Η επιθυμία σας να ζήσετε είναι φυσική και δεν έχει τίποτε το εφάμαρτο. Ωστόσο η χριστιανική στάση απέναντι στη ζωή και το θάνατο είναι: «Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου» (Πράξ. 21:14).

Γιατί, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, κανένας μας δεν ζει για τον εαυτό του και κανένας μας δεν πεθαίνει για τον εαυτό του. Όταν ζούμε, ζούμε για τον Κύριο. Και όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για τον Κύριο. Είτε, λοιπόν, ζούμε είτε πεθαίνουμε, σ’ Εκείνον ανήκουμε (Ρωμ. 14:7-8). Αυτή τη διάθεση πρέπει να καλλιεργήσουμε μέσα μας, διώχνοντας κάθε φόβο και κάθε ανησυχία.

“Πώς να παρουσιαστώ στον Κύριο, όταν πεθάνω;” αναρωτιέστε.

Να παρουσιαστείτε έχοντας καθαριστεί από τις αμαρτίες σας με τη μετάνοια και την Εξομολόγηση, έχοντας λάβει το εφόδιο της αιώνιας ζωής, τα άχραντα Μυστήρια του Χριστού, έχοντας στο νου σας αγαθούς λογισμούς και στην καρδιά σας άγια αισθήματα -πίστη, ελπίδα, ταπείνωση, φόβο Θεού… Τα αισθήματα αυτά αντικαθιστούν όλα τα καλά έργα, που η αρρώστια δεν σας επιτρέπει να κάνετε.

Πώς να αντιμετωπίζουμε το θάνατο των οικείων μας.

Η κόρη σας πέθανε. Αφού ξεχώριζε για την ευσέβεια και την καλοσύνη της, θα έπρεπε να λέτε: “Δόξα στ’ όνομα Σου, Κύριε, που την πήρες τόσο γρήγορα, για να μην απατηθεί από τους πειρασμούς και τις μάταιες απολαύσεις του κόσμου!”.

Εσείς, απεναντίας, θρηνείτε και παραπονιέστε και βαρυγκωμάτε… Γιατί; Επειδή γλύτωσε από τα βάσανα της πρόσκαιρης τούτης ζωής και βρέθηκε στην αιώνια βασιλεία του Κυρίου; Θα ήταν, λοιπόν, καλύτερα να ζούσε μερικά χρόνια ακόμα, να σκλαβωνόταν στα πάθη και την αμαρτία -κάτι συνηθισμένο για τις κοπέλες της εποχής μας και μάλιστα τις όμορφες, όπως ήταν εκείνη- κι έτσι να έχανε την αιώνια ζωή; Τί σοφή μητέρα που είστε! Λυπάστε επειδή η κόρη σας σώθηκε και δεν καταστράφηκε!

Η μνημόνευση των νεκρών.

Ρωτάτε, γιατί μνημονεύουμε τους «κεκοιμημένους». Γιατί έτσι διδαχθήκαμε από την αγία Εκκλησία μας. Γιατί έτσι παραλάβαμε από τους θεοφώτιστους και πνευματοφόρους πατέρες μας. Γιατί έτσι γινόταν και γίνεται σ’ όλους τους χριστιανικούς αιώνες, από την αποστολική εποχή μέχρι σήμερα. Άλλα το φιλοπερίεργο μυαλουδάκι μας θέλει να χώνεται παντού και να φωνάζει: Γιατί; Γιατί; Γιατί;… Ξέρετε τί του χρειάζεται; Να του δώσετε, με την ακράδαντη πίστη σας, ένα γερό χαστούκι και να το αναγκάσετε έτσι να σωπάσει!

Όσο για κείνον τον πολυτάραχο, που όλο τέτοια θέματα σκαλίζει, πέστε του θαρρετά: Άκου, ανόητε! Οι νεκροί ζουν. Και η επικοινωνία μας μαζί τους δεν έχει διακοπεί. Δεν προσευχόμαστε αδιάκριτα για όλους τους ζωντανούς αδελφούς μας χριστιανούς, ανεξάρτητα από την αρετή ή την κακία τους; Ε, λοιπόν, έτσι προσευχόμαστε και για όλους τους «κεκοιμημένους», ανεξάρτητα από το αν συναριθμήθηκαν -κάτι άγνωστο σ’ εμάς- με τους δικαίους ή με τους αδίκους.

Η προσευχή μας γι’ αυτούς είναι εκδήλωση χριστιανικής αγάπης. Πριν από την τελική Κρίση, όσο ακόμα δεν έχουν χωριστεί τα «πρόβατα» από τα «ερίφια» (Ματθ. 25:33), όλοι οι πιστοί, ζωντανοί και «κεκοιμημένοι», αποτελούμε μία Εκκλησία. Και όλοι, ως μέλη του Σώματος του Χριστού, επικοινωνούμε αγαπητικά. Ο θάνατος δεν μας χωρίζει!

“Σε τί τους ωφελούν οι προσευχές μας, αφού έχει ήδη αποφασιστεί η κατάταξή τους είτε στον παράδεισο είτε στην κόλαση;”, αναρωτιέστε.

Αλλά μέχρι τη γενική Κρίση, ο κολασμός μιας ψυχής δεν είναι οριστικά αποφασισμένος. Ώσπου ν’ αποφανθεί τότε τελεσίδικα ο μόνος Κριτής, κανέναν δεν μπορούμε να θεωρούμε τελειωτικά καταδικασμένο. Γι’ αυτό, ενισχυμένοι από την ελπίδα στην άπειρη ευσπλαχνία του Θεού, προσευχόμαστε σ’ Αυτόν να ελεήσει ακόμα κι εκείνους που πέθαναν μέσα στην ασέβεια.

“Επιτρέπεται η μνημόνευση των αλλόπιστων;”.

Όχι. Η άγια Εκκλησία μας δεν τους γνωρίζει, αφού δεν έγιναν ποτέ μέλη της, και γι’ αυτό δεν τους μνημονεύει. Βέβαια, προσεύχεται γενικά για την επιστροφή εκείνων που είναι ακόμα ζωντανοί. Μπορούμε, πάντως, στην ατομική μας προσευχή να παρακαλάμε το Θεό για τη σωτηρία επώνυμων, συγγενών και γνωστών, αλλόπιστων.

Πού βρίσκονται οι «κεκοιμημένοι» αμαρτωλοί;

Πού βρίσκονται οι ψυχές των αμαρτωλών που πέθαναν αμετανόητοι και ασυγχώρητοι;

Αμέσως μετά τον σωματικό θάνατο του ανθρώπου, είτε ενάρετου είτε αμαρτωλού, η ψυχή του υφίσταται τη λεγόμενη μερική-ατομική κρίση. Κρίνεται, δηλαδή, σε μια πρώτη φάση από το Θεό και στη συνέχεια τοποθετείται σ’ έναν υπεραισθητό χώρο, όπου, περιμένοντας την τελική και καθολική Κρίση, προγεύεται είτε την ευφροσύνη του παραδείσου, αν ήταν δίκαιη, είτε το βασανισμό της κολάσεως, αν ήταν αμαρτωλή και δεν μετανόησε ως την ώρα της εξόδου της από το σώμα.

Περιορισμένες, λοιπόν, σ’ αυτόν το χώρο, τον καθορισμένο από τον Κύριο και γνωστό μόνο σ’ Αυτόν, οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών περιμένουν με τρόμο, φρίκη και οδύνη τη στιγμή της οριστικής τους καταδίκης.

Πηγή: (Αγ. Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Ο δρόμος της ζωής» -επιλογές-, Ι.Μ.Παρακλήτου), Ι.Ν. Παντανάσσης

Aπό την παρουσία του Γενικού Προξένου των Σκοπίων στο Τορόντο στην αλυτρωτική εκδήλωση Ilinden Picnic 2017 της οργάνωσης United "Macedonians" Organization of Canada η οποία είχε διαφημισθεί και στην εφημερίδα  Toronto Star. Στο φόντο φαίνονται ξεκάθαρα ο χάρτης της "Μεγάλης Μακεδονίας" και η σημαία με αστέρι της Βεργίνας.

Σε αλυτρωτική εκδήλωση των Σκοπιανών στον Καναδά συμμετείχε ο εκεί γενικός πρόξενος των Σκοπίων. Στην εκδήλωση παρουσιάστηκαν χάρτες με ενσωματωμένη στο γειτονικό κρατίδιο την “Μακεδονία του Αιγαίου”, με την Θεσσαλονίκη εντός, και τα όρια των Σκοπίων να αγγίζουν την Θεσσαλία!

Έντονη υπήρξε η αντίδραση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, το οποίο εξέδωσε σκληρή ανακοίνωση.

“Καταγγέλλουμε τη συμμετοχή του Γενικού Προξένου της πΓΔΜ στο Τορόντο, κ. Jovica Palacevski, σε αλυτρωτική εκδήλωση με την οποία παραβιάζεται για άλλη μία φορά από την πΓΔΜ η Ενδιάμεση Συμφωνία που επιτάσσει την αποχή από κάθε ενέργεια υποστήριξης εδαφικών διεκδικήσεων.

“Στην εκδήλωση αυτή, ο κ. Palacevski απηύθυνε χαιρετισμό σε εξέδρα με φόντο αλυτρωτικά σύμβολα και χάρτη της πΓΔΜ, στον οποίο συμπεριλαμβάνονται ελληνικά εδάφη.

“Η νέα κυβέρνηση της πΓΔΜ δηλώνει ότι θέλει να γίνει μία νέα αρχή στις σχέσεις της με την Ελλάδα. Ωστόσο, παρά τις αλλαγές προσώπων, φαίνεται ότι ο αλυτρωτισμός εξακολουθεί να παραμένει η κυρίαρχη κρατική ιδεολογία και η καθημερινή πολιτική πρακτική στη γειτονική χώρα.

“Η εγκατάλειψη του αλυτρωτισμού, ο σεβασμός των συνόρων και η έμπρακτη τήρηση των αρχών της καλής γειτονίας αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις για την ευόδωση των ευρωατλαντικών φιλοδοξιών της ΠΓΔΜ”, αναφέρει η ανακοίνωση του ελληνικού ΥΠΕΞ.

Η ιστοσελίδα μας σημειώνει με ικανοποίηση την εγρήγορση των Ελλήνων διπλωματών, διότι τεκμηριώνεται ακόμα μία φορά η παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας από τους Σκοπιανούς. Σημειώνουμε επίσης ότι στην απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου τονιζόταν τν υποτιθέμενη έλλειψη τέτοιων στοιχείων από την επίσημη σκοπιανή κυβέρνηση.

Aπό την παρουσία του Γενικού Προξένου των Σκοπίων στο Τορόντο στην αλυτρωτική εκδήλωση Ilinden Picnic 2017 της οργάνωσης United “Macedonians” Organization of Canada η οποία είχε διαφημισθεί και στην εφημερίδα  Toronto Star. Στο φόντο φαίνονται ξεκάθαρα ο χάρτης της “Μεγάλης Μακεδονίας” και η σημαία με αστέρι της Βεργίνας.

Aπό την παρουσία του Γενικού Προξένου των Σκοπίων στο Τορόντο στην αλυτρωτική εκδήλωση Ilinden Picnic 2017 της οργάνωσης United “Macedonians” Organization of Canada η οποία είχε διαφημισθεί και στην εφημερίδα  Toronto Star. Στο φόντο φαίνονται ξεκάθαρα ο χάρτης της “Μεγάλης Μακεδονίας” και η σημαία με αστέρι της Βεργίνας.

Aπό την παρουσία του Γενικού Προξένου των Σκοπίων στο Τορόντο στην αλυτρωτική εκδήλωση Ilinden Picnic 2017 της οργάνωσης United “Macedonians” Organization of Canada η οποία είχε διαφημισθεί και στην εφημερίδα  Toronto Star.

Aπό την παρουσία του Γενικού Προξένου των Σκοπίων στο Τορόντο στην αλυτρωτική εκδήλωση Ilinden Picnic 2017 της οργάνωσης United “Macedonians” Organization of Canada η οποία είχε διαφημισθεί και στην εφημερίδα  Toronto Star.

Πηγή: mignatiou.com

Ομιλία με τόν Ομότιμο Καθηγητή Νευρολογίας, πρ. διευθυντή Α΄ Νευρολογικής Κλινικής Α.Π.Θ. Σταύρο Ι. Μπαλογιάννη, με θέμα « Ο καθορισμός υπό του εγκεφάλου των ψυχικών και σωματικών χαρακτήρων του φύλου», που έγινε στο πλαίσιο της Ημερίδας «Ταυτότητα φύλου - Μία διεπιστημονική προσέγγιση» στην κατάμεστη αίθουσα του Πολεμικού Μουσείου την Κυριακή, 28 Μαΐου 2017.

ΚΑΛΕΣΜΕΝΗ: Εἰρήνη Μαρούπα ποινικολόγος, πολιτικὸς ἀναλυτῆς.

– Τί εἶναι ὑπονόμευση; Πῶς λειτουργεῖ; Ποιὸς τὴν κάνει καὶ γιατί; Ποιὰ τὰ στάδιά της καὶ ποιοὶ οἱ ἀντικειμενικοί της στόχοι; Μήπως σχετίζεται μὲ τὴν ἐπιβολὴ μιᾶς παγκόσμιας δικτατορίας;

– Πῶς μεθοδεύεται ἡ ἀποσταθεροποίηση μιᾶς κοινωνίας καὶ ὁ ἐκφυλισμὸς τῶν Θεσμῶν ἑνὸς κράτους στὴν παιδεία, τὴν κοινωνικὴ ζωή, τὰ σώματα ἀσφαλείας, τὴν δικαιοσύνη καὶ τὴν πολιτικὴ ζωή;

– Τί κάνουμε ἐμεῖς;

ΛΟΓΟΣ ΡΩΜΑΙΙΚΟΣ

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ “ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ” (ΑΧΕΛΩΟΣ TV 2017)

ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΛΑΝΟΣ

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΣΤΟΥΝΤΙΟ – ΚΑΜΕΡΑ: ΦΩΤΗΣ ΒΑΡΔΗΣ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΓΓΡΑΦΗΣ: 04/05/17

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Συνέντευξη μέ τόν οἰκονομολόγο, συγγραφέα καί δημοσιογράφο Norbert Häring.

Κύριε Χέρινκ, καταρχήν θά ἤθελα νά σᾶς εὐχαριστήσω προσωπικά ἀλλά καί ἐκ μέρους τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν, γιά τόν χρόνο σας καί γιά τήν σημερινή συνέντευξη.

Εἶναι τιμή μου πού εἶμαι ἐδῶ μαζί σας.

Ἀδιαμφισβήτητα, τό βιβλίο σας «Ἡ κατάργηση τῶν μετρητῶν καί οἱ συνέπειές της»  (ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ) ἔχει ἐμπνεύσει χιλιάδες ἀναγνῶστες. Ἔχει μεταφραστεῖ καί στά Ἑλληνικά.

Ἡ τιμή εἶναι δική μου, σᾶς εὐχαριστῶ πολύ γιά τήν εὐκαιρία αὐτή.

Κύριε Χέρινκ. Ὑπάρχει μία τάση στίς ἡμέρες μας νά καταργηθοῦν ὅλα ὅσα συσχετίζουν τήν ἀνθρωπότητα μέ τίς ρίζες της, ἀξίες, θεσμούς ἤ συνήθειεςτῆς κοινωνικῆς ζωῆς ἐν γένει ... ἔτσι λοιπόν, πραγματικά ἀπήλαυσα τό εἰσαγωγικό σας σχόλιο πού ἀποτελεῖται ἀπό δυό μέρη:

• "ΜΟΝΟΝ τά μετρητά εἶναι ἀληθινά !" πού ἀποτελεῖ τήν οὐσία τῆς ἐργασίας αὐτῆς ... καί στήν συνέχεια λέτε ὅτι:
• "Δέν πρόκειται γιά κάποιο δόγμα τῶν νοσταλγῶν τοῦ παρελθόντος" πού ἀρνοῦνται νά προσαρμοστοῦν στόν σύγχρονο κόσμο , τό ὁποῖο ἀποτελεῖ τήν ἔμπνευση ἀλλά καί τήν οὐσία τοῦ βιβλίου σας, Θά μπορούσατε νά μᾶς μιλῆστε λίγο γιά αὐτό μέ δικά σας λόγια;

Μετά χαρᾶς. Ἀντιλαμβάνομαι τό χρηματικό σύστημα   ὡς καθρέπτη τῆς κοινωνίας μας. Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο εἶναι ὀργανωμένο τό χρῆμα ἀντικατοπτρίζει μέ ἕναν νεφελώδη τρόπο - ἄν καί ταυτόχρονα τόν κρύβει - τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο εἶναι ὀργανωμένες οἱ κοινωνίες. Τά χρήματα εἶναι ἕνα τεκμήριο γιά ὅ,τι παίρνουμε ἀπό τήν κοινωνία, γιά ὅ,τι κάνουμε ἤ γιά ὅ,τι εἴμαστε.

Τό ἐρώτημα εἶναι ποιός φτιάχνει τά χρήματα, ποιός τά βγάζει σέ κυκλοφορία, καί γιά τίνος τό ὄφελος. Ὅταν πλέον εἶναι σέ κυκλοφορία καί τά λαμβάνουμε τί μποροῦμε νά κάνουμε μέ αὐτά;Εἶναι δική μας ἀπόφαση τί θά τά κάνουμε; Ἤ εἶναι ἡ τελική ἀπόφαση γιά τό τί μποροῦμε νά ἀγοράσουμε βάσει κάποιας ἀρχῆς ἡ ὁποία ἔχει τόν τελευταῖο λόγο γιά τό τί εἶναι δυνατό καί τί ὄχι; Ἔτσι ἄν ἡ κοινωνία ἀλλάξει, τότε τό χρηματικό σύστημα θά ἀλλάξει.

Ἰσχύει ὅμως καί τό ἀντίστροφο καί αὐτό εἶναι πού μέ ἀνησυχεῖ: Ἄν ἀλλάξεις τό χρηματικό σύστημα, π.χ.ἄν τό κάνεις πιό συγκεντρωτικό, καί τοῦ δώσεις ἐξουσία τότε ἔχεις μία ἐντελῶς διαφορετική κοινωνία δίνεις στήν οὐσία περισσότερη ἐξουσία στήν κορυφή ἀφαιρώντας την ταυτόχρονα ἀπό τούς πολῖτες καί αὐτό βλέπω νά συμβαίνει.

Αὐτό μπορεῖς νά τό δεῖς καί σέ κάποια ἄλλα φαινόμενα, τά χρήματα γίνονται ὅλο καί λιγότερο ἀληθινά καί ταυτόχρονα πιό διευρυμένα. Ὅταν παλιότερα ὑπῆρχε ὁ χρυσός, ἔπρεπε νά τόν μεταφέρεις μποροῦσες καί νά τόν "ἀγγίξεις". Αὐτή δέν εἶναι τόσο ἐπεκτάσιμη χρήση (δηλ. μέ δυνατότητα διεύρυνσης). Κατ'ἀναλογία σήμερα, ἄν καί εἶναι πιό ἀφηρημένο... τά μετρητά (ὄπως ἄλλοτε ὁ χρυσός) μπαίνουν σέ βαλίτσες, ἔτσι δύσκολα φαντάζεσαι νά πληρώνονται μέ μετρητά τά μεγαλοστελέχη ἤ οἱ διαχειριστές τῶν Ἀμοιβαίων Κεφαλαίων.

Ἀδύνατον νά συμβεῖ! Ἕνας τέτοιος διαχειριστής βγάζει 5 δίς τό χρόνο! Δέν γίνεται νά τά πάρουν στό χέρι! Μέ τήν ἔννοια τοῦ χρήματος πιά νά εἶναι τόσο ἀκαθόριστη, ἀρκεῖ τό πάτημα ἑνός κουμπιοῦ ὑπολογιστῆ. καί μπορεῖς νά κάνεις τά πάντα! Τό γράφεις στόν ὑπολογιστή καί ὁ διαχειριστής ἔχει ἀκόμα 5 δίς!

Αὐτό λοιπόν συμβαίνει ὅταν τά χρήματα χάσουν τήν πραγματική τους συνοχή καί σταθερότητα καί μετατραποῦν σέ κάτι ἀσαφές καί νεφελῶδες.

Πολλά εἶναι τά ἐπιχειρήματα γιά νά υἱοθετηθεῖ τό λογιστικό ἤ πλαστικό χρῆμα. Μέ τήν προοπτική νά ἀντικαταστήσει τό πραγματικό χρῆμα μελλοντικά. Ἕνα ἀπό τά δημοφιλέστερα στήν Ἑλλάδα εἶναι αὐτό τῆς πάταξης τῆς φοροδιαφυγῆς. Πιστεύετε ὅτι μέ τό λογιστικό χρῆμα πατάσσεται ἡ φοροδιαφυγή;

Ὁπωσδήποτε ὑπάρχει μία βάση σ'αὐτό - γι'αὐτό χρησιμοποιεῖται (τώρα). Ἀλλά ἄν τό δοῦμε πιό διαχρονικά, πολλά ἀπό τά ἐπιχειρήματα αὐτά ἀλλάζουν ἀπό χρόνο σέ χρόνο καί ἀπό τόπο σέ τόπο. Ὁ σκοπός ὅμως παραμένει ὁ ἴδιος: νά ξεφορτωθοῦν τά μετρητά. Ἀλλά στίς ἀναπτυσσόμενες χῶρες, χρησιμοποιοῦν τό ἐπιχείρημα τῆς χρηματοοικονομικῆς ἔνταξης καί ὅτι ἐξυπηρετεῖ τούς φτωχότερους. Ἄλλο ἐπιχείρημα εἶναι ὅτι στή Νομισματική Πολιτική τά μετρητά εἶναι τροχοπέδη. Στήν Ἑλλάδα προβάλλουν τήν φοροδιαφυγή καί τό ξέπλυμα χρήματος. Πρόσφατα προβάλλεται ἡ τρομοκρατία ὡς ἀγαπημένο ἐπιχείρημα. Ὅτι μέ τήν ἐξαφάνιση τῶν μετρητῶν καταπολεμεῖται  ἡ τρομοκρατία, ἄν καί εἶναι γελοῖο!

Ἔτσι ἔχουμε συνεχῆ μεταβολή στήν ἐπιχειρηματολογία … ἀλλά γιά τόν ἴδιο λόγο: Γιά νά φαίνεται τό χρῆμα ὕποπτο !

Ὅσον ἀφορᾶ στή φοροδιαφυγή καί τό ξέπλυμα χρήματος : Ἡ λίστα Λαγκάρτ δέν ἦταν θέμα μετρητῶν!Ἦταν περισσότερο γιά τό ἄν θά τούς κυνηγήσουν. Καί αὐτό εἶναι ἐνδεικτικό ὅτι μετρητά χρησιμοποιοῦνται μέ στόχο τήν φοροδιαφυγή μόνο ἀπό τούς "μικρούς" καί αὐτό εἶναι κακό.

Ἀλλά ἄν τό ζητούμενο εἶναι νά κυνηγήσεις τούς "μικρούς" καί ὄχι αὐτούς πού τό κάνουν  σέ μεγάλη κλίμακα- καί δέν χρειάζονται μετρητά γιά νά τό κάνουν (!) - τότε τό μέτρο ἔχει χαθεῖ ἐντελῶς.

Ἡ ζημιά στίς ἀτομικές ἐλευθερίες εἶναι δυσανάλογα μεγαλύτερη σέ σχέση μέ αὐτά πού πετυχαίνεις μέ τήν κατάργηση τῶν μετρητῶν.

Στό βιβλίο σας, ἀναλύετε τή διαφορά ἀνάμεσα στό "λογιστικό" χρῆμα, καί στό πραγματικό χρῆμα. Γιά ὅσους δέν εἶναι ἐξοικειωμένοι μέ τά λογιστικά καί τραπεζικά, τί πιστεύετε ὅτι πρέπει νά γνωρίζουν σχετικά μέ τίς διαφορές τῶν δυό;

Τά μετρητά εἶναι χρήματα πού  ἐκδίδει ἡ Κυβέρνηση μέσα ἀπό τήν Κεντρική Τράπεζα. Ἡ Κυβέρνηση βρίσκεται πίσω ἀπό αὐτό τό χρῆμα, εἶναι νόμιμο χρῆμα καί γίνεται δεκτό ἀπό ὅλους...θεωρητικά τουλάχιστον. Τό τραπεζικό χρῆμα - λογιστικό, ὄπως τό εἴπατε - ἤ ψηφιακό χρῆμα δέν εἶναι παρά ἕνα δικαίωμα σέ μετρητά.

Ἡ τράπεζά σου ὑπόσχεται ὅτι θά σοῦ δώσει μετρητά ἔναντι τῶν χρημάτων πού ἔχεις στόν λογαριασμό σου. Δέν ὑπάρχουν μετρητά ἐκεῖ, στά χρωστάει ἡ Τράπεζα. Αὐτό τό δικαίωμα (ὀφειλή τῆς τράπεζας), μπορεῖς νά τό μεταβιβάσεις ἔτσι ἀντί ἡ τράπεζα νά μοῦ χρωστᾶ χρήματα χρησιμοποιῶ τήν ὀφειλή της γιά νά κάνω πληρωμές σέ διάφορους, καί μετά ἡ τράπεζά μου χρωστάει τά λεφτά σέ αὐτούς, ἐπειδή ἔτσι εἶναι ἡ ρύθμιση καί οἱ Κυβερνήσεις τήν στηρίζουν.

Ἔτσι αὐτό τό ὄφελος τῆς τράπεζας γίνεται «κάτι σάν λεφτά» ἀλλά ἐν τέλει εἶναι μόνο μία διεκδίκηση σέ μετρητά. Ἔτσι, ἄν φύγουν τά μετρητά ἀπό τή μέση τότε αὐτή ἡ διεκδίκησή μας πρός τήν τράπεζα γιά μετρητά, ἐξαφανίζεται!  Δηλαδή δέν χρειάζεται νά πληρώνουν γιά ὅ,τι βγαίνει πρός τά ἔξω!

Δέν χρωστᾶνε! Αὐτό τούς βολεύει πολύ. Μποροῦν νά ἐκδίδουν χρήματα, χωρίς νά δώσουν τίποτα σάν ἀντάλλαγμα. Αὐτό ἀκριβῶς θέλουν!

Εὐχαριστῶ. Αὐτό πού βρῆκα ἐπίσης ἀρκετά τρομακτικό εἶναι γιά τήν ἀκρίβεια δυό συγκεκριμένες ἔννοιες. Αὐτό τoῦ "Bank run" καί τοῦ "Bail-In". Ξεκινώντας λοιπόν ἀπό τό "bank run", ἄν τό καταλαβαίνω σωστά ὁ φόβος τῶν τραπεζῶν εἶναι ὅτι ἄν κάποια δεδομένη στιγμή ἀρκετοί ἀπό τούς καταθέτες - ἤ ὅλοι -, μαζευτοῦν ἔξω ἀπό τήν τράπεζα γιά νά ἀποσύρρουν τά μετρητά τους τότε ἡ τράπεζα φοβᾶται διότι θά ἀποτύχει νά δώσει πίσω τά μετρητά στούς καταθέτες. Γιά τόν μέσο καταθέτη, πού δέν ἔχει γνώση τοῦ τραπεζικοῦ συστήματος... αὐτό ἀκούγεται πολύ περίεργο! Δηλαδή οἱ τράπεζες δέν ἔχουν χρήματα;

Ἅς δοῦμε μέ ποιό τρόπο οἱ Τράπεζες δημιουργοῦν τό χρῆμα.

Ἄν μου δώσουν πίστωση, αὐτό σημαίνει ὅτι παίρνουν τόν λογαριασμό μου - ἤ ἀνοίγουν ἕνα λογαριασμό γιά μένα - καί μέ τό πληκτρολόγιό τους γράφουν "100 χιλιάδες Εὐρώ" στόν Νόρμπερτ Χέρινκ, καί τότε ἔχω αὐτόματα 100 χιλ. στόν λογαριασμό μου! Μπορῶ νά πληρώσω ἐδῶ κι ἐκεῖ, νά σηκώσω μετρητά. Μέ αὐτόν τόν τρόπο δημιουργοῦν τό χρῆμα. Εἶναι μία διεκδίκηση.  Θά πρέπει νά τά πληρώσω πίσω μακροπρόθεσμα καί μέ τόκο. Καί πρέπει νά μοῦ τά δώσουν σέ μετρητά ἄν τό θελήσω. Ἀλλά βασίζονται στό γεγονός ὅτι πολλοί λίγοι ἄνθρωποι θά θελήσουν τά χρήματά τους πίσω σέ μετρητά. Διότι δέν μποροῦν οἱ Τράπεζες νά φτιάξουν μετρητά. Τά μετρητά ἀνήκουν μόνον στήν Κυβέρνηση.

Δίνοντας καταθέσεις στήν Κυβέρνηση δικαιούμαστε μετρητά, κάτι μέ ἀξία. Αὐτό οἱ Τράπεζες ΔΕΝ μποροῦν νά τό δημιουργήσουν ἀπό μόνες τους ἄρα μπορεῖ καί νά ξεμείνουν ἀπό μετρητά. Ἑπομένως βασίζονται στό ὅτι δέν θά ζητήσουμε ποσότητες μετρητῶν. Πράγματι δέν τό συνηθίζουμε πιά ἐπειδή πληρώνουμε μέ λογιστικό χρῆμα ἀλλά ἄν δέν ἐμπιστεύεσαι πλέον τήν τράπεζα, τότε λέμε "ἅς πάρουμε καλύτερα τά μετρητά μας ὅσο εἶναι καιρός" καί μόλις συμβεῖ αὐτό καί οἱ πρῶτοι καταθέτες τό κάνουν καί ὁ κόσμος δεῖ τίς οὐρές ἀπέξω τότε ὅλοι τρέχουν καί δέν ἔχουν μετρητά πλέον! Ἐπειδή ἔβαλαν πολύ περισσότερο "λογιστικό" χρῆμα σέ κυκλοφορία ἀπό ὅσο μποροῦν νά δώσουν πρός τά ἔξω σέ μετρητά!

Μιλώντας γιά τήν ἐμπιστοσύνη πρός τίς τράπεζες καί ὁδεύοντας πρός τήν "δεύτερη" τρομακτική ἔννοια τοῦ "Bail-in". Φαίνεται ὅτι οἱ καταθέτες τελικῶς στηρίζουν οἰκονομικά τίς τράπεζες ἀντί οἱ τράπεζες νά ἔχουν π.χ. ἀντίκρυσμα σέ χρυσό γιά νά μποροῦν νά ὑποστηρίξουν τήν οἰκονομική τους εὐρωστία ἤ μέ τό νά μπορεῖ νά ἐγγυηθεῖ τό κράτος γιά αὐτές.

Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι στηρίζαμε οἰκονομικά τίς τράπεζες ὅλη τήν ὥρα μέ τά χρήματά μας πού εἴχαμε στίς καταθέσεις καί ἡ Κυβέρνηση τίς ἀσφάλιζε ἑπομένως ὡς φορολογούμενοι πληρώνουμε γιά τίς ἀποτυχίες τους καί γιά νά τίς διατηροῦμε ζωντανές.

Αὐτό ὁδήγησε κάποιες Κυβερνήσεις σέ πτώχευση ὄπως τήν Ἑλληνική καί δυσκόλεψε τίς οἰκονομίες πολλῶν ἄλλων Δέν ἔχουν χρήματα πλέον ἄν ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Γι'αὐτό τό λόγο φτιάχνουν κανόνες ἔτσι ὥστε στό μέλλον οἱ καταθέτες νά πληρώνουν πρῶτοι προτοῦ ἡ Κυβέρνηση βοηθήσει μία τράπεζα(!) Καταθέτες - δηλ. οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς - μέ χρήματα στίς τράπεζες. Αὐτό σημαίνει ὅτι γίνεται κανόνας πλέον ὅτι πρέπει νά παραδώσουμε τά χρήματά μας ὅταν ἡ τράπεζα ἔχει πρόβλημα. Αὐτό κάνει τό πρόβλημα τοῦ "Bank run"πολύ χειρότερο διότι τώρα ἔχουμε ἀκόμα μεγαλύτερο λόγο νά τρέξουμε στήν τράπεζα διότι δέν μποροῦμε νά ἐμπιστευθοῦμε ὅτι ἡ Κυβέρνηση θά βοηθήσει νά πάρουμε τά χρήματά μας πίσω. Ἔτσι τό πρόβλημα τοῦ "Bank Run" εἶναι πολύ χειρότερο τώρα, ποῦ σημαίνει ὅτι θά πρέπει νά "ξεφορτωθοῦν" τά μετρητά ἔτσι ὥστε τό "Bank Run" νά μήν ξαναπροκύψει!

Εἶναι ἤδη πολύ δύσκολο νά σηκώσεις τά λεφτά σου,ἀκόμα καί ἄν ἡ τράπεζα σοῦ τό ὑποσχεθεῖ  ... ἀλλά ἄν προσπαθήσεις νά σηκώσεις 10 ἤ 15 χιλιάδες ἀκόμα καί ἄν τά ἔχεις στό λογαριασμό σου δέν εἶναι εὔκολο ... τουλάχιστον δέν γίνεται γρήγορα!

Ἕνας γνωστός μου στήν Ἑλλάδα προσπάθησε νά ἀγοράσει ἕνα πλυντήριο. Τό κόστος ἦταν 600 € καί τώρα μέ τούς περιορισμούς στή χρήση μετρητῶν στίς ἀγορές - τό ὅριο εἶναι 500 Εὐρώ - καί δέν ἀποδέχεται τήν χρήση καρτῶν  ἤ ἠλεκτρονικοῦ χρήματος γενικῶς. Καί ἄλλες χῶρες ἔχουν παρόμοια ὅρια γιά ἀγορές ... ἴσως εἶμαι ἀφελής, ἀλλά δέν εἶναι παράνομο αὐτό; Καί ἄν εἶναι, σέ ποιόν ἀσκεῖται δίωξη; Στήν Κυβέρνηση; Στίς Τράπεζες;

Γιά τήν ἀκρίβεια ἐγώ βρίσκομαι στά δικαστήρια. Τό ἔχω κάνει αὐτό ἐδῶ στήν Γερμανία. Ἔχω ἀρνηθεῖ νά πληρώσω τίς εἰσφορές μου στή Δημόσια Τηλεόραση. Ἐκτός καί ἄν εἶναι ἀποδεκτά τά μετρητά. Καί μοῦ εἶπαν ὅτι ΔΕΝ δέχονται μετρητά ὁπότε κατέφυγα στά δικαστήρια. Ἔχασα στό Πρωτοβάθμιο καί πῆγα στό Δευτεροβάθμιο. Ἀλλά ὑπάρχει ἕνας νόμος στήν Γερμανία πού ἀναφέρει ὅτι τά χαρτονομίσματα τοῦ Εὐρώ εἶναι τό μόνο νόμιμο μέσο ἀποζημίωσης Αὐτό σημαίνει, ἀπό ὅ,τι καταλαβαίνω, ὅτι τουλάχιστον γιά τό Δημόσιο καθότι δέν μπορῶ νά διαλέξω Δημόσιο παροχέα ὄπως θά διάλεγα σέ ἕνα κατάστημα ...   (κάποιο ἄλλο καταναλωτικό προϊόν) Αὐτό σημαίνει ὅτι τό Δημόσιο πρέπει νά τό ἀποδεχτεῖ.

Τό ἴδιο ἰσχύει καί σέ Εὐρωπαϊκό Ἐπίπεδο βάσει τοῦ ἄρθρου 128 τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαίου Συμβάσεων...πού εἶναι ἀνώτατος Εὐρωπαϊκός Νόμος καί ἀναφέρει ὅτι τό χρῆμα σέ Εὐρώ εἶναι νόμιμο μέσο ἀποζημίωσης. Δέν μπορῶ λοιπόν νά καταλάβω πῶς μία Κυβέρνηση ἀπαγορεύει στούς πολίτες της νά πληρώνουν μέ (τό μόνο) νόμιμο μέσο ἀποζημίωσης. Δέν ἔχουν κανένα δικαίωμα.

Ἑπομένως πιστεύω πώς ἔχετε δίκηο ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟ !

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἡ Εὐρωπαϊκή Ἐπιτροπή - ὁ φύλακας τοῦ Δικαίου Συμβάσεων - καί ἡ Εὐρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - ὁ φύλακας τοῦ χρήματος - ὅπου ὁ Ντράγκι ὑπογράφει στά χαρτονομίσματα! Ἔχουν παρανομήσει!

Αὐτοί βρίσκονται πίσω ἀπό αὐτό. Αὐτοί σχημάτισαν τήν ΤΡΟΪΚΑ καί εἶπαν στήν Ἑλληνική Κυβέρνηση... νά κάνει ὅλα αὐτά ἐνάντια στά μετρητά. Ἑπομένως οἱ "Φύλακες" τοῦ Δικαίου καί τοῦ Χρήματος δέν ἔχουν κανένα ἐνδιαφέρον νά τά προφυλάξουν.

Πρέπει νά πᾶς στά δικαστήρια. Στή Γερμανία μέχρι τώρα, τά δικαστήρια ἔχουν βοηθήσει περισσότερο τήν Κυβέρνηση, καί ὄχι τόσο τούς πολῖτες, ἀλλά πρέπει κανείς νά προσπαθήσει. Ὁ νόμος εἶναι πολύ σαφής γι' αὐτό.

Μοῦ ἄρεσε ἀκόμα στό βιβλίο σας τό πείραμά σας πού προσπαθήσατε νά σηκώσετε 15,000 Εὐρώ ἀπό τόν λογαριασμό σας μέ τό πρόσχημα ὅτι θέλατε νά ἀγοράσετε ἕνα καινούργιο αὐτοκίνητο.  Ἴσως θά θέλατε νά μοιραστεῖτε μαζί μας αὐτή τήν ἐμπειρία σας;

Ναί, κατ’ ἀρχάς νά διευκρινίσω ὅτι τά χρήματα ἦταν ἤδη στόν λογαριασμό μου. Καί μάλιστα... σέ εἶδος λογαριασμοῦ μέ ὑπόσχεση (ἀπό τήν Τράπεζα) ὅτι μπορεῖς νά σηκώσεις τά λεφτά σου ἄμεσα καί καθημερινά. Μποροῦσα νά κάνω ἀνάληψη ἀνά πᾶσα στιγμή μέσα στήν ἡμέρα ἀλλά στήν πράξη αὐτό δέ συνέβη.

Στήν ἀρχή προσπάθησα νά μάθω ἀπό τήν Τράπεζά μου πόσα μετρητά μποροῦσα νά σηκώσω χωρίς νά προηγηθεῖ ἐνημέρωση Δέν ἤθελαν νά μοῦ ποῦν.

Ἀπευθύνθηκα στό Σύνδεσμο Τραπεζῶν νά μάθω τί ἰσχύει. Δέν μοῦ ἔλεγαν. Τότε λοιπόν ἀποφάσισα νά ἐπιχειρήσω μέ 15 χιλ., εἶναι ἀρκετά! Πῆγα ἐκεῖ καί μοῦ εἶπαν: - Ὄχι δέν δικαιοῦσαι νά σηκώσης τόσα! Ἦταν Τετάρτη καί μοῦ εἶπαν νά ξανάρθω τήν Δευτέρα νά τά πάρω. Ἰσχυρίζονταν ὅτι δέν τά εἶχαν. Τό ὁποῖο εἶναι γελοῖο, στή μέση τῆς Φρανκφούρτης νά μήν ἔχουν 15 χίλ. καί νά θέλουν 3 ἡμέρες! Δέν ἦταν αὐτός ὁ λόγος βέβαια. Γνωρίζοντας ὅτι ἔχω τό δικαίωμα νά τά πάρω, δέν τό κούνησα ρούπι! Ἐπέμεινα πολύ καί ἔτσι ὕστερα ἀπό μερικά τηλεφωνήματα μοῦ εἶπαν νά καθήσω. Φωτοτύπησαν τό διαβατήριό μουἔκαναν πολλά τηλεφωνήματα          στήν Ἀστυνομία κι ἀλλοῦ. Καθόμασταν ἐκεῖ γιά ἕνα τέταρτο... ὅσο χρειαζόταν γιά νά ἔρθει ἡ Ἀστυνομία. Ἀλλά μετά τό τέταρτο τελικά πῆρα τά χρήματα. Βεβαίως πίσω ἀπό ὅλο αὐτό κρύβονται καί κανονισμοί κατά τοῦ ξεπλύματος χρήματος, πού εἶναι ἕνας πολύ ἀποτελεσματικός τρόπος (πρόσχημα) γιά τήν ἀποφυγή μετρητῶν. Μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι τά μετρητά γίνεται ξέπλυμα χρήματος, ἔχουν τό ἄλλοθι νά ἀλλάξουν καί νά κάνουν ὅ,τι θέλουν.

Ἀκόμα κι’ ἄν ἡ Τράπεζα δεσμεύεται ὅτι θά σοῦ τά δώσει ὅλα ... δέν τό κάνουν πιά λόγῳ κανονισμῶν γιά τό ξέπλυμα χρήματος.  Εἶναι τελείως ἀντιδημοκρατικό ... καί δέν ἔχει νά κάνει τελικά μέ τόν νόμο. Δέν σοῦ ἀπαντοῦν, ἐπειδή δέν τούς ἐπιτρέπεται... νά σοῦ ποῦν ὅτι θεωρεῖσαι ὕποπτος! Ἔτσι πολύ εὔκολα μπορεῖς νά μπεῖς σέ μία μαύρη λίστα, καί δέν θά μπορεῖς πλέον νά συνεργαστεῖς μέ τράπεζες πλέον, ἀκυρώνουν τόν λογαριασμό σου καί ἄλλα τέτοια καί δέν ἐπιτρέπεται οὔτε νά σοῦ ποῦνε τί συμβαίνει. Δέν ἔχεις καμία πιθανότητα νά ὑπερασπιστεῖς τόν ἑαυτό σου, καμία εὐκαιρία νά ἐξηγήσεις ποῦ βρῆκες τά μετρητά..

Νά πεῖς ἅς ποῦμε "Μπορεῖ νά ἀκούγεται περίεργο, ἀλλά ἔχω καλούς λόγους "... Δέν ἔχεις ἐλπίδα γιατί ἀκόμα κι ἄν πεῖς "νά σᾶς ἐξηγήσω"... αὐτοί θά ποῦν "δέν ὑπάρχει κανένα πρόβλημα ... γιά ἄλλο λόγο καθυστεροῦμε"! Εἶναι πολύ εὔκολο νά θεωρηθεῖς ὕποπτος ἀλλά ἐντελῶς ΑΔΥΝΑΤΟ νά ὑπερασπιστεῖς τόν ἑαυτό σου. Τό θεωρῶ ἀπαράδεκτο καί αὐτό μπορεῖ νά σοῦ συμβεῖ ἀκόμα καί γιά ἀναλήψεις 1,000 € κάθε τόσο. Μπορεῖ νά σοῦ ἀκυρώσουν καί τόν λογαριασμό.

Αὐτό πού εἴπατε μοῦ δίνει καί τήν καλύτερη εἰσαγωγή γιά τήν ἑπόμενη ἐρώτησή μου. Ἄν ἐξαφανίζονταν ἐντελῶς τά μετρητά... Στό βιβλίο σας τονίζετε ὅτι:

• "Τά μετρητά μᾶς ἐξασφαλίζουν τά τελευταῖα ψήγματα ἰδιωτικότητας" "ποῦ μᾶς ἀπέμεινε"... Ἀκόμα,
• "ἄν ἐκλείψουν τά μετρητά ἡ μορφή τῆς ὁλοκληρωτικῆς παρακολούθησης σέ πραγματικό χρόνο θά λειτουργεῖ ἄψογα"!

Τό ὁποῖο τείνει στήν κατεύθυνση τοῦ Μεγάλου Ἀδερφοῦ... καί τήν ὑλοποίηση μίας   Ὀργουελικῆς κοινωνίας.Ἄν ἐξαφανίζονταν τά μετρητά, πῶς θά ἦταν ὁ κόσμος σέ 20 χρόνια;

Ἐξαρτᾶται ποιός θά ἔχει στά χέρια του ἕνα τέτοιο σύστημα καί δέν μπορῶ νά τό προβλέψω αὐτό.

Πρόκειται ὅμως γιά τεράστια δύναμη, αὐτό εἶναι σίγουρο. Σκεφτεῖτε ὅτι ἄν δέν ὑπάρχουν  μετρητά καί ὅλα εἶναι ψηφιακά, καί ὅπως ἤδη ξέρουμε, ὅ,τι ψηφιοποιεῖται, ἀποθηκεύεται, καταγράφεται καί παρακολουθεῖται. Οἱ δυνατότητες παρακολούθησης εἶναι τεράστιες. Δέν χρειάζεται νά τό παρακολουθεῖς πιά σέ πραγματικό χρόνο. Πολύς κόσμος λέει: «Δέν μέ πειράζει  ἄν κάποιος προσέξει τί ἀγοράζω» καί εἶναι ἀλήθεια γιά τούς περισσότερους ἀπό μᾶς ἀλλά φανταστεῖτε ὅτι τά πάντα ἀπό ὅσα ξοδεύουμε, τό τί περιοδικό ἀγόρασες, τί σεξουαλικές προτιμήσεις ἔχεις, πῶς εἶναι ἡ ὑγεία σου, ἄν ἔχουμε ἀρραβωνιαστικιά, ἤ ὁτιδήποτε ἄλλο. Ὅλα βρίσκονται μέσα στά δεδομένα πληρωμῆς σου, ὅλα ἀποθηκεύονται καί ὑπάρχουν ἄνθρωποι σέ ὀργανισμούς πού μποροῦν νά τά δοῦν ὅλα.

Αὐτό σημαίνει ὅτι ὅποιος ἔχει πρόσβαση ἔχει καί ἀπεριόριστη δύναμη. Φανταστεῖτε, ἕνας νέος σήμερα πού  λέει «δέν μέ ἐνδιαφέρει» σέ 30 χρόνια θά μποροῦσε νά εἶναι ἕνα ὑψηλόβαθμο στέλεχος μίας ἑταιρείας ἤ ἕνας σημαντικός πολιτικός καί κάποιος μέ πρόσβαση θά μποροῦσε νά δεῖ τίς συναλλαγές ὅλης του τῆς ζωῆς. Θά μποροῦν νά τόν ἐκβιάσουν ἤ νά τόν ρίξουν ἀπό τήν ἐξουσία ἄν δέ συμπεριφέρεται ὄπως θέλουν αὐτοί (νά τούς κάνει τά χατήρια). Ἑπομένως θά ζούσαμε σέ μία κοινωνία ὅπου ὅσοι ἔχουν πρόσβαση σ'αὐτές τίς πληροφορίες, ἔχουν καί ὅλη τή δύναμη. Ὅλα λοιπόν ἐξαρτῶνται ἄν θά εἶναι καλοπροαίρετη ἐξουσία τότε εἶναι ἐντάξει, ὅμως τί μᾶς ἐξασφαλίζει ὅτι ὅλα θά εἶναι ἔτσι ἰδανικά;...

Μόλις ἀναλάβει ἕνας ἀδίστακτος ὀργανισμός ἤ πρόσωπο δέν πρόκειται νά τήν ἀφήσουν ποτέ...

Οἱ πιθανότητες ἑπομένως εἶναι ὅτι ἕνα τέτοιο σύστημα θά κατέληγε στά χέρια μίας ἀνελέητης ἐξουσίας πού θά τό χρησιμοποιοῦσε γιά δικό της ὄφελος καί σκοπούς καί θά τό ἔκανε ἀδίστακτα. Κάπως ἔτσι θά εἶναι τελικά ἡ κατάσταση στίς κοινωνίες κάθε ἕνας θά γνωρίζει ὅτι μπορεῖ νά ἐκβιαστεῖ καί κανείς δέν θά τολμᾶ νά κάνει κάτι γενναῖο πιά....

Αὐτός εἶναι καί ὁ πραγματικός στόχος τῆς κατάργησης τῶν μετρητῶν.

Δέν λέω ὅτι ἄν κρατήσουμε τά μετρητά δέν θά ἔχουμε ἀδίστακτες ἐξουσίες δέν εἶναι μόνο θέμα μετρητῶν, ἀλλά θά τό τελειοποιοῦσε ἄν συνέβαινε. Τά μετρητά σοῦ δίνουν τήν τελευταία εὐκαιρία νά κάνεις συγκεκριμένα πράγματα χωρίς νά καταγράφονται ἀπό τρίτους. Ἄν τό ἐπιθυμεῖς (καί δέν ὑπάρχουν ἀκόμα παντοῦ κάμερες) μπορεῖς νά πᾶς στό σοῦπερ μάρκετ,  νά ἀγοράσεις ἕνα περιοδικό χωρίς νά τό γνωρίζει κανείς. Ἤ μπορεῖς νά τό δώσεις σέ κάποιον ἄλλο χωρίς νά τό γνωρίζουν ἄλλοι. Αὐτό δέν θά εἶναι δυνατό πλέον.

Ἄν δίνατε μία συμβουλή μέ μία μόνο πρόταση στούς Ἕλληνες καί ... ὄχι μόνον ! Τί θά μποροῦσαν νά κάνουν...γιά νά ἀποφύγουν τήν κατάργηση τῶν μετρητῶν; ὡς ἐπίλογο τῆς σημερινῆς συνέντευξης.
(Ζητήσαμε στόν Κο Χέρινκ νά μιλήσει  στήν μητρική του γλώσσα - τήν Γερμανική)

Ἡ συμβουλή μου στούς Ἕλληνες  καί ὅλους ὅσους ἐνδιαφέρονται:

1. Νά χρησιμοποιοῦν μετρητά ὅσο πιό πολύ μποροῦν.
2. Ἔτσι ὥστε νά εἶναι πιό δύσκολο νά τά ξεφορτωθοῦν.
3. Καί νά διεκδικήσουν τά δικαιώματά τους στά δικαστήρια
4. Γιά τό δικαίωμα νά χρησιμοποιοῦμε μετρητά.

Διότι οἱ νόμοι ὑπάρχουν!

Εὐχαριστῶ πολύ !

Η συνεντευξη παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της Ημερίδας «Κατάργηση μετρητών, τέλος της ελευθερίας. Οδεύοντας προς τον ολοκληρωτισμό» στην κατάμεστη αίθουσα "Μελίνα Μερκούρη" του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας το Σάββατο 24/6/2017.

Πηγή: ID-on't renounce my freedom, Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

Η θέση των νέων Προγραμμάτων Σπουδών (ΠΣ) ότι  “πρέπει να διδάξουμε σε όλα τα παιδιά όλες τις θρησκείες”, προκειμένου να εξασφαλιστεί «θρησκευτική εκπαίδευση σε όλους τους μαθητές χωρίς εξαιρέσεις», αποτελεί τη βιτρίνα παραπλάνησης, διότι πίσω από μια τέτοια φιλοσοφία για το μάθημα των Θρησκευτικών κρύβεται το αληθινά σημαινόμενο, που περιγράφεται με το παρακάτω σχήμα: Θρησκευτικά, κοινά για όλους τους μαθητές όλων των θρησκευτικών αποχρώσεων, σημαίνει,κατ’ ουσίαν θρησκευτικά για κανένα μαθητή.

Σημαίνει ακόμη επιβολή ενός θρησκευτικού ολοκληρωτισμού και μιας ενιαίας κατήχησης σε όλους τους μαθητές, μέσω μιας αναμεμειγμένης και αόριστης πολυθρησκειακής θρησκευτικότητας και πνευματικότητας, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει σχέση με τη χριστιανική διδασκαλία και πίστη ή με την ανάπτυξη της οικείας θρησκευτικής συνείδησης, αλλά μόνον με την αποδόμησή τους.

Αυτή η νέα «πνευματικότητα», στο νέο πολυθρησκειακό Πρόγραμμα συγκροτείται από ένα θρησκευτικό συμπίλημα, αποτελούμενο από στοιχεία όλων των θρησκειών με αυτονόητη και ορατή, από παιδαγωγική οπτική, στόχευση, να οδηγήσει τους μαθητές σε ένα θρησκευτικό αποχρωματισμό, σε μια συγκρητιστική συνένωση των πίστεων, δηλαδή στην ομογενοποίησή τους σε ένα κράμα ή πολτό.

Τελικά, το σύνθημα: «θρησκευτική εκπαίδευση για όλους τους μαθητές»,φαίνεται να αποκαλύπτει την εφαρμογή ενός σχεδίου για την κατάργηση και του Χριστιανισμού και όλων των θρησκειών και την αντικατάστασή τους από μία κοινή για όλους παγκόσμια θρησκεία. Είναι προφανές ότι ένα μοντέλο θρησκευτικής εκπαίδευσης με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι ούτε ορθόδοξο μάθημα ούτε μάθημα θρησκειολογίας, αλλά ένα μάθημα που θα μπορούσε να ονομαστεί «πολυθρησκειακός πολτός», διότι  η Ορθοδοξία και οι θρησκείες διδάσκονται πλημμελώς και ως ακταρμάς. Σημειωτέον ότι στο θρησκειολογικό μοντέλο οι θρησκείες διδάσκονται ξεχωριστά, συστηματικάκαι διαδοχικά, η μία μετά την άλλη.

Είναι γνωστό, μάλιστα,ότι κατά τα προηγούμενα χρόνια δεν υπήρχε αντίρρηση  από κανέναστο να διδάσκονται οι μαθητές, καταρχάς τη δική τους πίστη με επιστημονικό, βιωματικό και ολοκληρωμένο τρόπο και, έπειτα, να μαθαίνουν, στο κατάλληλο ηλικιακό στάδιο της μαθητικής τους ζωής,με πληροφοριακή στόχευση, τα απαραίτηταστοιχεία γιαμια γενική γνώση των θρησκειών. Αυτό το μοντέλο είχαμε στο ελληνικό σχολείο και, χωρίς καν να αξιολογηθεί επιστημονικά, εφευρέθηκε, χωρίς να ερωτηθεί κανένας φορέας και με μία μη επιστημονικά δόκιμη μεθοδολογία, από την πλευρά του Υπουργείου και του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), το νέο πολυθρησκειακό μοντέλο και με μια αντιπαιδαγωγική και απολυταρχική επιβολή εφαρμόζεται στα σχολεία.

Αυτή όμως η τακτική της επιβολής του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», στην πραγματικότητα αποτελεί θρησκευτικό ὁλοκληρωτισμό στον οποίο κυριαρχεί ο προσηλυτισμός, η παραποίηση της πίστεως και η πολυθρησκειακή προπαγάνδα σε βάρος των ορθοδόξων μαθητών. Διότι, όντως, το να επιχειρείται από το Υπουργείο Παιδείας να διδάσκονται όλες οι θρησκείες με βιωματικό και κατηχητικό προσανατολισμό και με στόχο να αποτελέσουν κομμάτι της  οντολογικήςτους συγκρότησης, είναι μια απειλήεναντίον της πίστεως και της πνευματικής τους ταυτότητας με άμεσο κίνδυνο τη θρησκευτική αποδόμηση, σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό.

Το εγχείρημα των νέων ΠΣ, να εισαγάγουν τη διδασκαλία των θρησκειών στην υποχρεωτική εκπαίδευση για μικρά παιδιά και μάλιστα με αυτόν τον επιπόλαιο τρόπο της ανάμειξης στοιχείων από πολλές θρησκείες στην ίδια διδακτική ενότητα, είναι εντελώς ακατάλληλο, από πλευράς παιδαγωγικής και διδακτικής, διότι δείχνει,αφενός ότι ανατρέπονται βασικές αρχές και προϋποθέσεις της αγωγής των μαθητών και, αφετέρου, ότι, κατά τον σχεδιασμό και προγραμματισμό της μαθησιακής διαδικασίας, αντικαθίσταται ηεπιστημονικότητα με ιδεοληπτικές πρακτικές και άλλες σκοπιμότητες.

Με βάση όλα όσα προαναφέραμε, είναι σαφές ότι τα νέα ΠΣ δεν είναι κατάλληλα ούτε από θεολογικής ούτε από παιδαγωγικής πλευράς για να διδάσκονται στο ελληνικό σχολείο, σε παιδιά, μάλιστα, που βρίσκονται σε ένα τέτοιο ηλικιακό επίπεδο, που δεν έχουν την απαιτούμενη κρίση, διάκριση και αντιληπτικότητα για να δεχτούν τέτοια ποικιλία γνωστικών, πνευματικών και αξιακών στοιχείων μέσα από τόσες θρησκείες.

Το πιο βέβαιο προσδοκώμενο μαθησιακό αποτέλεσμα αυτού του μοντέλου διδασκαλίας σε παιδιά αυτού του ηλικιακού φάσματος είναι η θρησκευτική σύγχυση, ο θρησκευτικός μηδενισμός και συνεπώς η αποδόμηση ενός από τα πιο σημαντικά στοιχεία της αυτοσυνειδησίας και της ταυτότητάς τους, που στην περίπτωση των ορθόδοξων μαθητών είναι η ορθόδοξη χριστιανική τους παράδοση.

Κατά συνέπεια, το πολυθρησκειακό μοντέλο θρησκευτικής εκπαίδευσης που εμπνεύστηκαν και νομοθέτησαν κάποιοι  στο Υπουργείο και στο ΙΕΠ και επιδιώκουν να το επιβάλουν στα παιδιά του ελληνικού λαού δηλητηριάζει και αλλοτριώνει την ορθόδοξη θεολογική τους συνείδηση και ταυτότητα. Ο σκοπός του πειράματος είναι να χρησιμοποιηθεί η σχολική θρησκευτική αγωγή για να υπάρξει, ως μαθησιακό αποτέλεσμα,η εξίσωση τηςαποκαλυφθείσας και παραδοθείσας από τον Σωτήρα Χριστό ορθόδοξης πίστηςμε όλες τις ανθρωποκατασκευασμένες θρησκείες και φιλοσοφικές κοσμοθεωρίες και τελικά η ομογενοποίηση όλων μαζί.

Επομένως, τα νέα αλλόκοτα Θρησκευτικά, πρόκειται να λειτουργήσουν ως μοχλός προπαγάνδας και προσηλυτισμού και ως πλύση εγκεφάλου των ορθοδόξων μαθητών, έτσι ώστε να μην αποτελείπλέονη πίστη τους γι’ αυτούς μια ξεχωριστή, μοναδικήκαι διαφορετική από όλες τις θρησκείες και φιλοσοφίες πίστη, αλλά να θεωρείται μια ισότιμη και ισόκυρη με όλες τις θρησκείες θρησκεία.

Αυτή η θρησκειοποίηση της χριστιανικής πίστεως διακατέχει ολόκληρο το πρόγραμμα, όπου  γίνεται συνεχώς λόγος για θρησκεία και θρησκείες και όχι για τον Χριστιανισμό ως Εκκλησία και την εν Χριστώ πίστη και ζωή. Το αποκορύφωμα συνεπώς του θρησκευτικού ολοκληρωτισμού,που φέρνει το νέο δόγμα του Καίσαρα: «θρησκευτική αγωγή σε όλους τους μαθητές χωρίς εξαιρέσεις» είναι ότι δεν διατηρούνται τα διακριτά όρια της ταυτότητας και της ετερότητας του ορθόδοξου Χριστιανού μαθητή από τις άλλες χριστιανικές ομολογίες και τις θρησκείες.

Αυτή η αντιπαιδαγωγική σύγχυση αποτελεί ένα σημαντικότατο σημείο, που δείχνει την μεθοδευμένη προσπάθεια αλλοτριώσεως και καταργήσεως βασικών χαρακτηριστικών της ταυτότητας, χωρίς τα οποία δεν υπάρχει ετερότητα ούτε ο διαφορετικός «άλλος». Η αποδοχή και διατήρηση αυτών των διακριτών ορίων της οικείας ταυτότηταςτων μαθητών είναι εκείνη που καθορίζειαποφασιστικά και το σεβασμό της όποιας ετερότητας.

Ο θρησκευτικός ολοκληρωτισμός που επιβάλλεται με απολυταρχικό και βίαιο τρόπο σε όλους τους ορθόδοξους μαθητέςμε αυτόν τον μη παιδαγωγικό και μη ορθόδοξο δογματισμό του Υπουργείου Παιδείας και του ΙΕΠ, αμφισβητεί, διαστρέφει και, τελικά, αφανίζει το βασικό δικαίωμα των ελλήνων ορθόδοξων παιδιών να διδάσκονται καθαρή, ανόθευτη και χωρίς επιμειξίες τη δική τους πίστη, την πίστη των γονέων και της παραδόσεώς τους, όπως ακριβώς διδάσκονται τη δική τους πίστη οι έλληνες εβραίοι, μουσουλμάνοι και ρωμαιοκαθολικοί μαθητές.

Αυτό που δεν πέτυχαν οι Μουσουλμάνοι κατακτητές για 400 περίπου χρόνια, δηλαδή την άλωση της ορθόδοξης συνείδησης και ταυτότητας του ελληνικού λαού, βάλθηκαν σήμερα να το πετύχουν «των κάμπων οι κιοτήδες», κατά τον Κωστή Παλαμά,συμμαχώντας φανερά με την κοσμική ισχύ και εξουσία εκείνων, που, επίσης, ομολόγησαν φανερά ότι θέλουν να μετατρέψουν το σχολείο από ορθόδοξο σε ουδετερόθρησκο και την ορθόδοξη Ελλάδα  σε ένα ουδετερόθρησκο κράτος. Υπάρχει όμως η πίστη και η ελπίδα ότι ο Θεός, με τη δική του πνευματική εξουσία, θα τους χαλάσει τα σκοτεινά τους σχέδια.

Πηγή: Ακτίνες

Στὶς μέρες μας, μὲ τὴν ἁλματώδη πρόοδο τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, θὰ ἀνέμενε κανεὶς νὰ μειώνεται ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀτόμων μὲ ἀναπηρία στὸν κόσμο μας. Ἐντούτοις, ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀτόμων αὐτῶν αὐξάνεται καὶ θὰ αὐξάνεται συνεχῶς. Αὐτὸ συμβαίνει ἀφενός, γιατὶ μὲ τὴν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης τὰ πολὺ πρόωρα νεογνὰ καταφέρνουν νὰ κρατηθοῦν στὴ ζωή, ἐνῷ παλιότερα ἀπεβίωναν, καὶ ἀφετέρου, γιατὶ ἔχει αὐξηθεῖ τὸ προσδόκιμο ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Εἰδικότερα, σχετικὰ μὲ τὴν πρώτη περίπτωση, ὁ παράγοντας προωρότητα συνδέεται στενὰ μὲ τὴν πιθανότητα ἕνα παιδὶ νὰ παρουσιάσει μιὰ ἀναπηρία. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὅσο μεγαλώνει ἡλικιακὰ ἕνα ἄτομο καὶ βαδίζει πρὸς τὴ γεροντικὴ ἡλικία, τόσο αὐξάνονται οἱ πιθανότητες νὰ ἐμφανίσει μιὰ ἐπίκτητη ἀναπηρία (ἀκουστικὴ ἀναπηρία, ὀπτική, μυοσκελετικὴ κ. ἄ.).

Ἔχει καταδειχθεῖ ἐρευνητικὰ ὅτι ὁ τρόπος ποὺ ἀντιμετωπίζει ἕνας γονέας τὴν ἀναπηρία τοῦ παιδιοῦ του συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὴν κοσμοθεωρία του καὶ τὰ θρησκευτικά του πιστεύω. Ἔτσι, ἂν τὸ νὰ πιστεύει ἕνας ἄνθρωπος στὸν Χριστό εἶναι πολὺ σημαντικό, αὐτὸ ἰσχύει ἰδιαιτέρως γιὰ τὸν γονέα τοῦ παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία· γιατὶ ἡ πίστη στὸν Χριστὸ εἶναι μεγάλο κεφάλαιο γιὰ τὸν ἄνθρωπο, εἶναι ἄγκυρα ἐλπίδας, εἶναι θησαυρὸς ἀνεκτίμητος. Κατὰ συνέπεια, ἡ ἀντιμετώπιση καὶ ἡ διαχείριση τῆς μεγάλης αὐτῆς δοκιμασίας – ἡ ὁποία στὴν πλειονότητα τῶν περιπτώσεων διαρκεῖ ἐφ’ ὅρου ζωῆς – διαφοροποιεῖται στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει πνευματικὴ ζωὴ καὶ στὸν ἄνθρωπο ποὺ γιὰ κάποιους λόγους δὲν ἔχει.

Ὁ γονέας τοῦ παιδιοῦ ποὺ ἔχει πίστη δὲν χάνει τὴν ἐλπίδα του. Ἐμπιστεύεται τὴ ζωή τοῦ παιδιοῦ του καὶ τὴ δική του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν πρόνοιά του. Δὲν γογγύζει, δὲν λυγίζει, δὲν ἀποκάμνει, δὲν ἀπελπίζεται, δὲν παραιτεῖται. Ἀντιθέτως, προσαρμόζεται πιὸ εὔκολα στὴ συνθήκη τῆς αναπηρίας, προσεύχεται, ἀγωνίζεται, προσπαθεῖ καὶ στέκεται στὸ πλευρὸ τοῦ ἄρρωστου παιδιοῦ του.

Βέβαια, δὲν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις πνευματικὰ προχωρημένων ἀνθρώπων – γονέων παιδιῶν μὲ ἀναπηρία – ποὺ χαρακτηρίζουν τὴ γέννηση ἑνὸς παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία στὴν οἰκογένειά τους ὡς εὐλογία. Ὁμολογουμένως, δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο νὰ ἀποφανθεῖ κανεὶς μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο. Γιατὶ στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἡ σωματικὴ καὶ ἡ πνευματικὴ κόπωση γιὰ τοὺς γονεῖς εἶναι πολὺ μεγάλη. Ὁ γονέας παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία βρίσκεται σὲ ἐγρήγορση ὅλο τὸ εἰκοσιτετράωρο, προκειμένου νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς πολλαπλὲς ἀνάγκες ἐξάρτησης τοῦ παιδιοῦ ἢ τῶν παιδιῶν του μὲ ἀναπηρία.

Ὡστόσο, παρὰ τὶς ἀντικειμενικὲς δυσκολίες ἀλλὰ καὶ τὴν ἀρνητική, πολλὲς φορές, στάση πολλῶν ἀτόμων τυπικῆς ἀνάπτυξης ὡς πρὸς τὴν ἀναπηρία καὶ τὴν οἰκογένεια τοῦ παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία, ὁ γονέας ποὺ ἔχει πίστη στέκεται ὄρθιος καὶ συχνὰ δίνει δύναμη καὶ σὲ ἄλλους ἀνθρώπους ποὺ χρήζουν βοηθείας, γιατὶ «.. ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι νησί, ἀκέραιος μοναχός του».

Ἡ ὑπομονή, ἡ ἐγκαρτέρηση, ἡ πραότητα, ἡ ἐλπίδα, ἡ αἰσιοδοξία τῶν γονέων παιδιῶν μὲ ἀναπηρία θὰ πρέπει νὰ ἀποτελέσει παράδειγμα πρὸς μίμηση ἀπὸ ὅλους μας καὶ εἰδικὰ σὲ μερικοὺς ἀπὸ ἐμᾶς ποὺ μὲ τὴν πρώτη δυσκολία ἀπογοητεύονται καὶ καταθέτουν τὰ ὅπλα.

Οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν μὲ ἀναπηρία θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θὰ τοὺς ἐγκαταλείψει. Ἐπίσης, θὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι καμία δοκιμασία δὲν εἶναι τυχαία. Ὅλες ἔχουν ἕναν σκοπό, τὸν ὁποῖο γνωρίζει μόνο ὁ Θεός. Κάθε δοκιμασία εἶναι καὶ μιὰ ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Κάθε ἄνθρωπος καλεῖται νὰ σηκώσει τὸν δικό του Σταυρό, ὁ ὁποῖος ὡς πρὸς τὸ βάρος εἶναι σχεδιασμένος στὰ μέτρα τῶν δυνατοτήτων τοῦ καθενός. Εἶναι προσαρμοσμένος σὲ αὐτὸ ποὺ μπορεῖ νὰ σηκώσει κανεὶς στοὺς ὤμους του. Δὲν εἶναι οὔτε βαρύτερος, οὔτε ἐλαφρύτερος. Εἶναι γνωστὸ τὸ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἐπιλογή τῶν Σταυρῶν.

Οὔτε τὰ παιδιὰ μὲ ἀναπηρία θὰ τὰ ἐγκαταλείψει ὁ Θεός. Mὲ τὴ δικαιοσύνη του θὰ τὰ βάλει στὸν Παράδεισο, γιατὶ εἶναι ἄξια γιὰ ὅσα ὑπομένουν νὰ γίνουν Πολῖτες τῆς Βασιλείας τοῦ Οὐρανοῦ.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η Royal Society (Βασιλική Ακαδημία Επιστημών Ηνωμένου Βασιλείου), είναι ίσως η παλαιότερη στον κόσμο επιστημονική εταιρεία / οργάνωση / σύλλογος / σωματείο. Επισήμως ιδρύθηκε το 1662 [1], ωστόσο, η πρώτη συνάντηση για την ίδρυσή της πραγματοποιήθηκε το 1660 με συμμετοχή γνωστών ακόμη και σήμερα επιστημόνων όπως πχ. του Robert Boyle γνωστού από το νόμο της χημείας Boyle, [2].

Το αγαπημένο απόφθεγμα – ρητό της Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών είναι «Nullius in verba», δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση: «Μην πιστεύεις τα λόγια κανενός». Η φράση αυτή, σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών, αποτελεί έκφραση της αποφασιστικότητας των μελών της εταιρείας να αντέξουν την κυριαρχία της εξουσίας και να επαληθεύσουν όλες τις δηλώσεις με μια έκκληση σε γεγονότα που καθορίζονται από τον πειραματισμό.

Στις τάξεις της Βασιλικής Ακαδημίας προσχώρησε ο Isaac Newton ο οποίος το 1687 μέσω της εταιρείας εξέδωσε το μαθηματικό του έργο με τίτλο “Principia Mathematica”. Μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας ήταν και ο Benjamin Franklin η επιστημονική έρευνα του οποίου στον ηλεκτρισμό φωτίζει σήμερα τα σπίτια μας…

Η Βασιλική Ακαδημία χρηματοδότησε πολλά ταξίδια εξερευνητών όπως πχ. του James Cook στην Αϊτή, στόχος του οποίου ήταν ο καθορισμός της πορείας του πλανήτη Αφροδίτη, [3]. Τα παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά ώστε να αντιληφθείτε το μέγεθος των επιστημόνων οι οποίοι πέρασαν από τις τάξεις της Βασιλικής Ακαδημίας. Στα 400 χρόνια της ιστορίας της η Βασιλική Εταιρεία είχε ως μέλη της περίπου 8.000 επιστήμονες.

Σχετικά πρόσφατα (Μάιος 2017) η Βασιλική Ακαδημία αποφάσισε να χρηματοδοτήσει ένα έργο σχετικό με την εξερεύνηση των ωκεανών. Μία εξερεύνηση ωστόσο διαφορετική από τις άλλες: την εξερεύνηση των ορυκτών πόρων των ωκεανών. Με λίγα λόγια η Βασιλική Ακαδημία θα ασχοληθεί με τα θαλάσσια ορυχεία (seabed mining).

Στα θαλάσσια ορυχεία είχαμε αναφερθεί το 2014, [4]. Όμως «γιατί τώρα;» αναρωτιέται κανείς. Σε αυτό το ερώτημα απαντά η ίδια η Βασιλική Ακαδημία Επιστημών (“Why now?”) και μεταφράζουμε απευθείας από την επίσημη ιστοσελίδα της:

«Τα ορυκτά είναι ζωτικής σημασίας για την υποστήριξη της οικονομικής ανάπτυξης και της λειτουργίας της σύγχρονης κοινωνίας. Η αυξημένη ανησυχία σχετική με την ασφαλή προσφορά των ορυκτών πόρων λόγω της γεωπολιτικής και η προβλεπόμενη μεσο-μακροπρόθεσμη αύξηση της ζήτησης μετάλλων εστιάζουν την προσοχή τους στην εξόρυξη βαθέων υδάτων.

Υπάρχει ιδιαίτερη ανησυχία για τα «κρίσιμα» μέταλλα (π.χ. στοιχεία σπάνιων γαιών, κοβάλτιο, τελλούριο κ.λπ.) που χρησιμοποιούνται στην υψηλή τεχνολογία και στις εφαρμογές καθαρής (πράσινης) ενέργειας».

Η Βασιλική Εταιρεία στο προσχέδιο του έργου της αναγνωρίζει την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού ως μία σημαντική παράμετρο για την ανάγκη αναζήτησης νέων κοιτασμάτων κρίσιμων μετάλλων καθώς και τις γεωπολιτικές παραμέτρους σχετικών με τις ΑΟΖ και τη Συνθήκη UNCLOS. Η Βασιλική Εταιρεία επίσης αναφέρεται ρητώς στις σπάνιες γαίες.

Σε όλα αυτά είχαμε αναφερθεί παλαιότερα (2014) σε δική μας αρθρογραφία, [5], [6]. Αλλά τώρα ας μπούμε στο «ζουμί» της υπόθεσης. Ο διαδραστικός χάρτης της επίσημης ιστοσελίδας της Βασιλικής Εταιρείας Επιστημών ο οποίος αφορά το συγκεκριμένο έργο (project) δίνει μία ισχυρή πληροφορία-είδηση σχετική με την Ελλάδα.

Ο χάρτης καταρχήν έχει τη δυνατότητα απεικόνισης διάφορων γεωλογικών μορφών με τη μορφή χρωματιστών συμβόλων (πχ. κουκίδες, τετραγωνάκια κλπ.). Κάθε σύμβολο αντιστοιχεί στην παρουσία αντίστοιχων μεταλλικών στοιχείων (πχ. ασήμι, χρυσός, χαλκός, ψευδάργυρο, τελλούριο, κοβάλτιο, σπάνιες γαίες κ.λπ.).

Αντιστοιχίζοντας λοιπόν τα παρεχόμενα χρωματιστά σύμβολα στο διαδραστικό χάρτη ο αναγνώστης μπορεί να διαπιστώσει πως στον βυθό της Μεσογείου βρίσκονται ουκ ολίγα μεταλλικά στοιχεία.

Το πιο εντυπωσιακό όμως το διαπιστώνουν οι αναγνώστες όταν πατήσουν το τετραγωνίδιο το οποίο διαμορφώνει τις ΑΟΖ των θαλάσσιων περιοχών. Η ΑΟΖ της Ελλάδας στον επίσημο διαδραστικό χάρτη της Βασιλικής Εταιρείας Επιστημών παρουσιάζεται όπως ακριβώς τη διεκδικεί η Ελλάδα…

Προς επίρρωσιν τούτου σας παρέχουμε την Εικόνα 1 (σ.σ. βασική φωτογραφία της ανάρτησης) στην οποία απεικονίζονται και αρκετά ενδιαφέροντα χρωματιστά σύμβολα τα οποία αντιστοιχούν σε «διάφορα» μεταλλικά στοιχεία…

Αντιλαμβάνεστε το γεωπολιτικό βάρος της παραπάνω εικόνας; Η Βασιλική Εταιρεία Επιστημών, η Βασιλική Εταιρεία του Isaac Newton, του Benjamin Franklin, του James Cook, και άλλων τεράστιων επιστημονικών μορφών, η Βασιλική Εταιρεία του «Nullius in verba», που δεν αφήνει ΤΙΠΟΤΑ στην τύχη, αναγνωρίζει την Ελληνική ΑΟΖ όπως ακριβώς τη διεκδικεί η Ελλάδα.

1. https://royalsociety.org/about-us/history/

2. https://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Boyle

3. https://science.nasa.gov/science-news/science-at-nasa/2004/28may_cook

4. https://energypress.gr/news/Koitazontas-10-hronia-mprosta

5. http://www.capital.gr/arthra/2158911/aoz-sunthiki-unclos-kai-oi-spanies-gaies

6. https://energypress.gr/news/oi-spanies-gaies-kai-o-kosmos-2050

Πηγή: Defence-point

Η «Ελληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οικογένεια» (Ε.Π.Ο.) είναι Τριμηνιαίο δημοσιογραφικό όργανο της «Πανελλήνιας Ενώσεως Φίλων των Πολυτέκνων» (Π.Ε.ΦΙ.Π.).

 ΙΔΡΥΤΗΣ: Αγιορείτης Μοναχός π. Νικόδημος Μπιλάλης (+ 2014)

Εκδότης: Αντώνιος Ε. Αντωνίου, τ. Διευθυντής Εμπορικής Τραπέζης, Πρόεδρος Π.Ε.ΦΙ.Π.
Η Ε.Π.Ο. συντάσσεται από επιτροπή.

Διευθυντής συντάξεως: Ιωάννης Γ. Θαλασσινός, μαθηματικός-συγγραφέας, Α΄ Αντιπρόεδρος της Π.Ε.ΦΙ.Π.

Αποστέλλεται ΔΩΡΕΆΝ σε όσους τη ζητήσουν, αλλά και διανέμεται ΔΩΡΕΆΝ δια μέσου των Ιερών Ναών, με ευλογιά-άδεια της Εκκλησιάς μας. Δεκτές οι προαιρετικές Εισφορές-Δωρεές.

Το περιοδικό ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf

Για να βοηθήσετε τις Πολύτεκνες Οικογένειες της Πατρίδος μας και τον μεγάλο θησαυρό που κλείνουν μέσα τους, τα πολλά-πολλά παιδιά!

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ μαζί μας (www.pefip.gr ).

Στοιχεία επικοινωνίας

Τηλέφωνα: (+30) 210.38.38.496, (+30) 210.38.22.586

FAX: (+30) 210.38.39.509

Ταχυδρομική διεύθυνση: Ακαδημίας 78Δ, 106 78 ΑΘΗΝΑ

Ηλεκτρονική αλληλογραφία:

Γενικές πληροφορίες: info@pefip.gr

Γραμματεία: grammateia@pefip.gr

Γραφείο Ευρέσεως Εργασίας: jobs@pefip.gr

Μηχανογράφηση: it@pefip.gr

ΗΜΕΡ-ΩΡΟΛΟΓΙΟ Π.Ε.ΦΙ.Π.

ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ (ΧΑΡΤΗΣ)

Είναι 27 Αυγούστου του 1922, με το παλαιό ημερολόγιο. Το πρωί εκείνου του Σαββάτου, ενός άλλου «Μεγάλου Σαββάτου», όλος ο λαός, κάθε ηλικίας άνθρωποι, απεγνωσμένα και ικετευτικά, έχουν συγκεντρωθεί, όπως όλες τις τελευταίες ημέρες και νύκτες, στην Μεγάλη Εκκλησία και στον αυλόγυρο της Αγίας Φωτεινής, στο ιερώτατο αυτό σύμβολο της Σμύρνης, όπου ο αληθής ποιμένας και Επίσκοπος, ως άλλος «Άγγελος της εν Σμύρνη Εκκλησίας», Άγιος Χρυσόστομος τελεσιουργεί την τελευταία Θεία Λειτουργία ή μάλλον την «εξόδιο ακολουθία εν τη Θεία Ευχαριστία» του ιδίου και του πολυπαθούς και περιπόθητου ποιμνίου του, το οποίο δακρυσμένο και συντετριμμένο μετέχει του μυστηρίου του «αίματος και του σώματος» Ιησού Χριστού έχοντας κυριολεκτικώς καρφωμένο το εν απογνώσει βλέμμα του στον μάρτυρα και μεγαλομάρτυρα ποιμένα του.

Η περιώνυμος Εκκλησία της Αγίας Φωτεινής πριν από την άλωση της Σμύρνης, της μαρτυρικής αυτής Μητροπόλεως του Μικρασιατικού Ελληνισμού, κατ’ εκείνες τις «Μεγάλες Ώρες» εγκολπώνει ως άλλη Αγιά Σοφιά πριν από την άλωση της του Κωνσταντίνου Πόλεως, στην τελευταία Θεία Λειτουργία και μυσταγωγία, τους στεναγμούς του ευσεβούς και μαρτυρικού Γένους, του Ιωνικού Ελληνισμού, όπου ο «Άγγελος και Αρχιθύτης Ιεράρχης της των Σμυρναίων Εκκλησίας» ίσταται και προΐσταται κατά την υπερουράνια εκείνη μυσταγωγία, μιμούμενος Χριστού το μαρτύριον, ως ο εκουσίως προσφερόμενος και θυσιαζόμενος «άξιος και θεοπρόβλητος και λαοπρόβλητος ποιμήν» υπέρ του πολυφίλητου και περιποθήτου λαού του, του χριστεπωνύμου ποιμνίου του.

Από το περίβλεπτο, περικαλλές και περιώνυμο κωδωνοστάσιο (1792) της Αγίας Φωτεινής (1857) κατ’ εκείνες τις «Μεγάλες Ώρες» αντηχεί ακατάπαυστα ο πένθιμος ήχος της «Μεγάλης Παρασκευής» του ελληνισμού της Ιωνίας καθώς πλημμυρίζει τα ουράνια με την βαρύτιμη και πολύτιμη καμπάνα του, όπως είχε ζητήσει ο Άγιος Χρυσόστομος: «Να μην πάψει ούτε στιγμή ο επιτάφιος θρήνος, όπως τότε με την Πόλη του Κωνσταντίνου, τη Βασιλεύουσα!».

Ο Άγιος Χρυσόστομος πριν από τον προσωπικό του Γολγοθά, ως το «εθελόθυτον θύμα», είναι κάτωχρος από την πολυήμερη αγρυπνία, την άκρα νηστεία και την υπέρ του λαού του αγωνία και προσευχή. Γονυπετής έμπροσθεν της Αγίας Τραπέζης, προσεύχεται μυστικώς και εκτενώς, όπως άλλοτε ο Νυμφίος της Εκκλησίας Χριστός κατ’ εκείνη την μεγάλη νύκτα της εν Γεσθημανή προσευχής, όπου ο εναγώνιος ιδρώτας έρρεε ωσάν τους θρόμβους του αίματος. Και όπως θεοπνεύστως γράφει ο βιογράφος του Σπύρος Λοβέρδος: «Με φωτεινόν το μέτωπον, απαστράπτοντας οφθαλμούς, εγονυπέτωσεν ως αμαρτωλός εις το ιερόν βήμα, προ του Εσταυρωμένου, και με το ρίγος της θείας προσευχής ηγέρθη ως όσιος».

Όταν όμως εξέρχεται του ιερού βήματος και ίσταται στην Ωραία Πύλη καθίσταται ακριβής «τύπος και υπογραμμός» των πιστών. Γονατίζει και προσύχεται ενώπιον του ποιμνίου του: «Η Θεία Πρόνοια – λέγει εκφώνως – δοκιμάζει την πίστιν μας και το θάρρος μας και την υπομονήν μας την ώραν ταύτην. Αλλ’ ο θεός δεν εγκαταλείπει τους Χριστιανούς. Προσεύχεσθε και θα παρέλθει το ποτήριον τούτο. Θα ίδωμεν πάλιν καλάς ημέρας και θα ευλογήσωμεν τον Θεόν. Θαρρείτε ως εμπρέπει εις καλούς Χριστιανούς».

Όλοι είναι κρεμασμένοι από τα χείλη και τα μάτια του. Καθώς εισέρχεται στο Ιερό Βήμα, προσεύχεται σχεδόν προφητικώς για την εν Χριστώ τελείωση του ιδίου και του αθώοι ποιμνίου του, λέγοντας: «Ούτοι εισίν οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης, και έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του αρνίου. Χριστέ ο Θεός, επίβλεψον επ’ εμέ…».

Την 27η Αυγούστου 1922, ημέρα Παρασκευή, εισέρχεται στη Σμύρνη ο άτακτος στρατός (τσέτες) του Κεμάλ Μουσταφά Πασά με επικεφαλής τον Νουρεντίν Πασά, ο οποίος μισούσε θανάσιμα τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο, επειδή ο Ιεράρχης είχε αναμετρηθεί μαζί του και με τις άοκνες ενέργειές του κατά τα προηγούμενα έτη είχε επιτύχει την ατιμωτική απομάκρυνσή του από τη θέση του Βαλή (Νομάρχη) της Σμύρνης. Ο Νουρεντίν όμως ουδέποτε ελησμόνησε την ήττα του και ζούσε για τη στιγμή της εκδικήσεώς του. Ύστερα από τρία έτη επέστρεψε στη Σμύρνη ως άνομος κριτής και αιμοβόρος δήμιος του Αγίου Χρυσοστόμου.

Όπως εύστοχα και εμπεριστατωμένα αναφέρει ο συγγραφέας Αλέξανδρος Αλεξανδρής: «έχουν γραφεί πολλά για τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστη ο Άγιος Χρυσόστομος, όταν το βράδυ της 27ης Αυγούστου / 9 Σεπτεμβρίου 1922 (Νέο Ημερολόγιο) παραδόθηκε στον Τούρκο διοικητή Νουρεντίν Πασά. Αν και οι περιγραφές ως προς τον τρόπο με τον οποίο εμαρτύρησε ο Χρυσόστομος ποικίλλουν, οι περισσότερες αφηγήσεις συγκλίνουν στη μαρτυρία ότι ο Μητροπολίτης Σμύρνης βρήκε τραγικό τέλος στα χέρια του φανατισμένου τουρκικού όχλου, που είχε συγκεντρωθεί έξω από το Διοικητήριο της Σμύρνης».

Το βράδυ του Σαββάτου 27 Αυγούστου 1922 ο Χρυσόστομος εκρατήθη έγκλειστος και εμαρτύρησε φρικτά κατά το πρωί της Κυριακής 28 Αυγούστου. Τα δε περί της κατηγορίας σε βάρος του Αγίου Χρυσοστόμου ως «ενόχου εσχάτης προδοσίας» καταγράφει η Βικτωρία Σολωμονίδου, η οποία επισημαίνει ότι η συγκεκριμένη βαρύτατη κατηγορία εστηρίζετο στο γεγονός ότι «ως οθωμανός υπήκοος υπηρέτησε μετά φανατισμού την Ελλάδα, πρωτοστατήσας εις πάντα εναντίον του τουρκικού καθεστώτος κατά το τριετές διάστημα της ελληνικής κατοχής». Ο δε Νουρεντίν Πασάς από της πρώτης στιγμής που συναντήθηκε με τον Άγιο Χρυστόστομο, τον οποίο περιφρονητικά αποκαλούσε «Παπά», τον αντιμετώπισε ως προδότη και εχθρό του τουρκικού έθνους παραδίδοντας αυτόν τελικώς «εις χείρας ανόμων», οι οποίοι τον κατακρεούργησαν.

Ο Εθνάρχης της Σμύρνης και της Ιωνικής γης, ο οποίος είχε υψώσει αγέρωχο και ατρόμητο το ανάστημά του ενώπιον ισχυρών ανδρών του Νεοτουρκικού κομιτάτου, όπως ο Ταλαάτ, ο Ραχμή και ο Νουρεντίν, σε λίγο επρόκειτο να οδηγηθεί ως «άκακον αρνίον» επί σφαγήν ενώπιον του δημίου του. Ο ίδιος ο βιογράφος του Σπύρος Λοβέρδος γράφει χαρακτηριστικά για την εν γένει στάση του Αγίου Χρυσοστόμου έναντι του μαρτυρικού θανάτου του, τα εξής: «ησθάνετο την ανάγκην να εξοικειωθεί με τον ανημμένον σίδηρον και την αστράπτουσαν μάχαιραν, επροπονείτο διά να μη εμφανίσει ποτέ το ταπεινωτικόν δέος προ της απειλής του θανάτου και εκρατύνετο δια να μη διαψεύσει ποτέ τον εμψυχωτικόν τόνον του κηρύγματός του, το ευτελές ορμέφυτον της ζωής. Είχε την έμφυτον φιλαρέσκειαν να πέσει αγωνιζόμενος με ακάνθινον στέφανον εις τους κροτάφους». Και όντως παρέδωσε αλώβητο το πνεύμα του στον Ιησού Χριστό.

Περί του μαρτυρικού τέλους του Αγίου Χρυσοστόμου έχουν γραφεί πολλοί και μεταξύ αυτών ο πιστός κλητήρας του Θωμάς Βούλτσος, ο Αμερικανός Πρόξενος στη Σμύρνη George Horton, ο Διευθυντής του Γραφείου τύπου της Ύπατης Αρμοστείας Μιχαήλ Ροδάς, ο Δημοσιογράφος Δημήτριος Παρθένης, ο πολεμικός ανταποκριτής Κωνσταντίνος Μισαηλίδης, ο Rene Puaux, ο Ακαδημαϊκός Γεώργιος Μυλωνάς, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Β΄(Χατζησταύρου), ο δημοσιογράφος Βασίλειος Βεκιαρέλλης, ο Ευάγγελος Βασιλείου κ.α.

Μία ακόμη περιγραφή του φρικτού μαρτυρίου του Αγίου Χρυσοστόμου υπό την μορφή άρθρου, η οποία είναι λιγότερο γνωστή περιλαμβάνεται στο «Προσωπικό Σημειωματάριο», δηλαδή το «Οικογενειακό ημερολόγιο» του Ηρακλέους Τσίτερ, ο οποίος ήταν γαμπρός του Αγίου Χρυσοστόμου, νυμφευθείς την αδελφή του Εριφύλη. Ο Ηρακλής Τσίτερ στο «σημειωματάριο» αυτό, υπό τον τίτλο: «Διάφορα Ηρακλή Τσίτερ», εκτός των άλλων προσωπικών σημειώσεων που κατέγραφε ο ίδιος και των λοιπών χειρογράφων, δημοσιευθέντων και αδημοσιεύτων, καθώς και πολλών άρθρων, τα οποία αφορούσαν τις τελευταίες ημέρες και το μαρτύριο του Αγίου Χρυσοστόμου, έχει αποθησαυρίσει και τα δύο αυτά συγκεκριμένα άρθρα.

Το οικογενειακό αυτό «σημειωματάριο» ο Ηρακλής Τσίτερ, προ του θανάτου του (4 Ιουνίου 1927), είχε παραδώσει στον τρίτο κατά σειρά υιό του Χρυσόστομο Τσίτερ, ανηψιό του Αγίου Χρυσοστόμου και μετέπειτα Μητροπολίτου Αυστρίας, ο οποίος κατά τη δεκαετία του 1990 παρέδωσε το οικογενειακό αυτό γραπτό κειμήλιο ως «ευλογία» στην ανηψιά του, θυγατέρα της αδελφής του Καλλιόπης, την Εριφύλη Κοντοπούλου, εγγονή του Ηρακλή Τσίτερ.

Το εν πολλοίς άγνωστο αυτό κείμενο, το οποίο αναφέρεται στο μαρτύριο του Αγίου Χρυσοστόμου είναι γραμμένο στην Αθήνα από τον φυλακισθέντα και από βέβαιο θάνατο ως εκ θαύματος διασωθέντα Αιδεσιμολογιώτατο π. Γεράσιμο Χαροκόπο, ο οποίος το υπογράφει με την φράση ως ο «αυτόπτης και δεινοπαθητής». Το άρθρο αυτό, στο οποίο δεν αναγράφεται η ημερομηνία της δημοσιεύσεώς του και δεν γίνεται καμμία αναφορά στην εφημερίδα όπου πρωτοδημοσιεύθηκε, φέρει τον μακροσκελή τίτλο: «Αι θετικώτεραι πληροφορίαι περί του τραγικού μαρτυρίου του Εθνομάρτυρος Μητροπολίτου Σμύρνης Χρυσοστόμου, 30 Αυγούστου, Κυριακή πρωί 1922».

Ο ιερεύς Γεράσιμος Χαροκόπος περιγράφει το μαρτύριον του Αγίου Χρυσοστόμου ως εξής: «Μόλις εισήλθον οι Τούρκοι και κατέλαβον το Διοικητήριον αμέσως διαταγή του Νουρεδίν Πασά εις τον Συνταγματάρχην Καράν Καζήμ Βέην και δι’ αυτού εις τον Αρχιαστυνόμον να ειδοποιήσουν εις τον Μητροπολίτην, όπως υπάγη εις το Διοικητήριον. Ο Αρχιαστυνόμος παρέλαβεν εκ της Μητροπόλεως φιλοφρόνως τον Μητροπολίτην και διηυθύνθη εις το Διοικητήριον όπου φιλοφρόνως και πάλιν του εδόθησαν συστάσεις, ότι ουδέν το έκτροπον θα λάβη χώραν και να καθησυχάσει τον αγωνιώντα λαόν. Ο Μητροπολίτης μετά του Αρχιαστυνόμου δι’ αυτοκινήτου διηυθήνθη εις την Μητρόπολιν, ένθα διά λόγων παραμυθητικών καθησύχασε τον λαόν και ο Αρχιαστυνόμος απήλθεν.

Ο Μητροπολίτης, όμως, καλώς γνωρίζων τα άγρια ένστικτα και τα προσχήματα των Τούρκων, έλεγεν εις τους περί αυτών, «εγκαταλήφθημεν εις την τύχην μας, ο απαίσιος τυραννίσκος Στεργιάδης και ο αμφίρροπος Χατζηανέστης θα μας προσφέρωσι άχρι τρυγός το ποτήριον της πικρίας, οι άγριοι Τούρκοι θα μας σφάξουν και, όσοι δύνασθε, απέλθετε, εγώ θα μείνω με το ποίμνιόν μου να υποστώ την αυτήν τύχην». Κρατών όμως την χαρακτηρίζουσαν αυτόν αφοβίαν και ψυχραιμίαν.

Ότε προς εσπέραν Σαββάτου έρχεται πάλιν ο Αρχιαστυνόμος μετά δύο λογχοφόρων και ζητεί τον Μητροπολίτην και τέσσαρες άλλους προύχοντας, οπότε έχων την κεφαλήν ακουμπισμένην επί της χειρός είπεν εις τους περί αυτού «Ο Μολώχ της κομματικής μας εμπαθείας, ας κορεσθεί πλέον από το αίμα τόσων μυριάδων θυμάτων, και το ελληνικόν έθνος ας διδαχθεί, ότι κανείς εξωτερικός εχθρός δεν κατέβαλε ποτέ την δύναμιν του ελληνισμού, αλλ’ ο εσωτερικός σπαραγμός και τα κομματικά πάθη κατέστρεψαν πάντοτε, όπως και τώρα, τας ενδοξοτέρας εποχάς του εθνικού μας βίου».

Παρέλαβον λοιπόν τον Μητροπολίτην, τον Γκιουριουκτσόγλου και δύο άλλους προύχοντας, του τετάρτου μη ευρεθέντος, και απήλθον εις το Διοικητήριον. Ο Νουρεδίν Πασάς προσκαλέσας παρ’ εαυτώ τον Μητροπολίτην του λέγει: «πολλαί κατηγορίαι και εγκλήματα καθοσιώσεως υπάρχουν και τώρα και προηγουμένως εναντίον σου, διότι ουδέποτε έπαυσας εργαζόμενος ως προπαγανδιστής εναντίον του κυριάρχου σου καθεστώτος και διά τούτο παρά της Εθνοσυνελεύσεως της Αγκύρας είσαι καταδεδικασμένος εις θάνατον, εγώ όμως απέσχων τοιαύτης καταδίκης, τούτο μόνον θα κάμω, θα σε παραδώσω εις τον λαόν, ο οποίος μαίνεται εναντίον σου και εκείνος, αν θέλη, ας σε αθωώσει ή θα καταδικάσει».

Και διέταξεν αμέσως την φυλάκισίν του Μητροπολίτου και των συν αυτώ τριών προυχόντων. Κατά μέσης νυκτός εκ της φυλακής αποστέλλει εις τον αδελφόν του Ευγένιον (ον προ δύο μηνών απεγχόνισαν εις το Νυμφαίον) μίαν κάρταν εν η λέγει: «Αδελφέ, κρατούμαι ως Αρχηγός της Αμύνης». Αυτό είναι και το τελευταίο σημείωμά του. Το πρωί Κυριακής παραδίδεται δέσμιος τας χείρας και με χιτώνα λευκόν εις την διάθεσιν του αγρίου όχλου, την αυτήν όμως στιγμήν απόσπασμα Γάλλων λογχοφόρων έφθασεν προς διάσωσίν του Μητροπολίτου, αλλ’ ο Μητροπολίτης τους είπεν: «Αν δύνησθε, σώσατε τον Λαόν».

Και τότε το μαινόμενον πλήθος ήρχισεν διά μαχαιρών, ροπάλων, λίθων να κτυπά τον ιερόν άνδρα, άλλοι τον εκαβαλίκευον, τον έπτυον, του απέσπασαν τους όνυχας, του έκοψαν την ρίνα, του έβγαλαν τον ένα οφθαλμόν και ότε τέλος του έμεινεν ολίγη πνοή, έδεσαν ανά εν μέλος του εις τους ίππους και τον διεμέλισαν, ταύτα πράττοντες διερχόμενον διάφορα μέρη, οπότε τέλος έφθασαν εις τον τουρκομαχαλάν, οπόθεν δεν εφαίνοντο από τα ξένα πλοία και εκεί συνετελέσθη το κακούργον έργον τους. Όλον δε αυτό το τραγικόν μαρτύριον παρηκολούθει και το απόσπασμα των Γάλλων με εστραμμένα τα όπλα.

 Τέλος εμάζευσαν τα τεμάχια του ιερού σώματος, τα έρριψαν εις μίαν κάσαν και τα απέστειλαν εις το νεκροταφείον. Αλλά οι εν τω νεκροταφείω κρυμμένοι Χριστιανοί, άμα έμαθον ότι είναι το σώμα του Μητροπολίτου, απεφάσισαν, ίνα κρύφα τον ενταφιάσουν, αλλ’ όσοι ετόλμων να πλησιάσουν το κιβώτιον ετυφεκίζοντο μακρόθεν, το κιβώτιον έμεινεν εκεί, άγνωστον όμως τι απέγινεν. Τοιούτον υπήρξεν το τραγικόν τέλος του Μεγάλου ανδρός…».

Στον εθνοϊερομάρτυρα και μεγαλομάρτυρα Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο εμπρέπει το της Παλαιάς Διαθήκης: «Έδοξεν εν οφθαλμοίς αφρόνων τεθνάναι και ελογίσθη κάκωσις η έξοδος Αυτού και η αφ’ ημών πορεία σύντριμμα. Ο δε εστίν εν ειρήνη. Ολίγα παιδευθείς μεγάλα ευηρεστήθη. Ο Θεός επείρασεν αυτόν και εύρεν αυτόν άξιον εαυτού και ως ολοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αυτόν. Εν καιρώ Επισκοπής Αυτού αναλάμψει (Σοφία Σολομ. Γ΄, 2 – 7).

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη, Αβέρωφ

Εἰς τήν Ἐγκύκλιον Ἀπάντησιν τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει συνόδου τοῦ 1895 πρός τόν πάπα Λέοντα ΙΓ΄ ἀναφέρονται μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: «Βαθέως θλίβεται καί ὀδύνῃ συνέχεται μεγάλῃ πᾶσα εὐσεβής καί ὀρθόδοξος ψυχή εἰλικρινῶς ζηλοῦσα τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, βλέπουσα ὅτι ὁ μισόκαλος καί ἀπ᾿ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνος φθόνῳ τῆς ἀνθρωπίνης σωτηρίας ὠθούμενος οὐ διαλείπει ἑκάστοτε ποικίλα ἐνσπείρων ζιζάνια εἰς τόν ἀγρόν τοῦ Κυρίου, τοῦ συνιᾶσαι τόν σῖτον. ῎Ενθεν τοι καί ἀνέκαθεν ἀνεφύησαν αἱρετικά ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ ζιζάνια, ἅπερ πολλαχῶς ἐλυμήναντο καί λυμαίνονται τήν ἐν Χριστῷ σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, καί ἅπερ ὡς σπέρματα πονηρά καί μέλη σεσηπότα δικαίως ἀποκόπτονται ἀπό τοῦ ὑγιοῦς σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας».

Πράγματι, αἱ αἱρέσεις ἀποτελοῦν ζιζάνια πού ἐνσπείρει ὁ πονηρός εἰς τόν ἀγρόν τῆς Ἐκκλησίας διά νά ματαιώσῃ τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων. Εἰς τόν ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας κατά τῶν αἱρέσεων σημαντική ὑπῆρξεν ἡ συμβολή τοῦ μοναχισμοῦ.

Οἱ μοναχοί ἐξέρχονται τοῦ κόσμου διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, διά νά ζήσουν μίαν κατά τό δυνατόν τελείαν χριστιανικήν ζωήν, διά νά ἐφαρμόσουν τό Εὐαγγέλιον χωρίς συμβιβασμούς. Πῶς λοιπόν εἶναι δυνατόν νά ἀνεχθοῦν τάς αἱρέσεις, αἱ ὁποῖαι προσβάλλουν τό πανάγιον πρόσωπον τοῦ Κυρίου, τήν διδασκαλίαν Του καί τήν Ἐκκλησίαν Του; Καί πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀδιαφορήσουν, ὅταν ἡ πίστις εἶναι τό κινδυνευόμενον;

Ἐνθυμοῦμαι τούς γέροντας ῾Αγιορείτας μοναχούς, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἔλεγαν: «Ἐάν δέν διαμαρτυρόμεθα διά τάς γενομένας παραβάσεις εἰς θέματα τῆς πίστεως, διατί φυλᾶμε αὐτά τά βράχια;». Ἐνθυμοῦμαι ἐπίσης ὅτι καί οἱ ὀλιγογράμματοι ἀκόμη μοναχοί ἐθεμελίωναν τάς πρακτικάς των συμβουλάς εἰς τά δόγματα. ῞Οταν κάποτε ἠρώτησα τόν γέροντα Παΐσιον, ποία πρέπει νά εἶναι ἡ στάσις μας εἰς τό ζήτημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μοῦ ἀπήντησε γραπτῶς: «Τά δόγματα δέν μπαίνουν στήν Ε.Ο.Κ.».

Αὐτήν τήν δογματικήν εὐαισθησίαν τῶν μοναχῶν ὄχι μόνον ἠνείχετο ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά καί ἐχρησιμοποίει καί ἐζήτει τήν συμπαράστασίν των εἰς τούς ἀγῶνας της κατά τῶν αἱρέσεων.

Αὐτήν τήν εὐαισθησίαν ἐπέδειξαν καί οἱ Ἁγιορεῖται μοναχοί ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων μέχρι τῶν ἡμερῶν μας. Αγιορεῖται Πατέρες ἤλεγξαν τούς Λατινόφρονας μέ τήν θυσίαν τῆς ζωῆς τους. ῾Ο ῾Αγιορείτης ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἔσωσε τήν Ὀρθοδοξίαν ἀπό τήν λαίλαπα τοῦ Δυτικοῦ Βαρλαάμ. ῾Ο ῾Αγιορείτης ἅγιος Νικόδημος ὑπερμάχησε τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κατά τήν περίοδον τῆς τουρκοκρατίας. ῾Ο ῾Αγιορείτης Ἰσαπόστολος ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἔσωσε τούς ὀρθοδόξους λαούς ἀπό τόν ἐκμουσουλμανισμόν καί ἐκήρυττε ὅτι ὅλες οἱ πίστεις ἐκτός τῆς ὀρθοδόξου εἶναι κάλπικες.
Αὐτήν τήν παράδοσιν καί στάσιν συνεχίζουν μέχρι σήμερον οἱ ῾Αγιορεῖται μοναχοί, ὁσάκις ἡ πίστις εἶναι τό κινδυνευόμενον.

Λέγουν τινές ὅτι οἱ μοναχοί πρέπει νά ἀσχολοῦνται μόνο μέ τήν προσευχήν καί τήν νῆψιν. ῾Η ἄποψις αὐτή δέν θεμελιοῦται εἰς τούς λόγους τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἐζήτησε ἀπό ὅλους τούς μαθητάς Του νά ὁμολογοῦν μέ παρρησίαν τό ὄνομά Του. Δέν θεμελιοῦται ἐπίσης εἰς τήν ῾Ιστορίαν τῆς Ἐκκλησίας.

Βέβαια οἱ μοναχοί δέν διδάσκουν τήν πίστιν. ῾Η ἀποστολή αὐτή ἀνήκει εἰς τούς ἐπισκόπους καί πρεσβυτέρους, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τάς εὐχάς τῆς χειροτονίας. Οἱ μοναχοί ὁμολογοῦν τήν πίστιν τους καί ἔτσι διδάσκουν τούς ἀνθρώπους νά πιστεύουν καί νά ὁμολογοῦν ὀρθοδόξως. ῞Οταν ὅλα καλῶς βαίνουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, οἱ μοναχοί ὀφείλουν νά ἡσυχάζουν καί νά ἀγωνίζονται τούς ἀσκητικούς τους ἀγῶνας. Ἐν καιρῷ ὅμως παρεκκλίσεων ἀπό τήν ὀρθήν πίστιν οἱ μοναχοί ὀφείλουν νά ἀγωνίζονται μέ διάκρισιν, ταπείνωσιν καί ἐκκλησιαστικόν ἦθος καί φρόνημα, διά νά μείνῃ ἀπαραχάρακτος ἡ «ἅπαξ παραδοθεῖσα τοῖς ἁγίοις πίστις» (Ἰούδα, 3). Ἐξ ἄλλου «καιρός τοῦ σιγᾶν καί καιρός τοῦ λαλεῖν» (Ἐκκλ. γ΄, 7).

Eἴναι ἀλήθεια ὅτι ὅποιος ἀγωνίζεται γιά τήν ἀκρίβεια τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς εἶναι εὐαίσθητος καί στά δόγματα τῆς εὐσεβείας.
Ἔχοντες οἱ μοναχοί τήν ἐμπειρία τῆς Ὑποστατικῆς Ἀλήθειας, τοῦ Χριστοῦ, δέν ἠμποροῦν νά παραιτηθοῦν ἀπό τήν Ἀλήθειαν αὐτήν στήν δογματική της διατύπωσι.

Ἡ Ἐκκλησία ὑπελόγιζε πάντοτε τήν εὐαισθησία αὐτήν τῶν μοναχῶν. Σοφοί καί ἅγιοι μοναχοί διετέλεσαν στῦλοι καί κανόνες τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ὅπως ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, καί κατηύθηναν τό ἔργο Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Ἐκτός ἀπό τόν ἁγιορείτη ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ καί πολλοί ἄλλοι Ἁγιορεῖται ἐκαλοῦντο σέ μεγάλες Συνόδους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά δώσουν μαρτυρία ὀρθοδόξου πίστεως.

Ἰδού τί λέγει ὁ φωστήρ τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Εἰ οὖν μοναχοί εἰσί τινές ἐν τοῖς νῦν καιροῖς, δειξάτωσαν ἀπό τῶν ἔργων. Ἔργον δέ μοναχοῦ, μηδέ τό τυχόν ἀνέχεσθαι καινοτομεῖσθαι τό Εὐαγγέλιον, ἵνα μή ὑπόδειγμα τοῖς λαϊκοῖς προτιθέμενοι αἱρέσεως καί αἱρετικῆς συγκοινωνίας, τῆς ὑπέρ αὐτῶν ἀπωλείας λόγον ὑφέξωσιν…».

Καί ἀλλοῦ γράφει: «… καί ἵνα τά ἄλλα παρήσω, ἐπί τῆς παρούσης γενεᾶς καί ἐπί τῆς ἤδη ἐπανισταμένης αἱρέσεως ὁ λόγος∙ τινές μέχρις αἵματος ἀντικατέστησαν πρός τήν ἁμαρτίαν ἀνταγωνιζόμενοι∙ οὐχί οἱ μακάριοι Πατέρες καί ἀδελφοί ἡμῶν οἵ τε τῆς καθ’ ἡμᾶς μονῆς καί οἵ τῶν ἄλλων; Μοναχῶν οὖν ἀληθῶς τά τοιαῦτα κατορθώματα καί ἀθλήματα, καί μοναχοί τά νεῦρα καί ἑδραιώματα τῆς Ἐκκλησίας∙ καί τοιοῦτον καί τηλικοῦτον τό ἀξίωμα, ὅπερ κεχάρισται ἡμῖν ὑπό τῆς ἀγαθότητος τοῦ Θεοῦ».

Βέβαια ὁ ἀγών τῶν Ἁγιορειτῶν δέν εἴναι ἁπλῶς ἀντιαιρετικός. Εἶναι ἀγών νά πραγματωθῆ στούς ἑαυτούς τους καί νά φανερωθῆ τό πλήρωμα τῆς Ἀληθείας καί τῆς Ζωῆς πού ἔχει ἡ Ἐκκλησία.

Ὁ πόνος, ἡ ἀνησυχία οἱ διαμαρτυρίες τοῦ Ἁγίου Ὄρους τελικά εἶναι στοιχεῖα τοῦ ἀγῶνος γιά τό πλήρωμα, τήν καθολικότητα. Νά μή κενωθῆ ὁ Λόγος τοῦ Σταυροῦ. Νά μή νοθευθῆ τό Εὐαγγέλιο. Νά μή θεολογοῦμε, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, ἀριστοτελικά (σχολαστικά), ἀλλά ἁλιευτικά (ἀποστολικά). Νά μή χάσουμε τή δυνατότητα τῆς θεώσεως καί τοῦ Ἀκτίστου Φωτός δεχόμενοι κτιστή τήν Χάρι. Νά μή ἐκπέση ἡ Ἐκκλησία ἀπό Σῶμα Χριστοῦ σέ ἀνθρωποκεντρική ὀργάνωσι.

Νά μή ἀντικαταστήση ὁ «ἀλάθητος» πάπας, τήν ὄντως ἀλάθητο καί πάντοτε παροῦσα στήν Ἐκκλησία φωτιστική ἄκτιστο Χάρι τοῦ Παρακλήτου.

Γι’ αὐτούς τούς λόγους, χάριτι Θεοῦ, δέν θά συμφωνήσουμε ποτέ, ὅπως καί οἱ ἐν τῷ κόσμῳ ἅγιοι Ἱεράρχαι, ἱερωμένοι καί ὁ πιστός λαός, νά γίνη οὔτε ἡ παραμικρά παραχώρησις στά δόγματα τῆς εὐσεβείας.

Αὐτό γίνεται ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό τῆς Ἀληθείας καί πρός τούς ἑτεροδόξους, πού δέν βοηθοῦνται, ὅταν δέν ἔρχωνται ἀντιμέτωποι μέ τήν Ἀλήθεια πού σώζει. «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς».

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Συγκλονιστικό βίντεο από την Ελληνορθόδοξη Ιερά Μονή Χαματούρα.Το «Θεοτόκε Παρθένε» στην ελληνική μια μοναδική ερμηνεία από το μοναχό π. Ιωάννη Κενίν.

Δεκαπενταύγουστος, μια «εκ βαθέων» ικεσία.

Πηγή:Dimpenews

H Ὁλομέλεια τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας (στό ἑξῆς: ΣτΕ) ἔκρινε ἀντισυνταγματική τήν ἀπόφαση τοῦ Ὑφυπουργοῦ Ἀνάπτυξης καί Ἀνταγωνιστικότητας, πού ἐπέτρεπε τή λειτουργία τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων ὅλες τίς Κυριακές τοῦ ἔτους, σέ τρεῖς περιφέρειες καί εἰδικότερα σέ ὀκτώ τουριστικές περιοχές τῆς χώρας. Ἀναλυτικότερα, οἱ παράγραφοι 1 καί 2 τοῦ ἄρθρου 16 τοῦ νόμου 4177/ 2013, ὅπως ἰσχύουν σήμερα, προβλέπουν τά ἀκόλουθα:

«1. Ἐπιτρέπεται προαιρετικά ἡ λειτουργία τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων τίς ἑξῆς Κυριακές:

α) Τήν πρώτη Κυριακή κατά τήν ἔναρξη ἑκάστης τακτικῆς ἐκπτωτικῆς περιόδου τῆς παραγράφου 1 τοῦ ἄρθρου 15 τοῦ παρόντος νόμου. Σέ περίπτωση πού ἡ πρώτη Κυριακή συμπίπτει μέ ἐπίσημη ἀργία, ἡ δυνατότητα μετατίθεται τήν ἑπόμενη Κυριακή».

β) Τίς δύο (2) Κυριακές πρίν ἀπό τήν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων.

γ) Τήν Κυριακή τῶν Βαΐων.

δ) Τήν τελευταία Κυριακή κάθε ἔτους.

ε) Δύο Κυριακές κατά τή διάρκεια τῶν ἐνδιάμεσων ἐκπτωτικῶν περιόδων, πού καθορίζονται μέ ἀπόφαση τοῦ οἰκείου Ἀντιπεριφερειάρχη σύμφωνα μέ τήν περίπτωση β΄ τῆς παραγράφου 1 τοῦ ἄρθρου 15 τοῦ παρόντος. Στίς περιφερειακές ἑνότητες στίς ὁποῖες ἡ ὡς ἄνω ἀπόφαση δέν ἔχει ἐκδοθεῖ, ἐπιτρέπεται ἡ λειτουργία τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων τήν πρώτη Κυριακή τοῦ Μαΐου καί τήν πρώτη Κυριακή τοῦ Νοεμβρίου. Σέ περίπτωση πού ἡ πρώτη Κυριακή συμπίπτει μέ ἐπίσημη ἀργία, ἡ δυνατότητα μετατίθεται τήν ἑπόμενη Κυριακή.

2. Μέ αἰτιολογημένη ἀπόφαση τοῦ κατά τόπον ἁρμόδιου Ἀντιπεριφερειάρχη, ἡ ὁποία ἐκδίδεται ἐντός διαστήματος τριῶν (3) μηνῶν ἀπό τήν ἔναρξη ἰσχύος τοῦ παρόντος, ὁρίζονται οἱ περιοχές, στίς ὁποῖες ἐπιτρέπεται προαιρετικά ἡ λειτουργία τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων καί ἄλλες Κυριακές, πλήν τῶν ἀναφερομένων στήν παράγραφο 1 λαμβανομένων ὑπόψη τῶν τοπικῶν ἰδιαιτεροτήτων, ὑπό τίς ἑξῆς προϋποθέσεις:

α) τά ἐμπορικά καταστήματα νά ἔχουν συνολική ἐπιφάνεια ἐμβαδοῦ, ὅπως αὐτό ἀναγράφεται στό λογαριασμό παροχῆς ἠλεκτρικοῦ ρεύματος, μέχρι διακόσια πενῆντα (250) τετραγωνικά μέτρα,

β) νά μήν ἀνήκουν ὑπό ὁποιαδήποτε νομική σχέση σέ ἁλυσίδα καταστημάτων, ἑξαιρουμένων τῶν περιπτώσεων συμβάσεων δικαιόχρησης (franchise), γ) νά μήν λειτουργοῦν μέ συμφωνίες συνεργασίας τύπου «κατάστημα ἐντός καταστήματος» («shops-in-a-shop») καί νά μήν βρίσκονται σέ ἐκπτωτικά καταστήματα («outlet»), ἐμπορικά κέντρα ἤ ἐκπτωτικά χωριά. Ἐφόσον ἡ προθεσμία τῶν τριῶν (3) μηνῶν τοῦ προηγούμενου ἐδαφίου παρέλθει ἄπρακτη, ὁ Ἀντιπεριφερειάρχης ὑπέχει πειθαρχική εὐθύνη σύμφωνα μέ τά ἄρθρα 233 καί 234 τοῦ ν. 3852/2010 (Α΄ 87). Ἡ ἀπόφαση τοῦ Ἀντιπεριφερειάρχη δύναται νά ἀναθεωρεῖται ἐτησίως, μέ ἀπόφαση πού ἐκδίδεται κατά τό μῆνα Ἰανουάριο καί πρώτη ἐφαρμογή τόν Ἰανουάριο τοῦ 2015. Ἐάν δέν ἐκδοθεῖ ἡ ἀπόφαση, ἰσχύει ἡ προηγούμενη ρύθμιση». Ἡ δέ παράγραφος 5 τοῦ ἄρθρου 16 τοῦ ἴδιου ὡς ἄνω νόμου, ὅπως αὐτή προστέθηκε μέ τό πρῶτο ἄρθρο  τοῦ νόμου 4254/2014 ὁρίζει τά ἑξῆς: «5. Μέ ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργοῦ Ἀνάπτυξης καί Ἀνταγωνιστικότητας πού ἐκδίδεται μετά ἀπό διαβούλευση μέ τοπικούς καί συλλογικούς φορεῖς ὁρίζονται τρεῖς (3) τουριστικές περιοχές, ὅπου ἐπιτρέπεται πιλοτικά γιά ἕνα (1) ἔτος ἡ προαιρετική λειτουργία τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων καί τίς ὑπόλοιπες Κυριακές, πέραν τῶν ἀναφερομένων στήν παράγραφο 1 τοῦ παρόντος χωρίς τή συνδρομή τῶν προϋποθέσεων πού ἀναφέρονται στήν παράγραφο 2 τοῦ παρόντος καί χωρίς νά ἀπαιτεῖται ἀπόφαση τοῦ Ἀντιπεριφερειάρχη. Μέ ὅμοια ἀπόφαση μπορεῖ νά ὁρίζεται ὁ φορέας παρακολούθησης τῆς δράσης γιά τήν ἐξαγωγή συγκριτικῶν συμπερασμάτων καί κάθε ἄλλη λεπτομέρεια.»

Κατ’ ἐπίκληση τῆς ἀνωτέρω ἐξουσιοδοτικῆς διατάξεως τοῦ ἄρθρου 16 παράγραφος 5 τοῦ ν. 4177/2013, ἐκδόθηκε ἡ ὑπ’ ἀριθμόν Κ1-1119/ 7.7.2014 ἀπόφαση τοῦ Ὑφυπουργοῦ Ἀνάπτυξης καί Ἀνταγωνιστικότητας, μέ τήν ὁποία ἐπετράπη πιλοτικά γιά ἕνα χρόνο ἡ προαιρετική λειτουργία τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων καί τίς ὑπόλοιπες Κυριακές, πέραν τῶν ἀναφερομένων στήν ἀνωτέρω  παρ. 1 τοῦ ἄρθρ. 16 τοῦ Ν. 4177/2013, στίς ἑξῆς τρεῖς Περιφέρειες: «(…)1. Περιφέρεια Ἀττικῆς καί εἰδικότερα: (α) Ἱστορικό κέντρο Δήμου Ἀθηναίων, ὅπως αὐτό προσδιορίζεται καί ὁριοθετεῖται ἀπό τό Π.Δ. 21.9/13.10.1979 (ΦΕΚ Δ΄ 567) ὅπως ἰσχύει. (β) Δῆμος Ραφήνας-Πικερμίου. 2. Περιφέρεια Κεντρικῆς Μακεδονίας καί εἰδικότερα: (α) Ἱστορικό κέντρο Δήμου Θεσσαλονίκης, ὅπως αὐτό προσδιορίζεται καί ὁριοθετεῖται ἀπό τήν Υ.Α. ΥΠΠΟ/ ΔΙΛΑΠ/Γ/3046/51009/14.10.1994 (ΦΕΚ Β΄ 833). (β) Περιφερειακή ἑνότητα Χαλκιδικής. 3. Περιφέρεια Νοτίου Αἰγαίου καί εἰδικότερα: (α) Δῆμος Ρόδου (β) Δῆμος Κῶ (γ) Δῆμος Σύρου-Ἐρμούπολης (δ) Δῆμος Μυκόνου (ε) Δῆμος Θήρας».

Στή συνέχεια προσέφυγαν στό ΣτΕ ἡ Ἐθνική Συνομοσπονδία Ἑλληνικοῦ Ἐμπορίου, ἡ Γενική Συνομοσπονδία Ἐπαγγελματιῶν-Βιοτεχνῶν-Ἐμπόρων Ἑλλάδος, ἡ Ὁμοσπονδία Ἰδιωτικῶν Ὑπαλλήλων Ἑλλάδος, ὁ Ἐμπορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης καί 20 καταστηματάρχες καί ἔμποροι καί αἰτήθηκαν νά ἀκυρωθεῖ ὡς ἀντισυνταγματική καί παράνομη ἡ ἐπίμαχη Ὑπουργική Ἀπόφαση. Παράλληλα, παρέμβαση ὑπέρ τῆς ἐφαρμογῆς τῆς Ὑπουργικῆς Ἀπόφασης, ἔκαναν στό ΣτΕ οἱ: 1) Σύνδεσμος Ἐπιχειρήσεων καί Βιομηχανιῶν (ΣΕΒ) 2) Σύνδεσμος Ἑλληνικῶν Τουριστικῶν Ἐπιχειρήσεων 3) Σύνδεσμος Ἐπιχειρήσεων Λιανικῆς Πώλησης Ἑλλάδος καί 4) Ἐπιτροπή Ἀνταγωνισμοῦ. Ἡ Ἐπιτροπή Ἀνταγωνισμοῦ μάλιστα, ἐκπροσωπήθηκε ἐνώπιον τοῦ ΣτΕ διά τοῦ πληρεξουσίου δικηγόρου καί Καθηγητή Συνταγματικοῦ Δικαίου καί Δικαίου τῶν Ἀνθρώπινων Δικαιωμάτων στή Νομική Σχολή Ἀθηνῶν, Φίλιππου Σπυρόπουλου, ὁ ὁποῖος συμμετεῖχε στή συγγραφική ὁμάδα τοῦ «Καινοτόμου Συντάγματος γιά τήν Ἑλλάδα», ἑνός σχεδίου Συνταγματικῆς Ἀναθεώρησης, μέ τό ὁποῖο ἐπιδιώκεται, ὅπως σημειώσαμε σέ προηγούμενο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ μας, ὁ ἀποχριστιανισμός τῆς Πατρίδας μας καί ἡ θεσμική ὑποβάθμιση τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Ἡ ὑπόθεση παραπέμφθηκε στήν Ὁλομέλεια τοῦ ΣτΕ λόγῳ τῆς μείζονος σπουδαιότητάς της κατ’ ἐφαρμογή τῆς διάταξης τοῦ ἄρθρου 14 παράγραφος 2 ἐδάφιο α’ τοῦ Προεδρικοῦ Διατάγματος 18/1989.

Ἡ Ὁλομέλεια τοῦ ΣτΕ ἐξέδωσε σχετικά τήν ἀπόφαση ὑπ’ ἀριθμόν 100/2017, στήν ὁποία ἀναφέρει μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: «9. Ἐπειδή τό Σύνταγμα ὁρίζει στό ἄρθρο 2 ὅτι: «1. Ὁ σεβασμός καί ἡ προστασία τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελοῦν τήν πρωταρχική ὑποχρέωση τῆς Πολιτείας. 2. … », στό ἄρθρο 4 ὅτι:

 «1. Οἱ Ἕλληνες εἶναι ἴσοι ἐνώπιον τοῦ νόμου. 2. … », στό ἄρθρο 5 ὅτι: «1. Καθένας ἔχει δικαίωμα νά ἀναπτύσσει ἐλεύθερα τήν προσωπικότητά του καί νά συμμετέχει στήν κοινωνική, οἰκονομική καί πολιτική ζωή τῆς Χώρας, ἐφόσον δέν προσβάλλει τά δικαιώματα τῶν ἄλλων καί δέν παραβιάζει τό Σύνταγμα ἤ τά χρηστά ἤθη.
2. …», στό ἄρθρο 21 ὅτι: «1. Ἡ οἰκογένεια, ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καί προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους, καθώς καί ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καί ἡ παιδική ἡλικία τελοῦν ὑπό τήν προστασία τοῦ Κράτους. 2. …

3. Τό Κράτος μεριμνᾶ γιά τήν ὑγεία τῶν πολιτῶν… », στό ἄρθρο 22 ὅτι: «1. Ἡ ἐργασία ἀποτελεῖ δικαίωμα καί προστατεύεται ἀπό τό Κράτος, πού μεριμνᾶ γιά τή δημιουργία συνθηκῶν ἀπασχόλησης ὅλων τῶν πολιτῶν καί γιά τήν ἠθική καί ὑλική ἐξύψωση τοῦ ἐργαζόμενου ἀγροτικοῦ καί ἀστικοῦ πληθυσμοῦ. … 2. … », στό ἄρθρο 25 ὅτι: «1. Τά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἀτόμου καί ὡς μέλους τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου καί ἡ ἀρχή τοῦ κοινωνικοῦ κράτους δικαίου τελοῦν ὑπό τήν ἐγγύηση τοῦ Κράτους. Ὅλα τά κρατικά ὄργανα ὑποχρεοῦνται νά διασφαλίζουν τήν ἀνεμπόδιστη καί ἀποτελεσματική ἄσκησή τους. Τά δικαιώματα αὐτά ἰσχύουν καί στίς σχέσεις μεταξύ ἰδιωτῶν στίς ὁποῖες προσιδιάζουν. Οἱ κάθε εἴδους περιορισμοί πού μποροῦν κατά τό Σύνταγμα νά ἐπιβληθοῦν στά δικαιώματα αὐτά πρέπει νά προβλέπονται εἴτε ἀπευθείας ἀπό τό Σύνταγμα εἴτε ἀπό τό νόμο, ἐφόσον ὑπάρχει ἐπιφύλαξη ὑπέρ αὐτοῦ καί νά σέβονται τήν ἀρχή τῆς ἀναλογικότητας» καί στό ἄρθρο 106 ὅτι:

«1. Γιά τήν ἑδραίωση τῆς κοινωνικῆς εἰρήνης καί τήν προστασία τοῦ γενικοῦ συμφέροντος τό Κράτος προγραμματίζει καί συντονίζει τήν οἰκονομική δραστηριότητα στή Χώρα, ἐπιδιώκοντας νά ἐξασφαλίσει τήν οἰκονομική ἀνάπτυξη ὅλων τῶν τομέων τῆς ἐθνικῆς οἰκονομίας. Λαμβάνει τά ἐπιβαλλόμενα μέτρα γιά τήν ἀξιοποίηση τῶν πηγῶν τοῦ ἐθνικοῦ πλούτου, ἀπό τήν ἀτμόσφαιρα καί τά ὑπόγεια ἤ ὑποθαλάσσια κοιτάσματα, γιά τήν προώθηση τῆς περιφερειακῆς ἀνάπτυξης καί τήν προαγωγή ἰδίως τῆς οἰκονομίας τῶν ὀρεινῶν, νησιωτικῶν καί παραμεθόριων περιοχῶν. 2. Ἡ ἰδιωτική οἰκονομική πρωτοβουλία δέν ἐπιτρέπεται νά ἀναπτύσσεται σέ βάρος τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας ἤ πρός βλάβη τῆς ἐθνικῆς οἰκονομίας. 3. … ».

