Σταματημό δεν έχουν τα χτυπήματα κατά της ελληνικής νεολαίας από το μηδενιστικό ασκέρι που με πολιτική εξαπάτηση του λαού αναρριχήθηκε στην εξουσία. Μετά τα παν-θρησκευτικά και τη θεματική εβδομάδα για την καταπολέμηση της «ομοφοβίας και τρανσφοβίας», έρχεται υποχρεωτικό μάθημα σεξουαλικής αγωγής, με το οποίο θα μαθαίνουν τα νήπια ότι είναι φυσιολογική η ομοφυλοφιλία ή το μασκάρεμα στο αντίθετο φύλο, ενώ παράλληλα θα καλούνται να αναζητούν το φύλο τους στο οποίο θα είναι έτοιμα να κατασταλάξουν στα 15 τους.

Ο πρώην υπουργός παιδείας Φίλης είχε δηλώσει στη βουλή κατά τη συζήτηση για την ψήφιση της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια: «Είναι υποχρέωση της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τρόπο υπεύθυνο, με τρόπο που να αξιοποιεί τους επιστήμονες και όχι άσχετα πρόσωπα, με τρόπο που να συγκροτεί ένα εκπαιδευτικό πλαίσιο, να φέρει στα σχολειά τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, για να μην επαναληφθούν κάποια άλλη στιγμή στη Βουλή κραυγές και απόψεις σαν και αυτές που ακούσαμε εδώ μέσα και οι οποίες δεν τιμούν τη Βουλή»[1] .

Η γενική γραμματέας ισότητας δήλωσε ενώπιον της επιτροπής της βουλής για το δημογραφικό ότι «χρειάζεται πολύ δουλειά και γι’ αυτό έχουμε ρίξει πολύ δουλειά και στα σχολεία, δηλαδή τα θέματα της έμφυλης ισότητας, της σεξουαλικής αγωγής κ.λπ». Επιπλέον είπε ότι «η συγκεκριμένη κυβέρνηση δέχεται επιτέλους να μπει από τα νηπιαγωγεία μέχρι τα πανεπιστήμια η σεξουαλική αγωγή» και ότι «από μικρό το παιδί θα μπαίνει σ’ αυτά τα θέματα για να γίνει πιο υγιής πολίτης για να αντιμετωπίζει τη ζωή του ακόμα και την οικογένεια με μία άλλη οπτική»[2] !

Και για να επενδύσουν το τόλμημα αυτό με λίγο «λαϊκό αίτημα», έρχεται το «χαμόγελο του παιδιού» με εκστρατεία συλλογής υπογραφών να ζητήσει τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση για την «προστασία των παιδιών» από τη σεξουαλική κακοποίηση[3] . Ωστόσο, ο ίδιος φορέας ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε για την εκπόρνευση των παιδιών που στα 15 χρόνια τους θα υποκινούνται από παιδεραστές και ψευδοπροοδευτικούς να «διορθώσουν» το φύλο που τους έδωσε ο Θεός.

Βεβαίως, για κάποιο λόγο τα επιτρέπει αυτά ο Θεός. Είναι η περίοδος που καλούμαστε να ομολογήσουμε την πίστη μας, θυσιάζοντας λίγο από την ησυχία μας και ίσως τσαλακώνοντας τη δημόσια εικόνα μας. Ο δρόμος προς τον Παράδεισο δεν ήταν ποτέ στρωμένος με ανέσεις και βολέματα. Ο Άγιος Παΐσιος μας διαβεβαιώνει ότι «μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ βλάσφημα γίνεται καὶ ἕνα καλό, χωρίζει ἡ ἤρα ἀπὸ τὸ σιτάρι, κοσκινίζεται ὁ κόσμος» και ότι «Ἂν δὲν ἀρχίσουν μερικοὶ νὰ χτυποῦν τὸ κακό, νὰ ἐλέγχουν δηλαδὴ αὐτοὺς ποὺ σκανδαλίζουν τοὺς πιστούς, θὰ γίνη μεγαλύτερο κακό»[4] .

Φρονώ ότι δεν έχει τόσο σημασία το αποτέλεσμα, όσο η αντίδρασή μας. Να μη δεχτούμε αμαχητί αυτό το νεοταξικό παιδομάζωμα. Το αποτέλεσμα το αφήνουμε στο Θεό, ο Οποίος είναι και Εκείνος που τελικά επιτρέπει ή ανατρέπει τα εναντίον μας σχέδια. Αλλά δεν μας βοηθάει με το ζόρι όταν εμείς δεν θέλουμε ή απλώς αδιαφορούμε. Το «έχει ο Θεός» να το λέμε για να εκφράσουμε την πίστη μας και όχι για να επαναπαυθούμε στην απραξία μας.

Το ενθαρρυντικό είναι ότι πολλοί γονείς αντιστέκονται έμπρακτα με την επιστροφή των βιβλίων των θρησκευτικών. Αυτό ήταν μία πολύ καλή αρχή και όλοι ελπίζουμε να έχει και συνέχεια. Νομίζω ότι αυτή η ομολογιακή αντίδραση είναι το «κάτι λίγο» που ζητάει από εμάς ο Θεός για να επέμβει και να βοηθήσει τα παιδιά μας να περάσουν αλώβητα τις νάρκες της νέας εποχής.

Όσο για εκείνους τους γονείς και τα παιδιά που δέχονται πόλεμο και στοχοποίηση από καθηγητές και διευθυντές για αυτή τους κίνηση, την απάντηση την δίνει ο Χριστός: «χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς[5] ». Τα παιδιά σας πήραν το σπουδαιότερο εφόδιο για την εποχή που ζούμε, το μαρτυρικό φρόνημα. Μην κάνετε πίσω. Αν επιμένουν οι καθηγητές σε ποινικά κολάσιμες πράξεις μπορείτε να προβείτε σε μηνύσεις, αγωγές και καταγγελίες για πειθαρχικές ευθύνες, διότι με τις ανάρμοστες συμπεριφορές καθηγητών και διευθυντών που μας καταγγέλλουν διάφοροι γονείς, συντελείται η βάναυση προσβολή της προσωπικότητας, τόσο υμών των ιδίων όσο και των παιδιών σας, ενώ σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μπορεί να κινηθεί ποινική δίωξη με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο.

Κι εσείς που δεν επιστρέψατε τα βιβλία ακόμα για να μη στοχοποιηθεί το παιδί σας, μη φοβηθείτε να το πράξετε. Είναι λογικοί οι ενδοιασμοί σας και απόλυτα σεβαστοί. Όμως, μην αφήσετε τα παιδιά αφύλακτα στο στόμα της θεοσοφικής πανθρησκείας στην οποία κατηχούν αυτά τα βιβλία-φάκελλοι. Η αντίδρασή μας πρέπει να φθάσει μαζική πρώτα στον Ουρανό και μετά στα αυτιά του νέου Ηρώδη, που δεν θέλει να σκοτώσει το σώμα τους, αλλά τις αθάνατες ψυχές τους. Και έτσι ίσως ξυπνήσουν και οι - ευτυχώς ελάχιστοι - «συγκλονιστικοί καπετάνιοι» που συμπλέουν με το αντίχριστο σύστημα, μάλλον από αφέλεια και όχι ενσυνείδητα, αφού οι νεομπολσεβίκοι πάντοτε αθετούν τις συμφωνίες με τους εκκλησιαστικούς φορείς.

Το θέμα των θρησκευτικών, άλλωστε, δεν έχει κλείσει καθώς εκκρεμεί η απόφαση της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας, την οποία το υπουργείο θα βρει τρόπο να παρακάμψει αν δεν υπάρξει μαζική αντίδραση από γονείς, δασκάλους και θεολόγους.

ΥΓ: Για όλους αυτούς που εκστρατεύουν κατά των αθώων ψυχών με σκοπό να τις οδηγήσουν στα ψυχικά αδιέξοδα μίας χωρίς Θεό ζωής, ο Χριστός διαβεβαίωσε ότι θα είναι καλύτερο να δέσουν μία πέτρα στο λαιμό τους και να πέσουν στη θάλασσα [6] !

[1] http://www.minedu.gov.gr/news/16885-23-12-15, Η ομιλία του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, Νίκου Φίλη στη Βουλή για το Σύμφωνο Συμβίωσης.

[2] https://www.youtube.com/watch?v=oJ0f1nFBa50 Από το 2:41:00 έως 2:43:00

[3] https://meneimystiko.gr/petition/ (Υπογράφω για τα παρακάτω: 1. Να θεσμοθετηθεί η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία από την α΄βάθμια εκπαίδευση με στόχο αφενός να ενημερώνονται τα παιδιά με έγκυρο τρόπο για τα σχετικά ζητήματα και αφετέρου θα εμπεριέχει την ευαισθητοποίησή των παιδιών στο τι να αρνούνται, τι να υποψιάζονται και για τι να αναζητούν βοήθεια σε περίπτωση που νιώσουν απειλούμενα.)

[4] Ἡ παρουσία τῶν Χριστιανῶν εἶναι πλέον ὁμολογία πίστεως. Mπορεῖ κανεὶς μὲ τὴν προσευχὴ νὰ βοηθήση περισσότερο ἀλλὰ τὴν σιωπή του θὰ τὴν ἐκμεταλλευτοῦν οἱ ἄλλοι καὶ θὰ ποῦν: "Ὁ τάδε καὶ ὁ τάδε δὲν διαμαρτυρήθηκαν, ἑπομένως εἶναι μὲ τὸ μέρος μας, συμφωνοῦν μαζί μας".. Ἔτσι θὰ τονωθοῦν λίγο οἱ πιστοί, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐμποδισθοῦν λίγο ὅσοι πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι δικό τους καΐκι, νὰ κάνουν βόλτες. Εἶναι σκάφος τοῦ Χριστοῦ. Ἀυτοὶ εἶναι  κατακριτέοι. Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει εἶναι νὰ ἔχουμε μεγάλο μισθὸ, πολυτελὲς αὐτοκίνητο, νὰ τρέχουν στὶς διασκεδάσεις.... Τί θὰ κάνη ὁ Θεός, ἄλλο θέμα.

Λόγοι Γέροντος Παϊσίου, Πνευματική Αφύπνιση, Τόμος Β

[5] Ματθ. 5, 12

[6] ὃς δ᾿ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης. (Ματθ. 18,6)

Πηγή: Ακτίνες

Αγιοκατατάχθηκε σήμερα, Δευτέρα 27 Νοεμβρίου ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης. Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Ιακώβου προχώρησε η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Να σημειωθεί ότι η μνήμη του Αγίου Ιακώβου  θα εορτάζεται στις 22 Νοεμβρίου.

Ο γέροντας γεννήθηκε σης 5 Νοεμβρίου 1920 από ευσεβείς γονείς. Την Θεοδώρα από το Λιβίσι της Μικράς Ασίας και τον Σταύρο από την Ρόδο. Η οικογένεια της μητέρας του ήταν γνωστοί στο Πατριαρχείο, ευεργέτες των σχολείων της Μάκρης και με σπουδαία εκκλησιαστική παράδοση.

Στις αρχές του 1922 «Τούρκοι πιάσανε τον πατέρα του ο οποίος οδηγήθηκε στα βάθη της Ασίας. Μετά την καταστροφή η οικογένεια του ακολούθησε τον σκληρό δρόμο της προσφυγιάς.

Το καράβι τους μετέφερε στην Ιτέα και από εκεί πήγαν στην Άμφισσα Εκεί για καλή τους τύχη το 1925 βρήκαν τον πατέρα του μικρού Ιακώβου και μαζί πλέον η οικογένεια μετακινήθηκε στο χωριό Φαράκλα της Εύβοιας.

Ο μικρός Ιάκωβος ήταν επτά χρονών και είχε μάθει απέξω την θεία Λειτουργία χωρίς να γνωρίζει γράμματα. Το 1927 πήγε σχολείο και διακρίθηκε για τις επιδόσεις του. Η αγάπη του για την εκκλησία ήταν έκδηλη.

Την ίδια χρονιά εμφανίσθηκε μπροστά του η Αγία Παρασκευή και του φανέρωσε το λαμπρό εκκλησιαστικό του μέλλον ενώ συχνά διάβαζε ευχές, προσευχόταν και θεράπευε συγχωριανούς του.

Το 1933 τελείωσε το δημοτικό αλλά οι οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας του δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει στο γυμνάσιο. Ακολούθησε τον πατέρα του στην δουλειά του.

Ο μητροπολίτης Χαλκίδος εντυπωσιασμένος από το ψάλσιμο του τον χειροθέτησε αναγνώστη. Από το 1938 και μετά η ζωή του ήταν καθαρά ασκητική. Έτρωγε λίγο, κοιμόταν ελάχιστα, προσευχόταν συνεχώς και δούλευε σκληρά.

Τα βάσανα και οι κακουχίες της κατοχής ταλαιπώρησαν τους άτυχους πρόσφυγες. Τον Ιούλιο του 1942 πέθανε η μητέρα του προλέγοντας του ότι θα γίνει ιερέας.

Το 1947 ο Ιάκωβος πήγε στρατιώτης. Τα πειράγματα των συναδέλφων του που του είχαν βγάλει το παρατσούκλι ο «πάτερ Ιάκωβος» αλλά και ο χλευασμός τους δεν τον πτοούσαν.

Ο διοικητής του τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και ήταν από τους λίγους που κατάλαβε το λαμπρό μέλλον που θα είχε το νεαρό προσφυγόπουλο. Μετά την απόλυση του από το στρατό (1949) ο Ιάκωβος σε ηλικία 29 χρονών χάνει και τον πατέρα του.

Ο αγώνας του τώρα για να αποκαταστήσει την αδελφή γίνεται εντονότερος, χωρίς όμως να παραμελεί αυτό το οποίο ποθεί από τα παιδικά του χρόνια. Να γίνει μοναχός.

Η ΝΕΑ ΤΟΥ ΖΩΗ ΣΑΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ

Έχοντας εκπληρώσει την επιθυμία της μητέρας του, να παντρέψει την αδελφή του το Νοέμβριο του 1952 προσέρχεται στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στις Ροβιές, για να εκπληρώσει και την δική του επιθυμία σε ηλικία 32 ετών πλέον ο Ιάκωβος γίνεται δόκιμος μοναχός και στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στην Χαλκίδα ο Μητροπολίτης Γρηγόριος τον χειροτόνησε ιερέα.

Έτσι συνέχισε η ζωή του ασκητή Ιάκωβου, εργασία στο μοναστήρι, προσευχή στο ασκητήριο του Οσίου Δαβίδ, οι θεοπτίες και θαύματα τα οποία με τον καιρό πλήθαιναν.

Ο βαθμός άσκησης του ήλθε σε υψηλά πνευματικά επίπεδα και πολλές φορές οι δαίμονες τον έδειραν βάναυσα Ο ίδιος έβλεπε και συνομιλούσε συχνά με τους οσίους Δαβίδ και Ιωάννη Ρώσο, ενώ το προορατικό του χάρισμα ήταν σπουδαίο.

Τον Αύγουστο του 1963 με θαυμαστό τρόπο τάισε με δυόμισι οκάδες μανέστρα, 75 εργάτες με πλουσιοπάροχες μερίδες και περίσσεψε και μισή κατσαρόλα.! Στις 25 Ιουνίου 1975 ο γέροντας Ιάκωβος ανέλαβε το πηδάλιο της μονής της μετανοίας του.

Από την λιτοδίαιτη και ασκητική ζωή η υγεία Του άρχισε να κλονίζεται. Οι φλέβες του ποδιών του ήταν σάπιες, έκανε εγχείριση Βουβωνοκήλης, σκωληκοειδίτιδας, προστάτη, καρδιάς και σύμφωνα με τις μαρτυρίες του καθηγητή Κρεμαστινού που του έβαλε τον βηματοδότη «..η θεία δύναμη κρατούσε τον παππού..».

Από το 1990 και μετά ο γέροντας δεν είχε πλέον δυνάμεις και οι κρίσεις στην υγεία του αυξήθηκαν. Τον Σεπτέμβριο του 1991 μετά από μικρο-εμφράγματα νοσηλεύθηκε στο Γενικό Κρατικό.

Επιστρέφοντας στην μονή έπαθε φλεγμονή η οποία εξελίχτηκε σε πνευμονία Ο ίδιος είχε διαισθανθεί το τέλος του. Το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1991 πήγε στην ακολουθία, έψαλε και κοινώνησε.

Μετά εξομολόγησε μερικούς πιστούς και έκανε τον γύρο της μονής εσωτερικά και εξωτερικά. Το μεσημέρι εξομολόγησε μία πνευματική του κόρη, ενώ τον υποτακτικό του Ιλαρίωνα, τον οποίον εκείνη την μέρα θα χειροτονούσε σε ιεροδιάκονο ο μητροπολίτης Χαλκίδος.

Μόλις ήλθαν οι πατέρες ο γέροντας προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά ζαλίστηκε. Η αναπνοή του βάρυνε, ο σφυγμός του εξασθένησε και από τα χείλη του βγήκε ένα μικρό φύσημα Ο γέροντας είχε πάρει πλέον τον δρόμο για την μακαρία ζωή.

Οι λαϊκοί που ειδοποιήθηκαν γη την κηδεία του ήταν ελάχιστοι. Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά ο ένας στον άλλο μετέδιδαν το θλιβερό γεγονός.

Την επόμενη μέρα χιλιάδες κόσμου κατέκλυσαν το μοναστήρι, κληρικοί όλων των βαθμίδων, πνευματικοπαίδια του γέροντα από όλη την Ελλάδα, ήλθαν να δώσουν τον τελευταίο ασπασμό. Η αυλή της μονής ήταν κατάμεστη.

Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη στο ύπαιθρο και μετά από τους επικήδειους λόγους, ο πρώην Κεφαλληνίας Προκόπιος είπε να υψώσουν το φέρετρο ψηλά να δουν α πιστοί τον Όσιο γέροντα.

Μόλις εφάνη το ιερό λείψανο με μία φωνή οι χιλιάδες των πιστών κραύγασαν « Άγιος, Άγιος».

Σήμερα 10 χρόνια ακριβώς μετά από εκείνη την ημέρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, έχει γίνει πλέον πεποίθηση σε όλη την Ελλάδα ότι ο γέροντας Ιάκωβος με τα δεκάδες μετά θάνατον του θαύματα, έχει καταταγεί στην χορεία των Αγίων.

Μένει να το αντιληφθούν και οι εκκλησιαστικοί μας ταγοί και να του δώσουν και αυτοί την θέση που του αρμόζει και επίσημα στην ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εμείς αιτούμεθα από τον γέροντα Όσιο Ιάκωβο να μας προστατεύει και να πρεσβεύει υπέρ ημών στον Κύριο και Θεό μας.

 
Το δεύτερο μέρος άρθρου του Αρχιμανδρίτη π. Κυρίλλου, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ Ευβοίας, αφιερωμένο στον Γέροντα Ιάκωβο.

Αρχική επιθυμία του π. Ιακώβου ήταν να πάει στους Αγίους Τόπους κι εκεί να ζήσει στην Έρημο ως Ασκητής. Θεώρησε όμως καλό πριν ξεκινήσει για τους Αγίους Τόπους να επισκεφθεί το μοναστήρι του Όσιου Δαυίδ, για να ζητήσει τη βοήθεια και τη μεσιτεία του οσίου.

Ή ολοζώντανη όμως εμφάνιση ενώπιον του με την άφιξη του εκεί του ίδιου του οσίου Δαυίδ πού τον υποδέχθηκε και η ουράνια και παραδείσια πολιτεία των ασκητών πού είδε μπροστά του σε δράμα, αντί του παλαιού και ερειπωμένου Μοναστηριού πού υπήρχε στην πραγματικότητα, τον έκαναν να υποσχεθεί στον Άγιο, ότι θα παραμείνει στη Μονή, όπως και παρέμεινε.

Την εποχή εκείνη ζούσαν στη Μονή τρία γεροντάκια με το ιδιόρρυθμο σύστημα. Ηγούμενος ήταν ο μακαριστός αρχιμανδρίτης Νικόδημος Θωμάς, άνθρωπος ενάρετος, ηθικός και πολύ ελεήμων, εργασθείς με πολύ ζήλο για την αναστήλωση της Μονής.

Ή μοναχική ζωή του Γέροντα Ιακώβου

Ό πατήρ Ιάκωβος ξεκινώντας τη μοναχική ζωή έβαλε αρχή απαράβατη την υπακοή και δεν έκανε τίποτα χωρίς ευλογία του ηγουμένου, την οποία για να λάβει απαιτείτο πολλές φορές να κάνει κοπιαστικές πορείες τεσσάρων και πέντε ωρών, αφού ο Γέροντας του ασκώντας και εφημεριακά καθήκοντα ευρίσκετο συχνά στην κωμόπολη της Λίμνης.

Ή αγόγγυστη υπακοή αυτή του π. Ιακώβου και ο πύρινος ζήλος με τον όποιο εργαζόταν στην πνευματική και σωματική εργασία μέσα στη Μονή εκίνησαν το φθόνο του μισόκαλου διαβόλου, ο όποιος αρχικά ξεσήκωσε τους παλαιούς ιδιόρρυθμους πατέρες εναντίον του.

Θλίψεις, πικρίες και δοκιμασίες πολλές επέτρεψε ο Θεός και τον βρήκαν εξ αίτιας της συμπεριφοράς των πατέρων αυτών. Όμως δεν κάμφθηκε, συνέχισε τον αγώνα του.

Δοκιμασίες και πειρασμοί

Από την άλλη είχε να αντιμετωπίσει τη δοκιμασία της απίστευτης φτώχειας της Μονής, εκείνης της εποχής και του ερειπωμένου παγωμένου κελιού του με τα χαλασμένα παντζούρια πού από τις χαραμάδες τους στους βαρείς χειμώνες ό αέρας περνούσε το χιόνι μέσα, και με τα τρύπια πατώματα, πού από κάτω τους βάζανε τα γίδια της Μονής.

Ακόμη ή στέρηση απολύτως αναγκαίων αγαθών και των χειμερινών ακόμη ρούχων και παπουτσιών τον έκαναν με τις βροχές, τους πάγους και το πολύ χιόνι να τρέμει σύγκορμος και να αρρωσταίνει συχνά.

Όλες αυτές οι ταλαιπωρίες στιγμάτιζαν το σώμα του, καμμιά όμως δεν βρήκε την ψυχή του, καμμιά δεν πείραξε το πνεύμα του. Άλλα κι ο σατανάς δεν έπαυε να τον πολεμά βάζοντας όλη την τέχνη του και χρησιμοποιώντας όλα τα τεχνάσματα του.

Δεν αρκούνταν στον πνευματικό, τον αόρατο πόλεμο όπου τσακιζόταν πάνω στην υπακοή, την προσευχή, την πραότητα και την ταπείνωση του Γέροντα, αλλά τον πολέμησε και αισθητά, ορατά.

Δεκαοκτώ κάποια φορά με διάφορες μορφές σαν άνθρωποι, σαν πίθηκοι κ.ά., όρμησαν επάνω του την ώρα πού εργαζόταν: από τα χτυπήματα τους και τα βασανηστήρια τους τον άφησαν μισοπεθαμένο όταν μπόρεσε πια και απελευθέρωση χέρι του κι έκανε το Σταυρό του.

Το ίδιο επανέλαβαν κι άλλη φορά λιγότεροι στον αριθμό δαίμονες. Άλλοτε πάλι οι δαίμονες για να τρομοκρατήσουν εμφανίσθηκαν μορφή χιλιάδων, αναρίθμητων σκορπιών μέσα στη σπηλιά στο Ασκητή του οσίου Δαυΐδ, όπου ο Γέροντας μιμούμενος τον όσιο Δαυΐδ πήγα συχνά τις νύχτες να προσευχηθεί, βοηθούμενος στη νυχτερινή μετάβαση εκεί από ένα φωτεινό αστέρι πού φώτιζε το μονοπάτι, πού δεν ήταν τίποτα άλλο παρά Άγγελος Κυρίου σταλμένος για τη διακονία αυτή, ως απάντηση του Θεού στο σχετικό αίτημα της προσευχής του.

Ό π. Ιάκωβος δεν πτοήθηκε. Μόλις αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για δαιμονίκη ενέργεια, έθεσε όριο στους σκορπιούς κι αυτοί δεμένοι από την εντολή του δεν πέρασαν τον κύκλο πού χάραξε γύρω του ο Γέροντας.

Σημάδι αυτό ο Θεός είχε δώσει στον πιστό του δούλο την εξουσία να χρησιμοποιεί κάτι τη θεία δύναμη Του, από τις θείες ενέργειές Του.

Ό πατήρ Ιάκωβος σε όλες αυτές τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς ό και σε πολλούς άλλους αντέταξε ακλόνητη πίστη του στο Θεό και θεία αγάπη του προς τον όσιο Δαυίδ την πραγματικά ιώβειο υπομονή και την άκαμπτη καρτερία και πραότητά του, την απόλυτη υπακοή και ταπείνωσή του, την αδιάλειπτη προσευχή και την άπειρη αγάπη του προς όλους.

Το Γραφικό: «Ή Βασιλεία του Θεού βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» εφαρμόσθηκε πλήρως από τον Γέροντα.

Ή βία πού ασκούσε στον εαυτό του στο καθετί ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του. Δεν συγκατάβαινε εύκολα στον εαυτό του. Άλλα και η ευθύτητα του ήταν μοναδική, ήταν άνθρωπος του «ναι, ναι» και του «ου, ου», και η νηστεία του επίσης υπεράνθρωπη.

Ή ιερατική ζωή του

Ό Θεός αξίωσε τον π. Ιάκωβο και του μεγάλου χαρίσματος της ιεροσύνης. Ό ίδιος ο μακαριστός Γέροντας έλεγε χαρακτηριστικά: «Εγώ ποτέ στη ζωή μου δεν επεθύμησα θέσεις και αξιώματα, ούτε και φαντάστηκα κατά διάνοιαν ότι ήταν δυνατόν να αξιωθώ τέτοιας τιμής. Δέχτηκα μόνον από υπακοή προς το Γέροντά μου και από σεβασμό προς τον άγιο εκείνον επίσκοπο Χαλκίδος, το μακαριστό Γρηγόριο».

Ή χειροτονία του σε διάκονο έγινε τις 18 Δεκεμβρίου του 1952 στο εκκλησάκι της Άγιας Βαρβάρας στη Χαλκίδα και σε ιερέα την επομένη 19 ,Δεκεμβρίου στο παρεκκλήσι του Έπισκοπείου.

Ό μητροπολίτης είπε στον π. Ιάκωβο μετά τη χειροτονία του ένα λόγο προφητικό: «Και συ παιδί μου, θ΄ αγιάσεις. Να συνεχίσεις με τη δύναμη του Θεού και θα σε ανακηρύξει η Εκκλησία».

Πνευματικά γεγονότα της ζωής του

Ό π. Ιάκωβος μέσα στο ναό κατά τη διάρκεια της θείας Λατρείας ζούσε ως ιερεύς πολλά πνευματικά γεγονότα. Γινόταν επίγειος άγγελος «συλλειτουργών», όπως ο ίδιος έλεγε σε ορισμένα πρόσωπα, με Χερουβείμ και Σεραφείμ και με Άγιους.

Στην αγία προσκομιδή είδε και άγγιξε το ίδιο το πανάγιο Αίμα του Κυρίου, την ώρα πού ετοιμαζόταν να καλύψει τα Τίμια Δώρα.

Εκεί, άλλοτε, είδε Αγγέλους Κυρίου να παραλαμβάνουν τις μερίδες των μνημονευομένων και να πηγαίνουν να τις εναποθέτουν σαν προσευχές στο θρόνο του Δεσπότου Χριστού.

Άλλοτε είδε «πνευματικώ τω τρόπω», όπως ο ίδιος έλεγε, κεκοιμημένους να του εμφανίζονται κατά κάποιο τρόπο με τη χούφτα ανοιχτή και να του ζητούν να βγάλει μερίδα υπέρ αυτών, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών τους, κι όταν το έκανε τους έβλεπε να πηγαίνουν στον τόπο τους αναπαυμένοι.

Ένα φωτοειδή αστέρα είδε άλλοτε να στέκεται επάνω από το κεφάλι ευλαβούς Ιερέως πού είχε επισκεφθεί τη Μονή και λειτουργούσε, την ώρα πού έθετε τον αστερίσκο επάνω του Αμνού κατά την κάλυψη των Τιμίων Δώρων.

Πνευματικά γεγονότα τέτοια ανάλογα υπάρχουν πολλά, όλα αυτά, μεγάλες δωρεές του Θεού προς τον εκλεκτό του δούλο Ιάκωβο. Ως πνευματικός πατέρας διέπρεψε.

Κανένας δεν έφευγε από το πετραχήλι του χωρίς να είναι αναπαυμένος και ευχαριστημένος. Με την πολλή του αγάπη θυσιαζόταν για όλους και παρόλο πού, ιδίως τα τελευταία χρόνια, υπέφερε από πολλές αρρώστιες σε κανέναν δεν είπε: «δεν μπορώ να σε δω, να ακούσω το πρόβλημα σου».

«Ό κόσμος», έλεγε στη συνοδία του, «ούτε να φάει ζητάει, ούτε να πιει, ζητάει την αγάπη μας. Αν μπορούμε αυτό να το κάνουμε θα επιτύχουμε στη ζωή μας ως μοναχοί».

Από το 1975, οπότε με θεοφώτιστη απόφαση του σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου ανέλαβε την ηγουμενία και «ο λύχνος ετέθη επί την λυχνίαν», αποκαλύφθηκαν εξ ανάγκης τα πολλά του χαρίσματα πού αγωνιζόταν επιμελώς να κρύβει.

Ή φήμη της Μονής για τα θαύματα του οσίου Δαυΐδ, τον αγιασμένο ηγούμενο της π. Ιάκωβο, τον ανύστακτο κόπο και την αβραμιαία φιλοξενία των πατέρων της διαδόθηκε σιγά-σιγά παντού και πλήθη πιστών από την Ελλάδα και το εξωτερικό κατέφθαναν στη Μονή, η οποία έτσι αναδείχθηκε, όπως γράφτηκε, «κυψέλη πνευματικής ζωής και φάρος Όρθοδοξίας, πανελλήνιο προσκύνημα, πανορθόδοξη αναφορά του αιώνα μας».

Από τα πενήντα πέντε χρόνια του και μετά παρεχώρησε ο θεός κι ο πατήρ Ιάκωβος πέρασε εκτός των άλλων δοκιμασιών και πολλές και επώδυνες ασθένειες.

Έλεγε χαρακτηριστικά ο μακαριστός Γέροντας «πήρε ο εωσφόρος την άδεια να πειράξει το σώμα μου». Αυτό είπε αποκαλυπτικά και το δαιμόνιο μέσω μιας δαιμονισμένης φανερώνοντας και τις παθήσεις πού είχε ο Γέροντας, τις όποιες μόνο ο ίδιος ήξερε.

Κι ο Γέροντας συνέχιζε λέγοντας: «Έμενα πού ποτέ άνθρωπος δεν με είδε γυμνό, εκτός από τη μητέρα μου όταν ήμουν παιδάκι, παραχώρησε ο θεός να με δουν οι γιατροί και οι νοσοκόμοι και να με χειρουργήσουν επανειλημμένως. Έγινα θέατρο αγγέλοις και ανθρώποις».

Δεν ήταν λίγες οι φορές βέβαια πού οι Άγιοι, όπως ο όσιος Δαυίδ, ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, οι άγιοι Ανάργυροι, ή αγία Παρασκευή, επενέβησαν μετά από παρακλήσεις του και τον βοήθησαν στις ασθένειες του χαρίζοντας του την ίαση και την υγεία.

Ή τελευταία δοκιμασία με την υγεία του πού τελικά οδήγησε το Γέροντα στην άλλη ζωή ήταν ή πάθηση της καρδιάς του, ή οποία προέκυψε εξ αίτιας κάποιου πειρασμού πού πέρασε.

Τα πνευματικά χαρίσματα του Γέροντα

Ο μακαριστός Γέροντας Ιάκωβος έζησε οσίως σαράντα περίπου χρόνια στη Μονή του Όσιου Δαυΐδ, έχοντας προηγουμένως ζήσει «ευαγγελικώς» στον κόσμο τριάντα δύο χρόνια.

Δούλεψε στον Κύριο τηρώντας από τη νεότητα έως το γήρας την προθυμία της ασκήσεως. Μιμήθηκε τον όσιο Δαυΐδ, και βάδισε στα ίχνη του.

Οι ασκητικοί του αγώνες ήταν εφάμιλλοι των παλαιών οσίων πού αναφέρονται στα Γεροντικά, αλλά και οι εναντίον του επιθέσεις, πνευματικές και αισθητές, του Σατανά, οι ποικίλοι πειρασμοί, δοκιμασίες και κακοπάθειές του ήταν ανάλογες με αυτές πού αντιμετώπισαν πολλοί θεοφόροι Πατέρες.

Όσο όμως μεγάλωναν οι δοκιμασίες, οι ασθένειες και τα βάσανα του, τόσο ο θεός τον χαρίτωνε με σπάνια πνευματικά χαρίσματα, όπως της διοράσεως και προοράσεως, της διακρίσεως και της παραμυθίας, και τόσο περισσότερες ήταν οι θεοπτείες πού είχε και οι θεοσημείες πού επιτελούσε με την προσευχή του, αλλά και τόσο μεγαλύτερη γινόταν η ακτινοβολία του.

Στη Μονή προσέρχονταν για να τον δουν εκατοντάδες απλοί άνθρωποι του λαού, αλλά και πατριάρχες και αρχιερείς, κληρικοί κάθε βαθμού και μοναχοί, άρχοντες και ανώτατοι δικαστές, καθηγητές Πανεπιστημίου και επιστήμονες. Όλοι φεύγοντας από τη Μονή κι έχοντας δει το Γέροντα Ιάκωβο αισθάνονταν ότι έφευγαν από ένα είδος Παραδείσου.

Ό καθένας εύρισκε κοντά στο Γέροντα τη βοήθεια πού χρειαζόταν. Οι πονεμένοι εύρισκαν με τους παραμυθητικούς του λόγους την παρηγοριά και την ανακούφιση, οι δαιμονισμένοι εύρισκαν με τις ευχές του την απελευθέρωση από τα δαιμόνια και τη θεραπεία τους, οι ασθενείς εύρισκαν με την παρρησία της προσευχής του την ίαση και την υγεία, οι ταλαιπωρημένοι από τα διάφορα βιοτικά προβλήματα τους εύρισκαν με την ευλογία του την αναψυχή, την ψυχική τους Ισορροπία, την ενδυνάμωση, τη λύση των προβλημάτων τους.

Οι φτωχοί εύρισκαν με τη συνεχή και αγόγγυστη ελεημοσύνη του τη λύτρωση από τη θλίψη της φτώχειας και την απελευθέρωση από τα βάρη των χρεών τους.

Πολλά άτεκνα ζευγάρια μετά την προσευχή, τις ευχές και την ευλογία του αποκτούσαν τέκνα χαριτωμένα. ‘Αλλά και για όσους είχαν τα κατάλληλα μάτια να δουν, ή παρουσία και μόνο του Γέροντα, ή θεωρία του, αποτελούσε ευλογία θεού, φανέρωση των θείων ενεργειών, παρουσία του θεού στη γη.

Ιδού τι αναφέρει σχετικώς στην από 14.2.1994 επιστολή του προς την Ιερά Μονή του Όσιου Δαυΐδ ο οικουμενικός πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος: «…Δια τον μακαριστόν Γέροντα με την φωτεινήν μορφήν ισχύει εκείνο το οποίον έγραφεν ο ιερός Χρυσόστομος δια τον άγιον Μελέτιον Αντιοχείας: «Ου γαρ διδάσκων μόνον, ουδέ φθεγγόμενος, αλλά και δρώμενος απλώς, ικανός ή άπασαν αρετής διδασκαλίαν εις την των ορώντων ψυχήν εισαγαγείν».

Ή οσιακή κοίμηση του

Αντάξια της θαυμαστής ζωής του ήταν και η οσιακή κοίμηση του Γέροντα, την οποία προγνώριζε, γι’ αυτό και παρακάλεσε αγιορείτη ιεροδιάκονο πού εξομολόγησε το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1991, εκείνης της τελευταίας ημέρας της επιγείου ζωής του να μείνει στο Μοναστήρι ως το απόγευμα για να τον «ντύσει».

Και πράγματι στις 4.17 το απόγευμα σαν πουλάκι παρέδωσε το πνεύμα. Ό μακαριστός Γέροντας άφησε το φθαρτό αυτό κόσμο του πόνου κι έφυγε για την αιώνια ανάπαυση, στο Θεό.

Το λείψανο του ήταν λαμπερό, εύκαμπτο, ζεστό, οσιακό και η ιαχή πού έβγαινε από τα χείλη χιλιάδων ανθρώπων «άγιος άγιος… είσαι άγιος» αποτελούσε μία ομόφωνη μαρτυρία της συνείδησης των πιστών για το μακαριστό πλέον Γέροντα Ίάκωβο.

Αλλα ο άγιος Γέροντας συνεχίζει και μετά την οσιακή κοίμηση του, όπως το ομολογούν εκατοντάδες πιστοί να τους ευεργετεί με την παρρησία πού έχει στο Θεό.

Στη Μονή του Όσιου Δαυΐδ υπάρχουν τουλάχιστον τριακόσιες μαρτυρίες πιστών, πού ο Γέροντας Ιάκωβος τους βοήθησε.

Οι μαρτυρίες αυτές, πού περιέχονται σε επιστολές των ίδιων των ευεργετηθέντων ή κατεγράφθηκαν μετά από προφορικές διηγήσεις τους, έχουν σχέση με θεραπείες, ευεργετικές επεμβάσεις, ή μεταθανάτιες εμφανίσεις του Γέροντα.

Ή παρρησία του π. Ιακώβου στο Θεό - Σύγχρονες μαρτυρίες

1. Ό ιερεύς π. Ιωάννης Βερνέζος, εφημέριος του Προσκυνηματικού Ιερού Ναού του Άγιου Ιωάννου του Ρώσου στο Προκόπι της Ευβοίας ανέφερε τα εξής: «Είχα ένα ογκίδιο στο δεξί μου χέρι.

Έκτος των κινδύνων πού έκρυβε, ήταν και αντιαισθητικό. Γι’ αυτό, όταν οι χριστιανοί μου φιλούσαν το χέρι, το κάλυπτα με το ράσο μου.

Την ημέρα της κηδείας του Γέροντος Ιακώβου (22.11.1991) παρεκάλεσα το Γέροντα για το θέμα αυτό. Και καθώς ασπαζόμουν το ιερό σκήνωμα του, ακούμπησα το χέρι μου πάνω στο λείψανο του.

Από εκείνη τη στιγμή το ογκίδιο άρχισε να υποχωρεί, ώσπου εξαφανίστηκε. Μεγάλη ή χάρη του οσίου Γέροντα. «Ας έχουμε την ευχή του!».

2. Ή κ. Ανδρομάχη Πασχάλη, κάτοικος Λίμνης Ευβοίας, σε επιστολή πού έστειλε στη Μονή γράφει τα έξης:«Στις 18 Νοεμβρίου 1993 παρουσιάστηκε στην άκρη της γλώσσας μου ένα μικρό κεράτινο ογκίδιο.

Περνώντας οι μέρες αυτό μεγάλωσε, κρεμόταν μπροστά στη γλώσσα μου και με ενοχλούσε στην ομιλία, την ώρα πού έτρωγα και όταν έπινα νερό. Πέρασαν δυο μήνες από την ημέρα πού το πρωτοείδα, το ογκίδιο εξακολουθούσε να υπάρχει και ή ψυχολογική μου κατάσταση ήταν πολύ άσχημη.

Μέσα στη μεγάλη ψυχολογική ένταση πού βρισκόμουν, κι ενώ σκεπτόμουν ότι από Δευτέρα έπρεπε να πάω στην Αθήνα για γιατρό, άρχισα να λέω το πρόβλημα μου στον παππού Ίάκωβο κοιτάζοντας μία μικρή φωτογραφία του πού είχα απέναντι στο τραπέζι μου.

Τον παρακάλεσα να με βοηθήσει, να μην αρχίσω τις ατέλειωτες εξετάσεις στους γιατρούς πού χρειάζονται για τέτοιου είδους περιστατικά και κατά τις δυο τα μεσάνυκτα ανέβηκα για ύπνο στο δωμάτιο μου.

Το πρωί πού σηκώθηκα, την ώρα πού έπινα καφέ, διαπίστωσα ότι δεν με ενοχλούσε τίποτα στη γλώσσα μου. Όλο αγωνία πήγα στον καθρέφτη και είδα ότι το ογκίδιο πού είχα εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ούτε σημάδι. Έτσι απλά παρακάλεσα τον άγιο Ιάκωβο να με βοηθήσει, κι αυτός έτσι απλά με βοήθησε.»

3. Ό πανιερώτατος μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος σε μία από τις επισκέψεις του στη Μονή, ως αρχιμανδρίτης τότε, ανέφερε μεταξύ άλλων θαυμάτων πού επιτελεί ο άγιος Γέροντας Ιάκωβος σε Κυπρίους αδελφούς μας, τους οποίους αγαπούσε πολύ, και το εξής θαυμαστό:«Είχα φέρει στην Κύπρο λάδι από το καντήλι του τάφου του Γέροντα.

Το 1993 με πήρε στο τηλέφωνο ο εφημέριος του Ιερού Ναού του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Λάρνακος, ο π. Παναγιώτης Ζάρος, και μου είπε: «Πάτερ Νεόφυτε, δεν είμαι καλά.

Έχω ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας, αλλά δεν το λέω. Έχω ραγάδες στο έντερο και έχω μεγάλη αιμορραγία. Και αυτές τις ημέρες έχω έντονους πόνους και μεγάλη ροή αίματος, και σε παρακαλώ κάνε μια παράκληση στον άγιο Γεώργιο, πού ζεις στο μοναστήρι του, και στον πατέρα Ιάκωβο να μου δίνουν υπομονή, γιατί όταν πονώ υποφέρω πολύ και φωνάζω και στενοχωρούνται και ή παπαδιά και τα παιδιά μου».

Λυπήθηκα πολύ και του είπα ότι θα κάμω παράκληση και θα του πήγαινα λαδάκι από το καντήλι του πατρός Ιακώβου, για να σταυρωθεί. Αυτά είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.

Μετά από δέκα πέντε λεπτά ο π. Παναγιώτης ήρθε στο μοναστήρι και μου είπε: «Ήρθα να πάρω το λαδάκι του Γέροντα μόνος μου, γιατί πιστεύω πολύ σε αυτόν τον άνθρωπο, ότι ο Θεός τον χαρίτωσε και θα με βοηθήσει».

Του έδωσα λάδι και σταυρώθηκε στο μέτωπο και έφυγε. Το βράδυ με πήρε στο τηλέφωνο και μου είπε χαίροντας και κλαίοντας ότι ή ροή του αίματος σταμάτησε. Από τότε έγινε τελείως καλά.

Ό π. Παναγιώτης υπέφερε από αυτό από τα εφηβικά του χρόνια και τώρα ήταν περίπου 40 ετών. Όταν έγινε καλά υποσχέθηκε να τελεί θεία Λειτουργία και μνημόσυνο στο Γέροντα Ιάκωβο κάθε χρόνο σαν αυτή την ήμερα της θεραπείας του. Όταν όμως πέρασε ένας χρόνος από το θαύμα αυτό ο π. Παναγιώτης ξέχασε την υπόσχεση του.

Τη θυμήθηκε όταν εκείνη την ημέρα (στο χρόνο επάνω) του παρουσιάσθηκε ελάχιστο αίμα. Εκπλήρωσε την υπόσχεση του και η ροή του αίματος σταμάτησε. Από τότε το θυμάται κάθε χρόνο και επιτελεί θεία Λειτουργία και μνημονεύει το Γέροντα ανάμεσα στους Άγιους.

