Με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου της Κυπριακής Δημοκρατίας ‘’κατοχυρώνεται’’ το σύμφωνο συμβίωσης  των ομοφυλοφίλων.  Δυστυχώς διαμορφώνονται αρνητικότατα στοιχεία μετά την εξέλιξη αυτή.  Παραβιάζονται  ηθικές αξίες.   

Χωρίς κανένα ηθικό  προβληματισμό προχωρούν στη θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης των ομοφυλοφίλων.  Με τέτοιες ανήθικες παραδοξότητες, καθίσταται η ευθύνη των κρατούντων τεράστια.    Πολλά στην Κύπρο κινδυνεύουν να επιβληθούν, με την ευροφοβική ερώτηση που πλανάται σε πάμπολλα θέματα : «Μα το είπαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση».  

Και δυστυχώς αυτό αφορά οτιδήποτε ‘’κυκλοφορεί’’ στην Ευρωπαϊκή Ένωση.  Η Ευρωπαϊκή Ένωση κινδυνεύει να καταστεί υψίστη αυθεντία.  Έστω και αν καταστρατηγούνται ηθικές αξίες, το συνηθισμένο επιχείρημα πλανάται :  «Μα το είπαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση». 

Όταν θα αξιωθούμε να δούμε να γίνεται πραγματικότητα, αυτό στα σωθικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης ‘’βράζει’’, τότε και οι όπου γης ‘’Ευρωλάγνοι’’ θα δουν τις μάταιες ελπίδες των να εξανεμίζονται.  Είτε το θέλουν είτε όχι ο πνευματικός νόμος θα λειτουργήσει.  Τα βάζουν με το Θεό, τι άλλο να περιμένουν;

Τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, «…πόρνοις, αρσενοκοίταις …και ει τι έτερον  τη υγιαινούση διδασκαλία αντίκειται…» (Α΄Τιμ.1,10), αρκούν για να δοθεί απάντηση στις προβαλλόμενες αυτές ηθικές εκτροπές.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση δικαιολογούν τα δικαιολόγητα για «τους κατεργαζομένους την ασχημοσύνην ταύτην».  Και φυσικά θα αναμένεται μετά την αναγνώριση και θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης των ομοφυλοφίλων, η υιοθεσία από μέρους των ομο-ζευγαριών.   Ήδη άρχισε να καλλιεργείται στην Ευρώπη και όχι μόνο.  Ήδη ομιλούν για οικογένειες με δύο μαμμάδες και δύο μπαμπάδες.   Ανήθικες εκτροπές που στο τέλος καταδεικνύουν και το πόσο λίγο αγαπούν και τους ανθρώπους αυτούς που ταλαιπωρούνται από την ‘’αλλόκοτο λύσσα’’ της ομοφυλοφιλίας. 

Ποιες ηθικές αξίες θα προβάλλονται, μετά από τούτη την εκτροπή;   Προς το παρόν αρκούνται  στη νοσηρή άποψη για την υψίστη αυθεντία Ευρωπαϊκής Ένωσης, με το συνεπακόλουθο ευρωφοβικό ερώτημα,  «Μα το είπαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Όταν θα αξιωθούμε να δούμε να γίνεται πραγματικότητα, αυτό που στα σωθικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης ‘’βράζει’’, τότε θα δουν τις μάταιες ελπίδες των να εξανεμίζονται. Τα βάζουν με το Θεό, τι άλλο εξάλλου να περιμένουν;

Πηγή: Ακτίνες 

Σεβαστοί μου πατέρες, ὁσιολογιωτάτη Γερόντισσα Ἰωάννα μετά τῆς θεοφιλοῦς συνοδείας σας καί εὐλογημένοι προσκυνηταί τοῦ ἱεροῦ τούτου Ἡσυχαστηρίου, δέν ὑπάρχει μεγαλυτέρα χαρά καί δέν ὑφίσταται πλουσιωτέρα εὐλογία γιά τόν πραγματικά πιστό Ὀρθόδοξο Χριστιανό ἀπό τοῦ νά ὑμνῆ τήν Πανάχραντο Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποδίδοντας τήν προσκύνησι ἐνώπιον τῶν δύο πλέον εἰκόνων τῆς Παναγίας Παραμυθίας,

ὕστερα ἀπό τό γνωστό πλέον πρόσφατο θαῦμα, τό ὁποῖο ἔλαβε χώρα ἐδῶ εἰς τό Μοναστῆρι, τῆς ἐδῶ δηλαδή ἐνθρονίσεως τῆς δευτέρας εἰκόνος τῆς Παναγίας Παραμυθίας ὑπό τῶν ἀναριθμήτων ἡδυφθόγγων πτηνῶν. Ὅταν μάλιστα ἡ ὕπαρξις, ἡ ἀγαπῶσα τόν Υἱόν τῆς Θεομήτορος, ἀποσπασμένη ἀπό τά τοῦ κόσμου ἡδέα, συναυλίζεται εὑρισκομένη νυχθημερόν ἐν ταῖς αὐλαῖς τῆς πρώτης Μοναχῆς καί Ἡσυχαστρίας, τῆς Παναγίας μας δηλαδή, τότε ἀσφαλῶς, κατ᾽ ἄνθρωπον, ὑφίστανται καί τοπικῶς ὅλες ἐκεῖνες οἱ προϋποθέσεις γιά κάθαρσι, φωτισμό καί θέωσι.

Ἄλλωστε, αὐτός εἶναι καί ὁ κατ᾽ ἐξοχήν προορισμός τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ Ἡσυχαστική πνευματική Παράδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Δέν ἀρκεῖ ἡ διαλεκτική, ἡ ἀνθρωπίνη σκέψις, κλπ., γιά νά φθάση κανείς εἰς τόν Θεόν, ὅπως ἀπό τότε καί ἕως τήν σήμερον ὑποστηρίζουν, ἐσφαλμένως προφανῶς, οἱ αἱρετικοί λατινόφρονες Παπικοί καί οἱ σύν αὐτοῖς. Ἀλλά ἀπαιτεῖται, γιά νά φθάση κανείς εἰς τόν Θεόν, ὀντολογικά ἡ ἐν Θεῷ σύγκρασις, νά γίνη ὁ ἄνθρωπος δηλαδή ἕνα κράμα μέ τόν Θεό. Δηλαδή, νά ἑνώνεται ὁ ἄνθρωπος, ὁλοένα καί περισσότερο, μέ ἄκτιστο θεία ἐνέργεια μέ ὅλο του τό εἶναι διά τῆς ἡδονικῆς θεοεμπειρίας. Ὅπως ψάλλωμε, ἐπί παραδείγματι, εἰς τούς αἴνους τῆς ἑορτῆς τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, ἀναφερόμενοι πρός τόν Ἅγιο Ἀντώνιο, λέγοντας ὁ ὑμνογράφος «νοΐ ἑνούμενος - μέ τόν Θεόν δηλαδή ἑνούμενος ὁ Μέγας Ἀντώνιος -, ἀλλά καί φωτός πληρούμενος», πληρούμενος δηλαδή θείου φωτός.

Αὐτό, δέν ἠμπορεῖ νά λάβη χώρα ἐντός τῆς ψευδοεκκλησίας τοῦ Παπισμοῦ, διότι ἐκτός τῶν ἄλλων ἐσφαλμένως καί δυστυχῶς, ἔχουν ταυτίσει εἰς τόν Θεόν τήν ἄκτιστον καί ἀπρόσιτον οὐσία Του μέ τήν ἄκτιστη καί μεθεκτή ἐνέργειά Του. Ἐπί πλέον δέ θεωροῦν, ὅτι ὁ Θεός ἐπικοινωνεῖ μέ τά κτίσματα, δηλαδή μέ τά δημιουργήματα, μέσῳ κτιστῶν ἐνεργειῶν. Ἀπό αὐτό ὅμως αὐτομάτως συνεπάγεται, κατ᾽ αὐτούς πάντα τούς Λατινόφρονας, ὅτι ἡ ἁγιαστική θεία Χάρις εἶναι κτιστή ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, καί ἄρα δέν ἠμπορεῖ νά μᾶς θεώση καί νά μᾶς γλυτώση ἀπό τίς ὀδυνηρές καί πολλές συνέπειες τῆς κτιστότητος, τόν θάνατο, τήν φθορά, κλπ. Δέν ἠμπορεῖ νά μᾶς θεώση. Γι᾽ αὐτόν τόν λόγο, τά ''Μυστήρια'' τῶν Παπικῶν εἰς τήν οὐσία δυστυχῶς δέν ὑφίστανται, δέν ὑπάρχουν εἰς τήν πραγματικότητα, μέ ὅ,τι θλιβερό αὐτό συνεπάγεται στήν θεογνωσία, στήν θεοκοινωνία καί στήν σωτηριολογία.

Ὅμως ἤδη διά τοῦ λόγου, ὁ ἡγεμόνας νοῦς ἐντός τῆς πνευματικῆς καρδίας ἀναπαύεται κυρίως καί πρωτίστως στίς θεομητορικές περιγραφές αὐτῶν τούτων τῶν θεωμένων Ἁγίων μας.

Στήν μεγάλη πραγματικότητα, ὅτι ἡ πρώτη Καθηγουμένη καί ἡ πρώτη πού ἀπήλαυσε σέ ὕψιστο καί ἀσύλληπτο βαθμό τά δῶρα τοῦ Ἡσυχασμοῦ εἶναι ἡ Κυρία Θεοτόκος, ὅπως αὐτό τό καταγράφει ξεκάθαρα ὁ κήρυκας τῆς Χάριτος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Ἔχοντας ὁ ἐν λόγῳ Ἅγιος βιώσει πρῶτα τίς προσωπικές του ἐμπειρίες καί ἀποκαλύψεις τῆς ἰδίας τῆς Προστάτιδος ὅλων ἡμῶν, τῆς Παναγίας μας δηλαδή, θά βεβαιώση ὅτι ἡ Θεοτόκος ἔζησε ὡς ἡσυχάστρια εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων κατά τρόπον ἀπόρρητον εἰς τούς ἀνθρώπους.

Ἔτσι, ἡ Παναγία μας προβάλλεται ἐνώπιόν μας ὡς ἰδανικόν πρότυπον πνευματικῆς τελειώσεως καί φυσικά ὡς ἰδεατό παράδειγμα πρός μίμησιν, γιά ὅλους βέβαια ἀνεξαρτήτως τούς πιστούς, ἰδίως δέ εἰς τούς φέροντας τό ἀγγελικόν Σχῆμα.

Αὐτός δέ ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος θά ἀποδείξη καί θά καταθέση εἰς τούς πιστούς ὅτι Αὕτη ἦτο ἡ μόνη κυρίως φερωνύμως Παρθένος, δηλαδή ἐν ἀπολύτῳ ἐννοίᾳ παρθένος, ἡ ὁποία εἶχε ἀποκτήσει τήν τελείαν ἁγνείαν εἰς τό σῶμα καί εἰς τήν ψυχήν. Καί ὅτι οὐδείς μολυσμός, εἴτε τῶν αἰσθήσεων τοῦ σώματος, εἴτε καί τῶν πιό λεπτῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς ἦτο κἄν δυνατόν νά προσεγγίση τήν πάναγνον Κόρην.

Φυσικά, καί ἐκτός ἀπό τόν Ἅγιο Γρηγόριο, δέν ὑπάρχει διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας καί πραγματικός πιστός, πού νά μήν αἰσθάνεται τό ὅλως ἰδιαίτερον τῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς τῆς Θεοτόκου. Αὐτή, ἡ Παναγία, ὄχι μόνον κατά τήν περίοδο πού εὑρίσκετο εἰς τόν μυστικόν "θάλαμον", εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου ὁ νοῦς Της ἦτο εἰς τόν ἰδιαίτερον "θάλαμον" τῆς Χάριτος, τήν ἀπόλυτον ἡσυχαστικήν ἔκφρασιν, καί συνωμίλει ἐκεῖ μέ τά οὐράνια πνεύματα καί ἐγεύετο τόν ἄρτον τῶν ἀγγέλων, ὄχι μόνον τότε, κατά τήν περίοδον ἐκείνην, ἀλλά καί καθ᾽ ὅλην τήν μοναδικήν καί ἀνεξιχνίαστον καί ξεχωριστήν Της ζωήν. Τό εἶναι τῆς Παναγίας ἦτο ἑνωμένο μέ τόν Θεόν σέ τέλειο καί ἀσύλληπτο βαθμό. 

Ἀκόμη καί ὅταν ὁ Υἱός Της καί Θεός Της καί Θεός μας ἐσταυρώνετο, ἡ ψυχή τῆς Παναγίας Μητέρας μας ἐβίωνε αὐτό τό πνεῦμα τοῦ Ἡσυχασμοῦ, καί μάλιστα εἰς τήν κορυφήν τῶν κορυφῶν δι᾽ αὐτῆς τῆς μυστικῆς θεοεπικοινωνίας καί θεοκοινωνίας.

Ἀλλά, καί ἐκτός τῆς Θεοτόκου, ὅλοι οἱ Ἅγιοι, τοὐλάχιστον μέ τήν εὐρεῖαν ἔννοιαν, ἀλλά καί μέ τήν στενήν ἀρκετοί ἀπό αὐτούς, ἀνεξαρτήτως δηλαδή τό ποῦ ἔζησαν, εἴτε στόν κόσμο, εἴτε στίς ἐρημιές, ὑπῆρξαν στήν οὐσία ὅλοι τους, πραγματικοί ἡσυχαστές, κατά τό ὀλιγώτερον ἤ περισσότερον.

Καί αὐτό, μέ δεδομένο ὅτι, ἐφ᾽ ὅσον οἱ Ἅγιοι εἶχαν ἐπιτύχει τήν θεραπεία τῆς ψυχῆς τους, συνεπάγεται αὐτομάτως ὅτι σέ αὐτούς εἶχε ὄντως ἐπιστρέψει ἡ ἐνέργεια τοῦ νοῦ τους στήν οὐσία του. Διότι, μόνο σέ αὐτήν τήν περίπτωσι ἔχομε τήν τελεία ὑγεία τῆς ψυχῆς μας. Ἄλλωστε, οὐχ ὁ τόπος, ἀλλ᾽ ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας ἔχει κυρίως σημασία γιά τόν ἁγιασμό μας.

Διά τοῦ Ἡσυχασμοῦ, ὅπως τόν βιώνει ἡ Ὀρθόδοξη διαχρονική ἀναλλοίωτη πνευματικότητα, ὁ ἄνθρωπος ἀνάγεται μέ ἀκόρεστο κορεσμό σέ ἄληκτη θεοκοινωνία ἀπό αὐτήν τήν ζωή, ἡ ὁποία μέ τήν σειρά της μετατρέπεται, καί μόνον τότε μετατρέπεται, σέ ἀληθινή ἀνθρωποκοινωνία καί περιβαλλοντοκοινωνία. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἔλεγε «μεῖζον μοι ἡ ''ἀπραξία''», δηλαδή ἡ πιό ἱερά του ἐργασία ἦτο, ὄχι ἡ κατά κόσμον, ἀλλά ἡ κατά Θεόν ἀπραξία.

Ἡ κατά Θεόν ἀπραξία ἀποτελεῖ τήν συνισταμένη καί τό καταστάλαγμα πολλῶν, ἀμετρήτων, πνευματικῶν ἀγώνων καί ἐνθέων δράσεων. Ὅπως τά πολλά χρώματα - πού φαίνονται στό γνωστό μας οὐράνιο τόξο, κλπ. - συνθέτουν τελικά καί δίδουν τό ἄχρωμο λευκό μας φῶς, ἔτσι καί οἱ πολλοί καί οἱ ποιοτικοί ἀγῶνες συντρέχουν καί ὁδηγοῦν τελικά εἰς τήν ἄληκτον καί ἀτελείωτον καί ἀκόρεστον κατά Θεόν ''ἀπραξίαν''. Μίαν ἀπραξίαν ὅμως, πού ὄχι μόνο τελικά δέν εἶναι ἀπραξία μέ τήν καθημερινή γνωστή ἔννοια τοῦ ὅρου, ἀλλά αὐτή ἡ κατά Θεόν ἀπραξία στηρίζει παντοιοτρόπως ὅλη τήν οἰκουμένη. Τόσο πολύ, ὅσο καμμία ἄλλη, ἔστω καί θεάρεστη δρᾶσι νά εἶναι αὐτή. Μία ἀπραξία, πού αὐτή τελικά τρέμει περισσότερο ἀπό ὅλα καί θά τρέμη ὅσο τίποτε ἄλλο ὁ Διάβολος μέ τήν συμμορία του καί τά ποικίλα φανερά, γνωστά καί κρυφά ὄργανά του.

Μόνο ἀπό τόν γνήσιο κατά Θεόν ἡσυχασμό, ὅλα ἐκπηγάζουν σωστά, ὅπως ἐπί παραδείγματι ἡ αὐτενέργητη καρδιακή νοερά ἀδιάλειπτη προσευχή. Δηλαδή νά λέμε τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ καί στόν ὕπνο μας, κι ὅταν σκεφτώμαστε, καί πάντα, ἀβίαστα πλέον. Ἀπό τόν ἡσυχασμό ἐπίσης ἐκπηγάζει καί ἡ Ὀρθόδοξος Θεολογία καί ὅλες γενικῶς, οἱ χριστοκεντρικές καί ὄχι εὐσεβιστικές ἀρετές. Ἀπό τόν ἡσυχασμό ἐκπηγάζει ἀκόμη καί αὐτό πού φαίνεται ὅτι εἶναι δῆθεν ἀντίθετο τοῦ ἡσυχασμοῦ, ἀκόμη  καί ἡ ἔνθεη δηλαδή ὁμολογία, πού εἶναι μία ἀπαραίτητος καί ἀναγκαία συνθήκη καί παράμετρος τῆς ὑγιοῦς πνευματικότητος.

Ἄλλωστε, ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία διδασκόμεθα, πάλιν καί πολλάκις, ὅτι ἡ θεία Πρόνοια αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἡσυχαστική καί δυναμική κατά Θεόν ἀπραξία εὐηρεστήθη νά χρησιμοποιήση, προκειμένου νά κατατροπώση τούς διαφόρους ἐχθρούς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἀλλά καί τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος.

Λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης ὅτι ''ἡσυχαστής εἶναι ἐκεῖνος πού προσπαθεῖ διά τοῦ ἀγῶνος του νά περιορίση τό ἀσώματον μέσα σέ σωματικό οἶκο, πού ἀσφαλῶς εἶναι πρᾶγμα παραδοξώτατο''. Σέ αὐτήν ἀκριβῶς τήν ρῆσι παρέπεμπαν καί οἱ ὑπέρμαχοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἡσυχαστικῆς Παραδόσεως ἔναντι τῆς πλανεμένης Λατινικῆς τοιαύτης, κατά τίς περίφημες Ἡσυχαστικές Ἔριδες τοῦ 14ου αἰῶνος.

Ἔλεγαν οἱ Ὀρθόδοξοι: «Ἔνδον τοῦ σώματος κατέχειν τόν νοῦν προσευχόμενον». Πρέπει δηλαδή νά εἶναι ὁ νοῦς μέσα στό σῶμα, κατά τήν προσευχή, καί νά μή διασκορπίζεται. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στόν Ὑπέρ τῶν Ἱερῶς Ἡσυχαζόντων λόγον του τονίζει ἀκριβῶς ὅτι πρέπει νά ἐντρέπωνται τοὐλάχιστον οἱ Λατινόφρονες τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Σιναΐτην, ὅταν σφαλερῶς οἱ ταλαίπωροι Λατῖνοι ὑποστηρίζουν ὅτι κατά τήν προσευχή ὁ νοῦς πρέπει νά εὑρίσκεται ἔξω ἀπό τό σῶμα.

Βέβαια, αὐτήν τήν θέσι-κλειδί γιά τήν Ὀρθόδοξη ἡσυχαστική πνευματικότητα τήν τονίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης ἐπί πλέον καί στήν 52α Παράγραφό του, στόν Περί Διακρίσεως λόγον του, λέγοντας: «Εἶναι ἐκ φύσεως ἀδύνατον ἕνα πρᾶγμα ἀσώματο - ὅπως γιά παράδειγμα εἶναι ὁ νοῦς - νά περιορίζεται ἐντός τοῦ σώματος. Ὅλα ὅμως εἶναι δυνατά σέ ἐκεῖνον πού ἀπέκτησε μέσα του τόν Θεόν».

Ἡ κατά Θεόν ἡσυχία, ὄχι ἁπλῶς δέν εἶναι μία παθητική κατάστασις, ἀλλά εἶναι ἡ πλέον δυναμική. Εἶναι τό ἄκρον ἐφετόν μέ πολυποίκιλους πνευματικούς καρπούς. Δέν εἶναι κἄν στάσις, ἀλλά εἶναι μία διαρκής καί ἀέναος κίνησις. Εἶναι μία ἀπό καί πρός τόν Θεόν, διά τοῦ Θεοῦ, θεοκατευθυνόμενη θεοκίνησις. Εἶχαν ἐρωτήσει ἕναν ἡσυχαστή, πού ἐξασκοῦσε πλήρως καί τήν τοπική καί τήν τροπική ἡσυχία, καί τοῦ εἶπαν: «Πῶς ἠμπορεῖς καί κάθεσαι τόσα χρόνια στό ἴδιο μέρος ἔγκλειστος;». Καί ἐκεῖνος ἀπήντησε λιτά: «Δέν κάθομαι. Συνεχῶς ταξειδεύω», ἄν καί ἦτο ἔγκλειστος. Καί προφανῶς ἐκεῖνος ὁ μακάριος δέν ἐννοοῦσε, ὅταν εἶπε ''ταξειδεύω'', συναισθηματικές ὀνειροπολήσεις, φαντασιώσεις, νοσηρές αὐθυποβολές ἤ ἄλλες χειρότερες ψυχοπαθητικές καταστάσεις, ἀλλά ὄντως ἐννοοῦσε ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀναβάσεις καί ἐμπειρίες.

Παράλληλα μέ τό μαρτύριο τοῦ αἵματος - τοῦ αἵματος διά τόν Χριστόν ἐννοοῦμε -, ὁ ἡσυχαστικός κατά Θεόν βίος εἶναι ὅ,τι τό ἀνώτερον στόν ἐπίγειο βίο τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι ἡ ἀνωτέρα ἔκφανσις πίστεως καί ἡ ἐναργεστέρα ἔκφρασις Χάριτος μέ ὑπεράριθμες εὐεργετικές ἐπιπτώσεις, ὄχι μόνο σέ προσωπικό ἐπίπεδο, ἀλλά καί σέ ὁλόκληρο τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, καί μάλιστα διαχρονικῶς. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Διάβολος πολεμεῖ πολύ τόν μοναχισμό καί τά μοναστήρια, τά ὁποῖα εἶναι τά ἀλεξικέραυνα ὅλου τοῦ κόσμου.

Ἀπό ὅλους αὐτούς τούς χυμώδεις πνευματικούς καρπούς τοῦ Ἡσυχασμοῦ, ἄς ἀναφέρωμε μόνο ἕναν, πού εἶναι ἡ ἔνθεος χαρά τῆς ὁμολογίας. Μόνο ἀπό τόν κατά Θεό ἡσυχασμό ἐκπηγάζει αὐτομάτως, ἀβιάστως, φυσικῷ τῷ τρόπῳ, ἡ ὑγιής, θεάρεστη, χωρίς ἐμμονές, φανατισμούς, ὑστερίες καί παρενέργειες ὁμολογία. Μία ὁμολογία χωρίς ἐμπάθειες, ἰδιοτέλειες, ἀδιακρισίες, ἀλλά καί χωρίς συμβιβασμούς. Ὁ ἡσυχασμός, ὄχι ἁπλῶς συνδυάζεται, ἀλλά ἀλληλοπεριχωρεῖται μέ τήν ὁμολογία τῆς πίστεως καί τῆς ἀνοθεύτου Ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Ἐπιβάλλεται ὁ μοναχισμός-ἡσυχασμός νά φέρη ὡς σφραγίδα γνησία του τήν ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί πνευματικότητος καί τήν σθεναράν ἀντίδρασιν ἐναντίον ὅλων ἐκείνων, πού ἰδιαίτερα στίς ἡμέρες μας, ἀντί πινακίου φακῆς, προσπαθοῦν καί θέλουν καί πωλοῦν τά πρωτοτόκια.

Ὅπως δέ ὁ ὄμορφος, ἀγαθός καί ὑγιής καρπός ἀποδεικνύει τήν ὑγεία τῆς ρίζης τοῦ δένδρου, οὕτω πως, ἔτσι καί ἡ ποιότης τῆς ὁμολογίας φανερώνει τήν γνησιότητα ἤ τό νόθον τοῦ μοναχικοῦ πνεύματος καί τό ἀνύπαρκτον ἤ τό αὐθεντικόν τοῦ ἡσυχαστικοῦ πνεύματος. Καί πῶς θά ἠμποροῦσε νά συμβαίνη διαφορετικά, ἀφοῦ διά τό ἀποτέλεσμα τοῦ αἰτιατοῦ προϋποτίθεται πάντα ἡ ὕπαρξις τῆς αἰτίας; Στό θέμα τοῦ γνησίου ἡσυχασμοῦ καί τῆς θεαρέστου ὁμολογίας τό ἕνα γεννᾷ τό ἄλλο καί τό ἕνα συναυξάνει μέ τό ἕτερο. Ἡσυχασμός καί ὁμολογία, ὁμολογία δι᾽ ἡσυχασμοῦ. Γι᾽ αὐτό καί δέν εἶναι τυχαῖο τό ὅτι σέ ὅσους χώρους δέν καλλιεργεῖται τό ἕνα σωστά, καί τό ἄλλο, δυστυχῶς, ἀναποφεύκτως καί νομοτελειακῶς, ἀτροφεῖ καί μαραζώνει.

Ἀγαπητοί μου προσκυνηταί, εὑρισκόμεθα σήμερα ἐδῶ, ἐντός τοῦ ἡσυχαστικοῦ καί ὁμολογιακοῦ αὐτοῦ ἱεροῦ Παρθενῶνος, στόν ὁποῖον πρίν δύο χρόνια, ὡς ξένον ἄκουσμα καί λάλημα εὐλογίας, ὑπό τῶν ἀλόγων πτηνῶν ἔλαβε χώραν ἡ ἐνθρόνησις τῆς δευτέρας εἰκόνος τῆς Παναγίας Παραμυθίας, πού εὑρίσκεται ἐδῶ ἐμπρός μας. Ἐξ οὗ καί ''Παναγία ἡ Εὐλαλοενθρονισθεῖσα''. Παρακαλῶ, ὅποιος τυχόν δέν γνωρίζει τό θαῦμα, ἄς ἐρωτήση τίς ἀδελφές γιά νά τό μάθη.

Ἀλήθεια, τά τιτιβίσματα αὐτῶν τῶν ἀναριθμήτων πουλιῶν δέν ἀποτελοῦν στήν οὐσία παρά μία νέα ὁμολογία διά τό πάνσεπτον Πρόσωπον τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Αὐτή δέ ἡ ὁμολογία τῶν πτερωτῶν θεόθεν ἀγγελιοφόρων, δέν ἀποτελεῖ ταυτοχρόνως καί ἕνα τρομερόν ἔλεγχον πρός ὅ,τι ἀντιβαίνει στήν διδασκαλία τοῦ Υἱοῦ Της καί Θεοῦ μας; Δηλαδή, στήν ἀναλλοίωτη πίστι τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, πού Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας; Προφανῶς καί ἀναμφισβήτητα ναί. Χιλιάδες ''ναί''. Τόσα ''ναί'', ὅσα καί τά πετεινά, πού τό καθένα ξεχωριστά κι ὅλα μαζί ταυτοχρόνως καί ὑπερθαυμαστῶς τό ἐπεβεβαίωσαν προσφάτως.

Τώρα πλέον, στήν περίπτωσί μας, δέν ἐλέγχει καί ἀποκαλύπτει τήν πραγματικότητα κάποια ὄνος τοῦ Βαλαάμ ὑπό τήν σκιάν τοῦ Νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά τώρα, ἐντός τοῦ χώρου τῆς Χάριτος τῆς Καινῆς Διαθήκης, τά ἡδύγφογγα πετεινά, πού ''οὔτε σπείρουσι, οὔτε θερίζουσι, οὐδέ συνάγουσι εἰς ἀποθήκας'', αὐτά τά ἄλογα πτηνά μᾶς καθοδηγοῦν, σύν τοῖς ἄλλοις, καί εἰς τήν σχοινοβασία τῆς ἡσυχαστικῆς καί ὁμολογιακῆς ζωῆς.

Τότε, στήν Παλαιά Διαθήκη, μέσῳ τῆς ἀλόγου ὄνου, κατεδίκασε ὁ Θεός τήν ἀλογία τοῦ Προφήτου.

Ἐδῶ τώρα, ἐν προκειμένῳ, δέν ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Γεροντικοῦ ''τά πετεινά μοῦ κλέπτουσι τόν σπόρον'', ἐννοῶντας, μεταφορικῷ τῷ τρόπῳ, τόν ἐχθρό καί τόν κίνδυνο τοῦ μετεωρισμοῦ, ἰδίως κατά τήν διάρκεια τῆς προσευχῆς.

Στό συγκεκριμένο, πρίν δύο χρόνια, γνωστό πλέον θαυμαστό γεγονός, τά πετεινά μᾶς δείχνουν μέ τόν δικό τους χαριτωμένο τρόπο, τόν δρόμο τῆς ἐπιγνώσεως τῶν ἀνεξαντλήτων μεγαλείων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καί δή τῆς Παναγίας Παραμυθίας, πού μητρικῶς παραμυθοῖ, ἐάν Τῆς τό ζητοῦμε, τούς πόνους μας καί τίς ἀνάγκες μας, ὄχι μόνο τίς πνευματικές, ἀλλά καί τίς σωματικές καί τίς βιοτικές.

Φυσικά, αὐτή ἡ ὑπερφυσική τιμή τῶν αὐτοκλήτων, ἤ μᾶλλον, θεοκλήτων πτερωτῶν ἐπισκεπτῶν καί ψαλτῶν πρός τήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, αὐτή ἡ τιμή τῶν πουλιῶν, ''ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει'', ἐπί τόν Θεόν δηλαδή διαβαίνει.

