρεῖται ὡς μιά συνεχής ἐξέλιξη-ἐκδήλωση τοῦ «Θεοῦ τίποτα», τήν ὁποία οἱ μυστικιστές Ραββίνοι προβάλλουν μέ τόν ἄκρατο ἀποφατισμό μέσῳ τῆς ἀποκρυφιστικῆς τεχνικῆς τοῦ διαλογισμοῦ, ὡς δῆθεν προορισμένη νά ἀναγεννηθῇ τήν ἐποχή τῆς ἔλευσης τοῦ δῆθεν Μεσσία, ἑνούμενη μέ τόν Ἑωσφόρο. Ἡ Καμπαλά εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἑνώσεως τῶν ἀνθρώπων μέ τούς δαίμονες.

Ἑπομένως καί οἱ Ραββίνοι τοῦ Ἰσραήλ ὡς λ. χ. ὁ κ. Μαρδοχαῖος Φριζῆς μέ ἀναφορές τους ἐπιμαρτυροῦν καί ἐπιβεβαιώνουν ὅτι ὁ θεϊσμός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τῶν Δικαίων καί τῶν Προφητῶν μετεβλήθη ἀπό τό Ραββινικό κατεστημένο τοῦ Ἰουδαϊκοῦ ἔθνους σέ φρικώδη Ἑωσφορισμό καί σατανολατρεία. Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο οἱ Ραββίνοι συνέγραψαν τό φρικιαστικό Ταλμούδ μέ τό ὁποῖο ἀλλοίωσαν πλήρως ὅλο τό πνευματικό καί ὀντολογικό μέγεθος τοῦ Νόμου καί τῶν Προφητῶν ἀρνούμενοι μετά μανίας καί τρομακτικῆς ἐμπαθείας τόν μόνο ἀληθῆ Μεσσία, τόν ἐνσαρκωθέντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ Πατέρα, Ἰησοῦν Χριστόν.

Ἀδαμάντινον ἐπιστέγασμα τῆς φύσει καί οὐσίᾳ θεότητος τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ὁ Προφητισμός, τόν ὁποῖον ἐσκεμένως θέλει νά ἀγνοεῖ κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ὁ Ἰουδαϊσμός. Ὁ προφητάναξ Δαυϊδ εἰς τόν ΡΘ΄ Ψαλμόν γράφει: «Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἄν θῶ τούς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου». Ὁ μεγαλοφωνότατος Ἠσαΐας Ζ΄14 «διά τοῦτο δώσει Κύριος αὐτῷ σημεῖον: Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ», Θ΄6 «Ὅτι παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγεννήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος», ΛΕ΄3-10 «Ἰδού ὁ Θεός ἡμῶν κρίσιν ἀνταποδίδωσι καί ἀνταποδώσει, αὐτός ἥξει καί σώσει ἡμᾶς». ΝΒ΄ 13-14, «Ἰδοὺ συνήσει ὁ παῖς μου καὶ ὑψωθήσεται καὶ δοξασθήσεται καὶ μετεωρισθήσεται σφόδρα. ὃν τρόπον ἐκστήσονται ἐπὶ σὲ πολλοὶ οὕτως ἀδοξήσει ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων τὸ εἶδός σου καὶ ἡ δόξα σου ἀπὸ υἱῶν ἀνθρώπων» ΝΓ΄1-12 «Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; καὶ ὁ βραχίων Κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη; ἀνηγγείλαμεν ὡς παιδίον ἐναντίον αὐτοῦ, ὡς ρίζα ἐν γῇ διψώσῃ. οὐκ ἔστιν εἶδος αὐτῷ οὐδὲ δόξα· καὶ εἴδομεν αὐτόν, καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος· ἀλλὰ τὸ εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον καὶ ἐκλεῖπον παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων· ἄνθρωπος ἐν πληγῇ ὢν καὶ εἰδὼς φέρειν μαλακίαν, ὅτι ἀπέστραπται τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, ἠτιμάσθη καὶ οὐκ ἐλογίσθη. οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, καὶ ἡμεῖς ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει. αὐτὸς δὲ ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ μεμαλάκισται διὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν· παιδεία εἰρήνης ἡμῶν ἐπ’ αὐτόν. τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν. πάντες ὡς πρόβατα ἐπλανήθημεν, ἄνθρωπος τῇ ὁδῷ αὐτοῦ ἐπλανήθη· καὶ Κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. καὶ αὐτὸς διὰ τὸ κεκακῶσθαι οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ· ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα. ἐν τῇ ταπεινώσει ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη· τὴν δὲ γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται; ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ, ἀπὸ τῶν ἀνομιῶν τοῦ λαοῦ μου ἤχθη εἰς θάνατον. καὶ δώσω τοὺς πονηροὺς ἀντὶ τῆς ταφῆς αὐτοῦ καὶ τοὺς πλουσίους ἀντὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ· ὅτι ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ. καὶ Κύριος βούλεται καθαρίσαι αὐτὸν ἀπὸ τῆς πληγῆς. ἐὰν δῶτε περὶ ἁμαρτίας, ἡ ψυχὴ ὑμῶν ὄψεται σπέρμα μακρόβιον· καὶ βούλεται Κύριος ἀφελεῖν ἀπὸ τοῦ πόνου τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, δεῖξαι αὐτῷ φῶς καὶ πλάσαι τῇ συνέσει, δικαιῶσαι δίκαιον εὖ δουλεύοντα πολλοῖς, καὶ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν αὐτὸς ἀνοίσει. διὰ τοῦτο αὐτὸς κληρονομήσει πολλοὺς καὶ τῶν ἰσχυρῶν μεριεῖ σκῦλα, ἀνθ΄ ὧν παρεδόθη εἰς θάνατον ἡ ψυχὴ αὐτοῦ, καὶ ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλογίσθη· καὶ αὐτὸς ἁμαρτίας πολλῶν ἀνήνεγκε καὶ διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν παρεδόθη».

Πρέπει νά ἐπισημειωθῇ ἐνταῦθα ὅτι τά φληναφήματα τῶν Ραββίνων ὅτι δῆθεν τό κείμενο αὐτό ἀναφέρεται εἰς τόν Ἰουδαϊκό λαό εἶναι καταγέλαστα διότι ἐκ τῶν συμφραζομένων παρουσιάζεται ὁ Μεσσίας ὡς ἄτομον διακρινόμενον τοῦ λαοῦ, διά τάς ἁμαρτίας τοῦ ὁποίου καί ἀποθνήσκει. Εἶναι σαφής καί ἀναντίρρητος ἡ προφητική ρῆσις τοῦ Ἠσαΐου διά τήν ἐπί γῆς πορείαν καί τό ἱερόν ἔργον τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου πού διϊστορικῶς ἐφαρμόζεται μόνον εἰς τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν.