4. Ό κ. Γιώργος Ίωαννίδης, γιατρός παθολόγος από το Βόλο, (προσωπικός τότε γιατρός του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος και τώρα Αρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου) ανέφερε μεταξύ άλλων και τα έξης: «Φεύγοντας από τη Μονή του Όσιου Δαυΐδ, οπού είχα έλθει με την οικογένεια μου για προσκύνημα το Σεπτέμβριο του 1997, κι ενώ βρισκόμουν στην πύλη της αισθάνθηκα μέσα μου μια δυνατή επιθυμία να πάω να ξαναπροσκυνήσω τον τάφο του Γέροντα Ιακώβου. Αισθανόμουν όπως αισθάνεται κάποιος πού ξέχασε πίσω του κάτι πολύτιμο και θέλει να γυρίσει να το πάρει.

Πραγματικά γύρισα με το γιο μου και στο ένα μέτρο πριν από τον τάφο του Γέροντα βλέπω κάτω στη γη ένα κομποσχοίνι. Παίρνω το κομποσχοίνι στο χέρι μου, το υψώνω και το κρατώ επιδεικτικά, ώστε αν κάποιος από τους γύρω προσκυνητές το έχασε, να το δει και να ‘ρθει να το πάρει.

Εκείνη όμως ακριβώς τη στιγμή ακούω φωνή πίσω μου πού μου έλεγε: «Τι ψάχνεις; Για σένα είναι το κομποσχοίνι».

Γυρίζω και σε απόσταση ενός μέτρου βλέπω ολοζώντανο το Γέροντα Ιάκωβο να μου χαμογελά. Τον είδα ολοκάθαρα. Διέκρινα την υγρασία των ματιών του, τις φλεβίτσες στο πρόσωπο του, τη γενειάδα του, όπως την είχε.

Ένοιωσα κάτι το ξεχωριστό, συγκλονίστηκα. Ή κυριολεκτικά αυτή ζωντανή παρουσία του Γέροντα Ιακώβου μπροστά μου ήταν καθοριστική κι έβαλε μέσα μου τη σφραγίδα περί της βεβαιότητας της θείας παρουσίας».

5. Τις ημέρες πού γραφόταν αυτό το κείμενο και συγκεκριμένα στις 10 Όκτωβρίου 2001 ήρθε στη Μονή ο κ. Γιαννούλης, ναυτικός, από την Άνδρο και βουρκωμένος χωρίς καν να μπορεί να μιλήσει καλά-καλά από τη συγκίνηση και τα κλάματα ανέφερε τα έξης: «Ταξίδευα προ καιρού και ευρισκόμουν στην Ινδία. Κάποια μέρα αντιμετώπισα σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά μου. Στο Νοσοκομείο εκεί πού με πήγαν οι γιατροί είπαν στους συναδέλφους μου ότι τελειώνω.

Εγώ, παρ’ όλο πού ήμουν σε κωματώδη κατάσταση, ένιωθα ότι κάποια αόρατη θεία δύναμη με βοηθάει. Όταν αργότερα άνοιξα κάποια στιγμή τα μάτια μου τον πρώτο πού είδα μπροστά μου ήταν ο Γέροντας Ιάκωβος πού είχα διαβάσει αρκετές φορές το βιβλίο του.

Μου είπε: «Μη φοβάσαι, κύριε Γιαννούλη, θα σε βοηθήσω, θα γίνεις τελείως καλά και θα ξαναγυρίσεις στην πατρίδα». Και από εκείνης της ώρας πράγματι έγινα τελείως καλά».

Από τις υπάρχουσες προφορικές και γραπτές μαρτυρίες των πιστών διαπιστώνεται ότι ο Γέροντας Ιάκωβος έχει μεγάλη παρρησία στο θεό και γι’ αυτό ευχόμεθα να πρεσβεύει υπέρ υγείας όλων μας στο δωρεοδότη Θεό.

Την ευχή του ναχουμε

Πηγή: Τρελογιάννης

Από το 2016 το Ηνωμένο Βασίλειο απαιτεί από τους ιδιοκτήτες κατοικίδιων ζώων να προχωρούν στην εμφύτευση μικροτσίπ στο σκύλο τους πριν την ηλικία των οχτώ εβδομάδων, αλλιώς θα βρίσκονται αντιμέτωποι με την επιβολή προστίμου ύψους 500 ευρώ. Ένα μικροτσίπ RFID εμφυτεύεται ακριβώς κάτω από το δέρμα, οπότε, αν ένα σκυλί βρεθεί να περιπλανιέται, μπορεί εύκολα να επιστρέψει στον ιδιοκτήτη του. Το θέμα όμως δεν εξαντλείται στους μαλλιαρούς μας φίλους.

Πρόσφατα, μια εταιρεία αυτόματων πωλητών στο Wisconsin εμφύτευσε μικροτσίπ σε υπαλλήλους της, οι οποίοι υποτίθεται ότι συναίνεσαν. Το τσιπ, που εμφυτεύτηκε στο χέρι, ανοίγει πόρτες και αγοράζει προϊόντα από τις μηχανές αυτόματης πώλησης. Περίπου 50 από τους 85 εργαζόμενους δέχτηκαν την προσφορά της εταιρείας.

Είτε σας αρέσει είτε όχι, το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα αποκτήσετε κι εσείς το τσιπάκι σας. Το γεγονός ότι όλοι θα θέλουν αυτή τη μικροσκοπική συσκευή να βρίσκεται ενσωματωμένη στο χέρι τους [γενικά τοποθετείται στην περιοχή μεταξύ του αντίχειρα και του δείκτη] πραγματικά με ξεπερνάει. Να περιμένετε και την αντίστοιχη προπαγάνδα υπέρ της εμφύτευσης μικροτσίπ σε ανθρώπους.

Αν χρησιμοποιείτε το Apple Pay, το Android Pay ή οποιοδήποτε σύστημα NFC, αυτή η μέθοδος θα είναι πολύ πιο εύκολη στη χρήση. Το μόνο που θα κάνετε είναι απλά να κουνάτε το χέρι σας για να πληρώσετε.

Το NFC δεν έχει εγγενείς δυνατότητες ισχύος. Δεν διαθέτει μπαταρία λιθίου ή κάτι σχετικό. Ένα κοντινό πεδίο επαγωγής ενεργοποιεί τη συσκευή και την ανάβει όταν βρίσκεται εντός εμβέλειας. Αντίθετα, αυτή η παθητική επιλογή φαίνεται πιο αποδεκτή από το καταναλωτικό κοινό. Σε αυτή τη μικροσκοπική συσκευή θα μπορούσε να “περιλαμβάνεται” μια πιστωτική κάρτα, η άδεια οδήγησης, το διαβατήριο, ίσως ακόμα και τα ιατρικά αρχεία του φέροντος. Ωστόσο, αυτό για το οποίο δεν γίνεται καθόλου λόγος είναι το ενδεχόμενο ο ιδιοκτήτης της εν λόγω κάρτας να πέσει θύμα ληστείας και να του αφαιρέσουν βίαια τη συσκευή από το χέρι, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσουν για αγορές, προτού το θύμα προβεί στην απαραίτητη αναφορά απώλειας και τελικά η κάρτα να απενεργοποιηθεί. Είναι μια φρικτή προοπτική. Για να μην αναφερθώ στις δυσλειτουργικές συσκευές που τραυματίζουν τους υποψήφιους κατόχους.

Δεν είμαι σίγουρος για το πόσο μικρές μπορούν να γίνουν αυτές οι συσκευές, αλλά αν κάποιος μπορούσε να εκτοξεύσει τη δημοφιλία τους, αυτός είναι μόνο η Apple. Η εταιρεία θα μπορούσε εύκολα να πείσει ότι είναι φοβερά cool να έχει κάποιος αυτό το next-gen Apple ID [ή ενδεχομένως το iChip].

Το επόμενο μεγάλο event της Apple θα μπορούσε να είναι μια συνάθροιση μικροτσίπ, τα οποία θα τα χρησιμοποιείτε για να ξεκλειδώσετε το iPhone, το iMac ή οποιοδήποτε άλλο προϊόν της Apple έχετε στην κατοχή σας. Δεν θα χρειάζεται πια να ψάχνετε εναγωνίως στην τσάντα ή στις τσέπες το τηλέφωνό σας για να πληρώσετε μέσω Apple Pay. Καταπληκτικό, έτσι; Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω.

Πηγή: PC Magazine, ID-on't renounce my freedom

Μια σημαντική εκδήλωση είχαν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν σήμερα το απόγευμα οι Τρικαλινοί με θέμα «Τα Νέα Θρησκευτικά στο Νέο Σχολείο».

Κατά την φετινή χρονιά έχει δημιουργηθεί μια μεγάλη συζήτηση σχετικά με τα θρησκευτικά στο σχολείο, γεγονός που όπως φάνηκε τράβηξε το ενδιαφέρον πλήθους εκπαιδευτικών και γονέων που έσπευσαν να παρακολουθήσουν την εκδήλωση που διοργανώθηκε στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης.

Να αναφερθεί ότι η ενημερωτική εκδήλωση συνδιοργανώθηκε από την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, την Ενωμένη Ρωμηοσύνη, τον Σύλλογο Μετεώρων Λιθόπολις, την Χριστιανική Ένωση Επιστημόνων Ν. Τρικάλων, τους Συλλόγους Πολυτέκνων και Τριτέκνων Ν. Τρικάλων, τον Ελεήμων Σαμαρείτη, την Ένωση Γονέων «Χριστιανική Ἀγωγή» (ΓΕΧΑ Τρικάλων), τον Σύλλογο Ορθόδοξης Ιεραποστολής «Μέγας Βασίλειος» και τον Σύλλογο «Ομοθυμαδόν».

ΒΙΝΤΕΟ

ΨΗΦΙΣΜΑ

Χθες συγκεντρωθήκαμε στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Τρικκαίων μετά από πρόσκληση 10 συνολικά Συλλόγων, Σωματείων και Φορέων της πόλεως και του Νομού Τρικάλων, προκειμένου να ενημερωθούμε επί του νέου Προγράμματος Σπουδών που προωθεί το Υπουργείο Παιδείας για το μάθημα των Θρησκευτικών και τα νέα βιβλία -φάκελοι μαθήματος- Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου.

Μετά τις εισηγήσεις των κυρίων:

- Ιωάννου Φύκαρη, επίκουρου Καθηγητή του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του πανεπιστημίου Ιωαννίνων,
- Κωνσταντίνου Σπαλιώρα, Προέδρου της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων και
- Δήμου Θανάσουλα, Δικηγόρου,

Αποφασίζουμε τα παρακάτω:

Καταγγέλλουμε τις αντισυνταγματικές, παράνομες, ασύμβατες προς το ευρωπαϊκό δίκαιο και ολέθριες για την ορθόδοξη πίστη μεθοδεύσεις και ενέργειες του Υπουργείου Παιδείας και του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής στο μάθημα των Θρησκευτικών των ορθοδόξων μαθητών μας.

Απαιτούμε να αποσυρθεί το παράνομο και καταστροφικό πολυθρησκειακό Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά, το οποίο βασιζόμενο στην φιλοσοφική αρχή της σχετικοκρατίας αποδομεί την ορθόδοξη πίστη και συμπαραθέτει το απαράμιλλο και άφθαστο φως του Ευαγγελίου με τις διάφορες ετεροδιδασκαλίες των αιρετικών της Δύσης, του Κορανίου και των λοιπών ανατολικών θρησκειών.

Το πολυθρησκειακό αυτό Πρόγραμμα είναι παιδαγωγικά απαράδεκτο, διότι επιφέρει σύγχυση στους μικρούς μαθητές, που δεν γνωρίζουν ακόμη επαρκώς την ορθόδοξη πίστη, και γίνεται εργαλείο προπαγάνδας στις διάφορες θρησκευτικές δοξασίες και αιρέσεις και τελικά οδηγεί στον μηδενισμό και στην αθεΐα.

Αξιώνουμε την ανάκληση του Οδηγού Εκπαιδευτικού, γιατί θέλει τους εκπαιδευτικούς ουδετερόθρησκους και τους ζητάει «κατά την εκπαιδευτική διαδικασία να αποστασιοποιούνται κατά το δυνατόν από την θρησκεία στην οποία ενδεχομένως ανήκουν …» (σελ. 267).

Διαμαρτυρόμαστε εντονότατα για την κατάφωρη παραβίαση της συνταγματικής αρχής της ισονομίας και ισοπολιτείας. Το Υπουργείο Παιδείας αποδεικνύει ακραίο ρατσισμό επιβάλλοντας πολυθρησκειακό μάθημα μόνον για τους ορθόδοξους μαθητές, ενώ ταυτόχρονα δίδει το δικαίωμα στους Μουσουλμάνους, τους Παπικούς και τους Εβραίους μαθητές να διδάσκονται αμιγώς ομολογιακά το θρησκευτικό τους μάθημα και από ιεροδιδασκάλους της επιλογής τους, σύμφωνα με τον Ν.4386/2016, άρθρο 55.

Αποκρούουμε ως απαράδεκτο το πρόγραμμα της Κυβέρνησης να ανατεθεί η διδασκαλία του μαθήματος των ορθοδόξων μαθητών και σε εκπαιδευτικούς άλλων ειδικοτήτων. Θέλουμε αληθινά ορθόδοξη αγωγή από ορθοδόξους θεολόγους και αξιώνουμε να σταματήσει ο εμπαιγμός και η παραπλάνηση με το σαθρό επιχείρημα των γελοίων ποσοστώσεων διδασκαλίας.

Συντασσόμαστε με τις αντιδράσεις πλήθους γονέων, οι οποίοι επιστρέφουν ως απαράδεκτους τους νέους φακέλους μαθήματος των Θρησκευτικών.

Απαιτούμε να συνταχθούν νέα βιβλία με βάση τον ισχύοντα Ν. 1566/85, που ορίζει για τους μαθητές: «Να γίνονται ελεύθεροι, υπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, να υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και τη δημοκρατία, να εμπνέονται από αγάπη προς τον άνθρωπο, τη ζωή και τη φύση και να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης. Η ελευθερία της θρησκευτικής τους συνείδησης είναι απαραβίαστη».

Απευθύνουμε έκκληση προς τον μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και τη σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας να μη συναινέσουν στην αλλοίωση του ορθόδοξου χαρακτήρα του Μαθήματος, αλλά να εμμείνουν στην απαίτηση του λαού μας για μια ακραιφνώς ορθόδοξη αγωγή και παιδεία. Να ορθώσουν φραγμό και τείχος ενάντια στα σχέδια παράδοσης των ορθοδόξων παιδιών μας στην Πανθρησκεία. Να μην αφήσουν να χαθεί αυτή η μάχη του λαού μας.

Προτρέπουμε τους Έλληνες πολίτες, γονείς ή μη, όσους ακόμα δακρύζουν στην ανάκρουση του εθνικού μας Ύμνου, όσους ευλαβικά τιμούν την πλειάδα των μαρτύρων της πίστεώς μας, όσους εξακολουθούν σε πείσμα των καιρών να ζουν και να πολιτεύονται εντός της Μίας και μόνης, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, όσους αγωνιούν για το μέλλον της πατρίδας μας, να εντείνουν τον αγώνα και να πολεμήσουν σκληρά, με όπλα την γνώση και την αλήθεια.

Καλούμε τους Έλληνες γονείς να μην ανεχθούν τις ύπουλες μεθοδεύσεις και πρακτικές της ανεύθυνης Διοίκησης που με προφορικές οδηγίες και εντολές καταπατά τους Νόμους και αυτό το Σύνταγμα, και να επιστρέψουν τα απαράδεκτα, αντιχριστιανικά, αντορθόδοξα, αντιπαιδαγωγικά και αντισυνταγματικά αυτά εγχειρίδια εκεί που τους πρέπει. Χωρίς φόβο, χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς αναστολές.

Απέναντι σε ένα στυγνό και ολοκληρωτικό καθεστώς, αντιπαραθέτουμε την ομολογιακή μας διάθεση, το αγωνιστικό μας φρόνημα και την πεποίθησή μας ότι σε αυτή την δυσκολία δεν είμαστε μόνοι!

Οι συνδιοργανωτές:

Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων
Κέντρο Ενότητος και Μελέτης Προβολής των Αξιών μας “Ενωμένη Ρωμηοσύνη”
Σύλλογος για την Ανάδειξη και Διαφύλαξη της Αγιομετεωρίτικης Κληρονομιάς “Μετεώρων Λιθόπολις”
Χριστιανική Ένωση Επιστημόνων Ν. Τρικάλων
Ορθόδοξη Χριστιανική Αδελφότητα “Ο Ελεήμων Σαμαρείτης”
Ένωση Γονέων “Η Χριστιανική Αγωγή” (ΓΕΧΑ) Τρικάλων
Σύλλογος Ορθοδόξου Ιεραποστολής “Ο Μέγας Βασίλειος”
Σύλλογος Πολυτέκνων Νομού Τρικάλων
Σύλλογος Τριτέκνων Γονέων Νομού Τρικάλων
Ορθόδοξος Σύλλογος “Ομοθυμαδόν”.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Πηγή: Θρησκευτικά

Σχολιο Τ.Ι.: Ας τρέξουμε μετανοούντες στους πόδας των Αγίων Πατέρων και δι' αυτών να λάβουμε την άφεσιν των παραπτωμάτων μας.

Έλαβα από οικείους φίλους το κείμενο που αφορά στο αναφερόμενο υβριστικό χαρακτηρισμό εκ μέρους του ψυχιάτρου και κληρικού π. Βασιλείου Θερμού. Με την ευκαιρία αυτή ανέτρεξα και σε μια συνέντευξη που έδωσε σχετικά με την ομοφυλοφιλία και με την ιδιότητα ψυχιάτρου (επ. Καθηγητή Ανώτατης Εκλησιαστικής Σχολής Αθηνών) σε εκπομπή της ΕΡΤ (Στα Άκρα).

Στη συνέντευξή του τόνισε για σχετική βιβλιογραφία, διεθνή έρευνα, πόλωση, γενετική προδιάθεση και άλλους συναφείς επιστημονικούς όρους. Ακολούθως, ανέτρεξα να δω τα επιστημονικά διαπιστευτήρια της επιστημονικής του ταυτότητας .

Μια απαραίτητη εισαγωγική παρένθεση: Όπως αναφέρω ως εισαγωγικό πρελούδιο στο πρόσφατο κείμενό μου με τίτλο «Η conflict θεώρηση αλλαγής φύλου:  Abnormal condition με βάση τον διεθνή επιστημονικό όρο» (καταχωρήθηκε πρόσφατα  στα sites Ακτίνες και Τράπεζα Ιδεών), ονομάζομαι Ιωάννης Κουντουράς και είμαι ομότιμος καθηγητής του Α.Π.Θ. με γνωστικό αντικείμενο Παθολογία – Γαστρεντερολογία. Φυσικά και δεν ανήκω στη «rétro» κατηγορία. Η πνευματική ζωή και η ζωή της επιστημονικής έρευνας με κύριο σκοπό την πλέον αποτελεσματική προσέγγιση του ασθενούς δεν έχουν συντάξιμα χρόνια. Στον αποδέκτη που θα αμφισβητήσει το τελευταίο (και ορθώς πράττει,  γιατί ό,τι δηλώνει κανείς δεν ισχύει απαραίτητα) υφίσταται ένας ψυχρός, άτεγκτος αλλά αντικειμενικός διεθνής δείκτης που αποκαλύπτει το επιστημονικό διαχρονικό ποιόν του καθενός είτε είναι σοβαρό, είτε επιπολής και ασήμαντο.

Στον ιατρικό χώρο υφίσταται στο διαδίκτυο το έγκριτο site που λέγεται PubMed (ανάλογα sites υφίστανται για τους άλλους επιστημονικούς χώρους) που ως ψυχρός-κύριος αντικειμενικός δείκτης αποκαλύπτει την επάρκεια ή ανεπάρκεια του καθενός. Εισέρχεσαι στο PubMed, γράφεις με λατινικούς χαρακτήρες το όνομα του ερευνητή (π.χ., Kountouras J) και σε κλάσματα δευτερολέπτου αποκαλύπτεται το επίπεδο της διαχρονικής ή μη επιστημονικής του καταξίωσης ή απουσίας κατεξοχήν στον διεθνή αντικειμενικό χώρο.

Αυτό που λέει η Αγία Γραφή «οὐ γάρ ἐστι κρυπτὸν ὃ οὐ φανερὸν γενήσεται » έχει σχεδόν πλήρη εφαρμογή, «πέφτει διάνα» στη συγκεκριμένη περίπτωση: πόσες αριθμητικά επιστημονικές μελέτες δημοσιεύονται μετά από ενδελεχή κρίση· σε ποια έγκριτα περιοδικά του εξωτερικού αναφέρονται· ποιος είναι ο δείκτης εμβέλειας των περιοδικών· πόσες αναφορές (citations) λαμβάνουν οι μελέτες του ερευνητή από άλλους συγγραφείς επιστήμονες πάντα του εξωτερικού· πόσες είναι οι αναφορές του, που καταγράφονται στις δημοσιευμένες μελέτες του και οι κριτές επέτρεψαν να καταχωρηθούν κ.ο.κ. (λόγω περιορισμού χώρου δες επιπλέον συναφή στοιχεία στο βιβλίο μου: «Διαμορφούμενα Α, Στο χθες, στο σήμερα, για πάντα. Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη).

Συνεπώς, χρησιμοποιώντας τις λέξεις κλειδιά Thermos B ή Thermos V, εισήλθα  στο PubMed και δεν βρήκα ούτε μία επιστημονική δημοσιευμένη μελέτη του. Επειδή δεν θέλω να τον αδικήσω (θα ήταν ανεπίτρεπτό μου drawback), θα επιθυμούσα να με ενημερώσει ποια είναι τα επιστημονικά του διαπιστευτήρια [ως δυνητική grata persona (το εύχομαι!)]. Σε ποια διεθνή περιοδικά της ειδικότητάς του π.χ.,  Am J Psychiatry, Psychol Med, BJPsych, Psychophysiol, Psychoendocrinol ή Psychoneuroendocrinol ή…, δημοσίευσε μετά από κρίση τις δυνητικές μελέτες του ώστε να κατοχυρώνει επιστημονικά αυτά που υποστηρίζει. Αυτά που αποκόμισα από μερικά δεδομένα της συνέντευξής  του και ωσαύτως από την conflict επιχειρηματολογία του ώστε να ισχυρίζεται ότι είναι «ψυχικά ασθενείς όσοι ασχολούνται με τον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας», εφόσον ισχύουν, πιθανόν  υποδηλώνουν, επιεικώς επιπολής επιστημονικό background. Εντούτοις, ειλικρινά θα αισθανθώ ικανοποίηση αν μου επισημάνει το σοβαρό επιστημονικό έργο του με βάση τον objective PubMeD index. Άνευ αυτού, το περιεχόμενο των δεδομένων του μένει μετέωρο και οδεύει προς απόρριψη (rejection!), ανεξάρτητα ή όχι από την αναφορά και καταγραφή λοιπών επιστημονικών δεδομένων που, μεταξύ άλλων παραμέτρων, πιθανόν να ενέχουν και προσωπικό ψυχιατρικό bias.

Σχόλια: στο άρθρο (από Ακτίνες):

16. Ανώνυμος είπε... [του π. Βασιλείου Θερμού (αν και δηλώνει ανώνυμος, η γραφίδα του σε πρώτο πρόσωπο πχ, «Προσπάθησα λοιπόν να δαμάσω..» ή «εισήγηση που ανέπτυξα το Νοέμβριο…» υποδηλώνει τον ίδιο ως αποστολέα)]

"Όσον ἀφορᾶ στήν ὕπαρξη ἀνεγνωρισμένου ἐπιστημονικοῦ ἔργου τοῦ προαναφερόμενου κληρικοῦ", ας πληροφορηθούν οι αξιότιμοι κ.κ. ομότιμοι, καθώς και οι αναγνώστες του ιστολογίου σας τα εξής:

Ο παιδοψυχίατρος και πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Θερμός είναι διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και επίκουρος καθηγητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών. Έχει μετεκπαιδευθή ως "επισκέπτης επιστήμων" (Visiting Scholar) στο Πανεπιστήμιο Harvard, στο Boston University, στο Boston College και στο Andover Newton. Βιβλία του έχουν μεταφραστή στα Αγγλικά, Γαλλικά, Ρωσικά, Ρουμανικά, Βουλγαρικά και Ισπανικά. Είναι ο διευθυντής έκδοσης του περιοδικού "Ψυχής Δρόμοι". Για το σύνολο του έργου του έχει εκπονηθή μεταπτυχιακή εργασία (master thesis)στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Balamand στο Λίβανο, η οποία κυκλοφόρησε στα Αγγλικά, στη σειρά European University Studies, από τον εκδοτικό οίκο Peter Lang. Το 2014 εργάστηκε επί τρίμηνο ως επισκέπτης ερευνητής (Visiting Research Scholar) στο Institute for Medical Humanities, του Πανεπιστημίου του Τέξας. Δίδαξε για 12 χρόνια στη Θεολογική Ακαδημία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας. Έχει δημοσιεύσει 28 βιβλία, 5 ποιητικές συλλογές, ενώ είχε και συμμετοχή σε 11 βιβλία.

Στον πρόλογο του 650 σελίδων (!) βιβλίου του "Έλξη και Πάθος: μια διεπιστημονική προσέγγιση της ομοφυλοφιλίας" (Εκδόσεις Εν Πλω, Α΄ Έκδοση:Φεβρουάριος 2016), ο συγγραφέας γράφει, μεταξύ άλλων: "Αν σας τρομάζει ο όγκος του βιβλίου χρειάζεται να δώσω ορισμένες εξηγήσεις. Η αρχική πρόθεση, όταν ακόμη αγνοούσα το τοπίο, ήταν για κάτι μικρότερο. Μόλις άρχισα την εξερεύνηση, όμως, ανακάλυψα πως έπρεπε να πλοηγηθώ σε ωκεανό. Όχι μόνο η βιβλιογραφία ήταν αχανής, αλλά και οι τομείς του επιστητού, τους οποίους κάλυπτε, αναρίθμητοι. Πρόκειται για ένα ζήτημα που εμπίπτει στην ιατρική και στη φιλοσοφία, που διερευνάται από την κοινωνιολογία και τη στατιστική, που προσεγγίζεται από τη θεολογία και από την πολιτισμική θεωρία. Πώς να τα βγάζεις πέρα με αυτό το εύρος, χωρίς να προδώσεις τη συνθετότητά του;

Γρήγορα διαπίστωσα ότι βρισκόμουν μπροστά σε ένα επίμοχθο και υπεύθυνο έργο, να ξεχωρίσω το ουσιώδες από μια βιβλιογραφία που περιλαμβάνει εκατοντάδες βιβλία και χιλιάδες άρθρα. Πράγματι, συναντά κανείς άρθρα για την ομοφυλοφιλία σε επιστημονικά περιοδικά, τα οποία εκτείνονται σε απίστευτα ευρύ φάσμα κλάδων της γνώσης, από τη γενετική ώς τη βιβλική ερμηνευτική και από την οικογενειακή θεωρία ώς την κριτική του πολιτισμού. Ίσως αν γνώριζα από την αρχή τον όγκο της δουλειάς, να μην είχα τολμήσει να την αποπειραθώ. (Αλλά κάπως έτσι δεν συμβαίνει και με όλα τα επιτεύγματα της ζωής;) Προσπάθησα λοιπόν να δαμάσω το υλικό αυτό με έναν τρόπο που να παράγει νόημα, πρώτα για μένα και κατόπιν για τον αναγνώστη, αφού αν δεν αφομοίωνα εγώ τη γνώση, δεν θα ήμουν σε θέση να την μεταδώσω. Αν πέτυχα θα το κρίνει ο ίδιος. Αλλά καλό είναι να γνωρίζει ότι το μέγεθος αυτού του τόμου, προέκυψε μετά από αυστηρότατη επιλογή των πηγών!

Πρόκειται για μια προσπάθεια που άρχισε το Δεκέμβρη του 2010 και παραδίδεται πέντε χρόνια μετά. Το πλήθος των παράλληλων ασχολιών επέβαλε άνισο ρυθμό στη δουλειά, αλλά υπήρξαν και περίοδοι εντατικής εργασίας. Μια από αυτές ήταν το καλοκαίρι του 2014, όταν η τρίμηνη παραμονή μου στο Institute for the Medical Humanities (της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Τέξας) επέτρεψε τη συλλογή άφθονου υλικού, κυρίως ως προς το γ' μέρος του βιβλίου. Μια περίληψη του μέρους αυτού παρουσιάστηκε τότε στους καθηγητές και στους μεταπτυχιακούς φοιτητές του Ινστιτούτου. Επίσης βασικές θέσεις του βιβλίου παρουσιάστηκαν σε εισήγηση που ανέπτυξα το Νοέμβριο του 2015 στο συνέδριο της Αμερικανικής Ορθόδοξης Εταιρίας Ιατρικής, Ψυχολογίας και Θρησκείας (OCAMPR) στη Βοστώνη".

Σχετικά Άρθρα:

1. Ιωάννης Κουντουράς: Η conflict θεώρηση αλλαγής φύλου- Abnormal condition με βάση τον διεθνή επιστημονικό όρο

2. Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς: Πρωτοφανές- Ψυχικά ασθενείς όσοι ασχολούνται με τον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας!

Αποτελεί σημαντική και θλιβερή εξέλιξη η παραδοχή των κατοχικών αρχών ότι τα λείψανα των Ασσιωτών αγνοουμένων που είχαν δολοφονηθεί στην περιοχή Ορνίθι βρίσκονται σε χώρο κοντά στο Δίκωμο, ο οποίος μέχρι το 2000 αποτελούσε σκυβαλότοπο και το 2002 καλύφθηκε και αναπλάστηκε σε χώρο πρασίνου.

Είναι σημαντική γιατί επιβεβαιώνει τη διάπραξη ενός από τα πολλά κατ’ εξακολούθηση εγκλήματα της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου και του λαού της, αλλά και θέτει ταυτόχρονα τις βάσεις για την επιστροφή των λειψάνων των δολοφονηθέντων στις οικογένειές τους για την ταφή που τους αρμόζει.

Είναι θλιβερή, γιατί σήμερα οι συγγενείς αυτών των αγνοουμένων από τη μια γνωρίζουν πού βρίσκονται τα λείψανα των αγαπημένων τους και από την άλλη είναι υποχρεωμένοι, πρώτο να πνίξουν την οργή τους για την προσβλητική μεταχείριση που υπέστησαν επί δεκαετίες και δεύτερο να δεχτούν το σοβαρό ενδεχόμενο κάποια από τα λείψανα να μην εντοπιστούν ποτέ. Και είναι ακριβώς αυτό το τραγικό ενδεχόμενο που θέλουμε να σχολιάσουμε στην παρούσα παρέμβαση.

Το έργο του εντοπισμού και ανάκτησης των λειψάνων ανάμεσα σε χιλιάδες τόνους σκουπιδιών και λυμάτων είναι ένα εγχείρημα που προδιαγράφεται ως εξαιρετικά δύσκολο ή και ακατόρθωτο. Ωστόσο, παρά τις προβλεπόμενες αντιξοότητες, η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων (ΔΕΑ) οφείλει καθηκόντως να φέρει σε πέρας αυτό το έργο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και η Ε.Ε., η οποία χρηματοδότησε, σχεδίασε και επέβλεψε την ανάπλαση του σκυβαλότοπου, συμπράττοντας ακούσια στην επί δεκαετίες συγκάλυψη του μαζικότερου των πολυάριθμων εγκλημάτων της Τουρκίας εναντίον ενός κράτους-μέλους της, δεν έχει άλλη επιλογή από του να σταθεί αρωγός του. Προς αυτές τις δύο κατευθύνσεις πρέπει να εργαστεί η Πολιτεία και εκεί πρέπει να συγκεντρωθούν οι προσπάθειες των συγγενών των τραγικών θυμάτων της συγκεκριμένης τουρκικής θηριωδίας. Η απαρασάλευτη απαίτηση όλων πρέπει να είναι η πάση θυσία ανακάλυψη και επιστροφή των λειψάνων.

Το ιστορικό της υπόθεσης, που είδε το φως της δημοσιότητας αμέτρητες φορές στο παρελθόν και κυριάρχησε στα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες, έχει ως ακολούθως:

Περίπου 70 άμαχοι από την Άσσια και τα γύρω χωριά, που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής κοντά στο χωριό Αφάνεια, ρίφθηκαν αρχικά σε δύο πηγάδια στη γειτνιάζουσα περιοχή «Ορνίθι». Το 2009 η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων εντόπισε μικρό μέρος των 70 επιβεβαιωμένων σήμερα λειψάνων, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα ότι σε μια προσπάθεια του τουρκικού στρατού και των κατοχικών αρχών να συγκαλύψουν το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα, ο κύριος όγκος τους μετακινήθηκε σε χώρο που μέχρι πρόσφατα παρέμενε άγνωστος. Την περασμένη Πέμπτη, 16/11/2017, η αντιπροσωπεία των Τ/κ στη ΔΕΑ κατέθεσε επισήμως στοιχεία που καταδεικνύουν ότι ο δεύτερος χώρος ταφής είναι ο προαναφερθείς σκυβαλότοπος και ο χρόνος διενέργειας της εσκεμμένης μετακίνησης το 1995. Εικάζεται ότι η μετακίνηση των λειψάνων έγινε ενόψει της καθόδου στην Κύπρο Αμερικανικής αντιπροσωπείας που είχε την εντολή του Κογκρέσου των ΗΠΑ να εξακριβώσει την τύχη του δεκαεξάχρονου αγνοούμενου Ανδρέα Κασάπη από την Άσσια και άλλων τεσσάρων Αμερικανών υπηκόων κυπριακής καταγωγής, που επίσης βρίσκονταν στον κατάλογο των αγνοουμένων.

Ας σημειωθεί ότι μετακινήσεις λειψάνων έγιναν από τις κατοχικές αρχές και σε άλλες περιπτώσεις μαζικών τάφων για να μην αποκαλυφθεί η έκταση των φρικαλεοτήτων που διέπραξε ο τουρκικός στρατός εισβολής το 1974.

Πηγή: Φιλελεύθερος, mignatiou.com

Τιμωρία και ανταμοιβή!

Είναι στα χέρια του Θεού και τα δύο αυτά. Αλλά, όπως ο επίγειος βίος δεν είναι παρά μία σκιά της Αληθινής Ζωής στους Ουρανούς, αντιστοίχως η τιμωρία και η ανταμοιβή είναι μία σκιά μονάχα της αληθινής τιμωρίας και ανταμοιβής στην Αιωνιότητα.

Οι κύριοι διώκτες του Αγίου του Θεού, Ιωάννου του Χρυσοστόμου ήταν ο Πατριάρχης Θεόφιλος Αλεξανδρείας και η Αυτοκράτειρα Ευδοξία. Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Χρυσοστόμου, πικρότατη τιμωρία ανέμενε και τους δύο. Ο μεν Θεόφιλος δαιμονίστηκε, ενώ η Ευδοξία σύντομα αρρώστησε πολύ βαριά με μία ανίατη ασθένεια, όλο το σώμα της γέμισε πληγές από τις οποίες έβγαιναν σκουλήκια. Ήταν τόσο έντονη η δυσωδία που ανέδιδε το σώμα της, ώστε ήταν ανυπόφορο για οποιονδήποτε να περάσει έστω και έξω από το σπίτι της.

Οι ιατροί χρησιμοποιούσαν τα πιό ισχυρά αρώματα και ευωδέστατο θυμίαμα για να περιορίσουν τη φρικτή δυσωδία της κακιάς Βασίλισσας, αλλά δεν κατάφερναν τίποτα. Στο τέλος, η Ευδοξία πέθανε μέσα σε φρικτή αγωνία και σήψη.Ακόμη και μετά θάνατον το χέρι του Θεού έπεσε βαρύ επάνω της. Το φέρετρο που περιείχε το σαπισμένο σώμα της έτρεμε μέρα και νύχτα επί τριάντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Σταμάτησε μόνον όταν ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος τέλεσε την Ανακομιδή των Λειψάνων του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στην Κωνσταντινούπολη.

Απεναντίας, δείτε τί συνέβη στον Χρυσόστομο μετά από την κοίμησή του! Ανταμοιβή! Ανταπόδοση δίκαιη, τέτοια που μονάχα ο Θεός μπορεί να δώσει. Ο Επίσκοπος Αραβισσού Αδελφειός, ο οποίος δέχθηκε τον εξόριστο Άγιο Χρυσόστομο στην Κουκουσό, προσευχόταν, μετά την κοίμηση του Χρυσοστόμου στον Θεό να του αποκαλύψει πού είχε πάει η ψυχή του Αγίου. Η απάντηση ήλθε, ενώ βρισκόταν σε προσευχή. Ήταν σαν να βρισκόταν έξω από τον εαυτό του και τον καθοδηγούσε στον Ουρανό ένας αστραπόμορφος νέος, ο οποίος του έδειχνε έναν-έναν τους Ιεράρχες, Ποιμένες και Διδασκάλους της Εκκλησίας, καλώντας τους με τα ονόματά τους, όμως δεν έβλεπε ανάμεσά τους και τον Ιωάννη. Ύστερα ο Άγγελος του Θεού τον οδήγησε στο πέρασμα έξω από τον Παράδεισο και ο Αδελφειός επέστρεψε στην κανονική κατάσταση. Όταν ο Άγγελος τον ρώτησε γιατί ήταν λυπημένος, ο Επίσκοπος απάντησε ότι λυπόταν επειδή δεν είχε δει τον αγαπημένο του Διδάσκαλο Ιωάννη Χρυσόστομο. Ο Άγγελος του εξήγησε: ''Ουδείς άνθρωπος ενδεδυμένος ακόμη τη σάρκα μπορεί να τον δει, διότι είναι στον Θρόνο του Θεού με τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ''.

Πηγή: Καίνη Κτίσις, Ἅγιος Δημήτριος Κουβαρὰ

Η κίνηση της Νέας Εποχής (Ν. Ε.) είναι μια σύνθεση εσωτερικών[1] διδασκαλιών και μυήσεων των Ανατολικών θρησκειών[2], των αρχαίων μυστηριακών διδασκαλιών[3], του Γνωστικισμού, της Θεοσοφίας, του Πνευματισμού και του Αποκρυφισμού.

Ειδικότερα, ο Ινδουισμός είναι ένα σύνολο φιλοσοφικοθρησκευτικών παραδόσεων και μαγικών πρακτικών στην Ινδία, το οποίο μέχρι σήμερα προσδιορίζει την κοινωνική δομή, τον τρόπο ζωής και το περιθώριο των επιλογών υπό τη σκιά των νόμων του ντάρμα και της σαμσάρα. Οι πρώτες ιστορικές ενδείξεις αυτής της θρησκείας εντοπίστηκαν στην κοιλάδα του Ινδού ποταμού, στις πόλεις Mohenjo - Daro και Harappa και χρονολογούνται γύρω στο 3000 π.Χ.

Από το 1500 π.Χ. οργανώθηκε η κοινωνική ζωή γύρω από τέσσερις τάξεις οι οποίες με την πάροδο των χρόνων υποδιαιρέθηκαν και ιεραρχήθηκαν ανάλογα με το βαθμό καθαρότητας του επαγγέλματος. Συνδέθηκε δε άρρηκτα με τη θρησκευτική, την οποία καθόριζαν λεπτομερώς οι βραχμάνοι, ως μυημένοι στην ιερή και απόκρυφη γνώση.

Με προσευχές προς τους θεούς - ο αριθμός των οποίων ξεπερνά τα 300 εκατομμύρια - με καθαρμούς στο Γάγγη ποταμό, με προσφορές, μαγικές τελετουργίες και αιματηρές θυσίες, κυρίως, όμως, με τη σύνθεση και διδασκαλία ιερών παραδόσεων και νόμων, οι βραχμάνοι, παντίτ, αστρολόγοι, παλμολόγοι διαχειρίζονταν την πίστη και τη ζωή των Ινδουιστών, ασκώντας τον απόλυτο πνευματικό έλεγχο. Δίδασκαν, μάλιστα, ότι η κοινωνική τάξη στην  οποία γεννιέται έκαστος προκύπτει από την ποιότητα των έργων - κάρμα, που διέπραξε κατά τη διάρκεια των προηγούμενων μετενσαρκώσεών του. Έτσι, έμαθαν στον Ινδουιστή ν’ αποδέχεται τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις εκάστης κάστας, ως εξιλέωση για το προσωπικό καρμικό του χρέος.

Οι βραχμάνοι συγκέντρωσαν όλες τις δοξασίες στα ιερά κείμενα των Βεδών (1500-1000 π.Χ.) και των Ουπανισάδων (800-500 π.Χ.). Οι κύριες διδασκαλίες αφορούν το ντάρμα (τον παγκόσμιο Νόμο), το κάρμα (τα έργα), τη μόξα (την ταύτιση του εσωτερικού Βράχμαν-εαυτού με το παγκόσμιο Βράχμαν - «θεϊκή πραγματικότητα») και τη σαμσάρα (μετενσάρκωση).

Ντάρμα είναι ο παγκόσμιος Νόμος, ο οποίος ορίζει τη δομή και λειτουργία του κόσμου, της κοινωνίας και της ηθικής. Ορίζει την κοινωνική τάξη, στην οποία γεννιέται κάποιος καθώς, επίσης, και τις υποχρεώσεις του. Δεν επιτρέπει την αλλαγή της κοινωνικής τάξης και των συνθηκών ζωής. Η διδασκαλία αυτή έσπασε τα φτερά των ελπίδων εκατομμυρίων ανθρώπων μέχρι σήμερα, ενώ τους καθήλωσε σε μια ζωή πανομοιότυπη μ’ εκείνην των προγόνων τους, κατά τους ιστορικούς χρόνους.

Η μόνη περίπτωση ο Ινδουιστής ν’ αλλάξει την κατάστασή του είναι ν’ αγωνιστεί να φτάσει τη μόξα. Αυτή είναι η ατομική του υποχρέωση, το κύριο μέλημά του. Ο θεϊκός εαυτός του, άτμαν - «ψυχή» να ενωθεί και ν’ απορροφηθεί από τη θεϊκή ουσία που υπάρχει και διαχέεται στο σύμπαν. Η μόξα, σύμφωνα πάντα με την ινδουιστική φιλοσοφία, δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί, διότι υπάρχει ο κόσμος με τις ψεύτικες εντυπώσεις (μάγια) που αποσπούν τον άνθρωπο από τον κύριο στόχο του.

Τον ασφυκτικό νόμο του ντάρμα συμπληρώνουν οι δοξασίες που αφορούν το κάρμα και τη σαμσάρα. Κάθε πράξη, κάρμα, που δεν συμφωνεί με όσα ορίζει ο παγκόσμιος Νόμος και οι θεοί, πιστώνεται να πληρωθεί σε επόμενο κύκλο ζωής. Η ψυχή, άτμαν, προκειμένου να καθαρθεί, ν’ αποσβέσει το καρμικό της χρέος, μεταβαίνει, μετά το θάνατο του σώματος, σε άλλον άνθρωπο, ζώο ή φυτό, μέχρι να σταματήσει ο κύκλος των μετενσαρκώσεων. Πρακτικά, όμως, οι μετενσαρκώσεις είναι ατέλειωτες, διότι, όσο κι αν προσέξει ο Ινδουιστής, δεν είναι δυνατόν να μην αποκλίνει από τις τόσο λεπτομερείς υποχρεώσεις που όρισαν οι βραχμάνοι. Κάποια λάθη, πάλι, θα του στερήσουν τη λύτρωση...

