Σχόλιο Τ.Ι.: Η επίσημη θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος για το Σχέδιο Νόμου περί "Αλλαγής Φύλου": ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΕΚΤΟ, πρόκειται για νόμο που επιτρέπει στην ουσία χωρίς προϋποθέσεις,  τη μεταβολή φύλου με βάση τη βούληση του προσώπου και ανεξάρτητα από το βιολογικό του φύλο..." Διαβάστε στο κείμενο που ακολουθεί την ξεκάθαρη θέση της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος:

Γενικές παρατηρήσεις

Κατά το ισχύον σύστημα, το φύλο καθορίζεται με βάση  τα εξωτερικά γεννητικά όργανα και στη συνέχεια, η κατάταξη σε ανδρικό ή γυναικείο φύλο αναγράφεται στη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του νεογνού. Το φύλο, ως σημαντικό στοιχείο εξατομικεύσεως του ανθρώπου, διέπεται από την αρχή της μη ελεύθερης επιλογής, της σταθερότητας και της μη μεταβλητότητας. 

Για παράδειγμα, η επιλογή φύλου στην εξωσωματική γονιμοποίηση δεν επιτρέπεται παρά μόνον για να αποφευχθεί κληρονομική ασθένεια που συνδέεται με το φύλο (ΑΚ 1455 § 2). Έτσι το φύλο ούτε επιλέγεται ελεύθερα, ούτε και μεταβάλλεται ελεύθερα. Κατ’ εξαίρεση, το ελληνικό δίκαιο μνημονεύει τον όρο “αλλαγή φύλου” στο ν. 344/1976, άρθρ. 14 (Μεταβολαί στοιχείων ληξιαρχικών πράξεων) και στο άρθρ. 11 § 3 (ενημέρωση ασθενούς) ν. 3418/2005 που είναι ο Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας. Για την αλλαγή δεν χρειαζόταν ποτέ κάποια δικαστική άδεια, αλλά το δικαστήριο εκαλείτο να κρίνει αν δικαιολογείται  για πολύ σοβαρούς λόγους η μεταβολή της ληξιαρχικής πράξης γεννήσεως. Ούτε επιβάλλεται οπωσδήποτε να προηγηθεί κάποια χειρουργική επέμβαση ή ιατρική θεραπεία. Επομένως δεν φαίνεται απαραίτητο ένα νέο νομοθέτημα.

Ειδικές παρατηρήσεις

Το άρθρο 1 του Σχεδίου Νόμου (στο εξής: ΣχΝ), αναγορεύει την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου σε στοιχείο της προσωπικότητας του προσώπου και προβλέπει ότι το πρόσωπο έχει δικαίωμα στο σεβασμό της προσωπικότητάς του με βάση τα χαρακτηριστικά του φύλου του. Το άρθρο 2 περιέχει στην § 1 ορισμό της ταυτότητας φύλου και τονίζει ότι ο τρόπος με τον οποίο το άτομο βιώνει το φύλο του μπορεί να είναι διαφορετικός από το βιολογικό (καταχωρισμένο) φύλο. Στην § 2 του ίδιου άρθρου  περιγράφονται  τα  χαρακτηριστικά φύλου με βάση σωματικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή το άτομο που έχει δικαίωμα στην αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, όπως την αισθάνεται και είναι ανεξάρτητη από το βιολογικό φύλο, έχει δικαίωμα σεβασμού της προσωπικότητάς του με βάση χαρακτηριστικά φύλου που συνδέονται με πρωτογενή και δευτερογενή σωματικά χαρακτηριστικά. Αυτό προξενεί σύγχυση, διότι αναφέρεται και πάλι στο βιολογικό φύλο. Αφενός υπάρχει δικαίωμα αναγνώρισης μιας ταυτότητας, κατά βούληση και αφετέρου τα χαρακτηριστικά φύλου που δικαιολογούν τον σεβασμό είναι μόνον βιολογικά. Είναι φανερό ότι φύλο χωρίς αναφορά σε βιολογικά γνωρίσματα δεν υπάρχει.

Από το άρθρο 3 προκύπτει ότι στην ουσία δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για την αλλαγή ή διόρθωση του φύλου, εκτός από το να είναι το άτομο ενήλικο (ορθώς) και άγαμο. Πρέπει βεβαίως να συντρέχει ασυμφωνία ταυτότητας και καταχωρισμένου φύλου, ώστε αυτό να συμφωνεί στη βούληση, στην προσωπική αίσθηση του σώματος και στην εξωτερική εικόνα, που δεν αποκλείεται όμως να βρίσκονται σε διάσταση και μεταξύ τους. Δεν απαιτείται ούτε ψυχιατρική εξέταση ούτε πάροδος ορισμένου χρόνου ασυμφωνίας. Από το ένα άκρο, να απαιτείται οπωσδήποτε να έχει προηγηθεί ιατρική επέμβαση, φθάνουμε στο άλλο άκρο, να μην απαιτείται τίποτε. Ας σημειωθεί ότι και το ΕΔΔΑ δέχεται ως νόμιμη την προϋπόθεση ιατρικής διάγνωσης.

Ως προς το γάμο, ορθώς απαιτείται να μην υφίσταται, διότι και αν υφίστατο, θα εθεωρείτο ανυπόστατος μετά την μεταβολή, αφού θα επρόκειτο για γάμο μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου. Έγγαμος δεν μπορεί να ζητήσει διόρθωση φύλου. Δεν απαγορεύεται όμως να συνάψει γάμο ο άγαμος, εάν διορθώσει το φύλο του. Αυτό οδηγεί στην ουσία στη σύναψη γάμου μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου, δηλ. στην καταστρατήγηση των προϋποθέσεων του γάμου. Εκτός των άλλων δημιουργεί δισεπίλυτα προβλήματα ως προς την απόκτηση τέκνων.

Στο άρθρο 4 ΣχΝ, προβλέπεται ότι η διόρθωση γίνεται με δικαστική απόφαση κατά την εκούσια δικαιοδοσία. Είναι θετικό ότι ακολουθείται η δικαστική οδός, αυτό όμως αναιρείται στην ουσία, επειδή ο δικαστής περιορίζεται στο να δέχεται τη δήλωση του ανθρώπου που επιθυμεί να μεταβάλει φύλο, χωρίς να ελέγχει αν είναι δικαιολογημένη η αλλαγή ή έστω σοβαρή η απόφαση του αιτούντος. Με τη δικαστική απόφαση η οποία έχει άμεση ισχύ, θα διορθωθεί η ληξιαρχική πράξη γεννήσεως, χωρίς να μνημονεύεται η δικαστική απόφαση και θα συμμορφώνονται οι υπηρεσίες στις οποίες θα χρησιμοποιείται, χωρίς αντιρρήσεις. Αυτό είναι επικίνδυνο, διότι πλήττεται  η ασφάλεια δικαίου και η βεβαιότητα ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. Είναι αυτονόητο ότι μια υπηρεσία πρέπει να ελέγχει μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος ή πρόκειται για άλλο πρόσωπο.

Στο άρθρο 4 § 4, προβλέπεται η μεταβολή μόνον μια φορά. Δηλαδή το ίδιο δικαστήριο θα έλθει και θα αποφανθεί ότι το πρόσωπο αισθάνεται  πάλι όπως το φύλο που εγκατέλειψε και στο οποίο θέλει να επανέλθει. Αυτό πλήττει την αξιοπιστία του προσώπου, αλλά και το κύρος του δικαστηρίου. Αφού όμως στη νέα ληξιαρχική πράξη δεν επιτρέπεται να καταγραφεί η μεταβολή, το δικαστήριο δεν θα μπορεί να ελέγχει ότι έχει γίνει ήδη μεταβολή και πιθανόν να πιστεύει ότι η αιτούμενη μεταβολή είναι η μεταβολή για πρώτη φορά.

Κατά το άρθρο 5, η διόρθωση του φύλου ισχύει έναντι όλων από την καταχώριση στο ληξιαρχείο. Εξακολουθούν να υφίστανται τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις που είχαν δημιουργηθεί πριν από την αλλαγή. Επίσης κατά το επόμενο άρθρο 6, καταβάλλεται κάθε προσπάθεια να τηρηθεί η μυστικότητα. Η μυστικότητα όμως αυτή δεν είναι δυνατή, διότι θα χρειασθεί να επιβεβαιώνεται κάθε φορά η ταυτοπροσωπία του προσώπου. Εκτός των άλλων θα δημιουργούνται κίνδυνοι αποφυγής εκπληρώσεως των υποχρεώσεων ή διαφυγής  και τραυματίζεται  πάλι η ασφάλεια των συναλλαγών.

Κατά το άρθρο 5 § 2, αν ο φορέας έχει τέκνα, δεν επηρεάζονται τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις από τη γονική μέριμνα και δεν επέρχεται μεταβολή στη ληξιαρχική πράξη γέννησης των τέκνων. Δηλαδή θα εξακολουθεί να γράφεται το ίδιο πρόσωπο ως πατέρας ή ως μητέρα. Άρα το πρόσωπο θα εγγράφεται αλλιώς στη δική του ληξιαρχική πράξη, δηλ. με το  διορθωμένο φύλο, και αλλιώς στη ληξιαρχική πράξη του τέκνου, όπου θα διατηρείται το καταχωρισμένο φύλο. Αυτό θα δημιουργεί σύγχυση και φανερώνει ένα από τα πολλά αδιέξοδα στα οποία οδηγεί το ΣχΝ, διότι ούτε και το αντίθετο ενδείκνυται, δηλ. να μεταβληθεί και η ληξιαρχική πράξη του τέκνου. Ακόμη, η μη μεταβολή στη γονική μέριμνα, σημαίνει ότι το τέκνο θα εξακολουθεί να διαβιώνει ή να επικοινωνεί με πρόσωπο το οποίο μετέβαλε φύλο, αλλά εξακολουθεί απέναντι στο τέκνο να επιτελεί  το πριν από τη μεταβολή γονεϊκό πρότυπο. Και τα δύο παραδείγματα δεν συνάδουν με το συμφέρον του τέκνου.

Κατά το άρθρο 7 § 1 ΣχΝ, η απόφαση διορθώσεως φύλου αρκεί να είναι οριστική και τροποποιείται ο νόμος των ληξιαρχικών πράξεων, κατά τον οποίο (ν. 344/1976, άρθρ. 13 § 1), απαιτείται τελεσίδικη δικαστική απόφαση για μια μεταβολή. Εάν το φύλο μεταβάλλεται με απλώς οριστική απόφαση, στην ουσία ακυρώνονται τα ένδικα μέσα εναντίον μιας τόσο σοβαρής  αποφάσεως.

Συγκριτικό Δίκαιο

"Στην Αγγλία ο Νόμος του 2004 προβλέπει ότι ένας ειδικός γιατρός ή ένας ειδικός ψυχολόγος, όπως επίσης και ένας δεύτερος γιατρός, οφείλουν να βεβαιώσουν την ύπαρξη μιας "επίμονης δυσφορίας φύλου". Εν συνεχεία μια Επιτροπή Ειδικών, αποτελούμενη από γιατρούς και νομικούς αποφασίζει αν θα επιτρέψει την αλλαγή της προσωπικής καταστάσεως μετά από μελέτη του φακέλου.

Στην Ισπανία ο Νόμος του 2007 προβλέπει ότι ο γιατρός πρέπει να βεβαιώσει ότι ο αιτών/ η αιτούσα έχει ψυχιατρική παρακολούθηση για δύο έτη και έχει υποβληθεί σε ορμονολογική θεραπεία.

Σχετικοί Νόμοι υπάρχουν στην Πορτογαλία, στο Καντόνι της Ζυρίχης και στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας από το 2011. Ο προηγούμενος Γερμανικός Νόμος του 1980 προϋπέθετε εγχείρηση για την διαδικασία αλλαγής φύλου. Η σχετική διάταξη κρίθηκε ως αντισυνταγματική, δηλαδή ως αντικείμενη στην αρχή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και στην αρχή της ελεύθερης ανάπτυξης προσωπικότητας".

 
Συμπέρασμα

Το ΣχΝ αναγνωρίζει τη μεταβολή φύλου με βάση τη βούληση του προσώπου και ανεξάρτητα από το βιολογικό του φύλο, στην ουσία χωρίς προϋποθέσεις. Με βάση τις γενικές και ειδικές παρατηρήσεις που προηγήθηκαν, δεν μπορεί να γίνει δεκτό.

(Eπιτροπή Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος)

Πηγή: Ακτίνες

Εμπρός εσύ ραγιά, σώπασε και δίδαξε στα παιδιά σου την προσευχή του Αλλάχ.

***

Εξευτελισμός και τέλος.

Ο απόλυτος διασυρμός-εξευτελισμός της Ορθόδοξης Χριστιανικής Ελληνικής Εκκλησίας και το τέλος του Ελληνικού Ορθόδοξου Χριστιανικού κράτους.

Η διανομή από το Υπουργείο Παιδείας, στους μαθητές/τριες των ελληνικών σχολείων των νέων βιβλίων-«Φακέλων μαθητή» του μαθήματος των Θρησκευτικών, συνιστά τον απόλυτο διασυρμό-εξευτελισμό της Ορθόδοξης Χριστιανικής Ελληνικής Εκκλησίας και του Ελληνικού κράτους, διότι διαμέσου αυτών των «Φακέλων» ουσιαστικά:

1. H Ορθόδοξη Χριστιανική Ελληνική Εκκλησία αυτοπαραιτείται πλέον από το δικαίωμά της να χαρακτηρίζεται ως η Εκκλησία, εκχωρώντας στην πολιτεία το δικαίωμα αφενός να την χαρακτηρίζει ως μία των Θρησκειών και όχι ως την Εκκλησία, την κατέχουσα την μόνη εξ Αποκαλύψεως Αλήθεια και αφετέρου να διδάσκει, να κατηχεί και να προπαγανδίζει τους ορθόδοξους χριστιανούς μαθητές/τρίες με πολυθρησκειακή διδασκαλία η οποία καλλιεργεί το διαθρησκειακό πνεύμα, τη σύγχυση και τον συγκρητισμό.

2. Η Διοικούσα Εκκλησία, υποταγμένη και συμβιβασμένη καθώς είναι, με αδικαιολόγητη δουλοπρέπεια, στην νεοταξική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ακολουθεί το πνεύμα της «ρεαλπολιτίκ» και δίνει την γραμμή της υποχώρησης στις κάθε είδους νεοταξικές απαιτήσεις, στην παθητικά αποδεχόμενη τα πάντα και υπνώτουσα Ελληνική κοινωνία, με αποτέλεσμα να επέρχεται -και σε συνδυασμό με τη σταδιακή ολοκλήρωση του σχεδίου του ειρηνικού εποικισμού της χώρας από μουσουλμανικές ορδές που συντελείται σταδιακά στις μέρες μας- το τέλος του σύγχρονου Ελληνικού Ορθόδοξου Χριστιανικού κράτους.

Μια νέα Άλωση του Ελληνισμού, της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας, κολοσσιαίων, κοσμοπολιτικών, οικουμενικών διαστάσεων και συνεπειών επιχειρείται και συντελείται, μέσω όλων των προαναφερόμενων αυτών γεγονότων, που ίσως είναι μεγαλύτερες των συνεπειών που βίωσε ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και τη Μικρασιατική καταστροφή.

Δανειζόμενοι μάλιστα και ελαφρά παραφράζοντας φράσεις από τη δραματική και προφητική επιστολή, του Αγίου Χρυσόστομου Σμύρνης στον Ελευθέριο Βενιζέλο, την προπαραμονή του μαρτυρικού θανάτου του στις 25 Αυγούστου 1922, κατά την κατάληψη της Σμύρνης, στην οποία διακρίνεται η αγωνία του γι΄ αυτό που επέρχεται για τους Έλληνες της περιοχής, χωρίς κανείς να μπορεί να το αποτρέψει, θα λέγαμε και εμείς σήμερα ότι : «Ο Ελληνισμός, το Ελληνικόν Κράτος αλλά και σύμπαν το Ελληνικόν Έθνος καταβαίνει πλέον εις τον Άδην από του οποίου καμμία πλέον δύναμις δεν θα δυνηθή να το αναβιβάση και το σώση…». Απευθυνόμενος τότε στους Έλληνες, ο μαρτυρικός Ιεράρχης τόνιζε, ότι «της αφαντάστου ταύτης καταστροφής βεβαίως αίτιοι είναι οι πολιτικοί και προσωπικοί σας εχθροί, πλην και Υμείς φέρετε μέγιστον της ευθύνης βάρος δια τας πράξεις Σας...». Η ίδια ακριβώς διαπίστωση ισχύει σήμερα στο ακέραιο και για τους νεοέλληνες. Ναι, έτσι είναι διότι η Ελληνική κοινωνία δεν αποδομείται, έχει ήδη αποδομηθεί!

Άραγε, λοιπόν, δεν υπάρχει λόγος πλέον, να τεκμηριώσει ο οποιοσδήποτε τίποτε και για κανέναν; Μήπως ήρθε η ώρα κι η στιγμή που κάποιος πρέπει να αναφωνήσει το ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ του Ελληνισμού, της Ελλάδας;

Θεωρούμε πως όχι ακόμη. Φαίνεται ότι δυστυχώς στην Ελληνική κοινωνία και Εκκλησία υπάρχουν πολλοί ραγιάδες αλλά υπάρχουν ακόμη και Έλληνες με ανδρεία ψυχή και δυνατή χριστιανική πίστη. Επομένως Έλληνες, «επέστη η μεγάλη ώρα της μεγάλης εκ μέρους σας χειρονομίας».

Εμπρός λοιπόν εσείς οι ραγιάδες, εμπρός εσείς οι σκλάβοι της Νέας Τάξης Πραγμάτων, σιωπήστε και διδάξτε στα ορθόδοξα παιδιά σας την προσευχή του Αλλάχ, μέσα από τα βιβλία των Θρησκευτικών που σας επιβάλλει το ελληνικό κράτος.

Εμπρός όμως κι εσείς οι γενναίοι Έλληνες, ξυπνήστε τώρα, αντισταθείτε τώρα! Διατηρήστε την ελευθερία και την ταυτότητα των Ελλήνων. Κρατήστε ψηλά στην ψυχή σας, την Ελλάδα!

Αντίσταση τώρα!

Πηγή: (Εφημερίδα «Ορθόδοξος τύπος», 22 Σεπτεμβρίου 2017), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ποια ήταν η εικόνα της ελληνικής βιομηχανίας τη δεκαετία του '60 & του 70; Πώς επιχειρούσαν να την προβάλλουν οι κρατικοί φορείς κι οι θεσμικοί παράγοντες; 'Eνα ντοκουμέντο για την οικονομική και βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας τον 20ό αιώνα.

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

σ.σ. Επιτρέψτε μου να απομονώσω την παρακάτω παράγραφο από την εισήγηση του Μητροπολίτου Ύδρας Εφραίμ ενώπιον της εκτάκτου Συνόδου της Ιεραρχίας για το μάθημα των Θρησκευτικών. Άλλη μία ‘προγραμματισμένη’ εισήγηση η οποία έγινε βεβαίως και αυτή δεκτή! Έχοντας υπόψιν αυτήν την χαρακτηριστική παράγραφο καθώς διαβάζουμε την απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π. Αθανασίου Μυτιληναίου που ακολουθεί, μένουμε όντως άφωνοι μπροστά στην πνευματική αλλοτρίωση που δείχνει να επικρατεί στην ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Τούτο όμως το εθνικό έγκλημα που διαπράχθηκε εις βάρος της Παιδείας ήταν ένα φυσικό επακόλουθο -και αναμφισβήτως θα ακολουθήσουν περισσότερα- του μεγαλύτερου εγκλήματος που διαπράχθηκε εις βάρος της Πίστεως στην ψευδοΣύνοδο του Κολυμπαρίου, εκεί, όπου κυριάρχησε το ίδιο συγκρητιστικό και ακάθαρτο πνεύμα.

«Ἔτσι τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἄν ἐπιδιώκει νά εἶναι ἕνα μάθημα ὑποχρεωτικό γιά ὅλους, ἀνεξάρτητα ἀπό τίς θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, τότε δέν ἔχει τήν πολυτέλεια νά πραγματεύεται θέματα μόνο μέσα ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία˙ κρίνεται ἀναγκαία ἡ ἀναφορά σέ σύγχρονα μεγάλα θρησκεύματα, ὄχι ὅμως νά ἀξιοποιήσει τήν διδασκαλία τους ὡς ἑρμηνευτικό πλαίσιο, ἀλλά γιά νά δώσει στόν μαθητή τήν εὐκαιρία νά ἀντιληφθεῖ ὅτι τό θρησκευτικό φαινόμενο βιώνεται ποικιλοτρόπως καί ὅτι τό νόημα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς μπορεῖ νά ἑρμηνεύεται μέσα ἀπό πολλές διαφορετικές καί ἀντικρουόμενες ὀπτικές γωνίες. Ἔτσι τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καθίσταται μάθημα πού καταφάσκει στόν διάλογο καί στήν ἀναγνώριση τῆς θρησκευτικῆς ἑτερότητας.»

Μακαριστός Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927 – 2006)

Απόσπασμα ομιλίας που εκφωνήθηκε στις 13/10 του 1985

«... Φυσικόν είναι να ιδούμε και τι είναι ο Χριστιανισμός. Διότι πρέπει να σημειώσομε ότι μας ενδιαφέρει άμεσα το θέμα. Δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι ο Χριστιανισμός έχει γνωστό το περιεχόμενό του. Βεβαίως είναι γνωστό το περιεχόμενο του Χριστιανισμού αλλά ποικιλοτρόπως ερμηνεύεται.. . Αυτό το ‘ποικιλοτρόπως ερμηνεύεται’ είναι πάρα πολύ σημαντικό γι’ αυτόν τον λόγο έχουν δημιουργηθεί ποικίλες απόψεις περί του Χριστιανισμού. Και για να μπορέσομε να γνωρίσομε αληθινά τον Χριστιανισμόν, θα πρέπει πρώτα να πούμε τι δεν είναι ο Χριστιανισμός και δεύτερον τι είναι ο Χριστιανισμός. Πρέπει να γίνει ένα ξεκαθάρισμα.

Θα επιμείνω πολύ σε τούτο που είπα, ότι ο Χριστιανισμός ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως. Θα δείτε έξω οι άνθρωποι -μορφωμένοι και μη μορφωμένοι- ο καθένας να έχει μίαν άποψιν περί του Χριστιανισμού, το τι είναι ο Χριστιανισμός, και βέβαια όλα αυτά είναι εκτροπές. Δεν ξέρω δε πόσοι μπορούν να γνωρίζουν τι είναι ο Χριστιανισμός. Πού αποβλέπει, ποίος ο σκοπός του. Μάλιστα αν σκεφθεί κανένας ότι περιτέμνουν, κόβουν τον κύριον σκοπόν του Χριστιανισμού γιατί δεν τον κατανοούν. Ένα πολύ πρόχειρο σας λέγω: ότι πρέπει να γίνομε άγιοι. Αυτό είναι μία οδός, δεν είναι ένας σκοπός του Χριστιανισμού. Kαι σου λέει ο άλλος, ‘Άγιος θέλεις να γίνω; Μα ακριβώς αυτό θέλει ο Χριστιανισμός, να γίνεις Άγιος. «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι».

Έτσι παιδιά θα σας παρακαλέσω πάρα πολύ το θέμα δεν είναι εύκολο, φροντίζομε να το κάνομε εύκολο, ώστε να κατανοηθεί. Να γνωρίζετε για να τοποθετηθείτε σαν σωστοί Χριστιανοί.

Είπαμε ότι θα πούμε τι δεν είναι ο Χριστιανισμός. Και πρώτα πρώτα σύμφωνα με την υποβληθείσα απορία. Ο Χριστιανισμός, ερωτάτε, είναι θρησκεία; Δεν είναι θρησκεία. Πραγματικά δεν είναι θρησκεία ο Χριστιανισμός.

Σωστά ειπώθηκε αλλά δεν ειπώθηκε όμως το τι είναι. Ναι δεν είναι θρησκεία, είναι μία στάση, ένας τρόπος ζωής. Δεν είναι αυτό πάλι σωστό. Θα το δούμε στη συνέχεια. Δηλαδή όπως διετυπώθη στην απορία κατά το ήμισυ είναι σωστό, αυτό που ένας θεολόγος είπατε ότι έχει πει.

Λοιπόν. Πράγματι, ο Χριστιανισμός καταρχήν δεν είναι θρησκεία. Αυτό εκ πρώτης όψεως παραξενεύει.

Δεν είναι θρησκεία ο Χριστιανισμός; Τι σημαίνει θρησκεία;

Αν ανοίξτε μία εγκυκλοπαιδεία θα δείτε να δίδει έναν ορισμόν, όσο τούτο είναι φυσικά δυνατόν, στην θρησκεία γιατί δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το βάθος και τη διάσταση του τι είναι θρησκεία. Προσέξατέ το. Αλλά ωστόσο όμως δίδεται μία απάντησις και φυσικά τοποθετείται επί του φαινομένου της θρησκείας και όχι επί της ‘Χριστιανικής θρησκείας’ όπως θα περίμενε κανένας. Ένας γενικός ορισμός. Δεν είναι τι άλλο παρά εκείνη η έμφυτος τάσις του ανθρώπου να ζητεί τον Θεό, να ζητάει να εξαρτάται από τον Θεό γιατί αισθάνεται ένα αίσθημα ασφαλείας όταν ξέρει ότι εξαρτάται από τον Θεό. Ένα αίσθημα και φυσικής και μεταφυσικής ασφαλείας. Δηλαδή, αν δω έναν κίνδυνο για μια στιγμή αμέσως θα πω, ‘Θεέ μου βοήθησέ με’. Αυτό το ‘Θεέ μου βοήθησέ με’ δεν μπορεί να το λέει μόνο ένας Χριστιανός, το λέει και οιοσδήποτε άλλος διαφορετικού θρησκεύματος, κι ένας ειδωλολάτρης και λοιπά. ‘Θεέ μου’, άλλο τώρα ποιος είναι αυτός ο Θεός, ‘Θεέ μου βοήθησέ με’. Πάρα πολλές φορές έχουμε σε θέσεις των ειδωλολατρών που επικαλούνται τον Θεό, σε μια βοήθεια, κάνουν θυσίες, επικαλούνται βοήθεια θεία. Και δεύτερον, είναι η μεταφυσική θα λέγαμε ασφάλεια, ότι εγώ ο άνθρωπος θα πεθάνω. Αν γνωρίζω ή πιστεύω ότι θα ζω και μετά τον θάνατον, πως θα είναι αυτή η μετά θάνατον ζωή; Και ζητώ λοιπόν μία απάντηση και μία ασφάλεια δια την μετά θάνατον ζωήν. Αυτά που βρίσκομαι στους αρχαίους τάφους, πάρτε τους Αιγυπτίους, που μέσα στους τάφους έβαζαν ακόμη και τα λεγόμενα κτερίσματα σήμερα που βρίσκουμε αρχαιολογικά, τα διάφορα προσωπικά αντικείμενα του νεκρού. Ήταν ακριβώς γιατί πίστευαν ότι ο νεκρός έχει ανάγκη των προσωπικών του αντικειμένων. Σήμερα τα προσωπικά αντικείμενα του νεκρού δεν τα βάζομε στον τάφο πια, τα έχομε στο σπίτι μας και θυμόμαστε τον νεκρόν, το πρόσωπο που έφυγε από τον κόσμον αυτόν.

Έτσι ο άνθρωπος μπροστά στον θάνατο αισθάνεται μίαν ανασφάλειαν, δεν ξέρει τι θα γίνει. Συνεπώς, η πίστις στον Θεό εξασφαλίζει μίαν ασφάλεια και φυσικήν και μεταφυσικήν. Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος είπε στους Αθηναίους σε κείνη την ομιλία του στον Άρειο Πάγο, ζητεῖν τὸν Θεὸν εἰ ἄρα γε ψηλαφήσειαν αὐτὸν καὶ εὕροιεν. Προσέξτε αυτό το σημείον: ζητεῖν τὸν Θεὸν. Ρίπτω το βάρος πάνω σ’ αυτήν την φρασούλα: ζητεῖν τὸν Θεὸν. Δηλαδή η προσπάθεια του ανθρώπου να βρει τον Θεό. Ζητά τον Θεό. Να βρει τον Θεό. Τίνος προσπάθεια; Όχι του Θεού να βρει τον άνθρωπο αλλά του ανθρώπου να βρει τον Θεό.

Βεβαίως, αν αυτό λέγεται θρησκεία ή θρησκευτικόν αίσθημα, αυτό ο Θεός το έχει φυτεύσει εις τα βάθη της ανθρωπίνης ψυχής ώστε αν ο άνθρωπος απεστάτη από τον Θεόν, έφευγε, απεμακρύνετο -όπως και έπεσε ο άνθρωπος στην αμαρτία και απεμακρύνθη από τον Θεόν- ουδέποτε να λησμονούσε τον Θεόν και πάντοτε να τον αναζητούσε έστω και με αλλοιωμένες διαστάσεις. Να πιστεύει κάπου ότι ο Θεός είναι ο κεραυνός, είναι ο ποταμός, είναι η ιερή αγελάδα -λέω για την ιερή αγελάδα των Ινδών- και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι.

Για να καταλάβετε, το πράγμα είναι ως εξής. Ο Θεός ήθελε να έχει μία κοινωνία με τον άνθρωπο. Πρόσωπο με πρόσωπο. Ο Θεός μιλούσε στον Αδάμ πρόσωπο με πρόσωπο. Φρόντισε όμως ο Θεός να κάνει το εξής. Επήρε μία καλούμπα. Τι είναι η καλούμπα; Είναι ένα κουβάρι από σπάγκο .. ο σπάγκος που κάποτε πετάμε τον χαρταετόν. Δένομε βεβαίως στην μιαν άκρη του σπάγκου τον χαρταετόν, πετάει, και το άλλο άκρο φυσικά το κρατάμε εμείς. Δεν κρατάμε ακριβώς το άλλο άκρον, αλλά κρατάμε το κουβάρι και όταν ο αετός φεύγει, ανεβαίνει, τότε αφήνομε κουβάρι και ξετυλίγεται. Όταν ο αετός πάει να πέσει τραβάμε το κουβάρι, δηλαδή το τυλίγουμε το κουβάρι, κι έρχεται ο αετός πιο κοντά.

Λοιπόν, ο Θεός έκανε το εξής παιδιά. Κρατάει Εκείνος το κουβάρι, κι έβαλε την άκρη του μίτου, του σπάγκου, την έδεσε μέσα στον άνθρωπον, στον κάθε άνθρωπο. Και λέει τώρα. Αν θέλεις φεύγα, όπου θες πήγαινε. Φεύγει, φεύγει, φεύγει ο άνθρωπος αλλά είναι δεμένος με έναν σπάγκο με τον Θεό. Και τι κάνει τώρα, ο Θεός τραβάει τον σπάγκο και φέρνει τον άνθρωπο κοντά ή ο άνθρωπος μαζεύει τον σπάγκο για να βρει τον Θεό. Αυτό το πράγμα λέγεται θρησκευτικόν αίσθημα έμφυτο. Ότι ο Θεός φύτεψε μέσα στον άνθρωπο αυτό το αίσθημα για να τον αναζητεί τον Θεό κι αν μπορεί να τον βρει.

Θα πω ξανά αυτό που είπε ο Απόστολος Παύλος στου Αθηναίους: ζητεῖν τὸν θεὸν εἰ ἄρα γε ψηλαφήσειαν αὐτὸν καὶ εὕροιεν. Κοιτάξτε τα ρήματα. Το ρήμα ζητεῖν, να ζητώ. Ψηλαφήσειαν, το ρήμα ψηλαφίζω. Και εὕροιεν, και το ρήμα ευρίσκω. Αυτά τα ρήματα σημαίνει ότι ο άνθρωπος κινείται να βρει τον Θεό. Αλλά η θρησκεία συνεπώς όπως τίθεται, στην αναζήτηση του Θεού από τον άνθρωπο, είναι ένα άνοιγμα του ανθρώπου προς τον Θεόν. Δηλαδή προσπαθεί ο άνθρωπος να βρει τον Θεό, έστω κι αν αυτό το άνοιγμα του ανθρώπου προς τον Θεό είναι μειοδοτημένο, είναι θολερό, είναι ακαθόριστο. Γι’ αυτό γράφει ο Απόστολος Παύλος, ψηλαφήσειαν. Προσέξτε είναι χαρακτηριστικό το ρήμα του Αποστόλου Παύλου. Τι θα πει ψηλαφώ; Σημαίνει δεν έχω μάτια ή έχω αλλά είναι σκοτάδι και με το χέρι μου προσπαθώ να ψαχουλέψω να βρω ένα αντικείμενο και στο ψαχούλεμα που θα κάνω να ιδώ το σχήμα του αντικειμένου και ούτω καθεξής. Γι’ αυτό σας είπα προηγουμένως ο άνθρωπος ψάχνει να βρει τον Θεό, ψαχουλεύει.

Μάλιστα μερικοί ενώ είναι Χριστιανοί και αφήνουν το φως το πλήρες της αληθείας, σου λέει, ψάχνω να βρω τον Θεό. Αυτό είναι κατάντημα. Πολλές φορές το θεωρούμε ότι είναι σπουδαίο πράγμα. Ψάχνει λέει. Γιατί ψάχνεις; Δεν υπάρχει λόγος να ψάχνεις. Θα το δούμε λίγο πιο κάτω. Το να ψάχνεις είναι επαινετόν εφόσον δεν θα σου απεκαλύπτετο ο Θεός. Τη στιγμή όμως που γνωρίζεις τον Θεό γιατί να ψάχνεις να τον βρεις; Με την έννοια να τον ψηλαφάς. Αλλά καταλαβαίνετε όμως, σκοτάδι υπάρχει στον χώρο και από τον τρόπο με τον οποίον ψηλαφώ ένα αντικείμενο βγάζω διαφορετικά συμπεράσματα διότι δεν έχω πλήρη εικόνα του αντικειμένου.

Γι’ αυτόν τον λόγο παιδιά μέσα στον χώρο της θρησκείας υπάρχει διαφορετική αντίληψις περί Θεού. Αυτό είναι. Άλλος σου λέει είναι υπερβατικός ο Θεός, όπως έλεγε ο Πλάτων. Άλλος σου λέγει ότι ο Θεός είναι αυτή η ίδια η φύσις, όπως λέγει ο πανθεϊσμός. Τα κάνει όλα ότι είναι ο Θεός, η φύσις είναι ο Θεός. Όλα αυτά δείχνουν ότι ψάχνομε, αναζητούμε, έχομε ένα άνοιγμα εμείς οι άνθρωποι προς τον Θεό αλλά είναι μειοδοτημένο αυτό το άνοιγμα, είναι θολό, είναι ακαθόριστο όπως σας έλεγα προηγουμένως.

Ο Χριστιανισμός είναι το αντίστροφο. Ξέρετε που βρισκόμεθα. Πάμε να πούμε ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία. Ο Χριστιανισμός είναι το αντίστροφο διότι αν η θρησκεία είναι η αναζήτηση του Θεού από τον άνθρωπο, τώρα ο Χριστιανισμός είναι η αναζήτηση του ανθρώπου από τον Θεό. Πρόχειρα-πρόχειρα σας θυμίζω την παραβολή του χαμένου προβάτου ή της χαμένης δραχμής. Λέγει εκεί η παραβολή του χαμένου προβάτου, είχε λέγει ένας εκατό πρόβατα, έχασε το ένα και το αναζητεί σε βουνά και πεδιάδες να το βρει. Και άμα το βρήκε το ‘βαλε στους ώμους του και πηγαίνει και λέγει, χαρείτε μαζί μου βρήκα το χαμένο μου πρόβατο. Ποιος ψάχνει εδώ; Το πρόβατο ψάχνει τον τσομπάνη ή ο τσομπάνης το πρόβατο; Ο άνθρωπος ψάχνει τον Θεό ή ο Θεός ψάχνει τον άνθρωπο; Αν λοιπόν ο άνθρωπος ψάχνει τον Θεό λέγεται θρησκεία. Αν ο Θεός ψάχνει τον άνθρωπο, λέγεται Χριστιανισμός και όχι θρησκεία. Αυτή είναι η διαφορά όπως σας εξήγησα.

Και θα ‘θελα να το καταλάβετε ότι εδώ όταν λέμε ότι ο Θεός τώρα θέλει να βρει τον άνθρωπο, τι σημαίνει; Δεν έχουμε ούτε ψηλαφήματα πια, ούτε αναζητήσεις. Αποκάλυψη. Έρχεται ο Θεός και αποκαλύπτεται. Το αποκορύφωμα δε της αποκαλύψεως είναι η ενανθρώπισις. Διότι στον Ιουδαϊσμό επί παραδείγματι ο Θεός αποκαλύπτεται στο όρος Σινά αλλά μέσα σε ένα γνόφο, μέσα σε ένα μαύρο σύννεφο. Αλλά τώρα πως αποκαλύπτεται; Μέσα από την ανθρωπίνη φύση και έρχεται ανάμεσά μας. Θεός εφανερώθη εν σαρκί, λέγει ο Απόστολος Παύλος. Και συνεπώς έχομε εδώ τώρα πλήρη αποκάλυψη του Θεού. Ξέρετε ότι δεν περιμένομε άλλη αποκάλυψη μέσα στην ιστορία. Είναι η τελευταία αποκάλυψη του Θεού μέσα στην ιστορία.

Ο τρόπος δε προσεγγίσεως αυτής της αυτοαποκαλύψεως του Θεού είναι η πίστις. Στις θρησκείες δεν υπάρχει αυτό που λέμε πίστις. Αυτό που ψάχνω να βρω, όπως το καταλαβαίνω το δέχομαι. Όπως το καταλαβαίνω. Στον Χριστιανισμό είναι η πίστις. Όπως μου προσφέρεται πρέπει να το δεχθώ. Βλέπετε; Εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα. Γι’ αυτό πραγματικά δεν μπορούμε να λέμε Χριστιανική θρησκεία αλλά λέμε Χριστιανική πίστις. Το έχετε ακούσει. Καταχρηστικά λέγεται Χριστιανική θρησκεία.

Βεβαίως, εγώ που σας τα λέγω αυτά αν πρέπει να γράψω μίαν αναφορά, μια δήλωση, ένα κάτι, και να αναφερθώ στον Χριστιανισμόν, πιθανόν να δείτε να γράφω Χριστιανική θρησκεία γιατί αυτά καθιερώθηκαν πια, αλλά πρέπει όμως να δούμε όχι τι καθιερώθηκε αλλά τι είναι. Κι εγώ μπορώ να πω Χριστιανική θρησκεία για μια στιγμή, να με ακούσετε, αλλά δεν είναι σωστό. Τι λέμε; Λέμε Χριστιανική πίστις και νομίζω ότι πολύ συχνά το λέμε αυτό, πρέπει να το έχετε ακούσει.

Στην Παλαιά Διαθήκη παιδιά συναντάται η λέξις ‘θρησκεία’ μόνον στη Σοφία Σολομώντος και εις το Δ Μακκαβαίων. Θα σας αναφέρω μία περίπτωση μόνο γιατί ουσιαστικά είναι μία, στην έννοια είναι μία η περίπτωσις. Από τη Σοφία Σολομώντος 14,27. Προσέξτε. Λέει:

ἡ γὰρ τῶν ἀνωνύμων εἰδώλων θρησκεία παντὸς ἀρχὴ κακοῦ καὶ αἰτία καὶ πέρας ἐστίν·

Λέγει. Η θρησκεία των ανωνύμων ειδώλων, που δεν έχουν ονόματα, τα είδωλα, είναι η αρχή κάθε κακού και η αιτία και το τέλος κάθε κακού. Τι αποκαλεί λοιπόν θρησκεία; Κάτι που αναφέρεται εις τα είδωλα. Το προσέξατε αυτό; Κάτι που αναφέρεται στα είδωλα. Συνεπώς, ο όρος ‘θρησκεία’ αναφέρεται στην ειδωλολατρία. Αν θέλετε ακόμα καλύτερα, στις φυσικές λεγόμενες ή κατ’ επίνοιαν, κατ’ επινόησιν θρησκείες. Αυτές τις θρησκείες που τις έφτιαξε μόνος του ο άνθρωπος. Το αίσθημα το θρησκευτικό είναι έμφυτο η κατασκευή όμως είναι ανθρώπινη. Αυτό λέγεται θρησκεία. Είναι πολύ σαφής η Παλαιά Διαθήκη σε αυτό και ίσως αν πάτε να βρείτε, γιατί μαγνητοφωνούνται αυτά, και ακούσετε εκείνο το Δ Μακκαβαίων 5,6 και πάτε και το βρείτε, θα μου πείτε εκεί δεν λέει γι’ αυτό, λέει για την Ιουδαϊκή θρησκεία. Ναι, αλλά ποιος το λέει όμως; Ξέρετε ποιος το λέει; Το λέει ο Αντίοχος ο Επιφανής εις τον Ελεάζαρο, τον διδάσκαλο των επτά Μακκαβαίων. Αυτός όμως είναι ειδωλολάτρης και αποκαλεί τον μονοθεϊσμό του Ιουδαϊσμού θρησκεία. Ώστε λοιπόν. Η έννοια της λέξεως ‘θρησκεία’ στην Παλαιά Διαθήκη σημαίνει, ειδωλολατρική θρησκεία.

Στην Καινή Διαθήκη. Η λέξις συναντάται τρεις φορές μόνον. Η μία έχει την έννοια της εξωτερικής Ιουδαϊκής πρακτικής. Αναφέρεται στις Πράξεις 26,5. Η δευτέρα περίπτωσις αναφέρεται σε δαιμονική λατρεία, εκεί που γράφει στους Κολασσαείς 2,18 ο Απόστολος Παύλος, ‘θρησκείᾳ τῶν ἀγγέλων’. Πρόκειται περί γνωστικισμού συνεπώς θρησκεία ειδωλολατρική. Και η τρίτη αναφέρεται από τον Άγιον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο 1,27 και περιεχόμενον έχει την φιλανθρωπία. Ποια είναι η καθαρή θρησκεία; Να επισκέπτεσαι χήρες και ορφανά. Μα δεν μπορεί να εξαντληθεί η έννοια της θρησκείας στην φιλανθρωπία. Δεν μπορώ δηλαδή αν κάνω φιλανθρωπία να λέγομαι ότι είμαι θρησκευτικός άνθρωπος.

Ώστε βλέπομε ότι τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη η λέξις ‘θρησκεία’ δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτό που είναι στον Χριστιανισμό ή και στον Ιουδαϊσμό, ως αποκάλυψη του Θεού.

Ξέρετε τι κίνδυνος υπάρχει όταν θα λέγαμε ότι ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία; Μοιραία βάζομε σε σύγκριση τον Χριστιανισμό με τις άλλες θρησκείες, αυτές τις κατ’ επίνοιαν τις κατ’ επινόησιν θρησκείες. Αυτές τις ενδοκοσμικές, αυτές τις δαιμονικές θρησκείες. Τις βάζομε πλάι στον Χριστιανισμόν και κάνομε σύγκριση. Και τι λέμε; Αυτό που λέμε. ‘Καλές είναι όλες οι θρησκείες’. Πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό; Ή, ξέρετε σε κάποιον μπορεί να του πείτε, να είναι Χριστιανός, να μην είναι στην αίρεση, να μην είναι βουδιστής ή ό,τι άλλο, [και] σου απαντάει, ‘Καλές είναι όλες οι θρησκείες, όλες μιλάνε για τον Θεό’.

Σημειώσατε δε ότι σήμερα αυτή η παναίρεσις του οικουμενισμού που θέλει να κάνει ένα χαρμάνι, έναν συγκρητισμό .. όλων των θρησκειών, ένα ανακάτωμα … ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ. Και λέγει: ‘όλες οι θρησκείες είναι καλές’, ‘όλες μιλάνε για τον Θεό’. Δεν έχει σημασία αν αυτός ο Θεός είναι ο Ιησούς Χριστός ή είναι ο Βούδας, ή είναι ο Αλλάχ ή είναι ο δεν ξέρω τι. Απλώς, λέγει, στον κάθε λαό παίρνει ένα ξεχωριστό όνομα αλλά είναι ο ίδιος ο Θεός.

Είναι ο ίδιος ο Θεός; Και το σπουδαίο, ξαναλέγω άλλη μία φορά, μοιραία βάζομε τον Χριστιανισμόν πλάι στις άλλες θρησκείες και τον συγκρίνουμε. Βέβαια αν θέλομε να είμεθα και κάπως λιγάκι ευμενέστεροι υπέρ του Χριστιανισμού λέμε, ναι αλλά ο Χριστιανισμός είναι η ανωτέρα θρησκεία.

Δεν υπάρχει ανωτέρα η κατωτέρα.

ΕΑΝ ΕΧΩ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΘΕΟΥ Ή ΤΗΝ ΕΧΩ Ή ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ.

Ή ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΟΛΑ Τ’ ΑΛΛΑ ΨΕΥΤΙΚΑ, Ή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΝΩ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ.

Το βλέπετε παρακαλώ; Άρα ο Χριστιανισμός πράγματι δεν είναι θρησκεία.

Αν ερωτούσαμε τον Ιησούν Χριστόν τι θα έλεγε για τις θρησκείες του κόσμου; Τι θα απαντούσε άραγε; Πιστεύετε ότι μπορούσε να απαντήσει ο Χριστός σε αυτό; Έχει απαντήσει παιδιά ο Χριστός. Ακούστε τι λέγει στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον 10,8.

πάντες ὅσοι ἦλθον πρὸ ἐμοῦ,

Όλοι εκείνοι που ήρθαν πριν από μένα με σκοπό να καλέσουν τους ανθρώπους σε μία θρησκεία, δηλαδή πως να σας το πώ, να τους κάνουν πρόβατα, δηλαδή να τους κάνουν ποίμνιο, συνεπώς όλες οι θρησκείες.

πάντες ὅσοι ἦλθον πρὸ ἐμοῦ,

Τι είναι αυτοί Κύριε; Πες μας τι είναι αυτοί που ήρθαν πριν από Σένα; Ο Βουδισμός, ο Βούδας, ο Κομφούκιος και δεν ξέρω ποιοι άλλοι που είχαν απαιτήσεις σαν ιδρυταί θρησκειών;

κλέπται εἰσὶ καὶ λῃσταί·

Ακούσατε πως τους αποκαλεί ο Χριστός όλους αυτούς τους ιδρυτάς των θρησκειών; Κλέπτες και ληστάς. Γιατί άραγε; Ξέρετε; Διότι το αντικείμενον που ήθελαν ήταν ο άνθρωπος αλλά εφόσον δεν ήσαν αληθείς στο τέλος κακοποιούν τον άνθρωπο και κακοποιώντας τον πνευματικά αποβαίνουν κλέπται. Κλέπτουν την ανθρωπίνην ψυχή. Και λησταί. Καταληστεύουν την ανθρωπίνην ύπαρξη, την ανθρωπίνη προσωπικότητα.

κλέπται εἰσὶ καὶ λῃσταί· … ὁ κλέπτης οὐκ ἔρχεται εἰ μὴ ἵνα κλέψῃ καὶ θύσῃ καὶ ἀπολέσῃ·

Ή το καταλαβαίνει ή δεν το καταλαβαίνει, έρχεται λέει ο κλέφτης να κλέψει, να θυσιάσει και να καταστρέψει.

ἐγὼ ἦλθον

Προσέξτε. Όλοι αυτοί, κλέπται και λησταί, δεν συγκρίνομαι μαζί τους. Εγώ, ο μοναδικά εγώ ο Ιησούς Χριστός.

(Ο μοναδικά) ἐγὼ ἦλθον ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσιν.

Να έχουν ζωή οι άνθρωποι και παραπανήσια ζωή. Πλεονάζουσα ζωή να έχουν οι άνθρωποι.

Ώστε βλέπομε παιδιά εδώ ότι πράγματι ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία. Αλλά τι είναι; Ο Χριστιανισμός είναι Αποκάλυψις.

Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ

Πηγή: (από arnion.gr , Ομιλία αριθμός 3 - βρίσκεται κατά λάθος στη θέση 4, από 00:40 έως 26:34) Αβέρωφ

Ἡ Δικαιοσύνη καὶ ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ ἐνοχλοῦν τοὺς ἀνόμους, ἐνοχλοῦν αὐτοὺς ποὺ εἶναι ἀνήμποροι ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, ἐνοχλοῦν ὅλους ὅσοι εἶναι μεθυσμένοι ἀπὸ τὰ διάφορα πάθη. Μήπως καὶ σήμερα δὲν κραυγάζουν οἱ Χριστομάχοι: σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν! Μήπως καὶ σήμερα δὲν ζητοῦν τὴν κεφαλὴ τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὴν Ναζαρέτ;

Ὦ ναί, ὅταν οἱ ἄνθρωποι τρελαθοῦν ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια, ὅταν ἀλλοφρονήσουν ἀπὸ τὴν αὐταρέσκεια, τότε δὲν τοὺς χρειάζεται ὁ Θεός, δὲν χρειάζονται τὴν Δικαιοσύνη Του ἀφοῦ ἀνακηρύσσουν τὸν ἑαυτό τους γιὰ Θεό. Προτείνουν τὴν ἐλάχιστη καὶ ψεύτικη ἀλήθεια τους ὡς τὴν μεγάλη, τὴν σωτήρια ἀλήθεια. Ἀνακηρύσσουν ἀκόμα, τὴν ἐλάχιστη γήϊνη, δική τους ἀνάπηρη δικαιοσύνη ὡς τὴν μέγιστη δικαιοσύνη: δὲν μᾶς χρειάζεται ἡ Δικαιοσύνη τοῦ Χριστοῦ, δὲν θέλουμε τὴν Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

Οἱ ἄνθρωποι, μὲ τυφλωμένο τὸν νοῦ καὶ τὴν ψυχή, δὲν βλέπουν μά καὶ δὲ θέλουν νὰ δοῦν ὅτι σὲ τοῦτο τὸν κόσμο ὁ ἄνθρωπος -ὁ γνήσιος ἄνθρωπος- δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ δίχως τὸν Θεό. Γιατὶ ἄραγε αὐτό; Μὰ ἐπειδὴ ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι γεμάτος ἀπὸ Ἠρῶδες, γεμάτος ἀπὸ Φαρισαίους. Οἱ Ἠρῶδες ζητοῦν τὴν κεφαλὴ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, ζητοῦν τὶς κεφαλὲς ὅλων τῶν δικαίων τῆς γῆς. Καὶ οἱ Φαρισαῖοι, οἱ ψευδεῖς Γραμματεῖς καὶ οἱ ψευδόσοφοι τοῦ κόσμου αὐτοῦ ἀπαιτοῦν τὸν θάνατο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

Μπροστὰ στὸν θάνατο οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδύναμοι σὰν τὰ κουνούπια, σὰν τὰ πετραδάκια. Γιὰ ποιὸ πρᾶγμα καυχᾶσθε ὦ ἄνθρωποι; Γιὰ τὸν πλοῦτο, τὴν ἐπιστήμη, τὴν φιλοσοφία καὶ τὴν κουλτούρα; Ὅλα αὐτὰ εἶναι σκύβαλα - σὺ καὶ ἐγὼ δοῦλοι τοῦ θανάτου! Κάθε ἄνθρωπος εἶναι δοῦλος τοῦ φόβου, δοῦλος τοῦ θανάτου. Μπορεῖ νὰ γίνει ἄνθρωπος σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο μὲ χαρά; Ὄχι δὲν μπορεῖ.

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ ἀντικρίσει σοβαρὰ τὸν ἑαυτό του καὶ μὲ σοβαρότητα θὰ κοιτάξει τὸν θάνατο σὰν τὸν ἔσχατο σταθμὸ αὐτῆς τῆς ζωῆς, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει χαρὰ σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο, δὲν ὑπάρχει γι' αὐτὸν καμιὰ ἀπόλαυση ἐδῶ. Ὅλες οἱ ἀπολαύσεις εἶναι ἕνα ψέμα, ἐὰν ὁ θάνατος ἀποτελεῖ γιὰ μένα καὶ γιὰ σένα τὸν τελευταῖο σταθμὸ αὐτοῦ τοῦ κόσμου

Πηγή: Ορθόδοξοι Πατέρες

Ένας αναγνώστης  ( ο Galda !)  μας ενημέρωσε σ΄ένα του σχόλιο πως η φίρμα διατροφής Lipton – που ανήκει στον αγγλο-ολλανδικό όμιλο Unilever – έσβησε επίσης σταυρούς στις συσκευασίες της . Μια απόδειξη δόθηκε με το τσάι « Russian Earl Grey »  όπου οι σταυροί της ορθόδοξης εκκλησίας  έχουν ακαταργηθεί…

H Lipton ακολουθεί τη γραμμή των Lidl,Nestle,carrefour κ.α πολυθνικών που αφαίρεσαν τους σταυρούς από τις ελληνικές εκκλησιές της Σαντορίνης στις συσκευασίες προιόντων τους.Η μεθοδευμένη παραποίηση, παραχάραξη, πλαστογράφηση πολιτισμών και ιστορίας συνεχίζεται…..

Πηγή: dimpenews.com

Ἐμεῖς, οἱ γονεῖς καί κηδεμόνες τῶν παιδιῶν πού βρίσκονται στή Α΄/βάθμια καί Β΄/βάθμια ἐκπαίδευση, δηλώνουμε πρός κάθε πλευρά ὅτι ἐπιθυμοῦμε ἡ παρεχόμενη στά παιδιά μας παιδεία στή Χώρα μας νά εἶναι σύμφωνη μέ τούς ἄξονες τοῦ Συντάγματος τῆς πατρίδας μας καί ἀκόλουθη τῶν ἀρχῶν καί ἀξιῶν πού ἔθρεψαν ἱστορικά τό ἔθνος μας καί διαμόρφωσαν τήν πολιτιστική του ταυτότητα καί ἰδιοπροσωπία. Δέν θά ἀνεχθοῦμε κανένα στοιχεῖο ξένο πρός τίς ἱστορικές, θρησκευτικές καί πολιτιστικές μας παραδόσεις νά νοθεύσει τήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν μας.

Γιά τόν λόγο αὐτό ἀντιδροῦμε στήν προσπάθεια ἀλλοιώσεως τῆς χριστιανικῆς παιδείας τῶν παιδιῶν μας καί τόν μέχρι τώρα χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί ἀναγκαζόμαστε μέ λύπη νά ἐπιστρέψουμε στήν προϊσταμένη ἀρχή ὡς ἀπαράδεκτους τούς νέους φακέλους ἀπό τούς ὁποίους στό ἑξῆς θά διδάσκεται στά σχολεῖα τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Σχετικά άρθρα:

1. Ὑπόδειγμα ἐπιστολῆς γονέα γιά ἐπιστροφή τῶν βιβλίων τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν

Άσπονδοι φίλοι του ελληνισμού οι Εγγλέζοι. Αρχής γενομένης του ληστρικού δανείου της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Εμείς εδώ στην Κύπρο ακόμη υποφέρουμε από την φιλοτουρκική πολιτική της Μεγάλης Βρετανίας.

Αφορμή έδωσε η προβοκατόρικη, από την τουρκική ΜΙΤ, τοποθέτηση βόμβας στο σπίτι του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη. Η βόμβα μεταφέρθηκε από την Τουρκία, από Τούρκο πράκτορα (Έλληνα υπήκοο από την Κομοτηνή) και τοποθετήθηκε από τον Τούρκο κλητήρα του προξενείου στη Θεσσαλονίκη.

Οι λεπτομέρειες ήλθαν στο φως το 1961, κατά τη διάρκεια της δίκης για εσχάτη προδοσία του πρωθυπουργού Αντνάν Μεντερές, ο οποίος κατέληξε εντέλει στην αγχόνη. Ο Μεντερές δήλωσε δημοσίως ότι τόσο η έκρηξη στο προξενείο της Θεσσαλονίκης όσο και το πογκρόμ ήταν προσχεδιασμένα από τον ίδιον και τα στελέχη του κεμαλικού κόμματος που είχε την εξουσία.

Οι πραγματικοί λόγοι του πογκρόμ ήταν οι εξελίξεις στην Κύπρο, αλλά και ο συστηματικός στραγγαλισμός όλων των μειονοτήτων στην Τουρκία – μέρος του ευρύτερου σχεδίου των κεμαλιστών για εκτουρκισμό και δημιουργία εθνικού κράτους. Το εκπληκτικό όμως είναι ότι πρωτεργάτες και οραματιστές του πογκρόμ, όπως μας αποκαλύπτει η τουρκικής καταγωγής Γερμανίδα καθηγήτρια του πανεπιστημίου Σαμπαντζί της Κωνσταντινούπολης Ντιλέκ Γκιουβέν, ήταν οι Εγγλέζοι.

Η Ντιλέκ Γκιουβέν σε συνέντευξή της στην τουρκική εφημερίδα Sabah μεταξύ άλλων λέει: «Βρήκα ένα γράμμα, που περίπου ένα χρόνο πριν το είχε γράψει ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα, όπου ανέφερε: Οι Τούρκοι έχουν καλές σχέσεις με τους Έλληνες. Τι θα μπορούσε να συμβεί αν έσκαγε μια βόμβα στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ;».

Το έγγραφο, το οποίο έδωσε στη δημοσιότητα η κόρη του στρατηγού Καζίμ Καραμπεκίρ, βασικού συνεργάτη του Κεμάλ, αποδεικνύει ότι με εντολή των Βρετανών ο Κεμάλ πήγε στη Σαμψούντα για να αρχίσει τον πόλεμο εναντίον των Ελλήνων και να διαπράξει τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας.¹

Η διαταγή των Άγγλων προς τον Κεμάλ

Και τελειώνοντας, ας μην ξεχνάμε ότι το 1956 πρώτος έκανε δήλωση για διχοτόμηση της Κύπρου ο Άγγλος υπουργός Αποικιών, Λένοξ Μπόιντ. Στο τέλος της παρουσίασης των Συνταγματικών Προτάσεων Ράντκλιφ στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, είπε: «[...] ο σκοπός της κυβερνήσεως της Αυτής Μεγαλειότητος θα είναι να εξασφαλίσει όπως η άσκηση της αυτοδιαθέσεως πραγματοποιηθεί με τέτοιον τρόπο ώστε στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, όπως και στην ελληνοκυπριακή κοινότητα, να δοθεί η ευκαιρία, ένεκα των ιδιόμορφων συνθηκών της Κύπρου, να αποφασίσει μόνη της το μελλοντικό της καθεστώς. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση της Αυτής Μεγαλειότητος αναγνωρίζει ότι η άσκηση της αυτοδιαθέσεως σε έναν τέτοιο ανάμικτο πληθυσμό θα πρέπει να συμπεριλάβει και τη διχοτόμηση μεταξύ των ενδεχομένων λύσεων».²

Πενήντα χρόνια αργότερα, νομική υπόσταση στη συγκεκαλυμμένη διχοτόμηση προσφέρει ο Λόρδος Ντ. Χάνεϊ, με τη σοφιστεία της ΔΔΟ, όπως προδιαγράφεται στο ρατσιστικό, διχοτομικό Σχέδιο Ανάν. Είχε και την αυθάδεια να μας πει ότι θα μας το φέρνει ξανά και ξανά μέχρι να το ψηφίσουμε. Το τραγικό: Οι κυβερνώντες την τελευταία δεκαετία εναγωνίως προσπαθούν να εξιλεωθούν για τις επιλογές τους το 2004, φέρνοντάς μας το ξανά και ξανά σε τρισχειρότερη μορφή.

____
1. nikosxeiladakis.gr.
2. Ν. Χριστοδουλίδης, Τα σχέδια λύσης του Κυπριακού, εκδ. Καστανιώτη, 2009.

Πηγή: Pontos News

Η διδασκαλία του π. Ιωάννου Ρωμανίδη συντονίζεται στην διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, την οποία εκείνος παρουσίασε με έναν σύγχρονο τρόπο στους φοιτητές του, τους ακροατές του και τους συνομιλητές του, όπως το έκανε και με τα γραπτά του. Όταν κανείς τον συναντούσε και συζητούσε για ελάχιστα λεπτά της ώρας μαζί του, μπορούσε να παραλάβει μια συμπεπυκνωμένη διδασκαλία. Είχε την ικανότητα σε μικρό χρονικό διάστημα να μεταδίδει με τρόπο ευσύνοπτο και απλό τον πυρήνα της διδασκαλίας του. Στην συνέχεια θα εκτεθούν δέκα σημεία, που είναι οι κεντρικές θέσεις της διδασκαλίας του, όπως τις έχω αντιληφθεί.

1. Ο Θεός της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι Θεός της αποκαλύψεως , δηλαδή ο Θεός ο οποίος φανερώθηκε στους Προφήτες, Αποστόλους και Αγίους κάθε εποχής και οι οποίοι χαρακτηρίζονται θεούμενοι και είναι φίλοι του Θεού. Ο Θεός της Εκκλησίας δεν είναι Θεός των φιλοσόφων και των στοχαστών, αλλά ο Θεός των Πατέρων ημών. Αποκαλύπτεται δε στους Θεουμένους, σε αυτούς, δηλαδή, που βρίσκονται σε ένα επίπεδο πνευματικής καταστάσεως, για να αισθανθούν την κοινωνία μαζί Του.

Η πνευματική αυτή κατάσταση λέγεται θεωρία, δηλαδή, οι θεόπτες βλέπουν τον Θεό μέσα στο Φως της δόξης Του. Αυτή η θέα είναι κοινωνία. Η κοινωνία προσφέρει γνώση και η γνώση αυτή είναι υπεράνω της ανθρώπινης γνώσεως. Κατά την διάρκεια της θεωρίας ο θεούμενος δεν έχει νοήματα, μετέχει του Φωτός, αλλά μετά την θεωρία καταγράφει την εμπειρία του με λέξεις και εικόνες που λαμβάνει από το περιβάλλον. Ο Θεός είναι Φως, οι Άγιοι ζουν μέσα στο Φως και στην συνέχεια περιγράφουν την άκτιστη αυτήν πραγματικότητα με στοιχεία της κτιστής πραγματικότητας. Η λέξη «άκτιστος» σημαίνει αδημιούργητος, δηλαδή δεν είναι κτιστός. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ ακτίστου και κτιστού και οι θεούμενοι το αντιλαμβάνονται αυτό κατά την διάρκεια της θεοπτικής τους εμπειρίας.

Η γνώση του Θεού, που γίνεται με άκτιστα ρήματα, μεταφέρεται με κτιστά ρήματα, νοήματα και εικονίσματα, αφ' ενός μεν για να κατηχηθούν οι πιστοί και να πορευθούν τον δρόμο της Θεώσεως, αφ' ετέρου δε για να αντιμετωπισθούν οι αιρετικοί. Έτσι, καταρτίσθηκαν τα δόγματα από τις Τοπικές και Οικουμενικές Συνόδους. Άλλο είναι το δόγμα περί της Αγίας Τριάδος και άλλο είναι το μυστήριο της Αγίας Τριάδος.Επομένως, ο Θεός της Εκκλησίας δεν είναι Θεός των στοχαστών ούτε των φιλοσόφων, αλλά ο Θεός των Πατέρων ημών.

2. Τόσο στην Παλαιά Διαθήκη όσο και στην Καινή Διαθήκη γίνεται λόγος για τον Τριαδικό Θεό, ήτοι τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιον Πνεύμα. Δεν κάνει λόγο μόνον η Καινή Διαθήκη για τον Τριαδικό Θεό, αλλά και η Παλαιά Διαθήκη. Τα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος έχουν κοινή ουσία-φύση και ιδιαίτερα υποστατικά ιδιώματα, που είναι του Πατρός το αγέννητο, του Υιού το γεννητό και του Αγίου Πνεύματος το εκπορευτό.

Ο Θεός υπερβαίνει όλες τις κατηγορίες της ανθρώπινης και κτιστής ύπαρξης, είναι ορατός και αόρατος, γνωστός και άγνωστος, περιγραπτός και απερίγραπτος, γι' αυτό και δεν μπορούν να εφαρμόζονται στον Θεό οι περσοναλιστικές κατηγορίες.
Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός αποκαλύπτεται στον άνθρωπο κρυπτόμενος, αλλά και κρύπτεται φανερούμενος. Ο Θεός είναι ένα μυστήριο και δεν είναι μόνον πρόσωπο με την έννοια που εμείς προσδίδουμε στην έννοια του προσώπου, δηλαδή με τις ανθρωπομορφικές εκφράσεις μας, αλλά είναι κάτι πέρα από αυτά. Στην κατάσταση της θεοπτίας καταργούνται όλα τα νοήματα και μετέχεται ο Θεός ως υποστατικό Φως.

Στον Τριαδικό Θεό υπάρχουν κοινά και ακοινώνητα. Τα κοινά είναι η ουσία, η φύση, η ενέργεια, η δόξα κλπ. Ενώ τα ακοινώνητα είναι το αγέννητο, το γεννητό και το εκπορευτό. Ο Πατήρ κοινωνεί την ουσία Του στον Υιό δια της γεννήσεως και κοινωνεί την ουσία Του στο Άγιον Πνεύμα (δια του Λόγου) δια της εκπορεύσεως. Επομένως, στον Τριαδικό Θεό υπάρχει κοινωνία φύσεως-ουσίας και ενεργείας και όχι κοινωνία προσώπων. Τα πρόσωπα αλληλοπεριχωρούνται, αλλά δεν υπάρχει κοινωνία προσώπων, επειδή τα ακοινώνητα δεν κοινωνούνται. Γη γνώση του Τριαδικού Θεού γίνεται κατά την διάρκεια της θεοπτικής εμπειρίας, οπότε βλέπει κανείς τον Θεό ως Φως, δια του Φωτός, εν τω Φωτί. Το Φως είναι η άκτιστη ενέργεια του Θεού.

3. Ο Θεός που αποκαλύπτεται στους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο άσαρκος Λόγος, ο Μεγάλης Βουλής Άγγελος, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Στην Παλαιά Διαθήκη γίνεται σαφής διάκριση μεταξύ του Μεγάλης Βουλής Αγγέλου, δηλαδή του ακτίστου Λόγου, και των κτιστών αγγέλων. Οι Προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουν τον Πατέρα δια του άσαρκου Λόγου εν Αγίω Πνεύματι. Με αυτήν την έννοια στην Παλαιά Διαθήκη αποκαλύπτεται ο Τριαδικός Θεός.

Στην Καινή Διαθήκη ο Άκτιστος Λόγος αποκαλύπτεται εν σαρκί, αφού προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση από την Παναγία μητέρα Του. Έτσι, από άσαρκος Λόγος γίνεται σεσαρκωμένος, από Μεγάλης Βουλής Άγγελος γίνεται Χριστός, που στα Εβραϊκά σημαίνει Μεσσίας. Η λέξη Χριστός σημαίνει ότι η ανθρώπινη φύση χρίσθηκε από τον Θεό, ο ίδιος ο Θεός (Πατήρ, Υιός, Άγιον Πνεύμα) έχρισε την ανθρώπινη φύση. Και στην Καινή Διαθήκη δια του Χριστού βλέπουμε τον Πατέρα εν Αγίω Πνεύματι. Όταν ο Φίλιππος είπε στον Χριστό: «δείξον ημίν τον πατέρα και αρκεί ημίν» , ο Χριστός του απάντησε: «τοσούτον χρόνον μεθ' υμών ειμί, και ουκ έγνωκάς με, Φίλιππε; Ο εωρακώς εμέ εώρακε τον πατέρα· και πώς συ λέγεις, δείξον ημίν τον πατέρα;» (Ιωάννης ιδ' 8-9).

4. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και το τελειότερο δημιούργημά Του είναι ο άνθρωπος. Ο Θεός είναι άκτιστος, ενώ ο κόσμος είναι κτιστός, που σημαίνει ότι έχει μια συγκεκριμένη αρχή, έχει φθορά και έχει τέλος. Η ψυχή του ανθρώπου είναι δημιούργημα του Θεού και ως κτίσμα έπρεπε να έχει τέλος, αλλά όμως δεν υπάρχει τέλος της ψυχής, διότι ο Θεός θέλησε διαφορετικά. Έτσι, η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη κατά Χάρη και όχι κατά φύση. Έπειτα στον άνθρωπο δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ φύσει αθανάτου ψυχής και φύσει θνητού σώματος. Ολόκληρος ο άνθρωπος, αποτελούμενος από ψυχή και σώμα, είναι θετικό δημιούργημα του Θεού και κλήθηκε για να ζει αιωνίως μαζί Του.

Ο Αδάμ και η Εύα είχαν ψυχή και σώμα, αλλά και την Χάρη του Θεού. Δεν πρόκειται για τρισύνθετο, αφού ο άνθρωπος έχει ψυχή και σώμα, αλλά για το ότι ο πραγματικός άνθρωπος έχει και την Χάρη του Θεού. Ο Αδάμ και η Εύα στον Παράδεισο ήταν οι πιο φυσιολογικοί άνθρωποι.

Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ' εικόνα και καθ’ ομοίωσή Του.

Η πραγματική εικόνα του Θεού του αοράτου είναι ο Λόγος, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Ο άνθρωπος δεν είναι εικόνα του Θεού, αλλά είναι κατ' εικόνα Θεού, δηλαδή κατ' εικόνα του Λόγου. Το καθ’ ομοίωση είναι το να φθάσει ο άνθρωπος στην μέθεξη της δόξης του Θεού, Η αρχέγονη κατάσταση του ανθρώπου, ο οποίος έλαβε το κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση, συμπεριελάμβανε και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, αφού «το αφθαρτοποιόν Πνεύμα κάνει τον άνθρωπον κατ’ εικόνα και καθ' ομοίωσιν Θεού». Έτσι, ο γνήσιος άνθρωπος είναι αυτός που ζει εν Χριστώ και εν Αγίω Πνεύματι μέσα στο Φως της δόξης του Θεού.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο άνθρωπος δεν είναι πρόσωπο κατ’ εικόνα του Τριαδικού Θεού, αλλά είναι εικόνα του Λόγου, γιατί δεν υπ' άρχει καμιά αναλογία μεταξύ Θεού και ανθρώπου, μεταξύ ακτίστου και κτιστού. Η μόνη γέφυρα μεταξύ κτιστού και ακτίστου είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός και οι φίλοι Του. Οι Πατέρες δεν ανέπτυξαν ιδιαίτερα την θεωρία περί του ανθρώπου ως προσώπου, γιατί γνώριζαν ότι ο άνθρωπος είναι κατ' εικόνα Θεού και πρέπει να φθάσει στο καθ' ομοίωση, την θέωση-δοξασμό, γι' αυτό δεν έλεγαν ότι ο άνθρωπος είναι πρόσωπο, αλλά ότι όλοι έχουν την νοερά ενέργεια, η οποία πρέπει να ενεργοποιηθεί, και να φθάσουν στην θέωση, δηλαδή να γίνουν θεούμενοι.

5. Η πτώση του ανθρώπου είναι η απώλεια της δόξης του Θεού, σύμφωνα με το χωρίο του Αποστόλου Παύλου: «πάντες γαρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ', 23). Ο θάνατος δεν δημιουργήθηκε από τον Θεό, αλλά ήλθε κατά συμβουλή του διαβόλου και ως αποτέλεσμα της απομακρύνσεώς του από την δόξα του Θεού. Η κληρονόμηση του προπατορικού αμαρτήματος στους ανθρώπους δεν είναι κληρονόμηση της ενοχής, αλλά κληρονόμηση των αποτελεσμάτων της απομακρύνσεώς του ανθρώπου από τον Θεό, που είναι ο θάνατος.

Το τι ακριβώς συνέβη με το προπατορικό αμάρτημα, φαίνεται από την διδασκαλία των Πατέρων περί του ανθρώπου, Σύμφωνα με αυτήν, η ψυχή του ανθρώπου έχει δύο παράλληλες ενέργειες, ήτοι την νοερά και την λογική ενέργεια. Με την αμαρτία η νοερά ενέργεια (νους) σκοτίσθηκε και έπαυσε να έχει επικοινωνία με τον Θεό.

Με την αμαρτία εισήλθε στον πεπτωκότα άνθρωπο το θηρίο του θανάτου, που απειλεί την ζωή του. Είναι θάνατος πνευματικός και σωματικός. Έτσι, ο άνθρωπος έχασε την μνήμη του Θεού και ζει με την λογική και την φαντασία.

Οι Προφήτες και οι δίκαιοι στην Παλαιά Διαθήκη καθάρισαν την καρδιά τους από τα πάθη, φωτίσθηκε ο νους τους από την Χάρη του Θεού και έφθασαν στην θεωρία βλέποντας την δόξα του Θεού. Αυτό το βλέπουμε καθαρά στον Προφήτη Μωυσή, γι' αυτό και ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης, προκειμένου να παρουσίαση το πρότυπο του τελείου ανθρώπου, παρουσίασε τον Μωυσή.

Έτσι, οι Προφήτες και οι δίκαιοι στην Παλαιά Διαθήκη είναι φίλοι του Θεού, κατηλλάγησαν με τον Θεό, έφθασαν στην μέθεξη της δόξης Του, αλλά δεν μπορούσαν να νικήσουν τον θάνατο, γι' αυτό και κατέβαιναν στον Άδη. Με την θεοπτία την οποία είχαν, υπερέβησαν τον πνευματικό θάνατο, αν και αυτό ήταν προσωρινό, αλλά δεν μπορούσαν να υπερβούν τον σωματικό θάνατο. Ο Χριστός με την κάθοδό Του στον Άδη απελευθέρωσε τους φίλους Του από το κράτος του θανάτου.

6. Ο άσαρκος Λόγος της Παλαιάς Διαθήκης σαρκώθηκε, προσέλαβε το παθητό και το θνητό της φύσεως του ανθρώπου, χωρίς την αμαρτία, για να νικήσει τον θάνατο πάνω στο σώμα Του και έτσι να απαλλάξει τους ανθρώπους από το κράτος του θανάτου και όχι από την οργή του Θεού, όπως ισχυρίζονται οι Φραγκολατίνοι.

Ο Χριστός δίδαξε εν παραβολαίς τον λαό, αποκάλυψε τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού στους Μαθητές που εγκατέλειψαν τα πάντα και Τον ακολούθησαν και μερικούς από αυτούς τους εισήγαγε μέσα στην Βασιλεία του Θεού, στο άκτιστο Φως της θεότητος, όπως συνέβη στο Όρος Θαβώρ.

Το μυστήριο του Σταυρού και της αναστάσεως του Χριστού ελευθερώνει τους Θεού μένους από την αμαρτία, τον διάβολο και τον θάνατο. Το μυστήριο του Σταυρού ενεργούσε και στην Παλαιά Διαθήκη, διότι δι' αυτού οι Προφήτες και οι δίκαιοι γίνονταν φίλοι Του, αλλά δεν τους απάλλασσε από το κράτος του θανάτου, πράγμα το οποίο έγινε με το ιστορικό γεγονός της σταυρώσεως και της αναστάσεως του Χριστού και την ζωή τους στην Εκκλησία.

Το κοινό γνώρισμα της Παλαιός και Καινής Διαθήκης είναι οι βαθμοί της πνευματικής τελειότητος, ήτοι η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση. Οι Προτεστάντες επειδή απέρριψαν τον μοναχισμό και υιοθέτησαν τις θεωρίες του απολύτου προορισμού του Καλβίνου και τα περί σωτηρίας του ανθρώπου με μόνη την πίστη του Λουθήρου, καθώς επίσης επειδή απέρριψαν τις θεωρίες των Φραγκολατίνων περί αξιομισθιών και καθαρτηρίου πυρός, καταφέρθηκαν εναντίον της καθάρσεως, του φωτισμού και της Θεώσεως, ως δήθεν προερχόμενα από τους ειδωλολάτρες.

Όμως, τα περί καθάρσεως, φωτισμού και Θεώσεως, με διαφορετική έννοια από εκείνη που έδιναν οι Νεοπλατωνικοί, είναι κοινή παράδοση των Προφητών, Αποστόλων και Αγίων, ως μέθοδος θεραπείας και γνώσεως του Θεού. Αυτή είναι η Ορθόδοξη άσκηση.

7. Η Εκκλησία υπήρχε και στην Παλαιά Διαθήκη ως κοινωνία των δικαίων και των Προφητών με τον Μεγάλης Βουλής Άγγελο. Όμως, η Εκκλησία με την ενσάρκωση του Χριστού γίνεται σώμα Του και εκείνος κεφαλή της. Αυτή είναι «η πάσα αλήθεια» την οποία αποκάλυψε το Άγιον Πνεύμα στους Αποστόλους την η μέρα της Πεντηκοστής, και πέρα από αυτό δεν υπάρχει άλλη αλήθεια.

Στην Παλαιά Διαθήκη η άκτιστη Χάρη του Θεού μερίζεται αμερίστως εν μεριστοίς και πολλαπλάσιάζεται απολλαπλασιάστως εν πολλοίς. Αυτό γίνεται στην Καινή Διαθήκη και με το θεανθρώπινο σώμα του Χριστού, το οποίο προσέλαβε από την Παναγία και έγινε πηγή τής ακτίστου Χάριτος του Θεού. Έτσι, στην ζωή της εκκλησίας και το Σώμα του Χριστού μερίζεται αμερίστως εν μεριστοίς και πολλαπλασιάζεται απολλαπλασιάστως εν πολλοίς. Αυτό είναι το πλήρωμα της αληθείας και πέραν αυτού δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Μέσα στην Εκκλησία γνωρίζουμε και βιώνουμε την αλήθεια και τον Χριστό.

Η Εκκλησία στην Καινή Διαθήκη είναι Σώμα Χριστού, το οποίο είναι ενωμένο με την κεφαλή, τον Χριστό, και δεν είναι εις τύπον της Αγίας Τριάδος. Βεβαίως, δια του Χριστού οι θεούμενοι γνωρίζουν τον Πατέρα και κοινωνούν του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή μετέχουν τής ακτίστου ενεργείας του Θεού, αλλά δεν κοινωνούν των Προσώπων της Αγίας Τριάδος.

Ο Χριστιανός με το Άγιο Βάπτισμα, με το Άγιο Χρίσμα γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος, αφού ενεργοποιείται η νοερά ενέργεια της ψυχής και γίνεται αδιάλειπτη προσευχή, και με την Θεία Ευχαριστία κοινωνεί το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Τότε γεύεται την πρώτη ανάσταση. Τα κέντρα της εκκλησιαστικής ζωής είναι η Θεία Ευχαριστία, η προσευχή και η ανάγνωση της Αγίας Γραφής, η οποία αναλύεται από Προφήτες. Έτσι, έχουμε την Θεία Ευχαριστία, τον κανόνα της προσευχής - ακολουθιών, όπως συναντάται στο Μέγα Ευχολόγιο και τις αποφάσεις των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων. Δηλαδή, η Θεία Ευχαριστία συνδέεται αναπόσπαστα με τα άλλα Μυστήρια και τις Ιερές Ακολουθίες, αλλά και με τα Ορθόδοξα δόγματα και τις προϋποθέσεις τους, που είναι ο Ορθόδοξος ησυχασμός.

Η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, με τα Μυστήρια και την ησυχαστική παράδοση, ως μέθοδο θεραπείας, θεραπεύει τον άνθρωπο. Αυτό σημαίνει ότι τον επαναφέρει στην κατάσταση που βρισκόταν ο Αδάμ στον Παράδεισο και τον ανεβάζει ακόμη υψηλότερα, αφού τον ενώνει με τον Θεάνθρωπο Χριστό και νικά τον θάνατο. Ο Αδάμ στον Παράδεισο βρισκόταν στον φωτισμό του νου και στην θέωση. Μετά την πτώση έχασε την επικοινωνία με τον Θεό, σκοτίσθηκε ο νους του και ήταν επόμενο ο νους να ταυτισθεί με την λογική, τα πάθη και το περιβάλλον. Μέσα στην Εκκλησία πρέπει να γίνει η αποκατάσταση της ανθρώπινης φύσεως, να καθαρισθεί η καρδιά από τα πάθη, να φωτισθεί ο νους και ο άνθρωπος να φθάσει στην θέωση. Αυτό λέγεται θεραπεία. Με αυτήν την έννοια η Εκκλησία είναι το πνευματικό θεραπευτήριο, το πνευματικό νοσοκομείο.

Η νοερά προσευχή είναι ένδειξη ότι ο άνθρωπος είναι ναός του Αγίου Πνεύματος και κοινωνεί του Χριστού. Μέσα στην Εκκλησία ο η άρχει και η λογική λατρεία, αλλά και η νοερά λατρεία. Η νοερά λατρεία γίνεται αδιάλειπτα. Ο νους πρέπει να καθαρισθεί από κάθε λογισμό και μέσα εκεί πρέπει να γίνεται μόνον η λεγάμενη μονολόγιστη προσευχή, να υπάρχει δηλαδή ένας λόγος, η μνήμη του Θεού.

Η Εκκλησία έχει δύο όψεις, την θετική και την αρνητική. Η θετική όψη είναι η Χριστολογία, ότι δηλαδή είναι το Σώμα του Χριστού και κοινωνία Θεώσεως, αφού η ανθρώπινη φύση ενώθηκε με την θεία φύση στο Πρόσωπο του Λόγου και θεώθηκε «άμα τη συλλήψει», «εξ άκρας συλλήψεως». Η αρνητική όψη είναι η δαιμονολογία, αφού κάνει αγώνα εναντίον του διαβόλου, της αμαρτίας και του θανάτου και θεραπεύει τον άνθρωπο, τον απαλλάσσει από «τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον» (Εβραίους Β΄, 14). Αυτό φαίνεται και από το έργο του Χριστού, ο οποίος ήλθε στον κόσμο «για να λύση τα έργα του διαβόλου» (Α Ιωάννης Γ', 8), όπως φαίνεται στα ευαγγέλια. Το παράδοξο δε και εκπληκτικό είναι ότι ο Χριστιανός όσο αισθάνεται και βιώνει την αρνητική όψη της Εκκλησίας, δηλαδή όσο πολεμά και νικά εν Χριστώ τον διάβολο, τόσο και βιώνει την θετική όψη της Εκκλησίας, την Χριστολογία, δηλαδή αισθάνεται την αγάπη του Χριστού και ενώνεται μαζί Του. Αυτό ουσιαστικά υπονοούν οι βαθμοί της πνευματικής ζωής, που είναι η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση. Βέβαια, ο αγώνας εναντίον του διαβόλου γίνεται εν Χριστώ.

Η πολεμική εναντίον του διαβόλου είναι διαρκής σε όλα τα στάδια της πνευματικής ζωής. Ο διάβολος πολεμά τον άνθρωπο ανάλογα με τον βαθμό της πνευματικής του καταστάσεως, αλλά ο θεούμενος διακρίνει τις μεθοδείες του, γιατί ο νους του είναι φωτισμένος από την Χάρη του Θεού. Και όταν ο διάβολος εμφανίζεται «ως Άγγελος φωτός» (παράβαλλε Β΄ Κορινθίους ια', 14), τότε ο θεούμενος γνωρίζει ότι το φως αυτό δεν βιώνεται δια της συγκράσεως, όπως γίνεται με το άκτιστο Φως, το οποίο εξέρχεται μέσα από την καρδιά του θεουμένου, αλλά δια της συζυγίας, αφού το κτιστό φως του διαβόλου είναι παρυφιστάμενο, είναι έξω από τον άνθρωπο.

Έτσι, ο Χριστιανός αγωνιζόμενος εν Χριστώ, ζώντας στην Εκκλησία πορεύεται από το κατ' εικόνα στο καθ’ ομοίωση, από την ιδιοτελή στην ανιδιοτελή αγάπη, και μεταβάλλεται από δούλος σε μισθωτό και φίλο του Χριστού, βιώνει το μυστήριο του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού ως μυστήριο καταλλαγής του με τον Θεό και γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος. Τότε γίνεται πραγματικός θεολόγος και μπορεί να εξασκήσει το έργο του Πνευματικού Πατρός.

Η αίρεση είναι άρνηση της μεθοδολογίας για την γνώση του Θεού, δηλαδή συνίσταται στην αντικατάσταση της καθάρσεως, του φωτισμού και της Θεώσεως με τον στοχασμό και τον ηθικισμό, οπότε υπάρχουν διεστραμμένα αποτελέσματα. Εκείνος που στοχάζεται περί του Θεού είναι επόμενο να καταλήγει σε εσφαλμένες αντιλήψεις περί του Θεού, να κατασκευάζει έναν δικό του Θεό, σύμφωνα με τους στοχασμούς και την φαντασία του και ένα τέτοιος Θεός είναι ανύπαρκτος.

Οι θεούμενοι δεν δέχονται τον στοχασμό στην Ορθόδοξη θεολογία και τον ηθικισμό στην πρακτική ζωή. Αντί του δυτικού στοχασμού και ηθικισμού δέχονται τον ησυχασμό. Το δόγμα είναι διατύπωση της αποκαλύψεως και συνδέεται με την ασκητική που οδηγεί τον άνθρωπο στην αποκάλυψη.

8. Η εσχατολογική ζωή δεν είναι η ζωή μετά τον θάνατο και μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, αλλά είναι η εν Χριστώ ζωή, αφού ο Χριστός, ο Οποίος είναι «ο πρώτος και ο έσχατος», ήλθε στον κόσμο. Έτσι, η Βασιλεία του Θεού εισήλθε μέσα στον κόσμο, την ιστορία και ο άνθρωπος μπορεί να μεθέξει της Βασιλείας του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι οι θεόπτες μετέχουν από τώρα της Βασιλείας του Θεού και δεν την αναμένουν απλώς στο μέλλον. Αυτή είναι η πρώτη ανάσταση και θα ακολουθήσει και η δεύτερη ανάσταση μετά την ανάσταση των σωμάτων και την βίωση της Βασιλείας του Θεού με όλη την ύπαρξη, δηλαδή με την ψυχή και το σώμα.

Η μέθεξη της Βασιλείας του Θεού είναι μέθεξη τής ακτίστου δόξης του Θεού εν τω Φωτί στην υπόσταση του Λόγου. Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι μια κτιστή πραγματικότητα, αλλά ο δοξασμός, η θέα της θεότητος του Χριστού στην τεθεωμένη σάρκα Του.
Ο κάθε θεόπτης στην Καινή Διαθήκη είναι μέλος του Σώματος του Χριστού και, όταν ορά αοράτως και γνωρίζει αγνώστως το άκτιστο Φως, μετέχει τής ακτίστου ενεργείας του Θεού. Η δράση του Φωτός γίνεται έσωθεν δια της Θεώσεως, αλλά και έσωθεν του θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού, αφού είναι μέλος του Σώματος του Χριστού.

9. Ο Παράδεισος και η Κόλαση υπάρχουν εξ επόψεως τού ανθρώπου και όχι εξ επόψεως του Θεού. Ο Θεός θα εμφανισθεί σε όλους τους ανθρώπους και άλλοι θα δουν τον Θεό ως Φως, επειδή είχαν καθαρίσει το νοερό της ψυχής και είχαν αποκτήσει αυτοπτικό όμμα, οπότε αυτό είναι ο Παράδεισος, και άλλοι θα δουν τον Θεό ως πυρ και αυτό είναι η Κόλαση. Όταν καθίσει κανείς κάτω από τον ήλιο και άνοιξη τα μάτια του τα οποία δεν μπορούν να ανθέξουν την δράση αυτή, θα τυφλωθεί. Αυτό είναι η Κόλαση. Με αυτήν την έννοια λέγεται ότι ο Θεός είναι και φως και πυρ, γιατί άλλους φωτίζει και άλλους κατακαίει.

Ο Χριστός στην διδασκαλία Του, μιλώντας για την Κόλαση χρησιμοποίησε τις λέξεις «σκότος» και «κυρ». Αλλά το αισθητό σκότος δεν είναι πυρ το οποίο φωτίζει, και όταν υπάρχει το πυρ δεν υπάρχει το σκότος. Αυτό σημαίνει ότι η Κόλαση δεν είναι ούτε πυρ ούτε σκότος, όπως γνωρίζουμε εμείς τα στοιχεία αυτά στην κτιστή πραγματικότητα, αλλά είναι βίωση του ακτίστου Φωτός ως σκότους λόγω της ασθένειας του ανθρώπου. Επομένως, δεν έκανε ο Θεός την Κόλαση, αλλά ο άνθρωπος βιώνει τον Θεό ως Κόλαση, και ούτε η Κόλαση είναι μια κτιστή πραγματικότητα, αλλά είναι η άκτιστη Χάρη του Θεού που βιώνεται ως πυρ καταναλίσκον. Ο Θεός θα αγαπά όλους τους ανθρώπους, δικαίους και άδικους, αλλά οι άδικοι δεν θα μπορούν να καταλάβουν την αγάπη του Θεού.

Οι Άγιοι στην Βασιλεία του Θεού θα έχουν διαρκή πρόοδο στην μέθεξη της δόξης του Θεού, δεν θα υπάρχει μια ευδαιμονία, δηλαδή μια στατική κατάσταση, και οι κολασμένοι θα έχουν πώρωση και θα μετέχουν του Θεού ως πυρός. Μετά θάνατον δεν υπάρχει μετάνοια, αλλά υπάρχει πρόοδος στην μετάνοια, που σημαίνει ότι, όταν ο άνθρωπος αρχίσει να μετανοεί από αυτήν την ζωή, η μετάνοια θα ολοκληρωθεί στην άλλη.

10. Ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του έγινε άνθρωπος και εισήλθε στην ιστορία. Η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού ζει μέσα στην ιστορία και την εξαγιάζει. Αλλά και οι Άγιοι ζουν μέσα στην ιστορία. Ακόμη και μετά τον θάνατό τους, πράγμα το οποίο αποδεικνύεται από τα ιερά λείψανά τους. Με την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού δεν θα καταργηθεί η ιστορία, αλλά θα είναι μεταμορφωμένη. Ο Χριστός έχει την ανθρώπινη φύση πάντοτε ενωμένη με την θεία φύση στο πρόσωπό Του, «ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως». Και οι άνθρωποι μετά την ανάσταση θα έχουν το δικό τους σώμα, αλλά μεταμορφωμένο. Έτσι, δεν καταργείται η ιστορία ούτε υπάρχει μετα-ιστορία, αλλά μεταμορφώνεται η ιστορία.

Η Εκκλησία που ζει μέσα στον χρόνο και την ιστορία προσέλαβε δια των Πατέρων στοιχεία του περιβάλλοντος για να εκφράσει την αποκαλυπτική αλήθεια. Προσέλαβε στοιχεία από την Εβραϊκή και την Ελληνική σκέψη, από τον ρωμαϊκό πολιτισμό, τα μεταμόρφωσε και έτσι δημιουργήθηκε ένας ιδιαίτερος πολιτισμός, που είναι το πνευματικό ένδυμα της αποκαλυπτικής αλήθειας· πρόκειται για την ρωμαίικη παράδοση. Η βάση της ρωμαίικης θεολογίας είναι η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση. Αυτό εκφράσθηκε σε έναν ιδιαίτερο χώρο με την πολιτιστική του παράδοση και ονομάζεται Χριστιανική ρωμαϊκή θεολογία, Χριστιανικός ρωμαϊκός πολιτισμός.

Η αρχαία Εκκλησία, τόσο στην Δύση όσο και στην Ανατολή, είχε ενιαία παράδοση και, κυρίως, ενιαία μεθοδολογία για την μέθεξη του Θεού που εκφραζόταν με την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση. Από τους δυτικούς Πατέρες διέφερε ο ιερός Αυγουστίνος, επειδή είχε νεοπλατωνικές και μανιχαΐκές παραδόσεις και επειδή δεν γνώριζε την Ελληνική γλώσσα. Τις απόψεις του ιερού Αυγουστίνου τις χρησιμοποίησαν κατά κόρον οι Φράγκοι θεολόγοι της αυλής του Καρλομάγνου, πιθανολογείται μάλιστα ότι εκείνος που τις προώθησε και τις χρησιμοποίησε είναι ο Αλκουίνος, βασικός θεολόγος του Καρλομάγνου.

Με βάση αυτές τις θεωρίες οι Φράγκοι καταδίκασαν στην Σύνοδο της Φραγκφούρτης το 794 μ. Χ. Τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, εισήγαγαν την θεωρία περί της αιώνιας ευδαιμονίας εν τω Θεώ, την μεθοδολογία του στοχασμού για την γνώση του Θεού, και, κατ' επέκταση, αρνήθηκαν την μέθοδο της καθάρσεως, του φωτισμού και της Θεώσεως, κατήργησαν την διάκριση μεταξύ ουσίας και ενεργείας στον Θεό (actus purus) και εισήγαγαν την θεωρία της γνώσεως της ουσίας του Θεού, το filioque κλπ.

Αυτές οι απόψεις αναλύθηκαν περισσότερο από θεολόγους της Δύσεως, ήτοι τον Άνσελμο Καντερβουρίας, τον Θωμά Ακινάτη, και άλλους σχολαστικούς θεολόγους, όπως τον Βαρλαάμ, οπότε διαμορφώθηκε μια άλλη πολιτιστική παράδοση, ένας άλλος πολιτισμός, που είναι αντίθετος από την Ορθόδοξη ρωμαίικη παράδοση. Μάλιστα δε, έφθασαν στο σημείο οι δυτικοί θεολόγοι να θεωρήσουν ότι οι ανατολικοί Πατέρες είχαν εισαγάγει διάφορες αιρέσεις στην θεολογία τους, επειδή δεν συμφωνούσαν με τις δικές τους απόψεις, και είναι γνωστά τα συγγράμματα Contra Errores Graecorum.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να δει κανείς την συζήτηση και την διαμάχη μεταξύ του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος εξέφραζε την Ορθόδοξη ρωμαϊκή παράδοση, και του Βαρλαάμ, ο οποίος ήταν εκπρόσωπος της δυτικής σχολαστικής θεολογίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία κατοχύρωσε συνοδικώς την διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και καταδίκασε τον Βαρλαάμ και τους όμοιους του.

Αυτές ήταν οι δέκα κεντρικές θέσεις του π. Ιωάννου Ρωμανίδη.

Το σημαντικό είναι ότι ο π, Ιωάννης κατέληξε σε όλη αυτήν την θεολογία για πολλούς και διαφόρους λόγους.

Ο πρώτος, γιατί είχε κληρονομήσει μια προφορική ρωμαίικη παράδοση από τους γονείς του.

Ο δεύτερος λόγος, γιατί γνώρισε στην Αμερική που έζησε την δυτική παράδοση, όπως εκφραζόταν από τους Παπικούς και τους Προτεστάντες. Στους διαλόγους στους οποίους συμμετείχε γνώρισε το πνεύμα του δυτικού Χριστιανισμού, οπότε αναζήτησε τον πυρήνα της Ορθοδόξου διδασκαλίας στους Αποστολικούς Πατέρες, το ευχολόγιο της Εκκλησίας και στην ησυχαστική της παράδοση. Έπειτα επεκτάθηκε στους Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων, τον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και την Φιλοκαλία.

Ο τρίτος λόγος, γιατί σπούδασε σε μεγάλα κέντρα του δυτικού κόσμου, όπως στην Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στην Βοστώνη, στο Πανεπιστήμιο του Yale, στο Πανεπιστήμιο Columbia, στην Θεολογική Σχολή του Αγίου Βλαδίμηρου Νέας Υόρκης, στο Θεολογικό Σεμινάριο του Αγίου Σέργιου στο Παρίσι, στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, στην Θεολογική Σχολή Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και γνώριζε όλα τα θεολογικά, κοινωνικά και πολιτιστικά ρεύματα.

Ταυτόχρονα δίδαξε το μάθημα της δογματικής στην Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού Βοστώνης, στην Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης και στην Μπελεμέντειο Θεολογική Σχολή Λιβάνου.

Ο τέταρτος λόγος, γιατί ήταν ερευνητικό πνεύμα και μέσα σε αυτήν την προοπτική πρέπει να ενταχθούν οι πρώτες και μετέπειτα θεολογικές του εργασίες, καθώς επίσης και η κλασσική διατριβή του για το προπατορικό αμάρτημα.

Ο πέμπτος λόγος , γιατί είχε έκτακτα διανοητικά προσόντα, είχε χωρητικότητα νοός, γι' αυτό και έλαβε, όπως λέγει ο άγιος Μάξιμος, και το χάρισμα της θεολογίας, άλλα και γιατί συνάντησε Πατέρες που ασκούσαν την νοερά προσευχή και είχαν θεωρία Θεού και στους οποίους μαθήτευσε με ταπείνωση.

Έτσι, η θεολογία του π. Ιωάννου Ρωμανίδη είναι προφητική, Αποστολική, πατερική, δηλαδή εκκλησιαστική. Επέμενε πολύ στα περί καθάρσεως. Φωτισμού και Θεώσεως, που είναι η μέθοδος της Ορθοδόξου θεολογίας και η οποία μέθοδος χρησιμοποιήθηκε από τους Προφήτες. Αποστόλους και Πατέρες, και έχει αποτελέσματα, όπως φαίνεται στα ιερά λείψανα, Συγχρόνως, επέμενε και στα περί ρωμαίικης παραδόσεως, η οποία διαφυλάσσει την ουσία της αποκαλυπτικής αλήθειας, διότι αυτή η ρωμαίικη παράδοση αλλοιώθηκε από την φραγκολατινική παράδοση.

Τα όσα αναφέρθηκαν είναι μια μικρή αναφορά στην μνήμη του μεγάλου αυτού θεολόγου της εποχής μας, ο οποίος με την πάροδο του χρόνου θα λάβει την θέση που του αρμόζει στο πνευματικό στερέωμα της Εκκλησίας μας, γιατί συντονίσθηκε με το πνεύμα της Ορθοδόξου πατερικής παραδόσεως και εξέφρασε τον πυρήνα της.

Αιωνία η μνήμη του μακαριστού π. Ιωάννου Ρωμανίδη, του διδασκάλου του ησυχασμού και της εμπειρικής δογματικής θεολογίας της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας.

Πηγή: («Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη», Τόμος Β΄, σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και αγίου Βλασίου Ιερόθεου Βλάχου) Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος ἀναφέρεται καὶ σὲ ἕνα συνεκτικὸ στοιχεῖο, θεμέλιό τῆς συζυγίας, τὴν ἐπικοινωνία τῶν συζύγων. Εἶναι ἡ καθημερινὴ ἀλληλεπίδραση τῶν δύο συζύγων.  Ἡ ἐπικοινωνία γίνεται μὲ λόγια ἡ χωρὶς λόγια. Εἶναι θετικὴ ἡ ἀρνητική. Τὸ σπουδαιότερο στοιχεῖο τῆς ἐπικοινωνίας εἶναι ἡ συζήτηση.

Ἐτυμολογικὰ (σὺν + ζητῶ), δηλαδὴ ἀπὸ κοινοῦ ἀναζητῶ τοῦ τί πρέπει νὰ γίνεται στὰ θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὴν κοινὴ ζωὴ καὶ τὴν οἰκογένεια. Ἡ συζήτηση πρέπει νὰ γίνεται μὲ οἰκειότητα, ἀλληλοσεβασμό, σὲ κλίμα ἐλευθερίας, ἰσοτιμίας καὶ ἀγάπης. Τότε μπορεῖ νὰ βρεθεῖ ἡ λύση σὲ περίπτωση διαφωνίας ἡ σύγκρουσης.

Γιατί τίποτε δὲν εἶναι πικρότερο ἀπὸ τὴν μάχη ποὺ γίνεται ἀπὸ τὸν ἄνδρα ἐνάντια στὴν γυναίκα.  Γιατί εἶναι πικρές, πραγματικά, οἱ μάχες ποὺ γίνονται ἀνάμεσά σε πρόσωπα ποὺ ἀγαπιοῦνται, καὶ δείχνουν ὅτι ὅταν κανεὶς διχάζεται μὲ τὸ ἴδιο του τὸ μέλος, ὅπως λέγεται, αὐτὸ πρέπει νὰ προκαλεῖται ἀπὸ μεγάλη πικρία. Τὸ μέρος, λοιπόν, τῶν ἀνδρῶν εἶναι νὰ ἀγαποῦν καὶ τῶν γυναικὼν νὰ ὑποχωροῦν. Ἐὰν λοιπὸν καθένας συνεισφέρει τὸ....
δικό του μέρος, ὅλα θὰ εἶναι στερεά. Καὶ ἡ γυναίκα γίνεται φιλικὴ καὶ ἀγαπιέται».

Μὲ τὴν ἀγάπη προλαμβάνεται ἡ ἀποξένωση τῶν συζύγων καὶ ἡ νέκρωση τῆς σχέσης, ποὺ συνήθως ἔρχεται μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, τὴν κόπωση καὶ τὴν ἀδιαφορία. Τότε μιλοῦμε γιὰ συμβατικὸ γάμο. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης γνωρίζει ὅτι ὁ τρόπος τῆς ἐπικοινωνίας εἶναι ἀναγκαῖος γιὰ νὰ προλαμβάνονται οἱ συγκρούσεις. Αὐτὸ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ τί θὰ πεῖ καὶ τὸ πὼς θὰ μιλήσει κάποιος. Στὸ ἐρώτημα: «Τί λοιπὸν πρέπει νὰ τῆς πῶ;» δίνει τὴν παρακάτω ἀπάντηση.

Ἀκοῦστε μὲ προσοχὴ τὶς συμβουλές του:

«Λόγια ἀγάπης νὰ τῆς λὲς … Ἐγὼ ἀπὸ ὅλα, τὴν δική σου ἀγάπη προτιμῶ καὶ τίποτε δὲν μοῦ εἶναι ὀδυνηρό, ὅσο το νὰ βρεθῶ σὲ διάσταση μαζί σου. Κι’ ἂν ὅλα χρειαστεῖ νὰ τὰ χάσω, κι’ ἂν στοὺς ἐσχάτους βρεθῶ κινδύνους, ὀ,τιδήποτε κι’ ἂν πάθω, ὅλα μου εἶναι ὑποφερτά, ὅσο ἐσύ μου εἶσαι καλά. Καὶ τὰ παιδιὰ τότε μου εἶναι πολὺ ἀγαπητά, ἐφ’ ὅσον ἐσὺ μὲ συμπαθεῖς. Ὅλα δικά σου εἶναι.

Αὐτὸ μὲ συμβουλεύει ὁ Παῦλος λέγοντας ὅτι ὁ ἄνδρας δὲν ἐξουσιάζει τὸ σῶμα του, ἀλλὰ ἡ γυναίκα του. Κι ἂν δὲν ἔχω ἐγὼ ἐξουσία στὸ σῶμα μου, ἀλλὰ ἐσύ, πόσο μᾶλλον δικά σου εἶναι ὅλα τα ἄλλα».

Καὶ συνεχίζει:

«Ποτὲ νὰ μὴ μιλᾶς μὲ πεζὸ τρόπο, ἀλλὰ μὲ φιλοφροσύνη, μὲ τιμή, μὲ ἀγάπη πολλή. Νὰ τὴν τιμᾶς, καὶ δὲν θὰ βρεθεῖ στὴν ἀνάγκη νὰ ζητήσει τὴν τιμὴ ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Νὰ τὴν προτιμᾶς ἀπὸ ὅλους γιὰ ὅλα, γιὰ τὴν ὀμορφιά, γιὰ τὴν σύνεσή της, καὶ νὰ τὴν ἐπαινεῖς. Νὰ κάνεις φανερὸ ὅτι σου ἀρέσει ἡ συντροφιά της καὶ ὅτι προτιμᾶς νὰ μένεις στὸ σπίτι γιὰ νὰ εἶσαι μαζί της, ἀπὸ τὸ νὰ βγαίνεις στὴν ἀγορά. Ἀπὸ ὅλους τους φίλους νὰ τὴν προτιμᾶς, καὶ ἀπὸ τὰ παιδιὰ πού σου χάρισε ἀκόμα, κι αὐτὰ ἐξ αἰτίας της νὰ τὰ ἀγαπᾶς».

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ο Έλληνας Αξιωματικός που βλέπετε στην φωτογραφία δεν είναι ο μέσος καθημερινός άνθρωπος, παρ' ότι μιλώντας μαζί του, άθελα του, θα σας ξεγελάσει. Είναι άλλο ένα από τα σπάνια αγέρωχα λιοντάρια της Πατρίδας.
 
Ο Γιώργος Παπαμελετίου είναι τέκνο του μεγάλου στρατοπέδου του Έθνους, της Αρβανιτιάς, με καταγωγή από τα Δερβενοχώρια.

Γεννήθηκε το 1931 και από το 1955, ως Ανθυπολοχαγός της ΣΣΕ, ως το 1983 που αποστρατεύτηκε ως Ταξίαρχος, μια ζωή, Καταδρομέας.Ήταν ο Διοικητής της Α' Μοίρας Καταδρομών το 1974, ο επικεφαλής της αερομεταφερόμενης Επιχείρησης "Νίκη", μοναδικής στα παγκόσμια χρονικά.

Περίφημη η απάντηση του, όταν ο Μανουράς του διαβίβασε την εκτίμηση του πιλότου πως δεν μπορούν να προσγειωθούν στο Αεροδρόμιο Λευκωσίας, διότι δέχονταν σφοδρά αντιαεροπορικά πυρά από παντού. Ο Παπαμελετίου ρώτησε "Έχει προσγειωθεί άλλο αεροπλάνο;".

Όταν πήρε θετική απάντηση, είπε "τότε πες του πως θα προσγειωθούμε κι εμείς, αφού οι άλλοι τα κατάφεραν, δεν μπορεί ο Διοικητής να κόβει βόλτες στον αέρα".

Για δε την απώλεια των κομμάντος, η Διμοιρία του ΔΕΑ (ΠΖ) Τσαμκιράνη, που σκοτώθηκαν στην κατάρριψη ενός εκ των Νοράτλας από φίλια πυρά, είπε με πίκρα "Εγώ για να χάσω τόσα παιδιά θα έπρεπε να κάνω τρία χρόνια πόλεμο".

Κι είχε δίκιο. Η επιμονή κι ο υποδειγματικός επαγγελματισμός με τον οποίο είχε εκπαιδεύσει τους άνδρες του, μαζί με το παράδειγμα ηγεσίας του και τα εξαίρετα στελέχη του, ήταν η κύρια αιτία των μικρών απωλειών στην μάχη και των νικών που κατήγαγε η Μοίρα σε βάρος του προαίώνιου εχθρού.

Ο Μπικάκης, που με Διμοιρίτη των Ανθγο Κοϊμτσόγλου διέλυσαν ολόκληρη μονάδα αρμάτων και πεζικού και σταμάτησαν την προέλαση των Τούρκων μέσα στην υπόλοιπη Λευκωσία στον δεύτερο Αττίλα, ήταν προϊόν αυτής της εκπαίδευσης.

Ο Παπαμελετίου κράτησε την Λευκωσία και το αεροδρόμιο, αφού το τμήμα της Μοίρας εξευτέλισε τους Τούρκους, παρά την ιταμή στάση της Ειρηνευτικής Δύναμης, με Διοικητή του τμήματος τον Ανωγειανό Βασίλη Μανουρά, αυτόν που όταν ο Λαγάκος τον πήρε τηλέφωνο "Εδώ πρέσβυς Λαγάκος..." απαιτώντας, λόγω της εκεχειρίας, να παραδώσει το αεροδρόμιο στους ειρηνευτές, που ήταν στην περίμετρο του διάσπαρτο από τα μεμέτια που σκότωσαν οι Λοκατζήδες του Μανουρά, του απάντησε "εδώ Ταγματάρχης Μανουράς των ΛΟΚ, το αεροδρόμιο δεν το δίνω", μαζί με κάτι "γαλλικά".

Πέρασα ώρες πριν λίγα χρόνια στην παραλία του Ασπροπύργου μιλώντας μαζί του για τότε, για να γράψω ένα μεγάλο άρθρο που δημοσιεύθηκε στο ιστορικό ένθετο της "Δημοκρατίας", για τον νικητή της μάχης στην Σχολή Γρηγορίου, τότε Ανθυπολοχαγό κ. Κοϊμτσόγλου, λαμπρό παράδειγμα ανδρείας και στρατιωτικού ηγητορα, και τον αδικοχαμένο ήρωα Μανώλη Μπικάκη.

Λίγους ανθρώπους σέβομαι τόσο όσο αυτόν τον άνδρα που έκανε για το Έθνος σε μια ζωή όσα δεν θα μπορούσαν να κάνουν χίλιοι άλλοι σε δέκα ζωές.

Αυτός ο αρειμάνιος πολεμιστής, γεμάτος αξιοπρέπεια και σεμνότητα, είναι άλλος ένας από τους αληθινούς Ήρωες, που θα έπρεπε η Πολιτεία να στέλνει τα παιδιά να τους μιλήσουν, να τους δουν, να μάθουν πως είναι οι Έλληνες που έχουν φτιαχτεί από αυτό το σπάνιο μέταλλο της αλύγιστης ανδρείας. Πάντα λίγοι και πάντα αυτοί που οδηγούν τους πολλούς και σώζουν την τιμή μας γράφοντας την αληθινή Ιστορία.
 

Πηγή: facebook, Ινφογνώμων Πολιτικά

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων χαιρετίζει θερμά την αυθόρμητη, θαρραλέα, ομολογιακή, αγωνιστική και ακτιβιστική πρωτοβουλία των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών γονέων και κηδεμόνων των μαθητών/τριών των σχολείων της χώρας, οι οποίοι επιστρέφουν στα σχολεία, τους «Φακέλους του μαθητή για το μάθημα των Θρησκευτικών», ζητώντας να διδαχθούν τα παιδιά τους την πίστη τους ανόθευτη χωρίς μείξεις και χυλοποιήσεις με ξένες θρησκείες.

Αθήνα, 21 Σεπτεμβρίου 2017

Αριθμ. Πρωτ. 95

Δελτίο τύπου της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ)

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) χαιρετίζει την πρωτοβουλία των γονέων που επιστρέφουν στα σχολεία

τα αντορθόδοξα «βιβλία» των Θρησκευτικών

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων χαιρετίζει θερμά την αυθόρμητη, θαρραλέα, ομολογιακή, αγωνιστική και ακτιβιστική πρωτοβουλία των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών γονέων και κηδεμόνων των μαθητών/τριών των σχολείων της χώρας, οι οποίοι επιστρέφουν στα σχολεία, τους «Φακέλους του μαθητή για το μάθημα των Θρησκευτικών», ζητώντας να διδαχθούν τα παιδιά τους την πίστη τους ανόθευτη χωρίς μείξεις και χυλοποιήσεις με ξένες θρησκείες.

Οι γονείς, προφανώς, αντιδρούν με αυτόν τον πρωτοφανή και επαναστατικό τρόπο στην αυταρχική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο, περιφρονώντας επιδεικτικά τα ορθόδοξα χριστιανικά πιστεύω της συντριπτικής πλειονοψηφίας του ελληνικού λαού, προχώρησε στην έκδοση και διανομή στους μαθητές/τριες των «Φακέλων του μαθητή για το μάθημα των Θρησκευτικών», το περιεχόμενο των οποίων είναι πολυθρησκειακό και συγκρητιστικό και, συνεπώς, αντισυνταγματικό, αντιπαιδαγωγικό και αντορθόδοξο, όπως, επανειλημμένα, έχει τονιστεί από πολλούς αρμόδιους φορείς.

Η αλήθεια του θέματος είναι καθαρή και απλή: Οι ορθόδοξοι μαθητές, ανήκουν στους γονείς τους ως προσωπικότητες και όχι στο κράτος και, φυσικά, θα πρέπει να διδάσκονται την πίστη των γονέων τους, την οποία έχουν ασπασθεί με το βάπτισμα και όχι ένα συνονθύλευμα θρησκειών. Αυτό είναι παγκόσμια κατοχυρωμένο δικαίωμά τους. Η ανάμειξη των θρησκειών με την πίστη των μαθητών από την Γ΄τάξη του Δημοτικού στοχεύει στη αντικατάσταση ή υποκατάσταση της πίστεως των ορθοδόξων μαθητών με ένα ουδέτερο διαθρησκειακό ή πολυθρησκειακό ή πανθρησκειακό και εκκοσμικευμένο πνεύμα, με άλλα λόγια, στην αποχριστιανοποίησή τους.

Με βάση την ανεξιθρησκία, ο ελληνορθόδοξος μαθητής δικαιούται να διδάσκεται τη γνήσια και αληθινή και εξ Αποκαλύψεως πίστη του, που συμβάλλει, αφενός στην πνευματική προσωπική ανακαίνιση των μαθητών και, αφετέρου, στη δημιουργία πολιτών με ηθικοπνευματικές και κοινωνικές αρχές, αντίστοιχες των ηθών, των εθίμων και του εν γένει πολιτισμικού και θρησκευτικού τοπίου της ελληνικής παράδοσης. Αυτό που δικαιούται και το απολαμβάνει ο Εβραίος, ο Μουσουλμάνος και ο Ρωμαιοκαθολικός μαθητής, δηλαδή τη διδασκαλία της δικής του πίστεως, για ποιον λόγο η πολιτεία να το στερεί στον ελληνορθόδοξο μαθητή και να του επιβάλλει να διδαχθεί τα είδωλα της πολυθρησκείας;

Η ΠΕΘ καλεί τους γονείς να συνεχίσουν να δίνουν δυναμικό αγωνιστικό παρόν για τη διατήρηση της ελληνορθόδοξης φυσιογνωμίας της παιδείας μας.

Επίσης, η ΠΕΘ, για ακόμη μία φορά, απευθύνει θερμή και ειλικρινή έκκληση στον Υπουργό Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων κ. Κώστα Γαβρόγλου και σε όσους ακόμη εργάζονται για την με κάθε τρόπο βίαιη επιβολή των αντιχριστιανικών και αντορθόδοξων ιδεοληψιών τους στην ελληνική κοινωνία, να εγκαταλείψουν αυτή την καταστροφική – αποδομητική, αδιέξοδη πολιτική, καθώς και τη διχαστική ρητορική τους. Καλούμε τους αρχιτέκτονες αυτής της μεθόδευσης να σταματήσουν άμεσα να οργανώνουν, με τη δύναμη της εξουσίας, την πνευματική καταστροφή του ελληνικού πολιτισμού, το σπουδαιότερο κομμάτι του οποίου είναι η Ορθοδοξία. Τους καλούμε να συν-εργασθούν έντιμα, με συμφιλιωτικό και δημοκρατικό πνεύμα, με όλους τους υπεύθυνους παράγοντες για την παροχή της ορθόδοξης, χριστιανικής παιδείας στα σχολεία της χώρας μας, για μια γνήσια και πραγματική ανανέωση του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Το ΔΣ της ΠΕΘ

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

«Νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου-Εθνικός Μηχανισμός Εκπόνησης, Παρακολούθησης και Αξιολόγησης των Σχεδίων Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού» είναι ο τίτλος του νομοσχεδίου του υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των συναρμόδιων υπουργείων που κατατέθηκε σήμερα στη Βουλή.

Με το νομοσχέδιο εισάγονται ρυθμίσεις για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου και ορίζεται, ειδικότερα, ότι το πρόσωπο έχει δικαίωμα: α) Στην αναγνώριση της ταυτότητας φύλου ως στοιχείου της προσωπικότητάς του, β) στον σεβασμό της προσωπικότητάς του με βάση τα χαρακτηριστικά του φύλου του.

Επίσης, προβλέπεται ότι ταυτότητα φύλου νοείται ο εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίο το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα από το φύλο που καταχωρήθηκε κατά τη γέννησή του με βάση τα βιολογικά χαρακτηριστικά του, περιλαμβάνει, δε, την προσωπική αίσθηση του σώματος, καθώς και την κοινωνική και εξωτερική έκφραση του φύλου, τα οποία αντιστοιχούν στη βούληση του προσώπου.

Ακόμη, ορίζεται ότι σε περίπτωση ασυμφωνίας μεταξύ ταυτότητας φύλου και καταχωρημένου φύλου, το πρόσωπο μπορεί να ζητήσει τη διόρθωση του καταχωρημένου φύλου του, ώστε αυτό να αντιστοιχεί στη βούληση, την προσωπική αίσθηση του σώματος και την εξωτερική του εικόνα.

Εξάλλου, καθορίζονται οι προϋποθέσεις και η διαδικασία για τη διόρθωση του καταχωρισμένου φύλου, η οποία γίνεται με δικαστική απόφαση σύμφωνα με το άρθρο 782 του Κ. Πολ. Δ. και δεν απαιτείται οποιαδήποτε προηγούμενη ιατρική αγωγή ή επέμβαση. Κατά την καταχώρηση της δικαστικής απόφασης στο ληξιαρχείο διασφαλίζεται η μυστικότητα της μεταβολής και της αρχικής ληξιαρχικής πράξης γέννησης έναντι όλων. Επιτρέπεται, δε, μόνο μία φορά η αλλαγή της νέας ληξιαρχικής πράξης.

Ρητώς προβλέπεται ότι οι αριθμοί φορολογικού μητρώου και μητρώου κοινωνικής ασφάλισης διατηρούνται.

Με το σχέδιο νόμου επιδιώκεται η θέσπιση, για πρώτη φορά, ενός συγκεκριμένου ειδικού νομοθετήματος με το οποίο καθιερώνεται μία κατά το δυνατό απλή διαδικασία για τη διόρθωση του καταχωρημένου φύλου των διεμφυλικών προσώπων (τρανσέξουαλ, τρανς), αναφέρει η αιτιολογική έκθεση. Επίσης, υπογραμμίζει ότι στο νομοσχέδιο περιλαμβάνονται ρυθμίσεις για τον Εθνικό Μηχανισμό Εκπόνησης Παρακολούθησης και Αξιολόγησης των Σχεδίων Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Και προβλέπεται, ειδικότερα, ότι συνιστάται συλλογικό όργανο με την ονομασία «Εθνικός Μηχανισμός Εκπόνησης Παρακολούθησης και Αξιολόγησης των Σχεδίων Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού» που υπάγεται στη Γενική Γραμματεία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Πηγή: ΑΠΕ, Δικαιολογιτικά

Η κυβέρνηση εφαρμόζοντας σχέδιο αποδόμησης κάθε Ορθόδοξου και ελληνικού στοιχείου στη δημόσια εκπαίδευση και σύμφωνα με την πάγια τακτική του θερινού αιφνιδιασμού, επιφέρει με το Προεδρικό Διάταγμα 79/2017 (ΦΕΚ 109/ 1η Αυγούστου 2017) ριζικές αλλαγές στο σχολείο, ξεκινώντας από το Δημοτικό.

Με το άρθρο 3 του Προεδρικού αυτού Διατάγματος (Π.Δ.) καταργείται ουσιαστικά ο εκκλησιασμός των μαθητών, καταργείται η έπαρση και υποστολή της σημαίας και δέχεται σοβαρό πλήγμα το πνεύμα της αριστείας στο σχολείο με τον ορισμό σημαιοφόρου και παραστατών της σημαίας με κλήρωση.

Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία της Θεσσαλονίκης εκφράζουμε την έντονη ανησυχία μας και τη ριζική αντίθεσή μας στα παραπάνω μέτρα, τα οποία θα έχουν δυσμενέστατες συνέπειες, που θα φανούν με την πάροδο του χρόνου.

Ειδικότερα:

1. Το Δημοτικό Σχολείο αποτελεί δομικό στοιχείο της κοινωνίας και παίζει καθοριστικό ρόλο στην εν γένει ανάπτυξη της προσωπικότητας των πολιτών.

2. Στις ημέρες μας παρατηρούμε μια απαξίωση όλων των θεσμών, των αξιών και των παραδόσεών μας - συστατικών στοιχείων της ιδιοπροσωπίας του λαού μας - την ώρα που κάθε λαός και κράτος περιφρουρεί τα συστατικά στοιχεία της οντότητάς του.

3. Στο ζήτημα του σχολικού εκκλησιασμού δεν είναι δυνατόν να αποδεχθούμε μόνον τις ελάχιστες επιλογές που ορίζει το Π.Δ. Η παράγραφος 3 του άρθρου 3 οδηγεί ουσιαστικά στην κατάργηση του σχολικού εκκλησιασμού. Ζητούμε την απόσυρσή της και την επαναφορά των όσων προέβλεπε το Π.Δ. 201/1998.

4. Η σημαία είναι το κατεξοχήν σύμβολο και ιδιαίτερο γνώρισμα του κάθε κράτους. Εγκολπώνει την έννοια της πατρίδας. Τιμή στη σημαία συνιστά τιμή και σεβασμό στην πατρίδα - προσβολή της σημαίας συνιστά προσβολή της πατρίδας. Ο ορισμός σημαιοφόρου
με κλήρωση υποβαθμίζει τον συμβολισμό της σημαίας και απαξιώνει πλήρως την αριστεία. Ο ορισμός ως σημαιοφόρου του αρίστου αποτελεί επιβράβευση της προσπάθειάς του και έναυσμα για ευγενή άμιλλα μεταξύ των συμμαθητών του.

5. Η εφάπαξ απλή ανάρτηση της σημαίας στο σχολείο, όπως γίνεται στις λοιπές δημόσιες υπηρεσίες, δεν αρκεί. Η έπαρση και η υποστολή της σημαίας με τη συνοδεία του Εθνικού Ύμνου αποτελεί ιδιαίτερη και ιερή στιγμή της λειτουργίας του σχολείου, ενάντια στην καθημερινή πεζότητα και ισοπέδωση των ημερών μας. Η έπαρση και υποστολή της σημαίας συντελεί στην καλλιέργεια χρηστών και υπεύθυνων πολιτών, οι οποίοι μέσα και από αυτή τη διαδικασία μαθαίνουν να σέβονται την πατρίδα και τα σύμβολά της.

6. Η παρουσία της Εκκλησίας κατά τις εθνικές εορτές τονίζει τη συμπόρευση και τη συμπαράστασή της σε κάθε εκδήλωση ολόκληρου του λαού. Με την παρουσία της η Εκκλησία λαμπρύνει κάθε τέτοια τελετή. Η παρουσία της σημαίας στους ναούς κατά τη διάρκεια της δοξολογίας στις εθνικές επετείους είναι δηλωτική του σεβασμού στις αξίες που αυτή αντιπροσωπεύει και επιβάλλεται από τον ίδιο τον σκοπό του εορτασμού.

7. Για όλους αυτούς τους λόγους ζητούμε την κατάργηση των επίμαχων διατάξεων του παραπάνω Π.Δ. ή την επαναφορά των όσων προέβλεπε το Π.Δ. 201/1998.

Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία της Θεσσαλονίκης
 

1. ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ "Η ΖΩΗ"

2. ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

3. ΓΟΝΕΩΝ ΕΝΩΣΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ (Γ.Ε.Χ.Α.)

4. ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ "ΟΙ ΠΑΝΑΓΙΟΦΙΛΟΙ"

5. "ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ" ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΕΛΕΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΟΛΗΣ
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΑΞΙΩΝ.

6. ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ "ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ"

7. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ "ΑΓΙΑ ΦΟΙΒΗ"

8. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ "ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ"

9. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΛΠΙΣ"

10. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ "ΑΓΑΠΗ ΧΡΙΣΤΟΥ"

11. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ "ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ"

12. "ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ"

13. ΠΑ.ΣΥ.Β.Α. (ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ
ΑΓΩΝΑ)

14. ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΟΝΕΩΝ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

15. ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

16. ΣΥΛΛΟΓΟΣ "Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ"

17. ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ "Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ"

18. ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΝΟΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ "ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ"

19. ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ Ι.Μ. ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ " ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ"

20. Σ.Φ.Ε.Β.Α. (ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)

21. ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΩΝ ΠΤΩΧΩΝ

22. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΓΟΝΕΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Με απόφαση της Πολιτικής Ηγεσίας του ΥΠΕΘΑ το έτος 2017 ανακηρύχτηκε ως έτος Εφέδρων και Εθνοφυλάκων , ως ελάχιστη έμπρακτη επιβράβευση της ουσιαστικής και διαχρονικής συμβολής των δύο θεσμών στην άμυνα της Χώρας και αναγνώρισης της προσφοράς των αναρίθμητων ανώνυμων εφέδρων και εθνοφυλάκων στην προσπάθεια εξασφάλισης της ακεραιότητας της πατρίδας και του ύψιστου ιδανικού της ελευθερίας, καθώς και της σημασίας και του ρόλου τους στην «υπεράσπιση του παρόντος» και «στη διαμόρφωση του μέλλοντος», σύμφωνα με το Πλαίσιο Αρχών Διοίκησης του Αρχηγού Γενικού Επιτελείου Στρατού.

Με την απόφαση αυτή καταδεικνύεται η βούληση για ανάδειξη του ρόλου των δύο θεσμών και σηματοδοτείται το νέο ξεκίνημα, προκειμένου αυτοί να ανταποκρίνονται με αποτελεσματικότητα στις σύγχρονες προκλήσεις ενός ταχύτατα μεταβαλλόμενου γεωπολιτικού περιβάλλοντος.

Ο Έφεδρος και ο Εθνοφύλακας αποτελούν την απτή απόδειξη του ψυχικού μεγαλείου του Έλληνα και της ανιδιοτελούς προσφοράς του προς την πατρίδα, ενώ συγχρόνως διατηρούν τον άρρηκτο δεσμό του Στρατού Ξηράς (ΣΞ) με την κοινωνία.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων πολέμων σε διάφορα σημεία του πλανήτη, διαπιστώθηκε ότι ακόμη και τα πιο σύγχρονα μέσα πολέμου δεν είναι ικανά να κάμψουν την αντίσταση του πληθυσμού μιας περιοχής, όταν η αντίσταση αυτή είναι οργανωμένη, καθολική και αποφασιστική.

Στο πλαίσιο εορτασμού του έτους Εφέδρων και Εθνοφυλάκων θα πραγματοποιηθούν δεκαπέντε εκδηλώσεις - δράσεις, οι οποίες θα συντονισθούν από τη Διεύθυνση Δημοσίων Σχέσεων του ΓΕΕΘΑ σε συνεργασία με τη νεοσυσταθείσα Διεύθυνση Εθνοφυλακής του ΓΕΣ, με σκοπό την προβολή των δύο θεσμών, την αναγνώριση της συνεισφοράς τους στις ΕΔ και το Έθνος, ενώ ταυτόχρονα θα δοθεί η ευκαιρία υποβολής νέων προτάσεων και καινοτόμων ιδεών για την αναβάθμιση του ρόλου και της εκπαίδευσης της Εφεδρείας - Εθνοφυλακής.

(Πηγή: Γενικό Επιτελείο Στρατού)

Tελετή κήρυξης του 2017 ως «Έτους Εφέδρων και Εθνοφυλάκων» στο Πολεμικό Μουσείο

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης ΠΝ, ο Αρχηγός ΓΕΣ Αντιστράτηγος Αλκιβιάδης Στεφανής, ο Αρχηγός ΓΕΝ Αντιναύαρχος Νικόλαος Τσούνης ΠΝ, ο Αρχηγός ΓΕΑ Αντιπτέραρχος (Ι) Χρήστος Χριστοδούλου και η Ειδική Γραμματέας του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας Καλλιόπη Παπαλεωνίδα παρέστησαν στην τελετή κήρυξης του 2017 ως «Έτους Εφέδρων και Εθνοφυλάκων» που πραγματοποιήθηκε στο Πολεμικό Μουσείο.

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, στο χαιρετισμό που απηύθυνε, είπε τα εξής:

«Με ιδιαίτερη χαρά βρίσκομαι μαζί σας για να χαιρετίσω την παρούσα τελετή για το Έτος «Εφέδρων και Εθνοφυλάκων», το οποίο κήρυξα επίσημα στη Ρόδο, την 29η Μαΐου, όπου και βράβευσα Εθνοφύλακες, ως ένδειξη τιμής για τη διαχρονική προσφορά της Εθνοφυλακής στην πατρίδα μας.

Χαίρομαι δε περισσότερο διότι σήμερα είναι μαζί μας Πρόεδροι Συνδέσμων και Ενώσεων Εφέδρων Αξιωματικών, Υπαξιωματικών και Οπλιτών οι οποίοι καταδεικνύουν τον άρρηκτο δεσμό της Εφεδρείας με τις Ένοπλες Δυνάμεις μας.

Είναι παρόντες όλα αυτά τα χρόνια - και ιδιαίτερα τα τελευταία - που δεν είχαμε οργανώσει όπως οφείλαμε την Εθνοφυλακή, αλλά και το Σύνδεσμο Εφεδρείας με τις ενεργές Ένοπλες Δυνάμεις μας. Αποφασίσαμε να κινητοποιηθούμε φέτος και να μην μείνει αυτή η προσπάθεια μόνο στο 2017, αλλά να προχωρήσουμε μαζί με κοινές ασκήσεις, με εκπαίδευση, με παροχή οπλισμού για να υπερασπίσουμε την πατρίδα μας και ιδιαίτερα την παραμεθόριο με τη χρυσή Εφεδρεία και την Εθνοφυλακή, την παλλαϊκή μας άμυνα.

Η απόφαση να οριστεί το 2017 ως «Έτος Εφέδρων. και Εθνοφυλάκων» είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στους αφανείς αυτούς ήρωες του χθες και του σήμερα, που με πνεύμα αυταπάρνησης και αγνού πατριωτισμού υπηρετούν την πατρίδα και δίνουν έναν καθημερινό αγώνα για την προάσπιση των εθνικών μας συνόρων.

Είναι το ελάχιστο χρέος αναγνώρισης του ελληνικού κράτους, σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για την ανεξαρτησία, την πατρίδα και το έθνος μας.

Είμαστε εδώ, για να τιμήσουμε το θάρρος και τη θυσία των εφέδρων μας, οι οποίοι στα πεδία των μαχών και σε καιρούς ειρήνης, μαζί με τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, στο Στρατό Ξηράς, στο Πολεμικό Ναυτικό και στην Πολεμική μας Αεροπορία, πιστοί στον όρκο τους, άξιοι απόγονοι των προπατόρων τους, διακήρυτταν και διακηρύττουν πάντα το «Μολών λαβέ».

Οι πεσόντες έφεδροι είναι οι ήρωες που κοσμούν τις σελίδες της ιστορίας μας, γιατί εμείς οι Έλληνες, είμαστε πρωτίστως λαός ελευθερίας, την αξία της οποίας γνωρίζουμε καλά. Τιμούμε λοιπόν την ασίγαστη φλόγα του πατριωτισμού, τον πόθο και το πάθος για την ελευθερία, που οδήγησε τους ήρωες έφεδρους, υπό την άξια ηγεσία αξιωματικών και υπαξιωματικών, στην προσφορά της ίδιας της ζωής τους, προσθέτοντας το όνομα τους στο Πάνθεον των ηρώων της Πατρίδας.

Ειδικά σήμερα αποτελεί ιερή παρακαταθήκη για όλους όσοι φόρεσαν, φορούν και θα φορέσουν την τιμημένη στολή του Έλληνα στρατιώτη, ναύτη και αεροπόρου, ο ηρωισμός και η ανδρεία που επέδειξαν διαχρονικά στα πεδία των μαχών οι έφεδροί μας, για να δηλώσει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ το περίφημο: «στο εξής δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

Είναι αναγκαίο να συντηρούμε ζωντανή και άσβεστη τη φλόγα της νέας γενιάς για ελευθερία και ανεξαρτησία, αντλώντας διδάγματα από την ιστορία και να χαράσσουμε το δρόμο μας προς τα εμπρός, αναλαμβάνοντας τις ιστορικές ευθύνες που καθορίζει το χρέος μας προς την πατρίδα.

Χρέος το οποίο καθυστέρησε πολύ, ιδιαίτερα για όλους εκείνους που πολέμησαν στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της εισβολής και κατοχής το 1974, όπως επίσης και για τα γεγονότα του 1964 που αποκαταστήσαμε και αποκαθιστούμε, με τη στενή συνεργασία του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας και των Αρχηγών των Επιτελείων, γιατί δεν είναι δυνατόν ηρωικές σελίδες της ιστορίας μας να μένουν ακόμα στο σκοτάδι.

Αποτελεί ιδιαίτερη τιμή ο επαναπατρισμός και η απόδοση οφειλομένων τιμών σε εκείνους που έπεσαν, όχι σε άσκηση κατόπιν αδείας, αλλά στον πόλεμο της Κύπρου, στις μάχες που δόθηκαν για την προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής μας ακεραιότητας.

Η θητεία στις Ένοπλες Δυνάμεις αποτελεί συνταγματική επιταγή και είναι αναπόσπαστο μέρος της κοινωνικής ζωής της χώρας μας. Οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι ο κύριος πυλώνας της υπεράσπισης της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας της Πατρίδας μας, για να μπορεί ο ελληνικός λαός να αισθάνεται ασφαλής και να ασχολείται απρόσκοπτα με τα ειρηνικά του έργα.

Ο σημαντικότερος παράγοντας των Ενόπλων Δυνάμεων είναι το ανθρώπινο δυναμικό του. Όσο ισχυρά και «έξυπνα» είναι τα όπλα, η έκβαση κάθε δράσης στον πόλεμο και στην ειρήνη εξαρτάται από τον άνθρωπο.

Θεωρώ το διάστημα της θητείας ως μία από τις πιο δημιουργικές φάσεις της ζωής των νέων μας, γιατί εκεί δίνεται η δυνατότητα στους στρατεύσιμους, όχι μόνο να συνεισφέρουν στην άμυνα της πατρίδας, αλλά και να καταρτιστούν με όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια και γνώση, αποκτώντας δεξιότητες που θα τους βοηθήσουν να ενταχθούν με αξιώσεις στο δύσκολο και ανταγωνιστικό επαγγελματικό βίο.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να πω ότι είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο, μετά από την απόφαση αύξησης των ποσοστών στελέχωσης των μονάδων της ακριτικής Ελλάδος ιδιαίτερα στον Έβρο και στα νησιά, να βλέπουμε αιτήματα στρατευσίμων οι οποίοι ζητούν να παραταθεί η θητεία τους στην παραμεθόριο, παρά να επιστρέψουν στις πόλεις καταγωγής τους. Αυτό θεωρώ ότι είναι μία από τις μεγάλες επιτυχίες της νέας πολιτικής που σχεδιάσαμε με την ηγεσία του στρατεύματος.

Οι έννοιες της αλληλεγγύης, της συναδελφικότητας και της αλληλοβοήθειας βιώνονται στο μέγιστο βαθμό στη θητεία. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που στο στράτευμα δημιουργούνται οι μεγαλύτερες φιλίες, που συνήθως κρατούν για πάντα.

Είναι σημαντικό όμως να τονίσουμε και τη μεγάλη αξία της Εφεδρείας, στο σχεδιασμό και στην επάνδρωση, στη στελέχωση των Μονάδων και Επιτελείων, των Πολεμικών πλοίων και ναυστάθμων, των Πολεμικών Μοιρών μας, σε περίπτωση κρίσης ή πολέμου.

Θεωρώ ακατανόητο, εκπαιδευμένοι έφεδροι να μην περιλαμβάνονται, ανάλογα με την ειδικότητά τους, σε καιρό κρίσεως, στην κατανομή στις πολεμικές μονάδες και στους σχηματισμούς.

Η Πολιτική και Στρατιωτική ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων από την πλευρά της, εντείνει τις προσπάθειές για την επίλυση και αντιμετώπιση των αναγκών των στρατευσίμων και της Εφεδρείας με πολυποίκιλες δράσεις. Θα αναφερθώ σε αυτές:

Δημιουργούμε, κατ’ αρχήν, συνθήκες για την καλύτερη διαβίωση με κύριο γνώμονα το σεβασμό στον ανθρώπινο παράγοντα.

Δίνουμε έμφαση στην αναβαθμισμένη, ρεαλιστική και στοχοποιημένη εκπαίδευση όλων των Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, με παράλληλη συμμετοχή της Εφεδρείας.

Δίνουμε τις δυνατότητες, τον οπλισμό και τα πυρομαχικά, στους Εφέδρους, στους Εθνοφύλακες και στα στελέχη της Παλλαϊκής Άμυνας, ώστε να μπορούν να είναι άριστα εκπαιδευμένοι, ιδίως στην παραμεθόριο και στα νησιά μας, για οποιαδήποτε ανάγκη χρειαστεί η πατρίδα.

Εκμεταλλευόμαστε ορθολογικά τις δεξιότητες των στρατευσίμων, ενισχύοντας τον κοινωνικό ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων καθιστώντας τες ικανές να συμβάλλουν αποφασιστικότερα στην αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης. Έτσι στηρίζουμε και έμπρακτα την περιφέρεια, συμβάλλοντας στην παραμονή του πληθυσμού στην περιοχή, ενισχύοντας παράλληλα και το αίσθημα ασφάλειας.

Αποτελεί ιδιαίτερη τιμή και χαρά να βλέπει κανείς τα ενεργά στελέχη των Ενόπλων μας Δυνάμεων σε περίοδο ασκήσεων ή επισκέψεων, να βλέπει την αγκαλιά που δίνει η ελληνική κοινωνία και κυρίως την εμπιστοσύνη. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από αρκετές μετρήσεις, αποδεικνύεται ότι το σύνολο του ελληνικού λαού εμπιστεύεται τις Ένοπλες Δυνάμεις περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο θεσμό, μαζί με την Εκκλησία.

Δεν ζούμε σε γειτονιά αγγέλων. H χώρα μας προκαλείται από τους εισβολείς της Κύπρου, οι οποίοι δρουν συνεχώς κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών. Τα στελέχη μας, τα στρατευμένα νιάτα και οι έφεδροί μας, δίνουν καθημερινά το μήνυμα αποτροπής και ετοιμότητας της πατρίδας μας.

Δημιουργήθηκε, ήδη, στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας ειδική Διεύθυνση Εφέδρων και Εθνοφυλάκων και θέλω να ζητήσω ιδιαίτερα από τις Ενώσεις Εφέδρων Αξιωματικών, Υπαξιωματικών και Οπλιτών τη στενή συνεργασία, προκειμένου να βελτιώσουμε το νομικό πλαίσιο, να ετοιμάσουμε, όπως το κάναμε ήδη στη Βόρεια Ελλάδα, ασκήσεις μαζί με το μόνιμο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων. Να ενεργοποιήσουμε ξανά θεσμούς όπως οι στρατιωτικοί αγώνες και να βοηθήσουμε ώστε τα νέα παιδιά φεύγοντας από το στράτευμα να εντάσσονται σε αυτή την ομάδα της Εφεδρείας και στην παραμεθόριο της Εθνοφυλακής μας.

Κλείνοντας τονίζω το γεγονός ότι η προσφορά των εφέδρων μας προς την πατρίδα και το κοινωνικό σύνολο της χώρας μας, είναι ιδιαίτερα σημαντική.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τον αγώνα για την πατρίδα πρέπει να τον δίνουμε όλοι μαζί, αφοσιωμένοι, ενωμένοι και ανυποχώρητοι.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν είναι αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης. Οι Ένοπλες Δυνάμεις ενώνουν τις Ελληνίδες και τους Έλληνες. Οι έφεδροί μας, ως μέλη της μεγάλης και ένδοξης στρατιωτικής Οικογένειας, με υψηλό αίσθημα ευθύνης δικαιώνουν το σεβασμό, την αγάπη και την εμπιστοσύνη, που ο Ελληνικός Λαός περιβάλλει τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας.

Θα ήθελα τη σημερινή συγκέντρωση να την αφιερώσω σε έναν Έφεδρο ο οποίος μας τιμά με την παρουσία του. Θα μου επιτρέψετε να διαβάσω το βιογραφικό του. Είναι ο Έφεδρος Ανθυπολοχαγός του Πεζικού Αρσενίου Λάζαρος, 103 ετών σήμερα, χαίρει άκρας υγείας, πνευματικής διαύγειας και φαντάζομαι ότι είναι έτοιμος να συμμετάσχει σε μια από τις ασκήσεις μας.

Η βαριά ιστορία του θεσμού των Εφέδρων είναι ζωντανή και είναι εμβληματικό για κάποιον που πολέμησε και άφησε ένα κομμάτι του εαυτού του στα βουνά της Ηπείρου. Ο παριστάμενος Ανθυπολοχαγός Πεζικού Αρσενίου Λάζαρος, γεννήθηκε στην Καλαμπάκα των Τρικάλων το 1915. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Τρικάλων το 1933 και τον Ιούνιο του 1936 κατετάγη στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Σύρου. Στις 28 Οκτωβρίου του 1937 ονομάστηκε Έφεδρος Ανθυπασπιστής Πεζικού και το Νοέμβριο του 1938 προήχθη σε Ανθυπολοχαγό. Στις 12 Οκτωβρίου 1940 κατετάγη ως έφεδρος. Το Δεκέμβριο του 1940 τραυματίστηκε και έλαβε αναρρωτική άδεια. Επανήλθε και κατετάγη στο 28ο Σύνταγμα Πεζικού. Έλαβε μέρος στην απόκρουση της εαρινής επίθεσης των Ιταλών. Μαζί με τους συμπολεμιστές του έγραψαν τις χρυσές σελίδες δόξης στην ελληνική ιστορία. Σήμερα είναι το ζωντανό παράδειγμα αυτών που αποφάσισαν ότι θα συνεχίσουν μέχρι το τέλος της ζωής τους να υπηρετούν την πατρίδα, τους εφέδρους μας.

Σας ευχαριστούμε που είστε εδώ».

Φωτογραφίες

Βίντεο

(Πηγή: Υπουργείο Εθνικής Αμύνης )

‘Τα αίτια της Πτώσεως και επίκαιρα συμπεράσματα.’

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Χαίρετε κυρίες και κύριοι. Πεντακόσια πενήντα επτά χρόνια πέρασαν αφ’ ότου η Βασιλεύουσα, η Κωνσταντίνου Πόλις, έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Όσοι την αγαπούσαν, την πόνεσαν και θρήνησαν για την άλωσή της όπως και η δημοτική μούσα, το κοινό αίσθημα, η αγάπη του λαού. Ο τελευταίος Αυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος δεν παραδίδει την Πόλη αλλά αντιστέκεται μέχρις εσχάτων. Ας δούμε όμως ποια ήταν τα αίτια της Πτώσεως μιας και τα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας υπήρξαν όντως δύσκολα. …

Αποφράδα ημέρα η σημερινή και στο νου μας έρχονται όλα εκείνα τα γεγονότα και είναι ευκαιρία σήμερα μαζί σας να μιλήσουμε για τα αίτια της Πτώσεως. Δεν ξέρω αν μέχρι σήμερα τα έχουμε συνειδητοποιήσει, αν είναι σαφή για όλους εμάς τους νεοέλληνες. Είχε συντελεστεί προηγουμένως κυρία Μαντουβάλου μια άλλη άλωση;

Μαρία Μαντουβάλου: Πάρα πολύ ωραία το επισημαίνετε κυρία Μπούρτζινου γιατί για να αναλογιστούμε τα αίτια της Πτώσεως οπωσδήποτε δεν είναι για μουσειακούς λόγους, ούτε για να θρηνούμε διαρκώς κάθε χρόνο ‘έπεσε η Πόλη’, ‘έπεσε η Πόλη’. Αλλά, για να μπορέσουμε να δούμε ποια αίτια οδήγησαν ξαφνικά να πέσει σαν χάρτινος πύργος μέσα σε μια νύχτα μια ολόκληρη Αυτοκρατορία. Να πάρουμε και μερικά διδάγματα για σήμερα, δεδομένου ότι σήμερα θα πρέπει να αναλύσουμε τα ίδια αίτια δυστυχώς και μην σας εκπλήξει αυτό. Τα ίδια ακριβώς αίτια που σήμερα βλέπουμε να ανακύπτουν στην Ελληνική κοινωνία και στην Κυπριακή, τα ίδια ακριβώς ήτανε τα αίτια της Πτώσεως της Πόλης. Δεν θέλω μ’ αυτό να πω ότι θα έχουμε την ίδια μοίρα, αλλά προκειμένου να μην έχουμε την ίδια μοίρα -άλλωστε ο πρωθυπουργός είπε ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο, μας το δήλωσε αυτό, ότι έχουμε μειωμένη εθνική κυριαρχία- ας δούμε λοιπόν τα αίτια της Πτώσης για να προλάβουμε ούτως ώστε να μην έχουμε τον τελευταίο Πρόεδρο Δημοκρατίας αντί για Βυζαντινό Αυτοκράτορα, να θρηνούμε πάλι με πολλούς θρήνους και με κλάματα που δεν φέρνουνε πουθενά.

Αδαμαντία Μπούρτζινου:Θα περάσουμε λοιπόν στα αίτια γιατί ξέρετε αυτό που μας είπατε το σκεπτόμουν λέγοντας ότι πολλά είναι τα κοινά των δύο εποχών. Να δούμε λοιπόν ποια είναι τα αίτια. Εμείς συνήθως στις μέρες μας μιλάμε για την οικονομία συνέχεια και για οικονομικά δεινά και προβλήματα.

Μαρία Μαντουβάλου:… Ποια είναι τα κυριότερα αίτια τα οποία οδήγησαν στην Πτώση;
Ένα, η Βυζαντινοτουρκική φιλία. Οι φιλίες με τους Τούρκους.
Και το δεύτερο, οι φιλίες με τον πάπα.

Την παραμονή της Πτώσης έχουμε ένα συλλείτουργο με τον πάπα ξαφνικά. Θα σας πω τώρα λοιπόν αναδρομικά τι έγινε με τους καθολικούς, τι έγινε στην Εκκλησία, τι καταστροφές φέρανε οι λεγόμενες Σταυροφορίες. Φαντάζομαι και άλλοι ομιλητές σας θα μιλήσουνε γι’ αυτά αλλά θα δούμε πως ξαφνικά είχε έρθει με την 4η Σταυροφορία ο βόρβορος στην επιφάνεια του καθαρού νερού. Δηλαδή όσο δεν υπήρχε ένας σάλος, μία αφορμή, όπως σήμερα παραδείγματος χάριν που σε μία νύχτα είδαμε ότι πτωχεύουμε, καταστρεφόμαστε, χάνουμε την κυριαρχία μας. Το ίδιο τότε, ένας σάλος ήτανε η Σταυροφορία. Τι ήτανε δηλαδή; Ξαφνικά λίγοι Σταυροφόροι ντροπιάσανε μία ολόκληρη Αυτοκρατορία η οποία μέχρι τον 11ο αιώνα έλαμπε, θριαμβολογούσε, ήτανε οικουμενική. Είχε κατορθώσει με τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό, και κυρίως με την Ορθοδοξία μετά το Σχίσμα, να διατηρήσει την ενότητα, την κρατική ενότητα, την οντότητα την κρατική. Δεν είχανε χαλαρώσει οι θεσμοί όπως έγινε μετά τον Βασίλειο Βουλγαροκτόνο, αλλά κυρίως μετά τον 12ο και 13ο αιώνα που αρχίσανε .. Τι αρχίσανε τότε;

Πρώτον, άρχισε η μείωση των στρατιωτικών δαπανών και η περιφρόνηση των ενόπλων. Σας θυμίζει τίποτα σημερινό αυτό;

Δεύτερον, άρχισε η στρατολόγηση μισθοφόρων. Όχι Βυζαντινών. Ξένων. Ποιοι ήταν αυτοί που δίνανε τα στρατεύματα; Οι Τούρκοι. Από τους Τούρκους οι Αυτοκράτορες παίρνανε στρατεύματα για να υπερασπιστούνε την Πόλη και την οικουμενική Αυτοκρατορία!

Ποιοι ήταν αυτοί που οδήγησαν τα ταμεία να είναι άδεια; Μία υπαλληλία .. Μην σας φανεί παράξενο.

Να κάνω μια παρένθεση εδώ και να πω ότι οι πηγές μας για την Βυζαντινή ιστορία -επειδή υπάρχουνε πολλοί παραχαράκτες και πολλοί κύριοι και κυρίες δημοσίων σχέσεων και καριέρας με τους Βυζαντινούς και την Βυζαντινή ιστορία, να μην αναφέρω τώρα ονόματα- οι πηγές μας βέβαια είναι ιστορικοί της Αλώσεως. .. Υπάρχουνε θαυμάσιοι Βυζαντινοί, πραγματικοί Βυζαντινοί ιστορικοί, όχι παραχαράκτες που έχουμε πολλούς και στην Αθήνα, οι οποίοι τι κάνανε; Ο Καραγιαννόπουλος ας πούμε, ο Ράνσιμαν, ο Μπάμπιγκερ ο Μπιούρι, ο Ζακυνθινός, ο Άμαντος, ο Λάμπρος ο Σπυρίδων. Δώσανε τις πραγματικές διαστάσεις των αιτίων .. και μου έκανε εντύπωση που εσείς αναφέρατε ακόμη και το οικονομικό. Ο Καραγιαννόπουλος μιλάει σε ένα ολόκληρο βιβλίο γι’ αυτό το θέμα.

.. Η αποκάλυψη δηλαδή του τι είχε γίνει μετά τον 12ο, 13ο αιώνα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία φαίνεται από την 4η Σταυροφορία. Από τα 1204 τι ήρθε στην επιφάνεια; Σας είπα ότι ήρθε ένας βόρβορος που ήτανε στη βάση. Εάν δεν υπάρξει ένας σάλος, ένα τράνταγμα, δεν έρχεται στην επιφάνεια ότι υπάρχει κάτω.

Τι υπήρξε λοιπόν τότε; Λίγοι Σταυροφόροι ήρθανε και τι κάνανε; Σκίσανε κυριολεκτικά και ατιμώσανε την πορφύρα η οποία έφερνε επάνω της τον Σταυρό, οι περίφημοι Σταυροφόροι. Το επόμενο βήμα; Φυσικό ήτανε. Αιματόφυρτη αυτή η πορφύρα να πέσει κάτω από έναν βάρβαρο. Έναν βάρβαρο κατακτητή, ο οποίος παραδόξως όπως μας λένε οι ιστορικοί ήξερε και Εβραϊκά -δεν μας είπανε γιατί τα ‘μαθε-, ήξερε και Πέρσικα και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο.

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Έχουμε λοιπόν πολλά και διάφορα και είχαμε σταθεί στο σημείο που θα μας λέγατε για την υπαλληλία, δηλαδή κάτι που μας θυμίζει την σημερινή γραφειοκρατία

Μαρία Μαντουβάλου: Ακριβώς. Ακριβώς, μας θυμίζει τον υπέρογκο αριθμό υπαλλήλων οι οποίοι τροφοδοτούνταν, σιτίζονταν, δηλαδή πληρώνονταν απ’ το Δημόσιο Ταμείο και το Δημόσιο Ταμείο είχε μείνει άδειο. Το Δημόσιο Ταμείο είχε μείνει άδειο από τους δημοσίους υπαλλήλους. Θα ανατριχιάσει κανείς να ακούει αυτές τις συμπτώσεις αλλά έτσι είναι. Η φορολογία; Είχε φτάσει στον υπέρτατο βαθμό. Οι πολίτες; Δεν μπορούσανε να αναπνεύσουν. Το κράτος; Σιγά-σιγά περιοριζότανε στην Πρωτεύουσα .. Το οικουμενικό κράτος, η οικουμενική δηλαδή Αυτοκρατορία η Βυζαντινή, άρχισε σιγά-σιγά να συρρικνώνεται και να μαζεύεται στην Πρωτεύουσα. Γύρω-γύρω αρχίσανε να την καταλαμβάνουνε οι Σλάβοι, οι Βούλγαροι, οι Φράγκοι -οι Φράγκοι από τις Σταυροφορίες και μετά δεν αφήσανε την Αυτοκρατορία ήσυχη- και οι Τούρκοι. Τι κάνανε όλοι αυτοί; Είναι αυτό που λέμε η παγκοσμιοποίηση, που είχε έρθει στο Βυζάντιο πολύ νωρίς για να το καταστρέψει.

Αδαμαντία Μπούρτζινου:Έχουμε λοιπόν έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από την Πόλη από πολλούς εχθρούς, όχι από έναν.

Μαρία Μαντουβάλου: Έτσι. Από πάρα πολλούς εχθρούς, αλλά ο κυριότερος από όλους τους εχθρούς ήτανε ο Ασιάτης ο Τούρκος βάρβαρος. Γιατί ήτανε βάρβαρος πάντα.

Τώρα αυτά που γράφουνε μερικοί τύπου Μάνγκο, ο οποίος δυστυχώς έχει φέρει και μαθητές του καθηγητές Βυζαντινής φιλολογίας να μην πω που. Ο οποίος Μάνγκο, ο Βυζαντινολόγος, μας σήκωνε τη σημαία κάθε πρωί στο γραφείο του την τούρκικη για να ενοχλεί τους Έλληνες. Αυτός ήτανε Βυζαντινολόγος! Αλλά η μακαρίτισσα η Κυριακίδου-Νέστορος του ‘δωσε στ’ αυτιά και του είπε μην παίζεις εν ου παικτοίς κύριε Μάνγκο. Λοιπόν, αυτοί οι βυζαντινολόγοι εκθειάζουν τον Μωάμεθ! το 20αχρονο παιδί!, που ήτανε τόσο καλό!. Δηλαδή, ο 20αχρονος ο Μωάμεθ ήταν αυτός που ερήμαξε την Πόλη; Ε βέβαια δεν ήτανε ο Μωάμεθ, ήτανε χρόνια ολόκληρα που ετοιμαζόντουσαν οι Τούρκοι αφού είχανε καταλάβει όλες τις περιοχές γύρω από το Βυζάντιο και δεν είχαν αφήσει ούτε καν να τροφοδοτούνται.

Το τελευταίο που έκαναν οι σύμβουλοι του Μωάμεθ ποιο ήτανε; Να φτιάξει στο Βόσπορο ένα ολόκληρο κάστρο, ένα φυλάκιο και τι να κάνει εκεί πέρα; Το κάστρο αυτό ήτανε για να εμποδίζει όλα τα καράβια τα οποία ερχόντουσαν για τροφοδότηση του Βυζαντίου, να πληρώνουνε φόρο και να τα βουλιάζει εάν δεν υποχωρούσανε στις απαιτήσεις του. Δηλαδή, έκοψε και την Ανατολία ολόκληρη από τα σιτηρέσια της Κωνσταντινούπολης.

Αδαμαντία Μπούρτζινου:Έχουμε λοιπόν δεινές συνθήκες ..

Μαρία Μαντουβάλου: Πείνα. Εξάντληση. Ταπείνωση. Η μεγαλύτερη ταπείνωση που υπέστη ο Βυζαντινός Ελληνισμός ποια ήτανε; Τι ήθελαν οι Βυζαντινοί; Τον Χριστιανισμό. Τον Χριστιανισμό δεν επέβαλαν; Πάνω στα ερείπια του Ρωμαϊκού κράτους τα οποία κληροδότησε στο Βυζαντινό δεν χτίσανε τον Ελληνισμό και την Χριστιανοσύνη; Τους νόμους που κάνανε, η νομοθεσία, δεν διεπότανε από τις αρχές και τις αξίες του Χριστιανισμού; Φυσικά.

Άρχισαν όμως σιγά-σιγά οι νόμοι να αλλάζουνε και έτσι καταργήσαμε και τους Στρατηγούς, καταργήσαμε και τις Ένοπλες Δυνάμεις και τις ταπεινώ-σα-με...

Σίνδος Φεβρουάριος 2016. Έλλην Στρατιώτης αντί να φυλάει τα σύνορα καθαρίζει χώρο υποδοχής λαθρομεταναστών.

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Έχουμε λοιπόν αφενός την μείωση των στρατιωτικών δαπανών και την ταπείνωση των αξιωματούχων ή των στρατιωτικών για να το πω καλύτερα. Είπατε ότι είχαμε στρατολόγηση μισθοφόρων και κυριότατα από τους Τούρκους. Έχουμε φορολογία υπέρογκη που ο λαός δεν την αντέχει πλέον. Ασφυκτικό το περιβάλλον και από τους δημοσίους υπαλλήλους, τα Ταμεία αδειάζουν σιγά-σιγά. Έχουμε μήπως και κακοδιαχείριση από την πλευρά των αρχόντων;

Μαρία Μαντουβάλου: Πολύ μεγάλη. Όχι μόνο των αρχόντων και των δημοσίων υπαλλήλων. Και λένε καθαρά οι χρονογράφοι, ‘ε καλά, αυτή η υπαλληλία έφερε τη διαφθορά’. Σα να μιλάμε για σήμερα δηλαδή. Σαν όλα τα συμπτώματα αυτά να έχουνε ξαφνικά ανακύψει σήμερα. …

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Έχουμε και καταστροφή της μεσαίας τάξης κυρία Μαντουβάλου;

Μαρία Μαντουβάλου:Έχουμε γενικά καταστροφή του λαού . Στα πρώτα χρόνια μέχρι τον 10ο – 11ο αιώνα ο λαός ήταν αυτός που πήγαινε στον ιππόδρομο και ανέβαζε και κατέβαζε τον Αυτοκράτορα. Ο Αυτοκράτορας δεν έκανε ό,τι ήθελε, ούτε έφευγε από την Χριστιανική πίστη για να κάνει τα δικά του. Έτσι και έφευγε, τον πετούσε ο λαός και του φώναζε και μάλιστα και σατυρικά, ‘πάλι τα ‘πιες πάλι τον νουν απώλεσες.’ Τα γνωστά. Αργότερα όμως μετά τον 12ο κυρίως που κορυφώθηκε στον 13ο αιώνα και φυσικά στον 14ο μέχρι την Πτώση τι γινότανε; .. Η περιφέρεια, οι επαρχίες .. ήτανε κατειλημμένες από Τούρκους οι οποίοι σφάζανε, εξανδραποδίζανε τον Ελληνικό πληθυσμό, καταστρέφανε τις καλλιέργειες, καταστρέφανε τα ζώα, καταστρέφανε τα δάση καταστρέφανε τα πάντα, ό,τι καταστρέψανε (σ)την Πελοπόννησο τώρα και (σ’) όλη την Ελλάδα πριν από λίγα χρόνια. Την καίγανε ολόκληρη και το αποτέλεσμα ήτανε οι χωρικοί να μην έχουνε ούτε να φάνε από τις επαρχίες και όλη η ζωτικότητά τους να περιορίζεται μόνο σε έναν κλοιό που ήτανε η Πόλη, η Κωνσταντινούπολη, τίποτε άλλο.

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Από τις τελευταίες πόλεις που έπεσαν ήταν και η γειτονική Αδριανούπολη;

Μαρία Μαντουβάλου: Η γειτονική Αδριανούπολη βέβαια και έπεσε και όχι μόνο. Πολύ καλά το είπατε, μπράβο σας γι’ αυτό ..

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Γιατί είχε χτίσει ..

Μαρία Μαντουβάλου: .. την έδρα του ..

Αδαμαντία Μπούρτζινου: .. την έδρα του ο Μωάμεθ.

Μαρία Μαντουβάλου: Για θυμηθείτε και κάτι σήμερα, να σας το θυμίσω εγώ γιατί το ‘πε ο διπλωμάτης ο Στοφορόπουλος, ο πρέσβης. Τι είπε ο πρέσβης; Ότι το 1964 ο Τούρκος τότε ζήτησε ένα κομμάτι να του δώσουμε στη Δυτική Θράκη. Θυμόσαστε την Αδριανούπολη στην Ανατολική Θράκη; Εκεί ήτανε η έδρα τους. Από εκεί ξεκίνησε.

Σήμερα βεβαίως ο Τούρκος, για να το θυμηθούμε κι αυτό, δεν ξεκίνησε από την Αδριανούπολη. Σήμερα επαναλαμβάνω ξεκίνησε από την Άγκυρα και έφτασε απ’ έξω από τις ακτές της Κερύνειας. Όπως έφτασε έξω από τον Βόσπορο και έχτισε τα κάστρα του, έτσι έφτασε στην Κερύνεια με ύπουλο τρόπο.

Να σας πω τι λέει .. φίλοι ήτανε. Οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες ήτανε φίλοι με τους Τούρκους .. Λέει ο Σφραντζής ο καημένος:
«Τι σου κάναμε βρε (στον Τούρκο απευθυνόμενος στον αμηρά) τι σου κάναμε και μας πρόδωσες, πρόδωσες τους όρκους σου, πρόδωσες την αγάπη μας ..»
Μήπως σας θυμίζει κανένα πρόσφατο γεγονός; Τώρα; Σημερινό;

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Μας θυμίζει.

Μαρία Μαντουβάλου:Ναι. Ελπίζουμε να μην έχει τις ίδιες συνέπειες.
.. Γιατί έχουμε τουρκοκρατία σήμερα, μην το ξεχνάμε. Κάνουμε δήθεν ότι το ξεχνάμε, ‘η Πτώση’ και ‘η Πτώση’. Να μην έχουμε κι άλλες ‘Πτώσεις’ λοιπόν. Ας ξυπνήσουμε τέλος πάντων. Γιατί οι θρήνοι ξέρετε τι λένε; Θα σας διαβάσω κυρία Μπούρτζινου κάτι θρήνους εδώ πέρα οι οποίοι λένε:

«Ποιος χάλασε το Βασίλειο των Ρωμαίων;
Οι δημεγέρτες, οι δημαγωγοί, οι λαοπλάνοι Χριστιανοί.
Οι πονηριές τους, η φιλαργυρία τους.
Τι ήτανε την παραμονή της πτώσης;
Οι πάντες ήσαν πονηροί, χωρίς αγαθοσύνη»

Σας θυμίζει τίποτα σημερινό αυτό;

«και μόνον τρεις ή τέσσερις είχαν δικαιοσύνη.
Οι μεν ήσαν αιρετικοί οι άλλοι πνευματομάχοι.»

Από πνευματομάχους άλλο τίποτα, έχουμε χορτάσει, στα Πανεπιστήμια κυρίως.

«Άλλοι άθεοι, σχισματικοί, ασελγείς,
φόβον Θεού δεν είχασιν.»

Δεκέμβριος 2015. Αίσχη στα θεωρία της Βουλής των Ελλήνων έπειτα από την ψήφιση της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια.

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Δηλαδή κυρία Μαντουβάλου είχε χαθεί αυτό το οποίο ήταν το πνεύμα της ενότητας όλα τα προηγούμενα χρόνια, δηλαδή οι άρχοντες και ο λαός κάτω από τη Σκέπη του Θεού;

Μαρία Μαντουβάλου:Ε βέβαια.

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Και αυτό χάνεται δηλαδή, έχει απωλεσθεί.

Μαρία Μαντουβάλου: Σήμερα; Αλλοίμονο.

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Και τότε δηλαδή.

Μαρία Μαντουβάλου:Ναι. Και έχουμε συμβάλει γενικά. Οι λόγιοι συμβάλλουμε, εμείς οι διανοούμενοι, το έχουμε έτσι πάρει επειδή είμαστε και φίλοι με τους Ευρωπαίους, να μην αναφέρω κανα όνομα τώρα πρόσφατο, γιατί μπορεί να βγει και στην εκπομπή σας.

.. Είχανε μπερδευτεί οι άνθρωποι. Οι Ρωμηοί, οι Ρωμαίοι της Νέας Ρώμης, της Αυτοκρατορίας ο λαός πίστευε, πίστευε στην Ορθοδοξία. Και τι είχε στο μυαλό του; Τα βάσανα, τις ταλαιπωρίες, τις βιαιότητες όλων των Δυτικών. Τις είχε στο μυαλό του, τις είχε στο πετσί του. Δυτικοί όλοι. Ιταλοί κυρίως, καθολικοί, Βενετσιάνοι, Γενοβέζοι. Οι Γενουάτες προδώσανε από μέσα από την Κωνσταντινούπολη -είχανε αποικία μέσα στην Κωνσταντινούπολη- προδώσανε στον Τούρκο τα σχέδια όταν με μία γεφυρούλα πέρασε στην ξηρά ας πούμε, πέρασε τα καράβια του πίσω από τον Γαλατά.

Δηλαδή ο Βυζαντινός Ελληνισμός ξαφνικά τι έβλεπε; Πάλι παρακάλια στους Δυτικούς. Πάλι παρακάλια με το χέρι. Επαίτης. Τι κάνουμε σήμερα; Σ’ αυτούς οι οποίοι απομύζησαν την οικονομία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Την απομύζησαν. Όλοι οι Φράγκοι δεν την απομύζησαν; Δεν πήρανε την ναυσιπλοΐα; Δεν είχε καράβια. Πού να πάει στον Βόσπορο και στον Κεράτιο. Τί καράβια; Τέσσερα καράβια είχε. Και γιατί είχε μόνον αυτά;

Οι Βενετσιάνοι κάτσανε στην ησυχία τους, όλοι οι Ιταλοί κάτσανε στην ησυχία τους. Ο πάπας έβαζε όρο σώνει και καλά την ‘ένωση’ ή τίποτα. Κόψτε το κεφάλι σας. Επήγαινε επαίτης ο άλλος, ο Παλαιολόγος, και τι του λέγανε αυτοί που τον φιλοξενούσανε; Του μαζεύανε δέκα δεκάρες και με οίκτο τον πετούσανε πίσω στην Πόλη. Σας θυμίζει τίποτα αυτή η αναξιοπρέπεια; Θυμίζει τα σημερινά;

Γιατί οδηγήσανε σ’ αυτήν την κατάσταση ούτως ώστε ξαφνικά ως χάρτινος πύργος να πέσει η Πόλη; Γιατί; Ποιοί ήταν αυτοί; Και θα πω λοιπόν εγώ εδωπέρα ..

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Ποιοι ήτανε λοιπόν.

Μαρία Μαντουβάλου: Θα πω λοιπόν εγώ, η συμβολή των Αυτοκρατόρων ήτανε δυστυχώς πολύ μεγάλη. Έσωσε την τιμή της Αυτοκρατορίας ο τελευταίος Παλαιολόγος. Αυτός την έσωσε. Με τιμή και δόξα και φωτοστέφανο. Είπε, εν τάξει, δε θα φύγω, εδωπέρα να μου κόψτε το κεφάλι την Πόλη δεν θα σας τη δώσω.

Ποιοι είναι αυτοί που έχουν το δικαίωμα σήμερα να παραδίδουν τα πάντα;

Ποιοι έχουνε το δικαίωμα να λένε με συμφωνίες, δεν μπορούμε να πάμε στην Δυτική Θράκη, θα την εκτουρκίσουμε και μάλιστα με τις ευλογίες του κατ’ ευφημισμόν λεγομένου ‘Υπουργείου Παιδείας’ που είναι Υπουργείο Βαρβαρότητας; Και εκτουρκίζουνε με Ελληνικά λεφτά όλη τη Θράκη.

Ποιοι είναι αυτοί που απαγορεύουνε να πάμε στο Αγαθονήσι;

Ποιοι είναι αυτοί που απαγορεύουνε να πάμε στα Ίμια να πάμε στη Γαύδο;

Δεν σας θυμίζει Πτώση Βυζαντινής Αυτοκρατορίας; Δεν σας θυμίζει τις ίδιες μεθοδεύσεις;

Ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι περιφρονούν τους Έλληνες; Όλη η Δύση δεν είναι; Δεν γίναμε ρεντίκολο σήμερα σε όλη τη Δύση, να μας λένε αναξιοπρεπείς, κλέφτες, άτιμους τα πάντα;

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Εμείς τότε και τώρα περιφρονούμε τους ίδιους τους εαυτούς μας μήπως;

Μαρία Μαντουβάλου: Βεβαίως. Και τους περιφρονούμε γιατί μας έχουνε κάνει να μην έχουμε δύναμη αντίστασης. Δηλαδή, υπήρχανε και στο Βυζάντιο οι λαοπλάνοι, αυτοί οι δημεγέρτες οι οποίοι ξεσηκώνανε, αλλά κυρίως τι υπήρχε; Υπήρχε η αδυναμία, η αυτοταπείνωση. Όταν δεν έχεις να φας, όταν πεινάς δεν είναι δυνατόν, τι αντίσταση να κάνεις δηλαδή; Θα κόβεις κεφάλια αδιακρίτως, δεν μπορείς να κάνεις άλλη αντίσταση. Και όταν βλέπει ο λαός ο Βυζαντινός να κάνουνε οι Αυτοκράτορές του τι; -βρεθήκανε βέβαια και φωτεινές φωνές απέναντι σ’ αυτό- να πηγαίνουνε να γονατίζουνε. Την βοήθεια του πάπα! Την βοήθεια των καθολικών! Και να του φωνάζει ο άλλος: ‘Όχι. Στη Φερράρα. Ένωση. Ένωση. Αν δεν κάνεις ένωση δεν σου δίνω δεκάρα.’ Έγινε η ένωση, του ‘δωσε καμιά δεκάρα; Όχι. Τον έθαψε.

Μην ξεχνάτε ότι σήμερα έχουμε το ίδιο πρόβλημα. Διχασμό.

Από την ψευδοΣύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας στην ψευδοΣύνοδο Κρήτης  (Ιούνιος 2016).

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Ποιος θα ήταν ο άλλος τρόπος αντιμετώπισης σε όλα αυτά; Δηλαδή, μπορούσαν να τα αντιμετωπίσουν τα πράγματα διαφορετικά;

Μαρία Μαντουβάλου: Βεβαίως και μπορούσανε. Βεβαίως και μπορούσανε. Γιατί αρχίσανε ξαφνικά να καταργούνε όλον τον στρατό και ξαφνικά να δίνουν λεφτά σε ξένους; Για ποιο λόγο; Γιατί οι Αυτοκράτορες, για να περνάνε καλά; Και αρχίσανε οι Συγκλητικοί, οι τίτλοι, οι διαφωνίες και οι διαμάχες για τους θρόνους και άντε ποιος θα κόψει το κεφάλι του άλλου για να πάρει τον θρόνο. Εδώ και ο τελευταίος Αυτοκράτορας δεν στέφθηκε στην Αγιά Σοφιά. Εκείνο που έκανε δυστυχώς στην Αγιά Σοφιά ήτανε το συλλείτουργο. Και τα συλλείτουργα τα έχουμε μάθει και σήμερα και δεν ξέρουμε που θα οδηγήσουνε. Τέλος πάντων να μην προχωρήσω παραπέρα σ’ αυτό το θέμα.

Δηλαδή, μας λέει ακόμη ένας θρήνος για τους Τούρκους και για τις φιλίες με τους Τούρκους. Φιλίες μονίμως εμείς, λες και είμαστε .. Τι είμαστε; Οι δούλοι, τα θύματα τα οποία τον θύτη πάμε και τον προσκυνάμε. Τι άλλο κάνουμε; Μας λέει λοιπόν ένας θρήνος:

«Ο Τούρκος πάντα έξυπνος, ένι (είναι) και ου κοιμάται,
πάντα πεινά, πάντα διψά, ποτέ ουδέν χορταίνει
να τρώει σάρκες χριστιανών και να ρουφά το αίμα.»

Και μας δίνει ένας άλλος θρήνος μια άλλη συμβουλή. Ας την ακούσουνε και οι σημερινοί:

«Μην συντροφιάσεις μετ’ αυτόν
μηδέ δεκτείς ορκωμοτικά (όρκους)
μηδέ εις αυτόν πιστεύσεις,
γιατί, τον όρκο του ο ασεβής δεν τον φυλάει
γιατί είναι γένος άπιστο και γεμάτο-γεμάτο δόλο.»

Δεν είδατε τον δόλο των Τούρκων που είχανε κάνει ανακωχή για την Κερύνεια και κρυφά και ξαφνικά μπήκανε μέσα στις ακτές και την καταλάβανε; Είχανε κάνει ανακωχή, είχανε κάνει όρκους. Ποιόν όρκο κρατήσανε;

Και λέει ο Μόντης ο καημένος όπως θα ‘λεγε ο παλιός Αυτοκράτορας για να παραλλάξω λίγο:

«Βόσπορε γιατί μου ‘φερες αυτό το πλήθος των βαρβάρων στα πόδια μου;»

Λέει ο ίδιος ο Μόντης στην Κύπρο:

«Κερύνεια θα σταματήσω να μιλάω για σένα. Δεν περίμενα να μου τους φέρεις στα πόδια μου.»

Έφερε στα πόδια του, την Κερύνεια, τον Πενταδάκτυλο, την Πάφο. Και τι δεν έφερε. Ολόκληρη τη μισή Κύπρο, το μεγαλύτερο μέρος της Κύπρου έφερε στα πόδια του. ΣΗΜΕΡΑ.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΤΩΣΗ, ΑΛΛΗ ΠΤΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ.

Αδαμαντία Μπούρτζινου:… Κυρία Μαντουβάλου να μείνουμε λίγο ακόμα στα της Πτώσεως και να μας περιγράψετε, να μας δώσετε κάποια ακόμα στοιχεία από την κατάσταση που επικρατούσε τα τελευταία χρόνια που ήταν πολύ δύσκολα και οδήγησαν στην Πτώση.

Μαρία Μαντουβάλου:Μάλιστα. Να σας επισημάνω δύο χαρακτηριστικά των τελευταίων ημερών.

Πεθαίνει ο Μουράτ ο πατέρας του Μωάμεθ. Τι γίνεται; Πηγαίνουν όλες οι πρεσβείες στην Αδριανούπολη. Όλες οι ξένες πρεσβείες οι Δυτικές, και πηγαίνουνε και οι εκπρόσωποι από την Κωνσταντινούπολη, πρέσβεις, μεγάλη αποστολή, για να κάνουνε τι; Να πάνε επάνω στον Μωάμεθ να τον συλλυπηθούνε για την απώλεια του πατέρα του που ήτανε πολύ καλός! και ήτανε φίλος!, όπως και ο Μουράτ ο μακαρίτης ο οποίος Μουράτ 30 χρόνια πριν την Πτώση είχε φροντίσει να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη πάλι -ήτανε φίλος και αυτός και ευγενικός, με ευγενικούς τρόπους. Πήγανε λοιπόν και με πολλά δώρα και τους γέμισε και δώρα και ο Μωάμεθ, τους ανανέωσε τις συνθήκες ειρήνης. Όλες τις συνθήκες ειρήνης τις ανανέωσε μια χαρά.

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Έχουμε σύναψη συμφώνου φιλίας.

Μαρία Μαντουβάλου: ‘Συμφώνου φιλίας’ πολύ ωραία το τονίσατε αυτό. Κάνουνε λοιπόν συνθήκες ειρήνης. Ειρήνη απ’ εδώ, ειρήνη απ’ εκεί, ειρήνη παντού. Μα ήτανε ο άγγελος επί της γης λοιπόν αυτός ο διάδοχος ο Μωάμεθ, το νεαρό παιδάκι το πολύπροικισμένο!

Αυτό είναι ένα. Το δεύτερο λοιπόν. Μέσα στην Πόλη υπήρχε ένα χάος από πλευράς θρησκευτικής, Χάος κυριολεκτικό. Μετά τη Σύνοδο της Φεράρας και στη συνέχεια, οι διαμάχες ήταν τεράστιες. Γιατί; Οι Έλληνες Ρωμηοί τι θέλανε; Την Πίστη των Πατέρων τους. Τι ζητούσανε; μὴ μέταιρε ὅρια αἰώνια. Μην τα μετακινείς τα όρια. Αυτή είναι η Παράδοσή μας. Με αυτήν προχωρήσαμε, με αυτήν θριαμβεύσαμε.

Τι κάνεις τώρα; Τι θέλεις τώρα; Να υποδουλωθούμε;

Και είχε αρχίσει μία φοβερή διάσπαση. Εμφύλιοι και διαμάχη με θρησκευτικά αίτια. Είναι σχεδόν ακριβώς όπως υπάρχουνε και σήμερα. Και σήμερα ακόμη που πάει ο πάπας στην Κύπρο υπάρχουνε τεράστιες αντιδράσεις. Τεράστιες αντιδράσεις και όταν ο πάπας πάει στο Πατριαρχείο, ή ο Πατριάρχης πάει εκεί πέρα. Τεράστιες αντιδράσεις. Είναι τόσο πολλές που ομολογώ ότι μοιάζουνε και οι σημερινές όπως εκείνες της Πτώσης.

Και τότε υπήρχανε άνθρωποι όμως οι οποίοι ήτανε φωτεινοί, ολοφώτεινοι. Ο Μάρκος ο Ευγενικός. Αντιδρούσανε στην ένωση. Δεν ήτανε οι άνθρωποι φιλότουρκοι, όπως κάτι ‘ιστορικοί’ να μην τους χαρακτηρίσω πως .. Τι είπανε; Κάτι ‘προοδευτικοί’, δήθεν έτσι ‘σπουδαίοι’. Μας είπανε ότι, αχ στο Βυζάντιο ήτανε οι συντηρητικοί, οι οπισθοδρομικοί, οι οποίοι τι θέλανε; Σώνει και καλά να μην έχουμε τη βοήθεια της Δύσης.

Αυτό θέλανε οι άνθρωποι; Όχι. Δεν ήτανε φιλότουρκοι οι άνθρωποι. Όταν λένε δήθεν ότι ο Νοταράς, ο αρχηγός του στόλου -ποιού στόλου των 5 καραβιών- είπε καλύτερα το [τούρκικο] φακιόλι παρά την τιάρα των καθολικών, γιατί το είπε; Είχε κανα μίσος για τους καθολικούς; Όχι αλλά είδε τι κάνανε, τι κάνανε στην λατινοκρατία δηλαδή.

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Είχαμε και το 1204.

Μαρία Μαντουβάλου: Το 1204 αλλά και μετά το 1204 οι Βενετσιάνοι πήρανε όλο το εμπόριο της Κωνσταντινούπολης. Δεν έμεινε τίποτα.

Αδαμαντία Μπούρτζινου:Ήτανε θέλω να πω πρόσφατες οι συνέπειες ..

Μαρία Μαντουβάλου:.. και οι αναμνήσεις. Και επίσης βλέπανε ότι φτωχύνανε επειδή η Δύση τους πήρε όλα τα αγαθά. Τα καράβια τους πήρε. Οι Βενετοί είχανε, οι Ιταλοί, οι Ιταλικές Δημοκρατίες είχανε και το εμπόριο και την ναυσιπλοΐα, όλα. Πού είναι η θαλασσοκράτειρα Βυζαντινή Αυτοκρατορία; Τίποτα. Χαντακώθηκε. Δεν είχε τίποτα.

Να σας πω τώρα ότι όταν άρχισε να κάνει το κάστρο στο Βόσπορο, στο στενό του Βοσπόρου, ο Μωάμεθ, ξανάστειλε ο Αυτοκράτορας πρεσβείες και τον παρακαλούσε. Τις πρεσβείες δεν τις δέχτηκε. Του είπε, δεν κάναμε συμφωνίες; Δεν κάναμε ειρήνη; Τι ήρθες απ’ έξω απ’ το μάτι μας να κάνεις, απ’ έξω απ’ τα τείχη μας; Έστειλε πίσω τις πρεσβείες χωρίς να τις δεχτεί. Ξανάστειλε πρεσβείες ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας. Τους έκοψε τα πόδια ο Μωάμεθ.

Και τότε κατάλαβε ο Αυτοκράτορας ότι πρέπει να κλείσει τι; -θα σας θυμίσω κάτι σημερινό- να κλείσει τις πύλες. Εμείς κλείσαμε κανα σύνορο; Κλείσαμε τα σύνορα; Τι κλείσαμε; Τί έχουμε γεμίσει; Έχουμε γεμίσει μουσουλμάνους τους οποίους και κάνανε και Έλληνες ούτως ώστε να πάνε στον στρατό. Να μην πάω παραπέρα γιατί δεν θέλω να ταράξω τον κόσμο που μας ακούει κι εσάς.

Αδαμαντία Μπούρτζινου:Κατάλαβε λοιπόν ο Αυτοκράτορας ότι τα πράγματα πια έχουν στενέψει, δεν υπάρχουν περιθώρια και κατάλαβε ποιες ήταν οι προθέσεις ξεκάθαρα.

Μαρία Μαντουβάλου:.. και έκλεισε τις πύλες. Αλλά μέσα στις πύλες όμως είχε κλείσει και όσους είχανε κάνει αποικίες. Κάτι ραγκούσηδες -συγνώμη ραγκουζαίους δηλαδή- κάτι Γενουάτες, κάτι διαφόρους άλλους. Μέσα στην Κωνσταντινούπολη οι οποίοι και προδώσανε. Προδώσανε από μέσα.

Αλλά θα σας πω όμως κάτι φοβερά συγκινητικό. Που λες ότι το χέρι του Θεού εκείνη τη στιγμή έλεγε ‘Άντε. Τώρα θα σας δώσω μία διέξοδο’. Ποια ήταν η διέξοδος; Από την Κύπρο.

Όταν έπεφτε η Πόλη, την ίδια μέρα που έπεφτε η Πόλη, για πρώτη φορά στην Κύπρο -για όλα τα χρόνια της λατινοκρατίας, πρώτη φορά- ήτανε Βασίλισσα Ελληνίδα από την Πελοπόννησο. Η Ελένη Παλαιολογίνα. Κόρη του Θεοδώρου Β’ του Παλαιολόγου, αδελφού του τελευταίου Αυτοκράτορα, δηλαδή ανιψιά του.

Τί έκανε η ανιψιά λοιπόν του Κωνσταντίνου; Είχε πάρει στο κατόπι όλους τους Λατίνους. Ξέρετε στην Κύπρο, στην λατινοκρατία, όλοι οι επίσκοποι, τα πάντα, οι λειτουργίες είχαν αλλάξει. Δεν επιτρεπόταν ούτε να θάψει ο Ορθόδοξος στο Ορθόδοξό του νεκροταφείο κάποιον. Η Παλαιολογίνα λοιπόν, σαν πραγματική γυναίκα Σπαρτιάτισσα Μανιάτισσα, τι έκανε; Επήρε στο κατόπι όλους τους Λατίνους.

Και μας λέει πολύ ωραία το χρονικό του Μαχαιρά. Όταν άκουσε για την Πτώση έπεσε σε βαριά θλίψη αλλά δεν καθότανε να κλαίει, δεν έκλαιγε τη μοίρα της. Κυνήγησε τους Λατίνους. Υποδέχτηκε όλους τους Βυζαντινούς που καταφθάσανε μετά την Πτώση της Πόλης στην Κύπρο. Τους έδωσε χωράφια, τους έκανε επισκόπους, τους έδωσε λεφτά, τους έδωσε σπίτια, τους έβαλε στα υψηλότερα αξιώματα.

Έπεφτε η Πόλη, σηκωνότανε η Κύπρος. Για μια στιγμή της Πτώσης ..

Και αυτή .. ακόμη και στις Εκκλησίες επέβαλε Ορθόδοξους επισκόπους, άλλαξε το λειτουργικό που το είχανε κάνει καθολικό, έκανε τα πάντα. Ήτανε μια φωτεινή στιγμή που ο Θεός ήθελε να μας τη δώσει, για να μας δώσει ίσως κι ένα μάθημα. Γιατί ξέρετε εγώ το πιστεύω κι ας με πουν ό,τι θέλουνε, εάν ο Θεός δεν θέλει κάτι να γίνει δεν γίνεται.

Και βεβαίως υπάρχουνε πολλοί, ο Άνθιμος Ιεροσολύμων, Πατριάρχης τότε στα 1790, επίσης ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, που λένε ότι δεν πέσαμε επειδή είχαμε αμαρτίες. Δεν πέσαμε γι’ αυτό, δεν είχαμε αμαρτίες. Και λέει μάλιστα ο Πάριος, δεν είμαστε σαν τους Εβραίους οι οποίοι διασκορπιστήκανε λόγω αμαρτιών και λοιπά, δεν έχουμε εμείς τα ίδια αίτια. Εμείς επέσαμε, λέει κάπου, για να διασώσουμε την Πίστη μας. Δηλαδή, δημιουργήθηκε το Ορθόδοξο κράτος και προτιμήθηκε το Ορθόδοξο κράτος απέναντι της πολιτικής υποταγής στους Δυτικούς, απέναντι της απώλειας της Πίστεως στον Τριαδικό Θεό. … Οι Λατίνοι και ο πάπας είχανε αλλάξει τα πάντα, δεν είναι μόνο το φιλιόκβε που μας είναι μόνο γνωστό. Και τι δεν είχανε αλλάξει. Δεν πιστεύανε καν σε Αγίους, δεν πιστεύανε σε Πατέρες δεν πιστεύανε τίποτα.

Αδαμαντία Μπούρτζινου:Είχε αλλάξει λοιπόν τελείως το κλίμα στην Βασιλεύουσα Πόλη και τις τελευταίες ημέρες ο Αυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο οποίος νομίζουμε ότι ήξερε τι θα αντιμετωπίσει όταν στεφόταν στον Μυστρά.

Μαρία Μαντουβάλου: Ναι. Το θέμα είναι ότι ο τελευταίος Αυτοκράτορας ο καημένος δεν στέφθηκε στην Αγιά Σοφιά. Είναι και αυτό ένα σημάδι της μοίρας. Ο τελευταίος Αυτοκράτορας δεν ήταν εστεμμένος. Στο Μυστρά δεν υπήρχε Πατριάρχης και Πατριάρχης δεν υπήρχε στην Πόλη γιατί ήτανε διχασμένοι. Ποιόν να βγάλουνε; Τον ανθενωτικό τον Γρηγόριο ή τους άλλους; Μετά άλλαξε ο Γεννάδιος, ήτανε ενωτικός ο Γεννάδιος και άλλαξε μετά, αλλά και αυτός ήτανε σε ένα Μοναστήρι. Δεν υπήρχε Πατριάρχης, δεν τον έστεψε κανείς, δηλαδή δεν μπήκε -δεν μπορώ να πω το χέρι του Θεού- αλλά πάντως στην Αγιά Σοφιά δεν στέφθηκε. Είναι και αυτό ένα σημάδι.

Αδαμαντία Μπούρτζινου:Ήξερε λοιπόν ότι και από πολιτικής απόψεως και από θρησκευτικής υπήρχανε προβλήματα. Το ήξερε.

Μαρία Μαντουβάλου: Φοβερά. Διχασμός, εμφύλιος.

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Ήτανε προσωπικότητα.

Μαρία Μαντουβάλου: Ήτανε πολύ μεγάλη και όχι μόνο. Ήξερε αλλά κυρίως [ήτανε] αγωνιστής. Το φωτοστέφανο της δόξας επήρε. Καθότανε με όλους, αγωνιζότανε με όλους, με τον απλό λαό στις επάλξεις. Τους τόνωνε. .. Γυρνούσε γύρω στις Λιτανείες. Πήγε να κοινωνήσει, πήγε να δώσει λίγο θάρρος.

Αλλά σε ποιον να δώσει θάρρος; Σε ποιους; Στους ελάχιστους που είχανε μείνει; Ελάχιστοι ήτανε οι άνθρωποι, οι αγωνιστές. Όλοι και όλοι ήτανε 60 χιλιάδες ο λαός μέσα στην Κωνσταντινούπολη. Το μόνο .. είχανε εναποθέσει τις ελπίδες στους στον Θεό. Τίποτε άλλο.

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Έχουμε λοιπόν αυτήν την κατάσταση να επικρατεί κυρία Μαντουβάλου και φτάνουν οι τελευταίες ώρες, οι τελευταίες στιγμές.

Μαρία Μαντουβάλου: Οι τελευταίες στιγμές. Πρέπει να τις θυμόμαστε. Να μην τις βάζουμε στο μουσείο και να θρηνούμε δήθεν. Πρέπει να τις θυμόμαστε γιατί πρέπει να καταλάβουμε ότι η μοίρα των λαών, των κρατών, αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη κι αν έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας πρέπει να δούμε τι άλλαξε όχι στις τελευταίες στιγμές. Βαθμηδόν. Οι τελευταίες στιγμές ήτανε το ξέσπασμα αυτής της διάβρωσης, της εσωτερικής διάβρωσης που δυστυχώς με τη βοήθεια πολλών ανθελλήνων και θεομάχων την έχουμε και στην Ελλάδα. Καταβάλουνε κάθε προσπάθεια να αλώσουνε -χρόνια ολόκληρα το κάνουνε αυτό- να διαβρώσουνε ό,τι Ελληνικό και Ορθόδοξο.

Σήμερα παρουσιάστηκαν καινούριοι εικονομάχοι. Μην ξεχνάτε ότι και παλαιότερα στο Βυζάντιο [υπήρχανε] άλλοι εικονομάχοι. Δηλαδή ποιοι; Να κατεβάσουμε τα σύμβολα, να κατεβάσουμε τα πάντα, να καταστρέψουμε τα πάντα. Τι είναι αυτά;

ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ.

Και θα μου επιτρέψετε να σας διαβάσω ένα κείμενο μιας ευρωβουλευτού από την Κύπρο για να δείτε τι λέει. Κύπρια. Οι τελευταίες στιγμές που ψυχοραγούσε η Πόλη και που ο Αυτοκράτορας με ηρωικό τρόπο στεκότανε αξιοπρεπής και έπαιρνε πάνω του όποια ντροπή είχε υποστεί το Βυζάντιο εδώ και χρόνια .. άφησε ένα μήνυμα για τον Ελληνισμό αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη. Γιατί τότε με την Πτώση αρχίσανε και οι συνέπειες για την Ευρώπη. Πολλές συνέπειες. Όταν έπεσε η Πόλη είχανε συνέπειες όλοι και η Πτώση της Πόλης τους οδήγησε να ξανασκεφτούν πολλά πράγματα. Όπως η χρεοκοπία η δικιά μας οδήγησε την Ευρώπη να βγάλει στην επιφάνεια τον δικό της βόρβορο και τα σχέδιά της, έτσι ακριβώς έγινε και τότε.

Ο Παλαιολόγος έπεσε ένδοξα. Του συγχωρείται και η τάση για την ένωση και οτιδήποτε. Έπεσε ένδοξα, έντιμα, σαν Έλληνας Ορθόδοξος και πιστός και εκπρόσωπος των αγωνιστών διαχρονικά του Ελληνισμού και της Ρωμηοσύνης.

Τι γράφει λοιπόν μια ευρωβουλευτής, για να βγάλουμε και λίγα επίκαιρα συμπεράσματα. Έκοψα τον λόγο της, τον είδα δημοσιευμένο κάπου, γιατί ομολογώ ότι όχι απλά συμφωνώ μαζί της αλλά μας βάζει θέματα τραγικά. Ευρωβουλευτής είναι. Δεν είναι καμιά συντηρητική ή φανατική. Λέγεται Ελένη Θεοχάρους, Κύπρια είναι. ..

«Ως κάθιδρη αγωνία επιθανατίου ρόγχου αισθάνομαι την παρακμή του Ελληνισμού και τη φθορά του λαού. Έχοντας άμεση εμπλοκή στην προσπάθεια διάσωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, της οποίας η ύπαρξη εξανεμίζεται από την ασύμμετρο απειλή που επικρέμεται επί του αυχένος του νησιού, και παρακολουθώντας την ηγεμονική συμπεριφορά των ξένων οικονομικά ισχυρών απέναντι στην Πατρίδα μου και την επέλαση των κερδοσκόπων, αισθάνομαι την βαθύτατη ανάγκη να καταθέσω την άποψή μου στους σχεδιασμούς για την διάσωσή μας.

Λοιπόν, αυτό που λέγω, δεν είναι παλιομοδίτικη κουβέντα και ξεπεσμένος εθνικισμός όπως πιθανόν να την εμφανίσουν οι πολλοί προχωρημένοι εκσυγχρονιστές, οι υπερμοντέρνοι ευρωπαϊστές που δεν τους κόφτει αν χαθεί για παράδειγμα η Σαμοθράκη φτάνει να πουλάμε τα ωραία κίτρα μας στις αγορές. Συβαριτισμός στην κλασσική εκδοχή του. Ειδικά, εμείς οι Έλληνες της Κύπρου που το νησί μας τελεί υπό στρατιωτική κατοχή και πάντοτε στρέφαμε το βλέμμα προς δυσμάς, προς την χώρα των λογισμών και των ονείρων της Κυπριακής ιστορίας, αισθανόμαστε παντελώς εγκαταλελημμένοι και αβοήθητοι. Όχι μόνο γιατί η μητροπολιτική Ελλάδα έχει νομικές και πολιτικές υποχρεώσεις απέναντι στην Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά κυρίως γιατί αν δεν διασωθεί η Κύπρος δεν θα μπορέσει να διασωθεί η Ελλάδα.

Άλλωστε, το φρόνημα του λαού βρίσκεται στο ναδίρ καθώς οι τουρκικές φρεγάτες περιπλέουν το Σούνιο, τα τουρκικά αεροπλάνα υπερίπτανται των νησιών του Αιγαίου. [και ο πρωθυπουργός ομιλεί για χώρα υπό κηδεμονία δηλαδή με μειωμένη κυριαρχία] Η πολιτική του εξευμενισμού του θηρίου και του ημερώματος της στρίγγλας έχει καταρρεύσει. Η Τουρκία αβρόχοις ποσίν πλέει πλησίστια προς την Ευρώπη χωρίς να έχει σεβαστεί στοιχειώδεις υποχρεώσεις της προς τους γείτονες της Ελλάδας, Κύπρο, Αρμενία, Ιράκ και Συρία. Χωρίς ουσιαστικά βήματα εκδημοκρατισμού.

Η Ελλάδα για λόγους που δεν είναι μόνον οικονομικοί έχει καταρρεύσει και η Κύπρος γονατιστή μπροστά στα πόδια του φονιά της ζητάει δικαιοσύνη.»

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Μάλιστα. Είναι η σύγχρονη πραγματικότητα που μας θυμίζει το κείμενο αυτό, παράλληλες στιγμές της εποχής της Αλώσεως. Ίσως θα πρέπει να μιλάμε και για μια άλλη άλωση, για μια άλωση πνευματική δηλαδή.

Μαρία Μαντουβάλου: Μάλιστα. Και να αποφευχθεί με τη βοήθεια του Θεού η άλωση της Ελλάδας, γιατί μέχρι τώρα το χέρι επαιτείας το ‘χουμε. Το χέρι επαιτείας το έχουμε βγάλει όπως το βγάλανε και τότε οι Αυτοκράτορες που τους οικτίρανε οι μεγάλοι, οι οποίοι μεγάλοι τους είχανε πάρει τα πάντα. Σήμερα τι έχουμε με την παγκοσμιοποίηση; Τι έχουμε; Μας πήρανε τα πάντα. Καλλιεργείται η γη; Μας αλλάξανε τα πάντα. Χωματερές κάναμε, καταστρέψανε όλη τη γεωργία. Τι κάνουμε δηλαδή; Από που έρχονται οι πόροι; Έρχεται από πουθενά πόρος;

Ακόμη και τα καράβια μας τα αναγκάσαμε να φύγουνε με τις εφορίες και τα διάφορα πράγματα. Ακόμη και η ναυσιπλοΐα γίνεται από ξένους. Τι κρατήσαμε δηλαδή για την Ελλάδα; Μετά θα αρχίσουμε να δακρυχέουμε. Ας αφήσουν οι υποκριτές λοιπόν τα δάκρυα τα κροκοδείλια κι ας κοιτάξουνε τώρα να μην χαθεί η Ελλάδα. Και τουλάχιστον αυτοί που έχουνε τη δύναμη, την εξουσία. Και ας αφήσουμε την πνευματική ηγεσία, γιατί η πνευματική ηγεσία μην πω, την έχει ξεπουλήσει την Ελλάδα προ πολλού. Η πολιτική ηγεσία και αυτή ας βάλει μυαλό και η Εκκλησία ας κοιτάξουνε, όσοι τέλος πάντων έχουνε τη δύναμη, την εξουσία, να μην χαθούνε τελείως οι δεσμοί ενότητας που ήδη είναι πολύ χαλαροί, πάρα πολύ χαλαροί μέσα στην Ελλάδα.

Αδαμαντία Μπούρτζινου:Μιλήσατε και για δεσμούς ενότητας και την εποχή προ της Αλώσεως.

Μαρία Μαντουβάλου: Έτσι. Είχανε τελείως χαλαρώσει οι δεσμοί, οι θεσμοί, τα πάντα. Είχανε χαλαρώσει όλα. Όλα είχανε αρχίσει να ξεφτίζουνε όπως ξεφτίζουνε και σήμερα.

…

Αδαμαντία Μπούρτζινου:Μας λέει εδώ ακροατής μας από τα Κάτω Πατήσια, έχει ένα ερώτημα αν έχουν ευθύνη και οι Μοναχοί για την Άλωση.

Μαρία Μαντουβάλου: … Ο μοναχισμός αποτελεί μία έκφραση της Ορθοδοξίας .. η οποία χαρακτηρίζει τους ανθρώπους οι οποίοι θέλουνε να φύγουν από τα εγκόσμια και να πλησιάσουν την Ουράνια Πολιτεία. Δεν είναι εκείνοι που λένε στο Κράτος τι να κάνει. Δεν είναι εκείνοι που αποτρέπουνε το Κράτος από το να ασκήσει την πολιτική εξουσία. Αυτοί έχουνε με την Πίστη. Η εξουσία τους δεν υπάρχει. Έχουνε εκμηδενίσει τον άνθρωπο. Επικοινωνούνε μόνον με τον Θεό. … Οι μοναχοί, όπως και τώρα γίνεται και στο Άγιον Όρος, αντιδρούν απέναντι σε ό,τι πάει να παρεκκλίνει από την Ορθόδοξη Πίστη. Το ίδιο κάνανε και τότε. Οι μοναχοί όλοι είχανε συσπειρωθεί με τον Μάρκο τον Ευγενικό, είχανε συσπειρωθεί με αυτούς οι οποίοι δεν θέλανε τον πάπα και τους καθολικούς. Αντιδρούσανε. Δεν φταίνε αυτοί εάν η πολιτική εξουσία άρχισε να δίνει τίτλους και λεφτά στους Συγκλητικούς και αντί για τον Στρατηγό που κατάργησε, να κάνει Δούκα και να του δίνει τριπλάσια λεφτά. Θυμόσαστε και σήμερα κάτι που έγινε.

Αδαμαντία Μπούρτζινου:Έδιναν λοιπόν τη μάχη τους …

Μαρία Μαντουβάλου:.. σε άλλο επίπεδο ΚΑΙ ΔΙΑΤΗΡΟΥΣΑΝΕ ΤΗ ΣΥΝΟΧΗ. [σ.σ παρεμπιπτόντως οι μοναχοί του Άγιου Όρους οι οποίοι αντιδρούν -όπως αντέδρασαν και οι διατηρούντες την συνοχή μοναχοί στην Άλωση- σήμερα κατηγορούνται και από επίσημα χείλη της διοικούσας Εκκλησίας ως ‘αντάρτες’! και ‘σχισματικοί’!]

…

Αδαμαντία Μπούρτζινου: Πολύ σύντομα εγώ να πω ότι, η μείωση των στρατιωτικών δαπανών και η κατάργηση των στρατιωτικών. Η στρατολόγηση μισθοφόρων και κυρίως από τους Τούρκους -που μας κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση αυτό. Η υπαλληλία, η φορολογία η οποία ήταν πολύ βαριά για τους κατοίκους της Πόλεως. Η συμβολή των Αυτοκρατόρων. Τα θέματα που είχαν να κάνουν με την κατάργηση πολλών από τις αξίες και η ενότητα του λαού που δεν υπήρχε πια ..

Μαρία Μαντουβάλου: και οι διάλογοι με τους Τούρκους δήθεν για ειρήνη και ορκωμοσίες ..

Αδαμαντία Μπούρτζινου: .. αλλά και οι διαφορές που υπήρχαν όσον αφορά την ένωση ή την μη ένωση, δηλαδή το θρησκευτικό θέμα. .. Εμείς να πούμε να είναι αιωνία η μνήμη του ηρωικού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και των συν αυτώ ..

Μαρία Μαντουβάλου: .. και θα είναι ..

Πηγή: (Από μία παλαιότερη εκπομπή για την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.Προσκεκλημένη η κ. Μαρία Μαντουβάλου, αναπληρώτρια καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν. Αθηνών.), Άπαντα Ορθοδοξίας , Αβέρωφ (Α' Μέρος , Β' Μέρος )

Μ’ αυτή την ίδια νέκρα ρεζιλεύεται και η προτεσταντική ψευδοδιδασκαλία. Τι κατάφεραν οι προτεστάντες ατιμάζοντας με τις σοφιστείες τους την ιδέα της Εκκλησίας; Κατάφεραν μόνο τον διαμελισμό και μάλιστα ένα διαμελισμό χωρίς καμιά ελπίδα. Ο Προ­τεσταντισμός συνεχώς θραύεται σε σέκτες. Εκκλησιαστική προτεσταντική ζωή δεν υπάρχει. Υπάρχει κάποια «μισο-ζωή» χωρισμένων σεκτών και κοινοτήτων. Την κοινή εκκλησιαστική ζωή, για την οποία προσευχήθηκε ο Κύριος Ιησούς Χριστός στην Αρχιερατική προσευ­χή, ο Προτεσταντισμός τη φόνευσε. Πράγματι, οι ακραίοι «ορθό­δοξοι» προτεστάντες στέκονται πολύ εγγύτερα στους ορθοδόξους χριστιανούς παρά στους προτεστάντες των ακραίων ορθολογιστικών ομάδων, οι οποίες τίποτε κοινό δεν έχουν μεταξύ τους εκτός από αυθαίρετη, και χωρίς καμιά βάση, ιδιοποίηση απ’ αυτούς της ονο­μασίας «προτεστάντες» μιας και γι’ αυτό κανείς δεν θα τους διώξει δικαστικώς. Ποια ενότητα είναι δυνατή μεταξύ τους; Ποια κοινή ζωή μπορεί να υπάρχει  σ’ αυτούς;

Αυτά που λέμε δεν είναι δικά μας. Σε στιγμές ειλικρίνειας αυτά τα ίδια και με ακόμα μεγαλύτερη οξύτητα τα λέγουν και οι ίδιοι οι προτεστάντες. «Η χώρα», γράφει ένας απ’ αυτούς, «η οποία ήταν η κοιτίδα της Μεταρρυθμίσεως, έγινε ο τάφος της πίστεως της Μεταρρυθμίσεως. Η προτεσταντική πίστη είναι ετοιμοθάνατη. Όλες οι νεότερες εργασίες για τη Γερμανία καθώς και όλες οι προσωπικές εκτιμήσεις είναι σύμφωνες μ’ αυτό». «Δεν παρατηρείται στη θεολογία μας το γεγονός ότι οι εκπρόσωποί της έχασαν κάθε απόλυτο;», ρωτάει κάποιος άλλος.

Ακόμη θλιβερότερα λόγια ενός τρίτου: «Η ζωτική δύναμη του Προτεσταντισμού εξαντλείται στη σύγχυση των δογματικών σχολών, των θεολογικών ερίδων, των εκκλησιαστικών δι­ενέξεων... Η Μεταρρύθμιση λησμονείται ή περιφρονείται. Ο λόγος του Θεού, για τον οποίο πέθαναν οι Πατέρες αμφισβητείται. Ο Προ­τεσταντισμός είναι σκόρπιος, ασθενής, αδύναμος».

Και ο ορθόδοξος ερευνητής του Λουθηρανισμού τελειώνει την εργασία του μ’ αυτό το λυπηρό συμπέρασμα: «Εγκαταλελειμμένοι στην τύχη τους, στην υποκειμενική τους λογική και πίστη οι λουθηρανοί προχώρησαν τολ­μηρά σε λαθεμένο δρόμο. Ο αυτονομημένος και αυτοδίδακτος ατομισμός διέστρεψε τον Χριστιανισμό, διέστρεψε την ίδια τη συμβολική διδασκαλία της πίστεως, και έφερε τον λουθηρανισμό στο χείλος της καταστροφής. Όλο και περισσότερο απορρίπτονται στον λουθηρανι­σμό οι αυθεντίες των πρώτων μεταρρυθμιστών, όλο και περισσότερο εξαφανίζεται το κοινό πιστεύω, όλο και περισσότερο πλησιάζει ο λουθηρανισμός στον πνευματικό του θάνατο»[1].

Τον τελευταίο καιρό προέκυψαν στον Προτεσταντισμό όχι και λίγα φαινόμενα τα οποία αποκάλυψαν όλη την καταστροφικότητα και την ψευτιά του χωρισμού χριστιανισμού και Εκκλησίας που ο ίδιος προκάλεσε. Μεταξύ των παστόρων εμφανίστηκαν κάποιοι οι οποίοι στους πιστούς τους όχι μόνο δεν εκήρυτταν Χριστόν εσταυρωμένον, αλλά αρνούνταν ακόμη  και την ύπαρξη προσωπικού Θεού. Κάποιοι άλλοι εξέφρασαν ανοιχτά τη συμπάθειά τους σε κάποιον κακόβου­λο εχθρό του χριστιανισμού[2], ο οποίος καλυπτόμενος πίσω από την επιστήμη, «απέδειξε» ότι ο Χριστός ποτέ μα ποτέ δεν έζησε στη γη, ότι, επομένως, όλο το Ευαγγέλιο είναι μόνο μύθος. Σ’ εμάς υπάρχουν πολλοί που έχουν την τάση να ονομάζουν τους προτεστάντες χρι­στιανούς. Γι’ αυτούς είναι δύσκολο να υποθέσουμε ότι έχουν υγιή τον νου τους (δες παραπάνω τους λόγους του Μ. Αθανασίου).

Πράγματι, τώρα είναι στον καθένα σαφές ότι χάνοντας την Εκκλησία οι προτε­στάντες χάνουν και τον Θεάνθρωπο Χριστό. Σήμερα οι προτεστάντες παραδέχονται ανοιχτά ότι στη Γερμανία αναγνωρίζει τη θεότητα του Χριστού όχι περισσότερο από το ένα τρίτο των παστόρων. Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από πνευματικός θάνατος διότι «ο μη έχων τον υιόν του Θεού, την ζωήν ουκ έχει» (Α Ιω. 5,12).

[1]  ΤΕΡΕΝΤΙΕΦ Ν., Τό σύστημα τής λουθηρανικής ομολογίας πίστεως στά συμβολικά βιβλία τοϋ λουθηρανισμού, Καζάν σ. 460 (έπ. ρωσ. έκδ.)

[2]  Paul Drews (1858-1912): Γερμανός προτεστάντης θεολόγος

Πηγή: (Απόσπασμα από το βιβλίο «Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόϊτσκι [1886-1929]», π. Ιωάννης Φωτόπουλος, 2012) Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Πολλὲς φορὲς νομίζουν μερικοὶ αὐθάδεις ὅτι δὲν ἔχουν κανένα θάρρος στὸν ἑαυτό τους καὶ ὅτι ὅλη τους τὴν ἐλπίδα καὶ πεποίθησι, τὴν ἔχουν στὸν Θεό· ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι· καὶ γι᾿ αὐτὸ βεβαιώνονται ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ ἔρχεται σὲ αὐτοὺς ἀπὸ τὸν ξεπεσμό τους, ὅταν συμβῇ. Γιατὶ ἂν ἴσως αὐτοὶ λυποῦνται στὸν ξεπεσμό τους καί, κατὰ κάποιο τρόπο, ἀπελπίζονται καὶ νομίζουν ὅτι μποροῦν στὸ ἑξῆς νὰ κάνουν καλό, αὐτὸ εἶναι σίγουρο σημεῖο, ὅτι καὶ πρὸ τοῦ ξεπεσμοῦ τους πίστευαν στὸν ἑαυτό τους καὶ ὄχι στὸν Θεό. Καὶ ἐὰν ἡ λύπη καὶ ἡ ἀπελπισία τους εἶναι μεγάλη, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι καὶ πολὺ πίστευαν στὸν ἑαυτό τους καὶ λίγο στὸ Θεό, γιατὶ ὅποιος δὲν ἐμπιστεύεται πολὺ στὸν ἑαυτό του καὶ ἐλπίζει στὸ Θεό, ὅταν ξεπέσει, δὲν ἀπορεῖ τόσο πολύ, οὔτε λυπᾶται ὑπερβολικά, ἐφόσον γνωρίζει, ὅτι αὐτὸ τοῦ συμβαίνει γιὰ τὴν ἀδυναμία τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ γιὰ τὴν λίγη ἐλπίδα ποὺ ἔχει στὸν Θεὸ μάλιστα τότε ἀπιστεῖ περισσότερο στὸν ἑαυτό του καὶ μὲ περισσότερη ταπείνωσι ἐλπίζει στὸ Θεὸ καὶ μισώντας περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον τὰ ἄτακτα πάθη, ποὺ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ ξεπεσμοῦ του, μὲ ἕνα μεγάλο πόνο ἥσυχο καὶ εἰρηνικό, γιὰ τὴ λύπη τοῦ Θεοῦ, ἀποκτᾷ βέβαια τὴν ἀπιστία στὸν ἑαυτό του, καταδιώκει ὅμως τοὺς ἐχθρούς του μέχρι θανάτου μὲ μεγαλύτερη γενναιότητα καὶ ἀποφασιστικότητα.

Αὐτὰ ποὺ εἶπα, ἐπιθυμῶ νὰ τὰ σκεφθοῦν μερικοί, ποὺ νομίζουν πὼς εἶναι ἐνάρετοι καὶ πνευματικοί, οἱ ὁποῖοι, ὅταν πέσουν σὲ κανένα ἐλάττωμα, δὲν μποροῦν, οὔτε θέλουν νὰ εἰρηνεύσουν καὶ μερικὲς φορὲς θέλοντας νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὴν πολλὴ λύπη καὶ τὴν ἐνόχλησι, ποὺ τοὺς συμβαίνει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ ἑαυτοῦ τους, τρέχουν ἀμέσως γι᾿ αὐτὸ καὶ μόνο στὸν πνευματικὸ πατέρα, στὸν ὁποῖον ἔπρεπε κυρίως νὰ πηγαίνουν γιὰ νὰ ξεπλυθοῦν ἀπὸ τὴν μόλυνσι τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ λάβουν δύναμι κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ τους, μὲ τὸ ἁγιώτατο μυστήριο τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἐξομολογήσεως.

Πηγή: (Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), Ορθόδοξοι Πατέρες

Σχόλιο Τ.Ι.: Μια κοινωνία που πρόδωσε από καιρό τον ίδιο της τον εαυτό, μοιραία οδηγείται αργά αλλά σταθερά στην υποδούλωση.

Η ζωή του μικρούλη Julian Cadman τερματίστηκε στην Βαρκελώνη. Κάποιοι αποφάσισαν ότι η ζωή του δεν αξίζει μπροστά στο "μεγαλύτερο οικονομικό όφελος"

Οι ελίτ γνωρίζουν ότι οι ίδιοι δεν θα πληγούν από τις πολιτικές που προωθούν.

Μόλις γίνει κάποια επίθεση από τρομοκράτες, εκείνοι που μονοπωλούν την δημόσια συζήτηση αρχίζουν τα κλισέ: «η τρομοκρατία επέστρεψε», «ο τρόμος κτύπησε», όταν, φυσικά, όχι η τρομοκρατία, αλλά οι τρομοκράτες έπληξαν τη Βαρκελώνη της Ισπανίας στις 17 Αυγούστου. Οι τρομοκράτες έκαναν το ίδιο λίγες μέρες αργότερα, στο Νιουκάστλ, στην Αγγλία και στο Τούρκου της Φινλανδίας.

Εκείνοι που δολοφόνησαν 14 ανθρώπους στην Ισπανία και τραυμάτισαν πάνω από 100, 15 από αυτούς πολύ σοβαρά, έχουν σάρκα και αίμα. Νέοι, μουσουλμάνοι, Μαροκινοί  με την δολοφονία στο μυαλό τους. Σε όλους αυτούς τους νεαρούς Μοχαμέντ οι κυβερνήσεις έχουν χαρίσει ελεύθερη πρόσβαση προς τα θύματα τους, στο όνομα των «ελευθεριών» αυτών των θυμάτων. Το μόνο είδος που ζει με ασφάλεια πλέον, είναι οι ελίτ που αφήνουν ανεξέλεγκτο τον κάθε βάρβαρο να σκοτώσει.

"Βασιλική" επίσκεψη σε τραυματισμένο παιδάκι. Τι συγκινητικό...

Όλοι οι πολιτικάντηδες στην Δύση, καλά προστατευμένοι με την ευγενή χορηγία των φορολογουμένων τους – ξεστομίζουν εκ του ασφαλούς λογίδρια του στυλ: «Αυτοί οι δολοφόνοι, αυτοί οι εγκληματίες δεν θα μας τρομοκρατήσουν». Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα μπουμπούκια της Theresa May και της Μέρκελ τρομοκρατούν και θα συνεχίσουν να τρομοκρατούν τους συνηθισμένους ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, αλλά θα αφήσουν στο απυρόβλητο τους ελίτ για προφανείς λόγους.

Νίκαια Γαλλίας. "Μικρό κόστος"

Από τα πολλά εκατομμύρια ανθρώπων στην Ισπανία, "μόνο" 14 ζωές χάθηκαν σε μια μέρα στη Βαρκελώνη. Παρόμοιοι αριθμοί προέρχονται από το Λονδίνο, το Μάντσεστερ, τη Μελβούρνη, το Παρίσι, τη Νίκαια, τη Νορμανδία, τη Στοκχόλμη, την Αγία Πετρούπολη, το Βερολίνο, το Αμβούργο, το Κολόμπους (Οχάιο). Αλλά για τους ψευτοευαίσθητους - περιφρονητές της ανθρώπινης ζωής, για αυτούς τους «κεντρικούς σχεδιαστές» που έχουν μπροστά τους «το μεγάλο σχέδιο», οι αριθμοί είναι σχετικά μικροί. Αυτοί αποφασίζουν ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει.

Στην τηλεόραση, την 1η Ιουνίου του 2017, ο Alex Nowrasteh , «εμπειρογνώμονας μετανάστευσης» στο Ινστιτούτο Cato, υποστήριξε ότι "η τρομοκρατία που γεννιέται στο εξωτερικό είναι ένας κίνδυνος", αλλά ένας "διαχειρίσιμος" κίνδυνος, δεδομένου του τεράστιου οικονομικού οφέλους της μετανάστευσης και του μικρού κόστους της τρομοκρατίας"!

Πρόκειται για μια σκληρή ωφελιμιστική λογική αλά Jeremy Bentham. [Ο Τζέρεμι Μπένθαμ ήταν Άγγλος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος και θεωρείται ο ιδρυτής του σύγχρονου Ωφελιμισμού. Ιδέα του Μπένθαμ είναι το Panopticon, ένας τύπος κτιρίου-φυλακής που επιτρέπει την συνεχή επίβλεψη όλων των κρατουμένων]. Απαιτεί, πρώτον, κάποιος να παίζει τον Θεό. Είτε κάθεται στη Downing Street, D.C., είτε στις Βρυξέλλες, είτε στη Βαρκελώνη, ο «θεός» αυτός έχει αποφασίσει ότι οι μουσουλμάνοι ανάμεσά μας αποτελούν ένα must προκειμένου να έρθει "το μέγιστο καλό στο μεγαλύτερο αριθμό πολιτών." Στην πορεία, μερικοί άνθρωποι θα πεθάνουν. Αλλά τι να κάνουμε; Αυτό θα  γίνει για «το μεγαλύτερο καλό».

Σύμφωνα με τα λόγια του "απολογητή του Στάλιν" Walter Duranty, "Δεν μπορείτε να φτιάξετε μια ομελέτα χωρίς να σπάσετε αυγά".

Οι πιθανότητες, κάποιος από εμάς να πεθάνει από μουσουλμάνο, είναι στατιστικά ασήμαντες - εκτός αν αυτό συμβαίνει σε εσάς.

Είναι ένας χοντροκομμένος υπολογισμός που οι πολιτικοί και οι «ειδικοί» σαν τον προαναφερόμενο «εμπειρογνώμονα» του Cato, κάνουν.

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἔζησαν σέ βάθος τό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό ἐβίωσαν βαθύτατα τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, καί γι’ αὐτό κατενόησαν τήν σημασία καί τήν ἀπόλυτη ἀναγκαιότητα τῆς ἑνότητός της. Σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τους καί ἐμεῖς πιστεύουμε καί ὁμολογοῦμε «Εἰς Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας φανερώνεται στό δόγμα, στήν Εὐχαριστία, στήν ἁγιότητα.

Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος Χαλκηδόνα, 451. Λεπτομέρεια ἀπό χειρόγραφο.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἔζησαν σέ βάθος τό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό ἐβίωσαν βαθύτατα τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, καί γι’ αὐτό κατενόησαν τήν σημασία καί τήν ἀπόλυτη ἀναγκαιότητα τῆς ἑνότητός της. Σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τους καί ἐμεῖς πιστεύουμε καί ὁμολογοῦμε «Εἰς Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας φανερώνεται στό δόγμα, στήν Εὐχαριστία, στήν ἁγιότητα.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία, ἐπειδή μόνη αὐτή εἶναι Ἁγία καί Καθολική καί Ἀποστολική. Σύγχρονες ἑρμηνεῖες πού θέλουν τήν Ἐκκλησία νά εἶναι Μία καί νά περιλαμβάνῃ καί τίς διάφορες χριστιανικές ἐκκλησίες-ὁμολογίες, δέν ἔχουν ἔρεισμα στήν ὀρθόδοξο Ἐκκλησιολογία, διότι κατά τούς ἁγίους Πατέρας ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας συνυφαίνεται μέ τήν Ὀρθοδοξία. Οἱ χριστιανικές κοινότητες πού ἔχουν διολισθήσει σέ ἑτεροδοξία καί παραμένουν σέ αὐτήν, ἔχουν ἐκπέσει ἀπό τήν ἁγιότητα, τήν καθολικότητα καί τήν ἀποστολικότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες περιφρούρησαν τόν θησαυρό τῆς ἑνότητός της μέ ἀδιαπραγμάτευτο κριτήριο τήν ἀποστολική Πίστι καί Παράδοσι, ἡ ὁποία συνιστᾶ τήν Ὀρθοδοξία. Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος βλέπει τίς ἄλλες «χριστιανικές» κοινότητες, πού δέν βρίσκονται στήν ἑνότητα τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὡς «κακές παραφυάδες πού γεννοῦν θανατηφόρο καρπό, διότι δέν εἶναι φυτεία τοῦ Πατρός» [1]. Γι’ αὐτό διασφαλίζει τήν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν στήν Καθολική Ἐκκλησία μέ τήν προτροπή γιά ὁμολογία μιᾶς πίστεως καί τήν τέλεσι μιᾶς εὐχαριστίας: «μιᾷ πίστει καὶ ἑνὶ κηρύγματι καὶ μιᾷ εὐχαριστίᾳ χρῆσθαι· … ἓν θυσιαστήριον πάσῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ εἷς ἐπίσκοπος ἅμα τῷ πρεσβυτερίῳ καὶ τοῖς διακόνοις, τοῖς συνδούλοις μου … ἓν δὲ καὶ τὸ κήρυγμα καὶ ἡ πίστις μία καὶ τὸ βάπτισμα ἓν καὶ μία ἡ Ἐκκλησία, ἣν ἱδρύσαντο οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι ἀπὸ περάτων ἕως περάτων ἐν τῷ αἵματι τοῦ Χριστοῦ» [2].

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία, ἐπειδή εἶναι τό ἕνα καί μοναδικό σῶμα τοῦ Χριστοῦ («ἕν σῶμα καί ἕν πνεῦμα», Ἐφ. 4, 6), εἶναι ἡ καινή κτίσις, σύμφωνα μέ τό ἀποστολικό: «εἴ τις ἐν Χριστῷ καινή κτίσις» (Β’ Κορ. 5, 17). Τά μέλη αὐτοῦ τοῦ σώματος ἔχουν ὡς ζωή τους τήν μία καί ἑνοειδῆ ἐμπειρία τῆς θεοποιοῦ Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν «δόξα», γιά τήν ὁποία ὁ Κύριος ὡμίλησε στήν ἀρχιερατική Του προσευχή: «κἀγώ τήν δόξαν, ἥν δέδωκάς μοι, δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν» (Ἰω. 17, 22).

Χωρίς μετοχή στήν θεοποιό Χάρι κανείς δέν γίνεται καινή κτίσις, δέν εἶναι τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ «κόσμος», ἐπειδή δέν μετέχει στήν θεοποιό Χάρι, δέν ἔχει μέρος στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Κύριος δέν ζήτησε «ἵνα ὦσιν ἕν» στό σῶμα Του ὅσοι ἐξ ἰδίας προαιρέσεως ἐπιμένουν νά εἶναι «κόσμος». «Οὐ περί τοῦ κόσμου ἐρωτῶ», παρατηρεῖ μέ ἔμφασι ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς, «ἀλλά περί ὧν δέδωκάς μοι». Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἑρμηνεύει μέ σαφήνεια τό σημεῖο αὐτό τῆς ἀρχιερατικῆς προσευχῆς: «οὐχ ἑτέρων εἶναι δεικνὺς τὸ συνεῖναι τε αὐτῷ καὶ ἀξιοῦσθαι βλέπειν τὴν δόξαν αὐτοῦ, ἢ τῶν ἑνωθέντων τε ἤδη δι᾽ αὐτοῦ τῷ Πατρί» [3].

Ποιός λοιπόν ἐκπίπτει ἀπό τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, παύει νά εἶναι «φυτεία Πατρός» καί γίνεται «κακή παραφυάς»;

Τό σχίσμα καί ἡ αἵρεσις χωρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ζωή, ἡ αἵρεσις θάνατος. Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς γράφει: «Ὁ Θεάνθρωπος καί ἐν Αὐτῷ ἡ Ἐκκλησία Του εἶναι τό πᾶν διά τά σύμπαντα… Ὁλόκληρος ἡ κτίσις ἐδημιουργήθη ὡς Ἐκκλησία, καί ἀποτελεῖ τήν Ἐκκλησίαν, «καί αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλή τοῦ σώματος, τῆς Ἐκκλησίας» (Κολ. 1, 18). Πρόκειται περί ἐλλόγου παν-ενότητος τῆς κτίσεως καί περί ἐλλόγου παν-τελεολογίας τῆς κτίσεως. Ἡ ἁμαρτία ἀπέκοψεν ἕν μέρος τῆς κτίσεως ἀπ’ αὐτήν τήν ἔλλογον πανενότητα καί παντελεολογίαν καί ἐβύθισεν αὐτό εἰς ἄλογον ἀστοχίαν, δηλαδή εἰς τόν θάνατον» [4]. Οἱ ἱεροί κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ὁρίζουν πόσο μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία βρίσκεται ὁ κάθε σχισματικός καί αἱρετικός καί πῶς μπορεῖ νά ἐπανέλθῃ ἀπό τόν θάνατο στήν ζωή [5].

Τορπίλη ἑπομένως στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τά σχίσματα καί οἱ αἱρέσεις. Ἡ Ἐκκλησία στάθηκε ἀπέναντί τους μέ κριτήριο τήν ἑνότητά της ὡς ἑνότητα ὀρθοδόξου πίστεως, ὡς κοινή ἐμπειρία Πνεύματος Ἁγίου καί ἐντεῦθεν ὡς ὁμοήθεια καί ὁμοφροσύνη. Στήν περίπτωσι τοῦ σχίσματος, ὁπότε παρεισέφρυαν τά ἀνθρώπινα πάθη (Α’ Κορ. 1, 11) καί κυρίως κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο ἡ φιλαρχία [6], ἡ Ἐκκλησία ἐνήργησε μέ ὑπομονή, μέ παρακλήσεις καί μέ νουθεσίες, ἔχοντας σέ πολλές περιπτώσεις σύμμαχο τόν χρόνο, ἐκτός ἐάν τό σχίσμα ἐξετραχύνετο ἤ μετέπιπτε σέ αἵρεσι. Στήν περίπτωσι τῆς αἱρέσεως, ὁπότε τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἀπειλοῦσε ἡ ἑτεροδιδασκαλία, ἐξαιρετικά ἐπικίνδυνη καί βλαπτική, ἐπειδή δέν παύει νά ὑφίσταται καί μετά τόν θάνατο τῶν πρωταιτίων, ἡ Ἐκκλησία ἐνήργησε μέ τήν συνοδική ἀποκοπή ὅσων ἀμετανοήτως ἐπέμεναν στήν αἵρεσι.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας βιώνει μέχρι σήμερα τήν τραγικότητα τῶν σχισμάτων. Τό παλαιοημερολογητικό σχίσμα στήν Ἐλλάδα, ἄλλο σχίσμα στά Σκόπια, ἄλλο πρόσφατο στήν Σερβία κ.λπ. Στό δόγμα Ὀρθόδοξοι, συχνά μέ πόθο Χριστοῦ στήν ζωή τους, δέν τελοῦν μαζί μας τήν Θεία Εὐχαριστία, ἔχουν χωριστή ἱεραρχία ἐπισκόπων ἤ βρίσκονται ἔξω ἀπό τήν κοινωνία τῶν κανονικῶν ἐπισκόπων «δι’ αἰτίας τινάς ἐκκλησιαστικάς καί ζητήματα ἰάσιμα» (κανών α’ Μεγ. Βασιλείου). Ὁ πόνος γιά τά σχίσματα αὐτά εἶναι μεγάλος. Ἡ προσευχή μας καθημερινή. Τά λάθη ἔχουν γίνει. Πρέπει νά ἀρθοῦν μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ τά ἐμπόδια, τά ὁποῖα δημιούργησε ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία, νά διορθωθοῦν τά λάθη καί νά βρεθοῦν καί αὐτοί οἱ Ὀρθόδοξοι ἀδελφοί στήν μία Εὐχαριστία τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, στήν ἑνότητα τῆς ὁποίας ἡ σωτηρία εἶναι ἀσφαλής.

Ὁ ὑπόλοιπος χριστιανικός κόσμος βρίσκεται σήμερα ἐκτός Ἐκκλησίας, πολυδιασπασμένος καί πολυτραυματισμένος ἀπό τίς αἱρέσεις τοῦ παρελθόντος. Οἱ μεγάλες αἱρέσεις τοῦ μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ παπισμοῦ καί τοῦ προτεσταντισμοῦ κρατοῦν, μέ διάφορες ἑτεροδιδασκαλίες, ἑκατομμύρια χριστιανούς χωρισμένους ἀπό τήν Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Καί αὐτός εἶναι ἕνας πόνος! Προσευχόμαστε μαζί μέ ὅλη τήν Ἐκκλησία: «τούς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καί σύναψον τῇ ἁγίᾳ σου καθολικῇ καί ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ» (Θ. Λειτουργία Μεγ. Βασιλείου).

Πηγή καί ρίζα ὅλων τῶν αἱρέσεων εἶναι ὁ θρησκευτικός οὐμανισμός (ἀνθρωποκεντρισμός). Συναντᾶ κανείς σέ αὐτές θρησκευτικότητα, ἀλλά δέν βρίσκει ταπεινή μαθητεία σέ ὅ,τι παρέδωσαν ἀπ’ ἀρχῆς οἱ θεόπται Προφῆται, Ἀπόστολοι καί Πατέρες. Δέν βρίσκει ἁγιασμό, φωτισμό τοῦ νοός καί θέωσι. Στίς αἱρέσεις διδάσκεται ὅ,τι ἐπινόησε ὁ ἐμπαθής ἀνθρώπινος νοῦς (Ἐφ. 4, 17-18) καί οἱ ἄνθρωποι ζοῦν χωρίς πυξίδα, «κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι παντὶ ἀνόμῳ τῆς διδασκαλίας ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων ἐν πανουργίᾳ πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης» (Ἐφ. 4, 14).

Ὁ οὐμανισμός ἔχει ὁδηγήσει τόν δυτικό χριστιανισμό σέ ἄνευ προηγουμένου ἐκκοσμίκευσι, ἡ ὁποία κατέληξε στήν θεωρία τοῦ θανάτου τοῦ Θεοῦ, στήν ἄρνησι τῆς ἱστορικότητος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, στήν ἀμφισβήτησι τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου, στήν χειροτονία γυναικῶν σέ ἱερατικά ἀξιώματα, στήν ἱερολογία γάμου ὁμοφυλοφίλων καί στά ἄλλα ἐξωφρενικά τῶν νεωτέρων προτεσταντικῶν ὁμάδων.

Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει στόν κόσμο ὡς μία διαρκής πρόσκλησις πρός τούς αἱρετικούς ὅλων τῶν μορφῶν. Προσκαλεῖ μέ τό δόγμα καί τήν λατρεία της, τήν ἀρχιτεκτονική καί εἰκονογραφία της, μέ τό ἦθος της, μέ τό κήρυγμα καί τήν ἱεραποστολή της, μέ τήν ἁγιότητα τῶν θεουμένων της. Ἀπευθύνεται σέ ὅλους, ἐπειδή ὅλοι ἔχουν ἀνάγκη ἀπό τήν ἑνότητα μαζί της. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι «τό πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου» (Ἐφ. 1, 23). Στήν ἑνότητά της ἐξασφαλίζεται ἡ πληρότης τῆς πίστεως καί τῆς ἀληθείας, ἡ ἁγιότης, ἡ σωτηρία. Ἔξω ἀπό αὐτήν μένει μία θρησκευτικότης ἀτελής, ἄρρωστη, ἄγευστη τῆς θεοποιοῦ Χάριτος.

Ὁ ἐκτός Ἐκκλησίας χριστιανικός κόσμος, γιά νά ἐπανεύρῃ τήν ἑνότητά του, ἐπινόησε τήν διαχριστιανική κίνησι πού ὀνομάζεται οἰκουμενισμός καί στοχεύει στήν καταλλαγή ὅλων τῶν χριστιανῶν. Ὅμως αὐτή ἡ καταλλαγή δέν φέρνει στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Μᾶλλον ἐπιβεβαιώνει καί συντηρεῖ τήν ἔλλειψι ἑνότητος, ἐπειδή μέ τήν ἀρχή τῆς «περιεκτικότητος» (εἴμαστε διαφορετικοί ἀλλά ἑνωμένοι) ὅλες οἱ ἰδιαιτερότητες στό δόγμα καί στό ἦθος γίνονται ἀμοιβαίως «σεβαστές» ἀπό ὅλους. Ἕνα ἀκόμη ὀλίσθημα, πού γέννησε ὁ οὐμανισμός!

Στόν πυρῆνα τοῦ οἰκουμενισμοῦ ὑπάρχει ὁ οὐμανισμός. «Ὁ οἰκουμενισμός, δηλαδή ἡ κίνησις διά τήν ἕνωσιν τῶν ‘‘ἐκκλησιῶν’’, ὅπως διεξάγεται σήμερον, φαίνεται ὅτι ἔχει οὐμανιστικόν ἀνθρωποκεντρικόν χαρακτῆρα καί ὄχι θεολογικόν καί πνευματικόν», καί «ὅλες οἱ αἱρέσεις, κατά βάθος, εἶναι μορφές τοῦ ἀνθρωποκεντρισμοῦ», ἐπισημαίνει στό βιβλίο του Ὀρθοδοξία καί Οὐμανισμός Ὀρθοδοξία καί Παπισμός (σελ. 83 καί 14) ὁ μακαριστός Γέροντας Γεώργιος Καψάνης.

Γεννημένος ἀπό τά σπλάχνα τοῦ πολυδιασπασμένου προτεσταντισμοῦ μέ προοπτική τήν παν-προτεσταντική ἑνότητα, ὁ οἰκουμενισμός ἀναπτύχθηκε στήν συνέχεια ὡς ἐκκλησιαστική πολιτική τόσο ἀπό τούς Ὀρθοδόξους ὅσο καί ἀπό τούς Ρωμαιοκαθολικούς. Ἀπό τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καθεαυτές, πιστεύουμε, μέ τήν ἐλπίδα ἀνακάμψεως τῶν ἑτεροδόξων στήν Ὀρθοδοξία.

Οἱ προτεστάντες προχωροῦν ἀβίαστα στήν ὑποτιθέμενη ἑνότητά τους στό Π.Σ.Ε. καί στίς δραστηριότητές του, ἐμμένοντας ὅμως στίς γνωστές αἱρετικές τους διδασκαλίες πού παίρνουν ὅλο καί πιό ἀντιευαγγελικές διαστάσεις. Ὁ οἰκουμενισμός δέν μπόρεσε νά ἀναχαιτίσῃ τήν κακή αὐτή ἐξέλιξι.

Ἡ Β’ Βατικανή Σύνοδος κινήθηκε γρήγορα καί ἀποφασιστικά γιά νά δημιουργήσῃ γέφυρες προσεγγίσεως μέ τούς ὀρθοδόξους καί τούς προτεστάντες μέ τό περίφημο Διάταγμα Περί οἰκουμενισμοῦ. Ὅλοι οἱ «χωρισμένοι ἀδελφοί», λέγει τό Διάταγμα, εἶναι μέλη τῆς (Ρωμαιο)Καθολικῆς Ἐκκλησίας, κρατοῦν τήν ἀποστολική Πίστι μέ διαφορετικές διατυπώσεις, τελοῦν ἔγκυρα μυστήρια, προσφέρουν σωτηρία, καί θά ὁλοκληρώσουν τήν ἑνότητα μαζί της μέ τό νά δεχθοῦν τήν κοινωνία μέ τόν Ρωμαῖο ποντίφικα. Τό παπικό Πρωτεῖο μέ σύγχρονη ἐπένδυσι ἑνός λειτουργήματος διακονίας τῆς παγχριστιανικῆς ἑνότητος βρίσκεται στήν καρδιά τοῦ διατάγματος περί οἰκουμενισμοῦ. Τά ὑπόλοιπα λατινικά δόγματα παραμένουν ὡς ἔχουν, δικαιολογημένα βάσει τῆς ἀρχῆς τῆς ἑνότητος ἐν τῇ διαφορετικότητι (unity in diversity). Πρόκειται γιά ἐπίπλαστη ἑνότητα.

Ἅγιος Μάρκος Εὐγενικός

Οἱ πολυχρόνιοι διμερεῖς καί πολυμερεῖς (Π.Σ.Ε.) θεολογικοί διάλογοι διεκπεραιώνονται μέ μινιμαλιστικά δογματικά κριτήρια (βαπτισματική θεολογία, εὐχαριστιακή ἐκκλησιολογία). Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας συμμετέχει σέ αὐτούς στοχεύοντας θεωρητικά στήν ἑνότητα ὅλων τῶν χριστιανῶν ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Πίστει. Στήν πρᾶξι ὅμως γίνονται δογματικές καί κανονικές ὑπερβάσεις πού συνιστοῦν θεολογικό συγκρητισμό. Ἔτσι προσφέρεται ἔδαφος στό νά προωθῆται ὁ λαϊκός οἰκουμενισμός μέ συμπροσευχές, μέ κοινές λατρευτικές πράξεις καί λειτουργικές ἐκδηλώσεις, μέ κοινές διακηρύξεις ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν καί μέ τήν μερική μυστηριακή διακοινωνία. Τήν ἀνάγκη γιά ἀλλαγή πλεύσεως στούς διαχριστιανικούς διαλόγους θέτει ἐπί τάπητος ἡ κοινή αἴσθησις τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, ὅτι ἑνότης μεταξύ τῶν χριστιανῶν πρέπει νά σημαίνῃ ἐπιστροφή τῶν ἑτεροδόξων στήν Ὀρθοδοξία τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἀκολουθώντας τό ἅρμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ πέρασε δυστυχῶς καί στόν δικό μας ὀρθόδοξο θεολογικό χῶρο μία ἐκκοσμικευμένη διανοητική ἀκαδημαϊκή θεολογία, ἡ ὁποία καταλύει τά ὅρια τῆς Ἀληθείας [7]. Ἀποδεικνύεται ἱκανή νά συνδιαλέγεται μέ τόν ἔξω κόσμο, ἀλλά ἄμοιρη τῆς ζώσης ἐμπειρικῆς θεολογίας. Αὐτή ἡ ἀκαδημαϊκή θεολογία ἐπηρεάζει δυστυχῶς καί τήν πορεία τῶν θεολογικῶν διαλόγων, ἄν καί θά ἔπρεπε στούς διαλόγους νά ἐκφέρεται ἡ αὐθεντική ὀρθόδοξος θεολογία. Στόν θεολογικό συγκρητισμό δέν ἀναπαύεται ὁ πιστός ὀρθόδοξος λαός. Πιστεύουμε ὅτι οἱ καλοί ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μας θά ἀγκαλιάσουν τήν ἀγωνία τοῦ λαοῦ καί θά ὑποστηρίξουν μέ τήν σοφία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς θεολογικούς διαλόγους τήν ἀκρίβεια τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος καί φρονήματος. Ὁ θεολογικός συγκρητισμός ὑποσκάπτει τήν ἀκεραιότητα τοῦ ὀρθοδόξου θεολογικοῦ μας φρονήματος.

Σέ αὐτόν τόν θεολογικό περίγυρο, ὅπως διαμορφώθηκε στίς ἡμέρες μας, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας παραμένει στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας, ἐπειδή μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος «πῦλαι ᾍδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» καί «ὁ Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας». Ἁγιασμένοι ἄνθρωποι μέχρι σήμερα (οἱ ἁγιοκαταταχθέντες Γέροντες Πορφύριος καί Παΐσιος καί πολλοί ἄλλοι) μαρτυροῦν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας εἶναι καί θά παραμείνῃ ἡ ἄσπιλος Νύμφη τοῦ Ἀρνίου. Τά θεολογικά ἀτοπήματα ὡρισμένων θεολόγων, δέν ἀλλοιώνουν τόν βαθύτερο χαρακτῆρα της, παρά μόνο μαρτυροῦν τήν προσωπική ἔκπτωσι τῶν ἰδίων ἀπό τήν ὁλοκληρία τῆς Ἀληθείας της.

Θέλοντας μέ τό ἄρθρο αὐτό νά τονίσουμε τήν σημασία καί τήν ἀναγκαιότητα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἑνότητος δόγματος, ὡς ὁμοηθείας καί ὡς κοινῆς ἐμπειρίας τῆς ἁγιαστικῆς Χάριτος, καί ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας διασφαλίζεται μέ ὀρθές συνοδικές ἀποφάσεις (στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία εἶναι γνωστές καί ἄστοχες συνοδικές ἀποφάσεις), τώρα πού πλησιάζει ἡ σύγκλησις τῆς Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου, ταπεινά παρακαλοῦμε καί ζητοῦμε ἀπό τούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς μας νά ἐξασφαλίσουν στήν Σύνοδο, ὡς πιστοί οἰκονόμοι μυστηρίων Θεοῦ, πανορθόδοξες ἀποφάσεις πού θά ἐκφράζουν τήν συνείδησι τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ ὁποίου ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις εἶναι ὁ τελικός κριτής κάθε συνόδου, ὅπως εἶπε ὁ μέγας Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής.

Ἅγιον Ὄρος, 1.1.2016

1. Ἐπιστολή 3η, Τραλλιανοῖς, 11.

2. Ἐπιστολή 5η, Φιλαδελφεῦσιν, 4.

3. Ἁγ. Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας,Ὑπόμνημα εἰς τό κατά Ἰωάννην, 3, 5.

4. Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, Θεσ/ νίκη 1974, σελ. 21-23.

5. Περιοδ. «Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος», τ. 39/2014, σελ. 157-158.

6. «Δύο γάρ εἰσι διαιρέσεις ἀπὸ τοῦ σώματος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ· μία μὲν, ὅταν ψύξωμεν τὴν ἀγάπην, δευτέρα δὲ, ὅταν ἀνάξια τοῦ τελεῖν εἰς ἐκεῖνο τὸ σῶμα τολμήσωμεν· ἑκατέρως γὰρ χωρίζομεν ἑαυτοὺς τοῦ πληρώματος … Οὐδὲν οὕτως Ἐκκλησίαν δυνήσεται διαιρεῖν, ὡς φιλαρχία· οὐδὲν οὕτω παροξύνει τὸν Θεὸν, ὡς τὸ Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι» (Ἁγ. Ἰω. Χρυσοστόμου, Ὑπόμνημα εἰς τήν πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολήν, PG 62, 85).

7. Βλ. Ἀθανασίου Γιέβτιτς, ἐπισκόπου πρώην Ζαχουμίου καί Ἐρζεγοβίνης, Ἡ σεβηριανή Χριστολογία εἶναι μονοφυσιτισμός (ἑλληνική μετάφρασις ἀπό τήν Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου ἄρθρου-ἐπιστολῆς τοῦ Σεβ. Ἀθανασίου πρός τό περιοδικό «Теоloški Pogledi» [ΤΠ], στό Βελιγράδι, τεῦχ. 2/2011).

Πηγή: Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη