Που θα ήθελες να βρίσκεται η κόρη σου στα 13 της; Στο σχολείο, ή στο κρεβάτι με έναν μεγαλύτερο άντρα; Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση είναι αυτονόητη για τις περισσότερες χώρες του κόσμου. Στις Ισλαμικές κοινωνίες, ωστόσο – συμπεριλαμβανομένης της μη Αραβικής και θεωρητικά λαϊκής Τουρκίας – η απάντηση είναι αβέβαιη. Συνήθως σε τέτοια κράτη, η αστυνομική εξουσία της κυβέρνησης δεν πολεμά την πατριαρχική παράδοση· αντιθέτως, την υποστηρίζει.

LISBON, PORTUGAL – NOVEMBER 19: In this photo provided by the NATO press office Turkish President Abdullah Gul and his wife Hayrunnisa Gul arrive for the NATO Summit at Lisbon Airport on November 19, 2010 in Lisbon, Portugal. The two day summit will address issues including a new strategic concept for NATO. Britain and the US will also seek an agreement to hand over responsibility for security in Afghanistan to local forces over the next four years. (Photo by NATO press office via Getty Images)

Που θα ήθελες να βρίσκεται η κόρη σου στα 13 της; Στο σχολείο, ή στο κρεβάτι με έναν μεγαλύτερο άντρα; Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση είναι αυτονόητη για τις περισσότερες χώρες του κόσμου. Στις Ισλαμικές κοινωνίες, ωστόσο – συμπεριλαμβανομένης της μη Αραβικής και θεωρητικά λαϊκής Τουρκίας – η απάντηση είναι αβέβαιη. Συνήθως σε τέτοια κράτη, η αστυνομική εξουσία της κυβέρνησης δεν πολεμά την πατριαρχική παράδοση· αντιθέτως, την υποστηρίζει.

Ο πρώην πρόεδρος της Τουρκίας, Αμπντουλάχ Γκιουλ, πρώην σύμμαχος του εν ενεργεία ισλαμιστή ηγέτη Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και συνιδρυτής του κόμματος που κυβέρνησε την Τουρκία από το 2002, ήταν 30 χρονών όταν παντρεύτηκε τη σύζυγό του Hayrünnisa που ήταν 15. Ο Γκιουλ, που προτάθηκε για την προεδρία από τον Ερντογάν, ήταν ο πρώτος Ισλαμιστής πρόεδρος της Τουρκίας.

Πρόεδρος της Τουρκίας από το 2007 έως το 2014, ο Αμπντουλάχ Γκιουλ (αριστερά), ήταν 30 ετών όταν παντρεύτηκε τη σύζυγό του Hayrünnisa (δεξιά) όταν ήταν 15 χρονών. (Φωτογραφία από το γραφείο τύπου του ΝΑΤΟ μέσω της Getty Images)

Οι συντηρητικοί Τούρκοι, αντί να αμφισβητήσουν το γάμο του Γκιουλ με ένα παιδί, επιδοκίμασαν την άνοδό του στην προεδρία. Αυτός ο συγγραφέας δέχτηκε προσωπικές – όχι ιδιαίτερα ευγενικές – προειδοποιήσεις από ανώτερους πολιτικούς για να μην αναφέρει το θέμα της στήλης του σε άλλη εφημερίδα.

Σύμφωνα με το Τούρκικο Φιλανθρωπικό Ταμείο (TPF), το 40% των ανήλικων κοριτσιών στη Τουρκία αναγκάζονται να παντρευτούν. Το TPF διαπίστωσε ότι ο εθνικός μέσος όρος στη Τουρκία των γυναικών που εγκαταλείπουν το σχολείο από το λύκειο ανέρχεται στο 56%.

Ανακάλυψε ακόμη πως οι γάμοι σε νεαρή ηλικία συναντώνται σε οικογένειες με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο. «Χαμηλό μορφωτικό επίπεδο» σημαίνει σχεδόν όλη την Τουρκία: Η μέση εκπαίδευση στη χώρα είναι μόλις 6,5 χρόνια. Σε 45 τουρκικές επαρχίες, το ποσοστό εκπαίδευσης είναι χαμηλότερο από τον εθνικό μέσο όρο.

Η ισλαμική διακυβέρνηση στην κάποτε λαϊκή χώρα έχει εντείνει το πρόβλημα των ανήλικων νυφών αντί να το καταπολεμήσει. Τον Νοέμβριο του 2017, ο πρόεδρος Ερντογάν υπέγραψε τον νόμο για τους μουφτήδες, ο οποίος επιτρέπει σε εγκεκριμένους από το κράτος κληρικούς (ή απλώς ιμάμηδες) να διεξάγουν τελετές γάμου «παρά τις ανησυχίες της κοινωνίας των πολιτών ότι αυτό θα μπορούσε να έχει αντίκτυπο στους παιδικούς γάμους.»

Τον Ιανουάριο του 2018, η Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων (Diyanet) – ένα κυβερνητικό όργανο υπό τη δικαιοδοσία του Ερντογάν – πρότεινε πως, σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, κορίτσια από την ηλικία των 9 ετών και αγόρια από την ηλικία των 12 ετών θα μπορούσαν να παντρευτούν. Η Diyanet είναι υπεύθυνη για τη διοίκηση των θρησκευτικών ιδρυμάτων στην Τουρκία.

Η ιστοσελίδα της επιβεβαίωσε πως, σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, όποιος είχε μπει στην ηλικία της «εφηβείας» είχε το δικαίωμα να παντρευτεί. Αυτός ο «φετφάς» οδήγησε το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης, ένα λαϊκό γκρουπ, να διενεργήσει έρευνα όσον αφορά τους παιδικούς γάμους.

Η άφιξη περίπου τριών εκατομμυρίων Σύριων προσφύγων στην Τουρκία μετά το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου στη γειτονική χώρα έχει χειροτερεύσει τα πράγματα. Για παράδειγμα, ένας κοινωνικός λειτουργός στο Εκπαιδευτικό και Ερευνητικό Νοσοκομείο Kanuni Sultan Süleyman στην περιοχή Küçükçekmece της Κωνσταντινούπολης αποκάλυψε ότι το νοσοκομείο περίθαλψε 115 έγκυες ανήλικες κοπέλες, συμπεριλαμβανομένων 39 συριακής εθνικότητας, μεταξύ της 1ης Ιανουαρίου και 9ης Μαΐου 2017.

Ο κοινωνικός λειτουργός διαμαρτυρήθηκε στις εισαγγελικές αρχές ότι το νοσοκομείο προσπάθησε να καλύψει τις εγκυμοσύνες και δεν ενημέρωσε τις αρχές, όπως απαιτεί ο νόμος για την ιατρική περίθαλψη όλων των εγκύων κοριτσιών ηλικίας κάτω των 18 ετών στην Τουρκία. Τέτοια παραδείγματα είναι μόνο η «κορυφή του παγόβουνου», σύμφωνα με τον Canan Güllü, επικεφαλή της Τουρκικής Ομοσπονδίας Γυναικών.

Μια πρόσφατη περίπτωση παιδικής κακοποίησης που σχετίζεται με πρόσφυγες από τη Συρία προκαλεί ντροπή όχι μόνο για την τουρκική πολιτική κουλτούρα που τροφοδοτεί αυτό το πρόβλημα αλλά και για την τουρκική δικαστική εξουσία:

Η Fatma C., παιδί πρόσφυγας συριακής καταγωγής έφτασε στην Άγκυρα, την πρωτεύουσα της Τουρκίας, με την οικογένειά της πριν τέσσερα χρόνια. Το 2017, σύμφωνα με μία κατηγορία, αναγκάστηκε στην ηλικία των 13 να παντρευτεί τον συγγενή της Abdulkerim J.

Ο γάμος δεν ήταν πολιτικός αλλά θρησκευτικός (που έγινε νόμιμος υπό το Ισλάμ από έναν ιμάμη). Η Fatma C. έμεινε έγκυος και μεταφέρθηκε σε ένα τοπικό κέντρο υγείας και επειδή ήταν ανήλικη, οι αρχές ενημέρωσαν τις αρχές επιβολής του νόμου.

Οι εισαγγελείς αποφάσισαν ότι ο σύζυγος της κοπέλας και η μητέρα της, Emani B., θα έπρεπε να δικαστούν για τον εξαναγκασμό ενός ανήλικου κοριτσιού σε γάμο. Και έτσι έγινε. Ωστόσο, ένα δικαστήριο στην Άγκυρα κατά την πρώτη ακρόαση της υπόθεσης τους, τους απάλλαξε από τις κατηγορίες.

Οι κατηγορούμενοι ισχυρίστηκαν ότι δεν γνώριζαν τον τουρκικό νόμο περί γάμου και ότι η κοπέλα είχε παντρευτεί «με βάση το δίκαιο της Συρίας». Ένας ασυνήθιστα ανεκτικός τούρκος εισαγγελέας έκρινε ότι «ο γάμος δεν πραγματοποιήθηκε με σκοπό τη διάπραξη αδικήματος.»

«Είναι παγκόσμιος κανόνας ότι η μη γνώση του νόμου δεν αποτελεί δικαιολογία όταν κάποιος διαπράττει αδίκημα», δήλωσε ο Ceren Kalay Eken, μέλος του δικηγορικού συλλόγου της Άγκυρας. «Το κατάλληλο μέρος για ένα 13χρονο κορίτσι είναι το παγκάκι του σχολείου και όχι πάνω από τη κούνια.»

Είναι εκπληκτικό το πόσο ελαστική και ανεκτική είναι η τουρκική επιβολή του νόμου όταν οι παραβάτες ενεργούν από κίνητρα που προέρχονται από αυστηρές ισλαμικές αξίες και παραδόσεις.

Περίπου τον ίδιο καιρό, που οι κακοποιοί της ανήλικης νύφης αθωώθηκαν κατά τη πρώτη ακρόασή τους, ένα άλλο δικαστήριο της Άγκυρας συνέλαβε τέσσερις φοιτητές επειδή παρουσίασαν στην τελετή αποφοίτησής τους ένα πλακάτ, που το δικαστήριο θεώρησε προσβλητικό προς τον Πρόεδρο Ερντογάν.

Στην Τουρκία μπορείς να κακοποιήσεις ένα παιδί 13 χρονών και να περπατάς ελεύθερος, αλλά δεν επιτρέπεται να κοροϊδέψεις τον πρόεδρο.

ΠΗΓΗ: Gatestone Institute, Defence-Point

ΑΠΔΠΧ: Ποιοι κίνδυνοι υπάρχουν στις ανέπαφες συναλλαγές - Θα πρέπει να παρέχεται η δυνατότητα απενεργοποίησης της ανέπαφης λειτουργίας

Με την υπ' αριθμ 48/2018 απόφασή της η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα έκρινε ζητήματα επεξεργασίας προσωπικών δεδομένων μέσω πιστωτικών/χρεωστικών καρτών για ανέπαφες («contactless») συναλλαγές.

Η υπόθεση έφτασε στην Αρχή από τη Διεύθυνση Προστασίας Καταναλωτή του Υπουργείου Οικονομίας, στην οποία υποβλήθηκε καταγγελία από πελάτη Τράπεζα κατά της Τράπεζας, αναφορικά με τη χρεωστική (debit) κάρτα που του χορήγησε προς αντικατάσταση της παλαιάς του κάρτας.

Η νέα αυτή κάρτα υποστηρίζει ανέπαφες (contactless) συναλλαγές – δηλαδή συναλλαγές που μπορούν να πραγματοποιηθούν χωρίς την εισαγωγή PIN από μεριάς του, παρά μόνο με επίδειξη της κάρτας, χωρίς επαφή ή τοποθέτηση, στην αντίστοιχη συσκευή-«αναγνώστη» (reader), εφόσον η οικονομική συναλλαγή δεν ξεπερνάει το ύψος των εικοσιπέντε (25) Ευρώ.

Ο καταγγέλλων ισχυρίζεται ότι δεν έδωσε την έγκρισή του προκειμένου να του χορηγηθεί χρεωστική κάρτα με αυτά τα χαρακτηριστικά (ήτοι ανέπαφη), καθώς επίσης και ότι δεν επιθυμεί να διαθέτει τέτοια κάρτα λόγω κινδύνων ασφάλειας που πηγάζουν από τη χρήση της.

Η Τράπεζα απέστειλε στον καταγγέλλοντα απάντηση στην αντίρρησή του, στην οποία αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι η δυνατότητα χρήσης της DebitMasterCard τεχνολογίας ανέπαφων συναλλαγών για αγορές αξίας μικρότερης των 25 Ευρώ χωρίς τη χρήση PIN είναι ένα υποχρεωτικό χαρακτηριστικό της κάρτας σύμφωνα με τις οδηγίες του διεθνούς οργανισμού Mastercard.

Η Τράπεζα αναφέρει επίσης στην απάντησή της ότι η νέα κάρτα πληροί όλες τις δικλείδες ασφαλείας που προβλέπουν οι διεθνείς οργανισμοί, καθώς επίσης και ότι η αντικατάσταση της παλαιάς κάρτας με τη νέα ανέπαφη κάρτα είναι σύμφωνη με τους όρους της σύμβασης με τον καταγγέλλοντα πελάτη της ως προς τη χρεωστική του κάρτα.

Σύμφωνα με το ιστορικό της απόφασης, σχετική καταγγελία υποβλήθηκε εναντίον και άλλης Τράπεζας, η οποία διαβιβάστηκε στην Άρχή από τον Συνήγορο του Καταναλωτή.

Η Αρχή, έλαβε υπόψη τις μία σειρά από νομικές και τεχνολογικές παραμέτρους, καθώς και τις διεθνείς προδιαγραφές που ακολουθούνται αναφορικά με τις ανέπαφες χρεωστικές ή/και πιστωτικές κάρτες.

Μεταξύ άλλων σημείωσε ότι στην περίπτωση καρτών της Mastercard, υπάρχει η δυνατότητα αποθήκευσης στην κάρτα του πρόσφατου ιστορικού συναλλαγών, καθώς επίσης και δυνατότητα ανέπαφης ανάγνωσης αυτών.

Η Αρχή εκτιμά ότι τα συγκεκριμένα δεδομένα σαφώς δεν είναι απολύτως απαραίτητα για τη βασική λειτουργικότητα για την οποία προορίζεται μία χρεωστική κάρτα και, ως εκ τούτου, δεν θα πρέπει εξ ορισμού να τηρούνται– πολλώ δε μάλλω χωρίς ρητή προς τούτο ενημέρωση, όπως φαίνεται ότι ισχύει στην περίπτωση της μίας εκ των δύο Τραπεζών.

Η Αρχή σημειώνει επίσης ότι η τήρηση αυτών των δεδομένων –η οποία δεν είναι υποχρεωτική βάσει των προδιαγραφών που έχει θέσει η Mastercard– εγείρει ζητήματα προστασίας προσωπικών δεδομένων αφού από τις κινήσεις της κάρτας μπορεί να δημιουργηθεί προφίλ του κατόχου της ως προς τις καταναλωτικές του συνήθειες. 

Με βάση αυτά, έκρινε ότι οι εκδότες των πιστωτικών καρτών οφείλουν να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα προκειμένου να εξασφαλίζουν τα εξής:

α) Εφόσον ο πελάτης δηλώσει ότι δεν επιθυμεί να έχει κάρτα με δυνατότητα πραγματοποίησης ανέπαφων συναλλαγών, να παρέχεται η δυνατότητα απενεργοποίησης της ανέπαφης λειτουργίας της κάρτας είτε η χορήγηση νέας, μη ανέπαφης κάρτας.

β) Εφόσον σε κάρτα που έχει χορηγηθεί σε πελάτη είναι ενεργοποιημένη η δυνατότητα τήρησης ιστορικού συναλλαγών στο chip αυτής χωρίς να έχει δώσει την ειδική προς τούτο συγκατάθεσή του, θα πρέπει ο πελάτης να ενημερωθεί σχετικώς με κάθε πρόσφορο τρόπο (π.χ. μέσω μηνύματος ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, μέσω μηνύματος κατά τη σύνδεσή του σε προσωποποιημένες ηλεκτρονικές υπηρεσίες του υπεύθυνου επεξεργασίας, μέσω ταχυδρομικής επιστολής, κτλ.) ως προς την επεξεργασία αυτή, παρέχοντάς του τη δυνατότητα διακοπής της επεξεργασίας αυτής.

Περαιτέρω, σε κάθε νέα έκδοση/χορήγηση κάρτας, το εν λόγω χαρακτηριστικό θα πρέπει να είναι εξ αρχής απενεργοποιημένο, και να ενεργοποιείται μόνο αν υπάρχει ειδική προς τούτο συγκατάθεση του πελάτη, εφόσον έχει προηγουμένως σχετικώς ενημερωθεί για την επεξεργασία αυτή.

Διαβάστε αναλυτικά την απόφαση της ΑΠΔΠΧ:

Η απόφαση ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή

Πηγή: https://www.lawspot.gr, ID-on't renounce my freedom

Η μεγάλη γιορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου μας δίνει την αφορμή να θυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού:

«Ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί εστι; τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν, απ' εμαυτού ου λαλώ. ο δε πατήρ ο εν εμοί μένων αυτός ποιεί τα έργα. Πιστεύετέ μοι ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί. ει δε μη, διά τα έργα αυτά πιστεύετέ μοι» (Ιωάν. 14, 10-11).

Μεγάλα και αμέτρητα ήταν τα θαύματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: με ένα μόνο λόγο του ανέστησε την κόρη του Ιαείρου, του αρχισυναγώγου, τον γιο της χήρας της Ναΐν, ακόμα και τον Λάζαρο, ο οποίος ήταν στον τάφο τέσσερεις ολόκληρες ημέρες. Με ένα λόγο του μόνο επιτίμησε τους ανέμους και τα κύματα της λίμνης Γεννησαρέτ και έγινε απόλυτη γαλήνη. Με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια χόρτασε πέντε χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς γυναίκες και παιδιά, και με τέσσερα ψωμιά τέσσερεις χιλιάδες.

Ας θυμηθούμε πως κάθε μέρα θεράπευε τους ασθενείς, γιατρεύοντας κάθε είδους ασθένεια, έδιωχνε τα πονηρά πνεύματα από τους δαιμονιζομένους. Πως ξαναέδινε την όραση στους τυφλούς και την ακοή στους κουφούς με ένα μόνο άγγιγμά του. Δεν φτάνουν αυτά;

Όλα αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για τους ανθρώπους οι οποίοι τον ζήλευαν, για τους ανθρώπους

για τους οποίους ο μέγας προφήτης Ησαΐας είπε:

«Ακοή ακούσετε και ου συνήτε, και βλέποντες βλέψετε και ου μη ίδητε. επαχύνθη γαρ η καρδία του λαού τούτου, και τοις ωσί βαρέως ήκουσαν, και τους οφθαλμούς αυτών εκάμμυσαν, μήποτε ίδωσι τοις οφθαλμοίς και τοις ωσίν ακούσωσι και τη καρδία συνώσι και επιστρέψωσι, και ιάσομαι αυτούς» (Ματθ. 13, 14-15).

Σε όλα αυτά, τα οποία όμως δεν ήταν αρκετά για τους βαρήκοους ανθρώπους και με τα συσκοτισμένα μάτια, πρόσθεσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός το μέγα θαύμα της Μεταμορφώσεώς Του στο όρος Θαβώρ. Σ' αυτόν, που έλαμψε με ένα εκθαμβωτικό θείο φως, εμφανίστηκαν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, ο Μωυσής και ο Ηλίας και προσκύνησαν τον δημιουργό του νόμου. Με φόβο και τρόμο έβλεπαν το θαυμαστό αυτό θέαμα οι εκλεκτοί απόστολοι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης. Και μετά από τη νεφέλη, που τους σκέπασε, ακούστηκε η φωνή του Θεού:

«Ούτος εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα. αυτού ακούετε» (Ματθ. 17, 5).

Οι άγιοι απόστολοι κήρυξαν σ' όλο τον κόσμο, ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι «αληθώς, του Πατρός το απαύγασμα».

Ο κόσμος ολόκληρος, όταν το άκουσε, θα έπρεπε να γονατίσει μπροστά στον Κύριο Ιησού Χριστό και να προσκυνήσει τον Αληθινό Υιό του Θεού.

Θα έπρεπε η εμφάνιση στο Θαβώρ των δύο πιο μεγάλων προφητών της Παλαιάς Διαθήκης και η προσκύνηση του Κυρίου Ιησού Χριστού κατά την μεταμόρφωσή του, να κλείσει για πάντα τα βδελυρά χείλη των γραμματέων και των φαρισαίων, οι οποίοι μισούσαν τον Κύριο Ιησού και τον θεωρούσαν παραβάτη του νόμου του Μωυσή. Αλλά και μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν οι Εβραίοι ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας.

Όχι μόνο οι Εβραίοι δεν τον πιστεύουν, αλλά και για πολλούς χριστιανούς όλο και περισσότερο θαμπώνει το θείο φως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ακόμα μικρότερο γίνεται το μικρό ποίμνιο του Χριστού για το οποίο το θείο φως του Χριστού λάμπει με την ίδια δύναμη με την οποίαν έλαμψε στους αποστόλους Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη τότε στο όρος Θαβώρ.

Όμως να μην απελπιζόμαστε, επειδή ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είπε:

«Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον. ότι ευδόκησεν ο πατήρ υμών δούναι υμίν την βασιλείαν» (Λκ. 12, 32).

Η απιστία μεταξύ των λαών έλαβε ανησυχητικές διαστάσεις και το φως του Χριστού επισκιάστηκε από το σκοτεινό νέφος της αθεΐας. Σήμερα πιο συχνά από ποτέ ενθυμούμαστε το φοβερό λόγο του Χριστού:

«Πλην ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λκ. 18, 8).

Να μην απελπιζόμαστε όμως, επειδή Εκείνος, λέγοντας για τα σημεία της δευτέρας παρουσίας του, είπε:

«Αρχομένων δε τούτων γίνεσθαι ανακύψατε και επάρατε τας κεφάλας υμών, διότι εγγίζει η απολύτρωσις υμών» (Λκ. 21, 28).

Να είναι, λοιπόν, η ζωή σας τέτοια ώστε την φοβερή ημέρα της Κρίσεως να μπορέσουμε να σηκώσουμε το κεφάλι μας και όχι να το σκύψουμε βαθειά απελπισμένοι. Αμήν.

1956

Απολυτίκιον.

Μετεμορφώθης εν τω Όρει, Χριστέ ο Θεός, δείξας τοις Μαθηταίς σου την δόξαν σου, καθώς ηδύναντο. Λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς, το φως σου το αΐδιον, πρεσβείαις της Θεοτόκου. Φωτοδότα, δόξα σοι.

Πηγή: («Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ, Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1884-1980)», Τεύχος 2. ΜΑΪΟΣ- ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2001. Θεσ/νίκη, Έκδοσις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»), Αναβάσεις

Τόν 3ο καί 4ο αἰώνα ἡ Ἐκκλησία ἀντιμετώπισε ἕνα μεγάλο πρόβλημα μέ τήν συνάντηση τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τόν Ἑλληνισμό, δηλαδή τῆς ἀποκαλυπτικῆς θεολογίας μέ τίς θεωρίες τῶν Φιλοσόφων, τῶν Προσωκρατικῶν, τῆς Κλασσικῆς μεταφυσικῆς (Πλάτωνας, Ἀριστοτέλης) καί τοῦ Νεοπλατωνισμοῦ.

Οἱ θεολόγοι πού ζοῦσαν στά μέρη τῆς Ἀνατολῆς συζητοῦσαν μέ τούς φιλοσόφους γιά θεολογικά-ὀντολογικά καί κοσμολογικά προβλήματα καί προσπαθοῦσαν νά ἀπαντήσουν σέ αὐτά μέσα ἀπό τήν ἀποκαλυπτική θεολογία. Ἐπειδή δέν εἶχαν ἐμπειρική γνώση τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό κατέληξαν σέ διάφορες αἱρέσεις, ὅπως εἶναι οἱ Ἀρειανοί καί οἱ μετέπειτα αἱρετικοί.

Οἱ φιλοσοφοῦντες θεολόγοι προσπαθοῦσαν νά ἀπαντήσουν στούς Ἀριστοτελικούς φιλοσόφους γιά τό εἶναι τοῦ Θεοῦ σέ σχέση μέ τόν κόσμο, εἰσήγαγαν τά περί τῆς οὐσίας καί τῆς ἐνεργείας στόν Θεό, γιά νά ἀπαντήσουν στό ὅτι ὁ κόσμος δέν εἶναι ἀΐδιος καί ἀπό ἐκεῖ κατέληξαν σέ αἱρετικές ἀπόψεις στήν Τριαδολογία καί τήν Χριστολογία. Ἔτσι, δημιούργησαν καινούργιες ἀπόψεις πού σαφέστατα ἀπόκλιναν ἀπό τήν θεολογία τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι παρέλαβαν τήν ἀλήθεια ἀπό τόν Ἄσαρκο Λόγο στήν Παλαιά Διαθήκη καί τόν Σεσαρκωμένο Λόγο στήν Καινή Διαθήκη.

Ἡ Ἐκκλησία ἀντιμετώπισε μεγάλο πρόβλημα ἀπό τούς φιλοσοφοῦντες θεολόγους, οἱ ὁποῖοι θεολογοῦσαν μέ τόν στοχασμό καί τήν λογική, καί γι’ αὐτό συγκλήθηκαν οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι γιά νά ἀντιμετωπίσουν τίς αἱρετικές κακοδοξίες. Ὅσοι ὑποστήριξαν τέτοιες ἀπόψεις εἰλημμένες ἀπό τήν φιλοσοφία καταδικάστηκαν ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους.

Ἡ Πενθέκτη Οἰκουμενική Σύνοδος (692 μ.Χ.) στόν πρῶτο κανόνα της μέ τίτλο «περί τηρήσεως τῶν ἱερῶν κανόνων τῶν προτέρων συνόδων» ὁρίζει «ἀκαινοτόμητόν τε καί ἀπαράτρωτον φυλάττειν τήν παραδοθεῖσαν ἡμῖν πίστιν ὑπό τε τῶν αὐτοπτῶν καί ὑπηρετῶν τοῦ Λόγου, τῶν θεοκρίτων Ἀποστόλων» καί στήν συνέχεια μνημονεύει καί τῶν Πατέρων τῶν ἕως τότε Συνόδων.

Ἀναφερόμενος ὁ κανόνας αὐτός στούς Πατέρας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, συγχρόνως καταγράφει καί τίς κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν. Δηλαδή, δέν καταδικάζονται ἁπλῶς καί γενικῶς οἱ αἱρέσεις ὡς πρός τόν Χριστό καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἀλλά οἱ ἐκφραστές αὐτῶν τῶν κακοδοξιῶν. Ἔτσι, μνημονεύει τόν «Ἄρειον τόν δυσσεβῆ», «τόν βέβηλον Μακεδόνιον», τόν «Ἀπολλινάριον, τόν τῆς κακίας μύστην», «τήν ληρώδη τοῦ Νεστορίου διαίρεσιν», τόν «Εὐτυχέα τόν ματαιόφρονα», καί ἄλλους αἱρετικούς καί κακοδόξους. Κάνουν ἐντύπωση τά ἐπίθετα πού χρησιμοποιοῦνται γιά νά προσδιορίσουν τόν φιλοσοφικό καί κακόδοξο τρόπο θεολογήσεώς τους.

Τά ἴδια διαβάζουμε στό περίφημο ἔργο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ μέ τίτλο: «Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως». Ἀναφερόμενος ὁ κορυφαῖος αὐτός Δογματικός Πατέρας τοῦ 8ου αἰῶνος στά θέματα τῆς Χριστολογίας, ὅτι ἡ ἕνωση στόν Χριστό ἔγινε ἀπό δύο τέλειες φύσεις, τήν θεία καί τήν ἀνθρωπίνη, μνημονεύει τόν Διόσκορο καί τόν Σεβῆρο πού ὑποστήριζαν ὅτι ἔγινε φυρμός ἤ σύγχυση ἤ ἀνάκραση τῶν δύο φύσεων στόν Χριστό.

Γράφει ὅτι δέν ἑνώθηκαν οἱ δύο φύσεις στόν Χριστό «κατά φυρμόν ἤ σύγχυσιν ἤ ἀνάκρασιν, ὡς ὁ θεήλατος (κυνηγημένος ἀπό τόν Θεό) ἔφη Διόσκορος, Σεβῆρος τε καί ἡ τούτων ἐναγής (μιασμένη) συμμορία». Ἐπίσης, γράφει ὅτι ἡ ἕνωση τῶν δύο φύσεων στόν Χριστό δέν εἶναι προσωπική ἤ σχετική ἤ κατ’ ἀξία ἤ κατά τήν ταυτότητα τῆς βουλήσεως ἤ τήν ὁμοτιμία ἤ τήν ἀνωνυμία ἤ τήν εὐδοκία, «ὡς ὁ θεοστυγής (βλάσφημος) ἔφη Νεστόριος, Διόδωρός τε καί ὁ Μομψουεστίας Θεόδωρος καί ἡ τούτων δαιμονιώδης (δαιμονισμένη) ὁμήγυρις».

Παρατηροῦμε ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας χρησιμοποιοῦσαν δυνατά ἐπίθετα γιά νά χαρακτηρίσουν τούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι μετέδιδαν κακοδοξίες καί αἱρέσεις πού στρέφονταν ἐναντίον τῆς ἀληθινῆς πίστεως, ἐνῶ ἦταν ἅγιοι καί μετεῖχαν τῆς Θεοποιοῦ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ. Στά θέματα τῆς πίστεως δέν ἐπιτρέπονται εὐγενεῖς λόγοι, διπλωματικές ἐνέργειες καί συμβιβασμοί .

Παρατηρώντας τήν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων διαπιστώνουμε ὅτι αὐτός ὁ στοχαστικός καί φιλοσοφικός τρόπος θεολογήσεως, πού καταδικάστηκε ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, πέρασε μέ διαφόρους τρόπους στήν Δύση καί ἐκφράσθηκε ἀπό τήν λεγομένη Σχολαστική θεολογία, ἡ ὁποία θεωρήθηκε ὅτι εἶναι ἀνώτερη ἀπό τήν πατερική θεολογία . Μετά τήν Σχολαστική θεολογία, κυρίως τόν 13ο αἰώνα, ἀναπτύχθηκαν ἄλλα φιλοσοφικά καί θεολογικά ρεύματα πού ἀπομακρύνθηκαν τόσο ἀπό τήν Σχολαστική θεολογία ὅσο καί ἀπό τήν Πατερική θεολογία, καί ὡς κέντρο τῆς θεολογήσεως τέθηκαν οἱ φιλόσοφοι καί οἱ φιλοσοφοῦντες. Εἶναι φανερό, ὅταν μελετᾶ κανείς τά θεολογικά ρεύματα στόν δυτικό χῶρο, παρατηρεῖ ὅτι, ἐνῶ ἡ Σχολαστική θεολογία ἐπηρεάσθηκε κυρίως ἀπό τόν Πλάτωνα, ἀλλά καί τόν Ἀριστοτέλη, ἡ μετέπειτα ἐξέλιξη στήν Εὐρώπη ἐπηρεάσθηκε ἀπό τήν προσωκρατική φιλοσοφία.

Μέσα σέ αὐτήν τήν προοπτική οἱ δυτικοί θεολόγοι μέ διαφόρους τρόπους μελετοῦν τά ἔργα καί τήν διδασκαλία τῶν ἀρχαίων αἱρετικῶν καί κατά κάποιον τρόπο τούς συμπαθοῦν. Ἔτσι καλλιεργοῦνται θεολογικές ἀπόψεις πού προσεγγίζουν περισσότερο στήν διδασκαλία τῶν ἀρχαίων αἱρετικῶν. Γιά παράδειγμα, ὅλη ἡ σύγχρονη φιλοσοφία καί θεολογία εἶναι βολονταριστική, κάνει λόγο γιά ὑποστατική θέληση, ἡ ὁποία καταδικάστηκε ἀπό τήν ΣΤ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο .

Ἔτσι, σύγχρονοι θεολόγοι μελετοῦν τά ἔργα τους, ἐκτιμοῦν τόν τρόπο θεολογήσεώς τους, τούς συμπαθοῦν καί φθάνουν μέχρι τό σημεῖο νά γράφουν ὅτι οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας πού συμμετεῖχαν στίς Οἰκουμενικές Συνόδους δέν κατάλαβαν τούς αἱρετικούς, ἀλλά τούς παρερμήνευσαν καί τούς ἀδίκησαν μέ τό νά τούς καταδικάσουν. Ἔτσι, ἔγιναν διατριβές γιά τόν αἱρετικό Διόσκορο, Εὐτυχῆ, Ἀπολλινάριο κλπ., μέ τίς ὁποῖες οἱ συντάκτες τους κατέλαβαν Πανεπιστημιακές θέσεις καί μέ αὐτόν τόν τρόπο διδάσκουν αὐτές τίς ἀπόψεις στούς φοιτητές τους, ἀντίθετα ἀπό ὅ,τι διδάσκει, ἑορτάζει καί ψάλλει ἡ Ἐκκλησία.

Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ αἵρεση καί οἱ αἱρετικοί περνοῦν στίς Ὀρθόδοξες Θεολογικές Σχολές μέσα ἀπό τήν λεγόμενη ἐπιστήμη. Ὁπότε σήμερα, μερικές φορές ἡ αἵρεση κυκλοφορεῖ μέ τόν μανδύα τῆς ἐπιστήμης καί οἱ αἱρετικοί μέ τό ἔνδυμα τῶν ἐπιστημόνων . Φυσικά, ἄλλο εἶναι νά μελετῶνται οἱ ἀπόψεις καί τῶν αἱρετικῶν σέ ἀντιπαραβολή μέ τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων, πού εἶναι ἐπιστήμη, καί ἄλλο νά παρουσιάζωνται μέσα ἀπό τήν διαδικασία τῆς ἐπιστήμης οἱ αἱρετικοί «θεήλατοι», «θεοστυγεῖς», «δαιμονιώδης ὁμήγυρις», ὡς ἀδικηθέντες ἀπό τούς Πατέρες καί τίς Οἰκουμενικές Συνόδους.

Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία στήν λατρεία της ψάλλει θριαμβευτικά γιά τήν νίκη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καί τῶν αἱρετικῶν, καί ὁμολογεῖ τήν ἀλήθεια καί τιμᾶ τούς Πατέρας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, καί μερικοί Ὀρθόδοξοι θεολόγοι στίς Θεολογικές Σχολές κάνουν ἐπιστήμη πάνω στήν αἵρεση καί τούς αἱρετικούς, μέ τό νά τούς παρουσιάζουν ὡς ἀδικηθέντας ἀπό τήν ἴδια τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Εἶναι πράγματι τραγελαφικό αὐτό.

Ὅσο ἐξετάζει κανείς τά σύγχρονα θεολογικά πράγματα μέσα ἀπό τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας τόσο καί ἀπογοητεύεται.

Κατά τήν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρχε μεγάλη ἄγνοια καί ἀμάθεια, ἀλλά ὑπῆρχε ἡ λατρεία πού βασίζεται στήν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας. Σήμερα, σέ μερικά σημεῖα, μεταφέρθηκε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ αἵρεση ὡς ἐπιστήμη, τήν ὁποία καλλιεργοῦν ὅσοι θέλουν νά καταλάβουν πανεπιστημιακές θέσεις, καί συγχρόνως παραθεωρεῖται ὁ πλοῦτος τῆς λατρείας.

Ἀλλά ὑπάρχει Θεός. «Μεγάλη ἡ ἀλήθεια καί ὑπερισχύει» (Α΄ Ἔσδρ. δ΄, 41).

Πηγή: Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση

σ.σ. Αδελφοί. Εδώ βρίσκεται ο Λόγος του Θεού και όχι στους «γνωστούς» δημοσίους υπαλλήλους ...

***

Απόσπασμα ομιλίας κας Αθηνάς Σιδέρη

Μας είπε ότι η Ελλάδα κοιμάται στην αμαρτία όπως τα ζώα στην κοπριά τους . Πολύ σκληρό αυτό αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Μας είπε ότι η Χάρις του Κυρίου έχει φύγει από την Ελλάδα . Και αυτό είναι το σκληρό· και η Παναγιά μας οδεύει μακριά .

Μην φοβηθείτε.

– Είχαμε ελπίδα πάντοτε η Παναγία θα προστάτευε…

Και πάντα θα έχουμε ελπίδα. Προσέξτε, αυτό δεν σημαίνει.. γι’ αυτό και ο π. Εφραίμ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ, και ήτανε δύσκολος ο ρόλος που μου ανέθεσε.

– Μια αφύπνιση κάνει … για να σωθούμε.

Βέβαια. Δεν θα απογοητευθούμε εμείς. Αυτό θέλω να πω. Θα ζητάμε από τον Κύριό μας να μας προσθέτει πίστη, επαγρύπνηση, πολύ δυνατή προσευχή και δη την νύχτα, δυόμιση με τρεις η ώρα .

Ο Γέροντας μας είπε. Δεν θα ξυπνάτε και θα γυρίζετε στο άλλο πλευρό. Σηκωθείτε, καθίστε στην καρέκλα, γονατίστε 5 λεπτά. ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΗΣ ΑΚΗΔΙΑΣ, ΤΗΣ ΥΠΝΗΛΙΑΣ. Και ωφελεί και τον οργανισμό.

Πέντε λεπτά ποιοτική προσευχή , ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ.

Και ΜΠΟΡΟΥΝ τα πράγματα να αλλάξουν.

ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ, μας είπε, και όχι αργά-αργά. ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΛΠΑΖΟΝΤΑΣ .

Το δάκρυ του έτρεχε συνέχεια παιδιά.

– Τα έβλεπε .. τα έβλεπε με τα μάτια που είπαμε προηγουμένως ..

Στην ερώτηση, πάτερ μου εξειδικεύτετό μας, πώς συμβαίνει; τί; ποιές είναι αυτές οι αμαρτίες για τις οποίες πληρώνουμε; Ακούμε, «αμαρτία», «διαφθορά», το ΄να, τ’ άλλο.

Και μας είπε: Ο ΠΑΝΣΕΞΟΥΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΜΑΣ . ..

Επειδή δεν είναι εύκολο, πού να μιλήσεις για τον πανσεξουαλισμό, αφού έχουν γίνει βιώματα. Οι ασέλγειες, οι παραφύση ασέλγειες τις οποίες μας κατονόμασε με τον ποιο χονδροειδή τρόπο. Και μάλιστα μου είπε δεν θα τις επικαλύπτεις, θα τις λες: ο στοματικός έρωτας, ο πρωκτικός έρωτας, η ομοφυλοφιλία. Απαγορεύεται.

ΕΧΟΥΝ ΑΝΟΙΞΕΙ ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ ΚΑΙ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ.

***

Πηγή: (Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το Αβέρωφ), Αβέρωφ

Ο αριθμός των αυτοκτονιών στην εποχή μας αυξάνει ανησυχητικά. Η αγωγή και η διαπαιδαγώγηση παίζει σημαντικό ρόλο στο θέμα αυτό. Ο άνθρωπος διαπαιδαγωγείται ή για να γίνει αισιόδοξος ή για να γίνει αυτόχειρας. Η γενιά μας έχει διαπαιδαγωγηθεί για το δεύτερο. Οι γονείς είναι οι πρώτοι που προετοιμάζουν τους αυτόχειρες.

Η μάνα για παράδειγμα ψιθυρίζει κάθε πρωί στον γιο της: «ο κόσμος αυτός είναι κακός». «Οι άνθρωποι», συνεχίζει η μάνα, «είναι εγωιστές, φθονεροί και ψεύτες». «Απόφευγε τους ανθρώπους, γιε μου». «Να κοιτάς μόνο τον εαυτό σου». Μετά τη μάνα ο πατέρας επαναλαμβάνει στο γιο: «Τι κακός καιρός για το χωράφι». «Πόσο άσχημη είναι η φύση». «Πόσο αηδιαστικά είναι τα ανθρώπινα έργα». «Πόσο βαρετός είναι ο ήλιος». «Πόσο θλιβερή είναι η ζωή». Ο πατέρας και η μάνα επαναλαμβάνουν στο γιο τους συχνά τα τρελά λόγια ενός απαισιόδοξου ποιητή: «Αδελφέ μου, στον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη».

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταδίκη αυτού του κόσμου από αυτήν. Ο κόσμος επιβιώνει λόγω της αγάπης. Αν πει κανείς πως στον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη, αυτό είναι η πιο φρικτή και ψευδής καταδίκη του κόσμου. Με την παραπάνω φράση του αποτυχημένου και απαισιόδοξου ποιητή διαπαιδαγωγείται ολόκληρη η γενιά μας. Θα βρείτε εκατοντάδες νέους και ηλικιωμένους που δεν ξέρουν το «Πάτερ ημών» και δεν διαβάζουν το Ευαγγέλιο, αλλά δεν θα βρείτε ούτε μερικές δεκάδες ανθρώπων, που δεν επαναλαμβάνουν καθημερινά: «Αδελφέ μου, σ’ αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη».

Πολλοί νομίζουν ότι έτσι απλά κάποιος είναι αισιόδοξος και κάποιος απαισιόδοξος. Δεν είναι όμως έτσι. Αισιοδοξία σημαίνει ευτυχία, ενώ απαισιοδοξία σημαίνει δυστυχία. Μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο δεν είναι η υγεία, ο πλούτος, οι φίλοι και η δόξα. Η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο είναι να έχει αισιοδοξία. Ούτε μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι η αρρώστια, η φτώχεια, η μοναξιά, η εγκατάλειψη, η αδικία, η οποιαδήποτε δυσκολία και απώλεια. Η μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι να είναι απαισιόδοξος, γιατί ενώ η αισιοδοξία αποτελεί ύμνο της ζωής, η απαισιοδοξία αποτελεί ύμνο στον θάνατο.

Οι άνθρωποι δεν μπορούν με τίποτε να συνηθίσουν να παρατηρούν τα πάντα από την οπτική της αιωνιότητας. Όλα όσα παράγει αυτός ο κόσμος, τα παράγει για την αιωνιότητα. Η αγάπη μας και η φιλία μας είναι αξεπέραστες στον χρόνο, όπως και ο κόσμος. Τα μάτια μας κάνουν λάθος όταν μας λένε πως όλα περνάνε, όπως μας εξαπατούν για την κίνηση του ηλίου.

Υπάρχει ένα περιβάλλον πνευματικό όπου όλα ζουν και κινούνται. Αυτό το περιβάλλον είναι σταθερό και ακίνητο. Όλα όσα έζησαν στη γη, ζουν και σήμερα σ’ αυτό το πνευματικό περιβάλλον. Όλα όσα ζουν σήμερα, θα ζουν αιώνια σ’ αυτόν τον πνευματικό τόπο. Η αγάπη και η φιλία δεν χάνονται με τον θάνατο, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν σε μια πολύ πιο καθαρή και έξοχη μορφή στον άλλο κόσμο.

Ανάμεσα στον άλλο κόσμο και σ’ αυτόν που ζούμε υπάρχουν σύνορα εξαιτίας της μυωπίας μας, και δεν βλέπουμε την συνέχεια, την προέκταση αυτής της ζωής μετά τον θάνατο. Και δεν μπορούμε να δούμε με πνευματικά μάτια το «τώρα».

Όλοι εμείς υφαίνουμε το υφαντό της ιστορίας, αδέλφια μου. Είμαστε υφαντές της ιστορίας αλλά υπάρχει και ένας μεγαλύτερος από μας Υφαντής. Όλες οι ημέρες που συναποτελούν το παρελθόν, από μόνες τους δεν θα σήμαιναν τίποτε, αν δεν αποτελούσαν και αυτές μέρος ενός υφαντού που είναι η ζωή μας. Ο χρόνος όλων των ανθρώπων στον κόσμο από μόνος του δεν θα ήταν τίποτε, αν δεν είχε σαν στόχο του και περιεχόμενό του την δημιουργία μιας παγκόσμιας σύνθεσης, ενός παγκοσμίου εργόχειρου υφαντού. Κάθε έργο μας μέχρι αυτήν την στιγμή, κάθε λέξη και κάθε συναίσθημα διατηρείται και δεν χάνεται ως μέρος της προσωπικής μας σύνθεσης. Όλος ο ηρωισμός μας και όλη η φαυλότητά μας στέκονται ακίνητα στην ύφανση του παρελθόντος μας.

Εμείς οι άνθρωποι δεν αποτελούμε θεματοφύλακες της ιστορίας μας, είμαστε μόνο οι υφαντές της. Το παρελθόν διαφυλάσσεται από Εκείνον που δεν λησμονεί τίποτε. Τα κλειδιά του παρελθόντος κρατά ο Ύψιστος Υφαντής, που προσεκτικά αγρυπνά πάνω από κάθε νήμα που πλέκεται στο εργόχειρό Του. Αναλογιστείτε, φίλοι μου, ποια είναι η συμβολή σας στο τεράστιο αυτό υφαντό του Θεού;

Πηγή: (Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ὁμιλίες καί μελέτη γιά τά σύμβολα καί σημεῖα. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη» 2014. Απόσπασμα από την «Ομιλία για την αισιοδοξία».), Κοινωνία Ορθοδοξίας

Ένα νομοσχέδιο εισήχθη στο ιταλικό κοινοβούλιο, το οποίο απαιτεί την ορατή απεικόνιση του Σταυρού σε δημόσια κτίρια, σύμφωνα με ιταλικό περιοδικό L’Espresso .

Το νομοσχέδιο με την ονομασία «Διατάξεις σχετικά με την απεικόνιση του σταυρού στα σχολεία και στα γραφεία της δημόσιας διοίκησης» προτείνει να υπάρχουν κρεμασμένα σταυροί σε χώρους όπως σχολεία, πανεπιστήμια, φυλακές, δημόσιες υπηρεσίες, προξενεία, πρεσβείες και λιμάνια.

Η πρόταση προτείνει την επιβολή προστίμου μέχρι 1.000 ευρώ για την μη συμμόρφωση. Το νομοσχέδιο αναμένει τώρα να προγραμματιστεί για συζήτηση στην Βουλή και τη Γερουσία.

Το νομοσχέδιο εισήχθη από το κόμμα της Λίγκας του Βορρά και τον επικεφαλής του τον Matteo Salvini, νέο υπουργό εσωτερικών και αναπληρωτή πρωθυπουργό, παράλληλα με τον ηγέτη του κινήματος των Πέντε Αστέρων Luigi di Maio.

Λίγκα του Βορρά και Κίνημα των Πέντε Αστέρων είναι ο κυβερνητικός συνασπισμός που προέκυψε μετά τις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν το Μάιο.

Παρόμοια απόφαση έλαβε η κυβέρνηση του ομόσπονδου κρατιδίου της Βαυαρίας.

Ο πρωθυπουργός της Βαυαρίας Markus Söder ανακοίνωσε στις 24 Απριλίου ότι στις εισόδους των κτιρίων των υπηρεσιών του κράτους θα πρέπει να εμφανίζεται ο Σταυρός. Το γραφείο του Söder δήλωσε ότι η απόφαση αποσκοπεί στο «να εκφράσει τον ιστορικό και πολιτιστικό χαρακτήρα της Βαυαρίας» και να παρουσιάσει «μια ορατή δέσμευση τις βασικές αξίες της νομικής και κοινωνικής τάξης στη Βαυαρία και τη Γερμανία».

Πηγή: Τρίκαλα

Μετά τη μεγάλη φωτιά του καλοκαιριού στο Άγιον Όρος, είχα πάει να δω το γέροντα. Ήταν «θυμωμένος» και φώναζε. 

«Σκαμπίλι από την Παναγία ήταν. Άρχισε την πρώτη μέρα της νηστείας και τελείωσε την τελευταία (με το παλιό εορτολόγιο που γιορτάζει το Όρος). Λέγανε ότι θα σβήσει πιο μπροστά, γιατί δε φυσούσε και όμως έσβησε την τελευταία μέρα κι ας είχε αέρα. 

Λες και την οδηγούσε ένα χέρι, πήγαινε γύρω-γύρω από ‘κεί που δεν την περιμένανε και παρέκαμπτε τις ζώνες ασφαλείας. 

Κάηκαν τα δάση! Κάηκε το κοσμικό φρόνημα; 

Ένα μοναστήρι ζητούσε ενίσχυση. 

Αυτοί πάλι δεν κατάλαβαν τίποτα πνευματικό. Μια κοσμική εξυπνάδα έχουν. (Θύμωσε). Γίνονται αιτία να βλασφημείται το όνομα του Θεού. Παντού έβρεχε, σ’ όλη την Ελλάδα!! Μόνο στο Άγιον Όρος δεν έβρεχε!! Για να λέει ο κόσμος που είναι η Παναγία τους; Γιατί δεν τους βοηθάει; Που να γνωρίζει ο κόσμος ότι αυτό είναι χαστούκι της Παναγίας; Είναι μερικοί άνθρωποι που συμφωνούν με την οργή του Θεού και δεν κάνουν ούτε ένα κομποσχοίνι για τη φωτιά (εννοούσε τον εαυτό του). 

-Γέροντα, φοβάμαι, πως τα λέτε έτσι! 

-Τι θα μου κάνουν πόλεμο και οι καλόγεροι; 

-Ναι, γέροντα! 

-Εμ, ας μου κάνουν… Εγώ από αγάπη τα λέω. Ξέρεις τι είπε ο π. Ηρωδίωνας, όταν του είπαν να κάνει προσευχή για τη φωτιά; 

-Τι είπε; 

-Όχι προσευχή για τη φωτιά. Πολύ πράσινο, πολύ καλαμπαλίκι οι καλόγεροι.

 Λίγο πράσινο, όχι καλαμπαλίκι (= αργολογία). 

Αυτοί τόχουν σχέδιο να κάνουν δρόμους, νάρχονται τουρίστες, θα κουράζονται οι καλόγεροι απ’ τη φιλοξενία, μετά θα πουν «Να σας κάνουμε κανένα ξενοδοχείο, για να μην κουράζεστε και σεις». «Ναι, θα πουν, σωστά». Μετά θα δώσουν χρήμα για συντήρηση των ναών. Μετά θα πουν «Κοίτα δεν κάνει να καις κεριά και λιβάνι , τόσα χρήματα δώσαμε για συντήρηση. Διάλεξε που θές στην περιοχή του μοναστηριού να σας κτίσουμε μια εκκλησία». Μετά θα βάλουν κανένα φύλακα με γένια και ράσα νάχει τη γυναίκα του στην Ουρανούπολη… θα μας κάνουν Μουσείο… 

ΔΕ ΛΕΩ ότι θα το επιτρέψει αυτό η Παναγία, αλλά αυτό είναι το σχέδιο τους. Και είναι και μερικοί που το θέλουν κιόλας… καλόγεροι, ακούς!… Τον τελευταίο λόγο τον έχει η Παναγία.

Αν δε συνέλθουν, θα φάνε κι άλλο χαστούκι.

Πηγή: (Απόσπασμα από το βιβλίο: Ο ΠΑΤΗΡ ΠΑΪΣΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ, Αθανασίου Ρακοβαλή.)

***

– Γέροντα,όταν συμβαίνη λ.χ. μία θεομηνία και είναι οργή Θεού, αν προσευχηθούν οι δίκαιοι, δεν εισακούονται;

– Ξ έρεις τι γίνεται; Δεν είναι ότι έχει μετάνοια ο κόσμος, οπότε εισακούονται από τον Θεό οι δίκαιοι. Άλλο είναι όταν παροργίζουμε τον Θεό και το αναγνωρίζουμε, τότε λυπάται ο Θεός και μας βοηθάει. Αλλά, όταν δεν αναγνωρίζη κανείς ότι παροργίζει τον Θεό και συνεχίζη το τυπικό του, τότε πως να ακούση ο Θεός τις προσευχές των δικαίων; Σφάλλει ο άνθρωπος; Πρέπει να καταλάβη ότι σφάλλει, για να τον συγχωρήση ο Θεός.  Μετά, βλέπετε, οι πνευματικοί άνθρωποι, αν κάνουν κάποιο σφάλμα, δεν έχουν ελαφρυντικά. «Υπέρ των ημετέρων αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων», λέει μία ευχή . Για τον καημένο τον κόσμο τα σφάλματα είναι «αγνοήματα», ενώ για τους πνευματικούς ανθρώπους είναι «αμαρτήματα». Γι’ αυτό, αν γίνη κάποιο σφάλμα από πνευματικούς ανθρώπους, είναι βαρύ. Οι κοσμικοί έχουν ελαφρυντικά.

Φέτος τον Δεκαπενταύγουστο που επίασε φωτιά στο Άγιον Όρος, ήταν κάτι φοβερό! Έφθασαν όλοι οι ειδικοί, αλλά κανείς δεν μπορούσε να κάνη τίποτε. Όλοι παρακολουθούσαν την φωτιά. Και μερικοί έλεγαν: «Γιατί η Παναγία δεν την σβήνει;». Φθάνουμε σε σημείο να βλασφημούμε το όνομα του Θεού. Μετά από έξι ημέρες έπιασε πάλι φωτιά σε άλλο σημείο, αλλά έπιασε βροχή και την έσβησε αμέσως. Δεν καταλαβαίνουν, πώς αυτή η φωτιά έσβησε και η άλλη δεν έσβηνε;

Ορισμένοι, χωρίς να γνωρίζουν τους πνευματικούς νόμους που λειτουργούν, προσεύχονται με πόνο, αλλά δεν εισακούονται, γιατί είναι πια οργή Θεού. Ορισμένοι πάλι δεν προσεύχονται, δεν κάνουν ούτε ένα κομποσχοίνι, γιατί συμφωνούν με την δικαία οργή του Θεού, που σκοπό έχει να συνετίση τους ανθρώπους. Ο Θεός να φωτίση περισσότερο εμάς τους μοναχούς, γιατί οι περισσότεροι είμαστε μωρές παρθένες και τα λυχνάρια μας έχουν νερό με λίγο λάδι στο φιτίλι. Οι κοσμικοί περιμένουν από εμάς να τους φωτίσουμε τον δρόμο, για να μη σκοντάφτουν!

Να παρακαλούμε να δίνη ο Θεός μετάνοια στον κόσμο, για να αποφύγουμε την δικαία οργή του Θεού. Η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί ν’ αντιμετωπισθή διαφορετικά παρά μόνο με μετάνοια και τήρηση των εντολών Του.

Πηγή: (Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου , “Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Λόγοι Α’” , Κεφ. 6., Έκδοσις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1998)

***

Οι ακρίδες, οι πόλεμοι, η ανομβρία, οι αρρώστιες είναι μάστιγα. Όχι ότι ο Θεός θέλει να παιδαγωγήση έτσι τον άνθρωπο, αλλά είναι συνέπεια της απομακρύνσεως του ανθρώπου από τον Θεό. Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί ξεφεύγει ο άνθρωπος από τον Θεό. Έρχεται η οργή του Θεού, για να θυμηθή ο άνθρωπος τον Θεό και να ζητήση βοήθεια. Δεν είναι ότι ο Θεός τα κανονίζει έτσι και βγάζει μια διαταγή να έρθη κάποια συμφορά στον άνθρωπο, αλλά ο Θεός βλέπει μέχρι πού θα φθάση η κακία των ανθρώπων και ότι δεν θα αλλάξουν, και γι’ αυτό επιτρέπει να συμβή μια συμφορά, για να συνετισθούν. Όχι ότι τα κανόνισε έτσι ο Θεός.

***

– Γέροντα, γιατί επιτρέπει ο Θεός να συμβή μία συμφορά;

– Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις. Άλλοτε επιτρέπει ο Θεός κάτι, για να βγή κάτι το καλύτερο, και άλλοτε επιτρέπει κάτι για παιδαγωγία. Άλλοι ανταμείβονται και άλλοι εξοφλούν, δεν πάει τίποτε χαμένο. Να ξέρετε πώς ό,τι επιτρέπει ο Θεός, ακόμη και να εξοντωθούν π.χ. άνθρωποι, είναι φιλάνθρωπο, γιατί ο Θεός έχει «σπλάγχνα».

Ο Καλός Θεός μας δίνει πλούσιες τις ευλογίες Του. Να μη δείχνουμε αχαριστία και Τον παροργίζουμε, γιατί έρχεται «η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας» –μή γένοιτο. Στην εποχή μας δεν πέρασαν οι άνθρωποι ούτε πολέμους ούτε πείνα και λένε ότι δεν έχουν ανάγκη και από τον Θεό. Τα έχουν όλα και γι’ αυτό δεν εκτιμούν τίποτε. Αν όμως έρθη δύσκολος καιρός, πείνα κ.λπ., και δεν έχουν τί να φάνε, τότε θα εκτιμήσουν και το ψωμί και την μαρμελάδα και όσα θα στερηθούν. Άμα δεν δοξάζουμε τον Θεό, επιτρέπει ο Θεός να έρθη μία δοκιμασία, για να εκτιμήσουμε τα πράγματα. Ενώ, όταν τα εκτιμούμε, δεν επιτρέπει ο Θεός να συμβή τίποτε το κακό.

Αν ταπεινά ζητούμε το έλεος του Θεού, ο Θεός θα βηθήση. Η προσευχή του ταπεινού μαζεύει σύννεφα, όταν είναι ανομβρία. Και πάντα να ευχώμαστε η βροχή που θα ρίξη ο Θεός να έχη και πνευματική ενέργεια, να σβήνη την πνευματική πυρκαγιά που έβαλε ο κακός διάβολος στον κόσμο και καίει ψυχές.

Χάρηκα μερικούς που άκουσα να λένε: «Δεν είμαστε άξιοι, αλλά ο Θεός πάλι μας λυπήθηκε, έρριξε και λίγη βροχή και λίγα χιόνια». Αν έχουμε τέτοιους ταπεινούς λογισμούς, ο Θεός θα στείλη περισσότερα. Τουλάχιστον η αναγνώριση είναι μετάνοια. Ευτυχώς που υπάρχει λίγο προζύμι. Να παρακαλάτε να στρίψη λίγο με το κατσαβιδάκι ο Θεός το μυαλό των ανθρώπων. Βλέπω μία καλή διάθεση σε μερικούς μεγάλους. Καταλαβαίνουν που πάμε.

***

Να ξέρετε πως ό,τι επιτρέπει ο Θεός, ακόμη και να εξοντωθούν π.χ. άνθρωποι, είναι φιλάνθρωπο, γιατί ο Θεός έχει “σπλάγχνα”.

Τι έχει κάνει ο Θεός με έναν Του λόγο! Τι αρμονία, τι ποικιλία! Όπου και να στραφή κανείς βλέπει την σοφία και το μεγαλείο του Θεού… Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προσοχή… Δουλεύει ο διάβολος, αλλά δουλεύει και ο Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να πρόκυψη από αυτό καλό… Γι’ αυτό μή στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, πού κυβερνά τα πάντα…

Πηγή: (Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου , “Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Λόγοι Α’” , Κεφ. 6., Έκδοσις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1998)

***

– Μερικοί, Γέροντα, λένε ότι η πίστη τους κλονίζεται, όταν βλέπουν να υποφέρουν καλοί άνθρωποι.

- Ακόμη κι αν κάψη ο Θεός όλους τους καλούς, δεν πρέπει να βάλη κανείς αριστερό λογισμό, αλλά να σκεφθή πως ο Θεός ο,τι κάνει, από αγάπη το κάνει. Ξέρει ο Θεός πως εργάζεται. Για να επιτρέψη να συμβή κάποιο κακό, κάτι καλύτερο θα βγη.

Η κοσμική λογική κλονίζει την πίστη. «Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε, πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε», είπε ο Κύριος. Όλη η βάση εκεί είναι. Στην πνευματική ζωή κινούμαστε στο θαύμα. Εάν συν δύο δεν κάνει πάντα τρία∙ κάνει και πέντε χιλιάδες και ένα εκατομμύριο!

Χρειάζεται καλή διάθεση και φιλότιμο. Γιατί, αν ο άνθρωπος δεν έχη καλή διάθεση, τίποτε δεν καταλαβαίνει.

***

Να εύχεσθε για την γενική εξωφρενική κατάσταση όλου του κόσμου, να λυπηθή ο Χριστός τα πλάσματά Του, γιατί βαδίζουν στην καταστροφή. Να επέμβη θεϊκά στην εξωφρενική εποχή που ζούμε, γιατί ο κόσμος οδηγείται στην σύγχυση, στην τρέλλα και στο αδιέξοδο. Τί μας περιμένει δεν ξέρουμε. Όλη αυτή η κατάσταση που επικρατεί, το δείχνει.

Γι’ αυτό, για έναν λόγο παραπάνω τώρα, πρέπει να στηριχθούμε πιο πολύ στην προσευχή και να πολεμήσουμε το κακό με την προσευχή. Η μόνη λύση αυτή είναι. Να παρακαλούμε τον Θεό να λυπηθή τα πλάσματα Του – αν και δεν είμαστε για να μας λυπηθή.

Να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη». «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι ».

***

Από πού προέρχεται η σημερινή κρίση;

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς +1956)

Με ρωτάς για την αιτία της τωρινής κρίσης, ή της τωρινής Θείας δίκης! Η αιτία είναι πάντα η ίδια. Η αιτία για τις ξηρασίες, τις πλημμύρες, τις επιδημίες και άλλα μαστιγώματα της γενιάς των ανθρώπων είναι η αιτία και για την τωρινή κρίση. Η αποστασία των ανθρώπων από τον Θεό. Με την αμαρτία της Θεοαποστασίας οι άνθρωποι προκάλεσαν αυτή την κρίση, και ο Θεός την επέτρεψε, ώστε να ξυπνήσει τους ανθρώπους, να τους κάνει ενσυνείδητους, πνευματικούς και να τους γυρίσει προς Εκείνον. 

Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση; Όσο το πνεύμα των ανθρώπων παραμείνει δίχως αλλαγή. Ώσπου οι υπερήφανοι υπαίτιοι αυτής της κρίσης να παραιτηθούν μπροστά στον Παντοδύναμο. Ώσπου οι άνθρωποι και οι λαοί να θυμηθούν, την ακαταλαβίστικη λέξη «κρίση», να τη μεταφράσουν στη γλώσσα τους, ώστε με αναστεναγμό και μετάνοια να φωνάξουν: «η Θεία δίκη»!

Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν γυναιξί, και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών. (τρις)

Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου Ήχος δ’

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Αγιον, Τριάς Αγία, δόξα Σοι.

Την πάσαν ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι, Μήτηρ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην Σου.

Πηγή: Εικόνα και φως

Η συμφωνία Ζάεφ-Τσίπρα για την επίλυση των διμερών διαφορών Ελλάδας ΠΓΔΜ φαίνεται ότι τελικά δεν θα συμβάλει στην ομαλοποίηση των σχέσεων των δύο κρατών όπως οι δημιουργοί της είχαν οραματιστεί αλλά πρόκειται να αποτελέσει την θρυαλλίδα για την επόμενη «πολιτική βόμβα» που θα εκραγεί στην χώρα μας.

Πιο αναλυτικά σύμφωνα με το Βαλκανικό Περισκόπιο οι χιλιάδες απόγονοι των Σλαβόφωνων που πολέμησαν με το Δημοκρατικό Στρατό κατά της Εθνικής κυβερνήσεως στον Εμφύλιο και κατέφυγαν στην Γιουγκοσλαβία μετά την νίκη του Ελληνικού Στρατού προετοιμάζονται για να διαμορφώσουν την νέα τους στρατηγική διεκδίκησης των περιουσιών τους στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Τέλμα» η συμφωνία Ζάεφ-Τσίπρα δεν αναφέρεται στους ‘Μακεδόνες’ από το τμήμα της ‘Μακεδονίας του Αιγαίου’. Όπως συνεχίζει το άρθρο, πάνω από 10 χιλιάδες αγωγές έχουν υποβληθεί από τους απογόνους των σλαβόφωνων που έφυγαν από την Ελλάδα το 1949 στο Δικαστήριο του Στρασβούργου, απαιτώντας αποζημίωση από τα ακίνητα των προγόνων τους στην Ελλάδα, τα οποία υπολογίζονται σε περίπου 10 δις ευρώ.

Σε συνάντηση που πραγματοποίησαν στο χωριό Μπρεστ του Στιπ στην ΠΓΔΜ οι απόγονοι αυτών που πολέμησαν για την απόσχιση της Μακεδονίας από την Ελλάδα ανακοίνωσαν ότι τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα παρουσιάσουν την νέα στρατηγική τους για την διεκδίκηση των περιουσιών τους στην Ελλάδα.

Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τις σχέσεις των Ελλήνων πολιτών που κατοικούν στις περιοχές από τις οποίες αποχώρησαν το 1949 οι πρόγονοι αυτών που διεκδικούν σήμερα τις περιουσίες των παππούδων τους…

Πηγή: Defence-Point.gr

Επίσης η κατακτητική μανία των Φράγκων συνέδεσε την χριστιανική πίστη με τον ιμπεριαλισμό και την απόλυτη υποταγή των κατακτημένων λαών σ’ αυτούς. Ακόμα, το φεουδαρχικό και απολυταρχικό σύστημά τους το σύνδεσαν και αυτό με την χριστιανική διδασκαλία, δίνοντάς του «θεολογική» κατοχύρωση. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσουν έναν απόλυτα αλλοιωμένο Χριστιανισμό, αναμειγμένο με αιρετικές και παγανιστικές δοξασίες . Έναν επίσης Χριστιανισμό, ο οποίος ταυτίζεται με την κοσμική εξουσία, τον ιμπεριαλισμό και τη φεουδαρχία. Έναν Χριστιανισμό απόλυτα αλλοιωμένο, μη έχοντας καμιά σχέση με την ορθοδοξία, την οποία θεώρησε εξαρχής ως αντίπαλο, και την οποία εξέφραζε, τόσο η Ανατολή, όσο και η Ρωμαϊκή Δύση. Δεν είναι τυχαίο πως ήδη από τον 8ο αιώνα έχουμε εκδηλώσεις ανοικτής εχθρότητας των αιρετικών Φράγκων προς το Βυζάντιο, απαιτώντας να αναγνωριστούν ως «νόμιμοι διάδοχοι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας»! Απόδειξη αυτού του κλίματος η καταδίκη της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787), από την Σύνοδο των Φράγκων Επισκόπων της Φραγκφούρτης (794), ως αιρετικής και τις Συνόδους του Ακυισγράνου  (Άαχεν) (798 και 809), οι οποίες επέβαλαν την αίρεση του φιλιόκβε, ως «ορθόδοξη» πίστη της Εκκλησίας.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η Ιουλίου 2018  

ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΟΥΝΙΑΣ!

Οι Φράγκοι,  (Franci ή gens Francorum), υπήρξε ένας βάρβαρος και απολίτιστος λαός, ο οποίος εφόρμησε από τη βορειοανατολική Ευρώπη, περί τον 6ο μ. Χ. αιώνα, καταλαμβάνοντας, ως τον 7ο αιώνα, δια πυρός και σιδήρου, ολόκληρη σχεδόν την δυτικοευρωπαϊκή  ήπειρο. Μάλιστα «θεωρούσαν πολύ φυσιολογικό το να προβαίνουν σε λεηλασίες για να καλύπτουν τις ανάγκες τους» (https://el.wikipedia.org).

Ασπάσθηκαν τον Χριστιανισμό από βυζαντινούς και ρωμαίους ιεραποστόλους, αλλά η απίστευτα ρηχή πολιτισμική και μορφωτική κατάσταση της πανσπερμία αυτών των λαών, δεν επέτρεψε να γίνουν κατανοητές οι υψηλές έννοιες της χριστιανικής πίστεως. Ενωρίς, μια σειρά περιθωριακών κακοδοξιών υιοθετήθηκαν από αυτούς, ιδιαίτερα ξεχασμένες πλάνες του ιερού Αυγουστίνου, εντάχτηκαν στο σύστημά τους, όπως οι περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, το δικανικό πνεύμα και οι περί κοσμικής εξουσίας αντιλήψεις του, αναμείχτηκαν με παγανιστικές δοξασίες του προχριστιανικού φραγκικού παρελθόντος, αποτελώντας τον «φραγκισμό».   

Επίσης η κατακτητική μανία των Φράγκων συνέδεσε την χριστιανική πίστη με τον ιμπεριαλισμό και την απόλυτη υποταγή των κατακτημένων λαών σ’ αυτούς. Ακόμα, το φεουδαρχικό και απολυταρχικό σύστημά τους το σύνδεσαν και αυτό με την χριστιανική διδασκαλία, δίνοντάς του «θεολογική» κατοχύρωση. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσουν έναν απόλυτα αλλοιωμένο Χριστιανισμό, αναμειγμένο με αιρετικές και παγανιστικές δοξασίες . Έναν επίσης Χριστιανισμό, ο οποίος ταυτίζεται με την κοσμική εξουσία, τον ιμπεριαλισμό και τη φεουδαρχία. Έναν Χριστιανισμό απόλυτα αλλοιωμένο, μη έχοντας καμιά σχέση με την ορθοδοξία, την οποία θεώρησε εξαρχής ως αντίπαλο, και την οποία εξέφραζε, τόσο η Ανατολή, όσο και η Ρωμαϊκή Δύση. Δεν είναι τυχαίο πως ήδη από τον 8ο αιώνα έχουμε εκδηλώσεις ανοικτής εχθρότητας των αιρετικών Φράγκων προς το Βυζάντιο, απαιτώντας να αναγνωριστούν ως «νόμιμοι διάδοχοι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας»! Απόδειξη αυτού του κλίματος η καταδίκη της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787), από την Σύνοδο των Φράγκων Επισκόπων της Φραγκφούρτης (794), ως αιρετικής και τις Συνόδους του Ακυισγράνου  (Άαχεν) (798 και 809), οι οποίες επέβαλαν την αίρεση του φιλιόκβε, ως «ορθόδοξη» πίστη της Εκκλησίας.

Η σταδιακή όμως κατακτητική προώθηση των Φράγκων, με τις πλέον βάρβαρες κατακτητικές πρακτικές, επέβαλαν σταδιακά στην Ευρώπη τον φραγκισμό, δηλαδή τον φράγκικο παραφθαρμένο και κακόδοξο Χριστιανισμό. Το παλαίφατο Πατριαρχείο της Ρώμης βρέθηκε ενωρίς στη δίνη του φραγκισμού, το οποίο για λόγους τακτικής και κύρια να αποτραπούν σφαγές ορθοδόξων, δέχτηκε ταπεινωτικούς συμβιβασμούς με τους Φράγκους, όπως λ.χ. τις στέψεις των Φράγκων ηγεμόνων Πιπίνου του Βραχέως (753) και Καρόλου του Μεγάλου (800). Ακόμα δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τις αιρετικές κακοδοξίες τους, διότι αυτό το θεωρούσε επικίνδυνο, και γι’ αυτό τις ανέχονταν σιωπηρά. Η μόνη σοβαρή αντίδραση του Πατριαρχείου Ρώμης ήταν η σθεναρή στάση του Πάπα Λέοντος Γ΄ (750-916), ο οποίος ανήρτησε στο ναό του Αγίου Πέτρου αργυρή πλάκα με το ορθόδοξο Σύμβολο της Πίστεως. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του εν λόγω πάπα, ο οποίος προκάλεσε την αγανάκτηση του λαού της Ρώμης, όταν εξαναγκάστηκε να στέψει αυτοκράτορα των Ρωμαίων τον Φράγκο Καρλομάγνο. Αριστοκράτες και απλός λαός τον ξυλοκόπησαν άγρια και μετά βίας έσωσε τη ζωή του δραπετεύοντας στην αυλή του Καρόλου! Οι ορθόδοξοι Ρωμαίοι γνώριζαν πολύ καλά τι ήταν οι βάρβαροι και αιρετικοί Φράγκοι!

Απώτερος σκοπός τους ήταν η κατάληψη του θρόνου της Ρώμης, ο οποίος, μετά την κατάλυση του δυτικού κράτους (476) είχε επιφορτιστεί και με πολιτικές αρμοδιότητες. Έτσι έχουμε μια σταδιακή εφόρμηση. Όμως το 1009 ανεβαίνει στο θρόνο της Ρώμης ο πάπας Σέργιος Δ΄ (1009-1012) με τη μεσολάβηση των Φράγκων και με τη συμφωνία να εισάγει την αίρεση του φιλιόκβε στη Δυτική Εκκλησία. Ακολούθως ο πάπας Βενέδικτος ο 8ος (1012-1024), συντάχτηκε με τους Φράγκους και έστεψε τον Ερρίκο Β΄ της Γερμανίας, το 1014, ως αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους. Η πλήρης κατάληψη έγινε το 1049, με τον κλουνιακό φράγκο πάπα Λέοντα Θ΄ (1049-1054). Πρώτη τους ενέργεια ήταν η απόσχιση της Δυτικής Εκκλησίας από την Ανατολική. Γι’ αυτό δημιούργησαν τα τραγικά γεγονότα του 1054, επιβάλλοντας το μεγάλο σχίσμα. Ήταν κάτι το αναπόφευκτο, διότι η Εκκλησία, με την παραδοσιακή αγιοπατερική της μορφή, με το συνοδικό – δημοκρατικό τρόπο λειτουργία της, ήταν ολότελα ασύμβατη με τον φραγκισμό. Με την αποκοπή της Δυτικής Εκκλησίας από τον αδιαίρετο κορμό της Μίας Εκκλησίας, στη θέση της στήθηκε ένα υποκατάστατό της, το οποίο ταίριαζε στο σχήμα του φραγκισμού και εξυπηρετούσε τα σχέδιά του. Οι απόγονοι της καταδίκης της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου κατέλαβαν τον θρόνο της Ρώμης και συνεχίζουν να τον κατέχουν ως σήμερα, μεταβάλλοντάς το σε διαχρονικό κέντρο του φραγκισμού! Ιδού μερικά του στοιχεία: καισαροπαπισμός, παποκαισαρισμός, θεοκρατία, απολυταρχία, ιεροκρατία, τιμαριωτισμός, φεουδαρχισμός, τίτλοι ευγενείας, κοινωνική διαστρωμάτωση, ρατσισμός, οικονομικός συγκεντρωτισμός, και πολλά άλλα.      

Από τότε αρχίζει μια δραματική αλλοίωση της πίστεως των ορθοδόξων Ρωμαίων. Τα φραγκικά αιρετικά δόγματα επιβάλλονται στην ορθόδοξη Δύση και μαζί το κατακτητικό και φεουδαρχικό πνεύμα. Δεν μένει τίποτε όρθιο στην κυριολεξία. Στόχος των Φράγκων καταληψιών του πατριαρχικού θρόνου της Ρώμης ήταν η κατάληψη και της Ανατολής και στη συνέχεια η κατάληψη όλου του κόσμου. Κλείνουν ερμητικά τα αφτιά τους στις δραματικές εκκλήσεις των ορθοδόξων της Ανατολής για συνετισμό και επιστροφή στην ορθή πίστη και την ομαλότητα. Αντίθετα απαιτούν πλήρη και ολοκληρωτική υποταγή στους κοσμοκράτορες «πάπες» τους, οι οποίοι αναγορεύτηκαν ως «αντιπρόσωποι του Θεού τη γη» και άρα «ως επί γης θεοί». Οι «πάπες» δεν ήταν (και δεν είναι) άλλοι από τους Φράγκους υπερηγεμόνες, οι οποίοι περιβλήθηκαν και την επισκοπική εξουσία.  Ακολουθούν δεκάδες σταυροφορίες για την κατάληψη της Ανατολής. Με την Δ΄ σταυροφορία (1204) και τη διάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, πίστεψαν ότι είχαν καταφέρει το στόχο τους, αλλά γρήγορα διαψεύστηκαν. Διότι οι ορθόδοξοι παρέμειναν πεισματικά πιστοί στην ορθόδοξη πίστη και παράδοση.

Τότε εφεύραν έναν άλλον δαιμονικό τρόπο να υποτάξουν τους ορθοδόξους: την Ουνία. Πρόκειται για την πλέον απατηλή πρακτική. Εφόσον οι ορθόδοξοι δεν δέχονταν τα λατινικά έθιμα και παραδόσεις για να υποταχτούν στον «πάπα», έντυσαν παπικούς «ιερείς» με ορθόδοξη περιβολή, έχτισαν ναούς με ορθόδοξο ρυθμό και διακόσμηση, χρησιμοποίησαν ορθόδοξο λατρευτικό, δημιουργώντας στην ορθόδοξη Ανατολή ψεύτικη ορθόδοξη εκκλησία, αλλοιωμένη ως προς την πίστη και υποταγμένη στον «πάπα»! Πρόσφεραν έναν παπισμό με ορθόδοξο μανδύα! Με αυτόν τον δόλιο τρόπο εξαπατούν για αιώνες οι παπικοί ορθοδόξους και τους εντάσσουν στον παπισμό! Αυτή η πρακτική χρησιμοποιείται εδώ και 800 χρόνια και συνεχίζεται αμείωτη ως τις μέρες μας, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις της Εκκλησίας μας. Και όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά και ενθαρρύνεται από το Βατικανό!

Μια τέτοια ενθάρρυνση έγινε πριν από καιρό, όπως διαβάζουμε στην εφημερίδα των εν Ελλάδι Ρωμαιοκαθολικών «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» (φ.30-6-2018). Σύμφωνα με το δημοσίευμα:

«Στις 14-17 Ιουνίου 2018, στην Ιταλο-Αλβανική εκκλησιαστική Επαρχία του Λούγγρου της Καλαβρίας, κατόπιν προσκλήσεως του επιχωρίου Επισκόπου, Σεβασμιωτάτου Δονάτου Ολιβέριο, συνήλθε η 21 ετήσια Συνάντηση των Καθολικών Ανατολικών Επισκόπων Ευρώπης, με γενικό θέμα: «Η ταυτότητα μιας Καθολικής Εκκλησίας: Θεολογία, Λειτουργία, Κανονικό Δίκαιο». [...] Έλαβαν μέρος εξήντα περίπου Επίσκοποι, μεταξύ των οποίων ο Σεβασμιώτατος Εμμανουήλ ΝΙΝ, Έξαρχος των Ελληνορύθμων Καθολικών Ελλάδος, και ο τιτ. Επίσκοπος Γρατιανουπόλεως Δημήτριος Σαλάχας, ο οποίος ήταν και μεταξύ των έξη ομιλητών. Με ειδικό Μήνυμα ο Πάπας Φραγκίσκος επεσήμανε τη σπουδαιότητα του θέματος για την εμβάθυνση, βίωση και μαρτυρία της ανατολικής παράδοσης των Καθολικών Ανατολικών Εκκλησιών εντός της ανά την οικουμένη Καθολικής Εκκλησίας, εν πλήρει κοινωνία ευρισκομένων με την Αποστολική Έδρα και τον Επίσκοπο Ρώμης. […] Εντυπωσιακή ήταν η πολυπληθής συμμετοχή των πιστών, αλλά και η πολυφωνική βυζαντινή χορωδία, η οποία έψαλλε στην Ελληνική και Αλβανική γλώσσα τη Θεία Λειτουργία του Ιερού Χρυσοστόμου.»

Νομίζουμε ότι το δημοσίευμα είναι ξεκάθαρο και δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να καταλάβει ο οιοσδήποτε την ιδιαίτερη μέριμνα του Βατικανού να συντηρήσει και να ισχυροποιήσει τον δόλιο θεσμό της Ουνίας, παρά τις ψευδοδιακηρύξεις στον «ανόσιο» διάλογο με τους Ορθοδόξους. Νομίζουμε ότι ξεκάθαρες είναι και οι προθέσεις του «πάπα» Φραγκίσκου, από το μήνυμά του προς το ουνιτικό Συνέδριο, κάνοντας λόγο για «τη σπουδαιότητα του θέματος», για την «για την εμβάθυνση, βίωση και μαρτυρία της ανατολικής παράδοσης των Καθολικών Ανατολικών Εκκλησιών εντός της ανά την οικουμένη Καθολικής Εκκλησίας, εν πλήρει κοινωνία ευρισκομένων με την Αποστολική Έδρα και τον Επίσκοπο Ρώμης»!

Ο κ. Φραγκίσκος είναι σαφής: καμώνεται ότι «φλέγεται» για τη μαρτυρία της ανατολικής (σ.σ. ορθοδόξου) παραδόσεως, αλλά δεν την αναζητά στην καθάρια πηγή της, στην Ορθοδοξία, αλλά στα απόνερα και την απάτη της ουνίας! Είναι ολοφάνερο ότι δεν έχει άλλο στόχο από την υποταγή της χριστιανοσύνης στον «Επίσκοπο Ρώμης». Οι «Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες», με τη δολιότητα και την απάτη, όπως έδειξε και το τελετουργικό (λειτουργικό) μέρος του Συνεδρίου, με τους βυζαντινισμούς, δείχνουν το δρόμο προς αυτόν το στόχο: Να γίνουμε ουνίτες!

Θεωρούμε ότι το πρόβλημα της Ουνίας είναι η απόδειξη της πλέον χείριστης γνώμης και διάθεσης, που έχουν οι παπικοί για την Ορθοδοξία και εμάς τους ορθοδόξους. Είναι γνωστή η θέση του παπισμού, τα τελευταία χίλια χρόνια, ότι η Ορθοδοξία αποτελεί την «χειρότερη αίρεση, από καταβολής της Εκκλησίας», διότι δεν δέχεται την υποταγή της στον «διάδοχο του Αγίου Πέτρου» και απορρίπτει τις δεκάδες καινοτόμες πλάνες. Είναι γνωστή επίσης η γνώμη ενός κορυφαίου σύγχρονου καρδιναλίου, του Κροάτη Αλοϊσίου Στέπινατς, ηθικού ή και φυσικού, αυτουργού της δολοφονίας 880.000 Σέρβων ορθοδόξων κατά την διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και «αγίου» του παπισμού, ο οποίος σημείωσε στο προσωπικό του ημερολόγιο: «πως το Βυζάντιο (σ.σ. η Ορθόδοξος Εκκλησία) είναι τόσο μεγάλο κακό, το οποίο μόνο ο Παντοδύναμος μπορεί να ανεχθεί»! Και εφόσον μόνο ο Παντοδύναμος μπορεί να το ανεχθεί, ενώ ο παπισμός όχι, χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί ακόμα και την απάτη της Ουνίας για να μας «συνετίσει»! Και όχι μόνο την απάτη, αλλά και τη βία, τηρώντας την παράδοση των προγόνων του Φράγκων. Η Ουνία ευθύνεται για χιλιάδες φρικτά εγκλήματα κατά των Ορθοδόξων, κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη. Δεν είναι λίγοι οι άγιοι και ομολογητές της Εκκλησίας μας, οι οποίοι μαρτύρησαν από τους «αδελφούς» μας ουνίτες παπικούς!  

Εκπλησσόμαστε από την «αφέλεια» των δικών μας ορθοδόξων θιασωτών της «Οικουμενικής Κινήσεως», οι οποίοι θεωρούν ότι ο παπισμός «άλλαξε» και πως πια δεν μας μισεί, όπως το παρελθόν, αλλά μας εκδηλώνει ποικιλότροπα την αγάπη του. Βλέπουμε επίσης μια άνευ προηγουμένου υποκριτική στάση των παπικών, οι οποίοι μας αποκαλούν, συχνά και μελίρρυτα, «αδελφούς» και βέβαια, μας έκαναν τη «μεγάλη χάρη», με την Β΄ Βατικανή Σύνοδο (1962-1965), να δώσουν εκκλησιαστική υπόσταση στην Ορθόδοξο Εκκλησίας μας, όχι βεβαίως ως πλήρη Εκκλησία, αλλά ως «ελλειμματική», διότι δεν θέλουμε να υποταχτούμε στον «πάπα»! Θεωρούμε όλα αυτά ως δόλια τακτική, διότι, αν πράγματι ο παπισμός άλλαξε, το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνει ήταν να καταργήσει την Ουνία! Τη δολιότητα και την απάτη κατά της Εκκλησία μας! Κάτι τέτοιο όμως δεν διαφαίνεται, το αντίθετο μάλιστα, το Βατικανό, βλέποντας, ότι με τις «αγαπολογίες» δεν φέρνει αποτέλεσμα, προωθεί ακάθεκτο την Ουνία, την  οποία συνεχίζει να χαρακτηρίζει ότι «αποτελεί την πιο πρόσφορο οδό για την ένωση»! Διακήρυξε δε επισήμως, δια στόματος του πάπα Παύλου ΣΤ΄ (1963-1978), ότι η «ένωση των εκκλησιών», όταν και αν γίνει, «δεν θα γίνει καθ’ οιουδήποτε τρόπο, επί ζημία των ανατολικών εκκλησιών», δηλαδή των ουνιτικών, διότι αυτές οι «εκκλησίες» της απάτης, είναι η μεγάλη «σταθερή» για τον παπισμό στην καρδιά της Ορθοδοξίας, πραγματικός δούρειος ίππος! Μια διακήρυξη η οποία δεν ανακλήθηκε ποτέ ως τώρα!

Αλγεινό είναι το φαινόμενο όπου συχνά δικοί μας ορθόδοξοι κληρικοί να επικοινωνούν και να συμπροσεύχονται με ουνίτες! Ο εν λόγω εισηγητής του ουνιτικού συνεδρίου κ. Δ. Σαλάχας, ουνίτης τιτλ. «επίσκοπος» Γρατιανουπόλεως, χαίρει ιδιαιτέρας εκτιμήσεως! Επιπροσθέτως, είναι και μέλος της Μικτής Επιτροπής Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών!

Κλείνοντας την παρούσα ανακοίνωσή μας, θα θέλαμε να τονίσουμε για πολλοστή φορά, πως ο σύγχρονος παπισμός είναι στην ουσία «φραγκισμός», γεγονός που παραβλέπουν οι δικοί μας φιλενωτικοί. Οι παπικοί ουδέποτε απέβαλλαν την φραγκική παράδοση και το χειρότερο τις φραγκικές κακοδοξίες και πρακτικές. Το παπικό δαιμονικό δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», δίνει στη δολιότητα και την απάτη της Ουνίας «θεολογικό χαρακτήρα», καθιερώνοντας την ως «εξαγιασμένη πρακτική» και γι’ αυτό το Βατικανό δεν είναι διατεθειμένο να την αποβάλλει, αντίθετα την προωθεί και την ισχυροποιεί. Αδιαφορεί αν η τακτική της και οι τρόποι της ενέχουν το στοιχείο της απάτης! Γι’ αυτό καλούμε για μια ακόμα φορά τους Επισκόπους μας, τους κληρικούς και καθηγητές μας, να συνειδητοποιήσουν ότι το εδώ και δέκα αιώνες φραγκοκρατούμενο Βατικανό δεν πρόκειται να αλλάξει, να μετανοήσει, να αποβάλλει τις δεκάδες κακοδοξίες του, να εγκαταλείψει τον στόχο της κοσμοκρατορίας και της υποταγής των πάντων στην παντόφλα του φράγκου ηγεμόνα, ο οποίος κάθεται στο θρόνο του Επισκόπου Ρώμης. Να προσγειωθούν στην σκληρή πραγματικότητα και να προστατέψουν το ορθόδοξο πλήρωμα από κάθε κακοδοξία και εν προκειμένω από την προβατόσχημη Ουνία, η οποία, με δόλο και απάτη αποσπά ψυχές από την σωστική αγκαλιά της Εκκλησίας και τις προσδένει στο παπικό κράτος, στερώντας τους τη σωτηρία, υπέρ των οποίων «Χριστός απέθανε» (Ρωμ.5,8)!  Τέλος να συνειδητοποιήσουν πως ο «φραγκισμός», αυτό που, εν τέλει, ονομάζεται «δυτικός πολιτισμός», τον εκφράζει κυρίως το Βατικανό, και δεν είναι ολετήρας μόνο για την Εκκλησία, αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα, για την γενικότερη πορεία του κόσμου τους τελευταίους αιώνες και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Η σύγχρονη κακοδαιμονία του κόσμου (πνευματική, πολιτική, κοινωνική, ηθική, οικονομική, κλπ), έχει τις πικρές της ρίζες στο «πνεύμα» και την παράδοση των Φράγκων, την οποία διαιωνίζει το Βατικανό!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ακτίνες

Σχόλιο Τ.Ι.: Κατά το λαό και οι άρχοντες...

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, σε δημοκρατικό καθεστώς, όταν η πόλη (κράτος) κινδύνευε από εξωτερικούς εχθρούς, από εσωτερικές ταραχές και είχε ανυπέρβλητα οικονομικά αδιέξοδα, όταν δοκιμάζονταν από πολιτική διχοστασία κι αστάθεια, όταν οι κοινωνικές συγκρούσεις, η αναρχία και οι αντιξοότητες δημιουργούσαν μείζον πρόβλημα στις αντοχές της κοινωνίας και της δημοκρατίας, τότε ο δήμος, η εθνική αντιπροσωπεία του τόπου, ενεργώντας ως συνείδηση του έθνους και θέλοντας να προστατεύσουν τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου, καλούσαν μέσα από το λαό τον ικανότερο, τον άριστο εκ των ηγετικών ανδρών της επικράτειας και του παραχωρούσε όλες τις θεσμικές πολιτικές, νομοθετικές και δικαστικές εξουσίες. Τον καθιστούσαν απόλυτο μονάρχη, κυρίαρχο άρχοντα, για να οδηγήσει την χώρα στην ομαλότητα, την πρόοδο, την ευημερία και στην πραγματική δημοκρατία.

Αυτό βέβαια υπήρξε για τον ελληνισμό, ένα διαχρονικά πρόβλημα από αρχαιοτάτων χρόνων κι άλλωστε είναι κι επίκαιρο στην εποχή μας, όπου υπάρχουν πλήθος κοινωνικά, οικονομικά κι εθνικά αδιέξοδα και με το ένα τέταρτο του ελληνικού λαού στα όρια της φτώχειας. Μια κατάντια όχι τυχαία, αλλά έχει αίτιό της την ανικανότητα των πολιτικών κομμάτων τα οποία δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά θέματα και προβλήματα εθνικής ασφαλείας. Η ανασφάλεια του πολίτη έφτασε στο απροχώρητο. Κινδυνεύει η ζωή του μέρα μεσημέρι και μέσα στο σπίτι του από ένοπλους παράνομους οι οποίοι κατέκλυσαν τη χώρα, ξένοι και ντόπιοι, και οι οποίοι απόχτησαν περισσότερα δικαιώματα κι από τα θύματά τους!...

Η αξιοπρέπεια και το φιλότιμο του έλληνα πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Όλος ο πολιτικός κόσμος, στα μάτια των πολιτών, φαίνεται αναξιόπιστος και η εξαχρείωση του δημόσιου τομέα πνίγει θανάσιμα την ανάπτυξη. Τα νοικοκυριά είναι βουτηγμένα στα χρέη. Εκατόν είκοσι χιλιάδες στεγαστικά δάνεια είναι ληξιπρόθεσμα κι απαιτητά και 400.000 νοικοκυριά, με χρέη στις τράπεζες, έφτασαν στο κόκκινο. Οι μισθοί πείνας και η χλιδή των προνομιούχων παραγόντων και πολιτικών προκαλούν τη νοημοσύνη κάθε λογικού πολίτη. Ποιος θα μας βγάλει από το αδιέξοδο;

Το πρόσωπο του αισυμνήτη βέβαια έπρεπε να ήταν ανεπίληπτο. Ο ηγέτης που θα αναλάμβανε τέτοιες ευθύνες έπρεπε να είχε πολλαπλές ικανότητες και απόλυτη κοινωνική αποδοχή και καταξίωση. Να είχε βαθιά πνευματικότητα κι αναγνωρισμένο ηθικό και κοινωνικό κύρος, ακέραιο χαρακτήρα, αλλά και η προσωπικότητά του να ενέπνεε βεβαιότητα ότι δεν θα εκμεταλλεύονταν την ευκαιρία για να γίνει δικτάτορας στον τόπο του εις το διηνεκές. Αμέσως μετά την δρομολόγηση των μέτρων και αποφάσεων και την ομαλοποίηση των πραγμάτων ο αισυμνήτης είχε υποχρέωση να επαναφέρει τη χώρα σε Δημοκρατική διακυβέρνηση παραδίδοντας τις εξουσίες σε εκλεγμένους πολιτικούς. Οι αισυμνήτες πάντα λογοδοτούσαν στο λαό και δεν ήταν ασύδοτοι. Και προ πάντων η εξουσία τους διαρκούσε όσο το πρόβλημα δεν είχε επιλυθεί. Η αναστολή του πολιτεύματος και οι έκτακτες εξουσίες τις οποίες τους ανέθεταν ήταν άλλωστε μια προσωρινή κατάσταση.

Βέβαια τα μέτρα που θα έπαιρναν θα ήταν αυστηρά, σκληρά και αντιδημοτικά, αλλά προς τη σωστή κατεύθυνση. Πολλές φορές μάλιστα ήταν δικτατορικά, αλλά κι αναπόφευκτα. Και ήταν πολύ φυσικό να δημιουργείται, για τους αισυμνήτες, κλίμα δυσφορίας και δυσανασχέτησης του λαού. Τέτοιες αποστολές, όμως, απαιτούσαν θυσίες αμφίπλευρες.

Όμως η αισυμνητεία, εν τέλει, ήτοι η αιρετή τυραννία3 ήταν ένας δημοκρατικός θεσμός. Ένας θεσμός πολύ καθοριστικός για τις τύχες ενός τόπου. Γι΄ αυτό και προϋπόθετε την τόλμη ευαίσθητων ευπατρίδων του δήμου, αλλά και την επιλογή έμπειρων ηγετών. Ηγέτες με γνώσεις εντός κι εκτός της χώρας, με βίο ανεπίληπτο και μια προσωπικότητα επιβλητική έως μυθική. Ήταν άκρως αυστηρή η επιλογή του αισυμνήτη ως αιρετού τυράννου.

Το γεγονός ότι υπήρξαν καλές επιλογές και από τις οποίες αναδείχτηκαν επιτυχημένοι ηγέτες αισυμνήτες, που όμως δεν αναφέρονται από την ιστορία, είναι μια πικρή αλήθεια. Γιατί από κακεντρέχεια των πολιτικών δεν τονίστηκε όσο θα έπρεπε ο πατριωτισμός, η δημοκρατικότητα και η υπευθυνότητα των ανδρών εκείνων του δήμου οι οποίοι πήραν το ρίσκο της επιλογής για το συμφέρον της πατρίδας. Και βέβαια μια τέτοια ιστορική απόφαση, ούτε ως πολύ σοβαρό γεγονός αναφέρεται, ούτε και το ευτυχές αποτέλεσμα για το πόσο μεγάλη ωφελιμότητα προέκυψε για τις πόλεις εκείνες οι οποίες κυβερνήθηκαν από αισυμνήτες. Και αυτή η σιωπή αδικεί πραγματικά τον ιστορικό θεσμό και την αντικειμενική αλήθεια.

Ο φιλόσοφος Αναξιμένης ο Μιλήσιος, γιος του Ευρυστράτου και μαθητής του Αναξίμανδρου, τον 6ο αιώνα π.Χ. γράφει στον Πυθαγόρα, ο οποίος είχε μεταναστεύσει στη Σικελία, ότι στην πατρίδα του τώρα απόλυτος άρχοντας είναι πια ο αισυμνήτης Ιστιαίος2.

Στους αισυμνήτες αναφέρονται ο Αριστοτέλης, ο Θεόφραστος, ο Διογένης ο Λαέρτιος, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, ο Διονύσιος ο Αλικαρνασεύς, ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος, ο Ησύχιος, ο Όμηρος, ο Πλούταρχος3, ο Παυσανίας4, και άλλοι.

Από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας αισυμνήτες αναγορεύτηκαν ο Πιττακός ο Μυτιληναίος (640-570 π.Χ.), ο σοφός νομοθέτης Σόλων (635-559 π.Χ.) ο Αθηναίος, ποιητής και πολιτικός. Ο Βίας ο Πριηνεύς (6ος αιώνας), ο Περίανδρος ο Κορίνθιος (668-584 π.Χ.) ο οποίος τελικά παρέμεινε κι ως πραγματικός τύραννος για 44 χρόνια, αλλά κι άλλοι. Αναφέρουμε τυχαία τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο, τον Τυννώνδα στην Εύβοια, τον Επιμένη στη Μίλητο, τον Χαιρήμωνα στην Απολλωνία, το Φοιβία στη Σάμο και το Λυκούργο Λογοθέτη, που το 1821 αναδεικνύεται από τη βουλή και το δήμο της Σάμου ως αισυμνήτης της νήσου με υπερεξουσίες.

Περιορισμένες εξουσίες αισυμνήτη έδωσαν οι Λοκροί της Ιταλίας στον νομομαθή Ζάλευκο ο οποίος κατασκεύασε το νομοθετικό πλαίσιο της πόλης, όπως και στον Χάρωνδα στην Κατάνη της Σικελίας τον 7ο αιώνα π.Χ.

Οι πολίτες της Μυτιλήνης εμπιστεύτηκαν την εξουσία στο σοφό Πιττακό (650-570 π.Χ.), γιο του θρακιώτη Υγραδίου, για δέκα χρόνια, από το 590-580 π.Χ. Ο μεγάλος σοφός κυβέρνησε τη Λέσβο δίκαια και αξιοκρατικά, «μετά χρηστότητος και συνέσεως σπανίας»3. Παρέδωσε δε τη χώρα στους πολιτικούς όταν κατοχυρώθηκε το δημοκρατικό πολίτευμα με νόμους που πρώτα εξυπηρετούσαν το δημόσιο συμφέρον και μετά την κοινωνική ευνομία και γαλήνη. Ήταν άψογος από κάθε άποψη. Αυτός είπε ότι η διαχείριση της εξουσίας αποδεικνύει το ποιόν του ανθρώπου. Και μάλιστα, όταν η διακυβέρνηση γίνεται για μεγάλο χρονικό διάστημα ο χρόνος φθείρει τον κυβερνήτη.

Όταν έφεραν κάποτε μπροστά στον Πιττακό τον Αλκαίο, τον δολοφόνο του γιου του, και ο γιος του Τυρραίου έδειξε μπροστά του ειλικρινή μεταμέλεια και ζήτησε συγνώμη, ο μεγαλόψυχος «τύραννος» και πατέρας άφησε ελεύθερο τον εγκληματία λέγοντας του. «Η συγνώμη σου είναι ανώτερη από την εκδίκησή μου».

Ο Σόλωνας ο Αθηναίος (639-559 π.Χ.) κλήθηκε από την Εκκλησία του Δήμου το 594 να θεραπεύσει τις κακοδαιμονίες της Αθηναϊκής κοινωνίας, την κοινωνική αδικία, τις φιλονικίες μεταξύ των τάξεων, τις έριδες και διχοστασίες των πολιτικών, τη δημιουργία νέων θεσμών και την επιβολή των νόμων, την ειρήνευση της χώρας και την κατοχύρωση και στήριξη της δημοκρατίας. Κι έτσι ο σοφός που διακήρυττε ότι «η ισότητα δεν προκαλεί πόλεμο» αναδείχτηκε δημοκρατικά ως τύραννος των Αθηναίων και με την «σεισάχθεια» του (αποτίναξη των βαρών) λύτρωσε τους πολίτες από τα χρέη προς τους δανειστές τοκογλύφους τους κι έφερε την ισορροπία ανάμεσα σε φτωχούς και πλουσίους. Ίδρυσε την Εκκλησία του Δήμου, τη Βουλή των Τετρακοσίων, καθόρισε τον αριθμό των Εννέα Αρχόντων οι οποίοι διοικούν την πόλη, την Ηλιαία των 6.000 δικαστών, έβαλε τις βάσεις στο ιδιωτικό και το ποινικό δίκαιο, και άλλα νομοθετικά μέτρα με τα οποία κατοχύρωσε τη δημοκρατία, στην πράξη, στην Αθήνα.

Τον ωραίο όμως αυτό θεσμό, της αισυμνητείας, καταξίωσαν κι ανέδειξαν οι Ρωμαίοι, οι οποίοι βλέποντας την ωφελιμότητα του θεσμού για το έθνος τους, καθιέρωσαν τους απόλυτους μονάρχες στη διακυβέρνηση της χώρας, τους λεγόμενους ρωμαίους αυτοκράτορες. Η διαφορά είναι ότι οι μεν έλληνες αισυμνήτες είχαν αρμοδιότητα και στην παραγωγή και την ψήφιση νόμων οι δε ρωμαίοι αυτοκράτορες στερούνταν την αρμοδιότητα της νομοθετικής εξουσίας. Όπως και να έχει όμως το πράγμα, και η μια και η άλλη εξουσία αισυμνητεία, ανεξαρτήτως χρονοδιαγράμματος, θεωρούνταν νόμιμη άσκηση δημοσίου δικαίου και από τους έλληνες και από τους ρωμαίους κι όχι μια αυθαίρετη κατάσταση περιόδου δικτατορίας. Όμως το είδος αυτό της εξουσίας δεν συνιστούσε και πολίτευμα.

Ειδικότερα, έξαρση αισυμνητείας παρατηρήθηκε μετά την περίοδο παρακμής του έπους και την εμφάνιση της λυρικής ποίησης με εκπροσώπους τότε τους, Αρχίλοχο, Τυρταίο, Σόλωνα, Θεόγνι, Αρίωνα, Τέρπανδρο, Άλκμαν, Στησίχωρο, Πράξιλλο, Τελέσιλα, Φωκυλίδη, Μίμνερμο, Σαπφώ, κλπ, οι οποίοι και κατέγραψαν μέσα στα έργα τους εμπειρίες ιστορικών γεγονότων του καιρού τους. Την ίδια εποχή η κυριαρχία του Περσικού κράτους ήταν καταλυτική και οι έλληνες διανοούμενοι αναζητούσαν και διερευνούσαν τους γύρω λαούς και τα έθνη. Ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος (610-547 π.Χ.) σχεδίαζε γεωγραφικούς χάρτες του κόσμου, ο συμπατριώτης του ο Εκαταίος (545-475 π.Χ.) κατέγραφε ιστορία τον οποίο κι ακολούθησαν ο Ακουσίλαος ο Αργείος, ο Φερεκύδης ο Αθηναίος, ο Ηρόδοτος ο Αλικαρνασσεύς, ο Θουκυδίδης, κλπ.

Βιβλιογραφία

1. Νικόλαος Ζαΐρης: Ποιος ο τελευταίος Έλλην αισυμνήτης; Περιοδικό Ελληνόραμα φύλλο 19 σελ.101-105

2. Διογένης Λαέρτιος τόμος 1ος βιβλίο Β΄ κεφαλ. 6 σελ. 74 εκδόσεις Γεωργιάδη

3. Γ. Ν. Φιλάρετος: Αισυμνητεία, αισυμνήτης Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη τόμος 1ος σελ.570

4. Αριστοτέλης: Πολιτικά Γ΄9, 5 και Δ΄ 8, 2

5. Θεόφραστος: «Εν τοις περί βασιλείας» και «Αποσπάσματα»

6. Διονύσιος Αλικαρνασσεύς: «Ρωμαϊκαί αρχαιότητες» Ε΄ 73, 3, 74

7. Ε. Π. Φωτιάδης: Εγκυκλοπαίδεια Ηλίου τόμος 2ος σελ. 22-23

8. Παυσανίας: Αχαϊκά 20, 1

9. «Η Ατλαντίδα» http:www.atlanteans.gr/Biografies.htm

10. Δημήτρης Ν. Λύρας: Η πρώιμη Ελληνική ιστοριογραφία μέχρι τον Ησίοδο περιοδικό Αγωγή φύλλο 72/2008 σελ-57-64

11. Όμηρος: Οδύσσεια εκδόσεις Ντιαγκοστίνι 2005 τόμος α΄ μετάφραση Ν. Νικολίτση (θ 256-259)

Πηγή: cosmoideas, Ινφογνώμων Πολιτικά

Η εκ Θεού τιμωρία σημαίνει την εκ Θεού εγκατάλειψη.
(απόσπασμα από την Ερμηνεία εις τον Ησαΐαν)

Ερμηνεύοντας το Ησαΐας 1.8: «ἐγκαταλειφθήσεται ἡ θυγάτηρ Σιὼν ὡς σκηνὴ ἐν ἀμπελῶνι καὶ ὡς ὀπωροφυλάκιον ἐν σικυηράτῳ, ὡς πόλις πολιορκουμένη·»

ο Άγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας λέγει˙

Ελεεινή η κατάσταση. Πως δηλαδή δεν είναι άξια για θρήνους και κραυγές; Γιατί εκείνη που ήταν κόρη στο παρελθόν και είχε τιμηθεί με αυτή την ονομασία και ήταν κατά κάποιο τρόπο κάτω από την προστασία του φιλοστοργότατου Πατέρα, του Θεού, εκείνη που μεθούσε από την φροντίδα και την αγάπη του και ήταν στεφανωμένη από αυτόν με ατέλειωτες τιμές και δόξες και νικούσε εκείνους που την αντιμάχονταν και αποτελούνταν από το αμέτρητο πλήθος εκείνων που κατοικούσαν σ’ αυτήν, η παμμακάρια και περιβόητη Σιών, δηλαδή η Ιερουσαλήμ, λέγει ότι θα εγκαταλειφθεί, δηλαδή θα γίνει έρημη.

Και θα μείνει γυμνή κι από την δύναμη εκείνου που την έσωζε κι από τους κατοίκους της. Και θα εγκαταλειφτεί έτσι, σαν καλύβα στο αμπέλι και αποθήκη οπωρικών στο μποστάνι και σαν πόλη που πολιορκείται. Οι ορισμένοι δηλαδή φύλακες του αμπελώνα, όταν ακόμη τα τσαμπιά είναι αγουρίδες, παρέχουν πάρα πολύ μεγάλη ασφάλεια, και τρομοκρατώντας τους κλέφτες που θέλουν να τα κόψουν, και διώχνοντας τα διάφορα αγρίμια.

Είναι συνήθεια να το κάνουν αυτό και οι φύλακες των κτημάτων οπωρικών ή οι ιδιοκτήτες. Όταν όμως τρυγηθούν τα σταφύλια και πατηθούν και κουβαληθεί η σοδειά από τους οπωρώνες, σταματά στο εξής η υπηρεσία των φυλάκων, οι οποίοι, εγκαταλείποντας ακόμα και τις καλύβες τους, αφήνουν ελεύθερη την είσοδο σε όσους θέλουν να περιεργασθούν ότι έχει απομείνει.

Κάτι τέτοιο έγινε, μας διδάσκει ο προφητικός λόγος, και με την ταλαίπωρη Σιών. Όσο ακόμα δηλαδή είχε τους καρπούς της δικαιοσύνης ο Θεός την έκρινε άξια της ασφάλειας, της φύλαξης και κάθε φροντίδας του. Γιατί είπε «θα γίνω τείχος πύρινο, λέγει ο Κύριος γύρω από αυτήν και δόξα της με την παρουσία μου ανάμεσά της» (Ζαχ. 2.9). Ψάλει βέβαια και ο μακάριος Δαβίδ˙ «Να, δεν θα νυστάξει ούτε θα κοιμηθεί αυτός που φυλάσσει τον Ισραήλ» (Ψαλμ. 120.30).

Επειδή όμως, μολονότι ο Ισραήλ ήταν αμπελώνας του Κυρίου Σβαώθ και αξιώθηκε να του γίνει ανάχωμα και φραγμός, όμως έβγαλε αγκάθια, γι’ αυτό τον παρέδωσε ο Θεός σε εκείνους που συνηθίζουν να βλάπτουν˙ γιατί λέγει˙ «θα χαλάσω τον φράκτη και θα αφεθεί σε διαρπαγή˙ θα γκρεμίσω επίσης τον τοίχο του και θα καταπατηθεί, και θα εγκαταλείψω τον αμπελώνα μου ώστε να κλαδευθεί και να σκαφθεί» (Ησ. 5.5-6). Γι’ αυτό και τον κατέστρεψε κάπρος από το δάσος και όνος άγριος τον κατέφαγε. Ότι άφησε ο Θεός τον αμπελώνα του και τον εγκατέλειψε, το διδάσκει ο Σωτήρας λέγοντας˙ «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, συ που σκοτώνεις τους προφήτες και λιθοβολείς τους απεσταλμένους σε σένα, πόσες φορές θέλησα να μαζέψω τα παιδιά σου, όπως η όρνιθα μαζεύει τα μικρά της κάτω από τα φτερά της, και δεν θελήσατε. Να αφήνετε πια το σπίτι σας έρημο» (Ματθ. 23.37-8).

Το προανήγγειλε αυτό και με την φωνή του προφήτη λέγοντας˙ «Εγκατέλειψα το σπίτι μου, άφησα την κληρονομία μου. Παρέδωκα την αγαπημένη ψυχή μου στα χέρια των εχθρών της. Έγινε για μένα η κληρονομιά μου σαν το λιοντάρι στο δάσος, έβγαλε φωνή εναντίον μου˙ γι’ αυτό και την μίσησα» (Ιερ. 12.7-8)

Αναφέρει κάπου ο Ιώσηπος, ο οποίος διεκτραγώδησε τα παθήματα των Ιουδαίων, όοτι όταν επρόκειτο να γίνει άλωση της Ιερουσαλήμ, άκουγαν οι ιερείς μέσα στον ναό μια φωνή σαν να φώναζαν άγγελοι˙ Φεύγομε από εδώ.

Ότι βέβαια όταν πολιορκούσαν την πόλη, όλοι όσοι ήταν μέσα ζητούσαν κάποιο τρόπο να φύγουν, πως μπορούμε ν’ αμφιβάλουμε; Από αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε για τα παθήματα της χώρας των Ιουδαίων. Πραγματικά ήταν πολυπόθητο για τους πολιορκούμενους να μπορέσουν να σώσουν και μόνο την ζωή τους, ενώ για την περιουσία τους ή και την ίδια την πόλη δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον.

Πρέπει όμως να γνωρίζουμε, ότι πολλές φορές συμβαίνει και η ίδια η ζωή του ανθρώπου να εγκαταλείπεται από τον Θεό., αν δεν θέλει να εκτελέσει ορθά τις εντολές του, και κλίνοντας τον αυχένα στα δεσποτικά προστάγματα, να αποδώσει τους καρπούς της ευσεβείας σ’ αυτόν. Αν και χρημάτισε υιός ή θυγατέρα του Θεού, αν και έγινε Σιών, που σημαίνει παρατηρητήριο, δηλαδή που έχει υψηλή διάνοια και καθαρώτατο νου, που μπορεί να βλέπει τα μυστήρια, έπειτα πράττοντας όσα δεν έπρεπε, φαίνεται να παροργίζει τον άγιο  του Ισραήλ˙ γι’ αυτό θα εγκαταλειφθεί από αυτόν και σαν αφρούρητο αμπέλι θα παραδοθεί στον Σατανά και με τα πάθη της σάρκας θ’ αναδειχθεί έρημος από κάθε αρετή και γυμνός από τις τιμές της αγαθής διαβίωσης και γεμάτος από κάθε κακό.

Πηγή: (Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, Έργα, ΕΠΕ τ. 16 σσ. 35-41), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Όλα αυτά τα χρόνια κατίσχυσε ψευδώς ότι η Ελληνική Εθνική Μειονότητα στην Αλβανία όχι μόνον δεν υπέστη εθνικούς και πολιτικούς διωγμούς, αλλά, απεναντίας, έτυχε προνομιακής αντιμετώπισης από το αλβανικό κομμουνιστικό κράτος. Οι πρεσβεύοντες την άποψη αυτή επικαλούνται το σχετικά καλύτερο βιοτικό επίπεδο της περιοχής συγκριτικά με το υπόλοιπο της αλβανικής ενδοχώρας, το υψηλό πνευματικό επίπεδο των Ελλήνων και την καλύτερη, σε σχέση με άλλα μέρη, υπάρχουσα υποδομή.

Τα αναδεικνυόμενα στοιχεία, ωστόσο, είναι αψευδείς μαρτυρίες ότι ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός υπέστη τις πιο απηνείς διώξεις του εθνικού του φρονήματος, την αλλοτρίωση της εθνικής εξέλιξης στο μέτρο που θα μπορούσε να συγκριθεί μόνον με την ρωμαιοκαθολική κοινότητα της Αλβανίας ή, κατά παράλογο τρόπο, με τους αυτομολημένους κοσοβάρους στην Αλβανία, οι οποίοι ορίστηκαν ως εν δυνάμει πράκτορες του Τίτο.

Είναι αλήθεια ότι το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων στην Αλβανία ήταν υψηλότερο από το γενικότερο επικρατόν άθλιο της υπόλοιπης χώρας, αλλά αυτό δεν οφείλεται ουδαμώς σε χορηγηθέντα προνόμια ή σε αδυναμία του καθεστώτος, οφείλεται μόνον στην εργατικότητα του τοπικού πληθυσμού, στην παραδοσιακή μετανάστευση και στα μεταναστευτικά εμβάσματα των Βορειοηπειρωτών, η πλειοψηφία των οποίων, όμως, οικειοποιούντο από το αλβανικό δημόσιο. 

Το 1939, π.χ. τα υπολογισθέντα εμβάσματα και οι μεταφορές χρημάτων από το εξωτερικό προς την Αλβανία υπολογίζοντο σε 1.000.000 δολάρια ετησίως και η συντριπτική πλειοψηφία αυτών προήρχοντο από μετανάστες ελληνικής καταγωγής (Αργυρόκαστρο, Άγιοι Σαράντα, Κορυτσά). 

To 1951, εκτός από τους οικονομικούς μετανάστες, οι οποίοι είχαν εγκαταλείψει την Αλβανία πριν το 1939 από το Αργυρόκαστρο καταγράφονταν το 21% των δραπετευσάντων (στην πλειοψηφία τους Έλληνες) το 20% από τους Αγίους Σαράντα, το 5% από την Κορυτσά κλπ. Προσθέτως, υπάρχουν δεκάδες αιτήσεις από Έλληνες Βορειοηπειρώτες επιχειρηματίες σε ΗΠΑ, Αυστραλία, Καναδά, οι οποίοι ζητούσαν ανέλπιδα να προβούν σε δωρεές προς την ιδιαίτερη πατρίδα τους (ασθενοφόρα, δρόμους, νοσοκομεία, κ.λ.π.) οι οποίες, όμως, απορρίπτοντο με περιφρόνηση και κυνισμό από τα αλβανικό κράτος το οποίο τις οικειοποιούνταν ληστρικά λόγω της γελοίας συναλλαγματική ισοτιμίας: 1 δολάριο προς 7 λεκ. Ποτέ αυτές οι δωρεές δεν έφτασαν στον προορισμό τους.

Το 1949 στη Βάνιστα (Δρόπολη) δεν ήταν καταγεγραμμένος ούτε ένας αναλφάβητος, ενώ τη ίδια περίοδο στο χωριό Zhulat (Αργυρόκαστρου) με πληθυσμό ισάριθμο προς τη Βάνιστα ήταν καταγεγραμμένοι 80 αναλφάβητοι. 

Το χωριό Λόγγος το 1954 είχε 24 δασκάλους, απόφοιτους ελληνικών και ξένων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.

Το 1945 ο λειτουργικός αναλφαβητισμός στην Αλβανία ανερχόταν σε 90% ενώ στην Βόρειο Ήπειρο μόνον 5%.

Οι μαθητικές επιδώσεις των ελληνοπαίδων βορειοηπειρωτών ήταν παντού άριστες, αλλά ο αριθμός των εισαχθέντων στα αλβανικά ΑΕΙ ήταν 1 προς 7 σε σχέση με τον υπόλοιπο αλβανόφωνο πληθυσμό των μειονοτικών περιοχών. 

Οι κοιλάδα της Δρόπολης και του Βούρκου παρήγαγε σιτηρά που κάλυπτε τις ανάγκες του εγχώριου πληθυσμού για όλο το χρόνο, αλλά μόνον 3 μήνες προμηθευόταν σιταρένιο ψωμί, τον υπόλοιπο χρόνο κατανάλωνε βιομηχανικό καλαμπόκι.

Οι Βορειοηπειρώτες υπέστησαν τις μαζικότερες πολιτικές διώξεις: Φυλακίσεις, εξαφανίσεις, εκτελέσεις, εξορίες, εκτοπισμοί, ιδίως την περίοδο 1945-1947. Μόνον από το χωριό Πέπελη (470 κατοίκων) το σύνολο του χρόνου κάθειρξης κατηγορουμένων για τα εθνικά τους φρονήματα ανέρχεται σε 224 χρόνια και 413 χρόνια εξορίας.

Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία (1987) στην επαρχία Αργυροκάστρου (πληθυσμός 61.000) είχαν στρατολογηθεί 64 πράκτορες (δηλαδή 1 στους 953), 387 μυστικοί πληροφοριοδότες (1 στους 157) και παρακολουθούντο 600 άτομα (1 στους 101), είχε σχηματιστεί φάκελος φρονημάτων για 3722 άτομα (δηλαδή για 1 στους 16), ενώ υπηρετούσαν 739 αξιωματικοί και υπαλληλικό προσωπικό της αλβανικής ασφάλειας (1 για 82 άτομα). Στους Άγιους Σαράντα την ίδια περίοδο (πληθυσμός 77.500) είχαν στρατολογηθεί 58 πράκτορες (1 στους 1336), 553 μυστικοί πληροφοριοδότες (1 στους 140) και παρακολουθούντο 761 άτομα (1 στους 101), είχε σχηματιστεί φάκελος φρονημάτων για 4191 άτομα (δηλαδή για 1 στους 18), ενώ υπηρετούσαν 865 αξιωματικοί και υπαλληλικό προσωπικό της αλβανικής ασφάλειας (1 για 89 άτομα).

Την ίδια περίοδο στο Σκραπάρ με αμιγώς αλβανικό πληθυσμό (45.000 άτομα) είχαν στρατολογηθεί μόνον 8 πράκτορες (1 στους 5625), 151 μυστικοί πληροφοριοδότες (1 στους 298) και παρακολουθούντο μόνον 99 άτομα (1 στους 454), ενώ είχε σχηματιστεί φάκελος φρονημάτων μόνον για 345 άτομα (για 1 στους 130), ενώ υπηρετούσαν μόνον 158 αξιωματικοί και υπαλληλικό προσωπικό της αλβανικής ασφάλειας (1 για 284 άτομα).

Βλέπουμε ενδεικτικά διάφορες περιοχές της Αλβανίας:

Rrethi Popullsia Agjente Informatore 2A PP 2B Kontigjente Personeli i degeve Kuadri oficer

Berati 157300 38 334 81 20 424 2412 229 23

Burreli (Mat) 68700 24 230 66 16 151 1003 158 14

Durresi 220000 67 663 221 55 986 3380 1040 40

Elbasan 231000 58 594 157 69 736 3187 363 32

Gjirokastra 61000 64 387 94 40 466 3722 714 25

Saranda 77500 58 553 206 72 483 4191 835 30

Skrapari 45000 8 151 9 5 85 345 149 9

Vlora 158200 70 434 157 50 827 3561 605 38

Ως ύποπτοι στην υπηρεσία της ελληνικής κατασκοπείας παρακολουθούντο 4.000 άτομα ενώ στην υπηρεσία της ιταλικής μόνον 400 άτομα. (Ευχαριστώ τον Kastriot Dervishi, Sigurimi i shtetit 1944-1991, Historia e policisë politike të regjimit komunist Shtëpia Botuese 55, Tiranë 2012.)

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

Το 1958 ένας διπλωμάτης με συνείδηση είχε πει για τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου: «μ' αυτά θα φέρετε τους Τούρκους στην Κύπρο» - Σήμερα τι λένε οι διπλωμάτες για το αντίστοιχο αίσχος, τη Συμφωνία των Πρεσπών; Η πρώτη ουσιαστικά παρέμβαση του Σεφέρη για την Κύπρο έγινε το 1945, όταν στο Λονδίνο πήγε ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και αντιβασιλέας Δαμασκηνός, τον οποίο παρακίνησε ο ποιητής να θέσει θέμα Κύπρου. Οι Αγγλοι τότε ήταν μοιρασμένοι. Μια ομάδα πίστευε πως έπρεπε να δοθεί η Κύπρος στην Ελλάδα ως αντίβαρο για την κομμουνιστική διείσδυση και για να υποστηριχθούν οι κεντρώες και οι δεξιές κυβερνήσεις έναντι της Αριστεράς. Γι' αυτό και ο Δαμασκηνός είχε πει ότι δεν ήθελε να επιστρέψει με άδεια χέρια. Φυσικά το Ναυαρχείο δεν συναίνεσε.

Ο Γιώργος Σεφέρης στο μπαλκόνι του προξενείου της Κορυτσάς.

 
«Είναι ολίγον... βαρήκοος και πολύ ενωτικός»

Το 1958 ένας διπλωμάτης με συνείδηση είχε πει για τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου: «μ' αυτά θα φέρετε τους Τούρκους στην Κύπρο» - Σήμερα τι λένε οι διπλωμάτες για το αντίστοιχο αίσχος, τη Συμφωνία των Πρεσπών;

Η πρώτη ουσιαστικά παρέμβαση του Σεφέρη για την Κύπρο έγινε το 1945, όταν στο Λονδίνο πήγε ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και αντιβασιλέας Δαμασκηνός, τον οποίο παρακίνησε ο ποιητής να θέσει θέμα Κύπρου. Οι Αγγλοι τότε ήταν μοιρασμένοι. Μια ομάδα πίστευε πως έπρεπε να δοθεί η Κύπρος στην Ελλάδα ως αντίβαρο για την κομμουνιστική διείσδυση και για να υποστηριχθούν οι κεντρώες και οι δεξιές κυβερνήσεις έναντι της Αριστεράς. Γι' αυτό και ο Δαμασκηνός είχε πει ότι δεν ήθελε να επιστρέψει με άδεια χέρια. Φυσικά το Ναυαρχείο δεν συναίνεσε.

Γεγονός είναι πως υπήρχε προϊστορία: το 1915 η αγγλική κυβέρνηση είχε προσφέρει την Κύπρο στην Ελλάδα, με τον όρο να μπει η χώρα στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Μπήκε μεν ύστερα από δύο χρόνια με τον Βενιζέλο, αλλά η τότε βασιλική κυβέρνηση Ζαΐμη -και μάλιστα με την υποστήριξη του Μεταξά- δεν αποδέχτηκε την προσφορά της Κύπρου.

Το 1952 ο Σεφέρης ήταν ήδη για πρώτη φορά πρέσβης στον Λίβανο και ταυτόχρονα στο Ιράκ, στη Συρία και στην Ιορδανία. Ανέλαβε αμέσως μετά την Αγκυρα, όπου είχε τη θέση του α' γραμματέως, και το Λονδίνο, όπου ήταν γενικός πρόξενος και γραμματέας της πρεσβείας.

Ο αρχιεπίσκοπος και αντιβασιλέας Δαμασκηνός
βγαίνει από τον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο
συνοδευόμενος από τον Σεφέρη και τον επίσης διπλωμάτη Αθ. Αγνίδη.

Ο ποιητής πήγε στην Κύπρο στις αρχές Νοεμβρίου του 1953 κι έμεινε εκεί περί τις σαράντα ημέρες. Φιλοξενήθηκε από το φίλο του, από την εποχή του '30, Ευάγγελο Λουίζο, σημαντική προσωπικότητα από την Αμμόχωστο, που επίσης είχε φιλοξενήσει εκεί και τον Ελύτη, τον Καραντώνη, τον Καββαδία και άλλους.

Ξαναβρήκε τη Σμύρνη στην Κύπρο

Ο ποιητής με τον Δαμασκηνό στο αεροδρόμιο του Λονδίνου

Ο Σεφέρης βρήκε στην Κύπρο, το ομολογεί ο ίδιος, κάτι από τη χαμένη του πατρίδα, τη Σμύρνη. Βρήκε έναν άλλο κόσμο και πολλές φορές διερωτάται στα ημερολόγιά του, επειδή βοούσαν οι Κύπριοι, ζητώντας την Ενωση:

«Είμαστε άξιοι να κυβερνήσουμε αυτό τον τόπο χωρίς Ελληνα χωροφύλακα και Ελληνα δημόσιο υπάλληλο;».

Ο ποιητής στο σπίτι του στην Αγκυρα.

Στο νησί πήγε παντού μαζί με τον Λουίζο, συλλέγοντας εντυπώσεις και φωτογραφίζοντας.

«Εχω την εντύπωση», λέει ο Γιώργος Γεωργής, «ότι οι φωτογραφίες του αποτελούσαν προποιητικό υλικό. Οτι με βάση αυτές έφτιαχνε στίχους. Σε όλες όσες γνωρίζουμε και βρίσκονται στο ΜΙΕΤ (Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης), μπορείς να βάλεις λεζάντες από τα ποιήματά του. Στο "Λεπτομέρειες στην Κύπρο" λέει "...και χάζευε ένας πέτρινος καμαροφρύδης σε μια γωνιά της στέγης...", όπου βεβαίως υπάρχει η φωτογραφία του πέτρινου καμαροφρύδη από την εκκλησία του Καλού Χωριού. Ή ακόμα "Η μικρή κουκουβάγια ήτανε πάντα εκεί/σκαρφαλωμένη στ' ανοιχτάρι τ' Αγίου Μάμα..." και όντως υπάρχει στην πόρτα του Αγίου Μάμα μία κουκουβάγια. Υπάρχει άμεση σχέση του φωτογράφου με τον ποιητή, σε μια συλλογή που αντιμετωπίστηκε, θα έλεγα, ψυχρά στην Ελλάδα, πούλησε ελάχιστα αντίτυπα και δέχτηκε έντονες επικρίσεις».

Με τη Μαρώ

Ο Γεωργής αναφέρεται στο «Ημερολόγιο καταστρώματος Γ'» και επισημαίνει: «Μ' αυτό ο Σεφέρης έδωσε στην Κύπρο πολύ περισσότερα απ' ό,τι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις ενός αιώνα. Εκανε πραγματικά οικείο το νησί στον ελληνικό χώρο. Αυτή είναι νομίζω η μεγάλη του συμβολή. Κανείς σήμερα δεν θ' αναλογιστεί τον Σεφέρη ή την Κύπρο χωρίς να του έρθουν στο νου στίχοι από το "Ημερολόγιο καταστρώματος Γ'". Μια συλλογή που, όπως ο ίδιος ομολογεί γράφτηκε στην Αμμόχωστο στο σπίτι του Λουίζου "που πήγαινε να γίνει φυτό"».

Στο ίδιο σπίτι έμεινε αργότερα ο Ελύτης, που ένα βράδυ εκεί είδε ένα προφητικό όνειρο, το χαμό της Αμμοχώστου. Με τίτλο «Το όνειρο της Φραγκίσκας Φρέιζερ» έγραψε το ποίημα για το χαμό της πόλης, που δημοσιεύτηκε στα «Ανοιχτά χαρτιά». Ο Ελύτης μπορεί να μην έγραψε για την Κύπρο όσα ο Σεφέρης, αλλά έχει εξίσου βαθιά σχέση. Αλλωστε έμεινε εκεί πολύ περισσότερο, πέντε μήνες το καλοκαίρι του 1970 και δύο μήνες το καλοκαίρι του 1973.

Ο Γεωργής επισημαίνει ότι το «Ημερολόγιο καταστρώματος Γ'» έχει «καβαφική υφή». Είχε προηγηθεί άλλωστε η σπουδή του Σεφέρη πάνω στον Καβάφη τα χρόνια που ήταν στην Αγκυρα, είχε επισκεφθεί για πρώτη φορά τη Σμύρνη το 1949-50 από τότε που έφυγε το 1911 και ήταν συντετριμμένος. Εγραφε χαρακτηριστικά: «Δεν ξέρω αν έκανα καλά που γύρισα σ' αυτό το χώρο, αλλά το απαιτούσαν οι ψυχές των νεκρών».

Στη Μονή Αχειροποιήτου στην Κύπρο το 1953,
έχοντας δίπλα του τον Λόρενς Ντάρελ. Κοντά τους, η Αντουανέτα Διαμαντή και ο Μορίς Κάρντιφ.
Ορθιοι, ο ζωγράφος Α. Διαμαντής και ο γιος του.

«Είναι χαρακτηριστικό πως ο Σεφέρης, μέχρι να φτάσει στην Κύπρο, η περσόνα που χρησιμοποιούσε ήταν εκείνη του Οδυσσέα» λέει ο Γεωργής και συμπληρώνει: «Στην Κύπρο φόρεσε την περσόνα του Τεύκρου, του ήρωα του Τρωικού Πολέμου που, διωγμένος από τη Σαλαμίνα, φτάνει στην Κύπρο και χτίζει εκεί μια νέα Σαλαμίνα σε ανάμνηση της πατρίδας του. Ετσι κι ο Σεφέρης νιώθει πως βρήκε μια δεύτερη πατρίδα στο νησί και αλλάζει, γίνεται πια ο Τεύκρος».

Να προσθέσουμε πως στην Κύπρο ο Σεφέρης θα συναντήσει για τελευταία φορά τον Λόρενς Ντάρελ. Η συνάντηση περνάει μέσα στο ποίημα «Στα περίχωρα της Κερύνειας» όπου γράφει: «...τον γνώρισες τον ποιητή, σώστροφος, σνομπ. Κάποτε αστείος. Τώρα είναι στα λουτρά...». Είναι μεγάλη η απογοήτευσή του από τον Ντάρελ, το δηλώνει άλλωστε στα ημερόλογιά του.

Ο τελευταίος είχε φτάσει στο νησί γύρω στο '50, διορίστηκε καθηγητής της αγγλικής γλώσσας στο Παγκύπριο Γυμνάσιο και αποδέχτηκε στη συνέχεια να γίνει ο προπαγανδιστής της αποικιακής κυβέρνησης, αναλαμβάνοντας επικεφαλής του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών. Το γεγονός απογοήτευσε αφάνταστα τον Σεφέρη, που επισημαίνει πως ο Ντάρελ ήταν ειρηνιστής στα χρόνια του πολέμου και ξαφνικά στην Κύπρο μεταστράφηκε. Ακόμα μία υπόμνηση σχετική μ' αυτόν γίνεται πιθανότατα στο ποίημα «Σαλαμίνα της Κύπρου», όπου ο Σεφέρης γράφει:

«Φίλοι του άλλου πολέμου σ' αυτή την έρημη συννεφιασμένη ακρογιαλιά / σας συλλογίζομαι καθώς γυρίζει η μέρα...». Εννοεί μάλλον τον Ντάρελ και τον άλλο Αγγλο που είχε γνωρίσει στα χρόνια του πολέμου, τον Μορίς Κάρντιφ, που μάλιστα κάποια στιγμή εργάστηκε στην Ελλάδα στο Βρετανικό Συμβούλιο.

Ο Σεφέρης το 1950, εμπρός από το πατρικό του σπίτι στα Βουρλά

Πολιτικός υπεύθυνος για το Κυπριακό

Τον Ιούλιο του 1956 ο ποιητής ανακλήθηκε στην Αθήνα και διορίστηκε επικεφαλής της Β' Πολιτικής Διεύθυνσης του υπουργείου Εξωτερικών, που ήταν υπεύθυνη για το Κυπριακό, αναλαμβάνοντας επισήμως υπηρεσιακός υπεύθυνος γι' αυτό. Ο διορισμός του έγινε με εισήγηση του Ευάγγελου Αβέρωφ, που μόλις είχε αναλάβει υπουργός Εξωτερικών. Ας μην ξεχνάμε φυσικά πως ο Σεφέρης ήταν κουνιάδος του Κωνσταντίνου Τσάτσου, ισχυρού προσώπου τότε στην κυβέρνηση Καραμανλή. Ενα χρόνο αργότερα, τον Ιούλιο του 1957, διορίστηκε πρέσβης στο Λονδίνο, όπου παρέμεινε μέχρι το 1962, λίγο πριν από το Νόμπελ.

Είναι χαρακτηριστικό πως όταν ο Σεφέρης προτείνεται για πρέσβης της Ελλάδας στο Λονδίνο, ο Αγγλος πρέσβης στην Αθήνα ενημέρωσε το Φόρεϊν Οφις ότι «ο Σεφέρης είναι ολίγον βαρήκοος και πολύ ενωτικός».

Οταν ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Φατίχ Ζορλού έφερε τον Δεκέμβριο του 1958 στο Παρίσι σχέδιο λύσης για το Κυπριακό, που το αποδέχτηκε ο Αβέρωφ, ο Σεφέρης, ως πρέσβης στο Λονδίνο ενημερώθηκε. Οταν διάβασε το σχέδιο έγινε έξαλλος κι έγραψε αμέσως ένα υπόμνημα στον Αβέρωφ, στο οποίο ανέφερε ότι «μ' αυτά θα φέρετε τους Τούρκους στην Κύπρο».

Το σχέδιο βέβαια ήταν αυτό, πάνω στο οποίο βασίστηκαν οι Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου. Ουσιαστικά δηλαδή η κατανομή της εξουσίας: πρόεδρος Ελληνοκύπριος, Τουρκοκύπριος αντιπρόεδρος και διανομή της εξουσίας κατά 70% και 30%. Εκείνο όμως με το οποίο κυρίως διαφωνούσε ο Σεφέρης ήταν το δικαίωμα της Τουρκίας για μονομερή επέμβαση.

Επεσήμανε όλα αυτά στο υπόμνημά του προς τον Αβέρωφ, αλλά επειδή φοβόταν πως δεν θα το πρωτοκολλούσαν, έστειλε στη Μαρώ στην Αθήνα δεύτερο αντίγραφο, διαμηνύοντάς της να το πρωτοκολλήσει η ίδια στο υπουργείο Εξωτερικών. Εκεί ράγισαν και οι σχέσεις με τον Αβέρωφ, φυσικά δεν τον κάλεσαν στη Ζυρίχη, ενώ οι Τούρκοι, αντιθέτως, είχαν καλέσει τον πρέσβη τους στο Λονδίνο. Ο Σεφέρης αποκλείστηκε ως φιλοκύπριος και ως φιλομακαριακός.

Τρίγλωσση πινακίδα (τουρκικά, ελληνικά, αγγλικά) αναρτημένη στο πατρικό του Γιώργου Σεφέρη στα Βουρλά

Η Μαρώ Σεφέρη, ύστερα από συνομιλία της με την Ιωάννα Τσάτσου, σημείωνε σε γράμμα της από την Αθήνα προς τον Σεφέρη στο Λονδίνο στις 22 Ιανουαρίου 1959, ανάμεσα σε άλλα, ότι:

«Ο Καραμανλής δεν έλαβε γνώση της πρωτοκολλημένης επιστολής σου προς Αβέρωφ. Η Ιωάννα τούς είπε ότι δεν είναι σωστό να του το κρύψουν. Η εντύπωσή μου είναι ότι όλοι τους κρύβονται ο ένας από τον άλλον»...

«Η τραγωδία προχωρεί»

Ο Σεφέρης ανησυχούσε με τις εξελίξεις. «Η τραγωδία προχωρεί» έγραφε από το Λονδίνο στη γυναίκα του στις 26 Ιανουαρίου 1959 και συμπλήρωνε: «Το κρίμα είναι ότι η ατζαμοσύνη έγινε και ποιος το πληρώνει». Στο υπουργείο, μετά το επεισόδιο του Παρισιού, αποφάσισαν σιωπηρά να τον αγνοήσουν. Τον απέκλεισαν από τις συνομιλίες στη Ζυρίχη ως φίλο του Μακαρίου και των Κυπρίων. Γνωρίζοντας ότι η αλληλογραφία του ανοιγόταν, «ούτε επί Μεταξά δεν υπήρχε τέτοια κακοήθεια» του είχε γράψει η Μαρώ, γράφει υπαινικτικά, συνθηματικά στη γυναίκα του στις 9 Φεβρουαρίου 1959, μόλις πήρε τις πρώτες πληροφορίες από τη Ζυρίχη:

«...Τ' απόγευμα είχα νέα από την Ελβετία· το παιδί χειροτερεύει· οι γιατροί της Αθήνας έκαμαν ασυγχώρητες ανοησίες... Είναι απίστευτο τι στραβομάρες μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι κι' επειδή πήραν μια φορά τον κατήφορο, να επιμένουν να κατρακυλήσουν ώς τον πάτο. Τώρα δεν είναι απίστευτο να φέρουν το παιδί και εδώ (εντός των ημερών). Τους εδώ γιατρούς τους ξέρεις. Ο Θεός να βοηθήσει...»

Στις 4 Φεβρουαρίου οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας Κωνσταντίνος Καραμανλής και της Τουρκίας Αντνάν Μεντερές, μαζί με τους υπουργούς Εξωτερικών Αβέρωφ και Ζορλού μετέβησαν στη Ζυρίχη της Ελβετίας για επίλυση του Κυπριακού. Ο Σεφέρης σημείωσε στο ημερολόγιό του την επομένη:

«Καραμανλής-Αβέρωφ πάνε να συναντήσουν Ζορλού-Μεντερές Ζυρίχη· Ο,τι και να λένε νομίζω νύμφη κουκουλώθηκε· δε λυπάμαι για τίποτε απ' ό,τι έκανα - εύχομαι να μη λυπούμαι γι' αυτούς».

Η Συμφωνία υπογράφηκε στη Ζυρίχη στις 11 Φεβρουαρίου 1959. Η ελληνική κυβέρνηση ήθελε να την εμφανίσει ως μεγάλη νίκη για να εξουδετερώσει όσο ήταν δυνατόν τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και για να γίνει πιο εύκολα δεκτή στην Κύπρο. Μετά την υπογραφή ετοίμαζαν μεγαλειώδη υποδοχή στον Καραμανλή κατά την επιστροφή του από τη Ζυρίχη. Το κωμικό του πράγματος περιγράφει η Μαρώ σε γράμμα της προς τον Σεφέρη από την Αθήνα:

«Θα ήθελα να σου έλεγα πολλά για τα καμώματα τα εδώ. Προχθές ανάστατο το σπιτικό το επάνω της οδού Κυδαθηναίων. Ετοίμαζαν την ένδοξη επιστροφή του προέδρου. Πήρα ένα ταξί, όλη η οδός Φιλελλήνων ταξί με ταμπέλες που γράφαν Καλώς ήρθες ΝΙΚΗΤΗ. Ο οδηγός του ταξί μου: "Τι είναι πάλι αυτός ο Νικήτης!". Απαντώ: "Ο Καραμανλής, όχι Νικήτης αλλά Νικητής". Ο οδηγός: "Και γιατί Νικητής; Την πήραμε την Κύπρο;". Απαντώ πως δεν ξέρω, ακόμη δεν λένε τίποτε οι εφημερίδες. Λέει: "Δεν βαριέσαι, αν ήταν τέτοιο πράγμα θα χτυπούσαν οι καμπάνες, αυτό το Νικητής είναι το κόμμα του που τα σκαρώνει". Ο κόσμος ρωτιέται γιατί είπε στο αεροδρόμιο πως είναι η ευτυχέστερη μέρα της ζωής του, αφού εμείς κάναμε όλες τις αβαρίες».

Ο Νικήτης-Καραμανλής ερμηνεύει και το γνωστό «Νενικήκαμεν» του Μακαρίου στο λόγο του την 1η Μαρτίου 1959, αμέσως μετά την επιστροφή του στην Κύπρο. Σημείωσε με πίκρα ο Σεφέρης το Σάββατο 28 Μαρτίου:

«Επρεπε να βρούμε τρόπο να φωνάζουμε: νικήσαμε· αδιάφορο τι σημαίνει αυτό το νικήσαμε· μια που μπορούμε και το φωνάζουμε, τι μας νοιάζει για τα ρέστα».

Αβέρωφ και Ζορλού αμέσως μετά τη σύναψη συμφωνίας πέταξαν αυθημερόν, στις 11 Φεβρουαρίου, με διαφορετικές πτήσεις από τη Ζυρίχη στο Λονδίνο. Ο Σεφέρης υποδέχθηκε στο αεροδρόμιο τον πολιτικό του προϊστάμενο και τον μετέφερε στο ξενοδοχείο «Claridges», όπου δύο ώρες αργότερα έφτασε και ο Ζορλού. Ο Καραμανλής στην Αθήνα ενημέρωσε συνοπτικά τον Μακάριο για το περιεχόμενο της Συμφωνίας, ο οποίος αρχικά συναίνεσε και στη συνέχεια, φτάνοντας στο Λονδίνο, άρχισε να αμφιταλαντεύεται. Η στάση του κλόνισε για πρώτη φορά την εμπιστοσύνη του Σεφέρη στο πρόσωπό του. Από τη μια του αναγνώριζε ότι έπρεπε να ενημερώνεται συνεχώς και πλήρως ώστε να καταθέτει έγκαιρα τις διαφωνίες του και από την άλλη του καταλόγιζε ότι «έκανε το ζαβό τόσες εβδομάδες και τώρα την τελευταία στιγμή πάει να τα κάνει θάλασσα».

Ο Μακάριος έφτασε στο Λονδίνο στις 15 Φεβρουαρίου 1959. Στο αεροδρόμιο τον υποδέχθηκε μόνο ο Σεφέρης. Ο Αβέρωφ απέφυγε να πάει μαζί του. Αρχιζε η επιχείρηση αποδυνάμωσής του.

Την επόμενη μέρα ο Μακάριος, αφού ενημερώθηκε για όλες τις πτυχές της Συμφωνίας και τις πρόσθετες απαιτήσεις που είχαν οι Αγγλοι, αρνήθηκε να προσυπογράψει τη Συμφωνία. Ο Σεφέρης από τη μια βλέπει έναν αποκαμωμένο και ταπεινωμένο Μακάριο και από την άλλη οργίζεται με την ομαδική επίθεση εναντίον του από Αγγλους, Τούρκους και Ελληνες. Γράφει στο ημερολόγιό του στις 16 Φεβρουαρίου ανάμεσα σε άλλα:

«...Ο Ζορλού επέμεινε: να τεθεί ο Μακάριος ενώπιον των ευθυνών του· να μην του επιτραπεί να γυρίση στην Κύπρο.

Αθλιο θέαμα Ελληνοτούρκων εναντίον Μακαρίου - Οποιος και να 'ναι. Τι έχει απομείνει από την αξιοπρέπειά μας;».

Το θέαμα των «Ελληνοτούρκων» που πίεζαν τον Μακάριο συνεχίστηκε. Στις 17 Φεβρουαρίου το πρωί ο Σεφέρης υποδέχθηκε στο αεροδρόμιο του Λονδίνου τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Το απόγευμα της ίδιας μέρας παρευρέθη στη συνάντηση Καραμανλή - Μακαρίου στην τραπεζαρία της ελληνικής πρεσβείας και έγινε μάρτυρας της πρώτης πρωθυπουργικής απειλής προς τον Εθνάρχη: «Αν δεν συμφωνήσουν οι Κύπριοι, τερματίζεται Κυπριακό».

Ο Σεφέρης στο ημερολόγιό του κατέγραψε βήμα βήμα την τριήμερη πορεία για υπογραφή των Συμφωνιών και τις πιέσεις προς τον Μακάριο, ο οποίος απέφευγε να προσέλθει στην κοινή συνάντηση για υπογραφή της Συμφωνίας. Σημειώνει στις 18 Φεβρουαρίου 1959 ανάμεσα σε άλλα:

«...Από Μακάριο κανένα νέο - Επιμένει. Τηλεφώνημα Βασιλίσσης προς Αβέρωφ. Τηλεφώνησε λέει Μακάριο και τον έκαμε έκκληση Ως προς Ιερωμένο. Αβέρωφ και Καραμανλής τάχουν χαμένα. "Τι fiasco" λέει κάθε τόσο Αβέρωφ. Καραμανλής μαίνεται. Τα 'χουν χαμένα. Αβέρωφ υπαγορεύει Μπότσην ό,τι μπορεί κατά Μακαρίου στην κρεββατοκάμαρα του Καραμανλή. Λέω ότι αυτές οι εκδηλώσεις είναι πρόωρες. "Πρέπει προλάβουμε κοινή γνώμη" λέει Μπότσης».

Οι ενέργειες του Αβέρωφ, οι κατηγορίες που διοχέτευε στον ιδιοκτήτη και διευθυντή της «Ακρόπολης» και της «Απογευματινής» Νάσο Μπότση επιβεβαίωναν την πεποίθηση του Σεφέρη για την επιπολαιότητα του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών, αλλά και το αρνητικό κλίμα που είχαν δημιουργήσει για τον Μακάριο οι γύρω από αυτόν διπλωμάτες. Αντίθετα, οι περί τον Σεφέρη, όπως ο ακόλουθος Τύπου της πρεσβείας Αλέξανδρος Ξύδης, είχαν διαφορετικές απόψεις. Η 18η Φεβρουαρίου, η μέρα των μέγιστων και τελευταίων πιέσεων πάνω στον Μακάριο, ήταν ιδιαίτερα πικρή για τον Σεφέρη. «Τέλειωσε κι αυτό· η σημερινή μέρα ήταν από τις πιο άσκημες για τους Ελληνες. Κατηγορούσαμε τον Μακάριο όπως άλλοτε οι Αγγλοι και οι Τούρκοι», σημειώνει με απογοήτευση.

Οι Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου υπογράφηκαν επίσημα στις 19 Φεβρουαρίου 1959 στο Λάνκαστερ Χάουζ. Ο Καραμανλής έφυγε από το Λονδίνο την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου. Ο Σεφέρης τον συνόδευσε στο αεροδρόμιο. Καθ' οδόν σταμάτησαν στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ για να υπογράψουν στο βιβλίο της Βασίλισσας. Βρέθηκαν μπροστά σε ακόμη μια «μακαριακή» έκπληξη:

«Σήμερα τους πήγα στο αεροδρόμιο. Στο δρόμο σταματήσαμε στο Buckingham Palace για να υπογράψουν (επί τέλους) στο βιβλίο της Βασίλισσας. Καθώς κάθουνταν ο Καραμανλής να υπογράψη ο Αβέρωφ είπε: Νάτος πάλι και έδειξε με κόκκινο μελάνι την υπογραφή του Μακαρίου. Υπέγραψε ο Καραμανλής αμέσως από κάτω. Επειτα εμείς»...

Για τον Γεώργιο Παπανδρέου

Να ολοκληρώσουμε γράφοντας για τη σχέση του ποιητή με την ετέρα μεγάλη ηγετική προσωπικότητα της εποχής, τον Γεώργιο Παπανδρέου. Δεν τα πήγαιναν καλά. Οταν ο Σεφέρης υπηρετούσε ως υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης στη Μέση Ανατολή, είχαν συγκρουστεί κι έτσι το 1963, παρά το Νόμπελ, η κυβέρνηση Παπανδρέου συνταξιοδότησε τον ποιητή στα 63 του χρόνια, αντί να τον διορίσουν πρεσβευτή επί τιμή και περιοδεύοντα σ' όλο τον κόσμο. Τον έθεσαν αρχικά στη διάθεση του υπουργού, έγινε πρέσβης επί τιμή ως συνταξιούχος πια και ήρθε η χούντα, μετά τη δήλωσή του το 1969, να του αφαιρέσει τόσο το βαθμό όσο και το διπλωματικό του διαβατήριο.

Ναυαρχίδα των επιθέσεων κατά του Σεφέρη ήταν η «Εστία» του Κύπριου Κύρου. Εκπορεύτηκε από αυτήν από τη μια και από την Αριστερά από την άλλη ότι πήρε το Νόμπελ πουλώντας το Κυπριακό. Ενώ ήταν ο μόνος από την ελληνική διπλωματική ηγεσία που διαφώνησε κάθετα με τους χειρισμούς ως προς το θέμα.

Πηγή: Ελευθεροτυπία, Ινφογνώμων Πολιτικά

Μόνη λύση ένας νέος Καποδίστριας που θα γκρεμίσει το διαλυμένο κράτος και θα το ξαναχτίσει από την αρχή

Υπέρ της πατρίδος το παν!

Η κατάσταση σε μια χώρα δεν επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Αν κάποιος κάνει τον κόπο και πειθαρχήσει συναισθηματικά ώστε να εξετάσει αμερόληπτα τα δεδομένα, μπορεί να αντιληφθεί αν η εθνική ναυς ακολουθεί τη σωστή ρότα ή αν κλυδωνίζεται επικίνδυνα και τα στεγανά της πλημμυρίζουν με θαλασσόνερα.

Η Ελλάδα δεν κλυδωνίζεται. Εχει βρει σε ύφαλο. Βυθίζεται. Η οικτρή κατάληξη που δείχνει ότι θα έχει το συλλογικό ταξίδι οφείλεται στους ανίκανους, ανέμπνευστους, ανεπάγγελτους, αποκομμένους από την κοινωνία, ετερόφωτους και ξενόδουλους καπετάνιους. Η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες πάσχει από ηγεσία. 

Εκεί όπου θα έπρεπε να υπάρχει πνευματικό και ηθικό εκτόπισμα και να φωτοβολεί η αρετή, χάσκει μέλαινα η οπή της χειριστοκρατίας, του κομματισμού, της αμηχανίας απέναντι και στα έκτακτα γεγονότα και στην καθημερινότητα των πολιτών.
Η πατρίδα μας χάνεται σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση και οι θολές φιγούρες των πνευματικά ολίγιστων προσπαθούν να συγκαλύψουν την τραγική αλήθεια με μπαγιάτικες δημοκοπίες και αφόρητα κλισέ που έχουν ξεπεραστεί εδώ και καιρό σ' Ανατολή και Δύση.

Το κράτος καταρρέει, οι πολίτες εγκαταλείπουν τη χώρα την ίδια στιγμή που πραγματοποιείται εποικισμός από αλλόφυλα και αλλόθρησκα στοιχεία. Ο πληθυσμός φθίνει. Η αχρηστία της πολιτικής ηγεσίας μάς έχει φτάσει σε σημείο να μετράμε απώλειες πολέμου σε ειρηνική περίοδο! Περίπου στο εκατομμύριο υπολογίζονται εκείνοι που λόγω της οικονομικής κρίσης μετανάστευσαν στο εξωτερικό για το μεροκάματο. Η υπογεννητικότητα αποξηραίνει τον εθνικό κορμό και δίπλα η Τουρκία θεριεύει κι αγριεύει. 

Εθνική κυριαρχία δεν ασκείται. Ακόμα και για τα φραγκοδίφραγκα πρέπει πρώτα να δώσουν άδεια οι ξένοι, που βιάζονται να εκποιηθεί ό,τι έχει και δεν έχει το καθημαγμένο κράτος.

Οι Ελληνες έχουν αφεθεί τόσο στην τύχη τους ώστε μια πλημμύρα πνίγει δεκάδες, μια πυρκαγιά προκαλεί εκατόμβη και η εγκληματικότητα σαρώνει κάθε τετραγωνικό εκατοστό της επικράτειας. 

Για όλα τα παραπάνω και πολύ περισσότερα χρειάζεται επειγόντως ΗΓΕΤΗΣ! Η Ελλάδα έχει την άμεση ανάγκη ενός αναστήματος σαν αυτό του Καποδίστρια, που θα αναλάβει τα ηνία της πολιτικής εξουσίας και θα περισώσει ό,τι μπορεί να περισωθεί δίνοντας θάρρος, έμπνευση και το δικό του καλό προσωπικό παράδειγμα στον φιλότιμο λαό μας.

Να τα γκρεμίσει όλα και να τα χτίσει όλα από την αρχή.

Στην κατ' ευφημισμόν πνευματική «ελίτ» της Ελλάδας, που πάντα εξαρτάται από το δημόσιο χρήμα, αρέσουν τα μισόλογα, οι υπεκφυγές και οι δημόσιες σχέσεις με όσους έχουν καταστρέψει έθνος και λαό. Γι' αυτό προσπαθεί να περάσει την παραπλανητική ιδέα ότι «φταίει το σύστημα». 

Εωσφορικής συλλήψεως σοφιστεία ετούτο. Λες και το περιβόητο «σύστημα» φτιάχτηκε από μόνο του ή προσγειώθηκε εν μέσω νεφέλης στην Ελλάδα. Αυτό το «σύστημα» το σκαρφίστηκαν άνθρωποι: και τους νόμους περί ευθύνης υπουργών και το άρθρο του Συντάγματος που απαγορεύει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και τα προνόμια των συνδικαλιστών και τη μη λογοδοσία του Δημοσίου προς τους πολίτες. 

Κυβερνητικά στελέχη περικύκλωσαν με νομοσχέδια, προεδρικά διατάγματα και συνταγματικά άρθρα τούς πολίτες και πήραν πράσινο φως από τους πρωθυπουργούς για να το κάνουν αυτό. Οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν στην παρακμή έγραψαν και υπέγραψαν την καταδίκη μας και αυτοί πρέπει να εξοβελιστούν από τον δημόσιο βίο. Αλλάζοντας τα πρόσωπα αλλάζει και το «σύστημα». 

Μόνο ένας νέος, πραγματικός ηγέτης με εθνικό σχέδιο, γνώσεις, ηθική και πολιτική υπεροχή, έξωθεν καλή μαρτυρία και εμπεριστατωμένη άποψη για τον διεθνή περίγυρο της Ελλάδας θα μπορούσε να μας βγάλει από τη λάσπη που μας πνίγει, να μας γλιτώσει από τη λαίλαπα των μετρίων που αυτοσυστήνονται ως... αρχηγοί και οι άλλοι κάνουν πως τους πιστεύουν. Η πικρή αλήθεια είναι ότι με τους υπάρχοντες έχουμε φτάσει όχι στο παρά πέντε, αλλά στο και πέντε της Ιστορίας. 

Ενας ικανός κυβερνήτης θα μπορούσε να κάνει πολλά για την Ελλάδα, αν είχε και τις δυνατότητες για να το πράξει - χωρίς εμπόδια τυπικού χαρακτήρα. Χωρίς να του δένουν τα χέρια οι νόμοι (κυρίως της Μεταπολίτευσης) που συγκαλύπτουν τη διαφθορά. Να μπορέσει, πριν απ' όλα, να διευκολύνει τις Αρχές να απονείμουν δικαιοσύνη για όλα όσα έχουν διαπράξει σε βάρος του Ελληνισμού οι επίορκοι εκλεγμένοι και μη. Να έχει έκτακτες εξουσίες ώστε να στείλει για τα περαιτέρω όλους εκείνους που καλύπτουν σήμερα τον παράνομο πλουτισμό τους και τα άλλα εγκλήματά τους πίσω από παραγραφές και νομικίστικα τερτίπια. Να ξαναφτιάξει τη χώρα σε σωστά θεμέλια. Χωρίς κομματικές αγκυλώσεις, χωρίς χωροταξικές παρανομίες και, κυρίως, να βάλει τέλος στην ανομία.

Υψιστος νόμος, η σωτηρία της πατρίδας! Αλλος τρόπος δεν υπάρχει. Ομως, για να μπορέσει να τα γκρεμίσει όλα και να τα ξαναχτίσει, πρέπει να έχει υπερεξουσίες που δεν προβλέπονται από το υπάρχον πολίτευμα. Εκτός κι αν στηριχθεί διακομματικά και με ευρύτατη πλειοψηφία, για να σωθεί ό,τι σώζεται. Ομως τα υπάρχοντα κόμματα δεν έχουν δείξει τέτοια διάθεση. Νοιάζονται μόνο για τη νομή της εξουσίας. Η εύρεση εθνικού κυβερνήτη αντάξιου της ελληνικής Ιστορίας δεν είναι απλά μια ευχή, αλλά προϋπόθεση επιβίωσης στον σκληρό κόσμο μας. Και μια τέτοια προσωπικότητα θα έπρεπε να στηριχτεί από όλους. Για την ώρα, μια τέτοια μορφή δεν φαίνεται στον ορίζοντα...

Πηγή: Δημοκρατία, Ακτίνες

Η αντιμετώπιση των οικογενειών με 4 ή περισσότερα προστατευόμενα τέκνα από τη νομοθεσία για τη φορολογία εισοδήματος, τα τέλη κυκλοφορίας και τον φόρο πολυτελούς διαβίωσης είναι τέτοια που ουσιαστικά εξομοιώνει τις οικογένειες αυτές με τους άγαμους ή τους έγγαμους χωρίς τέκνα φορολογούμενους. Πολλές διατάξεις που προκαλούν άνιση φορολογική μεταχείριση σε βάρος των πολυτέκνων μπορούν χωρίς καμία επιφύλαξη να χαρακτηριστούν "αντισυνταγματικές", καθώς παραβιάζουν τις αρχές της αναλογικότητας και της ισότητας. Κι όλα αυτά συμβαίνουν παρά το γεγονός ότι οι πολύτεκνοι φορολογούμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν δυσβάστακτες οικονομικές υποχρεώσεις που συνδέονται με το μεγάλωμα και την ανατροφή των πολλών παιδιών τους.

Η κυβέρνηση οφείλει να αναγνωρίσει την προσφορά των πολυτέκνων οικογενειών στην Ελλάδα και να φροντίσει να τους απαλλάξει από τα υπέρογκα φορολογικά βάρη στα εισοδήματα και την περιουσία τους, που τούς φόρτωσαν τα Μνημόνια, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να μεγαλώσουν τα πολλά παιδιά που έχουν αποκτήσει χωρίς οικονομικά προβλήματα.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα των αδικιών που προκαλεί σε βάρος των πολυτέκνων οικογενειών το ισχύον φορολογικό σύστημα είναι τα ακόλουθα:

1) Φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων: Οι πολύτεκνοι που είναι ελεύθεροι επαγγελματίες φορολογούνται για τα ετήσια εισοδήματά τους με την ίδια ακριβώς κλίμακα φορολογίας εισοδήματος που φορολογούνται οι άτεκνοι. Στην κλίμακα αυτή ισχύει συντελεστής 22% για τα πρώτα 20.000 ευρώ του ετησίου εισοδήματος, 29% για τα επόμενα 10.000 ευρώ, δηλαδή για το τμήμα του ετησίου εισοδήματος από τα 20.001 έως τα 30.000 ευρώ, 37% για τα επόμενα 10.000 ευρώ, δηλαδή για το τμήμα του ετησίου εισοδήματος από τα 30.001 έως τα 40.000 ευρώ και 45% για το τμήμα του ετησίου εισοδήματος πάνω από τα 40.000 ευρώ. Έτσι, είτε ένας φορολογούμενος είναι άγαμος και δεν έχει καθόλου παιδιά είτε είναι έγγαμος και έχει 4 ή περισσότερα παιδιά επιβαρύνεται για ίδιου ύψους ετήσιο εισόδημα με ίδιο ποσό φόρου εισοδήματος. Για παράδειγμα, ένας άγαμος αυτοαπασχολούμενος χωρίς παιδιά με ετήσιο εισόδημα 15.000 ευρώ πληρώνει φόρο εισοδήματος 3.300 ευρώ (15.000 ευρώ Χ 22% =3.300 ευρώ). Τον ίδιο φόρο ακριβώς, δηλαδή 3.300 ευρώ, πληρώνει κι ένας αυτοαπασχολούμενος έγγαμος με 7 παιδιά και σύζυγο μη εργαζόμενη, ο οποίος δηλώνει επίσης ετήσιο εισόδημα 15.000 ευρώ. Στην πρώτη περίπτωση όμως τα 15.000 ευρώ διατίθενται για την επιβίωση ενός ατόμου, ενώ στην δεύτερη τα 15.000 ευρώ διατίθενται για την επιβίωση 9 ατόμων συνολικά. Δεν είναι δηλαδή το ίδιο οι δύο αυτές περιπτώσεις, όμως φορολογούνται το ίδιο.

Επίσης, για τους πολύτεκνους που είναι μισθωτοί εργαζόμενοι ισχύει η ίδια κλίμακα φορολόγησης με τους τρίτεκνους. Κι αυτό διότι, σύμφωνα με τον ισχύοντα Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος, η ετήσια έκπτωση φόρου εισοδήματος των 1.900 ευρώ, που ισχύει για τον άγαμο χωρίς παιδιά μισθωτό προσαυξάνεται κατά 200 ευρώ και ανέρχεται στα 2.100 ευρώ για τους μισθωτούς με 3 ή περισσότερα παιδιά! Δηλαδή ένας μισθωτός είτε έχει 3 παιδιά είτε 10 δικαιούται την ίδια ακριβώς ετήσια έκπτωση φόρου εισοδήματος.

2) Ειδική εισφορά αλληλεγγύης: Ισχύει το ίδιο αφορολόγητο όριο 12.000 ευρώ, τόσο για τον άγαμο όσο και για τον πολύτεκνο με 4,5,6,7 ή και 10 παιδιά! Ουσιαστικά μιλάμε για αφορολόγητο 12.000 ευρώ κατά κεφαλήν στον άγαμο χωρίς παιδιά και 1.000 ευρώ κατά κεφαλήν στον έγγαμο πολύτεκνο με τα 10 παιδιά! Έτσι, για παράδειγμα, ένας οικογενειάρχης με 10 παιδιά και εισόδημα 25.000 ευρώ πληρώνει 426 ευρώ, όσο ακριβώς κι ένας άγαμος χωρίς παιδιά και με το ίδιο εισόδημα.

3) Ενιαίος Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων (ΕΝ.Φ.Ι.Α.). Το εισοδηματικό όριο απαλλαγής από τον ΕΝ.Φ.Ι.Α. ανέρχεται σε 12.000 ευρώ για τον πολύτεκνο πατέρα και προσαυξάνεται μόνο κατά 1.000 ευρώ για την σύζυγό του, πολύτεκνη μητέρα, καθώς και για κάθε εξαρτώμενο τέκνο τους. Επίσης, ορίζεται σωρευτικά ως προϋπόθεση για την απαλλαγή από τον ΕΝ.Φ.Ι.Α. η επιφάνεια των κτισμάτων που κατέχει η οικογένεια του φορολογούμενου να μην υπερβαίνει τα 150 τ.μ., ανεξαρτήτως του αριθμού των μελών της. Έτσι, λοιπόν ένας έγγαμος με 2 παιδιά, ετήσιο εισόδημα 11.500 ευρώ και ένα σπίτι 149 τ.μ. μπορεί να απαλλαγεί από τον ΕΝ.Φ.Ι.Α., ενώ ένας πολύτεκνος έγγαμος με 10 παιδιά, εισόδημα φτώχειας 7.000 ευρώ και 3 σπίτια (1 του συζύγου και 2 της συζύγου) συνολικού εμβαδού 155 τ.μ. θα πληρώσει ΕΝ.Φ.Ι.Α.

4) Τέλη κυκλοφορίας και φόρος πολυτελούς διαβίωσης των ΙΧ αυτοκινήτων. Ένα πολυμορφικό ΙΧ αυτοκίνητο 7 θέσεων και 1.975 κυβικών εκατοστών, μεταχειρισμένο, ηλικίας άνω των 10 ετών, το οποίο χρησιμοποιείται από πολύτεκνο οικογενειάρχη-πατέρα 5 ή 6 παιδιών, ως είδος πρώτης ανάγκης (για τη μεταφορά της οικογενείας του) επιβαρύνεται σήμερα με τέλη κυκλοφορίας 630 ευρώ και με φόρο πολυτελούς διαβίωσης άλλων 287 ευρώ, μόνο και μόνο επειδή υπερβαίνει τα 1.929 κ.εκ. που είναι το όριο πάνω από το οποίο επιβάλλεται ο συγκεκριμένος φόρος. Ο πολύτεκνος κάτοχος ενός τέτοιου ΙΧ οφείλει, δηλαδή, να πληρώνει κάθε χρόνο στο κράτος 917 ευρώ, και μάλιστα ανεξαρτήτως του ύψους του ετησίου εισοδήματός του, δηλαδή ακόμη κι αν είναι άνεργος.

Αντιθέτως, ένα υπερπολυτελές ΙΧ αυτοκίνητο διθέσιο, σπορ, 1.800 κ.εκ., 8ετίας, που κατέχει ένας νεαρός άγαμος - γόνος πλούσιας οικογένειας – ακόμη κι αν η αξία του είναι πολλαπλάσια της αξίας του πολυμορφικού αυτοκινήτου του πολυτέκνου, επιβαρύνεται με τέλη κυκλοφορίας μόλις 320 ευρώ ενώ ταυτόχρονα απαλλάσσεται από τον φόρο πολυτελούς διαβίωσης διότι είναι κάτω των 1.928 κυβικών εκατοστών.

Δεν επαρκούν τα επιδόματα του ΟΓΑ

Οι υπέρογκες επιβαρύνσεις που υφίστανται κάθε χρόνο οι πολύτεκνες οικογένειες από όλο αυτόν τον συνδυασμό επαχθών φορολογικών ρυθμίσεων δεν καλύπτονται με την καταβολή από τον ΟΓΑ των επιδομάτων στήριξης τέκνων και των πολυτεκνικών επιδομάτων. Για του λόγου το αληθές αρκεί να αναφέρουμε ότι μόνο από τα παραπάνω χαρακτηριστικά παραδείγματα που προαναφέραμε προκύπτει ότι μια οικογένεια με 5 παιδιά, ετήσιο εισόδημα από ελευθέριο επάγγελμα 20.000 ευρώ, τρία σπίτια συνολικού εμβαδού 155 τ.μ. παλαιότητας 25-30 ετών στην Νίκαια και με ένα πολυμορφικό Ι.Χ. αυτοκίνητο 1.975 κυβικών εκατοστών 12ετίας, επιβαρύνεται κάθε χρόνο με φόρους στα εισοδήματα και την περιουσία της, συνολικού ύψους 6.066 ευρώ. Την ίδια ώρα τα επιδόματα που λαμβάνει από τον ΟΓΑ ανέρχονται συνολικά σε 4.100 ευρώ, δηλαδή είναι 1.966 ευρώ χαμηλότερα από τις συνολικές φορολογικές της επιβαρύνσεις.

Πηγή: Δικαιολογητικά

Τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας, έχει καταστεί θέμα συζήτησης, το περιεχόμενο των νόμων, οι οποίοι ψηφίζονται από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και οι οποίοι είναι σχετικοί με ζητήματα ομοφυλοφιλίας, αλλαγής φύλου, οικογένειας, υιοθεσίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ρατσισμού και άλλα συναφή θέματα. Ένα σημαντικό ζήτημα, το οποίο όμως θα πρέπει να τεθεί προς συζήτηση, είναι και το πώς και από πού προέρχονται όλες αυτές οι σχετικές νομοθετικές ρυθμίσεις και που εδράζεται η ιδεολογική τους αφετηρία. Η χώρα μας ως μέλος της Ευρώπης δέχεται τις επιρροές και τις αλληλεπιδράσεις, οι οποίες γεννώνται στο πλαίσιό της και από τα επίσημα νομικά όργανά της και αναλόγως τοποθετείται.

ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ  (ΕΔΔΑ), Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (ΕΣΔΑ)  ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΔΔΑ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ

Τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας, έχει καταστεί θέμα συζήτησης, το περιεχόμενο των νόμων, οι οποίοι ψηφίζονται από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και οι οποίοι είναι σχετικοί με ζητήματα ομοφυλοφιλίας, αλλαγής φύλου, οικογένειας, υιοθεσίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ρατσισμού και άλλα συναφή θέματα.

Ένα σημαντικό ζήτημα, το οποίο όμως θα πρέπει να τεθεί προς συζήτηση, είναι και το πώς και από πού προέρχονται όλες αυτές οι σχετικές νομοθετικές ρυθμίσεις και που εδράζεται η ιδεολογική τους αφετηρία. Η χώρα μας ως μέλος της Ευρώπης δέχεται τις επιρροές και τις αλληλεπιδράσεις, οι οποίες γεννώνται στο πλαίσιό της και από τα επίσημα νομικά όργανά της και αναλόγως τοποθετείται.

Ας δούμε εντελώς συνοπτικά και επιγραμματικά το πώς λειτουργούν και επηρεάζουν την χώρα μας δύο παράμετροι, από τις πολλές, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου,  οι οποίοι αφορούν τα ανωτέρω ζητήματα.

Α) Τι είναι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ)

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) είναι ένα διεθνές δικαστήριο ιδρυθέν το 1959 και αποτελεί όργανο του Συμβουλίου της Ευρώπης. Εκδικάζει ατομικές ή κρατικές προσφυγές, οι οποίες αφορούν την παραβίαση των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων, όπως αυτά θεμελιώνονται στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Έργο του δηλαδή είναι ο έλεγχος της εφαρμογής της Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ΕΣΔΑ)  και η ερμηνεία της μέσα από τις δικαστικές του αποφάσεις. Κάθε πολίτης έχει την δυνατότητα να προσφύγει σε αυτό, αφού πρώτα έχει εξαντλήσει όλα τα ένδικα μέσα προστασίας στο εσωτερικό της χώρας του. αποτελεί όργανο του Συμβουλίου της Ευρώπης, και εκδικάζει υποθέσεις με βάση την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ),

Οι αποφάσεις του είναι δεσμευτικές για τα κράτη σε τέτοιο βαθμό, ώστε τα κράτη και οι κυβερνήσεις τους έχουν αλλάξει την νομοθεσία τους σε πολλούς τομείς, με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι σύμφωνη με τις αποφάσεις του ΕΔΔΑ.

Το Δικαστήριο αυτό έχει την έδρα του στο Στρασβούργο και αποτελείται αριθμό δικαστών ίσο με αυτόν των κρατών μελών της Σύμβασης (47 δικαστές, σήμερα). Κάθε κράτος μέλος της Σύμβασης διαθέτει σε αυτό έναν δικαστή. Οι δικαστές εκλέγονται από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπη. Επίσημος εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους στο Δικαστήριο είναι το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους και τις υποθέσεις χειρίζονται τα στελέχη του υπό τις οδηγίες και κατευθυντήριες γραμμές του Υπουργείου Εξωτερικών.

Τα Κράτη μέλη δεσμεύονται από τις καταδικαστικές αποφάσεις, τις οποίες εκδίδει το ΕΔΔΑ εναντίον τους και είναι υποχρεωμένα να τις εκτελούν. Μάλιστα η Επιτροπή των Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης επιβλέπει την εκτέλεσή τους. Σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις το Κράτος, το οποίο καταδικάστηκε, ότι παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, θα υποχρεωθεί να τροποποιήσει την νομοθεσία του, έτσι ώστε να είναι σύμφωνη με την προαναφερθείσα Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Το ΕΔΔΑ μέσα από μία δικαστική του απόφαση μπορεί μέσω σχετικής ερμηνείας, να συναγάγει από τα συμβατικά κείμενα της ΕΣΔΑ ένα δικαίωμα που δεν υπήρχε μέσα σ’ αυτά από την αρχή.

Β) Τι είναι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα

Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα υπογράφηκε στην Ρώμη, στις 4 Νοεμβρίου 1950, ενώ τέθηκε σε ισχύ στις 3 Σεπτεμβρίου 1953. Στο κείμενό της θεμελιώνονται δικαιώματα και ελευθερίες, οι οποίες είναι ήδη ενταγμένες στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και συγχρόνως εγκαινιάζει την δημιουργία ενός διεθνούς οργάνου, το οποίο ελέγχει το κατά πόσον τα κράτη προστατεύουν τα δικαιώματα αυτά και αναλόγως επιβάλλει κυρώσεις .

Ένα σημαντικό σημείο, το οποίο αφορά στην εν λόγω Σύμβαση είναι τα λεγόμενα Πρωτόκολλα της Σύμβασης. Αυτά είναι πρόσθετα έγγραφα κείμενα, τα οποία στην ουσία ενσωματώνουν επιπλέον δικαιώματα στην ίδια την Σύμβαση και δεσμεύουν τα κράτη, μόνο όταν εκείνα τα υπογράψουν αλλά και τα επικυρώσουν.

Τα κράτη, στα οποία έχει αναπτύξει ισχύ η Σύμβαση με τα πρόσθετα Πρωτόκολλά της, είναι υποχρεωμένα να αναγνωρίζουν και να προστατεύουν τα δικαιώματα αυτά, όχι μόνο σε σχέση με τα άτομα τα οποία διαμένουν στην εδαφική τους επικράτεια αλλά και σε κάθε άτομο, το οποίο εμπίπτει με οποιονδήποτε τρόπο στην αρμοδιότητά τους. Στα κράτη αυτά η Σύμβαση έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της εθνικής τους νομοθεσίας και συνεπώς τα εθνικά δικαστήρια των κρατών είναι υποχρεωμένα να την εφαρμόζουν, αλλιώς καταδικάζονται οι χώρες αυτές από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ).

Τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα με τα οποία ασχολείται η Σύμβαση αυτή είναι τα δικαιώματα, τα οποία αφορούν στον σεβασμό της ανθρώπινης  ζωής, στην ελευθερία γνώμης, σκέψης  και έκφρασης, στον σεβασμό της οικογένειας και της ιδιωτικής ζωής, στο δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, της συνείδησης, της θρησκευτικής ελευθερίας, στον σεβασμό της ιδιοκτησίας, στην απαγόρευση των βασανιστηρίων και της ταπεινωτικής – εξευτελιστικής μεταχείρισης των ανθρώπων, στην κατάργηση της δουλείας, στην εξάλειψη του ρατσισμού και των διακρίσεων , στην εξασφάλιση του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη και στην κατάργηση της θανατικής ποινής, στην κατάργηση της αναγκαστικής εργασίας και σε άλλα συναφή με τα παραπάνω δικαιώματα.

Συγκεκριμένος μηχανισμός επιβολής της απόφασης του ΕΔΔΑ  δεν υπάρχει, παρά μόνο η επιβολή χρηματικού προστίμου στην χώρα, η οποία σύμφωνα με την απόφαση του ΕΔΔΑ παραβιάζει την Σύμβαση για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εν τούτοις όμως η δυσμενής εικόνα, η οποία δημιουργείται σε όλο το διεθνές επίπεδο για μία χώρα, η οποία κατά την κρίση του ΕΔΔΑ, παραβιάζει την Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, δημιουργεί πάμπολλα προβλήματα, τα οποία πολλές φορές οδηγούν αναγκαστικά τα κράτη να αλλάζουν την νομοθεσία τους, με τέτοιο τρόπο, ώστε να εναρμονίζονται πλήρως με όσα ορίζει το ΕΔΔΑ στις δικαστικές του αποφάσεις.

Το κλειδί στην σχέση ΕΔΔΑ- Σύμβαση για τα ανθρώπινα δικαιώματα – Κοινωνίες κρατών είναι το πώς ερμηνεύει, το πώς αναλύει και το πώς προσδιορίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα μέσα από τις δικαστικές του αποφάσεις (νομολογία) το ΕΔΔΑ. Το ΕΔΔΑ γενικώς έχει την άποψη, ότι η Σύμβαση (ΕΣΔΑ) αποτελεί «ένα ζωντανό όργανο, το οποίο μεταβάλλεται διαρκώς και πρέπει να ερμηνεύεται υπό το πρίσμα των σημερινών συνθηκών και των  αναγκών  των κοινωνιών των συμβαλλόμενων χωρών του Συμβουλίου της Ευρώπης.  Αυτό είναι κρίσιμο, γιατί με βάση τις εκάστοτε αντιλήψεις των κοινωνιών, με βάση την ερμηνεία των δικαιωμάτων, την ερμηνεία και τον ορισμό των εννοιών που δίνει το ΕΔΔΑ, πρέπει τελικά τα Κράτη να υιοθετήσουν αναγκαστικά και υπό τον φόβο των κυρώσεων και της διεθνούς κατακραυγής τις έννοιες, όπως τις ορίζει πλέον το ΕΔΔΑ. Με πιο απλά λόγια, αν δηλαδή για μία έννοια όπως π.χ. του γάμου ή της οικογένειας, της δουλείας, της εργασίας, της ελευθερίας λόγου κ.α. μέχρι τώρα στην εποχή μας υπήρχε μία έννοια γενικώς αποδεκτή από τις ανθρώπινες κοινωνίες , έστω σε ένα ευρύ μεν αλλά με κάποιο σταθερό πλαίσιο δε, τα τελευταία χρόνια το ΕΔΔΑ με τις δικαστικές του αποφάσεις, δίνει και νέους ορισμούς, οπότε και τα Εθνικά Κράτη είναι υποχρεωμένα να ακολουθήσουν τους νέους ορισμούς των εννοιών σε τέτοιο βαθμό μάλιστα , ώστε να αλλάξουν μέχρι και τις νομοθεσίες τους. Καθιστά δηλαδή το ΕΔΔΑ τον εαυτό του ένα αυταρχικό νομοθετικό σώμα, τα οποίο δεν έχει συνταγματική κάλυψη και υπερβαίνει τις αρμοδιότητές του, εφευρίσκοντας νέα δικαιώματα. Ακολούθως μέσα από την νομοθεσία του κάθε κράτους, όπως είναι λογικό και επόμενο διαμορφώνεται και η κοινωνική – συλλογική συνείδηση και νοοτροπία. Αν λοιπόν αλλάξουν οι έννοιες τότε αλλάζουν και τα ήθη και τα έθιμα. Ο νόμος πλέον επαναορίζει τις έννοιες και επιπλέον θεωρεί ως «Ηθική» μόνο την τήρηση του νόμου, ασχέτως αν ο νόμος είναι στον πυρήνα του ανήθικός!

Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τα όσα αναφέρει ο λόρδος Hoffmann ένας από τους μεγαλύτερους δικαστές της Μεγάλης Βρετανίας αναφορικά με το ΕΔΔΑ. Στην ομιλία του στις 19 Μαρτίου 2009 με τίτλο « Η Οικουμενικότητα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων »  στο Συμβούλιο Δικαστικών Μελετών καταφέρεται ανοιχτά εναντίον του ΕΔΔΑ και της νοοτροπίας του. Πολλοί φυσικά διαφώνησαν μαζί του αλλά και πολλοί ήταν αυτοί, οι οποίοι συμφώνησαν. Ο λόρδος Hoffmann μεταξύ άλλων αναφέρει ότι, μπορεί τα κράτη, τα οποία ίδρυσαν το Συμβούλιο της Ευρώπης, να προσυπέγραψαν ένα κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτό όμως το γεγονός, δεν μπορεί να οδηγήσει σήμερα τα 47 πλέον κράτη, τα οποία απαρτίζουν το Συμβούλιο της Ευρώπης, να ενοποιήσουν απόλυτα τις νομοθεσίες τους στο θέμα αυτό. Δεν έχει τέτοια εντολή το δικαστήριο του Στρασβούργου, να πράξει κάτι τέτοιο καθώς και ότι δεν μπορεί να εισάγει εντελώς νέες έννοιες, νέα δικαιώματα. (σχετικό 1)

Γ) Αποφάσεις του ΕΔΔΑ σχετικές με την ομοφυλοφιλία

Όπως ανωτέρω αναφέρθηκε το ΕΔΔΑ βγάζει αποφάσεις ύστερα από προσφυγές, τις οποίες ασκούν ενώπιόν του τόσο φυσικά όσο και νομικά πρόσωπα. Έτσι λοιπόν έχει συμβεί και με υποθέσεις, οι οποίες αφορούν την αναγνώριση του γάμου των ομοφυλοφίλων, το δικαίωμά τους να δημιουργούν  οικογένεια και άρα να έχουν δικαιώματα από την οικογενειακή τους ζωή, το σύμφωνο συμβίωση ομοφυλοφίλων, την αναγνώριση επιπλέον φύλων εκτός του άνδρα και της γυναίκας και πολλά άλλα σχετικά θέματα. Τα ευρωπαϊκά δικαιοδοτικά όργανα τώρα πλέον στο θέμα του ορισμού της οικογένειας π.χ. υιοθετούν έναν πιο ευρύ ορισμό  απ’ ότι το ελληνικό Σύνταγμα για την εξάλειψη των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού. (σχετικό 2)

Εν προκειμένω για το θέμα της ρητής αναγνώρισης του δικαιώματος οικογενειακής και όχι μόνο προσωπικής ζωής στα ομόφυλα ζευγάρια, της νομιμοποίησης συνάψεως συμφώνου συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων αλλά και η απαγόρευση της διαφορετικής μεταχείρισης των ομοφυλόφιλων ζευγαριών σε σχέση με τα ετερόφυλα ζευγάρια, χαρακτηριστικές και ενδεικτικές είναι οι εξής δικαστικές  αποφάσεις του ΕΔΔΑ  :

α) η υπόθεση Schalk and Kopf κατά Αυστρίας, 24.6.2010 (σχετικό 3)

β) η υπόθεση Vallianatos et al. κατά Ελλάδας, 7.11.2013 (σχετικό 4)

γ) η υπόθεση Oliari et al. κατά Ιταλίας, 21-10-2015 (σχετικό 5)

δ) η υπόθεση E.B. κατά Γαλλίας της 22ας Ιανουαρίου 2008, αρ. προσφ. 43546  (Τμήμα Ευρείας Συνθέσεως)   (σχετικό 6)

ε) η υπόθεση X and Others vs  Austria (Αρ. προσφυγής 19010/2007 ), 19-02-2013 (σχετικό 7)

Με την πρώτη απόφαση του ΕΔΔΑ (υπόθεση Schalk and Kopf κατά Αυστρίας ) τα ομοφυλόφιλα πλέον άτομα, τα οποία συνάπτουν σχέσεις μεταξύ τους και παρουσιάζονται ως ζευγάρια, υπάγονται  στην έννοια της οικογενειακής ζωής του αρ. 8 ΕΣΔΑ και έτσι τους αναγνωρίζονται σε νομικό επίπεδο δικαιώματα του οικογενειακού δικαίου.

Με την δεύτερη απόφαση (Vallianatos et al. κατά Ελλάδας ) το ΕΔΔΑ έκρινε ως αδικαιολόγητη και διακριτική (ρατσιστική) μεταχείριση σε βάρος των ομοφυλόφιλων ζευγαριών την παροχή δυνατότητας μόνο στα ετερόφυλα ζευγάρια του δικαιώματος να συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης.

Με την τρίτη απόφαση (Oliari et al. κατά Ιταλίας ) παγιώνονται προγενέστερες σχετικές αποφάσεις, οι οποίες αναγνωρίζουν οικογενειακά δικαιώματα σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια και πλέον θεωρείται παράνομη η αδράνεια του εθνικού νομοθέτη του κάθε κράτους, όταν δεν πράττει με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην εμποδίζονται τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια να απολαμβάνουν την οικογενειακή ζωή και όλα τα νομικά δικαιώματα, τα οποία απορρέουν από αυτή, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα ετερόφυλα ζευγάρια.

Με την τέταρτη απόφαση κρίθηκε, ότι η απαγόρευση από τις αρμόδιες εθνικές αρχές σε μία ομοφυλόφιλη να υιοθετήσει παιδί, ήταν ξεκάθαρη διακριτική – ρατσιστική παραβίαση των άρθρων 8 και 14 της ΕΣΔΑ και έτσι κατά την ΕΣΔΑ  κάθε άτομο, είτε ομοφυλόφιλο, είτε ετεροφυλόφιλο, έχει το δικαίωμα να μπορεί να προβεί σε υιοθεσία παιδιού. Επιπλέον καταδίκασε την Γαλλία σε 10.000 Ευρώ συμπεριλαμβανομένων των δικαστικών  εξόδων της προσφεύγουσας  για την ηθική βλάβη, την οποία υπέστη κατά την κρίση του δικαστηρίου.

Με την πέμπτη απόφαση το ΕΔΔΑ έκρινε ότι σε περίπτωση ενός ομόφυλου ζεύγους, η άρνηση αναγνώρισης του δικαιώματος του ενός για υιοθεσία τέκνου του άλλου συνιστά διακριτική – ρατσιστική μεταχείριση σε σχέση με ένα ετερόφυλο ζεύγος. Το δικαστήριο επίσης στην υπόθεση αυτή, έκρινε επιπλέον, ότι η διαμορφωθείσα σχέση των δυο ομοφυλόφιλων και του τέκνου εμπίπτει στο άρθρο 8 της ΕΣΔΑ και έτσι κατοχυρώνεται στην περίπτωσή τους το δικαίωμα στην προστασία της οικογενειακής τους ζωής. Το δικαστήριο και σε αυτήν την περίπτωση επέβαλλε πρόστιμο 10.000 Ευρώ στην Αυστρία, για την αρχική  άρνησή του να επιτρέψει στο ένα ομοφυλόφιλο πρόσωπο, να υιοθετήσει το παιδί του άλλου ομοφυλόφιλου και να έχουν οικογένεια.

Μία ακόμη σχετική επισήμανση, η οποία θα μπορούσε εμβόλιμα να γίνει, είναι η αναφορά σε μία κρίσιμη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, στην υπόθεση  Obergefell et al. v. Hodge et al., η οποία εξεδόθη το 2015 και αναγνώρισε ρητά σε όλα τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια στην Αμερική το δικαίωμα στην απόλαυση της οικογενειακής ζωής. (σχετικό 8)

Στην Ευρώπη δέκα χώρες η Ολλανδία (το έτος 2001) , το Βέλγιο (το έτος 2003),  η Ισπανία (το έτος 2005) , η Ισλανδία (το έτος 2010), η Νορβηγία (το έτος 2008), η Σουηδία (το έτος 2009), η Πορτογαλία (το έτος 2010), η Δανία (το έτος 2006), η Γαλλία (το έτος 2013)  και η Αγγλία (το έτος 2014)  αναγνωρίζουν πλήρη δικαιώματα πολιτικού γάμου για όλα τα ζευγάρια χωρίς καμία διάκριση.  Άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες αναγνωρίζουν δικαιώματα μέσω του συμφώνου συμβίωσης σε ομοφυλόφιλους είναι η  Αυστρία, η Φινλανδία, η Γερμανία, η Ουγγαρία, η Ιρλανδία, το Λιχτενστάιν, η Ελβετία, η Ανδόρα, η Τσεχία, η Κροατία, το Λουξεμβούργο, η Σλοβενία καθώς και η Ελλάδα τώρα πια.

(site: http//en.wikipedia.org/wiki/same-sex marriage_timeline).

Καθίσταται λοιπόν φανερό, ότι το ΕΔΔΑ ( Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) με τις αποφάσεις του ερμηνεύει κατά τέτοιον τρόπο την ΕΣΔΑ ( Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) , ώστε πλέον σε παραδοσιακές έννοιες όπως αυτές της οικογένειας, της μητρότητας, της πατρότητας, του γάμου, της υιοθεσίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εν γένει δίνει νέες έννοιες και ορισμούς και τις εντάσσει στο προστατευτικό πεδίο του νόμου, είτε εθνικού είτε διεθνή με το νέο τους περιεχόμενο, με την νέα τους σημασία. Ακολούθως υποχρεώνει τα κράτη μέλη έστω και με έμμεσο τρόπο να συμμορφώνονται με τα νέα αυτά δεδομένα, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αλλάζουν τις νομοθεσίες τους.

Οι ζυμώσεις αυτές στο πλαίσιο της Ευρώπης, θέτουν με σαφήνεια ερωτήματα περί του κατά πόσο ελεύθερα είναι τελικά τα κράτη, να διαμορφώνουν την εσωτερική τους νομοθεσία με τέτοιο τρόπο, ώστε να διασφαλίζουν τον πολιτισμό τους, την παράδοσή τους και την μοναδικότητα της ταυτότητάς τους στο Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι.  

Είναι τελικά αληθινά ελεύθερα τα κράτη να διαφωνήσουν με τα νέα ήθη και έθιμα, τα οποία έρχονται σε απευθείας αντίθεση με την πνευματική τους ρίζα, όταν μάλιστα η διαφωνία και μόνο πολλές φορές είναι ποινικοποιημένη ; Όχι, δεν είναι πραγματικά ελεύθερα να διαφωνήσουν και να διαφοροποιηθούν!

Τόσο λίγη είναι η αληθινή ελευθερία και η δημοκρατία της Ευρώπης του  “διαφωτισμού” και του “ ανθρωπισμού ” , ώστε ο αυταρχισμός και η στρεβλότητά της  διαφαίνoνται τόσο μέσα από το ηθικό και αξιακό της υπόβαθρο όσο και μέσα από τη νομοθεσία της.

Στο σύγχρονο δυτικό πνεύμα του οικουμενισμού, όπου οι έννοιες της νήψης και της φθοράς συγχέονται, ο εμπαθής άνθρωπος καθίσταται πρότυπο προς μίμηση και όχι προς αποφυγή. Καθίσταται αντικείμενο εκμετάλλευσης και όχι αφορμή  πνευματικής θεραπείας.

Τόσο φθηνής αξίας είναι η μετακένωση των “φώτων” της δύσης!

Τόσο διαφέρει η δύση από την Ρωμηοσύνη, όσο η νύχτα με την ημέρα!

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Τα λογιστικά χρήματα προωθούνται ως μοναδικό μέσο συναλλαγών, ταυτόχρονα με την ψηφιακή/βιομετρική ταυτοποίηση κάθε χρήστη υπολογιστή ή κινητού τηλεφώνου και κάθε ταξιδιώτη – ενώ οι βιομετρικές πληροφορίες του πληθυσμού συγκεντρώνονται σε βάσεις δεδομένων, στις οποίες έχουν πρόσβαση οι δημόσιες υπηρεσίες που ελέγχονται από τις ελίτ της κάθε χώρας.

«Ο όρος «ελίτ», ως ακριβώς αντίθετο του οποίου θεωρείται ο όρος «μάζα», χαρακτηρίζει το περιορισμένο σε μέγεθος τμήμα ενός κοινωνικού συνόλου, το οποίο αποτελούν οι «εκλεκτοί», οι «άριστοι» ή οι «πρωτεύοντες» – ενώ είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται σε κάθε είδους κοινωνική κατηγορία, ακόμη και στους εγκληματίες ή στις πόρνες. Μεταξύ των ελίτ, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι κυβερνώσες – οι οποίες διακρίνονται (α) στους λέοντες, οι οποίοι κυβερνούν με τη δύναμη και αντιπροσωπεύονται κυρίως από τους στρατιωτικούς, καθώς επίσης (β) στις αλεπούδες που κυβερνούν με την πονηριά και αντιπροσωπεύονται από τους πολιτικούς.

Περαιτέρω, οι λέοντες που ανέρχονται συνήθως στην εξουσία με τη βία, χρησιμοποιούν τις αλεπούδες στην καθημερινή διακυβέρνηση – με τελικό αποτέλεσμα να εφησυχάζουν και να παρακμάζουν, οπότε ανατρέπονται από τις αλεπούδες που χρησιμοποιούν τότε τους λέοντες ως το μηχανισμό βίας, με τον οποίο κυβερνούν. Η παρακμή τώρα των αλεπούδων οδηγεί με τη σειρά της στην ανατροπή τους και στην ανάληψη της εξουσίας ξανά από τους λέοντες – οπότε επαναλαμβάνεται ο αέναος κύκλος της αλλαγής (Pareto).

Σύμφωνα τώρα με το «σιδερένιο νόμο της Ολιγαρχίας» που αναφέρεται στη θεωρία των ελίτ (R. Michel’s), κάθε πολιτικό κόμμα, ακόμη και το πιο προοδευτικό, καταλήγει να διοικείται από ένα περιορισμένο κύκλωμα ανθρώπων, το οποίο αποκτά τον έλεγχο του μηχανισμού του. Μετά την κατάρρευση όμως των δημοκρατικών καθεστώτων στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου, καθώς επίσης μετά την άνοδο του φασισμού και ταυτόχρονα του σταλινισμού στη Σοβιετική Ένωση, η εξουσία έφυγε από τα χέρια των πολιτικών και πέρασε στα διευθυντικά στελέχη – στους managers που διοικούν τόσο τον ιδιωτικό, όσο και το δημόσιο τομέα από το παρασκήνιο.

Αργότερα, κάτι που συνεχίζει σήμερα να συμβαίνει, η πραγματική εξουσία μεταφέρθηκε στα χέρια ενός άτυπου κοινωνικού στρώματος που το συνθέτουν τα κορυφαία διοικητικά, χρηματοπιστωτικά, στρατιωτικά και βιομηχανικά στελέχη του πλανήτη – μίας ελίτ λοιπόν που χαρακτηρίζεται από τις στενές σχέσεις αυτών που την απαρτίζουν και οι οποίοι διαμορφώνουν ένα κλειστό κοινωνικό σύνολο.Οι αναφορές στο «στρατιωτικό-βιομηχανικό κατεστημένο», στη «νέα τάξη πραγμάτων», στο «βαθύ κράτος» κοκ. έχουν σχέση με αυτήν ακριβώς την ελίτ, η οποία ουσιαστικά γράφει μόνη της την ιστορία του πλανήτη – ενώ ο όχλος, οι μάζες, πολυπληθείς αλλά ανοργάνωτες και ασύνδετες μεταξύ τους, είναι ανίκανες να αντιδράσουν παίρνοντας τη ζωή τους στα χέρια τους».

Aνάλυση 

Πριν από οκτώ περίπου χρόνια οι κυβερνήσεις των 20 οικονομικά ισχυρότερων κρατών του πλανήτη (G20), ίδρυσαν τον «Παγκόσμιο Συνεταιρισμό για την Οικονομική Ένταξη» (Global Partnership for Financial Inclusion ή CPFI, πηγή) – όπου η λέξη «οικονομική ένταξη» αποτελεί ουσιαστικά μία κωδικοποιημένη ονομασία για την εξάλειψη των μετρητών χρημάτων (=ένταξη στο σύστημα των ελίτ).

Από το 2012 τώρα υπάρχει η «Συμμαχία καλύτερα από τα μετρητά» (Better than Cash Alliance – πηγή), η οποία είναι ένα κεντρικό όργανο της παγκόσμιας συνεργασίας για την οικονομική ένταξη – με στόχο την κατάργηση των μετρητών χρημάτων μέσω κυρίως της χειραγώγησης των ανθρώπων (στη σελίδα της φαίνεται η μέθοδος).

Πρώτες «παραδειγματικές επιθέσεις» της είδαμε στην Ινδία, όπου μέσα σε μία νύχτα καταργήθηκαν τα βασικότερα χαρτονομίσματα, προκαλώντας τεράστιες ζημίες στην οικονομία της, ιδίως στα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού της (άρθρο). Στην Ελλάδα συνέβη κάτι ανάλογο με την απαγόρευση των συναλλαγών άνω ενός ορισμένου ποσού, καθώς επίσης με τη φορολογική νομοθεσία – όπου προωθούνται οι πιστωτικές κάρτες αντί των μετρητών, όπως και οι εισαγωγές των αντίστοιχων μηχανημάτων (POS).

Βασικά μέλη της οργάνωσης είναι μεταξύ άλλων οι εκδότες πιστωτικών καρτών Visa και MasterCard – οι οποίοι διεξήγαγαν ήδη από το 2005 έως το 2010 έναν ανοιχτό πόλεμο εναντίον των μετρητών, για να αυξήσουν τις συναλλαγές και τα κέρδη τους. Έκτοτε συνεχίζουν βέβαια τον πόλεμο, αλλά τον ονομάζουν πλέον «προώθηση της οικονομικής ένταξης» ή «καταπολέμηση του οικονομικού αποκλεισμού» – όπου οι «οικονομικά αποκλεισμένοι» είναι αυτοί που χρησιμοποιούν μετρητά στις συναλλαγές τους!

Μέλη είναι επίσης οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι και οι κεντρικοί τραπεζίτες – επομένως συνδετικοί κρίκοι ενός «ιδιωτικού και δημόσιου» παγκόσμιου συνεταιρισμού, ο οποίος θέλει να καταργήσει τα μετρητά. Από τη δική τους πλευρά ο απώτερος στόχος είναι η μείωση των βουνών των χρεών προτού γίνουν ανεξέλεγκτα – μεταξύ άλλων μέσω της υψηλότερης φορολόγησης των εισοδημάτων των Πολιτών, αργότερα των καταθέσεων, ενδεχομένως της δήμευσης ενός μέρους τους κατά το παράδειγμα της Κύπρου που συνεχίζει να απειλείται κοκ.

Στους σημαντικότερους πρωταγωνιστές αυτής της καμπάνιας συγκαταλέγονται ο ιδρυτής της Microsoft κ. B. Gates, το υπουργείο εξωτερικών των Η.Π.Α. και ο πρώην υπουργός οικονομικών κ. Larry Summers – ενώ αρκετοί νομπελίστες οικονομολόγοι έχουν ταθεί υπέρ, εξυμνώντας τα πλεονεκτήματα της κατάργησης των μετρητών. Ο δικός τους στόχος δεν είναι άλλος από την παγκόσμια κυριαρχία των επιχειρήσεων της Silicon Valley και της Wall Street στις διεθνείς συναλλαγές – από τις οποίες προσπαθούν να ανεξαρτητοποιηθούν τόσο η Ρωσία, όσο και η Κίνα.

Εν πρώτοις προσδοκούν μεγάλη αύξηση των κερδών τους – αν και το σημαντικότερο είναι η συλλογή πολύτιμων πληροφοριών για τις εταιρείες υψηλής τεχνολογίας και για τις μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες θα ενισχύσουν σε μεγάλο βαθμό την αποτελεσματικότητα των κυρώσεων που επιβάλλουν οι Η.Π.Α. σε διάφορες χώρες του πλανήτη.

Για να λειτουργεί δε πιο αξιόπιστα το σύστημα οι ίδιες οργανώσεις, οι οποίες θέλουν να καθιερώσουν τα λογιστικά/ψηφιακά χρήματα ως μοναδικό μέσο συναλλαγών, προωθούν ταυτόχρονα την ψηφιακή/βιομετρική ταυτοποίηση κάθε χρήστη υπολογιστή ή κινητού τηλεφώνου και κάθε ταξιδιώτη – ενώ οι βιομετρικές πληροφορίες του πληθυσμού συγκεντρώνονται σε κεντρικές, δικτυωμένες μεταξύ τους τεράστιες βάσεις δεδομένων, στις οποίες έχουν πρόσβαση οι αμερικανικές υπηρεσίες που, όπως όλοι οι άλλοι οργανισμοί, ελέγχονται από τις ελίτ της χώρας.

Η ανοιχτή ολοκληρωτική (δικτατορική) παραλλαγή αυτής της διττής στρατηγικής της Δύσης διαπιστώνεται στην Κίνα – με τη μορφή ενός κοινωνικού συστήματος συλλογής πόντων που δημιουργείται, το οποίο καταγράφει, αξιολογεί και αμείβει ή τιμωρεί όλες τις ενέργειες των Πολιτών. Έτσι είναι σε θέση η ελίτ της χώρας, το κομμουνιστικό κόμμα, να εκπαιδεύει καλύτερους και πολύ πιο πειθαρχικούς Πολίτες – ελεγχόμενους πλήρως δηλαδή, όπως περίπου περιγράφεται στο «1984» του Orwell.

Ασφαλώς οι γίγαντες της Silicon Valley, όπως η Face Book, η Amazon ή η Google, δεν μπορούν να αντισταθούν στον πειρασμό να εγκαταστήσουν ένα παρόμοιο σύστημα ελέγχου των μαζών, αν και με έναν τρόπο που γίνεται λιγότερο αισθητός – κάτι που όμως είναι πλέον αντιληπτό από πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι αναζητούν τρόπους άμυνας και προστασίας τους από τις αχόρταγες ελίτ, όπως με τα ιδιωτικά ψηφιακά νομίσματα τύπου BITCOIN. Εύλογα λοιπόν να νομίσματα αυτά δέχονται μαζικές επιθέσεις – μεταξύ άλλων από έμμισθους οικονομολόγους των ελίτ, οι οποίοι προβλέπουν την κατάρρευση τους (πηγή).

Επίλογος 

Ολοκληρώνοντας, στην Ελλάδα βέβαια έχουμε άλλα προβλήματα, όπως ένα Σύνταγμα που δίνει τη δυνατότητα σε έναν συνειδητό κακοποιό να υπεξαιρέσει δόλια την εξουσία με χιλιάδες ψέματα, να ξεπουλήσει τη χώρα του και να ληστέψει τον πληθυσμό της, παραδίδοντας επί πλέον εθνική κυριαρχία κατά το δοκούν – με μοναδική ασφαλιστική δικλείδα έναν πρόεδρο που εγκρίνει τυφλά τα πάντα επειδή στηρίχθηκε για να εκλεγεί, χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν αποτελεσματικά οι 10.600.000 Πολίτες!

Εκτός αυτού οι ελληνικές ελίτ, πολιτικές και επιχειρηματικές, είναι πλήρως υποταγμένες στις ξένες, αποτελώντας πειθήνια όργανα τους – με αποτέλεσμα να μην αλλάζει ποτέ τίποτα, όσο και αν προσπαθούν οι Πολίτες με την ψήφο και κάποιες φορές με τις διαμαρτυρίες τους.

Ειδικά όσον αφορά την κυβέρνηση, η απαράδεκτη συμφωνία της Πρέσπας, μεταξύ άλλων με τη σαθρή αιτιολογία του αποκλεισμού της Ρωσίας, καθώς επίσης η ξαφνική απέλαση των δύο διπλωματών της (πηγή), τεκμηριώνει πως η χώρα μας διοικείται πλέον απολυταρχικά από την πρωσική κυβέρνηση  – η οποία διώκει όπου και όπως μπορεί τον άνθρωπο που έχει χαρακτηρισθεί ως ο εχθρός της Δύσης, ενώ αποτελεί τον πιο επικίνδυνοι αντίπαλο της Γερμανίας, όσον αφορά τις προθέσεις δημιουργίας του τέταρτου Ράιχ εκ μέρους της.

Πηγή: analyst.gr, ID-on't renounce my freedom

«Η Τουρκία μπορεί να είναι η επόμενη χώρα που θα διαλυθεί. Διαθέτει όλα τα στοιχεία που έχει ένα κράτος όταν αρχίσει να διαλύεται», λέει η Μαρί Οουενς Τόμσεν, επικεφαλής οικονομολόγος της Indosuez Wealth Management στη Γενεύη. Ορισμένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Τουρκία πλήττουν γενικότερα τις αναδυόμενες αγορές. Καθώς η Fed αυξάνει τα αμερικανικά επιτόκια δανεισμού, οι επενδυτές αποσύρουν κεφάλαια από αναδυόμενες οικονομίες, όπως η Αργεντινή, το Μεξικό και η Τουρκία, και τα τοποθετούν στο δολάριο. Ωστόσο, η Τουρκία ξεχωρίζει ως ιδιαίτερα ευάλωτη οικονομία, εξαιτίας της ανορθόδοξης οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζει ο Ερντογάν.

Ενδεικτική για το επενδυτικό κλίμα είναι σφυγμομέτρηση της τράπεζας Citi που δείχνει ότι το 43% των επενδυτών προτίθεται να αναστείλει ενδεχόμενες επενδύσεις στην Τουρκία προφανώς λόγω των μέτριων επιδόσεων της τουρκικής οικονομίας, αλλά και τις αρνητικές προβλέψεις του ΔΝΤ για τις αναπτυξιακές της προοπτικές».

Κι΄ενώ αυτή είναι η πολύ επικίνδυνη οικονομική κατάσταση της τουρκικής οικονομίας, ήρθε η Fitch και έδωσε άλλο ένα χτύπημα υποβαθμίζοντας το αξιόχρεο 24 τραπεζών.

Συγκεκριμένα, η Fitch υποβάθμισε την μακροπρόθεσμη πιστοληπτική ικανότητα για 24 τουρκικές τράπεζες προχώρησε, προχωρώντας, μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις σε περικοπή του ακόμη και κατά δύο βαθμίδες.

Ο δείκτης δανείων/καταθέσεων για τον κλάδο έφθασε το 127% στο τέλος του περασμένου μήνα, ενώ το εξωτερικό χρέος των τραπεζών ανερχόταν σε 186 δισ. δολάρια, στο τέλος του πρώτου τριμήνου 2018, εκ των οποίων τα 103 δισ. δολάρια λήγουν εντός 12 μηνών.

TIME: Υπό κατάρρευση η οικονομία της Τουρκίας του Ερντογάν;

Πολλές τουρκικές εταιρείες έχουν δανειστεί σε ξένο νόμισμα και τα δάνειά τους έχουν αυξηθεί, καθώς υποτιμάται η τουρκική λίρα.

Ετσι τώρα οι μεγάλες τουρκικές εταιρείες προσπαθούν να πείσουν τράπεζες και άλλους πιστωτές να αναδιαρθρώσουν τα δάνειά τους, ενδεχομένως σημάδι κύματος χρεοκοπιών που θα μπορούσε να προκαλέσει τεράστιες ζημίες σε τράπεζες και στο Δημόσιο. Εως τα τέλη Απριλίου, τα χρέη των τουρκικών εταιρειών σε ξένο νόμισμα ανέρχονταν στα 245 δισ. δολάρια, ποσό που αντιστοιχεί σχεδόν στο 30% του τουρκικού ΑΕΠ. Για να συνεχιστεί η απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του χρέους, είναι αναγκαίο οι ξένοι επενδυτές να συνεχίσουν να επενδύουν στην Τουρκία, υπόθεση που φαντάζει ολοένα και πιο αμφίβολη (απόδειξη αυτού το γκάλοπ της citi μεταξύ των επενδυτών).

Η Τουρκία μπορεί να συνεχίσει να προσελκύει πόρους αυξάνοντας τα επιτόκια δανεισμού. Ωστόσο, κάτι τέτοιο θα περιόριζε την οικονομική ανάπτυξη και θα προκαλούσε προβλήματα στην αγορά ακινήτων και στον κατασκευαστικό τομέα. Διαφορετικά, η Τουρκία μπορεί να συνεχίσει το πάρτι της ανάπτυξης, παρακολουθώντας τον πληθωρισμό να ανεβαίνει και τη λίρα να υποχωρεί. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει μεγάλες εταιρείες στη χρεοκοπία και να αναγκάσει, ενδεχομένως, την κυβέρνηση να ζητήσει διάσωση από το ΔΝΤ, κίνηση που θα περιλαμβάνει ασφαλώς επίπονες περικοπές δαπανών.

Νέος θανάσιμος κίνδυνος για την Τουρκία: STOP στα δάνεια όσο είναι φυλακισμένοι Αμερικανοί…

Οι κίνδυνοι μεγαλώνουν, καθώς η τουρκική λίρα συνεχίζει τον κατηφορικό της δρόμο αγγίζοντας το ιστορικό χαμηλό: 4,9743 λίρες για ένα δολάριο στις 18 Ιουλίου. Ξεπέρασε δηλαδή τις 4,9221 λίρες ανά δολάριο της 23ης Μαΐου 2018 όταν η Κεντρική Τράπεζα επενέβη αυξάνοντας τα επιτόκια. Στην πτώση αυτή συνέβαλαν αποφασιστικά και τα αποτελέσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών του Μαΐου 2018. Αυτά έδειξαν αύξηση του ελλείμματος στα 5,89 δισ. δολάρια έναντι 5,45 δισ. δολαρίων τον Απρίλιο και 5,37 δισ. δολάρια τον Μάιο του 2017 σύμφωνα με τα στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας της Τουρκίας.

Ο γενικός χρηματιστηριακός δείκτης σημειώνει συνεχείς υποχωρήσεις, με τις απώλειες από τις αρχές του έτους να ξεπερνούν το 20%. Η απόδοση του 10ετούς ομολόγου αυξήθηκε στο 18,79%. Επίσης η απόδοση των δεκαετών τουρκικών ομολόγων (λήγουν τον Οκτώβριο του 2028) με ρήτρα δολαρίου αυξήθηκε στις 11 Ιουλίου στο 4,48% πάνω από την απόδοση των αντίστοιχων Αμερικανικών. Στις 9 Ιουλίου θυμίζουμε ότι ήταν 4,0% ενώ 3,37% ήταν κατά τη διάρκεια της έκδοσης τον Απρίλιο του 2018.

Ολα τα στοιχεία συντείνουν στην εκτίμηση ότι κάθε μέρα που περνά η Τουρκία πλησιάζει πιο κοντά στο να χτυπήσει την πόρτα του ΔΝΤ και να ζητήσει βοήθεια, οπότε θα υποχρεωθεί να εφαρμόσει πολιτικές τελείως αντίθετες από αυτές που πρεσβεύει ο Ερντογάν.

Πηγή: Ερετικός

Εἶναι μεγάλη ἡ διαφορά ἀνάμεσα στήν Ἀνατολή καί τήν Δύση. Δέν μιλῶ γεωγραφικά, ἀλλά πνευματικά καί πολιτιστικά.

Ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί ἔκφραση ζωῆς ἔχει ἄλλη πορεία καί ἄλλη προοπτική ἀπό ἐκείνη τῆς Δύσεως, ἡ ὁποία ἀλλοτριώθηκε μέσα ἀπό τόν σχολαστικισμό καί νομικισμό, τήν ἀπολυτοποίηση τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς καί τήν πλήρη ἐκκοσμίκευση.

Ἀποστασιοποιήθηκε ἡ Δύση ἀπό τό πνεῦμα τῆς Ἀποκάλυψης καί ἀπεσχίσθη ἀπό τή Μία καί Ἁγία πίστη μέ τά φρικτά ἀποτελέσματα τά ὁποῖα ἐπηρέασαν τήν πορεία της, ὄχι μόνο τήν πνευματική, ἀλλά καί τήν γενικώτερη.

Σέ αὐτό τό πνεῦμα ἀντιτάχθηκε ἡ Ὀρθοδοξία μέ πρώτη τήν Πατρίδα μας, ἡ ὁποία παρέμεινε στίς σταθερές βάσεις τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος, ἔχουσα τήν συνείδηση ὅτι κέντρο τοῦ κόσμου εἶναι ὁ Σαρκωθείς Λόγος τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ὁ αὐτοθεοποιημένος ἄνθρωπος. Οὐσιαστικά ἀντιτάχθηκε στήν εἰδωλοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία εἶναι καταστροφική γιά τήν προσωπική του πορεία καί γιά τήν κοινωνία ὁλόκληρη.

Διετήρησε ἡ Ὀρθόδοξη Πατρίδα μας τήν λειτουργική ζωή, τήν φιλοκαλική παράδοση, τήν κοινωνία τῶν προσώπων, τήν συνοχή τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ μέσα ἀπό τήν πνευματικότητα, ἡ ὁποία ἐμπνέει τήν ζωή ὁλόκληρη. Γι’ αὐτό καί ἄντεξε σκλαβιές καί διώξεις, ἰκριώματα καί σταυρούς, διωγμούς καί κατατρεγμούς καί ἐξῆλθε εἰς ἀναψυχήν.

Ὅμως τά τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται δυστυχῶς μιά ἀλλαγή στόν τρόπο τῆς ζωῆς μας, ἡ ὁποία ὀφείλεται στόν ἐπηρεασμό μας ἀπό τήν λεγομένη δυτική κουλτούρα, ἡ ὁποία φαίνεται νά ἒχῃ διαποτίσῃ καί τίς πλέον ἁπλές πτυχές τῆς ζωῆς μας.

Αὐτό τό βλέπομε στόν τρόπο πού συμπεριφόμαστε, πού τρῶμε, πού μιλᾶμε, πού σκεπτόμαστε, πού γιορτάζομε, πού διασκεδάζομε. Διελύθη, λ.χ. ἡ συνοχή τῆς οἰκογένειας, ἀπομειώθηκε ἡ μυστηριακή ζωή, ὅπως βιώνεται μέσα ἀπό τά Ἱερά Μυστήρια, εἴτε τῆς Θείας Εὐχαστίας, εἴτε τοῦ Βαπτίσματος, εἴτε τοῦ Γάμου κ.λ.π. Ὅλα ἔχουν κοσμικό χαρακτῆρα καί δίδουν τήν αἴσθηση ἁπλῶς μιᾶς «κοινωνικῆς» τελετῆς ἤ «κοινωνικῆς» ὑποχρέωσης, ἡ ὁποία δέν ἔχει πνευματικές προεκτάσεις. Τό κάθε τί περνάει χωρίς νά μᾶς ἀγγίζῃ.

Αὐτό φάνηκε πρίν ἀπό τό δικό μας χῶρο στήν λεγομένη διασπορά, στήν Ἀμερική, Εὐρώπη καί σέ ὃλο τόν λεγόμενο Δυτικό κόσμο. Θά ἀναφερθούμε σέ κάποια θέματα γενικῶς στό παρόν ἄρθρο, ἐνῶ προσεχῶς θά μιλήσωμε λεπτομερέστερα καί εἰδικώτερα ἐπ’ αὐτῶν τῶν ζητημάτων.

Ἔρχονται νέοι γονεῖς νά βαπτίσουν τά παιδιά τους καί χαιρόμεθα, διότι ἐπιθυμοῦν νά εἰσέλθουν τά τέκνα τους στό Σῶμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Τό πρῶτο πού βλέπομε εἶναι ὅτι δέν δίδεται βάση στό Μυστήριο, ἀλλά στούς ἐξωτερικούς στολισμούς μέ μπαλόνια κ.λ.π., τά ὁποῖα οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας. Δέν ἐνδιαφέρει τό ὅτι τό Μυστήριο τελεῖται στόν Ἱερό Ναό, ἀλλά οἱ περισσότεροι ψάχνουν νά βροῦν ρομαντικές τοποθεσίες, ὃπου θά ὑπάρχη κάποιο ἐξωκκλήσι, ὥστε νά ἔχουν οἱ καλεσμένοι θέα. Θά σημειώσω ἀκόμη ὅτι κάποιοι ἐπιμένουν νά βάζουν δύο καί τρία ὀνόματα στά παιδιά τούς κατά δυτικόν ἐπηρεασμόν. Τά ἴδια καί χειρότερα συμβαίνουν καί κατά τήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου, ὅπου οἱ νεόνυμφοι ψάχνουν γιά Ναό μέ προαύλιο πού θά ἔχῃ γκαζόν γιά νά βγάλουν φωτογραφίες ἤ θέλουν νά τελεσθῇ τό Μυστήριο ἔξω ἀπό τόν Ναό κ.ο.κ.

Ἀλλά καί κατά τήν ὥρα τῆς ἐξόδου τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τοῦ κόσμου τούτου διαπιστώνομε τήν ὕπαρξη ἑνός ψυχροῦ κλίματος καί μιᾶς παγερῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ φαινομένου, πού παραπέμπει σέ πλήρη ἀδιαφορία ἤ καί ἀπαξίωση αὐτῆς ταύτης τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Χάθηκε ἡ πηγαία ἔκφραση τῶν συναισθημάτων καί ντρεπόμαστε νά κλάψωμε γιά τόν πρόσκαιρο ἀποχωρισμό μέ τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα, πάντοτε βέβαια σύμφωνα μέ τό Παύλειον λόγιον: «μή λυπεῖσθε ὣσπερ οἱ λοιποί, οἱ μή ἒχοντες ἐλπίδα…». Ἁπλή ἀναφορά θά κάνωμε στή μουσική, στή διασκέδαση, στόν τρόπο ντυσίματος κ.λ.π. Θά μπορούσαμε νά ἀναφέρωμε καί πολλά ἄλλα ἀκόμη, ὅμως θεωροῦμε ὅτι μέσα ἀπ’ ὅσα ἐθίξαμε παραπάνω διαφαίνεται ἡ ἀλλοίωση τῶν ἠθῶν καί τῆς ὅλης ζωῆς καί πορείας μας.

Στή Δύση, δυστυχῶς, ὑπάρχει τελείως διαφορετική προσέγγιση τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου, μέσα ἀπό ἐξωτερικές καταστάσεις, φανφάρες, παράξενες μεταρρυθμίσεις οἱ ὁποῖες οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μέ αὐτό πού εἶναι πραγματικά ὁ ἄνθρωπος.

Στήν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή, στήν Ὀρθοδοξία, μιλᾶμε γιά μέθεξη τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ στήν Θεία Λατρεία, ὄχι μέσα ἀπό ἐξωτερικές καταστάσεις καί φαινόμενα, ἀλλά μέσα ἀπό τήν προσευχή, τήν νηπτική θεωρία, τήν κάθαρση τῆς καρδίας καί τόν φωτισμό τοῦ νοός. Δέν μιλᾶμε γιά ἐξωτερικούς τύπους, ἀλλά γιά ἐσωτερική ἀλλοίωση καί ἔλλαμψη τοῦ Ἀκτίστου Φωτός.

Πότε ἄραγε θά κατανοήσωμε αὐτή τήν ἀλήθεια, ὣστε νά μή παρασυρώμεθα ἀπό τό πλάνο δυτικό πνεῦμα, τό ὁποῖο ἀλλοτριώνει τήν καρδιά καί κουράζει τόν ὅλο ἄνθρωπο;

Πηγή: Ἱερά Μητρόπολις Πατρῶν