Κάθε φορά, ποὺ η παράλογη ἐπιθυμία τῶν αἰσθήσεων ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος καὶ ἡ θέλησις τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ ἄλλο, πολεμοῦν τὴν λογική σου ἐπιθυμία καὶ θέλει κάθε μία νὰ νικήσῃ, πρέπει νὰ γυμνάζεσαι ἐσὺ μὲ πολλοὺς τρόπους γιὰ νὰ νικήσῃ ὁλοκληρωτικὰ ἡ ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ.

Καὶ α´, ὅταν πολεμηθῇς ἀπὸ τὶς κινήσεις καμμιᾶς παράλογης ἐπιθυμίας τῶν αἰσθήσεων, πρέπει νὰ ἀντισταθῇς δυνατά, γιὰ νὰ μὴ γίνῃ ἀποδεκτὴ ἀπὸ ἐκεῖνες ἡ ἀνωτέρω θέλησις τοῦ λογικοῦ.

β´. Ἀφοῦ σταματήσουν, σήκωσε αὐτὲς πάλι κατεπάνω σου γιὰ νὰ τὶς νικήσῃς καὶ νὰ τὶς διώξης μακριά σου μὲ μεγαλύτερη σφοδρότητα καὶ δύναμι.

Καὶ πάλι, μετὰ ἀπὸ αὐτά, ἀνακάλεσε αὐτὲς στὸν γ´ πόλεμο, στὸν ὁποῖο θὰ συνηθίσῃς νὰ τὶς μισήσῃς μὲ ὅλη σου τὴν ψυχὴ καὶ τὶς συχαίνεσαι ⁽¹⁾.

Αὐτοὶ οἱ τρεῖς πόλεμοι, πρέπει νὰ γίνωνται σὲ κάθε μας ἄτακτη ἐπιθυμία _{(ἐκτὸς ἀπὸ τὰ πάθη τὰ σαρκικά, γιὰ τὰ ὁποῖα θὰ μιλήσω στὸ κατάλληλο σημεῖο)}.

Τελευταῖα, πρέπει νὰ κάνῃς καὶ πράξεις ἀντίθετες μὲ καθένα ἀπὸ τὰ πάθη σου.

Γιὰ παράδειγμα, ἂν κάποιος σὲ ἀτίμασε καὶ σὺ νιώθης πόλεμο ἀπὸ τὶς κινήσεις τῆς ἀνυπομονησίας, πρόσεχε καλὰ καὶ θὰ νιώσῃς ὅτι αὐτὲς οἱ κινήσεις πολεμοῦν πάντα τὴν ἀνώτερη καὶ λογικὴ θέλησι καὶ προσπαθοῦν νὰ τὴν ὑποτάξουνε καὶ νὰ τὴν κάνουν νὰ συγκατατεθῆ· ὁπότε, ἐσὺ στὸν α´ πόλεμο ἀντιστάσου στὶς κινήσεις αὐτὲς μὲ ὅλες σου τὶς δυνάμεις καὶ βιάσου νὰ μὴ παρεκλίνης, οὔτε νὰ κάνῃ συγκατάθεσι σὲ αὐτὲς ἡ λογική σου ἐπιθυμία, λέγοντας καὶ σὺ μαζὶ μὲ τὸν Ὡσηέ: «Ἀντιτασσόμενος θὰ τοὺς συντρίψω» ^(1,6), καὶ νὰ μὴ σταματήσῃς ποτὲ αὐτὴ τὴν μάχη, ἕως ὅτου γνωρίσεις, ὅτι ὁ ἐχθρὸς σχεδὸν κουρασμένος παρέμεινε σὰν νεκρωμένος καὶ νικημένος· (πρόσεχε ὅμως καλὰ καὶ φυλάξου ἀπὸ τὴν πονηριὰ τοῦ διαβόλου. Γιατὶ, ὅταν αὐτὸς καταλάβη ὅτι ἀντιστεκόμαστε δυνατὰ στὶς κινήσεις κάποιου πάθους, ὄχι μόνο δὲν τὶς ξεσηκώνει τότε καταπάνω μας, ἀλλὰ καὶ ἂν εἶναι σηκωμένες, προσπαθεῖ νὰ τὶς σταματήσῃ, νὰ μὴ μᾶς πολεμοῦνε, γιὰ νὰ μὴν ἀποκτήσουμε μὲ τὴν ἐκγύμνασι ἐκείνη τὴν συνήθεια τῶν ἀρετῶν καὶ ἐπιπλέον, γιὰ νὰ μᾶς κάνῃ νὰ πέσουμε καὶ σὲ κενοδοξία καὶ σὲ ὑπερηφάνεια, κάνοντάς μας μὲ τρόπο ἐπιδέξιο νὰ νομίσουμε πὼς σὰν γενναῖοι στρατιῶτες κατατροπώσαμε γρήγορα τοὺς ἐχθρούς μας).

Γι᾿ αὐτὸ ἐσύ, ἀγαπητέ, πέρασε στὸν β´ πόλεμο, δηλαδὴ ξεσήκωσε κατεπάνω σου μὲ τὴν ἐνθύμησι ἐκείνους τοὺς λογισμούς, ποὺ σοῦ ἔγιναν αἰτία τῆς ἀνυπομονησίας· καὶ μὲ συχνὲς ἐπιθυμίες καὶ μὲ περισσότερη βία ἀπὸ τὴν πρώτη, καταδίωξε τὶς κινήσεις τους μακριὰ ἀπὸ σένα, λέγοντας μὲ τὸν Δαβίδ· «Θὰ κυνηγήσω τοὺς ἐχθρούς μου καὶ δὲν θὰ ὑποχωρήσω μέχρις ὅτου νὰ τοὺς ἐξολοθρεύσω» ^{(Ψαλμ. 17,41)}. Μὰ ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἀρκετὸ τὸ νὰ διώξουμε μόνο τοὺς ἐχθρούς μας, ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ τοὺς μισήσουμε ἀπὸ τὴν καρδιά μας γιὰ νὰ μὴ νικηθοῦμε ἀπὸ αὐτοὺς ἄλλη φορά, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐσὺ μὲ τὸν γ´ πόλεμο πρέπει νὰ ἐναντιωθῇς μὲ τόση σφοδρότητα στοὺς λογισμοὺς τῆς ἀνυπομονησίας, ἕως νὰ τοὺς μισήσῃς καὶ νὰ τοὺς συχαθῇς λέγοντας ἐκεῖνο τὸ ψαλμικό. «Τὴν ἀδικία τὴν μίσησα καὶ τὴν σιχάθηκα» ^{(Ψαλμ. 118,162)}, καί, «Μὲ τέλειο μίσος τοὺς μίσησα· ἔγιναν προσωπικοί μου ἐχθροί» ^{(Ψαλμ. 118,21)}. Τελευταῖα, γιὰ νὰ κάνῃς τέλεια τὴν ψυχή σου μὲ τὶς ἔξεις ⁽²⁾ τῶν ἀρετῶν, πρέπει νὰ κάνῃς ἀκόμη καὶ πράξεις ἐσωτερικὲς ποὺ νὰ εἶναι ἀντίθετες ἀπευθείας στὴν ἀνυπομονησία σου· κατὰ τὸ «Ἀπομακρύνσου ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ κάνε τὸ καλό» ^{(Ψαλμ. 33,14)}.

Γιὰ παράδειγμα· ἂν ἐπιθυμῇς νὰ ἀποκτήσῃς τελείως τὴν συνήθεια τῆς ὑπομονῆς, δὲν φθάνει μόνον νὰ ἐξασκῆσαι μὲ τοὺς τρόπους τοῦ πολέμου, ποὺ εἶπα, ἀλλὰ πρέπει ἀκόμη καὶ νὰ ἀγαπᾷς τὴν περιφρόνησι, ποὺ ἔλαβες ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ σὲ ἀτίμασε ἢ σὲ ἔβρισε, ἐπιθυμώντας νὰ ἀτιμασθῇς πάλι καὶ νὰ βριστθῇς ὅπως καὶ πρῶτα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο· καὶ νὰ εἶσαι προετοιμασμένος νὰ ὑπομείνης ἀκόμη βαρύτερες ἀτιμίες καὶ βρισιές, ἐπειδὴ καὶ οἱ παρόμοιες πράξεις εἶναι ἀναγκαῖες, γιὰ νὰ μᾶς κάμουν τέλειους στὶς ἀρετές. Γιατὶ ἀλλιῶς, οἱ ἄλλες πράξεις ὅσο πολλὲς καὶ δυνατὲς καὶ ἂν εἶναι, δὲν εἶναι ὅμως ἱκανὲς νὰ ἀποσπάσουν τὴν κακία ἀπὸ τὶς ρίζες της. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη, ἐκεῖ ποὺ ἦταν προηγουμένως φυτευμένη καὶ ριζωμένη ἡ κακία, ἐκεῖ ἀντὶ αὐτῆς νὰ φυτευθῆ καὶ νὰ ριζωθῇ ἡ ἀντίθετή της ἀρετή ⁽³⁾, γιὰ νὰ γίνουν κατὰ τοὺς ἰατροὺς τὰ ἀντίθετα θεραπεία τῶν ἀντιθέτων.

Ἔτσι ἐὰν ἐμεῖς δὲν συνηθίσουμε μὲ πολλὲς καὶ συχνὲς πράξεις νὰ ἀγαπᾶμε τὴν καταφρόνησι καὶ νὰ χαιρώμαστε μὲ αὐτήν, πάνω στὴν ὁποία ἀγάπη τῆς καταφρονήσεως θεμελιώνεται καὶ ριζώνει ἡ ὑπομονή, δὲν θὰ ἐλευθερωθοῦμε ποτὲ ἀπὸ τὴν κακία τῆς ἀνυπομονησίας, ἡ ὁποία θεμελιώνεται πάνω στὸ μῖσος τῆς καταφρονήσεως· γι᾿ αὐτὸ καὶ μένοντας ζωντανὴ ἡ ρίζα τῆς κακίας, φυτρώνει πάντα μὲ τρόπο ποὺ μαραίνει τὴν ἀρετή, μερικὲς φορὲς δὲ καὶ τὴν πνίγει ἐντελῶς· καὶ ἐμᾶς κάνει νὰ κινδυνεύουμε, γιὰ νὰ ξαναπέσουμε πάλι μὲ κάθε εὐκαιρία ποὺ θὰ μᾶς τύχη· εἶναι, λοιπόν, βέβαιο, ὅτι χωρὶς τὶς ἀντίθετες πράξεις ποὺ εἴπαμε, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ἀληθινὴ συνήθεια τῶν ἀρετῶν.

Γνώριζε δὲ καὶ αὐτό, ὅτι αὐτὲς οἱ πράξεις πρέπει νὰ εἶναι τόσο συχνὲς καὶ τόσο πολλές, ποὺ νὰ μποροῦν νὰ καταστρέψουν τελειωτικὰ τὴν συνήθεια τῆς κακίας, ἡ ὁποία καθὼς ριζώθηκε καὶ κατέκτησε τὴν καρδιά μας ἀπὸ τὶς πολλὲς κακὲς πράξεις, ἔτσι πρέπει νὰ ξερριζωθῇ ἀπὸ αὐτὴ μὲ τὶς πολλὲς καλὲς πράξεις, καὶ τότε νὰ ριζώσουμε στὴν καρδιά μας τὴν συνήθεια τῶν ἀρετῶν, μάλιστα λέω, ὅτι πρέπει νὰ εἶναι πολὺ περισσότερες οἱ καλὲς πράξεις ἀπὸ τὶς κακὲς γιὰ νὰ γίνῃ ἡ συνήθεια ἐνάρετη· ἐπειδὴ οἱ καλὲς πράξεις δὲν εἶναι σὰν τὶς πράξεις τῆς κακίας ποὺ ὑποστηρίζονται ἀπὸ τὴν φύση, ἡ ὁποία εἶναι διεφθαρμένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.

Σοῦ λέω ἀκόμη καὶ τοῦτο· ὅτι ἂν ἡ ἀρετὴ ποὺ ἀσκεῖσαι τὸ ἀπαιτῇ, πρέπει ἀκόμη νὰ κάνῃς καὶ ἐξωτερικὲς πράξεις παρόμοιες μὲ τὶς ἐσωτερικές· γιὰ παράδειγμα· γιὰ νὰ ἀποκτήσῃς τὴν ὑπομονὴ ὄχι μόνο πρέπει νὰ ἀγαπᾷς μὲ τὴν καρδιά σου ἐκείνους ποὺ σὲ ἐξευτέλισαν ἢ σὲ ἐνόχλησαν μὲ κάθε τρόπο, ἀλλὰ καὶ νὰ λὲς σὲ αὐτοὺς λόγια πραότητας καὶ ἀγάπης· καὶ ἂν μπορῇς καὶ νὰ τοὺς ὑπηρετεῖς ἀκόμη μὲ ἔργα καὶ νὰ τοὺς βάλλῃς μετάνοια ⁽⁴⁾. Καὶ αὐτὲς οἱ πράξεις καὶ οἱ ἐσωτερικὲς καὶ οἱ ἐξωτερικές, νὰ σοῦ φαίνωνται δύσκολες τόσο γιὰ τὴν ἀδυναμία τοῦ νοῦ σου, ὅσο καὶ γιὰ τὴν δυσκολία ποὺ σοῦ φέρνει σὲ αὐτὰ ἡ ἐπιθυμία σου, ὅμως μὲ κανένα τρόπο δὲν πρέπει νὰ τὶς ἐγκαταλείψης, ἀλλὰ νὰ ἀγωνίζεσαι νὰ τὶς κάνῃς. Γιατὶ, ὅσο ἀδύνατες καὶ ἂν εἶναι, σὲ κρατοῦνε σταθερὸ καὶ γενναῖο στὸν πόλεμο καὶ σοῦ διευκολύνουν τὸν δρόμο γιὰ νὰ νικήσῃς.

Στάσου μὲ προσοχὴ καὶ συμμαζέψου καλὰ στὸν ἑαυτό σου γιὰ νὰ πολεμήσῃς ὄχι μόνο τὶς μεγάλες καὶ ἀποτελεσματικὲς ἐπιθυμίες σου, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τὶς μικρὲς καὶ ἐλαφριὲς τοῦ κάθε σου πάθους· γιατὶ οἱ μικρὲς ἀνοίγουν τὸν δρόμο στὶς μεγάλες, ὁπότε καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὰ γεννιοῦνται μέσα μας οἱ κακὲς ἐπιθυμίες· καὶ ἀπὸ τὴν λίγη φροντίδα ποὺ ἔχουν μερικοὶ στὸ νὰ ἀποσπάσουν ἀπὸ τὴν καρδιά τους τὶς μικρὲς ἐπιθυμίες, ἀφοῦ κυρίευσαν τὶς μεγάλες τοῦ ἰδίου πάθους, ἀκολουθεῖ σὲ αὐτοὺς ἀνέλπιστα καὶ ξαφνικά, νὰ βλαφθοῦν καὶ νὰ νικηθοῦν ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς τους μὲ δύναμι καὶ φθορὰ περισσότερη παρὰ ἀπὸ ὅ,τι πρίν.

Σοῦ ὑπενθυμίζω ἀκόμη νὰ περικόβῃς καὶ νὰ ἀπονεκρώνῃς τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὰ θελήματά σου, ἀκόμη καὶ γιὰ πράγματα ποὺ ἐπιτρέπονται μὲν ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀπαραίτητα _{(καὶ τέτοια εἶναι οἱ πολλὲς συνομιλίες, τὰ λιπαρώτερα φαγητὰ καὶ τὰ παρόμοια)}. Γιατὶ ἀπὸ αὐτὸ θὰ σὲ ἀκολουθήσουν πολλὰ καλά. Γιατὶ αὐτὰ θὰ σὲ κάνουν περισσότερο προετοιμασμένο καὶ πιὸ πρόθυμο νὰ νικᾷς τὸν ἑαυτό σου καὶ στὰ ἄλλα. Γιατὶ θὰ γίνῃς δυνατώτερος καὶ ἐμπειρότερος στὸν πόλεμο τῶν πειρασμῶν γιατὶ θὰ ἀποφύγῃς διάφορες παγίδες τοῦ διαβόλου καὶ θὰ κατορθώσῃς πράγματα πολὺ ἀρεστὰ στὸ Θεό.

Λοιπὸν ἐὰν ἀκολουθήσῃς, ἀγαπητέ, μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν ποὺ σοῦ εἶπα αὐτὰ τὰ ἅγια γυμνάσματα, νὰ εἶσαι βέβαιος πὼς σὲ λίγο καιρὸ θὰ προκόψῃς πολὺ καὶ θὰ γίνῃς ἄνθρωπος πνευματικὸς ἀληθινὰ καὶ πραγματικὰ καὶ ὄχι ψεύτικα καὶ στὸ ὄνομα μόνο. Γιατὶ ἂν ἐπιχειρήσῃς ἄλλο τρόπο καὶ ἄλλα γυμνάσματα εὐχάριστα στὴν ἐπιθυμία σου, τόσο ποὺ νὰ νομίζῃς ὅτι ἑνώθηκες μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοῦ συνομιλεῖς γλυκά, γνώριζε, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποκτήσῃς τὴ χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἢ καμμία ἀρετὴ ἐπειδὴ ἡ χάρις τοῦ Πνεύματος, καθὼς εἶπα στὸ α´ κεφάλαιο, δὲν ἀποτελεῖται οὔτε γεννιέται ἀπὸ γυμνάσματα εὐχαριστήσεως καὶ παρόμοια μὲ τὴ φύσι μας, ἀλλὰ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ βάζουν τὴ φύση στοὺς σταυροὺς καὶ τὶς κακοπάθειες, καὶ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἀνακαινίζεται ὁ ἄνθρωπος μέσα ἀπὸ τὶς ἐπιθυμίες τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν καὶ ἑνώνεται μὲ τὸν ἐσταυρωμένο του Ποιητῆ.

Γνώριζε καὶ αὐτό, ὅτι καθὼς οἱ συνήθειες τῶν κακῶν γίνονται μὲ πολλὲς καὶ συχνὲς πράξεις τῆς λογικῆς θελήσεως, ἐπειδὴ αὐτὴ εἶναι ποὺ παραδίνεται στὶς παράλογες ἐπιθυμίες τῆς αἰσθήσεως. Ἔτσι καὶ οἱ συνήθειες τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν, ἀποκτῶνται μὲ τὸ νὰ κάνῃς πράξεις συχνὲς καὶ πολλὲς καὶ νὰ παραδίνεσαι στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸ ὁποῖο εἴμαστε προσκαλεσμένοι πότε στὴ μία ἀρετὴ καὶ πότε στὴν ἄλλη. Γιατὶ καθὼς ἡ λογικὴ θέλησί μας, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ εἶναι κακὴ καὶ γήινη, ὅσο καὶ ἂν πολεμῆται ἀπὸ τὴν παράλογη ἐπιθυμία τῆς σάρκας καὶ ἀπὸ τὴν κακία, ἂν δὲν παραδοθεῖ μόνη της σὲ αὐτὴ καὶ ὑποταχτεῖ· ἔτσι πάλι αὐτή, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ εἶναι ἐνάρετη καὶ ἑνωμένη μὲ τὸν Θεό, ἂν καὶ προσκαλῆται ἀπὸ τὴν χάρι του, ἂν δὲν παραδοθῆ ὁλοκληρωτικὰ στὸ θέλημα καὶ στὴ χάρι αὐτοῦ, τόσο μὲ τὶς ἐσωτερικὲς πράξεις ὅσο καὶ μὲ τὶς ἐξωτερικές.

^1. Ὅσοι μὲν ἀφοῦ πρόκοψαν στὴν πρακτικὴ ἔγιναν δυνατοὶ στὸ λογισμό, μὲ τὸ νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ κάθε ψεύτικη καὶ παράλογη δόξα, ἀπόκτησαν δὲ σωστὸ λόγο μέσα ἀπὸ τὴ θεωρία τῶν ἀληθινῶν καὶ πνευματικῶν λόγων, αὐτῶν ποὺ βρίσκονται μέσα στὴν θεία Γραφή, ὅσο καὶ στὴν κτίσι, αὐτοὶ μποροῦν νὰ ἀντιστέκωνται καὶ νὰ πολεμοῦν τὰ πάθη καὶ τοὺς λογισμοὺς μὲ ἀντίδρασι ὀξύθυμη, δηλαδή, πότε μὲ ρητά της ἁγίας Γραφῆς, τὰ ἀντίθετα στὰ πάθη ποὺ τοὺς πολεμοῦν καὶ στοὺς λογισμούς, καθὼς μὲ αὐτὴν τὴν ἀντιλογία ὁ Κύριος πολέμησε καὶ νίκησε τὶς τρεῖς προσβολὲς ποὺ τοῦ ἔφερε ὁ πειρασμός, τῆς φιληδονίας, φιλοδοξίας καὶ φιλαργυρίας. Καὶ ἄλλοτε μὲ τὸν ὀρθὸ καὶ φυσικὸ λόγο, τὸν ἀποδεικνύοντα τὸ ψεῦδος καὶ τὴν ἀπάτη τῶν σπαρμένων λογισμῶν καὶ τῶν πολεμούντων παθῶν, γι᾿ αὐτὸ καὶ αὐτοὶ λέγονται ἀληθινὰ ὅτι πολεμοῦν κατ᾿ εὐθεῖαν τους ἐχθροὺς καὶ τοὺς νικοῦν καὶ στεφανώνονται. Ὅσοι ὅμως εἶναι ἀδύνατοι στὸ λογισμό, εἶναι καλύτερα νὰ πολεμοῦν τοὺς λογισμοὺς καὶ τὰ πάθη πλάγια· δηλαδή, ἀμέσως μόλις τοὺς πολεμήσουν οἱ λογισμοὶ ἢ τὰ πάθη, νὰ τρέχουν στὸν Θεὸν μὲ τὴν προσευχή, ἕως ποὺ νὰ καταπαύσουν μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὶς κινήσεις τῶν παθῶν καὶ τὶς ὁμιλίες τῶν λογισμῶν, καθὼς διδάσκει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ. _{(Ἂν καὶ αὐτὸ δὲν λέγεται κυρίως πόλεμος, ἀλλὰ φυγὴ πολέμου γιὰ τὴν ἀδυναμία ποὺ ὑπάρχει)}. Ὅμως, καὶ οἱ ἀσθενεῖς αὐτοί, κάποτε, ἢ ὅταν μὲ ὑπερβολὴ τοὺς ἐνοχλοῦν τὰ πάθη καὶ οἱ λογισμοί, ἢ ὅταν γνωρίζουν τὸν ἑαυτόν τους πὼς ἔχει δύναμι κατὰ καιρό, πρέπει νὰ πολεμοῦν καὶ κατ᾿ εὐθεῖαν τους λογισμοὺς καὶ τὰ πάθη, γιὰ νὰ φανῆ καὶ ἡ δική τους ἀνδρεία καὶ τὸ ἐλεύθερό της προαιρέσεως αὐτῶν καὶ μισόκακο, καθὼς καὶ αὐτὸ βλέπουμε στὸ ἴδιο τὸν Ἀββᾶ Ἰσαάκ. «Ἐὰν δὲ γένηται φησι καιρὸς ἀντιστῆναι καὶ παλαίσαι πρὸς αὐτὰ _{(τὰ πάθη δηλ.)} καὶ τοῦτο ποιήσωμεν». Πλήν, ὅταν κατ᾿ εὐθείαν πολεμοῦμε τὰ πάθη καὶ τοὺς λογισμούς, ἀκαταμάχητη βοήθεια εἶναι τὸ νὰ κρατοῦμεν ὡς ὅπλο πολεμικό, ἢ μὲ τὴν καρδιὰν ἢ μὲ τὰ χείλη, τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἤτοι τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με», καθὼς καὶ μπροστὰ λέμε στὸ ις´ κεφάλαιο. Γιατὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ τοὺς ἐχθροὺς πολεμοῦμε καὶ νικοῦμε καὶ σὲ αὐτὸ δὲν ὑπερηφανευόμαστε, μὲ τὸ νὰ καταγράφουμε τὴ νίκη αὐτὴ στὸ νικοποιὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Σημείωσε, ὅτι ὄχημα μέγιστο καὶ δυνατώτατο εἶναι στὸν πόλεμο τῶν λογισμῶν καὶ τῶν παθῶν ἡ καταφρόνησις. Δηλαδή, τὸ νὰ καταφρονῇ κάποιος σὰν γαυγίσματα σκύλων τὶς προσβολὲς τῶν λογισμῶν καὶ τὶς κινήσεις τῶν παθῶν καὶ μάλιστα τοὺς λογισμοὺς ἐκείνους καὶ τὰ πάθη, ποὺ ἔφθασε νὰ πολεμήσῃ προτύτερα καὶ νὰ διώξη, αὐτὰ δὲ πάλι μὲ ἀναίδεια τὸν ἐνοχλοῦν καὶ γενόμενος σοβαρὸς καὶ σιωπηλὸς στὸν ἑαυτό του, νὰ μὴ θέλῃ, οὔτε νὰ γυρίσῃ νὰ τὰ δῆ, οὔτε νὰ τὰ ἀκούσῃ ἐκπληρώνοντας τὸ ψαλμικὸ ἐκεῖνο ποὺ λέει «Ἐγὼ ὅμως ἔκανα σὰν κουφὸς ποὺ δὲν θέλει ν᾿ἀκούῃ καὶ ἄλαλος ποὺ δὲν ἀνοίγει τὸ στόμα του» ^{(Ψαλμ. 37,14)}. Ἀλλὰ νὰ τρέχῃ στὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς προκοπῆς του, χωρὶς νὰ ἐμποδίζεται ἀπὸ τὰ μηδαμινὰ φόβητρα τῶν λογισμῶν καὶ ὅποιος τὸ ἀγαπᾷ, ἂς χρησιμοποιήσῃ αὐτὸ τὸ ὅπλο καὶ θὰ ὠφεληθῆ πολύ.

^2. Συνήθεια θὰ πεῖ, μία μεγάλη εὐκολία, ποὺ λαμβάνει κάποιος στὴν ἀρετὴ ἢ στὴν κακία ἢ σὲ κάποιο ἄλλο κανένα ἔργο καὶ τέχνη, ἡ ὁποία μὲ εὐκολία ἀποκτᾶται καὶ γίνεται, ἀπὸ πολυχρόνιους καὶ συνεχεῖς πράξεις καὶ ἐνέργειες τῆς ἀρετῆς ἢ κακίας ἢ τοῦ ἔργου καὶ τῆς τέχνης· γι᾿αὐτὸ καὶ αὐτὴ ἡ συνήθεια, δεύτερη φύση ὀνομάζεται ἐπειδή, καθὼς ἡ φύση, οὕτως καὶ αὐτὴ μὲ εὐκολία προβάλλει τὶς ἐνέργειές της.

^3. Ἄριστα τοῦτο ἐδῶ διδάσκεται δὲ σύμφωνα μὲ τὸν Ἀββᾶ Ἰσαὰκ ποὺ λέει, ὅτι εἶναι καλύτερο νὰ ἐξαπατοῦμε καὶ νὰ νικᾶμε τὰ πάθη μὲ τὴν ἐνθύμησι τῶν ἀντιθέτων σε αὐτὰ ἀρετῶν, παρὰ μὲ τὴν ἀντίστασι. «Κρεῖσσον ἐν τῇ μνήμῃ τῶν ἀρετῶν ὑποκλέπτειν τὰ πάθη, ἢ τῇ ἀντιστάσει». Ὁπότε, ἐπειδὴ καὶ τὰ τρία εἶναι τὰ μέρη τῆς ψυχῆς, λογιστικό, ἐπιθυμητικὸ καὶ θυμικό, γνώριζε ὅτι, ἀπὸ αὐτὰ τὰ τρία γεννοῦνται καὶ οἱ τριῶν εἰδῶν λογισμοί. Καὶ ἀπὸ μὲν τὸ λογιστικὸ γεννοῦνται οἱ λογισμοὶ τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀχαριστίας πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοῦ γογγυσμοῦ, τῆς ἀδιακρισίας, τῆς ἀγνωσίας καὶ ἁπλά, ὅλοι οἱ καλούμενοι καθολικὰ βλάσφημοι λογισμοί, ἀπὸ δὲ τὸ ἐπιθυμητικὸ γεννοῦνται οἱ λογισμοὶ τῆς φιληδονίας, φιλοδοξίας, φιλαργυρίας καὶ ἁπλά, ὅλοι οἱ καλούμενοι αἰσχροὶ λογισμοί· ἀπὸ δὲ τὸ θυμικὸ γεννοῦνται οἱ λογισμοὶ τῶν φόνων, τῆς ἐκδικήσεως, φθόνου, μίσους, ταραχῆς καὶ ἁπλά, ὅλοι οἱ καλούμενοι πονηροὶ λογισμοί. Λοιπὸν ἐσὺ πρέπει νὰ νικᾷς αὐτὰ μὲ τὶς ἀντίθετές τους ἀρετές· δηλαδή, τὴν ἀπιστία, μὲ τὴν ἀδίστακτη πίστι στὸ Θεό, τὴν ἀχαριστία καὶ τὸν γογγυσμὸ πρὸς τὸν Θεό, μὲ τὴν εὐχαριστία, τὴν ἀδιακρισία, μὲ τὴν διάκρισι τοῦ καλοῦ καὶ κακοῦ· τὴν ἀγνωσία, μὲ τὴν ἀληθινὴ γνῶσι αὐτῶν ποὺ ὑπάρχουν ἀληθινὰ καὶ τὶς βλασφημίες, μὲ τὶς δοξολογίες. Παρόμοια τὴν φιληδονία μὲ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴν νηστεία, τὴν φιλοδοξία μὲ τὴν ταπείνωσι καὶ τὴν φιλαργυρία μὲ τὴν λιτότητα. Παρομοίως, τὸν φθόνο καὶ μῖσος, μὲ τὴν ἀγάπη, τὴν ἐκδίκηση μὲ τὴν πραότητα καὶ ὑπομονή, τὴν ταραχὴ μὲ τὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς. Καὶ γιὰ νὰ πῶ γενικὰ μὲ τὸν Ἅγιο Μάξιμο: Τὸ μὲν λογιστικὸ τῆς ψυχῆς σου, στόλιζέ το μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς προσευχῆς, καὶ θείας γνώσεως. Τὸ ἐπιθυμητικό, μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς ἐγκράτειας· καὶ τὸ θυμικό, μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς ἀγάπης· καὶ βέβαια τὸ φῶς τοῦ νοῦ σου δὲν θὰ σκοτισθῆ ποτέ, οἱ δὲ προηγούμενοι λογισμοί, μποροῦν εὔκολα νὰ γεννηθοῦν ἀπὸ αὐτούς.

^4. Ὁ θεῖος Χρυσόστομος (ὁμιλ. ιε´, Κεφάλ. ε´ τοῦ κατὰ Ματθαῖον) λέει, ὅτι ὁ Κύριος στὸ Κεφάλαιο αὐτὸ διδάσκει ἐννέα βαθμούς, στοὺς ὁποίους ἀνεβάζει ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς μὲ τὶς ἁγίες του ἐντολὲς

1. ὅτι, οἱ Χριστιανοὶ δὲν πρέπει νὰ ἀδικοῦν κάποιους·
2. ὅτι ἂν ἀδικήσῃ κάποιος αὐτούς, αὐτοὶ πρέπει νὰ μὴ τὸν ἐκδικοῦνται μὲ τὴν ἴδια ἀδικία·
3. ὅτι νὰ μὴ κάνουν στοὺς ἄλλους, ἐκεῖνα τὰ κακὰ ποὺ τοὺς ἔκαναν ἐκεῖνοι, ἀλλὰ νὰ τὰ ὑπομένουν καὶ νὰ ἡσυχάζουν
4. ὄχι μόνο νὰ ἡσυχάζουν, ἀλλὰ καὶ νὰ δώσουν θεληματικὰ τὸν ἑαυτό τους στὸ νὰ πάθουν τὰ κακά·
5. τὸ καὶ νὰ δώσουν τὸν ἑαυτό τους στὰ πάθη περισσότερο καὶ προθυμώτερα, παρὰ ὅπου θέλει ἐκεῖνος ποὺ τοὺς κακοποιεῖ·
6. τὸ νὰ μὴ μισήσουν ἐκεῖνο ποὺ τοὺς κακοποιεῖ·
7. τὸ καὶ νὰ ἀγαπήσουν αὐτὸν ἀπὸ τὴν καρδιά τους·
8. τὸ καὶ νὰ τὸν εὐεργετήσουν
9. τὸ νὰ παρακαλοῦν καὶ τὸν Θεὸ γι᾿ αὐτόν.

Ὁ δὲ ἅγιος Συμεὼν ὁ νέος θεολόγος, στὸ λόγο σχετικὰ μὲ τὴν ἀπάθεια καὶ τῶν χαρισμάτων της, προσθέτει κοντὰ στοὺς ἐννέα βαθμοὺς καὶ ἄλλους τρεῖς μεγαλύτερους, δηλαδή,

1. τό, ὄχι μόνο νὰ προσευχώμεθᾳ γιὰ αὐτοὺς ποὺ μᾶς κακοποιῆσαν, ἀλλὰ καὶ τὸ νὰ τυπώνουμε νοερὰ στὴν φαντασία μας τὰ πρόσωπά τους καὶ νὰ τὰ φιλᾶμε μὲ ἀπάθεια, μὲ δάκρυα ἀγάπης, σὰν γνήσιους φίλους.
2. τὸ νὰ φυλᾶμε πρὸς αὐτοὺς καὶ στὸν ἴδιο χρόνο ποὺ μᾶς κακοποιοῦν, ἴδια καὶ χωρὶς ἀλλαγὲς τὴν διάθεσι τῆς καρδιᾶς μας. Καὶ
3. τὰ νὰ ξεχνᾷ κανεὶς τελείως ὅλα ὅσα ἔπαθε καὶ νὰ μὴ τὰ ἐνθυμῆται, τόσο ὅταν εἶναι παρόντες αὐτοὶ ποὺ τὸν κακοποίησαν, ὅσο καὶ ὅταν λείπουν, ἀλλὰ νὰ φέρεται σὲ αὐτοὺς χωρὶς καμμία σκέψι, καθὼς φέρεται καὶ στοὺς φίλους του, συνομιλώντας καὶ συντρώγοντας μὲ αὐτούς.

Πηγή: (Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), Ορθόδοξοι Πατέρες

Σε ομιλία της σε ένα συνέδριο που οργάνωσε το Ίδρυμα Heritage σχετικά με την τρανσέξουαλ ιδεολογία, η πρόεδρος του Αμερικανικού Κολλεγίου Παιδιάτρων, Δρ. Michelle Cretella, είπε ότι η διευκόλυνση της σύγχυσης των φύλων στα παιδιά βοηθώντας τα να «μεταβαίνουν» στο αντίθετο φύλο είναι παιδική κακοποίηση, και ότι η προώθηση αυτής της θεωρίας είναι ”ιδεολογία μασκαρεμένη ως επιστήμη”.

Υπενθυμίζουμε ότι ενώ στην Ελλάδα αντίστοιχο νομοσχέδιο για αλλαγή ταυτότητας φύλου από 15 ετών ψηφίστηκε πρόσφατα με τους Έλληνες παιδοψυχιάτρους ήδη να εκφράζουν δημόσια την αντίθεση τους, σε χώρες όπως οι ΗΠΑ είναι τέτοια η ώθηση της τρανσέξουαλ ιδεολογίας που παρά τις ανάλογες επιστημονικές αντιδράσεις, τα παιδιά μεταφέρονται σε κλινικές όπου τους χορηγούνται φάρμακα που μπλοκάρουν την εφηβεία.

Η Δρ. Cretella συγκεκριμένα είπε:

”Ο χημικός ευνουχισμός είναι αυτό που κάνεις όταν βάζεις οποιοδήποτε βιολογικά κανονικό παιδί σε ανασταλτικά εφηβείας. Αντιμετωπίζει την εφηβεία σαν μια ασθένεια, συλλαμβάνοντας μια κανονική διαδικασία που είναι κρίσιμη για την κανονική ανάπτυξη και κακή για τα παιδιά.

Στείρωση: δεν είναι καλή για τα παιδιά. Προετοιμάζοντας τα για αυτό που πιθανώς θα καταλήξει σε μια κοπέλα μια διπλή μαστεκτομή στα 16 – όχι πώς να θεραπεύεις την κατάθλιψη ή το άγχος και έχω μεγάλη εμπειρία αντιμετωπίζοντας εφήβους με κατάθλιψη, άγχος, ακόμη και αυτοκτονική κατάθλιψη. Η διδασκαλία των παιδιών προσχολικής ηλικίας με το ψέμα ότι μπορείς να παγιδευτείς σε λάθος σώμα, πάλι, αυτό διαταράσσει την φυσιολογική τους δοκιμασία πραγματικότητας και τη γνωστική ανάπτυξη. Αυτά τα πράγματα είναι κακοποίηση.

Όσον αφορά τις μελέτες, υπάρχουν δύο που γνωρίζω οι οποίες ισχυρίζονται ότι επιβεβαιώνοντας τη σύγχυση του φύλου του παιδιού σας είναι καλό για αυτά. Πρώτον, υποθέτει ότι η εκπαίδευση ενός παιδιού σε μια σταθερή ψευδή πίστη είναι διανοητικά υγιές. Η επιστήμη δεν σου επιτρέπει να υποθέσεις το συμπέρασμά σου. Δεύτερον, αυτές οι μελέτες είναι εξαιρετικά μικρές. Τρίτον, αυτές οι μελέτες είναι πολύ βραχυπρόθεσμες. Και τέταρτον, η ομάδα ελέγχου των “ψυχικά υγειών παιδιών” είναι τα αμφιθαλή αδέλφια, τα περισσότερα απ’ αυτά είναι αδέλφια του παιδιού που αυτοπροσδιορίζεται τρανσέξουαλ. Α, και υπάρχει και πέμπτο, οι γονείς ήταν αυτοί που αξιολόγησαν την ψυχική υγεία των παιδιών.

Αυτή δεν είναι επιστήμη … Δεν νομίζω ότι πρέπει να έχεις M.D. ή Ph.D για να ξέρεις ότι δεν είναι επιστήμη – αυτή είναι ιδεολογία μασκαρεμένη ως επιστήμη.”

Εκτός από την Δρ. Cretella, στο συνέδριο συμμετείχαν ως ομιλητές ο Paul Hruz, Ph.D., αναπληρωτής καθηγητής παιδιατρικής, ενδοκρινολογίας, κυτταρικής βιολογίας και φυσιολογίας στο ιατρικό κέντρο του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, και ο Allan Josephson, M.D., καθηγητής και επικεφαλής τμήματος παιδιατρικής και εφηβικής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Louisville.

Στο παρακάτω βίντεο υπάρχει ολόκληρη η ομιλία τους.

Τα λεγόμενα της Δρ. Cretella για την ”μασκαρεμένη επιστήμη” θυμίζουν και την αμφισβήτηση του Off the Record στην εκδήλωση για τα ”έμφυλα παιχνίδια” στην Καβάλα, όπου ζητήθηκαν επίμονα από την καθηγήτρια Δήμητρα Κογκίδου επιστημονικές αποδείξεις τις οποίες όμως δεν μπορούσε να παρέχει.

Η Δρ. Cretella είχε μιλήσει ξανά για τους κινδύνους της σύγχυσης των φύλων λέγοντας ότι οι επαγγελματίες που την προωθούν πειραματίζονται επάνω σε παιδιά, κάτι που αποκάλεσε ”θεσμοθετημένη παιδική κακοποίηση”, σε ένα άρθρο της Daily Signal με τίτλο ”Είμαι παιδίατρος. Πώς η τρανσέξουαλ ιδεολογία έχει διεισδύσει στο πεδίο μου και έχει παράγει κακοποίηση παιδιών σε μεγάλη κλίμακα”:

”Η ουσία του θέματος είναι ότι ενώ το κίνημα υπέρ της μετάβασης επιδιώκει να βοηθήσει τα παιδιά,επιφέρει μια σοβαρή αδικία σε αυτά και τους συνομηλίκους τους που δεν έχουν δυσφορία.

Αυτοί οι επαγγελματίες χρησιμοποιούν το μύθο ότι οι άνθρωποι γεννιούνται τρανσέξουαλ για να δικαιολογούν την εμπλοκή τους σε τεράστιους και ανεξέλεγκτους πειραματισμούς σε παιδιά που έχουν μια ψυχολογική κατάσταση που διαφορετικά θα λυνόταν μετά την εφηβεία στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων.

Τα σημερινά ιδρύματα που προωθούν την επιβεβαίωση της μετάβασης πιέζουν τα παιδιά να μιμηθούν το αντίθετο φύλο, στέλνοντας πολλά από αυτά στην πορεία των ανασταλτικών εφηβείας, της στείρωσης, της απομάκρυνσης των υγειών σωματικών τμημάτων και των ανείπωτων ψυχολογικών βλαβών.

Αυτές οι βλάβες δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από θεσμοθετημένη παιδική κακοποίηση. Η ηθική δεοντολογία απαιτεί άμεσο τερματισμό της χρήσης της καταστολής της εφηβείας, των διασταυρούμενων σεξουαλικών ορμονών και των χειρουργικών επεμβάσεων για την αλλαγή φύλου σε παιδιά και εφήβους, καθώς και τον τερματισμό της προώθησης της ιδεολογίας του φύλου μέσω σχολικών προγραμμάτων σπουδών και νομοθετικών πολιτικών.”

Πηγή: Offtherecord, Αβέρωφ

ΕΝΑ σημερινό παιδί πού θά πρωτοπάει στό σχολεῖο, ἀκόμη κι ἄν δέν ἔχει προδιδαχθεῖ κατ’ οἶκον, γνωρίζει περισσότερες ἀγγλικές παρά ἑλληνικές, ἀρχαῖες καί λόγιες, λέξεις, ἐκτός βέβαια ἀπό ἐκεῖνες πού εἶναι ἐν χρήσει καί σήμερα. Καί ὅμως μποροῦσε νά γνωρίζει πολλές, ἄν εἶχε μάθει κάποιες προσευχές. Τό «Πάτερ ἡμῶν» μπορεῖ νά γίνει ἕνα ἄριστο δεῖγμα γλωσσικῆς διδασκαλίας. Ὅμοια καί ὁ «Ἀκάθιστος Ὕμνος», πού ἦταν ἐπί 1.500 χρόνια ὁ οἱονεί ἐθνικός μας ὕμνος. Ὅμως, γιά λόγους εὐκολίας ἤ γιά λόγους κάλπικου προοδευτισμοῦ, ἀποκοπήκαμε ἀπό αὐτά, γκρεμίσαμε ὅλα τά γλωσσικά μας ὀχυρά καί μάλιστα τήν ὥρα πού ὁρμοῦσε πάνω μας τό ξένο γλωσσικό τσουνάμι. Ἡ ἀγγλοπλημμύρα ἔχει κατακλύσει τά πάντα, ἔχει εἰσορμήσει στή σκέψη καί στό στόμα τῶν παιδιῶν ἀπό τή νηπιακή τους ἡλικία. Ἡ γλῶσσα, κατά μία ἔννοια, εἶναι πατρίδα. Τήν ἀπαρνηθήκαμε καί πνευματικά ἐξοριστήκαμε ἀπό τόν ἑαυτό μας. Παραβλέψαμε τοῦτο τό ἰδιαίτερα σημαντικό, ὅτι δηλαδή ἕνας λαός πού ἀποστρέφεται τήν γλῶσσα καί τήν γραφή του, εἶναι σάν νά διαγράφει τήν ὑπογραφή του ἀπό τή Magna Carta τῆς ἀνεξαρτησίας του.

Ὅλη ἡ ἱστορική μας ὕπαρξη ἦταν –κι ἀκόμη εἶναι– κρεμασμένη ἀπό μία κλωστή: τή γλῶσσα. Ἄν κοπεῖ –καί τώρα μένουν ἐλάχιστες ἶνες– θά πέσουμε στά τάρταρα τῆς λησμονιᾶς. Θά κυκλοφοροῦμε ἀνάμεσα στά μνημεῖα, ὅπως οἱ φελλάχοι γύρω ἀπό τίς πυραμίδες καί τή Σφίγγα. Θά χάσουμε τήν ἐπαφή μέ ὅ,τι τροφοδοτοῦσε καί ὑδροδοτοῦσε τήν πνευματική μας ζωή καί διαμόρφωνε τό ὑπερήφανο ἑλληνικό ἦθος. Πού δέν εἶχε καμμία σχέση μέ τόν κακῶς ἐννοούμενο σήμερα ἐθνικισμό. Δέν ἔχουμε συμπληρώσει οὔτε 200 χρόνια ἐλεύθερου πολιτικοῦ βίου. Μπορεῖ ὅσα πράξαμε στή διάρκεια τοῦ μικροῦ αὐτοῦ χρονικοῦ διαστήματος νά μήν εἶναι ἐπαινετά, δέν εἶναι ὅμως ὅλα ἀξιοκατάκριτα. Στίς διεθνεῖς μας σχέσεις ὑπήρξαμε πάντοτε συνεπεῖς. Ἡ Ἑλλάς δέν πρόδωσε ποτέ της σύμμαχο, ἄν καί οἱ σύμμαχοι συχνά τήν πρόδωσαν οἰκτρά. «Ἡ Ἑλλάς εἶναι μικρή χώρα, γιά νά διαπράξει τόσο μεγάλη προδοσία», ἦταν μιά μνημειώδης ἀπάντηση τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, ὅταν τοῦ ζητήθηκε νά «λησμονήσει» τή συμμαχία μέ τή Σερβία. Σήμερα, δυστυχῶς, πού δεχόμαστε βολές ἀπό ποικίλες πλευρές, δέν πρέπει νά ἐγκαταλείπουμε τό πολιτικό ἔρεισμα τῆς ἠθικῆς – χωρίς ὡστόσο νά γινόμαστε ἀφελεῖς. Στή χωρίς συνείδηση ἀνήθικη δράση τῶν ἐχθρῶν μας ἐμεῖς πρέπει νά ἀντιτάσσουμε μία ἠθική δραστηριότητα, συνδυασμένη μέ ἔντονο ζῆλο. Καί ἕνας τέτοιος ζῆλος πρέπει νά γίνει ἡ μελέτη καί ἡ οἰκείωση τοῦ γλωσσικοῦ καί ἱστορικοῦ μας παρελθόντος.

Αὐτό μᾶς ξαναφέρνει καί πάλι στό αἰώνιο πρόβλημα τῆς παιδείας. Κάθε χρονιά, οἱ ἐκπαιδευτικοί, ἀντί νά μελετοῦν βιβλία γιά νά μορφωθοῦν, ὑποχρεώνονται νά διαβάζουν ὑπουργικές ἐγκυκλίους γιά νά ἐνημερωθοῦν. Καί μέσα σ’ αὐτές τίς φλύαρες καί ἀκατάληπτες ἐγκυκλίους, στά πολυσέλιδα σέ ὄγκο βιβλίου ὑπομνήματα, καμμιά ὑπόμνηση γιά τό βάθεμα τῆς γλώσσας, γιά τήν προστασία τῆς ἑλληνικῆς γραφῆς. Ἔτσι, τά παιδιά περιορίζονται σέ μιά γλῶσσα-φλούδα καί γιά τήν εὐρύτερη κατάρτισή τους στρέφονται πρός τά Ἀγγλικά. Ἀλλ’ ὅπως εἴχαμε γράψει παλαιότερα, ὅποιος ὑποχωρεῖ ἀπό τή γλῶσσα του, ὑποχωρεῖ καί ἀπό τίς ἀξίες πού αὐτή ἡ γλῶσσα ἐκφράζει. Καί εἶναι θλιβερό νά σκέπτεται κανείς ὅτι τίς πρῶτες μεγάλες ἀξίες τῆς ζωῆς στή δική μας περίπτωση ἔχει ἐκφράσει μέ ἀνυπέρβλητο λόγο καί τρόπο ὁ Ὅμηρος. Οἱ ἀξίες τοῦ θεϊκοῦ κόσμου στόν Ὅμηρο δέν εἶναι παρά προβολή τῶν ἀξιῶν πού ἀναγνώριζαν γιά τή ζωή τους οἱ τότε ἄνθρωποι. Μέ ἄλλα λόγια, δέν εἶναι οἱ θεοί αὐτοί πού κατέβασαν τίς ἀξίες στούς Ἕλληνες, ἀλλ’ οἱ Ἕλληνες εἶναι αὐτοί πού ὕψωσαν τίς ἀξίες τους ὥς τούς θεούς.

«Τό τοπίο γίνεται λόγος», εἶχε γράψει ποιητικά ὁ Κων/νος Τσάτσος. Ἡ ὀμορφιά τοῦ τοπίου καθρεφτιζόταν ἀπό τά χρόνια τά παλιά στή γλῶσσα καί στή γραφή μας. Κανένα φυσικό τοπίο στή γῆ δέν ἔχει τήν ποικιλία, τήν ἐκφραστικότητα, τή γλυκύτητα, συνδυασμένη μέ τραχύτητα, πού εἶχε τό ἑλληνικό τοπίο. Γιά λόγους χρησιμοθηρικούς, καταστρέψαμε τοῦτο τό τοπίο καί πιό πολύ τό ἀνυπέρβλητο ἀττικό μέ τά μαγευτικά ἡλιοβασιλέματα καί τίς ὑπέροχες νύκτες του. Μοιραῖα ἦλθε καί ἡ σειρά τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου, τοῦ πιό ἀνυπέρβλητου τοπίου στή χώρα τοῦ πνεύματος. Κάποτε ἕνας φίλος μου παλαιοβιβλιοπώλης, ὁ ἀείμνηστος Γεράσιμος Χαλκιόπουλος, εἶχε πεῖ σ’ ἕναν βιβλιόφιλο ὑπουργό: «Προσέχτε, τή γλῶσσα! Θά’ ρθεῖ καιρός πού οἱ νέοι μας θά… γκαρίζουν»! Δυστυχῶς δέν διαψεύστηκε. Αὐτό πού πλασσάρεται σήμερα σάν ἑλληνικός λογόηχος εἶναι σκέτος ὀγκανισμός. Χάνεται σταδιακά ἡ εὐγένεια τῆς προφορᾶς. Χάνεται καί ἡ σωστή ἐκφορά λόγου. Ἀκόμη καί κάποιοι παρουσιαστές, ἐκφωνητές, ὁμιλητές στό ραδιόφωνο καί στήν τηλοψία μιλοῦν σάν νά κάνουν «μπουρμπουλῆθρες». Γιά κάποιους εἶναι ἀπαραιτήτως ἀναγκαῖοι οἱ ὑπότιτλοι. Καλό θά ἦταν ἐπίσης κάποιοι πολιτικοί, προτοῦ ἀποφασίσουν νά βγοῦν στό «γυαλί», νά ἐπισκεφθοῦν κάποιο λογοθεραπευτή καί νά τούς διδάξει μερικές γλωσσικές ἀσκήσεις. Ἡ ὡραία ταινία «Ὁ λόγος τοῦ βασιλιᾶ» εἶναι ἐπ’ αὐτοῦ πολύ διδακτική. Γι’ αὐτό συνιστῶ –αὐτό δέν σημαίνει ὅτι θά ἀκουστῶ– στό ἁμαρτωλό ὑπουργεῖο κακοπαιδείας ν’ ἀφήσει τίς μεγαλοστομίες καί τά ρηξικέλευθα δῆθεν προγράμματα καί νά ἐπιβάλει σάν βασική διδακτική ἀρχή τό «Ἀνάγνωση καί Γραφή». Σωστή γραφή καί καλή ἀνάγνωση προσφέρουν καλή ὀργάνωση στό μυαλό, δεξιότητα στό χέρι, εὐχέρεια στήν ὁμιλία, ἔτσι πού εἶναι εὐχερέστερη ἡ ἐπικοινωνία. Εἶναι θλιβερό ἡ εὐγλωττία τοῦ σημερινοῦ Ἕλληνα νά ἐπιδεικνύεται μόνον ὅταν… βρίζει!
 

Πηγή: (Ἑστία, 13/10/17), Αντίβαρο

Τέτοιες λαμπρές πορεῖες μόνο ἀπό τέτοια θεόπνευστα πρόσωπα γίνονται. Μιά ἄλλη πάνσοφος ἁγία Αἰκατερίνη πού τά βάζει μέ τούς «σοφούς»τῆς νέας εἰδωλολατρείας, μιά νέα Μπουμπουλίνα πού τά βάζει μέ τούς δαίμονες τῆς κάθε ἄλλης θρησκείας, ἡ πανεπιστημιακός ἐπαναστάτρια τῆς ἐν Χριστῷ ἐξεγέρσεως Μαρία Μαντουβάλου «ἔξω ἀπό τά δόντια» γιά μιά ἄλλη ἀκόμη φορά ξεσηκώνει τόν ἑλληνικό λαό. Βρόντηξε, διελάλησε, διετράνωσε καί ὁμολόγησε τό ἑλληνορθόδοξο φρόνημα.«Σεβαστοί πατέρες, ἑλληνορθόδοξη λαϊκή θάλασσα, ἄξιοι φορεῖς καί ἐκλεκτοί διοργανωτές αὐτῆς τῆς ἐπιβαλλόμενης, καί ἀπό καιρό ἀναμενόμενης, πορείας διαμαρτυρίας τόσο γιά τόν διαθρησκειακό ἀχταρμά τοῦ κ. Γαβρόγλου, ὅσο καί γιά ὅλες τίς μεθοδεύσεις σέ βάρος τῶν ἱερῶν καί ὁσίων τοῦ ἑλληνορθόδοξου λαοῦ, καλῶς ἤρθατε στή μεγαλειώδη αὐτή συγκέντρωση.

Ἡ εὐλογημένη συμπαράταξη ἐκκλησιαστικῶν καί πνευματικῶν δυνάμεων τοῦ τόπου μας καί ἡ λαϊκή πρόθυμη συμμετοχή ἀποδεικνύουν ὅτι ὅταν ὁ λαός ἐμπνέεται ἀπό ἄξιους ἡγέτες, βγαίνει στούς δρόμους. Ἡ παρουσία σας ἐδῶ ἀνοίγει προοπτικές γιά μία οὐσιαστική σύνδεση ἐθνικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν φορέων μέ τό λαό τῆς πατρίδας μας, ἕνα λαό πού βρίσκεται στά ὅρια τῆς ἀντοχῆς καί ἀνοχῆς του καί πού διψᾶ γιά ἀποκατάσταση τῆς τόσο βάναυσα λεηλατημένης ἑλληνορθόδοξης κληρονομιᾶς του. Ἡ σημερινή πορεία τονώνει τήν ἐλπίδα τῆς διαβεβαίωσης ὅτι ὅλα τά κακῶς κείμενα εἶναι ἀναστρέψιμα καί ὅτι ἀποτελεῖ χρέος μας νά μήν τά ἀφήσουμε νά περάσουν.

Στοιχειῶδες καθῆκον τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, μέ προεξάρχουσα τήν Ἐκκλησία, τούς θρησκευτικούς, ἐθνικούς καί πνευματικούς φορεῖς, καί κυρίως τούς Συλλόγους γονέων, πού ὅλοι μαζί αὐτοί γνωρίζουν καλά καί ἀπό κάθε ἄποψη ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ σχολική διαδρομή στά θέματα Πίστεως, Πατρίδος καί ἠθικῶν ἀρετῶν, εἶναι νά ἀποτρέψουν τόν ἐνταφιασμό τῶν παραδοσιακῶν ἑλληνορθοδόξων ἀξιῶν, πού ἐπιχειρεῖται ἀσύστολα μέ αὐταρχικό καί παραπλανητικό τρόπο, μέ ὑπόγειες συμφωνίες στό σκοτάδι τοῦ ἐπίπλαστου διαφωτισμοῦ, μέ σειρά κατεπειγόντων ἐπονείδιστων νομοθετημάτων τόσο ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, ὅσο καί ἀπό τό Δικαιοσύνης.

Στοιχειώδης αὐτογνωσία καί συνείδηση χρέους δέν μπορεῖ νά ἀφήσει κανέναν ἀδιάφορο σέ ὅ,τι ὕπουλα καί δόλια δρομολογεῖται ἀπό αὐτούς πού, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά εἶναι οἱ θεματοφύλακες, ἀντίθετα, προδίδουν. Ἔχουν τήν ἀπατηλή βεβαιότητα, ὅτι ὡς ἄθεοι, μέ τήν αὐτοδιακηρυγμένη, ἐκκωφαντική δήλωση τῆς ἀθεΐας τους, βρίσκονται στό ἀπειρόβλητο καί ὅτι δέν θά λογοδοτήσουν κατά τό Σύνταγμα ὡς ἐπίορκοι γιατί δέν ἔδωσαν ὅρκο ἤ μᾶλλον ἔδωσαν παρωδία ὅρκου. Καί, εἶναι παράδοξο ὅτι ἐνῶ δηλώνουν ἄθεοι, ξιφουλκοῦν γιά τή θρησκευτική ἐξυπηρέτηση τῶν ἀλλοθρήσκων.

Ὅμως, εὐτυχῶς, ὁ ἑλληνικός λαός, μετά ἀπό τήν ἐξάντληση τῆς ὑπομονῆς του, ἔρχεται στό προσκήνιο γιά νά καταστήσει σαφές πρός κάθε κατεύθυνση ὅτι ὁ καιρός τῆς ἀνοχῆς γιά τήν προσαρμογή τῶν ἀπροσάρμοστων παρῆλθε ἀνεπιστρεπτί, καί ἀπό δῶ καί πέρα οἱ Ἐφιάλτες τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας θά ἔχουν νά ἀντιμετωπίσουν τό ἀποφασιστικό καί ἀμετάκλητο ΟΧΙ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, μέ πρωτοστάτες καί καθοδηγητές του τούς πνευματικούς ἡγέτες του.

Τελείωσε ἡ μεγαλόψυχη καί πλούσια δοσμένη ἀπό τόν ἑλληνικό λαό πίστωση χρόνου στούς φαύλους καί ἀφερέγγυους ὀφειλέτες πολιτικούς, πού φέρονται ὡς φεουδάρχες, θεωρώντας φέουδό τους τήν Ἑλλάδα καί τό λαό της ὑποτακτικό τους, ὑποχρεωμένο νά ἀποδέχεται τίς ἀνίερες καί ἀνόσιες ἐντολές τους καί τά τερατώδη γεννήματα τῆς βαθύτατα συντηρητικῆς, διεστραμμένης καί ὀπισθοδρομικῆς συμπεριφορᾶς τους πρός τούς ἔχοντες ὀρθόδοξη καί ἐθνική συνείδηση, πρός αὐτούς δηλαδή πού σέβονται τήν καταγωγή τους, βέβαιοι ὅτι δέν κατάγονται ἀπό τούς πιθήκους τῆς προσφιλοῦς θεωρίας τῶν ἐκσυγχρονιστῶν ἀνθελλήνων συμβούλων τῆς σημερινῆς κυβέρνησης. Ἐπιχειροῦν, ἐπίσης, οἱ ἴδιοι νά προκαλέσουν θρησκευτικές διχαστικές ἐμφυλιακές διαμάχες, ὡς ἄλλοι Ταλιμπᾶν, ἐκτελώντας ἐντολές τῶν ὁραματιστῶν τῆς Παγκόσμιας Κυβέρνησης καί ἐπιβάλλοντας διά τῆς βίας οὐδετερόθρησκο κράτος, βιάζοντας παράλληλα τίς ψυχές τῶν παιδιῶν.

Εἶναι παράδοξο, ἐπίσης, ὅτι ἐνῶ, ἐπαγγέλλονται τούς προοδευτικούς, ἐπαναφέρουν στό προσκήνιο ἰδεολογίες καί πρακτικές χρεωκοπημένες ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰώνα, Μαρξιστικές καί Σοβιετικές.

Λοξοδρόμησε τό καράβι τῆς Πολιτείας καί κινδυνεύει νά καταποντισθεῖ καί γί αὐτό ἰδιαίτερη τιμή ὀφείλεται σέ σᾶς, πού σπεύσατε σήμερα νά δώσετε χέρι βοήθειας, ἀνυψώνοντας καί πάλι ἐκεῖ πού τούς ἀξίζει, δηλαδή στό ὑψηλότερο βάθρο, τήν Ὀρθόδοξη Πίστη, τήν Πατρίδα, τήν ἀληθινή οἰκογένεια καί ὄχι παρωδία οἰκογένειας. Ἀπαιτεῖτε ἐπίσης ἐσεῖς τό αὐτονόητο, δηλαδή νά πρυτανεύσουν στά σχολικά βιβλία οἱ διαχρονικές ἑλληνορθόδοξες ἀξίες καί νά σταματήσει ὁριστικά ὁ σφετερισμός τους.

Εὔχομαι νά εἰσακουσθοῦν ἀπό τούς ὑπεύθυνους Ὑπουργούς τά ἀνυποχώρητα αἰτήματα τοῦ ΟΧΙ τῆς σημερινῆς Πορείας-Διαμαρτυρίας, συνδέοντάς τα μέ τό ἀμετάκλητο, σωτήριο ἠχηρό ΟΧΙ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ κοντά στά ὑπόλοιπα ΌΧΙ μεταξύ τῶν ὁποίων δεσπόζουσα θέση ἔχουν τά ἀκόλουθα:

ΟΧΙ λοιπόν στό νέο εἶδος ἀνθρώπου πού ἑτοιμάζουν οἱ ἡγετικοί
ματαιόσχολοι κομπάρσοι

ΟΧΙ στούς ἐπονείδιστους νόμους πού ἀντιστρατεύονται τίς
προαιώνιες ἀξίες τοῦ ἑλληνορθόδοξου ἔθνους

ΟΧΙ στήν τορπίλη στά θεμέλια τῆς θρησκείας μέ τήν ὕπουλη
ἐπιλεκτική κατάργηση τῶν ἄρθρων τοῦ Συντάγματος

ΟΧΙ στόν ἐνταφιασμό τοῦ ἠθικοῦ, θρησκευτικοῦ, οἰκογενειακοῦ
καί πολιτικοῦ μέλλοντος τῶν παιδιῶν

ΟΧΙ στόν ἀφανισμό τῶν ἱερῶν συμβόλων τοῦ Ἔθνους, τῶν Εἰκόνων, τοῦ
ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τῆς Σημαίας, τῶν Ἐθνικῶν ἡρώων.

ΟΧΙ στό ἔγκλημα τῆς ἐθνοκτονίας

ΟΧΙ στήν καταρράκωση τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης καί στήν
ἀποσιώπηση τῶν Ἑλληνικῶν Ὁλοκαυτωμάτων

ΟΧΙ στό χλευασμό καί τόν ἐκφοβισμό αὐτῶν πού ὑπερασπίζονται τίς
ἑλληνορθόδοξες ἀξίες καί τά ἱερά σύμβολά τους.

ΟΧΙ στούς χαμαιλέοντες τῆς πολιτικῆς μέ τίς συνεχεῖς χρωματικές
μεταβολές καί προσαρμογές τους».

Εὐχαριστῶ

Πηγή: Εστία Πατερικών Μελετών

Σχόλιο ID-ont: 1. Αυτές οι ηλεκτρονικές ταυτότητες είναι ίδιες με αυτές που πιέζουν οι Αμερικανοί για να πάρουν οι Έλληνες;;;

2. Σχόλια αναγνωστών από την ιστοσελίδα που πήραμε το άρθρο: α) Εννοείται πως τώρα που γίνονται όλα “πιο ασφαλή” γίνονται ταυτόχρονα πιο ανασφαλη. Αντιφατικο αλλά αληθές

β) Προ καιρού η Εσθονία ήταν παράδειγμα προς μίμηση εξ αιτίας των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων της. Σήμερα βλέπουμε πόσο ευάλωτα είναι τα υπέρ ασφαλή συστηματα. Σίγουρα οι υπέρμαχοι θα που πως ήταν κάτι προσωρινό. Αλλά για φανταστείτε τον καιρό που όλα θα είναι ηλεκτρονικά τι θα συμβεί αν κάτι δεν πάει καλά για λίγο παραπάνω;

techblog: Τις ταυτότητες των κατοίκων της αναγκάστηκε να “παγώσει” η Εσθονία, ύστερα από εύρεση κενού ασφαλείας, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε υποκλοπή ταυτότητας. Ως γνωστόν, η Εσθονία αποτελεί μία από τις χώρες που έχουν μεταφέρει πολλές διαδικασίες τους online.

Η ταυτότητα των κατοίκων χρησιμεύει για τις περισσότερες διεκπεραιώσεις όπως η online πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες, στην online ψηφοφορία και στο web banking. Αυτό όμως εκτός από τα διάφορα πλεονεκτήματα, μπορεί να έχει και μειονεκτήματα.

Ένα από αυτά, αφορά στην εύρεση κενού ασφαλείας στο τσιπ της ταυτότητας, το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει σε υποκλοπή των στοιχείων του χρήστη αν το αντιλαμβανόταν και το εκμεταλλευόταν κάποιος κυβερνοεγκληματίας.

Από το κενό επηρεάζονται 760.000 άτομα, σχεδόν ο μισός πληθυσμός της χώρας δηλαδή. Έτσι, όλες οι ταυτότητες που εκδόθηκαν από τον Οκτώβριο του 2014 που ξεκίνησε το πρόγραμμα μέχρι τις 25 Οκτωβρίου του 2017 θα είναι «παγωμένες», μέχρι οι κάτοχοί τους να κάνουν αίτηση και να λάβουν ενημερωμένα πιστοποιητικά. 

Παρόλο που μπορούν να το κάνουν online, την περασμένη εβδομάδα το σύστημα έπεφτε διαρκώς, αναγκάζοντας τους κατόχους να σχηματίσουν ουρές σε αστυνομικά τμήματα και δημόσιες υπηρεσίες, προκειμένου να αναβαθμίσουν τις ταυτότητές τους.

Το Δι­οι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο του Συλ­λό­γου Ορ­θο­δό­ξου Ι­ε­ρα­πο­στο­λής  «Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ» συ­νήλ­θε εκτάκτως σή­με­ρα 9 Νοεμβρίου 2017 εορτή του Αγίου Νεκταρίου, επί τη πληροφορία της προς Κύριον εκδημίας του Μητροπολίτου Πενταπόλεως Ιγνατίου Μαδενλίδη. Ο μακαριστός Ιεράρχης εκτός από τη γόνιμη πολυετή και καρποφόρο διακονία του εις την Ελλάδα, υπηρέτησε θεοφιλώς επί σειρά ετών μετά παραδειγματικού ζήλου και αυταπαρνήσεως, ως λαμπάς καιομένη, εις την Ορθόδοξον Ιεραποστολή εις τα έθνη.

ΨΗΦΙΣΜΑ

ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

«Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ»

Το Δι­οι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο του Συλ­λό­γου Ορ­θο­δό­ξου Ι­ε­ρα­πο­στο­λής  «Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ» συ­νήλ­θε εκτάκτως σή­με­ρα 9 Νοεμβρίου 2017 εορτή του Αγίου Νεκταρίου, επί τη πληροφορία της προς Κύριον εκδημίας του Μητροπολίτου Πενταπόλεως Ιγνατίου Μαδενλίδη.

Ο μακαριστός Ιεράρχης εκτός από τη γόνιμη πολυετή και καρποφόρο διακονία του εις την Ελλάδα, υπηρέτησε θεοφιλώς επί σειρά ετών μετά παραδειγματικού ζήλου και αυταπαρνήσεως, ως λαμπάς καιομένη, εις την Ορθόδοξον Ιεραποστολή εις τα έθνη.

Η αγιασμένη πορεία της κατά Χριστόν βιοτής του θα παραμένει αφυπνιστικό σάπλισμα δια τους ανθρώπους κάθε εποχής.

Με την Χάρη του Θεού κατόπιν κατηχήσεως οδήγησε δια του Αγίου Βαπτίσματος χιλιάδες Αφρικανούς εις την Ορθόδοξο Πίστη.

Αξιώθηκε να προάγει εις την Ιερωσύνη δεκάδες Αφρικανούς πνευματικά του τέκνα διά να διακονούν το Άγιον Θυσιαστήριον.

Με προσωπικούς του μόχθους και με συμπαράσταση από τα μετώπισθεν του Ιεραποστολικού Συλλόγου «Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ»-άλλων Αδελφοτήτων  και φίλων της Ιεραποστολής από την Ελλάδα και το εξωτερικό, πρωτοστάτησε εις την ανέγερση πλειάδος Ιερών Ναών.

Η μεγάλη πόλη της Κανάνγκα σεμνύνεται διά τον Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέου τον μεγαλύτερο και επιβλητικότερο Ορθόδοξο Ναό εις την Αφρική.

Ένα ακόμη τεράστιο επίτευγμά του ήταν η ανοικοδόμηση και λειτουργία του πρώτου Ορθοδόξου Πανεπιστημίου εις την Κινσάσα του Κογκό, εκ της Θεολογικής Σχολής του οποίου αποφοιτούν κάθε έτος δεκάδες στελέχη της Εκκλησίας

Οι ευλογίες του Θεού επιδαψιλεύθηκαν πλούσιες εις την ζωή και το έργο του διακεκριμένου Ιεράρχου, που από τον ουρανό πλέον θα πρεσβεύει, ώστε να απλώνεται η Ορθοδοξία εις τα έθνη και να επικρατεί η Βασιλεία του Θεού επί της γης.

Διά τη σπουδαία συμβολή του εις το ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας μας και τις σπάνιες αρετές του μεταστάντος, ο οποίος υπήρξε φαινόμενον προσφοράς και αυτοθυσίας, παραμένοντας μέχρι τέλους εις τας επάλξεις του ωραίου αγώνος «των ευαγγελιζομένων την ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά».

Τό Δι­οι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο του «ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ» αποτίον ελάχιστο φόρο τιμής

Ο­μό­φω­να α­πο­φά­σι­σε:

- Να πα­ρα­στεί το Δ.Σ. και μέλη του Συλλόγου εις την ε­ξό­διον α­κο­λου­θία που θα πραγματοποιηθεί εις τον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Πευκακίων Αθηνών το Σάββατο 11 Νοεμβρίου, ώρα 11 π.μ.

- Να δι­α­θέ­σει σημαντικό χρη­μα­τι­κό πο­σό δια τις ιεραποστολικές ανάγκες.

- Να κυμματίζει μεσίστιος η σημαία εις τα Γραφεία του Συλλόγου επί τριήμερον.

- Να εκφραστούν τα θερμά συλλυπητήρια εις το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, την Ιερά Μητρόπολη Κινσάσα-Ιεραποστολικό Κλιμάκιο Κανάνγκα και την Αδελφότητα Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», της οποίας ήταν επίλεκτο  μέλος.

- Να τελεσθεί με τις ευλογίες του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών Θεία Λειτουργία και επιμνημόσυνος δέησις εις τον Ιερό Ναό του Συλλόγου την Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017.

- Να αφιερωθεί το επόμενο τεύχος του περιοδικού «ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ» εις την προσωπικότητα και το έργο του μακαριστού Ιεράρχου.

- Να αργήσουν τα Γραφεία του Συλλόγου κατά την ημέρα της εξοδίου ακολουθίας.

- Να δη­μο­σι­ευθεί το πα­ρόν εις τον το­πι­κό Τύ­πο.

Πά­τρα 9/11/2017

Tο Δι­οι­κη­τι­κόν Συμ­βού­λι­ον

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος μᾶς ἄφησε ἕνα μοναδικό ἀντιαιρετικό ἔργο πού περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή εἶναι λίαν χρήσιμο καί ἄκρως ἀπαραίτητο ἐγχειρίδιο ὀρθοδόξου ποιμαντικῆς καί ἀπολογητικῆς γιά κάθε ὀρθόδοξο πιστό καί ὄχι μόνο.

Προέβλεπε ἀσφαλῶς ὁ ἐν Ἁγίοις θαυματουργός μας Ἅγιος Νεκτάριος ὅτι στίς ἔσχατες ἡμέρες μας «τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» θά ἔρχεται ὕπουλα νά ἐγκαθίσταται «ἐν τόπω ἁγίω» μέσα στίς οἰκογενειακές μας ἑστίες, μέσα στίς ἐκκλησίες μας, στή θεία Λατρεία μας, μέ τή μορφή τῆς «λειτουργικῆς ἀνανέωσης ἤ ἀναγέννησης» μέ τή μορφή τῆς ἀγαπητικῆς διακοινωνίας μέ παπικούς ἀντιπροσώπους, μέ τελικό στόχο τήν ὑποταγή στό πρωτεῖο τοῦ Πάπα.

Δεκαεπτά χρόνια ἀφιέρωσε ὁ σύγχρονός μας Ἅγιος ἀπό τήν ζωή του, γιά νά συγκεντρώσει ἄφθονο ἱστορικό ἁγιογραφικό καί θεολογικό ὑλικό, γιά νά ἀποδείξει ἀδιαμφισβήτητα τήν παπική πλάνη σ’ ὅλο τό εὗρος, μῆκος καί βάθος της. Ὁλοφώτεινο μυαλό, καλοκάγαθος, ἀφανάτιστος, χωρίς ἴχνη ἐμπαθείας ὁ ἅγιος Νεκτάριος κατανοεῖ τό μέγεθος τοῦ παναιρετικοῦ παπικοῦ κινδύνου καί θέλει μέ τήν μελέτη του αὐτή νά προστατεύσει τό ποίμνιό του ἀπό ὅλες τίς πλάνες καί τίς αἱρέσεις πού ἐμπεριέχονται στόν παπικό σκοταδισμό.

Ξεκινάει ἀπό τόν 2ο μ.Χ. αἰῶνα γιά νά ἀποδείξει μέ ἀδιάσειστα ντοκουμέντα ἁγιογραφικά καί ἱστορικά ὅτι ἡ πλάνη ἀρχίζει ἀπό τή ρίζα παπισμοῦ, ἀπό τότε πού κάποιοι φιλόδοξοι ἐπίσκοποι τῆς Ρώμης θέλησαν νά κατοχυρώσουν τήν ἐξουσιαστική τους βούληση πάνω σ’ ὅλη τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀπ. Πέτρος δέν ὑπῆρξε ποτέ ἐπίσκοπος Ρώμης οὔτε κάν πάτησε τό ἅγιο πόδι του στήν Ἰταλία, καί δέν εἶχε τό πρωτεῖο ἔναντι τῶν ἄλλων Ἀποστόλων. Ὁλόκληρο τό παπικό πρωτεῖο βασίζεται στό μῦθο, στήν αὐθαίρετη καί ἀναπόδεικτη ὑπόθεση, ὅτι ὁ πάπας εἶναι διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, στόν ὁποῖο κατά τήν ἐξουσιαστική κοσμική ἀντίληψη τῶν παπῶν πρέπει νά ὑποταχθεῖ καί νά ὑπακούει ὅλη ἡ Ἐκκλησία.  Τό ἀλάνθαστο τοῦ πάπα τό βασίζουν στόν ἑξῆς συλλογισμό: Ὁ Θεός εἶναι ἀναμάρτητος, ὁ πάπας εἶναι μοναδικός ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ, ἄρα ὁ πάπας εἶναι ἀναμάρτητος (Τόμ. Α΄σελ. 169).

Σέ μία παράγραφο ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γράφει τά ἑξῆς:

«Ἡ ἱστορική ἀνάπτυξη τοῦ ζητήματος ἐφανέρωσε καί μᾶς γνώρισε ὅλα τά μέσα καί τίς ποικίλες ἐνέργειες τῶν Παπῶν τῆς Ρωμαϊκῆς ἐπισκοπικῆς ἕδρας πρός ὑποδούλωση καί καταδυναστεία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀκάθεκτη φιλαρχία καί φιλοδοξία τά πάντα μηχανεύθηκαν, τά πάντα σοφίσθηκαν, τά πάντα ἔκαναν γιά νά ἀναδείξουν τούς Πάπες ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας καί τυράννους τῆς οἰκουμένης. Ἡ φιλαρχία τους ὑπερπήδησε κάθε ὅριο. Τό πρόγραμμα καταστρώθηκε καί ἡ ἐφαρμογή του ἐπεζητεῖτο πάση δυνάμει. Κάθε τι πού ἦταν ἀντίθετο τοῦ προγράμματος, καταδικάσθηκε ὡς θανάσιμη ἁμαρτία καί οἱ ἠθικές ἀρχές περί ἁμαρτίας καί δικαιοσύνης ἀνατράπηκαν. Οἱ εὐαγγελικές ἀρετές μποροῦσαν νά χαρακτηρισθοῦν ὡς θανάσιμα ἁμαρτήματα ἄν προσέκρουαν στό πρόγραμμα, καί τά θανάσιμα κατά τό Εὐαγγέλιο ἁμαρτήματα ὡς μέγιστες ἀρετές, ἄν ὑπηρετοῦσαν τό πρόγραμμα. Τήν εὐλάβεια πρός τό Θεό τήν ἀντικατέστησε ἡ εὐλάβεια πρός τόν Πάπα. Ὅποιος δέν εὐλαβεῖτο τόν Πάπα ἀρνιόταν τό Θεό.

Ὅποιος ἀναγνώριζε τόν Πάπα ἐδικαιοῦτο νά σωθεῖ. Ἡ ἀναγνώριση τοῦ Πάπα ὑπερεῖχε τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ. Τί χρειάζεται ἡ γνώση τῶν θείων ἐντολῶν, ὅταν ἡ ἁπλῆ γνωριμία τοῦ ἀντιπροσώπου μᾶς εἰσάγει εἰς τόν Παράδεισο; Ὅταν ὁ ἀντιπρόσωπος κρατάει τά κλειδιά τοῦ Παραδείσου καί εἰσάγει τόν θεράποντά του; (σελ 210)»

Στόν 21ο παρόντα αἰῶνα οἱ ἀποκλίσεις τῶν παπικῶν ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη, σέ ὅλα τά θεολογικά ζητήματα ἔχουν φθάσει σέ μέγιστο βαθμό. Ἡ παπική παναιρετική λύμη θέλει νά μολύνει ὅλο τό σῶμα τῶν πιστῶν καί νά τό μετατρέψει σ’ ἕναν ἐγκόσμιο ὀργανισμό ἰδιοτελῶν δρατηριοτήτων.

Παπικό πρωτεῖο καί ἀλάθητο, ράντισμα καί ὄχι βάπτισμα, filioque, χρήση ἀζύμων στή θεία Κοινωνία, καθαγιασμός μόνο μέ τά Κυριακά λόγια, καθαρτήριο πῦρ, ἄφεση ἁμαρτιῶν ἀπό τίς περισσεύουσες ἀξιομισθίες τῶν Ἁγίων, ἄσπιλη σύλληψη τῆς Θεοτόκου, ἀποδοχή κτιστῆς θείας Χάριτος, θρησκευτική καί πολιτική ἐξουσία τοῦ Πάπα, κατάργηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς Λατρευτικῆς Παράδοσης, κλπ, ἀποτελοῦν τίς παπικές κακοδοξίες, πού οἱ Ὀρθόδοξοι δέν μποροῦν νά παραθεωρήσουν.

Ἔτσι μιλᾶμε γιά μία ἄλλη Πίστη, ἄλλη Θρησκεία, πού πολεμάει τό Χριστό καί τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία Του, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Οἱ Οἰκουμενικές καί τοπικές Σύνοδοι ἤδη ἀπό τούς πρώτους αἰῶνες καταδικάζουν τό filioque καί τά δόγματα τῶν παπικῶν. Οἱ Παπικοί ὅπως καί οἱ ἄλλοι αἱρετικοί, ἐμπίπτουν στήν καθαίρεση καί τόν ἀναθεματισμό (ΣΤ΄Οἰκουμενική Σύνοδος 680 μ.Χ, Πενθέκτη Οἰκ. Σύνοδος, Ζ΄Οἰκ. Σύνοδος, κλπ.).

Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής Μέγας Φώτιος, Γερμανός Πατριάρχης Κων/πόλεως, Μάρκος ὁ Εὐγενικός, Εὐγένιος ὁ Αἰτωλός (1597-1682), Μακάριος ὁ Πάτμιος (1688-1737), Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, μᾶς βεβαιώνουν ὅτι οἱ Παπικοί εἶναι παμπάλαιοι αἱρετικοί.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μᾶς λέει ὅτι τό σχίσμα, ἡ πτῶσις τοῦ παπισμοῦ εἶναι ἔργο τοῦ δεινοῦ καί ἀρχεκάκου ὄφεως. Εἶναι τά βαθέα τοῦ σατανᾶ, τά τοῦ πονηροῦ μυστήρια. Οἱ Λατίνοι ἐθελοντικῶς παραμένουν στήν πλάνη τους καί καμμία δύναμις δέν εἶναι ἱκανή νά τούς μετακινήσει ἔστω καί ἐάν παρέμβουν Ἄγγελοι. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος στήν μελέτη του αὐτή μιλάει περί τοῦ ἀδυνάτου τῆς ἑνώσεως  τῶν Ἐκκλησιῶν.

Ὑπάρχουν ὅμως καί ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας οἱ ὁποῖοι ἁγίασαν, ἐπειδή ἀντιστάθηκαν στούς αἱρετικούς παπικούς καί τούς φιλοπαπικούς ὀρθοδόξους  ὅπως ὁ Πατριάρχης Βέκκος καί ὁ αὐτοκράτορας Μιχαήλ Παλαιολόγος. Νά τί γράφει τό Συναξάριον τῆς Ἐκκλησίας, τῆς 22ας Σεπτεμβρίου: «Τῆ αὐτῆ ἡμέρα μνήμη τῶν ἁγίων εἴκοσι ἕξι Ὁσιομαρτύρων, τῶν ἐλεγξάντων τούς λατινόφρονας Μιχαήλ... καί Πατριάρχην, πυρί τελειωθέντων» Παρόμοιο τραγικό θάνατο βρῆκαν καί οἱ Ἰβηρῖτες Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἐπνίγησαν, ἀπό τούς ἰδίους αἱρετικούς καί ἑορτάζονται τή 13η Μαϊου, ὅπως καί οἱ Πατέρες τῶν Καρυῶν καί τοῦ Βατοπεδίου.

Ὁ Γέροντας Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε: Μερικοί ἀπό τούς Ὀρθοδόξους πού ἔχουν ἐλαφρότητα καί θέλουν νά κάνουν προβολή «Ἱεραποστολή», συγκαλοῦν συνέδρια μέ ἑτεροδόξους, γιά νά γίνεται ντόρος καί νομίζουν ὅτι θά προβάλουν ἔτσι τήν Ὀρθοδοξία, μέ τό νά γίνουν δηλαδή ταραμοσαλάτα μέ τούς κακοδόξους... Ὁ Κύριος ὅμως, ὅταν θά πρέπει, θά παρουσιάσει τούς Μάρκους τούς Εὐγενικούς καί τούς Γρηγορίους Παλαμάδες, πού θά συγκεντρώσουν ὅλα τά κατασκανδαλισμένα ἀδέλφια μας, γιά νά ὁμολογήσουν τήν ὀρθόδοξη πίστη καί νά στερεώσουν τήν παράδοση καί νά δώσουν χαρά στήν Μητέρα μας Ἐκκλησία (Λόγοι,τ.Α΄).

Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου πρεσβείαις Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν διά τῆς Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς  Ἀμήν.

Πηγή: (ΜΕΛΕΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ, Α΄ ἔκδοση 1911, Β΄ ἔκδοση 1998, και ἐπανέκδοση 2006, Βιβλιοπωλεῖον Νεκτάριος Παναγόπουλος), Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

Σχόλιο Τ.Ι.: Ω μωροί και τι τυφλοί, ποιος σας βάσκανε να μην βλέπετε την αλήθεια, ποιος αγόρασε τη συνείδησή σας. Ξυπνήστε πριν έλθει στο φως ο Μέγας Στρατηλάτης και τότε αναζητείτε τόπο σκοτεινό να κρύψετε την ντροπή σας.

Ανακοινώθηκε ότι το τηλεοπτικό σήριαλ «Μακεδονία»(!!) θα είναι μια τυποποιημένη σαπουνόπερα που θα διανεμηθεί για τηλεθέαση σε όλο τον κόσμο.

Το σενάριο αναφέρεται σε έναν Αμερικανό που πηγαίνει στα Σκόπια, που τα αποκαλεί «Μακεδονία» για να κάνει ένα ντοκιμαντέρ, αλλά διάφορα άτομα από άλλες βαλκανικές εθνότητες έρχονται σε επαφή μαζί του προσπαθώντας να του μιλήσουν ή να τον επηρεάσουν στην ταινία του. Το τέλος είναι ευτυχές γιατί ερωτεύεται μια «Μακεντόνκα» και την παντρεύεται.

Η ‘Jadran Film’ είναι ένας από τους σημαντικότερους κινηματογραφικούς παραγωγικούς οίκους στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, έχει μια παράδοση αριστείας που περιελάμβανε αρκετές συμπαραγωγές με το Χόλιγουντ και άλλα δυτικά κέντρα κινηματογράφησης από την εποχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Έτσι, αυτή η εκλαϊκευση της «Μακεδονίας», με υψηλή ποιότητα κινηματογραφικής παραγωγής θα επηρεάσει ένα ορισμένο αριθμό ανθρώπων στις χώρες που θα προβληθεί,   διαδίδοντας ψέματα και στερεότυπα.

Η σειρά «Μακεδονία» συμφωνήθηκε να παιχθεί σε 9 χώρες και ολόκληρη η παραγωγή κοστίζει € 4.600.000.

Η σχετική διαφήμιση: https://www.youtube.com/watch?v=-iXP4peB4as

(Κείμενο του Βλαντισλάβ Περούνοβιτς- Σκόπια)

Πηγή: Βαλκανικό Περισκόπιο

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΡΩΝ

ΨΗΦΙΣΜΑ

Τό Διοικητικό Συμβούλιο τῆς Χριστιανικῆς Ἑστίας Πατρῶν , ἀμέσως μὀλις πληροφορήθηκε την εἰς Κύριον ἐκδημίαν τοῦ  Μητροπολίτου Πενταπόλεως Ιγνατίου Μαδενλίδη, επιλέκτου μέλους της Αδελφότητος του ‘’ΣΩΤΗΡΟΣ’’ συνῆλθε σε ἔκτακτη συνεδρίαση.

Όλα τα μέλη του ΔΣ επεσήμαναν ότι ο αείμνηστος ιεράρχης υπήρξε μια πολυσύνθετη προσωπικότητα και παρουσίασε έργο πολύπτυχο.

Πρώτα –πρώτα έδειξε τι σημαίνει να έχει κάποιος όραμα ζωής.  Ο αοίδιμος Μητροπολίτης εθέλγετο από το όραμα να απλωθεί η βασιλεία του Θεού σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, οι οποίοι θα μοιράζονται και θα γεύονται τον ανεκτίμητο πλούτο του ευαγγελίου της αληθινής πίστεως και αυθεντικής αγάπης. Εργάσθηκε μεθοδικά και συστηματικά. Υπερβαίνοντας εαυτόν (την εύθραυστη υγεία του και την προχωρημένη ηλικία του) ανήγειρε ναούς και εκπαιδευτήρια, μέσω των οποίων φωτίζονται οι ψυχές μικρών και μεγάλων, για να πραγματοποιήσουν τον κοινό σκοπό της ζωής και της παιδείας που είναι η « μετάληψις της αγιότητος».

Έπειτα δίδαξε τι σημαίνει να μιμείται ο άνθρωπος τα πρότυπα των αγίων. Ο μακαριστός επίσκοπος ήταν προικισμένος με πολλά χαρίσματα, τα οποία καλλιέργησε και αξιοποίησε στον αγρό της εσωτερικής και εξωτερικής ιεραποστολής. Το πέτυχε αυτό μιμούμενος το παράδειγμα των αγίων. Βίωνε τον στίχο των χαιρετισμών: Υπήρξε ‘’ των αποστόλων το ασίγητον στόμα’’, καθώς ως διάδοχός των εκδαπανήθηκε κηρύττοντας τον λόγον του Θεού στην Κανάγκα κυρίως υπό την στέγην και την ευλογίαν του Αποστόλου Ανδρέου. Υπήρξε και ‘’ των αθλοφόρων το ανίκητον θάρσος’’, καθώς δεν λύγισε μπροστά στις δυσκολίες του έργου του εμπνεόμενος από τον άγιο Αχίλλιο της Λαρίσσης , τον Άγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης και τον άγιο Νεκτάριο.

Τέλος ενέπνευσε τι σημαίνει να τιμά κάποιος το όνομά του. Ο Πενταπόλεως τίμησε με την όλη του βιοτή το όνομα Ιγνάτιος, διότι ήταν πράγματι ιγνάτιος, δηλαδή πυρφόρος φλογερός ιεραπόστολος. Στην ψυχή του έκαιγε το πύρ του αγίου Πνεύματος, που δεν αφήνει τον άνθρωπο να γίνει νωθρός και καταπτοημένος. Επαληθεύθηκε το του Ιερού Χρυσοστόμου: ‘’Ενας άνθρωπος ζήλω πεπυρωμένος μπορεί να διορθώσει ολόκληρο λαό’’. Όσοι τον εγνώρισαν, εμπνέονταν από τον ζήλο του , τον ενθουσιασμό του και την ακάματη δημιουργικότητά του.

Η προσευχή όλων είναι να βρεθούν μιμητές του έργου του, η δε φωτεινή και πατρική μορφή του να απολαμβάνει τη φωτεινή και διαυγή σαν κρύσταλλο Βασιλεία του Θεού στους ατελεύτητους αιώνες.

 Να έχουμε την ευχή του!  Αιωνία του η μνήμη και καλή ανάσταση!

Για ὅλα αυτά τά Δ.Σ.- μετά ἀπό εἰσήγηση τοῦ προέδρου- ἐξέδωσε ὁμόφωνα το ἀκόλουθο ψήφισμα:

1. Μέλη του Δ.Σ να παρακολουθήσουν την ἐξόδιο ἀκολουθία.

2. Να δημοσιευθεῖ το παρόν ψήφισμα σε τοπικές ἐφημερίδες.

3. Ἀντίγραφο τοῦ παρόντος ψηφίσματος να ἐπιδοθεῖ στην αδελφότητα θεολόγων ‘’Ο ΣΩΤΗΡ’’

Πάτρα 9/11/2017

Για το Δ.Σ.

Καραγεωργόπουλος Γεώργιος

Πρόεδρος

Σκόνδρας Ηλίας

Γεν. Γραμματεύς

Ἅπαντες μὲν ἄνθρωποι φύσει εὐμήχανοι, διὰ τὸ φύσει τοῦ λογισμοῦ διακριτικόν τε καὶ νουνεχές. Ἕκαστος γὰρ τούτων πρὸς γεωργίαν καὶ ὁδοιπορίαν καὶ τέχνην τινὰ ἐλπίδι τινὶ ἑαυτὸν παραδίδωσιν. Ἅπαντες γὰρ καμάτους καὶ ἱδρῶτας, κινδύνους τε καὶ θλίψεις προθυμίᾳ ὑποφέρουσι διὰ τὴν τῶν μελλόντων ἀγαθῶν προσδοκίαν.

Καὶ ὁ μὲν γεωργὸς ἐν τῇ συνολκῇ τῶν νεύρων καὶ μελῶν κυρτώσας τὰ νῶτα, ἄμφω δὲ τὰς χεῖρας ὁπλίσας δόρατι καὶ ἀρότρῳ, τοὺς ἐκ τοῦ χειμῶνος κρυμοὺς, καὶ τοὺς ἐκ τῆς βώλου καὶ τῶν ἐγκειμένων ἀκανθῶν αἰκισμοὺς προθύμως ὑποφέρει, τῇ μελλούσῃ τῶν καρπῶν προσδοκίᾳ τοὺς πόνους παραμυθούμενος.

Ὁ δέ γε ὁδοιπόρος ἐν ταῖς δυσβάτοις καὶ προσάντεσιν ὁδοῖς ἐπιβὰς, ἀντιτυποῦντος τοῦ στερεοῦ ἐδάφους, τοὺς ταρσοὺς μαστιζόμενος, ἱδρώτων πολυχύτους σταγόνας ἐκ κορυφῆς μέχρις ὀνύχων κοχλάδων ἀναζέων, καύσωνάς τε καὶ ὑδάτων λιμοὺς καὶ τροφῶν ἔνδειαν γενναίως ὑπομένει, διὰ τὸ ἐκ τῆς ὁδοιπορίας αὐτῷ ἐλπιζόμενον κέρδος.

Ἰατροὶ δὲ ἐν τῇ ἐκτομῇ τῶν οἰδαινόντων τραυμάτων τὴν δυσωδίαν ἐπιφέρουσι, γαστέρων δὲ κενώσεις καὶ χαύνων χυμῶν ἐκχύσεις ἐκ χειρὸς δεχόμενοι οὐκ ἀναίνονται διὰ τὴν τῶν ἀσθενούντων ὑγίειαν, καὶ διὰ τὴν οἰκείαν εὐπορίαν τὴν ἐκ τῶν θεραπευομένων αὐτοῖς ἐλπιζομένην.

Οἱ δὲ πελάγιοι πλωτῆρες γῆν λείποντες, καὶ τὰ τῆς θαλάττης ἁλμυρὰ καὶ κυάνεα νῶτα τέμνοντες, παλιντρόπων πνευμάτων βίας καὶ ταραχὰς ἀνηκέστους ὑπομένουσι, σχοινίων δὲ πολυπλόκων διατάσεις, ἱστίων δὲ καὶ αὐχένων τρισμοὺς φοβεροὺς, κυμάτων δὲ ἀγρίων ὀρυγμαδώδεις κατόψεσι δεχόμενοι φοβεροὺς διὰ τὴν ἐκ τοῦ πλοὸς αὐτοῖς ἐλπιζομένην σωτηρίαν καὶ εὐπορίαν.

Ἅπαντες δὲ οὗτοι καὶ οἱ τούτων πλείονες καμάτους τε καὶ κινδύνους ὑπομένουσι διὰ τὴν πρὸς ὀλίγον φαινομένην ἐλπίδα· πολλῷ μᾶλλον τὸ φιλόθεον γένος τῶν Χριστιανῶν, ἀνδρῶν δὴ λέγω καὶ γυναικῶν οὐ γὰρ μόνον τὸ ἄῤῥεν ἐστράται παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλὰ καὶ τὸ θῆλυ, οὐ τῇ τοῦ σώματος ῥώμῃ, ἀλλὰ τῇ τῆς φρονήσεως ἀνδρείᾳ διωγμούς τε καὶ λιμοὺς, νηστείαν τε καὶ ἀγρυπνίαν καὶ χαμευνίαν, καὶ τῶν ἄλλων ἀνεκδιηγήτων θλίψεων ἄμφω προθύμως ὑποφέροντες διὰ τὴν ἀκήρατον καὶ μακαρίαν ἐν οὐρανοῖς ἐλπίδα.

Ἕκαστος οὖν στηκέτω τῷ ἰδίῳ ἔργῳ, καὶ ἐλπίδι τονούσθω· ὁ γεωργὸς τῆς πνευματικῆς ἀρούρας ἔμβαλε τῆς διδασκαλίας τὸ ἄροτρον εἰς τὸ δεκτὸν τῆς διανοίας χωρίον· εἶτα μετὰ τῶν προκαταβληθέντων τῶν αἱρετικῶν σπερμάτων, τὸ βλάστημα ἔξελε τῶν Ἰουδαϊκῶν καὶ Ἑλληνικῶν σοφισμάτων, ἵνα ἐκκαθάρας τὴν ψυχὴν, ἐπισπείρῃς τὰ τῆς πίστεως ἅγια σπέρματα, τὰ τῆς ἐλπίδος ἀγαλλιάματα, τὰ τῆς ἀγάπης γλυκάσματα oὐ γὰρ μόνον τῷ Ἱερεμίᾳ ἔδωκεν ἐξουσίαν τοῦ κατασκάπτειν τὰ χείρονα, καὶ καταφυτεύειν τὰ κρείττονα, ἀλλὰ καὶ σοὶ ἐν τῷ λέγειν· Ἰδοὺ δέδωκα τοὺς λόγους μου εἰς τὸ στόμα σου· ἰδοὺ κατέστησά σε σήμερον ἐπὶ ἔθνη καὶ βασιλείας, ἐκριζοῦν καὶ κατασκάπτειν καὶ ἀπολλύειν, καὶ ἀνοικοδομεῖν καὶ καταφυτεύειν.

Ἐκρίζου τοίνυν τὰ ἄγρια τῆς λαγνείας κινήματα,
καὶ καταφύτευε τὰ ἅγια τῆς ἁγνείας μιμήματα·
κατάσκαπτε τοῦ πονηροῦ φυτείαν,
καὶ καταφύτευε τὴν τοῦ Χριστοῦ πολιτείαν·
ἀπόλλυε τὰ φευκτὰ τῶν διδαγμάτων,
στηλίτευε δὲ τὰ σπουδαῖα τῶν νοημάτων.

Ὁ οἰκοδόμος, κατάσπα τὰ κακῶς οἰκοδομηθέντα ὑπὸ τῆς τοῦ διαβόλου μηχανῆς ἐν ταῖς τῶν ἀνθρώπων ψυχαῖς ἰνδάλματα, καὶ οἰκοδόμει ναὸν τοῦ Θεοῦ, τιθεὶς θεμέλιον Υἱὸν Χριστὸν τὸν ἀκρογωνιαῖον, ἐφ' ὃν οἰκοδομεῖται τὰ τῆς δικαιοσύνης καλλιεργήματα.

Ταῦτα πράττων, κἂν θλίβῃ, ὑπόμενε·
κἂν διώκῃ, μὴ ἀπόκαμνε·
κἂν λιμώττῃς, μὴ ἀπόφευγε·
ἀλλὰ πάντα ὑπόμενε προθύμως διὰ τὴν ἐλπιζομένην
ἐν τρυφῇ τοῦ παραδείσου ἀνάκτησιν.

Ὁδοιπόρος εἶ κατὰ τὸν λέγοντα, κατάρτισαι τὰ διαβήματά μου ἐν ταῖς τρίβοις σου, ἵνα μὴ σαλευθῶσι τὰ διαβήματά μου· φεῦγε τὴν πλατεῖαν καὶ εὐρύχωρον ὁδὸν τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὴν ἀπώλειαν· λάμβανε τὴν βακτηρίαν τοῦ Πνεύματος δύο πράξεις ἐπιτελοῦσαν, τόν τε ἐγκαθήμενον ἐν τῇ ὁδῷ σκολιὸν δράκοντα ἀποκτείνουσαν, καὶ σέ ποτε ἐν τοῖς πειρασμοῖς ἐκλυόμενον καὶ καταπίπτοντα διαβαστάζουσαν.

Φέρε τὸν πειρασμὸν προσφερόμενον·
κἂν διψῇς, ἐπὶ τὴν ἀθάνατον πηγὴν τὸν Χριστὸν ἀνάτρεχε· κἂν πεινῇς, τὸν ἄρτον τὸν ζῶντα ἐπιζήτει, ἵνα μὴ ἀποκάμῃς, μηδὲ ἐνδῷς χαυνούμενος ταῖς ἡδοναῖς,
ἀλλ' ἐνδυναμοῦ ἀποβλέπων τὸ τέλος τῆς ὁδοῦ,
ἐλπίζων τὴν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν ἰσάγγελον ζωήν.

Ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν ἔκτεμε τῇ μαχαίρᾳ τοῦ Πνεύματος τὰ οἰδαίνοντα καὶ ἡλκωμένα πάθη τῆς ὑπερηφανίας, ἀπόπλυνε τὸν βόρβορον τῶν ἡδονῶν τῷ ὕδατι τῆς διδασκαλίας· θεράπευε τὰς ἐκ τῆς ἁμαρτίας ἐπιτεθείσας πληγὰς ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων, οἴνῳ καὶ ἐλαίῳ χρώμενος κατὰ τὸν Κύριον· οἴνῳ στῦφε πρὸς τὸ μηκέτι χαυνούμενον ἐνδιδόναι ταῖς ἐπιθυμίαις, ἐλαίῳ δὲ λῦσον τοὺς πόνους τῆς ψυχῆς, καὶ τῶν προημαρτημένων πταισμάτων τὴν συγχώρησιν ταχεῖαν αὐτοῖς ὑπισχνούμενος.

Μὴ πρὸς τὰ χρηματικὰ κέρδη ἀποβλέπων παρίδῃς τὸν πένητα, μηδὲ πάλιν διὰ τὸν κατάπτυστον πλοῦτον παρίδῃς τὸν πλούσιον, ἀλλὰ πένητα καὶ πλούσιον ὁμοῦ παρακαλεῖ σωφρονεῖν.

Μηδένα ἀπέλπιζε, μηδὲ τὸν ἄγαν ἁμαρτωλὸν,
ἵνα μὴ τέλεον εἰς τὸν βυθὸν τῆς ἁμαρτίας αὐτοὺς ῥίψωμεν, ἀλλὰ δίδου χεῖρα τῷ πεπτωκότι λέγων· Οὐκ ἦλθεν ὁ Κύριος σῶσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλούς· ἵνα πρόθυμοι γενόμενοι, ἐκκλίναντες ἀπὸ τοῦ κακοῦ ποιήσωσι τὸ ἀγαθὸν καὶ σωθῶσι.

Πάντα πρᾶττε διὰ τὴν τῶν ἀσθενούντων ὑγίειαν, τρεφόμενος τῇ ἐλπίδι τῶν σωζομένων, καὶ τῇ παρὰ Θεῷ ἐλπιζομένῃ ἀγαλλιάσει.

Ὡς ἀθλητὴς, νομίμως ἄθλησον·
Οὐδεὶς γὰρ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ.
Οὐκ ἔστιν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχὰς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις.

Τοὺς ἀσκητικοὺς πόνους στέργε, τοὺς διαβολικοὺς βρόχους φεῦγε. Ἴδε Παῦλον καὶ τρέχοντα καὶ πυκτεύοντα καὶ παλαίοντα. Οὕτω τρέχω, φησὶν, ἵνα καταλάβω· οὕτω πυκτεύω, οὐχ ὡς ἀέρα δέρων· ἀλλ' ὑποπιάζω μου τὸ σῶμα, μήπως ἐγὼ ὁ κηρύξας, αὐτὸς ἀδόκιμος ἔσωμαι.

Τρέχε τοίνυν ἵνα καταλάβῃς, πύκτευε καὶ πάλαιε, ἵνα νικήσῃς τὸν ἐχθρόν· ἀλείφου τῷ τῆς εὐσεβείας ἐλαίῳ· ἔχεις παλαίσματα καταλειφθέντα σοι ὑπὸ τῶν ἁγίων πατέρων· λάμβανε τὴν ἀνεξικακίαν τοῦ Μωϋσέως, τοῦ Ἰωσὴφ τὴν σωφροσύνην, τοῦ ∆αυῒδ τὴν πραότητα, τοῦ Ἠλία τὴν παρθενίαν, τοῦ Ἐλισσαίου τὴν νηστείαν, τοῦ Ἡσαΐου τὴν ἀκτημοσύνην, Παύλου καὶ Πέτρου τὴν πίστιν, Χριστοῦ τὴν ἀγάπην, ἵνα ἐν πᾶσι καλῶς ἀγωνισάμενος, τῆς νίκης τὰ βραβεῖα ἐκ χειρὸς Θεοῦ ὑποδέξῃ.

Ποιμὴν εἶ τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ; Τὰ πρόβατα μάνδρευε, τὰ πεπλανημένα ἐπίστρεφε, τὰ συντετριμμένα ἐπίδευε, τὰ λυκόδηκτα ἰῶ, τοὺς λύκους ἀπόστρεφε, τοὺς κύνας τοὺς ὑπὲρ τοῦ ποιμνίου οὐ γὰρ ὑπνοῦντας, ἀλλ' ὑλακτοῦντας καὶ λαθροφοροῦντας εἰς τοῦ ∆εσπότου τὸ ποίμνιον· τούτους ἀπέλαυνε. Τὴν ἐκ τῆς Μαρίας ἀειθαλῆ βλαστήσασαν χλόην ὑποδείκνυε, τὴν ἀθάνατον πηγὴν τοῦ βαπτίσματος σήμαινε, τὸ ἐσπιλωμένον πρόβατον τῷ ὕδατι τῶν δακρύων ἀπόσμηχε· πάντα πόνον καὶ κάματον ὑπόμενε, ἵνα, φανερωθέντος τοῦ ἀρχιποιμένος Χριστοῦ, δέξῃ τὸν ἀμαράντινον τῆς δόξης στέφανον.

Πρόβατον εἶ; Πείθου τῷ ποιμένι σου, τὴν μάνδραν μὴ φεῦγε, τὴν πίστιν δὲ στέργε, τὴν ῥάβδον τοῦ ποιμένος μὴ ἐκκλίνῃς. οὐ γὰρ πατάσσει σε, ἵνα ἀποκτείνῃ, ἀλλ' ἵνα ἀπὸ τῆς πλάνης σε ἐπιστρέψῃ. Τὸ ἐκ τῆς Ἰεσσαὶ ῥάβδου βλαστῆσαν ἄνθος νέμου ἀδιακρίτως, τὴν ἐκ τῆς ἀκροτόμου πέτρας κοχλαδὸν βλαστάνουσαν πηγὴν ἀθάνατον ποτίζου, ἵν' ἐντεῦθεν εἰς τὴν μάνδραν τῆς τρυφῆς μὴ σύναγε πλοῦτον, μᾶλλον δὲ τὸν πλοῦτον μὴ ἀγάπα· χρημάτων φροντίδα φεῦγε, τὰ δίγματα μὴ σύνεχε· τὰ χρήματα μὴ σύναγε, δι' ὧν φύεται τὰ ἐγκλήματα, ἀλλὰ σπεῖρε πλουσίως τὴν τροφὴν τοῖς πένησιν, ἐλπίζων λάβρον καὶ πέπειρον τὸ δράγμα θερίσαι τῆς ψυχῆς.

Ὁ πένης μὴ ὀλιγοψύχει, μὴ ἀπολέγου τὴν ζωὴν, μὴ βλασφημήσῃς, ἀλλ' εὐχαρίστει, ὑπόμεινον τὸ ὀλιγοχρόνιον τῆς πενίας ἴστριον, ἐπίβλεπε εἰς τὸν γνώμονά σου Λάζαρον, καὶ ἐλπίδι ἐνδυναμοῦ· τεύξῃ γὰρ καὶ αὐτὸς τῶν Ἀβραμιαίων τῆς ἀναπαύσεως κόλπων· ἔνθα καὶ αὐτοὺς ἡμᾶς ὁ πάντων ∆εσπότης Θεὸς ἀξιώσειε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος σὺν τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: (Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας, © 2006. Επιτρέπεται η ελεύθερη χρήση του υλικού με αναφορά στην πηγή προέλευσής του.), Ορθόδοξοι Πατέρες

Σε κλίμα συγκίνησης τελέστηκε σήμερα, Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017 η εξόδιος ακολουθία του μακαριστού Μητροπολίτη Πενταπόλεως Ιγνατίου, του Παλαιφάτου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.

Της εξοδίου ακολουθίας προεξήρχε ο Εκπρόσωπος του Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου Β΄ στην Αθήνα, Σεβ. Μητροπολίτης Γουινέας κ. Γεώργιος.

Επίσης παρέστησαν συμπροσευχόμενοι οι Μητροπολίτες Ναυπάκτου Ιερόθεος, Δημητριάδος Ιγνάτιος, Μεσογαίας Νικόλαος, Αιτωλίας Κοσμάς, Κίτρους Γεώργιος, Ειρηνουπολεως Δημήτριος, Ηλιουπόλεως Θεόδωρος, Κεντρώας Αφρικής Νικηφόρος, Καμερούν Γρηγόριος και ο Επίσκοπος Ανδίδων κ. Χριστοφόρος.

Στην εξόδιο από το Ιερό Βήμα συμπροσευχήθηκαν οι Μητροπολίτες Νέας Σμύρνης Συμεών, Γλυφάδας Παύλος, Κυθήρων Σεραφείμ και Πτολεμαϊδος Εμμανουήλ.

Να αναφερθεί ότι ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου Πευκακίων, ήταν κατάμεστος από πλήθος πιστών, κληρικών και πνευματικών παιδιών του μακαριστού Μητροπολίτη κυρού Ιγνατίου.

Για τον πολιό Ιεράρχη μίλησαν ο Μητροπολίτης Γουινέας, ο Μητροπολίτης Βελεστίνου ως Εκπρόσωπος του Μακαριωτάτου, ο κ. Χρήστος Αλεξίου από τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία Λαρίσης και ο ένας Ιθαγενής Αφρικανός μαζί με τον υιό του Αρχιμ. π. Χαρίτωνα που εβαπτίστηκαν από τα χέρια του αειμνήστου.

Πηγή: Ρομφαία

Με τους ‘σωστούς’ συμμάχους στις ‘κατάλληλες’ θέσεις και τους χρήσιμους ηλιθίους, όλα γίνονται.

Αναδημοσιεύω δύο άρθρα για τον περιβόητο σύνδεσμο ‘θεολόγων’ ΚΑΙΡΟ τα οποία θα πρέπει να προβληματίσουν τους αδελφούς που αφελώς διαφημίζουν τις δραστηριότητές του και παρασύρουν τους συμπολίτες μας. Αν μη τι άλλο, ένας λογικός άνθρωπος θα πρέπει να προβληματιστεί με τον τρόπο που δημιουργήθηκε αυτή η ομαδούλα. Νόμος του σύγχρονου αυταρχισμού είναι να ‘κλέβει’ την συγκατάθεση της πλειοψηφίας με μούφα ομαδούλες: ‘επιτροπές’, ‘συλλόγους’, ‘ΜΚΟ’, ‘ειδικές ομάδες εμπειρογνωμόνων’, κτλ. οι οποίες αντικαθιστούν τις παραδοσιακές ομάδες ή/και και τους παραδοσιακούς θεσμούς του Κράτους. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι διότι οι νέες πολιτικές που κάποιοι θέλουν να επιβάλουν έρχονται σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία που εκφράζεται από τους παραδοσιακούς εκπροσώπους/ομάδες. Τα ίδια τα πρόσωπα άλλωστε που πλαισιώνουν αυτές τις νέες ομαδούλες είτε ως στελέχη, είτε ως προσκεκλημένοι και συνεργάτες, το καταμαρτυρούν. Στην εποχή μας αυτές οι νέες εγκάθετες ομάδες εμφανίζονται συνήθως με τον τίτλο του ‘ειδικού’ και κουνάνε την σημαία της ‘προοδευτικότητας’.

***

Οι θεολόγοι του ΚΑΙΡΟΥ

24/3/10

Δόθηκε στη δημοσιότητα η λίστα με τα ονόματα των θεολόγων που εντάχθηκαν στη νέα διασπαστική κίνηση του κλάδου των θεολόγων ΚΑΙΡΟΣ. Μία πρώτη ανάγνωση των ονομάτων μας αποκάλυψε τα εξής:

1. Στον ΚΑΙΡΟ προσχώρησαν ήδη οι 40 από τους 44 θεολόγους που πέρυσι το Μάιο με το γνωστό πλέον κείμενο που κυκλοφόρησαν ζητούσαν την απορθοδοξοποίηση του θρησκευτικού μαθήματος.

2. Μέλη του ΚΑΙΡΟΥ έγιναν επίσης οι υπεύθυνοι για το μάθημα των Θρησκευτικών στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Σύμβουλοι αλλά και αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί…..

Αυτή η πραγματικότητα αποκαλύπτει το στενό σύνδεσμο των θεολόγων του ΚΑΙΡΟΥ με τους θεολόγους του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Επιβεβαιώνεται έτσι η εκτίμησή μας ότι ο ΚΑΙΡΟΣ είναι το δεκανίκι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και ιδρύθηκε ακριβώς για την προώθηση της απορθοδοξοποίησης του θρησκευτικού μαθήματος.

3. Μέλη του ΚΑΙΡΟΥ είναι επίσης Σχολικοί Σύμβουλοι Θεολόγων και συγγραφείς σχολικών βιβλίων Θρησκευτικών. Φαίνεται πως γνωρίζουν πολύ καλά να προβλέπουν τον «Καιρό» και να εξασφαλίζουν το μέλλον τους.

4. Το σοβαρότερο ίσως ερώτημα είναι πόσοι από τα μέλη του ΚΑΙΡΟΥ είναι καθηγητές θεολόγοι της τάξης. Γιατί στον κατάλογο είδαμε τα ονόματα πολλών αποσπασμένων σε Μητροπόλεις και την Αρχιεπισκοπή θεολόγων αλλά και περισσότερους από 40 μεταπτυχιακούς φοιτητές θεολόγους (δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε με τους μεταπτυχιακούς φοιτητές, απλώς επισημαίνουμε ότι αυτοί που υπογράφουν ως μεταπτυχιακοί φοιτητές προφανώς δεν διδάσκουν ακόμη σε τάξεις) και άλλους που γνωρίζουμε ότι δεν βρίσκονται στις σχολικές αίθουσες. Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μας πούνε οι θεολόγοι του ΚΑΙΡΟΥ τον αριθμό των μελών τους που διδάσκει Θρησκευτικά στην τάξη.

5. Τέλος, είχαμε από την αρχή κρίνει ως άκαιρη και διασπαστική την ίδρυση νέου συνδέσμου θεολόγων (τη στιγμή που η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων αποτελεί την επίσημη ένωσή μας). Είχαμε επίσης επισημάνει και τους στόχους τους οποίους πρόκειται να εξυπηρετήσει ο νέος σύνδεσμος. Η σημερινή ανακοίνωση των ονομάτων των θεολόγων του ΚΑΙΡΟΥ δεν αφήνει πλέον κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το τι εξυπηρετεί ο σύνδεσμος αυτός. Ο αριθμός πάντως των 372 θεολόγων είναι τόσο μικρός ώστε μας επιτρέπει να χαιρόμαστε διότι οι συνάδελφοι θεολόγοι στην πλειοψηφία τους αντιλήφθηκαν τους σχεδιασμούς του ΚΑΙΡΟΥ και απέρριψαν την πρωτοβουλία.

(Πηγή: Θρησκευτικά)

***

Μερικές παράξενες συμπτώσεις: οι θεολόγοι του «Καιρού», ο Μπουτάρης, ο Γιαγκάζογλου, η Χρ.Αυγή και ο δικηγόρος Ιωάννης Κωνσταντίνου, που συμμετείχε στην παρουσίαση του «Μακεδονικού λεξικού»!

Υπάρχουν κάτι πολύ «περίεργες» … συμπτώσεις.

Τι είναι ο Σύλλογος θεολόγων ο «Καιρός»;

Εδώ και λίγα χρόνια, κάποιοι θεολόγοι, (βλέποντας ότι αποτελούν μια μικρή μειοψηφία μέσα στην ΠΕΘ -Παν/νια Ένωση Θεολόγων), δημιούργησαν έναν δικό τους σύλλογο τον «Καιρό». Πραγματική επιδίωξή τους όμως είναι να αφαιρέσουν από το μάθημα των Θρησκευτικών την Ορθόδοξη ταυτότητα και να το μετατρέψουν σε μάθημα θρησκειολογίας.

Σας θυμίζουμε ότι σύμφωνα με το Ελληνικό σύνταγμα, η παιδεία στην Ελλάδα πρέπει «να καλλιεργεί εθνική (Ελληνική) και θρησκευτική συνείδηση» Άρθρο 16, παράγραφος 2 του Ελληνικού Συντάγματος (το «θρησκευτική», σε συνδυασμό με την σαφή διευκρίνηση ότι επικρατούσα θρησκεία είναι η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, συνεπώς το σύνταγμα δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. ).

Οι θεολόγοι του «Καιρού», βλέποντας ότι ελάχιστοι θεολόγοι τους ακολούθησαν, βρήκαν έναν «έξυπνο» τρόπο να αυξήσουν τα μέλη τους: επέτρεψαν να μπορούν να εγγραφούν μέλη τους, καθηγητές της θεολογικής σχολής αλλά και φοιτητές!!! (όταν έχει εγγραφεί ως μέλος ο καθηγητής της θεολογικής σχολής, αν τολμήσουν ας μην εγγραφούν ως μέλη πχ οι μεταπτυχιακοί φοιτητές του) .

Και επειδή απ ότι μαθαίνουμε συνεχίζουν να υπολείπονται σημαντικά τον αριθμό μελών της ΠΕΘ, προτείνουμε να επιτρέπεται να εγγράφουν μέλη τους όχι μόνον φοιτητές αλλά και μαθητές που θέλουν να γίνουν θεολόγοι ή ακόμη και γονείς που θα ήθελαν να γίνουν θεολόγοι, και απλά δεν έγιναν!!!

Παραδόξως, το υπουργείο Παιδείας (επειδή τα Υπουργεία έχουν και πολιτική ταυτότητα, αναφερόμαστε συγκεκριμένα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ), αντί να λαμβάνει υπόψη του τις δεκάδες αποφάσεις-ψηφίσματα-αντιδράσεις της κυρίαρχης ΠΕΘ, έχρισε συνομιλητές του την μειοψηφία του «Καιρού»!

Πριν λίγες μέρες, έγινε στην Θεσσαλονίκη εκδήλωση των θεολόγων του «Καιρού».
Παραδόξως, η εκδήλωση έγινε στην αίθουσα του δημαρχείου Θεσσαλονίκης(!), παρουσία του δημάρχου κ.Μπουτάρη, που απ’ όσο ξέρουμε δεν φημίζεται για το ενδιαφέρον του για την εκκλησία και για τις θεολογικές του αναζητήσεις (πάντως αν κρίνουμε από το «σπινθηροβόλο» βλέμμα του στη φωτογραφία, δεν φαίνεται να το απόλαυσε και πολύ!)!!!

Παραδόξως, ομιλητής στην εκδήλωση ήταν και ο δικηγόρος Ιωάννης Κωνσταντίνου.

ο κ.Κωνσταντίνου ευχαριστεί «τον καλό μας τον Καιρό»!!

Ας θυμηθούμε λοιπόν τι δήλωνε ο κ.Ιωάννης Κωνσταντίνου πριν λίγα χρόνια, στην παρουσίαση του «Μακεδονικού λεξικού»:

Δείτε το αποκαλυπτικό βίντεο :

Ομιλητής στην εκδήλωση του «Καιρού» της 7/2/2014 στη Θεσσαλονίκη, ήταν και ο κ.Σταύρος Γιαγκάζογλου, Σύμβουλος Α’ του Υπουργείου Παιδείας και πρωτεργάτης της εκπόνησης του νέου αμφιλεγόμενου Προγράμματος Σπουδών, ο οποίος είναι και ο ένας εκ των τριών που επιμελήθηκαν του βιβλίου που παρουσιάστηκε στην εκδήλωση:

Ο κ.Σταύρος Γιαγκάζογλου όμως, είναι και Πρόεδρος του ιδρύματος «Άρτος Ζωής«, το οποίο στις 26/11/2012, διοργάνωσε εκδήλωση στην Νομική Αθηνών, με θέμα: «Νεοναζιστικός παγανισμός και Ορθόδοξη Εκκλησία», εκδήλωση που φυσικά κατέληξε να είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στην Χρυσή Αυγή!!:

Δείτε και το βίντεο με την ομιλία του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου (ναι, ο Σύμβουλος Α’ του Υπουργείου Παιδείας, διοργάνωσε εκδήλωση ενάντια στην Χρ.Αυγή!):

σ. Φαίης. Δείτε τον π. Θερμό δίπλα στον Γιαγκάζογλου. Παρατηρείστε εδώ πως ‘κλωσσάνε’ τα χρυσά αυγά της Χρυσής Αυγής για να παράγουν αντεθνική και αντίχριστη πολιτική. Η Χρυσή Αυγή θέλει πολύ προσοχή, τώρα τελευταία ‘πλευρίζει’ την Ορθοδοξία.

Πολλές παράξενες συμπτώσεις ε;;;

Πάντως ο σοφός λαός φρόντισε να απαντήσει σε όλους αυτούς τους θολοκουλτουριάρηδες υπερασπιστές της πολυπολιτισμικότητας με λαϊκές εκφράσεις όπως: «έχει ο Καιρός γυρίσματα» και «τον κακό σας τον Καιρό«!!!

Διαβάστε σχετική ανάρτηση (και τα σχόλια των αναγνωστών) φιλικού ιστολογίου:
Ὁ δικηγόρος Ἰωάννης Κωνσταντίνου πού μίλησε στήν ἐκδήλωση γιά τά Θρησκευτικά ὑπό τήν αἰγίδα τῶν θεολόγων τοῦ «Καιροῦ» συμμετεῖχε στήν παρουσίαση τοῦ «Μακεδονικοῦ λεξικοῦ»!

Πηγή: ΑντιΠαρακμή, Αβέρωφ

Εκοιμήθη εν Κυρίω το πρωί, Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017 στην Αθήνα, ανήμερα της εορτής του Αγίου Νεκταρίου, του και προστάτου του, ο φλογερός Ιεροκήρυξ της Εκκλησίας, μεγάλος και διακεκριμένος Ιεραπόστολος και τίμιος εργάτης του Ευαγγελίου, αείμνηστος Μητροπολίτης Πενταπόλεως κυρός Ιγνάτιος, ο ευλογημένος άνθρωπος του Θεού και ο πνευματικός ποδηγέτης πολλών ευσεβών χριστιανών.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πενταπόλεως κ.Ιγνάτιος Μαδενλίδης γεννήθηκε το 1930 στην Έδεσσα.

Έλαβε το πτυχίο της Θεολογίας το 1950. Υπηρέτησε ως λαϊκός Ιεροκήρυκας από το 1950 μέχρι το 1968.

Συνδέθηκε με την αδελφότητα Θεολόγων «Ο Σωτήρ», στην οποία προσέφερε πολλά και της οποίας ηγάπησε όσο κανείς το ευλογημένο της έργο.

Διάκονος χειροτονήθηκε το 1968 και Πρεσβύτερος το 1969, από τον Μακαριστό Μητροπολίτη Λαρίσης κυρό Θεολόγο.

Στην Λάρισα επετέλεσε για πολλές δεκαετίες πολύ μεγάλο και σπουδαίο πνευματικό, λειτουργικό, φιλανθρωπικό και κυρίως κατηχητικό και νεανικό έργο, διακρινόμενος πάντοτε για την ενάρετη και ασκητική βιοτή και πολιτεία του καθώς και για την ιδιαίτερη και γεμάτη αγάπη προθυμία του για την καλλιέργεια του λόγου του Θεού στις διψασμένες ψυχές των ανθρώπων και κυρίως των νέων εκείνων που κοντά του γνώρισαν τον Χριστό και αγάπησαν την αγία Του Εκκλησία.

Ακόμη, υπακούοντας στην φωνή της Αγίας μας Εκκλησίας, υπηρέτησε επί πολλά έτη στο Ιεραποστολικό Κλιμάκιο της Κανάγκα (Ζαΐρ, σημερινό Κονγκό), πλησίον του μακαριστού αγίου γέροντός του, φλογερού Ιεραποστόλου π.Χαρίτωνος Πνευματικάκη.

Στις 16/3/2003 εξελέγη και χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής, από τον Μακαριστό Πατριάρχη Αλεξανδρείας κυρό Πέτρο και λίγο αργότερα ενθρονίσθηκε στην καρδιά της Ιεραποστολικής Μητροπόλεώς του, επιτελώντας και από την θέση αυτή μεγάλο πνευματικό, ποιμαντικό και ιεραποστολικό έργο, καθιστώντας την αχανή μητροπολιτική του περιφέρεια πρότυπο ιεραποστολικής εργασίας αλλά και Ορθοδόξου μαρτυρίας σε όλη την Αφρικανική ήπειρο.

Στις 4/3/2010 παραιτήθηκε για λόγους υγείας και ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ.Θεόδωρος τιμητικώς τον ανύψωσε στις 23/11/2010 σε τιτουλάριο Μητροπολίτη Πενταπόλεως, δίδοντάς του για πρώτη φορά τον τίτλο της επισκοπής του μεγάλου Αγίου των ημερών μας, Οσίου Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως, του εν Αιγίνη, του θαυματουργού.

Αξιώθηκε δε, να δει συνεχιζόμενο το Θεάρεστο έργο της ιεραποστολικής του επαρχίας, από τον άξιο διάδοχό του, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κινσάσας κ.Νικηφόρο.

Ο Κύριος της δόξης τον εκάλεσε κοντά του τις πρωϊνές ώρες της Πέμπτης 9 Νοεμβρίου 2017, ανήμερα του προστάτου του Αγίου Νεκταρίου, για να αυλίζεται τώρα πλησίον του, στην άληκτη χαρά της βασιλείας των Ουρανών, όπου ο Δικαιοκρίτης Κύριος θα του απονείμει όλα εκέινα τα ουράνια έπαθλα για όσα υπέρ Εκείνου έπραξε και υπέμεινε καθ’ όλη την διάρκεια της ευλογημένης, κοπιαστικής και τόσο αγωνιστικής ιερατικής και αρχιερατικής βιοτής του.

Πηγή: Ρομφαία, Ομοθυμαδόν

Ἠκούσαμεν, ἀδελφοὶ, ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ λέγοντος, ὅτι Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχὼ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν, καὶ πληγὰς ἐπιθέντες κατέλιπον ἡμιθανῆ τυγχάνοντα. Ἱερεὺς δὲ καὶ Λευΐτης διερχόμενοι διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης, καὶ ἰδόντες αὐτὸν, ἀντιπαρῆλθον. Σαμαρείτης δέ τις ἐλθὼν ἐπὶ τὸν τόπον, καὶ ἰδὼν αὐτὸν, ἐσπλαγχνίσθη ἐπ' αὐτὸν, καὶ σὺν ἐλαίῳ οἶνον βαλὼν καὶ ἀναμίξας ἐπέχεεν αὐτῷ, καὶ κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ, καὶ ἀναλαβὼν αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος, ἤγαγεν εἰς πανδοχεῖον, καὶ ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ δύο δηνάρια, εἰπών· Ἐπιμελήθητι τοῦ ἀνθρώπου τούτου, καὶ εἴ τι προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι.

Ἴδωμεν οὖν τὴν τούτων παραβολὴν, ἵνα συνιέντες καρδίᾳ συνετῇ, γνωρίσωμεν τοῦ Θεοῦ τὰ μυστήρια. Ἄνθρωπός ἐστιν ὁ Ἀδὰμ, Ἱερουσαλὴμ δὲ ἡ ἐπουράνιος πολιτεία καὶ ἡ φρόνησις, Ἱεριχὼ δὲ ὁ κόσμος. Ἐφ' ὅσον τοίνυν ὁ Ἀδὰμ πρὸ τῆς παρακοῆς εἶχε τὸ ἐπουράνιον φρόνημα, καὶ τὴν ἰσάγγελον πολιτείαν, ἀκώλυτον εἶχε τὴν εἴσοδον ἐν τῇ ἐπουρανίῳ πόλει Ἱερουσαλὴμ, καὶ τὴν κατοικίαν καὶ διατριβὴν ἐν ταῖς ἐντολαῖς τοῦ Θεοῦ ποιούμενος, ὑπ' οὐδενὸς ἐνικᾶτο, οὐδὲ ἐτραυματίζετο· ὅτε δὲ παρήκουσε τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν ἐντολὴν οὐκ ἐφύλαξεν, ἀλλ' ἀπηνέχθη τῇ ἀπάτῃ τοῦ ὄφεως, τότε κατέβη εἰς Ἱεριχὼ, τουτέστιν, εἰς τὴν γῆν, καὶ τὰ τῆς γῆς εἰργάζετο· Ἱερουσαλὴμ γὰρ ἀνάβασις ἑρμηνεύεται, Ἱεριχὼ δὲ κατακλυσμός. Κατέβη οὖν ὡς ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχὼ, οὕτως ἀπὸ τοῦ ἐπουρανίου πολιτεύματος, ἐπὶ τὸ τῆς ἀπάτης τοῦ διαβόλου πολίτευμα.

Ὅτε γάρ τις φυλάσσει τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, τότε ἐν οὐρανοῖς πολιτεύεται, καθά φησιν ὁ Ἀπόστολος, Ἡμῶν δὲ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει. Κατέβη ἀπὸ δόξης εἰς ἀδοξίαν, ἀπὸ παραδείσου τρυφῆς εἰς ἀκανθηφόρον γῆν, ἀπὸ ζωῆς εἰς θάνατον· Ἐν ᾧ γὰρ, φησὶ, φάγεσθε ἐκ τοῦ ξύλου, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε· τουτέστι, τῇ ἁμαρτίᾳ· θάνατος γὰρ ψυχῆς ἁμαρτία τὸ παρακοῦσαι Θεῷ. Κατέβη ἀπὸ δικαιοσύνης τῆς ἐν τῷ παραδείσῳ, ἀπὸ ἁγιωσύνης τῆς ἐν οὐρανοῖς, καὶ ἦλθεν εἰς Ἱεριχὼ, τουτέστιν, εἰς τὸ πτῶμα τῆς παρακοῆς, εἰς τὸν θάνατον τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ἐμπίπτει εἰς τοὺς λῃστὰς, τουτέστιν, εἰς τὸν διάβολον καὶ τὰς ἀντικειμένας αὐτῷ δυνάμεις. Ὁδὸς δέ ἐστιν ὁ βίος οὗτος, ὅπου περιπατήσας ὁ Ἀδὰμ ἔπεσεν εἰς τοὺς λῃστὰς, καὶ ἐκδιδύσκουσιν αὐτόν. Καὶ τί αὐτὸν ἐξέδυσαν; Τὴν στολὴν τῆς ὑπακοῆς, τὴν μετ' ἀγγέλων φιλίαν, τὴν ἀκήρατον δόξαν, τὴν μετὰ Χριστοῦ διατριβὴν, τὴν ἐν παραδείσῳ τρυφὴν, τὴν ἐπουράνιον ζωήν. Ταύτην αὐτὸν ἐξέδυσαν τὴν στολήν. Καὶ πληγὰς αὐτῷ ἐπέθηκαν, τουτέστι, τὰς ἁμαρτίας, πορνείας, μοιχείας, εἰδωλολατρείας, φαρμακείας, φόνους, φθόνους, ἔρεις, θυμὸν, καὶ πᾶσαν τὴν λοιπὴν τῶν κακῶν ἐργασίαν. Ταῦτα γὰρ τὰ ἔργα μαστιγοῦσι τὸν ἄνθρωπον, ταῦτα δυσωδίαν καὶ φθορὰν ἐμποιοῦσι.

Καὶ ὅτι ἔστι τοῦτο ἀκριβῶς, μάθε παρὰ τοῦ ∆αυῒδ, πῶς τὰς τοῦ Ἀδὰμ πληγὰς εἰς ἑαυτὸν εἰκονογραφῶν, μώλωπας αὐτὰς καλῶς λέγων· Προσώζεσαν καὶ ἐσάπησαν οἱ μώλωπές μου ἀπὸ προσώπου τῆς ἀφροσύνης μου. Πᾶσα δὲ ἁμαρτία μώλωπα καὶ τραῦμα ἐργάζεται. Ἐτραυματίσθη τοίνυν διὰ τῆς παρακοῆς, ἐπλήγη διὰ τῶν ἀνομιῶν, ὥς φησιν ὁ προφήτης· Ἐπλήγην ὡσεὶ χόρτος, καὶ ἐξηράνθη ἡ καρδία μου, ὅτι ἐπελαθόμην τοῦ φαγεῖν τὸν ἄρτον μου· τουτέστι, τοῦ φυλάξαι τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ. Ἡμιθανῆ δὲ, φησὶ, τοῦτον κατέλιπον, οὐχ ὡς μὴ βουλόμενοι τοῦτον ἀναιρεῖν, ἀλλ' ὡς τοῦ Θεοῦ μὴ συγχωροῦντος. Οὐ βούλομαι γὰρ, φησὶ, τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς τὴν μετάνοιαν. Καὶ ποῦ αὐτὸν καταλείπουσιν; Εἰς τὴν ὁδὸν, τουτέστιν, εἰς τὸν βίον τοῦτον· ὁδὸς γὰρ λέγεται ὁ αἰὼν οὗτος, ἐπειδὴ πάντες ἄνθρωποι δι' αὐτοῦ διέρχονται. Καταλαβὼν δὲ, φησὶν ὁ ἱερεὺς ἐν τῇ ὁδῷ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν, ἀντιπαρῆλθεν. Ἱερέα δὲ λέγει τὸν μακάριον Μωϋσῆν καὶ Ἀαρών. Μαρτυρεῖ γὰρ ὁ ∆αυῒδ λέγων, Μωϋσῆς καὶ Ἀαρὼν ἐν τοῖς ἱερεῦσιν αὐτοῦ, καὶ Σαμουὴλ ἐν τοῖς ἐπικαλουμένοις τὸ ὄνομα αὐτοῦ. Οὗτος οὖν ὁ θαυμαστὸς Μωϋσῆς ἔνδοξος γενόμενος, ὁ δεκαπλήγῳ μάστιγι τοὺς Αἰγυπτίους ἐτάσας, ὁ τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν σχίσας καὶ ἀποξηράνας καὶ διαγαγὼν τὸν λαὸν δι' αὐτῆς, ὁ τὸ ἐν Μαῤῥᾷ ὕδωρ γλυκάνας, ὁ τῷ Θεῷ διὰ νέφους προσομιλήσας, ὁ πολλὰ θαύματα ἐργασάμενος, ὁδεύων τὴν ὁδὸν τοῦ βίου τούτου, καὶ ἰδὼν τὸν ἄνθρωπον κείμενον τετραυματισμένον, παρῆλθεν αὐτὸν, καὶ οὐκ ἀνέστησεν. Ὁμοίως δὲ καὶ Λευΐτης, τουτέστι, τὸ προφητικὸν τάγμα.

Καὶ γὰρ ἐκεῖνοι ὕστερον μετὰ τὸν Μωϋσῆν γενόμενοι, καὶ τὴν αὐτὴν ὁδὸν τοῦ βίου βαδίσαντες, εὑρόντες τετραυματισμένον ἄνθρωπον τὸν Ἀδὰμ, οὐκ ἀνέστησαν. Οὔτε Μωϋσῆς διὰ νόμου, οὔτε προφῆται διὰ σημείων τὸ τοῦ Ἀδὰμ τραῦμα ἐθεράπευσαν. Οὐδεὶς αὐτὸν ἤγειρεν, οὐδεὶς αὐτῷ ζωὴν ἐχαρίσατο, οὐδεὶς αὐτὸν ἐκ θανάτου ἐλυτρώσατο, οὐδεὶς ἔστειλε τῆς ἁμαρτίας τὸ τραῦμα· καὶ γὰρ αὐτοὶ ἐν ἁμαρτίαις κατείχοντο. Εἰ καὶ διὰ σεμνὴν πολιτείαν Θεοῦ φίλοι ἐγένοντο, ἀλλὰ διὰ τὸ ὁμοσάρκους εἶναι τῷ Ἀδὰμ, καὶ ἀπὸ τῆς ῥίζης τῆς νεκρᾶς φέρεσθαι, οὐκ ἠδύναντο κλάδοι ὄντες τὴν ῥίζαν ἀνασπάσαι ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας.

Σαμαρείτης δέ τις, φησὶ, σπουδαῖος τοῖς ἔργοις, εὔσπλαγχνος τὴν προαίρεσιν, συμπαθὴς περὶ τοὺς ὁμοδούλους, ἐλθὼν ἐπὶ τὸν τόπον, καὶ ἰδὼν αὐτὸν τετραυματισμένον, ἐσπλαγχνίσθη, καὶ ἐπέθηκεν ἔλαιον καὶ οἶνον, καὶ κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ, τουτέστι, τούτου τὰς ἁμαρτίας. Πρόσωπον καὶ εἰκόνα ἀναλαμβάνει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς Σαμαρείτου. Ἀλλ' ἐρεῖ τις τῶν ἀκροατῶν, τί; τὸν Κύριον Σαμαρείτην λέγεις; Ναὶ, Σαμαρείτην λέγω αὐτὸν, οὐ τῇ φύσει τῆς θεότητος, ἀλλὰ τῇ μιμήσει τῆς εὐσπλαγχνίας. Ὥσπερ γὰρ ὁ Σαμαρείτης τῇ μὲν φύσει τοῦ σώματος ὅμοιος τοῖς ἄλλοις ὑπῆρχε, τῇ δὲ προαιρέσει τῆς εὐσπλαγχνίας οὐχ ὅμοιος, ἀλλὰ κρείττων ἐφάνη· οὕτω καὶ ὁ Κύριος ἄνθρωπος μὲν τῇ θεωρίᾳ τοῦ σώματος ἐφάνη ὅμοιος προφήταις, πατριάρχαις κατὰ τὸν ἐκ Μαρίας ἄνθρωπον, τῇ δυνάμει δὲ τῆς θεότητος μείζων πάντων ἀνεδείχθη· ἴσος τῷ ἀνθρωπίνῳ σχήματι. οὐκ ἴσος τῇ ὑπερκοσμίῳ δόξῃ. Ἐκεῖνοι ἀμελείᾳ καὶ ἀσπλαγχνίᾳ χρησάμενοι, ἀνηλεῶς παρῆλθον τὸν τετραυματισμένον· ὁ δὲ Σαμαρείτης εὐσπλαγχνότερος καὶ εὐσεβέστερος καὶ ἐλεήμων ἐφάνη. Οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς, πατριαρχῶν καὶ προφητῶν ὑπεριδόντων τὸν διὰ παρακοῆς ἐκπεσόντα ἄνθρωπον, μόνος οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ἐφάνη, κατὰ τὸν προφήτην τὸν λέγοντα· Οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος· καὶ πάλιν, Ὅτι σὺ, Κύριε, εὔσπλαγχνος. Καὶ ὥσπερ ὁ Σαμαρείτης οὐκ ἦν τοῦ ἔθνους τῶν Ἰουδαίων, ἄλλ' ἐξ ἄλλης χώρας ὡρμᾶτο, οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐκ ἦν ἀπὸ κόσμου, ἀλλ' ἐξ οὐρανοῦ.

Ἦλθεν ἐπὶ τῆς γῆς· Θεὸς ὢν, ἄνθρωπος γέγονε δι' ἡμᾶς· ∆εσπότης ὢν, τὴν τοῦ δούλου μορφὴν ἐνεδύσατο. Ἐσπλαγχνίσθη περὶ ἡμῶν, κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ ἐπὶ τῆς γῆς, εἶδε τὸν ἄνθρωπον ἐῤῥιμμένον, ἐσκυλμένον, τετραυματισμένον ἐν πορνείαις, εἰδωλολατρείαις, μοιχείαις, φόνοις· εἶδε, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπὶ τὸ ἴδιον πλάσμα, καὶ ἐπέβαλεν οἶνον σὺν ἐλαίῳ· τουτέστι, καὶ μίξας ἀμφότερα ἐποίησε βροχὴν, καὶ ἐπέθηκε τῷ ἀνθρώπῳ. Τί ἐστι, μίξας οἶνον σὺν ἐλαίῳ; Τουτέστι, μίξας τὴν θεότητα μετὰ τῆς ἀνθρωπότητος, μίξας τὴν εὐσπλαγχνίαν μετὰ τῆς σωτηρίας, ἔσωσε τὸν ἄνθρωπον. Μίξας οἶνον σὺν ἐλαίῳ, τουτέστι, μίξας Πνεῦμα ἅγιον τῷ αἵματι αὐτοῦ, ἐζωοποίησε τὸν ἄνθρωπον. Τοῦ γὰρ αἵματος τοῦ Κυρίου στάξαντος ἀπὸ τῆς πλευρᾶς ἐπὶ τὴν γῆν, ἀπέπλυνεν ἡμῶν τὸ χειρόγραφον ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν. Τί δέ ἐστι, Κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ; Τουτέστιν, ἔδησε τὸν διάβολον, καὶ ἔλυσε τὸν ἄνθρωπον· ἔδησε τὸ σκάφος, καὶ ἐζωοποίησε τὸ ναυαγῆσαν πλοῖον· κατέδησε καὶ ἐδούλωσε τὰς δυνάμεις τοῦ πονηροῦ, καὶ ἠλευθέρωσε τὸν ἄνθρωπον. Εἰ δὲ θέλεις καὶ ἑτέρως νοεῖν, ἄκουε. Μίξας οἶνον σὺν ἐλαίῳ· ἔλαιον ἐπάγει τὸν παρακλητικὸν λόγον, οἶνον δὲ τὸν στυπτικὸν καταδευόμενος, τὴν διδασκαλίαν τὴν συνάγουσαν τὴν διεσκορπισμένην διάνοιαν, κατὰ τὸ εἰρημένον ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου· Ἔλεγξον, ἐπιτίμησον, παρακάλεσον. Ἔθηκε δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος· τουτέστι, λαβὼν ὁ Χριστὸς τὴν σάρκα ἐπὶ τοὺς ἰδίους ὤμους τῆς θεότητος, ἀνήνεγκε τῷ Πατρὶ εἰς οὐρανούς. Οὐ γὰρ χρυσὸν, ἢ ἄργυρον, ἢ λίθους τιμίους ἀνήνεγκεν, ἀλλὰ τὸν κατ' εἰκόνα ἄνθρωπον ἀνήνεγκεν ἀπὸ γῆς εἰς οὐρανοὺς, εἰς τὸ μέγα καὶ θαυμαστὸν καὶ εὐρύχωρον πανδοχεῖον, εἰς ταύτην τὴν καθολικὴν Ἐκκλησίαν.

Καὶ παρέδωκε τῷ πανδοχεῖ, τῷ μακαρίῳ Παύλῳ, τῷ στύλῳ τῶν Χριστιανῶν, τῷ γνησίῳ πανδοχεῖ, δοὺς αὐτῷ δύο δηνάρια· διὰ δὲ Παύλου τοῖς καθ' ἑκάστην Ἐκκλησίαν ἀρχιερεῦσι καὶ διδασκάλοις καὶ λειτουργοῖς· δύο δηνάρια, Παλαιάν τε καὶ Καινὴν ∆ιαθήκην, εἰπών· Ἐπιμελήθητι τοῦ ἀνθρώπου τούτου, καὶ εἴ τι δ' ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐλθὼν ἀποδώσω σοι. Ὁ δὲ λέγει, τοῦτό ἐστιν· Ἐπιμέλησαι, φησὶ, τοῦ λαοῦ τοῦ ἐξ ἐθνῶν, ὅν σοι παρέδωκα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ἐπειδὴ ἀσθενοῦσιν οἱ ἄνθρωποι τετραυματισμένοι ὑπὸ τῶν ἁμαρτιῶν, θεράπευσον αὐτοὺς, ἐπιτιθεὶς αὐτοῖς λίθον ἐμπλάστρου, τὰ προφητικὰ ῥήματα καὶ τὰ εὐαγγελικὰ διδάγματα, ὑγιαίνων αὐτοὺς διὰ τῶν τῆς Παλαιᾶς καὶ Νέας ∆ιαθήκης νουθεσιῶν καὶ παρακλήσεων, πείθων αὐτοὺς ἀποστῆναι τῆς ἁμαρτίας, καὶ καταλεῖψαι τὴν τοῦ διαβόλου πλάνην. Ἐὰν δὲ καὶ οὕτως ἀδιόρθωτοι μείνωσι, πεῖσον αὐτοὺς ἀπὸ τῶν σῶν κατορθωμάτων, κάμψον αὐτοὺς διὰ τῶν αὐστηρῶν σου λόγων· τύπος αὐτῶν γενοῦ, καὶ ὑπογραμμὸς ἀγαθὸς, ἐν λόγῳ, ἐν ἔργῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν πίστει, ἐν ἀγάπῃ, ἐν σεμνότητι, ἵνα τῷ σῷ τύπῳ ἐξακολουθήσωσι, καὶ μιμηταί σου γίνωνται τῆς ἀγαθῆς πολιτείας. Καὶ τοῦτο ἂν ποιήσῃς, καὶ ἰδίαν τινὰ προσθήκην λόγων ἢ ἔργων παράσχῃς, εἴ τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐπανελθὼν ἀποδώσω σοι· τουτέστιν, ἐν τῇ δευτέρᾳ μου παρουσίᾳ τῆς ἀνταποδόσεως ἄξιον τῶν καμάτων σου ἀποδώσω σοι τὸν μισθόν.

∆ιὰ τοῦτο Παῦλος θαῤῥῶν ταῖς ὑποσχέσεσι ταύταις λέγει· Ἐγὼ δὲ ἥδιστα ὑπὲρ Χριστοῦ δαπανήσω, καὶ ἐκδαπανήσομαι ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν· τὴν εἰς τὰ ἔθνη λέγων διδασκαλίαν καὶ τὴν διακονίαν τοῦ λόγου. Αὐτὸς γάρ ἐστιν ὁ τὰς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ ἐποικοδομῶν καὶ στηρίζων, καὶ πάντας ἀνθρώπους θεραπεύων διὰ τῶν πνευματικῶν νουθεσιῶν, ἑκάστῳ τὰ πρόσφορα νέμων, ὁδηγεῖ τὰς ψυχὰς ἡμῶν εἰς ζωὴν αἰώνιον. Τοῖς πᾶσι γὰρ, φησὶ, γέγονα τὰ πάντα, ἵνα τοὺς πάντας σώσω.

Οὗτός ἐστιν ὁ καλὸς τῆς Ἐκκλησίας πανδοχεὺς, πάντας δέχεται καὶ πάντας ἐπιμελεῖται· οὐ πόρνον ἀπωθεῖται, οὐ μέθυσον, οὐ λοίδορον, οὐχ ἅρπαγα ἀποστρέφεται, οὐκ εἰδωλολάτρην βδελύσσεται, οὐχ ἕτερόν τινα ἀσεβῆ καὶ ἀκάθαρτον ἀποδιώκει, ἀλλὰ τοὺς πάντας δέχεται. Καθάπερ ἰατρὸς ἀποπλύνει τὰ τραύματα, καὶ διὰ λουτροῦ τῆς ἀναγεννήσεως ἀποσμήχει καὶ καθαίρει, καὶ προσφέρει τὰ στυπτικὰ ῥήματα, ὥσπερ οἶνον. πρὸς τὸ μὴ ἄγεσθαι ταῖς κατὰ ἄγνοιαν πραχθείσαις ἁμαρτίαις ἤτοι κακίαις.

Καὶ πάλιν θεραπεύει διὰ παρακλήσεως, δίκην ἐλαίου ἀλείφων τὰς ψυχὰς ἡμῶν· λέγει γὰρ οὗτος· Παρακαλοῦμεν δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοὶ, διὰ τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον, τὴν λογικὴν λατρείαν ὑμῶν. Ὅσοι τοίνυν τῶν τοῦ Παύλου ῥημάτων μαθηταὶ τυγχάνετε, τὰς ἐντολὰς τοῦ Χριστοῦ φυλάξωμεν· ἵνα μὴ τῆς ἐπουρανίου Ἱερουσαλὴμ ἐκπέσωμεν καὶ πόλεως Θεοῦ ζῶντος.

Γένοιτο δὲ θεραπευθέντας ἡμᾶς καὶ ψυχῆς καὶ σώματος τραύματα, ἐν ὑγείᾳ καὶ τελειότητι πίστεως παραστῆναι τῷ Χριστῷ σώους καὶ ἀνεκλύτους, μὴ λειπομένους ἐν παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ, καὶ ἀπολαῦσαι τῆς ἐν οὐρανοῖς ἀγαθῆς ἐπαγγελίας, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεθ' οὗ τῷ Πατρὶ δόξα, σὺν τῷ παναγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: (Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας, © 2006. Επιτρέπεται η ελεύθερη χρήση του υλικού με αναφορά στην πηγή προέλευσής του.), http://www.orthodoxfathers.com/logos/paravolin-tou-empesontos-tous-listas

Παναγιώτατε, μυριάκις προτιμότερον νὰ ἐκριζωθῇ ὁ ἱστορικὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος καὶ νὰ μεταφυτευθῇ εἴς τινα ἔρημον νησίδα τοῦ Πελάγους, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ καταποντισθῇ εἰς τὰ βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νὰ ἐπιχειρηθῇ ἔστω καὶ ἡ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπὸ τῆς χρυσῆς τῶν Πατέρων γραμμῆς, ὁμοφώνως βοώντων: «Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Πίστεως».

Αἱ ἑπτὰ λυχνίαι τῆς Ἀποκαλύψεως, διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, ἐσβέσθησαν πρὸ πολλοῦ. Ἑπτὰ Ἐκκλησίαι ἀποστολικαί, Ἐκκλησίαι σχοῦσαι τὴν ὑψίστην τιμὴν νὰ λάβωσιν, εἰδικῶς αὗται, Γράμματα ἐξ Οὐρανοῦ μέσῳ τοῦ θεοπνεύστου τῆς Πάτμου Ὁραματιστοῦ, ἐξέλιπον ἐκ τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς καὶ ἐκεῖ, ἔνθα ἄλλοτε ἐτελεῖτο ἡ φρικωδεστάτη Θυσία καὶ ὁ Τριαδικὸς ἀνεμέλπετο Ὕμνος, σήμερον ἴσως κρώζουν νυκτικόρακες ἢ «ὀρχοῦνται ὀνοκένταυροι». Καὶ ὅμως ἡ Νύμφη τοῦ Κυρίου δὲν ἀπέθανεν. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ἐξηφανίσθη. Συνεχίζει, τετραυματισμένη καὶ καθῃμαγμένη ὡς ὁ Ἱδρυτὴς αὐτῆς, ἀλλ᾿ ἀείζωος καὶ ἀκατάβλητος, τὴν διὰ μέσου τῶν αἰώνων πορείαν αὐτῆς, φωτίζουσα, θάλπουσα, ζωογονοῦσα, σῴζουσα. Δὲν θὰ ἀποθάνῃ λοιπὸν αὕτη καὶ ἂν μετακινηθῇ ἢ καὶ ἀποθάνῃ ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος.

Οὐδεὶς Ὀρθόδοξος εὔχεται τὴν μετακίνησιν ἢ τὸν θάνατον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Μὴ γένοιτο! Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς θὰ θυσιάσῃ χάριν αὐτοῦ ἰῶτα ἓν ἢ μίαν κεραίαν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἀγωνίσασθε ὑπὲρ αὐτοῦ πάσῃ δυνάμει. Ὄχι ἁπλῶς ἔχετε δικαίωμα, ἀλλ᾿ ὀφείλετε νὰ στηρίξητε αὐτόν, τὸ καθ᾿ Ὑμᾶς. Θυσιάσατε χάριν αὐτοῦ ὁτιδήποτε: χρήματα, κτήματα, τιμάς, δόξας, πολύτιμα κειμήλια, Διακόνους, Πρεσβυτέρους, Ἐπισκόπους· ἀκόμη καὶ τὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν! Ἓν μόνον κρατήσατε, ἓν φυλάξατε, ἑνὸς φείσασθε, ἓν μὴ θυσιάσητε: τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν!

Ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος ἔχει ἀξίαν καὶ χρησιμότητα μόνον καὶ μόνον ὅταν ἐκπέμπῃ ἀπανταχοῦ τῆς γῆς τὸ γλυκὺ καὶ ἀνέσπερον τῆς Ὀρθοδοξίας Φῶς. Οἱ Φάροι εἶνε χρήσιμοι ἐὰν καὶ ἐφ᾿ ὅσον φωτίζωσι τοὺς ναυτιλλομένους, ἵνα ἀποφεύγωσι τοὺς σκοπέλους. Ὅταν τὸ φῶς αὐτῶν σβεσθῇ, τότε δὲν εἶνε μόνον ἄχρηστοι, ἀλλὰ καὶ ἐπιβλαβεῖς, διότι μεταβάλλονται καὶ αὐτοὶ εἰς σκοπέλους…

Πηγή: («Τὰ Δύο Ἄκρα – Οἰκουμενισμὸς & Ζηλωτισμός», Ἔκδοσις Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζῆνος, Ἔκδοσις Γ΄, 2008, σελίδες 17-18, καὶ «Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι», φύλλον Δεκεμβρίου 1965) Αβέρωφ

Τώρα ποὺ κοιμήθηκε τὸ μικρὸ θαυματάκι μας, μπορῶ κι ἐγὼ νὰ σᾶς περιγράψω (ὅσο γίνεται νὰ περιγραφοῦν τὰ συναισθήματα..) τὴν περιπέτεια ποὺ ζήσαμε μαζὶ μὲ τὸν ἄντρα μου, τὸ μαρτύριο τῶν ἓξι μηνῶν.

Ὅλα ξεκίνησαν λίγο πρὶν τὸ Πάσχα ἀπὸ ἕνα θετικὸ τέστ ἐγκυμοσύνης! Ἀπρόσμενα ἐντελῶς, καθότι τὰ γυναικολογικά μου προβλήματα κάθε ἄλλο παρὰ γόνιμη μὲ καθιστοῦσαν. Ἡ χαρά μας Ἀπερίγραπτη!

Περνοῦσαν οἱ ἑβδομάδες, οἱ πρῶτες ἀδιαθεσίες εἶχαν ἤδη ξεκινήσει· ἡ νέα ζωὴ ποὺ κουβαλοῦσα μέσα μου εἶχε ἤδη κάνει αἰσθητὴ τὴν παρουσία της! Ἀκούγαμε ἤδη καὶ τὴν καρδούλα του στὸν ὑπέρηχο, τί ὄμορφος ἦχος!

Πολὺ γρήγορα ἦρθε ἡ ὥρα νὰ κάνουμε τὴν περίφημη ἐξέταση α ἐπιπέδου-αὐχενικὴ διαφάνεια καὶ τὶς ἀντίστοιχες εἰδικὲς ἐξετάσεις αἵματος. Σὰν χαρούμενοι μελλοντικοὶ γονεῖς ἐνθουσιαζόμασταν μὲ κάθε ἐξήγηση τοῦ γιατροῦ σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν εἰκόνα ποὺ βλέπαμε γιὰ τὸ μωράκι μας. Φύγαμε πανευτυχεῖς ἀπὸ τὸ ἰατρεῖο, ὁ ὑπέρηχος τὰ εἶχε δείξει ὅλα μιὰ χαρά. Περιμέναμε τὰ ἀποτελέσματα ἀπὸ τὶς ἐξετάσεις αἵματος …

Τὰ ἀποτελέσματα αὐτῶν τῶν ἐξετάσεων σηματοδότησαν τὴν ἀρχὴ τῆς δοκιμασίας μας: αὐξημένη πιθανότητα γιὰ σύνδρομο down, σὲ σχέση μὲ τὴν ἡλικία μου. Ὁ γιατρὸς νὰ ἐπιμένει νὰ κάνω ἀμνιοπαρακέντηση. Ὁ ἄντρας μου κι ἐγὼ δὲν θέλαμε, ἤμασταν ἀποφασισμένοι νὰ μὴν ὑποστῶ οὔτε ἐγὼ ἀλλὰ οὔτε καὶ τὸ παιδὶ αὐτὴν τὴ διαδικασία (γνωρίζαμε ὅτι τὸ ἔμβρυο τρομάζει πάρα πολὺ μὲ τὴν ἀμνιοπαρακέντηση, κάνει τρομερὴ ταχυκαρδία ἐκείνη τὴν ὥρα). Πάνω ἀπὸ ὅλα ἤμασταν ἀποφασισμένοι πὼς τὸ παιδί μας τὸ θέλαμε ἄνευ ὅρων.

Ἡ ἐπιμονὴ τοῦ γιατροῦ ἦταν τεράστια: «Θὰ ρισκάρετε νὰ φέρετε στὸν κόσμο ἕνα ἄρρωστo παιδί;». Ἐμᾶς δὲν μᾶς ἐνδιέφερε ὅμως. Καὶ ἡ κύηση συνεχίστηκε κανονικά. Εἶχα ἤδη συμπληρώσει τὸν 3ο μήνα. Κανονικὰ εἶπα; Λάθος. Σὲ κάθε τυπικὴ ἐξέταση ὑπερήχου ὅλα τὰ ἔβρισκαν ἀνησυχητικὰ καὶ ὅλα τὰ συνέδεαν μὲ τὴν ὕπαρξη κάποιου συνδρόμου. Ὑπολειπόμενη ἀνάπτυξη, πάντα τὸ ἔμβρυο μικρότερο ἀπὸ τὴν ἑβδομάδα κύησης. Πέρασαν ἔτσι δύο μῆνες. Τὸ μωράκι μας μεγάλωνε, ἡ κοιλιά μου φούσκωνε, σὲ κάθε ὑπέρηχο βλέπαμε ὅλο καὶ πιὸ καθαρὰ τὰ μέλη του (λέγαμε ὅτι μοῦ μοιάζει κιόλας!!). Ἡ ἐξέταση β ἐπιπέδου ἦταν μιὰ καταστροφή: ἐκτὸς ἀπὸ τὸ πρόβλημα στὰ νεφρὰ (τὸ ὁποῖο ἐπίσης τὸ συσχέτιζαν μὲ τὴν ὕπαρξη κάποιου συνδρόμου), ἐμφανίστηκε πρόβλημα στὴν καρδιὰ τοῦ ἐμβρύου. Τὸ θέμα τῆς ἀμνιοπαρακέντησης ξανὰ ἦρθε στὸ προσκήνιο. Ἡ ἐπιμονὴ τοῦ γιατροῦ ἦταν ἀνυπόφορη. Τὰ καρδιακὰ προβλήματα ἐμφανίζονται κατ’ ἐξοχὴν σὲ παιδάκια μὲ σύνδρομο. Ἔπρεπε νὰ βιαστοῦμε γιὰ τὴν ἀμνιοπαρακέντηση, γιὰ νὰ διακόψουμε τὴν κύηση σὲ περίπτωση ἄρρωστου (;) μωροῦ. Διακοπὴ κύησης στὸν 6ο μήνα; Δηλαδή; Βίαιη πρόκληση τοκετοῦ καὶ ἀφήνουμε τὸ μωρὸ νὰ πεθάνει, ἀφοῦ ἀκόμα δὲν εἶναι ἕτοιμο νὰ ζήσει μόνο του…. Λογική τοῦ Καιάδα. Εἶναι ὑγιὲς τὸ παιδί; Ἂς τὸ κρατήσουμε, τὸ ἀγαπᾶμε! Ἔχει κάποιο πρόβλημα; Διακοπὴ κύησης. Καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ἡ ἐπικρατοῦσα ἀντίληψη ὅτι τὸ σκοτώνεις (γιατί γιὰ θάνατο πρόκειται) γιὰ τὸ δικό του καλό, γιὰ νὰ μὴν ὑποφέρει ποὺ θὰ εἶναι ἄρρωστο!! Ἂς ρωτήσουμε λοιπὸν ὅλα τὰ παιδάκια ποὺ ἔχουν κάποιο σύνδρομο ἂν θὰ προτιμοῦσαν νὰ μὴν ζοῦν καὶ ἂς μᾶς δώσουν αὐτὰ τὴν ἀπάντηση…

Ὄχι, δὲν θὰ κάναμε τὴν ἀμνιοπαρακέντηση, δὲν ὑπῆρχε κανένας λόγος. Ἡ κατακραυγὴ τῶν φίλων (εἶναι ὄντως φίλοι;) καὶ τῶν γνωστῶν ἦταν ἤδη ἐμφανής. Κατὰ αὐτούς, ἦταν ἀπαράδεκτη ἡ ἀπόφασή μας. Κατὰ ἄλλους, ἁπλὰ εἴχαμε ἤδη καταστρέψει τὴ ζωή μας. Δὲν μᾶς ἐνδιέφερε οὔτε αὐτὸ ὅμως. Ἡ συνείδησή μας ἦταν καθαρή, τὸ παιδὶ μας ἔπρεπε νὰ τὸ φροντίσουμε κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο, τὸ ἀγαπούσαμε ἤδη. Ἑπόμενο βῆμα ἦταν νὰ νοιαστοῦμε γιὰ τὸ πρόβλημα στὴν καρδούλα της (κοριτσάκι, σᾶς τὸ εἶπα;). «Τὸ πρόβλημα στὴν καρδιὰ εἶναι πολὺ σοβαρό, ἐγὼ δὲν σᾶς ἀναλαμβάνω, εἴμαστε ἐπαρχία ἐδῶ, νὰ πᾶτε στὴν Ἀθήνα, σὲ μεγάλα νοσοκομεῖα νὰ σᾶς ἀναλάβουν», ἦταν τὰ λόγια τοῦ γυναικολόγου, στὸν 7ο πλέον μήνα τῆς κύησής μου. Ἔμεινα λοιπὸν καὶ χωρὶς γυναικολόγο.

Τὰ ταξίδια στὴ Ἀθήνα πολλαπλά. Ψάχναμε τοὺς καλύτερους ἐμβρυοκαρδιολόγους νὰ ἐξετάσουν τὸ ἔμβρυο καὶ νὰ μᾶς κατευθύνουν. Τὸ θέμα τοῦ συνδρόμου ὅλοι τὸ ἐπανέφεραν. Τὸ πρόβλημα στὴν καρδιὰ τοῦ ἐβρύου ἦταν ἐμφανές, ὅλοι μᾶς τὸ εἶπαν. Βρήκαμε καὶ παιδοχειρουργό, νὰ εἶναι σὲ ἑτοιμότητα, ὅταν γεννηθεῖ τὸ μωράκι μας νὰ τὸ ἀναλάβει.

Ἡ ψυχολογία μας δὲν ἦταν καλή. Τὸ μωράκι δὲν ἔπαιρνε βάρος. Δὲν εἶχα διάθεση νὰ ψωνίσω πραγματάκια γιὰ τὸ ἐπερχόμενο μωράκι μας- τὸ ὁποῖο κλωτσοῦσε ἀσύστολα πλέον κάνοντας τὴν κοιλιά μου νὰ κυματίζει! Μόνο διάβαζα συνεχῶς ἰατρικὰ ἄρθρα. Πόσο μικρὴ ψυχὴ ἔχω.. Πόσο μετανιώνω γιὰ αὐτό..Τελικὰ δὲν εἶχα ἀποδεχτεῖ ἐντελῶς κι ἐγὼ τὸ παιδί μας..

Ὁ καιρὸς περνοῦσε, τὸ ἄγχος μας γιγαντωνόταν. Τί θὰ περιμέναμε σὲ αὐτὸν τὸν τοκετό; Μετακομίσαμε στὴν Ἀθήνα, κοντὰ στὰ μεγάλα ἰατρικὰ κέντρα. Στὸν τελευταῖο μήνα μᾶς βρῆκαν ἕναν ὑπέροχο γυναικολόγο. Δημήτριος Χασιάκος. Μὲ ἀνέλαβε χωρὶς δεύτερη σκέψη-παρόλο τὸν τρομερὸ φόρτο ἐργασίας του. Δὲν τὸν ἀπασχόλησε κανένα σύνδρομο. Καμία προηγούμενη ἐξέταση. Γιὰ θρομβοφιλία μοῦ μίλησε καὶ εἶχε δίκιο. Μὲ λίγες ἐνέσεις ἡπαρίνης ποὺ πρόλαβα νὰ κάνω, τὸ μωράκι μεγάλωσε. Μὲ γέμιζε γαλήνη αὐτὸς ὁ Ἄνθρωπος. Γέννησα μὲ καισαρική, δὲν πιέστηκε καὶ τὸ μωράκι. Μπήκε στὴν ἐντατική. Προληπτικά. Γεννήθηκε ὑγιέστατο. Καμία ὑπολειπόμενη ἀνάπτυξη. Τὰ νεφρὰ του πιὸ καλὰ κι ἀπὸ ἐνήλικα. Ἡ καρδούλα του κανένα πρόβλημα, καμία ἔνδειξη, τίποτα ἀπολύτως, ὅλα ἀπολύτως φυσιολογικά. Όσο γιὰ σύνδρομο, οὔτε λόγος. Τὸ θαῦμα εἶχε γίνει. Ὁ Χασιάκος πέθανε. Ἔζησε μέχρι νὰ σώσει τὸ μωράκι μας, δὲν τὸν ξεχνᾶμε ποτέ. Τώρα κρατᾶμε στὴν ἀγκαλιὰ μας ἕνα ὑγιέστατο κοριτσάκι. Σ’ ἀγαπᾶμε μωράκι μας.

Νὰ σημειώσω ὅτι καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας ζωῆς, γνωρίσαμε ὑπέροχους ἀνθρώπους. Μπορῶ νὰ δώσω πληροφορίες ὅποιος χρειαστεῖ. Νὰ ‘ναι καλὰ ὅλοι τους.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Με συντομία και συνδυαστικά, θα εστιάσω την προσοχή σε τρία ζητήματα.

ΠΡΩΤΟΝ, στο γεγονός ότι επειδή το σύγχρονο διεθνές σύστημα αποτελείται από δύο εκατοντάδες κράτη άνισης ισχύος, άνισου μεγέθους και άνισης ανάπτυξης θέτει ζωτικά επί τάπητος το ζήτημα των μεταξύ ισόρροπων ή ανισόρροπων σχέσεων κάθε είδους.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, το γεγονός ότι η τύχη της Ελλάδας προσδιορίστηκε σε μια εποχή μια μόλις δεκαετία μετά το Κογκρέσο της Βιέννης του 1815 όταν οι ηγεμονικές δυνάμεις αποφάσισαν μια ηγεμονική τάξη πραγμάτων εντός της οποίας θα καταστέλλονται α) οι επαναστάσεις και β) οι δημοκρατικές αξιώσεις 2.

ΤΡΙΤΟΝ, συντομογραφικά, θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε μερικές περιπτώσεις που αναδεικνύουν τις διπλωματικές δεξιότητες του Καποδίστρια στην προσπάθειά του να δημιουργήσει, βασικά εκ του μηδενός, ένα σύγχρονο κράτος που θα είναι δημοκρατικό και θεσμικά, ισχυρό και ταυτόχρονα θα ενσωμάτωνε τον απέραντο κόσμο των Ελληνικών κοινοτήτων. Ο Καποδίστριας, προσωπικότητα και Υπουργός εξωτερικών μιας από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, βρέθηκε να κυβερνά ένα μόνο κατ’ όνομα κράτος που δεν είχε ακόμη γεννηθεί, διαμορφωθεί και στερεωθεί 3.

Ως προς το τρίτο σημείο επισημαίνεται συμπληρωματικά ότι η κρατική κυριαρχία ως καθεστώς θεμελιώθηκε στην Βεστφαλία το 1648 κωδικοποιήθηκε στην Βιέννη το 1815 και επικυρώθηκε από όλους στον ΟΗΕ το 1945 4.

Αυτό σημαίνει ότι, ανεξάρτητα νεφελωδών μετακρατικών/διεθνιστικών παραδοχών, διόλου αμελητέων, το εθνικά ανεξάρτητο κράτος πριν και μετά την Ελληνική Επανάσταση αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί αναγκαία και μη εξαιρετέα προϋπόθεση συλλογικής ελευθερίας μιας κοινωνίας5.

Το στοίχημα για τους νεοέλληνες ήταν και συνεχίζει να είναι το κατά πόσο μέσα σε ένα ανελέητα ανταγωνιστικό κρατοκεντρικό κόσμο θα διαθέτει ισχυρούς θεσμούς, σιδερένια πολιτική και στρατιωτική οργάνωση και ρητά προσδιορισμένα και ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα στην βάση των οποίων θα αναπτύσσει μια εθνική στρατηγική εκπλήρωσής τους.

Υπέρτατο και έσχατο συμφέρον είναι η εθνική ασφάλεια και η εθνική επιβίωση του κράτους και των ομοεθνών εκτός του νεοελληνικού κράτους.

Η ουσία των πάντων και η κοσμοθεωρία που προσφέρει κοινό στρατηγικό προσανατολισμό στα μέλη μιας κοινωνίας είναι η εθνική ανεξαρτησία.

Στο σημείο αυτό χρήζει να υπογραμμιστεί ότι η εθνική ανεξαρτησία είναι η μόνη κοινή κοσμοθεωρία όλων των εθνών.

Κατοχυρώθηκε πανηγυρικά στον ΟΗΕ στο κεφάλαιο Ι και εμπράγματα αποτελεί αξίωση η οποία καθημερινά εκδηλώνεται από όλες τις συνεκτικές και βιώσιμες κοινωνίες οι οποίες θέλουν να είναι αυτεξούσιες και πολιτικά κυρίαρχες.

Αυτό σημαίνει εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία με τρόπο που επιτρέπει  απρόσκοπτη πολιτική αυτοδιάθεση στην βάση της ιστορικής κοινωνικοανθρωπολογικής και πολιτικοανθρωπολογικής ετερότητας κάθε έθνους.

Καλό είναι να τονιστεί εξαρχής πως η Ευρώπη τον 18ο και 19ο αιώνα όταν συγκροτούνταν τα Ευρωπαϊκά κράτη –κατά την διάρκεια των οποίων μπήκε στην πλάστιγγα το Ελληνικό ζήτημα– αμφιταλαντεύθηκε σε πεδία εξόχως αντιφατικά όπως η civita maxima6 που θα εξομοίωνε την εσωτερική και διεθνή ζωή πλην –πέραν του ιδεολογικού φαινομένου που περιέπλεξε τις πολιτικές συζητήσεις και τον πολιτικό στοχασμό, ιδιαίτερα τους τρεις τελευταίους αιώνες–, οδήγησε σε πολλές εκδοχές ιδεών για την έννοια Ευρώπη7:

Κατά πρώτον, η Γαλλική εξέγερση δημιούργησε στους μετά-Μεσαιωνικούς ηγεμόνες ισχυρά αντί-επαναστατικά και αντί-δημοκρατικά σύνδρομα. Ήδη, οι ευρωπαϊκές μετά-Μεσαιωνικές δυνάμεις εξελίχθηκαν σε αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες.

Υπό αυτές τις ιστορικές προϋποθέσεις, στην Βιέννη το 1815 θεμελιώθηκε όχι ένα Ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο πολιτικό σύστημα αλλά ένα αυστηρά κρατοκεντρικό σύστημα το οποίο επιπλέον ήταν και ηγεμονικό, με σκοπό στον μακροχρόνιο ορίζοντα την δημιουργία ενός ηγεμονικού κονσέρτου. Σωστά ο Μπίσμαρκ λίγες δεκαετίες μετά προειδοποίησε ότι ένα ηγεμονικό κονσέρτο είναι επισφαλές εάν όχι ανέφικτο 8.

Ενώ γύρω από την ιδέα μας ευρωπαϊκής πολιτικής κοινωνίας συμπλέκονταν ετερόκλητες απόψεις και συμφέροντα, για να καταστεί εφικτή απαιτείτο να υπάρξει κάποιου είδους ανασύσταση του κοσμοσυστήματος της Βυζαντινής Οικουμένης9.

Το γεγονός της ύπαρξης πολλών κοινωνιών και κοινοτήτων στην Ευρώπη διαφορετικών πολιτισμών, πολιτικών παραδόσεων και καταγωγικών διαμορφώσεων σήμαινε ότι θα μπορούσε να επιτευχθεί κοινός πολιτικός τόπος μόνο εντός ενός ανθρωπολογικά και πολιτικά μη εξομοιωτικού και μη εξισωτικού μετακρατοκεντρικού κοσμουστήματος που αφενός θα άφηνε την πολιτική αυτοδιάθεση και την πολιτική συγκρότηση στις κοινωνίες και αφετέρου τα νήματά τους θα ενώνονταν με μη δεσποτικό τρόπο στο επίπεδο της αυτοκρατορίας.

Παρενθετικά εκτιμώ ότι αυτό ακριβώς ήταν και συνεχίζει να είναι το ζήτημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μεταξύ δηλαδή μιας εξισωτικής και εξομοιωτικής δομής ωφελιμιστικά προσανατολισμένοι ως και οι άνθρωποι να μην έχουν πνεύμα και πολιτισμούς και μιας Ευρώπης των πατρίδων όπως υποστήριζε ο πρόεδρος ντε Γκολ που σημαίνει, βασικά κοσμοσύστημα 10.

Όμως, για λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναπτυχθούν, το Βυζαντινό πρότυπο ήταν ο μεγάλος αντίπαλος τόσο της Ρωμαιοκαθολικής Αυτοκρατορίας όσο και των Αυτοκρατοριών που την διαδέχθηκαν, και που όπως γνωρίζουμε αφενός εξελίχθηκαν σε ανταγωνιστικά κινούμενες δυναστικές αποικιοκρατικές δυνάμεις και αφετέρου στο ευρωπαϊκό επίπεδο τα κράτη πέτυχαν εσωτερική κοινωνική συνοχή με αβάστακτες εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες11.

Ακριβώς, το μεγάλο στοίχημα του Καποδίστρια ως Έλληνα ηγέτη και κυβερνήτη, και όχι μόνο αυτού, ήταν κατά πόσο παρά τις αντιξοότητες τις δεκαετίες του 1820 και 1830, αφενός, θα δημιουργούσε ένα κράτος θεσμικά ισχυρό παρόμοια με τα άλλα κράτη της Δύσης, και αφετέρου, θα επέτρεπε τόσο την συνέχιση της δημοκρατικής αυτοκυβέρνησης των Κοινοτήτων όσο και την αντιπροσώπευσή τους στο κρατικό επίπεδο με τρόπο που θα συμψηφιζόταν δημοκρατικά οι πολιτικές τους βουλήσεις και τα πολιτικά τους συμφέροντα 12.

Αναμφίβολα, ένας εξαιρετικά δύσκολος σκοπός, ιδιαίτερα τόσο λόγω των αντί-δημοκρατικών τάσεων στις ηγεμονικές δυνάμεις όσο και λόγω κατάστασης των νεοελλήνων μετά την κατά βάση αποτυχία της Επανάστασης.

Στο σημείο αυτό, καλό είναι να τονιστεί ότι η δημιουργία του νεοελληνικού κράτους απαιτούσε τόσο συσσωμάτωση των Ελληνικών κοινοτήτων όσο και ορθή εκτίμηση για την κρατοκεντρική θεμελίωση του σύγχρονου διεθνούς συστήματος πριν και μετά το Κογκρέσο της Βιέννης το 1815.

Κατά την διάρκεια της ιστορικής φάσης μετά την Βιέννη οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι μεταξύ των ηγεμονικών δυνάμεων οδήγησαν στην ύπαρξη σήμερα δύο εκατοντάδων κρατών και διεθνών θεσμών. Η κατανόηση της θέσης ενός κράτους στην διεθνή πολιτική, εν τούτοις, είναι ελλειμματική εάν δεν είναι πλήρως κατανοητό πως σε ένα οποιοδήποτε κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα (συμπεριλαμβανομένου του κλασικού των Πόλεων) η διεθνής τάξη και σταθερότητα ήταν και συνεχίζει να είναι συνάρτηση της ισορροπίας δυνάμεων. Οι ηγεμονικοί ανταγωνισμοί, προστίθεται, συμπεριλαμβανομένων των ανταγωνισμών στο Συμβούλιο Ασφαλείας μετά το 1945, ακυρώνουν τόσο μια παγκόσμια ηγεμονική τάξη όσο και κάθε έννοια συλλογικής ασφάλειας 13.

Μελετώντας τον Καποδίστρια γίνεται σαφές ότι ως πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος μιας μεγάλης δύναμης γνώριζε επαρκώς την δομή, τις λειτουργίες και την εξέλιξη το διεθνούς συστήματος. Ίσως και να ήταν και ο μόνος που το γνώριζε τόσο καλά στην Ελλάδα.

Η κατάρρευση των δύο μεγάλων αυτοκρατοριών της πριν τον 16ο αιώνα και στην συνέχεια των αυτοκρατορικών δομών της περιόδου μετά την Συνθήκη της Βεστφαλίας, συνάμα και οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, οδήγησαν στην δημιουργία ενός διεθνούς συστήματος δύο εκατοντάδων κυρίαρχων κρατών, διαφορετικού μεγέθους, διαφορετικής ισχύος, διαφορετικής ανάπτυξης και διαφορετικών δυνατοτήτων.

Επειδή επί δύο αιώνες διαρκείς αποτυχίες και εθνικές καταστροφές έχουν ως αίτιο την ελλειμματική γνώση της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής, καλό είναι να επιμείνουμε στα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου διεθνούς συστήματος, τις εγγενείς λειτουργίες του, στον αθέσπιστο χαρακτήρα των διανεμητικών λειτουργιών της ισχύος και την μηδενική πολιτική ηθική. Ως προς το τελευταίο, ουκ ολίγοι, και όχι μόνο στην Ελλάδα, αγνοούν την  εξαιρετικά ορθολογική και λογική παρατήρηση του Μακιαβέλλι ότι «η ηθική είναι προϊόν πολιτικής» και ότι είναι ένα πράγμα η προσωπική, άγνωστη και κυμαινόμενη ατομική ηθική του καθενός και άλλο η πολιτική ηθική η οποία εκπορεύεται από μια κοινωνία και το κοινωνικοπολιτικό της σύστημα.

Το γεγονός ότι το διεθνές σύστημα είναι εξ ορισμού άναρχο είναι, κατά τα άλλα, ορατό με γυμνό οφθαλμό και καταμαρτυρείται τόσο από τα γραφόμενα στους καταστατικούς χάρτες των διεθνών θεσμών όσο και από την καθημερινή και ορατή διεθνή πολιτική. Πώς να συμβαίνει αλλιώς όταν όλοι γνωρίζουμε ότι απουσιάζει μια παγκόσμια κοινωνία, μια παγκόσμια εξουσία οποιουδήποτε είδους ή μια παγκόσμια κυβέρνηση των κυβερνήσεων.

Εξ ορισμού, λοιπόν, οι διεθνείς θεσμοί είναι θεσμοί διεθνούς τάξης και η τήρησή της όπως όλοι ξέρουμε αφορά την διεθνή ασφάλεια και όχι κάποιο κριτήριο παγκόσμιας πολιτικής ηθικής επειδή όπως μόλις υπογραμμίσαμε απουσιάζει μια παγκόσμια κοινωνία και ένα παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που θα μπορούσε αν υπήρχε να ορίσει μια παγκόσμια πολιτική ηθική. Η επίκληση, κατά συνέπεια, κάποιων κριτηρίων πολιτικής ηθικής πέραν αυτών που ορίζονται εντός κάθε κράτους και που είναι διαφορετικά για κάθε κοινωνία, δεν είναι μόνο ανορθολογική και παράλογη, αλλά και πολιτικά επικίνδυνη για το κράτος του οποίου η πλειονότητα των μελών νεφελοβατεί. Βασικά, αυτό είναι κάθε είδους διεθνισμός/οικουμενισμός και τα συναρτημένα ιδεολογικά δόγματα τα οποία ιστορικά πάντα ήταν μεταμφιέσεις των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος14.

Η μετά-Επαναστατική εποχή η ηγεμονική τάξη όπως ορίστηκε στην Βιέννη δεν σχετιζόταν με κάποια διεθνή ηθική αλλά με συμφέροντα και ο Ιωάννης Καποδίστριας ως Υπουργός Εξωτερικών μιας μεγάλης δύναμης το γνώριζε πολύ καλά. Τα ίδια βέβαια ισχύουν και στις μέρες μας. Όσον αφορά την κατ’ όνομα συλλογική ασφάλεια στο πλαίσιο του ΟΗΕ ακυρώνεται από τους ηγεμονικούς ανταγωνισμούς, ενεργοποιείται εάν και όταν συμφωνούν οι μεγάλες δυνάμεις του ΣΑ και η εμπειρία δείχνει πως αυτό συμβαίνει πολύ σπάνια και δεν αφορά κάποια ανιδιοτελή στάση αλλά συναλλαγές αυτών των μεγάλων δυνάμεων 15.

Συνοψίζουμε λοιπόν το πολύ σημαντικό ζήτημα της ηθικής στην διεθνή πολιτική μετά την Ελληνική Επανάσταση αλλά και στις μέρες μας υπογραμμίζοντας ότι η πολιτική ηθική ορίζεται μόνο στο εσωτερικό κάθε κράτους όπου υπάρχει κοινωνία και κοινωνικοπολιτικό σύστημα που διαρκώς ορίζει την ανά πάσα στιγμή διανεμητική δικαιοσύνη και τις συναρτημένες με αυτή κανονιστικές δομές 16. Ασφαλώς, πολιτικές ομάδες διεθνικές και άλλες εμφανίζονται να έχουν κοινές παραδοχές πολιτικής ηθικής. Αυτό όμως δεν είναι πολιτικά άξιο λόγου γιατί για να αποκτήσουν πολιτική σημασία απαιτείται να διαθέτουν κράτος (και όταν δεν διαθέτουν το πιο λογικό είναι να συνειδητά ή ανεπίγνωστα να μετατρέπονται σε εξαρτημένες μεταβλητές του ενός ή άλλου κρατικού συμφέροντος 17). Στην κρατοκεντρική διεθνή πολιτική η θέσπιση των διανεμητικών λειτουργιών της ισχύος είναι ανέφικτη, εξ ου και στην διεθνή πολιτική κανείς μπορεί να μιλά μόνο για διεθνή τάξη, σχέσεις ισχύος και ισορροπία δυνάμεων και «όταν αυτό δεν ισχύει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται» ή και εξοντώνεται 18.

Δεδομένου ότι υπήρξε υψηλόβαθμος διπλωμάτης μιας μεγάλης δύναμης της εποχής, η εμβληματική παρουσία του Ιωάννη Καποδίστρια στην νεοελληνική ιστορία χαρακτηρίζεται, ακριβώς, από το γεγονός ότι γνώριζε πως θα πρέπει όχι να επιδίδεται σε ηθικολογίες αλλά να ελίσσεται στα περιθώρια των ανταγωνισμών των μεγάλων δυνάμεων. Αυτό στην στρατηγική ανάλυση ονομάζεται πελατειακές σχέσεις (patron-client relations).
Η στρατηγική θεωρία διαχειρίζεται τα πιο πάνω ζητήματα υπό το πρίσμα δύο αλληλένδετων προσεγγίσεων.

Αφενός, υπό ένα ευρύτερο πρίσμα, των δυνατοτήτων εσωτερικής και εξωτερικής εξισορρόπησης, δηλαδή αύξησης των εσωτερικών συντελεστών ισχύος και συγκρότησης συμμαχιών, και αφετέρου, των πελατειακών σχέσεων (patron-client relations) για τις οποίες θα πούμε δύο λόγια εδώ 19.

Η θεωρία πελατειακών σχέσεων ως κλάδος της στρατηγικής θεωρίας διαχειρίζεται την ασυμμετρία ισχύος μεταξύ ισχυρών και συγκριτικά λιγότερο ισχυρών κρατών. Τα λιγότερο ισχυρά κράτη επιχειρούν, λογικά, να επιτύχουν ισόρροπες σχέσεις, ισόρροπες συναλλαγές και παραστάσεις πάνω στην πλάστιγγα κόστους-οφέλους που θα οδηγήσουν το ισχυρό κράτος σε ευνοϊκές για αυτό αποφάσεις.

Η εμπειρική μελέτη των ζητημάτων αυτών προκαλεί εντύπωση για το πόσο μπορούν να ωφεληθούν καλά οργανωμένα λιγότερο ισχυρά κράτη όταν κινούνται με δεξιότητα και εξεζητημένα στα περιθώρια των ηγεμονικών ανταγωνισμών και του κόστους-οφέλους του ισχυρού κράτους, ανάλογα με την συμμαχία, ουδετερότητα ή αμφίσημες κινήσεις του λιγότερο ισχυρού κράτους 20.

Τονίζεται και υπογραμμίζεται, και αυτό ενέχει μεγάλη σημασία όταν μελετάμε τον ρόλο του Ιωάννη Καποδίστρια. Τότε, αμέσως μετά την Ελληνική Επανάσταση όπως και δύο αιώνες μετά, ότι η επιτυχία των λιγότερο ισχυρών κρατών εξαρτάται από την κυρίαρχη πολιτική και στρατηγική κουλτούρα και από την κατανόηση της διεθνούς πολιτικής σε όλο το πολιτικό φάσμα.

Επιτυχείς συναλλαγές στην διεθνή πολιτική, βέβαια, απαιτούν καλά οργανωμένο κράτος, ομοφωνία για ζητήματα έσχατων λογικών που αφορούν την επιβίωση της κοινωνίας και στρατηγικά σχέδια που στηρίζουν όλοι ή η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών και της πολιτικής ηγεσίας.

Μετά την Επανάσταση και όταν ανάλαβε ο Καποδίστριας ενώ υπήρξε πρωτοπόρος αυτού που σήμερα στην στρατηγική θεωρία ονομάζουμε πελατειακές διαπραγματεύσεις οι αποφάσεις του και οι κινήσεις του δυσχεραίνονταν αφάνταστα για αντικειμενικούς λόγους:

1^ον Βασικά κράτος δεν υπήρχε,

2^ον Η επί αιώνες αυτοτελής κίνηση των Κοινοτήτων εδραζόταν μεν πάνω σε μια μεγάλη κοσμοθεωρία επανασύστασης ενός ευρύτερου κοσμοσυστήματος πλην ως πολιτικά οργανωμένες κοινότητες με μακραίωνες σχέσεις με υπέρτερες εξουσίες ανάπτυξαν δικά τους ένστικτα αυτοσυντήρησης που δεν συνέκλιναν πάντα, κατ’ ανάγκη,

3^ον  Στις Εθνοσυνελεύσεις μετά την Επανάστασσ ναι μεν βάραινε η Ελληνικότητα και οδηγούσε σε συλλογικές αξιώσεις λίγο πολύ προσανατολισμένες προς την Ιθάκη της δημοκρατικής συγκρότησης στην βάση των Ελληνικών –πολιτικών παραδόσεων, πλην απουσίαζε μια ενοποιός δομή που χάρασσε στρατηγική εκπλήρωσης αυτών των μεγάλων για την εποχή εκείνη σκοπών.

4^ον Ο Καποδίστριας έπρεπε να περνά ταυτόχρονα μέσα από τις ηγεμονικές Συμπληγάδες και τις Συμπληγάδες των συχνά ανταγωνιστικών Κοινοτήτων. Επειδή απουσίαζε ένας κεντρικός πολιτικός και θεσμικός άξονας όταν ο Καποδίστριας ανέλαβε την εξουσία γρήγορα συνειδητοποίησε ότι καθόταν πάνω σε ένα ανύπαρκτο κράτος, πάνω στις κινούμενες σεισμικές πλάκες των Ελληνικών κοινοτήτων ή και των άτοπων προσωπικών φιλοδοξιών οι οποίες όπως συχνά συμβαίνει στην ιστορία υπερφαλάγγιζαν το κοινό συμφέρον.

5^ον Παρά την νίκη του στο πεδίο των διπλωματικών ελιγμών η επιβλητική του παρουσία ακυρώθηκε, εκτιμώ, για αντικειμενικούς λόγους: Οι μεγάλες δυνάμεις και πιο συγκεκριμένα η Μεγάλη Βρετανία εκμεταλλεύτηκε την ροπή ανεξάρτητων συναλλαγών των κοινοτήτων με υπέρτερες δυνάμεις και το αποτέλεσμα είναι η δολοφονία του. Ναι μεν τελικά το νεοελληνικό κράτος ιδρύθηκε πλην εξαρχής τέθηκε σε τροχιά εξάρτησης και ακύρωσης των αφετηριακών μετά-Επαναστατικών αξιώσεων για δημοκρατική πολιτική συγκρότηση βασισμένη στις ιστορικά μιλώντας δημοκρατικά συγκροτημένες Κοινότητες 21.

Με κάθε αντικειμενικό κριτήριο ήταν εξαιρετικά δυσχερές να ανατραπεί η πρόνοια του Πρωτοκόλλου της Αγίας Πετρούπολης των Μεγάλων δυνάμεων για μια ημι-αυτόνομη και φόρου υποτελή στον Σουλτάνο περιοχή, βασικά στην Πελοπόννησο. Αυτή βασικά ήταν η θέση των μεγάλων δυνάμεων και ιδιαίτερα της Μεγάλης Βρετανίας 22. Της μεγάλης δηλαδή ναυτικής δύναμης από τον 16 μέχρι τον 20 αιώνα η οποία ασκούσε ασφυκτικό έλεγχο πάνω στην Περίμετρο της Ευρασίας. Την γεωπολιτική δηλαδή ζώνη που αρχίζει από την Ευρώπη και καταλήγει στην Κίνα 23. Η Βρετανία, και η μελέτη της στρατηγικής της απέναντι στην αξίωση των Ελλήνων μετά την Επανάσταση, καταμαρτυρεί ότι δεν ήθελε να διαδεχθεί την Οθωμανική Αυτοκρατορία κάποιο ισχυρό κράτος σε κεντρικό σημείο που θα μπορούσε μελλοντικά να αμφισβητήσει την κυριαρχία της ή να συμμαχήσει με την Ρωσία.

Οι Έλληνες όμως ήθελαν ανεξαρτησία εξ ου και οι κύριοι σκοποί της στρατηγικής του Καποδίστρια ήταν, ΠΡΩΤΟΝ, πλήρως ανεξάρτητο κράτος, ΔΕΥΤΕΡΟΝ, εκτεταμένη Επικράτεια 24 και ΤΡΙΤΟΝ, δημοκρατική συγκρότηση σε όλα τα επίπεδα σύμφωνα με τις μακραίωνες Ελληνικές παραδόσεις.

Το πέρασμα μέσα από πολλές συμπληγάδες που δημιουργούσαν αρνητικές για τους Έλληνες αντιπαραθέσεις ή συγκλίσεις των ηγεμονικών δυνάμεων, ιδιαίτερα όταν η ισχυρότερη δύναμη ήταν η ΜΒ η οποία ήταν αρνητική στην ανάδειξη ενός ισχυρού Ελληνικού κράτους πάνω στο κρίσιμο αυτό σημείο της Ευρασίας, ήταν για τον Καποδίστρια ένα στοίχημα και μια επικίνδυνη σχοινοβασία.

Μπορεί η διπλωματική δεξιότητα του Καποδίστρια να ενόχλησε και να έφερε τον θάνατό του, αλλά σχοινοβάτησε επιτυχώς και κέρδισε το στοίχημα με μεθοδικές κινήσεις που έγινε αποδεκτή αντί ένα υποτελές κρατίδιο μόνο στην Πελοπόννησο η διεύρυνση από τον Θερμαϊκό μέχρι τον Αμβρακικό με συμπερίληψη της Εύβοιας και των Κυκλάδων.

ΚΑΤ’ ΑΡΧΑΣ αυτό τον σκοπό τον κατάθεσε εξαρχής με τρόπο αριστουργηματικό: Στερημένος ρητορικών δημαγωγικών συνθημάτων γνώριζε ότι με μέριμνα να μην θίγεις ευαίσθητες χορδές και ζωτικά συμφέροντα καταθέτεις εξαρχής και αποφασιστικά αυτή την αξίωση και ταυτόχρονα θολώνεις επιδέξια τα νερά για να κατευνάσεις ανησυχίες των μεγάλων δυνάμεων.

Για παράδειγμα, χωρίς να το θέσει επιτακτικά επί τάπητος μίλησε για το λογικό, το ιστορικά δίκαιο και στρατηγικά ορθολογιστικό να βρεθούν όλοι οι Έλληνες κάτω από το Ελληνικό κράτος.

Γενικεύοντας μίλησε και για την ανάγκη συμπερίληψης της Κύπρου, της Κρήτης και περιοχών της Μικράς Ασίας όπου κατοικούσαν Έλληνες 25.

Ο Καποδίστριας γνώριζε ότι μια σημαντική διπλωματική μεθόδευση είναι να καταθέτεις στην διεθνή αρένα αξιώσεις στις οποίες βοηθούντος και του ενδιαφερόμενου οι μεταλλαγές συμφερόντων, στάσεων και συμπεριφορών δημιουργούν ευκαιρίες εκπλήρωσής τους.

Το αντίθετο συμβαίνει εάν και αυτό που οι άλλοι έστω και αν δεν το θέλουν το θεωρούν αυτονόητο εσύ καταθέτεις αξιώσεις που κάνουν τους άλλους να σε θεωρούν αναλώσιμο οδηγώντας σε με την πρώτη ευκαιρία στην Κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων.

Όντας σε εξαιρετικά αδύναμη θέση η Ελλάδα ο Καποδίστριας κατόρθωσε να σχοινοβατήσει επιτυχώς επί χρόνια. Χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων.

• «Δια βαθμών προχωρείν» σύμφωνα με τα ισχύοντα κάθε πολιτικής συγκυρίας χωρίς εν τούτοις να εγκαταλείπει τον τελικό σκοπό 26.
• Κατεύναζε τις Βρετανικές ανησυχίες λόγω της παρελθούσας θέσης του στην Ρωσική διπλωματία αλλά ταυτόχρονα μεριμνούσε με χωριστούς παράλληλους διαλόγους να διασπάσει το μέτωπο Λονδίνου – Παρισιού που η ΜΒ κατόρθωσε να δημιουργήσει όσον αφορά τα εδαφικά όρια.
• Χαρακτηριστικά, κινούμενος ευέλικτα και επιδέξια και για να ανατρέψει τα σχέδια της Βρετανίας που δεν ήθελε ανεξάρτητο κράτος ή ραγδαία αποδυνάμωση των Οθωμανών λόγω Ρωσικών κινήσεων, ο Καποδίστριας έπεισε την Γαλλία με αποτέλεσμα να αποφασιστεί η αποστολή Γαλλικών στρατευμάτων στην Πελοπόννησο 27.
• Ακόμη πιο σημαντικό επιτυγχάνει το ακατόρθωτο: Σε μια εποχή που Λονδίνο και Παρίσι συνομιλούσαν για μείωση της Ρωσικής επιρροής προωθεί την ειρηνική αποχώρηση των Αιγυπτίων με παράλληλες επαφές με τις δύο μεγάλες δυνάμεις, για παράδειγμα μεταβαίνοντας στην Ζάκυνθο και πείθοντας τον Κόδριγκτον να πάει στην Αίγυπτο τον Αύγουστο του 1828 και να υπογράψει συνθήκη αποχώρησης των στρατευμάτων από την Πελοπόννησο.
• Λίγο μετά στην συνάντηση των τριών Πρέσβεων των μεγάλων δυνάμεων στον Πόρο ενώ οι οδηγίες προς τους Πρέσβεις προνοούσαν αποφάσεις κοντά στις Αγγλικές θέσεις με μοναδική διπλωματική δεξιότητα και με πλήρη γνώση των συμφερόντων και των στρατηγικών επιλογών των τριών ηγεμονικών δυνάμεων προτάσσει ήπια επιχειρήματα περί σταθερότητας επικαλούμενος τα Τουρκικά σχέδια με αποτέλεσμα οι πρέσβεις να προτείνουν σύνορα από τον κόλπο του Βόλου μέχρι την Άρτα, απόδοση της Εύβοιας, της Σάμου και της Κρήτης.
  • Ο Καποδίστριας ήταν εκεί παρών στον Πόρο και εκμεταλλεύτηκε την παλιά στενή φιλία του όταν ήταν διπλωμάτης με τον Βρετανό πρέσβη Κάνιγκ
• Οι προτάσεις των Πρέσβεων στον Πόρο, βέβαια, προσέκρουσαν στον Ουέλλιγκτων πλην η βήμα-βήμα επιδέξια και μεθοδική προώθηση της Ελληνικής υπόθεσης κέρδιζε έδαφος με τον Καποδίστρια να ελίσσεται διαρκώς με επιχειρήματα και επαφές που ενθάρρυναν φιλικές τάσεις και αποδυνάμωναν εχθρικές για την υπόθεση των Ελλήνων στάσεις.
• Τέλος του 1829 αρχές του 1830 η διπλωματική δεινότητα και οι επιτυχίες του Καποδίστρια προκαλεί ταλαντεύσεις της Βρετανικής στάσης που τάσσεται μεν υπέρ της πλήρους ανεξαρτησίας αλλά πείθει τις άλλες δυνάμεις να περιορίσουν τα όρια.
  • Ο Καποδίστριας και πάλι σχοινοβατεί επιτυχώς: όταν οι δυνάμεις αξιώνουν αποχώρηση των στρατευμάτων από μερικές περιοχές η στάση του ήταν ένα επιτυχές μίγμα επίκλησης των συμφωνιών, επίκλησης της κατάστασης στο έδαφος και όρους απόσυρσης των Τούρκων που επειδή ήταν δύσκολοι κατοχύρωναν τις δικές του προτάσεις για τα σύνορα.

Ενώ βήμα-βήμα ο Καποδίστριας προωθούσε τους Ελληνικούς σκοπούς η Βρετανία μετά την αλλαγή στην Γαλλία τον Ιούλιο που έφερε το Παρίσι πιο κοντά στο Λονδίνο παρά στην Μοσχα ο νέος Υπέξ της Βρετανίας Πάλμερστον ναι μεν δέχεται την συμπερίληψη της Στερεάς Ελλάδας στο νέο κράτος αλλά αποφασίζουν ταυτόχρονα την απαλλαγή από τον Καποδίστρια.

Στην Ελλάδα βρήκαν εύκολο έδαφος: Ακριβώς, επειδή το σχέδιο του Καποδίστρια ήταν ένα ισχυρό κράτος πολλοί προύχοντες και προεστοί των κοινοτήτων τόσο λόγω φόβων ότι θα χάσουν εξουσίες όσο και επειδή τους καλλιέργησαν οι μεγάλες δυνάμεις, αλλάζουν ένα κλίμα σχετικής συναίνεσης τριών περίπου χρόνων γύρω από κεντρικά ζητήματα και αποδυναμώνουν τον Έλληνα κυβερνήτη στις διαπραγματεύσεις του.

Οι κινήσεις του Καποδίστρια βέβαια πέτυχαν γιατί στο Πρωτόκολλο του Λονδίνου στις 24 Σεπτεμβρίου 1831 τα σύνορα προσεγγίζουν τις προτάσεις του Έλληνα κυβερνήτη πλην δεκατρείς μέρες μετά δολοφονείται. Οι μεγάλες δυνάμεις και ιδιαίτερα η Βρετανία ναι μεν οδηγήθηκαν σε αλλαγή θέσης πλην ο Καποδίστριας ήταν πολύ μεγάλος ηγέτης που ενδεχομένως θα οδηγούσε σε ακόμη μεγαλύτερες επιτυχίες ανατρέποντας τις στρατηγικές επιλογές για το πώς θα εξελισσόταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία και η περιφέρειά μας. Η δολοφονία του οδηγεί ευθέως στην ξένη εξάρτηση και στην ξενοκρατία. Δεν μιλώ μόνο για τότε αλλά από τότε μέχρι σήμερα.

Οφείλεται πρωτίστως στην ταυτόχρονη κατάργηση αφενός της αυτοδιοίκησης των κοινοτήτων που στέρησε τους Έλληνες της δυνατότητα πολιτικής αυτοδιάθεσης την οποία εν μέρει διέθεταν ακόμη και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και αφετέρου της αποτυχίας δημιουργίας ενός πραγματικά ανεξάρτητου κράτους με πλήρη εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία εντός του οποίου οι πολίτες θα επιδίδονταν στο άθλημα του Κοινωνικού και Πολιτικού γεγονότος. Εξάρτηση και απουσία πολιτικής σημαίνει εξώθηση των πολιτών προς την ιδιωτεία.

1 Ομιλία σε ημερίδα της Σχολής Εθνικής ‘Αμυνας και του Κέντρου Ευρωπαϊκών Μελετών & Σπουδών «Ιωάννης Καποδίστριας»,

2 Για το Κογκρέσο της Βιέννης βλ. την εισήγηση «Το Κογκρέσο της Βιέννης και σύγχρονη διεθνής πολιτική», http://www.ifestosedu.gr/130concert_of_powers.htm.

3 Ο Διονύσης Τσιριγώτης παραθέτει το εξής πολύ σημαντικό απόσπασμα συνομιλίας του Καποδίστρια με τον πρόεδρο της αντικυβερνητικής επιτροπής Γ. Μαυρομιχάλη τον Ιανουάριο του 1828. Αυτή ήταν η κατάσταση των Επαναστατημένων Ελλήνων μια δεκαετία μετά την έναρξη της Επανάστασης όπως εδώ την καταγράφει ο Καποδίστριας: «[…] … Ως ψάρι εις το δίχτυ σπαράζει εις πολλούς κινδύνους ακόμη η ελληνική ελευθερία. Μου δώσατε τους χαλινούς του κράτους. Τίνος κράτους; Μετρούμε εις τα δάκτυλα την επικράτειάν μας. Τ’ Ανάπλι, την Αίγιναν, Πόρο, Ύδρα, Κόρινθο, Μέγαρα, Σαλαμίνα. Ο Ιμπραϊμης κρατεί τα κάστρα και το μεσόγειο της Πελοποννήσου, ο Κιουτάγιας τη Ρούμελη, πολλά νησιά βασανίζονται από αυτεξούσιο στρατιώτη και από πειρατείαν, τα δύο μεγάλα καράβια μας είναι αραγμένα ξαρμάτωτα εις τον Πόρο, η Αθήνα έφαγε πέρυσι τους ανδρειωτέρους των Ελλήνων. Που το θησαυροφυλάκιον του έθνους; Ακούω επουλήσατε και την δεκατία του φετεινού έτους, πρίν σπαρθεί ακόμα το γέννημα× ο τόπος είναι χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι, σκόρπιοι εις τα βουνά και εις τα σπήλαια× το δημόσιο είναι πλακωμένο από δύο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, αλλά τόσα ζητούν οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη εις τους Άγγλους δανειστάς× ανάγκη να την ελευθερώσουμε με την ίδια απόφαση ως την ελευθερώσαμε και από τα άρματα του Κιουταγιά και του Αιγυπτίου.[…]» «Ένα μόνο φοβούμαι πολύ και με δέρνει υποψία, τρέμω την απειρία σας. Αν η νέα κυβέρνηση τύχει να συγκρουσθεί με συμφέροντα ξένων δυνάμεων-επειδή κάθε τόπος έχει χωριστά το μυστήριο της ζωής του, το νόμο της ευτυχίας του- αν πλανεθεί ο ελληνισμός και σηκώσει σκοτάδι μεταξύ μας ώστε εσείς να μη διαβάζετε εις την καρδίαν μου, θολωθούν και εμένα οι οφθαλμοί, ποιος ηεξύρει;… που θα πάμε, τι θα γένουμε; ετινάξατε το καβούκι των αλλοφύλων, αλλ’ οι πλεκτάνες της διπλωματίας έχουν κλωστές πλανήτριες, φαρμακερές, κλωστές θανάτου, άφαντες και εσείς δεν τις εννοείτε. Κατεβαίνω πολεμιστής εις το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων που είναι φυτευμένος εις ψυχάς πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας αν βασιλεύση εις την καρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό× φιλήκοος των ξένων είναι προδότης». Βλ. Διονύσης Τσιριγώτης, «Ο Ιωάννης Καποδίστριας κα η Μεγάλη ιδέα» (δοκίμιο υπό έκδοση σε συλλογικό τόμο το 2018). Το κείμενο που παραθέτει ο Δ. Τσιριγώτης αντλείται από το Τάσος Βουρνάς, Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, Αθήνα: εκδόσεις αδελφών Τολίδη, 1974, σ. 212-214.

4 Για την διαδρομή και την συγκρότηση το σύγχρονου διακρατικού συστήματος βλ. την εισήγηση «ο μεταβατικό σύστημα της Βεστφαλίας και του ΟΗΕ», αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/105Ethnokratos.htm. Επίσης την εισήγηση Tο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα και η διαδρομή της ανθρωποκεντρικής πολιτικής θεμελίωσης http://wp.me/p3OlPy-1id.

5 Το γεγονός ότι το κράτος είναι ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας μιας κοινωνίας αποτελεί βασική θέση του βιβλίου Κοσμοθεωρία των Εθνών (Εκδόσεις Ποιότητα) αλλά και άλλων μονογραφιών του υπογράφοντος. Βλ. επίσης

6 Αυτά τα ρεύματα σκέψης εξετάζονται με εξαίρετο τρόπο στο εμβληματικό βιβλίο Martin Wight, Διεθνής Θεωρία, Τα Τρία Ρεύματα Σκέψης  (Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα, 1998), σελ. 41.

7 Εκτιμώντας την επιβλητική ιστορική παρουσία του Ιωάννη Καποδίστρια απαιτείται να λαμβάνονται υπόψη κάποιες ειδοποιοί διαφορές. Πιο συγκεκριμένα, ενώ ήταν εμποτισμένος με τις Ελληνικές πολιτικές παραδόσεις ήταν ταυτόχρονα και διπλωμάτης μιας εκ των μεγάλων δυνάμεων που σύναψαν το ηγεμονικό κονσέρτο της Βιέννης. Κατά βάση, λογικό είναι ο σκοπός του για συνένωση των Ελλήνων κάτω από ένα θεσμικά ισχυρό και δημοκρατικά συγκροτημένο κράτος να τον υποχρέωνε να κάνει ελιγμούς και αναβολές για να μην βηματίζει ενάντια στο κλίμα της εποχής. Λογικό είναι να ειπωθεί ότι αφού αυτός ήταν ο σκοπός η επιτυχία του εγχειρήματός του και των νεοελλήνων στο σύνολό τους εξαρτώνταν από αυτούς τους ελιγμούς.

8 Το άτοπο μιας τέτοιας προσδοκίας προσδιορίστηκε από τον Μπίσμαρκ και οι δύο τελευταίοι αιώνες τον επιβεβαίωσαν. Όταν ένας Ρώσος διπλωμάτης χρησιμοποίησε την λέξη «χριστιανοσύνη» ο Βίσμαρκ τον ρώτησε: «Τι εννοείς με την λέξη χριστιανοσύνη;». Ο διπλωμάτης απάντησε: «Ορισμένες Μεγάλες Δυνάμεις». Ο Βίσμαρκ απάντησε: «Και τι συμβαίνει αν δεν συμφωνούν μεταξύ τους;». Παρατίθεται στο Martin Wight, Διεθνής Θεωρία, Τα Τρία Ρεύματα Σκέψης ό.π

9 Για το κοσμοσύστημα υπό γνωσιολογικό πλαίσιο βλ. τα έργα του Γιώργου Κοντογιώργη, ιδι. το Ελληνικό Κοσμοσύστημα, τ. Α και Β (Εκδόσεις Σιδέρη) και το Η δημοκρατία ως ελευθερία (Εκδόσεις Πατάκη).

10 Τα ζητήματα αυτά εξετάστηκαν σε πολλές μονογραφίες και δοκίμια του γράφοντος. Βλ., ιδ. το κεφ. 6 του Κοσμοθεωρία των Εθνών, ό.π. όπου και αποκρυσταλλώνονται κάποια πράγματα. Επίσης, το κεφ. 3 του Διπλωματία και στρατηγική των μεγάλων Ευρωπαϊκών δυνάμεων (Εκδόσεις Ποιότητα) όπου αναπτύσσονται οι θέσεις του προέδρου Ντε Γκολ γύρω από το ζήτημα αυτό. Επίσης βλ. το δοκίμιο Π. Ήφαιστος, «εθνοκράτος versus ωφελιμιστικός διεθνισμός και το θολό ιδεολογικό Βασίλειο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», http://wp.me/p3OlPy-1kW. Επίσης του ιδίου «EE: Το «ιδεαλιστικό» παρελθόν προσδιορίζει το παρόν, το μέλλον και την νεκρανάσταση του Δαρβίνου» http://wp.me/p3OlPy-1gC , «Ευρωπαϊκή ένωση: Πρότυπο ενός εθνοκρατοκεντρικού κόσμου ή μιας υπερκρατικής δεσποτείας; http://wp.me/p3OlPy-Nl, «Περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη; Απάντηση: Όση πρέπει σύμφωνα με την εθνοκρατοκεντρική της φύση» http://wp.me/p3OlPy-PI. 

11 Βλ. το Adam Watson, Η εξέλιξη της διεθνούς κοινωνίας (Εκδόσεις Ποιότητα). Στο κεφ. 6 περιγράφει το πώς συντελέστηκε η «εσωτερική συνοχή».

12 Για τα ζητήματα αυτά βλ. την εμπεριστατωμένη ανάλυση του Γιώργου Κοντογιώργη στο δοκίμιο «Το “κράτος” του Καποδίστρια. Μια συγκριτική αποτίμηση σε σχέση με την απολυταρχία της εποχής και το κράτος-έθνος», Πάπυροι, Τόμος 3, 2014.

13 Όσο προχωράμε στον 21ο αιώνα, επιπλέον, και το διεθνές σύστημα, καθίσταται πολυπολικο και η ηγεμονική διαπάλη για την πλανητική κατανομή ισχύος οξύτερη και βαθύτερη. Βλ. Π. Ήφαιστος, «Στρατηγική αντιπαράθεση στην μεταψυχροπολεμική εποχή και αστάθμητοι ανθρωπολογικοί παράγοντες της μετά-αποικιακής εποχής»* στο Μάζης Ι. (επιμ.) Εξεγέρσεις στον Αραβομουσουλμανικό Κόσμο: Ζητήματα Ειρήνης και Σταθερότητας στη Μεσόγειο (Εκδόσεις ΛΕΙΜΩΝ 2013).

14 Βλ. ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογία versus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένων ­– http://wp.me/p3OlPy-1bH – http://wp.me/p3OqMa-13c. Επίσης «ΕE: ΤΟ «ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΟ» ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ» http://wp.me/p3OlPy-1gC – http://wp.me/p3OqMa-19E, όπου και σχετικά παραθέματα από τον Edward H. Carr κ.α.

15 Βλ. το δοκίμιο, «Διεθνές δίκαιο και θανατηφόρες (για το διεθνές δίκαιο) αιτιολογήσεις Συλλογική ασφάλεια υπό το πρίσμα των θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου και τα αίτια πολέμου»,   http://www.ifestosedu.gr/36IRIL.htm

16 Μια ειδοποιός διαφορά που αξίζει να επισημανθεί είναι ότι μια κοινωνία ή Κοινότητα θα μπορούσε εντός ενός κράτους να διαθέτει επαρκή περιθώρια να αυτοθεσπίζεται αυτεξούσια για τις δικές της υποθέσεις. Αυτό ίσχυε για τις Πόλεις και τα Κοινά της Βυζαντινής Οικουμένης και εν μέρει των ίδιων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το ίδιο και στις μέρες μας ενίοτε δίνεται μια τέτοια δυνατότητα σε μερικές μειονότητες, πχ στην Καταλονία, στην Κορσική, στους Βάσκους και στους Γαλλόφωνους του Καναδά, πλην το κεντρικό κράτος καταμαρτυρούμενα καιροφυλαχτεί αυτό να μην οδηγήσει σε απόσχιση.

17 Βλ. δοκίμια στο «στρατηγική μαλακής ισχύος – soft power και διεθνικοί δρώντες». http://www.ifestosedu.gr/47SoftPower.htm

18 Θουκυδίδης στον Πελοποννησιακό Πόλεμο στον διάλογο Μήλιων – Αθηναίων.

19 Για δοκίμιο όπου αναφέρονται τα βασικά ζητήματα της θεωρίας πελατειακών σχέσεων βλ, το δοκίμιο «Πελατειακές σχέσεις» (patron-clientrelations) μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών στο σύγχρονο … http://wp.me/p3OlPy-wB . Το δοκίμιο αυτό αντλεί από το κεφάλαιο 6 του βιβλίου Διπλωματία και Στρατηγική των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων ό.π. και το αγγλικό άρθρο «Patron-Client Relations in the Emerging Security Environment” που παρατίθεται αυτούσιο (στο εν λόγω δοκίμιο).

20 Για την παραδειγματική περίπτωση του κράτους του Ισραήλ βλ. το «Patron-Client Relations in the Emerging Security Environment”, ό.π.

21 Για το ζήτημα αυτό βλ. Κοντογιώργης ό.π. αλλά και πολλά άλλα κείμενα του ίδιου συγγραφέα. Για ένα σχετικά σύντομο κείμενο όπου αναλύονται αυτές οι τάσεις βλ. του ιδίου, ΕΘΝΟΣ και εκσυγχρονιστική νεοτερικότητα (Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2006)

22 Για μια σύντομη και περιεκτική αφήγηση της διαδρομής μέχρι και την δολοφονία του ΙΚ βλ. Κ. Χατζηαντωνίου, «οι διπλωματικοί αγώνες του Καποδίστρια και χάραξη των συνόρων του νεοελληνικού κράτους», εισήγηση συνεδρίου, αναρτημένο στο www.academia.edu.

23 Βλ. Για ανάλυση αυτού του θέματος βλ. τα σχετικά κεφάλαια περί γεωπολιτικής στο P. Ifestos, NuclearStrategy and European Security Dilemmas (Gower, UK). Επίσης το πρώτο κεφάλαιο του υπογράφοντος στο Αρβανιτόπουλος Κ. / Π. Ήφαιστος, Ευρωατλαντικές σχέσεις (Εκδόσεις Ποιότητα). Επίσης τις εισηγήσεις σε συνέδριο Π. Ήφαιστος, «ΠΕΡΙΜΕΤΡΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΑΣΙΑΣ: ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΤΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ». (Σημειώσεις διάλεξης σε ημερίδα με θέμα την θαλάσσια στρατηγική. ΙΔΙΣ / Σχολή Εθνικής Άμυνας – παράρτημα ορισμών, βασικών πτυχών και σύνδεση με Ελλάδα) http://wp.me/p3OlPy-1iU και Π. Ήφαιστος, «Το αναδυόμενο πολυπολικό διεθνές σύστημα και ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων στις περιφέρειες: Ανατολική Μεσόγειος, Μέση και Μείζονα Ανατολή». http://wp.me/p3OlPy-1CO

24 Μια ιστορική εκτίμηση για τις τάσεις και τους προσανατολισμούς μετά την Επανάσταση είναι η εξής: Α) Οι μεγάλες δυνάμεις όπως και ευρύτερα έβλεπαν με επιφύλαξη τις αξιώσεις των εθνών για κυρίαρχη ύπαρξη. Β) Οι μεγάλες δυνάμεις δεν μπορεί παρά να γνώριζαν την παρουσία των Ελληνικών κοινοτήτων, την πολύ πιθανή διαδοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από ένα νέο Κοσμοσύστημα παρόμοιο με την Βυζαντινή Οικουμένη που θα άλλαζε τους συσχετισμούς όχι μόνο πάνω στην Περίμετρο της Ευρασίας αλλά και ευρύτερα. Αυτό γιατί οι αξιώσεις των Ελλήνων ρητά και καταμαρτυρούμενα δεν ήταν μια νέα δεσποτεία αλλά πολιτική συγκρότηση στην βάση των κυρίαρχων παραδοχών της διαχρονικής Ελληνικότητας, δηλαδή του πολιτισμού και των πολιτικών παραδόσεων για Δημοκρατία και Ελευθερία. Γ) Ο μόνος όπως γίνεται φανερό από την μελέτη αυτής της εποχής που γνώριζε το αρνητικό σκεπτικό των μεγάλων δυνάμεων ήταν ο Καποδίστριας ο οποίος ταυτόχρονα ήταν και ο μόνος που θα μπορούσε να τις διαχειριστεί. Όμως, δολοφονήθηκε. Δ) Η αφετηρία που δημιούργησε και παρά το τι ακολούθησε (ξένη βασικά επικυριαρχία μέχρι και τις μέρες μας) δρομολόγησε δυνατότητες για να εκπληρωθεί το σύνολο των σκοπών, δηλαδή της συμπερίληψης εντός ενός εκτεταμένου δημοκρατικά συγκροτημένου νεολληνικού κράτους το πλείστο των Ελληνικών κοινοτήτων. Ε) Εάν το τελευταίο ήταν, κατά κάποιο τρόπο, η ιδέα του Καποδίστρια για το μέλλον, ναι μεν επεκτάθηκαν τα σύνορα στα σημερινά όρια της νεοελληνικής Επικράτειας πλην η καταστροφή του 1922, η εγκατάλειψη των Ελλήνων των Βαλκανίων και των Ελλήνων της Κύπρου, πλην οι Έλληνες από μεσαία ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη που θα μπορούσαν να γίνουν, καθηλώθηκαν εντός ενός εξαρτημένου και θεσμικά, πολιτικά και πνευματικά αδύναμου κράτους, με κατάληξη τους εμφύλιους, τις υποκινούμενες από ξένους δικτατορίες, την καταστροφή των Ελλήνων της Κύπρου και τις συμφορές της δεκαετίας του 2010.

25 Βλ. Χατζηαντωνίου, ό.π., Κοντογιώργης, «το κράτος του Καποδίστρια», ό.π. Τσιριγώτης ό.π.

26 Βλ. Χατζηαντωνίου, ό.π.

27 Βλ. Κοντογιώργης, ό.π.

Πηγή: Θέματα Ελληνικής Ιστορίας

Ὁ Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε: «Πρέπει νά ὁμολογοῦμε μέ παρρησία τό “πιστεύω” μας, γιατί φέρουμε εὐθύνη, ἄν δέν μιλήσουμε... Σ᾿ αὐτά τά δύσκολα χρόνια, ὁ καθένας μας πρέπει νά κάνει ὅ,τι γίνεται ἀνθρωπίνως, καί ὅ,τι δέν γίνεται ἀνθρωπίνως, νά τό ἀφήνει στόν Θεό. Ἔτσι θά ἔχουμε ἥσυχη τήν συνείδησή μας ὅτι κάναμε ἐκεῖνο πού μπορούσαμε. Ἄν δέν ἀντιδράσουμε, θά σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπό τούς τάφους. Ἐκείνοι ὑπέφεραν τόσα γιά τήν πατρίδα καί ἐμεῖς τί κάνουμε γι᾿ αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μέ τήν παράδοσή Της, τούς Ἁγίους καί τούς ἥρωές Της, νά πολεμεῖται ἀπό τούς ἴδιους τούς Ἕλληνες καί ἐμεῖς νά μή μιλᾶμε! Εἶναι φοβερό!... Ἄν οἱ Χριστιανοί δέν ὁμολογήσουν, δέν ἀντιδράσουν, αὐτοί θά κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ, ἄν ἀντιδράσουν, θά τό σκεφθοῦν... Ἐδῶ ὁ Χριστός σταυρώθηκε, γιά νά ἀναστηθοῦμε ἐμεῖς, καί ἐμεῖς νά ἀδιαφοροῦμε! Ἄν ἡ Ἐκκλησία, στό σύνολό της, Κλῆρος καί λαός, δέν μιλάει, γιά νά μήν ἔρθει σέ ρήξη μέ τό κράτος, ἄν δέν μιλούν, ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, τότε ποιός θά μιλήσει;».

Ἐν Βούλᾳ τῇ 26ῃ Ὀκτωβρίου 2017

Ἀριθμ. Πρωτ. 1335

Πρός

τούς Εὐσεβεῖς Χριστιανούς τῆς

καθ᾿ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Ὁ Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε: «Πρέπει νά ὁμολογοῦμε μέ παρρησία τό “πιστεύω” μας, γιατί φέρουμε εὐθύνη, ἄν δέν μιλήσουμε... Σ᾿ αὐτά τά δύσκολα χρόνια, ὁ καθένας μας πρέπει νά κάνει ὅ,τι γίνεται ἀνθρωπίνως, καί ὅ,τι δέν γίνεται ἀνθρωπίνως, νά τό ἀφήνει στόν Θεό. Ἔτσι θά ἔχουμε ἥσυχη τήν συνείδησή μας ὅτι κάναμε ἐκεῖνο πού μπορούσαμε. Ἄν δέν ἀντιδράσουμε, θά σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπό τούς τάφους. Ἐκείνοι ὑπέφεραν τόσα γιά τήν πατρίδα καί ἐμεῖς τί κάνουμε γι᾿ αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μέ τήν παράδοσή Της, τούς Ἁγίους καί τούς ἥρωές Της, νά πολεμεῖται ἀπό τούς ἴδιους τούς Ἕλληνες καί ἐμεῖς νά μή μιλᾶμε! Εἶναι φοβερό!... Ἄν οἱ Χριστιανοί δέν ὁμολογήσουν, δέν ἀντιδράσουν, αὐτοί θά κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ, ἄν ἀντιδράσουν, θά τό σκεφθοῦν... Ἐδῶ ὁ Χριστός σταυρώθηκε, γιά νά ἀναστηθοῦμε ἐμεῖς, καί ἐμεῖς νά ἀδιαφοροῦμε! Ἄν ἡ Ἐκκλησία, στό σύνολό της, Κλῆρος καί λαός, δέν μιλάει, γιά νά μήν ἔρθει σέ ρήξη μέ τό κράτος, ἄν δέν μιλούν, ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, τότε ποιός θά μιλήσει;».

Συστοιχούμενοι κι ἐμεῖς στίς φωτισμένες προτροπές αὐτοῦ τοῦ μεγάλου σύγχρονου Ἁγίου μας, ἀπευθυνόμαστε πατρικά, σέ σᾶς τούς Χριστιανούς τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως, τά πνευματικά μας παιδιά, γιά νά μιλήσουμε γιά τό μεγάλο θέμα τῶν ἡμερῶν μας, πού ἀφορᾶ στήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἀγωγή τῶν παιδιῶν μας. Στά σχολεία τῆς πατρίδας μας, γιά πρώτη φορά φέτος, τά παιδιά μας ἔλαβαν ἔντυπο ὑλικό γιά τή διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, πού φέρει τήν ὀνομασία «Φάκελος Μαθητῆ». Πρόκειται, κατ᾿ οὐσίαν, γιά τά νέα βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν. Μελετήσαμε ἐπισταμένως τό νέο πρόγραμμα σπουδῶν καί τά βιβλία αὐτά καί συμπεράναμε ὅτι τά βιβλία αὐτά χρησιμοποιοῦνται ὡς ἐργαλεῖα ἀποορθοδοξοποίησης τῶν παιδιῶν μας, καθώς ἐπιφέρουν καίρια ἀνατροπή στόν ὀρθόδοξο προσανατολισμό πού εἶχε τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἀπό συστάσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους μέχρι σήμερα.

Συγκεκριμένα:

1. Περιέχουν ὑλικό ἀπό διδασκαλίες πολλῶν θρησκειῶν, (πολυθρησκειακό), οἱ ὁποῖες συνεξετάζονται μέ τήν Ὀρθοδοξία, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐπέρχεται σύγχυση στήν Ὀρθόδοξη διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν μας ἀλλά καί στή δογματική τους συνείδηση, ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀφού τούς διδάσκει αἱρετικές θέσεις ἄλλων θρησκειῶν, πού, ἀφενός, ἔρχονται σέ πλήρη ἀντίθεση πρός τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί τή χριστιανική τους ἀγωγή.

2. Μέ τό ὡς ἄνω ὑλικό καί τήν πολυθεϊστική του δομή, σπείρονται στήν θρησκευτική συνείδηση τῶν παιδιῶν μας πρακτικές ἀμφισβήτησης καί ἀμφιβολίες γιά τήν Ἀλήθεια τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης καί τῶν βιωμάτων, μέ τά ὁποῖα ἔχουν γαλουχηθεῖ ἀπό τήν οἰκογένειά τους, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐνεργεῖ καταφανῶς προσηλυτιστικά ἡ γνωσιολογική καί παιδαγωγική σύγχυση πού τούς δημιουργεῖται, ὁδηγῶντας τά παιδιά μας σἐ ἀλλότριους πνευματικούς δρόμους.

3. Σέ κάθε περίπτωση, δέν εἶναι δυνατόν καί ὡς ἐνεργοί Ἕλληνες πολίτες νά δεχθοῦμε τήν ἄνιση μεταχείρισή μας, ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, σέ σχέση μέ ἄλλες θρησκευτικές κοινότητες στήν Ἑλλάδα, ὅπως τῶν Μουσουλμάνων, Καθολικῶν, Προτεσταντῶν καί Ἰουδαίων Ἑλλήνων Πολιτῶν, πού ἔχουν τήν εὐχέρεια, βάσει τοῦ νόμου (ἄρθ. 68 τοῦ Ν. 4235/2014 καί ἄρθ. 55 τοῦ Ν. 4386/2016), νά ἐπιλέγουν τά διδακτικά τους ἐγχειρίδια γιά τήν ὁμολογιακή διδασκαλία τῆς θρησκείας τους στά Ἑλληνικά Δημόσια Σχολεία, ἐνῶ ἐμεῖς, πού ἀνήκουμε στήν θρησκευτική πλειονοψηφία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, νά μήν ἔχουμε τέτοια δυνατότητα νά διδάσκουμε ἀμιγῶς τήν Ὀρθόδοξη πίστη στά παιδιά μας. Ἡ ἄδικη αὐτή μεταχείρισή μας καταφανῶς ἀντίκειται στήν Συνταγματική Ἀρχή τῆς Ἰσότητας καί τῆς Ἀνεξιθρησκείας. Ἐξ ἄλλου, ἡ Εὐρωπαϊκή Σύμβαση γιά τά δικαιώματα τοῦ Ἀνθρώπου ὁρίζει ρητά ὅτι κάθε κράτος ὀφείλει νά παρέχει στούς μαθητές του Παιδεία σύμφωνη μέ τίς θρησκευτικές καί φιλοσοφικές πεποιθήσεις τῶν γονέων τους.

Ἀπό τά προαναφερόμενα συνάγεται ἀβίαστα τό συμπέρασμα ὅτι τά βιβλία αὐτά εἶναι ἀντισυνταγματικά, ἀντιπαιδαγωγικά καί ἀντορθόδοξα, ὡς πρός τό περιεχόμενό τους, καί, ὡς ἐκ τούτου, ἀπαιτοῦμε ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων νά σεβαστεῖ τή νομιμότητα καί τό θρησκευτικό πιστεύω τῆς συντριπτικῆς πλειονοψηφίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, νά σταματήσει τήν προσβολή, τήν ὑποβάθμιση, τή διάβρωση, τή στοχοποίηση καί τόν διωγμό τοῦ Ὀρθόδοξου μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, νά ἀποσύρει ἄμεσα τά τωρινά βιβλία, μαζί μέ τά νέα προγράμματα σπουδῶν στά Θρησκευτικά, καί νά συνταχθοῦν νέα μέ Ὀρθόδοξο χαρακτῆρα, πού νά ἀνταποκρίνονται στή χριστιανική πίστη τῶν παιδιῶν καί τῶν γονέων τους.

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν, πῶς εἶναι δυνατόν καί ἐμεῖς, ὅπως μάλιστα πρόσφατα ἔπραξε καί ἡ Ἱερά Ἐπιστασία τοῦ Ἁγίου Ὄρους, νά μήν ἀκούσουμε τίς αὐθόρμητες διαμαρτυρίες τῶν γονέων, νά μήν σταθοῦμε ὁλόψυχα στό πλευρό τους καί νά μήν ἐπικροτήσουμε τήν ἀπόφασή τους νά ἐπιστρέψουν αὐτά τά βιβλία στό Ὑπουργεῖο Παιδείας, ὡς ἀκατάλληλα, ἀπαράδεκτα καί ἐπικίνδυνα γιά τά παιδιά τους;

Εἶναι καιρός, πλέον, νά ἀντιδράσουμε ἐν Χριστῷ καί νά περιφρουρήσουμε τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας ἀπό τά «ἄθεα γράμματα», ὅπως ἔλεγε ὁ μέγας Διδάχος τοῦ Γένους μας, Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἱτωλός, ἀλλά καί ἀπό κάθε ἐνέργεια πού στοχεύει στήν ἀλλοίωση τῆς Ἑλληνορθόδοξης ταυτότητάς μας καί, ἔμμεσα ἤ ἄμεσα, στήν ἀποχριστιανοποίηση τῶν παιδιῶν μας. Γι᾿ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο καί σᾶς προτρέπουμε πατρικά περί τούτου.

Ἐπιστρέψτε τά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν στά σχολεῖα ἤ στό Ὑπουργεῖο, ὡς ἀπαράδεκτα.

Ὁ Μητροπολίτης καί Ποιμενάρχης σας

† Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης

ΠΑΥΛΟΣ ὁ Α΄

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης, Βάρης και Βαρκίζης

Ὁ Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε: «Πρέπει νά ὁμολογοῦμε μέ παρρησία τό “πιστεύω” μας, γιατί φέρουμε εὐθύνη, ἄν δέν μιλήσουμε... Σ᾿ αὐτά τά δύσκολα χρόνια, ὁ καθένας μας πρέπει νά κάνει ὅ,τι γίνεται ἀνθρωπίνως, καί ὅ,τι δέν γίνεται ἀνθρωπίνως, νά τό ἀφήνει στόν Θεό. Ἔτσι θά ἔχουμε ἥσυχη τήν συνείδησή μας ὅτι κάναμε ἐκεῖνο πού μπορούσαμε.

Σκοπός της μετεκπαίδευσης είναι η συντήρηση των στρατιωτικών ικανοτήτων των Εφέδρων κατά το χρόνο παραμονής τους στην εφεδρεία. Οι Έφεδροι καλούνται σταδιακά να συμμετάσχουν σε δραστηριότητες είτε της Μονάδος όπου είναι εντεταγμένοι, είτε σε σχολεία για την βελτίωση των γνώσεών τους ή την απονομή νέας ειδικότητας.

Ειδικά για το έτος 2017 έχουν προγραμματιστεί και υλοποιούνται οι παρακάτω κύριες εκπαιδευτικές δραστηριότητες:

- Σημαντικός αριθμός Εφέδρων κλήθηκαν να συμμετάσχουν σε Εθνικές και Διακλαδικές ασκήσεις.

- Έφεδροι εκπαιδεύονται σε κρίσιμες ειδικότητες και θα τους αποδοθεί β΄ ειδικότητα.

- Μεγάλος αριθμός Εφέδρων όλων των Σχηματισμών του Στρατού Ξηράς κλήθηκαν να ενημερωθούν, για την αποστολή των Μονάδων στις οποίες εντάσσονται επιστρατευτικά και θα τους αναλυθούν τα καθήκοντα που θα τους ανατεθούν να εκτελέσουν.

- Ειδική βαρύτητα δόθηκε στην εκπαίδευση των Εφέδρων Αξιωματικών με την κλήση τους στα σχολεία των Όπλων και Σωμάτων τους, για εμπλουτισμό των γνώσεων τους.

- Τέλος οι Έφεδροι Αξιωματικοί, που είναι ενταγμένοι σε Μονάδες Εθνοφυλακής, συμμετέχουν σε δραστηριότητες των Μονάδων τους μαζί με τους Εθνοφύλακες.

Πηγή: Γενικό Επιτελείο Στρατού