10. Ἐπειδή ἀπό τίς προπαρατεθεῖσες διατάξεις, ἐν συνδυασμῶ ἑρμηνευόμενες, προκύπτουν τά ἀκόλουθα: Τό Σύνταγμα ἀναγνωρίζει τόν ἄνθρωπο ὡς ὑπέρτατη ἀξία, χάριν τῆς ὁποίας ὑφίσταται καί ὀργανώνεται ἡ ἔννομη τάξη, θεσπίζει δέ τά ἐπί μέρους ἀτομικά καί κοινωνικά δικαιώματα γιά τήν διασφάλιση τῆς ἐπί ἴσοις ὅροις ἐλεύθερης ἀναπτύξεως τῆς προσωπικότητας ἑκάστου καί τήν ἀπόλαυση τῶν ἐννόμων ἀγαθῶν πού ἀντιστοιχοῦν στό περιεχόμενο τῶν δικαιωμάτων αὐτῶν (ΣτΕ 867/1988 Ὁλομέλεια). Στό πλαίσιο τοῦ χαρακτήρα αὐτοῦ τοῦ Συντάγματος κατοχυρώνεται γιά τούς πάσης φύσεως ἐργαζομένους καί ἀπασχολουμένους (ἐξηρτημένα ἤ ἀνεξάρτητα ἐργαζόμενους, ἐλεύθερους ἐπαγγελματίες κ.λπ.) τό δικαίωμα τοῦ ἐλευθέρου χρόνου καί τῆς ἀπολαύσεώς του, ἀτομικά καί ἀπό κοινοῦ μέ τήν οἰκογένειά τους, ὡς τακτικό διάλειμμα τῆς ἑβδομαδιαίας ἐργασίας. Τό δικαίωμα αὐτό ὑπηρετεῖ τήν ὑγεία καί τήν ὁμαλή ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητας, μέ τήν φυσική καί ψυχική ἀνανέωση πού προσφέρει ἡ τακτική ἀργία στόν ἐργαζόμενο ἄνθρωπο ἐντός τῆς κάθε ἑβδομάδας ἐργασίας (ἄρθρα 5 παράγραφος 1, 21 παράγραφος 3 τοῦ Συντάγματος). Συναφῶς δέ, προσφέρει καί τήν δυνατότητα ὀργανώσεως τῆς κοινωνικῆς καί οἰκογενειακῆς ζωῆς του, θέματα γιά τά ὁποῖα ἐπίσης μεριμνᾶ τό Σύνταγμα (ἄρθρο 21 παράγραφος 3). Περαιτέρω, τό ἀναφερθέν δικαίωμα προσλαμβάνει πρακτική ἀξία γιά τούς ἐργαζομένους ὅταν αὐτοί δύνανται, μόνοι ἤ ἀπό κοινοῦ μέ τήν οἰκογένειά τους, νά μετέχουν στήν συλλογική ἀνάπαυλα μιᾶς κοινῆς ἀργίας ἀνά ἑβδομάδα, ὡς τέτοια ἡμέρα δέ ἔχει ἐπιλεγεῖ, κατά μακρά διαμορφωμένη παράδοση, τόσο στήν Ἑλλάδα ὅσο καί στά λοιπά κράτη τῆς Εὐρώπης ἡ Κυριακή, σχετιζόμενη μέ τήν χριστιανική θρησκεία (βλ. τή βασική ἀπόφαση τοῦ Ὁμοσπονδιακοῦ Συνταγματικοῦ Δικαστηρίου τῆς Γερμανίας BverfG – BvR 2857 καί 2858/07- τῆς 1.12.2009, κυρίως κέφ. Β, ΙΙ. Βλ. ἐπίσης καί τήν ἀπόφαση τοῦ Ὁμοσπονδιακοῦ Διοικητικοῦ Δικαστηρίου BverwG – 1C 25.84- τῆς 15.3.1988). Εἰδικότερα, μέ τόν νόμο ΓΥΝΕ΄ (3455/1909, Α΄ 286/7.12.1909) καθιερώθηκε τό πρῶτον ἡ Κυριακή ὡς γενική ἀργία, ἀπό τόν κανόνα δέ αὐτόν προβλέφθηκαν, τόσο ἀπό τόν νόμο αὐτό ὅσο καί ἀπό ἑπόμενους, ἑξαιρέσεις γιά ἐργασίες καί δραστηριότητες μέ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, οἱ ὁποῖες ἐπιτρέπεται νά ἀσκοῦνται καί κατά τίς Κυριακές καί λοιπές ἀργίες.

Κατά τήν θεσμοθέτηση τῶν ἐξαιρέσεων, ὅμως, ὁ κοινός νομοθέτης δέν εἶναι ἐλεύθερος στίς ἐπιλογές του, ἀλλά ὀφείλει νά λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν συγκεκριμένα κριτήρια καί προϋποθέσεις, οὕτως ὥστε ἀφ’ ἑνός νά μήν ἀνατρέπεται ὁ κανόνας καί ἀφ’ ἑτέρου οἱ ἐξαιρέσεις νά ἐπιβάλλονται ἀπό τό δημόσιο συμφέρον, τό ὁποῖο συνίσταται ὄχι στήν ἁπλή ἐπαύξηση τοῦ κέρδους ὁρισμένων ἐπιχειρήσεων ἤ δραστηριοτήτων οὔτε στήν ἐξυπηρέτηση ἀναγκῶν πού δύνανται νά ἱκανοποιοῦνται ὁμαλά κατά τίς ἐργάσιμες ἡμέρες ἀλλά στήν ἐξυπηρέτηση βασικῶν ἀναγκῶν τῶν πολιτῶν, τῶν ὁποίων ἡ ἱκανοποίηση δέν δύναται νά ἀνασταλεῖ κατά τίς Κυριακές καί τίς ἀργίες.

Στό πλαίσιο αὐτό ἐντάσσονται

α) ἰδιωτικές ἐργασίες, οἱ ὁποῖες ὑπηρετοῦν τήν ἀπόλαυση ὁρισμένων βασικῶν ἀναγκῶν ἀναψυχῆς τῶν πολιτῶν κατά τίς ἀργίες (ἑστιατόρια καί λοιπά καταστήματα ὑγειονομικοῦ ἐνδιαφέροντος, λειτουργίες πολιτισμοῦ) καί β) ἡ ἀνάγκη ὁρισμένων ἰδιωτικῶν ἐπιχειρήσεων νά λειτουργοῦν συνεχῶς (π.χ. ἐργοστασίων), γιά λόγους τεχνικούς, ἐν συνδυασμῷ καί μέ λόγους ἀφορῶντες τήν οἰκονομική τους ἐπιβίωση. Τό ἴδιο ἰσχύει γιά λειτουργίες, ἀσκούμενες ἀπό τό Δημόσιο ἤ ἀπό τόν ἰδιωτικό τομέα, οἱ ὁποῖες ὑπηρετοῦν εὐθέως τό δημόσιο συμφέρον, ὅπως τήν ἀσφάλεια τῶν πολιτῶν, τήν ὑγεία (νοσοκομεῖα), τήν συγκοινωνία καί ἐπικοινωνία, τήν ὕδρευση. Στό προαναφερθέν πλαίσιο πρέπει νά ἐνταχθοῦν καί λελογισμένες ἐξαιρέσεις ἐπιβαλλόμενες γιά ὁρισμένους τόπους καί ὁρισμένες περιόδους τοῦ ἔτους ὡς πρός τόν οἰκονομικό κλάδο τοῦ τουρισμοῦ, καί δή ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι οἱ ἐξαιρέσεις αὐτές ὑπηρετοῦν τόν βιώσιμο τουρισμό καί δέν ὑπερβαίνουν τά ὅρια τῆς ἀρχῆς τῆς ἀναλογικότητος (ἄρθρο 25 παράγραφος 1 τοῦ Συντάγματος). Εἰδικότερα, καθ’ ὅσον ἀφορᾶ τόν τουρισμό, ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τόν κανόνα τῆς ἀργίας κατά τίς Κυριακές ἐπιχειρεῖται ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι α) ἡ ἐξαίρεση ἀφορᾶ σαφῶς προσδιοριζόμενες περιοχές, στίς ὁποῖες ἡ οἰκονομικοκοινωνική ζωή ἐξαρτᾶται σέ μεγάλο βαθμό ἀπό τόν κλάδο τοῦ τουρισμοῦ,

β) οἱ ἐξαιρέσεις προσδιορίζονται μέ ἀκρίβεια κατά χρόνο καί κατά τό δυνατόν σέ διάσπαρτες ἡμέρες ἀνά ἔτος, ἀναλόγως τοῦ χαρακτήρα τῆς κάθε περιοχῆς καί τῆς τουριστικῆς περιόδου (θερινός, χειμερινός τουρισμός), ὥστε νά μήν ἀναιρεῖται ὁ πυρήνας τοῦ προαναφερθέντος συνταγματικοῦ δικαιώματος καί γ) ἡ κατ’ ἐξαίρεση ἐπιτρεπόμενη ἐργασία εἶναι πράγματι πρόσφορη γιά τήν ἐξυπηρέτηση τοῦ σκοποῦ τῆς βιώσιμης τουριστικῆς ἀναπτύξεως. Οἴκοθεν νοεῖται ὅτι ἡ συνδρομή τῶν ἐκτεθεισῶν προϋποθέσεων πρέπει νά τυγχάνει πλήρους τεκμηριώσεως κατά τήν νομοθέτηση τῶν ἐξαιρέσεων, ὥστε, πλήν τῶν ἄλλων, νά καθίσταται ἐφικτός καί ὁ δικαστικός ἔλεγχος τῆς συνταγματικότητάς τους. (….)

13. Ἐπειδή ἐν προκειμένῳ, μέ τήν ἐξουσιοδότηση τοῦ ν. 4254/2014, καί ἀνεξαρτήτως λόγων ἀναφερομένων στό δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τῶν χριστιανῶν τό θρήσκευμα πολιτῶν, προσβάλλονται, ἐξ ἐπόψεως μέν οὐσίας, οἱ ἐκτεθεῖσες στήν 10η σκέψη συνταγματικές ἀρχές, ὅπως εἰδικότερα αὐτές ἑρμηνεύθηκαν καί ἐν σχέσει μέ τόν κλάδο τοῦ τουρισμοῦ, ἐξ ἐπόψεως δέ τύπου, διότι ἡ ἐξουσιοδότηση αὐτή ἀντιτίθεται στήν παράγραφο 2 ἄρθρου 43 τοῦ Συντάγματος, καθόσον ἡ ἀναφορά της σέ «τρεῖς τουριστικές περιοχές», χωρίς εἰδικότερο καί συγκεκριμένο προσδιορισμό εἶναι ἀόριστη. Συνεπῶς, ἡ βασισθεῖσα στήν ἐξουσιοδότηση αὐτή προσβαλλομένη ὑπουργική ἀπόφαση εἶναι μή νόμιμη. (…)».  Ἡ ἀνάλυση τῆς ἐξεταζόμενης ἀπόφασης τῆς Ὁλομέλειας τοῦ ΣτΕ θά ἦταν ὀρθότερο νά πραγματοποιηθεῖ ἀπό ἕναν εἰδικό Συνταγματολόγο. Στό πλαίσιο τοῦ παρόντος ἄρθρου θά περιορισθοῦμε στό νά καταθέσουμε ὁρισμένες σκέψεις μας σχετικά μέ τήν ἀπόφαση αὐτή. Ἡ Κυριακή θεσπίστηκε καί νομοθετήθηκε ὡς ἀργία ἀπό τόν θεόπνευστο Αὐτοκράτορα Μέγα Κωνσταντῖνο τό 321 μ.Χ., ὡς ἡμέρα ἀναπαύσεως, ἀγαλλιάσεως, Θείας Λατρείας καί ἀγαθοεργίας.

Σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στό Ἑλληνικό Κράτος, ὅπως ἀναφέρεται καί στήν ἴδια τήν ἀπόφαση 100/2017 τῆς Ὁλομέλειας τοῦ ΣτΕ,  τό 1909 μέ νόμο καθιερώθηκε γιά πρώτη φορά ἡ Κυριακή ὡς γενική ἀργία. Εἶναι βεβαίως πολύ θετικό τό ὅτι ἡ Ὁλομέλεια τοῦ ΣτΕ ἐξέδωσε μία ἀπόφαση μέ τήν ὁποία κρίθηκε ὡς ἀντισυνταγματική ἡ λειτουργία τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων ὅλες τίς Κυριακές τοῦ ἔτους, καί μάλιστα μέ ἀναλυτική καί ἐμπεριστατωμένη αἰτιολογία. Ἔθεσε μέ αὐτό τόν τρόπο ὁπωσδήποτε ἕνα φραγμό στήν κρατική ἀσυδοσία, πού πιστεύει ὅτι μπορεῖ νά καταργήσει αὐτή τήν τόσων αἰώνων καθιερωμένη ἐκκλησιαστική καί νομοθετική ἀργία τῆς Κυριακῆς καί μάλιστα μέ μιά ἁπλή Ὑπουργική Ἀπόφαση, χωρίς κἄν νά τηρήσει τόν ἀπαιτούμενο ἀπό τό Σύνταγμα τύπο  τοῦ Προεδρικοῦ Διατάγματος (ἀρ. 43 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος). Ὅμως, ἡ ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ ἀκύρωσε μόνο τήν ἀπό 7.7.2014 Ὑπουργική Ἀπόφαση, χωρίς νά ἐπηρεάζει ὅσα προβλέπουν οἱ διατάξεις τοῦ ἄρθρου 16 τοῦ νόμου 4177/ 2013, πού ἀνωτέρω παραθέτουμε καί ἀφοροῦν τή λειτουργία ὅλων τῶν καταστημάτων σέ ὅλη τή χώρα ὀκτώ Κυριακές το χρόνο καί τή δυνατότητα λειτουργίας μικρότερων καταστημάτων, πού δέν ἀνήκουν σέ ἁλυσίδες, περισσότερες Κυριακές τοῦ ἔτους, μέ ἀπόφαση τοῦ οἰκείου Ἀντιπεριφερειάρχη. Ἀπό τήν ἄποψη αὐτή, ἡ ἀπόφαση τῆς Ὁλομέλειας ἔχει σχετική μόνο ἀξία. Περαιτέρω, εἰδικότερα ὡς πρός τή σκέψη τῆς Ὁλομέλειας, ὅτι ἡ ἐκδοθεῖσα Ὑπουργική Ἀπόφαση εἶναι μή νόμιμη «ἀνεξαρτήτως λόγων ἀναφερομένων στό δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τῶν χριστιανῶν τό θρήσκευμα πολιτῶν» θά πρέπει νά παρατηρηθοῦν τά ἀκόλουθα: Ἡ (μοναδική στήν Ἑλλάδα) ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδος στήν ἀρχή τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Χώρας, ἡ κρατική ρύθμιση τοῦ καθεστῶτος τῆς ἐπικρατούσης θρησκείας (ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγματος), οἱ θρησκευτικοί ὅρκοι τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας καί τῶν βουλευτῶν (ἄρθρο πάρ. 2 καί 59 πάρ. 1 τοῦ Συντάγματος) καί προπάντων ἡ «βασική ἀποστολή τοῦ Κράτους» νά παρέχει παιδεία πού ἀποσκοπεῖ μεταξύ ἄλλων στήν «ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν Ἑλλήνων» (ἄρθρο 16 πάρ. 2 τοῦ Συντάγματος) καταδεικνύουν ὅτι τό Σύνταγμα δέν ἐπιτρέπει στό Ἑλληνικό Κράτος νά ἀναπτύξει ἀντιθρησκευτική ἤ ἀθεϊστική πολιτική.

Ἑπομένως, δέν ἐπιτρέπεται νά καταργηθεῖ ἀπό τήν κρατική ἐξουσία ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς πρωτίστως γιά λόγους ἀναγόμενους στή θρησκεία καί τή θρησκευτική συνείδηση! Ἐξάλλου, σύμφωνα μέ τήν παράγραφο 3 ἔδ. α. τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος «Τό κείμενο τῆς Ἁγίας Γραφῆς τηρεῖται ἀναλλοίωτο.» Τό δέ κείμενο τῆς Ἁγίας Γραφῆς στό βιβλίο τῆς Ἐξόδου ἀναφέρει : «Μνήσθητι τήν ἡμέραν τῶν Σαββάτων ἁγιάζειν αὐτήν. Ἕξ ἡμέρας ἐργᾶ καί ποιήσεις πάντα τά ἔργα σου τῇ δέ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῶ σου, οὐ ποιήσεις ἐν αὐτῇ πᾶν ἔργον, σύ καί ὁ υἱός σου καί ἡ θυγάτηρ σου, ὁ παῖς σου καί ἡ παιδίσκη σου, ὁ βοῦς σου καί τό ὑποζύγιόν σου καί πᾶν κτῆνος σου καί ὁ προσήλυτος ὁ παροικῶν ἐν σοῖ. Ἐν γάρ ἕξ ἡμέραις ἐποίησε Κύριος τόν οὐρανόν καί τήν γῆν καί τήν θάλασσαν καί πάντα τά ἐν αὐτοῖς καί κατέπαυσε τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ «διά τοῦτο εὐλόγησε Κύριος τήν ἡμέρα τήν ἑβδόμην καί ἠγίασεν αὐτήν» (Ἐξ. Κ΄, 8-11)».

Ἔτσι, ἡ Κυριακή ἀργία ἀποκτᾶ, ἔμμεσα ἔστω, Συνταγματική περιωπή, πρωτίστως ὡς ἐντολή τοῦ Θεοῦ, καί ὄχι ὡς ἁπλῆ ἀνάπαυλα ἀπό τήν ἐργασία!    

Ἀγγελική  Εὐθ. Ζώη, Νομικός

Πηγή: (ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ Τεῦχος 178-179), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ξέρω ὅτι θὰ μοῦ πεῖτε ὅτι σᾶς τὰ εἶπαν ἄλλοι, ἀλλὰ δὲν πειράζει νὰ σᾶς τὰ εἰπῶ κι ἐγὼ, ἔτσι γιὰ τὸ καλὸ, ὅπως λέμε στὰ κάλαντα. Ἔχω τὴ διαβεβαίωση ὅτι πρόκειται περὶ πραγματικοῦ περιστατικοῦ, ὅμως, κι ἄν δὲν εἶναι, ἰσχύει τὸ ἰταλικὸ: si non è vero, è ben trovato (=Κι ἄν δὲν εἶναι ἀληθινὸ, εἶναι πάντως καλὰ εὑρημένο, καλοειπωμένο). Ἰδοὺ το: μιὰ νεόπλουτη καὶ ὀψιμαθὴς κυρία λέει σὲ μιὰ «ὁμοιαθῆ» της ὅτι διαβάζει ἕνα βιβλίο μὲ πολλή φιλοσοφία.

Καὶ ὅταν ἡ ἄλλη τὴ ρώτησε, ποιὸ εἶναι αὐτὸ, ἡ κυρία ἀποκρίθηκε ἐμβριθῶς: «Εἶναι τὸ «Τάδε» τῆς Ἔφης Ζαρατούστρα»! Ἐδῶ δὲν γελᾶνε, κλαῖνε, χύνουν τόσο δάκρυ ὥστε νὰ σχηματισθεῖ Κωκυτὸς, ποὺ ἦταν ποταμὸς τῶν δακρύων στὸν Ἅδη. Ἡ κυρία διάβαζε, τρόπος τοῦ λέγειν τὸ «Τάδε ἔφη Ζαρατούστρας» τοῦ Νίτσε καὶ ἐξέλαβε τὸ «Τάδε» σὰν τίτλο καὶ τὶς δύο ὑπόλοιπες λέξεις σὰν ὄνομα καὶ ἐπώνυμο κάποιας συγγραφέως.

Ἄμ τὸ ἄλλο! Ἀνέβαινε τὶς σκάλες τῆς αἴθουσας τελετῶν τοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου μιὰ ἐλλόγιμη κυρία πρώην ὑπουργὸς ἤ ὑφυπουργὸς. Γινόταν μιὰ ἐκδήλωση κάποιου ἰατρικοῦ συλλόγου. Ὁ ἐπὶ τῆς ὑποδοχῆς γιατρὸς, παλαιὸς μαθητὴς μου, τῆς ἐζήτησε εὐγενῶς τὴν πρόσκληση, γιὰ τὴν τοποθετήσει στὴν πρέπουσα θέση. Ἡ κυρία πρὼην ὑπουργὸς ἤ ὑφυπουργὸς τοῦ ἔδειξε τὴν πρόσκληση ἀλλὰ ὁ ἐπὶ τῆς ὑποδοχῆς γιατρὸς, τῆς ὑπέδειξη ὅτι κάνει λάθος. Ἡ πρόσκληση εἶναι γιὰ τὴν Ἀκαδημία. Καὶ ἡ κυρία πολιτικὸς ἀπόρησε: «Μὰ δὲν εἶναι ἐδῶ ἡ... Ἀκαδημία;». Ὁ πάντα εὐγενὴς γιατρὸς –καθότι μαθητής μου παλαιός– τῆς ὑπέδειξε ὅτι ἡ Ἀκαδημία εἶναι τὸ παρακείμενο κτήριο πρὸς τὰ δεξιὰ καὶ, γιὰ νὰ μὴ μπερδευτεῖ ἡ κυρία καὶ πάει πρὸς τὰ ἀριστερὰ, στὴν Έθνικὴ Βιβλιοθήκη, κατέβηκε μαζί της τὶς σκάλες καὶ τῆς ἔδειξε τὸ κτήριο ποὺ ἔγινε μὲ δαπάνες τοῦ Σίνα. Ὅταν λοιπόν πολιτικοὶ καὶ πολιτικὲς μας δὲν  μποροῦν νὰ ξεχωρίσουν τὸ πανεπιστήμιο ἀπὸ την Ἀκαδημία, πρὸς τὶ νὰ γεννᾶται ἀπορία σὲ νὲο καὶ εὐπαίδευτο συνάδελφο, ἐπειδὴ οἱ μαθητὲς, ποὺ παρέλαβε καὶ τὴν τρέχουσα σχολικὴ χρονιὰ, ἀγνοοῦσαν καὶ τὸν Σίνα καὶ τὸν Σινᾶ;

Δὲν εἶναι χρόνια πολλὰ ποὺ λόγιος ἀνώτατος δικαστικὸς ἦταν μέλος τῆς ἐξεταστικῆς ἐπιτροπῆς ποὺ θὰ ἤλεγχε τὶς νομικὲς ἀλλὰ καὶ τὶς ἐγκύκλιες γνώσεις τῶν νέων ἐπιστημόνων ποὺ φιλοδοξοῦσαν νὰ εἰσέλθουν στὸ δικαστικὸ σῶμα. Ὁ φίλος δικαστικὸς ἦταν ἐπὶ τῶν ἐγκυκλίων γνώσεων ἐξεταστὴς. Ἐρώτησε λοιπόν ἕναν ὑποψήφιο, ποιὸς ἔγραψε τὸ ἐπίγραμμα τῶν πεσόντων στὴ μάχη τοῦ Μαραθῶνος, τὸ περίφημο «Ἑλλήνων προμαχοῦντες Ἀθηναῖοι Μαραθῶνι...». Καὶ ἡ ἀπάντηση: «Δὲν μοῦ ’ρχεται, κύριε Πρόεδρε»! Καλόβολος ὁ πρόεδρος τοῦ ἔθεσε ἄλλο ἐρώτημα, ἄν δηλαδή, ἤξερε πῶς λεγόταν ὁ δρομέας ποὺ ἔφερε τὸ ἄγγελμα τῆς νίκης, τὸ πολυθρύλητο «Νενικήκαμεν», στὴν Ἀθήνα.

Καὶ πάλι εἰσέπραξε τὸ «Δὲν μοῦ ’ρχεται», ὁπότε προχώρησε (χαρᾶς τὸ κουράγιο του!) καὶ σὲ τρίτο καὶ ρώτησε, ἄν ὁ ὑποψήφιος γνώριζε τὸ ἐπίγραμμα ποὺ ἔγραψε γιὰ τοὺς 300 τῶν Θερμοπυλῶν ὁ Σιμωνίδης ὁ Κεῖος. Καὶ μόνον, ἀφοῦ εἰσέπραξε καὶ ἕνα τρίτο «Δὲν μοῦ ’ρχεται», προχώρησε σὲ δεύτερο ὑποψήφιο καὶ τὸν ρώτησε, ἄν θυμόταν πὼς λεγόταν ἡ πυλίδα ἀπὸ τὴν ὁποία εἰσχώρησαν οἱ Τοῦρκοι στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ ὁ ὑποψήφιος δικαστὴς δὲν θυμόταν τὸ ὄνομα τῆς Κερκόπορτας. Καὶ ἀσφαλῶς θὰ ἔτριζαν τὰ κόκκαλα τοῦ ἀρχαίου φίλου μου, πολυμαθέστατου δικαστικοῦ Δελαπόρτα, ναὶ αὐτοῦ ποὺ ἔγινε γνωστὸς μὲ τὴν ὑπόθεση Λαμπράκη. Ὁ ἀείμνηστος ἐρχόταν συχνὰ στὸ φροντιστήριο «Ἡράκλειτος» στὸ ὁποῖο ἤμουν ἱδρυτικὸ μέλος γιὰ νὰ μιλᾶμε στὰ διαλείμματα ἤ σὲ κάποια κενὰ γιὰ θέματα λογοτεχνίας καὶ ἱστορίας. Καὶ κάποτε τὸν εἶχα ἀκούσει ἐπὶ τῆς ἔδρας νὰ ἀπαγγέλλει στίχους τοῦ παλαιοῦ Ἑπτανήσιου ποιητῆ Μικέλη Ἄμβλιχου!

Μοῦ εἶχαν διηγηθεῖ ὅτι ὁ Ἰω. Κακριδῆς, καθηγητὴς τῆς κλασσικῆς φιλολογίας στὸ Ἀριστοτέλειο, εἶχε κόψει τρεῖς φορὲς μιὰ φοιτήτρια ἀπό τὴν Ἀθήνα. Αὐτὴ πῆγε στὸ γραφεῖο του καὶ παραπονέθηκε. Ὁ καθηγητὴς ἔδειξε τὸ γραπτό της καὶ τῆς ἐπέδειξε ἕνα ἐντὸς ἐρυθροῦ κύκλου μέγα λάθος της. Ἡ μέλλουσα καθηγήτρια ἔγραφε: «Ἐξ’ Ἀθηνῶν»! Ἀγνοοῦσε ὅτι στὸ «ἐξ» δὲν βάζουμε ἀπόστροφο. Καὶ ὁ Κακριδῆς τῆς ὑπέδειξε: «Αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τὰ πρῶτα-πρῶτα ποὺ πρέπει νὰ διδάξετε στὰ παιδιὰ». Τότε ἄλλα ἦταν τὰ ἤθη παιδείας καὶ ἄλλα τὰ τωρινὰ. Γι’ αὐτὸ πηγαίνουμε ἀπὸ τὰ στραβὰ στὰ θεόστραβα. Ὑποδεικνύεις λάθος σὲ κάποιον καὶ αὐτὸς ἀπαντᾶ: «Ἔ καὶ τὶ ἔγινε;». Ἔτσι γίναμε πούλβερη καὶ κουρνιαχτὸς...

Ημερομηνία: 15/08/2017

Πηγή: Σαράντος Καργάκος, Ακτίνες

«Διδάσκαλε αγαθέ, τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;» (Ματθ. 19, 16)

«ΑΓΑΘΕ Διδάσκαλε», ρώτησε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό κάποιος νεαρός, «τι καλό να κάνω για ν’ αποκτήσω την αιώνια ζωή;». Δηλαδή: “Τι να κάνω για να σωθώ;”. Ερώτημα πολύ σοβαρό. Ερώτημα για ένα ζήτημα που πρέπει ν’ απασχολεί κάθε άνθρωπο σ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού της επίγειας ζωής του. Όπως ο ταξιδιώτης που διαπλέει μια μεγάλη και φουρτουνιασμένη θάλασσα, δεν συλλογίζεται παρά ένα ήσυχο λιμάνι, έτσι κι εμείς, που ταλαιπωρούμαστε μέσα στα κύματα της θάλασσας του βίου, πρέπει ακατάπαυστα να έχουμε μπροστά στα μάτια του νου μας την αιωνιότητα και, όσο βρισκόμαστε στην πρόσκαιρη τούτη ζωή, να φροντίζουμε για τη μεταθανάτια κατάσταση της ψυχής μας. Τι είναι αυτό που μπορούμε να το αποκτήσουμε στη γη και να το διατηρήσουμε παντοτινά ως αναφαίρετο κτήμα μας; Μόνο η σωτηρία μας!

Όποιος χρησιμοποιεί την επίγεια ζωή για να συγκεντρώσει πλούτη, αυτός θ’ αφήσει εδώ τα πλούτη κατά το πέρασμά του στην αιωνιότητα. Όποιος χρησιμοποιεί την επίγεια ζωή για ν’ αποκτήσει τιμές και δόξα, αυτός θα χάσει και τις τιμές και τη δόξα από τον πικρό θάνατο. Όποιος, όμως, χρησιμοποιεί την επίγεια ζωή για ν’ αποκτήσει τη σωτηρία, αυτός θα πάρει τη σωτηρία μαζί του στην αιωνιότητα και θα ευφραίνεται παντοτινά στον ουρανό με το υπέρτατο αγαθό που κέρδισε στη γη.

Αγαπητοί αδελφοί! Τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε; Την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, την πιο ικανοποιητική απάντηση, τη βρίσκουμε στο Ευαγγέλιο. Ο Κύριος δήλωσε ότι για να σωθούν όσοι δεν πιστεύουν στον Χριστό, πρέπει οπωσδήποτε να πιστέψουν σ’ Αυτόν· και για να σωθούν όσοι πιστεύουν στον Χριστό, πρέπει οπωσδήποτε να ζουν σύμφωνα με τις εντολές Του. Αιώνια θα χαθεί όποιος δεν πιστεύει στον Χριστό. Αιώνια θα χαθεί και όποιος λέει με τα χείλη του ότι πιστεύει στον Χριστό, αλλά με τα έργα του Τον αρνείται, δηλαδή δεν τηρεί τις αγίες εντολές Του. Μ’ άλλα λόγια: Για τη σωτηρία χρειάζεται ζωντανή πίστη στον Χριστό. Όταν οι Ιουδαίοι ρώτησαν τον Κύριο, «Τι πρέπει να κάνουμε, για να εκτελούμε τα έργα του Θεού;», Εκείνος τους απάντησε: «Το έργο του Θεού είναι να πιστέψετε στον Απεσταλμένο Του» (Ιω. 6, 28-29).

Η ζωντανή πίστη στον Χριστό είναι έργο, έργο θείο και μεγάλο τόσο, που μ’ αυτό εκπληρώνεται η σωτηρία. Η ζωντανή πίστη εκφράζεται με την όλη ζωή, με την όλη ύπαρξη του ανθρώπου. Περιλαμβάνει τις σκέψεις του, τα αισθήματά του, τη διαγωγή του. «Όποιος πιστεύει» με τέτοια πίστη, «έχει την αιώνια ζωή». «Και να ποια είναι η αιώνια ζωή: Ν’ αναγνωρίζουν οι άνθρωποι Εσένα ως τον μόνο αληθινό Θεό, καθώς κι Εκείνον που έστειλες, τον Ιησού Χριστό» (Ιω. 17, 3). Η ζωντανή πίστη είναι θέαση και γνώση του Θεού (Βλ. Εβρ. 11,27). Η ζωντανή πίστη είναι ζωή αφιερωμένη ολοκληρωτικά στην ευσέβεια και νεκρωμένη για τον κόσμο. Η ζωντανή πίστη είναι δωρεά του Θεού. Αυτή τη μεγάλη δωρεά ζητούσαν από τον Κύριο οι απόστολοί Του, όταν Του έλεγαν: «Αύξησε την πίστη μας». Μόνο μέσω της ζωντανής πίστεως μπορεί ο άνθρωπος ν’ απαρνηθεί τα δήθεν καλά της πεσμένης φύσεώς του και να γίνει μαθητής και ακόλουθος του Κυρίου με σκέψη, καρδιά και διαγωγή ταιριαστές στην ανακαινισμένη απ’ Αυτόν φύση.

Το πνευματικό θησαυροφυλάκιο στο οποίο φυλάσσεται και από το οποίο αφειδώλευτα προσφέρεται ο θησαυρός της αληθινής πίστεως, είναι η αγία Ορθόδοξη Εκκλησία και μόνο αυτή. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο, προκειμένου να σωθούμε, να ανήκουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Όποιος δεν υπακούει στην Εκκλησία, «ας είναι για σένα όπως ο ειδωλολάτρης ή ο τελώνης» (Ματθ. 18,17), είπε ο Κύριος.

Μάταια κάποιοι θεωρούν την αμαρτία που διαπράττεται με τον νου, με το πνεύμα, ελαφριά ή και μηδαμινή. Όσο ανώτερο είναι το πνεύμα από το σώμα, τόσο ανώτερη είναι η αρετή που επιτελείται με το πνεύμα, από την αρετή που επιτελείται με το σώμα, αλλά και τόσο βαρύτερη είναι η αμαρτία που διαπράττεται με το πνεύμα, από την αμαρτία που διαπράττεται με το σώμα. Η αμαρτία που διαπράττεται με το σώμα είναι φανερή. Η αμαρτία που διαπράττεται με το πνεύμα συνήθως είναι ελάχιστα αντιληπτή, κάποτε μάλιστα και τελείως απαρατήρητη από τους βυθισμένους στις βιοτικές μέριμνες ανθρώπους. Αλλά, όσο λιγότερο αισθητή είναι, τόσο μεγαλύτερο κακό κάνει, τόσο πιο καίρια χτυπήματα καταφέρει, τόσο πιο βαθιές πληγές προξενεί.

