Ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους των χρόνων μας έφυγε νωρίς την Κυριακή το πρωί, 4 Σεπτεμβρίου 2016, για τη Θριαμβεύουσα Εκκλησία από την επίγεια Στρατευομένη, την Οποία υπηρέτησε «ως καλός Στρατιώτης Ιησού Χριστού» για πολλές δεκαετίες.

 1. Ἀποδοχὴ ἢ ἀπόρριψη τῆς Συνόδου;

Ἐπειδὴ κάποιοι ὑποστηρικτὲς τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης ἐνδύονται τὸν μανδύα τῶν ἐμβριθῶν ἱστορικῶν καὶ ἐκκλησιολόγων καὶ μὲ ἀνέρειστες ἀερολογίες, συκοφαντίες, ὕβρεις καὶ ἀπειλὲς περὶ καθαιρέσεων καὶ ἀφορισμῶν ἐπιβεβαιώνουν

ὅσα περὶ ληστρικότητος τῆς «Συνόδου» κατήγγειλαν ἐπίσκοποι ποὺ ἔλαβαν μέρος στὴν «Σύνοδο», ἐμεῖς θὰ συνεχίσουμε μὲ νηφάλιο ἐκκλησιαστικὸ καὶ ἐπιστημονικὸ λόγο νὰ συμβάλλουμε στὴν μὴ ἀποδοχὴ καὶ ἀπόρριψη τῆς «Συνόδου», ἡ ὁποία, ὅπως διὰ πολλῶν ἐδείξαμε, δὲν ἔχει κανένα γνώρισμα συνοδικότητος καὶ Ὀρθοδοξίας. Τὴν ἀπαραίτητη αὐτὴ διεργασία τῆς ἀποδοχῆς ἢ τῆς ἀπορρίψεως ὁποιασδήποτε συνόδου, ὁλοφάνερη καὶ αὐτονόητη γιὰ τὴν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία καὶ τοὺς γνῶστες τῆς πατερικῆς καὶ συνοδικῆς γραμματείας, μόνον ὀπαδοὶ τοῦ παπικοῦ ἀντισυνοδικοῦ ἀλαθήτου, τοῦ φασιστικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, ἀπαίδευτοι δὲ καὶ ἀγράμματοι στὴν γνώση τῶν Ὀρθοδόξων κειμένων καὶ πηγῶν, μόνον αὐτοί, παπίζοντες, φασίζοντες καὶ ἀγνοοῦντες μποροῦν νὰ ἀπορρίπτουν.

2. Ὁ Αὐτοκράτωρ Μιχαὴλ Η´ Παλαιολόγος πιέζει καὶ ἀπειλεῖ τὴ σύνοδο τοῦ 1273. Πολιτικὰ τὰ κριτήρια.

Ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν συνόδων ποὺ ἀσχολήθηκαν μὲ παρόμοια θέματα πρὸς αὐτὰ τῆς «συνόδου» τῆς Κρήτης, ἰδιαίτερα δὲ πρὸς τὸ κεντρικὸ καὶ ἐπίμαχο θέμα «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον», θὰ ἐπιλέξουμε τὴν πατριαρχικὴ σύνοδο ποὺ συνῆλθε τὸ 1273 στὴν Κωνσταντινούπολη, ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ ὁμολογητοῦ καὶ ἁγίου πατριάρχου Ἰωσὴφ τοῦ Α´ (1267-1275, 1282-1283), τὴν μνήμη τοῦ ὁποίου ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας στὶς 30 Ὀκτωβρίου. Ἡ σύνοδος ἐκαλεῖτο νὰ ἐξετάσει τὸν φιλοπαπικό «Τόμο», ποὺ ἔστειλε ὁ αὐτοκράτωρ Μιχαὴλ ὁ Παλαιολόγος (1259-1282), γιὰ νὰ πείσει τοὺς συνοδικοὺς ἀρχιερεῖς νὰ συμφωνήσουν στὴν ἕνωση μὲ τὸν πάπα, ὥστε νὰ ἀποφευχθεῖ ἡ ἀνακατάληψη τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τοὺς Φράγκους μὲ μία νέα σταυροφορία ποὺ ἑτοίμαζε ὁ πάπας ὑπὸ τὸν Κάρολο Ἀνδεγαβικό. Ἂς σημειώσουμε ὅτι μόλις εἶχαν περάσει δώδεκα χρόνια ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρω­ση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τοὺς Φράγκους (1261), ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Μιχαὴλ Η´ Παλαιολόγου, καὶ πάλι ἐπισειόταν ὁ ἴδιος σοβαρὸς κίνδυνος ἀπὸ τοὺς «ἀδελφούς» μας τῆς Δύσεως. Στὸν ἀναγκαστικὸ διπλωματικὸ διάλογο ποὺ ἄνοιξε ὁ αὐτοκράτωρ μὲ τὸν πάπα, ἐπειδὴ ἐγνώριζε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἀδύνατον νὰ συναινέσει σὲ ἕνωση, χωρὶς ἡ Δύση νὰ ἀποκη­ρύξει τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς πλάνες της, κατέληξε σὲ μία συμφωνία ἡ ὁποία θὰ ἄφηνε ἄθικτες καὶ ἀσυζήτητες τὶς θεολογικὲς διαφορές, τὰ ὀρθόδοξα ἤθη καὶ ἔθιμα, καὶ θὰ προσέφερε στὸν πάπα τρία δῶρα: τὸ πρωτεῖο, τὸ ἔκκλητο καὶ τὴν μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του στὶς ἀκολουθίες. Πρόκειται οὐσιαστικῶς γιὰ τὸ ἐπαίσχυντο μοντέλο τῆς Οὐνίας, τὸ ὁποῖο ἐπέβαλαν σὲ κατακτημένους καὶ πτωχοὺς λαοὺς διὰ τῆς βίας,  ἑτοιμάζουν δὲ συνεσκιασμένα καὶ τώρα νὰ προωθήσουν στὸν θεολογικὸ διάλογο μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, τῇ συνεργίᾳ «Ὀρθοδόξων» κληρικῶν καὶ θεολόγων.

Δὲν ἐγνώριζαν ὁ πατριάρχης Ἰωσὴφ καὶ οἱ συνοδικοὶ ἀρχιερεῖς τὸν ἐπικρεμάμενο κίνδυνο γιὰ τὴν αὐτοκρατορία καὶ τὸν λαό της; Δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀσκήσουν τὴν περιβόητη καὶ παρεξηγημένη «οἰκονομία» ποὺ τοὺς ζητοῦσε ὁ αὐτοκράτωρ, γνώστης πολιτικὰ καὶ στρατιωτικὰ τοῦ μεγάλου κινδύνου, καὶ ἀποφασισμένος γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ νὰ ἀσκήσει πιέσεις, νὰ ἐξορίσει, νὰ φυλακίσει, νὰ βασανίσει, νὰ καθαιρέσει ὅσους ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Ἐκκλησίας θὰ ἀντιδροῦσαν στὰ ἑνωτικά του σχέδια; Ἤδη εἶχε ἀποφασισθῆ ἡ σύγκληση τῆς παπικῆς συνόδου τῆς Λυών (1274)[1], ὅπου ἀναμενόταν ἡ ὑπογραφὴ τῆς ἑνώσεως ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη ἀντιπροσωπία. Ἔπρεπε ὅμως ἐνωρίτερα νὰ γνωρίζει ὁ αὐτοκράτωρ ἂν ὁ πατριάρχης καὶ ἡ σύνοδος θὰ ἔκαναν ἕνα βῆμα πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτή. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἔστειλε τὸν χρυσόβουλο «Τόμο» μὲ τὶς θέσεις του, ἀναμένοντας τὴν ἀπάντηση τῆς συνόδου.

3. Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης γιὰ πρώτη φορὰ ἀντιτίθεται στὴν συνοδικὴ καὶ πατερικὴ παράδοση.

Ὁ πατριάρχης Ἰωσὴφ καὶ ἡ σύνοδος ἔστειλαν ὡς ἀπάντηση τὸν δικό τους συνοδικό «Τόμο», ἕνα ἐξαιρετικὸ θεολογικὸ κείμενο, ὅπου ἀκραιφνέ­στατα ἐκφράζεται ἡ ὀρθόδοξη θεολογία, χωρὶς τὴν παραμικρὴ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν προηγούμενη συνοδικὴ καὶ πατερικὴ παράδοση, ἡ ὁποία συνεχίσθηκε ἀλώβητη καὶ στὴν συνέχεια καὶ ἔφθασε μέσῳ τῆς ἀπορρίψεως τῆς ψευδοσυνόδου Φερράρας – Φλωρεντίας στὶς συνόδους τῆς Τουρκοκρα­τίας μέχρι καὶ τοῦ τέλους τοῦ 19ου αἰῶνος.

Ἡ συνολικὴ αὐτὴ πατερικὴ καὶ συνοδικὴ παράδοση αἰώνων χαρακτηρίζει ἀνενδοίαστα καὶ ἀπερίφραστα τοὺς Λατίνους – Παπικοὺς ὡς αἱρετικούς, ὅπως καὶ τοὺς ἐξ αὐτῶν προελθόντας Προτεστάντες, ποὺ κληρονόμησαν πολλὲς παπικὲς αἱρέσεις καὶ προσέθεσαν πολὺ περισσότε­ρες δικές τους. Κατὰ συνέπειαν ὡς πρὸς τὶς σχέσεις πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ποὺ τώρα ὀνομάζονται «λοιπὸς χριστιανικὸς κόσμος», ἡ συνοδικὴ καὶ πατερικὴ παράδοση εἶναι ἀναντίρρητη καὶ ὑποχρεωτική· ἀπαγορεύει τὴν μετ᾽ αὐτῶν κοινωνία (συμπροσευχὲς κ.ἄ.) καὶ σὲ ὅσους τὴν παραβαίνουν ἐπιβάλλει τὶς ποινὲς τῆς καθαιρέσεως γιὰ τοὺς κληρικοὺς καὶ τοῦ ἀφορισμοῦ γιὰ τοὺς λαϊκούς.

Ὅσοι ὀνειρεύονται αὐτὸν τὸν καιρὸ καὶ προτείνουν καθαιρέσεις καὶ ἀφορισμοὺς ἂς ψάξουν νὰ τὰ ἐφαρμόσουν στοὺς ἐκθεμελιωτὰς τῆς σταθερῆς συνοδικῆς καὶ κανονικῆς αὐτῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία καταρρακώθηκε καὶ ἐπίσημα στὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Εἶναι ἡ πρώτη σύνοδος καθ᾽ ὅλην τὴν δεύτερη χιλιετία καὶ μετ᾽ αὐτήν, ποὺ ὄχι μόνον ἀποφεύγει νὰ ὀνομάσει καὶ νὰ καταδικάσει τὶς αἱρέσεις, ἀλλὰ τὶς ὀνομάζει καὶ ἐκκλησίες. Ἐπὶ πλέον ἀντὶ νὰ ἀπαγορεύει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἐπαινεῖ τὴν συμμετοχὴ καὶ συμπερίληψή μας στὸ προτεσταντικὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», δηλαδὴ σὲ ἕνα «Παγκόσμιο Συμβούλιο Αἱρέσεων». Ἐπαινεῖ ἀκόμη καὶ τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους, οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ὁποίους παρήγαγαν κείμενα ποὺ δικαιολογοῦν καὶ ἀθωώνουν τὶς αἱρέσεις. Μνημονεύουμε μόνον τὸν Διάλογο μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους – Μονοφυσίτες, ποὺ τοὺς ἀναγνωρίσαμε ὡς Ὀρθοδόξους[2], καὶ τὸν Διάλογο μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς (Balamand 1993) στὸν ὁποῖο ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἀθωώσαμε καὶ δικαιολογήσαμε τὴν Οὐνία, δεχθήκαμε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ὅτι οἱ αἱρετικοὶ Λατῖνοι τοῦ Παπισμοῦ ἀποτελοῦν μαζὶ μὲ ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἔχουν ἀποστολικὴ διαδοχή, Χάρη καὶ Μυστήρια, ἔγκυρο Βάπτισμα, ὥστε νὰ ἀπαγορεύεται ὁ ἀναβαπτισμός, καὶ εἶναι συνυπεύθυνοι γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου[3] . Ποιοί; Οἱ αἱρετικοὶ Λατῖνοι ποὺ ὁδήγησαν καὶ ὁδηγοῦν ἑκατομμύρια ἀνθρώπων, ὁλόκληρους λαούς, ὁλόκληρες χῶρες καὶ ἠπείρους στὸν ἀποχριστιανισμὸ καὶ στὴν πνευματικὴ καταστροφή;

4. Γιατὶ πήραμε ἀποστάσεις ἀπὸ τὴν γραμμὴ τοῦ Φαναρίου.

Ἂς κάνουν τὸν κόπο νὰ διαβάσουν οἱ προκατειλημμένοι ἐπικριτές μας τὴν αὐστηρὴ κριτικὴ ποὺ ἀσκήσαμε στὶς ἀποφάσεις αὐτὲς[4] καὶ θὰ ἀρχίσουν, ἂν εἶναι καλοπροαίρετοι, νὰ καταλαβαίνουν γιὰ ποιούς λόγους ἀποξενωθήκαμε ἀπὸ τὸ σημερινὸ οἰκουμενιστικὸ περιβάλλον τοῦ Φαναρίου, ὄχι ὅμως καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, τὴν πατερικὴ καὶ συνοδικὴ γραμμὴ τῆς ὁποίας μέχρι τῶν ἀρχῶν τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, μὲ πιστότητα ἀκολουθοῦμε. Σὲ ποιόν νὰ κάνουμε ὑπακοή; Στὸν σημερινὸ λατινόφρονα καὶ οἰκουμενιστὴ πατριάρχη ἢ στοὺς προηγουμένους ἀντιπαπικοὺς πατριάρχες καὶ μεγάλους Ἁγίους; Στὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ ἀμνηστεύει καὶ ἀθωώνει τὶς αἱρέσεις, ἢ στὸ σύνολο τῶν προηγουμένων, ἀληθινὰ ὀρθοδόξων, συνόδων, ποὺ καταδικά­ζουν ἀπερίφραστα τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ; Ποῦ ὑπάρχει φατρία καὶ παρασυναγωγή; Σὲ ἐκείνους ποὺ συμφωνοῦν μὲ τοὺς Ἁγίους καὶ τὶς Ὀρθόδοξες συνόδους ἢ σὲ ἐκείνους ποὺ δικαιολογοῦν τὶς αἱρέσεις καὶ ἀποκόπτονται ἀπὸ τὴν συνοδικὴ καὶ πατερικὴ παράδοση;

5. Καμμία ὀρθόδοξη σύνοδος δὲν ἔκανε φιλοπαπικὰ βήματα πρὸ τοῦ 20οῦ αἰῶνος.

Ὁ ἅγιος πατριάρχης Ἰωσὴφ καὶ ἡ πατριαρχικὴ σύνοδος τοῦ 1273 δὲν ἔκαναν τὸ φιλοπαπικὸ βῆμα, ποὺ περίμεναν ἐναγωνίως ὁ αὐτοκράτωρ καὶ ὁ πάπας, καὶ τοὺς στενοχώρησαν. Μετὰ ἀπὸ δύο αἰῶνες ἄλλος αὐτοκρά­τωρ καὶ ἄλλος πάπας περίμεναν τὸ ἴδιο βῆμα, μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας (1438-1439), ἀλλὰ καὶ πάλι ἀπογοητεύθηκαν. Ἀπογοητεύθηκαν οἱ παπικοὶ καὶ οἱ φιλοπαπικοὶ καθ᾽ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας, διότι οἱ παπικὲς καὶ προτεσταντικὲς ἱεραποστολὲς ὡς καὶ ἡ περιβόητη Οὐνία δὲν εἶχαν τὰ προσδοκώμενα ἀποτελέσματα. Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ἀγρυπνοῦσε τότε καὶ ἐφύλαττε· εἶχαν τότε ὄντως γνῶσιν οἱ φύλακες. Μὲ ἐπανειλημμένες συνοδικὲς ἀποφάσεις, μερικὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες παρουσιάσαμε πρὶν ἀπὸ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης[5], ἐλπίζοντας νὰ ἀφυπνίσουμε κάποιους ἐπισκόπους καὶ τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα, κατεδίκασε μὲ αὐστηρὲς ἐκφράσεις ὡς αἱρέσεις τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Προτεσταντισμό. Ἦταν ἀδύνατο ἡ Ἐκκλησία, ἡ ἀληθινή, νὰ ἀμνηστεύσει καὶ νὰ ἀθωώσει τὶς αἱρέσεις, νὰ ἔλθει σὲ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, πρὶν ἀποκηρύξουν τὴν αἵρεση. Τὸ ἐξέφρασε αὐτὸ ἀξιωματικὰ μεταξὺ τῶν δύο ψευδοσυνόδων, τῆς Λυὼν καὶ τῆς Φεράρας – Φλωρεντίας, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς Λατίνους. Τοὺς εἶπε ὅτι εἶναι ἀδύνατο, δὲν θὰ σᾶς δεχθοῦμε ποτὲ σὲ κοινωνία, μέχρις ὅτου ἐξακολουθεῖτε νὰ ὑποστηρίζετε τὴν αἵρεση τοῦ Filioque, τὴν ἐκπόρευση δηλαδὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ»: «Οὐδέποτ᾽ ἂν ὑμᾶς κοινωνοὺς δεξαίμεθα, μέχρις ἂν καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ τὸ Πνεῦμα λέγητε»[6].

6. Ἡ χαρὰ τοῦ πάπα γιὰ τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης

Τὸ φιλοπαπικὸ αὐτὸ βῆμα ποὺ δὲν ἔγινε ποτὲ στὴν ὀρθόδοξη πατερικὴ παράδοση τὸ ἔκανε ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, σύμφωνα καὶ μὲ ἐκτιμήσεις τοῦ σημερινοῦ πάπα Φραγκίσκου, ὁ ὁποῖος ἐξέφρασε τὴ χαρά του γιὰ τὶς ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης, λέγοντας ὅτι «τὸ πρῶτο βῆμα ἔγινε» καὶ ἐννοώντας ὅτι γιὰ πρώτη φορὰ σὲ ὀρθόδοξη σύνοδο δὲν χαρακτηρίζονται οἱ Λατῖνοι ὡς αἵρεση, ἀλλὰ ὡς ἐκκλησία. Εἶχε συστήσει μάλιστα ἐνωρίτερα στοὺς πιστοὺς τοῦ Παπισμοῦ νὰ προσευχηθοῦν γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης. Ἀφοῦ, λοιπόν, ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι αἵρεση ἀλλὰ ἐκκλησία μὲ συνοδικὴ ἀπόφαση, εἶναι εὔκολο στὴν συνέχεια νὰ ἀποκατασταθεῖ πλήρως ἡ κοινωνία στὸ κοινὸ Ποτήριο μὲ παραμένουσες τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς διαφορὲς ἀνάμεσα στὶς δύο πλευρές, ὅπως ἐπανειλημμένως ἔχει ἐπισημάνει ὁ καρδινάλιος Kurt Koch, συμπρόεδρος στὸν Θεολογικὸ Διάλογο μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν. Ἂς χαίρονται λοιπὸν μαζὶ μὲ τὸν πάπα οἱ σημερινοὶ λατινόφρονες ὑποστηρικτὲς τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης. Ἐμεῖς λυπούμαστε γιὰ τὴν νέα αὐτὴ ἀποστασία, ἀκολουθοῦμε τὴν σταθερὴ καὶ ἀδιάκοπη συνοδικὴ καὶ πατερικὴ παράδοση ποὺ χαρακτηρίζει τοὺς Λατίνους ὡς αἱρετικοὺς καὶ θὰ νοιώσουμε μεγάλη χαρά, ἂν ἀξιωθοῦμε γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία νὰ ὑποστοῦμε διώξεις, ὕβρεις καὶ συκοφαντίες, ὅπως ὑπέστη καὶ ὁ πατριάρχης Ἰωσήφ, καθαιρεθεὶς καὶ ἀντικατασταθεὶς ἀπὸ τὸν περιβόητο Ἰωάννη Βέκκο, ὁ ὁποῖος στὴν συνέχεια σὲ συνεργασία μὲ τὸν αὐτοκράτορα Μιχαήλ, ἤγειρε τοὺς φοβεροὺς διωγμοὺς ἐναντίον τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων καὶ ἔγινε αἰτία νὰ ὑποστοῦν φρικτὰ μαρτύρια οἱ ὁσιομάρτυρες Ἁγιορεῖτες καὶ ὁ πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἱερομάρτυς Κοσμᾶς, ἐπειδὴ ἀρνήθηκαν νὰ ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Λυών (1274). Τὶς δύο ἐπιστολὲς ποὺ ἔστειλαν οἱ Ἁγιορεῖτες πρὸς τὸν λατινόφρονα αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Η´ τὸν Παλαιολόγο καὶ στὴν νέα λατινόφρονα σύνοδο μετὰ τὴν καθαίρεση τοῦ πατριάρχη Ἰωσήφ, λίγο πρὶν τὴν ἀνάδειξη σὲ πατριάρχη τοῦ Ἰωάννη Βέκκου, θὰ τὶς παρουσιάσουμε σὲ ἑπόμενο ἄρθρο μας γιὰ ἀναζωπύρωση τῆς μνήμης καὶ ἐνίσχυση τῆς ἁγιορειτικῆς ἐπαγρύπνησης στοὺς σημερινοὺς δύσκολους καιρούς.

7. Στὸ ἴδιο θέμα διαφορετικὴ ἀπάντηση ἀπὸ τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης

Ὁ συνοδικὸς «Τόμος» ποὺ ἐστάλη ἀπὸ τὸν πατριάρχη Ἰωσὴφ ὡς ἀπάντηση στὸν «Τόμο» τοῦ αὐτοκράτορος Μιχαὴλ εἶναι ἕνα ἀρκετὰ ἐκτενὲς κείμενο ποὺ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ παρουσιασθεῖ ἐδῶ ἀναλυτικά. Στὸ πρῶτο μέρος ἀναπτύσσει τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ ἀσκεῖται ἡ οἰκονομία, γιὰ τὴν μεγάλη αἵρεση τῶν Λατίνων σχετικὰ μὲ τὴν ἐκπόρευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ γιὰ τὴν παρεξηγημένη ἔννοια τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης. Στὸ δεύτερο μέρος παρατίθενται οἱ λατινόφρονες θέσεις τοῦ αὐτοκρατορικοῦ «Τόμου» καὶ ἀναιροῦνται, ἰδιαίτερα αὐτὲς γιὰ τὴν παραχώρηση στὸν πάπα τοῦ πρωτείου, τοῦ ἐκκλήτου, τῆς μνημόνευσης τοῦ ὀνόματός του· ἐκτενῶς ἀναλύονται τὰ περὶ ἀγάπης καὶ εἰρήνης. Στὸ τρίτο μέρος, πρὸς κατοχύρωση τῶν ὀρθοδόξων θέσεων, παρατίθενται κείμενα συνοδικὰ καὶ πατερικά[7].

Ἐμεῖς ἐνδεικτικὰ καὶ πολὺ σύντομα θὰ παραθέσουμε κάποιες θέσεις γιὰ νὰ φανεῖ μὲ πόση τόλμη, παρρησία, ὀρθόδοξη σαφήνεια καὶ ἀκρίβεια, χωρὶς διπλωματικὲς ἀσάφειες, ἀντιφάσεις καὶ ἀποκρύψεις, ἐκφράζονται οἱ ὀρθόδοξες σύνοδοι, πρὸς τὶς ὁποῖες δὲν ἔχει καμμία σχέση ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης. Ἕνα ἀπὸ τὰ θέματα στὰ ὁποῖα ἐκλήθη νὰ ἀπαντήσει ἡ σύνοδος τοῦ 1273 τῆς Κωνσταντινούπολης μὲ ἐρώτημα τοῦ αὐτοκράτορος, εἶναι τὸ ἴδιο θέμα, τὸ κεντρικὸ θέμα τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης, δηλαδὴ τὸ ἂν οἱ Λατῖνοι εἶναι αἱρετικοὶ ἢ ὄχι, καὶ ποιές πρέπει νὰ εἶναι οἱ σχέσεις μας μὲ αὐτούς, ὅπως τώρα στὴν Κρήτη τὸ ποιές εἶναι οἱ σχέσεις μας «πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον». Ἀκόμη καὶ στὸν τίτλο ἀποφεύγεται τώρα ἡ λέξη αἵρεση, ἐνῶ μία ὀρθόδοξη διατύπωση, ὅπως γράψαμε καὶ παλαιότερα, θὰ ἀπαιτοῦσε νὰ γραφεῖ: «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὰς παλαιὰς καὶ συγχρόνους αἱρέσεις». Δὲν ἦταν ἀρκετὸ πάντως γιὰ τοὺς αἱρετίζοντας Οἰκουμενιστὰς τὸ ὅτι ἀποφευγόταν ἡ λέξη «αἵρεση» καὶ στὸ κείμενο ὀνομάζονταν «χριστιανικὲς κοινότητες», ὅπως ἐπρότεινε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος· ἤθελαν καὶ πέτυχαν νὰ χαρακτηρίζονται οἱ αἱρέσεις ὡς ἐκκλησίες, πρᾶγμα ποὺ χαροποίησε τοὺς κακοδόξους καὶ κατήσχυνε τοὺς Ὀρθοδόξους, ὅπως εἴδαμε ἀπὸ τὴν ἔκφραση τῆς χαρᾶς τοῦ πάπα Φραγκίσκου. Ἂς μάθουν λοιπὸν ὅλοι ὅτι ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ δὲν ἐκφράζουν διαχρονικὰ οὔτε τὴν Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως οὔτε τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Συνόδων καὶ Ἁγίων Πατέρων.

