Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ θὰ ἤθελα νὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ μὴν περιμένετε μὲ τὴν εἰσήγησή μου αὐτὴ νὰ σᾶς παρουσιάσω θέσεις καὶ ἰδέες πρωτόγνωρες, σχετικὲς μὲ τὸ θέμα ποὺ μοῦ ἀνατέθηκε. Ἁπλά, μέσα στὶς δυσοίωνες συνθῆκες, ποὺ ἔχουν διαμορφωθεῖ στὴ χώρα μας, θὰ ἐπιδιώξω νὰ θέσω πρὸς περαιτέρω μελέτη καὶ ἀντιμετώπιση, ἀπὸ τοὺς ὀργανωτὲς τῆς σημερινῆς Ἡμερίδας καὶ ὅλους ἐσᾶς, ποὺ εἶστε ἐδῶ, τοὺς προβληματισμούς μου, οἱ ὁποῖοι ἔντονα μὲ ἀπασχολοῦν χρόνια τώρα. Αὐτοὶ οἱ προβληματισμοί μου σχετίζονται μὲ τὸ θέμα ποὺ μοῦ προτάθηκε καὶ γι’ αὐτὸ ἀποδέχθηκα τὴν πρόσκληση.
Τὸ θέμα μας εἶναι: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. ΒΙΩΣΗ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΧΡΕΟΣ
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἀσχοληθοῦμε γιὰ λίγο μὲ αὐτὸν τὸν τόσο πολυσήμαντον ὅρον. Εἶναι ἄραγε σαφὴς γιὰ ὅλους; Ἔχουμε ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι τὴν ἴδια γνώμη γιὰ τὸ τί σημαίνει ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ; Δὲν θὰ ἤθελα νὰ ἐπεκταθοῦμε, τὴν ὥρα αὐτὴ, σὲ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἀποσχισθεῖ ἀπὸ τὸν κεντρικό κορμὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ οἱ ὁποῖοι ἱσχυρίζονται ὅτι αὐτοὶ εἶναι οἱ γνήσιοι ὀρθόδοξοι, ἐνῶ ὅλους ἐμᾶς μᾶς θεωροῦν αἱρετικούς. Οὐτε ἀκόμη στὶς Ἐκκλησίες ἐκεῖνες, οἱ ὁποῖες σὲ παλαιότερες ἐποχὲς ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὴν Μίαν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν καὶ παρὰ ταῦτα ἔχουν τὴν αἴσθηση ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Θὰ ἤθελα νὰ περιοριστοῦμε σὲ μᾶς, στοὺς Ἕλληνες ὀρθοδόξους.
Ὅλοι ἀσφαλῶς δεχόμαστε ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ποὺ ἵδρυσε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, διὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Του, ἡ Ἐκκλησία ποὺ φανερώθηκε τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, μὲ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία μετὰ τὴν Ἀναστήλωση τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, καὶ κυρίως μετὰ ἀπὸ τὸ μεγάλο Σχίσμα τῆς Δυτικῆς ἀπὸ τὴν Ἀνατολική Ἐκκλησία καθιερώθηκε νὰ ἀποκαλεῖται Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ἐμεῖς, λοιπόν, οἱ ὀρθοδοξοι τί ἐννοῦμε μὲ τοῦς ὅρους ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ καὶ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ;
Ἄραγε ἀποδεικνύω ὅτι εἶμαι πιὸ ὀρθόδοξος, ὅταν ἐμφανίζομαι ὡς αὐθεντία σὲ δογματικά θέματα ἤ σὲ θέματα ἑρμηνείας Ἱερῶν Κανόνων καὶ κειμένων Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ μὲ ὑπερβάλλοντα ζῆλο – κάποτε «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν» – κατακεραυνώνω ὅσους θεωρῶ αἱρετικούς καὶ τοὺς καταδικάζω στὴν ἀπώλεια; Καὶ μἀλιστα ὅταν εἶμαι ἄμοιρος θεολογικῆς παιδείας; Δὲν θὰ ἦταν προτιμότερο νὰ διατυπώσει κανείς τὴν ἄποψή του καὶ νὰ τὴν ὑποβάλει ἁρμοδίως, γιὰ νὰ λάβει ὑπεύθυνη ἀπάντηση ἤ καὶ γιὰ νὰ διορθωθεῖ κάτι στραβὸ ποὺ γίνεται, καὶ ὄχι μὲ φανατισμὸ νὰ ἀπολυτοποιεῖ τὴν Ὀρθοδοξία του; Μᾶς ἔλεγε ὁ καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ἀείμνηστος Βασίλειος Στεφανίδης, ὅτι ὁ θρησκευτικός φανατισμός εἶναι ὁ πλέον ἐπικίνδυνος καὶ ἔχει ἐπιφέρει πολλὰ δεινά στὴν Ἐκκλησία.
Στὴ χώρα ποὺ ζῶ ἀρκετά χρόνια, λαβαίνω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα δεκάδες χριστιανικά ἔντυπα. Μερικά ἀπὸ αὐτά, ἀφοῦ τὰ διαβάσω, τὰ κρύβω ἤ καὶ τὰ σχίζω, ἄς μὲ συγχωρήσουν οἱ ἐκδότες τους. Δὲν ἔχω τίποτε προσωπικά μὲ κανέναν. Τὸ κάνω γιὰ νὰ μὴν πέσουν στὰ χέρια κάποιων ἀδελφῶν μας Κορεατῶν, ποὺ ξέρουν ἑλληνικά καὶ σκανδαλισθοῦν. Θὰ πεῖ κανείς: τί, θὰ σκανδαλισθοῦν ἀπὸ ἑλληνικά χριστιανικά ἔντυπα; Μπορεῖ νὰ φαίνονται ἀβάσιμοι οἱ φόβοι μου, ἀλλὰ ὁ λόγος εἶναι ὁ ἑξῆς: Οἱ Κορεάτες χριστιανοί, ἀπὸ τὴν παράδοσή τους, ἔχουν μάθει νὰ σέβονται τοὺς μεγαλυτέρους. Καὶ ἕνα ἔτος νὰ εἶναι μεγαλύτερός τους ὁ ἄλλος, θὰ τοῦ μιλήσουν μὲ εὐγενικό τρόπο. Στοὺς γονεῖς, στοὺς δασκάλους καὶ στοῦς κληρικούς εἶναι ἀδιανόητο νὰ μιλήσει κανείς ὄχι μὲ τὸν τρόπο ποὺ πρέπει.
Ἄν λοιπόν, ἕνας ἑλληνομαθής Κορεάτης διαβάσει σὲ χριστιανικό ἑλληνικό περιοδικό, τὰ ὅσα σέρνουν σὲ Ἱερεῖς, Ἀρχιερεῖς ἀκόμη καὶ Πατριάρχες θὰ οἰκοδομηθεῖ πνευματικά ἤ θὰ σκανδαλισθεῖ ἀνεπανόρθωτα; Βεβαίως καὶ στὴν Κορέα ξέρουν ὅτι ὁλοι, ὡς ἄνθρωποι ἴσως σφάλουν, ὁποιαδήποτε θέση καὶ ἄν κατέχουν. Ἄν θὰ ἔβλεπαν ὁτι γράφεται κάτι καλοπροαίρετα, μὲ πόνο γιὰ τὸ κακό ποὺ διεπίστωσαν καὶ μὲ ἀγάπη γιὰ τὸ πρόσωπο, τὸ ὁποῖο κατὰ τὴ γνώμη τους ἔσφαλε, φυσικά δὲν θὰ δημιουργεῖτο θέμα. Ἄν μάλιστα οἱ συντάκτες τῶν κριτικῶν αὐτῶν κειμένων ἄφηναν καὶ κάποιο περιθώριο ἀμφιβολίας γιὰ τὴν ἀκρίβεια τοῦ ἀντικειμένου τῆς κριτικῆς τους, δὲν θὰ ἦταν καλύτερα;
Μὲ πόση εὐκολία κάποιοι, ποὺ θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς τους προστάτες τῆς Ὀρθοδοξίας, πιάνουν στὸ στόμα τους ἤ στὴ γραφίδα τους, μὲ τόση ἀπρέπεια πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας! Δημόσια τοὺς ἀπαγγέλλουν σκληρές κατηγορίες, τοὺς δικάζουν καὶ τοῦς καταδικάζουν, χωρίς κὰν νὰ αἰσθάνονται τὴ στοιχειώδη ὑποχρέωση νὰ τοὺς καλέσουν σὲ ἀπολογία! Σὲ κάθε εὐνομούμενη πολιτεία, ὅποιος συλληφθεῖ καὶ προφυλακισθεῖ γιὰ διάπραξη παρανομίας, ἀκόμη καὶ ἐγκλήματος, δὲν χαρακτηρίζεται ἔνοχος, πρὶν κληθεῖ σὲ ἀπολογία καὶ καταδικαστεῖ. Αὐτὴ ἡ στοιχειώδης δικονομική ἀρχή, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ γίνεται σεβαστή ἀπὸ τοὺς αὐτόκλητους σωτῆρες τῆς Ὀρθοδοξίας; Δὲν φοβοῦνται μήπως ἔτσι πίπτουν «ἐν τῶ αὐτῶ κρίματι» μὲ τοὺς ἱεροεξεταστές τῆς παπικῆς ἐκκλησίας, ποὺ τόσο πολεμοῦν;
Ἡ Ἁγία Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ποιμαίνεται καὶ διοικεῖται βάσει τῶν ἀρχῶν τὴς Ἁγίας Γραφῆς, ὅπως θεόπνευστα ἑρμηνεύθηκαν καὶ διατυπώθηκαν στοὺς Ἱερούς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἄραγε, ὅσοι ἀναλαμβάνουν τὸν ἀγώνα προασπίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τοὺς, κατὰ τὴ γνώμη τους, παραχαράκτες της ἔχουν μελετήσει, ἔχουν κατανοήσει τὸ πνεῦμα τους καὶ θεωροῦν τὸν ἑαυτόν τους ἀναμφισβήτητη αὐθεντία στὶς ἀρχές τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σὲ τέτοιο βαθμό μάλιστα, ὥστε νὰ τολμοῦν νὰ ἀπαιτοῦν σεβασμό τῶν δικῶν τους θέσεων, καὶ ὅταν ἀκόμα αὐτές ἀντιστρατεύονται Πανορθόδοξες ἀποφάσεις ὅλων τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν; Δὲν ὑποψιάζονται ὅτι ἔτσι μπορεῖ νὰ προκαλέσουν ἀναρχία, ἀναστάτωση, διασπαστικές τάσεις στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, παρόμοιες μὲ αὐτές ποὺ βλέπουμε στὶς ποικίλες προτεσταντικές παραφυάδες; Ἐκεῖ, ὡς γνωστόν, κάθε πάστορας εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἀναπτύσσει τὶς ἀπόψεις του, καὶ ἄν οἱ ἄλλοι δὲν τὶς ἀποδέχονται, παίρνει μαζί του ὅσους συμφωνοῦν μὲ τὶς νέες δοξασίες του, καὶ δημιουργεῖ τὴ δική του, τάχα, ἐκκλησία. Ἔτσι, στὰ τελευταῖα 36 χρόνια ποὺ ζῶ στὴν Κορέα οἱ προτεσταντικές παραφυάδες, ἀπὸ 125 ποὺ ὑπῆρχαν παλαιότερα, σήμερα ἔφθασαν τὶς 300 καὶ πλέον. Βέβαια ἄν ἀκούσουν τὰ λόγια αὐτά κάποιοι, θὰ διαρρήξουν τὰ ἱμάτιά τους. Τέτοια κατηγορία δὲν θὰ τὴν ἀντέξουν! Ὅμως ἡ νοοτροπία τους σὲ τὶ διαφέρει;
ΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ἄς ἔλθουμε, τώρα στὸ κύριο θέμα τῆς εἰσηγήσεως: Βίωση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἱεραποστολικό χρέος. Ἐλπίζω ὅτι, στὸν λίγο αὐτὸν χρόνο ποὺ διαθέτουμε, δὲν θὰ περίμενε κανείς νὰ παρουσιάσω τὴ δογματική καὶ ἠθικὴ διδαχὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, οὔτε τὰ τῆς λατρευτικῆς καὶ μυστηριακῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ. Θὰ περιοριστῶ μόνον σὲ κάποιους προβληματισμούς, σχετικούς μὲ τὸ θέμα μας, ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν ἰδιαίτερα τὸν καιρὸν αὺτὸν.
Τὰ δύο τελευταῖα χρόνια ξέσπασε ἡ δεινή οἰκονομική κρίση, στὴν ὁποία περιῆλθε ἡ χώρα μας μετὰ ἀπὸ σειρά σφαλμάτων δεκαετιῶν. Ποιοὶ εἶναι οἱ ἔνοχοι, ποὺ προκάλεσαν αὐτὴ τὴν πρωτοφανῆ κρίση; Ἀπὸ ὅσα ἔχουμε ἀκούσει καὶ διαβάσει, λίγο-πολύ, ὅλοι μας ξέρουμε. Δὲν θὰ μποῦμε στὸ θέμα αὐτό, ποὺ ξεφεύγει ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς εἰσηγήσεώς μας. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει ἐδῶ εἶναι νὰ ἔξετάσουμε τὸ ἄν μποροῦμε, μέσα σ’ αὐτὴ τὴν τραγικὴ κατάσταση, νὰ βιώσουμε τὴν Ὀρθοδοξία μας, νὰ ζήσουμε συνεπή χριστιανική ζωή. Σ’ αὐτό, παρακαλῶ νὰ ἐπικεντρώσουμε τὴν προσοχή μας. Ἡ Ἁγία Γραφή τὶ μᾶς λέει;
Ἄς ἀκούσουμε πρώτα τὸν ἴδιο τὸν Κύριό μας:
«Μὴν ἔχετε ἄγχος καὶ μὴν ἀρχίσετε νὰ λέτε: τὶ θὰ φᾶμε ἤ τὶ θὰ πιοῦμε; ἤ τὶ θὰ ντυθοῦμε; Γιατὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ ἀγωνιοῦν ὅσοι δὲν ἔμπιστεύονται τὸν Θεό. Ὁ οὐράνιος Πατέρας ξέρει καλὰ ὅτι ἔχετε ἀνάγκη ἀπ’ ὅλα αὐτά. Γι’ αὐτὸ πρώτα ἀπ’ ὅλα νὰ ἐπιζητεῖτε τὰ πνευματικά ἀγαθά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, ποὺ ὁ Θεός ζητεῖ ἀπὸ σᾶς καὶ τότε, ὅλα αὐτὰ τὰ ὑλικά ἀγαθά Του θὰ σᾶς δοθοῦν». (Ματθ. στ’ 31-33).
Τὸ σκεῦος ἐκλογῆς Του, ὁ Παῦλος, ποὺ στὸ πατρικό του σπίτι δὲν φαίνεται νὰ εἶχε ποτὲ οἰκονομικό πρόβλημα, πῶς ἀντιμετώπιζε τὶς στερήσεις; «Μπορῶ νὰ ζήσω καὶ μὲ στερήσεις καὶ μὲ ἀφθονία» γράφει στοῦς Φιλιππησίους. «Ἔχω μάθει νὰ ἀντιμετωπίζω κάθε φορά ὁποιαδήποτε κατάσταση. Ὅλα τὰ μπορῶ χάρη στὸν Χριστό, ποὺ μὲ ἐνδυναμώνει». (Φιλιπ. δ΄ 11-13).
Ὁ Χριστός, ποὺ τὸν αἰσθανόταν μέσα του ὁλοζώντανο, ἦταν τὸ μυστικό τοῦ Παύλου! Ἀλλὰ τὴν στέρηση τὴν κρατοῦσε μόνον γιὰ τὸν ἐαυτό του. Γιὰ τοὺς ἄλλους φρόντιζε νὰ μὴν τοὺς λείψει τίποτε ἀπὸ τὰ ἀναγκαῖα. Ὅπως ξέρουμε, δούλευε χειρωνακτικά, γιὰ νὰ τρέφει καὶ τοὺς συνεργάτες του. Συνιστοῦσε καὶ στοὺς μαθητὲς του νὰ φροντίζουν γιὰ τοὺς ἄλλους. Στὸν Τίτο, ποὺ τὸν εἶχε ἐγκαταστατήσει Ἐπίσκοπο στὴν Κρήτη, γράφει: «Τὸν Ζηνά τὸν νομικό καὶ τὸν Απολλὼ - ποὺ εἶχαν ἐπισκεφθεῖ τὴν Κρήτη καὶ ἐπρόκειτο νὰ ἀναχωρήσουν – νὰ τοὺς ἐφοδιάσεις μὲ ὅλα ὅσα χρειάζονται γιὰ τὸ ταξίδι τους, ὥστε νὰ μὴν τοὺς λείπει τίποτα». (Τιτ. γ΄ 13).
Τὸ σημεῖο στὸ ὅποῖο ὁ Ἀπ. Παῦλος ἔδινε ἰδιαίτερη προσοχή καὶ τὸ τόνιζε σὲ ὅλους ἦταν νὰ ἀποφεύγουν τὰ περιττά καὶ τὶς πολυτέλειες. Γράφει στὸν Τιμόθεο, ποὺ ὡς γνωστὸν εἶχε ἐγκαταστήσει Ἐπίσκοπον στὴν Ἔφεσσο: «Ὅταν ἔχουμε τροφές καὶ ἐνδύματα μὲ κατοικίαν, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ζοῦμε, νὰ ἀρκούμαστε σ’ αὐτὰ. Χρειάζεται προσοχή. Ἐκεῖνοι ποὺ ἐπιδιώκουν μὲ κάθε τρόπο νὰ πλουτίσουν, πέφτουν σὲ πειρασμούς καὶ παγίδες τοῦ διαβόλου, καὶ κυριαρχοῦνται ἀπὸ πολλές ἀνόητες καὶ βλαβερες ἐπιθυμίες, ποὺ βουλιάζουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν καταστροφὴ καὶ στὸν χαμό». (Α΄ Τιμ. στ΄ 8-9). Μήπως αὐτὰ τὰ φαινόμενα δὲν τὰ βλέπουμε καθημερινά γύρω μας;
Ἐπομένως, μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε ὅτι ὁ πιστός, στὸν ἀγώνα του νὰ ζήσει κατὰ τὶς ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν μπορεῖ νὰ παρεμποδισθεῖ ἀπὸ τὴν οἰκονομική κρίση. Θὰ ἔλεγε κανείς ὅτι μπορεῖ καὶ νὰ βγεῖ καὶ κερδισμένος! Στὴ ζωή τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ ἦσαν πλούσιοι καὶ μὲ τὴ θέλησή τους ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ τὰ πλούτη τους, γιὰ νὰ ζήσουν πιὸ γνήσια τὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Τελικά ἀναδείχθηκαν μεγάλοι Ἅγιοι.
Ὅλοι σήμερα συμφωνοῦν ὅτι ἡ πρωτοφανής οἰκονομική κρίση ποὺ κατατυραννεῖ τὸν ἑλληνικό λαό εἶναι συνέπεια τῆς κρίσεως τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν, ποὺ φρόντισαν συστηματικά νὰ πλήξουν παράγοντες τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ἐμπόδιο στὴν ἐπιδίωξη τῶν σκοτεινῶν στόχων τους τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν τρισένδοξη ἑλληνική ἱστορία, τὴ γλώσσα καὶ τὸν πολιτισμό τῆς Ἑλλάδος.
Ἔτσι οἱ Ἕλληνες βρεθήκαμε μπροστὰ σὲ ἕνα φαινόμενο, ποὺ δὲν θὰ μποροῦσαν κὰν νὰ τὸ διανοηθοῦν ὅσοι ἔζησαν πρὶν δύο γενεές. Ἀνατροπή τῶν πάντων. Σεῖς ζεῖτε τὰ ὅσα θλιβερὰ συμβαίνουν στὸν τόπο μας, πολὺ πιὸ ἔντονα ἀπὸ μένα. Σὲ αὐτὲς τὶς συνθῆκες πῶς θὰ βιώσει τὴν Ὀρθοδοξία του ὁ πιστός; Μὶα σειρὰ ἐρωτημάτων ἀναδύονται.
Θὰ ἐκδαπανᾶ τὸν χρόνο του καὶ τὶς δημιουργικὲς του δυνάμεις, γιὰ τὴν ἀναγραφὴ στὴν Ἀστυνομικὴ ταυτότητα τῶν λέξεων χριστιανός ὀρθόδοξος; Εἶναι αὐτὸ τόσο ἀπαραίτητο, σὲ σημεῖο ποὺ ἀπ’ αὐτὸ νὰ κρίνεται ἡ πίστη του; Μὲ αὐτὴ τὴν ἀναγραφὴ στὴν ταυτότητα θὰ διασφαλίσει τὴν ὀρθόδοξη πίστη του, καὶ μὲ αὐτὴ θὰ πείθει τοὺς ἄλλους, ὅτι εἶναι χριστιανός ὀρθόδοξος; Μήπως, λοιπὸν, μποροῦμε νὰ καταλήξουμε στὸ ὅτι, ἄν γράφεται στὴν ταυτότητά μας τὸ χριστιανός ὀρθόδοξος, αὐτὸ δὲν μᾶς προσθέτει πίστη καὶ ἄν δὲν γράφεται, αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν μειώσει οὔτε στὸ ἐλάχιστον; Καὶ μήπως μᾶς συμφέρει πνευματικά, ἀντὶ νὰ διαθέτουμε τὸν χρόνο μας, γιὰ ἄνευ οὐσιαστικοῦ νοήματος ἀγῶνες, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ἀποβαίνουν ἄκαρποι, καθὼς βλέπουμε ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματά τους, εἶναι πολὺ προτιμότερο νὰ ἀσχολούμαστε ἀπερίσπαστα μὲ τὸν καλὸν ἀγώνα τῆς πίστεως, ὅπως μᾶς προτρέπει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος;
Στὶς μέρες μας βλέπουμε ὅτι ὁ παμπόνηρος σατανὰς τὰ κατάφερε νὰ παρασύρει πολλούς καλοπροαίρετους χριστιανοὺς νὰ ξεχάσουν τὸν Χριστό, τὴν παντοδυναμία Του, τὴν ἀρραγὴ προστασία, ποὺ παρέχει στοὺς πιστοὺς καὶ νὰ τοὺς κάνει νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὸν ἀντίχριστο! Ὁ ἀπόηχος αὐτῆς τῆς πνευματικῆς τρομοκρατίας ποὺ ἀσκεῖ, φθάνει καὶ μέχρι τὶς ἐσχατιὲς τῆς Ἀσίας. Ὅταν ὁ πιστὸς διακατέχεται ἀπὸ τέτοιες φοβίες, εἶναι δυνατὸν νὰ βροῦν θέση στὴν καρδιά του οἱ καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: ἡ εἰρήνη, ἡ πραότητα, ἡ χαρά, ἡ πνευματικὴ ἐκείνη ἀγαλλίαση, ποὺ νοιώθει ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἀδιάλειπτη παρουσία καὶ τὴν ἕνωσή της μὲ τὸν Χριστό;
Ἦρθε ὁ ἀντίχριστος! Θὰ ἔρθει ὁ ἀντίχριστος! Ταὼρα θὰ ἔλθει ὁ ἀντίχριστος; Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης μᾶς πληροφορεῖ, πρὶν ἀπὸ δύο χιλιάδες χρόνια, ὅτι ὁ ἀντίχριστος «νῦν ἐν τῷ κόσμῳ ἐστὶν ἤδη» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 3). Καὶ μάλιστα τονίζει ὅτι ὄχι ἕνας ἀλλὰ «καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν» (β΄ 18). Εἶναι γνωστό, σὲ ὅσους διαβάζουν τὴν Καινὴ Διαθήκη, ὅτι ὁ σατανὰς «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίη» (Α’ Πέτρου ε΄ 8). Ἀλλὰ μὴ φοβάστε, μᾶς φωνάζει στὴ συνέχεια ὁ κορυφαῖος Ἀπόστολος Πέτρος. Ἀντισταθείτε σ’ αὐτόν, μένοντας ἀκλόνητοι στὴν πίστη σας. Ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος σᾶς ἔχει μοιράσει πολλὰ χαρίσματα θὰ σᾶς δυναμώνει πνευματικά, θὰ σᾶς στηρίζει καὶ θὰ σᾶς στεριώσει πάνω στὴ σωστὴ καὶ ἀκλόνητη βάση (Πρβλ. Α΄ Πέτρ. ε΄ 9-10). «Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ καὶ φεύξεται ἀφ’ ὑμῶν» (Ἰακώβ. δ΄ 7), μᾶς τονίζει μὲ σιγουριά ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος. Καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης Ἰωάννης μᾶς διαβεβαιώνει: «Σᾶς τὸ γράφω, παιδιὰ μου, γιὰ νὰ σᾶς τὸ βεβαιώσω πὼς ἔχετε νικήσει τὸν πονηρόν» (Ἰωάν. Α΄ β΄ 13). Καὶ τοῦτο διότι «Αὐτὸς -ὁ Χριστὸς- ποὺ ἐνεργεῖ μέσα σας εἶναι ἰσχυρότερος ἀπ’ αὐτὸν -τὸν πονηρὸν- ποὺ κυριαρχεῖ μέσα στὸν κόσμο»(ὅπ. ἄν. δ΄ 4). «Δὲν μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ πνεῦμα δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ» (Β΄ Τιμ. α΄ 7), ἐπιβεβαιώνει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Μὲ αὐτὸ λοιπόν, τὸ πνεῦμα τῆς δυνάμεως «δι’ ὑπομονῆς ἄς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγώνα ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Εβρ. ιβ΄ 1-2).
Κατὰ τὶς τελευταίες δεκαετίες, οἱ σκεπτόμενοι ἄνθρωποι, καὶ ἰδιαίτερα ὅσοι παρουσιάζουν εὐαισθησία στὴν τήρηση τῶν ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου, κάθε τόσο ξαφνιάζονται ἀπὸ Ὑπουργικὲς Ἀποφάσεις, Διατάγματα καὶ Νόμους, ποὺ εἶναι σαφέστατα ἀντίθετα, ὄχι μόνον πρὸς τὶς ἀρχὲς τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν καθιερωμένη – καὶ σὲ μὴ χριστιανικὲς χώρες – κοινωνικὴ ἠθική. Τὰ ξέρετε. Δὲν χρειάζονται ἀνάλυση. Τὸ ἀποκαρδιωτικὸ εἶναι ὅτι αὐτὰ δὲν προέρχονται ἀπὸ μὶα πολιτικὴ παράταξη. Ἀλλὰ κατὰ κανόνα μὲ τὴ συμφωνία ὅλων. Γιὰ κάποια θέματα ἀπ’ αὐτά, ἀκοῦμε ὡς δικαιολογία ὅτι εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ συντονιστοῦμε μὲ τὴ Συνθήκη …τὰδε τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ὑποτίθεται ὅτι στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε Προεδρευομένη Δημοκρατία! Δηλαδή, ὁ ἀπλὸς πολίτης ξέρει ὅτι αὐτοὶ ποὺ τὸν κυβερνοῦν πρέπει νὰ ἐνεργοῦν ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, καὶ κατὰ τὴ βούλησή του. Ἐρωτήθηκε αὐτὸς ὁ λαὸς ἄν συμφωνεῖ μὲ τοὺς ἐνάντιους πρὸς κάθε ἔννοια ἠθικῆς νόμους ποὺ ἐκδίδουν; Ἀλλὰ καὶ ὅταν ὁ λαὸς βγαίνει στοὺς δρόμους καὶ στὶς πλατεῖες καὶ διαμαρτύρεται, εἰσακούεται;
Ἴσως σκεφθεῖτε ὅτι ξέφυγα ἀπὸ τὸ θέμα μου καὶ μπῆκα σὲ θέματα πολιτικῆς. Ὁ λόγος ποὺ τὰ ὑπενθύμισα αὐτὰ δὲν εἶναι ἡ πολιτικολογία, ἀλλὰ ἡ ἀνάγκη ὡς Ἕλληνες Χριστιανοί, νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴ νέα κατάσταση στὴν ὁποὶα εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ζήσουμε.
Βεβαίως, ὡς Ἕλληνες πολίτες πρέπει νὰ ἀσκήσουμε τὰ ἐκ τοῦ Συντάγματος καὶ τῶν Νόμων τῆς Πολιτείας ἀπορρέοντα δικαιώματὰ μας. Νὰ μὴν ἀποδεχθοῦμε μοιρολατρικὰ τετελεσμένες καταστάσεις σὲ βάρος τῆς ἔνδοξης ἱστορίας τοὺ ἑλληνικοῦ Ἔθνους, τοῦ χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ του καὶ τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν, ποὺ σεβάσθηκαν οἱ αἰῶνες καὶ ἐμπλούτισαν τοὺς πολιτισμοὺς ἄλλων ἐθνῶν.
Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί, δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀπογοητευθοῦμε, ἀπὸ τὰ ὅσα κυριαρχοῦν γύρω μας, νὰ ἀδρανήσουμε καὶ ἀποκαμωμένοι νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν πνευματικὸ μας ἀγώνα. Μὴν ξεχνοῦμε τὰ λόγια τοῦ Κυρίου: «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται» (Ματθ. κδ΄ 35). Καὶ τὴ διακήρυξη τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Εβρ. Ια΄ 14). Καὶ «ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καὶ Σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν» (Φιλιπ. γ΄ 20).
Ἄν αὐτὰ τὰ δεχόμαστε, τότε σὲ τὶ μπορεῖ ἡ Πολιτεία νὰ παρεμποδίσει τὴν πνευματικὴ πορεία τοῦ πιστοῦ καὶ στὸ νὰ ζεῖ μὲ συνέπεια ὡς ὀρθόδοξος χριστιανός; «Δικαίω νόμος οὐ κεῖται» (Α΄ Τιμ. α΄ 9). Κανένας νόμος τοῦ κράτους δὲν μπορεῖ νὰ ὑποχρεώσει τὸν χριστιανὸ νὰ παρεκλίνει ἀπὸ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Συνήθως οἱ νόμοι ποὺ μᾶς προξενοῦν ἀφόρητη δυσανασχέτηση δίνουν ἀσυδοσία σὲ ἄτομα χωρὶς αἰδώ,νὰ τελοῦν πράξεις ἀνώμαλες στὴν ἀνθρώπινη φύση ἤ ἐγκλήματα. Ὅμως αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ νόμοι δὲν ἔχουν τὴν ἰσχὺ νὰ ἐξαναγκάσουν τοὺς πιστοὺς νὰ κάνουν χρήση αὐτῶν! Ἄν συμβεῖ νὰ ἐκδοθεῖ νόμος τοῦ κράτους, ποὺ ἀντιστρατεύεται τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ ὁποῖος θὰ ὑποχρεώνει ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς Ἕλληνες πολίτες νὰ τὸν ἐφαρμόσουν, τότε ἀσφαλῶς, οἱ συνειδητοὶ ὀρθόδοξοι πιστοὶ θὰ δώσουν στὶς κρατικὲς Ἀρχὲς τὴν ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε ὁ Ἀπ. Πέτρος στὴν ἀνωτάτη διοικητικὴ Ἀρχὴ τῶν Ἰουδαίων τῆς Ἱερουσαλήμ: «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῶ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πραξ. ε΄ 29). Βέβαια, τιμώρησαν σκληρὰ τὸν Πέτρο καὶ τοὺς ἄλλους Ἀποστόλους, γι’ αὐτὴ τὴ στάση τους. Τοὺς ἔδειραν, τοὺς ἔκλεισαν φυλακή. Αὐτοὶ ὅμως συνέχισαν νὰ ζοῦν καὶ νὰ ἐνεργοῦν κατὰ τὶς ἐντολές, ποὺ εἶχαν λάβει ἀπὸ τὸν Κύριό τους. Τὸ παράδειγμα αὐτὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀκολούθησαν ἀμέτρητες φάλαγγες Ὁμολογητῶν καὶ Μαρτύρων, γνωστῶν καὶ ἀνωνύμων, μέχρι τὶς ἡμέρες μας. Ἐμεῖς μποροῦμε νὰ μὴν τοὺς μιμηθοῦμε; Καὶ ἄν συμβεῖ αὐτὸ τὸ τρομερὸ ποὺ ἀκούγεται: Χωρισμὸς κράτους καὶ Ἐκκλησίας; Γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε ἄν ὁ χωρισμὸς αὐτὸς εἶναι τρομερὸς ἤ ὄχι, ἄς ἰδοῦμε τὶ συμβαίνει σὲ ἄλλες χώρες, ποὺ τὸ κράτος δὲν ἀναμειγνύεται στὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς παράδειγμα θὰ ἀναφέρω τὴ Νότια Κορέα.
Στὴν κορεατικὴ χερσόνησο κυριαρχοῦσε ὁ σαμανισμός. Τὸν 4ο μ.Χ. αἰώνα εἰσήχθη, μέσω Κίνας, ὁ βουδισμός. Τὸν 18ο αἰώνα, οὐσιαστικά, ἄρχισαν τὸ ἔργο τους ρωμαιοκαθολικοὶ μισσιονάριοι καὶ στὰ τέλη τοῦ 19ου αἰώνα προτεστάντες, ἀπὸ διάφορες δυτικές χῶρες. Τὸ ἔτος 1900 ἔφθασε στὴ Σεούλ ὁ πρῶτος ὀρθόδοξος Ἱερέας. Ἀπὸ μὶα στατιστικὴ φαίνεται ὅτι, τὸ ἔτος 1960 οἱ πιστοὶ ὅλων τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν στὴν Κορέα ἔφθαναν τὶς 700.000. Σήμερα ἀνέρχονται περίπου στὰ δέκα τρία ἐκατομμύρια. Κατὰ τοὺς αἰῶνες ποὺ κυβερνοῦσαν τὴ χώρα βασιλεῖς καὶ προστάτευαν τὴν ἐπικρατοῦσαν θρησκεία, συνέβαιναν διωγμοὶ κατὰ τῶν ὁπαδῶν ἄλλων θρησκειῶν. Σὲ ἕναν τέτοιο διωγμό, τὸν 18ο αἰώνα, ἐκτελέσθηκαν ἑκατοντάδες ρωμαιοκαθολικῶν. Ἀπὸ τὸ 1948 τὸ πολίτευμα τῆς Ν. Κορέας εἶναι Προεδρευομένη Δημοκρατία. Ἀναγνωρισμένη θρησκεία ἀπὸ τὸ κράτος δὲν ὑπάρχει. Οἱ διάφορες θρησκεῖες καὶ χριστιανικὲς Ἐκκλησίες λειτουργοῦν μὲ ἐγκεκριμένα ἀπὸ τὸ κράτος καταστατικά, ὡς Ἱδρύματα Ἰδιωτικοῦ Δικαίου. Τὸ κράτος ἀπαλλάσει πάσης φορολογίας τὰ λειτουργικὰ ἔσοδα τῶν Ἱδρυμάτων αὐτῶν. Ἐπίσης, ὅλες οἱ δωρεὲς πρὸς τὰ ἐκκλησιαστικὰ Ἱδρύματα, ἀνεξαρτήτως ποσοῦ, ἐκπίπτουν τῆς φορολογίας. Ἀποτέλεσμα αὐτῶν εἶναι οἱ Ἐκκλησίες νὰ ἔχουν οἰκονομικὴ αὐτάρκεια, νὰ ἱδρύουν μεγάλα νοσοκομεῖα, ὀρφανοτροφεῖα, γηροκομεῖα, πανεπιστήμια, τὰ καλύτερα τῆς χώρας, καὶ κάθε βαθμίδας σχολεῖα, μὲ χιλιάδες μαθητῶν τὸ καθένα. Οἱ Ἐκκλησίες εἶναι αὐτοδιοικούμενες καὶ λειτουργοῦν μὲ ἐσωτερικοὺς κανονισμούς, ἐγκεκριμένους ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχὴ τῆς κάθε μιᾶς, χωρὶς καμμία ἀνάμειξη τοῦ κράτους. Τὸ κράτος θὰ ἐπέμβει διὰ τοῦ εἰσαγγελέως, ἐφόσον ὑποβληθεῖ καταγγελία γιὰ οἰκονομικὲς ἀτασθαλίες, ἤ παραβίαση ἄρθρων τοῦ Ἀστικοῦ ἤ Ποινικοῦ Κώδικα. Ἔτσι καθένας ποὺ ἐργάζεται σ’ ἕναν ἐκκλησιαστικὸ Ὀργανισμό, φροντίζει νὰ ἀνταποκρίνεται πλήρως στὰ καθήκοντὰ του χωρίς νὰ περιμένει συμπαράσταση ἀπὸ τὸ κράτος. Ὁ Ἱερέας ἤ Ἐπίσκοπος, ἄν δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν ἀποστολὴ του, ἤ μὲ τὴ συμπεριφορὰ του σκανδαλίζει τὸ ποίμνιὸ του, δὲν θὰ ἔχει τὴ στήριξη τοῦ κράτους γιὰ νὰ σταθεῖ. Ἀλὰ καὶ κανένας δὲν ἀντιμετωπίζει πρόβλημα ἐπιβιώσεως. Οἱ πιστοὶ προσφέρουν κατὰ δύναμιν, γιὰ τὴ συντήρηση τῶν κληρικῶν τους καὶ τὴ λειτουργία τῶν Ἐκκλησιῶν τους.
Βλέπει κανεὶς κάτι τὸ τρομερὸ σ’ αὐτὸν τὸν χωρισμὸ κράτους – Ἐκκλησίας; Ναί, μπορεῖ κάποιος νὰ πεῖ. Ἀλλὰ ἔδῶ δὲν εἶναι Κορέα, ποὺ ἔχει ἀκόμα ἑκατομμύρια εἰδωλολάτρες! Ἐδῶ εἶναι Ἕλλάδα, μὲ χριστιανικὲς καταβολὲς δύο χιλιάδων ἐτῶν, καὶ οἱ κάτοικοὶ της εἶναι βαπτισμένοι ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ σὲ ποσοστὸ 95%! Γιατὶ στὶς ἡμέρες μας νὰ γίνει αὐτὸς ὁ ἀνεπιθύμητος χωρισμός, ὁ ὁποῖος θὰ ἔχει ἀρνητικὲς συνέπειες γιὰ μᾶς καὶ τὴν Πατρίδα μας!
Δὲν ξέρω ἄν ὑπάρχουν λίγοι ἤ πολλοὶ ἐδῶ, τὴν ὥρα αὐτή, ποὺ θὰ ἤθελαν τὸν χωρισμὸ τοῦ ἕλληνικοῦ κράτους ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, στὴν ὁποίαν κατὰ τὶς μαρτυρίες κορυφαίων ἱστορικῶν, ὀφείλει τὴ συνοχὴ καὶ διατήρησὴ του τὸ ἑλληνικὸ Ἔθνος. Ἀλλὰ ἀναφέρθηκα στὸ τὶ ἰσχύει στὴ Ν. Κορέα, σὲ σχέση μὲ τὸ θέμα μας. Δηλαδή, ἄν ἕνας τέτοιος, ἐπικείμενος ὡς φαίνεται, χωρισμὸς θὰ μπορέσει νὰ παρεμποδίσει τὸν ὀρθόδοξο πιστὸ νὰ ζήσει σύμφωνα μὲ τὴ συνείδησὴ του καὶ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου.
Πρὸ τῶν κρισίμων αὐτῶν καιρῶν, χρειάζεται νὰ ἠχήσουν οἱ σάλπιγγες τῶν Ἀγγέλων. Νὰ ἀκουστοῦν οἱ φωνὲς τὼν Προφητῶν. Νὰ μᾶς συγκλονίσουν οἱ ἀγῶνες καὶ οἱ θυσίες τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, τῶν Ὁμολογητῶν καὶ τῶν Μαρτύρων τῆς ἀμωμήτου πίστεὼς μας, ποὺ βάδισαν μὲ πιστότητα καὶ συνέπεια στὰ ἴχνη τοῦ «Μάρτυρος τοῦ πιστοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ἀποκ. α΄ 5), ὅπως ἀποκαλεῖται στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου. Ἄς ἀνταποκριθοῦμε στὸ κάλεσμα γιὰ γενικὴ πνευματικὴ ἐπιστράτευση, ποὺ μᾶς ἀπευθύνει ἀπὸ τὴ φυλακὴ τῆς Ρώμης, ὁ γενναῖος ἀγωνιστὴς Ἀπόστολος Παῦλος. Φορέστε τὴν πνευματικὴ ἀρματωσιὰ σας, μᾶς φωνάζει. Καλεῖστε σὲ σκληρὲς μάχες. Οἱ ἐχθροὶ σας δὲν εἶναι ἀνθρώπινα ὄντα, ἀλλὰ ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες, πνεύματα πονηρά, κοσμοκράτορες, ποὺ κυριαρχοῦν στὸν σκοτεινὸ αὐτὸν κόσμο. Ἀναλάβετε ὅλα τὰ ἀμυντικὰ καὶ ἐπιθετικὰ ὅπλα. Προστατέψτε τὴν κεφαλὴ σας μὲ κράνος, μὲ τὴν περικεφαλαία, ποὺ σᾶς σώζει ἀπὸ θανάσιμα χτυπήματα, ὥστε οἱ χριστιανικὲς σας πεποιθήσεις νὰ μὴν ἀλλοιωθοῦν. Τὴν καρδιὰ σας νὰ τὴν προστατέψετε μὲ ἀλεξίσφαιρο θώρακα, μὲ τὴ δικαιοσύνη καὶ τὰ εὐλαβὴ αἰσθήματα. Ἀλλὰ νὰ κρατάτε γερὰ καὶ τὴν ἀσπίδα, τὴν πίστη, ὥστε τὰ πύρινα βέλη τοῦ ἐχθροῦ, ὅλοι οἱ καυστικοί πειρασμοί, ποὺ συχνὰ στοχεύει ἐπάνω σας ὁ πονηρός, νὰ μὴν μποροῦν νὰ σᾶς βλάψουν. Σταθῆτε σὲ θέση μάχης ἔχοντας ζωσμένη τὴ μέση σας μὲ τὴ ζώνη τῆς ἀλήθειας· τῆς ἀλήθειας τῶν δογμάτων, τῆς ἀλήθειας τοῦ χριστιανικοῦ βίου. Μὴν ξεχνᾶτε ὅμως ὅτι μόνοι σας δὲν μπορεῖτε νὰ ἐπιτύχετε τίποτε. Σαφέστατα μᾶς προετοίμασε ὁ Κύριὸς μας Ἰησοῦς Χριστός: «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. ιε΄ 5).
Γι’ αὐτό, συνεχίζει ὀ Ἀπόστολος Παῦλος, νὰ προσεύχεστε συνεχῶς, «ἐν παντί καιρῷ», ὁδηγούμενοι ἀπὸ τὸ Ἁγιο Πνεῦμα, ἀκόμη καὶ νὰ ἀγρυπνεῖτε προσευχόμενοι, μὲ ἐπιμονή. Γιατὶ δὲν ἀρκεῖ ὁ χριστιανὸς νὰ εἶναι πάνοπλος, καλεῖται νὰ μὴν ἐμπιστεύεται στὶς δικὲς του δυνάμεις, ἀλλὰ νὰ ζητεῖ ἀδιαλείπτως τὴ θεία βοήθεια (Πρβλ. Ἐφεσίους στ΄ 18).
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΧΡΕΟΣ
Εἶναι πολὺ ἐντυπωσιακὸ τὸ ὅτι ὁ Ἀπ. Παῦλος στὴν πανοπλία τοῦ πιστοῦ, γιὰ τὴ νικηφόρο διεξαγωγὴ τοῦ πνευματικοῦ του ἀγώνα, συγκαταλέγει καὶ ἐξαρτήματα ἀναγκαῖα, γιὰ νὰ βγεῖ νὰ κηρύξει τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς ἄλλους.
Νὰ μὴν ἐνδιαφέρεστε μόνον γιὰ τὸν ἑαυτὸ σας, μᾶς προτρέπει. Μὴ στέκεστε παθητικὰ στὰ ἀσφαλὴ χαρακώματὰ σας. Ὁ ἀγώνας σας θὰ ὁλοκληρωθεῖ, ὅταν ἀγωνισθεῖτε καὶ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀδελφῶν σας, ὅπου κι ἄν βρίσκονται αὐτοί. Ἐμπρός, λοιπόν, φορέστε ὡς στρατιώτες Χριστοῦ τὰ ἄρβυλὰ σας. Ἑτοιμαστεῖτε νὰ ξεκινήσετε γιὰ μακρὲς πορεῖες,νὰ γυρίσετε τὸν κόσμον ὅλον. Πάρτε μαζὶ σας «τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος, ὁ ἐστὶ ρῆμα Θεοῦ». Τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ποὺ σᾶς δίνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, νὰ τὸν κηρύξετε παντοῦ. Εἶναι αὐτό, τὸ Εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης, ἀναγκαῖο, γιὰ νὰ ἐρμηνεύσει ὁ κόσμος καὶ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ ἀνθρωποκτόνου σατανὰ (Πρβλ. Ἐφεσίους στ΄ 13-17). Καὶ νὰ σκεφθοῦμε ὅτι αὐτὰ τὰ γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος στοὺς χριστιανοὺς τῶν Φιλίππων, μέσα ἀπὸ τὸ δεσμωτήριὸ του στὴ Ρώμη. Δίπλα του πάντα ἦταν ὁ πραιτωριανὸς στρατιώτης, ποὺ τὸν παρακολουθοῦσε. Τὸ πνεῦμα του ὅμως δὲν παύει νὰ φλέγεται ἀπὸ τὸν ἱεραποστολικὸ του ζῆλο, παρ’ ὅλους τοὺς λιθοβολισμοὺς καὶ τὰ φραγγελώματα, τὶς καταδίκες καὶ τὶς φυλακές. Τὸ δεσμωτήριὸ του τὸ εἶχε κάνει ἱεραποστολικὸ κέντρο!
Ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς του μαθαίνουμε ὅτι οἱ Ρωμαῖοι στρατιῶτες, ποὺ τὸν φρουροῦσαν, ἄκουγαν τὴ διδαχὴ του καὶ κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς τὴ μετέδιδαν καὶ στοὺς συναδέλφους τους. Ἔτσι, ἡ φυλακὴ του συνετέλεσε στὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου, ἀκόμα καὶ μέσα στὸ Πραιτώριο τῆς Ρώμης. Γι’ αὐτὸ στέλνει ἰδιαίτερους χαιρετισμοὺς στοὺς Φιλιππησίους καὶ ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ποὺ ὑπηρετοῦσαν στὸ Παλάτι τοῦ Καίσαρα (Φιλιπ. δ΄ 22)! Τολμηρὸ δὲν ἦταν! Βλέποντας οἱ ἄλλοι χριστιανοὶ τῆς Ρώμης αὐτά, ἔπαιρναν θάρρος καὶ μὲ περισσότερη παρρησία κήρυτταν τὸν Χριστὸ στὰ περιβάλλοντὰ τους. Ἔτσι, γράφει ὁ Παῦλος: «Ἡ φυλάκισὴ μου καὶ ὅλα ὅσα μοῦ συνέβησαν, συνέβαλαν ἀκόμη περισσότερο στὴν πρόοδο τοῦ Εὐαγγελίου» (Φιλιπ. α΄ 12).
Ὅμως ὁ χῶρος τοῦ δεσμωτηρίου τοῦ Παύλου δὲν ἦταν κέντρο εὐαγγελισμοῦ μόνον τῆς Ρώμης, ἄλλὰ καὶ τῶν ἄλλων περιοχῶν τῆς αὐτοκρατορίας. Στὰ δύο χρόνια τῆς πρώτης φυλακίσεως τοῦ Παύλου στὴ Ρώμη, καθώς εἶχε τὴ δυνατότητα νὰ δέχεται ἐπισκέψεις, οἱ συνεργοὶ του πηγαινοέρχονταν στὸ δεσμωτήριὸ του, γιὰ νὰ πάρουν ὁδηγίες γιὰ τὸ ἔργο τους, γιὰ νὰ τοὺ φέρουν ἐπιστολὲς ἤ βοήθεια ἀπὸ τὶς νεόφυτες Ἐκκλησίες ἤ γιὰ νὰ παραλάβουν ἐπιστολὲς τοῦ δεσμίου Ἀποστόλου πρὸς αὐτές. Ἔτσι, ὁ δέσμιος διὰ Χριστὸν Παῦλος στέλνει τὶς περίφημες Ἐπιστολές τὴς αἰχμαλωσίας, ὅπως ἀποκαλοῦνται, τὴν πρὸς Ἐφεσίους μὲ τὸν μαθητὴ του Τυχικόν, τὴν πρὸς Φιλιππησίους μὲ τὸν Ἐπαφρόδιτον, τὴν πρὸς Κολοσσαεῖς μὲ τὸν Ἐπαφρά. Εἶναι γνωστὰ ἄλλα ἑπτὰ ὀνόματα συνεργῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπισκέπτονταν τὸν Παῦλο στὸ δεσμωτήριὸ του. Πραγματικὸς ἰεραποστολικὸς ὀργασμός!
Ἀλλὰ δὲν ἦταν μόνον οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ ἄμεσοι συνεργοὶ τους, οἱ ὁποῖοι μὲ τόσον ἐνθουσιασμὸ μετέδιδαν τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Καὶ ἁπλοὶ πιστοί, ἔμποροι, στρατιωτικοὶ καὶ ἄλλοι αἰσθάνονταν ἐπιτακτικὴ τὴν ἀνάγκη νὰ μεταδώσουν στοὺς ἄλλους τὴ χαρὰ τῆς λυτρώσεως, ποὺ γέμιζε τὴν ψυχὴ τους. Γι’ αὐτὸ στὴ Ρώμη πολλοὶ πίστεψαν στὸν Χριστὸ ἀπὸ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ποὺ πήγαιναν ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ στὴν πρωτεύουσα τῆς αὐτοκρατορίας γιὰ ὑποθέσεις τους, πρὶν φθάσει ἐκεῖ ὁ Παῦλος ἤ ἄλλος Ἀπόστολος. Ὁ Λουκᾶς γράφει στὸ τελευταῖο κεφάλαιο τῶν Πράξεων: «Ὅταν πήγαμε στὴ Ρώμη, οἱ χριστιανοὶ ἄκουσαν γιὰ μᾶς καὶ βγῆκαν ὡς τὴν ἐμπορικὴ Ἀγορὰ νὰ μᾶς προϋπαντήσουν. Ὅταν ὁ Παῦλος τοὺς εῑδε, εὐχαρίστησε τὸν Θεό γιὰ τὴν συνάντηση αὐτὴ μὲ τους χριστιανοὺς τῆς Ρώμης, καὶ πῆρε θάρρος ἀπὸ τὴν συμπαράστασή τους» (Πράξ. κη΄ 15).
Στὶς Πράξεις ταῶν Ἀποστόλων καὶ στὶς Ἐπιστολὲς τοῦ Ἀπ. Παῦλου, καθώς καὶ στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία καὶ στὰ Ἁγιολόγια ἀναγράφονται πλεῖστα ὀνόματα, ὄχι μόνον κληρικῶν καὶ μοναχῶν, ἀλλὰ καὶ ἁπλῶν πιστῶν, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐργάσθηκαν ἱεραποστολικὰ στὴ χώρα τους ἤ σὲ μακρινὲς περιοχὲς καὶ προσείλκυσαν στὸν Χριστὸ ἀμέτρητες ψυχές. Ἔτσι ἁπλώθηκε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης ἡ πίστη στὸν Τριαδικό Θεό.
Ἐδῶ καλεῖται καθένας ἀπὸ μᾶς νὰ θέσει στὸν ἑαυτό του τὸ ἐρώτημα: Ἐγὼ τὶ κάνω γιὰ νὰ γνωρίσουν καὶ οἱ ἄλλοι τὴν πίστη στὸν Ἕνα καὶ Ἀληθινὸ Θεό; Ἐμένα πόσο μὲ ἀπασχολεῖ τὸ θέμα αὐτό;
Μὲ τὶς νέες καταστάσεις καὶ συνθῆκες ζωῆς ποὺ διαμορφώνονται, τόσο ἀπὸ τὴ μετανάστευση τῶν Ἕλλήνων σὲ χῶρες μὴ ὀρθόδοξες, ὅσο καί ἀπὸ τὸ πρωτοφανὲς μεταναστευτικὸ κύμα πρὸς τὴν πατρίδα μας μὴ ὀρθοδόξων ἤ καὶ μὴ χριστιανῶν, μᾶς ὑποχρεώνει νὰ καθορίσουμε τὴ σύμφωνη μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου κατάλληλη πρὸς τοὺς ἀλλοεθνεῖς συμπεριφορὰ μας. (Ἐδῶ δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ τεράστιο θέμα τῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ μεταναστευτικοῦ προβλήματος ἀπὸ τὸ κράτος). Ὁ καθένας ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ ἀναγκάστηκαν νὰ ἐγκαταλείψουν τὸ σπίτι τους, ἄν εἶχαν, τὸ χωριὸ τους καὶ τὴν πατρίδα τους, δὲν παύει νὰ εἶναι «ὁ πλησίον» μας, κατὰ τὴν εὐαγγελικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου. Ἐχθρικὴ στάση ἀπένατὶ του, ἀσφαλῶς, δὲν νομιμοποιεῖ τὸν ὀρθόδοξο χριστιανό, γιὰ ὁποιαδήποτε αἰτία. Ἡ ἐκμετάλλευση τῆς ἀδυναμίας του, τῆς φτώχιας του, τῆς τραγικῆς καταστάσεὼς του, εἶναι ἀνεπίτρεπτη γιὰ τὸν ὀρθόδοξο πιστὸ. Ὁ Κύριὸς μας, μὲ τὴν ὅλη διδασκαλία Του, καὶ πιὸ συγκεκριμένα, μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη, μὲ σαφήνεια χάραξε τὴ γραμμή, ποὺ ὀφείλουν οἱ μαθητὲς Του νὰ ἀκολουθοῦν ἔναντι τῶν ἀλλοφύλων καὶ τῶν ἀλλοδόξων: Ἔμπρακτη ἀγάπη ποὺ δὲν ὑπολογίζει κόπους, οὔτε θυσίες. Ἀγάπη χωρὶς ὑπολογισμούς. Ἀγάπη ἡ ὁποία πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει! Αὐτὴ ἡ ἀγάπη δὲν ἦταν ἐκείνη ποὺ προσέλκυε κατὰ χιλιάδες τοὺς σωζομένους στὴν πρώτη Ἐκκλησία; «Γιὰ δέστε πῶς ἀγαπιῶνται μεταξὺ τους οἱ χριστιανοί», ἔλεγαν οἱ εἰδωλολάτρες καὶ πύκνωναν τὶς τάξεις τῶν πιστῶν. Καὶ μάλιστα σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ ἁπλωθοῦν σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀχανὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία καὶ πιὸ πέρα ἀκόμη.
Μήπως ὁ Θεὸς μᾶς ἀνοίγει θύραν ἱεραποστολῆς πρὸς τὰ ἔθνη, χωρίς νὰ χρειαστεῖ κάποιοι νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὸν τόπο τους, ἀφοῦ φέρνει τὰ ἔθνη στὴν πόρτα μας;
Ἐδῶ βέβαια φθάνουμε στὸ πιὸ κρίσιμο σημεῖο, στὸ ὁποῖο δὲν πιστεύω ὅτι ὑπάρχει κανεὶς ποῦ νὰ διαφωνεῖ: Ὁ ἄλλος, γιὰ νὰ δεχθεῖ τὸν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου δὲν ἀκούει τόσον, ὅσο βλέπει καὶ μᾶς διαβάζει. Δὲν ἀκούει τόσο τὰ λόγια μας, ἀλλὰ πρώτα προσέχει τὴ συμπεριφορὰ μας. Μᾶς διαβάζει! Ἄν εἴμαστε «ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΧΡΙΣΤΟΥ, γινωσκομένη καὶ ἀναγινωσκομένη ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων» (Β΄ Κορινθ. γ΄ 2), ὅπως μᾶς θέλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, θὰ ἀποδεχθεῖ τὸν λόγο μας καὶ θὰ μᾶς ἀκολουθήσει στὴν πορεία μας πρὸς τὸν Χριστό. Ἄν ὄχι, ἴσως νὰ ἐπαναλάβει τοὺς λόγους ἐκείνου τοῦ Ἰνδοῦ σοφοῦ: «Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι ἡ τελειότερη στὸν κόσμο! Ὅμως, ἡ συμπεριφορά τῶν χριστιανῶν, δὲν μὲ ἀφήνει νὰ τὴν ἀποδεχθῶ»!
Τὸν πρώτο καιρό, ποὺ εἶχα πάει στὴν Κορέα, σὲ ὥρα κατηχήσεως μιᾶς ὁμάδας νέων στὸ Ἱεραποστολικὸ Κέντρο τῆς Σεούλ, συνέβη τὸ ἐξῆς. Τοὺς ἀνέπτυσα πόσο ἀναγκαίο γιὰ τὴ σωτηρία μας εἶναι τὸ Ἅγιο Βάπτισμα. Σὲ μιὰ στιγμή, ἕνας ἀπὸ τοὺς κατηχουμένους μὲ κοίταξε βαθιὰ στὰ μάτια καὶ μοῦ εἶπε μὲ πόνο τὸ παράπονὸ του: Γιατὶ σινμπουνὶμ (πάτερ), ἐσεῖς οἱ ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ἀφήσατε νὰ περάσουν τόσοι αἰῶνες καὶ δὲν ἤρθατε νωρίτερα νὰ μᾶς διδάξετε γιὰ τὸν Χριστό; Καὶ τόσες γενεὲς προγόνων μας πέθαναν ἀβάπτιστοι!
Δὲν θὰ σᾶς πῶ τὴν ἀπάντησὴ μου. Εὔκολα βρίσκουμε δικαιολογίες γιὰ νὰ ποῦμε στοὺς ἄλλους, ὅμως ποια πειστικὴ δικαιολογία μποροῦμε νὰ βροῦμε γιὰ τὴ συνείδησὴ μας;
Οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια ἐμφανίζονται στὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας ὡς οἱ πλέον τολμηροὶ καὶ ριψοκίνδυνοι ταξιδευτὲς σὲ στεριὲς καὶ θάλασσες. Ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ Ἕλληνες, γιατὶ εἴμαστε τόσο διστακτικοὶ καὶ ἀνασταλτικοὶ στὸ νὰ πορευτοῦμε στὰ ἔθνη, σὲ διάφορες χῶρες, νὰ μεταδώσουμε τὸν θησαυρό τῶν ἀληθειῶν τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἔχουμε κληρονομήσει; Δὲν εἶναι σαφὴς ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου μας: «Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα, κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάση τῇ κτίσει»; Ἤ μήπως θεωροῦμε ὅτι αὐτὰ τὰ λόγια δὲν ἰσχύουν γιὰ μᾶς, παρὰ μόνον γιὰ τοὺς ἕνδεκα Μαθητὲς Του; Ἄν ἡ ἑρμηνεία αὐτὴ ἦταν ὀρθή, δὲν ξέρω ἄν σήμερα θὰ ὑπῆρχε ἔστω καὶ ἕνας χριστιανὸς στὸν κόσμο!
Στὰ ἀεροδρόμια τῆς Ἀσίας, παλαιότερα ποὺ ταξίδευα συχνά, συναντοῦσα πολλὲς φορὲς Ἕλληνες τουρίστες, ποὺ ἐπισκέπτονταν τὸ Χὸνγκ Κὸγκ, Μπανκὸγκ, Σινγκαπούρη. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς ἦσαν συνταξιοῦχοι, ἐλεύθεροι ἀπὸ οἰκογενειακὲς ὑποχρεώσεις. Καὶ φυσικά, πολλοὶ μὲ προσόντα μορφωτικά, ξένες γλῶσσες, οἰκονομικὰ ἀνεξάρτητοι. Καῖ μοῦ ἐρχόταν ὁ λογισμός: Ὅπως αὐτοὶ γυρίζουν στὴν Ἀσία, δὲν μποροῦν κάποιοι ἀπὸ τούς θερμοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς μας, νὰ ἔρχονται, ἔστω κατὰ διαστήματα, ἄν δὲν μποροῦν γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, νὰ μᾶς βοηθοῦν στὴν Ἱεραποστολή, ὅπου ὄχι μόνον οἱ ὧρες τῆς ἡμέρας, ἀλλὰ οὔτε καὶ τῆς νύχτας δὲν μᾶς ἐπαρκοῦν, γιὰ τὶς τόσες δουλειὲς ποὺ πρέπει νὰ γίνουν! Νὰ ἔρθουν, φυσικά, ὄχι ὡς τουρίστες, ἀλλὰ νὰ ἐργαστοῦν, ἀνάλογα μὲ τὶς γνώσεις, ποὺ ἔχει ὁ καθένας καὶ κάθε μία. Εἶναι ἀλήθεια, ὁ καλὸς Θεὸς ἐκπλήρωνε τὸν ἐνδόμυχον αὐτὸν πόθο μου, καὶ κατὰ καιροὺς ἔστελνε στὴν Κορέα ἱερεῖς, ἐκπαιδευτικούς, ἄλλους, ἄνδρες – γυναῖκες, ποὺ πολὺ μᾶς βοήθησαν σὲ πολλοὺς τομεῖς: ὁμιλίες, θεολογικὰ μαθήματα στὸ θεολογικὸ Σεμινάριο, κατηχητικά, ἑορταστικὰ προγράμματα, κατασκηνώσεις, ἐκδόσεις, ἐκκλησιαστικοὺς ὕμνους, ἀλληλογραφία, λογιστικά, ὀργάνωση Βιβλιοθήκης, φιλανθρωπικὲς ἐπισκέψεις, φιλοξενία συνεργατῶν, ράψιμο ἀμφίων καὶ ράσων καὶ σὲ τόσες ἄλλες ἐργασίες, ἀπὸ τὶς πιὸ θεωρητικὲς ἕως τὶς πλέον πρακτικές. Κάποιοι καὶ κάποιες βρίσκονται σήμερα ἐδῶ καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ θέση θερμότατα τοὺς εὐχαριστῶ. Ὅμως, μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, οἱ Ἱεραποστολὲς ἁπλώνονται σὲ εὐρύτερες περιοχὲς καὶ οἱ ἀνάγκες αὐξάνονται. «Ὁ θερισμὸς πολὺς καὶ οἱ ἐργάται ὀλίγοι.» Ἡ διαπίστωση αὐτὴ τοῦ Κυρίου μας, φαίνεται θὰ ἰσχύει διαχρονικά. Πρὶν 35 χρόνια σὲ ὁλόκληρη τὴν ἠπειρωτικὴ Ἄπω Ἀνατολή, ἀπὸ Ἰνδία μέχρι Κορέα, ὑπῆρχε ἀνοιχτός, μὲ ἰερέα, μόνον ἕνας ὀρθόδοξος Ναὸς καὶ σήμερα ὑπάρχουν τρεῖς Ὀρθόδοξες Μητροπόλεις, μὲ δεκάδες ἱερέων καὶ Ναῶν. Εἶναι εὐκαιρία σήμερα νὰ σκεφτοῦν κάποιοι καὶ κάποιες, ποὺ ἔχουν ὑγεία καὶ δυνάμεις, ποῦ καὶ πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ βοηθήσουν ὡς ἐργάτες στοὺς ἱεραποστολικοὺς Ἀγρούς.
Γιὰ τὶς ὑλικὲς ἀνάγκες τῶν Ἱεραποστολῶν, δὲν νομίζω ὅτι χρειάζεται νὰ γίνει ἰδιαίτερος λόγος, γιατὶ ὅλοι ξέρουμε πόσο χρειάζονται τὴ βοήθεια ὅλων μας οἱ ὑπεύθυνοι τῶν Ἱεραποστολῶν, γιὰ νὰ τὶς ἀντιμετωπίσουν. Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, ἡ Ἀποστολικὴ Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἕλλάδος ἵδρυσε ἀπὸ ἐτῶν τὸ Γραφεῖο Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸ Πατριαρχικὸ Ἵδρυμα Ὀρθοδόξου Ἰεραποστολῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, ἐνῶ παράλληλα Ἱ. Μητροπόλεις, Ἐνορίες καὶ Ἱεραποστολικοὶ Σύλλογοι, σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στὶς ἀνὰ τὸν κόσμο Ὀρθόδοξες Ἱεραποστολές.
Εἴμαστε πρὸς ὅλους βαθύτατα εὐγνώμονες. Ἀξίζουν τὴ συμπαράσταση ὅλων μας οἱ ἀδελφοὶ μας στὴν Ἀφρική, στὴν Ἀσία, στὴν Ὠκεανία καὶ στὴ Νότια Ἀμερική, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ἀνταποκρίνονται στὶς τόσες ἀνάγκες, ποὺ καλοῦνται νὰ καλύψουν.
Ἀλλὰ καὶ ἄν κάποιοι δὲν μποροῦν νὰ βοηθήσουν προσωπικὰ ἤ μὲ ὑλικὰ μέσα τὶς Ἱεραποστολὲς μας, ὅμως οἱ πάντες μποροῦμε νὰ προσφέρουμε μεγάλη βοήθεια, μὲ τὸν τρόπο ποῦ μᾶς ὑποδεικνύει ὁ κορυφαίος Ἀπόστολος, στὸν ὁποῖον ὀφείλουν τὴν ἵδρυσὴ τους πλεῖστες Ἐκκλησίες σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, καθὼς καὶ ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν. Γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος, μετὰ τὶς ὁδηγίες, ποὺ εἴδαμε προηγουμένως γιὰ τὴν πανοπλία τοῦ πιστοῦ καὶ τοὺς ἀγῶνες του: «Νὰ προσκαρτερεῖτε στὸ ἔργο τῆς προσευχῆς. Νὰ εἶστε ἄγρυπνοι καὶ νὰ μὴν παύετε νὰ προσεύχεστε γιὰ ὅλον τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Νὰ προσεύχεστε καὶ γιὰ μένα – παρακαλεῖ – νὰ μοῦ δίνει ὁ Θεὸς τὰ κατάλληλα λόγια, ὅταν ἀνοίγω τὸ στόμα μου, ὥστε ἄφοβα νὰ διακηρύττω τὸ μυστήριο τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτὸ τὸ Εὐαγγέλιο διακονῶ καὶ τώρα, ποὺ εἶμαι δεμένος μὲ ἁλυσίδες. Προσεύχεστε – ἐπαναλαμβάνει – νὰ μιλάω ἄφοβα γι’ αὐτό, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολή, ποὺ μοῦ δόθηκε» (Ἐφεσ. στ΄ 19). Ἄν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ποῦ μιλοῦσε μὲ τὸν Χριστό, αἰσθανόταν τόσο μεγάλη τὴν ἀνάγκη τῶν προσευχῶν τῶν πνευματικῶν του τέκνων, ἀντιλαμβάνεστε πόσο μεγαλύτερη ἀνάγκη τῶν προσευχῶν μας ἔχουν, καὶ τὸ αἰσθάνονται, οἰ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς ἐργαζόμενοι ἱεραποστολικὰ κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ἀδελφοὶ μας.
Καὶ τελειώνοντας, θὰ μποροῦσα ἀπὸ τὴν προσωπικὴ μου πεῖρα νὰ σᾶς διαβεβαιώσω, ὅτι οἱ προσευχὲς σας κάνουν θαύματα. Δὲν εἶναι αὐτὸ σχήμα λόγου, γιὰ ἕνα ὡραῖο κλείσιμο τῆς εἰσηγήσεως αὐτῆς. Χάρη στὶς προσευχὲς σας, ὁ Κύριὸς μας ἀπαλλάττει ἀπὸ χρόνιες ἀρρώστιες τοὺς ἐργάτες τῆς Ἰεραποστολῆς, τοὺς χαρίζει σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ἀντοχὴ νὰ ὁλοκληρώνουν τὰ ἔργα τους, τοὺς προστατεύει ἀπὸ ἀτυχήματα μὲ θαυμαστοῦς τρόπους, τοὺς φωτίζει πῶς νὰ μιλήσουν στὸν καθέναν, ἀνοίγει τὶς καρδιὲς τῶν ἀκροατῶν τους νὰ δεχθοῦν τὸν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου, τοὺς ἀξιώνει νὰ ἐκβάλλουν δαιμόνια, νὰ θεραπεύουν ἀσθενεῖς, γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ γιατροὶ ἦσαν βέβαιοι ὅτι δὲν ὑπάρχει θεραπεία, τοὺς ἀνοίγει νέους ὁρίζοντες, γιὰ περαιτέρω ἀνάπτυξη τοῦ ἱεραποστολικοῦ ἔργου. Ἀλλὰ ἀκόμη φωτίζει ὁ Κύριος ἄγνωστους, κάποτε, στοὺς ἱεραποστόλους ἀνθρώπους, νὰ προσφέρουν ἀκίνητες περιουσίες ἤ μεγάλες οἰκονομικὲς ἐνισχύσεις, μὲ τὶς ὁποῖες ἀποπερατώνουν ἀνεγέρσεις Ναῶν, ἱδρυμάτωνκαὶ τόσα ἄλλα. Τέτοια θαύματα τοῦ Θεοῦ ἀσφαλῶς καὶ σεῖς θὰ ἔχετε ἀκούσει ἤ διαβάσει. Θὰ θέλαμε ὧρες γιὰ νὰ τὰ διηγηθοῦμε. Ἐκπληκτικὰ θαύματα τοῦ Θεοῦ βλέπουμε σὲ ὅλες τὶς Ἱεραποστολὲς καὶ καταδεικνύεται ἔτσι τὸ χιλιοειπωμένο ὅτι, ἡ Ἱεραποστολὴ εἶναι ἔργον τῆς Ἁγίας Τριάδος, καὶ κάνει τὴν τιμὴ σὲ μᾶς ὀ Θεὸς νὰ μᾶς χρησιμοποιεῖ ὡς συνεργοὺς Του.
Μᾶς τὸ λέει καθαρὰ ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Θεοῦ ἔσμὲν συνεργοί» (Α΄ Κορ. γ΄ 9). Ἐδῶ εἶναι τὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ! Περιμένει καὶ τὴ δικὴ μας θερμὴ προσευχή, γιὰ νὰ μᾶς χαρίζει τὴν ἱκανοποίηση ὅτι καὶ μεῖς ἔχουμε συνεργήσει σὲ ὅσα θαυμαστὰ Ἐκεῖνος ἐποίησε καὶ ποιεῖ καθημερινά. «Τὶς Θεὸς Μέγας, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; Σὺ εἶ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος»!
Σᾶς εὐχαριστῶ.
*Εἰσήγηση στήν ἡμερίδα τῆς Ε.ΡΩ. στήν Ἀθήνα, Σεπτέμβριος 2011
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Ἐν Κυθήροις τῇ 16ῃ Φεβρουαρίου 2015
Ἀριθ. Πρωτ.: 190
ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
(ὑπ' ἀριθ. 127/2015)
Προς
Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τόν Χριστώνυμον Λαόν
τῆς καθ' ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων
«Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται˙ οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς Νηστείας ἀγῶνα˙ οἱ γὰρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται...»
(Στιχηρόν τῶν Αἴνων τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς)
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,
Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά˙
Εὐλογημένη, εὔδρομη, εἰρηνική καί ἀγλαόκαρπη ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή!
Τό σάλπισμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας ἤχησε ἀνά τήν Χριστιανική Οἰκουμένη. Μέ τήν εἴσοδό μας εἰς τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἔχει ἀνοίξει τό ἱερό στάδιο τῶν ἀρετῶν καί προσκαλοῦνται οἱ ἀθληταί νά εἰσέλθουν εἰς αὐτό μέ τήν ἐλεύθερη βούλησί τους, ἀβίαστα, μέ ἱερό ζῆλο καί προθυμία, μέ σταθερότητα καί ἀποφασιστικότητα, μέ πίστι καί ἐμπιστοσύνη στό Θεό καί μέ πόθο καί ἐνδιαφέρον γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.
Δέν εἶναι σάν τά συνήθη ἀθλητικά στάδια τό στάδιο τῶν ἀρετῶν. Ἐδῶ γυμνάζονται μέ τήν σωματική ἄσκησι, τήν σωματική νηστεία, τά σώματα μέ τίς μετάνοιες καί τίς γονυκλισίες, μέ τήν ὀρθοστασία στήν προσευχή καί τήν ἀγρυπνία, ἀλλά πρωτίστως καί κυρίως κάνει τά πνευματικά της γυμνάσματα ἡ ψυχή.
Ἄς ἰδοῦμε πῶς περιγράφει αὐτόν τόν ἱερό καί πνευματικό ἀγῶνα ὁ ἱερός Ὑμνογράφος στό στιχηρό τροπάριο τῶν Αἴνων πού προτάξαμε.
Ὁ στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἀγωνιστής τοῦ καλοῦ καί τῆς ἀρετῆς, φοράει καί ὁπλίζεται μέ τήν πανοπλία τοῦ Σταυροῦ, τό «ὅπλον εἰρήνης (καί) ἀήττητον τρόπαιον» καί μέ αὐτό ἀντιπαλαίει τόν ἀρχέκακο ἐχθρό διάβολο καί τά πονηρά πνεύματα. Περιθριγκώνεται μέ τήν δύναμι καί τήν Χάρι τοῦ Τιμίου Ζωηφόρου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. «Σταυροῦ τύπος, ἐχθροῖς τρόμος» ἔγραφε ἐπάνω του ὁ μνημειώδης Σταυρός τοῦ ἀρχιναυάρχου Ἀνδρέα Μιαούλη, τοῦ Ὑδραίου.
Ὁ Χριστιανός ἀγωνιστής ἔχει ὡς τεῖχος ἄρρηκτο καί ἀκαταμάχητο τήν Πίστι, τήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Πίστι,στό ὁποῖο τεῖχος προσκρούουν τά φαρμακερά βέλη τῆς ἀθεΐας, τῆς ἀπιστίας, τῆς ὅποιας αἱρέσεως, τῆς ἀγνωσίας τοῦ Θεοῦ, τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν καί ὅλων τῶν ὀργάνων τοῦ σκότους. Θωρακίζεται μέ τήν προσευχή, τήν νοερή καί καρδιακή προσευχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», «Ὑπεραγία Θεοτόκε βοήθει μοι». Μέ τήν Θεία Λατρεία καί τήν συμμετοχή στή Μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Τήν ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης τήν ἔχει ὡς ἄλλη περικεφαλαία, ἡ ὁποία τόν προστατεύει ἀπό τά κύματα τῆς κακίας, τῆς μοχθηρίας καί τῆς μισαδελφίας. Καί γι' αὐτό ἠμπορεῖ νά σπλαγχνίζεται, νά ἐλεῆ, νά συμπάσχη καί νά ἀγαπᾶ.
Ὁ μαχητής καί ἀγωνιστής τοῦ Χριστοῦ χρησιμοποιεῖ τήν νηστεία, σάν ἄλλο μαχαῖρι, γιά νά περικόπτη ἀπό τήν καρδιά κάθε κακία καί ρυπαρότητα. Καί ἔπειτα ἀπό αὐτόν τόν ἀδυσώπητο ἀγῶνα παίρνει «τόν ἀληθινόν στέφανον παρά τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως»˙ «οἱ γάρ νομίμως ἀθλοῦνται, δικαίως στεφανοῦνται».
Ὁ Χρυσορρήμων Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, λέγει ὅτι ὁ πνευματικός ἀγώνας πρέπει νά εἶναι συνεχής καί ἀδιάκοπος: «Τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα τό εἶδος δέν ἀνέχεται ἄοπλο ἀγωνιστή. Τότε σταματᾶ ἡ προετοιμασία τοῦ ἀγώνα, ὅταν κλείνη ἡ αὐλαία τῆς παρούσης ζωῆς. Καί κλείνει ἡ αὐλαία, ὅταν ἡ ψυχή ἐξέρχεται ἀπό τό σῶμα. Ὅσο, λοιπόν, βρισκόμαστε ἐδῶ, εἶναι ἀνάγκη νά πυγμαχοῦμε, κι ὅταν εἴμαστε στό σπίτι κι ὅταν εἴμαστε ἔξω στήν ἀγορά» (Ε.Π.Ε. 5,240).
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
«Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται˙ οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς Νηστείας ἀγῶνα».
Ἄς ἀποδυθοῦμε μέ ζῆλο καί προθυμία γι' αὐτόν τόν ἱερό ἀγῶνα καί ἄς εἰσέλθωμε χωρίς δισταγμούς καί ἀναβολές στό ἀγωνιστικό στάδιο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Μέ ταπείνωσι καί ὑπομονή, μέ τήν σωματική καί πνευματική νηστεία, μέ μετάνοια καί ἀνάνηψι καί μέ σταθερή ἀπόφασι νά ἀκολουθήσωμε πιστά τίςθεῖες ἐντολές καί τό ἐγερτήριο ἀφυπνιστικό σάλπισμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί τότε μέσα ἀπό αὐτόν τόν ἱερό δίαυλο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς θά ἐπιτευχθῆ ἡ κάθαρσις καί ὁ ἁγνισμός τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματοςμέ ἀποτέλεσμα νά προϋπαντήσωμε μέ ἀναμένη τήν λαμπάδα τῆς ψυχῆς καί νά προσκυνήσωμε «ψυχαῖς καθαραῖς καί ἀρρυπώτοις χείλεσι» τά Ἅγια Πάθη, τήν Ταφήν καί τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Καλή καί εὐλογημένη νηστεία. Καλή καί μεστή ἀπό θεῖες εὐλογίες καί δωρεές ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή.
Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης σας
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ
Πηγή: Θρησκευτικά
Σε ένα ακόμα θαύμα αποκάλυψης ελληνορθόδοξων ιερών τόπων της Μικράς Ασίας έγιναν μάρτυρες οι Τούρκοι, καθώς, όπως αναφέρει σε αποκλειστικό της δημοσίευμα η τουρκική εφημερίδα, Vatan, στα υπόγεια τούνελ που ερευνώνται στην παλιά αγορά της Σμύρνης ανακαλύφθηκε η μυθική, όπως χαρακτηρίστηκε, «πηγή άγιασμα» της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας.
Όπως αναφέρει η τουρκική εφημερίδα, ανάμεσα στην παλιά αγορά της Σμύρνης και στο κάστρο του Kadifekale, υπήρχε εδώ και αιώνες ένα σύστημα υπογείων τούνελ που συνδέανε τα δυο αυτά μέρη. Σε ένα από αυτά τα τούνελ και κάτω από ένα σπίτι, βρέθηκε μια πηγή από ένα κανάλι που όπως αναφέρεται πρέπει να είναι η μυθική πηγή της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας. Η πηγή αυτή σύμφωνα με κάποια παράδοση ανέβλυσε το γάλα της Παναγίας και στα μετέπειτα χρόνια δεν άφησε να διψάσουν οι κάτοικοι καθώς πάντα τους προσέφερε το αγιασμένο νερό της. Οι Τούρκοι αρχαιολόγοι που διενεργούν τις ανασκαφές στο σημείο αυτό έχουν μείνει, όπως αναφέρεται, έκπληκτοι από αυτό το υπόγειο σύστημα των τούνελ που βρίσκεται κάτω από την παλιά αγορά της Σμύρνης αλλά και από την διαπίστωση ότι βρεθήκαν μπροστά στην μυθική αυτή πηγή. Ο δήμαρχος του Konak της Σμύρνης, Hakan Tartan, που επισκέφτηκε το μέρος αναφέρει ότι κάτω από ένα gecekondu, δηλαδή μια αυθαίρετη οικία, υπάρχει μια πηγή που σύμφωνα με την παράδοση πρέπει να είναι η μυθική πηγή της Παναγίας Γαλακτοτροφούσας, ένα μέρος με μεγάλη θρησκευτική αξία. Ο δήμαρχος του Konak υποσχέθηκε ότι θα δοθεί μεγάλη μερίμνα στο να μην καταστραφεί το μέρος αυτό της πηγής, ενώ όλη η περιοχή που έχει και αρχαιολογική αξία, θα δοθεί μετά από τις απαραίτητες εργασίες ανακαινίσης για επίσκεψη στο κοινό και στους τουρίστες που θα θελήσουν να επισκεφτούν το μέρος αυτό. Προφανώς η νέα ανακάλυψη αυτή των Τούρκων με ελληνορθόδοξο χαρακτήρα, αναφέρεται σε κάποια πολύ παλιά πηγή-αγίασμα της Παναγίας, με την επωνυμία της Γαλακτοτροφούσας, που ήταν θαμμένη ανά τους αιώνες σε κάποιο υπόγειο τούνελ της παλιάς αγοράς της Σμύρνης στην περιοχή του Basmane.
Να σημειωθεί ότι ο εικονιστικός τύπος της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας συναντάται μόνο στην ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και είναι πολύ γνωστός και πολύ αγαπητός στους Ορθοδόξους. Ο αγιογράφος που πρώτος τον αγιογράφησε, όπως αναφέρεται, εμπνεύστηκε από την ευαγγελική διήγηση της Γέννησης του Χριστού, (Ματθ. β΄ 1-15, Λουκ. β΄ 1-20) και από το ευαγγελικό εδάφιο: «Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας, (Λουκ. ια΄ 27). Οι εικόνες της Παναγίας Γαλακτοτροφούσας παρουσιάζουν την Θεοτόκο να κρατάει στην αγκαλιά της τον νεογέννητο Χριστό και να Τον τρέφει με το γάλα της, (να Τον θηλάζει). Από το παρελθόν οι εικόνες αυτές είναι πολύ αγαπητές στις νέες μητέρες και ιδιαίτερα στις λεχώνες που έχουν λίγο γάλα.
Η σημαντικότερη από τις υπάρχουσες εικόνες της Παναγίας Γαλακτοτροφούσας βρίσκεται στην Ιερά Μονή Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους. Η εικόνα αυτή αγιογραφήθηκε στην Παλαιστίνη και ανήκε αρχικώς στη Λαύρα του οσίου Σάββα του Ηγιασμένου. Επάνω της είναι γραμμένο το ομοθεματικό της τροπάριο: «Χρυσοπλοκώτατε πύργε και δωδεκάτειχε πόλις, ηλιοστάλακτε θρόνε καθέδρα του βασιλέως, ακατανόητον θαύμα πώς γαλουχείς τον Δεσπότη;». Το ιστορικό αναφέρει ότι πριν πεθάνει ο όσιος Σάββας είπε στους συνασκητές του που ήταν γύρω από το κρεβάτι του, ότι κάποτε θα επισκεφθεί τη Λαύρα κάποιος πρίγκιπας που θα έχει το ίδιο όνομα με αυτόν, δηλαδή θα λέγεται και αυτός Σάββας. Σε αυτόν, έδωσε την εντολή, να του δοθεί λοιπόν η εικόνα της Παναγίας Γαλακτοτροφούσης σαν ευλογία. Το Γεγονός αυτό σύμφωνα με την παράδοση, δηλαδή η επίσκεψη του πρίγκιπα στην Λαύρα έγινε τον 13ο αιώνα, όταν τη Λαύρα επισκέφθηκε ο άγιος Σάββας ο Σέρβος, (Αρχιεπίσκοπος Σερβίας), κτήτορας της Ιεράς Μονής Χιλιανδαρίου του Αγίου Όρους. Αυτός μετέφερε την αγία αυτή εικόνα στο Άγιο Όρος, και συγκεκριμένα στη μονή την οποία ο ίδιος ίδρυσε. Εικόνες της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας υπάρχουν και σε άλλα μέρη στην κυρίως Ελλάδα όπως στα Τρίκαλα, στην αγία Κυριακή της Θεσσαλονίκης, στο εκκλησάκι των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, στο χωριό Καψαλιανά στην Κρήτη, στην Λεμεσό της Κύπρου και αλλού.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr
Πηγή:Νίκος Χειλαδάκης
Α) Ο Κύριος όχι σπάνια πήγαινε και σε σπίτια Φαρισαίων για γεύμα ή για δείπνο ανάλογα. Πρώτα, πρέπει να πούμε, ότι δεν πήγαινε ποτέ ακάλεστος ο Χριστός. Χαρακτηριστικό - και φαινομενικά αντίθετο – φαίνεται να είναι το παράδειγμα με τον Αρχιτελώνη Ζακχαίο. Εκεί, ναι μεν δεν τον κάλεσε τον Χριστό μας ο Ζακχαίος, αλλά ο Καρδιογνώστης Χριστός ανταποκρίθηκε στη βαθύτερη επιθυμία του επίσημου εφοριακού, που ποθούσε και ζητούσε να δεί τον Ιησού από κοντά. Τη συνέχεια βέβαια την ξέρουμε...
Συμβολική επίσης - αλλά και ουσιαστική - είναι η εικόνα της Ιεράς Αποκαλύψεως που παρουσιάζει τον Χριστό να στέκεται έξω από την πόρτα ενός σπιτιού, μιας καρδιάς, και να χτυπά να Του ανοίξουν. Δεν παραβιάζει κλειστές πόρτες ο Ιησούς.
Ο Ίδιος δεν είπε στους μαθητές Του, ότι αν σας διώχνουν από μια πόλη να πηγαίνετε σε άλλη και να τινάζετε και τη σκόνη από τα υποδήματά σας; Αυτός δεν είπε ότι αν σας φιλοξενήσει κάποιος στο σπίτι του, εκεί να μένετε και να μη τριγυρνάτε από σπίτι σε σπίτι και παρουσιάζεστε έτσι άστατοι, αχόρταγοι και ενοχλητικοί, επιβαρύνοντας τους άλλους ανθρώπους; Ασφαλώς, ναι!
Άρα ο Χριστός όχι μόνο σέβεται την ελευθερία των άλλων, αλλά είναι διακριτικός και ευγενικός. Αυτό βέβαια είναι ένας κόλαφος για όσους ξημεροβραδιάζονται σε ξένα σπίτια και μπαινοβγαίνουν σε αυλές και σε ώρες ακατάλληλες και δεν ξεκολλάνε, τη στιγμή μάλιστα που η άλλη οικογένεια καίγεται από δουλειές, έχει μικρά παιδιά και δεν μπορεί να σηκώσει όλο αυτό το βάρος οικονομικά, πρακτικά και διατροφικά.
Β) Το ερώτημα λοιπόν είναι, γιατί πήγαινε ο Ιησούς σε ανθρώπους δεληλωμένους από πριν αντίθετους με Αυτόν; Ωραία, δεν πήγαινε ακάλεστος, αλλά γιατί πήγαινε;
1. Προφανώς πήγαινε, γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι πλάσματα του Θεού. Ένας μάλιστα που καλεί τον Χριστό ή κάποιον εκπρόσωπό του, δείχνει ότι δεν είναι φανατικός. Κάτι καλό λοιπόν μπορεί να βγεί. Ύστερα ο Χριστός μας μπορεί να μη ήταν αδιάκριτος, αλλά δεν ήταν και ακατάδεχτος.
2. Σε τέτοιες ευκαιρίες ευρίσκονταν και άλλοι καλοδιάθετοι άνθρωποι που ήθελαν να δούνε και να ακούσουν τον Χριστό, ίσως από περιέργεια, μπορεί και από ενδιαφέρον. Ο Χριστός μας το είπε στη φιλοξενία και στο τραπέζι στο σπίτι του τελώνη Ματθαίου μετά την κλήση του, ότι “ανάγκη δεν έχουν οι υγιείς, αλλά οι άρρωστοι και ότι ο Χριστός ήρθε να αναζητήσει και να σώσει το χαμένο πρόβατο. Ο Χριστός είναι συμπαθής προς όλους και συμπάθεια πρώτιστα ζητάει από τους χριστιανούς προς όλους”.
3. Είναι όμως και κάτι άλλο. Εκεί που πήγαινε ο Χριστός δεν πήγαιναν μόνο διψασμένοι πνευματικά και ψυχικά άνθρωποι, αλλά και άρρωστοι στο σώμα και “οχλούμενοι υπό πνευμάτων ακαθάρτων”, για να βρούνε τη γιατρειά τους.
4. Ασφαλώς ήταν εκεί και οι κακοί και οι κατάσκοποι και οι ψευτοενδιαφερόμενοι και οι εγκάθετοι και οι καλοθελητές, που ζητούσαν αφορμή να πιαστούν από κάποιο λόγο ή κάποια πράξη του Χριστού και να τον καταγγείλουν είτε στη θρησκευτική είτε στην πολιτική εξουσία, είτε απευθείας στο λαό, όπως νόμιζαν. Κι από αυτούς ακόμη δεν ξέρει κανείς τι θα μπορούσε να βγεί κάποτε έστω και ετεροχρονισμένα...
5. Δεν είναι δε τυχαίο ότι πολλά θαύματα ο Χριστός τα έκανε το Σάββατο, που ήταν αργία για τους Εβραίους. Δεν το έκανε για να τους μπεί στο μάτι, αλλά για να τιμήσει την ημέρα του Σαββάτου με αγαθοεργίες και να διδάξει πως πρέπει να αγιάζουμε την ημέρα του Κυρίου. Δηλαδή απαντούσε ουσιαστικά στο ερώτημα: θα μείνουμε κολλημένοι στο γράμμα του νόμου και αδρανοποιημένοι, αδιάφοροι στις ανάγκες των άλλων ή θα επιλέξουμε την ελευθερία της αγάπης παντού και πάντοτε; Ο Χριστός επέλεξε και επέλεγε πάντοτε το δεύτερο.
Γ) Σε ένα τέτοιο σπίτι Φαρισαίου, ημέρα Σάββατο μάλιστα , που πήγε ο Χριστός μας, τον πλησίασε ένας ταλαίπωρος υδρωπικός, βασανισμένος και αποκρουστικός, παραμορφωμένος και άρρωστος. Δεν τολμούσε να μιλήσει. Να ζητήσει τί; Ασφαλώς τη θεραπεία του. Αλλά ήταν μέρα Σάββατο κι είχε τόσα πολλά ακούσει να λένε για τον Χριστό, ότι “δεν τηρεί το Σάββατο” (Λουκ. Ιδ' 1-6). Στάθηκε εκεί κοντά και περίμενε σιωπηλά, αλλά, όπως άλλοτε ο Μωϋσής παρά το χείλος της Ερυθράς θάλασσας, βοούσε καρδιακά προς τον Θεόν και ζητούσε λύση στο πρόβλημά του.
Το κλίμα ήταν όντως τελείως αρνητικό και όλοι παρατηρούσαν τι θα έκανε ο Κύριος; Δεν λυπόντουσαν οι ανάλγητοι την ταλαιπωρία του ανθρώπου, αλλά περίμεναν να δούνε αν θα τους πέσει το λαχείο για να κατηγορήσουν τον Κύριο... “Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά...”, αντί να πούνε με μια φωνή:”Κύριε, θεράπευσέ τον εδώ και τώρα, τον ξέρουμε τον άνθρωπο ταλαιπωρείται από καιρό”.
Αυτό όμως που δεν έκαναν αυτοί όχι μόνο το έκανε ο Χριστός μας, - πως άλλωστε ήταν δυνατό να μη το κάνει; - αλλά στο ενδόμυχο και εναγώνιο ερώτημά τους, τι θα κάνει επιτέλους ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, ο Χριστός αντέστρεψε το ερώτημα και τους ρώτησε εμμέσως πλήν σαφώς: “αν επιτρέπεται κάποιος να θεραπεύει την ημέρα του Σαββάτου ή όχι”.
Ο Χριστός τελικά με ένα άγγιγμα θεράπευσε τον υδρωπικό και τον έκανε καλά.
Μετά όμως δίδαξε αποστομωτικά και τους κακεντρεχείς φαρισαίους λέγοντας χαρακτηριστικά, ότι “εσείς αν πέσει το βόδι σας ή το παιδί σας στο πηγάδι ημέρα Σάββατο, πάτε και με κόπους και προσπάθειες το βγάζετε... και ασφαλώς αυτό δεν θεωρείται αμαρτία και παράβαση... Ποιός λογικός άνθρωπος θα έλεγε το αντίθετο; Εμένα γιατί με κατηγορείτε για ένα άγγιγμα και ένα λόγο, που έκανα καλά ολόκληρο άνθρωπο;”
Δ) Αλήθεια, γιατί ο Χριστός έκανε καλά τον υδρωπικό;
Πρώτα πρώτα για την εσωτερική του πίστη και επιμονή του να μπει σε ξένο και επίσημο σπίτι, φαρισαίου μάλιστα και ημέρα σάββατο και εκεί να στέκεται σε κοινή θέα, χωρίς να μιλάει με την πίστη ότι κάτι θα κάνει η δύναμη και η καλοσύνη του Χριστού, και ότι μπορεί να το κάνει, έστω και αν δεν μιλήσει ο ίδιος. Ο Χριστός ξέρει. Αυτό ήταν μια φοβερή κίνηση ψυχής του υδρωπικού με πολλά ρίσκα για τον ίδιο και κορυφαία πίστη.
Δεύτερο είναι ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν θύμα μέσα σε εκείνη τη λυκοφωλιά και την απανθρωπιά, αστήρικτος και ανυπεράσπιστος, μόνος μέσα σε κόσμο εχθρικό και για τον Χριστό και για τον ίδιο προφανώς. Αλλά στους κολασμένους όλης της γης ο Χριστός είναι η μοναδική ελπίδα.
Το τρίτο είναι, ότι για λόγο δικαιοσύνης και οι συνδαιτυμόνες να δούνε το θαύμα και να ακούσουν τη θεία διδασκαλία περί της ημέρας του Σαββάτου και του αληθούς νοήματός της.
Ε) Εμείς τώρα στην Ορθοδοξία έχουμε αντί για το Σάββατο την Κυριακή. Την Κυριακή λοιπόν τη σεβόμαστε και την αφιερώνουμε στο Θεό, στην Εκκλησία, στην ψυχή μας, στην οικογένεια και με καλοσύνες και ιεραποστολή και στον συνάνθρωπο. Αυτή τη μέρα έχουν λάβει χώρα όλα τα άγια γεγονότα της Ανάστασης του Χριστού.
Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας
Ρύθμιση ανάλογη με εκείνη που ισχύει για το σύμφωνο συμβίωσης στα ετερόφυλα ζευγάρια προωθεί άμεσα για ψήφιση στη Βουλή ο υπουργός Δικαιοσύνης και για τα ομόφυλα ζευγάρια που επιθυμούν να τακτοποιήσουν νόμιμα τις προσωπικές και περιουσιακές τους σχέσεις.
Η ρύθμιση για επέκταση των διατάξεων του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, που εξαγγέλθηκε από τον υπουργό στο πλαίσιο των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, αποτελεί άμεση προτεραιότητά του, καθώς πρόκειται για διάταξη που είναι έτοιμη και μπορεί ανά πάσα στιγμή να κατατεθεί στη Βουλή.
Η νομοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, άλλωστε, αποτελεί μια από τις ανεκπλήρωτες έως σήμερα υποχρεώσεις της χώρας μας, η οποία έχει ήδη υποστεί την καταδίκη του Δικαστηρίου Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, ενώ εκκρεμούν σε βάρος της και άλλες προσφυγές.
Το σύμφωνο συμβίωσης που ισχύει στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια δίδει τη δυνατότητα νόμιμης τακτοποίησης οικογενειακών, προσωπικών και περιουσιακών σχέσεων ανάμεσα σε πολίτες (ετερόφυλους προς το παρόν) που δεν επιθυμούν τον γάμο, αλλά θέλουν να συνδεθούν με νόμιμο τύπο ρυθμίζοντας κρίσιμα θέματα της ιδιωτικής τους ζωής.
Η αυξανόμενη διάδοση του νέου θεσμού, κυρίως σε ζευγάρια νεαρής ηλικίας, κατέδειξε την επιτυχία του, καθώς τα στατιστικά δεδομένα μιλούν από μόνα τους.
Μόνον το 2014 υπογράφηκαν 1.568 σύμφωνα συμβίωσης, ενώ τους πρώτους κιόλας μήνες του 2015 τα σύμφωνα που έχουν υπογραφεί ξεπερνούν ήδη τα 260.
Να σημειωθεί ότι το 2009, πρώτη χρονιά εφαρμογής του νέου θεσμού, συνολικά συνήφθησαν 161 σύμφωνα συμβίωσης.
Η επέκταση του θεσμού και στα ομόφυλα ζευγάρια εκτιμάται ότι θα δώσει νέα ώθηση στην εφαρμογή του συμφώνου συμβίωσης, καλύπτοντας πραγματικές ανάγκες ρύθμισης προσωπικών σχέσεων σε πολίτες που δεν μπορούν λόγω των σεξουαλικών τους επιλογών να επιλέξουν τον γάμο.
Το σύμφωνο συμβίωσης που εφαρμόζεται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες έχει μακρόχρονη πορεία εφαρμογής και ευρεία διάδοση. Αλλωστε, η χώρα μας είναι η μόνη, μαζί με τη Λιθουανία, σε όλη την Ευρώπη που δεν έχει ακόμα εφαρμόσει το σύμφωνο συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, παρά τις κατά καιρούς προσπάθειες και συζητήσεις που έγιναν επί του θέματος.
Η πρόσφατη προσπάθεια να περιληφθεί η σχετική ρύθμιση στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, ύστερα από πολλές συζητήσεις και νομοθετικές προσεγγίσεις, τελικά ναυάγησε.
Λύσεις σε βασικά θέματα
Το σύμφωνο συμβίωσης, που επιλέγεται όλο και πιο συχνά τελευταία από νεαρά ζευγάρια, προσφέρει λύσεις σε ουσιαστικά θέματα ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν συνδέσει τη ζωή τους αλλά δεν επιλέγουν τον γάμο. Αναγνωρίζεται με το σύμφωνο συμβίωσης κληρονομικό δικαίωμα σε όσους το έχουν υπογράψει, που ορίζεται στο ένα έκτο της κοινής περιουσίας (ενώ για τα ζευγάρια που είναι σε έγγαμη σχέση, το ποσοστό αυτό είναι στο ένα τέταρτο). Τα παιδιά που γεννιούνται από γονείς που έχουν υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης είναι εξομοιωμένα με τα παιδιά που γεννιούνται σε γάμο, ενώ το σύμφωνο συμβίωσης λύνεται εύκολα χωρίς δικαστήρια και χρονοτριβές, καθώς απαιτείται για τη λύση του μια απλή συμβολαιογραφική πράξη.
Με συμβολαιογραφικό έγγραφο, άλλωστε, συνάπτεται το σύμφωνο συμβίωσης ανάμεσα σε αυτούς που το επιλέγουν, ενώ δεν αλλάζει το επώνυμο των συμβαλλομένων και τα παιδιά παίρνουν το επώνυμο που οι γονείς συμφωνούν. Η δήλωση για το επώνυμο των παιδιών δεν αλλάζει σε περίπτωση που το σύμφωνο διαλυθεί και προβλέπεται αμετάκλητη.
Πηγή: Καθημερινή
Ελύληθεν η νηστεία. Η μήτηρ της σωφροσύνης, η κατήγορος της αμαρτίας, η συνήγορος της μετανοίας, η πολιτεία των αγγέλων, η σωτηρία των ανθρώπων, διότι οι πιστοί ανακράξωμεν, o Θεός ελέησον ημάς.
Από αύριο χριστιανοί μου μπαίνουμε στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Κύριο γνώρισμα της περιόδου αυτής είναι η νηστεία. Και οι Ορθόδοξοι χριστιανοί καλούνται όλοι να νηστέψουν.
Βέβαια ο λόγος μας θα γίνει για την νηστεία, και δεν πρέπει να ασχολούμεθα μ’ αυτήν μόνον στις περιόδους που η Εκκλησία μας ορίζει την νηστεία, αλλά πάντοτε. Έτσι αυτή την περίοδο θα νηστέψουν οι χριστιανοί από κρέας, γάλα, αυγά, ψάρια και θα αρκεστούν στα νερόβραστα και στα λαδερά φαγητά.
Αλλά γεννιέται το ερώτημα: Νηστεύουν οι χριστιανοί την Αγία αυτή περίοδο της Εκκλησίας; Νηστεύουν όλοι; Όχι.
Πιστεύω ότι όταν η πίστη ήταν πιο ζωντανή και τα ήθη πιο αυστηρά, οι χριστιανοί νήστευαν, νήστευαν τα παιδιά, νήστευαν οι άνδρες, οι γυναίκες, μικροί και μεγάλοι, όλοι νήστευαν. Νήστευαν και οι παππούδες και οι γιαγιάδες.
Σαν σήμερα το βράδυ μάλιστα, υπήρχε και διετηρείτο το έθιμο στην πατρίδα μου, το έθιμο της χάσκας με ένα αυγό, θυμάμαι ότι τότε οι γιαγιάδες και οι μεγάλοι έλεγαν ότι με αυγό πρέπει να κλείνει το στόμα, το βράδυ της Κυριακής της Τυρινής, και με αυγό να ανοίγει πάλι το βράδυ της Αναστάσεως.
Ενήστευαν λοιπόν κάποτε οι χριστιανοί, όλοι μικροί και μεγάλοι.
Η νηστεία της Μεγάλης Σαρακοστής θύμιζε τα παλιά χρόνια τη νηστεία της αμαρτωλής πόλεως Νινευΐ, που οι κάτοικοί της ύστερα από το κήρυγμα Ιωνά του προφήτου, ήρθαν σε τόση μετάνοια ώστε νήστεψαν όλοι – ακόμα και τα μωρά στερήθηκαν το μητρικό τους γάλα.
Νηστεία που επεβλήθη και στα ζώα, μικρά και μεγάλα. Για ένα τριήμερο λοιπόν, η νηστεία ήτο φοβερή, από κάθε είδους τροφής, και μάλιστα όλοι φόρεσαν σάκους και έβαλαν στάχτη στο κεφάλι τους. Και ο Θεός βλέποντας την ειλικρινή, την αληθινή τους μετάνοια, απέτρεψε την ολοκληρωτική τους καταστροφή.
Στα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι κρεοπώλη, που έκλεινε το κρεοπωλείο του την Κυριακή των Απόκρεω, και το άνοιγε το Μεγάλο Σάββατο το πρωί. Κι όμως ποτέ του δεν επείνασε, ούτε αυτός ούτε η οικογένειά του.
Όπως και ένας μικρός εστιάτορας που δεν μαγείρευε φαγητά με κρέας αυτή την μεγάλη περίοδο.
Αλλά που να ακούσουν οι άνθρωποι της εποχής μας και ιδίως οι Νεοέλληνες χριστιανοί, για νηστεία και εγκράτεια, για μετάνοια και προσευχή. Οι περισσότεροι τα κοροϊδεύουν και τα γελάνε. Και όχι μόνο τα κοροϊδεύουν αλλά και κατηγορούν την νηστεία ότι την εφεύραν οι παπάδες και οι καλόγεροι. Τι θα απαντήσουμε σε αυτούς; Που μας κατηγορούν κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Η νηστεία δεν είναι εντολή τωρινή. Έχει τη ρίζα της στα παλιά χρόνια της ανθρωπότητος. Η νηστεία εμφανίστηκε μόλις εμφανίστηκε και ο άνθρωπος. Συνομήλικη του ανθρώπου ονομάζει την νηστεία ο Μέγας Βασίλειος. Διότι αν ανοίξουμε την Αγία Γραφή και δούμε εκεί την δημιουργία του πρώτου ανθρώπου, του Αδάμ και της Εύας, βλέπουμε ότι η πρώτη εντολή που δόθηκε σε αυτούς ήταν η εντολή της νηστείας.
- Θα φάτε, είπε ο Θεός τότε στους Πρωτοπλάστους, από τους καρπούς όλων των δένδρων, εκτός όμως από τους καρπούς ενός δένδρου. Χιλιάδες δένδρα εκεί.
Η δοκιμή ετέθη. Και η τήρηση της εντολής ήταν πολύ εύκολη, αλλά δυστυχώς δεν τηρήθηκε. Κατέλησαν την εντολή, κατέλησαν την νηστεία και διώχθηκαν απ’ τον Παράδεισο. Όχι μόνο στη Γένεση αλλά και στα άλλα βιβλία ολοκλήρου της Αγίας Γραφής, γίνεται λόγος για τη νηστεία.
Νομίζουν λοιπόν ότι ο Χριστός, δε μίλησε ούτε αυτός για τη νηστεία. Και όμως. Μόνο το σημερινό Ευαγγέλιο, το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής της Τυρινής, αν το ανοίξουν, αν το προσέξουν, θα αποδείξουν, θα αποδείξει ότι βρίσκονται σε πλάνη.
Ο Χριστός μιλώντας για τη νηστεία δεν την καταργεί, αλλά την αναγνωρίζει σαν ιερό θεσμό, και με όσα λέει γι’ αυτήν, θέλει να την απαλλάξει από το Φαρισαϊκό πνεύμα, να την εξυψώσει πνευματικά. Να νηστεύετε, λέει, αλλά όχι όπως οι Φαρισαίοι. Όταν νηστεύετε να νηστεύετε κατά τέτοιον τρόπον ώστε να μην σας βλέπουν οι άνθρωποι. Να μην είστε σκυθρωποί, να μην κάνετε επίδειξη της νηστείας. Ο Χριστός λοιπόν είναι εναντίον της νηστείας των Φαρισαίων, αλλά είναι υπέρ της νηστείας όπως ο ίδιος την εδίδαξε και την εφήρμοσε. Και όπως μας λέγει μάλιστα το Ευαγγέλιο, για σαράντα μέρες νήστεψε. Ούτε έφαγε, ούτε ήπιε.
Το παράδειγμα του Χριστού το μιμήθηκαν αργότερα οι Απόστολοι, οι διδάσκαλοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας και όλοι οι Άγιοι. Εντολή λοιπόν του Θεού είναι η νηστεία. Και ό,τι διατάζει ο Θεός είναι πάντοτε για την ωφέλεια του ανθρώπου.
Η νηστεία όπως αποδεικνύουν τα πράγματα είναι οικονομία των υλικών αγαθών, είναι μέτρο υγείας, είναι χάρη των παθών, είναι φάρμακο ψυχής και σώματος. Πότε όμως; Όταν γίνεται σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου, όταν δηλαδή η νηστεία δεν περιορίζεται μόνο στην αποφυγή κάποιων φαγητών, αλλά επεκτείνεται και συμπεριλαμβάνει όλα τα ήδη της κακίας. Η νηστεία από μόνη της δε λέει τίποτα. Πρέπει να γίνει πνευματική. Γι’ αυτό και ο χριστιανός, ο κάθε χριστιανός πρέπει να νηστεύει απ’ το ψέμα, τη διαβολή, τη συκοφαντία, το κουτσομπολιό, την κατάκριση, την βλασφήμια, την κλοπή, την απάτη, την εκμετάλευση, την φιλαργυρία, την πλεονεξία, την πορνεία, τη μοιχεία, τις κακές σκέψεις, να νηστεύει η γλώσσα που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει, να νηστεύει ο νους, να νηστεύουν οι σκέψεις, οι λογισμοί, αυτού του είδους η νηστεία είναι όντως φάρμακο ψυχής. Η νηστεία που περιορίζεται μόνο στην αποχή ορισμένων τροφών και συνοδεύεται από κακίες και από ελαττώματα και από πάθη, δεν είναι νηστεία χριστιανική. Θα τολμούσα να μπορώ να σας πω ότι η νηστεία αυτή είναι διαβολική, είναι σατανική. Γιατί; Γιατί και ο Σατανάς νηστεύει. Δεν τρώει ποτέ του, δεν πίνει ποτέ του. Αλλά έχει όλη την κακία και όλο το φθόνο και όλη τη μοχθηρία και ανθρωποχθόνος ήν απ’ αρχής.
Η χριστιανική νηστεία λοιπόν, έχει σκοπό να βοηθήσει τον άνθρωπο στην πνευματική του ανόρθωση, και στην κοινωνία του με το Θεό. Γίνεται από αγάπη στο Θεό, και συνδυάζεται με την αποχή από την αμαρτία, την προσευχή και την αγάπη. Τροφή του πνεύματος είναι η νηστεία. Όλα αυτά σημαίνουν ότι η Εκκλησία είναι εκείνη που γνωρίζει πότε πρέπει να νηστεύουμε.
Ο σκοπός της νηστείας είναι πνευματικός. Επί αιώνες η ζωή της εδώ στη γη με την πείρα και τον αγώνα των αγίων της, την οδήγησε στο να καθιερώσει τα χρονικά διαστήματα της νηστείας που όλοι μας γνωρίζουμε. Έτσι λοιπόν όλες οι νηστείες είναι συνδεδεμένες με τον εορτασμό των μεγάλων γεγονότων της ζωής του Χριστού. Για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα το σκοπό της νηστείας της Μεγάλης Σαρακοστής, πρέπει να δούμε το γιατί νηστεύουμε Τετάρτη και Παρασκευή όλο το χρόνο, που είναι σμικρογραφία η νηστεία της Σαρακοστής.
Η αρχαιότερη καθιερωμένη νηστεία είναι η νηστεία Τετάρτης και Παρασκευής. Το βλέπουμε σαν εντολή στο κείμενο των Αποστολικών Διαταγών ενός βιβλίου που γράφτηκε τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. «Η δε νηστεία υμών μη έστωσαν μετά των υποκριτών Τρίτης και Πέμπτης, όπως των Ιουδαίων και Φαρισαίων, υμείς δε νηστεύσατε Τετράδα και Παρασκευήν». Και τότε μάλιστα η νηστεία της Τετάρτης και της Παρασκευής ήτανε ημέρες ξηροφαγίας, χωρίς κατάλυση, οίνου και ελαίου και μάλιστα μετά την τρίτη απογευματινή.
Γιατί όμως νηστεύουμε αυτές τις ημέρες; Τις δυο αυτές ημέρες κάθε εβδομάδα. Ο Άγιος Επιφάνιος Κύπρου, μας λέγει ότι πρέπει την Τετάρτη και την Παρασκευή να παραμένουμε εν νηστεία μέχρι της τρίτης το απόγευμα, επειδή την μεν Τετάρτην επροδόθη ο Κύριος και την Παρασκευή εσταυρώθη. Και στο βιβλίο Αποστολικαί Διαταγαί λέγεται : «Τετράδα δε και Παρασκευήν προσέταξεν ημίν νηστεύειν, την μεν διά την προδοσίαν, την δε δια του πάθους του». Βέβαια εάν υπάρξει γιορτή Αγίου ή ενός γεγονότος, τότε έχουμε κατάλυση, σύμφωνα πάντοτε με τις υποδείξεις της Εκκλησίας, και όπως έχουμε δώσει και ειδικά νηστειοδρόμια για να βοηθήσουμε τους χριστιανούς πότε και πως πρέπει να νηστεύουν. Επίσης υπάρχει κατάλυσις της νηστείας όταν έχουμε σοβαρούς λόγους υγείας. Τότε η Εκκλησία οικονομεί τον ασθενούντα.
Ο λόγος πάντως για τον οποίον γίνεται η νηστεία όχι μόνον Τετάρτης και Παρασκευής, αλλά και των Σαρακοστών, και ειδικά της Μεγάλης που αρχίζει αύριο, καθορίζει συγχρόνως και τον τρόπο της συμμετοχής στην νηστεία. Ως σωστοί πιστοί Ορθόδοξοι χριστιανοί δεν πρέπει να νηστεύουμε επειδή μας το λένε οι μεγαλύτεροι ή οι παπάδες, ούτε πάλι πρέπει να νηστεύουμε για να τρόπον τινά αυτοδικαιώσουμε τον εαυτό μας απέναντι στα σφάλματά μας, ούτε πάλι για να καυχόμεθα για τις αυστηρές μας ξηροφαγίες, και πολύ περισσότερο ούτε για να καλοπιάσουμε το Θεό.
Νηστεύουμε για να ζήσουμε τα σωτήρια πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, και να αναγνωρίσουμε μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας ότι απ’ αυτά και μόνον προήλθε η σωτηρία μας. Έτσι η νηστεία μέσα από την πνευματικότητα διακρίνεται από τρείς χαρακτήρες, και ο πρώτος της είναι δογματικός.
Με τη νηστεία ομολογούμε το πάθος της Σταυρικής Θυσίας του Χριστού.
Ο δεύτερος χαρακτήρας είναι δοξολογικός και ευχαριστηριακός. Η νηστεία αναπέμπεται ως προσευχή ευχαριστίας προς τον Θεόν, μέσα από τα Ευαγγελικά έργα, τον σεβασμό προς την παράδοση, την μίμηση των Αγίων, τη συμμετοχή στα Πανάγια Μυστήρια και κυρίως στο να δαμαστεί το σαρκικό φρόνημα και τα ένστικτα του ανθρώπου.
Και ο τρίτος χαρακτήρας της νηστείας είναι αναγεννητικός. Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, όπως και Σαρακοστές, ο χριστιανός με την νηστεία και την εγκράτεια σκοτώνει το σαρκικό του φρόνημα, και με την μικρή του σωματική ταλαιπωρία συμμετέχει στο πάθος του Χριστού, για να ζήσει την Ανάστασή Του.
Πηγή: Αγία Βαρβάρα
Είναι αλήθεια, ότι πολλοί δοκιμασμένοι και πληγωμένοι από απάνθρωπα καθεστώτα άνθρωποι, ή εξαπατημένοι από δουλεμπόρους, απογοητευμένοι και αναζητώντας επίγειους παραδείσους συνάνθρωποι, πλάσματα και παιδιά του Θεού και αυτά, εγκλωβισμένα όμως στη θρησκευττική παραδοχή της Μέκκα, κάποια στιγμή ήρθαν και ξεμπάρκαραν όπως όπως στην Ελλάδα. Ξόδεψαν χιλιάδες δολλάρια κατά κεφαλήν, τα οποία από δηλώσεις τους τα βρήκαν πουλώντας στην δύσμοιρη πατρίδα τους ό,τι είχαν και δεν είχαν. Κινδύνεψαν τον έσχατο κίνδυνο και τελικά έφτασαν εδώ.
Η εδώ άφιξή τους βέβαια δεν ήταν και το καλύτερό τους... Κάποιοι έπεσαν και εδώ θύματα αετονύχηδων δικών μας και ξένων. Άλλοι γύρισαν πίσω και χωρίστηκαν οικογένειες, άλλους τους έφαγαν τα ψάρια ή οι συμπατριώτες τους εδώ δικτυωμένοι και καλωδιωμένοι και άλλοι βρίσκονται σε φυλακές της χώρας μας. Κάποιες κοπέλλες από τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες τις κατάπιε το σκοτάδι... Αλλά μιλάμε τώρα για τους μουσουλμάνους... Κάποιοι άλλοι πρόκοψαν. Πολλοί που ήθελαν να φύγουν "σ΄ άλλη γη σ΄ άλλα μέρη" έμειναν εδώ τελικά, παντρεύτηκαν και εγκαταστάθηκαν πλέον. Μερικοί, ελάχιστοι συγκριτικά, βαπτίστηκαν.
Όλοι αυτοί λοιπόν οι μουσουλμάνοι ήξεραν ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε τζαμιά. Τι περίμεναν λοιπόν; ΄Η και σε αυτό ξεγελάστηκαν ή δεν τους ενδιέφερε τόσο το γεγονός, διότι ζούσαν εκεί καταπιεσμένα και αναγκαστικά και ήθελαν να αναπνεύσουν κι ας πεθάνουν, ή μήπως τελικά εδώ ανακάλυψαν ξανά την θρησκεία τους; Νάναι όλα πιθανά; Ίσως.
Αλλά μπορεί και το άλλο: ερχόμενοι εδώ εγκλωβίστηκαν ξανά σε φανατικούς απεσταλμένους των χωρών προελεύσεώς τους, μουλάδες, χοτζάδες, μουφτήδες, ιμάμηδες και διδασκάλους του Κορανίου και φοβούμενοι ξανά και ξανά, όπως εκεί έτσι κι εδώ, άρχισαν πάλι τα προσκυνήματα και τα συναφή πλειοδοτώντας σε φανατισμό και αυτοί, "την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι". Διότι αν τόσο πολλοί λάτρευαν τον προφήτη τους, γιατί δεν πήγαιναν στη Σαουδική Αραβία ή στα Εμιράτα, να τα βρούν όλα έτοιμα και δουλειές στρωμένες, στις οποίες πάνε και πολλοί Έλληνες από δω και ξενοδουλεύουν; Εκεί οι χώρες αυτές είναι ένα απέραντο τζαμί! Θα νόμιζαν ποτέ ότι η φτωχοποιημένη Ελλάδα θα μπορούσε να τους φτιάξει εδώ τζαμιά και τεμένη, για να κάνουν αυτοί, αλλά τελικά και μεις σ΄ αυτούς, τεμενάδες; Ασφαλώς όχι.
Λοιπόν, ποιός έχει συμφέρον να γίνουν τεμένη, τζαμιά και σχολές ισλαμικές στην Ορθόδοξη Ελλάδα; Ποιοί θέλουν να μαντρώσουν και να οργανώσουν τους σιτιζομένους από την Εκκλησία μετανάστες; Μόνο θρησκευτικά άραγε; Το Ισλάμ είναι μόνο θρησκεία ή και θεοκρατία; Ιδού ερωτηματολόγιο για δυνατούς λύτες...
Τελικά θα χτίσουμε εμείς με δικά μας χρήματα το τζαμί τους; Με ποιό σκεπτικό και από ποια αμοιβαία υποχρέωση; Οι απλοί άνθρωποι μουσουλμάνοι θέτουν τέτοιο επιτακτικό ζήτημα; Αυτοί μπορούν να προσεύχονται όπου θέλουν κατά τη διάρκεια της μέρας. Έστω να τους δοθεί ένα από τα υπάρχοντα ολυμπιακά ακίνητα και στάδια... Περίεργο δεν είναι;
Καυτό το ερώτημα σφηνώνει στο μυαλό: ποιός υποκινεί το θέμα του τζαμιού στο βάθος βάθος; Μήπως μας δουλεύει η Τουρκία ή μήπως ρίχνουμε νερό στο μύλο των τζιχαντιστών, χωρίς να το καταλάβουμε; Άραγε πως εξελίχτηκε η όλη αυτή υπόθεση στη Δυτική Ευρώπη; Καλό δεν είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη και των άλλων; Βλέπουμε όμως με έκπληξη εδώ να αποφασίζουν δήμαρχοι και εξωκοινοβουλευτικοί μετ΄ επιτάσεως και να αγκαλιάζουν καταστάσεις που ενδεχόμενα αύριο δεν αποκλείεται να γίνουν ο χειρότερος εφιάλτης τους!
Είτε εμείς το χτίσουμε το τζαμί είτε χτιστεί με τα πετροδόλλαρα των Εμιράτων - κακά τα ψέματα - άβατο θα είναι. Κάστρο απροσπέλαστο και κλειστή υπόθεση, βραδυφλεγής βόμβα, όργανο στα χέρια ξένων πρακτόρων. Απλά μαθηματικά.
Ιδού στην ελληνική Θράκη με σχολεία και τζαμιά ελληνικά και μουφτήδες εγκεκριμένους από τα υπουργεία μας, κι όμως μπαινοβγαίνει σχεδόν όλο το τουρκικό υπουργικό συμβούλιιο, αλωνίζει το προξενείο και δημοσιογράφοι με ψευτομουφτήδες πιέζουν ασφυκτικά Έλληνες πολίτες με βάση τη μουσουλμανική θρησκεία.
Δυστυχώς "Έλληνες αεί παίδες εισί". Είμαστε πάντοτε αθώα, επιπόλαια και απονήρευτα παιδιά...Πάντοτε ευκολόπιστα και πάντοτε χιλιοπροδομένα!!!
Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.
Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο , αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.
Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους.
Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.
Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι 500 ευρώ!!! Και αποχώρησε…
Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.
Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.
Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.
Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.
Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.
Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως . ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.
Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.
Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!!…
Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή/οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών.
Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.
Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.
Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν . με τον ιδρώτα τους.
Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.
Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους; Τι θα κάνεις εσύ;
(Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού και πάει λέγοντας… Φυσικά, τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες χωρικοί όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της αγοράς» των γαιδάρων)
Σας θυμίζει κάτι; (ή μόνο σε μένα;)
Πηγή: Αβέρωφ
Πειραιεύς 19 Φεβρουαρίου 2015
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Τό φρικιαστικό βίντεο πού ἀνηρτήθηκε στό twitter ἀπό τό «Ἰσλαμικό Κράτος» πού δρᾶ στήν πολύπαθη Λιβύη, τήν ὁποίαν παρέδωσαν στήν παράνοια τοῦ Ἰσλαμικοῦ Φονταμενταλισμοῦ, οἱ λεγόμενοι Δυτικοί Σύμμαχοι (Η.Π.Α., Γαλλία, Μεγάλη Βρεταννία), διά τῆς περιωνύμου «Ἀραβικῆς Ἄνοιξης», μέ τόν ἀποκεφαλισμό 21 Αἰγυπτίων χριστιανῶν κοπτῶν πού εἶχαν ἀπαχθεῖ ἀπό ὀργανώσεις τοῦ «Ἰσλαμικοῦ Κράτους» στήν Λιβύη ἔβαψε κόκκινη μέ ἀθώο ἀνθρώπινο αἷμα τήν θάλασσα τῆς Μεσογείου καί προκάλεσε τόν διεθνῆ ἀποτροπιασμό.
Δυστυχῶς ἔχει πλέον γίνει «σύνηθες» τό ἀποκρουστικό καί τρομακτικό γεγονός τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ ἀνθρώπων στό 21ο αι. καί σπανίως ἐμβαθύνει ἡ παγκόσμια κοινή γνώμη στήν πραγματική βάση αὐτῆς τῆς θηριωδίας, ἑρμηνεύοντας ὁ καθένας ἀπό τήν δική του ἰδεολογική ἀντίληψη καί με τίς προϋποθέσεις πού ἔχει τό ἐξωφρενικό καί ἀνείπωτης φρίκης αὐτό θέμα. Φθάνουν μάλιστα μερικοί νά ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ δυτικός τρόπος ζωῆς ἀποτελεῖ ἐφαλτήριο γιά τήν ἔνταξι γηγενῶν Δυτικῶν στίς τάξεις τοῦ «Ἰσλαμικοῦ Κράτους». Ἄλλοι πάλι θεωροῦν ὅτι δέν εὐθύνεται τό Ἰσλάμ γιά τήν ἀφόρητη αὐτή τραγωδία ἀλλά κάποιοι δῆθεν ἐξτρεμισταί πού ὅμως τό δῆθεν «μετριοπαθές» Ἰσλάμ δέν κατεδίκασε ποτέ ἀλλά ἀντιθέτως ὅπως ἀπέδειξε ὁ τραγικός θάνατος τῆς δημοσιογράφου Serena Shim στην Τουρκία, ἡ ὁποία μέ στοιχεῖα ἀπέδειξε τήν στήριξη τῆς γείτονος καί τοῦ Σουνιτικοῦ Μπλόκ (Σαουδική Ἀραβία, Κατάρ, Ὀμάν, Ἀραβικά Ἐμιράτα) στό Χαλιφάτο τοῦ ISIS, στηρίζει καί προωθεῖ. Ἄλλοι ἰσχυρίζονται ἀφελῶς ὅτι ὁ μηδενισμός τῆς Δύσεως καί ἡ καταδολίευσις τοῦ πετρελαϊκοῦ πλούτου τοῦ ἀραβικοῦ κόσμου, ὀπλίζουν τό χέρι τῶν δημίων τοῦ Ἰσλάμ.
Ὅλοι ὅμως οἱ παραπάνω θέλουν νά ἀποσιωποῦν ὁ καθένας γιά τούς δικούς του λόγους ὅτι τό Ἰσλάμ εἶναι ἡ μοναδική θρησκεία στόν κόσμο πού στοχοποιεῖ ἐγκληματικά τήν ἄρνησί της, πού ἐπιβάλλεται με τήν βία καί μέ τό ἔγλημα, πού δέν ἀναγνωρίζει τήν αὐτεξούσια καί ἐλευθέρα βούλησι τῶν προσώπων καί πού πέραν τῆς ἱστορικῆς ἔχει καί «θεολογική» ἑρμηνεία γιά τούς ἀποκεφαλισμούς. Εἶναι ἐνδεικτικό ὅτι τό γνωστό Αλ-Αζχάρ, μία ἀπό τίς ὕπατες ἀρχές τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ στήν Αἴγυπτο χαρακτήρισε τήν καρατόμηση τῶν 21 Αἰγυπτίων κοπτῶν ἁπλῶς ὡς μία «βάρβαρη» πράξη χωρίς βεβαίως νά ἀποδοκιμάσει τά «ἱερά κίνητρα», τῶν ἐκτελεστῶν πού ἑδράζονται στό Ἰσλαμικό κοσμοείδωλο. Ἡ ἔννοια «τζιχάντ» ἀναφέρεται στό Κοράνι, άποτελεῖ πυλῶνα του, διότι θεωρεῖ ὅτι οἱ μουσουλμάνοι ἔχουν καθῆκον νά μεταδώσουν τήν μουσουλμανικήν πίστη στούς «ἀπίστους» μέ τήν βία. Πηγάζει ἀπό τό γεγονός ὅτι το Ἰσλάμ χωρίζει τόν κόσμο στόν οἶκο τοῦ Ἰσλάμ καί στόν οἶκο τοῦ πολέμου, διαχρονικά καί συνοδεύεται ἀπό τήν φράση «Φί σαμπίλ Ἀλλάχ» πού σημαίνει «γιά τόν δρόμο τοῦ θεοῦ». Ἡ ἱστορική τεκμηρίωση τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ παραπέμπει στήν καρατόμηση ἀπό τόν Ἄραβα ἔμπορο Μωάμεθ «Muhammad», τῆς φυλῆς τῶν Quraish, τόν δῆθεν προφήτη, πού συνεζεύχθη κατ’ ἐντολήν τοῦ «θεοῦ», σάν ἑβδόμη σύζυγον του, τήν γυναίκα τοῦ θετοῦ γιοῦ του, Ζαῒντ καί σάν ἐννάτη, τήν ἑπταετή κορασίδα Ἄϊσα, ἑπτακοσίων μελῶν τῆς ἐβραϊκῆς φυλῆς Μπανού-Κουρέϊς στήν Μεδίνα τούς ὁποίους θεώρησε ὡς συνωμότες, καί συνεπῶς ἐφόσον ἡ δῆθεν σφραγίδα τῶν Προφητῶν τοιουτοτρόπως ἀντιμετώπισε τούς ἐχθρούς του καί οἱ πιστοί του σήμερα μποροῦν να τό ἐπαναλάβουν, ἐφόσον ἡ ζωή του ἀποτελεῖ οὐσιαστικό μέρος τῆς θρησκευτικῆς τους παραδοχῆς. Γιά τό Ἰσλάμ τόσο ἡ ἱστορική παράδοση τῶν πρώτων αἰώνων διάδοσης του (7ος-8ος αι.) ὅσο καί οἱ ἐντολές (Σούρες) τοῦ Κορανίου, ἀποτελοῦν τήν πιό γνήσια ἐκδοχή τῆς θρησκείας καί ἐκλαμβάνονται μέ ἀπόλυτο καί ἀπαρέγκλιτο τρόπο. Αὐτά ἐπισημαίνει μέ ἐξαιρετικό του ἄρθρο ο κύριος Χρῆστος Ἰακώβου, διευθυντής Κυπριακοῦ Κέντρου Μελετῶν. «Θεολογικῶς» στό Κοράνι πού «ἐνσωματώνει» τήν ἀποκάλυψι τοῦ «Θεοῦ», σάν δῆθεν «αἰώνιο καί ἀδημιούργητο, ἀνέκαθεν ὑπάρχον μετά τοῦ Θεοῦ ὡς αἰώνιος φανέρωσις τῆς θείας θελήσεως» δίδονται οἱ ἐντολές τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ τῶν «ἀπίστων». Στό κεφ. 8 τοῦ Κορανίου, στ. 12 ἐξαγγέλλεται «θά ἐκτοξεύσω τόν τρόμο στίς καρδιές τῶν ἀπίστων. Ἀφαιρέστε τους τά κεφάλια καί ἔπειτα ἀφαιρέστε τους τά δάκτυλα.». Στο κεφ. 47, στ. 3, δίδεται ἡ δῆθεν θεϊκή ἐντολή «στήν σύγκρουσι μέ τούς ἀπίστους στό πεδίο τῆς μάχης ξεριζώστε τους τά κεφάλια μέχρι νά τά τσακίσετε πλήρως.» καί στό στ. 4 «ὅταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους φονεύετε καί κατασφάζετε, συγκρατοῦντες στερεά τά δεσμά», στό δέ κεφ. 8, στ. 17, οἱ δήμιοι τοῦ Ἰσλάμ ἀναφέρονται ὡς οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ δολοφόνου «Θεοῦ», μέ τήν διαβεβαίωση «δέν φονεύετε ἐσεῖς αὐτούς ἀλλά ὁ Θεός. Ὅταν ἀκοντίζεις δέν εἶσαι ἐσύ πού ἀκοντίζεις, εἶναι αὐτός ὁ Θεός γιά νά δοκιμάσει τούς πιστούς διά λαμπρᾶς δοκιμασίας. Ὁ Κύριος ἀκούει καί γνωρίζει τά πάντα» καί στό στ. 40, θεμελιώνεται ὁ διά μέσου τῶν αἰώνων θρησκευτικός φασισμός, ὁλοκληρωτισμός καί ἡ ὠμή βία τοῦ Ἰσλάμ μέ τή σούρα «Πολεμεῖτε αὐτούς μέχρις ὅτου δέν θά ὑπάρχει ἄλλη θρησκεία παρά τοῦ μόνου Θεοῦ».
Σήμερα στίς Ἰσλαμικές χῶρες, ὁ θρησκευτικός νόμος Σαρία χρησιμοποιεῖται σάν βάση νομιμοποίησης τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ τόσο ἀπό τά ἐπίσημα κράτη ὅσον καί ἀπό τούς πιστούς τοῦ Ἰσλάμ. Στήν Σαουδική Ἀραβία τά τελευταία 20 χρόνια ἔχουν ἀποκεφαλισθῆ περί τα 2.000 ἄτομα δημόσιᾳ μέ τά πλήθη νά παρακολουθοῦν τό φρικτό θέαμα, καί νά ἐπευφημοῦν καί να χειροκροτοῦν.
Αὐτά λοιπόν τά ἐγκλήματα πού συγκλονίζουν κάθε ἐχέφρονα ἀνθρωπο δέν εἶναι προϊόντα μιᾶς κατασκευασμένης παράδοσης ἀλλά δυστυχῶς ἔχουν ἱστορική καί «θεολογική» ἑρμηνεία καί κάλυψη ἀπό τό Ἰσλάμ διότι οἱ ἐκτελεσταί τοῦ Ἰσλάμ δέν προβαίνουν ἁπλά σέ μία πράξη ἐκδίκησης κατά τῶν ««ἀπίστων»» ἀλλά πρωτίστως, θεωροῦν ὅτι ἐκτελοῦν μία θεϊκή ἐντολή μέ τελετουργικό χαρακτήρα, σάν ὄργανα τοῦ θείου θελήματος. Βέβαια θέλουν νά ἀγνοοῦν ὅτι ὁ «θεός» τοῦ Ἰσλάμ εἶναι ὁ πρωτιστεύων τοῦ ἀραβικοῦ πολυθειστικοῦ συστήματος «al ilah-Allah» πού φυσικά σάν δαιμόνιο εἶναι αἱμοδιψής καί δολοφονικός.
Ὅσον ἀφορᾶ στήν ἀπορία γιατί δυτικοί ἐπιλέγουν αὐτό τό θρησκευτικό συμπίλημα σάν θρησκετική τους παραδοχή, ἡ ἀπάντησι εἶναι ἁπλουστάτη, διότι στή λεγομένη ἀπό δῆθεν «προοδευτικούς» Εὐρωπαίους, μεταχριστιανική ἐποχή μας ἔχει διαφθαρεῖ τό αἰσθητήριο τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί δέν ἀντιλαμβάνεται ὄτι ὁ ἀληθής Θεός δέν εἶναι ἐξουσία, βία καί ἐπιβολή ἀλλά ἐλευθερία, ἀγάπη καί ἀλήθεια. Ὑψώνουν τό ἰδεολόγημα τῶν ἀνθρωποκατασκευασμένων θρησκειῶν ὅτι ἡ ἐπιβολή, ἡ ἐκδίκησις καί ἡ ἰδιοτέλεια εἶναι τά ἀποδεικτικά στοιχεῖα τῆς ἐνθέου ἐπιτυχίας τοῦ ἀνθρωπίνου βίου. Ἐρωτῶνται κατόπιν τῶν ἀνωτέρω οἱ δημοσίᾳ διαμαρτυρηθέντες γιά τό ἔγκλημα τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ, «προοδευτικάριοι», πού ἀπό ἀνοησία ἤ ἀπό σκοπιμότητα ἐξομοιώνουν τό Ἰσλάμ μέ τήν ἀποκεκαλυμένη ἀλήθεια τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, πού παραδίδεται στήν Οἰκουμένη διά τῆς Ἀκαινοτομήτου Μιᾶς, Ἁγίας Ἀποστολικῆς καί Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί προσπαθοῦν μέ ἱστορικές ἀναφορές, στίς παρεκβάσεις καί ἀλλοιώσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ (Ῥωμαιοκαθολικισμό καί Προτεσταντισμό), νά ταυτίσουν τά πράγματα, ἐσκεμμένα ἀποκρύπτοντας τήν Δ΄ Σταυροφορία τοῦ 1204 καί τήν βάναυση καί ἐγκληματική κατάλυση τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικής Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἐάν εἶναι συμβατό τό Ἰσλάμ μέ τίς ἀρχές πού συγκροτοῦν καί συνέχουν τόν Εὐρωπαϊκό Πολιτισμό καί τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο;
Καί ἐπειδή εἶναι αὐταπόδεικτο καί πασίδηλο ὅτι δέν εἶναι, πῶς δέχονται να πλημμυρίζουν οἱ Εὐρωπαϊκές χῶρες ἀπό μουσουλμάνους ἐπήλυδες;
Για αὐτό εἶχα παλαιότερα ἀναφέρει ὅτι τό Ἰσλάμ ἀποτελεῖ μία καταστροφική λατρεία πού εἶναι ἀσύμβατος μέ τήν ἔννοια τῆς ἀνεξιθρησκείας, τῆς δημοκρατίας καί τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Πηγή: Θρησκευτικά
H αγία Φιλοθέη γεννήθηκε στην Aθήνα από γονιούς άρχοντες, μοναχοπαίδι του Aγγέλου Mπενιζέλου και της Συρίγας. Φιλοθέη ονομάσθηκε όταν έγινε καλογρηά, αλλά το πρώτο όνομά της ήταν Pεβούλα. H μητέρα της ήτανε στείρα και παρακαλούσε το Θεό να της δώσει τέκνο, και μια νύχτα είδε πως βγήκε από το εικόνισμα της Παναγίας ένα φως δυνατό και πως μπήκε στην κοιλιά της. Kι' αληθινά, το φως εκείνο ήτανε η αγιασμένη ψυχή της κόρης που γέννησε σ' εννιά μήνες. Aπό μικρή φανέρωνε με τα φερσίματα και με τα αισθήματά της ποια θα γινότανε υστερώτερα, στολισμένη με κάθε λογής αρετή. Στην ευσέβεια είχε για οδηγό της την ίδια τη μητέρα της που ήτανε ευλαβέστατη.
Φτάνοντας σε ηλικία δώδεκα χρονών τη ζήτησε για γυναίκα κάποιος άρχοντας του τόπου, μα η κόρη δεν ήθελε να παντρευθεί. Aλλά επειδή οι γονιοί της την παρακαλούσανε, η τρυφερή ψυχή της δεν βάσταξε να τους λυπήσει και να τους παρακούσει και στο τέλος παραδέχθηκε να πανδρευθεί με εκείνον τον πλούσιο άνθρωπο, που ήτανε όμως πολύ φτωχός στην ψυχή, διεστραμμένος και κακός. Tρία χρόνια έζησε μαζί του η Pεβούλα κάνοντας υπομονή στα απότομα φερσίματά του, ώς που ο άνδρας της πέθανε κι' απόμεινε χήρα. Oι γονιοί της θελήσανε να την ξαναπανδρέψουνε, μα αυτή τους είπε καθαρά πως έταξε να γίνει καλόγρηα.
Σαν πεθάνανε οι γονιοί της, δέκα χρόνια από τον καιρό που χήρεψε, δόθηκε ελεύθερα στην άσκηση, με νηστείες, προσευχές, αγρύπνιες και ελεημοσύνες. Kατήχησε τις υπηρέτριές της και τις έκανε δοχεία του Πνεύματος. Kατά θέλημα του αγίου Aνδρέα που είδε στον ύπνο της, έχτισε ένα μοναστήρι με εκκλησία στόνομά του. Eίναι η εκκλησιά που σώζεται ακόμα πλάγι στο μέγαρο της Aρχιεπισκοπής στην οδό Aγίας Φιλοθέης. Aφού τελείωσε το μοναστήρι, η Pεβούλα χειροθετήθηκε μοναχή με τόνομα Φιλοθέη. Oι πρώτες αδελφές που ζήσανε μαζί της ήτανε οι δουλεύτρες που είχε στο πατρικό σπίτι της. Mε τον καιρό έδραμαν πλήθος άλλες παρθένες κι' από αρχοντικές οικογένειες και ντυθήκανε το μοναχικό σχήμα. Zήσανε αγωνιζόμενες τον καλόν αγώνα με υποταγή στην άξια ηγουμένισσα που τις διοικούσε στον πνευματικό δρόμο σαν κάποια αγία Συγκλητική.
Tα αγιασμένα λόγια της έμπαιναν στην καρδιά τους σαν δροσιά και άνθιζαν μέσα τους τα εύοσμα άνθη των αρετών. Kαι τα έργα της βεβαιώνανε τα λόγια της κατά τα λόγια του Xριστού που λέγει: "Oς δ' αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών" (Mατθ. ε΄, 19). Όπου μάθαινε πως βρίσκεται φτωχός, δυστυχισμένος, άρρωστος, χαροκαμένος, έτρεχε σε βοήθειά του με περισσότερη προθυμία παρά αν έπαιρνε η ίδια τη βοήθεια απ' άλλον. Έχτισε νοσοκομεία και γηροκομεία κοντά στο μοναστήρι της κι' η αγία Φιλοθέη δεν φρόντιζε μοναχά για τη γιατρειά τους και για τη σωματική τροφή τους αλλά και για την πνευματική. Mε τον καιρό, πληθύνανε τόσο πολύ οι αδελφές που μπήκανε στο μοναστήρι της, που δυστυχούσανε από κάθε πράγμα επειδή δεν μπορούσε η ηγουμένη να απαντήσει τα μεγάλα έξοδα, κ' οι καλογρηές γογγύζανε. Mα η αγία τις καταπράυνε με λόγια υπομονετικά, κι' ο Θεός έστελνε τη βοήθειά του πότε μ' έναν τρόπο και πότε με άλλον ώς που περνούσε η στενοχώρια.
Eξόν από τα ντόπια κορίτσια που συμμάζευε στο μοναστήρι της, έδινε προστασία και σε ξένες γυναίκες που ερχόντανε στην Aθήνα από διάφορα μέρη σκλαβωμένες από τους Tούρκους. Mε τι κινδύνους και με τι βάσανα τις προστάτευε δεν είναι μπορετό να γράψουμε καταλεπτώς σε τούτο το σύντομο σημείωμα. Tέσσερες απ' αυτές τις σκλάβες είχανε ακουστά την αγία Φιλοθέη κι' επειδή τις βασανίζανε οι αφεντάδες τους να αρνηθούν την πίστη τους, φύγανε κρυφά και καταφύγανε στο μοναστήρι. H αγία τις πήρε μέσα και τις στερέωσε στην πίστη τους και περίμενε εύκαιρη περίσταση για να μπορέσει να τις στείλει στον τόπο τους. Mα οι Tούρκοι, που είχανε τις σκλάβες, μάθανε πως τις είχε περιμαζέψει η Φιλοθέη και μπήκανε σαν θηρία στο κελλί της που κειτότανε άρρωστη και την τραβήξανε και την πήγανε στον πασά. Kαι κείνος πρόσταξε να τη ρίξουνε στη φυλακή. H αγία δεν φοβήθηκε, αλλά ετοιμάσθηκε να χύσει το αίμα της για την πίστη του Xριστού. Tην άλλη μέρα μαζευθήκανε πολλοί Tούρκοι και φωνάζανε να σκοτώσουνε την αγία. Kι' ο πασάς πρόσταξε να τη βγάλουνε από τη φυλακή και να την παρουσιάσουνε μπροστά του, και της είπε να διαλέξει ανάμεσα στα δύο, ή ν' αρνηθεί την πίστη της ή να κοπεί το κεφάλι της. Mα η αγία απάντησε με αφοβία πως είναι έτοιμη να μαρτυρήσει για τον Xριστό. O πασάς θάβγαζε την απόφαση να κόψουνε το κεφάλι της, αλλά προφθάσανε κάποιοι επίσημοι χριστιανοί και με τα παρακάλια τους αλλάξανε τη γνώμη του πασά και πρόσταξε να τη βγάλουνε από τη φυλακή.
Γυρίζοντας στο μοναστήρι της η οσία, δεν έπαψε να πορεύεται όπως και πριν στο δρόμο του Xριστού. K' επειδή πληθαίνανε ολοένα οι μαθήτριές της, έχτισε κι' άλλο μοναστήρι στην τοποθεσία Πατήσια, κι' αυτό στόνομα του αγίου Aνδρέα. Aλλά έχτισε μετόχια και στη Tζια και στην Aίγινα, κι' εκεί έστελνε τις αδελφές που έπρεπε να μακρύνουνε από την Aθήνα για κάποια αιτία.
Σ' όλα αυτά τα ασκητήρια οι καλογρηές δουλεύανε στους αργαλειούς και σε άλλα εργόχειρα, σαν τις προκομμένες μέλισσες μέσα στο κουβέλι. Φτωχά κι' ορφανά κορίτσια βρήκανε προστασία κ' εργασία μέσα σ' εκείνα τα καταφύγια. Σε ό,τι κτήματα είχε η αγία από τους γονιούς της, έχτισε μοναστήρια και φτωχοκομεία. K' είχε πολλή περιουσία. Ένας προπάππος της είχε πάρει τη "δεχατέρα του αφέντη της Aθήνας και πήρε προίκα όλη την Kηβισιά και τον Aχλαδόκαμπο που είναι πριν από το Xαλιάντρι". Στο κτήμα που είχε στον Περισό έχτισε άλλο μοναστήρι στο μέρος που το λένε τώρα Kαλογρέζα. Όλη η φτωχολογιά την είχε σαν πονετικιά μάνα. Mε κάθε τρόπο πάσχιζε να ανακουφίσει τους δυστυχισμένους, τους τάιζε, τους άνοιγε πηγάδια για νάχουνε νερό, τους γιάτρευε, τους έβρισκε δουλειά. O κόσμος την έλεγε "κυρά δασκάλα".
Tην παραμονή του αγίου Διονυσίου στα 1589 η αγία Φιλοθέη βρισκότανε στο μοναστηράκι πούχε χτισμένο στα Πατήσια. Tο βράδυ συναχθήκανε οι αδελφές για να κάνουνε αγρυπνία. Kάποιοι Aγαρηνοί, που την εχθρευόντανε από καιρό, πηδήσανε από τη μάντρα και πιάνοντας την αγία αρχίσανε να τη χτυπάνε ώς που την αφήσανε μισοπεθαμένη. Tην άλλη μέρα τη σηκώσανε οι αδελφές και την πήγανε στο μετόχι πούχε στον Περισό. Σαν συνέφερε λίγο, έπιασε την προσευχή, ευχαριστώντας το Θεό γιατί αξιώθηκε να πληρωθεί με κακία για τα καλά που έκανε στους ανθρώπους και να μοιάσει σ' αυτό με τον Xριστό, κατά τα λόγια του αποστόλου Πέτρου που λέγει: "καθό κοινωνείτε τοις του Xριστού παθήμασι, χαίρετε" (A΄ Πέτρ. δ΄, 13). Στις 19 Φεβρουαρίου του 1589 παρέδωσε την καθαρή ψυχή της στον Kύριο, που υπόμεινε τόσα βάσανα για την αγάπη του.
Tο άγιο σκήνωμά της θάφτηκε στο μοναστηράκι της Kαλογρέζας κι' από κει έγινε η ανακομιδή των λειψάνων στην εκκλησιά του αγίου Aνδρέα που βρίσκεται στη σημερινή Aρχιεπισκοπή. Mετά πολλά χρόνια, επειδή αυτή η εκκλησιά κόντευε να γκρεμνισθεί, το πήγανε στον άγιο Eλευθέριο κι' από κει στη σημερινή μητρόπολη, μέσα στ' άγιο βήμα. Στο μνήμα της απάνω βρεθήκανε γραμμένα τούτα τα λόγια:
"Φιλοθέης υπό σήμα τόδ' αγνής κεύθει σώμα,
ψυχήν δ' εν μακάρων θήκετο Yψιμέδων".
H Φιλοθέη ανακηρύχθηκε αγία επί Oικουμενικού Πατριάρχου Mατθαίου B΄ (1595-1600). Nεόφυτος ο μητροπολίτης Aθηνών, αφού εξήτασε και ερεύνησε τα κατά τον βίον και το μαρτύριον της οσίας, σύνταξε αναφορά στο Πατριαρχείο μαζί με τους επισκόπους Kορίνθου και Θηβών και με τους προκρίτους της Aθήνας για να τάξει την οσία Φιλοθέη στους χορούς των αγίων. Σ' αυτό το συνοδικό έγγραφο είναι γραμμένα και τούτα: "Eπειδή εδηλώθη ασφαλώς ότι το θειότατον σώμα της οσιωτάτης Φιλοθέης ευωδίας πεπληρωμένον εστί και μύρον διηνεκώς εκχείται, αλλά και τοις προσιούσι τε ασθενέσι τε και θεραπείας δεομένοις την ίασιν δίδωσι... τούτου χάριν έδοξε ημίν τε και πάση τη ιερά Συνόδω των καθευρεθέντων ενταύθα αρχιερέων συγγραφήναι και ταύτην εν τω χορώ των οσίων και αγίων γυναικών, ώστε κατ' έτος τιμάσθαι και πανηγυρίζεσθαι".
Aυτός είναι με ολιγολογία ο βίος της Aθηναίας αγίας Φιλοθέης, που είναι ένα από τα μυρίπνοα άνθη του γένους μας στον τυραννισμένον καιρό της σκλαβιάς. Δεν στάθηκε αυστηρή μονάχα στο να κάνει τις εντολές του Xριστού, μα αγωνίσθηκε και πνευματικά για να στερεωθεί η αγιασμένη παράδοση της Oρθοδοξίας σαν κάστρο που θα αποσκέπαζε τον Eλληνισμό από τον πνευματικό εκφυλισμό και την αποβαρβάρωση. Όλα τα θυσίασε, πλούτη, ανάπαυση, ζωή, για την πίστη των πατέρων της. "Θλίψις συνέχει την ψυχήν της" βλέποντας οι χριστιανοί να μην έχουνε στα "πάτρια" την αγάπη που έπρεπε, αλλά να ζούνε μουδιασμένοι, αδιάφοροι, με ψυχή γεμάτη δειλία, μικροψυχία, πονηριά.
Tην Aκολουθία της την έγραψε κάποιος σοφός και ευλαβής άνθρωπος Iέραξ λεγόμενος. Aνάμεσα στα ωραία εγκώμια είναι και τούτο: "Δαυΐδ γαρ το πράον έσχες και Σολομώντος, σεμνή, την σοφίαν, Σαμψών την ανδρείαν, και Aβραάμ το φιλόξενον, υπομονήν τε Iώβ, του Προδρόμου δε θείαν άσκησιν...".
Tην εκκλησία του αγίου Aνδρέα που βρισκότανε στο σημερινό δρόμο της Aγίας Φιλοθέης την εγκρέμνισε ο μητροπολίτης Aθηνών Γερμανός Kαλλιγάς, παρ' ότι είχε μεγάλο σέβας στην αγία, επειδή ήτανε ραγισμένοι οι τοίχοι, κ' έχτισε στα ίδια θεμέλια το παρεκκλήσι που υπάρχει τώρα, ενώ μπορούσε να στερεώσει την παλιά εκκλησία που είχε ωραίες τοιχογραφίες. Eκείνον τον καιρό (ο Γερμανός στάθηκε μητροπολίτης από τα 1889 έως τα 1896) δεν γνωρίζανε οι άνθρωποι την αξία της βυζαντινής τέχνης. H καινούρια εκκλησιά που χτίσθηκε είναι ψυχρή, κακότεχνη, γυμνή. Όποιος μπαίνει μέσα, δεν αισθάνεται κατάνυξη. Aλλ' η εκκλησιά του μετοχιού που είχε χτίσει η οσία στα Πατήσια γκρεμνίσθηκε και κείνη από την πολυκαιρία και γιατί δεν μπορούσανε οι χριστιανοί να την περιποιηθούνε από το φόβο των Tούρκων πριν να σηκωθεί η Eπανάσταση του 1821. Ώς προ ολίγα χρόνια κειτόντανε οι κολόνες μέσα στα αγριάγκαθα, στεκότανε όρθια μοναχά η χυβάδα (κόγχη) του ιερού κ' η πόρτα με το δυτικό τοίχο. Kάποιοι ευλαβείς χριστιανοί την αναστηλώσανε με την οδηγία του κ. Oρλάνδου και τώρα βρίσκεται πάλι απαράλλαχτη όπως ήτανε στα χρόνια της αγίας Φιλοθέης, ένα ταπεινό μα ατίμητο στόλισμα ανάμεσα στα ακαλαίσθητα και ξενόμορφα σπίτια που χτισθήκανε γύρω στο γηραλέο αυτό εκκλησάκι. O Θεός με αξίωσε και το στόλισα με αγιογραφίες, όπως ήτανε ο πόθος μου. Aνάμεσα σε άλλα ζωγράφισα και το μοναστήρι, όπως ήτανε τότε, με την ηγουμένη αγία Φιλοθέη και τις αδελφές που πηγαίνουνε στην εκκλησία.
Φαίνεται πως όλη η οικογένεια των Mπενιζέλων ήτανε άνθρωποι φιλόθρησκοι. Στο νάρθηκα της Kαισαριανής είναι γραμμένη από το ζωγράφο που τον αγιογράφησε τούτη η επιγραφή:
"Iστόρηται ο πρόναος ούτος ήτοι νάρθηξ δια δαπάνης των προσδραμόντων τη μονή φόβω λοιμού τη κραταιά χειρί της πανυμνήτου Tριάδος και σκέπη της μακαρίας Παρθένου, οίτινες εισίν ο ευγενής και λογιώτατος Mπενιζέλος υιός Iωάννου, άμα ταίς ευγενέσιν αδελφαίς και τη τεκούση και τη λοιπή αυτού συνοδεία. Eπί ηγουμένου Iεροθέου του σοφωτάτου ιερομονάχου. Δια χειρός δε Iωάννου Υπάτου του εκ Πελοποννήσου. Έτει αχπβ΄ (1682) μηνί Aυγούστω κ΄ (20)".
Ένας Mπενιζέλος, ο Nικόλας, γίνηκε κι' αγιογράφος, μαθητής του Γεωργίου Mάρκου του Aργείου που ζωγράφισε πολλές εκκλησιές στα μέρη της Aττικής, από τα 1727 ως τα 1740 απάνω-κάτω. Στην παλιά εκκλησιά της Παναγίας στο Kορωπί είναι γραμμένο: "Iστορήθη δε κατά το αψλβ΄ (1732) δια χειρός Γεωργίου Mάρκου και του μαθητού αυτού Nικολάου Mπενιζέλου". Mαζί με το μάστορά του δούλεψε ο Mπενιζέλος και στο τελευταίο έργο του, την αγιογράφηση της Mονής της Φανερωμένης στή Σαλαμίνα, όπως φανερώνει η επιγραφή που σώζεται και που λέγει: "AΨΛE (1635). Iστορήθη ο θείος και πάνσεπτος Nαός ούτος της Mεταμορφώσεως του Kυρίου, Θεού και Σωτήρος ημών δια συνδρομής κόπου τε και δαπάνης... Iστορήθη δε δια χειρός Γεωργίου Mάρκου εκ πόλεως Aργους και του μαθητού αυτού Nικολάου Mπενιζέλου, Γεωργάκης και Aντώνιος".
Πηγή: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον
Μια καταπληκτική ιστορία που δείχνει το μέγεθος της ορθόδοξης αγιοσύνης στο μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό της δημιούργημα που χαρακτηρίστηκε σαν ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα του ανθρωπίνου πολιτισμού, στον ναό της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης, έφερε στο φως της δημοσιότητας ο ίδιος ο τουρκικός τύπος, ( εφημερίδα Radikal, δημοσιογράφος, Ömer Erbil), καταμαρτυρώντας άλλο ένα ισχυρό σημάδι παρουσίας της Ορθόδοξης αγιοσύνη της στην γειτονική χώρα.
Η ιστορία αναφέρεται στην κλοπή 11 πολύτιμων χριστιανικών εικόνων επενδυμένες με χρυσό από τον ναό της Αγίας Σοφίας πριν από πενήντα πέντε χρόνια και η επιστροφή τους, μετά από ένα μεγάλο συνειδησιακό πόλεμο στον πραγματικό τους κάτοχο, δηλαδή στον μεγαλύτερο σύμβολο της Ορθοδοξίας που και σήμερα δεσπόζει την Βασιλίδα των πόλεων. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι μια Αμερικανίδα, η Eliza B Chrystie, η οποία βρέθηκε σαν επισκέπτρια πριν από πενήντα πέντε χρόνια στον ναό της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης. Την περίοδο εκείνη γίνονταν μεγάλες εργασίες ανακίνησης του ναού και κάποιες εικόνες βρίσκονταν στο δάπεδο για καταγραφή και επεξεργασία από τους υπεύθυνους της ανακίνησης. Η Eliza B Chrystie βρήκε τότε την ευκαιρία να κλέψει κάποιες εικόνες από τους ανυποψίαστους εργάτες της ανακαίνισης του ναού.
Περίχαρης η Αμερικανίδα τουρίστρια μόλις επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες παρουσίασε στους φίλους της το μεγάλο της «λάφυρο» από τον ιστορικό ναό της Κωνσταντινούπολης. Καθώς όμως περνούσαν τα χρόνια, η Eliza B Chrystie άρχισε να αισθάνεται ότι οι εικόνες σαν να είχαν φωνή της μιλούσαν και της τόνιζαν πως δεν της ανήκουν και πως πρέπει να τις επιστρέψει στον φυσικό τους χώρο, δηλαδή στην Αγία Σοφία. Σταδιακά οι φωνές αυτές αυξηθήκαν και η παρουσία αυτών των χριστιανικών εικόνων μετατράπηκε σε εφιάλτη για την Αμερικανίδα τουρίστρια η οποία τώρα μετανοιωμένη όλο και περισσότερο άρχισε να σκέπετε πως θα μπορούσε να τις επιστρέψει πίσω στον ιερό ναό. Επειδή όμως είχε ήδη γεράσει και δεν μπορούσε να πάει μόνη της στην Κωνσταντινούπολη, ζήτησε την βοήθεια της νεότερης αδελφή της και έτσι μετά από 55 χρόνια μαζί με τα ιερά κλοπιμαία ξαναβρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί όμως προβληματίστηκε με ποιο τρόπο θα γίνονταν η παράδοση των εικόνων χωρίς να δημιουργηθεί πρόβλημα και παράλληλα να ηρεμήσει ψυχικά από όλη αυτή την ιστορία
Οι δυο αδελφές επιστέφτηκαν τότε ένα Τούρκο χρυσοχόο, τον Adil Birsen, δήθεν για να αγοράσουν κοσμήματα. Στον Τούρκο του έκανε εντύπωση ότι έδειχναν πως κάτι τους απασχολούσε αλλά δεν το φανέρωναν. Την επομένη μέρα ξαναήρθαν στο μαγαζί του και η Αμερικανίδα του ζήτησε να την εξυπηρετήσει σε κάτι το πολύ σοβαρό ενώ καθώς μιλούσε, όπως διηγείται ο Τούρκος χρυσοχόος, άρχισε να κλαίει αφήνοντας άναυδο τον Adil Birsen ο όποιος δεν είχε καταλάβει το τι ακριβώς ήθελε. Τελικά η Eliza B Chrystie του φανέρωσε τον λόγο της επίσκεψης της και του ζήτησε την βοήθεια του να επιτρέψει στην Αγία Σοφία τις κλεμμένες εικόνες τονίζοντας πως αυτό είναι μια συνειδησιακή ομολογία σαν μια εξομολόγηση για την μεγάλη της αμαρτία. Φυσικά ο Τούρκος χρυσοχόος δέχτηκε να βοηθήσει τις δυο Αμερικανίδες και τότε η Eliza B Chrystie αφού του παρέδωσε τις εικόνες είπε με μεγάλη συγκίνηση ότι, «Επιτέλους τώρα θα ησυχάσω και θα μπορέσω να πεθάνω ήσυχα αφού επιτέλεσα το καθήκον μου να εξομολογηθώ την μεγάλη μου αμαρτία και να την επανορθώσω με αυτόν τον τρόπο».
Το νέο έγινε ευρέως γνωστό από τον τουρκικό τύπο προκαλώντας πολύ μεγάλη αίσθηση. Χαρακτηριστικό είναι πως ο διευθυντής του Μουσείου της Αγίας Σοφίας, ο Hayrullah Cengiz, επαίνεσε δημόσια την ενέργεια της Αμερικανίδας τονίζοντας πως αποτελεί μια κίνηση ομολογίας και κάθαρσης μιας πράξης που έγινε πριν από 50 χρόνια, ενώ τόνισε πως με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να αποδοθούν στην Αγία Σοφία και άλλα πολύτιμα αντικείμενα που κατά καιρούς έχουν αφαιρεθεί παράνομα από το μεγάλο αυτό χριστιανικό θρησκευτικό σύμβολο.
Το γεγονός αυτό που χαρακτηρίζεται σαν το «θαύμα των αγίων εικόνων» της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης, είναι άλλο ένα καταπληκτικό μήνυμα πως η Ορθοδοξία παραμένει ζωντανή μέσα στο μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό της δημιούργημα στην Βασιλίδα των πόλεων.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
Πηγή: Νίκος Χειλαδάκης
Στην εκπομπή "ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ’’, του Κυπριακού Τηλεοπτικού σταθμού ‘’Sigma’’, o θεολόγος κ. Ανδρέας Πιτσιλλίδης, ανέφερε μεταξύ άλλων το εξής παράπονο : «Το να πηγαίνει ο Υπουργός Παιδείας της Κύπρου, στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Κύπρου σ’ ένα κράτος που αν δεν το καταλάβαμε, παρόλο που είμαι Ορθόδοξος θεολόγος εγώ, έχω ανοίξει τα μάτια μου και βλέπω ότι δεν ζω σ’ ένα κράτος που αποτελείται από 100% Ορθόδοξους Χριστιανούς».
Κατ’ αρχήν κατ’ απαράδεκτο τρόπο διαμαρτύρεται ο κ. Ανδρέας Πιτσιλλίδης, για το γεγονός ότι ο Υπουργός Παιδείας της Κύπρου, πήγε στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Κύπρου. Γιατί ενοχλήθηκεο κ. Ανδρέας Πιτσιλλίδης;
Αυτός που θεώρησε ότι δεν είναι αμαρτία το ομοφυλοφιλικό πάθος, ενώ γνωρίζει ότι «τη υγιαινούση διδασκαλία αντίκειται» (Α΄Τιμ. 1,10), ισχυρίζεται ότι είναι πιο ανοιχτομάτης από τους υπόλοιπους Ορθόδοξους θεολόγους. Πως μπορεί να εξηγηθεί η ‘’περιαυτολογία’’ του, «παρόλο που είμαι Ορθόδοξος θεολόγος εγώ, έχω ανοίξει τα μάτια μου…»;Ευτυχώς πάντως που δεν είπε, ότι κατά Θεόν του «διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί του ειδέναι…».
Και συνέχισε ο έχων πιο ‘’ανοικτούς’’ τους οφθαλμούς από τους υπόλοιπους Ορθόδοξους θεολόγους : «Είμαστε πια ένα πολυφυλετικό, πολυγλωσσικό μόρφωμα στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πολυπολιτισμικό πια και θέλουμε ν’ ανοίξουμε την Παιδεία μας προς όλα τα θρησκεύματα». Ο έχων πιο ‘’ανοικτούς’’ τους οφθαλμούς… θέλει ν’ ‘’ανοίξει’’ την Παιδεία μας προς όλα τα θρησκεύματα…για τούτο τον ‘’δυσκόλεψε’’ η επίσκεψη του Υπουργού Παιδείας,στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Κύπρου.
Και οι θέσεις του κ. Ανδρέα Πιτσιλλίδη για το θρησκειολογικό μάθημα τονίστηκαν ως εξής : «Το μάθημα των Θρησκευτικών, να εκσυγχρονιστεί άμεσα και να γίνει θρηκειολογικό». Είναι τούτο εκσυγχρονισμός ή κακίστη εκκοσμίκευση;
Αυτό δεν είναι συγκρητισμός; Γνωρίζει ότι «ανοίγονται οι ασκοί του Αιόλου» με το μάθημα θρησκειολογίας. Γνωρίζει την ποιότητα, σε θέματα Πίστεως, της μαρξιστικής ‘’ομήγυρεως’’ που το προωθεί τούτο. Γνωρίζει πολύ καλά ο κ. Ανδρέας Πιτσιλλίδης ποιοι είναι οι κατ’ εξοχή αγωνιωδώς προτείνοντες τούτο. Αποτελεί κακοπροαίρετο εγχείρημα του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, που κροτούσε χείρας, στους απάνθρωπους διώκτες των Χριστιανών, της πρώην Σοβιετικής Υπερκρατορίας.
Και συμπλήρωσε : «Άλλωστε το βαρέθηκαν κι οι μαθητές. Ποιος μαθητής, εγώ σας λέω από τον καιρό πού’ μουνα εγώ μαθητής, κάντε μια δημοσκόπηση…».Δηλαδή η δημοσκόπηση θα καταδείξει ότι η πλειοψηφία των μαθητών επιζητεί μαθήμα που να μάθουν περισσότερα για την ισλαμική θρησκεία, βουδισμό κλπ; Να επεξηγήσουμε ξανά ότι ήδη η κομματικοποιημένη (όχι ισόρροπα πολιτικοποιημένη) μερίδα των μαθητών, που κατευθύνεται από την παράταξη των μαρξιστικών-λενινιστικών ιδεών, σαφώς θα στηρίξει το συγκρητιστικό θρησκειολογικό μάθημα.Αυτό που θέλουν, δεν είναι ένα μάθημα κριτικής απέναντι στα θρησκεύματα τούτα από Ορθόδοξης πλευράς αλλά συγκρητιστικό μάθημα (Βαβέλ θρησκειών). Και για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Γέροντος Χριστοφόρου Παπουλάκου «ξελογιάστρα μάθηση» θα γίνει.
«Βαρέθηκαν το μάθημα των Θρησκευτικών», ισχυρίζεται ο ανακαλύψας τη θεωρία της «μαύρης τουλίπας» για τα ομοφυλοφιλικά «πάθη της ατιμίας». Δεν θα βαρεθούν για τα τόσα βλάσφημα που λέει η Ισλαμική (κορανιακή) θρησκεία για τον Χριστό και την Παναγία;
Παρενθετικά να αναφέρομε ότι υπόδειξη για μάθημα θρησκειολογίας, έχει γίνει και από τον Μητροπολίτη Μόρφου, στη συνέντευξη που είχε δώσει, με θέμα την αντίδραση των Τουρκοκυπρίων δασκάλων να διδάσκουν το κοράνι. Όταν ρωτήθηκε από τη δημοσιογράφο «Γιατί μάθημα Θρησκευτικών και όχι Θρησκειολογίας στα σχολεία; »ο Μητροπολίτης Μόρφου απάντησε : « Ε, πιέστε να μπει. Εγώ είμαι εξ’ αυτών που λέω ‘‘ναι’’ στο μάθημα της Θρησκειολογίας. Εμένα δυνάμωσε η πίστη μου μελετώντας το Ισλάμ, τον Καθολικισμό, τον Ραββινισμό των Ιουδαίων, μελετώντας τον Βουδισμό της Άπω Ανατολής. Ή συγκρίνοντας την αρχαία ελληνική θρησκεία με τη χριστιανική, όπως εκφράζεται στην Ορθοδοξία. Αλλά καιρός παντί πράγματι. Δεν μπορεί να διδαχθεί ένα μικρό παιδάκι Θρησκειολογία. Η Θρησκειολογία χρειάζεται κριτική σκέψη. Άρα προηγουμένως το παιδί θα αποκτήσει την ταυτότητα που θέλει η οικογένειά του και όταν μεγαλώσει, θα πρέπει απαραίτητα να του δώσουμε και θρησκειολογικές γνώσεις. Οπωσδήποτε! Τι ωραία θα ήταν οι Ε/κ να ήξεραν και το Κοράνι. Τι λέει ο Μωάμεθ για τον Ιησού Χριστό, για την Παναγία. Πολύ σπουδαία πράγματα αυτά, αλλά δεν τα ξέρουν... »
Εφόσον για τα διάφορα θρησκεύματα γίνεται αναφορά στα πλαίσια του μαθήματος των Θρησκευτικών (Μάθημα Θρησκευτικών Β΄ Λυκείου), γιατί τότε η επιμονή για ‘’μετατροπή’’ του μαθήματος των Θρησκευτικών σε θρησκειολογικό μάθημα; Εξάλλου σύμφωνα και με την ορθή παιδαγωγική παρατήρηση του R. Goldman, για διαφορετικό ρυθμό ανάπτυξης της θρησκευτικής σκέψης στους μαθητές, το εγχείρημα καθίσταται ακόμα πιο επικίνδυνο.
Ο κ. Ανδρέας Πιτσιλλίδης καταληκτικά υπέδειξε τα εξής : «Αφού απέτυχε ούτως ή άλλως στον ομολογιακό του χαρακτήρα και δεν είναι κατηχητικό σχολείο, ας γίνει ένα μάθημα που θα ανοίξει τους ορίζοντες των μαθητών, να μάθουν και πέντε πράγματα».
Κάτι ανάλογο δυστυχώς δημοσιεύεται στην Ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου στη συνέντευξη για το κοράνι που μας λύπησε και που δυστυχώς οι υπεύθυνοι Ιστοσελίδας επιμένουν να είναι αναρτημένη : «…Η θρησκεία είναι μια πηγή γνώσης. Το ξεχνούν αυτό. Είναι μια πηγή γνώ-σης! (έτσι αναγράφηκε στην ιστοσελίδα). Δηλαδή ένας τρόπος να γνωρίσεις τον κόσμο, τον Θεό και τον εαυτό σου».
Πως μπορεί να τονίζεται η γνώ-ση αυτή του Θεού από οποιαδήποτε θρησκεία; Είναι ποτέ δυνατό να γνωρίσεις τον Θεό και μέσα από ζοφώδεις πλάνες;
Γιατί λοιπόν μάθημα Θρησκειολογίας και όχι Θρησκευτικών στα σχολεία; Αντί άλλης απάντησης ας αναφέρομε αυτό που λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δια την αγωγήν των νέων ότι «της τέχνης ταύτης ουκ έστιν άλλη μείζων. Τι γαρ ίσον το ρυθμίσαι ψυχήν και διαπλάσαι νέου διάνοιαν;» (Ομιλία ΝΘ)
Πηγή: Ακτίνες
Η 17η Φεβρουαρίου 1914, ημερομηνία ανακηρύξεως της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, αποτελεί κορυφαίο ορόσημο στην ματωμένη ιστορική πορεία της πολύπαθης αυτής Ελληνικής Γης. Ο νικηφόρος ένοπλος αγώνας των Βορειοηπειρωτών, είχε σαν επιστέγασμα την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου που επισφραγίσθηκε με το πρωτόκολλο της Κέρκυρας (17 Μαΐου 1914), ενεργό νομικό κείμενο το οποίο αποδέχθηκε και η Αλβανία, χωρίς όμως να σεβασθεί ποτέ τις προβλέψεις του...
Τα χρόνια που μεσολάβησαν έκτοτε, παρά τις δραματικές γεωπολιτικές αλλαγές και τους ποταμούς αιμάτων των Βορειοηπειρωτών, δε δικαίωσαν τους εθνικούς πόθους των τίμιων Αγωνιστών του Αυτονομιακού αγώνα.
Αντί της πολυπόθητης λευτεριάς, σκληροί δυνάστες, από τον Αχμέτ Ζώγου μέχρι τον Εμβέρ Χότζα και τον Ραμίζ Αλία, επέδρασαν βάναυσα κατά του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού με αταλάντευτο στόχο την εξαφάνισή του από τον εθνολογικό χάρτη της Αλβανίας!
Το εθνικό μαρτυρολόγιο κοσμείται από γνωστούς και άγνωστους Βορειοηπειρώτες ήρωες που θυσιάστηκαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, κάτεργα και εξορίες υπερασπιζόμενοι τον ιερό και αναφαίρετο δικαίωμά τους να ζήσουν ως Ελεύθεροι Έλληνες και Χριστιανοί Ορθόδοξοι.
Η μνήμη μας δεν θα καλυφθεί ποτέ από την σκόνη της Εθνικής λησμοσύνης. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις γκρεμισμένες εκκλησιές, τους αποσχηματισμένους ιερείς, τα συλημένα ιερά κόκαλα των πεσόντων του 1940-41.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα αδέλφια μας που γεννήθηκαν, έζησαν και πέθαναν αβάπτιστοι, αλειτούργητοι και ακήδευτοι μέσα στο ζόφο του αλβανικού «παραδείσου».
Δεν θα ξεχάσουμε τους μάρτυρες, που άφησαν την τελευταία τους πνοή πάνω στα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, στην εναγώνια προσπάθεια να αναπνεύσουν Ελληνικό αγέρα.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, τα αδέρφια μας που μετά το πανευρωπαϊκό γκρέμισμα των τειχών, αρχές της δεκαετίας του ’90, ήλθαν ρακένδυτοι στην μητέρα πατρίδα, που έζησαν τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις αγκυλώσεις της κρατικής γραφειοκρατίας, που προδόθηκαν, που έχασαν ελπίδες και όνειρα, που στην Αλβανία ήταν «μειονοτικοί» και στην Ελλάδα συλλήβδην «Αλβανοί».
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ και εκείνους -τους λίγους- που έμειναν στις Θερμοπύλες της Βορείου Ηπείρου και βίωσαν και εν πολλοίς βιώνουν το ιταμό προσωπείο του αλβανικού ολοκληρωτισμού, υπό κοινοβουλευτικό πλέον μανδύα. Τους στηρίζουμε και θα τους στηρίζουμε μέχρι την Νίκη!
Σήμερα, που ο Ελληνισμός, από την Λευκωσία μέχρι την Κορυτσά, δοκιμάζεται σκληρά, ο Αυτονομιακός Αγώνας του 1914 αποτελεί πηγή εμπνεύσεως και εθνικού φρονηματισμού.
Τίποτε δεν ξεχνιέται! Τίποτε δεν τελείωσε ακόμη!
Πηγή: Περί Πάτρης
Η Samsung προειδοποίησε τους καταναλωτές να αποφεύγουν να συζητούν για προσωπικά ζητήματά τους μπροστά στην «έξυπνη» τηλεόρασή τους, όταν είναι ενεργοποιημένη η δυνατότητα αναγνώρισης φωνής και φωνητικού ελέγχου της συσκευής, γιατί σε αυτή την περίπτωση η τηλεόραση ακούει και καταγράφει ό,τι λέγεται. Η προειδοποίηση, σύμφωνα με το BBC, αφορά μόνο τους καταναλωτές που ελέγχουν τη συσκευή τους, όχι από το τηλεχειριστήριο, αλλά με τη φωνή τους. Όταν αυτή η δυνατότητα είναι ενεργοποιημένη, η τηλεόραση μπορεί να ακούσει -εκτός από τις φωνητικές εντολές- κάθε άλλη συζήτηση και μετά μπορεί να μοιραστεί τις πληροφορίες με την εταιρεία ή με άλλες εταιρείες (όπως αυτή που παρέχει στη Samsung τη δυνατότητα διαδικτυακής φωνητικής αναζήτησης).
Ακτιβιστές από μη κερδοσκοπικές Οργανώσεις, όπως το ίδρυμα Electronic Frontier Foundation (EFF), που αγωνίζονται για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, δήλωσαν στο Twitter πως η συγκεκριμένη τεχνολογική δυνατότητα θυμίζει τις οθόνες στο βιβλίο ‘1984' του Όργουελ, οι οποίες κατασκόπευαν τους πολίτες. Μετά τον θόρυβο που ξεσηκώθηκε, η Samsung τόνισε, ότι η ίδια θέλει να είναι διαφανής, έτσι ώστε να ενημερώσει σωστά τους κατόχους των τηλεοράσεων προκειμένου να αποφασίσουν εκείνοι κατά πόσο θα χρησιμοποιήσουν ορισμένες δυνατότητες της «έξυπνης» τηλεόρασής τους, ενώ υπογράμμισε ότι παίρνει «πολύ σοβαρά» την προστασία της ιδιωτικής ζωής των καταναλωτών.
Οι οδηγίες της εταιρείας προς τους καταναλωτές αναφέρουν, ότι όταν ενεργοποιηθεί ο φωνητικός έλεγχος, η συσκευή θα ακούει όλους τους ανθρώπους μέσα στο δωμάτιο και θα προσπαθεί να καταλάβει αν λέγεται κάποια εντολή που την αφορά. Όπως προειδοποιεί η εταιρεία, «αν οι λέξεις περιλαμβάνουν προσωπικές ή άλλες ευαίσθητες πληροφορίες, αυτές οι πληροφορίες θα είναι ανάμεσα στα δεδομένα που συλλέγονται (από την τηλεόραση) και μεταδίδονται σε ένα τρίτο μέρος». Η εκπρόσωπος του EFF Κορίν ΜακΣέρι δήλωσε, ότι «αν εγώ ήμουν πελάτης, θα ήθελα να ξέρω ποιό είναι αυτό το τρίτο μέρος και σίγουρα θα ήθελα να μάθω αν τα λόγια μου μεταφέρονται σε ασφαλή (σ.σ. δηλαδή κωδικοποιημένη) μορφή».
Η κορεατική εταιρεία διευκρίνισε, ότι όταν ο χρήστης ενεργοποιεί τη δυνατότητα αναγνώρισης φωνής της διασυνδεμένης στο διαδίκτυο «έξυπνης» τηλεόρασής του, τότε τα φωνητικά δεδομένα στέλνονται διαδικτυακά σε ένα τρίτο (μη κατονομαζόμενο) μέρος, ο κεντρικός υπολογιστής (server) του οποίου αναλαμβάνει να κάνει αναζήτηση σχετικά με τη φωνητική εντολή που δόθηκε από τον χρήστη και, στη συνέχεια, επιστρέφει στην τηλεόραση το αποτέλεσμα της αναζήτησης. Η Samsung διαβεβαίωσε ότι ούτε δημοκρατούνται σε κάποιον υπολογιστή αρχεία φωνητικών δεδομένων, ούτε πωλούνται σε τρίτους σχετικά δεδομένα. Επιπλέον, επεσήμανε, ότι ο χρήστης της τηλεόρασης γνωρίζει πότε έχει ενεργοποιήσει τη φωνητική δυνατότητα, γιατί εμφανίζεται η εικόνα ενός μικροφώνου στην οθόνη της συσκευής του.
Ὅπως τό καλόν, ἡ ἁγιότης καί ἡ ἀρετή τῶν ἀνθρώπων ἔχουν διαβαθμίσεις καί ἄνοδον ἕως τήν ἀτελεύτητον κορυφήν τῆς θεώσεως, ἔτσι καί τό κακό ἀκολουθεῖ τήν ἰδικήν του πτῶσιν εἰς τήν κλίμακα τῆς ἁμαρτίας ἕως αἰωνίας κολάσεως.
Ἕνα ἀπό τά χειρότερα ἐπίπεδα εἰς τήν κλίμακα πρός τόν πυθμένα τοῦ ᾅδου, εἶναι ὅταν ἡ νομοθετική, ἡ ἐκτελεστική, καί ἡ δικαστική ἐξουσία ἀντί νά καταδικάζουν τό κακό καί νά προστατεύουν τό κοινωνικόν σύνολον, διά τῶν ἀποφάσεών των νομοθετοῦν καί νομιμοποιοῦν τήν ἁμαρτίαν τῶν ποικίλων διαστροφῶν διά τῆς δῆθεν ἐλευθέρας ἐκφράσεως καί συμπεριφορᾶς τῶν ἀνθρώπων. Διασφαλίζοντας τό παρά φύσιν, προσβάλλουν τό κατά φύσιν καί οὐσιαστικῶς ἀπορρίπτουν τό ὑπέρ φύσιν.
Ἰσχυρίζονται κάποιοι ἐξ᾽ αὐτῶν πώς ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ ἀναφαίρετον δικαίωμα τῶν ἀνθρώπων. Λές καί δέν τό ἐγνωρίζαμε. Δέν ἐγνωρίζαμε δηλαδή, ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τήν δυνατότητα καί τό δικαίωμα, εἴτε νά φθάσῃ καί νά ξεπεράσῃ καί αὐτούς ἀκόμη τούς ἀγγέλους, εἴτε νά καταντήσῃ χειρότερος τῶν δαιμόνων, ἤ καί αὐτῶν τῶν κτηνῶν, ὅπως συμβαίνει μέ τήν συνειδητήν ἐπιλογήν τῆς ἀνωμαλίας καί τῆς διαστροφῆς, ὡς ἐν προκειμένῳ.
Τό κοινωνικόν σύνολον ὅμως δέν ἐκλέγει τούς ψηφίζοντας τούς νόμους; Ἐμεῖς δηλαδή, ἄραγε εὐθυνόμεθα ὅλοι διά τήν κοινωνικήν ἀποσύνθεσιν πού θά ἐπέλθῃ λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μας ἐάν δέν μετανοήσωμε. Καί μήν ἀποδίδωμε ὅπως πάντοτε εὐθύνας εἰς "σκοτεινάς" οὔτε εἰς φανεράς δυνάμεις.
Ἔτσι λοιπόν «Θεόν μή φοβούμενοι καί ἄνθρωπον μή ἐντρεπόμενοι», ὅσοι δουλεύουν εἰς τά ἀνομολόγητα πάθη τῆς διαστροφῆς, τῇ βλακώδῃ ἀνοχῇ τῶν φυσιολογικῶν ἀνθρώπων καί ἰδίως τῇ ἐνόχῳ σιωπῇ ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, κατώρθωσαν ὥστε νά ἀναγνωρισθοῦν, ὄχι μόνον ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἀλλά καί διάφορα ἄλλα θέματα ἠθικῆς ὡς δῆθεν φυσιολογικά, ἄν ὄχι ὡς ἐπαινετά. Κατώρθωσαν δυστυχῶς νά κάνουν τίς ἀρχές καί ἐξουσίες, τίς ὁποῖες ἐμεῖς ἐκλέγομε, νά ὑποκύψουν εἰς τά θεήλατα πάθη των ἐξευτελίζοντας τούς θεσμούς.
Ἐάν μᾶς ἔχουν ἀπομείνει λίγες σταλαγματιές δακρύων, νά μετανοήσωμε καί νά δεηθῶμεν ὑπέρ ὅλου τοῦ κόσμου. Ἵλεως γενοῦ ἡμῖν, Κύριε...
Πηγή: Χριστοΰφαντος, Ακτίνες
«Αὐτεῖνοι, οἱ Εὐρωπαῖγοι, εἶναι ἄνθρωποι χωρὶς ἠθικὴ καὶ πίστη καὶ κρίμα στὰ φῶτα τους, ὅτι ὁ ἄνθρωπος κάνει τὰ φῶτα καὶ ὄχι τὰ φῶτα τὸν ἄνθρωπο».
(Μακρυγιάννης)
.
Ἐδῶ καὶ 20 χρόνια ποὺ γράφω-δημοσίευσα τὸ πρῶτο μου ἄρθρο σὲ τοπικὴ ἐφημερίδα τοῦ Κιλκὶς μὲ τίτλο «οἱ φαυλότητα τῆς πολιτικῆς καὶ οἱ πολιτικοί της φαυλότητας» - δὲν ἔκρυψα ποτὲ τὴν ἀπέχθεια καὶ τὴν περιφρόνηση ποὺ νιώθω γιὰ τὰ καθάρματα τοὺς Εὐρωπαίγους, ὅλο αὐτὸ τὸ μνημονιακὸ σκυλολόι, τοὺς δημίους τοῦ λαοῦ μας.
Ἀπ’ ὅλους τοὺς εὐρωπαϊκοὺς λαούς, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, βιώσαμε καὶ ζήσαμε τὶς μεγαλύτερες καταστροφὲς ἐξ αἰτίας τῆς κακουργίας τους. Κατάπιαμε τὴν μεγαλειώδη ἀπάτη τοῦ «δυτικοῦ πολιτισμοῦ», πὼς δῆθεν ἑδράζεται στὴν ἀρχαία ἀθηναϊκὴ δημοκρατία, τὶς κοραϊκὲς ὀνειροφαντασίες περὶ «μετακένωσης τῶν φώτων», καὶ τὴν μόνη «μετακένωση» ποὺ γνωρίσαμε ἦταν τοῦ αἵματος καὶ τῆς καταστροφῆς τῆς πατρίδας μας. Ξεκίνησε τὸ «ματοβαμμένο» κρατίδιό μας ἐλπίζοντας ἀπὸ τὴν Εὐρώπη προστασία καὶ ἀλληλεγγύη.
Καρτερούσαμε «οἱ πάντοτ’ εὐκολόπιστοι καὶ πάντα προδομένοι» (Σολωμός), ἀπὸ τὴν «πολιτισμένη Εὐρώπη» βοήθεια καὶ συναντίληψη. Ἀπὸ ποιά Εὐρώπη; Ἀπὸ τὴν «πολιτισμένη Εὐρώπη» τῶν Κογκισταδόρες ποὺ ἐξόντωσαν εἴκοσι ἑκατομμύρια ἰθαγενεῖς της Ἀμερικῆς καὶ ἐξαφάνισαν ἐν ψυχρῶ τὸν πολιτισμό τους;
Τὴν Εὐρώπη τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης, τῶν Σταυροφοριῶν καὶ τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου; Τὴν «προοδευτικὴ» Εὐρώπη τοῦ κατακτητῆ μὲ τὴν τιάρα, τοῦ θηρίου τῆς Ρώμης, τοῦ Πάπα; Τὴν Εὐρώπη τοῦ δουλεμπορίου, τῆς Ἱερᾶς Συμμαχίας καὶ τῶν δύο παγκοσμίων ἀνθρωποσφαγῶν τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα;
Ἀνέφερα πρὶν τὸν Σολωμό. Σὰν χθές, 9 Φεβρουαρίου τοῦ 1857, ἔκλεινε τὰ μάτια του ὁ μεγάλος μας ποιητής. Καὶ ἐπειδὴ τούτη τὴν κρίσιμη στιγμή, «ἀδελφοί μας βρίσκει τὸ κακὸ καὶ θολώνει ὁ νοῦς μας», ὑπακούοντας καὶ στὴν ποιητικὴ προτροπὴ τοῦ Ἐλύτη, τὸν μνημονεύουμε, γιατί ἔγραψε τὸν Ὕμνον ὄχι εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ «εἰς τὴν Ἐλευθερίαν», ἤθελε νὰ μᾶς πεῖ ὅτι Ἑλλὰς καὶ ἐλευθερία εἶναι ὅπως ἡ ψυχὴ μὲ τὸ σῶμα. Ἡ Ἑλλάδα χωρὶς τὴν λευτεριά, δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει. Καί, ἐπαναλαμβάνω, οἱ δυτικὲς δυνάμεις προκάλεσαν ὅλες τὶς συμφορὲς τοῦ νεώτερου Ἑλληνισμοῦ.
Δὲν ὑποδούλωσαν οἱ Ὀθωμανοὶ τὸν βυζαντινὸ Ἑλληνισμό. Εἶχε ἐξουθενωθεῖ, λεηλατηθεῖ, κατακερματισθεῖ ἀπὸ τὶς ἄγριες ἐπιδρομὲς τῆς παπικῆς ψευτοεκκλησίας. Ἀποφρὰς ἡμέρα τοῦ Γένους δὲν εἶναι ἡ 29 Μαΐου 1453, ἀλλὰ ἡ 13 Ἀπριλίου 1204. Τότε «ἑάλω ἡ Πόλις» , ὄχι ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἀλλὰ ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τῶν σταυροφόρων-συμμοριῶν. Τὰ χρόνια τῆς δουλείας ἐπέπεσαν ὅλοι οἱ ἀρχαιοκάπηλοι καὶ ἐγκληματίες ἁρπάζοντας τὶς ἀρχαιότητες, καταστρέφοντας Παρθενῶνες, μία Πνευματικὴ Γενοκτονία, ὅπως προσφυῶς ὀνομάστηκε. Κατὰ τὴν Ἐπανάσταση μᾶς ἔστελναν ἀλιτήριους, τυχοδιῶκτες τύπου Τσώρτς καὶ Κόχραν, μὴν ξεφύγουν τὰ σύνορα, ὥστε νὰ περιοριστοῦμε στὸ ὑποτελές, λυμφατικὸ κρατίδιο τῆς Μελούνας.
Ἀπὸ τὴν εἰσβολὴ τοῦ Ἰμπραὴμ καὶ τὴ γενοκτονία ποὺ ἀκολούθησε, ἀπὸ τὸν ἀκρωτηριασμὸ τοῦ ἐλεύθερου ἔθνους, τὶς ἐπεμβάσεις τῶν κανονιοφόρων, τοὺς ἀποκλεισμοὺς καὶ τὶς κατοχὲς ὣς τὴν ἀτίμωση τοῦ 1897, ἀπὸ τὴν μικρασιατικὴ καταστροφὴ καὶ τὸν ἐμφύλιο ὣς καὶ τὴν κυπριακὴ τραγωδία, πάντοτε μπροστὰ μας οἱ Εὐρωπαῖοι. Οἱ Τοῦρκοι ἦταν καὶ εἶναι πειθήνια ἐνεργουμένα τους. Καὶ πάντοτε ἔβρισκαν πέντε δέκα ἡμέτερα καθάρματα-Γραικύλους τῆς σήμερον, γιὰ νὰ κάνουν τὴν βρόμικη δουλειά. «Ὑπακοὴ στὴν Τρόικα» τσιρίζουν οἱ μνημονιακοὶ λακέδες. «Ὁ φιλήκοος τῶν ξένων εἶναι προδότης» τοὺς ἀπαντᾶ ὁ Καποδίστριας.
Εἴμαστε λαὸς πληγωμένος. Καὶ ὅποιος πληγώνεται ἀντιστέκεται. Καὶ ἡ καλύτερη ἀντίσταση εἶναι ἡ ἀντεπίθεση. «Νὰ χτυπήσουμε» καὶ τὸν ἐπιχειρούμενο «ἐξευρωπαϊσμὸ» τῆς πίστεώς μας». «Ἐντολὴ γὰρ Κυρίου μὴ σιωπᾶν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης πίστεως. Ὥστε ὅτε περὶ Πίστεως ὁ λόγος, οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, ἐγὼ τίς εἰμί; Ἱερεύς, ἄρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης; Οὐδείς μοι λόγος καὶ φροντὶς περὶ τοῦ προκειμένου. Οὐά, οἱ λίθοι κεκράξονται, καὶ σὺ σιωπηλὸς καὶ ἄφροντις», πάντες εὐθυνόμαστε καὶ πάντες θὰ λογοδοτήσουμε γιὰ τυχὸν ὀλιγωρία καὶ ἀμέλεια, κατὰ τὸν ἅγιο Θεόδωρο Στουδίτη. Ὁ οἰκουμενικὸς θρόνος κηρύσσει, δεκαετίες τώρα, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, καὶ προσπαθεῖ νὰ παρασύρει καὶ τοπικὲς ἐκκλησίες, στὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Νὰ φύγει καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀπαίσια φραγκοσφηκοφωλιά, τὸ Π.Σ.Ε.
«Νὰ χτυπήσουμε» τοὺς ψευτομορφωμένους ποὺ λυμαίνονται τὴν παιδεία μας. Τὰ σύγχρονα δεινὰ τῆς πατρίδας μας σὲ τέτοιους «εὐρωλιγούρηδες» (Ζουράρις) ὀφείλονται. Αὐτοὶ οἱ ἡμιμαθεῖς, οἱ ἀνθρωποκάμπιες, ποὺ λέει ὁ Κόντογλου, περιφρόνησαν τὸν λαό μας μὲ τὸ πάθος κάθε πεμπτοφαλαγγίτου. Κατακρεούργησαν τὴν γλώσσα μας, περιφρόνησαν τὴν παράδοσή μας, τὴν πίστη μας γιὰ νὰ γίνουμε δῆθεν Εὐρωπαῖοι. Ἂς τὸ χωνέψουμε: Ἐξασθένιση τῆς Ὀρθοδοξίας σημαίνει πλῆγμα στὰ θεμέλια του Ἑλληνισμοῦ. Φτάνει τόσα χρόνια τὸ μπούκωμά μας μὲ τὰ ξυλοκέρατα, τὶς γουρονοτροφὲς τῶν Φράγκων. Λύκοι εἶναι προβατόσχημοι ποὺ θέλουν νὰ μᾶς ἐξαφανίσουν ὡς λαὸ ἱστορικό. Τέτοιοι ἦταν πάντα καὶ τώρα εἶναι χειρότεροι, γιατί στὶς μέρες μας, ἀποθηριώθηκαν.
Κλείνω μὲ δύο ἐπεισόδια ἀπὸ τὴν πρόσφατη ἱστορία μας. Τὰ ἔχω ξαναγράψει, ἀλλὰ τὰ ἐπαναλαμβάνω γιὰ νὰ μὴν ξεχνοῦμε ποιοὶ ἦταν καὶ εἶναι οἱ Εὐρωπαῖοι «ἑταῖροι» μας.
«Στὶς ἀρχὲς τῆς Κατοχῆς, καὶ στὴν πλατεία τοῦ Κλαυθμῶνος, ποὺ τὴν εἴχανε μεταβάλει οἱ Γερμανοὶ σὲ χῶρο στάθμευσης, ἕνας Γερμανὸς σωφέρ, ἔτρωγε ἀπ’ τὴν καραβάνα τοῦ τὸ φαΐ του, καθισμένος στὸ σκαλοπάτι τοῦ αὐτοκινήτου του. Ἔτρωγε μ’ ἀχορταγιά, ἐνῶ γύρω του, οἱ ἄλλοι πείναγαν. Τότε ἕνα παιδάκι, ἴσια μὲ ἑφτὰ-ὀχτὼ χρονῶν, ἅπλωσε τὸ χεράκι του, μὲ τὴν ἰδέα ὅτι κάτι θὰ τοῦ ἔδινε γιὰ νὰ ρίξη στὸ πεινασμένο στομάχι του, ὁ Γερμανὸς στρατιώτης. Ἀντὶς ὅμως ὁ στρατιώτης νὰ κάνη τότε μία ἀνθρώπινη χειρονομία, ἔκανε αὐτὴ τὴν ἐλεεινὴ καὶ βάρβαρη πράξη. Ἄφησε στὸ σιδερένιο σκαλὶ τὴ γιομάτη καραβάνα του, σηκώθηκε ἀπάνου, ἅρπαξε τὸ μὲ πνεῦμα ἱκεσίας τεντωμένο χέρι τοῦ παιδιοῦ, τὸ στήριξε πάνω στὸ γόνατό του, καὶ μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ κόσμου, τὸ ἔσπασε στὰ δύο σὰν ξερὸ κλαδί». Κι ἐνῶ τὰ μάτια τοῦ Ἀρμένη δακρύζουν στὴ θύμηση τῆς σκληρῆς αὐτῆς εἰκόνας, μοῦ προσθέτει:
-Ἤμουνα αὐτόπτης μάρτυς. Κι ἔφυγα ἀπὸ κεῖ φτύνοντας αὐτὸν καὶ τὴ φυλή του ὁλόκληρη».
Τὸ γεγονὸς περιέχεται στὸ βραβευμένο ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, βιβλίο «Οἱ σφαγὲς τοῦ Καλαβρύτων» , τοῦ Κώστα Καλαντζῆ . (Ἀθήνα 1962, σελ. 26).
Τὸ δεύτερο ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Χρ. Ἀγγελομάτη «Τὸ χρονικόν τῆς Μεγάλης Τραγωδίας» .
«Οἱ παλαιότεροι θὰ ἐνθυμοῦνται τὴν δημοσιευθεῖσαν εἴδησιν εἰς τὰς ἀθηναϊκᾶς ἐφημερίδας, μίαν ἡμέραν τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 1924. Τὸ προσεγγίσαν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην ἀγγλικὸν πλοῖον ‘Ζάν’, μετέφερε 400 τόννους ὀστῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀπὸ τὰ Μουδανιὰ εἰς τὴν Μασσαλίαν, πρὸς βιομηχανοποίησιν. Οἱ ἐργᾶται τοῦ λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες τὸ γεγονός, ἐμπόδισαν τὸ πλοῖον νὰ ἀποπλεύση, ἐπενέβη ὅμως ὁ Ἄγγλος πρόξενος καὶ ἐπετράπη ὁ ἀπόπλους».
Τὰ πήγαιναν τὰ κόκκαλα τὰ ἱερὰ τῶν σφαγιασθέντων Ἑλλήνων γιὰ «σαπούνι Μασσαλίας». Οἱ Τοῦρκοι τὰ πούλησαν, οἱ Γάλλοι τὰ ἀγόρασαν, οἱ Ἄγγλοι διευκόλυναν καὶ οἱ Γερμανοὶ ἀργότερα μιμήθηκαν. Ὅλη ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, δηλαδή.
Πηγή: Χριστιανική Βιβλιογραφία , Αβέρωφ
Η εικόνα του Πάπα που περνά στα διεθνή ΜΜΕ είναι του κήρυκα της απλότητας. Αυτή καταρρίφθηκε από την ίδια την πραγματικότητα, να καταστήσει μέλος της Κουρίας τον 56χρονο Γερμανό «επίσκοπο της πολυτέλειας» Φραντζ-Πέτερ Τέμπαρτζ-βαν Ελστ, ο οποίος είχε έδρα το Λιμβούργο. Με προφανή αμηχανία τα φιλικά προς το Βατικανό ΜΜΕ έφεραν στη δημοσιότητα το γεγονός, στις 10 Φεβρουαρίου 2015. Πρόκειται για τον Επίσκοπο, που λόγω του σκανδάλου της πολυτελούς ζωής του υποχρεώθηκε να απομακρυνθεί από την επισκοπή του, τον Οκτώβριο του 2013. Ακολούθησε έρευνα από το Βατικανό, ενώ συνεχιζόταν ο σάλος στην Γερμανία. Τελικά ο σημερινός Πάπας «δέχθηκε την παραίτησή του» τον Μάρτιο του 2014. Τώρα τον επαναφέρει ως ανώτερο στέλεχος της Κούριας και συγκεκριμένα του «Ποντιφικού Συμβουλίου για την προώθηση του νέου ευαγγελισμού»! Αλλά πώς είναι δυνατόν να διδάξει τρόπους σύγχρονης ιεραποστολής στην Αφρική, στην Ασία και γενικά στους απόρους όλου του κόσμου, όταν ο ίδιος έχει ως πρότυπο ζωής τον πολυτελή βίο;
Ο πρώην Επίσκοπος Λιμβούργου σκανδάλισε την γερμανική κοινή γνώμη και γενικότερα τον κόσμο που ακολουθεί τον Πάπα, όταν αποκαλύφθηκε ότι η επισκευή και ο εκσυγχρονισμός του επισκοπείου του ήταν προϋπολογισμού επτά περίπου εκατομμυρίων Ευρώ και τελικά έφτασε στα σαράντα εκατομμύρια! Μετά το ξέσπασμα του σκανδάλου τα διεθνή ΜΜΕ άρχισαν να γράφουν λεπτομέρειες για το κτίριο. Εγράφη τότε ότι μόνο ο κήπος στοίχισε 783.000 Ευρώ και το ιδιωτικό του επισκόπου παρεκκλήσιο 2,9 εκατομμύρια Ευρώ! Επίσης γράφτηκε ότι είχε αδυναμία στα αυτοκίνητα BMW και πως όταν ταξίδεψε με την Lufthansa στην Ινδία, για να επισκεφθεί τα παιδιά των εκεί παραγκουπόλεων, προτίμησε να απολαύσει την πρώτη θέση, μαζί με το χαβιάρι, την σαμπάνια και τις άλλες απολαύσεις που προσφέρονται σ’ αυτήν. Το θέμα εξετάστηκε από τα πολιτικά δικαστήρια της Γερμανίας, αλλά αυτά τελικά δεν εξέτασαν επί της ουσίας την υπόθεση, γιατί επικράτησε η άποψη ότι είναι εσωτερικό ζήτημα του Βατικανού.
Από ρωμαιοκαθολικά έντυπα γράφτηκε η πληροφορία, ότι τον συγκεκριμένο επίσκοπο πολέμησαν οι ομοφυλόφιλοι, επειδή είχε εκφραστεί εναντίον τους και επειδή τιμώρησε ιερέα που «ευλόγησε γάμο ομοφύλων». Όμως όταν γίνεται ένας πόλεμος οφείλει ο εμπλεκόμενος σ’ αυτόν να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός στη ζωή του. Ο Μονσενιόρ Φραντζ-Πέτερ Τέμπαρτζ-βαν Ελστ έδωσε ο ίδιος όπλα στους εχθρούς του να τον πολεμήσουν και, επί πλέον, σκανδάλισε τους πιστούς σε όλο τον κόσμο, με την αποκάλυψη της πολυτελούς ζωής του και των δαπανών, με τις οποίες επιβάρυνε τους Γερμανούς Ρωμαιοκαθολικούς στο θρήσκευμα πολίτες.
Είναι γνωστό ότι οι πιστοί στη Γερμανία πληρώνουν στην Εφορία για τις Εκκλησίες ή Θρησκείες, στις οποίες ανήκουν και τα χρήματα αποδίδονται σ’ αυτές. Λόγω του σκανδάλου του πρώην επισκόπου Λιμβούργου παρατηρήθηκε μείωση των εσόδων της Λατινικής Εκκλησίας, γιατί πολλοί Γερμανοί διαγράφηκαν από αυτήν. Το πρώτο πλήγμα στα έσοδα των Ρωμαιοκαθολικών ήταν με το σκάνδαλο της παιδοφιλίας. Το δεύτερο ήταν αυτό με τον πολυτελώς ζώντα Γερμανό επίσκοπο. Το σκάνδαλο τώρα παίρνει παγκόσμιες διαστάσεις, με την ενέργεια του κατά τα άλλα «απλού» Πάπα, να αποκαταστήσει και μάλιστα σε περίοπτη θέση «τον επίσκοπο της πολυτέλειας», τον οποίο πριν από ένα περίπου χρόνο είχε «παραιτήσει».
Πλήγμα δέχθηκε η εικόνα του Πάπα και από τον επίτιμο Λατίνο επίσκοπο Καζακστάν Γιαν Πάβελ Λένγκα. Ο εν λόγω επίσκοπος σε ανοικτή επιστολή του, που δημοσιεύεται, την 10η Φεβρουαρίου 2015 στο «Blog de Jeanne Smits», καταγγέλλει ότι επί των ημερών του σημερινού Πάπα η Λατινική Εκκλησία διέρχεται βαθιά κρίση. Κατηγορεί συγκεκριμένα τον Πάπα Φραγκίσκο ότι η αφοσίωσή του στις δημόσιες σχέσεις και στην εξωστρέφεια εισήγαγε στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία το κοσμικό πνεύμα, με συνέπεια να λείψει πλήρως η ιερότητα στη ζωή της. Επίσης κατηγορεί το Βατικανό ότι «έχει περιβληθεί από ένα τείχος πλήρους σιγής» και πως «η φωνή της πλειονότητας των επισκόπων μοιάζει περισσότερο στη σιωπή των αμνών μπροστά στους πεινασμένους λύκους και, γι’ αυτό, οι πιστοί συχνά είναι ως πρόβατα χωρίς προστασία». Η εκκοσμίκευση είναι ενδειμική πνευματική νόσος της Ρώμης και στους δύσκολους καιρούς που διέρχεται ο κόσμος αυτή φαίνεται περισσότερο, ιδιαίτερα με τις ενέργειες του σημερινού Ιησουίτη Πάπα...
Πηγή: Κατάνυξις
Ο μεγάλος αγωνιστής και ανεπανάληπτος γνώμονας του Γένους μας, ο στρατηγός Μακρυγιάννης, γράφει στα απομνημονεύματά του:
’’Τους κατάτρεξαν οι Ευρωπαίοι τους δυστυχείς Έλληνε ς. Εις τις πρώτες χρονιές εφοδίαζαν τα κάστρα των Τούρκων, τους κατάτρεχαν και τους κατατρέχουν ολοένα, διά να μην υπάρξουν. Η Αγγλία τους θέλει να τους κάμει Άγγλους με την δικαιοσύνη την αγγλική, καθώς οι Μαλτέζοι ξυπόλυτους και νηστικούς, οι Γάλλοι Γάλλους, οι Ρούσοι Ρούσους, κι ο Μέτερνικ της Αούστριας Αουστριακούς – κι όποιος τους φάγει από τους τέσσερους’’.
Πόσο διαχρονικός και πόσο αληθινός αναδεικνύεται ο λόγος του Μακρυγιάννη!
Η γενοκτονία, που βιώνουμε σε καιρό ειρήνης επί πέντε ολόκληρα χρόνια τώρα, όπως επίσης και τα σημερινά γεγονότα με την μισάνθρωπη δυσκαμψία των γερμανών και την λυκοφιλία όλων των άλλων εταίρων μας, βεβαιώνουν για μια φορά ακόμη του Μακρυγιάννειου λόγου το αληθές: ’’Τους κατάτρεχαν και τους κατατρέχουν ολοένα, διά να μην υπάρξουν … κι όποιος τους φάγει από τους τέσσερους’’.
Και συνεχίζει ο μεγάλος μας διδάχος Μακρυγιάννης: ’’…ο Ντώκινς, μας θέλει Άγγλους, ο Ρουγάν Γάλλους, ο Κατακάζης Ρούσους και δεν αφήσετε κανένα Έλληνα. Πήρε ο καθείς σας το μερίδιό του και μας καταντήσετε μπαλαρίνες σας… Τέτοια ηθική έχετε εσείς και προκοπή, τέτοιους καταντήσετε και μάς τους δυστυχείς ’’.
’’Τα δάνεια εμείς δώσαμε υπόσκεση ότι τα δανειστήκαμεν και η Μπαυαρία τα ρούφηξε με τον Αρμασπέρη και συντροφιά’’.
Ανήθικοι και απατεώνες είστε, τους λέει ο Μακρυγιάννης. Για να μας κάνετε του χεριού σας, σκορπίζετε ανάμεσά μας μίση και διαιρέσεις. Με τα δαιμονικά σας μυαλά δηλητηριάσατε τόσο πολύ και τις δικές μας ψυχές, που καταντήσατε κι εμάς σαν και τα μούτρα σας.
Για τα δάνεια εμείς δώσαμε υπόσχεση, αλλά τα ρούφηξε όλα η Μπαυαρία. Εμείς βάλαμε την υπογραφή μας ότι τα χρεωθήκαμε, αλλά αντί να τα καρπωθούν οι αγωνιστές μας, οι χήρες και τα ορφανά, τα έβαλε χέρι ο Άρμανσμπεργκ μαζί με τους ελληνόγλωσσους συντρόφους του και τα έκαναν καταθέσεις στο Μόναχο!
’’Οι Βαυαροί πρώτοι μας έδωκαν το παράδειγμα της καταχρήσεως, του σφετερισμού και της σπατάλης των δημοσίων ’’, βεβαιώνει ο Π. Χαλκιόπουλος.(1)
’’Ωκοδόμησαν στιλπνάς περί το Μόναχον επαύλεις , ενώ οι αγωνισταί απέθνησκον επί της ψάθης’’, γράφει ο Αν. Γούδας.(2)
Και ο Γ. Κρέμος συμπληρώνει: ’’Οι πλείστοι εκ πτωχών πλούσιοι εγένοντο. Το πάγαιναν γαϊτάνι οι Βαβαρέζοι, τρώγανε, πίνανε και πλερώναμε εμείς οι φτωχοί , μα χουβαρντάδες’’.(3)
Διευκρίνιση : Κάθε ομοιότητα με γεγονότα, που ζούμε στις μέρες μας, δέον να θεωρηθεί εντελώς …τυχαία.
Συμπέρασμα :
Οι Ευρωπαίοι, απέναντί μας, εδώ και διακόσια χρόνια – για να μην πούμε από τον καιρό του Καρλομάγνου – παραμένουν ίδιοι και απαράλλακτοι. ’’Μας κατατρέχουν ολοένα, δια να μην υπάρξουμε’’ , κατά το ρήμα του Μακρυγιάννη.
Η ευθύνη , όμως, για την σημερινή μας κατάντια, είναι κατά κύριο λόγο δική μας, διότι κάνουμε του κεφαλιού μας και ούτε την Ιστορία μας διδασκόμαστε, ούτε τους Ήρωές μας αφουγκραζόμαστε, αλλά ούτε και τους Αγίους μας προσπαθούμε να μοιάσουμε.
Εάν γνωρίζαμε καλά την ιστορία μας, δεν θα ξανακάναμε τα ίδια λάθη. Εάν μελετούσαμεμε προσοχή τις παρακαταθήκες του Μακρυγιάννη,δεν θα ξαναπέφταμε στις ίδιες παγίδες, που ολοένα μας στήνουν οι ’’φίλοι’’ μας οι φραγκολεβαντίνοι. Και εάν, επίσης, νοιαζόμασταν για την Φιλοκαλία και την Ασκητική των Πατέρων μας και βάζαμε μπροστάρηδες στην ζωή μας τον Μέγα Φώτιο και τον πατρο-Κοσμά, ποτέ δεν θα φτάναμε στο χάλι, που βρισκόμαστε σήμερα.
Ας έχουμε , τουλάχιστον, τον νου μας από ‘δω και πέρα.
(*) Από το βιβλίο του Δημήτρη Φωτιάδη ‘’ΟΘΩΝΑΣ, Η ΜΟΝΑΡΧΙΑ’’.
(1) Ο Παναγιώτης Χαλκιόπουλος ή Χαλικόπουλος ήταν διανοούμενος, δημοσιογράφος, εκδότης, νομικός και πολιτικός. Σπούδασε νομικά στην Ιόνιο ακαδημία από το 1825 έως το 1828.
(2) Ο Αναστάσιος Γούδας (1816-1882) ήταν συγγραφέας του 19ου αιώνα.
(3) Ο Γεώργιος Π. Κρέμος (1839-1926) ήταν συγγραφέας, ερευνητής, ιστορικός και υφηγητής του Πανεπιστημίου των Αθηνών.
14/2/2015
Πηγή: Αβέρωφ
Μόνο αυτός που φλέγεται από την αγάπη και για την δόξα τού Χριστού είναι έτοιμος για κάθε είδους θυσία. Θυσία από τα μικρότερα έως τα μεγαλύτερα, όπως βλέπουμε στον Απόστολο Παύλο. Στον Απόστολο των εθνών που διαμαρτύρεται με όλη τη δύναμη της ψυχής του εναντίον εκείνων, οι οποίοι είτε ενσυνειδήτως, είτε ασυνειδήτως, γίνονται αφορμή σκανδάλου για τους πιστούς. Και δεν μπορεί να συμβαίνει διαφορετικά, αφού το σκάνδαλο, επιφέρει καταστρεπτική επίδραση στην πνευματική ζωή και γενικώς στην πρόοδο των Χριστιανών.
Ο Απόστολος είχε λάβει πληροφορίες ότι στην Κόρινθο υπήρχαν μερικοί πιστοί “προοδευμένοι” στην γνώση οι οποίοι δεν πρόσεχαν όσο θα έπρεπε την εξωτερική τους συμπεριφορά και γίνονταν αφορμή πολλών σκανδάλων.
Η βρώσις των ειδωλοθύτων κρεάτων, δηλ. αυτών τα οποία είχαν πριν προσφερθεί θυσία στα είδωλα, γινόταν αιτία, ώστε ορισμένοι απλοϊκοί πιστοί, που δεν είχαν ξεκαθαρίσει ακόμα μέσα τους κάποια θέματα, να σκανδαλίζονται. Έτσι ο ιδρυτής τής Εκκλησίας τής Κορίνθου, τους επιτιμά, εκείνους που γίνονται αιτία και αφορμή σκανδάλου και τους γράφει: “Εάν η τροφή γίνεται αιτία σκανδάλου στον αδερφό μου, δεν θα φάγω καθόλου κρέας σε όλη μου την ζωή, για να μη σκανδαλίσω τον αδερφό μου”.
Ο θεόπνευστος Απόστολος ξεκαθαρίζει το θέμα τού σκανδάλου κατά τρόπο άμεσο και δυναμικό. Όμως το σκάνδαλο δεν αφορούσε μόνο την Εκκλησία τής Κορίνθου, αλλά δυστυχώς το βρίσκουμε σε κάθε τόπο και σε κάθε εποχή να φυτρώνει ως μανιτάρι τού διαβόλου. Διότι, τι είναι σκάνδαλο; Σκάνδαλο είναι το εμπόδιο και το πρόσκομμα το οποίο παρεμβάλλεται στην πνευματική πορεία και εμποδίζει την πνευματική προκοπή. Κάποια συμπεριφορά ανάρμοστη για Χριστιανό, κάποιος λόγος επιπόλαιος, κάποιο παράδειγμα προς αποφυγήν, αλλά και τόσα άλλα που όπως όλοι βλέπουμε γίνονται αφορμές για να κλονιστεί η πίστις τού εν Χριστώ αδελφού. Και φυσικά σκάνδαλο δημιουργείται, όχι μόνο από όσους είναι εντελώς απρόσεκτοι και έχουν σχεδόν αρνηθεί την Χριστιανική ζωή, αλλά και από ακατάρτιστους πιστούς και εν πολλοίς από πράξεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως “ηθικώς αδιάφοροι”.
Το θέμα γίνεται παραπάνω από όσο μπορούμε να υπολογίσουμε σοβαρό, όταν βλέπουμε τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό, να καταδικάζει το σκάνδαλο με τις πλέον δριμείς εκφράσεις. Να περιγράφει με τα μελανώτερα των χρωμάτων, την βαριά ευθύνη εκείνου που το προκαλεί: “Ουαί – λέγει - τω ανθρώπω εκείνω δι ου το σκάνδαλον έρχεται” (Ματθ. ιη' 7). Και ακριβώς τα λόγια αυτά του Χριστού θα πρέπει να δημουργούν την ευλογημένη προσοχή και περίσκεψη, αν όχι τον φόβο στις ψυχές όσων αισθάνονται ότι η έως τώρα συμπεριφορά τους δεν είχε την προσοχή αλλά και την συναίσθηση ότι οι ίδιοι γίνονται αιτία, κάποιες ψυχές να κλονίζονται σοβαρά, ίσως δε και ανεπανόρθωτα. Επομένως το σκάνδαλο αποτελεί αμαρτία μεγάλη και η ευθύνη όλων μας είναι καθόλου μικρή ενώπιον του Θεού. Τούτο σημαίνει ότι είναι απολύτως ανάγκη ο Ορθόδοξος Χριστιανός, να θυσιάζει και μερικά δικαιώματά του, προκειμένου να αποφύγει την δημιουργία σκανδάλου για τους άλλους, αφού επιτέλους και ο πλέον απλοϊκός αδελφός φέρει αθάνατη ψυχή “υπέρ ης Χριστός απέθανεν”.
Θα πρέπει όμως να καταστεί απ' όλους μας κατανοητό και κάτι ακόμα. Ότι, ναι μεν φέρει ευθύνη εκείνος που με την απρόσεκτη ζωή του σκανδαλίζει, αλλά μεγάλη την ευθύνη έχει και εκείνος που σκανδαλίζεται. Ας σταθούμε για λίγο και στο σημείο αυτό, διότι υπάρχουν και ορισμένοι που ως αιτιολογία τού κλονισμού τής πίστεώς τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως πραστράτημα σε αμαρτωλές πράξεις, φέρουν το ότι δήθεν εσκανδαλίσθησαν από τον άλλον (τον απρόσεκτο). Όπως όμως γίνεται κατανοητό απ' όλους, η αδικαιολόγητος αυτή δικαιολογία ότι δηλ. “δεν πταίω εγώ· ο άλλος με παρέσυρε”, όχι μόνο δεν απαλύνει το βάρος τής ευθύνης, αλλά προσαυξάνει την κατηγορία επί του “σκανδαλισθέντος” και εις το κακόν ηττηθέντος, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. “Όποιος προσπαθεί να δικαιολογήσει τα δικά του σφάλματα προβάλλοντας τα ατοπήματα και σκάνδαλα των άλλων, ομοιάζει με εκείνον που θέλει να πλυθεί και να καθαριστεί με τη λάσπη” είχε διδάξει ο Σωκράτης.
Ο Θεός δεν μας είπε να κανονίζουμε τη συμπεριφορά μας σύμφωνα με το κακό παράδειγμα που δίδουν δυστυχώς οι απρόσεκτοι Χριστιανοί, ου μην αλλά και οι επιπόλαιοι ποιμένες, αλλά σύμφωνα με τον Νόμο Του και το αιώνιο παράδειγμα που Αυτός ο ίδιος μας έδωσε επί γης.
Εάν μάλιστα θελήσουμε να εμβαθύνουμε έτι περισσότερο στο θέμα τού σκανδάλου, θα καταλήξουμε στο ότι το σκάνδαλο μπορεί ακόμα και να μας βοηθήσει, και όχι να μας εμποδίσει στην ορθόδοξη πνευματικότητα. “Τα σκάνδαλα- κηρύσσει ο Ιερός Χρυσόστομος- διεγείρουν (πρέπει να διεγείρουν) την προσοχή μας, μας κάνουν προθυμότερους στο καλό και ακονίζουν τον νου μας”. Μήπως δεν το βλέπουμε αυτό και στις χαλεπές, από κάθε άποψη, ημέρες που διανύουμε, κυρίως όμως από εκκλησιολογικής πλευράς; Τα σκάνδαλα των συμπροσευχών υψηλά ισταμένων προσώπων με κακοδόξους και αιρετικούς, τα θεατρικά σχεδόν συλλείτουργα, προς προσβολήν των αγίων πατέρων και διδασκάλων, κάνουν “τοις νούν Χριστού έχουσιν” να μελετούν Γραφή, Πατρολογία, Κανονικόν Δίκαιον, Εκκλησιαστική Ιστορία κ.τ.λ. και γενικώς ειπείν τα σκάνδαλα και αυτού του τομέως γίνονται αιτία για όσους έχουν φόβον και αγάπη προς τον Θεόν και τους αδελφούς, να ατενίζουν καθαρότερα την αλήθεια, να απορρίπτουν το σκάνδαλο και την πλάνη και φυσικά να υψώνουν χείρας ικέτιδας, αναφωνόντας ακαταπαύστως το “δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε δόξα σοι”. Και όπως κάποιος άγιος όταν ερωτήθηκε από πού έμαθε την τέχνη τής προσευχής, απάντησε, “από τα δαιμόνια”, από τον πόλεμο δηλ. που του έκαναν, ανεκάλυψε την μέθοδο της καρδιακής προσευχής, ούτω πως και εν προκειμένω, τα εκκλησιαστικά ιδίως σκάνδαλα καταρτίζουν τους αυθεντικούς πιστούς αγιωτέρους, τους δε ρηχούς και αγεύστους τής πνευματικής ζωής, χειροτέρους.
Όμως, ας κλείσουμε με τούτο. Πρώτον, να αποφεύγουμε πάση θυσία να προξενούμε σκάνδαλο οιασδήποτε μορφής, και δεύτερον, να μην παρασυρόμεθα από τα “θέατρα του παραλόγου” που ευκαίρως - ακαίρως ανεβάζουν επί της διεθνούς σκηνής όσοι έχασαν τον φόβο τού Θεού, τον σεβασμό προς τους αγίους και φυσικά την εντροπή έναντι του ποιμνίου τους. Αμήν.
Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης
e-mail: ioil.konitsa@gmail.com
Πηγή: Θρησκευτικά
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως ζούμε σε μια εποχή νεοειδωλολατρείας, όπως ορθά την χαρακτήρισε ο Ορθόδοξος Αμερικανός καθηγητής Βιοηθικής Ένγκερχαρντ Τρίστραμ. Δεν πιστεύουμε στα αρχαία είδωλα, όμως λατρεύουμε τα νέα: τη βία, το σεξ, τον ωφελιμισμό, τον υλισμό, με μια λέξη την ηδονή στις ποικίλες μορφές της. Σήμερα δεν καλούμεθα στο μαρτύριο, όπως συνέβαινε στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, αυτό ακόμη δεν συμβαίνει στις λεγόμενες χριστιανικές χώρες, αλλά σε αυτές της Ανατολής – ισλαμικές και ινδουιστικές – 100.000 είναι οι μάρτυρες για τον Χριστό κάθε χρόνο. Όμως υφιστάμεθα την επιβολή μιας πεζής, μιας επίπεδης ζωής χωρίς ανάταση και χωρίς Ανάσταση.
Είναι μια ζωή που μας επιβλήθηκε από τη Δύση. Σημειώνω πως ο ποιητής και διανοητής Γιώργος Σαραντάρης όταν μιλάει για τη Δύση εννοεί το κοσμικό φρόνημα, που έχει θεμελιωθεί πάνω στη λογική και στην ηδονή. Γράφει σχετικά:
«Η Δύση καλλιεργεί τη θνητή ζωή του ατόμου, την καλλωπίζει σύμφωνα μ’εκείνο το κριτήριο του έρωτα, που είναι το μόνο κριτήριο, που ειλικρινά επιτρέπει στο άτομο η προοπτική του θανάτου. Γιατί η Δύση λησμονεί το θάνατο, αλλά ο θάνατος είναι η κύρια υποστασιακή προοπτική της. Ό,τι για το Χριστιανό είναι ο Θεός, για τη Δύση είναι ο θάνατος…». (Το κείμενο εγράφη στις 3 Ιουλίου του 1938 και περιλαμβάνεται στον 2ο Τόμο των Έργων το, που περιλαμβάνει τα Κατάλοιπά του από το 1932 έως το 1940. Το δίτομο έργο είναι έκδοση της Βικελαίας Βιβλιοθήκης – Ηράκλειο, 2006, σελ. 464).
Εδώ αβίαστα γεννάται το ερώτημα: Πώς μπορεί να επιβιώσουμε στον καταιγισμό του πρακτικού υλισμού που μας επιβάλλεται; Πρώτα να εγκολπωθούμε αυτό που είχε συνειδητοποιήσει ο Ζήσιμος Λορεντζάτος, όπως και τόσοι άλλοι κληρικοί και λαϊκοί. Γράφει στα «Collectanea» του:
«Χωρίς την πίστη μου και χωρίς τη γλώσσα μου – τα δυο αυτά υπερατομικά κρατήματα ή κερκέλια (Σημ. Σημαίνει συνδετικούς κρίκους) – πέφτω …πέφτω… πέφτω… στο κενό… στην άβυσσο την πνευματική, την άπατη (αν τέτοιο πράμα υπάρχει πουθενά)». Και τα δύο αυτά σημαντικά για τη ζωή του Έθνους μας στοιχεία από καιρό και συν τω χρόνω υποβαθμίζονται.
Εμείς στην υποβάθμιση αυτή αντιστεκόμαστε πνευματικά, ο καθένας με τις δυνάμεις που διαθέτει και από τη θέση όπου βρίσκεται. Σκοπός μας να επιβιώσουν και τα δύο και να μεταλαμπαδευθούν στην επόμενη από μας γενιά. Ο Σεφέρης είχε εκφράσει στον Λορεντζάτο το φόβο του, ότι η γενιά τους θα ήταν η τελευταία που θα μιλούσε τα ελληνικά…Δόξα τω Θεώ εμείς τα μιλάμε. Πρόβλημα όμως υπάρχει και με την Πίστη και με τη Γλώσσα.
Ως προς την Πίστη μας, λυπούμαι που το λέγω, αλλά από την ποιμαίνουσα Εκκλησία υπάρχει, πλην φωτινών εξαιρέσεων, μια σιωπή στα κακώς κείμενα, και μια αδράνεια στο ξήλωμα των παραδοσιακών ζωογόνων Αξιών μας.
Ως προς τη γλώσσα οι νεοέλληνες ξεχνούν τον πλούτο της γλώσσας μας περιορίζουν με την πάροδο του χρόνου το λεξιλόγιό τους, και αγνοούν σιγά-σιγά όχι μόνο τους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και κλασσικά έργα ελλήνων συγγραφέων, ακόμη και τον Παπαδιαμάντη. Το πρόβλημα εντείνεται αφενός μεν με τη νοοτροπία του Υπουργείου Παιδείας και πολλών διδασκόντων, αφετέρου δε με τη συνήθεια που επικρατεί, δυστυχώς με την ανοχή των γονέων, στους μαθητές και τις μαθήτριες, να βρίσκονται υπό την επήρρεια των ηλεκτρονικών υπολογιστών και της τηλεόρασης. Τα αγαθά αυτά της τεχνολογίας είναι όπως το μαχαίρι. Απαιτούν σωστή χρήση, αλλιώς κάνουν κακό στις νεανικές ευαίσθητες ψυχές.
Δεύτερον. Για να επιβιώσουν οι Αξίες στις οποίες πιστεύουμε, οφείλουμε να αποτελούμε παράδειγμα στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας, στο περιβάλλον μας. Όχι μόνο λόγια, κυρίως έργα. Πάλι ο Λορεντζάτος γράφει:
«Το μέγιστο που μπορείς να γίνεις μια μέρα για τον τόπο σου- μια καλή πυξίδα». Μακάρι όλοι και όλες να αποτελούμε μια έστω μικρή, -σημασία δεν έχει το μέγεθος, αλλά ο προσανατολισμός-, πυξίδα στη ζωή του οικογενειακού και κοινωνικού μας περιβάλλοντος.
Και το τρίτο, αλλά ίσως το σημαντικότερο για την επιβίωση του Έθνους μας, είναι να προσευχόμαστε, πολύ θερμά και με ειλικρίνεια.
Διερχόμαστε, ως Έλληνες, μια σοβαρή κρίση που είναι άγνωστο πού θα μας οδηγήσει. Τις ευθύνες γι’ αυτήν τις ρίχνουμε κυρίως στους ξένους. Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως ο τρόπος της ζωής μας και πιο συγκεκριμένα ο πρακτικός υλισμός που κυριαρχεί μέσα μας είναι αυτός που έχει αλλοιώσει τις ψυχές μας και μας έχει οδηγήσει στη σημερινή κρίση. Ο αείμνηστος εξαίρετος φιλοσοφών φιλόλογος και σπουδαίος πνευματικός άνθρωπος Βασίλειος Τατάκης, στα 1938 έγραψε για τις οικονομικές κρίσεις, που διέρχεται περιοδικά η ανθρωπότητα:
«Η κρίση δεν είναι οικονομική. Θρονιάζει μέσα μας». Αν ζούσε η γιαγιά μου και η μητέρα μου, πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, θα χαμογελούσαν πικρά, είμαι βέβαιος, για αυτό που λέμε εμείς σήμερα κρίση. Πέρασαν μια καταστροφή, μια γενοκτονία, ένα ξεριζωμό. Χάσανε τα πάντα: πατρίδα, βιός, αγαπημένα πρόσωπα και μέρη. Άλλο να ακούμε για ξεριζωμό, και τελείως άλλο να μας συμβαίνει… Στη συνέχεια πέρασαν την κατοχή όπου, όπως περιέγραψε και η Αρβελέρ, οι άνθρωποι πολλές φορές περνούσαν πάνω από πτώματα συνανθρώπων τους που είχαν πεθάνει από ασιτία. Μακάρι να μην ξαναδεί το Έθνος μας τέτοιες δοκιμασίες…
Πρέπει να ομολογήσουμε πως η ζωή μας έχει δυσκολέψει και των παιδιών και εγγόνων μας θάναι δυσκολότερη. Και δεν μιλάω μόνο από οικονομικής πλευράς, που συνήθως πάει το μυαλό μας. Μιλάω από πνευματικής, ηθικής και κοινωνικής πλευράς. Η γενιά μας φταίει για την κατάσταση που διαμορφώνεται στα παιδιά και στα εγγόνια μας. Εμείς από την πλευρά μας, το επαναλαμβάνω, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για να σώσουμε τις ψυχές μας και να περισώσουμε ό, τι μπορούμε. Γι΄αυτό χρειάζεται η εκτενής προσευχή μας και η εκζήτηση της βοηθείας και του ελέους από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Θα αναφέρω πάλι μια σκέψη του Λορεντζάτου:
«Αγαπάω τον Χριστό γιατί είναι ο μόνος που μου δείχνει την αθλιότητά μου. Ιδιαίτερα την ώρα της προσευχής λογαριάζω τη φοβερή απόσταση και συντρίβομαι αποκαμωμένος στρατοκόπος – γυρεύω ένα χάνι στο δρόμο να κάνω ένα λουτρό, να αλλάξω ρούχα και να ξεκουραστώ, να ξεκουραστώ. Μπροστά στη συχώρεση του Χριστού η προσπάθειά μου τίποτα. Όμως προσπαθώ, προσπαθώ». Όλα μπορεί να μας τα συχωρέσει ο Θεός», έλεγε ο Πικιώνης, «πως δεν προσπαθήσαμε δεν θα μας το συχωρέσει ποτέ».
Ναι, εμείς προσπαθούμε και διδάσκουμε τους νεότερους ότι και αυτοί οφείλουν να προσπαθούν και πως πρέπει να απαρνηθούν κάθε μορφής ηδονή, όλα όσα αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στους Γαλάτες ως «έργα της σαρκός». Γιατί, όπως γράφει ο Σαραντάρης, «Η πράξη η αντίθετη της ηδονής είναι εκείνο που οι περισσότεροι ονομάζουμε <πνευματική ζωή>, είναι η πορεία προς την ύπαρξη». Είναι εκείνο που τονίζει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο βιβλίο του «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», ότι ο αμαρτωλός άνθρωπος αν και ζει και κινείται είναι χωρίς ύπαρξη, χωρίς ζωή.
Εμείς προσπαθούμε αλλά, θα ρωτήσει κάποιος, στη σημερινή κρίση υπάρχει ελπίδα, ή «αέρα δέρομε»; Ασφαλώς και υπάρχει ελπίδα. Οι κρίσεις, -καλύτερα να τις λέμε δοκιμασίες-, σε όλα τα επίπεδα, προσωπικό, οικογενειακό, κοινωνικό, εθνικό, είναι ευκαιρία για να αποκτήσουμε αυτοσυνειδησία των πραγματικών μας διαστάσεων και για να φιλοσοφήσουμε στη ζωή με την προοπτική της αιωνιότητας. Μέσα σε αυτό το καύμα της κρίσης ας είμαστε γεμάτοι Αγάπη, Πίστη, Ελπίδα, υπομονή, θέληση, ενέργεια.
Ο Ελληνισμός έχει περάσει πολλές και δεινές δοκιμασίες και έχει επιζήσει. Και τώρα αυτό θα συμβεί. Πρέπει να είμαστε βέβαιοι. Ακόμη και μέσα σ’ αυτό τον υλιστικό ορυμαγδό πάντα θα υπάρχει η μικρά ζύμη που όλο το φύραμα θα ζυμώνει.. Και μη μας λήψει η Αισιοδοξία….ας είμαστε αυτό που περιγράφει ο Απόστολος Παύλος στους Κορινθίους: «Ως λυπούμενοι αεί δε χαίροντες, ως πτωχοί πολλούς δε πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες» Β΄ Κορ. στ΄10).
Συμπερασματικά η ελπίδα να μη μας αφήνει! να μην το βάζουμε κάτω! ΤΩΡΑ μας χρειάζονται τα παιδιά μας, οι συνάνθρωποί μας, ΤΩΡΑ μας χρειάζεται η Πατρίδα μας.
Mην ξεχνάμε ποτέ πως όταν ο Ηλίας ήταν απελπισμένος στη σπηλιά του πιστεύοντας ότι το παν είχε χαθεί στο Ισραήλ, φωνή Κυρίου τον ενημέρωσε πως επτά χιλιάδες άνδρες, δεν είχαν κάμψει γόνυ ούτε είχαν προσκυνήσει τον Βάαλ.(Βασ. Γ΄ ιθ΄18). Κι εμείς δεν είμαστε λίγοι και ο Θεός είναι βοηθός μας.-
*Χαιρετισμός εις συνεστίαση της Ενώσεως Γυναικών Επιστημόνων. Κυριακή 8 Φεβρουαρίου
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...