Μολυσμένος από μιαν αμαρτωλή σκέψη, ένας φωτεινός άγγελος έγινε σκοτεινός δαίμονας, διώχθηκε από τα ουράνια σκηνώματα και γκρεμίστηκε στην άβυσσο. Εκεί έσυρε όχι μόνο πλήθος αγγέλων, αλλά και πλήθος ανθρώπων, που άφησαν τον νου τους να μολυνθεί με αμαρτωλές σκέψεις, με απατηλές ιδέες. Ο Κύριος ονόμασε τον πεσμένο άγγελο πατέρα του ψεύδους και συνάμα ανθρωποκτόνο, γιατί δεν μπόρεσε να σταθεί μέσα στην αλήθεια. Το ψεύδος είναι η πηγή και η αιτία του αιώνιου θανάτου. Απεναντίας, η αλήθεια είναι η πηγή και η αιτία της σωτηρίας, σύμφωνα με τον ίδιο τον Κύριο.

Την ανόθευτη θεία αλήθεια τη διαφυλάσσει η αγία Εκκλησία μας. Όποιος ανήκει και υπακούει σ’ αυτήν, μπορεί να σκέφτεται σωστά για τον Θεό, τον άνθρωπο, το καλό, το κακό και, επομένως, τη σωτηρία. Είναι προφανές ότι, όποιος δεν διαθέτει τη σωστή σκέψη για τη σωτηρία, δεν μπορεί να έχει και την ίδια τη σωτηρία. Αρχή της σωτηρίας είναι η αλήθεια! Αρχή της σωτηρίας είναι η ορθή σκέψη! Αρχή της απώλειας είναι η αποστασία από την αλήθεια με κάποια λανθασμένη σκέψη. Κάθε παρέκκλιση από τη διδασκαλία της θείας αλήθειας, κάθε αποδοχή σκέψεως αντίθετη σ’ αύτή τη διδασκαλία, συνεπάγεται την πτώση στη φοβερή αμαρτία της βλασφημίας και της αρνήσεως του Θεού. Έμπρακτη απόδειξη αποτελεί η πτώση των πρωτοπλάστων, που οφείλεται στην αποδοχή μιας εσφαλμένης σκέψεως. Έμπρακτες αποδείξεις αποτελούν όλες οι αιρέσεις, με τις οποίες βλασφημείται ο Θεός.

Κάποιοι αιρετικοί βλασφήμησαν τον Θεό με την άρνηση της θεότητας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, άλλοι με την απόδοση θεϊκών ιδιοτήτων στον άνθρωπο [Αυτό έκαναν οι παπικοί που απέδωσαν θεϊκές ιδιότητες, όπως το αλάθητο, στον πάπα], άλλοι με το να θεωρήσουν το Άγιο Πνεύμα κτίσμα, άλλοι με την άρνηση της παρουσίας και ενέργειας της θείας χάριτος στα ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, τα οποία θεωρούν ανθρώπινες επινοήσεις [Αυτό πιστεύουν και διδάσκουν οι προτεστάντες]. Τέλος, κάποιοι βλασφήμησαν τον Θεό όχι με την άρνηση δογμάτων της πίστεως, αλλά με την απαίτηση της αθετήσεως ορισμένων εντολών του Χριστού. Γιατί η πίστη διατηρείται ζωντανή όχι μόνο με την ομολογία των ορθών δογμάτων, αλλά και με τη συνεπή ευαγγελική ζωή. Μ’ άλλα λόγια, για να ζήσει η πίστη, χρειάζεται τα έργα της πίστεως. «Η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή», λέει ο απόστολος Ιάκωβος.

Πριν από το τέλος του κόσμου, η πιο μεγάλη δυστυχία θα βρει τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι, όπως διδάσκει ο απόστολος, «δεν αγάπησαν την αλήθεια για να σωθούν». Γι’ αυτό «ο Θεός θα επιτρέψει να ενεργήσει σ’ αυτούς η πλάνη», να τους παρασύρει, δηλαδή, ο μεγάλος άνομος, ο Αντίχριστος, «για να πιστέψουν στο ψέμα. Έτσι, θα τιμωρηθούν όλοι όσοι δεν πίστεψαν στην αλήθεια και δέχτηκαν ολόψυχα την αδικία». Με την αποδοχή όλων αυτών των παραχαράξεων της αλήθειας του Θεού, τις οποίες αποτολμούν οι εχθροί Του, οι άνθρωποι αποκαλύπτουν και ομολογούν την αξία της κρίσεώς τους, την αξία της καρδιακής τους διαθέσεως. Η σκέψη μας μπορεί να είναι πνευματική, μόνο όταν παραμένει ολοκληρωτικά στην αλήθεια με τη ζωντανή πίστη στον Χριστό. Η αποστασία, έστω και μερική, από την αλήθεια είναι πτώση από τους πνευματικούς ουρανούς στη γήινη σοφιστεία, στην ψευδώνυμη φρόνηση, στην καταστροφή.

Αγαπητοί αδελφοί! Ας προσφέρουμε στον Κύριο ολόθερμη προσευχή, όπως έκαναν οι απόστολοι, ζητώντας Του να μας χαρίσει το μοναδικό μέσο της σωτηρίας μας, τη ζωντανή πίστη. Μαζί με την προσευχή, ας Του προσφέρουμε και τον πνευματικό μας αγώνα, με τον οποίο θα Του αποδείξουμε την ειλικρίνεια της επιθυμίας μας για τη λήψη της ανεκτίμητης δωρεάς Του. «Ας απομακρυνθούμε από το κακό και ας κάνουμε το καλό». Τώρα, μέσα στον ιερό τούτο ναό, στεκόμαστε μπροστά στον αόρατο Θεό και έχουμε τη δυνατότητα να Του ζητήσουμε καθετί το αναγκαίο για τη σωτηρία μας. Θα έρθει και η μέρα εκείνη, που μαζί με όλη την ανθρωπότητα θα σταθούμε μπροστά Του, προκειμένου ν’ απολογηθούμε για την επίγεια ζωή μας. Ας προσέξουμε, ώστε να μην Του παρουσιάσουμε τότε κενό το όνομα του χριστιανού, που φέρουμε, χωρίς να το συμπληρώνουν και να το αποδεικνύουν τα έργα που θέλει Εκείνος. Έχει διαβεβαιώσει ότι στους υποκριτές χριστιανούς θα δώσει φοβερή απάντηση —και θα τη δώσει: «Ποτέ δεν σας ήξερα. Φύγετε μακριά μου εσείς, που καταπατούσατε τον νόμο του Θεού!». Αμήν.

Πηγή: (“Ασκητικές ομιλίες Α’” Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, επισκόπου Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας, Εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής), Η άλλη όψη

Ο Καρλ Μαρξ είπε κάποτε ότι, «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής, η ιστορία ξεκίνησε ως φάρσα και σήμερα εξελίσσεται σε απίστευτη τραγωδία. Τον Μάιο του 1916 μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας, με τη συναίνεση της Ρωσίας, συνήφθη η Συμφωνία Sykes–Picot. Ήταν ένα μυστικό σύμφωνο με το οποίο μοιράζονταν σε σφαίρες επιρροής και ελέγχου της Βρετανίας, τη Γαλλίας και, αρχικά, της Ρωσίας, εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη σημερινή Τουρκία, στη Μέση Ανατολή, στο Ιράκ και στη Συρία.

A file photograph shows Syrian youth fighters of thr YPG (Kurdish Popular Protection Units) manning their frontline positions. EPA/GP

Ο Καρλ Μαρξ είπε κάποτε ότι, «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής, η ιστορία ξεκίνησε ως φάρσα και σήμερα εξελίσσεται σε απίστευτη τραγωδία.

Τον Μάιο του 1916 μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας, με τη συναίνεση της Ρωσίας, συνήφθη η Συμφωνία Sykes–Picot. Ήταν ένα μυστικό σύμφωνο με το οποίο μοιράζονταν σε σφαίρες επιρροής και ελέγχου της Βρετανίας, τη Γαλλίας και, αρχικά, της Ρωσίας, εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη σημερινή Τουρκία, στη Μέση Ανατολή, στο Ιράκ και στη Συρία.

Ο Σάικς έλεγε ότι ήθελε «να χαράξει μία γραμμή από το ‘e’ της Άκρας ( Acr(e) ) μέχρι το ‘τελευταίο k’ του Κιρκούκ ( Kirkou(k)», γράφει ο βρετανός συγγραφέας Τζέιμς Μπαρ στο βιβλίο του, «Μία γραμμή στην άμμο» (2011). Η μαύρη αυτή γραμμή χωρίζει τη Μέση Ανατολή αγνοώντας ασύγγνωστα εθνότητες, φυλετικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς: Η «Συρία» των Γάλλων, στο βορρά, η «Αραβία» των Βρετανών, στο νότο. Η περιοχή χωρισμένη σε πέντε ζώνες. Σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς και μελετητές, η Συμφωνία Σάικς-Πικό ήταν η απαρχή ασταμάτητων συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή μέχρι σήμερα, με κορύφωση τον φοβερό πόλεμο στη Συρία και την εμπλοκή διαφόρων δυνάμεων.


Συριακή… κατεχόμενη Κύπρος

Μια από τις χώρες που έχουν εμπλακεί στον συριακό πόλεμο είναι και η Τουρκία. Ας θυμηθούμε: Πριν από έναν ακριβώς χρόνο, η κυβέρνηση Ερντογάν διέταξε την εισβολή τουρκικών στρατευμάτων στη Συρία με πρόσχημα τον αγώνα εναντίον των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους (το οποίο η ίδια εφοδίαζε με όπλα και πυρομαχικά και δεχόταν τραυματίες τζιχαντιστές στα νοσοκομεία της). Υποτίθεται ότι εκείνη η επιχείρηση ήταν περιορισμένης εμβέλειας. Έκτοτε, σε έκταση 2000 τ. χλμ τα οποία ελέγχει με φίλιες ομάδες ανταρτών, η Τουρκία δημιουργεί συνθήκες… Βόρειας κατεχόμενης Κύπρου: Λειτουργεί νοσοκομεία, σχολεία, αστυνομικές, δικαστικές, εκπαιδευτικές, διοικητικές και άλλες υποδομές, εκπαιδεύει ιμάμηδες, κτίζει τζαμιά και δίνει την εικόνα οιονεί κράτους, υπό τον πλήρη οικονομικό, πολιτικό, διοικητικό και στρατιωτικό έλεγχό της.

Ο πραγματικός στόχος της Τουρκίας είναι να παρεμποδίσει τους Κούρδους της Συρίας να ενωθούν με τους Κούρδους του Ιράκ και της Ανατολικής Τουρκίας σε ένα μεγάλο και ισχυρό κουρδικό κράτος. Όμως υπάρχουν δύο ισχυροί παράγοντες που φαίνονται να ματαιώνουν τα τουρκικά σχέδια, τα οποία αποβλέπουν στην εξουδετέρωση του μόνιμου, εδώ και 1000 χρόνια, εφιάλτη της Τουρκίας: Ο εδαφικός ακρωτηριασμός της. Από τη μια είναι η Ρωσία, η οποία στηρίζει το καθεστώς Άσαντ και από την άλλη είναι οι ΗΠΑ, οι οποίες υποστηρίζουν ανεπιφύλακτα και εξοπλίζουν με βαριά όπλα τους Κούρδους της Συρίας.

Τουρκικός πανικός

Γιατί; Διότι, πρώτον, είναι οι μόνες συντεταγμένες, ικανές δυνάμεις που μάχονται αποτελεσματικά κατά των τζιχαντιστών. Δεύτερον, οι Κούρδοι της Συρίας είναι οι μόνοι οι οποίοι προσφέρουν νίκες στους Αμερικανούς. Τον περ. Μάιο, λίγες μόνον ημέρες πριν από την επίσημη επίσκεψη του σουλτάνου Ερντογάν στην Ουάσινγκτον, ο πρόεδρος Τραμπ ανακοίνωσε μαζική και σημαντική στρατιωτική βοήθεια στους Κούρδους του YPG. Οι πληροφορίες αναφέρονται σε άρματα μάχης, βαριά πολυβόλα και αντιαρματικά που μεταφέρθηκαν με εκατοντάδες φορτηγά.

Τι σημαίνουν αυτά;

Πρώτον, οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι φαίνεται ότι ήδη αποφάσισαν την τύχη της δύσμοιρης Συρίας, η οποία ενδέχεται να τριχοτομηθεί.

Δεύτερον, φαίνεται ότι απώτερος στόχος τους είναι η έξοδος των Κούρδων προς την Μεσόγειο αλλά και για λόγους ενεργειακών σχεδιασμών.

Τρίτον, πιθανή ίδρυση κουρδικού κράτους προϋποθέτει εκ προοιμίου και τον εδαφικό ακρωτηριασμό της Ανατολικής, κατά πλειοψηφία κουρδικής, Τουρκίας.

Όμως, μια τέτοια προοπτική θα απαιτήσει τον επανασχεδιασμό του χάρτη της περιοχής με ό,τι αυτό θα μπορούσε να συνεπάγεται για τις χώρες της Μέσης Ανατολής, ειδικά για τον Λίβανο, το Ισραήλ, με εντεύθεν προεκτάσεις προς την Ιορδανία και την Αίγυπτο. Και, φυσικά, πρέπει να ληφθούν υπόψη οι αντιδράσεις της Τουρκίας. Αν χρειαζόταν μια απόδειξη του ασυγκάλυπτου πανικού, ο οποίος χαρακτηρίζει τελευταία την τουρκική κυβέρνηση, αυτός αποδίδεται από έναν στενότατο μυστικοσύμβουλο του Ερντογάν και δημοσιογραφικό εκφραστή του. Πρόκειται για τον Ιμπραχίμ Καραγκιούλ, γενικό διευθυντή της εφημερίδας «Yeni Şafak», η οποία ανήκει στον συμπέθερο του Ερντογάν.

Σχέδιο καταστροφής της Τουρκίας

Σε άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στις 11 τρέχοντος στην πιο πάνω εφημερίδα, όπως το έχει μεταφράσει και δημοσιεύσει στο Pontos News, ο Σάββας Καλεντερίδης, ο Καραγκιούλ, με τίτλο: «Πρέπει να αντιδράσουμε άμεσα, αλλιώς θα κτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο», γράφει:

«Ο (κουρδικός) διάδρομος που έχει δημιουργηθεί στα βόρεια της Συρίας, είναι ένα σχέδιο καταστροφής της Τουρκίας. Μόλις ολοκληρωθεί ο διάδρομος αυτός, από το Ιράν μέχρι τη Μεσόγειο, θα μπει σε εφαρμογή ο χάρτης που ετοίμασαν για την Τουρκία. Μέχρι σήμερα προετοίμασαν αυτόν τον χάρτη, μας τύφλωσαν και μας αποκοίμισαν με το ΙΚ, μετέφεραν εκεί τρομοκράτες και το ΡΚΚ και βήμα-βήμα περικύκλωσαν την Τουρκία. Έκαναν ένα παιχνίδι με το Κομπάνι και μας ξεγέλασαν. Οι ΗΠΑ, ενώ έδωσαν υποσχέσεις στην Τουρκία για την Ιεράπολη, την παρέδωσαν στο ΡΚΚ, όπως και όλες τις άλλες περιοχές του διαδρόμου.

»Η Τουρκία αντέδρασε με την επιχείρηση ‘Ασπίδα του Ευφράτη’, όμως μας σταμάτησαν εκεί. Δεν μπορούμε να κάνουμε βήμα παραπέρα. Και τώρα έρχεται η σειρά του Ιντλίμπ, που έχει μπει στο στόχαστρο των ΗΠΑ. Ετοιμάζονται να κάνουν επιχείρηση εκεί, επειδή την περιοχή ελέγχει μια οργάνωση που ανήκει στην Αλ Κάιντα. Θα παραδώσουν την περιοχή αυτή στο ΡΚΚ και έτσι θα βγουν οι Κούρδοι στη Μεσόγειο. Και μετά θα μας πουν να φύγουμε από την Αλ Μπαμπ και από την Τζαραμπλούς.

»Όσοι μετέφεραν το ΡΚΚ στις ακτές της Μεσογείου, δεν οδηγούν στο διαμελισμό μόνο τη Συρία, αιχμαλωτίζουν και την Τουρκία, για να εφαρμόσουν και σε μας αργότερα το ίδιο σενάριο. Είμαστε αντιμέτωποι με τον μεγαλύτερο κίνδυνο μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όλα αυτά δεν είναι ούτε θέμα τρομοκρατίας, ούτε ποιος θα ελέγξει τη Συρία. Είναι κάτι πιο βαθύ, πώς θα απομονωθεί, πώς θα περικυκλωθεί, για να διαμελιστεί στη συνέχεια η Τουρκία. Όταν ολοκληρωθεί εκείνος ο διάδρομος, η Τουρκία θα αποκοπεί από τον ισλαμικό κόσμο. Θα αποκλειστούμε πρώτα από τον Αραβικό κόσμο και στη συνέχεια από το Ιράν. Τότε, μια απομονωμένη Τουρκία, θα οδηγηθεί από τις ΗΠΑ και την ΕΕ στο διαμελισμό (…). Αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, τότε θα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο».


ΗΠΑ-Ρωσία την ανέχονται

Ο Τούρκος καθηγητής Πολιτικών Επιστημών, Cengiz Aktar, σε εκτενή ανάλυσή του στο “Foreign Affairs” (ελληνική έκδοση, τ. 45, Απρίλιος-Μάιος 2017), γράφει για τη συριακή πολιτική της Τουρκίας: «Στην Συρία, η Άγκυρα που έρχεται να εμπλακεί στρατιωτικά για να χαράξει έναν σουνιτικό και αραβικό θύλακα στα βόρεια της χώρας, η γραμμή της τώρα είναι να βοηθήσει τις τζιχαντιστικές ομάδες εναντίον των Κούρδων, χωρίς να είναι σε θέση να ελέγχει αυτές τις ομάδες λόγω έλλειψης πληροφοριών και τεχνογνωσίας. Η παρουσία της Άγκυρας είναι ανεκτή από την Μόσχα και την Ουάσιγκτον οι οποίες, προς το παρόν, την αφήνουν να ενεργεί (…).

»Μακροπρόθεσμα, η αντι-κουρδική εμμονή της Άγκυρας δεν έχει καμία δουλειά με την πραγματικότητα, με τους Κούρδους της Συρίας να είναι η μόνη δύναμη επί του εδάφους σε θέση να καθαρίσουν το έδαφος του ISIL. Οι αποκεντρωτικές τάσεις των Κούρδων ηγετών παρουσιάζουν επίσης μια αξιόπιστη πολιτική προοπτική για την μελλοντική πολιτική αρχιτεκτονική στην Συρία, μειώνοντας την εμμονή της Άγκυρας σε μια μάχη οπισθοφυλακής».

Δεν θα αναλύσουμε σήμερα τι θα σήμαινε για την περιοχή μας πιθανή δημιουργία κουρδικού κράτους και ποιες επιπτώσεις ενδέχεται να έχει και στην Κύπρο. Όμως, η πολιτική ηγεσία οφείλει να παρακολουθεί τις εξελίξεις στο συριακό, σε συνάρτηση προς την Τουρκία και τους σχεδιασμούς της σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ανεξάρτητα αν η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία, η Κύπρος δεν θα άντεχε να ήταν μέρος είτε της πρώτης είτε της δεύτερης, ξανά.

Πηγή: Σημερινή , Mignatiou

Η εγκαθίδρυση της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»

Η «Νέα Εποχή του Υδροχόου» είναι γέννημα και θρέμμα της Θεοσοφικής Σχολής της αποκρυφίστριας Έλενας Πέτροβνας Μπλαβάτσκυ. Τον όρο αυτό με την σημερινή του έννοια χρησιμοποιεί και η «σχισματική» θεοσοφίστρια-αποκρυφίστρια Άλικη Μπέιλυ (Beiley)¹, ήδη από το 1920. Τα «μηνύματα», που όπως υποστηρίζει, ελάμβανε η Μπέιλυ δήθεν από ένα Δάσκαλο, ονομαζόμενο «ο Θιβετιανός» (μαθητής κατά την θεοσοφική διδασκαλία του Dywal Khul), τα κατέγραψε σε μια σειρά βιβλίων της, μεταξύ των οποίων είναι και το βιβλίο με τον τίτλο «Η επανεμφάνισις του Χριστού». Στα «μηνύματα» αυτά συμπεριλαμβάνεται και η εντολή για την ανάγκη εγκαθίδρυσης μιας «Νέας Παγκοσμίας Θρησκείας», που να συνάδει και να εναρμονίζεται με τις δοξασίες και τα «πιστεύματα» της «Νέας Εποχής του Υδροχόου». Αυτή η «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία» θα συνοδεύει την «επανεμφάνιση τον Χριστού της Νέας Εποχής» και κατά συνέπεια θα ασκείται από τους "πιστούς" του, αντικαθιστώντας κάθε άλλη θρησκεία και λατρεία που ασκείται σήμερα.

Ο «Χριστός» της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»

Προτού όμως προχωρήσουμε, για να δούμε ποια θα είναι, κατά την Μπέιλυ, αυτή η «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία», πρέπει, να επισημάνουμε ότι ο θεοσοφικός «Χριστός» της Μπέιλυ ο «Χριστός» της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας» ουδεμία σχέση έχει με τον Αληθινό Χριστό, τον Ιησού Χριστό των Ευαγγελίων . Ο «Χριστός» της Μπέιλυ είναι μια καθαρά νεοεποχίτικη-αποκρυφιστική εκδοχή του Χριστού, είναι ο «Υδροχοϊκός Χριστός». Ο «Χριστός» δεν είναι πλέον πρόσωπο, αλλά μία κατάσταση, η «χριστική κατάστασις ή συνείδησις». Στο πιο πάνω βιβλίο της γράφει: «Υπάρχει μια διαρκώς μεγεθυνομένη και αναπτυσσόμενη πίστη ότι, εντός μας υπάρχει ο Χριστός, όπως υπήρχε και εντός του Διδασκάλου Ιησού και η πίστις αυτή θα μεταβάλη τα πράγματα του κόσμου, και ολόκληρη την στάση της άνθρωπότητος απέναντι της ζωής»². Και σε άλλο βιβλίο της γίνεται πιο σαφής: «Η ιδέα ενός προσωπικού Χριστού πρέπει να εκλείψει και να αντικατασταθεί από τον Χριστό σαν ζωή και ελπίδα για όλους μας»³.

Στην ίδια γραμμή βρίσκεται, βεβαίως, και η «προκάτοχος» της Μπέιλυ στην Θεοσοφία Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ . Και γι' αυτήν, ο «Χριστός» είναι ο «κοσμικός Χριστός» και βρίσκεται μέσα σε κάθε άνθρωπο. «Ο Χριστός», λέει η Μπλαβάτσκυ, «ο αληθινός εσωτερικός ΣΩΤΗΡ δεν είναι άνθρωπος, άλλά η ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη»⁴. «Ο όρος "Χριστός" η "χριστική κατάσταση"», συνεχίζει, «ήταν πάντοτε συνώνυμος με τον όρο "Μαχατμική κατάσταση", δηλαδή ένωση του άνθρωπου με τη θεία αρχή μέσα τον. Όπως λέει ο Παύλος (Εφεσ. 3,17): "κατοικήσαι τον Χριστόν δια της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών". Που σημαίνει, "ώστε να βρείτε τον Χριστό μέσα στον εσωτερικό σας άνθρωπο μέσω της γνώσεως και όχι μέσω της πίστεως"» (sic)⁵.

Η «χριστική» αυτή κατάσταση καταλαμβάνεται κατά καιρούς από «Παγκόσμιους Αβατάρες» ή «Σωτήρες», ένας από τους οποίους υπήρξε και ο Ιησούς Χριστός, κατά την «Εποχή των Ιχθύων». Σή­μερα όμως άλλος είναι ο «ζων Χριστός», τον όποιον αποδέχεται και κηρύττει η «Νέα Εποχή». Γράφει η Μπέιλυ εν προ­κειμένω: «Ό,τι πρέπει να μας απασχόλη­ση είναι ο ζων, ο εν δράσει, ο σκεπτόμενος Χριστός και να ενθυμούμεθα πάντοτε ότι η ιστορία του Ευαγγελίου είναι αιωνίως αληθής και ότι χρειάζεται μόνον να ερμηνενθή εκ νέον, υπό το φως της θέσεως της εις την μακράν διαδοχήν των θείων αποκα­λύψεων. Μέρος αυτής της συνεχείας αποτελεί η προ δύο χιλιάδων ετών αποστολή Τον επί της γης και δεν αποτελεί ιστορίαν χωριστήν, άσχετον με το παρελθόν, που υπογραμμίζει απλώς μίαν 33ετή περίοδον, χωρίς να παρέχη καμμίαν σαφή ελπίδα δια το μέλλον»⁶.

Τελικά, ο νεοεποχίτικος «Χριστός» της Μπέιλυ είναι ένας «Παγκόσμιος Εκπαιδευτής και αι Εκκλησίαι είναι απλώς μία από τας οδούς διδασκαλίας τας οποίας θα χρησιμοποίηση»⁷ . «Υπό έποψιν θρησκείας μπορεί να είναι Χριστιανός ή Βουδιστής η και να μην έχη καμμίαν απολύτως θρησκείαν»⁸. Πάντως, η έλευση του «αποτελεί ένα πνευματικόν συμβάν, που έρχεται προς ημάς δια να επιφέρη μεγάλας μεταβολάς ή μεγάλας επανορθώσεις, δια να εγκαινίαση ένα νέον πολιτισμόν»⁹.

Αυτός ο «Χριστός» θα είναι ο νέος «Αβατάρ», που έρχεται για να εγκαθιδρύσει την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία», στην οποία θα συγχωνευθούν όλες οι θρησκείες. «Ο Χριστός δεν έχει θρησκευτικούς φραγμούς εις την συνείδησίν Του. Δεν Τον ενδιαφέρει ποίαν πίστιν ακολουθεί ο άνθρωπος». Και τούτο διότι μέχρι τώρα και «επί δύο χιλιάδες έτη υπήρξεν ο υπέρτατος Αρχηγός της Αοράτου Εκκλησίας, της Πνευματικής Ιεραρχίας, η οποία απαρτίζεται από μαθητάς εξ όλων των θρησκειών» ¹⁰ .

Αυτός ο «Χριστός» είναι ο «Αναμενόμενος» της «Νέας Εποχής», που ταυτίζεται με τον Μαϊτρέγια, τον Βοδδισάττβα ή τον Ιμάμ Μαχντί. Ο «Χριστός» που θα έλθει, λέει, «δεν θα είναι όπως ο Χριστός που (κατά το φαινόμενον) μας εγκατέλειψε. Δεν θα είναι ο "άνθρωπος των θλίψεων", δεν θα είναι μια σιωπηλή, στοχαστική φυσιογνωμία˙ θα είναι ο Κήρυξ λόγων πνευματικών, που δεν θα έχουν ανάγκην ερμηνείας και ούτε θα τους δοθή εσφαλμένη ερμηνεία, διότι Εκείνος θα είναι παρών δια να υποδεικνύη την αληθή έννοιαν... Επί δύο χιλιάδες έτη υπήρξεν ο υπέρτατος Αρχηγός της Αοράτου Εκκλησίας, της Πνευματικής Ιεραρχίας, η οποία απαρτίζεται από μαθητάς εξ όλων των θρησκειών. Αναγνωρίζει και αγαπά εκείνους οι οποίοι δεν είναι μεν Χριστιανοί, άλλ' οι οποίοι διατηρούν την πίστιν των προς τους ιδρυτάς της θρησκείας των, τον Βούδδαν, τον Μωάμεθ και άλλους»¹¹.

«Πρώτα άπ' όλα», γράφουν, «πρέπει να επανέλθουμε σ' ένα παλιό θέμα και να δηλώσουμε ξανά ότι ο Χριστός δεν είναι ένας Ιεροφάντης μεγαλόπρεπους αναστήματος που διαμένει κάπου έξω από το χονδροειδή υλικό κόσμο. Κατά πρώτο λόγο είναι ένα απρόσωπο, απεριόριστο Ον που εκδηλώνεται σαν Φως, Δύναμη, Ισχυρό πεδίο Ακτινοβολίας», Rijckenbrgh J.V., Ο ερχόμενος νέος άνθρωπος, σ. 30. Αυτός λοιπόν ο «Χριστός» έρχεται για να εγκαθιδρύσει την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία».

Τα χαρακτηριστικά της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»

Ποια όμως θα είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας» και ποιοί οι τρόποι της επικράτησης της; Εδώ θα περιοριστούμε μόνο στα όσα γράφει η Αλ. Μπέιλυ στο πιο πάνω βιβλίο της (υπάρχουν βέβαια και πλήθος άλλων παρομοίων κειμένων εκφραστών της «Νέας Εποχής»).

Πρωτίστως, πρέπει να πούμε ότι για την «Νέα Εποχή», γενικώς, η δισχιλιετής εποχή του Χριστιανισμού θεωρείται ως εποχή περιορισμού, στενότητας, κυριαρχίας των εντολών, καταπίεσης, πολέμων, δίωξης των ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων και καταστροφής της φύσης. Με την «Νέα Εποχή του Υδροχόου» εισερχόμαστε στην εποχή του φωτός, της αρμονίας, της δικαιοσύνης, «της αδελφότητος, της συναδελφότητος, της παγκοσμίου συνεργασίας και μιας ειρήνης, η οποία να βασίζεται εις ορθάς μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις»¹². Όλη αυτή η «ιδανική» κατάσταση θα επιτευχθεί με την εγκαθίδρυση της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας», η οποία θα έχει τα χαρακτηριστικά τα απαραίτητα για την δημιουργία μιας «νέας συνείδησης».

Ο «Χριστός», μαζί με την «Πνευματική Ιεραρχία», της οποίας ηγείται, δεν θα καταστρέψουν «όλα όσα η ανθρωπότης έχει θεωρήσει μέχρι τούδε ως "αναγκαία δια την σωτηρίαν"... Όταν θα εμφανισθή και πάλιν ο Χριστός, τα επουσιώδη ασφαλώς θα εκλείψουν θα παραμείνουν εκείνα που θεμελιώνουν την πίστιν, επί των οποίων θα κατορθώση Αυτός να ανεγείρη την νέον εκείνην παγκόσμιον θρησκείαν, που όλοι οι άνθρωποι αναμένουν».

Ως «επουσιώδη», η Μπέιλυ θεωρεί και χαρακτηρίζει, βεβαίως, τα ουσιώση χαρακτηριστικά κάθε θρησκείας και ιδιαζόντως του Χριστιανισμού, στην κατάργηση των όποιων στοχεύει. Από την άλλη πλευρά, ως «εκείνα που θεμελιώνουν την πίστιν» ουσιαστικά εννοεί το συγκρητιστικό αποτέλεσμα της συγχώνευσης διαφόρων θρησκευτικών «πίστεων» και «παραδόσεων», που συμφωνούν με τις αποκρυφιστικές δοξασίες της «Νέας Εποχής».

Κατά την Μπέιλυ, όπως και για κάθε θεοσοφική και αποκρυφιστική ομάδα, όλες οι θρησκείες και οι «παραδόσεις» είναι ίδιες. Είναι «ατραποί», διαφορετικά μονοπάτια, που ξεκινούν από την ίδια «πηγή» και καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Γράφει χαρακτηριστικά η Μπέιλυ: «Αι Εκκλησίαι της Δύσεως επίσης, χρειάζονται και αύται ν' αντιληφθούν ότι, κατά βασιν, δεν υπάρχει ειμή μία και μόνη Εκκλησία, πλην δεν είναι ανάγκη η μία αυτή Εκκλησία να είναι ο ορθόδοξος Χριστιανικός θεσμός ο Θεός εργάζεται κατά τρόπους πολλούς, δια πολλών πίστεων και δια πολλών θρησκευμάτων δια της ενώσεως των θ' αποκαλυφθή η πληρότης της αληθείας. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που επιβάλλουν την εξάλειψιν των επουσιωδών διδασκαλιών και, με την υπογράμμισιν εκείνων που ενισχύουν την ενότητα των, θ' αποκαλυφθή η πληρότης της αληθείας. Αυτό ακριβώς θα κάμη η νέα παγκόσμιος θρησκεία και η επιτέλεσις αυτού του έργου θα προχώρηση γρήγορα με την επανεμφάνισιν του Χριστού»¹⁴.

Και σε άλλο βιβλίο της η Μπέιλυ επαναλαμβάνει: «Οι εκπρόσωποι όλων των πίστεων συναντώνται σήμερα για να συζητήσουν την δυνατότητα ευρέσεως μιας βάσεως τέτοιας παγκοσμιότητος και αλήθειας πάνω στην οποία να μπορούν να ενωθούν όλοι οι άνθρωποι και στην οποία να μπορεί να βασισθεί η ερχόμενη παγκόσμια θρησκεία»¹⁵.

Συνοψίζοντας τις θέσεις της Μπέιλυ, ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, γράφει: «Πίσω λοιπόν, από κάθε θρησκεία, χριστιανική, βουδιστική, μωαμεθανική, ροδοσταυρική, θεοσοφική, αποκρυφιστική, κρύβεται η ίδια "Πηγή" και η ίδια "Σοφία". Η καθεμιά από αυτές αποτελεί ξεχωριστό δρόμο, που προσαρμόζεται στην ιδιοσυγκρασία του καθενός. Γι' αυτό, και οι "ερευνητές της αλήθειας", καθώς προχωρούν, "εξαλείφουν ό,τι είναι επουσιώδες", καταλήγουν σε "ένα εσώτερο σώμα αληθειών, που είναι το ίδιο σε κάθε θρησκεία". Αυτό η κίνηση το αποκαλεί "αποκρυφισμό" και "επιστήμη εκείνου που είναι κρυμμένο και καλυμμένο"»¹⁶.

Η Μπέιλυ καταγράφει στο βιβλίο της και πως οραματίζεται την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία»: «Οραματιζόμεθα ωσαύτως μίαν νέαν και ζωτικήν παγκόσμιον θρησκείαν, μίαν πίστιν καθολικήν η οποία θα έχη τας ρίζας της εις το παρελθόν, άλλα θ' αποσαφηνίζη την ανατέλλουσαν νέαν ωραιότητα και την επερχομένην ζωτικήν αποκάλυψιν»¹⁷.

Στην διαδικασία για την εγκαθίδρυση της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας» θεμελιώδη ρόλο διαδραματίζει η «Πνευματική Ιεραρχία». Όσοι αποτελούν αυτή την «Πνευματική Ιεραρχία» είναι οι «Πνευματικοί Εκτελεσταί του Σχεδίου του Θεού» και είναι ενταγμένοι στον «Νέον Όμιλον Εξυπηρετητών του Κόσμου... Άλλοι Τους ονομάζουν Πνευματικήν Ιραρχίαν, άλλοι Κατοικίαν του Φωτός, Κέντρον όπου ευρίσκονται οι Διδάσκαλοι της Σοφίας, Μεγάλην Λευκήν Στοάν»¹⁸.

Στην προσπάθεια αυτή, λέει η Μπέιλυ, πρέπει να επιδιωχθεί, άφ' ενός μεν, η αλλαγή της περί Θεού ιδέας, την οποία μέχρι σήμερα διδάσκει στους ανθρώπους η Εκκλησία και η αποδοχή της «συνεχείας της θείας αποκαλύψεως» και, άφ' ετέρου, η παραδοχή «του Νόμου της Αναγεννήσεως και του Νόμου της Αιτίας και του Αποτελέσματος», δηλαδή της ινδουιστικής και νεοεποχίτικης δοξασίας της μετενσάρκωσης και του κάρμα¹⁹.

Κατά την Μπέιλυ, ήδη από τις μέρες της (πέθανε το έτος 1949) η σημερινή ανθρωπότητα έχει κατάλληλα προετοιμασθεί, ώστε να αποδεχθεί αυτή την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία»: «Βραδέως σήμερον, η ιδέα μιας παγκοσμίου θρησκείας και η ανάγκη της εμφανίσεως της, γίνεται ευρέως επιθυμητή και εργασία συντελείται δια την πραγματοποίησίν της. Η συγχώνευσις των πίστεων αποτελεί τώρα έδαφος συζητήσεων. Της νέας παγκοσμίου θρησκείας τα βάθρα θα τα καθορίσουν όσοι εργάζονται εις τον τομέα της θρησκείας. Αυτό είναι το έργον στοργικής συνθέσεως και θα υπογραμμίζη την ενότητα και την συναδελφότητα του πνεύματος. Η ομάς αυτή εργατών, είναι, υπό ωρισμένην έννοιαν αγωγός της δραστηριότητος του Χριστού, του Παγκοσμίου Εκπαιδευτού. Την εξέδραν της νέας παγκοσμίου θρησκείας θα την κατασκευάσουν πολλαί ομάδες, αι οποίαι εργάζονται υπό τας εμπνεύσεις του Χριστού»²⁰.

Τρόποι εγκαθίδρυσης της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας"

Για την επιβολή και την εγκαθίδρυση της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας" η Μπέϊλυ υποδεικνύει "τας μεγάλας γενικάς γραμμάς" και μερικούς "πρακτικούς" τρόπους, τους οποίους θεωρεί απαραίτητους.

Πρώτο όμως μέλημα της Μπέϊλυ είναι να "ξεκαθαρίσει" ότι στην "Νέα Παγκόσμια Θρησκεία" δεν έχει θέση η "προσευχή" και η "λατρεία", όπως αυτές ασκούνται μέχρι σήμερα. Αντ' αυτών εισάγεται η "επιστήμη της Επικλήσεως" ("Μεγάλη Επίκλησις", με τα τρία είδη της) και της "Προκλήσεως". Το έργο της "Επικλήσεως", το οποίο "είναι η κλείς της μελλούσης παγκοσμίου θρησκείας", θα εκτελείται μεν από εξασκημένες προς τούτο "μάζες ανθρώπων", όμως θα αποτελεί κυρίως έργο εμπείρων ατόμων "που έχουν εκγυμνάσει τον νουν των διά του ορθού διαλογισμού, που γνωρίζουν την δύναμιν των μαγικών τύπων, των μαντραμς η μαγικών επωδών και των επικλήσεων και οι οποίοι εργάζονται συνειδητώς"²¹.

Η αντικατάσταση της προσευχής με τον διαλογισμό και η σύνδεση τούτου με τα ινδουϊστικά "μάντραμς", τους "μαγικούς τύπους" και τις "μαγικές επωδούς", αποκαλύπτουν κατά τον πλέον σαφή και κατηγορηματικό τρόπο τον μαγικό, αποκρυφιστικό και αντιχριστιανικό χαρακτήρα της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας".

Στην συνέχεια η Μπέϊλυ προτείνει και "πρακτικούς" τρόπους, με τους οποίους θα επιτευχθεί η εγκαθίδρυση της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας". Μεταξύ αυτών, ιδιαίτερη σημασία και προτεραιότητα δίνει στην καθιέρωση τριών μεγάλων "κυρίων" εορτών της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας" και βεβαίως, ως γνήσιο τέκνο της "Νέας Εποχής", τις συνδέει με την αστρολογία και τον ζωδιακό κύκλο. "Η θέσπισις μερικών μεγαλειτέρων εορτών εν σχέσει με την Σελήνην και, εις μικρότερον βαθμόν με τον Ζωδιακόν, θα προκαλέση την ενίσχυσιν του πνεύματος της επικλήσεως και την, συνεπεία τούτου, εισροήν των προκαλουμένων επιρροών"²². Η θέσπιση αυτών των τριών "κυρίων" και παγκοσμίων εορτών θα δημιουργήσει μία "ομοιομορφία εις τα τυπικά των θρησκειών του κόσμου", λέει η Μπέϊλυ, "θα βοηθήση τους ανθρώπους παντού να ενισχυθούν αμοιβαίως εις το έργον των και να ισχυροποιήσουν εις μέγαν βαθμόν τα ρεύματα της σκέψεως, που κατευθύνονται προς τας Πνευματικάς Ζωάς, που αναμένουν. Επί του παρόντος, η Χριστιανική θρησκεία έχει τας μεγάλας εορτάς, οι Βουδδισταί εορτάζουν την σειραν των διαφόρων ιδικών των πνευματικών γεγονότων, και οι Ινδουϊσταί έχουν και εκείνοι άλλον κατάλογον αγίων ημερών. Εις τον κόσμον του μέλλοντος, όταν θα όργανωθή, όλοι οι με πνευματικάς προθέσεις και τάσεις ανθρωποι παντού, θα εορτάζουν τας ιδίας αγίας ημέρας. Αυτό θα επιφέρη την συγκέντρωσιν και εναποθήκευσιν των πνευματικών πόρων και μίαν κοινήν πνευματικήν προσπάθειαν, επί πλέον δε και την ταυτόχρονον πνευματικήν έπίκλησιν. Η δνναμικότης ενός τοιούτου γεγονότος είναι προφανής"²³.

Με το σχέδιο αυτό, που προτείνει η Μπέϊλυ, δεν θα υπάρχουν πλέον ξεχωριστές εορτές για κάθε θρησκεία, αλλά όλοι μαζί θα εορτάζουν "γεγονότα" των διαφόρων "παραδόσεων", μέσα βεβαίως σε έναν τερατώδη θρησκευτικό συγκρητισμό-χοανη, ο οποίος είναι προφανές ότι ανατρέπει ολόκληρη την χριστιανική διδασκαλία και την πίστη στην μοναδικότητα του Ιησού Χριστού.

Συγκεκριμένα, η Μπέϊλυ "υποδεικνύει" τρεις κατ' έτος "κύριες εορτές" προσπαθώντας συγχρόνως να "προφητεύση", όπως γράφει, "την φύσιν των παγκοσμίων εορτών του μέλλοντος". Οι "κύριες" αυτές εορτές θα συμπίπτουν με τρείς διαδοχικές πανσελήνους των μηνών Απριλίου, Μαΐου και Ιουνίου. Με βάση αυτές τις "κύριες εορτές" θα καθιερωθούν και άλλες μικρότερες κοινές για όλους εορτές, οι όποιες θα καλύπτουν ολόκληρο τον ζωδιακό κύκλο. Οι τρεις "κύριες εορτές" θα είναι οι ακόλουθες:

α) Η "Εορτή του Πάσχα". "Είναι η εορτή του ανασταντος, ζώντος Χριστού, του Εκπαιδευτού όλων των ανθρώπων, του Αρχηγού της Πνευματικής Ιεραρχίας... Η εορτή καθορίζεται παντοτε από την ήμερομηνίαν της πρώτης Πανσελήνου της ανοίξεως και αποτελεί την μεγάλην Χριστιανικήν Εορτήν της Δύσεως"²⁴.

Βεβαίως, εδώ ο αναγνώστης δεν πρέπει να παραπλανηθεί από την χρήση των όρων "ανασταντος", "Χριστός" και "Χριστιανική Εορτή". Ο όρος "Χριστός" της Μπέϊλυ συνοδεύεται από τον κατηγορηματικό προσδιορισμό "ζων". Τούτο σημαίνει ότι δεν εννοείται ο ιστορικός Ιησούς Χριστός, αλλά ο "ζων" σήμερα "Χριστός" της "Νέας Εποχής" -και εν προκειμένω ο "Χριστός" της Θεοσοφίας και του Αποκρυφισμού- που μπορεί να είναι ο Μαϊτρέγια η κάποιος άλλος ζωντανός δήθεν "Χριστός", δηλαδή μιά "χριστική κατάστασις". Γι' αυτό και ο "Χριστός" αυτός προσδιορίζεται ως "Εκπαιδευτής όλων των ανθρώπων" και ως "Αρχηγός της Πνευματικής Ιεραρχίας". Επομένως, Η "Εορτή του Πάσχα" της Μπέϊλυ δεν έχει καμμία σχέση με το Χριστιανικό Πάσχα και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Τόσον η χρήση του όρου "Εορτή του Πάσχα", όσο και η σύνδεση του με την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας είναι παραπλανητικά.

β) Η "Εορτή του Βεσάχ". "Είναι η εορτή του Βούδδα, του Πνευματικού Μεσολαβητού μεταξύ του υψίστου πνευματικού κέντρου της Σαμπάλλας και της Ιεραρχίας... Η εορτή αυτή θα καθορίζεται παντοτε εν σχέσει προς την Πανσέληνον του Μαΐου, όπως συμβαίνει και σήμερον. Είναι η μεγάλη εορτή της Ανατολής"²⁵.

Κατά την εορτή αυτή , λέει η Μπέϊλυ, "ανά παν έτος (κατά την έορτήν του Βεσάκ, της Πανσελήνου του Μαΐου), ο Βούδας επικοινωνεί με την ανθρωπότητα, διά του Χριστού και της συγκεντρωμένης και με προσοχήν παρακολουθούσης Ιεραρχίας"²⁶.

Η Μπέϊλυ μεταφέρει και ένα "παλαιό θρύλο, ο όποιος έχει σήμερον εφαρμογήν και παρέχει την κλείδα των σχέσεων του Χριστού με τον Βούδδαν", σύμφωνα με τον οποίο, "υπό συμβολικήν μορφήν", ο Βούδδας, όταν έφθασε στην φώτιση "προέβλεψε την εποχήν κατά την οποίαν ο Αδελφός Του, ο Χριστός, θα ειργάζετο εις το έργον της Μεγάλης Υπηρεσίας" και για να βοηθήσει τον "Χριστόν", "αφήκεν οπίσω Του (προς χρήσιν του Χριστού), εκείνο που φέρει το μυστηριώδες όνομα "τα ενδύματα Του". Εκληροδότησε και αφήκε εις κάποιο μέρος ασφαλές, το σύνολον της συναισθηματικής-διαισθητικής Του φύσεως, εκείνο το "οποίον μερικοί ονομάζουν αστρικόν σώμα, καθώς και το σύνολον της γνώσεως και της σκέψεως Του, που ονομάζεται ο νους η το νοητικόν Τον σώμα"²⁷.

Κατά συνέπεια, και η εορτή αύτη του βουδιστικού Βεσάχ σχετίζεται και συνδέεται με τον "Χριστό", όπως τον θέλει και τον φαντάζεται η "Νέα Παγκόσμια Θρησκεία" της Μπέϊλυ.

γ) Η τρίτη "κυρία" παγκόσμια εορτή είναι η "Εορτή της Καλής Θελήσεως". "Αύτη θα είναι η εορτή τον Πνεύματος της ανθρωπότητος... και θα είναι αφιερωμένη εις την έκφρασιν ορθών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Η Εορτή αυτή θα καθορίζεται κατ' έτος εν σχέσει με την Πανσέληνον του Ιουνίου. Θα είναι η ημέρα κατά την οποίαν θ' αναγνωρίζωνται η πνευματική και η θεία φύσις της ανθρωπότητος... Κατ' έτος, κατά την ημέραν αυτήν, ο Χριστός κηρύσσει την τελευταίαν ομιλίαν του Βούδδα ενώπιον της σνγκεντρωμένης Ιεραρχίας"²⁸.

Κατά την εορτή αυτή, λοιπόν, θα εορτάζεται "η πνευματική και η θεία φύσις της ανθρωπότητος". Δηλαδή θα λατρεύεται η θεοποιημένη ανθρώπινη φύση, αφού, κατά την "Νέα Εποχή", ο ανθρωπος είναι κατ' ουσίαν "θεός", "εκροή" η "εκδήλωση" του "θεού", μέρος του συμπαντικού "Ενός" ή "Όλου".

Αυτές οι τρεις εορτές , συμπληρώνει η Μπέϊλυ, αν και δεν συσχετίζονται μεταξύ τους, ήδη εορτάζονται σήμερα, αλλά χωριστά η καθεμιά. Όμως, "Η ημέρα καθ' ην και αι τρεις αύται Εορταί θα τηρούνται καθ' όλον τον κόσμον πλησιάζει και δι' αυτών μία μεγάλη πνενματική ενότης θα επιτευχθή και τα αποτελέσματα της Μεγάλης Προσεγγίσεως, που ευρίσκεται τόσον πλησίον μας κατ' αυτήν την εποχήν, θα σταθεροποιηθούν με την χρήσιν της ομαδικής επικλήσεως της ανθρωπότητος καθ' όλον τον πλανήτην"²⁹.

Με βάση αυτές τις "κύριες" εορτές θα καθιερωθούν στην συνέχεια και άλλες μικρότερες κοινές εορτές, συνδεδεμένες πάντοτε με την πανσέληνο εκάστου μηνός, ώστε έτσι να καλύπτεται ολόκληρος ο ζωδιακός κύκλος. Όμως και οι μικρότερες αυτές κοινές εορτές "θ' αναγνωρίζονται ως έχουσαι επίσης ζωτικήν σπουδαιότητα". Όλες αυτές οι εορτές "Θα εμπεδώσονν εις την συνείδησιν των ανθρώπων τας θείας ιδιότητας". Στην εμπέδωση και κατάκτηση αυτών των "θείων ιδιοτήτων" θα φθάσουμε" με την ενδελεχή μελέτην της φύσεως κάποιον αστερισμού η αστερισμών, που ασκούν επίδρασιν επί των μηνών αυτών. Ο Αιγόκερως, π.χ. (τον Δεκέμβριον), θα εφιστά την προσοχήν μας εις την πρώτην μύησιν, την γέννησιν του Χριστού εις το σπήλαιον της καρδίας και θα μάς υποδεικνύει την αναγκαιούσαν εξάσκησιν διά να επέλθη το μέγα τούτο γεγονός εις την ζωήν του ατόμου... Κατ' αυτόν τον τρόπον, αι δώδεκα ετήσιαι εορταί θα αποτελέσονν την αποκάλυψιν της θεότητος... και θα εκφράζεται πλήρως η σχέσις του Συνόλου προς το μέρος και του μέρους προς το Σύνολον τούτο"³⁰.

Σε όλη αυτή την διαδικασία του καθορισμού των κοινών παγκοσμίων εορτών είναι φανερή η στενή σχέση της Μπέϊλυ και γενικώτερα της Θεοσοφίας με τον Αποκρυφισμό, αλλά και με την Αστρολογία, η οποία αποτελεί την βάση και το ιδεολογικό υπόβαθρο της "Νέας Εποχής του Υδροχόου".

Οι δυσκολίες για την εγκαθίδρυση της

Υπάρχουν όμως και δυσκολίες για την εγκαθίδρυση της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας", τις οποίες η Μπέϊλυ δεν παραλείπει να επισημάνει. Κατά την Μπέϊλυ, Λοιπόν, δύο είναι οι συντελεστές που δυσκολεύουν και περιορίζουν την σημερινή ευκαιρία της επανεμφάνισης του "Χριστού": "1. Η αδράνεια του συνήθους Χριστιανού η του πνευματικώς σκεπτόμενου ανθρώπου, εις κάθε χώραν - της Ανατολής ή της Δύσεως. 2. Η έλλειψις του χρήματος διά το έργον της προετοιμασίας"³¹. Μάλιστα, θεωρεί ότι ο δεύτερος "συντελεστής", "Η έλλειψις Οικονομικής ενισχύσεως του έργου του Χριστού", είναι ίσως η κυριωτέρα δυσκολία και εις πολλούς ενίοτε φαίνεται ότι αποτελεί δυσκολίαν ανυπέρβλητον". Καί τούτο διότι "Περιλαμβάνει το πρόβλημα της αληθούς οικονομικής κηδεμονίας και της διοχετεύσεως αναλόγων χρηματικών ποσών εις αγωγούς, οι όποιοι θα βοηθήσουν, κατά τρόπον οριστικόν, εις το έργον της προετοιμασίας διά την επιστροφήν του Χριστού". Πρός τον σκοπόν αυτόν, οι "πνευματικοί εργάται... Οφείλουν να συστήσουν το συνδικάτον, το ίδρυμα η την οργάνωσιν εκείνην, η οποία θα διαχειρίζεται το προσφερόμενον χρήμα"³².

Εαν λοιπόν δεν εργασθούν σωστά και εντατικά οι οπαδοί του, οι "πνευματικοί εργάται", δεν μπορεί να "επανεμφανισθή" ο "Χριστός" της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας", διότι -ως φαίνεται- η επανεμφάνιση του δεν καθορίζεται από την δική του ελεύθερη βούληση, αλλά "από την ιδικήν μας εργασίαν εξαρτάται η έλευσίς Του"³³. Η έλευση του εξαρτάται ακόμη από την εμπέδωση ορθών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, έργο στο οποίο πρέπει να αφοσιωθούν οι οπαδοί του.

Αντιθέτως, η Εκκλησία στο θέμα αυτό "παρενέβαλε εμπόδια εις το διάστημα των αιώνων και δεν το υπεβοήθησε, λόγω του φανατικού της ζήλου να κάμη όλους τους λαούς "Χριστιανους" και όχι οπαδούς του Χριστού. Εξήρε την Χριστιανικήν διδασκαλίαν και όχι την αγάπην και την στοργικήν κατανόησιν, όπως την παρουσίασε με το παράδειγμα Του ο "Χριστός". Η Εκκλησία εκύρυξε τον φλογερόν Σαούλ τον Ταρσέα, και όχι τον πράον ξύλουργόν της Γαλιλαίας"³⁴.

Η Μπέϊλυ κατηγορεί ακόμη την Εκκλησία και τους θεολόγους της ότι έδωσαν εσφαλμένες ερμηνείες της ιστορίας των Ευαγγελίων και διαστρέβλωσαν την "αρχική, κρυστάλλινη αγνότητα της". Έτσι, "Ό Χριστός παρίσταται σήμερον ως γεννηθείς κατά τρόπον ουχί φυσιολογικόν, ως διδάξας και κηρύξας επί τρία έτη και κατόπιν σταυρωθείς και τέλος ως αναστηθείς και εγκαταλείψας την ανθρωπότητα διά να "καθίση έκ δεξιών του Πατρός" εν επιβλητική πομπή εις τόπον άγνωστον. Επίσης, όλαι αι άλλαι προσεγγίσεις προς τον Θεόν από οιονδήποτε άλλον λαόν, και εις οιανδήποτε εποχήν και χώραν, θεωρούνται παρά των ορθοδόξων Χριστιανών ως προσεγγίσεις εσφαλμέναι, ως εκτελούμεναι από τους υποτιθεμένους "εθνικούς" και ως έχουσαι ανάγκην της Χριστιανικής παρεμβάσεως... Ολόκληρος η σπουδαιότης απεδόθη, όπως όλοι γνωρίζομεν, εις την "δι' αίματος θυσίαν του Χριστού" επί του Σταυρού και εις την σωτηρίαν, η οποία εξαρτάται από την αναγνώρισιν και αποδοχήν της τοιαύτης θυσίας. Η διά μεσολαβήσεως συνταύτισις με την Θεότητα, αντικατέστησε την πεποίθησιν, την οποίαν ο Ίδιος ο Χριστός μάς συνέστησε να έχωμεν εις την ιδικήν μας θεότητα» (sic)³⁵.

Με αυτή την "εσφαλμένη" διδασκαλία της η Εκκλησία συνετέλεσε στην καθυστέρηση της επανεμφανισης του "Χριστού", καταστρέφοντας μέσα στίς ψυχές των ανθρώπων την "πεποίθηση" για την δική τους "θεότητα".

Παρ' όλα ταύτα, η Μπέϊλυ είναι αισιόδοξη ότι όλα τα εμπόδια μπορούν να υπερπηδηθούν. Έτσι, θα έλθει η εποχή κατά την οποία "η διοίκησις θα είναι εις χείρας ενός λαού πεφωτισμένου -οι άνθρωποι αυτοί δεν θα ανέχονται να υπάρχη αυθεντία εις καμμίαν Εκκλησίαν η ολοκληρωτισμός εις οιονδήποτε πολιτικόν σύστημα- δεν θ' ανέχωνται, ούτε θα επιτρέπουν να διοική οιονδήποτε σώμα αποτελούμενον από ανθρώπους, που αναλαμβάνουν να τους πείσουν ότι οφείλουν να πιστεύουν διά να σωθούν η ποίαν κυβέρνησιν οφείλουν να δεχθούν"³⁶.

Με την παρέμβαση της "Πνευματικής Ιεραρχίας", αλλά και του ίδιου του "Χριστού", υπάρχουν ήδη "πεφωτισμένοι άνθρωποι", όπως είναι ο "Νέος Όμιλος των Εξυπηρετητών του Κόσμου", και εργάζονται σ’ αυτό το έργο. Άνδρες και γυναίκες παντού και εις κάθε τομέα της ζωής, εξαγγέλλουν τας νέας αυτάς αληθείας, που εις το μέλλον θα διέπουν την ζωήν των ανθρώπων συνιστούν τας νέας εκείνας οργανώσεις, τας κινήσεις και τας ομάδας -τας μεγάλας και τας μικράς- που θα εξοικειώσουν τας μάζας των ανθρώπων με την πραγματικότητα της ανάγκης και με τον τρόπον, με τον όποιον θ' αντιμετωπισθή"³⁷. Ό "εργάτης" της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας" θα αντιληφθεί συν τω χρόνω, ότι "υπάρχει επί της Γής μία καλώς οργανωμένη και ολοκληρωμένη Ομάς, εις την οποίαν μπορεί να δοθή το όνομα του Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών του Κόσμου, θα διαπίστωση ότι τα μέλη του υπάρχουν παντού και εργάζονται εις κάθε χώραν και εις όλας τας όργανωμένας θρησκευτικάς καθώς και όλας τας άλλας ομάδας, που είναι αφιερωμέναι εις την ευημερίαν της ανθρωπότητος και εις την προετοιμασίαν διά την επιστροφήν του Χριστού"³⁸.

Η Μπέϊλυ υποστήριζε, εξ άλλου, ότι ήδη κατά τα δέκα τελευταία έτη προ της συγγραφής του βιβλίου της "Η επανεμφανισις του Χριστού", είχε διοργανωθεί ο "Νέος Όμιλος των Εξυπηρετητών του κόσμου" και αποτελούσε "ομάδα από άνδρας και γυναίκας κάθε έθνους και φυλής, κάθε θρησκευτικής οργανώσεως και ανθρωπιστικής κινήσεως, που είναι βασικώς προσανατολισμένοι η αρχίζουν τώρα να προσανατολίζωνται προς την Βασιλείαν του Θεού. Είναι μαθηταί του Χριστού, που εργάζονται συνειδητώς και κάποτε ασυνειδήτως διά την επανεμφανισίν Του"³⁹.

Η Μπέϊλυ, τέλος, θεωρεί τον αριθμό και την ακτίνα δράσης των μελών του "σώματος" αυτού επαρκή για να επιφέρουν τις μεταβολές, που .είναι αναγκαίες για να δώσουν στόν "Χριστό" την ευκαιρία "να περιπατήση και πάλιν μεταξύ μας". Αυτό θα επιτευχθεί αν τα άτομα αυτά είναι πρόθυμα "να υποτάξουν τας εθνικάς, θρησκευτικάς και τας μεταξύ των οργανώσεων των διαφοράς... να εξοικειώσουν την ανθρωπότητα με την σκέψιν της επανεμφανίσεως του Χριστού... και να δώσουν μίαν σύνοψιν του έργου των δύο Υιών του Θεού: του Βούδδα και του Χριστού, και να το καταστήσουν αποτελεσματικόν"⁴⁰.

Έτσι οραματιζόταν και ονειρευόταν την "Νέα Παγκόσμια Θρησκεία" η "σχισματική" θεοσοφίστρια και αποκρυφίστρια Αλίκη Μπέϊλυ. Αυτή την ίδια "Παγκόσμια Θρησκεία" εξακολουθούν να επαγγέλλονται οι συνεχιστές εκείνης και πολλές άλλες σύγχρονες παραθρησκευτικές ομάδες της "Νέας Εποχής". Μιά "θρησκεία" που θα έχει τον δικό της "Χριστό", ο όποιος ασφαλώς ουδεμία σχέση έχει με τον αληθινό ιστορικό Ιησούν Χριστόν. Αντιθέτως, είναι η πλήρης αναίρεση Εκείνου, μια "πιθηκίζουσα" αντιγραφή Του, μια "αντίχριστη" "καρικατούρα" Του, την οποία πεισματικά προσπαθούν να κατασκευάσουν και να επιβάλουν οι διάφορες αποκρυφιστικές ομάδες.

Άραγε, είναι δυνατό, μετά από όλα αυτά, να υπάρξουν ποτέ Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι, που θα παραπλανηθούν από τέτοια συνθήματα, εν ονόματι δήθεν της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας των ανθρώπων και της "καλής θέλησης" και κατανόησης μεταξύ των λαών της γής;

(Περιοδικό Διάλογος Τευχη 58,59)

 1. Απεχώρησε από την Θεοσοφία το 1922 και ίδρυσε άλλες οργανώσεις, όπως την «Lucis Trust», την «Παγκό­σμια Καλή Θέληση», την «Σχολή Αρκέην» και τα «Τρίνωνα».

2. Άλ. Μπέιλυ Η επανεμφάνισις του Χριστού, σ. 39.

3. Της ιδίας, Από την Βηθλεέμ στον Γολγοθά, σ. 316.

4. Έλ. Μπλαβάτσκυ, Ο εσωτερικός χαρακτήρας των Ευαγγελίων, σελ. 12.

5. Αυτόθι σ. 30. Με τις θεοσοφικές θέσεις ταυτίζονται και οι Ροδόσταυροι.

6. Αλ. Μπέιλυ, Η επανεμφάνισις του Χριστού, ένθ. ανωτ., σσ. 6970.

7. Αυτόθι, σ. 20.

8. Αυτόθι, σ. 21.

9. Αυτόθι, σ. 10.

10. Αυτόθι, σ. 65.

11. Αυτόθι.

12. Αυτόθι, σ. 160.

13. Αυτόθι, σ. 153.
14. Αυτόθι, σ. 170.

15. ΑΛ. Μπέιλυ, Από τη Βηθλεέμ στον Γολγοθά, ενθ. άνωτ., σσ. 1213.

16. π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, Ο Αποκρυφισμός στο φως της Ορθοδοξίας, τ. ΣΤ', σ. 151.

17. Αλ. Μπέιλυ, Η επανεμφάνισις του Χριστού, ένθ. άνωτ., σ. 160.

18. Αυτόθι, σ. 158.

19. Αυτόθι, σ. 156.

20. Αυτόθι, σ. 169.

21.Αλ. Μπέϊλυ, H έπανεμφάνισις του Χρίστου, σ. 163.

22. Αυτόθι, σ. 164.

23. Αυτόθι, σ. 165.

24. Αυτόθι, σ. 166.

25. Αυτόθι.

26. Αυτόθι, σ. 103.

27. Αυτόθι, σ. 107.

28. Αυτόθι, σ. 166.

29. Αυτόθι, σ. 167.

30. Αυτόθι, σσ. 167-168. Εδώ ή Μπέϊλυ ταυτίζεται με τις θέσεις του "Ύδροχοϊκού Ευαγγελίου" του Levi Dow-ling, το οποίο κάνει λόγο γιά τις πέντε "μυήσεις" του Χρι­στού, από τις οποιες η πρώτη είναι ή Γέννηση.

31. Αυτόθι, σ. 178.

32. Αυτόθι, σ. 184.

33. Αυτόθι, σ. 202.

34. Αυτόθι, σ. 15.

35. Αυτόθι, σσ. 68-69).

36. Αυτόθι, σ. 176.

37. Αυτόθι, σ. 52.

38. Αυτόθι, σσ. 194.

39. Αυτόθι, σ. 197.

40. Αυτόθι, σ. 199.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ἀποτελεῖ ἰδιαίτερη εὐλογία τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ τὸ γεγονὸς ὅτι σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ σὲ κάθε τόπο ἐμφανίζονται ὁρισμένοι ἐξαίρετοι ἄνθρωποι, ὑπάρχουν μερικὰ πνευματικὰ ἀναστήματα, τὰ ὁποῖα μὲ ἀξιοθαύμαστη φλόγα ψυχῆς, μὲ ῥωμαίϊκο φιλότιμο, μὲ πολὺ κόπο, αὐταπάρνηση καὶ μὲ αὐτὴ ἀκόμη τὴν προσφορὰ τῆς ζωῆς τους ἀγωνίζονται νὰ διδάξουν τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας καὶ νὰ προβάλλουν τὶς ἀξίες καὶ τὰ ζώπυρα τοῦ Γένους μας, ὅλα ὅσα καθορίζουν τὴν Ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά μας.

Ἕνας ξεχωριστὸς ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου ἡ μορφή, ἡ δράση καὶ ἡ διδασκαλία σημάδεψαν τὰ δύσκολα χρόνια τῆς μακραίωνης Ὀθωμανικῆς δουλείας εἶναι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἱερομάρτυρας, Ἰσαπόστολος καὶ χωρὶς ὑπερβολὴ ὁ γενάρχης τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ. Εἶναι ὁ ἐκφραστὴς τῶν ἀξιῶν καὶ τῆς ταυτότητας τῆς Ρωμηοσύνης, ὁ μεγαλύτερος ἀναγεννητὴς τοῦ Ἑλληνορθόδοξου πολιτισμοῦ στὴν ἐποχή του, ἕνας πού μόνος του ἔκανε γιὰ τὸ σκλαβωμένο Γένος ὅσα κάνει καὶ ὅσα δὲν μπορεῖ ἢ δὲν θέλει νὰ κάνη στὶς ἡμέρες μας ἕνα ὁλόκληρο Ὑπουργεῖο Παιδείας, Θρησκευμάτων καὶ Πολιτισμοῦ ἢ καὶ ἐν μέρει τὸ Ὑπουργεῖο τῶν Ἐξωτερικῶν.

Ἀσφαλῶς δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο ἐγχείρημα νὰ ἀσχοληθεῖ κάποιος καὶ νὰ χαράξει λίγες γραμμὲς γιὰ τὸν ἀναγεννητῆ τῆς πίστεως καὶ τῆς ζωῆς τοῦ εὐλογημένου Ὀρθόδοξου λαοῦ μας, τὸν πνευματοφόρο Ἁγιορείτη μοναχό, τὸν πυρακτωμένο ἀπὸ τὴ μεγάλη πίστη στὸν τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη γιὰ τοὺς ἀδελφούς του, τὸν «ἅγιο τῶν σκλάβων», τόν «μεγάλο διδάχο», τόν «προφήτη τοῦ Γένους», τὸν Ἅγιο ποὺ ὁ λαὸς τὸν ἀγαποῦσε βαθύτατα καὶ τὸν τιμοῦσε ὡς Ἅγιο ἐνῷ ἀκόμη ζοῦσε. Καὶ τοῦτο διότι ἐκεῖνος μὲ ἐλάχιστα καὶ στοιχειώδη μέσα, πάμπτωχος καὶ ἀσκητικός, περιέτρεξε, κατὰ τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ δεκάτου ὀγδόου αἰῶνα, ὁλόκληρη σχεδὸν τὴ σημερινὴ Ἑλλάδα καὶ τὴ Βόρειο Ἤπειρο καὶ ἀξιώθηκε νὰ διδάξει τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως καὶ τελικὰ νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀδελφῶν του. Καὶ ἐνῷ φαίνεται ὅτι ἐμεῖς ζοῦμε σὲ ἐντελῶς διαφορετικὲς ἐποχὲς καὶ συνθῆκες, εἶναι ἀληθὲς ὅτι, καὶ στὶς ἡμέρες μας, οἱ διδαχές τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ [1] ἀπευθύνονται σὲ μυημένους φίλους τῶν διδαγμάτων καὶ τῆς ἐμπειρίας τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅσους ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν Παιδεία, τὴν ταυτότητα καὶ τὴν πορεία τοῦ τόπου μας καὶ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ τοὺς ἐμπνεύση καὶ νὰ τοὺς θρέψει μὲ στερεὰ τροφή. Ὅσα, λοιπόν, γράφονται στὴ συνέχεια ἀποσκοποῦν στὸ νὰ σφυρηλατήσουν τὴν αὐτογνωσία καὶ τὴν ταυτότητά μας, πού μᾶς χρειάζονται νὰ ζήσουμε στὸ παρὸν καὶ νὰ οἰκοδομήσουμε σὲ γερὰ θεμέλια τὸ μέλλον.  

Ὁ μεγάλος αὐτὸς διδάσκαλος τοῦ Γένους ἀγωνίσθηκε ἔργοις καὶ λόγοις νὰ «φωτίσει» τοὺς σκλαβωμένους ἀδελφούς του καὶ νὰ ἀναδείξει τὴν Ἑλληνορθόδοξη ταυτότητα καὶ Παιδεία ἑνὸς κυριολεκτικὰ ναρκωμένου καὶ «ἀγριεμένου» πολιτισμοῦ. Δίχως γράμματα δὲν θὰ πάει μπροστὰ τὸ Γένος γιατί, ὅπως συχνὰ ἔλεγε, ἀγρίεψε. Ὁ ἱερὸς Πατὴρ μὲ ἄκρως ἐπίμονο, ἀλλὰ καὶ ἀποτελεσματικὸ τρόπο, ἐπεδίωκε νὰ ἔχει ὁ καθένας στὴ χώρα του Σχολεῖο Ἑ λ λ η ν ι κ ὸ γιὰ νὰ μαθαίνουν τὰ παιδιὰ γράμματα. Καὶ τοῦτο, διότι γνώριζε πολὺ καλὰ ὅτι «Τὸ σχολεῖον φωτίζει τοὺς ἀνθρώπους, ἀνοίγει τὰ μάτια τῶν χριστιανῶν. Καὶ σεῖς γονεῖς νὰ στέλλετε τὰ παιδιὰ σας εἰς τὰ σχολεῖα καὶ νὰ τὰ παιδεύετε μὲ χριστιανικὰ ἤθη. Ἁμαρτάνετε πολὺ νὰ τὰ ἀφήνετε ἀγράμματα καὶ τυφλά. Καλύτερα νὰ τὰ ἀφήνετε φτωχὰ καὶ γραμματισμένα, παρὰ πλούσια καὶ ἀγράμματα… Δὲν βλέπετε ὅτι ἀγρίεψε τὸ γένος ἀπὸ τὴν ἀμάθειαν καὶ ἐγίναμεν ὡς θηρία;» [2].

agios-Kosmas-AitwlosὉ ἴδιος φθάνει μέχρι τοῦ σημείου νὰ ὑποστηρίζει τὴν ἀνάγκη νὰ κτίζονται πρῶτα Σχολεῖα καὶ μετὰ Ἐκκλησίες, γιατί ἀπὸ τὰ σχολεῖα οἱ ἄνθρωποι μαθαίνουν τὰ ἱερὰ γράμματα. «Ἀπὸ τὸ σχολεῖον μανθάνομεν τὸ κατὰ δύναμιν τί εἶναι Θεός, τί εἶναι ἁγία Τριάς, τί εἶναι ἄγγελοι, ἀρχάγγελοι, τί εἶναι δαίμονες, τί εἶναι Παράδεισος, τί εἶναι Κόλασις, τί εἶναι ἁμαρτία, ἀρετή. Ἀπὸ τὸ σχολεῖον μανθάνομεν τί εἶναι ἁγία Κοινωνία, τί εἶναι Βάπτισμα, τί εἶναι τὸ ἅγιον Εὐχέλαιον, ὁ τίμιος Γάμος, τί εἶναι ψυχή, τί εἶναι κορμί, τὰ πάντα ἀπὸ τὸ σχολεῖον τὰ μανθάνομεν, διατὶ χωρὶς τὸ σχολεῖον περιπατοῦμεν εἰς τὸ σκότος». Καὶ καταλήγει λέγοντας ὅτι «τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὲς ἐκκλησίες, τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὰ μοναστήρια» [3].

Σ υ ν ε χ ί ζ ε ι λέγοντας ὅτι εἶναι προτιμότερο «νὰ ἔχης εἰς τὴν χώραν σου σχολεῖον ἑλληνικόν, παρὰ νὰ ἔχης βρύσες καὶ ποταμούς, διατὶ ἡ βρύση ποτίζει τὸ σῶμα, τὸ δὲ σχολεῖον ποτίζει τὴν ψυχὴν». Ὁ ἱερὸς Πατὴρ ἐπιμένει καὶ ἐπιτυγχάνει νὰ σπουδάζουν στὰ σχολεῖα δωρεὰν «ὅλα τὰ παιδιὰ καὶ πλούσια καὶ φτωχὰ χωρὶς νὰ πληρώνουν» [4]. Ἔτσι ἀναδεικνύεται σὲ πρόδρομο τῆς γενικῆς καὶ δωρεὰν Παιδείας. Ὡστόσο, πρέπει νὰ ἐπισημανθεῖ ὅτι μὲ τὴν ἐπιμονὴ καὶ ἀποτελεσματικότητά του στὴ δημιουργία ἑλληνικῶν Σχολείων καὶ μὲ τὴν προτροπή του νὰ μιλοῦν τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν δείχνει νὰ ὑποστηρίζει μία ἀόριστα ἀνθρωπιστικὴ καὶ ἀπρόσωπη Παιδεία, ἀλλὰ ἀποκλειστικὰ αὐτὴ πού ὁδηγεῖ τοὺς μαθητὲς στὴν Ἑλληνορθόδοξη ἀγωγὴ καὶ μόρφωση.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς διῆλθε ἐν ἀσκήσει ὅλα τὰ πνευματικὰ στάδια καὶ τὶς βαθμίδες καὶ γνωρίζει ἐπακριβῶς τὴν ὁδό, τά μέσα καὶ τὸν τρόπο, πού μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν καὶ ἄλλους στὴν ἐν Χριστῷ γέννηση καὶ ἐνηλικίωση καὶ τελικὰ στὴ σωτηρία τους. Γιὰ τὸν ἱερὸ Πατέρα οἱ ἀλήθειες τῆς πίστεως περιγράφουν τὴν ἀσφαλῆ καὶ δοκιμασμένη ὁδὸ γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ ἀληθινὴ ταπείνωση καὶ συναίσθηση ἀναξιότητας καὶ ἁμαρτωλότητας διδάσκει, ὅπως λέγει, «τὰ ἀναγκαιότερα μυστήρια τῆς πίστεως» στοὺς ἀδελφούς του, «τὸ κατὰ δύναμιν, ὄχι ὡς διδάσκαλος, ἀλλ᾿ ὡς ἀδελφός· διδάσκαλος μόνος ὁ Χριστὸς μας εἶναι» [5].

Ἐκεῖνο πού χαρακτηρίζει τὸν πατρο-Κοσμᾶ εἶναι ὅτι δὲν διαφοροποιεῖται ἀπὸ τοὺς προγενέστερους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας στὰ οὐσιώδη θέματα πίστεως καὶ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν τὸν ἀπασχόλησαν οἱ δυσνόητες ἀναλύσεις καὶ τὰ δευτερεύοντα θέματα, γιατί γνώριζε ἀκριβῶς τί εἶχαν ἀνάγκη νὰ ἀκούσουν οἱ διψασμένες ψυχὲς τῶν ἀκροατῶν του. Ὥριμος πνευματικὰ σὰν ἔμπειρος καπετάνιος ξέρει τί θὰ ρίξει στὴ θάλασσα καὶ τί χρήσιμο θὰ κρατήσει γιὰ νὰ διδάξει καὶ νὰ οἰκοδομήσει.

Στὴ διδασκαλία του, ὡς πιστοῦ μέλους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, «τὰ δόγματα ταύτης κατέχων», φανερώνεται ἡ ζωοποιὸς παρουσία της, ἡ ὁποία στήριξε καὶ γαλούχησε τὸ Γένος τῶν Ὀρθοδόξων σὲ ὅλη τὴ μακρὰ διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας. Ὁ ἱερὸς Πατὴρ δὲν ἦταν μόνο δέκτης καὶ φύλακας τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ἀληθείας, ἀλλὰ καὶ αὐθεντικὸς μεταδότης καὶ ἑρμηνευτής της. Μὲ τὶς διδαχές του ἀναδεικνύει καὶ προβάλλει τὴν ἀξία καὶ μοναδικότητα τῆς ἀληθινῆς πίστεως στὸν Χριστό, μὲ σκοπὸ τὴν ἐνδυνάμωση καὶ οἰκοδομή τῶν πιστῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν «αὔξηση» τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μειώνοντας σὲ χρόνους ἰδιαιτέρως δύσκολους γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ὑπόδουλο Γένος, τὸν αὐξανόμενο κίνδυνο καὶ τὴ μεγάλη ἀπειλὴ τοῦ ἐξισλαμισμοῦ καὶ τοῦ ἐκλατινισμοῦ μὲ τὶς συχνὲς ἀλλαξοπιστίες πολλῶν χριστιανῶν Ὀρθοδόξων.

Ἡ θεματολογία τῶν διδαχῶν του μοιάζει νὰ εἶναι μία ἐπιτομὴ ὅλου τοῦ περιεχομένου τῆς πίστεως καὶ ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ δὲ θεολογία του εἶναι ἐμφανέστατα ὁμολογιακὴ μὲ ἔντονο ἀπολογητικὸ καὶ ὁρισμένες φορὲς ἀντιρρητικὸ χαρακτῆρα. Μὲ ὅσα λέγει ἐπιδιώκει νὰ πιστέψουν οἱ ἀκροατές του ὅτι ἡ διδασκαλία του εἶναι λόγος ἀληθινός, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. «Αὐτὰ ὁποὺ σᾶς εἶπα τὸ ἴδιον εἶναι ὡσὰν νὰ κατέβη ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς νὰ σᾶς τὰ εἰπῆ» [6].

Ὁ ἴδιος εἶναι ἀπολύτως βέβαιος ὅτι οἱ λόγοι του συμβαδίζουν μὲ «τὸν δρόμον τῶν Πατέρων» τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι «λόγια τοῦ παναγίου Πνεύματος, εἶναι πολὺ τιμιώτερα καὶ καλύτερα ἀπὸ τζοβαΐρια καὶ μαργαριτάρια» [7]. Ὅπου μιλοῦσε ἔστηνε ἕναν ξύλινο σταυρό. Δίδασκε στὴ σκιὰ τοῦ σταυροῦ τὸν ὁποῖο φεύγοντας ἄφηνε σὲ ἀνάμνηση. Αὐτὸ εἶχε μέγιστη σημασία καὶ ἔκρυβε βαθύτατο πνευματικὸ συμβολισμό. Κοινὸ χαρακτηριστικὸ ὅλων τῶν διδαχῶν του, εἶναι ὅτι δὲν περιορίζονται σὲ μία θεωρητικὴ κατήχηση τῶν ἀκροατῶν του, ἀλλὰ προχωροῦν πάντοτε στὴν ἀπαραίτητη ἀναφορὰ καὶ σύνδεση τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως μὲ τὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀκόμη οἱ διδαχές του ἐναρμονίζονται μὲ τὶς τρέχουσες ἀνάγκες καὶ τὰ διάφορα φλέγοντα θρησκευτικὰ καὶ κοινωνικὰ προβλήματα, ποὺ ἀντιμετώπιζαν οἱ ἄνθρωποι τῶν σκληρῶν καὶ πέτρινων ἐκείνων χρόνων τῆς μακραίωνης δουλείας.

Στίς διδαχές τοῦ πατρο-Κοσμᾶ εἶναι ἐμφανὴς ἡ ἀδιάσπαστη ἑνότητα καὶ συ­νέχεια τῆς ἀλήθειας τῆς πίστεως καὶ ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στὴν ὁποία δὲν χωρίζεται ἡ θεολογία ἀπὸ τὴ ζωή, τὸ δόγμα ἀπὸ τὸ ἦθος καὶ τὴ λατρεία, ἡ θεωρία ἀπὸ τὴν πράξη της. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἁρμονικὴ σύζευξη, ἡ ἄρρηκτη ἑνότητα ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἀπὸ τὸ μαρτυρικό του τέλος, διὰ τοῦ ὁποίου ἐπισφράγισε τὴ διδασκαλία καὶ ὅλη τὴ δράση του. Τὸ ἔργο του ἔστεψε καὶ ὑπέγραψε μὲ τὸ αἷμα του, καθὼς ἀξιώθηκε τοῦ εἰδικοῦ χαρίσματος τοῦ Μαρτυρίου, τὸ ὁποῖο ἦταν ὥριμος καρπὸς τῆς πολυετοῦς πνευματικῆς του ἐργασίας καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ἐνηλικιώσεώς του.

Ἡ παρουσία καὶ τὸ Μαρτύριό του στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως βεβαίως καὶ ὅλων τῶν Μαρτύρων καὶ Νεομαρτύρων, εἶναι «ἀνακαινισμὸς ὅλης τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως». Ἡ χάρις τοῦ Μαρτυρίου του ἀντανακλᾶ καὶ διαχέεται σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία. Χωρὶς ἀμφιβολία ἡ παρουσία καὶ ἡ δράση τοῦ ἱεροῦ Πατρὸς εἶναι μεγάλη εὐλογία τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ στὸ Γένος μας, συνιστᾶ τὴν πλήρη ἐνεργοποίηση ἑνὸς χαρίσματος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὸν πλοῦτο καὶ τὴν ποικιλία τῶν χαρισμάτων καὶ λειτουργημάτων τῆς ζωῆς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος· εἶναι ἡ εὐλογημένη παρουσία ἑνὸς μεγάλου Ἁγίου, ὁ ὁποῖος δὲν ἀνήκει σὲ μία τοπικὴ κοινότητα, ἀλλὰ εἶναι Ἅγιος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Αὐτή, ἄλλωστε, τοῦ ἔδωσε τὴ δύναμη νὰ θρέψει καὶ νὰ φωτίση τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.

Μὲ τὴ μαρτυρία καὶ τὸ Μαρτύριό του καθοδηγεῖ καὶ εὐλογεῖ ὅλη τὴν Οἰκουμένη, οἰκοδομεῖ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἔχοντας «τὸν Παράκλητον ἐν ἑαυτῷ» γίνεται καὶ ὁ ἴδιος Παράκλητος, καθὼς παρηγορεῖ τοὺς λοιποὺς χριστιανοὺς ἀδελφούς του. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐμπνευσμένη διδασκαλία του, ἡ διαρκὴς παρουσία τοῦ ἁγίου Πατρὸς διὰ τῶν ἑκατοντάδων προφητειῶν του, διὰ τοῦ Μαρτυρίου του καὶ διὰ τῶν ἱερῶν Λειψάνων του εἶναι ἁπτή, συγκεκριμένη καὶ διαχρονικὴ πραγματικότητα, πού οἰκοδομεῖ, τροφοδοτεῖ καὶ αὐξάνει μέχρι σήμερα ὁλόκληρο τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ ὡς γνήσιος Ἱερομάρτυρας καὶ Ἰσαπόστολος, ὡς ἀληθινὸς Πατὴρ καὶ θεολόγος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ὡς μέγας διδάσκαλος ὅλου τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων, ὡς σημαντικὸ ὁρόσημο τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ φωτίσει καὶ νὰ καθοδηγήσει καὶ τὴ δική μας ἐποχή.

Ἀλήθεια, εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς στοὺς τέσσερις αἰῶνες τῆς Τουρκοκρατίας ἄντεξε ὁ λαὸς αὐτοῦ τοῦ τόπου; Πῶς κρατήθηκε ἡ πίστη του, δὲν ἀλλοιώθηκε ἡ συνείδησή του καὶ δὲν παραχαράχθηκε ἡ ταυτότητά του; Στὴ σημερινὴ ἐποχὴ τῆς πολύμορφης κρίσεως πού ὑφιστάμεθα ἅπαντες, εἴμαστε ἐπιτέλους σὲ θέση νὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ ἀνακαλύψουμε, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ὅτι κάποια κέντρα ἐλέγχου καὶ παιδείας δὲν λειτουργοῦν σωστά; Μποροῦμε πλέον νὰ ὁμολογήσουμε εὐθαρσῶς ὅτι πῆραν ἢ δώσαμε τὴν εὐθύνη γιὰ τὰ μεγάλα θέματα τῆς ζωῆς καὶ τῆς ταυτότητάς μας σὲ ἄτομα ἄσχετα καὶ ἀκατάλληλα;

Προκαλεῖ ἐντύπωση καὶ προβληματίζει τὸ ὅτι ὁρισμένοι ἱστορικοὶ δὲν τὸν ἀναφέρουν καθόλου καὶ τὰ σχολικὰ βιβλία μᾶλλον τὸν ἀγνοοῦν. Καὶ ἐνῷ θαυμάζομε τὸν πατρο-Κοσμᾶ φαίνεται πώς λογοκρίνουμε τὴ διδασκαλία του καὶ δὲν τοῦ ἐπιτρέπουμε νὰ πεῖ τὴν ἀλήθεια, πού συνοψίζει τὰ οὐσιώδη χαρακτηριστικά τῆς ταυτότητας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἀποσιώπηση ἢ διαστρέβλωση τοῦ μεγαλειώδους ἀναγεννητικοῦ ἔργου του ὑποδηλώνει ἐμπάθεια, προκατάληψη, ἰδεολογικὴ ἀγκύλωση, πολὺ δὲ περισσότερο ἀποτελεῖ ἀγνωμοσύνη, ἀνεπίτρεπτη ἔλλειψη ὀφειλόμενης ἀναγνώρισης καὶ ἀπώλεια ἱστορικῆς μνήμης. Καὶ ἐὰν ἡ μνήμη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι κριτήριο τῆς ταυτότητάς του, τότε ἡ ἀπώλεια τῆς ἱστορικῆς του μνήμης, θὰ πρέπει ἀναπόφευκτα νὰ σημαίνει ἀπώλεια καὶ τῆς ἱστορικῆς του ταυτότητας.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἀποτελεῖ ἀναμφίβολα φωτεινὴ μορφὴ τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ. Εἶναι τὸ καύχημα τοῦ Γένους μας καὶ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ ἀποτελεῖ ἰδιαίτερη εὐλογία τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουμε στὴ διάθεσή μας τὸ φῶς τῶν διδαχῶν του. Ὅποιος ἐμβαθύνει στὸ περιεχόμενό τους, θὰ διαπιστώσει εὐχερῶς ὅτι αὐτὲς ἔχουν μία διαχρονικότητα καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ἀποτελοῦν γιὰ ὅλους πηγὴ ἀστείρευτης ἔμπνευσης καὶ ἀμετάθετης ἐλπίδας. Ὁ πατρο-Κοσμᾶς μέ­νει μαζί μας, ζεῖ στὴν καρδιὰ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ λαὸς αὐτὸς ζεῖ καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ ἀπὸ τὸν Ἅγιο καὶ τὰ διδάγματά του. Τὸ ζείδωρο πνεῦμα τοῦ ἔργου καὶ τῶν λόγων του εἶναι καὶ τώρα ἐπίκαιρο, ἀκριβῶς γιατί ἀπαντᾶ στὰ θεμελιώδη τῆς ζωῆς καὶ τοῦ τρόπου τοῦ «ἀληθῶς ὑπάρχειν» τοῦ ἀνθρώπου, στὶς μεγάλες ἀξίες πού ἔθρεψαν γιὰ αἰῶνες τοὺς κατοίκους αὐτοῦ τοῦ εὐλογημένου τόπου. Ἡ πνευματικὴ κληρονομιὰ τοῦ ἱεροῦ Πατρὸς εἶναι σήμερα περισσότερο ἀπὸ ποτὲ ἀναγκαία, γιατί ἀνακεφαλαιώνει καὶ ἐπαναδιατυπώνει, μὲ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο, ὅλες τὶς ἀξίες μας, ὁλόκληρη τὴν Ἑλληνορθόδοξη παράδοση καὶ ζωὴ καὶ ἀντέχει στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου.

Ἡ ταυτότητα, ἡ Παιδεία καὶ ὁ πολιτισμὸς τοῦ Γένους μας ἀνέτειλε ἐκ τοῦ «Τάφου». Γεννήθηκε καὶ ἀνδρώθηκε μέσα σὲ δυσκολίες. Πράγματι εἶναι γεγονὸς ὅτι πολλὲς δοκιμασίες καταλυτικές, ποικίλων μορφῶν καὶ εἰδῶν, πέρασαν ἀπὸ πάνω του, ὅμως δὲν ξεριζώνεται εὔκολα, ἀλλὰ «ἀνθεῖ καὶ φέρει καὶ ἄλλο». Στοὺς χαλεποὺς καιροὺς τῆς ὑλικῆς καὶ κυρίως τῆς πνευματικῆς κρίσεως πού ζοῦμε, ἐξακολουθεῖ σὲ αὐτὸν τὸν τόπο νὰ ὑπάρχη ἀκόμη ἐλπίδα, ἀρχοντιὰ ἀλλὰ καὶ φιλότιμο. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς προσφέρει ἐκ νέου ἐλπίδα καὶ ἀπαντοχή, ρίχνει, ὅπως καὶ τοὺς ἀκροατές του, καὶ ἐμᾶς ὅλους στὸ φιλότιμο. Μὲ ὅλη του τὴ ζωὴ ἐπαναλαμβάνει καὶ πάλι σήμερα: Μὴ φοβᾶστε καθόλου καὶ κανένα. Δῶστε ὅ,τι σᾶς ζητοῦν. Δῶστε χαράτσια, χρήματα, πράγματα. Καὶ τὸ κορμὶ σας ἂς τὸ καύσουν, ἂς τὸ τηγανίσουν. Δὲν θὰ δώσετε μόνο τὴν ψυχή σας καὶ τὸν Χριστό. Αὐτὰ τὰ δύο ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέσει, δὲν μπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἐκτὸς ἂν τύχη καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Ἀπ᾿ ἐκεῖ θὰ βγοῦν ὅλα [8]. Ἐξάπαντος εἶναι ἄκρως παρήγορο καὶ ἐνθαρρυντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι, τελικά, δὲν ἔχουν χαθεῖ ὅλα καὶ εἶναι βέβαιο ὅτι δὲν πρόκειται νὰ χαθοῦν. Καὶ τοῦτο, διότι ὑπάρχουν καὶ σήμερα ἄνθρωποι (γνωστοί, ἀλλὰ συνήθως ἀφανεῖς καὶ ἀνώνυμοι) κοντά μας, ἀνάμεσά μας, οἱ ὁποῖοι χωρὶς νὰ ἀναμένουν ὑλικὰ ἢ ἄλλα ὀφέλη ἀγωνίζονται καὶ ἀναλώνονται γιὰ τὴ διατήρηση καὶ προβολὴ πνευματικῶν ἀγαθῶν καὶ ἰδανικῶν, πασχίζουν γιὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη Παιδεία τῶν νέων παιδιῶν, γιὰ τὴν ταυτότητα καὶ τὸν πολιτισμὸ αὐτοῦ τοῦ εὐλογημένου τόπου, μᾶς συντηροῦν στὴ ζωή.

Παρὰ τὰ ὅσα ἀρνητικὰ συμβαίνουν καὶ ἀκούγονται, ὑπάρχουν ἀκόμη στὶς ἡμέρες μας πρότυπα, ὑπηρετοῦνται ἀκόμη ἀρχὲς καὶ ἀξίες ὡς ἀδιάσπαστη συνέχεια καὶ ἐπέκταση τοῦ τρισχιλιετοῦς πολιτισμοῦ μας, τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παράδοσής μας. Αὐτὰ μπορεῖ νὰ ἐμπνεύσουν μικροὺς καὶ μεγάλους, ὥστε νὰ ἔλθουν πιὸ κοντὰ στὶς ζωογόνες ρίζες μας, σὲ ὅσα μᾶς ἔθρεψαν, μᾶς κράτησαν ὄρθιους καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ὑπερβοῦμε καὶ τὴν παροῦσα κρίση. Εἶναι τὰ ἴδια πού συνιστοῦν τὰ ἀνεξίτηλα χαρακτηριστικά τῆς ταυτότητας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τοῦ Γένους μας καὶ ἀκριβῶς αὐτὰ περισσότερο ἀπὸ ποτὲ χρειαζόμαστε σήμερα.

Ὁ σεβασμός μας στὴν ταυτότητά μας εἶναι ἀδιαπραγμάτευτο χρέος μας, γιατί εἴμαστε χρεωμένοι μὲ βαρύτιμη πνευματικὴ κληρονομιά. Ὡς ἐκ τούτου, ἐὰν δὲν συνειδητοποιήσουμε αὐτὸ πού μᾶς κληροδοτήθηκε καὶ ὑπάρχει βαθιὰ μέσα μας, θὰ ἀποτελέσει ἀσυγχώρητο λάθος μας, θὰ ἔχουμε ἀναπόδραστα νὰ ἀντιμετωπίσουμε αὐτοὺς πού προηγήθηκαν, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς πού ἔρχονται.

1. Ἰωάννου Β. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχὲς (καὶ βιογραφία), ἐκδ. Τῆνος, Ἀθήνα 1984.

2. Κώστα Σαρδελῆ, Ὁ ἅγιος τῶν σκλάβων Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς, Ἀθήνα 1974, σ. 123 κ.ἑξ.

3. Ἰωάννου Β. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχὲς, σ. 142.

4. Ὅπ. παρ., σ. 142.

5. Ὅπ. παρ., σ. 116.

6. Ὅπ. παρ., σ. 141.

7. Ὅπ. παρ., σ. 175.

8. Βλ. ὄπ. πὰρ., σ. 240.

Μια από τις φωτογραφίες – σύμβολα της τραγωδίας της Κύπρου, είναι αναμφίβολα αυτή που δείχνει το σπαρακτικό κλάμα του ενός πατέρα πάνω από τον τάφο του νεκρού γιου του…

Ο Καταδρομέας Χρήστος Λιγδής από την Αταλάντη Φθιώτιδας υπηρετούσε στην Α’ Μοίρα Καταδρομών στο Μάλεμε της Κρήτης, η οποία πήρε διαταγή να ετοιμαστεί για την Κύπρο, με την επιχείρηση ΝΙΚΗ. Επέβαινε στο μοιραίο ΝΙΚΗ 4, το αεροσκάφος που καταρρίφθηκε από φίλια πυρά ενώ προσέγγιζε για προσγείωση το αεροδρόμιο της Λευκωσίας.

Συνετρίβη στις παρυφές της πόλης, στον λόφο της Μακεδονίτισσας, εκεί όπου ανεγέρθηκε το μνημείο για να θυμίζει σε όλους τη θυσία των παλικαριών που έμειναν στην κυπριακή γη…

Όταν ο πατέρας του Καταδρομέα, ο Λουκάς Λιγδής επισκέφθηκε τον Τύμβο της Μακεδονίτισσας έπεσε κυριολεκτικά πάνω στην μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματα των νεκρών Καταδρομέων κλαίγοντας για τη θυσία του παιδιού του…

Ο θρήνος του αποτυπώθηκε στο φωτογραφικό καρέ, σε ένα συγκλονιστικό στιγμιότυπο!

Πηγή: Μαλκίδης, Αβέρωφ

Σχόλιο Τ.Ι.: Προχωρούμε ακάθεκτοι προς τον όλεθρο, αν δεν μετανοήσουμε, σύντομα θα ακολουθήσει δίκαιη η τιμωρία του Θεού. Οι προειδοποιήσεις δεν φαίνεται πως μας συγκινούν, και θα ταρακουνηθούμε με άλλους τρόπους, καθώς «Ἀποκαλύπτεται γὰρ ὀργὴ Θεοῦ ἀπ᾿ οὐρανοῦ ἐπὶ πᾶσαν ἀσέβειαν καὶ ἀδικίαν ἀνθρώπων τῶν τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ κατεχόντων» (Ρωμ. α' 18).