Ὅπως ἡ Παναγία Μητέρα μας εἰς τόν γάμον τῆς Κανᾶ εἶπε στούς διακόνους «ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν ποιήσατε», δηλαδή ''ὅ,τι σᾶς λέγει ὁ Χριστός νά τό κάνετε", ἔτσι καί τά ἀναρίθμητα σμήνη τῶν πτερωτῶν εὐλαλοσυνοδῶν, μιμούμενα τούς ἀνεκφράστους ὕμνους τῶν ἀγγέλων, ὑποψάλλοντας, κράζουν, βοοῦν καί διαλαλοῦν ἡδυφθόγγως, ὅτι τό μεγαλεῖο καί ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, «χθές καί σήμερον καί εἰς τούς αἰῶνας» εἶναι ἀναλλοίωτα. Αὐτό πλέον τό ἀντιλαμβάνεται σαφῶς κάθε καλοπροαίρετος ἄνθρωπος. Δέν ἀπαιτεῖται κἄν ἰδιαίτερη φώτισι. Ἁπλῶς, ἀπαιτεῖται καλή προαίρεσι.

Πῶς λοιπόν εἶναι δυνατόν νά εὑρίσκεται ἐχέφρων πνευματικά ἄνθρωπος, καί δή ρασοφόρος Θεοτοκόφιλος, ὁ ὁποῖος νά ἠμπορῆ ἔστω καί κατ᾽ ὀλίγον νά ἀρνηθῆ τά ἀνωτέρω; Ἑπομένως, ἐάν κανείς - ὦ, μή γένοιτο! - ἀρνῆται τόν ἔλεγχο τοῦ Θεοῦ, τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄς ἐντραπῇ τοὐλάχιστον τόν "ἔλλογο" ἔλεγχο αὐτῶν τῶν ἀλόγων ἀλλά παραδεισίων φωνῶν, αὐτῶν δηλαδή τῆς πτερωτῆς τιμητικῆς τῆς Θεοτόκου φρουρᾶς, τά ὁποῖα καί ἀσφαλῶς ἐν προκειμένῳ νουθετοῦν τούς ἀτάκτους καί ἐνισχύουν τούς Ὀρθοδόξως φρονοῦντας καί πράττοντας. Ἐλέγχουν τούς ἀτάκτους περί τήν πίστιν καί τήν Ὀρθόδοξον πνευματικότητα, τούς ἀποκλίνοντας περί τά δόγματα καί τήν ἐφηρμοσμένην δογματικήν, πού εἶναι ἡ ἀναλλοίωτος Ὀρθόδοξος πνευματικότης.

Ἀλλά, ''φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος'', ἀλλά καί ''δόξα τῇ μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε''!

Σεβαστή Γερόντισσα Ἰωάννα, εὔχεσθε, ὅπως διά πρεσβειῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου τῆς Παραμυθίας τῆς εὐλαλοενθρονισθείσης, στίς χαλεπές αὐτές ἡμέρες πού διανύομε, νά εὐλαλοησυχάζωμε θεοπρεπῶς καί ἐν παρρησίᾳ νά εὐλαλοομολογοῦμε σθεναρῶς, πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν, τήν ἀποκαλυπτικήν καί σώζουσαν καί ἀναλλοίωτον παναλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί πνευματικότητος.

Εἴθε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἡ Παραμυθία, ὅπως, τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, διεφύλαξε τούς τότε ἀμελεῖς μοναχούς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου ἀπό τήν ἐπερχομένη πειρατική προσβολή, ἔτσι καί τώρα νά διαφυλάσση ἐς ἀεί τόν ἱερόν καί ὄντως ὁμολογιακόν τοῦτον Παρθενῶνα. Εἴθε ἡ Παναγία Μητέρα μας νά χαρίζη εἰς ὅλους μας τήν ἀκρίβειαν τῆς πίστεως, τῆς ὁμολογίας καί τῆς ἡσυχαστικῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Ἔτσι μόνο θά προφυλαχθοῦμε ἀπό τούς  "πειρατές" τῆς ψυχῆς μας, πού εἶναι τά πάθη μας, ὁ Διάβολος καί ὁ κόσμος, ὁ ὁποῖος κόσμος κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ, ὥστε ὄχι μόνο νά μή ἀπενεργοποιοῦμε τήν χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού μᾶς ἐδόθη κατά τό Ἅγιο Βάπτισμα καί τό Χρῖσμα, ἀλλά νά τήν αὐξάνωμε.

Χαῖρε Θεοτόκε, τήν ἡσυχίαν ἐπευλογοῦσα

Χαῖρε Σάς παρθένους, πρός Υἱόν Σου καθοδηγοῦσα

Χαῖρε Σύ ἀναγεννῶσα, ὁμολογίαν τῶν πιστῶν

Χαῖρε ἡ παρρησία, τῶν Ὀρθοδόξων μοναστῶν

Χαῖρε ἡ ἀμφοτέρας καταστάσεις ἁρμόζουσα

Χαῖρε σχοινοβασία Πίστεως καταρτίζουσα

Χαῖρε ἡσυχαστικῆς ὁμολογίας τό καύχημα

Χαῖρε θαρσαλέοις πατράσι τό ἔμβλημα

Χαῖρε ὅτι ὑποβάλλεις λαλιάν ἀληθείας

Χαῖρε ὅτι καταισχύνεις ὀθνείαν νεολογίαν

Χαῖρε Θεοτόκε, εὐλαλοενθρονισθεῖσα Παραμυθία!

Ἀμήν.

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος

Ἡγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

(Ἑσπερινή ὁμιλία εἰς τήν Ἱερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας καί Ἁγίου Γεωργίου Ἀνύδρου Γιαννιτσῶν - 20/1/2015)

Πηγή: Θρησκευτικά 

Είναι γνωστό πως αν θέλεις να δοκιμάσεις την «Ορθοδοξία και Ορθοπραξία» κάποιου, ρώτησέ τον τι γνώμη έχει για τον ορθόδοξο μοναχισμό, για τα μοναστήρια και τους καλογέρους. Όποιος σέβεται τον μοναχισμό είναι Ορθόδοξος, όποιος τον διακωμωδεί ή κατηγορεί τους μοναχούς για ανθρωποφοβία ή δειλία, ουσιαστικά δεν είναι Ορθόδοξος Χριστιανός. (Το ίδιο ισχύει και για την Παλαιά Διαθήκη. Κι εδώ «σκοντάφτουν πολλοί, ιδίως οι νεοπαγανιστές).

Συζητώ πολλές φορές και με ανθρώπους που προβάλλουν με παρρησία την πίστη τους και πραγματικά θλίβομαι και εκπλήσσομαι, όταν τους ακούω να εκφράζουν υποτιμητική και περιφρονητική γνώμη για τους μοναχούς. Το επιχείρημα πίσω από το οποίο θωρακίζουν την βεβαιότητά τους είναι πως οι καλόγεροι είναι άνθρωποι δειλοί, που δεν αντέχουν τα φορτία και τα βάσανα της ζωής, ριψάσπιδες του βίου, που αναχωρούν για να περάσουν άνετα και ξεφρόντιστα. Τα μοναστήρια είναι γι’ αυτούς, στην καλύτερη περίπτωση, πολύτιμη «πολιτιστική κληρονομιά», που πρέπει να διατηρηθεί σαν ένα αρχαϊκό παρελθόν ή, στην χειρότερη περίπτωση, τόπος παιδιάς και ραστώνης, όπου βρίσκουν καταφυγή προβληματικές προσωπικότητες.

Η πρώτη κατηγορία, των εντός της Εκκλησίας, «ευσεβών» κατά τα άλλα, χριστιανών, επισκέπτονται το τάδε μοναστήρι, γιατί αυτό εντάσσεται στα ψυχοσωτήρια χριστιανικά τους καθήκοντα, αλλά πόσο οίκτο, πόση λύπηση νιώθουν για τα αξιοθρήνητα αυτά καλογεράκια, που άφησαν την… τεθλιμμένη και στενή οδό του ηδονόπληκτου αυτού κόσμου, για να ακολουθήσουν την ευρύχωρο και πλατιά οδό του ασκητισμού.

Στην δεύτερη κατηγορία, των εκτός της Εκκλησίας επιτιμητών του μοναχισμού, ανήκει κυρίως η ψευτοπροοδευτική αγέλη, η οποία, κατά τον αείμνηστο καθηγητή της Θεολογίας Ηλία Βουλγαράκη, «αντικρίζει με αποστροφή το ένδυμα των ιερέων, παρερμηνεύει το χειροφίλημα στους ιερείς ως πράξη δουλοπρέπειας, νιώθει την βυζαντινή μουσική σαν μουσειακό κατάλοιπο. Καταλογίζει στην εκκλησιαστική ζωγραφική, ανελευθερία έκφρασης και αποστράγγισης της ζωής. Ερμηνεύει την τιμή των λειψάνων σαν νεκρολατρική έκφραση ενός αρρωστημένου ψυχισμού. Βλέπει τα άμφια και ανατρέχει στο σκοταδιστικό Βυζάντιο, απορεί με την μονοτονία και τον βραδύ ρυθμό των ιερών ακολουθιών. Πληροφορείται για τις νηστείες και προσγράφει στον Θεό χαιρεκακία. Αντικρίζει τον μοναχισμό ως μία διαστροφή της ανθρώπινης ύπαρξης, φορτισμένο με στυγνότητα αισθήματος και καρδιάς, που υπεραναπληρώνει την μειονεξία του με αυταρέσκεια, φανατισμό και μισαλλοδοξία». («Εισαγωγή στην Θεολογία», σελ. 74, Θεσ/νίκη 1998, συλλογικός τόμος).

Δεν είναι όμως ένδειξη αχαριστίας και ανιστορησίας να κατηγορούμε τον Ορθόδοξο μοναχισμό για αδιαφορία και αναισθησία για τα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία; Ας γνωρίζουμε, όμως, όλοι ότι αν δεν υπήρχε ο μοναχισμός σήμερα Χριστιανούς Ορθοδόξους και Έλληνες σ’ αυτόν τον τόπο δεν θα εύρισκες.

«...δέκα σχολεία ελληνικά εποίησα, διακόσια διά κοινά γράμματα του Κυρίου συνεργούντος...», γράφει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που εγκατέλειψε την ησυχία του Αγίου Όρους για να αφυπνίσει το αμαθές Γένος. Όταν ο Μιχαήλ ο Η’ ο Παλαιολόγος επιζητούσε την Ένωση των Εκκλησιών, την υποδούλωση της Ορθοδοξίας στον υπερφίαλο παπισμό, οι καλόγεροι, Αγιορείτες Πατέρες όρθωσαν το ανάστημά τους. «Ο της υγιούς πίστεως και το βραχύ ανατρέπων το παν λυμαίνεται», όποιος υποχωρεί έστω και ελάχιστα στην πίστη του λυμαίνεται το παν, απαντούν στους τότε και σήμερα προβατόσχημους, πεμπτοφαλαγγίτες του Οικουμενισμού. Τα μοναστήρια κράτησαν και κρατούν ανόθευτο και ακηλίδωτο την πάτριον δόξαν, την υγιή πίστη.

Καλόγεροι, κληρικοί, ήταν όλοι σχεδόν οι «Δάσκαλοι του Γένους», που αντί να καθίσουν φρόνιμα και να γίνουν νοικοκύρηδες, πρόσφεραν και την ζωή τους ακόμη, ως ποιμένες καλοί, υπέρ του δεινοπαθούντος λαού. Ο Μελέτιος Πηγάς, ο Κύριλλος Λούκαρις, ο Ηλίας Μηνιάτης, ο Γιαννούλης Ευγένιος ο Αιτωλός, ο Αναστάσιος Γόρδιος, ο Νικηφόρος Θεοτόκης, ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, ο Άγιος Μακάριος ο Νοταράς, όλοι τους «Δάσκαλοι του Γένους» που βγήκαν από τα μοναστήρια. «Φως μεν μοναχοίς, άγγελοι, φως δε κοσμικοίς, μοναχοί» γράφει ο Αγ. Ιωάννης της Κλίμακος. Ο ορθόδοξος μοναχισμός φώτιζε και φωτίζει και σήμερα εν μέσω του πνευματικού σκότους που μας περιβάλλει.

Γι’ αυτό και μετά την Επανάσταση η βαυαρέζικη συμμορία επέπεσε με λύσσα στα μοναστήρια και έκλεισε περίπου 400. «Διάλυσαν τα μοναστήρια», θρηνεί ο στρατηγός Μακρυγιάννης, «συμφώνησαν με τους Μπουαρέζους και πούλαγαν τα δισκοπότηρα κι όλα τα γερά (=ιερά) εις το παζάρι και τα ζωντανά διαδίχως τίποτα... Αφάνισαν όλως διόλου τα μοναστήρια και οι καημένοι οι καλόγεροι, όπου αφανίστηκαν εις τον αγώνα, πεθαίνουν της πείνας μέσα στους δρόμους όπου αυτά τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της απανάστασής μας».

(Απομνημονεύματα).

«Πρέπει, επί τέλους, να μάθη ο Ελληνισμός και να ομολογήση, ότι κατά τα χρόνια της σκλαβιάς και της στυγνής δουλείας όχι μόνο μέσα στο Αγιονόρος, αλλά και στους απανταχού χώρους της παρουσίας και επιρροής του, η παιδεία ήταν σχεδιασμός και προγραμματισμός εθνωφελής και πράξις θαρραλέα των επί μέρους εκκλησιαστικών και μοναστικών αρχών, και πιο συγκεκριμένα, έργο και επίτευγμα λαμπρών κληρικών, με κέντρο τον ενοριακό ναό και τα προσκτίσματά του, και μοναχών μεγάλης βουλής για το Γένος και διδακτικής προσφοράς στ’ αρχονταρίκια και στους νάρθηκες των Μοναστηριών των. Και ότι “τα απανταχού της Ελλάδος, κατά θείαν πάντως μοίραν, κατεσπαρμένα Μοναστήρια, ως δένδρα μεγάλα και υψίκορμα, και πάντοτε ου μικράν τοις Ορθοδόξοις Έλλησι παρέσχον την ωφέλειαν, πολλώ δε μάλλον κατά τον δεινόν... χειμώνα, διότι ου μόνο υπήρχον η των δυστυχών καταφυγή και το... άσυλον, αλλά και της πατρίου παιδείας, της τε θύραθεν και της ιεράς, διετήρουν βαρυτίμους θησαυρούς και Σχολεία εν τοις πλείστοις ου διέλιπον”. (Σοφοκλ. Οικονόμος βλ. Ματθ. Παρανίκα, Σχεδίασμα περί της εν τω Ελληνικώ Έθνει καταστάσεως των γραμμάτων... ΚωνΠολις 1867, σελ. 6). Εννοείται ότι το «απανταχού της Ελλάδος» θα πρέπει να εκληφθή ως απανταχού του Ελληνισμού, απανταχού της Γένους μας. Ο λόγος είναι προφανής και αι αποδείξεις βοώσαι».

(Επισκόπου Ροδοστόλου Χρυσοστόμου, «Γράμματα και άρματα στον Άθωνα», Άγιον Όρος, 2000, σελ. 333).

Προπύργια τα μοναστήρια της ελευθερίας και της Ορθοδοξίας και περισσότερο σήμερα που εισβάλλουν πλημμυρηδόν οι δυτικές ασχήμιες. Τα μοναστήρια διαφυλάσσουν το ορθόδοξο ήθος, τον ασκητικό τρόπο ζωής, την ολιγόδεια, σήμερα ιδίως, που έχουμε μπουκώσει από τα πολιτιστικά (και κοινωνικά και πολιτικά) ξυλοκέρατα, ημέτερα και οθνεία.

Προϋπόθεση, κατά την Εκκλησία μας για το «ακολουθείν τον Χριστόν» είναι τα «απαρνησάσθω εαυτόν» και «αράτω τον σταυρόν», φράσεις που δηλώνουν αποφάσεις και πράξεις του ανθρώπου αντίθετες από την ίδια του τη φύση. Αντί να θαυμάζουμε και να παραδειγματιζόμαστε από ανθρώπους που απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, εμείς τους ελέγχουμε για δειλία... Θέλουμε τα μοναστήρια τουριστικά θέρετρα και τους μοναχούς κοινωνικούς λειτουργούς, ακτιβιστές.

Να κλείσω με μία ακόμη παραπομπή στο προαναφερόμενο βιβλίο του επ. Ροδοστόλου Χρυσοστόμου, για κάποιες άγνωστες πτυχές της ιστορίας μας και για την παρουσία των μοναχών στους εθνικούς αγώνες «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία:

«Κρίμα που δεν έχουμε σε κάδρο και την μορφή του «Καπετάν Καλόγερου» (μετά ταύτα γνωστού ως Σαμουήλ) του θρυλικού Κουγκιού, που δεν ήταν άλλος απ’ τον Δανιήλ Ιβηρίτη, καθώς επίσης και του «Παχωμίου εξ Άθω», του πρώτου παλικαριού που πήδηξε μέσα στο Παλαμήδι και έκανε την αρχή της καταλήψεως. Ταπεινός όπως ήταν, καθ’ ο αγιορείτης, απέφυγε την τιμή τότε, δεν τον ενδιέφερε και η υστεροφημία, και σβήστηκε το κατόρθωμά του απ’ τον αγνώμονα πίνακα της λήθης. Γι’ αυτό του Στάϊκου Σταϊκόπουλου το άγαλμα είναι στημένο στο Ναύπλιο σήμερα, ενώ για εκείνον, όπως και για τον Ιβηρίτη, κανείς δεν κάνει λόγο...».

Πηγή: Ακτίνες

Συγκλονιστικά είναι τα στοιχεία δημοσκόπησης για τη σχέση των Ελλήνων με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η εφημερίδα «Το Βήμα» σε δύο συνεχείς Κυριακές (12 και 19 Απριλίου 2015) δημοσίευσε δημοσκόπηση της εταιρείας «Κάπα Research Α.Ε.». Σύμφωνα με αυτή το 81,4% των ερωτηθέντων δηλώνουν ότι είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι –έναντι παλαιότερα του 95% - και το 14,7% άθεοι, έναντι παλαιότερα του 2%.

Όμως ενώ δηλώνουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι μέσα σε δεκαπέντε χρόνια υπερτριπλασιάστηκαν όσοι δηλώνουν ότι δεν θρησκεύονται:

-         Το 2001 το 13,8% δήλωσε ότι δεν θρησκεύεται, ενώ το 85,6% ότι θρησκεύεται.

-         Το 2015 το 45,9% δηλώνει ότι δεν θρησκεύεται, ενώ μόνο το 51,9% ότι θρησκεύεται.

Ένα άλλο συνταρακτικό στοιχείο είναι πως μέσα σε δέκα χρόνια μειώθηκαν στους μισούς όσοι καθημερινά προσεύχονται και υπερτετραπλασιάστηκαν όσοι δεν προσεύχονται ποτέ :

-Το 2006 το 54,2% προσευχόταν καθημερινά και το 7,2% ποτέ.

-Το 2015 το 24,4% προσεύχεται καθημερινά και το 29,6% ποτέ.

     Εξίσου συνταρακτικό είναι το στοιχείο της δημοσκόπησης ότι μέσα σε δέκα χρόνια μειώθηκαν στο ένα τρίτο εκείνοι που εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή, ενώ υπερπενταπλασιάσθηκαν όσοι δεν πηγαίνουν ποτέ στην Εκκλησία:

-         Το 2006 το 22,7% πήγαινε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, το 24,6% έως τρεις φορές τον μήνα και το 6,9% ποτέ.

-         Το 2015 το ποσοστό όσων πηγαίνουν κάθε Κυριακή στην Εκκλησία περιορίζεται στο 6,7%, στο 10% όσων πηγαίνουν έως τρεις φορές, ενώ το ποσοστό όσων δεν πηγαίνουν ποτέ στην Εκκλησία έφτασε το 36,7%.

Άλλες παράμετροι που δείχνουν την τάση της κοινωνίας του 2015 να απομακρυνθεί από τη διδασκαλία και τους Κανόνες της Εκκλησίας είναι και αι ακόλουθοι:

-         Οριακά πλέον τάσσεται υπέρ της διατηρήσεως των θρησκευτικών συμβόλων στους δημόσιους χώρους: Το 51,3% είπε «ναι» και «μάλλον ναι» και το 45,4% «όχι» και «μάλλον όχι».

-         Το 2006 το 36,7% τάχθηκε υπέρ του να διδάσκεται το Ορθόδοξο δόγμα στα θρησκευτικά του σχολείου, ενώ το 2015 τάσσεται μόνο το 13,8%, δηλαδή υποτριπλασιάστηκε.

-         Οριακά πλέον - το 50,5% - τάσσεται κατά του γάμου των ατόμων του ιδίου φύλου. Όμως το 65,6% τάσσεται υπέρ της άποψης ότι «η ομοφυλοφιλία είναι ένας τρόπος ζωής που πρέπει να γίνει αποδεκτός από την κοινωνία».

-         Το 82,3% τάσσεται υπέρ του πολιτικού γάμου.

-         Το 73% υπέρ της καύσης των νεκρών. Και

-         Το 78,4% υπέρ του να πληρώνει η Εκκλησία τους μισθούς των ιερέων Της.

-         Το 74,5% τάσσεται υπέρ του διαχωρισμού Κράτους – Εκκλησίας.

Από τη δημοσκόπηση γίνεται σαφές το γεγονός ότι μέσα στην τελευταία δεκαετία η επιρροή της ποιμαίνουσας Εκκλησίας στην κοινωνία έχει σημαντικά υποχωρήσει. Αυτό ενώ οι συνθήκες που θα μπορούσε να ασκήσει το έργο της ήσαν σχεδόν ιδανικές:

-         Παρά την γενική και βαθειά κρίση η Πολιτεία έδειξε πνεύμα συνεργασίας.

-         Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει οποιαδήποτε αντιπολίτευση στο εσωτερικό της Ιεραρχίας. Ο Αρχιεπίσκοπος κυριαρχούσε και κυριαρχεί στην Ιεραρχία και επέβαλλε και επιβάλλει τις απόψεις του σε όλα τα θέματα και τις επιλογές του στις εκλογές Αρχιερέων.

-         Δεν υπάρχει οποιαδήποτε ενόχληση από το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ. Αντίθετα ό,τι δημοσιεύεται είναι δελτία τύπου με φωτογραφίες που αποστέλλουν η Αρχιεπισκοπή και οι Μητροπολίτες, όσοι έχουν μπει σε αυτό τον πειρασμό… Γι΄ αυτό και στην πραγματικότητα όσα γράφονται είναι παντελώς αδιάφορα και διαβάζονται μόνο από όσους αρέσκονται στο κουτσομπολιό…

-         Με το Φανάρι μπορεί οι σχέσεις να μην είναι στο καλύτερο σημείο, αλλά δεν υπάρχουν εμφανείς συγκρούσεις.

Μια εξήγηση για την απομάκρυνση των πιστών από την Εκκλησία είναι πως έχει αμβλυνθεί ο ιεραποστολικός ζήλος και αντίστοιχα έχει αυξηθεί η γραφειοκρατική αντίληψη για την αρχιεροσύνη και την ιεροσύνη. Ο Μητροπολίτης και ο ιερέας δεν τρέχουν στο πρόβατο που απομακρύνθηκε και κινδυνεύει, απλώς το περιμένουν να επιστρέψει... Όσοι το περιμένουν… Γιατί ορισμένοι πηγαίνουν τακτικά στο εξοχικό τους και απολαμβάνουν τη φύση…

Παράλληλα σε Μητροπολίτες και ιερείς όσο μειώνεται η ιεραποστολή, κάτι το δύσκολο, τόσο αυξάνονται οι ενέργειες που ενισχύουν την χωρίς επίγνωση λαϊκή ευσέβεια. Τα τελευταία χρόνια έχει εντυπωσιακά αυξηθεί η κινητικότητα σε μεταφορές ιερών λειψάνων και εικόνων…

Εκδίδονται και περιοδικά από Μητροπόλεις που, τα περισσότερα, είναι χρήματα πεταμένα. Περιεχόμενο χωρίς τίποτε το ουσιώδες. Εκκλησιαστική ξύλινη γλώσσα και έντονη Δεσποτική παρουσία… Σε προσφάτως εκδοθέν περιοδικό Μητροπόλεως επί 64 σελίδων υπάρχουν 36 φωτογραφίες του Δεσπότη και μόνο 4 του Ιησού Χριστού. Μέχρι φωτογραφίες Δεσπότη επί αλόγου, με πλήρη στολή ενδεδυμένου, δημοσιεύονται…. Έξαρση επίσης κατασκευών ποικίλων κτιρίων, χωρίς, σε περίοδο μάλιστα κρίσεως, να εξετάζεται η χρησιμότητά τους... Στην Εκκλησία θάπρεπε να κυριαρχεί η ιεραποστολή και να έπονται τα κτίρια και το κοινωνικό έργο. Όμως συχνά συμβαίνει το αντίθετο…

Στη δημοσκόπηση έλαβε δημοσίως θέση ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας. Γράφει όπως ένας τρίτος και όχι ως ένας από τους 82 της Ιεραρχίας. Ως Επίσκοπος θα έπρεπε να δώσει πληροφορίες για τους πνευματικούς καρπούς της   Μητρόπολης που του εμπιστεύθηκε ο Θεός και η Ιεραρχία. Πνευματικούς καρπούς και όχι φυσικά παραγωγή πατάτας, για τη συγκομιδή της οποίας άλλος Μητροπολίτης επαίρεται...

Το 2005 ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, διαβλέποντας τη δυσκολία στην κατήχηση του λαού και τον κίνδυνο να απομακρυνθεί από την Εκκλησία, ανέθεσε σε επιτροπή, υπό τον τότε Μητροπολίτη Θηβών και σήμερα Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο, να μελετήσει το θέμα και να το φέρει ως εισήγηση στην Ιεραρχία. Πράγματι στις 6 Οκτωβρίου του 2005 ο τότε Μητροπολίτης Θηβών μίλησε με θέμα τα πορίσματα της Επιτροπής. Ο κ. Ιερώνυμος ως αιτήματα των πιστών μετέφερε στην Ιεραρχία, μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:

Απόλυτη διαφάνεια στην οικονομική διαχείριση του ιερού χρήματος.

Μεγαλύτερη συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου στα πράγματα της Εκκλησίας.

Αγιότητα βίου των κληρικών, επιμόρφωση του κλήρου και αλλαγή στο υπάρχον σύστημα εκλογής Επισκόπων.

Αίτημα συνέχισης του διαλόγου με την κοινωνία και σε επίπεδο Μητροπόλεων.

Ανάγκη επανευαγγελισμού των πιστών.

Μεγαλύτερη συμμετοχή των νέων στα εκκλησιαστικά δρώμενα.

Έκτοτε πέρασαν δέκα χρόνια και από το 2008 ο κ. Ιερώνυμος έχει αναλάβει το πηδάλιο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Από όλα όσα ο ίδιος ανέφερε ουδέν έχει κινηθεί και επομένως επιτευχθεί κατά τα τελευταία χρόνια. Αποτέλεσμα, ο ρόλος της Εκκλησίας να έχει αποδυναμωθεί στην ελληνική κοινωνία. Το 2005 το 73,7% δήλωσε στην αντίστοιχη δημοσκόπηση ότι ο ρόλος της Εκκλησίας είχε ενισχυθεί κατά τα τελευταία χρόνια, ενώ το 2015 το ποσοστό περιορίζεται στο 43,9%. Αντίθετα, το 2005 μόνο το 19,8% δήλωσε ότι ο ρόλος της Εκκλησίας είχε αποδυναμωθεί τα τελευταία χρόνια, ενώ το 2015 το αντίστοιχο ποσοστό ανέρχεται στο 47%! Ένα τελευταίο στοιχείο προς προβληματισμό είναι πως στο ερώτημα «πόσο ικανοποιημένος είστε από τη δραστηριότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος τα τελευταία χρόνια;», το 63,9% απάντησε λίγο και καθόλου, μόνο το 5,1% απάντησε πολύ και το 27% αρκετά!...

Η δημοσκόπηση πρέπει άμεσα να συζητηθεί στην Ιεραρχία, που έχει την ευθύνη των ενεργειών για να σταματήσει ο κατήφορος και η απομάκρυνση των πιστών από την Εκκλησία. Πρέπει να σημάνει συναγερμός συνειδήσεων, να ηχήσουν οι σάλπιγγες, να υπάρξει ανάταση ψυχών κλήρου και λαού. Μπορούμε; Είναι δυνατόν να ξεφύγουμε από τη ραστώνη και το βόλεμα; Μήπως πάσχουμε από οξεία πνευματική αγκύλωση, που δεν επιτρέπει τη μετάνοια και την αλλαγή της στάσης μας; Μήπως δεν υπάρχουν πια αντανακλαστικά στις ψυχές μας; Μήπως έχουμε υποταγεί στον τρόπο ζωής και σκέψης, που μας διαμορφώνουν οι άρχοντες του κόσμου τούτου;

Υπόδειγμα για την απαιτούμενη δραστηριοποίησή μας αποτελούν όσες εστίες πνευματικής αντίστασης στην παρακμή υπάρχουν, και θα υπάρχουν ως αποτελεσματικά ψυχικά αντιβιοτικά στην πανούκλα του υλισμού και του ηδονισμού της κάθε εποχής. Στους αιώνες η Εκκλησία μπορεί να ταλανίζεται, αλλά ο Θεάνθρωπος Ιησούς δεν Την αφήνει να καταποντισθεί. Οι πιστοί όμως έχουν την ευθύνη να εφαρμόζουν την εντολή Του, για ζωντανή μαρτυρία Πίστεως στον κόσμο που ζούν.

Πηγή: Θρησκευτικά

Με την Ανάσταση του Χριστού επήγασαν από το κενό Μνημείο του Παναγίου και ζωοδόχου τάφου τα δώρα του Αναστημένου Χριστού: η χαρά, η ειρήνη, η άφεση των αμαρτιών μας. “Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα, συγγνώμη γάρ εκ του τάφου ανέτειλε”, λέγει ο ιερός Χρυσόστομος.

Η νίκη και η Ανάσταση του Κυρίου μας είναι και δική μας. Ο θρίαμβός του και δικός μας. Συμμετέχουμε στη μεγάλη στρατιά του Χριστού που νίκησαν τον θάνατο. Πρωτότοκος ο Χριστός εκ νεκρών εγένετο και ακολουθούμε εμείς στην κοινή των πάντων ανάσταση. Δεν θα μας φάει για πάντα το μαύρο σκοτάδι του τάφου. Προηγήθηκε ο Χριστός και ακολουθούμε εμείς.

Νικήθηκαν οι μεγάλοι εχθροί του ανθρωπίνου γένους: ο διάβολος, ο άδης, ο θάνατος και η αμαρτία, “κατελύθη το κράτος του διαβόλου”.

Τώρα ξέρουμε ότι όλες οι θλίψεις και οι στενοχώριες έχουν ημερομηνία λήξεως. Ακόμη και ο θάνατος δεν είναι απελπισία και τέρμα, είναι μετάβαση και ελπίδα σε μια άλλη ζωή και μια χαρά στον Παράδεισο.

Οι κεκοιμημένοι μας δεν είναι πεθαμένοι και χαμένοι. Κοιμούνται και θα ξυπνήσουν, όπως κι εμείς για να λάβουμε το καινούργιο και αναστημένο σώμα και να πάμε στον Παράδεισο να χαιρόμαστε αιώνια.

Τα πάθη και οι αδυναμίες, τα λάθη και οι αμαρτίες μας, έχουν νικηθεί, διότι με την Ανάστασή του και μετά με την Ανάληψή του ανέβηκε ο Χριστός στα ουράνια δώματα και με το άγιο Πνεύμα μας έστειλε τη χάρη και τα χαρίσματα διά της Εκκλησίας του και τώρα τα ανίκητα νικούνται και τα αδύνατα γίνονται δυνατά και αναδεικνύονται οι άνθρωποι νικητές της αμαρτίας και άγιοι.

Είμαστε πλέον μέλη της Βασιλείας των Ουρανών, η οποία αρχίζει από τη γη και συνεχίζεται θριαμβευτικά στον ουρανό. Τούτο σημαίνει βάπτισμα και Θεία Κοινωνία και όλα τα άγια μυστήρια που επήγασαν από την λογχισμένη πλευρά του Κυρίου στο Γολγοθά.

Μέσα στα πλαίσια της χαράς της Αναστάσεως οφείλουμε:

Πρώτον, να διαλαλούμε το χαρμόσυνο και κοσμοϊστορικό γεγονός με τον αθάνατο χαιρετισμό : “Χριστός Ανέστη - Αληθώς Ανέστη” προς πάσα κατεύθυνση αντί άλλου οποιουδήποτε χαιρετισμού, από χρέος ευγνωμοσύνης, πίστεως και ομολογίας, συγχρόνως δε και ιεραποστολής.

Δεύτερον, μέσα στο φως της αναστάσεως οφείλουμε να συγχωρήσουμε τους εχθρούς μας και η συγχώρεση αυτή θα αυξήσει τη χαρά μας και θα φωτίσει τις ψυχές που ακόμη κάθονται εν χώρα άδου και σκιά θανάτου. Η αγάπη πλέον είναι το σήμα κατατεθέν των χριστιανών, που γεύθηκαν την αγάπη της αναστάσεως.

Τονίσαμε πολλές φορές το αξιοπαρατήρητο γεγονός, ότι κατά τις μεγάλες εορτές της Εκκλησίας μας έρχονται στο φως της δημοσιότητας κακόδοξα και βλάσφημα δημοσιεύματα. Οι στόχοι τους είναι προφανείς. Να προκαλέσουν σύγχυση στις ψυχές των πιστών και να σπείρουν την αμφιβολία στους ολιγόπιστους χριστιανούς.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 4η  Μαΐου 2015

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΘΕΝ «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ»

Τονίσαμε πολλές φορές το αξιοπαρατήρητο γεγονός, ότι κατά τις μεγάλες εορτές της Εκκλησίας μας έρχονται στο φως της δημοσιότητας κακόδοξα και βλάσφημα δημοσιεύματα. Οι στόχοι τους είναι προφανείς. Να προκαλέσουν σύγχυση στις ψυχές των πιστών και να σπείρουν την αμφιβολία στους ολιγόπιστους χριστιανούς.

Να μειώσουν την αξία των μεγάλων εορτών, κατά τις οποίες οι πιστοί βιώνουν τα σωτήρια γεγονότα της εν Χριστώ απολυτρώσεώς μας. Προ πάντων δε να βεβηλώσουν το Θείο Πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και των άλλων ιερών προσώπων της πίστεώς μας και να καταδείξουν την Εκκλησία μας ως δήθεν αναξιόπιστη.

Ένα τέτοιο δημοσίευμα ήρθε στο φως της δημοσιότητας την Μεγάλη Εβδομάδα από την εφημερίδα «ESPRESSO» (φύλλο 8-4-2015). Τίτλος του: «ΤΡΕΛΗ “ΘΕΩΡΙΑ”ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΑΖΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ» και συντάκτης του η κ. Κατερίνα Νικολοπούλου. Δεν πρόκειται βέβαια για φρέσκια «θεωρία», αλλά για πολύ παλαιά, την οποία φρόντισαν κάποιοι να μας τη θυμίσουν αυτές τις άγιες ημέρες.

Το 1980 ανακαλύφθηκε στην Ιερουσαλήμ από ισραηλινούς αρχαιολόγους κάποιος αρχαίος τάφος, τον οποίο χρονολόγησαν στον 1^ο μ. Χ. αιώνα και τον «βάπτισαν» ως τον «οικογενειακό τάφο του Χριστού»! Φρόντισαν επίσης να φτιάξουν και το γνωστό «σενάριο» του δήθεν «έγγαμου Ιησού», από τα φερόμενα ανακαλυφθέντα στον εν λόγω τάφο στοιχεία. Και ποιά ήταν αυτά τα «συγκλονιστικά» στοιχεία; Ας δούμε ένα αποσπάσματα του δημοσιεύματος, για να διαπιστώσουμε την αυθαιρεσία και την απάτη των δήθεν επιστημόνων: «Τη θεωρία ότι ο Ιησούς ήταν παντρεμένος με γιο και δεν αναστήθηκε, υποστηρίζει -μέσω της ανάλυσης του χώματος τάφων με νεκρούς αμφιλεγόμενης ταυτότητας- γεωλόγος στο Ισραήλ. Έπειτα από εκτενή γεωχημικά τεστ, ο δρ Άρι Σίμρον ισχυρίζεται ότι βρήκε τον κρίκο που συνδέει το οστεοφυλάκιο του Τζέιμς (Ιακώβ), το οποίο αναγράφει στα αραμαϊκά ότι είναι ο γιος του Ιωσήφ και ο αδερφός του Ιησού, με τον «οικογενειακό τάφο του Ιησού», που φέρεται ότι έχει εντοπιστεί στην Ιερουσαλήμ και συγκεκριμένα στην περιοχή του ανατολικού Τάλπιοτ. Στον τάφο που ανακαλύφθηκε το 1980 και χρονολογείται από την εποχή του Ιησού θεωρείται από κάποιους ότι είχαν ταφεί, όπως μαρτυρούν επιγραφές που είχαν επάνω τα οστεοφυλάκια, εκτός από τον «Ιησού, υιό του Ιωσήφ», εννέα ακόμη άνθρωποι, μεταξύ των οποίων ο «υιός του Ιησού, Ιούδας» και η «σύζυγός του Μαρία Μαγδαληνή».

Η αυθαίρετη απόδοση του «ανακαλυφθέντος τάφου», στον «οικογενειακό τάφο του Ιησού» αντίκειται κατ’ αρχήν στην κοινή λογική. Τα ονόματα που αναφέρει η «τρελή» αυτή «θεωρία» ήταν κοινότατα στην ιουδαϊκή κοινωνία, αφού -σύμφωνα με ειδικό στατιστικολόγο από το πανεπιστήμιο του Τορόντο- καθένα από αυτά αφορούσε το 20% του τότε πληθυσμού. Είναι σαν να λέμε σήμερα ότι ανακαλύψαμε έναν σύγχρονο οικογενειακό τάφο με την υποτιθέμενες επιγραφές: «Γεώργιος ο γιός του Νικολάου»,«Μαρία σύζυγος του Νικολάου», «Χρήστος αδελφός του Γεωργίου» και να προσπαθούμε να τον αποδώσουμε σε συγκεκριμένα γνωστά πρόσωπα του παρελθόντος! Όχι απλά δεν είναι επιστημονική η τακτική αυτή, αλλά εντελώς παράλογη!

Αλλά η «τρελή» όντως αυτή «θεωρία» έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση και με την ιστορία. Όπως αναφέρει το δημοσίευμα: «ο δρ Σίμρον βάσισε την έρευνά του στη θεωρία ότι ένας σεισμός που συγκλόνισε την Ιερουσαλήμ το 363 μ. Χ. είχε ως αποτέλεσμα ο τάφος Τάλπιοτ να γεμίσει με τόνους χώματος και λάσπης που μετακίνησαν τον λίθο της εισόδου και κάλυψαν πλήρως τα οστεοφυλάκια.  Μελετώντας τα τελευταία επτά χρόνια -με τη χρηματοδότηση του Τζακομπόβιτσι- δείγματα χώματος που απόξεσε από την επιφάνεια του οστεοφυλακίου του Τζέιμς και από τα οστεοφυλάκια του Τάλπιοτ και συγκρίνοντάς τα και με δείγματα από δεκαπέντε άλλους τάφους, διαπίστωσε ότι “τα δείγματα των δύο πρώτων ανήκουν στην ίδια γεωχημική ομάδα”».

Κατ’ αρχήν ο τάφος όπου ετέθη το σώμα του Ιησού είναι αδύνατον να ήταν ο οικογενειακός Του τάφος, διότι απλούστατα ήταν ο προσωπικός τάφος του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας, όπως δηλώνει σαφέστατα η Γραφή: «και έθηκεν, (ο Ιωσήφ), αυτό εν τω καινώ αυτού, (δηλαδή του Ιωσήφ) μνημείω, ο ελατόμησεν εν τη πέτρα» (Ματθ.27,60). Επίσης αν ο συγκεκριμένος τάφος, τον οποίο «βάπτισαν» ως «οικογενειακό τάφο του Ιησού», καταπλακώθηκε εξαιτίας σεισμού το 363 μ. Χ., τότε ο τάφος αυτός, σαφώς δεν είναι του Ιησού, διότι ο πραγματικός τάφος του Ιησού, ο Πανάγιος Τάφος είχε ανασκαφεί και ευρεθεί από την βασιλομήτορα αγία Ελένη το 330 μ. Χ., δηλαδή 33 χρόνια πριν από τον σεισμό!

Είναι επίσης γνωστό ότι ο τόπος του Γολγοθά και του Παναγίου Τάφου είχε ισοπεδωθεί και καταχωθεί το 135 μ. Χ. από το Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό (117-138μ.Χ.) και στο τόπο εκείνο είχε ανεγερθεί ο ειδωλολατρικός ναός της Αφροδίτης. Η καταστροφή του τόπου εκείνου και η ανέγερση ειδωλολατρικού ναού όχι σε άλλο χώρο, αλλά ακριβώς εκεί, όπου εσταυρώθη και ετάφη ο Κύριος, δεν έγινε τυχαία, αλλά ήταν μια μορφή διωγμού του Ρωμαίου αυτοκράτορα, που αποσκοπούσε να βεβηλώσει τον ιερότερο χώρο των Χριστιανών, τον τάφο του Ιδρυτή της πίστεώς των. Οι Χριστιανοί των Ιεροσολύμων, προφανέστατα, γνώριζαν την ακριβή θέση του Παναγίου Τάφου για ένα και πλέον αιώνα, (ως το 135 μ. Χ.), όπου πιθανότατα τον χρησιμοποιούσαν ως χώρο προσευχής και λατρείας. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι η αγία Ελένη, δύο αιώνες αργότερα, δεν έσκαψε κάπου αλλού για την εύρεση του Τιμίου Σταυρού και του Παναγίου Τάφου, αλλά πήγε κατ’ ευθείαν σε εκείνον το χώρο, τον οποίο υπέδειξαν οι Χριστιανοί των Ιεροσολύμων.

Πέραν αυτών είναι άραγε τυχαίο το γεγονός, ότι το άγιο Φως εξέρχεται, (με θαυμαστό μάλιστα τρόπο κάθε χρόνο), όχι από τον υποτιθέμενο τάφο της περιοχής Τάλπιοτ, αλλά από τον Πανάγιο Τάφο; Τι άλλο θέλει να δηλώσει ο Θεός μ’ αυτό το επαναλαμβανόμενο θαύμα, παρά το ότι από αυτόν τον τάφο ανεστήθη και όχι κάποιον άλλο;

Κατά συνέπεια η καταφανής καταφρόνηση της λογικής και της ιστορίας αποδεικνύουν περίτρανα την απάτη αυτής της ψευδοεπιστημονικής, «τρελής θεωρίας», περί της δήθεν ανακαλύψεως του «οικογενειακού τάφου του Ιησού». Τους ενοχλεί σοβαρά η ύπαρξη των παναγίων προσκυνημάτων των Αγίων Τόπων, τα οποία μαρτυρούν, αν μη τι άλλο, την ιστορική ύπαρξη του αιώνιου αντιπάλου τους Ιησού Χριστού. Προπάντων τους ενοχλεί ο ζωοδόχος και ζωήρυτος Πανάγιος Τάφος Του, ο οποίος είναι το μεγάλο τεκμήριο της λαμπροφόρου Αναστάσεώς Του και ως εκ τούτου της θεότητός Του. Πασχίζουν με χίλιες δυο επινοήσεις και αστήρικτες «θεωρίες», να αρνηθούν την ανάστασή Του και να τον παρουσιάσουν ως ένα κοινό άνθρωπο, ο οποίος δημιούργησε οικογένεια, απέκτησε παιδιά και πέθανε χωρίς να αναστηθεί. Εδώ βρίσκεται όλη η πολεμική τους. Τους δαιμονίζει η θεότητά Του, τους «βολεύει» η ανθρωπότητά Του!

Κλείνουμε την σύντομη αυτή ανακοίνωσή μας με την επισήμανση στους πιστούς μας αδελφούς, να κλείνουν ερμητικά τα αυτιά τους σε τέτοιες κακοήθειες, οι οποίες όπως είπαμε, έχουν στόχο να σπείρουν αμφιβολίες στις ψυχές τους, να  διασπάσουν την οργανική τους ενότητα με την Εκκλησία και να ακυρώσουν την σωτηρία τους.

Εκ του Γραφείου επί τω Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Θρησκευτικά

Ζηλεύω τοὺς Ἀρμενίους. Μέσα ἀπὸ μύριες δυσκολίες ἔκαναν τὸ πᾶν νὰ προβάλουν παγκοσμίως τὴ σὲ βάρος τους Γενοκτονία ἀπὸ τοὺς Νεοτούρκους, πρὶν ἀπὸ 100 χρόνια. Δὲν ἔκαμαν ὑπολογισμούς, μήπως μὲ τὴν προβολὴ τῆς Γενοκτονίας ἐνοχλήσουν τοὺς Τούρκους γείτονές τους. Τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴν Τιμὴ πρὸς τοὺς προπάτορές τους, ἀθῶα θύματα τῆς θηριωδίας τῶν Νεοτούρκων, τὴν ἔβαλαν πάνω ἀπὸ τὸ ὅποιο ὑλικό τους συμφέρον.

Ἡ Ἀρμενία εἶναι μία χώρα χριστιανικὴ καὶ μικρή, σὲ ἔκταση καὶ σὲ πληθυσμό, ἀνάμεσα σὲ ἕναν ὠκεανὸ ἀλλοθρήσκων καὶ ἐχθρικῶν λαῶν. Ἔχει μόνο τρία ἑκατομμύρια κατοίκους. Εἶναι δηλαδὴ πολὺ μικρότερη ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, μὲ πολὺ πιὸ ὀλιγάριθμη Διασπορὰ καὶ χωρὶς κανένα γεωπολιτικὸ πλεονέκτημα. Μὲ τὶς περισσότερες γειτονικές της χῶρες εἶναι σὲ ἐχθρικὴ ἕως ἐμπόλεμη κατάσταση, ἀκόμη καὶ μὲ τὴν χριστιανικὴ Γεωργία. Ἀπὸ τὰ 1000 χιλιόμετρα τῶν συνόρων της τὰ 834 εἶναι κλειστά, μὲ τὴν Τουρκία, τὸ Ἀζερμπαϊτζὰν καὶ τὸ Ἰρὰν καὶ ἐν μέρει μὲ τὴ Γεωργία. Αὐτὸς λοιπὸν ὁ ὀλιγάριθμος λαὸς πέτυχε νὰ ἀκουστεῖ σὲ Ἀνατολὴ καὶ σὲ Δύση ἡ Γενοκτονία σὲ βάρος τῶν προγόνων του, πολλὲς κυβερνήσεις νὰ Τὴν ἀναγνωρίσουν καὶ πολυάριθμοι ἡγέτες νὰ Τὴν καταδικάσουν.

Ζηλεύω τοὺς Ἀρμενίους, γιατί ἔχοντας τὸ ἠθικὸ πλεονέκτημα ἀγωνίστηκαν ὅλοι μαζὶ ἑνωμένοι, ξεχνώντας τὶς ἐσωτερικές τους ἀντιθέσεις, ποὺ εἶναι πολλὲς καὶ ὀξεῖες, καὶ πέτυχαν νὰ ἀναγνωριστεῖ διεθνῶς τὸ ἔγκλημα σὲ βάρος τοῦ λαοῦ τους καὶ νὰ φέρουν σὲ δυσχερῆ θέση τοὺς ἐπιγόνους τῶν Νεοτούρκων. Ζηλεύω, γιατί τὴν ἴδια ὥρα ἡ Ἑλληνικὴ κυβέρνηση διχάζει τὸ λαὸ καταγγέλλοντας περίπου τοὺς μισοὺς Ἕλληνες ὡς «πέμπτη φάλαγγα τῶν δανειστῶν» καὶ «ἀγωνίζεται» νὰ ἐπανέλθει ἡ χώρα στὴν οἰκονομικὴ κατάσταση ποὺ ἦταν πρὸ τῆς κρίσης, δηλαδὴ νὰ ζεῖ μὲ δανεικά, ποὺ νά ᾽ναι καὶ ἀγύριστα, ἐνῶ δὲν θὰ παράγει πλοῦτο. Ποιό εἶναι τὸ ἠθικὸ ἔρεισμά της γιὰ νὰ πείσει τοὺς ἑταίρους της ὅτι ἔχει τὸ δίκιο μὲ τὸ μέρος της; Κανένα!

Λυποῦμαι γιατί ἡ ἀποτελεσματικὴ προσπάθεια τῶν Ἀρμενίων νὰ ἀναγνωριστεῖ ἡ Γενοκτονία τῶν προγόνων τους δὲν συνοδεύθηκε ἀπὸ ἀνάλογη προσπάθεια τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴ δική τους Γενοκτονία. Ἔτσι στὴ διεθνῆ κοινὴ γνώμη μένει ἡ ψεύτικη ἐντύπωση ὅτι στὴ Μικρὰ Ἀσία ὑπῆρξε μία μόνο Γενοκτονία, ἡ Ἀρμενική. Γενοκτονία, στὴν ἴδια περίοδο, ὑπῆρξε καὶ γιὰ τοὺς Ἕλληνες καὶ γιὰ τοὺς Ἀσσυρίους. Ὁ πρέσβης τῶν ΗΠΑ στὴν Κωνσταντινούπολη Henry Morgenthau στὸ βιβλίο τοῦ “Ambassador Morgenthau’s Story” (Σημ. Τὸ βιβλίο ἔχει ἐκδοθεῖ καὶ στὰ ἑλληνικὰ ὑπὸ τὸν τίτλο «Τὰ μυστικὰ τοῦ Βοσπόρου» ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Τροχαλία»), τονίζει, μεταξὺ τῶν ἄλλων:

«Οἱ Ἀρμένιοι δὲν ἦταν ὁ μόνος λαός, ὁ ὁποῖος ἐπλήγη ἀπὸ τὸ δόγμα “Ἡ Τουρκία γιὰ τοὺς Τούρκους”. Τὰ ὅσα διηγήθηκα γιὰ τοὺς Ἀρμενίους, θὰ μποροῦσαν νὰ εἰπωθοῦν, μὲ μερικὲς τροποποιήσεις, γιὰ τοὺς Ἕλληνες καὶ τοὺς Ἀσσύριους. Στὴν πραγματικότητα, οἱ Ἕλληνες ἦσαν τὰ πρῶτα θύματα τοῦ σχεδίου ἐκτουρκισμοῦ… Οἱ Ἕλληνες ὑπέστησαν τὰ ἴδια σχεδὸν δεινὰ μὲ τοὺς Ἀρμενίους. Στὴν ἀρχὴ ἐντάχθηκαν στὸν τουρκικὸ στρατό, σχηματίζοντας τάγματα ἐργασίας γιὰ τὴ διάνοιξη δρόμων στὸν Καύκασο καὶ τὶς ἄλλες ζῶνες πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων. Ὅπως καὶ οἱ Ἀρμένιοι, ἔτσι καὶ οἱ Ἕλληνες, ποὺ ὑπηρετοῦσαν στὸν ὀθωμανικὸ στρατό, πέθαιναν κατὰ χιλιάδες ἀπὸ τὴν πείνα, τὶς στερήσεις καὶ τὸ κρύο…». (Σελ. 422-425 τῆς Β΄ Ἔκδοσης).

Ἡ Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων ἄρχισε ἕνα χρόνο νωρίτερα ἀπὸ αὐτὴν τῶν Ἀρμενίων. Ἀποδεικτικὸ στοιχεῖο ἀποτελεῖ ἡ ἀψευδὴς πένα τοῦ Μάρτυρος Ἁγίου Χρυσοστόμου, Μητροπολίτου Σμύρνης. Στὴν ἀναφορά του πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, στὶς 12 Ἰανουαρίου 1914, ἔγραψε, μεταξὺ τῶν ἄλλων: «Θεωρῶ καθῆκον μου νὰ Σᾶς γνωρίσω ὅτι συστηματικὸς διωγμὸς ἤρχισεν ἀσκούμενος κατὰ τῶν κατοικούντων τὰ παράλια τῆς Μ. Ἀσίας πληθυσμῶν, αἱ ἐκδηλώσεις τοῦ ὁποίου ρίπτουσιν εἰς τὴν ἀπόγνωσιν τοὺς περιφόβους Χριστιανούς». («Τὸ Ἀρχεῖον τοῦ Ἐθνομάρτυρος Σμύρνης Χρυσοστόμου», ΜΙΕΤ, Β´ Τόμος, σελ. 46).

Ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία τὸ 2014 σιώπησε ἠχηρότατα γιὰ τὴν ἐπέτειο τῶν 100 χρόνων ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τῆς Δυτικῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τοῦ Πόντου καὶ τῆς Καππαδοκίας. Ἦταν σοβαρὸ ἱστορικὸ λάθος της. Ἂν πρόβαλλε τὸ τραγικὸ γεγονός, θὰ ἀπεδείκνυε ὅτι ἦταν ἀπολύτως φυσιολογικὸ ἡ ἐλεύθερη Ἑλλάδα νὰ θελήσει νὰ ἀπελευθερώσει ἀπὸ τὰ βάσανά του τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Μ. Ἀσίας, ὅπως εἶχε κάνει μὲ αὐτὸν τῆς Ἠπείρου, τῆς Μακεδονίας, τῆς Θράκης καὶ τῶν νησιῶν τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου. Ὁ Μοργκεντάου γράφει στὸ προαναφερθὲν βιβλίο του:

«Οἱ Τοῦρκοι κατηγοροῦσαν τοὺς Ἕλληνες ὅτι ἔκαναν κατασκοπεία εἰς βάρος τῆς Τουρκίας καὶ ὅτι περίμεναν μὲ ἀνυπομονησία τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ γλίτωναν ἀπὸ τὸν ὀθωμανικὸ ζυγὸ καὶ θὰ ἑνώνονταν μὲ τὴν πραγματική τους πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα. Αὐτὴ ἡ τελευταία κατηγορία ἦταν ὁπωσδήποτε βάσιμη καὶ ἦταν πολὺ φυσικὸ αὐτὸς ὁ λαός, ποὺ εἶχε ὑποστεῖ τὶς χειρότερες συμφορὲς ἐπὶ πέντε αἰῶνες, νὰ ὀνειρεύεται τὴν ἀπελευθέρωσή του». (Αὐτ. σελ. 425).

Γιατί οἱ Ἕλληνες διστάζουμε καὶ δὲν καταγγέλλουμε, ὅπως οἱ Ἀρμένιοι, τὴ Γενοκτονία ποὺ ὑπέστησαν οἱ πρόγονοί μας; Γιατί ἀφήνουμε μόνο σὲ αὐτοὺς νὰ διασώσουν καὶ νὰ διακηρύξουν τὴν ἱστορικὴ Ἀλήθεια; Ἀπὸ δειλία; Ἀπὸ διπλωματικὸ τάκτ πρὸς τοὺς γείτονες; Ἀπὸ ἀδιαφορία; Ἀπὸ τὴ μετανεωτερικὴ ἱστορικὴ ἀντίληψη ὅτι δὲν συνέβη τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνας συνωστισμὸς στὴ Σμύρνη; Ὁ Ἀντιπρόεδρος τῆς Ἀρμενίας Ἔντουαρντ Σαρμαζάνοφ, ποὺ ἕλκει τὴν καταγωγή του ἀπὸ τὸν Πόντο, μιλώντας στὴν ἰστοσελίδα pontosnews καὶ στὴν Ἔρση Βατοῦ σημείωσε τὴν τραγικὴ πραγματικότητα, ὅτι στὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῆς Ἑλλάδος δὲν ὑπάρχει κατεύθυνση νὰ ἀναγνωριστεῖ διεθνῶς ἡ Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου καὶ γενικότερα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Καὶ πρόσθεσε: «Προσωπικὰ δὲν γνωρίζω Ἕλληνα πρωθυπουργὸ ἢ ὑπουργὸ ποὺ νὰ ἔχει θέσει τέτοιο θέμα… Δὲν ξέρω γιατί. Ἴσως ἐπειδὴ Ἑλλάδα καὶ Τουρκία εἶναι στὸ ΝΑΤΟ… δὲν ξέρω». Σημειώνεται ὅτι ἡ Ἀρμενία πρόσφατα ἀναγνώρισε τὴ Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Ἀσσυρίων στὸν Πόντο καὶ στὴ Μικρὰ Ἀσία.

Ἡ σιωπὴ τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴ Γενοκτονία τῶν προγόνων τους στὴ Μικρὰ Ἀσία ἔχει καὶ τὴν ἐκκλησιαστική της διάσταση. Τὸ αἰχμάλωτο καὶ μαρτυρικὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινούπολης ἔχει ὡς στρατηγική του νὰ μὴν προκαλεῖ τὴν τουρκικὴ κυβέρνηση καὶ προτιμᾶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία νὰ τηροῦν μία στάση ὅπως Αὐτό, ἀνεκτικότητας καὶ ἀμνησίας πρὸς τὴν Τουρκία γιὰ τὴ Γενοκτονία στὴ Μικρὰ Ἀσία.

Ἡ στάση τοῦ Φαναρίου φάνηκε πέρυσι στὸ Πουςὰν τῆς Νότιας Κορέας κατὰ τὴ Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν. Ὅταν ἡ Ἀρμενικὴ Ἐκκλησία, ποὺ φέτος καὶ λόγῳ τῆς τραγικῆς ἐπετείου τῶν 100 ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἀρμενίων κατέταξε στὸ Ἁγιολόγιό της ὡς Μάρτυρες ὅλους ὅσοι ἐξοντώθηκαν τότε ἀπὸ τοὺς Νεοτούρκους, ζήτησε καὶ πέτυχε τὸ 2015 νὰ λάβουν χώρα σειρὰ ἐκδηλώσεων στὸ ΠΣΕ, ἐτέθη τὸ θέμα καὶ ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία νὰ προτείνει ἀνάλογες ἐκδηλώσεις γιὰ τὴ Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων στὴν Τουρκία. Ὅμως ἡ ἀντιπροσωπεία τοῦ Φαναρίου ζήτησε ἀπὸ τὴν ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ μὴν τὸ θέσει, γιὰ νὰ μὴν τὸ φέρει σὲ δύσκολη θέση ἔναντι τῆς τουρκικῆς κυβερνήσεως… Καὶ οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἐσιώπησαν…Βεβαίως καὶ ἂν ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σιωποῦν, βοᾶ τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων τῆς Μικρασιατικῆς Γενοκτονίας, μὲ πρώτου τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου, Μητροπολίτου Σμύρνης.

Σημειώνεται ὅτι οἱ Ἀρμένιοι ἔχουν καὶ αὐτοὶ Πατριαρχεῖο στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀποτελοῦν σήμερα πολυπληθέστερη ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ μειονότητα στὴν Τουρκία καὶ ἔχουν θύματα τῆς βίας τῶν Τούρκων, ὅπως ἦταν ὁ Χρὰντ Ντίνκ, ὁ ὁποῖος τὸ 2007 δολοφονήθηκε μπροστὰ στὰ γραφεῖα τῆς ἐφημερίδας «Ἄγκος», ποὺ ἐργαζόταν, σὲ ἡλικία 53 ἐτῶν. Παρὰ ταῦτα ἡ Ἀρμενία δὲν διστάζει νὰ θέτει μὲ ἐμφαντικὸ τρόπο τὸ θέμα τῆς Γενοκτονίας στὴ διεθνῆ κοινὴ γνώμη, νὰ ἐπιτυγχάνει τὴν ἀναγνώρισή της ἀπὸ πολλὲς κυβερνήσεις καὶ κοινοβούλια καὶ νὰ αὐξάνει τὴ διπλωματικὴ πίεσή της στὴν Τουρκία γιὰ νὰ τὴν ἀναγνωρίσει καὶ νὰ ζητήσει συγγνώμη. Ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Τουρκίας κ. Νταβούτογλου, εὑρισκόμενος σὲ δύσκολη θέση ἄμυνας ἀπὸ τὴν δραστηριότητα τῶν Ἀρμενίων, παραδέχθηκε ὡς «λυπηρὸ γεγονὸς» τὰ ὅσα συνέβησαν κατὰ τὰ χρόνια τοῦ Α´ Παγκοσμίου Πολέμου στὴ χώρα του, ἀλλὰ ἐπέμεινε ὅτι δὲν ὑπῆρξε Γενοκτονία…

Πηγή: Χριστιανική Βιβλιογραφία

Ο εκφοβισμός έχει ορισθεί ως μια επιθετική, σκόπιμη πράξη ή συμπεριφορά που εκδηλώνεται από ένα άτομο ή ομάδα ατόμων επαναλαμβανόμενα, έχει διάρκεια στο χρόνο και απευθύνεται σε ένα άτομο (θύμα) που δεν μπορεί να υπερασπιστεί εύκολα τον εαυτό του (Olweus, 1993). Ο ορισμός αυτός υπογραμμίζει τη σκοπιμότητα του εκφραστή της βίαιης συμπεριφοράς και την πρόκληση φυσικής ή ψυχολογικής βλάβης στα θύματα. Επιπλέον, η διαφορά του εκφοβισμού με τις συνηθισμένες διαμάχες μεταξύ των παιδιών είναι ότι αυτός εμφανίζει επαναληψιμότητα και ότι υπάρχει ανισορροπία ισχύος μεταξύ του θύτη και του θύματος, με την επιβεβαίωση της κυριαρχίας του θύτη πάνω στο θύμα (ως προς την ηλικία, τη φυσική δύναμη κ.λπ.)(Cullingford & Morrison, 1995).

Διαφορετικές μορφές εκφοβισμού

Οι Sharp και Smith (1994), ανάλογα με τον τύπο και την ένταση της επιθετικής συμπεριφοράς, επισημαίνουν τις ακόλουθες μορφές εκφοβισμού:

Φυσικός εκφοβισμός (χειρονομίες, σπρώξιμο, επίδειξη φυσικής δύναμης),

Λεκτικός εκφοβισμός (τραυματισμός, εκβιασμός, ταπείνωση, καταπίεση, προσβολή, βρίσιμο),

Έμμεσος εκφοβισμός (κοινωνική χειραγώγηση που αφορά στη χρησιμοποίηση των άλλων ως μέσα αντί για την άμεση επίθεση στο θύμα, για παράδειγμα, ενοχλητικά και επιθετικά σχόλια, συστηματική εξαίρεση ενός ατόμου από τις δραστηριότητες μιας ομάδας κ.λπ.).[1]

Επίσης μορφές bullying έχουμε στον εργασιακό χώρο, στο internet, στο σπίτι κ.α.

Τρόπος διαχείρισης

Ο ανήλικος/η ή ενήλικας/η που δέχεται εκφοβισμό (το θύμα), οφείλει στον εαυτό του, να μη ντραπεί, αλλά να αποδεχτεί την αλήθεια της καταστάσεως στην οποία βρίσκεται και να μιλήσει σε κοντινά πρόσωπα που εμπιστεύεται. Με αυτή τη κίνηση  το θύμα θα βρει, αλλά και θα νιώσει τη συμπαράσταση που χρειάζεται με σκοπό την ψυχολογική του ισορροπία και τους φυσιολογικούς τρόπους επίλυσης του προβλήματος. (Ο φόβος μήπως οι κοντινοί μας άνθρωποι (φίλοι, γονείς, σύντροφος) νευριάσουν ή απογοητευτούν από εμάς δε φέρνει την σωστή λύση, αλλά τη διαιώνιση του προβλήματος).

ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΛΥΝΟΝΤΑΙ !!!

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ/Η

Χριστιανός vs bullying

O χριστιανός συνήθως έχει πνευματικό πατέρα, όπου εξομολογείται και γενικά τον θεωρεί ως τον προπονητή του για την τέχνη της ζωής μαζί με τον Χριστό. Χρειάζεται λοιπόν, να μιλήσει στον πνευματικό του, ώστε να δουν το πρόβλημα και να αναζητήσουν την επίλυση του. Επίσης η ψυχολογία μιλά για την αναγκαιότητα ενός καλού φίλου στη ζωή μας, ώστε να μοιραζόμαστε τις χαρές και τους προβληματισμούς μας για την σωστή ωρίμανση μας και την έννοια της συνοδοιπορίας.

Ο/η χριστιανός/η γυρνά και το άλλο μάγουλο και σωπαίνει ή μιλά; Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ανεπανάληπτος, έτσι και το πνευματικό επίπεδο στο οποίο βρίσκεται ο κάθε άνθρωπος διαφέρει. Μαζί με τον πνευματικό θα μετρήσουν τις αντοχές ώστε ο σκοπός του ταπεινού φρονήματος, να είναι εποικοδομητικός και όχι καταστροφικός για την ψυχική ισορροπία του θύματος.

Ο/η χριστιανός/η δε συμμετέχει εκφοβισμούς εναντίον συνανθρώπων του. Ο Απ. Παύλος μας νουθετεί πως η ζωή εκείνων που οδηγούνται από το Άγιο Πνεύμα διακρίνεται για την αγαθότητα, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια και μας συμβουλεύει να μη συμμετέχουμε στα σκοτεινά και ανώφελα έργα των άλλων, αλλά να τα ξεσκεπάζουμε[2].

Η σπουδαιότητα όμως στη ζωή του χριστιανού είναι η αγάπη για όλους που εμπνέεται από τον Σταυρό του Χριστού. Έτσι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μας τονίζει να προσέξουμε ώστε να μη περιφρονήσουμε κανένα από αυτούς τους μικρούς (θύτες), γιατί ο Υιός του ανθρώπου ήρθε να σώσει τους πλανεμένους[3]. Εδώ ο χριστιανός βλέπει τον εχθρό του, αυτόν που τον ταλαιπωρεί ως δημιούργημα του Θεού, που έχει πλανηθεί μέσα από τις δικές του εμπειρίες της ζωής και πολλές φορές γίνεται καταστροφικός για εκείνον και τους άλλους. Αυτή είναι η λύτρωση της ψυχής. Η γαλήνη του νου.

Να μιλήσουμε για το κακό που συμβαίνει γύρο μας, αλλά να μη μισούμε του φταίχτες γιατί και αυτοί είναι θύματα. Αυτή είναι η αγάπη του Χριστού. Όταν βάλουμε στη προσευχή μας αυτόν που μας κάνει κακό, τότε  και ο Θεός θα ενεργήσει και η ψυχή μας θα μαλακώσει για αυτό τον άνθρωπο γιατί θα αποκτήσουμε ένα πνευματικό δεσμό. Η Εκκλησία εύχεται πρώτα υπέρ των μισούντων και έπειτα υπέρ των αγαπόντων ημάς. Έτσι μέσα στην έδρα μας, στη ψυχή μας θα κυριαρχήσει η αγάπη και η γαλήνη, και συναισθήματα όπως ο φθόνος και το μίσος δε θα έχουν χώρο πια. Γιατί το bullying αυτό είναι, να κλονίσει την ηρεμία μας. Να μισήσουμε τους ανθρώπους και να πάψουμε να πιστεύουμε στις δικές μας δυνάμεις. Ο Θεός πάντοτε όμως μας  ευλογεί και μας στηρίζει, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Με τον Χριστό, ο Σταυρός της ζωής (οι δυσκολίες της) είναι ελαφρύτερος και αυτό γιατί μας λέει ο Κύριος μας: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω. Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα· επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά· και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας. Επειδή, ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίο μου ελαφρύ».[4]

Ο Χριστός ως Θεός δέχτηκε να φανερώσει αδυναμία ώστε να σηκώσει τον Σταυρό του μαζί με τον Σίμωνα τον Κυρηναίο, για να μας δείξει πως μας καταλαβαίνει, γιατί και Εκείνος πέρασε δύσκολες στιγμές και για αναζητήσουμε βοήθεια στους ανθρώπους και να μη κλειστούμε στον εαυτό μας. Ο Χριστός λοιπόν σηκώνει μαζί με εμάς τον Σταυρό μας. Είναι δίπλα μας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι προτύπωσεις του Τίμιου Σταυρού για την ζωή μας στην Παλαιά Διαθήκη. α. Στο Ξύλο που, με υπόδειξη του Θεού, έβαλε ο Μωυσής μέσα στο νερό της πηγής Μερράς κι από πικρό που ήταν το μετέβαλε σε γλυκό . β. Στο περιστατικό με τον προφήτη Ελισσαίο, που είχε πάει μαζί με άλλους στο Ιορδάνη ποταμό να κόψουν ξύλα για να φτιάξουν καλύβες. Εκεί λοιπόν που  κάποιος προφήτης έκοβε ξύλα, του’ φυγε το στειλιάρι απ’ την αξίνα και τούπεσε η αξίνα στο ποτάμι. Τότε ο προφήτης Ελισσαίος έριξε στο ποτάμι ένα ξύλο ελαφρύ που πήγε στον πάτο ,και η βαριά αξίνα ανέβηκε πάνω και την πιάσανε. Έτσι λοιπόν ο Σταυρός του Χριστού μας δυναμώνει, μας ελαφρύνει τα βάρη, μας γλυκαίνει τα προβλήματα και μας στηρίζει. Για αυτό και εμείς ευλογούμε το κάθε τι στη ζωή μας με το σημάδι του Σταυρού.

ΠΕΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ

ΕΜΠΙΣΤΕΥΣΟΥ ΤΟΝ ΘΕΟ

ΚΑΙ ΛΥΣΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ

Σημειώσεις:

[1] Πηγή: www.bullyingandcyber.net

[2] Προς Εφεσίους κεφάλαιο 5, στίχοι 8-19

[3] Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 18, στίχοι 10-20

[4] Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, Κεφάλαιο 20, στίχοι 11-30

Πηγή: Ι. Ν. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, Χαροκόπου Καλλιθέας, Πεμπτουσία

Μετά τη υιοθέτηση του ως αυτοκρατορικό έμβλημα από τον Ισαάκιο Κομνηνό (1057-1059) ο δικέφαλος αετός ταυτίστηκε πλήρως με τη Ρωμανία (Βυζαντινή Αυτοκρατορία) και το ρωμαίικο πολιτισμό. Κατά την Τουρκοκρατία, αλλά και μέχρι τις μέρες μας, η Εκκλησία θα προσλάβει το σύμβολο αυτό και σήμερα είναι από τα πλέον αναγνωρίσιμα σύμβολα στον τόπο μας. Εκφράζοντας όμως και την κοινή ρωμαίικη παράδοση των βαλκανικών και σλαβικών λαών ο δικέφαλος αετός απαντάται σήμερα στα εθνόσημα κι στις σημαίες της Ρωσίας, της Σερβίας, της Αλβανίας και του Μαυροβουνίου.

Ανέκαθεν ο δικέφαλος αετός υπήρξε σύμβολο υπέρτατης δύναμης και κυριαρχίας. Κατά καιρούς εξέφρασε τα αυτοκρατορικά δικαιώματα της Ρωμανίας τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ασία, αλλά και τη διαφοροποίηση και τους συνεχείς αγώνες της Ρωμανίας τόσο με τη Δύση όσο και την Ανατολή αναδεικνύοντας έτσι και εκφράζοντας ζωντανά την ιδιοπροσωπία του γένους των Ρωμηών. Συχνά επίσης θέλησε να εκφράσει τη διπλή εξουσία του φέροντος το έμβλημα τόσο δηλαδή την πνευματική όσο και την κοσμική εξουσία. Βαθύτερα, θέλησε να εκφράσει το δισυπόστατο της Θεανθρωπότητας. Της νέας οντολογικής κατάστασης που ξεκίνησε ο Χριστός, της εν ταυτώ ενώσεως της ανθρωπίνης και θείας φύσεως. Αυτός, ο πρώτος Θεάνθρωπος ανοίγοντας και για μάς το δρόμο της Θεανθρωπίας ως δώρο, ως χάρη. Περαιτέρω, με την πάροδο του χρόνου και των αλλεπάλληλων πληγών που υπέστη το γένος ο δικέφαλος αετός εδραιώθηκε στις συνειδήσεις ως το αδιαμφισβήτητο σύμβολο της συνέχειας του γένους μας, της διατήρησης και πιστότητας των παραδόσεων του, της αγωνιστικότητας και αποφασιστικότητάς του, ενώ συνεχώς υπομιμνήσκει και θέτει το αδιαπραγμάτευτο αίτημα βιώσεως του ρωμαίικου πολιτισμού στο τώρα.

Η αγαπητική σχέση των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος, των τριών υποστάσεων μεταξύ τους είναι ένα μέγα και ανερμήνευτο μυστήριο. Μόνο προσεγγίσεις μπορούν να γίνουν και μάλιστα από θεοφόρους πατέρες που έχουν τα εχέγγυα και φυσικά, πάντα μέχρι τα όρια της δικής τους χωρητικής, υπαρξιακής δυνατότητας αντοχής ως προς τη θεία αποκάλυψη. Από τις βασικές προσεγγίσεις που μάς έχουν δοθεί από τους Αγίους Πατέρες μας αναφορικά με τις σχέσεις των προσώπων στην Αγία Τριάδα είναι και η βασική θέση της Ορθοδοξίας του «ασυγχήτως και αδιαιρέτως». Δηλαδή τα πρόσωπα στην Αγία Τριάδα είναι εν ταυτώ ασύγχητα και αδιαίρετα. Το «αδιαιρέτως» εκφράζει τη συνεχή αγαπητική ενότητα, το ένα, ενώ το «ασυγχήτως» εκφράζει το ίδιο, την ετερότητα και την ελευθερία του κάθε προσώπου. Το «ασυγχήτως και αδιαιρέτως» παραδίδεται από την Εκκλησία μας σε όλους τους ανθρώπους ως ερμηνευτικό κλειδί και ανυπέρβλητο πρότυπο όλων των σχέσεων προσώπων, όλων των ανθρωπίνων σχέσεων. Από τις σχέσεις των μελών μιας οικογένειας, από τις σχέσεις των αγαπημένων και των φίλων έως τις σχέσεις των κοινωνικών ομάδων ή ακόμα και των λαών. Υπάρχουμε σε μια αγαπητική σχέση ως ενότητα, αλλά χωρίς να αφομοιωνόμαστε, διατηρώντας συνεχώς την ιδιοπροσωπία και ελευθερία μας. Αυτό είναι το πρότυπο του καθ’ ημάς τρόπου ζωής.

Και αυτό το πρότυπο νομίζω ότι το εκφράζει και το σχηματοποιεί με τον καλύτερο τρόπο το σύμβολο του δικέφαλου αετού. Υπάρχει το κοινό σώμα, η ενότητα, η αγαπητική σχέση που μετεξελίσσει τα άλλως διεστώτα μέρη στο οντολογικό (και όχι φανταζόμενο ή νοητό) υπαρξιακό ένα, ενώ από την άλλη υπάρχουν τα ρωμαλαία δύο πρόσωπα των αετών ως εκφραστές των προσώπων που τόλμησαν γενναίω το τρόπω τη σχέση. Πρόσωπα δύο, πρόσωπα διαφορετικά, πρόσωπα αδιαπραγμάτευτης ετερότητας και συνεχούς ελευθερίας. Η ενότητα και η ιδιοπροσωπία εν ταυτώ, σε μια ολότητα, σε μια νέα, καινή, εδραία, οντολογία πληρότητας, ολοκλήρωσης και τέλους. Με τα κεφάλια στραμμένα σε διαφορετικές κατευθύνσεις ένδειξη του ησυχασμού, αναστοχασμού και συνεχούς εσωτερικού αγώνα για τη διασφάλιση και πιστότητα της αγαπητικής σχέσης και της διατήρησης της ελευθερίας, αλλά ταυτοχρόνως και ως ένδειξη συνεχούς διεύρυνσης, αιώνιας κίνησης από δόξης εις δόξαν, πρόσληψης και συμπερίληψης του σύμπαντος κόσμου.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ γυναίκα μπορεῖ νὰ ἀναδειχθεῖ σὲ ὅλα τὰ ἔργα καὶ ἐπαγγέλματα. Ὑπάρχουν ὅμως  καὶ κάποια τὰ ὁποία εἶναι κατάλληλα μόνο γι' αὐτήν.

Ἡ ἀνατροφὴ τῶν τέκνων, ἀλλὰ καὶ τὰ ἔργα ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸν πόνο τοῦ ἀνθρώπου καὶ γενικῶς τὰ ἔργα τῆς κοινωνικῆς πρόνοιας, ἀπαιτοῦν τὰ ψυχικὰ χαρίσματα ποὺ ὁ Θεὸς τῆς ἔχει χαρίσει.

Ἡ Ἱστορία εἶναι γεμάτη ἀπὸ τέτοια παραδείγματα, ἀλλὰ κυρίως αὐτὴ τὴν ἀλήθεια τὴν διαπιστώνουμε στὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς, ὅπου ἡ Ταβιθὰ “ἢν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει”.

'Ὅταν ἡ γυναίκα βιώνει τὴν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα, αἰσθάνεται ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ περιορίσει τὴν ἀγάπη της καὶ τὴν προσφορὰ της μόνο στὰ ὅρια τῆς οἰκογένειάς της, ἔστω κι ἂν αὐτὴ εἶναι πολύτεκνη ἢ στερεῖται ὑλικῶν ἀγαθῶν.

Γνωρίζει ὅτι ἡ ἀποστολὴ της ἐπεκτείνεται στὴν ἀνακούφιση τῶν πτωχῶν καὶ πονεμένων ἀδελφῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ ὑπάρχουν σὲ ὁποιοδήποτε κοσμικὸ οἰκονομικὸ σύστημα ἐπὶ τῆς γῆς. Ἰδίως στὴν ἐποχή μας καὶ στὴν Πατρίδα μας ποὺ οἱ ἔχοντες ἀνάγκη καὶ οἱ δυστυχισμένοι ἔχουν πληθυνθεῖ τόσο πολύ, καταλληλότερος γιὰ τὸ ὄντως ὑψηλὸ αὐτὸ ἔργο τῆς φιλανθρωπίας, πλὴν τοῦ ἐπίσημου κρατικοῦ φορέως, εἶναι ἡ Χριστιανὴ γυναίκα.

Βεβαίως τὶς περισσότερες φορὲς τὸ ἔργο εἶναι καὶ πρέπει νὰ εἶναι ἀθόρυβο. Ἐὰν ὅμως ἐρευνήσουμε θὰ δοῦμε μὲ θαυμασμό, ἐπίπεδα προσφορᾶς ποὺ οὐδέποτε... θὰ μπορούσαμε νὰ διανοηθοῦμε.

Ἐντελῶς ἐπιγραμματικῶς ἀναφερόμεθα τόσο στὴν ὀργανωμένη ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας πρόνοια, ὅσο καὶ στὴν ἰδιωτικὴ προσφορὰ ποὺ ἐκπονεῖται ἀπὸ πιστὲς γυναῖκες, σημειώνουμε τὴν προσφορὰ καὶ βοήθεια σὲ χῆρες, ὀρφανά, ἀσθενεῖς, ἄστεγους, ἀνέργους, γέροντες, ἀλλοδαποὺς καὶ σὲ τόσες ἄλλες περιπτώσεις ἐκτάκτων ἀναγκῶν ποὺ ὁλόκληρο τὸ φάσμα τὸ γνωρίζει “ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ”. Ὅσο καὶ ἂν ἀκούγεται ὡς παράδοξο ἢ ἀπίστευτο ἔχει καὶ ἡ δική μας ἐποχὴ τὴ δική της “Ταβιθά”, σὲ ὅλη τὴν ἔκταση  τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ ἀνθρωπίνου πόνου.

Βεβαίως γιὰ νὰ εἶναι ἡ προσφορὰ ὁλοκληρωμένη, ἀφοῦ ἄνθρωπος δὲν εἶναι μόνο αὐτὸ ποὺ φαίνεται, τὸ σῶμα δηλ., ἀλλὰ καὶ ἡ ψυχὴ (καὶ κυρίως αὐτὴ πεινᾶ καὶ διψᾶ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ), ἡ σύγχρονη “Ταβιθὰ” δὲν θὰ ἀδιαφορήσει μπροστὰ στὴν ἀρρωστημένη καὶ δύστυχη ψυχὴ ποὺ τὴν κατατρώει τὸ σαράκι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν παθῶν. Γνωρίζει ἡ ἴδια πολὺ καλά, ἀφοῦ ἀγωνίζεται νὰ ζεῖ τὴν ζωὴ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ὅτι τὶς περισσότερες φορὲς ἡ αἰτία τῶν πόνων καὶ τῶν θλίψεων δὲν εἶναι παρὰ ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία μὲ τὶς ποικίλες της μορφὲς ποὺ ταράσσει τὸν ἄνθρωπο, διαιρεῖ τὶς οἰκογένειες καὶ ταλαιπωρεῖ τὴν κοινωνία καὶ τὰ ἔθνη.  Γι' αὐτὸ καὶ ἡ πιστὴ γυναίκα στὴν προσφορά της δὲν θὰ σταθεῖ μόνο στὴν ἐξωτερικὴ βοήθεια ποὺ ὁπωσδήποτε εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαία, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὰ τάλαντα καὶ τὰ χαρίσματά της καὶ βεβαίως μὲ  διάκριση, θὰ προσπαθήσει νὰ ἐλευθερωθεῖ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὴν αἰτία τῆς δυστυχίας καὶ τοῦ πόνου, δηλ. ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.

Φυσικὰ αὐτὸ δὲν εἶναι καθόλου ἁπλὴ ὑπόθεσις, ἀφοῦ ἀπαιτεῖ ἀκράδαντη πίστη καὶ ἀποθέματα ἀγάπης, ὑπομονῆς καὶ κυρίως ταπεινώσεως.

Μὲ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις, ἡ πιστὴ γυναίκα, στὴν προσφορά της θὰ φέρει τὸ μήνυμα τῆς χαρᾶς καὶ τῆς πνευματικῆς εἰρήνης στοὺς κουρασμένους καὶ στοὺς ἀπόμαχους τῆς ζωῆς.

Τόμοι ὁλόκληροι θὰ μποροῦσαν νὰ γραφοῦν μὲ γεγονότα καὶ περιστατικὰ προσφορᾶς ἀγάπης στὴν κοινωνία γενικῶς καὶ εἰδικῶς στὸ κεφάλαιο τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀσθένειας. Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος γνωρίζει πόσες ψυχὲς ὁδηγήθηκαν στὴν εἰλικρινῆ μετάνοια βοηθούμενος ἀπὸ τέτοιες πιστὲς γυναῖκες ὅταν ὁ πόνος εἶχε αὐλακώσει τὴν ψυχή τους.

Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ὅταν ἐργάζεται τὸ ἔργο της μὲ ὑπευθυνότητα καὶ ἐν ταπεινώσει, γίνεται παντοῦ ἀγαπητή, ἐπιβάλλεται καὶ τιμᾶται ὅπως ἡ ἁγία Ταβιθὰ ποὺ μελετοῦμε στὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα.

Αὐτὲς οἱ ἀλήθειες βεβαίως ἰσχύουν γιὰ ὅλες τὶς πιστὲς γυναῖκες ὅπου γῆς. Τονίζουμε πὼς ὅταν ἡ  Ὀρθόδοξη Χριστιανὴ γυναίκα ἀγωνίζεται παρὰ τὰ ἐμπόδια καὶ τὶς δυσκολίες ποὺ ἀρκετὲς φορὲς ὑψώνονται ἀνυπέρβλητες, ὄχι μόνο ὁδηγεῖ τὴν οἰκογένειά της στὸν Χριστό, ἀλλὰ προσφέρει καὶ στὴν κοινωνία στὴν ὁποία βρίσκεται. Ἀλλὰ ἐὰν αὐτὸ ἰσχύει γιὰ κάθε πιστή, πολὺ περισσότερο πρέπει νὰ ἐφαρμόζεται ἀπὸ τὴν Ἑλληνίδα Ὀρθόδοξη Χριστιανή.

Καὶ τοῦτο διότι ὅσο κι ἂν ἐπιχειροῦν ὁρισμένοι κύκλοι νὰ ἀπορθοδοξοποιήσουν τὴν Πατρίδα μας, ἡ ἴδια ἡ πραγματικότης ἀποδεικνύει ὅτι οἱ Ἑλληνίδες ἀγαποῦν τὸν Χριστὸ καὶ ἔχουν ἀποθέματα γνησίου ἀνθρωπισμοῦ μέσα στὴν συνείδησή τους. Παρὰ τὰ λάθη ἢ τὶς ἐλλείψεις καὶ ἀδυναμίες, ἡ παράδοσις καὶ ἡ πλούσια κληρονομιὰ τῶν μητέρων ἀποτελεῖ σημαντικὸ παράγοντα στὸν εὐλογημένο τομέα τῆς ἁγνῆς προσφορᾶς. Ἂν τώρα προστεθεῖ καὶ τὸ ὅτι τόσοι ἄνθρωποι ἀλλοεθνεῖς κατοικοῦν στὴν πατρίδα μας μὲ τὰ τόσα προβλήματα ποὺ οἱ ἴδιοι φέρουν ἀλλὰ καὶ δημιουργοῦνται, κατανοεῖ κανεὶς πόσο θὰ πρέπει οἱ πιστὲς γυναῖκες νὰ ἀφομοιώσουν τὴν πίστη καὶ νὰ μιμηθοῦν τὴν προσφορὰ τῶν Ἁγίων γυναικὼν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ καὶ τὴν πολύπλευρη προσφορὰ τῶν μητέρων μας στὸ Ἔθνος.

Τὸ πόσο ἡ κοινωνία θὰ ἀλλάξει ἐπὶ τὰ βελτίω ἐὰν ἡ πιστὴ γυναίκα συνειδητοποιήσει τὴν εὐλογία τῆς προσφορᾶς, αὐτὸ δὲν χρειάζεται καν νὰ τὸ τονίσουμε, δοθέντος ὅτι “τὸ χειρότερο νερὸ εἶναι αὐτὸ ποὺ λιμνάζει καὶ τὸ καλύτερο ἐκεῖνο ποὺ προσφέρεται”.

Εἴθε ἡ Ἁγία Ταβιθὰ νὰ εὐλογεῖ ἀλλὰ καὶ νὰ βρεθοῦν στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας πιστὲς ψυχὲς ποὺ θὰ τὴν μιμηθοῦν καὶ φυσικὰ θὰ λάβουν καὶ τὴν χάρη της.

Ἀμὴν

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 24/04/2015, Ακτίνες 

Στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, θά σᾶς ἑρμηνεύσω τόν 1ο ψαλμό. Ὁ ψαλμός αὐτός γράφτηκε στά χρόνια μετά τήν βαβυλώνια αἰχμαλωσία, μετά δηλαδή τό 586 π.Χ. Τότε πολλοί Ἰουδαῖοι, ἐπηρεαζόμενοι ἀπό τό ἑλληνικό πνεῦμα, ἄρχιζαν νά φιλελευθεριάζουν καί νά θέλουν νά ἀναμείξουν τόν Μωσαϊκό Νόμο καί τήν προφητική διδασκαλία μέ τήν ἑλληνική φιλοσοφία.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 3 Μαΐου 2015

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΨΑΛΤΗΡΙΟΥ

Ὁ 1ος Ψαλμός

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

1. Στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, θά σᾶς ἑρμηνεύσω τόν 1ο ψαλμό. Ὁ ψαλμός αὐτός γράφτηκε στά χρόνια μετά τήν βαβυλώνια αἰχμαλωσία, μετά δηλαδή τό 586 π.Χ. Τότε πολλοί Ἰουδαῖοι, ἐπηρεαζόμενοι ἀπό τό ἑλληνικό πνεῦμα, ἄρχιζαν νά φιλελευθεριάζουν καί νά θέλουν νά ἀναμείξουν τόν Μωσαϊκό Νόμο καί τήν προφητική διδασκαλία μέ τήν ἑλληνική φιλοσοφία.

 Αὐτοί οἱ μοντέρνοι Ἰουδαῖοι, ὅπως φαίνεται ἀπό τόν ψαλμό μας, συγκροτοῦσαν ἰδιαίτερες ὁμάδες καί ἔκαναν διαλέξεις γιά τό κίνημά τους σέ ἰδιαίτερους χώρους. Ἐναντίον αὐτῶν τῶν Ἰουδαίων γράφεται ὁ 1ος ψαλμός καί τούς ἀποκαλεῖ μέ τρεῖς βαρειές ἐκφράσεις. Τούς λέγει «ἀσεβεῖς», «ἁμαρτωλούς» καί, ἀκόμη περισσότερο, τούς ἀποκαλεῖ «λοιμούς», δηλαδή διεφθαρμένους (στίχ. 1). Καί βεβαίως ἦταν μεγάλη ἡ ἁμαρτία τῶν Ἰουδαίων αὐτῶν, γιατί ἤθελαν νά ἀλλοιώσουν τήν πίστη τῶν πατέρων τους, τήν παράδοσή τους, καί νά τήν ἀναμείξουν μέ τήν διδασκαλία τῆς νέας ἐποχῆς τῶν ἑλληνιστικῶν χρόνων.

2. Ὁ Ψαλμωδός μας λοιπόν ἀρχίζοντας τόν ψαλμό του λέγει ὅτι εὐσεβής εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος «οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν» (στίχ. 1). Δέν σκέπτεται, δηλαδή, ὅπως σκέπτονται οἱ μοντέρνοι Ἰουδαῖοι. Καί, ἀκόμη περισσότερο, εὐσεβής εἶναι ἐκεῖνος πού δέν θέλει νά πάει στήν ὁδό πού εἶναι ἡ αἴθουσα, ὅπου συγκεντρώνονται οἱ ἀσεβεῖς μοντέρνοι Ἰουδαῖοι, καί νά καθήσει καί αὐτός ἐκεῖ γιά νά ἀκούσει τήν διδασκαλία τους: «Καί ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καί ἐπί καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν» (στίχ. 1). Εὐσεβής κατά τόν ψαλμό μας εἶναι αὐτός πού δέν συμπορεύεται μέ τό πνεῦμα τῆς νέας ἐποχῆς, ἀλλά κρατάει ἀκέραιη τήν ἱερή παράδοση, χωρίς νά θέλει νά τήν ἀναμείξει μέ φιλοσοφικά διδάγματα. Αὐτός ὁ εὐσεβής ἄνθρωπος εἶναι «μακάριος», λέγει ὁ Ψαλμωδός μας: «Μακάριος ἀνήρ, ὅς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν...» (στίχ. 1).

3. Στήν συνέχεια ὁ ἱερός Ψαλμωδός μας λέγει πιό συγκεκριμένα ποιά στάση πρέπει νά κρατοῦν οἱ εὐσεβεῖς στό θέμα πού δημιούργησαν οἱ ἀσεβεῖς μοντέρνοι. Αὐτοί, ὅπως εἴπαμε, ἤθελαν νά ἀναμείξουν τήν ἑλληνική φιλοσοφία μέ τόν παραδοθέντα διά τοῦ Μωυσῆ Νόμο τοῦ Θεοῦ. Ὁ ψαλμός μας λέγει καθαρά: Ὁ εὐσεβής Ἰουδαῖος θά εἶναι προσηλωμένος στόν Νόμο καί μόνο στό Νόμο. Σ᾽ αὐτόν θά εἶναι ἡ καρδιά του καί αὐτόν θά ψελλίζει στήν ἡμερονύκτια προσευχή του: «Ἀλλ᾽ ἤ ἐν τῷ Νόμῳ Κυρίου τό θέλημα αὐτοῦ καί ἐν τῷ Νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καί νυκτός» (στίχ. 2). Πέρα ἡ φιλοσοφία καί κάθε ἀνθρώπινο κατασκεύασμα ἀπό τόν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι ἀτελής οὔτε ἐλλιπής ὁ θεῖος Νόμος, γιά νά ἔχει ἀνάγκη νά τόν συμπληρώσουμε μέ ἀνθρώπινη σοφία.*

4. Καί τώρα ὁ ποιητής τοῦ ψαλμοῦ παρουσιάζει μέ εἰκόνες τήν εὐτυχία τῶν εὐσεβῶν καί τήν δυστυχία τῶν ἀσεβῶν. Οἱ εὐσεβεῖς, αὐτοί, δηλαδή, πού δέχονται ἀνόθευτο τό θεῖο Νόμο καί προσκολλῶνται σ᾽ αὐτόν, παριστάνονται ἐδῶ στόν ψαλμό μας σάν ἕνα δένδρο ἀειθαλές, πού ποτίζεται μέ ἄφθονα νερά καί φέρει τόν καρπό του καί μάλιστα «ἐν καιρῷ αὐτοῦ» (στίχ. 3), στόν κατάλληλο δηλαδή καιρό (στίχ. 3). Πάντοτε, λοιπόν, θά εἶναι εὐτυχισμένος ὁ εὐσεβής, γιατί θά ἔχει τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Δέν θά εἶναι ὅμως ἔτσι οἱ ἀσεβεῖς, δέν θά εἶναι ἔτσι! «Οὐχ οὕτως οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως», λέει ὁ Ψαλμωδός. Οἱ ἀσεβεῖς θά μοιάζουν σάν τό ἄχυρο πού τό ἁρπάζει ὁ ἄνεμος καί τό πετάει μακριά (στίχ. 4). Καί τελικά λέγει ὁ ψαλμός μας περί τῶν ἀσεβῶν ὅτι «οὐκ ἀναστήσονται ἐν κρίσει» (στίχ. 5).

5. Ὁ λόγος αὐτός τοῦ ψαλμοῦ ἔχει παρεξηγηθεῖ, γιατί σάν νά λέγει ὅτι δέν πρόκειται νά ἀναστηθοῦν οἱ ἁμαρτωλοί κατά τήν τελική κρίση. Αὐτήν ὅμως τήν πλάνη τήν λέγουν οἱ Χιλιαστές, οἱ Ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ. Ἀλλά δέν λέγει αὐτό ἐδῶ ὁ Ψαλμωδός μας. Τό σωστό νόημα τῆς φράσης «οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει», εἶναι τό ἑξῆς: Στά ἰουδαϊκά δικαστήρια ὁ κατηγορούμενος καθόταν στό ἑδώλιο. Ἄν ἀθωονόταν, σηκωνόταν μέ καύχηση ὄρθιος, γιά νά φανεῖ ὅτι δικαιώθηκε. Ἄν ὅμως ὁ κατηγορούμενος καταδικαζόταν, τότε ἔπεφτε κατά γῆς, δεῖγμα τῆς καταδίκης του. Ὁ στίχος μας λοιπόν θέλει νά πεῖ: Στήν καθημερινή κρίση πού κάνει ὁ Θεός, οἱ ἀσεβεῖς «οὐκ ἀναστήσονται», δέν θά σηκωθοῦν ὄρθιοι, δηλαδή δέν θά ἀθωωθοῦν, ἀλλά θά καταδικασθοῦν. Εἶναι καταδικασμένοι ἀπό τόν Θεό. Καί σάν τοιοῦτοι δέν θά ἀνήκουν στήν «βουλή τῶν δικαίων» (στίχ. 5). Δέν θά εἶναι δηλαδή τότε μέλη τῆς ἱερῆς κοινότητας, μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Καί μέ λίγα λόγια συνοψίζει τέλος ὁ Ψαλμωδός ὅλα ὅσα εἶπε περί τῆς τύχης τῶν εὐσεβῶν καί ἀσεβῶν: «Γινώσκει Κύριος ὁδόν δικαίων καί ὁδός ἀσεβῶν ἀπολεῖται» (στίχ. 6). Τούς εὐσεβεῖς ὁ Θεός τούς «γινώσκει», δηλαδή τούς φροντίζει καί τούς προστατεύει. Οἱ ἀσεβεῖς ὅμως θά καταστραφοῦν.

6. Τό κίνημα τῶν «ἀσεβῶν» τοῦ ψαλμοῦ μας, τούς ὁποίους ὁ Ψαλμωδός ἀποκαλεῖ «λοιμούς» (στίχ. 1), δηλαδή διεφθαρμένους, τό ἐκφράζει ἀκριβῶς ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Γιατί ὅπως οἱ ἀσεβεῖς Ἰουδαῖοι ἤθελαν νά νοθεύσουν τόν Νόμο τοῦ Θεοῦ καί νά τόν ἀναμείξουν μέ τήν ἑλληνική φιλοσοφία, ἔτσι καί οἱ ἀσεβεῖς Οἰκουμενιστές, θέλουν νά νοθεύσουν τήν πίστη μας ζευγνύοντάς την μέ τίς πλάνες καί τίς αἱρέσεις, ὅπως μέ τήν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ καί τοῦ προτεσταντισμοῦ. Τό δίδαγμα ὅμως καί μήνυμα τοῦ θεοπνεύστου 1ου ψαλμοῦ, πού ἑρμηνεύσαμε, εἶναι νά μένουμε πιστοί στήν παράδοση καί νά μή μετέχουμε στίς συνάξεις αὐτῶν πού θέλουν νά μᾶς τήν ἀλλοιώσουν καί νά ἀποκρούουμε τήν διδασκαλία τους.

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

* Ἐκεῖνο τό «μελετήσει ἡμέρας καί νυκτός», δέν σημαίνει ἐδῶ νά μελετᾶμε ἐπισταμένως τόν θεῖο Νόμο, γιά νά μάθουμε τήν ἑρμηνεία του, ἀλλά ἐδῶ σημαίνει αὐτό πού ἔκαναν οἱ Ἰουδαῖοι νά ψελλίζουν, νά μουρμουρίζουν στήν προσευχή τους κομμάτια ἀπό τόν Νόμο καθήμενοι μάλιστα ὀκλαδόν καί κάνοντες καί ρυθμικές κινήσεις μέ τό σῶμα τους. Ἔτσι «μουρμουρίζω» ἀποδίδεται στό ἑβραϊκό τό ἀντίστοιχο ρῆμα «χαγά». Συμβαίνει δέ καί σέ ᾽μᾶς τό ρῆμα «μελετῶ» νά ἔχει τήν ἔννοια τοῦ μουρμουρίζω, ὅπως, γιά παράδειγμα, στό ποίημα: «Στῶν Ψαρρῶν τήν ὁλόμαυρη ράχη περπατώντας ἡ δόξα μονάχη μελετᾶ (= μουρμουρίζει) τά λαμπρά παλληκάρια».

Πηγή: Ακτίνες

Γενοκτονία εἶναι ἕνα ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων διαπραττόμενο ἔγκλημα ἀποβλέπον στὴν συστηματικὴ καὶ μὲ κάθε μέσο προσπάθεια ἐξοντώσεως μιᾶς φυλῆς ἢ ἑνὸς ὁλόκληρου λαοῦ, ποὺ ὑποδουλώνεται ἀπὸ βάρβαρα καὶ ἀπολίτιστα στίφη.

ΕΡΕΒΑΝ (24.4.2015)

100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ

ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ - ΕΙΣΒΟΛΕΣ ΑΛΛΟΦΥΛΩΝ

ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ : 1.500.000 ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ ΕΣΦΑΓΙΑΣΘΗΣΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΗ ΑΡΜΕΝΙΑ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ. ΟΤΑΝ ΕΡΩΤΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ, ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ, ΑΠΗΝΤΗΣΑΝ (χάριν τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας) «ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ».

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ (ΜΑΡΤΙΟΣ 2015) ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΑΝ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ. ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

1. Γενοκτονία εἶναι ἕνα ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων διαπραττόμενο ἔγκλημα ἀποβλέπον στὴν συστηματικὴ καὶ μὲ κάθε μέσο προσπάθεια ἐξοντώσεως μιᾶς φυλῆς ἢ ἑνὸς ὁλόκληρου λαοῦ, ποὺ ὑποδουλώνεται ἀπὸ βάρβαρα καὶ ἀπολίτιστα στίφη.

2. Πέραν τῶν λεηλασιῶν καὶ τῶν καταστροφῶν τῶν ὑποδομῶν καὶ ἐν γένει τοῦ πολιτισμοῦ, προσπαθοῦν παντοιοτρόπως νὰ ἐξαφανίσουν τοὺς ὑπόδουλους.

3. Ἡ ἱστορία εἶναι γεμάτη ἀπὸ τέτοιες γενοκτονίες.

4. Τὸ φρικτότατο μέσο γενοκτονίας μιᾶς φυλῆς ἢ ἑνὸς ὁλόκληρου λαοῦ ἦταν καὶ τὸ παιδομάζωμα. Τὰ μικρὰ παιδιὰ ἀπομακρύνονταν βίαια ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους καὶ τοὺς συγγενεῖς του καὶ ἀνατρέφονταν τελείως διαφορετικά, οὕτως ὥστε αὐτὰ τὰ ἴδια παιδιὰ νὰ μισοῦν καὶ νὰ πασχίζουν νὰ δολοφονοῦν τὴν ἴδια τὴν φυλή τους.

5. Π.χ. ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ὑπέστη τὰ πάνδεινα ἀπὸ τοὺς περιβόητους γενίτσαρους, οἱ ὁποῖοι γαλουχοῦνταν ὅτι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τους ἦταν οἱ Ἕλληνες καὶ ἡ Ὀρθοδοξία.

6. Ὁ Βιλαμόβιτς ἀναφέρει ὅτι οἱ Ἕλληνες ὑπῆρξαν ἀνέκαθεν ἐλευθερωτὲς καὶ οὐδέποτε κατακτητές. Ἡ προσπάθειά τους ὑπῆρξε πάντοτε ἐκπολιτιστική. Ἀντὶ νὰ ἐξοντώνουν τοὺς λαούς, ὅπου κατακτοῦσαν, προσπαθοῦσαν νὰ τοὺς ἐκπολιτίζουν καὶ νὰ τοὺς μετατρέπουν σὲ ἀγαθοποιὰ μέλη τῆς κοινωνίας.

7. Τὰ φοβερὰ αὐτὰ ἐγκλήματα, οἱ γενοκτονίες ἐναντίον τῆς ἀνθρωπότητος καὶ τοῦ πολιτισμοῦ, δὲν ἦταν ἀπόροιες μόνο ἐσκεμένης πολιτικῆς, ἀλλὰ καὶ ἐκδήλωσι ἔμφυτης αἱμοχαροῦς διάθεσης καὶ βάρβαρης ἀντίληψης.

8. Τὸ συνειδητὸ ἔγκλημα τῆς γενοκτονίας ἀρχίζει κυρίως ἀπὸ τὴν στιγμή, ποὺ τὰ βάρβαρα φύλα ἀποβάλλουν τὴν μορφὴ τῶν ἀτάκτων ὀρδῶν καὶ ἐπηρεαζόμενα ἀπὸ τὸν πολιτισμὸ τῶν λαῶν, ποὺ κατέκτησαν, προσπαθοῦν καὶ αὐτὰ νὰ ἐκπολιτιστοῦν καὶ ἐπιδιώκουν νὰ ἐμφανισθοῦν ὡς πολιτισμένοι λαοί.

9. Οἱ Τοῦρκοι καθοδηγούμενοι ἀπὸ Γερμανοὺς ἀξιωματικοὺς ἐξαπέλυσαν τὶς φοβερὲς γενοκτονίες τὸ 1915, τὸν σφαγιασμὸ καὶ τὴν ἐξολόθρευσι 1.500.000 Ἀρμενίων καὶ ἀργότερα ἄλλο 1.500.000 Ποντίων.

10. Γιὰ τὴν γενοκτονία Ἑβραίων οἱ περισσότεροι λαοὶ ἀσμένως ἀποδέχθηκαν τὴν γενοκτονία τους, ἂν καὶ οἱ Ἑβραῖοι ἦταν μία πολὺ μικρὴ μειοψηφία, οὔτε τὸ 10% σὲ σχέσι μὲ τὰ 60.000.000 τῶν Χριστιανῶν καὶ λοιπῶν φυλῶν καὶ θρησκευμάτων τῆς ὑφηλίου, ποὺ δολοφονήθηκαν καὶ ἐξολοθρεύθηκαν κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

11. Παραδόξως δὲ ἀκόμη καὶ σήμερα οἱ «πολιτισμένοι» Ἀμερικανοὶ ἀρνοῦνται τὶς γενοκτονίες τῶν Ἀρμενίων καὶ τῶν Ποντίων χάριν τῆς διατηρήσεως τῆς φιλίας μὲ τὴν Τουρκία.

12. Οἱ φορεῖς μας

ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ

ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ

ἔφτιαξαν τὴν παραπάνω εὐχή,

ποτὲ ξανὰ νὰ μὴ λάβουν χώρα γενοκτονίες,

ποτὲ νὰ μὴ ὑπάρξουν ἐπιδρομὲς ἀλλοφύλων καὶ

ποτὲ νὰ μὴ χύνεται ἄφθονο αἷμα

μὲ τὶς γενοκτονίες, ποὺ δημιουργοῦν Ἄγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοὶ καὶ Ἀμερικάνοι, ἐπεμβαίνοντας στὶς διάφορες χῶρες σὰν παγκόσμιοι χωροφύλακες καὶ δημιουργοῦν τοὺς ἐμφύλιους πολέμους, ποὺ εἶναι ὅ,τι φοβερότατο δύναται νὰ ὑπάρξῃ καὶ μετὰ ἐξοπλίζουν τοὺς πάντες νὰ ἀλληλοσπαράζωνται.

Πηγή: Φωτεινή Γραμμή

Στό χρυσωρυχεῖο οὔτε τήν πιό ἀσήμαντη φλέβα δέν θά δεχόταν νά περιφρονήση κανένας κι ἄς προξενῆ πολύν κόπο ἡ ἔρευνά της. Ἔτσι καί στίς θεῖες Γραφές δέν εἶναι χωρίς βλάβη νά προσπεράσης ἕνα γιῶτα ἤ μιά κεραία. Ὅλα πρέπει νά ἐξετάζωνται.

Τό ἅγιο Πνεῦμα τά ἔχει πεῖ ὅλα καί τίποτα δέν εἶναι ἀνάξιο σ̉ αὐτές. Πρόσεξε λοιπόν τί λέει ὁ Εὐαγγελιστής κι ἐδῶ: Αὐτό πάλι ἦταν τό δεύτερο σημεῖο πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς, πηγαίνοντας ἀπό τήν Ἰουδαία στήν Γαλιλαία.

Καί δέν πρόσθεσε βέβαια ἔτσι ἁπλᾶ τή λέξη «δεύτερο», ἀλλά τονίζει ἀκόμα περισσότερο τό θαῦμα τῶν Σαμαρειτῶν.

Δείχνει ὅτι, μόλο πού ἔγινε καί δεύτερο σημεῖο, δέν εἶχαν φτάσει ἀκόμα στό ὕψος ἐκείνων πού τίποτα δέν εἶδαν (τῶν Σαμαρειτῶν) αὐτοί πού ἔχουν δεῖ πολλά καί θαυμάσει.

Ὕστερ̉ ἀπ̉ αὐτά ἦταν ἑορτή τῶν Ἰουδαίων.

Ποιά ἑορτή; Ἡ ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, νομίζω, καί ἀνέβηκε ὁ Ἰησοῦς στά Ἱεροσόλυμα. Συστηματικά τίς γιορτές βρίσκεται στήν πόλη. Ἀπ̉ τή μιά γιά νά φανῆ πώς ἑορτάζει μαζί τους, ἀπ̉ τήν ἄλλη γιά νά τραβήξη κοντά του τόν ἁπλό λαό. Γιατί αὐτές τίς μέρες γινόταν περισσότερη συρροή τῶν πιό ἁπλῶν. Ὑπάρχει στά Ἱεροσόλυμα ἡ προβατική κολυμβήθρα, Βηθεσδά μέ τό Ἑβραϊκό ὄνομά της, μέ πέντε στοές.

Σ̉ αὐτές ἦσαν πεσμένοι ἄρρωστοι πλῆθος - κουτσοί, τυφλοί, ξηροί, πού περίμεναν τήν ταραχή τοῦ νεροῦ. Τί σημαίνει αὐτός ὁ τρόπος τῆς θεραπείας;

Τίνος μυστηρίου κάνει ὑπαινιγμό; Αὐτά δέν ἔχουν γραφῆ ἁπλᾶ καί τυχαῖα ἀλλά εἰκονίζει καί ὑποτυπώνει ὅσα ἀνάγονται στό μέλλον. Μ̉ αὐτόν τόν τρόπο, τόν ὑπερβολικά παράξενο, ὅταν συνέβαινε ὁλότελα ἀπροσδόκητα, δέ θά κατάστρεφε μέσα στίς ψυχές τῶν πολλῶν τή δύναμη τῆς πίστης. Ποιό εἶναι λοιπόν αὐτό πού εἰκονίζει;

Σκόπευε νά δώση τό βάπτισμα πού ἔχει πολλή δύναμη καί μεγάλη χάρη . Τό βάπτισμα πού ἀποπλύνει ὅλες τίς ἁμαρτίες καί ζωοποιεῖ τούς νεκρούς. Ὅπως λοιπόν σέ εἰκόνα, προδιαγράφονται αὐτά στήν κολυμβήθρα καί σέ πολλά ἄλλα. Καί πρῶτα ἔδωσε τό νερό πού βγάζει τά στίγματα τῶν σωμάτων καί πού δέν εἶναι μιάσματα ἀλλά φαίνονται, ὅπως τά μολύσματα ἀπό κηδεῖες, ἀπό λέπρα καί ἄλλα τέτοια.

Καί πολλές ἄλλες θεραπεῖες στήν Παλαιά Διαθήκη θά μποροῦσε κανείς νά δῆ πού πραγματοποιήθησαν μέ νερό, γι̉ αὐτό τό λόγο. Ἀλλά ἄς μποῦμε στό θέμα μας. Πρῶτα λοιπόν ὅπως εἶπα πρωτύτερα, μολυσμούς σωματικούς κι ἔπειτα διάφορες ἄλλες ἀσθένειες κάνει νά θεραπεύωνται μέ νερό.

Γιατί θέλοντας ὁ Θεός νά μᾶς ὁδηγήση κοντύτερα στή δωρεά τοῦ βαπτίσματος δέν θεραπεύει τούς μολυσμούς μονάχα ἀλλά καί ἀσθένειες. Γιατί οἱ πλησιέστερες πρός τήν ἀλήθεια εἰκόνες καί σχετικά μέ τό βάπτισμα καί τό πάθος καί τά ἄλλα ἦσαν καθαρώτερες ἀπό τίς παλαιότερες. Γιατί ὅπως οἱ κοντινοί τοῦ βασιλιᾶ δορυφόροι εἶναι λαμπρότεροι ἀπό τούς πιό μακρινούς, ἔτσι γίνεται καί σχετικά μέ τούς τύπους.

Κι ὁ ἄγγελος καταβαίνοντας ἀνατάραζε τό νερό καί τοῦ ἔδινε θεραπευτική δύναμη, γιά νά μάθουν οἱ Ἰουδαῖοι ὅτι πολύ περισσότερο ὁ Κύριος τῶν ἀγγέλων μπορεῖ νά θεραπεύση ὅλα τά νοσήματα τῆς ψυχῆς. Ἀλλά ὅπως ἐδῶ ἡ θεραπευτική δύναμη δέν ἦταν φυσική ἰδιότητα τοῦ νεροῦ, γιατί τότε θά ἐκδηλωνόταν ἀδιάλειπτα, ἀλλά παρουσιαζόταν μέ τήν ἐνέργεια τοῦ ἀγγέλου, ἔτσι καί πάνω σ̉ ἐμᾶς δέν ἐνεργεῖ ἁπλᾶ τό νερό ἀλλά ὅταν δεχτῆ τή χάρη τοῦ Πνεύματος τότε διαλύει ὅλες τίς ἁμαρτίες.

Γύρω ἀπ̉ αὐτή τήν κολυμβήθρα κοίτονταν ἕνα μεγάλο πλῆθος ἄρρωστοι τυφλοί, κουτσοί, λεπροί πού περίμεναν τήν ταραχή τοῦ νεροῦ καί τότε ἡ ἀσθένεια γινόταν ἐμπόδιο σ̉ ἐκεῖνον πού ἤθελε νά θεραπευτῆ. Μά τώρα εἶναι κύριος ὁ καθένας νά προσέλθη. Γιατί δέν ἀναταράζει κάποιος ἄγγελος ἀλλά εἶναι τῶν πάντων ὁ Κύριος αὐτός πού τά ἐκτελεῖ ὅλα καί δέν εἶναι δυνατό νά πῆ ὁ ἀσθενής«μόλις πάω νά κατεβῶ, ἄλλος κατεβαίνει πρίν ἀπό μένα».

Ἀλλά, κι ἄν ἔρθη ὅλη ἡ οἰκουμένη, ἡ χάρη δέν ξοδεύεται, οὔτε ἡ ἐνέργεια δαπανᾶται ἀλλά ἴδια καί ἀπαράλλακτη μένει ὅπως πρῶτα. Κι ὅπως οἱ ἡλιακές ἀκτῖνες καθημερινά δίνουν τό φῶς τους καί δέν δαπανῶνται οὔτε λιγοστεύει ἡ λάμψη τους ἀπό τήν ἄφθονη παροχή των, ἔτσι καί πολύ περισσότερο ἡ ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος, δέν ἐλαττώνεται μ̉ ὅλο τό πλῆθος πού τήν ἀπολαμβάνει.

Αὐτό συνέβαινε, μέ τό σκοπό ἐκεῖνοι πού ἔμαθαν ὅτι εἶναι δυνατό μέ τό νερό νά θεραπευτοῦν πολλά σωματικά νοσήματα καί ἀσκήθηκαν στή γνώση αὐτή πολύν καιρό, νά πιστέψουν εὔκολα ὅτι μπορεῖ νά θεραπεύση καί νοσήματα τῆς ψυχῆς. Καί γιατί τέλος πάντων ὁ Ἰησοῦς ἄφησε ὅλους τούς ἄλλους καί ἦρθε σ̉ αὐτόν, πού εἶχε τριάντα ὀχτώ χρόνια καί γιατί τόν ρώτησε ἄν θέλη νά γίνη ὑγιής.

Ὄχι γιά νά μάθη, αὐτό ἦταν περιττό, ἀλλά γιά νά δείξη τήν ὑπομονή τοῦ παραλυτικοῦ καί γιά να καταλάβωμε ὅτι γι̉ αὐτό ἄφησε τούς ἄλλους καί πῆγε σ̉ αὐτόν. Κι ὁ ἀσθενής τοῦ ἀποκρίθηκε καί τοῦ εἶπε:«Κύριε δέν ἔχω κάποιον νά μέ βάλη στήν κολυμβήθρα, ὅταν ταραχθῆ τό νερό. Κι ἐνῶ πηγαίνω ἐγώ, κατεβαίνει ἄλλος πρίν ἀπό μένα». Γι̉ αὐτό ρώτησε, ἄν θέλη νά γίνη γερός.

Γιά νά πληροφορηθοῦμε αὐτά τά πράγματα. Δέν τοῦ εἶπε θέλεις νά σέ κάμω καλά; - Γιατί δέν φανταζόταν ἀκόμα τίποτα σπουδαῖο γι̉ αὐτόν - ἀλλά θέλεις νά γίνης καλά; Ξαφνιάζεται ὁ καρτερικός παράλυτος. Ἔχοντας τριάντα ὀχτώ ἔτη τήν ἀσθένεια καί κάθε χρόνο ἐλπίζοντας ὅτι θά γλύτωνε ἀπ̉ αὐτή, ἔμενε μόνιμα ἐκεῖ καί δέν ἀπομακρυνόταν. Χωρίς τήν καρτερία του ἄν ὄχι τά περασμένα, δέν θά ἦσαν ἱκανά τά μέλλοντα νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό κεῖ;

Σκέψου σέ παρακαλῶ πῶς ἦταν φυσικό καί οἱ ἄλλοι ἄρρωστοι νά εἶναι ἥσυχοι. Γιατί μήτε ἡ ὥρα δέν ἦταν φανερή πού ταραζόταν τό νερό. Καί στό κάτω-κάτω οἱ κουτσοί καί οἱ κουλλοί μποροῦσαν νά παρατηρήσουν. Οἱ τυφλοί ὅμως πού δέν ἔβλεπαν; Ἴσως τό καταλάβαιναν ἀπό τό θόρυβο.

Ἄς νιώσωμε λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ντροπή καί ἄς στενάξωμε γιά τήν πολλή ἀδιαφορία μας. Τριάντα ὀχτώ χρόνια ἔμεινε στό ἴδιο μέρος ἐκεῖνος καί, μ̉ ὅλο πού δέν πετύχαινε ὅ,τι ἤθελε, δέν ἀπομακρυνόταν. Καί δέν πετύχαινε ὄχι ἀπό ἀδιαφορία δική του ἀλλά γιατί τόν ἐμπόδιζαν καί τόν παραμέριζαν οἱ ἄλλοι.

Καί ὅμως δέν ἀπογοητευόταν. Ἐμεῖς ὅμως δέκα ἡμέρες, ἄν μείνωμε κάπου καί παρακαλέσωμε γιά κάτι χωρίς νά πετύχουμε στό τέλος βαρυόμαστε νά δείξωμε τόν ἴδιο ζῆλο. Καί στούς ἀνθρώπους κάποτε μένουμε κοντά τόσο διάστημα ὑποφέροντες τίς ταλαιπωρίες τῆς ἐκστρατείας καί ἐκτελώντας ἐργασίες δουλοπρεπεῖς, χωρίς νά ἐκπληρώνεται πολλές φορές ἡ ἐλπίδα μας.

Στόν Κύριο ὅμως τό δικό μας, ὅπου θά πάρωμε ὁπωσδήποτε μεγαλύτερη ἀπό τούς κόπους μας ἀμοιβή - ἡ ἐλπίδα, γράφει, δέν ἀπογοητεύει - δέν θέλομε νά μείνωμε κοντά του μέ τό ζῆλο πού πρέπει.

Πόση τιμωρία ἁρμόζει σ̉ αὐτή τή στάση; Ἀκόμη κι ἄν δέν ἦταν δυνατό νά πάρουμε τίποτα, αὐτή τήν ἀδιάκοπη συνομιλία μαζί του δέν ἔπρεπε νά τήν θεωροῦμε ἄξια ἄπειρων ἀγαθῶν; Ἀλλά εἶναι κουραστική ἡ ἀδιάκοπη προσευχή; Ἀλλά καί ποιά ἀρετή δέν εἶναι κοπιαστική;

Κι αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη ἀπορία: ὅτι μαζί μέ τήν κακία κληρώθηκε ἡ εὐχαρίστηση, ἐνῶ μέ τήν ἀρετή ὁ πόνος. Πολλοί ἀναζητοῦν τήν αἰτία. Μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός ἀπ̉ τήν ἀρχή ζωή ἐλεύθερη ἀπό φροντίδες καί κόπους. Ἡ ἀργία ὡδήγησε στή διαστροφή καί χάσαμε τόν παράδεισο.

Γι̉ αὐτό ἔκαμε ἐπίπονη τή ζωή μας, σάν νά δικαιολογοῦνταν στό γένος τῶν ἀνθρώπων λέγοντας. Σᾶς ἔβαλα μέσα στήν τρυφή, ἀλλά ἡ ἀπιστία σᾶς ἔκαμε χειρότερους. Γι̉ αὐτό διέταξα νά δοκιμάζετε τόν πόνο καί τόν ἱδρῶτα. Ἐπειδή ὅμως οὔτε αὐτός ὁ πόνος δέν συγκράτησε τόν ἄνθρωπο, μᾶς ἔδωσε νόμο μέ πολλές ἐντολές βάζοντάς μας, ὅπως στό δύσκολο ἄλογο, δεσμά καί χαλινάρια.

Τό ἴδιο κάνουν καί οἱ ἀλογοδαμαστές. Γι̉ αὐτό εἶναι ἐπίπονη ἡ ζωή μας. Ἡ ζωή ἡ χωρίς κόπο συνήθως διαφθείρει. Ἡ φύση μας δέν δέχεται τήν ἀργία, εὔκολα κλίνει στήν κακία. Ἄς ὑποθέσωμε ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό κόπους ὁ φρόνιμος καί ἐνάρετος γενικά, ἀλλά ἐπιτυγχάνουν τό κάθε τι ἀκόμα καί κοιμισμένοι. Τήν ἄνεση πού θά προέκυπτε ποῦ θά τή χρησιμοποιούσαμε; Ὄχι στήν ἀνοησία καί τήν ὑπερηφάνεια;

Ἀλλά γιατί ἔχει συζευχθῆ μέ τήν κακία πολλή εὐχαρίστηση καί μέ τήν ἀρετή πολύς κόπος καί ἱδρῶτας; Καί τί χάρη θά εἶχε καί τί μισθό θά ἔπαιρνε, ἄν τό πρᾶγμα δέν ἦταν κοπιαστικό; Ἔχω νά σᾶς δείξω πολλούς πού ἀποστρέφονται ἐκ φύσεως τό γάμο καί τόν ἀποφεύγουν μέ σιχαμάρα.

Αὐτούς θά τούς ποῦμε φρόνιμους καί θά τούς στεφανώσωμε καί θά τούς ἀνακηρύξωμε πανηγυρικά; Καθόλου. Γιατί ἡ σωφροσύνη εἶναι ἐγκράτεια καί ὑπερίσχυση πάνω στίς ἡδονές ὕστερα ἀπό μάχη. Καί τά πολεμικά τρόπαια εἶναι λαμπρότερα, ὅταν οἱ ἀγῶνες εἶναι σκληροί, ὄχι ὅταν οἱ ἀντίπαλοι δέν ἀντιστέκονται.

Εἶναι πολλοί νωθροί ἀπό τή φύση. Αὐτούς δέ θά τούς ποῦμε ἐνάρετους. Γιαυτό ὁ Χριστός ἀναφέροντας τρεῖς τρόπους εὐνουχισμοῦ τούς δύο τούς ἀφήνει ἀβράβευτους καί τόν ἕναν μόνο βραβεύει μέ τή βασιλεία. Σᾶς λέω καί γιατί χρειάζεται ἡ κακία.

Ποιός ἄλλος εἶναι ὁ δημιουργός τῆς κακίας ἀπό τή θεληματική ἀδιαφορία; Κι οἱ ἀγαθοί ἔπρεπε νά εἶναι μόνοι. Ποιό εἶναι τό γνώρισμα τοῦ ἀγαθοῦ, ἡ νηφαλιότητα καί ἡ ἀγρυπνία ἤ ὁ ὕπνος καί τό ροχαλητό; Καί γιατί φαινόταν γιά ἀγαθό τό νά ἐπιτυγχάνης χωρίς κόπο;

Φέρνεις ἐνστάσεις πού θά ἔφεραν ζωντανά καί λαίμαργοι καί ἄνθρωποι πού νομίζουν Θεό τήν κοιλιά τους. Ἀποκρίσου μου ὅτι αὐτοί εἶναι λόγοι ἀδιαφορίας. Ἄν ὑπάρχη βασιλέας καί στρατηγός, κι ἐνῶ ὁ βασιλιάς κοιμᾶται καί μεθᾶ, ὁ στρατηγός μέ ταλαιπωρίες τήν ἕκτη ὥρα στήνει τά τρόπαια, σέ ποιόν θά ἀπέδιδες τήν νίκη; Καί ποιός χάρηκε τή χαρά τῆς νίκης;

Βλέπεις ὅτι ἡ ψυχή κλίνει σ̉ ἐκεῖνον μέ τόν ὁποῖον κοπίασε; Γι̉ αὐτό καί τήν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς τή συνώδεψε μέ κόπους, ἐπειδή ἤθελε νά ἐξοικειώση τήν ψυχή μ̉ αὐτή.

Γι̉ αὐτό τήν ἀρετή κι ἄν ἀκόμα δέν τήν πραγματοποιήσωμε τή θαυμάζομε, ἐνῶ τήν κακία μ̉ ὅλη τή γλυκύτητα τήν καταδικάζομε. Κι ἄν ἐρωτήσης, γιατί δέ θαυμάζομε πιό πολύ τούς ἐκ φύσεως ἀγαθούς ἀπό ἐκείνους πού εἶναι ἀγαθοί μέ τήν θέλησή τους;

Ἐπειδή εἶναι δίκαιο νά προτιμᾶται αὐτός πού κοπιάζει. Καί γιά πιό λόγο τώρα κοπιάζομε; Ἐπειδή τήν ἔλλειψη τοῦ κόπου δέν τήν ἐκρατήσαμε ὅπως ἔπρεπε. Κι ἄν τό καλοεξετάση κανένας, ἡ ἀργία πάντα μᾶς ἔβλαψε καί δημιούγησε πολύν κόπον.

Κι ἄν θέλης, ἄς κλείσουμε κάποιον σ̉ ἕνα σπίτι κι ἄς ἱκανοποιοῦμε μόνο τή λαιμαργία του, χωρίς νά τόν ἀφήνουμε οὔτε νά βαδίζη οὔτε στήν ἐργασία νά τόν βγάζουμε. Ἀλλά ἄς χαίρεται τό φαγητό καί τόν ὕπνον καί ἄς γλεντᾶ ἀδιάκοπα. Ὑπάρχει ἀθλιώτερη ζωή ἀπ̉ αὐτήν;

Εἶναι ἄλλο ὅμως νά ἐργάζεσαι καί ἄλλο νά κοπιάζης. Ἦταν στό χέρι μας τότε νά ἐργαζώμαστε χωρίς κόπους. Μά εἶναι δυνατό; Βέβαια εἶναι, κι αὐτό θέλησε ὁ Θεός, ἀλλά δέν τό ἐβαστάξαμε ἐμεῖς. Γι̉ αὐτό μᾶς ἔβαλε νά καλλιεργοῦμε τόν Παράδεισο, ὁρίζοντάς μας τήν ἐργασία χωρίς νά ἀναμείξη τόν κόπο.

Γιατί βέβαια ἄν ὁ ἄνθρωπος κοπίαζε ἀπό τήν ἀρχή δέν θά πρόσθετε ἔπειτα τόν κόπο σάν τιμωρία. Γιατί εἶναι δυνατόν νά ἐργάζεται κανείς καί νά μήν κοπιάζει, ὅπως οἱ ἄγγελοι.

Γιά νά πεισθῆτε ὅτι ἐργάζονται, ἀκοῦστε τί λέγει: Μποροῦν μέ τή δύναμή τους νά ἐκτελέσουν τό λόγο του. Τώρα ἡ ἔλλειψη τῆς δυνάμεως προξενεῖ πολλή κούραση. Τότε ὅμως αὐτό δέ γινόταν. Αὐτός πού μπῆκε στήν περίοδο τῆς ἀναπαύσεώς του, ἀναπαύθηκε λέει, ἀπό τά ἔργα του, ὅπως ἀπό τά δικά του ὁ Θεός. Ἐδῶ δέν ἐννοεῖ ἀργία ἀλλά ἔλλειψη κόπου. Γιατί ὁ Θεός καί τώρα ἀκόμη ἐργάζεται καθώς λέγει ὁ Χριστός.

Ὁ πατέρας μου ὡς τώρα ἐργάζεται κι ἐργάζομαι κι ἐγώ. Γι̉ αὐτό συμβουλεύω ἀφοῦ ἐγκαταλείψεται κάθε ἀδιαφορία νά ζηλέψετε τήν ἀρετή. Γιατί ἡ εὐχαρίστηση τῆς κακίας εἶναι σύντομη ἐνῶ ἡ λύπη παντοτινή. Τῆς ἀρετῆς ἀντίθετα, ἀγέραστη εἶναι ἡ χαρά καί πρόσκαιρος ὁ κόπος.

Ἡ ἀρετή ξεκουράζει τόν ἐργάτη της καί πρίν ἀπό τή βράβευσή του, συντηρῶντας τον μέ τίς ἐλπίδες, ἐνῶ ἡ κακία τιμωρεῖ τόν δικό της ἐργάτη, πιέζοντας τή συνείδηση καί τρομοκρατῶντας την καί προδιαθέτοντας σέ ὑποψία ἐναντίον ὅλων. Κι αὐτά βέβαια ἀπό πόσους κόπους καί ἱδρῶτες εἶναι χειρότερα.

Κι ἄν στή θέση τους ὑπῆρχε μόνο εὐχαρίστηση, τί χειρότερο ὑπάρχει ἀπό τήν εὐχαρίστηση αὐτή; Τήν ἴδια ὥρα φανερώνεται καί μαραμένη χάνεται καί φεύγει πρίν τήν πιάση κανένας, κι ἄν πῆς τήν ἀπόλαυση τῶν σωμάτων ἤ τοῦ γλεντιοῦ ἤ τῶν χρημάτων. Δέν παύουν νά γερνοῦν καθημερινά. Κι ὅταν ἡ ἡδονή συνεπάγεται κόλαση καί τιμωρία, ποιός θά ἦταν πιό ἀξιολύπητος ἀπό αὐτούς πού τήν ἐπιδιώκουν;

Ἄς τά ξέρωμε αὐτά κι ἄς ὑποφέρωμε τά πάντα γιά χάρη τῆς ἀρετῆς. Γιατί ἔτσι θά χαροῦμε καί τήν ἀληθινή ἀπόλαυση μέ τή χάρη καί τή φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μαζί μ̉ ἐκεῖνον καί στόν Πατέρα καί στό ἅγιο Πνεῦμα ἄς εἶναι ἡ δόξα στούς αἰῶνες. Ἀμήν.

Πηγή: Αναβάσεις

Η δημοσιευθείσα υπ΄ αριθμ. 1251/2015 απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ, σε ό,τι αφορά τους πολυτέκνους και τα τέκνα των πολυτέκνων, δεν μπορεί ν΄ αποτελέσει αφορμή για την κατάργηση του δικαιώματος της μετεγγραφής των πολυτέκνων και των τέκνων των πολυτέκνων.

Αρ. Πρωτ. 377

Αθήνα,  28/4/2015

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ

Προς                                                                                                                                                                                                                                                                     

Αξιότιμο κ. Αριστείδη Μπαλτά

Υπουργό Πολιτισμού - Παιδείας και Θρησκευμάτων

Ενταύθα. 

ΘΕΜΑ: Ανεφάρμοστη η υπ΄ αριθμ. 1251/2015 απόφαση του ΣτΕ για τις μετεγγραφές όσον αφορά τους πολυτέκνους και τα τέκνα των πολυτέκνων.

 Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ. 

Η δημοσιευθείσα υπ΄ αριθμ. 1251/2015   απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ, σε ό,τι αφορά τους πολυτέκνους και τα τέκνα των πολυτέκνων, δεν μπορεί ν΄ αποτελέσει αφορμή για την κατάργηση του δικαιώματος της μετεγγραφής των πολυτέκνων και των τέκνων των πολυτέκνων.

Η παραπάνω απόφαση του ΣτΕ δεν μπορεί να τύχει εφαρμογής για την περίπτωση των πολυτέκνων και των τέκνων των πολυτέκνων για τους ακολούθους λόγους, αφού επισημάνουμε εκ προοιμίου ότι:

Ο απερχόμενος οριστικώς στις 30-6-2015 σημερινός Πρόεδρος του ΣτΕ για πρώτη φορά στην ιστορία του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την κατάθεση εκ μέρους των Αρχιτεκτονικών Σχολών Αθηνών και Θεσσαλονίκης της αιτήσεως αναστολής εκτελέσεως των α) υπ΄ αριθμ. Φ1161753/Β3/8-10-2014  (ΦΕΚ Β 2665 της 8-10-2014) και β) της υπ΄ αριθμ. Φ1161748/Β3/8-10-2014(ΦΕΚ Β 2665 της 8-10-2014) αποφάσεων του Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων,έσπευσε και χορήγησε προσωρινή διαταγή αναστολής εκτελέσεως αυτών, πράγμα που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία του ΣτΕ!!! Τούτο αρκεί για να καταδείξει ότι ήταν εκ προοιμίου βεβαία η χορήγηση τόσο της αναστολής εκτελέσεως τους, όσο και η ακύρωση τους, όπως και έγινε.

Λόγοι για τους οποίους είναι ανεφάρμοστη σε ό,τι αφορά τουλάχιστον τους πολυτέκνους και τα τέκνα των πολυτέκνων:

 - Ι -

Η Ολομέλεια του ΣτΕ και με την προεδρία του ίδιου του σημερινού της Προέδρου με την υπ΄ αριθμ. 986/2014 απόφαση της, κρίνοντας ότι ήταν αντισυνταγματική η ρύθμιση του άρθρου 59 του Ν. 3966/2011, για την καθ΄ υπέρβαση του αριθμού των εισαγομένων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, ποσοστού 20% εκ πολυτέκνων και τέκνων τους, τριτέκνων και τέκνων τους και άλλων κατηγορίων, και απαντώντας στον ισχυρισμό του Δημοσίου (Υπ. Παιδείας), ότι η θέσπιση αυτή έγινε λόγω της παράλληλης κατάργησης των μετεγγραφών, απεφάνθη:

«..Η αντίθεση του νέου συστήματος εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προς το Σύνταγμα δεν αίρεται με την επίκληση από τον νομοθέτη λόγων αναγομένων στην εύρυθμη λειτουργία των ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μέσω της παράλληλης κατάργησης του συστήματος μετεγγραφών. Τούτο, διότι οι μετεγγραφές προϋποθέτουν, πάντως, την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση βάσει εγκύρου από την ανωτέρω άποψη συστήματος...»  (βλ. σελ. 15 αποφάσεως).

Πώς λοιπόν, το 2014, δηλ. μόλις προ έτους η Ολομέλεια του ΣτΕ θεωρούσε το καθεστώς των μετεγγραφών νόμιμο; Τι άλλαξε μέσα σ’ αυτό το χρόνο; Και για ποιο λόγο το Υπουργείο Παιδείας πρέπει να δεχθεί την απόφαση του 2015 και όχι του 2014, η οποία ελήφθη υπό 25μελή σύνθεση και όχι από 19μελή, όπως του 2015;

Συνεπώς δεν μπορεί να εφαρμοσθεί η απόφαση εξ αυτού και μόνον του λόγου. 

- ΙΙ -

Αναγράφει η υπ΄ αριθμ. 1251/2015 απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ στο σκεπτικό της και τ΄ ακόλουθα:

«..  10. Επειδή, περαιτέρω, σύμφωνα με το άρθρο 16 του Συντάγματος, είναι επιβεβλημένη η εύρυθμη λειτουργία των σχολών και τμημάτων των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων καθ΄ όλο τον χρόνο των σπουδών των εισαγομένων. Συνεπώς, κάθε εισαγόμενος πρέπει να φοιτά στη σχολή ή στο τμήμα, όπου εισάγεται, μέχρι την αποφοίτησή του. Κατ΄ εξαίρεση, ο κοινός νομοθέτης δύναται να θεσπίζει διατάξεις που επιτρέπουν τις μετεγγραφές εκείνων των φοιτητών, οι οποίοι αδυνατούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στη σχολή ή το τμήμα, όπου έχουν εισαχθεί, λόγω προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι ή λόγω ανυπέρβλητης οικονομικής δυσχέρειας και ζητούν να μετεγγραφούν σε αντίστοιχη σχολή ή τμήμα ανωτάτου εκπαιδευτικού ιδρύματος που εδρεύει σε άλλη πόλη, όπου αποδεδειγμένα θα έχουν την αναγκαία για την φοίτηση τους ιατρική ή οικονομική, κατά περίπτωση, υποστήριξη.....»  (βλ. τέλος σελ. 11 αρχή 12ης αποφάσεως).

Δεν διαλαμβάνει η απόφαση του ΣτΕ από ποιες διατάξεις του Συντάγματος ή οποιουδήποτε άλλου νόμου ο κοινός νομοθέτης δύναται για τις παραπάνω και μόνο κατηγορίες να θεσπίζει την κατ΄ εξαίρεση μετεγγραφή τους. Ούτε διαλαμβάνει η απόφαση εάν η διάταξη του άρθρου 21 παρ. 2 του Συντάγματος, που επιβάλει ότι «Πολύτεκνες οικογένειες … έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το κράτος», περιλάμβανεται στις κατ΄ εξαίρεση περιπτώσεις.

Ακόμη: δεν διαλαμβάνει η απόφαση ποιος θα κρίνει ότι λόγω προβλημάτων υγείας αδυνατούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους; Δηλ. όποιος έχει τον τρόπο του και μπορεί να εξασφαλίζει ένα πιστοποιητικό θα μπορεί να λαμβάνει μετεγγραφή; Περαιτέρω ποιος θα κρίνει και βάσει ποίου εισοδήματος ότι υφίσταται ανυπέρβλητη οικονομική δυσχέρεια; Δηλ. όποιος έχει την δυνατότητα ν΄ αποκρύπτει εισοδήματα, εμφανιζόμενος ότι έχει ανυπέρβλητη οικονομική δυσχέρεια θα δύναται να λαμβάνει μετεγγραφή;

Ούτε βεβαία η απόφαση του ΣτΕ αναφέρει σε ποια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν επιτρέπονται οι μετεγγραφές ή αυτές εξαρτώνται από λόγους υγείας ή οικονομικής δυσχέρειας.

Συνεπώς δεν μπορεί να εφαρμοσθεί η απόφαση εξ αυτού και μόνον του λόγου, αφού όλα τα ανωτέρω αναφερόμενα είναι παντελώς αόριστα και περαιτέρω θα παρέχουν την δυνατότητα σε όσους έχουν τον τρόπο τους να επιτυγχάνουν την μετεγγραφή τους. 

- ΙΙΙ -

Αναγράφει περαιτέρω η απόφαση και τ΄ ακόλουθα:

«..  Επιπροσθέτως, χάριν προστασίας της εύρυθμης λειτουργίας και σεβασμού της πλήρους αυτοδιοικήσεως των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, το άρθρο 16 του Συντάγματος επιβάλλει στον κοινό νομοθέτη κατά τη θέσπιση των διατάξεων περί μετεγγραφών: α) να προβλέπει ανώτατο όριο για τις καθ΄ έκαστο ακαδημαϊκό έτος επιτρεπόμενες μετεγγραφές, το οποίο ευλόγως δεν δύναται να υπερβαίνει - συνολικά για τα εξάμηνα σπουδών - ποσοστό 10% επί των κατά το ίδιο ακαδημαϊκό έτος εισαγομένων σε κάθε σχολή ή τμήμα υποδοχής και β) να καθιστά τα όργανα των σχολών και των τμημάτων υποδοχής αποφασιστικώς αρμόδια για να εκτιμούν, με ειδικώς αιτιολογημένη κρίση και χωρίς υποχρέωση εξαντλήσεως του ως άνω ορίου, αν και σε ποιο βαθμό επιτρέπουν οι λειτουργικές δυνατότητες τους τη διενέργεια μετεγγραφών κατά το συγκεκριμένο ακαδημαϊκό έτος και, ακολούθως να αποφασίζουν επί των σχετικών αιτήσεων των ενδιαφερομένων συνεκτιμώντας και την επίδοση εκάστου εξ αυτών στις σπουδές του.....»  (βλ.σελ. 12 αποφάσεως).

Εδώ η απόφαση δεν αναφέρει βάσει ποίων κριτηρίων καθόρισε ως ανώτατο όριο όσων θα έχουν δικαίωμα μετεγγραφής το ποσοστό 10%; Και γιατί όχι 9% ή 20%; Και εάν τα όργανα κάθε σχολής ή τμήματος έχουν την άποψη ότι μπορούν να μετεγγραφεί ποσοστό 30 ή 40%, πλην όμως το ΣτΕ ορίζει 10%, αυτό αποδεικνύει « σεβασμό της πλήρους αυτοδιοικήσεως των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων», όπως αναγράφει η απόφαση; Ή εάν τα όργανα έχουν την άποψη ότι στη σχολή ή στο τμήμα δεν μπορεί δεν μπορεί να μετεγγραφεί κανείς, τότε τι θα γίνει γι’ αυτούς «οι οποίοι αδυνατούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στη σχολή ή το τμήμα, όπου έχουν εισαχθεί, λόγω προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι ή λόγω ανυπέρβλητης οικονομικής δυσχέρειας»; Θα στερηθούν της δυνατότητας να σπουδάσουν;

Συνεπώς δεν μπορεί να εφαρμοσθεί η απόφαση εξ αυτού και μόνον του λόγου, αφού όλα τα ανωτέρω αναφερόμενα οδηγούν σε όσα προηγουμένως αναφέρθηκαν.                                               

- ΙV  -

Όπως αποδεικνύεται από το περιεχόμενο της παραπάνω αποφάσεως στη δίκη αυτή είχε ασκήσει παρέμβαση η Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος (ΑΣΠΕ).

Δεν έχετε παρά ν΄ αναγνώσετε το κείμενο της παρεμβάσεώς μας   και την εκδοθείσα απόφαση.

Από την απλή ανάγνωση θα διαπιστώσετε ότι η εκδοθείσα υπ΄ αριθμ. 1251/2015 απόφαση εις ουδέν απολύτως δίνει απάντηση στα όσα προέβαλλε και ισχυρίσθηκε η ΑΣΠΕ.

Ειδικότερα, εκτός των άλλων, είχε προβληθεί εκ μέρους της ΑΣΠΕ ότι:

ΟΙ ΟΛΙΓΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΕΚΝΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ, ΠΟΥ ΕΖΗΤΗΣΑΝ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΘΕΣΗΣ (ΜΕΤΕΓΓΡΑΦΗ) ΟΥΔΟΛΩΣ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΩΤΩΝ ΑΙΤΟΥΝΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΧΗ ΣΠΟΥΔΩΝ, ΟΠΩΣ ΑΒΑΣΙΜΩΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΝΔΙΚΟΥ ΑΙΤΗΣΕΩΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1979 ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΜΕΤΕΓΓΡΑΦΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΕΚΝΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΘΕΣΠΙΣΘΗΚΕ ΓΙΑΤΙ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΥΠΕΡΤΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΟΔΗΓΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΞΕΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΦΙΑΛΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ. 

Με τις διατάξεις του άρθρου 21 παρ. 2 και 5 του Συντάγματος ορίζονται τ΄ ακόλουθα:

            « 2.Πολύτεκνες οικογένειες...έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Κράτος...

5. Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του Κράτους».

Η θέσπιση των ως άνω διατάξεων αποσκοπεί στην αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας (βλ. πρακτικά Βουλής επί του Συντάγματος, Συνεδρίαση ΟΘ16-4-1975 σελ. 479,486) και παρέχεται μέν, κατ’ αρχήν, υπόδειξη προς τον κοινό νομοθέτη για την λήψη των καταλλήλων μέτρων φροντίδος υπέρ των πολυτέκνων οικογενειών, εξυπακούεται, όμως, ταυτοχρόνως στοιχειώδης απαγορευτικός κανόνας, δεσμευτικός για τον κοινό νομοθέτη, συμφώνως προς τον οποίο δεν είναι συνταγματικώς ανεκτός ο περιορισμός ή η υποβάθμιση της παρεχομένης στους πολυτέκνους ειδικής φροντίδος, άνευ αποχρώντος λόγου, στα πλαίσια της αυτής σχέσεως. Εν όψει δε της αδιαστίκτου διατυπώσεως της εν λόγω συνταγματικής διατάξεως αλλά και του προαναφερθέντος σκοπού της, η εξυπηρέτηση του οποίου συνιστά και λόγον γενικωτέρου δημοσίου συμφέροντος δεν είναι, επίσης, συνταγματικώς ανεκτές, ρυθμίσεις με τις οποίες ορισμένες πολύτεκνες οικογένειες εξαιρούνται της ανωτέρω ειδικής κρατικής φροντίδος, αφού έτσι αναιρείται, ως προς προς αυτές, η αδιαστίκτως υπέρ των πολυτέκνων οικογενειών επιβαλλομένη από το Σύνταγμα ειδική φροντίδα του Κράτους.

Ο συνταγματικός νομοθέτης, θεσπίζοντας την υπέρ αυτών (πολυτέκνων) ειδική κρατική φροντίδα, δεν απέβλεψε στην ενίσχυση αυτών ως κατηγορίας οικονομικώς αδυνάτων ή αναξιοπαθούντων προσώπων (ΣτΕ 1095/2001, 1366/2009 κλπ.), αλλ΄ απέβλεψε στην θέσπιση κινήτρων για την αύξηση των γεννήσεων λόγω του οξυτάτου δημογραφικού προβλήματος, το οποίον αντιμετωπίζει η χώρα μας και το οποίο, δυστυχώς, συνεχώς επιδεινώνεται, όπως αποδείχθηκε και από τα στοιχεία, που ανακοινώθηκαν, της τελευταίας απογραφής του 2011 σύμφωνα με τα οποία ο μόνιμος πληθυσμός της Ελλάδος ανέρχεται σε 10.787.690 άτομα, ενώ βάσει της απογραφής του 2001 ανήρχετο σε 10.934.097 άτομα, δηλ. υπήρξε μείωση κατά 146.407. Η απογραφή του 2011 ήταν η 7^η κατά σειράν από το 1951 και πάντοτε υπήρχε αύξηση του πληθυσμού. Είναι η πρώτη φορά, που στην ιστορία των απογραφών υπάρχει μείωση του πληθυσμού της Ελλάδος.

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα επ΄ αυτού είχε αποφανθεί με την υπ΄ αριθμ. 18/1997 γνωμοδότησή του το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους και μάλιστα επί του θέματος των μετεγγραφών των πολυτέκνων και των τέκνων πολυτέκνων, που δέχθηκε τ΄ ακόλουθα:«...η διατύπωση του άρθρου 21 του ισχύοντος Συντάγματος σηματοδοτεί διάταξη με άμεσα κανονιστικό περιεχόμενο. Δεν κατευθύνει απλά τον κοινό Νομοθέτη, αλλ΄ επιβάλλει σ΄ αυτόν την λήψη των αναγκαίων μέτρων υπέρ των πολυτέκνων. Η λήψη μέτρων κατά των πολυτέκνων ή η θέση τους σε ήσσονα μοίρα δεν είναι συνταγματικά ανεκτή.  Τουναντίον κατά την εισηγητική έκθεση του ν. 860/79 «η Πολιτεία θεωρούσα την οικογένεια θεμέλιον της συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους, αναγνωρίζουσα την συμβολή και τας μεγαλυτέρας υπέρ του κοινωνικού και του    Έθνους θυσίας των πολυτέκνων κατ΄ επιταγήν του Συντάγματος εισήγαγε σοβαράς τροποποιήσεις της ισχύουσας νομοθεσίας, ώστε εφ΄ εξής η πολυτεκνική ιδιότης των γονέων να διατηρείται διά βίου, έστω και εάν απωλεσθεί η πολυτεκνική ιδιότης της Οικογένειας. Εν αντιθέσει προς τα, μέχρι του νόμου τούτου, ισχύοντα, καθ΄ α η πολυτεκνική ιδιότης των γονέων υφίστατο μόνον, καθ΄ ον χρόνον συντρέχουν οι προϋποθέσεις του χαρακτηρισμού της οικογενείας ως πολυτέκνου».  Συνεπώς η εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος των πολυτέκνων αποτελεί εξυπηρέτηση του γενικωτέρου δημόσιου συμφέροντος, πρό του οποίου και αυτή η αρχή της ισότητος των Ελλήνων απέναντι στο νόμο υποχωρεί  (ΣτΕ 2773/91, 2781/1991, 4062-4070/90). Υπό τα δεδομένα αυτά είναι νόμω επιβεβλημένη η μετεγγραφή φοιτητή πολύτεκνης οικογένειας ακόμη και εάν έχει υπερβεί το 18^ο  έτος της ηλικίας του ( Άλλωστε οι φοιτητές σ΄ αυτή συνήθως την ηλικία εισέρχονται στο Πανεπιστήμιο και κατά το χρόνο της αιτούμενης μετεγγραφής έχουν υπερβεί το 18ον έτος), αφού η πολυτεκνική ιδότητα των γονέων διατηρείται διά βίου, έστω και εάν απωλεσθεί η πολυτεκνική ιδιότητα της οικογενείας. Η άποψη αυτή ενισχύεται και από τα πρακτικά της Βουλής, κατά τη συζήτηση της επίμαχης διάταξης. Σε ερώτηση βουλευτή εάν χάνουν την ιδιότητα του πολύτεκνου τα υπόλοιπα τέκνα, όταν ένα από αυτά ενηλικιωθεί, ο αρμόδιος Υπουργός απάντησε αρνητικά. Άλλωστε οι διατάξεις περί προστασίας των πολυτέκνων αποβλέπουσες στις κρατούσες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες και τα αρνητικά δημογραφικά δεδομένα, δέον να τύχουν της ευρύτερης δυνατής ερμηνείας, εν όψει των λόγων θεσπίσεως τους και των σκοπών που εξυπηρετούν..».

Άλλωστε ουδαμού στην  ένδικο αίτηση γίνεται λόγος ή παρέχεται έστω και κάποιος δικαιολογητικός λόγος, για την απαγόρευση στους πολυτέκνους και τα τέκνα πολυτέκνων του δικαιώματος της μετεγγραφής (μεταφορά θέσης), που ίσχυε από του έτους 1979 και θεσπίσθηκε με το άρθρο 3 του Ν. 860/1979, ώστε να δικαιολογείται υποβάθμιση της μέχρι σήμερα παρεχομένης ειδικής φροντίδας υπέρ των πολυτέκνων, και ο οποίος μάλιστα ιδιαίτερος αποχρών λόγος να εξυπηρετεί και υπέρτερον δημόσιον συμφέρον και μάλιστα υπερτέρου εκείνου της αντιμετωπίσεως του οξυτάτου δημογραφικού προβλήματος.

Όταν μάλιστα την τριετία 2011-2012-2013 οι γεννήσεις (300.933) στην Ελλάδα ήσαν κατά 38.628 λιγότερες από τους θανάτους(339.561)!!! (βλ. Δελτίο ΕΛΣΤΑΤ 30-9-2014) και για πρώτη φορά από το 1921 οι γεννήσεις κατήλθαν το 2013 κάτω από το όριο των 100.000 και ήσαν μόλις 94.134, από τις οποίες μόνον 80.940 ήσαν γεννήσεις από Ελληνίδες, οι λοιπές ήσαν από αλλοδαπές, οι δε θάνατοι ανήλθαν το ίδιο έτος σε 111.794, δηλ. υπεροχή θανάτων κατά 17.660!!!

Έχει δε κριθεί από το ΣτΕ με πληθώρα αποφάσεων του και μάλιστα για την καθ΄ υπέρβαση εισαγωγή τέκνων πολυτέκνων στις στρατιωτικές σχολές με τις διατάξεις του Ν.Δ. 582/1970, ότι δεν αντίκειται στην αρχή της ισότητος, διότι δικαιολογείται από λόγους δημοσίου συμφέροντος, δηλαδή προς αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας, εν όψει και της διατάξεως του άρθρου 21 παρ. 2 του Συντάγματος (βλ. ενδεικτικώς 1972/1994, 2886/1995, 2778/1991, 2771/1991, 4062/1990, 2860/1993 κλπ.) και συνεπώς ουδεμία παράβαση του άρθρου 16 του Συντάγματος υπάρχει στην προκειμένη περίπτωση με την μεταφορά θέσης (μετεγγραφή) ολίγων τέκνων πολυτέκνων στις δύο πρώτες εκ των αιτούντων σχολές, όταν μάλιστα έχουν επιτύχει με τις πανελλήνιες εξετάσεις, με αμιγώς ακαδημαϊκά κριτήρια, σε αντίστοιχες και απολύτως ισότιμες σχολές με τις δύο πρώτες εκ των αιτούντων.

Πέραν των ανωτέρω, ουδεμία απολύτως δυσλειτουργία επιφέρει η μετεγγραφή (μεταφορά θέσης) των μόλις δεκαπέντε (15) τέκνων πολυτέκνων  από τους 99, που υπέβαλαν αίτηση μεταφοράς για την πρώτη των αιτούντων (Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ΕΜΠ) και των πέντε (5) από τους 47, που υπέβαλαν αίτηση μεταφοράς για τη δεύτερη των αιτούντων (αρχιτεκτονική ΑΠΘ), όπως αβασίμως υποστηρίζουν οι αιτούντες με τα όσα διαλαμβάνουν στον τρίτο λόγο της ενδίκου αιτήσεως τους, όταν μάλιστα το σύνολο των απευθείας εισαχθέντων ανέρχεται στους 208 και 168 αντιστοίχως, πλέον των εισαχθησομένων με τις κατατακτήριες, αριθμούς απευθείας εισαγομένων που απεδέχθησαν οι αιτούντες κατά τα προεκτεθέντα.

Ακόμη οι αιτούντες αποσιωπούν σκοπίμως και εκ προθέσεως να παραθέσουν στην ένδικο αίτηση τους στοιχεία από τα οποία να προκύπτει ο αριθμός των σπουδαστών που είχαν φοιτήσει όλα τα προηγούμενα έτη στο πρώτο έτος των δύο αιτούντων και ποιός ήταν ο αριθμός των πολυτέκνων και των τέκνων πολυτέκνων που είχαν λάβει μετεγγραφή ή είχαν εισαχθεί με τις ειδικές κατηγορίες, ώστε να δύναται να υπάρξει σύγκριση εάν εφέτος και μόνον δεν θα υπάρξει «ένα απλώς ανεκτό όριο επίπεδο ποιότητας σπουδών», όπως αναγράφουν στον τρίτο λόγο της αιτήσεως τους (βλ. σελ. 34).

Ούτε άλλωστε στην ένδικη αίτηση τους εξηγούν για ποιους λόγους δεν προσέβαλαν την υπουργική απόφαση που καθόρισε τον αριθμό των εισακτέων για κάθε μία από τις δύο πρώτες σχολές, όταν μάλιστα ο αριθμός αυτών ήταν διπλάσιος και τριπλάσιος από τον αριθμό που εζήτησαν οι ίδιοι, κατά τους αβάσιμους βεβαίως ισχυρισμούς τους.

Από τα παραπάνω και όλα τα λοιπά, που αναφέρομε στην παραπάνω προσφυγή μας αποδεικνύεται σε ό,τι αφορά τους πολυτέκνους και τα τέκνα των πολυτέκνων ότι η παραπάνω απόφαση παραβίασε βαναύσως και προκλητικώς το άρθρο 21 παρ. 2 του Συντάγματος και αγνόησε εξίσου προκλητικώς όλα όσα το ίδιο είχε αποφανθεί για τις περιπτώσεις των πολυτέκνων και των τέκνων τους. 

-  V  -

Είναι γνωστό ότι το ομόφωνο πόρισμα της Βουλής των Ελλήνων (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΔΗΛ. ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΚΚΕ) τον Φεβρουάριο του 1993  ( δηλ. πριν από 22 χρόνια) είχε επισημάνει τα εξής:  «..Στη χώρα μας, στην οποία σήμερα η γεννητικότητα είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη, το δημογραφικό πρόβλημα παίρνει τεράστιες εθνικές διαστάσεις, που μπορεί να απειλήσουν την εθνική μας ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα..εθνικούς κινδύνους..θα αντιμετωπίσει πολύ έντονα στο αμέσως προσεχές μέλλον η χώρα μας, αν δεν αλλάξουν οι δημογραφικοί δείκτες..».

Η κατάσταση το 2014 ήταν ακόμη χειρότερη με τους θανάτους (114.231) να υπερέχουν των γεννήσεων (93.452) κατά 20.779.  Το δε έτος 2015 (από 1/1/2015 έως 24/4/2015, ούτε καν τέσσερις μήνες) οι θάνατοι ήσαν 43.060 και οι γεννήσεις μόλις 27.209. Στο διάστημα αυτό, οι θάνατοι υπερέχουν των γεννήσεων κατά 15.851!!! Τέτοιο πράγμα δεν έχει ξανασυμβεί.  Ο καθένας αντιλαμβάνεται σε ποιο κατήφορο βρίσκονται οι γεννήσεις το 2015. Τείνουν να εξαφανισθούν από την Ελλάδα.

Η προκάτοχος σας Κυβέρνηση εξαφάνισε σχεδόν κάθε κίνητρο, που θα μπορούσε ν΄ ανακόψει τον κατήφορο, αφού έλαβε σειρά μέτρων κατά των πολυτέκνων, που δεν έχει προηγούμενο, όπως το είχε επισημάνει και ο κ. Πρωθυπουργός στην συνάντηση που είχε την προεκλογική περίοδο, παρουσία και των σημερινών υπουργών κ.κ. Λαφαζάνη και Στρατούλη, με την ηγεσία της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος.

Με αυτά τα δεδομένα θεωρούμε ότι το υπουργείο Πολιτισμού Παιδείας και Θρησκευμάτων και η νέα Κυβέρνηση είναι σε θέση να λάβει μέτρα, τα οποία να δώσουν το στίγμα ότι δίνει νέο όραμα στα νέα ζευγάρια για την απόκτηση παιδιών.

Έτσι επιβάλλεται εν όψει της δημογραφικής κατάρρευσης, που απειλεί την Ελλάδα, να ληφθεί ειδική μέριμνα για τις πολύτεκνες οικογένειες, σύμφωνα και με την Συνταγματική επιταγή του άρθρου 21 παρ. 2 του Συντάγματος, ν΄ αγνοήσει για όλους τους παραπάνω λόγους την παραπάνω απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας και να δοθεί τέλος στην ταλαιπωρία των πολυτέκνων και των τέκνων τους με την δυνατότητα να σπουδάζουν, χωρίς τις συνεχείς αλλαγές και τις ταλαιπωρίες που υφίστανται μέχρι σήμερα.

Να φέρετε προς ψήφιση την ακόλουθη διάταξη:

«Πολύτεκνοι και τέκνα πολυτέκνων, που επέτυχαν ή φοιτούν σε Σχολές ή Τμήματα ΑΕΙ ή ΤΕΙ, μεταγράφονται στην αντίστοιχη Σχολή ή Τμήμα ΑΕΙ ή ΤΕΙ που είναι πλησιέστερη στον τόπο της κατοικίας τους ή εκεί όπου φοιτά ο (η) αδελφός (η) τους και στο αντίστοιχο έτος».

Με αυτό τον τρόπο θα τεθεί τέλος στα όσα υφίστανται τα τελευταία χρόνια οι πολύτεκνοι και τα τέκνα τους. 

-  VΙ -

Τέλος θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η ΑΣΠΕ θα καταφύγει στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο του Στρασβούργου ζητώντας την ακύρωση της παραπάνω αποφάσεως του ΣτΕ και είναι βεβαία η ευδοκίμηση της προσφυγής μας, όταν η απόφαση του ΣτΕ αγνόησε όλα όσα είχε η ΑΣΠΕ προβάλλει κατά την δίκη.

Σημειώνουμε ότι στην προκειμένη περίπτωση έχουν παραβιασθεί διατάξεις της ΕΣΔΑ και ειδικότερα τα άρθρα 6 παρ. 1, 8, 13, 14 και 17 σε συνδυασμό με το άρθρο 2 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου. Συνεπώς συντρέχουν σοβαρότατες προϋποθέσεις να γίνει δεκτή η προσφυγή μας, οπότε πέραν της καταδίκης που θα υποστεί η Ελλάδα με ενδεχόμενο σοβαρών αποζημιώσεων για τους προσφεύγοντες, συντρέχει και η περίπτωση να επανεξετασθεί η υπόθεση, καθόσον με το άρθρο 23 του Ν. 3990/2010, εφόσον γίνει δεκτή η προσφυγή μας, εντός ενενήντα ημερών δικαιούμαστε να επαναφέρουμε την υπόθεση ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο υποχρεούται να επανεξετάσει την υπόθεση υπό το πρίσμα των παραδοχών του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου του Στρασβούργου, οπότε θα έχουμε μια ακυρωτική απόφαση σε ευρωπαϊκό επίπεδο και μια πανηγυρική επανεξέταση της υπόθεσης σε νέα βάση, δηλαδή στη βάση της προστασίας των δικαιωμάτων των πολυτέκνων οικογενειών που πλήττονται από τη σχετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Ενόψει των παραπάνω, γεννάται θέμα της μη άμεσης εφαρμογής της εν θέματι απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, καθόσον η προσδοκία επιτυχίας είναι σφόδρα ισχυρή και θα υπάρξουν ανατροπές σε οικογενειακές καταστάσεις και εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά και στη σπουδάζουσα και φοιτητιώσα νεολαία μας σε βαθμό που θα προκαλέσει δυσχερώς επανορθώσιμες βλάβες επί εννόμων αγαθών και δικαιωμάτων που αφορούν στην πρόσβαση στην παιδεία, στην ανάπτυξη της προσωπικότητας και στην εν γένει συντήρηση των οικογενειών και μάλιστα των πολυτέκνων. 

Με την βεβαιότητα Κύριε Υπουργέ ότι θα υιοθετήσετε την παραπάνω πρόταση  για τους πολυτέκνους και τα τέκνα των πολυτέκνων, 

διατελούμε με εκτίμηση, 

 Ο Πρόεδρος                                                             Ο Γεν. Γραμματέας 

Βασίλειος Θεοτοκάτος                                                 Εμμανουήλ Χρυσόγελος  

Ἡ ἡμιμάθεια εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὴν ἀ­­­­μάθεια. Κατὰ τὸν μεγάλο Ρῶσο συγγραφέα Φεοντὸρ Ντοστογιέφσκη «εἶναι ἡ τρομερότερη μάστιγα τῆς ­ἀνθρωπότητας... Εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὴν πανού­κλα, τὴν πείνα καὶ τὸν πόλεμο».
Μὲ τὴν ἴδια ἀναλογία ἡ ἄγνοια τῆς Ἱστορίας εἶναι θλιβερή, ἡ διαστρέβλωσή της ὅμως συνιστᾶ πνευματικὴ ἀναπηρία. Κι εἶναι τραγικὸ αὐτὴ τὴν ἀναπηρία νὰ τὴν ἐμφανίζουν πρόσωπα ποὺ κατευθύνουν τὴν πορεία τοῦ τόπου.
Αὐτὲς τὶς μελαγχολικὲς σκέψεις κάναμε, ὅταν ἦλθαν «εἰς γνῶσιν» μας οἱ ἀντιλή­ψεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ κ. Ἀλέξη Τσί­­πρα κατὰ τὴν ὁμιλία του στὸ ­Πανεπιστήμιο τῶν Ἀθηνῶν τὴν 25η Μαρτίου καὶ τοῦ Ὑπουργοῦ Πολιτισμοῦ, Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων κ. Ἀριστείδη Μπαλτᾶ ἀπὸ τὴν Ἐ­­γ­κύκλιό του πρὸς τοὺς καθηγητὲς καὶ τοὺς μαθητές. Καὶ οἱ δύο ὑποστήριξαν ὅτι «ἡ ἑλληνικὴ ­ἐπανάσταση ὑπῆρξε τέκνο τοῦ διαφωτισμοῦ».
Δὲν θὰ κρίνουμε ἐμεῖς τὶς λανθασμένες αὐτὲς ἀντιλήψεις. Θὰ ἀφήσουμε νὰ μιλήσει τὸ στέλεχος καὶ ὑποψήφιος βουλευτὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ στὶς τελευταῖες ἐκλογές, ὁ γνωστὸς σκιτσογράφος «Στάθης» (Σταυρόπουλος). Γράφει μεταξὺ τῶν ἄλλων ὁ «Στάθης» στὸ ἱστολόγιο «enikos.gr»:
«Ὁ κύριος Μπαλτᾶς ἀποφαίνεται ὅτι “ἡ ἑλληνικὴ ἐπανάσταση ὑπῆρξε τέκνο τοῦ διαφωτισμοῦ”. Μόνον; Δὲν ὑπῆρξε στὶς γενεσιουργὲς αἰτίες τῆς ­Ἐπανάστασης ἡ λαϊκὴ ἰδιοπροσωπία; Δὲν ὑπῆρξε ἡ λαϊκὴ παράδοση, οἱ θρύλοι τοῦ ­μαρμαρωμένου βασιλιᾶ; Δὲν ὑπῆρξε ἡ κλεφτουριά; Οὔτε ἡ κιβωτὸς τῶν κοινοτήτων μὲ τὰ ἐκκλησιαστικὰ κολλυβογράμματα; Ἦταν ἡ “ἑλληνικὴ ἐπανάσταση τέκνο τοῦ διαφωτισμοῦ” ὀρφανὴ ἀπ’ τὶς προγενέστερες ἐπαναστάσεις, ἤδη ἀπ’ τὶς ἀρχὲς τοῦ 1600, ὅπως ἡ ἐξέγερση τοῦ Διονυσίου τοῦ Σκυλόσοφου, ἢ ἀργότερα τοῦ Κατσαν­τώνη, ἢ τῶν Ὀρλοφικῶν; Μόνον μὲ τὸν διαφωτισμὸ ἔχει νὰ κάνει ἡ Ἐπανάσταση, οὔτε μὲ τὸν θρῆνο τῆς Ἅλωσης; οὔτε μὲ τοὺς χιλιάδες νεομάρτυρες; Καὶ ὁ Ρήγας τέκνο τοῦ διαφωτισμοῦ, καὶ ἡ Φιλικὴ Ἑταιρεία στὸ φῶς τοῦ διαφωτισμοῦ στημένη, ἄμοιροι ἦταν ὅλης τῆς ὑπόλοιπης ἰδιοσυστασίας τοῦ Γένους; Δὲν γνώριζαν ἀπὸ δημοτικὰ τραγούδια; Γιατί τέτοια αἰδώς, κύριε Ὑπουργέ, γιὰ τὴ λαϊκὴ καταγωγὴ τῆς Ἐπανάστασης;».
Καὶ κλείνει μὲ τραγικὴ εἰρωνεία τὶς ση­μαντικότατες παρατηρήσεις του ὁ «Στά­­θης»: «Κύριε Ὑπουργέ, σᾶς ὁμολογῶ ὅτι κουράστηκα καὶ βαρέθηκα νὰ κάνω τὴν ἀσπιρίνη ἀπέναντι στὸν καρκίνο. Μία ἀκόμα ἡττημένη φωνὴ εἶναι οἱ ἐθνολαϊκιστὲς φαιοκόκκινοι σὰν καὶ τοῦ λόγου μου. Κάντε δουλειά σας, ­κάν­τε δουλειά σας! καὶ ζήτωσαν ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Μάξιμος ὁ Γραικὸς καὶ ἡ φυλ­­λάδα τοῦ Μεγαλέξανδρου, ὅλοι τους ἔν­δοξα τέκνα τοῦ διαφωτισμοῦ...»!
Ἐμεῖς δὲν θὰ προσθέσουμε τίποτε ἄλ­λο!

Πηγή: Ο Σωτήρ

«Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις... Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε» Γ. Σεφέρης

Η λέξη βωμολοχία έχει ενδιαφέρουσα ετυμολογική ερμηνεία. Για τα γενέθλιά της, ως συνήθως, θα καταφύγουμε στην αρχαία Ελλάδα. Θα μας βοηθήσει αυτή η περιήγηση στο να κατανοήσουμε ποιοι άνθρωποι, ποιοι εθνοπατέρες και ποιες εθνομητέρες, όπως ευφημιστικώς λέγονται οι βουλευτές, κάθονται στα έδρανα της Βουλής.

Στην αρχαιότητα, όταν γίνονταν θυσίες, οι διάφοροι χασομέρηδες και κοπροσκυλιάζοντες κηφήνες, συγκεντρώνονταν γύρω από τους βωμούς, για να πάρουν, μετά το τέλος των θυσιών, τα απομένοντα εκ των θυσιών κρέατα, τα ειδωλόθυτα, όπως λέγονται (εκ του θύω, θυσιάζω εις τα είδωλα). Αλλά ήταν τόσοι πολλοί, ώστε οι «ιερείς» δεν ήξεραν σε ποιόν να πρωτοδώσουν. Όσοι δεν προλάβαιναν να πάρουν μερίδιο, διαπληκτίζονταν και αλληλοϋβρίζονταν με όσους τυχερούς έπαιρναν. Όπως ακριβώς παλαιότερα, έξω από τα κρεοπωλεία, «τρώγονταν» τα λεγόμενα χασαπόσκυλα, για το ποιος θα αρπάξει το κόκκαλο που πετούσε ο πάλαι ποτέ... μακελλάρης και νυν κρεοπώλης. Από την λέξη, λοιπόν, βωμός και το ρήμα ελλοχεύω, που σημαίνει ενεδρεύω, παραφυλάω, παράγεται το βωμολοχώ. Και επειδή οι ελλοχεύοντες έβριζαν ασυστόλως, η λέξη κατάντησε να σημαίνει τον χυδαιολόγο. Μάλιστα, ο λαός, «για να σπάσει πλάκα», κατά το κοινώς λεγόμενο, μαζευόταν κατά τις θυσίες στους βωμούς για να διασκεδάσει, να ξεχάσει «τα πάθια και τους καημούς του», με τους σκυλοκαβγάδες των βωμολόχων.

Κάτι παρόμοιο ισχύει στις μέρες μας με τον «ναό» ή καλύτερα τον «βωμό της δημοκρατίας. Μέσω της αδηφάγου τηλεοπτικής οθόνης, εμείς ο λαός, παρακολουθούμε εμβρόντητοι τις βωμολοχίες των βουλευτών. Πλην των τιμητικών εξαιρέσεων, κατανοούμε όλοι μας τι είδους άνθρωποι κάθονται στα εδώλια της Βουλής.

«Συνήχθησαν, λοιπόν, εν τω βουλευτηρίω και θηρία και κτήνη και ερπετά. Άνθρωποι παντός εστερημένοι διανοητικού προτερήματος παρακάθηνται εκεί, έχοντες ανήκουστον θράσος αμαθείας... εξευτελίζουσι δε και καταρυπαίνουσι το βουλευτικόν βήμα, επιβαίνοντες αυτού ανά πάσαν στιγμήν και φλυαρούντες άνευ αισχύνης ό,τι και αν τοις κατεβή εις την μεστήν αμαθείας και μωρίας κεφαλήν των», γράφει ο πάντοτε δηκτικός Κυρ. Σιμόπουλος στο βιβλίο του «η διαφθορά της εξουσίας», αναφερόμενος σε Βουλή του 19ου αιώνα (σελ. 393. Στην ίδια σελίδα διαβάζουμε και μία παραπομπή, την οποία, κατόπιν έντονου προβληματισμού, παραθέτω αδιστάκτως: «Βουλευτής τις, εκ των τιμιωτέρων, μας έλεγε προχθές ότι με ολιγωτέραν εντροπήν εισήρχετο εις τα μπορντέλα, όταν ήτο νέος, παρά τώρα εις την Βουλήν. Και είχε δίκαιον. Τα καταστήματα των Κοινών Γυναικών είναι ναός απέναντι του καταστήματος της Βουλής των Ελλήνων»).

Η τελευταία, εντός παρενθέσεως, αντιπαραβολή των δύο... καταστημάτων, των Κοινών Γυναικών και της Βουλής των Ελλήνων, αν και αναφέρεται σε παρελθόντα έτη, τα οποία ευτυχώς παρήλθαν ανεπιστρεπτί, ως γνωστόν ο νυν πολιτικός και παραπολιτικός κόσμος έχει εκπολιτιστεί, εν τούτοις, λέγω, ανησυχία με κατέλαβε λόγω του διδασκαλικού μου αξιώματος. (Έτσι το έλεγαν παλιά: αξίωμα. Ζητώ συγγνώμη, για το ψευτοκαθαρευουσιάνικο ύφος, αλλά, όπως λέει και ο ποιητής, «φτιάξε μια κρούστα τρέλλας γύρω από το μυαλό σου για να μπορέσεις να αντέξεις»).

Το σχολείο μας, η Στ’ Δημοτικού, όπως και εκατοντάδες άλλα σχολεία της Ελλάδας, προγραμματίζει προς το τέλος της σχολικής χρονιάς, διδακτική επίσκεψη στην Αθήνα, πράγμα που ενθουσιάζει τους μαθητές και τους συνοδούς γονείς τους. Η Ακρόπολη, ο Παρθενών, το μουσείο, το μετρό για μας τους «επαρχιώτες», όπως συνεχίζουν σχετλιαστικώς να μας αποκαλούν τα κακομαθημένα μειράκια των καναλιών και λοιποί τζιτζιφιόγκοι... εξ Αθηνών, συνιστούν πράγματι ιδανικό προορισμό για τα παιδιά. Η διδακτική όμως εκδρομή γίνεται κυρίως και έτσι τιτλοφορείται-«εκπαιδευτική δράση» καταπώς την ονοματοδοτούν σήμερα- για να γνωρίσουν οι μαθητές την Βουλή των Ελλήνων. Αν, σκέφτομαι, συμπέσει, την ημέρα που θα πάνε οι μαθητές μου στην Βουλή, να συζητούν οι «αντιπρόσωποι του λαού» για μνημόνια, θεσμούς και τα συμπαρομαρτούντα, τι θα συμβεί; Να αγορεύει, για παράδειγμα, ο κυρ-Βούτσης και να του απαντά ο ελλοχεύων κυρ-Άδωνις. Με τις τόσες χυδαιολογίες και ευτελολογίες που θα ακούσουν οι μαθητές θα λάβουν, δία βίου, ένα «λαμπρό μάθημα» δημοκρατικής και κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, από τις μεστές αμαθείας και μωρίας κεφαλές του έθνους. Οπότε, θα συμπεράνουν τα παιδιά, αν ετούτος ο χώρος, που κλαυσαχενίζεται ότι είναι ο ναός της δημοκρατίας και του ελεύθερου διαλόγου, ρυπαίνεται από τόσα και τέτοια... γαλλικά, στην ζωή μας και εμείς έτσι θα λύνουμε τις διαφορές μας. (Πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά, μήπως η σχολική βία, πέραν των άλλων, οφείλεται και στην εικόνα που παρουσιάζουν στην Βουλή όλοι αυτοί οι καντιποτένιοι και ημιμαθείς υβρεοχυδαιολόγοι).

Να παραθέσουμε και ένα νόστιμο ανέκδοτο που δημοσιεύτηκε σε αθηναϊκό περιοδικό του 1875, το οποίο υποδηλώνει και εξεικονίζει αριστοτεχνικά την ποταπότητα και την αχρειότητα των τότε κοινοβουλευτικών ανδρών.

Ο σουλτάνος διόρισε βεζύρη έναν άνθρωπό του, ολότελα αστοιχείωτο, κακοήθη, ένα χαμένο κορμί, ονόματι Χασάνης. Αρρωσταίνει ο πατέρας του Χασάνη, του θανατά, και καλεί τον γιο του, τον ασπάζεται περιπαθώς και του λέει:

- Παιδί μου, τώρα που θα πάω στον Κάτω Κόσμο, αν με ρωτήσουν πώς πάει το δοβλέτι (=εξουσία) τι να τους πω;

- Πες τους ότι ο Χασάνης έγινε βεζύρης και θα καταλάβουν!...». Μπορεί ο καθένας μας στη θέση του Χασάνη να βάλει πολλά ονόματα σύγχρονων βεζύρηδων...

Κλείνω με το περίφημο έργο του Μ. Φωτίου «Ο ηγεμών», γραμμένο την εποχή που κάναμε αυτοκρατορίες και μοιράζαμε πολιτισμό στους βάρβαρους λαούς, γιατί είχαμε ηγέτες, που φιλοτιμούσαν με το παράδειγμά και το ήθος τους το λαό.

«Όσω δε τις προέχει τη αρχή, τοσούτω χρεωστεί πρωτεύειν και τη αρετή. Ο δε τουναντίον ποιών, τρία άμα, και κάκιστα, επιτελεί: απόλλυσιν εαυτόν, τους ορώντας εις κακίαν παρακαλεί, βλασφημείσθαι παρασκευάζει τον Θεόν, ότι τοιούτω τηλικαύτην ενεχείρισεν αρχήν. Διά τούτο παντί μεν ανθρώπω φευκτέον η κακία, μάλιστα δε τοις εν τη αρχή».

Δηλαδή: «Όσο πιο μεγάλη εξουσία αποκτά κάποιος, τόσο πιο πολύ οφείλει να διακρίνεται και στην αρετή. Εκείνος που κάνει το αντίθετο, καταφέρνει τρία πράγματα, τα χειρότερα δυνατά: Καταστρέφει τον εαυτό του. Ωθεί όσους τον βλέπουν στην κακία. Τους κάνει να βλασφημούν το Θεό, που εμπιστεύτηκε στα χέρια τέτοιου ανθρώπου, τόσο μεγάλη εξουσία. Γι’ αυτό κάθε άνθρωπος πρέπει να αποφεύγει την κακία, προπάντων όμως όσοι έχουν εξουσία».

Πηγή: Ακτίνες

Δια να καταργήση τον θάνατον, να φωτίση τους ανθρώπους να ακολουθούν δρόμους που ανυψώνουν αυτούς και τους συνανθρώπους τους· Δια να μας προλαμβάνη από ελλείψεις, ελαττώματα και πράξεις, που μας δημιουργούν δυσκολίες και πόνους στην ζωή, αλλά και δια να μας ολοκληρώνη ως ανθρώπους και πολίτας.

Προς τον αξιότιμον Διευθυντήν της Εφημερίδος ΠΑΤΡΙΣ Πύργου

Ενταύθα

Αγαπητέ μου κ. Διευθυντά,

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ,

Δια να καταργήση τον θάνατον, να φωτίση τους ανθρώπους να ακολουθούν δρόμους που ανυψώνουν αυτούς και τους συνανθρώπους τους· Δια να μας προλαμβάνη από ελλείψεις, ελαττώματα και πράξεις, που μας δημιουργούν δυσκολίες και πόνους στην ζωή, αλλά και δια να μας ολοκληρώνη ως ανθρώπους και πολίτας.

Αγαπητέ μου κ. Διευθυντά ,

Η επιστολή μου αυτή οφείλεται στο γεγονός, ότι εδιάβασα στο χθεσινό Φύλλο της ΠΑΤΡΙΔΟΣ (24-4-2015) και στην Στήλη: ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΠΑΝΤΟΥ, δημοσίευμά σας με τίτλον: Ο Πατέρας του 18χρονου Μαθητού που έγδυσαν στην Πενθήμερη εκδρομή, «λύνει» την σιωπή του».

Επειδή το φαινόμενο τούτο της σχολικής βίας από μαθητάς σε συμμαθητάς των, δυστυχώς, ΔΕΝ είναι το μόνον. Κάτι παρόμοιο προ καιρού έγινε και σε μαθητή Σχολείου του Πύργου σε σχολική εκδρομή, δια το οποίο εγράψατε και εσείς στην ΠΑΤΡΙΔΑ. Και επειδή βλέπω ότι η σχολική βία - ξενόφερτο και αυτό φρούτο - όλο και περισσότερο λαμβάνει διαστάσεις - κοντεύει να γίνη μόδα-μάστιγα των Μαθητών – αισθάνθηκα την ανάγκη, ως πνευματικός Πατέρας, να κάνω ένα εποικοδομητικό σχόλιο δια την αντιμετώπισι του τρομερού αυτού φαινομένου, που βασανίζει πολλούς μαθητάς και έφθασε μέχρι να προκαλέση και θάνατο. Λοιπόν:

1. Επιθυμώ να τονίσω, ότι το φαινόμενον παρατηρείται σε παιδιά -αγόρια και κορίτσια – που ΔΕΝ είναι ζωντανά μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και δεν ζουν Χριστιανική ζωή. Και ο άνθρωπος που ζει μακρυά από τον Θεόν, πράττει συνήθως όλα τα κακά στους άλλους, αλλά και πολλές φορές και στον ίδιο του τον εαυτόν.

2. Το Υπουργείο Παιδείας από την δεκαετίαν του 1980 εχαλάρωσε την σχολική πειθαρχία και αφήρεσε τα ειδικά διακριτικά των παιδιών (ποδιά και πηλίκιον)· Τα άφησε απαιδαγώγητα στο καλό, στην αρετή και στην πρόοδο, και ακόμη τα εχάϊδεψε πονηρά με τις κατά καιρούς οδηγίες του και τα άφησε στην τύχη τους και στην προαίρεσί τους. Έτσι εγκαταλελειμμένα ενόμισαν και νομίζουν ότι πλέον είναι ελεύθερα να κάνουν ό,τι θέλουν. Ο άνθρωπος όμως από βρέφος ρέπει προς το κακό και αν δεν διαπαιδαγωγηθή χριστιανικά θα πράξη το κακό, οπότε ασφαλώς θετικά ή άρνητικά πάσχει και υποφέρει και ο ίδιος.

Θα ενθυμήσθε ακόμη, ότι το Υπουργείον Παιδείας εσκέπτετο να κάμη στα Σχολεία δια τους Μαθητάς ειδικά καπνιστήρια – δια να μη καπνίζουν δήθεν στα αποχωρητήρια - , αντί να δώση εντολή στους Υπευθύνους των Σχολείων ότι στους Μαθητάς απαγορεύεται το κάπνισμα. Αργότερα μάλιστα Υπουργός Παιδείας εζήτησε δημοσίως και άρχισε και στην Βουλή συζήτησις, να αποφασισθή να αφήσουν τα ελαφρά ναρκωτικά ελεύθερα. Όπως όλοι γνωρίζουμε όμως όλοι οι χρήστες των σκληρών ναρκωτικών, τα οποία οδηγούν τον άνθρωπο στην αθλιότητα και τελικά στον θάνατον, ξεκίνησαν από τα ελαφρά ναρκωτικά.

Και στις ημέρες μας τα ίδια όργανα άρχισαν να παίζουν. Εδιάβασα στον Τύπο ότι «στις 9 Μαΐου θα γίνη Συλλαλητήριο υπέρ της Κάναβης στο Σύνταγμα ... από την Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ και από τον τομέα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ ...». Ασφαλώς οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν!! Προφανώς όμως αυτά είναι και προσυνεννοημένα , ώστε με τις ενέργειές τους αυτές να βρη αφορμή τάχα ο αρμόδιος ομοϊδεάτης τους Υπουργός να πραγματοποιήση τώρα και τούτο, όπως απεφάσισαν ήδη και πριν λυθούν τα σοβαρά θέματα που απασχολούν όλους τους Έλληνες, την κατάργησι της φυλακής υψίστης ασφαλείας και την έξοδο από τις Φυλακές του τρομοκράτη Ξηρού. Όμως δικαιώματα έχει και η πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού και όχι μόνον οι τεμπέληδες και οι εγκληματίες.

Άλλος Υπουργός πάλιν απαγόρευσε παλαιότερα την εξομολόγησι των Μαθητών στα Σχολεία, περιώρισε τις ώρες των Θρησκευτικών σ’αυτά – σε κάποιες τάξεις δεν κάνουν καθόλου θρησκευτικά - και ανέθεσε την υπευθυνότητα του Εκκλησιασμού των Μαθητών στον Σύλλογο των Καθηγητών, ώστε σήμερα να υπάρχουν Σχολεία που πολύ σπάνια εκκλησιάζονται ή ένα – δύο Σχολεία έβγαλαν και τις εικόνες του Χριστού από τις Σχολικές Αίθουσες.

Δεν είναι πολύς καιρός μάλιστα που συζητείται στο Υπουργείο Παιδείας το θέμα, το μάθημα των θρησκευτικών να γίνη θρησκειολογικό, ώστε τα παιδιά να μη μαθαίνουν την πίστι των γονέων τους , όπως επιτάσσει το ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδος, το οποίον στο άρθρο 16, παράγραφον 2, ορίζει: «Η Παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες», και δεν λέει ότι μπορεί κάθε Υπουργός να αποφασίζει ό,τι θέλει.

Επίσης ο ισχύων Νόμος 1566/1985 περί Εκπαιδεύσεως στο άρθρον 1 ορίζει:«Σκοπός της Πρωτοβαθμίου και Δευτεροβαθμίου Εκπαιδεύσεως είναι να συμβάλει στην ολόπλευρη, αρμονική και ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών, ώστε, ανεξάρτητα από φύλο και καταγωγή, να έχουν την δυνατότητα να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες και να ζήσουν δημιουργικά. Ειδικώτερα υποβοηθεί τους μαθητές : α) Να γίνονται ελεύθεροι, υπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, ... και να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της Ορθόδοξης Χριστιανικής παραδόσεως. . .».

3. Θέλω όμως επίσης να επισημάνω επικριτικά, κ. Διευθυντά, και το γεγονός ότι ο σημερινός Υπουργός Παιδείας, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, πρώτο μέλημα είχε να διατάξη την κατάργησι των Σχολικών Βραβείων, δηλαδή την από τους αρχαιοτάτους Ελληνικούς χρόνους θεσπισθείσαν ευγενή άμιλλα, και να καταργήση τον νόμον δια τους αιωνόβιους φοιτητάς. Δηλαδή τους εκάλεσε να ξαναέλθουν στα Πανεπιστήμια, προφανώς για να αναστατώνουν κάθε τόσο τα Πανεπιστήμια με τις καταλήψεις, να κάνουν πορείες για να σπάνε τις τζαμαρίες των καταστημάτων, να καίνε σπίτια και αυτοκίνητα, οι δε γονείς τους να εξοδεύουν χρήματα διά το φαγητό και την διαμονή τους!!

4. Δια τούτο, κ. Διευθυντά μου, έγραψα παλαιότερα στον τότε Υπουργό Παιδείας, ότι εφ ’ όσον δεν θέλετε τα θρησκευτικά και τους Κληρικούς στα Σχολεία, τότε ασφαλώς θα αναγκασθήτε να διορίσετε στα Σχολεία μας«ψυχιάτρους». Και ιδού σήμερα εκεί έχουμε φθάσει· Να θέλουν οι μαθηταί ψυχολογική στήριξη!!

Αγαπητέ μου κ. Διευθυντά.

Αν θέλουν οι Κυβερνώντες να παύση η βία στα Σχολεία και να είναι, και να γίνουν αν δεν είναι, οι Μαθητές και οι Φοιτητές αληθινές προσωπικότητες, χρήσιμες δια τον εαυτόν τους, την οικογένειά τους και την Κοινωνία μας, πρέπει Κράτος και Κοινωνία να μη βοηθούν στην απομάκρυσι των Μαθητών από τον Θεόν και την Εκκλησία μας. Άλλωστε οι Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων ήσαν θεοφοβούμενοι - έτσι τους βρήκε ο Απόστολος Παύλος τους Αθηναίους (ίδετε Πράξεις Αποστόλων, Κεφάλαιον ΙΖ , στίχοι 16-34)- και γι΄αυτό έλεγαν: «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Γιατί ο Χριστός κάνει τον άνθρωπον αληθινά ελεύθερον, ολοκληρώνει την προσωπικότητά του, αλλά και τον διδάσκει να αγαπά τον συνάνθρωπόν του «ως τον εαυτόν του», να εργάζεται δια την ειρήνην του σύμπαντος κόσμου και αν χρειασθή να θυσιάση προς τούτο και τον εαυτόν του.

Δια τούτο, αν θέλουν οι Κυβερνώντες και η Κοινωνία να παύση και το κακό της βίας στα Σχολεία, ας βοηθήσουν να έλθουν τα παιδιά μας κοντά στον Χριστό. Άλλως θα έχουν αυτοί ολόκληρη την ευθύνη της σχολικής βίας και κάποτε-αργά ή γρήγορα -η ευθύνη αυτή θα τους αποδοθή.

Με ευχές, ευχαριστίες και εκτίμησι

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο Ηλείας ΓΕΡΜΑΝΟΣ

Πηγή: Θρησκευτικά 

Με πόνο ψυχής και ανησυχία παρατηρούμε ότι η λεγόμενη «Ακαδημαϊκή Θεολογία» ολισθαίνει δυστυχώς ολοένα και περισσότερο στον οικουμενιστικό κατήφορο. Οι Θεολογικές μας Σχολές, ενώ θα έπρεπε να είναι οι κυματοθραύστες και τα προπύργια της Ορθοδοξίας έναντι της πλάνης και των αιρέσεων, έγιναν δυστυχώς οι «κεκρόπορτες», μέσω των οποίων  εισέρχεται στην Εκκλησία η πλάνη και εδραιώνεται ο Θρησκευτικός Συγκρητισμός, ντυμένος μάλιστα με τον μανδύα της επιστημονικής εγκυρότητας και αυθεντίας!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 27η  Απριλίου 2015

ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΗΓΕΤΩΝ

Με πόνο ψυχής και ανησυχία παρατηρούμε ότι η λεγόμενη «Ακαδημαϊκή Θεολογία» ολισθαίνει δυστυχώς ολοένα και περισσότερο στον οικουμενιστικό κατήφορο. Οι Θεολογικές μας Σχολές, ενώ θα έπρεπε να είναι οι κυματοθραύστες και τα προπύργια της Ορθοδοξίας έναντι της πλάνης και των αιρέσεων, έγιναν δυστυχώς οι «κεκρόπορτες», μέσω των οποίων  εισέρχεται στην Εκκλησία η πλάνη και εδραιώνεται ο Θρησκευτικός Συγκρητισμός, ντυμένος μάλιστα με τον μανδύα της επιστημονικής εγκυρότητας και αυθεντίας! 

Και φθάσαμε στο τραγικό κατάντημα να διδάσκουν στους φοιτητές μας την πλάνη και την αίρεση, αντί να δίδουν την μαρτυρία της αληθείας της Ορθοδόξου πίστεως. Το δε τραγικότερο είναι ότι όλα αυτά συντελούνται όχι απλώς με την ανοχή, αλλά με την ολόθυμη συμπαράσταση και σύμφωνη γνώμη της πλειονότητας των Ιεραρχών μας.
 Πριν από μερικούς μήνες με έκπληξη και οδύνη πληροφορηθήκαμε από τα ιστολόγια και τις εφημερίδες, την απόφαση των καθηγητών του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. για την ίδρυση, εντός της εν λόγω Σχολής, κατευθύνσεως ισλαμικών σπουδών, ώστε να διδάσκεται και η πλάνη του Ισλάμ, ο νεοαρειανισμός, που αρνείται τον Τριαδικό Θεό και στη θέση του τοποθετεί τον πρωτιστεύοντα του Αραβικού πολυθεϊστικού συστήματος του «Ιλάχ Αλλάχ». Και σαν να μην έφθανε το οδυνηρό αυτό πλήγμα στο σώμα της Εκκλησίας, ήρθε και δεύτερο πλήγμα από το ίδιο Τμήμα της ίδιας Σχολής: Η διοργάνωση Διεθνούς Επιστημονικής Ημερίδας από κοινού με τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου του Graz με θέμα: «Πρότυπα Θρησκευτικών Ηγετών στον 21^ο αιώνα». Η ημερίδα αυτή δεν στόχευε απλώς στην διεθνή προβολή και ανάδειξη του Πάπα Φραγκίσκου του Α΄ και του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου ως «Προτύπων Θρησκευτικών Ηγετών». Κυρίως και πρωτίστως στόχευε στην ανατροπή του αρνητικού κλίματος και της αρνητικής εικόνος, που δημιουργήθηκε πανελληνίως και διεθνώς,για τα δύο αυτά πρόσωπα, μετά την δημοσίευση και κυκλοφορία από την «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών», πριν από μερικούς μήνες του ομολογιακού κειμένου με τίτλο: «Η νέα Εκκλησιολογία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου» και της ανοικτής επιστολής του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ προς τον Πάπα Φραγκίσκο τον Α΄.

Από την μέχρι τώρα ζωή και πολιτεία των δύο αυτών ανδρών, από τα λόγια και τις πράξεις των μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι υπήρξαν πρότυπα Θρησκευτικών Ηγετών; Κάθε άλλο. Αντίθετα μάλιστα. Διότι ποιά είναι τα αληθινά πρότυπα, τα οποία οφείλουν να μιμηθούν οι σημερινοί εκκλησιαστικοί μας ηγέτες; Ασφαλώς οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες, οι οποίοι συνδύασαν στη ζωή τους το πατριαρχικό, ή το αρχιερατικό αξίωμα, με την αγία και ενάρετη ζωή, με την ορθή πίστη και το ομολογιακό τους φρόνημα, με τους αγώνες των εναντίον των αιρέσεων της εποχής των, με τους διωγμούς και τις θλίψεις που υπέφεραν υπέρ της Ορθοδοξίας. Και τέτοιοι υπήρξαν, όπως γνωρίζουμε ο Μέγας Αθανάσιος, ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Φώτιος, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και πολλοί άλλοι. Το παρά πάνω μνημονευθέν  κείμενο της «Συνάξεως Κληρικών και Μοναχών» είναι ένα κείμενο που υπέγραψαν μέχρι στιγμής έξι επίσκοποι, εκατοντάδες κληρικοί, ηγούμενοι Ιερών Μονών, αρχιμανδρίτες, εφημέριοι Ιερών Ναών, μοναχοί και μοναχές και χιλιάδες λαϊκοί, είναι ένα κείμενο που κανείς, μα απολύτως κανείς, ούτε ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος, ούτε κάποιος Αρχιερεύς, ή κληρικός των κύκλων του Φαναρίου, ούτε ακαδημαϊκός διδάσκαλος των Θεολογικών Σχολών Αθηνών και Θεσσαλονίκης, ούτε κάποιοι από τους εισηγητές της διοργανωθείσης Ημερίδος, που με τις εισηγήσεις των έσπευσαν να εγκωμιάσουν τον Οικουμενικό, δεν τόλμησε να ανατρέψει και που αποδεικνύει τα πράγματα ουσιωδώς! Έχει ήδη καταγραφεί στην εκκλησιαστική μας ιστορία, στην ιστορία του αντιαιρετικού αγώνος κατά του Οικουμενισμού. Το κείμενο αυτό είναι ένα αγκάθι, ένας δρυμύτατος έλεγχος, ένας καταπέλτης της πλάνης, ένα κείμενο, το οποίο επειδή δεν μπορούν να ανατρέψουν και εξουδετερώσουν, απλώς το προσπερνούν αδιάφορα. Και επιδίδονται σε Ημερίδες με εγκώμια, νομίζοντας έτσι, ότι θα εξαπατήσουν τον πιστό λαότου Θεού. Πλανώνται όμως πλάνη οικτρά, διότι ο  πιστός λαός  του Θεού έχει ήδη αφυπνιστεί.

 Τι να πούμε τώρα και για τον «Πάπα» κ. Φραγκίσκο τον Α΄; Πραγματικά φρίττει κανείς,όταν βλέπει ακαδημαϊκούς διδασκάλους της Θεολογίας να εγκωμιάζουν και να προβάλλουν ως πρότυπο θρησκευτικού ηγέτη έναν αιρεσιάρχη και διερωτάται, μέχρι ποίου άραγε βαθμού έχει προχωρήσει η διάβρωση των Θεολογιών μας Σχολών; Θα μπορούσε ποτέ κανείς να διανοηθεί τον Μέγα Αθανάσιο να εγκωμιάζει τον Άρειο, ή τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά να εγκωμιάζει τον Βαρλαάμ; Θα μπορούσε ποτέ κανείς να διανοηθεί τους αγίους Πατέρες, να ονομάζουν τις αιρετικές παρασυναγωγές ως Ορθόδοξες εκκλησιαστικές κοινότητες; Να θεωρούν τον Παπισμό, που καταδικάστηκε ως αίρεση από πλήθος Ορθοδόξων Συνόδων, ως αληθή Εκκλησία, με έγκυρα μυστήρια και αποστολική διαδοχή; Και όμως αυτά που για τους αγίους Πατέρες είναι αδιανόητα, δεν είναι καθόλου αδιανόητα για τους καθηγητές των Θεολογικών μας Σχολών. Άραγε έμεινε τίποτε όρθιο στην Ορθόδοξη Ακαδημαϊκή Θεολογία, ή μήπως τα πάντα κατεδαφίστηκαν;

Συγκλονιστικές είναι οι αποκαλύψεις, που μας δίδει σχετικά με το πρόσωπο του σημερινού «Πάπα» Φραγκίσκου του Α΄ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. κ. Σεραφείμ, σε μια σχετικά πρόσφατα, (13.11.2013), δημοσιευθείσα πολυσέλιδη επιστολή του προς αυτόν. Αποκαλύψεις ανατριχιαστικές, που μαρτυρούν και αποδεικνύουν, ότι πρόκειται περί ενός σκοτεινού και διαβεβλημένου προσώπου, περί ενός προσώπου, που κατηγορήθηκε στο παρελθόν για αξιόποινες πράξεις και επομένως υπόλογου όχι μόνον έναντι της Θείας, αλλά και της ανθρώπινης δικαιοσύνης. Παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Εσείς, Εκλαμπρότατε, ο τότε ‘έπαρχος’ Αργεντινής για την Societas Jesu, (Τάγμα Ιησουϊτών),Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και σήμερα Φραγκίσκος Α΄  σχετιζόσασταν άμεσα με την απαγωγή και τα βασανιστήρια των Ιησουϊτών Ορλάντο Γιόριο και Φρανσίσκο Γιάλικς από την στρατιωτική Χούντα τον Μάϊο του 1976. Το ίδιο θέμα ανέφερε και η γνωστή εφημερίδα Los Angeles Times την 1.4.2005, όπου περιεχόταν και η πληροφορία ότι ο Ιησουΐτης Ορλάντο Γιόριο Σας κατηγόρησε ευθέως, τον τότε έπαρχο του Τάγματος Χόρχε Μπεργκόλιο, ότι κυριολεκτικά τον παραδώσατε στα τάγματα θανάτου της Χούντας, αρνούμενος να προσφέρετε κάλυψη στον ίδιο και στον Ιησουΐτη Γιάλικς ενώπιον του καθεστώτος για το κήρυγμά τους στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άϊρες. Τον ίδιο χρόνο η γνωστή δικηγόρος Μύριαμ Μπρέγκμαν κατέθεσε μήνυση εναντίον Σας, του Καρδιναλίου Χόρχε Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκου, με την κατηγορία της συνομωσίας με την εγκληματική χούντα του στρατηγού Βιντέλα, κατηγορία που επανέλαβαν το 2010 οι επιζώντες του βρώμικου πολέμου της στρατιωτικής Χούντας της Αργεντινής, όπως προβλήθηκε στην Εφημερίδα El Mundo. Κατά την πορεία της δίκης, που ξεκίνησε μετά την μήνυση της Μύριαμ Μπρέγκμαν, Εσείς, ο Καρδινάλιος Μπεργκόλιο, αρνηθήκατε να παραστείτε σε ανοικτή δίκη και οι απαντήσεις Σας, όταν τελικά καταθέσατε, ήταν γεμάτες υπεκφυγές και αοριστίες. […] Το 2006 ο Αργεντινός δημοσιογράφος Οράσιο Βερμπίτσκι στο βιβλίο του ‘Σιωπή’ Σας καταγγέλλει, τον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκο Α΄, ως άμεσο συνεργάτη της Χούντας του Βιντέλα, βασιζόμενος στις προσωπικές μαρτυρίες πέντε παπικών ‘κληρικών’, από τους οποίους αφαιρέσατε ως ο τότε ‘επίσκοπος’ Μπουένος Άϊρες και ‘έπαρχος’ Αργεντινής της ‘Εταιρείας του Ιησού’ Μπεργκόλιο, την άδεια για άσκηση ιεραποστολικού έργου στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άϊρες, δίνοντας έτσι την δυνατότητα στην Χούντα του Βιντέλα να τους συλλάβουν. Είναι σημαντική η πληροφορία, που δίνει η γνωστή δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα Μύριαμ Μπρέγκμαν και που στηρίζεται στις καταθέσεις των Ιησουϊτών Γιόριο και Γιάλικς, ότι μετά τα βασανιστήρια στις φυλακές της Χούντας, τους έριξαν από ελικόπτερο, για να τους δολοφονήσουν, αλλά αυτοί επέζησαν για να διηγούνται τα κατορθώματα και την ‘αγάπη’ Σας, του εμφανιζομένου ως ανθρωπιστού κ. Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκου Α΄. […] Η ημερήσια εφημερίδα ‘Η Ελλάδα αύριο’ της 15ης έως και 17ης Μαρτίου 2013 κατέρριψε την προπαγάνδα του Βατικανού για Σας, Εκλαμπρότατε, με πρωτοσέλιδο κύριο θέμα της, το οποίο τεκμηρίωνε με φωτογραφίες, έγγραφα και πολυσέλιδο ρεπορτάζ ότι Εσείς, Εκλαμπρότατε, ήσαστε ο αγαπημένος της μυστικής Αμερικανικής υπηρεσίας CIA και του ανθέλληνος υπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α. Χένρυ Κίσσινγκερ κατά την εποχή, την οποία κηρύχθηκε δικτατορία στην Αργεντινή κατά την δεκαετία του 1970, υπό τον στρατηγό Χόρχε Βιντέλ, ο οποίος το 1985 καταδικάσθηκε σε ισόβια κάθειρξη».

Επίσης σύμφωνα με την ειδησεογραφία «η εκδήλωση για τους δύο θρησκευτικούς ηγέτες είναι μια παράλληλη εκδήλωση του Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου που θα πραγματοποιηθεί στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ., 20 και 21 Απριλίου, με τη συμμετοχή εκπροσώπων της Καθολικής Εκκλησίας και με θέμα: “Ο Πάπας Λέων Α΄, ως γέφυρα διαλόγου Ανατολής και Δύσης”. Το διήμερο Συνέδριο αναμένεται να φωτίσει ενδιαφέρουσες πτυχές της δράσης του πάπα Λέοντα, (440-461 μ. Χ.), ο οποίος στις Ορθόδοξες πηγές χαρακτηρίζεται ως στύλος της Ορθοδοξίας και άγιος της Εκκλησίας, καθώς υπήρξε μέγας θεολόγος, πολυγραφότατος, με μεγάλη κατάρτιση, ήθος και προσήλωση στην Ορθόδοξη παράδοση».

 Η επιλογή από την οργανωτική επιτροπή του εν λόγω Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου του Αγίου Πάπα Λέοντα του Α΄, πιστεύουμε, ότι  είναι ατυχέστατη. Διότι ο Άγιος Λέων ο Α΄, καθώς και όλοι οι άγιοι Πάπες, που έζησαν την πρώτη χιλιετηρίδα μέχρι της καταλήψεως του Πατριαρχείου της Δύσεως από τους αιρετικούς Φράγκους το 1009 μ. Χ., υπήρξαν προασπιστές και ομολογητές της Ορθοδόξου Πίστεως. Εν προκειμένω ο Άγιος Λέων ο Α΄ υπήρξε ο υπέρμαχος της Ορθοδόξου πίστεως κατά των αιρετικών Μονοφυσιτών, διότι με τον περίφημο «Τόμο» του, στηλίτευσε τον Μονοφυσιτισμό και συνέβαλε στην διατύπωση του Ορθόδοξου δόγματος στην Δ΄ εν Χαλκηδόνι Οικουμενική Σύνοδο. Είναι δε βέβαιο, ότι αν ζούσε σήμερα ο άγιος, όχι μόνον δεν θα δεχόταν να παίξει το ρόλο μιας γέφυρας για έναν ατέρμονα «διάλογο Ανατολής και Δύσης», που εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε άκαρπος και επιζήμιος, αλλά θα έκανε το ακριβώς αντίθετο. Κατ’ αρχήν θα έκανε το παν για την επάνοδο του Παπισμού στους κόλπους της Μιας, Αγίας, Καθολικής, Ορθοδόξου Εκκλησίας. Θα αγωνιζόταν για την αποβολή κάθε αιρετικής διδασκαλίας, που επισώρευσε ο Παπισμός μέχρι των ημερών μας. Προ πάντων θα όρθωνε το ανάστημά του και θα αγωνιζόταν με όλες του τις δυνάμεις μέχρι θανάτου για την καταπολέμηση της αιρέσεως του Οικουμενισμού. Θα κατέβαλε συντονισμένες προσπάθειες για την σύγκληση Οικουμενικής Πανορθοδόξου Συνόδου, στην οποία θα πρωτοστατούσε για την καταδίκη του Οικουμενισμού.

 Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, φέρνουμε στη μνήμη μας τον θεόπνευστο λόγο της Γραφής: «Όταν έλθη ασεβής εις βάθος κακών, καταφρονεί, επέρχεται δε αυτώ ατιμία και όνειδος» (Παροιμ.18,3). Όταν ο ασεβής, μετά από αλλεπάλληλες πτώσεις στην αμαρτία, φθάσει σε βάθος κακών, πωρώνεται πλέον και περιφρονεί τα πάντα. Επακολουθεί δε σ’ αυτόν ντροπή και καταισχύνη. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, σχολιάζοντας το παρά πάνω χωρίο παρατηρεί: «Η ψυχή ώσπερ ύς (όπως ο χοίρος), εγκυλιομένη βορβόρω ήδεται, (που αισθάνεται ευχαρίστηση, να κυλιέται στον βούρκο), ούτω και αυτή υπό της κακής συνηθείας καταχωσθείσα, ουδέ αίσθησιν λαμβάνει της δυσωδίας των αμαρτημάτων» (ούτε καν αισθάνεται την δυσωδία των αμαρτημάτων της).Όταν ο άνθρωπος αρχίζει, να κατρακυλάει στο βόθρο της αιρέσεως του Οικουμενισμού και του Θρησκευτικού Συγκρητισμού, και προσθέτει την μία πτώση μετά την άλλη, χωρίς να μετανοεί, τότε φθάνει σε βάθος κακών, δεν αισθάνεται το πνευματικό του κατάντημα, διότι  πωρώνεται η συνείδησή του. Στην κατάσταση αυτή καταφρονεί τα πάντα, δεν δέχεται νουθεσίες, επιμένει στην αίρεση, είναι πρακτικά αθεράπευτος. Όταν μάλιστα συμβαίνει να κατέχει και πανεπιστημιακούς τίτλους, που τον φουσκώνουν με έπαρση και τρέφουν μέσα του την αυτοπεποίθηση στις γνώσεις του, τότε πραγματικά είναι των αδυνάτων αδύνατον η μετάνοια των ανθρώπων αυτών. Μπορούμε άραγε να έχουμε ελπίδες μετανοίας για τους καθηγητές μας, οι οποίοι λησμονούν, ως αποδεικνύεται, τον λόγον του Σωτήρος μας «μηδέ κληθήτε καθηγηταί, είς γαρ υμών εστιν ο καθηγητής ο Χριστός» (Ματθ.23,10), ώστε να μαθητεύσουν διά της προσωπικής μετοχής και εμπειρίας εις Αυτόν;

Εκ του Γραφείου επί τω Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ακτίνες 

Σε θρυαλλίδα που αναμένεται να τινάξει το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης στον αέρα εξελίσσεται το δημογραφικό. Στην αναλογιστική μελέτη που έχει ολοκληρώσει η Εθνική Αναλογιστική Αρχή, έχει κατατεθεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και βρίσκεται στα χέρια της νέας ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας, φαίνεται η δραματική συρρίκνωση του πληθυσμού της Ελλάδας, από 11,045 εκατ. άτομα σε 8,5 εκατ. το 2060. Η εικόνα που αποκαλύπτεται μέσω της μελέτης για την εξέλιξη του δημογραφικού προβλήματος της χώρας είναι τρομακτική. Το όχι και τόσο μακρινό 2060, έξι στα δέκα άτομα του ενεργού πληθυσμού θα είναι άνω των 65 ετών, ενώ ένας στους τέσσερις Ελληνες ηλικίας από 65 έως 74 ετών, θα  εργάζεται. Το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης θα είναι 71,9, ενώ το άθροισμα της κύριας και επικουρικής σύνταξης θα έχει μειωθεί δραματικά. Το ποσοστό αναπλήρωσης για το σύνολο των συνταξιοδοτικών δαπανών, από 80% σήμερα θα πέσει στο 56,8%. Η σημαντική μείωση μάλιστα, ξεκινά από το πολύ πιο κοντινό μας 2020 όταν, το ποσοστό αναπλήρωσης θα έχει ήδη μειωθεί στο 64,6%. Και όλα αυτά, χωρίς να υπάρξει οποιαδήποτε νέα παρέμβαση στο ασφαλιστικό σύστημα, ούτε επί τα χείρω, ούτε πολύ περισσότερο επί τα βελτίω, όπως σχεδιάζει η νέα κυβέρνηση.

Αναλυτικά, η μελέτη δείχνει συνεχή μείωση του πληθυσμού, με δραματική αύξηση του δείκτη εξάρτησης των ηλικιωμένων. Το 2013, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν 11,045 εκατ. άτομα, και θα βαίνει μειούμενος για όλη την περίοδο έως το 2060. Σύμφωνα με τη μελέτη, ένας από τους κύριους λόγους για την προβλεπόμενη συρρίκνωση του πληθυσμού, είναι η μείωση της καθαρής μετανάστευσης έως το 2030. Η μείωση του πληθυσμού έχει ως αποτέλεσμα τη δραματική αύξηση των ηλικιωμένων, ώστε το 2060, 6 στα 10 άτομα που συμπεριλαμβάνονται στον ενεργό πληθυσμό να είναι άνω των 65 ετών, από 3 στους 10 σήμερα. Ακόμη μεγαλύτερη αναμένεται η συμμετοχή των ηλικιωμένων μεταξύ 55 - 64 ετών (78% το 2060 από 42,4% το 2013). Η επικίνδυνη γήρανση του πληθυσμού θα έχει ως αποτέλεσμα να παραμένουν στην αγορά εργασίας ολοένα και μεγαλύτερα σε ηλικία άτομα. Ετσι, ενώ το 2013 μόλις 4,9% του εργατικού δυναμικού ήταν ηλικίας από 65 έως 74 ετών, το 2030 το ποσοστό αυτό αυξάνεται σε 14,3% και το 2060 εκτινάσσεται σε 24,4%. Το 2026, η μέση ηλικία του εργατικού δυναμικού της χώρας θα είναι 44 ετών, από 39 σήμερα. Η μέση πραγματική ηλικία εισόδου στην αγορά εργασίας θα παραμείνει σταθερή τόσο για τους άνδρες (22,4 ετών) όσο και για τις γυναίκες (24,7 ετών), ενώ λόγω των πρόσφατων αλλαγών στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης (Νόμος 3863/2010) η μέση πραγματική ηλικία συνταξιοδότησης για τους άνδρες θα αυξηθεί από 61 ετών το 2013 σε 64,9 το 2020, 65,9 το 2030 και 67,5 το 2060 και για τις γυναίκες, από 61,2 το 2013, σε 64,8 το 2020, 65,5 το 2030 και θα φθάσει τα 67,1 το 2060. Την ίδια στιγμή βέβαια, σύμφωνα με τη μελέτη, το ποσοστό αναπλήρωσης των συντάξεων θα βαίνει μειούμενο. Ενώ το 2014, το ποσοστό αναπλήρωσης για κύρια και επικουρική σύνταξη ήταν 79,68% (64,42% η κύρια και 15,26% η επικουρική), το 2020 πέφτει σε 53,02% για την κύρια και 11,66% για την επικουρική (σύνολο 64,68%) και μειώνεται στο 56,8% το 2060.

Βέβαια, η νέα ηγεσία του υπουργείου Εργασίας δεσμεύεται ότι θα ακυρώσει άμεσα την εφαρμογή των νόμων που οδηγούν σε αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης αλλά και μείωσης των συντάξεων, καθιστώντας αφενός άκυρη και τη μελέτη, επιδεινώνοντας όμως κατά πολύ τους ήδη ανησυχητικούς δείκτες...

Πηγή: Εφημερίδα "Η Καθημερινή"