Ὁ ἅγιος πατριάρχης Ἰωσὴφ μὲ τὴν σύνοδό του τοῦ 1273 ἀπαντᾶ εὐθέως καὶ μὲ ἀπολυτότητα στὸ ἐρώτημα τοῦ αὐτοκράτορος σὲ ποιά ἀπὸ τὶς τρεῖς τάξεις ποὺ διακρίνει ὁ Μ. Βασίλειος τοὺς ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας κατατάσσει ἡ σύνοδος τοὺς Λατίνους: στοὺς αἱρετικούς, στοὺς σχισματικοὺς ἢ στοὺς παρασυναγώγους. Ἡ ἀπάντηση ποὺ στηρίζεται ὄχι σὲ προσωπικὲς ἐμπαθεῖς γνῶμες ἀλλὰ στοὺς θεοφόρους Πατέρες καὶ στοὺς θείους κανόνες εἶναι ὁλοφάνερη. Οἱ Λατῖνοι ἀνήκουν στὴν πρώτη τάξη, τῶν αἱρετικῶν, ἄξιοι παντελοῦς ἀποκοπῆς ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας: «Ἐπεὶ γὰρ ἐρώτησις προέβη ἀπαιτοῦσα ἡμᾶς εἰπεῖν ἐν ποίᾳ τάξει ἔχομεν τοὺς Ἰταλοὺς τῶν παρὰ τῷ μεγάλῳ Βασιλείῳ διαιρουμένων τοῦ κοινοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ἐν τῇ τῶν αἱρετικῶν, ἐν τῇ τῶν σχισματικῶν, ἢ ἐν τῇ τῶν παρασυναγωγὰς ποιούντων -ταύτας γὰρ τὰς διαφορὰς ἐν τούτοις ὁ μέγας ἐκεῖνος εἶναί φησι-, μηδὲν δὲ “ἀπὸ κοιλίας” φωνεῖν προετράπημεν, ἀλλ᾽ ἐκ τῶν θεοφόρων πατέρων καὶ τῶν θείων κανόνων καὶ νόμων, τοῦτο δὴ καὶ ποιησόμεθα πάντως· καὶ ὅσα οἱ νόμοι καὶ οἱ κανόνες καὶ οἱ θεῖοι πατέρες εἰς τὸ προκείμενον συμβαλλόμενα ἐξεφώνησαν, ταῦτα δὴ καὶ προθήσομεν καὶ δειχθήσεται. Οἴδαμεν γὰρ τοῦτο καὶ προδιαγγέλλομεν ὅτι ἐν τῇ πρώτῃ τάξει τῶν ἄνωθεν ἀπηριθμημένων, τῶν ἀποβάλλεσθαι δὴ παντάπασιν ἀξίων καὶ οἱ Ἰταλοὶ τάττεσθαι καθεστήκασιν ἄξιοι»[8].

8. Αἱρέσεις ἢ ἐκκλησίες;

Ἡ «σύνοδος» τῆς Κρήτης ἀπήντησε ὄχι μὲ βάση τοὺς θεοφόρους Πατέρες καὶ τοὺς θείους κανόνες καὶ νόμους, ἀλλά «ἀπὸ κοιλίας». Ἐπειδὴ οἱ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας ὑποχρεωτικὰ ἐντάσσονται στὶς τρεῖς τάξεις κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο, τῶν αἱρετικῶν, τῶν σχισματικῶν καὶ τῶν παρασυναγώγων, ἐφευρίσκει τέταρτη, ἀνύπαρκτη τάξη, στὴν φαντασία μόνον τῶν συνοδικῶν τῆς Κρήτης ὑπάρχουσα, τὴν τάξη τῶν «ἑτεροδόξων ἐκκλησιῶν». Δὲν βρέθηκε κάποιος νὰ τοὺς πεῖ ὅτι μὲ αὐτὸ κοροϊδεύουν καὶ τοὺς ἑτεροδόξους (=αἱρετικούς) καὶ τὴν ἐκκλησία, διότι τὸ «ἑτερόδοξες ἐκκλησίες» εἶναι «ἀντίφασις ἐν τοῖς ὅροις»· οἱ ἐκκλησίες εἶναι πάντοτε ὁμόδοξες καὶ ὁμογνώμονες, καὶ οἱ ἑτερόδοξοι, δηλ. οἱ αἱρετικοί, δὲν εἶναι, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἐκκλησίες. Ἀνατρέπει λοιπὸν ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης ὅλη τὴν προηγούμενη συνοδικὴ καὶ πατερικὴ παράδοση, μετονομάζει τοὺς αἱρετικοὺς σὲ ἑτεροδόξους καὶ τοὺς καθιστᾶ ἐκκλησίες.

Εἶναι ἐπισφαλὲς τὸ ἐπιχείρημα ὅτι τὸν ὅρο «ἐκκλησίες» ὡς τεχνικὸ ὅρο τὸν χρησιμοποιοῦν πολλοί, καὶ ἑπομένως ἔχουν ἄδικο ὅσοι διαμαρτύρονται. Εἶναι ἐπισφαλὲς ἐπιχείρημα γιὰ δύο λόγους. Ἐν πρώτοις, διότι ἡ χρησιμοποίηση τοῦ ὅρου ἀπὸ μεμονωμένα πρόσωπα (π.χ. Ἀνδροῦτσος, Τρεμπέλας κ.ἄ.) δὲν εἶναι τὸ ἴδιο μὲ τὴν χρήση του ἀπὸ ἐπίσημη σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας· ἂς μᾶς δείξουν καὶ ἂς παραπέμψουν σὲ κάποιο συνοδικὸ κείμενο, τὸ ὁποῖο ὀνομάζει τοὺς αἱρετικοὺς ἐκκλησία. Ὑπάρχει πουθενὰ στὰ συνοδικὰ κείμενα τέτοια θεολογικὴ παραδοξολογία; Ὁμιλοῦν ποτὲ γιὰ ἐκκλησία τῶν Ἀρειανῶν, τῶν Πνευματομάχων, τῶν Μονοφυσιτῶν, τῶν Εἰκονομάχων; Δὲν τοὺς ὀνομάζουν ὅλους αὐτοὺς αἱρέσεις μὲ βαρεῖς χαρακτηρισμούς, δὲν τοὺς καταδικάζουν καὶ τοὺς ἀναθεματίζουν; Ἤδη εἴπαμε ὅτι τὸ ἴδιο ἰσχύει γιὰ τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες. Ἂν κάποιοι, μὲ διαβρωμένη τὴν ὀρθόδοξη συνείδηση καὶ μὲ ἐλλιπῆ ἱστορικὴ καὶ θεολογικὴ γνώση, θεωροῦν τὸν Παπισμὸ ὡς ἐκκλησία, ἂς μᾶς ἐξηγήσουν γιατὶ ἐπὶ αἰῶνες τώρα δὲν ἔχουμε «κοινωνίαν ἐν τοῖς μυστηρίοις» (intercommunio), καὶ γιατί τουλάχιστον δύο φορὲς συνοδικὰ καὶ ἐπίσημα, στὴν Λυὼν καὶ στὴν Φερράρα, δὲν ἔγινε ἡ ἕνωση; Ἔκαναν λάθος ὅσοι ἀντέδρασαν, ἔκαναν λάθος ὅσοι ἐμαρτύρησαν γιὰ νὰ μὴ κοινωνήσουν μὲ τοὺς Λατίνους, οἱ Κύπριοι Ὁσιομάρτυρες τῆς Καντάρας καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες; Ἀφοῦ λοιπὸν οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες, ὡς καὶ οἱ ἀρχαῖοι Μονοφυσίτες, εἶναι ἐκκλησίες, γιατί δὲν τολμοῦν ὅσοι τὸ ἰσχυρίζονται νὰ συλλειτουργήσουν μαζί τους καὶ νὰ κοινωνήσουν δημόσια καὶ φανερὰ ἀπὸ κοινὸ Πατήριο;

Ὁ δεύτερος λόγος ποὺ καθιστᾶ ἐπισφαλὲς τὸ ἐπιχείρημα ὅτι τό «ἐκκλησίες» χρησιμοποιεῖται εὐρέως ὡς τεχνικὸς ὅρος στὴν θεολογικὴ βιβλιογραφία, συνάγεται ἐκ τοῦ ὅτι κάποιοι ὅροι ἐπιβάλλονται καὶ χρησιμοποιοῦνται, χωρὶς νὰ εἶναι ὀρθοί, λόγῳ τῆς ἐπικρατούσης καὶ κυριαρχούσης δυνάμεως αὐτῶν οἱ ὁποῖοι ἐπιβάλλουν τοὺς ὅρους. Εἶναι γνωστὸν καὶ ἔχει ἀποδειχθῆ διὰ πολλῶν ὅτι ἡ ἑλληνικὴ ἀκαδημαϊκὴ θεολογία ἔχει ὑποστῆ τοῦ κόσμου τὶς ἐπιδράσεις ἀπὸ τὴν Δύση, ἀπὸ τοὺς Παπικοὺς καὶ ἀπὸ τοὺς Προτεστάντες, καὶ ὡς πρὸς τὴν χρήση τῆς θεολογικῆς ὁρολογίας. Ὁ ὅρος π.χ. «καθολικός» ἢ «καθολική» σημαίνει ὀρθόδοξος, ὀρθόδοξη, καὶ προσιδιάζει κατ᾽ ἐξοχὴν στοὺς Ὀρθοδόξους καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία. Καὶ ὅμως χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ χαρακτηρίζονται οἱ Λατῖνοι, οἱ Παπικοὶ ὡς «Καθολικὴ Ἐκκλησία». Οἱ ὅροι ἐπίσης «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν», «ἑνωτικοί» καὶ «ἀνθενωτικοί» εἶναι ἐσφαλμένοι, χρησιμοποιούμενοι εὔλογα μόνον ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς θεολόγους καὶ ἱστορικούς, ἄκριτα ὅμως καὶ παράλογα ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους. Γιὰ μᾶς ἀντὶ τοῦ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» τὸ σωστὸ εἶναι «ἕνωση μὲ τὴν Ἐκκλησία», ἀντὶ τοῦ «ἑνωτικοί» τὸ λατινίζοντες, λατινόφρονες, φιλοπαπικοὶ καὶ ἀντὶ τοῦ «ἀνθενωτικοί» τὸ ὀρθόδοξοι. Καὶ αὐτὸ διότι ὑπὸ τὴν ἀληθῆ ἔννοια τῆς ἑνώσεως στὴν πίστη καὶ στὰ δόγματα κατ᾽ ἐξοχὴν ἑνωτικὸς εἶναι ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ἐνῶ ὁ Βησσαρίων ποὺ ἐπρόδιδε τὰ δόγματα καὶ τὴν πίστη καὶ ἤθελε τὴν ψευδῆ ἕνωση, μὲ τὸν πάπα ἦταν ἀνθενωτικός. Μὲ τὴν λογικὴ τῆς συνηθισμένης ὁρολογίας θὰ ἔπρεπε καὶ στὸ χῶρο τῆς ἱστορίας, ἂν ἐπικρατοῦσε ἡ ἄποψη τῆς Ρεπούση, ἡ σφαγὴ τῆς Σμύρνης νὰ ὀνομάζεται «συνωστισμός» καὶ ἡ «γενοκτονία» τῶν Ποντίων καὶ τῶν ἄλλων κατὰ τὸν ὑπουργὸ Παιδείας Ν. Φίλη νὰ ὀνομάζεται ἁπλῶς διωγμὸς ἢ ἐκδίωξη. Ἄλλο λοιπὸν ἡ ἐπιβολὴ καὶ ἡ χρήση κάποιας ὁρολογίας καὶ ἄλλο τὸ ἂν ἡ ὁρολογία αὐτὴ εἶναι ὀρθή. Καὶ ἡ χρήση τοῦ ὅρου ἐκκλησίες, γιὰ τὶς αἱρέσεις εἶναι θεολογικά, ἱστορικὰ καὶ λογικὰ ἀπαράδεκτη.

9. Μὲ τὸ μέρος τοῦ Χριστοῦ ἢ μὲ τὸ μέρος τῶν Λατίνων;

Πρὸς ἐνίσχυση τῶν λεχθέντων μερικὲς ἀκόμη θέσεις, ὅπου οἱ Παπικοὶ ὀνομάζονται αἱρετικοί, ἀπὸ τὸν συνοδικό «Τόμο» τῆς Κωνσταντινούπολης τοῦ 1273. Λέγουν οἱ ἀληθινὰ Ὀρθόδοξοι συνοδικοὶ ὅτι ἀποδεικνύεται μὲ ὅσα ἐκθέσαμε ὅτι οἱ Ἰταλοί (=Λατῖνοι, Παπικοί), σφάλλουν στὰ ὑγιῆ δόγματα, εἶναι ἀρνηταὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀνήκουν στὴν τάξη τῶν αἱρετικῶν μὲ μαθηματικὴ ἰσχυρότατη ἀναγκαιότητα. Ἡ Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία τὸ ἐβεβαίωσε αὐτὸ μὲ ἀναντίρρητη ἐπιχειρηματολογία καὶ τοὺς ἔθεσε πολλὲς φορὲς σὲ ἀναθεματισμό. Πῶς λοιπὸν θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ζητήσει ὁποιαδήποτε κοινωνία μαζί τους ἢ νὰ συναριθμεῖ τὸν δικό του χῶρο μὲ τὸν χῶρο τῶν Λατίνων; Νομίζουμε ὅτι κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ πράξει αὐτό, ἐὰν ἐπιθυμεῖ νὰ εἶναι μὲ τὸ μέρος τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἐπὶ λέξει τὸ κείμενο: «Ὃν τοίνυν ἀρνητὴν τῆς Τριάδος, ὡς τῶν ὑγιῶν δογμάτων ἀποσφαλλόμενον, ὁ λόγος ἀπέδειξεν, ὃν τῇ τῶν αἱρετικῶν συστοιχίᾳ καὶ γραμμικῶν, ὅ φασιν, ἰσχυρότερον ἀναγκῶν, ὃν καὶ ὑπὸ ἀναθεματισμὸν τίθεσθαι ἐν πολλοῖς καὶ πολλάκις παρὰ τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ, ἀναντιρρήτοις ταῖς ὑφηγήσεσιν, ἐπιστώσατο, πῶς ἄν τις τῆς οἱασοῦν ἀξιώσειε κοινωνίας ἢ τὴν ἑαυτοῦ μερίδα μετ᾽ ἐκείνου συναριθμήσειεν; Οὐκ ἔγωγε, οἶμαι οὐδείς· οὔκουν εἰ τὴν μετὰ Χριστοῦ μερίδα ποθεῖν»[9].

Διαβεβαιώνει ὁ «Τόμος» ὅτι οἱ πρὸ αὐτῶν Ἅγιοι Πατέρες ἔκριναν ὅτι οἱ Λατῖνοι εἶναι ἄξιοι ἀποβολῆς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅπως αὐτὸ προκύπτει ἀπὸ τὰ θεοσύνθετα συγγράμματα τοῦ πατριάρχου Γερμανοῦ (1223-1240) καὶ τῶν πρὸ αὐτοῦ θείων ἀρχιερέων, τὰ ὁποῖα ἐπικυρώθηκαν κατὰ καιροὺς μὲ συνοδικὲς συναντήσεις καὶ ψήφους. Γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ξαναγίνουν δεκτοὶ σὲ κοινωνία, χωρὶς νὰ μεταβληθοῦν καθόλου πρὸς τὸ καλύτερο. Ἂν συνταχθοῦμε μαζί τους, δικαιολογημένα θὰ συναποβληθοῦμε μαζί τους, καὶ ἐπειδὴ ὡς καλὴ ἐλιὰ θὰ μπολιασθοῦμε μὲ ἀγριελιά, θὰ μᾶς περιμένει, τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον: Καὶ ἐπὶ λέξει τὸ κείμενο: «Εἰ γοῦν οἱ Ἰταλοί, ἐπαναληπτέον γὰρ αὖθις τὸν λόγον πρὸς τὸ ἐξ ἀρχῆς προτεθέν, παρὰ τῶν πρὸ ἐμοῦ ἁγίων πατέρων ἀποβολῆς ἐκρίνοντο ἄξιοι -οἶδε πᾶς ὁ ἐντυγχάνων τοῖς τοῦ ἐν πατριάρχαις μακαριστοῦ Γερμανοῦ θεοσυνθέτοις συγγράμμασιν, ὃν ἡμεῖς τε οἴδαμεν καὶ οὗ ἀκηκόαμεν, ἔτι δὲ τῶν πρὸ αὐτοῦ θείων ἀρχιερέων καὶ μακαρίων ἀνδρῶν, ἃ συνοδικαῖς ἀκροάσεσι καὶ ψήφοις κατὰ καιροὺς τὸ κῦρος εἰλήφασιν-, εἶτα ἐγὼ παραδέξομαι τούτους μὴ μεταβαλλομένους πρὸς τὸ κρεῖττον κατὰ μηδέν; καὶ συντετάξομαί γε δήπουθεν τούτοις καὶ συναποβληθείην ἐνδίκως, καὶ ὡς εἰς ἀγριέλαιον ἐκ καλιελαίου ἐγκεκρισθεὶς τὸ πῦρ ἀνταλλάξομαι τὸ αἰώνιον»[10].

Θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ παραθέσουμε πλῆθος θέσεων τοῦ ὀρθοδόξου συνοδικοῦ «Τόμου» τοῦ 1273 κατὰ τῶν Λατίνων ὡς αἱρετικῶν καὶ ἀποβλήτων. Θεωροῦμε ὅτι ἀξίζει νὰ ἐνημερωθεῖ ὁ ἀκατήχητος καὶ ἀποίμαντος λαός, ὁ ὁποῖος ἔχει χάσει τὸν πνευματικό του προσανατολισμὸ μέσα στὴ σύγχυση καὶ στὴν πολυγνωμία. Θὰ παραθέσουμε μία ἀκόμη, γιὰ νὰ ταρακουνηθοῦν λίγο οἱ ἐφησυχάζοντες καὶ κοιμώμενοι ποιμένες. Εἴμαστε βέβαιοι πὼς οἱ κακοπροαίρετοι θὰ ἀντιδράσουν σὲ ὅλα αὐτά, θὰ στραφοῦν καὶ ἐναντίον τῆς σταθερῆς καὶ ἀδιάκοπης συνοδικῆς καὶ πατερικῆς παραδόσεως, θὰ ἰσχυρισθοῦν μαζὶ μὲ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο ὅτι «οἱ πατέρες ἡμῶν οἱ προκαλέσαντες τὸ σχίσμα ὑπῆρξαν θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως». Ὅλοι πάντως οἱ προηγούμενοι πατριάρχες μέχρι καὶ τὸ τέλος τοῦ 19ου αἰῶνος, μεταξὺ αὐτῶν πολλοὶ Ἅγιοι, ἐκτιμοῦν σταθερὰ καὶ ἀδιάκοπα ὅτι θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως ὑπῆρξαν ὄχι οἱ «οἱ πατέρες ἡμῶν», ἀλλὰ οἱ Παπικοί, οἱ Λατῖνοι καὶ οἱ αἱρετικοὶ ὅλων τῶν αἰώνων. Στὸν καθρέπτη τῆς ὀρθοδόξου συνοδικῆς καὶ πατερικῆς παραδόσεως ἂς καθρεπτισθοῦν οἱ συντελεστὲς καὶ οἱ ὑποστηρικτὲς τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, γιὰ νὰ ἀντικρύσουν τὸ κακοποιημένο τους πρόσωπο, καὶ ἂς ἀφήσουν τὶς ἀερολογίες, τὶς καυχήσεις γιὰ ἱστορικὸ ἐπίτευγμα καὶ τὶς κολακεῖες πρὸς τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Λέγει ὁ ὀρθόδοξος συνοδικός «Τόμος» τοῦ 1273, ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους, ὅτι σεῖς, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τὴν ἐμνηστεύθη ὡς νύφη ἄμωμη καὶ ἀμίαντη, πρέπει νὰ προφυλαχθῆτε ἀπὸ τὸ μίασμα αὐτὸ τῶν Λατίνων· νὰ μὴ κολλήσετε στοὺς ἑαυτούς σας τὸν μολυσμό τους, γιατὶ θὰ σᾶς ἀποστραφεῖ ὁ νυμφίος τῶν ψυχῶν καὶ θὰ καταισχυνθῆτε αἰώνια. Δὲν πρέπει νὰ δώσετε τόπο στὸν Διάβολο. Καὶ ἐπί λέξει: «Διὰ τοῦτο, ὑμεῖς, ἡ τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησία, ἣν ἑαυτῷ νύμφην “ἄμωμον” καὶ ἀμίαντον ἐμνηστεύσατο, φυλάξασθε ἀπὸ τοῦ μιάσματος τούτου, παρακαλῶ, τοῦ τῶν Ἰταλῶν· μὴ προσάψωμεν ἑαυτοῖς τὸν ἐκ τούτων μιασμόν, καὶ ἀποστραφῇ ἡμᾶς ὁ τῶν ψυχῶν νυμφίος καὶ αἰωνίως καταισχυνώμεθα. “Μὴ δῶμεν τόπων τῷ διαβόλῳ”»[11].

Ἐπίλογος

Μᾶς ἀφήνει καθόλου περιθώρια ἡ συνοδικὴ καὶ πατερικὴ Παράδοση νὰ ὀνομάζουμε τὶς αἱρέσεις ἐκκλησίες καὶ νὰ συναποτελοῦμε μαζί τους τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν»; Θὰ εἴμαστε μὲ τοὺς λατινόφρονες πατριάρχες Ἰωάννη Βέκκο (1275-1282), Ἰωάννη Καλέκα (1334-1347) καὶ τὸν ἀποστάτη καρδινάλιο Βησσαρίωνα ἢ μὲ τοὺς ὀρθοδόξους πατριάρχες Μ. Φώτιο (858-867, 877-886), Μιχαὴλ Κηρουλάριο (1043-1058), Γερμανὸ Β´ (1222-1240), Ἀρσένιο (1255-1259, 1261-1265), Ἰωσὴφ Α´ (1267-1275, 1282-1283), Γρηγόριο Β´ Κύπριο (1283-1289), Ἀθανάσιο Α´ (1289-1293, 1303-1310), Γεννάδιο Σχολάριο (1354-;), οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ὁποίους τιμῶνται ὡς Ἅγιοι; Μὲ τοὺς Ἁγίους Γρηγόριο Παλαμᾶ, Μᾶρκο Εὐγενικό, Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, Νικόδημο Ἁγιορείτη, Ἀθανάσιο Πάριο καὶ τοὺς ὁσιομάρτυρες τῆς Καντάρας καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους; Ἡ ἀπάντηση εἶναι εὔκολη καὶ προφανής. Λυπούμαστε γιὰ ὅσους ἀποδέχονται καὶ πολὺ περισσότερο γιὰ ὅσους ἐγκωμιάζουν τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης.

[1]. Γιὰ τὴν σύνοδο τῆς Λυὼν (1274) βλ. τὴν διδακτορικὴ διατριβὴ τοῦ Χρηστου Αραμπατζη, Ἡ Σύνοδος τῆς Λυών. Πρόσωπα καὶ Θεολογία, ἐκδ. Π. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2002. Του Αυτου, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἡ Ρώμη κατὰ τὸν 13ο αἰώνα. Θεολογικὴ καὶ ἱστορικὴ προσέγγιση, ἐκδ. Μεταμόρφωσις, Θεσσαλονίκη 2001. Καὶ στὶς δύο μελέτες ὑπάρχει πλούσια σχετικὴ βιβλιογραφία.

[2]. Μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ποὺ ἐγράφησαν, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους βλ. καὶ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Ἡ «Ὀρθοδοξία» τῶν Ἀντιχαλκηδονίων Μονοφυσιτῶν, Θεσσαλονίκη 1994. Του Αυτου, Εἶναι οἱ Ἀρμένιοι Ὀρθόδοξοι; Οἱ θέσεις τοῦ Μ. Φωτίου, Θεσσαλονίκη 1995. Τὰ ἴδια καὶ στὸ βιβλίο μας Τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας. Οἰκουμενισμὸς καὶ Παπισμός, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 104 ἑ.ἑ.

[3]. Βλ. σχετικὰ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση,Οὐνία. Ἡ καταδίκη καὶ ἡ ἀθώωση, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 156 ἑ.

[4]. Στὰ σημειούμενα στὶς προηγούμενες ὑποσημειώσεις βιβλία μας καὶ στὴν συνεχῆ καὶ ἐκτενῆ ἀρθρογραφία μας στὰ τεύχη τοῦ περιοδικοῦ Θεοδρομία ποὺ συμπληρώνει ἐφέτος τὸ 18ο ἔτος τῆς ἐκδόσεώς του, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸ 1999.

[5]. Βλ. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, «Ἀπό τὴν Ὀρθοδοξία στὸν Οἰκουμενισμό. Ἡ μεγάλη ἀνατροπὴ τοῦ 20οῦ αἰώνα», στὸ βιβλίο μας Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Πρέπει νὰ ἐλπίζουμε ἢ νὰ ἀνησυχοῦμε;, Θεσσαλονίκη 2016, σελ. 23 ἑ.ἑ.

[6].  Ὅτι οὐχὶ καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἀλλ᾽ ἐκ μόνου τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, Λόγος πρῶτος, εἰς Π. Χρηστου, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Συγγράμματα, τόμ. Α´, Θεσσαλονίκη 1962, σελ. 26.

[7]. Τὸ κείμενο ἐκδίδεται εἰς V. Laurent - J. Darroyzes, Dossier Grec de l' union de Lyon (1273-1277), Institut Francais d’ Études Byzantines, Paris 1976, σελ. 136-301.

[8]. Αὐτόθι, σελ. 143.

[9]. Αὐτόθι, σελ. 163.

[10]. Αὐτόθι, σελ. 172.

[11]. Αὐτόθι, σελ. 289.

Πηγή:Θρησκευτικά

Ἴνδικτος 2016

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

Τοὺς τελευταίους µῆνες ἔχει ἀνοίξει ὁ δηµόσιος διάλογος γιὰ τὴν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγµατος, τὸ ὁποῖο ἀναθεωρήθηκε τελευταία φορὰ τὸ 2008. Ἡ ἀρχὴ τοῦ δηµοσίου αὐτοῦ διαλόγου ἔγινε τὸν Ἰούνιο ε.ε. ὅταν  κυκλοφορήθηκε ὡς ἔνθετο τῆς ἐφηµερίδας «Καθηµερινὴ τῆς Κυριακῆς», ἀλλὰ καὶ ὡς αὐτοτελὴς ἔκδοση ἀπὸ τὸν ἐκδοτικὸ οἶκο «Μεταίχµιο» µία πρόταση ριζικῆς ἀναθεώρησης τοῦ ἰσχύοντος Συντάγµατος µὲ τὸν φιλόδοξο τίτλο «Ἕνα καινοτόµο Σύνταγµα γιὰ τὴν Ἑλλάδα».

Στὴ συνέχεια, τὴν 25η τοῦ Ἰουλίου ἐ.ἔ., ὁ πρωθυπουργὸς σὲ ὁµιλία του στὴ Βουλὴ προανήγγειλε τὴ δηµιουργία ἑνὸς νέου Συντάγµατος, ποὺ θὰ ὁδηγήσει σὲ µία «νέα ἐποχή, τὴ νέα Μεταπολίτευση» καὶ σὲ µιὰ «νέα Ἑλλάδα», ποὺ σύµφωνα µὲ τὰ λόγια τοῦ πρωθυπουργοῦ θὰ εἶναι «πραγµατικὰ ἐλεύθερη, ἀληθινὰ Δηµοκρατική, µιὰ Ἑλλάδα µὲ ἰσότητα καὶ Δικαιοσύνη».

Θὰ πρέπει ἐξ ἀρχῆς νὰ τονίσουµε, ὅτι χορηγὸς τῆς ἔντυπης ἔκδοσης τοῦ «καινοτόµου Συντάγµατος» εἶναι τὸ Global Citizen Foundation (GCF χάριν συντοµίας), ἕνας ὀργανισµός, ὅπου διεθνῶς ἀναγνωρισµένοι εἰδικοὶ ἐπιστήµονες – ἰδίως καθηγητὲς σὲ Πανεπιστήµια τῶν Ἡνωµένων Πολιτειῶν Ἀµερικῆς– «πραγµατοποιοῦν  µελέτες γιὰ....

τὴν προώθηση τῆς παγκοσµιοποίησης στὴν οἰκονοµία, τὸ ἐµπόριο, τὴν ὑγεία, τὴν παιδεία, τὸν πληθυσµὸ καὶ τὸ  περιβάλλον».

Διαβάζουµε στὴν ἐπίσηµη ἰστοσελίδα τοῦ GCF: «Τὸ GCF ἀναλαµβάνει ἔρευνες καὶ ἐκπαιδευτικὰ προγράµµατα σχετικὰ µὲ παγκόσµια οἰκονοµικὰ καὶ κοινωνικὰ ζητήµατα, καθὼς καὶ θέµατα δικαιοσύνης καὶ διεθνοῦς ἐπικοινωνίας, οἱ ὁποῖες (ἔρευνες) αὐξάνουν τὴν εὐηµερία τῶν πολιτῶν τοῦ κόσµου καὶ προωθοῦν τὴν παγκόσµια οἰκονοµικὴ ἀνάπτυξη. Διαδίδει εὐρέως τὰ ἀποτελέσµατα τῶν ἐρευνῶν αὐτῶν µέσῳ ὅλων τῶν µορφῶν ἐπικοινωνίας, συµπεριλαµβανοµένων τῶν ἐκδόσεων, τῶν συνεδρίων, τῶν ΜΜΕ καὶ τῶν κοινωνικῶν δικτύων.  Ἐπενδύει σὲ ἑταιρῖες καὶ κάνει δωρεὲς σὲ φιλανθρωπικοὺς ἢ ἄλλους ὀργανισµούς, ποὺ ἐργάζονται γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῶν στόχων του».

Ἑποµένως ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὸ ἴδιο το GCF, πὼς χρηµατοδότησε τὸ «καινοτόµο Σύνταγµα γιὰ τὴν Ἑλλάδα», προκειµένου νὰ ἐξυπηρετήσει τὸ στόχο του καὶ στόχο τῆς Ἀµερικῆς: τὴν παγκοσµιοποίηση τῆς οἰκονοµίας, ποὺ συνοδεύεται πάντοτε ἀπὸ παγκοσµιοποίηση τῆς θρησκείας, ἄρα κατάργηση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ προδοσία τῆς Ἀλήθειας.

Ἡ συντακτικὴ ὁµάδα τοῦ «καινοτόµου Συντάγµατος» ἀπαρτίζεται ἀπό τούς:

Νίκο Ἀλιβιζάτο,  Καθηγητὴ Συνταγµατικοῦ Δικαίου στὸ Πανεπιστήµιο Ἀθηνῶν

Παναγὴ Βουρλούµη, ὁ ὁποῖος ἔχει διατελέσει στὸ παρελθὸν Πρόεδρος καὶ διευθύνων σύµβουλος τοῦ Ο.Τ.Ε., Ἐπικεφαλῆς στὸν Ὅµιλο τῆς Ἐµπορικῆς Τράπεζας, Πρόεδρος καὶ Δ/νῶν Σύµβουλος τῆς ΑLPHA BANK.

Γιῶργο Γεραπετρίτη, Δικηγόρο καὶ Ἀναπληρωτὴ Καθηγητὴ Συνταγµατικοῦ Δικαίου στὴ Νοµικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν

Γιάννη Κτιστάκι, Ἐπίκουρο Καθηγητὴ τοῦ Δικαίου τῶν Ἀνθρώπινων Δικαιωµάτων στὸ Δηµοκρίτειο Πανεπιστήµιο Θράκης καὶ στὸ Πανεπιστήµιο τοῦ Βοσπόρου στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ καὶ νοµικὸ σύµβουλο τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως

Στέφανο Μάνο, πρώην Βουλευτὴ καὶ Ὑπουργὸ

Φίλιππο Σπυρόπουλο, Καθηγητὴ Συνταγµατικοῦ Δικαίου καὶ Δικαίου τῶν Ἀνθρώπινων Δικαιωµάτων στὴ Νοµικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν.

Βεβαίως, τὸ ὅτι τὸ «καινοτόµο Σύνταγµα» χρηµατοδοτεῖται ἀπὸ ἕναν Ὀργανισµὸ ἀµερικανικῶν συµφερόντων ποὺ ἐπιδιώκει τὴν παγκοσµιοποίηση, δὲν σηµαίνει ὅτι καὶ οἱ συγγραφεῖς του ἔχουν τὴν ἴδια ἐπιδίωξη. Ἔχουν ὅµως εὐθύνη γιὰ τὸ ποιὸς εἶναι χορηγός τους, ἀλλὰ καὶ πρέπει νὰ µᾶς ἐξηγήσουν γιατί ἕνας τέτοιου εἴδους Ὀργανισµὸς ἐµπιστεύθηκε αὐτοὺς καὶ τὶς ἀπόψεις τους;

Ἔχουν ἐπίσης εὐθύνη γιὰ τὸ ὅτι ἀπερίφραστα εἰσηγοῦνται µιὰ Ἑλλάδα χωρὶς Χριστό! Στὸν πρόλογο τοῦ ἔργου σηµειώνουν: «Οἱ ἐπεµβάσεις µας στὸ χῶρο τῶν δικαιωµάτων εἶναι λίγες, ἀλλά, νοµίζουµε, τολµηρές. Εἰσηγούµεθα τὴν κατάργηση τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου, τῆς παραδοσιακῆς διάταξης γιὰ τὴν ἐπικρατοῦσα θρησκεία (ἄρθρο 3 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγµατος) καὶ τῆς ἐπίκλησης στὸ Σύνταγµα τῆς Ἁγίας, Ὁµοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος, ἔτσι ὥστε τὸ Κράτος µας ὄχι µόνο νὰ εἶναι, ἀλλὰ καὶ νὰ φαίνεται ὡς κοσµικὸ κράτος». Ἀπὸ αὐτὴ καὶ µόνο τὴν παρατήρηση φαίνεται ξεκάθαρα πὼς ὁ κυριότερος στόχος τοῦ φερόµενου ὡς «καινοτόµου Συντάγµατος» εἶναι νὰ ἐξοβελισθεῖ ὁ Κύριός µας Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπὸ ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς δηµόσιας ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Πατρίδας µας καὶ µάλιστα µὲ τρόπο πανηγυρικό, µέσῳ τοῦ ἴδιου τοῦ Καταστατικοῦ της Χάρτη.

Ὅλα τὰ συνταγµατικὰ κείµενα τῆς Ἑλλάδος, ἀπὸ τὸν ἐπαναστατικὸ «Νόµο τῆς Ἐπιδαύρου» τοῦ 1822 ἕως καὶ τὸ ἰσχῦον Σύνταγµα τοῦ 1975/1986/2001/2008 ξεκινοῦν µὲ ἐπίκληση «τῆς Ἁγίας (καὶ Ὁµοουσίου) καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος». Ὅλα ἐκτὸς ἀπὸ δύο: τὸ καλούµενο «Ἡγεµονικὸ» Σύνταγµα τοῦ 1832, τὸ ὁποῖο ὅµως παρέµεινε ἕνα σχεδίασµα ποὺ ποτὲ δὲν τέθηκε σὲ ἰσχύ, καὶ τὸ Σύνταγµα τοῦ 1925.

 Τὸ «Ἡγεµονικὸ Σύνταγµα» –ποὺ ὀνοµάστηκε ἔτσι διότι προέβλεπε κληρονοµικὸ ἀνώτατο ἄρχοντα, τὸν ἡγεµόνα– σχεδιάστηκε σὲ µία ἀπὸ τὶς χειρότερες περιόδους, ποὺ γνώρισε ποτὲ  ἡ Ἑλλάδα. Πρόκειται γιὰ τὴν ἐποχὴ ἀµέσως µετὰ τὸ θάνατο τοῦ Κυβερνήτη Ἰωάννη Καποδίστρια, στὴ διάρκεια τῆς ὁποίας ἐπικρατοῦσε διχόνοια καὶ ἀναρχία. Τὸ Σύνταγµα τοῦ 1925 ἴσχυσε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς δικτατορίας τοῦ Στρατηγοῦ Παγκάλου, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ Σεπτέµβρη τοῦ 1925 ἕως τὸ Σεπτέµβρη τοῦ 1926. Ἡ ἀναφορὰ καὶ µόνο στὴν πολιτικὴ κατάσταση τῆς Ἑλλάδας κατὰ τὶς ἱστορικὲς αὐτὲς περιόδους εἶναι ἐνδεικτική τοῦ πόσο …ἐλεύθερη(!) καὶ …δηµοκρατική(!) θὰ εἶναι µία Ἑλλάδα ποὺ δὲν θὰ ἐπικαλεῖται τὸ Θεό!

Ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς ἔχει µὲ τὴν ἐλεύθερη θέλησή του ζήσει ὅλα τὰ χρόνια τῆς νεώτερης ζωῆς του ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς Ἁγίας Τριάδος. Μόνο ἕνας δικτάτορας τόλµησε νὰ ἀπαλείψει ἀπὸ ἰσχῦον Σύνταγµα τὴν ἐπίκληση στὸ ὄνοµα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, καὶ ἄντεξε στὴν ἐξουσία µόλις ἕνα χρόνο.

Ὅσο γιὰ τὴν κατάργηση τῆς διάταξης ποὺ κατοχυρώνει ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία στὴν Ἑλλάδα τὴ θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουν οἱ συντάκτες τοῦ «καινοτόµου Συντάγµατος», τοὐλάχιστον οἱ συνταγµατολόγοι, ὅτι τέτοια διάταξη περιλαµβάνεται σὲ ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ συνταγµατικὰ κείµενα –καὶ στὸ «Ἡγεµονικὸ» Σύνταγµα καὶ στὸ Σύνταγµα τοῦ 1925.

Ὁ πρωθυπουργὸς στὴν ὁµιλία του δὲν εἰσηγήθηκε ρητά, οὔτε κατάργηση τῆς ἐπίκλησης τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀπὸ τὸ Σύνταγµα, οὔτε κατάργηση τῆς διάταξης ποὺ κατοχυρώνει τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία στὴν Ἑλλάδα. Εἰσηγήθηκε ὡστόσο  ρητὴ κατοχύρωση τῆς θρησκευτικῆς οὐδετερότητας τοῦ Κράτους, µὲ διατήρηση γιὰ ἱστορικοὺς καὶ πρακτικοὺς λόγους τῆς ἀναγνώρισης τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς κρατοῦσας θρησκείας.

Ὁ ἰσχυρισµὸς αὐτὸς εἶναι ἀντιφατικὸς καὶ ἑποµένως παράλογος: Ἢ τὸ Κράτος θὰ εἶναι θρησκευτικὰ οὐδέτερο, ἢ θὰ ἀναγνωρίζει ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία τὴν Ὀρθοδοξία. Καὶ τὰ δύο µαζὶ δὲ γίνεται. Κατοχύρωση τῆς θρησκευτικῆς οὐδετερότητας τοῦ Κράτους θὰ σηµαίνει ταὐτόχρονα ἀποχριστιανισµὸ τοῦ Κράτους. Αὐτὸ τὸ γνωρίζει καλὰ ὁ κ. Τσίπρας, ἀλλὰ προσπαθεῖ νὰ προκαλέσει σύγχυση στὸ λαὸ καὶ νὰ τὸν ἀποπροσανατολίσει.

Βρίσκει σὲ αὐτὸ σύµµαχό του τὸ «καινοτόµο Σύνταγµα», ὅπου στὸ ἄρθρο 12 παράγραφος 3 ὁρίζεται ὅτι: «Τὸ κράτος εἶναι θρησκευτικὰ οὐδέτερο. Νόµος ρυθµίζει τὶς σχέσεις τοῦ κράτους µὲ τὶς διάφορες θρησκευτικὲς κοινότητες, λαµβάνοντας ὑπ’ ὄψη τὴν ἱστορικὴ παρουσία κάθε µιᾶς στὴ χώρα». Συµφωνεῖ ἐπίσης ὁ πρωθυπουργὸς µὲ τοὺς συντάκτες τοῦ «καινοτόµου Συντάγµατος» σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὴν κατάργηση τῆς συνταγµατικῆς κατοχύρωσης τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου.

Δὲν εἶναι βέβαια ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἕνα σχεδίασµα συνταγµατικοῦ κειµένου συµβάλλει στὴ διαµόρφωση τοῦ περιεχοµένου τῶν πολιτικῶν προτάσεων γιὰ ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγµατος. Εἶναι ὅµως ἡ πρώτη φορὰ ποὺ πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδας ἐπιδιώκει τόσο ἀπροκάλυπτα τὴν ἀποκοπή της ἀπὸ τὸ Χριστό, οὐσιαστικὰ ἀντιγράφοντας ἕνα σχεδίασµα χρηµατοδοτηµένο ἀπὸ ἀµερικανικὸ ὀργανισµό, ἐξυπηρετῶντας ἔτσι τὸ Ἀµερικανικὸ Σχέδιο γιὰ κατάργηση τῆς Θρησκείας καὶ Παγκοσµιοποίηση.

Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἐπιδιώκεται ἀπροκάλυπτα ἡ θεσµικὴ ὑποβάθµιση τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Ἡ µετατροπή της σὲ «θρησκευτικὴ κοινότητα», σὲ φιλανθρωπικὸ ὀργανισµὸ γιὰ τὴν περίθαλψη τῶν ἐµπερίστατων, τὴν ἴδια στιγµὴ ποὺ ἕνας ὀργανισµὸς Ἀµερικανικῶν συµφερόντων χρηµατοδοτεῖ δηµοσίως τὴν ἀναθεώρηση τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγµατος!

Θὰ πρέπει νὰ µᾶς ξεκαθαρίσει ὁ κ. Τσίπρας: Αὐτὴ τὴν «πραγµατικὰ ἐλεύθερη», «νέα» Ἑλλάδα ὀνειρεύεται καὶ εὐαγγελίζεται; Μία Ἑλλάδα ποῦ θὰ ἀρνηθεῖ τὴ Θρησκεία της, τὴν Ἱστορία της, τὴν ἴδια τὴν Ταυτότητά της, γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὸν Ἀµερικανικὸ στόχο τῆς παγκοσµιοποίησης;

Ἀπὸ µόνο  τὸ γεγονὸς ὅτι εἰσηγεῖται τὴ θρησκευτικὴ οὐδετερότητα τοῦ Κράτους δὲν µποροῦµε νὰ τοῦ προσάψουµε, ὅτι δολίως ὑπηρετεῖ ἀµερικανικὰ συµφέροντα. Ὁ ἴδιος δήλωσε, ὅτι σκοπὸς τῆς Συνταγµατικῆς Ἀναθεώρησης εἶναι ἡ συµβολὴ τοῦ ἀναθεωρηµένου Συντάγµατος στὴν πολιτικὴ καὶ παραγωγικὴ ἀνασυγρότηση τῆς Χώρας καὶ στὴν ἔξοδό της ἀπὸ τὴν οἰκονοµικὴ κρίση (ἡ ὁποία φυσικὰ ἔχει ἐπιδεινωθεῖ µὲ τὸ «τρίτο Μνηµόνιο», ποὺ ὑπέγραψε ὁ ἴδιος ὁ κ. Τσίπρας. Δηλαδὴ «νὰ σὲ κάψω Γιάννη, νὰ σὲ ἀλείψω µέλι!»).

Ἐπίσης, στὸν πρόλογο τοῦ «καινοτόµου Συντάγµατος» ἀναφέρεται ὅτι στόχος του εἶναι νὰ «θέσει τέρµα στὰ κακῶς κείµενα καὶ νὰ διευκολύνει τὴν ἔξοδο τῆς Χώρας ἀπὸ τὴν κρίση καί, πιὸ µακροπρόθεσµα τὴν ἀνάκαµψή της».

Τὸ ζήτηµα ποὺ τίθεται εἶναι τὸ ἑξῆς: Ἐξ ὁρισµοῦ τὸ Σύνταγµα εἶναι ὁ ὑπέρτατος νόµος ἑνὸς Κράτους. Μὲ αὐτὸ καθορίζεται τὸ Πολίτευµα, ἀπονέµονται ἁρµοδιότητες στὰ κρατικὰ ὄργανα καὶ κατοχυρώνονται τὰ δικαιώµατα τῶν πολιτῶν. Τὸ σύνταγµα περιλαµβάνει ὅλους τους κανόνες ποὺ παραµένουν ἀναλλοίωτοι, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς πολιτικὲς καὶ οἰκονοµικὲς συνθῆκες. Τοὺς κανόνες ποὺ οὐσιαστικὰ δηµιουργοῦν τὸ Κοινωνικὸ Κράτος Δικαίου.

Ὁ Καταστατικὸς Χάρτης µίας Χώρας δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἐξυπηρετεῖ τὴν ὁποιαδήποτε σκοπιµότητα. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ µετατραπεῖ σὲ ἐργαλεῖο γιὰ τὴν παραγωγικὴ ἀνασυγκρότηση, τὴν προσέλκυση ἐπενδύσεων, τὴν οἰκονοµικὴ ἀποτελεσµατικότητα. Γιατί, ἂν αὐτὸ συµβαίνει, τότε µπορεῖ εὔκολα ὁ καθένας νὰ ἐκµεταλλευτεῖ τὴν ἐν λόγῳ Χώρα γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν ἰδιοτελῶν ἐπιδιώξεών του (π.χ. γιὰ τὴν προώθηση τῆς παγκοσµιοποίησης). Παύει στὴν οὐσία ἡ Χώρα νὰ εἶναι ἐλεύθερη.

Ἐπίσης, µία χώρα –ἢ καὶ ἕνας ἄνθρωπος– ποὺ παύει νὰ ἔχει Κεφαλή της τὸν Χριστὸ χάνει τὸν προσανατολισµό της, χάνει τὴν Ταυτότητά της, χάνει τὸ Πρόσωπό της. Καὶ ἄγεται καὶ φέρεται ἀπὸ τὸν ὁποιονδήποτε. Παύει νὰ εἶναι ἐλεύθερη. Αὐτὸ τὸ ἤξεραν οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ 1821, γι’ αὐτὸ καὶ πολεµοῦσαν «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν Ἁγία καὶ τῆς Πατρίδας τὴν Ἐλευθερία». Γιὰ αὐτὸ τὸ Σύνταγµα τῆς Ἐπιδαύρου» τοῦ 1822 ἐπιγράφεται: «ΕΝ  ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ  ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ».

Ἑποµένως, γιὰ νὰ γίνει ἡ Ἑλλάδα «ἡ Χώρα τῆς Ἐλευθερίας» (γιὰ νὰ χρησιµοποιήσω µία ἔκφραση τοῦ ἴδιου τοῦ κ. Τσίπρα) δὲν χρειάζεται συνταγµατικὴ ἀναθεώρηση. Οὔτε οἰκονοµικὴ ἀνάπτυξη. Χρειάζεται νὰ ζεῖ ἡ Ἑλλάδα (οὐσιαστικά, ὄχι µόνο στὰ λόγια, ὄχι µόνο γιὰ ἱστορικοὺς λόγους),  «Εἰς τὸ ὄνοµα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁµοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος»!

Πηγή: Ορθόδοξη φωνή, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ήδη από την επομένην ημέραν της λήξεως της Συνόδου της Κρήτης εδόθησαν τα τελικά κείμενα εις την δημοσιότητα. Το γεγονός αυτό έχει παραπλανήσει κάποιους εις το να ασχολούνται με τα ίδια τα κείμενα. Ιδιαιτέρως εις το κείμενον των διαχριστιανικών σχέσεων εδόθη τόσον πριν την Σύνοδον όσον και μετά από αυτήν μεγάλη έμφασις. Η αποκλειστική αυτή ενασχόλησις καταντά ματαία διότι: η επομένη παρομοία Σύνοδος, η οποία ήδη ετοιμάζεται και η οποία δεν θα περιλαμβάνη κείμενον δια τους αιρετικούς και σχισματικούς, δεν αποτελεί προώθησιν του οικουμενισμού; Δεν εισάγει την αντικανονικότητα εις την Εκκλησίαν;

Εξ αρχής ο Ο.Τ. ενέμεινεν εις την γραμμήν ότι η Σύνοδος αυτή έπρεπε να ματαιωθή διότι: α) η συγκεκριμένη θεματολογία δεν συνιστούσε επαρκή αιτίαν γενικώς δια σύγκλησιν οιασδήποτε Συνόδου, διότι επρόκειτο δια λελυμένα ζητήματα, πλην εκείνου της «Διασποράς», δια το οποίον όμως είχον αναγγείλει ότι δεν θα υπάρξη καμία μεταβολή, β) η Σύνοδος συνεκλήθη με απολύτως αντικανονικά κριτήρια (π.χ. αποκλεισμός των Αυτονόμων Εκκλησιών, αποκλεισμός Επισκόπων από τας Αυτοκεφάλους Εκκλησίας, αποστέρησις ψήφου, υποτυπώδες δικαίωμα λόγου, υποχρεωτική ομοφωνία κ.α.) και γ) από τους ορισθέντας ως «αντιπροσώπους» πλείστοι διεκρίνοντο δια τα οικουμενιστικά τους φρονήματα, αλλά κανείς δεν διεκρίνετο δια την αγιότητά του.

Τοιουτοτρόπως δυστυχώς και παρά τας προειδοποιήσεις η σύγκλησις της Συνόδου ωδήγησεν εις τα εξής τραγικά αποτελέσματα: α) τέσσερις Τοπικαί Εκκλησίαι δεν συμμετείχαν (μεταξύ των οποίων: το παλαίφατον Πατριαρχείον της Αντιοχείας, της «μητρός των χριστιανών», και το Πατριαρχείον της Ρωσίας, πέμπτον της Πενταρχίας των Πατριαρχών κατά συνοδικόν γράμμα του Πατριαρχείου Κων/πόλεως) με αποτέλεσμα να προκληθή ένα άτυπον σχίσμα εις την Ορθοδοξίαν. β) Αι αντιπροσωπίαι απεδέ­χθησαν άλλα από εκείνα, δια τα οποία είχον λάβει εντολήν, δρούσαι έτσι παρανόμως χωρίς να εκπροσωπούν πλέον κανένα. γ) Πέντε εκ των συμμετεχόντων Επισκόπων να μη συνυπογράψουν ένα κείμενον (πρόκειται δια τους Μητροπολίτας: Ναυπάκτου, Μόρφου, Λεμεσού, Μπάτσκας και Μαυροβουνίου) προκαλούντες εσωτερικά προβλήματα εις τας Αυτοκεφάλους Εκκλησίας των. Βεβαίως, δια την Σύνοδον η διαφωνία τους δεν θεωρείται σημαντική καθώς κατά τον Κανονισμόν «η διαφωνία καταχωρίζεται εις τα Πρακτικά…η αξιολόγησις των διαφωνιών αυτών είναι πλέον εσωτερικόν ζήτημα της εις ην ανήκουν αυτοκεφάλου Εκκλησίας». δ) Απερρίφθησαν όλαι αι εισηγήσεις Εκκλησιών και Ιερών Μονών ακόμη και εκείνη της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους! Βεβαίως, αι τροποποιήσεις δεν θα ωφέλουν τελικώς εις ουδέν, ωστόσο η απόρριψις αυτή κατέδειξε μεγάλην υποτίμησιν και απαξίωσιν. ε) Η Σύνοδος κατέληξεν όργανο διοικήσεως της Εκκλησίας από τους «πρώτους» και από τον «πρώτον» των «πρώτων», επιβολής δηλ. «πρωτείου» εις την Εκκλησίαν και στ) η εμπλοκή των ΗΠΑ, ως παρεδέχθη το Πατριαρχείον Κων/πόλεως, και ο αποκλεισμός των αραβοφώνων (όλαι αι Εκκλησίαι εγνώριζον ότι το Πατριαρχείον Αντιοχείας δεν είχεν υπογράψει τον κανονισμόν συγκλήσεως, αλλά αδιαφόρησαν) μετέτρεψε την Σύνοδον εις όργανον πολιτικής και γεωπολιτικής, το οποίον θα ενεργοποιήση νέας εξελίξεις.

Τα κείμενα της Συνόδου

Μετά από τα προαναφερθέντα έχει νόημα να ασχοληθή κανείς με τα κείμενα; Ουσιαστικώς όχι. Ωστόσο θα αφιερώσωμεν ολίγον χώρον δια την σφαιρικήν ενημέρωσιν των αναγνωστών.

Κατ’ αρχάς να υπενθυμίσωμεν ότι τα τελικά κείμενα δεν έχουν μεγάλας διαφοράς, προς τα κείμενα τα οποία υπεβλήθησαν. Το γεγονός πάντως ότι προσήλθαν όλοι εις μίαν Συν­οδον με προκατασκευασμένα κείμενα, τα οποία εγνωστοποιήθησαν μόλις τρεις μήνας πριν, δημιουργεί πολλά ερωτηματικά. Μάλιστα, συμφώνως προς τον κανονισμόν «το τελικόν Μήνυμα της Συνόδου, το οποίον θα προετοιμασθή εν σχεδίω υπό Πανορθοδόξου Ειδικής Επιτροπής μίαν εβδομάδα προ της συγκλήσεως αυτής» εδόθη πράγματι έτοιμον εις τους Προκαθημένους! Επίσης, να προσθέσωμεν ότι όποιος αναγνώσει όλα τα κείμενα από αρχής μέχρι τέλους όπως και το μήνυμα και την εγκύκλιον της Συνόδου της Κρήτης θα παρατηρήση ότι πρόκειται περί εκθέσεων ιδεών, ουδέν καίριον προσθέτουν ούτε λύνουν κάποιο πρόβλημα, με περιορισμένην, μάλιστα, χρήσιν χωρίων εκ της Παλαιάς Διαθήκης και των Πατέρων της Εκκλησίας.

Αναγνώρισις των αιρετικών ως Εκκλησιών;

Η τελική διατύπωσις εις το επίμαχον κείμενον δια τας διαχριστιανικάς σχέσεις ήτο η ακόλουθος: «η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν των μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ’ αυτής άλλων ετεροδόξων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών». Η φράσις κατά πολλούς είναι αμφίσημος, ώστε να αφήνη εις την κάθε πλευράν περιθώρια ερμηνείας της κατά το δοκούν. Όμως είναι δυνατόν να υπάρχη διάστασις μεταξύ ιστορίας και πραγματικότητος; Είναι δυνατόν Συν­οδος να καταντά συνέλευσις ιστορικών επιστημόνων;

Παρ’ όλα αυτά κατά τη γνώμην μας η συγκεκριμένη διατύπωσις δεν έχει καμίαν σημασίαν εφ’ όσον εις άλλα σημεία του κειμένου χρησιμοποιείται ολοκάθαρα ο όρος Εκκλησία: «διότι αι μη Ορθόδοξοι Εκκλησίαι και Ομολογίαι… όλοι οι Χριστιανοί… εις τον διηρημένον χριστιανικόν κόσμον…». Μάλιστα και εις το κανονισμόν της Συνόδου λαμβάνονται μέτρα δια την «κατάλληλον πληροφόρησιν των παρισταμένων Παρατηρητών των άλλων χριστιανικών Εκκλησιών…» και υπάρχει και παράγραφος που επιγράφεται ως «Παρατηρηταί άλλων χριστιανικών Εκκλησιών».

Καλυτέρα επιβεβαίωσις δι’ αυτό είναι η απουσία ανάγκης Ορθοδόξου κατηχήσεως των αιρετικών. Συμφώνως προς την εγκύκλιον της Συνόδου αποστολή είναι «Ο επανευαγγελισμός του λαού του Θεού εις τας συγχρόνους εκκοσμικευμένας κοινωνίας, ως επίσης και ο ευαγγελισμός όσων εισέτι δεν εγνώρισαν τον Χριστόν, αποτελούν αδιάλειπτον χρέος της Εκκλησίας», αλλά όχι των αιρετικών.

Εις αυτά οφείλουν να προστεθούν και άλλα δευτερεύοντα από το κείμενον των διαχριστιανικών σχέσεων όπως: α) ότι γίνεται λόγος δια αποκατάστασιν και όχι επιστροφήν: «αποκαταστάσεως της ενότητος των εις Χριστόν πιστευόντων… αποκατάστασιν της ενότητος μετά των άλλων Χριστιανών εν τη Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία… με αντικειμενικόν σκοπόν την προλείανσιν της οδού της οδηγούσης προς την ενότητα». β) ότι ευρισκόμεθα εις αναζήτησιν και όχι κατοχήν της αληθείας: «επί τω τέλει της αναζητήσεως, βάσει της αληθείας της πίστεως και της παραδόσεως της αρχαίας Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών… προς την κοινήν κατανόησιν της παραδόσεως της αρχαίας Εκκλησίας (σημ: άνευ αναφοράς εις «καθολικού κύρους» συνόδους!). γ) δίδεται η εντύπωσις ότι έχουν και οι αιρετικοί μυστήρια: «…αποσαφηνίσεως του όλου εκκλησιολογικού θέματος και ιδιαιτέρως της γενικωτέρας παρ’ αυταίς διδασκαλίας περί μυστηρίων, χάριτος, ιερωσύνης και αποστολικής διαδοχής… την αναζήτησιν των κοινών στοιχείων της χριστιανικής πίστεως»

Επικύρωσις των διαλόγων

Εις το κείμενον δια τας διαχριστιανικάς σχέσεις η απόφασις είναι οι διάλογοι να συνεχισθούν με κάθε τίμημα χωρίς να δύναται να τους σταματήση κανείς, διότι υπάρχει η δέσμευσις της ομοφωνίας. Συγκεκριμένως: «Εν η περιπτώσει τοπική τις Εκκλησία ήθελεν αποφασίσει να μη ορίση εκπροσώπους αυτής εις τινα διάλογον η συνέλευσιν διαλόγου, εάν η απόφασις αύτη δεν είναι πανορθόδοξος, ο διάλογος συνεχίζεται… Εν περιπτώσει αδυναμίας υπερβάσεως συγκεκριμένης τινός θεολογικής διαφοράς ο θεολογικός διάλογος δύναται να συνεχίζηται…» Ενώ δια την περάτωσιν ενός διαλόγου απαιτεί­ται «έκθεσιν προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην, ο οποίος, εν συμφωνία και μετά των Προκαθημένων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, κηρύσσει την λήξιν του διαλόγου…» δια «ομοφωνίας πασών των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών».

Μία εξόφθαλμος αντίφασις είναι ότι ενώ «Αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι Γεωργίας και Βουλγαρίας απεχώρησαν εκ του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών… Η Ορθόδοξος Εκκλησία απεδέχθη προθύμως την απόφασιν του Π.Σ.Ε. να ανταποκριθή εις το αίτημά της περί συστάσεως Ειδικής Επιτροπής δια την Ορθόδοξον συμμετοχήν εις το Π.Σ.Ε.»! Δια ποίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν γίνεται λόγος, όταν απουσιάζουν δύο Αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι;

«Σκοπός του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών δεν είναι να διαπραγματεύεται ενώσεις μεταξύ των Εκκλησιών, όπερ δύναται να γίνη μόνον υπό των Εκκλησιών, ενεργουσών εξ ιδίας πρωτοβουλίας, αλλά να φέρη τας Εκκλησίας εις ζώσαν επαφήν προς αλλήλας… αξιόλογον βήμα εις την Οικουμενικήν Κίνησιν δια την προσέγγισιν των χριστιανών… δια πράξεων αμοιβαίας κατανοήσεως». Εκτός του ότι επικυρώνεται ως επιδιωκόμενον αγαθόν ο λαϊκός οικουμενισμός υποκρύπτεται κάτι πολύ περισσότερον επιζήμιον: η ιδρυματοποίησις της Εκκλησίας! Η Εκκλησία δεν νοείται ως η μοναδική πραγματικότης και μόνη σωτηρία του ματαίου τούτου κόσμου, αλλά ως ένα καθίδρυμα καλών έργων πλησίον άλλων καθιδρυμάτων καλών έργων. Απόλυτος σχετικοποίησις του τι εστί Εκκλησία!

Υπεράσπισις των άλλων θρησκειών

Κάποιοι θεωρούν μέγα ατόπημα ότι η Σύνοδος επεκύρωσε τους διαθρησκειακούς διαλόγους ως αναφέρεται εις την εγκύκλιον: «Ο ειλικρινής διαθρησκειακός διάλογος συμβάλλει εις την ανάπτυξιν αμοιβαίας εμπιστοσύνης, εις την προώθησιν της ειρήνης και της καταλλαγής». Όμως τελικώς απεκαλύφθη ότι επεδιώκετο κάτι σπουδαιότερον: η υπεράσπισις των άλλων θρησκειών! Αυτό είναι καταφανές από προσεκτικήν ανάγνωσιν της εγκυκλίου: «…δικαιώματος εκάστου πιστού να τελή ακωλύτως από οιανδήποτε κρατικήν παρέμβασιν τα θρησκευτικά του καθήκοντα, καθώς και της ελευθερίας δημοσίας διδασκαλίας της θρησκείας και των προϋποθέσεων λειτουργίας των θρησκευτικών κοινοτήτων… Αι εκρήξεις φονταμενταλισμού εις τους κόλπους των θρησκειών κινδυνεύουν να οδηγήσουν εις την επικράτησιν της απόψεως ότι ο φονταμενταλισμός ανήκει εις την ουσίαν του θρησκευτικού φαινομένου… (Η Σύνοδος) καταγγέλλει την καταστροφήν ναών, θρησκευτικών συμβόλων και μνημείων πολιτισμού». Απορούμεν: είναι έργον Ορθοδόξου Συνόδου να κατοχυρώνη το «θρησκευτικόν φαινόμενον»; Η αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας είναι ότι αποτελεί μίαν θρησκείαν; Πρέπει να καταδείξη ότι καμία θρησκεία δεν περιέχει εγγενώς τας ακρότητας; Δεν θα ήτο αρκετόν (αν και το θεωρού­μεν περιττόν) η καταδίκη απλώς των πολέμων; Διατί κόπτονται τόσον κάποιοι δια την υπεράσπισιν του ψεύδους;

Ατομικαί υπερεξουσίαι του Πατριάρχου Κων/πόλεως

Όσον και να διατείνεται ο Πατριάρχης ότι δεν είναι ο «Πάπας της Ανατολής», αν και επρόκειτο μόνον δια μίαν αποστροφήν του λόγου του, η Σύνοδος αυτή, λειτουργούσα ως Σύνοδος Προκαθημένων, εδραιώνει την γενικήν ψευδοθεωρίαν περί «πρώτων» και «πρώτου των πρώτων». Όμως και αι αποφάσεις της ενίσχυσαν προσωπικώς τον Πατριάρχην ως ρυθμιστήν και κριτήν υπεράνω των Εκκλησιών. Σχετικώς είχομεν προειδοποιήσει τους Ιεράρχας προ της Συνόδου εις το φ. 2117/ 20.05.2016.

Εις το κείμενον δια τας διαχριστιανικάς σχέσεις σχετικώς με Εκκλησίας που δεν επιθυμούν την συμμετοχήν των εις τους διαλόγους προβλέπεται ότι «η Εκκλησία η αι Εκκλησίαι αύται κοινοποιούν εγγράφως την άρνησιν αυτών εις τον Οικουμενικόν Πατριάρχην και εις πάσας τας Ορθοδόξους Εκκλησίας κατά τα πανορθοδόξως ισχύοντα. Κατά την πανορθόδοξον διαβούλευσιν ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναζητεί την ομόφωνον συναίνεσιν των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών». Από την μίαν πλευράν της ζυγαριάς ο Πατριάρχης, από την άλλην αι Εκκλησίαι! Ούτε καν η Σύνοδος του Πατριαρχείου, αλλά ο ίδιος αυτοπροσώπως!

Εις το κείμενον δια την «διασποράν» γράφεται ότι «Σύστασις νέας, κατάτμησις η κατάργησις υφισταμένης Επισκοπικής Συνελεύσεως η συγχώνευσις δύο η περισσοτέρων τοιούτων γίνεται μετ’ απόφασιν της Συνάξεως των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών κατόπιν αιτήσεως Εκκλησίας τινός η του Προέδρου Επισκοπικής τινός Συνελεύσεως προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην». Επίσης, «Εις ζητήματα γενικωτέρου ενδιαφέροντος, απαιτούντα, κατ’ απόφασιν της Επισκοπικής Συνελεύσεως, πανορθόδοξον αντιμετώπισιν ο πρόεδρος αυτής έχει την αναφοράν αυτού εις τον Οικουμενικόν Πατριάρχην». Η αναφορά επομένως ολοκλήρου της διασποράς περνάει εις τας χείρας του Πατριάρχου!

Εις το κείμενον περί αυτονόμου αναφέρεται ότι «Εις τον χώρον της Ορθοδόξου Διασποράς δεν ιδρύονται Αυτόνομοι Εκκλησίαι ει μη μόνον μετά πανoρθόδοξον συναίνεσιν, εξασφαλιζομένην υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου». Εις περίπτωσιν μάλιστα όπου δύο Εκκλησίαι ερίζουν δια την απόδοσιν αυτονόμου «αι εμπλεκόμεναι πλευραί αναφέρονται, ομού η κεχωρισμένως, εις τον Οικουμενικόν Πατριάρχην ίνα ούτος εξεύρη την κανονικήν λύσιν επί του θέματος κατά τα πανορθοδόξως ισχύοντα». Άρα υπεράνω των Τοπικών Εκκλησιών τίθεται ο Πατριάρχης ως πρόσωπον!

Άρνησις δικαιώματος ψήφου

Εις την Σύνοδον απεστερήθησαν οι Επίσκοποι του αναφαιρέτου εκκλησιολογικά θεμελιωμένου δικαιώματός των να έχουν ψήφον. Το απεδέχθησαν άνευ αντιρρήσεως μη αντιλαμβανόμενοι τον υποβιβασμόν τους και την αλλοίωσιν της εκκλησιολογίας. Δια να φανή εναργώς ότι επρόκειτο περί υποβιβασμού ας ανατρέξη κανείς εις το κείμενον περί «διασποράς», όπου οριοθετείται ποίοι έχουν δικαιώματα συμμετοχής εις τας συνελεύσεις: «Οι εφησυχάζοντες και οι επισκεπτόμενοι την Περιοχήν επίσκοποι… δύνανται να προσκληθούν, όπως συμμετάσχουν εις την Συνέλευσιν, αλλά άνευ δικαιώματος ψήφου… Σύμβουλοι επίσης και ειδικοί δύνανται να προσκαλώνται, όπως συμμετάσχουν εις την Επισκοπικήν Συνέλευσιν η εις την Εκτελεστικήν Επιτροπήν, χωρίς δικαίωμα ψήφου». Με αυτούς εξισώθηκαν όσοι μετείχαν εις την Σύνοδον της Κρήτης! Διότι η ψήφος επιφυλάσσεται μόνον δια τους Προκαθημένους τόσον εις την Κρήτην όσον και εις την εκασταχού συγκληθείσαν συνέλευσιν, καθώς αυτή ευρίσκεται «απαρτιζομένη εκ των πρώτων επισκόπων εκάστης Εκκλησίας»!

Το ζήτημα των διπτύχων

Ενώ το ζήτημα των διπτύχων είχε εξαιρεθή από τα θέματα, δια να συζητηθή εις επομένην Σύνοδον υπήρξε μεθόδευσις, δια να επικρατήση η σειρά των διπτύχων του Πατριαρχείου Κων/πόλεως. Εις το κείμενον περί «διασποράς» ορίζεται ότι αι συνελεύσεις «θα προεδρεύωνται υπό του πρώτου εκ των εις την Εκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως υπαγομένων αρχιερέων, ελλείψει δε τούτου συμφώνως προς την τάξιν των Διπτύχων… Πρόεδρος είναι ex officio ο πρώτος των επισκόπων του Οικουμενικού Πατριαρχείου». Κατοχυρώνει εμμέσως την σειράν των διπτύχων του Πατριαρχείου Κων/πόλεως, την οποίαν μακροσκοπικά θεμελιώνει εις αυθεντίαν «ex officio»! Επίκλησις της αυτής τάξεως των Διπτύχων γίνεται επανειλημμένως και εις τον κανονισμόν.

Κείμενον που υπάρχει εις την εγκύκλιον δίνει αφορμάς δια περαιτέρω προώθησιν των επιδιώξεων του Πατριαρχείου: «Εις την προσπάθειαν αυτήν (της ιεραποστολής) οφείλουν να συμμετέχουν πάσαι αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι με τον δέοντα σεβασμόν εις την κανονικήν τάξιν». Ποία είναι η κανονική τάξις; Πλην της Αφρικής όπου το Πατριαρχείον Κων/πόλεως αναγνωρίζει δικαιοδοσίαν του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας δι’ ιεραποστολήν όλη η υπόλοιπος υφήλιος θεωρείται κατά την ερμηνείαν του Πατριαρχείου ως δικαιοδοσία του!

Η «Διασπορά»

Εις το σχετικόν κείμενον αναγράφεται ότι «Διεπιστώθη ωσαύτως ότι κατά την παρούσαν φάσιν δεν είναι εφικτή δι’ ιστορικούς και ποιμαντικούς λόγους η άμεσος μετάβασις εις την αυστηρώς κανονικήν τάξιν της Εκκλησίας… αποφασίζεται, όπως διατηρηθούν αι θεσμοθετηθείσαι υπό της Δ  Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως Επισκοπικαί Συνελεύσεις». Επομένως, αναγνωρίζεται δια Συνόδου ότι ο θεσμός είναι αντικανονικός! Καίτοι επισημοποιείται η αντικανονικότης αυτού και θεσμοθετείται ως υποχρεωτική η ομοφωνία εις τας αποφάσεις της συνελεύσεως ορίζεται ότι «Αι εργασίαι της Επισκοπικής Συνελεύσεως διεξάγονται συμφώνως προς τας αρχάς της ορθοδόξου συνοδικής παραδόσεως»! Το ίδιο επαναλαμβάνεται μετ’ επιτάσεως εις την εγκύκλιον: «η δε συνεπής λειτουργία αυτών εγγυάται τον σεβασμόν της εκκλησιολογικής αρχής της συνοδικότητος».

Δεν πρόκειται περί αυτοαναιρουμένης αντιφάσεως, αλλά δια κάτι χειρότερον: περί της ιδρυματοποιήσεως της Εκκλησίας! Τι σημαίνει αυτό; Παρά το γεγονός ότι εκπρόσωποι της Συνόδου είπαν ψέγοντες τας απουσιαζούσας Εκκλησίας ότι η Εκκλησία δεν είναι «ομοσπονδία» δια του κειμένου αυτού εισάγεται ακριβώς αυτή η νοοτροπία. Δια να καταστή κατανοητόν παραθέτομεν δύο ακόμη παραδείγματα από το κείμενον.

Μία παράγραφος του κειμένου ενημερώνει ότι «Αι Επισκοπικαί Συνελεύσεις αποβλέπουν εις την διαμόρφωσιν κοινής θέσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας επί διαφόρων θεμάτων», δηλ. δεν πρόκειται περί μιας θέσεως, αλλά μιας συνισταμένης απόψεων. Μία άλλη παράγραφος σημειώνει ότι «Η συνέλευσις αποτελείται από «ένα Πρόεδρον, ένα η δύο Αντιπροέδρους, ένα Γραμματέα και ένα Ταμία,… Ο Γραμματεύς, ο Ταμίας και οι λοιποί υπεύθυνοι εκλέγονται υπό της Συνελεύσεως, δύνανται δε να μη προέρχωνται εκ του βαθμού των επισκόπων» και η σύγκλησις αυτή δύναται να γίνη «τη εγγράφω και ητιολογημένη αιτήσει του 1/3 των μελών της Συνελεύσεως… Η Εκτελεστική Επιτροπή ευρίσκεται εν απαρτία δια της παρουσίας των 2/3 των μελών αυτής». Αι προϋποθέσεις, λοιπόν, λειτουργίας αυτού του οργάνου είναι κατά το φαίνεσθαι ως σύναξις κατά την ουσίαν ως ένα σωματείον!

Εις αυτά θα ηδύνατο να προστεθή και η άστοχος διατύπωσις της εγκυκλίου της Συνόδου ότι «Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία αποτελείται εκ δεκατεσσάρων κατά τόπους Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, πανορθοδόξως ανεγνωρισμένων».

Μέλη της Συνόδου θεωρούν ότι ένα πρακτικόν μέτρον που έλαβαν είναι η απαγόρευσις «απόδοσις τίτλων υφισταμένων ήδη εις Αρχιερείς». Το μέτρον αυτό θα προκαλέση μόνον συγκρούσεις εφ’ όσον αι Εκκλησίαι αι οποίαι απουσίαζον δεν θα το δεχθούν, διότι ήδη το Πατριαρχείον Κων/πόλεως έχει τοποθετήσει Αρχιερείς παντού.

Το «αυτόνομον»

Εις το σχετικόν κείμενον η Σύνοδος επικαλείται δια την θεσμοθέτησιν του ζητήματος ότι «Κατά την εφαρμογήν του θεσμού τούτου εις την εκκλησιαστικήν πράξιν διεμορφώθησαν βαθμίδες εξαρτήσεως». Όμως η αυτονομία δεν υπάρχει εις την παράδοσιν της Εκκλησίας καθώς άπασαι αι Τοπικαί Εκκλησίαι ήσαν Αυτοκέφαλοι! Πόσον μάλλον βαθμοί εξαρτήσεως! Πρόκειται περί ενός παραλογισμού αρκεί μόνον να αναλογισθή κανείς ότι υπάρχουν αυτόνομοι, ημιαυτόνομοι και ειδικού καθεστώτος ημιαυτόνομοι Εκκλησίαι…! Το «αυτόνομον» είναι μία αντικανονική πρακτική, η οποία επεκράτησεν από την ύστερην Τουρκοκρατίαν και κατέστη σήμερα επισήμως και με τη βούλλα θεσμός! Το ίδιον είμεθα βέβαιοι ότι θα συμβή και με την «διασποράν» εις μερικά έτη!

Η αντικανονικότης ενυπάρχει, μάλιστα, εις κάθε πτυχήν των αποφάσεων περί αυτονόμου. Δια τον Προκαθήμενον της Αυτονόμου Εκκλησίας προβλέπεται ότι η Εκκλησία που προΐσταται εκφράζεται «δια της συμμετοχής του Πρώτου αυτής εις την Σύνοδον της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας… Η Αυτόνομος Εκκλησία εκφράζεται δια της εξ ης έλαβε την αυτονομίαν αυτής Αυτοκεφάλου Εκκλησίας… Το όνομα του Πρώτου της Αυτονόμου Εκκλησίας δεν αναγράφεται εις τα Δίπτυχα». Δημιουργούνται, επομένως, επισήμως υπάλληλοι αντικανονικαί σχέσεις εις την Εκκλησίαν, δηλ. Εκκλησίαι αι οποίαι εξαρτώνται από άλλας Εκκλησίας! Αλλά και υπάλληλοι σχέσεις μεταξύ Επισκόπων, εφ’ όσον μόνον ο «Πρώτος» συμμετέχει εις «κανονικήν» Σύνοδον, ενώ αποκλείονται οι υπόλοιποι. Παραλλήλως, δημιουργούνται επισήμως υπάλληλα είδη Συνόδων, καθώς η Σύνοδος της αυτονόμου καταντά υποτυπώδης! Είναι ανήκουστον πάντως Επίσκοπος έστω και αν είναι «προκαθήμενος» να συμμετέχη εις δύο Συνόδους! Υπάρχει πλήρης αλλοίωσις της εκκλησιολογίας!

Ο γάμος

Εις το σχετικόν κείμενον της Συνόδου αναφέρεται ότι «Τα συνάπτοντα πολιτικόν γάμον μέλη της Εκκλησίας πρέπει να αντιμετωπίζωνται μετά ποιμαντικής ευθύνης, η οποία επιβάλλεται, δια να κατανοήσουν την αξίαν του μυστηρίου του γάμου και των εξ αυτού απορρεουσών ευλογιών δι’ αυτούς… Η Εκκλησία πρέπει να καταβάλη πάσας τας δυνατάς ποιμαντικάς προσπαθείας, ώστε τα παρεκκλίνοντα μέλη αυτής εις τοιαύτας μορφάς συμβιώσεως να δυνηθούν να κατανοήσουν την πραγματικήν έννοιαν της μετανοίας και της ευλογημένης υπό της Εκκλησίας αγάπης».

Είναι σαφές ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά εις τας προγαμιαίας σχέσεις ούτε εις τα επιτίμια. Μάλιστα, δεν επικροτούνται αι αποφάσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος και άλλων Εκκλησιών δια απαγόρευσιν συμμετοχής εις μυστήρια και της τελέσεως κηδείας εις τοιαύτας περιπτώσεις.

Το πρόβλημα καθίσταται πλέον περίπλοκον με την διατύπωσιν που περιλαμβάνει η «εγκύκλιος» δια το συγκεκριμένον θέμα: «Η σύγχρονος εκκοσμικευμένη κοινωνία προσεγγίζει τον γάμον με αμιγώς κοινωνιολογικά και πραγματιστικά κριτήρια, θεωρούσα αυτόν ως μίαν απλήν μορφήν σχέσεως, μεταξύ όλων των άλλων, αι οποίαι δικαιούνται εξ ίσου θεσμικής κατοχυρώσεως». Η άποψις ότι δικαιούνται κατοχυρώσεως ανήκει εις τους εκκοσμικευμένους η εκφράζει και θέσιν της Συνόδου;

Επιπροσθέτως εις το κείμενον περί γάμου ενώ αναφέρεται ότι «κατ’ ακρίβειαν απαγορεύεται ο γάμος με ετεροδόξους» εν συνεχεία γράφει ότι «Η δυνατότης εφαρμογής της εκκλησιαστικής οικονομίας ως προς τα κωλύματα γάμου δέον όπως αντιμετωπίζεται υπό της Ιεράς Συνόδου εκάστης αυτοκεφάλου Ορθοδόξου Εκκλησίας». Επομένως, εγκρίνονται πλέον Συνοδικώς οι διαχριστιανικοί γάμοι παρά τας απαγορεύσεις Οικουμενικών Συνόδων! Αφήνεται όμως μετέωρον αν αυτή η οικονομία αφορά μόνον ετεροδόξους η και άλλας περιπτώσεις που αναφέρονται πχ. «κωλύεται κατ’ ακρίβειαν η ιερολόγησις γάμου μετά την μοναχικήν κουράν». Προ της Συνόδου ο Σεβ. Γαλλίας είχε δηλώσει ότι το Πατριαρχείον Κων/πόλεως θα ήτο θετικόν δια δεύτερον γάμον των κληρικών, υπάγεται και αυτός εις την ασαφή διατύπωσιν;

Η νηστεία

Εις το σχετικόν κείμενον μετά τας προ αρκετών ετών σφοδράς αντιδράσεις του Αγίου Όρους είχε αποσυρθή η προτεινομένη μείωσις των ημερών νηστείας. Εθεωρήθη ψευδώς «συμβολή» της Συνόδου (η «καινοτομία») η αναφορά ότι «επαφίεται εις την διάκρισιν των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών να καθορίσουν την φιλάνθρωπον οικονομίαν και επιείκειαν, απαλύνουσαι, κατά τας ειδικάς ταύτας περιπτώσεις, το τυχόν «στυφόν» των ιερών νηστειών», καθώς αυτό συνέβαινε πάντοτε εις την Εκκλησίαν π.χ. περίοδοι πολέμων. Επομένως, η Σύνοδος θα καυχάται τώρα ότι της εδόθη η αρμοδιότης και η εξουσία να επικυρώνη (η να απορρίπτη μελλοντικώς) την υπερδισχιλιετή παράδοσιν της Εκκλησίας!

Η αποστολή της Εκκλησίας σήμερον

Δια του κειμένου αυτού ως μας πληροφορεί το μήνυμα της Συνόδου «Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος άνοιξε τον ορίζοντά μας στη σύγχρονη πολύμορφη οικουμένη». Επομένως, καλούμεθα οι Ορθόδοξοι να αποδεχθώμεν ότι έως τώρα η Εκκλησία μας ήτο Εκκλησία του παρελθόντος και ευτυχώς ευρέθησαν οι σύγχρονοι «Πατέρες», δια να επικαιροποιήσουν την αποστολήν της Εκκλησίας!

Το κείμενον περιλαμβάνει ζητήματα τα οποία θα εζήλευε και ο Ο.Η.Ε., διότι αναφέρεται εις την βιοηθικήν, τους νέους, την οικονομίαν, την εκκοσμίκευσιν, τον καταναλωτισμόν, την επιστημονικήν έρευναν, τα μέσα ενημερώσεως, την οικολογίαν ακόμα μάλιστα και τας γενετικάς αλλαγάς!

Θα σταθώμεν με υπαινικτικόν σχόλιον εις ένα μόνον σημεί­ον, όπου απεφάσισαν ότι «Καταδικάζονται επίσης πόλεμοι, εμπνεόμενοι υπό εθνικισμού, προκαλούντες εθνοκαθάρσεις, μεταβολάς κρατικών ορίων και κατάληψιν εδαφών». Δηλαδή, δεν «θα πάρουμε την Πόλη»;

Συμπέρασμα

Η Σύνοδος αυτή τόσον εις την σύγκλησίν της όσον και εις τας αποφάσεις της δεν προωθεί μόνον τον οικουμενισμόν, αλλά πρόκειται περί ανατροπής συνόλου της εκκλησιολογίας. Η αντικανονικότης εισάγεται εις κάθε πτυχήν της Εκκλησίας είτε αφορά τας διαπροσωπικάς σχέσεις είτε αφορά εις τους Επισκόπους είτε τας σχέσεις των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Οδηγεί εις την ιδρυματοποίησιν της Εκκλησίας καθιστούσα αυτήν σωματεί­ον κατά την νοοτροπίαν και τελικώς την εκκοσμικεύει. Είναι περισσότερον από βέβαιον ότι ευρισκόμεθα προ σχίσματος εις την Ορθοδοξίαν. Είναι επιβεβλημένον να συγκληθή εκτάκτως η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος και να συζητήση δια το Πανορθόδοξον πρόβλημα που προεκάλεσεν η Σύνοδος της Κρήτης.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος

Η ζωή δεν ταυτίζεται απόλυτα με τον βίο. Ο θάνατος δεν είναι το τέρμα της ζωής, αλλά το τέλος του βίου και τελείωση της ζωής.

Η ευθανασιακή προοπτική που κυριαρχεί στη σκέψη μερικών ανθρώπων της εποχής μας θέτει πολλά ερωτήματα, μεταξύ των οποίων και το ερώτημα: «Είναι διακαίωμα ο θάνατος;». Στη φράση αυτή σημαντική θέση έχουν οι λέξεις «δικαίωμα» και «θάνατος». Η απάντηση που θα δώσει κανείς στο ερώτημα αυτό εξαρτάται από τις πεποιθήσεις του και τις φιλοσοφικές, θρησκευτικές και θεολογικές απόψεις που τον διακατέχουν.

Για τον ορθόδοξο Χριστιανό η απάντηση είναι σαφής: ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού και ο Θεός έχει την αποκλειστικότητα (copyright) πάνω στη ζωή του. Εκείνος που δίνει τη ζωή, εκείνος ρυθμίζει και την εξέλιξή της. Δεν δώσαμε εμείς τη ζωή στον εαυτό μας και επομένως δεν μπορούμε να την τερματίσουμε. Κατά τον Αγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό υπάρχουν τα «εφ’ ημίν» – όσα εξαρτώνται από μας – και τα «ουκ εφ’ ημίν» – όσα δεν εξαρτώνται από μας. Σίγουρα η έναρξη της βιολογικής ζωής και το τέλος της ανήκουν στα «ουκ εφ’ ημίν». Επομένως δεν δεχόμαστε την ευθανασία.

Ομως το ερώτημα αν «έχουμε δικαίωμα στον θάνατο», που οδηγεί μερικούς στην ευθανασία, σχετίζεται και με άλλα υπαρξιακά ερωτήματα, όπως: «τι είναι το είναι», «τι είναι η ζωή», «τι είναι ο θάνατος», «ποια είναι η σημασία του πόνου» κτλ.

Το «είναι» του ανθρώπου δεν συνίσταται απλώς στην ευζωία, αλλά στο νόημα που δίνει κανείς στη ζωή του. Η ζωή δεν ταυτίζεται απόλυτα με τον βίο. Ο θάνατος δεν είναι το τέρμα της ζωής, αλλά το τέλος του βίου και τελείωση της ζωής, δηλαδή αρχή μιας άλλης ύπαρξης, μιας πορείας συνάντησης με άλλα πρόσωπα. Ο πόνος έχει βαθύτατο νόημα, αφού κατά τον Victor Frankl «το νόημα μπορεί να βρεθεί στη ζωή όχι μόνον μέσ’ από την πράξη η τις εμπειρικές αξίες,αλλ’ επίσης και μέσα από τα βάσανα». Γι’ αυτό και η ελευθερία δεν συνίσταται στην απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δύσκολα και τραγικά γεγονότα, αλλά στην ελεύθερη στάση απέναντι στις δυσκολίες. Οταν δίνει κανείς νόημα στον πόνο, τότε βιώνει την «έκσταση της αγάπης», αποκτά την «αίσθηση της ομορφιάς», μαθαίνει την «αίσθηση του χιούμορ».

Ενα άλλο ερώτημα που συνδέεται με το αρχικό είναι: «Ο άνθρωπος είναι ένα άτομο με ατομικά δικαιώματα η πρόσωπο με προσωπικές σχέσεις;».

Ο άνθρωπος είναι αποτέλεσμα σχέσεως, καρπός αγάπης δύο ανθρώπων, των γονέων του, που συνεργάζονται με τον Θεό, δηλαδή είναι κοινωνικόν ον. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ως άτομο και μέσα από τα ατομικά δικαιώματα, αλλά ως πρόσωπο και μέσα από προσωπικές σχέσεις. Ετσι, δεν έχουμε ατομικό δικαίωμα στον θάνατο, όπως δεν έχουμε ατομικό δικαίωμα στη ζωή. Το μόνο «δικαίωμα-καθήκον» που έχουμε είναι να αισθανόμαστε το «δώρο» της ζωής, να χαιρόμαστε όλες τις «περιπέτειες» της ζωής, τη δραστηριότητα της ημέρας, αλλά και την ομορφιά της νύχτας, να υπερβαίνουμε τον πόνο και τις δοκιμασίες της ζωής με υπευθυνότητα, να αισθανόμαστε τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους ως μια «ανταλλαγή δώρων», να ζούμε προσωπικά και κοινωνικά. Τότε θα γνωρίσουμε καλά ότι η θετική αντιμετώπιση της διαδικασίας του θανάτου είναι ευεργετική για τον εαυτό μας, γιατί έτσι ωριμάζουμε, αλλά και ωφέλιμη για τους συνανθρώπους μας, γιατί έτσι εκφράζεται κατά τον καλύτερο τρόπο η αγάπη ως θυσία, υπέρβαση του εγώ και προσφορά, και όχι ως μια ευχάριστη ατομική δικαιωματική απόφαση.

Οποιος δίνει νόημα στη ζωή, στον πόνο και στον θάνατο και βιώνει την «έκσταση της αγάπης» έχει σκοπό στη ζωή του και ισχύει ο λόγος του Νίτσε «εκείνος που έχει έναν σκοπό στη ζωή μπορεί ν’ αντέξει σχεδόν στο κάθε τι» και δεν τρέμει προ της διαδικασίας του θανάτου, ούτε την αρνείται εγωιστικά, με το ατομικό του δικαίωμα, για να καταλήξει στην ευθανασία. Οπότε και δεν τον απασχολεί το ερώτημα αν έχει δικαίωμα στον θάνατο, αφού γεμίζει από νόημα ζωής.

Πηγή: ("Το ΒΗΜΑ" 01/10/2006), Η άλλη όψη

Τα τελευταία χρόνια, στις δυτικές κυρίως κοινωνίες, καταγράφεται μία συνεχής και σημαντική αύξηση του πληθυσμού των ηλικιωμένων ατόμων. Η τεράστια πρόοδος της Ιατρικής τα προηγούμενα 30 χρόνια, είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης, που κατέστησε τους ανθρώπους σημαντικά μακροβιότερους. Ο γηραιός πληθυσμός όχι μόνον αυξάνεται σε απόλυτους αριθμούς, σήμερα υπολογίζεται σε 600 εκατομμύρια και το 2025 προβλέ­πεται να διπλασιασθεί, αλλά και λόγω της συνεχιζόμενης υπογεννητικότητος, στις δυτικές κυρίως κοινωνίες και στην Κίνα (πολιτική του ενός παιδιού), μεγαλώνει το ποσοστό του μέσα σε κάθε κοινωνία. Αυτή η απόλυτη και ποσοστιαία μεγέθυνση αυτού του πληθυσμού, δημιουργεί κοινωνική πίεση. Έτσι πίεση ασκεί στο σύστημα υγείας, αφού αυτός ο πληθυσμός είναι που καταναλώνει το μεγαλύτερο μέρος των διαθέσιμων πόρων για την υγεία. Πίεση ασκεί στο «ασφαλιστικό σύστημα, αφού η μειούμενη αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους κλονίζει τις δυνατότητες των ασφαλιστικών ταμείων. Πίεση ασκεί στην κοινωνία, γιατί ένα μεγάλο ποσοστό αυτού του πληθυσμού εμφανίζει νοητική έκπτωση, άνοια, νόσο του Alzheimer, με αποτέλεσμα τη μείωση ή και την απώλεια της ικανότητος για αυτοεξυπηρέτησή του και κατά συνέπεια τη μερική ή από­λυτη εξάρτησή του από το στενότερο ή ευρύτερο οικογενειακό του περιβάλλον και την κοινωνία. Λόγω της έντονης κοινωνικής πίεσης, που αυτός ο συνεχώς αυξανόμενος πληθυσμός των ηλι­κιωμένων ατόμων ασκεί, έχει χαρακτηρισθεί ως ένα «ασημένιο τσουνάμι» από τα «ψαρά-ασημένια» μαλλιά τους.

Η λύση του προβλήματος προφανώς δεν είναι εύκολη. Όμως η χρησιμοθηρική και ωφε­λιμιστική δυτική κοινωνία είναι πάντα έτοιμη για εύκολες, βολικές, κοινωνικά και οικονομικά ανώδυνες λύσεις. Έτσι, ο Αγγλος διηγηματογράφος Martin Amis, σε συνέντευξη που παραχώρησε και δημοσιεύθηκε στη Βρετα­νική εφημερίδα Sunday Times της 25ης Ιανουαρίου 2010 με την ευκαιρία της κυκλοφο­ρίας ενός νέου του βιβλίου, άνοιξε πόλεμο με την γκρίζα δύναμη του ηλικιωμένου βρετανικού πληθυσμού και πρότεινε το στήσιμο σε κάθε γωνιά του δρόμου, θαλάμων ευθανασίας, όπου η ζωή των ατόμων αυτών θα τερματίζεται με «ένα martini και ένα μετάλλιο». Ο Martin Amis στη συνέντευξη αυτή διατύπωσε την άποψη ότι η Μ. Βρετα­νία στα προσεχή 10-15 χρόνια θα αντιμετωπί­σει έναν «εμφύλιο πόλεμο» μεταξύ των νέων και των ηλικιωμένων, γιατί το «ασημένιο τσουνάμι» του αυξανόμενου πληθυσμού των ηλικιωμένων θα ασκεί συνεχή πίεση στην κοινωνία. Αυτό το «ασημένιο τσουνάμι» ο Amis το παρομοίωσε με εισβολή τρο­μερών μεταναστών που θα κατακλύσουν τα μαγαζιά, τα εστιατόρια και τις καφετέριες της χώρας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε, είπε, ότι με­ρικές ζωές οδηγούνται σε αρνητική πορεία, όταν ο πόνος μειώνει σημαντικά τις εναπομεί­νασες χαρές. Ακόμη υποστήριξε ότι «η θρη­σκεία έχει βαθιές ρίζες στο Σύνταγμά μας και στο μυαλό μας και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποβάλουμε».

Πολλοί φίλοι του προσπάθησαν να τον δι­καιολογήσουν, υποστηρίζοντας ότι ο Amis έχει για όλα τα θέματα υπερβολικό και σατυρικό λόγο, καθώς και ο ίδιος παραδέχθηκε, ότι τα περί θαλάμων ευθανασίας είναι ουτοπιστικά και δεν πρόκειται να εφαρμοσθούν στο άμεσο τουλάχιστον μέλλον. Όμως με τις θέσεις του Martin Amis ασχολήθηκαν, επί σειρά ημερών, όλες οι βρετανικές εφημερίδες αλλά και το διαδίκτυο, όπου πάνω από 4.000 ιστότοποι σχολίασαν θετικά ή αρνητικά τις θέσεις του Amis. Μάλιστα με αφορμή την αναφορά του Amis στο «ασημένιο τσουνάμι», το περιοδικό Thw Economist στο τεύχος της 4ης Φεβρουαρίου 2010 φιλοξένησε άρθρο του Schumpeter με τίτλο: «The Silver Tsounami» – το «ασημένιο τσουνάμι». Στο άρθρο αυτό αναλύεται το πρό­βλημα του γηράσκοντος εργατικού δυναμικού και γίνεται η διαπίστωση ότι οι μεγάλες επιχει­ρήσεις των πλουσίων κρατών μόλις τώρα αρχί­ζουν να συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται αντιμέτωπες με το πρόβλημα της διαχείρισης ενός ταχέως γηράσκοντος δυναμικού και για το οποίο πρόβλημα οι πε­ρισσότερες από αυτές είναι εντελώς ανέτοιμες.

Σχεδόν ταυτόχρονα με τις δηλώσεις του Martin Amis ένας άλλος συγ­γραφέας, ο sir Terry Pratchett, με αρχόμενο Alzheimer κατά δική του δήλωση, σε διάλεξη που έδωσε στο BBC υπεραμύνθηκε του δικαιώ­ματος των ασθενών με ανίατες ασθένειες και των ηλικιωμένων με νοητική έκπτωση να επι­λέγουν το πως και το πότε θα πεθάνουν. Ο Pratchett πρότεινε μάλιστα τη δημιουργία μιας Δικαστικής Αρχής, τα μέλη της οποίας θα δρουν για το καλό της κοινωνίας και για το καλό των αιτούντων ευθανασία. Η επιτροπή αυτή θα βεβαιώνει ότι οι αιτούντες ευθανασία έχουν πνευματική διαύγεια, είναι καλά ενημε­ρωμένοι και δεν βρίσκονται υπό την επήρεια τρίτων. Τα μέλη της επιτροπής, ένας δικηγό­ρος με εμπειρία στην αντιμετώπιση οικογενει­ακών ζητημάτων και ένας ιατρός με εμπειρία στις χρόνιες ασθένειες, πρέπει να έχουν ηλικία άνω των 45 ετών, ώστε να έχουν αποκτήσει το σπάνιο δώρο της σοφίας, αφού η σοφία και η συμπάθεια σε αυτή τη Δικαστική Αρχή πρέπει να στέκονται πλάι-πλάι με τον νόμο. Ακόμη ένας άλλος συγγραφέας, ο Christopher Buckley στο διήγημά του "Boomsday" αναφέρεται στον επικείμενο πόλεμο των γενεών και υιοθε­τεί τα οφέλη της μαζικής ευθανασίας, προτείνοντας σε αντίθεση με τον Martin Amis, πιο εκλε­πτυσμένα κίνητρα, όπως φορολογικές εκπτώσεις.

Στις Δυτικές κοινωνίες οι ομάδες που αγωνίζον­ται για τη νομιμοποίηση της ευθανασίας, έχουν συνεχή παρουσία και δράση, και οι στόχοι τους προωθούνται με αργά, αλλά σταθερά βήματα. Απλώς όταν υπάρχουν δηλώσεις επωνύμων, όπως αυτές του Martin Amis ή όταν κάποιος επώνυμος σταματήσει τη ζωή του με ευθανασία, όπως είναι η περίπτωση του διάσημου βρετανού μαέστρου Έντουαρτ Ντάουνς, που συνέβη τον Ιούλιο του 2009 με τη βοήθεια της ελβετικής οργάνωσης Dignitas στην Ζυρίχη, το όλο ζήτημα της ευθανασίας φωτίζεται και προβάλλεται εντονότερα.

Τους τελευταίους μήνες, πλην της πολιτείας Oregon, άλλες δύο πολιτείες των ΗΠΑ, η Washington και η Montana νομιμοποίησαν την Ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Μάλιστα επειδή ο όρος αυτοκτονία ακούγεται κάπως απο­κρουστικά, οι δύο πολιτείες φρόντισαν στις νο­μοθεσίες τους να τον αντικαταστήσουν με τον πιο συμπαθή και ουδέτερο όρο της ιατρικής βοήθειας στον θάνατο. Όμως όποιος και αν είναι ο όρος, η πραγματικότητα είναι η ίδια. Η βοήθεια στο θάνατο είναι στην ουσία μία πράξη αυτοκτονίας με ουσίες που δυστυχώς συνταγογραφούνται από ιατρό, που ασφαλώς φέρει και την ηθική ευθύνη.

Σε παλαιότερες εποχές, τα ηλικιωμένα άτομα αντιμετωπίζονταν με σεβασμό και αγάπη. Η συσ­σωρευμένη από τη ζωή εμπειρία δημιουργούσε μία σοφία αξιοσέβαστη. Σήμερα η κοινωνία θεωρεί τους ηλικιωμένους ως άχρηστους καταναλωτές τροφής και πόρων, ως ένα «τσουνάμι», που δημι­ουργεί κοινωνικά προβλήματα! Πριν μερικά χρό­νια κάποιοι επώνυμοι βιοηθικοί με πολύ κυνικό τρόπο διατύπωσαν την άποψη ότι για τα ηλικιω­μένα άτομα με χρόνια νοσήματα ή νοητική έκπτωση, η ευθανασία πρέπει να είναι όχι μόνο δυνατότητα, αλλά και υποχρέωση, γιατί τα άτομα αυτά αποτελούν βάρος για τα ίδια, την οικογένειά τους και την κοινωνία!

Η αποχριστιανοποίηση των δυτικών κοινω­νιών, η απομάκρυνσή τους από τον Θεό και τις ηθικές αξίες και η προσήλωσή τους στο «κατά κόσμον» χρήσιμο και ωφέλιμο, τις έχει οδηγήσει στη βίωση ενός πολιτισμού θανάτου, που συνεχώς γί­νεται σκοτεινότερος και τρομακτικότερος.

Ἐλᾶτε ὅλα τὰ ἔθνη, κάθε ἀνθρώπινη γενιά, καὶ κάθε γλώσσα, καὶ κάθε ἡλικία, καὶ κάθε ἀξίωμα, νὰ γιορτάσουμε μὲ ἀγαλλίαση τὴ γέννηση τῆς παγκόσμιας χαρᾶς. Γιατὶ ἂν οἱ εἰδωλολάτρες, μὲ ψεύτικα δαιμονικὰ παραμύθια ποὺ ξεγελοῦν τὸ μυαλὸ καὶ σκοτεινιάζουν τὴν ἀλήθεια, κι᾿ ἂν ἀκόμα προσφέροντας ὅ,τι εἶχαν καὶ δὲν εἶχαν τιμοῦσαν γενέθλια βασιλιάδων, ποὺ τοὺς τυραννοῦσαν σ᾿ ὅλη τους τὴ ζωή, πόσο περισσότερο πρέπει ἐμεῖς νὰ τιμοῦμε τὴ γέννηση τῆς Θεοτόκου, ποὺ ἀνώρθωσε ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος, ποὺ ἄλλαξε τὴ λύπη τῆς πρώτης μας μητέρας, τῆς Εὔας, σὲ χαρά; Ἐκείνη ἄκουσε τὴν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ: «Μὲ πόνους νὰ γεννᾷς τὰ παιδιά σου». Αὐτή: «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη». Ἐκείνη: «Στὸν ἄνδρα σου ἡ ὑποταγή σου». Αὐτή: «Ὁ Κύριος εἶναι μαζί σου».

Τί ἄλλο λοιπὸν ἀπὸ λόγο νὰ προσφέρουμε στὴ Μητέρα τοῦ Λόγου; Ὅλη ἡ κτίση ἂς γιορτάσει μαζί μας κι᾿ ἂς ὑμνήσει τὸν ἁγιασμένο καρπὸ τῆς ἁγίας Ἄννας. Γιατὶ γέννησε στὸ κόσμο παντοτινὸ θησαυρὸ ἀγαθῶν, δηλ. τὴν Παναγία. Μὲ τὴν μεσολάβηση τῆς Παναγίας ὁ Πλάστης ξανάπλασε πρὸς τὸ καλύτερο ὁλόκληρη τὴν πλάση, μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ, ἀφοῦ ὁ δημιουργικὸς Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἕνα μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἑνώθηκε συνάμα μ᾿ ὁλόκληρη τὴν πλάση, ἀφοῦ καὶ ὁ ἄνθρωπος, μετέχοντας σὲ πνεῦμα καὶ σὲ ὕλη, εἶναι σύνδεσμος ὅλης της ὁρατῆς καὶ ἀόρατης δημιουργίας. Ἂς γιορτάσουμε λοιπὸν τὴν λύση τῆς ἀνθρώπινης στειρότητας, γιατὶ πῆρε τέλος γιὰ μᾶς ἡ στέρηση τῶν ἀγαθῶν.

Γιὰ ποιὸ λόγο ὅμως γεννήθηκε ἡ Μητέρα καὶ Παρθένος ἀπὸ γυναίκα στείρα; Γιατὶ ἔτσι ἔπρεπε, αὐτὸ ποὺ εἶναι «τὸ μοναδικὰ καινούργιο κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο», ἡ βάση καὶ τ᾿ ἀποκορύφωμα τῶν θαυμάτων, ν᾿ ἀνοίξει τὸ δρόμο του μὲ θαύματα καὶ σιγὰ-σιγὰ ἀπὸ τὰ πιὸ ταπεινὰ νάρθουν τὰ πιὸ μεγάλα.

Ὑπάρχει ὅμως κι ἄλλος λόγος πιὸ ὑψηλὸς καὶ πιὸ θεϊκός. Ἡ φύση, νικημένη ἀπὸ τὴ χάρη, στεκόταν φοβισμένη· δὲν εἶχε τὸ θάρρος καὶ τὴ δύναμη νὰ προχωρήσει αὐτὴ πρώτη. Ὅταν λοιπὸν ἐπρόκειτο νὰ γεννηθεῖ ἡ Θεοτόκος – Παρθένος ἀπὸ τὴν Ἄννα, δὲν τολμοῦσε ἡ φύση νὰ καρποφορήσει πρὶν ἀπὸ τὴ χάρη, ἀλλὰ ἔμενε ἄκαρπη, μέχρις ὅτου βλαστήσει ἡ χάρη τὸν καρπό. Ἔτσι ἔπρεπε, νὰ γεννηθεῖ πρωτότοκη ἐκείνη, ποὺ θὰ γεννοῦσε τὸν «πρωτότοκο ὅλης της δημιουργίας», ποὺ «ὅλα σ᾿ αὐτὸν χρωστοῦν τὴν ὕπαρξή τους».

Καλότυχο ζευγάρι, Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα, ὅλη ἡ κτίση σᾶς εὐγνωμονεῖ. Γιατὶ μὲ τὴ μεσολάβησή σας δώρισε ἡ πλάση στὸ Δημιουργὸ τὸ πιὸ ὑπέροχο ἀπ᾿ ὅλα τὰ δῶρα· πολυσέβαστη Μητέρα, μοναδική, ἄξια τοῦ Πλάστη. Εὐλογημένος εἶσαι Ἰωακείμ, ἀπ᾿ ὅπου βγῆκε τὸ ἀκηλίδωτο σπέρμα. Θαυμαστὴ μήτρα τῆς Ἄννας, ποὺ μέσα της ἀναπτύχθηκε σιγὰ-σιγά, σχηματίσθηκε καὶ γεννήθηκε πανάγιο βρέφος. Γαστέρα, ποὺ κυοφόρησες μέσα σου τὸν ἔμψυχο οὐρανό, πλατύτερο ἀπὸ τὴν ἀπεραντοσύνη τῶν οὐρανῶν. Ἁλώνι, ποὺ κράτησες ἐπάνω σου τὴ θημωνιὰ τοῦ ζωοποιοῦ σιταριοῦ, ὅπως τὸ δήλωσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός: «Ἂν δὲν πέσει ὁ κόκκος τοῦ σιταριοῦ στὴ γῆ καὶ πεθάνει, παραμένει ὁλομόναχος». Μαστοὶ ποὺ θηλάσατε ἐκείνη, ποὺ ἔθρεψε τὸν τροφοδότη τοῦ κόσμου. Θαυμάτων θαύματα καὶ παραδόξων παράδοξα. Γιατὶ ἔτσι ἔπρεπε, ν᾿ ἀνοίξει μὲ τὰ θαύματα ὁ δρόμος, ἀπ᾿ ὅπου μὲ τρόπο ἀνέκφραστο, ἀπὸ ἀγάπη, κατέβηκε κοντά μας ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σαρκωθεῖ.

Ἀλλὰ πῶς νὰ προχωρήσω περισσότερο; Τὸ μυαλό μου σαστίζει, φόβος καὶ λαχτάρα μὲ κυριεύουν. Ἡ καρδιά μου χτυπάει καὶ ἡ γλώσσα μου δέθηκε. Δὲν ἀντέχω στὴ χαρά, μὲ καταβάλλουν τὰ θαύματα, ὁ πόθος μὲ γεμίζει ἐνθουσιασμό. Ἂς νικήσει λοιπὸν ὁ πόθος, ἂς ὑποχωρήσει ὁ φόβος, ἂς τραγουδήσει ἡ κιθάρα τοῦ Πνεύματος: «Ἂς χαροῦν οἱ οὐρανοὶ κι᾿ ἂς πηδήσει ἀπ᾿ τὴ χαρά της ἡ γῆ».

Σήμερα ἀνοίγονται οἱ πύλες τῆς στειρώσεως, καὶ παρουσιάζεται θεϊκή, παρθενικὴ πύλη, ποὺ ἀπὸ μέσα της θὰ περάσει καὶ θὰ μπεῖ στὴν οἰκουμένη «σωματικὰ» ὁ Θεός, ποὺ βρίσκεται πέρα ἀπ᾿ ὅλα τὰ ὄντα, ὅπως λέει ὁ Παῦλος, ὁ ἀκροατὴς τῶν ἀνέκφραστων μυστικῶν. Σήμερα ἀπὸ τὴ ρίζα τοῦ Ἰεσσαὶ ξεφύτρωσε κλωνάρι, ποὺ πάνω του βλάστησε γιὰ χάρη τοῦ κόσμου θεοϋπόστατο ἄνθος.

Σήμερα ἀπὸ τὴ γήινη φύση ἔφτιαξε οὐρανὸ πάνω στὴ γῆ, ἐκεῖνος ποὺ ἄλλοτε παλιὰ δημιούργησε μέσα ἀπὸ τὰ νερὰ τὸ στερέωμα καὶ τὸ ἀνέβασε στὰ ὕψη. Κι᾿ ἀληθινὰ ὁ οὐρανὸς αὐτὸς εἶναι πολὺ πιὸ θεϊκὸς καὶ πολὺ πιὸ καταπληκτικὸς ἀπὸ τὸν πρῶτο. Γιατὶ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ δημιούργησε στὸν πρῶτο οὐρανὸ τὸν ἥλιο, θὰ ἀνατείλει ὁ Ἴδιος στὸ δεύτερο οὐρανό, ἥλιος δικαιοσύνης. Ἔχει δύο φύσεις, κι ἂς λυσσομανοῦν οἱ Ἀκέφαλοι· ἕνα πρόσωπο, μία ὑπόσταση, κι ἂς σκάσουν ἀπ᾿ τὸ κακό τους οἱ Νεστόριοι. Τὸ ἄναρχο φῶς, ποὺ ἔχει τὴν προαιώνια ὕπαρξή του ἀπὸ ἄναρχο φῶς, τὸ ἄυλο καὶ ἀσώματο, παίρνει σῶμα ἀπὸ γυναίκα καὶ «σὰν νυμφίος βγαίνει ἀπὸ νυφικὸ δωμάτιο», καί, μ᾿ ὅλο ποὺ εἶναι Θεός, γίνεται ἔπειτα γήινος ἄνθρωπος. Σὰν «γίγαντας» θὰ τρέξει μὲ χαρὰ τὸ δρόμο τῆς δικῆς μας ζωῆς, καὶ μέσα ἀπὸ τὰ πάθη θὰ προχωρήσει γιὰ νὰ πεθάνει καὶ νὰ δέσει τὸν ἰσχυρό, τὸ διάβολο, καὶ νὰ τοῦ ἁρπάξει τὴν περιουσία, τὴν ἀνθρώπινη φύση μας, καὶ νὰ ξαναφέρει στὴν οὐράνια γῆ τὸ χαμένο πρόβατο.

Σήμερα ὁ «γιὸς τοῦ μαραγκοῦ», ὁ παντεχνίτης Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ χάρη σ᾿ Αὐτὸν ὁ Πατέρας δημιούργησε τὰ πάντα, τὸ δυνατὸ χέρι τοῦ μεγάλου Θεοῦ, ἔχοντας, μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σὰν δάχτυλά του, ἀκονίσει τὸ στομωμένο σκεπάρνι τῆς φύσεως, ἔφτιαξε γιὰ τὸν ἑαυτὸ τοῦ ἔμψυχη σκάλα, ποὺ ἡ βάση της στηρίζεται πάνω στὴ γῆ καὶ τὸ κεφάλι της ἀκουμπάει στὸν οὐρανό, ποὺ πάνω της ἀναπαύεται ὁ Θεός, ποὺ τὴν εἰκόνα της ἀντίκρισε ὁ Ἰακώβ. Ἀπ᾿ αὐτὴ ἀφοῦ κατέβηκε, χωρὶς νὰ μετακινηθεῖ ἀπὸ τὴ θέση του ὁ Θεός, πιὸ σωστὰ ἀφοῦ ταπεινώθηκε, «φανερώθηκε πάνω στὴ γῆ» καὶ συναναστράφηκε μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὰ ὅλα λοιπὸν σημαίνουν ἡ κατάβαση, ἡ συγκαταβατικὴ ταπείνωση, ἡ πολιτεία του πάνω στὴ γῆ, τὴν πιὸ βαθιὰ γνώση, ποὺ δόθηκε στοὺς ἀνθρώπους τῆς γῆς.

Πάνω στὴ γῆ στηρίχθηκε ἡ νοητὴ σκάλα, ἡ Παρθένος· γιατὶ γεννήθηκε ἀπὸ τὴ γῆ· καὶ ἡ κεφαλή της φθάνει στὸν οὐρανό. Ἡ κεφαλή, βέβαια, κάθε γυναίκας εἶναι ὁ ἄνδρας· γιὰ τὴν Παρθένο ὅμως μία καὶ δὲν γνώρισε ἄνδρα, ἔγινε κεφαλή της ὁ Θεὸς καὶ Πατέρας, ἀφοῦ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔκανε συμφωνία μὲ τὴν Παρθένο κι ἀφοῦ ἔστειλε σὰν κάποιο θεϊκὸ πνευματικὸ σπόρο, τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο του, τὴν παντοδύναμη δύναμή Του. Πραγματικὰ μὲ τὸ εὐλογημένο θέλημα τοῦ Πατέρα, ἔγινε ὑπερφυσικά, χωρὶς μεταβολή, ὁ Λόγος σάρκα, ὄχι μὲ φυσικὴ ἕνωση, ἀλλὰ ξεπερνώντας τοὺς νόμους τῆς φύσεως, ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία καὶ «κατασκήνωσε ἀνάμεσά μας». Γιατὶ ἡ ἕνωση τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς ἀνθρώπους γίνεται μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. «Ὅποιος μπορεῖ ἂς τὸ καταλάβει. Ὅποιος ἔχει αὐτιά, ἂς ἀκούσει».

Ἂς ξεφύγουμε ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες σκέψεις. Ἄνθρωποί μου, ἡ θεότητα εἶναι ἀπαθής, δὲν παθαίνει ἀλλοιώσεις. Ἐκεῖνος ποὺ τὴν πρώτη φορὰ γέννησε ἀναλλοίωτα μὲ τρόπο φυσικό, γεννάει ἀναλλοίωτα τὸν ἴδιο Υἱὸ γιὰ δεύτερη φορὰ μὲ «κατὰ θεία οἰκονομία». Καὶ εἶναι μάρτυρας ὁ Δαβίδ, ὁ προπάτορας τοῦ Θεοῦ, λέγοντας: «Ὁ Κύριος εἶπε σὲ μένα. Ἐσὺ εἶσαι Υἱός μου, ἐγὼ σήμερα σὲ γέννησα». Αὐτὴ ἡ λέξη «σήμερα» δὲν ἔχει θέση στὴν προαιώνια γέννηση, γιατὶ ἡ γέννηση ἐκείνη βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὸ χρόνο.

Σήμερα χτίζεται ἡ πύλη ποὺ κοιτάει στὴν ἀνατολή, ἀπ᾿ ὅπου ὁ Χριστὸς «θὰ μπεῖ καὶ θὰ βγεῖ», ἀφήνοντάς την κλεισμένη· στὴν πύλη αὐτὴ ὁ Χριστὸς εἶναι «ἡ θύρα τῶν προβάτων». «Ἀνατολὴ» εἶναι τὸ ὄνομα Ἐκείνου, ποὺ μᾶς ὁδήγησε κοντὰ στὸν ἀρχιφωτο Πατέρα. Σήμερα φύσηξαν χαρᾶς πνοές, προμηνύματα τῆς παγκόσμιας Χαρᾶς.

Ἂς χαμογελᾶ πάνω ὁ οὐρανός, κι᾿ ἂς πηδᾶ ἀπ᾿ τὴ χαρὰ της κάτω ἡ γῆ, ἂς πάλλεται ἡ θάλασσα τοῦ κόσμου. Μέσα της γεννιέται τὸ κογχύλι, τὸ στρείδι, ποὺ μὲ τὴν ἀστραπὴ τοῦ Θεοῦ ἀπ᾿ τὰ οὐράνια θὰ συλλάβει στὰ σπλάχνα του, καὶ θὰ γεννήσει τὸ πολύτιμο μαργαριτάρι, τὸν Χριστό. Ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ στρείδι θὰ βγεῖ ὁ «δοξασμένος βασιλιάς», ντυμένος τὴν πορφύρα τῆς σάρκας, ποὺ ἀφοῦ ἐπισκεφθεῖ τοὺς αἰχμαλώτους θὰ διακηρύξει τὴν ἀπελευθέρωσή τους.

Ἂς πηδᾶ ἀπ᾿ τὴ χαρά της ἡ φύση· γεννιέται ἡ ἀμνάδα, ἡ προβατίνα, ποὺ ἀπ᾿ αὐτὴν ὁ βοσκὸς θὰ ντύσει τὸ πρόβατο, καὶ θὰ ξεσχίσει τὸ ροῦχο τῆς παλιᾶς θανατικῆς καταδίκης μας. Ἂς χορεύει ἡ παρθενία, ἀφοῦ γεννήθηκε ὅπως εἶπε ὁ Ἡσαΐας παρθένος, ποὺ θὰ «συλλάβει στὴν κοιλιά της καὶ θὰ γεννήσει υἱό, ποὺ θὰ τοῦ δώσουν τὸ ὄνομα Ἐμμανουήλ», ποὺ σημαίνει «ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας». «Ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας», μάθετε τὸ καλὰ Νεστόριοι κι᾿ ἀναγνωρίστε τὴν ἥττα σας. «Εἶν᾿ ὁ Θεὸς μαζί μας»! Ὄχι ἄγγελος, ὄχι ἀπεσταλμένος, ἀλλὰ ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος θἄρθει καὶ θὰ μᾶς σώσει. «Εὐλογημένος Αὐτὸς ποὺ ἔρχεται στ᾿ ὄνομα τοῦ Θεοῦ· ὁ Κύριος παρουσιάσθηκε μπροστά μας».

Ἂς γιορτάσουμε γιὰ τὴ γέννηση τῆς Θεοτόκου. Χαμογέλασε Ἄννα, «στείρα ποὺ δὲν γεννοῦσες, ξέσπασε σὲ κραυγὲς χαρᾶς, ξεφώνισε, σὺ ποὺ δὲν δοκίμαζες τῆς γέννας πόνους». Πήδησε ἀπ᾿ τὴ χαρά σου Ἰωακείμ, ἀπὸ τὴ θυγατέρα σου «γεννήθηκε τὸ παιδί μας», ὁ υἱὸς ποὺ μᾶς δόθηκε δῶρο καὶ τ᾿ ὄνομά του λέγεται «Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος, δηλ. ἀγγελιοφόρος ποὺ φέρνει τὸ μεγάλο θέλημα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου, Θεὸς δυνατός», ἡ σωτηρία ὅλου του κόσμου. Ἂς ντροπιαστεῖ ὁ Νεστόριος, κι ἂς κλείσει μὲ τὸ χέρι του τὸ στόμα. Τὸ παιδὶ εἶναι Θεός, πῶς δὲν θάναι Θεοτόκος αὐτὴ ποὺ τὸ γέννησε; «Ἂν κάποιος δὲν ἀναγνωρίζει τὴν ἁγία Παρθένο ὡς Θεοτόκο, βρίσκεται χωρισμένος ἀπ᾿ τὸν Θεό». Αὐτὰ δὲν εἶναι δικά μου λόγια, ἂν καὶ τὰ λέω ἐγώ. Τὰ πῆρα, θεολογικὴ κληρονομιά, ἀπὸ τὸν πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν Θεολόγο Γρηγόριο.

Καλότυχο ζευγάρι, Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα, κι ἀληθινὰ ἁγνότατο. Ἀπ᾿ τὸν καρπὸ τῶν σπλάγχνων σας γίνατε γνωστοί, καθὼς εἶπε ὁ Κύριος κάπου: «Θὰ τοὺς γνωρίσετε καλὰ ἀπὸ τοὺς καρποὺς ποὺ θὰ κάνουν». Μὲ τὴ ζωή σας δώσατε χαρὰ στὸ Θεὸ καὶ γίνατε ἄξιοι τῆς κόρης ποὺ γεννήσατε. Ζώντας τὴ ζωή σας μὲ ἁγνότητα καὶ ἁγιότητα καρποφορήσατε τὸ στολίδι τῆς παρθενίας, παρθένο προτοῦ νὰ γεννήσει, παρθένο τὴν ὥρα ποὺ γεννοῦσε, καὶ παρθένο ἀφοῦ γέννησε, τὴ μοναδικὴ ποὺ μένει καὶ σὲ νοῦ καὶ σὲ ψυχὴ καὶ σὲ σῶμα πάντοτε παρθένος.

Ἔτσι ἔπρεπε νὰ γίνει, ἡ παρθένος ποὺ βλάστησε ἀπ᾿ τὴ δική σας ἁγνότητα νὰ γεννήσει σωματικὰ τὸ μονάκριβο, μονογέννητο φῶς, μὲ τὴν εὐδοκία ἐκείνου ποὺ τὸ γέννησε ἀσώματα. Φῶς ποὺ δὲν γεννάει, ἀλλὰ πάντοτε γεννιέται ἀπὸ φῶς, ποὺ ἡ γέννηση εἶναι ἡ ξεχωριστὴ προσωπική του ἰδιότητα.

Σὲ πόσα θαύματα καὶ σὲ πόσες συμφωνίες ἔγινε ἐργαστήριο αὐτὴ ἡ Κόρη! Ἀφοῦ γεννήθηκε ἀπὸ στείρα, γέννησε μὲ τρόπο παρθενικὸ Ἐκεῖνον, ποὺ ἕνωσε θεότητα καὶ ἀνθρωπότητα, πόνο καὶ ἀπάθεια, τὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατο, γιὰ νὰ νικηθεῖ ἔτσι σ᾿ ὅλα τὸ χειρότερο ἀπὸ τὸ καλύτερο.

Κι᾿ ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴ δική μου σωτηρία, Δέσποτα. Τόσο πολὺ μ᾿ ἀγάπησες, ὥστε μ᾿ ἔσωσες ὄχι μὲ ἀγγέλους, οὔτε μὲ κάποιο ἄλλο δημιούργημα, ἀλλὰ ὅπως ἀκριβῶς ἐσὺ ὁ ἴδιος μὲ ἔπλασες τὴν πρώτη φορά, ἔτσι πάλι ἐσὺ ὁ ἴδιος ἐργάσθηκες καὶ γιὰ τὴν ἀνάπλασή μου. Γι᾿ αὐτὸ χορεύω καὶ λέω μεγάλα λόγια καὶ νιώθω μεγάλη χαρά, καὶ ξαναγυρίζω πάλι πίσω στὴ πηγὴ τῶν θαυμάτων καὶ πλημμυρισμένος μὲ τὸ νάμα τῆς εὐθυμίας, ἁρπάζω τὴν κιθάρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ θεϊκὸ ὕμνο τραγουδῶ στὴ γέννησή της.

Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα, ζευγάρι λογικὰ τρυγόνια σωφρονέστατο! Ἐσεῖς, μὲ τὸ νὰ κρατήσετε τὸ φυσικὸ νόμο τῆς σωφροσύνης, ἀξιωθήκατε μὲ δῶρα ὑπερφυσικά· γεννήσατε τὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀνέγγιχτη ἀπὸ ἄνδρα. Ἐσεῖς, ἀφοῦ ζήσατε μὲ εὐσέβεια καὶ ὁσιότητα μέσα στὰ ὅρια τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, γεννήσατε τὴν ἀνώτερη ἀπὸ ἀγγέλους Κόρη, τὴν Κυρία τῶν ἀγγέλων.

Ὦ Κόρη, πανέμορφη καὶ γλυκύτατη. Κρίνο ποὺ ξεφύτρωσες ἀνάμεσα στ᾿ ἀγκάθια, ἀπὸ τὴν πιὸ εὐγενικὴ καὶ βασιλικὴ ρίζα τοῦ Δαβίδ. Χάρη σὲ Σένα, Παρθένε, πλουτίσθηκε ἡ βασιλεία μὲ τὴν ἱεροσύνη. Χάρη σὲ Σένα μετακινήθηκε ὁ νόμος καὶ ἀνακαλύφθηκε τὸ πνεῦμα, ποὺ κρυβότανε κάτω ἀπὸ τὸ γράμμα, ἀφοῦ ἡ ἱερατικὴ ἐξουσία πέρασε ἀπὸ τὴ λευιτικὴ στὴ δαβιτικὴ φυλή. Ρόδο (τριαντάφυλλο), ποὺ ξεφύτρωσες μέσα ἀπὸ τ᾿ ἀγκάθια τῶν Ἰουδαίων, καὶ πλημμύρισες μὲ τὸ θεϊκό σου ἄρωμα τὰ σύμπαντα. Κόρη τοῦ Ἀδὰμ καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Εὐλογημένη ἡ μέση καὶ τὰ σπλάγχνα ἀπ᾿ ὅπου βλάστησες.

Εὐλογημένη ἡ ἀγκαλιὰ ποὺ σὲ κράτησε καὶ τὰ χείλη ποὺ ἀπολαύσανε τὰ ἁγνά σου φιλιά, δηλ. τὰ χείλη τῶν γονιῶν σου μονάχα, γιὰ νὰ μείνεις πάντοτε, σ᾿ ὅλα παρθένος.

Σήμερα ἀρχίζει ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου. «Δοξολογῆστε τὸν Κύριο ὅλη ἡ γῆ, τραγουδῆστε καὶ χορέψτε καὶ παῖξτε τὰ ὄργανα»! Φωνάξτε δυνατά, φωνάξτε, μὴ φοβάστε, γιὰ χάρη μας γεννήθηκε ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ στὴν ἁγία Προβατικὴ Πύλη, ἀπ᾿ ὅπου καταδέχθηκε νὰ γεννηθεῖ ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ πῆρε πάνω του τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου.

Σκιρτῆστε βουνά, λογικὲς φύσεις, ποὺ μὲ λαχτάρα ὑψώνεστε στὶς κορυφὲς τῆς πνευματικῆς θεωρίας. Γεννιέται τὸ ἀστραποβόλο ὅρος τοῦ Κυρίου, ποὺ ξεπερνᾶ κάθε ἀγγελικὸ ὄρος καὶ κάθε ἀνθρώπινη μεγαλοσύνη, ἀπ᾿ ὅπου εὐδόκησε ν᾿ ἀποκοπεῖ σωματικὰ τὸ ἀχειροποίητο ἀγκωνάρι, ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, ὁ Χριστός, ἡ μία ὑπόσταση, ποὺ ἕνωσε τὰ πρὶν χωρισμένα, τὴν θεότητα καὶ τὴν ἀνθρωπότητα, τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ τὸ σαρκικὸ Ἰσραὴλ σ᾿ ἕνα καὶ μόνο πνευματικὸ Ἰσραήλ. «Ὄρος τοῦ Θεοῦ, γεμάτο ἀπὸ δῶρα, γεμάτο πλούτη, πλούσιο ὅρος, τὸ ὄρος ποὺ πάνω του καταδέχθηκε νὰ κατοικεῖ ὁ Θεός». Τὸ «ἅρμα τοῦ Θεοῦ» ἀγγελοκυκλωμένο μὲ χίλιες – μυριάδες θεοχαριτωμένα χερουβὶμ καὶ σεραφίμ. Ἡ πανάγια κορυφή, ποὺ ξεπερνάει τὸ Σινᾶ, ποὺ δὲν σκεπάζει καπνὸς καὶ σκοτεινιά, θύελλα καὶ τρομερὴ φωτιά, ἀλλὰ ἡ ἀστραφτερὴ λάμψη τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Στὸ Σινᾶ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγραψε, μὲ δάχτυλο τὸ Πνεῦμα, νόμο σὲ πέτρινες πλάκες. Στὴν Παρθένο Μαρία μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ μὲ τὸ αἷμα της σαρκώθηκε αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ παρέδωσε λυτρωτικὸ φάρμακο γιὰ τὴ δική μας φύση τὸν Ἑαυτό του. Ἐκεῖ στὴν ἔρημο τὸ μάννα. Ἐδῶ στὴν Παναγία Αὐτός, ποὺ ἔδωσε τὴ γλυκύτητα στὸ μάννα. Ἂς σκύψει τὸ κεφάλι ἡ περίφημη σκηνὴ τοῦ μαρτυρίου, ποὺ ἔφτιαξε στὴν ἔρημο ὁ Μωυσῆς, ἀπὸ πολύτιμα καὶ λογιῶν – λογιῶν ὑλικά, καὶ πρὶν ἀπ᾿ αὐτὴ ἡ σκηνὴ τοῦ πατριάρχη Ἀβραάμ, μπροστὰ στὴν ἔμψυχη καὶ λογικὴ σκηνὴ τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἔμψυχη αὐτὴ σκηνή, ἡ Παναγία, ὑποδέχθηκε ὄχι ἐνέργεια Θεοῦ, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ τὸ ἴδιο τὸ Πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ. Ἂς νιώσουν καλὰ πὼς σὲ τίποτα δὲν μποροῦν νὰ συγκριθοῦν μαζί της ἡ «χρυσοσκέπαστη σ᾿ ὅλα της κιβωτὸς» καὶ ἡ χρυσὴ στάμνα ποὺ εἶχε τὸ μάννα καὶ ἡ ἑπτάφωτη λυχνία καὶ ἡ χρυσὴ τράπεζα τῆς προθέσεως κι ὅλα τ᾿ ἄλλα τὰ παλιά. Τὴν τιμή τους τὴν ἔπαιρναν ἀπὸ τὴν Παρθένο ποὺ προεικόνιζαν, σὰν σκιὲς τοῦ ἀληθινοῦ προτύπου.

Σήμερα καινούργιο βιβλίο ἑτοίμασε ὁ Λόγος – Θεός, ποὺ ἔπλασε τὰ πάντα καὶ ποὺ ἀνάβλυσε ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ Πατέρα, γιὰ νὰ γραφτεῖ ὁ ἴδιος μέσα σ᾿ αὐτὸ σὰν μὲ κοντύλι, μὲ τὴ γλώσσα τοῦ Θεοῦ, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Βιβλίο ποὺ δόθηκε σὲ γραμματισμένο ἄνδρα, καὶ δὲν τὸ διάβασε. Ὁ Ἰωσὴφ δὲν γνώρισε τὴν Μαρία οὔτε τὴ δύναμη τοῦ μυστηρίου, ποὺ ἔκρυβε μέσα της. Παναγία Κόρη τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ τῆς Ἄννας, ποὺ ξέφυγες ἀπαρατήρητη ἀπὸ τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἐξουσίες, καὶ τὰ φλογερὰ βέλη τοῦ πονηροῦ, ποὺ πέρασες τὴ ζωή σου στὸ νυφικὸ θάλαμο τοῦ Πνεύματος, καὶ κρατήθηκες ἀνέγγιχτη γιὰ νὰ γίνεις νύφη Θεοῦ, καὶ Μητέρα τοῦ ἀληθινοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Παναγία Κόρη, ποὺ φανερώθηκες πάνω στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας καὶ γέμισες φόβο τὶς δυνάμεις ποὺ ἀποστάτησαν ἀπὸ τὸν Θεό.

Παναγία Κόρη, τὴν ὥρα ποὺ θήλαζες τὸ γάλα σὲ περιτριγύριζαν οἱ ἄγγελοι. Κόρη ἀγαπημένη ἀπὸ τὸν Θεό, δόξα σ᾿ αὐτοὺς ποὺ σὲ γέννησαν. Θὰ Σὲ μακαρίζουν οἱ γενεὲς τῶν γενεῶν, ὅπως στ᾿ ἀλήθεια τὸ εἶπες προφητικά. Κόρη ἄξια του Θεοῦ, ἡ ὀμορφιὰ τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ἡ ἐπανόρθωση τῆς πρώτης μας μητέρας τῆς Εὔας. Μὲ τὴ γέννησή σου ἀναστήθηκε ἡ πεσμένη.

Ἀστραποβόλημα τῶν γυναικῶν. Ἂν ἡ πρώτη Εὔα, μπαίνοντας στὴ ὑπηρεσία τοῦ φιδιοῦ ἐναντίον τοῦ πρώτου μας πατέρα, τοῦ Ἀδάμ, ἔπεσε στὴν παράβαση, κι ἔτσι «ἦρθε στὸν κόσμο μας ὁ θάνατος», ἡ Μαρία ὑπηρετώντας μὲ ὑποταγὴ τὴ θεία βουλή, ξεγέλασε τὸ φίδι ποὺ μᾶς ξεγέλασε κι ἔφερε στὸν κόσμο τὴν ἀφθαρσία.

Ἀειπάρθενε Κόρη, ποὺ παιδοποίησες, χωρὶς νὰ ἔχεις ἀνάγκη ἀπὸ ἄνδρα, ἀφοῦ αὐτὸς ποὺ γέννησες ἔχει πατέρα αἰώνιο. Κόρη, γέννημα τῆς γῆς, ποὺ βάσταξες στὴ θεομητορική σου ἀγκαλιὰ τὸν Πλάστη. Οἱ αἰῶνες παράβγαιναν στὸ τρέξιμο ποιὸς θὰ πρωτοπρολάβει νὰ καυχηθεῖ γιὰ τὴ γέννησή σου. Ἀλλὰ ἡ προκαθορισμένη ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐφτίαξε καὶ τοὺς αἰῶνες, νίκησε τὸ συναγωνισμὸ τῶν αἰώνων κι ἔγιναν οἱ τελευταῖοι αἰῶνες πρῶτοι, ἐκεῖνοι ποὺ τοὺς ἔλαχε νὰ γεννηθεῖς σ᾿ αὐτούς.

Εἶσαι πραγματικὰ ἡ πιὸ πολύτιμη ἀπ᾿ ὅλη τὴν πλάση, γιατὶ μόνο ἀπὸ σένα πῆρε μικρὸ μέρος ὁ Πλάστης τὶς ἀπαρχὲς τῆς δικῆς μας φύσεως. Σάρκα Του ἔγινε ἡ σάρκα σου, καὶ αἷμα Του τὸ αἷμα σου, καὶ γάλα ἀπὸ σένα θήλασε ὁ Θεός, κι ἑνώθηκαν τὰ χείλη σου μὲ τοῦ Θεοῦ τὰ χείλη. Ἀκατανόητα κι ἀνείπωτα θαύματα. Ὁ Θεὸς τῶν ὅλων προγνώρισε ὅτι ἐσὺ ἄξια θὰ γίνεις τῆς ἀγάπης Του καὶ σ᾿ ἀγάπησε, κι ἀπὸ ἀγάπη σὲ προόρισε, καὶ «στοὺς στερνοὺς καιροὺς» σ᾿ ἔφερε στὸ φῶς καὶ σ᾿ ἀνάδειξε μητέρα καὶ τροφὸ τοῦ δικοῦ Του Υἱοῦ καὶ Λόγου.

Λέγουν πὼς τὰ ἀντίθετα γιατρεύουν τ᾿ ἀντίθετά τους, μὰ δὲν μπορεῖ τ᾿ ἀντίθετα καὶ νὰ γεννοῦν τ᾿ ἀντίθετά τους. Μολονότι κάθε πλάσμα ὑφαίνει αὐτό, ποὺ ἀπὸ τὴ φύση τοῦ εἶναι, ἀντιμετωπίζοντας τ᾿ ἀντίθετά του – τὸ κατορθώνει βέβαια ἀπ᾿ τὸν πλοῦτο τῆς δύναμης ποὺ κλείνει μέσα στὴ φύση του. Κι ὅπως ἀκριβῶς «ἡ ἁμαρτία χρησιμοποίησε τὸ καλό, τὴν ἐντολὴ τοῦ Νόμου, γιὰ τὸν θάνατό μου, κι ἔγινε ὑπερβολικὰ ἁμαρτωλή», ἔτσι κι ὁ αἴτιος τῶν καλῶν, ὁ Θεός, μέσα ἀπὸ τ᾿ ἀντίθετό τους, τὸν θάνατο, κατεργάζεται γιὰ μᾶς τὸ καλό, ποὺ τοῦ εἶναι φυσικό. «Ἐπειδὴ ὅπου πλήθυνε ἡ ἁμαρτία, περίσσεψε ἡ χάρη».

Ἂν εἴχαμε φυλάξει τὴν πρώτη μας κοινὴ ζωὴ μὲ τὸν Θεό, δὲν θὰ ἀξιωνόμαστε τὴν πιὸ μεγάλη καὶ τὴν πιὸ θαυμαστὴ ζωὴ μαζί Του. Τώρα ὅμως μὲ τὴν ἁμαρτία, κριθήκαμε ἀνάξιοί της πρώτης μας κοινῆς ζωῆς μὲ τὸν Θεό, γιατὶ δὲν κρατήσαμε τὸ δῶρο, ποὺ μᾶς δόθηκε. Ἀλλὰ μὲ τὴν συμπάθεια τοῦ Θεοῦ ἐλεηθήκαμε καὶ μᾶς πῆρε πάνω του καὶ μᾶς ἔκανε σάρκα Του, γιὰ νὰ γίνει πιὸ σίγουρη ἡ κοινὴ ζωὴ μαζί Του. Γιατὶ Αὐτὸς ποὺ μᾶς ἀγκάλιασε καὶ μᾶς ἔκανε σάρκα Του ἔχει τὴ δύναμη νὰ κρατήσει ἀδιάσπαστη τὴν ἕνωση. Ἐπειδὴ δηλαδὴ ὁλόκληρη ἡ γῆ ἔγινε πόρνη καὶ γέννα τέκνα πορνείας, γι’ αυτὸ κι ὁ λαὸς τοῦ Κυρίου «πλανήθηκε μὲ τὸ πνεῦμα τῆς πορνείας», μακριὰ ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ Θεό του, ποὺ τὸν ἔκανε λαὸ δικό του μὲ «δυνατὸ χέρι καὶ ψηλὸ βραχίονα», καὶ ποὺ τὸν ἔβγαλε ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι τῆς σκλαβιᾶς τοῦ Φαραώ, καὶ τὸν πέρασε μέσα ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα, καὶ τὸν ὁδήγησε «μὲ νεφέλη τὴν ἡμέρα καὶ στήλη φωτιᾶς κάθε νύχτα». Καὶ πῆρε στροφὴ ἡ καρδιά τους γιὰ τὴν Αἴγυπτο. Κι ἔγινε ὁ λαὸς τοῦ Κυρίου «μὴ λαὸς τοῦ Κυρίου», κι᾿ αὐτὸς ποὺ ἐλεήθηκε, ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἐλεήθηκε, κι αὐτὸς ποὺ ἀγαπήθηκε, ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀγαπήθηκε.

Γι᾿ αὐτὸ γεννιέται τώρα Παρθένος, ἀντίπαλος τῆς προγονικῆς πορνείας κι ἀρραβωνιάζεται μὲ τὸ Θεὸ τὸν ἴδιο, καὶ γεννᾶ τὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ. Καὶ γίνεται λαὸς τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἦταν πρῶτα λαὸς τοῦ Θεοῦ κι ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἦταν ἐλεημένος ἐλεήθηκε, κι ὁ μὴ ἀγαπημένος ἀγαπήθηκε. Γιατὶ ἀπ᾿ αὐτὴ γεννιέται ὁ «ἀγαπητὸς Υἱὸς» τοῦ Θεοῦ, ποὺ σ᾿ αὐτὸν εὐδόκησε ὁ Πατέρας – Θεός.

«Ἀμπέλι καλοκλήματο» βλάστησε ἀπ᾿ τὴν Ἄννα, κι ἄνθισε σταφύλι ὁλογλυκό, πιοτὸ θεϊκό, νὰ τὸ πιοῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ ζήσουν στὸν αἰώνα. Ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα ἔσπειραν «δικαιοσύνη» καὶ θερίσανε «καρπὸ ζωῆς». Φωτισθήκανε μὲ τὸ «φῶς τῆς γνώσεως» καὶ ψάξανε νὰ βροῦν τὸν Κύριο, καὶ τοὺς βρῆκε καρπὸς δικαιοσύνης.

Ἂς πάρει θάρρος ἡ γῆ καὶ «γεμίστε χαρὰ τὰ παιδιὰ τῆς Σιῶν γιὰ τὸν Κύριο καὶ Θεό σας», γιατὶ πρασίνισε ἡ ἔρημος. Ἡ στείρα καρποφόρησε. Ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα σὰν μυστικὲς κορφὲς βουνῶν στάλαξαν γλύκα. Νιῶσε χαρά, εὐλογημένη Ἄννα, γιατὶ γέννησες κορίτσι. Γιατὶ αὐτὴ ἡ κόρη θὰ γίνει Μητέρα τοῦ Θεοῦ, πύλη τοῦ φωτός, πηγὴ τῆς ζωῆς, καὶ θὰ ἐξαφανίσει τὸ ἔγκλημα τῆς γυναίκας.

Τὸ πρόσωπο αὐτῆς τῆς κόρης «θὰ ἱκετεύσουν οἱ πλούσιοί του λαοῦ». Τὴν κόρη αὐτὴ θὰ προσκυνήσουν οἱ βασιλιᾶδες τῶν ἐθνῶν προσφέροντας δῶρα. Τὴν κόρη αὐτὴ θὰ ὁδηγήσεις στὸ Θεό, στὸ βασιλιὰ τῶν ὅλων, ντυμένο στὰ «χρυσὰ κρόσσια» τὰ στολίδια τῶν ἀρετῶν, καὶ στολισμένη μὲ τὴ χάρη τοῦ Πνεύματος, κι «ἡ δόξα τῆς εἶναι μέσα της». Γιατὶ ἂν δόξα κάθε γυναίκας εἶναι ὁ ἄντρας ποὺ στέκεται στὸ πλάι της, τῆς Παναγίας ἡ δόξα εἶναι ἀπὸ μέσα, ὁ καρπὸς τῶν σπλάχνων της.

Ὦ Κόρη ποθητὴ καὶ τρισευλογημένη· «εὐλογημένη μέσα σ᾿ ὅλες τὶς γυναῖκες σύ, κι εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῶν σπλάχνων σου». Κόρη, θυγατέρα τοῦ βασιλιᾶ Δαβίδ, καὶ Μητέρα τοῦ βασιλιᾶ τῶν ὅλων, τοῦ Θεοῦ. Θεϊκὸ κι ὁλοζώντανο ἄγαλμα, ἡ εὐφροσύνη τοῦ Θεοῦ ποὺ σὲ ἔπλασε, ποὺ ἔχεις τὸ πνεῦμα σου θεοκυβέρνητο καὶ μόνο στὸ Θεὸ γυρνᾶς τὴν προσοχή σου. Κάθε σου πόθος στρέφει στὸν μόνο ποθητὸ κι ἀγαπημένο. Τὸ θυμό σου χύνεις μοναχὰ στὴν ἁμαρτία καὶ σ᾿ αὐτὸν ποὺ γέννησε τὴν ἁμαρτία. Ζοῦσες ζωὴ ἀνώτερη ἀπὸ τὴ φύση. Ὄχι ζωὴ δική σου, γιατὶ ἐσὺ δὲν γεννήθηκες γιὰ σένα.

Γιὰ τὸν Θεὸ λοιπὸν ζοῦσες, γι᾿ Αὐτὸν ἦλθες στὴ ζωή, Αὐτὸν πιστὰ νὰ ὑπηρετήσεις στὴν παγκόσμια σωτηρία, γιὰ νὰ πληρωθεῖ ἡ «προαιώνια ἀπόφαση» τοῦ Θεοῦ, ἡ σάρκωση τοῦ Λόγου καὶ ἡ δική μας θέωση. Ὁ πόθος σου μὲ θεϊκὰ νὰ τρέφεσαι λόγια, καὶ μὲ τὸ χυμό τους νὰ δυναμώνεις, σὰν «ἐλιὰ ὁλοκαρπη στὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ, σὰν δένδρο, ποὺ φυτεύτηκε στὴν ἀκροποταμιὰ» τοῦ Πνεύματος, σὰν δένδρο τῆς ζωῆς, ποὺ καρποφόρησε στὸν καιρὸ ποὺ εἶχε ἀπὸ τὸ Θεὸ ταχθεῖ, Θεὸ ἐνσαρκωμένο, τὴν αἰώνια ζωὴ γιὰ τὰ πλάσματά Του ὅλα. Κρατᾶς κάθε λογισμὸ ποὺ τρέφει κι ὠφελεῖ τὴ ψυχή, καὶ ρίχνεις πέρα, πρὶν κἂν τὸ δοκιμάσεις, κάθε τι ποὺ εἶναι γιὰ σένα ἄχρηστο καὶ βλαβερό. Μάτια «στραμμένα πάντοτε στὸν Κύριο» βλέπουν τὸ αἰώνιο κι «ἀπλησίαστο φῶς».

Αὐτιὰ ποὺ ἀκοῦνε τὸν θεϊκὸ λόγο κι εὐφραίνονται μὲ τὴν κιθάρα τοῦ Πνεύματος, ποὺ ἀπὸ μέσα τους πέρασε ὁ Λόγος γιὰ νὰ σαρκωθεῖ. Ὄσφρηση γοητευμένη μὲ τὴν εὐωδιὰ τῶν ἀρωμάτων τοῦ Νυμφίου, ποὺ ἄρωμα θεϊκὸ ξεχύνεται ἐλεύθερα καὶ χρίει τὴν ἀνθρώπινή Του φύση. «Ἄρωμα ποὺ χύθηκε εἶναι τὸ ὄνομά σου» λέγει ἡ ἁγία Γραφή. Χείλη ποὺ δοξολογοῦν τὸν Κύριο καὶ μένουν κολλημένα στὰ δικά Του χείλη. Ἡ γλώσσα κι ὁ οὐρανίσκος ποὺ ξέρουν νὰ διακρίνουν τὰ λόγια του Θεοῦ καὶ ποὺ χορταίνουν μὲ τὴ θεϊκή τους γλυκύτητα. Καρδιὰ καθαρὴ κι ἀμόλυντη, ποὺ βλέπει καὶ ποθεῖ τὸν ἀόρατο Θεό.

Σπλάχνα, ποὺ μέσα τους κατοίκησε ὁ ἀχώρητος, καὶ στῆθος, ποὺ μὲ τὸ γάλα του, τράφηκε ὁ Θεός, τὸ παιδὶ Ἰησοῦς. Πύλη τοῦ Θεοῦ παρθενικὴ γιὰ πάντα. Χέρια, ποὺ κράτησαν τὸν Θεό, καὶ γόνατα, ποὺ ἔγιναν θρόνος ψηλότερος κι ἀπὸ τὰ χερουβίμ.

Μ᾿ αὐτὰ στερεώθηκαν τὰ «παράλυτα χέρια καὶ τ᾿ ἀδύναμα πόδια». Πόδια ὁδηγημένα μὲ τὸ φωτεινὸ λυχνάρι τοῦ θείου νόμου, τρέχουν ἀσταμάτητα πίσω του, ὥσπου κι τράβηξαν τὸν Ποθητὸ σ᾿ αὕτη ποὺ Τὸν ποθοῦσε. Ὁλόκληρη εἶσαι δωμάτιο νυφικὸ τοῦ Πνεύματος, πόλη τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ, ποὺ τὴν «εὐφραίνουν τὰ ρέματα τοῦ ποταμοῦ», τὰ κύματα δηλ. τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: Πεντάμορφη καὶ πολυαγαπημένη τοῦ Θεοῦ. Γιατί, ἀφοῦ ξεπέρασε τὰ χερουβὶμ κι ἀνέβηκε ψηλότερα κι ἀπὸ τὰ σεραφίμ, ἔγινε πραγματικά του Θεοῦ ἡ πολυαγαπημένη.

Θαῦμα, τὸ πιὸ τρανὸ ἀπ᾿ ὅλα τὰ θαύματα! Γυναίκα νὰ βρίσκεται πάνω ἀπὸ τὰ σεραφίμ, κι αὐτὸ γιατὶ ὁ Θεὸς φανερώθηκε «λιγάκι πιὸ χαμηλὰ ἀπ᾿ τοὺς ἀγγέλους». Σιώπα, Σολομῶν πολύσοφε, καὶ μὴ λές: «Τίποτα καινούργιο κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο». Παρθένε θεοχαριτωμένη, ἅγιε ναὲ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὁ πνευματικὸς Σολομώντας, ὁ ἄρχοντας τῆς εἰρήνης, σ᾿ ἔχτισε καὶ σ᾿ ἔκανε κατοικία του, ναέ, ποὺ δὲν στολίζεσαι μὲ χρυσάφι κι ἄψυχες πέτρες, ἀλλὰ λαμποκοπᾶς ἀντὶ χρυσάφι Ἅγιο Πνεῦμα· κι ἀντὶ γι᾿ ἄλλα ἀκριβὰ πετράδια ἔχεις τὸ πολύτιμο μαργαριτάρι, τὸν Χριστό, τὸν ἄνθρακα τῆς θεότητας.

Αὐτὸν παρακάλεσε ν᾿ ἀγγίξει τὰ χείλη μας, γιὰ νὰ μποροῦμε ἁγνισμένοι νὰ Τὸν ὑμνήσουμε μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀνακράζοντας: «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ», μία φύση τῆς θεότητας μὲ τρία πρόσωπα. Ἅγιος ὁ Θεὸς καὶ Πατέρας, ποὺ εὐδόκησε μέσα σὲ σένα καὶ ἀπὸ σένα νὰ τελεσιουργηθεῖ τὸ μυστήριο, ποὺ εἶχε προκαθορίσει πρὶν ἀπὸ τοὺς αἰῶνες. Ἅγιος ἰσχυρός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς ὁ Μονογενής, ποὺ σήμερα ἐνεργεῖ τὴν γέννησή σου ἀπὸ στείρα μητέρα, γιὰ νὰ γεννηθεῖ αὐτὸς ποὺ ἦταν μονογενὴς ἀπὸ Πατέρα καὶ «πρωτογέννητος ἀπ᾿ ὁλόκληρη τὴν πλάση», μονογενὴς κι ἀπὸ σένα Παρθένο Μητέρα, πρωτογέννητος «ἀνάμεσά σε πολλὰ ἀδέλφια», ἴδιος μ᾿ ἐμᾶς, Κοινωνὸς χάρη σὲ Σένα στὴ «δική μας σάρκα καὶ στὸ δικό μας αἷμα».

Ὡστόσο δὲν σ᾿ ἄφησε νὰ γεννηθεῖς κι ἐσένα μόνο ἀπὸ πατέρα ἢ μόνο ἀπὸ μητέρα, γιὰ νὰ κρατήσει τὸ προνόμιο τῆς μοναδικῆς γεννήσεως, ὁ μοναδικὸς σ᾿ ὅλα του μονογενής. Αὐτὸς εἶναι στ᾿ ἀληθινὰ ὁ μοναδικὸς μόνο ἀπὸ Πατέρα καὶ μοναδικὸς μόνο ἀπὸ μητέρα. Ἅγιος ἀθάνατος, τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, ποὺ μὲ τὴ δροσιὰ τῆς θεότητάς Του σὲ κράτησε σώα ἀπὸ τὴν θεϊκὴ φωτιά. Γιατὶ αὐτὸ προέλεγε αἰνιγματικὰ ἡ βάτος τοῦ Μωυσῆ.

Χαῖρε, πύλη προβατική, ἱερώτατε ναὲ τῆς μητέρας τοῦ Θεοῦ. Χαῖρε, πύλη προβατική, προγονικὴ κατοικία τῆς βασίλισσας. Χαῖρε, πύλη προβατική, ποὺ ἤσουν κάποτε μαντρὶ τῶν προβάτων τοῦ Ἰωακείμ, τώρα ἡ οὐρανομίμητη Ἐκκλησία τῆς λογικῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ. Πύλη, ποὺ κάποτε μία φορὰ τὸ χρόνο δεχόσουν τὸν ἄγγελο τοῦ Θεοῦ, ποὺ ταράσσοντας τὸ νερό, ἔδινε σ᾿ ἕναν ἄρρωστο τὴ δύναμη καὶ τὸν γιάτρευε.

Τώρα ἔχεις στρατιὲς ἀπὸ δυνάμεις ἀγγέλων, ποὺ δοξολογοῦν μαζὶ μὲ μᾶς τὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τὴν ἄβυσσο τῶν θαυμάτων, τὴ πηγὴ ποὺ γιατρεύει ὅλους τους ἀνθρώπους. Μητέρα Θεοῦ, ποὺ δέχθηκε ὄχι ἄγγελο ὑπηρέτη, ἀλλὰ τὸν Ἄγγελο τῆς μεγάλης βουλῆς, ποὺ κατέβηκε πάνω στὸ ἁπαλὸ μαλλὶ ἀθόρυβα σὰν ἄφθονη βροχὴ καλοσύνης, καὶ ξανάφερε σ᾿ ἀκλόνητη ὑγεία καὶ σ᾿ ἀγέραστη ζωὴ ὅλη τὴν ἀρρωστημένη μας φύση, ποὺ ὑποτάχθηκε στὴ φθορά. Χάρη σ᾿ Αὐτὸν ὁ παράλυτός σου ἔτρεξε πηδώντας σὰν ἐλάφι.

Χαῖρε, τίμια προβατικὴ κολυμβήθρα, ἡ χάρη σου ν᾿ αὐξάνει.

Χαῖρε, Μαρία, γλυκύτατη Κόρη τῆς Ἄννας. Σὲ σένα μὲ παρασύρει πάλι ἡ λαχτάρα τῆς ἀγάπης. Πῶς ν᾿ ἀναπαραστήσω τὸ ὅλο σεμνότητα βάδισμά σου; Πῶς τὸ ντύσιμό σου; Πῶς τὸ χαριτωμένο πρόσωπό σου; Τὸ γεροντικό σου φρόνημα στὸ νεαρό σου σῶμα; Σεμνὸ ντύσιμο χωρὶς πολυτέλεια καὶ μαλθακότητα. Βῆμα συγκρατημένο, χωρὶς βιασύνη καὶ χωρὶς νωθρότητα.

Τὸ σοβαρὸ ὕφος, ποὺ γλύκαινε κάποια ἱλαρότητα, κρατημένο πάντα μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἄντρες. Κι ἀπόδειξη ὁ φόβος ποὺ ἔδειξες μὲ τὴν ἀπροσδόκητη προσφώνηση τοῦ ἀγγέλου. Πρόθυμη κι ὑπάκουη στοὺς γονεῖς σου· κρατοῦσες τὸ πνεῦμα τῆς ταπεινώσεως στὶς πιὸ μεγάλες ἀποκαλύψεις. Τὰ λόγια σου καλοσυνάτα ἔβγαιναν ἀπὸ ἤρεμη ψυχή.

Καὶ τί χρειάζονται τὰ πολλὰ λόγια, ἄξια νὰ κατοικήσει μέσα σου ὁ Θεός! Μὲ τὸ δίκιο τους σὲ μακαρίζουν ὅλες οἱ γενεές, ἐσένα τὴν πιὸ διαλεχτὴ δόξα τῶν ἀνθρώπων. Καύχημα τῶν ἱερέων, ἐλπίδα τῶν χριστιανῶν, στήριγμα βασιλιάδων, πολύκαρπη φυτὸ τῆς παρθενίας, γιατὶ ἀπὸ σένα ἁπλώθηκε πλατιὰ ἡ ὀμορφιὰ τῆς παρθενίας. «Ἀπ᾿ ὅλες τὶς γυναῖκες σὺ εἶσαι ἡ εὐλογημένη κι εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου». Εὐλογημένοι εἶναι ὅσοι σ᾿ ἀναγνωρίζουν Θεοτόκο, καὶ μένουν στὴν κατάρα ὅσοι σ᾿ ἀρνιοῦνται.

Ἱερὸ ζευγάρι, Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα, δεχτεῖτε ἀπὸ μένα τούτη τὴν ὁμιλία στὴ γέννηση τῆς Μαρίας. Κόρη τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ τῆς Ἄννας καὶ Δέσποινά μου, δέξου τὰ λόγια τοῦ ἁμαρτωλοῦ δούλου σου, ποὺ ὁ πόθος ὅμως τὸν καίει κι ἀπόκτησε Ἐσένα μοναδικὴ ἐλπίδα χαρᾶς, προστάτισσα τοῦ βίου του. Καὶ μεσίτριά του κοντὰ στὸν Υἱό σου καὶ ἐγγύηση γιὰ τὴ σωτηρία του.

Σκόρπισε πέρα τὸ βαρὺ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν μου, καὶ διάλυσε τὸ σύννεφο, ποὺ μοῦ σκοτίζει τὸ μυαλὸ καὶ τὸ παχὺ στρῶμα τῆς ὕλης. Σταμάτησε τοὺς πειρασμοὺς καὶ κυβέρνησε μ᾿ ἐπιτυχία τὴ ζωή μου, καί, παίρνοντάς με ἀπ᾿ τὸ χέρι, ὁδήγησέ με ψηλὰ στὴν οὐράνια εὐτυχία, καὶ στὸν κόσμο σου δῶσε δῶρο τὴν εἰρήνη. Καὶ σ᾿ ὅλους τους κατοίκους τῆς πόλεώς μας, τέλεια τὴν χαρὰ καὶ τὴν αἰώνια σωτηρία, μὲ τὶς παρακλήσεις τῶν γονιῶν σου κι ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας. Ἂς γίνει ἔτσι! Ἂς γίνει!

«Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μαζί σου, εὐλογημένη σὺ ἀνάμεσα σ᾿ ὅλες τὶς γυναῖκες, κι εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου», ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Σ᾿ αὐτὸν ἀνήκει ἡ δόξα μαζὶ καὶ στὸν Πατέρα καὶ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: Η άλλη όψη

Μια επιχείρηση του »βαθέως κράτους» της Τουρκίας και ειδικότερα  της «Ειδικής Διεύθυνσης Πολέμου» ήταν η προβοκάτσια και όσα ακολούθησαν κατά των Ελλήνων – και των άλλων μειονοτήτων Εβραίων και Αρμενίων – στην Κωνσταντινούπολη στις 6-7 Σεπτεμβρίου 1955, αποκαλύπτει η τουρκική εφημερίδα Zaman.σε αφιέρωμα της Αλίν Οζινιάν,για την μαύρη επέτειο.

Ο στρατηγός Σαμπρί Γιρμιμπέσογλου, ήταν αυτός ο οποίος ομολόγησε, με επαίνους, ότι τα γεγονότα ήταν μία διοργάνωση αυτής της Διεύθυνσης. Είχαν συλληφθεί ο Οκτάι Ενγκίν, που σπούδαζε στη Νομική Σχολή της Θεσσαλονίκης, και ήταν μέλος της Υπηρεσίας Πληροφοριών καθώς και ο κλητήρας του Γενικού Προξενείου στη Θεσσαλονίκη, Χασάν Ουτσάρ για την  βόμβα που. δήθεν έβαλαν Έλληνες στο σπίτι του Ατατουρκ στην Θεσσαλονίκη.Οι αρμόδιοι του Προξενείου δε δικάστηκαν λόγω ασυλίας, αλλά ο Ουτσάρ και ο Ενγκίν, αφού έμειναν υπό κράτηση για κάποιο διάστημα, στη συνέχεια αφέθηκαν ελεύθεροι.
 

Ο βομβιστής της ΜΙΤ που έγινε Νομάρχης!

Ο Ενγκίν, αν και έφερε ελληνική υπηκοότητα, του δόθηκε υπηκοότητα τουρκική, με απόφαση του τουρκικού Υπουργικού Συμβουλίου και προστατεύθηκε με πολλές δυνατότητες που του δόθηκαν.

Ο βομβιστής Οκτάι Ενγκίν εξέλαβε αυτό που έκανε ως ηρωισμό και αργότερα, κατά την σφαγή που έγινε στο Μπεγιαζίτ, στις 16 Μαρτίου του 1978, έγινε αντιληπτό ότι ήταν βοηθός Διευθυντού Ασφάλειας. Αργότερα έγινε επικεφαλής της Διεύθυνσης Σχεδιασμού της Γενικής Διεύθυνσης Ασφαλείας και ανερχόμενος συνεχώς έφθασε να είναι το 1992 Νομάρχης του Νεφσεχίρ!

Πλήρη αποκάλυψη δηλαδή του οργανωμένου σχεδίου!

Ομως οι αποκαλύψεις δεν σταματούν  εδώ  σχετικά με τα γεγονότα που είχαν σημειωθεί  τη νύχτα 6-7 Σεπτεμβρίου 1955 και το πώς έγιναν οι καταστροφές, όταν ομάδες Τούρκων έμπαιναν στα σπίτια και πετούσαν, από τα ρωμαίικα σπίτια, τα έπιπλα στους δρόμους και το πώς γείτονες, από την ίδια περιοχή, είχαν πάρει μέρος μεταξύ των πλιατσικολόγων και κατέστρεφαν καταστήματα και σπίτια,γράφει η εφημερίδα στο αφιέρωμά της.

Στην περιοχή Ταξίμ και στη λεωφόρο Ιστικλάλ τα γεγονότα βιώθηκαν έντονα, συνεχίζει,ως μία περίπτωση λεηλασίας και αρπαγών. Τα καταστήματα των Ρωμιών, των Αρμενίων και των Εβραίων υπέστησαν επιθέσεις από πλήθη που δε μπορούσαν να ελεγχθούν και μέχρι σήμερα υπάρχουν φωτογραφίες από την καταστροφή που είχε επέλθει. Την ημέρα εκείνη η αστυνομία δε μπόρεσε να επέμβει στη λεηλασία και ο λαός δε μπόρεσε να τεθεί υπό έλεγχο.
 

Αναλυτικά το χρονικό της προβοκάτσιας

Η ιστορία – παραθέτει το χρονικό – είχε ξεκινήσει όταν στις 6 Σεπτεμβρίου του 1955 στις 13:00, ο τουρκικός κρατικός ραδιοσταθμός είχε δώσει την είδηση ότι είχε γίνει βομβιστική επίθεση στο σπίτι του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη. Η είδηση αυτή δημοσιεύτηκε το απόγευμα στην εφημερίδα Istanbul Express, που ήταν φιλοκυβερνητική, ως 2η έκδοση, δημοσιεύοντας υπερβολές (σ.σ.ότι ήταν έργο Ελλήνων κλπ).

Τις επόμενες ώρες, διάφορες ομάδες Τουρκων φοιτητών, που είχαν κάνει τις προετοιμασίες τους εκ των προτέρων, πραγματοποίησαν εκδήλωση στην πλατεία του Ταξίμ, με την έκκληση του «Συνδέσμου Η Κύπρος είναι τουρκική», ο οποίος είχε συσταθεί, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, για να πραγματοποιήσει ακριβώς  αυτή η λεηλασία. Αργότερα, σε άλλους που  μεταφέρθηκαν σιδηροδρομικώς από τους ανατολικούς νομούς την προηγούμενη, δόθηκε η εντολή να «ξεκινήσουν».
 

Σημάδια στις πόρτες από πρίν

Στο μεταξύ, ποιοι άραγε είχαν σημαδέψει πριν από μέρες τις πόρτες των μη μουσουλμάνων; Πως τόσοι άνθρωποι με μιας βγήκαν στους δρόμους; Γιατί η αστυνομία δεν παρενέβη;διερωτάται η Τουρκάλα δημοσιογράφος.
Το τουρκικό κράτος έριξε τις ευθύνες στην τότε κυβέρνηση του Δημοκρατικού Κόμματος, και εκείνοι στους Αριστερούς. Στο δικαστήριο Γιασσίαντα, που συστήθηκε μετά το πραξικόπημα της 27ης Μαΐου, αναφέρθηκε ο ισχυρισμός ότι τα γεγονότα αυτά ήταν αποτέλεσμα της προβοκάτσιας του τότε τοτε Πρωθυπουργού της Τουρκίας Μεντερές.
Όμως τελικά είχε αποκαλυφθεί -όπως προαναφέρθηκε – ότι επρόκειτο για μία επιχείρηση ενός βαθέως κράτους της «Ειδικής Διεύθυνσης Πολέμου».
 

Ήθελαν να διώξουν τις μειονότητες από το ’20

Από τη σύσταση της Τουρκικής δημοκρατίας και στη συνέχεια,  οι μειονότητες θεωρήθηκαν από το βαθύ κράτος «κίνδυνος». Οι κυβερνήσεις, στις δεκαετίες του ’20 και του ’30, άσκησαν μία πολιτική αφομοίωσης  και ήθελαν να φύγουν οι μειονότητες. Στο μεταξύ, βγάζοντας «τον εχθρό» έξω, ο μεγαλύτερος στόχος ήταν να τουρκοποιήσουν τα κεφάλαιά τους και αυτό το πέτυχαν. Έγιναν εκστρατείες του «Πολίτη Μίλα Τούρκικα» (σε όσους μιλούσαν ελληνικά στο δρόμο, οι διερχόμενοι τους φώναζαν να μιλάνε τούρκικα).
 

400 βιασμοί

Ακολούθησε ο Κεφαλικός Φόρος και στόχος ήταν να απηυδήσουν οι μειονότητες, να τρομάξουν, να φύγουν και να λήξει έτσι η ηγεσία τους στην οικονομία. Μία από τις μεγαλύτερες οργανωμένες «εκστρατείες» που είχαν γίνει για τις μη μουσουλμανικές μειονότητες, για να εγκαταλείψουν τα εδάφη της Τουρκίας, ήταν αυτή των Σεπτεμβριανών του 55... Εικάζεται πως τη νύχτα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου βιάστηκαν περίπου 400 γυναίκες – υπάρχουν καταγεγραμμένες 60 περιπτώσεις βιασμών. Ο αριθμός όμως είναι μεγαλύτερος και λέγεται ότι οι γυναίκες, επειδή ντρεπόντουσαν δεν τα είχαν πει, γράφει η εφημεριδα Ζαμάν.
 

Καταστράφηκαν 4.214 σπίτια, 1.004 καταστήματα κλπ 

Στα γεγονότα που έγιναν στο Πέρα, στα Ταταύλα, στο Σισλί, στο Νισάντας, στο Εμίνονού, στο Φατίχ, στο Εγιούπ, στο Μακροχώρι, στον άγιο Στέφανο, στο Μεσοχώρι, στο Αρναβούτ Κιόι, στο Μπεμπέκ, στο Μόδι, στο Καντίκιόι, στο Κουζγκουντζουκ, στο Τσενγκέλ Κιόι και στα Πριγκιπόνησα, που έγιναν τα γεγονότα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, καταστράφηκαν 4.214 σπίτια, 1.004 καταστήματα, 73 εκκλησίες, 1 συναγωγή, 2 μοναστήρια, 26 σχολεία, πολλά νεκροταφεία και 5.317 εγκαταστάσεις, όπου υπήρχαν και πολλά καταστήματα.
 

Σκοτώθηκαν 12 άτομα 

Επίσης σκοτώθηκαν 12 άτομα και τραυματίστηκαν 300.  Καταγράφηκαν περιπτώσεις, όπως τα νεκροταφεία που καταστράφηκαν, τα πτώματα στους δρόμους, οι κληρικοί εναντίον  των οποίων έγιναν επιθέσεις και μάλιστα τους έγινε περιτομή. Σημειώνεται πως για τα γεγονότα, οι οπαδοί του δημοκρατικού κόμματος, αργότερα, είχαν πει «Εμείς νομίζαμε ότι θα σπάζαμε μόνο μερικά τζάμια».
 

Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΞΕΡΙΖΩΜΟΥ

Από αφιερώματα σε άλλες εφημερίδες κρατούμε μερικά στοιχεία:Η Taraf,  γράφειότι οι επιθέσεις και οι αρπαγές, που έγιναν  στα Σεπτεμβριανά του 1955 στην Κων/λη, στην Άγκυρα και στη Σμύρνη, στράφηκαν περισσότερο στους Ρωμιούς πολίτες.  Οι Ρωμιοί της Πόλης, μετά τα γεγονότα αυτά, άρχισαν να χάνουν, ταχύρρυθμα, τη θέση τους στην οικονομική ζωή και άρχισαν να φεύγουν λίγοι-λίγοι από τη χώρα. Στη ρωμαίικη κοινότητα της Κων/λης, το τελευταίο βαρύ χτύπημα καταφέρθηκε το 1964 σε σχέση με την Κύπρο. Η κυβέρνηση Ινονού αποφάσισε να απελαθούν οι Ρωμιοί που είχαν ελληνικά διαβατήρια και 30.000 περίπου Ρωμιοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Τουρκία. Σήμερα, το 2013, στην Τουρκία ο πληθυσμός των μη μουσουλμάνων πολιτών δε φθάνει ούτε τις 100.000. Σε μία χώρα των 76 εκατ., σε μία χρονική διάρκεια 100 ετών, η χώρα εκκαθαρίστηκε από το μη μουσουλμανικό πληθυσμό και τουρκοποιήθηκε.
 

«Κεφαλικός Φόρος» για τουρκοποίηση της οικονομίας

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επί κυβερνήσεως Σουκρού Σαράτσογλου, εφαρμόστηκε ο Κεφαλικός  Φόρος. Ήταν μία περίπτωση με την οποία ο μη μουσουλμανικός πληθυσμός, που βρισκόταν στην Κων/λη, άλλαξε. Και άλλαξε η θέση του στην οικονομική ζωή. Πολλοί έμποροι Ρωμιοί, Εβραίοι και Αρμένιοι χρεοκόπησαν λόγω του φόρου αυτού και εστάλησαν σε στρατόπεδα εργασίας, που είχαν σαν αποτέλεσμα να αποσυρθούν από την οικονομική ζωή. Τα παράπονα των μη μουσουλμάνων για τον Κεφαλικό Φόρο παραβλέφθηκαν από την κυβέρνηση. Ο Πρωθυπουργός της εποχής εκείνης, Σουκρού Σαράτσογλου, είχε πει ξεκάθαρα ότι σκοπός της πολιτικής αυτής ήταν η τουρκοποίηση της οικονομίας.
 

«Κοκκινίζει το πρόσωπό μου από το ρεζιλίκι αυτό»

Σε άρθρο του ο κ Ρεφίκ Έρντουραν στην Sabah γράφει ότι  το αίσθημα που ενοχλεί περισσότερο απ’ όλα τον άνθρωπο είναι αυτό της ντροπής. Ο πόνος του αισθήματος αυτού στη ψυχή είναι μόνιμος. Και ειδικότερα όταν δε ντρέπεται κανείς για κάτι που συνέβη πάνω σε οργή και έξαρση, αλλά για κάτι που έγινε σχεδιασμένα. Αν και πέρασαν από τότε 58 χρόνια, εμένα ακόμα κοκκινίζει το πρόσωπό μου από το ρεζιλίκι αυτό. Η εξουσία της περιόδου εκείνης οδήγησε σε στενότητα την οικονομία, στριμώχτηκε στην εξωτερική πολιτική και δέχτηκε πολλές επικρίσεις. Το βαθύ κράτος είχε κάνει σκευωρία: στις 6 Σεπτεμβρίου του 1955 θα γίνει αναστάτωση στην Κωνσταντινούπολη, τη 2η μέρα θα κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος και θα δημιουργηθεί η απαιτούμενη βάση για να εκδοθούν στη συνέχεια αλλεπάλληλοι φασιστικοί νόμοι. 

Πηγή: OnAlert

Η συνέντευξη του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου για το μάθημα των Θρησκευτικών που δημοσιεύτηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2016 στο ΑΠΕ – ΜΠΕ (αναδημοσίευση alfavita.gr και real.gr) είναι η κορυφαία, έως τώρα, επιχείρηση ασεβούς εμπαιγμού που διαπράττει προς την Εκκλησία, προς την ελληνική Δικαιοσύνη, προς τους Θεολόγους, προς τον Ορθόδοξο ελληνικό λαό, βαπτίζοντας καιπαρουσιάζοντας το πολυθρησκειακό Πρόγραμμα του ΙΕΠ ως ορθόδοξο.

Αθήνα, 5 Σεπτεμβρίου 2016

Αριθμ. Πρωτ. 109 

Δελτίου τύπου

- Απαιτούμε ΙΣΟΝΟΜΙΑ

- Λέμε όχι στον γκεμπελικής εμπνεύσεως προσηλυτισμό των μαθητών

στην πολυθεΐα της πολυθρησκείας

- Καλούμε τον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό να αντισταθεί

στην κυβερνητική φαλκίδευση των ανθρωπίνων - ατομικών δικαιωμάτων του

Η συνέντευξη του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου για το μάθημα των Θρησκευτικών που δημοσιεύτηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2016 στο ΑΠΕ – ΜΠΕ (αναδημοσίευση alfavita.gr και real.gr) είναι η κορυφαία, έως τώρα, επιχείρηση ασεβούς εμπαιγμού που διαπράττει προς την Εκκλησία, προς την ελληνική Δικαιοσύνη, προς τους Θεολόγους, προς τον Ορθόδοξο ελληνικό λαό, βαπτίζοντας καιπαρουσιάζοντας το πολυθρησκειακό Πρόγραμμα του ΙΕΠ ως ορθόδοξο.

Ο κ. Γιαγκάζογλου, με αυτήν τη συνέντευξη, έδειξε για μια ακόμη φορά, εκ μέρους και όλων των συνεργατών του και των συγγραφέων των Προγραμμάτων στο ΙΕΠ, ότι αυτός και  η ομάδα του ως εντολοδόχοι του κ. Φίλη, με όπλα την προπαγάνδα, τη διαστρέβλωση της αλήθειας, την παραπλάνηση και την εξαπάτηση, δεν διστάζουν να καταπατήσουν, στην πράξη, το Σύνταγμα, τους Νόμους, τις αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων, δείχνοντας, ταυτόχρονα, αφενός την εναντίωσή τους τόσο προς την ορθόδοξη παράδοση, τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας και τις ομόφωνες αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και αφετέρου την περιφρόνησή τους προς τους Θεολόγους συναδέλφους τους καθώς επίσης και προς τους Ορθόδοξους γονείς και μαθητές.

Οι ως άνω Θεολόγοι, με τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών από Ορθόδοξο σε πολυθρησκειακό ή θρησκειολογικό ή πανθρησκειακό, μέσω της εφαρμογής του νέου Προγράμματος, διαπράττουν, σε συνεργασία με τον κ. Φίλη, δύο αδικήματα(σύμφωνα με γνωμοδοτήσεις έγκριτων νομικών): α) Το αδίκημα του Προσηλυτισμού στην αθεΐα και μάλιστα σε βάρος ανήλικων παιδιών, που δεν είναι σε θέση να αμυνθούν πνευματικά και β) Το αδίκημα της ανισονομίας, αφού το πολυθρησκειακό ή όπως το ονομάζει ο κ. Φίλης Θρησκειολογικό αυτό Πρόγραμμα εφαρμόζεται ή μάλλον επιβάλλεται, ρατσιστικά, μόνον στους ορθόδοξους μαθητές. Οι Εβραίοι, οι Μουσουλμάνοι, οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες Έλληνες μαθητές απολαμβάνουν -και πολύ σωστά- από το Υπουργείο Παιδείας το δικαίωμα να διδάσκονται αποκλειστικά τη δική τους πίστη από διδάσκοντες και ύλη, που οι θρησκευτικές τους κοινότητες επιλέγουν και εγκρίνουν. Αντίθετα, με το πολυδιαφημισμένο από το νεομαρξιστικό κατεστημένο στην Ελλάδα, νέο Πρόγραμμα Σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών, οι Ορθόδοξοι μαθητές, αντίθετα με το Σύνταγμα και τον εκπαιδευτικό Νόμο, δεν θα διδάσκονται πλέον, τη δική τους πίστη, αλλά αναγκάζονται να διδαχθούν ένα μείγμα από όλες τις θρησκείες.    

Η ΠΕΘ συνεχίζει αταλάντευτα τον αγώνα της, παρά την περιφρόνηση της φωνής της από μέρους της Πολιτείας και από ένα μέρος της διοικούσας Εκκλησίας, η οποία δυστυχώς, με την  αντιφατική στάση της, από τη μια να αγκαλιάζει, να εμπιστεύεται και να επιβραβεύει τον κ. Γιαγκάζογλου και κάποιους συνεργάτες του και, από την άλλη, να παίρνει ομόφωνες αποφάσεις, που αποδοκιμάζουν τα Προγράμματά τους αλλά όχι και τους ίδιους, τους έδωσε την ευκαιρία να φτάσουν εδώ που έφτασαν, «εμπαίζοντας» ουσιαστικά την Εκκλησία και δίνοντας εναντίον της ορθόδοξης διδασκαλίας των νέων βαπτισμένων μελών της, το μεγαλύτερο, από πλευράς πνευματικής, εγκληματικό κτύπημα που έχει δεχθεί η Ορθόδοξη Σχολική Αγωγή από την εποχή της τουρκοκρατίας έως σήμερα.

Από τότε που ξεκίνησε το πρόβλημα των Πιλοτικών Προγραμμάτων, η ΠΕΘ απευθύνθηκε με έντιμο και σταθερό λόγο στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, ανέδειξε το θέμα, έστειλε υπομνήματα, διοργάνωσε πανελλήνια συνέδρια και ημερίδες, εξέδωσε και δημοσίευσε σε τόμους όλες τις σχετικές επιστημονικές μελέτες, προσέφυγε στη Δικαιοσύνη και κέρδισε δύο τελεσίδικες αποφάσεις (115/ 2012 και 1/2015) και προσκάλεσε ανώτατους δικαστικούς να γνωματεύσουν και να ξεκαθαρίσουν το υφιστάμενο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη για το μάθημα των Θρησκευτικών νομικό καθεστώς καθώς και το νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της Εκκλησίας να έχει λόγο για τα Προγράμματα και τα βιβλία του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Γι΄ αυτόν το αγώνα της, εν μέσω διωγμών και ύβρεων, καταβάλλει φιλότιμα μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, έχοντας στη διάθεσή της ελάχιστους οικονομικούς πόρους, που προσφέρουν ολοπρόθυμα Συνάδελφοι και κάποιοι Μητροπολίτες από το υστέρημα τους, μέσα στον ορυμαγδό της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας. Η ΠΕΘ δεν διαθέτει πρόσβαση στα παχυλά ΕΣΠΑ ή στα ταμεία βουδιστικών, ινδουιστικών και πνευματιστικών οργανώσεων, όπως της νεοβουδιστικής, παραθρησκευτικής οργάνωσης Arigatou, που επιδιώκει και αυτή να επιβάλει τη δική της θρησκευτική Παιδεία στην Ελλάδα, μέσω συνεργατών της και μάλιστα «Θεολόγων»!

Τα μέλη της ΠΕΘ και το Διοικητικό της Συμβούλιο αισθάνονται το βάρος της ευθύνης αυτού του προβλήματος, που, αντί να λύνεται, διογκώνεται και θα αγωνιστούν, με κάθε νόμιμο τρόπο, προκειμένου να μην εφαρμοστεί αυτό το δηλητηριασμένο πνευματικά νέο Πρόγραμμα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών. Με ευθύνη και αγάπη προς τα παιδιά, θα υψώσουν τη φωνή τους και δεν θα επιτρέψουν την αποορθοδοξοποίησή τους, η οποία, δυστυχώς, επιχειρείται, με ανίερα μέσα, από συγκεκριμένους «Θεολόγους» με την ευλογία, την ανοχή και τη σιωπή αυτών που τα βάπτισαν και έπρεπε, ως πνευματικοί ηγέτες, να μεριμνούν για την ασφαλή και απρόσκοπτη πνευματική τους ανάπτυξη.

Δυστυχώς, βλέπουμε να ολοκληρώνεται η μέσω της Παιδείας, λυσσαλέα επίθεση εναντίον της πνευματικής ζωής της Ορθοδοξίας, χωρίς δυναμική αντίδραση από τους υπεύθυνους και  να χρησιμοποιούνται, σχεδόν ανυπεράσπιστα, τα ανήλικα και ανυποψίαστα μικρά παιδιά, ως πρώτη αναλώσιμη ύλη στα σχέδια ξένων κέντρων για την παγκοσμιοποίηση και την αποχριστιανοποίηση τόσο της Ευρώπης όσο και του αγιοτόκου τόπου μας.

Δυστυχώς, επίσης, έως τώρα, δεν φαίνεται να υπάρχει σθεναρή και αξιόπιστη αντίσταση απέναντι σε μία παραπαίουσα και καταρρέουσα πολιτική ηγεσία, που το μόνο που μπορεί να επιδείξει για να κατευνάσει το μένος, ακόμη και των ψηφοφόρων της, για τις αμέτρητες ανεκπλήρωτες υποσχέσεις της, είναι οι κομματικές στείρες προπαγάνδες, ανασυρμένες από το χρονοντούλαπο της μαύρης Ιστορίας της Πατρίδας μας. Εφιαλτικές μνήμες και μεταρρυθμίσεις, που καταρρίφθηκαν στους κομμουνιστικούς «παραδείσους», ανάμεικτες με ένα τυφλό αντιχριστιανικό και αντιεκκλησιαστικό μίσος, αναβιώνουν και σερβίρονται στον ορθόδοξο λαό μας, στο πλαίσιο των νέων «παραδείσων» που επαγγέλλεται η νέα τάξη πραγμάτων σαν καινοτομίες και προοδευτισμούς, βάζοντας την πνευματική ελευθερία της χώρας μας σε νέες περιπέτειες.

Με όλο τον σεβασμό και όλη τη δύναμη της ψυχής μας καλούμε και παρακαλούμε τον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό να αναλάβουμε όλοι μαζί τις πνευματικές μας ευθύνες και να αντισταθούμε στην κυβερνητική φαλκίδευση των ανθρωπίνων - ατομικών δικαιωμάτων μας, αν θέλουμε τη διατήρηση και τη συνέχιση της Ορθόδοξης παραδόσεως στη χώρα μας: «Στώμεν καλώς».

 Το ΔΣ της ΠΕΘ

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων