Αν χτυπήσει την πόρτα σου κάποιος που πασχίζει να αντιμετωπίσει την ανάγκη του, μη ζυγίσεις τα πράγματα με ανώμαλο τρόπο.

Η τραγωδία της Ελλάδος εξελίσσεται σε όλα τα επίπεδα. Στόχος η μετάλλαξή της σε μια χώρα με ιθαγενείς κατοίκους χωρίς ιδιοπροσωπία, που δεν θα ξεχωρίζουν από τους επήλυδες και θα είναι παρίες των «προοδευμένων» χωρών της υπόλοιπης Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Κεντρικό ρόλο στην τραγωδία κατέχει η οικογένεια, η οποία με το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφύλων με συνοπτικές διαδικασίες καταδικάστηκε σε θάνατο και οδηγείται στο απόσπασμα.

Από τη δεκαετία του 1980 ξεκινάει η πολεμική σε βάρος της παραδοσιακής οικογένειας. Από τότε και χάρη στην αποφασιστικότητα της κας Μάργκαρετ Παπανδρέου, οι Έλληνες οδηγούμεθα να λησμονήσουμε τα ήθη και τα έθιμά μας, τις αρχές και τις αξίες μας και να γίνουμε «μοντέρνοι» και «προοδευτικοί». Από τότε επιδιώκεται να υποστούμε ψυχική και σωματική μετάλλαξη και να γίνουμε σαν τους «προοδευμένους» Ολλανδούς λ.χ.

Το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφύλων ψηφίστηκε παραμονές Χριστουγέννων (προφανώς συμβολικά) στη Βουλή των Ελλήνων.. Οι ισχυροί της Γης και της Ελλάδας, που αυτοχαρακτηρίζονται «προοδευμένοι»,  με το ζόρι επιδιώκουν να μας πείσουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι το φυσικό. Επιχείρημα τους; Αυτοί έτσι πιστεύουν και έτσι ζουν.... Ο Ντοστογιέφσκι περιγράφει άψογα  στο Ημερολόγιο του (Dostoievski “Journal d’ un ecrivain”, Gallimard, 11e edition, 1951, p. 282. ) τη ψυχολογία των λαών της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης σε σχέση με αυτή των Ρώσων: « Είμαι απολύτως βέβαιος ότι μεταξύ των συμπατριωτών μου ο  αχρείος είναι έτοιμος να ομολογήσει πως είναι αχρείος, στους άλλους λαούς της Ευρώπης ο αχρείος προβάλλει την αχρειότητά του, καυχιέται γι’ αυτήν, την ανυψώνει σε αρχή, διαβεβαιώνει πως έτσι διαφυλάσσει  τα φώτα του πολιτισμού και ο δυστυχής ολοκληρώνεται με το να πιστέψει στα σοβαρά πως γίνεται φορέας της Τάξης και της Προόδου...».

Αυτό που περιγράφει ο Ντοστογιέφσκι ζούμε σήμερα και εμείς. Αφού στις σχέσεις των δύο φύλων οι Ολλανδοί λ.χ. ονόμασαν την ομοφυλοφιλία «πρόοδο» και «εξέλιξη» θέλουν να την επιβάλλουν και σε εμάς τους «υπανάπτυκτους». Ξένοι και Έλληνες εξουσιαστές  επιχειρώντας να μας επιβάλουν να δεχθούμε πως η ομοφυλοφιλία είναι κάτι το φυσικό, μας κάνουν να βιώσουμε τη δυστοπία του Όργουελ, όπως την περιγράφει στο μυθιστόρημά του «1984», που οι κάτοικοι της υποχρεώνονταν να «πεισθούν» ότι 2+2=5...

Η δυσμένεια του Ελληνικού Κράτους έναντι της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας άρχισε αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και κορυφώνεται με την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, με τη σύμπραξη των ΑΝΕΛ και με τη συμπαράταξη πολλών τέως ηγετικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Η καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου Λουκία Μ. Μουσούρου, το 1984, μετά τις τότε αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο – αυτόματο διαζύγιο και καθιέρωση πολιτικού γάμου – στο βιβλίο της «Η ελληνική οικογένεια» (Εκδ. Ιδρ. Γουλανδρή – Χορν, Αθήναι, 1984) θέτει το ερώτημα  πόσο η μεταβολή του νομικού θεσμού που τότε ψηφίστηκε ανταποκρινόταν σε μια κοινωνική πραγματικότητα και πόσο αποτελεί ένα «μέσο κοινωνικής αλλαγής», ένα ακόμη εργαλείο για την τεχνητή μεταβολή της κοινωνικής πραγματικότητας για τον «εκσυγχρονισμό» (Σημ. Τα εισαγωγικά στο πρωτότυπο) της ελληνικής κοινωνίας.

Η καθηγήτρια  κα Μουσούρου θέτει και το ζήτημα κατά πόσο οι Έλληνες είναι έτοιμοι να δεχθούν την απώλεια της αυτοσυνειδησίας τους με την αποδοχή ξένων προτύπων και ξένων δικαιακών πραγματικοτήτων στο θέμα της οικογένειας. Στο σημείο αυτό και με δεδομένη και αναπόφευκτη την επιδίωξη ενοποίησης του Δικαίου των ευρωπαϊκών κρατών και επίσης δεδομένη τη σχεδόν χωρίς ενδοιασμούς αποδοχή του μοντέλου της <σύγχρονης, ανεπτυγμένης βιομηχανικής – αστεακής κοινωνίας>, διερωτάται: «Μπορούμε σοβαρά να συζητάμε για ιδιοπροσωπία της ελληνικής οικογένειας σε σχέση προς το νομικό πλαίσιο ή και να αναφέρουμε καν τον όρο ιδιοπροσωπία;»...

Η κα Μουσούρου το 1984 επισήμανε ότι, λόγω της εφησυχασμένης στη βεβαιότητα, της εξασφαλισμένης, αναγνωρισμένης, επισημοποιημένης «πίστης», η θρησκευτική συνείδηση των Ελλήνων υπέστη αναμφίβολα τις συνέπειες του ορθολογισμού και της σύγχυσης που αυτός δημιούργησε. Αποτέλεσμα να υπονομευθεί ο παραδοσιακός θεσμός της οικογένειας και το νόημα που δίνει στο γάμο η ορθόδοξη χριστιανική πίστη... Η σαρωτική επικράτηση της ατομικότητας και του ορθολογισμού εκτόπισε την υπέρβαση της ατομικότητας, που βιώνεται μέσα από τον γάμο και την οικογένεια.-

Πηγή: Ακτίνες

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση μια απειλητική κρίση είναι ήδη σε εξέλιξη. «Η Ευρώπη κινδυνεύει να χάσει την ιστορική της βάση και το όραμα κινδυνεύει να χαθεί», προειδοποίησε ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Μανουέλ Βαλς σε ομιλία του στο φετινό Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας. «Δεν αποκλείεται να δούμε το οικοδόμημα να καταρρέει μέσα σε λίγους μήνες», πρόσθεσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε «και αυτό θα ισοδυναμούσε με τραγωδία».

Η Ευρώπη μεταλάσσεται σε ένα τέρας που για να επιβιώσει τρώει τις σάρκες του…

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση μια απειλητική κρίση είναι ήδη σε εξέλιξη. «Η Ευρώπη κινδυνεύει να χάσει την ιστορική της βάση και το όραμα κινδυνεύει να χαθεί», προειδοποίησε ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Μανουέλ Βαλς σε ομιλία του στο φετινό Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας. «Δεν αποκλείεται να δούμε το οικοδόμημα να καταρρέει μέσα σε λίγους μήνες», πρόσθεσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε «και αυτό θα ισοδυναμούσε με τραγωδία».

Κάποιοι ευρωπαϊστές εμπειρογνώμονες  εκτιμούν ότι ο καταλύτης αυτών των φόβων είναι το δημοψήφισμα στη Βρετανία και το Γιβραλτάρ πριν από το τέλος του 2017, το οποίο θα κρίνει την παραμονή ή έξοδο της χώρας από την ΕΕ. Ωστόσο, είναι σαφές ότι η Βρετανία δεν είναι το μόνο πρόβλημα στην Ευρώπη.

Η μεταναστευτική κρίση δεν δείχνει σημάδια ύφεσης, ενώ οι “ιδιότυπες” τακτικές συνεργασίας της ΕΕ με την Τουρκία, με στόχο την ανακοπή της ροής των αιτούντων άσυλο και την ανακατανομή των μεταναστών σε όλη την επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν σαφώς αποτύχει. Η κρίση αυτή δεν παύει να τροφοδοτείται από την πολιτική αστάθεια και την δύσκολη οικονομική κατάσταση στη νότια και ανατολική Ευρώπη.

Μια σειρά επιθέσεων σε στυλ Κολωνίας έχει εξαπλωθεί σε όλη την ήπειρο από τις πρώτες ημέρες του νέου έτους. Οι επιθέσεις αυτές καταδεικνύουν σαφώς την αδυναμία της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας να λύσει ακόμη και τα τοπικά προβλήματα που προκύπτουν από την ανεξέλεγκτη ροή μετανάστευσης προς την ΕΕ.

Τον Ιανουάριο, αρκετά μέλη της Ένωσης έφθασαν στο σημείο να απειλήσουν την Ελλάδα με έξοδο από τη Συμφωνία του Σένγκεν, η οποία κατάργησε τους ελέγχους στα σύνορα μεταξύ των συμβαλλομένων χωρών, παρά τα ποσά που έχει ήδη δαπανήσει η ΕΕ για αυτή τη χώρα. Σύμφωνα με χώρες όπως η Αυστρία, η Ελλάδα δεν περιπολεί τα σύνορά της όπως όφειλε να κάνει και θα πρέπει να υποστεί τις ανάλογες κυρώσεις. Στις 27 Ιανουαρίου, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δημοσιοποίησε έκθεση, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα «παραμελεί σοβαρά τις υποχρεώσεις της» και «υπάρχουν σοβαρές ανεπάρκειες στη διενέργεια ελέγχων στα εξωτερικά σύνορα». Οι Βρυξέλλες έδωσαν στην Αθήνα διωρία τριών μηνών προκειμένου να βελτιώσει τον τρόπο που διεξάγει τους συνοριακούς ελέγχους. Εάν δεν υπάρξει βελτίωση, κινδυνεύει να αποβληθεί από την ζώνη Σένγκεν.

Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό για τη Μετανάστευση (ΔΟΙ), ο συνολικός αριθμός των αιτούντων άσυλο που εισέρχονται στην Ελλάδα με σκοπό να μεταβούν σε πιο ευημερούσες χώρες της Ευρώπης ξεπέρασε τους 62.000 τον Ιανουάριο του 2016. Είναι πολλαπλάσιος του αριθμού που καταγράφηκε τον Ιανουάριο του 2015. Παρ’ όλα αυτά, η αποβολή της Ελλάδας από τη ζώνη Σένγκεν δεν θα συμβάλει σε μια αισθητή μείωση της εισροή μεταναστών προς την Ευρώπη, αφού η Ελλάδα δεν έχει κοινά χερσαία σύνορα με άλλες χώρες μέλη της ζώνης Σένγκεν.

Όπως και να έχουν τα πράγματα, η ΕΕ δεν είναι σε θέση να ελέγχει τους μετανάστες που ήδη εισήλθαν στην επικράτειά της. Μάλιστα, αν αποβληθεί η Ελλάδα από τη ζώνη Σένγκεν, η έξοδος αυτή είναι πιθανό να πυροδοτήσει ένα κύμα ευρωσκεπτικισμού και απέχθειας εναντίον της ΕΕ στο σύνολο της Ευρώπης, και ιδιαίτερα στην Ουγγαρία, την Αυστρία, την Τσεχία, τη Ρουμανία και τη Σλοβακία, τις χώρες δηλαδή οι οποίες ήδη εφαρμόζουν μια πολιτική μερικής αποστασιοποίησης από τις αποφάσεις της ΕΕ, με αφορμή την τρέχουσα κρίση.

Τελικά, το πιθανότερο είναι ότι η Ευρώπη δεν θα είναι σε θέση να βρει μια ενιαία, ολοκληρωμένη λύση στην τρέχουσα μεταναστευτική κρίση. Αντίθετα, στην προσπάθειά της να διατηρήσει την ενότητα του μπλοκ, η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία θα συνεχίσει να εφαρμόζει αποφάσεις, τις οποίες θα καλούνται να εφαρμόζουν τα κράτη μέλη, ενώ τα κράτη μέλη θα προσπαθούν να επιλύουν τα ανακύπτοντα προβλήματα μέσω μονομερών μέτρων. Τα μέλη της ΕΕ πιθανότατα θα χρησιμοποιήσουν την αποτυχία της Ελλάδας να ελέγξει τα σύνορά της, προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αυστηρότερα μέτρα ελέγχου των δικών τους συνόρων, για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Η εξέλιξη αυτή θα ήταν ένας ακόμη τρόπος για να αυξηθούν ντε φάκτο οι αποχωρήσεις από τη Συμφωνία του Σένγκεν.

Η συνεχιζόμενη κρίση θα οξυνθεί επικίνδυνα, εάν δεν επιτευχθεί μια διπλωματική επίλυση της συριακής κρίσης. Επιπλέον, υπάρχει η σοβαρή απειλή περαιτέρω “τροφοδότησης” της μεταναστευτικής κρίσης μέσω μιας νέας ΝΑΤΟϊκής επέμβασης στη Λιβύη. Οι εξελίξεις αυτές θα επηρεάσουν βαθιά την ΕΕ, αφήνοντας ανεξίτηλες “ουλές” στο σώμα της. Τότε θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο το ότι θα αλλάξει το πολιτικό μοντέλο της Ευρώπης.

Σε περίπτωση που το γραφειοκρατικό μοντέλο διακυβέρνησής της δεν αλλάξει, η ΕΕ θα εξακολουθήσει να υφίσταται τις συνέπειες του ελλείμματος διαχείρισης και της αναποτελεσματικότητας που την χαρακτηρίζουν. Η ανικανότητά της να διαχειρίζεται εξωτερικές και εσωτερικές προκλήσεις θα εξωθεί ολοένα και περισσότερα κράτη μέλη να εφαρμόζουν ντε φάκτο ανεξάρτητες αποφάσεις, γεγονός που πιθανόν να οδηγήσει στο τέλος της ΕΕ ως ενιαίας πλατφόρμας ευρωπαϊκής πολιτικής.

Το μονοπάτι των μεταρρυθμίσεων, εν μέσω της συνεχιζόμενης παγκόσμιας κρίσης, κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει στην σταδιακή αποχώρηση κρατών μελών της ΕΕ, έως ότου η οργάνωση γίνει αρκετά μικρή και συνεκτική, ώστε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις σύγχρονες προκλήσεις. Παράλληλα, το ευρωπαϊκό βιοτικό επίπεδο θα μειωθεί αφού η αναδιαμορφωμένη ΕΕ δεν θα είναι σε θέση να αντέξει τις συνέπειες αυτών των προκλήσεων.

Από την άλλη πλευρά, η συνεχιζόμενη πολυεπίπεδη κρίση θέτει το θέμα της ανάγκης νέων ανεξάρτητων πολιτικών σχεδιασμών, οι οποίοι δεν θα κατευθύνονται ούτε από την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, ούτε από τις αγγλοσαξονικές δυνάμεις του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Οι νέες αυτές οντότητες-φορείς θα πρέπει να εδράζονται στις έννοιες της πολυπολικότητας και της επιδίωξης αλλαγών σε όλο το πολιτικό τοπίο της ευρωπαϊκής ηπείρου, εάν οι Ευρωπαίοι θέλουν να επιβιώσουν στις νέες, βάναυσες συνθήκες που βιώνουν οι σημερινές κοινωνίες.

Πηγή: South Front Foreign Policy Diary, Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν διοργάνωσε, ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱ.Μ.Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ, σέ συνεργασία μέ τό ἀντιαιρετικό της Γραφεῖο, μέ επιτυχία τήν ημερίδα με θέμα «Yoga; Εὐχαριστῶ δὲν θὰ πάρω!» στό Δημοτικό Θέατρο Πεύκης τό Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015.

 Yoga; Εὐχαριστῶ δὲν θὰ πάρω!

ΠΡΩΙΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

1η ομιλία: κ. Ἰωάννης Μηλιώνης - Εἰδικός ἐρευνητής τῆς Συνοδικῆς ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν αἱρέσεων: «Ὅταν ἡ Θρησκεία γίνεται Γυμναστική» (Κείμενο)

2η ομιλία: π. Βασίλειος Γεωργόπουλος: «Οἱ γκουρού καί ὁ Χριστός» (Βίντεο)

3η ομιλία: Ἑλένη Βασσάλου - Καθηγήτρια, Θεολόγος: «Γιόγκα- Πολυγλωσσία καί Παραπλάνηση» (Βίντεο, Κείμενο)

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

4η ομιλία: Χαράλαμπος Ἄνδραλης - Δικηγόρος, συγγραφέας: «Γιόγκα- Πολυγλωσσία καί Παραπλάνηση» (Βίντεο, Κείμενο)

Ἐρωτήσεις ἀπό τό κοινό καί ἀπαντήσεις ἀπό τούς ὁμιλητές (Βίντεο)

ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ (λήψη σε μορφή .pdf)

1.  Ἡ Γιόγκα δέν εἶναι ἁπλή γυμναστική, ἤ μέθοδος χαλαρώσεως, δέν εἶναι ἐπιστήμη, δέν εἶναι ἡ φωτεινή πλευρά τῆς ζωῆς, δὲν εἶναι τρόπος ἀποβολῆς τοῦ ἄγχους, δὲν εἶναι μέθοδος σωματικῆς εὐεξίας.

Ἡ γιόγκα εἶναι ἕνα ὑπαρξιακὸ σύστημα, ποὺ βασίζεται στὴ φιλοσοφία τῆς Ἀνατολικῆς πνευματικότητας, συμπλέκεται  μὲ τὸν Δυτικὸ ἀποκρυφισμὸ, τήν μαγεία, τήν ἀστρολογία,  καὶ σήμερα μὲ τὸ σύνδρομο τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου. Ὁ διαλογισμός, εἶναι μία διαδικασία σταδιακῆς αὐτο-ύπνωσης μέσῳ τῆς φαντασίας. Θεμελιώνεται στόν ἀπόλυτο μονισμό καί στήν ὁλιστική θεώρηση τοῦ κόσμου.Ὑπάρχει τεράστια διαφορά ἀπό τήν χριστιανική προσευχή. Ἐκεῖνο πού σέ φέρνει στά κέντρα τῆς γιόγκα εἶναι ἡ ἀνάπτυξη της συνειδητότητάς σου, δηλ. ἡ προσπάθεια αὐτοεξελίξεως μέ ἀπώτερο στόχο τήν ἀπορρόφηση στήν ἀπρόσωπη «ἀνεκδήλωτη θεότητα». Πρόκειται γιά ἐκμηδένιση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ὁ διαλογιζόμενος ἐπιδιώκει ταύτιση μέ τόν θεό τῆς ἰνδουϊστικῆς πίστεως. Ὁ προσευχόμενος ἀποζητᾶ τήν ἐν Χριστῷ κοινωνία μέ τόν Θεό πού δέν εἶναι ἀπορρόφηση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀλλά  ἀνύψωσή του στήν δόξα τοῦ Θεοῦ, χωρίς καμμία σύγχυση.  

Ἡ γιόγκα εἶναι ἐπίσης λατρευτικὴ πρακτικὴ - μὲ σκοπὸ τὴν ἕνωση τοῦ ἀσκούμενου μὲ τοὺς ἰνδικοὺς θεούς. Ἡ λέξη Yoga προέρχεται ἀπὸ τὴ λέξη "yug", ὅπου στὰ σανσκριτικὰ σημαίνει " ζεύξη - ἕνωση" τοῦ ἄτμαν - ψυχῆς μὲ τὴν θεϊκὴ ἄμορφη ὕπαρξη Βράχμαν. Ἑπομένως, ὁ κύριος σκοπὸς τῆς Γιόγκα εἶναι καθαρὰ θρησκευτικός, νὰ ὁδηγήσει τὸν γιόγκι στή λύτρωση ἀπό τήν σαμσάρα (διαδικασία μετενσαρκώσεων) πού εἶναι ἀπολύτως μή χριστιανική.

Ἡ γιόγκα δέν εἶναι τέχνη ζωῆς ἀλλά εἶναι τέχνη θανάτου. Ἀναπτύχθηκε, ὅπως ἀποκαλύπτουν γιόγκι ἀπό τήν Ἰνδία, ὡς μία τεχνική, γιά νά πεθαίνουν ἀνώδυνα οἱ ἡλικιωμένοι.

2. Γιά τήν γιόγκα ὁ Θεός δέν εἶναι πρόσωπο, ἀλλά εἶναι μία ἀπρόσωπη συμπαντική ὑπερσυνειδητότητα, εἶναι μία ἐνέργεια.

Ἡ ψυχή, τό ἄτμαν, θά πρέπει νά σβήσει ὅπως μία σταγόνα στόν ὠκεανό τοῦ Μπράχμαν, τῆς παγκόσμιας ὑπερσυνειδητότητας, αὐτῆς τῆς ἐνέργειας πού, μιλώντας τή γλῶσσα, ἄς ποῦμε, τήν Δυτική, θά τήν ὀνομάζαμε «θεό».

Στή Γιόγκα ταυτίζουν τὸν Χριστὸ μὲ τὸν Ράμα καὶ τὸν Κρίσνα ἢ μὲ τὴν «παγκόσμια συνειδητότητα», ποὺ σύμφωνα μὲ τὸν Ἰνδουϊσμὸ ὑπάρχει μέσα στὰ ζῶα καὶ τὰ φυτά. Ταυτίζουν τὸν διαλογισμὸ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη προσευχή, τὴ χορτοφαγικὴ διατροφὴ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη νηστεία, τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό, τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ στὴν Καινὴ Διαθήκη μὲ τὶς δοξασίες τῆς Γκιτᾶ κ.ἄ. βιβλίων, ὥστε νά προκαλοῦν σύγχυση μέχρι καί ἄρνηση τῆς μοναδικότητας τοῦ Θεανθρώπου καὶ Σωτήρα τοῦ κόσμου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου ὁ Σταυρός καί ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἀκατανόητα. Ὁπότε ὁ ἀσκούμενος στὴ γιόγκα μένει ἀθωράκιστος ἔναντι τῆς δαιμονικῆς δράσεως.

3. Ὁ ἀσκούμενος μέ συνέπεια γιά μεγάλο διάστημα στή γιόγκα φθάνει σέ βαθμό νά μήν ἀντιλαμβάνεται χρῶμα,  ὀσμή, ἦχο, ἁφή, οὔτε τὸν ἑαυτό του, οὔτε κανέναν ἄλλο. Τὸ πνεῦμα του «ἐλευθερώνεται» -σύμφωνα μὲ τὴν ἔκφραση τῶν μυημένων - ἀπὸ τὴ μνήμη καὶ τὴ λήθη. Αὐτή ἡ ἀπώλεια συνειδήσεως θεωρεῖται ἐπίγνωση, φωτισμός!

Δημοσιεύματα ἀναφέρουν σοβαρὰ ὀρθοπεδικὰ καὶ ψυχιατρικὰ προβλήματα. Ὀρθοπεδικά, λόγῳ τῶν ἐντελῶς ἀφύσικων γιὰ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα στάσεων τῆς Γιόγκα. Ψυχιατρικά, ἐξαιτίας τῆς ἀσυναρτησίας τῶν ἐπικλήσεων διαλογισμοῦ,  κυρίως δὲ ἀπό τίς δαιμονικές ἐπιρροές. Στὴν Ψυχιατρική, μάλιστα, συναντᾶμε πλέον τὸν νέο ὅρο «σύνδρομο κουνταλίνι». Τὶς καταστροφικὲς ἐπιπτώσεις στὴν ψυχικὴ ὑγεία παραδέχονται ἀναγνωρισμένοι δάσκαλοι τῆς γιόγκα, ὁπότε θὰ ἦταν ἀφροσύνη ἐκ μέρους μας νὰ τὶς ἀγνοήσουμε.

Οἱ διάφορες τεχνικὲς τῆς Γιόγκα δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἐπιστήμη, ἀντίθετα ἔχουν τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς μαγείας(¨μάντρας¨, δηλ. μαγικές συλλαβές καί ¨σίντις¨, δηλ. παραφυσικές καταστάσεις καί ἀσυνήθιστα φαινόμενα, πού πραγματοποιοῦνται  σέ προχωρημένο στάδιο, ὅπως διόραση, τηλεπάθεια,  αἰώρηση,  ὑλοποιήσεις,  ἐξωσωματική προβολή κ.ἄ) τῆς ὁποίας οἱ ἐπιδράσεις ποικίλλουν.

4. Ἡ «Νέα Ἐποχὴ τοῦ Ὑδροχόου», ποὺ πολεμᾶ τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, τὴν Ὀρθοδοξία μας, κατακλύζει τὴν χώρα μας μὲ τὴν προβολὴ τῆς Γιόγκα γιὰ νὰ παραπλανήσει μὲ τὸ δαιμονικὸ δόγμα πὼς οἱ θρησκεῖες εἶναι διαφορετικοί δρόμοι ποὺ ὁδηγοῦν στὸν ἴδιο σκοπό.

Ἐμεῖς ὅμως ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ δέν ξεχνᾶμε τοὺς λόγους τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη:  «Ἀγαπητοὶ, μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον» (Α΄ Ιω 4, 1), «οἴδαμεν δὲ ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἥκει καὶ δέδωκεν ἡμῖν διάνοιαν ἵνα γινώσκωμεν τὸν ἀληθινόν· καί ἐσμεν ἐν τῷ ἀληθινῷ, ἐν τῷ υἱῷ αὐτοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστῷ. οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος. 21 Τεκνία, φυλάξατε ἑαυτοὺς ἀπὸ τῶν εἰδώλων· ἀμήν» (Α΄ Ιω 5, 20-21).

Εἶναι πεποίθηση τῶν Ἁγίων Γραφῶν, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων, τῶν Ἁγίων Πατέρων, καί συνόλου τῆς Ἐκκλησίας ὅτι οἱ θεοί τῶν ἄλλων θρησκειῶν εἶναι Δαίμονες.

Ὅπως λέει κι᾿ ὁ προφήτης Δαβίδ, πίσω ἀπό τούς θεούς τῶν ἐθνῶν κρύβονται δαιμόνια.

Στὸ Δευτερονόμιο διαβάζουμε «παρώξυνάν με ἐπ' ἀλλοτρίοις, ἐν βδελύγμασιν αὐτῶν ἐξεπίκρανάν με˙ ἔθυσαν δαιμονίοις καὶ οὐ Θεῷ» Δηλαδή: «Μὲ θύμωσαν καὶ μὲ πίκραναν (οἱ Ἑβραῖοι) μὲ τοὺς ξένους καὶ συχαμεροὺς θεούς τους. Στὰ  δ α ι μ ό ν ι α  θυσίασαν κι ὄχι στὸν Θεό».

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀποτρέποντας τούς χριστιανούς νά συμμετέχουν στήν βρώση εἰδωλοθύτων θά μᾶς πεῖ « Οὐ θέλω δὲ ὑμᾶς κοινωνοὺς τῶν δαιμονίων γίνεσθαι. οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν καὶ ποτήριον δαιμονίων, οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καὶ τραπέζης δαιμονίων» (Α' Κορ. 10, 20-21).

Ὁ ὅσιος Παΐσιος λέει χαρακτηριστικά γιά τήν Γιόγκα: «ὅσοι ἀσχολοῦνται μ᾿ αὐτά, δίνουν δικαιώματα στόν διάβολο, δέχονται δαιμονικές ἐπιδράσεις καί καταστρέφονται»...

Ὁ γέρων Σωφρόνιος παρατηρεῖ: «Μετά τήν ἐκ νέου εἰς Χριστόν στροφήν μου, ἡ ¨ἀνατολική¨ ἐμπειρία μου, - ἐννοεῖ τήν ἄσκηση Γιόγκα καί διαλογισμοῦ - ...ἐφάνη εἰς τό πνεῦμα μου ὡς τό πλέον φοβερόν ἔγκλημα κατά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ».

Ἡ ἐνασχόληση ἑπομένως μὲ τὴν Γιόγκα εἶναι ἄρνηση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

5.  Εἶναι ἀπαράδεκτο νά παραπλανῶνται ἀνύποπτοι ἄνθρωποι, καί κυρίως νέοι, στούς ὁποίους παρουσιάζεται ἡ Γιόγκα ὡς μία δῆθεν γυμναστική ἤ ὡς μία ἐπιστήμη. Τὸ νὰ ἀποσυνδέει κανεὶς τὴ Γιόγκα ὡς τεχνικὴ χαλαρώσεως ἀπὸ τὴν ἰνδουϊστικὴ πίστη, εἶναι σὰ νὰ πιστεύει ὅτι διαχωρίζεται τὸ μυϊκὸ ἀπὸ τὸ νευρικὸ σύστημα τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ καθένας βεβαίως εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἀσπασθεῖ τὸν Ἰνδουισμό, τὸν Βουδισμὸ καὶ τὶς ὅποιες θρησκευτικὲς πρακτικὲς θέλει, ἀλλὰ ἐν γνώσει του καὶ ὄχι πλανώμενος. Καὶ ὁπωσδήποτε γνωρίζοντας ὅτι ὅλοι οἱ δρόμοι δὲν ὁδηγοῦν στὸ Θεό.

Ἡ παρουσίαση τῆς Γιόγκα ὡς μορφῆς γυμναστικῆς καὶ ὡς ἐναλλακτικῆς θεραπείας καὶ ἡ ἀπόκρυψη τῆς θρησκευτικῆς σημασίας της, ἀποτελεῖ ἀπατηλὸ, μέσο μὲ τὸ ὁποῖο ἐπιχειρεῖται ἡ μεταβολὴ τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν χριστιανῶν καὶ στοιχειοθετεῖ τὸ ἀδίκημα τοῦ ἀθέμιτου προσηλυτισμοῦ, ὅπως αὐτὸ ὁρίζεται στὸ νόμο 1363/1938 καὶ στὸ ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος. Ἡ εἰσβολή της στὰ σχολεῖα, ὅπως συμβαίνει μέ τήν Yogakids International, εἶναι ἀντίθετη μὲ τὰ ἰσχύοντα κατὰ τὸ Ἑλληνικὸ Σύνταγμα, ἀντιπαιδαγωγικὴ καί ἀκατάλληλη γιά παιδιά.

Ὡς ἐκ τούτου ἡ ποινικὴ Δικαιοσύνη μπορεῖ καί πρέπει νά κινηθεῖ ἐναντίον ὅσων χρησιμοποιοῦν τὴ μέθοδο τῆς Γιόγκα γιά νά μυήσουν μαθητές στὰ ἀποκρυφιστικὰ δόγματα τοῦ ἰνδουϊσμοῦ καὶ τοῦ βουδισμοῦ. Οἱ γονεῖς ἔχουν  κάθε λόγο γιά καταγγελίες κατά διευθυντῶν καί διευθύνσεων ἤ τουλάχιστον ἔχουν ἠθικό χρέος νά παρεμβαίνουν ἐνημερωτικά στούς συλλόγους γονέων.

6. Ἡ ἑλληνορθόδοξη κληρονομιά μας ἔχει ὡς κέντρο τὴν ἐν Χριστῷ ἐμπειρία, τὴν ἔνταξη τοῦ ἀνθρώπου στὸ μυστικὸ σῶμα τοῦ Κυρίου μας, διὰ τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔτσι συγκροτεῖται καὶ ὁλοκληρώνεται ἡ προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτά μᾶς δίδαξαν οἱ ἅγιοί μας.

Ἡ Ἐκκλησία δέν ὑποχρεώνει κανέναν νά ἀκολουθήσει τόν δικό της δρόμο, ἀλλά ἔχει χρέος νά ἐνημερώνει, νά ποιμαίνει, νά προειδοποιεῖ, νά ἐπισημαίνει, νά προστατεύει, νά ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.  Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός θέλει πάντας ἀνθρώπους  σωθῆναι. ( Α΄Τιμ. β΄,4).

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκ­κλη­σίας τῆς Ἑλλάδος ἐπισημαίνει ξεκάθαρα στὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα ὅτι: «ἡ "Γιόγκα" ἀποτελεῖ θεμελιῶδες κεφάλαιο τῆς θρησκείας τοῦ Ἰνδουισμοῦ, ἔχει ποικιλομορφία σχολῶν, κλάδων, ἐφαρμογῶν καὶ τάσεων καὶ δὲν ἀποτελεῖ "εἶδος γυ­μνα­στι­κῆς».  Ὡς ἐκ τούτου ἡ "Γιόγκα" τυγχάνει ἀπολύτως ἀσυμ­βί­βα­στη μὲ τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη μας καὶ δὲν ἔχει καμία θέση στὴ ζωὴ τῶν χριστιανῶν».

7. Ὕστατο πόρισμά μας: Ἔστω καί ἄν ὁ Ἕλληνας πολίτης δέν ἔχει ἀπολύτως ὀρθόδοξη συνείδηση, συνιστοῦμε νά μήν μπλέξει στά δίχτυα τῆς Γιόγκα γιατί δέν ξέρει ποῦ θά τόν ὁδηγήσει.

Πηγή: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Θεσσαλονίκης διοργάνωσε μὲ ἐπιτυχία τὴν ἡμερίδα μὲ θέμα «Ὁ Ὅσιος Πορφύριος καὶ οἱ Νέοι» στὸ αἴθουσα τελετῶν Ι.Μ.Θ. (Βογατσικοὺ 7) τὴν Τρίτη 12 Ἰανουαρίου 2016.

ΒΙΝΤΕΟ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Έναρξη: Τροπάρια από Χριστιανική Φοιτητική Δράση (Φοιτητικός Τομέας του Συλλόγου Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Δράσεως “Μέγας Βασίλειος”)

18:00 - 18:05: Χαιρετισμός φοιτητών
18:05 - 18:20: Χαιρετισμός Παναγιωτάτου
18:20 - 18:40: Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Αλευράς (Καυσοκαλύβια, Αγίου Όρους)
18:40 - 19:00: Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Ευθυμίου (Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Αθηνών)
19:00 - 19:20: Γερόντισσα Αννα (Καθηγούμενη I. Ισυχαστηρίου Αγίου Πορφυρίου Ξάνθης)
19:20 - 19:30: Συζήτηση
19:30 - 19:50: Διάλειμμα

Προεδρείο: κ. Λυκούργος Μαρκούδης (Διευθυντής προγράμματος ραδιοφώνου Πειραϊκής Εκκλησίας)

19:50 - 20:10: Κ. Γανωτής (Φιλόλογος - Συγγραφέας)
20:10 - 20:30: Αθηνά Σιδέρη (Κοινωνική Λειτουργός)
20:30 - 20:50: Συζήτηση
20:50 - 21:00: Κλείσιμο Ημερίδας από Παναγιώτατο

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Καλημέρα σας,

Χαίρομαι ιδιαίτερα που βρίσκομαι σήμερα εδώ, σ’ ένα Νεανικό Συνέδριο, και μάλιστα σ’ ένα συνέδριο που διοργανώνει η Ιερά Μητρόπολις Μεσογαίας και Λαυρεωτικής και έχει για θέμα: «Δεν είμαι και τόσο αλλιώτικος».

Ακριβώς γι’ αυτό, θέλω να ευχαριστήσω από την καρδιά μου τον Σεβασμιώτατο κ. Νικόλαο και τον σεβαστό π. Γεννάδιο Κουτσόπουλο και για την διοργάνωση, αλλά και για την τιμητική προς εμένα πρόσκληση.

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, νέοι και νέες αυτού του Συνεδρίου…

Αισθάνομαι πως είναι καλύτερα να αρχίσω -έτσι για να γνωριστούμε, θα έλεγα- διαβάζοντάς σας  ένα μικρό κείμενο από το βιβλίο μου «Στου πόνου τη γυάλινη Πίστα –Συνάντησα το Πρόσωπο». Έχει τίτλο: Ένα παιδί που το’ λεγαν Παναγιώτη. Μιλάει για την πρώτη μου συνάντηση μ’ ένα παιδί με αναπηρία. (σελ. 25).

« ….Το μικρό ξανθό αγοράκι ήταν ξαπλωμένο επάνω σ’ ένα λεπτό, ειδικό στρώμα γυμναστικής που ήταν απλωμένο στο πάτωμα. Τριγύρω του ήταν παιχνίδια, αλλά και μια πολλή μεγάλη μπάλα και κύλινδροι ειδικής γυμναστικής.

Κάθησα δίπλα του και το ρώτησα χαμογελώντας:

«Πώς σε λένε;»

«Παναγιώτη».

Είναι πραγματικά δύσκολο ν’ αποτυπωθεί στο χαρτί ο απίστευτα γλυκός τρόπος που το μικρό στοματάκι με το ροζ σημάδι στο επάνω χείλος πρόφερε αυτό το όνομα.

Δυο γκριζογάλανα πεντακάθαρα μάτια με κοίταξαν ερευνητικά.  «Και χένα πώχ… χε λένε;» Με ρώτησε.

«Ντέμη», του απάντησα.

Με κοίταξε… Του χαμογέλασα… Έμεινε για λίγο αναποφάσιστο… Και μετά… «Μπέμη», επανέλαβε με το δικό του τρόπο και χαμογέλασε.

  Τα μάτια του, το πρόσωπό του, έγιναν ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο. Και τότε, καθώς το κοιτούσα, ένιωσα να βυθίζομαι στην άβυσσο των γκριζογάλανων αγγελικών ματιών, να περνώ από «την άλλη μεριά του καθρέφτη». Κοιτάζοντας στα μάτια το τρίχρονο παιδάκι έζησα την ένταση μιας ανεπανάληπτης στιγμής. Μόνο μετά από χρόνια θα συνειδητοποιούσα πως η μοναδικότητα εκείνης της επικοινωνίας ήταν η «συνάντηση» μ΄ ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα, η μετοχή στο μυστηριακό σώμα της ανθρωπότητας.

«Μπέμη», ξανάπε, αυτή τη φορά γελώντας.

Καθώς η χαρά για την καινούργια φίλη το πλημμύρισε, συσπάσθηκε ολόκληρο. Τα χέρια του έφυγαν γρήγορα προς τα επάνω, με λυγισμένους αγκώνες και ανοικτά σαν βεντάλια δάκτυλα. Τα πόδια του τεντώθηκαν τελείως… Και μετά, καθώς θέλησε να εκφράσει έμπρακτα τη χαρά του, άρχισε να τα λυγίζει και να τα τεντώνει χτυπώντας τα μεταξύ τους, μια και ήταν σχεδόν ενωμένα από το μυϊκό σπασμό.

…Ήταν εκείνη την ημέρα που η σπίθα ξεπετάχθηκε. Η φωτιά δεν άργησε ν’ ανάψει… »

…………………..

Όπως καταλάβατε, εκείνη τη στιγμή άρχισε το ταξίδι μου στο χώρο της αναπηρίας. Ήμουν φοιτήτρια, στα εικοσιένα μου χρόνια. Εύχομαι και η συζήτηση που θα κάνουμε σήμερα να μην ξεχαστεί, αλλά να προσθέσει κάτι στις γνώσεις σας κι αυτό το κάτι να μετουσιωθεί σε αγάπη, όπως είμαι σίγουρη ότι θα προσθέσει και στις δικές μου, τόσο κατά τη διάρκεια της συζήτησης που θα έχουμε, όσο και από αυτά που θα αναφερθούν στη συνέχεια.

Η εισήγησή μου έχει για θέμα: «Τα πουλιά δεν κελαηδούν ποτέ σε σπηλιές»,  μια φράση του Henry David Thoreau που υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους οραματιστές της Αμερικής του 19ου αιώνα. Η φράση εκφράζει μια βεβαιότητα για τη ζωή των πουλιών –δεν κελαηδούν ποτέ σε σπηλιές- μας μεταφέρει όμως, αβίαστα νομίζω, στην ανθρώπινη ύπαρξη και στην ανάγκη της να τραγουδά τη ζωή και το νόημά της, μόνο όταν λούζεται στο φως της ελευθερίας –και όχι της ασυδοσίας, στην ελευθερία δεσμεύουμε τον εαυτό μας- της δημιουργικότητας και της υπευθυνότητας.

Αυτή την αλήθεια οφείλει να υπηρετεί κάθε Πολιτεία, παρέχοντας στα παιδιά και τους ενηλίκους με αναπηρία -συγχρόνως με  την ιατρική/θεραπευτική φροντίδα και τεχνολογική βοήθεια που έχουν ανάγκη- τις ίδιες ευκαιρίες μάθησης, εκπαίδευσης, επαγγελματικής αποκατάστασης και πρόσβασης στην κοινωνική/πολιτιστική ζωή του τόπου όπου ζουν: όσα δηλαδή έχουν επισφραγισθεί και στην Ελλάδα από το Σύνταγμα και έχουν ρυθμιστεί νομοθετικά εδώ και χρόνια, έστω κι αν τα αποτελέσματα δεν είναι το ίδιο εντυπωσιακά με τις εξαγγελίες, όπως όλοι γνωρίζουμε.

Ένας άντρας γύρω στα 45 –πατέρας δυο παιδιών στην ηλικία σας- με αναπηρία στα πόδια που περπατάει με κάποιο βοήθημα και αδάμαστη θέληση στους δρόμους της Αθήνας –λέγεται Δημήτρης Γεωργιόπουλος και είναι δικηγόρος- μου είπε κάποτε: «για να κυκλοφορεί κάποιος στην Αθήνα, πρέπει να είναι λοκατζής!» Για φανταστείτε πώς νιώθει!

Γενικότερα, για τον άνθρωπο με κάποια αναπηρία, η ανομοιομορφία των πεζοδρομίων, τα σκαλοπάτια,  οι -ακόμα και σήμερα- συχνά απροσπέλαστες τουαλέτες σε δημόσιους χώρους, αλλά και  η παραβίαση των δικαιωμάτων του, οι αδιάκριτες ερωτήσεις, το παρατεταμένο κοίταγμα, η αυτόκλητη βοήθεια είναι καθημερινή πραγματικότητα. Έχει ακόμα όμως να αγωνισθεί και με τα αμέτρητα – συχνά οδυνηρά – δικά του συναισθήματα, όπως πιθανόν η άρνηση και ο θυμός, η απογοήτευση, η ντροπή, το άγχος, η ανασφάλεια, η απελπισία και να προσπαθήσει να τα  μετατρέψει σε αποδοχή και επιμονή, καρτερία, αυτοεκτίμηση, ελπίδα, δημιουργική ανησυχία και πίστη στην προσπάθεια. Φυσικά εάν βοηθηθεί να φθάσει στο Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν (Δόξα στο Θεό για όλα) τότε κάθε τι φαντάζει έκτοτε, τελείως διαφορετικό.

Γι’ αυτό θα πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε -και όχι να ενημερωθούμε, και να ξεχάσουμε σε μερικές ημέρες- και αυτό θα προσπαθήσουμε να κάνουμε σ’ ένα βαθμό σήμερα!

Λέω να ευαισθητοποιηθούμε, εννοώντας, να νιώσουμε τους άλλους, να έρθουμε στη θέση τους, στο βαθμό που μπορούμε να το επιτύχουμε. Γιατί η ευαισθητοποίηση είναι μια καρδιακή ενημέρωση, χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά μας, ώστε όσα θα ακούσουμε να μη φύγουν από εκεί. Θα έχουμε ευαισθητοποιηθεί, εάν γίνει η αρχή, για να μας αποκαλυφθεί προοδευτικά μια μεγάλη αλήθεια, η αλήθεια τού «τι εστιν άνθρωπος»: μια ύπαρξη τελείως αλλιώτικη από τις άλλες –αφού είναι μοναδική- και παντελώς ίδια με τις άλλες, αφού όλοι έχουμε μια φύση, την ανθρώπινη.

Αυτό φυσικά σημαίνει πως εμείς τότε, μετά αυτή την αποκάλυψη, θα έχουμε αλλάξει, θα έχουμε γίνει καλύτεροι.  Κι αυτό το θεωρώ καταπληκτικό για την πορεία της ζωής του καθενός μας, όποια κι αν είναι η ηλικία του, ιδιαίτερα αν ο άνθρωπος που αλλάζει ή καλύτερα, κατανοεί, είναι παιδί ή νέος και έχει όλη τη ζωή μπροστά του. Όταν επικοινωνούμε, κοινωνούμε καλύτερα,  επεκτείνουμε τον εαυτό μας, επειδή η αγάπη περιορίζει, ακόμα και καταργεί τις αποστάσεις. Ο εγωκεντρισμός, το κλείσιμο στον εαυτό μας δεν επιτρέπει την κοινωνία.

Θέλω να κάνω σαφές, ότι αναφέρομαι συνειδητά σε παιδιά με αναπηρία και όχι με ειδικές ή ιδιαίτερες ανάγκες, ή ιδιαίτερες ικανότητες και θα εξηγήσω το λόγο.

Κάποτε –εδώ και αρκετά χρόνια- συνειδητοποιήσαμε ότι η λέξη σακάτης ήταν τραυματική για τους ανθρώπους με αναπηρία (αν και η τουρκική ρίζα της, sakat, θα πει απλά ...ανάπηρος!) και την αντικαταστήσαμε, με τη λέξη ανάπηρος, που ήταν η ιατρική ορολογία της κατάστασης. Όμως μετά από κάποια χρόνια η λέξη ανάπηρος είχε ακριβώς το ίδιο βάρος που είχε και η λέξη σακάτης. Έτσι την αντικαταστήσαμε –και μάλιστα με ουμανιστικές θριαμβολογίες πως κάνουμε κάτι καταπληκτικό- την αντικαταστήσαμε λοιπόν με τον όρο «άτομα με ειδικές ανάγκες» που έγινε αργότερα «άτομα με ιδιαίτερες ανάγκες» -όλοι, αλήθεια, δεν έχουμε κάποιες ειδικές ή ιδιαίτερες ανάγκες;- για να φθάσουμε τέλος στον όρο «άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες» που υπονοεί πως, όλοι οι άνθρωποι με αναπηρία έχουν ή πρέπει να έχουν ιδιαίτερες ικανότητες και μάλιστα φανερές και κατανοητές, προκειμένου να τους σεβαστούμε και να τους συμπαρασταθούμε.

Σύμφωνα με τον τελευταίο όρο, άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες, που διατυμπανίζει  πως αξιολογούμε και πάλι τους ανθρώπους με βάση τις ικανότητές τους, πόσο σεβασμό θα οφείλουμε στους ανθρώπους που βρίσκονται σε κώμα, στους ανθρώπους με νοητικές ελλείψεις, με σοβαρή κατάθλιψη και κατ’ επέκταση άρνηση να κάνουν οτιδήποτε για τον εαυτό τους, σε όλους εκείνους που κάθε άλλο, παρά ιδιαίτερες ικανότητες έχουν; Σας διαβεβαιώ πως υπάρχουν τόσοι άνθρωποι, χωρίς καθόλου φανερές ή κατανοητές ικανότητες... Αυτούς δεν θα τους σεβαστούμε;

Οι άνθρωποι με δύναμη για ζωή, παρά την όποια αναπηρία τους, δεν χρειάζονται ευφημισμούς που να τους χαϊδεύουν τα αυτιά, για να αγωνίζονται. Αντιλαμβάνονται πως αυτά που δημιουργούν τις ιδιαίτερες ικανότητές τους είναι η στάση τους προς τη ζωή και ο σκληρός τους αγώνας -πάντα σε συνάρτηση με τον αγώνα της οικογένειάς τους και την επικοινωνία με αγαπημένους φίλους και δασκάλους- και όχι κάποια …αυτόματη λειτουργία που εγκαθίσταται στην ύπαρξή τους μαζί με την αναπηρία.

Θα σας διαβάσω μια μικρή ιστορία όπου πρωταγωνιστής είναι ένας δεκάχρονος φίλος μου. Το περιστατικό συνέβη πριν αρκετά χρόνια. Με αυτό που θα ακούσετε, μη βιαστείτε σας παρακαλώ να συμπεράνετε ότι το παιδί είχε… ιδιαίτερες ικανότητες… Ήταν ένα πανέξυπνο παιδί, εγκλωβισμένο από τη γέννησή του σ’ ένα σώμα που δεν μπορούσε ν’ ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε κίνηση και του οποίου η οικογένεια είχε μεγάλη αγάπη. Η μητέρα του, ιδιαίτερα, όπως θα ακούσετε, είχε τόση αγάπη, που εκφραζότανε σε υπομονή, γλυκύτητα και ευρηματικότητα, προκειμένου να επικοινωνήσει με το παιδί της και έτσι τον προκαλούσε να εκφραστεί με τον τρόπο που μπορούσε… Σίγουρα, ήταν ένα ευλογημένο παιδί χωρίς την παραμικρή έκφραση δυσαρέσκειας ή παράπονου για την κατάστασή του. (Στου Πόνου τη Γυάλινη Πίστα-Συνάντησα το Πρόσωπο, σελ. 190).

«…Ήταν λίγο πριν φύγω από το σπίτι μου για κάποια επίσκεψη σ’ ένα παιδί με εγκεφαλική παράλυση, το οποίο παρακολουθούσα περιοδικά, όταν χτύπησε το τηλέφωνο...

«Ευτυχώς, σε πρόλαβα...», άκουσα από την άλλη μεριά του τηλεφώνου τη μητέρα του παιδιού που θα επισκεπτόμουν. «Καλά που μου είπε ο Νίκος πως ήταν να’ ρθεις, γιατί δεν θά’ βρισκες κανένα! Είχα ξεχάσει εντελώς τη συνάντησή μας!»

Οι φράσεις ακούγονται συνηθισμένες. Όμως ο ηλικίας τότε, 10 ετών, πανέξυπνος  φίλος μου, δεν περπατούσε, δεν μιλούσε και δεν μπορούσε να κάνει νοήματα με τα  χέρια του, ακριβώς εξαιτίας της σοβαρής κινητικής του αναπηρίας.

Δεν μπορώ να πω πως ξαφνιάστηκα από τα λόγια της μητέρας, γιατί είχα εμπειρία της καταπληκτικής τους σχέσης. Ακριβώς όμως γι’ αυτό, φρόντισα να μάθω τις λεπτομέρειες:

Εκείνη την ημέρα, όλη η οικογένεια επρόκειτο να επισκεφθεί ένα φιλικό σπίτι. Αλλά ο Νίκος ήταν πολύ ανήσυχος, παρόλο που πάντα χαιρόταν όταν πήγαινε επίσκεψη. Έτσι η μητέρα θέλησε να μάθει τι συνέβαινε.

Αφού προσπάθησε να βρει το λόγο της ανησυχίας του, αναφέροντάς του διάφορες πιθανές αιτίες, αντιλήφθηκε ότι δεν είχε κάτι, αλλά ότι κάτι συνέβαινε.

Τον πήρε λοιπόν στην αγκαλιά της και πήγαν σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού, ζητώντας του να της δώσει ένα μήνυμα. Διέκρινε πως η ματιά του σταμάτησε στο τηλέφωνο...

«Κατάλαβα, είπε η μητέρα. Πρέπει να τηλεφωνήσουμε σε κάποιον. Πάμε να μου τα πεις…».

Γύρισαν και πάλι στο δωμάτιό του.

Η μητέρα άρχισε να του αναφέρει ονόματα φίλων, με τους οποίους πιθανόν, να έπρεπε να επικοινωνήσει. Παρατήρησε όμως, ότι ο Νίκος κοιτούσε επίμονα τα χέρια της.

«Τι συμβαίνει με τα χέρια μου; »

Αλλά η ματιά του είχε καρφωθεί στο δεξί..

«Νίκο τι κοιτάζεις; Τη βέρα μου; A, κατάλαβα… Κάτι συμβαίνει με την επίσκεψή μας στη Βέρα!»

Ο Νίκος επιβεβαίωσε με μια χαρακτηριστική έκφραση του προσώπου, ενώ συγχρόνως κοιτούσε τα πόδια του. Η συνέχεια για τη μητέρα δεν ήταν δύσκολη...

«Τί λες βρε παιδί μου! Πρόκειται να κάνεις φυσικοθεραπεία και εγώ κανόνισα να πάμε στη Βέρα!»

Ας συνεχίσουμε όμως…

Στην πάλη των λέξεων και όχι στην κατάθεση των πράξεων, δημιουργήσαμε και τη συντομογραφία ΑΜΕΑ (Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες), την οποία, ευτυχώς πολύ έξυπνα, κάποια στιγμή οι ίδιοι οι άνθρωποι με αναπηρία μετέτρεψαν σε ΑμεΑ , όπου το με είναι με μικρά γράμματα και αυτό πια, το νέο ΑμεΑ, σημαίνει Άτομα με Αναπηρία. Γιατί όμως δεν αναφέρουμε και δεν γράφουμε με συντομογραφία και τους ανθρώπους π.χ. με καρδιακά ή νευρολογικά νοσήματα ή με νεφρική ανεπάρκεια;

Μέσα σε όλη αυτή τη φλυαρία της εποχής μας, συχνά και ασυνάρτητης, είναι τόσο κουραστικό και ... φλύαρο να αναφέρει κανείς «οι άνθρωποι με αναπηρία», αντί το απρόσωπο: τα ΑμεΑ, έστω κι αν το με είναι με μικρά γράμματα; (Θέλω να θυμίσω ότι άτομο στη γλώσσα μας σημαίνει απρόσωπη, μετρήσιμη μονάδα, π.χ. λέμε: Στο θέατρο ήταν 2000 άτομα, ενώ άνθρωπος είναι ένα μοναδικό πρόσωπο). Ταιριάζει λοιπόν σε μοναδικά πρόσωπα να αποκαλούνται όπως πχ. ένας οργανισμός ή ένας σύλλογος, ένα μη ον, τέλος πάντων; Προσωπικά νιώθω εξαιρετικά άβολα, όταν και οι ίδιοι οι άνθρωποι με αναπηρία λένε ή γράφουν: εμείς τα ΑμεΑ, έστω κι αν τα δυο μεσαία γράμματα είναι με μικρά.

Η λέξη αναπηρία ή πήρωση προέρχεται από το ρήμα πηρώ και σημαίνει: τη μερική ή ολική έλλειψη κάποιου μέλους, κάποιου οργάνου ή κάποιας λειτουργίας, ό,τι δηλαδή έχει συμβεί σε κάποιον. Η αναπηρία ενός ανθρώπου δεν είναι όλη του η ύπαρξη –που είναι μοναδική όπως είπαμε, και άξια κάθε σεβασμού, ας μη ξεχνάμε πως ο άνθρωπος πλάστηκε κατ’ εικόνα Θεού- είναι όμως μέρος της και γι’ αυτό πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί με τον καλύτερο τρόπο.

Η αρνητική φόρτιση των λέξεων προέρχεται αποκλειστικά από τη συμπεριφορά μας. Αυτή είναι που τραυματίζει, προσβάλλει και επομένως, δημιουργεί τις τραυματικές λέξεις. Μόνο τότε δεν θα υπάρχει λόγος ν’ αντικαθιστούμε τις λέξεις, όταν  ο καθένας μας ξεχωριστά – και όχι έτσι αόριστα, το «κοινωνικό σύνολο»- αποδεχθεί ως γεγονός αναμφισβήτητο την αξία τής κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, ακόμα και στην περίπτωση πραγματικής ολικής ανικανότητας. Το ουσιαστικό δεν είναι η φύση τής όποιας αναπηρίας, διαφορετικότητας ή όπως αλλιώς θέλετε να  ονομάσετε αυτό που συμβαίνει σε κάποιον, αλλά ότι ο άνθρωπος από τη σύλληψη παίρνει το δρόμο για την αιωνιότητα… «Το ουσιώδες είναι αόρατο στα μάτια», λέει, όπως γνωρίζετε, ο Σαίντ Εξυπερύ στον Μικρό Πρίγκιπα.

Είναι σημαντικό τα παιδιά με αναπηρία να παρακολουθούν κοινά σχολεία –παρόλο που δεν είναι σπάνιο να νιώθουν απομονωμένα και αβοήθητα σ’ έναν κόσμο εχθρικό- να συμβιώνουν με τα άλλα παιδιά, όχι όμως μόνο για τα ίδια, αλλά και για τους συμμαθητές τους, τους φίλους τους, που, εάν το θελήσουν, θα δημιουργήσουν πολύτιμες φιλίες και θα νιώσουν πρωτόγνωρα συναισθήματα, θα μάθουν να αντλούν κουράγιο για τη δική τους ζωή και θα διδαχθούν να αγωνίζονται περισσότερο. Γιατί είναι ενδιαφέρον να πούμε, ότι όταν ένα παιδί πηγαίνει στο σχολείο, δεν σημαίνει ότι σταματά την θεραπευτική του αγωγή, η οποία είναι γι’ αυτό πολύτιμη, είτε είναι φυσικοθεραπεία, είτε εργοθεραπεία, θεραπεία λόγου κ.ά. Η θεραπευτική αγωγή είναι πολλές φορές μια φροντίδα ισόβια, πόσο μάλλον που κάποτε το παιδί θα χρειαστεί να κάνει και κάποια ορθοπαιδική επέμβαση με την απαραίτητη μετά θεραπευτική αγωγή. Καθετί στη ζωή των ανθρώπων με αναπηρία δεν αποκτάται, αλλά κατακτάται.

Ας θυμηθούμε τώρα μαζί κάποιες γενικές οδηγίες, θα έλεγα, που βοηθούν εμάς να νιώθουμε καλύτερα, αλλά και δεν κουράζουν τους άλλους:

Μπορείτε να υπενθυμίζετε ευγενικά στους γονείς σας, εάν κάποιες φορές, έτσι που βιάζονται με τόσες υποχρεώσεις που έχουν, παρκάρουν για λίγο το αυτοκίνητό τους επάνω σε ράμπα πεζοδρομίου, πως αυτό δεν είναι σωστό, επειδή εμποδίζει τη μετακίνηση των ανθρώπων με αναπηρία, των μητέρων που έχουν παιδιά στα καρότσια, των ανθρώπων που έχουν σπάσει το πόδι τους, των ηλικιωμένων που δεν περπατάνε καλά. Εάν όλοι παρκάρουμε για λίγο στις ράμπες, σίγουρα ποτέ δεν θα είναι ελεύθερες. Όπως τώρα.

Ο άνθρωπος με σοβαρά κινητικά προβλήματα δεν είναι μωρό και συνήθως ακούει το ίδιο καλά με εμάς. Φωνές και κινήσεις με τα χέρια για καλύτερη κατανόηση, όπως και μωρουδίστικη ομιλία δυσκολεύουν την καλή επικοινωνία, εκτός εάν ο άνθρωπος με την αναπηρία έχει τον τρόπο να μας επαναφέρει στην τάξη, αρκεί να μην το θεωρήσουμε σαν δική μας ...τραυματική εμπειρία.

Ας μη φοβόμαστε μήπως και κάνουμε κάποιο λάθος στην επικοινωνία μας και ο άλλος αισθανθεί πως τον προσβάλουμε. Θυμάμαι μια ενδιαφέρουσα, κατά τη γνώμη μου, εμπειρία στενής φίλης. Όταν ήταν φοιτήτρια και σπούδαζε εκτός Αθηνών, γνωρίστηκε ζεστά με συμφοιτήτριά της που ήταν τυφλή (ας την λέμε Ειρήνη). Ένα απόγευμα, η φίλη μου την κάλεσε στο φοιτητικό της διαμέρισμα, για να πιούν καφέ: στη γλώσσα της ουσίας, για να δεθούν ακόμα περισσότερο. Μόλις έφτασαν, η οικοδέσποινα ξεκλείδωσε την εξώπορτα και της είπε: “Μια στιγμή να ανάψω το φως...”. Το είπε και κοκάλωσε. Συνήλθε όμως γρήγορα, όταν άκουσε την Ειρήνη να της λέει, γελώντας: “Δεν έγινε και τίποτα... Μη νοιάζεσαι. Φυσιολογική έκφραση είναι”. Φυσικά, δεν υπάρχει πάντα τέτοια αντίδραση. Εξαρτάται από την στιγμή, τον τρόπο που εμείς μιλήσαμε ή πράξαμε, αλλά και τον ψυχισμό του άλλου. Μήπως όμως εμείς έχουμε πάντα την ίδια διάθεση; Ας βλέπουμε αυτά που συμβαίνουν με απλότητα, γενικά, θα έλεγα, στις σχέσεις μας.

Επί τη ευκαιρία να σας πω, πως αν θέλετε να βοηθήσετε έναν άνθρωπο που δεν βλέπει και θέλει π.χ. να περάσει μια δύσκολη αφύλακτη διάβαση, μην τον πιάνετε εσείς από το μπράτσο. Αφήστε να σας πιάσει εκείνος για να τον καθοδηγήσετε. Αν είστε σ’ ένα δωμάτιο μαζί, μη βγαίνετε από το δωμάτιο χωρίς να του το πείτε, για να μην βρεθεί να μιλάει μόνος του, νομίζοντας ότι είστε εκεί. Εάν τρώει μαζί σας, πείτε του διακριτικά που είναι το φαγητό στο πιάτο του, χρησιμοποιώντας το πιάτο σαν ρολόι.

Όταν προσπαθούμε να βοηθήσουμε κάποιον, εξυπηρετούμε τις δικές του ανάγκες και επομένως, δεν επιτρέπεται να τον συμβουλεύουμε, να είμαστε αδιάκριτοι ή να αποφασίζουμε εμείς γι’ αυτόν. Οφείλουμε να μάθουμε να περιμένουμε, για να πραγματοποιεί αυτά που μπορεί με τον δικό του τρόπο και στον δικό του χρόνο.

Κάποιες φορές ξέρετε, γινόμαστε εκτός από απορριπτικοί προς τους ανθρώπους με αναπηρία, και υπερπροστατευτικοί, δηλαδή δεν τους αφήνουμε να κάνουν τίποτα, προλαβαίνουμε κάθε τους κίνηση. Αυτό μπορεί να το κάνουμε, κυρίως εμείς οι μεγάλοι, αλλά δεν είναι σπάνιο να γίνεται και από παιδιά προς παιδιά, επειδή νομίζουμε πως πιθανόν ο δικός μας άνθρωπος θα αισθανθεί άσχημα εάν προσπαθήσει και δεν τα καταφέρει (στην πραγματικότητα όμως εμείς θα αισθανθούμε άσχημα εάν αποτύχει, επειδή πιθανόν δεν έχουμε δεχθεί την αναπηρία του) ή μπορεί να καθυστερήσει πολύ να κάνει κάτι π.χ. να βάλει τη μπλούζα του ή να πιει νερό και εμείς θέλουμε να τελειώνει γρήγορα, καθώς βιαζόμαστε ή επειδή, εάν προσπαθήσει, ίσως να κάνει ζημιές ή ενδεχομένως να λερωθεί και να λερώσει τον χώρο. Όπως ακριβώς υπερπροστατεύουμε εμείς οι μεγάλοι συχνά τα μικρά παιδιά, αλλά και τα μεγαλύτερα.

Μην νομίσετε ότι γίνεται σπάνια αυτό που σας λέω. Εάν δηλαδή ένας άνθρωπος με αναπηρία μπορεί να φάει μόνος του (και ξέρετε αυτό είναι πραγματική θεραπεία γι’ αυτόν, είναι άσκηση), αλλά ρίχνει κομμάτια από το φαγητό ή λερώνεται, η λύση πολλές φορές είναι να τον ταΐζουμε και έτσι χάνει την άσκηση και σιγά-σιγά δεν θα μπορεί να κάνει αυτά που έκανε αλλά κυρίως, χάνει τη χαρά να εξυπηρετεί μόνος του τον εαυτό του, νιώθει άχρηστος και βάρος στους άλλους. Και αυτό είναι σοβαρό. Γιατί η δημιουργικότητα δίνει μεγάλη χαρά. Θα το ξέρετε από τον εαυτό σας.

Αντίθετα, από κανέναν δεν μπορούμε να ζητάμε παράλογα πράγματα, να κάνει αυτά που δεν μπορεί, γιατί τότε δείχνουμε πως είμαστε εμείς παράλογοι.

Ας μην ξεχνάμε πως βοηθάμε μόνον εάν ο άλλος μας το επιτρέψει και πως φυσικά δεν είναι υποχρεωμένος να γίνει φίλος μας, εάν δεν αισθάνεται φιλικά. Και εμείς πρέπει να το σεβαστούμε.

Εάν θέλουμε να μάθουμε κάτι από έναν άνθρωπο με σοβαρή αναπηρία, να ρωτάμε τον ίδιο κι όχι το συνοδό του, έστω κι αν ο συνοδός του πρόκειται να μας εξηγήσει την πιθανή, μη κατανοητή σε μας, ομιλία του.

Όταν κάποιος κάθεται σε αναπηρικό κάθισμα, να χαμηλώνουμε, για να του μιλάμε στο ύψος των ματιών του, ώστε να μην υποχρεώνεται να σηκώνει το κεφάλι, κάτι που είναι κάποτε αδύνατο και πάντοτε κουραστικό.

Ακούστε τώρα κι αυτό: Στην Ελλάδα, κάθε χρόνο, χάνουν τη ζωή τους περίπου 2.000 άνθρωποι από ατυχήματα και τουλάχιστον 10.000 μένουν μόνιμα ανάπηροι. Πάρα πολλά από αυτά τα θύματα είναι νέα παιδιά που χάνουν τη ζωή τους ή μένουν ανάπηρα κάνοντας σούζες με μηχανάκια, τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα και μάλιστα χωρίς κράνος και κατάλληλη ενδυμασία, οδηγώντας αυτοκίνητο χωρίς δίπλωμα και ζώνη ασφαλείας ή ενώ έχουν καταναλώσει αλκοόλ -μια άλλη απίστευτη καταστροφική πληγή- χωρίς να ξεχνάμε και τα αθώα θύματα αυτής της παράλογης οδήγησης… Και αυτά δεν είναι παραμύθια. Όλοι νομίζω το πιστεύουμε αυτό.

Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων στα αναπηρικά καρότσια είναι θύματα τροχαίων! Μη το ξεχάσετε ποτέ. Και κάτι ακόμα. Το να ζούμε επικίνδυνα κραυγάζει για τη συναισθηματική μας φτώχεια. Δεν δείχνουμε τη δύναμή μας ζώντας επικίνδυνα, αλλά τις ώρες της πραγματικής κρίσης, τότε που χρειάζεται να αντιδράσουμε με θάρρος στις δυσκολίες της ζωής.

Πριν 2.000 χρόνια, ο παράλυτος της Βηθεσδά μίλησε γι’ αυτό που τον πονούσε, όταν είπε: «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω». Διότι, κατά τη διάρκεια μιας σοβαρής ασθένειας ή οποιασδήποτε δοκιμασίας, ψυχικής ή σωματικής, η ανθρώπινη επικοινωνία και η συμπαράσταση –κάποτε ίσως απλά και μόνον η τρυφερή παρουσία κάποιου- είναι κάτι πολύ περισσότερο από μεγάλη παρηγοριά.

Μπορεί να γίνει η αιτία, να σταματήσει αυτός που υποφέρει να πιστεύει πως η ζωή του δεν έχει σκοπό, νόημα και ελπίδα, να αποδεχθεί θαρραλέα τους περιορισμούς που του επιβάλλει η κατάσταση και να θελήσει να αγωνιστεί ενάντια σ’ αυτούς που τον υποχρεώνει να υποστεί το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει.

Ας μη ξεχνάμε όμως πως κάθε Συνάντηση είναι ένα Ξεβόλεμα. Ακόμη και να περπατάμε δίπλα σε έναν άνθρωπο με δυσκολία στη βάδιση, σημαίνει πως πρέπει να αλλάξουμε το ρυθμό του δικού μας βηματισμού. Είναι όμως ένα Ξεβόλεμα με αμέτρητες ευεργεσίες εκατέρωθεν, που αξίζει να ζήσουμε.

Η ειλικρινής σχέση μας με τους άλλους γενικότερα και ιδιαίτερα με εκείνους που έχουν ανάγκη, μάς δωρίζει το νόημα της κάθε στιγμής και αν αφήσουμε την πόρτα της καρδιάς μας ανοιχτή ή έστω αν την ξεχάσουμε ανοιχτή, ίσως να ανακαλύψουμε το δρόμο προς τον βαθύτερο εαυτό μας, τους άλλους και το Θεό.

Κι αν όλα αυτά που είπαμε φαίνονται πάρα πολλά, μπορείτε, αν θέλετε, να ριχτείτε με ζήλο στην καθημερινότητα, έτσι ακριβώς όπως το μικρό μυρμήγκι τραβά τον τεράστιο σπόρο προς τη φωλιά του, ήρεμα και σταθερά, «σαν να» μπορεί να τα καταφέρει. Και θα τα καταφέρετε. Αν όχι, σηκωθείτε και ξαναπροσπαθήστε. Αυτό είναι που έχει σημασία.

Κλείνοντας, εύχομαι στη ζωή σας, κάθε σχέση σας να έχει την τρυφερότητα και το μήνυμα του χαιρετισμού του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ, προς κάθε ένα που συναντούσε:

«Χριστός Ανέστη, χαρά μου!»

Σας ευχαριστώ

Ντέμη Σταυροπούλου

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, 5^ο Νεανικό Συνέδριο, 13 Φεβρουαρίου 2016

Εἶναι διάχυτο ἕνα παράξενο πνεῦμα,τὸν τελευταῖο καιρό, στοὺς κύκλουςμας. Ἄνθρωποι διάφοροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, εἰδικοὶ καὶ ἄσχετοι, προσπαθοῦν νὰ μᾶς περάσουν τὸ μήνυμα ὅτι τὰ πράγματα, εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τὰ ἐκκλησιαστικά, καὶ εἰδικὰ στὶς σχέσεις μας μὲ τὴν Πολιτεία, ἄλλαξαν. Καὶ νομίζοντας ὅτι ἐμεῖς δὲν τὸ ἔχουμε πολυκαταλάβει αὐτό,προσπαθοῦν νὰ μᾶς τὸ περάσουν. Καὶ ἀκοῦμε σὲ διάφορους τόνους, σ’ ὅλους τοὺς ἤχους καὶ μὲ διάφορα ὑφάκια νὰ μᾶς τὸ λένε αὐτό, ἀπαξιώνοντάς μας καὶ λίγο,θέλοντας νὰ περάσουν τὸ μήνυμα ὅτι ζοῦμε στὸν κόσμο μας, ὅτι δὲν παίρνουμε χαμπάρι τί γίνεται γύρω μας, ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ προσαρμοσθοῦμε στὰ νέα δεδομένα κι ὅτι ἑπομένως ἀνάξια κρατᾶμε αὐτὲς τὶς θέσεις κι αὐτὰ τὰ πόστα, τὰ ὁποῖα θἄπρεπε νὰ κατέχουν ἄνθρωποι σὰν κι αὐτούς, ἀτσίδες ποὺ πετοῦν σπίθεςκαὶ ποὺ χωρὶς νὰ λιμνάζουν καλπάζουνπρὸς τὰ ἐμπρός. Κι ἑπομένως, μ’ αὐτὴντὴ βραδύτητα στὴν ἀντίληψι ποὺ μᾶς καταλογίζουν, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, μᾶς θεωροῦν παρωχημένης ἐποχῆς ἀνθρώπους,ἐκπροσωποῦντας τὴν συντήρησι καὶ τὴνἀνάσχεσι τῆς προόδου.Κι ἐμεῖς οἱ «βραδύνοες» τρῶμε κατὰ πρόσωπο τὴν ταμπέλα τοῦ συντηρητικοῦ καὶ δὲν μιλᾶμε. Δὲν δικαιούμαστε νὰ μιλᾶμε, γιατὶ βλέπεις, μιλᾶνεαὐτοὶ ποὺ τὰ κατάλαβαν ὅλα καὶ μποροῦν καὶ ἐγκλιματίζονται εὔκολα στὰ νέα δεδομένα,αὐτοὶ ποὺ ζοῦν τὴν ἐποχὴ τους,ποὺ μποροῦν καὶ τολμοῦν πολλά,ποὺ δὲν ἀναζητοῦν χαμένους θησαυρούς, ἀλλὰ προσγειωμένοι στὰ σημεῖα τῶν καιρῶν μποροῦν νὰ ἐφεύρουν λύσεις γιὰ ὅ,τι πρόβλημα ἀνακύπτει καὶ τὰ καταφέρνουν θαυμάσια. Κι ἐνῷ ἔχουν τὴνφούρια νὰ τρέξουνπρὸς τὰ ἐμπρός,μπροστὰ στὰἔκπληκτα γι’ αὐτοὺς μάτια μας, ἀσχολοῦνται κάπου-κάπου καὶ μὲ μᾶς γιὰ νὰμᾶς ἀφυπνίσουν. Νὰ ξυπνήσουμε ἐπὶτέλους. Νὰ καταλάβουμε ὅτι ἄλλαξαν τὰπράγματα. Πᾶμε μπρός, δὲν πᾶμε πίσω.Κι ἐμεῖς, κουνῶντας συγκαταβατικὰ τὸκεφάλι, κάνουμε τὸν κουτὸ καὶ ἀκοῦμε,ἀκοῦμε, καὶ ὅσο ἀκοῦμε παίρνουν διαστάσεις. Γιατὶ σοῦ λέει, βλέπεις πῶς τὸν ἐκπλήσσω; Σιγὰ-σιγὰ θὰ τὸν κάνω νὰ καταλάβῃ. Κι ἔρχομαι τώρα καὶ τοῦ λέω:Τί νὰ καταλάβω, ἀδελφὲ μου; Τὶ κατάλαβες ἐσύ, κι ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω;Μᾶλλον πρέπει νὰ σοῦ πῶ ὅτι ἐσὺ ἀνεύθυνα, χαλαρὰ κι ἐπικίνδυνα εἶπες τὸ μεγάλο ναί. Ναί, «ἐλᾶτε καταστρέψτε μας κι ἐμεῖς θὰ ζοῦμε στὰ ἐρείπια». Θὰ μάθουμε νέες τεχνικὲς νὰ διορθώνουμε τὰ ἐρείπια. «Ἐλᾶτε, χαλάστε». «Τὸ ξέρουμε θὰ χαλάσετε. Ἀλλὰ ἐμεῖς σὰν ἔξυπνοι θὰ ἐξεύρουμε πρακτικὲς καινούργιες νὰ σαρώνουμε τὰ χαλάσματα. Καὶ στὸ κάτω-κάτω, τοὐλάχιστον ἔχουμε ἥσυχη τὴ συνείδησί μας γιατὶ ἐμεῖς δὲν χαλᾶμε. Ἐσεῖς χαλᾶτε. Ἐμεῖς δὲν καταστρέφουμε. Ἐσεῖς καταστρέφετε». Αὐτοὶ ὅμως ποὺ καταστρέφουν,
φίλε μου, δὲν εἶναι οἱ θεματοφύλακες αὐτῶν ποὺ καταστρέφουν. Ἡ ἐξυπνάδα σου δὲν πρέπει νὰ ἐξαντλεῖται στὸ γεγονὸς νὰ καταλάβῃς τὴν καταστροφή.

Ὁ Χριστὸς «ἡ Χώρα τῶν ζώντων»,
Ψηδιδωτό, Μονὴ τῆς Χώρας, Κωνσταντινούπολη, 1315-1320

Ἡ ἐξυπνάδα εἶναι νὰ λὲς ὄχι στὴν καταστροφή. Τώρα, ποιό εἶναι πιὸ βολικὸ βρές το ἐσύ. Γιατὶ ἂν ἔτσι τὰ μετρᾶς,ἐγὼ θέλω νἆμαι συντηρητικός. Ὅπως τὸν ἐννοεῖς ἐσὺ ὅμως «ὁ ἔξυπνος» τὸνσυντηρητισμό. Θέλω νὰ μὲ λὲς ἐσὺ συντηρητικό, γιατὶ ἔτσι φανατίζομαι στὸν συντηρητισμὸ μου καὶ τὸν ὑπερασπίζομαι. Ἂν εἶναι συντηρητικὸ νὰ θέλω νὰ διδάσκωνται οἱ νέοι βλαστοὶ τοῦ ἔθνους μας τὴν πίστι τῶν πατέρων τους, ναί,θέλω νὰ εἶμαι καὶ εἶμαι συντηρητικός.Ἂν εἶναι συντηρητισμὸς νὰ θέλω ἱερεῖς στὶς ἐνορίες καὶ θεολόγους στοὺς ἄμβωνες, ναί, εἶμαι συντηρητικὸς καὶ τὸ καυχιέμαι. Ἂν εἶμαι συντηρητικὸς γιατὶ θέλω νὰ μὴν καταργηθοῦν αὐτὰ ποὺ κερδιθήκανε μὲ ἀγῶνες καὶ αἵματα,ναί, θέλω ὣς καὶ τὸ αἷμα μου νὰ δώσω καὶ ζητῶ τὴ θεία βοήθεια γι’ αὐτό, γιὰ νὰ μὴ καταλυθῆ τίποτε ἀπὸ ὅσα εἴχαμε!Ἀλλὰ ἀντίθετα, σήμερα ποὺ ἡ πρόοδος καλπάζει πρὸς τὰ ἐμπρὸς καὶ τὰ διάφορα τεχνικὰ μέσα εἶναι στὴ διάθεσί μας, ναί, θέλω ὅλα νὰ τὰ χρησιμοποιήσω γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του. Δὲν θέλω νὰ ἀπαξιωθοῦν τὰ ἱερὰ πρόσωπα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς καὶ ἱστορίας. Δὲν θέλω νὰ καταργηθοῦν οἱ Θεολογικὲς Σχολές, δὲν θέλω,δὲν θέλω. Ἀλλὰ βέβαια ἐσὺ θὰ πῇς, ὅτι«κι ἐγὼ τὰ θέλω αὐτά, ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ τἄχω, γιατὶ τὰ πράγματα ἄλλαξαν».«Κι ἐγὼ» θὰ πῇς, «δὲν κυνηγάω χίμαι-ρες, προσγειώνομαι». Ἀλλὰ ἐμένα ὅμως, ἀδελφὲ μου, γιατὶ μοῦ φαίνεται πὼς δὲν τὰ ἤθελες ὅλα αὐτὰ ὅπως τὰ εἴχαμε, καὶβρίσκεις εὐκαιρία νὰ τ’ ἀλλάξῃς; Καὶ ἄντε, ὅσον ἀφορᾶ τὰ δικὰ σου, κάνε ὅ,τι θέλῃς· ἄλλαξέ τα καὶ χαῖρε μέσα στοὺς νεωτερισμούς σου καὶ τὶς ἐκκοσμικεύσειςσου. Ἐμένα γιατὶ θέλεις σώνει καὶ καλὰ νὰ μὲ ἐντάξῃς στὴν ὁμάδα σου καὶ στοὺς ὁμοίους σου; Ἢ μήπως στὴν οὐσία δὲνμὲ θέλεις καθόλου, ἀλλὰ προτιμᾶς νὰ μὲ βλέπῃ ἀφ’ ὑψηλοῦ καὶ νὰ μὲ οἰκτείρῃς δὲν μᾶς λὲς καλύτερα, ἀδελφὲ μου, ἀφοῦἐμεῖς δὲν καταλάβαμε, ἐσὺ τὶ κατάλαβες;Γιατὶ ἐγὼ πάλι νομίζω ὅτι οἰκειοποιήθηκες τὴ συμφορὰ καὶ τὴν ὑπερασπίζεσαι. Δὲν σὲ εἶδα νἄρθῃς νὰ κλάψουμε μαζὶ καὶ νὰ θρηνήσουμε γιὰ ὅ,τι χάνεται. Ἔ, λοιπὸν δὲν συμφωνοῦμε. Κι ἐγὼ μὲν μένω «ἐν οἷς ἔμαθον καὶ ἐπιστώθην»(Β΄ Τιμ. γ.14), σὺ δὲ μακάρι νὰ βρῇςσὰν καλὸ παλληκάρι ἄλλο μονοπάτι νὰ φθάσῃς ἐκεῖ ποὺ ἐγὼ ἐπιθυμῶ νὰ φθάσω.Ξέρεις ὅμως, ἕνα παληὸ νομικὸ θέσφατο ἔλεγε: «τοῖς μὲν νόμοις παλαιοῖς χρῷτοῖς δ’ ὄψοις προσφάτοις». Ὅσον ἀφορᾶ τοὺς νόμους νὰ χρησιμοποιῇς παληοὺς νόμους καὶ νὰ ἐφαρμόζῃς. Ἀλλὰ τροφὲςνὰ τρῶς φρέσκες. Κι ὁ πιὸ παληὸς Νόμος, ὅπως ξέρεις, εἶναι ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Νόμος Αὐτοῦ ποὺ εἶναι «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἐβρ. ιγ.8).Αὐτὸς ποὺ εἶναι «Παλαιὸς τῶν Ἡμερῶν»,(Δαν. ζ. 9) ἀλλά ποὺ εἶναι πιὸ σύγχρονος ἀπ’ τὸν πιὸ σύγχρονο, ἀφοῦ μὲ τὴ θεία Πρόνοιὰ Του καλύπτει τὴ ζωὴ αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ θὰ τὴν κρατῇ πάντα.Αὐτὸς εἶναι λοιπὸν ὁ πολικὸς ἀστὴρ τῆς ζωῆς ὅλων μας. Καὶ μακάριοι ὅσοι Τὸν ἀκολουθοῦν. Καὶ ἦταν καλύτερα ὅταν εἴχαμε στὰ παιδικὰ μας χρόνια τὶς καλὲς μας γιαγιάδες ποὺ μᾶς δίδασκαν τὴν Πίστι ἁπλᾶ καὶ προσλαμβάναμε ὅλα τὰ στοιχεῖα της καὶ τὰ βιώναμε. Ἦταν καλύτερα ὅταν εἴχαμε τοὺς καλούς μας δασκάλους ποὺ μᾶς δίδασκαν τὴν Πίστι πρῶτα καὶ τὴν φιλοπατρία μετά. Εἶναι καλύτερα τὰ παληά, τὰ καθιερωμένα, καὶ μακάρι μ’ αὐτὰ νὰ ζήσουμε καὶ νἄχουμε τὴν παρρησία καὶ τὴ δύναμι νὰ τὰ ὑπερασπιστοῦμε καὶ νὰ μὴν τὰ προδώσουμε.Κι ἂς μᾶς λένε μωροὺς «οἱ φρόνιμοι». Ἐμεῖς μακάρι νἄμαστε «μω-ροὶ διὰ Χριστὸν». (Α΄ Κορ. δ.10).

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η αποδοχή της γερμανο-τουρκικής εμπνεύσεως πρότασης από την ελληνική κυβέρνηση μετά από θετική εισήγηση του ΥΠΕΘΑ Πάνου Καμμένου, θα φέρει πολύ σύντομα τη νατοϊκή ναυτική δύναμη (Standing Maritime Group 2) εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων.

ΑΝΔΡΕΣ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΡΙΝΕΣ ΙΚΑΝΟΥΣ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ ΚΡΑΣΙ, ΤΩΡΑ ΤΟΥΣ ΕΚΛΕΓΕΙΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥΣ. Ω ΑΘΗΝΑ! ΑΘΗΝΑ! Η ΤΥΧΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΣΟΥ…*

Η αποδοχή της γερμανο-τουρκικής εμπνεύσεως πρότασης από την ελληνική κυβέρνηση μετά από θετική εισήγηση του ΥΠΕΘΑ Πάνου Καμμένου, θα φέρει πολύ σύντομα τη νατοϊκή ναυτική δύναμη (Standing Maritime Group 2) εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων.

Η απόφαση αυτή σηματοδοτεί μια νέα – αρκετά σοβαρή – εξέλιξη, η οποία πρωτίστως πρέπει να αναλυθεί εάν και κατά πόσον εντάσσεται στο πλαίσιο της νέο-οθωμανικής αναθεωρητικής πολιτικής την οποία με συνέπεια ασκεί η Άγκυρα. Επιδιώκοντας την γεωστρατηγική εξουδετέρωση της χώρας μας δια της εξουθενώσεώς της και του κορεσμού των δομών της, η Τουρκία ενορχηστρώνει σχεδιασμούς αποσταθεροποίησης της Ελλάδος με εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής την μεθοδικώς στοχευμένη πίεση, η οποία ασκείται μέσω των προσφυγικών και των λοιπών μεταναστευτικών ροών.

Για πρώτη φορά στην Ιστορία των ελληνο-νατοϊκών σχέσεων δίνεται – ουσιαστικά προσκαλείται – η ευκαιρία στην συμμαχία να εμπλέξει δυνάμεις (σ.σ. στην προκειμένη περίπτωση ναυτικές και σε πρώτη φάση) στην περιοχή του Αιγαίου, όπου διακυβεύονται μείζονα εθνικά συμφέροντα και με αφορμή την αποτελεσματικότερη προστασία των ροών (πρόσφυγες και λαθρομετανάστες λ/μ).

Όπως δήλωσε σήμερα (Πέμπτη 11/02) ο Γενικός Γραμματέας της συμμαχίας Στόλτενμπεργκ, μετά από το πέρας της συνάντησης των αρμοδίων υπουργών άμυνας, το ΝΑΤΟ στοχεύει να συμμετάσχει στις διεθνείς προσπάθειες ανακοπής της παράνομης μετανάστευσης και της παράνομης διακίνησης στο Αιγαίο.

Για τον σκοπό αυτό θα διαθέσει ως επιχειρησιακό βραχίονα την Standing Maritime Group 2 (η οποία συγκροτείται εκ τεσσάρων σκαφών), η οποία θα αναλάβει καθήκοντα και θα διεξάγει αποστολές αναγνώρισης, παρακολούθησης και επιτήρησης των παράνομων διελεύσεων στην περιοχή. Η ναυτική δύναμη επίσης θα εγκαταστήσει απευθείας σύνδεση με τον FRONTEX.

Συνεπώς, τίθεται αμέσως το εύλογο ερώτημα εάν τα νατοϊκά σκάφη – μεταξύ των οποίων βρίσκεται μια ελληνική και μια τουρκική φρεγάτα – έχουν εντολή να απωθήσουν όσους επιχειρήσουν να περάσουν στα ελληνικά νησιά. Η απάντηση ήλθε δια στόματος του γ.γ. της συμμαχίας, ο οποίος επισήμανε ότι η αποστολή δεν έχει να κάνει με τη διακοπή της κίνησης ή την προώθηση προς τα πίσω των σκαφών με τους πρόσφυγες, αλλά να συμβάλει στην παροχή κρίσιμων πληροφοριών στον τομέα της επιτήρησης, προκειμένου να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της εμπορίας ανθρώπων και στην παράνομη διακίνησή τους.

Όμως ο Στόλτενμπεργκ διαψεύδει τον ΥΠΕΘΑ Πάνο Καμμένο, ο οποίος με σημερινή του δήλωση «πανηγυρίζει» για συμφωνία οριστικής επίλυσης του προβλήματος της μετανάστευσης καθώς: «…οι νατοϊκές δυνάμεις θα διασφαλίσουν ότι όσοι συλλαμβάνονται θα πηγαίνουν κατευθείαν πίσω στην Τουρκία»! (The Secretary General stressed that this mission is “not about stopping or pushing back refugee boats,” but about contributing “critical information and surveillance to help counter human trafficking and criminal networks.”) (βλ. http://www.nato.int/cps/en/natohq/news_127981.htm?selectedLocale=en).

Δηλαδή, τα νατοϊκά πλοία θα συνεργαστούν στενά με τον FRONTEX την ελληνική Ακτοφυλακή του Λ/Σ και την τουρκική Διοίκηση Ασφάλειας Ακτών, ως ένα συμπληρωματικός βραχίονας παροχής πληροφοριών μέσω αισθητήρων. Συνεπώς, η Ελλάδα αποδέχεται – όπως και η Τουρκία – την «αδυναμία» ή την έλλειψη που υφίσταται στον τομέα των μέσων παρακολούθησης και επιτήρησης, την οποία καλείται να συμπληρώσει η συμμαχική ναυτική δύναμη.

Μέχρις ότου να συγκροτηθούν τα αρμόδια κλιμάκια διοίκησης, να αποφασισθεί ο τρόπος, τα μέσα και τα επίπεδα επιχειρησιακής συνεργασίας, συνεννόησης, συγκέντρωσης, μετάδοσης στοιχείων και πληροφοριών, ποιος και πως θα ασκεί την εποπτεία και άλλα διοικητικής φύσεως ζητήματα (σ.σ. εάν θα απαιτηθεί η ενίσχυση με την προσθήκη και άλλων πλοίων), θα περάσουν μέρες. Αμέσως μετά η δύναμη θα κληθεί να αναλάβει δράση σε κάποιον τομέα. Σε αυτό το σημείο προκύπτουν άμεσα και άκρως σημαντικά ερωτήματα.

Όπως καταγράφεται στο δελτίο του ΓΕΕΘΑ για το ΚΕΣΟΔΜΕ (Κεντρικό Συντονιστικό Όργανο Διαχείρισης Μετανάστευσης) όπου παρέχονται στοιχεία μέσω της στατιστικής καταγραφής των ροών, ο κύριος όγκος διακίνησης εντοπίζεται στο βόρειο και δευτερευόντως στο κεντρικό και νότιο Αιγαίο. Άρα η όποια εμπλοκή θα εστιασθεί στα ελληνικά χωρικά ύδατα πέριξ της Λέσβου, Χίου ίσως και της Σάμου. Το νότιο Αιγαίο αποτελεί μέχρι σήμερα περιοχή εμφάνισης ελεγχόμενων ροών μικρού πλήθους, κάτι το οποίο αναμένεται να αυξηθεί σημαντικά – ίσως και με γεωμετρική πρόοδο – σε συνάρτηση με τις καιρικές συνθήκες.

Το ερώτημα που τίθεται προς το ελληνικό Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, τις ειλικρινείς προθέσεις τόσο της πολιτικής όσο και της στρατιωτικής ηγεσίας δεν αμφισβητούμε – αναγνωρίζοντας ότι έχουν αναλάβει να υποστούν τις συνέπειες της πολιτικής των δικαιωματιστών του ΣΥΡΙΖΑ – σχετίζεται με το εάν αυτή η νατοϊκή διευκόλυνση μετατραπεί εμμέσως από την Άγκυρα σε εργαλείο πρόκλησης αναθεωρητικών τετελεσμένων με αφορμή τις ροές.

Δηλαδή, εάν οι ροές όντως κατευθύνονται από τις τουρκικές αρχές, τότε θα πρέπει να αναμένουμε κάθετη αύξησή τους στο νότιο Αιγαίο- περιοχή της τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής – οπότε να ζητηθεί η παρουσία του ΝΑΤΟ κι εκεί. Ας μην λησμονούμε ότι οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν θα διστάσουν να εφαρμόσουν ειδικά σχέδια (σ.σ. γεγονός που έχει αποδειχθεί πολλαπλώς στο παρελθόν) με στόχο την πρόκληση κρίσης, παρουσία της νατοϊκής δύναμης.

Ήδη, επιβεβαίωση της σταθερής πορείας της νέο-οθωμανικής γεωστρατηγικής αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας παρακολουθήσαμε σήμερα με την έκδοση ΝΟΤΑΜ η οποία αφορά τα όρια δικαιοδοσίας στην έρευνα και διάσωση στην περιοχή, με αφορμή την συντριβή ελικοπτέρου του ΠΝ στην Κίναρο. Οι επόμενες εβδομάδες θα είναι κρίσιμες όσο και ενδεικτικές για το μέλλον αναφορικά με τους τουρκικούς σχεδιασμούς.

Συμπερασματικά, οφείλουμε να τονίσουμε τη διπολική πολιτική συμπεριφορά της κυβέρνησης και ιδιαιτέρως του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς δια στόματος του συναρμόδιου υπουργού Ναυτιλίας για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης, τάχθηκε κατά της νατοϊκής εμπλοκής.

Επίσης, η χαίνουσα πληγή που έχει δημιουργήσει η εισροή και η εφιαλτική προοπτική εγκλωβισμού εκατοντάδων χιλιάδων λ/μ και προσφύγων στην χώρα μας, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να τύχει λογιστικών ισοσκελισμών με οικονομικά ή ασφαλιστικά θέματα.

Η ευθύνη βαρύνει τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος οφείλει να προβεί σε δημόσια ανάκληση της διαβόητης δήλωσης πρόσκλησης του Ιανουαρίου 2015, βάσει της οποίας άνοιξαν κυριολεκτικώς οι πύλες της Ασίας (σ.σ. και της Αφρικής) και προκάλεσαν την σοβαρότατη κρίση μεταξύ της χώρας μας και της ΕΕ.

Καθίσταται άμεση ανάγκη η εγκατάλειψη της πορείας αυτοφινλαδοποίησης της χώρας και της αποφυγής μετατροπής της χώρας σε χώρο…

*Εύπολις (450-410 π.Χ.) Αθηναίος ποιητής, που σκοτώθηκε σε ναυμαχία στον Ελλήσποντο κατά τη διάρκεια της τρίτης περιόδου του Πελοποννησιακού Πολέμου αγωνιζόμενος για την πατρίδα του.

Πηγή: Defence-point

Ανυμνήσαμε και εγκωμιάσαμε σεβαστοί πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου, την αγία οσιομάρτυρα Φιλοθέη την Αθηναία, την πολιούχον ημών, την προστάτιν, η οποία κατά τα δίσεκτα εκείνα χρόνια της σκλαβιάς και μάλιστα κατά τον 16ο αιώνα, που ήταν ο αιώνας του σκότους, στάθηκε λαμπρό και οδηγητικό και παρηγορητικό και σωτήριο φως. Αρκεί μια γυναίκα να είναι ανδρεία και μπορεί να κάνει τα πάντα.

Και κείνη ήτο αρχοντομαθημένη, καλομαθημένη κ.λπ. και σε πιο δύσκολη εποχή από τη δική μας με βαρβάρους και με τόσα άλλα δεινά. Και μάλιστα κατά τον 16ο αιώνα είχαμε και πολλές ανομβρίες και πειρατείες και αρρώστιες, συν την αιχμαλωσία και τη δουλεία και πραγματικά, οι προπάτορές μας περνούσαν μαρτυρικά τις ημέρες τους. Μαρτυρικά και βασανισμένα. Σταυρώσιμα. Άλλωστε όλη η Τουρκοκρατία ήταν η Μεγάλη Παρασκευή του Γένους μας. Όπου οι προπάτορές μας σταυρώθηκαν, βασανίστηκαν και υπέφεραν σαν το Χριστό μας, τηρουμένων, βέβαια πάντοτε, των αναλογιών. Όμως αυτό τους αναγέννησε, τους γέμισε με τη χριστιανική ελπίδα και υπομονή, με την αγάπη και με τη χάρη του μαρτυρίου. Όποιος υποφέρει και δοκιμάζεται σ' αυτή τη ζωή και μάλιστα άδικα, αυτός παίρνει τη χάρη του εσταυρωμένου αδίκως Κυρίου μας Ιησού Χριστού και λάμπει.

Σήμερα, που μάθαμε όλοι, δυστυχώς, στις ευκολίες, στερούμεθα αυτής της χάρης. Μπορεί να έχομε άλλη χάρη από το φαγητό ή από οτιδήποτε άλλο, αλλά αυτή η θεία χάρις σπανίζει και γι' αυτό είναι άδειες οι ψυχές μας, και δυσκολεμένες και ανικανοποίητες και γκρινιάζουν μετά. Γκρινιάζουν και φωνάζουν, γιατί θέλουν τον Κύριο. Η ψυχή μας η ίδια διαμαρτύρεται, το ξέρετε αυτό; Είναι χριστιανή ορθόδοξη καθολικώς διαμαρτυρόμενη . . . Διαμαρτύρεται η ψυχή μας, γιατί δεν της δίνουμε αυτό που θέλει. Και στη Δευτέρα Παρουσία, που θα έχουμε μεθαύριο την Κυριακή της Απόκρεω την ανάμνηση της Δευτέρας Παρουσίας και της αδέκαστου κρίσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ποιος θα μας κρίνει; Η ίδια η ψυχή μας. Η ίδια η ψυχή μας θα μας κρίνει αμερόληπτα και με δικαιοσύνη. Έτσι είναι, η ψυχή μας ζητάει τον Κύριο και εμείς πολλές φορές δεν της δίνουμε τίποτα, ή της δίνουμε ψίχουλα ή φυτοζωούμε. Και εκείνη τι κάνει; Παραπονείται πια, μελαγχολεί, δυσκολεύεται και ταλαιπωρείται.

Και βλέπετε σήμερα, πόσοι από μας υποφέρουν από μελαγχολία, από κατάθλιψη, από ψυχολογικά προβλήματα, από τόσα άλλα. Υπάρχουν και μερικά που είναι αληθινά. Αλλά υπάρχουν και άλλα που είναι φανταστικά, δηλαδή μπορούμε να τα αποφύγουμε. Μπορούμε να γλυτώσουμε, μπορούμε να απαλλαγούμε. Γιατί ο Χριστός μας είναι ο θεραπευτής των ψυχών και των σωμάτων ημών. Εκείνος είναι η ειρήνη μας, είναι η χαρά μας, είναι η πρώτη και η στερνή μας αγάπη, είναι το άλφα και το ωμέγα της ζωής μας, είναι ο πιο δικός απ' τους δικούς μας, αφού υφιστάμεθα σύγκραση με αυτόν, δηλαδή γινόμεθα ένα. Δια της θείας μεταλήψεως το Αίμα του γίνεται αίμα μας και το Σώμα του γίνεται σώμα μας. Κι ας τραγουδάμε «Σώμα μου πλασμένο από πηλό» ή από κιλό! Έτσι είναι, αδελφοί μου, το Σώμα του γίνεται σώμα μας. Γιατί; Κατά την πτώση του άνθρωπου πιο πολύ υπέφερε η ψυχή του, αλλά και το σώμα δεν πήγαινε πίσω. Απέθανε το σώμα. Και "επιστρέφει εις γην εξ ης ελήφθη". Γι' αυτό και το καημένο ταλαιπωρείται τόσο πολύ, υποφέρει τόσο πολύ. Μόνο ο Χριστός μας ξέρει τι υποφέρει το σώμα μας και, περισσότερο, τι υποφέρει η ψυχή μας. Και αυτός είναι ο μόνος αρμόδιος και ο κατάλληλος να μας καταλάβει στα πάντα. Και στα ακαταλαβίστικα ακόμη, και στα ανείπωτα ακόμη. Και σε κείνα τα οποία εμείς δεν γνωρίζουμε και δεν ξέρουμε για τον εαυτό μας. Λέμε ότι ξέρουμε για τον εαυτό μας, τι ξέρουμε; Τίποτα δεν ξέρουμε. Ο Χριστός μας ξέρει από μέσα, απ' έξω κι ανακατωτά, όπως έλεγαν οι παλαιοί. Βέβαια, εκείνος μας ξέρει. Γι' αυτό και όπως το είπε ωραία η Εκκλησία προηγουμένως, "εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα". Δεν λέει μόνο "την ψυχήν", δεν είναι μονοφυσίτισσα η Εκκλησία, λέει "την ζωήν ημών", όλα τα στοιχεία του βίου μας, την ψυχή μας, το σώμα μας, τα πράγματά μας, τους αδελφούς μας, τους φίλους μας, τους εχθρούς μας, την πλάση ολόκληρη. Όλα "Χριστώ τω θεώ παραθώμεθα", τα κουβαλάμε στην Εκκλησία και τα παραθέτομε στο Σώμα του Χριστου, κατά τη θυσία και την Ευχαριστία, αλλά και κατά την προσευχή. Τ' αφήνουμε εκεί, λέμε πολλές φορές, τι κάνουμε εμείς οι καημένοι, παίζοντάς το έξυπνοι λέμε, "θα το τακτοποιήσω εγώ αυτό, θα το σκεφτώ και θα σου πω". "Εντάξει, μπορεί καμιά φορά νάναι κανείς ξύπνιος και νάναι και φωτισμένος. Αυτό είναι καλό βέβαια, και να μπορεί να το τακτοποιήσει. "Αλλά το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε και για τον εαυτό μας και για τους άλλους και για όλα, είναι να τα αναθέτομε στο Χριστό. Δεν είναι εύκολο αυτό, αδελφοί μου. Εδώ μια προσευχούλα πάμε να κάνουμε και σκορπίζει ο νους μας. Αρχίζει η βιοτική μέριμνα, αρχίζει ο νους μας και μας πάει από δώ κι από κει, και κείνη την ώρα θα θυμηθούμε τι θα μαγειρέψουμε, τι θα φορέσουμε, που θα πάμε, ποιόν θα πάρουμε τηλέφωνο, και τι μας είπανε, τι δεν είπαμε. Έτσι είναι, είναι σκόπιμο. Σκόπιμο είναι, δεν το βλέπετε αδελφοί μου; Διότι κατά την ώρα της προσευχής τι κάνουμε; Αφηνόμαστε στο Θεό, παραδινόμαστε στον Κύριο. Έρχεται πάνω μας η χάρη, μας αγκαλιάζει, μας ευλογεί, μας συγχωρεί, μας ασπάζεται, μας θεραπεύει, μας κανακεύει. Βέβαια, είναι πολύ σημαντικό αυτό. Γι' αυτό και ο διάβολος και ο παλαιός άνθρωπος που έχουμε μέσα μας αντιστέκονται. Εάν διαβάζαμε κάτι άλλο που μας ευχαριστούσε και ήταν κακό μπορεί να καθόμαστε μέχρι το πρωί. Παλιά παίρναμε κάποια περιοδικά και τα διαβάζαμε με το φακό κάτω από το κρεβάτι, κάτω απ' τα ρούχα. Και τα βάζαμε πολλές φορές κάτω από το στρώμα. Λοιπόν, διαβάζαμε και δεν μας έπιανε ύπνος. Όταν ήταν να διαβάσουμε όμως κάτι θρησκευτικό, κάτι πνευματικό, αμέσως ερχότανε. Αυτό σημαίνει ότι είναι κάποιος άλλος που ενεργεί αυτά τα πράγματα, ή συνεργεί, τουλάχιστον, σ' αυτά τα πράγματα. Γι' αυτό λέει κάπου ο άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος, θα μας μαλώσει η αγία Φιλοθέη, αλλά δεν πειράζει, "αντίστητε τω διαβόλω και φεύξεται αφ' υμών". Αντισταθείτε στο διάβολο και θα φύγει από κοντά σας. Εδώ ακούει τα θεία ρήματα, πολλοί προσευχόμεθα με δικά μας λόγια -είναι κι αυτό καλό- αλλά ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης λέει να κάνουμε προθέρμανση μ' αυτό, και μετά να προσευχόμεθα με τις προσευχές της Εκκλησίας. Γιατί είναι ακολουθίες, είναι κοινοτική προσευχή, είναι η προσευχή της κοινότητος, είναι η μαζική προσευχή, είναι η προσευχή της Εκκλησίας και είναι μυριόστομος και είναι γραμμένη εν αγίω Πνεύματι. Πολλές φορές δεν ξέρομε πως να προσευχηθούμε, αδελφοί μου, εύκολο είναι; Λέμε τα δικά μας, ωραία, από κει και πέρα προσευχόμεθα με την προσευχή της Εκκλησίας. Διαβάζοντας ένα Απόδειπνο, διαβάζοντας την Παράκληση, διαβάζοντας μιαν ευχή, τόσες ευχές έχει το Ωρολόγιον, και τα άλλα βιβλία, και η Σύνοψις και ο Συνέκδημος ο Ιερός. Βρίσκουμε, τώρα εγέμισε πια ο τόπος βιβλία, βιβλία πνευματικά πάρα πολλά, σε σημείο που μερικοί που τ' αγοράζουν αλλά δεν έχουν που να τα βάλουν. Τόκανα και γω παλαιότερα, αλλά λέω, άστο δεν πειράζει.

Λοιπόν, είναι πάρα πολλά τα βιβλία, ε, ο καθένας δεν θα τα πάρει όλα, θα πάρει αυτά που του ταιριάζουν, αυτά που χρειάζεται, τα φάρμακα προς θεραπείαν. Όπως στο Φαρμακείο όταν πάμε, όλα τα φάρμακα είναι καλά, αν τα πάρουμε όλα τα φάρμακα όμως και τα χρησιμοποιήσουμε πολύ περισσότερο και όλα, θα ντοπαριστούμε, θα δηλητηριαστούμε, θα πεθάνουμε. Έτσι είναι. Εδώ διαλέγουν. Γιατί υπάρχουν και μερικά βιβλία, προσέξτε το αυτό, τα οποία δεν είναι για μας. Μπορεί νάναι για άλλους. Σίγουρα. Τι κάνουμε μερικοί; Το παίρνουμε, το διαβάζομε, πέφτουμε στην απελπισία, έρχεται ο διάβολος και λέει: "Είδες, εσύ δεν είσαι τίποτα. Τι ήταν αυτοί; Τι μεγάλοι, τι σπουδαίοι, τι τρανοί, τι άγιοι, τι σοφοί!". Και αντί να μας ρίξει στην ταπεινοφροσύνη, που είναι το καλύτερο, να πούμε, "εμείς, Κύριε, δεν είμαστε τίποτα, αυτοί έκαναν τόσα για την αγάπη σου. κι άλλα που δεν ξέρουμε. Εγώ δεν έχω κάνει τίποτα και πέφτω στα πόδια σου και σε προσκυνώ και σου λέω, ελέησόν με Κύριε, ελέησε με Κύριε, εγώ δεν έχω κάνει τίποτα. Αλλά μόνο για το λόγο αυτό που σου λέω, ελέησόν με, συγχώρεσε με". Και μετά επικαλούμεθα και την ευχή του αγίου, του οποίου διαβάζουμε το βιβλίο και την προστασία του και την μεσιτεία του και την παρουσία του. Έτσι είναι καλή αντιμετώπιση. Αλλά όταν αρχίσει ο άλλος και βάζει και πει : «Εσύ δεν είσαι τίποτα» και μας πιάνει μια μαύρη απελπισία, μια μελαγχολία.

Μια φορά ήταν ένας καλόγερος στο Άγιον Όρος και διάβαζε του αγίου Εφραίμ του Σύρου -Πανεπιστήμιο ο άγιος Εφραίμ, βεβαία, μεγάλη προσωπικότης- και ήρθε σε δύσκολη θέση ο καημένος, πήγε να του στρίψει κι ήταν και μόνος του. Και καθώς εκεί πάρα πολύ είχε δυσκολευτεί, πιάνει και ανάβει μια φωτιά και καίει το βιβλίο και λέει: "Προκειμένου να με κάψεις εσύ, σε καίω εγώ να ησυχάσω". Σοφή κίνηση, ο Θεός τον εφώτισε. Κι ας εχάθη το βιβλίο. Το βιβλίο είναι μέσον, η σωτηρία του άνθρωπου είναι σκοπός.

Έτσι, λοιπόν, τον 16ο αιώνα, τον πιο σκοτεινό αιώνα της Τουρκοκρατίας, έζησε, έλαμψε, έδρασε, εθαυματούργησε και εμαρτύρησε η οσία και μάρτυς Φιλοθέη η Αθηναία. Οι γονείς της δεν είχαν παιδί. Η μητέρα της η Συρίγω παρακαλούσε ολόθερμα την Παναγία, επί πολλά χρόνια, χωρίς να χάνει την πίστη της και την ελπίδα της. Παρακαλούσε τη Θεοτόκο Μαρία, «Δος μου και μένα, κυρά Παναγιά, ένα παιδάκι και γω σε σένα θα το χαρίσω». Επέμενε, επέμενε, επέμενε και πάει μια μέρα στην εκκλησία της Παναγίας και προσευχότανε. Κι απ' την πολλή προσευχή και τον κόπο αποκοιμήθηκε και τότε βλέπει να βγαίνει από την εικόνα της Παναγίας ένα φως υπέρλαμπρο και να μπαίνει στην κοιλιά της. Κατάλαβε, σε λίγες μέρες έμεινε έγκυος και σε εννέα μήνες εγέννησε την κόρη που την ονόμασε Ριγούλα ή Ρηγίλλη - η πλατεία Ρηγίλλης είναι η πλατεία της αγίας Φιλοθέης.

Και την εμεγάλωσε με αγάπη, με στοργή και εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Και όταν έφτασε δώδεκα ετών την επάντρεψε με κάποιον κακότροπο και σκληροτράχηλο άνθρωπο. Η αγία δεν το ήθελε αυτό, αλλά έκανε υπακοή στους γονείς της. Λέει, τόσα τράβηξαν οι καημένοι, τόσες προσευχές, τόσους κόπους να με μεγαλώσουν και τώρα να τους πικράνω; Που είναι εκείνοι που εύκολα πικραίνουμε τους γονείς μας; Και λέμε ότι δεν ξέρουν. Ότι δεν καταλαβαίνουν. .. Ε, αυτοί μας έφεραν στην ύπαρξη, λέει ο πατέρας μου ο καημένος, ο γονιός και γουρουνίσια μύτη να έχει, να τον σέβεσαι. Αυτός σε έφερε στον κόσμο με τη βοήθεια, βέβαια, του Θεού.

Έκανε, λοιπόν, η Ριγούλα υπακοή στους γονείς της. Δεν ήθελε να τους θλίψει και να τους στενοχωρήσει. Αυτό είναι χριστιανική καρδιά, αυτό είναι στοργή, αυτό είναι απαλότητα, αυτό είναι ευγένεια ορθόδοξη. Και πέρασε μαζί του τρία ολόκληρα χρόνια. Ήτανε ένα σκέτο μαρτύριο γι' αυτήν. Δεν του κράτησε κακία, προσευχόταν μονάχα στο Θεό ολόθερμα να τον αλλάξει. Όχι να τον πάρει και να τον καταστρέψει, που λέμε εμείς πολλές φορές, να τον εξαφανίσει. «Χριστέ μου, ελέησέ τον, άλλαξέ τον, μεταποίησέ τον». Αλλά εκείνος δεν άλλαζε. Κι ο Χριστός τότε επενέβη, παρενέβη και τον πήρε. Η αγία δεν ευχόταν αυτό. Αλλά ο Χριστός που έβλεπε πως δεν άλλαζε, έκανε αυτό που έκανε.
Εμείς, λοιπόν, να ευχόμεθα αγαθά για όλους, και για τους εχθρούς μας. Βέβαια, είναι μερικοί, οι οποίοι μας ταλαιπωρούν τόσο, ίσως εμείς ταλαιπωρούμε άλλους, που λέμε, «Θεέ μου πάρτον, ή πάρε εμένα. Πως θ' αντέξω, τι θα κάνω;». Και θυμάμαι έλεγε ο γέροντας Πορφύριος, νάχουμε κι αυτή την ευχή, ήταν κάποιος που πήγαινε στο μοναστήρι, και τους ταλαιπωρούσε, τους έβριζε, τους φώναζε, τους αναστάτωνε, τους σύγχυζε. Και τι να κάνουν, κι οι αδελφές κι οι άλλοι που ήταν μαζί, του λένε. «Γέροντα τι να κάνουμε, να καλέσουμε την Αστυνομία, να του κάνουμε μήνυση». «Βρέ έτσι είμαστε οι χριστιανοί, λέει ο γέροντας, άλλο βρε θα κάνουμε, θα πάρουμε τα κομποσκοίνια όλοι, και να κάνουμε προσευχή γι' αυτόν τον άνθρωπο και να πούμε στο Χριστό μας να του δώσει όλα τα καλά. Να μην του στερήσει σε τίποτα, ούτε στη γη, ούτε στον ουρανό». Και επέμειναν ώρα πολλή. Ε, ο άνθρωπος αυτός δεν ξαναήρθε. Ενώ εάν έχουμε μίσος, το μίσος γεννά μίσος. Και το γινάτι βγάζει και μάτι. Είναι υψηλά και δύσκολα αυτά, το καταλαβαίνω. Κάποτε μπορεί να χρειαστεί να φωνάξουμε, σίγουρα, αλλά λέμε ποια πρέπει να είναι η διάθεσή μας. Ποιές πρέπει να είναι οι κινήσεις μας. Τουλάχιστον δεν μπορούμε ούτε να συγχωρήσουμε, ε, ας προσπαθήσουμε λιγάκι να έρθουμε στη θέση του άλλου. Είναι σημαντικό αυτό. Γιατί ο άλλος είναι δέσμιος από τον διάβολο. Είναι όργανο, είναι πιόνι στα χέρια του. Και τον κάνει ότι θέλει. Και χτυπάει και μας. Γι' αυτό πάντοτε πίσω από τον όποιο δυσκολεμένο αδελφό μας και από τον ίδιο τον εαυτό μας, ας βλέπομε τον αρχέκακο, ας βλέπομε εκείνον, ο οποίος είναι ο πατήρ του ψεύδους και ο πατήρ του κακού και της αδικίας, και χρησιμοποιεί τους ανθρώπους πολλές φορές και μας τους αδύνατους ως όργανα του. και να μας καταστρέψει, αλλά και περισσότερο, να πικράνει τον Κύριο. Το βλέπομε και στον εαυτό μας. Αν μισούμε κάποιον και δεν θέλουμε, κοιτάμε να κάνουμε τα πάντα με λόγια και έργα προκειμένου να τον πικράνουμε. Αν κάποιον δεν χωνεύουμε, κι αν κάποιος μας στενοχωρεί και βρεθούμε σε αντιπαράθεση λέμε τις χειρότερες κουβέντες, τις πικρότερες κουβέντες, τις πιο φαρμακερές κουβέντες, που κάνουνε μέγα κακό. Γι' αυτό λέει ο προφήτης Δαυίδ, «εν εμοί εταράχθη η καρδία μου» στον 142ο Ψαλμό. Κράτησα μέσα μου την ταραχή και δεν την έβγαλα προς τα έξω. Πόσο σπουδαίο είναι και πόσο δύσκολο είναι αυτό!

Κάποτε, θα μας μαλώσει πάλι η αγία Φιλοθέη, αλλά κι αυτή σχολείο είχε, και μάλιστα το πρώτο σχολείο θηλέων στον κόσμο, τον 16ο αιώνα εδώ στην Αθήνα, που όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Γι' αυτό και προηγουμένως κάναμε τρισάγιο υπέρ πάντων των διδασκάλων του Γένους, του ορθοδόξου Γένους ημών, κληρικών μοναχών και λαϊκών και υπέρ πάντων των συντελεστών της Παιδείας. Βέβαια, το πρώτο σχολείο θηλέων το έκανε η αγία Φιλοθέη.

Κάποτε ένας τσομπάνης είχε κουμπάρο ένα λύκο. Μύθος είναι, αλλά κρύπτει αλήθειες. Και το βράδυ που τελειώναν τις δουλειές τους, πήγαιναν και κοιμούνταν παρέα στη σπηλιά. Έχουμε όλοι ανάγκη από μια παρέα, από μια συντροφιά, έχομε τον αόρατο Θεό και τους αγίους, αλλά θέλουμε και να βλέπουμε και να ακούμε και να αισθανόμεθα. Πολλές φορές μερικοί αγοράζουν ένα σκυλάκι ή έχουν ένα γατί, καλό κάνει και αυτό, φτάνει να μη γίνεται λατρεία και ξεχνάμε το Θεό και τους ανθρώπους. Χρειάζεται κι αυτό. Άλλωστε το σκυλάκι είναι τόσο φιλότιμο, μας υποδέχεται, ενώ καμιά φορά ο σύντροφος μας μας υποδέχεται ρίχνοντας επάνω μας το γιούκο.
Και μια μέρα εκχύνεται ο λύκος και είχε φάει σκόρδο. Και του λέει το βράδυ ο κουμπάρος του ο τσομπάνης. «Κουμπάρε, βρωμάνε τα χνώτα σου». Του κακοφάνηκε του λύκου. Απλή κουβέντα ήτανε, αλλά οι άνθρωποι είμαστε τόσο εγωιστές -εδώ ο λύκος συμβολίζει, παρομοιάζει άνθρωπο-, τόσο εγωιστές που δεν δεχόμαστε τίποτα, και δεν αντέχουμε τίποτα. Και ο λύκος ελυπήθη σφόδρα και του λέει μια στιγμή, που ήταν πολύ θυμωμένος κι έτοιμος να του χυμήξει, «Πάρε κουμπάρε το τσεκούρι και δώσε μου μια τσεκουριά στην πλάτη». - «Τι λες, κουμπάρε μου, εσένα να χτυπήσω;» -«Χτύπησε με, γιατί αλλιώς θα σε φάω». Τον χτυπάει, έτρεξαν αίματα από την πληγή, και του λέει. Τώρα φύγε κι έλα σ' ένα χρόνο. Νωρίτερα μην έρθεις». Μετά ένα χρόνο έρχεται ο τσοπάνης και του λέει ο λύκος; -«Για κοίταξε την πλάτη μου, τι βλέπεις;» -«Τίποτα», -«θυμάσαι που μ' έχεις χτυπήσει;» -«Μάλιστα». - «Τώρα τίποτα, μια μικρή αμυχή, τίποτα». -«Ε, η πληγή που μου κάνες με το τσεκούρι πέρασε, η πληγή που μου κάνες με την κουβέντα σου δεν πέρασε». Γι' αυτό όσο μπορούμε, ας προσέχουμε.
Βέβαια, ισχύει καμιά φορά και αυτό που έλεγε ο εθνικός μας ποιητής. Τι έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός, η μεγάλη και υπέροχη αυτή ψυχή; «Έχω εύκολο το χείλος, άλλ' όχι κακή την καρδιά». Καμιά φορά εύκολα μιλάμε, λέμε ότι τύχει κι άμα είμαστε οργισμένοι τα λέμε και όλα, αλλά μετά από λίγο μας περνάει, μας αφήνει εκείνη η φούρια, η οργή, το κακό.

Ή καμιά φορά είναι και το νευρικό σύστημα αδύνατο, η ψυχή αδύνατη αλλά δεν είναι κακή. Γιατί υπάρχουν και μερικοί που είναι gentleman άλλ' έχουνε κακία μέσα, μπορεί ποτέ να μη βρίσουν και να μη φωνάξουν και να μη μαλώσουν, αλλά μέσα το κρατάνε. Για παράδειγμα ο Πέτρος κι ο Ιούδας. Ο Πέτρος πάντοτε ξέφευγε. Ότι ήθελες έλεγε, αρνήθηκε και το Χριστό στο τέλος, τάκανε μούσκεμα, μια φορά βυθίστηκε και στη θάλασσα στην τρικυμία, ο Ιούδας είχε συμπεριφορά gentleman. Κύριος με τα όλα του. Κι όμως εκείνος επρόδωσε το Χριστό. Ο Πέτρος παρόλες τις αδυναμίες που είχε και τις δυσκολίες σώθηκε και βγήκε πρωτοκορυφαίος και έφερε στην Εκκλησία τους Εβραίους, κυρίως, και ο απόστολος Παύλος τους εξ εθνών, την περιτομή και την ακροβυστία. Γι' αυτό και τους έχει μαζί η Εκκλησία και τους γιορτάζει μαζί και κρατάνε την Εκκλησία στα χέρια τους, ο ένας τα έθνη και ο άλλος τους Ιουδαίους έφερε στην Εκκλησία. Και γίναμε όλοι μας ένα. Η ενότητα της πίστεως, η ενότητα της Ορθοδοξίας, η ενότητα της ζωής.

Και θυμάμαι πάλι το γέροντα, εκεί στο 5ο κεφάλαιο των Πράξεων, που εφόνευσε δια λόγου ο Πέτρος τον Ανανία και την Σαπφείρα. Με το χτήμα που αγόρασαν και ήθελαν να κάνουν και εφφέ, κράτησαν και μερικά χρηματάκια οι καημένοι, τι να κάνουν, δεν μπορούσαν να τα δώσουν και όλα. Και να φανούμε και καλοί και νάχουμε και δυό δεκάρες στην άκρη. Αδυναμία, αλλά ανθρώπινο ήταν. Και τι έκανε ο Πέτρος. Τους φόνευσε και τους δύο. Διαβάστε το 5ο κεφάλαιο των Πράξεων. Και έλεγε ο γέροντας Πορφύριος, θυμάμαι μια φορά εκεί. «Πως έγινε αυτό ρε παιδί μου; Άκου, λέει, να σκοτώσει τους ανθρώπους για λίγα χρήματα.» Αλλά έτσι ήταν ο Πέτρος, ορμητικός, παρορμητικός, θυελλώδης, σάρωνε. Αλλά, τι ωραίο βιβλίο η Αγία Γραφή!

Έχει ειλικρίνεια και τα λέει όλα. Τι θέλει να δείξει και η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη; Ότι ο άνθρωπος είναι άρρωστος, τρελός, διχασμένος, χαμένος και τι θέλει να δείξει ακόμη. Ότι χρειάζεται ιατρό. Βέβαια, χρειάζεται ιατρό. Γι' αυτό και ο Χριστός πήγαινε με τους αμαρτωλούς και τους τελώνες κι έτρωγε και τους εδίδασκε, και με το παράδειγμα του και με την αγάπη του και με τα ιερά του και θεόπνευστα λόγια. Κι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι τι κάνανε; Τον κατηγορούσαν και μάλιστα πίσω του και εγόγγυζαν. Δεν είχανε τη λεβεντιά, ας πούμε, να τα πούνε μπροστά του γιατί θα παίρνανε την απάντηση απ' τον Κύριο. Έτσι είπε ο Χριστός κάποια στιγμή ότι δεν έχουν ανάγκη οι υγιαίνοντες, αλλά οι κακώς έχοντες έχουν ανάγκη ιατρού. Γι' αυτό να χαιρόμεθα και να καταχαιρόμεθα και την Παλαιά και κυρίως την Καινή Διαθήκη. Με τόση ειλικρίνεια, με τόση αμεσότητα, με τόση ευθύτητα μας μιλάει, δε μας κρύβει τίποτε, φανερώνει το δράμα του ανθρώπου, την αδυναμία του ανθρώπου, τα πάθη του ανθρώπου, αλλά και το μεγαλείο του Θεού. Και τη θυσία του θεανθρώπου, και την Ανάστασή του και την Ανάληψή του και όλα όσα έκαμε και κάμνει για μας. Γι' αυτό να διαβάζομε όσο μπορούμε την Αγία Γραφή και, μάλιστα, την Καινή Διαθήκη. Έλεγε πάλι ο γέροντας Πορφύριος. θυμάμαι: «Όποιος διαβάζει όρθιος την Καινή Διαθήκη και κυρίως τα Ευαγγέλια, την ώρα εκείνη κάνει και λατρεία και προσευχή και μελέτη των Γραφών και ό,τι άλλο ωραίο. Και πολλές φορές χωρίς να το καταλα-βαίνει».

Και μάλιστα, διαβάζοντας το Γεροντικό, ήταν κάποιος όσιος, ο οποίος μελετούσε την Παλαιά Διαθήκη, που είναι η κυοφορία του Χριστού και όχι το βιβλίο των Εβραίων, που λένε μερικοί που δεν ξέρουν οι καημένοι. Η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι των Εβραίων, είναι των χριστιανών. Εκείνοι σταύρωσαν και απέρριψαν το Χριστό, είναι το βιβλίο της Εκκλησίας, είναι το βιβλίο των χριστιανών, γι' αυτό και το πρώτο βιβλίο στη λατρεία της Εκκλησίας πριν γραφτεί η Καινή Διαθήκη ήταν η Παλαιά Διαθήκη. Οι Ψαλμοί και Σολομών και ό,τι άλλο. Όπως και σήμερα έχουμε παλαιο-διαθηκικά αναγνώσματα και μάλιστα στη μεγάλη Τεσσαρακοστή, στην Προηγιασμένη και στον Όρθρο και σε μερικούς εσπερινούς άλλους. Λοιπόν, διάβαζε ο όσιος την Παλαιά Διαθήκη, την κυοφορία του Χριστού μας. Άκουσε κάποιον άλλον, άκουσε να υποτονθορύζει, επαναλαμβάνοντας χαμηλά τα ίδια τα ρήματα. Και του λέει ο γέροντας που ήταν φωτισμένος, «Τι κάμνετε εκεί, τι διαβάζετε, τι λέτε;» «Την Παλαιά», του απαντά. Και ο γέροντας του λέει στη συνέχεια, «Την Καινήν δεν γνωρίζετε;» Και μόλις είπε έτσι, ο δαίμονας έγινε άφαντος. Φανταστείτε τη δύναμη του Ευαγγελίου. Τη δύναμη της Καινής Διαθήκης που πολλές φορές την αφήνομε και γεμίζει σκόνες στη βιβλιοθήκη μας ή όπου αλλού. Και έρχονται οι Ευαγγελικοί και όποιοι άλλοι και μας κάνουν τους ξύπνιους, μαθαίνουν και ρητά απ' έξω, τα διαστρέφουν και μας προσφέρουν τροφή. Ενώ έχομε εμείς το Ευαγγέλιο, ερμηνευμένο απ' τους Πατέρες της Εκκλησίας, γιατί το Ευαγγέλιο είναι βιβλίο της Εκκλησίας και το ερμηνεύει η ίδια η Εκκλησία με το ίδιο Άγιο Πνεύμα που το κατέγραψε. Πρέπει να τα προσέχουμε αυτά τα πράγματα. Γι' αυτό και πάνω στην άγια Τράπεζα βάζομε μόνο το Ευαγγέλιο και τον άγιο άρτο.

Η θεία λειτουργία είναι ακριβώς δύο πράγματα: η λειτουργία των κατηχουμένων, η μισή είναι κατήχηση, το Ευαγγέλιο, με αποκορύφωμα το κήρυγμα, και το άλλο μισό είναι η προσφορά του σώματος και του αίματος του Χριστού μας, η λειτουργία των πιστών. Αυτό είναι η θεία λειτουργία: η ζωή του Χριστού όλη. Γι' αυτό και κάνει μέγα καλό το να συμμετέχουμε στη θεία λειτουργία, όσο μπορούμε. Οι παλαιότεροι τρέχανε οι καημένοι. Και επί Τουρκοκρατίας δεν είχανε και πολλές εκκλησίες και πολλούς λειτουργούς, ήτανε και ο κίνδυνος των Τούρκων και τρέχανε στα εξωκκλήσια, στις ερημιές και όπου αλλού γινόταν θεία λειτουργία. Και δω παλαιότερα με τον παπά-Πλανά, τον μακαριστό και άγιο, γινόταν θεία λειτουργία κάθε μέρα και έτρεχαν πολλοί, όσο μπορούσαν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι προκύπτει μέγα καλό από τη θεία λειτουργία και ευχαριστώ και όλους εσάς που κάθε Παρασκευή που έχουμε θεία λειτουργία από το πρωί έρχεστε εδώ με τόση προθυμία και περισσότερη και πριν από τον παπά. Τι ωραίο είναι αυτό!

Ξέρετε, παλαιότερα στην εκκλησία πρώτα πήγαινε ο λαός και μετά ο κλήρος, και έπαιρναν το Ευαγγέλιο από το σκευοφυλάκιο και τα άλλα σκεύη και "έκαναν είσοδο". Γι' αυτό και η μικρά είσοδος είναι είσοδος των ιερέων στον ναό. Σήμερα έχει αλλάξει. Έρχεται πρώτος ο ιερεύς και περιμένει τους πιστούς και κάνει και όρθρο, καλά είναι όλα αυτά. Λοιπόν, εγκάρδια σάς ευχαριστώ πραγματικά.

Η άγια λοιπόν, Φιλοθέη έμεινε τρία χρόνια με αυτόν τον ταλαίπωρο άνθρωπο και ύστερα τον πήρε ο Κύριος. Και μετά τη ζητούσαν πάλι εις γάμου κοινωνίαν, αλλά ηρνείτο. Και οι γονείς της έζησαν δέκα χρόνια ακόμη, δεν τους άφησε, δεν έκαμε αυτό που ήθελε. Δεν ήθελε να τους στενοχωρήσει τους καημένους. Απέτυχα, σου λέει, στο γάμο, να τους φύγω κιόλας, δεν είχαν και παιδί τόσα χρόνια, να μείνουν μόνοι, κρίμα είναι. Γι' αυτό είπε, «Θεέ μου, θα περιμένω». Μεγάλη υπόθεση να περιμένει κανείς. Μεγάλη υπόθεση να ξέρει να περιμένει κανείς. Και περίμενε. Κι όταν έφυγαν, τότε έγινε μοναχή στο σπίτι αρχικά. Της παρουσιάστηκε ο άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος και της είπε να φύγει, να χτίσει εκκλησία και μοναστηράκι, εκεί που είναι σήμερα η Αρχιεπισκοπή Αθηνών, επί της ομωνύμου οδού, της αγίας Φιλοθέης. Κι είναι και ο ναός του αγίου Ανδρέου εκεί. Παρουσιάζεται ο άγιος Ανδρέας, πολύ μεγάλος απόστολος και απόστολος των Ελλήνων μετά τον Παύλο. Και έφτιαξε σιγά σιγά τον ναό, τα κελλάκια και άρχισαν και πήγαιναν πολλές νέες των Αθηνών, κάπου διακόσιες, και έγινε ένα ολόκληρο συγκρότημα. Έφτιαξε μετά και σχολεία. Όπου δίδασκαν και γράμματα αλλά και τέχνες, υφαντική, κέντημα, ραπτική και ό,τι άλλο. Έφτιαξε και ξενώνα, έφτιαξε και γηροκομείο, τι έκανε δηλαδή η αγία Φιλοθέη; Έφτιαξε μια νέα Βασιλειάδα στην Αθήνα. Και τα διηύθυνε όλα κατά τρόπο σοφό και συνετό και αποδοτικό. Και πραγματικά, έλαμψε αυτό που έκανε η αγία και διεδόθη. Έφτιαξε και μετόχια, ένα στα Πατήσια που είναι ο άγιος Ανδρέας -που σήμερα είναι ο ηρωικός παπάς ο π. Γαβριήλ με τους συνεργάτες του-, έφτιαξε στην Καλογρέζα πάλι μοναστηράκι, έφτιαξε κι ένα ωραίο πηγάδι στο Ψυχικό, για να πίνουν οι διαβάτες που περνούν και να υφίστανται ψυχικό καλό, ή και να συγχωρούν και τους γονείς της.

Αλλά όλα αυτά εξόργισαν κάποια φορά τους κατακτητές. Και μάλιστα, έκρυβε και κοπέλες που τις κυνηγούσαν οι Τούρκοι να τις πάρουν για τα χαρέμια τους. επειδή ήταν ωραίες κ.λπ. Και άλλες κατατρεγμένες που έρχονταν απ' όποιο μέρος της "Ελλάδος τις έκρυβε η αγία με κίνδυνο της ζωής της. Κάποια φορά το έμαθαν οι Τούρκοι και την πήραν μέσα. Την δίκασαν, την καταδίκασαν εις φυλάκισιν και η αγία μπήκε στη φυλακή. Και είχε χαρά. Λέει: «Για σένα Χριστέ μου όλα αυτά. Και είναι και λίγα. Εσύ υπέστης τα πάντα για μένα. Σ' ευχαριστώ που μου το κάνες, μεγάλη σου η χάρις». Αλλά πίσω. Όπως και για την Ταβιθά που ανέστησε ο απόστολος Πέτρος οι προσευχές των μοναχών και των τροφίμων και των ευεργετούμενων και των μαθητών και μαθητριών έφθαναν μέχρι τον ουρανό. Και εφώτισαν τους άρχοντες της πόλεως τους Έλληνες και πήγαν λοιπόν στον Διοικητή και τον παρεκάλεσαν να αφήσει ελευθέρα την αγία. Και την άφησε. Και η άγια, μήπως φοβήθηκε; Όχι. Μήπως υπέστειλε τη σημαία του αγώνος; Όχι. Συνέχισε με μεγαλύτερο ζήλο. με περισσότερη αγάπη. Και έκαμε το θεϊκό έργο της. Μεταμόρφωσε την Αθήνα και την περιοχή, κι είχε και ξενώνα, όχι μόνο να φιλοξενεί απλώς τους ξένους και περαστικούς και διαβάτες και έχοντας ανάγκη, αλλά ήθελε και αυτούς να ωφελεί στα μαύρα εκείνα χρόνια και να παίρνουν και εκείνοι πέντε καλά και να τα μεταφέρουν μετά στον τόπο τους. Τι ωραίο είναι αυτό!

Ο χριστιανός πρέπει να είναι μεταδοτικός. Και γράφει κάπου ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος «... ουδέν ψυχρότερον χριστιανού ετέρους μη σώζοντος». Τίποτα δεν είναι ψυχρότερο από το χριστιανό που δε σώζει άλλους. Καταλάβατε; Επηρεάζουμε τους άλλους με το παράδειγμα μας, με την αγάπη μας, με τα λεγόμενα μας, με την προσευχή μας, με την ταπείνωση μας. με την υπομονή μας, και με όλους τους τρόπους που προσφέρει η Εκκλησία και η ζωή. Επηρεάζουμε τους άλλους. Οι Τούρκοι το 'μαθαν κι αυτό. Της λένε, που θα πας, ρε κυρά, θα σε πιάσομε και θα σε κάνομε κομματάκια, τα' αλατιού στο ξύλο και μετά κομματάκια. Εκείνη, λοιπόν, στα 1588, 2 προς 3 του μηνός Οκτωβρίου που είναι η μνήμη του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, άλλου πολιούχου Αθηνών, έκανε αγρυπνία στο εκκλησάκι στα Πατήσια. Και κει μπήκαν μέσα οι Τούρκοι, έσπασαν τις πόρτες και την άρχισαν στο ξύλο. Την άφησαν σχεδόν πεθαμένη. Νόμισαν ότι όντως απέθανε και την παράτησαν και έφυγαν. Πήγαν μοναχές και άλλοι, τη βοήθησαν, τη μετέφεραν στο άλλο μετόχι, στην Καλογρέζα, και εκεί την περιποιήθηκαν, την φρόντισαν, αλλά οι πληγές ήταν μεγάλες και σοβαρές και δεν επουλώνονταν εύκολα, γι' αυτό πέρασε κάμποσος καιρός, λίγοι μήνες, και η άγια παρέδωκε το πνεύμα σαν αύριο, 19 Φεβρουαρίου του 1589, πριν 509 χρόνια. Παρέδωκε το πνεύμα στον Κύριο μαρτυρικώς, άλλ' άφησε μέγα έργο, που το συνέχισαν εκείνοι κι εκείνες που τη διεδέχθησαν.

Και πριν τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, στάθηκε και κείνη ένας ισαπόστολος, ένας Ιεραπόστολος, ένας φωτιστής των σκλαβωμένων Ελλήνων και των υπολοίπων. Ακόμη και Τούρκοι την αγαπούσαν και την άκουγαν. Και θαύματα είχε κάνει, και δαιμόνια έβγαζε και τόσο μεγαλείο είχε, δεν θέλω να πω τα κατά πλάτος του βίου της άγιας -υπάρχουν, μπορούμε να τα διαβάσουμε- εμείς εδώ λέμε λίγα. Μεγάλη η χάρη λοιπόν της αγίας. Έφυγε λοιπόν για τους ουρανούς και σε λίγο το Πατριαρχείο την κατέταξε με τους αγίους. Και μάλιστα εδώ ήταν μια ωραία κίνηση και μια σοφή πράξη του Πατριαρχείου. Την αναγνώρισε ως όσια μητέρα. «Μνήμη της οσίας μητρός ημών Φιλοθέης», ενώ ήτο και μάρτυς. Γιατί δεν έβαλε «μάρτυς»; Γιατί θα εξόργιζε αυτούς που της επέβαλαν το μαρτύριο, τους Τούρκους. Σοφά φερομένη η Εκκλησία - είμαστε φρόνιμοι "ως οι όφεις". Τι ωραία που το λέει το Ευαγγέλιο! Την ονόμασε οσία μόνο η Εκκλησία, ενώ ήτανε και μάρτυς. Και μετά την απελευθέρωση βάλαμε και τον άλλον, τον επίζηλο τίτλο της, της μάρτυρος. Γι' αυτό λέμε, «της οσίας και μάρτυρος ή όσιο-μάρτυρος Φιλοθέης της Αθηναίας, της πολιούχου». Που άφησε εδώ το έργο της, το οποίο συνεχίστηκε όλα τα χρόνια της δουλείας. Και πρόσφερε τα φώτα της ελληνοχριστιανικής παιδείας και της Ορθοδοξίας σε όλους εκείνους, οι οποίοι τα χρειάζονταν, τα ζητούσαν και τα επιθυμούσαν.

Σ' ένα χρόνο έγινε ανακομιδή και το ιερό λείψανο της βγήκε ακέραιο και ευωδίαζε και θαυματουργούσε. Έβαλαν λοιπόν το λείψανο στο ναΐδριο του αγίου Ανδρέου και το είχαν εκεί μες στο άγιο βήμα, το προσκυνούσαν, το είχαν κέντρο αναφοράς και πήγαιναν και έπαιρναν δύναμη, αισιοδοξία, την ευχή της αγίας και το θάρρος της και το μεγαλείο της. Όσο μπορούσε και όσο ο καθένας χρειαζόταν, κι έβγαιναν μετά δυνατοί και ικανοί να συνεχίσουν τη σκλαβιά και να συνεχίσουν τον αγώνα της σωτηρίας. Να συνεχίσουν δηλαδή, και την υπομονή στη σκλαβιά και τον αγώνα για τη σωτηρία τους. Και μείς την έχομε την αγία σε περίλαμπρη θέση: το ιερό σκήνωμα και λείψανο της στον μητροπολιτικό ναό των Αθηνών, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Μπαίνοντας μέσα είναι δίπλα μας. Όπως δίπλα είναι και το λείψανο του ιερομάρτυρος Γρηγορίου του Ε' , του οικουμενικού πατριάρχου, εκείνου που μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη έφτιαξαν την Επανάσταση του '21.
Γι' αυτό και τόση μανία των εχθρών της πατρίδος και της πίστεως εναντίον του πατριάρχου Γρηγορίου. Προδότης, ποιος; Εκείνος που κάθησε και απαγχονίστηκε για το λαό, για να μη σφαγεί ο κοσμάκης, εκείνος που πήρε από το Ρήγα Φεραίο την Εταιρεία και την παρέδωκε στους Φιλικούς "για να μη χαθεί", όπως γράφει ο μεγάλος Μακρυγιάννης. Γιατί σήμερα υπάρχει και μία σύγχυση, αδελφοί μου. Πολλοί και διάφοροι λένε ό,τι θέλουν, εμείς ν' ανατρέχουμε στις πηγές της Εκκλησίας και της πατρίδος μας, και να ευγνωμονούμε εκείνους, οι οποίοι τα έδωσαν όλα για την πίστη και για το Γένος, και τη ζωή τους και τα πάντα, και γι' αυτό αναστήθηκε η Ελλάς, συντηρήθηκε και τετρακόσια χρόνια μες στην Τουρκοκρατία και βγήκε στο γλυκοχάραμα του 1821, που είναι η ανάστασις του Γένους μας, η ανάστασις της Ελλάδος μας.

Ας έχουμε την ευχή της αγίας μητρός ημών και μάρτυρος Φιλοθέης της Αθηναίας. Ας προστατεύει, όπως ακούσαμε και στους ύμνους ετούτο το άστυ, το κλεινόν παλαιά άστυ και σήμερα το "κλινών". Λοιπόν, και ας μας προστατεύει και περισσότερον την νεολαία μας, τα παιδιά μας, που τόσο δύσκολα ευρίσκονται, εκείνη ας τρέχει παντού, ας σκεπάζει παντού και ας προστατεύει και ας προσεύχεται. Και όταν περνάμε από την Μητρόπολη, ας μπαίνουμε να προσκυνάμε τιμητικά το λείψανό της το άγιο και να παίρνομε την ιερή της ευχή.

Πηγή: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

Τά τελευταία χρόνια ὑπάρχει ἀπό μερίδα ἀνθρώπων μιά ἔντονη ἀμφισβήτηση τῶν κειμένων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης σέ τέτοιο σημεῖο πού ἐπηρεάζονται καί κάποιοι πιστοί, καί αὐτό κατά την γνώμη μας, γιατί δέν γνωρίζουν καί αὐτοί βασικές διδασκαλίες γι᾽αὐτό τό πρῶτο τμῆμα τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως. Μπορεῖ ὅμως νά ὑπάρξει Καινή Διαθήκη- αὐτήν τήν ἀποδέχονται ὅλοι- χωρίς τήν Παλαιά Διαθήκη;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή καί σαφής. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει τό ἕνα μόνο τμῆμα τῆς Βίβλου. Γιά παράδειγμα διαβάζει ὁ ἀναγνώστης τῆς Καινῆς Διαθήκης: «τοῦτο δέ γέγονε ἵνα πληρωθῃ ὁ λόγος τοῦ προφήτου….» (Μτ.1,22). Εὔλογα λοιπόν θά ἀναρωτηθεῖ κάποιος, ποιός εἶναι αὐτός ὁ προφήτης τοῦ ὁποίου ἐκπληρώνεται ὁ λόγος. Ἤ βλέπουμε νά γίνεται χρήση γεγονότων καί λόγων πού εἰπώθηκαν στήν Παλαιά Διαθήκη ἀπό τόν Ἴδιο τό Χριστό. Πῶς δικαιολογεῖται αὐτό; Θά ἰσχυριστεῖ κάποιος ὅτι γίνεται μόνο μιά ἐπιλογή χωρίων ἤ περικοπῶν. Ἐνῶ μπορεῖ ὅμως νά βρίσκει κάποιος αἰτίες γιά νά ἀμφισβητεῖ πολλά πράγματα, νά καταλήγει κάποια στιγμή αἰσίως στό συμπέρασμα ὅτι ἡ πίστη ἔχει νά κάνει συχνά μέ κάτι μή ὁρατό, ἀλλά πραγματικό καί φυσικά ὄχι φανταστικό. Μή ἀποδεικνυόμενο μέσω τῶν μαθηματικῶν ἀλλά μέ τήν ἐφαρμογή πνευματικῶν νόμων. Γεγονότα πού σχετίζονται μέ τόν νοῦ καί ὄχι μέ τήν λογική. Ἔτσι, εἶναι μεγάλη πρόκληση μέ ἐξαιρετικό ἐνδιαφέρον, τό νά ψάχνεις, νά προσεγγίζεις καί νά ἀνακαλύπτεις τό Θεό μέρα μέ τήν μέρα, ἀφοῦ ἤδη ἔχει προηγηθεῖ ἡ δική του Ἀποκάλυψη.

Θά μποροῦσαν νά ἀναφερθοῦν πολλά ἐπιχειρήματα γιά τήν σπουδαιότητα τῶν Κειμένων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά ὡς σημαντικότερο κρίνουμε κάτι ἄλλο, τήν διευκρίνιση μερικῶν ζητημάτων πού δέν ἀφοροῦν στήν ὕπαρξή της, ἀφοῦ γιά τήν Ἐκκλησία μας αὐτή εἶναι δεδομένη, ἀλλά στό περιεχόμενό της.

Ὑπάρχουν λοιπόν τρία σημαντικά σημεῖα πού τήν ἀφοροῦν: α) Τό καταργούμενο, β) Τό ἐκπληρούμενο καί γ) Τό συμπληρούμενο. Τί σημαίνουν αὐτές οἱ ἔννοιες; Σημαίνουν ὅτι ὑπάρχουν στά βιβλία τῆς Π.Δ. ἀναφορές περί καθάρσεων, θυσιῶν, προσφορῶν κ.ἄ. (κυρίως ἀναφέρονται στό βιβλίο Λευιτικόν), οἱ ὁποῖες καταργοῦνται ἀπό τήν μία μεγάλη καί μοναδική θυσία τοῦ Χριστοῦ. Ὑπάρχει τό τμῆμα πού ἐκπληρώνονται πολλά ἀπό τά αναφερόμενα στούς προφῆτες γιά τήν ἔλευση τοῦ μεσσία καί τά ἔσχατα καί ἀκόμα ὑπάρχει τό μήνυμα τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων πού συμπληρώνουν ἀλήθειες, πού εἰπώθηκαν πολλά χρόνια πρίν τήν Σάρκωσή Του (Μτ.5,39). Αὐτά τά τρία σημεῖα εἶναι ἀναγκαῖο νά γνωρίζουν οἱ χριστιανοί καί εἰδικότερα ὅσοι μελετοῦν τά ἱερά κείμενα τῆς Π.Δ. καί ἐπιθυμοῦν νά ἐκφράζουν λόγο περί αὐτῶν.

Ἐκτός ὅμως αὐτῶν βασική διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί εἰδικῶν πανεπιστημιακῶν καθηγητῶν, εἶναι ὅτι τό πρόσωπο πού ἔχουν ὡς κέντρο καί οἱ δύο Διαθῆκες εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος παρουσιάζεται ὡς «Μεγάλης βουλῆς ἄγγελος», «Ἐμμανουήλ», «Δοῦλος Κυρίου» κ.ἄ. Οἱ δύο αὐτές Διαθῆκες δορυφοροῦν τό Ἴδιο Πρόσωπο. Ἔτσι, εἶναι σημαντικό νά ἀνακαλύπτεις ὄχι μόνο ἐπιστημονικά, μέσω τῶν θεολογικῶν κλάδων, ἀλλά καί πνευματικά ὅτι ἡ Βίβλος εἶναι τό βιβλίο πού

ἀναφέρεται στό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅπως ἐπίσης εἶναι τό Ἱερό Κείμενο μέσα ἀπό τό ὁποῖο ὁ Θεός «ἀπαντᾶ» στόν ἄνθρωπο πού Τόν ἀναζητᾶ. Ὅταν ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀγαθή διάθεση καί ὁ καρδιακός πόθος ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται προσωπικά καί τότε ὁ χριστιανός ζεῖ τήν προσωπική του πεντηκοστή.

Ἀπό τά πολλά σημαντικά καί σπουδαῖα πού ἀναφέρονται στήν Παλαιά Διαθήκη, ἡ ὁποία «ἀνοίγεται» στήν Καινή, θά σταθοῦμε μόνο σέ ἕνα, στό θέμα τῆς ἐλεημοσύνης. Παραθέτω τά δύο κείμενα: «Κόψε καί μοίραζε στό πεινῶντα τόν ἄρτον σου καί πτωχούς, πού δέν ἔχουν στέγη, βάζε τους στό σπίτι σου× ἐάν δεῖς γυμνό, ἔνδυσέ τόν…» (Ἠσ.58,7). « Σᾶς ἀνήκει λοιπόν ἡ κληρονομιά αὐτή× διότι πείνασα καί μού δώσατε νά φάω…ἤμουν γυμνός καί μέ ντύσατε…» (Μτ.25,35-36). Καί μόνο μέ τήν παράθεση αὐτῶν τῶν κειμένων γίνεται σαφές ὅτι ἀφενός ἡ Παλαιά Διαθήκη χρήζει μελέτης καί ἐνδελεχοῦς ἔρευνας καί ἀφετέτου ὅτι καί αὐτή ὅπως καί ἡ Καινή Διαθήκη, κατά τόν Ἱερό Χρυσόστομο, τόν ἴδιο Δεσπότη δορυφοροῦν!

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη