Πρίν ἀπὸ λίγο καιρὸ μιλοῦσα μὲ κάποια παιδιὰ τοῦ Γυμνασίου ποὺ ἤθελαν νὰ μὲ γνωρίσουν καὶ νὰ μοῦ κάνουν ἐρωτήσεις γιὰ ἕνα βιβλίο μου. Συζητώντας τὰ ρώτησα καὶ ἐγὼ μὲ τὴ σειρά μου ἂν θὰ ἤθελαν νὰ βρεθοῦν σὲ μία “σκουληκότρυπα” καὶ νὰ γυρίσουν πίσω στὸν χρόνο, νὰ γνωρίσουν ἀνθρώπους ποὺ ἔζησαν πρίν ἀπό μας, νὰ δοῦν μὲ τὰ μάτια τους ἕναν κόσμο ποὺ ἔχει πιὰ περάσει, νὰ μάθουν πὼς ἦταν τότε, πὼς ζοῦσαν οἱ ἄνθρωποι, πόσο διαφορετικὲς ἦταν οἱ ἐποχές τους ἀπὸ τὴ δίκη μας. Ἡ ἀπάντηση ποὺ πῆρα – ἀπὸ ὅλους ἀνεξαιρετως – ἦταν ἕνα κατηγορηματικὸ ΟΧΙ, ἀντάξιο τῆς ἐπετείου τῆς 28ης Ὀκτωβρίου.

Αὐτὴ ἡ ἄρνηση τῆς μνήμης μὲ ἔβαλε σὲ σκέψεις. Γιατί δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἐκδηλώνουν μόνο τὰ παιδιά. Σ’ αὐτά, τουλάχιστον, ἡ ἀνωριμότητα καὶ ἡ νεαρὴ ἡλικία θὰ ἦταν κάποια δικαιολογία. Ἐμεῖς οἱ ἐνήλικες εἴμαστε οἱ πρῶτοι ποὺ σφραγίζουμε τὶς μνῆμες μας. Ἰδίως αὐτὲς ποὺ πονοῦν! Μέχρι ποὺ φτάσαμε στὸ σημεῖο-ποιός, ἐμεῖς, ἡ χώρα μὲ τὴν ἐνδοξότερη ἱστορία τοῦ κόσμου – νὰ σκεφτοῦμε νὰ βγάλουμε τὴν ἱστορία ἀπὸ τὰ σχολειά μας!

Καὶ ἀναρωτιέμαι: ἕνας ἄνθρωπος ποὺ βγάζει τὴν ἱστορία του ἀπὸ τὴ ζωή του, ποὺ ξεχνάει πότε γεννήθηκε, ποιοὺς ἀνθρώπους γνώρισε, ποιοὺς ἀνθρώπους ἀγάπησε, ποιοὺς μίσησε, τί λάθη ἔκανε, τί καλὸ κατάφερε, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος τί εἶναι; Φυσικά, θὰ μοῦ πεῖτε, ἕνας ἄνθρωπος ποὺ πάσχει ἀπὸ Ἀλτσχάιμερ. Ἑπομένως ἕνας λαὸς ποὺ ἀρνεῖται νὰ θυμηθεῖ πότε παρουσιάστηκε στὸν κόσμο αὐτόν, πὼς ἔζησε, ποιὲς ἦταν οἱ μικρὲς καὶ οἱ μεγάλες του στιγμές, ποιὰ τὰ λάθη καὶ οἱ ἀποτυχίες του, ποιὲς οἱ ἀρετὲς καὶ οἱ ἐπιτυχίες του, ποιοὶ ἄλλοι λαοὶ τοῦ συμπαραστάθηκαν, ποιοὶ τὸν πολέμησαν καὶ τὸν ἔβλαψαν, ποὺ εἶναι θαμμένοι οἱ νεκροί του, πῶς γκρεμίστηκαν τὰ κάποτε παντοδύναμα κάστρα του, αὐτὸς ὁ λαός, ἀπὸ τί πάσχει; Ἀπὸ ἐθνικὸ Ἀλτσχάιμερ;

Ἴσως νὰ ἔχω αὐξημένη εὐαισθησία στὸ θέμα, γιατί εἶχα τὸ προνόμιο καὶ τὴν εὐτυχία νὰ μεγαλώσω μὲ ἕναν νονὸ ὁ ὁποῖος ἀφιέρωνε ὧρες στὸ νὰ μοῦ διηγεῖται ἱστορίες γιὰ ἥρωες καὶ πολέμους, στρατηγοὺς καὶ αὐτοκράτορες, γιὰ πολιτεῖες ποὺ χάθηκαν, γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἄφηναν τὸν ἑαυτό τους καὶ τὴ “ζωούλα” τους στὴν ἄκρη μπροστὰ στὸ καλό της πατρίδας μας. Ὅλα αὐτὰ τὰ διηγόταν τόσο παραστατικά, σὰν νὰ μιλοῦσε γιὰ ἀνθρώπους γνωστοὺς κι ἀγαπημένους. Καὶ οἱ ἱστορίες ζωντάνευαν τόσο μέσα στὸ μυαλό μου, ὥστε, γιὰ ἕνα διάστημα εἶχα τὴν πεποίθηση ὅτι ὁ νονός μου εἶχε πολεμήσει πλάι στὸν Βασίλειο Διγενῆ Ἀκρίτα!

Γιατί τώρα, στὶς μέρες μας, ἐμεῖς οἱ μεγαλύτεροι -μὲ ὅ,τι ἰδιότητα καὶ ἂν ἔχουμε, γονεῖς, παπποῦδες, νονοὶ – ἔχουμε πάψει νὰ συναρπάζουμε τὰ παιδιὰ μὲ ἱστορίες ἀληθινές, ἱστορίες γιὰ ἀνθρώπους ἰδιαίτερους, ἀξιόλογους, ὄμορφους ἀνθρώπους, γενναίους ἀνθρώπους; Γιατί τὰ ἀφήνουμε νὰ πιστεύουν τὶς ἱστορίες τῶν ἄσχημων καὶ τρομαχτικῶν κινούμενων σχεδιῶν, τὶς ψεύτικες ἱστορίες βίαιων “ἡρώων” στὶς ὁποῖες χάνει κανεὶς τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, ἀφοῦ, οὐσιαστικά, ὅλοι, ἥρωες καὶ μὴ ἥρωες, εἶναι κακοί; Ἀφήνοντας ἔτσι τὰ παιδιά μας, τὰ ἀφήνουμε, ὄχι μόνο χωρὶς μνήμη, ἄλλα καὶ χωρὶς αἴσθηση τῆς πραγματικότητας, χωρὶς διάκριση τῆς ἀλήθειας ἀπὸ τὸ ψέμα.

Τὴ θλιβερὴ αὐτὴ διαπίστωση – ὅτι δηλαδὴ οἱ λαοὶ χάνουμε σιγά-σιγὰ τὴ μνήμη μας – ἦρθε νὰ μοῦ ἐπιβεβαιώσει μία εἴδηση ποὺ γράφτηκε καὶ σχολιάστηκε στὴ βρετανικὴ Daily Telegraph. Σ’ ἕνα διαμέρισμα, στὴ μικρὴ πόλη Torquay, ζοῦσε μία γριούλα ὁλομόναχη, στὴν ὁποία κάνεις δὲν ἔδινε σημασία. Ἡ μόνη ἀνάμνηση ποὺ εἶχαν ἀπ’ αὐτὴν οἱ γείτονές της ἦταν ὅτι τῆς ἄρεσε νὰ μιλάει γιὰ τὴ γατούλα της. Τὸν περάσμενο Σεπτέμβριο ἡ γριούλα πέθανε ὁλομόναχη, ὅπως εἶχε ζήσει. Καὶ οἱ ὑπάλληλοι τῶν ἁρμόδιων τοπικῶν ἀρχῶν ποὺ μπῆκαν στὸ διαμέρισμά της γιὰ νὰ τακτοποιήσουν τὴν κηδεία της καὶ τὶς ὑποθέσεις τῆς -ἀφοῦ δὲν εἶχε κανένα δικό της – ἔμειναν ἔκπληκτοι βλέποντας τὰ μετάλλια ἀνδρείας τῆς ἄσημης γριούλας καὶ τὰ χαρτιὰ τῆς Γαλλικῆς καὶ Βρετανικῆς κυβέρνησης ποὺ τὰ συνόδευαν!

Ἡ «ἄσημη» γριούλα ἦταν ἡ Eileen Nearne, ἡ ὅποια γεννήθηκε τὸ 1944, σὲ ἡλικία 23 ἐτῶν, ὡς μέλος τῶν Εἰδικῶν Δυνάμεων- τῆς βρετανικῆς ὀργάνωσης ποὺ ἐργαζόταν γιὰ τὴ Γαλλικὴ Ἀντίσταση-εἶχε πέσει μὲ τὸ ἀλεξίπτωτο στὰ κατεχόμενα γαλλικὰ ἐδάφη. Ἐκεῖ, ἦταν ὑπεύθυνη γιὰ τὸ δίκτυο πληροφοριῶν μέσῳ ἀσύρματου, μὲ τὸ κωδικὸ ὄνομα Agent Rose. Ἀφοῦ ἔστειλε 105 μηνύματα μὲ τὸν ἀσύρματο, τὴ συνέλαβε ἡ Γκεστάπο. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια- τῆς βύθισαν ξανὰ καὶ ξανὰ τὸ κεφάλι σὲ νερὸ καὶ τὴν ἀνέσυραν μισοπνιγμενη- τὴν ἔστειλαν στὸ στρατόπεδο Ravensbruck. Ἐκεῖ εἶδε χιλιάδες συγκρατούμενές της νὰ ἐκτελοῦνται ἢ νὰ πεθαίνουν ἀπὸ κακουχίες, καὶ ἀνάμεσα σ’αὐτὲς ἦταν καὶ ἡ στενότερη φίλη της καὶ συνεργάτις της στὴν Ἀντίσταση. Παρόλα αὐτὰ κατάφερε νὰ δραπετεύσει κατὰ τὴ διάρκεια τῆς μεταφορᾶς της σ’ἕνα κοντινὸ στρατόπεδο.Ἕνας ἱερεὺς τῆς περιοχῆς τὴν περιμάζεψε καὶ τὴν ἔκρυψε μέχρι ποὺ ἦρθαν τὰ συμμαχικὰ στρατεύματα καὶ τὴν ἔστειλαν πίσω στὸ Λονδινο σὲ πολὺ κακὴ σωματικὴ καὶ ψυχικὴ κατάσταση.

Ἡ ἱστορία τῆς κρυφῆς αὐτῆς ἡρωίδας προβλημάτισε πολὺ τοὺς γείτονές της, οἱ ὁποῖοι, ὅσο ζοῦσε, ἐλάχιστη σημασία τῆς ἔδιναν. Καὶ πρέπει νὰ προβληματίσει καὶ ἐμᾶς ἀκόμη περισσότερο, γιατί ἐμεῖς – ἰδίως οἱ νεώτεροι- ἔχουμε πολὺ πρόχειρο τὸ χαρακτηρισμὸ “παλιόγερος” καὶ “παλιόγρια” γιὰ τοὺς κρυφοὺς θησαυροὺς ποὺ ζοῦν δίπλα μας, ἀφανεῖς. Καὶ ἀφήνουμε τὶς ἱστορίες τους νὰ ξεχνιοῦνται, χωρὶς κάνεις νὰ ἐνδιαφέρεται νὰ τὶς μάθει.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Το θέμα μου σήμερα είναι η μάθηση. Σε αυτό το πνεύμα, θέλω να σας κάνω μια ερώτηση. Έτοιμοι; Πότε αρχίζει η μάθηση; Καθώς αναλογίζεστε αυτήν την ερώτηση, ίσως σκέφτεστε την πρώτη ημέρα του προνηπίου ή τον παιδικό σταθμό, την πρώτη φορά που τα παιδιά είναι σε μια αίθουσα με δάσκαλο. Ή ίσως φέρατε στο μυαλό σας τη νηπιακή ηλικία όπου τα παιδιά μαθαίνουν πώς να περπατούν, να μιλούν και να χρησιμοποιούν πιρούνι. Ίσως έχετε συναντήσει το κίνημα 'Από 0 έως 3', το οποίο υποστηρίζει ότι τα πιο σημαντικά χρόνια για μάθηση είναι τα πρώτα μας χρόνια. Έτσι η απάντηση στην ερώτησή μου θα ήταν πως η μάθηση αρχίζει με τη γέννα.

Σήμερα θέλω να σας παρουσιάσω μια ιδέα που μπορεί να σας ξαφνιάσει και μπορεί να φανεί αβάσιμη, όμως υποστηρίζεται από τα τελευταία στοιχεία της ψυχολογίας και της βιολογίας. Μερικά από τα πιο σημαντικά πράγματα που μαθαίνουμε τα μαθαίνουμε πριν γεννηθούμε όταν βρισκόμασταν στη μήτρα. Είμαι επιστημονική συντάκτρια. Γράφω βιβλία και άρθρα περιοδικών. Είμαι επίσης μητέρα. Αυτοί οι δύο ρόλοι ενώθηκαν στη ζωή μου στο βιβλίο που έγραψα με τίτλο 'Προέλευση'. Η 'Προέλευση' είναι μια έκθεση από την πρώτη γραμμή ενός συναρπαστικού νέου πεδίου που ονομάζεται 'εμβρυική προέλευση'. Πρόκειται για έναν επιστημονικό κλάδο που προέκυψε πριν από δύο δεκαετίες, και βασίζεται στη θεωρία πως η υγεία και η ευημερία μας σε όλη τη ζωή μας επηρεάζεται καθοριστικά από τους εννέα μήνες που περνάμε στη μήτρα. Αυτή η θεωρία δεν είχε μόνο θεωρητικό ενδιαφέρον για μένα. Ήμουν η ίδια έγκυος την εποχή που έκανα την έρευνα για το βιβλίο. Μια από τις πιο συναρπαστικές ιδέες που πήρα απ' αυτή τη δουλειά είναι πως μαθαίνουμε για τον κόσμο πριν έρθουμε σ' αυτόν.

Όταν κρατάμε τα μωρά μας για πρώτη φορά, μπορεί να φανταζόμαστε πως είναι άγραφοι πίνακες, χωρίς τα σημάδια της ζωής, ενώ στην πραγματικότητα έχουν ήδη σχηματιστεί από εμάς και από τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας όλα τα υπέροχα πράγματα που ανακαλύπτουν οι επιστήμονες για όσα μαθαίνουν τα έμβρυα όσο βρίσκονται ακόμη στην κοιλιά της μητέρας τους.

Πρώτα απ' όλα, μαθαίνουν τον ήχο της φωνής της μητέρας τους. Επειδή οι ήχοι από το εξωτερικό περιβάλλον πρέπει να ταξιδέψουν μέσα από τον κοιλιακό ιστό της μητέρας και το αμνιακό υγρό που περιβάλει το έμβρυο, οι φωνές που ακούν τα έμβρυα, ξεκινώντας γύρω στον τέταρτο μήνα της κύησης, είναι υποτονικές και πνιγμένες. Ένας ερευνητής λέει πως μοιάζουν πολύ με τη φωνή του δάσκαλου του Τσάρλι Μπράουν στο παλιό καρτούν 'Φιστίκια'. Η φωνή της εγκύου γυναίκας αντηχεί μέσα από το σώμα της, φτάνοντας στο έμβρυο πολύ πιο εύκολα. Και μια που το έμβρυο είναι μαζί της όλη την ώρα, ακούει τη φωνή της συχνά. Όταν το μωρό γεννηθεί, αναγνωρίζει τη φωνή της και προτιμά να την ακούει αντί οποιουδήποτε άλλου.

Πώς το ξέρουμε αυτό; Τα νεογέννητα δεν μπορούν να κάνουν πολλά, αλλά ένα πράγμα που κάνουν καλά είναι το ρούφηγμα. Οι ερευνητές εκμεταλλεύτηκαν αυτό το γεγονός στήνοντας δύο πλαστικές θηλές, με τρόπο ώστε αν το μωρό ρουφάει τη μια ν' ακούει μια ηχογράφηση με τη φωνή της μητέρας του σε ένα ζευγάρι ακουστικά, ενώ αν ρουφάει την άλλη θηλή, ν' ακούει ηχογραφημένη τη φωνή μιας ξένης γυναίκας. Τα μωρά γρήγορα δείχνουν την προτίμησή τους επιλέγοντας την πρώτη. Οι επιστήμονες εκμεταλλεύονται επίσης το γεγονός πως τα μωρά επιβραδύνουν το ρούφηγμά τους όταν κάτι τα ενδιαφέρει και συνεχίζουν να ρουφούν γρήγορα όταν βαρεθούν. Με αυτόν τον τρόπο ανακάλυψαν πως αν οι γυναίκες διάβαζαν φωναχτά επανειλημμένα ένα κομμάτι από τη 'Γάτα στο Καπέλο' του Δρ. Σους, όσο ήταν έγκυες, τα νεογέννητα αναγνώριζαν το απόσπασμα όταν το άκουγαν έξω από τη μήτρα. Το αγαπημένο μου πείραμα αυτού του είδους είναι αυτό που έδειξε πως τα μωρά των γυναικών που έβλεπαν συγκεκριμένα σίριαλ κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αναγνώριζαν το τραγούδι των τίτλων της εκπομπής μόλις γεννιόντουσαν. Άρα τα έμβρυα μαθαίνουν για τη συγκεκριμένη γλώσσα που μιλιέται στον κόσμο στον οποίο θα γεννηθούν.

Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε πέρυσι βρήκε πως από τη γέννα, από τη στιγμή της γέννησης, τα μωρά κλαίνε στην προφορά της γλώσσας της μητέρας τους. Τα μωρά στη Γαλλία κλαίνε σε αύξουσες νότες ενώ στη Γερμανία τελειώνουν το κλάμα σε φθίνουσες νότες μιμούμενα τα μελωδικά περιγράμματα αυτών των γλωσσών. Γιατί όμως αυτό το είδος της εμβρυϊκής μάθησης να είναι χρήσιμο; Μπορεί να έχει εξελιχθεί για να ενισχύσει την επιβίωση του μωρού. Από τη στιγμή της γέννησης, το μωρό αντιδρά περισσότερο στη φωνή του ανθρώπου που είναι πιθανότερο να το φροντίσει -- τη μητέρα του. Ακόμη, κάνει το κλάμα του ν' ακούγεται σαν τη γλώσσα της μητέρας του, πράγμα που το συνδέει ακόμη περισσότερο μαζί της, και του δίνει ένα προβάδισμα σ' αυτό το κρίσιμο έργο: να μάθει πώς να κατανοεί και να μιλά τη μητρική του γλώσσα.

Δεν είναι μόνο ήχοι αυτά που μαθαίνουν τα έμβρυα στη μήτρα. Είναι επίσης γεύσεις και οσμές. Στους επτά μήνες της κύησης, οι γευστικοί κάλυκες του βρέφους έχουν ήδη αναπτυχθεί, και οι οσφρητικοί υποδοχείς που του επιτρέπουν να οσμίζεται λειτουργούν. Οι γεύσεις των τροφών που τρώει μια έγκυος γυναίκα περνούν μέσα στο αμνιακό υγρό, το οποίο καταπίνει συνεχώς το έμβρυο. Τα μωρά φαίνεται να θυμούνται και να προτιμούν αυτές τις γεύσεις όταν έρχονται στον κόσμο. Σε ένα πείραμα, ζητήθηκε από μια ομάδα εγκύων, να πίνουν πολύ χυμό καρότου κατά το τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης, ενώ ένα άλλο γκρουπ εγκύων γυναικών έπινε μόνο νερό. Έξι μήνες αργότερα προσφέρθηκαν στα βρέφη δημητριακά με χυμό καρότου, και παρακολούθησαν τις εκφράσεις τους καθώς έτρωγαν. Οι απόγονοι των γυναικών που έπιναν χυμό καρότου έφαγαν περισσότερα δημητριακά με γεύση καρότου, και απ' ό,τι φαίνεται, τα απόλαυσαν περισσότερο.

Η Γαλλική έκδοση αυτού του πειράματος διεξήχθη στη Ντιζόν της Γαλλίας όπου οι ερευνητές βρήκαν πως οι μητέρες που κατανάλωναν φαγητό και ποτό με γλυκάνισο, κατά την εγκυμοσύνη έδειξαν προτίμηση στο γλυκάνισο την πρώτη μέρα της ζωής τους, και πάλι, όταν εξετάστηκαν αργότερα, την τέταρτη ημέρα της ζωής τους. Τα μωρά των οποίων οι μαμάδες δεν κατανάλωσαν γλυκάνισο είχαν μια αντίδραση που μεταφράζεται περίπου ως 'μπλιαχ'. Αυτό σημαίνει πως τα έμβρυα μαθαίνουν αποτελεσματικά από τις μητέρες τους τι είναι ασφαλές και καλό να τρώνε. Τα έμβρυα μαθαίνουν επίσης την ιδιαίτερη κουλτούρα που θα έχουν μέσα από μια απ' τις ισχυρότερες εκφράσεις της, που είναι το φαγητό. Μυούνται στις χαρακτηριστικές γεύσεις και τα μπαχαρικά της κουζίνας του πολιτισμού τους πριν από τη γέννηση.

Φαίνεται πως τα έμβρυα μαθαίνουν ακόμη μεγαλύτερα μαθήματα. Πριν απ' αυτό όμως, θα ήθελα να θίξω κάτι, για το οποίο μπορεί ν' αναρωτιέστε. Η έννοια της εμβρυακής μάθησης μπορεί να σας οδηγήσει να εμπλουτίσετε το έμβρυο -- παίζοντας Μότσαρτ μέσα από ακουστικά τοποθετημένα πάνω στην έγκυο κοιλιά. Όμως η εννεάμηνη διαδικασία της διαμόρφωσης που συμβαίνει στη μήτρα είναι πολύ πιο ενστικτώδης και παρεπόμενη απ' αυτό. Πολλά απ' αυτά που συναντά η εγκυμονούσα στην καθημερινότητά της, ο αέρας που αναπνέει, το φαγητό και το ποτό που καταναλώνει, τα χημικά στα οποία εκτίθεται, ακόμη και τα συναισθήματα που αισθάνεται -- μοιράζονται κατά κάποιον τρόπο με το έμβρυο. Αποτελούν ένα μίγμα επιρροών τόσο μοναδικό και ιδιοσυγκρασιακό όσο και η ίδια η γυναίκα. Το έμβρυο ενσωματώνει αυτές τις προσφορές στο σώμα του, τις κάνει μέρος του κορμιού του. Συχνά κάνει και κάτι περισσότερο. Χειρίζεται αυτές τις μητρικές συνεισφορές ως πληροφορίες, ως αυτό που ονομάζω 'βιολογικές καρτ-ποστάλ από τον έξω κόσμο'.

Αυτά που μαθαίνει λοιπόν το έμβρυο στη μήτρα δεν είναι ο Μαγικός Αυλός του Μότσαρτ αλλά απαντήσεις σε πολύ πιο καθοριστικές ερωτήσεις για την επιβίωσή του. Θα γεννηθεί σε έναν κόσμο αφθονίας ή στερήσεων; Θα είναι ασφαλές και προστατευμένο, ή θ' αντιμετωπίσει συνεχείς κινδύνους και απειλές; Θα ζήσει μια μακρά και γόνιμη ζωή ή μια ζωή σύντομη και βεβιασμένη; Η δίαιτα της εγκύου και ειδικά τα επίπεδα στρες, παρέχουν σημαντικές πληροφορίες για τις επικρατούσες συνθήκες όπως ένα δάχτυλο σηκωμένο στον άνεμο. Οι προκύπτουσες ρυθμίσεις και αλλαγές στον εγκέφαλο και σε άλλα όργανα του εμβρύου είναι μέρος αυτού που δίνει σ' εμάς τους ανθρώπους την τεράστια ευελιξία μας, την ικανότητά μας να ευημερούμε σε πολλά διαφορετικά περιβάλλοντα, από την επαρχία ως την πόλη, από την τούνδρα ως την έρημο.

Εν κατακλείδι, θέλω να σας πω δύο ιστορίες για τον τρόπο με τον οποίο οι μαμάδες διδάσκουν στα παιδιά τον κόσμο ακόμη και πριν από τη γέννησή τους. Το Φθινόπωρο του 1944, τις πιο σκοτεινές ημέρες του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, τα Γερμανικά στρατεύματα απέκλεισαν τη Δυτική Ολλανδία, εμποδίζοντας κάθε αποστολή τροφής. Η έναρξη της Ναζιστικής πολιορκίας ακολούθησε ένας από τους σκληρότερους χειμώνες των τελευταίων δεκαετιών - είχε τόσο κρύο που το νερό στα κανάλια πάγωσε. Σύντομα το φαγητό έγινε σπάνιο, ώστε αρκετοί ολλανδοί να επιβιώνουν με 500 θερμίδες ημερησίως - το ένα τέταρτο από όσο κατανάλωναν πριν τον πόλεμο. Καθώς οι εβδομάδες στέρησης έγιναν μήνες, κάποιοι κατέληξαν να τρώνε βολβούς τουλίπας. Μέχρι τις αρχές του Μαΐου, το απόθεμα τροφής που μοιραζόταν προσεκτικά είχε εξαντληθεί εντελώς. Εμφανίστηκε το φάσμα της μαζικής πείνας. Έπειτα, στις 5 Μαΐου, 1945, η πολιορκία έληξε ξαφνικά όταν η Ολλανδία απελευθερώθηκε από τους Συμμάχους.

Ο Χειμώνας της Πείνας, όπως έμεινε στην ιστορία, σκότωσε περίπου 10.000 ανθρώπους και αποδυνάμωσε χιλιάδες άλλους. Υπήρχε όμως κι άλλος πληθυσμός που επηρεάστηκε -- τα 40.000 έμβρυα στη μήτρα κατά τη διάρκεια της πολιορκίας. Μερικά από τα αποτελέσματα της κακής διατροφής κατά την εγκυμοσύνη ήταν άμεσα εμφανή στα υψηλά ποσοστά θνησιγένειας, τις γενετικές ανωμαλίες, το χαμηλό βάρος γέννησης και τη βρεφική θνησιμότητα. Κάποια άλλα δεν θα γίνονταν αντιληπτά για πολλά χρόνια. Δεκαετίες μετά τον Χειμώνα της Πείνας, οι ερευνητές τεκμηρίωσαν πως οι άνθρωποι που οι μητέρες τους ήταν έγκυες κατά την πολιορκία ήταν περισσότερο παχύσαρκοι, είχαν περισσότεροι διαβήτη και περισσότερα καρδιακά νοσήματα αργότερα στη ζωή τους από άτομα που είχαν κυοφορηθεί υπό κανονικές συνθήκες. Η προγεννητική εμπειρία της πείνας φαίνεται να άλλαξε τα σώματά τους με δεκάδες τρόπους. Έχουν υψηλότερη αρτηριακή πίεση, χειρότερα προφίλ χοληστερίνης και μειωμένη ανοχή στη γλυκόζη - έναν πρόδρομο του διαβήτη.

Γιατί ο υποσιτισμός στη μήτρα οδηγεί σε ασθένειες αργότερα; Μια εξήγηση είναι πως τα έμβρυα κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν σε μια κακή κατάσταση. Όταν το φαγητό είναι λίγο, εκτρέπουν τα θρεπτικά συστατικά προς το πραγματικά κρίσιμο όργανο, τον εγκέφαλο, μακριά από τα άλλα όργανα όπως η καρδιά και το συκώτι. Αυτό διατηρεί το έμβρυο ζωντανό βραχυπρόθεσμα, αλλά ο λογαριασμός έρχεται αργότερα στη ζωή του όταν τα στερημένα εξ' αρχής όργανα γίνονται πιο ευαίσθητα στις ασθένειες.

Ίσως αυτό δεν είναι το μόνο που συμβαίνει. Φαίνεται ότι τα έμβρυα παίρνουν ερεθίσματα από το ενδομήτριο περιβάλλον και προσαρμόζουν ανάλογα τη φυσιολογία τους. Ετοιμάζονται για τον κόσμο που πρόκειται ν' αντιμετωπίσουν στην άλλη πλευρά της μήτρας. Το έμβρυο προσαρμόζει τον μεταβολισμό του και άλλες φυσιολογικές διαδικασίες εν όψει του περιβάλλοντος που το περιμένει. Η βάση για τις προβλέψεις του εμβρύου είναι η διατροφή της μητέρας. Τα γεύματα που καταναλώνει μια εγκυμονούσα αποτελούν ένα είδος ιστορίας, ένα παραμύθι αφθονίας ή ένα ζοφερό χρονικό στερήσεων. Η ιστορία αυτή μεταδίδει πληροφορίες που το έμβρυο χρησιμοποιεί για να οργανώσει το σώμα του και τα συστήματά του -- μια προσαρμογή στις επικρατούσες συνθήκες που διευκολύνει τη μελλοντική του επιβίωση. Αντιμέτωπο με ισχυρά περιορισμένους πόρους, ένα μικρόσωμο παιδί με μειωμένες ενεργειακές ανάγκες έχει στην πραγματικότητα μεγαλύτερη πιθανότητα να ζήσει ως την ενηλικίωση.

Το πραγματικό πρόβλημα αρχίζει όταν η εγκυμονούσα είναι κατά κάποιο τρόπο αναξιόπιστη αφηγητής, όταν τα έμβρυα οδηγούνται να περιμένουν έναν κόσμο στερήσεων και γεννιούνται αντ' αυτού σ' έναν κόσμο αφθονίας. Αυτό συνέβη στα παιδιά του Ολλανδικού Χειμώνα της Πείνας. Τα υψηλότερα ποσοστά παχυσαρκίας, οδηγούν σε διαβήτη και καρδιακές παθήσεις. Σώματα που δημιουργήθηκαν για να βασίζονται σε κάθε θερμίδα βρίσκονται να κολυμπούν στις περιττές θερμίδες της μεταπολεμικής διατροφής της Δύσης. Ο κόσμος για τον οποίο έμαθαν όταν ήταν στη μήτρα δεν ήταν ο ίδιος με τον κόσμο στον οποίο γεννήθηκαν.

Να μια ακόμη ιστορία. Στις 8:46πμ στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στην περιοχή του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη -- επιβάτες που ξεχύνονται από τα τρένα, σερβιτόρες που ετοιμάζουν τα τραπέζια για το πρωινό, χρηματιστές που εργάζονται ήδη στα τηλέφωνα της Γουόλ Στριτ. 1.700 απ' αυτούς ήταν έγκυες γυναίκες. Όταν τ' αεροπλάνα έπεσαν στους πύργους κι αυτοί κατέρρευσαν, πολλές από τις γυναίκες βίωσαν την ίδια φρίκη που υπέστησαν άλλοι επιζώντες της καταστροφής -- το συγκλονιστικό χάος και τη σύγχυση, τα σύννεφα με τη δυνητικά τοξική σκόνη και τα συντρίμμια, το χτυποκάρδι από φόβο για τη ζωή τους.

Ένα χρόνο μετά την 11η Σεπτεμβρίου, οι ερευνητές μελέτησαν μια ομάδα γυναικών που ήταν έγκυες όταν εκτέθηκαν στην επίθεση του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Στα μωρά αυτών των γυναικών που ανέπτυξαν μετατραυματικό σύνδρομο στρες, η PTSD, μετά απ' αυτή τη δοκιμασία, οι ερευνητές ανακάλυψαν έναν βιολογικό δείκτη ευαισθησίας στο PTSD -- ένα αποτέλεσμα που ήταν πιο έντονο σε βρέφη των οποίων οι μητέρες έζησαν την καταστροφή στο τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Με άλλα λόγια, οι μητέρες με μετατραυματικό σύνδρομο στρες μεταβίβασαν μια ευαισθησία στην πάθηση στα παιδιά τους, όσο εκείνα ήταν στη μήτρα.

Σκεφτείτε τώρα αυτό: Το μετατραυματικό σύνδρομο στρες φαίνεται να είναι μια αντίδραση στο στρες που δεν πήγε καλά, που προκαλεί στα θύματά του, τεράστια άσκοπη ταλαιπωρία. Υπάρχει κι άλλος τρόπος να σκεφτούμε το PTSD. Αυτό που μοιάζει παθολογικό σ' εμάς μπορεί στην πραγματικότητα να είναι μια χρήσιμη προσαρμογή σε κάποιες καταστάσεις. Σε ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο περιβάλλον, οι χαρακτηριστικές εκδηλώσεις του PTSD -- μια υπερ-επίγνωση του περιβάλλοντός, μια γρήγορη αντίδραση στον κίνδυνο -- θα μπορούσε να σώσει τη ζωή κάποιου. Η αντίληψη ότι η προγεννητική μετάδοση του PTSD είναι κληρονομούμενη, είναι ακόμη υποθετική, αλλά τη βρίσκω μάλλον δυσάρεστη. Θα σήμαινε πως, ακόμη και πριν από τη γέννα, οι μητέρες προειδοποιούν τα παιδιά τους πως είναι άγριος ο κόσμος εκεί έξω, λέγοντάς τους "Προσοχή".

Για να είμαι ξεκάθαρη: Η εμβρυϊκή προέλευση, δεν θέλει να κατηγορήσει τις γυναίκες για ό,τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Σχετίζεται με την ανακάλυψη τρόπων για την προώθηση της υγείας και της ευημερίας της επόμενης γενιάς. Αυτή η σημαντική προσπάθεια πρέπει να εστιάσει σ' αυτά που μαθαίνουν τα έμβρυα κατά τη διάρκεια των 9 μηνών που περνούν στη μήτρα. Η μάθηση είναι μια από τις πιο σημαντικές δραστηριότητες της ζωής, και αρχίζει πολύ νωρίτερα απ' ό,τι φανταστήκαμε ποτέ.

Σας ευχαριστώ.

Πηγή: TED

O κλεφτοπόλεμος κυβέρνησης και Εκκλησίας για το μάθημα των Θρησκευτικών έως την τελική υποταγή της πρώτης στη δεύτερη έπειτα από παλινωδίες ημερών καταντά αστείος. Αστείος, γιατί από τα έπη του πρώην υφυπουργού Παιδείας Τάσου Κουράκη, ο οποίος ξηλώθηκε από τον Τσίπρα με συνοπτικές διαδικασίες, έως τις ασυναρτησίες της αναπληρώτριας υπουργού Σίας Αναγνωστοπούλου μεσολάβησε κάτι σημαντικό που κάποιες μειοψηφίες στον ΣΥΡΙΖΑ τείνουν να υποτιμούν: Η μεταμόρφωση του κόμματός τους από ριζοσπαστικό σε συστημικό.

Οι γραφικές συναντήσεις υπουργών με τις ενώσεις αθέων, προκειμένου να συζητηθούν θέματα όπως η κατάργηση των Θρησκευτικών, όσο και οι ύποπτες παραινέσεις να ζητείται η απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών και από τους ορθοδόξους (προς τα εκεί κατέτεινε η πρόταση της κυρίας Αναγνωστοπούλου για αιτήσεις απαλλαγής χωρίς αναφορά θρησκεύματος) ανήκουν πλέον στο ιδεολογικό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός είναι πολύ έξυπνος για να βάλει απέναντί του την Εκκλησία και το πλήρωμά της, τη στιγμή που καλείται να λάβει δύσκολα μέτρα και έχει ανάγκη την καταλλαγή.

Ο Σημίτης που το επιχείρησε μια φορά ακόμη το μετανιώνει. Ηττήθηκε. Ωστόσο, η διατήρηση του μαθήματος των Θρησκευτικών, με τις όποιες προσαρμογές μελετά ο νέος υπουργός Νίκος Φίλης, δεν πρέπει να προσεγγίζεται με όρους ισχύος αλλά με όρους Ιστορίας και υπεροχής. Υπεροχής, γιατί τα μεγάλα θεολογικά ζητήματα πρέπει να γίνονται κτήμα των μαθητών υπό την έννοια ότι η Ορθοδοξία είναι πιο φιλελεύθερο και πιο ανεκτικό δόγμα από καθολικισμό – προτεσταντισμό.

Η Ορθοδοξία δεν πειθαναγκάζει τους ανθρώπους να ζουν με το ζόρι. Ευλογεί τον γάμο αλλά επιτρέπει το διαζύγιο, όχι όπως στον καθολικισμό που σχεδόν απαγορεύει τη λύση του. Η Ορθοδοξία δεν επιβάλλεται στους ανθρώπους. Παρακολουθήστε το θορυβώδες τυπικό μιας ορθόδοξης βάπτισης και μιας κυριλέ βάπτισης άλλων δογμάτων του χριστιανισμού. Στις πρώτες ο παπάς λέει λίγα λόγια παραίνεσης στο τέλος προς τους γονείς. Στις δεύτερες ο ιερέας σταματά κάθε τρεις και λίγο το μυστήριο για νουθεσίες.

Στην Ορθοδοξία ο κλήρος μπορεί και να είναι λαϊκός, από τις κατώτερες τάξεις. Στα άλλα δόγματα πολύ περιορισμένα. Η σύγκριση ευνοεί, λοιπόν, την ορθόδοξη θρησκεία. Και με όρους Ιστορίας, όμως, η Εκκλησία μας δικαιούται να είναι παρούσα στη σχολική ζωή. Οχι επειδή σώνει και καλά το επιβάλλει το Σύνταγμα. Αλλά γιατί στους παπάδες όρκιζε τους Ανδρες του ο Παύλος Μελάς στον Μακεδονικό Αγώνα. Γιατί με τον παπα-Ανυπόμονο δίπλα στρατολογούσε χωριάτες στην Αντίσταση ο Βελουχιώτης. Γιατί με τους δεσποτάδες κηρύξαμε την Επανάσταση. Η Εκκλησία και η Ορθοδοξία είναι μέρος της εθνικής μας ζωής. Γι” αυτό είναι μέσα στα σχολεία.

«Μην αφήνετε άλλους μουσουλμάνους να εισέρχονται στην χώρα. Πρόκειται για εισβολή. Δε θα εξαφανιστούμε εμείς επειδή άλλοι κάνουν πολέμους»

 H Ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας ζήτησε από την κυβέρνηση της χώρας να μην αφήσει πλέον να εισέρχονται άλλοι μουσουλμάνοι πρόσφυγες στη χώρα για να αποφευχθεί η «εισβολή».

 Σε έκτακτη σύγκλησή της η Ιερά Σύνοδος της βουλγαρικής εκκλησίας εξέδωσε μια γνωμοδότηση για τους μετανάστες από χώρες της Μέσης Ανατολής και της βόρειας Αφρικής.

 Σε αυτήν σημειώνεται ότι υπάρχει έντονη ανησυχία για τους εισερχόμενους μετανάστες, οι οποίοι είναι μουσουλμάνοι, σχετικά με τη σταθερότητα του βουλγαρικού κράτους.

 Η γνωμοδότηση αυτή υπογράφεται από τον Πατριάρχη της βουλγαρικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Νεόφυτο. Η Εκκλησία προτρέπει τη βουλγαρική κυβέρνηση να μην επιτρέψει την είσοδο και άλλων μεταναστών στη βουλγαρική επικράτεια.

 «Κατά τους τελευταίους μήνες έχουμε δει ένα κύμα μεταναστών λόγω του πολέμου από χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής να αναζητούν καταφύγιο σε ευρωπαϊκές χώρες.Ένα κύμα, το οποίο αποκτά όλα τα σημεία της Εισβολής.

Ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, βιώνει συμπόνια και κάνει εκκλήσεις για αλληλεγγύη σε όλους όσους έχουν παγιδευτεί μαζί μας και στην πραγματικότητα χρειάζονται φροντίδα και υλική στήριξη, σύμφωνα με τις δυνατότητες μας.

Αλλά, είναι επίσης σαφές, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι έντονα κατά του πολέμου που αποτελεί αιτία της ανθρώπινης εξαθλίωσης. Η εκκλησία πάντα διερευνά τις αιτίες αυτής της ατυχίας και απευθύνει έκκληση για την άρση των λόγων. Η μάχη πρέπει να δοθεί στις αιτίες που δημιουργούν τον πόλεμο, αλλιώς η όλη προσπάθεια είναι καταδικασμένη. Πάντως ο βουλγαρικός λαός δεν πρέπει να πληρώσει το τίμημα με εξαφάνιση.

Βοηθάμε και θα βοηθήσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε τους πρόσφυγες που ήδη βρίσκονται στην πατρίδα μας, που έχουν ξεχωριστή πίστη και ιθαγένεια, αλλά η κυβέρνησή δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιτρέψει την είσοδο σε περισσότερους πρόσφυγες στη χώρα μας», τονίζει η Ιερά Σύνοδος της Βουλγαρίας.

 Πιο κάτω τονίζει για τους μουσουλμάνους μετανάστες:

 «Η χριστιανική κοινότητα στο μέλλον θα έχει ένα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα από ό, τι υποψιαζόμαστε».

 Ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσοφ δήλωσε την Παρασκευή ότι έχει "ανησυχίες" για μια πιθανή μαζική εισροή μεταναστών κατά τους προσεχείς μήνες.

 «Φοβάμαι και ο βουλγαρικός λαός είναι φοβισμένος. Μόνον τις θρησκείες αν εξετάσουμε. Εμείς είμαστε Χριστιανοί, αυτοί είναι μουσουλμάνοι».

Εἶναι μεγάλη εὐλογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ποὺ ἡ ἐποχή μας ἀξιώθηκε νὰ ἀναδείξει μεγάλους Ἁγίους, ὅπως ὁ Ἅγιος Παΐσιος καὶ ὁ Ἅγιος Πορφύριος. Ἰδιαίτερα ὁ Ἅγιος Παΐσιος θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς ὁ κατεξοχὴν Ἅγιος τῆς ἐποχῆς μας, ἀφοῦ αὐτὸς ὅσο κανείς ἄλλος «ἔπιασε» τὸν σφυγμὸ τῆς ἐποχῆς μας καὶ βοήθησε οὐσιαστικὰ τοὺς ἀνθρώπους συνδέοντάς τους μὲ τὴν Ἐκκλησία.

Στάθηκε ὁ προφήτης τοῦ Γένους στὸν 20ὸ αἰώνα, ὅπως ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς στὸν 18ο. Στάθηκε ὁ ἐμψυχωτὴς καὶ παρηγορητής, ὁ ἀπλανὴς διδάσκαλος καὶ συγχρόνως παγκόσμιος Ἅγιος, ἀφοῦ κάθε Ἅγιος ἀνήκει στὴν οἰκουμενικὴ Ὀρθοδοξία, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ τάφος του στὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου τῆς Σουρωτῆς ἔχει γίνει πανορθόδοξο προσκύνημα.

Οἱ γραμμὲς ποὺ χαράσσονται ἀποτελοῦν, τρόπον τινά, ἕνα ἐλάχιστο ἀντίδωρο στὴν ἁγιασμένη μορφὴ τοῦ Γέροντα, ἀφοῦ μὲ τὶς δικές του εὐχὲς καὶ τὴν

εὐλογία –ὅπως φυσικὰ καὶ μὲ τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου– δημιουργήθηκε τὸ μοναστήρι μας τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου στὸ Βατοπαίδι Ὁρμυλίας στὴ Σιθωνία Χαλκιδικῆς.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος συνέχισε τὴν παράδοση, ποὺ θέλει τοὺς μοναχοὺς στὴν πρώτη γραμμὴ τῶν ἀγώνων γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς πίστεως. Ὁ καθηγητὴς τῆς ἐρήμου Μέγας Ἀντώνιος ὑπῆρξεν ὁ πρῶτος διδάξας καὶ πράξας σ’ αὐτὸ τὸ θέμα, ὅταν ἄφησε τὸ ἐρημητήριό του καὶ κατέβηκε στὴν τότε μεγαλούπολη Ἀλεξάνδρεια, τεθεὶς μαζὶ μὲ τὸν μαθητή του Μέγα Ἀθανάσιο Ἀλεξανδρείας ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀγῶνος τῶν Ὀρθοδόξων ἐναντίον τῆς φοβερᾶς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου1.

Πράγματι, οἱ Ἅγιοι γνωρίζοντες ἐμπειρικά, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν καταστροφή, ποὺ προξενεῖ στὸν ἄνθρωπο ἡ ἀμετανόητη ἐμμονὴ στὴν αἵρεση, ἀγωνίσθηκαν μέχρι καὶ αἵματος γιὰ νὰ διατηρηθεῖ ἀνοικτὴ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἡ ὁδὸς τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας καὶ θεοκοινωνίας, τὴν ὁποία ναρκοθετεῖ ἡ αἵρεση.

Οἱ Ἅγιοι δὲν ἔκαναν, τρόπον τινά, ξεχωριστὴ «ἀντιαιρετικὴ ἐργασία». Αὐτὴ προέκυψε ἀβίαστα ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ξεκάθαρης δογματικῆς συνειδήσεως ποὺ εἶχαν γιὰ τὴν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς κιβωτοῦ τῆς σωτηρίας.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος, συγκεκριμένα, βοήθησε ἀθόρυβα ἀμέτρητους ἀνθρώπους νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὶς ποικιλώνυμες πλάνες, νέες καὶ παλαιές. Καὶ ὄχι μόνον τοὺς βοήθησε νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν πλάνη, ἀλλὰ τοὺς βοήθησε νὰ συνδεθοῦν ὀργανικὰ καὶ συνειδητὰ μὲ τὸ πνευματικὸν ἰατρεῖον τῆς Ἐκκλησίας.

Πλῆθος ἀνθρώπων ἐλευθέρωσε ἀπὸ μάγια καὶ λοιπὲς δαιμονικὲς ἐπήρειες. Ὅλοι αὐτοὶ δοξάζουν τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὸν γνήσιο θεράποντά του Ἅγιο Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη.

Τὸ φρόνημα τοῦ Ἁγίου μας ἦταν γνήσια Ὀρθόδοξο καὶ ἐκκλησιοκεντρικό. Ὅλη ἡ φροντίδα του ἦταν νὰ συνδέσει τοὺς κουρασμένους καὶ ταλαιπωρημένους ἀπὸ τὰ πάθη, τὴν ἁμαρτία καὶ τὶς πλάνες ἀνθρώπους μὲ τὸν Σωτήρα Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του· ὄχι μὲ τὸν ἑαυτό του.

Ὁ τρόπος του ἦταν, ὅπως ἔλεγε χαρακτηριστικά, ὅλα νὰ γίνονται «μὲ πόνο καὶ ἀγάπη», πρὸς οἰκοδομὴ πνευματικὴ καὶ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ.

Ὁλόκληρα βιβλία ἔχουν γραφεῖ ἀπὸ ἀνθρώπους, ποὺ βοηθήθηκαν ἀπὸ τὸν Ἅγιο νὰ ἀπαγκιστρωθοῦν ἀπὸ μαγεῖες, ἀποκρυφισμοὺς καὶ ἀπωανατολίτικες ἰνδουϊστικὲς καὶ βουδιστικὲς πλάνες2.

Ὁ Ἅγιος, ἐπίσης, γνωρίζοντας τὸ πῶς ἐργάζεται ὁ πονηρός, εἰδικὰ στὴν ἐποχή μας, γιὰ νὰ τυλίξει τὸν κόσμον ὅλον «σὲ μιὰ κόλλα χαρτὶ» καὶ νὰ ἐπιβάλει παγκοσμίως τὴν ἐξουσία τοῦ Ἀντιχρίστου, ἔγραψε στὰ 1987 μὲ τὸ ἴδιο του τὸ χέρι, καὶ ἔτσι ἰδιόγραφο ζήτησε νὰ τυπωθεῖ, ξεχωριστὸ καθοδηγητικὸ φυλλάδιο μὲ τίτλο «Σημεῖα τῶν καιρῶν». Τὸ μήνυμα, ποὺ περνᾶ ὁ Ἅγιος καὶ μὲ αὐτὸ τὸ κείμενό του,

εἶναι ἀγωνιστικὸ καὶ αἰσιόδοξο: ἡ νίκη εἶναι τοῦ Χριστοῦ καὶ αὐτῶν ποὺ ἀγαποῦν καὶ ἀκολουθοῦν τὸν Χριστό.

Ὁ Ἅγιος Γέροντας ἐχαρακτήριζε, ὅπως καὶ ὁ Ἅγιος Πορφύριος, τὶς προτεσταντικὲς παραφυάδες καὶ ἰδιαίτερα τοὺς λεγομένους Πεντηκοστιανοὺς ὡς μεγάλη πλάνη καὶ μεγάλο δαιμόνιο καὶ πολλοὺς βοήθησε νὰ δοῦν αὐτὴ τὴν πραγματικότητα καὶ νὰ φύγουν ἀπὸ ἐκεῖ.

Κρυστάλλινη ἦταν ἡ θέση του καὶ ἀπέναντι στὸν σύγχρονο μεγάλο πειρασμὸ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἀκούει εἰς τὸ ὄνομα οἰκουμενισμὸς καὶ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν ἄλλον Ἅγιο τῆς ἐποχῆς μας, τὸν Σέρβο Ἰουστῖνο Πόποβιτς ὡς παναίρεση. Γιὰ τὸ θέμα αὐτό, ἤδη ἀπὸ τὸ ξεκίνημα σχεδὸν τοῦ πειρασμοῦ τῶν συμπροσευχῶν καὶ τῶν ἰσοπεδωτικῶν οἰκουμενιστικῶν ἀνοιγμάτων, τῆς οὐσιαστικῆς καταργήσεως τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἐξομοιώσεώς της μὲ τὶς ποικιλώνυμες αἱρετικὲς παρασυναγωγὲς ἔγραψε ἐπιστολή, τὴν ὁποίαν ἔστειλε πρὸς τὸν ἄλλον ὁμολογητὴ καὶ ἀγωνιστὴ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο γιὰ νὰ δημοσιευθεῖ στὴν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος.

Ἐκεῖ μὲ ἕναν ἐξαιρετικὸ συνδυασμὸ λεπτότητος ἀλλὰ καὶ παρρησίας ἀναφέρεται στὸν «... βαθύ [του] πόνον διὰ τὴν γραμμὴν καὶ κοσμικὴν ἀγάπην δυστυχῶς τοῦ πατέρα μας κ.κ. Ἀθηναγόρα. Ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μίαν ἄλλην

γυναῖκα μοντέρνα, ποὺ λέγεται Παπικὴ Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δὲν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ σεμνή»3. Ἐπισημαίνει στὴν ἴδια ἐπιστολή: «Ἃς γνωρίζωμεν ὅτι δὲν ὑπάρχουν μόνον φυσικοὶ νόμοι, ἀλλὰ καὶ πνευματικοί. Ἑπομένως, ἡ μέλλουσα ὀργὴ τοῦ Θεοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπισθῇ μὲ συνεταιρισμὸν ἁμαρτωλῶν (διότι διπλὴν ὀργὴν θὰ λάβωμεν), ἀλλὰ μὲ μετάνοιαν καὶ τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου»4.

Ἰδιαίτερα τραγικὴ εἶναι ἡ διαπίστωση τοῦ Ἁγίου ὅτι «... μετὰ λύπης μου, ἀπὸ ὅσους φιλενωτικοὺς ἔχω γνωρίσει, δὲν εἶδα νὰ ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική, οὔτε φλοιό. Ξέρουν, ὅμως νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, ἐνῷ οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεόν, διότι δὲν τὸν ἔχουν ἀγαπήσει»5. Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: «Ἃς εὐχηθοῦμε νὰ δώσῃ ὁ Θεὸς τὸν φωτισμόν Του σὲ ὅλους μας καὶ εἰς τὸν Πατριάρχην μας Κον.Κον. Ἀθηναγόραν,... νὰ πραγματοποιηθῇ ἡ γαλήνη ἀνάμεσα στὸ σκανδαλισμένο ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἡ εἰρήνη καὶ ἡ ἀγάπη μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ κατόπιν ἂς γίνῃ σκέψις διὰ τὴν ἕνωσιν μετὰ τῶν ἄλλων Ὁμολογιῶν, ἐὰν καὶ ἐφ’ ὅσον εἰλικρινῶς ἐπιθυμοῦν νὰ ἀσπαθοῦν τὸ Ὀρθόδοξον δόγμα»6. Σχολιάζοντες τὰ ἀνωτέρω ἐπισημαίνουμε ὅτι ὁ Ἅγιος δὲν ὀνομάζει «Ἐκκλησίες» τοὺς παπικοὺς καὶ προτεστάντες, ἀλλὰ «Ὁμολογίες» καὶ θεωρεῖ ὅτι ἡ ἀληθὴς μέθοδος ἑνώσεως εἶναι μία καὶ ἁπλή: ἡ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν.

Ὁ Ἅγιος, ὡς θεοφώτιστος, διέκρινε ἐγκαίρως ὅτι ὁ διαχριστιανικὸς Οἰκουμενισμὸς ὁδηγεῖ τελικὰ καὶ στὸν διαθρησκειακὸ Οἰκουμενισμὸ καὶ τὴν Πανθρησκεία: Γράφει σὲ ἄλλο κείμενό του: «Σήμερα δυστυχῶς μπῆκε ἡ εὐρωπαϊκὴ εὐγένεια καὶ πᾶνε νὰ δείξουν τὸν καλό. Θέλουν νὰ δείξουν ἀνωτερότητα καὶ τελικὰ πᾶνε νὰ προσκυνήσουν τὸν διάβολο μὲ τὰ δύο κέρατα. “Μία θρησκεία, σοῦ λένε, νὰ ὑπάρχῃ” καὶ τὰ ἰσοπεδώνουν ὅλα. Ἦρθαν καὶ σ’ ἐμένα μερικοὶ καὶ μοῦ εἶπαν: “Ὅσοι πιστεύουμε στὸν Χριστὸ νὰ κάνουμε μία θρησκεία”. “Τώρα εἶναι σὰν νὰ μοῦ λέτε, τοὺς εἶπα, χρυσὸ καὶ μπακίρι, χρυσὸ τόσα καράτια καὶ τόσα ποὺ τὰ ξεχώρισαν, νὰ τὰ μαζέψουμε πάλι καὶ νὰ τὰ κάνουμε ἕνα. Εἶναι σωστὸ νὰ τὰ ἀνακατέψουμε πάλι; Ρωτῆστε ἕναν χρυσοχόο: Κάνει νὰ ἀνακατέψουμε τὴν σαβούρα μὲ τὸν χρυσό;. Ἔγινε τόσος ἀγώνας γιὰ νὰ λαμπικάρῃ τὸ δόγμα. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κάτι ἤξεραν καὶ ἀπαγόρευσαν τὶς σχέσεις μὲ αἱρετικό. Σήμερα λένε: “Ὄχι μόνο μὲ αἱρετικό, ἀλλὰ καὶ μὲ Βουδιστὴ καὶ μὲ πυρολάτρη καὶ μὲ δαιμονολάτρη νὰ συμπροσευχηθοῦμε. Πρέπει νὰ βρίσκωνται στὶς συμπροσευχές τους καὶ στὰ συνέδρια καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι. Εἶναι μιὰ παρουσία.

Τί παρουσία; Τὰ λύνουν ὅλα μὲ τὴν λογικὴ καὶ δικαιολογοῦν τὰ ἀδικαιολόγητα. Τὸ εὐρωπαϊκὸ πνεῦμα νομίζει ὅτι καὶ τὰ πνευματικὰ θέματα μποροῦν νὰ μποῦν στὴν Κοινὴ Ἀγορά...»7.

Θὰ κλείσουμε μὲ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴ βιογραφία τοῦ Ἁγίου, ποὺ ἔγραψε ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ κοντινούς του μαθητές, ὁ Λιβανικῆς καταγωγῆς παπα-Ἰσαὰκ καὶ ὁλοκλήρωσε μετὰ τὴν κοίμησή του ἡ συνοδεία του. Γράφει λοιπὸν ὁ παπα-Ἰσαάκ, περιγράφοντας τὴν ἀταλάντευτη στάση τοῦ Ἁγίου στὰ θέματα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ὁμολογίας:

«Ἀπὸ τὸ Στόμιο εἴδαμε τὸν Γέροντα σφοδρὸ πολέμιο τῶν αἱρέσεων. Στὰ θέματα τῆς πίστεως ἦταν ἀκριβὴς καὶ ἀσυγκατάβατος. Ἔλεγε: “Στὴν Ἀλήθεια δὲν γίνονται ἐκπτώσεις. Ἡ Ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός”.

»Καταπολέμησε τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ μιλοῦσε γιὰ τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν πληροφορία του ἀρυόμενος ἀπὸ τὴν ἐν καρδίᾳ του θεία χάρι. Ὁ βίος του ἀποδείκνυε τὴν ὑπεροχὴ τῆς Ὀρθοδοξίας.

»Μὲ τὴν διάκρισή του συμβούλευε: “Στοὺς Χριστιανοὺς ποὺ δὲν εἶναι Ὀρθόδοξοι, δὲν πρέπει νὰ τοὺς λέμε ὅτι θὰ πᾶνε στὴν κόλαση ἢ ὅτι εἶναι ἀντίχριστοι ἀλλὰ οὔτε καὶ ὅτι θὰ σωθοῦν. Διότι μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τοὺς ἀναπαύουμε ψεύτικα καὶ θὰ κριθοῦμε γι’ αὐτό. Θὰ πρέπει νὰ τοὺς βάλουμε τὴν καλὴ ἀνησυχία, νὰ τοὺς ποῦμε ὅτι βρίσκονται σὲ πλάνη”.

»Εἶχε μεγάλη ὀρθόδοξη εὐαισθησία, γι’ αὐτὸ δὲν δεχόταν συμπροσευχὲς καὶ κοινωνία μὲ πρόσωπα μὴ ὀρθόδοξα. Τόνιζε: “Γιὰ νὰ συμπροσευχηθοῦμε μὲ κάποιον πρέπει νὰ συμφωνοῦμε στὴν πίστη”. Διέκοπτε τὶς σχέσεις του ἢ ἀπέφευγε νὰ δῆ κληρικοὺς ποὺ συμμετεῖχαν σὲ κοινὲς προσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους. Τὰ “μυστήρια” τῶν ἑτεροδόξων δὲν τὰ ἀναγνώριζε καὶ συμβούλευε οἱ προσερχόμενοι στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νὰ κατηχοῦνται καλά, πρὶν βαπτισθοῦν.

»Γιὰ ἕνα διάστημα εἶχε διακόψει, μαζὶ μὲ ὅλο σχεδὸν τὸ ὑπόλοιπο Ἅγιον Ὄρος, τὸ μνημόσυνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα γιὰ τὰ ἐπικίνδυνα ἀνοίγματά του πρὸς τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς. Ἀλλὰ τὸ ἔκανε μὲ πόνο: “Κάνω προσευχή”, εἶπε σὲ κάποιον, “γιὰ νὰ κόβῃ ὁ Θεὸς μέρες ἀπὸ μένα καὶ νὰ τὶς δίνῃ στὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα, γιὰ νὰ ὁλοκληρώσῃ τὴν μετάνοιά του”.

»Τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους (μονοφυσίτες) –ὅπως καὶ ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἑτεροθρήσκους– τοὺς θεωροῦσε μὲν ὡς πλάσματα Θεοῦ καὶ ἀδελφούς μας κατὰ σάρκα (ἀπὸ τὸν Ἀδάμ), ἀλλὰ ὄχι παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀδελφούς μας καὶ κατὰ πνεῦμα, ποὺ θεωροῦσε μόνο τοὺς Ὀρθοδόξους. Ὅσον ἀφορᾶ δὲ τὰ ἐσχάτως ὑποστηριζόμενα ἀπὸ μονοφυσίτες (καὶ φιλομονοφυσίτες) ὁ Γέροντας εἶχε ἐπισημάνει: “Αὐτοὶ δὲν λένε ὅτι δὲν κατάλαβαν τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ἀλλ’ ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες δὲν τοὺς κατάλαβαν. Δηλαδὴ σὰν νὰ ἔχουν αὐτοὶ δίκαιο καὶ τοὺς παρεξηγήσανε”. Τέλος χαρακτήρισε ὡς βλασφημία κατὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων τὴν προτεινόμενη κάθαρση τῶν Λειτουργικῶν βιβλίων ἀπὸ τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ αἱρετικοῦ γιὰ τὸν Διόσκορο καὶ Σεβῆρο. Εἶπε: “Τόσοι ἅγιοι Πατέρες ποὺ εἶχαν θεῖο φωτισμὸ καὶ ἦταν σύγχρονοι, δὲν τοὺς κατάλαβαν καὶ τοὺς παρεξήγησαν καὶ ἐρχόμαστε ἐμεῖς μετὰ ἀπὸ τόσους αἰῶνες νὰ διορθώσουμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες; Ἀλλὰ καὶ τὸ θαῦμα τῆς Ἁγίας Εὐφημίας δὲν τὸ ὑπολογίζουν; Καὶ αὐτὴ παρεξήγησε τὸν τόμο τῶν αἱρετικῶν;”»8.

Ἂς εὐχηθοῦμε νὰ ἀποτελέσουν οἱ τόσο ξεκάθαρες καὶ σύμφωνες μὲ τὴν παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων θέσεις τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ὁδηγὸ γιὰ ὅλους μας ἀλλὰ καὶ ἰδιαιτέρως γι’ αὐτοὺς ποὺ χειρίζονται ἀπὸ θέσεως εὐθύνης τὰ θέματα τῶν σχέσεών μας μὲ τοὺς ἑτεροδόξους.

1. Γιὰ τὴν παρουσία τῶν μοναχῶν σὲ ὅλους τοὺς ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, βλ. τὴ σπουδαία μελέτη τοῦ ἀρχιμ. Βασιλείου Παπαδάκη μὲ τίτλο Οἱ ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκδ. Ἱ. Μονῆς Ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Ρωμαίας, Ρέθυμνο2 2008.

2. Βλ. βιβλίο Διονυσίου Φαρασιώτη, Οἱ γκουρού, ὁ νέος καὶ ὁ γέροντας Παΐσιος, Θεσσαλονίκη, μὲ ἀλλεπάλληλες ἐκδόσεις ἀπὸ τὸ 2000 μέχρι σήμερα.

3. Βλ. τὴν ἐπιστολὴ μὲ ἡμερομηνία 23.1.1969, δημοσιευμένη στὸ περιοδ. Παρακαταθήκη, τ. 52, σσ. 2-4. Ἡ ἐπιστολὴ δημοσιεύθηκε κατόπιν καὶ ἀλλοῦ καὶ ἐκυκλοφορήθη καὶ σὲ ξεχωριστὸ φυλλάδιο.

4. Αὐτόθι.

5. Αὐτόθι.

6. Αὐτόθι.

7. Βλ. Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι τ. Α ́. Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο, ἐκδ. Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 2002, σσ. 347-348.

8. Βλ. † Ἱερομονάχου Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος

6 2008, σσ. 729-731

Πηγή: (Περιοδικό Θεοδρομία: Απρίλιος - Ιούνιος 2015), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Μὲ ἀφορμὴ ἀφενὸς ὅσα δήλωσε ἡ νέα Ἀναπληρώτρια Ὑπουργὸς Παιδείας, κ. Σία Ἀναγνωστοπούλου, σὲ συνέντευξή της «Στὸ Κόκκινο» καὶ ἀφετέρου ἕνα Δελτίο Τύπου τῆς ΟΛΜΕ, σχετικὰ μὲ τὸ ζήτημα τῶν ἀπαλλαγῶν ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων αἰσθάνεται τὴν ὑποχρέωση νὰ ὑπενθυμίσει πρὸς ὅλους ὅτι τὸ ζήτημα ἔχει λυθεῖ ὁριστικὰ μὲ τελεσίδικες ἀποφάσεις τῶν ἑλληνικῶν δικαστηρίων, ποὺ δεσμεύουν τὴ διοίκηση καὶ ἑπομένως τὴν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας.

Ἀθήνα 25 Σεπτεμβρίου 2015
Ἀριθμ. Πρωτ.: 125

Μὲ ἀφορμὴ ἀφενὸς ὅσα δήλωσε ἡ νέα Ἀναπληρώτρια Ὑπουργὸς Παιδείας, κ. Σία Ἀναγνωστοπούλου, σὲ συνέντευξή της «Στὸ Κόκκινο» καὶ ἀφετέρου ἕνα Δελτίο Τύπου τῆς ΟΛΜΕ, σχετικὰ μὲ τὸ ζήτημα τῶν ἀπαλλαγῶν ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων αἰσθάνεται τὴν ὑποχρέωση νὰ ὑπενθυμίσει πρὸς ὅλους ὅτι τὸ ζήτημα ἔχει λυθεῖ ὁριστικὰ μὲ τελεσίδικες ἀποφάσεις τῶν ἑλληνικῶν δικαστηρίων, ποὺ δεσμεύουν τὴ διοίκηση καὶ ἑπομένως τὴν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας. Ἅπαντες οἱ ἁρμόδιοι γιὰ τὴ λήψη ἀποφάσεων ἀλλὰ καὶ οἱ συνάδελφοι συνδικαλιστὲς ὀφείλουν νὰ μελετήσουν σὲ βάθος τὸ περιεχόμενο τῆς τελευταίας Ἐγκυκλίου καθὼς καὶ τῶν σχετικῶν δικαστικῶν ἀποφάσεων, πρὶν προβοῦν σὲ προτάσεις καὶ διατυπώσουν ἀπόψεις γιὰ τὸ ζήτημα.
Ἡ ἐν λόγω Ἐγκύκλιος τοῦ τ. Ὑπουργοῦ Παιδείας Ἀ. Λοβέρδου γιὰ τὶς ἀπαλλαγὲς ἀποτελεῖ ἀκριβῶς συμμόρφωση τῆς ἡγεσίας τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας μὲ τὸ περιεχόμενο τῶν δικαστικῶν ἀποφάσεων ποὺ προέκυψε μετὰ ἀπὸ ἐντατικὴ ἐνασχόληση μὲ τὸ ζήτημα στελεχῶν τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ τὶς σχετικὲς ἀπαραίτητες παρεμβάσεις τῆς Πανελλήνιας...

Ἕνωσης Θεολόγων.

Ἐὰν ἡ Ἕνωση Ἀθέων ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ 15-20 μέλη, θεωρεῖ «Ἐλπιδοφόρο ξεκίνημα γιὰ τὴν νέα ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας» τὶς δηλώσεις τῆς Ἀν. Ὑπουργοῦ, τοῦτο θὰ πρέπει νὰ βάλει σὲ σκέψεις τὴν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας γιὰ τὸ ποιοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀνακινοῦν ἕνα ζήτημα ποὺ ἔχει ὁριστικὰ ἐπιλυθεῖ καὶ ποιὲς σκοπιμότητες ἐξυπηρετοῦν.

Ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων περίμενε ἀπὸ ὅσους στελεχώνουν αὐτὴν τὴν Κυβέρνηση νὰ ἔχουν τὴν διάθεση νὰ διαλέγονται μὲ τοὺς κλάδους τῶν ἐκπαιδευτικῶν, πρὶν νὰ ἀποφασίζουν γιὰ θέματα ποὺ τοὺς ἀφοροῦν ἄμεσα. Πιστεύουμε ὅτι ἀποφάσεις ποὺ παίρνονται ἐν βρασμῶ καὶ χωρὶς συζήτηση καὶ ἀναζήτηση λύσεων σὲ ἄμεση συνεργασία μὲ τοὺς ἐνδιαφερομένους ἐκπαιδευτικούς, μόνον σὲ κακὰ ἀποτελέσματα γιὰ τὴν παιδεία μας μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν.
Ἡ παιδεία μας ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ σοβαροὺς καὶ ἐμπεριστατωμένους, ἀπὸ παιδαγωγικῆς πλευρᾶς, χειρισμοὺς καὶ σὲ κάθε περίπτωση δὲν ἀντέχει σὲ ἄλλους ἐπιπόλαιους πειραματισμούς.

Γιὰ ὅλα τὰ παραπάνω ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων:
1. Ἐκφράζει τὴν ἀντίθεσή της σὲ ἀποφάσεις ποὺ ἀφοροῦν τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καὶ λαμβάνονται αὐθαίρετα καὶ αὐταρχικὰ καὶ ἐν ἀγνοία τῶν Θεολόγων ἐκπαιδευτικῶν.
2. Δηλώνει ἕτοιμη νὰ συνεργασθεῖ στενὰ μὲ τὴ νέα ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ὥστε νὰ ὑπάρξει σαφὴς καὶ ἐμπεριστατωμένη ἐνημέρωση σχετικὰ μὲ τὸ ζήτημα τῶν ἀπαλλαγῶν ἀπὸ τὰ Θρησκευτικά, ἐπὶ τῆ βάσει τῶν ὅσων ἔχουν προκύψει ἀπὸ τὸ 2008 καὶ ἑξῆς ὅποτε καὶ δημιουργήθηκε, ὡς μὴ ὄφειλε, τὸ ἐν λόγω ζήτημα. Εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ διάλογος καὶ ἡ ἐνημέρωση μὲ τὴ νέα Ἀν. Ὑπουργὸ Παιδείας εἶναι ὁ μόνος τρόπος ποὺ μπορεῖ νὰ λειτουργήσει γόνιμα γιὰ ἀποφάσεις τοῦ Ὑπουργείου ποὺ ἀφοροῦν ἄμεσά τους ἐκπαιδευτικούς.
3. Λυπούμαστε γιὰ τὴν διοίκηση τῆς ΟΛΜΕ ποὺ ἀποφάσισε νὰ μὴν συνεργάζεται μὲ τὸν κλάδο μας γιὰ θέματα ποὺ μᾶς ἀφοροῦν, ἀλλὰ νὰ ἐνεργεῖ αὐθαίρετα εἰς βάρος καὶ ἐν ἀγνοία μας, κάτι τὸ ὁποῖο θεωροῦμε ὅτι δὲν τιμᾶ καθόλου τὸ ΔΣ τῆς ΟΛΜΕ.

Τὸ ΔΣ τῆς ΠΕΘ

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Σε όλες τις λεγόμενες «πιάτσες» των διακινητών-δουλεμπόρων στη Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Μερσίνα, Αλεξάνδρεια, Βηρυτό και αλλαχού η Ελλάδα θεωρείται πλέον «ξέφραγο αμπέλι». Υπάρχει τεράστια προπαγάνδα προκειμένου να πειστούν όχι μόνο οι Σύροι πρόσφυγες αλλά και πλήθη διαφόρων εθνικοτήτων να μετακινηθούν πάραυτα στην Ε.Ε. μέσω Ελλάδος.

Εάν δεν υπάρξουν αντίμετρα η Ελλάδα θα κληθεί να διαχειριστεί «ροή» τουλάχιστον 4.000 ατόμων ημερησίως από τα μέσα Οκτωβρίου μέχρι τις αρχές του 2016 που θα έρχονται και -μαζικά- με παλαιά εμπορικά πλοία από τα Δυτικά, Νότιο-Δυτικά και Νότια. Ταυτοχρόνως θα αυξηθεί η «πίεση» στον Έβρο, αλλά και οι ροές με μεγαλύτερα σκάφη (τουριστικά, ιστιοφόρα, ψαράδικα) από τις Τουρκικές ακτές στο Αιγαίο. Αυτό σημαίνει ολική εκτιμώμενη «προσέλευση» 400.000 ατόμων μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου.

Αρκεί να αναφερθεί ως ουσιαστικά λεπτομέρεια, ότι στο κέντρο των Αθηνών (πεδίο του Άρεως, Πλατεία Βικτωρίας, κ.α.) ακόμα και μικρές Ελληνικές επιχειρήσεις έχουν μπει στο «παιχνίδι» τις διακίνησης μεταναστών και αναρτούν στις βιτρίνες τους αφίσες και μπροσούρες σε διάφορες γλώσσες, που ζητούν χρήματα για να κανονίσουν μεταφορές παράνομες στα σύνορα.

Μεγάλες ομάδες διακινητών κατά κανόνα Πακιστανών, Σύρων και Κούρδων, σε καθημερινή αλλά και ολονύκτια βάση, στρατολογούν μετανάστες και εισπράττουν μεγάλα ποσά, άνω των 1.000.000 Ευρώ ημερησίως, για να διακινήσουν τους ανθρώπους αυτούς εκτός Ελλάδος, αλλά και για λοιπές διευκολύνσεις κατά την παραμονή τους. Όλα τα ανωτέρω μπορούν να διαπιστωθούν με απλή επιτόπια έρευνα και συζήτηση και τους κατοίκους της περιοχής αλλά και τις Αστυνομικές αρχές που περιπολούν.

Υπάρχει σοβαρότατος κίνδυνος να χαθεί πλήρως η έννομη τάξη στην Αθήνα, ενώ ανοιχτό παραμένει το ενδεχόμενο να κινηθούν οι διαδικασίες αποβολής της Ελλάδος από τη συνθήκη του Σένγκεν, γεγονός που σημαίνει ότι τουλάχιστον 300.000 Έλληνες που εργάζονται στην Ε.Ε. κινδυνεύουν να βρεθούν άνεργοι και να αντιμετωπίσουν μεγάλες δυσκολίες για την παραμονή τους σε χώρες όπως η Γερμανία, Σουηδία, Βέλγιο, Ολλανδία, κ.τ.λ. Βεβαίως το θέμα είναι περίπλοκο, αλλά είναι δεδομένο ότι επιβαρύνεται η συμμετοχή της Ελλάδος στη συνθήκη ελεύθερης μετακίνησης και εγκατάστασης εργαζομένων στη Ένωση.

Απορίας άξιο είναι πως Σύροι (κατά δήλωση τους…) καταφέρνουν και επιβιβάζονται όχι μόνο σε εσωτερικές πτήσεις αερογραμμών στην Ελλάδα (κυρίως Αθήνα-Θεσσαλονίκη), αλλά υπάρχουν και αναφορές από ταξιδιώτες για επιβίβαση Σύρων και σε αεροδιαδρομές από την Ελλάδα προς το εξωτερικό. Εάν αυτό αληθεύει, πρόκειται για «δραματική» εξέλιξη, που δείχνει την κατάλυση του κράτους στη χώρα.

Είναι αδιανόητο να υφίσταται τέτοια ένδεια ελέγχου εισερχομένων και εξερχομένων στη χώρα (βλέπε παραπάνω αναφορά για ξέφραγο αμπέλι). Προφανώς και δεν είναι ευθύνη της Ελληνικής Αστυνομίας καθότι ακολουθεί διαταγές, είτε επίσημες (αμφίβολο) είτε άρρητες.

Σε κάθε περίπτωση, λόγω των εξελίξεων αυτών, της πρωτοφανούς κατάστασης, των φημολογιών που διασπείρονται ένθεν κακείθεν και της δημιουργίας κλίματος ανασφάλειας, είναι απαραίτητη η ενεργοποίηση τόσο των αρχών ασφαλείας της χώρας σε ύψιστο βαθμό, όσο και των ανωτάτων εισαγγελικών αρχών, προκειμένου να εμπεδωθεί ξανά το αίσθημα ασφάλειας και της τήρησης των νόμων που καθιστούν οποιαδήποτε Πολιτεία, «Κράτος Δικαίου».

Πηγή: Radical Islam Monitor in Southeast Europe, DefencePoint.gr

«ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ’ οὐ πολλοὺς πατέρας...»
Ὅταν ὁ «ἄρχων τῶν Ἰουδαίων» Νικόδημος ἐπισκέφθηκε νύκτα τὸν Χριστό, Ἐκεῖνος τοῦ μίλησε γιὰ μία γέννηση πέρα ἀπὸ τὴν σωματικὴ - βιολογική. Τοῦ ἀπεκάλυψε τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση τοῦ πιστοῦ «ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος», μὲ τὴν ὁποία εἰσέρχεται κανεὶς στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὴν τὴν γέννηση μιλεῖ σήμερα καὶ ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὑπογραμμίζοντας τὴν παρουσία ὡρισμένων προσώπων στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀξιώνονται νὰ γίνουν οἱ κατ’ ἄνθρωπον συντελεστές της. Καὶ τὰ πρόσωπα αὐτὰ εἶναι οἱ Πατέρες, ἕνα μέγεθος οὐσιαστικότατο στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.
Πατέρες – Παιδαγωγοὶ
Ὁ Παῦλος κάνει διάκριση ἀνάμεσα σὲ Πατέρες καὶ Παιδαγωγοὺς - Διδασκάλους τῶν πιστῶν.....
Οἱ πρῶτοι εἶναι λίγοι σὲ σύγκριση μὲ τοὺς δευτέρους. Οἱ Πατέρες εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ γεννοῦν τέκνα πνευματικά. οἱ Παιδαγωγοὶ συντελοῦν στὴν περαιτέρω ἀνάπτυξη καὶ καλλιέργειά τους. Οἱ Πατέρες φέρνουν στὴν πνευματικὴ ὕπαρξη· οἱ Παιδαγωγοὶ συμπληρώνουν τὸ ἔργο ἐκείνων μὲ τὴν «ἐποικοδομὴ» τους. Ὅταν λέγει αὐτὰ ὁ Παῦλος, ἔχει ὑπόψη του τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Τὸ λέγει, ἄλλωστε, καθαρὰ στοὺς Κορινθίους, ὅτι εἶναι ὁ πνευματικός τους πατέρας. Γι’ αὐτὸ μπορεῖ ἁπτὰ καὶ συγκεκριμένα νὰ περιγράψει τὸ ἔργο του σ’ αὐτούς, σ’ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὸ ἔργο τῶν πολλῶν διδασκάλων ποὺ εἶχαν. Αὐτὸς «ἐφύτευσε», ἐνῶ ὁ Ἀπολλώς -μετὰ ἀπ’ αὐτὸν- μόνο «ἐπότισε». Αὐτὸς «ἔθηκε θεμέλιον»· ὅσοι ἦλθαν μετὰ ἀπ’ αὐτὸν ἁπλῶς «ἐποικοδόμησαν». (Α’ Κόρ. γ’ 6, 10).
Ὑπάρχει μία ἀναλογία ἀνάμεσα στοὺς πνευματικοὺς καὶ τοὺς σαρκικοὺς...
πατέρες. Εἶναι καὶ οἱ δύο μοναδικοὶ καὶ ἀναντικατάστατοι. Γιατί καὶ οἱ δύο ὁδηγοῦν στὴν ὕπαρξη, βιολογικὴ ἢ πνευματική. Καὶ αὐτὸ γίνεται μία φορὰ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ὑπαρξιακὸ καὶ ἀνεπανάληπτο γεγονὸς δὲν εἶναι μόνο ἡ γέννηση, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀναγέννηση. Ὑπάρχει βέβαια καὶ μία οὐσιαστικὴ διαφορά: οἱ σαρκικοὶ πατέρες γεννοῦν γιὰ τὸν κόσμο· οἱ πνευματικοὶ πατέρες γεννοῦν γιὰ τὸν Χριστό.

Προσδιορίζοντας τὴν δεύτερη αὐτὴ «γέννηση» ὁ Ἀπόστολος τὴν ὀνομάζει «ἐν Χριστῷ» καὶ «διὰ τοῦ Εὐαγγελίου» χαράζοντας ἔτσι καὶ τὶς συντεταγμένες τῆς πνευματικῆς πατρότητος στὴν Ἐκκλησία. Οἱ Πατέρες τῶν πιστῶν εἶναι «ἐν Χριστῷ» πατέρες καὶ τὰ πνευματικά τους τέκνα γίνονται μέσω αὐτῶν, ὄχι δικά τους, ἀλλὰ -οὐσιαστικὰ καὶ κύρια- «τοῦ Χριστοῦ» τέκνα. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι γιὰ νὰ ἀξιωθεῖ ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ γίνει κανεὶς στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ πατέρας, πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἴδιος πρῶτα «ἐν Χριστῷ», δηλαδὴ ἀναγεννημένος, ἀληθινὸ τέκνο τοῦ Θεοῦ, τοῦ ΜΟΝΟΥ κατ’ οὐσίαν ΠΑΤΡΟΣ (Ἐφεσ. γ’ 15).

Ἂν δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ προϋπόθεση, δὲν μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει κανεὶς στὴν ἐν Χριστῷ ἀναγέννηση. Δὲν γεννᾶ πνευματικά. Δὲν ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία. Ὅπως ὑπῆρχαν ψευδοπροφῆτες στὴν Π. Διαθήκη, ποὺ σφετερίζονταν τὸ ἔργο τῶν γνησίων προφητῶν, ἔτσι μπορεῖ νὰ ὑπάρξουν καὶ ψευδοπατέρες, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν στὴν ἀναγέννηση τὸν ἄνθρωπο, ἀφοῦ δὲν εἶναι οἱ ἴδιοι ἐν Χριστῷ ἀναγεννημένοι. Ὄχι σπάνια δέ, καταντοῦν «πατρυιοί», γιατί ἀντὶ νὰ ὁδηγοῦν στὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, ὑποτάσσουν τὰ «πνευματικά τους τέκνα» στὸν ἑαυτό τους, δημιουργώντας θύματα καὶ ὄργανα ὑπηρετικὰ στοὺς ὁποιουσδήποτε σκοπούς τους. Μὴ μπορώντας νὰ ἀναγεννήσουν «διὰ τοῦ Εὐαγγελίου», δὲν γεννοῦν «ἐν Χριστῷ», ἀλλὰ «ἐν πλάνῃ καὶ ἁμαρτίᾳ». Προσφέρουν δηλαδὴ μία γέννηση, ποὺ ἰσοδυναμεῖ μὲ θάνατο. Καὶ αὐτὸ συμβαίνει μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ μὲ ὅσους ἀναλαμβάνουν τὸ ἔργο τοῦ «πατρὸς» χωρὶς νὰ εἶναι ἀναγεννημένοι ἐν Χριστῷ οἱ ἴδιοι!

Πατερικὴ ἡ Ὀρθοδοξία

Ἡ Ὀρθοδοξία, ὡς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀδιανόητη χωρὶς Παύλους, χωρὶς Πατέρες καὶ Μητέρες ἐν Χριστῷ, ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ἐν Χριστῷ ἀναγέννηση τὰ πνευματικά τους τέκνα. Οἱ ἅγιοι Πατέρες καὶ Μητέρες ὅλων τῶν αἰώνων συνιστοῦν τὴν εὐθεία καὶ ἀδιάσπαστη γραμμὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως. Δηλαδὴ τὴν συνέχεια τῆς εἰσαχθείσης στὸν κόσμο διὰ τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ - Λόγου νέας ζωῆς, τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Οἱ Πατέρες εἶναι οἱ διάδοχοι τοῦ Παύλου καὶ τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων, ὄχι ἁπλῶς στὴν ἀνάληψη διοικητικῶν καὶ πρακτικῶν καθηκόντων, ἀλλὰ κυρίως στὴν συνέχιση τῆς «καινῆς κτίσεως», τοῦ ἀπεκεκαλυμένου νέου τρόπου ζωῆς - ὑπάρξεως, ποὺ ἐκφράζεται καὶ πραγματώνεται ὡς ὀρθόδοξη πίστη καὶ φρόνημα, ὡς δοξολογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἐν ἀληθείᾳ καὶ ὡς τριαδοκεντρικὴ ζωὴ καὶ πολιτεία - κοινωνία.

Οἱ Πατέρες ὅλων τῶν αἰώνων, ἐνεργοῦν στὸ ποιμαντικό τους ἔργο ὅπως οἱ γιατροὶ -καθηγηταὶ σὲ μία Ἰατρικὴ Σχολή. Δὲν περιορίζονται στὴν διάγνωση καὶ θεραπεία τῶν ἀσθενῶν, ἀλλὰ δημιουργοῦν καὶ συνεχιστὲς τοῦ ἔργου των. Τὰ πνευματικά τους τέκνα πρῶτα τὰ ὁδηγοῦν στὴν θεραπεία ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιὰ νὰ γίνουν καὶ ἐκεῖνα μὲ τὴ σειρὰ τους πατέρες ἄλλων τέκνων, συνεχίζοντας τὴν ἐν Χριστῷ ἀναγέννηση. Στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας αὐτὴ ἡ σχέση Πνευματικοῦ Πατρὸς - Πνευματικοῦ Τέκνου μένει ἀκατάλυτη. Κοντὰ στοὺς ἁγίους Πατέρες γεννῶνται οἱ ἅγιοι Πατέρες! Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος κοντὰ στὸν μέγα Ἀντώνιο, ὁ μέγας Βασίλειος κοντὰ στοὺς Γέροντες τῆς ἐρήμου κ.ο.κ.

Ἔτσι κατανοοῦμε τὴν φαινομενικὴ ἀπολυτότητα, ἀλλὰ καὶ τὶς ἀληθινὲς διαστάσεις, τῆς ἀκόλουθης φράσεως τῶν Ἀποστολικῶν Διαταγῶν, βιβλίου τοῦ δ’ αἰώνα: «Οὗτος διδάσκαλος εὐσεβείας, οὗτος μετὰ Θεὸν πατὴρ ἡμῶν, δι’ ὕδατος καὶ Πνεύματος ἀναγεννήσας ἡμᾶς» (Η’ 26). Τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο εἶναι μία συνεχὴς (ἀνα)γέννηση, ἡ ὁποία εἶναι ἀδύνατη, ἂν δὲν ὑπάρχουν πραγματικοὶ Πατέρες.

Μέσα ἀπὸ τὸ πρίσμα αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ δοῦμε, πιστεύω, καὶ τὴν σημερινὴ -συνεχῶς αὐξανομένη- καταφυγὴ τόσων ἀνθρώπων, καὶ μάλιστα νέων, στοὺς χώρους τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως, τὰ μοναστήρια μας, καὶ μάλιστα τὰ ἀθωνικά, γιὰ ἀναζήτηση Πατέρων. Τότε μόνο θὰ καταλάβουμε, πὼς καὶ στοὺς κρίσιμους καιρούς μας τὸ Πατρικὸ Χέρι τοῦ Θεοῦ δὲν ἔπαυσε νὰ βοηθεῖ καὶ νὰ κατευθύνει τὸ Λαό μας!
 

Πηγή: Ἁγία Ζώνη, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Σέ ὁλόκληρο τόν εὐρωπαϊκό χῶρο ἀλλά καί στήν πατρίδα μας ἰδιαίτερα, παρατηροῦμε τά τελευταία χρόνια πολύ μεγάλες καί ἔντονες ἀλλαγές. Οἱ περισσότερες ἔχουν στό κέντρο τους τόν ἄνθρωπο. Δυστυχῶς ὅμως συχνότερα ὑποτιμᾶται ἡ ἀξία του παρά ὑπηρετεῖται. Οἱ ἀλλαγές στήν οἰκογένεια, τά βιοηθικά διλήμματα, τό πρόβλημα τῆς ἐνδοοικογενειακῆς καί ἐνδοσχολικῆς βίας, τό ἔλλειμμα τῆς παιδείας, ἡ πρόκληση τῆς πολυπολιτισμικότητας, οἱ ἀντιθέσεις σχετικά μέ τό δράμα τῶν προσφύγων καί τῶν μεταναστῶν, τό φάσμα τῆς ἀνεργίας, ὁδηγοῦν τούς νέους ἀνθρώπους σέ ἔντονο προβληματισμό καί ἀγωνία, συχνά καί σέ ἀπογοήτευση καί μηδενισμό.

Ἀπέναντι στήν κοσμογονία αὐτή, ἡ Ἐκκλησία, ὡς πνευματική Μητέρα πού συνοδοιπορεῖ μέ τούς νέους, καλεῖ ὅλους σέ ἀναζήτηση προτύπων, ἀξιῶν καί ἰδανικῶν. Ἀκοῦμε –καί ὀφείλουμε νά ἀκοῦμε- τούς νέους ἀνθρώπους, χωρίς νά παρεξηγοῦμε τό θυμό τους. Ζητοῦν ἀπό ἐμᾶς ἀλήθεια καί αὐθεντικότητα, νά ἀντικρύσουν τήν προοπτική τῆς ἐλπίδας πού δέν διαψεύδεται στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ «Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή» τῶν ἀνθρώπων.

Τίς ἡμέρες αὐτές ξεκινᾶ στίς ἐνορίες τῆς Ἱ. Ἁρχιεπισκοπῆς μας ἡ νέα κατηχητική-ἱεραποστολική χρονιά. Γιά νά ποῦμε στά παιδιά καί τούς νέους μας τό διαχρονικό καί πανανθρώπινο μήνυμα πού κομίζει ἡ Ἐκκλησία στήν ἱστορία καί στόν καθένα ξεχωριστά, τό μήνυμα τῆς ἀγάπης, τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς ἰσότητας, τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, πού ἀπευθύνεται διαρκῶς στόν πραγματικό, χειροπιαστό ἄνθρωπο καί σέ ὅσα συνθέτουν τήν καθημερινότητά του.

Ἄς τολμήσουμε μιά ἀληθινά καινούρια θέαση τῶν πραγμάτων! Προτρέποντας τά παιδιά καί τούς νέους νά γνωρίσουν τή ζωντανή ἐνοριακή κοινότητα, πού ἀνασαίνει στή γειτονιά τους. Τήν Ἐκκλησία πού βρίσκεται σέ γόνιμο διάλογο μέ τίς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς μας, τήν Ἐκκλησία πού κοντοστέκεται νά ἀποκριθεῖ μέ ἀγάπη καί οὐσιαστικό νόημα στίς ἀγωνιώδεις ἐρωτήσεις τῶν νέων ἀνθρώπων, τήν Ἐκκλησία πού χρησιμοποιεῖ τή γλώσσα, τίς ἔννοιες καί τίς παραστάσεις τῶν καιρῶν μας γιά νά εἶναι τό εὐαγγελικό μήνυμα κατανοητό ἀπό μικρούς καί μεγάλους. Τήν Ἐκκλησία πού ὑπηρετεῖ τό μυστήριο τῆς θεανθρώπινης συνάντησης, γιά νά γίνει ὁ λόγος ζωή καί ἡ ἀλήθεια βίωμα τῶν πιστῶν.

Εὔχομαι ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου ὁ Θεός νά ἐνδυναμώσει τίς προσπάθειες καί τίς δράσεις ὅλων τῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν στελεχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἀγωνίζονται μέ ἀνιδιοτέλεια καί μέ διάθεση ψυχῆς νά μορφώσουν τήν εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας στίς ἀνήσυχες ψυχές τῶν παιδιῶν μας.

Καί σέ ὅλους εὔχομαι ἐπίσης τό ἀναστάσιμο φῶς καί τη χάρη τοῦ Χριστοῦ μας, νά εὐλογεῖ τίς οἰκογένειές σας, νά προστατεύει τήν κοινωνία μας, νά ὁδηγεῖ τά παιδιά καί τούς νέους σέ δρόμους προόδου, ἀρετῆς καί τελειώσεως.

Μετά πατρικῶν εὐχῶν

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

+ Ο ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

Πηγή: Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Φανερωμένης Χολαργού

Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να τους συμπεριφέρεστε κι εσείς. Γιατί, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Αφού και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν. Κι αν κάνετε καλό σ΄ αυτούς που σας κάνουν καλό, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν. Αν δανείζετε σ΄ όσους ελπίζετε να σας τα επιστρέψουν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί δανείζουν στους ομοίους τους για να τα πάρουν πίσω. Αντίθετα, εσείς ν΄ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε το καλό και να δανείζετε, χωρίς να περιμένετε να πάρετε πίσω τίποτε. Κι έτσι, ο Θεός, που είναι καλός ακόμα και με τους αχάριστους και τους κακούς, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω και θα σας κάνει παιδιά του. Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας.

Το Ευαγγέλιο Της Κυριακής (Λουκά στ΄ 31-36)

Μέσα στο καλοκαίρι του 2008 ο τότε υπουργός Παιδείας Ευρ. Στυλιανίδης δημιουργούσε πρόβλημα εκ του μη όντος στο ζήτημα της απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών. (Αργότερα βέβαια δήλωνε αποπροσανατολισμένος από τον τότε Συνήγορο του Πολίτη…). Η εγκύκλιος Γκεσούλη, που έως τότε ίσχυε, έλυνε το ζήτημα και όλοι οι εμπλεκόμενοι (θεολόγοι, γονείς, μαθητές, αλλόθρησκοι, ετερόδοξοι) συμφωνούσαν. Παράλληλα με τις παλινωδίες του Υπουργείου παρακολουθούσαμε έκπληκτοι και τις ανακοινώσεις της ΟΛΜΕ που άνετα χαρακτηρίζονται ως μνημεία ασχετοσύνης και αντισυναδελφικότητας.

Το φετινό Ιανουάριο, αμέσως μετά τις εκλογές και μόλις που ξημέρωνε η «πρώτη φορά Αριστερά», η ΟΛΜΕ ξύπνησε με την αυγή και καλωσόρισε τη νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας με το «φλέγον» αίτημα της κατάργησης της σχολικής εορτής των τριών Ιεραρχών και την εκ νέου μετατροπή της σε σχολική αργία. Έπρεπε να προλάβει, καθώς η «ανεπιθύμητη» εορτή ήταν σε …δύο ημέρες!!! Αυτό που έλειπε από τα σχολεία – κατά την ΟΛΜΕ – ήταν μια ακόμη αργία!!!

Με τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και τη «δεύτερη φορά Αριστερά», έσπευσε η αναπληρώτρια Υπουργός Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου να αναγγείλει την αλλαγή της εγκυκλίου Λοβέρδου για την απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών, είτε ψευδόμενη επ’ αυτής είτε αγνοώντας την (http://theologosnaf.blogspot.gr/2015/09/blog-post.html). Προφανώς, η κυρία Υπουργός αγνοεί και την οριστική και αμετάκλητη απόφαση του Εφετείου Χανίων επί του θέματος.

Στο ίδιο πνεύμα και πάλι η (έως τώρα άφαντη) ΟΛΜΕ έσπευσε να χαιρετίσει τη δήλωση της Υπουργού, παραποιώντας την ισχύουσα εγκύκλιο και αγνοώντας τη δικαστική απόφαση.

Επειδή έχει παρατραβήξει το σχοινί, καλείται η ΟΛΜΕ (η οποία αποτελείται από εκπαιδευτικούς) να αφήσει τα κομματικά παιχνιδάκια και τους δίσημους χρησμούς και να απαντήσει ευθέως ποια είναι η θέση της για το μάθημα των Θρησκευτικών και για τους θεολόγους καθηγητές που είναι μέλη της. Το ίδιο να κάνουν και οι κατά τόπους ΕΛΜΕ και προσωπικά καλώ το ΔΣ της ΕΛΜΕ Ηρακλείου να πάρει θέση. Για να ξέρουμε κι εμείς τι να κάνουμε….

Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Θεολόγος καθηγητής

Στο επίκεντρο του παγκοσμίου ενδιαφέροντος βρέθηκε η πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στις Η.Π.Α., για την οποία δόθηκε ευρύτατη δημοσιότητα από όλα τα Μ.Μ.Ε. Ο Ρωμαίος Ποντίφικας είχε πολλές επαφές και συναντήσεις με διάφορες ηγετικές προσωπικότητες, από τις οποίες ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει η συνάντησή του με τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. κ. Μπαράκ Ομπάμα, στον Λευκό Οίκο, ενώπιον του οποίου έκανε μια απίστευτη δήλωση, η οποία έκαμε «το γύρο του κόσμου». Την είδηση δημοσιοποίησε η ιστοσελίδα της εφημερίδος «Civic Tribune» (φύλλο 23-9-2015)

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ακτίνες

Η λεγομένη «Ένωση Αθέων Ελλάδας» κατόρθωσε να «βάλει πόδι» και στο πολύπαθο Υπουργείο Παιδείας, εκμεταλλευόμενη την ανάδειξη αριστερής κυβερνήσεως με επίσημο αθεϊστικό προφίλ, προκειμένου, όχι απλά να εκθέσει τις απόψεις της, αλλά να απαιτήσει «εδώ και τώρα» την υιοθέτηση των αρχών της!

Ο ιατρός Στόϊαν Αδάσεβιτς είναι μοναδικός γυναικολόγος στην Σερβία, ο οποίος δημοσίως ομολόγησε ότι η έκτρωση είναι φόνος, διά τον οποίον ευθύνονται τόσον ο ιατρός, όσον και η μητέρα. Εκυκλοφόρησε δε και βιβλίο με τίτλο «Η αγιότης της ζωής», με συλλογή των άρθρων του περί της ενδομητρίου παιδοκτονίας.

Πηγή: Αγάπη εν Χριστώ, Άγιος Δημητρίος Κουβαρά

«Ὅποτε καθίσω καὶ λογαριάσω τί γερό, τί ἀκατάλυτο ἔχω στὴν βιβλιοθήκη μου,

τί θὰ μποροῦσα νὰ πιάσω σὲ μίαν ὥρα ἀνάγκης καὶ νὰ στυλωθῶ, πιάνω τὸν Κόντογλου…»

(Γιῶργος Ἰωάννου)

Στὶς 13 Ἰουλίου τοῦ 1965 κλείνει γιὰ πάντα τὰ μάτια του ὁ Φώτης Κόντογλου, ὁ Δάσκαλος τοῦ Γένους, ὁ «ἀρχαῖος» ἄνθρωπος τῆς Ἀνατολῆς. Κατὰ τὸ ξόδι του, ὁ τότε ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρὸς Χρυσόστομος, εἶπε μεταξὺ ἄλλων: «Τοιοῦτον ἄνδρα προπέμπομεν σήμερον, ἀδελφοί, ἄνδρα, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ καταταγή, χωρὶς ὑπερβολήν, μεταξὺ τῶν ἁγίων καὶ ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως. Διότι οἱ ὁμολογηταὶ τῆς Πίστεως αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκαμνον, ὅ,τι ἔκαμνε καὶ ὁ ἀείμνηστος Φώτιος. Ἐστάθη εὐθυτενής, ἐστάθη γενναῖος ἀπέναντι τῶν πολεμίων τῆς Ὀρθοδόξου ἠμῶν Πίστεως καὶ ἐγκατάλειψεν εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν μίαν παράδοσιν, ἀλλὰ καὶ…

γραπτὸν λόγον, ἴνα ἡ νεωτέρα γενεὰ ἐκπαιδεύεται εἰς τὰ ἑλληνοχριστιανικὰ νάματα…».

Ὅταν αὐτὰ λέγονται ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Χατζησταύρου, Μακεδονομάχου, ἀρχιδιακόνου καὶ δεξὶ χέρι τοῦ ἐθνοϊερομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης ἀλλὰ καὶ προμάχου καὶ ὑπερασπιστὴ τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας, τότε «τί ἔτι χρείαν ἔχομεν μαρτύρων»;

Ὄντως ἔζησε ὀσιακά, ὀρθόδοξα ὁ μαστρο-Φώτης, ποὺ φέτος τιμᾶμε τὰ 50 χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησή του.

Ἀφήνουμε ὅμως τὸν ἴδιο νὰ διηγηθεῖ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία του, σὲ ἐπιστολή του στὶς 5 Αὐγούστου τοῦ 1964 στὸν ἐπίσης μακαριστὸ γέροντα Θεοκλητὸ Διονυσιάτη. Περιλαμβάνεται στὴν ἐξαίρετη ἔκδοση τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου Πενταλόφου Παιονίας Κιλκίς, «Ὁ Φώτης Κόντογλου στὴν τρίτη διάστασή του». (Γουμένισσα 2003, σελ. 64-66):

«Εἰς τὴν ζωήν μου, ποτὲ δὲν ἐσκέφθην διὰ τὴν ἐξασφάλισίν μας οἰκονομικῶς. Μοῦ ἦλθαν καὶ μοῦ ἔρχονται εὐκαιρίαι διὰ νὰ ἀποκτήσω πολλὰ χρήματα (προτάσεις ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸν νὰ ζωγραφήσω ναοὺς καὶ μέγαρα, δι’ ἐκδόσεις βιβλίων προπάντων κοσμικῆς γνώσεως καὶ τέχνης, διὰ δημοσιεύματα παντὸς εἴδους, ἱστορικά, λαογραφικά, αἰσθητικά, περιγραφικὰ ταξειδίων, κλπ). Τίποτε δὲν δέχομαι. Θέλω νὰ μείνω ἀκτήμων καὶ ν’ ἀποθάνω τοιοῦτος. Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ μὴν συνδέεται μὲ τίποτα μὲ τοῦτον τὸν κόσμον. Οὔτε εἰς τὴν Ἀκαδημίαν δὲν ἐδέχθην νὰ ἔμπω, παρ’ ὄλας τὰς προσκλήσεις ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν. Ὄχι ἀξιώματα. Ὄχι πρωτοκαθεδρίαι. Ἐπάνω εἰς τὸ ἰκρίωμα ἐργάζομαι σκληρῶς, ἱδρώνω, τσακίζομαι, ἀκόμα σήμερα, μὲ πόδι τσακισμένο.

Πέρασα τὸ ἥμισυ τῆς ζωῆς μου ἐπάνω στὴν σκαλωσιάν, ὡς στυλίτης. Μὲ χαρὰν ὑπηρετῶ τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία ὑπῆρξεν ἀδιάφορος διὰ τὸ ἔργον τῆς ἁγιογραφίας, ἀκόμη καὶ ἐχθρική. Τώρα δέ, μὲ τὰ παπικά, οἱ πλεῖστοι τῶν προϊσταμένων τῶν ναῶν, ὄντες φιλοπαπικοί, δὲν μὲ θέλουν ὡς ἁγιογράφον καὶ μόλις ζῶ ἀπὸ τὴν μίαν ἐκκλησίαν ποὺ ἔχω, ἐνῶ τιποτένιοι μπογιατζῆδες καὶ ἀνάξιοι μαθηταί μου ἔχουν ἐργασίαν ποὺ δὲν προφθάνουν, πλουτίζουν, καθ’ ὅσον συναλλάσσονται μὲ τοὺς ἐπιτρόπους καὶ προϊσταμένους τῶν ναῶν καὶ μουντζουρώνουν τοὺς τοίχους, μὴ πατῶντες εἰς τὴν λειτουργίαν, συχνὰ δὲ καὶ σαρκάζοντες τὰ τῆς θρησκείας. Ἐγὼ εἰς αὐτᾶς τὰς ἐπιφορᾶς τοῦ σατανᾶ ἀντιτάσσω τὴν πίστιν μου. Καὶ ἐνῶ διασαλπίζεται ἀνὰ τὸν κόσμον ἡ φήμη μου ὡς «πρυτάνεως» τῆς β.(=βυζαντινῆς) τέχνης κ.τ.(=κ.τ.λπ.), ἐγὼ πολλάκις δὲν ἔχω ἐργασίαν. Οἱ Ζωϊκοί, παρ’ ὅτι ἔρχονται νὰ μὲ ἰδοῦν, δὲν μὲ χωνεύουν. Οἱ καθηγηταὶ τοῦ Πανεπ. (θεολόγοι) μὲ μισοῦν, καὶ μὲ ἐδίωξαν ἀπὸ τὴν ἁγιογράφησιν τῆς Καπνικαρέας καὶ πῆραν ἕναν ἄθλιον μαθητήν μου. Οἱ Οὐνίτες μοῦ πρότειναν νὰ ζωγραφήσω τὴν ἐκκλησίαν των καὶ τοὺς ἐδίωξα, ἀλλὰ ἔσπευσε νὰ τὴν ζωγραφήση ὁ Κοψίδης, πρ. μαθητής μου. Οὐδεὶς ἀνθίσταται εἰς τὸν μαμωνᾶν. Βασιλεία αὐτοῦ καὶ ὄχι τοῦ Χριστοῦ…

…Λοιπόν, πάτερ Θεόκλητε, δὲν ἀφήνομεν τίποτε ἀπὸ ὅσα κερδίζω ἀπὸ τὴν ἐργασίαν μου, τόσον, ὥστε συχνὰ νὰ δανειζόμεθα διὰ νὰ βοηθήσωμεν ἄλλους. Ὅταν ἐπάθαμεν τὸ δυστύχημα, ἀπεκαλύφθη ἡ ἀπενταρία μας, καὶ ἔτσι ἐπίστευσαν καὶ κάποιοι φίλοι μας ὅτι ὄντως δὲν εἴχαμεν χρήματα. Ἐπιρρίπτομεν τὴν μέριμνάν μας ἐπὶ τὸν Κύριον τὸν Θεόν μας. Αὐτά, σᾶς παρακαλῶ, νὰ φυλαχθοῦν μεταξύ μας.

Ὁ Κόντογλου ἀνήκει στοὺς λίγους, τοὺς ἐλάχιστους πνευματικοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ὅσο ζοῦσε δὲν φιλοῦσε «κατουρημένες» ποδιές, ἀλλὰ μάστιζε ἀλύπητα μὲ τὴν μάχαιρα τῆς ρωμαίικης παράδοσης τοὺς Γραικύλους τῆς σήμερον, τοὺς προσκυνημένους εὐρωλιγούρηδες.

Τρεῖς κυρίως ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν εὐλογημένη Ἐπανάσταση τοῦ ’21 καὶ ἐντεῦθεν εἶχαν συλλάβει ἐναργέστατα καὶ μὲ ἀξιοθαύμαστη συνέπεια λόγου καὶ πράξης τὸν πνευματικό μας ἐξανδραποδισμό: ὁ Μακρυγιάννης, ὁ Παπαδιαμάντης καὶ ὁ Κόντογλου, σὰν νὰ παρέδιδε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο τὴν σκυτάλη τῆς γνήσιας παράδοσης τοῦ Γένους καὶ τὰ ὄπλα γιὰ τὴν ἀπόσειση τῶν μιασμάτων τοῦ Φραγκολεβαντινισμοῦ καὶ τῆς δυτικολαγνείας, ποὺ σάπισαν -τὸ βλέπουμε στὶς ἡμέρες μας- τὸ «ὁλόδροσο δέντρο τῆς φυλῆς μας».

Γράφει γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς σπουδαγμένους στὴν σκοτεινὴ καὶ δυσώδη Εὐρώπη, ποὺ ἐπιστρέφουν στὴν φτωχὴ πατρίδα καὶ λεηλατοῦν κυρίως τὴν ψυχή της:

Οἱ περισσότεροι σπουδαστές μας, μόλις πατήσουνε στὴν Εὐρώπη ἀπομένουνε ἐμβρόντητοι ἀπὸ τὶς ψευτοφιλοσοφίες ποὺ διδάσκουνε κάποιοι σπουδαῖοι καθηγητές, καὶ μάλιστα σὲ ξένη γλώσσα. Ἡ ξένη γλώσσα τοὺς κάνει μεγάλη ἐντύπωση! Κατάπληξη τοὺς κάνουνε καὶ οἱ μεγάλες πολιτεῖες, οἱ φαρδιοὶ δρόμοι, τὰ μεγάλα χτίρια, οἱ λεωφόροι, τὰ τραῖνα, οἱ λογῆς-λογῆς μηχανές, οἱ ἀγορές, τὸ πολὺ χρῆμα, τὰ βλοσυρὰ Πανεπιστήμια. Κι αὐτὸ γίνεται, γιατί οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς σπουδαστὲς εἶναι χωριατόπουλα, ποὺ νοιώθουνε μέσα τους ντροπὴ γιὰ τὸ χωριό τους, κι ὅ,τι βλέπουνε κι ἀκοῦνε, εἶναι γι’ αὐτοὺς οὐρανοκατέβατο!

Τοὺς ξέρω καλὰ αὐτοὺς τοὺς σπουδαστές, γιατί καὶ ἐμεῖς περάσαμε ἀπὸ κεῖνες τὶς χῶρες, καὶ ζήσαμε σ’ αὐτὲς κάμποσα χρόνια. Ὅποτε ἐρχόντανε στὴν Εὐρώπη ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ἤτανε, στὴν ἀρχή, σαστισμένοι καὶ ζαρωμένοι, σὰν καὶ κεῖνα τὰ μαντρόσκυλα ποὺ ἀκολουθήσανε τὸν τσομπάνο καὶ βρεθήκανε στὸ κέντρο τῆς πολιτείας, μέσα στὴν ὀχλοβοὴ κι ἀνάμεσα στ’ αὐτοκίνητα, καὶ σαστίσανε, τὰ κακόμοιρα, καὶ βάζουνε τὴν οὐρὰ τους ἀνάμεσα στὰ σκέλια τους, τρομοκρατημένα. Μὰ σὰν γυρίσουνε στὸ μαντρί, τὴν ξανασηκώνουνε περήφανα, καὶ γίνουνται θηρία ἀνήμερα. Μ’ αὐτὰ τὰ σκυλιὰ μοιάζανε, στὰ μάτια τὰ δικά μας, ποὺ εἴχαμε ζήσει πρὶν ἀπὸ χρόνια στὶς μεγάλες πολιτεῖες, ἐκεῖνα τὰ νεοφερμένα Ἑλληνόπουλα, ποὺ μᾶς θεωρούσανε στὴν ἀρχὴ σὰν προστάτες τους. Κ’ ἤτανε ταπεινὰ καὶ φρόνιμα. Μὰ μὲ τὸν καιρὸ ξεθαρρεύανε, καὶ πολλὰ ἀπ’ αὐτὰ παίρνανε στὸ τέλος ἕναν ἐγωϊσμὸ σιχαμερόν, μιλώντας μὲ καταφρόνηση γιὰ τὴν πατρίδα τους. Καὶ πολλὰ ἀπ’ αὐτὰ σὰν γυρίζανε πίσω στὴν Ἑλλάδα, κάνανε τὰ θηρία, κάνανε τοὺς πάνσοφους, κάνανε τοὺς προφέσσορας, μιλώντας ὁλοένα γιὰ τὴν Εὐρώπη καὶ γιὰ τὴν κακομοιριὰ τὴ δική μας σὲ ὅλα τὰ πράγματα.

Γι’ αὐτὸ λέγω, πὼς ἡ Εὐρώπη εἶναι ἡ δοκιμαστικὴ πέτρα γιὰ κάθε ἕναν ἀπό μας, ποὺ θὰ πάει σὲ κάποια χώρα της: ἢ θὰ γίνει πίθηκος ξενόδουλος, θαυμάζοντας σὰν οὐρανοκατέβατα ὅλα ὅσα βλέπει κι ἀκούει σὲ κείνη τὴ χώρα, καὶ θ’ ἀρνηθεῖ τὸ γάλα τῆς μάνας του, ἢ θὰ καταλάβει πόσο ψεύτικα εἶναι τὰ φανταχτερὰ στολίδια της, καὶ πόση βαρβαρότητα ὑπάρχει κάτω ἀπὸ τὴν πολιτισμένη ἐπιφάνειά της, καὶ θὰ ἀγαπήσει μὲ πάθος τὸν τόπο του, νοιώθοντας «μὲ ἐπίγνωση», τὴν πνευματική της εὐγένεια καὶ τὴν ὑπεροχή μας, μπροστὰ σὲ κεῖνες τὶς ἀνθρωπομερμηγκιές.» (Εὐλογημένο καταφύγιο, ἔκδ. «Ἀκρίτας», σελ. 226-227).

Ἀτίμητη καὶ ἀνυπολόγιστη ὅμως εἶναι ἡ συμβολή του στὴν ἀναχαίτιση τῶν παπικῶν καὶ προτεσταντικῶν κακοηθειῶν στὸ ἦθος καὶ τὸ δόγμα τῆς Ὀρθοδοξίας. «Ὁ παπισμὸς εἶναι ἡ πιὸ σατανικὴ διαστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ὁ Ἀντίχριστος» θὰ γράψει σὲ ἐπιστολή του στὸν Γέροντα Θεόκλητο.

Χωρὶς ὑπερβολὴ ὑπῆρξε ὁ πρῶτος εὐαγγελιστὴς καὶ διδάσκαλος στὴν Ἑλλάδα τῆς βυζαντινῆς ἁγιογραφίας. Ἐπαναφέρει τὴν ἁγιογραφία στὴν ὀρθόδοξη περπατησιά της, γιατί «εἶχεν ἀλωθεῖ ἀπὸ τὶς χαλκομανίες τοῦ δυτικοῦ ἀνθρωπισμοῦ, τὶς «γενοβέφες» -ὅπως τὶς ἔλεγε-, ποὺ εἶχαν κυριαρχήσει στοὺς ἁγιορεῖτες ἁγιογράφους μέσω τῶν ρωσικῶν παραγγελιῶν». (Ὁ Φώτης Κόντογλου στὴν τρίτη διάστασή του, σελ. 204).

Μὲ ἀγωνία διαβλέπει τὴν ἀλλοτρίωση τοῦ Γένους σ’ ὅλες τὶς καλλιτεχνικές του φανερώσεις ἐξαιτίας τῆς πνευματικῆς πανούκλας ποὺ ὀνομάζεται ἐξευρωπαϊσμός.

Καμαρῶστε τί «ἔργα» παρουσιάζουν οἱ «τέχνες» σήμερα. Εἶναι νὰ φράζει κανένεας τὰ μάτια του. Ὅλα αὐτὰ τὰ πασαλείμματα ἀπάνω στοὺς μουσαμάδες, ποὺ λέγονται «ἔργα ζωγραφικῆς», ὅλα αὐτὰ τὰ παλιοσίδερα ἢ τὰ νταμαροκοτρώνια ποὺ παρουσιάζονται γιὰ «ἔργα γλυπτικῆς» σὲ κάνουνε ὄχι μονάχα νὰ ἀηδιάσεις γιὰ τὸ κατάντημά μας, ἀλλὰ καὶ νὰ θυμώσεις γιὰ τὴν ἀδιαντροπιὰ ποὺ φανερώνουν αὐτὰ τὰ τερατουργήματα…». (Μυστικὰ Ἄνθη, ἔκδ. «Ἀστήρ», σελ. 14).

Δὲν ξεφεύγει ἀπὸ τὸ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον του γιὰ τὸ Γένος καὶ τὸ τυμπανιαίας ἀποφορᾶς -σήμερα- πτῶμα τῆς Παιδείας.

Τώρα, ἂς ποῦμε καὶ τὰ σημερινά μας. Τὰ σχολειά, ἂν βγάλει κανένας λίγα στὴν μπάντα, τ’ ἄλλα ὅλα δουλεύουν γιὰ νὰ βγάλουνε λεβαντίνους κι ὄχι Ἕλληνες, μ’ ὅλα τὰ ψευτοελληνικὰ ἐξωτερικὰ πασαλείμματα. Οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ διδάσκουνε τὰ παιδιὰ μας κινήσανε ἀπὸ τὸ χωριό, καὶ πέσανε μὲ τὰ μοῦτρα στὰ «μοντέρνα». Γινήκανε θεριακλῆδες τοῦ μοντερνισμοῦ. Ὁ νοῦς καὶ ὁ λογισμός τους, μέρα-νύχτα, στριφογυρίζει στὶς μοντέρνες ἀνοησίες. Τὴν Ἑλλάδα δὲν θέλουνε μηδὲ νὰ τὴν ἀκούσουνε, τὴν «Ψωροκώσταινα»! Δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀντιπαθητικὸ καὶ πιὸ μικρόμυαλο πλάσμα ἀπὸ τὸν ξιπασμένο ἄνθρωπο, ποὺ ἀρνήθηκε τὸ γάλα τῆς μάνας του καὶ ρεμπεύεται κιόλας γι’ αὐτὸ τὸ κατόρθωμα.

Λοιπόν, ἀπὸ τέτοιους δασκάλους τί θὰ μάθουνε τὰ παιδιά μας, τὰ κακόμοιρα τὰ παιδιά μας; Θὰ μάθουνε, πὼς γιὰ νὰ γίνει κανένας σπουδαῖος καὶ γιὰ νὰ φαίνεται πὼς εἶναι ἔξυπνος, πρέπει νὰ μὴν ἔχει τίποτα ἑλληνικὸ ἀπάνω του. Ἀκόμα καὶ τὸ μόρτικο ὕφος, ποὺ εἶναι σήμερα τῆς μοντέρνας μόδας, πρέπει νὰ εἶναι ξενικό, τεντυμποϊκό.

Εἴτε βιβλίο, εἴτε τραγούδι, εἴτε παιδικὸ θέατρο, εἴτε χορός, εἴτε προσευχή, ὅλα πρέπει νὰ μὴν εἶναι ἑλληνικά, γιὰ νὰ εἶναι καλὰ γιὰ τοὺς μαθητὲς τῶν σκολειῶν μας.
Στὰ βιβλία, στὰ παιδικὰ θέατρα, στὰ παραμύθια καὶ στὰ βλακώδη ἀναγνώσματα, ὅλα εἶναι ξανθά. Ὅλα! Ἄνθρωποι, ζῶα, σύννεφα, τοποθεσίες. Ἂν ἤτανε μπορετὸ νὰ γίνει κ’ ἡ θάλασσα ξανθιά». (Εὐλογημένο Καταφύγιο, σελ. 183-184).

Δασκάλους «θεριακλῆδες τοῦ μοντερνισμοῦ», «ἀναγνώσματα βλακώδη» ἐντοπίζει μὲ ἐκπληκτικὴ διορατικότητα ὁ Κόντογλου στὶς «σημερινὲς -καὶ διαχρονικὲς- γάγγραινες τῆς πολύπαθης Παιδείας!

Κορφολουγοῦμε, ὡς ἐπίλογο, ἀπὸ τὸν πνευματικό του ἀνθώνα τοῦτα τὰ ἐλάχιστα (τίποτε ἄλλο, ἐξάλλου, δὲν «ζωγραφίζει» καλύτερα τὸν Φώτη Κόντογλου ἀπ’ ὅτι τὰ ἴδια τὰ γραψίματά του): «Ὅσοι ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν ψευτιά. Καταπάνω σ’ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε τὴν Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά. Κουράγιο! Ὁ καιρὸς θὰ δείξει ποιὸς ἔχει δίκιο, ἂν καὶ δὲ χρειάζεται ὁλότελα αὐτὴ ἡ ἀπόδειξη». (Ἡ Πονεμένη Ρωμιοσύνη, ἔκδ. «Ἀστήρ», σελ. 324).

Κατάντησε ἡ πατρίδα μας κουφάρι ἄψυχο, παίγνιο τῶν Εὐρωπαίων κακεργετῶν. Τὸν δρόμο γιὰ νὰ βροῦμε τὰ φτερὰ τὰ πρωτινά μας, τὰ μεγάλα, μᾶς τὸν δίδαξε ὁ Φώτης Κόντογλου: πίσω στὴν Παράδοσή μας. Ἕως πότε θὰ εἴμεθα ἀχαρακτήριστοι Γραικύλοι;

.

Πηγή: Ρωμαίικο Οδοιπορικό

«Ο τόπος είναι χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι, σκόρπιοι εις τα βουνά και εις τα σπήλαια΄ το δημόσιο είναι πλακωμένο από δύο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, άλλα τόσα ζητείτε οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη εις τους Αγγλους δανειστάς΄ ανάγκη να την ελευθερώσομε με την ίδια απόφαση ως θα την ελευθερώσομε και από τα άρματα του Κιουτάγια [Κιουταχή] και του Αιγύπτιου [Ιμπραήμ]. Δεν λυπούμαι, δεν απελπίζομαι΄προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου και των δακρύων παρά άλλο. Ο Θεός μου το ’δωσε, το παίρνω, θέλει να με δοκιμάσει […]

»Ως οι παλαιοί ήρωες ή βασιλείς της Ελλάδος πρέπει να φυτεύομε δένδρα, ν’ ανοίγομε δρόμους, να παλεύομε με τα θηρία του δάσους, να δέσομε την κοινωνία μας με νόμους σύμφωνους προς το έθνος μας΄ ούτε οπίσω ούτε εμπρός του καιρού μας΄ μη μου ζητείτε ζωγραφιές πολύτιμες εις οικοδόμημα ακόμη ατελείωτο. Μέτρο μας και άστρο εις δεινά ελληνικά θεραπεία ελληνική. Με το στόμα μας, όχι ως οι χειρουργοί της Ευρώπης κόφτοντες, αλλά με το στόμα μας να βυζαίνομε το έμπυο της πατρίδας μας διά να την γιάνομε […]

»Ενα μόνο φοβούμαι πολύ και με δέρνει υποψία, τρέμω την απειρία σας. Αν η νέα κυβέρνηση τύχει να συγκρουσθεί με συμφέροντα ξένων δυνάμεων –επειδή κάθε τόπος έχει χωριστά το μυστήριο της ζωής του, τον νόμο της ευτυχίας του– αν πλανεθεί ο ελληνισμός και σηκώσει σκοτάδι μεταξύ μας ώστε εσείς να μη διαβάζετε εις την καρδίαν μου, θολωθούν και εμένα οι οφθαλμοί, ποιος ξεύρει; Πού θα πάμε; Τι θα γενούμε;» -Ιωάννης Καποδίστριας, Κυβερνήτης της Ελλάδος.

Τα σημειώνει ο Γ. Τερτσέτης, στα Απόλογα για τον Καποδίστρια (Απαντα – Απομνημονεύματα Κολοκοτρώνη), ότι τα είπε ο Καποδίστριας στον μέλλοντα… δολοφόνο του, Γιωργάκη Μαυρομιχάλη, γιο του Πετρόμπεη. Δολοφονήθηκε, μπροστά σε εκκλησιά, Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 1831.

Το grooming (αποπλάνηση ανηλίκου) είναι η διαδικασία κατά την οποία, παιδόφιλοι, προσποιούμενοι ότι είναι έφηβοι, χρησιμοποιούν τα δωμάτια ανοιχτής επικοινωνίας (chat rooms), τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης και άλλους χώρους διαδικτυακής επικοινωνίας για να προσελκύσουν παιδιά με σκοπό να τα κακοποιήσουν.

Child grooming
Συχνά τέτοιου είδους ιστοχώροι θεωρούνται από τα παιδιά ασφαλείς τόποι συνομιλίας στο Διαδίκτυο, τόσο εξαιτίας της δημόσιας φύσης της συζήτησης, αλλά και της λανθασμένης εκτίμησης των παιδιών ότι διατηρείται η ανωνυμία τους. Οι παιδόφιλοι ξεκινούν συζητήσεις με τα πιθανά θύματα με σκοπό να αναπτύξουν φιλική σχέση με αυτά και να αποσπάσουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον τόπο διαμονής τους, τα ενδιαφέροντα, τα χόμπι και τις σεξουαλικές τους εμπειρίες. Οι συζητήσεις μπορεί να διαρκέσουν ημέρες, εβδομάδες, ακόμη και μήνες, μέχρι ο παιδόφιλος να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του παιδιού.
Μέσα από την σχέση αυτή προκαλούν σιγά - σιγά συζητήσεις σεξουαλικής φύσεως και πολλές φορές οι παιδόφιλοι στέλνουν στα υποψήφια θύματα φωτογραφίες παιδικής πορνογραφίας αλλά και πορνογραφίας ενηλίκων για να δώσουν την αίσθηση ότι αυτό είναι κάτι το αποδεκτό και φυσιολογικό. Η τακτική αυτή χρησιμοποιείται για να υπονομεύσει την απροθυμία των παιδιών στο να λάβουν μέρος σε σεξουαλική επαφή. Χρησιμοποιείται επίσης για να αποτρέψει το θύμα από το να ζητήσει προστασία από τους γονείς και τους δασκάλους του, αφού καταλήγει να νιώθει ένοχο που έχει ανταλλάξει τέτοιου είδους φωτογραφίες.

Ποιοι απειλούνται περισσότερο;
Οι έφηβοι εμφανίζονται ως η πιο ευάλωτη ηλικιακή ομάδα σε ότι αφορά το φαινόμενο του grooming. Σύμφωνα με έρευνα του περιοδικού «Journal of Adolescent Health», το 76% των ατόμων που υπέστησαν σεξουαλική παρενόχληση η οποία ξεκίνησε μέσω διαδικτυακής επικοινωνίας ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα των 13 έως 15 ετών. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι κορίτσια.
Κατά την περίοδο της εφηβείας τα νεαρά άτομα εξερευνούν τη σεξουαλικότητά τους και προσπαθούν να ανεξαρτητοποιηθούν, κάνοντας την «προσωπική τους επανάσταση». Αυτή η στάση ανεξαρτησίας και η αναζήτηση νέων γνωριμιών μέσω Διαδικτύου, ως αγαπητού μέσου επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης, καθιστούν τους εφήβους την πιο ευαίσθητη ομάδα στο ζήτημα της πορνογραφίας αλλά και της σεξουαλικής παρενόχλησης.

Τι πρέπει να κάνετε:
* Συζητήστε με το παιδί το γεγονός ότι στο Διαδίκτυο μπορούν να υπάρχουν και άνθρωποι που να επιθυμούν να το βλάψουν.
* Παροτρύνετέ το να είναι επιφυλακτικό με τις ηλεκτρονικές του γνωριμίες καθώς δεν μπορεί ποτέ να είναι σίγουρο για την πραγματική ταυτότητα των εικονικών φίλων.
* Ρωτήστε το παιδί ποιους ιστοχώρους ηλεκτρονικής επικοινωνίας χρησιμοποιεί. Ελέγξτε αν οι χώροι αυτοί είναι κατάλληλοι για τα παιδιά και αν υπάρχει επίβλεψη (moderation).
* Ερευνήστε στο Διαδίκτυο και προτείνετε στο παιδί chat rooms με αυστηρό έλεγχο σε ιστοχώρους που εμπιστεύεστε.
* Υποδείξετε στο παιδί πώς μπορεί να κρατά αντίγραφο των συνομιλιών του στα chat rooms. Κάτι τέτοιο είναι ιδιαίτερα χρήσιμο για να μπορέσετε να κάνετε κάποια καταγγελία στην περίπτωση που κάποιος προσπαθεί να παρενοχλήσει το παιδί.
* Τονίστε στο παιδί την αξία των προσωπικών δεδομένων, κυρίως αυτών που βοηθούν στον εντοπισμό του στο φυσικό κόσμο ενημερώνοντας το ότι δεν είναι ασφαλές να δίνει τα προσωπικά στοιχεία επικοινωνίας σε ένα chat room. Άλλωστε, αν κάποιος επιτήδειος γνωρίζει το (κινητό) τηλέφωνο, τη διεύθυνση κατοικίας ή το σχολείο του παιδιού, μπορεί εύκολα να το εντοπίσει στο φυσικό κόσμο, ακόμη και αν το παιδί αποφασίσει να αποφύγει τη διαδικτυακή επικοινωνία.
* Τονίστε στο παιδί ότι δεν πρέπει να κανονίζει συναντήσεις με άτομα που γνωρίζει μόνο μέσω Διαδικτύου. Εάν όμως επιμένει να γνωρίσει κάποιο διαδικτυακό του φίλο, τότε η συνάντηση θα λάβει χώρα μόνο σε δημόσιο χώρο και μόνο υπό τη δική σας συνοδεία ή τη συνοδεία ατόμου της απολύτου εμπιστοσύνης σας.

Πηγή: Ιερός Ναός Αγία Βαρβάρας Πατρών

Στο 6^ο κεφάλαιο του Ησαϊα η Αγία Γραφή περιγράφει μία εμφάνιση του Θεού ο οποίος δορυφορείται από Σεραφίμ.  Έχουμε δηλαδή ταυτόχρονα Θεοφάνεια και Αγγελοφάνεια. Η Γραφή λοιπόν δεν ψεύδεται, περιέχει και Αγγελοφάνειες και Θεοφάνειες και πολύ κακώς κάποιοι παρουσιάζουν τις Θεοφάνειες ως Αγγελοφάνειες! Η Γραφή είναι σαφής, σαφέστατη : «τὸν βασιλέα Κύριον σαβαὼθ εἶδον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου»!

Πηγή: Ακτίνες