Το θέμα της παρούσας μελέτης είναι η προσκύνηση των Μάγων προς το Χριστό. Είναι ένα ζήτημα που μαζί με όλα τα άλλα κηρύττεται μέσα στα Ευαγγέλια και παράλληλα, δυστυχώς, υπάρχουν ορισμένοι κατ’ όνομα χριστιανοί, οι οποίοι αλλοιώνουν το περιεχόμενο αυτής της ιστορίας, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να αλλοιώσουν και ολόκληρο το μήνυμα αυτής της πολύ μεγάλης εορτής της χριστιανοσύνης, της εορτής της κατά σάρκα γεννήσεως του Χριστού.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν κατ’ αρχήν διαβάζοντας το περιστατικό αυτό από το Ευαγγέλιο του Αποστόλου Ματθαίου και συγκεκριμένα από τον πρώτο στίχο του δευτέρου κεφαλαίου.

Ομιλία Νο 77

Το θέμα της παρούσας μελέτης είναι η προσκύνηση των Μάγων προς το Χριστό. Είναι ένα ζήτημα που μαζί με όλα τα άλλα κηρύττεται μέσα στα Ευαγγέλια και παράλληλα, δυστυχώς, υπάρχουν ορισμένοι κατ’ όνομα χριστιανοί, οι οποίοι αλλοιώνουν το περιεχόμενο αυτής της ιστορίας, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να αλλοιώσουν και ολόκληρο το μήνυμα αυτής της πολύ μεγάλης εορτής της χριστιανοσύνης, της εορτής της κατά σάρκα γεννήσεως του Χριστού.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν κατ’ αρχήν διαβάζοντας το περιστατικό αυτό από το Ευαγγέλιο του Αποστόλου Ματθαίου και συγκεκριμένα από τον πρώτο στίχο του δευτέρου κεφαλαίου. Ο ευαγγελιστής λοιπόν λέγει τα εξής:

«Του δε Ιησού γεννηθέντος εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας εν ημέραις Ηρώδου του βασιλέως, ιδού μάγοι από ανατολών παρεγένοντο εις Ιεροσόλυμα λέγοντες· πού εστιν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων; είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα εν τη ανατολή και ήλθομεν προσκυνήσαι αυτώ. Ακούσας δε Ηρώδης ο βασιλεύς εταράχθη και πάσα Ιεροσόλυμα μετ’ αυτού, και συναγαγών πάντας τους αρχιερείς και γραμματείς του λαού επυνθάνετο παρ’ αυτών που ο Χριστός γεννάται. Οι δε είπον αυτώ· εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας· ούτω γαρ γέγραπται δια του προφήτου· Και συ Βηθλεέμ, γη Ιούδα, ουδαμώς ελαχίστη ει εν τοις ηγεμόσιν Ιούδα· εκ σου γαρ εξελεύσεται ηγούμενος, όστις ποιμανεί τον λαόν μου τον Ισραήλ. Τότε Ηρώδης λάθρα καλέσας τους μάγους ηκρίβωσε παρ’ αυτών τον χρόνον του φαινομένου αστέρος, και πέμψας αυτούς εις Βηθλεέμ είπε· πορευθέντες ακριβώς εξετάσατε περί του παιδίου, επάν δε εύρητε, απαγγείλατέ μοι, όπως καγώ ελθών προσκυνήσω αυτώ. οι δε ακούσαντες του βασιλέως επορεύθησαν· και ιδού ο αστήρ ον είδον εν τη ανατολή προήγεν αυτούς, έως ελθών έστη επάνω ου ην το παιδίον· ιδόντες δε τον αστέρα εχάρησαν χαράν μεγάλην σφόδρα, και ελθόντες εις την οικίαν είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού, και πεσόντες προσεκύνησαν αυτώ, και ανοίξαντες τους θησαυρούς αυτών προσήνεγκαν αυτώ δώρα, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν· και χρηματισθέντες κατ’ όναρ μη ανακάμψαι προς Ηρώδην, δι’ άλλης οδού ανεχώρησαν εις την χώραν αυτών». [Ματθ.2:1-12]

Στο σημείο αυτό, δηλαδή στο στίχο 12, ολοκληρώνει ο ευαγγελιστής τη σκηνή που αφορά στην προσκύνηση των Μάγων. Παρατηρούμε ότι, αφού στο πρώτο κεφάλαιο καταγίνεται με τη γενεαλογία του Χριστού, δηλαδή με το να μας αποδείξει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μεσσίας, ο οποίος ανήκει και προέρχεται από το γένος του Αβραάμ και είναι απόγονος του Βασιλέως Δαυϊδ, όπως άλλωστε όλες οι προφητείες αναφέρουν και βεβαιώνουν για το Μεσσία, αφού λοιπόν πείθει με αυτό τον τρόπο τον αναγνώστη και ακροατή του ευαγγελίου, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Αυτός για Τον οποίο μιλούν οι προφητείες και αφού περιγράφει με λίγα λόγια τη γέννηση του Χριστού, στη συνέχεια παραθέτει το περιστατικό αυτό της προσκύνησης των Μάγων. Σημειώνουμε ότι ο ευαγγελιστής Ματθαίος είναι ο μόνος από τους ευαγγελιστές που καταπιάνεται με αυτό το περιστατικό και μάλιστα το θεωρεί σημαντικό χαρακτηριστικό της γέννησης του Χριστού. Δηλαδή δεν αναφέρεται σε άλλα χαρακτηριστικά, σε άλλα θαυμαστά γεγονότα, σε άλλα θαύματα τα οποία χαρακτηρίζουν τη γέννηση και στα οποία αναφέρονται οι άλλοι ευαγγελιστές.

Έτσι λοιπόν, στον επόμενο ακριβώς στίχο στον 13 συνεχίζει ο Ματθαίος να μας περιγράφει τη φυγή πλέον του Χριστού στην Αίγυπτο και τη σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη.

Η μελέτη αυτή για την προσκύνηση των Μάγων γίνεται διότι υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι με κάθε τρόπο, μη γνωρίζοντες την αλήθεια του χριστιανικού ευαγγελίου διαστρέφουν κάθε νόημα και περιστατικό που σχετίζεται με αυτό. Έτσι λοιπόν, είναι επόμενο να διαστρέφεται και η έννοια της εορτής των Χριστουγέννων. Η Εκκλησία όπως έχει φανεί και σε άλλες μελέτες, ήδη από τα αρχαία χρόνια εορτάζει αυτή τη σημαντική εορτή, διότι, κατά το χριστιανικό ευαγγέλιο, η κατά σάρκα γέννηση του Υιού του Θεού αποτελεί και την απαρχή της σωτηρίας μας. Διότι εάν ο Χριστός, εάν ο Υιός και Λόγος του Θεού δε γινόταν άνθρωπος καθ' όλα όμοιος με μας, δε θα μπορούσε να σηκώσει και το βάρος των αμαρτιών μας στο Σταυρό και δε θα μπορούσε να αναστηθεί και μαζί του να αναστήσει και το ανθρώπινο γένος. Οι Άγγελοι έλεγαν ότι «ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ, ος εστί Χριστός Κύριος.

Η ημέρα λοιπόν αυτή είναι σημαντική για την ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά και η ανάμνησή της και ο εορτασμός της φέρνει στο νου όλων των πιστών, ακριβώς αυτό το μεγαλειώδες έργο της σωτηρίας.

Πολλοί λοιπόν από αυτούς, οι οποίοι δε γνωρίζουν το μεγαλείο αυτής της ημέρας και το νόημα που έχει για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, προσπαθούν με κάθε τρόπο να μειώσουν την αξία της, να κατηγορήσουν την Εκκλησία που την εορτάζει, ότι δήθεν ακολουθεί ειδωλολατρικά ήθη και έθιμα και βέβαια μέσα σ’ αυτή την αγωνιώδη προσπάθειά τους, όσοι βρίσκονται κάτω από την πλάνη της αιρέσεως, προσπαθούν κάθε περιστατικό που σχετίζεται με αυτό το γεγονός, να το εντάξουν μέσα στα πλαίσια της ειδωλολατρίας και να το υποτιμήσουν.

Φανερά λοιπόν, καταβάλλουν κάθε προσπάθεια ώστε και το περιστατικό της προσκύνησης των Μάγων να το ταπεινώσουν, να το υποτιμήσουν και μάλιστα να ισχυρίζονται, άμεσα ή έμμεσα, ότι είναι ένα περιστατικό για το οποίο δεν πρέπει κανείς να χαίρεται, αλλά δήθεν να λυπάται διότι οι Μάγοι είναι ειδωλολάτρες και ακόμα περισσότερο ειδοποίησαν τον Ηρώδη για τη γέννηση του Χριστού με αποτέλεσμα αυτός, να διατάξει τη σφαγή χιλιάδων νηπίων την εποχή εκείνη. Τέτοιες ομάδες είναι για παράδειγμα οι λεγόμενοι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», οι «Ευαγγελιστές», οι «Ρωσσελιστές» και άλλοι οι οποίοι άμεσα ή έμμεσα θεωρούν ότι το γεγονός της προσκύνησης των Μάγων είναι ένα αρνητικό γεγονός.

Συνοπτικά η επιχειρηματολογία πάνω στην οποία στηρίζονται είναι η εξής:

(1ον) Ότι αυτοί που προσκύνησαν το Χριστό ήταν Μάγοι και Μάγοι δεν χαρακτηρίζονται ως αληθινοί λάτρεις του Θεού.

(2ον) Ότι παρατηρούσαν τους αστέρες, ήταν δηλαδή αστρολόγοι και δεν είναι δυνατό ένα τέτοιο φαινόμενο να χρησιμοποίησε ο Θεός για να οδηγήσει ειδωλολάτρες στη λατρεία του.

(3ον) Ότι το αστέρι αυτό τους οδήγησε στον Ηρώδη, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα τη σφαγή των νηπίων.

Ας δούμε όμως αν τα πράγματα είναι όντως έτσι.

Θα ξεκινήσουμε κάνοντας μια ιστορική αναδρομή για να δούμε πώς η Εκκλησία, από τους πρώτους κιόλας χρόνους, θεωρούσε και αντιμετώπιζε αυτό το γεγονός. Θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια ανάλυση του αποσπάσματος από το κατά Ματθαίον που αναφέραμε πιο πάνω και τέλος να φτάσουμε σε κάποια συμπεράσματα.

Όπως ειπώθηκε πιο πάνω κάποιοι οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ακολουθούν το Ευαγγέλιο του Χριστού απορρίπτουν την εορτή της Χριστού Γεννήσεως και μαζί με αυτήν και τα περιστατικά που τη συνοδεύουν ιδιαίτερα δε το περιστατικό της προσκύνησης των Μάγων το οποίο θεωρούν αρνητικό περιστατικό.

Το Ευαγγέλιο το συνέγραψε ο ευαγγελιστής Ματθαίος στο δεύτερο μισό του πρώτου αιώνα. Κάποιοι σχολιαστές και ερευνητές τοποθετούν τη συγγραφή του Ευαγγελίου αυτού γύρω στο 70-85 μ.Χ..

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τη μαρτυρία ενός από τους πρώτους Επισκόπους, του Ιγνατίου Αντιοχείας, ο οποίος έζησε και αυτός στο δεύτερο μισό του πρώτου αιώνα και τελείωσε τη ζωή του εν πίστει γύρω στο 107 μ.Χ.. Λέγει λοιπόν στην προς Εφεσίους επιστολή του γύρω από την εμφάνιση του νέου αστέρος κατά τη γέννηση του Χριστού τα εξής: «πώς λοιπόν φανερώθηκε ο Χριστός στους αιώνες [μέσα στην περίοδο των αιώνων]; Αστήρ εν τω ουρανώ έλαμψεν υπέρ πάντας τους αστέρας και το φως αυτό ανεκλάλητον ην…» και καταλήγει το χωρίο που αναφέρεται σ’ αυτά ως εξής: «όθεν ελύετο πάσα μαγεία και πας δεσμός ηφανίζετο κακίας». Με αυτό τον τρόπο λέγει, δηλαδή με την προσκύνηση των Μάγων, αυτών που λάτρευαν μέχρι τότε τους ψευδείς θεούς και τους αστέρες καταλύεται όλη η μέχρι τότε μαγεία και οι δεσμοί της κακίας αφανίζονται. Έχουμε λοιπόν, μια συνολική μεταστροφή ολοκλήρου του κόσμου ακόμα και αυτών των ειδωλολατρών προς την λατρεία του αληθινού Θεού.

Δεύτερος παρουσιάζεται ο απολογητής Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυρας, ο οποίος τελείωσε τη ζωή του το 165 μ.Χ. και γνώριζε πολύ καλά τα περί της προσκυνήσεως του Θείου Βρέφους υπό των Μάγων, για την οποία και κάνει λόγο σε περισσότερα του ενός χωρία. Αξίζει δε να τονίσουμε το γεγονός ότι η μαρτυρία του προσλαμβάνει ιδιαίτερη αξία διότι αναφέρεται το περιστατικό αυτό στο διάλογό του μετά του Ιουδαίου Τρύφωνος. Έτσι λοιπόν, βεβαιώνεται με αρκετά σαφή τρόπο η αξιοπιστία αυτών που λέγονται από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο στο ευαγγέλιο του. Μάλιστα, αναφέρει και πολλά χωρία από την Παλαιά Διαθήκη τα οποία βρίσκουν εφαρμογή, βρίσκουν την εκπλήρωσή τους στο περιστατικό της προσκύνησης των Μάγων.

Προχωρούμε στον ίδιο αιώνα τον δεύτερο μ.Χ. και στον απολογητή Τατιανό. Στο έργο του «Διατεσσάρων Ευαγγέλιο» αναφέρεται επίσης η προσκύνηση των Μάγων και σε καμία περίπτωση ο χαρακτηρισμός του περιστατικού δεν είναι αρνητικός, όπως τον θέλουν οι ομάδες των αιρετικών, των κατ’ ονομασία χριστιανών.

Ως εδώ καλύψαμε το τέλος του 1ου αιώνα από τη συγγραφή του Ευαγγελίου μέχρι και τον 2ο αιώνα. Στο τέλος του 2ου αιώνα θα αναφέρουμε τον Επίσκοπο Λουγδούνου [σημερινή Λυών της Γαλλίας], τον Ειρηναίο, ο οποίος ήταν και ο πρώτος συστηματικός πολέμιος όλων των αιρετικών της μεταποστολικής Εκκλησίας [εκοιμήθη το 202 περίπου]. Επίσης και αυτός κάνει λόγο περί της αφίξεως των Μάγων στη Βηθλεέμ και συνδέει το περιστατικό με τις προφητείες.

Συνεχίζουμε με τον Κλήμη της Αλεξανδρείας [εκοιμήθη γύρω στο 210-220 μ.Χ.] όπως επίσης και ο Ωριγένης [και αυτός Αλεξανδρινός συγγραφέας που εκοιμήθη λίγο αργότερα γύρω στο 254 μ.Χ.]. Οι συζητήσεις που κάνουν είναι εκτενείς γύρω από το θέμα αυτό των Μάγων. Αποτελεί σημαντικό χαρακτηριστικό της προσκύνησης Εθνικών. Ήταν η πρώτη προσκύνηση Εθνικών που έγινε στο Βασιλέα Χριστό και γι’ αυτό το λόγο αποτελεί σημείο καμπής και αναφέρεται από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο. Αυτή είναι και η γνώμη των μόλις προαναφερθέντων συγγραφέων.

Λίγο αργότερα θα αναφέρουμε τον Μέγα Αθανάσιο [κοιμήθηκε το 373 μ.Χ. δηλαδή στα μέσα προς το τέλος του 4ου μ.Χ. αιώνα]. Τα ίδια πράγματα αναφέρονται, πουθενά καμία αρνητική αιχμή για το περιστατικό αυτό. Άλλος ιστορικός της αρχαίας Εκκλησίας είναι ο Ευσέβιος Καισαρείας [κοιμήθηκε γύρω στο 340 μ.Χ.] και αναφέρει και αυτός με τη σειρά του το περιστατικό της προσκύνησης των Μάγων. Περιττό να συνεχίσουμε με το Μέγα Βασίλειο [κοιμήθηκε το 379 μ.Χ.] και ο οποίος κάνει εκτενή αναφορά στο περιστατικό αυτό αναλύοντάς το και ερμηνεύοντάς το θεολογικά, το Γρηγόριο Νύσσης, τον Επιφάνιο Κύπρου, τον Ιωάννη το Χρυσόστομο, το Θεοδώρητο Κύρου, το Σοφρώνιο Ιεροσολύμων, τον Ιωάννη το Δαμασκηνό και τόσους άλλους.

Σε όλους αυτούς τους ιερούς συγγραφείς και στα λεγόμενά τους, δεν υπάρχει καμία καν αιχμή για το ότι θα μπορούσε δήθεν να είναι αρνητικό στο περιστατικό της προσκύνησης των Μάγων. Αντίθετα, όλοι το θεωρούν πολύ σημαντικό, το συνδέουν με προφητικά χωρία της Παλαιάς Διαθήκης, το συνδέουν με την προσκύνηση των Εθνών και την προσαγωγή των Εθνών στο Βασιλέα Χριστό και το συνδέουν επίσης, όπως θα φανεί στη συνέχεια και με πολλά άλλα πνευματικά γεγονότα.

Η γνώμη λοιπόν όλων εκείνων που κακόδοξα ισχυρίζονται ότι η προσκύνηση των Μάγων αναφέρεται ως αρνητικό γεγονός στη διήγηση περί της Γεννήσεως του Χριστού, δε στηρίζεται σε καμία περίπτωση, ούτε στα Αγιογραφικά χωρία όπως θα δούμε παρακάτω, αλλά ούτε και σε εξω-αγιογραφικές αναφορές, διότι κανείς όπως είδαμε - με μια αρκετά μεγάλη συνέχεια στους ιστορικούς χρόνους, από την εποχή που γράφτηκε το Ευαγγέλιο του Ματθαίου μέχρι και πολύ αργότερα - δεν αναφέρει ότι το περιστατικό αυτό γράφτηκε με αρνητικό περιεχόμενο. Αντίθετα, όλοι θεωρούν την προσκύνηση των Μάγων ως ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Το ταυτίζουν σε πολλές περιπτώσεις με την προσκύνηση των ποιμένων και μάλιστα του δίνουν και άλλα λεπτότερα και ιδιαίτερα πνευματικά χαρακτηριστικά και πνευματικές προεκτάσεις.

Από πού λοιπόν ορμώμενοι οδηγήθηκαν σε ένα τόσο εσφαλμένο συμπέρασμα; Μα η απάντηση είναι σχεδόν ίδια με αυτή που ισχύει σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις κακοδοξιών. Ξεκίνησαν από το δεδομένο ότι έπρεπε όλα τα γεγονότα που σχετίζονται με τη γέννηση του Χριστού και που τα εορτάζει η Εκκλησία μας, να αποδειχθούν εσφαλμένα για να καταρρίψουν με αυτό τον τρόπο κάθε εορταστικό περιεχόμενο στο γεγονός αυτό και ταυτόχρονα προσπάθησαν με συλλογισμούς, να βρουν αφορμές και αιτίες για να αποδείξουν με, κατά το δυνατό, λογικούς συλλογισμούς το ποθούμενο. Δυστυχώς, αυτή είναι η οδός η οποία ακολουθείται για κάθε κακοδοξία. Χρησιμοποιείται δηλαδή η Αγία Γραφή από όσους βρίσκονται στην πλάνη για να αποδείξουν κάτι που εκ των προτέρων οι ίδιοι επιθυμούν.

«Του δε Ιησού γεννηθέντος εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας εν ημέραις Ηρώδου του βασιλέως, ιδού μάγοι από ανατολών παρεγένοντο εις Ιεροσόλυμα λέγοντες· πού εστιν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων; είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα εν τη ανατολή και ήλθομεν προσκυνήσαι αυτώ».

Παρατηρούμε εδώ ότι ο Ευαγγελιστής τοποθετεί το γεγονός της προσκύνησης των Μάγων ως ένα σημαντικό γεγονός που συνέβη κατά τη γέννηση του Χριστού. Δεν αναφέρει άλλα περιστατικά, αλλά περιορίζεται σ’ αυτό το περιστατικό. Γιατί άραγε;

Είπαμε προηγουμένως, ότι κατά τον ευαγγελιστή Ματθαίο ο στόχος του Ευαγγελίου είναι να παρουσιάσει τον Ιησού Χριστό ως το Σωτήρα του κόσμου, όχι μόνο των Ιουδαίων, αλλά και των Εθνικών. Γι’ αυτό και κλείνει το Ευαγγέλιό του λέγοντας στο 28ο κεφάλαιο στα λόγια του Χριστού: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη…». Στόχος λοιπόν, είναι να αποδειχθεί ο Ιησούς Χριστός ως ο Σωτήρας όχι μόνο των Ιουδαίων, αλλά και των Εθνικών. Μάλιστα δε, η αντιδιαστολή των Μάγων με το Βασιλέα Ηρώδη και τους υπολοίπους Ιουδαίους, δίνει στον αναγνώστη και ακροατή, το μήνυμα της απόρριψης του Χριστού από τους Ιουδαίους και την αποδοχή Του από τους Εθνικούς. Ο Ευαγγελιστής αναφέρει ότι αυτά έγιναν «εν ταις ημέραις Ηρώδου του Βασιλέως» για να τον διακρίνει από τον άλλο Ηρώδη τον Τετράρχη, ο οποίος αποκεφάλισε τον Ιωάννη το Βαπτιστή. Αυτός λοιπόν ο Ηρώδης ο Βασιλεύς, τον οποίο αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, ήταν ο Ηρώδης ο Μέγας. Με αυτόν τον τίτλο είναι γνωστός στην ιστορία, ήταν ένας τυρρανικός βασιλιάς. Είχε τοποθετηθεί από τους Ρωμαίους και δεν ήταν Ιουδαίος. Ήταν Ιδουμαίος στην καταγωγή και ήταν σφετεριστής του Δαυϊδικού θρόνου. Είναι γνωστό άλλωστε πως ο Ηρώδης προσπάθησε να προβληθεί ως «Δαυϊδίδης» και οπωσδήποτε σαν ένα είδος μεσσιανικού ηγέτη. Γι’ αυτό άλλωστε το σκοπό χρησιμοποίησε τους λεγόμενους Ηρωδιανούς, οπαδούς της δυναστείας που τόνιζαν την προσφορά του Ηρώδη στο Ιουδαϊκό Έθνος. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς γιατί αυτός ο Ηρώδης ο Βασιλιάς είχε μια ας πούμε «μεγαλύτερη ευαισθησία» στο θέμα του Βασιλιά, του πραγματικού Βασιλιά που κατάγεται από τη ρίζα του Δαυΐδ και τον οποίον του ανήγγειλαν οι Μάγοι. Άλλωστε πολλοί ιστορικοί, όπως ο Ιώσηππος, αναφέρουν ότι ήταν τόσο μεγάλη η κακία του και τόσο μεγάλος ο φόβος του για τον θρόνο αυτό, ώστε είχε τοποθετήσει κατασκόπους που ήλεγχαν όσους έμπαιναν και έβγαιναν στην Ιερουσαλήμ και ταυτόχρονα είχε κάνει πάρα πολλούς φόνους ακόμα και συγγενών του, μήπως και χάσει το θρόνο του. Άφησε πάρα πολύ αρνητικές εντυπώσεις στην ιστορία και στο λαό του, ο οποίος ποτέ δεν αγάπησε τον μισο-Ιουδαίο και με τις δύο έννοιες της λέξης Βασιλιά.

Έτσι, γίνεται έντονη και χτυπητή αυτή η αντίθεση του σφετεριστή βασιλιά από τη μια μεριά και του γνήσιου και Αιώνιου εσχατολογικού Βασιλιά από την άλλη.

Αφού λοιπόν ο ευαγγελιστής μας εισάγει με αυτό τον τρόπο στην εικόνα της προσκύνησης των Μάγων που ακολουθεί, είναι έτοιμος να αναπτύξει αυτό το θέμα. Αναφέρει ότι «Μάγοι από ανατολών παρεγένοντο εις Ιεροσόλυμα» έρχονται λοιπόν, μάγοι από ανατολών. Ποιος είναι ο λόγος, ποια η αιτία για την οποία έρχονται αυτοί οι μάγοι; Μας το λέγει στη συνέχεια: έρχονται και ρωτούν τον βασιλιά «πού εστίν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων».

Έτσι όπως αφηγείται το περιστατικό ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αφήνει στον αναγνώστη πολλά ερωτηματικά, τα οποία βεβαίως, εν τίνι μέτρω τα απαντά ο ίδιος στη συνέχεια.

Ομιλία Νο 78

Είπαμε πιο πάνω ότι ο ευαγγελιστής απευθύνει το Ευαγγέλιό του προς τους Ιουδαίους. Τους τεκμηριώνει το γεγονός της βασιλικής εκ του Δαυΐδ καταγωγής του Χριστού [σύμφωνη δηλαδή με ό,τι λέγουν οι προφητείες για την καταγωγή του Μεσσία] και τους υπενθυμίζει την πόλη στην οποία γεννήθηκε και ότι το «Βηθλεέμ» είναι σύμφωνο με την προφητεία του Προφήτη Μιχαία. Προσθέτει κατόπιν το περιστατικό της προσκύνησης των Μάγων για να δώσει και άλλα ιστορικά στοιχεία που έχουν όμως και πνευματικές προεκτάσεις. Έτσι, φαίνεται σαφώς ότι οι Αρχιερείς, οι Γραμματείς και οι Δάσκαλοι του Νόμου που καλούνται από τον Ηρώδη, γνωρίζουν την προφητεία του Μιχαία για το Μεσσία. Κατόπιν όμως, στην όλη διήγηση φαίνεται και αντιδιαστολή της συμπεριφοράς, της τοποθέτησης από τη μια πλευρά των Μάγων που είναι Εθνικοί και από την άλλη των Ιουδαίων και του Ηρώδη, όσον αφορά στο γεγονός της έλευσης του Χριστού. Δείχνει επίσης ο Ματθαίος έμμεσα αλλά σαφώς και την πικρία του για τη στάση αυτή των Ιουδαίων απέναντι στο νεογέννητο Χριστό που δεν άφησαν τις Άγιες Γραφές να τους οδηγήσουν στη λατρεία του Χριστού, άρα στη λατρεία του Αληθινού Θεού, κάτι που όμως έκαναν οι Εθνικοί. Σ’ αυτό το πλαίσιο και με την ίδια λύπη ο Ματθαίος αναφέρει και την απόρριψη από πλευράς του Ιησού των Ιουδαίων και στο τέλος αναφέρει την πρόσκληση των Εθνικών στο 28ο κεφάλαιο και στίχο 19, όπου έδωσε εντολή στους μαθητές του να πορευθούν και να κάνουν μαθητές από όλα τα έθνη: «Πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη…».

Ας επανέλθουμε όμως στην αφήγηση της προσκύνησης των Μάγων και ας δούμε τι άλλο συμπέρασμα μπορεί να εξάγει κανείς από τα στοιχεία που μας δίνει ο ευαγγελιστής.

Αναφέρει λοιπόν και πάλι ο Ματθαίος ότι, εκείνο τον καιρό που γεννήθηκε ο Χριστός, ήταν βασιλιάς ο Ηρώδης που έμεινε στην ιστορία ως πολύ σκληρός, κακός, βάναυσος βασιλιάς, ο Ιδουμαίος και όχι Ιουδαίος που είχε σφετεριστεί το θρόνο του Δαυΐδ. Αντιδιαστέλλεται έτσι αυτός με τον πραγματικό Βασιλιά, τον Ιησού Χριστό που γεννιόταν εκείνες τις ημέρες.

Αφού λοιπόν, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μας γνώρισε τον τόπο και τον χρόνο της γέννησης του Χριστού, έρχεται κατευθείαν στο γεγονός της προσκύνησης των Μάγων: «Ιδού μάγοι από ανατολών παρεγένοντο εις Ιεροσόλυμα λέγοντες. Πού εστίν ο τεχθείς Βασιλεύς των Ιουδαίων;». Αυτό το ερώτημα που έθεσαν οι Μάγοι είναι και το καίριο ερώτημα που έθεταν εκείνη την εποχή – που έπρεπε να θέσουν οι Ιουδαίοι – εν τούτοις Εθνικοί ειδωλολάτρες είναι εκείνοι που έρχονται στους Ιουδαίους και τους ταράζουν τα νερά.

Αλλά, τι μάγοι ήταν αυτοί; Εν γένει υπάρχουν δύο προσεγγίσεις στην αρχαιότητα γύρω από τη λέξη «μάγος».

Η μία είναι των σοφών, αυτών που παρατηρούσαν τον ουρανό και τα ουράνια φαινόμενα για να γνωρίσουν τις θείες βουλές. Ήταν δηλαδή με άλλα λόγια οι σοφοί της αρχαίας εποχής. Πολλοί υποθέτουν ότι αυτοί οι Μάγοι γνωρίζοντας και τις παραδόσεις των Ιουδαίων, των Ιουδαίων που είχαν διασπαρεί σε όλα τα έθνη, ανέμεναν τον Ιησού, ανέμεναν το να γεννηθεί ο Σωτήρας του κόσμου. Τέτοια περιστατικά αναφέρονται για παράδειγμα σε Ρωμαίους ιστορικούς, όπως ο Σουετώνιος, ο οποίος μιλώντας για τη φήμη της γεννήσεως ενός βασιλιά τελείως διαφορετικού από τους υπολοίπους έλεγε: «μια παλιά και σταθερή πεποίθηση επικρατούσε σε όλη την Ανατολή, ότι οι μοίρες όρισαν κάποιον που θα προέρθει από την Ιουδαία, που θα κατορθώσει να γίνει παγκόσμιος αυτοκράτορας. Αναφέρουμε και ένα δεύτερο Ρωμαίο ιστορικό τον Τάκιτο που λέει: «πολλοί είχαν πεισθεί ότι ήταν γραμμένο στα παλιά βιβλία των ιερέων τους, ότι σ’ αυτόν ακριβώς τον χρόνο θα επικρατήσει η Ανατολή, διότι θα προέλθει κάποιος από την Ιουδαία και θα κυριαρχήσει επί πάντων.

Όμως και σε Εβραίους ιστορικούς αναφέρονται τα ίδια, όπως ο Ιώσηππος και ο Φίλων. Υπήρχε λοιπόν εκείνη την εποχή και στους Ιουδαίους η αναμονή της γεννήσεως του Σωτήρα, όπως φαίνεται και από τις προφητείες του Δανιήλ, αλλά και γενικότερα στον ειδωλολατρικό κόσμο.

Αυτή όμως είναι η μία πλευρά του θέματος. Μια άλλη πλευρά είναι ότι οι Μάγοι όπως και σε άλλα σημεία της Αγίας Γραφής, αναφέρονται με την κακή έννοια, ως οι ειδωλολάτρες, εκείνοι που λάτρευαν τα είδωλα και που οδηγούσαν το λαό στο να λατρεύει τα δαιμόνια. Με τέτοιο τρόπο η λέξη χρησιμοποιείται στο βιβλίο των Πράξεων 8ο και 13ο κεφάλαιο, αλλά και σε άλλα σημεία της Αγίας Γραφής.

Οποιουδήποτε όμως είδους μάγοι και αν ήταν αυτοί, είτε δηλαδή θεωρήσουμε τον όρο με την καλή έννοια, είτε με την άσχημη, τώρα όμως αυτοί αρχίζουν να γίνονται πραγματικά, μάγοι με την αρχαία ερμηνεία της λέξης, δηλαδή «μεγάλοι», διότι το μάγος κατά μία άποψη έχει τη ρίζα του στην έννοια «Μέγας» και ψάχνουν για το Χριστό, τον Αληθινό Θεό.

Θέτουν λοιπόν οι Μάγοι στους Ιουδαίους το ερώτημα: «Πού εστίν ο τεχθείς Βασιλεύς των Ιουδαίων». Φυσικά, οι Ιουδαίοι δεν ήξεραν τίποτε απολύτως γι’ αυτό. Όμως, πώς αιτιολόγησαν στους Ιουδαίους τον ερχομό τους και το ερώτημα αυτό; Αναφέρουν οι ίδιοι τα εξής: «είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα εν τη ανατολή και ήλθομεν προσκυνήσαι αυτώ». Διότι είδαμε τον αστέρα Αυτού εις την Ανατολή και ήλθαμε να Τον προσκυνήσουμε. Στο σημείο αυτό μπαίνει ένα σημαντικό ερώτημα. Ποιόν αστέρα είδαν; Και άραγε, η αστρολογία μπορεί να χρησιμεύσει για να οδηγήσει κάποιον στο Χριστό; Αυτού του είδους τα ψευτοδιλήμματα και ερωτηματικά τα θέτουν οι εχθροί της αληθείας, όπως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, ο οποίος τρόπον τινά απαντά με μια σειρά άλλων ερωτηματικών που αναφέρουμε ευθύς αμέσως: «Πώς λοιπόν γεννήθηκε σύμφωνα με εκείνο το νόμο, το νόμο δηλαδή των αστέρων, ενώ την αστρολογία καθαίρεσε; Και μαζί της την πλάνη και την μαγγανεία των Δαιμόνων; Αλλά και τι μαθαίνουν οι Μάγοι από τον αστέρα αυτού; Ότι ήταν ο Βασιλεύς των Ιουδαίων; Όχι βεβαίως. Διότι δεν είναι αυτό έργο της αστρονομίας (της αστρολογίας θα λέγαμε σήμερα). Ότι δηλαδή δεν μπορούμε να γνωρίζουμε από τα άστρα εκείνους που θα γεννηθούν, αλλά από τη στιγμή της γέννησης των διαφόρων ανθρώπων και μετά, υπεισέρχονται οι υποτιθέμενες μέσω των άστρων προβλέψεις για το μέλλον των ανθρώπων αυτών, όπως ισχυρίζονται εκείνοι που πιστεύουν στην αστρολογία».

Στεκόμαστε λοιπόν στο καίριο σημείο και ερώτημα του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου που λέγει «Πώς χρησιμοποιείται η αστρολογία τη στιγμή που αυτή καθ’ εαυτήν όπως και τις υπόλοιπες μαντικές τέχνες που καταδικάζονται από την Αγία Γραφή, καταλύει ο Χριστός με την έλευσή Του. Και το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος είναι βέβαια, «πώς γνώριζαν οι Μάγοι ότι γεννήθηκε ο Βασιλιάς των Ιουδαίων, από το αστέρι που είδαν, δεδομένου ότι η αστρολογία δεν έχει να κάνει με το «ποιος γεννήθηκε», αλλά με το τι πρόκειται να του συμβεί.

Πολλά άλλα θα μπορούσε κανείς να αναφέρει όμως, ας σταθούμε σε μια εκπλήρωση προφητείας της Παλαιάς Διαθήκης που είναι σχετική με το θέμα. Αυτή βρίσκεται στο βιβλίο των Αριθμών και την έκανε ένας ειδωλολάτρης μάντης, ο Βαλαάμ. Στην περίπτωση εκείνη, όταν ο Μωϋσής οδηγούσε του Εβραίους στη Γη της Επαγγελίας και ήρθε η ώρα να πολεμήσουν εναντίον του Μωάβ, ο Βασιλιάς των Μωαβιτών κάλεσε ένα μάντη για να καταραστεί τους Εβραίους και έτσι να τους νικήσουν. Αφού λοιπόν τον προσκάλεσε και αφού, ας το προσέξουμε αυτό, ο Κύριος ο Θεός του επέτρεψε και πήγε, με την προϋπόθεση ότι θα πει μόνο όσα ακριβώς ο Κύριος ο Θεός του έλεγε, επί τρεις συνεχείς φορές, αντί να καταραστεί, ευλόγησε όπως ήταν επόμενο τον Ισραήλ. Ας διαβάσουμε ένα μικρό απόσπασμα από την Τρίτη ευλογία του Βαλαάμ προς τον Ισραήλ, η οποία αναφέρεται στο 24ο κεφάλαιο των Αριθμών και στίχο 17. Εκεί ο Βαλαάμ είπε για τον Ισραήλ: «Θέλω ιδεί αυτόν, αλλ' ουχί τώρα· θέλω θεωρήσει αυτόν, αλλ' ουχί εκ του πλησίον· θέλει ανατείλει άστρον εξ Ιακώβ, και θέλει αναστηθή σκήπτρον εκ του Ισραήλ, και θέλει πατάξει τους αρχηγούς Μωάβ, και εξολοθρεύσει πάντας τους υιούς του Σήθ·» Αυτή η προφητεία, ότι θα ανατείλει άστρο από τον Ιακώβ και θα αναστηθεί σκήπτρο από τον Ισραήλ, δηλαδή ότι θα γεννηθεί Βασιλιάς από τον Ισραήλ, ο οποίος θα συντρίψει τα υπόλοιπα έθνη, ήταν γνωστή μεταξύ των ειδωλολατρών που περιστοίχιζαν το έθνος του Ισραήλ, διότι βεβαίως προήλθε από ένα τέτοιο, τον μάντη Βαλαάμ. Γνωρίζουμε επίσης ότι και στις ημέρες του Χριστού ανέμεναν τον Μεσσία, τον Βασιλιά των Ιουδαίων, αλλά ταυτόχρονα παραφθείροντας και λίγο το κείμενο, ανέμεναν και τον αστέρα ο οποίος θα οδηγούσε και θα προηγούνταν της γεννήσεως αυτού του Βασιλιά. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν το γιατί θα μπορούσαν οι Μάγοι να οδηγηθούν από αυτό το υπερφυσικό φαινόμενο που, όπως θα δούμε στη συνέχεια, πολύ διαφέρει από τα συνήθη φαινόμενα που χρησιμοποιούν οι αστρολόγοι για να προσδιορίσουν το μέλλον. Οδηγήθηκαν λοιπόν από το υπερφυσικό φαινόμενο αυτό και αναζήτησαν τον Βασιλιά των Ιουδαίων. Να και άλλη μία εκπλήρωση προφητείας. Με τον ίδιο άλλωστε τρόπο, πολλοί και από τους αρχαίους ιστορικούς της χριστιανικής Εκκλησίας ερμήνευσαν αυτή την προφητεία.

Αλλά τι ήταν το αστέρι αυτό που είδαν οι Μάγοι και τους οδήγησε τελικά στον Ιησού Χριστό; Ήταν ένα φυσικό αστέρι ή ήταν κάτι το υπερφυσικό; Όπως και πολλοί ερμηνευτές της Εκκλησίας σε πολλές περιόδους αναφέρουν, αυτό δεν πρέπει να ήταν ένα φυσικό αστέρι, διότι πρώτον άλλοτε κινούνταν και άλλοτε σταματούσε. Επίσης, πιθανότατα φαινόταν ακόμα και κατά την ημέρα, ενώ γνωρίζουμε ότι ακόμη και η Σελήνη κρύβεται από τις ακτίνες του Ηλίου. Ένας άλλος λόγος, πολύ σημαντικός, είναι ότι καθοδηγούσε τους Μάγους και μάλιστα με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Δεν μπορεί ένα αστέρι που βρίσκεται ψηλά στο στερέωμα να υποδείξει τη θέση ενός σπιτιού και μάλιστα τον τόπο όπου βρισκόταν ένας άνθρωπος. Ο αστέρας όμως αυτός «προήγεν αυτούς έως ελθών έστη επάνω ου ήν το παιδίον» Σταμάτησε ακριβώς πάνω από το Χριστό, που σημαίνει ότι έπρεπε να έχει κατέβει πολύ χαμηλά για να μπορεί να προσδιορίσει τόπο με τόσο μεγάλη ακρίβεια.

Τι λοιπόν θα μπορούσε να είναι αυτός ο Αστέρας; Πολλοί (όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά) κακόδοξα ισχυρίζονται ότι αυτός ήταν ένας δαίμονας, ή ο ίδιος ο Σατανάς που οδήγησε τους Μάγους στον Ιησού Χριστό! Γιατί όμως το λέγουν αυτό; Επειδή, όπως ήδη ειπώθηκε στην αρχή, προσπαθούν να αλλοιώσουν το περιεχόμενο της προσκύνησης των Μάγων και να του δώσουν τελείως αρνητικό χαρακτήρα. Έτσι, βλάπτεται και στο σύνολό της η εορτή των Χριστουγέννων. Με ποιο επιχείρημα όμως το λέγουν αυτό; Με το επιχείρημα ότι ο αστέρας αυτός οδήγησε τους Μάγους στον Ηρώδη, με σκοπό να βρει ο Ηρώδης τον Ιησού Χριστό και να τον φονεύσει. Αυτό βεβαίως ΔΕΝ έγινε. Σ’ αυτό όμως το πολύ πρόχειρο επιχείρημα θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει τα εξής:

Άραγε ο Σατανάς εάν ήθελε να φονεύσει το γεννηθέντα Χριστό, δε θα μπορούσε να βρει κάποιον άλλο τρόπο, παρά να οδηγήσει κάποιους μάγους από την ανατολή, να πάνε στον Ηρώδη και ο Ηρώδης στη συνέχεια να ασχοληθεί με το φόνο του παιδιού; Δε θα μπορούσε να κατευθύνει τον Ηρώδη, ή κάποιον άλλο, ή να στείλει κατευθείαν τους Μάγους; Και γιατί να υποκινήσει τους Μάγους και να μη τους σταματήσει στα Ιεροσόλυμα, δεδομένου ότι κατά πως λέγουν, οι αιρετικοί, ο σκοπός τους ήταν να γίνει γνωστό το γεγονός στον Ηρώδη και να φονεύσει τον Μεσσία; Γιατί να μη σταματήσει λοιπόν εκεί, παρά να συνεχίσει και να οδηγήσει τους Μάγους με τα δώρα στο να πέσουν κάτω και να προσκυνήσουν το Χριστό; Τι νόημα έχει αυτή η προσκύνηση; Δεν αντέχουν επομένως στη βάσανο της λογικής αυτού του είδους τα επιχειρήματα.

Όμως, γιατί αυτός ο υπερφυσικός αστέρας, οδήγησε τους Μάγους πρώτα στα Ιεροσόλυμα και στη συνέχεια στο Χριστό; Ο ευαγγελιστής Ματθαίος έμμεσα μας δίνει την απάντηση. Παρατηρούμε, ότι οι Μάγοι ξεσηκώθηκαν από τον τόπο τους, από μακριά, για να βρουν και να προσκυνήσουν τον γεννηθέντα Μεσσία. Από την άλλη τη μεριά, παρατηρούμε τους Ιουδαίους, ιδιαίτερα τους γραμματείς και τους αρχιερείς να εφησυχάζουν και να βρίσκονται στην αυλή ενός Ιδουμαίου, μη Ιουδαίου Βασιλιά που σφετεριζόταν το θρόνο. Έρχονται λοιπόν οι Εθνικοί και ξυπνούν θα λέγαμε το θρησκευτικό συναίσθημα των Ιουδαίων και τους ρωτούν «πού εστίν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων». Έτσι ο Θεός τους δίνει την ευκαιρία και τη δυνατότητα να μάθουν για τη γέννηση του Μεσσία. Έτσι, δεν μπορούν να δικαιολογηθούν οι Ιουδαίοι ότι δεν άκουσαν το μήνυμα της γέννησης. Μάλιστα ο ευαγγελιστής λέγει «ακούσας δε ο βασιλεύς Ηρώδης εταράχθη και πάσα Ιεροσόλυμα μετ’ αυτού». Το μήνυμα δηλαδή αυτό, συνετάραξε όλη την Ιερουσαλήμ. Και τι έκαναν; Τόσο σημαντικό ήταν που ο μεν Ηρώδης συνεκάλεσε το ανώτατο συμβούλιο από Αρχιερείς και Γραμματείς, αλλά όχι με καλό σκοπό αλλά για να φονεύσει τον γεννηθέντα Μεσσία, οι δε υπόλοιποι, ούτε από περιέργεια δεν πήγαν να δουν. Έτσι, ο ευαγγελιστής με πολύ όμορφο τρόπο τονίζει και προχωρεί σ’ αυτή τη συνεχόμενη αντίθεση, αντιδιαστέλλοντας την πορεία των Εθνικών και των Ιουδαίων στο θέμα της προσκύνησης του Μεσσία.

Έτσι λοιπόν, όταν ολοκληρώθηκε η θεία βουλή σε σχέση με την πληροφόρηση των Ιουδαίων σχετικά με τη γέννηση του Χριστού, ο αστέρας αυτός επανεμφανίζεται στους Μάγους. «Ιδού ο αστήρ ον είδον εν τη ανατολή προήγεν αυτούς έως ελθών εστάθη επάνω όπου ήν το παιδίον». Μόλις λοιπόν συνέβη αυτό το γεγονός, ξαναβλέπουν οι Μάγοι τον αστέρα. Και τι έκαναν μόλις τον είδαν; «Ιδόντες δε τον αστέρα, εχάρησαν χαράν μεγάλην σφόδρα». Παρατηρούμε ότι ο στόχος τους δεν ήταν η καταστροφή του παιδιού, αλλά η προσκύνησή του, η ανεύρεσή του. Έτσι, «εχάρησαν χαράν μεγάλην σφόδρα». Στόχος τους δεν ήταν να πληροφορήσουν για το φόνο του παιδιού τον Ηρώδη, αλλά για να Τον βρουν και να Τον λατρεύσουν.

Ήλθαν λοιπόν στην οικία όπου ήταν ο Χριστός μετά Μαρίας της Μητρός αυτού «και πεσόντες προσεκύνησαν αυτώ και ανοίξαντες τους θησαυρούς αυτών προσήνεγκαν αυτώ δώρα, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν». Έτσι, παρατηρούμε ότι τα έθνη πρώτα προσφέρουν δώρα στο γεννηθέντα Χριστό. Στο ψαλμό 72ο στίχους 7-11 αναφέρεται τρόπον τινά η ανατολή αυτού του αστέρα και εν γένει η ανατολή του Χριστού. Εκεί διαβάζουμε μεταξύ άλλων «εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη.8 Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης και από του ποταμού έως των περάτων της γης. 9 Έμπροσθεν αυτού θέλουσι γονυκλιτήσει οι κατοικούντες εν ερήμοις, και οι εχθροί αυτού θέλουσι γλείψει το χώμα.10 Οι βασιλείς της Θαρσείς και των νήσων θέλουσι προσφέρει προσφοράς· οι βασιλείς της Αραβίας και της Σεβά θέλουσι προσφέρει δώρα». Έτσι φαίνεται εδώ σαφώς η εφαρμογή της προφητείας, «και θέλουσι προσκυνήσει αυτόν πάντες οι βασιλείς».

Ανάλογη προφητεία διαβάζουμε και στον Ησαΐα 60,3-6: «και πορεύσονται βασιλείς τω φωτί σου και έθνη τη λαμπρότητι σου 4 άρον κύκλω τους οφθαλμους σου και ίδε συνηγμένα τα τέκνα σου ιδού ήκασιν πάντες οι υιοί σου μακρόθεν και αι θυγατέρες σου επ' ώμων αρθήσονται 5 τότε όψη και φοβηθήση και εκστήση τη καρδία ότι μεταβάλει εις σε πλούτος θαλάσσης και εθνών και λαών και ήξουσιν σοι 6 αγέλαι καμήλων και καλύψουσιν σε κάμηλοι Μαδιάμ και Γαιφά πάντες εκ Σαβά ήξουσιν φέροντες χρυσίον και λίβανον οίσουσιν και το σωτήριον κυρίου ευαγγελιούνται».

Παρατηρούμε ότι αναφέρονται και τα δώρα που έφεραν οι Μάγοι, όπως επίσης και στον ψαλμωδό «Σμύρναν και αλόην και κασίαν ευοδιάζουσι πάντα τα ιμάτιά σου, όταν εξέρχησαι εκ των ελεφαντίνων παλατίων, διά των οποίων σε εύφραναν» [Ψλμ.44,9].

Φαίνεται σαφώς εδώ η έμφαση που ο Ευαγγελιστής Ματθαίος θέλει να δώσει στο γεγονός της προσκύνησης του Χριστού από μέρους των Εθνικών και της μεταστροφής τους από τη λατρεία των ειδώλων και ψευδοθεών στη λατρεία του Αληθινού Θεού.

Ο Ιουστίνος, ο φιλόσοφος και μάρτυρας, παραθέτει άλλη μία σχετική αναφορά σε προφητεία του Ησαΐα [8,4]: «διότι πριν μάθη το παιδίον να προφέρη, Πάτερ μου και μήτερ μου, τα πλούτη της Δαμασκού και τα λάφυρα της Σαμαρείας θέλουσι διαρπαχθή έμπροσθεν του βασιλέως της Ασσυρίας» και το ερμηνεύει: «πριν μάθει το παιδί να λέγει πατέρα και μητέρα, έλαβε λάφυρα τη δύναμη του πονηρού δαίμονος που ελάτρευαν οι ειδωλολάτρες».

Τέλος, ολοκληρώνοντας τη διήγησή του ο Ματθαίος μας λέγει για τους Μάγους ότι «χρηματισθέντες κατ’ όναρ μη ανακάμψαι προς Ηρώδην δι’ άλλης οδού ανεχώρησαν εις την χώραν αυτών». Ακριβώς όπως και ο Ιωσήφ «χρηματισθείς κατ’ όναρ» στο ίδιο κεφάλαιο και στους στίχους 13, 19 και 22, ο οποίος λαμβάνει με όνειρο οδηγίες από το Θεό, για τις διάφορες μετακινήσεις του παιδιού και της Μητέρας Του, έτσι και οι Μάγοι. Είδαν, αξιώθηκαν να δουν, άγγελο Κυρίου, ο οποίος τους οδήγησε στο να ακολουθήσουν άλλη οδό επιστροφής. Ενώ στην αρχή που δεν γνώριζαν Θεό, εξωτερικά οδηγήθηκαν στην προσκύνησή Του, τώρα αξιώνονται της θείας αποκαλύψεως και επιστρέφουν «δι’ άλλης οδού» στη χώρα τους.

Στο τελευταίο αυτό σημείο μπορούμε να δώσουμε μια πνευματική διάσταση και να καταλάβουμε πως, η προσκύνηση του Χριστού, μας οδηγεί στο να αλλάξουμε τελείως την πορείας της ζωής μας και να μην ακολουθήσουμε πάλι τα ίδια αχνάρια του παρελθόντος της αμαρτίας, των αστοχιών και των παθών. Να μη ξαναζήσει μέσα μας ο παλαιός άνθρωπος με τα πάθη και τις επιθυμίες του, πράγματα τα οποία «σταυρώσαμε» όταν αποφασίσαμε να «γίνουμε του Χριστού» [Γαλ.5:24].

Πηγή: (Απομαγνητοφώνηση από εκπομπές της Πειραϊκής Εκκλησίας της σειράς εκπομπών: «Ορθοδοξία και Αίρεση», του Β΄ Βιβλικού και των συνεργατών του, που εκφωνήθηκαν για πρώτη φορά την 28-1-1994 η πρώτη και 4-2-1994 η δεύτερη) Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας (ακούστε εδώ), Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας (ακούστε εδώ)

Μὲ ρωτᾶς , ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ποὺ προέρχεται ἡ σημερινὴ κρίση , καὶ τί σημαίνει αὐτὴ . Ποιὸς εἶμαι ἐγὼ γιὰ νὰ μὲ ρωτᾶς γιὰ ἕνα τόσο μεγάλο μυστικὸ ;” Μίλα ὅταν ἔχεις κάτι καλύτερο ἀπὸ τὴ σιωπὴ ” , λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ὅμως παρόλο ποὺ θεωρῶ, ὅτι ἡ σιωπὴ εἶναι ὥρα καλύτερη ἀπὸ κάθε ὁμιλία , καὶ ὅμως λόγω ἀγάπης πρὸς ἐσένα , θὰ σοὺ ἐκθέσω ἐκεῖνα ποὺ σκέπτομαι περὶ αὐτοῦ ποὺ ρώτησες.Ἡ κρίση εἶναι ἑλληνικὴ λέξη , καὶ σημαίνει δίκη. Στὴν Ἁγία Γραφὴ αὐτὴ ἡ λέξη χρησιμοποιεῖται πολλὲς φορὲς . Ἔτσι ὁ ψαλμωδὸς λέει : “διὰ τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει ” (Ψάλμ. 1,5). Σὲ ἄλλο μέρος πάλι λέει : ” ἔλεος καὶ κρίσιν ἄσομαι σοὶ , Κύριε ” (Ψάλμ. 100,1) .Ἀντικατάστησε τὴ λέξη “κρίση” μὲ τὴ λέξη “δίκη” καὶ διάβασε : “διὰ τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν δίκη “.Ἕως τώρα οἱ εὐρωπαϊκοὶ λαοὶ χρησιμοποιοῦσαν τὴ λέξη “δίκη” ἀντὶ γιὰ τὴ λέξη “κρίση” ὅποτε καὶ νὰ τοὺς ἔβρισκε κάποια συμφορά. Τώρα ἡ καινούρια λέξη ἀντικατέστησε τὴν παλιὰ , καὶ τὸ κατανοητὸ ἔγινε ἀκατανόητο . Ὅταν γινόταν ξηρασία , πλημμύρα , πόλεμος , ἢ ἔπεφτε ἐπιδημία , ὅταν ἔριχνε χαλάζι , γίνονταν σεισμοὶ , πνιγμοὶ καὶ ἄλλες συμφορὲς , λέγανε «Θεία δίκη!» .Καὶ αὐτὸ σημαίνει : κρίση μέσα ἀπὸ ξηρασίες , κρίση μέσα ἀπὸ πλημμύρες , μέσα ἀπὸ πολέμους , μέσα ἀπὸ ἐπιδημίες κ.λπ. Καὶ τὴ σημερινὴ χρηματο-οἰκονομικὴ δυσκολία ὁ λαὸς τὴν θεωρεῖ ὡς Θεία δίκη , ὅμως δὲν λέει ἡ δίκη ἀλλὰ ἡ κρίση.Ἔτσι ὥστε ἡ δυσκολία νὰ πολλαπλασιάζεται μὲ τὸ νὰ γίνεται ἀκατανόητη! Ἐφόσον ὅσο ὀνομαζόταν μὲ τὴν κατανοητὴ λέξη «δίκη» , ἦταν γνωστὴ καὶ ἡ αἰτία , λόγω τῆς ὁποίας ἦρθε ἡ δυσκολία , ἦταν γνωστὸς καὶ ὁ Δικαστὴς , ὁ Ὁποῖος ἐπέτρεψε τὴν δυσκολία , ἦταν γνωστὸς καὶ ὁ σκοπὸς τῆς ἐπιτρεπόμενης δυσκολίας. Μόλις ὅμως χρησιμοποιήθηκε ἡ λέξη «κρίση» , λέξη ἀκαταλαβίστικη σὲ ὅλους , κανεὶς δὲν ξέρει πιὰ νὰ ἐξηγήσει οὔτε γιὰ ποιὸ λόγο, οὔτε ἀπὸ Ποιὸν , οὔτε ὡς πρὸς τί ; Μόνο σ’αὐτὸ διαφέρει ἡ τωρινὴ κρίση ἀπὸ τὶς κρίσεις ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν ξηρασία ἢ τὴν πλημμύρα ἢ τὸν πόλεμο ἢ τὴν ἐπιδημία ἢ τοὺς πνιγμοὺς ἢ κάποιους ἄλλους πειρασμούς.Μὲ ρωτᾶς γιὰ τὴν αἰτία τῆς τωρινῆς κρίσης , ἢ τῆς τωρινῆς Θείας δίκης ! Ἡ αἰτία εἶναι πάντα ἡ ἴδια . Ἡ αἰτία γιὰ τὶς ξηρασίες , τὶς πλημμύρες , τὶς ἐπιδημίες καὶ ἄλλα μαστιγώματα τῆς γενιᾶς τῶν ἀνθρώπων , εἶναι ἡ αἰτία καὶ γιὰ τὴν τωρινὴ κρίση. Ἡ ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Θεὸ . Μὲ τὴν ἁμαρτία τῆς Θεὸ-ἀποστασίας οἱ ἄνθρωποι προκάλεσαν αὐτὴ τὴν κρίση , καὶ ὁ Θεὸς τὴν ἐπέτρεψε , ὥστε νὰ ξυπνήσει τοὺς ἀνθρώπους , νὰ τοὺς κάνει εὐσυνείδητους , πνευματικοὺς καὶ νὰ τοὺς γυρίσει πρὸς Ἐκεῖνον . Στὶς μοντέρνες ἁμαρτίες -μοντέρνα καὶ ἡ κρίση. Καὶ ὄντως ὁ Θεὸς χρησιμοποιῆσε μοντέρνα μέσα ὥστε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουν οἱ μοντέρνοι ἄνθρωποι: χτύπησε τὶς τράπεζες, τὰ χρηματιστηρία, τὶς οἰκονομίες, τὸ συνάλλαγμα τῶν χρημάτων. Ἀνακάτωσε τὰ τραπέζια στὶς συναλλαγὲς σ’ὅλο τὸν κόσμο, ὅπως κάποτε στὸν ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων. Προξένησε πρωτόγνωρο πανικὸ μεταξὺ ἐμπόρων καὶ αὐτῶν ποὺ ἀνταλλάσσουν τὸ χρῆμα. Προκάλεσε σύγχυση καὶ φόβο.Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔκανε γιὰ νὰ ξυπνήσουν τὰ ὑπερήφανα κεφαλάκια τῶν σοφῶν της Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς , γιὰ νὰ ἔλθουν εἰς ἑαυτοὺς καὶ νὰ πνευματικοποιηθοῦν. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄνεση καὶ τὸ ἀγκυροβόλημα στὰ λιμάνια τῆς ὑλικῆς σιγουριᾶς νὰ θυμηθοῦμε τὶς ψυχές μας, νὰ ἀναγνωρίσουμε τὶς ἀνομίες μας καὶ νὰ προσκυνήσουμε τὸν ὕψιστο Θεὸ , τὸν ζωντανὸ Θεό.Μέχρι πότε θὰ διαρκέσει ἡ κρίση ; Ὅσο τὸ πνεῦμα τῶν ἀνθρώπων μένει δίχως ἀλλαγή. Ὥσπου οἱ ὑπερήφανοι ὑπαίτιοι αὐτῆς τῆς κρίσης νὰ παραιτηθοῦν μπροστὰ στὸν Παντοδύναμο . Ὥσπου οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ λαοὶ νὰ θυμηθοῦν , τὴν ἀκαταλαβίστικη λέξη «κρίση» , νὰ τὴν μεταφράσουν στὴν γλώσσα τους , ὥστε μὲ ἀναστεναγμὸ καὶ μετάνοια νὰ φωνάξουν : «Θεία δίκη!». Πὲς καὶ ἐσὺ τίμιε πατέρα , ἡ Θεία δίκη , ἀντὶ ἡ κρίση , καὶ ὅλα θὰ σοὺ γίνουν ξεκάθαρα.Χαιρετισμοὺς καὶ Εἰρήνη.

Πηγή: (Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς ἀπὸ τὸ βιβλίο “Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται – Ἱεραποστολικὲς Ἐπιστολὲς Α’), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Σκοπός του Συλλόγου της Π.Ε.ΦΙ.Π. υπήρξε και παραμένει η ηθική και υλική συμπαράσταση των απόρων κυρίως Υπερπολυτέκνων Οικογενειών δια μέσου των προαιρετικών εισφορών-δωρεών των Φίλων των Πολυτέκνων.

Στην 45ετία 1969-2014 ο Σύλλογος γνώρισε και εστήριξε υλικά και ηθικά περί τις 10.000 Υπερπολύτεκνες και Πολύτεκνες Οικογένειες, από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, από τις οποίες οι 8.000 ευρίσκονται ήδη στο Αρχείο, ενώ 2.000 περίπου αποτελούν το εν ενεργεία Μητρώο του Συλλόγου. Στις τελευταίες αυτές Οικογένειες ο Σύλλογος χορηγεί έκτακτα και τακτικά βοηθήματα σε χρήματα και είδη.

Ωστόσο το σπουδαιότερο έργο της Π.Ε.ΦΙ.Π. είναι η διάσωση από απειλούμενες Εκτρώσεις αγεννήτων παιδιών καθώς και η γέννηση παιδιών έπειτα από τη γινόμενη ζωντανή ενημέρωση της Π.Ε.ΦΙ.Π. γιά την ευλογημένη τεκνογονία, μάλιστα δια μέσου του περιοδικού «Ελληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οικογένεια». Επίσης σπουδαία είναι η ενημερωτική συμβολή της Π.Ε.ΦΙ.Π. για το οξύ Ελληνικό Δημογραφικό Πρόβλημα.

Για το συντελούμενο έργο της Π.Ε.ΦΙ.Π. εξ’ αρχής και μέχρι σήμερα έχει δεχθεί την ευλογία και σύσταση της Μητρός Εκκλησίας, ενώ έχει βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών και επαινεθεί από πολλούς κρατικούς και ιδιωτικούς Φορείς.

ΔΩΡΕΕΣ ΣΕ ΧΡΗΜΑΤΑ:

******************************************************************************

Αναγκαία Σημείωση:

Λόγω των capital controls υπάρχει μεγάλη ανάγκη από μετρητά, γιατί, δυστυχώς, μας επιτρέπουν να κάνουμε ανάληψη ΜΟΝΟ 420 ΕΥΡΩ την εβδομάδα, από κάθε λογαριασμό μας, σαν να είμαστε ιδιώτες. Ενώ πολλοί αδελφοί μας Πολύτεκνοι δεν διαθέτουν τραπεζικούς λογαριασμούς και δεν τους ανοίγουν οι Τράπεζες.

Όποιος, λοιπόν, από τους Φίλους-Δωρητές μας έχει τη δυνατότητα και δεν τον ενδιαφέρει να χρησιμοποιήσει την Απόδειξη για την Εφορία (αλλιώς πρέπει να γίνετε κατάθεση στους Τραπεζικούς Λογαριασμούς μας και να μας αποστέλλεται το αντίγραφο, βλ. οδηγίες παρακάτω) να μας αποστέλλει την ευγενική του δωρεά με ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ (κίτρινη, διατίθεται από τα ΕΛ.ΤΑ.), η οποία έχει ακριβότερα τέλη, όμως μας αποδίδεται το ποσό σε Μετρητά. Ομοίως, και οι κάτοικοι της Αττικής, όσοι έχουν τη δυνατότητα, μπορούν να επισκεφτούν προσωπικά τα Γραφεία μας. Ευχαριστούμε πολύ.

******************************************************************************

1. Μέσω της Ταχυπληρωμής των ΕΛΤΑ, που θα βρείτε στην τελευταία σελίδα του Περιοδικού μας «Ελληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οικογένεια» (στην έντυπη μορφή του) ή ζητήστε μας να σας αποστείλουμε (έχει φθηνότερα τέλη εν σχέσει με

2. την απλή Ταχυδρομική Επιταγή).

3. Με απλή Ταχυδρομική Επιταγή των ΕΛΤΑ με παραλήπτη: «Πανελλήνια Ένωση Φίλων Πολυτέκνων», Ακαδημίας 78Δ, Τ.Κ.106 78 Αθήνα (διατίθεται σε όλα τα ταχυδρομεία).

4. Με την επίσκεψή σας στα Γραφεία μας τις ημέρες και ώρες λειτουργίας. (Πιέστε ΕΔΩ γιά να δείτε που βρισκόμαστε).

5. Κυρίωςμε Κατάθεση στους κάτωθι Τραπεζικούς Λογαριασμούς της Π.Ε.ΦΙ.Π. (δεν πληρώνετε τέλη)

6. Με Web Banking (χρηματική δωρεά μέσω διαδικτύου, με τη μεταφορά ποσού από τον λογαριασμό σας σε λογαριασμό του Συλλόγου με χρήση του ΙΒΑΝ):

Θερμή παράκληση:

Όσοι Φίλοι μας (στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό) επιλέξουν την κατάθεση στην Τράπεζα (με τη φυσική τους παρουσία ή ηλεκτρονικά, μέσω internet ), την οποία και συνιστούμε, παρακαλούμε να μας αποστείλουν αντίγραφο του καταθετηρίου μαζί με τα στοιχεία τους (ταχυδρομικά ή με FAX ή με E-mail) ή να μας τηλεφωνήσουν (κρατώντας το καταθετήριο, προκειμένου να μας δώσουν κάποια στοιχεία που αναγράφονται σε αυτό, πχ. αριθμό καταστήματος), γιά να τους ταχυδρομήσουμε τη σχετική Απόδειξη Εισπράξεως του Συλλόγου μας. Οι Τράπεζες δεν μας ενημερώνουν γιά τα στοιχεία των καταθετών.

7. ΔΩΡΕΑ ΜΕΣΩ PayPal

ΛΟΓΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΜΕ ΤΟ PAYPAL ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ Η ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΓΙΑ ΔΩΡΕΕΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΜΑΣ.

ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΓΡΗΓΟΡΑ Η ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΑΥΤΗ.

ΟΣΟΙ ΦΙΛΟΙ-ΔΩΡΗΤΕΣ ΜΑΣ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΗΜΑΤΙΚΗ ΔΩΡΕΑ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΜΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΛΛΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ.

————————————————————————————————————————————–

ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ γιά τήν Ἐφορία

(γιά ὅσους ὑποβάλλουν Φορολογική Δήλωση).

1. Σύμφωνα μέ τό Φορολογικό Νόμο: «οἱ δαπάνες πού ἀφοροῦν στίς Δωρεές καί χορηγίες… μειώνουν τό ποσό τοῦ Φόρου Εἰσοδήματος, πού προκύπτει μέ βάση τή φορολογική κλίμακα, κατά ποσοστό 10%… Ἀκόμη, τό ἐτήσιο ποσό τῶν Δωρεῶν καί χορηγιῶν στό ὁποῖο ὑπολογίζε-ται ἡ μείωση δέν μπορεῖ νά εἶναι μεγαλύτερο ἀπό τό ποσοστό 5% τοῦ συνολικοῦ εἰσοδήματος τοῦ φορολογουμένου…Τά ποσά τῶν δωρεῶνλαμβάνονται ὑπόψη ΜΟΝΟ ἐφόσον ἔχουν κατα-τεθεῖ σέ εἰδικό Τραπεζικό Λογαριασμό τοῦ Νομικοῦ Προσώπου (Σωματείου)…».

2.ΠΡΟΣΟΧΗ!Ἐάν οἱ Δωρεές ἐτησίως ἀθροιστικά σ’ ἕνα ἤ περισσότερα Σωματεῖα εἶναι κά-τω ἀπό 100 ₠ ΔΕΝ γίνονται δεκτές ἀπό τήν Ἐφορία.

3. Γιά κάθε ποσό-Δωρεά, ἀνεξαρτήτου ποσοῦ, γιά ὅποιον φυσικά ἐπιθυμεῖ νά τήν καταθέσει στή Φορολογική του Δήλωση, ἀπαιτεῖται ἡ ἑξῆς διαδικασία:

α΄. Γίνεται ΚΑΤΑΘΕΣΗ στόν Τραπεζικό Λογαριασμό τοῦ Σωματείου (σέ ὁποιοδήποτε κατά-στημα τῆς Τραπέζης ἤ μέ ἠλεκτρονική συναλλαγή μέσῳ διαδικτύου) τοῦ ποσοῦ τῆς Δωρεᾶς ἀπό τόν Δωρητή καί ἀποστέλλεται, ἀπό τόν ἴδιο, στό Σωματεῖο τό ἀντίγραφο τῆς καταθέσεως (ταχυ-δρομικά ἤ μέ FAX ἤ μέ e-mail, ἀναγράφοντας τά στοιχεῖα του – ὀνοματεπώνυμο, διεύθυνση, τηλέφωνο) ἤ μᾶς ἐνημερώνει τηλεφωνικῶς γιά τήν κατάθεση (δυστυχῶς οἱ Τράπεζες δέν μᾶς ἐνη-μερώνουν γιά τά στοιχεῖα τοῦ καταθέτη). Τό Σωματεῖο ἐκδίδει τή σχετική Ἀπόδειξή του καί τήν ἀποστέλλει στό Δωρητή, ὁ ὁποῖος ἔχει τήν ὑποχρέωση νά τήν καταθέσει, μαζί μέ τό ἀποδεικτι-κό κατάθεσης τῆς τραπέζης, στήν Ἐφορία, ἐφόσον τοῦ ζητηθεῖ.

β΄.  Οἱ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ (IBAN) τῆς Π.Ε.ΦΙ.Π. εἶναι:

I.     ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ:  GR46011015100000 15129604789·

II.   ALPHA BANK:  GR3201401010 101002002080906·

III. ΠΕΙΡΑΙΩΣ:GR170171002000 6002010851801.

γ΄. Μέχρι πρόσφατα, σέ ὅσους Φίλους-Δωρητές δυσκολεύονταν νά μεταβοῦν στήν Τράπεζα, ὁ Σύλλογός μας ἀναλάμβανε νά κάνει τήν κατάθεση ἐπ’ ὀνόματί τους. Ὅμως, δυστυχῶς, τώρα οἱ Τράπεζες ζητοῦν τήν παρουσία τοῦ καταθέτη, αὐτοπροσώπως. Γι’ αὐτό, παρακαλοῦμε θερμά τούς Φίλους-Δωρητές μας, ἐάν ἐπιθυμοῦν νά συμπεριλάβουν τήν ἀπόδειξη τῆς Δωρεᾶς στήν φορολογική τους δήλωση, νά τήν καταθέτουν στήν Τράπεζα, ὅπως περιγράφουμε στήν παράγραφο α΄.   

 4. Για κάθε απορία ως προς την Εφορία, αν μάλιστα δεν σας αναγνωρίζουν για έκπτωση τα δωρηθέντα στην Π.Ε.ΦΙ.Π. ποσά, παρακαλείσθε να μας τηλεφωνήσετε  ή γράψετε.

Στήριξε τα με ένα τηλεφώνημα στο 19 855 ή SMS την λέξη "Θεόφιλος". Χρέωση 2,48€/κλήση ή SMS

Ευχαριστούμε θερμά την εταιρεία Stefi Productions και την ηθοποιό κυρία Μυρτώ Αλικάκη για την προσφορά τους και την συνεργασία για να πραγματοποιηθεί αυτό το βίντεο.

Πηγή: Θεόφιλος, Τρελογιάννης

Σχόλιο Τ.Ι.: Λιτή αλλά περιεκτική, σαφής και τεκμηριωμένη προσέγγιση για το ζήτημα της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Η ιερότητα της ζωής εξ άκρας συλλήψεως είναι αδιαπραγμάτευτη και παρά την τεχνική πρόοδο, θα παραμένει μυστήριο ανερμήνευτο.

Εἶναι πολύ σημαντικό νά ἐπιστήσουμε τήν προσοχή σέ ὅσους ἐπιλέγουν τή μέθοδο τῆς ἐξωσωματικῆς γονιμοποιήσεως, προκειμένου ν' ἀποκτήσουν παιδί, διότι ἀνεξαρτήτως τῶν ἄλλων ἠθικῶν, θεολογικῶν, ἀλλά καί ἰατρικῶν προβλημάτων καί διλημμάτων, πού προκύπτουν ἀπό τή μή «φυσική» αὐτή διαδικασία, εἶναι κοινή πρακτική νά γονιμοποιοῦνται περισσότερα ἀπό ἕνα (1) ἔμβρυα, συνήθως 4–5 ἤ ἀκόμη καί 10 καί ἀπό αὐτά νά ἐπιλέγονται τά πιό «ἰσχυρά» καί νά ἐμφυτεύονται στή μήτρα τῆς γυναίκας. Τά «πλεονάζοντα» ἔμβρυα καταστρέφονται ἤ καταψύχονται («κρυοσυντήρηση»), γιά μελλοντική χρήση, ἤ χρησιμοποιοῦνται γιά πειράματα. Αὐτό ἔχει σάν ἀποτέλεσμα νά γίνονται οὐσιαστικά «ἐκτρώσεις» πολλῶν ἐμψυχωμένων ἐμβρύων στήν ἀπαρχή τῆς ζωῆς τους, τόσο ἀνά γυναίκα, ὅσο καί ἀθροιστικά.

Στήν περίπτωση πολλαπλῆς ἐγκυμοσύνης (3δυμα, 4δυμα κλπ.)... οἱ γιατροί πιέζουν τή μητέρα νά δεχθεῖ «ἐπιλεκτική» ἔκτρωση (ἤ «ἐπιλεκτική μείωση τῶν ἐμβρύων», ὅπως ὡραιοποιημένα ὀνομάζεται) καί νά «ἀφαιρεθοῦν» 1 ἤ 2 ἤ περισσότερα ἔμβρυα, τά πιό «ἀδύναμα», προκειμένου νά ζήσουν τό ὑπόλοιπα 1 ἤ 2 καί σπάνια 3.

Προκύπτει ὅμως τεράστιο ἠθικό δίλημμα, ὅταν πρέπει γιά νά γεννηθεῖ ἕνα παιδί, τό ὁποῖο φυσικά εἶναι ἀθῶο καί δέν φέρει καμμία εὐθύνη, νά θανατωθοῦν τόσα ἄλλα! Ἐπίσης, θά πρέπει νά μᾶς προβληματίσει σοβαρά ἡ τύχη τῶν «κατεψυγμένων» ἐμβρύων, τά ὁποῖα φυλάσσονται σέ εἰδικά κέντρα. Σύμφωνα μέ τή νομοθεσία διατηροῦνται γιά μία 5ετία καί ἐάν μέχρι τότε δέν ἐνδιαφερθοῦν γι' αὐτά οἱ γονεῖς, καταστρέφονται.

Στήν Ἀγγλία τό 1996, μέ τήν πάροδο τῆς πρώτης πενταετίας ἀπό τήν ψήφιση τοῦ σχετικοῦ νόμου, ἔπρεπε νά ἀποφασισθεῖ ἡ τύχη τῶν ἐμβρύων, πού βρίσκονταν σέ κρυοσυντήρηση σέ κλινικές ἐξωσωματικῆς γονιμοποίησης. Τήν 1η Αὐγούστου 1996 περίπου 3.000 ἔμβρυα καταστράφηκαν στίς κλινικές!!!

Πόσες χιλιάδες τέτοια «ξεχασμένα» ἔμβρυα καταστρέφονται στήν Ἑλλάδα, ἀλλά καί σ’ ὅλο τόν Κόσμο; Ἀλίμονο, πῶς μᾶς ἀνέχεται ἀκόμα ὁ Θεός...!

Βλ. καί «Εἰδικό Ἀφιέρωμα στά ἐπίκαιρα θέματα: Ἐξωσωματική Γονιμοποίηση καί Προγεννητικός Ἔλεγχος. ΝΑΙ ἤ ΟΧΙ;», http://pefip.gr/wp-content/uploads/2015/04/90.2001.compressed.pdf .

[Περιοδικό Ε.Π.Ο., ἀρ. τ. 149/2016, σελ. 8–9,

http://pefip.gr/wp-content/uploads/2016/04/WEB-%CE%A3%CE%95%CE%9B % CE%99%CE%94%CE%95%CE%A3-149.pdf ].

Κλείνουμε τή σύντομη ἀναφορά μας στό τόσο εὐαίσθητο καί σημαντικό αὐτό θέμα μεταφέροντας τή θέση τοῦ θεοφόρου Ἁγίου Προφυρίου. Τή παρουσιάζει ὁ σεβαστός Ἀρχ. π. Σάββας Ἁγιορείτης στήν ὠφέλιμη ἱστοσελίδα του http://www.hristospanagia.gr/?p=60259:

«Ἡ ἐξωσωματική γονιμοποίηση ἀπορρίπτεται!

Δίδασκε ὁ Ἅγιος Πορφύριος: -Ὁ ὀργανισμός μας ἔχει μνήμη, τά κύτταρά μας, οἱ ἱστοί μας, ὅλα. Ἡ ψυχή εἶναι παντοῦ, σ’ ὅλο τό σῶμα.

– Ἄν κόψεις ἕνα κομματάκι δάχτυλο καί τό πετάξεις, πετᾶς καί λίγη ψυχή;

– Ὄχι, ἀλλά ὡστόσο καί στήν ἄκρη τοῦ δαχτύλου σου ἔχεις ψυχή. Ἦλθαν γυναικολόγοι καί μοῦ εἶπαν, πώς θ’ ἀρχίσουν πειράματα κι αὐτοί γιά τό παιδί τοῦ σωλήνα. Τούς εἶπα  νά μήν τό κάνουν αὐτό, εἶναι πολύ κακό.

Ἡ γονιμοποίηση εἶναι μυστήριο.Ὅλα τά μέρη τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου λαμβάνουν μέρος στήν συνουσία. Ἔχει σημασία αὐτό. Τί παιδί θά βγεῖ; Ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ψυχική διάθεση τῶν δύο, ἀπό τήν ἀγάπη τους. Αὐτά ἐπιδροῦν στά νευρικά κύτταρα, στήν κατάσταση τῶν ὀργάνων, στό σπέρμα, στό ὠάριο, στήν σύλληψη. Ἐγώ τούς τό εἶπα: Ἔχω πληροφορία, ὅτι θά γίνει μεγάλο κακό μέ τό παιδί τοῦ σωλήνα. Καί τώρα, νά, ἄρχισαν νά γράφουν καί οἱ ἐφημερίδες».

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ἡ ἀποφυγή τεκνοποιίας εἶναι σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο μέγιστο ἁμάρτημα».

Στο βιβλίο της Α΄ Λυκείου «Αρχές Οικονομίας» κεφ 10, σελ 134-137, διαβάζουμε για τους στόχους της κρατικής παρέμβασης: Το κράτος παρεμβαίνει για να :

α) εξασφαλίσει ορισμένες υπηρεσίες στους πολίτες που μόνο αυτό θα μπορούσε να δώσει: άμυνα της χώρας, προστασία από κακοποιούς, δημόσια υγιεινή, δημιουργία υποδομών κλπ.

β) αντιμετωπίσει ανισότητες στα εισοδήματα και στον πλούτο: δίνει συντάξεις, διάφορα βοηθήματα με τη μορφή επιδομάτων (ανεργίας, οικογενειακών κλπ.) ή προσφέρει δωρεάν ή σε χαμηλή τιμή διάφορα αγαθά (εκπαίδευση, συγκοινωνίες, παιδικούς σταθμούς, αθλητικές εγκαταστάσεις, νοσοκομειακή περίθαλψη, κλπ) που συχνά ονομάζονται κοινωνικός μισθός.

γ) πετύχει τη μέγιστη δυνατή παραγωγή από τους υπάρχοντες πόρους: αντιμετώπιση οικονομικών κρίσεων και άμβλυνση συνεπειών αυτών, πλήρη απασχόληση παραγωγικών συντελεστών, διάχυση καινοτομιών παραγωγής κλπ

δ) μεριμνήσει για το μέλλον: Προβλέπει τις μελλοντικές ανάγκες και τα πιθανά μελλοντικά προβλήματα και επεξεργάζεται λύσεις, δηλ. προσπαθεί να ενισχύσει την αναπτυξιακή διαδικασία της κοινωνίας.

Νομίζουμε πως πρόκειται για μια εξαιρετική παρουσίαση του ρόλου του κράτους, της σπουδαιότητας ύπαρξής του και - στο βαθμό που επιτελεί τις ανωτέρω λειτουργίες - της αναγκαιότητας πληρωμής φόρων από όλους μας.

Αφορμή για την ανωτέρω παράθεση της λειτουργίας του κράτους αποτελούν οι νέες δραστηριότητες στις οποίες έχει επιδοθεί τα τελευταία χρόνια, οι οποίες, κατά τη γνώμη μας, δεν εμπίπτουν στο αντικείμενο της λειτουργίας του, αλλά αποτελούν υπέρβαση αυτής και «εισπήδησή» του, σε άλλους τομείς που δεν του ανήκουν.

Πιο συγκεκριμένα αναφερόμαστε στην προσπάθειά του να επιβάλλει την χρήση του πλαστικού χρήματος στη ζωή των πολιτών, όπου χρησιμοποιεί πληθώρα αντισυνταγματικών μέχρι και μη ηθικών πολιτικά και κοινωνικά μεθόδων για να το πετύχει:

1. Με ποια λογική δύο νόμιμες, ισότιμες και ισάξιες μέθοδοι συναλλαγών, αυτές με μετρητά και αυτές με κάρτα, οι οποίες παράγουν το ίδιο αποτέλεσμα: έκδοση απόδειξης, μεταφορά χρήματος, αγοραπωλησία προϊόντος, το κράτος τις αντιμετωπίζει σε δεύτερο χρόνο (κατά την υποβολή της φορολογικής δήλωσης) ως μη ισότιμες; «Ποινικοποιεί» τις νόμιμες συναλλαγές με μετρητά και τους επιβάλλει εξοντωτικό «πρόστιμο», με τη μορφή της μη απόδοσης έκπτωσης φόρου! Για ποιο λόγο και με ποιο λογικό επιχείρημα διαχωρίζονται οι μεν από τις δε και στιγματίζονται ως κατώτερες από την στιγμή που οι πολίτες έχουν το δικαίωμα από το κράτος, ελεύθερα να επιλέξουν όποια μέθοδο συναλλαγών επιθυμούν; Μήπως έχουν απαγορευθεί οι συναλλαγές με μετρητά και δεν το γνωρίζουμε; Δεν παραβιάζονται βάναυσα, με αυτόν τον τρόπο, οι αρχές της ισότητας, της ελευθερίας των συναλλαγών, του απαραβίαστου της προσωπικής ζωής, η αρχή της αναλογικότητας κοκ;
 
2. Πάντοτε στα κράτη, είτε πρωτόγονα, είτε σύγχρονα, υπήρχε το χρήμα, το οποίο λειτουργεί ως μέτρο της αξίας των εμπορευμάτων, ως μέσο πληρωμών και ως μέσο αποταμίευσης της αξίας (σελ 81 του ίδιου βιβλίου). Ως μέσο αποταμίευσης, πως θα μπορέσει να επιτύχει το σκοπό του, όταν σε καθεστώς ύπαρξης μόνο του ηλεκτρονικού χρήματος, οι τράπεζες θα μπορούν να εφαρμόζουν αρνητικά επιτόκια; Ήδη με τον πληθωρισμό, από έτος σε έτος, έχει τρωθεί μερικώς αυτή του η λειτουργία, μιας και είναι υπαρκτή η σταδιακή απώλεια της αγοραστικής δύναμης του χρήματος. Με τα αρνητικά επιτόκια (ήδη είμαστε πέριξ των μηδενικών επιτοκίων) και την αδυναμία οι πολίτες να προβούν σε αναλήψεις, δεν θα επέλθει οριστική κατάργηση αυτής της λειτουργίας; Για ποια αποταμίευση θα μιλάμε, όταν χρόνο το χρόνο θα μειώνεται το κεφάλαιο που αποθησαυρίζεται στις τράπεζες λόγω των αρνητικών επιτοκίων; (Για τα αρνητικά επιτόκια και την κατάργηση μετρητών, βλ μελέτη της citibank: https://app.box.com/s/kg0xc44jgw9i8syur8iz6ysiq9i4dyrf και working paper του ΔΝΤ: https://app.box.com/s/1vnpbzetj9klm7t49d69t3kjkmnvcf1d). 

Στο ανωτέρω πλαίσιο γιατί το κράτος αποκρύπτει από τους πολίτες την προοπτική των αρνητικών επιτοκίων που θέλουν να επιβάλλουν οι τράπεζες και σε αγαστή συνεργασία μαζί τους εφαρμόζει μέτρα εξοστρακισμού των μετρητών;

3. Σαν να μην έφταναν όλα τα ανωτέρω, το κράτος προβάλλει ως πρότυπο ζωής την λοταρία, τις κληρώσεις, τον …τζόγο! Με ποια λογική, τα χρήματα των φορολογουμένων, που «με αίμα» πληρώνονται στη εφορία, μοιράζονται, πάλι με διακριτική μεταχείριση σε ορισμένους μόνο πολίτες, με μεθόδους τζόγου; Ανήκει στις ανωτέρω περιγραφείσες λειτουργίες του κράτους, η λοταρία; Αυτό είναι το παράδειγμα που θέλουμε να προβάλλουμε στους πολίτες, το παράδειγμα του τζόγου; Δεν θα ήταν προτιμότερο να δοθεί ένα επίδομα σε κοινωνικές δομές ή σε επενδύσεις; Είναι νόμιμο το κράτος να μοιράζει χρήματα με δράσεις που δεν εμπίπτουν στις αρμοδιότητές του; 

Επίσης αξίζει να σημειώσουμε ότι το κράτος πούλησε την επιχείρηση που ασχολείται με τον νόμιμο τζόγο, τον ΟΠΑΠ, γιατί στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού, το κράτος πρέπει να απέχει από επιχειρηματικές δραστηριότητες τέτοιου είδους.

Επιπλέον, στο πλαίσιο της τέταρτης δράσης του, το κράτος πρέπει να φροντίζει για το μέλλον και να προβλέπει μελλοντικά προβλήματα. Ατί να σπρώχνει εκβιαστικά τους πολίτες προς το πλαστικό χρήμα, γιατί δεν αναδεικνύει τα προβλήματα του ηλεκτρονικού χρήματος, ζητώντας από τις τράπεζες να δώσουν λύση σε αυτά, εάν μπορούν;

• Κυβερνοεπιθέσεις (χακαρίσματα), κλοπές χρημάτων, ηλεκτρονικές απάτες, κλοπή ταυτότητας κ.ο.κ.
• Καταγραφή προσωπικών προφίλ : καταναλωτικό, ιατρικό, πολιτικό, ιδεολογικό, θρησκευτικό, σεξουαλικού προσανατολισμού κ.α.

Δεν είναι κατά πρώτον στις αρμοδιότητες του κράτους να αποτρέψει τη δημιουργία μιας «ηλεκτρονικής φυλακής», με τις ανωτέρω αναφερθείσες «πτέρυγες», όπου όλοι θα νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι, επειδή οι αλυσίδες θα είναι αόρατες; Εκτός κι αν το κράτος επιθυμεί την ύπαρξη τέτοιας φυλακής, οπότε η λύση είναι μόνο στα χέρια μας…

Πηγή: ID-on't renounce my freedom

Στην κατηγορία αυτή υπάγονται οι σέκτες που προέκυψαν από την διδασκαλία Βαλεντίνου, εμπνευστή του συστήματος. Κοινά χαρακτηριστικά στην διδασκαλία τους είχαν:

(1) την αποδοχή ενός Πληρώματος από 30 Αιώνες

(2) την απόδοση σε αυτούς ονομάτων ελληνικών αρετών

(3) την προσθήκη της ενδιάμεσης τάξης των ψυχικών

(4) την πτώση ενός Αιώνος

Ο δυισμός τους εμφανίζεται με την αποδοχή του κόσμου, ως δημιουργήματος του κατώτερου Αιώνα και συνεπαγωγικά ως κακού.

Από σέκτα σε σέκτα έχουμε παραλλαγή της διδασκαλίας για την πτώση του Αιώνα και την επακόλουθη δημιουργία του κόσμου.

4.5.1 Βαλεντίνος

Εμπνευστής του συστήματος ήταν ο Βαλεντίνος. Γεννήθηκε περίπου το 100 μ.Χ. και πέθανε περί το 180. Ο ακριβής τόπος της γέννησής του δεν είναι γνωστός, εικάζεται όμως ότι γεννήθηκε στην Αίγυπτο. Είναι βεβαιωμένο ότι έλαβε ελληνική παιδεία στην Αλεξάνδρεια[1]. Σύμφωνα με ισχυρισμούς του, μαθήτευσε δίπλα στον Θευδά, ακόλουθο του αποστόλου Παύλου[2]. Χαρακτηρίστηκε ως πνεύμα μεγαλεπήβολο και δημιουργικό[3].

Αργότερα μετέβη στην Ρώμη επί πάπα Υγίνου, δίδαξε επί Πίου και παρέμεινε μέχρι την επισκοπεία του Ανικήτου[4]. Διεκδίκησε το αξίωμα του επισκόπου Ρώμης, αλλά απέτυχε. Αντ’ αυτού προτιμήθηκε κάποιος ομολογητής[5]. Έτσι ο Τερτυλλιανός αποδίδει την δημιουργία της σέκτας στην αποτυχία εκπλήρωσης των φιλοδοξιών του εντός της Εκκλησίας και στην εκδικητική παραφορά του.

Πληροφορίες υπάρχουν για περιοδεία του στην Αντιόχεια, την Έφεσο και την Κύπρο και την ίδρυση κοινοτήτων σε αυτές τις πόλεις. Πέθανε στην Κύπρο, τελευταίο σταθμό της περιοδείας του.

Συνέταξε διάφορα βιβλία, "ευαγγέλιο" και ύμνους. Σώζονται ελάχιστα αποσπάσματα στα έργα των Κλήμεντος Αλεξανδρέως[6], Ιππολύτου και Μαρκέλλου Αγκύρας. Κάποιοι μελετητές της βιβλιοθήκης του Χηνοβοσκίου δέχονται ότι τα Ευαγγέλιον Αληθείας & Περί Αναστάσεως είναι δικά του[7].

4.5.1α Διδασκαλία

ΠΛΗΡΩΜA: Από την διδασκαλία του Βαλεντίνου για το ανώτατο ον έχουν καταγραφεί από τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς δύο παραλλαγές, από τον άγιο Ειρηναίο και από τον άγιο Ιππόλυτο.

Κατά την περιγραφή του αγίου Ειρηναίου η αρχέγονη κατάσταση ή Αιών ονομάζεται Βυθός ή Προπάτωρ. Μετά από αιώνες σιωπής και ακινησίας προβάλει σπόρο, τον οποίο δέχεται η σύντροφος Σιγή ή Έννοια ή Χάρις και ξεκινά η παραγωγή των Αιώνων[8].

Η ιεραρχική δομή του πληρώματος των Αιώνων είναι η κάτωθι:


Η ΟΓΔΟΑΔΑ

→ Ο Βυθός ή Προπάτωρ γεννά την Σιγή ή Έννοια ή Χάρι και μαζί της γεννά τον Νού ή Μονογενή και την Αλήθεια. Αυτή είναι η Πυθαγορική Τετρακτύς.

→ Νούς και Αλήθεια γεννούν τον Λόγο και την Ζωή

→ Λόγος και Ζωή γεννούν τον Άνθρωπο και την Εκκλησία

Η ΔΕΚΑΔΑ

→ Λόγος και Ζωή γεννούν τους:

(α) Βύθιο και  Μίξη

(β) Αγήρατο και Ένωση

(γ) Αυτοφυή και Ηδονή

(δ) Ακίνητο και Σύγκραση

(ε) Μονογενή και Μακαρία

Η ΔΩΔΕΚΑΔΑ

→ Άνθρωπος και Εκκλησία γεννούν τους:

(α) Παράκλητος και Πίστις

(β) Πατρικός και Ελπίς

(γ) Μητρικός και Αγάπη

(δ) Αείνους και Σύνεσις

(ε) Εκκλησιαστικός και Μακαριότης

(στ) Θελητός και Σοφία

Έτσι συμπληρώνεται το Πλήρωμα των 30 αιώνων των Βαλεντινιστών. Ο άγιος Επιφάνιος δίνει και σειρά αραμαϊκών ονομάτων των Αιώνων[9]. Επίσης θεωρεί την μυθοπλασία του Βαλεντίνου αντιγραφή της αντίστοιχης του Ησιόδου[10].

Στην παραλλαγή του αγίου Ιππολύτου, το ανώτατο ον, ο Πατήρ, βρίσκεται εκτός της ιεραρχίας των Αιώνων και είναι άθηκυς και άζυγος[11]. Συμπληρώνει βέβαια ότι αυτή δεν είναι η μοναδική δοαξσία των Βαλεντινιστών, αλλά η καθαρή του Βαλεντίνου. Θεωρείται σήμερα ότι είναι η πρώτη διατύπωση, ενώ στην συνέχεια έγινε ανάμιξη με γνώμες των Σιμωνιανών, οπότε και διαμορφώθηκε το πρώτο ζεύγος των Αιώνων[12].

Κάποιοι μελετητές, πάλι, αντιπαραβάλλουν το Πλήρωμα με το καββαλισικό Δέντρο της Ζωής. Θωρούν ότι η ομοιότητα γίνεται περισσότερο εμφανής αν στους παραπάνω συμπληρωθούν δύο ακόμη Αιώνες, ο Χριστός και το Άγιο Πνεύμα, και παραλληλιστούν με τους 32 τρόπους της σοφίας, με τους οποίους ο Θεός παράγει το σύμπαν στο Sefer Yetzirah[13].

ΠΤΩΣΗ: Η πτώση στη Βαλεντινιανή διδασκαλία είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας της Σοφίας να διαπεράσει το μυστήριο που περιβάλλει τον Βυθό, κατά την παραλλαγή του Ειρηναίου[14]. Στην παρουσίαση του Ιππολύτου, είναι αποτέλεσμα της προσπάθειάς της να μιμηθεί τον Πατέρα και να γεννήσει χωρίς σύζυγο[15]. Αποτέλεσμα είναι η μορφοποίηση της αμαρτωλής σκέψης της Σοφίας στην πρώτη περίπτωση ή η δημιουργία ενός άμορφου εκτρώματος στην δεύτερη. Το γέννημα ονομάζεται Κάτω Σοφία ή Σοφία Αχαμώθ.

ΣΟΦΙΑ: Η Σοφία και στις δύο μορφές έχει πάθη, εκ των οποίων τα τέσσερα βασικά είναι λύπη, φόβος, έκσταση, αγωνία. Η πτώση της στο περιγραφέν υπό του Ειρηναίου σύστημα, είναι προσωπική, δεν επηρεάζει το Πλήρωμα, και αποκαθίσταται από την δύναμη του Πατρός, την καλουμένη Όρο[16]. Στην διδασκαλία που παρουσιάζει ο άγιος Ειρηναίος, η πτώση της Σοφίας έχει συνέπειες για το σύνολο του Πληρώματος και για την αποκατάσταση της ισορροπίας επεμβαίνουν δύο νέοι Αιώνες, ο Χριστός και το Πνεύμα[17]. Ο Χριστός αποστέλει σην πρώτη περίπτωση τον Παράκλητο προς αποκατάσταση της Κάτω Σοφίας, ενώ στην δεύτερη τον Καρπό ως σύζυγο[18].

ΧΡΙΣΤΟΣ: Για τον ήδη αναφερθέντα Χριστό, δίδακαν ότι μετά την μετάνοια και επιστροφή της Σοφίας, ανέλαβε να διδάξει στους λοιπούς Αιώνες το ακατάληπτο του Πατρός, ώστε να μην επιχειρήσουν τόλμημα παρόμοιο και δημιουργηθεί πάλι σύγχυση στο Πλήρωμα[19].

Το Άγιο Πνεύμα δίδαξε στους Αιώνες την ευχαριστία και την αληθινή ανάπαυση. Με την σταθεροποίηση και ανάπαυση του Πληρώματος από τον Χριστό και το Άγιο Πνεύμα, γεννάται καρπός εις τιμή και δόξα του Βυθού, ο Ιησούς, ο δεύτερος Χριστός, ο επικαλούμενος Σωτήρας[20].

ΣΟΦΙΑ ΑΧΑΜΩΘ: Αυτή είναι η Ενθύμηση των όσων είδε η Άνωθεν Σοφία εντός του Πληρώματος, η αφορισθείσα από την μητέρα της εκτός του Πληρώματος προς αποκατάσταση της τάξης. Εξορισθείσα πριεφέρετο σε σκιώδεις τόπους, άμορφη και ανείδεη σαν έκτρωμα[21].  Σε τέτοια κατάσταση προκάλεσε τον οίκτο του Χριστού, ο οποίος επέκτεινε τον Σταυρό και την μόρφωσε κατά την ουσία και όχι ως προς την γνώση. Μετά την πράξη συστέλει την δύναμή του και την εγκαταλείπει, ώστε να αισθανθεί το πάθος και να επιθυμήσει το Πλήρωμα.

Η Σοφία Αχαμώθ επιθυμώντας το φως ανάστρεψε προς το Πλήρωμα αλλά εμποδίστηκε να εισέλθει από τον Όρο. Καταλαμβάνεται τότε από λύπη, διότι δεν κατάφερε ν’ ακολουθήσει το φως, φόβο, μην τυχόν και με την εγκατάλειψη του φωτός επέλθει και εγκατάλειψη της ζωής, και απορία, διότι αγνοούσε τα πάντα[22].

Μέσα από την αποτυχημένη προσπαθεια επιστροφής της Σοφίας Αχαμώθ προήλθε ο κόσμος. Από την επιστροφή έλαβαν υπόσταση ο Δημιουργός και κάθε ψυχή. Από τον φόβο και την λύπη τα υπόλοιπα. Από τα δάκρυά της η υγρή ουσία, από το γέλιο της η φωτεινή, από την έκπληξη τα σωματικά[23].

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι από τα πάθη της Κάτω Σοφίας προέκυψε ο υλικός κόσμος και από την διάθεση επιστροφής της ο ψυχικός. Δεν κατάφερε, όμως ν’ αναπλάσει το πνευματικό στοιχείο που υπήρχε μέσα της. Αυτό συνέβη μετά την αποστολή του Αγίου Πνεύματος από τον Χριστό και την κάθαρσή της από τα πάθη[24]. Ταυτόχρονα ο Δημιουργός είχε κατασκευάσει τον άνθρωπο, κι έτσι αυτή μπόρεσε να καταθέσει πνευματικό μέρος, το οποίο εναποτέθηκε στα πλάσματα.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ: Αυτός είναι ο γιος της Κάτω Σοφίας, ο επικαλούμενος κατά τους Βαλεντινιστές, Πατέρας και Θεός. Ταυτίζεται από αυτούς με τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Υποτίθεται ότι δημιούργησε επτά ουρανός. Ο ίδιος κατοικοεδρεύει στον έβδομο και καλείται Εβδομάδα, ενώ η Σοφία Αχαμώθ Ογδοάδα, διότι αποσώζει τον αριθμό της αρχέγονης, της εντός του Πληρώματος[25].

Τους ουρανούς δεν τους εκλάμβαναν νοητούς αλλά αγγέλους. Παράδεισο νοούσαν τον τέταρτο ουρανό, από του οποίου την δύναμη εξέλαβε ο Αδάμ. Ο κόσμος είναι δημιούργημα εξ αγνοίας των ιδεών, προβολής της Σοφίας.

Τον άνθρωπο, λένε, τον δημιούργησε χοϊκό, αλλά όχι από ξηρά γη, μάλλον από αόρατη ουσία. Σ’ αυτό εμφύσησε το ψυχικό στοιχείο, και τον έπλασε κατ’ εικόνα ως προς το υλικό και καθ’ ομοίωση, ως προς το ψυχικό[26]. Το πνευματικό στοιχείο κατατέθηκε στον Δημιουργό εν αγνοία του. Συμπλήρωσε την κατασκευή του ανθρώπου, κατά την επιθυμία της Κάτω Σοφίας, εν αγνοία του Δημιουργού. Ο σκοπός αυτής της ενέργειας ήταν να γίνει ο άνθρωπος δεκτικός της τελειότητος[27].

Τελειότητα δέχονται την απόκτηση τα γνώσης, και πνευματικοί είναι οι άνθρωποι που έχουν την τέλεια γνώση περί Θεού και της Αχαμώθ[28].

Ψυχικοί είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν τέλεια γνώση περί Θεού, αλλά πίστη βεβαιωμένη από τα έργα. Σ’ αυτούς εντάσσονταν από τους Βαλεντινιστές τα μέλη ης Εκκλησίας. Και οι μεν ψυχικοί χρειάζονται τα έργα για την σωτηρία τους, ενώ οι πνευματικοί σώζονται από την φύση τους. Οι χοϊκοί δεν είναι δυνατόν να σωθούν[29].

Οι τρεις κατηγορίες των ανθρώπων, πνευματικοί, χοϊκοί, ψυχικοί, δέχονται ότι αντιπροσωπεύονται από τους Κάιν, Άβελ και Σήθ, αντίστοιχα[30].

ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΑ: Για τους Βαλεντινιστές η λύτρωση είναι μια κοσμική διαδικασία, η οποία συμβαίνει στο Πλήρωμα, ανεξάρτητα από τις πράξεις των ανθρώπων. Αυτό ξεκινά από την ιδέα ότι υπάρχει ακόμη ένας Αιώνας, η Σοφία Αχαμώθ, η οποία βρίσκεται εκτός Πληρώματος και πρέπει ν’ αποκατασταθεί. Για να γίνει αυτό πρέπει το πνευματικό στοιχεί, οι θεϊκοί σπινθήρες,που υπάρχουν φυλακισμένοι στην ύλη, ν’ απελευθερωθούν από αυτή και να ανέλθουν.

Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι το σύστημα της αυτόματης λύτρωσης των Βαλεντινιστών είναι καθαρά ντετερμινιστικό.

ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ: Όταν θα συμβεί αυτό, όταν δηλαδή απελευθερωθούν οι θεϊκοί σπινθήρες και ανέλθουν, τότε η ύλη θα καταστραφεί. Η Σοφία Αχαμώθ θα μεταβεί από τον μέσο τόπο και θα εισέλθει στο Πλήρωμα. Τότε θα συμπληρώσει συζυγία με τον Σωτήρα και θα ολοκληρωθεί το τρίπτυχο Νυμφίος, Νύμφη, Νυμφώνας (Πλήρωμα). Οι πνευματικοί άνθρωποι θα γίνουν νοερά πνεύματα και θα συζευχθούν τους αγγέλους που περιβάλουν τον Σωτήρα. Ο Δημιουργός με την σειρά του θα καταλάβει τον μέσο τόπο που άφησε κενό η μητέρα του. Εκεί θα αναπαυθούν οι ψυχές των δικαίων, δηλαδή των ψυχικών[31].

4.5.1β Πρακτικές

Από την παραπάνω σωτηριολογία και εσχατολογία πηγάζουν οι πρακτικές των Βαλεντινιστών. Έτσι κατ’ απομίμηση του μύθου των ουρανίων γάμων, προτρέπουν σε έκλυτο ηθικό βίο:

«Καί οἱ μέν αὐτῶν λάθρα τάς διδασκομένας ὑπ’ αὐτῶν τήν διδαχήν ταύτην γυναῖκας διαφθείρουσιν, ὡς πολλάκις ὑπ’ ἐνίων αὐτῶν ἐξαπατηθεῖσαι, ἔπειτα ἐπιστρέψασαι γυναῖκες εἰς τήν Εκκησίαν τοῦ Θεοῦ, σὐν τῇ λοιπῇ πλάνῃ καί τοῦτο ἐξωμολογήσαντο˙ οἱ δέ κατά τό φανερόν ἀπερυθριάσαντες, ὧν ἄν ἐρασθῶσι γυναικῶν, ταῦτας ἀπ’ ἀνδρῶν ἀποσπάσαντες, ἰδίας γαμετάς ἡγήσαντο[32]».

Γίνεται η εκτίμηση, ότι εκτός του αντινομικού χαρακτήρα, που παρουσίαζαν ορισμένες ομάδες Βαλεντινιστών, όπως αυτή του Μάρκου, υπήρχαν και άλλες, οι οποίες δίδασκαν την κατάργηση των φύλων, οπότε επέβαλαν την εγκράτεια. Αυτό προκύπτει από την αφυλία την προβαλομένη στο Ευαγγέλιον Φιλίππου και στην Εξήγησιν περί της ψυχής. Περί αυτών έχει γνώση και ο άγιος Ειρηναίος. Γράφει, λοιπόν, ότι  υποτιθέμενη εγκράτεια ήταν επίπλαστη:

«Ἄλλοι δέ αὖ πάλιν σεμνῶς κατ’ ἀρχάς, ὡς μετά ἀδελφῶν προσποιούμενοι συνοικεῖν, προϊόντος τοῦ χρόνου ἠλέγχθησαν, ἐγκύμονος τῆς ἀδελφῆς ὑπό τοῦ ἀδελφοῦ γενηθείσης[33]».

Εφόσον θεωρούσαν τους εαυτούς τους πνευματικούς και συνεπώς σεσωσμένους, ένιωθαν ελεύθεροι από κάθε απαγόρευση. Ως αποτέλεσμα κατέλυαν ειδωλόθυτα, και μετείχαν σε ειδωλολατρικές εορτές[34].

Πολύ γρήγορα επήλθε διάσπαση στις ομάδες και έτσι δημιουργήθηκαν δύο σχολές, κατά την αναφορά του αγίου Ιππολύτου, η Ιταλιωτική και η Ανατολική[35]. Οι σχολές αυτές εκπροσωπήθηκαν η πρώτη από τους Ηρακλέωνα και Πτολεμαίο, η δεύτερη από τους Αξιόνικο και Αρδησιάνη. Και οι δυο δέχονταν και τρίτο Χριστό, τον υιό της Μαρίας. Η Ιταλιώτικη σχολή τον δέχονταν ως ψυχικό γι’ αυτό και κατά την διάρκεια του βαπτίσματος κατήλθε το πνεύμα ως περιστερά, δηλαδή ο λόγος της Άνωθεν Σοφίας. Έτσι έγινε πνευματικός και ανυψώθηκε από την φθορά. Η ανατολική σχολή δέχονταν ότι το σώμα του Χριστού ήταν πνευματικό εξ αρχής. Το πνεύμα της Άνωθεν Σοφίας κατήλθεν στην Μαρία για να διαπλασθή αυτό που δόθηκε. Και οι δύο σχολές έφεραν στοιχεία δοκητισμού.

4.5.2 Πτολεμαίος

Ο Πτολεμαίος αναγνωρίζεται ως ένας από τους άμεσους διαδόχους του Βαλεντίνου, και μαζί με τον Ηρακλέωνα ήταν οι ηγετικές μορφές της Ιταλιώτικης σχολής. Έκανε προσθήκες στην διδασκαλία του προκατόχου του. Μία από τις βασικές είναι ότι έδωσε και δεύτερη σύζυγο στο Βυθό, το Θέλημα. Η μεν πρώτη σύζυγος, η Έννοια, παρουσιάζεται από αυτόν ως προαιώνια συνύπαρξή του, ενώ το Θέλημα ως επιγινόμενο[36].

Ο άγιος Επιφάνιος διασώζει ολόκληρο έργο του την Επιστολή προς Φλώραν[37]. Η Φλώρα αναφέρεται ως κυρία, αμύητη στην βαλεντινιανή διδασκαλία. Ερωτά τον Πτολεμαίο, αν ο μωσαϊκός νόμος προέρχεται από τον θεό ή από τους δαίμονες. Ο Πτολεμαίος λαμβάνει ευκαιρία από την ερώτηση για να εκφράσει μέρος της γνωστικής του διδασκαλίας.

Αρχικά επισημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν ο νόμος να έχει δοθεί από τον ύψιστο θεό, διότι ο μεν θεός είναι τέλειος, ο δε νόμος ατελής[38]. Αλλά ούτε εκ των δαιμόνων είναι δυνατόν να έχει δοθεί, διότι αυτοί είναι άδικοι[39].

Πριν προχωρήσει στην εξακρίβωση της ταυτότητας του νομοθέτη, παρουσιάζει τον μωσαϊκό νόμο, όπως τον αντιλαμβάνεται, βέβαια, ο ίδιος. Τον νόμο χωρίζει σε τρία μέρη. Το ένα μέρος έχει δοθεί από τον θεό, το δεύτερο το νομοθέτησε ο Μωυσής και το τρίτο οι πρεσβύτεροι του λαού[40].

Ως προς τις διατάξεις χωρίζει επίσης τον νόμο σε τρία μέρη:

(α) Στην  καθαρή νομοθεσία που δεν συμπλέκεται με το κακό, τον δεκάλογο, την οποία ονομάζει καθαρό νόμο. Αυτή δεν ήρθε για να την καταλύσει ο Χριστός άλλα για να την συμπληρώσει.

(β) Στη νομοθεσία την συμπεπλεγμένη με την αδικία, όπως για παράδειγμα το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού». Αυτήν την κατήργησε ο Χριστός διότι δεν ήταν ταιριαστή με την φύση του.

(γ) Στο τυπικό και συμβολικό μέρος του νόμου, το οποίο τέθηκε ως εικόνα των πνευματικών. Αυτό ο Χριστός το μετέθεσε από τα αισθητά στα πνευματικά[41].

Στο τέλος φτάνει στην αναγνώριση του νομοθέτη. Αυτός είναι ο δημιουργός, ο συντηρητής του κόσμου, ο ιστάμενος στον ενδιάμεσο κόσμο και γι’ αυτό καλούμενος μέσος[42]. Αυτός δεν είναι αγαθός, όπως ο τέλειος θεός, ούτε κακός όπως ο αντικείμενος, αλλά κάτι ενδιάμεσο. Κι επειδή ο ύψιστος θεός είναι αγαθός κατά την φύση του, και ο αντικείμενος κακός επίσης κατά την φύση του, ο μέσος, δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι δίκαιος, ως ιστάμενος στο μέσο[43].

Επίσης ο ύψιστος είναι αγέννητος, ως πατέρας, και αθάνατος, ενώ ο αντικείμενος σκοτεινός και φθαρτός. Συμπεραίνει, λοιπόν, ο Πτολεμαίος, ότι ο μέσος είναι διπλής φύσεως και εικόνα του πατρός[44].

4.5.3 Ηρακλέων

Ο Ηρακλέων πιθανότατα έδρασε στην Ιταλία αμέσως μετά τον Βαλεντίνο, περίπου το 175 μ.Χ. Αναφέρεται από τον Κλήμετνα Αλεξανδρέα ως ο διασημότερος εκ των μαθητών της σχολής[45]. Ο Ωριγένης τον αναφέρει ως γνώριμο του Βαλεντίνου[46].

Συνέγραψε Υπόμνημα εις τον Ιωάννην. Δύο αποσπάσματα του έργου του διατηρήθηκαν στους Στρωματείς του Κλήμεντος Αλεξανδρέως[47]. Ο Ωριγένης παραθέτει καμιά πενηνταριά αποσπάσματα στα Σχόλιά του, προκειμένου να αναιρέσει τις θέσεις του Ηρακλέωνα.

Ο Κλήμης Αλεξανδρεύς παραθέτει απόσπασμα, στο οποίο φαίνεται ότι η θέση του Ηρακλέωνα ήταν υπέρ της άρνησης του μαρτυρίου. Την άρνηση αυτή δεν την θεωρούσε αμαρτία. Αντίθετα πίστευε ότι η ομολογία μέσω του βίου ήταν ανώτερη. Σ’ αυτά ο Κλήμης αντιπροτείνει ότι υπάρχουν άνθρωποι, που δεν πρόλαβαν να τον ομολογήσουν έμπρακτα τον Χριστό, αλλά επειδή τον ομολόγησαν έμπροσθεν τον ανθρώπων κέρδισαν την αιώνια ζωή.

Από τα αποσπάσματα που σώζονται στο έργο του Ωριγένη προκύπτει, ότι ο Ηρακλέωνας ταύτιζε τον Λόγο με τον Σωτήρα και με τον Δημιουργό και καλεί το Πλήρωμα μέγεθος. Αποδέχεται την διαίρεση των ανθρώπων σε χοϊκούς, υλικούς και πνευματικούς, όπως και όλοι οι Βαλεντινιστές. Θεωρεί τους χοϊκούς ως φυσικά τέκνα του διαβόλου. Σύμβολο των ψυχικών θέτει τον Βαπτιστή. Δέχεται ως Εκκλησία μόνο τους πνευματικούς, και θέτει τους Χριστιανούς εκτός αυτής, ως ψυχικούς.

Σε αυτόν αποδίδεται και το Δοκίμιον περί της τριπλής επιφανείας ή Τριμερής Πραγματεία, που σώζεται στον κώδικα Jung (NHC I.4).

4.5.4 Φλωρίνος

Ο Φλωρίνος ήταν μαθητής του αγίου Πολυκάρπου και συμμαθητής του αγίου Ειρηναίου[48]. Ήταν πρεσβύτερος της εκκλησίας της Ρώμης, αλλά εξέπεσε μαζί με τον Βλαστό. Αναφέρεται ότι παρέσυραν πολλούς πιστούς της Εκκλησίας στην αίρεσή τους[49].

Ο άγιος Ειρηναίος απηύθυνε δύο επιστολές προς αυτών. Καμιά τους δεν σώζεται. Για το περιεχόμενό τους πληροφορούμαστε από την Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου. Η πρώτη επιστολή επιγράφεται Περί μοναρχίας[50]. Σ’ αυτήν ο άγιος υπενθυμίζει στον παιδικό του φίλο τις ώρες που πέρασαν μαζί, παρακολουθώντας τα διδάγματα του αγίου Πολυκάρπου. Διδάγματα εντελώς διαφορετικά από αυτά που κήρυττε ο Φλωρίνος τώρα[51]. Στην επιστολή αυτή ανασκευάζεται η πολυαρχία των Βαλεντινιστών. Επίσης καταγγέλλει ότι ο Θεός δεν είναι η δημιουργός των κακών.

Στην δεύτερη επιστολή, την επιγραφόμενη Περί ογδοάδος, αναφέρει ότι ο ίδιος έχει λάβει την πρώτη διαδοχή των αποστόλων, εννοώντας βέβαια μετά τους αποστόλους. Επειδή ο Φλωρίνος ενέμενε στις απόψεις του ο άγιος Ειρηναίος έστειλε και μια επιστολή προς Βίκτορα, ενημερωτική περί των απόψεων του πρώτου. Απόσπασμα σώζεται στην συριακή.

4.5.5 Θεοόδοτος

Ο Κλήμης Αλεξανδρεύς διέσωσε  τμήματα συλλογής γνωμών. Στο έργο που επιγράφεται Επιτομαί εκ του Θεοδότου αντιπαραβάλλει τις γνώμες αυτές με δικές του παρατηρήσεις. Η συλλογή ενδεχομένως προϋπήρχε, και εξ αυτής έκανε διαλογή. Οι απόψεις που εκφράζονται είναι των βαλεντινιστών και ταιριάζουν με όσα αναφέρει γι’ αυτούς ο άγιος Ειρηναίος[52].

Ονομάζουν τον ύψιστο θεό Βυθό ή Πατέρα και την σύντροφό του Σιγή ή Έννοια. Παρουσιάζουν τον δημιουργό ως εχθρικά διακείμενο έναντι των πνευματικών. Μιλούν διά μακρών για τον Σωτήρα και τις ενέργειές του. Προορισμός του ανθρώπου τίθεται η ζωή στην Ογδοάδα, εννοείται όμως ότι πρόκειται για τους πνευματικούς, των οποίων η κοινωνία είχε ιδρυθεί πριν τη δημιουργία του κόσμου. Πέραν τούτων τίποτε άλλο δεν είναι γνωστό για τον Θεόδοτο.

4.5.6 Μάρκος

Ο Μάρκος φέρεται ως ιδρυτής δικής του σέκτας, των Μαρκοσιανών, ακολουθώντας κυρίως την διδασκαλία του Βαλεντίνου. Σε αυτή πρόσθεσε στοιχεία αριθμολογίας, βασισμένος στην αριθμητική αξία των ελληνικών γραμμάτων.

Ο άγιος Ειρηναίος αναφέρει περιστατικό που συνέβη στην Ασία, κατά το οποίο ο Μάρκος ξελόγιασε την γυναίκα κάποιου διακόνου[53]. Από αυτό συμπεραίνεται ότι η περιοχή ήταν τόπος δράσης του εν λόγω αιρεσιάρχη.

Από την Μικρά Ασία η πλάνη μεταφέρθηκε γρήγορα στις επαρχίες της Νότιας Γαλατίας[54], δεδομένων των σχέσεων των δύο περιοχών την εποχή εκείνη. Έντονη δράση εναντίον της εξάπλωσης τους ανέλαβε ο άγιος Ειρηναίος, ως προερχόμενος και ο ίδιος από την Μικρά Ασία. Είναι γενικά αποδεκτό ότι γνώρισε την δράση των Μαρκοσιανών ήδη πριν γίνει επίσκοπος Λυώνος.

Στόχος του Μάρκου ήταν κυρίως οι πλούσιες και εύπιστες γυναίκες. Αξίζει να μεταφέρουμε την περιγραφή του τρόπου προσέγγισης τους από τον Μάρκο:

«Μάλιστα γάρ περί γυναῖκας ἀσχολεῖται, καί τούτων τάς εὐπαρίφους καί περιπορφύρους καί πλουσιωτάτας, ἅς πολλάκις ὑπάγεσθαι πειρώμενος, κολακεύων φησίν αὐταῖς˙

"Μεταδοῦναί σοι θέλω τῆς ἑμῆς χάριτος, ἐπειδή ὁ πατήρ τῶν ὅλων τόν Ἄγγελόν σου διαπαντός βλέπει πρό προσώπου αὐτοῦ. Ὁ δέ τόπος τοῦ μεγέθους ἐν ἡμῖν ἐστι˙ δι’ ἡμᾶς ἐγκαταστῆσαι. Λάμβανε πρῶτον ἀπ’ ἑμοῦ, καί δι’ ἑμοῦ τήν χάριν. Εὐτρέπισον σεαυτήν, ὡς νύμφη ἐκδεχομένη τόν πλησίον ἑαυτῆς, ἵνα ἔσῃ ὅ ἐγώ, καί ἐγώ ὅ σύ. Καθίδρυσον ἐν τῷ νυμφῶνί σου τό σπέρμα τοῦ φωτός. Λάβε παρ’ ἑμοῦ τόν νυμφίον, καί χώρησον αὐτόν, καί χωρήθητι ἐν αὐτῷ. Ἰδού ἡ χάρις κατῆλθεν ἐπί σέ˙ ἄνοιξον τό στόμα σου καί προεφήτευσον[55]"».

Όπως είναι φυσικό η πρώτη αντίδραση του θύματος ήταν να δηλώσει ότι δεν ξέρει να προφητεύει. Αυτός και δεύτερη και Τρίτη φορά επέμενε, έως ότου το υποκείμενο έχοντας πέσει θύμα υποβολής, έλεγε ασυναρτησίες. Ο Μάρκος επιβεβαίωνε τις ασυναρτησίες ως προφητείες. Τότε η γυναίκα προθυμοποιούνταν να τον ανταμείψει πλουσιοπάροχα σε χρήμα και είδος, διότι έλαβε το χάρισμα της προφητείας, όπως νόμιζε.

Ο Μάρκος χρησιμοποιούσε ταχυδακτυλουργίες με σκοπό να προσελκύσει νέα μέλη στην ομάδα του.

«Τά γάρ Ἀναξιλαόυ παίγνια τῇ τῶν λεγομένων μάγων πανουργίᾳ συμμίξας, δι’ αὐτῶν φαντάζων τε καί μαγεύων, εἰς ἔκπληξιν τους ὁρῶντάς τε καί πειθομένους αὐτῷ περιέβαλεν… οἱ δέ τά ἀπό περιεργίας ὁρῶντες, δοκοῦσι δυνάμεις τινάς ἐν χερσίν αὐτοῦ ἐπιτελεῖσθαι… Τόν γάρ νοῦν καί αὐτοί ἀπολέσαντες, οὐχ ὁρῶσι μή γινώσκοντες δοκιμᾶσαι, ὅτι ἀπό μαγείας ἡ σύστασις τοῦ παρ’ αὐτοῦ παιγνίου, ὡς ἔπος εἰπεῖν, ἐπιτελεῖται[56]».

Πολυχρησιμοποιημένο κόλπο ήταν να γεμίζει σε σημείο εκχύλισης ένα μεγάλο ποτήρι από ένα μικρότερο. Αυτό άφηνε άφωνους τους θεατές του, όσους δεν καταλάβαιναν την ταχυδακτυλουργία:

«Καί τούτου γενομένου, αὐτός ἄλλο ποτήριον πολλῷ μείζον ἐκείνου, οὗ ἡ ἐξηπατημένη εὐχαρίστησε, προσενεγκών, καί μετακενώσας ἀπό τοῦ μικροτέρου, τοῦ ὑπό τῆς γυναικός ηὐχαριστημένου, εἰς τό ὑπ’ αὐτοῦ κεκοσμημένον, ἐπιλέγων ἅμα οὔτως˙

"Ἡ πρό τῶν ὅλων, ἡ ἀνενόητος καί ἄῤῥητος χάρις πληρώσαι σου τόν ἔσω ἄνθρωπον, καί πληθύναι ἐν σοί τήν γνῶσιν αὐτῆς, ἐγκατασπείρουσα τόν κόκκον τοῦ σινάπεως εἰς τήν ἀγαθήν γῆν."

Καί τοιαῦτά τινα εἰπών, καί ἐξοιστρήσας τήν ταλαίπωρον, θαυματοποιός ἀνεφάνη, τοῦ μεγάλου πληρωθέντος ἐκ τοῦ μικροῦ ποτηρίου, ὤστε καί ὑπερεκχεῖσθαι ἐξ αὐτοῦ. Καί ἄλλα τινά τούτοις παραπλήσια ποιῶν, ἐξηπάτησε πολλούς, καί ἀπαγήοχεν ὀπίσω αὐτοῦ[57]».

Παρουσιάζεται να είναι και κάτοχος της αλχημιστικής τέχνης, την οποία επίσης χρησιμοποιούσε προς εξαπάτηση των αφελών. Αναφέρεται ότι τελούσε είδος ευχαριστίας με ποτήρι οίνου, το οποίο έβαφε πότε κόκκινο και πότε πορφυρό. Στην συνέχεια προσκαλούσε τους παρευρισκομένους να γευθούν από το ποτήρι για να λάβουν την χάρη που άλλαζε το χρώμα.

Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, η διδασκαλία του ήταν παρόμοια με του Βαλεντίνου, με προσθήκες αριθμολογίας, τόσο εκτενής ώστε το κάνουν ανάξιο σοβαρής μελέτης. Θα δώσουμε ένα παράδειγμα, ώστε να γίνει περισσότερο κατανοητό.

Όπως ο Βαλεντίνος, έτσι και ο Μάρκος παραδέχονταν το Πλήρωμα των 30 Αιώνων. Η πρώτη τετράδα αποτελούνταν από τους Ἄῤῥητος, Σειγή, Πατήρ, Ἀλήθεια. Έλεγαν, λοιπόν, ότι τα ονόματα των Αιώνων γράφονταν με 24 γράμματα, όσα και τα γράμματα του ελληνικού Αλφαβήτου. Επίσης, το ίδιο αλφάβητο αποτελούνταν από 9 άφωνους φθόγγους, 8 ημίφωνους και 7 φωνήεντα. Τα άφωνα ανήκαν στον Πατέρα και την Σιγή, τα ημίφωνα στο Λόγο και την Ζωή, και τα φωνήεντα στον Άνθρωπο και την Εκκλησία[58].

4.5.6α Πρακτικές

Ο Ευσέβιος Καισαρείας γράφει ότι η σέκτα του Μάρκου, χρησιμοποιούσε βάπτισμα στο όνομα του αγνώστου πατρός, στο όνομα της αλήθειας, της μητέρας των όλων, και στο όνομα του ενός που κατήλθε στον Ιησού[59]. Είναι προφανές ότι πρόκειται για απομίμηση του χριστιανικού βαπτίσματος στο όνομα της Αγίας Τριάδος.

Εδώ πάρχει μια αντίφαση με τον γνωστικό χαρακτήρα της αίρεσης. Ενώ δηλαδή θεωρούσαν ως παράγοντα σωτηρίας την γνώση, πάραυτα αποδέχονταν το βάπτισμα της απολυτρώσεως σε αντίθεση μάλιστα με το βάπτισμα της αφέσεως των αμαρτιών. Έλεγαν για το βάπτισμα του φαινομένου Ιησού, ότι ήταν βάπτισμα αφέσεως αμαρτιών. Το συνέδεαν όμως με το βάπτισμα τα απολυτρώσεως μέσω του Χριστού που πίστευαν ότι εισήλθε σ’ αυτόν την ώρα εκείνη[60].

Επίσης χρησιμοποιούσαν είδος χρίσματος με λάδι και νερό. Αυτό το συνόδευαν με μαγικές επωδές. Σκοπός της τελετής αυτής ήταν να σφραγίσουν τους μυημένους και να τους καταστήσουν άτρωτους στις επιθέσεις των Αρχόντων μετά θάνατο. Έτσι η ψυχή του πεθαμένου πίστευαν ότι μπορεί να ανέλθει αόρατη και να φτάσει στο Πλήρωμα[61].

Η μνημονευθείσα αντίφαση, φαίνεται δημιούργησε διχογνωμία στις τάξεις της ομάδες, διότι όσοι στο χρίσμα προχωρούσαν όσοι δεν δέχονταν το βάπτισμα. Άλλοι θεωρούσαν και τα δύο περιττά, διότι γι’ αυτούς το μυστήριο ήταν πνευματικό και αόρατο. Αυτοί διατηρούσαν τον καθαρό γνωστικό χαρακτήρα, αποδεχόμενοι ότι η επίγνωση του αρρήτου μυστηρίου είναι η απολύτρωση[62].

Τελούσαν είδος εξοδίου ακολουθίας, κατά την οποία επαναλάμβαναν την χρίση του νεκρού με έλαιο και ύδωρ. Το μίγμα αποκαλούσαν οποβάλσαμο. Η σημασία του ήταν ίδια με αυτήν που αναφέρθηκε για το χρίσμα[63].

Παραπάνω αναφέρθηκε το ταχυδακτυλουργικό κόλπο μα το ποτήρι, του οποίου το περιεχόμενο άλλαζε χρώμα. Αυτό συνέβαινε κατά την διάρκεια της γνωστικής τους ευχαριστίας.

Τέλος, χαρακτηριστική είναι η τελετή του νυμφώνος, την οποία τελούσαν:

«Οἱ μέν γάρ αὐτῶν νυμφῶνα κατασκευάζουσι καί μυσταγωγίαν ἐπιτελοῦσι, μἐτ’ ἀπιῤῥήσεων τινων τοῖς τελειωμένοις, καί πνευματικόν γάμον φάσκουσιν εἶναι τό ὑπ’ αὐτῶν γινόμενον, κατά τήν ὁμοιότητα τῶν ἄνω συζυγιῶν[64]».

[1] Επιφάνιου, Πανάριον XXXI 2.3.

[2] Κλήμης Αλεξανδρεύς, Στρωματείς VII 17.106.4.

[3] Ο.π.

[4] Ειρηναίου, Έλεγχος ΙΙΙ 4.3 και επαναλαμβάνει Ευσέβιος Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία IV 11.1.

[5] Τερτυλλιανού, Adversus Valentinianos 4.

[6] Κλήμης Αλεξανδρέως, Στρωματείς ΙΙ 20.114.1 απόσπασμα επιστολής, ΙΙ 8.36.2 επίσης από επιστολή, ΙΙΙ 7.59.3 επιστολή προς Αγαθόποδα.

[7] Stuart Holroyd, The Elements of Gnosticism, 1994, p.32.

[8] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 1.1.

[9] Επιφανίου, Πανάριον ΧΧΧΙ 2.8: Αμψιου Αυραάν(), Βουκούα Θαρδουού (), Ουβουκούα Θαρδεδδείν (), Μερεξά Ατάρ (), Βαρβά Ουδουάκ (), Εστήν [Ουδουουάκ Εσλήν] [Αμφαίν Εσσουμέν] Ουανανίν Λαμερταρδε (), Αθαμές Σουμίν (), Αλλωρά Κουβιαθά (), Δανδαρία Δαμμώ (), Ωρήν Λαναφέκ (), Ουδινφέκ Εμφιβοχέ (), Βάρρα Ασσιού (), Αχέ Βελίμ (), Δεξαριχέ Μασεμών ().

[10] Ησιόδου, Θεογονία 116F κ.ε.

[11] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων VI 29.3: «οἱ μέν γάρ αὐτῶν, ἵν’ ᾖ παντάπασι καθαρόν τό δόγμα τοῦ Οὐαλεντίνου Πυθαγορικόν, ἄθηλυν καί ἄζυγον καί μόνον τόν Πατέρα νομίζουσιν είναι».

[12] Π. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, σελ. 155.

[13] Σχετ. στο λήμμα “Kabbala” στην Καθολική Εγκυκλοπαίδεια, Νέα Υόρκη 1910, vol. 8.

[14] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 2.2: «Προήλατο δέ πολύ ὁ τελευταῖος καί νεώτατος τῆς δωδεκάδος, …Αιών, τουτέστιν ἡ Σοφία, καί ἔπαθε πάθος ἄνευ τῆς ἐπιπλοκῆς ζυγοῦ…. Τό δέ πάθος εἶναι ζήτησιν τοῦ Πατρός˙ ήθελε γάρ, ὡς λέγουσι, τό μέγεθος τοῦ αὐτοῦ καταλαβεῖν».

[15] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων VI 30.6: «ἐπεί δέ τῶν δέκαδύο ὁ δωδέκατος καί νεώτατος πάντων τῶν εἰκοσιοκτώ αἰώνων, θῆλυς ὤν καί καλούμενος Σοφία, κατενόησε τό πλῆθος καί τήν δύναμιν τῶν γεγεννηκότων αἰώνων καί ἀνέδραμεν εἰς τό βάθος τό τοῦ Πατρός καί ἐνόησεν, ὅτι οἱ μέν ἄλλοι πάντες αιῶνες γεννητοί ὑπάρχοντες κατά συζυγίαν γεννῶσιν, ὁ δέ Πατήερ μόνος ἄζυγος ἐγέννησεν, ἠθέλησε μιμήσασθαι τόν Πατέρα καί γεννῆσαι καθ’ ἑαυτήν δίχα τοῦ συζύγου, ἵνα μηδέν ᾖ ἔργον ὑποδεέστερον τοῦ Πατρός εἰργασμένη,…».

[16] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 2.2: «Ταύτην δέ τήν δύναμιν καί Ὅρον καλοῦσιν, ὑφ’ ἧς ἐπεσχῆσθαι, καί ἐστήριχθαι, καί μόγις ἐπιστράψαντα εἰς ἑαυτόν, καί πεισθέντα, ὅτι ἀκατάληπτός ἐστιν ὁ Πατήρ, ἀποθέσθαι τήν προτέραν ἐνθύμησιν, σύν τῷ ἐπιγινομένῳ πάθει ἐκ τοῦ ἐκπλῆκτου ἐκείνου θαύματος». Ι 2.4 «Τόν δέ Ὅρον τοῦτον καί Σταυρόν, καί Συλλυτρωτήν, καί Καρπιστήν, καί Ὁροθέτην, καί μεταγωγέα καλοῦσι. διά τοῦ Ὅρου τούτου φασί κεκαθάρθαι καί εστηρίχθαι τήν Σοφίαν, καί αποκατασταθῆναι τῇ συζυγίᾳ».

[17] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων VI 31.1: «Γενομένης οὖν ἐντός τοῦ πληρώματος ἀγνοίας κατά τήν Σοφίαν καί ἀμορφίας κατά τό γέννημα τῆς Σοφίας, θόρυβος ἐγένετο έν τῷ πληρώματι˙ <ἐφοβοῦντο γάρ> οἱ αἰῶνες οἰόμενοι, ὅτι παραπλησίως ἄμορφα καί ἀτελῆ γενήσεται τῶν αἰῶνων τά γεννήματα καί φθορά τις καταλήψεται οὐκ εἰς μακράν ποτε τους αἰῶνας. …ἐλεήσας οὖν ὁ Πατήρ τά δάκρυα τῆς Σοφίας καί προσδεξάμενος τῶν αἰώνων τήν δέησιν, ἐπιπροβάλειν κελεύει˙ οὐ γάρ αὐτός, φησί, προέβαλεν, ἀλλά ὁ Νοῦς καί ἡ Ἀλήθεια Χριστόν καί Πνεῦμα ἅγιον είς μόρωσιν καί διαίρεσιν τοῦ ἐκτρώματος καί παραμυθίαν καί διανάπαυσιν τῶν τῆς Σοφίας στεναγμῶν».

[18] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων VI 32.4.

[19] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 2.5: «Τόν μέν γάρ Χριστόν διδάξαι αὐτούς συζυγίας φύσιν, αγεννήτου κατάληψιν γινώσκοντας, ἰκανούς εἶναι, ἀναγορεῦσαί τε ἐν αὐτοῖς τήν τοῦ Πατρός ἐπίγνωσιν, ὅτι τε ἀχώρητός ἐστι καί ακατάληπτος, καί οὐκ ἔστιν οὔτε ἰδεῖν, οὔτε ἀκοῦσαι αὐτόν, ἤ διά μόνου τοῦ Μονογενούς γινώσκεται».

[20] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 2.6.

[21] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 4.1.

[22] Ο.π.

[23] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 4.2.

[24] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 4.5: «ὅς (ο Χριστός) ἀνελθών μέν είς τό Πλήρωμα, αὐτός μέν εἰκός ὅτι ὥκνησεν ἐκ δευτέρου κατελθεῖν, τόν Παράκλητο δέ ἐξέπεμψεν αὐτήν, τουτέστι τόν Σωτήρα, ἐνδόντος αὐτῷ πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ Πατρός… Την δέ Ἀχαμώθ, ἐντραπεῖσαν αὐτόν, λέγουσι πρῶτον μέν κάλυμμα ἐπιθέσθαι δι’ αἰδῶ, μετέπειτα δέ ἰδοῦσαν αὐτόν σύν ὅλῃ τῇ καρποφορίᾳ αὐτοῦ, προσδραμεῖν αὐτῷ, δύναμιν λαβοῦσαν ἐκ τῆς ἐπιφανείας αὐτοῦ. Κἀκεῖνον μορφῶσαι αὐτήν μόρφωσιν τήν κατά γνῶσιν, καί ἵασιν τῶν παθῶν ποιήσασθαι αὐτῆς,…».

[25] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 5.2.

[26] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 5.5.

[27] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 5.6.

[28] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 6.1.

[29] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 6.2.

[30] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 7.5.

[31] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 7.1.

[32] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 6.3.

[33] Ο.π.

[34] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 6.3: «Καί γάρ εἰδωλόθυτα διαφόρως ἐσθίουσι, μηδά μολύνεσθαι ὑπ’ αὐτῶν ἡγούμενοι˙ καί ἐπί πᾶσαν ἑορτάσιμον τῶν ἐθνῶν τέρψιν, εἰς τιμήν τῶν εἰδώλων γινομένην, πρῶτοι συνίασιν, ὡς μηδέ τῆς παρά Θεῷ καί ἀνθρώποις μεμισημένης τῆς τῶν θηριομάχων καί μονομαχίας ανδροφόνου θέας ἀπέχεσθαι ἐνίους αὐτῶν».

[35] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων VI 35.5-6.

[36] Επιφανίου, Πανάριον ΧΧΧΙΙΙ 1.3-4.

[37] Επιφανίου, Πανάριον ΧΧΧΙΙΙ 3-7.

[38] Επιφανίου, Πανάριον ΧΧΧΙΙΙ 3.4: «οὔτε γάρ υπό τοῦ τελείου θεοῦ καί πατρός φαίνεται τοῦτον τεθεῖσθαι (ἑπόμενον γάρ ἐστιν), ἀτελῆ τε ὄντα καί τοῦ ὑφ’ ἑτέρου πληρωθῆναι ἐνδεῆ, ἔχοντά τε προστάξεις ἀνοικείας τῇ τοῦ τοιούτου θεοῦ φύσει τε και γνώμῃ».

[39] Επιφανίου, Πανάριον ΧΧΧΙΙΙ 3.5.

[40] Επιφανίου, Πανάριον ΧΧΧΙΙΙ 4.2: «εἴς τε γάρ αὐτόν τόν θεόν καί τήν τούτου νομοθεσίαν διαιρεῖται, <διαιρεῖται> δέ καί εἰς τόν Μωσέα (οὐ καθά δι’ αὐτοῦ νομοθετεῖ ὁ θεός, ἀλλά καθά ἀπό τῆς ἰδίας ἐννοίας ὁρμώμενος καί ὁ Μωςῆς ἐνομοθέτησέ τινα) καί εἰς τους πρεσβυτέρους τοῦ λαοῦ διαιρεῖται, <οἵ> καί αὐτοί εὑρίσκονται ἐντολάς τινας ἐνθέντες ἰδίας».

[41] Επιφανίου, Πανάριον ΧΧΧΙΙΙ 5.1-2.

[42] Επιφανίου, Πανάριον ΧΧΧΙΙΙ 7.4: «…, ἕτερός τίς ἐστι παρά τούτους οὗτος ὁ θέμενος τόν νόμον. οὗτος δέ δημιουργός καί ποιητής τοῦδε τοῦ παντός ἐστι κόσμου καί τῶν ἐν αὐτῷ˙ ἕτερος ὤν παρά τάς τούτων οὐσίας ἀποφέροιτο ἄν».

[43] Επιφανίου, Πανάριον ΧΧΧΙΙΙ 7.5.

[44] Επιφανίου, Πανάριον ΧΧΧΙΙΙ 7.7.

[45] Κλήμεντος Αλεξανδρέως, Στρωματείς IV 9.71: «Τοῦτον ἐξηγούμενος τόν τόπον Ἡρακλέων, ὁ τῆς Οὐαλεντίνου σχολῆς δοκιμώτατος, κατά λέξιν φησίν,…».

[46] Ωριγένους, Σχόλια εις το κατά Ιωάννην ΙΙ 8: «Βιαίως δέ οἶμαι καί χωρίς μαρτυρίου τόν Οὐαλεντίνου λεγόμενον εἶναι γνώριμον Ἡρακλέωνα».

[47] Κλήμεντος Αλεξανδρέως, Στρωματείς IV 9.71.1 – 72.4.

[48] Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία V 20.3.

[49] Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία V 15.1.

[50] Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία V 20.1.

[51] Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία V 20.4-8.

[52] Παν. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, σελ. 159.

[53] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 13.5: «ὥστε καί διάκονον τινα, τῶν ἐν τῇ Ασίᾳ τῶν ἡμετέρων, ὑποδεξάμενον αὐτόν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ, περιπεσεῖν ταύτῃ τῇ συμφορᾷ, τῆς γυναικός αὐτοῦ εὐειδοῦς ὑπαρχούσης, καί τήν γνώμην καί τό σώμα διαφθαρείσης ὑπό τοῦ μάγου τούτου,…».

[54] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 13.7: «Τοιαῦτα δέ λέγοντες καί πράττοντες, καί ἐν τοῖς καθ’ ἡμᾶς κλίμασι τῆς Ῥοδανουσίας, πολλάς ἐξηπατήκασι γυναίκας».

[55] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 13.3.

[56] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 13.2.

[57] Ο.π.

[58] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 14.5.

[59] Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία IV 11.

[60] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 20.2.

[61] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 21.4.

[62] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 21.5.

[63] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 21.6.

[64] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 21.3.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Σχόλιο Τ.Ι.: Κατά τα άλλα "αδελφή εκκλησία" και "κλαδιά του ιδίου δένδρου".

Οι χριστιανοί αγωνίζονται να επιβιώσουν στο Χαλέπι

 Στον πόλεμο καταστράφηκαν 122 ορθόδοξες εκκλησίες στη Συρία. Ο φόβος επιθέσεων από «μοναχικούς λύκους» στους χώρους λατρείας παραμένει

Παραμονές Χριστουγέννων πέρυσι, μου ήρθε μια επιστολή από την «κόκκινη ζώνη του Χαλεπίου». Την υπέγραφε ένας Συρορθόδοξος ιερέας, ο πατήρ Μπέτρο Κάσις, σπουδαγμένος στη Θεσσαλονίκη, με την παράκληση να δημοσιευθεί στην «Κ» ως χριστουγεννιάτικη «ευχετήρια κάρτα», προς τους Ελληνες ομοθρήσκους και περιέγραφε το δράμα των χριστιανών στην πατρίδα του.

Ο πόλεμος μαινόταν στη Συρία και στο Χαλέπι οι μάχες διεξάγονταν «σώμα με σώμα», με τις γειτονιές, τους δρόμους και τους ορόφους των πολυκατοικιών να αλλάζουν «χέρια» κάθε τόσο.

Ο ίδιος μόλις είχε γλιτώσει, σοβαρά τραυματισμένος, από μια εναντίον του απόπειρα δολοφονίας και έγραφε μεταξύ άλλων:

«...Από 200.000 πιστοί χριστιανοί, σήμερα μείναμε γύρω στις 35.000 με 40.000. Σε λίγες ημέρες έχουμε Χριστούγεννα. Πριν από δύο ή τρεις εβδομάδες, η κατάσταση ήταν πάρα πολύ δύσκολη, όμως σήμερα και μετά την απελευθέρωση του ανατολικού Χαλεπίου, μπορούμε να δούμε φως στο τούνελ. Μερικοί λένε ότι θα γυρίσουν στην αγαπημένη πόλη τους. Ομως πού θα δουλέψουν; Κανείς δεν ξέρει. Πώς θα χτίσουμε ό,τι καταστράφηκε; Πώς θα ανορθώσουμε ανθρώπους και κτίρια, κοινωνία και Παιδεία; Δεν έχω απάντηση...».

Πέρασε ένας χρόνος από τότε, ο πόλεμος τελείωσε (;) με ολοκληρωτική, σχεδόν, επικράτηση των δυνάμεων του Ασαντ και ο πατήρ Μπέτρο, μας έστειλε και πάλι «ανταπόκριση» στην «Κ», από το ερειπωμένο Χαλέπι.

Τούτη τη φορά περιγράφει τον αγώνα των ανθρώπων να επιβιώσουν στα συντρίμμια του εμφυλίου και τη συνεχιζόμενη μετανάστευση των χριστιανών.

Οπως σημειώνει, σαν να μην έφταναν τα βάσανα των χριστιανών από τον διωγμό που υφίσταντο από τους φανατικούς ισλαμιστές, τώρα στη Συρία έχει ξεσπάσει ένας ενδοχριστιανικός «εμφύλιος» προσηλυτισμού.

«Η ζωή μας διαφέρει απ’ ό,τι ήταν πριν. Τώρα δεν πέφτουν πια βόμβες πάνω από το κεφάλι μας και οι βραδιές μας είναι πιο ήσυχες», γράφει.

«Οι Αρχές προσπαθούν να αλλάξουν την εικόνα των καταστροφών με μια άλλη πιο αισιόδοξη. Ηρθε πριν από μερικούς μήνες στο Χαλέπι ο πρωθυπουργός της χώρας με πέντε υπουργούς και κάλεσαν σε συναντήσεις όλες τις μη κυβερνητικές οργανώσεις για να πάρουν τη γνώμη τους γύρω από το μέλλον της πόλης. Μεταξύ αυτών είμαστε και εμείς, οι επικεφαλής των εκκλησιών του Χαλεπίου».

Απογοήτευση

«Τότε, δεν γνωρίζαμε τι σκέφτεται η κυβέρνηση για την πόλη και με πια ταχύτητα θα προχωρήσουν οι εργασίες ανοικοδόμησης. Σήμερα, διαπιστώνουμε πως το Χαλέπι δεν είναι στις προτεραιότητές της, και αυτό προκαλεί μεγάλη απογοήτευση στους πολίτες. Από όσους έφυγαν από την πόλη αλλά παρέμειναν στη Συρία, δεν γύρισε μεγάλος αριθμός, όπως πιστεύαμε ότι θα συμβεί. Ισως περιμένουν να καλυτερέψουν οι συνθήκες, κάτι που όμως δεν έχει γίνει μέχρι τώρα και δεν προβλέπεται σύντομα.

Λίγες ημέρες μετά την απελευθέρωση της πόλης, έκανα την πρώτη μου επίσκεψη στο ιστορικό κέντρο, δίπλα στο ιστορικό κάστρο, και εκεί συνάντησα ένα παιδάκι που ζητιάνευε. Μου ζήτησε λεφτά και όταν το ρώτησα, γιατί δεν πηγαίνει στο σχολείο, μου απάντησε με σιγουριά: “Δεν πρόκειται να πάω στα σχολεία του καθεστώτος” (του παρόντος συστήματος). Τότε, κατάλαβα ότι χρειαζόμαστε πολύ χρόνο ακόμα για να κλείσουμε τις πληγές που προκάλεσε ο πόλεμος. Ας είναι, με την βοήθεια του θεού θα γίνει και αυτό».

Ως προς τη σημερινή εικόνα του χριστιανικού στοιχείου, έχοντας υπόψη και τις πρόσφατες δηλώσεις στη Μόσχα του Πατριάρχη Αντιοχείας κ. Ιωάννη ότι στον πόλεμο καταστράφηκαν 122 ορθόδοξες εκκλησίες στη Συρία, ο πατήρ Μπέτρο γράφει:

«Η μετανάστευση συνεχίζεται. Κάθε μέρα υπογράφω πιστοποιητικά βαπτίσματος μουσουλμάνων σε χριστιανούς. Τα ζητούν οι δυτικές πρεσβείες ως προϋπόθεση για να δεχθούν τις αιτήσεις μετανάστευσης. Λοιπόν, ο αριθμός των Χριστιανών μειώνεται ραγδαία. Αλλά εδώ μαίνεται και ένας ενδοχριστιανικός “μη ιερός” πόλεμος, μεταξύ των εκκλησιών της πόλης.

Οι εκκλησίες των Καθολικών και των Ευαγγελιστών προσπαθούν να προσελκύσουν τους Ορθόδοξους πιστούς, αλλά και τους πιστούς η μία της άλλης για να τους εντάξουν στο σώμα τους. Ολα αυτά γίνονται μέσω ενισχύσεων που δίνουν δυτικές οργανώσεις στις δυτικές εκκλησίες, και μ’ αυτές τις βοήθειες αγοράζουν τις ψυχές των πιστών».

Μπορεί τα κανόνια στη Συρία και στο Ιράκ να σίγησαν και ο Θεάνθρωπος θα γεννηθεί φέτος εν (σχετική) ειρήνη, έστω πάνω στα χαλάσματα των τόπων λατρείας των χριστιανών, η ανασφάλεια όμως κυριαρχεί στο χριστιανικό στοιχείο της Μέσης Ανατολής στους τόπους όπου γεννήθηκε και έλαμψε επί αιώνες ο πολιτισμός του. Τώρα μπορεί να μην αισθάνονται την οργανωμένη απειλή του Ισλαμικού Κράτους, ο φόβος όμως των επιθέσεων από «μοναχικούς λύκους» στους χώρους λατρείας, όπου θα προσέλθουν για το χριστουγεννιάτικο εορταστικό προσκύνημα, παραμένει.

Ο φόβος δηλαδή μεμονωμένων τζιχαντιστών που ανατινάζονται σε εκκλησίες ή άλλους τόπους συνάθροισης «αλλόπιστων», έχει εμφιλοχωρήσει μετά και τις τελευταίες τρομοκρατικές επιθέσεις σε ναούς, με πιο πρόσφατη αυτή σε εκκλησία στο Πακιστάν όπου βρήκαν τον θάνατο πολλοί πιστοί.

Πηγή: (Καθημερινή, 25.12.2017), Ακτίνες

23 Ιουλίου 1908: 

100 χρόνια από την ημέρα που ανέτειλε ο "ήλιος του θανάτου" στην καθ' ημάς Ανατολή 

Η κατευθυνόμενη από τη Δύση ιστοριογραφία και πληροφόρηση των λαών, θέλει να μας παρουσιάσει τον "Διαφωτισμό" ως πρόοδο και ως θετική εξέλιξη στην ανθρώπινη ιστορία, αποκρύπτοντας το αληθινό φρικτό του πρόσωπο, στις περισσότερες από τις εκφράσεις του στην ιστορία. Όμως η ιστορία δεν αφήνει ατιμώρητη τη μνήμη των εγκληματιών. Η απάνθρωπη - σκοταδιστική ιδεολογία του Διαφωτισμού για τον "κοινωνικό Δαρβινισμό", ευθύνεται για το διωγμό και τη σφαγή 3.000.000 Χριστιανών στη Μικρά Ασία κατά τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν οι "προοδευτικές" δυνάμεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αποφάσισαν την εθνοκάθαρση των Χριστιανικών πληθυσμών, με τις ευλογίες της λοιπής "Διαφωτισμένης" Ευρώπης. Ένα ακόμα έγκλημα για το οποίο οι Έλληνες "Διαφωτιστές" πρέπει να ντρέπονται.

Συμπληρώνονται τις μέρες αυτές (το 2008 όταν γραφόταν το άρθρο), 100 χρόνια από την επικράτηση του στρατιωτικού κινήματος των Νεοτούρκων που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη και ανάγκασε τον Σουλτάνο Αμβούλ Χαμίτ να επαναφέρει σε ισχύ το οθωμανικό Σύνταγμα του 1876. 0 ίδιος Σουλτάνος είχε αναστείλει το Σύνταγμα αυτό με πρόφαση τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-78. Η ενασχόληση με την κατάληψη της εξουσίας το 1908 από το Κομιτάτο «Ενωσης και Προόδου», όπως ήταν η επίσημη ονομασία του συνωμοτικού πολιτικού κινήματος, σήμερα θα είχε μόνο ιστορική αξία αν οι πρακτικές και οι νοοτροπίες που καθιερώθηκαν από το Κομιτάτο αυτό δεν ήταν ολοζώντανες ακόμα. Η ανάληψη της εξουσίας από το Κομιτάτο «Ενωσης και Προόδου» σηματοδοτούν την έναρξη ενός αιώνα πρωτοεμφανιζόμενων πράξεων Εθνοκαθάρσεων και Γενοκτονιών κατά των ιστορικών λαών της Μικράς Ασίας. Οι πρόσφατες εξελίξεις με την υπόθεση «Ergenekon» αλλά και της δίκης για την απαγόρευση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Προόδου που εκλέχθηκε με πλειοψηφία περίπου 50% δείχνουν ότι οι μηχανισμοί που καθιερώθηκαν από το Κομιτάτο «Ενωσης και Προόδου» βρίσκονται εν ζωή. Τι ήταν όμως και από πού προήλθε το Κομιτάτο;

Οι ιστορικές συνθήκες τον 19ο αι. στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

Ο 19ος αιώνας υπήρξε ο «πλέον μακρύς αιώνας» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον οποίο οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Η αυτοκρατορία που ξεκίνησε ως ένα μικρό κρατίδιο το έτος 1300 μ.Χ. στη Βιθυνία εξελίχτηκε σε αυτοκρατορία μέσα σε 150 χρόνια καταλαμβάνοντας εκτενείς περιοχές στην Ασία και την Ευρώπη και οργανωμένη με βάση τον ισλαμικό νόμο. Η αδυναμία της προσαρμογής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις εξελίξεις της εποχής στα τέλη του 18ου αιώνα για τη στοιχειώδη ισότητα των πολιτών ώστε να πάψουν οι χριστιανικοί λαοί να ζουν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας υπό την ανοχή των κυριάρχων μουσουλμάνων αλλά και ο ανταγωνισμός των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) για εξασφάλιση των συμφερόντων τους εξανάγκασε το οθωμανικό κράτος να προσπαθήσει να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις στο νομικό του σύστημα. Οι προσπάθειες αυτές οδηγήθηκαν σε αποτυχία αρχίζοντας από τη διακήρυξη του Τανζιμάτ (1839) και στη συνέχεια του Χαπί Χουμαγιούν (1856) και της Ανακήρυξης του Συντάγματος το 1876. Παρά ταύτα, η έστω και σε περιορισμένη κλίμακα φιλελεύθερες συνθήκες την περίοδο αυτή έδωσαν τη δυνατότητα στους χριστιανικούς λαούς της αυτοκρατορίας vα αναπτυχθούν πολιτισμικά και οικονομικά.

Στις αρχές του 20ού αιώνα παρά τον σκληρό οικονομικό ανταγωνισμό των δυτικών δυνάμεων στις οποίες είχε προστεθεί και η Γερμανία για εξασφάλιση των οικονομικών συμφερόντων, η ανάπτυξη της χώρας είχε αρχίσει να επιταχύνεται με γοργό ρυθμό χάρη στην εργατικότητα των χριστιανικών λαών. Οι Έλληνες και Αρμένιοι ήταν οι φιλοπρόοδοι πληθυσμοί που συνέβαλαν στην ανάπτυξη της μαζικής γεωργίας για παραγωγή προϊόντων αλλά ακόμα και της βιομηχανίας, που κυρίως βασιζόταν στην επεξεργασία γεωργικών και μεταλλευτικών προϊόντων. Είχαν όμως και σημαντική παρουσία στον τραπεζικό τομέα. Η ραγδαία ανάπτυξη της παιδείας στις κοινότητες των Ελλήνων συνέβαλε ουσιαστικά στην οικονομική πρόοδο της χώρας. Σήμερα διαπρεπείς Τούρκοι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι, αν δεν διακοπτόταν η ανοδική αυτή οικονομική πορεία που βασιζόταν στον μόχθο και την εργατικότητα των χριστιανικών λαών, σήμερα η Μικρά Ασία θα ήταν μια από τις πλέον αναπτυγμένες περιοχές της Ευρώπης λαμβάνοντας υπόψη τον απέραντο φυσικό πλούτο που διαθέτει. Εξάλλου η πολυπολιτισμική σύνθεση του λαού της αυτοκρατορίας με πυρήνα τη Μικρά Ασία ήταν μοναδικός πλούτος ανθρώπινου δυναμικού.

Η εμφάνιση του Κομιτάτου «Ενωση και Πρόοδος»

Το Κομιτάτο ιδρύθηκε το 1888 από μια ομάδα πέντε φοιτητών της στρατιωτικής ιατρικής σχολής στην Κωνσταντινούπολη. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, αν και τα στελέχη της συνελήφθησαν από τους πράκτορες του Σουλτάνου, συνέχισε τη συνωμοτική του δράση διεισδύοντας στο στράτευμα πρωτίστως στα ευρωπαϊκά εδάφη με κέντρο τη Θεσσαλονίκη αλλά και μεταξύ των εξόριστων διανοουμένων στην Ευρώπη. Στο πρώτο, συνέδριο του Κομιτάτου το 1902 σημειώνεται η διάσπαση μεταξύ των δύο παρατάξεων, της φιλελεύθερης του Πρίγκιπα Σαμπαχετίν και της ριζοσπαστικής του Αχμέτ Ριζά. Η επιστροφή το έτος 1906 των Δρ. Μεχμέτ Ναζίμ και Δρ. Μπαχεντίν Σακίρ (και οι δύο ιατροί από την κοινότητα Σαμπεθαϊστών της Θεσσαλονίκης που αργότερα ηγήθηκαν της μυστικής «Ειδικής Οργάνωσης Τεσκιλάτι Μαχσουσά») στη Θεσσαλονίκη επιτάχυνε την επικράτηση των ριζοσπαστών και την καλλιέργεια της ιδεολογίας «Κοινωνικού Δαρβινισμού», δηλαδή την υιοθέτηση της αρχής ότι ένα ισχυρότερο έθνος μπορεί να αφανίσει ένα άλλο με όποια μέσα μπορεί. Οι θεωρητικοί του Κομιτάτου έχοντας ζήσει στη Γαλλία είχαν επηρεαστεί επιφανειακά από διάφoρα ιδεολογικά ρεύματα της εποχής, όπως του Μαρξισμού, του Θετικισμού και των ιδεών του Νίτσε. Σίγουρα, έβλεπαν πολύ ελκυστικά μεθόδους άσκησης πολιτικής βίας, όπως των Ιακωβινών κστά τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, που θεωρούσε σωστή την άσκηση πολιτικής βίας για επιβολή της ιδεολογίας τους. Το 1906 συμμετέχουν στην ηγετική ομάδα ο Μεχμέτ Ταλάατ, Ενβέρ, Τζεμάλ προερχόμενοι από κατώτερα στρώματα του στρατού χωρίς καμιά μόρφωση. Επίσης, γίνονται μέλη του Κομιτάτου οι Μουσταφά Κεμάλ (αργότερα ηγέτης της νέας Τουρκίας), Ραχμί (αργότερα Νομάρχης της Σμύρνης την περίοδο 1912-18 οργανωτής της καταστροφής του Ελληνισμού της Ιωνίας) και Σουκρού.

Είναι η περίοδος που το Κομιτάτο αρχίζει και διεισδύει ευρύτατα στο οθωμανικό στράτευμα. Τον Ιουλιο του 1908 το Κομιτάτο έχοντας πετύχει να θέσει υπό τον έλεγχό του την Στρατιά των ευρωπαϊκών εδαφών της αυτοκρατορίας, επέτυχε με αναίμακτο πραξικόπημα να επιβάλει στον Σουλτάνο την επαναφορά του Συντάγματος του 1876 με το σύνθημα «Ανακήρυξη της Ελευθερίας». Το γεγονός αυτό προκαλεί ενθουσιασμό στους λαούς της Αυτοκρατορίας και στην Αθήνα γίνονται διαδηλώσεις με τουρκικές σημαίες υπέρ του νέου καθεστώτος. 0 μόνος, μα ο μόνος, που είδε τις θύελλες και την καταστροφή που ερχόταν ήταν ο Πατριάρχης ο Ιωακείμ Γ’, ο οποίος σε αυτούς που έσπευσαν να του ανακοινώσουν ότι «ήλθε η ελευθερία», δήλωσε με σιγουριά ότι «τίπoτε το καλό δεν μπορεί να περιμένει κανείς από τους φανατικούς αυτούς και θα χρειαστούν νέοι αγώνες για το γένος». Πράγματι, οι προθέσεις του Κομιτάτου φάνηκαν σε σύντομο διάστημα όταν ο Δρ. Μεχμέτ Ναζίμ τον Οκτώβριο του 1908 στη Σμύρνη δήλωνε ότι οι χριστιανοί δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να δεχτούν το εκπαιδευτικό σύστημα που θα υπαγόρευε το Κομιτάτο και όσο σύντομα το δεχτούν αυτό τόσο το καλύτερο για τους χριστιανούς. Την πρώτη περίοδο αμέσως από την επικράτηση του πραξικοπήματος το Κομιτάτο προσπάθησε να προσεταιριστεί ανώτατους αξιωματικούς για να επιτύχει την πλήρη υποταγή του κρατικού μηχανισμού.

Η αντεπανάσταση της 31 Μαρτίου 1909 που οργανώθηκε από τον Σουλτάνο στην Κωνσταντινούπολη για να μειωθεί η δύναμη του Κομιτάτου απέτυχε, αφού το κίνημα ήταν γνωστό από πριν στο Κομιτάτο. Ωστόσο, το κίνημα έδωσε τη δυνατότητα στο Κομιτάτο να αρχίσει να απαλλάσσεται από τους ανώτερους αξιωματικούς που είχαν συμμαχήσει με το Κομιτάτο. Την περίοδο αυτή αρχίζει και η πρακτική δολοφονίας δημοσιoγράφων που έχουν την τόλμη να καταγγείλουν την δράση του Κομιτάτου. Δολοφονείται ο διαπρεπής Τούρκος δημοσιογράφος Χασάν Φεχμί μέρα μεσημέρι, στη γέφυρα του Γαλατά, αρχές του 1909. Η πρώτη αυτή δολοφονία κατά της ελευθερίας του τύπου αποτελεί την αρχή μιας θλιβερής παράδοσης. Η πρακτική αυτή συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και η Τουρκία βαρύνεται με τις περισσότερες δολοφονίες δημοσιογράφων, Με την αποτυχία της αντεπανάστασης εκθρονίζεται ο Σουλτάνος Αμδούλ Χαμίτ και στη θέση του τοποθετείται ο Μεχμέτ Ρεσάτ, που ήταν αλκοολικός και άβουλος.

Το πραγματικό προσωπείο του Κομιτάτου της «Ενωσης και Προόδου», που έχει μετονομαστεί σε πολιτικό κόμμα, φαίνεται στην Κιλικία τόν Απρίλιο του 1909, όταν σφαγιάζονται πάνω από 20.000 Αρμένιοι. Ως δικαιολογία της σφαγής χρησιμοποιείται το γεγονός ότι το ίδιο Κομιτάτο που είχε συνεργασία με ριζοσπαστικές αρμενικές οργανώσεις είχε εξοπλίσει μερικούς Αρμένιους για να υποστηρίξουν το Κομιτάτο κατά της σουλτανικής παράταξης. Τα ετήσια συνέδρια του Κομιτάτου από το 1908 μέχρι το 1911 που πραγματοποιούνται στη Θεσσαλονίκη είναι μυστικά. Η ιστορική έρευνα δείχνει ότι στα συνέδρια αυτά καταστρώθηκε στο σχέδια εξόντωσης των χριστιανικών λαών της αυτοκρατορίας και η προσπάθεια εκτουρκισμού των υπόλοιπων μουσουλμανικών, όπως των Βοσνίων, Αλβανών, Κούρδων, Αράβων, Κιρκασίων κτλ.

Οι βουλευτικές εκλογές που πραγματοποιούνται τον Φεβρουάριο του 1912 έχουν καταγραφεί στην ιστορία ως, «εκλoγές με ξύλο» και καθιερώνεται η μέθοδος της ανοικτής ψηφoφορίας και της μυστικής καταμέτρησης των ψήφων. Η εξουσία περιέρχεται στο Φιλελεύθερο Κόμμα που είχε αγγλόφιλη πολιτική. Η αδυναμία εφαρμογής στοιχειώδους κράτους δικαίου, η αδυναμία να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις που για 50 και πλέον χρόνια ήταν το αίτημα των χριστιανικών λαών στα ευρωπαϊκά εδάφη της Αυτοκρατορίας οδηγεί στον Βαλκανικό Πόλεμο το φθινόπωρο του έτους 1912, στον οποίο συμμαχούν τα βαλκανικά κράτη, Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Τα οθωμανικά στρατεύματα υποχωρούν σε όλα τα μέτωπα και παραμένει στο έλεγχο του οθωμανικού κράτους μόνο η Ανατολική Θράκη.

Η δεινή ήττα στον Βαλκανικό πόλεμο φέρνει στην εξουσία ξανά το Κόμμα της Ενωσης και Προόδου. Το πραξικόπημα που έχει καταγράψει η ιστορία ως «η Έφοδος του Μπαμπαλή (Βαbiali Baskini)» συμβαίνει όταν ο Ενβέρ εισβάλλοντας στο κτήριο της Υψηλής Πύλης δολοφονεί εν ψυχρώ τον Υπουργό Αμυνας και αναγκάζει υπό την απειλή του όπλου τον Πρωθυπουργό σε παραίτηση. Πλέον η χώρα είναι στα χέρια μιας τριανδρίας που δρα ανεξέλεγκτα με την καθιέρωση ασύστολα εγκληματικών μεθόδων. Η επανάκτηση της Αδριανούπολης από τον Ενβέρ, όταν η πόλη έχει εκκενωθεί από τους Βούλγαρους λόγω του Β' Βαλκανικού πολέμου, προβάλλεται ως μεγάλο επίτευγμα του Ενβέρ για ισχυροποίησή του. Η Γερμανία που από τη δεκαετία του 1890 έχει αρχίσει να διεισδύει πολιτικά και οικονομικά στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς το τέλος του έτους 1913 επικρατεί πλήρως, αφού σε θέσεις-κλειδιά του οθωμανικού στρατού διορίζονται Γερμανοί αξιωματικοί. 0 γερμανικός μιλιταρισμός βρίσκει πλήρη αντιστοιχία με την τριανδρία. Παράλληλα, ο Κούρδος Ζιγιά Γκιοκάλπ προτείνει την ιδεολογία της σύνθεσης του Ισλάμ με τον τουρκικό εθνικισμό. Πλέον όλα είναι έτοιμα για να εξαπολυθεί η εφαρμογή του σχεδίου αφανισμού των χριστιανικών λαών.

Το ξεκίνημα είναι προς το τέλος του 1913 με τους Έλληνες της Ανατολικής Θράκης που εκτοπίζονται βίαια από τα χωρία και τις πόλεις τους, Οι εκτοπίσεις συνοδεύονται με φοβερές κακουχίες και σφαγές. Πριν από την έναρξη των ανοικτών πογκρόμ εφαρμόζεται συστηματικός οικονομικός αποκλεισμός που οργανώνεται από τις παρακρατικές οργανώσεις της 'Ενωσης και Προόδου και την «Ειδική Υπηρεσία», γνωστή ως Teskilati Mahsusa. Παράλληλα, στις υπόλοιπες πυκνοκατοικημένες από Έλληνες περιoχές αρχίζει ένας σφοδρός οικονομικός πόλεμος. Στα ελληνικά καταστήματα αναρτώνται πινακίδες καλώντας τους μουσουλμάνους να μην εισέρχονται, επειδή οι 'Ελληνες είναι εχθροί του κράτους. Σαν πρόφαση χρησιμοποιείται η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Η εφαρμογή του σχεδίου εξόντωσης συνεχίζεται αρχίζοντας από τη Δυτική Μικρά Ασία (Ιωνία) τον Μάρτιο του 1914 με μαζικές επιθέσεις, σφαγές, πογκρόμ και εκτοπίσεις των Ελληνικών πληθυσμών. Όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς να υπάρχει κανένα ίχνος πολέμου και, ως εκ τούτου, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι εκτοπίσεις γίνονταν λόγω αμυντικών αναγκών.

Οι επιθέσεις στα ελληνικά χωριά και κωμοπόλεις οργανώνονται με μυστικό τρόπο χρησιμοποιώντας τον κομματικό μηχανισμό του Κόμματος 'Ενωσης και Προόδου καθώς επίσης και την αστυνομία. Συμμετέχουν μεταμφιεσμένοι αξιωματικοί του στρατού, Η πλέον τραγική περίπτωση είναι η ολoκληρωτική καταστροφή της Φώκαιας την 14 Ιουνίου 1914 που καταγράφεται από τον Γάλλο αρχαιολόγο Φελιξ Σαρτιώ, που βρισκόμενος στην Φώκαια φωτογραφίζει τις σφαγές και την πυρπόλησή της ενημερώνοντας τη γαλλική κοινή γνώμη. Η Φώκαια είναι η μητέρα-πατρίδα της Μασσαλίας και τα γεγονότα ξεσηκώνουν θύελλα διαμαρτυριών σε όλη τη Γαλλία. Αν και οι διωγμοί μετριάζονται εν μέρει με την ανακήρυξη της εκκλησίας εν διωγμώ τον Μάιο του 1914 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η κατάσταση χειροτερεύει με την είσοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο τέλη Οκτωβρίου. Σε πολλές εκθέσεις και αναφορές πρεσβευτών ουδέτερων χωρών αναφέρεται ο ρόλος της Γερμανίας στην παρότρυνση της οθωμανικής κυβέρνησης να εφαρμόσει μαζική εθνοκάθαρση με όλα τα χαρακτηριστικά που σήμερα θεωρείται ότι συνιστούν «Εθνοκάθαρση ή Γενοκτονία».

Οι εκτοπίσεις γίνονται κάτω από τραγικές συνθήκες σε όλες τις περιoχές της Δυτικής Μικράς Ασίας συμπεριλαμβανομένων των περιοχών Προποντίδας, όλης τα παραλιακής ζώνης του Αιγαίου και της Μεσογείου. Πρέπει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα μη έχοντας εμπλακεί ακόμα στον πόλεμο, μέχρι τον Ιούνιο του 1917 διατηρούσε προξενεία και υποπροξενεία σε πολλές πόλεις (π.χ. Σμύρνη, Βουρλά, Αίβαλί, Προύσα, Τσανάκκαλε, Αττάλεια, Σαμσούντα. Τραπεζούντα κτλ), από τα οποία καταφθάνουν αναφορές συνέχεια προς τήν Ελληνική Πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης και στην Αθήνα στο Υπ. Εξωτερικών. Η κυβέρνηση του Βενιζέλου απειλεί την κήρυξη πολέμου αλλά με την επικράτηση του εθνικού διχασμού από τις αρχές του 1915 η βοήθεια από την Ελλάδα για την προστασία των πληθυσμών περιορίζεται. Οι διωγμοί συνεχίζονται σε όλη τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, ενώ μαζικές επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης αρχίζουν στον Δυτικό Πόντο το φθινόπωρο του 1916, ενώ ο Ανατολικός βρίσκεται υπό τον ρωσικό έλεγχο.

Η πραξικοπηματική είσοδος στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο

Η είσοδος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο γίνεται με πραξικοπηματικό τρόπο από τη δικτατορική τριανδρία Ενβέρ, Ταλαάτ και Τζεμάλ. Αρχές Αυγούστου του 1914 η οθωμανική Βουλή με μεθόδευση τίθεται σε διακοπές και σταματάει προσωρινά τις εργασίες της. Η Γερμανία πoλιορκεί ασφυκτικά τους τρεις δικτάτορες και εκβιάζει για την είσοδο του οθωμανικού Κράτους στον πόλεμο με την απειλή διακοπής της οικονομικής βοήθειας. Η επίσημη είσοδος γίνεται με την είσοδο των δύο Θωρηκτών πλοίων «Γκόμπεν» και «Μπρέσλαου» από τον Ελλήσποντο, τα οποία υψώνουν τουρκικές σημαίες και οι ναύτες φορούν φέσια και με δική τους πρωτoβουλία βγαίνουν στον Εύξεινο Πόντο και βομβαρδίζουν την Οδησσό, με αποτέλεσμα η Ρωσία να κηρύξει τον πόλεμο στο οθωμανικό κράτος. Πλέον το τυχοδιωκτικό γερμανικό σχέδιο συνωμοσίας έχει πετύχει και η αυτοκρατορία βρίσκεται εντός του πολέμου, χωρίς να το έχει αποφασίσει η Βουλή ή ακόμα το Υπουργικό Συμβούλιο, αλλά ο Γερμανός πρέσβης με τον Ενβέρ, που κατέχει το αξίωμα του Υπουργού Αμυνας. Πλέον οι πολίτες ανεξάρτητα θρησκείας και εθνικότητας οδηγούνται σε ένα απέραντο σφαγείο.

Την 14η Νοεμβρίου 1914 η δικτατορική κυβέρνηση οργανώνει την κήρυξη του Ιερού Πολέμου-Τζιχάτ, που αποτελεί ένα από τα στάδια εφαρμογής του ολοκληρωτικού σχεδίου καταστροφής των χριστιανικών λαών. Μια από τις μεγαλύτερες εγκληματικές πράξεις συντελείται τον Δεκέμβριο του 1914 από τον Υπουργό Αμυνας Ενβέρ, που διατάσσει τους 100.000 φαντάρους της Γ' Στρατιάς που είχε ελαφριά εξάρτυση πολέμου, για να πολεμήσει στην αραβική έρημο, να επιτεθούν στα ρωσικά σύνορα στην περιοχή Σαρίκαμις, με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο όλοι οι φαντάροι, στην πλειονότητά τους μουσουλμάνοι. Παρά αυτή την άνευ προηγουμένου ανθρώπινη τραγωδία, ο Ενβέρ παραμένει αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων. Σημειωτέον ότι ο Ενβέρ είχε αναρριχηθεί στην βαθμίδα του στρατάρχη με δική του απόφαση. Είναι τραγικό ότι ακόμα και σήμερα σύμφωνα με την επίσημη ιστορία της Τουρκίας ο Ενβέρ πασάς χαρακτηρίζεται ως ήρωας, πράγμα που δείχνει ότι στην Τουρκία ακόμα επικρατεί η νοοτροπία του Κομιτάτου Ένωσης και Προόδου.

Η ολοκληρωτική εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών

Η συνέχιση του πολέμου, η ναυτική επίθεση στα στενά των Δαρδανελίων και η απομόνωση της ενδοχώρας της Μικράς Ασίας από τον έξω κόσμο δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση της 'Ενωσης και Προόδου να εφαρμόσει το γενικό σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών λαών. Η εξόντωση των Αρμενίων και Ασσυρίων σε όλες τις περιοχές που ζούν κορυφώνεται τον Απρίλιο του 1915, χωρίς να σταματούν οι διωγμοί των Ελλήνων στις υπόλοιπες περιοχές. Στο πλαίσιο του γενικού σχεδίου εξόντωσης, εφαρμόζεται η σύλληψη της πνευματικής ηγεσίας των 250 Ελλήνων τον Μάρτιο και των 300 Αρμενίων την 24 Απριλίου στην Κωνσταντινούπολη.

Τα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη, εξαιρούνται από τις εκτοπίσεις λόγω της παρουσίας πρεσβευτών ουδέτερων χωρών. Οι προσπάθειες για τη διάσωση των χριστιανικών λαών του μεγάλου ανθρωπιστή πρέσβη της Αμερικής Χ, Μοργκεντάου αποτυγχάνουν. Αργότερα ο ίδιος πρέσβης ονομάζει την γενοκτονία των Αρμενιών ως «τον θάνατο ενός Έθνους». Η επίθεση του αγγλογαλλικού στόλου τον Μάρτιο του 1915 στα στενά των Δαρδανελίων αποτυγχάνει, όμως τα οθωμανικά στρατεύματα σε όλη τη διάρκεια του 1915 και του 1916 υφίστανται ήττες στον Καύκασο και στις αραβικές ερήμους.

Η τραγική κατάσταση των λαών της αυτοκρατορίας, λόγω των σφαγών και εκτοπισμών των χριστιανικών πληθυσμών αλλά και του πολέμου, φθάνει σε τρομακτικό επίπεδο. Το σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών λαών εφαρμόζεται από την παραστρατιωτική οργάνωση «Τεσκιλάτι Mαχσouσά-Teskilati Mahsusa» που διοικείται από τους Μπεντρετίν Σακίρ, Μεχμέτ Ναζίμ και Εσρέφ Κουστσούμπαση. Τα εκτελεστικά όργανα της Τεσκιλάτι Mαχσους είναι τα εγκληματικά στοιχεία της Κοινωνίας που μαζεύονται από τις φυλακές βαρυποινιτών και στρατολογούνται για την εξόντωση γυναικόπαιδων, αφού οι χριστιανοί άντρες έχουν οδηγηθεί στα τρομερά Τάγματα Εργασίας γνωστά ως Αμελέ Ταμπουρλαρί.

Ο ρωσικός στρατός τον Απρίλιο του 1916 καταλαμβάνει την ανατολική παραλία του Πόντου συμπεριλαμβανομένης της Τραπεζούντας. 0 Μητροπολίτης Χρύσανθος, ως πρότυπο Ορθόδοξου ιεράρχη, οργανώνει την περίθαλψη όλων των πληθυσμών, μουσουλμάνων και χριστιανών, και εξασφαλίζει την ομαλότητα στην περιοχή του Ανατολικού Πόντου.

Όμως στον δυτικό Πόντο (Σαμσούντα και Μπάφρα) αρχίζουν από τον 0κτώβριο του 1916 τρομεροί εκτοπισμοί του ελληνικού στοιχείου σε μέγεθος ολοκληρωτικής γενοκτονίας οι οποίοι συνεχίζονται μέχρι το τέλος του πολέμου. Το οθωμανικό κράτος καταρρέει το φθινόπωρο του 1918 και οι τρεις δικτάτορες Ενβέρ, Ταλάτ και Τζεμάλ διαφεύγουν μυστικά αρχές Οκτωβρίου με γερμανικό υποβρύχιο, ενώ το οθωμανικό κράτος αναγκάζεται να υπογράψει την ανακωχή του Μούδρου της 30 Οκτωβρίου 1918. Παρά τη διαφυγή των τριών δικτατόρων στο εξωτερικό, οι μηχανισμοί του Ιττιχάτι Τερρακί παραμένουν σε μεγάλο βαθμό άθικτοι και το κόμμα αλλάζοντας ονομασία συνεχίζει τη δράση του στο οθωμανικό κοινοβούλιο. Η νέα κυβέρνηση που ορίζει ο Σουλτάνος Βαχντεντίν προσπαθεί να προσαγάγει στη δικαιοσύνη τους εγκληματίες κατά των Αρμενίων και Ελλήνων, αλλά η προσπάθεια αυτή σταματάει ουσιαστικά προς τα τέλη του 1919 με την έναρξη του εθνικιστικού κινήματος με πρωτεύουσα την Αγκυρα, στην οποία σπεύδουν όλα τα μέλη του Κόμματος της Ένωσης και Προόδου. Η προσπάθεια των Βρετανών να οργανώσουν δίκη των υπαιτίων της εξόντωσης των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας οδηγείται σε αποτυχία λόγω της επικράτησης των οικονομικών συμφερόντων της Γαλλίας, Ιταλίας, Η.Π.Α. αλλά και της ίδιας της Βρετανίας, που δεν θέλει να μείνει εκτός του μοιράσματος σφαιρών οικονομικού επηρεασμού.

Τα πολλαπλά διαδοχικά σφάλματα που υποπίπτουν οι κυβερνήσεις τόσο του Βενιζέλου όσο και της βασιλικής παράταξης στη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας, η ανοικτή υποστήριξη της νέας Σοβιετικής 'Ενωσης αλλά και της Ιταλίας και της Γαλλίας οδηγεί στην ήττα του ελληνικού στρατού και την ολοκληρωτική εξόντωση του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου, που αποτελεί την ολοκλήρωση του σχεδίου εξόντωσης των χριστιανικών λαών. Το μεγαλύτερο κόστος πληρώνει ο Ποντιακός Ελληνισμός που εκτοπίζεται μαζικά στη διάρκεια του Ελληνοτουρκικού Πολέμου και οδηγείται σε ολοκληρωτικό αφανισμό. 0 συνολικός αριθμός των θυμάτων των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας υπερβαίνει τα 3 εκατομμύρια για την περίοδο 1913-1922. Η ατιμωρησία που επισημοποιήθηκε με τη Συνθήκη της Λωζάνης, όπως επισήμανε ο Τσώρτσιλ από το 1928, αποτέλεσε κύρια αιτία που ο Χίτλερ κατέστρωσε με βάση την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού το ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ευρώπης. Όταν άρχιζε η επιχείρηση εθνοκάθαρσης των Εβραίων της Πολωνίας το 1939, στις επιφυλάξεις των στρατηγών της Βέρμαχτ ο Χίτλερ απάντησε κατά την κορύφωση του ολοκαυτώματος των Εβραίων της Ευρώπης: «ποιος θυμάται σήμερα τους Αρμένιους;».

Συμπερασματικά η 100ή επέτειος της επικράτησης του Κομιτάτου Ένωσης και Προόδου – Ιττιχάτι Τερακκί αποτελεί την πλέον μελανή επέτειο όχι μόνο για τους λαούς της περιοχής μας αλλά και για όλη την ανθρωπότητα. Το ότι οι νοοτροπίες και οι πολιτικές αντιλήψεις που εισήγαγαν οι οπαδοί του Κομιτάτου ακόμα και σήμερα αποτελούν σοβαρή απειλή για την ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να προβληματίσει όλους τους φιλειρηνικούς ανθρώπους και τη διεθνή κοινότητα.

Πηγή:  (Ο Πολίτης των Κωνσταντινουπολιτών - Αύγουστος 2008), Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Τὸ προδημοσιευμένο στὴν Ἱστοσελίδα μας σχόλιο τοῦ τεύχους 2168 τῆς 1^ης Ἰανουαρίου 2018 τοῦ Περιοδικοῦ μας μὲ τὸν ἐρωτηματικὸ τίτλο «Ἀπενοχοποίηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας;» δέχθηκε ἐπώνυμη καὶ εὐγενικὴ ἀπάντηση ἀπὸ τὸν ἀνωνύμως ἀπὸ μέρους μας κρινόμενο γιὰ τὶς θέσεις του κληρικὸ π. Βασίλειο Θερμό.

Ὁ π. Βασίλειος ὑπενθύμισε ὅτι κατὰ τὰ μαθητικά του χρόνια συμμετεῖχε στὶς νεανικὲς συγκεντρώσεις τῆς Ἀδελφότητός μας τότε. Αὐτὸ προσδίδει ἰδιαίτερη ἀξία, ἀκόμη καὶ συναισθηματική, στὸ κείμενό του.

Ὅμως καὶ τὸ σχόλιό μας ἐκεῖνο καὶ ἡ τωρινή μας ἀπάντηση κινοῦνται πέρα ἀπὸ τὶς προσωπικές μας γνωριμίες. Τὸ ζητούμενο εἶναι ἡ ἀλήθεια γύρω ἀπὸ τὸ μεῖζον θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς διαστροφῆς ποὺ σαρώνει σήμερα σὰν λαίλαπα ὅλο τὸν πλανήτη.

Ἐπὶ τῆς ἀπαντήσεως λοιπὸν τοῦ π. Βασιλείου ἔχουμε νὰ παρατηρήσουμε τὰ ἑξῆς στὰ καἰρια καὶ οὐσιώδη ζητήματα, παρατρέχοντας τὰ κατὰ τὴν κρίση μας δευτερεύουσας σημασίας:

1. Ὁ π. Βασίλειος μᾶς ἐπικρίνει λέγοντας: «θὰ ἀναρωτηθῶ, ὅμως, γιατί γράφετε ὡσὰν νὰ διέφυγε τῆς προσοχῆς σας ὅτι τὸ ἐν λόγω βιβλίο μου καταλήγει, διεξοδικὰ καὶ μὲ ἀπόλυτη σαφήνεια, σὲ θεολογικὴ ἀπόρριψη τῆς ὁμοφυλοφιλίας».

Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ σχόλιό μας ὁλοφάνερη. Μὲ τὸ κείμενό μας ἐκεῖνο δὲν κρίναμε τὸ σχετικὸ βιβλίο του ἀλλὰ τὰ λεχθέντα κατὰ τὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου σὲ ἐκδήλωση στὶς 10 Νοεμβρίου 2017 στὴν Πάτρα. Δὲν γράψαμε ἑπομένως «ὡσὰν νὰ διέφυγε τῆς προσοχῆς» μας. Διότι ἁπλούστατα δὲν ἀσχοληθήκαμε μὲ τὸ βιβλίο ἀλλὰ μὲ τὰ πρωτοφανῆ, παράδοξα καὶ ἀξιοκατάκριτα λεχθέντα ἀπὸ τοὺς εἰσηγητὲς καὶ τὸν ἴδιο στὴν ἐκδήλωση τῆς Πάτρας. Τὰ ὁποῖα καὶ παρατίθενται αὐτολεξεὶ μέσα σὲ εἰσαγωγικά.

2. Γράφει ἐπίσης ὁ π. Βασίλειος: «Κατ᾿ ἀρχήν, γιὰ τὸν ἀπληροφόρητο ἀναγνώστη τοῦ σχολίου σας δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ξεχωρίσει ποιὸς ξεστόμισε στὴν ἐκδήλωση τῆς Πάτρας τὶς σκληρὲς ἐκφράσεις ποὺ ἀναγράφετε. Δὲν τοῦ γίνεται ἀμέσως σαφὲς ὅτι δὲν εἶμαι ἐγώ».

Ὅμως καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι σωστό. Στὸ σχόλιό μας γράφουμε ξεκάθαρα ὅτι στὴν ἐκδήλωση ἀκούστηκε «ἕνα ἀπίστευτο ὑβρεολόγιο κατὰ τῶν ἐπικριτῶν τοῦ συγγραφέα. Αὐτοὶ εἶναι, ὅπως εἰπώθηκε ἀπὸ τοὺς εἰσηγητές, ‘’ἀνώνυμοι ἀρουραῖοι τοῦ διαδικτύου’’… κ.τ.λ.». Σαφέστατα δηλαδὴ σημειώναμε ὅτι τὸ ὑβρεολόγιο προῆλθε ἀπὸ τοὺς εἰσηγητές.

3. Τὸ καίριο ὡστόσο θεολογικὸ ζήτημα ποὺ ἐτέθη εἶναι ἡ θεοπνευστία τοῦ πρώτου κεφαλαίου τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ὁ π. Βασίλειος στὴν ἀπάντησή του μεταθέτει τὸ ζήτημα καὶ ἀναπτύσσει τὴ σκέψη του γενικῶς περὶ τοῦ πῶς ἀντιλαμβάνεται ὁ ἴδιος τὴ θεοπνευστία, ὑποθέτοντας ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε λανθασμένη περὶ αὐτῆς ἀντίληψη. Κάνει λάθος. Δὲν ἔχουμε αὐτὴν ποὺ πιθανολογεῖ. Τὸ θέμα μας ὅμως δὲν εἶναι γενικῶς ἡ περὶ θεοπνευστίας ἀντίληψη, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἐντόνως ὑπογραμμίσαμε:

Δὲν εἶναι θεόπνευστο τὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς;

Ἐκεῖνος τὸ ἀρνεῖται. Θεωρεῖ ὅτι στὸ κεφάλαιο αὐτὸ ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος μεταφέρει ἐπιστημονικὲς καὶ κοινωνικὲς ἀντιλήψεις τῆς ἐποχῆς του, σύμφωνα μὲ τὶς ὁποῖες ἡ ὁμοφυλοφιλία ἦταν καταδικαστέα. Καὶ ἄρα σἠμερα ποὺ αὐτὲς οἱ ἀντιλήψεις ἔχουν ἀλλάξει δὲν νοεῖται καταδίκη τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἀναφερόμενος στὸ κείμενο τοῦ Ἀποστόλου εἷπε ἐπὶ λέξει: «Λοιπὸν εἶναι ἕνα σημαντικὸ ἔργο νὰ ξεχωρίζουμε τὶς θεολογικὲς ἀλήθειες ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς ἀντιλήψεις καὶ τὶς ἐπιστημονικὲς ἀντιλήψεις οἱ ὁποῖες ἀλλάζουν μὲ τὸν καιρό… καὶ θὰ ἀλλάζουν διαρκῶς». Ἐπιχείρημα δὲ γιὰ νὰ στηρίξει τὴν ἀντίληψή του αὐτὴ προβάλλει στὴν ἀπάντησή του τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουν ἀτονήσει σήμερα οἱ συστάσεις τοῦ Ἀποστόλου Παύλου γιὰ τὸ κάλυμμα καὶ τὴν κόμη τῶν γυναικῶν καὶ τέτοια παρόμοια.

Ὅμως ἄλλο εἶναι οἱ ἐνδυματολογικοὶ καὶ ἄλλοι ἐξωτερικοὶ τύποι κάθε ἐποχῆς ποὺ δὲν συνδέονται μὲ τὴ θεοπνευστία, καὶ ἄλλο ἡ ἀλήθεια τῆς Γραφῆς περὶ τοῦ τί εἶναι ἁμαρτία. Ἐδῶ μεσολαβεῖ ἄβυσσος!

Τὸ σχετικὸ κείμενο λοιπὸν τοῦ πρώτου κεφαλαίου τῆς πρὸς Ρωμαίους εἶναι θεόπνευστο καὶ ἄρα δὲν ἐπιδέχεται καμία ἀπολύτως ἀλλαγή, οὔτε σὲ «ἰῶτα ἕν», κατὰ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου. Γιὰ μᾶς καὶ γιὰ κάθε, θέλουμε νὰ πιστεύουμε, ὀρθόδοξο Χριστιανὸ τὰ λόγια τοῦ θεοπνεύστου Ἀποστόλου εἶναι ἀναλλοίωτα, ὅσες, τάχα ἐπιστημονικές, ἀντιλήψεις κι ἂν διατυπωθοῦν: «Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας. αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες» (Ρωμ. α΄ 26, 27).

Δὲν ἀλλάζει τίποτε ἀπολύτως ἀπὸ τὴ διδασκαλία αὐτὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Καὶ ὅλους πρέπει νὰ μᾶς συγκλονίζει ὁ φοβερὸς λόγος τοῦ Κυρίου μας: «ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ε΄ 18,19).

4. Ὅμως εἰδικὰ στὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους ὁ π. Βασίλειος κάνει καὶ ἄλλο λάθος. Ἀποδίδει στὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ σὲ μᾶς τὴν λανθασμένη ἀντίληψη ὅτι τάχα οἱ ὁμοφυλόφυλοι διακατέχονται ἀπὸ ὅλα τὰ πάθη ποὺ ἀναφέρει στὸ κείμενό του ὁ Ἀπόστολος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ρωτάει: «Ὑπάρχει σήμερα κάποιος Χριστιανός, ἔστω καὶ συντηρητικός, ὁ ὁποῖος νὰ θεωρεῖ πὼς οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἀποτελοῦν τὴν ἐπιτομὴ ὅλων αὐτῶν τῶν θλιβερῶν παθῶν;».

Κάτι τέτοιο ἐμεῖς δὲν τὸ ὑπονοήσαμε ποτέ, καὶ πολὺ περισσότερο ὁ Ἀπόστολος. Οἱ ὁμοφυλόφιλοι εἶναι ὑποδουλωμένοι στὸ πάθος τους. Ἄλλοι εἶναι σὲ ἄλλα πάθη· πορνεία, πλεονεξία, φθόνο, ὑπερηφάνεια… Αὐτὸ λέει τὸ ἱερὸ κείμενο. Καὶ βέβαια ὅλοι, ἂν θέλουμε νὰ σωθοῦμε, ὀφείλουμε νὰ πολεμήσουμε τὸ πάθος ἀπὸ τὸ ὁποῖο τυχὸν διακατεχόμαστε. Καὶ οἱ ὁμοφυλόφιλοι ὁπωσδήποτε τὸ δικό τους.

5. Ὁ π. Βασίλειος μᾶς κατηγορεῖ ἀκόμη ὅτι ἀφήνουμε τὸν ἀναγνώστη «νὰ ὑποθέσει ὅτι καὶ μόνη ἡ ὁμοφυλόφιλη ἕλξη θὰ πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ ἐνοχή».

Ἂν καὶ πουθενὰ δὲν γράψαμε κάτι τέτοιο, ὀφείλουμε ἐντούτοις νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία καὶ κάθε πάθος, ἂν σ᾿ αὐτὸ συγκατατίθεται ὁ ἄνθρωπος, δημιουργεῖ ἐνοχή. Γι᾿ αὐτὸ καὶ θεωροῦμε λανθασμένη τὴν ἀντίληψἠ του ὅτι «ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲν ἔχει κοινὰ μὲ τὰ ὑπόλοιπα πάθη, γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐντάσσεται μεταξὺ αὐτῶν». Ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι πάθος. Καί, κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, «ὅπερ ἂν εἴποις ἁμάρτημα, οὐδὲν ἴσον ἐρεῖς τῆς παρανομίας ταύτης· καὶ εἰ ἐπῃσθάνοντο τῶν γινομένων οἱ πάσχοντες, μυρίους ἂν κατεδέξαντο θανάτους, ὥστε μὴ τοῦτο παθεῖν. Οὐ γὰρ ἔστιν, οὐκ ἔστι ταύτης τῆς ὕβρεως ἀλογώτερόν τε καὶ χαλεπώτερον» (P.G. 60. 419).

6. Ἕνα ἄλλο θέμα εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔθεσε στὴν ἐκδήλωση ὁ π. Βασίλειος λέγοντας ὅτι «ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ὑποστεῖ μεγάλη ρύπανση ἰδεῶν». Στὴν ἀπάντησή του μιλάει γιὰ λανθασμένες ἀντιλήψεις προσώπων. Ἄλλο ὅμως αὐτὸ καὶ ἄλλο νὰ λέει ὅτι «ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ὑποστεῖ μεγάλη ρύπανση ἰδεῶν καὶ χρειάζεται ἀποκάθαρση ἀρκετή». Καὶ θὰ θέλαμε μὲν τὴ διατύπωση αὐτὴ νὰ τὴν κατατάξουμε στὰ συνήθη λάθη τῆς γλώσσας στὸν προφορικὸ λόγο, ὡστόσο μᾶς ἐμποδίζει νὰ τὸ κάνουμε ἡ ὅλη τακτική τοῦ π. Βασιλείου. Ὄχι μόνο μὲ τὸ ὅτι ἀμφισβητεῖ τὴ θεοπνευστία τοῦ σχετικοῦ κειμένου τῆς πρὸς Ρωμαίους, ἀλλὰ καὶ διότι ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ ὑποστηρίζει ὅτι αἰτία τῆς καταστροφῆς τῶν Σοδόμων δὲν ἦταν ἡ ὁμοφυλοφιλία ̶ κάτι ποὺ κανένας, ἀπ᾿ ὅσο γνωρίζουμε, δὲν τόλμησε νὰ ὑποστηρίξει στὴ διάρκεια τῶν 4.000 χρόνων ποὺ μεσολάβησαν ἀπὸ τότε, καὶ βέβαια αὐτὸ μᾶς προξένησε ἀλγεινὴ ἐντύπωση. Ὅταν λοιπὸν φθάνει σὲ τέτοιο σημεῖο, νὰ ἀμφισβητεῖ τὶς πλέον βεβαιωμένες ἀλήθειες τῆς Γραφῆς, μᾶς ἀναγκάζει νὰ σκεφτόμαστε ὅτι ἄλλου εἴδους ἀποκάθαρση τῆς Ἐκκλησίας ἐννοεῖ.

7. Τὸ θέμα τῆς αἰτίας τῆς καταστροφῆς τῶν Σοδόμων ὁ π. Βασίλειος στὴν ἀπάντησή του τὸ παρασιωπᾶ, παρόλο ποὺ ἐπικρίναμε ἐντόνως τὴν ἀντίληψή του αὐτή. Θέλουμε νὰ ἐλπίζουμε ὅτι σκέφθηκε τὸ ζήτημα καλύτερα καὶ ἄλλαξε γνώμη. Στὴν καθολικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Ἀδελφοθέου Ἰούδα ὁ Σοδομισμὸς καταδικάζεται μὲ πολὺ αὐστηρὸ τρόπο: «ὡς Σόδομα καὶ Γόμορρα καὶ αἱ περὶ αὐτὰς πόλεις τὸν ὅμοιον τούτοις τρόπον ἐκπορνεύσασαι καὶ ἀπελθοῦσαι ὀπίσω σαρκὸς ἑτέρας πρόκεινται δεῖγμα, πυρὸς αἰωνίου δίκην ὑπέχουσαι» (στ. 7). Οἱ ἑρμηνευτὲς πίσω ἀπὸ τὴ φράση «ἀπελθοῦσαι ὀπίσω σαρκὸς ἑτέρας» βλέπουν τὴν ἀρσενοκοιτία: «Καὶ καθὼς αἱ πέντε πόλεις τῶν Σοδόμων κατεκάησαν μὲ πῦρ καὶ θειάφι, διὰ τὶ παρομοίως μὲ τοὺς αἱρετικοὺς τούτους ἔπεσαν εἰς πορνείας καὶ ἀσελγείας, καὶ μάλιστα εἰς τὴν θεομίσητον καὶ ἐπάρατον ἁμαρτίαν τῆς ἀρσενοκοιτίας, ταύτην γὰρ ὀνομάζει σάρκα ἑτέραν ὁ Ἀπόστολος» (Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς τὰς ἑπτὰ καθολικὰς Ἐπιστολάς, ἔκδ. 1806, σελ. 349).

Γιὰ ὅποιον δὲ διατηρεῖ καὶ τὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία στὸ θέμα τῶν Σοδόμων, ἀρκεῖ ἡ μελέτη τῆς Δ΄ ὁμιλίας τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ γιὰ νὰ καταλάβει τὴν ἀλήθεια. Ἡ ὁμιλία αὐτὴ ἀποτελεῖ πραγματικὸ καταπέλτη γιὰ ὁποιαδήποτε διαφορετικὴ ἀντίληψη. Ὄχι μόνο γιὰ τὰ Σόδομα ἀλλὰ καὶ γενικότερα γιὰ τὸ ὅλο πρόβλημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας.

Ὁ ἱερὸς πατήρ, αἰώνιος ἀπλανὴς διδάσκαλος τῆς οἰκουμένης, ἔλεγε: «Τοιοῦτος γοῦν ἐστιν ὁ Σοδόμων ἐμπρησμὸς καὶ ἡ πυρπόλησις ἐκείνη· καὶ ἴσασιν οἱ παραγενόμενοι, καὶ τῇ θέᾳ τὴν πληγὴν ἐκείνην τὴν θεήλατον καὶ τῶν ἄνωθεν κεραυνῶν τὸ ἔργον ἰδόντες. Ἐννόησον ἡλίκον ἐστὶ τὸ ἁμάρτημα, ὡς βιάσασθαι καὶ πρὸ καιροῦ τὴν γέενναν φανῆναι. Ἐπειδὴ γὰρ πολλοὶ τῶν λόγων κατεφρόνουν, διὰ τῶν ἔργων αὐτοῖς τὴν ἐκείνης εἰκόνα ἐπέδειξεν ὁ Θεὸς καινῷ τινι τρόπῳ. Καὶ γὰρ παράδοξος ἦν ὁ ὑετὸς ἐκεῖνος, ἐπειδὴ καὶ παρὰ φύσιν ἡ μίξις· καὶ κατέκλυσε τὴν γῆν, ἐπειδὴ καὶ τὰς ἐκείνων ψυχὰς ἡ ἐπιθυμία. Διὸ καὶ ἀπεναντίας ἦν ὁ ὑετὸς τῷ συνήθει· οὐ γὰρ μόνον οὐ διήγειρε τὴν γαστέρα τῆς γῆς πρὸς τὴν τῶν καρπῶν γένεσιν, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν ὑποδοχὴν αὐτὴν τῶν σπερμάτων ἄχρηστον ἐποίει. Τοιαύτη γὰρ ἦν ἡ μίξις τῶν ἀνδρῶν τῆς γῆς Σοδόμων, τὸ τοιοῦτον σῶμα ἀχρηστότερον ἀποφαίνουσα. Τί γὰρ ἀνδρὸς πεπορνευμένου μυσαρώτερον; τί δὲ ἐναγέστερον; Ὢ τῆς μανίας, ὢ τῆς παραπληξίας, πόθεν εἰσεκώμασεν ἡ ἐπιθυμία αὕτη»! (P.G. 60.420).

8. Τέλος ὁ π. Βασίλειος φαίνεται νὰ μᾶς ἀποδίδει καὶ κάποια ἀπόκλιση ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἴδιας τῆς Ἀδελφότητός μας, γι᾿ αὐτὸ καὶ μᾶς παραπέμπει σὲ ἀνώνυμο σχόλιο τῶν παρατηρήσεών μας ἐπὶ τῆς ἐκδηλώσεως, στὸ ὁποῖο γράφονται γιὰ τὸ Περιοδικό μας τὰ ἑξῆς: «Τὴν διαφήμιση-δυσφήμιση σήμερα τὴν παρέλαβαν ἄλλοι. Κρίμα διότι κάποτε εἶχαν μία εὐπρέπεια στὴν κριτική τους καὶ στὰ γραφτά τους. Τώρα νέοι διευθυντὲς νέα νοοτροπία. Δὲν γράφω ὀνόματα ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ ἀνώνυμα ἔγραψαν…. Ἀκροατὴς τῆς ἐκδήλωσης καὶ ἀναγνώστης τοῦ περιοδικοῦ μὲ τὸ νέο ἦθος…».

Πρωτίστως νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ Περιοδικό μας δὲν γράφει ἀνώνυμα. Ἡ εὐθύνη τῶν γραφομένων εἶναι συλλογική, ἀλλὰ κατὰ νόμον ὑπάρχει καὶ συγκεκριμένο ὄνομα. Ὅσο γιὰ τὸ ἂν ἔχουμε παρεκκλίνει σὲ νέα νοοτροπία, ἂς μᾶς ἐπιτρέψει ὁ π. Βασίλειος καὶ οἱ ὅποιοι σχολιαστὲς νὰ σημειώσουμε ὅτι ἂν ζοῦσαν σήμερα οἱ ἀοίδιμοι πατέρες μας μὲ τὴν ἀκρίβεια τοῦ ἤθους τους καὶ τὴν αὐξημένη εὐαισθησία τους στὰ τῆς πίστεως, ὅπως τοὺς γνωρίσαμε, θὰ ἔγραφαν πολὺ αὐστηρότερα καὶ ἐλεγκτικότερα.

Καὶ πάντως εἰλικρινὰ εὐχόμαστε ἐκ ψυχῆς νὰ ἀλλάξει ἀντιλήψεις ὁ π. Βασίλειος γιὰ τὴν ὅλη τοποθέτησή του στὸ ἐφιαλτικὸ πρόβλημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας.

Διότι ἡ σημερινὴ Ψυχιατρική, ἔχοντας κάνει στροφὴ 180 μοιρῶν (κατ᾿ ἐντολὴν ἄγνωστο ποιῶν κύκλων) μπορεῖ νὰ ἐπιχειρεῖ νὰ ἀλλάξει αἰώνιες ἀλήθειες. Ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἡ ἐκρηκτικὴ διάδοση τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς διαστροφῆς στοὺς καιρούς μας δὲν εἶναι κάτι φυσικό, ὅπως διατείνονται πολλοί, ἀλλὰ ὀφείλεται σὲ καθαρὰ δαιμονικὴ ἐνέργεια ποὺ πλήττει ὅλο τὸν πλανήτη, γιὰ νὰ τὸν παραδώσει ἀνυπεράσπιστο στὴν ἐπερχόμενη κυριαρχία τοῦ σκοτεινοῦ τέρατος τῆς κολάσεως.

Πηγή: Περιοδικό "Ο Σωτήρ"

Μὲ μία πολὺ σαφῆ καὶ εὐγενικὴ ἀνακοίνωση ἀπαντᾶ τὸ Δ.Σ. τῆς Ἕνωσης Ἐπιστημονικοῦ Προσωπικοῦ τοῦ νοσοκομείου «Εὐαγγελισμὸς» στὶς λογὴς - λογὴς αἰτιάσεις, ἀλλὰ καὶ στὰ αἰτήματα γιὰ ἐπιβολὴ προληπτικῆς λογοκρισίας, ποὺ ἐκφράσθηκαν ἀκόμη καὶ ἀπὸ 13 βουλευτὲς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ στὸν δημόσιο διάλογο, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπιστημονικὴ ἐκδήλωση γιὰ τὴν ταυτότητα φύλου, τὴν ὁποία διοργάνωσε τὴν περασμένη ἑβδομάδα ἡ Ἕνωση.

Συγκεκριμένα, τὸ Δ.Σ. τῆς Ἕνωσης ἀναφέρει τὰ ἑξῆς στὴν ἀνακοίνωσή της:

Ἡ Ἕνωση Ἐπιστημονικοῦ Προσωπικοῦ του Νοσοκομείου «Ὁ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» (Ε.Ε.Π.Ν.Ε.) εἶναι Ἐπιστημονικὸ Ἰατρικὸ Σωματεῖο μὴ κερδοσκοπικοῦ χαρακτήρα (ΜΚΧ) μὲ σκοπὸ τὴν προαγωγὴ τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης γενικὰ καὶ εἰδικότερα: α) Τὴν προώθηση καὶ προβολὴ τοῦ Ἐπιστημονικοῦ ἔργου τοῦ Γ.Ν.Α. «Ὁ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ», β) τὴ γενικότερη ἐπιμόρφωση καὶ Συνεχιζόμενη Ἰατρικὴ Ἐκπαίδευση τοῦ Ἰατρικοῦ καὶ Ἐπιστημονικοῦ προσωπικοῦ τοῦ Νοσοκομείου «Ὁ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» ἀλλὰ καὶ γενικότερα ἑλλήνων γιατρῶν καὶ ἄλλων ἐπιστημόνων.

Τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο τῆς Ε.Ε.Π.Ν.Ε. θὰ ἤθελε νὰ σᾶς ἐνημερώσει ὅτι ὀργάνωσε τὴν Ἐπιστημονικὴ Ἐκδήλωση μὲ θέμα: «Διαταραχὲς Ταυτότητας Φύλου: Νεώτερα δεδομένα ὡς πρὸς τὴ διάγνωση καὶ τὴν ἀντιμετώπιση», ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε τὴν Τρίτη 12/12/2017 καὶ ὥρα 13:00-14:30 στὸ ἀμφιθέατρο «Δῶμα» (11ος όροφος) τοῦ Γ.Ν.Α. «Ὁ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» μὲ ὁμιλήτρια τὴν....

κ. Κ. Προκοπάκη, Παιδοψυχίατρο, Διευθύντρια ΕΣΥ στὸ Τμῆμα Παιδιῶν καὶ Ἐφήβων τοῦ Κοινοτικοῦ Κέντρου Ψυχικῆς Ὑγείας Παγκρατίου, Γ.Ν.Α. «Ὁ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ».

Σᾶς ἐνημερώνουμε ὅτι:

1. Το Διοικητικὸ Συμβούλιο τῆς Ε.Ε.Π.Ν.Ε. εἶναι ὑπεύθυνο γιὰ τὴν κατάρτιση τοῦ Ἐπιστημονικοῦ/Ἐκπαιδευτικοῦ Προγράμματος, τὸ ὁποῖο πραγματοποιεῖται ἀνελλιπῶς ἀπὸ τὸ 1945 στὸ ἀμφιθέατρο τοῦ Γ.Ν.Α. «Ὁ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» καὶ ἡ Διοίκηση τοῦ Νοσοκομείου δὲν ἐλέγχει οὔτε παρεμβαίνει σ’ αὐτό.

2. Τὸ βῆμα τῶν Ἐπιστημονικῶν Ἐκδηλώσεων τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, εἶναι ἐλεύθερο καὶ δίνεται σὲ Ἐπιστήμονες τοῦ Νοσοκομείου, καὶ ὄχι μόνο, ποὺ ἔχουν νὰ παρουσιάσουν ἕνα θέμα. Σημειώνεται ὅτι δὲ γίνεται ποτὲ προληπτικὴ λογοκρισία σὲ αὐτὰ ποὺ πρόκειται νὰ λεχθοῦν, οὔτε βέβαια λογοκρίνονται ὅσα εἰπώθηκαν. Οἱ ὁμιλητές τῶν ἐκδηλώσεων ἐκφράζουν τὶς ἀπόψεις τους καὶ ὄχι τὴ θέση τῆς Ε.Ε.Π.Ν.Ε. η/καὶ τοῦ Νοσοκομείου. Τέλος τὸ Δ.Σ. τῆς Ε.Ε.Π.Ν.Ε. ἐνθαρρύνει τὴν ἐλεύθερη διακίνηση ἰδεῶν.

3. Ὡς πρὸς τὴν οὐσία τοῦ θέματος, πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι οἱ ἀντιδράσεις καὶ οἱ καταγγελίες ἐκ μέρους τῶν διαφόρων συλλογικοτήτων ἐκφράστηκαν, ἀπὸ τὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, μὲ τὴν ἀνακοίνωση τῆς παρουσίασης τοῦ συγκεκριμένου θέματος ἀπὸ τὴν κ. Κ. Προκοπάκη καὶ χωρὶς νὰ ἀκούσουν τὸ περιεχόμενο τῆς ἐκδήλωσης. Τέλος, θὰ θέλαμε νὰ τονίσουμε ὅτι ἡ ὁμιλία τῆς Παιδοψυχιάτρου τοῦ Γ.Ν.Α. «Ὁ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» ἦταν προσεκτικὰ διατυπωμένη καὶ ἀπόλυτα τεκμηριωμένη βιβλιογραφικὰ καὶ κατὰ τὴ γνώμη τῆς Ε.Ε.Π.Ν.Ε. δὲν προσέβαλε κανέναν.

Πηγή: Athens Voice, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Τη Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2017, πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, η εκδήλωση για τη λήξη του έτους Εφέδρων και Εθνοφυλάκων, όσο αφορά στους Εθνοφύλακες, παρουσία του Υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Πάνου Καμμένου, του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Ναυάρχου Ευάγγελου Αποστολάκη ΠΝ και του Αρχηγού ΓΕΣ Αντιστρατήγου Αλκιβιάδη Στεφανή.

ΒΙΝΤΕΟ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

 Πηγή: Γενικό Επιτελείο Στρατού, Ιστοσελίδα "Κράνος" (Βίντεο 1, Βίντεο 2, Βίντεο 3, Βίντεο 4)

Πυξίδα είναι το όργανο το οποίο προσανατολίζει το χρήστη του, καθώς η μαγνητική της βελόνη, εξ αιτίας του μαγνητικού πεδίου της γης, στρέφεται πάντοτε προς Βορρά. Επειδή η μαγνητική πυξίδα (magnetic compass) αναπτύχθηκε κυρίως στη ναυτιλία, αποτελώντας το σημαντικότερο "ναυτιλιακό βοήθημα", λέγεται και ναυτική πυξίδα (mariner ’s compass).

Η καταγωγή της δεν είναι γνωστή. Ίσως, ήταν σε χρήση από την εποχή του Αννίβα (247 π.Χ-183 π.Χ ) καθώς λένε ότι τη χρησιμοποίησε το 203 π.Χ ο πλοηγός του Pelorus , για να εγκαταλείψουν την Ιταλία. Άλλοι, λένε ότι έλκει την καταγωγή της από την Κίνα και την εισήγαγε στην Ιταλία ο Marco Polo , τον 13^ο αιώνα.

Το σίγουρο είναι ότι, το 1269, ο Γάλλος επιστήμονας Petrus Peregrinus de Maricourt ασχολήθηκε με τη μαγνητική πυξίδα «…την στηριζομένη επί αξονίσκου επιπλέουσα βελόνη με γραμμήν πίστεως…». Την τελειοποίησε ο Βρετανός φυσικομαθηματικός William Thomson (γνωστός ως Λόρδος Kelvin ) το 1880 και από τότε υπάρχει σε κάθε πλοίο, ως το ασφαλέστερο μέσο κατευθύνσεως παρά τις εφευρέσεις, τις επινοήσεις και τελειοποιήσεις άλλων συναφών μέσων (γυροσκοπική πυξίδα, ραντάρ, g.p.s. κλπ).

Κάθε πλοίο, ανάλογα με το είδος του (φορτηγό, επιβατηγό κλπ) και την κατηγορία των πλόων του (διεθνείς, ακτοπλοΐα κλπ), τόσο από τις Διεθνείς Συμβάσεις όσο και την εθνική νομοθεσία, υποχρεούται να είναι εφοδιασμένο με συγκεκριμένα ναυτιλιακά όργανα (ραντάρ, βυθόμετρο κλπ) και βοηθήματα ναυτιλίας (ναυτικούς χάρτες, πλοηγούς κλπ).

Η πυξίδα όμως είναι υποχρεωτική για όλα τα πλοία, ανεξαρτήτως είδους και κατηγορίας πλόων που εκτελούν.

Είναι αξιοσημείωτο ότι, από τη δεκαετία του 1970, ο Διακυβερνητικός Ναυτιλιακός Συμβουλευτικός Οργανισμός – IMCO (από το 1982 έχει μετονομαστεί σε Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό - ΙΜΟ), ο εξειδικευμένος οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών, αρμόδιος για τη ρύθμιση των θεμάτων ναυτιλίας παγκοσμίως, έχει χαρακτηρίσει επίσημα την πυξίδα ως το ασφαλέστερο μέσον κατευθύνσεως.

Τα πλοία, πριν την ανακάλυψη της πυξίδας, για την πορεία τους, χρησιμοποιούσαν άλλα μέσα τα οποία δεν ήσαν ασφαλή, πολλές φορές έχαναν την πορεία τους και περιπλανόντο στις θάλασσες.

***

Αν η θάλασσα εικονίζει την ανθρώπινη ζωή, το πλοίο που θα οδηγήσει τους επιβάτες του με ασφάλεια στο λιμάνι της αιωνίου ζωής είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία, με πυξίδα, την Αγία Γραφή.

Όπως η πυξίδα είναι αναγκαία για κάθε πλοίο, έτσι και η Αγία Γραφή είναι αναγκαία για τον ορθό προσανατολισμό της ζωής του καθενός μας, της οικογένειας, της κοινωνίας, του έθνους, των μικρών και των μεγάλων κρατών.

Τα βιβλία της Αγίας Γραφής, τα σαράντα εννέα (49) της Παλαιάς Διαθήκης, και τα είκοσι επτά (27) της Καινής Διαθήκης, είναι θεόπνευστα, άρα είναι και αλάθητα. Περιέχουν την υπό του Θεού αποκαλυφθείσα στους ανθρώπους αλήθεια. Κάθε τι που γράφεται σε αυτή είναι πέρα ως πέρα αληθές και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, έστω και αν εμείς δυσκολευόμαστε πολύ ή λίγο να το εννοήσουμε.

Στη σύνταξη και διατύπωση των νοημάτων και των λόγων της Αγίας Γραφής συνεργάστηκε ο Θείος παράγοντας, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα, εξασφαλίζοντας το αλάθητό της και ο ανθρώπινος παράγοντας, για τη διατύπωση των θείων αληθειών, μέσα από το ιδιαίτερο γλωσσικό ιδίωμα, το ύφος και τη λογοτεχνική ικανότητα των συγγραφέων .

Οι Πατέρες της Εκκλησίας, με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος ανακάλυψαν στην Αγία Γραφή και θησαυρούς σοφίας. Ο Ιερός Χρυσόστομος, ο μεγάλος μεταλλωρύχος της Βίβλου, έχει πει μεταξύ άλλων : «Και σε μία συλλαβή και σ’ ένα μικρό γράμμα της Γραφής, αν σκαλίσεις θα βρεις κρυμμένους στο βάθος θησαυρούς» και «Όρος απαραίτητος για την ανάπτυξη χριστιανικής ζωής, για την ορθή πορεία της ζωής, είναι η αδιάλειπτος μελέτη της Αγίας Γραφής ».

Η Αγία Γραφή δίνει απαντήσεις σε όλα τα θέματα για την καθημερινή και αιώνια ζωή. Η καθημερινή της μελέτη είναι αναγκαία όχι μόνο για τους κληρικούς, μοναχούς, ασκητές και ερημίτες, όπως εσφαλμένα μερικοί πιστεύουν, αλλά για τον καθένα μας που βρίσκεται σε αυτή τη ζωή.

Ο αοίδιμος διδάσκαλος του Γένους Αδαμάντιος Κοραής είχε χαρακτηρίσει την Αγία Γραφή ως «τον Συνταγματικό Χάρτη της επιγείου και ουρανίου Πατρίδας μας».

Κανένα πλοίο λοιπόν χωρίς πυξίδα, αλλά και κανείς χριστιανός χωρίς την Αγία Γραφή.

***

Και αυτές τις άγιες ημέρες των εορτών της Θειας Ενανθρωπήσεως, να κάνουμε χρήση της Πυξίδας μας, της Αγίας Γραφής. Να μελετήσουμε τα κεφάλαια των Ευαγγελιστών που αναφέρονται στη γέννησή Του, να προσεγγίσουμε το βαθύτερο νόημα των Χριστουγέννων.

Ο Κύριος ετέχθη και πλήρωσε τα σύμπαντα. Ας τον ακολουθήσουμε βιώνοντας τις εντολές Του.

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

Στην παρούσα κατηγορία κατατάσσονται πολλές γνωστικές σέκτες με διαφορές, ως προς τις απόψεις και τις πρακτικές τους, αλλά σημαντικά κοινά γνωρίσματα.

Πρώτον, τοποθετούν στην κορυφή της θεϊκής ιεραρχίας τρεις μορφές, ως είδος τριάδος, που χαρακτηρίζονται Άνθρωποι ή Αδάμαντες.

Δεύτερο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η οφιολατρεία, προερχόμενη από την απόδοση σημαντικού ρόλου στον αρχέκακο όφη της Γενέσεως (θεός-όφης, θεοσοφία). Από αυτό το χαρακτηριστικό λαμβάνουν τις περισσότερες φορές το όνομά τους, π.χ. Οφίτες, Ναασηνοί κλπ.

Τρίτον, χαρακτηρίζονται από την έντονη παρουσία γενετησιολογίας, η οποία παραπέμπει σε αντινομισμό.

Περιοχές δράσης των ομάδων αυτών εντοπίζονται στην Συρία και την Αίγυπτο, περί το 100 μ.Χ. Πολλά από τα κείμενα της βιβλιοθήκης του Χηνοβοσκίου, περιέχουν διδασκαλίες τους.

4.4.1 Οφίτες

Στο πρώτο βιβλίο του Ελέγχου του αγίου Ειρηναίου εκτίθεται η διδασκαλία των Οφιτών. Η σέκτα δεν ονοματίζεται από τον Ειρηναίο, αλλά από τον Θεοδώρητο Κύρου[1], ο οποίος μεταγράφει το κείμενο του Ελέγχου.

Ο Κλήμης Αλεξανδρεύς αναφέρει ότι οι Καϊνίτες και οι Οφίτες ανήκουν σ’ εκείνη την κατηγορία αιρέσεων που λαμβάνουν το όνομά τους από το αντικείμενο της λατρείας τους[2]. Εξ’ αυτού μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η λατρεία του όφεος κατείχε κεντρική θέση στις πρακτικές των ομάδων αυτών.

Ο Φιλάστριος από την πλευρά του περιγράφει ως πρώτη την αίρεση των Οφιτών, διότι παραδέχεται την δαιμονική προέλευση της διδασκαλίας τους.

4.4.1α Διδασκαλία

Για τους Οφίτες, το αρχέγονο θεϊκό ον είναι ο Βυθός. Από αυτό εξέρχεται το αρσενικό στοιχείο και προκύπτει ο Δεύτερος Άνθρωπος ή Υιός του Ανθρώπου. Στην συνέχεια προβάλλεται το θηλυκό στοιχείο και σχηματίζεται η Πρώτη Γυνή ή Πνεύμα. Αυτό που απομένει στον Βυθό μετά την προβολή του αρσενικού και θηλυκού στοιχείου είναι το αρχικό, άφθαρτο και αέναο φως, ο πρώτος άνθρωπος. Τα τρία αυτά όντα αποτελούν την πρώτη τριάδα των Οφιτών[3].

Κάτω από το Πνεύμα διαχωρίζονται τα τέσσερα στοιχεία, δηλαδή, το Ύδωρ, το Σκότος, η Άβυσσος και το Χάος. Στην συνέχεια, ο Πρώτος και Δεύτερος Άνθρωπος ερασθέντες την Πρώτη Γυνή, τεκνοποίησαν μαζί της το φως, το οποίο ονομάζουν Χριστό, τον Τρίτο Άνθρωπο[4].

Επειδή η Πρώτη Γυνή δεν μπορούσε να κυοφορήσει πλήρως το θείο φως, αναγκαστικά περιορίστηκε στην γέννηση της δεξιάς πλευράς αυτού. Γι’ αυτό τον λόγο ο Χριστός είχε φορά ανοδική. Συμπληρούμενος από την μητέρα του σχημάτισαν τον άφθαρτο αιώνα, την Εκκλησία, σημείο συνάντησης και ένωσης των τεσσάρων θεϊκών όντων[5].

Από την υπερχείλιση του φωτός, που συνέβη στην Πρώτη Γυνή, φωτεινή ικμάδα κατήλθε στο ύδωρ. Η ικμάς αυτή καλείται Σοφία Προύνικος ή αρρενοθήλυ. Από το ύδωρ εξέλαβε υλικό σώμα. Μετανοιωμένη η Σοφία για την προς τα κάτω πορεία της, επιχείρησε ν’ ανέλθει προς τα πάνω, αλλά εμποδίστηκε από το σώμα της. Στην προσπάθεια να διατηρήσει αλώβητο το φως από την επίδραση των στοιχείων, αποστέλλει αυτό προς τα πάνω και δημιουργείται ο ουρανός. Με έντονη την επιθυμία προς το φως, έλαβε ισχύ από τα πράγματα που την περιέβαλλαν, απέβαλε το σώμα και ανήλθε στον ουρανό[6].

Από την Σοφία γεννήθηκε ο Ιαλδαβαώθ. Το πρόσωπο αυτό συναντάται και σε άλλες γνωστικές σέκτες. Το όνομά του σημαίνει Υιός του Χάους (yalda bahut) και είναι ο Δημιουργός για τους Οφίτες. Αυτός γεννά χωρίς μητέρα, δεύτερο γιο, τον Ιαώ (Ιαχωβά). Αυτός με παρόμοιο τρόπο γεννά τον τρίτο γιο, τον Σαβαώθ. Ο Σαβαώθ γεννά τον τέταρτο γιο, τον Αδωναίο. Ο Αδωαναίος γεννά τον πέμπτο, τον Αιλωαίο, ο οποίος με την σειρά του γεννά τον έκτο, τον Ωραίο. Έβδομος και τελευταίος γεννάται ο Ασταφαίος. Αυτή είναι η Εβδομάδα[7].

Ο Ιαλδαβαώθ με τους υιούς του κυβερνά τα επίγεια και τα επουράνια, κατασκευάζει αγγέλους, αρχαγγέλους και όλη την αγγελική ιεραρχία. Επειδή ενήργησε χωρίς την συγκατάθεση της μητρός του Σοφίας, η τελευταία εμβάλει έριδα και φιλονικία ανάμεσα σ’ αυτόν και τους απογόνους του. Αποτέλεσμα ήταν να εξεγερθούν εναντίον του πατρός αυτών, και να σφετεριστούν την εξουσία του. Ο Ιαλδαβαώθ λυπάται και την λύπη του μορφοποιεί στην ύλη, κατασκευάζοντας τον όφη. Αυτός είναι ο Νους[8].

Μετά την κατασκευή του Νου, ο Ιαλδαβαώθ αυτοεξυψώνεται αναγγέλλοντας: «Εγώ Θεός και Πατήρ, και υπέρ εμέ ουδείς[9]». Η μητέρα του τον επιτιμά λέγοντας: «Μην ψεύδου, Ιαλδαβαώθ˙ έστι γαρ υπέρ σε πατήρ απάντων, Πρώτος Άνθρωπος, και Άνθρωπος υιός Ανθρώπου[10]». Καθώς οι υπόλοιποι της Εβδομάδος, αναρωτιούνται έκπληκτοι, από πού προέρχεται και τι σημαίνει η φωνή, ο Ιαλδαβαώθ προχωρά στην κατασκευή του ανθρώπου για να τους αποσπάσει την προσοχή. Αναγγέλλει: «Δεύτε ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών». Τότε οι έξι απόγονοί του προχωρούν στην κατασκευή. Η Σοφία το επιτρέπει για ν’ αδειάσει τον Ιαλδαβαώθ από τα υπολείμματα του ουράνιου σπινθήρα. Οι έξι κατασκευάζουν το σώμα αλλά δεν καταφέρνουν να το εμψυχώσουν, γι’ αυτό και το κομίζουν στον Ιαλδαβαώθ. Αυτός εμφυσά στον άνθρωπο πνεύμα ζωής και αδειάζει ο ίδιος από τις δυνάμεις του. Έτσι ο άνθρωπος αποκτά νου και ενθύμηση. Έτσι κατά τους ισχυρισμούς των Οφιτών, αυτά τα στοιχεία ήταν απαραίτητα για την σωτηρία[11].

Ο άνθρωπος ευχαριστεί για την κατασκευή του, όχι τον Ιαλδαβαώθ αλλά τον Πρώτο Άνθρωπο. Για εκδίκηση ο Ιαλδαβαώθ κατασκευάζει την γυναίκα. Οι έξι θαύμασαν την ομορφιά της την ονόμασαν Εύα και συνευρέθηκαν μαζί της. Οι γιοι τους ονομάστηκαν επίσης άγγελοι. Αυτό είναι και το ζευγάρι των πρωτοπλάστων, Αδάμ και Εύα. Η Σοφία κάνοντας αντίπραξη στον Ιαλδαβαώθ, στέλνει στον Παράδεισο τον όφη και παροτρύνει τους πρωτοπλάστους σε ανυπακοή. Η συμβουλή του ήταν να δοκιμάσουν τον απαγορευμένο καρπό για ν’ αποκτήσουν την γνώση των άνω μυστηρίων. Η οργή του Ιαλδαβαώθ καταδικάζει τους πρωτοπλάστους σε εξορία από τον Παράδεισο. Μαζί τους εξορίζεται και ο όφις, καταδικασμένος να έρπει[12].

Ο όφις παράγει με άγνωστο τρόπο έξι υιούς-δαίμονες, και μαζί τους συμπληρώνει την εβδομάδα του κάτω κόσμου, καθ’ υπόδειγμα της εβδομάδας του πατρός του. Αυτοί είναι οι επτά δαίμονες, οι οποίοι ενεργούν ενάντια στην ανθρώπινη φυλή, διότι εξαιτίας της ο όφις εξέπεσε[13].

Το ζεύγος των πρωτοπλάστων αγνοεί την θεϊκή του προέλευση, έως ότου η Σοφία Προύνικος, τους την αποκαλύπτει. Ταυτόχρονα αποκτούν την γνώση της γυμνότητας και υλικότητάς τους, καθώς και του θανάτου. Γεννούν πρώτα τον Κάιν, ο οποίος με την καθοδήγηση του όφεως δολοφονεί τον Άβελ. Στην συνέχεια γεννούν τον Σηθ και την Νορέα. Το όνομα ενδέχεται να προέρχεται από την εβραϊκή λέξη για το «κορίτσι». Πρόκειται για φανταστικό πρόσωπο και δεν συναντάται στην χριστιανική γραμματεία. Από αυτούς τους δύο προέρχεται η ανθρωπότητα. Καθοδηγούμενοι από την ανίερη εβδομάδα, προχωρούν στην ειδωλολατρεία και την αποστασία από το θέλημα του δημιουργού[14].

Στην συνέχεια ο άγιος Ειρηναίος πληροφορεί ότι η αγία εβδομάδα εκπροσωπείται από τους επτά πλανήτες του ηλιακού συστήματος και δίνει τα ονόματα του όφεως, Μιχαήλ και Σαμαήλ.

Ο Ιαλδαβαώθ προσπαθεί να καταστρέψει τους ανθρώπους με τον κατακλυσμό, εξαιτίας της αποστασίας τους. Επεμβαίνει η Σοφία και με την καθοδήγησή της ο Νώε φτιάχνει την κιβωτό. Αργότερα ο Ιαλδαβαώθ επιλέγει τον Αβραάμ και του υπόσχεται ότι αν αυτός και οι απόγονοί του ακολουθούν τις οδηγίες του και τον υπηρετούν θα τους δώσει την γη της επαγγελίας. Ακολουθεί η φυγή στην Αίγυπτο η έξοδος και ο Νόμος. Ο Ιαλδαβαώθ καθορίζει τον χωρισμό των ημερών σε εβδομάδα, κατά συμβολισμό και για την λατρεία της αγίας εβδομάδας των Οφιτών[15].

Οι προφήτες τίθενται στην διάθεση των προσώπων της αγίας εβδομάδος. Ο Μωυσής, ο Ιησούς του Ναυή, ο Αμώς και ο Αβακούμ ανήκουν στον Ιαλδαβαώθ. Ο Σαμουήλ, ο Νάθαν, ο Ιωνάς και ο Μιχαίας στον Ιαώ. Ο Ελισαίος, ο Ιωήλ και ο Ζαχαρίας στον Σαβαώθ. Ο Ησαΐας, ο Ιεζεκιήλ, ο Ιερεμίας και ο Δανιήλ στον Αδωναίο. Ο Τωβίας και ο Αγγαίος στον Αιλωαίο. Ο Μιχαίας και ο Ναούμ στον Ωραίο. Ο Έσδρας και ο Σοφονίας στον Ασταφαίο. Αυτοί με τον φωτισμό της Σοφίας προφήτευσαν τα σχετικά με τον Χριστό και τον ερχομό του[16].

Στην συνέχεια η Σοφία με την βοήθεια του Ιαλδαβαώθ – ο δεύτερος αγνοούσε τι έκανε – κανονίζει να μείνουν έγκυες η Ελισάβετ και η Παρθένος Μαρία. Απευθύνεται στην μητέρα της, την Πρώτη Γυναίκα, για βοήθεια και αυτή με την σειρά της παρακαλεί τον Πρώτο Άνθρωπο να στείλει τον υιό του και αδελφό της Σοφίας, Χριστό, να τη βοηθήσει. Αυτός κατέρχεται τους επτά ουρανούς, αποψιλώνοντάς τους από την θεϊκή τους δύναμη και εισέρχεται μαζί με την Σοφία στον άνθρωπο Ιησού, την ώρα του βαπτίσματος[17].

Κατά τους Οφίτες, η διδασκαλία του Ιησού δεν αφορούσε τον Τριαδικό Θεό, αλλά τον Πρώτο Άνθρωπο, τον οποίο αναγνώριζαν ως ύψιστο ον. Η σταύρωσή του ήταν αποτέλεσμα, όπως ισχυρίζονται των εναντίον του ενεργειών της πρώτης εβδομάδος. Πριν την σταύρωση ο Χριστός και η Σοφία εγκατέλειψαν τον Ιησού, ο οποίος πέθανε και αναστήθηκε με την δύναμη τους. Το αναστημένο σώμα του Ιησού, ήταν κατά τους Οφίτες, ψυχικό και πνευματικό, κάτι το οποίο δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν οι μαθητές του. Αυτοί νόμιζαν ότι έβλεπαν σώμα υλικό[18].

Μετά την ανάληψή του, ο Ιησούς κάθισε στα δεξιά του πατρός του Ιαλδαβαώθ, και άρχισε την συλλογή των ψυχών των σεσωσμένων, δηλαδή αυτών που έγιναν κοινωνοί της παραπάνω γνώσεως. Με αυτό τον τρόπο η δύναμη του Ιησού αυξάνει, ενώ του Ιαλδαβαώθ ελαττώνεται, διότι αυτός αποστερείται ψυχών για μετεμψύχωση σε νέα σώματα. Όταν μαζευτούν όλες οι ψυχές και συλλεγεί πλήρως η διαφυγώσα θεϊκή σπίθα, θα έρθει το τέλος της δημιουργίας[19].

Από όσα εκτέθηκαν μέχρι τώρα δεν μπορεί να γίνει εμφανής ο θεοσοφικός χαρακτήρας της σέκτας. Συνεχίζοντας όμως ο άγιος Ειρηναίος, μας πληροφορεί ότι για κάποιους Οφίτες, ο όφις της Γένεσης ήταν η ίδια η Σοφία Προύνικος, η οποία διέκειτο εχθρικά προς τα έργα του γιού της. Έτσι ο όφις, ως εκπρόσωπος της Σοφίας αναβαθμίζεται και δικαιολογείται η λατρεία του από τους οπαδούς αυτής της ομάδας. Τελειώνοντας ο άγιος Ειρηναίος θεωρεί τους Οφίτες παρακλάδι της σχολής του Βαλεντίνου[20].

Ο Κέλσος, αγνοώντας την διαφορά των Χριστιανών από τους Οφίτες, κατηγορεί τους πρώτους ότι θεωρούν τον δημιουργό ως καταραμένη θεότητα, και γι’ αυτό τους θεωρεί ασεβείς[21]. Ο Ωριγένης εξηγεί ότι δεν πρόκειται για τους Χριστιανούς, αλλά για τους Οφίτες. Στην παραπάνω διδασκαλία, μπορούμε να προσθέσουμε τα ονόματα της ανίερης εβδομάδος, όπως καταγράφονται από Κέλσο και Ωριγένη:

«ὁ μέν οὖν Κέλσος ἔλεγε τόν πρῶτον ἰδέᾳ λέοντος μεμορφωμένον, οὐκ ἐκθέμενος, τίνα αὐτόν ὀνομάζουσιν οἱ ἀληθῶς δυσσεβεστάτοι˙ ἡμεῖς δέ εὕρομεν ὅτι τόν ἐν ταῖς ἱεραῖς γραφαῖς εὐφημούμενον ἄγγελον τοῦ δημιουργοῦ, τοῦτον τό μιαρόν εκεῖνο διάγραμμα ἔλεγεν εῖναι Μιχαήλ τόν λεοντοειδή[22]. πάλιν τ’ αὖ ὁ μέν Κέλσος ἔφασκε τόν ἐξῆς καί δεύτερον εἶναι ταῦρον˙ ὅ δ’ εἴχομεν διάγραμμα τόν Σουριήλ ἔλεγεν εἶναι τόν ταυροειδῆ. εἶτα ὁ μέν Κέλσος τρίτον ἀμφίβιον τινα καί φρικῶδες ἐπισυρίζοντα˙ τό δέ διάγραμμα τρίτον Ῥαφαήλ ἔλεγεν εῖναι δρακοντοειδῆ. πάλιν τε αὖ ὁ μέν Κέλσος τόν τέταρτον ἀετοῦ ἔφασκεν ἔχειν μορφήν˙ τό δέ διάγραμμα Γαριήλ ἔλεγεν εῖναι τόν ἀετοειδῆ. εἶθ’ ὁ μέν Κέλσος τόν πέμπτον ἔφασκεν εἶναι ἄρκου πρόσωπον ἔχοντα˙ τό δέ διάγραμμα τόν Θαυθαβαώθ ἔφασκεν εἶναι τόν ἀρκοειδῆ. εἶθ’ ὁ μέν Κέλσος τόν ἕκτον κυνός πρόσωπον έλεγεν ἱστορεῖσθαι ἔχειν παρ’ ἐκείνοις˙ τό δέ διάγραμμα ἔφασκεν εἶναι αὐτόν Ἐραθαώθ. εἶθ’ ὁ μέν Κέλσος τόν ἕβδομον ἔφασκε ὄνου ἔχειν πρόσωπον, καί ὀνομάζεσθαι αὐτόν Θαφαβαώθ ἤ Ὀνοήλ˙ ἡμεῖς δ’ ἐν τῷ διαγράμματι εὕρομεν ὅτι οὗτος καλεῖται Ὀνοήλ ἤ Θαρθαραώθ, ὀνοειδής τις τυγχάνων[23]».

4.4.1β Τα οφιτικά διαγράμματα

Πρόκειται για τελετουργικά εσωτερικά διαγράμματα με μυστικιστικό συμβολικό χαρακτήρα. Αναφέρονται από τον Κέλσο και τον Ωριγένη στο συγκεκριμένο έργο, αλλά περιγράφονται από τους δύο με διαφορετικό τρόπο.

Ο Κέλσος περιγράφει επτά ξεχωριστούς αρχοντικούς κύκλους, περικλειόμενους από έναν εξωτερικό, που ονομάζεται Λεβιάθαν και συμβολίζει την ψυχή του κόσμου. Χωρίζεται από μια μαύρη γραμμή από τον Τάρταρο. Μαζί αναφέρει και τετράγωνο σχήμα, καθώς και τα επιλεγόμενα μπροστά στις πύλες του παραδείσου[24].

Ο Ωριγένης διορθώνει, λέγοντας ότι έχει βρει το διάγραμμα. Η περιγραφή του είναι η εξής:

«ἐξηγοῦνται γάρ τινα μεταξύ τῶν ὑπερουρανίων ἀνωτέρω κύκλων ἐπιγεγραμμένα, ἄλλα τε καί δύο ἄττα, μεῖζόν τε καί μικρότερον υἱοῦ καί πατρός. εὕρομεν δ’ ἡμεῖς ἐν τούτῳ τῷ διαγράμματι τόν μείζονα κύκλον καί τόν μικρότερον, ὧν ἐπί τῆς διαμέτρου ἐπεγέγραπτο, “ πατήρ καί ὑιός” , και μεταξύ τοῦ μείζονος, ἐν ᾧ ὁ μικρότερος ἦν, καί ἄλλου συγκειμένου ἐκ δύο κύκλων, τοῦ μέν ἐξωτέρου ξανθοῦ τοῦ δέ ενδοτέρου κυανοῦ, τό επιγεγραμένον διάφραγμα πελεκοειδεῖ σχήματι, καί ἀνωτέρω μέν αὐτοῦ κύκλον βραχύν ἐχόμενον τοῦ μείζονος τῶν προτέρων ἐγγεγραμμένον  ἔχοντα “ἀγάπην”, κατωτέρω δέ ἐχόμενον τοῦ κύκλου γεγραμμένον ἔχοντα “ζωήν”˙ τῷ δέ δευτέρῳ κύκλῳ ἐνεγέγραπτο, περιπεπλεγμένῳ καί εμπεριειληφότι ἄλλους δύο κύκλους καί ἄλλο σχήμα ρομβοειδές, “σοφίας πρόνοια” καί ἔνδον μέν τῆς κοινῆς αυτῶν τομῆς “σοφίας φύσις”, ἀνωτέρω δέ τῆς κοινῆς αὐτῶν τομῆς κύκλος ἦν, ἐν ᾧ ἐπεγέγραπτο “γνῶσις”, κατωτέρω δέ ἄλλος, ἐν ᾧ ἐπεγέγραπτο “σύνεσις”».

Η ανακατασκευή του διαγράμματος από τον Jaques Matter[25], είναι η παρακάτω,

Ο Ωριγένης διαβλέπει την επίδραση των μαγικών και εβραϊκών γραφών, κυρίως μέσα από την επιλογή των ονομάτων.

«χρή μέντοι εἰδέναι ὅτι οἱ ταῦτα συνταξάμενοι, οὔτε τάς μαγείας νοήσαντες οὔτε τά τῶν θείων γραφῶν διακρίναντες, πάντ’ ἔφυραν˙ ἀπό μέν μαγείας τόν Ἰαλδαβαώθ καί τόν Ἀσταφαιόν καί τόν Ὡραῖον, από δέ τῶν Ἑβραϊκῶν γραφῶν τόν Ἰαωΐα παρ’ Ἑβραίοις ὀνομαζόμενον καί τόν Σαβαώθ καί τόν Ἀδωναῖον καί τόν Ἐλωαῖον. τά δέ από τῶν γραφῶν ληφθέντα ὀνόματα ἐπώνυμά ἐστι τοῦ αὐτοῦ καί ἑνός θεοῦ[26]˙».

Οι μεταφραστές του έργου του αγίου Ειρηναίου, Alexander Roberts & W. H. Rambaut[27], αναγνωρίζουν καββαλιστική προέλευση των ονομάτων.

4.4.1γ Τελετές

Ο άγιος Επιφάνιος καταγράφει μια τελετή ενδεικτική της λατρείας του όφεως:

«δοξάζουσιν οὖν αὐτόν διά τήν τοιαύτην, φασί, γνῶσιν καί ἄρτον αὐτῷ προσφέρουσιν. ἔχουσι γάρ φύσει ὄφιν τρέφοντες έν κτίστῃ τινί, ὅν προς τήν ὥραν τῶν αὐτῶν μυστηρίων τοῦ φωλεοῦ προφέροντες καί στιβάζοντες ἐπί τραπέζης ἄρτους προσκαλοῦνται τόν αύτόν ὄφιν˙ ἀνοιχθέντος δέ τοῦ φωλεοῦ πρόεισι. καί οὕτως ἀνελθών κατά τήν αὐτοῦ φρόνησιν ὁ ὅφις καί πανουργίαν, ἤηδη γινώσκων τήν αὐτῶν μωράν ἄνεισιν ἐπί τήν τράπεζαν καί ἐνείλεται τῖς ἄρτοις. καί ταύτην φασίν εἶναι τελείαν θυσίαν. ὅθεν καί, ὥς ἀπό τινος ἀκήκοα, οὐ μόνον κλῶσι τους ἄρτους ἐν οἷς ὁ αὐτός ὄφις εἰλήθη καί επίδιδόασι τοῖς λαμβάνουσιν, ἀλλά καί ἕκαστος ἀσπάζεται τόν ὄφιν ἐκ στόματος, ἤτοι γοητείᾳ τινί ἐπᾳσθέντος τοῦ ὄφεως είς ἡμερότητα ἤ ἐξ ἑτέρας ἐνεργείας διαβόλου προς ἀπάτην τούτων ὑποκοριζομένου τοῦ ζώου[28].»

Ο Ωριγένης καταγράφει επικλήσεις στους επτά Αιώνες της πρώτης εβδομάδος[29].

Οι Οφίτες την εποχή του αγίου Επιφανίου είχαν πάψει ν’ αποτελούν οργανωμένη σέκτα. Σποραδικά, μπορούσαν να εντοπιστούν κάποια υπολείμματα τους. Ο Θεοδώρητος αναφέρει ότι θεοσοφικές πρακτικές εντόπισε στην επαρχεία του ανάμεσα στους Μαρκιωνίτες[30].

4.4.2 Ναασηνοί

Άλλη οφιολατρική ομάδα είναι οι Ναασηνοί. Το όνομά τους έχει εβραϊκή ρίζα καθότι ναας στα εβραϊκά σημαίνει φίδι. Συνεπώς καλούνται κι αυτοί Οφίτες σε ελληνική μετάφραση[31]. Κεντρική ιδέα της διδασκαλίας τους ήταν ότι κάθε ναός ήταν αφιερωμένος στον όφη, ετυμολογούντες την λέξη ναός εκ του ναάς.

4.4.2α Διδασκαλία

Στην αρχή της θεογονίας τους τοποθετούσαν τον Αρχάνθρωπο ή Άνωθεν Άνθρωπο ή Αδάμαντα (στα σύγχρονα θεοσοφικά κείμενα συναντάται και ως Αδάμ Κάδμων[32]). Πρόκειται για ερμαφρόδιτη οντότητα που φέρει συγχρόνως τα στοιχεία της πατρότητας και της μητρότητας. Στο έργο του αγίου Ιππολύτου διασώζεται ύμνος αφιερωμένος σ’ αυτόν:

«ἀπό σοῦ πατήρ καί διά σε μήτηρ, τά δύο ἀθάνατα ὀνόματα, αἰώνων γονεῖς, πολῖτα οὐρανοῦ, μεγαλώνυμε ἄνθρωπε[33].»

Το όν αυτό παρομοιάζεται με τον Γηρυόνη, διότι έχει εν εαυτό τρεις φύσεις, το χοϊκό, το ψυχικό, το νοερό[34].

Πρώτα απορρέει από τον Αδάμαντα ο Δεύτερος άνθρωπος ή Υιός Ανθρώπου ή Αυτογενής. Στην συνέχεια γεννάται το πεπληρωμένο χάος, το Πνεύμα ή Μήτηρ (Ρούχα).

«Καί ἔστι τό μέν πρῶτο αγέννητον, τό δέ δεύτερον αγαθόν αὐτογενές, τό τρίτον γεννητόν.»

Ακολουθούντες τα παραπάνω υποστήριζαν ότι τα πάντα είναι τριφυή.

«λέγουσι δέ˙ ὁ λέγων τά πάντα ἐξ ἑνός συνεστάναι πλανᾶται, ὁ λέγων ἐκ τριῶν ἀληθεύει καί περί τῶν ὅλων τήν ἀπόδειξιν δώσει. μία γάρ ἐστι, φησίν, ἡ μακαρία φύσις τοῦ μακαρίου ἀνθρώπου τοῦ ἄνω, τοῦ Ἀδάμαντος˙ μία δέ ἡ θνητή κάτω˙ μία δέ ἡ αβασίλευτος γενά ἡ ἄνω γενομένη, ὅπου, φησίν, ἐστί Μαριάμ ἡ ζητουμένη καί Ἰοθώρ ὁ μέγας σοφός καί Σεπφώρα ἡ βλέπουσα καί Μωσῆς, οὗ γένεσις οὐκ ἔστιν ἐν Αιγύπτῳ˙ γεγόνασι γἀρ αὐτῶ παῖδες ἐν Μαδιάμ[35].»

Τέταρτο ον της θεογονίας τους είναι ο Ησαλδαίος, ο δημιουργός του κόσμου.

«ἀπό τοῦ μακαρίου ἄνωθεν ἀνθρώπου ἤ αρχανθρώπου ἤ Ἀδάμαντος, ὡς ἐκείνοις δοκεῖ κατηνέχθησαν ὧδε εἰς πλάσμα τό πήλινον, ἵνα δουλεύσωσι τῷ ταύτης τῆς κτίσεως δημιουργῷ Ἠσαλδαίῳ, θεῷ πυρίνῳ, ἀριθμόν τετάρτῳ˙ οὕτως γάρ τόν δημιουργόν πατέρα τοῦ ἰδικοῦ κόσμου καλοῦσιν[36].»

Αυτός είναι ο κύριος της ζωής και του θανάτου, αυτός ξυπνά τους νεκρούς και γι’ αυτόν υποτίθεται έχει γραφεί το «ποιμανεῖς αὐτούς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ[37]» (Ψαλμ. 2,9). Ταυτίζεται από τον άγιο Ιππόλυτο με τον Ερμή, από τους Ναασηνούς με τον Χριστό:

«οὗτός ἐστίν ὁ Χριστός, ὁ ἐν πᾶσι, φησί, τοῖς γενητοῖς υἱός ἀνθρώπου κεχαρακτηρισμένος ἀπό τοῦ ἀχαρακτηρίστου λόγου[38].»

Για τον άνθρωπο δίδασκαν ότι γεννήθηκε από την γη αυτόματα[39]. Ως γέννημα της γης κείτονταν άψυχος και ακίνητος, σαν άγαλμα και εικόνα του Αδάμαντα[40]. Τότε του δόθηκε ψυχή, ώστε να πάσχει και να κολάζεται ως υπόδουλος[41].

Για να περιγράψουν την ψυχή χρησιμοποίησαν οι Ναασηνοί θεωρίες των αρχαίων μυστικιστών:

«ζητοῦσι δέ οὐκ από τον γραφῶν, ἀλλά καί τοῦτο ἀπό τῶν μυστικῶν. εἶναι δέ φασι τήν ψυχήν δυσεύρετον πάνυ καί δυσκατανόητον˙ οὐ γάρ μένει ἐπί σχήματος οὐδέ μορφῆς τῆς αὐτῆς πάντοτε οὐδέ πάθους ἑνός, ἵνα τις αὐτήν ἤ τύπῳ εἴπῃ ἤ οὐσίᾳ καταλλήψεται[42].»

Περαιτέρω στην ανθρωπολογία τους δέχονταν την τριμερή διαίρεση της ψυχής[43]. Τους ανθρώπους χωρίζουν επίσης σε τρεις κατηγορίες:

› τους σαρκικούς

› τους ψυχικούς

› τους πνευματικούς

«θνητή γάρ, φησί, πᾶσα ἡ κάτω γένεσις, ἀθάνατος δέ ἡ ἄνω γεννωμένη˙ γεννᾶται γάρ ἐξ ὕδατος μόνου καί πνεύματος πνευματικός, οὐ σαρκικός˙ ὁ δέ κάτω σαρκικός. τοῦτ’ ἔστι, φησί, τό γεγραμμένον˙ “τό γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκός σάρξ ἐστι, καί τό γεγεννημένον ἐκ τοῦ πνεύματος πνεῦμά ἐστιν”. αὕτη ἐστίν ἡ κατ’ αὐτούς πνευματική γένεσις[44].»

Ψυχικούς καλούν τους Χριστιανούς, εκ των οποίων προέρχονται οι πνευματικοί, δηλ. οι Ναασηνοί. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα την διαστρέβλωση των λόγων του Απ. Παύλου:

«”ψυχικός δέ ἄνθρωπος οὐ δέχεται τά τοῦ πνεύματος τοῦ θεοῦ˙ μωρία γάρ αὐτῷ ἐστί[45]”. καί ταῦτα, φησίν, ἐστί τά τοῦ πνεύματος ἄρρητα μυστήρια, ἅ ἡμεῖς ἴσμεν μόνοι[46].»

Για τον Ιησού ισχυρίστηκαν ότι συγκεντρώθηκαν σε αυτόν και τα τρία στοιχεία, το χοϊκό, το ψυχικό, το νοερό, και οι ιδιότητες των τριών πρώτων όντων[47]. Το έργο του ήταν η στροφή των ανθρώπων προς τα πνευματικά:

«οὗτος φησίν, ἐστίν ὁ μέγας Ἰορδάνης, ὅν κάτω ῥέοντα καί κωλύοντα ἐξελθεῖν τους υἱούς Ἰσραήλ ἐκ γῆς Αἰγύπτου › ἤγουν ἐκ τῆς κάτω μίξεως˙ Αἴγυπτος γάρ ἐστι τό σῶμα κατ’ αὐτούς › ἀνέστειλεν Ἰησοῦς καί ἐποίησεν ἄνω ῥέειν[48].»

Ο Ιησούς ήλθε στον κόσμο για να φέρει την σωτηρία. Σωτηρία θεωρούν την γνώση των μυστηρίων του θεού,

«καί νομίζουσιν εἶναι τήν γνώσιν αὐτοῦ (σ.σ. του Αδάμαντα) ἀρχήν τοῦ δύνασθαι γνῶναι τόν θεόν, λέγοντες οὕτως˙ ἀρχή τελειώσεως γνῶσις ἀνθρώπου, θεοῦ δέ γνῶσις ἀπηρτισμένη τελείωσις[49].»

Αποκαλούσαν τον Ιησού «πύλη»,

«διά τοῦτο, φησί, λέγει ὁ Ιησοῦς˙ “ἐγώ εἰμι ἡ πύλη ἡ ἀληθινή[50]”. ἔστι δέ ὁ ταῦτα λέγων ὁ ἀπό τοῦ ἀχαρακτηρίστου, φησίν, τέλειος ἄνθρωπος. οὐ δύναται οὖν, φησί, σωθῆναι ὁ τέλειος ἄνθρωπος, ἐάν μή ἀναγεννηθῇ διά ταύτης εἰσελθών τῆς πύλης[51].»

και την γνώση των μυστηρίων απαραίτητη προϋπόθεση για την άνοδο στον ουρανό,

«αὕτη γάρ, φησίν, ἐστίν “ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ” καί οὗτος <ὁ> “οἶκος θεοῦ”, ὅπου ὁ ἀγαθός θεός κατοικεῖ μόνος, εἰς ὅν οὐκ εἰσελεύσεται, φησίν, ἀκάθαρτος οὐδείς, οὐ ψυχικός, οὐ σαρκικός, ἀλλά τηρεῖται πνευματικοῖς μόνοις, ὅπου δεῖ γενομένους βαλεῖν τά ἐνδύματα καί πάντας γενέσθαι νυμφίους ἀπηρσενωμένους διά τοῦ παρθενικοῦ πνεύματος[52].»

Και πάλι,

«ἡμεῖς δ’ ἐσμέν, φησίν, οἱ πνευματικοί, οἱ ἐκλεγμένοι ἀπό τοῦ ζῶντος ὕδατος τοῦ ῥέοντος Εὐφράτου διά τῆς Βαβυλῶνος μέσης τό οἰκεῖον, διά τῆς πύλης ὁδεύοντες ἀληθινῆς, ἥτις ἐστίν Ἰησοῦς ὁ μακάριος καί ἐσμέν ἐξ ἀπάντων ἀνθρώπων ἡμεῖς Χριστιανοί μόνοι, ἐν τῇ τρίτῃ πύλῃ ἀπαρτίζοντες τό μυστήριον καί χριόμενοι ἐκεῖ ἀλάλῳ χρίσματι ἐκ κέρατος, ὡς Δαβίδ, οὐκ Ὀστρακίνου φακοῦ, φησίν, ὡς ὁ Σαούλ ὁ συμπολιτευόμενος τῷ πονηρῷ δαίμονι τῆς σαρκικῆς ἐπιθμίας[53].»

4.4.2β Πρακτικές

Από τον παραπάνω τελευταίο λόγο του αγίου Ιππολύτου, δύναται να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι οι Ναασηνοί ζούσαν βίο εγκρατή. Και πράγματι, βεβαιώνει ο άγιος ότι:

«πάνυ γάρ πικρῶς και πεφυλαγμένως παραγγέλουσιν ἀπέχεσθαι ὡς ἀποκεκομμένοι τῆς προς γυναῖκα ὁμιλίας[54].»

Αρχικά θα πρέπει να τονισθεί ότι η ασκούμενη αποχή από τις γυναίκες δεν είχε ηθική βάση, αλλά στηρίζονταν στην εσφαλμένη άποψη περί του σαρκικού ανθρώπου. Ξεκινώντας από το «τό γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκός σάρξ ἐστι», μιλούν για δύο γεννήσεις την κάτω και την άνω, την αναγέννηση. Την πρώτη αποφεύγουν και την δεύτερη επιζητούν για να γίνουν πνευματικοί και να σωθούν. Το διατύπωναν ως εξής:

«τοῦτό ἐστι, φησί, τό γεγραμμένον˙ “ έγώ εἶπα˙ θεοί ἐστε καί υἱοί ὑψίστου πάντες[55]”, ἐάν ἀπό τῆς Αἰγύπτου φυγεῖν σπεύδητε καί γένησθε πέραν τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης εἰς τήν ἔρημον, τουτέστιν ἀπό τῆς κάτω μίξεως ἐπί τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἥτις ἐστί μήτηρ ζώντων˙ ἐάν δέ πάλιν ἐπιστραφῆτε ἐπί τήν Αἴγυπτον, τουτέστιν ἐπί τήν κάτω μῖξιν, “ὡς ἄνθρωποι ἀποθνήκσετε[56]”. θνητή γάρ, φησί, πᾶσα ἡ κάτω γένεσις, ἀθάνατος δέ ἡ ἄνω γεννωμένη˙ γεννᾶτται γάρ ἐξ ὕδατος μόνου καί πνεύματος πνευματικός, οὐ σαρκικός[57].»

Αλλά έτσι οι Ναασηνοί απόφευγαν μόνο την συνεύρεση με γυναίκες με σκοπό την αποφυγή των γεννήσεων. Ο άγιος Ιππόλυτος χρησιμοποιεί τα λόγια του αποστόλου Παύλου για να επιβεβαιώσει τις ομοφυλοφιλικές τους τάσεις:

«φάσκοντες γάρ εἶναι σοφοί ἐμωράνθησαν καί ἤλλαξαν τήν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου θεοῦ ἐν ὁμοιώμασιν εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καί πετεινῶν καί τετραπόδων καί ἑρπετῶν[58]. διό καί παρέδωκεν αὐτούς ὁ θεός εἰς πάθη ἀτιμίας˙ αἵ τε γάρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς την παρά φύσιν” – τί δέ ἐστιν ἡ φυσική κατ’ αὐτούς χρῆσις, ὕστερον ἐροῦμεν› “ὁμοίως καί οἱ ἄρρενες ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρρενες ἐν ἄρρεσι τήν ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι” – “ἀσχημοσύνη δέ ἐστιν ἡ πρώτη καί μακαρία κατ’ αὐτούς ασχημάτιστος οὐσία, ἡ πάντων σχημάτων τοῖς σχηματιζομένοις αἰτία – “καί τήν ἀντιμισθίαν ἥν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες[59]”. ἐν γάρ τούτοις τοῖς λόγοις, οἷς εἴρηκεν ὁ Παῦλος, ὅλον φασί συνέχεσθαι τό κρύφιον αὐτῶν καί ἄρρητον τῆς μακαρίας μυστήριον ἡδονῆς[60].»

Είναι εμφανής η διαστρέβλωση των λόγων του Αποστόλου. Οι Ναασηνοί εκλάμβαναν τον ψόγον ως προτροπή. Έφερναν ως παράδειγμα τα μυστήρια του Άττη στη Φρυγία:

«ἐάν δέ, φησίν, ἡ μήτηρ τῶν θεῶν ἀποκόψῃ τόν Ἄττιν καί αὐτή τοῦτον ἔχουσα ἐρώμενον, ἡ τῶν ὑπερκοσμίων, φησί, καί αἰωνίων ἅνω μακαρία φύσις τήν ἀρρενικήν δύναμιν τῆς ψυχῆς ἀνακαλεῖται προς αὐτήν. ἔστι γάρ ἀρρενόθηλυς ὁ ἄνθρωπος. κατά τοῦτον οὖν αὐτοῖς τόν λόγον πάνυ πονηρόν καί κεκωλυμένον κατά τήν διδασκαλίαν ἡ γυναικός πρός ἄνδρα δεδειγμένη καθέστηκεν ὁμιλία[61].»

Προς την εκπλήρωση της ατιμίας χρησιμοποιούσαν είδος λουτρού, εκ του οποίου μερικοί μελετητές εκλαμβάνουν την σέκτα ως βαπτισματική. Το σφάλμα καταδεικνύεται εκ των λόγων του αγίου Ιππολύτου:

«ἡ γάρ ἐπαγγελία τοῦ λουτροῦ οὐκ ἄλλη τις ἐστι κατ’ αὐτούς, ἤ τό εισαγαγεῖν εἰς τήν ἀμάραντον ἡδονήν τόν λουόμενον κατ’ αὐτούς ζῶντι ὕδατι καί χριόμενον ἀλάλῳ χρίσματι[62].»

Διά των παρά φύση πράξεων πίστευαν ότι θα ομοιωθούν με τον ερμαφρόδιτο Αδάμαντα:

«ἀπεκόπη γάρ, φησίν, ὁ Ἄττις, τοῦτ’ ἔστιν ἀπό των χοϊκῶν τῆς κτίσεως κάτωθεν μερῶν, καί ἐπί τήν αἰώνιαν ἄνω μετελήλυθεν οὐσίαν, ὅπου, φησίν, οὐκ ἔστιν οὔτε θῆλυ οὔτε ἄρσεν, ἀλλά καινή κτίσις, “καινός ἄνθρωπος”, ὅ ἐστιν ἀρσενόθηλυς[63].»

Και δικαιολογούν την τέτοιου είδους ανθρωπολογία τους λέγοντας ότι ο άνθρωπος είναι εικόνα του ερμαφρόδιτου Αδάμαντα:

«εἰκόνα ὑπάρχοντα ἐκείνου τοῦ ἄνω, τοῦ ὑμνουμένου Αδάμαντος ἀνθρώπου, …»

και το ίδιο επαναλαμβάνει η θεοσοφίστρια H. P. Blavatsky, όπως είδαμε παραπάνω[64].

Από αυτήν παρέλαβε και ο Carl Jung και διατύπωσε στην θεωρία των Αρχετύπων:

«Ο αναπτυσσόμενος νέος πρέπει να έχει την δυνατότητα να ελευθερωθεί από τη γοητεία του ανιμιστικού αρχέτυπο της μητέρας. Υπάρχουν εξαιρέσεις, κυρίως καλλιτέχνες, όπου το πρόβλημα παίρνει συχνά διαφορετική τροπή˙ επίσης η ομοφυλοφιλία, η οποία συχνά χαρακτηρίζεται από την ταυτότητα με την anima.  Λαμβάνοντας υπόψη την συχνότητα του φαινομένου, η μετάφρασή του ως παθολογικής ανωμαλίας είναι πολύ αβέβαιη. Τα ψυχολογικά ευρήματα δείχνουν ότι είναι περισσότερο θέμα μιας ατελούς απόσπασης από το ερμαφρόδιτο αρχέτυπο, συνδυασμένο με μια διακριτή αντίσταση στην ταύτιση με τον ρόλο του μονο-σεξουαλικού όντος. Μια τέτοια προδιάθεση δεν πρέπει να επικρίνεται αρνητικά σε καμιά περίπτωση, στο βαθμό που διατηρεί το αρχέτυπο του Πρώτου Ανθρώπου, αρχέτυπο το οποίο έχει χάσει ως ένα βαθμό κάθε μονο-σεξουαλική ύπαρξη[65].»

Αυτό που επιχειρεί να κάνει εδώ ο θεοσοφιστής Carl Jung είναι να νομιμοποιήσει με επιστημονικοφανή τρόπο, μία εφάμαρτη και παρά φύση κατάσταση με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν και οι Ναασηνοί, τηρουμένων των αναλογιών της διαφορετικής γνωσιολογίας των δύο εποχών. Από την άλλη, η προώθηση του μοντέλου του ομο› και αμφι-σεξουαλικού ανθρώπου από την Νέα Εποχή, δεν έχει να κάνει με την αποδοχή της διαφορετικότητας, αλλά με την αποδοχή της γνωστικογενούς θεολογίας που κρύβεται πίσω από αυτήν και η οποία εκπροσωπείται σήμερα από συγκεκριμένα νεογνωστικά κινήματα, με αποτέλεσμα την διάδοση της παρά φύση πράξεως.

4.4.2γ Συγγράμματα

Την απόκρυφη γνώση παρέλαβαν οι Ναασηνοί, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους από την Μαριάμμη[66], και αυτή με την σειρά της από τον άγιο Ιάκωβο τον Αδελφόθεο[67].

Χρησιμοποιούσαν το Κατά Αιγυπτίους Ευαγγέλιο:

«τάς δέ ἐξαλλαγάς ταύτας τάς ποικίλας ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ κατ’ Αιγυπτίους εὐαγγελίῳ κειμένας ἔχουσιν[68]»,

τό οποίο είναι το Ευαγγέλιο Αιγυπτίων, κείμενο που υπάρχει στην συλλογή του Χηνοβοσκίου (κωδ. ΙΙΙ.2 & IV.2). Αυτό χρησιμοποιούνταν από τους χριστιανικούς κύκλους της Αιγύπτου. Κατά μαρτυρία του Κλήμεντος Αλεξανδρέως[69] προσγράφεται στους Εγκρατιτές, ενώ ο άγιος Επιφάνιος[70] το αποδίδει στους Σαβελλιανούς. Τα υπό διαπραγμάτευση θέματα ήταν της αρεσκείας των Ναασηνών.

Πηγή του θεωρείται το κείμενο του παπύρου της Οξυρύγχου 655[71]. Πρόκειται περί ευαγγελικής συλλογής. Με συμπίλημα χωρίων από τα κανονικά Ευαγγέλια προέκυψε το απόκρυφο Κατ’ Αιγυπτίους και από αυτό τα γνωστικό Κατ’ Αιγυπτίους, απόκρυφο Κατά Θωμάν, γνωστικό Κατά Θωμάν[72]. Το τελευταίο χρησιμοποιούνταν επίσης από τους Ναασηνούς:

«…ἥνπερ φησί <τήν> ἐντός ἀνθρώπου βασιλείαν οὐρανῶν ζητουμένην, περί ἧς διαρρήδην ἐν τῷ κατά Θωμᾶν ἐπιγραφομένῳ εὐαγγελίῳ παραδιδόασι λέγοντες οὕτως[73]˙»

Ως κείμενο σώζεται στην βιβλιοθήκη του Χηνοβοσκίου (κωδ. ΙΙ.2) Περί αυτού ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων αναφέρει ότι είναι έργο των μαθητών του Μάνη[74]. Αποτελεί συλλογή λόγων, εκ των οποίων ο υπ’ αριθμ. 114 πραγματεύεται το θέμα της συγχώνευσης των δύο φύλων για την επίτευξη της επανόδου στον ερμαφρόδιτο πρώτο άνθρωπο. Θεωρείται ότι η γνωστική επεξεργασία του κειμένου έγινε στην Συρία κι έτσι δικαιολογείται η χρήση του από τους Μανιχαίους[75].

Σχόλια

› Ο συγκρητικός χαρακτήρας της διδασκαλίας τους ομολογείται από τους ίδιους τους Ναασηνούς σε πολλά σημεία του έργου του αγίου Ιππολύτου. Όταν για παράδειγμα συζητάνε την διδασκαλία της αυτόματης γέννησης, επικαλούνται την μυθολογία πολλών λαών:

«γῆ δέ, φασίν οἱ Ἕλληνες, ἄνθρωπον ἀνέδωκε πρώτη καλόν ἐνεγκαμένη γέρας, μή φυτῶν ἀναισθήτων μηδέ θηρίων ἀλόγων, ἀλλά ἡμέρου ζώου καί θεοφιλούς ἐθέλουσα μήτηρ γενέσθαι. χαλεπόν δέ, φησίν, ἐξευρεῖν, εἴτε Βοιωτοῖς Ἀλαλκομενεύς ὑπέρ λίμνης Κηφισίδος ἀνέσχε πρῶτος ἀνθρώπων, εἴτε Κουρῆτες ἦσαν Ἰδαῖοι, θεῖον γένος, ἤ Φρύγιοι Κορύβαντες, οὕς πρώτους ἥλιος ἐπεῖδε δενδροφυεῖς ἀναβλαστάνοντας, εἴτε προσεληναῖον Ἀρκαδία Πελασγόν, ἤ Ραρίας οἰκήτορα Δυσαὐλην Ἐλευσίν, ἤ Λῆμνος καλλίπαιδα Κάβιρον ἀρρήτῳ ἐτέκνωσεν ὀργιασμῷ, εἴτε Πελλήνη Φλεγραῖον Ἀλκυονέα, πρεσβύτατον Γιγάντων. Λίβυες δέ Γαράμαντα φασι πρωτόγονον αὐχμηρῶν ἀναδύντα πεδίων γλυκεάς ἀπάρξασθαι Διός βαλάνου. Αἰγυπτίαν δέ Νεῖλος ἰλύν ἐπιλιπαίνων μέχρι σήμερον ζωογονῶν, φησίν, ὑγρᾷ σαρκούμενα θερμότητι ζῷα [καί σῶμα] ἀναδίδωσιν. Ἀσσύριοι δέ Ὠάννην ἰχθυοφάγον γενέσθαι παρ’ αὐτοῖς. Χαλδαῖοι δέ τον Αδάμ[76].»

Σε άλλα σημεία προβάλλουν τα μυστήρια του Άδωνι των Ασσυρίων, όπως για παράδειγμα στο θέμα της τριμερούς διαίρεσης της ψυχής:

«καί πρῶτον ἐπί τάς τῶν Ἀσσυρίων καταφεύγουσι τελετάς, τήν τριχῇ διαίρεσιν τοῦ ἀνθρώπου κατανοοῦντες[77]˙»

τα μυστήρια του Άττη των Φρυγών, στο απόσπασμα που παραθέσαμε παραπάνω[78], της Ίσιδος και του Οσίριδος των Αιγυπτίων:

«λέγουσι γοῦν, ὅτι Αἰγύπτιοι, πάντων ἀνθρώπων μετά τους Φρύγας ἀρχαιότεροι καθεστῶτες καί πᾶσι τοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις ὁμολογουμένως τελετάς καί ὄργια θεῶν πάντων ὁμοῦ μετ’ αὐτους πρῶτον κατηγγελκότες <καί> ἰδέας καί ἐνεργείας, ἱερά καί σεβάσμια καί ἀνεξαγόρευτα τοῖς μή τετελεσμένοις τά Ἰσιδος ἔχουσι μυστήρια˙ τά δ’ εἰσιν οὐκ ἄλλο τι ἤ ἡρπασμένον καί ζητούμενον ὑπό τῆς ἑπταστόλου καί μελανείμονος αἰσχύνη Ὀσίριδος[79].»

Αλλού επικαλούνται και τα Ελευσίνια μυστήρια:

«τοῦτο, φησίν, ἐστί τό μέγα καί ἄρρητον Ἐλευσινίων μυστήριον “ὕε κύε”˙[80]».

Εντύπωση προκαλεί η χρησιμοποίηση της ίδιας φρασεολογίας από τις νέο-εποχίτικες ομάδες, τύπου Zeitgeist, με την διαφορά ότι προσπαθούν να κατηγορήσουν για συγκρητισμό, όχι τον ιδεολογικό πρόγονό τους, γνωστικισμό, αλλά το αντίπαλο δέος, Χριστιανισμό.

› Ποιους εννοεί ο απόστολος Παύλος «σαρκικούς», «ψυχικούς», «πνευματικούς».

Η εσφαλμένη απόδοση των όρων «σαρκικός», «ψυχικός», «πνευματικός» από τους Ναασηνούς, προϊδεάζει και για την εσφαλμένη ερμηνεία του Α’ Κορ. 2.13-15. Για την ορθή απόδοση των όρων προστρέχουμε στον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη. Γράφει στην Ερμηνεία εις την Α’ προς Κορινθίους:

«Μερικοί διδάσκαλοι θέλουν τριών λογιών ανθρώπους να διακρίνει ο απόστολος με τα λόγια ταύτα˙ σαρκικούς, ψυχικούς και πνευματικούς. Και σαρκικός μεν είναι εκείνος όπου ευρίσκεται εις το παρά φύσιν και εργάζεται το κακόν και την αμαρτίαν. Ψυχικός δε είναι εκείνος όπου ευρίσκεται εις το κατά φύσιν και μήτε το κακόν εργάζεται μήτε την αρετήν. Πνευματικός δε είναι εκείνος όπου ευρίσκεται εις το υπερ φύσιν και αξιωθή των του Πνεύματος χαρισμάτων και διοικείται από τον Πνεύμα το Άγιον. Παραδείγματος χάριν ένας άνθρωπος αδικεί και αρπάζει του άλλου το πράγμα, αυτός λέγετι σαρκικός. Άλλος δεν αδικεί τους άλλους, αλλά δεν θέλει να αδικήσουν και αυτόν άλλοι, ούτος λέγεται ψυχικός. Άλλος δε πάλιν όχι μόνον δεν αδικεί, όχι μόνον στέργει να τον αδικούν, αλλά και υπομένει ευχαρίστως και χαίρει όταν αδικείται. …Και ο Θεοφύλακτος ούτος λέγει αλλαχού, ερμηνεύων τα μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον˙ Γίνωσκε ότι η Γραφή απλώς μεν το αυτό δοκεί λέγειν «πνεύμα και ψυχήν» Κυρίως δε διαστέλλει. Ψυχικόν μεν γαρ άνθρωπον λέγει τον κατά φύσιν ζώντα και ανθρωπίνοις λογισμοίς διοικούμενον. Οίον όταν πεινα εσθίοντα, τον εχθρό μισούντα και απλώς μηδέν υπέρ φύσιν φανταζόμενον. Πνευματικόν δε τον υπερβάντα τους της φύσεως νόμους και μηδέν ανθρώπινον φρονούντα. Και αύτη εστίν η διαφορά ψυχής και πνεύματος εν τη γραφή[81].»

Η απόδοση αυτή έχει αγιογραφική βάση: «Οὗτοί εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεῦμα μή ἔχοντες» (Ιούδα 19). «οἴδαμεν γάρ ὅτι ὁ νόμος πνευματικός ἐστιν˙ ἐγώ δέ σαρκικός εἰμι, πεπραμένος ὑπό τήν ἁμαρτίαν» (Ρωμ. 7.14). «ἔτι γάρ σαρκικοί ἐστε. ὅπου γάρ ἐν ὑμῖν ζῆλος καί ἔρις καί διχοστασίαι, οὐχί σαρκικοί ἐστε καί κατά ἄνθρωπον περιπατεῖτε;» (Α’Κορ. 3.3)

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύοντας το απόσπασμα λέγει:

«Επομένως είναι προ παντός μυστήριον τούτο, το οποίον κηρύττεται μέν παντού, δεν το κατανοούν όμως όσοι δεν έχουν ορθήν σκέψιν˙ αποκαλύπτεται δε όχι με την ανθρώπινη σοφίαν, αλλά με το άγιον Πνεύμα, όσο είναι δυνατόν να κατανοήσωμεν. Δι’ αυτό ακριβώς δεν θα έσφαλλε κάποιος, αν δια τον ίδιον λόγον ωνόμαζε τούτο μυστήριον απόρρητον, διότι ούτε εις εμάς τους πιστούς εδόθη με πλήρη σαφήνειαν και ακρίβειαν[82].»

«Και τι σημαίνει, «ερμηνεύοντες τα πνευματικά πράγματα με πνευματικά μέσα»; Ότι κάτι είναι πνευματικόν και ακατανόητον, με πνευματικά μέσα έχομεν τας μαρτυρίας,… Έτσι ερμηνεύω τα πνευματικά με πνευματικά στοιχεία και δεν έχω καθόλου ανάγκην της σοφίας του κόσμου ούτε των συλλογισμών ούτε τα κατά κόσμον προπαρασκευής[83].»

Και περιγράφει τον «ψυχικό» ως εξής:

«διότι πράγματι είναι ψυχικός εκείνος που εμπιστεύεται το παν εις τους λογισμούς της ψυχής και νομίζει ότι δεν χρειάζεται καμμίαν βοήθειαν άνωθεν, πράγμα το οποίον είναι μωρία[84].»

4.4.3 Σηθιανοί

Οι Σηθιανοί πήραν το όνομά τους από την λατρεία του Σηθ, του τρίτου υιού του Αδάμ και της Εύας. Γι’ αυτόν δίδασκαν ότι ήταν ενσάρκωση του θεού με αποτέλεσμα οι απόγονοί του θεωρούνται «εκλεκτοί» άνθρωποι.

4.4.3α Διδασκαλία

Οι Σηθιανοί παραδέχονταν τρεις αρχές, προαιώνιες. Αυτές είναι το φως, το σκότος, και ενδιάμεσα το πνεύμα. Κάθε αρχή έχει άπειρες δυνάμεις[85]. Το πνεύμα παρομοιάζεται με την ευωδία του μύρου ή του θυμιάματος[86]. Το σκότος είναι ως ύδωρ φοβερό. Έχει συναίσθηση εαυτού και γνωρίζει ότι χωρίς την επίφαυση του φωτός μένει έρημο, αφανές, αλαμπές, αδύναμο, άπρακτο και ασθενές[87]. Οι δυνάμεις των αρχών είναι άπειρες και νοερές κατά την ουσία. Όσο παραμένουν στον εαυτό τους, ησυχάζουν. Όταν πλησιάσουν η μια την άλλη δημιουργείται κίνηση από την ανομοιότητα της αντιπαράθεσης και ενέργεια εκ της κίνησης, αναλόγως των συνελθουσών δυνάμεων. Αυτό παράγει είδος εκτυπώματος και δημιουργείται ο κόσμος[88]. Επειδή οι δυνάμεις είναι άπειρες και οι συνδυασμοί τους άπειροι, προκύπτουν τα άπειρα είδη που περιέχονται στον υλικό κόσμο. Είναι εμφανές ότι η κοσμογονία τους είναι επηρεασμένη από την πλατωνική θεωρία των ιδεών.

Από την πρώτη συνδρομή των δυνάμεων δημιουργείται η ιδέα της σφραγίδας του ουρανού και της γης[89]. Μεταξύ ουρανού και γης συνέβησαν άπειρες συνδρομές δυνάμεων και γεννήθηκαν τα άπειρα πλήθη των φυτών και των ζώων[90]. Σ’ αυτά απλώθηκε μαζί με το φως και η ευωδία του πνεύματος. Από το ύδωρ προήλθε πρωτόγονη αρχή, σφοδρός και ζεστός άνεμος, αιτία της γενέσεως. Από τον άνεμο προήλθαν τα κύματα των υδάτων, τα οποία τεκνοποίησαν την φύση και προέκυψε ο άνθρωπος. Η δημιουργία του νου, δηλ. του θεού περιγράφεται με τα εξής λόγια:

«ἐπάν δέ τοῦτο τό ὑπό τοῦ ἀνέμου κῦμα ἐκ τοῦ ὕδατος ἐγερθέν καί ἐγκύμονα ἐργασάμενον τήν φύσιν γέννημα θηλείας εἰλήφῃ ἐν ἑαυτῷ, κατέχει τό κατεσπαρμένον φ[ς ἄνωθεν μετά τῆς τοῦ πνεύματος εὐωδίας, τουτέστι νοῦν μεμορφωμένον ἐν τοῖς διαφόροις εἴδεσιν, ὅ εστι τέλειος θεός, ἐξ ἀγεννήτου φωτός ἄνωθεν καί πνεύματος κατενηνεγμένος  εἰς ανθρώπινην φύσιν ὥσπερ εἰς ναόν, φορᾷ φύσεως καί ἀνέμου κινήματι γεννηθείς ἐξ ὕδατος, συγκεκραμένος καί καταμεμιγμένος τοῖς σώμασιν[91].»

Αυτό δηλαδή που υποστήριζαν οι Σηθιανοί, είναι ότι ο νους είναι ο θεός, κι έχει συμβεί διασπορά αυτού στα ανθρώπινα σώματα. Προσπαθεί ν’ απελευθερωθεί από αυτά αλλά δεν μπορεί να βρει διέξοδο. Το φως για να βοηθήσει τον νου ν’ απελευθερωθεί από το σκοτεινής προέλευσης σώμα, γεννά με παρόμοιο τρόπο δικό του υιό τέλειο, κι επειδή χρησιμοποίησε την δύναμη του οφιόμορφου ανέμου, θεωρείτο ότι η αρχή της γεννήσεως είναι ο όφις[92].

«ἐπεί οὖν κατείληπται τό φῶς καί τό πνεῦμα εἰς τήν ἀκάθαρτον, φησί, καί πολυπήμονα μήτραν ἄτακτον, εἰς ἥν ὁ ὄφις εἰσερχόμενος, ὁ ἄνεμος τοῦ σκότους, ὁ πρωτόγονος τῶν ὑδάτων, γεννᾶ τόν ἄνθρωπον, καί ἄλλο οὐδέν εἶδος οὔτε ἀγαπᾷ οὔτε γνωρίζει ἡ ἀκάθαρτος μήτρα˙ ὁμοιωθείς οὖν ὁ ἄνωθεν τοῦ φωτός τέλειος λόγος τῷ θηρίῳ τῷ ὄφει, εἰσῆλθεν εἰσῆλθεν εἰς τήν άκάθαρτον μήτραν, ἐξαπατήσας αὐτήν τοῦ θηρίου τῷ ὁμοιώματι, ἵνα λύςῃ τά δεσμά τά περικείμενα τῷ τελείῳ νοΐ τῷ γεννωμένῳ ἐν ἀκαθαρσίᾳ μήτρας ὑπό τοῦ πρωτοτόκου <τοῦ> ὕδατος, ὄφεως, ἀνέμου θηρίου[93].»

Την αποτύπωση της τριαρχίας διακρίνουν στον παράδεισο στους Αδάμ-Εύα-όφη, και μετά στους Κάιν-΄Αβελ-Σηθ, Σημ-Χαμ-Iάφεθ, Αβραάμ-Ισαάκ-Ιακώβ.

Για τον Σηθ δίδασκαν ότι είναι ο Χριστός, και βεβαίωναν ότι είναι ο Ιησούς[94]. Η ίδιοι θεωρούσαν ότι ήταν απόγονοί του. Την άνω δύναμη ή φως καλούσαν επίσης Μητέρα ή Θηλεία. Η Μητέρα γέννησε τον Σηθ και του έδωσε όλη την δύναμή της. Ταυτόχρονα του φύτευσε σπέρμα της άνω δυνάμεως και σπινθήρα[95].

Στην παρουσίαση της διδασκαλίας της αιρέσεως από τον άγιο Επιφάνιο συγκεκριμενοποιούνται ορισμένες έννοιες, που στο έργο του αγίου Ιππολύτου φαίνονται αφηρημένες. Έτσι οι δυνάμεις που δημιούργησαν τον κόσμο καλούνται εδώ άγγελοι. Προς καθαίρεση της δυνάμεως των αγγέλων στάλθηκε ο Σηθ στον κόσμο, φέρνοντας μέσα του τον σπινθήρα και το σπέρμα της άνω δυνάμεως[96].

Από την μίξη των αγγέλων και των ανθρώπων πλήθυνε η κακία στον κόσμο. Τότε η Μητέρα έστειλε τον Κατακλυσμό, προς καθαίρεση της αμαρτίας, αποσκοπώντας να μείνει στον κόσμο μόνο το καθαρό γένος των Σηθιανών. Αλλά οι άγγελοι ενημέρωσαν τον Χάμ, οπότε από τους οκτώ που σώθηκαν οι επτά ήταν του καθαρού γένους, ενώ ο όγδοος, ο Χάμ της άλλης δυνάμεως[97].

Γυναίκα του Σηθ ονομάζουν την Ωραία ή Νωραία. Αναιρώντας την σηθιανή διδασκαλία ο άγιος Επιφάνιος ονομάζει την γυναίκα του Σηθ, Αζουρά, όνομα που βρίσκει στα Ιωβηλαία.

4.4.3β Συγγράμματα

Έχει παρατηρηθεί το εξής οξύμωρο. Από τα έργα των εκκλησιαστικών συγγραφέων βγαίνει το συμπέρασμα ότι η διδασκαλία των Σηθιανών δεν ήταν ευρέως διαδεδομένη. Ο Επιφάνιος αναφέρει ότι τους έχει συναντήσει, χωρίς να θυμάται που ακριβώς.

«.., οὐ πανταχοῦ δέ αὕτη (σ.σ. η αίρεση) εὑρίσκεται οὔτε ἡ πρό ταύτης ἡ τῶν Καϊανών λεγομένη˙… τάχα δέ οἶμαι ἐν τῇ τῶν Αἰγυπτίων χώρᾳ συντετυχηκέναι καί ταύτῃ τῇ αἱρέσει (οὐ γάρ ἀκριβώς τήν χώραν μέμνημαι, ἐν ᾗ αὐτοῖς συνέτυχον)[98].»

Παρόλα αυτά διασώζεται μεγάλο μέρος της σηθιανής γραμματείας. Για τα συγγράμματά τους από τον άγιο Ιππολυτο πληροφορούμαστε:

«Ταῦτ’ έσίν ἅ λέγουσι καί τοιαύτοις παραπλήσια ἐν ἀπείροις συγγράμμασι[99]», ομολογώντας ότι υπήρχε εκτεταμένη γραμματεία. Από το πλήθος των συγγραμμάτων ο ίδιος αναφέρει μόνο την Παράφραση Σηθ[100]. Το έργο αυτό περιλαμβάνεται στην βιβλιοθήκη του Χηνοβοσκίου (Οι τρεις στήλες του Σηθ, κωδ. VII.5).

Ο άγιος Επιφάνιος δίνει τους τίτλους περισσότερων συγγραμμάτων:

«Βίβλους δέ τινας συγγράφοντες ἐξ ὀνόματος μεγάλων ανδρών, ἐξ ὀνόματος μέν Σήθ ἐπτά λέγουσιν εἶναι βίβλους, ἄλλας δε βίβλους ἑτέρας Ἀλλογενεῖς οὕτω καλοῦσιν, ἄλλην δέ ἐξ ὀνόματος Ἀβραάμ, ἥν καί ἀποκάλυψιν φ΄σκουσιν εἶναι πάσης κακίας ἔμπλεον, ἑτέρας δέ ἐξ ὀνόματος Μωυσέως καί ἄλλας ἄλλων[101].»

Η εκπροσώπησή τους στην βιβλιοθήκη του Χηνοβοσκίου είναι η εξής:

› Ευαγγελιον Ιωάννου απόκρυφον (κωδ. ΙΙ.1, ΙΙΙ.1, ΙV.1)
› Έννοια Νωραίας (κωδ. IX.2)
› Τρίμορφος Πρωτέννοια (κωδ. ΧΙΙΙ.1)
› Ευαγγέλιον Αιγυπτίων (κωδ. ΙΙΙ.2 & IV.2)
› Περί των τριών φύσεων δοκίμιο ή Τριμερής Πραγματεία (κωδ. Ι.4)
› Ζωστριανού Λόγοι Αληθείας (κωδ. VIII.1)
› Οι Τρεις Στήλες του Σηθ (κωδ. VII.5)
› Μαρσάνης (κωδ. X)
› Αλλογενής (κωδ. ΧΙ.8)

Στα παραπάνω συγγράμματα ο Hans-Martin Schenke[102] προσθέτει το άτιτλο κείμενο του κώδικα Brucianus,  το Υπόστασις Αρχόντων (NHC II.4), Αποκάλυψις Αδάμ (NHC V.5), Μελχισεδέκ (NHC IX.1) και κάποια που υπάγονται στην βαρβηλογνωστική γραμματεία, και δεν τα συμπεριλαμβάνουμε διότι θεωρούμε τους Βαρβηλογνωστικούς ξεχωριστή κατηγορία.

Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι είναι η πιο καλά εκπροσωπούμενη γραμματειακά εκ των γνωστικών σεκτών.

4.4.4 Περάτες

Η σέκτα αυτή εξετάζεται μόνο από τον άγιο Ιππόλυτο. Αυτός αναφέρει ότι πρόκειται για παλαιά αίρεση, αλλά μόλις πρόσφατα έγιναν γνωστές οι διδαχές της[103]. Δέχονται και αυτοί τριπλό διαχωρισμό της ανώτερης αρχής:

«ἔστι δέ τῆς τριχῇ διαιρέσεως παρ’ αὐτοῖς τό μέν ἕν μέρος οἶον μία τις αρχή, καθάπερ πηγή μεγάλη εἰς ἀπείρους τῷ λόγῳ τμηθῆναι τομάς δυναμένη˙ ἡ δέ πρώτη τομή καί προσεχεστέρα κατ’ αὐτούς ἐστι τριάς καί καλεῖται ἀγαθόν τέλειον, μέγεθος πατρικόν. τό δέ δεύτερον τῆς τριάδος αὐτῶν μέρος οιονεί δυνάμεων ἄπειρόν τι πλῆθος ἐξ αὑτῶν γεγενημένων˙ τό τρίτον ἰδικόν[104].»

Το πρώτο μέρος είναι αγέννητο, το δεύτερο αγαθό αυτογενές και το τρίτο γεννητό. Σε κάθε μέρος απέδιδαν οι Περάτες θεό, λόγο, νου, άνθρωπο κτλ. οπότε προέκυπταν τρεις θεοί, τρεις λόγοι, τρεις νόες, τρεις άνθρωποι κτλ.

Από τον κόσμο της αγεννησίας κατέβηκε ο Χριστός, περνώντας μέσα από τους κόσμους της δεύτερης και τρίτης αρχής και έλαβε συγκρίματα και δυνάμεις και από τα τρία μέρη[105]. Ο κόσμος ο τρίτος, στον οποίο κατέβηκε ο Χριστός είναι ο λεγόμενος ιδικός. Αυτός πρέπει να καταστραφεί ώστε ν’ απαλλαγούν της φθοράς οι δύο υπερκείμενοι[106].

Εξετάζοντας τα βιβλία των Περατών και εκθέτοντας αποσπάσματα από αυτά, ο άγιος Ιππόλυτος καταλήγει ότι πρόκειται για αστρολογική αίρεση:

«Καταφανής σύμπασιν εὐκόλως γεγένηται ἡ τῶν Περατῶν αἵρεσις ἀπό τῆς τῶν αστρολόγων μεθηρμοσμένη τοῖς ὀνόμασι μόνοις˙…πάντων γάρ, ὡς ἔφην, τῶν γεννητῶν τῆς γενέσεως αἴτια νομίζουσιν εἶναι τά ἀγέννητα καί τά ὑπερκείμενα, καί γεγονέναι κατά ἀπόρροιαν τόν κόσμον τόν καθ’ ἡμᾶς, ὅν ἰδικόν ἐκεῖνοι καλοῦσι, καί τούτους πάντας ὁμοῦ τους ἀστέρας τους θεωρουμένους ἐν τῷ ουρανῷ τῆς γενέσεως αἰτίους γεγονέναι τοῦδε τοῦ κόσμου, ἐναλλάξαντες αὐτῶν τό ὄνομα, ὠς από τῶν προαστείων ἔστι συγκρίναντας εὑρεῖν[107].»

Αυτό που ανακαλύπτει όποιος διαβάζει για πρώτη φορά τις δοξασίες των Περατών, είναι ότι αυτοί εφηύραν πρώτοι την αστρο-θεολογία. Η τελευταία έχει γίνει του συρμού στην εποχή μας κυρίως στις νέο-εποχίτικες ομάδες. Αποδεικνύεται, όμως ότι δεν πρόκειται για νέα ανακάλυψη, αντίθετα για την επανεμφάνιση αρχαίων προλήψεων και προκαταλήψεων.

«ἀλληγοροῦντες τήν διαταγήν τῶν αστρολόγων τό μέν κέντρον (σ.σ. της κινήσεως των άστρων) οἱονεί θεόν καί μονάδα καί κύριον τῆς πάσης γενέσεως ὑποτυπούσι, τό δέ ἀπόκλιμα ἀριστερόν, τήν δέ ἐπαναφοράν δεξιόν[108].»

Είναι φυσικό, εφόσον δέχονται ότι η τυποποιημένη κίνηση των άστρων επεμβαίνει στην εξέλιξη των γεγονότων, ότι αναγνώριζαν ορισμένη μοίρα. Επικαλούνταν και τους λόγους της Σίβυλλας:

«εἰ δέ γεννητόν ὅλως καί φθείρεται, οὐ δύνατ’ ἀνδρός ἐκ μηρῶν μήτρας τε θεός τετυπωμένος εἶναι[109]».

Για τους εαυτούς τους, όμως, θεωρούσαν ότι έχουν ξεφύγει από την δεσμευτική απόφαση της μοίρας. Όπως ο Ισραήλ διαπεραιωθείς την Ερυθρά Θάλασσα διέφυγε των Αιγυπτίων[110], έτσι κι αυτοί μπόρεσαν να διαφύγουν της φθοράς. Το πως το εξηγούν οι ίδιοι:

«Μόνοι δέ, φησίν, ἡμεῖς οἱ τήν ἀνάγκην τῆς γενέσεως εγνωκότες καί τας ὁδούς, δι’ ᾦν εἰσελύληθεν ὁ ἄνθρωπος εἰς τόν κόσμον, ἀκριβῶς δεδιδαγμένοι διελθεῖν καί περάσαι τήν φθοράν μόνοι δυνάμεθα[111].»

Ως Αίγυπτο εκλάμβαναν το σώμα. Αιγύπτιοι ήταν όσοι αγνοούσαν την γνώση. Φθορά ήταν το ύδωρ, το αντιπροσωπευόμενο από τον Κρόνο. Έρημος η έξω γενέσεως κατάσταση. Από αυτά φαίνεται και ο γνωστικός χαρακτήρας της αίρεσης[112].

Στην κατάσταση αυτή, στην έρημο, συνάντησαν οι Ισραηλίτες τους όφεις[113]. Ως όφεις ερμήνευαν του θεούς της απώλειας, τους αστέρες που επιφέρουν την ανάγκη και την ειμαρμένη κατά τους αστρολόγους. Στην έρημο ύψωσε ο Μωυσής τον χάλκινο όφη προς θεραπεία των δακνουμένων[114]. Αυτός για τους Περάτες είναι ο θεός της σωτηρίας, κι έτσι αποκτά η σέκτα οφιολατρικό χαρακτήρα[115]. Σ’ αυτόν αναγνώριζαν τον όφη του παραδείσου, και τον όφη τον μεταμορφωμένο από την ράβδο του Μωυσή και κατανίκησε τους όφεις των Αιγυπτίων, δηλαδή τους θεούς της γενέσεως[116].

4.4.5 Αρχοντικοί

Τα των Αρχοντικών εκτίθενται από τον άγιο Επιφάνιο. Αυτός εντόπισε την αίρεση στην Παλαιστίνη, και από κει μεταφέρθηκε στην Αρμενία, από κάποιον Εύτακτο[117]. Αυτός ήταν μαθητής κάποιου ασκητή Πέτρου, καθηρημένου πρεσβυτέρου. Διερχόμενος την Παλαιστίνη εξ Αιγύπτου, συνάντησε τον ασκητή, παρέλαβε την διδασκαλία του και την μετέδωσε στην Αρμενία.

4.4.5α Διδασκαλία

Δέχονταν οκτώ ουρανούς. Στους επτά προήδρευε και ένας άρχων περικυκλωμένος από αγγέλους και όλη την συνηθισμένη τάξη που δέχονταν οι γνωστικοί. Ο όγδοος ουρανός ήταν ο τόπος της φωτεινής Μητέρας[118].

Άρχοντα του έβδομου ουρανού έλεγαν τον Σαβαώθ, ο οποίος κατίσχυε των άλλων και διοικούσε τυραννικώς[119]. Αυτός είναι ο θεός, ο οποίος έδωσε τον νόμο.

Θεωρούσαν την ψυχή κατασκευασμένη από την Μητέρα και περικλείουσα ικμάδα φωτεινή. Όταν η ψυχή λάμβανε την γνώση μπορούσε να διαφύγει και να περάσει μέσα από τους επτά ουρανούς, μέσα από τις αρχές και εξουσίες και να φτάσει στον όγδοο. Αν δεν λάμβανε την γνώση, γινόταν τροφή των αρχόντων[120].

Για τον διάβολο δίδασκαν ότι είναι υιός του Σαβαώθ, που επαναστάτησε εναντίον του πατρός και κατέβηκε στην γη. Τον θεωρούσαν πατέρα του Κάιν και του Άβελ. Για τους δυο αδελφούς ισχυρίζονταν ότι ερωτεύτηκαν την αδελφή τους και από ζηλοφθονία δολοφόνησε ο Κάιν τον Άβελ, επειδή ήταν εκ της σποράς του διαβόλου[121].

Κατ’ αυτούς η Εύα γέννησε από τον Αδάμ μόνο τον Σηθ. Αυτόν ονόμαζαν Αλλογενή. Αγγελικές δυνάμεις απεσταλμένες του αγαθού θεού κατέβηκαν και τον άρπαξαν. Το ανέβασαν στον ουρανό όπου ανατράφηκε, και πάλι τον κατέβασαν, ώριμο και γνωστικό[122].

Εκτός του Σηθ ομολογούν προφήτες τον Μαρσάνη και τον Μαρτιανό, οι οποίο επίσης αρπάχτηκαν στον ουρανό και κατέβηκαν μετά από τρεις ημέρες[123].

Για τον Ιησού Χριστό πίστευαν ότι είναι κάποιος άρχοντας και συγκεκριμένα εφευρέτης της πονηρίας[124]. Δεν δέχονταν ανάσταση των σωμάτων, αλλά μόνο της ψυχής[125].

4.4.5β Πρακτικές

Δεν δέχονταν το βάπτισμα, όπως οι άλλες οφιολατρικές ομάδες:

«ἀναθεματίζουσίν τε τό λουτρόν, κἄν τε εἶέν τινες ἐν αὐτοῖς προειλημμένοι και βεβαπτισμένοι. τήν τε τῶν μυστηρίων μετοχήν καί αγαθότητα ἀθετοῦσιν ὡς ἀλλοτρίαν οὖσαν καί εἰς ὄνομα Σαβαώθ γεγενημένην[126].»

Στο θέμα της εγκράτειας δεν είχαν κοινή γραμμή:

«καί τινές μέν αὐτῶν κατά τά σώματα κεχραμμένοι ἀσελγείᾳ τυγχάνουσιν, ἄλλοι δέ δῆθεν προσποιητήν νηστείαν ὑποκρίνονται ἀπατῶσί τε τους αφελέστερους ανθρώπους, προς΄χηματι μοναζόντων άποταξίαν τινά σεμνυνόμενοι[127].»

4.4.5γ Συγγράμματα

Συγγράμματα των Αρχοντικών αναφέρονται από τον άγιο Επιφάνιο η Μικρή και Μεγάλη Συμφωνία, ο Αλλογενής και η Ανάληψις Ησαΐου. Πλήρη καταγραφή της διδασκαλίας τους πρέπει να υπήρχε στην Μεγάλη Συμφωνία:

«Καί οὗτοι δέ ὁμοίως βίβλους ἑαυτοῖς ἐπλαστογράφησαν τινας ἀποκρύφους, ὧν τά ὀνόματα ἐστι ταῦτα˙ τό μέν γάρ Συμφωνίαν μικράν δῆθεν βιβλίον καλοῦσι, τό δέ μεγάλην Συμφωνία. ἀλλά καί ἄλλα τινά βιβλία ἑαυτοῖς ἐπισωρεύουσιν οἷς ἐάν συντύχωσιν, ἵνα δόξωσι τήν ἑαυτῶν πλάνην διά πολλῶν βεβαιοῦν, ἐπισυνεισφέρεσθαι. ἤδη δέ καί Ἀλλογενέσι καλουμένοις κέχρηνται˙ βίβλοι γάρ εἰσιν οὕτω καλούμεναι. λαμβάνουσι δέ λαβάς ἀπό τοῦ Ἀναβατικοῦ Ἠσαΐα, ἔτι δέ καί ἄλλων τινών ἀποκρύφων[128].»

Η Ανάληψις Ησαΐου είναι κείμενο που προέκυψε από προγενέστερη καταγεγραμμένη παράδοση περί του μαρτυρίου του Ησαΐα. Σ’ αυτήν προστέθηκε τον β’ αι. μ.Χ. μια εξαγγελία του Εζεκία για την έλευση του Χριστού και του Αντιχρίστου με την μορφή του Νέρωνα και στην συνέχεια τμήμα με την όραση του Ησαΐα, στην οποία ιστορείται ραψωδιακώς η άνοδος του δια των επτά ουρανών, όπου μαθαίνει τα απόρρητα μυστήρια για το έργο, το πάθος και την ανάσταση του Χριστού.

[1] Θεοδώρητου Κύρου, Αιρετικής κακομυθίας επιτομή  ΙΔ’ (PG 83,364C). Ο Θεοδώρητος ταυτίζει Οφίτες και Σηθιανούς. Πρόκειται για διαφορετικές ομάδες.

[2] Κλήμεντος Αλεξανδρέως, Στρωματείς VII 17.108

[3] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 30.1.

[4] Ο.π.

[5] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 30.2.

[6] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 30.3.

[7] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 30.5.

[8] Ο.π.

[9] “Ego Pater, et Deus, et super me nemo”.

[10] “ Noli mentiri, Ialdabaoth˙ est enim super te Pater omnium primo Anthropus, et Anthropus filius Anthropi” Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 30.6 (PG 697-8). Το ελληνικό στο Θεοδώρητο Κύρου, ο.π.

[11] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 30.6.

[12] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 30.7.

[13] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 30.8.

[14] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 30.9.

[15] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 30.10.

[16] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 30.11.

[17] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 30.12.

[18] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 30.13.

[19] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 30.14.

[20] Ειρηναίου, Έλεγχος Ι 30.15.

[21] Ωριγένη, Κατά Κέλσου VI.28: «Τοιοῦτον τι δή μοι φαίνεται ὁ Κέλσος οἰκονομῶν ἐκτεθεῖσθαι, ὡς ἄρα Χριστιανοί λέγουσι κατηραμένον θεόν τόν δημιουργόν, ἵν’ ὁ πιστεύων αὐτῷ ταῦτα καθ’ ἡμῶν λέγοντι εἰ δυνατόν καί ἐπί τό αἱρειν ὁρμήσαι Χριστιανούς ὡς πάντων ἀσεβεστάτους».

[22] Η σύμπτωση της ανίερης εβδομάδος με την λίστα που εκτίθεται εδώ, τεκμαίρεται κυρίως από την χρήση του ονόματος του Μιχαήλ, ονόματος αγγελικού, αποδιδομένου μόνο από τους Οφίτες και μόνο σ’ αυτήν την περίπτωση σε δαίμονα.

[23] Ωριγένη, Κατά Κέλσου VI.30.

[24] Ωριγένη, Κατά Κέλσου VI.25.

[25] Histoire critique du Gnosticisme, 1826, vol. III, plate I,D.

[26] Ωριγένη, Κατά Κέλσου VI.32.

[27] The Writings of Irenaeus, Ante-Nicene Fathers 5 (1868), 106 σημείωση 1: «All the names are derived from the cabbalistic theology of the Jews».

[28] Επιφανίου, Πανάριον XXXVII 5.5-8.

[29] Ωριγένη, Κατά Κέλσου VI.31.

[30] Θεοδώρητου Κύρου, Αιρετικής κακομυθίας επιτομή Ι.24: «Αὐτίκα τοίνυν τινές αὐτῶν καί τιμῶσι τόν ὄφιν. Καί εὖρον ἔγωγε παρ’ αυτόῖς ὄφιν χαλκοῦν ἔν τινι κιβωτίῳ μετά τῶν μυσαρῶν αὐτῶν ἐγκείμενον μυστηρίων» (PG 83.375D-376A).

[31] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 6.3.

[32] H. P. Blavatsky, Isis Unveiled, vol. II p.201:  “Man, who is the microcosmos of the macrocosmos, or the archetypal heavenly man, Adam Kadmon, is likewise a trinity; for he is body, soul, and spirit”. Παρακρατούμε την λέξη «archetypal» για ν’ αναγνωρίσουμε την προέλευσή της όταν την ξανασυναντήσουμε.

[33] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 6.5.

[34] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 6.6.

[35] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 8.1-2.

[36] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.30-1.

[37] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.32.

[38] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.33.

[39] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.3.

[40] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.7.

[41] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.7.

[42] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.8.

[43] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.9.

[44] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.40-1.

[45] A’ Kor. 2.14.

[46] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 8.26-7.

[47] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 6.7.

[48] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.41.

[49] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 6.6 & 8.37.

[50] Ιωαν. 10.9: «ἐγώ εἰμι ἡ θύρα».

[51] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 8.21.

[52] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 8.44.

[53] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 9.21-22.

[54] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 9.11.

[55] Ψαλμ. 81.6.

[56] Ψαλμ. 81.7.

[57] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.39-40.

[58] Ρωμ. 1.22-23.

[59] Ρωμ. 1.26-27.

[60] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.17-19.

[61] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.13.14.

[62] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.19.

[63] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.15.

[64] βλ. σημ. 32.

[65] C. G. Jung, The Archetypes and the Collective Unconscious, Complete Works 9, p.71.

[66] Ίσως να πρόκειται για το Ευαγγέλιο Μαρίας, το οποίο σώζεται σε σαϊδική μετάφραση του Ε’ αι. στον Πάπυρο 8502 του Βερολίνου, και αποτελεί ειδική δήθεν αποκάλυψη του Ιησού προς την Μαρία τη Μαγδαληνή.

[67] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.1 Βλ. επίσης Ωριγένους, Κατά Kέλσου V 62: «Κέλσος μέν οὖν οἶδε καί Μαρκελλιανούς ἀπό Μαρκελίνας καί Αρποκρατιανούς ἀπό Σαλώμης καί ἄλλους ἀπό Μαριάμμης καί ἄλλους ἀπό Μάρθας».

[68] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.9.

[69] Κλήμεντος Αλεξανδρέως, Στρωματείς ΙΙΙ.13.

[70] Επιφανίου, Πανάριον 69.2.

[71] E. Klostermann, Apocryfa II, Kleine Texte 8, 31929, 23.

[72] Π. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, 265-267.

[73] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.20.

[74] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κτηχήσεις 4.36 & 6.31.

[75] Π. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, σ.σ. 267-270.

[76] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.5.

[77] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.9.

[78] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.13-15.

[79] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.22-23.

[80] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 7.34.

[81] Νικοδήμου του Αγιορείτου, Ερμηνεία εις τας ΙΔ΄ επιστολάς του Αποστόλου Παύλου, εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, τ. Α΄ σελ. 399 σημ. 48.

[82] Ιωάννου Χρυσοστόμου, Εις την Α’Κορινθίους Ομιλία Ζ’, μετ. Κωνσταντίνου Χριστομάνου, ΕΠΕ, τ.18 σελ. 175-7.

[83] Ο.π. σελ. 185-7.

[84] Ο.π. σελ. 189.

[85] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 19.2-3.

[86] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 19.3.

[87] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 19.5.

[88] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 19.9-10.

[89] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 19.11.

[90] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 19.12-13.

[91] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 19.14-15.

[92] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 19.16-17.

[93] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 19.19-20.

[94] Επιφανίου, Πανάριον XXXIX 1.3.

[95] Επιφανίου, Πανάριον XXXIX 1.4.

[96] Επιφανίου, Πανάριον XXXIX 1.5.

[97] Επιφανίου, Πανάριον XXXIX 2.2-3.

[98] Επιφανίου, Πανάριον XXXIX 1.1.

[99] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 21.1.

[100] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 22.1.

[101] Επιφανίου, Πανάριον XXXIX 5.1.

[102] Η-Μ. Schenke, Das sethianische System nach Nag-Hamadi Handschrieften, Studia Coptica (ed. Peter Nagel), 165-174.

[103] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 12.1.

[104] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 12.2-3.

[105] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 12.4.

[106] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 12.7.

[107] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 15.2.

[108] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 15.5.

[109] Oracula Sybillina, Fragmente 3, GHS 8 (1902) 230. Το απόσπασμα από Θεοφίλου, Προς Αυτόλυκον ΙΙ 36.29: «καί προς τους γενητούς λεγομένους ἔφη˙…».

[110] Εξ. 14.15-31.

[111] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 16.1.

[112] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 16.5.

[113] Αριθ, 21.6.

[114] Αριθ. 21.9.

[115] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 16.5-6.

[116] Ιππολύτου, Κατά αιρέσεων V 16.8-9.

[117] Επιφανίου, Πανάριον XL 1.1.

[118] Επιφανίου, Πανάριον XL 1.3.

[119] Επιφανίου, Πανάριον XL 1.6.

[120] Επιφανίου, Πανάριον XL 2.7-8.

[121] Επιφανίου, Πανάριον XL 5.2-3.

[122] Επιφανίου, Πανάριον XL 6.2-3.

[123] Επιφανίου, Πανάριον XL 7.6.

[124] Επιφανίου, Πανάριον XL 7.9.

[125] Επιφανίου, Πανάριον XL 2.4.

[126] Επιφανίου, Πανάριον XL 2.6.

[127] Επιφανίου, Πανάριον XL 2.4.

[128] Επιφανίου, Πανάριον XL 2.1.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Eπειδή πολλοί είναι εκείνοι που προσπαθούν να αποκοιμίσουν τους Ελληνες για μια σειρά από θέματα, όπως η επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα, που αποτελεί ιστορικό παράδειγμα διεθνούς εμβέλειας για το πώς δεν πρέπει να ασκούνται η εξωτερική πολιτική και η διπλωματία, είμαστε υποχρεωμένοι να αναφερθούμε στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Ερντογάν και στον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται στο εσωτερικό και στη διεθνή σκηνή.

Αν μη τι άλλο, για να μην ξαναζήσουμε κωμικοτραγικές σκηνές, όπως η επίσκεψη Ερντογάν στη Θράκη, όπου ο Τούρκος πρόεδρος, απευθυνόμενος με ύφος «μεγάλου πατερούλη» σε μικρά παιδιά, μαθητές της μουσουλμανικής μειονότητας στο Λύκειο «Τζελάλ Μπαγιάρ», εμφανίζεται σε βίντεο-ντοκουμέντο να λέει: «Ολοι μαζί είμαστε Τουρκία. Μια σημαία, μια πατρίδα, ένα κράτος. Τι σημαίνει αυτό; Ενα έθνος, μια σημαία, ένα κράτος. Εντάξει; Δεν υπάρχουν διακρίσεις, δεν υπάρχουν διαφορές. Θα είμαστε ένα, θα είμαστε ισχυροί, θα είμαστε ζωντανοί, θα είμαστε αδέρφια. Ολοι μαζί θα είμαστε Τουρκία».

Αυτά, για να μην τρελάνουν τους Ελληνες πολίτες οι κάθε είδους προπαγανδιστές, που έγιναν πολύ περισσότεροι από εκείνους που λένε την αλήθεια - το γιατί μπορείτε να το αντιληφθείτε.
Πάμε τώρα στη σκληρή πραγματικότητα.
Σκληρή για εμάς, αλλά και για τον Ερντογάν.

Το δημοψήφισμα του Απριλίου του 2017 για τη μετεξέλιξη του πολιτεύματος στην Τουρκία από προεδρευόμενη σε προεδρική δημοκρατία ήταν μία από τις πιο δύσκολες δοκιμασίες στην πολιτική ζωή του Ερντογάν, ο οποίος ήλθε αντιμέτωπος ούτε λίγο ούτε πολύ με τον πολιτικό θάνατό του.
Παρά το καθεστώς βίας και νοθείας, το «ναι» έλαβε μόλις 51,4% και το «όχι» 48,6%, ενώ όλοι οι ανεξάρτητοι παρατηρητές λένε ότι το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον ακριβώς το αντίθετο.

Να σημειωθεί ότι ο Ερντογάν πέτυχε αυτό το αποτέλεσμα συμμαχώντας με το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (ΜΗΡ), των γνωστών Γκρίζων Λύκων.
Εκτοτε έχουν μεσολαβήσει ορισμένα γεγονότα και εξελίξεις που έχουν οδηγήσει τον Ερντογάν σε κατάσταση παροξυσμού.

Πρώτον, δημιουργήθηκε το Καλό Κόμμα (İyi Parti), από τη Μεράλ Ακσενερ αλλά και από άλλα υψηλόβαθμα και «ιστορικά» στελέχη του ΜΗΡ, το οποίο δημοσκοπικά, έπειτα από μόλις δύο μήνες λειτουργίας, κινείται στο 7%-8%, αντλώντας ψήφους κυρίως από τη δεξαμενή του ΜΗΡ.

Δεύτερον, ο Ερντογάν αντλούσε αρκετά εκατομμύρια ψήφους από τους Κούρδους της Τουρκίας, λέγοντας ότι δεν είναι εναντίον των Κούρδων αλλά εναντίον της «τρομοκρατίας» του ΡΚΚ. Μάλιστα, για να γίνει πιστευτός, επικαλούνταν την καλή συνεργασία που είχε με τον Μπαρζανί και τη βοήθεια που παρείχε στους Κούρδους του Β. Ιράκ. Ομως στο δημοψήφισμα που έκαναν οι Κούρδοι του Β. Ιράκ στις 15 Σεπτεμβρίου 2017 η Τουρκία και ο Ερντογάν απείλησαν με εισβολή και έδειξαν εχθρική στάση στους Κούρδους και στο Κουρδικό γενικότερα, κάτι που ασφαλώς δεν θα ξεχάσουν οι Κούρδοι στις επόμενες εκλογές!

Τρίτον, υπάρχουν συνταρακτικές αποκαλύψεις για τη… δραστηριότητα του γιου, του γαμπρού, του συμπέθερου και άλλων της οικογένειας Ερντογάν στη διακίνηση δισεκατομμυρίων σε λογαριασμούς offshore στη Νήσο Μαν. Τις αποκαλύψεις έκανε σε ζωντανή μετάδοση ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιντσάρογλου και, όσο να 'ναι, οι αποκαλύψεις αυτές δεν προσθέτουν ψήφους στο καλάθι του Ερντογάν.

Τέταρτον, υπάρχουν και οι ψήφοι περίπου 1.500.000 ανθρώπων και των οικογενειών τους, που διώχθηκαν και μπήκαν φυλακή από το καθεστώς Ερντογάν ως σχετιζόμενοι με τον ιμάμη Γκιουλέν. Δεν θα αναφερθούμε σε άλλα κατορθώματα του Ερντογάν και θα πούμε ότι με τους καλύτερους γι’ αυτόν υπολογισμούς τού λείπει ένα 5% για τις εκλογές του 2019, στις οποίες θα εκλεγεί πρώτη φορά ο πρόεδρος της Τουρκίας απευθείας από τον λαό.
Για να αντιληφθούμε πόσο κρίσιμες είναι οι εκλογές του 2019, να υπογραμμίσουμε ότι, σε περίπτωση που δεν εκλεγεί ο Ερντογάν, την επόμενη ημέρα δεν θα έχει ασυλία και θα έχει να αντιμετωπίσει, εκτός των άλλων, εκείνους τους χιλιάδες αξιωματικούς και δικαστές στους οποίους κόλλησε την ταμπέλα του «προδότη».

Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Βασικά δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι ότι δεν πρόκειται να υπογράψει συμφωνία για το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά που θα δώσει τροφή στην αντιπολίτευση και, αντί να κερδίσει, θα χάσει κι άλλες ψήφους.
Το δεύτερο, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους, ό,τι λέει και κάνει ο Ερντογάν εδώ και καιρό γίνεται με στόχο να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους και να καλύψει αυτό το 5% που αναφέρθηκε παραπάνω.

Είναι λοιπόν ο Ερντογάν σε μια παρατεταμένη προεκλογική εκστρατεία και όλα αυτά θα έπρεπε να τα είχαν υπ’ όψιν τους όλοι εκείνοι που αποφάσισαν, σχεδίασαν και προετοίμασαν την «πετυχημένη» επίσκεψη του Τούρκου προέδρου.
Για να μη δουλεύουμε τον κόσμο και να μη δουλευόμαστε μεταξύ μας.

Πηγή: Δημοκρατία

Ο Χριστός γεννάται, όπως μαρτυρεί ο Μέγας Αθανάσιος, ως Σωτήρας του κόσμου,με σκοπό «να βοηθήσει στην ανάπλαση του ανθρώπου, που ο ίδιος έπλασε». Οι Απόστολοι του Χριστού έλαβαν εντολή να διαδώσουν το Ευαγγέλιο της σωτηρίας σε όλα τα έθνη. ΟΑπόστολος των Εθνών Παύλος ήλθεστην Ελλάδα εδώ και 20 αιώνες περίπου, κηρύττοντας τον Χριστό, ως Σωτήρα και Λυτρωτή, βοηθώντας έτσι τον Ελληνισμό να αρνηθεί, σταδιακά και εν ελευθερία, τους ψεύτικους Θεούς - είδωλα  και να υιοθετήσει τη νέα πίστη του Ιησού Χριστού, που αποτέλεσε, έκτοτε για τους Έλληνες, την πνευματική πυξίδα καθοδήγησής τους προς τη αληθινή σωτηρία και λύτρωση.

Ο Απόστολος Παύλος, όργωσε την Ελλάδα, διδάσκονταςστην ελληνική γλώσσα, και σε αυτήν έστειλεπολλές από τις Επιστολές του προς Έλληνες. Στην ελληνική γλώσσα, επίσης, γράφτηκαν και τα άλλα βιβλία της Καινής Διαθήκηςκαθώς και το μεγαλύτερο μέρος των έργων των Πατέρων της Εκκλησίας και σε αυτήνέγιναν οι συζητήσεις και διατυπώθηκαν οι αποφάσεις των Μεγάλων και καθοριστικών για την χριστιανική πίστη Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας.

Η Ελλάδα υποδέχτηκεκαι φιλοξένησε επίσης Αποστόλους, όπως ο Ιωάννης ο Θεολόγος, ο Απόστολος Ανδρέας, ο Πρωτόκλητος, ενώ σε αυτήν γεννήθηκαν και αγίασαν χιλιάδες άγιοι και αγίες, όσιοι και οσίες, μάρτυρες και νεομάρτυρες. Στην Ελλάδα,επίσης, υπάρχει και ακμάζει, εδώ και αιώνες,ο Μοναχισμός (Άγιον Όρος, Μετέωρα και τόσες άλλες Μονές και Ασκητήρια), που διακονεί και προβάλλει σε όλη την οικουμένη  την ορθόδοξη χριστιανική πίστη.

Όλα αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω και πολλά άλλααποτελούν χαρακτηριστικά της θρησκευτικής ταυτότητας και της πολιτισμικής κληρονομιάς και αυτοσυνειδησίας του ελληνικού λαού αλλά, παράλληλα, παρακαταθήκες υψηλής πνευματικής αξίας, με παγκόσμιες διαστάσεις. Γι αυτό η χριστιανική πίστη, σε όλες τις εποχές, ακόμη και στους αιώνες της αιχμαλωσίας του Ελληνισμού σε αλλόδοξους και αλλόθρησκους κατακτητές, φυλασσόταν ως κόρη οφθαλμού, προβαλλόταν και διατηρείτο, μέσω της διδασκαλίας της, ως στοιχείο ταυτότητας, ενώ τυχόν απώλεια ή αλλοίωσή της, σήμαινε τραυματισμό της πολιτισμικής συνείδησης με άμεσες πνευματικές και ηθικοκοινωνικές συνέπειες.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ως πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, εκτιμώντας  τον ρόλο της Ορθόδοξης χριστιανικής αγωγής στα σχολεία, μέσα στο γενικότερο εκπαιδευτικό και πολιτικό του έργο, τόνιζε, σε οδηγίες του προς τους δασκάλους της χώρας: «Θέλετε καταβάλει θεμέλιον της παιδείας εις τας απλάςψυχάς των παίδων τον φόβον του Θεού, που είναι η αρχή της σοφίας, και στοιχειούντες αυτούς εις την αληθινή παιδεία, την ευσέβειαν, θέλετε τους διδάσκει τα αληθινά του χριστιανού χρέη και τα του αγαθού πολίτου καθήκοντα δια της ηθικής προσαρμοζόμενης εις τον ουράνιοννόμον του ιερού Ευαγγελίου».

Ωστόσο, 190 χρόνια, αργότερα, εορτάζοντας, στην Ελλάδα του Καποδίστρια, τη Θεία Γέννηση, διαπιστώνουμε, δυστυχώς,ότι η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, περιφρονώντας αυτό που παραδοσιακά πιστεύει εδώ και 2000 χρόνια η ελληνική ψυχή,προσπαθεί, με την ισχύ της εξουσίας, να μεθοδεύσει το ξερίζωμα της πίστης που μας έφερε ο Θεάνθρωπος, μέσω της αλλοίωσης και της υποτίμησης της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας και ζωής,που προγραμματίζει και εφαρμόζειστα ελληνικά σχολεία.

 Τα νέα Θρησκευτικά, που ισχύουν από το 2016, διδάσκουν στους ορθόδοξους μαθητές, ισότιμα, ισάξιακαι παράλληλα με την πίστη τους,όλες τις θρησκείες, ως να είναιαβάπτιστοι και χωρίς πίστη και πρόκειται να επιλέξουν μία από τις διδασκόμενες θρησκείες. Πρόκειται για προπαγάνδαστην πολυθρησκεία ή πολυθεϊα, που σημαίνει προσηλυτισμό και μάλιστα μικρών παιδιών σε άλλες πίστεις και σε άλλους Θεούς, μια αντιχριστιανικήεπομένως διδασκαλία, πουθεωρήθηκε ανέκαθεν από τους Αποστόλους, τους Πατέρες και τους Αγίους, αντίθετη και επικίνδυνη για όλους τους Χριστιανούς μικρούς και μεγάλους.

Είναι αποκαλυπτικά,μάλιστα, όσα έγραψε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος, απευθυνόμενος προς την πολιτική ηγεσία, τον Σεπτέμβριο του 2016, μόλις είδε όλα όσα διδάσκονται στα νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα και Βιβλία του μαθήματος των Θρησκευτικών. Διαπιστώνοντας ότι η διδασκαλίατων θρησκειών σε ορθόδοξους μαθητές,αφενός δεν γίνεται επιστημονικά, δηλαδή μία - μία ξεχωριστά, αλλά όλες μαζί, ως συνονθύλευμα και, αφετέρου, ότι δεν γίνεται πλέον προς πληροφόρηση, όπως γινόταν πάντοτε, αλλά προς βίωση και πίστη,έγραψε  μεταξύ άλλων ότιτανέα θρησκευτικά είναι «απαράδεκτα και επικίνδυνα», ότι «δεν θα αποδώσουν καρπούς, αλλά μεγάλη ζημιά στην παιδεία και στην κοινωνία», «θα προκαλέσουν σύγχυση και αμφιβολία» και ότι«πρόκειται, όχι για θρησκευτικά, αλλά για επιχείρηση αλλοιώσεως της πίστεώς μας». Σημειώνουμε ότι τα Προγράμματα και τα Βιβλία, από τότε έως σήμερα, παραμένουν σχεδόν τα ίδια και ότι ο Μακαριώτατος δεν έχει ανακαλέσει τίποτα από αυτά που είχε γράψει.

Βέβαια, είναι γνωστό ότι στο χώρο της πολιτικής και στο όνομα μιας δήθεν προόδου, κυριαρχεί ένα εκκοσμικευμένομεταχριστιανικό και μετανεωτερικό πλαίσιο αποδόμησης ή σχετικοποίησης και άρνησης όλων των ελληνορθόδοξων αρετών, προτύπων και αξιών,μέσω των οποίων δομούνταν, βιώνονταν και διατηρούνταν,διαχρονικά, τα πιστεύωκαι τα οράματα του ελληνικού λαού.

Στο πλαίσιο αυτό, σχεδιάζεται, καθώς φαίνεται,από την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας μια πνευματική μετάλλαξη της χώρας, βασισμένη σε μια μετανεωτερική αντίληψη,   που υποτιμά, περιφρονεί και αποδομεί κάθε τι που σχετίζεται με την παράδοση και επιδιώκει να επιβάλει, ως νέο, αυτό που στην ουσία,δεν ανανεώνει και δεν αναπλάθει τον άνθρωπο. Έτσι, ο Θεάνθρωπος Χριστός και όλο το σωτηριακό του έργο, δεν αντιμετωπίζεται, πλέον, ως πρόταση αναγέννησης, ανακαίνισης και πνευματικής ελευθερίας, αλλά ως παρότρυνση προς οπισθοδρόμηση,  συντήρηση ή αναπαλαίωση.

Στο πλαίσιο αυτό,επιχειρείται στο ελληνικό σχολείο μια έμμεση και μεθοδευμένη δίωξη και αποπομπή της διδασκαλίας καιτης ζωής του Ευαγγελίου της σωτηρίας. Είναι εμφανές ότι τα νέα θρησκευτικά στοχεύουν,αφενός, στην αλλοιωμένη και ελλιπή διδασκαλία της ορθόδοξης πίστης  και,αφετέρου, στη σταδιακή διάβρωσή της, μέσω της παράλληλης και ισότιμηςμε αυτήνδιδασκαλίας των Θρησκειών. Οι επίδοξοι αποδομητες ελπίζουν ότι βήμα – βήμα, μέσω της πολυθρησκείας, θα επιτευχθεί η σύγχυση, ο συγκρητισμός, ο μηδενισμός και, τελικά, η θρησκειοποίησηή αποορθοδοξοποίηση της Ορθοδοξίας και της ελληνικής κοινωνίας και η επιβολή και επικράτηση μιας διαθρησκειακής θρησκευτικότητας, με σταδιακή εξίσωση και ομογενοποίηση όλων των θρησκειών.

Στην πραγματικότητα, όμως,όλες οι θρησκείες και οι Θεοί, που προσπαθούν να επιβάλουν στους ορθόδοξους μαθητές, ως ισότιμους με τον Χριστό, είναι είδωλα, αφού ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Τριαδικός Θεός. Τα Χριστούγεννα είναι μοναδικό φαινόμενο στην ανθρώπινη Ιστορία, διότι μία και μοναδική φορά εορτάζει η ανθρωπότητα τημοναδική ενσάρκωση και φανέρωση Θεού στον κόσμο, στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Όλοι οι Θεοί, εκτός από τον Τριαδικό, εφευρέθηκαν (δημιουργήθηκαν), από τη φαντασία, το φόβο ή τη διανόησητων ανθρώπων και δεν υπάρχει κανείς, πλην του Θεανθρώπου Χριστού, που να έχει φανερωθεί στην ανθρώπινη Ιστορία, ως ιστορικό πρόσωπο και αληθινόςΘεός,ταυτόχρονα.

Κατά συνέπεια, οι Ορθόδοξοι Έλληνες πιστεύουν και θα πιστεύουν στον ενανθρωπήσαντα αληθινό Θεότης ορθόδοξης πίστεώςτους και Αυτόν μόνο θεωρούν ως αληθινό Θεό, οποιαδήποτε μέσα και αν εφαρμόζουν οι όποιοι έσωθεν και έξωθεν διώκτες των ιερών και των οσίων της πίστεως του ελληνορθόδοξου λαού.

Για τον λόγο αυτό, μάλιστα, οι ορθόδοξοι γονείς επιστρέφουν, ως απαράδεκτα, τα βιβλία-φακέλους των Θρησκευτικών στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, που αμφισβητούν και αλλοιώνουν την πίστη των παιδιών τους.

Πηγή: Ακτίνες

Επειδή το θέμα μου είναι «πώς εορτάζουν οι άγιοι τα Χριστούγεννα», θα αναφέρω αρχικά αγαπητοί μου κάτι για την αγιότητα. Θα σας πω ότι άγιοι δεν είναι αυτοί που ονομάζονται «καλοί άνθρωποι», αλλά άγιοι είναι αυτοί πού αγάπησαν τον Θεό και ενώθηκαν μαζί Του. Αυτός όμως είναι κοινός σκοπός όλων μας! Είναι ο βασικότερος σκοπός της ζωής μας. Στην ζωή των αγίων, και είναι πολύ σημαντικό αυτό, βιώνεται όλο το έργο της Ενανθρωπήσεως του Χριστού. Στους αγίους φανερώνεται το μέγα και μοναδικό μυστήριο της αποκάλυψης του Θεού στον άνθρωπο, ζουν μέσα τους «ιεροκρυφίως» αυτό το γεγονός! Γίνεται γι᾽ αυτούς ένα προσωπικό βίωμα και ένας συνεχής καθημερινός αγώνας.

Είναι κατανοητό ότι αυτό θέλει κόπο, συχνά και πόνο. Πρόκειται για καρπό μιας μακράς πνευματικής ζωής, αλλά φυσικά είναι δώρο του Θεού.

Μετά αυτά τα εισαγωγικά για την έννοια της αγιότητας, θα ήθελα να σας πω κάτι άλλο σχετικό με τους αγίους και τις εορτές. Οι άγιοι, λοιπόν, τις εορτές, τις έβλεπαν ως ευκαιρίες για να αυξήσουν την πνευματικότητά τους. Αυτό μπορούσε να γίνει όταν ζούσαν το νόημά τους. Έμαθαν εμπειρικά ότι στις εορτές ανοίγουν ιδιαιτέρως οι κρουνοί της χάριτος του αγίου Πνεύματος και πλημμυρίζουν οι πιστοί ακόμα δε και όλη η δημιουργία. Γνωρίζουν επίσης ότι η κάθε γιορτή γίνεται ένα γλέντι στο οποίο όλοι μετέχουν στο «παραδείσιο κρασί», όπως το χαρακτήριζε ο όσιος Παΐσιος. Έτσι ο κάθε πιστός μπορεί να προσεγγίζει την εορτή ως μια ευκαιρία της προσωπικής του αναγέννησης. Είναι γεγονός ότι με αυτήν την πρόθεση ανάσταση είναι κάθε εορτή, ανάσταση και παλιγγενεσία.

Πώς όμως μπορείς να ζήσεις τα Χριστούγεννα;

Για να γίνουν τα παραπάνω, αρκεί να συμμετέχουμε με όρεξη πνευματική, να θέλουμε να τα ζήσουμε. Αν υπάρχει η όρεξη αυτή, τότε όντως τις γλεντάμε πνευματικά τις εορτές και μάλιστα μεθάμε πνευματικά μέσα στην Εκκλησία.

Οι άγιες ζούσαν λοιπόν με λαχτάρα τις εορτές και μας το εξηγεί ο Όσιος Παΐσιος :

«Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες». Αυτό είναι το πρώτο και πολύ σημαντικό πού πρέπει να σταθούμε! «Όταν κανείς μελετάει τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθεί». Πιο συγκεκριμένα: «Στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψέλνονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται». Να παρακολουθούμε λοιπόν τα νοήματα των ψαλμών και γενικά όλων όσων ακούγονται στον ναό και να εμβαθύνουμε σ᾽ αυτά. Αυτό τονίζεται από τον Όσιο Παΐσιο. Ας το δούμε με ένα παράδειγμα. Όπως όταν κάποιος αγαπάει ένα πρόσωπο, σκέφτεται συνεχώς το πρόσωπο αυτό, έτσι καί εμείς σκεπτόμαστε και στρέφουμε συνεχώς τον νου μας στον Χριστό και πιο ειδικά στις εορτές στις οποίες τιμούμε τον Ίδιο και τους αγίους Του.

Θα προχωρήσουμε λίγο παρακάτω. Στην Ορθόδοξη Παράδοσή μας, κέντρο της εορτής αλλά και όλης της λατρείας μας, είναι η Θεία Λειτουργία. Εμείς, πάντοτε γύρω από το κοινό τραπέζι εορτάζουμε τα σημαντικά γεγονότα. Η Ευχαριστία είναι το κέντρο κάθε εορτής και εκεί στο Κοινό Ποτήριο γίνεται η μυστική ένωση μας τόσο με τον Θεό όσο και μεταξύ μας. «Γιορτή σημαίνει Σύναξη και Σύναξη σημαίνει Ευχαριστία». Αυτός ο τρόπος λατρείας είναι ο παραδεδομένος σε εμάς δρόμους που μας οδηγεί στην καλή αλλοίωση, το οποίο είναι και το ζητούμενο για κάθε άνθρωπο.

Ας δούμε και κάτι ακόμα πού αφορά πιο συγκεκριμένα στήν εορτή των Χριστουγέννων και πως ο όσιος Παΐσιος έλεγε ότι τα ζούσε.

Τον ρώτησαν:

«-Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;

-Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες πού αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό». Να το ωραίο μήνυμα από την επισήμανση του αγίου. Όσοι αγρυπνούν θα δουν όσα γίνονται! Και είναι ανάμεσά μας άνθρωποι πού δεν κοιμούνται, πού περνούν πολλές ώρες ημέρας και νύχτας δεόμενοι». [1]

Τον ρώτησαν και κάτι ακόμα:

«-Πώς ήταν Γέροντα, το σπήλαιο της Βηβλεέμ;

-Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη, τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν πού να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο. Εκεί ήταν το γαϊδουράκι και το βοϊδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αὐτοῦ», δεν λέει ο Προφήτης Ησαΐας;». Είναι σημαντικό εδώ να πούμε ότι τα όσα με τόση απλότητα αναφέρει ο αγιασμένος γέροντας είναι και το απόσταγμα των ειδικών για τον τόπο της Γέννησης του Χριστού. Ο γέροντας ακόμα περισσότερο μιλά για το σπήλαιο γιατί με έναν άγνωστο για εμάς τρόπο γνωρίζει αυτό «πνευματικά» το σπήλαιο και το περιγράφει.

Και κάτι ακόμα:

-Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ὁμοῦ καὶ δακρύουσα» ἀναρωτιόταν:… «Ἐπιδώσω σοι μαζόν, τῷ τὰ σύμπαντα τρέφοντι, ἢ υμνήσω σε, ὡς Υἱὸν καὶ Θεόν μου; ποίαν εὕρω ἐπὶ σοί προσηγορίαν;»

-Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού, η πολύ μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, την οποία δεν μπορούμε εμείς να συλλάβουμε!

-Γέροντα, πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»;

-Για να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ὁ άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού.

Αγαπητοί μου, οι εορτές της Εκκλησίας μας έχουν μια <δυναμική χαρισματική> δίνουν ζωή, δύναμη, κουράγιο, ότι δηλαδή έχει ανάγκη ο άνθρωπος στις μέρες μας. Έχεις κατάθλιψη, στεναχώρια μοναξιά, έχασες ή φοβάσαι μην χάσεις κάποιον δικό σου ψάλλε τό: «θανάτου εορτάσομεν νέκρωσιν…». Πές το : «Σήμερον γεννᾶται, σήμερον κρεμᾶται…όλα σήμερον». Θα σκιρτήσει η καρδιά σου από χαρά, θα λάβεις δύναμη. Οι εορτές της Εκκλησίας είναι ποτάμια, θάλασσες χάριτος!

Εμείς τί σχέση έχουμε με αυτές τις εορτές και αυτά τα Χριστούγεννα;

Τελικά, αν το σκεφτούμε με ειλικρίνεια, τις εορτές, και ειδικά τα Χριστούγεννα, δεν τα ζούμε όπως οι άγιοι, όπως τα έχει ορίσει Εκκλησία. Περιμένουμε από μια αλλαγή στο σπίτι, από μερικά λαμπιόνια να μας αλλάξει λίγο η καθημερινότητα. Θέλουμε να αλλάξει κάπως η καθημερινότητά μας η οποία έχει γίνει αφόρητη και κουραστική, αλλά η ψυχή δεν γεμίζει από κτιστά φώτα. Υπάρχει όμως ένα άλλο φώς, το άκτιστο Φώς, πού έχει Πρόσωπο, είναι ο Χριστός. Υπάρχει και σήμερα το πραγματικό αυτό Φώς και μπορεί να φωτίσει καθέναν που το επιθυμεί. Μπορεί να φωτίσει και να ζεστάνει, όποιον ανοίξει τα παράθυρα της ψυχή του.

Θέλω να σας αναφέρω και το παρακάτω περιστατικό στο οποίο αποδεικνύεται ότι τα Χριστούγεννα μπορούν να υπάρξουν σε οποιαδήποτε μέρα του χρόνου. Τα Χριστούγεννα δηλώνουν ακριβώς το «σήμερον» του κοντακίου της εορτής. Μέσα από κάποιο περιστατικό μπορείς να ζεις τα Χριστούγεννα οποιαδήποτε ημέρα και κάθε μέρα. Για παράδειγμα, Χριστούγεννα μπορείς να νιώσεις όταν γνωρίσεις έναν πραγματικό άνθρωπο του Θεού.

Ακούστε το ακόλουθο αληθινό περιστατικό:

«Το κρύο ήταν τσουχτερό και το Άγιο Όρος ήταν χιονισμένο. Ένας άγνωστος γέροντας ανέλαβε να με καθοδηγήσει μέχρι την Μονή Κουτλουμουσίου. Η επιθυμία μου όμως να λάβω συγκεκριμένες απαντήσεις μ’ έκανε να πάρω μαζί με ένα δάσκαλο από τη Κοζάνη το μονοπάτι για την καλύβα του γέροντα Παΐσιου στην Παναγούδα αμέσως μετά τον Εσπερινό.

Με πρόσωπο σκυμμένο, καρδιά θλιμμένη και βήματα βαριά προσέγγισα το κελί του. Αναρωτιόμουν τι θα έπραττα αν, ως καρδιογνώστης κοιτούσε βαθιά μέσα στη ψυχή μου και έβλεπε τα λάθη, την αμαρτία, τις παραλείψεις, τα μίση, τις μικρότητες, τις κατακρίσεις, τον αληθινό ψυχικό πόλεμο. Στη σκέψη και μόνο πως ο γέροντας έχει τέτοια ικανότητα δείλιασα και με έπιασε ντροπή. Αναθαρρούσα όμως και μονολογούσα μέσα μου. Ε! και τι έγινε, ο μόνος είμαι…

Μια άλλη φωνή ωστόσο, άγνωστη τότε, γνωστή τώρα σε εμένα απαντούσε. Υπάρχει λύση … Όσο και να επιχειρούσα να μην την ακούω και να την περιφρονώ τόσο αυτή δυνάμωνε. Υπάρχει λύση, φώναξα κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβω και ξάφνιασα τον συνοδοιπόρο μου δάσκαλο.

Με το που φθάσαμε στο κελί άρχισα να νιώθω κάπως περίεργα. Όλα, γύρω προκαλούσαν μια ηρεμία. Το χιονισμένο τοπίο, τα πουλιά, ο ήχος από το νερό στο ποτάμι. Βούρκωσα χωρίς να κλαίω. Οι σκέψεις περιστρέφονταν γύρω από την άγνωστη αυτή εσωτερική φωνή:

«Υπάρχει λύση»!

«Καλώς τα καλόπαιδα» είπε. Με την φωνή του γέροντα Παϊσίου επανήλθα στην πραγματικότητα.

Καθώς περνούσα το κατώφλι του Κελιού, μια ζεστασιά πρωτόγνωρη συγκλόνισε το είναι μου. Αληθινό άγγιγμα ψυχής. Ο γέροντας με κοίταξε. Το βλέμμα του ήταν αρκετό για να απομακρυνθούν όλες οι επιφυλάξεις και να ανοίξει η καρδιά.

Το μικρό διάστημα που έμεινα κοντά στον ταπεινό γέροντα Παΐσιο αρκούσε για να αναθεωρήσω σιγά - σιγά πολλά πράγματα. Η αντίληψή μου για τον κόσμο μεταβλήθηκε. Και για πρώτη φορά ένιωθα την ανάγκη να ευχαριστήσω τον Θεό για όλα.

Η μικρή επικοινωνία με το γέροντα λειτούργησε μακροπρόθεσμα καταλυτικά. Εκεί στο Κελί της Παναγούδας βίωσα τη ζεστασιά των ποιμένων. Αφουγκράστηκα το άγγελμα των αγγέλων «επί γης ειρήνη». Έζησα τα Χριστούγεννα.

Χριστούγεννα μακριά από τα φώτα, τα γλυκά, τις ψεύτικες ευχές για ειρήνη, τα υποκριτικά γέλια, την ιδιοτελή καλοσύνη και την ελεγχόμενη αγάπη που απευθύνεται σ’ αυτούς που επιδιώκουμε να μας αγαπούν. Μακριά από το θαύμα των θαυμάτων, τη Γέννηση του Σωτήρος Χριστού. Μακριά από την αληθινή πορεία και το μοναδικό σκοπό του ανθρώπου, δηλαδή τη σωτηρία του.

Σήμερα με βεβαιότητα μπορώ να φωνάξω πως ο Χριστός δύναται να γεννηθεί σε κάθε άνθρωπο. Τώρα ευθαρσώς μπορώ να διακηρύξω και να διαλαλήσω πως αρκεί να ανοίξουμε με ειλικρίνεια μια χαραμάδα στη ψυχή μας και τότε Αυτός θα φροντίσει τα υπόλοιπα. Μια μικρή χαραμάδα για να πλημμυρίσουμε ειρήνη, να γευθούμε καρπούς διαφορετικούς από αυτούς που μας σερβίρει εντέχνως η εκκοσμίκευση. Μια μικρή χαραμάδα για να αλλάξουν τα πάντα ριζικά. Μια μικρή χαραμάδα για να βροντοφωνάξουμε το…

«Χριστός γεννάται δοξάσατε».

Τελειώνοντας αγαπητοί μου επαναλαμβάνω και την ευχή πού έλεγε ο Όσιος Πατήρ: «Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνει Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώσει όλες τις ευλογίες Του». Δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να κλείσουμε την παρούσα ομιλία διαφορετικά, από το να επαναλάβουμε αυτήν την απλή, απλούστατη, αλλά τόσο βαθειά θεολογική και ουσιαστική ευχή!

[1] «Περί προσευχής», Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ’ (σελ. 195-196). Ιερό Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἱερά καί ἁγία, φωταυγής καί μυσταγωγική εἶναι ἡ νύκτα τῶν Χριστουγέννων. Ὁ ἱερός ὑμνογράφος, τό στόμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἀναφωνεῖ σέ πανηγυρικό τόνο: «Μεγάλυνον ψυχή μου, τόν ἐκ τῆς Παρθένου, Θεόν σαρκί τεχθέντα. Μεγάλυνον ψυχή μου, τόν ἐν τῷ Σπηλαίῳ, τεχθέντα Βασιλέα. Μεγάλυνον ψυχή μου, τήν ἁγνήν Παρθένον, τήν γεννησαμένην Χριστόν τόν Βασιλέα. Σήμερον ὁ Δεσπότης, τίκτεται ὡς βρέφος, ὑπὸ Μητρὸς Παρθένου. Σήμερον οἱ Ποιμένες, βλέπουσι τὸν Σωτῆρα, σπαργάνοις εἱλημένον, καὶ κείμενον ἐν Φάτνῃ. Σήμερον πᾶσα κτίσις, ἀγάλλεται καὶ χαίρει, ὅτι Χριστὸς ἐτέχθη, ἐκ τῆς Παρθένου Κόρης».

Ἱερὰ Μητρόπολις Κυθήρων, Χριστούγεννα 2017 

«Γένους βροτείου τὴν ἀνάπλασιν πάλαι, 

ᾌδων Προφήτης, Ἀββακούμ προμηνύει, 

Ἰδεῖν ἀφράστως ἀξιωθεὶς τὸν τύπον˙ 

Νέον Βρέφος γάρ, ἐξ ὄρους τῆς Παρθένου, 

Ἐξῆλθε λαῶν, εἰς ἀνάπλασιν Λόγος». 

(Εἱρμός δ’ ᾠδῆς Χριστουγέννων, Ἰαμβικός) 

Ἱερά καί ἁγία, φωταυγής καί μυσταγωγική εἶναι ἡ νύκτα τῶν Χριστουγέννων. Ὁ ἱερός ὑμνογράφος, τό στόμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἀναφωνεῖ σέ πανηγυρικό τόνο: «Μεγάλυνον ψυχή μου, τόν ἐκ τῆς Παρθένου, Θεόν σαρκί τεχθέντα. Μεγάλυνον ψυχή μου, τόν ἐν τῷ Σπηλαίῳ, τεχθέντα Βασιλέα. Μεγάλυνον ψυχή μου, τήν ἁγνήν Παρθένον, τήν γεννησαμένην Χριστόν τόν Βασιλέα. Σήμερον ὁ Δεσπότης, τίκτεται ὡς βρέφος, ὑπὸ Μητρὸς Παρθένου. Σήμερον οἱ Ποιμένες, βλέπουσι τὸν Σωτῆρα, σπαργάνοις εἱλημένον, καὶ κείμενον ἐν Φάτνῃ. Σήμερον πᾶσα κτίσις, ἀγάλλεται καὶ χαίρει, ὅτι Χριστὸς ἐτέχθη, ἐκ τῆς Παρθένου Κόρης». 

Δοξολογία μεγάλη εἰς τόν οὐρανόν καί εἰς τήν γῆν καί χαρά καί ἀγαλλίασις παγκόσμια καί πανανθρώπινη διά τό τρισμέγιστο αὐτό γεγονός τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως. Εἶναι πνευματική καί λυτρωτική ἡ χαρά τοῦ κόσμου καί τῆς ἀνθρωπότητος διά τήν ἀνάπλασιν τοῦ...

«βροτείου γένους», ὅπως ἀκούσατε εἰς τόν προταχθέντα ἐπίκαιρο ὕμνο, τόν ὁποῖο θά ἀποδώσωμε εὐθύς ἀμέσως εἰς τήν ἀπλῆ γλῶσσα διά νά γίνη κατανοητός ἀπό ὅλους: «ὁ Προφήτης Ἀββακούμ, ψάλλοντας τήν παλαιά ἐκείνη ἐποχή, προεμήνυσε τήν ἀνάπλασι (καί πνευματική ἀναγέννησι) τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ἀφοῦ ἀξιώθηκε νά ἰδῆ, κατά ἕνα ἀνέκφραστο τρόπο, μέ τά πνευματικά του μάτια τόν τύπον· Γιατί εἶδε (προορατικά) νέον βρέφος, τό Θεῖο Βρέφος, πού προῆλθε ἀπό τό ἀλάξευτο ὄρος τῆς Παρθένου, τόν Λόγον τοῦ Θεοῦ πού ἦλθε εἰς τόν κόσμον διά τήν ἀνάπλασιν (καί ἀνόρθωσιν) τῶν λαῶν».

Ὁ κόσμος καί ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθησαν ἐν σοφίᾳ ἀπό τόν Θεῖον Δημιουργόν, ἐδημιουργήθησαν «καλοί λίαν». Ἡ παράβασις τῆς θείας ἐντολῆς καί ἡ ἁμαρτία ἀμαύρωσαν «τό κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» τοῦ ἀνθρώπου καί ἀνέκοψαν τήν φοράν του πρός τό «καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ». Μετά τήν προπατορική ἁμαρτία καί ὁ κόσμος ἐφθάρη καί ἀλλοιώθηκε. «Ἡ κτίσις συστενάζει καί συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν» (Ρωμ. 8, 22). «Ὁ κόσμος ὅλος κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ» πλέον, κατά τόν ἅγιον Εὐαγγελιστή Ἰωάννη (Α’ Ἰωάν. 5, 19).

Τό θεῖο ὅραμα τοῦ Προφήτου Ἀββακούμ πραγματοποιεῖται μετά τήν ὑπερφυσική Γέννησι τοῦ Θεανθρώπου, ὁ ὁποῖος «ἐξῆλθε εἰς ἀνάπλασιν λαῶν». Ἡ ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία κατά τήν ἐποχή τοῦ Νῶε κατεστράφη ἀπό τόν φοβερό κατακλυσμό καί κατά τήν ἐποχή τοῦ Λώτ κατεκάη μέ τήν φωτιά καί τό θειάφι, ἀναπλάσθηκε εἰς τό πρόσωπον τοῦ σαρκωθέντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί τό ἀπολυτρωτικό καί ἀναπλαστικό μήνυμα τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου μεταλαμπαδεύθηκε καί μεταλαμπαδεύεται ἀκόμη εἰς πᾶσαν τήν γῆν, ἀπό τῶν περάτων ἕως τῶν περάτων τῆς Οἰκουμένης.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,Τό λυπηρό καί ἀνησυχητικό εἶναι ὅτι μετά παρέλευσιν δύο χιλιετιῶν, 20 αἰώνων ζωῆς καί δράσεως τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανισμοῦ εἰς τόν πλανήτην μας, δέν καταυγάζει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ ὁλόκληρη τήν Οἰκουμένη. Οἱ μακράν τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας ἄνθρωποι σήμερα, ὄχι μόνο δέν ἐνδιαφέρονται διά τήν διάσωσιν τοῦ «κατ’ εἰκόνα» καί τήν ἐπίτευξιν τοῦ «καθ’ ὁμοίωσιν», περιφρονοῦν δηλ. τό κατά φύσιν καί ἀπαξιώνουν τό ὑπέρ φύσιν, ἀλλά καί ἐπιδιώκουν τήν ἀφύσικη, τήν παρά φύσιν ζωή, τήν ἀντίθετη πρός τούς θείους νόμους τοῦ Πανσόφου Δημιουργοῦ μας, ἀνώμαλη καί ἀκατάστατη ζωή, ἡ ὁποία κάθε ἄλλο παρά εὐτυχία, εἰρήνη, πρόοδο, πνευματική ἄνοδο καί προκοπή ὑπόσχεται.

Ἀπέχουμε πολύ ἀκόμη ἀπό τήν πραγμάτωσι τοῦ Θείου Λόγου, τῆς Θείας προρρήσεως «…καί γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν» (Ἰωαν. 10,16), ἡ ὁποία προϋποθέτει τήν σύναξι ὅλων τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ ἐντός τῆς ἁγίας Μάνδρας τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας καί ὄχι τήν ἔνταξί τους στήν ὅποια χριστιανική κοινότητα, ἡ ὁποία σφετερίζεται καί οἰκειοποιεῖται τόν θεῖο ὅρο «Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ», ὡσάν νά ὑπάρχουν πολλές καί ἀκοινώνητες μεταξύ των Ἐκκλησίες καί ὄχι ἡ Μία καί Μόνη τοῦ Χριστοῦ Ἁγία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς.

Αὐτή εἶναι ἡ ἀπερίτμητη καί σώζουσα ἀλήθεια περί Ἐκκλησίας, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, ὅσο καί ἄν ἐνοχλοῦνται καί ταράσσονται οἱ ὀπαδοί τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί οἱ νοσταλγοί καί «ἀχθηφόροι» τῆς ἰδέας τῆς Πανθρησκείας.
Καί πλανῶνται πλάνην οἰκτράν ὅσοι μέ τίς Διαθρησκειακές συνάξεις καί συμπροσευχές νομίζουν ὅτι θά κατορθώσουν κάτι καί ὅτι θά ἀλλάξουν καί θά «φωτίσουν» μέ τόν τρόπο αὐτό τόν κόσμο καί τήν ἀνθρωπότητα.

Ὁ ἀείμνηστος Ἁγιορείτης Γέροντας π. Γεώργιος Γρηγοριάτης, Κυθήριος τήν καταγωγή, ἔλεγε τά ἀκόλουθα σέ ἐπίκαιρες Χριστουγεννιάτικες ὁμιλίες του εἰς τήν τράπεζα τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, τά ὁποῖα παρακαλῶ ἰδιαίτερα νά προσέξωμε:

«…Ζοῦμε σέ ἕνα κόσμο γεμᾶτο σύγχυση. Ὅμως μέσα σ’  αὐτόν τόν κόσμο πού ἔχει τόση σύγχυσι, τόση ἀβεβαιότητα, τόσο ἄγχος, τόση ἀνασφάλεια, πού ὅλα εἶναι τόσο ρευστά καί τόσο μάταια, αὐτός ὁ ὁποῖος ἔχει τόν Χριστό μέσα του ἔχει ἀσφάλεια, ἔχει εἰρήνη, ἔχει βεβαιότητα, εἶναι ἤδη μπολιασμένος μέσα στόν Θεό καί μέσα στήν αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ.

…Σέ τέτοιες μεγάλες ἡμέρες δέν μποροῦμε νά σκεφτόμαστε ἐγωϊστικά μόνο τόν ἑαυτό μας. Σκεφτόμαστε ὅλους τούς ἀνθρώπους πού πάσχουν, ὅλους τούς ἀνθρώπους πού πονοῦν, ὅλους τούς ἀνθρώπους πού δέν γνωρίζουν τόν Χριστό. Καί γι’ αὐτό, σήμερα ἰδιαιτέρως, ἡ προσευχή μας ἄς εἶναι γιά ὅλο τόν κόσμο. Ἄς παρακαλέσωμε τόν Κύριο, τό Θεῖον Βρέφος, πού παρ’ ὅλα αὐτά εἶναι ὁ Βασιλεύς τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, νά σηκώση ἐκεῖνο τό εὐλογημένο χεράκι Του καί νά εὐλογήση τόν κόσμο, τόν τετραπέρατο κόσμο. Νά εὐλογήση ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς, ὅλα τά ἔθνη τοῦ κόσμου. Νά εὐλογήση τήν ἁγία μας Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, τήν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς σταυρωμένη καί διωκομένη. Νά εὐλογήση τούς μάρτυρες Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, πού εἶναι στίς φυλακές καί στά στρατόπεδα συγκεντρώσεως γιά τήν ἀγάπη τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου, τοῦ σήμερον νηπιάσαντος Θεοῦ. Νά εὐλογήση τούς ὑποδούλους Ἕλληνας ἀδελφούς μας τῆς Κύπρου, τῆς Βορείου Ἠπείρου, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καί ὅπου ἀλλοῦ. Νά εὐλογήση τά νιᾶτα μας, τά ὁποῖα σήμερα περνοῦν αὐτή τήν μεγάλη δυσκολία τῆς ἐλλείψεως προσανατολισμοῦ… Ὁ Κύριος νά δώση τήν εὐλογία Του σέ ὅλους μας».

Ἀδελφοί μου,
Ἡ ἀνάπλασις τοῦ κόσμου καί τῶν ἀνθρώπων, ἡ ἀνάπλασις καί πνευματική ἀναγέννησις ὅλων μας γίνεται μόνον ἐν τῷ γεννηθέντι ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας Σωτῆρι Χριστῷ. Αὐτό προϋποθέτει τήν διά τῆς μετανοίας ἀναγέννησι καί ἀνακαίνισι τοῦ νοῦ καί τῆς καρδίας μας, τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι χαρίτωσί μας, πλούσιο τόν θεῖο φωτισμό καί σταθερή καί ἀποφασιστική πορεία εἰς τόν σταυροαναστάσιμο δρόμο τῆς πνευματικῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς διά τήν ἐπίτευξι, μέ τήν βοήθεια καί τήν δύναμι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὑψηλοῦ καί θείου στόχου τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας μας.

Εὐχόμενος ἀπό καρδίας εἰς ὅλους τούς ἀγαπητούς μας Κυθηρίους καί Ἀντικυθηρίους, τούς ἐνταῦθα καί ἁπανταχοῦ τῆς γῆς διαβιοῦντας καί ἐργαζομένους καί εἰς ὅλα τά πνευματικά μας ἐν Κυρίῳ τέκνα, τά ἐγγύς καί τά μακράν, καί ἰδιαιτέρως τούς ἀγαπητούς μας ναυτικούς, πού διασχίζουν τά πέλαγα καί τούς ὠκεανούς ὅλου τοῦ κόσμου, τηλαυγῆ τόν Θεῖο φωτισμό εἰς τήν ζωήν καί τά ἔργα μας καί τήν σύν Θεῷ κατόρθωσιν τῆς πνευματικῆς μας ἀναπλάσεως, καθώς ἐπίσης ἔτη πολλά καί εὐλογημένα, καλήν  ὑγιείαν καί πλούσια τά βιοτικά καί πνευματικά ἀγαθά, εὐλογημένα δέ καί εἰρηνικά τά ἅγια Χριστούγεννα καί τό Ἅγιο Δωδεκαήμερο, διατελῶ,

Μέ Χριστουγεννιάτικες εὐχές καί ἀγάπη

Ὁ Μητροπολίτης

†Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό