Στις 18 Δεκεμβρίου 1943 μια φάλαγγα γερμανών κατακτητών, πάνοπλοι μπαίνουν στο χωριό και κλείνουν τους άντρες του χωριού στο καφενείο.

Σουλιώτες ήταν οι κάτοικοι μιας ορεινής περιοχής της Θεσπρωτίας με την ονομασία Σούλι.

Η εταιρία που κατέχει ποσοστό 20% της ελληνικής αγοράς πάλι στο προσκήνιο: Ακατάλληλος εξοπλισμός με ελαττωματικά πτερύγια που προκαλούν δονήσεις - Ο χάρτης με τα πάρκα της Siemens

Ο Βασίλειος Β΄ ο Βουλγαροκτόνος θεωρείται ο «Πρώτος Μακεδονομάχος», αφού είναι ο πρώτος που διέσωσε την Ελληνικότητα της Μακεδονίας από την βουλγαροσλαβική απειλή

Στις 18 Δεκεμβρίου του 1946, την μοιραία εκείνη ημέρα, ήταν που ο 41χρονος Επισμηναγός Προκόπιος Διδασκάλου άφησε την τελευταία του πνοή, πέφτοντας με το Spitfire του, λόγω πυκνής νέφωσης, λίγα μόλις μέτρα από την κορφή του Βερμίου, η οποία σημαδεύτηκε από τότε με το όνομα "Αεροπόρος".

Ότι απέμεινε από το κορμί του τάφηκε πολλούς μήνες αργότερα, όταν έλιωσαν τα χιόνια. Μπορεί ο τάφος του να είναι απλός και απέριττος, ο Επισμηναγός όμως Προκόπιος Διδασκάλου του Ηλία, απέδειξε ακόμη για μια ακόμη φορά το ρητό των προγόνων μας "ανδρών επιφανών, πάση γη τάφος".

Δέηση όλων μας...ο Προκόπης Διδασκάλου, που δόξασε την πατρίδα μας στα πεδία των μαχών του Αλβανικού Μετώπου και της Μέσης Ανατολής και έπεσε στον αδελφοκτόνο εμφύλιο 1946-1949, να αναπαύεται εν σκηναίς δικαίων στα δεξιά του Τριαδικού Θεού.

Αιωνία του η μνήμη!

ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Πηγή: Περί Πάτρης

Ο Άγιος ιερομάρτυς Θαδδαίος (κατά κόσμον Ιωάννης Ουσπένσκυ) γεννήθηκε το 1872 στο χωριό Naruksovo της επαρχίας Nijni Novgorod. Ο πατέρας του Βασίλειος ήταν πρωτοπρεσβύτερος και είχε άλλα δέκα αδέλφια.

Σπούδασε στην Θεολογική Ακαδημία της Μόσχας και αποφοίτησε το 1896 με διδακτορικό στη Θεολογία. Εκάρη μοναχός το 1897 με το όνομα Θαδδαίος, ενώ το 1900 διορίστηκε ως κύριος καθηγητής της δογματικής και ηθικής θεολογίας στην ιερατική σχολή της Ufa. Στις 21 του Δεκέμβρη 1908 χειροτονήθηκε επίσκοπος του Vladimir-Volyn.

Τον Νοέμβριο του 1921 συνελήφθη από τους μπολσεβίκους στο Zhytomyr με την κατηγορία της συμμετοχής στην εξάγερση του Volyn. Τον Μάρτιο του 1922 τον άφησαν ελεύθερο. Τον έστειλαν στον πατριάρχη Μόσχας Άγιο Τύχωνα για να τον διορίσει σε κάποια επαρχία της Σιβηρίας. Μετά την συνάντηση του με τον πατριάρχη αποφασίστηκε να τον στείλει στο Αστραχάν όπου έφτασε το 1923.

Έλεγε ο πατριάρχης Τύχων σε κάποιον κάτοικο του Ασταρχάν: «Ο επίσκοπός σας είναι άγιος Άνθρωπος και ένα σπάνιο μυαλό. Πολύ ασκητικός, θα πρέπει όμως να προσέχει την υγεία του. Πρέπει να προσευχόμαστε στον Θεό να τον βοηθήσει». Τον Νοέμβριο του 1928 μετατέθηκε στο Τβερ (Καλίνιν) ως Αρχιεπίσκοπος Καλίνιν και Kashin όπου τα κυρήγματά του εξόργιζαν τις κομμουνιστικές αρχές.

Το καλοκαίρι του 1937 στο Tver, όπως και αλλού, άρχισαν μαζικές συλλήψεις. Συνελήφθησαν σχεδόν όλοι οι κληρικοί της επισκοπής. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, κάποιοι από τους ιερείς μετά από παρατεταμένα βασανιστήρια συμφώνησαν να υπογράψουν συκοφαντικές πληροφορίες αναντίον του Αρχιεπίσκοπου Θαδδαίου.

Κατά την διάρκεια της φυλάκισής τους τον τοποθέτησαν στο ίδιο κελί με εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Τον ταπείνωναν και τον βασάνιζαν. Τον έβαζαν να κοιμάται κάτω από τις κουκέτες. Ένα βράδυ ένας από τους πρωτεργάτες αυτής της απάνθρωπης συμπεριφοράς είδε στον ύπνο του την Παναγία. Του είπε να μην ξαναακουμπήσει τον άγιο αυτόν άνθρωπο γιατί θα τιμωρηθεί. Το πρωί κοιτώντας κάτω από το κρεβάτι όπου κοιμόνταν ο επίσκοπος είδε ένα εκτυφλωτικό φώς! Από τότε δεν τον ξαναπείραξε κανείς και όλοι τον σεβόνταν.

Λίγες μέρες μετά τον εκτέλεσαν και πέταξαν το σώμα του σ'έναν λάκκο. Την άνοιξη του 1938 κάποιοι πιστοί άνοιξαν τον λάκκο, έβαλαν το σώμα του σ' ένα φέρετρο και το τοποθέτησαν σ' έναν τάφο βάζοντας μια επιγραφή. Τον τάφο τον κατέστρεψαν οι κομμουνιστές. Έτσι το σώμα του έμεινε εκεί ξεχασμένο μέχρι το 1990 όταν βρέθηκε ο τάφος του. Στις 26 Οκτωβρίου 1993 ανακαλύφθηκαν τα σεβάσμια του λείψανα, που βρίσκονται τώρα στον Καθεδρικό Ναό της Αναλήψεως στην πόλη Τβερ. Η αγιοκατάταξή του έγινε το 1997. Η μνήμη του τιμάται στις 18 Δεκεμβρίου.

Πηγή: Προσκυνητής

«Σήμερον Θεός ἐπί γῆς παραγέγονε, καί ἄνθρωπος εἰς οὐρανούς ἀναβέβηκε» μάς διαβεβαιώνουν της Εκκλησίας μας οι Πατέρες, προσεγγίζοντας με απορία και θαυμασμό το μεγάλο γεγονός της Θείας Ενανθρώπησης.

Από την πρώτη κιόλας τουρκική εισβολή στην Κύπρο ξεκίνησε ένα αφήγημα ότι για όλα φταίει η Αμερική και ο τότε εβραίος στην καταγωγή Υπ. Εξωτερικών Δρ. Χένρι Κίσινγκερ.

– Γέροντα, τὴν ὑπερηφάνεια συνήθως τὴν καταλαβαίνω ἐκ τῶν ὑστέρων, ὅταν πέσω.

Στην Φτέρη έφθασε το πρωί της Παρασκευής 17 Δεκεμβρίου 1943 το τμήμα 1/749 με επικεφαλής τον Χανς Έμπεσμπεργκ (διοικητής του Αιγίου, ανήκε στην 117 Μεραρχία κυνηγών), που κατεβαίνοντας προς το Αίγιο έκαιγε και κατέστρεφε ό,τι έβρισκε μπροστά του...  

Ένας νέος από αρχοντική οικογένεια αφήνει τα εγκόσμια και πηγαίνει στο μοναστήρι. Αυτό βέβαια δεν είναι συνηθισμένο και φυσικό, όχι μόνο σήμερα, αλλά και σε κάθε καιρό. Το φυσικό και συνηθισμένο είναι μια καλή κοινωνική αποκατάσταση, να ακολουθήσει το παιδί το έργο του πατέρα και να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση. Αλλ’ όμως βρίσκονται νέοι, κι ας διαμαρτύρονται κι ας αντιδρούν οι γονείς τους, που βγαίνουν από τη συνήθεια και ξεπερνάνε τα ανθρώπινα μέτρα. Είναι, καθώς λέγει ο Ιησούς Χριστός, «οι δυνάμενοι χωρείν». Ποτέ βέβαια με τη δική τους μόνο θέληση και δύναμη, αλλά πάντα οπλισμένοι και δυνατοί με τη θεία χάρη.

Έντονη ανησυχία έχει προκαλέσει η είδηση ότι στικάκια νικοτίνης, είχαν σαν αποτέλεσμα τρεις μαθητές Γυμνασίου στην Κρήτη να καταλήξουν ημιλιπόθυμοι στις τουαλέτες. Τι επισημαίνουν οι ειδικοί.

Σάλος με την νομιμοποίηση παράτυπων μεταναστών στα τρία χρόνια!

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο, ποὺ εἶνε μία παραβολή, μία ἁ­πλῆ διήγησι ποὺ μέσ᾽ στὴν ἁπλότητά της κρύ­βει νο­­ήματα βαθειά· εἶνε μιὰ ζωγραφιά.

Πολλοί βυζαντινοί αυτοκράτορες έζησαν αγία ζωή και συγκαταλέγονται στους αγίους της Εκκλησίας μας, καθ’ ότι δεν αλλοτριώθηκαν από την εγκόσμια δόξα και εξουσία, γενόμενοι διάκονοι του Θεού και του λαού Του. Ανάμεσά τους συγκαταλέγεται η αγία Θεοφανώ η ελεήμων βασίλισσα του Βυζαντίου.

Για ακόμα μια φορά οι φίλοι της αναγνώρισης των κατεχομένων βρετανοί λόρδοι και βαρόνες, ζητούν από την κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας, αναγνώριση του ψευδοκράτους και απευθείας πτήσεις από ΗΒ προς κατεχόμενα.

Το τραγούδι τώρα πια ένας θρήνος. Το 1803, είναι η χρονιά της συντέλειας. Το Σούλι με τις τόσες θυσίες και τους ακόμη περισσότερους ηρωϊσμούς πέφτει ύστερα από προδοσία.

Ένας Ηπειρώτικος θρήνος ένα μοιρολόι που μέσα στη λιτότητά του τα λέει όλα. Τον πόνο της καταστροφής. Την ανυποχώρητη κραυγή “Θάνατος ή λευτεριά”.

Οι γυναίκες προτιμούν το Ζάλογγο, ο Σαμουήλ την ολοκαυτωματική ανατίναξη.

Ένα πουλάκι ξέβγαινε ψηλά από το Σούλι.

Παργιώτες το ρωτήσανε, Παργιώτες το ρωτάνε:

- “Πουλάκι πούθεν έρχεσαι, πουλί μου πού πηγαίνεις;”.

- “Από το Σούλι έρχομαι και στη Φραγκιά πηγαίνω”.

- “Πουλάκι πες μας τίποτε, κανά καλό μαντάτο”.

- “Αχ τι μαντάτο να σας πω, τι να σας μολογήσω;

Πήραν το Σούλι πήρανε, πήραν τον Αβαρίκον

πήραν την Κιάφα την κακή, επήραν και το Κούγκι

κι έκαψαν τον Καλόγερο με τέσσερις νομάτους”.

Τον Ιούνιο του 1803 ο Αλή Πασάς εφοδιασμένος με σουλτανική διαταγή, εκστρατεύει, επικεφαλής 15.000 τουρκαλβανικών δυνάμεων, εναντίον του Σουλίου. Η επίθεση αποτυγχάνει. Οργανώνεται πολιορκητικός κλοιός γύρω από το Σουλιώτικο όρος. Οι Σουλιώτες που διαισθάνθηκαν τι τους περιμένει άρχισαν να ψάχνουν για συμμάχους για να εξασφαλίσουν την προμήθεια πυρομαχικών, αλλά και των αναγκαίων τροφών. Μεταξύ των άλλων έγραψαν και στους Διοικητές της Κέρκυρας. Τελικά έμειναν αβοήθητοι.

Ακολούθησαν πολλές μάχες και μηχανορραφίες του Αλή, ο οποίος επιτίθεται στο Κούγκι καθημερινά και οι Σουλιώτες αμύνονται λυσσαλέα. Σε κάθε επίθεση σκοτώνονται πάνω από 70 ως 100 Τουρκαλβανοί. Ο Αλή Πασάς απογοητεύεται και όταν διαπιστώνει ότι με τα όπλα δεν πετύχαινε τίποτα προσπάθησε τότε με δωροδοκίες και διαφθορές να εκπορθήσει το Σούλι. Στη προσπάθειά του αυτή ήρθε συνεργός στο γιο του Αλή, τον Βελή Πασά, όπως φημολογείται, ο Σουλιώτης Πήλιος Γούσης, που υπηρετούσε ως έμπιστος του Τουρκαλβανού στρατηγού Ζελιχτάρ Μπόττα, ο οποίος και υπέδειξε στους Τουρκαλβανούς που επιχειρούσαν τον αποκλεισμό των Σουλιωτών ένα ιδιαίτερο αφύλακτο μονοπάτι που οδηγούσε στο Κούγκι.

Όταν ένα τμήμα των τουρκαλβανών ανέβηκε αυτό το μονοπάτι οι μαχόμενοι Σουλιώτες βρέθηκαν ανάμεσα στα πυρά τους όπου αναγκάστηκαν πλέον να υποχωρήσουν, να εγκαταλείψουν τον αγώνα τους και τελικά, λόγω και έλλειψης τροφών και πολεμοφοδίων να συνθηκολογήσουν και να εκπατριστούν στη συνέχεια στη ρωσοκρατούμενη τότε Πάργα και από εκεί στη Κέρκυρα.

Στις 12 Δεκεμβρίου 1803 υπογράφεται η συνθήκη παράδοσης του Σουλίου. Δύο χιλιάδες περίπου Σουλιώτες με Αρχηγούς τους τον Φώτο Τζαβέλα, Δήμο Δράκο, και Τζίμα Ζέρβα οδοιπορούν για την Πάργα. Ανάμεσα σ’ αυτούς και η φάρα των Θανασάτων (με τις οικογένειες των Σούλων), η οποία κουβαλάει μαζί της και το οικογενειακό χειρόγραφο. Άλλοι χίλιοι περίπου με Αρχηγούς τον Κίτσο Μπότσαρη και τον Κουτσονίκα φέυγουν για το Ζάλογγο. Άλλες μικρότερες ομάδες φεύγουν για το Βουλγαρέλι και άλλα κοντινά χωριά. Ο Καλόγερος Σαμουήλ με τέσσερις Σουλιώτες παρέμεινε στο Κούγκι φυλάγοντας τα πολεμοφόδια των Σουλιωτών, αυτά που δεν πήραν μαζί τους αυτοί που έφυγαν. Στις 16 Δεκεμβρίου 1803, όταν πηγαίνουν οι Τούρκοι να τα παραλάβουν ο Σαμουήλ βάζει φωτιά στο μπαρούτι και ανατινάζει το Κούγκι μαζί με τον εαυτό του, τους τέσσερις Σουλιώτες και τους Τούρκους.

Την ανατίναξη της μπαρουταποθήκης από τον Σαμουήλ πήρε σαν αφορμή ο Βελή Πασάς και δεν τήρησε τους όρους της Συμφωνίας του για την Ειρήνη. Παράλληλα, ενώ το Σώμα του Φώτου Τζαβέλα έφτασε στην Πάργα, το Σώμα του Κίτσου Μπότσαρη και του Κουτσονίκα χτυπιέται στα στενά του Ζαλόγγου από τους Τουρκαλβανούς του Βελή Πασά. Έγιναν σφορδρές μάχες, στις οποίες οι άνδρες σκοτώθηκαν.

Τότε 55 γυναίκες, οι ατρόμητες Σουλιώτισσες ανέβηκαν στους βράχους του Ζαλόγγου και προτίμησαν τον θάνατο παρά την ατιμία.

Πηγή: Το όραμα, Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Μια τεχνολογία που θα μπορούσε στο μέλλον να ενσωματωθεί σε συστήματα τεχνητής νοημοσύνης

Τι κάναμε σε αυτά τα παιδιά; Σε τί τα έμπλεξε η κοινωνία μας;  Νά ποια είναι η πραγματικότητα του τρανς κινήματος: Δεκάδες χιλιάδες ζωές καταστράφηκαν – και το μέτρημα συνεχίζεται.

Ὁ ἅγιος Ἐλευθέριος εἶναι γνωστός σ’ ὅλους τούς Χριστιανούς καί κατεξοχήν λαοφιλής.