Ὡσαύτως ὀγκόλιθος συντριπτικός διά τάς ψευδολογίας τῶν ραββίνων τοῦ ἑβραϊκοῦ ἔθνους ἀποτελεῖ ἡ Προφητεία τοῦ Δανιήλ Θ΄ 21-27 «καὶ ἔτι ἐμοῦ λαλοῦντος ἐν τῇ προσευχῇ καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ Γαβριήλ, ὃν εἶδον ἐν τῇ ὁράσει ἐν τῇ ἀρχῇ, πετόμενος καὶ ἥψατό μου ὡσεὶ ὥραν θυσίας ἑσπερινῆς. καὶ συνέτισέ με καὶ ἐλάλησε μετ' ἐμοῦ καὶ εἶπε· Δανιήλ, νῦν ἐξῆλθον συμβιβάσαι σε σύνεσιν· ἐν ἀρχῇ τῆς δεήσεώς σου ἐξῆλθε λόγος, καὶ ἐγὼ ἦλθον τοῦ ἀναγγεῖλαί σοι. ὅτι ἀνὴρ ἐπιθυμιῶν εἶ σύ· καὶ ἐννοήθητι ἐν τῷ ρήματι καὶ σύνες ἐν τῇ ὀπτασίᾳ. ἑβδομήκοντα ἑβδομάδες συνετμήθησαν ἐπὶ τὸν λαόν σου καὶ ἐπὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν σου τοῦ συντελεσθῆναι ἁμαρτίαν καὶ τοῦ σφραγίσαι ἁμαρτίας καὶ ἀπαλεῖψαι τὰς ἀνομίας καὶ τοῦ ἐξιλάσασθαι ἀδικίας καὶ τοῦ ἀγαγεῖν δικαιοσύνην αἰώνιον καὶ τοῦ σφραγίσαι ὅρασιν καὶ προφήτην καὶ τοῦ χρῖσαι ἅγιον ἁγίων. καὶ γνώσῃ καὶ συνήσεις· ἀπὸ ἐξόδου λόγου τοῦ ἀποκριθῆναι καὶ τοῦ οἰκοδομῆσαι Ἱερουσαλὴμ ἕως χριστοῦ ἡγουμένου ἑβδομάδες ἑπτὰ καὶ ἑβδομάδες ἑξηκονταδύο· καὶ ἐπιστρέψει καὶ οἰκοδομηθήσεται πλατεῖα καὶ τεῖχος, καὶ ἐκκενωθήσονται οἱ καιροί. καὶ μετὰ τὰς ἑβδομάδας τὰς ἑξηκονταδύο ἐξολοθρευθήσεται χρῖσμα, καὶ κρίμα οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ· καὶ τὴν πόλιν καὶ τὸ ἅγιον διαφθερεῖ σὺν τῷ ἡγουμένῳ τῷ ἐρχομένῳ καὶ ἐκκοπήσονται ἐν κατακλυσμῷ, καὶ ἕως τέλους πολέμου συντετμημένου τάξει ἀφανισμοῖς. καὶ δυναμώσει διαθήκην πολλοῖς, ἑβδομὰς μία· καὶ ἐν τῷ ἡμίσει τῆς ἑβδομάδος ἀρθήσεταί μου θυσία καὶ σπονδή, καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν βδέλυγμα τῶν ἐρημώσεων, καὶ ἕως τῆς συντελείας καιροῦ συντέλεια δοθήσεται ἐπὶ τὴν ἐρήμωσιν». Ὁ πρ. Δανιήλ ὁμιλεῖ ὅτι ὁ Θεός εὐσπαγχνίσθη τόν λαόν Του καί τήν ἁγίαν πόλιν Του καί δέν ἀπομένουν παρά 70 ἑβδομάδες γιά νά καταλυθῇ τό κράτος τῆς ἁμαρτίας, νά παύσουν οἱ προφητεῖες καί οἱ ὁράσεις καί νά χρισθῇ ὁ ἅγιος τῶν ἁγίων. Καί βέβαια δέν ἀναφέρεται σέ ἑβδομάδες ἡμερῶν ἀλλά σέ ἑβδομάδες ἐτῶν, ὅπως καί οἱ ἴδιοι οἱ Ραββίνοι Saabia Gaon καί Aben Esra ἀποδέχονται. Ὁ πρ. Δανιήλ ὁμιλεῖ περί 70 ἑβδομάδων πού ὑποδιαιρεῖ εἰς τρεῖς περιόδους. (στ. 25), ἑπτά ἑβδομάδες ἀποτελοῦν τήν πρώτη περίοδο πού ἀρχίζει ἀπό τοῦ χρόνου ἐκδόσεως διατάγματος πρός ἀνοικοδόμηση τῆς Ἱερουσαλήμ, ἡ δευτέρα περίοδος ἀποτελεῖται ἀπό 62 ἑβδομάδες καί ἡ τρίτη περίοδος εἶναι μία ἑβδομάς, κατά τήν ὁποία θά ἐνεφανίζετο ὁ Μεσσίας. Ἑπτά ἑβδομάδες ἐκπροσωποῦν 49 χρόνια καί 70 ἑβδομάδες 490 χρόνια, τά ὁποία θά παρήρχοντο ἀπό τήν ἀνοικοδόμηση τῆς Ἱερουσαλήμ μέχρι τῆς ἐλεύσεως τοῦ Μεσσία. Ἡ ἀνοικοδόμησις τῆς Ἱερουσαλήμ μετά τῶν τειχῶν αὐτῆς ἄρχισε ἀπό τό διάταγμα τοῦ Ἀρταξέρξου Μακρόχειρος (455 π.Χ.) καί συνεπῶς αἱ ἑβδομήκοντα ἑβδομάδες ἐτῶν ἔληξαν τό ἔτος 34 μ.Χ. Ἡ τελευταία ἑβδομάς ἄρχεται ἀπό τοῦ ἔτους 28 π.Χ. καί κατά τό ἥμισυ της κατά τό 31 μ.Χ. ἀναπέμπεται πρός τόν οὐρανό θυσία καί σπονδή διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἀληθοῦς Μεσσία Ἰησοῦ Χριστοῦ, μετά τήν ἀναφορά τῆς ὁποία, βεβηλώνεται ἐρημούμενον τόν ἱερόν τοῦ Θεοῦ καί δέν παρέρχονται παρά ὀλίγα χρόνια διά καί καταστροφήν τῶν Ἱεροσολύμων ἀπό τόν Ῥωμαῖο αὐτοκράτορα Τῖτο τό 70 μ.Χ. Ἡ πολύκροτη αὐτή προφητεία τοῦ Δανιήλ πού μέ ἱστορική ἀκρίβεια καθορίζει καί τόν χρόνο τῆς ἐπιφανείας καί τόν θάνατον τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου ἀποτελεῖ αἰώνιον κόλαφον κατά τῆς διαστροφικῆς μανίας κατά τῆς ἀληθείας τῶν Ραββίνων τοῦ ἑβραϊκοῦ ἔθνους.

Δέν εἶναι ὅμως μόνο, οἱ Προφητεῖες αὐτές πού προαναγγέλουν τήν ἐνανθρώπιση τοῦ αἰωνίου Λόγου – Υἱοῦ ἐν τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ. Ὑπάρχουν καί ἄλλες ἐξαιρετικῶς πολλές προκαθορίσασαι σαφῶς καί ἐν ἄκρα λεπτομερείᾳ:

Α. Τό ἄχρονον τοῦ Λόγου Υἱοῦ. Ψαλμ. Β:1-10

Β. Τήν προσκύνησιν τῶν μάγων. Ψαλμ. ΟΑ(ΟΒ):10-11

Γ. Τήν διδασκαλία καί τό ἀπολυτρωτικό καί κοσμοσωτήριο ἔργο Του Γεν. ΜΘ:10, Ψαλμ. Β:1-10, ΟΑ(ΟΒ):6-18, Μιχ. Δ:2-3, Ἠσ. Θ:1-8, ΝΒ:13-15, ΝΓ:4, ΝΕ:13, Ξ:1-7, Ζαχ. ΙΓ:1-7.

Δ. Τά θαύματά Του Ἠσ. ΛΕ:1-6.

Ε. Τήν εἰς Ἱεροσόλυμα εἴσοδόν Του ἐπί πώλου ὄνου Ζαχ. Θ:9.

Στ. Τήν προδοσία τοῦ Ἰούδα καί τά τριάκοντα ἀργύρια καί τήν δι’ αὐτῶν τήν ἀγορά τοῦ ἀγροῦ τοῦ κεραμέως Ζαχ. ΙΑ:12-13.

Ζ. Τήν ἐγκατάλειψή Του ὑπό τῶν μαθητῶν Του Ψαλμ. ΛΖ(ΛΗ):12-15, Ζαχ. ΙΓ:6-7

Η. Τούς ἐμπαιγμούς, τά ραπίσματα, τόν στέφανον ἐξ ἀκανθῶν, τόν διαμερισμόν τῶν ἐνδυμάτων Του διά κλήρου, τόν κάλαμον μέ τήν χολήν καί τό ὄξος Ἠσ. Ν:6, ΝΓ:4-7, Ψαλμ. ΚΑ(ΚΒ):17-19, Ψαλμ. ΞΗ(ΞΘ):22

Θ. Τήν σταύρωσή Του μεταξύ δύο κακούργων καί τόν σκοτισμό τοῦ ἡλίου Ἠσ. ΝΓ:12, Δαν. Θ:26, Ζαχ. ΙΓ:6

ΙΑ. Τήν ἐν θριάμβῳ κάθοδον εἰς τόν ἅδην Ἰώβ ΛΗ:17

ΙΒ. Τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν Ψαλμ. ΙΕ(Ις):9-10, Νς, ΞΗ:19

ΙΓ. Τήν διάδοσιν τῆς διδασκαλίας Του εἰς ὅλον τόν κόσμον Ἠσ. ΜΒ:1-5, ΝΒ:13-15, ΝΕ:4-5, ΞΑ:4-14 κλπ.

