Αν και η Τουρκία φροντίζει να συντηρεί το κλίμα έντασης στο Αιγαίο με διάφορους τρόπους, οι υψηλοί τόνοι έχουν πέσει. Δεν είναι μόνο το καλοκαίρι, που παραδοσιακά αφιερώνεται εκατέρωθεν στον τουρισμό. Είναι και το γεγονός ότι ο Ερντογάν «έχει απλώσει πολύ τραχανά» στα ανατολικά του. Εκτός αυτού, η Αθήνα όχι μόνο μέσω του υπουργού Άμυνας Καμμένου, αλλά και μέσω του υπουργού Εξωτερικών Κοτζιά έχει διαμηνύσει στην Ουάσιγκτον πως εάν πατηθεί η κόκκινη γραμμή οι εξελίξεις θα είναι ανεξέλεγκτες.

Μπορεί οι ΗΠΑ να κινούνται παραδοσιακά στη γνωστή γραμμή των ίσων αποστάσεων, αλλά έχουν  διαβιβάσει στην Άγκυρα το ελληνικό μήνυμα με τη σύσταση να το λάβει σοβαρά υπόψη. Το γεγονός αυτό έχει υποχρεώσει τον Ερντογάν να κάνει δεύτερες σκέψεις. Συνειδητοποιεί πως ένα είδος θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο με σκοπό την εξασφάλιση μίας εύκολης συμβολικής νίκης, μπορεί να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου.

Ειδικά σε μία περίοδο που έχει ανοικτό στρατιωτικό μέτωπο στη Συρία και η προσπάθειά του να απομονώσει τους Κούρδους έχει πέσει στο κενό. Εκτός αυτού, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις είναι σε μεγάλο βαθμό αποδυναμωμένες και με πεσμένο ηθικό, λόγω των εκτεταμένων εκκαθαρίσεων και του εμφυλιοπολεμικού κλίματος.

Αλλά και εάν δεν ήταν έτσι, ο Ερντογάν δεν εμπιστεύεται τους αξιωματικούς ούτε και μετά τις εκκαθαρίσεις. Φοβάται πως εάν τα πράγματα οδηγηθούν σε ελληνοτουρκική σύγκρουση, οι στρατηγοί εκ των πραγμάτων θα αποκτήσουν μεγάλη αυτονομία κινήσεων, την οποία ενδεχομένως να εκμεταλλευθούν για να τον ανατρέψουν. Επιπροσθέτως, το κλίμα για τη νεοοθωμανική Τουρκία είναι πιο αρνητικό παρά ποτέ και στην Ευρώπη και στην Ουάσιγκτον.
Πολιτικό όπλο η απειλή χρήσης βίας

Για όλους αυτούς τους λόγους, το σενάριο πρόκλησης ελληνοτουρκικής σύρραξης δεν είναι στην ατζέντα του Τούρκου προέδρου. Εάν παρόλα αυτά, ο Ερντογάν αποφασίσει να κάνει κάποια επιθετική κίνηση στο ελληνοτουρκικό μέτωπο, κατά πάσα πιθανότητα θα επιχειρήσει να δημιουργήσει κάποιου είδους τετελεσμένου με έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Προς το παρόν, πάντως, οι νεοοθωμανοί χρησιμοποιούν την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας ως πολιτικό όπλο, όπως και οι κεμαλιστές προκάτοχοί τους. Η Άγκυρα θα συνεχίσει με συστηματικότητα να προωθεί τις μονομερείς επεκτατικές διεκδικήσεις της στο Αιγαίο.

Πρόκειται για στρατηγική, την οποία δρομολόγησε το μετακεμαλικό καθεστώς το 1973 και συνεχίζουν να την εφαρμόζουν οι νεοοθωμανοί. Στο επίπεδο αυτό, άλλωστε, είχε εξαρχής δημιουργηθεί μία όσμωση μεταξύ των δύο μεγάλων ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων της Τουρκίας.

Αυτή δεν ήταν εκ πρώτης όψεως ορατή, επειδή τα προηγούμενα χρόνια οι νεοοθωμανοί απέφευγαν να υψώνουν πολύ τους τόνους στο ελληνοτουρκικό μέτωπο. Η συγκρατημένη εκείνη στάση τους είχε ανοήτως δημιουργήσει στην Αθήνα τον μύθο για τον «καλό Ερντογάν» και τους «κακούς στρατηγούς».
Χωρίς ρίσκο και μεγάλο κόστος

Στην πραγματικότητα, η συγκρατημένη στάση του νεοοθωμανού ηγέτη οφειλόταν στο γεγονός ότι βρισκόταν σε εμφύλιο πόλεμο με το βαθύ κράτος των κεμαλιστών από το 2002. Πιο συγκεκριμένα φρόντιζε να κρατάει χαμηλά τη θερμοκρασία στο Αιγαίο, επειδή φοβόταν μήπως οι στρατηγοί προκαλέσουν κάποιο θερμό επεισόδιο, με σκοπό να τον ανατρέψουν.

Το κρίσιμο ζήτημα σ’ αυτή τη φάση, ωστόσο, δεν είναι εάν η Άγκυρα θα συνεχίσει να προβάλει τις μονομερείς επεκτατικές διεκδικήσεις της. Όπως προαναφέραμε, αυτό είναι δεδομένο. Το κρίσιμο ζήτημα είναι ο Ερντογάν να μη θεωρήσει πως μπορεί να δημιουργήσει θετικό για την Τουρκία τετελεσμένο με κάποιου είδους θερμό επεισόδιο, αλλά χωρίς ρίσκο και μεγάλο κόστος.

Για τους λόγους που προαναφέραμε, το σημείο-κλειδί είναι το χωρίς μεγάλο κόστος. Μετά τα Ίμια έχει δημιουργηθεί η εντύπωση στην Άγκυρα πως το ελληνικό πολιτικό σύστημα, αν και έχει ακόμα τη δυνατότητα στο στρατιωτικό επίπεδο, δεν έχει τη βούληση να απαντήσει δυναμικά κατά τρόπο που να προκαλέσει ισοδύναμο κόστος στην Τουρκία. Η εντύπωση αυτή έχει διαβρώσει την αξιοπιστία της ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής.

Πρόκειται για εξαιρετικά επικίνδυνο γεγονός, επειδή ωθεί την Άγκυρα να προχωρήσει παραπέρα στον δρόμο του τυχοδιωκτισμού. Ένα θερμό επεισόδιο, όμως, έχει την τάση να κλιμακωθεί σε σύρραξη. Με άλλα λόγια, εάν ο Ερντογάν υπερβεί ένα όριο κινδυνεύει να προκαλέσει αυτό που στην πραγματικότητα δεν επιθυμεί.  Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η Αθήνα πρέπει να είναι εξαιρετικά σαφής σ’ αυτό το ζήτημα. Μόνο έτσι θα αποτρέψει μία τέτοια επικίνδυνη εξέλιξη.
Η ρευστοποίηση στα ανατολικά

Για να κατανοηθεί πλήρως η τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο, στα ανωτέρω πρέπει να συνυπολογισθούν και οι εξελίξεις στα νοτιοανατολικά σύνορα της Τουρκίας. Κεντρικός παίκτης εκεί είναι ο κουρδικός αλυτρωτισμός, ο οποίος βιώνεται και από τους νεοοθωμανούς και από τους κεμαλιστές ως απειλή για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας τους. Η αμφισβήτηση από τον Ερντογάν της συνθήκης της Λωζάννης είναι ένα μήνυμα προς τις μεγάλες δυνάμεις ότι εάν ρευστοποιηθούν τα γεωπολιτικά δεδομένα στη Συρία και στο Ιράκ θα ρευστοποιηθούν και στα δυτικά, στο Αιγαίο.

Ειδικά μετά την απόπειρα πραξικοπήματος, ο Τούρκος πρόεδρος θεώρησε ότι στο πλαίσιο της κυοφορούμενης νέας τάξης πραγμάτων στην περιοχή μεθοδεύεται και ο δυνάμει ακρωτηριασμός της χώρας του. Είναι ξεκάθαρο, άλλωστε, πως το Κουρδικό ζήτημα έχει για τα καλά μπει στη γεωπολιτική ατζέντα και είναι μάλλον απίθανο να διαγραφεί.

Ο Ερντογάν έχει διαμορφώσει θέση και την εκφράζει σαφώς. Δεν περιορίζεται στη νεοοθωμανική ρητορική του Νταβούτογλου πως η Τουρκία πρέπει να ενδιαφέρεται για τους «αδελφούς» της στον ευρύτερο μουσουλμανικό-σουνιτικό κόσμο. Ούτε έμεινε στη δήλωση πως «Τουρκία δεν είναι μόνο η Τουρκία». Έκανε ένα βήμα παραπέρα.

Όπως είπε, «όταν αλλάζουν τα πάντα, δεν μπορούμε να βρισκόμαστε στο σημείο που βρεθήκαμε τότε» (στα σύνορα που χάραξε η συνθήκη της Λωζάννης). Και για να μην αφήσει καμία αμφιβολία, μιλώντας στους υπουργούς του είπε χαρακτηριστικά: «η Τουρκία ή θα χάσει ή θα κερδίσει εδάφη», προσθέτοντας ότι ο ίδιος είναι αποφασισμένος να αγωνισθεί για να κερδίσει εδάφη.
Το ιδεολογικό όχημα

Μετά την έστω και οριακή νίκη του στο δημοψήφισμα του Απριλίου 2017, η φιλοδοξία του Ερντογάν να αναδειχθεί σε πρόεδρο-σουλτάνο έκανε το αναγκαίο θεσμικό άλμα. Χρειάζεται, όμως, να αποκτήσει και την πολιτική ηγεμονία. Δεν είναι αρκετή η αποδόμηση του κεμαλισμού ως θεμέλιου ιδεολογικού λίθου της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Ο ίδιος αυτοπροβάλλεται ως ο ηγέτης που κλείνει την κεμαλική παρένθεση και που μέσω του νεοοθωμανισμού επαναφέρει στο προσκήνιο το άτυπο αυτοκρατορικό όραμα των Τούρκων. Δικό του σημείο αναφοράς είναι ο Μωάμεθ ο Πορθητής κι όχι ο Κεμάλ. Για να αναδειχθεί έστω και εν μέρει σε εθνικό ηγέτη -λόγω βαθέος διχασμού της τουρκικής κοινωνίας- δεν αρκούν η εκτεταμένη καταστολή και οι μαζικές εκκαθαρίσεις του κράτους από κάθε είδους αντιφρονούντες.

Χρειάζεται και ένα ιδεολογικό όχημα. Για να συσπειρώσει γύρω του την κρατική γραφειοκρατία και κυρίως τους στρατιωτικούς, οι οποίοι δέχθηκαν ισχυρό πλήγμα λόγω της απόπειρας πραξικοπήματος, ο Τούρκος πρόεδρος, παραλλήλως με το ισλαμικό χαρτί, παίζει δυνατά και το χαρτί του εθνικισμού-επεκτατισμού. Αυτός, άλλωστε, είναι ο πυρήνας της τουρκικής κρατικής ιδεολογίας και ως εκ τούτου ο κοινός παρονομαστής του τουρκικού πολιτικού συστήματος.
Η κεμαλική πλειοδοσία στο Αιγαίο

Στο Αιγαίο και στη Θράκη οι κεμαλιστές προκάτοχοί του έχουν καλλιεργήσει το έδαφος από το 1973, με σημείο-καμπή την κρίση στα Ίμια το 1996. Είναι ενδεικτικό ότι η κεμαλική αξιωματική αντιπολίτευση, που χαρακτήρισε απαράδεκτη την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάννης, έσπευσε να πλειοδοτήσει σε εθνικισμό-επεκτατισμό για το Αιγαίο.

Η δήλωσή της είναι αποκαλυπτική: «Ας κοιτάξει (ο Ερντογάν) τα 16 νησιά που επί της εποχής του παραδόθηκαν και όπου υψώθηκε ελληνική σημαία»! Με άλλα λόγια, οι κεμαλιστές κατηγορούν τον Ερντογάν ότι δεν διεκδίκησε με αποφασιστικότητα τα ελληνικά νησιά που η Άγκυρα θεωρεί «γκρίζες ζώνες».

Η ιστορία μας διδάσκει πως όταν η Άγκυρα προσθέτει μία νέα μονομερή διεκδίκηση στο καλάθι των ελληνοτουρκικών δεν την ξεχνάει. Την καλλιεργεί με επιμονή και συστηματικότητα, ώστε να την εγγράψει στη συνείδηση του διεθνούς συστήματος ως υπαρκτή διαφορά που χρειάζεται επίλυση μέσω συμβιβασμού.

Η ευθεία αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάννης από τον Ερντογάν, λοιπόν, δεν είναι πυροτέχνημα. Ειπώθηκε για να μπει με κάποιον τρόπο στο τραπέζι. Το γεγονός, μάλιστα, ότι στα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου έχουν εγκλωβισθεί πολλές χιλιάδες μουσουλμάνων προσφύγων-μεταναστών μεσομακροπρόθεσμα δημιουργεί ευνοϊκές προϋποθέσεις για τον τουρκικό επεκτατισμό. Το είχε πει προφητικά πριν από 25 χρόνια ο μακαρίτης Οζάλ.

Πηγή: Σταύρος Λυγερός

Το φλέγον ζήτημα της δομής και του προσανατολισμού του μαθήματος των Θρησκευτικών οδήγησε σε συναντήσεις διαλόγου εκπροσώπων της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, με εκπροσώπους του Υπουργείου Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων. Από τη συζήτηση αυτή προέκυψαν ουσιαστικά τρία επίσημα κείμενα: 1) Το κείμενο τοποθέτησης του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, ως εναρκτήρια εισήγηση στη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος την 27η Ιουνίου 2017.

Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ)

Επιτροπή Παιδείας

ΚΕΙΜΕΝΟ 2ο

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΣΗΜΕΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

«Το ζήτημα της συναπόφασης Εκκλησίας και Υπουργείου για το μάθημα των Θρησκευτικών»

Το φλέγον ζήτημα της δομής και του προσανατολισμού του μαθήματος των Θρησκευτικών οδήγησε σε συναντήσεις διαλόγου εκπροσώπων της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, με εκπροσώπους του Υπουργείου Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων. Από τη συζήτηση αυτή προέκυψαν ουσιαστικά τρία επίσημα κείμενα:

1) Το κείμενο τοποθέτησης του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, ως εναρκτήρια εισήγηση στη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος την 27η Ιουνίου 2017.

2) Η Έκθεση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ύδρας, Αιγίνης και Σπετσών κ. Εφραίμ, ως Προεδρεύοντος της σχετικής Επιτροπής, η οποία παρουσιάστηκε εκτενώς στη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος την 27η Ιουνίου 2017.

3) Το κείμενο παρέμβασης του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, ως μέλους της εξ Αρχιερέων Επιτροπής, στην προαναφερθείσα Σύνοδο, με το οποίο ο Σεβασμιώτατος αποτίμησε το έργο της Επιτροπής.

Από τη συστηματική επιστημονική διερεύνηση των τριών προαναφερθέντων κειμένων, με την εφαρμογή της επιστημονικής μεθόδου της «Ανάλυσης Περιεχομένου», η οποία εντάσσεται στις ερμηνευτικού χαρακτήρα ποιοτικές μεθόδους έρευνας των κοινωνικών επιστημών και αποτελεί μία εκ των ασφαλέστερων επιστημονικών ερευνητικών μεθόδων προσέγγισης και ανάλυσης γραπτών κειμένων, ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΤΑΙ ότι μεταξύ των τριών κειμένων υπάρχουν ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ, οι οποίες δημιουργούν σοβαρά ερωτήματα και προβληματισμό και, οπωσδήποτε, χρήζουν περαιτέρω μελέτης, όσον αφορά τόσο την αιτιολογία τους όσο και τη στοχοθετική τους κατεύθυνση και προοπτική.

Ειδικότερα και συνοπτικώς από τα ερευνητικώς εξαγόμενα διαπιστώνεται ότι:

- Δεν επιβεβαιώνεται ότι ο διάλογος της Εκκλησίας με το Υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων πραγματοποιήθηκε από «μηδενική βάση», αλλά ότι τα δεδομένα ήταν «τετελεσμένα».

- Δεν τεκμαίρεται η συναπόφαση Εκκλησίας και Υπουργείου για θέματα που αφορούν το ζήτημα του μαθήματος των Θρησκευτικών ως δεδομένο, αλλά ουσιαστικά μόνο κατά παραχώρηση.

- Οι «Φάκελοι Μαθητή» τυπώθηκαν και θα διανεμηθούν στους μαθητές για το μάθημα των Θρησκευτικών, χωρίς να ληφθεί υπόψη από το Υπουργείο το αίτημα της Εκκλησίας της Ελλάδος να συζητηθούν σε διάλογο, παρά τις περί αντιθέτου αναφορές των επίσημων κειμένων.

- Υπάρχει γενικευμένη αντίφαση ως προς τον προσανατολισμό του μαθήματος. Συγκεκριμένα στα κείμενα, σε άλλα σημεία γίνεται λόγος ότι το Πρόγραμμα του μαθήματος των Θρησκευτικών έχει «Ορθόδοξο χαρακτήρα» και αλλού ότι «κατήντησε νὰ εἶναι οὐδετερόθρησκο, δηλαδὴ μὲ σαθρὴ ταυτότητα».

Αναλυτικότερα:

Στο κείμενο του Μακαριωτάτου αναφέρεται ότι: «Το Σύνταγμα της χώρας στην παράγραφο 2 του άρθρου 16 προβλέπει τα εξής: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και την διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».  Ομοίως ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας ορίζει στο άρθρο 9, παρ. Ε΄ τα εξής: «παρακολουθεί (η Δ.Ι.Σ.) το δογματικόν περιεχόμενον των διά τα σχολεία της Στοιχειώδους και Μέσης Εκπαιδεύσεως προοριζομένων διδακτικών βιβλίων του μαθήματος των Θρησκευτικών» (www.romfea.gr, προσπελάστηκε και ανακτήθηκε 28-6-2017).

Αντιστοίχως, στο κείμενο Εισήγησής του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ύδρας αφήνει να υπονοηθεί ότι στον διάλογο με την αρμόδια Επιτροπή του Υπουργείου: «…ἐτονίσθη ὅτι ἡἘκκλησία συναποφασίζει με τήν Πολιτεία διά θέματα ἀφορῶντα εἰς αὐτήν, ὡς τοῦτο ἀπορρέει ἐκ τοῦ Συντάγματος και τοῦ Καταστατικοῦ αὐτῆς Χάρτου (Ν. 590/1977). Τοῦτο πλέον ἀποτελεῖἕνα κεκτημένο για την Ἐκκλησία μας» (www.romfea.gr, προσπελάστηκε και ανακτήθηκε 28-6-2017).

Και σε αυτήν την περίπτωση προκύπτει ένα σοβαρό ερώτημα αντιφατικότητας, με την έννοια ότι η τοποθέτηση του Μακαριωτάτου είναι περιγραφικού χαρακτήρα και γενικευτικής προσέγγισης. Δηλαδή, από το κείμενο του Μακαριωτάτου δεν διαφαίνονται ούτε και προκρίνονται τα περί συναποφάσεως Εκκλησίας και Πολιτείας, όπως επιχειρεί να τονισθεί στο κείμενο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ύδρας. Για το θέμα δεν παίρνει ανοικτή θέση στο κείμενό του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, αναφέροντας ότι η Επιτροπή επέτυχε: «Νὰ γίνει ἕνα βῆμα, ὥστε νὰ κατανοήσει ἡ πολιτεία, σὲ κάποιο βαθμό, ὅτι ἡἘκκλησία ἔχει φωνὴκαὶ μερίδιο στὴ διαδικασία ἀποφάσεων γιὰ τὰ θέματα τῆς παιδείας ποὺ τὴν ἀφοροῦν, ὅπως τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.. Δυστυχῶς, αὐτὸἔγινε ἀργά καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι ἄνευ ἐντυπωσιακοῦἀποτελέσματος…», παρά το ότι τα μέλη της Επιτροπής της Εκκλησίας ζήτησαν από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής: «Νὰἀναγνωρισθεῖ στὴν Ἐκκλησία τὸ δικαίωμα νὰἔχει μερίδιο στὴν τελικὴἀπόφαση, δεδομένου ὅτι τὸ θέμα τὴν ἀφορᾶἀπόλυτα καὶ νὰἰσχύσει γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὅ,τι καὶ γιὰ τὰἄλλα θρησκεύματα στὴν Ἑλλάδα». (http://thriskeftika.blogspot.gr/2017/07/blog-post_65.html#more1/7/17 προσπελάστηκε και ανακτήθηκε 3-7-2017).

Ερμηνευτικά εξάγεται ότι δεν ζητήθηκε «συναπόφαση» ως δεδομένο, αλλά ουσιαστικά κατά παραχώρηση.

Μάλιστα και σε άλλο σημείο του κειμένου του ο Μακαριώτατος, μιλώντας για τον προηγούμενο Υπουργό Παιδείας κ. Φίλη, αναφέρει ότι: «…στις 13 Σεπτεμβρίου 2016, το Υπουργείο Παιδείας εδημοσίευσε, τα κατά την άποψή του, Φ.Ε.Κ. (Β΄, 2920, 2906) με τα αναλυτικά προγράμματα χωρίς πληροφόρηση της Εκκλησίας, διότι πίστευε και ίσως πιστεύει ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να έχει άποψη στο δογματικό κυρίως περιεχόμενον των διδασκομένων βιβλίων των Θρησκευτικών» (www.romfea.gr, προσπελάστηκε και ανακτήθηκε 28-6-2017).

Και εξ αυτής της αναφοράς δεν προκύπτει θέση του Μακαριωτάτου περί «συναποφάσεως» Εκκλησίας και Πολιτείας για τα ζητήματα του Μαθήματος των Θρησκευτικών.

Το προκύπτον ερώτημα είναι τι ισχύει τελικά και ποια είναι η επίσημη και σαφής θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος που προκρίνεται επί αυτού του θέματος;

Τα μέλη της Επιτροπής Παιδείας της Παιδείας της ΠΕΘ που διεξήγαγαν την έρευνα

• Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ
• Ιωάννης Κουρεμπελές, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ
• Σταύρος Καλαντζάκης, Ομ. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ
• Μαρία Ράντζου, Επίκουρη Καθηγήτρια Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ
• Ιωάννης Φύκαρης, Επίκουρος Καθηγητής Σχολής Επιστημών Αγωγής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
• Ευάγγελος Πονηρός, Διδάκτωρ Θεολογίας ΕΚΠΑ, Μ.Φ., Σχολικός σύμβουλος Θεολόγων Πειραιώς, Δ΄ Αθηνών, Κυκλάδων
• Ιωάννης Αγγελόπουλος, Διδάκτωρ Θεολογίας ΕΚΠΑ, Δντής Γεν. Λυκείου
• Δημήτριος Βογιατζής, Διδάκτωρ Θεολογίας ΕΚΠΑ, καθηγητής Θεολόγος
• Γιολάντα Σίσκου, Διδάκτωρ Θεολογίας ΑΠΘ, καθηγήτρια Θεολόγος
• Βασιλική Ματιάκη, Υποψήφια Διδάκτωρ Θεολογίας ΑΠΘ

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

Καταπληκτικό ντοκιμαντέρ για τα αίσχη του «υπαρκτού σοσιαλισμού» που ξεκίνησαν με τον Λένιν και μεγιστοποιήθηκαν με τον Στάλιν. Η Τσεκά του Λένιν και η NKVD του Στάλιν κατέσφαξαν κάθε αντιφρονούντα και με «λαϊκά δικαστήρια» μικρών επιτροπών έκαναν ταξικές αντικαθεστωτικές καθάρσεις κατά το δοκούν. Επίσης η εξοντωτική εργασία στοίχισε πολλές ζωές . Τα κομμουνιστικά καθεστώτα αυτοκαταργήθηκαν γιατί απέτυχαν και το μόνο που κατάφεραν ήταν να δώσουν πόνο και αίμα στους λαούς που είχαν την ατυχία να τα βιώσουν , εν αντιθέσει με τα φασιστικά και εθνικιστικά καθεστώτα που ως επί το πλείστον κατέρρευσαν έπειτα από στρατιωτική ήττα.

Πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=JEhpo4n0OUA&ytbChannel=Mchals+Dltas

Σχόλιο ID-ont: Σκέψου, όχι να τα χάσεις αλλά να σου τα κλέψουν, κι αυτά τα προσωπικά σου δεδομένα να είναι βιομετρικά! Να μην είναι δηλ. κάποια password που απλά τα αλλάζεις, αλλά η ψηφιακή κωδικοποίηση της ίριδάς σου. Εάν σου την κλέψουν που θα βρεις άλλη ίριδα να την αντικαταστήσεις; Εκεί πως θα νοιώσεις; Πόσοι ψυχολόγοι θα χρειαστούν τότε Kaspersky για να μελετήσουν τις αντιδράσεις των ανθρώπων;

Το παλιό ρητό «δεν γνωρίζεις τι έχεις μέχρι να το χάσεις» μοιάζει πιο σχετικό από ποτέ στην ψηφιακή εποχή, σύμφωνα και με τη νέα έρευνα της Kaspersky Lab, η οποία δείχνει ότι, ενώ οι άνθρωποι ισχυρίζονται ότι κατανοούν την αξία των δεδομένων τους, στην πραγματικότητα δεν εκτιμούν τη σημασία τους μέχρι να τα χάσουν.

Ακόμα και κρύος ιδρώτας μπορεί να λούσει τους ανθρώπους στη σκέψη ότι έχουν χάσει δεδομένα που προηγουμένως θεωρούσαν «ασήμαντα». Αυτά τα ευρήματα, τα οποία αποτελούν μέρος της έρευνας «My Precious Data» της Kaspersky Lab, αποκαλύπτουν πόσο δυσάρεστη είναι η απώλεια των δεδομένων – ακόμη και όταν τα δεδομένα αυτά δεν θεωρούνται αναγκαστικά «σημαντικά» ή ιδιαίτερα πολύτιμα από τον ιδιοκτήτη τους.

Κατά τη διάρκεια της έρευνας, οι άνθρωποι συμφώνησαν ότι τα πιο προσωπικά σημαντικά στοιχεία τους («ιδιωτικές και ευαίσθητες φωτογραφίες και βίντεο») ήταν επίσης ο πιο τρομακτικός τύπος δεδομένων που μπορεί να χάσουν. Ωστόσο, αποδείχτηκε επίσης εκπληκτικά τραυματική ακόμα και η απώλεια δεδομένων που οι άνθρωποι μπορεί να θεωρούν λιγότερο σημαντικά. Για παράδειγμα, η προοπτική απώλειας στοιχείων επικοινωνίας θεωρείται ιδιαίτερα ανησυχητική για πολλούς, τοποθετώντας την στους τρεις πιο τρομακτικούς τύπους απώλειας δεδομένων, παρά το γεγονός ότι τα στοιχεία επικοινωνίας γενικά κατατάσσονται πολύ χαμηλότερα όσον αφορά στη «σημασία» των δεδομένων.

Η έρευνα αποκάλυψε με τον τρόπο αυτό τις αντιφάσεις όσον αφορά τη σημασία που αποδίδουν οι άνθρωποι στα δεδομένα τους και την πραγματικότητα της δυσφορίας που αντιμετωπίζουν όταν χάνουν δεδομένα που οι ίδιοι δεν θεωρούσαν αρχικά σημαντικά.

Στο πλαίσιο της έρευνας, η Kaspersky Lab συνεργάστηκε με ψυχολόγους από το Πανεπιστήμιο του Wuerzburg για να μετρήσει τις σωματικές αντιδράσεις των ανθρώπων στην απώλεια δεδομένων μέσα από μια σειρά τριών πειραμάτων. Ενώ οι ψυχολόγοι ανέμεναν να συναντήσουν πολύ ισχυρότερες αντιδράσεις στην απώλεια σημαντικών δεδομένων, εκπλήσσονταν ότι οι συμμετέχοντες έδειχναν σημάδια δυσφορίας ακόμα και στην απώλεια σχεδόν ασήμαντων για τους ίδιους δεδομένων.

Κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας, οι ψυχολόγοι μετρούσαν την ηλεκτροδερμική δραστηριότητα (αλλαγές στους ιδρωτοποιούς αδένες του δέρματος), κι ενώ οι χρήστες ήταν πιο πιθανό να ιδρώσουν όταν πίστευαν ότι είχαν χάσει σημαντικά δεδομένα, τα επίπεδα ιδρώτα δεν ήταν τόσο χαμηλότερα στις περιπτώσεις που θεωρούσαν ότι είχαν χάσει λιγότερο σημαντικά δεδομένα.

Το ίδιο μοτίβο βρέθηκε και κατά τη διάρκεια των άλλων δύο πειραμάτων. Για παράδειγμα, οι θερμοκρασίες των άκρων της μύτης των ανθρώπων μειώθηκαν όταν προσομοιώθηκε η απώλεια σημαντικών δεδομένων. Αυτός ο φυσικός δείκτης του στρες έδειξε ότι οι ερωτηθέντες κυριολεκτικά «παγώνουν από το φόβο τους». Ωστόσο, η θερμοκρασία της άκρης της μύτης μειώθηκε ακόμα και στις περιπτώσεις που οι ερωτηθέντες πίστευαν ότι είχαν χάσει ασήμαντα δεδομένα και η διαφορά δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο ανέμεναν οι ψυχολόγοι. Ομοίως, όταν μετρήθηκαν συστηματικές εκφράσεις προσώπου, το πείραμα εντόπισε εκφράσεις θλίψης όταν προσομοιώθηκε η απώλεια τόσο σημαντικών όσο και ασήμαντων δεδομένων.

Παρόλο που τα πειράματα έδειξαν ότι στην ιδέα της απώλειας δεδομένων κρύος ιδρώτας λούζει τους ανθρώπους και διακατέχονται από έντονη δυσφορία, η διαφορά στην ηλεκτροδερμική δραστηριότητα, οι θερμοκρασίες των άκρων της μύτης και οι εκφράσεις θλίψης ήταν εκπληκτικά μικρές όταν συγκρίνονταν η απώλεια σημαντικών και ασήμαντων δεδομένων. Αυτό καταδεικνύει ότι ακόμη και η απώλεια ασήμαντων δεδομένων έχει αρνητικές σωματικές εκδηλώσεις, με τους ερωτηθέντες να συνειδητοποιούν πόσο σημαντικά είναι αυτά τα δεδομένα για τους ίδιους, όταν πίστευαν ότι τα είχαν χάσει.

Η Δρ. Astrid Carolus, Ψυχολόγος των Μέσων στο Πανεπιστήμιο του Wuerzburg, δήλωσε: «Το πείραμά μας δείχνει ότι οι άνθρωποι – τουλάχιστον μέχρι σήμερα – σπάνια θεωρούν τα δεδομένα τους πολύτιμα. Είναι μια από τις μελλοντικές μας προκλήσεις που θα βοηθήσουν τους ανθρώπους να καταλάβουν αυτό που οι εταιρείες γνωρίζουν ήδη: τα δεδομένα είναι πολύτιμα. Επομένως, είναι σημαντικό να επισημάνουμε τι αντιπροσωπεύουν τα δεδομένα και τι σημαίνουν για τους ανθρώπους προσωπικά. Για να εκτιμήσουν τα δεδομένα τους, οι άνθρωποι πρέπει να κατανοήσουν ή ακόμα και να αισθανθούν, για παράδειγμα, ότι οι φωτογραφίες δεν είναι απλώς εικόνες και οι επαφές δεν είναι απλώς διευθύνσεις. Αυτές οι κατηγορίες δεδομένων είναι μάλλον οι πιο πολύτιμες αναμνήσεις της ζωής των ανθρώπων και η εκπροσώπησή τους στην κοινωνική συνδετικότητα και συνύπαρξη. Η αξία των δεδομένων πρέπει να επικοινωνηθεί. Μόνο τότε οι άνθρωποι μπορούν να συνειδητοποιήσουν πόσο πολύτιμα είναι τα δεδομένα τους».

Ο Andrei Mochola, Head of Consumer Business της Kaspersky Lab, σχολίασε: «Η έρευνα αποκαλύπτει ότι το ζήτημα της απώλειας δεδομένων προκαλεί συναισθηματικές και σωματικές αντιδράσεις στους ανθρώπους. Ωστόσο, η πραγματικότητα φαίνεται να είναι ότι οι άνθρωποι δεν ξέρουν πραγματικά ποια κατηγορία δεδομένων είναι πιο πολύτιμη για τους ίδιους μέχρι να χαθεί, με τους ανθρώπους να έχουν έντονες σωματικές αντιδράσεις ακόμα και όταν πιστεύουν ότι έχουν χάσει ασήμαντα δεδομένα. Ίσως αυτό εξηγεί γιατί οι άνθρωποι δεν δίνουν στα δεδομένα που αποθηκεύουν στα smartphones, τα tablets και τους υπολογιστές τους την αγάπη και την προστασία που τους αξίζει, παρά τη συναισθηματική προσκόλληση που ισχυρίζονται ότι έχουν σε αυτά. Πρέπει ακόμα να κατανοήσουν πραγματικά την αξία των δεδομένων τους και να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα για την προστασία τους».

Πηγή; Πέστα όλα, ID-on't renounce my freedom

Επιστολή προς τον υπουργό Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου έστειλε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος για την διευθύνουσα σύμβουλο του ΕΟΠΠΕΠ Ελένη Γιαννακοπούλου, η οποία -σύμφωνα με καταγγελίες εργαζομένων- παραμονές Δεκαπενταύγουστου βεβήλωσε εικόνες της Παναγίας, ενώ προσπάθησε να αφαιρέσει σταυρό από τον λαιμό υπαλλήλου της…

Η καταγγελία είναι έγγραφη και επίσημη και έχει φτάσει ως το γραφείο του πρωθυπουργού. Εργαζόμενοι στον Εθνικό Οργανισμό Πιστοποίησης Προσόντων και Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΕΟΠΠΕΠ) κατήγγειλαν στο υπουργείο Παιδείας και σε όλους τους συναρμόδιους φορείς ότι η νέα διευθύνουσα σύμβουλος Ελένη Γιαννακοπούλου έχει ξεκινήσει διωγμούς εναντίον όσων φορούν ή έχουν στους χώρους της εργασίας τους χριστιανικά σύμβολα απαιτώντας την απομάκρυνσή τους.

Η επιστολή του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου:

Πρός

Τόν Ἀξιότιμο

κ. Κωνσταντῖνο Γαβρόγλου

Ὑπουργό Παιδείας, Ἔρευνας

καί Θρησκευμάτων

Εἰς Ἀμαρούσιον

Ἀξιότιμε κ. Ὑπουργέ,

Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος (Δ.Ι.Σ.) τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατά τήν σημερινή Της Συνεδρία ἔλαβε γνώση τῶν ἀναφορῶν δύο ὑπαλλήλων τοῦ Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π., οἱ ὁποῖες, κατόπιν τῆς ἀρνητικῆς ἀντιδράσεως τῆς Διευθύνουσας Συμβούλου, ζήτησαν ἀπό τό Διοικητικό Συμβούλιο τοῦ Ὀργανισμοῦ καί τό ἐποπτεῦον Ὑπουργεῖο σας νά τούς ἀπαντήσει, ἐάν ἀπαγορεύεται νά φέρουν τά θρησκευτικά σύμβολα τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἤ νά ἔχουν ἱερές εἰκόνες ἐπάνω στό γραφεῖο ἐργασίας τους. Η Δ.Ι.Σ. ἀπεφάσισε τήν ἀποστολή τῆς παρούσας, προκειμένου νά δηλώσει τήν λύπη καί διαμαρτυρία Της γιά τό δυσάρεστο συμβάν σέ βάρος τῶν δικαιωμάτων ἐργαζομένων, πού εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας.

Προκαλοῦνται εὔλογες ἀπορίες: ἀπό τήν ἀπαγόρευση νά ὑποχρεωθεῖ κανείς νά ἀποκαλύψει, παρά τή θέλησή του, τά θρησκευτικά του φρονήματα, θά φθάσουμε στήν ἀντίστροφη ἀπαγόρευση τοῦ δικαιώματος νά καθιστᾷ ὁ καθένας ἐμφανές τό θρησκευτικό του συναίσθημα στό δημόσιο χῶρο ;

Ἡ διαμαρτυρία καί ἡ λύπη μας, ὡστόσο, δέν σημαίνει ὅτι θά παρασυρθοῦμε σέ ἐπίδειξη ἐμπάθειας. Ἡ ἠθική διαφορά τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας ἔγκειται στό ὅτι εὔχεται καί προσεύχεται «ὑπέρ τῶν μισούντων καί ἀγαπώντων ἡμᾶς». Θεωροῦμε, γιά τόν λόγο αὐτόν, ἀξιέπαινη καί χριστιανική τήν στάση τῶν θιγόμενων ἐργαζομένων, οἱ ὁποῖες δέν ζήτησαν τήν ἄσκηση διώξεως κατά τῆς προϊσταμένης τους, εἰ μή μόνον νά ἀναγνωρισθεῖ ρητῶς ἀπό τόν ἐργοδότη τους ἡ ἐλευθερία ἐκδηλώσεως τῆς θρησκευτικῆς πίστεώς τους στόν χῶρο ἐργασίας τους.

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὡς κοινότητα κλήρου καί λαοῦ, συμπαρίσταται στό δίκαιο καί δημοκρατικό αἴτημα τῶν ἐργαζομένων καί ἀναμένει τήν ἀπάντηση τῆς ἐργοδοτικῆς πλευρᾶς καί τοῦ ὑμετέρου Ὑπουργείου. Θά ἀποτελοῦσε ὠφέλιμη ὑπηρεσία στόν τόπο, ἐάν τό Ὑπουργεῖο σας μέ τήν παροῦσα εὐκαιρία ἀπεδείκνυε ὅτι εἶναι ἄξια προστασίας ἡ θρησκευτική ἐλευθερία γιά ὅλους, τόσο γιά τήν πλειοψηφία τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ὅσο καί γιά τίς μειοψηφίες τῶν ἑτεροδόξων, ἐτεροθρήσκων ἤ τῶν μή θρησκευόντων.

Θά ἐνθυμεῖσθε πώς τόν Μάιο τοῦ 2009 στό ἄκουσμα τῆς εἰδήσεως ὅτι κατά τή διάρκεια σωματικοῦ ἐλέγχου ἀπό ἀστυνομικό σέ μουσουλμάνο καταστράφηκαν σελίδες τοῦ Κορανίου, πού εἶχε μαζί του ὁ ἐλεγχόμενος, εἶχαν προκληθεῖ βίαια ἐπεισόδια στό κέντρο τῆς Ἀθήνας, πρίν κἄν ἐξακριβωθοῦν οἱ συνθῆκες τοῦ περιστατικοῦ. Οἱ κρατικοί κανόνες λοιπόν, πού προστατεύουν τήν κοινωνική εἰρήνη ἀπό τίς προσβολές τοῦ ἑνός τῆς θρησκευτικῆς πίστεως τοῦ ἄλλου, ἔχουν παρόντα καί ἰσχύοντα λόγο ὑπάρξεως. Καί ἡ δική μας ἀνεκτική στάση ὡς ὀρθοδόξων χριστιανῶν δέν ἀπαλλάσσει τήν Πολιτεία ἀπό τό λειτούργημά της νά παρεμβαίνει καί νά προστατεύει.

Κλείνοντας θά μᾶς ἐπιτρέψετε μία διαπίστωση γιά τόν φανατισμό. Στήν Ἑλλάδα οἱ ἀπόπειρες ἀπό πολιτικές τάσεις, ἀκτιβιστικές ἑνώσεις ἤ δημόσια πρόσωπα γιά τήν προβολή καί ἀναγνωρισιμότητα τῆς ἀθεΐας συνήθως ἐξαντλοῦνται σέ μονοσήμαντη ἀντιπαράθεση μέ τήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ ἔλλειψη νηφαλιότητας, ἡ ἐπιθετικότητα, οἱ διακωμωδήσεις καί οἱ προσβολές, πού ἐκδηλώνουν κατά τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν δίδουν τήν ἐντύπωση ὅτι πρόκειται μᾶλλον γιά ἀπογοητευμένους χριστιανούς, παρά γιά συνειδητοποιημένους ἄθεους, πού σέβονται τήν θρησκευτική πίστη τοῦ ἄλλου.

Προκαλεῖ βεβαίως ἔκπληξη πῶς εἶναι δυνατόν τόση ἐμμονή γιά τήν ἐξαφάνιση εἰδικά τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀπό τή δημόσια ζωή νά προέρχεται ἀπό ἀνθρώπους, πού ὑποτίθεται ὅτι ἐμφοροῦνται ἀπό θρησκευτική ἀδιαφορία. Εἶναι καί αὐτή μία κατηγορία θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ μᾶλλον ἀπειλητικότερη γιά τήν κοινωνική συνοχή ἀπό τήν ἀτομική θρησκοληψία.

Τό φαινόμενο τοῦ ἐπιθετικοῦ ἀντιχριστιανισμοῦ, πού διεκδικεῖ καί ἐπαίνους προοδευτικότητας, ἀξίζει προσοχῆς ἀπό τό Ὑπουργεῖο σας, ἐπειδή ἀμφισβητεῖ τόν ἴσο σεβασμό τῶν δικαιωμάτων, μέ τό διχαστικό ἐπιχείρημα ὅτι ἡ πλειοψηφία εἶναι ἀπειλή γιά τίς μειοψηφίες καί, ἑπομένως, δέν ἀξίζει προστασίας.

Μέ τήν πεποίθηση ὅτι τυγχάνει τῆς κατανοήσεώς σας ἡ σημασία τῶν ὡς ἄνω ἐκτεθέντων, καί μέ τήν ἐλπίδα ὅτι στόν σχεδιασμό καί στίς ἀποφάσεις σας θά συνεξετάσετε τίς σχετικές θέσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σᾶς ἀπευθύνουμε τήν εὐχή ὁ Θεός νά σᾶς εὐλογεῖ καί νά σᾶς ἐνισχύει στά εὐθυνοφόρα καθήκοντά σας.

Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος

Επίσημη ανακοίνωση εξέδωσε το Υπ. Παιδείας για την επικεφαλής του ΕΟΠΠΕΠ που πέταξε στα σκουπίδια την εικόνα της Παναγίας.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση, το υπουργείο Παιδείας υποστηρίζει ότι η υπόθεση είχε αρχίσει να διερευνάται ευθύς μόλις ελήφθη από τον γενικό γραμματέα του υπουργείου η σχετική καταγγελία της εργαζόμενης στον ΕΟΠΠΕΠ για την πρωτοφανή συμπεριφορά της διευθύνουσας συμβούλου του Οργανισμού, η οποία πέταξε στα σκουπίδια εικόνα της Παναγίας. 

Η ανακοίνωση εκδόθηκε λίγες ώρες μετά την επιστολή- παρέμβαση στην υπόθεση που απηύθυνε στον υπουργό Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και ενώ έχει ήδη διαταχθεί η διενέργεια εισαγγελικής έρευνας.

Η ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας έχει ως εξής:

Δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα επιστολή εργαζομένης στον Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π., εποπτευόμενο φορέα του ΥΠΠΕΘ, που περιέχει καταγγελίες περί μη σεβασμού θρησκευτικών συμβόλων. Για το ΥΠΠΕΘ δεν τίθεται θέμα απάντησης στο ερώτημα αν εργαζόμενοι "απαγορεύεται να φέρουν θρησκευτικά σύμβολα". Το ερώτημα είναι περιττό δεδομένων των διατάξεων της πολιτείας περί θρησκευτικής ελευθερίας αλλά και του σεβασμού των θρησκευτικών πεποιθήσεων που το ΥΠΠΕΘ έμπρακτα και σταθερά υπηρετεί.

Αμέσως μόλις έλαβε (18/8/2017), μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, την επιστολή εργαζόμενης στον Ε.O.Π.Π.ΕΠ περί μη σεβασμού των θρησκευτικών συμβόλων, το γραφείο του Γενικού Γραμματέα του ΥΠΠΕΘ ζήτησε από τη Διευθύνουσα Σύμβουλο του να παράσχει εξηγήσεις επί του ζητήματος. Η Διευθύνουσα απάντησε με αναλυτική επιστολή της στις 20/8/2017. Εντός τεσσάρων ημερών, ο Αν. Γενικός Γραμματέας έδωσε εντολή διενέργειας των υπηρεσιακώς προβλεπόμενων θεσμικών διαδικασιών ελέγχου. Επισημαίνουμε ότι η όλη διαδικασία ξεκίνησε πριν υπάρξει η όποια δημοσιότητα περί του θέματος. Από πλευράς του ΥΠΠΕΘ, υπήρξε άμεσα κινητοποίηση ώστε να διευκρινιστούν τα τεκταινόμενα στον Ε.Ο.Π.Π.ΕΠ. Η εν λόγω επιστολή συμπίπτει με συγκυρία σημαντικών διοικητικών αλλαγών στον Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π., εξορθολογισμού της λειτουργίας του και αναζήτησης απαντήσεων αναφορικά με το σύννομο του ύψους των οικονομικών απολαβών ορισμένων υπαλλήλων του. 

Ο έλεγχος που ζητήθηκε εστιάζει:

(α) Στα αναφερόμενα στην από 18/8/2017 επιστολή της εργαζόμενης καθώς και στις από 20/8/ 2017 έγγραφες εξηγήσεις της Διευθύνουσας του Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π.

(β) Στο αν πληρούνται οι νόμιμες προϋποθέσεις και υποχρεώσεις των μελών του Δ.Σ. του Ε.O.Π.Π.ΕΠ. για την συμμετοχή τους στο Δ.Σ.

(γ) Στον τρόπο καθορισμού των αμοιβών των μισθοδοτούμενων από τον Ε.O.Π.Π.ΕΠ. από την πρόσληψή τους μέχρι σήμερα.

(δ) Στην πιθανότητα ύπαρξης ζητήματος αντιποίησης αρχής στις επιστολές που ανταλλάχθηκαν.

Βάσει της ολοκλήρωσης της διαδικασίας ελέγχου, το ΥΠΠΕΘ θα προχωρήσει άμεσα σε όλες τις προβλεπόμενες εκ του νόμου ενέργειες. Τα πορίσματα της διαδικασίας ελέγχου θα βρίσκονται στη διάθεση του εισαγγελέα. Το ΥΠΠΕΘ ενήργησε ταχύτατα, με σεβασμό στις θεσμικές διαδικασίες και στα πρόσωπα, προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος, του σεβασμού των θρησκευτικών συμβόλων και του κύρους του Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π.

Πηγή: Καινή Κτίσις

Τό κατωτέρω περιστατικό, πού μᾶς γνωστοποίησε μία φίλη–ἀναγνώστρια τοῦ Περιοδικοῦ μας, ἀναφέρεται σέ Ἔκτρωση, τήν ὁποία ἀποφάσισε ἕνα φιλικό της ζευγάρι λόγῳ «ὑγείας» τοῦ ἐμβρύου. Περιγράφει τίς καταστροφικές συνέπειες τῆς ἔκτρωσης στήν προσωπική καί τήν οἰκογενειακή τους ζωή. Ἡ ἔκτρωση ἔχει τρομακτικές ἐπιπτώσεις καί ἐπιφέρει τόν πνευματικό θάνατο, ἐάν δέν ὑπάρξει ἡ λυτρωτική μετάνοια.¹

Διαβάζω σ’ ἕνα ἠλεκτρονικό μπλόγκ τό ἑξῆς μήνυμα:

«Γειά σας. Ὁ σύζυγός μου καί ἐγώ ἔχουμε καί οἱ δυό τό στῖγμα τῆς Μεσογειακῆς Ἀναιμίας. Πρίν ἀπό 4 μῆνες ἔμεινα ἔγκυος καί ἀμέσως κάναμε λήψη χοριακῶν λαχνῶν (τροφοβλάστη). Ἀναγκαστήκαμε νά κάνουμε διακοπή κύησης τήν 13η ἑβδομάδα. Ἔχω μεγάλη στεναχώρια καί ἀγωνία γιά τό μέλλον. Ὑπάρχει περίπτωση καί ἡ ἑπόμενη ἐγκυμοσύνη μου νά ἔχει πρόβλημα;».

Τό δραματικό αὐτό μήνυμα φέρνει στήν μνήμη μου ἐκείνη τήν εἰκοσάχρονη λεπτή γυναίκα, πού ἔχοντας ἀποκτήσει ἕνα ὑγιές πρῶτο παιδί ἔμεινε ἔγκυος  στό  δεύτερο. Ὁ σύζυγός της καί αὐτή εἶχαν τό στῖγμα τῆς «Μεσογειακῆς Ἀναιμίας». Οἱ πρῶτες ἐξετάσεις δέν εἶχαν δείξει κάτι ἀνησυχητικό. Γιά κάθε περίπτωση ὅμως, ὁ γιατρός τῆς πρότεινε νά γίνει ἀμνιοπαρακέντηση ἀργότερα στό «δεύτερο τρίμηνο τῆς ἐγκυμοσύνης»! Καί ὄντως ἡ ἐξέταση ἔγινε ὅταν τό ἔμβρυο ἦταν πεντέμισυ μηνῶν.  Ἡ διάγνωση ἦταν θετική γιά μεσογειακή ἀναιμία μέ μία πιθανότητα ἄνω τοῦ πενήντα τῆς ἑκατό. Ὁ γιατρός ἐπιμένοντας μέ μεγάλη θέρμη καί μονοδρομώντας τή σκέψη τῆς νεαρῆς μητέρας τῆς ὅρισε ἀμέσως ραντεβού γιά νά ὑποβληθεῖ σέ ἄμβλωση.²

Ἡ νεαρή κοπέλα ἦταν καταρρακωμένη καί δέν εἶχε τό κουράγιο νά ἀντισταθεῖ. Ἡ οἰκογένεια διχάστηκε. Οἱ μισοί πρότειναν νά γεννηθεῖ τό παιδί καί νά τό ἀναλάβουν ἐκεῖνοι, οἱ ἄλλοι μισοί δέν πῆραν θέση. Ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ ἦταν χαρακτήρας ἀδύναμος. Εἶχε μία χαλαρή πίστη στό Θεό. Ἡ μητέρα δέν εἶχε πνευματική παιδεία, πίστευε μόνο στήν ἐπιστήμη. Τό πρωί μιᾶς Πέμπτης βρέθηκαν στό κανονισμένο ραντεβού ὅπου ἔζησαν μιά φριχτή ἐμπειρία μέσα στό ἀποστειρωμένο περιβάλλον τοῦ «χειρουργείου». Τήν ἄλλη μέρα, καθώς ἔφευγαν ἀπό τό νοσοκομεῖο, κάλεσαν τόν πατέρα καί τοῦ ἔδωσαν καί μία ἀπόδειξη ἐξόδων γιά τήν ταφή τοῦ ἐμβρύου, ἀβάπτιστο καί ἀκήδευτο φυσικά! Ἡ ἐπιστήμη εἶχε «θριαμβεύσει»...!

Τό ζευγάρι αὐτό εἶχε μία τραγική πορεία. Μεταξύ τους δημιουργήθηκε ἀποξένωση. Ὁ ἄνδρας στράφηκε στό ἀλκοόλ, ὥσπου ἐξαρτήθηκε ὁλοκληρωτικά ἀπό αὐτό. Καυγάδες ξεσποῦσαν κάθε τόσο, πού τόν ἔκαναν ὅλο καί πιό ἀπωθητικό στή σύζυγο. Παράλληλα, μέσα σ’ αὐτή τήν ἀρρωστημένη ἀτμόσφαιρα, μεγάλωνε τό πανέμορφο κοριτσάκι τους, ὥσπου ἔφτασε στήν ἐφηβεία. Καί μιά ἡμέρα, ὅταν ἡ σύζυγος ἔλειπε, μεθυσμένος ὁ σύζυγος καί μή ἔχοντας κανένα φρένο πιά στό θολωμένο του μυαλό καί στή γεμάτη τύψεις καρδιά του κακοποίησε σεξουαλικά τήν κόρη του. Ἀκολούθησαν δικαστήρια, πόνος πολύς, μία τραγωδία.

Ἡ ἱστορία αὐτή ἀποτελεῖ μία ἀκόμη ἐπιβεβαίωση τῶν ὅσων ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιά τίς ἐπιπτώσεις τῶν ἐκτρώσεων στούς ἴδιους τούς γονεῖς καί στ’ ἄλλα παιδιά.

Ἡ Μεσογειακή Ἀναιμία εἶναι μία διαδεδομένη νόσος σέ μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ... Σήμερα ἰατρικές μελέτες ἔχουν δείξει ὅτι οἱ φορεῖς τοῦ στίγματος τῆς «Μεσογειακῆς Ἀναιμίας» (ἀλλιῶς «θαλασσαιμία») ἔχουν αὐξημένη προστασία ἀπό τήν ἐλονοσία. Μήπως πίσω ἀπό τήν «ἀσθένεια» αὐτή κρύβεται μία μεγάλη εὐκαιρία; Ἐξάλλου, σήμερα βρισκόμαστε πολύ κοντά στήν ὁλοκληρωτική θεραπεία αὐτῆς τῆς «νόσου» καί ἡ διάρκεια ζωῆς τῶν ἀτόμων πού πάσχουν ἀπό «θαλασσαιμία» ἔχει ἐπεκταθεῖ ριζικά...

Ἡ «λύση» τῆς ἄμβλωσης ἀνήκει στό χῶρο τῆς ἐπιστημονικοφανοῦς «εὐγοστή τῆς «εὐγονικῆς»³ , πού δέν εἶναι παρά ἕνας σύγχρονος Καιάδας. Σύμφωνα μέ τόν ἐμπνευστή τῆς «εὐγονικῆς», Φράνσις Γκάλτον (Francis Galton, πρώτου ξαδέλφου τοῦ Κάρολου Δαρβίνου): «Mποροῦμε νά ἐμποδίσουμε τήν ἀναπαραγωγή ἀτόμων μέ φυσικές ἤ πνευματικές ἀσθένειες, ὥστε νά ἀποτρέψουμε τή διαιώνιση τῶν ἀσθενειῶν ἀπό τούς ἀπογόνους τους». Οἱ ἀπάνθρωπες ἰδέες αὐτές βρῆκαν ὑποστηρικτές στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰώνα στήν Ἀμερική, ἐφαρμόστηκαν κατά κόρον ἀπό τούς Ναζί καί σήμερα συνεχίζουν νά ἐφαρμόζονται σέ ὅλο τόν «πολιτισμένο» κόσμο μας. Ὅσα ζευγάρια ἔχουν τό στῖγμα προτρέπονται νά ἐφαρμόσουν τήν ἐξωσωματική γονιμοποίηση (ὅπου πραγματοποιοῦνται ἄλλα σκοτεινά «ἐπιτεύγματα» τῆς σύγχρονης «εὐγονικῆς»...) ἤ, στήν περίπτωση πού ἤδη κυοφορεῖται ἔμβρυο, προτρέπονται ἐπιστημονικοφανῶς στήν ἄμβλωση...

­

1. Βλ. ΕΙΔΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ, γιά τό σοβαρό αὐτό θέμα, στό Περιοδικό μας, Ε.Π.Ο., 149/2016, σελ. 3–11 — http://pefip.gr/wp-content/uploads/2016/04/WEB-ΣΕΛΙΔΕΣ-149.pdf ).

2. Προσέξτε πῶς ἔχουν «σταματήσει σχεδόν» τή γέννηση παιδιῶν μέ Μεσογειακή Ἀναιμία στήν Κύπρο καί τήν Ἑλλάδα. Μήπως βρέθηκε ἡ θεραπεία τῆς «νόσου» καί δέν τό γνωρίζαμε; Διαβάζουμε ἀπό «παιδιατρική» ἱστοσελίδα (www.paidiatros.com/asthenies/ syxnesarrosties/thalassaemia) τά ἑξῆς φοβερά:

«Ἡ μεσογειακή ἀναιμία... ἀποτελοῦσε ἕνα σημαντικό πρόβλημα, τόσο γιά τήν Κύπρο, ὅσο καί γιά τήν Ἑλλάδα. Εὐτυχῶς, μέ τό σχεδιασμό εἰδικῶν προγραμμάτων στίς δυό αὐτές χῶρες, σταμάτησαν σχεδόν οἱ γεννήσεις παιδιῶν μέ Μεσογειακή ἀναιμία...

»Ἡ ὑποχρεωτική ἐξέταση γιά τή μεσογειακή ἀναιμία πρίν τό γάμο, ἔδωσε τή δυνατότητα στόν κάθε ἕνα ἀπό ἐμᾶς νά ξέρει ἄν εἶναι φορέας ἤ ὄχι. Ἔτσι, ἄν σέ ἕνα ζευγάρι εἶναι καί οἱ δυό φορεῖς, μποροῦν νά προχωρήσουν στήν ἀπόκτηση παιδιῶν, κάνοντας ὅμως προγεννητικό ἔλεγχο. Μέ τόν ἔλεγχο αὐτό, γνωρίζουν τήν κατάσταση τοῦ ἐμβρύου καί ἄν πάσχει ἀπό μεσογειακή ἀναιμία τούς δίνεται ἡ δυνατότητα νά διακόψουν τήν κύηση. Μέ τόν τρόπο αὐτό, ἔχει σχεδόν ἐξαφανιστεῖ ἡ ἀρρώστια ἀπό τίς καινούριες γεννήσεις...»!

Ἰδού, λοιπόν, ἡ «θεραπεία» τοῦ «προβλήματος»..., ἡ ΕΚΤΡΩΣΗ τῶν ἀθώων μωρῶν! Κατά τ’ ἄλλα ὁ «Παγκόσμιος Ὀργανισμός Ὑγείας» ἔχει καθιερώσει τήν 8η Μαΐου, ὡς «Παγκόσμια Ἡμέρα Θαλασσαιμίας (Μεσογειακῆς Ἀναιμίας)». Τί ὑποκρισία Θεέ μου...!

3. «... Ἐφόσον ἡ γενετική ἐπιστήμη δέν ἔχει προσφέρει κάποιες ἀξιοσημείωτες θεραπεῖες γιά τίς γενετικές ἀσθένειες τῶν ἐμβρύων, ἡ κοινωνική πίεση γιά τήν ἄμβλωση ἑνός γενετικά ἀσθενοῦς ἐμβρύου θά εἶναι πολύ ἔντονη καί ἀρκετά συχνή (Hubbard and Wald 1999). Τό γεγονός αὐτό ὅμως καλύπτει τό πρόβλημα, ἀλλά δέν τό ἀντιμετωπίζει. Ὁ τερματισμός τῆς ζωῆς ἑνός ἐμβρύου μέ γενετική ἀσθένεια προσβάλλει τούς ἀνθρώπους πού ἤδη πάσχουν ἀπό τήν ἴδια ἤ ἄλλη γενετική νόσο. Ἐντοπίζοντας ὅμως τό “πρόβλημα” στό ἔμβρυο, ἡ κοινωνική διάσταση τῆς εὐγονικῆς συγκαλύπτεται ἀπό τήν ἐπιστήμη (Turnbull 2000).

»Ἡ εὐγονική ἀπειλή, ἀπό φαντασίωση, ἀργά, ἀλλά σταθερά, γίνεται ἐπιστημονική ἀπειλή. Ἡ πιθανότητα ὀλίσθησης σέ μία εὐγονική πολιτική καί σέ πρακτικές πού ὁδηγοῦν σέ διαχωρισμούς μεταξύ “ἄξιας καί ἀνάξιας ζωῆς” τίθεται καί μέ τήν γενίκευση τοῦ προγεννητικοῦ ἐλέγχου...

»Ἡ ἐκκλησιαστική διδασκαλία, σεβόμενη τή φυσική ποικιλομορφία, τίς ἀτέλειες, ἀλλά καί τίς ἀναπηρίες, πρεσβεύει ὅτι ἡ ἀξία τοῦ κάθε ἀνθρώπινου προσώπου κρύβεται ὄχι στό “εἶναι”, ἀλλά στό “γίγνεσθαι”, στήν πορεία πρός τό καθ’ ὁμοίωση μέ τό Θεό. Θεωρεῖ ἐπίσης ὡς προσήκοντα στόχο τοῦ κάθε ἀνθρώπου τήν καθολική ὁλοκλήρωση καί τελείωσή του. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο ἀποφεύγεται κάθε ρατσιστική διάκριση εὐγονικοῦ χαρακτήρα, ἐνῶ παράλληλα παρέχεται προτεραιότητα στό ἀνθρώπινο πρόσωπο». (Γεωργίου Κατσιμίγκα, Νοσηλευτοῦ ΠΕ & ΤΕ, Θεολόγου, Ὑποψήφιου Διδάκτορος Ἰατρικῆς, «Ἡ εὐγονική ὑπό τό πρῖσμα τῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας», www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/pastoral/katsimigas_evgoniki.html )

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΕΡΙ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ

• Ἕνα μικρό, ἀλλά πολύ ὠφέλιμο βιβλίο (σ.σ. 32)  ἐξέδωσε  ὁ  σεβαστός Ἀρχιμ. π. Νεκτάριος Ζιόμπολας, Α ́ Ἀντιπρόεδρος τῆς Π.Ε.ΦΙ.Π., σέ συνεργασία μέ τήν «Ἕνωση Ἐπιστημόνων Γυναικῶν», καί ἀφορᾶ τίς ὀλέθριες ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ.

Ἀφορμή  τῆς  συγγραφῆς  του  ὑπῆρξε  ἡ θλιβερή 30η ἐπέτειος (1986–2016) ἀπό τήν ψήφιση τοῦ ἐμβρυοκτόνου καί ἐθνοκτόνου (ἄνομου) νόμου ὑπέρ τῶν Ἐκτρώσεων. (Πληροφορίες γιά τό βιβλίο στήν Π.Ε.ΦΙ.Π.).

• Στό ἀξιόλογο βιβλίο του «Περί Ἐκτρώσεων» (σ.σ.  175),  ὁ  σεβ. π. Ἰωάννης Κωστώφ, φυσικός, ἔχει συλλέξει μεγάλο ἀριθμό κειμένων καί ἀπόψεων ἀπό πλούσια βιβλιογραφία. Ὅπως ὁ ἴδιος γράφει:
«Σκεφτήκαμε νά συλλέξουμε βιβλικά χωρία, καθώς καί φωτεινές ἀπόψεις... κατά τῶν ἐκτρώσεων, πού θά ὑποβοηθήσουν ταλαντευόμενες ψυχοῦλες νά μήν προβοῦν στό μέγιστο ἁμάρτημα τῆς ἐκτρώσεως»!
(Διατίθεται ἀπό τό συγγραφέα, τηλ. 697.846.1846).

Συνιστοῦμε θερμά καί τά δύο αὐτά βιβλία καί προτρέπουμε  τίς  γυναῖκες  πού  εἴτε  αὐτοβούλως, εἴτε  ὠθούμενες  ἀπό  τό  «περιβάλλον»  τους  σκέπτονται τήν Ἔκτρωση, νά τά προμηθευθοῦν καί νά τά μελετήσουν προσεκτικά, πρίν προβοῦν σέ «τερματισμό» τῆς ἐγκυμοσύνης τους, στή δολοφονία δηλ. τοῦ ἀνυπεράσπιστου παιδιοῦ τους.

Παράλληλα  προτείνουμε  σέ  ὅσους  τάσσονται ὑπέρ τῆς Ἔκτρωσης νά δοῦν τή συγκλονιστική ταινία-ντοκυμαντέρ «Σιωπηλή Κραυγή», τοῦ μαιευτήρα–γυναικολόγου Bernar N. Nathanson. Σέ αὐτή παρουσιάζεται (μέσῳ ὑπερήχων) ὁ φόνος–Ἔκτρωση ἑνός ἐμβρύου 12 ἑβδομάδων!  Ἔτσι  θά  ἔχουν  πλήρη  εἰκόνα  γιά  τό  τί  διακυβεύεται:  ὁ  «τερματισμός», μέ σκληρό καί ἀπάνθρωπο τρόπο, μιᾶς ἀνεπανάληπτης, ἀνεξάρτητης ζωῆς. Ὑπάρχει ἀναρτημένη στό διαδίκτυο (στό YouTube καί στήν ἱστοσελίδα μας: http://pefip.gr/?page_id=235 ).

Πηγή: Π.Ε.ΦΙ.Π.

Δημοσιεύτηκαν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (Β2885-21/8/2017) οι αποφάσεις του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γιώργου Σταθάκη για την επιλογή είδους σύμβασης και τον γεωγραφικό προσδιορισμό θαλασσίων περιοχών στη δυτική Ελλάδα (Ιόνιο) και την Κρήτη, για παραχώρηση του δικαιώματος έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων.

Όπως φαίνεται στους χάρτες που περιλαμβάνονται στις αποφάσεις του Γιώργου Σταθάκη, οι υπό παραχώρηση περιοχές είναι στο Ιόνιο, βόρεια της Κεφαλονιάς, δυτικά της Λυκάδας και δυτικά της Κέρκυρας, και στην Κρήτη, δυτικά και νοτιοδυτικά του νησιού.

Το σχετικό ΦΕΚ (Τεύχος Β, Αρ. Φύλλου 2885 της 21/8/2017) ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf

Πηγή: Pontos-News

Σε τι διαφέρει η Ορθοδοξία από τις άλλες θρησκείες;

Η ερμηνεία ότι οι αιρετικοί είναι ψευδογιατροί-κομπογιαννίτες, που δεν μπορούν να θεραπεύσουν τους ανθρώπους, αλλά και τους αρρωσταίνουν, δείχνει γιατί καταδικάσθηκαν από την Εκκλησία. Αυτό δεν γίνεται από εμπάθεια, μίσος και φανατισμό, αλλά κατά τον ίδιο τρόπο που ξεχωρίζονται οι επιστήμονες ιατροί από τους κομπογιαννίτες. Πάντως, η Εκκλησία απέβλεπε στην θεραπεία των ανθρώπων, ενώ οι ψευδογιατροί-αιρετικοί, όχι μόνον δεν θεραπεύουν τους ανθρώπους, αλλά συντελούν και στον αιώνιο θάνατό τους.

«Τι είναι η αίρεση; Στην πατερική παράδοση αίρεση είναι κομπογιαννιτισμός. Γιατί η αίρεση καταδικάζεται; επειδή δεν συμφωνούν στο δόγμα; Αυτό είναι το πρόβλημα. Καταδικάζεται, επειδή στην αίρεση δεν υπάρχει θεραπεία. Και εφ' όσον δεν υπάρχει θεραπεία, είναι επικίνδυνη για τον άνθρωπο. Οι Πατέρες έβλεπαν την αίρεση ως ένα είδος κομπογιαννιτισμού, όπου δεν υπάρχει θεραπεία».

«Νομίζω, την βασική διαφορά μπορούμε να την κατανοήσουμε, αν πάρουμε για παράδειγμα την ιατρική επιστήμη. Εκεί έχουμε τους γιατρούς που ανήκουν στον Ιατρικό Σύλλογο. Αν δεν είναι κάποιος γιατρός μέλος του Ιατρικού Συλλόγου, δεν μπορεί να εξασκήσει το επάγγελμα του γιατρού. Για να είναι ένας γιατρός νόμιμος, πρέπει όχι μόνο να είναι αποφοιτος μιας ανεγνωρισμένης ιατρικής σχολής, άλλα και μέλος του Ιατρικού Συλλόγου. Τα ίδια ισχύουν και για τους δικηγόρους. Στις επιστήμες αυτές υπάρχει μία συνεχής δοκιμασία· διότι, αν παρεκτραπεί κάποιος, ως προς την ορθή εξάσκηση του επαγγέλματος του, τότε δικάζεται από το αρμόδιο όργανο του επαγγελματικού Συλλόγου στον οποίο ανήκει και αποβάλλεται του επαγγελματικού Σώματος.

Το ίδιο όμως συμβαίνει και στην Εκκλησία. Η αντίστοιχη διαδικασία μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας, η αποβολή, δηλαδή, ή η αποκοπή κάποιου μέλους της, ονομάζεται αφορισμός· προκειμένου δε περί εκκλησιαστικού αξιώματος, καθαίρεσις, έτσι, οι αιρετικοί αφορίζονται από το Σώμα της Εκκλησίας. Όπως στον ιατρικό χώρο σε έναν κομπογιαννίτη (ψευτογιατρό) δεν είναι δυνατόν να του επιτραπεί να θεραπεύει, έτσι και στην Εκκλησία, δεν είναι δυνατόν να επιτραπεί σε έναν αιρετικό να θεραπεύει τις ψυχές των ανθρώπων. Διότι, επειδή είναι αιρετικός, δεν γνωρίζει, δεν μπορεί να θεραπεύει».

«Και, όταν εξετάζουμε τις διδασκαλίες των Οικουμενικών Συνόδων, θα δούμε ότι κάθε αίρεση, που έχει καταδικασθεί από την Εκκλησία, καταργούσε αυτομάτως την διδασκαλία της Εκκλησίας περί Θεώσεως και περί φωτισμού και έτσι καταστρέφεται η ευκαιρία της θεραπείας. Οπότε, η αίρεση είναι αίρεση, διότι καταστρέφει την δυνατότητα θεραπείας του ανθρώπου· γι' αυτό είναι αίρεση».

Η Εκκλησία με την καταδίκη των αιρετικών διαφύλασσε την πνευματική θεραπευτική μέθοδο που οδηγεί στην θέωση.

«Αλλά μεταξύ των άλλων μπορεί να γίνει μία αναταραχή και γι' αυτόν τον λόγο βγάζουν μια απόφαση ότι αυτό που λέει ο παπαδημήτρης είναι σαχλαμάρες. Είναι από ταύτιση φιλοσοφίας με την θεολογική μέθοδο. Γι' αυτό τον καταδικάζανε, να μην προσέχει κανείς αυτά που λέει αυτός, διότι αν ακολουθήσει κανείς αυτόν τον δρόμο, δεν θα φθάσει ποτέ από την κάθαρση στον φωτισμό και από τον φωτισμό στην θέωση. Γιατί, εκείνος που είναι στον φωτισμό, δεν μπορεί να λέει τέτοιες ανοησίες».

Έχει μεγάλη σημασία να διαφυλαχθούν τα αληθινά κριτήρια που θεραπεύουν τον άνθρωπο. Αν δεν τεθούν τα κριτήρια της ασθένειας και θεραπείας, δεν αναγνωρίζεται η διαφορά μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών.

«Γι' αυτόν τον λόγο, πού να καταλάβει κανείς, εφ' όσον οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι είναι κομπογιάννίτες, δηλαδή, γιατί να καταδιώκουμε τους αιρετικούς; Τα αποτελέσματα δεν είναι τα ίδια; Διότι είτε πάτε στην ευαγγελική Εκκλησία των Αθηνών είτε στην Παπική είτε στην Εβραϊκή Συναγωγή είτε πας στην Εκκλησία, όλοι στην ίδια κατάσταση βρίσκονται οι άνθρωποι, δεν είναι φωτισμένος κανείς ούτε οι Ορθόδοξοι ούτε οι Εβραίοι. Οπότε, από αυτής της απόψεως, οι δικοί μας οι κομπογιαννίτες δεν διαφέρουν από τους άλλους κομπογιαννίτες. Ποιος να καταδικάσει;

Διότι, αν κάνουμε αυτήν την διαφοροποίηση σήμερα, τους πρώτους που θα διώξουμε είναι τους ίδιους τους πατέρες μας, τους Πνευματικούς. Με ποια κριτήρια θα εφαρμόσουμε τα ιστορικά κριτήρια; γι' αυτό το αφήνουμε όπως είναι και λέμε στραφείτε προς τον μοναχισμό να δείτε τι κάνουν οι καλόγεροι, και εκεί υπάρχουν κομπογιαννίτες, ακόμη μέσα στα Μοναστήρια σήμερα.

Γι' αυτό, το πρόβλημα των κριτηρίων είναι το πιο σπουδαίο. Δηλαδή, εάν έχουμε τα κριτήρια αυτά και κρίνουμε τι κάνανε στην περασμένη εποχή με τους αιρετικούς, είναι αυτό που  κάνουνε σήμερα στους κομπογιαννίτες γιατρούς. Απαγορεύεται σε αυτούς να εξασκήσουν το επάγγελμα του γιατρού. Δεν μπορείς να έχεις έναν κομπογιαννίτη γιατρό ούτε να έχεις ψεύτικα φάρμακα στην αγορά».

Οι αιρετικοί καταδικάζονταν από τους Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων, επειδή εξέφραζαν ετεροδιδασκαλίες που καταργούσαν την μέθοδο θεραπείας. Πρώτη φορά οι Φράγκοι στην Σύνοδο της Φραγκφούρτης, το 794, κατεδίκασαν ένα ολόκληρο έθνος, και αποκαλούν τους Γραικούς αιρετικούς, και όχι συγκεκριμένα πρόσωπα.

«Στην Σύνοδο της Φραγκφούρτης το 794 για πρώτη φορά στην ιστορία καταδικάσθηκε ως αιρετικό ένα ολόκληρο έθνος, ενώ προηγουμένως οι αιρετικοί ήσαν άτομα. Άρειος, Νεστόριος κλπ. Ή καταδικάζεται ο αρχηγός της αιρέσεως ή καταδικάζεται η αίρεσηόχι όμως έθνος. Για πρώτη φορά οι Φράγκοι καταδικάζουν έθνος, διότι καταδικάζουν τους Γραικούς ως αιρετικούς».

«Μετά έχουμε και το θέμα της επιδράσεως της πολιτικής μιας εποχής επάνω στο δόγμα, που όταν δούμε από ιστορικής απόψεως την εμφάνιση αιρέσεων από την Αποστολική εποχή μέχρι τον Μεσαίωνα, συνήθως οι αιρέσεις έχουν το όνομα του αιρεσιάρχου. Περιγράφονται με το όνομα του αιρεσιάρχου. Σε άλλες περιπτώσεις, με το όνομα της αιρέσεως, όπως ο μονοφυσιτισμός. Έχουμε επίσης γνωστικισμό, ο οποίος είναι και μια ξένη θρησκεία, κλπ.

Τον Μεσαίωνα, κατά τα μέσα του 8ου αι., εμφανίζονται έργα, τα οποία διασώζονται στα Λατινικά, με τους τίτλους, που συνοψίζονται στο Contra errores Graecomm (Κατά των πλανών των Γραικών). Απ’ ό,τι ξέρω, είναι η πρώτη φορά που στηλιτεύεται όχι αιρεσιάρχης, όχι αίρεση, αλλά ένα έθνος. Οπότε, κάτι δεν πάει καλά, γιατί είναι μια καινούρια παράδοση στην μάχη εναντίον των αιρέσεων.

Μετά, πάει κανείς στα Πρακτικά της Συνόδου της Φραγκφούρτης, το 794, για να δει από πού προέρχεται αυτό το Contra errores Graecorum, αυτή η παράδοση. Και εκεί μέσα βρίσκει στην απόφαση της Συνόδου ότι καταδικάζονται ως αιρετικοί οι Γραικοί. Και ως τι αιρετικοί καταδικάζονται; Διότι σε αυτήν την Σύνοδο, παραδόξως, καταδικάσθησαν και οι εικονομάχοι και οι εικονόφιλοι. Καταδικάζονται και οι δύο. Καλά, οι Φράγκοι ήσαν τόσο πολύ έξυπνοι, ώστε να μπορέσουν να διακρίνουν, ότι και οι δύο παρατάξεις, που εμάχοντο στη ρωμηοσύνη ήταν αιρετικοί; Πώς μπορεί και οι δύο να είναι αιρετικοί; Έπρεπε να είχαν λάβει θέση ή υπέρ ή κατά των εικονοφίλων. Αυτοί δεν λαμβάνουν θέση ούτε υπέρ του ενός ούτε υπέρ του άλλου. Καταδικάζουν και τους δύο.

Για να καταδικάσουν και τους δύο, κάτι κρύβεται πίσω από αυτό το πράγμα. Κάτι δεν πάει καλά, γιατί οι Φράγκοι ήσαν βάρβαροι, παραδόξως όμως στην Σύνοδο καταδικάσθηκαν οι Γραικοί. Αλλά προ της Συνόδου υπάρχουν τα Libri Carolini, που διαδίδεται στην παράδοση ότι ο ίδιος ο Κάρολος ο Μέγας τα έγραψε αυτά τα βιβλία, αλλά οι θεωρίες είναι ότι τα έγραψε η συνοδεία του η θεολογική. Εκεί μέσα, στα Libri Carolini, είναι πολύ τυπικό το μίσος για τους Ρωμαίους, όχι για τους Γραικούς. Εκεί στηλιτεύεται το έθνος των Ρωμαίων, ό,τι είναι ρωμαϊκόν. Οπότε, εκεί μέσα είναι η τυπική αφετηρία της σκέψεως των Φράγκων για τους Ρωμαίους».

Επομένως, η αίρεση είναι απόκλιση από την αποκαλυπτική αλήθεια, αλλά και από την μεθοδολογία που οδηγεί στην θέωση. Οι Σύνοδοι, στις οποίες συμμετέχουν θεούμενοι Πατέρες -τουλάχιστον οι περισσότεροι- οριοθετούσαν την αποκάλυψη για να μην αλλοιωθεί και η αποκάλυψη και ο τρόπος που οδηγεί στην θεοπτία.

Οι αιρετικοί πιστεύουν σε έναν θεό, τον οποίο δημιούργησαν με την λογική και την φαντασία τους. Ο Θεός τον οποίον πιστεύουν δεν είναι Θεός της αποκαλύψεως, αλλά της ανακαλύψεως της λογικής και της επεξεργασίας του στοχασμού. Ένας τέτοιος θεός είναι ανύπαρκτος.

«Οι Πατέρες αθέους ονομάζουν και τους αιρετικούς. Τι εννοούν με την λέξη άθεος; Εννοούν ότι αυτός ο θεός στον οποίον πιστεύουν αυτοί δεν υπάρχει. Είναι ανύπαρκτος. Αυτό εννοούν οι Πατέρες της Εκκλησίας ως ανυπαρξία του Θεού στον οποίο πιστεύει ένας αιρετικός ή ειδωλολάτρης. Αυτός ο Θεός δεν υπάρχει. Ποιος Θεός υπάρχει; Ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ. Δηλαδή, για τους Πατέρες, ο μόνος Θεός που υπάρχει είναι ο Θεός ο οποίος ώφθη "τοις Προφήταις, τοις Αποστόλοις, τοις Αγίοις της Εκκλησίας"».

Όταν οι δυτικοί Χριστιανοί πιστεύουν ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού ως ύπαρξη (filioque) και όταν οι σχολαστικοί φιλόσοφοι προσπαθούν με λογικά επιχειρήματα να αποδείξουν την ύπαρξη του Θεού, τότε σημαίνει ότι δεν έχουν προσωπική πείρα του Θεού και ένας τέτοιος Θεός είναι ανύπαρκτος.

«Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λέγανε, αιώνες τώρα, ότι ο Θεός του filioque ή της σχολαστικής θεολογίας δεν υπάρχει. Όταν έρχεται ο Νίτσε και λέει ότι ο θεός πέθανε, καλά έκανε, σωστά τα λέει. Διότι, όταν ο Νίτσε λέει "θεό", εννοεί τον θεό της μεταφυσικής, της σχολαστικής παραδόσεως των Φράγκων. Αυτός ο θεός δεν υπάρχει. Και σε αυτήν την γραμμή, ότι ο θεός πέθανε, υπάρχουν σήμερα πολλοί ευρωπαίοι που δέχονται ότι ο θεός δεν υπάρχει. Εντάξει, πρέπει να συμφωνήσουμε και εμείς. Βέβαια, αυτός ο θεός που πίστευαν οι ευρωπαίοι χρόνια τώρα.

Αυτός ο θεός δεν υπάρχει. Είναι ανύπαρκτος. Καλά κάνουν και τον απεκήρυξαν. Μόνο όταν κανείς πει ότι ο Θεός των Ορθοδόξων δεν υπάρχει, εκεί πρέπει να γίνει συζήτηση».

Η θρησκεία ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο στην ζωή αυτή, ώστε να αντιμετωπίζονται οι ασθένειες, οι θλίψεις, οι στενοχώριες, οι καταστροφές, οι πόλεμοι, «δηλαδή ο Θεός να τα τακτοποιεί όλα κατά τις ανάγκες ή τις επιθυμίες του ανθρώπου», αλλά ενδιαφέρεται και για την μέλλουσα ζωή, ώστε να επικρατήσει η δικαιοσύνη και να επανέλθει η ψυχή του ανθρώπου στην ευδαιμονία.

Έτσι, για τους ανθρώπους είναι απαραίτητη η θρησκεία ώστε να επικρατεί αρμονία στην φύση και στην ζωή των ανθρώπων.

«Με την ανάπτυξη της σημερινής επιστήμης βρέθηκαν στοιχεία που αποδεικνύουν πλέον ότι υπήρχαν θρησκεύματα τα οποία δεν πιστεύανε ότι μετά τον θάνατο υπάρχει ζωή για όλους τους ανθρώπους. Υπάρχουν και άλλα θρησκεύματα που απλώς δεν έδιναν πολλή σημασία στην πίστη για ζωή μετά τον θάνατο, διότι η θρησκεία τότε ήταν η επιστήμη της εποχής εκείνης, κατά την οποία γινότανε η θεοποίηση των δυνάμεων της φύσεως και πιστευόταν ότι το κύριο έργο της θρησκείας ήταν η μαγεία. Οπότε, αφού έκαναν ανάλυση των δυνάμεων της φύσεως, έβλεπαν ότι στην φύση υπάρχει μια βασική πάλη, όχι των τάξεων αλλά των θεών, και αυτή η πάλη γίνεται μεταξύ των θεών της δυσαρμονίας και των θεών της αρμονίας».

Πολλά από τα θρησκεύματα προσπαθούσαν να επιλύσουν αυτά τα προβλήματα.

«Κατάλαβαν ότι στην φύση υπάρχει αρμονία και δυσαρμονία και για να επέλθει ισορροπία, πίστευαν ότι υπάρχει ο θεός του θανάτου, ο θεός της ζωής και της γονιμότητος λατρευόταν σαν θεά συνήθως της γονιμότητος και είχαν στις θρησκευτικές τελετές τους αναπαράσταση των δυνάμεων της φύσεως όπου θριάμβευαν οι θεές της γονιμότητος και οι καλοί θεοί εξουδετέρωναν την δύναμη των θεών του θανάτου και της δυσαρμονίας και κατ' αυτόν τον τρόπο, με την μαγεία αυτή των τελετών πίστευαν ότι εξασφαλίζουν και την αρμονία στην φύση. Οπότε, η αρμονία της φύσης ακολουθούσε τις επιταγές της μαγείας των παπάδων για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Αυτή η προσπάθεια κατ’ αρχήν δεν είχε σχέσεις με την ζωή μετά τον θάνατο, αλλά αυτή η θρησκευτικότητα υπήρχε για να εξασφαλισθούν τα προς το ζην σε αυτήν την ζωή, δηλαδή».

Έπειτα, θεωρείται αναγκαία η θρησκεία για την μέλλουσα ζωή των ανθρώπων, για την ζωή μετά τον θάνατο.

«Έθιξα το θέμα εάν η θρησκεία ταυτίζεται με μια διδασκαλία περί αυτής της ζωής και με μια διδασκαλία περί υπάρξεως Θεού για την μέλλουσα ζωή, για να γίνει η επικράτηση πλήρους δικαιοσύνης. Γιατί πρέπει να υπάρχει ένας δίκαιος Θεός, ο οποίος να κάνει την τελική αξιολόγηση περί της τελικής κρίσεως του ανθρώπου, για να τιμωρηθούν οι άδικοι στην κόλαση και να βραβευθούν τα καλά παιδιά στον παράδεισο, δηλαδή. Οπότε, πρέπει να υπάρχει θρησκεία για να επικρατήσει δικαιοσύνη και για να μη μείνει ανεκπλήρωτος ο πόθος του ανθρώπου για την ευδαιμονία».

Και οι δύο αυτοί λόγοι που δείχνουν ότι είναι αναγκαία η θρησκεία, στηρίζονται σε ψυχολογικά θεμέλια. Αλλά πέρα από αυτό υπάρχουν και τα μεταφυσικά θεμέλια της θρησκείας, όπως διδάσκει ο πλατωνισμός, ο νεοπλατωνισμός και άλλες φιλοσοφικές παραδόσεις της αρχαιότητος. Όταν όμως στην Δύση καταρρίφθηκε η μεταφυσική, καταρρίφθηκε και η θρησκεία η οποία συνδεόταν μαζί της.

«Ένα από τα κύρια γνωρίσματα του Κάρλ Μάρξ και του Λένιν και του Τρότσκι και όλων αυτών, είναι ότι αυτοί απορρίπτουν την μεταφυσική, διότι ταύτισαν την θρησκεία με την μεταφυσική».

«Οι ίδιοι οι μαρξιστές λένε ότι έχει χρεοκοπήσει η θρησκεία, αφού έχει χρεοκοπήσει η μεταφυσική, επειδή έχουν την αντίληψη ότι τα θεμέλια της θρησκείας είναι η μεταφυσική. Τώρα, εάν τα θεμέλια της θρησκείας είναι η μεταφυσική, τότε γιατί οι καλόγεροι πολεμούσαν την μεταφυσική; Μήπως είχαν άλλα θεμέλια;

Λοιπόν, πολεμώντας σήμερα την μεταφυσική οι κομμουνιστές νομίζουν ότι κατεδαφίζουν την θρησκεία, ενώ πρέπει να υποψιάζεται κανείς ότι, εφ' όσον η Εκκλησία αντιτάχθηκε στον Κοραή, μήπως δεν υπάρχουν θεμέλια μεταφυσικά στην Ορθοδοξία εφ' όσον βλέπουμε τους Πατέρες ότι αντιτάσσονταν και στον Αριστοτέλη και στον Πλάτωνα και σε όλους τους φιλοσόφους της εποχής τους; Είναι και αυτό ενδεικτικό».

Πάντως, η ειδωλολατρεία και η μεταφυσική, που είναι θρησκευτικές παραδόσεις, ταύτιζαν το άκτιστο με το κτιστό.

«Με τον όρο θρησκεία εννοούμε κάθε ταύτιση του ακτίστου με το κτιστόν και μάλιστα κάθε ταύτιση παραστάσεων του ακτίστου με νοήματα και ρήματα της ανθρωπίνης σκέψεως που είναι το θεμέλιο της λατρείας των ειδώλων».

Επίσης, η θρησκεία συγχέει και ταυτίζει την λογική με την νοερά ενέργεια του ανθρώπου. Αυτό δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα, διότι η νοερά ενέργεια, όταν λειτουργεί σωστά, κάνει τα αδιάβλητα πάθη να παραμένουν αδιάβλητα και να μη μετατρέπονται σε διαβλητά. Για παράδειγμα, μπορεί να ικανοποιείται το αδιάβλητο πάθος της πείνας, χωρίς να γίνεται διαβλητό πάθος, ήτοι γαστριμαργία. Συγχρόνως, η νοερά ενέργεια βοηθά τα διαβλητά πάθη (γαστριμαργία) να μετατραπούν σε αδιάβλητα (χρησιμοποίηση αναγκαίων για το ζην). Όταν, όμως, η νοερά ενέργεια δεν λειτουργεί φυσιολογικά, τότε ο άνθρωπος κυριαρχείται από τα πάθη και αυτό έχει συνέπειες και στην σχέση του με τον Θεό.

«Στην φυσική της κατάσταση η νοερά ενέργεια ρυθμίζει τα πάθη, δηλαδή της πείνας, της δίψας, του ύπνου, του ενστίκτου της αυτοσυντηρήσεως, δηλαδή της αυτοσυντηρήσεως, ώστε να είναι αδιάβλητα. Στην νοσούσα κατάσταση τα πάθη γίνονται διαβλητά. Αυτά, σε συνδυασμό με την αδέσποτη πλέον φαντασία, δημιουργούν μαγικές θρησκείες για την χαλιναγώγηση των στοιχείων της φύσεως ή και την επί πλέον σωτηρία της ψυχής από την ύλη στην κατάσταση της ευδαιμονίας ή και της ευδαιμονίας με σώμα και ψυχή».

«Τα νοήματα του εγκεφάλου, που είναι όλα από το περιβάλλον, γίνονται νοήματα της νοερός ενεργείας της ριζωμένης πάντα στην καρδιά. Έτσι, ο παθών (αυτός που έχει πάθη) γίνεται δούλος του περιβάλλοντός του. Ως εκ τούτου συγχέει ορισμένα νοήματα που προέρχονται από το περιβάλλον με τον θεό ή τους θεούς του».

Από όλα αυτά φαίνεται ότι οι θρησκείες συνδέονται στενά με την μαγεία, ως εξευμένιση του Θεού, την δεισιδαιμονία, ως ταύτιση του Θεού με την κτίση, όπως πρεσβεύει και ο πανθεϊσμός, αλλά και με τον μυστικισμό, ως επαναφορά της φύσει αθανάτου ψυχής στον αγέννητο κόσμο των ιδεών από τον οποίο εξέπεσε. Και οι τρεις αυτές περιπτώσεις (μαγεία, δεισιδαιμονία, μυστικισμός) συνιστούν πνευματική ασθένεια, αφού είναι πίστη σε έναν ανύπαρκτον θεό. Σε αυτό το σημείο επικεντρώνεται όλος ο αγώνας των Προφητών, Αποστόλων και Αγίων.

«Οι Πατριάρχες και οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, οι Απόστολοι και οι Προφήτες της Καινής Διαθήκης και οι διάδοχοί τους γνωρίζουν καλώς την νόσον της θρησκείας και τον ιατρό που την θεραπεύει, δηλαδή τον Κύριο (Ιαχβέ) της δόξης. Αυτός είναι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών. Εθεράπευσε την νόσο αυτήν στους φίλους και πιστούς Του προ της ενσαρκώσεώς Του και συνεχίζει και ως Θεάνθρωπος να την θεραπεύει».

Έτσι, η Εκκλησία δεν είναι θρησκεία για να πιστεύει σε έναν ανύπαρκτον Θεό και να χρησιμοποιεί την μαγεία, την δεισιδαιμονία και τον μυστικισμό, αλλά είναι το Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού. Εκείνο που διακρίνει την Εκκλησία από την μαγεία, την δεισιδαιμονία και τον μυστικισμό είναι τα Μυστήρια - Βάπτισμα, Χρίσμα, Θεία Ευχαριστία - σέ συνδυασμό με την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση, που είναι μια συγκεκριμένη θεραπευτική πράξη. Με αυτήν την μεθοδολογία δεν συγχέεται η νοερά με την λογική ενέργεια, δεν επηρεάζεται ο νους από τα πάθη και το περιβάλλον, δεν ταυτίζεται το Άκτιστο με το κτιστό.

«Η μεθοδολογία που ακολουθεί ένας Ορθόδοξος Χριστιανός είναι πολύ διαφορετική από την μεθοδολογία που ακολουθεί ένας οπαδός μιας οποιασδήποτε άλλης θρησκείας. Αυτό τώρα, συναισθηματικά, μπορεί να σοκάρει, διότι έχουμε συνηθίσει να περιγράφουμε ως άθεους τους μαρξιστές και δεν περιγράφουμε ως άθεο κανέναν άλλον».

Όπως τονίσθηκε, με καθαρά θεολογικές προϋποθέσεις, οι οπαδοί των θρησκειών και οι αιρετικοί χαρακτηρίζονται από τους Πατέρες ως άθεοι, γιατί πιστεύουν και λατρεύουν έναν θεό που δεν υπάρχει, Αυτό δεν συμβαίνει με την Ορθόδοξη Εκκλησία.

«Νομίζω ότι για να τοποθετήσουμε σωστά τα ερωτήματα αυτά, πρέπει να αποβάλλουμε την ιδέα ότι η Ορθοδοξία είναι θρησκεία σαν τις άλλες θρησκείες. Δεν είναι θρησκεία η Ορθοδοξία».

Βεβαίως, στην Ορθόδοξη Εκκλησία παρατηρούνται μερικά εξωτερικά γνωρίσματα που υπάρχουν στις άλλες θρησκείες, αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά στην μεθοδολογία γνώσεως του Θεού.

«Η Ορθοδοξία δεν είναι μόνον θρησκεία. Βέβαια, από μιας απόψεως δεν είναι καν θρησκεία η Ορθοδοξία. Εγώ θα έλεγα δεν είναι μόνον θρησκεία. Αλλά, τουλάχιστον, δεν είναι θρησκεία ταυτιζομένη με την δεισιδαιμονία».

«Η Ορθοδοξία, πιστεύω προσωπικά, έχει άμεση σχέση με την ψυχιατρική, με την ψυχολογία, με την ιατρική, με την βιολογία και με την χημεία, δηλαδή, γενικά με όλες τις θετικές επιστήμες. Και το μεγαλύτερο κακό που έχει γίνει στην Ελληνική Ορθοδοξία, και ίσως σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, είναι αυτός ο προσανατολισμός του νεοελληνισμού και της νεοελληνικής θεολογίας, ο προσανατολισμός αυτός, ο βλακώδης προσανατολισμός στην αρχαία Ελληνική φιλοσοφία και σε οποιαδήποτε φιλοσοφία. Έπρεπε η θεολογία να είναι προσαρμοσμένη προς τις θετικές επιστήμες και να χρησιμοποιηθεί η Ορθόδοξη πατερική αντίληψη περί ανθρώπου, που είναι, βέβαια, η βιβλική αντίληψη περί ανθρώπου».

Δυστυχώς, μετά την απελευθέρωση του Ελλαδικού χώρου και την συγκρότηση του Ελληνικού κράτους η Εκκλησία μετατράπηκε σε μια «ηθική θρησκεία», που χρησιμεύει στο Κράτος, γιατί επιβάλλει μια ισορροπία στην κοινωνία, και η ίδια χρειάζεται το Κράτος. Έτσι εξηγείται ο διωγμός εναντίον του μοναχισμού που βίωνε την θεραπευτική μέθοδο, ήτοι την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση.

«Στα χρόνια μετά την Ελληνική επανάσταση έγινε ο διωγμός εναντίον του μοναχισμού. Οι καλόγεροι ήσαν οι αίτιοι όλων των κακών του έθνους. Εξ αιτίας των μοναχών έπεσε η Κωνσταντινούπολη. Εξ αιτίας των μοναχών καταστράφηκε ο στρατός, διαλύθηκε το Κράτος, γίναμε αγράμματοι, δεν είμαστε τώρα ευρωπαίοι. Για όλα φταίνε οι καλόγεροι.

Εδώ ζήσαμε κάτω από τους Τούρκους συναγωνιζόμενοι έναν φοβερό εχθρό, που μπορούσε να μας εξοντώσει για το παραμικρό κάθε φορά, ενώ επιζήσαμε τόσους αιώνες. Κατ' αυτόν τον τρόπο, φθάσαμε σε ένα σημείο, που σχεδόν χρειαζόμαστε τα στηρίγματα του Κράτους για να στηριχθεί η Εκκλησία κ.ο.κ.

Όταν κανείς βλέπει την αρχαία Εκκλησία, βλέπει ότι ο αρχαίος Κλήρος μοιάζει περισσότερο με μια ομάδα από γιατρούς, παρά με μια ομάδα από τους σημερινούς Κληρικούς. Αν πάρει κανείς τον σημερινό Ορθόδοξο Κληρικό και τον συγκρίνει με τον αρχαίο παπά ή τον δεσπότη της αρχαίας Εκκλησίας και πάρει έναν ψυχίατρο και τον συγκρίνει με τον αρχαίο Κληρικό, θα δει περισσότερη ομοιότητα να υπάρχει μεταξύ του ψυχιάτρου του σημερινού και του Επισκόπου ή παπά της αρχαίας Εκκλησίας, παρ’ ότι υπάρχει μεταξύ του σημερινού Κληρικού και του αρχαίου Κληρικού. Όχι εξ επόψεως πίστεως, αλλ' εξ επόψεως μεθόδου».

Επομένως, η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει στον Θεό των Προφητών, των Αποστόλων και των Αγίων, είναι το Σώμα του Χριστού και αγιάζει τα μέλη της. Οι Χριστιανοί διδάσκονται και βοηθούνται από τον Χριστό να αποβάλλουν την μαγεία, την δεισιδαιμονία, τον μυστικισμό, να αρνηθούν τα είδωλα και την λατρεία τους και να μεθέξουν κατά ποικίλους βαθμούς τής Ακτίστου ενεργείας του Θεού. Έτσι, οι Χριστιανοί δεν είναι «άθεοι εν τω κόσμω» (Εφ. Β΄, 12), αλλά είναι εσταυρωμένοι, ως προς τα πάθη, και αποκτούν την γνώση του αληθινού Θεού.

("Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη" Τόμος Β΄.  Τού σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου.)

Πηγή:  Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και με δάκρυα Τον ζητώ. Πως να μη Σε ζητώ; Συ με ζήτησες πρώτος και μου έδωσες να γευθώ την γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος, και η ψυχή μου Σε αγάπησε έως τέλους.

Βλέπεις, Κύριε, τη λύπη και τα δάκρυά μου... Αν δεν με προσείλκυες με την αγάπη Σου, δεν θα Σε ζητούσα όπως Σε ζητώ. Αλλά το Πνεύμα Σου το Άγιο μου έδωσε το χάρισμα να Σε γνωρίσω και χαίρεται η ψυχή μου, γιατί Συ είσαι ο Θεός μου και ο Κύριος μου και Σε διψώ μέχρι δακρύων.

Ποθεί η ψυχή μου τον Θεό και Τον ζητώ, με δάκρυα. Εύσπλαχνε Κύριε, Συ βλέπεις την πτώση μου και τη θλίψη μου. Ταπεινά όμως παρακαλώ το έλεός Σου: Χορήγησέ μου, του αμαρτωλού, την χάρη του Αγίου Σου Πνεύματος. Η θύμησή της οδηγεί το νου μου να ξαναβρή την ευσπλαχνία Σου.

Κύριε, δώσε μου πνεύμα ταπεινώσεως, για να μη ξαναχάσω τη χάρη Σου και ξαναρχίσω να την θρηνώ, όπως θρηνούσε ο Αδάμ για τον παράδεισο και τον Θεό.

Τον πρώτο χρόνο της ζωής μου στο Μοναστήρι, η ψυχή μου γνώρισε τον Κύριο εν Πνεύματι Αγίω.

Πολύ μας αγαπά ο Κύριος· αυτό το έμαθα από το Άγιο Πνεύμα που μου έδωσε ο Κύριος κατά το μέγα έλεος Του.

Εγέρασα και ετοιμάζομαι για το θάνατο και γράφω την αλήθεια από αγάπη για τον λαό.

Το Πνεύμα του Χριστού, που μου έδωσε ο Κύριος, θέλει να σωθούν όλοι, να γνωρίσουν όλοι τον Θεό.

Ο Κύριος έδωσε στον ληστή τον παράδεισο· έτσι θα δώσει τον παράδεισο και σε κάθε αμαρτωλό. Εγώ ήμουν χειρότερος κι από ένα βρωμερό σκύλο, εξαιτίας των αμαρτιών μου· σαν άρχισα όμως να ζητώ συγχώρεση από τον Θεό, Αυτός μου έδωσε όχι μόνο τη συγχώρεση, αλλά και το Άγιο Πνεύμα, και έτσι, εν Πνεύματι Αγίω εγνώρισα τον Θεό.

Βλέπεις αγάπη που έχει ο Θεός για μας; Ποιος, στ' αλήθεια, θα μπορούσε να περιγράψει αυτή την ευσπλαχνία Του;

Αδελφοί μου, πέφτω στα γόνατα και σας παρακαλώ, πιστεύετε στο Θεό, πιστεύετε πώς υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, που μαρτυρεί για το Θεό σ' όλες τις εκκλησίες μας και στην ψυχή μου.

Το Άγιο Πνεύμα είναι αγάπη. Κι αυτή η αγάπη πλημμυρίζει όλες τις ψυχές των ουρανοπολιτών αγίων. Και το ίδιο Άγιο Πνεύμα είναι στη γη, στις ψυχές όσων αγαπούν τον Θεό.

Εν Πνεύματι Αγίω όλοι οι ουρανοί βλέπουν τη γη, ακούγουν τις προσευχές μας και τις προσκομίζουν στον Θεό.

Ο Κύριος είναι ελεήμων, αυτό το ξέρει η ψυχή μου, μα δεν μπορώ να το περιγράψω. Είναι στο έπακρον πράος και ταπεινός και όταν Τον δη η ψυχή, τότε αλλάζει και γεμίζει από αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον και γίνεται κι η ίδια πράη και ταπεινή. Μα αν χάση ο άνθρωπος αυτή τη χάρη, τότε θα κλαίει σαν τον Αδάμ μετά την έξωση του από τον παράδεισο. Οδυρόταν ο Αδάμ και όλη η έρημος άκουγε τους στεναγμούς του, τα δάκρυά του ήταν πικρά από την θλίψη και έκλαιγε για πολλά χρόνια.

Έτσι και η ψυχή που γνώρισε τη χάρη του Θεού και μετά την έχασε, πονά για τον Θεό και λέγει:

«Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και με δάκρυα Τον αναζητώ».

Είμαι μεγάλος αμαρτωλός, και όμως είδα την άμετρη αγάπη και το έλεος του Θεού για μένα.

Από τα παιδικά μου χρόνια προσευχόμουν για όσους με πρόσβαλλαν και έλεγα: «Κύριε, μη τους καταλογίζεις αμαρτίες για όσα μου κάνουν». Όμως, παρότι μου άρεσε να προσεύχομαι, δεν απόφυγα τις αμαρτίες. Ο Κύριος όμως δεν θυμήθηκε τις αμαρτίες μου και μου έδωσε αγάπη για τους ανθρώπους. Η ψυχή μου επιθυμεί να σωθεί όλη η οικουμένη, να εισέλθουν όλοι στη Βασιλεία των Ουρανών, να δουν την δόξα του Κυρίου και να απολαύσουν την αγάπη του Θεού.

Κρίνω από την δική μου εμπειρία: Αν ο Κύριος αγάπησε εμέ τόσο πολύ, αυτό σημαίνει πως αγαπά όλους τους αμαρτωλούς, όπως αγάπησε κι εμένα.

Ω, η αγάπη του Κυρίου! Δεν έχω δυνάμεις να την περιγράψω, γιατί είναι άπειρα μεγάλη και θαυμαστή.

Η χάρη του Θεού δίνει δύναμη για ν' αγαπάς τον Αγαπημένο. Τότε η ψυχή έλκεται αδιάκοπα προς την προσευχή και δεν μπορεί να λησμονήσει τον Κύριο ούτε δευτερόλεπτο.

Φιλάνθρωπε Κύριε, πώς δεν ελησμόνησες τον αμαρτωλό δούλο Σου, αλλά γεμάτος έλεος με είδες από τη δόξα Σου και μου εμφανίστηκες με ακατάληπτο τρόπο.

Εγώ πάντα Σε πρόσβαλλα και Σε λυπούσα. Συ όμως, Κύριε, για τη μικρή μου μετάνοια μου έδωσες να γνωρίσω τη μεγάλη Σου αγάπη και την άμετρη αγαθότητά Σου.

Το ιλαρό και πράο βλέμμα Σου έθελξε την ψυχή μου.

Τι να σου ανταποδώσω, Κύριε, ή ποιόν αίνο να Σου προσφέρω;

Συ δίνεις την χάρη Σου, για να καίγεται αδιάλειπτα η καρδιά από αγάπη - και δεν βρίσκει πια ανάπαυση ούτε νύχτα ούτε μέρα από την θεϊκή αγάπη.

Η θύμησή Σου θερμαίνει την ψυχή μου, που τίποτε στη γη δεν την αναπαύει εκτός από Σένα. Γι' αυτό με δάκρυα Σε ζητώ, και πάλι Σε χάνω, και πάλι ποθεί ο νους μου την γλυκύτητά Σου, αλλά Συ δεν εμφανίζεις το Πρόσωπό Σου, που επιθυμεί νύχτα και μέρα η ψυχή μου.

Κύριε, δώσε μου να αγαπώ μόνον Εσένα.

Συ με έκτισες, Συ με φώτισες με το άγιο βάπτισμα, Συ συγχωρείς τα αμαρτήματά μου και μου δίνεις τη χάρη να κοινωνώ το τίμιο Σώμα και Αίμα Σου. Δώσε μου τη δύναμη να μένω πάντα κοντά Σου.

Κύριε, δώσε μου τη μετάνοια του Αδάμ και την άγια ταπείνωσή Σου.

Η ψυχή μου πλήττει στη γη και ποθεί τα ουράνια.

Ο Κύριος ήρθε στη γη για να μας πάρει εκεί που μένει Αυτός, η Πανάχραντη Μητέρα Του, η Οποία Τον υπηρέτησε στη γη για τη δική μας σωτηρία, και οι μαθητές και ακόλουθοι του Κυρίου.

Εκεί μας καλεί ο Κύριος, παρ' όλες τις αμαρτίες μας.

Εκεί θα δούμε τους αγίους Αποστόλους, που δοξάζονται ως κήρυκες του Ευαγγελίου. Εκεί θα δούμε τους αγίους προφήτες και ιεράρχες, τους διδασκάλους της Εκκλησίας. Εκεί θα δούμε τους οσίους, που αγωνίστηκαν να ταπεινώσουν με τη νηστεία τη ψυχή τους. Εκεί δοξάζονται οι δια Χριστόν σαλοί, που νίκησαν τον κόσμο.

Εκεί θα δοξάζονται όλοι, όσοι νίκησαν τον εαυτό τους, όσοι προσεύχονταν για όλο τον κόσμο και σήκωσαν πάνω τους τη θλίψη όλου του κόσμου, γιατί είχαν την αγάπη του Χριστού - κι η αγάπη δεν μπορεί να υποφέρει την απώλεια έστω και μιας ψυχής.

Εκεί θέλει να κατασκηνώσει η ψυχή μου. Εκεί όμως δεν θα μπει τίποτε ακάθαρτο, γιατί μπαίνουν με μεγάλες θλίψεις, με πολλά δάκρυα, με συντριβή πνεύματος. Μονάχα τα παιδιά, που φύλαξαν τη χάρη του αγίου βαπτίσματος, περνούν εκεί χωρίς θλίψεις και γνωρίζουν εν Πνεύματι Αγίω τον Κύριο.

Νοσταλγεί η ψυχή μου τον Θεό και προσεύχεται μέρα και νύχτα, γιατί το όνομα του Κυρίου είναι γλυκό και πολυπόθητο για την προσευχόμενη ψυχή και την ελκύει στην αγάπη του Θεού.

Έζησα πολύ καιρό στη γη και άκουσα και είδα πολλά. Άκουσα πολλή μουσική που εγλύκαινε την ψυχή μου. Και σκεφτόμουν πώς, αν αυτή η μουσική είναι τόσο γλυκιά, τότε πολύ περισσότερο πρέπει να ευχαριστεί την ψυχή η ουράνια μελωδία, εκεί που δοξάζουν εν Πνεύματι Αγίω τον Κύριο για τα πάθη Του.

Η ψυχή ζει πολύ στη γη και αγαπά τα γήινα κάλλη. Αγαπά τον ουρανό και τον ήλιο, αγαπά τους όμορφους κήπους, τη θάλασσα και τα ποτάμια, τα δάση και τα λειβάδια. Αγαπά, ακόμη, και τη μουσική η ψυχή, κι όλα αυτά τα επίγεια την ευφραίνουν. Όταν όμως γνωρίσει τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, τότε δεν θέλει πια να βλέπει τα επίγεια.

... Κύριε πόσο πολύ αγαπάς τον άνθρωπο!...

... Ω Κύριε, κάνε μας άξιους για τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, για να κατανοήσομε τη δόξα Σου και να ζήσομε στη γη με ειρήνη και αγάπη. Ας μην υπάρχουν πόλεμοι, κακία κι εχθροί κι ας βασιλεύσει μονάχα η αγάπη - έτσι δεν θα χρειάζονται πια στρατός και φυλακές και η ζωή θα είναι εύκολη σ' όλη τη γη....

... Γνωρίζω, Κύριε, πως αγαπάς τον λαό Σου, αλλά οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την αγάπη Σου και θορυβούνται όλοι οι λαοί της γης και οι σκέψεις τους είναι σαν τα σύννεφα που τα παρασύρει ο άνεμος σ' όλα τα μέρη....

... Πόσο απέραντο είναι το έλεος του Θεού για μας!...

... Πολλοί πλούσιοι και ισχυροί θα πλήρωναν πολλά για να δουν τον Κύριο ή την Πανάχραντη Μητέρα Του, αλλά ο Θεός εμφανίζεται στην ταπεινή ψυχή και όχι στον πλούτο....

... Υπάρχουν άνθρωποι που εύχονται για τους εχθρούς τους ή για τους εχθρούς της Εκκλησίας την απώλεια και τα βάσανα στη φωτιά της κολάσεως. Σκέφτονται έτσι, γιατί δεν εδιδάχθηκαν από το Άγιο Πνεύμα την αγάπη του Θεού. Όποιος την εδιδάχθηκε πραγματικά, αυτός χύνει δάκρυα για όλο τον κόσμο.

Λέγεις ότι είναι κακούργος κι ας καεί στη φωτιά του Άδη. Σ' ερωτώ όμως: αν ο Θεός δώσει σ' εσένα μια καλή θέση στον παράδεισο και δεις πεταμένο στις φλόγες εκείνον για τον οποίο τα ευχόσουν αυτά, άραγε δεν θα λυπηθείς τότε γι' αυτόν, όποιος κι αν ήταν, έστω και εχθρός της Εκκλησίας;...

... Κύριε, όλοι οι λαοί είναι έργο των χειρών Σου. Απομάκρυνε τους από την έχθρα και το μίσος και δώσε τους μετάνοια, για να γνωρίσουν όλοι την αγάπη Σου....

... Κύριε, σκόρπισε τη χάρη Σου στη γη. Δώσε σ' όλους τους λαούς της γης να γευθούν την αγάπη Σου, να μάθουν πως Συ μας αγαπάς σαν μητέρα κι ακόμη περισσότερο. Γιατί μπορεί κι η μητέρα να ξεχάσει το παιδί της, αλλά Συ ποτέ, γιατί αγαπάς απείρως το πλάσμα Σου και η αγάπη δεν μπορεί να λησμονήσει....

... Αν γνώριζε ο κόσμος τη δύναμη των λόγων του Χριστού:

«Μάθετε απ' εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία», τότε όλος ο κόσμος, όλη η οικουμένη, θα εγκατέλειπαν όλες τις επιστήμες και θα μάθαιναν μόνον αυτή την ουράνια επιστήμη....

... Κι αν κανείς δεν μάθει την ταπείνωση, την αγάπη και την ακακία, τότε ο Κύριος δεν θα του δώσει τη γνώση του Εαυτού Του. Ψυχή όμως που γνώρισε αληθινά εν Πνεύματι Αγίω τον Κύριο και πληγώθηκε από την αγάπη Του, δεν μπορεί πια να Τον λησμονήσει, αλλά όπως ο άρρωστος θυμάται διαρκώς την ασθένειά του, έτσι και η ψυχή που αγαπά τον Κύριο πάντα θυμάται τον Κύριο και την αγάπη Του για όλο το ανθρώπινο γένος....

«Τώρα δεν αντιλαμβάνεστε την αγάπη μου για σας, αλλά θ' αρθεί η ώρα, οπότε το Άγιο Πνεύμα θα σας δώσει να την καταλάβετε».

«Μην αργείτε, ελάτε κοντά μου. Σας περιμένω με πόθο σαν παιδιά αγαπημένα και θα σας δώσω την ειρήνη μου και θα έχετε χαρά και η χαρά σας θα είναι αιώνια»....

... Γι' αυτό, αδελφοί, με όλες τις δυνάμεις σας φυλάγετέ την ειρήνη του Θεού, που σας δόθηκε δωρεάν. Κι αν κάποιος μας κακοποιεί, ας τον αγαπούμε, έστω και με κόπο, και ο Κύριος βλέποντας τον κόπο μας θα μας βοηθήσει με τη χάρη Του....

... Πόση χαρά είναι για μας ότι ο Κύριος όχι μόνο συγχωρεί τα αμαρτήματά μας, αλλά και δίνει στην ψυχή την γνώση Του, αρκεί μόνο να ταπεινωθεί. Κι ο τελευταίος φτωχός μπορεί να ταπεινωθεί και να γνωρίσει τον Θεό με το Άγιο Πνεύμα. Δεν χρειάζονται ούτε χρήματα, ούτε τίτλοι για να γνωρίσει κανείς τον Θεό, αλλά μονάχα η ταπείνωση. Ο Κύριος δίνεται δωρεάν, μόνο χάρη στο έλεος Του. Πριν δεν το ήξερα, αλλά τώρα βλέπω καθημερινά κάθε ώρα, κάθε λεπτό ολοφάνερα το έλεος του Θεού. Ο Θεός χαρίζει ειρήνη ακόμη και την ώρα του ύπνου και χωρίς τον Θεό δεν υπάρχει ειρήνη στην ψυχή....

... Συ εστόλισες τον ουρανό με τα άστρα, τον αιθέρα με τα σύννεφα, τη γη με τις θάλασσες, τα ποτάμια και τους πράσινους κήπους όπου κελαηδούν τα πουλιά, αλλά η ψυχή μου αγάπησε μονάχα Εσένα και δεν ποθεί τον κόσμο αυτό, έστω κι αν είναι ωραίος....

... Πού κατοικείς, Φως μου; Βλέπεις πως Σε αναζητώ με δάκρυα. Αν δεν εμφάνιζες Συ τον Εαυτό Σου σε μένα, δεν θα μπορούσα να Σε ζητώ τώρα όπως Σε ζητώ. Αλλά Συ ο ίδιος με αναζήτησες, εμέ τον αμαρτωλό και μου έδωσες να γνωρίσω την αγάπη Σου. Μ' άφησες να δω πως η αγάπη Σου για μας Σε οδήγησε στο Σταυρό και πέθανες μέσα σε πόνους για χάρη μας. Συ μου έδωσες να γνωρίσω πως η αγάπη Σου Σε κατέβασε από τους ουρανούς στη γη, ακόμη και στον Άδη, για να δούμε την δόξα Σου....

... Η αμαρτωλή ζωή είναι ο θάνατος της ψυχής, ενώ η αγάπη του Θεού είναι ο παράδεισος εκείνος της τρυφής, στον οποίο ζούσε πριν από την πτώση ο πατέρας μας Αδάμ....

Η ΕΙΡΗΝΗ

Όλοι επιθυμούν την ειρήνη, μα δεν ξέρουν πώς να την αποκτήσουν. Ο Μέγας Παΐσιος κυριεύθηκε από θυμό και παρακάλεσε τον Κύριο να τον ελευθερώσει από αυτό το πάθος. Ο Κύριος εμφανίστηκε σ' αυτόν και του είπε: «Παΐσιε, αν θέλεις να μην οργίζεσαι, μην επιθυμείς τίποτε, μη κρίνεις και μη μισήσεις κανένα και θα έχεις την ειρήνη». Έτσι κάθε άνθρωπος που κάνει το θέλημα του να υποχωρεί έναντι του Θεού και των ανθρώπων, θα είναι πάντα ειρηνικός στην ψυχή. Όποιος όμως αγαπά να κάνει το θέλημά του, αυτός δεν θάχει ειρήνη.

Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού υποφέρει εύκολα κάθε θλίψη και κάθε ασθένεια· γιατί τον καιρό της ασθένειας παραμένει στη θέα του Θεού και προσεύχεται: «Κύριε, Συ βλέπεις την ασθένειά μου. Εσύ ξέρεις πόσο αμαρτωλός και αδύνατος είμαι· βοήθησέ με να υπομένω και να ευχαριστώ την αγαθότητά Σου». Και ο Κύριος ανακουφίζει τον πόνο και η ψυχή αισθάνεται την εγγύτητα του Θεού και μένει κοντά στον Θεό γεμάτη χαρά και ευγνωμοσύνη.

Αν υποστείς καμιάν αποτυχία, σκέψου: «Ο Κύριος βλέπει την καρδιά μου και αν είναι θέλημά Του, όλα θα είναι για το καλό το δικό μου και των άλλων». Έτσι η ψυχή σου θα έχει πάντα ειρήνη. Αλλ' αν αρχίζει κανείς να παραπονείται: αυτό δεν είναι καλό, εκείνο δεν είναι όπως πρέπει, τότε ποτέ στην ψυχή του δεν θα υπάρχει ειρήνη, έστω κι αν νηστεύει και προσεύχεται πολύ....

... Ο Κύριος μας αγαπά κι έτσι μπορούμε να μη φοβόμαστε τίποτε, εκτός από την αμαρτία· γιατί εξαιτίας της αμαρτίας χάνεται η χάρη και χωρίς την χάρη του Θεού ο εχθρός παρασύρει την ψυχή, όπως παρασύρει ο άνεμος τα ξερά φύλλα ή τον καπνό....

... Το κατόρθωνε γιατί αγαπούσε τον λαό και δεν έπαυε να προσεύχεται γι' αυτόν:

«Κύριε, δώσε την ειρήνη Σου στον λαό Σου».

«Κύριε, δώσε στους δούλους Σου το Πνεύμα Σου το Άγιο, για να θάλπει τις ψυχές τους με την αγάπη Σου και να τους οδηγεί σ' όλη την αλήθεια και σε κάθε αγαθό»....

... Έτσι, προσευχόμενος συνεχώς για τον λαό, διαφύλασσε την ειρήνη της ψυχής, ενώ εμείς την στερούμαστε, γιατί δεν υπάρχει μέσα μας αγάπη για τον λαό. Οι Άγιοι Απόστολοι και όλοι οι Άγιοι ποθούσαν την σωτηρία του λαού και, όταν βρίσκονταν ανάμεσα σ' ανθρώπους, προσεύχονταν διακαώς γι' αυτούς. Το Άγιο Πνεύμα τους έδινε τη δύναμη ν' αγαπούν τον λαό. Κι εμείς, αν δεν αγαπούμε τον αδελφό, δεν θα έχουμε ειρήνη....

... Ο Όσιος Παΐσιος ο Μέγας προσευχόταν για ένα μαθητή του που αρνήθηκε τον Χριστό. Ενώ λοιπόν προσευχόταν, του εμφανίστηκε ο Κύριος και του είπε: «Παΐσιε, για ποιόν παρακαλείς; Δεν ξέρεις πώς μ' έχει αρνηθεί;» Ο Παΐσιος όμως εσυνέχιζε να λυπάται τον μαθητή του και τότε του είπε ο Κύριος: «Παΐσιε, έγινες όμοιος με μένα στην αγάπη».

Έτσι αποκτάται η ειρήνη και εκτός απ' αυτόν δεν υπάρχει άλλος δρόμος....

... Ψυχή αμαρτωλή, αιχμάλωτη στα πάθη, δεν μπορεί να έχει ειρήνη και χαρά εν Κύριω, έστω κι αν έχει όλα τα πλούτη της γης, έστω κι αν βασιλεύει σ' όλο τον κόσμο. Αν σ' ένα τέτοιο βασιλιά, την ώρα που διασκεδάζει σε συμπόσιο με τους πρίγκιπες του καθισμένος στο θρόνο του δοξασμένος, αν του πούμε ξαφνικά: «Βασιλιά, πεθαίνεις σε λίγο», τότε η ψυχή του θα ταραζόταν, θα έτρεμε από το φόβο και θα έβλεπε την αδυναμία του.

Πόσοι όμως υπάρχουν φτωχοί, αλλά πλούσιοι σε αγάπη για τον Θεό, που αν τους έλεγαν: «Τώρα πεθαίνεις», θα απαντούσαν ειρηνικά: «Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου. Ας είναι δοξασμένος ο Κύριος, γιατί με θυμήθηκε και θέλει να με πάρει εκεί, όπου πρώτος μπήκε ο ληστής»....

... Δόξα Σοι, Κύριε, γιατί τώρα έρχομαι σε Σένα και θα βλέπω αιώνια με ειρήνη και αγάπη το Πρόσωπό Σου. Το ιλαρό, πράο βλέμμα Σου αιχμαλώτισε την ψυχή μου και αυτή λιώνει για Σένα»....

... Αν όμως συνηθίσουμε να προσευχόμαστε θερμά για τους εχθρούς μας και να τους αγαπούμε, θα παραμείνει για πάντα η ειρήνη στις καρδιές μας.

Δεν μπορεί να έχει ειρήνη η ψυχή, αν δεν μελετά μέρα και νύχτα τον νόμο του Θεού. Γιατί αυτός ο νόμος γράφτηκε από το Πνεύμα του Θεού και το Πνεύμα του Θεού πηγαίνει από τη Γραφή στην ψυχή. Κι η ψυχή αισθάνεται γλυκύτητα και ευχαρίστηση γι' αυτό και δεν θέλει πια ν' αγαπά τα επίγεια, γιατί η αγάπη για τα επίγεια ερημώνει τον νου. Η ψυχή τότε καταλαμβάνεται από αθυμία, αγριεύει και παύει να προσεύχεται. Κι ο εχθρός, βλέποντας πώς η ψυχή απομακρύνθηκε από τον Θεό, την σαλεύει και εύκολα συγχύζει τον νου με διάφορους άτακτους λογισμούς κι έτσι περνά ολόκληρη τη μέρα και δεν μπορεί να βλέπει καθαρά τον Κύριο.

Όποιος έχει μέσα του την ειρήνη του Αγίου Πνεύματος, σκορπίζει ειρήνη και στους άλλους. Όποιος όμως έχει μέσα του πνεύμα κακό, σκορπά και στους άλλους το κακό....

... Ο θυμώδης άνθρωπος υποφέρει ο ίδιος μεγάλο μαρτύριο από πονηρό πνεύμα, εξαιτίας της υπερηφάνειας του. Ο υφιστάμενος, όποιος κι αν είναι, πρέπει να το καταλαβαίνει και να προσεύχεται για τον ψυχικά άρρωστο προϊστάμενό του και τότε ο Κύριος, βλέποντας την υπομονή του, θα του δώσει άφεση αμαρτιών και αδιάλειπτη προσευχή. Είναι μέγα έργον ενώπιον του Θεού, το να προσεύχεται κανείς γι' αυτούς που τον αδικούν και τον προσβάλλουν. Εξαιτίας αυτού θα του δώσει ο Κύριος τη χάρη και θα γνωρίσει με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο. Κι έτσι θα υπομείνει τότε, χάριν του Κυρίου, με χαρά όλες τις θλίψεις και θα του δώσει ο Κύριος αγάπη για όλο τον κόσμο και θα επιθυμεί ολόψυχα το καλό για όλους και θα προσεύχεται για όλους όπως για την ψυχή του.

Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή ν' αγαπούμε τους εχθρούς και όποιος αγαπά τους εχθρούς εξομοιώνεται με τον Κύριο. Η αγάπη για τους εχθρούς δεν είναι δυνατή παρά μόνο με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Γι' αυτό, μόλις σε προσβάλει κανείς, προσευχήσου γι' αυτόν στον Θεό κι έτσι θα διατηρήσεις την ειρήνη του Θεού στην ψυχή σου....

... Αν κάποιος ως προϊστάμενος αναγκαστεί να δικάσει έναν άλλο για κάποιο παράπτωμα, πρέπει να παρακαλεί τον Κύριο να του δώσει συμπάσχουσα καρδιά, την οποία αγαπά ο Κύριος, και τότε θα κρίνει σωστά. Αν κρίνει όμως λαμβάνοντας υπόψη μόνο τα έργα του υποδίκου, τότε θα πέσει σε λάθη και δεν θ' αρέσει στον Κύριο.

Πρέπει να κρίνει κανείς με σκοπό τη διόρθωση του ανθρώπου και συνεπώς είναι ανάγκη να συμπονή ο δικαστής κάθε ψυχή, κάθε πλάσμα και κτίσμα του Θεού και να έχει καθαρή συνείδηση σ' όλες τις πτυχές της ζωής του και τότε θα βρει βαθιά ειρήνη στην ψυχή και τον νου....

... Αν εγνώριζαν οι βασιλιάδες και οι κυβερνήτες των λαών την αγάπη του Θεού, δεν θα έκαναν ποτέ πόλεμο. Ο πόλεμος προέρχεται από τις αμαρτίες και όχι από την αγάπη. Ο Κύριος μας εδημιούργησε κατά την αγάπη Του και μας παρήγγειλε να ζούμε με αγάπη.

Αν οι άρχοντες τηρούσαν τις εντολές του Κυρίου και ο λαός και οι υπήκοοι υπάκουαν με ταπείνωση, θα υπήρχε μεγάλη ειρήνη και αγαλλίαση πάνω στη γη. Εξαιτίας όμως της φιλαρχίας και της ανυπακοής των υπερήφανων υποφέρει όλη η οικουμένη....

Η ΧΑΡΗ

... Καλότυχοι εμείς, οι ορθόδοξοι χριστιανοί, γιατί μας αγαπά πολύ ο Κύριος και μας δίνει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και με το Άγιο Πνεύμα βλέπομε την δόξα του Κυρίου. Για να φυλάμε όμως τη χάρη, οφείλομε ν' αγαπούμε τους εχθρούς και σ' όλες τις στενοχώριες μας να ευχαριστούμε τον Θεό....

... Για να έχει την χάρη, πρέπει να είναι εγκρατής σε όλα ο άνθρωπος: στις κινήσεις, στην ομιλία, στην όραση, στους λογισμούς, στην τροφή. Για κάθε είδους εγκράτεια βοηθάει η μελέτη του λόγου του Θεού, όπως λέγει η Γραφή: «ουκ επ' άρτο μόνο ζήσετε ο άνθρωπος, αλλ' επί ρήματι εκπορευομένο δια στόματος Θεού».

Η Οσία Μαρία η Αιγύπτια επήρε με τα δάκτυλά της λίγους κόκκους σιτάρι από τον Άγιο Ζωσιμά και είπε: «Αρκετό με τη χάρη του Θεού». Πρέπει να μάθομε να τρώμε όσο γίνεται λιγότερο - αλλά με διάκριση κι αυτό, ανάλογα με την εργασία μας....

... Ω, πώς είναι ασθενική η ψυχή μου και δεν έχει δυνάμεις, για ν' ανεβώ στον Κύριο και να σταθώ μπροστά Του με ταπείνωση, να κλαίω μέρα και νύχτα! Ψυχή που γνώρισε τον Θεό, τον Δημιουργό και Ουράνιο Πατέρα της, δεν βρίσκει ανάπαυση στη γη. Και συλλογίζεται η ψυχή: «Όταν θα εμφανισθώ στον Κύριο, θα ικετεύσω το έλεός Του για όλο το γένος των χριστιανών». Και ταυτοχρόνως σκέφτεται: «Όταν δω το αγαθό Του Πρόσωπο, τότε δεν θα μπορέσω από τη χαρά μου ν' αρθρώσω λέξη. Γιατί ο άνθρωπος από την πολλή αγάπη δεν μπορεί να μιλήσει». Αλλά και πάλι σκέφτεται: «Θα προσεύχομαι για όλο το ανθρώπινο γένος, για να επιστρέψουν όλοι οι άνθρωποι στον Κύριο και ν' αναπαυθούν κοντά Του, γιατί η αγάπη του Θεού «πάντας θέλει σωθήναι»....

... Όποιος τηρεί όλες τις εντολές, η καρδιά του θα αισθάνεται πάντα τη χάρη, έστω και λίγο. Η χάρη όμως αφαιρείται εξαιτίας της ματαιοδοξίας, ακόμη κι εξαιτίας ενός μόνον υπερήφανου λογισμού. Μπορεί να νηστεύει κανείς πολύ, να προσεύχεται πολύ, να κάνει πολλά καλά· αν όμως υπερηφανεύεται γι' αυτά, θα γίνει όμοιος με κύμβαλο που αλαλάζει, αλλά μέσα είναι αδειανό. Η κενοδοξία ερημώνει από τη χάρη την ψυχή και χρειάζεται πολλή πείρα και μεγάλος αγώνας για να νικήσεις αυτό το πάθος....

... Πώς να λησμονήσομε τον Κύριο, εφόσον Αυτός είναι μέσα μας; Και οι Απόστολοι εκήρυτταν στους λαούς: «Μορφωθήτω ο Χριστός εν υμίν»....

... Ο Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ ήταν είκοσι επτά ετών όταν είδε τον Κύριο και Τον αγάπησε τόσο η ψυχή του, ώστε από τη γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος άλλαξε ολόκληρος. Μετά όμως, καταλαβαίνοντας ότι δεν είχε πια εκείνη τη χάρη, βγήκε στην έρημο και καθόταν επί τρία έτη σε μια πέτρα προσευχόμενος: «Ο Θεός ίλεως γενού μοι τω αμαρτωλώ»....

... Οι άνθρωποι εκτιμούν υπερβολικά τις γήινες επιστήμες ή τη γνωριμία με κάποιον επίγειο βασιλιά και χαίρονται όταν κάνουν παρέα μαζί του - αλλά αληθινά μεγάλο είναι μόνο το να γνωρίζομε με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο και το θέλημά Του....

...Πόσο μεγάλο έλεος! Ο Κύριος θέλει να βρισκόμαστε κοντά σ' Αυτόν και στον Πατέρα και η ψυχή μας αισθάνεται πώς ο Κύριος είναι κοντά μας.

Αλλά τι έχομε κάνει, Κύριε, για Σένα ή σε τι Σε ευχαριστήσαμε, ώστε να θέλεις, να είσαι μέσα μας και εμείς κοντά Σου; Εμείς Σε σταυρώσαμε με τις αμαρτίες μας και Συ θέλεις να είμαστε μαζί Σου; Ω, πόσο μεγάλο έλεος έδειξες σ' εμένα! σ' εμένα, που μου αξίζει ο Άδης και τα βάσανά του, Εσύ δίνεις τη χάρη του Αγίου Πνεύματος....

Πηγή: (Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου, Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ, Ι.Μ. ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΣΣΕΞ ΑΓΓΛΙΑΣ), Ορθόδοξοι Πατέρες

… Δὲ μποροῦμε νὰ ἀπαντήσουμε σὲ ὅλα τὰ ἐρωτήματα βέβαια, ἀλλὰ θὰ σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα, πνευματικὸ παράδειγμα. Ἦρθε στὸ μοναστήρι, στὸν Ἅγιο Παῦλο, ἕνας νέος, ἦταν 28 ἐτῶν, ὁ ὁποῖος ἦταν τελειόφοιτος θεολογίας καὶ μοῦ λέει: «Γέροντα, μπορῶ νὰ ἐξομολογηθῶ;»

Λέω, εὐλογημένο, νὰ ἐξομολογηθεῖς.

Μοῦ εἶπε τοὺς λογισμοὺς του, μοῦ εἶπε ὅ,τι εἶχε καὶ δὲν εἶχε ὁ ἄνθρωπος.

Τὰ εἴπαμε τέλος πάντων εἰρηνικά, ὄμορφα. Ἀλλὰ προσέχω νὰ μάθουν τὰ παιδιὰ νὰ ἀρχίσουν νὰ προσεύχονται, νὰ κάνουν προσευχή.

Διότι ἀπὸ ἐκεῖ θὰ καταλάβουν κάτι τὰ παιδιά, ὅτι ὑπάρχει κάτι τὸ ὁποῖο δὲν τὸ γνωρίζουν, ἀπὸ τὴν προσευχή.

Ἄκουσε, τοῦ λέω, πολὺ ὡραῖα, καὶ ξέρεις καὶ γράμματα, ἀλλὰ νὰ προσπαθήσεις νὰ κάνεις λίγο προσευχή.

-Νὰ κάνω, μοῦ λέει, Γέροντα.

Βγάζω τὸ κομποσχοινάκι νὰ τοῦ δείξω πῶς νὰ κάνει προσευχή.

Τοῦ λέω λοιπὸν, ἔτσι θὰ κάνεις προσευχή, ἀγόρι μου.

Αὐτὸ εἶναι κατοστάρι κομποσχοινάκι.

Μ΄ αὐτὸ προσευχόμαστε.

Κρατᾶμε ἕναν κόμπο καὶ λέμε τὴν εὐχὴ

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με…».

Μοῦ λέει, Γέροντα σ΄ εὐχαριστῶ, θὰ κάνω προσευχή.

Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν δοκιμάσω, τοῦ λέω, πάρε τὸ κομποσχοινάκι καὶ κάνε αὐτὸ ποὺ ἔκανα ἐγώ.

Παίρνει λοιπὸν τὸ κομποσχοινάκι, ἀλλὰ δὲν ἤξερε πῶς νὰ κάνει τὸν σταυρό του.

Κάνει μία ἔτσι, δὲν ἤξερε ποὺ νὰ βάλει τὸ χέρι του.

Τοῦ λέω, παιδί μου, πρῶτα κάνουμε τὸν σταυρό μας, τὸν τύπο αὐτόν, τὰ τρία δάκτυλα ποὺ τυπώνουμε στὸ χέρι μας εἶναι τὸ σύμβολο τῆς Ἁγίας Τριάδος, Πατὴρ, Υἱὸς καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιος καὶ ἀχώριστος.

Καὶ τὰ δύο δάκτυλα ποὺ κλείνουμε εἶναι οἱ δύο φύσεις τοῦ Θεοῦ, Θεὸς καὶ ἄνθρωπος.

Καὶ φέρνουμε τὸ χέρι μας στὸν σταυρὸ ἐδῶ, στὸ μέτωπο, στὸν ἀφαλό, δεξιὰ καὶ ἀριστερά.

Καὶ μία σύντομη ἐξήγηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, σύντομη γιατί εἶναι πολλὲς οἱ ἐξηγήσεις.

Ἦτο ὁ Κύριος στοὺς οὐρανοὺς (τὰ δάκτυλα στὸ μέτωπο) , ἐκατέβηκε στὴ γῆ (τὰ δάκτυλα στὸν ἀφαλό), καὶ ἀνέβηκε πάνω στὸν σταυρὸ (τὰ δάκτυλα δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ) καὶ σήκωσε ὅλες τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου.

Πολεμάει νὰ κάνει τὸν σταυρό του καὶ δὲν μποροῦσε.

Τοῦ ἔπιασα τὸ χέρι. Πρῶτα στὸ μέτωπο, τοῦ λέω, παιδί μου, μετὰ στὸν ἀφαλό, μετὰ δεξιά, μετὰ ἀριστερά, δὲν μποροῦσε.

Τοῦ λέω, μὲ συνέχει μία ἀπορία μεγάλη.

Ἔχω μαρτυρία ἀπὸ θεολόγους καὶ ἀνθρώπους μορφωμένους, ὅπου ἔρχονται καὶ μοῦ λένε στὸ μοναστήρι: «Ἐφύγαμε ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας, ὅπου ἤμασταν καλὰ παιδιὰ καὶ σωστὰ, καὶ ὅταν βγάλαμε τὸ πανεπιστήμιο ἤμασταν τέλειοι ἄθεοι, δὲν πιστεύαμε σὲ τίποτα».

Οἱ γονεῖς σου, παιδί μου, δὲ σοῦ ἔμαθαν νὰ κάνεις τὸν σταυρό σου;

Ἐπέρασες τὸ δημοτικὸ σχολεῖο, ἐπῆγες στὸ Γυμνάσιο, τότε δὲν ὑπῆρχε Λύκειο, ἔβγαλες τὸ Πανεπιστήμιο, ἔγινες θεολόγος, δὲν ξέρεις νὰ κάνεις τὸν σταυρό σου, τί θὰ διδάξεις σ΄ αὐτὰ τὰ παιδιὰ, τί θὰ τὰ διδάξεις;

Ἡ ἀπάντηση ποιὰ ἦταν πού μοῦ ΄δωσε; Μοῦ λέει, Γέροντα, ντρέπομαι ποὺ σὲ βλέπω μπροστά μου, διότι, ἀπὸ ὅταν γεννήθηκα μέχρι ποὺ ἔβγαλα τὸ σχολεῖο, ἡ μάνα μου καὶ ὁ πατέρας μου δὲ μοῦ εἶπαν ποτὲ νὰ κάνω ἕναν σταυρὸ.

Γὶ΄ αὐτὸ λένε πὼς πίσω ἀπὸ κάτι καλὰ παιδιὰ κρύβονται κάποιοι καλοὶ γονεῖς.

Ἐὰν λοιπὸν ἔχουμε καλοὺς γονεῖς, ἐὰν ἔχουμε καλοὺς πνευματικοὺς καὶ ἐὰν ἔχουμε καὶ καλοὺς δασκάλους, τότε θὰ βγεῖ μία γενιὰ ἀγγελική.

Μπορεῖ νὰ ἔχουμε πολλὰ πανεπιστήμια καὶ πολλὰ σχολεῖα.

Ἀλλὰ ὅλα τὰ σχολεῖα αὐτὰ διδάσκουν τὴν ἔξω σοφία, ὄχι τὴν ἔσω, τὴ θεϊκὴ σοφία.

Ρωτάω ἐσᾶς νὰ μοῦ πεῖτε, ἐσᾶς ποὺ εἶστε δημοσιογράφοι, ποιὸ σχολεῖο διδάσκει τοὺς ἀνθρώπους νὰ προσεύχονται;

Ἐνῷ ὑπάρχουν πολὺ καλοὶ πνευματικοὶ ποὺ μποροῦν νὰ διδάξουν, καὶ διδάσκουν, ἀλλὰ γι’ αὐτοὺς τὰ σχολεῖα εἶναι κλειστά.

Μὴν τὸ παρεξηγήσετε αὐτὸ, ὅτι ἐγὼ κατηγορῶ ὅλα τὰ σχολεῖα τοῦ κόσμου, μιλάω γιὰ τὴν Ἑλλάδα.

Διότι στὴν Ἑλλάδα σήμερα ἀπὸ τὰ σχολεῖα ἔβγαλαν τοὺς πνευματικοὺς καὶ ἀντὶ νὰ διδάσκουν θρησκεία, διδάσκουν θρησκειολογία, δηλαδὴ μύθους, παραμύθους.

Πηγή: (Ἀπομαγνητοφωνημένη συνέντευξη σὲ Ρώσους δημοσιογράφους τοῦ Γέροντος Παρθενίου), Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Σχόλιο Τ.Ι.: Η Κρίση ανήκει στον Πανάγαθο Κύριό μας Ιησού Χριστό, εμείς ας Τον ικετεύσουμε να δώσει μια ακόμη ευκαιρία στην ανθρωπότητα, πριν να είναι πολύ αργά.

Ὁ Νὶκ καὶ ἡ Τρὶς Ἐλντερχορστ, 91 ἐτῶν καὶ οἱ δυό τους, πέθαναν μαζὶ στὴν πατρίδα τους -στὸ Ντίνταμ τῆς Ὀλλανδίας- ἔπειτα ἀπὸ 65 χρόνια γάμου. Τὸ ζευγάρι ἀντιμετώπιζε τὴν ἐπιδείνωση τῆς σωματικῆς ὑγείας τοῦ τὰ τελευταῖα πέντε χρόνια: ὁ σύζυγος εἶχε μειωμένη κινητικότητα ἔπειτα ἀπὸ ἕνα ἐγκεφαλικὸ ἐπεισόδιο ποὺ ὑπέστη τὸ 2012, ἐνῶ τὸ περπάτημα εἶχε γίνει ὅλο καὶ πιὸ δύσκολο καὶ γιὰ τὴ σύζυγό του – εἶχε ἀπώλεια μνήμης.

«Σύντομα ἔγινε σαφὲς ὅτι δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ζήσουν πολὺ περισσότερο ὑπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες», δήλωσε ἡ κόρη τοῦ ζευγαριοῦ.

«Ὁ γιατρὸς τοὺς ἀπεφάνθη ὅτι ἡ μητέρα μας ἦταν ἀκόμα διανοητικὰ ἱκανή. Ὡστόσο, ἐὰν ὁ πατέρας μας πέθαινε, θὰ ἔχανε τὴ γῆ κάτω ἀπὸ τὰ πόδια της καὶ θὰ κατέληγε μὲ κατάθλιψη σὲ κάποιο γηροκομεῖο. Ἦταν κάτι τὸ ὁποῖο δὲν τὸ ἤθελε. Πεθαίνοντας μαζὶ ἦταν ἡ βαθύτερη ἐπιθυμία τους», προσέθεσε ἡ ἴδια.

Μιὰ ἄλλη κόρη τους, συμπλήρωσε: «Ἔδωσαν ὁ ἕνας στὸν ἄλλο ἕνα μεγάλο φιλὶ καὶ πέθαναν σίγουροι γιὰ αὐτὸ ποὺ ἔκαναν, κρατώντας σφιχτά το χέρι ὁ ἕνας τοῦ  ἄλλου. Αὐτὴ ἦταν ἡ δική τους ἐπιθυμία».

Ἡ εὐθανασία στὴν Ὀλλανδία νομιμοποιήθηκε τὸ 2002. Πρόκειται γιὰ τὴν πρώτη εὐρωπαϊκὴ χώρα ποὺ προέβη σὲ αὐτό, καταγράφοντας καὶ τὰ κριτήρια ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἰσχύουν ὥστε ὁ γιατρὸς νὰ βοηθήσει τὸν ἀσθενῆ νὰ πεθάνει. Συγκεκριμένα, ἀναφέρεται ὅτι ὁ ἀσθενὴς θὰ πρέπει νὰ πάσχει ἀπὸ ἀνίατη ἀρρώστια, νὰ εἶναι ἐνήλικος, νὰ βιώνει φριχτοὺς πόνους καὶ νὰ ἔχει πλήρη γνώση τῆς κατάστασής του καὶ τῆς ἐπιθυμίας του νὰ πεθάνει. Στὴν ἴδια χώρα, ὁ γιατρὸς ποὺ θὰ ἀναλάβει νὰ κάνει εὐθανασία εἶναι ὁ ἄμεσα ὑπεύθυνος γιὰ τὴ σωστὴ ἔκβαση τῆς διαδικασίας. Στὴν Ὀλλανδία μποροῦν νὰ καταφύγουν ἄτομα ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο τὰ ὁποῖα θέλουν νὰ πεθάνουν «μὲ ἀξιοπρέπεια» καὶ ποὺ στὴ χώρα τους ἡ νομοθεσία δὲν ἐπιτρέπει τὴν εὐθανασία.

Πηγή: Protagon, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Αύγουστος 30, 2017. 20:29

«Μέσα σε μια συνεδρίαση που θύμιζε κατάσταση πολιορκίας, τελικά το δημοτικό συμβούλιο της Χιμάρας ενέκρινε το ρυθμιστικό σχέδιο της πόλης, ενώ αστυνομικές μονάδες ταχείας επέμβασης περιφρουρούσαν τη συνεδρίαση προκειμένου να επιβάλλουν την τάξη», σημειώνει αλβανικό δημοσίευμα και προσθέτει:

«Εδώ και δύο εβδομάδες ο δήμος Χιμάρας δεν μπορούσε να συνεδριάσει για να συζητήσει και να εγκρίνει ορισμένα θέματα της ημερήσιας διάταξης, όπως το νέο πολεοδομικό σχέδιο της περιοχής. 

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι μια ομάδα καμιά 30αριά πολιτών με χέρια και με πόδια δεν επέτρεψαν τους συμβούλους να συζητήσουν και να εγκρίνουν το νέο σχέδιο».

Το δημοσίευμα αποφεύγει να αναφέρει τους λόγους της αντίδρασης αυτών των πολιτών, της ελληνικής εθνικής μειονότητας στη Χιμάρα, ούτε φυσικά για αναγκαστική απαλλοτρίωση (αρπαγή) των περιουσιών τους, προκειμένου να μεταφερθούν σε άλλους ιδιοκτήτες (Αλβανούς μουσουλμάνους).

Η ομάδα των αντιδρούντων με επικεφαλής τον Νικόλα Νεράντζη και τον Φρέντι Μπερμπέρη, εξέφρασαν την αντίθεσή τους στο σχέδιο της πόλης, συνδέοντας το με διακρίσεις σε βάρος των Ελλήνων της Χιμάρας, σημειώνεται.

"Επισημαίνεται ότι ορισμένες ιδιωτικές περιοχές θα περάσουν στο δημόσιο συμφέρον και μετά την έγκριση του σχεδίου αρχίζει η διαδικασία αξιολόγησης, προκειμένου να αποζημιωθούν οι (Έλληνες) ιδιοκτήτες για την αξία της γης τους".

Συνεχίζει το δημοσίευμα τονίζοντας ότι εάν ένας πολίτης δεν συμφωνεί με την αξία της περιουσίας του,  που δίδεται εξαιτίας της απαλλοτρίωσης μπορεί να καταφεύγει στα αλβανικά δικαστήρια ή κατόπιν στο Συνταγματικό Δικαστήριο, ή, εάν δεν συμφωνήσει με την αξία της γης του και σε αυτό, να καταφύγει στο …Δικαστήριο του Στρασβούργου…

(pamfleti.com)

Πηγή: The Hellenic Information Team

Εν Πάρῳ τῇ 16-5-1973 ,

Τῷ ἐν Κυρίῳ αἰδεσιμωτάτῳ ἀγαπητῷ ἀδελφῷ καὶ συλλειτουργῷ π. Δημητρίῳ χαίρειν.

῾Ο Χριστὸς ἀληθῶς ἀνέστη, ζωὴν αἰώνιον χαρισάμενος καὶ Βασιλείαν Οὐράνιον δωρησάμενος πᾶσι τοῖς πιστοῖς, τοῖς ὀρθῶς πιστεύσασι καὶ ἐπεγνωκόσι τὴν ἀλήθειαν.

῎Ελαβον τὴν ἐπιστολήν σας καὶ σᾶς ἀπαντῶ εἰς τὰ ἐρωτήματά Σας.

* * *

Τὸ Νέον ῾Ημερολόγιον εἰς τὴν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν καμμία, οὔτε Οἰκουμενικὴ οὔτε Τοπική, Σύνοδος τὸ εἰσήγαγε.

Τὸ εἰσήγαγεν ἀντικανονικῶς καὶ παρανόμως ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Μελέτιος [Μεταξάκης, 1871-1935], ἔχων τὸν 33ον ὕπατον βαθμὸν τῆς Μασσωνίας, μὲ ἕξ ᾿Αρχιερεῖς ἀντορθοδόξως φρονοῦντας, διὰ νὰ δείξῃ καταφρόνησιν εἰς τὴν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν καὶ εἰς τὰς Παραδόσεις τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων καὶ ῾Αγίων Πατέρων καὶ συμφωνίαν μὲ τοὺς καινοτόμους νεωτεριστὰς σχισματο-αιρετικοὺς Παπιστάς, καὶ Διαμαρτυρομένους Λουθηροκαλβινιστάς.

Τὸ Νέον Γρηγοριανὸν Παπικὸν ῾Ημερολόγιον, τὸ ὁποῖον εἰσήγαγεν ὁ Πάπας Γρηγόριος [ΙΓ, 1572-1585] πρῶτον εἰς τὴν Δυτικὴν ᾿Εκκλησίαν, ἐπεχείρησε δὲ νὰ τὸ εἰσαγάγῃ καὶ εἰς τὴν ᾿Ορθόδοξον ᾿Ανατολικὴν ᾿Εκκλησίαν, ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ὄχι μόνον δὲν τὸ ἐδέχθη, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀνεθεμάτισεν εἰς δύο Τοπικὰς Συνόδους, συνελθούσας ἐν Κωνσταντινουπόλει.

* * *

῾Η ἐπίσημος ᾿Εκκλησία ὤφειλε νὰ ἀπαλλάξῃ τὸν ἑαυτόν Της ἀπὸ δύο ἀναθέματα, εἰς τὰ ὁποῖα ὑπόκειται.

Τὸ ἕν ἀνάθεμα εἶναι τῆς Ζης [῾Αγίας] Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἥτις ὁρίζει: «Εἴ τις πᾶσαν Παράδοσιν ᾿Εκκλησιαστικὴν ἔγγραφόν τε ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ, ἀνάθεμα».

῾Η Α' ῾Αγία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἡ ὑπὸ 318 Θεοφόρων Πατέρων συγκροτηθεῖσα, μᾶς παρέδωκε τὸ Παλαιὸν ῾Ημερολόγιον· τὸ Νέον τὸ παρέδωκεν ὁ Πάπας Γρηγόριος καὶ ὁ μασσῶνος Μελέτιος Μεταξάκης.

Η ἐπίσημος ᾿Εκκλησία τὸ παρεδέχθη χωρὶς δυσκολίαν, κατεφρόνησε τὴν Παράδοσιν τῆς Αης ῾Αγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ἠθέτησεν, ἑπομένως ἐπωμίσθη τὸ ἀνωτέρω ἀνάθεμα τῆς Ζης ῾Αγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὡς καὶ τὸ ἑξῆς ἀνάθεμα τῆς ἰδίας Συνόδου:

«῞Απαντα τὰ παρὰ τὴν ᾿Εκκλησιαστικὴν Παράδοσιν καὶ τὴν διδασκαλίαν καὶ ὑποτύπωσιν τῶν ῾Αγίων καὶ ἀοιδίμων Πατέρων καινοτομηθέντα ἤ πραχθέντα ἤ μετὰ ταῦτα πραχθησόμενα, ἀνάθεμα τρὶς» [Συνοδικὸν ᾿Ορθοδοξίας].

῾Η παράνομος καὶ ἀντικανονικὴ παρὰ τοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου Παπικοῦ ῾Ημερολογίου εἶναι καινοτομία ἐναντιουμένη εἰς τὴν Παράδοσιν τῶν ῾Αγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων.

Τὸ δεύτερον ἀνάθεμα εἶναι τὸ ὑπὸ τοῦ Θεοκήρυκος ᾿Αποστόλου Παύλου: «Εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾿ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» [Γαλάτ. α 9].

Οἱ ῞Αγιοι ᾿Απόστολοι μᾶς παρέδωκαν μετὰ τὴν ῾Εβδομάδα τῶν ῾Αγίων Πάντων, νηστείαν, τὴν ὁποίαν ἡ παράνομος εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου ῾Εορτολογίου κατήργησεν ἐνίοτε τελείως.Νηστεία ῾Αγίων ᾿Αποστόλων: μηδέν· ἄλλοτε μίαν ἡμέραν, ἄλλοτε δύο. ᾿Εφέτος εἶναι τέσσαρες ἡμέραι.

᾿Αλλὰ μήπως καὶ οἱ λεγόμενοι Γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Παλαιοημερολογῖται εἶναι ἀπηλλαγμένοι ἀναθεμάτων;

Εἶναι παραβάται καὶ καταφρονηταὶ τῆς πρώτης Παραδόσεως: τῆς μεγάλης ἐντολῆς τῆς ᾿Αγάπης. Τὴν ἐντολὴν τῆς ᾿Αγάπης τὴν κατεφρόνησαν, τὴν ἠθέτησαν, τὴν ἀπέβαλον, ἀλληλο-μισοῦνται, ἀλληλο-δάκνονται, ἀλληλο-δέ-ρονται.
᾿Αναβαπτίζουν καὶ ἀναμυρώνουν πολλούς, βαπτισθέντας εἰς τὸ ῎Ονομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, Νεοημερολογίτας.

῾Η ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία δέχεται ἀκόμη καὶ τοὺς αἱρετικούς, ὅσοι ἔχουν βαπτισθῆ εἰς τὸ ᾿Ορθόδοξον Βάπτισμα· ἀναμυρώνει τοὺς ἀρνηθέντας τὸν Χριστὸν ἤ τὸ Βάπτισμα, δὲν τοὺς ἀναβαπτίζει.

Τινὲς ζηλωταὶ Παλαιοημερολογῖται πιστεύουν καὶ φρονοῦν, ὅτι τὰ Μυστήρια χωρὶς τὸ ῾Ημερολόγιον εἶναι ἄκυρα καὶ ὅτι, χωρὶς ῾Ημερολόγιον, δὲν ὑπάρχει σωτηρία.

Αγαπητέ μοι π. Δημήτριε·

᾿Επὶ 40 ἔτη παρεκάλουν καὶ παρακαλῶ τὸν Θεὸν νὰ παύσῃ τὴν φοβερὰν τρικυμίαν, τὸν φοβερὸν κλύδωνα τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ εἰρηνεύσῃ Αὐτὴν καὶ ἤκουσα νύκτα τινὰ φωνὴν ἀοράτως, λέγουσαν: «Πρὸς τοὺς σκολιοὺς σκολιὰς ὁδοὺς ὁ Θεὸς ἐξαποστέλλει». [πρβλ. Παροιμ. κα 8: ῾Ο Θεὸς ἐπιτρέπει οἱ διεστραμμένοι καὶ μὴ εὐθεῖς ἄνθρωποι νὰ περιπλέκωνται εἰς ἀδιεξόδους καὶ καταστρεπτικὰς ὁδούς].

Εἶμαι τεθλιμμένος, ἀπογοητευμένος, θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι καὶ οὐδὲν ἄλλο λέγω, ὡς ὀλιγόπιστος, εἰ μὴ τὴν τοῦ Πέτρου φθέγγομαι φωνήν: «᾿Επιστάτα, σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα!» [πρβλ.Λουκ. η 24]· σῶσον ἡμᾶς, Κύριε, ἐκ τῆς παρούσης γενεᾶς τῆς σκολιᾶς, τῆς διεστραμμένης, τῆς διεφθαρμένης, μιαρᾶς, τῆς αἰσχρᾶς καὶ πονηρᾶς.

῎Ας μὴ ἀπελπιζώμεθα ὅμως τελείως, ἀλλὰ ἄς ἐξακολουθῶμεν νὰ φωνάζωμεν ὡς ὁ Πέτρος: «᾿Επιστάτα, σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα!», καὶ ἄς ἐλπίζωμεν, ὅτι ὡς Συμπαθής, Εὔσπλαγχνος καὶ ᾿Ελεήμων θὰ ἐκτείνῃ, ὡς τῷ Πέτρῳ, καὶ εἰς ἡμᾶς τὴν χεῖρα καὶ θὰ μᾶς εἴπῃ: «᾿Ολιγόπιστοι, εἰς τί ἐδιστάσατε;» [πρβλ. Ματθ. ιδ 31].

Εὔχου καὶ προσεύχου καὶ ὑπερεύχου νὰ φωτίσῃ ὁ Οὐράνιος Πατὴρ τοὺς ῎Αρχοντας τῆς ᾿Εκκλησίας νὰ παύσουν νὰ ἀλληλοδάκνωνται, διὰ νὰ μὴ ἀναλωθῶσιν [ὑπ᾿ ἀλλήλων], ἀλλὰ νὰ εἰρηνεύσωσιν ἑαυτοὺς καὶ τὴν ᾿Εκκλησίαν νὰ ἐπαναφέρουν εἰς τὸ Πάτριον ᾿Ορθόδοξον ῾Ημερολόγιον καὶ γίνῃ πάλιν μία ᾿Εκκλησία.
……………………………………………………………………

Μετὰ τῆς ἐν Χριστῷ ἀδελφικῆς ἀγάπης

† ᾿Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβᾶκος

Πηγή: Αβέρωφ

Ὁ  Θεὸς  ἔκανε  τὸν  Ἀδὰμ  καὶ  τὴν  Εὒα γιὰ τὴ βοήθεια τοῦ ἑνὸς πρὸς τὸν ἄλλο, ὥστε νὰ φθάσουν στὸν σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο δημιουργήθηκαν, δηλαδὴ τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό, τὴ θέωση. Αὐτὴ ἡ κοινωνία εἶναι ὁ ὕψιστος σκοπὸς τοῦ γάμου (οἱ σύζυγοι ἔχουν μιὰ πορεία, μιὰ πορεία πρὸς τὰ ἄνω, μιὰ πορεία ποὺ θὰ πρέπει ἀνὰ πάσα στιγμὴ νὰ ἀναζωπυρώνεται, γιὰ νὰ ἀποφεύγεται ὁ κίνδυνος προσκολλήσεως στὰ ὑλικὰ ἀγαθά). Ἀξίζει νὰ ὑπογραμμιστεῖ ἐδῶ ὅτι ὁ Θεὸς a priori δημιούργησε σὲ ὅλα τὰ Δημιουργὴματὰ Του τὸ σχῆμα ἄρρεν καὶ θῆλυ. Αὐτὸ ἔγινε γιὰ λόγους θείας οἰκονομίας, ὥστε νὰ μὴ ματαιωθεῖ ἡ Δημιουργία ἐπειδὴ θὰ ἔμπαινε ὁ θάνατος.

Ἡ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ψηφιδωτό, Ἅγιος Μάρκος Βενετία, 13ος αἰ.

«Καὶ εἶπεν ὁ Κύριος ὁ Θεὸς οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον ποιήσωμεν  αὐτῷ  βοηθὸν  κατ’ αὐτόν», γι’ αὐτὸ καὶ πλάσθηκε ἡ γυναίκα.
Πνευματικός ύμνος στον έρωτα και στην αγάπη -1

Ὁ  Θεὸς  ἔκανε  τὸν  Ἀδὰμ  καὶ  τὴν  Εὒα γιὰ τὴ βοήθεια τοῦ ἑνὸς πρὸς τὸν ἄλλο, ὥστε νὰ φθάσουν στὸν σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο δημιουργήθηκαν, δηλαδὴ τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό, τὴ θέωση. Αὐτὴ ἡ κοινωνία εἶναι ὁ ὕψιστος σκοπὸς τοῦ γάμου (οἱ σύζυγοι ἔχουν μιὰ πορεία, μιὰ πορεία πρὸς τὰ ἄνω, μιὰ πορεία ποὺ θὰ πρέπει ἀνὰ πάσα στιγμὴ νὰ ἀναζωπυρώνεται, γιὰ νὰ ἀποφεύγεται ὁ κίνδυνος προσκολλήσεως στὰ ὑλικὰ ἀγαθά). Ἀξίζει νὰ ὑπογραμμιστεῖ ἐδῶ ὅτι ὁ Θεὸς a priori δημιούργησε σὲ ὅλα τὰ Δημιουργὴματὰ Του τὸ σχῆμα ἄρρεν καὶ θῆλυ. Αὐτὸ ἔγινε γιὰ λόγους θείας οἰκονομίας, ὥστε νὰ μὴ ματαιωθεῖ ἡ Δημιουργία ἐπειδὴ θὰ ἔμπαινε ὁ θάνατος.

Δ ε ύ τ ε ρ ο ς  σκοπὸς  τοῦ  γάμου εἶναι ἡ σωφροσύνη. Ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος ἔγινε μεταπτωτικὸς, ἔρχεται ὁ γάμος γιὰ νὰ  κατασιγάσει κάπως τὶς ὁρμὲς τοῦ ἀνθρώπου, νὰ σβήσει τὴν πύρωση τῆς ὁρμῆς. Μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων ὅλες οἱ ἐνέργειες τοῦ ἀνθρώπου διαστράφηκαν. Ἡ πιὸ μεγάλη ὅμως διαστροφὴ σημειώθηκε στὸ γενετήσιο ἔνστικτο. Ἡ σωφροσύνη, ὁ δεύτερος σκοπὸς τοῦ γάμου, σχετίζεται ἄμεσα μὲ τὴν ἀγωγὴ τῶν ἐγγάμων. Ἡ ἁγνότητα, καὶ ὄχι ἡ ἡδονοθηρία καὶ ἡ σαρκικότητα ποὺ εἶναι προϊόντα πλεισμονῆς, καθὼς καὶ ἡ ἀγάπη ἀποτελοῦν τὶς βασικὲς προϋποθέσεις γιὰ ἕναν καθαρὸ ἔγγαμο βίο.

Ἡ ἐγκράτεια εἶναι θέμα ὡριμότητας καὶ πνευματικῆς ἀγωγῆς. Ὁ Rene Biot, Γάλλος γιατρὸς, ἔγραψε ὅτι, ὅταν μέσα στὸν γάμο δὲν ὑπάρχει ἐγκράτεια, τότε ἀπὸ ἰατρικῆς καὶ ψυχολογικῆς πλευρᾶς ὁ ἡδονισμός, αὐτὸ τὸ ἀκράτητο πράγμα, ἀποβαίνει πλέον τὸ σαράκι τοῦ γάμου.

Τρίτος σκοπὸς τοῦ γάμου εἶναι ἡ τεκνογονία, τὸ θαῦμα τῶν γονέων. Ὑπὸ τὸ σχῆμα τοῦ γάμου, ὑπὸ τὸ σχῆμα τοῦ ἄρρενος- θήλεως εἰσέρχεται ἡ ἐπιθυμία. Ἡ ἐπιθυμία μπῆκε στὸν ἄνθρωπο μετὰ τὴν ἔξοδό του ἀπὸ τὸν Παράδεισο καὶ λειτουργεῖ ὡς τὸ κυρίαρχο στοιχεῖο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν τεκνοποιία.

Ἡ οἰκογένεια, ἡ κοινωνία τοῦ ἄρρενος-θήλεως, ἀποτελεῖ τὴ «μήτρα» μέσα στὴν ὁποία μεγαλώνουν καὶ ἀναπτύσσονται τὰ παιδιὰ καὶ φυσικὰ τὸ «θερμοκήπιο» μέσῳ τοῦ ὁποίου μεταφυτεύονται λουλούδια στὸν κῆπο τοῦ οὐρανοῦ.

Γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ, λοιπὸν, ἕνα ἐνάρετο, στέρεο καὶ γαλήνιο οἰκοδόμημα, ὅπως εἶναι αὐτὸ τῆς οἰκογένειας, ἀπαιτοῦνται σωστὰ συστατικὰ καὶ φυσικὰ οἱ προϋπάρχουσες προϋποθέσεις γιὰ νὰ ἀποκτηθοῦν. Τὸ πρῶτο, λοιπόν, μέλημα, τὸ πρῶτο ὑλικὸ εἶναι ἡ ἐκλογὴ τοῦ συντρόφου. Καὶ αὐτὸ τὸ θέμα συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὴν πίστη στὸν Θεό. Πίστη καὶ προσευχή.

«Ὅταν ἔλθη καιρός, γιὰ νὰ κάνεις οἰκογένεια κατέφυγε στὸν Θεὸ» λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. «Δὲν ντρέπεται νὰ γίνει προξενητὴς ὁ Θεὸς» συμπληρώνει. Αὐτὸ ποὺ πρέπει κανεὶς νὰ ἀναζητεῖ εἶναι τὸ ὕψος τῆς ψυχικῆς, ἐσωτερικῆς ὀμορφιᾶς. Αὐτὴ δὲν ἐπιδεικνύεται, δὲν φαίνεται, γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει κανεὶς νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ νὰ τὴν βρεῖ.

Πνευματικός ύμνος στον έρωτα και στην αγάπη -2

Οἱ δερμάτινοι χιτῶνες, ψηφιδωτό, Ἅγιος Μάρκος Βενετία, 13ος αἰ.

Οἱ περισσότεροι ἡμῶν καμαρώνουμε γιὰ τὴν ἐξωτερικὴ ὀμορφιὰ τοῦ συντρόφου μας. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει φόβο Θεοῦ μιὰ ὀμορφιὰ γνωρίζει, τὴν ὀμορφιὰ τῆς ψυχῆς. Γνωρίζει μόνον μία εὐγενικὴ καταγωγὴ, τὴν εὐσέβεια καὶ τὴ γνώση ἀπὸ ποῦ προήλθαμε καὶ ποῦ θὰ καταλήξουμε.

Ἡ κοινωνία τῶν δύο προσώπων, δύο προσώπων ὅμως ποὺ ἔχουν ταύτιση χαρακτήρων καὶ ὁμόνοια σκέψεως καὶ σκοπῶν τῆς ζωῆς, χρειάζεται ἕνα ἰσχυρὸ κίνητρο, τὸν ἔρωτα (1η ὄψη ἀγάπης). Τὴν ἐσωτερικὴ ἐκείνη παρόρμηση τῆς ἐγκαταλείψεως τῶν πάντων γιὰ τὴν ἀφοσίωση καὶ προσκόλληση σ’ ἕνα πρόσωπο τῆς ἐλεύθερης ἐκλογῆς. Ἕναν ἔρωτα ποὺ δὲν θὰ ἔχει μόνο ἀνθρώπινη, ἀλλὰ καὶ θεία προέλευση, γιὰ μιὰ αἰώνια μονιμότητα.

Γιὰ μία ζωὴ βάθους μέσα στὴ συζυγία χρειάζεται τόσο πολὺ τὸ βίωμα τοῦ ἔρωτα. Χρειάζεται ἡ μεταμόρφωση  ποὺ  φέρνει στὴ ζωὴ τῶν δύο ἕνας ἀληθινὸς ἔρωτας. Μεταμόρφωση τῶν αἰσθημάτων, τοῦ χαρακτήρα καὶ τῶν σκοπῶν τῆς ζωῆς.

Ἀλλά, πάνω ἀπ’ ὅλα, ὁ ἔρωτας μεταμορφώνει καὶ βαθαίνει τὴ σεξουαλικὴ συμπεριφορά, τῆς ἀφαιρεῖ τὸν ἐνστικτώδη καὶ ζωικὸ χαρακτήρα καὶ διαφυλάσσει τὶς ὑπάρξεις καθαρὲς καὶ ἁγνές.

Ὁ ἔρωτας δὲν ἔχει  καμία  σχέση  μὲ τὸ βέβηλο καὶ ἀνήθικο· ἀντίθετα, καλλιεργεῖ καὶ πλουτίζει τὸν ἄνθρωπο, γιατί στὴ φύση του ὁ ἔρωτας «δὲν εἶναι ἁπλῶς ἀνθρώπινος, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ σπάρθηκε στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων.

Δὲν εἶναι ὁ ἔρωτας κακὸς ἢ παρὰ φύσιν, ἀλλὰ εἶναι μέρος τῆς φύσης τὸν ἀνθρώπου, βαθειὰ φυτευμένος μέσα στὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ καὶ ὄχι ἀποτέλεσμα πτώσης ἢ ἁπλῶς σαρκικὴ ἐπιθυμία», ὅπως λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.

Ἐάν, ὅμως, ἡ κοινωνία αὐτὴ τῶν δύο ὑπάρξεων συγκροτεῖται μόνο ἀπὸ τὸν ἔρωτα, ἀντιμετωπίζει τὸν κίνδυνο νὰ μείνει ἀτελὴς καὶ σχετικὴ καθὼς ἡ βάση τῆς πρώτης αὐτῆς ἀγάπης εἶναι ἐγωιστικὴ (τὸ ἐγὼ τοῦ ἀνδρὸς καθρεφτίζεται πάνω στὴ γυναίκα καὶ τὸ ἐγὼ τῆς γυναικὸς καθρεφτίζεται πάνω στὸν ἄνδρα) καὶ κινεῖται πάνω στὸν συναισθηματικὸ ἄξονα, τοῦ ὁποίου ὁ ἕνας πόλος εἶναι ἡ ἐρωτικὴ ἀγάπη καὶ ὁ ἄλλος εἶναι τὸ μίσος.

Ἔτσι, ἡ πρώτη αὐτὴ ἀγάπη καταλήγει στὴν ἀδιαφορία. Γιὰ νὰ φθάσει στὴν ἰδανικότερη μορφή, χρειάζεται καὶ ἡ ἀγάπη τῶν ψυχῶν (2η  ὄψη ἀγάπης). Ἡ ἀγάπη αὐτὴ ἀποτελεῖ χρονικὰ τὸ τρίτο σκαλοπάτι ποὺ ὁδηγεῖ στὸν γάμο.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τονίζει ὃτι «πᾶσα ἀγάπη δι’ ἑνώσεως ἔχει τὴν τελείωσιν».

Γιὰ νὰ φθάσουμε ὅμως στὴ δεύτερη αὐτὴ ἀγάπη, πρέπει νὰ συγχωνευθοῦν τὰ δύο ἐγώ, τὸ ἐγὼ τοῦ ἀνδρὸς καὶ τὸ ἐγὼ τῆς γυναικός, σ’ ἕνα κοινὸ χωνευτήρι. Μέσα ἀπὸ τὴ συγχώνευση τῶν δύο ἐγώ, μέσα ἀπὸ τὴν ἀμοιβαία παραχώρηση τοῦ ἐγὼ καρποφορεῖ τὸ ἐμεῖς.

Ἡ πραγματικὴ ἀγάπη κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο «οὐ ζηλοῖ… ἡ ἀγάπη οὐκ ἀσχημονεῖ… ἡ ἀγάπη οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς».

Μέσα σὲ αὐτὴν τὴν ἀγάπη στὸ βάθος ὑπάρχει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Ἐκκλησία.

Ἡ δεύτερη αὐτὴ ἀγάπη εἶναι ἀγάπη ψυχῶν (κάθε ἄτομο εἶναι μία terra incognita, μία ἄγνωστη γῆ, μία ἄγνωστη χώρα. Σὲ μία ἄγνωστη χώρα, σὲ μία ἄγνωστη γῆ ψάχνουν νὰ βροῦν τοὺς ἑαυτοὺς τους μέσα ἀπὸ τὴν ἐξερεύνηση τοῦ ψυχικοῦ κόσμου τῶν δύο συζύγων).

Ὅταν λοιπὸν οἱ δύο σύζυγοι ξεκινοῦν χέρι μὲ χέρι τὴν πνευματικὴ ζωὴ, τότε καρπὸς αὐτοῦ τοῦ ξεκινήματός τους θὰ εἶναι ἡ τέλεια ἀγάπη.

Τέλος, ἡ κοινὴ πνευματικὴ ζωὴ καὶ φυσικὰ ἡ ὕπαρξη κοινοῦ πνευματικοῦ Πατέρα ἀποτελεῖ ἴσως τὸ ἰσχυρότερο θεμέλιο γιὰ μία ἁρμονικὴ οἰκογένεια.

Ὁ κοινὸς πνευματικὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ πάρει τοὺς δύο ἀνθρώπους καὶ ὅπως ὁ ξυλουργὸς μέσα ἀπὸ τὴν ἀδιάκοπη ἐργασία του κάνει δύο ξύλα νὰ ἐφάπτουν τέλεια μεταξύ τους ἔτσι καὶ ὁ πνευματικὸς ὁμοίως θὰ ἐργαστεῖ μὲ τοὺς χαρακτῆρες τῶν δύο προσώπων, ὥστε νὰ ἁρμόσουν καὶ νὰ συμπορευθοῦν ἁρμονικά.

Ὁ γάμος εἶναι τὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης, εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς ἕνωσης τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Ἐκκλησία.

Χρειάζονται ὅμως στὸν γάμο ψυχὲς ἀγωνιστικές, σκέψη καθαρὴ σὰν τὸ διαμάντι, μεγάλη ὑπομονή, ἀνοχὴ καὶ ταπείνωση, μὰ πάνω ἀπ’ ὅλα τὴν ἄνωθεν βοήθεια.

Μέσα στὸν γάμο γίνεται μιὰ βαθιὰ μεταμόρφωση «καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μία».

Μὲ τὸ γάμο κάτι πεθαίνει καὶ κάτι νέο γεννιέται.

Οἱ δύο σύντροφοι δὲν χάνουν τὴν ἰδιαιτερότητά τους ἀλλὰ γίνονται ἕνα πρόσωπο, τὸ συζυγικὸ πρόσωπο. Τὸ μυστήριο τοῦ γάμου εἶναι πηγὴ μιᾶς εἰδικῆς ἐσωτερικῆς χάριτος ποὺ τελειοποιεῖ τὴ φυσικὴ ἀγάπη, ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀδιάλυτη ἑνότητα καὶ ἐξαγιάζει τοὺς συζύγους.

«Ὁ γάμος εἶναι ἕνα δέντρο, ποὺ οἱ καρποὶ του φανερώνονται στὴ γῆ, ἀλλὰ οἱ ρίζες του βρίσκονται στὸν οὐρανὸ».

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Εικόνες Ελλήνων αιχμαλώτων στην Νικόπολη της δυτικής Μικράς Ασίας (Αφιόν Καραχισάρ) στην Τουρκία, το 1922, δημοσιεύονται για πρώτη φορά έπειτα από έρευνα του συγγραφέα Χασάν Οζπουνάρ.

Οι αιχμάλωτοι είναι τυλιγμένοι με κουβέρτες, κάτι που –όπως σχολιάζουν τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης– δείχνει ότι ο τουρκικός στρατός τους συμπεριφέρθηκε καλά. 

Οι εικόνες αποκαλύφθηκαν ενώ ο Χασάν Οζπουνάρ έκανε έρευνα για τον τουρκικό κινηματογράφο στη Νικόπολη. «Με αυτή την έρευνα κατάφερα να φτάσω σε ξένες συλλογές και αρχεία και να βρω εικόνες που δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ. Μετά την απελευθέρωση της Νικόπολης από την κατοχή στις 27 Αυγούστου του 1922 ο τουρκικός στρατός πήρε αιχμάλωτους γύρω στους 21.000 Έλληνες στρατιώτες, όπως είναι γνωστό. Τους κράτησαν σε διάφορες περιοχές στην Άγκυρα και την Καισαρεία και μετά τη συμφωνία ανταλλαγής αιχμαλώτων το 1923 επέστρεψαν στην Ελλάδα. Στις εικόνες βλέπουμε Έλληνες αιχμαλώτους να περπατούν κατά ομάδες στο κέντρο της πόλης και στο πίσω μέρος φαίνεται καθαρά το Κάστρο της Αφιόν», ανέφερε ο Χασάν Οζπουνάρ.

Πηγή: Pontos-News

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΕΘ δημοσιοποιεί κείμενα με τίτλο «Δημοσίευση ερευνητικών δεδομένων επί του διαλόγου της Επιτροπής της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Υπουργείο Παιδείας Έρευνας & Θρησκευμάτων για το Μάθημα των Θρησκευτικών» που συνέταξε  η Επιτροπής Παιδείας της ΠΕΘ, την οποία και ευχαριστεί θερμά για την όλη συμβολή της στον αγώνα που διεξάγεται για τη διατήρηση του ορθόδοξου χαρακτήρα της φυσιογνωμίας του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Αθήνα, 30 Αυγούστου 2017

Αριθμ. Πρωτ.  75

Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ)

Προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και άπαντες τους Ιεράρχες της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος

Μακαριώτατε,

Σεβαστοί μας Αρχιερείς

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΕΘ δημοσιοποιεί κείμενα με τίτλο «Δημοσίευση ερευνητικών δεδομένων επί του διαλόγου της Επιτροπής της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Υπουργείο Παιδείας Έρευνας & Θρησκευμάτων για το Μάθημα των Θρησκευτικών» που συνέταξε  η Επιτροπής Παιδείας της ΠΕΘ, την οποία και ευχαριστεί θερμά για την όλη συμβολή της στον αγώνα που διεξάγεται για τη διατήρηση του ορθόδοξου χαρακτήρα της φυσιογνωμίας του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Με σεβασμό ασπαζόμαστε τη δεξιά Σας.

Για το ΔΣ της ΠΕΘ

                      Ο Πρόεδρος                                              Ο Γενικός Γραμματέας

                                                                             Κωνσταντίνος Σπαλιώρας                               Παναγιώτης Τσαγκάρης

              Δρ Θεολογίας                                               Mr Θεολογίας

***

Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ)

Επιτροπή Παιδείας

Θέμα: «Δημοσίευση ερευνητικών δεδομένων επί του διαλόγου της Επιτροπής της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Υπουργείο Παιδείας Έρευνας & Θρησκευμάτων για το μάθημα των Θρησκευτικών»

Η Επιτροπή Παιδείας της ΠΕΘ, προέβη σε επιστημονική διερεύνηση των θέσεων που κατατεθήκαν από τους Αρχιερείς που μετείχαν στον διάλογο της Εκκλησίας με την Πολιτεία για το μάθημα των Θρησκευτικών, στην Έκτακτη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, την 27^η Ιουνίου 2017.

Επισημαίνεται ότι οι θέσεις της ΠΕΘ για το νέο Πρόγραμμα του μαθήματος των Θρησκευτικών, συνοπτικά, είναι οι ακόλουθες:

1. Εξαρχής και διαρκώς εκφράζεται η διαφωνία της ΠΕΘ για τη δομή, τον χαρακτήρα, το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό του νέου Προγράμματος, διότι το Πρόγραμμα αυτό, αποδεδειγμένα με επιστημονικά κριτήρια, αλλοιώνει τη συγκρότηση της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών, μέσω της διαστρέβλωσης της Ορθοδόξου διδασκαλίας, οδηγώντας τους σε θρησκευτική σύγχυση.
2. Με δεδομένο τα προαναφερθέντα, η δομή του νέου Προγράμματος του μαθήματος των Θρησκευτικών δεν δύναται να υποστεί βελτιώσεις, αλλά απαιτείται η εκ μηδενικής βάσεως σύνταξη Προγράμματος για το μάθημα.
3. Στη σύνταξη του Προγράμματος για το μάθημα πρέπει να συμμετάσχουν όλοι οι σχετικοί με το μάθημα των Θρησκευτικών φορείς και να διασφαλισθεί ο ορθόδοξος προσανατολισμός του μαθήματος.  

Η Επιτροπή Παιδείας της ΠΕΘ καταθέτει σε δημόσιο διάλογο  όσα, με επιστημονικά κριτήρια, εξάγονται από τις επίσημα διατυπωθείσες θέσεις των Αρχιερέων - μελών της Επιτροπής, της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στον διάλογο με τους εκπροσώπους του Υπουργείου Παιδείας Έρευνας & Θρησκευμάτων, ώστε να αποτελέσουν ουσιαστική βάση περαιτέρω συζήτησης. Κύρια πρόθεση είναι η αποσαφήνιση όλων των σχετικών δεδομένων του διενεργηθέντος διαλόγου, καθότι διαπιστώθηκε ότι κατά τον διάλογο δεν τηρήθηκε η αρχή της «μηδενικής βάσεως». Αντ΄ αυτής προκύπτει αλλαγή στάσης προς την κατεύθυνση αναποτελεσματικών ενεργειών της Επιτροπής, όπως τεκμαίρεται από τις διαφορετικές τοποθετήσεις στις εκ των υστέρων αναφορές των Αρχιερέων - μελών της Επιτροπής, οι οποίες διατυπώθηκαν κατά την Έκτακτη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος την 27^η Ιουνίου 2017.

Τα μέλη της Επιτροπής Παιδείας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων είναι στη διάθεση κάθε επίσημου φορέα για οποιαδήποτε σχετική συζήτηση επί των όσων εξαγομένων δημοσιεύει. Οι δημοσιεύσεις των κειμένων θα γίνονται με τακτό εξελικτικό τρόπο, προκειμένου να υπάρχει για κάθε ενδιαφερόμενο ο απαιτούμενος χρόνος για μελέτη και περαιτέρω έρευνα του περιεχομένου κάθε δημοσίευσης.

Με τιμή

Τα μέλη της Επιτροπής Παιδείας της Παιδείας της ΠΕΘ που διεξήγαγαν την έρευνα

• Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ
• Ιωάννης Κουρεμπελές, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ
• Σταύρος Καλαντζάκης, Ομ. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ
• Μαρία Ράντζου, Επίκουρη Καθηγήτρια Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ
• Ιωάννης Φύκαρης, Επίκουρος Καθηγητής Σχολής Επιστημών Αγωγής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
• Ευάγγελος Πονηρός, Διδάκτωρ Θεολογίας ΕΚΠΑ, Μ.Φ., Σχολικός σύμβουλος Θεολόγων Πειραιώς, Δ΄ Αθηνών, Κυκλάδων
• Ιωάννης Αγγελόπουλος, Διδάκτωρ Θεολογίας ΕΚΠΑ, Δντής Γεν. Λυκείου
• Δημήτριος Βογιατζής, Διδάκτωρ Θεολογίας ΕΚΠΑ, καθηγητής Θεολόγος
• Γιολάντα Σίσκου, Διδάκτωρ Θεολογίας ΑΠΘ, καθηγήτρια Θεολόγος
• Βασιλική Ματιάκη, Υποψήφια Διδάκτωρ Θεολογίας ΑΠΘ

***

ΚΕΙΜΕΝΟ 1^ο

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΣΗΜΕΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

«Το ζήτημα των αναφορών περί μηδενικής βάσης

για το μάθημα των Θρησκευτικών»

Το φλέγον ζήτημα της δομής και του προσανατολισμού του μαθήματος των Θρησκευτικών οδήγησε σε συναντήσεις διαλόγου εκπροσώπων της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, με εκπροσώπους του Υπουργείου Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων. Από τη συζήτηση αυτή προέκυψαν ουσιαστικά τρία επίσημα κείμενα:

1) Το κείμενο τοποθέτησης του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, ως εναρκτήρια εισήγηση στη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος την 27^η Ιουνίου 2017.

2) Η Έκθεση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ύδρας, Αιγίνης και Σπετσών, ως Προεδρεύοντος της σχετικής Επιτροπής, η οποία παρουσιάστηκε εκτενώς στη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος την 27^η Ιουνίου 2017.

3) Το κείμενο παρέμβασης του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, ως μέλους της εξ Αρχιερέων Επιτροπής, στην προαναφερθείσα Σύνοδο, με το οποίο ο Σεβασμιώτατος αποτίμησε το έργο της Επιτροπής.

Από τη συστηματική επιστημονική διερεύνηση των τριών προαναφερθέντων κειμένων, με την εφαρμογή της επιστημονικής μεθόδου της «Ανάλυσης Περιεχομένου», η οποία εντάσσεται στις ερμηνευτικού χαρακτήρα ποιοτικές μεθόδους έρευνας των κοινωνικών επιστημών και αποτελεί μία εκ των ασφαλέστερων επιστημονικών ερευνητικών μεθόδων προσέγγισης και ανάλυσης γραπτών κειμένων, ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΤΑΙ ότι μεταξύ των τριών κειμένων υπάρχουν ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ, οι οποίες δημιουργούν σοβαρά ερωτήματα και προβληματισμό και, οπωσδήποτε, χρήζουν περαιτέρω μελέτης, όσον αφορά τόσο την αιτιολογία τους όσο και τη στοχοθετική τους κατεύθυνση και προοπτική.

Ειδικότερα και συνοπτικώς από τα ερευνητικώς εξαγόμενα διαπιστώνεται ότι:

ü  Δεν επιβεβαιώνεται ότι ο διάλογος της Εκκλησίας με το Υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων πραγματοποιήθηκε από «μηδενική βάση», αλλά ότι τα δεδομένα ήταν «τετελεσμένα».

ü  Δεν τεκμαίρεται η συναπόφαση Εκκλησίας και Υπουργείου για θέματα που αφορούν  το ζήτημα του μαθήματος των Θρησκευτικών ως δεδομένο, αλλά ουσιαστικά μόνο κατά παραχώρηση.

ü  Οι «Φάκελοι Μαθητή» τυπώθηκαν και θα διανεμηθούν στους μαθητές για το μάθημα των Θρησκευτικών, χωρίς να ληφθεί υπόψη από το Υπουργείο το αίτημα της Εκκλησίας της Ελλάδος να συζητηθούν σε διάλογο, παρά τις περί αντιθέτου αναφορές των επίσημων κειμένων.

ü  Υπάρχει γενικευμένη αντίφαση ως προς τον προσανατολισμό του μαθήματος. Συγκεκριμένα στα κείμενα, σε άλλα σημεία γίνεται λόγος ότι το Πρόγραμμα του μαθήματος των Θρησκευτικών έχει «Ορθόδοξο χαρακτήρα» και αλλού ότι «κατήντησε νὰ εἶναι οὐδετερόθρησκο, δηλαδὴ μὲ σαθρὴ ταυτότητα».

Αναλυτικότερα:

Στο κείμενό του ο Μακαριώτατος αναφέρει ότι: «Η συζήτησις άρχισε από μηδενική βάση. Τί άλλο συμβαίνει μετά την «κατάργηση» των Φ.Ε.Κ. Β΄ 2906 και Β΄ 2920 της 13ης Σεπτεμβρίου 2016 του τ. Υπουργού κ. Φίλη και ισχύ των Φ.Ε.Κ. Β΄ 2104 και Β΄ 2105 της 19ης Ιουνίου 2017 του νυν Υπουργού κ. Γαβρόγλου» (www.romfea.gr, προσπελάστηκε και ανακτήθηκε 28-6-2017).

Κύρια επισήμανση επί αυτής της αναφοράς είναι ότι με την αλλαγή των ΦΕΚ επί της ουσίας δεν έχει αλλάξει τίποτε! (Δελτία Τύπου της ΠΕΘ 26-6-2017). Σε άλλο κείμενο εισήγησής του στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, τον Μάρτιο του 2017, ο Σεβασμιώτατος  Μητροπολίτης Ύδρας αναφέρει πως εφαρμόστηκε, από την εξ Αρχιερέων Επιτροπή, η απόφαση της Ιεραρχίας να γίνει διάλογος για το νέο Πρόγραμμα «από μηδενική βάση», διευκρινίζοντας ότι σύμφωνα με αυτό που αποφασίστηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2017 -κατά τη συνάντηση της Επιτροπής με τον Υπουργό Παιδείας και τους άλλους εκπροσώπους του Υπουργείου- η βάση του διαλόγου δεν ήταν αυτό που ζήτησε η Σύνοδος, αλλά το νέο Πρόγραμμα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών. Η Επιτροπή φαίνεται να αλλάζει τη γραμμή και την απόφαση της Συνόδου και μάλλον αποφασίζει όχι τη μηδενική  βάση αλλά ως βάση το νέο Πρόγραμμα του μαθήματος των Θρησκευτικών (Περιοδικό Εκκλησία: Επίσημον Δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδος, τεύχος 3, Μάρτιος 2017, σελ. 187-197).

Πέραν της ανωτέρω ερμηνευτικής επισήμανσης υπάρχει και αντίφαση με το αντίστοιχο κείμενο Εισήγησης του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ύδρας, ο οποίος σε κανένα σημείο του κειμένου του δεν κάνει λόγο για διάλογο από μηδενική βάση, παρά αναφέρει ότι: «Πρέπει ἐδῶ ἐξ ἀρχῆς να δεχθοῦμε ὅτι διάλογος, μεταξύ Ἐκκλησίας καί Πολιτείας για τήν διδακτέα ὕλη τῶν θρησκευτικῶν στην ἐκπαίδευση ἔγινε γιά πρώτη φορά» (www.romfea.gr, προσπελάστηκε και ανακτήθηκε 28-6-2017).

Είναι σαφές ότι άλλο εννοείται με την έκφραση «διάλογος Εκκλησίας Πολιτείας από μηδενική βάση» και άλλο ερμηνεύεται με τη φράση «διάλογος Εκκλησίας και Πολιτείας για πρώτη φορά».

Επί του ιδίου θέματος στο κείμενό του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής αναφέρει ότι στην Επιτροπή της Εκκλησίας για τον διάλογο υπήρχε: «Ἡ αἴσθηση ὅτι ἐνῶ μιλούσαμε γιὰ συζήτηση ἀπὸ μηδενικὴ βάση, στὴν οὐσία ὑπῆρχε τετελεσμένο, μιᾶς καὶ τὸ νέο ΠΣ εἶχε κατοχυρωθεῖ μὲ σχετικὸ ΦΕΚ (ὑπ' ἀριθ. 143575/Δ2 ΥΑ 13.09.2016) καὶ ἦταν πολὺ δύσκολο νὰ δεχθεῖ τὸ Ὑπουργεῖο νὰ καταργηθεῖ καὶ μαζί του νὰ ἀκυρωθεῖ μιὰ πολυετὴς προσπάθεια ἀλλαγῆς τοῦ ΜτΘ. Τὸ μόνο ποὺ μποροῦσε νὰ γίνει ἦταν νὰ βελτιωθεῖ» (https://www.imml.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1859:epitr-gia-thriskeytika&catid=151:arthra&Itemid=143).

Και η αναφορά του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής επιτείνει έτι περαιτέρω την αντίφαση, ενδυναμώνοντας το ερώτημα: Τι ισχύει τελικά;

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

Σεβαστοί πατέρες, κυρίες και κύριοι.

Η Ελληνική Βουλή το 2004 όπως ακούσατε καθιέρωσε την 27η Ιανουαρίου, όπως αναφέρεται στην απόφαση, ως ημέρα μνήμης των Ελλήνων Εβραίων μαρτύρων και ηρώων του ολοκαυτώματος και έτσι κάθε χρόνο με σχετικές εγκυκλίους του υπ. παιδείας εντέλλονται τα σχολεία να διοργανώνουν εκδηλώσεις και να αναπτύσσουν εκπαιδευτικές δραστηριότητες για την ημέρα μνήμης του ολοκαυτώματος.

Η επέτειος αυτή είναι διεθνής, θα λέγαμε παγκοσμιοποιημένη για τους Εβραίους όπου γης και τελεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Συμβουλίου της Ευρώπης και λοιπά. Ορθά λοιπόν οι Έλληνες Εβραίοι το θρήσκευμα τιμώνται όπως τους αξίζει από την Ελληνική Πολιτεία και από την διεθνή κοινότητα για το τραγικό και συγκεκριμένο της ναζιστικής θηριωδίας ολοκαύτωμα.

Με αυτήν λοιπόν την εντελλόμενη αφορμή για εκδηλώσεις και εκπαιδευτική δραστηριότητα για την ημέρα μνήμης του ολοκαυτώματος και χωρίς καμία πρόθεση συγκρίσεων ας αναζητήσουμε και τα ολοκαυτώματα των Ελλήνων Ορθοδόξων αυτή τη φορά, που ωστόσο δεν έτυχαν ποτέ μέχρι σήμερα ούτε εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων, ούτε βεβαίως και διεθνούς αναγνώρισης, αν και μερικών από αυτά η τραγικότητα ήταν αξεπέραστη, κτηνώδης και θα έπρεπε να προστεθούν στην ιστορία της ανθρωπότητας όλες.

Τους ανήκει ο παγκόσμιος θρήνος αλλά και το αιώνιο εγκώμιο γιατί σε αντίθεση με τους Εβραίους, των οποίων η δικαιολογημένη έκρηξη θυμού και η δίκαιη αγανάκτηση τους οδήγησε στο να ζητούν ακόμα και ποινικοποίηση της άρνησης αυτής της θυσίας που υπέστησαν οι ίδιοι υποτασσόμενοι όμως μοιρολατρικά στη μοίρα τους και υπομένοντάς την χωρίς αντίσταση, οι Έλληνες αντίθετα, με διαφορετική ιστορική παράδοση και διαχρονικούς κώδικες αξιών, αποτρέπουν διαρκώς τη μοίρα τους αυτοθυσιαζόμενοι και συναντώντας τον θάνατο, όχι από τους θύτες αλλά από την δική τους ενεργό πρόθεση για θυσία υπέρ των υψίστων γι’ αυτούς ιδανικών της Πίστεως και Πατρίδος. Και ο ποιητής επιβεβαιώνει με τον στίχο:

Των φονιάδων το αίμα με φως ξεπληρώνω.

Και ενώ τα ελληνικά ολοκαυτώματα δεν περιορίζονται μόνο σε ανθρώπινες απώλειες αλλά και σε εξαφάνιση της ελληνικής γης, εντούτοις το μόνο που τα θύματα ζητούν είναι να αποτρέψουν την εσκεμμένη και ύπουλα καλλιεργούμενη λήθη που ασκείται δυστυχώς από ελληνόφωνους πολιτικούς και πανεπιστημιακούς εντολοδόχους, ακυρώνοντας με πρωτοφανή αναίδεια και ιδεολογική βία τις υποχρεώσεις τους και τα καθήκοντά τους που υπαγορεύονται από τις επιταγές του Ελληνικού Συντάγματος.

Βεβαίως, τον όρο ολοκαύτωμα τον συναντούμε διαχρονικά στην ιστορία του Ελληνικού λαού για να δηλώσει, όπως στην αρχαιότητα, το θύμα που καίγεται εξ’ ολοκλήρου πάνω στον βωμό, όπως παραδείγματος χάριν στους Ολυμπιακούς Αγώνες όπου ο νικητής οδηγούσε, όπως ρητά αναφέρεται, το ολοκαύτωμα από τα θυσιαζόμενα σφάγια. Μεταγενέστερα όμως επικράτησε η ίδια μεν ορολογία, ολοκαύτωμα και τα παρεπόμενα, θυσία, βωμός και λοιπά, αλλά, με πλήρη και ολοκληρωτική αλλαγή του νοήματος αυτών των όρων και του όρου γενοκτονία στον Ορθόδοξο Ελληνισμό. Οπότε, έχουμε αναφορές για τις οποίες στη συνέχεια θα κάνουμε εκτενέστερο λόγο, όπως, να πω τώρα, το ολοκαύτωμα των μαρτύρων και νεομαρτύρων, το ολοκαύτωμα των Ποντίων, το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου, ή ακόμη και η ολοκληρωτική θυσία χάριν υψηλών ιδανικών όπως παραδείγματος χάριν η φράση: ‘πρόσφεραν τη ζωή τους, ολοκαύτωμα στο βωμό της ελευθερίας και της Πατρίδας ή στο βωμό της Πίστεως’.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα απανθρακωμένα θύματα αναδείχθηκαν εκούσιοι και όχι ακούσιοι υποταγμένοι στη μοίρα τους. Ήρωες. Mάρτυρες. Ατρόμητοι γίγαντες. Άξιοι της ιστορίας τους απέναντι σε θηριώδεις και αποκτηνωτικές συμπεριφορές στη διαδρομή της ιστορίας, που σκοπό είχαν και έχουν την συστηματική, βιαίως επιδιωκόμενη εξόντωση του Ελληνισμού, των μελών του Ορθοδόξου γένους ή/και την λοβοτόμηση της εθνικής και θρησκευτικής μνήμης του που και αυτό είναι αληθινή γενοκτονία.

Αλλά για τους μάρτυρες της Εκκλησίας και τους ήρωες της Ρωμηοσύνης γι’ αυτόν τον Τόπο που όρθωσε την αλήθεια της Πίστεως απέναντι στη βία και την νέα τάξη πραγμάτων, απέναντι στα παντώς είδους παιδομαζώματα και τους προβατόσχημους λύκους που έχουν αυξηθεί επικίνδυνα στις ημέρες μας, οι ποιητές έδωσαν την δική τους απάντηση.

Και πρώτα ο Βερίτης -δεν θα τον έχετε ακούσει, ούτε εσύ παιδί μου δεν θα τον άκουσες ποτέ τον Βερίτη στο Καποδιστριακό- στο ποίημά του με τίτλο, ‘Ο Ύμνος των Μαρτύρων’:

«Χαῖρε Νυμφίε, θυσία πικρή δεν είναι καμιά γιά σένα, κι αν τα γυμνά μας σώματα στις ερημιές σαπίζουν, για Σένα εμείς ώ Λατρευτέ, σπονδές και ολοκαυτώματα».

Και ο ίδιος με τον τίτλο: ‘Κουράγιο αδέρφια’.

«Κουράγιο αδέρφια, δεν ζούμε εμείς μέσα στο ψέμα και την ἀπάτη των ονείρων, μέσα μας τρέχει ηρώων αίμα, είμαστε απόγονοι μαρτύρων. Μέσα στους τάφους των ανθίζει η πίστη αυτή που μας φλογίζει».

Ο ποιητής Ορθόδοξος λαός την θυσία την μετατρέπει σε στίχους όχι σε απειλές και υπενθυμίζει πάντοτε την μοναδική σταυρική θυσία.

Ο ίδιος [Βερίτης]: ‘Δεν θα βαδίσω σε κήπους ανθόσπαρτους.’

«Σφίξε αδερφέ τον σταυρό που σου χάρισα και όπου τηράξεις, στις πέτρες, εδώ, τις μικρές τις μεγάλες, θα βρεις ακόμα ν’ αχνίζουν ζεστές τις αιμάτινες στάλες.»

Κι έτσι το Ορθόδοξο Έθνος μεγαλουργεί αποδεικνύοντας με τον ποιητή του ότι η μεγαλοσύνη των εθνών δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα.

Είναι γεμάτο το μαρτυρολόγιο της Ελληνικής ιστορίας με μνήμες και γενοκτονίες που μας μιλούν για τελευταίους Αυτοκράτορες και στερνές Λειτουργίες, για τραγικούς χορούς Ζαλόγγου και αιματόβρεχτες σελίδες Μεσολογγίου. Για Σούλι και Αρκάδι και Κούγκι και Πάργα. Για κόκκινες από Ελληνικό αίμα πλαγιές της Χίου και για ολόμαυρες ράχες των Ψαρών. Για βρόχους Φεραίων και ανασκολοπίσματα Διάκων. Για σχοινί του Πατριάρχη και κρεούργηση Χρυσοστόμου Σμύρνης. Για σφαγή Αμβροσίου Μοσχονησίων και ζωντανό κάψιμο Γρηγορίου Κυδωνιών. Για γενοκτονίες Ποντίων. Για διωγμούς και ξερριζωμούς από προγονικές Πατρίδες. Για μάρτυρες και νεομάρτυρες σ’ όλες τις εποχές, πρόσφατες και παλαιότερες, όπως οι:

Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης

Μοναστηρίου Ιωακείμ

Κορυτσάς Φώτιος

Γρεβενών Αιμιλιανός

Στρώμνιτσας Γρηγόριος

Μελενίκου Ειρηναίος

Όπως και για Τόπους Μαρτυρίου: Για Καλάβρυτα, για Αγία Λαύρα για Μέγα Σπήλαιο και Δίστομο, Υπάτη και Χορτιάτη, Αργυρόκαστρο και Κορυτσά.

Ομαδικός τάφος στους Πύργους Πτολεμαΐδας (φωτ. αρχείου Στάθη Ταξίδη)pontos-news.gr

και φυλακισμένα μνήματα ..

Η Πατρίδα μας λοιπόν είναι χώρα μαρτύρων και αγίων, άλλοτε με διωγμούς και μάστιγες και ηρωισμούς και άλλοτε τη προαίρεση. Δηλαδή μαρτύριο με τη θέλησή τους, χωρίς διωγμούς, χωρίς φωτιά, χωρίς μαστίγιο. Αυτό το μαρτύριο είναι η μεγαλύτερη αντίσταση στους Ηρώδεις του κόσμου και στην υπερφίαλη εξουσία τους. Δηλαδή, η μέχρι θανάτου εμμονή στην Πίστη και διαρκής ομολογία:

Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός.

Βέβαια, μερικοί μαρτυρικοί Χώροι της Ρωμηοσύνης παίρνουν δικαιωματικά ξεχωριστή θέση στον κατάλογο των ολοκαυτωμάτων:

ΠΟΝΤΟΣ

ΙΩΝΙΑ

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ

ΔΙΣΤΟΜΟ

ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ

ΚΕΡΥΝΕΙΑ

Πάντως, μερικών απ’ αυτούς τους μαρτυρικούς Τόπους τα χώματά τους μπορεί να έμειναν στα βέβηλα χέρια των δημίων, άλλοτε βαρβάρων κι άλλοτε δήθεν πολιτισμένων, αλλά η ιστορία τους μένει δική μας. Μόνο δική τους δεν μπορεί να είναι.

ΕΦΕΣΣΟΣ

ΜΙΛΗΤΟΣ

ΠΕΡΓΑΜΟΣ

ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ

ΣΙΝΩΠΗ

ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ

ΜΟΡΦΟΥ

ΚΕΡΥΝΕΙΑ

ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ

Δεν αλλάζουν αρχιτέκτονα. Αυτών οι αρχιτέκτονες είναι πάντοτε οι μάρτυρες της Εκκλησίας και οι πρόμαχοι του Γένους των Ελλήνων. Οι γενναίως αθλήσαντες που υπομείνανε τον Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος θάνατον και έλαβαν αμάραντα στεφάνια.

«Μέσα σε βόλια κι οβίδων κρότους
έπεσαν νιάτα μες στον ανθό τους.
Πάνε λεβέντες, πάνε κορμιά
κι άγνωστα τα ‘θαψαν στην ερημιά.

Στρατούς λεβέντικης γενιάς
μ᾽ ανθούς τους ρένεις λεμονιάς,
βασανισμένη χώρα.»

‘Οι Ήρωες’ του Γεώργιου Σουρή -ο Σουρής έγραψε και αυτά, όχι αυτά που ξέρετε- 1912.

Μόνον η δική μας Εκκλησία ανάμεσα στα έθνη είναι Αυτή που παρέχει ολοκαυτώματα στο Θρόνο του Κυρίου. Γιγαντώθηκε με δάκρυα και πόνους. Απέραντο το ψηφιδωτό που απεικονίζει τους μάρτυρες της Εκκλησίας και της Πατρίδας και οδηγεί εκεί όπου οι ελπίδες και τα όνειρα του Γένους.

Η Κλαίρη Αγγελίδου, πρώην Υπουργός Παιδείας της Κύπρου -δεν μιλάμε για τους ‘υπουργούς παιδείας’ της Ελλάδας εδώ- στα 1974 όταν 200 χιλιάδες Ελληνοκύπριοι εκτοπίστηκαν -τουρκοκρατία έχουμε και σήμερα-, 8 χιλιάδες σκοτώθηκαν, 36% της μαρτυρικής Μεγαλονήσου κατέχουν οι βιαστές, αγνοείται η τύχη 1.619 και αφθονούν οι μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων, έγραψε: ‘Του ξεριζωμού’.

«Εμείς δεν αδικήσαμε μήτε τους δυνατούς μήτε τους λίγους
και ο Θεός επιβλέψει επί το Έθνος ημών.»

Της ίδιας επίκληση:

«Πίσω από εκείνα τα βουνά η γη δεν είναι πια δική μας.
Εκεί που οι πρόγονοί μας όργωσαν και φύτεψαν κιτριές και λεμονιές.
Εκεί που τις Βυζαντινές έχτισαν Εκκλησιές.
Δεν έμεινε τίποτε ορθό που οι βάρβαροι να μην το βεβηλώσουν.

Θεέ της Δικαιοσύνης με πύρινη ρομφαία χτύπα την αδικία
και φως αγάπης και ομορφιάς κάμε να σκορπιστεί στη γη μας
που ποτίστηκε με δάκρυα και αίμα.»

Πάντα όμως η ίδια απάντηση ανεβαίνει στα χείλη των Ελλήνων εθνομαρτύρων λίγο πριν το μαρτύριο. Διαβάζουμε σε επιστολές.

1955. «Τώρα που σας γράφω βρίσκομαι μέσα στο σκοτεινό κελί της φυλακής μου περιμένοντας με θάρρος και υπομονή τον δήμιο να ‘ρθει να με οδηγήσει στον τόπο της εκτελέσεως. Αισθάνομαι τον εαυτό μου ισχυρό και γαλήνιο γιατί έχω τον Χριστό μέσα μου.»

Άλλος γράφει στην μητέρα του.

«Προσεύχομαι στην Υπεραγίαν Θεοτόκον να μας δώσει θάρρος και ψυχραιμία γιατί κι Εκείνη έχασε τον Υιόν Της.»

Και το θρυλικό του Ευαγόρα.

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια,
να βρώ τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.»

Και πάλι ο ίδιος:

«Θα πάω στον Θεό και θα Τον παρακαλέσω
να είμαι ο τελευταίος που θα κρεμαστώ.»

Ο ένας κρίκος μετά τον άλλον, τα Ελληνικά ολοκαυτώματα παλιά και νέα. Και η ιστορία γράφεται με ποιήματα, πότε για την τουρκική θηριωδία και πότε για την ναζιστική.

‘Καλάβρυτα 1943’ Γιάννης Κουτσοχέρας:

«Παν τα Καλάβρυτα
Το Αρκάδι, το Κούγκι να’ βρουν.
Θεία η φυγή
σκλάβα μου γη.

Γιατί, τα Καλάβρυτα, τ’ Αρκάδια,
δε ζουν στα ανήλιαγα λαγκάδια.
Βουβάσου
χαμωβλεπούσα εσύ Οικουμένη.»

Και μια φοιτήτρια του Δημοκρίτειου Θράκης, η Ιωάννα Μπαλαούρα, γράφει ποίημα βραβευμένο με τίτλο ‘Ολοκαύτωμα‘:

«Εδώ η πέτρα πονάει.
εδώ ξένε που πατείς είναι το μνήμα της μάννας μου,
είναι η γη του πατέρα μου,
είναι το αίμα της αντίστασης.

Εδώ ξένε μόνο θ’ ακούς τις αχνές αλλοτινές φωνές τους.
Οι πέτρες εδώ ματώνουν,
οι πέτρες εδώ θυμούνται.
Εδώ ξένε είναι τα Καλάβρυτα.»

Και ένας φοιτητής του Αριστοτελείου Θεσσαλονίκης, ο Στεφανάκης Γεώργιος, βραβευμένος επίσης:

«Εξακόσιοι ενενήντα έξι θερίστηκαν,
λες κι ήταν στάχυα.
Ποιος άκουσε ποτέ θερισμό από τον Ιούνη ως τον Δεκέμβρη;
Να κρατάει τόσο;
Από χωριά πολλά των Καλαβρύτων,
να μην τ’ απαριθμήσω μην τυχόν και λησμονήσω κάποιο και το αδικήσω,
και αυτά τα στάχυα όλα μαζί αλέστηκαν στης μνήμης τον μύλο»

Και ξεχειλίζει αυτή τη φορά ο λαϊκός πόνος τώρα σε τραγούδι,

«Κάμποι των Καλαβρύτων φέτος να μην ανθίσετε, χορτάρι μην φυτρώσει,
για το κακό που γίνηκε στις 13 Δεκέμβρη.
Κάψανε τα Καλάβρυτα σκοτώσανε τους άντρες.»

Οι Γερμανοί δεν έκαψαν μόνο τα Καλάβρυτα αλλά και την Αγία Λαύρα και το Μέγα Σπήλαιο. Ο Αυστριακός συγγραφέας της ιστορίας της τραγωδίας των Καλαβρύτων Χέρμαν Φρανκ Μάιερ[Hermann Frank Mayer] έγραψε στο βιβλίο του με τίτλο: ‘Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα’:

«Η σφαγή αμάχων στο πλαίσιο της επιχείρησης Καλάβρυτα μετετράπη αναπόφευκτα σε βασικό θέμα του βιβλίου μου. Με βάση τον αριθμό των θυμάτων πρόκειται προφανώς για το μεγαλύτερο έγκλημα πολέμου που διέπραξε η Βέρμαχτ.»

Και ο δήμαρχος Νυρεμβέργης είπε στον δήμαρχο Διστόμου:

«Στις 19 Ιουνίου 1944 η γερμανική Βέρμαχτ προέβη σε ανατριχιαστικά εγκλήματα στον πληθυσμό του Διστόμου. Μόνο λίγοι κάτοικοι του Δήμου διέφυγαν από την κτηνώδη δολοφονία.»

Δίπλα στο Δίστομο και τα Καλάβρυτα, και η Υπάτη, μένει σύμβολο της καταστροφικής μανίας των ναζιστικών ορδών με το ολοκληρωτικό κάψιμό της στις 17/06 του ’44, μαζί με την σφαγή των Πύργων Κοζάνης στις 24 Απριλίου του ’44 όπου και ολοσχερώς καήκανε και οι ζωντανοί και η Κωμόπολη. Αλλά και τον Σεπτέμβριο του ’43 άλλο μαρτυρικό χωριό, η Βιάννος, χωριό του Νομού Ηρακλείου είχε την ίδια τύχη.

«Αδέρφια, σαν θα πάτε στης Βιάννου τα χωριά,
μνήματα μην πατάτε μην πάρουνε φωτιά.»

Λέχθηκε από τον Μανώλη Γλέζο ότι τότε όλη η Ελλάδα έγινε ολοκαύτωμα.

Και από τον Κουτσοχέρα: «Εκείνη την ημέρα χάθηκαν οι λύκοι και ούρλιαζαν οι άνθρωποι.»

Ο Χορτιάτης, 02/09 του ’44. Ένας ακόμη κρίκος στο ατέλειωτο μαρτυρολόγιο της Ρωμηοσύνης.

«Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης
και ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή.»,

γράφει ο Καββαδίας στο ποίημά του ‘Θεσσαλονίκη’.

Ασταμάτητες οι εποχές ολοκαυτωμάτων για τον Ορθόδοξο Ελληνισμό. Να λοιπόν κι άλλες.

Το ολοκαύτωμα της Ιεράς Μονής Αρκαδίου στο Ρέθυμνο, όπου τον Νοέμβριου του 1866 μετά από ηρωική άμυνα οι πολιορκημένοι από 28 χιλιάδες Τούρκους έγκλειστοι στο Μοναστήρι, 286 ένοπλοι και 657 γυναικόπαιδα, ανατιναχθήκανε όταν ο Ηγούμενος Γαβριήλ έδωσε διαταγή να πυροβοληθεί η πυριτιδαποθήκη της Μονής. Ανατιναχθήκανε 828 Έλληνες και 114 αιχμάλωτοι και το λαϊκό δίστιχο αποτυπώνει:

«Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε όλοι μικροί μεγάλοι
το μέγα ολοκαύτωμα που έγινε στ’ Αρκάδι.»

Και ακόμη, το παραδοσιακό:

«Τρία πουλιά χρυσόφτερα, τρία αηδονοπούλια
σχίζουνε σύννεφο πυκνό απ’ τ’ ουρανού τα βάθη
κι επάνω κατεβαίνουνε στα λείψανα τα άγια
του Αρκαδιού και κάθουνται και τα μοιρολογούνε.»

Ο ποιητής όμως πάντα υπενθυμίζει:

«Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.
Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.»

Στο θρυλικό Κούγκι, τον ιστορικό πύργο στο Σούλι και τον Καλόγερο Σαμουήλ, του οποίου την αυτοθυσία ύμνησε και ο Βαλαωρίτης. Δεκατρείς Δεκέμβρη του 1803 το Σούλι πολιορκείται από τον Αλή Πασά και ο Σαμουήλ μόλις μπήκαν στο Κούγκι οι Τούρκοι γίνεται ολοκαύτωμα ανατινάζοντας την πυριτιδαποθήκη που ήταν μέσα στην Εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Δεν παραδόθηκαν αυτός και οι σύντροφοί του παρά μόνο στον Θεό.

Ο Καλόγερος Σαμουήλ υπήρξε άξιος μαθητής του ΠατροΚοσμά του Αιτωλού που είχε μαρτυρήσει πριν από 24 χρόνια το 1797 στο Μπεράτι, το Κολικόντασι.

Τη θυσία του Σαμουήλ λίγες ημέρες μετά ακολούθησε ο ανεπανάληπτος χορός του Ζαλόγγου από τις ηρωίδες Σουλιώτισσες.

Ο Βαλαωρίτης υμνεί τον Καλόγερο Σαμουήλ στο ποίημά του ‘Ο Σαμουήλ’:

«Καλόγερε, τι καρτερείς κλεισμένος μες στο Κούγκι;
Έλα να δώσης τα κλειδιά, πέσε να προσκυνήσης,
κι αφέντης ο Βελήπασας δεσπότη θα σε κάμη!

…

Δε φαίνετ’ ο καλόγερος. μόνος του στ’ Άγιο Βήμα
προσεύχετο κ’ ετοίμαζε τη μυστική θυσία.
Σφιχτά-σφιχτά στα χέρια του εβάστα το Ποτήρι
και μύρια λόγι’ απόκρυφα έλεγε του Θεού του.
Τα μάτια κατακόκκινα απ’ τες πολλές αγρύπνιες
εκοίταζαν ακίνητα το Σώμα και το Αίμα.

…

Σιγάτε βρόντοι τουφεκιών, πάψτε φωνές πολέμου,
Κι ο Σαμουήλ την ύστερη την Κοινωνιά θα πάρη !
Κ’ εκεί που κοίταζ’ ο παπάς τη Σάρκα τού Θεού του,
εκύλησ’ απ’ τα μάτια του στου Ποτηριού τα σπλάχνα
σαν τη δροσούλα διάφανο κρυφά-κρυφά ένα δάκρυ.
– Θεέ μου και Πατέρα μου, θαμμένος εδωμέσα
εδίψασα… Χωρίς νερό η Θεία Κοινωνιά σου
θα έμεν’ ατελείωτη… Δέξου, γλυκέ μου Πλάστη,
αυτό το μαύρο δάκρυ μου – μη το καταφρονέσης.
αμόλυντο και καθαρό βγαίν’ απ’ τα φυλλοκάρδια.
Δέξου το, Πλάστη, δέξου το – άλλο νερό δεν έχω.
Ήτανε ήλιος κ’ έλαμψε το ιερό το σκεύος.
Το αίμα εζεστάθηκε, άχνισε, ζωντανεύει.
Αναγαλλιάζει ο Σαμουήλ που είδε τη Θεία Χάρη
και τρέμοντας αγκάλιασε το θεϊκό Ποτήρι
και τόσφιξε στα χείλη του κι άκουσε που χτυπούσε
σαν νάτανε λαχταριστή καρδιά, ζωή γιομάτη.
Ανοίγ’ ή Πύλη του Ιερού, σκύφτουν τα παλληκάρια.
Τ’ ανδρειωμένα μέτωπα το μάρμαρο χτυπάνε,
και καρτερούν ακίνητα του γέροντα τα λόγια.
Επρόβαλ’ ο καλόγερος. Το πρόσωπό του φέγγει
σα χιονισμένη κορυφή στου φεγγαριού τη λάμψη.
Στα λαβωμένα χέρια του βαστούσ’ ένα βαρέλι
πόκλειε μέσα θάνατο, φωτιά κι απελπισία. …»

Το ίδιο στην Ιερά Μονή Σέκου στη Μολδαβία. Η άγια μορφή του ήρωα Γιωργάκη Ολύμπιου. Μετά την ήττα του Υψηλάντη το 1821, αφού έσωσε στο Δραγατσάνι και το Ιάσιο όσα μέλη του Ιερού Λόχου μπόρεσε, έφυγε κι οχυρώθηκε στα βουνά της Μολδαβίας και βρέθηκε πολιορκημένος στο Μοναστήρι του Σέκου από 8 χιλιάδες Τούρκους και τότε αφού αρνήθηκε κάθε διαπραγμάτευση μαζί τους έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη του καμπαναριού και μαζί με τους άντρες του που αρνήθηκαν να παραδοθούν τινάχτηκε στον αέρα παρασέρνοντας στον θάνατο αμέτρητους αντιπάλους.

Και ο δάσκαλος Χρήστος Τσολάκης αναφωνεί επεκτείνοντας λίγο τον στίχο του Ελύτη:

«Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.
Σε λένε Όλυμπο και σε λένε δόξα της Μακεδονίας.
Βοηθός και σκέπη μας θρύλε των Πιερίων και των Βαλκανίων
Γεωργάκη Ολύμπιε απελευθερωτή.»

Λίγο μετά το Πάσχα το ’22 ακολουθεί το ολοκαύτωμα στον Άγιο Μηνά στη Χίο. Τραγικές και απάνθρωπες σφαγές όπου ενώ ο ιερέας Ιάκωβος Μαύρος κοινωνούσε τους αλλόφρονους κατοίκους της μαρτυρικής νήσου και μελλοθάνατους των Αχράντων Μυστηρίων, όρμησαν οι Τούρκοι και από τις 3 χιλιάδες που είχαν καταφύγει εκεί ελάχιστοι διέφυγαν τη σφαγή ενώ άλλους τους έκαψαν ζωντανούς. Ο Ηγούμενος της Μονής Αρχιμανδρίτης Θεοδόσιος Λουφάκης ανασκολοπίστηκε και άλλοι κληρικοί και λαϊκοί εκτελεστήκανε με απαγχονισμό ή με πέλεκυ. Και ο λαός:

«Κι από τον Άγιο σου Μηνά
παντού το σήμαντρο μηνά,
τη λευτεριά σου τώρα …».

Και ο Βερίτης είχε γράψει. Πήγε εκεί στον Άγιο Μηνά και είχε γράψει ένα ποίημα: ‘Ιερά Μονή του Αγίου Μηνά’. Δεν θα σας το διαβάσω.

Ακόμα να προσθέσουμε στον απέραντο κατάλογο το ολοκαύτωμα του Χρήστου Καψάλη στην Έξοδο του Μεσολογγίου το ’26 και του Ρωγών Ιωσήφ όταν κυκλώθηκαν από τους κτηνώδεις βαρβάρους. Προηγήθηκαν το ’21 και το ΄22 τα ολοκαυτώματα της Κάσου, της Σαμοθράκης, της Νάουσας και πολλών άλλων.

Μέχρι τώρα δεν έκανα λόγο για τον ξεριζωμό και το απίστευτο ολοκαύτωμα των Ποντίων όπου 353 χιλιάδες ψυχές ζητούν δικαίωση. Επιχειρήθηκε από το 1916 έως το ’23 η βίαιη και ολοκληρωτική εξαφάνιση των Ελληνοποντίων από τη γη των πατέρων τους. Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου η 19η Μαΐου, όπως καθιερώθηκε το ’94 με απόφαση της Βουλής. Στην Τραπεζούντα, την Τρίπολη, την Σαμψούντα με τον Κεμάλ Ατατούρκ εξολοθρεύτηκαν οι Ελληνοπόντιοι ακολουθώντας τους δικούς τους ανυποχώρητους νεομάρτυρες.

Στη συνέχεια οι Πόντοι έγιναν και πάλι θυσία του Ρωσσικού αυτή τη φορά ‘επαναστατικού’ ολοκληρωτισμού το 1917. Γνήσιου διαδόχου της λεγόμενης Γαλλικής επανάστασης των απαγχονισμών, μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε νέες εκτοπίσεις.

Όλες οι γενοκτονίες και τα ολοκαυτώματα των μαρτύρων της Εκκλησίας και των ηρώων της Ρωμηοσύνης που ανέφερα μέχρι τώρα, προήλθαν και συνεχίζουν να προέρχονται από: Τούρκους, συνεργάτες των Τούρκων, Εβραίους, Ντονμέδες, Τουρκαλβανούς και Ευρωπαίους -όποια λέξη δεν ξέρετε να τη βρείτε στο λεξικό.

Όλοι αυτοί θελήσανε ή να μας υποτάξουν ή να μας εξαφανίσουν και ευτυχώς Δόξα τω Θεώ μέχρι σήμερα δεν το κατόρθωσαν, αν και ήταν μεταξύ αυτών και ιστορικές προσωπικότητες που το επιδιώκανε, όπως παραδείγματος χάριν ο πολύς κόμης Ζοζέφ ντε Μαίστρ [Joseph de Maistre]. Γάλλος διπλωμάτης, γερουσιαστής, δικαστής, υπουργός και Ιησουίτης, ο οποίος στο έργο που δημοσίευσε το 1819 -πριν από την Επανάσταση- με τίτλο ‘Ο Πάπας’, γράφει για τους Έλληνες τα ακόλουθα καταχθόνια. (Δύο χρόνια πριν από την Ελληνική Επανάσταση και ευτυχώς αυτός πέθανε το έτος της Παλιγγενεσίας το ’21)

«Σε ότι αφορά τους Έλληνες ας τους οδηγήσουμε στους δικούς μας τρόπους, τα ήθη, τη γλώσσα και τότε θα μπορούμε να τους μεταχειριστούμε όπως θέλουμε..» Θυμίζει κανέναν σύγχρονο; «Για τους Έλληνες δηλαδή πρέπει πρωτύτερα να κατεδαφίσουμε για να μπορέσουμε ύστερα να χτίσουμε.» «Δηλαδή..» εξηγεί ο ίδιος στη συνέχεια «.. οφείλουμε προηγουμένως να καταστήσουμε τους Έλληνες άθεους ώστε μετά από αυτό να τους φέρουμε στον παπισμό.» Ίσως σήμερα να βγήκε αληθινός ο Ζοζέφ ντε Μαίστρ. …

Αυτά ένα δείγμα από τα απειράριθμα ως προς τους Ευρωπαίους και την «πολιτισμένη», σε εισαγωγικά, συμπεριφορά τους προς τους Έλληνες. Αλλά δυστυχώς τα ίδια καταχθόνια σχέδια σε πολλά επίπεδα εξυφαίνουν και γηγενείς, ντόπιοι δηλαδή, ελληνόφωνοι, όχι Έλληνες. Δήθεν ‘πνευματικοί ηγέτες’ και μάλιστα αυτοαποκαλούμενοι ‘ιστορικοί’ που μοναδικό σκοπό έχουν την γενοκτονία των αξιών του Ελληνορθόδοξου έθνους θυσιάζοντας την ιστορική αλήθεια με την διαστρέβλωση της ιστορίας προκειμένου παραδείγματος χάριν να πούνε πόσο καλά περνούσανε οι Έλληνες κάτω από τους Τούρκους, πόσο κακός ήταν ο Κολοκοτρώνης και οι μύθοι του Ζαλόγγου, της Αγίας Λαύρας και πάει λέγοντας.

Επιχειρούν να ρίξουν το πέπλο της λήθης στο παρελθόν. Χλευάζουν και αμαυρώνουν τον Χώρο των μαρτυρίων και ηρωισμών του Γένους ή εξαφανίζουν την Ορθοδοξία -επιχειρούν δηλαδή- με σκευωρίες και μεθοδεύσεις όπως η επιχειρούμενη κατάργηση των θρησκευτικών, και ασκούν την Γενοκτονία της Εθνικής Μνήμης και Ταυτότητας.

Λοιδορούν τα Ελληνορθόδοξα μόνο θύματα των απάνθρωπων και αποκτηνωτικών συμπεριφορών και γεγονότων, ενώ αντίθετα ρίχνουν δάκρυα και απλώνουν δίχτυα προστασίας στον οποιοδήποτε αλλόθρησκο απατεώνα.

Τους ενοχλεί θανάσιμα τους παραχαράκτες της ιστορίας ανθέλληνες, ότι οι Έλληνες δεν υποκύψανε στην μοίρα τους ως πρόβατα επί σφαγή. Δεν σκύψανε. Δεν γονατίσανε. Πέσανε σαν ήρωες, άλλοτε πολεμώντας και άλλοτε σε εκούσια ολοκαυτώματα στον βωμό της ελευθερίας και της Πίστεως.

Η βάναυση διαστρέβλωση της ιστορίας και η εξόφθαλμη παραποίηση των ιστορικών γεγονότων από τους επικίνδυνους και εγκάθετους κονδυλοφόρους της γνωστής κάστας των κατεδαφιστών των Εθνικών και Ορθοδόξων αξιών, έκαναν τον π. Μεταλληνό να γράψει ότι αυτοί θυμίζουν γελοιογράφους και τους παραπέμπει στον προφητικό λόγο του γελοιογράφου ΚΥΡ για να δουν καθαρότερα τις ιστορικές απόψεις τους μήπως και αντιληφθούν με το γελοιογράφημα που θα ακούσετε ΠΟΣΟ ΓΕΛΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ.

Γελοιογραφούσε ο ΚΥΡ: «Έλληνες και Τούρκοι έκαμαν τσιμπούσι στην Αλαμάνα. Έψησαν και έφαγαν σουβλάκια. Συμμετείχε και ο Αθανάσιος Διάκος.»

Αλλά και ο Μίκης Θεοδωράκης -που τον αναφέρω εδώ ξεχνώντας τις πολλές άλλες αμαρτίες του .. μ’ αυτά που λέει τώρα δεν ξεχνιούνται τα περασμένα- προειδοποιεί μερικές κυρίες της Δημοτικής Εκπαίδευσης, και όχι μόνο, του Καποδιστριακού μας Πανεπιστημίου που βεβηλώνει τη μνήμη του Καποδίστρια με τα καμώματα των δήθεν ιστορικών και κοινωνικών ψυχολόγων του που ευνουχίζουν τα ανύποπτα παιδιά με την κατεδάφιση των ιδεών που συμβολίζουν οι λέξεις Ελλάδα, Πατρίδα, Πίστη, Ρωμηοσύνη, Ελευθερία. Και γράφει ο Θεοδωράκης απευθυνόμενος στους παραχαράκτες πανεπιστημιακούς δασκάλους:

«Σκοτώνετε την ψυχή μας. Έχετε πανίσχυρους φίλους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους. Όμως θα σας είναι πολύ δύσκολο να βαφτίσετε κι εμένα ακροδεξιό. Πρέπει να σας πω πως όσοι επιχείρησαν να φιμώσουν τις ιδέες είχαν κακά γεράματα. Σ’ αυτή τη γωνιά της γης κατοικούν Έλληνες που απολύτως τίποτε δεν μπορεί να αλλοιώσει ή να αμαυρώσει την ταυτότητά τους, τελεία και παύλα. Αμφισβητείτε όλα όσα έπραξε ο Ελληνικός λαός. Αποδομείτε τις ιδέες και τα πιστεύω του. Πολλά τα ερείσματά σας αλλά και ο εμφανής συντονισμός της προσπάθειας που εξυφαίνεται με στόχο την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας με συνταγές καμουφλαρισμένου αφελληνισμού.»

Και οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες, Καλαβρύτων Αμβρόσιος, Πειραιώς Σεραφείμ, Σισανίου και Σιατίστης Παύλος και άλλοι που ίσως να μου διαφεύγουν, καλούν τους γονείς να αντιδράσουν νομικά σε μια άλλη επαίσχυντη μορφή γενοκτονίας παραδοσιακών ιδεών. Αναφέρονται σε άλλη κατάπτυστη εγκύκλιο του υπουργείου στα Γυμνάσια δύο ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα -για φαντάσου 23/12- που τα υποχρεώνει να διαθέσουν ολόκληρη εβδομάδα -όχι προς Θεού για την ημέρα των Χριστουγέννων και τη σημασία της ή για τους Τρεις Ιεράρχες, όχι τέτοια πράγματα ξεπερασμένα – για θέματα μεταξύ άλλων όπως οι λεγόμενες ‘έμφυλες ταυτότητες’ και με την ένδειξη ‘εξαιρετικά επείγον’ -για φαντάσου, φαντάσου δηλαδή και να καιγόμασταν τι θα έγραφαν- να καταθέσουν μέχρι 3 Φεβρουαρίου σχετικό σχέδιο. …

Και οι Ιεράρχες αναρωτιούνται. Τι είδους πειράματα είναι αυτά σε βάρος ανηλίκων μαθητών; Να ενημερωθούν δήθεν για ‘ομοφοβία’ και ‘τρανσφοβία’ στην κοινωνία και στο σχολείο; Ποιες συνέπειες θα έχει -πανάθλιοι προσθέτω εγώ- μια τέτοια δράση αποδόμησης στις ψυχές και στη μετέπειτα συναισθηματική πορεία των παιδιών;

Σεβαστοί πατέρες κυρίες και κύριοι. Οι γενοκτονίες συνεχίζονται με άλλη μορφή μέχρι σήμερα. Αυτές είναι πνευματικές γενοκτονίες και εκτελούνται από τους λίγους αλλά πανίσχυρους επίορκους δυστυχώς εντός των πυλών. Ας βάλει ο Θεός το χέρι Του αλλά ας βοηθήσουμε κι εμείς λιγάκι παίρνοντας κουράγιο και παράδειγμα από αυτό που εσείς κάνετε εδώ ως Εστία Πατερικών Μελετών.

***

Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ

Πηγή: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν , Αβέρωφ

Επιχειρούμενη εθνοκάθαρση στη Χειμάρρα από το καθεστώς Ράμα και ισχυρά συμφέροντα ισλαμοεθνικιστών μουσουλμάνων Αλβανών, σε συνεργασία με Έλληνες εξωμότες, καταγγέλλουν σύλλογοι Χειμαρριωτών και επιφανείς Έλληνες πατριώτες της γηγενούς Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας.

Στην καταγγελλόμενη εθνοκάθαρση, που παρουσιάζεται ως δήθεν κάποιο σχέδιο «ανάπλασης» της Χειμάρρας, το οποίο αποσκοπεί στη υφαρπαγή των ελληνικών περιουσιών, πρωταγωνιστεί ο εξωμότης («γενίτσαρος») δήμαρχος Χειμάρρας Γιώργος Γκόρος (Jorgo Goro), που η ελληνική κυβέρνηση ατίμασε αφαιρώντας του την ελληνική υπηκοότητα.

Σύμφωνα με καταγγελίες Χειμαρριωτών στο TRIBUNE, τους σχεδιασμούς του καθεστώτος Ράμα υπηρετούν μια χούφτα ελληνικής καταγωγής εξωμότες, των οποίων τα ονόματα -όπως δημοσιεύτηκαν σε ελληνικά ΜΜΕ- βρίσκονται σε λίστες του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας και είναι οι επόμενοι για να τους αφαιρεθεί η ελληνική υπηκοότητα.

Σύμφωνα με ασφαλείς μας πληροφορίες, θα υπάρξουν βαρύτατες συνέπειες και κυρώσεις για όλους αυτούς, αδιανόητες μέχρι σήμερα, «και δεν θα βρίσκουν τόπο να κρυφτούν εάν υπηρετήσουν αλλότρια συμφέροντα», όπως μας μετέφεραν πηγές μας.

Κύκλοι των Αθηνών, που παρακολουθούν από κοντά τις δραματικές εξελίξεις στη Χειμάρρα, σχολίαζαν χαρακτηριστικά ότι «αυτή η χούφτα εξωμοτών είναι όλοι τους γνωστοί» και «διακινδυνεύουν πολλά περισσότερα από το να χάσουν τις ελληνικές τους υπηκοότητες».

Ο Δήμος Χειμάρρας ανακοίνωσε ότι ο εξωμότης και ατιμασμένος δήμαρχος Χειμάρρας, Γιώργος Γκόρος, συγκάλεσε για σήμερα Παρασκευή 25 Αυγούστου έκτακτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Χειμμάρας.

Στόχος του ατιμασμένου εξωμότη Δημάρχου, για τον οποίο οι ελληνικές υπηρεσίες έχουν συλλέξει πολλά ενδιαφέροντα, είναι να περάσει ψήφισμα υφαρπαγής των ελληνικών περιουσιών και εκχώρησής τους στους Αλβανούς μουσουλμάνους ολιγάρχες, που εξυπηρετούν συμφέροντα ισλαμιστών της Άγκυρας.

Η Ένωση Χειμαρριωτών Τιράνων και η Ένωση (σ.σ. κατοίκων) Παραλίας εξέδωσε οργισμένη ανακοίνωση με ημερομηνία 24 Αυγούστου, στην οποία καταγγέλλει ευθέως «Σχέδιο για εθνική κάθαρση εις βάρος των Χειμαρριωτών».

Πίσω από το σχέδιο του Έντι Ράμα για δήθεν ανάπτυξη του τουρισμού στην Χειμάρρα, αναφέρει η ανακοίνωση, κρύβονται συμφέροντα ολιγαρχών και ισλαμικών κύκλων τα οποία στηρίζονται από το καθεστώς του Ράμα, με στόχο να πετύχουν δύο στόχους:

α) Για να διώξουν τους Χειμαρριώτες από τη γη τους και τα εδάφη τους.

β) Για να «επενδύσουν» και να ξεπλύνουν βρώμικα λεφτά οι ολιγάρχες-μαφιόζοι οι οποίοι αλληλοσυνδέονται με εθνικιστικά συμφέροντα.

Η Ένωση Χειμαρριωτών και ο Σύλλογος Μπρεγντέτη-Παραλίας καταγγείλουν για ακόμα μια φορά, ένα από τα ποιο διαβολικά σχέδια στην ιστορία του σύγχρονου αλβανικού κράτους, αυτό του ΕΘΝΙΚΟΥ ΞΕΡΙΖΩΜΟΥ των Χειμαρριωτών από τη γη τους και τα πάτρια εδάφη τους.

Είναι πολύ σημαντικό να υπενθυμίσουμε, συνεχίζει η ανακοίνωση, το γεγονός ότι δεν είναι προς το συμφέρον της Αλβανίας και της Ευρωπαϊκής της ενσωμάτωσης, βασιζόμενοι στην εκφραζόμενη πρόθεση ότι οι Αλβανοί θέλουν την Ευρώπη αφενός, και αφετέρου στην πράξη να συνεχίζουν με δριμύτητα να επιτίθενται εις βάρος των Χειμαρριωτών, αλλάζοντας το Σύνταγμα και μια σειρά από νόμους για τις περιουσίες, για να ανοίξουν τον δρόμο στη χειραγώγηση της κοινής γνώμης της Αλβανίας, ότι δήθεν η «στρατηγική ανάπτυξη» του «τουρισμού», εμποδίζεται από τους γηγενείς Χειμαρριώτες.

Ο Δήμος Χειμάρρας, είναι το τελευταίο πιόνι που χρησιμοποιείται από το ολιγαρχο-πολιτικό κατεστημένο των Τιράνων, για να βάλουν σε εφαρμογή το σχέδιο για εθνική κάθαρση των Χειμαρριωτών, και γι’αυτό, οι ευθύνες [σ.σ.: του Δημάρχου και των δημοτικών συμβούλων), είναι ακόμα μεγαλύτερες, καταλήγει η ανακοίνωση.

Έντονη είναι και η αντίδραση του προέδρου της Ένωσης Προστασίας Ακινήτων, ιδιοκτησιών, Ιστορίας και Πολιτισμού της Χειμμάρας, Νικολάκη Νεράντζη.

Σε ανάρτησή του στο Facebook ο Νικολάκης Νεράντζης αναφέρει τα εξής:

«Πρόκειται για ένα σχέδιο το οποίο άλλαξε τρεις φορές και κάθε φορά διαπιστώθηκε από τους κάτοικους της περιοχής, η έλλειψη διαφάνειας και η απιστία με την οποία έχει γίνει αυτή η διαδικασία, διότι ο μόνος στόχος, με καμουφλάζ τη δήθεν αστικοποίηση της περιοχής, είναι η υφαρπαγή των ιδιοκτησιών των αυτοχθόνων Χειμαρριωτών, για να δοθούν στους ολιγάρχες που έχουν σχέσεις με την εξουσία.

»Ως κάτοικος αυτής της περιοχής που κινδυνεύει από την υφαρπαγή, όπως οι συμπατριώτες μου και υπό την ιδιότητα του Προέδρου της Ένωσης για την Προστασία Ακινήτων, Ιδιοκτησιών, Ιστορίας και Πολιτισμού της Χειμμάρας, απευθύνω έκκληση στον πρωθυπουργό Ράμα, να σταματήσει όσο το δυνατόν νωρίτερα, την υφαρπαγή των ιδιοκτησιών μιας κοινότητας αυτοχθόνων, όπως είναι η Χειμμάρα, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι η πλειοψηφία μας δεν διαθέτει τίτλους ιδιοκτησίας, τους οποίους δεν τους δίνουν, επειδή θέλουν να τις αρπάξουν.

»Σε αυτή τη χώρα που νομιμοποιείται και ένα κτίριο σε υφαρπαγμένη γη, στους Χειμαρριώτες οι οποίοι βρίσκονται χιλιάδες χρόνια στα εδάφη τους, δεν τους δίνονται τίτλοι ιδιοκτησίας.

»Πως τους αφαιρείται το Συνταγματικό δικαίωμα να αποφασίσουν εκείνοι πως θέλουν να αναπτυχθεί η περιοχή τους.

»Οι ιδιοκτησίες στην παραθαλάσσια περιοχή έχουν μεγάλη αξία, αλλά έχουν και ιδιοκτήτη.

»Να είσαι Πρωθυπουργός, δεν σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με τους ανθρώπους που σου εμπιστεύτηκαν την ψήφο, την τύχη και τις ιδιοκτησίες τους.

»Κύριε Ράμα, έλα να συζητήσεις με τους Χειμαρριώτες, άκουσε τους και σταματά αυτή την καταστροφή στην περιοχή μας!

»Επίσης απευθύνω έκκληση στους διπλωματικούς εκπροσώπους στη χώρα, ότι η Χειμάρρα κινδυνεύει από την υφαρπαγή από την κυβέρνηση!

»Ζητούμε τη βοήθειά τους και όλων όσων έχουν τη δύναμη να σταματήσουν τον Πρωθυπουργό να αρπάξει και να μας διώξει από τα σπίτια μας!

»Αντιδράστε όσο δεν είναι αργά! Μην αναγκάσετε τους καλούς Χειμαρριώτες που στους αιώνες αντικατοπτρίζουν πολιτισμό, να πάρουν το νόμο στα χέρια τους

Υ.Γ.: Στην παρακάτω φωτογραφία παρουσιάζεται το νέο σχέδιο της περιοχής που δημοσιεύθηκε από το Δήμο. Εάν κάποιος ειδικός σε θέματα πολεοδομίας θα μπορούσε να μας εξηγήσει, θα ήμασταν ευγνώμονες γιατί μέχρι τώρα κανείς μας δεν καταλαβαίνει τι είναι. Πρόκειται δηλαδή για μια μουτζούρα!».

Η Αθήνα έχει προειδοποιήσει αυστηρά τα Τίρανα ότι ο ευρωπαϊκός τους δρόμος περνά από τη Χειμάρρα. Η Αθήνα έχει απαιτήσει από την κυβέρνηση Ράμα να σεβαστεί τις περιουσίες των Βορειοηπειρωτών και τα δικαιώματά τους.

Ο Έντι Ράμα, ένας τυραννίσκος των Βαλκανίων που εκλέχτηκε πρωθυπουργός αγοράζοντας προς 50 ευρώ την ψήφο, θεωρεί ότι με τις πλάτες της Άγκυρας και των ολιγαρχών μπορεί να αψηφά την Ελλάδα.

Το TRIBUNE υπενθυμίζει στον γελωτοποιό των Βαλκανίων Έντι Ράμα ότι δεν διαθέτει ούτε ένα πολεμικό αεροπλάνο, ούτε ένα τανκς και έχει έναν στρατό επιπέδου χωροφυλακής μόλις 10.000 ανδρών. Ο Έντι Ράμα σίγουρα δεν θέλει να δοκιμάσει την υπομονή, ή ακόμα χειρότερα την ισχύ της Αθήνας.

Το TRIBUNE ομολογεί ότι δεν κρύβει την ανησυχία του τόσο για την καταγγελία περί επιχειρούμενης εθνοκάθαρσης, όσο και εξαιτίας της προειδοποίησης του Νικολάκη Νεράντζη, ότι οι Χειμαρριώτες θα πάρουν τον νόμο στα χέρια τους. Οι Χειμμαριώτες είναι γενναίος λαός που ξέρει να αγωνίζεται.

Χειμμαριώτες που μίλησαν στο TRIBUNE εξήγησαν ότι το αλβανικό καθεστώς και οι εξωμότες συνεργάτες του ισχυρίζονται ότι δήθεν θα χτίσουν ξενοδοχεία και θα φέρουν ανάπτυξη, αλλά το σχέδιό τους είναι να οικοδομήσουν κατοικίες και να τις πουλήσουν σε Αλβανούς μουσουλμάνους. «Έτσι αλλοιώνουν τη Βόρεια Ήπειρο εδώ και χρόνια, τώρα θέλουν και τη Χειμάρρα. Το τελευταίο ελληνικό κάστρο».

Πηγή: Τribune

Με το αλάθητο η Δυτική Εκκλησία εισήγαγε τα σπέρματα της τάσης για απομάκρυνση από το κέντρο, διότι δίδαξε στον καθένα να αποδέχεται τη γνώμη του ατόμου. Στη λυπηρή αυτή κατάσταση περιήλθε (και) η Εκκλησία των διαμαρτυρομένων, η οποία αποσυντίθεται συνεχώς και με γιγάντια βήματα προχωρά στην τέλεια αποσύνθεση· διότι η αρχή, την οποία αυτή αποδέχθηκε, έχει μέσα της το σπέρμα της απομάκρυνσης από το κέντρο. Η Δυτική Εκκλησία, μολονότι θέλησε με το αλάθητο να συγκεντρώσει την Εκκλησία γύρω από τον Πάπα, εντούτοις απέτυχε στον σκοπό της και έφερε τελείως αντίθετα αποτελέσματα· διότι, αν και φαίνεται συγκεντρωμένη, η αποκέντρωση είναι πλήρης· διότι περικλείει, σε διαφορετική μορφή, τα ίδια σπέρματα που περικλείει και η Εκκλησία των διαμαρτυρομένων, και οδηγείται στο ίδιο τέλος· διότι τα άκρα είναι όμοια μεταξύ τους.

Η Δυτική Εκκλησία περιορίζοντας το αλάθητο σε ένα άτομο προχώρησε σε μια στιγμή περισσότερο απ’ όσο η Εκκλησία των διαμαρτυρομένων σε ολόκληρους αιώνες· διότι η Δυτική Εκκλησία σε μια στιγμή προσπέρασε αυτή των διαμαρτυρομένων και έφτασε σε εκείνο το σημείο, όπου η Εκκλησία των διαμαρτυρομένων θα φτάσει μετά από αιώνες. Και ο λόγος είναι ο εξής: Η Δυτική Εκκλησία, αφού της αφαιρέθηκε το αλάθητο, έχασε το κύρος και τη δύναμη ή, να το πούμε καλύτερα, τη φωνή και τη ζωή και κατέληξε από στόμα να γίνει σώμα πιο άφωνο από το ψάρι και όρισε κάποιο μέλος ως κεφαλή της για να έχει τη φωνή και τη ζωή. Αλλά με αυτό δεν κατέληξε η Εκκλησία άτομο; Σε αυτή δεν ομιλεί πλέον το άτομο; Πώς μπορεί να ελέγξει τον διαμαρτυρόμενο για την ελευθερία του ατόμου που διαμορφώνει την πίστη του με βάση το προσωπικό του φρόνημα; Δεν συμβαίνει το ίδιο και σ’ αυτή;

Και η μόνη διαφορά ανάμεσα στα δύο συστήματα είναι η εξής: Στη Δυτική Εκκλησία το άτομο, δηλαδή ο Πάπας, συγκεντρώνει γύρω του πολλά βουβά και ανελεύθερα πρόσωπα που συμμορφώνονται κάθε φορά προς τις αρχές και τις πεποιθήσεις του ατόμου που κατέχει τη θέση του. Ενώ στον Προτεσταντισμό η Εκκλησία συγκεντρώθηκε στο άτομο. Επομένως η Δυτική Εκκλησία είναι άτομο και τίποτε περισσότερο. Ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί για την ομοφροσύνη όλων των Παπών; Αφού κάθε Πάπας κρίνει περί του ορθού κατά τη γνώμη του και ερμηνεύει τη Γραφή όπως θέλει και αποφαίνεται όπως το θεωρεί σωστό, σε τι διαφέρει αυτός από τους κάθε είδους δογματιστές της Προτεσταντικής Εκκλησίας; Ποια η διαφορά των αρχόντων; Ίσως ότι στην Εκκλησία των Προτεσταντών το κάθε άτομο αποτελεί μία Εκκλησία, ενώ στη Δυτική όλη η Εκκλησία αποτελεί ένα άτομο, όχι πάντα το ίδιο, αλλά πάντοτε διαφορετικό.

Με το αλάθητο λοιπόν η Δυτική Εκκλησία αποσυντέθηκε, ο δε σύνδεσμος είναι φαινομενικός και συγκρατείται μόνο με τον υφιστάμενο εντός της μηχανισμό. Από την ανακήρυξη του αλάθητου του Πάπα η Δυτική Εκκλησία βρέθηκε σε πολύ κατώτερη θέση από την Εκκλησία των διαμαρτυρομένων. Διότι το σύστημα που καθιερώθηκε σε αυτήν υπολείπεται πολύ από αυτό της Εκκλησίας των διαμαρτυρομένων. Διότι, ενώ σε αυτή ανακηρύχτηκε σεβαστή η ελευθερία του ανθρώπινου πνεύματος, σε εκείνη υπογράφηκε η δουλεία αυτού. Ενώ σε αυτήν ο άνθρωπος αφήνεται ελεύθερος να αποδέχεται ό,τι ο ίδιος καταλαβαίνει, σε εκείνη υποχρεώνεται να ασπάζεται ό,τι δεν καταλαβαίνει αλλά ό,τι του επιβάλλεται.

Με το αλάθητο η Δυτική Εκκλησία έχασε την πνευματική ελευθερία της, έχασε τον στολισμό της, κλονίστηκε συθέμελα και στερήθηκε την άφθονη χάρη του Αγίου Πνεύματος και την παρουσία του Χριστού. Από πνεύμα και ψυχή κατάντησε σώμα άφωνο. Θλιβόμαστε από καρδιάς για την αδικία που έγινε στην Εκκλησία και ευχόμαστε από καρδιάς να φωτίσει το Πνεύμα το Άγιο τον ιερό Ποντίφικα, ώστε να δώσει πίσω στην Εκκλησία ό,τι της αφαίρεσε.

[Από το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου «Περί των Ιερών Συνόδων», που το συνέγραψε το 1888, όταν ήταν Αρχιμανδρίτης στην Αλεξάνδρεια (δημοσίευση στο περιοδικό «Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία» 38-39, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σ. 42. Γλωσσική προσαρμογή για την Κ.Ο.)]

Πηγή: Κοινωνία ορθοδοξίας, Η άλλη όψις