Είναι αντιληπτή η φιλοσοφικά αδιέκβατος κατάσταση στην οποία περιπίπτουν οι δοξασίες του Ινδουισμού. Καθορίζουν ασφυκτικά την ζωή του Ινδουιστή, ενώ εξανεμίζουν τη δυνατότητα σωτηρίας από τα δεινά αυτού του κόσμου. Όσες φορές κι αν ζήσει κάποιος, ως άνθρωπος, θα σφάλει, οπότε τα βάσανά του δεν θα τελειώσουν ποτέ. Ουσιαστικά, λύτρωση γι’ αυτόν δεν υπάρχει.

Σ’ αυτό το εφιαλτικό αδιέξοδο, έρχεται ν’ αναπτερώσει τις ελπίδες της σωτηρίας η γιόγκα. Με την προσευχή και λατρεία προς τους θεούς, και με το διαλογισμό και τον πρακτικό έλεγχο του σώματος, υπόσχεται τη μείωση του αριθμού των μετενσαρκώσεων - ακόμη και την οριστική εξάλειψή τους. Ινδουιστής πλέον απελευθερώνεται, ταυτίζεται με το Βράχμαν. Έτσι η γιόγκα αναδεικνύεται ως υποχρεωτική ατομική προσπάθεια (αυτο)σωτηρίας[4]. Το ιδανικό του Ινδουιστή είναι να σβήσει η ύπαρξή του ασκούμενος σ’ αυτήν. Γιόγκα είναι η τέχνη να πεθάνει και να μην γεννηθεί ξανά[5].

Στο σύνολο των ινδουιστικών δοξασιών εξέχουσα θέση κατέχει εκείνη που αφορά τους αβατάρα. Πιστεύουν ότι, κατά καιρούς, οι θεοί ενσαρκώνονται σε ζωντανό άνθρωπο ή ζώο[6]. Γι’ αυτό λατρεύουν τους αβατάρα ως επίγειους θεούς, οι οποίοι μάλιστα, εν σχέσει με τις άλλες θεότητες, έχουν το πλεονέκτημα της άμεσης επικοινωνίας μαζί τους.

(Ο πάπας Φραγκίσκος με τον γκουρού Pujya Swamiji,
Βατικανό, Μάρτιος, 2016)

Από την χριστιανική οπτική διαπιστώνουμε ότι στον Ινδουισμό έχουν χαθεί ουσιαστικά ζητήματα: Χάθηκε το πρόσωπο του θεού. Ποιος είναι ο θεός, είναι ασαφές. Η εννοούμενη ως θεϊκή πραγματικότητα διαχέεται παντού, ακόμη και μέσα στον άνθρωπο, στα ζώα, στα φυτά, στα ποτάμια, στα αγάλματα, στα καλά και στα καταστροφικά πνεύματα. Λατρεύονται πάνω από 300 εκατομμύρια θεοί. Ιδιαιτέρως δημοφιλείς θεοί είναι ο Βράχμα, ο Βισνού, ο Σίβα, η Ντούργκα, η Κάλι, ο Γκανέσα, οι αγελάδες, οι πίθηκοι, τα ποντίκια[7], τα φίδια, οι χελώνες, τα ψάρια, οι αγριόχοιροι, τα λιοντάρια, οι ελέφαντες, ο Γάγγης ποταμός κ.α. Το σημαντικό είναι ότι δεν συμβολίζουν το θεό, αλλά είναι ο θεός ενσώματος. Είναι σαφές ότι στον Ινδουισμό δεν υπάρχει η διάκριση του άκτιστου από το κτιστό, δηλ. η διάκριση ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο ή τη φύση. Δεν υπάρχει η διάκριση ουσίας και ενεργειών του Θεού, γι’ αυτό χάνεται το πρόσωπό του.

Χάθηκε όμως και το πρόσωπο του ανθρώπου. Δεν υπάρχει η θεμελιώδης αλήθεια ότι είναι μοναδικό πρόσωπο, δημιουργημένο από την αγάπη του Θεού Πατέρα και Δημιουργού του σύμπαντος κόσμου. Έτσι, ο Ινδουιστής χάνεται μέσα στην ασαφή ιδέα του Βράχμαν, στη θεώρηση του κόσμου ως ψευδαίσθηση, στην τραγική άρνηση της μιας και μοναδικής ζωής του - με την ιδέα ότι τάχα είναι πολλές - στην υποδούλωσή του στο μοιραίο νόμο του ντάρμα και του κάρμα, στο φόβο να χρησιμοποιήσει το μοναδικό χάρισμα της ελευθερίας του προσώπου του - χάρισμα που δεν το έχει άλλο δημιούργημα.  Τι απομένει τελικά στον άνθρωπο; Τίποτε. Μόνο πως ζει. Μάλιστα δεν διακρίνεται η αξία του ούτε από τα ζώα. Θεωρείται ότι απλώς όλα μετέχουν στο ασαφές Βράχμαν. Ο άνθρωπος δεν αναγνωρίζεται ως εικόνα του Θεού, ούτε καλείται να του μοιάσει στην αγιότητα, αλλά μόνο ν’ απορροφηθεί και να χαθεί μέσα σ’ εκείνον, που ενώ, υποτίθεται, τον δημιούργησε, τον άφησε ατέλειωτα να βασανίζεται, με τελικό σκοπό να τον εξαφανίσει…

Χάθηκε, επίσης, η ηθική διάκριση περί καλού και κακού, αναφορικά με τις ενέργειες τόσο των θεών, όσο και των ανθρώπων. Μάλιστα, λατρεύονται θεοί που οι ίδιοι διαπράττουν πότε το καλό και πότε το κακό. Το Βράχμαν άλλοτε δημιουργεί θεούς και άλλοτε δαίμονες. Ή ο Σίβα είναι δημιουργός και καταστροφέας, η δε θηλυκή του πλευρά, η Σάκτι, με τη μορφή της θεάς Ντούργκα ή Κάλι, απαιτεί αιματηρές θυσίες ανθρώπων και ζώων. Δηλ. ο θεός Δημιουργός απαιτεί το αίμα των δημιουργημάτων του. Ο δε Βράχμαν, αφενός μεν, ταυτίζεται με αρσενικά ζώα, έντομα, ψάρια, αφετέρου δε, μεταξύ άλλων γυναικών παντρεύεται, επίσης, και την κόρη του[8]… Τελικά, ποιον θεό να εμπιστευτεί ο άνθρωπος; Κορυφαίος δε εκφυλισμός του ανθρώπινου προσώπου αποτελούν μέχρι σήμερα οι ταντρικές ιεροτελεστίες με θυσία ζώου και πόση αίματος, καθώς και οι ακατανόμαστες ερωτικές πράξεις, στο ονομαζόμενο «αριστερό μονοπάτι» της τάντρα γιόγκα.

Από τα προαναφερθέντα συμπεραίνουμε ότι στον Ινδουισμό έχουν χαθεί τα διακριτικά όρια των ουσιαστικότερων ζητημάτων που αφορούν την αξία, τον  προσανατολισμό και την περαιτέρω πορεία της ζωής. Ο Θεός και η δημιουργία ένα και το αυτό. Το καλό ίσο με το κακό [9], η ζωή είναι όπως ο θάνατος, το μίσος όπως η αγάπη. Το να λατρεύει κάποιος το θεό είναι το ίδιο αν λατρεύει το δαίμονα, ενώ η γιόγκα τελικά αναδεικνύεται ως η τέχνη της απόδρασης από μια τέτοια ζωή χωρίς προοπτική. Πραγματικά, εκφράζει την οριστική απόφαση του πιστού να πεθάνει και  να μην γυρίσει πάλι με τη μετενσάρκωση. Άλλωστε, τι να προσδοκά, ώστε να επιθυμεί την επιστροφή του;

Ακριβώς ένα τέτοιο μοντέλο ζωής θεωρείται «κατάλληλο» από εκείνους που ονειρεύονται να ποδηγετούν τους λαούς στην αποδυνάμωση και την υποταγή. Έχει όλες τις προϋποθέσεις να δημιουργήσει πνευματική σύγχυση και χαοτικές καταστάσεις στον ψυχικό κόσμο, που εγκαταλείπεται στις ανισορροπίες των παθών του. Ταυτοχρόνως, όμως, αυτό το μοντέλο ζωής αφορά τον ινδικό προσανατολισμό, που είναι αντίθετος ως προς τα όνειρα του Δυτικού ανθρώπου. Επομένως, μόνο αν του προσφερθεί μεταλλαγμένος[10] και καμουφλαρισμένος υπάρχει περίπτωση να τον υιοθετήσει.

Ο Ινδουισμός για αιώνες παρέμενε στην αφάνεια. Πριν από 400 χρόνια περίπου, Άγγλοι στην Ινδία εντυπωσιάστηκαν και προβληματίστηκαν απ’ όσα άκουγαν για τους θαυματοποιούς που ζούσαν στα Ιμαλάια κι έκαναν τα πιο περίεργα πράγματα. Ταξιδιώτες μπήκαν στους χώρους των ερημιτών κι έτσι άρχισαν οι πρώτες πληροφορίες για τις πρακτικές τους, να φτάνουν στην Δύση [11].

Περί τα τέλη του 19ου αιώνα δημιουργήθηκαν ινδουιστικές κινήσεις με σκοπό τη διάδοση της θρησκείας και στη Δύση. Η πρώτη κίνηση είναι η «Αποστολή Ραμακρίσνα»[12],  το 1897, η οποία ίδρυσε κέντρα σε πολλά μέρη του κόσμου. Την ακολούθησαν πλήθος αυτόκλητων γκουρού, αρχικά προς την Αμερική και κατόπιν προς την Ευρώπη. Την εξόρμησή τους, όμως, προετοίμασε η Έλενα Μπλαβάτσκυ (1831-1891).

Η Μπλαβάτσκυ από το 1853 επισκέπτεται την Ινδία, την Ιαπωνία, το Θιβέτ, το Λαντάκ. Γνωρίζει σαμάνους και μέλη της «Λευκής Ιεραρχίας» ή «Λευκού Αδελφάτου» των Ιμαλαΐων και συνεργάζεται μαζί τους, με σκοπό τη δημιουργία «μιας Παγκόσμιας Αδελφότητας της Ανθρωπότητας, χωρίς διάκριση φυλής, φύλου, χρώματος ή πίστης», την προώθηση της «μελέτης ιερών Κειμένων της Παγκόσμιας Θρησκείας» και την ανάδειξη «των βραχμανικών, βουδιστικών και ζωροαστρικών φιλοσοφιών», καθώς και των κρυμμένων μυστηρίων της Φύσης και των «ψυχικών και πνευματικών δυνάμεων που βρίσκονται σε λήθαργο στον άνθρωπο»[13].

(Helena Petrovna Blavatsky στο Theosophical Society, Ινδία, γύρω στο 1880)

Το 1875 ίδρυσε[14] τη Θεοσοφική Εταιρεία στη Ν. Υόρκη. Εκεί συνεργάστηκε με τον αρχηγό των Μασόνων και Εωσφοριστών Αμερικανό Στρατηγό Άλμπερτ Πάικ για τη δημιουργία γυναικείων μασονικών στοών. Η Ε. Μπλαβάτσκυ επέβαλε στον Α. Πάικ την εφαρμογή του Πνευματισμού σ’ όλες τις μασονικές στοές[15], ο δε Α. Πάικ της απένειμε τον 33ο και τελευταίο βαθμό της Μασονίας. Το 1882 μετέφερε την έδρα της Θεοσοφίας στο Αντυάρ του Μαντράς, σημερινό Τσενάι, στην Ινδία.

Στα καταστατικά των θεοσοφικών και μασονικών στοών υπάρχουν κοινές αρχές[16]. Αυτές διδάχτηκαν στην Έλενα Μπλαβάτσκυ από τη Λευκή Αδελφότητα.  Τη γραμμή της Λευκής Αδελφότητας ακολούθησε, επίσης, και ο Σουάμι Βιβεκανάντα (1863–1902) στην ομιλία του στο Α' Κοινοβούλιο των Θρησκειών του Κόσμου[17] στο Σικάγο 1893:

«Αν κάποιος από αυτό το ακροατήριο ελπίζει ότι αυτή η ενότητα θα έρθει με το θρίαμβο μιας οποιασδήποτε θρησκείας και τον αφανισμό των άλλων, σ' αυτόν δεν έχω παρά να πω: Αδερφέ μου οι ελπίδες σου θα διαψευσθούν. Μήπως επιθυμώ οι Χριστιανοί να γίνουν Ινδουιστές; Προς Θεού! Μήπως επιθυμώ οι Ινδουιστές ή οι Βουδιστές να γίνουν Χριστιανοί; Προς Θεού! ... Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να γίνουν Ινδουιστές, ούτε Βουδιστές, ούτε και αυτοί να γίνουν Χριστιανοί. Αλλά κάθε θρησκεία θα πρέπει να αφομοιώσει το πνεύμα των άλλων θρησκειών, διατηρώντας ωστόσο τις ιδιαιτερότητές της, προκειμένου να αναπτυχθεί σύμφωνα με τους δικούς της νόμους.»[18]

Με τον ενωτικό του λόγο κατάφερε να κερδίσει το ακροατήριο, το οποίο έβλεπε μ’ ενθουσιασμό και ρομαντισμό τις ιδέες της ανεξερεύνητης Ανατολής. Ο καθένας προσέλαβε το μήνυμα που ήθελε ν’ ακούσει. Για τον Βιβεκανάντα, όμως, άνοιγε ένας άλλος ορίζοντας. Το σχέδιό του αποκάλυψε στους φοιτητές του Μαντράς, μετά την επιστροφή του από το Σικάγο:

«Αυτό είναι το μεγάλο ιδανικό που βρίσκεται τώρα μπροστά μας, κι ο καθένας πρέπει γι’ αυτό να οπλισθεί – η άλωση του κόσμου από την Ινδία – τίποτε λιγότερο από αυτό ... Σήκω Ινδία, και κυρίευσε τον κόσμο με την πνευματικότητά σου... Τώρα είναι ο καιρός να εργαστούμε για να εισδύσουν οι πνευματικές ιδέες της Ινδίας βαθιά στη Δύση. Γι’ αυτό, νέοι του Μαντράς, σας παρακαλώ ακριβώς αυτό να σκέπτεστε. Πρέπει να πορευθούμε, πρέπει να κυριεύσουμε όλο τον κόσμο με την πνευματικότητα και τη φιλοσοφία μας. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση· ή θα το κάνουμε ή θα πεθάνουμε. Η μόνη προϋπόθεση εθνικής ζωής, μιας αφυπνισμένης και γεμάτης δύναμη εθνικής ζωής, είναι η κυριαρχία του κόσμου με βάση την ινδική σκέψη.»[19]

(Ο Σουάμι Βιβεκανάντα στο Α' Κοινοβούλιο των Θρησκειών του Κόσμου,
Σικάγο, 1893)

Με το όραμα του ευαγγελισμού του κόσμου από τον Ινδουισμό ιδρύθηκαν Εταιρείες Βεδάντα, σταδιακά στις μεγάλες πόλεις της Ινδίας, της Αμερικής και της Ευρώπης, οι οποίες μεταφέρουν τις αρχές του Ινδουισμού, μέσα από τη μάσκα ενωτικών θρησκειακών λόγων:

«Ο άνθρωπος είναι Θεός. Έτσι είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που πρέπει να απεργαστεί τη σωτηρία του… Αν μια θρησκεία είναι αληθινή, τότε και όλες οι άλλες είναι αληθινές. Έτσι η ινδουιστική πίστη είναι δική σας όσο και δική μου. Εμείς οι Ινδουιστές όχι απλώς ανεχόμαστε, αλλά ενωνόμαστε με κάθε θρησκεία, προσευχόμενοι στο τζαμί του Μωαμεθανού, λατρεύοντας μπροστά στη φωτιά του Ζωροάστρη, και γονατίζοντας στο σταυρό του Χριστιανού. Ξέρουμε ότι όλες οι θρησκείες εξίσου, από τον χαμηλότερο φετιχισμό μέχρι την υψηλότερη απολυτότητα, δεν είναι άλλο παρά πολλές προσπάθειες της ανθρώπινης ψυχής ν’ αρπάξει και να συνειδητοποιήσει το Άπειρο. Έτσι μαζεύουμε όλα αυτά τα λουλούδια και, δένοντάς τα μαζί με το σχοινί της αγάπης, τα κάνουμε ένα θαυμάσιο μπουκέτο λατρείας»[20].

Ο Βιβεκανάντα έπαιξε το παιχνίδι του σε δύο επίπεδα. Στο πρώτο στήριξε τις ιδέες για την «Παγκόσμια Αδελφότητα της Ανθρωπότητας, χωρίς διάκριση φυλής, φύλου, χρώματος ή πίστης», ενώ στο δεύτερο επίπεδο προώθησε την κοσμοθεωρία του Ινδουισμού και τις μαγικοθρησκευτικές πρακτικές του, ως την  πνευματικότητα που αρμόζει να κυριαρχήσει στον κόσμο. Αυτές οι δύο στάσεις έρχονται σε αντίθεση. Η μία αναιρεί την άλλη. Διότι ενώ, υποτίθεται, αγωνίζεται για τα πανανθρώπινα ιδανικά, ταυτοχρόνως προγραμματίζει «την κυριαρχία του κόσμου με βάση την ινδική σκέψη». Να εισχωρήσει δηλ. ο Ινδουισμός σε κάθε πτυχή της ζωής του Δυτικού ανθρώπου, διότι η ινδική σκέψη είναι ταυτισμένη με την ινδική θρησκεία. Αυτόν το στόχο επιδιώκει να τον πετύχει μέσω της γιόγκα[21].

Ουσιαστικά ο Βιβεκανάντα υιοθέτησε μεν τις οικουμενικές ιδέες, αλλά τις υπέταξε στην ινδουιστική θρησκεία. Για παράδειγμα, ο όρος Βράχμαν που δηλώνει τη θεϊκή ουσία που διαχέεται στο σύμπαν, δεν ορίζει κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, άρα δεν αποκλείει οτιδήποτε σε άλλη θρησκεία ονομάζεται «θεός». Επομένως, ενώνεται με τα πάντα και τα πάντα κατατείνουν στην ενότητα μαζί του[22].

Παρόμοια τακτική εφάρμοσε και η Θεοσοφία. Προσέλαβε και στήριξε, βεβαίως, τις οικουμενικές ιδέες. Αποτελούν, μάλιστα, το καταστατικό της. Οι διάδοχοι της Έλενας Μπλαβάτσκυ αγωνίστηκαν με ζήλο για τη δημιουργία της Παγκόσμιας Θρησκείας. Η Αλίκη Μπέιλη (1880-1949) γράφει:

«…Ἀνατέλλει ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν ὅλαι αἱ θρησκεῖαι θὰ θεωροῦνται ὡς προερχόμεναι ἀπό μίαν μεγάλην πνευματικὴν πηγήν· ὅλαι θὰ θεωροῦνται ὅτι ἀποτελοῦν ἐν τῷ συνόλῳ των τὴν ἐνιαίαν ρίζαν ἀπὸ τὴν ὁποίαν εἶναι ἀναπόφευκτον νὰ προβάλῃ ἡ καθολικὴ παγκόσμιος θρησκεία. Δὲν θὰ ὑπάρχουν τότε οὔτε χριστιανοὶ οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε Ἰουδαῖοι οὔτε ἐθνικοί, ἀλλ’ ἁπλῶς καὶ μόνον ἕνα μέγα σῶμα πιστῶν, ποὺ θὰ προέρχωνται ἀπὸ ὅλας τὰς τρεχούσας θρησκείας. Οὗτοι θ’ ἀποδέχωνται τὰς ἰδίας ἀληθείας, ὄχι ὡς θεολογικὰς ἀντιλήψεις, ἀλλ’ ὡς οὐσιώδεις διὰ τὴν πνευματικὴν ζωήν· θὰ ἵστανται ὅλοι ἡνωμένοι ἐπάνω εἰς τὸ ἴδιον βάθρον τῆς ἀδελφότητος καὶ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων· θ’ ἀναγνωρίζουν τὸ γεγονός ὅτι εἶναι υἱοὶ τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλοι μαζὶ θὰ ἐπιδιώκουν νὰ συνεργασθοῦν μὲ τὸ θεῖον Σχέδιον, ὅπως τοὺς τὸ ἀποκαλύπτουν οἱ πνευματικοὶ ἡγέται τῆς φυλῆς, καὶ τὸ ὁποῖον τοὺς ὑποδεικνύει τὸ ἑπόμενον βῆμα, ποὺ πρέπει νὰ κάμουν ἐπὶ τῆς Ἀτραποῦ τῆς Προσεγγίσεως πρὸς τὸν Θεόν. Μία τοιαύτη Παγκόσμιος Θρησκεία δὲν ἀποτελεῖ νωχελῆ ὀνειροπόλησιν, ἀλλὰ κάτι τὸ ὁποῖον σήμερον προσλαμβάνει  μορφὴν σαφῆ.»[23]

Η Θεοσοφία έπαιξε κι αυτή το ίδιο παιχνίδι μ’ εκείνο του Βιβεκανάντα για τους δικούς της όμως λόγους. Αποδέχτηκε μεν την ινδουιστική διδασκαλία, αλλά άνοιξε τον ορίζοντα πέρα από τον Ινδουισμό, στη διάδοση κάθε θρησκείας, ιδεολογίας, οργάνωσης και πολιτικής που έχει αντίχριστο προσανατολισμό. Αυτό το έκανε, επειδή οι πεποιθήσεις της ταυτίζονται μ’ εκείνες του σατανισμού. Επιδιώκει δηλ. τη συνειδητή αντιστροφή του περιεχομένου της Αγίας Γραφής[24], και τη γελοιοποίηση του προσώπου του Χριστού, του Τιμίου Σταυρού, της Θεοτόκου και γενικά του Χριστιανισμού.

Γι’ αυτό συνιστά στους οπαδούς της «ν’ αντιστέκονται ιδιαιτέρως στη χριστιανική θεολογία και να διαδώσουν τη γνώση των ανυπέρβλητων διδασκαλιών αυτού του αγνού εσωτερικού συστήματος της αρχαϊκής εποχής που καθρεφτίζονται στις πανάρχαιες Βέδες και στη φιλοσοφία του Γκαουτάμα Βούδα, του Ζωροάστρη και του Κομφούκιου»[25], θεωρώντας ότι μέσα απ’ αυτόν τον συμφυρμό, θα δημιουργηθεί αποφασιστικό ρήγμα στους Χριστιανούς, δικαιώνοντας έτσι την ιδεολογία της.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία που έχουν δημοσιευτεί, η εξάπλωση των ινδουιστικών δοξασιών στο Δυτικό κόσμο, είναι έργο της Θεοσοφίας με τη σύμπραξη, βεβαίως, των γκουρού. Με την υποστήριξή της, η ινδική πνευματικότητα εισχώρησε στην κοσμοθεωρία και την πρακτική όλων των οργανώσεων της Ν. Εποχής, διότι όπως προαναφέρθηκε, θεωρήθηκε «κατάλληλη» για τον τύπο του πολίτη της Ν. Εποχής.

Από την άλλη πλευρά, η Θεοσοφία εναγκαλίστηκε τη Ν. Εποχή, επειδή ανέκαθεν επεδίωκε οι αντίχριστες ιδέες της ν’ αποκτήσουν παγκόσμια εμβέλεια και αποδοχή. Έτσι, μεθοδικά, φέρεται να υπηρετεί τα πανανθρώπινα αιτήματα σε εκδηλώσεις που αφορούν την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, τη συναδέλφωση των λαών, την κατάργηση των φυλετικών κ.α. διακρίσεων, την εξάλειψη των οικονομικών ανισοτήτων, την προστασία του περιβάλλοντος, ενώ ευκαιριακά συνδέει αυτά τα αιτήματα με σεμινάρια γιόγκα, διαλογισμού και κάθε εναλλακτικής, «ενεργειακής» πρακτικής… Προωθεί, επίσης, εναλλακτικές θεραπείες με άμεσο στόχο τη μετατροπή της επιστήμης σε μεταφυσική, και απώτερο, ο άνθρωπος ν’ αποδεχτεί τις ιδέες της Ν. Εποχής, των οποίων, όμως, αρχιτέκτονας είναι η Θεοσοφία:

«Στις ιδέες του (ενν. του Κινήματος της Ν. Εποχής) που είναι προεκτάσεις των θεοσοφικών θέσεων, προστέθηκαν πρακτικές, όπως γιόγκα, και διαλογισμός, πρακτικές μαντικής όπως αστρολογία, ταρό και άλλες μέθοδοι όπως ύπνωση, αστρικά ταξίδια, αναδρομές σε προηγούμενες ζωές, μαγνητοθεραπείες και κάθε εναλλακτική πρακτική σχετική με ενέργειες. Σήμερα, βρισκόμαστε στην καρδιά της Νέας Εποχής και αυτό διαπιστώνεται από τα συνθήματα που χρησιμοποιεί η πολιτική, η θρησκεία και η κοινωνία – προς το παρόν μόνο τυπικά – καθώς και από την πληθώρα των εναλλακτικών σχολών, θεραπειών και προϊόντων που κατακλύζουν την αγορά. Το διαπιστώνουμε  στην πρόοδο της επιστήμης και στις νέες ανακαλύψεις της που την μετατρέπουν από φυσική σε μεταφυσική… Η διεύρυνση της ανθρώπινης συνειδητότητας μέσω εσωτερικής παράδοσης, ιδεών, τεχνολογίας, επιστήμης και πρακτικής εσωτερικών τεχνικών, έχει αρχίσει να δίνει τους καρπούς της. Διαμορφώνεται ήδη μια νέα κουλτούρα αυτή της αλληλεγγύης, της συνύπαρξης των φυλών, των κρατών και των θρησκειών – κυρίως αυτών – η μεγάλη στροφή προς την οικολογία και προς τον σεβασμό κάθε είδους ζωής, η ενίσχυση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και η τάση για παγκόσμια ισότιμη ζωή βασισμένη στη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την αλληλεγγύη και την αλτρουϊστική προσφορά… Ο άνθρωπος έχει υποστεί μια διεύρυνση συνειδητότητας τέτοιου τύπου ώστε να μπορεί να καρπωθεί και νοητικά και πνευματικά τις ευεργετικές παροχές της Νέας Εποχής…»[26]

Πράγματι όσα ισχυρίζεται το ανωτέρω κείμενο της Θεοσοφίας διαπιστώνουμε ότι λαμβάνουν χώρα στις ημέρες μας. Θυγατρικές ομάδες του Ινδουισμού και της Θεοσοφίας συνεργάζονται άρρηκτα και εμφανίζουν τις δοξασίες τους ως επιστήμη, προκειμένου να πετύχουν τον προαναφερθέντα στόχο: Εκμεταλλευόμενες ότι ο Δυτικός άνθρωπος έχει θεοποιήσει τις δυνατότητες του λογικού του στο χώρο της επιστήμης, προσπαθούν να μετατρέψουν την επιστήμη από φυσική σε μεταφυσική[27].

Για να διασκεδάσουν τις υποψίες, σπεύδουν να τον βεβαιώσουν εκείνο που επιθυμεί ν’ ακούσει ότι π.χ. οι τεχνικές της γιόγκα ή του διαλογισμού - οι οποίες βεβαίως, στηρίζονται στις μαγικές επικλήσεις ινδουιστικών και άλλων θεοτήτων - δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τη θρησκεία, αλλά «είναι επιστήμη».[28] Έτσι, με βάση την αυθυποβολή και τη συνεργεία των πονηρών πνευμάτων, υπόσχονται την επίτευξη αυτογνωσίας και αυτοελέγχου, διεύρυνσης της συνείδησης προσανατολισμένης όμως, στην αποδοχή των ινδουιστικών δοξασιών για το κάρμα, τη μόξα και τη σαμσάρα, τις οποίες ταυτίζουν με την επιστήμη και ως εκ τούτου προβάλλονται ως ικανές να θεραπεύσουν το άγχος και τις σωματικές ασθένειες.

Την ίδια τακτική ακολουθούν οι ονομαζόμενες «ενεργειακές θεραπείες» και οι «εναλλακτικές θεραπείες»[29] που συμφύρουν μαγικοθρησκευτικές απόψεις και πρακτικές, όπως βαθμούς μυήσεων, διαλογισμούς, δοξασίες πώς ο θεραπευτής γίνεται κανάλι της συμπαντικής ενέργειας την οποία διοχετεύει από τα χέρια του στο σώμα του πάσχοντος, ενεργειακές πέτρες κ.α. με την ψευδή υπόσχεση θεραπείας ασθενειών. Βεβαίως, τέτοιες μέθοδοι δεν αναγνωρίζονται από την ιατρική επιστήμη, διότι τόσο η διάγνωση της ασθένειας, όσο και η αντιμετώπισή της ελέγχονται υπεύθυνα από ανεξάρτητα εργαστήρια και με αναγνωρισμένες διεθνώς μεθόδους.

Οι ινδουιστικές ομάδες προτείνουν το διαλογισμό ως απαραίτητο μέρος του καθημερινού μας προγράμματος, ώστε να καταφεύγουμε σ’ αυτόν σε κάθε περίσταση και ανάγκη μας, κυρίως όμως ν’ αντικαταστήσουμε μέσω αυτού την καθημερινή προσευχή και επικοινωνία με τον Κύριό μας. Φθάνουν μάλιστα να διδάσκουν ότι η ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» «είναι η τέλεια τεχνική διαλογισμού…» που έχει η χριστιανική θρησκεία[30].

Στο σημείο αυτό να υπογραμμίσουμε ότι η Ορθόδοξη προσευχή ουδεμία σχέση έχει με το διαλογισμό. Ο Θεός προς τον οποίο απευθύνεται ο Χριστιανός δεν είναι μια άμορφη ουσία, ούτε ταυτίζεται με ζώα ή τερατόμορφες παραστάσεις. Είναι προσωπικός και συγκεκριμένα, είναι τα πρόσωπα της ομοουσίου και αδιαιρέτου Αγίας Τριάδος, η οποία ιστορικά αυτοαποκαλύφθηκε στον άνθρωπο, ώστε να έχει τη δυνατότητα της άμεσης, προσωπικής κοινωνίας και της δικής του ελεύθερης βούλησης. Σ’ αυτήν την κοινωνία ο Θεός και ο άνθρωπος δεν συγχέονται, ούτε ταυτίζονται. Διατηρούν τα χαρακτηριστικά της φύσης τους. Ο άγιος  άνθρωπος παραμένει δημιούργημα, καταξιώνεται όμως, να κοινωνεί άμεσα και αιώνια τη ζωή της αγάπης του Τριαδικού Θεού. Η αγιότητα στον άνθρωπο είναι δώρο της αγάπης του Θεού. Δεν κατακτιέται με κάποια τεχνική τύπου γιόγκα. Δεν είναι δρόμος αυτοσωτηρίας. Είναι καρπός συνεχούς μετάνοιας.

Ο διαλογισμός σε συνδυασμό με τις ασκήσεις γιόγκα, στην οποία φορούν το μανδύα της γυμναστικής[31], προτείνεται, επίσης, και σε προγράμματα επιχειρήσεων για τους εργαζόμενους, ώστε με ανανεωμένες δυνάμεις ν’ αποδίδουν περισσότερο στην εργασία τους. Ανάλογη διείσδυση επιχειρείται στις τρεις βαθμίδες εκπαίδευσης, με σκοπό την ένταξη στο καθημερινό πρόγραμμα. Σε ιδιωτικά σχολεία έχουν ξεκινήσει προγράμματα γιόγκα, ενώ προωθείται η ιδέα τα προγράμματα ν’ αρχίσουν από την προσχολική εκπαίδευση και τους παιδικούς σταθμούς, με σκεπτικό ανάλογο μ’ εκείνο των γυμναστηρίων, δηλ. να φανούν λόγω του ανταγωνισμού, ότι είναι σύγχρονα σχολεία και παρέχουν την τελευταία λέξη στην εκπαίδευση των παιδιών μας.

Στις δημοσιευμένες οδηγίες προς τους δασκάλους γιόγκα διαβάζουμε, οι ασκήσεις που προορίζονται για τα μικρά παιδιά να είναι ακριβώς οι ίδιες μ’ εκείνες των ενηλίκων, με μάντρας, απλώς να περνούν τα μηνύματά τους μέσα από το παιχνίδι και το παραμύθι, για να κεντρίζουν το ενδιαφέρον τους. Τελικός στόχος των εν λόγω ασκήσεων είναι οι μικροί μαθητές να διδαχτούν και να βιώσουν τις πρακτικές χαλάρωσης και διαλογισμού, προσαρμοσμένες κι αυτές στην αντίληψη της ηλικίας τους[32].

Με τέτοια τεχνάσματα επιδιώκεται ν’ αναγνωριστεί η ινδουιστική πρακτική του διαλογισμού ως ο σύγχρονος παιδαγωγικά τρόπος από το σχολείο στην κοινωνία, υπό την καθοδήγηση των γκουρού και σουάμι. Είναι τραγικό οι γονείς να νομίζουν ότι τα παιδιά τους αθλούνται και απασχολούνται δημιουργικά, και να μην αντιλαμβάνονται το ανήθικο παιχνίδι που οι ινδουιστικές οργανώσεις παίζουν στις πλάτες τις δικές τους και των αθώων παιδιών τους. Παραπλανούν και ποδηγετούν τους ανυποψίαστους, αυριανούς οπαδούς τους…

Ειδικότερα για τα παιδιά κάτω των 8 ετών προτείνουν λιγότερο διαλογισμό, ενώ επισημαίνουν ότι «είναι πιο σημαντικό γι’ αυτά τα παιδιά, οι γονείς τους να μάθουν και να ασκούν τη γιόγκα και τον διαλογισμό και να μεταφέρουν τους γιογκικούς κανόνες στα σπίτια τους, ώστε τα παιδιά να απορροφούν την ενέργεια του περιβάλλοντος...»[33]. Είναι πασιφανές με πόση μαεστρία επιδιώκουν, με αφορμή την άσκηση των παιδιών, να προσεταιριστούν, επίσης, και τους γονείς, ώστε η γιόγκα να εισαχθεί ως ο τρόπος ζωής όλης της οικογένειας και εν συνεχεία της κοινωνίας.

Το τοπίο συμπληρώνουν διαλέξεις, ταινίες, συνεργασίες με την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε εορταστικές εκδηλώσεις, εκθέσεις βιβλίων ή διδασκαλία στο Ανοικτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο… διδασκαλίες για τη διεύρυνση της συνειδήσεως, πρακτικές επικοινωνίας με τη συμπαντική ενέργεια, υποσχέσεις για την απόκτηση υπερφυσικών ικανοτήτων, προτάσεις για εναλλακτικές διακοπές, οικολογικές καλλιέργειες, ενεργειακά βραχιόλια, μάνταλες για κάθε χρήση, παιδικά εργαστήρια ζωγραφικής με αγγέλους, ρεϊκοπαιχνίδια… Ατέλειωτος ο κατάλογος των τεχνασμάτων με τα οποία διεκδικούν τον πνευματικό προσανατολισμό της ανθρωπότητας κατά την Νέα Εποχή του 21ου αιώνα.

Τελευταία προβάλλουν το αίτημα της μετατροπής του Ορθόδοξου μαθήματος των Θρησκευτικών σε θρησκειολογία. Έτσι εμφανίζονται μεμονωμένα πρόσωπα και κομματικές παρατάξεις, φιλικά προσκείμενες στις ινδουιστικές και θεοσοφικές οργανώσεις, να προγραμματίζουν, να υπαγορεύουν, αλλά και να επιβάλλουν τις θέσεις αυτές στον Ορθόδοξο λαό. Βέβαια, η ανωτέρω τακτική απλώνεται σε παγκόσμια κλίμακα, διότι, αφενός μεν οι ιδέες αυτές έχουν θιασώτες σ’ όλα τα κράτη του κόσμου, και αφετέρου, η επικράτηση ενός πανθρησκειακού, συγκρητιστικού μορφώματος, λόγω της πνευματικής συγχύσεως που δημιουργεί, υπηρετεί τα μέγιστα το σκοπό του παγκόσμιου ελέγχου από τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» τον 21ο αιώνα.

Η ως άνω δραστηριότητα δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί στα πλαίσια αυτής της εισήγησης. Να επισημάνουμε, όμως, ότι δυστυχώς, στον τρόπο σκέψης, όπως εκφράζεται στην καθημερινότητα Ορθόδοξων Χριστιανών, έχουν παρεισφρήσει εσφαλμένες, συγκρητιστικές αντιλήψεις, η αποδοχή των οποίων γίνεται το γόνιμο έδαφος για να καρποφορήσουν οι ινδουιστικές και θεοσοφικές διδασκαλίες.

Ακούμε να λέγεται: «Όλες οι θρησκείες πιστεύουν σ’ ένα Θεό με διαφορετικό όνομα. Άλλοι τον λένε Χριστό, άλλοι Αλλάχ, άλλοι Κρίσνα, άλλοι Βούδα…» ή «δεν έχει καμία σημασία πού πιστεύει κανείς, γιατί ο Θεός είναι ένας». Βεβαίως, ο Θεός είναι ένας, αλλά όλοι οι άνθρωποι δεν τον αναγνωρίζουν. Άλλος λατρεύει ως θεό την αγελάδα, τα ποντίκια ή τα φίδια, άλλος μια πέτρα, ένα ποτάμι, τον γκουρού ή ένα τερατόμορφο φανταστικό ον...

Εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε τη μοναδική ευλογία να γνωρίζουμε την ιστορική αυτοαποκάλυψη του Ιησού ότι είναι ο Υιός του Θεού, ο μόνος Θεάνθρωπος και Σωτήρας του κόσμου. Άμεσα γευόμαστε την παρουσία του μεταλαμβάνοντας το πανάγιο Σώμα και Αίμα Του. Ο αναστημένος Χριστός γίνεται η ανάσταση της πεσμένης στην αμαρτία ζωής μας. Ζούμε την αιωνιότητα όχι υποθετικά, στο τέρμα των χιλιάδων μετενσαρκώσεων, αλλά πραγματικά, στη μια και μοναδική ζωή μας από τώρα, στη χαρά που ο Θεός επιτρέπει στη Θεία Λειτουργία και στη ζωή των Αγίων μας.

Είναι δυνατόν να μην έχει σημασία σε ποιον πιστεύει κάποιος; Είναι άλλη η ζωή της Αναστάσεως και άλλη η ζωή χωρίς αυτήν…

(H Annie Besant στο Theosophical Society, Ινδία, 1933)

[1]  Στις «εσωτερικές» διδασκαλίες η «αληθινή γνώση» του Σύμπαντος για τη σωτηρία του ολόκληρου κόσμου, καθώς και οι τεχνικές των Μεγάλων Μυστών ανήκουν σ’ έναν «εσωτερικό κύκλο» μυημένων και είναι απρόσιτες στους πολλούς.

[2]   Ινδουισμός, Τζαϊνισμός, Σιχισμός, Βουδισμός, Κομφουκιανισμός, Ταοϊσμός, Σιντοϊσμός

[3]  Οι μυστηριακές διδασκαλίες και λατρείες αποτελούσαν σύνθεση μεταφυσικής, ηθικών επιταγών, αλληγορικών μύθων προσαρμοσμένων στο προγενέστερο πάνθεο. Απαντώνται στα μυστήρια του Οσίριδος στην Αίγυπτο, στον Ορφισμό, στα μυστήρια του Διονύσου, στα Ελευσίνια και τα Καβείρια μυστήρια στην Ελλάδα, στα μυστήρια του Άττιδος και του Αδώνιδος στη Συρία, του Σεράπιδος στην Αίγυπτο των Πτολεμαίων, στο Μιθραϊσμό στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

[4] «Ο σκοπός της ζωής είναι να γνωρίσει κανείς τον Κρίσνα, ο οποίος… βρίσκεται στην καρδιά κάθε ζωντανού όντος. Πρέπει να εξασκεί κανείς το γιόγκα με μοναδικό σκοπό να δει αυτή τη Βίσνου-μούρτι, την πλήρη προσωπική επέκταση του Κρίσνα που είναι παρούσα στην καρδιά του καθενός. Διαφορετικά το γιόγκα δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, ένα ψευτο-γιόγκα, απλώς ένα χάσιμο καιρού. Ο Κρίσνα είναι ο τελικός σκοπός της ύπαρξης και η Βισνου-μούρτι, το Παραμάτμα, είναι το αντικείμενο του γιόγκα. Για να το πετύχει κανείς πρέπει να εγκαταλείψει κάθε σεξουαλική σχέση. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να αφήσει το σπίτι του για να πάει να ζήσει σ’ ένα ερημικό μέρος και να κάνει περισυλλογή… Διαφορετικά το Γιόγκα δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, ένα ψευτογιόγκα, απλώς ένα χάσιμο καιρού…Δεν είναι δυνατόν να εγκαταλείπεται κανείς καθημερινώς στις σεξουαλικές απολαύσεις στο σπίτι του ή σε άλλα μέρη και μετά από μερικές ώρες να μετατρέπεται σε πνευματικό άνθρωπο, χάρη σε κάποιο νυχτερινό φροντιστήριο «γιόγκα»… Το τέλειο γιόγκα είναι λοιπόν δυνατό μόνο στον αγνό λάτρη του Κρίσνα, ο οποίος, στην πραγματικότητα, έχοντας φθάσει στον τελικό σκοπό του γιόγκα που είναι να βλέπει κανείς τον Κύριο μέσα του, είναι ο ανώτερος μεταξύ των γιόγκι. Αυτές είναι οι αρχές του γιόγκα· μπορεί κανείς να διαπιστώσει πόσο διαφέρουν από τις αρχές των δήθεν γιόγκα που είναι τώρα της μόδας».    Μπαγκαβάτ Γκιτά σ. 171-173

[5] «Με τον έλεγχο του σώματος του νου και των πράξεων ο γιόγκι θέτοντας τέλος στην υλική του ύπαρξη φθάνει στην κατοικία Μου (στο πνευματικό βασίλειο). Ο τελικός σκοπός του γιόγκα δεν είναι η επίτευξη καλύτερων συνθηκών της υλικής ζωής· το γιόγκα δεν εξασκείται για να μπορέσει κανείς να ζήσει με περισσότερες ανέσεις, για να αποκτήσει την υγεία ή οποιοδήποτε άλλο αγαθό αυτού του είδους, αλλά για να θέσει τέλος στην υλική του ύπαρξη… Το να εγκαταλείψει κανείς την υλική ζωή σημαίνει να ανοίξει τις πόρτες του πνευματικού κόσμου, της κατοικίας του Κυρίου» ό.π. σ. 173

[6] Αυτήν τη δοξασία εκμεταλλεύονται Γκουρού, σύγχρονοι απατεώνες - έμποροι της σωτηρίας της ψυχής - εμφανιζόμενοι ως ενσάρκωση κάποιου θεού. Ιδρύουν διεθνείς παραθρησκευτικές, οργανώσεις μέσω των οποίων ελέγχουν απόλυτα τους οπαδούς τους, από τους οποίους αξιώνουν την απόλυτη λατρεία και αφοσίωση. Με ψεύδη και καλοστημένα τεχνάσματα εξαπατούν όσους προστρέχουν στη βοήθειά τους, επιτείνοντας το ψυχικό κενό και δημιουργώντας εν τέλει μια χαοτική κατάσταση στον πνευματικό τους προσανατολισμό.

[7] Για τη λατρεία των ποντικών υπάρχει αφιερωμένος ναός στο Ραζαστάν.
http://www.weirdasianews.com/2012/02/16/indias-rat-temple-true-test-faith/
http://www.youtube.com/watch?v=uxxWhvGUrYg

[8] Σύζυγοι του Βράχμαν είναι η κόρη του Σαρασβάτι, η Άντιτι, η Σαβίτρι και η Γκαγιάτρι.

[9] «Όλοι μας είμαστε πέρα από το καλό και το κακό… Το καλό και το κακό υπάρχουν μόνο μέσα στο νου… Όταν θα φτάσετε στην ανώτερη κατανόηση, θα δείτε ότι δεν υπάρχει καλό και κακό στον κόσμο… Τα πάντα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Τα πάντα εξελίσσονται… Υπάρχει ένα στάδιο πέρα από το καλό και το κακό. Εκεί δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε σας και έναν άγιο, ανάμεσα σε σας κι έναν εγκληματία, γιατί το πνεύμα σε όλα τα άτομα είναι ένα και το αυτό» Σουάμι Σιβαμούρτι Σαρασουάτι, Γιόγκα Αναζητώντας απαντήσεις, 2007, σ.191. Βλ. επίσης, Διον. Φαρασιώτη, Οι γκουρού, ο νέος και γέροντας Παΐσιος, 2001, σ. 105-106.

[10] Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση της γιόγκα. Ενώ είναι ινδουιστική πρακτική για την ένωση του ασκούμενου με το θεό Κρίσνα ή το Σίβα κ.α. οι σύγχρονες ινδουιστικές οργανώσεις την παρουσιάζουν με προσανατολισμό προσαρμοσμένο στα ενδιαφέροντα του κοινού προς το οποίο απευθύνονται: π.χ. ως ινδουιστική φιλοσοφία και πρακτική διαλογισμού, ως άθληση - ασκήσεις γυμναστικής - ως καλλιτεχνική έκφραση αρμονίας, ως χορό, ως υγιεινή διατροφή, ως μέθοδο χαλάρωσης για την απόκτηση ευεξίας, ως μέθοδο θεραπείας ασθενειών, ως τρόπο αυτογνωσίας, ως απόκτηση εμπειριών σε εναλλακτικές διακοπές. Αν η γιόγκα δεν ήταν θρησκευτική άσκηση δεν θα συνδεόταν με μάνταλες για την αυτοσυγκέντρωση, με μάντρας και κίρταν για την προσευχή, με μούντρες για τον έλεγχο της ενέργειας πράνα, με τσάκρας που πρέπει να ισορροπήσουν τη συμπαντική ενέργεια, με νάντις που δραστηριοποιούνται, με σίντις και υπερφυσικές ικανότητες, με οράματα εξωτικά, με απόκρυφες τελετουργίες και μυήσεις, με δοξασίες και σύμβολα που δεν έχουν τέλος…

[11] http://www.bestrong.org.gr/el/health/fitness/exercise_and_activity/alternativeactivities/Yoga/

[12] Ο Σρι Ραμακρίσνα (1836-1886) θεωρείται άγιος και προφήτης του Ινδουισμού, πνευματικό ανάστημα όπως «οι Κρίσνα, Βούδας, Σάνκαρα, Νάνακ και Τσαϊτάνγια που εμφανίστηκαν σε κρίσιμες στιγμές της ινδικής ιστορίας, για να εκπληρώσουν την επιτακτική ανάγκη της εποχής στην οποία γεννήθηκαν». Η «Αποστολή Ραμακρίσνα» ιδρύθηκε για τη διάδοση των ιδεών του Ινδού φιλοσόφου. http://www.vedanta.gr/?page_id=45&lang=el.
http://www.vedanta.gr/?page_id=49&lang=el

[13]  http://www.blavatsky.gr/el/hpblavatsky-category/e-p-blavatsky-biography/144-elene-petrovna-blavatsky.html
http://www.theosophicalsociety.gr/Greek_Site/Gr_HomeFrames.html

[14] Τη Θεοσοφική Εταιρεία ίδρυσε σε συνεργασία με τον Χένρυ Στηηλ Όλκοττ (1832-1907), ο οποίος ανακηρύχθηκε πρώτος πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας. Το όνειρό του ήταν η δημιουργία μιας Παγκόσμιας Αδελφότητας, η οποία με τη Συγκριτική μελέτη όλων των θρησκειών θα μπορούσε ν’ αποδείξει την κοινή καταγωγή τους. Σε έκταση της Θεοσοφικής Εταιρείας στο Μαντράς το 1882 δημιούργησε βιβλιοθήκη, την Παγκόσμια Βιβλιοθήκη των Θρησκειών, καθώς και ναούς όλων των θρησκειών, οι οποίοι υπάρχουν μέχρι σήμερα. Στην αίθουσα των διαλέξεων τοποθετήθηκαν οι ανδριάντες του Κρίσνα, του Βούδα, του Ζωροάστρη και του Ιησού. Στη θέση του Μωάμεθ τοποθέτησε κείμενο στην Αραβική από το ιερό Κοράνιο, επειδή η απεικόνιση του προφήτη απαγορεύεται. Στα εγκαίνια της βιβλιοθήκης του Αντυάρ, οκτώ ιερείς από διάφορες θρησκείες και δόγματα διάβασαν ευχές».  http://www.mystica.gr/bios_Olcott.htm

[15] Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου, Ξεσκέπασμα της Θεοσοφίας, εκδ. Ορθόδοξου Τύπου, σ. 31-32, 35.

[16]  http://www.theosophicalsociety.gr/Greek_Site/Gr_HomeFrames.html http://tektones-larissas.blogspot.com/2009/06/blog-post_17.html

[17] «Βασικοί φορείς του ήσαν τέσσερεις οργανώσεις: «Ο Παγκό­σμιος Σύνδεσμος για Θρησκευτική Ελευθε­ρία» (International Association for Religious Freedom ARF), «Ο Παγκόσμιος Σύνδεσμος των Θρησκειών» (World Congress of FaithsWCF), «Ο Ναός της Κατανόησης» (Temple of Understanding) και «Το Παγκόσμιο Συνέ­δριο των Θρησκειών για την Ειρήνη» (World Conference on Religion and Peace WCRP). Σ’ αυτό το «Κοινοβούλιο», το οποίο μπο­ρεί να χαρακτηριστεί ως η «αφετηρία της ιε­ραποστολικής εκστρατείας τού Ινδουισμού-Βουδισμού για την πνευματική άλωση της Δύσεως», συμμετείχαν, μεταξύ των άλλων και οι Anagarika Dharmapala (ιδρυτής βουδιστικής εταιρείας) και Σουάμι Vivekananda (Ραμακρίσνα), οι οποίοι και δραστηριοποιή­θηκαν στην συνέχεια στις ΗΠΑ και ίδρυσαν πληθώρα ινδουιστικών και βουδιστικών οργανώσεων».

[18] http://egolpio.wordpress.com/2011/04/06/ecumenism-2/

[19]   Ιερομονάχου Seraphim Rose, Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος, σ. 57

[20]  ό.π. σ. 59

[21] «Και αυτή η θρησκεία επιτυγχάνεται μέσω αυτού που, στην Ινδία, αποκαλούμε γιόγκα – δηλ. ένωση. Για τον δραστήριο, είναι ένωση ανάμεσα στον άνθρωπο και το σύνολο της ανθρωπότητας. Για τον μυστικιστή, ένωση μεταξύ του κατώτερου και του ανώτερου εαυτού του. Για τον λάτρη, ένωση του ιδίου με το Θεό της αγάπης. Και για τον φιλόσοφο, η ένωση όλης της ύπαρξης. Αυτό σημαίνει Γιόγκα» http://www.vedanta.gr/?page_id=49&lang=el
«Ο καιρός έχει σχεδόν πλησιάσει, που η Ινδία δεν μπορεί να κρατήσει πια το φως για τον εαυτό της μόνο, αλλά να το περιχύσει πάνω σε όλο τον κόσμο. Η Γιόγκα πρέπει να αποκαλυφθεί στον κόσμο διότι χωρίς αυτήν το ανθρώπινο γένος δεν θα μπορέσει να κάνει το επόμενο βήμα στην εξέλιξή του» Sri Aurobindo, Διατριβή από το Karmayogin 26 Ιουνίου 1909,
http://www.esoterica.gr/articles/eastern/auroslav/auroslav.htm

[22] «Ο άλλος στόχος του ήταν η ενοποίηση της Ανατολής με τη Δύση μέσα από το αρχαίο ινδικό μήνυμα της ενότητας όλης της δημιουργίας». http://www.vedanta.gr/?page_id=49&lang=el

[23] Αλίκη Μπέηλυ, Τα προβλήματα της ανθρωπότητος, κεφ. Στ΄ Το πρόβλημα των Εκκλησιών, σ. 206

[24]  Νικόλαος Ι. Σταυριανίδης, Θεοσοφία και Καμπάλα, http://aktines.blogspot.gr/2012/07/blog-post_5227.html

[25] http://www.blavatsky.gr/el/hpblavatsky-category/e-p-blavatsky-biography/144-elene-petrovna-blavatsky.html

[26] Η Επίδραση του Θεοσοφικού Κινήματος στη Νέα Εποχή. http://www.blavatsky.gr/el/varius/theosophy/89-the-impact-of-the-theosophical-movement-on-the-new-age.html

[27] Υπάρχει τεράστια ευθύνη των επιστημόνων το να μην επιτρέψουν να συμβεί αυτό το ανοσιούργημα. Να υπερασπιστούν το κύρος των σπουδών τους και το μόχθο που κατέβαλαν. Να ορίσουν με σαφήνεια τα όρια της επιστήμης που υπηρετούν, εν σχέση με τις παραθρησκευτικές αντιλήψεις και πρακτικές Ταυτοχρόνως, έχοντας  συνείδηση της κοινωνικής τους ευθύνης, να ενημερώσουν τους πολίτες, οι οποίοι χωρίς τις εξειδικευμένες γνώσεις πέφτουν συχνά θύματα επιτηδείων, που εμφανίζονται ως επιστήμονες, ενώ οι διδασκαλίες τους ανήκουν στο χώρο των δοξασιών και παραπέμπουν στις πνευματιστικές πρακτικές.

[28] «Η Γιόγκα είναι καθαρή επιστήμη… δεν υπάρχει καμιά θρησκευτική χροιά…», Παραμχάμσα Σατυανάντα, Γιόγκα Νίντρα, 1990. «Η Γιόγκα δεν είναι θρησκεία, είναι επιστήμη…», Σουάμι Σιβαμούρτι Σαρασουάτι, Γιόγκα. Αναζητώντας απαντήσεις, 2007, σ. 19.

[29] Δεν υπάρχει πλήρης εικόνα για τα παραθρησκευτικά στοιχεία σε όλες τις εναλλακτικές θεραπείες, διότι   προοδευτικά μελετώνται όσα δημοσιεύονται. Είναι όμως γνωστός ο προσανατολισμός τους από το χώρο που προτιμούν να διαφημίζονται ως συγγενικές πρακτικές. Επίσης, πολλοί από τους εναλλακτικούς θεραπευτές διαφημίζουν ως προσόντα τους τη συμμετοχή τους σε σεμινάρια διαλογισμού και την εξάσκηση της γιόγκα.

[30] Ρόμπερτ Νάτζεμυ. Η νοερή προσευχή, περιοδικό Αρμονική ζωή, τ. 9, 1985, σ.25

[31] Η γιόγκα εμφανίζεται με το μανδύα της γυμναστικής, ακριβώς επειδή στοχεύει να υιοθετηθεί ευρύτερα και ελκυστικότερα, αρχικά ως τρόπος άσκησης και εν συνεχεία ως τρόπος σκέψης και ζωής.

[32] «Το ουσιώδες είναι πως η χάθα γιόγκα πρέπει να διδαχτεί με τρόπο που να είναι διασκεδαστικός για τα παιδιά, ώστε να μη βαριούνται, και αρκετά ενεργητικός, ώστε να τα κουράσει, και να μπορέσουν στο τέλος να καθήσουν ήσυχα για τη χαλάρωση και το διαλογισμό», Λήδα Shantala, Γιόγκα για παιδιά, http://www.shantala.gr/yoga_children.html

[33] Swami Shankardev Saraswati, Ph.D.,Teaching Meditation to Children, http://www.yogajournal.com/for_teachers/1856

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ἡ διατροφή τῶν φτωχῶν, ἡ προστασία τῶν ἀδικουμένων, ἡ ἐπιμέλεια τῶν ξενιτεμένων, ἡ βοήθεια τῶν δοκιμαζομένων, ἡ πρόνοια τῶν ὀρφανῶν, ἡ συμμαχία τῶν χηρῶν, …αὐτά εἶναι τά κειμήλια τῆς Ἐκκλησίας, αὐτοί εἶναι οἱ θησαυροί πού τῆς πρέπουν, καί παρέχουν καί σέ μᾶς τήν εὐχαρίστηση καί σέ σᾶς τήν ὠφέλεια, ἤ μᾶλλον καί σέ σᾶς τήν εὐχαρίστηση καί τήν ὠφέλεια. (1)

Ἀλλά τί λένε συνέχεια; «Ἔχει λεφτά ἡ Ἐκκλησία». Καί τί σέ νοιάζει ἐσένα; Γιατί, ἄν δώσει κάποιος ἄλλος, δέ θά σωθεῖς ἐσύ, οὔτε ἄν παράσχει στούς φτωχούς ἡ Ἐκκλησία, θά ἐξαλείψεις ἐσύ τά δικά σου ἁμαρτήματα.

Ἄν λοιπόν γι’ αὐτό δέν τούς δίνεις, ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νά δώσει σέ αὐτούς ποῦ ἔχουν ἀνάγκη, τότε μήπως ἐπειδή προσεύχονται οἱ ἱερεῖς, δέ θά προσευχηθεῖς ἐσύ;

Καί ἐπειδή νηστεύουν ἄλλοι, ἐσύ θά μεθᾶς συνέχεια;

Δέν ξέρεις ὅτι ὁ Θεός δέν καθόρισε τήν ἐλεημοσύνη τόσο γιά τούς φτωχούς, ὅσο γιά αὐτούς ποῦ δίνουν;

Ἀλλά ὑποπτεύεσαι τόν ἱερέα; Πολύ μεγάλη καί αὐτή ἡ ἁμαρτία, ἀλλά δέ θά σταθῶ σέ αὐτό. Κάν’ τά μόνος σου ὅλα, καί ἔτσι θά πάρεις διπλό μισθό. Γιατί κι ἐμεῖς μιλᾶμε γιά τήν ἐλεημοσύνη, ὄχι γιά νά τά φέρεις σέ μᾶς, ἀλλά γιά νά τούς βοηθᾶς μόνος σου. Γιατί ἄν τά προσφέρεις σέ μένα, ἴσως σέ καταλάβει καί ἡ ματαιοδοξία, καί πάλι ἄν σκανδαλισθεῖς καμιά φορᾶ, θά ἀρχίσεις τίς πονηρές ὑποψίες. Ἄν ὅμως ὅλα τα κάνετε μόνοι σας, θά ἀπαλλαγεῖτε καί ἀπό τά σκάνδαλα καί ἀπό τίς ἄτοπες ὑποψίες, καί μεγαλύτερος θά εἶναι ὁ μισθός σας. (2)

Ὅταν δεῖς τό μέγεθος τῆς περιουσίας τῆς Ἐκκλησίας, σκέψου καί τά κοπάδια τῶν ἐγγεγραμμένων φτωχῶν, τά πλήθη τῶν ἀρρώστων, τούς σκοπούς τῶν χιλιάδων δαπανῶν, ὑπολόγισε, μέτρα, κανείς δέ θά σέ ἐμποδίσει, ἀλλά ἕτοιμοι εἴμαστε νά δώσουμε λογαριασμό γιά ὅλα… Γιατί καί ἡ Ἐκκλησία γιά τή δική σας μικροπρέπεια ἀναγκάζεται νά ἔχει αὐτά πού ἔχει σήμερα. Ἄν ὅμως τά κάναμε ὅλα κατά τούς ἀποστολικούς νόμους, θά ἔπρεπε εἰσόδημα τῆς Ἐκκλησίας νά εἶναι ἡ δική σας διάθεση, ἡ ὁποία εἶναι καί ταμεῖο ἀσφαλές καί θησαυρός πού δέν μποροῦν νά τόν πάρουν οἱ κλέφτες. Τώρα ὅμως ὅταν ἐσεῖς θησαυρίζετε ἐπί τῆς γῆς, καί ὅλα τα κλείνετε στά ταμεῖα τά δικά σας, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία ἀναγκάζεται νά δαπανᾶ γιά τούς συλλόγους τῶν χηρῶν, γιά τούς χορούς τῶν παρθένων, γιά τή φιλοξενία τῶν ἐπισκεπτῶν, γιά τίς ταλαιπωρίες τῶν μεταναστῶν, γιά τίς συμφορές τῶν φυλακισμένων, γιά τίς ἀνάγκες τῶν ἀρρώστων καί τῶν λαβωμένων, καί σέ ἄλλες τέτοιες ὑποθέσεις, τί θά ἔπρεπε νά κάνουμε;

Νά τούς ἀποστραφοῦμε ὅλους αὐτούς, καί νά τούς πετάξουμε στή θάλασσα;

Καί ποιός θά ἀντέξει νά δεῖ ὅλα αὐτά τά ναυάγια;

Τούς ὀδυρμούς, τούς θρήνους, τίς κραυγές ποῦ θά ἀκούγονται παντοῦ; (3)

_________________

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου:

(1) Ἀπόσπασμα ἀπό τό «Ὑπόμνημα εἰς τόν Ἅγιον Ματθαῖον» ΠΕ΄ 4 (PG 58, 762)

(2) Ἀπόσπασμα ἀπό τό λόγο τοῦ ἁγίου «Εἰς τήν Ἅ΄ πρός Κορινθίους» ΚΑ΄ 6 (PG 61, 178)

(3) Ἀπόσπασμα ἀπό τό λόγο τοῦ ἁγίου «Εἰς τήν Ἅ΄ πρός Κορινθίους» ΚΑ΄ 7 (PG 61, 179

Στό πλαίσιο τῶν Πρωτοκλητείων 2017, πραγματοποιήθηκε Γενική Ἱερατική Σύναξη τῶν Κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, στόν παλαιό Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου Πατρῶν.

Τό πρωί τῆς Τρίτης, 14.11.2017, ἐτελέσθη ἡ Θεία Λειτουργία, ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου, συμπροσευχομένων, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου κ. Δαμασκηνοῦ, τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου καί τῶν Κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς καί Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Πατρῶν.

Στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας ἐτελέσθη ἱερό μνημόσυνο ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἀειμνήστων Ἀρχιερέων καί Ἱερέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, ἰδιαιτέρως δέ ὑπέρ μακαρίας μνήμης τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν κυροῦ Νικοδήμου μέ τήν συμπλήρωση 9 ἐτῶν ἀπό τήν πρός Κύριον ἐκδημία του, ὅπως ἐπίσης καί τῶν κατά τό τελευταῖο ἔτος, κοιμηθέντων Ἱερέων.

Μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία παρετέθη πρὸς ὅλους τούς Κληρικοὺς μικρὰ δεξίωση καὶ ἀκολούθησαν οἱ ἐργασίες τῆς Συνάξεως, στὸν Παλαιὸ Ἱερὸ Ναὸ μὲ ὁμιλητὴ τὸν προσκληθέντα ὑπὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου κ. Δαμασκηνὸ ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τὸ θέμα: «Μύθοι καὶ πραγματικότητες ἐπὶ τοῦ θέματος τῆς σχέσεως Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, ἐν ὂψει τῆς Συνταγματικῆς Ἀναθεωρήσεως».

Μετὰ τὴν ἐμπεριστατωμένη εἰσήγηση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Διδυμοτείχου κ. Δαμασκηνοῦ, ἀκολούθησε συζήτηση καὶ ἀπαντήθηκαν ἐρωτήσεις, οἱ ὁποῖες ἐτέθησαν ὑπὸ τῶν εὐλαβεστάτων Ἱερέων.

Ἐπίσης ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, εὐχαρίστησε τόν φιλοξενούμενο Ἱεράρχη γιὰ τὴν ἄρτια, κατὰ πάντα, ὁμιλία του καί ἀνεφέρθη σὲ τρέχοντα διοικητικὰ θέματα ἀφορῶντα στόν ἱερό Κλῆρο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν.

Ἀπό τήν Ἱερατική Σύναξη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν ἐξεδόθη τό ἀκόλουθο ψήφισμα:
Ἡ Γενική Ἱερατική Σύναξη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου στίς 14 Νοεμβρίου 2017 ὑπό τήν προεδρία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου καί στήν ὁποία ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου κ. Δαμασκηνός, ἀνέπτυξε τό θέμα «Μῦθοι καί πραγματικότητες ἐπί τοῦ θέματος τῆς σχέσεως Ἐκκλησίας καί Πολιτείας ἐν ὄψει τῆς Συνταγματικῆς ἀναθεωρήσεως», ἐξέδωκε τό παρακάτω ψήφισμα.

● Τό θέμα τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας εἶναι πολυσήμαντο μέ βαθειές ρίζες στό παρελθόν καί ποικίλες συνέπειες γιά τό παρόν καί τό μέλλον τῆς Πατρίδος μας. Δέν νοεῖται στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα «χωρισμός» Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, μέ τήν ἔννοια καί μορφή, τῆς ἀποκοπῆς τοῦ Λαοῦ ἀπό τήν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή του, ἀπό τήν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί τήν εὐεργετική παρουσία του στήν σύγχρονη κοινωνία. Γνωρίζομε ὃτι ὑπάρχουν δυνάμεις, οἱ ὁποῖες ἐπιδιώκουν τόν «χωρισμό» τοῦ Λαοῦ ἀπό τήν Ἐκκλησία καί μανιωδῶς ἀγωνίζωνται νά ἀποκόψουν μέ ποικίλα τεχνουργήματα τόν Λαό, ἀπό τίς πνευματικές καί σωτήριες ρίζες του. Ἡ Ἐκκλησία οὐδέποτε, ἐζήτησε ἢ θά ζητήσῃ τέτοιο «χωρισμό», τόν ὁποῖον οἱ ὑπηρετοῦντες τό πνεῦμα τῆς «νέας ἐποχῆς» καί τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἐπιθυμοῦν νά ἐπιβάλλουν, γιατί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἱστορικά καί οὐσιαστικά, ἡ μάνα αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ, μέ ὃ,τι αὐτό συνεπάγεται γιά τό παρόν καί τό μέλλον. Οὐδεμία ἀπαίτηση ἢ ὁδηγία ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἓνωση ἢ τό Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης ὑφίσταται γιά τό καθορισμό τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας–Πολιτείας στήν Πατρίδα μας. Αὐτό τό «ἐπιχείρημα» εἶναι ἐφεύρημα προκειμένου νά πλανᾶται ὁ Ἑλληνικός Λαός, ὣστε νά υἱοθετοῦνται πρακτικές, οἱ ὁποῖες ἀντίκεινται στήν ὃλη ἱστορική καί πολιτιστική πορεία τῆς χώρας μας.

● Δέν δυνάμεθα ἐπ’ οὐδενί λόγῳ νά δεχθοῦμε ὁποιαδήποττε ὑποβάθμιση ἢ θεσμική ὑποτίμηση τῆς Ἐκκλησίας, στό πλαίσιο εἲτε τῆς ἀναθεωρήσεως τοῦ Συντάγματος, εἲτε τῆς τροποποιήσεως τῆς κοινῆς νομοθεσίας.

● Ἐπειδή πολλά ἀκούονται περί τῆς μισθοδοσίας τοῦ Κλήρου μέ ἀποτέλεσμα νά παραπλανᾶται ὁ Λαός σημειώνομε τά ἐξῆς: Ἡ μισθοδοσία τοῦ Κλήρου δέν εἶναι ζήτημα θεσμικῆς σχέσεως μεταξύ Ἐκκλησίας καί Πολιτείας ὡς θέλουν τινές νά πείσουν τόν Λαό μας καί βεβαίως δέν δίδει στήν Πολιτεία τό δικαίωμα νά ἐπεμβαίνῃ ἂκριτα, σέ ἐκκλησιαστικά θέματα, ἀφοῦ ἡ μισθοδοσία συνιστᾶ ἐκπλήρωση ἀποζημιωτικῆς ὑποχρέωσης ἒναντι τῆς ὁλοκληρωτικῆς σχεδόν ἀφαίρεσης τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, χωρίς ποτέ νά καταβληθῇ οἱαδήποτε ἀποζημίωση ἀπό τό Κράτος, τό ὁποῖο κατέχει αὐτή τήν περιουσία καί τήν ἐκμεταλλεύεται μέχρι σήμερα. Ἐξ’ ἂλλου ἡ μισθοδοσία τοῦ Κλήρου δέν ἀποτελεῖ νομικό προνόμιο εἰδικά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. (Τό ἲδιο συμβαίνει μέ τούς Μουφτῆδες καί ἱεροδιδασκάλους τῆς Θράκης). Ἀπό τό Ἑλληνικό Δημόσιο, δηλ, δέν μισθοδοτοῦνται μόνο οἱ Λειτουργοί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Τά ἄρθρα 3 καί 13 τοῦ Συντάγματος εἶναι βασικά ὡς πρός τίς σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας καί ὂχι μόνο. Τό θέμα αὐτό πρέπει νά τύχῃ ἰδιαιτέρας προσοχῆς ἀπό τήν Πολιτεία γιά ἱστορικούς, ἐθνικούς καί κοινωνικούς λόγους. Ἡ νομοθετοῦσα Πολιτεία σέ καλόπιστο διάλογο μέ τήν Ἐκκλησία καί σέ συμφωνία μέ τό θρησκευτικό αἴσθημα τῆς συντριπτικῆς πλειονοψηφίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, μπορεῖ νά προβαίνῃ σέ νομοθετικές ρυθμίσεις, οἱ ὁποῖες θά ἐπικαιροποιοῦν καί θά ἐπιλύουν τά ἀναφυόμενα θέματα στίς σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, ἀλλά πάντοτε στό πλαίσιο τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ καί τῆς κοινῆς ὡφέλειας τοῦ Λαοῦ μας.

● Οἱ ἀλλαγές στά προγράμματα σπουδῶν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τόσο σέ ἐπίπεδο ὕλης, ὅσο καί διδασκαλίας, ἔχουν δημιουργήσει εὔλογες καί πολλές ἀνησυχίες στόν Κλῆρο καί στόν Λαό καί ἰδιαίτερα στούς γονεῖς καί στούς δασκάλους. Τό περιεχόμενο τῶν λεγομένων «φακέλων σπουδῶν», πού διενεμήθησαν στούς μαθητές δημιουργεῖ σύγχυση μεταξύ ἀλήθειας καί ψεύδους, μέ τόν τρόπο πού παρουσιάζονται οἱ ἀλλόδοξες καί ἑτερόδοξες διδασκαλίες, ἰδιαιτέρως στούς μικρούς ἡλικιακά μαθητές.

Τά νέα προγράμματα καί οἱ λεγόμενοι «φάκελοι» τοῦ μαθήματος δέν ἀνταποκρίνονται στά βασικά χαρακτηριστικά τῆς πίστεως καί τῆς ἱστορικῆς πορείας τῆς Πατρίδος μας. Τό Ἱερατικό Σῶμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, συγχαίρει τούς γονεῖς καί ὃποιους ἐξέφρασαν καί ἐκφράζουν τήν ἀντίθεσή τους μέ τά προγράμματα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ὃπως ἒχουν διαμορφωθεῖ καί τούς ἐπαινεῖ γιά τήν ἐπιστροφή τῶν φακέλων, ὡς ἀπαραδέκτων.

Ἡ ἀντίδραση αὐτή δέν ὀφείλεται σέ ἰδεολογικούς λόγους, ἀλλά εἶναι στάση ζωῆς ἀπέναντι στήν πίστη μας καί στήν ἰδιοπροσωπία μας. Εἶναι δικαίωμα ἀπέναντι, σέ μιά ἀντισυνταγματική καί ἀντιπαιδαγωγική, συγχρόνως δέ καί ἀντορθόδοξη φιλοσοφία, πού ἐτσιθελικά προσπαθεῖ, νά ἐπιβάλῃ ἡ Πολιτεία στήν Ἐλληνική κοινωνία.

Γιά τοῦτο καί ἐπαινοῦμε τίς κινήσεις αὐτές τίς πολιτισμένες μέν, δυναμικές δέ καί τίς δίκαιες ἀντιδράσεις τῶν γονέων καί ἂλλων συλλόγων, οἱ ὁποῖοι ἒχουν συνειδητοποιήσει πλήρως τόν κίνδυνο μπροστά στόν ὁποῖο εὑρίσκεται πλέον ἡ Ἑλληνική κοινωνία, μέ τήν υἱοθέτηση ξένων «μοντέλων» ζωῆς καί ἐκπαίδευσης, τά ὁποῖα οὐδεμία σχέση ἒχουν μέ τήν διαχρονική πορεία τῆς Πατρίδος μας.

● Ἐκφράζομε τήν ἀντίθεσή μας, τήν διαμαρτυρία μας καί τήν βαθειά μας λύπη σχετικά μέ τό ψηφισθέν Νομοσχέδιο γιά τήν ἐπιλογή φύλου καί τίς λεγόμενες ἔμφυλες ταυτότητες. Τό ἐν λόγῳ νομοσχέδιο στρέφεται ἐναντίον ὄχι μόνο τῆς χριστιανικῆς Πίστεως, ἀλλά ἀντιτίθεται στήν διαμορφωθεῖσα ἀνά τούς αἰῶνες πανανθρώπινη ἠθική καί ἀντιστρατεύεται αὐτήν ταύτην τήν ἀνθρώπινη ὀντότητα καί ἀξία, «προκαλεῖ τό αἲσθημα τῆς κοινωνίας, τορπιλίζει τόν ἱερό θεσμό τῆς οἰκογενείας, ἒρχεται σέ ἀντίθεση μέ τά χρηστά ἢθη καί τήν κοινή λογική καί κυρίως καταστρέφει τόν ἂνθρωπο» (Δελτίο Τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, 5.10.2017). Ὡς Ἐκκλησία θεωροῦμε χρέος μας νά ἀγωνιζώμεθα γιά τήν ἱερότητα, τήν ἀξιοπρέπεια καί τήν ἠθική ὀντότητα τοῦ ἀνθρώπου, ὡς δημιουργήματος τοῦ Θεοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ. Ζητοῦμε ἐπίσης ἀπό τό Ὑπουργεῖο νά μή συνεχίσῃ τήν ἐφαρμογή στά Σχολεῖα στό πλαίσιο τῆς λεγομένης θεματικῆς ἑβδομάδος, τῶν θεματικῶν ἑνοτήτων, «βιολογικό καί κοινωνικό φύλο» καί «ἀποδομώντας τά ἒμφυλα στερεότυπα». Ἡ διδασκαλία τῶν θεματικῶν αὐτῶν ἑνοτήτων κλονίζει τόν ἐσωτερικό κόσμο τῶν παιδιῶν, σέ μιά κρίσιμη ἡλικία καί ὁδηγεῖ σέ ψυχολογικά ἀδιέξοδα. Τά προβλήματα τά ὁποῖα θά ἀνακύψουν θά εἶναι τεράστια καί πρωτόγνωρα σέ κάθε ἐπίπεδο τῆς προσωπικῆς, οἰκογενειακῆς, κοινωνικῆς, ἐθνικῆς καί πνευματικῆς ζωῆς τοῦ Λαοῦ μας. Στηρίζομε ὡς ἐκ τούτου τούς γονεῖς καί τούς ἐκπαιδευτικούς, οἱ ὁποῖοι διαμαρτύρονται σχετικά μέ τό ἐν λόγῳ θέμα καί τούς παρακαλοῦμε νά συνεχίσουν τόν ἀγῶνα τους, ὣστε νά ματαιωθοῦν ὃλες αὐτές οἱ πρωτόγνωρες μέθοδοι πού ἐφαρμόζονται ἐσχάτως στήν Πατρίδα μας.

● Μέ ἀφορμή τήν παρουσία ἀνάμεσά μας τοῦ ἀκρίτα Ἀρχιερέως, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου κ. Δαμασκηνοῦ καί ἐξ ἀφορμῆς τῶν ὅσων ἐνημερωτικῶς μᾶς εἶπε σχετικῶς μέ ὃσα ἀφοροῦν στήν εὐαίσθητη περιοχή τῆς Θράκης, δηλώνομε τήν συμπαράσταση τοῦ σώματος τῶν Κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, στούς ἀγῶνες καί τίς ἀγωνίες τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν τῆς Θράκης, ὅπως αὐτές διετυπώθησαν σέ σχετική πρόσφατη δήλωσή τους.

● Τό ἱερατικό Σῶμα τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατρῶν ἐκφράζει τήν εὐαρέσκειά του καί τήν ὁλόθυμη συμπαράστασή του γιά τίς τοποθετήσεις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου σχετικά πρός τά κοινωνικά καί λοιπά ζητήματα πού κατά καιρούς ἀναφύονται, ὡς καί τήν σύμφωνη γνώμη του γιά τίς δηλώσεις τοῦ Σεβασμιωτάτου, τίς προφορικές καί γραπτές, γιά ζητήματα τά ὁποῖα ἀπασχολοῦν τήν Ἑλληνική κοινωνία, ὡς λ.χ. τό περί τῆς ἐπιλογῆς φύλου- ἒμφυλες ταυτότητες, τό περί τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, περί τῶν δηλώσεων Βούτση καί ἂλλα θέματα.

● Τέλος, ὁ Ἱερός Κλῆρος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν ἐκφράζει γιά μιά ἀκόμη φορά τήν πνευματική καί τήν καθ’ οἰονδήποτε ἂλλο τρόπο συμπαράστασή καί ἐπιστήριξή του στον δοκιμαζόμενο ἀπό τήν πολυεπίπεδη κρίση Λαό, ὂχι μόνο τῆς Μητροπολιτικῆς μας περιφερείας, ἀλλά καί τῆς Ἑλλάδος γενικώτερα.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ένα αρρωστημένο σύστημα κερδοσκοπεί αναζητώντας στους δρόμους του Καΐρου απελπισμένους ανθρώπους που θα πουλούσαν τα όργανά τους για μια καλύτερη ζωή -συχνά με την ελπίδα να φτάσουν στην Ευρώπη.

Πέρασαν μόλις μερικοί μήνες από την ημέρα που τρεις άνδρες άρπαξαν τον Ιμπραήμ σταματώντας δίπλα του με ένα αυτοκίνητο. Ο 57χρονος πρόσφυγας από την Ερυθραία είχε ακούσει ιστορίες για πτώματα που εντοπίζονταν μετά από μέρες δίπλα σε κάδους σκουπιδιών χωρίς τα όργανά τους, τα οποία είχαν αφαιρεθεί. Οι απαγωγείς οδήγησαν τον Ιμπραήμ σε ένα διαμέρισμα και τον έδεσαν χειροπόδαρα ακινητοποιώντας τον σε ένα κρεβάτι. Εκεί επρόκειτο να γίνει η αφαίρεση των οργάνων.

Ωστόσο, όταν έμεινε για λίγο μόνος στον χώρο, με κάποιο τρόπο κατάφερε να κόψει τα δεσμά του. Χωρίς να κοιτάξει πίσω του κατευθύνθηκε προς το παράθυρο και απλά πήδηξε κάτω για να ξεφύγει. Για τις πολλές συμμορίες της αιγυπτιακής πρωτεύουσας άνθρωποι σαν τον Ιμπραήμ έχουν αξία μόνο για τα όργανά τους, τα οποία μπορούν να πωληθούν με υψηλό αντίτιμο. Περιπτώσεις σαν του Ιμπραήμ υπάρχουν πολλές στο Κάιρο.

Κανείς δεν μιλάει όμως ανοιχτά για αυτό το πρόβλημα στην Αίγυπτο. Όσοι το κάνουν, συχνά συκοφαντούνται ως ψεύτες. Πάντως δεν είναι μόνο οι συμμορίες που εποφθαλμιούν τα νεφρά ή το ήπαρ απελπισμένων και άπορων ανθρώπων. Ένα ολόκληρο σύμπλεγμα γιατρών, νοσοκομείων και μεσαζόντων συνθέτει τη δομή ενός εγκληματικού συστήματος. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είχε χαρακτηρίσει την Αίγυπτο πριν από λίγα χρόνια ως ένα από τα σταυροδρόμια του διεθνούς εμπορίου οργάνων. Τα θύματα είναι συχνά πρόσφυγες και μετανάστες, για παράδειγμα από το Σουδάν. Η σουδανέζικη κοινότητα στο Κάιρο αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδες άτομα. Έχει τα δικά της καταστήματα, τα δικά της στέκια. Αυτά γίνονται συχνά πεδίο εγκληματικής δράσης.

7.000 δολάρια για ένα νεφρό

Σε μια σουδανέζικη καφετέρια είχε βρεθεί πριν από λίγους μήνες ο Χαϊντάρ. Ο σουδανός πρόσφυγας είχε μόλις φτάσει στο Κάιρο και δεν είχε χρήματα ούτε στέγη. Ένας συμπατριώτης του τού έπιασε κουβέντα. Του πρόσφερε να κοιμηθεί στο διαμέρισμά του. Και αργότερα τον ρώτησε αν θέλει να δώσει ένα από τα νεφρά του έναντι 7.000 δολαριων. Ο 30χρονος δεν είχε ποτέ τόσα χρήματα. Άρχισε να φαντάζεται το ενδεχόμενο να πάει με την οικογένειά του στην Ευρώπη μέσω θαλάσσης. Οι ελπίδες για μια καλύτερη ζωή μεγάλωναν. Θα έδινε ένα κομμάτι του σώματός του αν είχε τη δυνατότητα να πάει στην Ευρώπη. Όταν ξύπνησε αργά από τη νάρκωση σε ένα νοσοκομείο σε μια γειτονική πόλη του Καΐρου, νιώθει ότι το σώμα του έχει αλλάξει και είναι μόνος. Μια νοσηλεύτρια του απαντά ότι ο γνωστός του κάλεσε ταξί για να τον μεταφέρει σπίτι.

«Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι απέναντι στο σύστημα», λέει ο Μοχάμεντ Μεναλλά, διευθυντής της αιγυπτιακής οργάνωσης για τα δικαιώματα των προσφύγων Tadamon. Ο ίδιος γνωρίζει το δίκτυο των μεσαζόντων, γιατρών και νοσοκομείων που εμπλέκονται. Στην Αίγυπτο απαγορεύεται μεν η πώληση οργάνων, ωστόσο επιτρέπεται υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις η δωρεά. Αυτό εκμεταλλεύονται τα εγκληματικά δίκτυα. Μεσάζοντες αναζητούν πρόθυμους δωρητές και τους παραπέμπουν στα νοσοκομεία. Τα θύματα είναι συνήθως μεταξύ 20 και 40 και ελπίζουν να λάβουν ως αντίτιμο από 5.000 έως 7.000 δολάρια. Οι δυνητικοί παραλήπτες -συνήθως πλούσιοι Άραβες του Κόλπου- απευθύνονται στα εμπλεκόμενα νοσοκομεία, τα οποία εν μέρει είναι και κρατικά. Στα χαρτιά γίνεται λόγος για δωρεά οργάνων και όχι για αγοραπωλησία. Τα μεγαλύτερο κέρδος αποκομίζουν οι γιατροί και διευθυντές των νοσοκομείων. Η αστυνομία κάνει ευκαιριακές έρευνες και ενίοτε συλλαμβάνει πιθανούς συνεργούς. Ωστόσο, η διαδικασία αυτή συνεχίζεται και πάλι.

Ο Χαιντάρ και η οικογένειά του δεν θα καταφέρουν μάλλον ποτέ να επιβιβαστούν σε κάποια βάρκα για την Ευρώπη. Το ταξί που υποτίθεται ότι θα τον παραλάμβανε από το νοσοκομείο δεν εμφανίστηκε ποτέ. Ο σουδανός πρόσφυγας έφυγε μόνος. Ο συμπατριώτης που τον είχε προσεγγίσει και του είχε υποσχεθεί τα χρήματα ως αντίτιμο εξαφανίστηκε. Το διαμέρισμά του ήταν άδειο. Ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να πιστέψει πως έπεσε θύμα τέτοιας απάτης. Μέχρι να πεθάνει θα ζει με σοβαρούς περιορισμούς. Η βαριά χειρωνακτική εργασία δεν κάνει για αυτόν. Ωστόσο, ο Χαϊντάρ αυτοπαρηγορείται λέγοντας ότι «αν έχω έναν ανεμιστήρα το καλοκαίρι και καλό φαγητό, θα είμαι καλά».

Πηγή: Deutche Welle, Ακτίνες

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Ευαγγέλιο, από τόσους που μνημονεύονται και αναφέρονται, κανείς δεν έχει θέσει τέτοια ριζική, οριακή, θα έλεγα, ερώτηση στον Χριστό, όσον ένας νέος.  Σημειώνουν οι Ευαγγελιστές ότι προσήλθε στον Χριστό ένας νέος και του έθεσε την πιο μεγάλη, την πιό ριζική, την πιο οριακή ερώτηση:

«Διδάσκαλε αγαθέ, τί ποιήσω ίνα ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;» Τί να κάνω να κερδίσω, να έχω τη ζωή την αιώνια; Βέβαια προσήλθε προς τον Χριστό ως, ένα μεγάλο σοφό διδάσκαλο, γι’ αυτό ο Χριστός του απάντησε: «Γιατί με λέγεις αγαθόν, μόνον ο Θεός είναι αγαθός». Του υπενθυμίζει την ιδιότητα του Θεού και με αυτόν τον τρόπο σαν να του λέει, «μήπως θέλεις να πιστέψεις ότι είμαι και πάρα πέρα από σοφός διδάσκαλος;». Εν πάσει περι­πτώσει, η ερώτηση αυτή είναι η πιο ριζική ερώτηση σ’ όλη την ιστορία της ανθρωπότητος. Και ο νεαρός δεν ρώτησε  από εγωισμό, «Κύριε, τί να κάνω για να ζήσω αιώνια», αλλά διότι είναι το πιο φυσικό πράγμα στο νέο άνθρωπο να ζητήσει πλήρες νόημα και περιεχόμενο της ζωής.

 Η ζωή αυτή στον κόσμο και κυρίως όπως την ζει ο νέος άνθρωπος, σαν να ανοίγει μόνον τις ορέξεις για τη ζωή. Και στην συνέχεια έρχεται η ζοφερή πραγματικότητα και σαν να δηλητηριάζει αυτές τις αγνές ορέξεις, εφέσεις, επιθυμίες, προσδοκίες, νοσταλγίες, ελπίδες που έχει ο άνθρωπος. Όλα αυτά σαν να τον ερεθίζουν, σαν να αυξάνουν την πείνα και τη δίψα του, σε σημείο που όλος ο κόσμος δεν φθάνει να τις χορτάσει. Γι’ αυτό, είναι φυσική η ερώτηση του νέου, «τί να κάνω για να έχω ζωήν αιώνιον;». Διότι ο άνθρωπος είναι δημιουργημένος για τη ζωή την αιώνιο. Γι’ αυτό ο θάνατος είναι τόσο τραγικός για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως. Και οι Χριστιανοί, όταν παραδέχονται τον βίαιο θάνατο για τον Χριστό, όπως οι Μάρτυρες, ή τον εκούσιο θάνατο, όπως οι Όσιοι, τον παραδέχονται επειδή ακριβώς έχουν μεταβεί ήδη από αυτή τη ζωή  στην αιώνια ζωή. Ο θάνατος είναι μια μετάβαση, θλιβερή όμως και αυτή, διότι μας υπενθυμίζει τη δυνατότητα ότι μπορούμε να πεθάνουμε, ότι μπορούμε να χάσουμε και το Θεό και την αιώνια ζωή και τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας.

Ίσως δεν είναι αυτή η ώρα κατάλληλη να μιλήσω περισσότερο, αλλά, εν πάσει περιπτώσει, και στην ψυχανάλυση του Φρόυντ και  στην κοινωνιολογία του Μαρκουζέ, διαπιστώνεται ότι ο θάνατος είναι ένα παράλογο, διότι κατ’ αρχήν κόβει τις δημιουργημένες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, και κυρίως την αγάπη. Κόβει και  απονοηματοποιεί.

Η αγάπη, ως η πιο δυνατή σχέση στην ανθρώπινη ζωή και ύπαρξη, διεκδικεί για τον εαυτόν της αθανασία, αιωνιότητα. Γι’ αυτό και θλίβεται ο άνθρωπος όταν έρχεται ο θάνατος, που απειλεί αυτή τη σχέση, αν όχι και την κόβει, για εκείνους που δεν πιστεύουν. Επομένως, αν ο άνθρωπος έχει μέσα του και δύναμη και έφεση αγαπητική, και αυτή η αγάπη διεκδικεί από τη φύση της αιωνιότητα, την μη διακοπή, την αφθαρσία, την αθανασία δηλαδή, αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι δημιουργημένος για αιωνιότητα.

Απ’ αυτό προήλθαν όλες των ανθρώπων οι επιθυμίες, οι δόξες, οι θρησκείες, οι προσδοκίες για την αιώνια ζωή. Ας έχουν πάρει πολλές απ’ αυτές διαφορετική ερμηνεία, θα έλεγα λάθος ερμηνεία, αλλά ως επιθυμίες είναι αγνές και γνήσιες. Ακόμη και σε εκείνους που δεν πιστεύουν στο Θεό, η αίσθηση της δυνάμεως, της προοδευτικότητας του ανθρώπου, της ελπίδας, της προσδοκίας καλύτερου μέλλοντος και πίστεως ότι μπορεί να γίνει καλύτερο μέλλον, είναι δεδομένο,  δοσμένο από τον φιλάνθρωπο Θεό στον άνθρωπο, για να θυμάται ότι είναι φτιαγμένος για την αιώνια ζωή. Γι’ αυτό, η ερώτηση του νέου στο ευαγγέλιο ήταν η πιο ριζική, η οριακή ερώτηση: «τί πρέπει να κάνω για να έχω ζωήν αιώνιον;»

Ο άνθρωπος είναι καλεσμένος ήδη με την ύπαρξή του (με την είσοδό του στον κόσμον και τη ζωή αυτή)  στην αιώνια ζωή. Αλλά τί είναι αιώνια ζωή, τί περιεχόμενο θα έχει; Δεν είναι απλώς ένα θρησκευτικό κήρυγμα, ή, με τα λόγια τα σημερινά, μια προπαγάνδα για να ξεγελούμε τους ανθρώπους, αλλά είναι μία κλίση  στην πιο βαθειά διαίσθηση που έχει ο άνθρωπος για ζωή, άλλα ζωή «εν κοινωνία», ζωή προσώπων, αδελφών εν αγάπη. Και αυτή είναι ακριβώς η Εκκλησία του Χριστού, και σ’ αυτό μας καλεί ακριβώς η θεία Λειτουργία ως μία πρόγευση, ως μία προετοιμασία, ως μία προειδοποίηση. Έτσι κάπως θα είναι η αιώνια ζωή, όλοι μαζί με αγάπη, αδελφοί, σε χαρά, σε πανηγύρι.

Αποτελείται η κοινωνία και μπορεί να αποτελείται μόνον από πρόσωπα· και όσο πιο ανεπτυγμένα πρόσωπα τόσο πιο καλή κοινωνία. Κι’ από την άλλη μεριά, τα ανθρώπινα πρόσωπα αναπτύσσονται και ζουν φυσικά μόνον «εν κοινωνία». Ένας ατομισμός (το κάθε άτομο για τον εαυτό του), μία ιδιοτέλεια, ένας εγωισμός δεν δημιουργεί κοινωνία προσώπων. Γι’ αυτό η αγάπη (και ο Θεός είναι αγάπη, ο Χριστός είναι αγάπη) είναι αλληλοπεριχώρηση, αλληλοπληροφορία (με την πρωταρχική έννοια της λέξεως πληροφορία, ότι κυκλοφορεί, φορείται μέσα μας πλήρως ένα περιεχόμενο, που λέγεται αγάπη), αλληλοδιείσδυση· είναι αλληλοπεριχώρηση των προσώπων «εν κοινωνία», και της κοινωνίας της αγάπης «εν τοις προσώποις». Γι’ αυτό, όταν λέμε ως Ορθόδοξοι ότι ο άνθρωπος είναι κατ’ εικόνα του Θεού, ή ο Θεός τον έχει δημιουργήσει κατ’ εικόνα Του, είναι κατ’ εικόνα της Αγίας Τριάδος, που είναι η κοινωνία Πατρός, Υιού και Αγίου Πνεύματος, κοινωνία αγάπης (γι’ αυτό λέγεται ο Θεός αγάπη), και ο άνθρωπος είναι καλεσμένος σ’ αυτήν την κοινωνία.

Θυμάμαι ένα φίλο μου που είχε έναν αδελφό θα έλεγα λίγο άρρωστο, λίγο πολύ απασχολημένο με τον εαυτόν του, που αγνόησε το σπίτι του, τους συγγενείς, τους φίλους και κινδύνευσε να χάσει την ψυχική του υγεία. Πίστευε βέβαια στο Θεό, αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι και τον Θεό τον χρησιμοποιούσε για τον εαυτόν του, για ένα σκοπό του εαυτού του. Του είπε μία ημέρα ο φίλος μου (είναι μεγάλος ο λόγος αυτός): « Αδελφέ μου, ξέχασες ότι είμαστε καλεσμένοι σε μία μεγάλη, αιώνια σύναξη, σε μία σύνοδο, να είμαστε όλοι μαζί και να ασχολούμεθα όλοι με όλους με αγάπη, και όχι ο καθένας με τον εαυτό του;» Είμαστε καλεσμένοι στην Εκκλησία. Μη ξεχνάμε τη μεγάλη σοφία των σοφών  Ελλήνων που αυτή τη λέξη βρήκανε να μιλήσουν για την εκκλησία του δήμου, τους καλεσμένους πολίτες μίας πόλεως να λάβουν μέρος σε μία κοινή υπόθεση.  Η εβραϊκή λέξη που μεταφράσθηκε στα ελληνικά ως συναγωγή είναι το ίδιο. Πάρθηκε λοιπόν η ελληνική λέξη ως πιο κατανοητή, αλλά το ίδιο περιεχόμενο έχει, μόνον που ο Χριστός είναι εκείνος που μας καλεί, και καλεί τους πολίτες που όλοι είναι ίσοι, που όλοι είναι αδέλφια· όλοι έχουμε και δικαιώματα και ευθύνες, όλοι μετέχουν σ’ αυτή την κοινή σύναξη, την σύνοδο αυτή. Αυτό είναι η Εκκλησία. Αλλά ο Χριστός, όταν καλεί, καλεί πια ως Θεός που έγινε άνθρωπος, που έχει φανερώσει εδώ, απτά, προσιτά σε μας, το Θεό. Έχει γίνει αληθινός άνθρωπος για να μας αναγάγει στην αιώνια πια και άφθαρτη κοινωνία, στην Εκκλησία, αλλιώς, φθείρεται ο κόσμος, φθείρεται η ύπαρξή μας, φθείρεται το σύμπαν. Μόνον ο Θεός μπορεί να δώσει αφθαρσία και αθανασία. Γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός, να μας αναγάγει  στην αιώνια σύναξη, στην αιώνια σύνοδο, στην αιώνια Εκκλησία, και εκεί θα είναι το πλήρωμα της ζωής, η χαρά, η πανήγυρις, η θεία Λειτουργία στην αιωνιότητα, όπου όλοι με όλους θα συναντηθούμε ενώπιον του Θεού και μαζί με το Θεό και με τους ανθρώπους. Όλοι επικοινωνούμε και αναδεικνύεται το πρόσωπο του καθενός, διότι είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο·  όλος ο κόσμος δεν αξίζει όσο ένα και μόνο πρόσωπο ενός ανθρώπου· ταυτόχρονα όμως αναδεικνύεται σε κοινωνία με άλλα πρόσωπα, με αγάπη, διότι η αγάπη εξισώνει όλους, όπως εξίσωσε το Θεό με τους ανθρώπους.

Κι’ αυτό ο Χριστός με πολύ απλά λόγια το είπε στο Ευαγγέλιο. Όλο το Ευαγγέλιο έχει την αγάπη προς το Θεό και την αγάπη προς τον πλησίον και σαν σήμα, σαν σημείο φανερώνεται ο Σταυρός. Είναι πολύ απλά αυτά, αλλά τόσο αληθινά. Ο Σταυρός έχει δύο ξύλα που τον δημιουργούν, ένα κάθετο, είναι η αγάπη προς το Θεό, και ένα οριζόντιο, είναι η αγάπη προς τον πλησίον. Εάν αφαιρέσουμε το οριζόντιο δεν έχουμε Σταυρό, έχουμε ένα δοκάρι. Εάν αφαιρέσουμε πάλι το κάθετο δεν έχουμε Σταυρό. Μόνον οι δύο αγάπες αποτελούν την ουσία του Χριστιανισμού αλλά και την ουσία της ανθρώπινης ζωής. Είναι πάρα πολύ ανθρώπινα αυτά, μία ανθρωπιά πρωταρχική και για όλη την αιωνιότητα. Να έχουμε σχέση με το Θεό και με τους άλλους· έτσι οικοδομούμεθα ως πρόσωπα, αλλά και ως κοινωνία.

Έτσι, το Ευαγγέλιο είναι πολύ απλό, αλλά είναι πράγματι για την αιώνια ζωή. Διότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο μία δέσμη πρωταρχικών αληθινών σχέσεων, προσωπικών σχέσεων. Γι’ αυτό μιλάει για Πατέρα, για Υιό, για φίλους, για οικογένεια, για σπίτι. Έτσι είναι κατανοητό και σε απλά παιδιά· και δεν είπε τυχαία ο Χριστός ότι θα γίνουμε όλοι σαν παιδιά. Ο μόνος στην ιστορία της ανθρωπότητας που απευθύνεται προς τα παιδιά είναι ο Χριστός, διότι ήξερε γιατί είναι δημιουργημένα, και τι δυνάμεις έχει η παιδικότητα και η νεότητα, τι γνησιότητα έχει για να διψάει την αιώνια ζωή. Εγώ προέρχομαι από μία γειτονική, αδελφική χώρα, στην οποία προσπάθησαν να αλλάξουν την πορεία των ψυχών των ανθρώπων, κυρίως δε των νέων. Σήμερα, δόξα σοι ο Θεός, οι νέοι είναι οι περισσότεροι που γυρίζουν ακριβώς προς την Εκκλησία, προς τον Χριστό, διότι βρίσκουν πράγματι άφθαρτο, αθάνατο περιεχόμενο της ζωής τους, και εδώ, αλλά και ανοικτά σ’ όλη την αιωνιότητα. Αυτό προσφέρει η θεία Λειτουργία. Μας μαζεύει όλους και μας δείχνει, μας φανερώνει πως θα είναι όλη η αιωνιότητα: Χαρά όλων με όλους, με αγάπη και με κοινωνία προσώπων. Το κάθε ένα πρόσωπο, αντάξιο όλων των άλλων αλλά μη χωρισμένο απ’ όλους τους άλλους, βρίσκει τη χαρά του, το πλήρωμά του στην αγάπη με όλους.

Εμείς, ως Ορθόδοξοι, αυτό το νοιώθουμε με όλες τις αδυναμίες μας, με όλες τις ελλείψεις μας, με όλες τις αποτυχίες μας θα έλεγα. Παρά ταύτα μένουμε σ’ αυτή την ερώτηση του νέου ανθρώπου του Ευαγγελίου, αλλά και προχωρούμε πέρα από τον νέο, διότι αυτός, ναι μεν ήθελε την αιώνια ζωή, αλλά δεσμεύτηκε με πάρα πολλά άλλα, που αυτά καθ’ εαυτά δεν ήτανε κακά (π.χ. τα υπάρχοντά του, τα κτήματα), αλλά δεσμεύτηκε περισσότερο με αυτά παρά με την αιώνια ζωή, με τον Χριστό. Όλα της ζωής αυτής είναι ευλογημένα, είναι οίκος του Θεού ο κόσμος, και ο Θεός τα έχει δώσει όλα για μας. Αλλά ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει ότι πρέπει να ανυψωθεί πάνω απ’ αυτά, και έτσι θα είναι πλήρης η χαρά μας, η χαρά της αιώνιας αγάπης σε κοινωνία με τον Θεό εν τω Χριστώ. Από τον Θεό προσφέρθηκε ως δυνατότητα, ως παροχή δυνατότητας, για να μπορεί ο άνθρωπος να πραγματοποιήσει αυτό για το οποίο τον έχει καλέσει ο Θεός. Γι’ αυτό ο Χριστός δεν είναι πολυτέλεια, αλλά είναι πράγματι η οδός, η αλήθεια και η αιώνια ζωή για μας τους ανθρώπους, είναι ο χώρος όπου χωράμε όλοι, είναι η Χώρα των ζώντων (όπως λέγεται και η μεγαλοπρεπής Μονή της Κωνσταντινουπόλεως, η Μονή της Χώρας), και θα ζήσουμε εκεί ως πρόσωπα, ως αδελφοί με αγάπη, με κοινωνία, διότι γι’ αυτό μας έχει δημιουργήσει ο Θεός.

Ας είναι ευλογημένος και Εκείνος και όσοι τον ζητάνε, διότι ζητάνε την πιο αληθινή ανθρωπιά, την πιο αληθινή γνησιότητα, την εκπλήρωση της πιο αληθινής δίψας και ελπίδας της ανθρωπινής ζωής.

Πηγή: (Απομαγνητοφωνημένο κήρυγμα του πρ. Επισκόπου Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης Αθανασίου Γιέβτιτς), Θησαυρός Γνώσεων και Ευσέβειας

Μεσημέρι της περασμένης Κυριακής ένας 75χρονος Ελληνας αγρότης που έχει την ατυχία να διατηρεί θερμοκήπιο σε απόσταση αναπνοής από τον προσφυγικό καταυλισμό της BIAΛ στη Χίο, βλέπει μία ομάδα αλλοδαπών να λεηλατούν το χωράφι του γεμίζοντας τσάντες με οπωροκηπευτικά. Στην προσπάθεια του να διαμαρτυρηθεί και να τους απομακρύνει με φωνές δέχεται μαζική επίθεση και ισχυρά χτυπήματα στο κεφάλι.

FILE PHOTO: Πρόσφυγες και μετανάστες στήνουν τις σκηνές τους, έξω από τον καταυλισμό της Σούδας στη Χίο. ΑΠΕ- ΜΠΕ, ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ

Επεισόδιο πρώτο: Μεσημέρι της περασμένης Κυριακής ένας 75χρονος Ελληνας αγρότης που έχει την ατυχία να διατηρεί θερμοκήπιο σε απόσταση αναπνοής από τον προσφυγικό καταυλισμό της BIAΛ στη Χίο, βλέπει μία ομάδα αλλοδαπών να λεηλατούν το χωράφι του γεμίζοντας τσάντες με οπωροκηπευτικά. Στην προσπάθεια του να διαμαρτυρηθεί και να τους απομακρύνει με φωνές δέχεται μαζική επίθεση και ισχυρά χτυπήματα στο κεφάλι.

Είχε προλάβει όμως να ειδοποιήσει τον 45χρονο γιό του ο οποίος κατέφθασε με το αγροτικό τους αυτοκίνητο και επιχείρησε να τρέψει τους επιτιθέμενους σε φυγή. Οι τελευταίοι όμως, αντί να εγκαταλείψουν το ξένο χωράφι κινήθηκαν με απειλητικές διαθέσεις και εναντίον του με αποτέλεσμα να βγάλει την κυνηγετική καραμπίνα και να πυροβολήσει για εκφοβισμό στον αέρα. Ευτυχώς τα χειρότερα αποτράπηκαν με την έγκαιρη επέμβαση της αστυνομίας που οδήγησε σε επτά συλλήψεις και την μεταφορά στο νοσοκομείου του άτυχου γέροντα ο οποίος υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Μεταξύ των συλληφθέντων και ο γιός του αγρότη για τον οποίο εκκρεμεί  η κατηγορία της παράνομης οπλοχρησίας και των…άσκοπων(!!!) ;πυροβολισμών.

Το εύλογο ερώτημα είναι αν η νόμιμη άμυνα αποτελεί πλέον αξιόποινη πράξη. Και αν ναι, τι ακριβώς πρέπει να κάνει κάποιος που βλέπει τον υπερήλικα πατέρα του να δέχεται χτυπήματα από έναν εξαγριωμένο όχλο, μόνο και μόνο επειδή προσπάθησε να προστατέψει την περιουσία του.

Επεισόδιο δεύτερο: Το βράδυ της περασμένης Παρασκευής τέσσερις μεθυσμένοι βρετανοί ναύτες αρχίζουν να βρίζουν σε έξαλλη κατάσταση έναν 37χρονο Χανιώτη και την γυναίκα του, απειλώντας να τους σκοτώσουν, επειδή θεωρούν ότι κάποιος τους είχε κλέψει ένα κινητό. Στην προσπάθεια του να διαμαρτυρηθεί ο 37χρονος δέχεται καταιγισμό χτυπημάτων στο πρόσωπο και υφίσταται συντριπτικά κατάγματα. Οι δράστες διαφεύγουν ανενόχλητοι, αλλά λίγο αργότερα συλλαμβάνονται δύο από αυτούς που αναγνωρίζονται από φίλο του θύματος. Ηλικίες; 18 και 22 ετών αντιστοίχως. Με την κινητοποίηση της διαδικασίας του αυτόφωρου οι δράστες μένουν για δύο βράδια στο κρατητήριο και την περασμένη Δευτέρα παρουσιάζονται ενώπιον του τοπικού μονομελούς πρωτοδικείου. Ζητούν αναβολή με το πρόσχημα, της απουσίας του δικηγόρου τους και αφήνονται ελεύθεροι να αναχωρήσουν με τα πολεμικά τους πλοία που συμμετέχουν σε Νατοική άσκηση χωρίς προφανώς καμία πρόθεση να ξαναεμφανιστούν ενώπιον του δικαστηρίου.

Ερωτώ λοιπόν τι είδους δικαιοσύνη είναι αυτή και πώς προστατεύει τα δικαιώματα των αυτοχθόνων κατοίκων αυτής της χώρας; Στη μία περίπτωση ο άνθρωπος που έβλεπε τον πατέρα του αιμόφυρτο, μάλλον έπρεπε να ζητήσει και συγνώμη και στην άλλη, οι βρετανοί ένστολοι αλήτες εκμεταλλεύθηκαν ένα παραθυράκι του νόμου και γυρνούν στην χώρα τους έχοντας σακατέψει έναν ανυποψίαστο πολίτη. Ε, κάτι δεν πάει καλά εδώ, πιστέψτε με…

Πηγή: Mignatiou

Προσφάτως ὁ Πάπας διώρισε ἐπίσκοπο καὶ ἀποστολικὸ Ἔξαρχο γιὰ τοὺς ἓν Ἀθήναις ἐλαχίστους Οὐνίτας τὸν χειροτονηθέντα εἰς ἐπίσκοπον Καρκαβίας τὴν 24η Μαΐου 2008 οὐνίτη κληρικὸ κ. Δημήτριο Σαλάχα, καθηγητὴ στὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀνατολικῶν Σπουδῶν τῆς Ρώμης καὶ μέλος τῆς Μικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν Διάλογο Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν. Γιὰ τὴν οὐνιτικὴ κοινότητα τῶν Ἀθηνῶν τὸ γεγονὸς ὑπῆρξε βαρυσήμαντο, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ἀνακοίνωση τῆς κοινότητος στὴν ἰστοσελίδα της καὶ κυρίως ἀπὸ τὸν χειροτονητήριο λόγο τοῦ κ. Σαλάχα (Ἑλληνικὴ Καθολικὴ Ἐξαρχία). Γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους ὅμως τὸ ἴδιο αὐτὸ γεγονὸς ὑπῆρξε λυπηρὸ καὶ προκλητικό, καθὼς ἔφερε πάλι στὴν ἐπικαιρότητα τὸ πρόβλημα τῆς Οὐνίας, ἀπεκάλυψε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὶς διαθέσεις τοῦ Βατικανοῦ ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ φανέρωσε πόσο ἐπικίνδυνη εἶναι γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἡ προοπτικὴ τῶν λεγομένων Θεολογικῶν Διαλόγων. Οἱ κατωτέρω διαπιστώσεις εἶναι ἀρκούντως πειστικὲς περὶ τούτου.

α) Ἡ ἐκκλησιολογία τῶν οὐνιτικῶν κοινοτήτων

Ἡ ἐκκλησιολογία τῶν οὐνιτικῶν κοινοτήτων συνεχίζει νὰ εἶναι ἴδια μὲ ἐκείνη τὴν ἐκκλησιολογία, στὴν ὁποία θεμελιώθηκε ἡ Οὐνία τὸν 16ον αἰώνα. Τὸ βεβαιώνουν οἱ σχετικὲς ἀναφορὲς τοῦ ἐπισκόπου Δημητρίου Σαλάχα κατὰ τὸν χειροτονητήριο λόγο του.

Λέγει κατ᾿ ἀρχήν: «Ἡ κοινότητά μας ἀποτελεῖ μικρὸ τμῆμα τῶν κατ᾿ Ἀνατολὰς Καθολικῶν Ἐκκλησιῶν». Καὶ αὐτὸ εἶναι ἀληθινό. Ὅλες οἱ οὐνιτικὲς κοινότητες προέρχονται ἀπὸ τὰ σπλάγχνα τῶν Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ ἔγιναν «Καθολικές», ἐπειδὴ ἀποδέχθηκαν τὸ παπικὸ Πρωτεῖον καὶ τὰ παπικὰ δόγματα. Αὐτοχαρακτηρίζονται ὡς «αἱ κατ᾿ Ἀνατολὰς Καθολικαὶ Ἐκκλησίαι», ἐπειδὴ πιστεύουν ὅτι ἡ κοινωνία τους μὲ τὸν Πάπα τὶς ἔχει καταστήσει «καθολικές», πλήρεις ἐκκλησίες, ἐξασφαλίζοντάς τους τὴν «καθολικότητα», ἐνῷ οἱ ὑπόλοιπες κατ᾿ ἀνατολὰς ἐκκλησίες ποὺ δὲν ἔχουν κοινωνία μὲ τὸν Πάπα (οἱ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ οἱ ἀντιχαλκηδόνιες μονοφυσιτικὲς καὶ νεστοριανικὲς ἐκκλησίες ποὺ δὲν προσχώρησαν στὴν Οὐνία), δὲν εἶναι «Καθολικὲς» ἢ ὅπως τὶς χαρακτήρισε ἡ Β´ Βατικανὴ Σύνοδος εἶναι «ἐπὶ μέρους ἢ τοπικὲς Ἐκκλησίες, μεταξὺ τῶν ὁποίων τὴν πρώτη θέση κατέχουν οἱ Πατριαρχικὲς Ἐκκλησίες» (Διάταγμα περὶ Οἰκουμενισμοῦ, 14).

Συνεχίζεται ὁ χειροτονητήριος λόγος μὲ τὴν διαβεβαίωσι: «ἑνωτικὸ εἶναι τὸ ὅραμά μας καὶ ὄχι ῾οὐνιτικό᾿. Ἡ Β´ Βατικανὴ Σύνοδος μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι οἱ ἰσχύουσες κανονικὲς δομὲς λειτουργίας τῶν κατ᾿ Ἀνατολὰς Καθολικῶν Ἐκκλησιῶν θεσπίσθηκαν ῾ἄχρι καιροῦ᾿, δηλαδὴ μέχρις ὅτου οἱ ῾Ἐκκλησίες Καθολικὴ καὶ Ὀρθόδοξη ἀποκαταστήσουν τὴν πλήρη κοινωνία τους (Διάταγμα γιὰ τὶς Ἀνατολικὲς Ἐκκλησίες, ἀριθ. 30) κατὰ τὸ πρότυπο τῆς ἀρχαίας ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας τῆς πρώτης χιλιετίας». Καὶ ἐμεῖς διερωτώμεθα: τί διαφέρει τὸ ῾ἑνωτικὸ᾿ ἀπὸ τὸ ῾οὐνιτικὸ᾿ ὅραμα; Μήπως τὸ οὐνιτικὸ δὲν ἦταν ἀνέκαθεν ἀπὸ ἐκκλησιολογικῆς ἀπόψεως ἑνωτικὸ (ψευδενωτικό), δὲν στόχευε δηλαδὴ στὴν ἐπίτευξι ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, ὑπὸ τὴν προϋπόθεσι ὅμως τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς παπικῆς αὐθεντίας καὶ τῶν παπικῶν δογμάτων, τὰ ὁποῖα θεσπίσθηκαν στὶς παπικὲς συνόδους τῆς Λυών, τῆς Φλωρεντίας-Φερράρας, τοῦ Τριδέντου καὶ τῶν λοιπῶν; Μήπως τὸ «ἑνωτικὸ» ὅραμα τῆς Β´ Βατικανῆς καὶ τοῦ παποκεντρικοῦ οἰκουμενισμοῦ προβλέπει κατάργησι τῶν δογμάτων ποὺ θεσπίσθηκαν ἀπὸ δεκατρεῖς «οἰκουμενικὲς» συνόδους τοῦ παπισμοῦ (Περὶ τοῦ ἀντιθέτου βλ. Ἀρχιμ. Γεωργίου, Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, Ἀνησυχία γιὰ τὴν προετοιμαζομένη ἀπὸ τὸ Βατικανὸ ἕνωσι Ὀρθοδόξων-Ρωμαιοκαθολικῶν, περιοδ. Παρακαταθήκη, τ. 54 (2007)); Καὶ ἐν τέλει πῶς χωρὶς τὴν ἀπόρριψι ὅλων τῶν ἐτεροδιδασκαλιῶν (αἱρέσεων) ὁ ἐπίσημος Θεολογικὸς Διάλογος θὰ ἐπιτύχῃ τὸ ἑνωτικό του ὅραμα χωρὶς νὰ εἶναι «οὐνιτικό», δεδομένου ὅτι μέχρι σήμερα δὲν ἔχει ἐπιτύχει τὴν κατάργησι κανενὸς ἀπὸ αὐτά;

Κατόπιν ὁ ἐπίσκοπος Σαλάχας διαβεβαιώνει τοὺς Ὀρθοδόξους: «ἡ Ἑλληνικὴ Καθολικὴ Ἐξαρχία [σσ. ἐννοεῖ τὴν οὐνιτικὴ κοινότητα τῆς Ἀχαρνῶν, τῆς ὁποίας προΐσταται] ἀπορρίπτει καὶ θὰ ἀπορρίπτει κατηγορηματικὰ κάθε ἐνέργεια προσηλυτισμοῦ» καὶ προσθέτει: «ἀλλὰ τοὺς παρακαλῶ [τοὺς Ὀρθοδόξους] νὰ μὴ μᾶς ἀρνηθοῦν τὸ δικαίωμα νὰ ὑπάρχουμε». Ἀναμφίβολα ἀπορρίπτει ρητῶς τὶς εἰδεχθεῖς μεθόδους τοῦ παρελθόντος, καὶ θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι εἶναι εἰλικρινὴς ὅταν ἀπαιτῇ νὰ ὑπάρχουν ὡς κοινότης ποὺ θέλει νὰ αὐτοπροσδιορίζεται. Ἐν τούτοις πρέπει νὰ γίνῃ σαφὲς ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι, παρ᾿ ὅτι δὲν ἔχουμε ἀντίρρησι γιὰ τὸ δικαίωμα κάθε ἀνθρώπου καὶ κάθε κοινότητος νὰ αὐτοπροσδιορίζωνται, τονίζουμε ὅτι ἡ ὕπαρξις τῶν οὐνιτικῶν ἐκκλησιῶν εἶναι ἡ ἁπτὴ ἀπόδειξις ὅτι ὑφίσταται ἡ Οὐνία καὶ ἑπομένως κάθε ἐνέργεια τοῦ Βατικανοῦ ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν ὕπαρξί τους ἀποτελεῖ ἐπιβεβαίωσι τῆς Οὐνίας, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἂν γίνεται ἀθέμιτος προσηλυτισμὸς ἢ ὄχι. Ἡ Οὐνία εἶναι πρωτίστως ἐκκλησιολογικὸ πρόβλημα. Ὡς τέτοιο κυρίως μᾶς ἀπασχολεῖ. Ἑπομένως, ἐφ᾿ ὅσον τὸ Βατικανὸ ἐπιβεβαιώνει τὴν Οὐνία ἐξασφαλίζοντας στὶς οὐνιτικὲς ἐκκλησίες τὸ δικαίωμα νὰ ὑπάρχουν ὑπὸ τὸ παρὸν ἐκκλησιολογικὸ τοὺς καθεστώς, ὁ θεολογικὸς Διάλογος ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Βατικανοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχῃ ὡς προοπτικὴ τὴν ἀποκατάστασι τῆς ἑνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν «κατὰ τὸ πρότυπο τῆς ἀρχαίας ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας τῆς πρώτης χιλιετίας» ἀλλὰ τῆς Οὐνίας!

β) Τὸ Βατικανὸ ὑποστηρίζει τὴν Οὐνία

Παρ᾿ ὅτι ὑποκριτικὰ «καταδικάζει» τὴν Οὐνία ὡς μέθοδο ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν (κείμενο τοῦ Balamand §1), τὴν ἐπιβεβαιώνει ἀναγνωρίζοντας τὴν ὕπαρξι τῶν οὐνιτικῶν κοινοτήτων (§31), καὶ ἐνισχύοντας ποικιλοτρόπως τὴν παρουσία καὶ δραστηριοποίησί τους μέσα στὰ κανονικὰ ὅρια τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Διερωτώμεθα: Μέχρι πότε οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ διαιωνίζουμε τὸν Θεολογικὸ Διάλογο ἀνεχόμενοι αὐτὴ τὴν τραγελαφικὴ κατάστασι; Οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ (ἐκτὸς ἐπαινετῶν ἐξαιρέσεων, ποὺ ἀντίθετα μὲ τὸ Βατικανὸ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὴν Οὐνία) εἶναι ἀνακόλουθοι καταδικάζοντες τὴν Οὐνία ὡς μέθοδο ἑνώσεως τοῦ παρελθόντος καὶ ἀναγνωρίζοντες τὶς οὐνιτικὲς κοινότητες. Πῶς ἐννοεῖται καταδίκη τῆς Οὐνίας καὶ ταυτόχρονος ἐνίσχυσις τῶν οὐνιτικῶν κοινοτήτων ποὺ κάνουν πραγματικότητα τὴν Οὐνία στὴν σκηνὴ τῆς Ἱστορίας;

Οἱ παλαιὲς ἀποτρόπαιες ἐνέργειες τῆς παπικῆς Οὐνίας εἶναι γνωστές. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ἐκμεταλλευόμενοι τὴν πολιτικὴ καὶ στρατιωτικὴ ἀδυναμία τῆς ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας μετὰ τὴν φρικτὴ Φραγκοκρατία, οἱ παπικοὶ ἔθεσαν τὸ πρῶτο θεμέλιο τῆς Οὐνίας μὲ τὴν ὑποταγὴ τῶν Ὀρθοδόξων στὶς ἀποφάσεις τῆς παπικῆς Συνόδου τῆς Λυὼν (1274) ἐπὶ Μιχαὴλ Παλαιολόγου καὶ πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου. Τὸ δεύτερο καὶ καθοριστικὸ θεμέλιο τῆς Οὐνίας τέθηκε μὲ τὴν γνωστὴ τυραννικὴ ἀπαίτησι τοῦ πάπα Εὐγενίου Δ´ γιὰ πλήρη ὑποταγὴ τῶν ἐμπεριστάτων Ἀνατολικῶν στὴν Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1439). Μὲ τὴν παροιμιώδη γιὰ τὴν δολιότητά της δράσι τους οἱ Ἰησουῖται ἀπὸ τὴν σύνοδο τῆς Βρέστης (1596) καὶ ἐντεῦθεν κατέστησαν τὴν Οὐνία τὸν μεγάλο πειρασμὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἐστοίχισε τὴν ζωὴ τοῦ πατριάρχου Κυρίλλου Λουκάρεως καὶ τὴν ἐκθρόνισι πολλῶν πατριαρχῶν, ὡδήγησε στὴν ἀποσκίρτησι ἀπὸ τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μεγάλων κοινοτήτων στὴν Οὐκρανία, τὴν Τρανσυλβανία, τὴν Δαλματία, τὴν Ἀντιόχεια, καὶ προεκάλεσε τοὺς ἀπηνεῖς διωγμοὺς κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων σε αὐτὲς καὶ ἄλλες τουρκοκρατούμενες περιοχὲς [Ἡ οὐνία χθὲς καὶ σήμερα (συλλογικὸς τόμος π. Γ. Δ. Μεταλληνοῦ, Δ. Γόνη, δ. Ἠ. Φρατσέα, δ. Εὐγ. Μοράρου, καὶ Ἐπισκόπου Βανάτου Ἀθανασίου Γιέβτιτς), ἔκδ. Ἁρμός, 1992. Ἀμβροσίου ἐπισκόπου Giorgiou, Ἱστορικὴ θεώρηση τῶν αἰτίων καὶ τῶν συνεπειῶν τῆς Ἕνωσης τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Τρανσυλβανία μὲ τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία (Ἡ Οὐνία στὴν Τρανσυλβανία ἀπὸ τὸν 18ο μέχρι τὸν 21ο μ.Χ. αἰ.), ἔκδ. Πουρναρᾶ, Θεσ/νίκη 2006. Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, Ἡ Ἐκκλησιολογικὴ Αὐτοσυνειδησία τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τῆς Ἁλώσεως μέχρι τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος, στὸν συλλογικὸ τόμο Εἰκοσιπενταετηρικὸν (ἀφιέρωμα στὸν Μητροπολίτη Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως κ. Διονύσιο), Θεσσαλονίκη 1999. Τιμοθέου Ἰ. Τιμοθεάδη, Ἡ Οὐνία Γιαννιτσῶν καὶ ἡ πολιτικὴ τοῦ Βατικανοῦ χθὲς καὶ σήμερα, Γιαννιτσὰ 1992]. Τὴν ἴδια περίοδο ἡ παποκινούμενη οὐνιτικὴ προπαγάνδα κλιμακώνεται μὲ τὴν δράσι τῆς Propaganda Fidei καὶ μὲ τὰ σχολεῖα (κορυφαῖα θέσι μεταξύ τους κατεῖχε τὸ Κολλέγιο τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου στὴν Ρώμη) [Ζαχαρία Ν. Τσιρπανλῆ, Οἱ Μακεδόνες σπουδαστὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ Κολλεγίου Ρώμης καὶ ἡ δράση τους στὴν Ἑλλάδα καὶ στὴν Ἰταλία, ἔκδ. Ἑταιρεία Μακεδονικῶν Σπουδῶν, Θεσ/νίκη 1971], καθοδηγούμενα ἀπὸ παπικοὺς ἱεραποστόλους μὲ σκοπὸ ὄχι μόνο τὸν ἐξουνιτισμὸ μεμονωμένων προσώπων ἀλλὰ κυρίως τὴν ἀλλοίωσι τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος τῶν Ὀρθοδόξων με τὴν φιλολατινικὴ δραστηριότητα πολλῶν ἐκ τῶν ἀποφοίτων τους.

Ἀλλὰ καὶ στοὺς καθ᾿ ἡμᾶς χρόνους τὸ Βατικανὸ ὑποστηρίζει ἀνεπιφύλακτα καὶ ἐνισχύει ποικιλοτρόπως τὴν Οὐνία. Ἀπὸ τῆς ἐνάρξεως τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων-Ρωμαιοκαθολικῶν οὐνίται θεολόγοι συμμετέχουν στὴν Μικτὴ Θεολογικὴ Ἐπιτροπή, παρὰ τὴν ἔντονη καὶ σθεναρὰ ἀπαίτησι τῆς Γ´ Πανορθοδόξου Διασκέψεως γιὰ μὴ συμμετοχή τους (Ἰω. Καρμίρη, Ὀρθοδοξία καὶ Ρωμαιοκαθολικισμός, τόμ. II, Ἀθῆναι 1965, σελ. 38). Ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β´ συμβάλλει καθοριστικὰ στὴν ἀναβίωσι τῆς Οὐνίας στὴν Ἀνατολικὴ Εὐρώπη. Μὲ τὴν συμφωνία τοῦ Balamand (1993), ἐκτὸς τῶν ἄλλων σοβαροτάτων θεολογικῶν ἀτοπημάτων, ἀναγνωρίζεται καὶ δικαιώνεται ἡ ὕπαρξις τῶν οὐνιτικῶν ἐκκλησιῶν, καὶ μάλιστα μὲ τὴν ὑπογραφὴ ὡρισμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β´ μὲ ἐμπιστευτική του ἐπιστολὴ στὸν ρωμαιοκαθολικὸ συμπρόεδρο τοῦ Διαλόγου Καρδινάλιο Edward Cassidy ἀνατρέπει τὴν γραμμὴ (τῆς Μικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς στὴν Βαλτιμόρη (2000) καὶ ὁδηγεῖ χάριν τῶν Οὐνιτῶν τὸν Διάλογο σὲ ναυάγιο. Ἔγραφε σὲ αὐτήν: «Πρέπει (στὴν διάσκεψιν τῆς Βαλτιμόρης), νὰ δηλωθῇ εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους ὅτι οἱ Ἀνατολικὲς Καθολικὲς (=οὐνιτικὲς) Ἐκκλησίες μέσα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης χαίρουν τῆς αὐτῆς ἐκτιμήσεως ὡς καὶ πάσα ἄλλη Ἐκκλησία, ποὺ τελεῖ εἰς κοινωνίαν πρὸς τὴν Ρώμην» (Εὐαγγέλου Δ. Θεοδώρου, Πρόσφατες ἐπισημάνσεις τοῦ Καρδιναλίου Walter Kasper τὶς ἐπαφὲς μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, περιοδ. ΕΚΚΛΗΣΙΑ, τ. 4/Ἀπρίλιος 2008, σελ. 287), καὶ ἐπέφερε τὴν δικαία ἀγανάκτησι καὶ παραίτησι ἀπὸ τὴν συμπροεδρία τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ. Ὁ νῦν Πάπας Βενέδικτος ὁ ΙΣΤ´ στοιχῶν στὴν ἴδια τακτικὴ εὐλογεῖ καὶ συγχαίρει τὴν οὐνιτικὴ ἐκκλησία στὴν Οὐκρανία (Ἐφημ. Καθολική, φ. 3046/18-4-2006), φέρει στὴν συνοδεία του οὐνίτη ἐπίσκοπο ἐπισκεπτόμενος τὸ Φανάρι τὸν Νοέμβριο τοῦ 2006, δηλώνει ἀπὸ τὴν Ἔφεσο ὅτι «κατ᾿ αὐτὸν ὁ καλύτερος τρόπος διὰ τὴν ἑνότητα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν εἶναι αὐτὸς τῆς Οὐνίας» (Ἐφημ. Ὀρθόδοξος Τύπος, 8/12/2006) καὶ τώρα ἀποστέλλει νέον ἀποστολικὸ ἔξαρχο στὴν Ἀθήνα!

γ) Ἡ οἰκουμενιστικὴ ἀνοχὴ ἔναντι τῆς Οὐνίας

Ἡ οἰκουμενιστικὴ ἀνοχὴ ἔναντι τῆς Οὐνίας εἶναι ἐκκλησιολογικῶς ἄκρως προβληματική. Γιὰ νὰ μὴ διακοπῇ δῆθεν ὁ Θεολογικὸς Διάλογος, ἔγιναν καὶ γίνονται ἐκ μέρους Ὀρθοδόξων προκαθημένων καὶ θεολόγων ἀπαράδεκτες ὑποχωρήσεις. Ἡ θαρραλέα καὶ ὀρθοδοξοτάτη θεολογικὴ γλώσσα τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν τῆς Κων/πόλεως, μὲ τὴν ὁποία ἐστηλίτευαν τὴν ἐπάρατη Οὐνία, ἐσίγησε χάριν τοῦ ἀθεολογήτου «διαλόγου τῆς ἀγάπης» τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου (κλασικὸ κείμενο πλέον ἀποτελεῖ ἡ αὐστηρὴ Ἐγκύκλιος κατὰ τῆς Οὐνίας [Ἐφημ. Ἐκκλησιαστικὴ Ἀλήθεια (Κων/πόλεως), 31ης Μαρτίου 1907] τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἰωακεὶμ τοῦ Γ´). Οἱ συνοδικὲς ἀποφάνσεις καὶ οἱ ἐγκύκλιοι τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς κατὰ τῆς Οὐνίας (Ἀ. Παπαδοπούλου-Κεραμέως, Ἀνάλεκτα Ἱεροσολυμιτικῆς Σταχυολογίας, τόμ. 2ος, Βρυξέλλες 1963, σ. 314, 389, 395-396. Καὶ Ἰω. Καρμίρη, Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τ. II, Graz-Austria 1968, σελ. 821-859 [901-939] καὶ 860-870 [940-950]) πέρασαν στὴν λήθη τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας ὡς πολεμικὴ τακτική, ἐπειδὴ δῆθεν δὲν προσιδιάζει στὴν σημερινὴ ἐποχὴ τῆς «καταλλαγῆς»!

Διερωτᾶται ἡ Ὀρθόδοξος συνείδησις: Σὲ ποιὰ θεολογικὴ βάσι στηρίζεται ἡ οἰκουμενιστικὴ ἀνοχὴ ἔναντι τῆς Οὐνίας; Τί ἄλλαξε στὴν ἐκκλησιολογία καὶ τὴν θεολογία τῶν οὐνιτικῶν ἐκκλησιῶν, ὥστε οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ κληρικοί της νὰ γίνωνται φιλοφρόνως δεκτοὶ καὶ ἀποδεκτοί; Πότε οἱ Οὐνίται ἔδειξαν ὅτι διορθώνονται ἐκκλησιολογικῶς, εἴτε γινόμενοι πλήρως ρωμαιοκαθολικοὶ εἴτε ἐπιστρέφοντες στοὺς κόλπους τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας; Ὑπὸ ποίαν ἔννοια τὸ δικαίωμά τους νὰ ὑπάρχουν ὡς ξεχωριστὲς κοινότητες τοὺς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν ὑποχρέωσι νὰ ἀποκατασταθοῦν ἐκκλησιολογικῶς; Μήπως καταργήσαμε τὰ ἐκκλησιολογικά μας κριτήρια;

Ἀναμφίβολα ἡ μόνη δυνατὴ ἑρμηνεία τῆς οἰκουμενιστικῆς ἀνοχῆς ἔναντι τῆς Οὐνίας εἶναι ἡ διολίσθησις σὲ μία ἐκκλησιολογία ἄγνωστη μέχρι σήμερα, ἀνατρέπουσα τὴν Ἐκκλησιολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ συντασσομένη στὴν ἐκκοσμικευμένη νοοτροπία τῶν ἡμερῶν μας.

δ) Τὸ Βατικανὸ παραπλανᾷ τοὺς Ὀρθοδόξους

Τὸ Βατικανὸ ἀναδεικνύει τὸν Θεολογικὸ Διάλογο μέσον παραπλανήσεως τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος καὶ ἀλλοιώσεως τοῦ ἐκκλησιολογικοῦ τοῦ φρονήματος. Ἐνῷ ἡ Οὐνία ἐνισχύεται ἀπὸ τὸ Βατικανὸ καὶ οἱ Οὐνίται χαίρουν τῆς ἀποδοχῆς Ὀρθοδόξων προκαθημένων, ὁ Θεολογικὸς Διάλογος συνεχίζεται, ἀναβαλλομένης γιὰ τὸ μέλλον τῆς συζητήσεως ἐπὶ τοῦ ἀκανθώδους προβλήματος τῆς Οὐνίας (Συνέλευσις Βελιγραδίου, 2006). Οἱ συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων ἀμβλύνονται καὶ μετακινεῖται τὸ πρόβλημα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιολογία στὴν κοινωνιολογία. Ἡ κρυστάλλινη Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιολογία ὁσημέραι ὑποχωρεῖ καὶ παραχωρεῖ τὴν θέσι της στὴν θολὴ καὶ γέμουσα συγκρητισμοῦ ἐκκλησιολογία τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν». Οἱ οἰκουμενισταὶ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι εἶναι πρόθυμοι νὰ ὑποστηρίξουν καινοφανεῖς ἀπόψεις γιὰ θεολογικὰ ζητήματα ποὺ ἔχουν ἀπὸ αἰώνων ἀπαντηθῆ ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρας κατὰ ἀδιαμφισβήτητο τρόπο. Ἐπίκαιρα χαρακτηριστικὰ παραδείγματα τέτοιων ἀπόψεων εἶναι μεταξὺ ἄλλων: ἡ μετονομασία τῆς αἱρέσεως τοῦ Filioque σὲ «διαφορετικὴ θεολογικὴ προσέγγισι ποὺ δὲν θίγει τὴν οὐσία τοῦ δόγματος», ὁ χαρακτηρισμὸς τῶν δογματικῶν, ἠθικῶν καὶ λειτουργικῶν παραμορφώσεων τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ ὡς «νόμιμης ποικιλομορφίας», ἡ προβολὴ τοῦ παπικοῦ Πρωτείου ἐξουσίας ὡς Πρωτείου δῆθεν διακονίας.

Πέραν τούτου ὁ εὐσεβὴς Ὀρθόδοξος λαὸς βομβαρδίζεται ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημερώσεως μὲ μηνύματα «καταλλαγῆς» καὶ μὲ εἰκόνες «ἀμοιβαίας ἀναγνωρίσεως», μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀμβλύνεται τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ λαοῦ ποὺ μέχρι τώρα λειτουργοῦσε ὡς ἰσχυρὸ ἀνάχωμα στὶς κοσμοκρατορικὲς ἐπιδιώξεις τοῦ παπισμοῦ. Ἐν ὀνόματι τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου γίνονται ἀνεπίτρεπτες καὶ κατὰ παράβασιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων συμπροσευχὲς καὶ λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις, μέχρι τοῦ ἀπαραδέκτου λειτουργικοῦ ἀσπασμοῦ ἐν μέσῃ Ὀρθοδόξῳ Λειτουργία καὶ τῆς «εὐλογίας» τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου ὑπὸ τοῦ Πάπα.

Ἐπιστέγασμα καὶ κορύφωσι τῶν κανονικῶν παραβάσεων ἀπετέλεσε ἡ κατὰ τὸν παρελθόντα μήνα Μάϊον, Κυριακὴν τῆς Σαμαρείτιδος, ἀναπάντεχος μυστηριακὴ διακοινωνία (intercommunion) τοῦ ρουμάνου ἐπισκόπου Βανάτου κ. Νικολάου μετὰ τῶν ἐν Ῥουμανίᾳ Οὐνιτῶν, γεγονὸς ποὺ προεκάλεσε τὴν ἔντονη διαμαρτυρία τῶν ἐν Ῥουμανίᾳ καὶ Ἁγίῳ Ὄρει ῥουμάνων μοναχῶν πρὸς τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ῥουμανίας καὶ τὴν σοβαρότατη ἀνησυχία ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων γιὰ τὸν στόχο, στὸν ὁποῖο ἀπέβλεπε ἡ σκανδαλώδης αὐτὴ πράξις.

Ἐν τέλει μὲ κείμενα ὅπως τῆς Ῥαβέννας (2007), γεμάτα με σκόπιμες ἀσάφειες καὶ θεολογικὲς σοφιστεῖες, ὁ Θεολογικὸς Διάλογος Ὀρθοδόξων καὶ Ῥωμαιοκαθολικῶν κινεῖται ἤδη πρὸς μία οὐνιτικοῦ τύπου ἀναγνώρισι τοῦ παπικοῦ Πρωτείου. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ συνέντευξις τοῦ Καρδιναλίου Walter Kasper, προέδρου τοῦ παπικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν προώθησι τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν, τὴν ὁποία σχολιάζει τὸ γαλλόφωνο περιοδικὸ S.O.P.: «Στὴν Δύσι γνωρίσαμε τὴν ἀνάπτυξι ποὺ κατέληξε στὴν Β´ Βατικάνειο σύνοδο μὲ τὸν καθορισμὸ τοῦ πρωτείου ἐξουσίας καὶ τοῦ ἀλαθήτου του πάπα, μία ἀνάπτυξι τὴν ὁποία οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν δέχθηκαν ποτέ. Χρειάζεται συζήτησις πῶς νὰ ἑρμηνεύσουμε αὐτὲς τὶς διαφορετικὲς ἐξελίξεις (ποὺ ἐπῆλθαν) πάνω στὰ θεμέλια της πρώτης χιλιετίας. Θὰ πρέπει ἀκόμη νὰ σκεφθοῦμε, εἶπε (ὁ Kasper), γιὰ τὸ πῶς θὰ λειτουργήσῃ τὸ πρωτεῖον τοῦ Ρώμης, ἐνῷ πρέπει νὰ γίνῃ σαφὲς ὅτι ὑπάρχουν ἤδη ῾δυὸ Κώδικες τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου᾿ στὸ ἐσωτερικὸ τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας: ἕνας γιὰ τὴν λατινικὴ Ἐκκλησία, καὶ ἄλλος γιὰ τὶς ἀνατολικὲς Ἐκκλησίες ποὺ βρίσκονται σὲ πλήρη κοινωνία μὲ τὴν Ρώμη. Συμφώνως πρὸς τοὺς κώδικες αὐτούς, τὸ πρωτεῖο ἀσκεῖται μὲ διαφορετικὸ τρόπο στὴν λατινικὴ Ἐκκλησία ἀπὸ αὐτὸν (ποὺ ἰσχύει) γιὰ τὶς ἀνατολικὲς Ἐκκλησίες. Δὲν θέλουμε νὰ ἐπιβάλουμε στοὺς Ὀρθοδόξους τὸ σύστημα ποὺ ἐπικρατεῖ σήμερα στὴν λατινικὴ Ἐκκλησία. Στὴν περίπτωση τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς πλήρους κοινωνίας, πρέπει νὰ βρεθῆ ἕνας νέος τύπος πρωτείου γιὰ τὶς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πρόσθεσε».

Εἶναι βεβαίως ἀξιομνημόνευτη καὶ ἡ ἀπάντησις τοῦ ρώσου ἐπισκόπου Ἱλαρίωνος Ἀλφέγιεφ ἐπὶ τῶν δηλώσεων αὐτῶν, ὅπως τὴν δημοσιεύει στὸ σχόλιό του τὸ ἴδιο περιοδικὸ S.O.P.: «῾Σὲ ποιὸ νέο τύπο, ἀναφέρεται;᾿, διερωτήθηκε ὁ ρῶσος θεολόγος, καὶ ὑπενόησε ὅτι θὰ μποροῦσε βεβαίως νὰ ἀναφέρεται σὲ ῾αὐτὸ ποὺ ἤδη ὑπάρχει στὶς ἀνατολικὲς Ἐκκλησίες ποὺ βρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ τὴν Ρώμη᾿, δηλαδὴ στὴν Οὐνία. «Μὲ ἄλλα λόγια, μία ἀκόμη φορὰ μᾶς προτείνεται τὸ ἐνδεχόμενο νὰ δεχθοῦμε μία οὐνιτικὴ θέασι τοῦ πρωτείου τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης», θεωρεῖ ὁ ἐπίσκοπος Ἱλαρίων. «Ἐὰν αὐτὸ εἶναι τὸ ῾βήμα προόδου᾿, πολὺ φοβοῦμαι ὅτι μία παρόμοια πρόοδος δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ ἐμπνεύσῃ τοὺς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τὴν Οὐνία ὡς ἀντίφασι τῆς ἑρμηνείας τους γιὰ τὴν ἐκκλησιολογία καὶ ὡς προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας». «Τὸ 1993, στὸ Balamand, Καθολικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι εἶχαν καταλήξει στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ Οὐνία δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελῇ τύπο ἑνότητος καὶ τώρα, δεκαπέντε χρόνια ἀργότερα, ὁ πρόεδρος τοῦ Ποντιφικικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν μᾶς προκαλεῖ νὰ δεχθοῦμε τὴν οὐνιτικὴ ἑρμηνεία τοῦ ρωμαϊκοῦ πρωτείου», πρόσθεσε, καὶ συνεπέρανε: «Δὲν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ μία νέα Οὐνία. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ μία στρατηγικὴ συνεργασία ποὺ θὰ ἀποκλείῃ κάθε μορφὴ προσηλυτισμοῦ. Ἔχουμε ἀκόμη ἀνάγκη νὰ συνεχίσουμε τὸν θεολογικὸ διάλογο, ὄχι γιὰ νὰ μεταμορφώσουμε τοὺς Ὀρθοδόξους σε οὐνίτες, ἀλλὰ γιὰ νὰ ξεκαθαρίσουμε τὰ ἐκκλησιολογικὰ σημεῖα ἀσυμφωνίας μεταξὺ Καθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων᾿» [Περιοδικὸ S.O.P., τεῦχ. 327 (Ἀπρίλιος 2008), σελ. 7-9. βλ. καὶ τὶς παρόμοιες δηλώσεις τοῦ Walter Kasper στὸ ἄρθρο τοῦ Εὐαγγέλου Δ. Θεοδώρου, Πρόσφατες ἐπισημάνσεις τοῦ Καρδιναλίου Walter Kasper..., ἔνθ᾿ ἀνωτ. σελ. 281-289, διότι δείχνουν τὴν σταθερὴ πολιτικὴ τοῦ Βατικανοῦ].

Εἶναι παρήγορο ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος συνείδησις ἀντιδρᾶ σὲ κίβδηλες ἑρμηνεῖες τοῦ Πρωτείου, τὸ ὁποῖο ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησίᾳ ἀσκεῖται ὑπὸ τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅπως ἐδήλωσε τὸ 1973 μὲ κάθε σαφήνεια καὶ ἐπισημότητα ὁ μακαριστὸς Πατριάρχης Δημήτριος καὶ σχολιάζει ἐπιτυχῶς ὁ καθηγητὴς Εὐάγγελος Θεοδώρου (Εὐαγγέλου Δ. Θεοδώρου, Πρόσφατες ἐπισημάνσεις τοῦ Καρδιναλίου Walter Kasper..., ἔνθ᾿ ἀνωτ. σελ. 287-288).

Ἡ χειροτονία τοῦ νέου οὐνίτου ἐπισκόπου στὴν Ἀθήνα ἀποτελεῖ ἕνα ἐπιπλέον ἰσχυρὸ κόλαφο τοῦ Βατικανοῦ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ συγκεκριμένα ἐδῶ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη συλλογικὴ ἀντίδρασις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (μνημονεύουμε ἰδιαιτέρως τὸ Μήνυμα τῶν Προκαθημένων τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν) [Πρωτοπρ. Θεοδώρου Ζήση, Οὐνία: ἡ καταδίκη της, ἔκδ. Βρυέννιος, Θεσ/νίκη 1993. Κων/νου Κωτσιοπούλου, Ἡ Οὐνία στὴν ἑλληνικὴ θεολογικὴ βιβλιογραφία, ἔκδ. Βρυέννιος 1993. Στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ἔχουν καταγραφῆ ὡς κλασικὰ πλέον κείμενα ἡ Ἐγκύκλιος κατὰ τῆς Οὐνίας καὶ οἱ τρεῖς ἐπιστολὲς πρὸς τὸν οὐνίτη ἐπίσκοπο Θεοδωρουπόλεως Γεώργιο Χαλαβατζῆ, τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου (βλ. Φύσις καὶ χαρακτὴρ τῆς Οὐνίας, ἔκδ. Φοίνικος (ἀνατύπωσις ἐκ τῆς Ἀναπλάσεως), Ἀθήνησι 1928))] γιὰ τὶς δραστηριότητες τῶν οὐνιτῶν, συνάντησε τὴν τυπικὴ ἀπαξιωτικὴ ἀπάντησι τοῦ Βατικανοῦ: τὴν ἀνεπιφύλακτη ὑποστήριξι τῆς Οὐνίας. Τίθεται ἑπομένως ὀξύτερα τὸ ἐρώτημα: Τί νόημα ἔχει ὁ Θεολογικὸς Διάλογος, ὅταν ἡ Οὐνία ἐπικροτεῖται, ἐπευλογεῖται καὶ ἐνισχύεται ἀπὸ τὸ Βατικανό;

Οἱ Ὀρθόδοξοι ποιμένες, οἱ ὁποῖοι διαθέτουν εὐαίσθητο δογματικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ κριτήριο, ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐμπαίζεται καὶ τὸ Ὀρθόδοξο πλήρωμα κινδυνεύει, ὅταν οἱ Θεολογικοὶ Διάλογοι γίνωνται κάτω ἀπὸ τέτοιες προϋποθέσεις. Ὁ εὐσεβὴς Ὀρθόδοξος λαὸς ἐπίσης ἀνησυχεῖ, ὅταν διαπιστώνη ὅτι μετὰ ἀπὸ ἐκατονταετία ἐπαφῶν καὶ τριακονταετία σχεδὸν ἐπισήμων Διαλόγων ἡ προοπτικὴ δὲν εἶναι νὰ ἐπανεύρουν οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ τὴν Ὀρθόδοξο Πίστι καὶ νὰ ἐπανέλθουν στὴν κοινωνία τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τῆς Ὀρθοδόξου, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ τοὺς προσφέρωνται διαβεβαιώσεις ὀρθοδοξίας.

Εἶναι κατανοητὸ ὅτι δὲν πρόκειται ὁ εὐσεβὴς λαὸς νὰ συμφωνήσῃ μὲ τὴν προοπτικὴ αὐτή. Ὑπομένει ἄχρι καιροῦ, γιὰ νὰ μὴ γίνουν πρόωρα σχίσματα στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ δὲν εἶναι διατεθειμένος νὰ δεχθῇ συνοδικὴ ἐπιβεβαίωσι τῶν ἀντικανονικῶς γινομένων. Πολλῶ μᾶλλον δὲν προτίθεται νὰ ἀνεχθῇ ὑποχωρήσεις σὲ δογματικὰ ζητήματα καὶ συνοδικὴ ἐπισφράγισί τους. Κριτήριο ἀπαρασάλευτο Ὀρθοδοξίας διακρατεῖ τὴν δογματικὴ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τὴν κανονικὴ τάξι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁσάκις βλέπει νὰ προσβάλλωνται οἱ δυὸ αὐτοὶ στύλοι τῆς Ὀρθοδοξίας του, στενοχωρεῖται, ὀδυνᾶται καὶ ἱκετεύει τὸν Κύριο νὰ διαφυλάξῃ τὴν Ἐκκλησία Του, νὰ ἀναδείξῃ τοὺς ἐπισκόπους του φύλακας τῶν θείων δογμάτων καὶ τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ ἀπεύχεται νὰ φθάσῃ ἡ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία θὰ χρειασθῇ νὰ τεθοῦν ἐκτὸς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας οἱ ἀθετοῦντες τὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστιν». Διότι, κατὰ τὴν ἀπόφανσιν τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, ἔχει τὴν συνείδησιν ὅτι «παρ᾿ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν πότε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοιειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ» (Ἰω. Καρμίρη, Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα…, ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 920 [1000]).

Ἅγιον Ὄρος, 16/29 Ἰουνίου 2008, Κυριακὴ Β´ Ματθαίου
Μνήμη τῶν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει διαλαμψάντων Πατέρων ἡμῶν, Ἱεραρχῶν, Ὁσίων, Μαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν

Πηγή: (Περιοδικὸ «Παρακαταθήκη» τ. 60) uoa.gr/~nektar

Σχόλιο Αβέρωφ: Άκουσον, άκουσον. Ο «ειδικός» στην «ψυχολογία και ψυχοπαθολογία του θρησκευτικού βιώματος και της θρησκευτικής συμπεριφοράς» π. Θερμός ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΤΡΕΛΛΟΧΑΡΤΑ σε όσους διαμαρτύρονται ενάντια στην παναίρεση του οικουμενισμού και προτείνει ως ‘λύση’ την εκπαίδευση του ποιμνίου για να γίνει η Εκκλησία πιο «ανοιχτή» και «ευέλικτη» στις αλλαγές!! 

***

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η Νοεμβρίου 2017

Είναι πλέον γεγονός ότι ζούμε σε μια εποχή, την οποία χαρακτηρίζει κατ’ εξοχήν η πνευματική σύγχυση και η διαστροφή των εννοιών. Η λεγόμενη «Νέα Υδροχοϊκή Εποχή» και το γνήσιο πνευματικό τέκνο του η παναίρεση του Οικουμενισμού,» εισάγει και επαγγέλλεται στην ανθρωπότητα, ένα νέο τρόπο σκέψεως του ανθρώπου, ο οποίος καλείται να βγει από τα στεγανά της «παλιάς εποχής». Καλείται να αποβάλλει τα δόγματα και τις δοξασίες της, τα οποία «κρατούσαν την ανθρωπότητα δέσμια» σε «κλειστά συστήματα» και «δημιουργούσαν στεγανά ανάμεσα σε πρόσωπα και ομάδες». Να αποδεχτεί τον «άλλον», μαζί με τις δοξασίες του, τις οποίες η παλιά εποχή χαρακτήριζε ως πλάνες και αιρέσεις. Τώρα πια δεν υπάρχουν αιρέσεις, αλλά διαφορετικές «οπτικές της αλήθειας»! Οι διάφορες χριστιανικές ομολογίες, ακόμη και οι άλλες θρησκείες εκφράζουν, σύμφωνα με την νέα κυρίαρχη ιδεολογία της «Νέας Εποχής», διαφορετικές πλευρές και οπτικές της απόλυτης αλήθειας. Η απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει σε καμιά θρησκεία, αλλά προκύπτει μόνο με τον συγκερασμό όλων των θρησκειών σε ένα νέο θρησκευτικό μόρφωμα, την πανθρησκεία.

Όμως η εμφάνιση και ανάπτυξη του οικουμενιστικού τέρατος καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνος και μέχρι σήμερα, προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί δυναμικές αντιδράσεις στο υγιές εκκλησιαστικό σώμα, αφού η νέα αυτή αίρεση ακυρώνει την εν Χριστώ σωτηρία, η οποία επιτυγχάνεται μόνον δια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτές οι αντιδράσεις, που βαθμηδόν έχουν πάρει την μορφή αντιαιρετικού αγώνος, ενοχλούν τους θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, επιτίθενται με σφοδρότητα εναντίων όσων αγωνίζονται με την Χάρη του Θεού στον άνισο, (κατ’ άνθρωπον), αυτόν αγώνα με το θηρίο της αιρέσεως. Επειδή δεν μπορούν να τους αντιμετωπίσουν με θεολογικά επιχειρήματα, επιτίθενται συχνά με βαρείς και υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Τους κατηγορούν ότι κυριαρχούνται από πνεύμα αναχρονισμού, ελλείψεως αγάπης, μίσους και φονταμενταλισμού.

Με έκπληξη αλλά και οδύνη ψυχής διαπιστώσαμε στο γνωστό περιοδικό «ΣΥΝΑΞΗ» (τ. 143), που δημιούργησε ο μακαριστός Παναγιώτης Νέλλας, ένα νέο είδος ύβρεως εναντίον εκείνων, που αγωνίζονται στον καλόν αγώνα της ομολογίας της πίστεως, ένα νέο βαρύ χαρακτηρισμό, αυτόν του ψυχασθενούς, που έρχεται να προστεθεί στους προηγουμένους. Πρωταγωνιστής στο νέο αυτόν υβριστικό χαρακτηρισμό ο γνωστός κληρικός και ψυχίατρος της Ι. Μητροπόλεως Θηβών π. Βασίλειος Θερμός. Ο εν λόγω κληρικός σε άρθρο του στο εν λόγω περιοδικό, με τίτλο: «Ψυχαναγκαστική αιρεσιομαχία: Αγχολυτικό ευρέως φάσματος και παντός καιρού», κάνει λόγο γι’ αυτούς που μάχονται εναντίον των αιρέσεων, τους οποίους θεωρεί ως ψυχοπαθείς, ως πάσχοντες από ένα είδος ψυχαναγκαστικής νεύρωσης, την οποία μάλιστα ονομάζει «ψυχαναγκαστική αιρεσιομαχία», όπως φαίνεται και από τον τίτλο του άρθρου. Προσπαθεί δε να αποδείξει τον ισχυρισμό του αυτόν, επικαλούμενος την ιδιότητά του ως ψυχιάτρου και χρησιμοποιώντας ψυχιατρική ορολογία. Προκειμένου να προσδώσει επιστημονικό κύρος στα γραφόμενά του, γράφει: «Σε προ εικοσαετίας κείμενό μου ασχολήθηκα με τα ψυχολογικά αίτια της παθολογικής συμπεριφοράς εκείνων των πιστών, οι οποίοι αναζητούν παντού κακοδοξίες και αιρέσεις και, όταν νομίζουν ότι τις ανακαλύπτουν, γίνονται επιθετικοί με τους φορείς τους». Οι αιρέσεις για τον συγγραφέα είναι κάτι το δυσεύρετο, αφού για να τις ανακαλύψει κανείς, χρειάζεται να ψάξει. Είναι τραγικό για έναν ερευνητή επιστήμονα, να αγνοεί αυτή την φρικτή όντως πραγματικότητα, που βιώνει ο πιστός λαός του Θεού, το γεγονός δηλαδή, ότι σήμερα η Εκκλησία μας πολεμείται από ένα πλήθος αιρέσεων, σεκτών και παραθρησκευτικών ομάδων, των οποίων ο αριθμός είναι μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Μάλιστα η Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος πριν από αρκετά χρόνια είχε ασχοληθεί με την ταξινόμηση και δημιουργία καταλόγου όλων των γνωστών αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων, οι οποίες δρουν στον ελληνικό χώρο και διαπιστώθηκε ότι είναι πολλές εκατοντάδες. Ενώ λοιπόν η κοινωνία μας έχει πλημυρίσει κυριολεκτικά από αιρέσεις και ο κίνδυνος να παρασυρθεί κανείς και να πέσει στα δίχτυα αυτών είναι ορατός και διά γυμνού οφθαλμού και ενώ η Εκκλησία κάθε χρόνο διοργανώνει Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις για την αντιμετώπιση των αιρέσεων, ο αγαπητός π. Βασίλειος δεν βλέπει πουθενά αιρέσεις. Βέβαια δεν μας εκπλήσσει η αδυναμία του να διακρίνει τις αιρέσεις, αφού και η ψευδοσύνοδος της Κρήτης δεν «είδε» πουθενά αιρέσεις, γι’ αυτό και δεν θεώρησε χρέος της να καταδικάσει καμία αίρεση.

Θεωρεί επίσης, ότι παρουσιάζουν ψυχοπαθολογική συμπεριφορά, όσοι αναζητούν παντού αιρέσεις και αιρετικούς και στη συνέχεια γίνονται «επιθετικοί» απέναντί τους. Κανείς δεν αμφιβάλλει, ότι υπάρχουν σπάνιες εξαιρέσεις ανθρώπων, που είναι ψυχικά άρρωστοι. Πάσχουν δηλαδή από ένα είδος νευρώσεως, που χαρακτηρίζεται από μια παθολογική φοβία και προκατάληψη απέναντι στους αιρετικούς, τους οποίους θεωρούν ως τους πιο επικίνδυνους εχθρούς των. Η θέα του αιρετικού προκαλεί μέσα τους άγχος, το οποίο δεν φεύγει, δεν εκτονώνεται με άλλο τρόπο, παρά μόνο με κατά μέτωπο επίθεση, με επιθετική συμπεριφορά εναντίον του αιρετικού. Ωστόσο μεταξύ των σπανίων αυτών εξαιρέσεων και εκείνων, οι οποίοι, με υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα, αγωνίζονται εναντίον των αιρέσεων και όχι των αιρετικών, υπάρχει χαώδης απόσταση. Είναι τραγικό λάθος, με έναν τρόπο ισοπεδωτικό, να θεωρούνται όλοι συλήβδην οι αγωνιζόμενοι κατά των αιρέσεων, ως ψυχασθενείς. Τουλάχιστον ο τρόπος με τον οποίον εκφράζεται ο αγαπητός π. Βασίλειος, αυτό ακριβώς αφήνει να εννοηθεί. Θα έπρεπε λοιπόν να κάνει μια στοιχειώδη διάκριση των μεν από τους δε. Αν όλοι, όσοι αγωνίζονται με αγνό ζήλο, με ταπείνωση, αγάπη, αλλά και πόνο ψυχής για τους αιρετικούς, θεωρούνται ως ψυχασθενείς, τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε και όλους τους αγίους, που αγωνίστηκαν εναντίον των αιρέσεων ως ψυχασθενείς! Και μάλιστα πολύ περισσότερο από μας θα πρέπει να θεωρηθούν ως ψυχασθενείς, αφού αυτοί είχαν πολύ περισσότερο ζήλο από μας στην καταπολέμηση των αιρέσεων.

Ο αντιαιρετικός αγώνας της Εκκλησίας μας είναι σύμφυτος με τη ζωή της ήδη από τα πρώτα βήματα της ιστορικής πορείας της. Όλοι οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, από τον απόστολο Παύλο μέχρι τον ιερό συγγραφέα της Αποκαλύψεως, στηλιτεύουν τις αιρέσεις και τους αιρετικούς με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. Οι Αποστολικοί Πατέρες και όλοι σχεδόν οι μετέπειτα άγιοι Πατέρες μέχρι των ημερών μας, έχουν να παρουσιάσουν μια καταπληκτική αντιαιρετική δράση. Πολλοί από αυτούς έλαβαν μέρος σε άγιες Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους, στις οποίες καταδικάστηκαν με σφοδρότητα οι αιρέσεις και αναθεματίστηκαν οι αιρετικοί. Όλοι λοιπόν αυτοί θα πρέπει να θεωρηθούν ως ψυχασθενείς με «παθολογική συμπεριφορά», η οποία εκδηλώνονταν στην «παθολογική αναζήτηση αιρετικών»; Πέραν αυτών ρωτάμε τον αγαπητό π. Βασίλειο: Η Εκκλησία της Ελλάδος έχει συστήσει Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων και οι Ιερές Μητροπόλεις Αντιαιρετικά Γραφεία, για την αντιμετώπιση των συγχρόνων αιρέσεων και κακοδοξιών. Άραγε, τα μέλη της Συνοδικής Επιτροπής, οι εργαζόμενοι στα Αντιαιρετικά Γραφεία, καθώς και εκατοντάδες κληρικοί και λαϊκοί συνεργάτες τους, είναι ψυχασθενείς, επειδή καταπολεμούν τις αιρέσεις;

Στη συνέχεια ο αρθρογράφος προσπαθεί να κάνει «ψυχανάλυση», να προσδιορίσει δηλαδή τα αίτια της «παθολογικής συμπεριφοράς» των «αιρεσιομάχων». Γράφει: «Ο αιρεσιομάχος είναι αβέβαιος για την πίστη του και διχασμένος στην επιθυμία του. Κατά κανόνα, (υπάρχουν και εξαιρέσεις), έχει θεμελιώσει την θρησκευτικότητά του πάνω στον φόβο και όχι στην αγάπη. Έτσι τα ευγενέστερα στοιχεία της πίστης του δεν έχουν εσωτερικευθεί επαρκώς και δεν έχουν επηρεάσει τη βαθιά ακατέργαστη επιθετικότητα του ψυχισμού. Αυτή θα βρει ισχυρό άλλοθι στην προάσπιση της «παράδοσης», η οποία δεν πηγάζει από αυτοπεποίθηση, αλλά από αληθινό φόβο για την επιβίωση. Έναν φόβο που μπορεί να φθάσει μέχρι αληθινή παράνοια, μια νοσηρή καχυποψία απέναντι σε ανύπαρκτους εχθρούς»! Και εδώ ο αγαπητός π. Βασίλειος επαναλαμβάνει το ίδιο σφάλμα. Αδυνατεί, δηλαδή, να κάνει μια άλλη στοιχειώδη διάκριση μεταξύ των όσων αγωνίζονται κατά των αιρέσεων, με αγνό ζήλο, από εκείνους που συμπεριφέρονται με ζήλο «ου κατ’ επίγνωσιν». Πολέμιοι των αιρέσεων, με αγνό ζήλο, ήταν όλοι οι άγιοι, όπως εξηγήσαμε προηγουμένως. Αντίθετα αιρεσιομάχοι με ζήλο «ου κατ’ επίγνωσιν», δηλαδή με τυφλό φανατισμό, είναι πρόσωπα τα οποία, δεν είναι μεν ψυχασθενείς με την ψυχιατρική έννοια του όρου, δεν πάσχουν δηλαδή από ψυχαναγκαστική νεύρωση, αλλά δεν έχουν υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα. Γι’ αυτούς κάνει λόγο ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του: «μαρτυρώ γαρ αυτοίς ότι ζήλον Θεού έχουσιν, αλλ ου κατ’ επίγνωσιν. αγνοούντες γαρ την του Θεού δικαιοσύνην, και την ιδίαν δικαιοσύνην ζητούντες στήσαι, τη δικαιοσύνη του Θεού ουχυπετάγησαν», (Ρωμ.10,2). Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος, προτού να επιστρέψει στο Χριστό, ήταν φανατικός διώκτης των χριστιανών, είχε ζήλο «ου κατ’ επίγνωσιν», χωρίς βέβαια να πάσχει από ψυχαναγκαστική νεύρωση. Απλώς δεν είχε καταυγάσει ακόμη την ψυχή του το αληθινό φως του Χριστού, πράγμα το οποίο έγινε στο όραμα της Δαμασκού.

Μπορούμε τώρα να δεχθούμε, ότι ο απόστολος Παύλος και όλοι οι άγιοι που αγωνίστηκαν εναντίον των αιρέσεων ήταν «αβέβαιοι για την πίστη τους», ότι «έχουν θεμελιώσει την θρησκευτικότητά τους πάνω στον φόβο και όχι στην αγάπη», ότι έχουν «φόβο που μπορεί να φθάσει μέχρι αληθινή παράνοια, μια νοσηρή καχυποψία απέναντι σε ανύπαρκτους εχθρούς»; Δυστυχώς σε τέτοια συμπεράσματα καταλήγουμε, όταν ομιλούμε και γράφουμε με ανεπίτρεπτες γενικεύσεις και απλουστεύσεις, χωρίς να κάνουμε στοιχειώδεις διακρίσεις και διασαφήσεις.

Παρά κάτω το υβρεολόγιο εναντίον όσων αγωνίζονται κατά των αιρέσεων συνεχίζεται. Γράφει: «Δυστυχώς οι επαγγελματίες αιρεσιομάχοι δεν αντιλαμβάνονται ότι αποτελούν (εκκλησιαστικό) αντίγραφο του (κοσμικού) πρωτοτύπου, είτε στραφούμε προς τους διώκτες των μαγισσών του απώτερου παρελθόντος είτε προς τους κομμουνιστοφάγους των τελευταίων δεκαετιών»! Πιο κάτω ισχυρίζεται ότι οι «αιρεσιομάχοι» είναι πρόσωπα, τα οποία η «θεολογική τους υποδομή είναι σαθρή». Εδώ το αντιαιρετικό έργο της Εκκλησίας κυριολεκτικά ισοπεδώνεται και εξισώνεται με τους διώκτες των μαγισσών και των κομμουνιστών! Προφανώς, με την απλούστευση αυτή και τον χαρακτηρισμό «διώκτες των μαγισσών», δεν εξαιρούνται και οι άγιοι ομολογητές της Εκκλησίας μας, οι οποίοι είχαν προφανώς και αυτοί «σαθρή θεολογική υποδομή», αφού ήταν «αιρεσιομάχοι»!

Κλείνοντας ο π. Βασίλειος μας δίνει και τη συνταγή για την θεραπεία του φαινομένου «των επαγγελματιών αιρεσιομάχων», όπως χαρακτηρίζει όσους αγωνίζονται εναντίον των κακοδοξιών, το οποίο μαστίζει, κατ’ αυτόν, την Εκκλησία. Προτείνει να εκπαιδευτεί το ποίμνιο κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η Εκκλησία να γίνει «πιο ανοιχτή στις αλλαγές» και «περισσότερο ευέλικτη». Αλλά, αυτό ακριβώς επιδιώκουν οι θιασώτες της Οικουμενικής Κινήσεως: Να γίνουμε πιο «ανοιχτοί» και «ευέλικτοι» απέναντι στους αιρετικούς. Να γίνουμε, δηλαδή, πιο συγκαταβατικοί στις αιρετικές τους διδασκαλίες, να πάψουμε να τους χαρακτηρίζουμε αιρετικούς, αλλά ετερόδοξους, έτοιμοι να δεχθούμε τις πλάνες τους, ως διαφορετικές διατυπώσεις της ιδικής μας πίστεως. Έτοιμοι να συνεργασθούμε μαζί τους πάνω σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος. Και όλα αυτά πάντοτε με βάση «την αγάπη και την ευρύτητα του Χριστού», όπως τονίζει παρά κάτω.

Κλείνοντας, λυπούμαστε ειλικρινά για όσους βαρείς χαρακτηρισμούς έγραψε ο αγαπητός π. Βασίλειος εναντίον όσων αγωνίζονται, με την Χάρη του Θεού, να διαφυλάξουν ανόθευτο τον θησαυρό της πίστεως και κατ’ επέκταση εναντίον των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Είναι τιμή και χαρά για μας, να αξιωθούμε να υβρισθούμε και να χαρακτηρισθούμε ως ψυχασθενείς και παρανοϊκοί για την αγάπη του Χριστού, και για την ομολογία της πίστεώς μας, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας: «μακάριοί εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς», (Ματθ.5,11-12). Θα παρακαλούσαμε μόνον τον αγαπητό π. Βασίλειο, να μας γνωρίσει, με βάση τις ψυχιατρικές του γνώσεις, (πιθανόν σε ένα επόμενο άρθρο του), από πια ψυχοπαθολογικά σύνδρομα διακατέχονται, όσοι επιτίθενται με βαρείς χαρακτηρισμούς εναντίον εκείνων, που με αγνό ζήλο και υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα, αγωνίζονται εναντίον των αιρέσεων. Να μας εξηγήσει δηλαδή, ποιοι νοσηροί ψυχοπαθολογικοί μηχανισμοί κρύβονται πίσω από την μανία, με την οποία καταδιώκουν οι θιασώτες της Οικουμενικής Κινήσεως, όλους αυτούς τους αγωνιστές, έτσι ώστε άλλοι από αυτούς να διώκονται από τις Ιερές Μονές της μετανοίας των, άλλοι να απειλούνται με καθαιρέσεις και άλλοι να στερούνται την μισθοδοσία τους. Θα θέλαμε ακόμη να μας προτείνει, ποιο αγχολυτικό, ή άλλο φάρμακο, (ευρέως, ή στενού φάσματος, αναλόγως της περιπτώσεως), θεωρεί αναγκαίο, ότι πρέπει να πάρουν, για να παύσει η καταδιωκτική μανία τους. Περιμένουμε με ενδιαφέρον!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Σχόλιο Τ.Ι.: Αιτίες της άλωσης: προδοσία, εσωτερικές έριδες, γραφειοκρατία, συνεχείς εμφύλιοι πόλεμοι, διείσδυση δυτικών πολεμιστών και εμπόρων στα εσωτερικά του κράτους, κρατικά διεφθαρμένα μονοπώλια.

Τον Φεβρουάριο του 1071 ο στρατηγός-αυτοκράτορας της Ελληνικής Μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας Ρωμανός Δ’ Διογένης αποφάσισε να εκστρατεύσει ανατολικά και να δώσει την κρίσιμη μάχη ώστε να συντρίψει μια νέα απειλή εξ ανατολών, τους Σελτζούκους Τούρκους. Νομάδες από τα υψίπεδα του Αλτάι, πρόσφατα προσηλυτισμένοι στο Ισλάμ και δεινοί έφιπποι πολεμιστές, οι Σελτζούκοι φάνταζαν μακρινή απειλή για την Κωνσταντινούπολη. Οι επιδρομές τους όμως στην Ανατολία ήταν τόσο σφοδρές και η βαρβαρότητα που επιδείκνυαν σε κάθε χωριό, πόλη ή επαρχία τόσο μεγάλη, που η άμεση αντιμετώπιση τους είχε καταστεί πρώτη προτεραιότητα για τον Αυτοκράτορα.

Η κρίσιμη μάχη δόθηκε στο Μάντζικερτ. Η εμπροσθοφυλακή του Βυζαντινού στρατού απέκρουσε με επιτυχία την πρώτη επίθεση των Τούρκων και με τον Ρωμανό ως επικεφαλή ξεκίνησε αντεπίθεση. Η ορμή της αντεπίθεσης ήταν τέτοια που διέρρηξε το μέτωπο των αντιπάλων, τους ανάγκασε να ξεκινήσουν άτακτη υποχώρηση αλλά κάπου εκεί «κάτι» πήγε στραβά. Το κύριο σώμα του στρατού όχι μόνο δεν ακολούθησε την καταδίωξη του εχθρού αλλά σήμανε και υποχώρηση (!) κάτι που ανάγκασε και την οπισθοφυλακή να θεωρήσει πως η μάχη χάθηκε και υποχώρησε και αυτή. Αυτή η συμπεριφορά των αξιωματικών του κυρίου σώματος ήταν μια ξεκάθαρη προδοσία προς το πρόσωπο του Αυτοκράτορα, αποτέλεσμα της δυσαρέσκειας των αυλικών και των γραφειοκρατών της Πόλης με τον Ρωμανό. Ήθελαν να τον ξεφορτωθούν και το έκαναν εις βάρος των κατοίκων όλης της Ανατολίας! Με το 1/3 του στρατού του μόνο ο Διογένης έφτασε πολύ κοντά στη νίκη αλλά ο αντίπαλος του, Σουλτάνος Αλπ Αρσλάν ήταν άξιος αντίπαλος. Κατάφερε και συγκράτησε την οπισθοχώρηση του στρατού του, τον αναδιοργάνωσε και περικύκλωσε την εμπροσθοφυλακή που είχε απομείνει μόνη της στο πεδίο της μάχης. Αιχμαλώτισε τον αυτοκράτορα και τους άντρες τους.

Ο Αρσλάν φέρθηκε βασιλικά στον αντίπαλο του και τον άφησε ελεύθερο μετά από λίγο καιρό, σε αντίθεση με τους πρώην υπηκόους του. Για να σωθεί ο Διογένης απαρνήθηκε τα επίγεια και περιβλήθηκε το μοναχικό σχήμα. Η Αυλή όμως δε μπορούσε να του συγχωρήσει το παρελθόν του και έβαλε να τον συλλάβουν και να τον τυφλώσουν με πρωτάρη βασανιστή που δεν χρησιμοποίησε καυτές σιδερένιες βελόνες ώστε να συντομεύσει το μαρτύριο του Διογένη αλλά απλές βελόνες. Κατάφερε και τον τύφλωσε με την τρίτη προσπάθεια. Σιδηροδέσμιος και με φρικτά μολυσμένα τραύματα, ο πρώην αυτοκράτορας οδηγούνταν στην Πόλη. Ξεψύχησε όμως στη διαδρομή. Ένας αργός και βασανιστικός θάνατος ύστερα από προδοσία….

Μετά τη μάχη η Βυζαντινή Αυτοκρατορία άρχισε να παραπαίει. Ολόκληρη σχεδόν η Ανατολία, μέσα σε είκοσι περίπου έτη έπεσε στα χέρια των Σελτζούκων μέσω συνεχών πολέμων και ανηλεών σφαγών του πληθυσμού που αντιστεκόταν. Οι περισσότεροι αιτιολογούν αυτή την καταστροφή ως συνέπεια της ήττας στο Μάντζικερτ, στιγματίζοντας πολύ σοφά τις ραδιουργίες της Αυλής (και του μέγιστου ανθρώπου των γραμμάτων Μιχαήλ Ψελλού) κατά του Αυτοκράτορα. Αν δούμε όμως τα δεδομένα της μάχης με ψυχρή λογική θα αποκομίσουμε διαφορετική αντίληψη. Οι απώλειες του Ελληνικού στρατού ήταν λιγότερες από το 1/3 του στρατεύματος (οι τουρκικές πολύ μεγαλύτερες). Το μεγαλύτερο μέρος του στρατού διέφυγε χωρίς καμία απώλεια. Ο Αυτοκράτορας αν και αιχμαλωτίστηκε, αφέθηκε ελεύθερος και θα μπορούσε να συνεχίσει τον αγώνα κατά των Σελτζούκων. Αυτά τα ψυχρά δεδομένα ανατρέπουν την εικόνα της δικαιολογημένης κατάρρευσης της αυτοκρατορίας στην Ανατολή. Ποια ήταν όμως τα αίτια, τα πραγματικά αίτια;

Στα γενικότερα αίτια κατάρρευσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας εντάσσονται οι εσωτερικές έριδες, η γραφειοκρατία, οι συνεχείς εμφύλιοι πόλεμοι καθώς και η διείσδυση δυτικών πολεμιστών και εμπόρων στα εσωτερικά του κράτους. Τα ειδικότερα αίτια της κατάρρευσης εκείνη την καταστροφική 20ετία μπορούν να εντοπιστούν σε δύο ενέργειες του διάδοχου του Ρωμανού Διογένη, Μιχαήλ Ζ’ Δούκα που είχε καταστεί υποχείριο ενός πανούργου ευνούχου, του Νικηφόρου ή αλλιώς Νικηφορίτζη. Διαβάζοντας την Ιστορία του βυζαντινού λόγιου και χρονικογράφου Μιχαήλ Ατταλειάτη μπορεί κάποιος εύκολα να διακρίνει τις αιτίες της ραγδαίας πτώσης της δύναμης της αυτοκρατορίας :

«Εν συνεχεία άρχισαν να απευθύνονται κατηγορίες και να εγείρονται απαιτήσεις εναντίον αθώων ώστε να καταβληθούν μη χρεωστούμενα, και διεξάγονταν δίκες όπου δεν λαμβανόταν υπόψιν το δίκαιο, αλλά το κέρδος του δημοσίου και οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα τη γενική ή τη μερική δήμευση των περιουσιών. Συχνές ήσαν οι κατηγορίες και πολλές οι δίκες για φορολογικά ζητήματα, με αποτέλεσμα τη δυσαρέσκεια όσων υπέφεραν και τη γενική δυσφορία». (εκδόσεις ΚΑΝΑΚΗ σελ.321)

«Ενώ λοιπόν, όπως το συνήθιζε πολλές φορές, δίκαζε ανθρώπους με τρόπο ανάρμοστο για βασιλιά και τους καταδίκαζε χωρίς εύλογες αιτίες, ακολουθώντας τις υποδείξεις των κακόβουλων, έφθαναν μηνύματα που έλεγαν ότι οι Τούρκοι επέδραμαν στη Χαλκηδόνα και τη Χρυσόπολη, πλησιάζοντας τότε για πρώτη φορά τόσο κοντά στη βασιλεύουσα. Εκείνος όμως δεν θορυβήθηκε διόλου, σαν η περιοχή που υπέφερε να ήταν ξένη και παράμενε αδιάφορος» (εκδόσεις ΚΑΝΑΚΗ σελ.349)

Η δίψα δηλαδή του Νικηφορίτζη για πλούτη και η εξουσία που ασκούσε στο νεαρό αυτοκράτορα ήταν τέτοιες που ο Μιχαήλ αδιαφορούσε πλήρως για την κατάσταση στην Ανατολή και η μοναδική του ασχολία ήταν η αφαίμαξη του λαού και η υφαρπαγή των περιουσιών των υπηκόων του. Η συλλογή φόρων μέσω παράνομων και ανήθικων διαδικασιών είχε γίνει καθημερινότητα, όπως και η συνεχής επέλαση των Τούρκων στη Μικρά Ασία. Ο Ατταλειάτης όμως εντοπίζει ακόμη έναν λόγο, ίσως πιο σοβαρό από τη φοροεπιδρομή, για την απώλεια τόσο μεγάλης περιοχής στους Σελτζούκους:

«Για τούτο και όταν πληροφορήθηκε ότι στη Ραιδεστό μεταφέρουν το σιτάρι πολλές άμαξες, που διασκορπίζονται στην περιοχή και το πουλούν εύκολα και χωρίς εμπόδια στους ξενώνες και στα καταστήματα των μοναστηριών, της μεγάλης Εκκλησίας και των ντόπιων, και έτσι εξελίσσεται η οικονομία του τόπου, φθόνησε ο άθλιος την ευτυχία του λαού και έχτισε μια αποθήκη έξω από την πόλη, ορίζοντας με βασιλικό διάταγμα να συγκεντρώνονται εκεί οι άμαξες. Μετέτρεψε λοιπόν το εμπόριο του σιταριού, που είναι το πιο αναγκαίο αγαθό, σε μονοπώλιο, αφού κανείς δεν είχε πλέον τη δυνατότητα παρά μόνον από αυτήν την πραγματικά καταραμένη αποθήκη.  Γιατί από τότε που κατασκευάστηκε, χάθηκε η ευημερία των πόλεων και η οργή του Θεού ενέσκηψε ακόμη μεγαλύτερη στο κράτος των Ρωμαίων. Δεν μπορούσε, όπως στο παρελθόν, όποιος ήθελε να αγοράσει το σιτάρι να συναλλάσσεται με τον πωλητή και αν δεν του άρεσε το σιτάρι ενός καταστήματος να απευθυνθεί σε άλλο ούτε διεξάγονταν πλέον οι πωλήσεις από τις άμαξες, αλλά συγκέντρωνα όλους τους καρπούς μέσα στην αποθήκη, σαν σε φυλακή, και εκεί περίμεναν οι έμποροι σιτηρών. Αυτοί, αφού προκαταβολικά άρπαζαν το σιτάρι, το αγόραζαν στη συνέχεια και το αποθήκευαν, και κατόπιν συναγωνίζονταν να κερδίσουν για κάθε νόμισμα που δαπάνησαν τρία. Κανείς δεν αγόραζε πλέον από τις άμαξες, ούτε οι ναυτικοί που εισήγαγαν το εμπόρευμα στη βασιλεύουσα ούτε οι κάτοικοι της πόλης, ούτε οι χωρικοί ούτε άλλος κανείς. Η αγορά πραγματοποιούνταν από τους κερδοσκόπους της αποθήκης, με τον τρόπο που ήθελαν εκείνοι και ο διεφθαρμένος επικεφαλής τους αποθηκάριος. Αυτός εκμεταλλευόταν όσους έφερναν στην αποθήκη το σιτάρι, παίρνοντας τους παράνομα μέρος του εμπορεύματος, και επειδή εισέπραττε μεγάλο φόρο για τα τοπιατικά, αναγκαστικά η είσπραξη από την πώληση μειωνόταν εξαιτίας των διαφόρων φορολογιών. Η αποθήκη αυτή λοιπόν έγινε αιτία να πάρει η αδικία τεράστιες διαστάσεις και η παλιά ευημερία της πολιτείας ανατράπηκε. Κατά το παρελθόν με ένα νόμισμα αγόραζες δεκαοκτώ μοδίους (μονάδα μέτρησης σιτηρών) σιταριού, ενώ τώρα κατέληξε να αγοράζεις μόνον έναν». «Τέτοια αδικία δεν είχε ξανασυμβεί. Αν πληροφορούνταν ότι κάποιος πούλησε στο σπίτι του σιτάρι, από αυτό που ο ίδιος παρήγαγε, του δήμευαν την περιουσία-σαν να επρόκειτο για φονιά, βιαστή ή άλλο κακοποιό- η οποία και διαμοιραζόταν από τον επιστάτη τη αποθήκης.»(εκδόσεις ΚΑΝΑΚΗ σελ.353-357)

Οι συνέπειες για την Κωνσταντινούπολη και ολόκληρη την αυτοκρατορία ήταν καταλυτικές. Ο λαός έχανε την περιουσία του από τη φοροεπιδρομή και ταυτόχρονα επιβλήθηκε μονοπώλιο στο σιτάρι (και αργότερα και σε άλλα αγαθά) ανεβάζοντας την τιμή του, μετατρέποντας αυτό το βασικό είδος διατροφής ως είδος πολυτελείας. Η πείνα άρχιζε να μαστίζει τον πληθυσμό των πόλεων που έφτασαν σε σημείο να μην ενδιαφέρονται για τις νίκες των Τούρκων αφού είχαν έναν πιο επικίνδυνο εχθρό να αντιμετωπίσουν, τον ίδιο τους τον Βασιλιά!

Η αυτοκρατορία δυστυχώς δε μπόρεσε να ανακάμψει ποτέ από την πρωτοφανή επίθεση της εξουσίας έναντι στον λαό. Η βασιλεία του Αλέξιου Κομνηνού ανέκοψε τα αντιλαϊκά μέτρα αλλά η ζημιά στην Ανατολή είχε γίνει μη-αναστρέψιμη. Η συντριπτική νίκη του Αλέξιου κατά των Τούρκων στο Φιλομήλιον το 1117μ.Χ σταμάτησε τη προέλαση των Τούρκων που είχαν κτυπηθεί και από τους Σταυροφόρους. Ο γιος του Αλέξιου, Ιωάννης συνέχισε τους πολέμους σε Ανατολή και Δύση και πήρε μόνιμη πρωτοβουλία κινήσεων έναντι των Σελτζούκων. Ο εγγονός του Αλέξιου, Μανουήλ Κομνηνός , ένας ακόμη αυτοκράτορας-στρατηγός συνέχισε τον πόλεμο σε όλα τα μέτωπα και τα πήγαινε περίφημα. Οι νίκες συνεχίστηκαν μέχρι το έτος 1176 μ.Χ και την ήττα στη μάχη του Μυριοκέφαλου, μια αναμέτρηση που θύμισε τόσο το Μάντζικερτ όσο και τη μάχη του Πύρρου στην Ηράκλεια κατά των Ρωμαίων το 280π.Χ, όπου ο Ηπειρώτης βασιλιάς έχασε όλους τους έμπιστους και ικανούς στρατιωτικούς τους διοικητές στο πεδίο της μάχης.

Ενώ λοιπόν φαίνεται ξεκάθαρα πως τα πραγματικά αίτια της προέλασης των Τούρκων στην Ανατολία δεν είναι η νίκη τους στο Μάντζικερτ αλλά οι αντιλαϊκές/εξοντωτικές φοροεισπρακτικές πολιτικές που ακολούθησαν και σκοπό είχαν την υφαρπαγή των περιουσιών των πολιτών, ο μεγάλος μου προβληματισμός είναι άλλος.. πως οι ίδιες πολιτικές εφαρμόζονται και σήμερα…

Ὁ Σύλλογος Πολυτέκνων Λαρίσης καί οἱ ἐννέα συνεργαζόμενοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανικοί Σύλλογοι τῆς πόλης σᾶς προσκαλοῦμε στήν ἐκδήλωση πού διοργανώνουμε τήν Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017 καί ὥρα 6.00 τό ἀπόγευμα στήν αἴθουσα τῆς Χριστιανικῆς Ἑστίας Λαρίσης «Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ» (Ἀνθίμου Γαζῆ 35) γιά τήν ψυχοσωματική διάκριση τῶν δύο φύλων.

Εκατοντάδες Λαρισαίων κατέκλυσαν την αίθουσα της Χριστιανικής Εστίας Λάρισας «Ο Απόστολος Παύλος» το απόγευμα της Κυριακής 19/11/2017, προκειμένου να παρακολουθήσουν την εκδήλωση για την ψυχοσωματική διάκριση των δύο φύλων που συνδιοργάνωσαν ο Σύλλογος Πολυτέκνων και οι εννέα συνεργαζόμενοι Ορθόδοξοι Χριστιανικοί Σύλλογοι της πόλης για γονείς και εκπαιδευτικούς.
Την εκδήλωση προλόγισε ο πρόεδρος της Χριστιανικής Εστίας Λάρισας, κ.Κων/νος Παπαδάκης, υπογραμμίζοντας την εξαιρετική της επικαιρότητα λόγω και του πρόσφατου εγγράφου του Υπουργείου Παιδείας με το οποίο επαναφέρεται και στο τρέχον σχολικό έτος η εφαρμογή Θεματικής Εβδομάδας στα Γυμνάσια με θεματικό άξονα για τις «έμφυλες ταυτότητες».

Προσκεκλημένος ομιλητής ήταν ο διακεκριμένος Ομότιμος Καθηγητής Νευρολογίας και πρ. Διευθυντής Α΄ Νευρολογικής Κλινικής ΑΠΘ κ. Σταύρος Μπαλογιάννης, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα:

«Συμπεράσματα επί της ψυχοσωματικής διακρίσεως των δύο φύλων από την μελέτην του εγκεφάλου».

Ο ομιλητής, στηριζόμενος σε πλήθος ερευνητικών εργασιών από διεθνώς καταξιωμένους επιστήμονες, τόνισε πως πολλές και μεγάλες διαφορές ανάμεσα στον ανδρικό και τον γυναικείο εγκέφαλο, τόσο μορφολογικές όσο και λειτουργικές, διακρίνονται από τη γέννηση ακόμη του ανθρώπου και παραμένουν σταθερές καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, ερμηνεύουν δε ένα σύνολο διαφοροποιήσεων στα χαρακτηριστικά των δύο φύλων.

Από τις πιο σημαντικές διαφορές, που αρχίζουν μάλιστα από την ενδομήτρια ζωή, είναι εκείνες που εντοπίζονται στον αμυγδαλοειδή πυρήνα του εγκεφάλου, ο οποίος καθορίζει ουσιαστικά το συναίσθημα του ανθρώπου, τη συμπεριφορά του, την επικοινωνία με τον ίδιο τον εαυτό του, την κοινωνική του έκφραση. Η διαφορετική αντίδραση των δύο φύλων στο μετατραυματικό στρες, καθώς και οι διαφοροποιήσεις τους στην εκδήλωση ψυχικών φαινομένων όπως οι φοβίες και η επιθετικότητα, οφείλονται κυρίως σε διαφορές που εντοπίζονται σε αυτόν τον «κοινωνικό εγκέφαλο», όπως έχει ονομαστεί.

Ο ομιλητής συνέχισε αναλύοντας το πώς διαφορές στο μεσολόβιο, που συνδέει τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια, καθιστούν σαφώς πιο ανεπτυγμένο το συναίσθημα στις γυναίκες, εξηγώντας παράλληλα γιατί αυτές εμφανίζουν καλύτερες επιδόσεις στην εκμάθηση ξένων γλωσσών, τη στιγμή που οι άνδρες αναδεικνύονται υπέρτεροι σε τομείς που απαιτούν δημιουργική σκέψη.

Αναφέρθηκε στη διαφορετικού τύπου μνήμη των δύο φύλων, που σχετίζεται με διαφορές στον ιππόκαμπο, βάσει των οποίων η μνημονική εγχάραξη στις γυναίκες είναι κυρίως συναισθηματική, ενώ στους άνδρες λογική. Επεκτάθηκε σε διαφορές στα μαστία που εξηγούν διαφοροποιήσεις μεταξύ των φύλων στη φαντασία και τα όνειρα, ενώ δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει και σωματικές διαφορές που οφείλονται στον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος του κάθε φύλου καθορίζει την επίδραση των ορμονών στον εαυτό του, βάσει εντελώς διαφορετικών νευροενδοκρινολογικών μηχανισμών. Κατέληξε δε επιλέγοντας ότι από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο αυτές οι διαφορές παραμένουν αναλλοίωτες και δε μεταβάλλονται.

Την εκδήλωση επισφράγισε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ.Ιγνάτιος, ο οποίος συνεχάρη τον κ. καθηγητή για την καταπληκτική ομιλία του, δηλώνοντας εντυπωσιασμένος από τις διαφορές μεταξύ των δύο φύλων που αναφέρθηκαν. Αναρωτήθηκε μάλιστα πώς είναι δυνατόν να αμβλυνθούν οι διαφορές αυτές σε σημείο που ένας νέος να αποφασίσει να αλλάξει το φύλο του, ενώ σημείωσε ότι με τέτοιες απερίσκεπτες αποφάσεις θα δημιουργηθούν τραγικά πρόσωπα, που δε θα μπορούν να χαρούν τη ζωή τους. Ευχήθηκε ο Κύριος να μας φωτίζει να πορευόμαστε ορθά και να νουθετούμε τα παιδιά μας με τον καλύτερο τρόπο.
Στο τέλος της εκδήλωσης αναγνώσθηκε και εγκρίθηκε από τους συμμετέχοντες το ακόλουθο ψήφισμα διαμαρτυρίας.

ΨΗΦΙΣΜΑ

Σήμερα, Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017, και ώρα 6 το απόγευμα, εκατοντάδες Λαρισαίοι πολίτες συγκεντρωθήκαμε στην αίθουσα της Χριστιανικής Εστίας Λαρίσης, ύστερα από πρόσκληση του Συλλόγου Πολυτέκνων και εννέα συνεργαζόμενων Ορθόδοξων Χριστιανικών Συλλόγων της πόλης μας, προκειμένου να ενημερωθούμε για το θέμα της ψυχοσωματικής διάκρισης των δύο φύλων.

Αφού ακούσαμε την επιστημονικά τεκμηριωμένη εισήγηση του κ. Σταύρου Μπαλογιάννη, Ομότιμου Καθηγητή Νευρολογίας και πρ. Διευθυντή Α΄ Νευρολογικής Κλινικής ΑΠΘ,

Α π ο φ α σ ί ζ ο υ μ ε

Διακηρύσσουμε ότι το φύλο στον κάθε άνθρωπο είναι θεόσδοτο δώρο, που στη βάση της ψυχοσωματικής συμπληρωματικότητας υπηρετεί το μυστήριο της ζωής και της αγάπης. Προσδιορίζεται από τη φυσιολογία του ανθρώπινου σώματος και δεν αποτελεί στοιχείο επιλογής, αυτοπροσδιορισμού, ή μεταβολής κατά βούληση.

Απορρίπτουμε τις αμφιβόλου επιστημονικής αναγνώρισης θεωρίες περί κοινωνικού φύλου, περί ρευστότητας φύλου, περί ύπαρξης τρίτου ή περισσότερων φύλων, ή φάσματος φύλων. Δύο είναι τα φύλα που έπλασε ο Δημιουργός («ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς» (Γέν. α΄ 27)), δύο είναι τα φύλα που αναγνωρίζει και η μακραίωνη παράδοσή μας.

Διαμαρτυρόμαστε εντονότατα για τον προσφάτως ψηφισθέντα νόμο περί «νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου», ο οποίος, παρέχοντας τη δυνατότητα μεταβολής του καταχωρισμένου φύλου μέχρι και δύο φορές με απλή αίτηση, ουσιαστικά αναγνωρίζει ως δικαίωμα του ανθρώπου το να αντιστρατεύεται την ίδια του τη φύση. Πρόκειται για νόμο που «προκαλεί το αίσθημα της κοινωνίας, τορπιλίζει τον ιερό θεσμό της οικογένειας, έρχεται σε αντίθεση με τα χρηστά ήθη και την κοινή λογική και κυρίως καταστρέφει τον άνθρωπο» (Δελτίο Τύπου Ιεράς Συνόδου, 05/10/2017).

Καταγγέλλουμε επίσης το Υπουργείο Παιδείας, το οποίο, παρά τη γενική κατακραυγή για την περυσινή του εγκύκλιο περί εφαρμογής θεματικής εβδομάδας με άξονα για «έμφυλες ταυτότητες», επανέρχεται με νέο «εξαιρετικά επείγον» έγγραφό του, με ημερομηνία 8/11/2017, επιβάλλοντας αυταρχικά την υλοποίηση του ίδιου θεματικού άξονα και κατά το τρέχον σχολικό έτος 2017-18 στο σύνολο των Γυμνασίων της χώρας. Για μια ακόμη φορά παραβιάζει εν γνώσει του το αναφαίρετο δικαίωμα των γονέων να εξασφαλίζουν την εκπαίδευση των παιδιών τους σύμφωνα με τις δικές τους θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις, όπως ορίζει η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).

Δεν πρόκειται να ανεχθούμε άλλο την αυθαιρεσία, την παρανομία, και την κατάφωρη παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων εκ μέρους της ηγεσίας του εν λόγω Υπουργείου. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε στον χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης να γίνεται μαζικά «πλύση εγκεφάλου» στα παιδιά μας για τόσο ευαίσθητα θέματα. Δεν πρόκειται να παραδώσουμε τα παιδιά μας βορά σε οικονομικά συμφέροντα που αποσκοπούν στην κερδοφορία από τις διαδικασίες αλλαγής φύλου.

Απαιτούμε να αποσυρθεί ο θεματικός άξονας για τις «Έμφυλες Ταυτότητες» και να εγκαταλειφθεί κάθε ανάλογος σχεδιασμός.

Όσοι είμαστε καθηγητές που υπηρετούμε σε Γυμνάσια, αισθανόμενοι την ευθύνη του υψηλού λειτουργήματός μας, δηλώνουμε απερίφραστα ότι δεν δεχόμαστε να γίνουμε συνεργοί στα μηχανεύματα για ψυχοσωματικό εκφυλισμό των μαθητών μας. Για τον λόγο αυτό καλούμε τους συναδέλφους μας σε κοινή αντίδραση, ώστε στο Σχέδιο Υλοποίησης της Θεματικής Εβδομάδας του Σχολείου μας να μη συμπεριλαμβάνονται οι θεματικές «Βιολογικό και κοινωνικό φύλο» και «Αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα».

Όσοι είμαστε γονείς μαθητών Γυμνασίου δηλώνουμε πως δεν θα επιτρέψουμε να ενσπείρουν στα παιδιά μας ανυπόστατες αμφιβολίες για ένα τόσο θεμελιώδες στοιχείο της ταυτότητάς τους, όπως το φύλο τους, κλονίζοντας την αυτοεικόνα τους σε μια εξαιρετικά κρίσιμη ηλικία, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την ψυχοσωματική τους ισορροπία. Για τον λόγο αυτό θα υποβάλουμε στο Σχολείο σχετική Δήλωση Απαλλαγής τους από τον θεματικό άξονα για τις έμφυλες ταυτότητες. Καλούμε δε και τους άλλους γονείς σε κοινή συμπαράταξη, ώστε μέσω των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων να ματαιώσουμε στην πράξη το αποτρόπαιο αυτό εγχείρημα για μετατροπή των νέων βλαστών της κοινωνίας μας σε χειραγωγήσιμα ανδράποδα.

Καλούμε όλους τους συμπολίτες μας να διατρανώσουν με κάθε νόμιμο τρόπο την αντίδρασή τους στο επιχειρούμενο ατόπημα. Η αδράνεια ισοδυναμεί πια με συνενοχή.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Λαρίσης και Τυρνάβου

Σχετικά Άρθρα:

1. Ημερίδα με θέμα: «Ταυτότητα φύλου - Μία διεπιστημονική προσέγγιση» [Αθήνα, Κυριακή, 28 Μαΐου 2017, 6μ.μ.] (ΒΙΝΤΕΟ- ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ- ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ)

2. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ του «φύλου χωρίς ταυτότητα» !

Στη συνέχεια παρακολούθησε εκπαιδευτικές δραστηριότητες των Ταγμάτων Εθνοφυλακής Καστοριάς, Νεστορίου και Φλώρινας, της 9ης Μηχανοποιημένης Ταξιαρχίας.

Διαπιστώθηκε η άριστη προετοιμασία και οργάνωση της εκπαίδευσης, η εξαιρετική πειθαρχία και το υψηλό ηθικό. Ενεργός Στρατός, Εφεδρεία και Εθνοφυλακή, διασφαλίζουν την εδαφική μας ακεραιότητα, αναφέρει ανακοίνωση του ΓΕΣ.

Πηγή: OnAlert

Θα ήταν επίσης μεγάλη παράλειψη από μέρους μας να μην αφιερώσουμε σ’ αυτή τη σελίδα- έστω και ονομαστικά – τους Ηπειρώτες Ευεργέτες κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και μετέπειτα , αφού ο αριθμός τους είναι μεγάλος και δυσανάλογος με τον όλο πληθυσμό της περιοχής κατά την περίοδο που έζησαν οι ίδιοι .

Μια τόσο μικρή περιοχή γέννησε και ανέδειξε υπερβολικά μεγάλο αριθμό ευεργετών τόσο για όλη την Ελλάδα, όσο και για την πόλη και τη γενέτειρά τους .Μελετώντας κάποιος τις διαθήκες που κατέλιπαν και τη βιογραφία τους παρατηρεί ότι οι ευεργέτες προέρχονταν από όλα τα επαγγέλματα και ήταν όλων των κοινωνικών τάξεων: Νοικοκυρές, αγράμματοι, επιφανείς πολιτικοί,έμποροι,καθηγητές Πανεπιστημίου, τραπεζίτες,βιομήχανοι, χρυσοχόοι, διπλωμάτες, χανιτζήδες,, ταβερνιάρηδες, καφετζήδες, αρτοποιοί,επιχειρηματίες, υπάλληλοι, ιερομόναχοι, δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί κ.α.

Ξεκίνησαν από χωριά πάμπτωχα,υπόδουλα στον Τουρκικό ζυγό .Οι περισσότεροι από αυτούς έφυγαν μικρά παιδάκια αμούστακα (10 και 15 ετών) χωρίς να ξέρουν γράμματα, χωρίς να ξέρουν τη γλώσσα της χώρας προορισμού τους και μερικές φορές ούτε κάν τη χώρα προορισμού τους, χωρίς να έχουν γνωστούς ή φίλους εκεί, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους συγγενείς στην πατρίδα τους για ό,τι και αν συνέβαινε .

Αλλοι χάθηκαν και κανείς δεν έμαθε ποτέ το πώς και το γιατί, άλλοι επιβίωσαν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, δούλεψαν σκληρά,ανδρώθηκαν και μεγαλούργησαν.

Σίγουρα οι περιπέτειες των σύγχρονων ηρώων θα ωχριούσαν μπροστά στις δικές τους . Εφτασαν στα πέρατα του κόσμου και δεν λησμόνησαν από πού ξεκίνησαν .Πολλοί από αυτούς υπήρξαν επιφανείς πολίτες και ρυθμιστές της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου που διέμεναν και εργάζονταν . Είναι ενδιαφέρουσες οι βιογραφίες τους,οι περιπέτειες και οι περιπλανήσεις τους ανά την οικουμένη, τα επαγγέλματα που έκαναν αλλά και ο τρόπος ζωής τους .

Οι ευεργεσίες τους είναι πράξεις αλτρουϊσμού που επιβεβαιώνουν το ότι οι πράξεις ευεργεσίας δεν είναι το τέλος αλλά Η ΑΡΧΗ .Μακριά από τη λογική της υστεροβουλίας και του αντισταθμίσματος,μακριά από τα φώτα τη δημοσιότητας, σιωπηρά και αθόρυβα άφησαν την περιουσία τους .Αλλοι επέλεξαν να μείνουν ακόμη και άγαμοι,όπως πολλοί αναφέρουν και στις διαθήκες τους ,ώστε να αφήσουν μεγαλύτερα ποσά για ευεργεσίες στην πατρίδα τους . Δεν τους ενδιέφερε η δική τους ευημερία αλλά το πώς θα μπορέσουν να βοηθήσουν έμπρακτα και ουσιαστικά όλους όσους έμειναν πίσω στην ιδιαίτερη πατρίδα τους,στα Γιάννενα,στην Ηπειρο, στην Ελλάδα ολόκληρη ,που τόσο φτωχή ήταν .

Δεν αξιώνουμε με την αναφορά μας αυτή να συγγράψουμε κάποιο βιβλίο γιατί θα αδικούσαμε όλους αυτούς τους Ευεργέτες και το έργο τους,ούτε βέβαια υπάρχουν καταγεγραμμένοι όλοι όσοι υπήρξαν Ευεργέτες, αλλά είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής από μέρους μας και η αναγνώριση του έργου που άφησαν πίσω τους .

Ηπειρώτες Ευεργέτες της Τουρκοκρατίας

(Σε παρένθεση, εφόσον υπάρχουν στοιχεία , ο τόπος γέννησης ή καταγωγής, ημερομηνία γέννησης ,επάγγελμα και χώρα που έζησε και δραστηριοποιήθηκε επαγγελαμτικά ο κάθε Eυεργέτης)

1. Ιωάννης Γκούρμας (Διπαλίτσα Πωγωνίου,Βλαχία,επιχειρηματίας)

2. Ιωάσαφ Φιλανθρωπινός (Ιωάννινα,προϊστάμενος Μονής Φιλανθρωπινών Νησιού Ιωαννίνων)

3. Ιωάννης Σιμωτάς (Πογδόριανη Κουρέντων,Μολδαβία,μεγαλέμπορος)

4. Ζώτος Τζιγαράς (Ιωάννινα,περί το 1550,Μολδαβία,αυλικός του πρίγκιπα Πέτρου Μιχνέστο)

5. Επιφάνιος Ηγούμενος (Ιωάννινα,1568,Βενετία,έμπορος)

6. Κυριάκος Φλόκας (Μέτσοβο, τσέλιγκας,του οφείλονται τα προνόμια του Μετσόβου)

7. Εμμανουήλ Γκιούμας (Ιωάννινα, περί το 1608, Βενετία,έμπορος)

8. Πάνος Ιερομνήμων (Ιωάννινα, περί το 1616, Κων/πολη,Βενετία,έμπορος)

9. Νικόλαος Γλυκής (Ιωάννινα,1619,Βενετία,ίδρυσε το περίφημο τυπογραφείο στη Βενετία)

10. Σπύρος Στράτης (Δέλβινο, περί το 1635, Βενετία, έμπορος)

11.Νίκος Πασαράφης (Ιωάννινα, Βουκουρέστι)

12. Ιωαννίκιος Παγούνης (Πωγωνιανή, μοναχός,Βλαχιά)

13. Νικόλαος Καραγιάννης (Ιωάννινα,1658,Βενετία)

14. Φλώρος Θεόδωρος (Ιωάννινα,Βενετία, έμπορος)

15. Χριστόφορος Τσαγγρής (Κοτόρτσι Κατσανοχωρίων,περί το 1670,έμπορος ιερών σκευών, Λευκάδα)

16. Λάμπρος και Σίμων Μαρούτζης (Ιωάννινα,μονοπώλιο καπνού στα Ιωάννινα)

17. Μιχαήλ, Αλέξιος και Ιωάννης Μίσιος (Μονοδένδρι,προεστοί του Ζαγορίου)

18. Σπύρος Ρίζος (Δέλβινο,Βενετία,έμπορος λαδιού)

19. Δημήτριος Κερασάρης (Ιωάννινα,Βενετία,έμπορος)

20. Στέργιος Στάνος (Μέτσοβο,Βενετία,έμπορος)

21. Νούτσος Κοντοδήμος (Βραδέτο Ζαγορίου,Βλαχιά,Γενικός Προεστώς Ζαγορίου)

22. Δημήτριος Σάββας (Ιωάννινα, Ρωσία,παντρεύτηκε 70^ετών και απέκτησε τέκνα)

23. Παναγιώτης Χατζηνίκου (Ιωάννινα,1709, Βουκουρέστι,μεγαλοπραματευτάς)

24. Χρήστος Κωνσταντίνου (Αργυρόκαστρο,Βιέννη,έμπορος)

25. Νικόλαος Ματσικάκης (Τσαραπλανά Πωγωνίου,Ιερομόναχος)

26. Κων/νος Γεωργίου (Καπέσοβο Ζαγορίου,Βιέννη, έμπορος)

27. Παναγιώτης Γκότσης (Σουδενά Ζαγορίου,Βενετία,υπάλληλος)

28. Κων/νος Παπάζογλου (Σκαμνέλι Ζαγορίου,Βλαχιά,έμπορος)

29. Χατζή –Μάνθος Γκίνος (Νεγάδες Ζαγορίου,Μολδαβία,Βλαχία, προμηθευτής προβάτων σουλτανικού στρατού)

30.Ιωάννης και Αναστάσιος Βρεττός (Ιωάννινα, Λιβόρνο,Βενετία,πραματευτές)

31. Ιωάννης,Φίλιππος, Χριστόδουλος Κοτοπούλης (Ιωάννινα,Μόσχα,έμποροι)

32. Ιωάννης Κώνστας (πέριξ των Ιωαννίνων Σέρρες και Βιέννη, υπάλληλος και έμπορος)

33. Σταύρος Φόρος (Ιωάννινα, Ρωσία)

34. Δημήτριος Μέγγλας (Δραγάρι Ζαγορίου,Βλαχιά)

35. Νικόλαος και Κων/νος Τσιγαράς (Βραδέτο Ζαγορίου, Βεσσαραβία)

36. Χατζηλεόντιος Χρήστου (Αργυρόκαστρο, Τεργέστη)

37. Ζώτος Ντούρος (Πρεμετή, Βιέννη,έμπορος)

38. Παναγιώτης, Αναστάσιος, Λέων Μελάς (Ιωάννινα,10ετία 1730,Κων/πολη,Μόσχα,Νίζνα, έμποροι)

39. Ιωάννης Κονιτζιώτης (Κόνιτσα,Νίζνα, έμποροι)

40. Δημήτριος Σαϊτσής (Σκαμνέλι Ζαγορίου,Κισνόβι της Βεσσαραβίας,έμποροι)

41. Χριστόδουλος Κόνιαρης (Μονοδένδρι Ζαγορίου,Ισμαήλι Βλαχιάς,έμπορος)

42. Ζώης Καπλάνης (Γραμμένο Ιωαννίνων, περί το 1736,Μόσχα,έμπορος)

43. Ιωάννης Χριστοδούλου (Ιωάννινα, Κων/πολη,Βενετία, έμπορος)

44. Παναγιώτης Ζιούκας (Ιωάννινα,Βλαχιά,Νίζνα, έμπορος)

45. Γεώργιος και Αναστάσιος Γοργόλης (Κοβίλιανη Γραμμενοχωρίων,Μόσχα,έμποροι)

46. Κωνστάντιος Φιλίτης (Ζίτσα, μοναχός)

47. Γεώργιος Θεοφάνης (Πρέβεζα,έμπορος)

48. Νεόφυτος ιερομόναχος (Ιωάννινα)

49. Γρηγόριος Παλιουρίτης (Μπισδούνι –Ελεούσα, 1778)

50. Απόστολος Πετρινός (Τσεπέλοβο Ζαγορίου,Βλαχιά είχε ιδιόκτητο υποστατικό στην πόλη Τάπουλα)

51.Μπαλάνος Μάτζος (Τσεπέλοβο,Νίζνα,έμπορος)

52. Δημήτριος Γκαδέλος (Μέτσοβο,Μόσχα,έμπορος)

53. Αναστάσιος Δημητρίου (Νεγάδες Ζαγορίου,Γιάσι Μολδαβίας)

54. Δοσίθεος Φιλίτης (Πογδόριανη Κουρέντων, 1721,μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας)

55. Κων/νος Μπεζεργιάννης (Μπάγια Ζαγορίου,Βλαχιά,έμπορος)

56. Ιωάννης Μπούστρος (Γραμμένο,Μόσχα,Νίζνα,έμπορος)

57. Κων/νος Σερεμέτης (Μονοδένδρι,)

58. Ιωάννης Παλαιόβης (Δελβινάκι,Μόσχα,έμπορος)

59. Αναστάσιος Καραστάθης (Νεγάδες Ζαγορίου,Μολδαβία, Βεσσαραβία,έμπορος)

60. Νεόφυτος Δούκας (Σουδενά Ζαγορίου,1760, Λόγιος και Διδάσκαλος του Γένους)

61. Νικόλαος Βλαχούτσης (Αρτα)

62. Διονύσιος ιερομόναχος (Μονοδένδρι,Βλαχιά,Βιέννη, Τεργέστη)

63. Ιωάννης Βουβούκης (Ιωάννινα,Μόσχα,πραματευτής)

64. Μάνθος και Γεώργιος Ριζάρης (Μονοδένδρι Ζαγορίου -1764, 1769, Μόσχα, Νίζνα,Οδυσσό)

65. Παναγιώτης Τζουράκης (Πρέβεζα,ιερέας)

66. Γεώργιος Ι. Μετάξος (Ιωάννινα,Βουκουρέστι)

67. Αναστάσιος, Νικόλαος, Θεοδόσιος, Ζώης και Μιχαήλ Ζωσιμάς (Γραμμένο Ιωαννίνων, από 1754-1762, Νίζνα, Λιβόρνο, πραματευτάδες με εμπορεύματα της Κίνας) φωτ. 1, 2

68. Νούσιας Χρυσός (Ιωάννινα, γουναράς)

69. Δημήτριος Μπάλκος (Πρέβεζα)

70. Κων/νος Τολίκας (Συρράκο,Αρτα,έμπορος)

71. Αθανάσιος Κεφαλάς (Πρέβεζα,Κέρκυρα)

72. Γεώργιος Χατζηκώστας (Ιωάννινα, 1753,Κων/πολη, Μόσχα,εμπόριο ανταλλαγής πολύτιμων ειδών)

73. Χριστόδουλος Ευθυμίου (Ιωάννινα, 1776,Αρτα,Πρέβεζα)

74. Πριόβολος Νικόλαος (Πιστιανά Τζουμέρκων,1780)

75. Τριαντάφυλλος Δομπόλης (Κριτσούνιστα Κουρέντων,Ιωάννινα, Ρωσία, Πετρούπολη, έμπορος)

76. Κων/νος Φουρνίγκας (Μέτσοβο)

78. Μιχαήλ Νάζος (Μόλιστα Κόνιτσας, Βλαχία, έμπορος)

79. Παναγιώτης Παυλής (Ιωάννινα,Βλαχία,έμπορος)

80. Θεόδωρος Βραζέλης (Πρέβεζα, έμπορος)

81. Κολιογιώργου αδελφοί (Καλαρίτες,)

82. Κων/νος και Παύλος Πασχάλης (Καπέσοβο Ζαγορίου,περί 1770,Ρωσία,έμποροι)

83. Αναστάσιος Ζορδοβούλης (Πάπιγκο,βικογιατρός)

84. Τριαντάφυλλος Τσιομάγκας (Μέτσοβο, Μόσχα,έμπορος)

85. Νικόλαος Στουρνάρας (Μέτσοβο,1806,Λιβόρνο,Παρίσι,Αλεξάνδρεια,επιχειρηματίας)

86. Νικόλαος Γαλιλαίας (Φούρκα Κόνιτσας, έμπορος)

87. Δημήτριος Αθανασίου (Βήσσιανη Πωγωνίου,Βλαχία)

88. Κων/νος Γούναρης (Τσερβάρι Ζαγορίου, Γαλάτσι Βλαχίας,έμπορος)

89. Χρήστος Χαρισιάδης (Βούρμπιανη Κόνιτσας, Βουκουρέστι)

90. Ελισάβετ Καστρισόγια (Ιωάννινα, 1800, Βλαχία,Βουκουρέστι)

91.Ιωάννης και Δημήτριος Αναγνωστόπουλος (Σοποτσέλι –Δίλοφο Ζαγορίου, Βράϊλα Ρουμανίας)

92. Ευάγγελος Παπαγγέλης (Αλποχώρι –Μαντείο Δωδώνης,Βλαχιά)

93. Χατζή-Παύλος Δερέκας (Βελτσίστα Ιωαννίνων)

94. Ευστάθιος Λεοντίου (Ιωάννινα)

95. Δημήτριος Σκλιβανίτης (Σκλίβανη Ιωαννίνων, Βλαχιά,Βουκουρέστι)

96. Μιχαήλ Τοσίτσας ( Μέτσοβο, 1787, Αλεξάνδρεια Αιγύπτου) φωτογραφίες 1, 2

97. Νικόλαος Μακρής (Ιωάννινα)

98. Αγγελική Τσιολάκη (Νεγάδες Ζαγορίου,Βλαχιά)

99. Βασίλειος Μπίτσας (Γραμμένο Γραμμενοχωρίων,Βλαχία, Ιερολοχίτης,έμπορος)

100. Αγάπιος ιερομόναχος (Δραγουμή,ιερομόναχος στο Ιάσιο και στο Μονή Παλιουρής)

101. Αναστάσιος Μανάκης –Μιχάλογλου (Ανήλιο Μετσόβου,περί το 1790, Κων/πολη, Ρωσία, Μολδοβλαχία,έμπορος ζώων)

102. Ευάγγελος Ζάππας (Λάμποβο Β. Ηπείρου,1800,αγωνιστής Εθνέγερσης, Βλαχιά,, ενοικίαση μοναστηριακών κτημάτων,έμπορος)

103. Ανδρέας Ζαράλης (Σκαμνέλι Ζαγορίου)

104. Ιωάννης Σιακαμπένης (Φορτώσι Κατσανοχωρίων,Ιωάννινα, έμπορος)

105. Γεώργιος Χατζόπουλος (Φραγκάδες Ζαγορίου,Μολδαβία,έμπορος)

106. Μιχαήλ Παραμυθιώτης (Ιωάννινα, 1793)

107. Αλέξανδρος Μπαμπαγιώτης (Ιωάννινα, Ερμούπολη Σύρου,έμπορος)

108. Κων/νος Γεροστάθης (Κομπότι αρτας,1784,Κέρκυρα)

109. Κων/νος Κουρής (Ιωάννινα)

110. Γεώργιος Σταύρου (Ιωάννινα, 1787,Βιέννη,Γραμματέας του Γ. Κουντουριώτη,με την έλευση του Καπποδίστρια ήταν μέλος της Εθνικής Χρηματιστικής Τράπεζας του ελεγκτή του ελεγκτικού συνεδρίου και Οικονομίας,ιδρυτής της Εθνικής Τράπεζας)

111.Πέτρος Βορέλης ή Μπουρέλης (Ιωάννινα)

112. Ιωάννης Δούμας (Τσεπέλοβο Ζαγορίου,1787,Ισμαήλ, Οδυσσός,έμπορος)

113. Κων/νος Ζώτος (Ιωάννινα,Κισνόβι Βεσσαραβίας,έμπορος)

114. Ιωάννης Καρανάσιος (Τσεπέλοβοα Ζαγορίου,)

115. Αθανάσιος, Ιωάννης, Δημήτριος,Γεώργιος, Κυριακός και Σταύρος Λάππας (Ανω Δρόβιανη Β. Ηπείρου,έμποροι)

116. Αγγελική Μιγγούλη (Ιωάννινα, οικονόμος στον Μιχ. Παραμυθιώτη)

117. Στέφανος Μπότσιαρης (Μέτσοβο,Βράϊλα Βλαχίας)

118. Αλέξιος Πλακίδας (Κουκούλι Ζαγορίου,Βλαχιά,Οδυσσός, Σπαθάριος των Ηγεμόνων Βλαχίας)

119. Γεώργιος Σουλιώτης (Κορύτιανη Κατσανοχωρίων,έμπορος)

120. Νικόλαος Ζβίγγος(Ιωάννινα,μπακάλης)

121. Παρθένιος ηγούμενος (Μουκοβίνα Λάκκας Σουλίου, Αρχιμανδρίτης)

122. Βασίλειος Χρήστου (Μελιγγοί Ιωαννίνων,Βλαχιά)

123. Απόστολος Αρσάκης (Χοτόχοβα Πρεμετής Β. Ηπείρου,1792,Βιέννη,ιατρός, γραμματέας Ηγεμόνα,βουλευτής,υπουργός εξωτερικών, προσωρινός πρόεδρος του Υπουργ. Συμβουλίου της Ρουμανίας )

124. Ζαμπέτα Γκαβέτσα (Ιωάννινα)

125. Χατζή-Καλλίνικος ηγούμενος (Αν. Σουδενά Ζαγορίου, ηγούμενος)

126. Ιωάννης Λαμπρίδης (Αν. Σουδενά Ζαγορίου,1839, ιατρός,διάφορες πόλεις Ευρώπης)

127. Γκίκας Μπιτζίλης (Δρυμάδες,Ρωσία)

128. Γεώργιος Βίκας (Τσεπέλοβο Ζαγορίου, Οδυσσός,έμπορος)

129. Χρύσανθος Λιβύης (Δεμάτι Αν.Ζαγορίου,επίσκοπος Πενταπόλεως Λιβύης)

130. Ελένη και Ανδρέας Φαρδής (Μέτσοβο,Λαμία)

131. Αναστάσιος Γουδίνος (Ζίτσα,Βλαχιά, έμπορος,ενοικίαση μοναστηριακών κτημάτων)

132. Ιωάννης Κόντης (Βήσσιανη Πωγωνίου)

133. Χαρίσιος Εξαρχος (Τσερβάρι Ζαγορίου)

134. Σπυρίδων Ξυνός (Μόλιστα Κόνιτσας,Βλαχιά, ξενοδόχος)

135. Νικόλαος Μπινάκης (Σίδερη Φιλιατών)

136. Ιωάννης Πανταζής (Κ. Σουδενά Ζαγορίου)

137. Βασίλειος Σελελής (Ζίτσα,Γιούργεβο Βλαχίας)

138. Αναστάσιος Τσούφλης (Τσεπέλοβο,Βλαχία, Βεσσαραβία, Κισνόβι,πανδοχέας)

139. Αββακούμ Παπούλης (Νησί Ιωαννίνων,ιερομόναχος)

140. Δημήτριος Πολύχρονος (Τσεπέλοβο Ζαγορίου,βικογιατρός)

141. Σπύρος Δάσκας (Κοκκινόχωμα Γραμμενοχωρίων, Ιωάννινα, πανδοχέας)

142. Νικόλαος Χατζόπουλος (Δόλιανη)

143. Ιωάννης Βεϊτζινός (Βίτσα Ζαγορίου,Νίζνα Ρωσίας,Οδυσσός, έμπορος)

144. Χρηστάκης Ζωγράφος (Κεστοράτι Β. Ηπείρου,1820, Κων/πολη,Τραπεζικές εργασίες. Παρασημοφορήθηκε από τους τρείς τελευταίους σουλτάνους για τις υπηρεσίες του αυτές μέλος Εθν. Συμβουλίου, μέλος επιτροπής υπολογισμού Οθωμαν .Κυβέρνησης .Εκτισε : Ζωγράφειο Γυμνάσιο με Βιβλιοθήκη Κων/πολης, Ζωγράφειο Παρθεναγωγείο Κων/πολης, Ζωγράφειο Παρθεναγωγείο Κεστορατίου Β. Ηπείρου, Ζωγράφειο Παρθεναγωγείο Αρυγυροκάστρου Β. Ηπείρου )

145. Παύλος Παπαφίλος (Ιωάννινα,Πρέβεζα, Βλαχιά)

146. Ιωαννίκιος Πολύδωρος (Οστανίτσα Πωγωνίου,Βλαχιά)

147. Ανδρέας Χρυσοβιτσινός (Χρυσοβίτσα Μετσόβου)

148. Κων/νος Σταμέρωφ (Μέτσοβο, Ρωσία)

149. Ιωάννης Ρήγκας (Πράμαντα Τζουμέρκων,έμπορος)

150. Ανθιμος Τσάτσος (Πλησίβιτσα Φιλιατών,1832, ιεοροδιάκονος)

151. Γεώργιος Α. Αυγερινός (Πρέβεζα)

152. Χριστόδουλος Παπαστυλόπουλος (Δραγάρι Ζαγορίου,Βλαχία, έμπορος)

153. Δημήτριος Γ. Ρίζος (Κουκούλι Ζαγορίου,1805)

154. Σπυρίδων Πριμηκύρης (Αν. Σουδενά)

155. Γεώργιος και Σίμων Σίνας (καταγωγή από Μοσχόπολη, γεννήθηκαν στην Νύσσα Σερβίας 1783,1810,Βιέννη )

156. Ιωάννης Λούλης (Κοτόρτσι Κατσανοχωρίων, Μακεδονία,Ιωάννινα, εμπορικές και τραπεζικές εργασίες,γνωστή η ΣΤΟΑ ΛΟΥΛΗ στα Ιωάννινα,όπως μαρτυρεί η επιγραφή της)

157. Ζώης Μαρούλης (Ιωάννινα, Τριέστι,Κέρκυρα,έμπορος)

158. Δημήτριος Σαλαμάγκας (Ιωάννινα,έμπορος)

159. Γεώργιος Τσερεπάκας (Δραμεσιοί Ιωαννίνων)

160. Παναγιώτης Λαζαράς (Αν. Σουδενά, 1805, Κέρκυρα,Παρίσι,ιατροφιλόσοφος,)

161. Ευστάθιος Κωτούλης (Γρεβενίτι Ζαγορίου, Βλαχία,έμπορος)

162. Δημήτριος Κολιός (Κόνιτσα,1813, Δαρέστι Βλαχίας)

163. Παναγιώτης Ζέρβας (Μπουρντάρι Ζίτσας, Βλαχία)

164. Θεόδωρος και Γεώργιος Τούλης (Μέτσοβο, Αλεξάνδρεια Αιγύπτου)

165. Χρήστος Γεωργόπουλος ή Τσίτος (Καρίτσα Κουρεντοχωρίων)

166. Σωτήριος Κερασοβίτης (Πρέβεζα)

167. Δημήτριος Ι. Ζάκκας (Καλωτά Ζαγορίου,περί το 1845)

168. Παρασκευή Γοργόλη (Ιωάννινα,Μόσχα)

169. Δημήτριος Διαμάντη Δερδέκης (Κόνιτσα,Βουκουρέστι)

170. Χαρίσης Ζήκος ή Τσομπάνος (Βούρμπιανη Κόνιτσας,Αθήνα, κτηματίας)

171. Αθανάσιος Αθανασιάδης (Πρέβεζα, 1809)

172. Χρήστος Στεφανάκης (Δρεστενίκο Ζαγορίου)

173. Γεώργιος Τζούρογλου (Λισκοβέτσι Ζαγορίου, Βλαχία,κτηματίας)

174 . Αλέξιος Κανέτσιος (Φραγκάδες Ζαγορίου,Ρουμανία)

175. Αγγελική Παπάζογλου (Σκαμνέλι Ζαγορίου,Ιωάννινα)

176. Αναστάσιος Φιλίτης (Ζίτσα,Βλαχία)

177. Δημήτριος Φιλίτης (Ζίτσα,Ρουμανία, έμπορος)

178. Γεώργιος Βαβύρογλου (Λισκοβέτσι Ζαγορίου)

179. Ευθύμιος Θωμαϊδης (Αν. Ραβένια Πωγωνίου,1815,Βλαχία,έμπορος)

180. Δημήτριος Λιόντος (Ζίτσα, Ιωάννινα,κτηματίας)

181. Ιωάννης Λαμπριάδης ή Δάλλας (Αν. Σουδενά, περί το 1810,Βραϊλα Βλαχίας,έμπορος)

182. Διώχνω Δάσκα (Πάπιγκο)

183. Χρήστος Ξανθής Λάβδας (Σιοποτσέλι Ζαγορίου)

184. Κων/νος Ρόγκος (Δοβρά Ζαγορίου)

185. Αλέξιος Δημ. Μετσοβίτης (Μέτσοβο)

186. Ιωάννης Μπάγκας (Κοριτσά Β. Ηπείρου,1814,Αλεξάνδρεα,ράφτης, επιστάτης, ενοικιαστής μεγάλων κτημάτων)

187.Αναστάσιος Διαμ. Σταυρίδης (Αν. Σουδενά)

188. Παναγιώτης Γιαννοπλάτης (Μελιγγοί Ιωαννίνων,Ρουμανία)

189. Αικατ. Λαζ. Δημητρίου

190. Χαριτίνη Τσιγκίρτου (Ιωάννινα,Βλαχία)

191. Κυριάκος Μανίκας (Στολοβό Ζαγορίου)

192. Αγαθή Βασσακοπούλου (Φραγκάδες Ζαγορίου, Βλαχία)

193. Αντώνιος Νέτης (Σαρακινίστα Αργυροκάστρου)

194. Γεώργιος Σύλλαβος (Τζιοντίλα)

195. Ελένη Ι.Τζοβάννου (Αν. Σουδενά Ζαγορίου)

196. Κων/νος Ζάππας (Λάμποβο Β. Ηπείρου,1814 Βλαχία,έμπορος,ενοικίαση αγροκτημάτων)

197. Κων/νος Βάγιας (Δελβινάκι Πωγωνίου,Φούλγκο Βλαχίας, έμπορος)

198. Αναστάσιος Λιάκτσε Αβραμίδης (Κοριτσά Β. Ηπείρου,Βλαχία,έμπορος)

199. Λουκάς Κότσιος (Λάμποβο Β. Ηπείρου,1819,Ρουμανία,έμπορος)

200. Νικόλαος Μαντελόπουλος (Λοζέτσι-Ελληνικό Κατσανοχωρίων, Ρουμανία)

201. Σπυρίδων Τσέλιος (Γλήνα Δρόπολης)

202. Κων/νος Μέντζιος (Βήσσιανη Πωγωνίου Κων/πολη,φούρναρης)

203. Ιωάννης Τριανταφύλλης (Μαργαρίτι Θεσπρωτίας)

204. Θωμάς και Γεώργιος Αδάμ (Κοριτσά Β. Ηπείρου,Αίγυπτος)

205. Ηλίας Χαρίτος (Νίβανη Αργυροκάστρου,Ιωάννινα,Νομικός, και Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ιωαννίνων).

206. Νικόλαος και Χριστόδουλος Ράμμος (Τσερβάρι Ζαγορίου)

207. Σπυρίδων Μπότσιαρης (Πλησίβιστα Φιλιατών)

208. Δημήτριος Ζιτσαίος (Ζίτσα,1811,Παρίσι,Βουκουρέστι, ιατρός)

209. Ευστάθιος Βανακούλης (Νεγάδες Ζαγορίου,Βράϊλα Ρουμανίας,αρτοποιός)

210. Γεώργιος Αβέρωφ (Μέτσοβο, 1815, Αίγυπτος)

211. Βασίλειος Χρ. Εξαρχος (Σταρίτσανη Κόνιτσας,παντοπώλης)

212. Αχιλλέας Γεροκωστόπουλος (Πάτερο Κατσαναχωρίων, 1850, δικηγόρος και υπουργός παιδείας από 1890-1892 )

213. Κων/νος Παντοσίτης (Τσερβάρι Ζαγορίου,Σερβία)

214. Ρωξάνδρα Βάγια (Ιωάννινα,οικοκυρά)

215. Σταθάκης Λούκας (Πρεμετή Β. Ηπείρου,Κάϊρο)

216. Παρασκευή Τσόλη (Μελιγγοί Ιωαννίνων)

217. Ιωάννης Κ. Παπαθανασίου (Φορτόστι Κατσανοχωρίων,Καρβασαρά,έμπορος)

218. Κων/νος Φάρος (Νίστορα Κατσανοχωρίων,έμπορος)

219. Παναγιώτης Ιωαννίδης Παπαχρήστου (Λοζέτσι –Ελληνικό Κατσανοχωρίων,Ιωάννινα)

220. Νικόλαος Βράγκαλης (Βήσσιανη Πωγωνίου,1848,Κων/πολη,Αθήνα,Βιομήχανος αλευροποϊίας, αρτοποϊίας)

221. Ιωάννης Δήμας (Χιμάρα Β. Ηπείρου, Μανσούρα Αιγύπτου, έμπορος)

222. Αναστάσιος Θεόπιστος (Περάτι Γραμμενοχωρίων,Αιτωλικό,έμπορος)

223. Πέτρος Πράτσικας (Δρόβιανη Β. Ηπείρου, Αίγυπτος,έμπορος)

224.Αναστάσιος Αθ. Γούσγουνας (Κόνιτσα, παντοπώλης)

225. Αναστάσιος Δ. Ιλαρίδης (Βήσσιανη Πωγωνίου,Κων/πολη,έμπορος)

226. Μαρία Βλάχα (Μέτσοβο,οικοκυρά)

227. Γρηγόριος Ζέϊνος (Λιτονιάβιστα Κόνιτσας, ηγούμενος)

228. Δημήτριος Μπαλδούμας (Ιωάννινα)

229. Διομήδης Σιμιτέλος (Μονοδένδρι Ζαγορίου, Μεσολόγγι, έμπορος)

230. Μαρία Μάνου (Νεγάδες Ζαγορίου,Βουκουρέστι)

231. Νικόδημος Δημητρίου (Ραδοτόβι Ιωαννίνων,ιερομόναχος και αρχιμανδρίτης)

232. Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος -Ανάγνος (Πάπιγκο,1837, δάσκαλος στο ινστιτούτο τυφλών Πέρκινς Βοστώνης και παγκόσμιας φήμης τυφλολόγος,Διευθυντής του ινστιτούτου αυτού)

233. Σπυρίδων Μπαλτατζής (Συρράκο Ιωαννίνων)

234. Κων/νος Δ.Γελέκης (Μακρίνο Ζαγορίου)

235. Φωτεινή Μπίτζινου (Ιωάννινα)

236. Θεοδωρούλα Πολίτου

237. Θεόδωρος Στράτης (Ιωάννινα)

238. Κων/νος Αθανασίου (Στολοβό Ζαγορίου)

239. Μιχαήλ Βλάχος (Βήσσιανη Πωγωνίου)

240. Αλκιβιάδης Καστρινός (Ιωάννινα)

241. Απόστολος Α.Ρίζος (Συρράκο Ιωαννίνων)

242. Δημήτριος Ζέρβας (Σέλτση Αργυροκάστρου Β. Ηπείρου,Κων/πολη,έμπορος)

243. Θεοχάρης Παπάζογλου (Δοβρά Ζαγορίου,Κων/πολη,Ορτάκιοϊ της Ανατ. Θράκης)

244. Αντώνιος Γ. Σούρλας (Πυρσόγιαννης Κόνιτσας,Κων/πολη,έμπορος)

245. Σπύρος Π. Πεκλαρίδης (Τσαραπλανά Πωγωνίου,Βλαχία)

246. Γεώργιος Καλτσουνίδης ή Καλτσούνης (Βήσσιανη Πωγωνίου,Κων/πολη,φούρναρης)

247. Λουκάς Ν. Κόντης (Βήσσιανη Πωγωνίου,Αθήνα,Βιομήχανος –χημικός)

248. Ζήσης Καραπάνος (Ιωάννινα,Βουκουρέστι)

249. Στέφανος Στρούμπος και Γεώργιος Στρούμπος (Κουκούλι Ζαγορίου,Ιωάννινα,Κέρκυρα)

250. Πλάτων Πετρίδης (Νούκοβο Αργυροκάστρου, Αγγλία,διερμηνέας,μεταφραστής, Γραμματέας της Ιόνιας Γερουσίας)

251. Παν. Δήμου (Αργυρόκαστρο Β. Ηπείρου)

252. Αλέξ. Μονοδήμος (Αργυρόκαστρο Β. Ηπείρου)

253. Αλεξ. Γκέργκης (Αργυρόκαστρο Β. Ηπείρου)

254.Νάσιος Δημούλης (Παλάσσα Χιμάρας Β. Ηπείρου)

254. Κων. Κουσνέτση (Χιμάρα Β. Ηπείρου)

255. Δημ. Τζιαφέρη (Δρόβιανη Β. Ηπείρου)

256. Δημήτρης Τζίκας (Κορυτσά Β. Ηπείρου)

257. Πέτρος Παπαδόπουλος (Κουσιοβίτσα Αργυροκάστρου Β. Ηπείρου)

258. Θεοχ. Ν. Πέππες (Χιμάρα Β. Ηπείρου)

259.Γρηγόρης Δρόσος (Δρόβιανη Β. Ηπείρου)

260. Νικόλαος Τσιάμης (Χιμάρα Β. Ηπείρου)

261. Γεώργιος Λέζος (Κ. Λεσινίτσα Β. Ηπείρου)

262. Χρήστος Μιχόπουλος (Καλωτά Ζαγορίου)

263 . Δημήτριος Λίνος (Σκαμνέλι Ζαγορίου Πειραιάς, εργοστασιάρχης)

264. Αστρινός Σαγιάννος και Γεώργιος Σιαγιάννος (Σκαμνέλι Ζαγορίου)

265. Ελένη Πριμικύρη (Α. Σουδενά Ζαγορίου)

266. Αθ. Μίσιογλου (Α. Βίτσα Ζαγορίου)

267. Χρ. Κοροσάνη (Στολοβο)

268. Νικόλαος Χρόνης (Μακρίνο Ζαγορίου)

269. Χριστόδουλος Καφασίδης (Μακρίνο Ζαγορίου)

270. Νικόλαο Σακελλαρίδη (Ζαγόρι)

271. Κώστας Μαλάμης (Ζαγόρι)

272. Δημήτριος Λούπας (Παλιοσέλι Κόνιτσας)

273. Γιάννης Τζιμοράγκας και Στέργιος Τζιμοράγκας (Φούρκα Κόνιτσας)

274. Αναστάσιος Καλός (Πρέβεζα)

275. Μαρία Σκέφερη (Πρέβεζα)

276. Θ. Μπαρωνάκης (Πρέβεζα)

277. Ιγνάτιος Βέμος (Πρέβεζα)

278. Κωνσταντίνος –Ηρακλής Βασιάδης (Δελβινάκι,1821,Κων/πολη)

279. Απόστολος Γκέγκης (Πάπιγκο Ζαγορίου, Βλαχία)

280. Γεώργιος Κονεμένος βέης (Πρέβεζα,1798)

281. Χρήστος Σονδώρης (Συρράκο)

282. Νικόλαος Βογυάρος (Καλαρίτες, Αρτα,έμπορος)

283. Σπύρος Αλεξίου (Κρετσούνιστα Κουρέντων)

284. Γιαννάκης Σάββας πασιάς (Ιωάννινα,1830)

285. Ανθιμος Βανάκος (Μακρίνο Ζαγορίου, έμπορος)

286. Χριστόδουλος Κωνσταντίνου (Λάβδανη Πωγωνίου,Κων/πολη,πλανόδιος πωλητής βιβλίων)

287. Αγγελής Στεργίου (Ιωάννινα)

288. Βασίλειος Πετράκης (Διπαλίτσα Πωγωνίου,1834)

289. Απόστολος Ζωϊτσης (Βήσσιανη Πωγωνίου)

290. Αριστοτέλης Πράτσικας (Δρόβιανη Β. Ηπείρου,Αλεξάνδρεια)

291. Θεόδωρος Στράτης ή Πλέσιος (Πλισίβιτσα Φιλιατών,έμπορος)

292. Μάρκος Φωτιάδης (Κοπάνη Ιωαννίνων,Πλοέστι Ρουμανίας)

293. Νικ. Νικόπουλος (Δελβινάκι)

294. Κων/νος Φρεαρίτης (Ραψέοι Τσαρκοβίστας,1819)

295. Κώστας Ι. Μπίμπης (Λοζέτσι)

296. Χριστόδουλος Παπουτσόπουλος (Λισκοβέτσι Ζαγορίου,Πριάβι Μακεδονίας)

297. Κ. Λιούμας (Αρτσίστα Ζαγορίου)

298. Δημήτρης Πασχάλης (Αρτσίστα Ζαγορίου)

299. Σοφία Σπ. Τοπάλη (Συρράκο)

300. Ιωάννης Στεφάνου

301.Πέτρος Σκουμπουρδής (Κόνιτσα,Αχινός Λαμίας, μεγαλοκτηματίας)
302. Αλέξης Μηλιόπουλος (Ιωάννινα,Λαμία,έμπορος)

303. Χρήστος Γαλίτσης (Τεριάχι Πωγωνίου, Κων/πολη, έμπορος)

304. Ηρακλής Δούρος (Κορυτσά Β. Ηπείρου)

305. Π. Χαροκόπος (Ζαγόρι)

Ηπειρώτες Eυεργέτες από την απελευθέρωση και μετέπειτα

306. Αικατερίνη Γκόβελα (Ιωάννινα)

307. Δημήτρης Ιωαννόπουλος (Πάπιγκο Ζαγορίου,Σερβία)

308. Δημήτης Παναγιωτέσκος (Πάπιγκο Ζαγορίου)

309. Κώστας ΣΤεφ. Παπαδόπουλος (Αρίζα Λεσκοβικιού)

310. Φίλιππος και Μάρκος Δ. Φιλίππου (γεν.Κάϊρο,καταγ. Πρεμετή,Καϊρο,ιατρός)

311. Μάνθος Βελογιάννης (Α. Βίτσα Ζαγορίου,1840, Βελιγράδι, επιχειρηματίας)

312. Χρήστος Αθανασιάδης (Λεσινίτσα Ζαγορίου,1836)

313. Δημήτρης Κυπριώτης (Ιωάννινα)

314. Αγγελική Κοντοτόλη (Ιωάννινα)

315.Αποστόλης Σολωμός (Τσερβάρι Ζαγορίου Βράνια Σερβίας, ξενοδόχος)

316. Κώστας Ιωαννίδης ή Καρακαντάς

317. Νικόλαος Γύρας (Ζίτσα,1845,έμπορος)

318. Νικ. Γ.Ξυλάνης (Ζίτσα,1845, σχολάρχης)

319. Αναστ. Κ. Γάγαλης (Ζίτσα,Βλαχία,γαιοκτήμονας)

320. Γεώργιος Στεργίου (Ζίτσα,187, γυμνασιάρχης)

321. Ευφροσύνη Σακελλαρίου (Βραδέτο Ζαγορίου, οικοκυρά)

322. Γ. Πραμαντιώτης (Πράμαντα Ιωαννίνων, ενοικιαστής αγοράς σφαγείων)

323. Θρασύβουλος Καστρινός (Νεγάδες Ζαγορίου,1852,Βράϊλα Ρουμανίας, γιατρός)

324. Γιάννης Λόντος (Ιωάννινα,καθηγητής Φιλόγογος)

325. Δημήτριος Κίγκος (Ιωάννινα –Δικηγόρος)

326. Βασίλης Γκότσης (Α. Σοδενά Ζαγορίου, αρτοποιός)

327. Γιάννης Γεννάδιος (Δολιανά,1844, διπλωμάτης)

328. Ευδοκία ή Δούκω Τζωαννοπούλου (Μέτσοβο,οικοκυρά .Γνωστή ως Βασιλαρχόντισσα από την απαγωγή της την 27-7-1884 από τους Σαρακατσαναίους λήσταρχους Θύμιο Γάκη και Τάκη Βαγγέλη .Την άρπαξαν μαζί με τη φίλη της Λενιούσιω και για αντάλλαγμα ζητούσαν τα κιλά τους για μεν την Δούκω σε χρυσάφι,για δε την Λενιούσω σε ασήμι .Τελικά μετά από 15 μέρες πήραν ως λίτρα 10.000 χρυσές λίρες .Το γνωστό δημοτικό τραγούδι ‘’Βασιλαρχόντισσα’’ αναφέρεται στο πραγματικό αυτό γεγονός )

329. Νίκος Χαρισιάδης (Βούρμπιανη,1847,δικηγόρος)

330. Αναστάσης ή Σιούλας Βενέτης (Ιωάννινα,εμποροβυρσοδέψης)

331. Σεβαστή συς. Παν. Γεροκωστόπουλου

332. Γιακουμίνα Πατρινού (Ιωάννινα)

333. Ανδρέας Τζιαβέλας (Ιωάννινα)

334. Παναγιώτης Καρέτσος (Λάβδανη Πωγωνίου,αρτεργάτης –φούρναρης)

335. Στέφανος Χατζής (Ιωάννινα, 1855,Ιωάννινα, ιατρός)

336. Νίκος Κουκουμπάνης (Μέτσοβο, 187, δικηγόρος)

337. Ειρήνη Κόντη (Ιωάννινα,οικοκυρά)

338. Δημήτρης Χρηστίδης (Ιωάννινα 1871,Μηχανικός)

339. Κώστας Ζιαμπής (Τζιουντίλα)

340. Νίκος Εμμανουήλ (Ζίτσα,1860, Γαλλία, Ιωάννινα,Δασολόγος)

341. Αννέτα Τσιανάκας (Ιωάννινα, οικοκυρά)

342. Κώστα Δόνος (Α. Σοδενά, 1850, έμπορος)

343. Ελένη Ζωγράφου (Αθήνα, Αυστρία,1874)

344. Στάθης Πασχάλης (Μπούλτζη Ζαγορίου,1862,Φιλόλογος- Σχολάρχης)

345. Δημήτρης Βαταβάλης (Ιωάννινα,Κων/πολη, έμπορος)

346. Πέτρος Παπακώστας (Πέτρα Αν. Ζαγορίου)

347.Βικτωρία Αποστολίδη (Ιωάννινα,οικοκυρά)

348.Πολυξένη Μολυβάδα (Ιωάννινα,1878,Δασκάλα)

349. Δημήτριος Μέκκιος (Ιωάννινα,Αθήνα, Τραπεζικές εργασίες)

350. Απόστολος Γκωλέτσης (Δοβρά –Ασπράγγελοι Ζαγορίου,1852,Βουλγαρία,έμπορος)

351.Σωτήρης Πράσσος (Ζίτσα,Ξενοδόχος)

352. Γιάννης Παπακώστας –Τζών Κώστας (Λιά Φιλιατών,1868, επιστάτης σε σιδηροδρόμους, εθελοντής στις τάξεις των Μπόερς στο Γιοχάνεσμπουργκ κατά των Αγγλων .αιχμαλωτίζεται και μεταφέρεται στην Κεϋλάνη, καφετζής .Το 1911 κατατάσσεται ως στρατιώτης κοντά στον Σπυρομήλιο και για της υπηρεσίες του αυτές παρασημοφορείται από την Ελληνική Κυβέρνηση)

353. Φίλιππος Μήτσης (Σαντοβίτσα Κουρέντων,αγρότης)

354. Χρήστος Λαϊνάς (Πέτρα Αν. Ζαγορίου,Γερμανία,Μηχανικός)

355. Σωτήρης Βούλγαρης (Παραμυθιά,1857,ο πατέρας του ήταν από τους Καλλαρύτες . Είναι ο γνωστός-διάσημος χρυσοχόος της Via Condoti αρ. 8-10 της Ρώμης καθώς ίδρυσε ένα από τα διασημότερα κοσμηματοπωλεία του κόσμου με το ιακριτικό τίτλο ‘’BULGARI’’)

356. Παρθένιος Βαρδάκς (Ιωάννινα,1860,ιεορδιάκονος)

357. Βασίλης Βασιλάς (Πάργα,1850,έμπορος)

358. Γεώργιος Βελιαρούτης (Γραμμένο Ιωαννίνων,1856, χανιτζής, έμπορος)

359. Μιχάλης Παλάσκας (Ιωάννινα,καθηγητής Φιλόλογος)

360. Θεμιστοκλής Ρίγγας (Παραμυθιά,1878,καταγωγή οικ. από Πράμαντα)

361. Φίλιππος Βριζόπουλος ( Κ. Βίτσα Ζαγορίου,αρτεργάτης,εργοστασιάρχης γαλέτας και μπισκότων .Τα μηχανήματα του εργοστασίου του ήταν δικής του επινόησης .Τα προϊόντα του ήταν μοναδικά σε ποιότητα και τιμήθηκε γι΄αυτό με χρυσό μετάλλιο)

362. Αρίστιππος Κουσίδης (Τσεπέλοβο,1868,Γερμανία, Γαλλία,Αίγυπτος,Μηχανικός)

363. Απόστολος Λ. Λεοντάρης (Αρτα,έμπορος ψιλικών)

364. Κώστας Τσούβαλος (Λίστα Φιλιατών,1884,αρτοποιός)

364. Χαράλαμπος Λώλης (Ζαραβίνα Πωγωνίου)

365. Γιάννης Παππάς (Βελτσίστα,Αμερική,έμπορος)

366. Μίχος Κατσιώνης ή Ζαφειρόπουλος (Δελβινακόπολο,χαλκουργός)

367. Δημήτρω Τζιμογιάννη (Πρωτόπαππα)

368. Πηνελόπη Αθ. Τρικαλινού (Ιωάννινα,οικοκυρά)

369. Αικατερίνη Γοργόλη (Κοβίλιανη Γραμμενοχωρίων)

370. Κώστας Μουμούδης (Ιωάννινα, έμπορος)

371. Βασιλάκης Πυρσινέλλας (Ιωάννινα, 1878,Νομικός,διδάκτωρ Νομικής ΣΧ. Παν. Αθηνών)

372. Νίκος Πίχτος (Μέτσοβο, 1860,Νομικός)

373. Κώστας Βαρνάβας (Καλωτά Ζαγορίου, 1875,Κασαμπά Μ.Ασίας,αρτοποιός,)

374. Γιώργος Μιζάρας (Γραμμένο Γραμμενοχωρίων, 1876,έμπορος σανών)

375. Φίλιππας και Γιώργος Περάτης (Πέραμα,1860,έμποροι)

376. Θόδωρος Μέξης (Λάμποβο Β .Ηπείρου,ιατρός)

377. Απόστολος Λεονταρής (Αρτα,)

378. Ειρήνη Σταλήμερου (Αρτα, οικοκυρά)

379. Νικόλαος Ευαγγελίδης (Ιωάννινα, 1876, Πατριάρχης Αλεξάνδρειας)

380. Γιώργος Ματσόπουλος (Τζιοντήλα ,ιατρός)

Ηπειρώτες Eυεργέτες από το 1940-1974

381. Γιώργος Μουλαϊμίδης (Κ.Σουδενά,1893, δικηγόρος, βουλευτής Λαϊκού Κόμματος)

382.Παναγιώτης Τζανέτος (Αρτα)

383.Γιώργος Β. Καλαμπόκας (Γηρομέρι Φιλιατών)

384. Κώστας Χαντζαρόπουλος (Μεσοβούνι Ζαγορίου, 1875, Ζαχαροπλάστης)

385. Νικόλαος Τατσιράμος (Ιωάννινα,Κων/πολη, Αίγυπτος,έμπορος)

386. Κατερίνη Σιαγκούνη (Ιωάννινα)

387. Κατερίνη Γεωργ. Μαϊδάτση (Ιωάννινα,οικοκυρά)

388. Βασιλική Καλτσούνη (Λιτονιάβιστα Κόνιτσας)

389.Γιώργος Σταμάτης (Κούρεντα, 1855,βαμβακέμπορος)

390. Βασίλης Παπαγιάννης (Τσερνέσι Ζαγορίου,Βλαχία, Αμερική)

391. Τάσος Μαρτσόπουλος (Τσερνέσι Ζαγορίου)

392. Γιώργος Κουτσονίκας (Σχωρέτσιανα Τζουμέρκων, ξενοδοχοϋπάλληλος)

393. Κωστής και Στέφανος Στεφάνου (Τζιουντίλα ,1864 και 1868, Φιλαδέλφεια Αμερικής . Κατασκευάζουν τα πρώτα τσιγάρα με τη φίρμα ‘’Ραμσής ο Β’ και στήνουν τη βιομηχανία τους)

394. Νίκος Τριανταφύλλου (Κ. Ξέχωρο Φιλιαττών,1867,ξενοδόχος)

395. Χριστόδουλος Κων/νου (Μικρή Γότιστα,έμπορος ποτών)

396. Νικόλαος Οικονόμου (Νίβιτσα Δέλβινου Β. Ηπείρου, κάτοικος Ιωαννίνων,καφεπώλης)

397. Φωκίων Ράδος (Γραμμένο Ιωαννίνων,,γεν. Ιωάννινα,1873, Ιατρός)

398. Ιουλία Αράπη (Ιωάννινα,1875)

399. Μιχαήλ Τοσίτσα Αβέρωφ,βαρώνος (Λιβόρνο Ιταλίας καταγ. από Μέτσοβο, 1822)

400. Γιώργος Μπούντας (Συρράκο,επιχειρηματίας)

401. Γεώργιος και Αλέξανδρος Ζάρρας (Αρτα)

402. Γιώργος Μπαλακώστας (Γραμμένο,1872,ταβερνιάρης)

403. Αικατερίνη ή Κατίγκω Χατζή (Ιωάννινα)

404. Θεοχάρης Ζηκίδης (Γεωργάνοι Ιωαννίνων, 1892,διευθυντής εστιατορίου . Κληροδότησε στο χωριό του οικόπεδο 3 στρεμ. στο κέντρο των Ιωαννίνων, το οποίο στη συνέχεια απαλλοτριώθηκε υπέρ του ειδικού Ταμείου Δικ. Μεγάρου Ιωαννίνων αντί 2.700.000 δρχ, όπου χτίστηκε και το Δικαστικό Μέγαρο Ιωαννίνων)

405. Βασίλης Κουρεμένος (Μπουλιαράτι Αργυροκάστου Β. Ηπείρου,1875,Αρχιτέκτονας)

406. Περικλής Βιζουκίδης (γεν. στην Κων/πολη και καταγ. από το Χλωμό Πωγωνίου , 1879,Νομικός)

407. Χρήστος Πράτσικας (Δρόβιανη,Β. Ηπείρου,1888,καθηγητής)

408. Νικόλαος Τσέκας (Κόνιτσα)

409. Στέργιος Σακκελαρίδης (Περιβόλι Πίνδου,1870,εστιάτορας)

410. Δημήτριος Ευθυμίου ή Παππάς (Δεμάτι Αν. Ζαγορίου,1882,Μητροπολίτης Ιωαννίνων)

411. Γιώργος Ιωάννου (Γρατσανά Λάκκας Σουλίου,δερματέμπορος)

412. Γιάννης Μυλωνάς (Β. Ηίπειρος, χημικός,εφοπλιστής)

413. Μίχος Παπακώστας (Σιταριά,εμποροβιομήχανος)

414. Κώστας Μπλίντα (Σιταριά)

415. Βασίλης Μπονόβας (Σιταριά)

416. Μιχάλης Τσόκας (Δολιανά)

417. Γιώργος Βηλαράς (Ιωάννινα,1881, ιατρός)

418. Αλέξης Μούτσιος (Τσαραπλανά Πωγωνίου,)

419. Χαρίλαος Ζωίδης (Δολό Πωγωνίου,οφθαλμίατρος)

420. Γιώργος Μούτσιος (Δολό Πωγωνίου)

421. Κώστας Βάρφης (Χειμάρα Β. Ηπείρου,εστιάτορας)

422. Αλέξης Τράντας (Βούρμπιανη Κόνιτσας,1867,Ιατρός)

423. Χρήστος Πάτσης (Πυρσόγιαννη Κόνιτσας,εστιάτορας

424. Ευάγγελος Αντωνιάδης (Τσερκοβίστα Κουρέντων,1882, Καθηγητής Ιστορίας Πανεπιστ. Αθηνών )

425. Βασίλης Κούσης (Ιωάννινα, επιχειρηματίας)

426. Τιτίκα Ασβεστά (Ιωάννινα)

427. Αλέξανδρος Πάλλης (Βομβάη,1883,διδάκτωρ Πανεπ. Οξφόρδης,Πολιτικές επιστήμες )

428. Σπύρος Κόντος (Μοσπίνα Γραμμενοχωρίων,επιχειρηματίας)

429. Κώστας Κάτσαρης (Καλέντζι Κατσανοχωρίων,1880, έμπορος)

430. Βασίλης Κρυστάλλης (Συρράκο, 1891, αξιωματικός πυροβολικού)

431. Γιώργος Κατσέλης (Βραστοβά συνοικ. Λάβδανης Πωγωνίου, αρτοποιός)

432. Σπύρος Σίμος (Λάβδανη Πωγωνίου,1868,δημοσιογράφος)

433. Σπύρος Τζώρτσης (Λιβιάχοβο Λάκκας Σουλίου)

434. Προκόπης Τσιμάνης (Αρτσίστα Ζαγορίου)

435. Κώστας Ιωαννίδης (Ιωάννινα,1907,χρυσοχόος)

436. Νίκος Γιαννής (Βίτσα Ζαγορίου,1898,δάσκαλος)

437. Μ. Πολ. Παλαιός ή Παλαιόπουλος (Σιοποτσέλι Ζαγορίου)

438. Ευθαλία Α. Σούρλα (Πυρσόγιαννη Κόνιτσας)

439. Πέτρος Μπέμπης (Τσαμαντά,1880,ιατρός)

440. Χάρης Πάτσης (Θεσπρωτικό,1913,δάσκαλος)

441. Θανάσης Δέσκας (Πάργα,1896,επιχειρηματίας)

442. Γιώργος Ικκος (Συρράκο, 1893,δάσκαλος)

443. Περικλής Δημητρίου (Δραμεσιοί Δωδώνης,1909,δάσκαλος)

444. Θανάσης Τράκης (Αν. Ραβένια)

445. Σπύρος Αποστόλου (Δελβινάκι)

446. Ανδρέας Μελάς (Πεστά, εργολάβος)

447. Γιάννης Σιόντης (Χουλιαράδες,μηχανικός)

448. Βασίλειςο Οικονόμου (Βρυσούλα Φιλιαττών)

449. Φώτιος Σιώζος (Βρυσούλα Φιλιαττών)

450. Βλαδίμηρος Λαζαρίδης (Ιωάννινα,1895, τραπεζικός υπάλληλος,είναι ο μόνος που σώθηκε προσποιούμενος το νεκρό, κατά τη ληστεία των Ρεντζαίων που συντάραξε το Πανελλήνιο )

451. Αγγελική Αθανασούλα (Ιωάννινα,1880,σύζυγος Χαρτοβιομηχάνου της Σμύρνης, τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την φιλανθρωπική της δράση)

452. Νίκος Γεωργιάδης (Α. Σουδενά, 1879,Τραπεζικός υπάλληλος)

453. Θανάσης Τσεκούρας (Ιωάννινα,1833, ωρολογάς)

454. Σταύρος Σεχόπουλος (Τσαραπλανά Πωγωνίου,Ζωέμπορος)

455. Παντελεήμων Αργυροκάστρου (Κοριτσά,1890, Μητροπολίτης Αργυροκάστρου)

456. Πάνος Τσελίκης (Κόντσικα Γραμμενοχωρίων,1881, πολυκτήμονας)

457. Γιώργος Παππάς (Δραμεσιοί Δωδώνης)

458. Γιάννης Πετρίδης (Γρεβενίτι)

459. Γιάννης Τισανάκης (Γρεβενίτι)

460.Χρήστος Δαγόπουλος (ΤσεπέλοβοΖαγορίου,ζαχαροπλάστης,επιχειρηματίας, τραπεζίτης)

461. Δημήτρης Σίκλας (Βράβορη Γραμμενοχωρίων,1889,έμπορος)

462. Ευαγγελία Καραπάνου (Αρτα, ιδιωτική υπάλληλος)

463. Κων/νος Καραπάνος (Αρτα)

464.Δημήτρης Παπαπέτρος ή Τζίμ Πάππας (Κοβίλιανη Γραμμενοχωρίων,1895,επιχειρηματίας)

465. Μέτος Λάγιας (Φιλιάτι, έμπορος πολύτιμων λίθων)

466. Σεραφείμ Σεραφείμογλου (Δενζιλί Μ. Ασίας και διέμενε στα Ιωάννινα,αυτοκινητιστής)

467. Δημήτρης Νικολόπουλος (Καθηγητής Γαλλικών)

468. Βαγγέλης Κ. Αγγελίδης (Ιωάννινα, έμπορος)

469. Κώστας Παπαζήσης

470. Ευγενία Σίσκου

471. Γιώργος Παντούλας (Δραγοβέτσι Λάκκας Σουλίου)

472. Χριστόδουλος Παππάς (Κοσμηρά,1886,δάσκαλος)

473. Βασίλης Καξίρας (Κοσμηρά, 1929, επιχειρηματίας)

474. Γιώργος Λαμπρίδης (Σοποτσέλι Ζαγορίου, 1885)

475. Βαγγέλης Κωτσίδας (Πλησίβιτσα Φιλιατών,1900, γνωστός βιομήχανος αρτοσκευσμάτων στην Αμερική)

476. Θεόδωρος και Πέτρος Στολάκης (Τσαμαντά)

477. Φώτης Σιούτης ή Φρεντ Πάπας (Κεραμίτσα,έμπορος ψιλικών και φαρμάκων)

478. Βασίλης Πλιάτσικας (Τεριάχι Πωγωνίου,ασφαλιστής)

479. Νίκος Διαμαντόπουλος (Δολό Πωγωνίου)

480. Αγγελική Μπάλκου (Πρέβεζα,1881,οικονόμος του μεγαλοευεργέτη Γ. Αθανασάκη)

481. Σπύρος Δούβλης (Α. Σουδενά, 1888)

482. Σωτήρης Παπαθανασίου (Ραφταναίοι, 1891,καπνέμπορος)

483. Ζωή Μπόγκα (Κων/πολη,καταγ. Ιωάννινα, οικοκυρά)

484. Νίκος Τσελεπής (Δελβινάκι, 1882, ζωέμπορος)

485. Χρυσόστομος Λαμπρίδης (Βλαχώρι Παραμυθιάς)

486. Δημήτριος Κοράκης (Παλιοχώρι Συρράκου,1888,έμπορος)

487. Γιώργος Μιχαηλίδης (Σωποτσέλι Ζαγορίου, 1906,ιατρός)

488. Στέλιος Τσιγκούλης (Κάντσικο Κόνιτσας)

489. Βασίλης Δεσπότη (Ιωάννινα)

490. Θεόδωρος Κοτσώνης (Κάτω Ζάλογγο,)

491. Αριστείδης Πάντος (Βάρφανη Θεσπρωτίας)

492. Λευτέρης Καλογιάννης (Χουλιαράδες, πολ. μηχανικός, επιχειρηματίας,βουλευτής)

Β-δ : Ηπειρώτες Eυεργέτες από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας έως 1989

493. Πέτρος Κόκκορος (Κουκούλι Ζαγορίου,1900,Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)

494. Βιολέτα Βίμπλη (Κοριτσά Β. Ηπείρου, 1902,οικοκυρά)

495. Αμαλία Χατζή (Κ. Σουδενά, Καθηγήτρια)

496. Αναστασία Θεοπίστου (Ιωάννινα)

497. Μαριγώ Σεπετά (Ιωάννινα)

498. Πέτρος Δήμας (Ερίντι Β. Ηπείρου)

499. Αφροδίτη Μαντζάρα (Πολίτσανη Β. Ηπείρου)

500. Εμμ. Μανιώτης

501. Νικόλαος Βότσης (Φιλιάτες)

502. Στέφανος Βασιλάκος (Κόντσικα Γραμμενοχωρίων,1902,δικηγόρος)

503. Χρήστος Τσαούσης (Βελεντζικό Αρτας,δασονόμος)

504. Δημήτρης Μπότσαρης (Στρατηγός)

505. Φρόσω Ιωαννίδη (Ζαγόρι,η ονομαζόμενη και ‘’Μάνα του Ζαγοριού ‘’)

506. Ανθούλα Μαυριά (Βλαχάτανο Ιωαννίνων, γεν. στη Ρουψιά Πωγωνίου,1905,οικοκυρά)

507. Απόστολος Φερούκας (Μπούλτζη Ζαγορίου,1897,Στρατιωτικός)

508. Αριστείδης Μπαλτατζής (Συρράκο,1904,δικηγόρος)

509. Βασίλης Πίπης (Σταυροσκιάδι Πωγωνίου,1881,επιχειρηματίας κινηματοθεάτρων στην Αμερική)

510. Γιάννης Ματσόπουλος (Μπούλτζι Ζαγορίου,αλευροβιομήχανος)

511. Ηλίας Σάρρας (Θεσπρωτικό, 1913, έμπορος, ναυτικός πράκτορας)

512. Ευαγγελία Ζαϊμη (Ιωάννινα,)

513. Γιώργος Καλαμπόκας (Σταυράκι Ιωαννίνων, 1903,αυτοκινητιστή)

514. Γιώργος Τζαμίχας (Μπάγια Ζαγορίου,1903, ιατρός)

515. Γιάννης Καμπέρης (Ζωοδόχος,1924,οικοδομικές, βιομηχανικές,οικοδομικές επιχειρήσεις)

516. Στέφανος Κάλλος (Σωπική Β. Ηπείρου,επιχειρηματίας,Γεν. Πρόξενος Ελλάδος στο Κεηπτάουν .

517. Θανάσης Βαδόκας (Ζίτσα,1920,Βιομήχανος σιουστών,δικό του έργο ο Σταθμός

Υπεραστικών Λεωφορείων Δυτ. Ελλάδας στον Κηφισσό)

518. Νίκος Τσουμάνης (Πάδες Κόνιτσας,επιχειρηματίας στο Κογκό)

519. Χρήστος Κατσάρης (Καλέντζι Κατσανοχωρίων,1902,συνταξιούχος ΤΑΕ)

520. Μαρία ή Μαριγώ Κατσάρη

521. Χρ. Λογοθέτης και Χρ. Φίλιος (Καλέντζι Κατσανοχωρίων)

522. Χριστόδουλος Καλλίδης (Μπάγια Ζαγορίου,1902, τραπεζικός υπάλληλος)

523. Ελένη Κούλη –Παππά (Πλησίβιτσα Φιλιατών,1898, Δασκάλα Αρσακείου)

524. Απόστολος Αθανασόπουλος (Γαρδίκι Φιλιατών,1901, αρτοποιός)

525. Σπύρος Τσίγκος (Πόβλα Φιλιατών,1906,εστιάτορας στην Αμερική)

526. Κώστας Λαζαρίδης (κουκούλι Ζαγορίου,1904,δάσκαλος)

527. Ελλη Πασχίδη (Συρράκο,1905,οικοκυρά)

528. Αλάξανδρος Καλούδης (Σούλι,1887,μηχανικός)

529. Νίκος Παπασωτηρίου (Βούρμπιανη,1903,Καθηγητής)

530. Λευτέρης Μαντζίκας (Λιγοψά,1917,βιομήχανος της μακαρονοποϊίας ΜΙΣΚΟ)

531. Γιάννης Σαραλής (Αρτσίστα Ζαγορίου,1906, Καθηγητής)

Πηγές:

- Μπέττη Στέφανου : Η Ηπειρωτική Ευποιϊα, Εκδοση Αγαθοεργών Καταστημάτων ΙεράςΜητροπόλεως Ιωαννίνων, Ιωάννινα 1982

- Μέττη Στέφανου : Οι Ζωσιμάδες,Εκδοση Ζωσιμαίας Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ιωαννίνων, Ιωάννινα 1990

- Σύνδεσμος Αποφοίτων Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων : Μνήμη Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων, Ιωάννινα 2000

- Ηπειρος : 4000 χρόνια Ελληνικής Ιστορίας και Πολιτισμού ,Εκδοτική Αθηνών,Αθήνα 1997

Πηγή: Πελασγός Κορυτσάς