Ὑπό τῶν θεοεικέλων προφητῶν τοῦ Ἰσραήλ προεφητεύθη σαφῶς ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ αἰωνίου Θεοῦ Λόγου, προανηγγέλθη ἡ μετά τήν ἐνανθρώπισι θεανδρική Του δρᾶσις, ἡ σταύρωσίς Του καί ἡ ἀνάστασίς Του ἐκ νεκρῶν καί ἡ διάδοσις τῆς διδασκαλίας Του εἰς πάντα τά ἔθνη. Θά ἠδυνάμεθα νά γράφωμεν ἐπί ἡμέρας διά τήν ἀνατροπήν τῶν κακοδοξιῶν καί τῆς ἀναληθείας τῶν ραββίνων τοῦ Ἰσραήλ ἀλλά ἐμποδιζόμεθα ἀπό τόν χῶρον. Κατακλείομεν ὅμως μέ τήν κυρίαν ἐπισήμανσι τοῦ μακαριστοῦ πρώην ῥαβίνου Δαυΐδ Κοῦπερ, προσελθόντος εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ὁ ὁποῖος εἰς τό πολυσήμαντον βιβλίον του «Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ» πού «ἐξηφανίσθη» διά παρεμβάσεως τοῦ διεθνοῦς Σιωνισμοῦ ἀπέδειξε ὅτι ὁ ἀληθής Θεός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι ὁ Τρισυπόστατος ἕνας καί μοναδικός Θεός, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Πανάγιο Πνεῦμα.

Ἡ δῆθεν τρομερά ὁμολογία τοῦ Ἰσραήλ πού ἐπικαλοῦνται μετ’ἐπιτάσεως οἱ ραββίνοι αὐτοῦ ὅτι ὁ Θεός εἶναι «εἷς» Δευτ. ΣΤ:4 πού εἰς τήν μετάφρασιν τῶν Ο΄ ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἄκουε Ἰσραήλ Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστίν» ἀποτελεῖ τήν πλέον εὔγλωττον διακήρυξιν τοῦ θεόπτου Μωϋσέα διά τό Τριαδικόν δόγμα διότι εἰς τό Μασσοριτικό κείμενο ἡ λέξι ὁ Θεός ἡμῶν ἀναγράφεται διά τῆς συνθέτου λέξεως «ἐλωέ» ἡ ὁποία εἶναι συνεζευγμένη κατάσταση τῆς λέξεως «ἐλωίμ» καί σημαίνει πάλι «οἱ Θεοί» καί τῆς λέξεως «νοῦ» πού σημαίνει «ἡμῶν». Ἑπομένως τό χωρίο σέ ἀκριβῆ μετάφραση ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἄκουε Ἰσραήλ Κύριος οἱ Θεοί ἡμῶν, Κύριος εἷς ἐστί». Ἡ λέξις ὅμως «εἷς» τοῦ ἱεροῦ κειμένου εἶναι ἡ λέξις «ἐχάδ» πού ἔχει σύνθετη ἔννοια καί σημαίνει μονάδα σύνθετον (Πρβλ. Γεν. Α:5, Β:24, Ἰεζ. ΛΖ:17 κἄ) καί δέν ἐννοεῖται συνεπῶς ἡ ἀπόλυτος μονάς διά τῆς λέξεως αὐτῆς, διότι τότε θά ἐγράφετο ἀντ’ αὐτῆς ἡ λέξις «γιαχίδ». Συνεπῶς ὁ θεόπτης Μωϋσῆς διακηρύσσει ὅτι ὁ Θεός κατά τήν οὐσία καί τήν φύση αὐτοῦ εἶναι εἷς ἀλλά ὑποστατικῶς εἶναι Τριάς. Εἷς Θεός ἐν τρισί ὑποστάσεσι.

Ἄς μήν ἐνοχλοῦνται λοιπόν οἱ Ραββίνοι τοῦ Ἑβραϊκοῦ Ἔθνους, ὅταν σύμφωνα μέ τίς διακηρύξεις τῶν Γραφῶν ἡ Ἐκκλησία διαχρονικῶς διασαλπίζει ὅτι ὁ ἀναμενόμενος ἀπό αὐτούς Μεσσίας εἶναι ὁ φρικτός Ἀντίχριστος. Ἄλλωστε ἡ ἐνασχόλησις μέ τήν Καμπάλα καί τόν ἀποκρυφισμόν της, τίς ἐπικλήσεις δαιμόνων καί τήν μαύρη μαγεία, τήν χρῆσι τῆς Σολωμονικῆς τούς «προευπρεπίζει» ἱκανῶς.

Σέ αὐτό τό ἔργο ἐδούλευσε καί φέτος ὁ τηλεοπτικός ΣΚΑΙ, δι’ αὐτό καί δικαιωνόμεθα πλήρως πού ὡς Μητρόπολις Πειραιῶς ἔχουμε διακόψει κάθε συνεργασία μαζί του.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς

Η σύγχρονη θρησκευτική αγωγή οριοθετείται, σύμφωνα με το νέο Πρόγραμμα Σπουδών για τα Θρησκευτικά του Δημοτικού και του Γυμνασίου[1], στο πλαίσιο του επονομαζόμενου κριτικού θρησκευτικού γραμματισμού. Η οριοθέτηση αυτή της θρησκευτικής αγωγής στοχεύει να καταστήσει το θρησκευτικό μάθημα σύγχρονο και ικανό να ανταποκριθεί με επιτυχία στις απαιτήσεις τόσο του στενού σχολικού περιβάλλοντος όσο και του ευρύτερου κοινωνικού. Εντούτοις, οι θεωρητικές βάσεις του γραμματισμού και του θρησκευτικού γραμματισμού εγείρουν ορισμένους προβληματισμούς.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Η σύγχρονη θρησκευτική αγωγή οριοθετείται, σύμφωνα με το νέο Πρόγραμμα Σπουδών για τα Θρησκευτικά του Δημοτικού και του Γυμνασίου[1], στο πλαίσιο του επονομαζόμενου κριτικού θρησκευτικού γραμματισμού. Η οριοθέτηση αυτή της θρησκευτικής αγωγής στοχεύει να καταστήσει το θρησκευτικό μάθημα σύγχρονο και ικανό να ανταποκριθεί με επιτυχία στις απαιτήσεις τόσο του στενού σχολικού περιβάλλοντος όσο και του ευρύτερου κοινωνικού. Εντούτοις, οι θεωρητικές βάσεις του γραμματισμού και του θρησκευτικού γραμματισμού εγείρουν ορισμένους προβληματισμούς.

Ο γραμματισμός -μετάφραση του αγγλικού όρου literacy- συνδέεται άμεσα με τον γλωσσικό σημειωτικό λόγο και αφορά πρωταρχικά και κυρίως στη γλωσσική εκπαίδευση. Αντιδιαστέλλεται από τον αναλφαβητισμό, αλλά δεν ταυτίζεται με τον αλφαβητισμό, εφόσον του αποδίδεται ευρύτερο εννοιολογικό περιεχόμενο. Η έννοια του γραμματισμού δεν περιορίζεται στη γνώση γραφής και ανάγνωσης, αλλά συμπεριλαμβάνει ικανότητες και δεξιότητες οι οποίες συμβάλλουν καθοριστικά στην επικοινωνία καθώς και στην επιτυχή ένταξη στο κοινωνικό περιβάλλον. Με βάση τα παραπάνω ως γραμματισμός ορίζεται, σύμφωνα με τον Ηλία Ματσαγγούρα, η «ικανότητα του ατόμου να χρησιμοποιεί τις (μετα-) γλωσσικές και επικοινωνιακές γνώσεις και δεξιότητές του ευέλικτα και δημιουργικά, αλλά πάντα με τρόπο που προσιδιάζει σε κάθε περίσταση επικοινωνίας, για να επιτύχει στόχους που αφορούν: α) στις λεκτικές πράξεις του προφορικού λόγου, β) στην κατανόηση, χρήση, κριτική, αλλά και την παραγωγή κειμένων ποικίλης σημειωτικής σύνθεσης και διαφορετικής κοινωνικής λειτουργίας και, ως εκ τούτου, διαφορετικού περιεχομένου και διαφορετικής μορφής και δομής και διαφορετικών λεξικο-γραμματικών και υφολογικών χαρακτηριστικών»^[2].

Από την παραπάνω εννοιολογική προσέγγιση προκύπτει ότι η έννοια του γραμματισμού περιλαμβάνει εκτός από τη γνώση τόσο την ικανότητα ορθής χρήσης των γλωσσικών δομών όσο και τη δυνατότητα του ατόμου να προσαρμόζεται με ευκολία και να λειτουργεί με αποτελεσματικότητα σε ποικίλα περιβάλλοντα και διαφορετικές περιστάσεις επικοινωνίας^[3]. Επομένως, ο γραμματισμός δεν εξαντλείται στην κατάκτηση συγκεκριμένου διδακτικού υλικού, αλλά επεκτείνεται και στις δεξιότητες αποτελεσματικής χρήσης αυτού του υλικού από τους μαθητές με στόχο τη λειτουργική επικοινωνία τους με το διαρκώς μεταβαλλόμενο κοινωνικό περιβάλλον. Ο Mike Baynham προσδιορίζει τις δεξιότητες αυτές ως τη λειτουργική διάσταση του γραμματισμού^[4].

Στην προσπάθεια προσδιορισμού του εννοιολογικού περιεχομένου του γραμματισμού υποστηρίζεται επιπλέον ότι «ο γραμματισμός συνεπάγεται λογική, αναλυτική, κριτική και ορθολογική σκέψη, χρήση της γλώσσας με γενικεύσεις και αφαιρέσεις, σκεπτικισμό και κριτική στάση, διάκριση μεταξύ μύθου και ιστορίας, αναγνώριση της σημασίας του χώρου και του χρόνου, σύνθετους και σύγχρονους τρόπους διοίκησης (με διαχωρισμό κράτους – εκκλησίας, πολιτική δημοκρατία και μεγαλύτερη κοινωνική ισότητα, χαμηλότερο δείκτη εγκληματικότητας, καλύτερους πολίτες, οικονομική ανάπτυξη, πλούτο και παραγωγικότητα, πολιτική σταθερότητα, αστικοποίηση και χαμηλότερη γεννητικότητα»^[5].

Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι από τις ποικίλες εννοιολογικές προσεγγίσεις του γραμματισμού προκύπτει η διάκριση μεταξύ του αυτόνομου και του ιδεολογικού γραμματισμού. Ο Brian Street^[6] επισημαίνει ότι η διαφορά μεταξύ του αυτόνομου και του ιδεολογικού γραμματισμού εντοπίζεται στον ρόλο που έχουν συγκεκριμένες κοινωνικές πρακτικές στην κατανόηση του γραμματισμού. Στην περίπτωση του αυτόνομου γραμματισμού αυτός κατανοείται ως καθαρά γνωστική ικανότητα ανεξάρτητα από το κοινωνικό πλαίσιο και τον πολιτισμό εντός του οποίου εκδηλώνεται. Αντίθετα, ο ιδεολογικός γραμματισμός αλληλεπιδρά με την κοινωνία και το πολιτισμικό περιβάλλον^[7].

ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ

Η κριτική παιδαγωγική εδραιώνεται ως παιδαγωγικό ρεύμα τη δεκαετία του 1980 με τους Henry Giroux, Michael Apple και Stanley Aronowitz. Εντούτοις, θεωρητικές επιδράσεις έχει δεχθεί από απόψεις των Paulo Freire, Antonio Gramsci και John Dewey, από την κριτική θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης^[8] καθώς και από άλλα ιδεολογικά ρεύματα, όπως αυτά του μεταμοντερνισμού και του μεταδομισμού.

Πρωταρχικός στόχος των εκπροσώπων της κριτικής παιδαγωγικής είναι ο μετασχηματισμός της εκπαίδευσης και κατ’ επέκταση της κοινωνίας. Ο στόχος αυτός μπορεί να επιτευχθεί μέσω της κοινωνικής προβληματικής της εκπαίδευσης, η οποία διευρύνεται ως προς το περιεχόμενό της, ώστε να συμπεριλάβει το κοινωνικό και πολιτισμικό στοιχείο^[9]. Επιτυγχάνεται, επίσης, με την υπέρβαση της θεωρίας της στείρας αναπαραγωγής και τον προσανατολισμό της εκπαίδευσης προς την κοινωνική και πολιτισμική παραγωγή^[10]. Οι ιδεολογικές καταβολές της κριτικής παιδαγωγικής αιτιολογούν επαρκώς, όπως θα γίνει στη συνέχεια κατανοητό, το γεγονός ότι οι εκπρόσωποί της προσηλώνονται στην ατομική και κοινωνική χειραφέτηση, στη συγκρότηση δημόσιων χώρων αναστοχασμού και στην ανάληψη αυτόνομης κοινωνικής δράσης ως πρωταρχικών κεντρικών σκοπών ενός σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος^[11].

Στις νέες παιδαγωγικές προτάσεις του Giroux για τη θεωρία της εκπαίδευσης στις Η.Π.Α. τονίζεται μεταξύ άλλων η θεμελιώδης πολιτική φύση του σχολείου^[12]. Αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Το πρόβλημα της εκπαίδευσης είναι κυρίως η άσκηση της εξουσίας [...] των κυρίαρχων ομάδων πάνω στις αδικημένες ομάδες σε συνάρτηση με τη φυλή (οι ορατές μειονότητες), το φύλο (άνδρας – γυναίκα), τις σεξουαλικές προτιμήσεις ή τις κοινωνικές τους θέσεις (φεμινιστές, μαρξιστές κ.λπ.). Υπάρχει εδώ ένα μεγάλο πρόβλημα το οποίο αγγίζει όλες τις πολιτισμικές δραστηριότητες. Οι ανώτερες τάξεις ελέγχουν την ανάπτυξη της κοινωνίας μέσα από πολιτιστικές δραστηριότητες. Η παιδαγωγική δεν μπορεί να γίνει κατανοητή ως μια απλή μετάδοση της γνώσης, διότι τώρα είναι υποτελής μιας εκτεταμένης πολιτισμικής πολιτικής».

Ο Giroux υποστηρίζει, επίσης, με θέρμη την αναγκαιότητα σύνδεσης αφενός της παιδαγωγικής με την προοπτική της κοινωνικής αλλαγής και αφετέρου της μάθησης με το πολιτισμικό υπόβαθρο και τις προσωπικές εμπειρίες του κάθε μαθητή, εφόσον «η ανάλυση του κοινωνικού προβλήματος της εκπαίδευσης […] έγινε η ανάλυση της εκπαίδευσης ως στοιχείου πολιτιστικού μετασχηματισμού»^[13]. Επομένως, εκπαίδευση για τον συγκεκριμένο παιδαγωγό είναι το πεδίο στο οποίο παράγεται αμφισβήτηση, αντίσταση και προοπτική κοινωνικής δράσης^[14].

Ουσιαστικά η κριτική παιδαγωγική κατά τον Giroux δεν περιγράφεται εννοιολογικά μόνο ως ένα σύνολο γραπτών, προφορικών και οπτικών πρακτικών, οι οποίες διευκολύνουν τα άτομα να αλληλοκατανοούνται και να αναλύουν τις σχέσεις τους με τους άλλους και το περιβάλλον^[15]. Η κριτική παιδαγωγική είναι, επίσης, «μια αμφισβήτηση των κυρίαρχων μορφών συμβολικής παραγωγής, αν δεχτούμε την άποψη ότι οι συμβολικές αναπαραστάσεις οι οποίες εμφανίζονται στις διαφορετικές πολιτιστικές σφαίρες είναι εμποτισμένες από σχέσεις εξουσίας αμφισβητήσιμες, διότι είναι άδικες»^[16].

Σύμφωνα με τα παραπάνω «η κριτική παιδαγωγική προτείνει μια διαπαιδαγώγηση του σπουδαστή, η οποία έχει ως κύριο χαρακτηριστικό να είναι μια εναλλακτική παιδεία στην κυρίαρχη παιδεία και η οποία θα στηρίζεται σε αρχές όπως η κοινωνική δικαιοσύνη, η ισότητα, ο σεβασμός των διαφορών. Είναι μια παιδεία της αμφισβήτησης η οποία τοποθετείται σε μια νεο-μαρξιστική προοπτική αποκαλούμενη κριτική θεωρία. Η τάση αυτή εκδηλώνεται κυρίως με κριτικά σχόλια πάνω στα προβλήματα της σύγχρονης διαπαιδαγώγησης και με την πρόταση μιας καινούριας γλώσσας στην εκπαίδευση. Γι’ αυτό το λόγο συνιστούμε στους υπερασπιστές της τάσης αυτής περισσότερο θεωρητικούς προβληματισμούς παρά συγκεκριμένες παιδαγωγικές προτάσεις»^[17].

Προς την ίδια κατεύθυνση της ιδεολογικοποιημένης, δηλαδή, εκπαίδευσης είναι στραμμένη και η προσέγγιση του Freire για τον γραμματισμό, συμβάλλοντας καθοριστικά στη μετάλλαξη της εκπαιδευτικής σε πολιτική διαδικασία. Ο Freire καθιερώνει στον χώρο της Παιδαγωγικής επιστήμης την παιδαγωγική της συνειδητοποίησης, ένα μαρξιστικό εκπαιδευτικό μοντέλο, το οποίο αναπτύχθηκε κατά τη δεκαετία του 1970 από το Σωματείο των εκπαιδευτικών του Κεμπέκ (École et lutte de classes au Québec, 1975).

Κατά την προσέγγιση του Freire το σχολείο λειτουργεί ως μηχανισμός μετάδοσης και καλλιέργειας της ιδεολογίας του καπιταλιστικού κράτους. Μέσω του γραμματισμού δίνεται η ευκαιρία στις καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες να αναγνωρίσουν τις υπεύθυνες για την αλλοτρίωσή τους κοινωνικές δομές. Επομένως, όπως εύστοχα έχει παρατηρηθεί, «[...] σημαντικός πολιτικός στόχος για το Βραζιλιάνο παιδαγωγό είναι η αξιοποίηση της απελευθερωτικής οπτικής του γραμματισμού για τον κοινωνικό μετασχηματισμό προς την κατεύθυνση του ανθρωπιστικού σοσιαλισμού»^[18].

Κατά συνέπεια, ο Freire υποστηρίζει με σαφήνεια ότι κανένα είδος γραμματισμού δεν είναι ουδέτερο, αφού συνοδεύεται από αξίες, στάσεις και κανόνες. Αυτή ακριβώς η θέση του Freire οδηγεί τον Gee στο συμπέρασμα ότι «αυτό που κάνει τον Freire πραγματικά σπουδαίο είναι ότι δεν προσποιείται το διαχωρισμό της πολιτικής από το γραμματισμό. Ο παιδαγωγός πρέπει να έχει το θάρρος να καθιστά σαφή την πολιτική του οπτική και να αντιστέκεται στο γραμματισμό της χειραγώγησης»^[19]. Ως αντίδοτο στον γραμματισμό της χειραγώγησης προσφέρεται ο κριτικός γραμματισμός της χειραφέτησης, στο πλαίσιο του οποίου, βέβαια, η κριτική θεώρηση νοηματοδοτείται με τις έννοιες της αμφισβήτησης, της άρνησης και της αλλαγής.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ

Η σύνδεση, όπως προαναφέρθηκε, των επικοινωνιακών δεξιοτήτων των μαθητών με την ανάπτυξη των κειμενικών τους δεξιοτήτων οδηγεί στην υιοθέτηση μιας κειμενικής προοπτικής στην εκπαίδευση καθιστώντας την έννοια του γραμματισμού συμβατή και με άλλα -πέραν του γλωσσικού- γνωστικά πεδία, όπως αυτό των θρησκευτικών. Σε αυτή την περίπτωση «το κείμενο κατέχει καίρια θέση σε όλο το αναλυτικό πρόγραμμα, διατρέχοντας διαφορετικά μαθήματα και δραστηριότητες και συνιστά έναν κεντρικό άξονα αναφοράς, τόσο στη διδασκαλία όσο και στη μάθηση»^[20].

  Ο λόγος, κατά συνέπεια, αποκτά σημαίνοντα ρόλο και στη θρησκευτική αγωγή. Ειδικότερα στον θρησκευτικό γραμματισμό η κυριαρχία του λόγου στοχεύει  «στο να οικοδομήσει λογικά τη θρησκευτική αγωγή των παιδιών και των εφήβων μέσα από την κατανόηση, την ερμηνεία και την κριτική, και δι’ αυτού να συμβάλει στην προσωπική και ελεύθερη συγκρότησή τους»^[21]. 

Επομένως, σύμφωνα με το νέο Πρόγραμμα η θρησκευτική αγωγή των μαθητών προϋποθέτει εκ μέρους τους μια λογική προσέγγιση και ένα κριτικό αναστοχασμό του θρησκευτικού φαινομένου εν γένει και των οικείων τους θρησκευτικών καταβολών. Αυτό, βέβαια, συμβαίνει, διότι έτσι επιτυγχάνεται ο βασικός στόχος του γραμματισμού, ο οποίος συμπυκνώνεται, κατά μία άποψη στην ικανότητα ελέγχου της ζωής και του περιβάλλοντος μέσω του λόγου, με τρόπο ορθολογικό^[22].

Η κριτική αυτή προσέγγιση του θρησκευτικού φαινομένου επιδιώκει να αποκαλύψει τις ενδεχόμενες χρήσεις των θρησκευτικών στοιχείων με σκοπό την άσκηση εξουσίας ή μια ιδιότυπη θρησκευτική χειραγώγηση, όπως αντίστοιχα ο κριτικός γραμματισμός στη γλώσσα επιχειρεί να αναδείξει γλωσσικές χρήσεις που προβάλλουν σχέσεις εξουσίας και ιδεολογίες τις οποίες δεν αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι^[23]. Στοχεύει, επίσης, στο να αναδείξει μια αλληλεπιδραστική σχέση θρησκείας και κοινωνίας και να καταστήσει τα άτομα ικανά όχι να μαθαίνουν και να αναπαράγουν τις θρησκευτικές δομές ούτε απλώς να τις ελέγχουν αλλά και να τις διαμορφώνουν εξαρχής.

Ο στόχος, επομένως, του θρησκευτικού γραμματισμού επιτάσσει την προσέγγιση της θρησκευτικής αγωγής κριτικά, ώστε να ανταποκριθεί σ’ αυτό που καλείται «χειραφετητικό ενδιαφέρον». «Η γνώση είναι αληθινή όταν μας ελευθερώνει απ’ ό,τι ονομάζεται “πρόσδεση στο παρελθόν”. Χωρίς αυτό το “χειραφετητικό ενδιαφέρον” οι αλήθειες οποιασδήποτε επιστήμης και γνώσης λειτουργούν στατικά και ενδεχομένως χρησιμοποιούνται για ποικιλότροπη χειραγώγηση»^[24]. 

Αναδεικνύονται, επομένως, οι ιδεολογικές καταβολές του κριτικού γραμματισμού γενικά καθώς και το γεγονός ότι το θρησκευτικό φαινόμενο, η θρησκευτική πίστη, προσεγγίζεται ως κατεστημένη κοινωνική δομή, με κίνδυνο τον υποβιβασμό της σε ιδεολογία. Μέσω του γραμματισμού δεν επιτυγχάνεται η χειραφέτηση των μαθητών από την καταπίεση των ιδεολογικοπολιτικών κατεστημένων, αλλά η αντικατάστασή τους από μία νέα ιδεολογική πολιτική πρόταση. Αυτή η πρόταση μπορεί, κατά τους εισηγητές της, να λύσει τα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου μέσω της κριτικής θεώρησης, της αντίστασης και της απόρριψης.

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ANDREW WRIGHΤ

Στο πλαίσιο του ευρύτερου ευρωπαϊκού προβληματισμού για τη σύγχρονη θρησκευτική εκπαίδευση ο Wright -επηρεασμένος από τις βασικές αρχές της κριτικής παιδαγωγικής- εισηγείται το μοντέλο της κριτικής θρησκευτικής εκπαίδευσης, το οποίο είναι απαρέγκλιτα βασισμένο στον θρησκευτικό γραμματισμό. Το 2004 το βρετανικό Υπουργείο Παιδείας (British Government’s Department for Education and Skills) σε συνεργασία με την Αρχή Προσόντων και Αναλυτικών Προγραμμάτων (Qualifications and Curriculum Authority) δημοσιεύει Νόμο – Πλαίσιο για τη Θρησκευτική Εκπαίδευση στη Βρετανία και την Ουαλία (non – statutory Framework for Religious Education, DES/QCA 2004). Μέλος της συντακτικής ομάδας είναι και ο Wright^[25].

Ο Νόμος – Πλαίσιο αναφέρει δύο βασικούς στόχους του θρησκευτικού μαθήματος, στους οποίους θεμελιώνεται το μοντέλο της κριτικής θρησκευτικής εκπαίδευσης^[26]. Οι δύο αυτοί κεντρικοί στόχοι είναι η μάθηση για τη θρησκεία (learning about religion) και η μάθηση από τη θρησκεία (learning from religion).

Ο Wright υποστηρίζει ότι οι στόχοι της θρησκευτικής εκπαίδευσης πραγματοποιούνται διαμέσου μίας εξελικτικής πορείας δύο φάσεων: της απόκτησης της γνώσης (learning about) και της ανάπτυξης δεξιοτήτων (learning from), ώστε να επιτευχθεί η προσωπική ολοκλήρωση. Επιπλέον, διευκρινίζει ότι η μάθηση για τη θρησκεία πραγματοποιείται μέσω της αντιπαράθεσης των διαφορών μεταξύ της οικείας θρησκευτικής παράδοσης και της θρησκευτικότητας των θρησκευτικά διαφορετικών μαθητών. Ουσιαστικά ο Wright προτείνει η θρησκευτική γνώση των χριστιανών μαθητών τόσο για τη δική τους θρησκευτική παράδοση όσο και για τις άλλες θρησκευτικές παραδόσεις να είναι αποτέλεσμα του προβληματισμού που προκύπτει από τη συνάντηση και την ανάδειξη των διαφορετικοτήτων τους^[27].

Στο ίδιο κείμενο περιγράφεται, επίσης, ο στόχος της θρησκευτικής εκπαίδευσης στη Φιλανδία. Σύμφωνα με το Εθνικό Αναλυτικό Πρόγραμμα για τη Λυκειακή Εκπαίδευση (National Core Curriculum for Upper Secondary Schools) αναμένεται οι μαθητές να αναπτύξουν πολιτισμικό -αντί του θρησκευτικού- γραμματισμό, προβληματιζόμενοι και τηρώντας κριτική στάση απέναντι στις ποικίλες θρησκευτικές παραδόσεις.

Υπό αυτό το πρίσμα η θρησκευτική εκπαίδευση συρρικνώνεται και χρησιμοποιείται ως εργαλείο πολιτισμικής κατανόησης. Συνεπώς, οι θρησκείες προσεγγίζονται ως πεδία κοινωνικο – πολιτισμικής συνάντησης μεταξύ ατόμων και κοινωνιών και όχι ως αυταξίες^[28].  

Ο Wright θεωρεί ότι το μοντέλο της κριτικής θρησκευτικής εκπαίδευσης (Critical Religious Education) ανταποκρίνεται πιστότερα και αποτελεσματικότερα στις σύγχρονες παιδαγωγικές απαιτήσεις μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Το βασικό επιχείρημά του είναι ότι στο περιγραφόμενο μοντέλο η κριτική θρησκευτική εκπαίδευση θεμελιώνεται στις αρχές της πνευματικής ακεραιότητας (intellectual integrity), της ατομικής ελευθερίας (personal freedom), της επιδίωξης της απόλυτης αλήθειας (the pursuit of ultimate truth) και της περιφρούρησης του δικαιώματος της ατομικής θρησκευτικής αυτοδιάθεσης (personal faith – formation)^[29].

Στο σημείο αυτό είναι αναγκαίο να αναφερθεί ότι η πρόταση του Wright για το μοντέλο κριτικής θρησκευτικής εκπαίδευσης προέκυψε ως απάντηση στο αίτημα συνδυασμού της ανάπτυξης πνευματικού βάθους και της κριτικής «ανοικτότητας» των μαθητών. Ωστόσο, το προτεινόμενο μοντέλο παρουσιάζει μια εγγενή αδυναμία, καθώς απαλείφει εντελώς το υπερβατικό στοιχείο περιορίζοντας την πίστη σε διανοητικό γεγονός, ικανό να υπόκειται στη βάσανο της λογικής κριτικής.

Η πίστη, η οποία κείται όχι αντίθετα, αλλά πέρα και πάνω από τη λογική, εξορθολογίζεται σύμφωνα με τις επιταγές του θρησκευτικού γραμματισμού. Ο άνθρωπος αναζητά την απόλυτη αλήθεια στο πλαίσιο της ανθρώπινης λογικής· διαφυλάσσει μεν το δικαίωμα της θρησκευτικής του αυτοδιάθεσης, η θρησκευτική του, όμως, ταυτότητα προκύπτει ως αποκλειστικό αποτέλεσμα διανοητικής διεργασίας και κριτικής προσέγγισης. Ως εκ τούτου, ελλοχεύει ο κίνδυνος να προσεγγίζεται και να κρίνεται η πίστη ως ιδεολογία. Γίνεται, κατά συνέπεια, προφανές ότι στην περίπτωση αυτή η ατομική ακεραιότητα σε επίπεδο πίστης δε θίγεται απλώς αλλά κολοβώνεται. Το ζητούμενο στη θρησκευτική αγωγή δεν είναι η χειραφέτηση από κατεστημένες θρησκευτικές δομές, αλλά από τα στενότατα όρια της ανθρώπινης λογικής, προκειμένου ο άνθρωπος να αναχθεί στην αλήθεια η οποία είναι πέρα και πάνω από τη λογική.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Ο κριτικός θρησκευτικός γραμματισμός προτείνεται ως μία καινοτόμος διάσταση της σύγχρονης θρησκευτικής αγωγής. Στόχος είναι η υπέρβαση της αποκλειστικότητας^[30], η οποία χαρακτηρίζει κατά μία άποψη στις μέρες μας το μάθημα των θρησκευτικών.

Εντούτοις, η έρευνα και η μελέτη των δομικών στοιχείων του κριτικού γραμματισμού, καθώς και του κριτικού θρησκευτικού γραμματισμού αποκαλύπτει ότι ο θρησκευτικός γραμματισμός στοχεύει κυρίως στην ανάπτυξη και καλλιέργεια της κριτικής θεώρησης εκ μέρους των μαθητών κάθε προσφερόμενης θρησκευτικής γνώσης. Ως κριτική στάση προκρίνεται η αμφισβήτηση, η εκ των προτέρων άρνηση και η αντίσταση, ώστε να επιτευχθεί η χειραφέτηση από τις κατεστημένες κοινωνικές και πολιτικές δομές. Τελικά, όμως, η χειραφέτηση αυτή δε συνεπάγεται την απαλλαγή από τα βαρίδια των κοινωνικών και πολιτικών κατεστημένων, αλλά την επικράτηση μίας νέας βιοθεωρίας, μίας νέας ιδεολογίας, μίας καινούριας κοσμοαντίληψης, της οποίας μοναδική θέση είναι η άρνηση.

Οι κρίσεις που διήλθε η θρησκευτική αγωγή στην Ελλάδα από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα είναι πολλές. Δεν είναι άνευ σημασίας το γεγονός ότι η πλέον πρόσφατη εκδηλώθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με την υφιστάμενη οικονομική κρίση.

Η νηφάλια έρευνα και μελέτη αυτών των κρίσεων αναδεικνύει ότι η νεοελληνική παιδεία στο σύνολό της αντιμετωπίζει πρόβλημα προσανατολισμού. Ο Παναγιώτης Νέλλας διέκρινε ότι αυτό το πρόβλημα είναι μεγάλο και δυσεπίλυτο, επειδή μέσα στην ελληνική παιδεία «αντιπαλεύουν τρεις τάσεις, τρεις στόχοι, τρία ανθρωποείδωλα, τρεις διαφορετικοί πολιτισμοί: ο πολιτισμός του ανθρωπισμού, ο πολιτισμός της θεανθρωπίας και ο πολιτισμός της τεχνολογίας […]. Η εκπαίδευση, όλα τα εκπαιδευτικά προγράμματα των τελευταίων χρόνων, όλες οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις είναι στη συνείδηση του ελληνικού λαού ακαταξίωτες», διότι δεν επιλύουν το πρόβλημα προσανατολισμού της ελληνικής παιδείας^[31].

Η φύση και η θέση του θρησκευτικού μαθήματος στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα επιτάσσει η λύση του προβλήματος να ξεκινήσει από το μάθημα των θρησκευτικών. Αυτό οφείλει να ξαναβρεί τον προσανατολισμό του και να προτείνει το ανθρωποείδωλο εκείνο το οποίο θα συμβάλει στην επανεύρεση του προσανατολισμού της νεοελληνικής παιδείας και θα βοηθήσει τον σύγχρονο πολιτισμό να ξεπεράσει τα εγγενή αδιέξοδά του. Διαφορετικά, η επόμενη κρίση είναι κοντά και το τραγικό δεν είναι ότι μπορούμε πλέον να την προβλέψουμε· τραγικό είναι ότι αγνοούμε τι κομίζει. Γι’ αυτό «καιρός τοῦ ποιῆσαι».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1.  Ελληνόγλωσση

Baynham M., Πρακτικές Γραμματισμού, μτφρ. Μ. Αράπογλου, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2002.

Bertrand Y., Σύγχρονες Εκπαιδευτικές Θεωρίες, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1994.

Γούναρη Π. και Γρόλλιος Γ. (επιμ.), Κριτική Παιδαγωγική, εκδ. Gutenberg – Γιώργος και Κώστας Δάρδανος, Αθήνα 2010. 

Gee J., «Ο Γραμματισμός και ο Μύθος του Γραμματισμού: από τον Πλάτωνα στον Freire», στο Α. Χαραλαμπόπουλος (επιμ.), Γραμματισμός, Κοινωνία και Εκπαίδευση, μτφρ. Μ. Αράπογλου, Ε. Κονσούλη, Δ. Κορομπόκης, Λ. Κουφάκη, εκδ. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Ινστιστούτο Νεοελληνικών Σπουδών, Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη, Θεσσαλονίκη 2006, σσ. 15 – 54.

Kalantzis M. και Cope B., «Πολυγραμματισμοί», στο Α. Χριστίδης (επιμ.), Εγκυκλοπαιδικός Οδηγός για τη Γλώσσα, εκδ. Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2001. [http://www.komvos.edu.gr/glwssa/odigos/thema_e2/e_2_thema.htm, προσπελάστηκε 10.03.2013]

Ματσαγγούρας Η. (επιμ.), Σχολικός Εγγραμματισμός. Λειτουργικός, Κριτικός, Επιστημονικός, εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 2007.

Μητσικοπούλου Β., «Γραμματισμός», στο Α. Χριστίδης (επιμ.), Εγκυκλοπαιδικός Οδηγός για τη Γλώσσα, εκδ. Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2001. [http://www.komvos.edu.gr/glwssa/odigos/thema_e1/e_1_thema.htm, προσπελάστηκε 10.03.2013]

Νέλλας Π., «Η Παιδεία και οι Έλληνες», Σύναξη 21 (Ιανουάριος – Μάρτιος 1987), σσ. 9 – 22.

Νικολούδης Δ., Κριτική Παιδαγωγική και Γραμματισμός, Διδακτορική Διατριβή που υποβλήθηκε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Θεσσαλονίκης, Μάιος 2010.

Ρεράκης Ηρ., Υπόμνημα προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος με θέμα: «Νέο Πιλοτικό Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά και Οδηγός Εκπαιδευτικού», Θεσσαλονίκη 04.07.2012, σσ. 1 – 27. 

Σαραφίδου Τ., «Ανάπτυξη Κειμενικών Δεξιοτήτων μέσα από Αφηγηματικά Πλαίσια κατά την Πρώτη Σχολική Ηλικία: Η Περίπτωση του Βιβλίου των Θρησκευτικών της Γ΄ Τάξης του Δημοτικού Σχολείου», στο Ε. Τάφα – Γ. Μανωλίτσης (επιμ.), Αναδυόμενος Γραμματισμός. Έρευνα και Εφαρμογές, εκδ. Πεδίο, Αθήνα 2009, σσ. 361 – 370.

Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων – Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Νέο Σχολείο. Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά Δημοτικού & Γυμνασίου, Αθήνα 2011.

Χαραλαμπόπουλος Α. (επιμ.), Γραμματισμός, Κοινωνία και Εκπαίδευση, μτφρ. Μ. Αράπογλου, Ε. Κονσούλη, Δ. Κορομπόκης, Λ. Κουφάκη, εκδ. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Ινστιστούτο Νεοελληνικών Σπουδών, Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη, Θεσσαλονίκη 2006.

2. Ξενόγλωσση

Fairclough N., Discourse and Social Change, εκδ. Polity Press, Cambridge 1992.

Giroux Η., «Theories of Reproduction in the New Sociology of Education», Harvard Educational Review 63, 3 (1983), σσ. 257 – 293.

Theory and Resistance in Education , εκδ. Bergin and Garvey, South Hadley 1983.

Border Crossings: Cultural Workers and the Politics of Education , εκδ. Routledge ublishing, London 1992. 

Hella E. and Wright A., «Learning ‘about’ and ‘from’ Religion: Phenomenography, the Variation Theory of Learning and Religious Education in Finland and the UK», British Journal of Religious Education 31, 1 (2009), σσ. 53 – 64.

Simon R., Teaching Against the Grain, εκδ. Bergin & Garvey, New York 1992.

Street B., Literacy in Theory and Practice, εκδ. Cambridge University Press, Cambridge 1984.

Traves P., «Reading: the Entitlement to be ‘properly litrate’», Kimberley K., Meek M. & Miller J. (επιμ.), New Readings: Contributions to an Understanding of Literacy, εκδ. A & C Black, London 1992, σσ. 77 – 85. 

Wright A., «Critical Religious Education and the National Framework for Religious Education in England and Wales», Religious Education: The Official Journal of the Religious Education Association 103 (November – December 2008), σσ. 517 – 521.

^[1]  Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων – Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Νέο Σχολείο. Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά Δημοτικού & Γυμνασίου, Αθήνα 2011.

^[2]  Η. Ματσαγγούρας (επιμ.), Σχολικός Εγγραμματισμός. Λειτουργικός, Κριτικός, Επιστημονικός, εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 2007, σ. 22. Γενικότερα, είναι αναγκαίο να επισημανθεί ότι δεν υπάρχει ένας κοινά αποδεκτός ορισμός του γραμματισμού. Μία προσπάθεια σύνθεσης διάφορων ορισμών έγινε από την Unesco, η οποία όρισε το γραμματισμό ως εξής: «Ένα άτομο είναι εγγράμματο όταν έχει αποκτήσει τις απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητες που το καθιστούν ικανό να συμμετάσχει σε όλες εκείνες τις δραστηριότητες στις οποίες απαιτείται γραμματισμός για την αποτελεσματική λειτουργία του ατόμου στην ομάδα και στην κοινότητά του και του οποίου οι επιτεύξεις στην ανάγνωση, τη γραφή και την αριθμητική τού επιτρέπουν να συνεχίζει να χρησιμοποιεί αυτές τις δεξιότητες για την ατομική εξέλιξη και την ανάπτυξη της κοινότητάς του», στο M. Baynham, Πρακτικές Γραμματισμού, μτφρ. Μ. Αράπογλου, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2002, σσ. 19 – 20.

^[3]  Η. Ματσαγγούρας (επιμ.), Σχολικός Εγγραμματισμός. Λειτουργικός, Κριτικός, Επιστημονικός, ό.π. Βλ. και Β. Μητσικοπούλου, «Γραμματισμός», στο Α. Χριστίδης (επιμ.), Εγκυκλοπαιδικός Οδηγός για τη Γλώσσα, εκδ. Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2001 [http://www.komvos.edu.gr/glwssa/odigos/thema_e1/e_1_thema.htm, προσπελάστηκε 10.03.2013]. Βλ. επίσης, M. Kalantzis και B. Cope, «Πολυγραμματισμοί», στο Α. Χριστίδης (επιμ.), Εγκυκλοπαιδικός Οδηγός για τη Γλώσσα, εκδ. Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2001 [http://www.komvos.edu.gr/glwssa/odigos/thema_e2/e_2_thema.htm, προσπελάστηκε 10.03.2013].

^[4]  Μ. Baynham, Πρακτικές Γραμματισμού, ό.π., σ. 20.

^[5]  J. Gee, «Ο Γραμματισμός και ο Μύθος του Γραμματισμού: από τον Πλάτωνα στον Freire», στο Α. Χαραλαμπόπουλος (επιμ.), Γραμματισμός, Κοινωνία και Εκπαίδευση, μτφρ. Μ. Αράπογλου, Ε. Κονσούλη, Δ. Κορομπόκης, Λ. Κουφάκη, εκδ. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Ινστιστούτο Νεοελληνικών Σπουδών, Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη, Θεσσαλονίκη 2006, σ. 8.

^[6]  Αναλυτικότερα βλ. B. Street, Literacy in Theory and Practice, εκδ. Cambridge University Press, Cambridge 1984.

^[7]  Βλ. περισσότερα στο Α. Χαραλαμπόπουλος (επιμ.), Γραμματισμός, Κοινωνία και Εκπαίδευση, μτφρ. Μ. Αράπογλου, Ε. Κονσούλη, Δ. Κορομπόκης, Λ. Κουφάκη, εκδ. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Ινστιστούτο Νεοελληνικών Σπουδών, Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη, Θεσσαλονίκη 2006.

^[8]  Ηρ. Ρεράκης, Υπόμνημα προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος με θέμα: «Νέο Πιλοτικό Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά και Οδηγός Εκπαιδευτικού», Θεσσαλλονίκη 04.07.2012, σ. 11. 

^[9]  Y. Bertrand, Σύγχρονες Εκπαιδευτικές Θεωρίες, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1994, σ. 145.

^[10]  Π. Γούναρη και Γ. Γρόλλιος (επιμ.), Κριτική Παιδαγωγική, εκδ. Gutenberg – Γιώργος και Κώστας Δάρδανος, Αθήνα 2010. 

^[11]  Δ. Νικολούδης, Κριτική Παιδαγωγική και Γραμματισμός, Διδακτορική Διατριβή που υποβλήθηκε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Θεσσαλονίκης, Μάιος 2010, σ. 12. Βλ. και Π. Γούναρη και Γ. Γρόλλιος (επιμ.), Κριτική Παιδαγωγική, ό.π.

^[12]  Βλ. Η. Giroux, Theory and Resistance in Education, εκδ. Bergin and Garvey, South Hadley 1983.

^[13]  Y. Bertrand, Σύγχρονες Εκπαιδευτικές Θεωρίες, ό.π., σ. 147.

^[14]  Η. Giroux, «Theories of reproduction in the new sociology of education», Harvard Educational Review 63, 3 (1983), σσ. 257 – 293. Βλ. και Π. Γούναρη και Γ. Γρόλλιος (επιμ.), Κριτική Παιδαγωγική, ό.π., σ. 32.

^[15]  Βλ. H. Giroux, Border Crossings: Cultural Workers and the Politics of Education, εκδ. Routledge Publishing, London 1992. 

^[16]  Y. Bertrand, Σύγχρονες Εκπαιδευτικές Θεωρίες, ό.π., σ. 148. Βλ. και R. Simon, Teaching Against the Grain, εκδ. Bergin & Garvey, New York 1992.

^[17]  Y. Bertrand, Σύγχρονες Εκπαιδευτικές Θεωρίες, ό.π.

^[18]  Δ. Νικολούδης, Κριτική Παιδαγωγική και Γραμματισμός, ό.π., σ. 311.

^[19]  Δ. Νικολούδης, Κριτική Παιδαγωγική και Γραμματισμός, ό.π. Βλ. και J. Gee, «Ο Γραμματισμός και ο Μύθος του Γραμματισμού: από τον Πλάτωνα στον Freire», ό.π., σ. 38.

^[20]  Τ. Σαραφίδου, «Ανάπτυξη Κειμενικών Δεξιοτήτων μέσα από Αφηγηματικά Πλαίσια κατά την Πρώτη Σχολική Ηλικία: Η Περίπτωση του Βιβλίου των Θρησκευτικών της Γ΄ Tάξης του Δημοτικού Σχολείου», στο Ε. Τάφα – Γ. Μανωλίτσης (επιμ.), Αναδυόμενος Γραμματισμός. Έρευνα και Εφαρμογές, εκδ. Πεδίο, Αθήνα 2009, σ. 362.

^[21]  Υπουργείο Παιδείας – Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Νέο Σχολείο. Πρόγραμμα Σπουδών, ό.π., σ. 21.

^[22]  P. Traves, «Reading: the Entitlement to be ‘properly litrate’», K. Kimberley, M. Meek & J. Miller (επιμ.), New Readings: Contributions to an Understanding of Literacy, εκδ. A & C Black, London 1992, σσ. 77 – 85. 

^[23]  N. Fairclough, Discourse and Social Change, εκδ. Polity Press, Cambridge 1992, σ. 7.

^[24]  Υπουργείο Παιδείας – Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Νέο Σχολείο. Πρόγραμμα Σπουδών, ό.π.

^[25]  A. Wright, «Critical Religious Education and the National Framework for Religious Education in England and Wales», Religious Education: The Official Journal of the Religious Education Association 103 (November – December 2008), σσ. 517 – 518.

^[26]  A. Wright, «Critical Religious Education and the National Framework for Religious Education in England and Wales», ό.π., σ. 520.

^[27]  E. Hella and A. Wright, «Learning ‘about’ and ‘from’ Religion: Phenomenography, the Variation Theory of Learning and Religious Education in Finland and the UK», British Journal of Religious Education 31, 1 (2009), σσ. 53 – 64.

^[28]  E. Hella and A. Wright, «Learning ‘about’ and ‘from’ Religion: Phenomenography, the Variation Theory of Learning and Religious Education in Finland and the UK», ό.π., σ. 54.

^[29]  A. Wright, «Critical Religious Education and the National Framework for Religious Education in England and Wales», ό.π., σ. 518.

^[30]  Υπουργείο Παιδείας – Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Νέο Σχολείο. Πρόγραμμα Σπουδών, ό.π., σ. 13.

^[31]  Π. Νέλλας, «Η παιδεία και οι Έλληνες», Σύναξη 21 (Ιανουάριος – Μάρτιος 1987), σ. 10.

(Εισήγηση στο Πανελλήνιο Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα «Το Μάθημα των Θρησκευτικών: Προβληματισμοί – Επισημάνσεις – Προτάσεις» που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη από 11-13 Μαρτίου 2012)

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων