Προχθὲς στὶς 30 τοῦ Νοέμβρη ἤτανε ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Ἀνδρέα τοῦ Πρωτοκλήτου. Ὅλοι οἱ ἀπόστολοι πεθάνανε μὲ μαρτυρικὸ θάνατο, κηρύχνοντας τὸ Εὐαγγέλιο σὲ διάφορες χῶρες. Στὴν Ἑλλάδα μαρτύρησε μοναχὰ ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς, ὁ Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος, δηλαδὴ ποὺ πῆγε πρῶτος κοντὰ στὸν Χριστό. Μαρτύρησε στὴν Πάτρα. Πολὺ τιμημένη εἶναι ἡ Πάτρα μέσα στὸν κόσμο, γιατὶ ἀξιώθηκε νὰ ποτισθεῖ τὸ χῶμα της μὲ τὸ αἷμα ἐκείνου ποὺ τὸν κάλεσε ὁ Χριστὸς πρὶν ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἕντεκα, πρὶν ἀπὸ τὸν ἀδερφό του τὸν Πέτρο. Ὁ Ἀνδρέας ἤτανε στὴν ἀρχὴ μαθητὴς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Μιὰ μέρα καθότανε ὁ Πρόδρομος μαζὶ μὲ τοὺς δυὸ μαθητές του, κ᾿ εἶδε ἀπὸ μακριὰ τὸν Χριστὸ νὰ περπατᾶ, καὶ γυρίζει καὶ τοὺς λέει: «Νά, αὐτὸς εἶναι τὸ ἀρνὶ τοῦ Θεοῦ». Καὶ σὰν ἀκούσανε οἱ μαθητὲς τὸ δάσκαλό τους νὰ μιλᾶ ἔτσι, πήγανε ξοπίσω ἀπὸ τὸν Χριστό. Καὶ Κεῖνος γύρισε καὶ τοὺς εἶδε νὰ τὸν ἀκολουθᾶνε, καὶ τοὺς λέγει: «Τί ζητᾶτε;» Κι᾿ αὐτοὶ τοῦ εἴπανε: «Δάσκαλε, ποῦ κάθεσαι;» Κι᾿ ὁ Χριστὸς τοὺς ἀποκρίθηκε: «Ἐλᾶτε νὰ δῆτε». Πήγανε λοιπὸν κ᾿ εἴδανε ποὺ καθότανε, κι᾿ ἀπομείνανε μαζί του ἐκείνη τὴν ἡμέρα. Ὁ ἕνας ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς δυὸ ἤτανε ὁ Ἀνδρέας. Ὁ ἄλλος εἶναι φανερὸ πὼς ἤτανε ὁ Ἰωάννης, γιατὶ αὐτὰ ποὺ εἴπαμε παραπάνω τὰ γράφει ὁ ἴδιος ὁ Ἰωάννης στὸ Εὐαγγέλιό του (Ἰω. α´ 35), καὶ λέγει «ἦν Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς Σίμωνος Πέτρου εἷς ἐκ τῶν δύο τῶν ἀκουσάντων παρὰ τοῦ Ἰωάννου καὶ ἀκολουθησάντων αὐτῷ» (Ἰω. α´ 41). Βλέπεις πὼς κρύβει τὸν ἑαυτό του, ποὺ ἤτανε μαζὶ μὲ τὸν Ἀνδρέα; Καὶ τὸ κάνει ἀπὸ σεμνότητα, ὄχι μοναχὰ σ᾿ αὐτὸ τὸ μέρος τοῦ Εὐαγγελίου του, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα. Κ᾿ ἐνῶ εἶναι πάντα λιγόλογος στὰ καθέκαστα τῆς ἱστορίας του, σ᾿ αὐτὸ τὸ μέρος γράφει καὶ τὴν ὥρα ποὺ πήγανε κοντὰ στὸν Χριστό, κι᾿ ἀπ᾿ αὐτὸ φαίνεται πόσο τυπώθηκε μέσα στὴν ψυχή του ἐκείνη ἡ στιγμὴ ποὺ πρωτογνώρισε τὸν ἀγαπημένο του δάσκαλο. Γράφει λοιπόν: «Ὥρα ἦν ὡς δεκάτη» (Ἰω. α´ 40). Ὕστερα, πηγαίνει ὁ Ἀνδρέας καὶ βρίσκει τὸν ἀδελφό του τὸν Πέτρο ποὺ τὸν λέγανε τότε ἀκόμη Σίμωνα καὶ τοῦ λέγει: «Βρήκαμε τὸν Μεσσία ποὺ θὰ πεῖ Χριστός». «Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν, ὃ ἐστι μεθερμηνευόμενον Χριστός». Καὶ τὸν πῆρε καὶ τὸν πῆγε στὸν Χριστό. Κι᾿ ὁ Χριστός, σὰν γύρισε καὶ εἶδε τὸν Σίμωνα, εἶπε: «Ἐσὺ εἶσαι ὁ Σίμωνας ὁ γυιὸς τοῦ Ἰωνὰ· ἐσένα τὄνομά σου θὰ γίνει Κηφᾶς, ποὺ θὰ πεῖ Πέτρος».

Ὁ Ἀνδρέας γεννήθηκε στὴ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, ἕνα ψαραδοχώρι χτισμένο στὴν ἀκρογιαλιὰ τῆς λίμνης Γεννησαρέτ. Κατὰ τὰ παραπάνω ποὺ εἴπαμε, ὁ Πέτρος ἤτανε ἀδελφὸς τοῦ Ἀνδρέα, κ᾿ οἱ δυὸ ἤτανε γυιοὶ τοῦ γέρο Ἰωνᾶ, ψαραδόσογο. Ὁ Πέτρος ἤτανε φουριόζος καὶ ἐνθουσιαζότανε εὔκολα, ἐνῶ ὁ Ἀνδρέας ἤτανε ἥσυχος καὶ λιγόλογος, ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος: «Πέτρος θερμὸς τῷ πνεύματι ἦν πάνυ καὶ εἰς κοσμικῶν χρεῶν μέριμναν ἐπιτήδειος, ὁ δὲ Ἀνδρέας πραῢς καὶ ὀλιγόλαλος».

Ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο φαίνεται πὼς ὁ Ἀνδρέας ἤτανε ἀνάμεσα στοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἴχανε πιὸ πολὺ θάρρος μαζί του, σὰν τὸν Πέτρο, τὸν Ἰωάννη καὶ τὸν Φίλιππο. Ὡστόσο τὰ λόγια ποὺ ἔλεγε ἦταν πάντα λιγοστά. Τὴ μέρα ποὺ μαζεύθηκε πολὺς κόσμος κι᾿ ἄκουγε τὴ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ πεινάσανε, γύρισε ὁ Χριστὸς κ᾿ εἶπε στὸν Φίλιππο: «Ἀπὸ ποῦ θὲ ν᾿ ἀγοράσουμε ψωμιὰ γιὰ νὰ φάει ὁ κόσμος;» Κι᾿ ὁ Φίλιππος τοῦ εἶπε: «Διακόσια τάλληρα ψωμιὰ δὲν φτάνουνε γιὰ νὰ φάγει ὁ καθένας τους ἀπὸ μία μπουκιά». Τότε ὁ Ἀνδρέας λέγει στὸν Χριστό: «Εἶναι ἐδῶ πέρα ἕνα παιδάριο ποὺ ἔχει πέντε ψωμιὰ κριθαρένια καὶ δυὸ ψάρια» (Ἰω. στ´ 5-10).

Κι᾿ ἄλλη φορὰ πάλι, τὴ μέρα ποὺ μπῆκε ὁ Χριστὸς στὴν Ἱερουσαλὴμ μὲ τὰ βάγια, κάποιοι Ἕλληνες θέλανε νὰ τὸν δοῦνε, καὶ πήγανε στὸν Φίλιππο καὶ τοῦ εἴπανε: «Κύριε, θέλουμε νὰ δοῦμε τὸν Ἰησοῦ». Καὶ ὁ Φίλιππος πῆγε καὶ τὸ εἶπε στὸν Ἀνδρέα, κ᾿ ὕστερα κ᾿ οἱ δυὸ μαζὶ τὸ εἴπανε στὸν Χριστό. Καὶ τότες ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῆ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰω. ιβ´ 23). «Ἔφταξε ἡ ὥρα γιὰ νὰ δοξασθεῖ ὁ γυιὸς τοῦ ἀνθρώπου», δηλαδὴ μὲ τοὺς Ἕλληνες θὰ κηρυχθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο. Λοιπόν, βλέπεις; Πάλι ὁ Ἀνδρέας τοῦ μίλησε. Συμπεραίνω πὼς οἱ Ἕλληνες πήγανε καὶ τὄπανε στὸν Φίλιππο γιατὶ θἄξερε ἑλληνικά, ἀφοῦ καὶ τὄνομά του ἤτανε ἑλληνικό, μακεδονικό. Κι᾿ αὐτὸς πάλι τὸ εἶπε στὸν Ἀνδρέα, ποὺ εἶχε κι᾿ αὐτὸς ἑλληνικὸ ὄνομα, κ᾿ ἴσως γνώριζε καὶ τὴ γλώσσα. Ἀπὸ τοὺς δώδεκα μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, μοναχὰ αὐτοὶ οἱ δυὸ εἴχανε ἑλληνικὰ ὀνόματα.

Μετὰ τὴν Ἀνάσταση, τὴν τελευταία φορὰ ποὺ φανερώθηκε ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητές του, τοὺς εἶπε: «Πηγαίνετε καὶ μαθητέψετε ὅλα τὰ ἔθνη, βαφτίζοντάς τα στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ διδάσκοντας τὰ νὰ κρατᾶνε ὅλα ὅσα σᾶς παράγγειλα. Κ᾿ ἐγὼ θἆμαι πάντα μαζί σας ὅλες τὶς ἡμέρες, μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου». Ἀφοῦ λοιπὸν πήρανε τὴ χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, τραβήξανε ὁ καθένας κατὰ τὴ φώτιση ποὺ πῆρε, στόνα καὶ στ᾿ ἄλλο μέρος. Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας τράβηξε, κατὰ τὴν παράδοση, καὶ πῆγε κατὰ πρῶτο στὰ μέρη τῆς Μαύρης Θάλασσας. Κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν Τραπεζοῦντα καὶ στὴν Ἀμισό, ἔχοντας μαζί του κάποιους ἀπὸ τοὺς Ἑβδομήντα ἀποστόλους, καὶ γύρισε στὴ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ χιλιάδες Ἕλληνες καὶ Ἰουδαίους. Ἀπὸ κεῖ τράβηξε στὴν Κολχίδα, δηλαδὴ στὸ σημερινὸ Λαζιστᾶν, ποὺ κατοικούσανε οἱ ἄγριοι κουρσάροι οἱ λεγόμενοι Κερκέτες. Κατόπι γύρισε πίσω στὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ νὰ δεῖ τὸν ἀδελφό του τὸν Πέτρο καὶ τοὺς ἄλλους ἀποστόλους, καὶ πάλι ξανάφυγε μαζὶ μὲ τὸν Ἰωάννη τὸν Θεολόγο καὶ πήγανε στὴν Ἔφεσο. Στὴν Ἔφεσο εἶδε στόνειρό του τὸν Χριστό, ποὺ τὸν πρόσταξε νὰ πάγει στοὺς Σκύθες νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο. Πηγαίνοντας στὴ Σκυθία, πέρασε ἀπὸ τὴ Βιθυνία καὶ κήρυξε στὴ Νικομήδεια, στὴ Χαλκηδόνα καὶ στὴν Ποντοηράκλεια. Ἀπὸ κεῖ πῆγε στὴν Παφλαγονία καὶ κήρυξε στὴν Ἄμαστρη καὶ στὴ Σινώπη, κ᾿ ἐκεῖ βάφτισε τοὺς πιὸ πολλοὺς χριστιανοὺς καὶ κατόπι πῆγε πάλι στὴν Ἀμισὸ καὶ στὴν Τραπεζούντα. Ἀπὸ κεῖ πῆγε στὰ Σαμόσατα ποὺ βρισκότανε ἀπάνω στὸν ποταμὸ Εὐφράτη καὶ δίδαξε τοὺς Ἕλληνες, ποὺ κατοικούσανε πολλοὶ σ᾿ αὐτὸ τὸ μέρος. Ἀπὸ τὰ Σαμόσατα ξαναγύρισε στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τότες εἶδε τὸν Παῦλο. Μετὰ τὸ Πάσχα, ἔφυγε πάλι καὶ πέρασε τὴν Καππαδοκία καὶ τὴ Λαζικὴ κ᾿ ἔφταξε στὸ Κίεβο τῆς Σκυθίας, ποὺ ἤτανε τὸ Πάνθεο τῆς σλαυωνικῆς πολυθεΐας, κι᾿ ἀπάνω σ᾿ ἕνα χαμοβούνι ἔστησε ἕναν πέτρινο σταυρό. Κατόπι πέρασε τὸν Καύκασο καὶ τὴν Κασπία Θάλασσα, καὶ κήρυξε στὴ Χορασμία, στὸ σημερινὸ Χορωσᾶν. Ὕστερα ἔστρεψε πίσω κατὰ τὸ βασίλεμα καὶ πῆγε στὴν Κριμαία, κι᾿ ἀφοῦ δίδαξε καὶ βάφτισε πολλούς, πέρασε στὴ Σινώπη, κι᾿ ἀπὸ κεῖ πῆγε στὸ Βυζάντιο, ποὺ ἤτανε τότες ἕνα χωριό, πρὶν χτιστεῖ ἡ Κωνσταντινούπολη, κι᾿ ἀφοῦ χειροτόνησε ἐπίσκοπο τὸν Στάχυν, ἕναν ἀπὸ τοὺς Ἑβδομήντα ἀποστόλους, πῆγε στὴ Θράκη καὶ στὴ σημερινὴ Βουλγαρία καὶ Σερβία. Ἔπειτα κατέβηκε στὴ Μακεδονία, στὴ Θεσσαλία καὶ στὴ Ρούμελη, κι᾿ ἀπὸ κεῖ πέρασε στὸν Μοριὰ καὶ πῆγε στὴν Ἀχαΐα ποὺ εἶχε πρωτεύουσα τὴν Πάτρα, μεγάλη πολιτεία τιμημένη ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους ποὺ ἀφεντεύανε τὸν καιρὸ ἐκεῖνον ἀπάνω σ᾿ ὅλον τὸν κόσμο, κ᾿ ἤτανε στολισμένη μὲ ἐπίσημα χτίρια καὶ μὲ ἀγάλματα. Ἀνθύπατος τῆς Ἀχαΐας ἤτανε τότες ἕνας ποὺ τὸν λέγανε Αἰγεάτη. Σὲ λίγο ἀκούσθηκε πὼς ὁ Ἀνδρέας γιάτρεψε πολλοὺς ἀρρώστους μονάχα μὲ τὸ ἄγγιγμα τῶν χεριῶν του κι᾿ ὁ κόσμος ἔτρεχε σ᾿ αὐτόν. Ἔτυχε τότε ν᾿ ἀρρωστήσει κι᾿ ἡ γυναίκα τοῦ Αἰγεάτη, λεγόμενη Μαξιμίλλα, κι᾿ ὁ ἅγιος Ἀνδρέας τὴν ἕγιανε. Σὲ λίγον καιρὸ ἔφυγε στὴ Ρώμη ὁ Αἰγεάτης γιὰ νὰ παρουσιασθεῖ στὸν αὐτοκράτορα Νέρωνα γιὰ κάποιες ὑποθέσεις, κι᾿ ἄφησε στὸ πόδι τοῦ τὸν ἀδελφό του Στρατοκλῆ. Αὐτὸς ὁ Στρατοκλὴς ἤτανε σοφὸς καὶ φημισμένος μαθηματικὸς στὴν Ἀθήνα, κ᾿ εἶχε ἕνα δοῦλο ποὺ τὸν λέγανε Ἀλκαμανά, καὶ τὸν γιάτρεψε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἀπὸ σεληνιασμὸ ποὺ ὑπόφερνε. Ὁ Στρατοκλὴς κ᾿ ἡ Μαξιμίλλα πιστέψανε στὸν Χριστὸ καὶ βαφτισθήκανε, κι᾿ ἄλλος πολὺς κόσμος μαζί τους. Γυρίζοντας στὴν Πάτρα ὁ Αἰγεάτης καὶ μαθαίνοντας αὐτὰ ποὺ γινήκανε, πρόσταξε νὰ πιάσουνε τὸν Ἀνδρέα καὶ νὰ τὸν βάλουνε στὴ φυλακή, καὶ σὲ λίγες μέρες, ἀφοῦ τὸν δίκασε, ἔβγαλε ἀπόφαση νὰ σταυρωθεῖ. Πρὶν νὰ τὸν πιάσουνε, χειροτόνησε ἐπίσκοπο τὸν Στρατοκλή. Σὰν ξημέρωσε ἡ μέρα ποὺ θὰ τὸν σταυρώνανε, οἱ Ρωμαῖοι στρατιῶτες, ἀφοῦ τὸν βασανίσανε, τὸν πήγανε στὴν ἀκροθαλασσιά, στὸν τόπο ποὺ εἶναι σήμερα χτισμένη ἡ ἐκκλησιά του καὶ ποὺ τότες ἤτανε χτισμένος ὁ ναὸς τῆς Δήμητρας. Γύρισε καὶ κοίταξε ἀτάραχος τὸ σταυρὸ καὶ τὸν βλόγησε, βλόγησε καὶ τὸν κόσμο, κ᾿ ὕστερα τὸν σταυρώσανε, γέρον, παραπάνω ἀπὸ ἑβδομήντα χρονῶν. Ὁ σταυρὸς ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἤτανε κανωμένος ἀπὸ δυὸ ἴσια σταυρωτὰ ξύλα σὲ σχέδιο X, καὶ κατὰ τὴν παράδοση ἤτανε ἀπὸ ξύλο τῆς ἐληᾶς. Μαρτύρησε βασιλεύοντας στὴ Ρώμη ὁ Νέρωνας. Κατὰ τὸν ἅγιο Ἐπιφάνιο, «ἤτανε μεγαλόσωμος, λίγο σκυφτός, μὲ γυριστῆ μύτη καὶ μὲ πυκνὰ φρύδια». Τὸ σκήνωμά του τὸ ἔθαψε ὁ ἐπίσκοπος Στρατοκλῆς μὲ τὴ Μαξιμίλλα καὶ κόσμος πολύς, ἀφοῦ τὸ ἀλείψανε μ᾿ ἀκριβὰ ἀρώματα καὶ τὸ ἐνταφιάσανε σ᾿ ἕνα μνῆμα μαρμάρινο κοντὰ στὴ θάλασσα. Ὁ τάφος τοῦ βρίσκεται ὡς τὰ σήμερα μέσα στὴν ἐκκλησιά του, ἀλλὰ τὸ ἅγιο λείψανο λείπει, γιατὶ 350 χρόνια ὕστερα ἀπὸ τὸ μαρτύριό του τὸ ἀνακομίσανε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὸ καταθέσανε στὴν ἐκκλησιὰ τῶν ἁγίων ἀποστόλων μαζὶ μὲ τῶν ἄλλων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Στὰ 1204 πήγανε στὴν Πόλη οἱ Φράγκοι, κι᾿ ἁρπάξανε ὅ,τι ἥβρανε. Ἕνας καρδινάλης Πέτρος, ἀπὸ τὴν Καπούα, πῆρε τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα καὶ τὸ πῆγε στὸ Ἀμάλφι τῆς Ἰταλίας, καὶ κεῖ χτίσανε ἐκκλησία σὲ μνήμη τοῦ ἁγίου καὶ βάλανε μέσα μὲ μεγάλη πομπὴ τὸ λείψανό του κλεισμένο σὲ ἀσημένια θήκη, στὶς 8 Μαΐου 1208. Στὴν Πάτρα ἀπόμεινε μοναχὰ ἡ ἁγία κάρα ποὺ τὴ δώρισε στοὺς Πατρινοὺς ὁ αὐτοκράτορας Βασίλειος ὁ Μακεδών. Μὰ στὰ 1460 ποὺ κατεβήκανε οἱ Τοῦρκοι στὸν Μοριά, ὁ Θωμᾶς ὁ Παλαιολόγος, ἀδελφός του Κωνσταντίνου καὶ τελευταῖος ἄρχοντας τῆς Πάτρας, πῆρε τὴν ἁγία κάρα καὶ μπαρκάρησε ἀπὸ τὴν Πύλο καὶ πῆγε στὴ Ρώμη καὶ τὴν πρόσφερε στὸν πάπα Πίο τὸ Β´. Ὁ σταυρός του βρίσκεται στὴ Μαρσίλια, στὸ μοναστήρι τοῦ ἁγίου Βίκτωρος.

Στὴν Πάτρα καὶ στὰ περίχωρα ὑπήρχανε πολλὲς ἐκκλησίες τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου, πλὴν τώρα δὲν σώζεται καμμιά. Ἡ σημερινὴ ἐκκλησιά του εἶναι βασιλικὴ κατὰ τὸ σχέδιο ποὺ συνηθιζότανε στὰ Ἐφτάνησα, καὶ χτίσθηκε στὰ 1845. Τὸ ταβάνι εἶναι ζωγραφισμένο ἀπὸ τὸν Δημήτριο Βυζάντιο ποὺ ἔγραψε τὴ Βαβυλωνία καὶ ποὺ ἤτανε ἁγιογράφος. Μ᾿ ὅλο ποὺ ἡ ἐκκλησία αὐτὴ δὲν εἶναι κανωμένη καὶ ζωγραφισμένη κατὰ τὸ βυζαντινὸ τρόπο, εἶναι ὡστόσο κατανυχτική. Ἐνῶ ἡ μισοτελειωμένη ἐκκλησία ποὺ φαίνεται κοντὰ τῆς εἶναι ἕνα ἔκτρωμα ποὺ πρέπει νὰ τὸ γκρεμίσουνε οἱ Πατρινοί. Ξέρω πὼς παιδεύουνται χρόνια τώρα χωρὶς νὰ μποροῦνε νὰ κατασταλάξουνε σὲ μία ἀπόφαση γιὰ τὸ σχέδιο μιᾶς μεγάλης ἐκκλησιᾶς ποὺ θέλουνε νὰ χτίσουνε. Εἶδα τὸ σχέδιο ποὺ σκάρωσε ἕνας Φραντσέζος, ποὺ εἶναι ἴδια τούρτα. Μὰ ὑπάρχει πιὸ ἁπλὸ πρᾶγμα ἀπὸ τοῦτο: νὰ ἀναθέσουνε σ᾿ ἕναν καλὸν ἀρχιτέκτονα, ποὺ νὰ νογᾶ ἀπὸ βυζαντινά, νὰ κάνει μίαν ἐκκλησιά, ἀντιγράφοντας πιστὰ κάποια ἀπὸ τὶς πιὸ ἔμορφες βυζαντινὲς ἐκκλησιές, π.χ. τὸν ὅσιο Λουκᾶ τῆς Λειβαδιᾶς, τὸ Βροντόχι τοῦ Μυστρὰ ἢ μία ἐκκλησιὰ ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη ἢ ἀπὸ τ᾿ Ἅγιον Ὄρος. Ἡ Πάτρα εἶναι τὸ λιμάνι τῆς Ἑλλάδας ποὺ κοιτάζει κατὰ τὸ πέλαγο τῆς Εὐρώπης, κι ὅποιος ἔρχεται ἀπὸ κεῖ, εἶναι ντροπὴ νὰ πρωτοδεῖ μίαν ἐκκλησιὰ φράγκικη στὸ μέρος ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας. Πρέπει νὰ δεῖ μία ἐκκλησιὰ ἑλληνική, βυζαντινή. Τί καθόσαστε καὶ συζητᾶτε χρόνια τώρα, σὰν νὰ μὴν ἔχετε τὴν πιὸ σπουδαία τέχνη στὸν τόπο σας;

Ἐδῶ στὴν Ἀθήνα ζωγράφισα μία μικρὴ καὶ παλαιὰ ἐκκλησιὰ τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα, ποὺ βρίσκεται στὴν ὁδὸ Λευκωσίας, κοντὰ στὴν πλατεία Ἀγάμων. Ἡ πιὸ πολλὴ δουλειὰ ἔγινε. Σὰν τελειώσει ἡ ἁγιογραφία, πιστεύω νὰ γίνει ἕνα μικρὸ μουσεῖο τῆς βυζαντινῆς ἁγιογραφίας.

Πηγή: (ἀπὸ τὸ Ἀσάλευτο Θεμέλιο, Ἀκρίτας 1996), http://users.uoa.gr  

Άν είχαν αποτεφρώσει τούς αρχαίους Έλληνες σήμερα δέν θα είχαμε Ιστορία !  Αλλά τότε, ευτυχώς, δέν υπήρχε τό σημερινό "Μασοναριό" κατανεμημένο καί διασκορπισμένο σε όλο τον πλανήτη...

Δέν υπήρχε τότε ούτε Μπίλντερμπεργκ, ούτε Ρότσιλντ, ούτε κατευθυνόμενη Παγκοσμιοποίηση, ούτε ΕΟΚ  καί Ε.Ε, ούτε Στοές, ούτε σκοτεινές "παραστάσεις "Ουζά, Ουζά..." ( καί τού Κίτσου η μαμά...)  υψηλόβαθμων, πού δυστυχώς έχουμε σήμερα καί κυβερνούν αυτόν τόν τόπο...

Σκοτεινές δυνάμεις πού θέλουν να εξαφανίσουν τήν Ελλάδα από προσώπου γής, ή να την Μουσουλμανοποιήσουν ώστε να χάσουμε καί την Εθνική μας ταυτότητα.

Όμως οί Έλληνες τόν πνευματικό "κανόνα" τους απέναντι τού Θεού τόν κάνανε, μέ 400 χρόνια βαρειάς σκλαβιάς καί τιμωρίας. Τώρα έρχεται η ώρα να πληρώσουν καί οί Ευρωπαίοι τα όσα έκαναν είς βάρος μας συνεργαζόμενοι με τούς Τούρκους δυνάστες μας... 

Ο Μεγάλος νεκρός φωνάζει μέσα από τον τάφο, ότι η Ελλάδα δεν πουλιέται και δεν αποτεφρώνεται…

- Ακούτε εσείς ωρέ Νεοέλληνες… 

- Φέτος τα κάλαντα θα σας τα πω εγώ με το ¨μυστικό της ιδιότητας¨ μου. - τα ξερά οστά μου θα μιλήσουν… και αλλοίμονο σε αυτούς που θέλησαν να ¨αποτεφρώσουν¨ την Μακεδονίτισσα Ελληνική Γη..." ( θά έλεγε ο Αλέξανδρος ) 

«Τὰ ὀστᾶ τὰ ξηρά ἀκούσατε λόγον Κυρίου…» ( προφητεία Ἰεζεκιήλ 37,4). 

Καὶ νά, γίνεται σεισμός, τὰ ἀναρίθμητα ἐκεῖνα σκορπισμένα ὀστᾶ τρίζουν, τρέχουν τὸ ἕνα πρὸς τὸ ἄλλο, συναρμολογοῦνται σὲ σκελετούς, φυτρώνουν πάνω τους σάρκες καὶ νεῦρα καὶ καλύπτονται μὲ δέρμα. Τώρα ὅλη ἡ πεδιάδα γέμισε ἀπὸ σώματα, ἀλλὰ πτώματα, δίχως πνεῦμα. 
Κατ᾿ ἐντολὴν τοῦ Κυρίου ὁ προφήτης κηρύττει πάλι, καὶ τότε ἔρχεται πνεῦμα, τὰ πτώματα ζωντανεύουν, κινοῦνται, σηκώνονται καὶ παρατάσσονται ὄρθια, σχηματίζουν στρατιές. Τὸ θαυμάσιο αὐτὸ ὅραμα μᾶς δίνει μιὰ εἰκόνα τῆς μελλοντικῆς Αναστάσεως τῶν νεκρῶν 

http://armenisths.blogspot.gr  

Να γιατί θέλουν να αποτεφρώνουν τους Έλληνες… γιατί φοβούνται την ΑΝΑΣΤΑΣΗ. ¨Η αποτέφρωση αποτελεί τη διαδικασία καύσης της σορού των νεκρών. 

¨Στην Ελλάδα το θέμα τέθηκε για πρώτη φορά το 1987, όταν απεστάλει σχετική επιστολή στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος...

 Μετά από σχεδόν 20 χρόνια, το 2006, επιτράπηκε και στην Ελλάδα με την ψήφιση σχετικού νόμου (3448/2006, άρθρο 35) η αποτέφρωση σε όσους το επιτρέπουν οι θρησκευτικές τους πεποιθήσεις .

Εντούτοις δεν έχει προχωρήσει η υλοποίηση αυτής της νομικής πρόβλεψης καθώς παραμένει σε εκκρεμότητα το ζήτημα της χωροθέτησης." ΕΔΩ

Και η ¨λύση¨ της χωροθέτησης¨ της καύσης των νεκρών βρέθηκε στον λόφο της Καστά που βοά… ¨κάτω τα ξερά σας απ την Μακεδονίτισσα Ελλάδα και τους Έλληνες¨.

Η Ελληνική ιστορία δεν ¨αποτεφρώνεται¨, ακριβώς γιατί το DNA του Έλληνα είναι αναμεμιγμένο με το αιματοποτισμένο χώμα αυτής της μαρτυρικής γης.

¨Σύμφωνα με την επικαιρότητα σε βάθος 1,60μ. από τους σωζόμενους λίθους του δαπέδου, αποκαλύφθηκε μεγάλος κιβωτιόσχημος τάφος με διάσπαρτα, σιδερένια και χάλκινα καρφιά, καθώς και οστέινα και γυάλινα διακοσμητικά στοιχεία φερέτρου, μέσα και έξω από τον οποίο εντοπίσθηκαν οστά.

Εντός του τάφου δημιουργήθηκε μια επιμήκης βάθυνση πλάτους 0,54μ.και μήκους 2,35μ. Πρόκειται για τη θέση στην οποία τοποθετήθηκε ξύλινο φέρετρο. Βρέθηκαν, διάσπαρτα, σιδερένια και χάλκινα καρφιά, καθώς και οστέινα και γυάλινα διακοσμητικά στοιχεία του φερέτρου.

Επισημαίνεται ότι το συνολικό ύψος του τρίτου θαλάμου από την κορυφή της θόλου έως τον πυθμένα του τάφου είναι 8,90μ. Εντός και εκτός του τάφου, βρέθηκε ο σκελετός του νεκρού. Είναι προφανές ότι το ανθρωπολογικό υλικό θα εξεταστεί από ειδικούς επιστήμονες.

Είναι, εξίσου, προφανές ότι θα γίνουν όλες οι έρευνες τις οποίες απαιτεί η σύγχρονη επιστήμη.¨ Επίσης σύμφωνα με την επικεφαλής της ανασκαφής, Κατερίνα Περιστέρη, ο τάφος ανήκει σε επιφανή Μακεδόνα στρατιωτικό.

Από εδώ και πέρα οι απανταχού Έλληνες έχουν δικαίωμα στην αλήθεια…

Και βέβαια όπως μας λέτε ο ¨νεκρός¨ είναι Οικουμενικός γιατί απετέλεσε όργανο της Οικονομίας του ΘΕΟΥ( βλ όραμα προφήτη Δανιήλ πού αναφέρεται καταπληκτικά στόν Αλέξανδρο, τόν Βασιλιά των Ελλήνων) και χάραξε τα σύνορα μέσα στα οποία ήλθε το ΦΩΣ του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού).

Και τώρα σκοταδόψυχοι της αντίχριστης παγκοσμιοποίησης, είναι δυνατόν να αποτεφρώσετε με ¨μνημόνια και δυσβάστακτα βάρη¨ την Ελληνική Ψυχή; ¨όσο θα υπάρχουν τα ξερά οστά των Ηρώων και Μαρτύρων προγόνων μας ανάμεσα στις ξερολιθιές αυτού του Μεσογειακού Περιβολιού δεν θα μπορέσετε να κάνετε τίποτε !

Δεν βλέπετε τόσα στρατηγικά πυρηνικά βγήκαν στο σεργιάνι ;

Τό μόνο πού θα κατορθώσετε θα είναι, να αποτεφρωθείτε με το μελλοντικό πυρηνικό ολοκαύτωμα που έρχεται πάνω στους εργάτες της αμαρτίας¨.

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

http://koukfamily.blogspot.gr/2014/11/k_13.html 

kivotoshelp.gr

Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη από την αρχή μού έδωσε την εντύπωση ότι προσπαθεί να συγκολλήσει ετερόκλητα στοιχεία με κοινό παρονομαστή την άρνηση της εθνικής και θρησκευτικής μας ταυτότητας. Πρώην αριστερόστροφοι ή δεξιόστροφοι, διεθνιστές και πολυπολιτισμικοί, θέλουν να κυβερνήσουν για να μάς αποκόψουν ριζοσπαστικά από τις ρίζες μας. Χαρακτηριστική είναι η πρόταση του κ. Σταύρου Τσακυράκη, Καθηγητού Συνταγματικού Δικαίου και υποψηφίου Ευρωβουλευτού του Ποταμιού, με την οποία ζητεί -μεταξύ άλλων- τις ακόλουθες αλλαγές στο Σύνταγμα κατά την επικειμένη Αναθεώρηση.

Πρώτον. Να καταργηθεί το Προοίμιον το οποίον επικαλείται το όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος. Δεύτερον. Να καταργηθεί από το άρθρο 1 παρ. 3 η αναφορά στο Έθνος. Η παράγραφος σήμερα έχει ως εξής: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». Τρίτον. Να καταργηθεί το άρθρο 3 του Συντάγματος περί της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως Επικρατούσης θρησκείας.

Δεν αμφισβητώ τη νομική κατάρτιση του κ Τσακυράκη, επιτρέψτε μου όμως να αμφιβάλλω αν έχει μελετήσει και κατανοήσει την ιστορία αυτού του ταλαιπωρημένου λαού. Το Προοίμιο που επικαλείται την Αγία Τριάδα ετέθη από τους πρωτεργάτες της Ελευθερίας μας, τους αγωνιστές του 1821, και επαναλαμβάνεται για να θυμίσει τα ιδανικά της Εθνεγερσίας. Όσο και αν δεν θέλουν να το δουν οι Συνταγματολόγοι του θολού Ποταμιού, η Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση είχε χαρακτήρα χριστιανικό και εθνικό. Ελάχιστα επηρεάσθηκε από τον δυτικό διαφωτισμό. Ας μην αντιγράφουμε, λοιπόν, ξένα πρότυπα. Η Γαλλική Επανάσταση ήταν εξέγερση του λαού εναντίον της Εκκλησίας του, της Ρωμαιοκαθολικής, η οποία είχε αποκτήσει φεουδαρχικό και απολυταρχικό χαρακτήρα. Αντιθέτως οι Έλληνες ελευθερώθηκαν μαζί με την Εκκλησία, για την Εκκλησία, χάρις στην Εκκλησία, με τον Επίσκοπο και τον ιερέα δίπλα τους σε κάθε προσπάθεια.

Η Γ΄ Εθνοσυνέλευσις της Τροιζήνας (1827) βροντοφώναξε προς τους ελευθέρους λαούς: «Ο πόλεμός μας δεν είναι επιθετικός, είναι αμυντικός, είναι πόλεμος της Δικαιοσύνης κατά της Αδικίας, της Χριστιανικής Θρησκείας κατά του Κορανίου»! Η πολυσυζητημένη διάταξη περί της επικρατούσης θρησκείας, υπάρχει σε όλα τα Συντάγματα από εκείνο του 1844 μέχρι το ισχύον του 1975/1986/2001 και εμφανίζεται για πρώτη φορά μαζί με τη διακήρυξη της ανεξιθρησκίας σε ένα νομοθετικό κείμενο του Αρείου Πάγου της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος, δηλαδή του επαναστατικού Κοινοβουλίου της Ανατολικής Στερεάς. Διαβάζουμε: «Αν και όλας τας θρησκείας δέχεται η Ελλάς, και τας τελετάς και την χρήσιν αυτών κατ’ ουδένα τρόπον εμποδίζει, την Ανατολικήν όμως του Χριστού Εκκλησίαν και την σημερινήν γλώσσαν μόνας αναγνωρίζει ως επκρατούσας θρησκείαν και γλώσσαν της Ελλάδος».

Εξ άλλου η διατήρηση του άρθρου περί επικρατούσης θρησκείας δεν βλάπτει τα ανθρώπινα δικαιώματα των αλλοδόξων ή ετεροθρήσκων. Θυμίζω ότι στη Μεγάλη Βρετανία η σχέση Πολιτείας και Αγγλικανικής Ομολογίας είναι ακόμη πιο στενή, μιλούμε δηλαδή για κρατική θρησκεία. Και όμως βλέπουμε Μουσουλμάνους καθηγητές Πανεπιστημίων, Ινδούς με παραδοσιακή φορεσιά να είναι αστυνομικοί κλπ. Γιατί ενοχλείται, λοιπόν, ο Συνταγματολόγος του Ποταμιού;

Η αναφορά του Έθνους στο άρθρο 1, παράγραφος 3 του Συντάγματος κακώς ενοχλεί. Δεν παραβλάπτει τη λαϊκή κυριαρχία. Ο Έλληνας πιστεύει στην έννοια του Έθνους, η οποία είναι ευρύτερη από τον λαό. Ως λαός νοούνται όσοι έχουν υπηκοότητα και ψηφίζουν. Το κράτος, όμως, πρέπει να φροντίζει για τον ευρύτερο Ελληνισμό και γεωγραφικά (πχ. Κύπρος, Απόδημοι) και σε βάθος χρόνου. Ο νεκρός της Αμφίπολης δεν ανήκει στον λαό, αλλά ανήκει στο Έθνος, ως τμήμα της Ιστορίας μας. Δεν πρέπει, κ. Τσακυράκη, να ασχοληθεί με την Αμφίπολη και τη Βεργίνα και τον Μυστρά η Πολιτεία μας;

Γιατί το θολό Ποτάμι μάς θέλει άθρησκους και ανιστόρητους;

Κ.Χ. 24.11.2014

Στα χέρια της ΕΥΔΑΠ, την οποία η κυβέρνηση σχεδιάζει να ιδιωτικοποιήσει, μπορούν να περάσουν τα δίκτυα ύδρευσης όλης της χώρας, με νομοθετική ρύθμιση του υπουργείου Υποδομών.

Με τον τρόπο αυτό, ο ιδιώτης που θα αναλάβει την εταιρεία, θα έχει ως προίκα και την δυνατότητα να ελέγχει και να διαχειρίζεται το πόσιμο νερό όλης της χώρας!

Η ρύθμιση του ΥΠΟΜΕΔΙ, ανοίγει τον δρόμο ώστε η ΕΥΔΑΠ να απορροφήσει τις δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης και αποχέτευσης όλης της χώρας μαζί με το προσωπικό τους.

Με την ίδια ρύθμιση περιέρχονται αυτοδικαίως στην κυριότητά της τα δίκτυα αποχέτευσης της περιφέρειας Αττικής (εξαιρούνται τα νησιά του Σαρωνικού και τα Κύθηρα) που θα κατασκευαστούν μετά την ψήφιση του νόμου.

Υπενθυμίζεται ότι έχει προωθηθεί σχέδιο ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ το οποίο έχει προκαλέσει αντιδράσεις με την κυβέρνηση να εξετάζει τώρα σενάρια για την είσοδο στρατηγικού επενδυτή.

Συγκεκριμένα, προβλέπεται πως με σύμβαση, που θα συναφθεί μεταξύ της ΕΥΔAΠ και του ενδιαφερόμενου ΟΤΑ μπορεί να συμφωνηθεί «αδαπανώς» η μεταβίβαση του ήδη κατασκευασμένου δικτύου και η υποχρέωση παροχής ύδρευσης και αποχέτευσης στην εταιρεία. Στην περίπτωση που η ΕΥΔAΠ αναλάβει μόνο τη διαχείριση του δικτύου ύδρευσης ή αποχέτευσης, τότε ο δήμος εξακολουθεί να διατηρεί την κυριότητα και συνεπώς έχει υποχρέωση να καλύψει τις απαραίτητες επενδύσεις.

Η επέκταση αυτή συνεπάγεται υποχρέωση της ΕΥΔAΠ για επενδύσεις, μόνον «εφόσον εξασφαλίζεται εύλογη απόδοση της επένδυσης και δυνατότητα χρηματοδότησης της εταιρείας με ίδια ή ιδιωτικά κεφάλαια για την προσήκουσα εκπλήρωση των υποχρεώσεών της». Η σύμβαση με τον εκάστοτε ΟΤΑ εγκρίνεται με κοινή απόφαση των υπουργών Οικονομικών, Εσωτερικών και Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων.

Προβλέπεται, επίσης, πως «το τεχνικό και εξειδικευμένο προσωπικό ή μέρος αυτού, που απασχολείται στις υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης των ΟΤΑ, ή των οικείων ΔΕΥΑ, των οποίων το δίκτυο περιέρχεται στην ΕΥΔAΠ κατά κυριότητα ή κατά διαχείριση, δύναται να αποσπάται, κατά παρέκκλιση από κάθε γενική ή ειδική διάταξη, εν όλω ή εν μέρει στην ΕΥΔAΠ, η οποία αναλαμβάνει τη μισθοδοσία του σύμφωνα με τους όρους που θα αναφέρονται στη σύμβαση παραχώρησης. Η απόσπαση διενεργείται με κοινή απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών, Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων».

Στις περιοχές όπου η ΕΥΔΑΠ αναλαμβάνει την παροχή υπηρεσιών ύδρευσης ή και αποχέτευσης θα καθορίζεται τιμολογιακή πολιτική η οποία θα περιγράφεται αναλυτικά στη σύμβαση που υπογράφει με την εκάστοτε δημοτική αρχή.

Είναι αλήθεια, ότι τέλεια υγεία δεν έχει κανένας. Όλο και κάτι έχουμε όλοι μας. Πλήρως και τελείως υγιής δεν υπάρχει κανένας. Και όσοι είναι έξω από τα νοσοκομεία νοσούν και όσοι είναι εντός, ακόμη περισσότερο. Μάλιστα οι ασθένειες ποικίλουν κατά περίπτωση. Ασθένειες σώματος και ασθένειες ψυχής. Ασθένειες ιάσιμες και ανίατες. Ασθένειες έκτακτες και αρρώστιες για μια ζωή. Αρρωστήματα κρυφά και λανθάνοντα, αλλά και φανερά. Κληρονομικά και επίκτητα. Διαπιστωμένα και σπάνια, άγνωστα. Παλαιά που ξαναγυρίζουν, αλλά και καινούρια.

Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα. Η ιατρική επιστήμη κάνει θαύματα. Αλλά από όλο αυτό το βάσανο της αρρώστιας, υπάρχει και ένα θετικό. “Από το πικρό ο Θεός βγάζει γλυκό”. “Ουδέν κακόν αμιγές καλού”, που έλεγαν και οι αρχαίοι. Ποιό είναι αυτό το καλό; Μέσα στην αρρώστια μας καταλαβαίνουμε την αδυναμία μας, ταπεινωνόμαστε, ζητάμε βοήθεια κι από τους άλλους, τους έχουμε ανάγκη, αλλά και από το Θεό. Έλεγε ο π. Πορφύριος, ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, ο εν τη Ομονοία των Αθηνών ασκήσας, ότι “δεν πρέπει να κατηγορούμε τον καρκίνο, διότι πολλούς οδήγησε δια της μετανοίας και εξομολογήσεως στον ουρανό”.

Ο Θεός έπλασε το σώμα και όχι την αρρώστια. Η αρρώστια μπήκε με την αμαρτία όπως η φθορά και ο θάνατος. Όλη όμως η διαδικασία της αρρώστιας και οι διάφορες εξετάσεις μας φέρνουν πιο κοντά στο Θεό και πιο κοντά στους άλλους ανθρώπους.

Όταν αρρωστήσουμε τότε θυμόμαστε τον Θεό. Η αρρώστεια είναι μια παιδαγωγία. Η παιδαγωγία του Κυρίου όμως δεν θέλει να μας ισοπεδώσει. Η παιδαγωγία είναι μικρή και τις περισσότερες φορές προσωρινή, δηλ. στα μέτρα μας και στην αντοχή μας. Σκοπό έχει να μας επαναφέρει στην τάξη, όπως ο δάσκαλος τους αφηρημένους μαθητές (Μ. Βασίλειος). Γινόμαστε και πάλι παιδιά του Θεού. Πιο πιστοί στο Θεό και πιο συμπαθείς στους πονεμένους. Η παιδεία του Κυρίου φανερώνει ότι ο Θεός μας αγαπά και θέλει να μας σώσει. Συχνά από μια αρρώστεια, αλλά και μια θεραπεία, αλλάζουμε ζωή.

Βασική πηγή προβλημάτων στον άνθρωπο δημιουργεί το σώμα. Δεν φταίει όμως το σώμα. Η κακή χρήση και ο εγωϊσμός προβάλλονται με όχημα το γερό και σφριγηλό σώμα. Η αρρώστεια λοιπόν πλήττει το σώμα και ο άνθρωπος ταπεινώνεται. Καταλαβαίνει τα όριά του. Δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Διαπιστώνει ότι έχει ημερομηνία λήξεως.

Από την άλλη μεριά ο πόνος σμιλεύει την ψυχή και κάνει τον άνθρωπο πιο καταδεκτικό, πράο, πιστό, προσευχόμενο. Επαναφέρει στο προσκήνιο της ζωής του το Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Αγκαλιάζει τον Σταυρό και διαβάζει το Ευαγγέλιο. Τρέχει στα προσκυνήματα και τάζει τάματα στα Μοναστήρια. Το σπουδαιότερο είναι ότι ο πονεμένος άνθρωπος τις περισσότερες φορές αρχίζει να εκκλησιάζεται, να εξομολογείται και να κοινωνεί. Αρχίζει μια καινούρια περπατησιά στη ζωή του.

Επίσης οι άνθρωποι όταν αρρωσταίνουν επικοινωνούν πιο εύκολα. Γίνονται πιο καταδεκτικοί και ομιλητικοί. Με τους γιατρούς πιο ανακοινωτικοί. Με τους νοσοκόμους πιο υπάκουοι. Με τους δικούς τους πιο συνεργάσιμοι. Με τους διπλανούς πιο συμπαθείς και επιεικείς. Μέσα στους θαλάμους των νοσοκομείων συμφιλιώθηκαν οικογένειες και αδέλφια. Ξεκίνησαν ισόβιες φιλίες. Μας επισκέπτονται φίλοι και συγγενείς από μακριά. Γείτονες και πνευματικοί συγγενείς δείχνουν ενδιαφέρον. Συχνά στην αρρώστεια ανακαλύπτουμε ποιοί μας αγαπούν ειλικρινά.

Η Εκκλησία μας συνεχώς προσεύχεται υπέρ υγείας και υπέρ των νοσούντων. Και μείς πρέπει να προσευχόμαστε θερμά για τους ασθενείς  Να δίνουμε το όνομά τους και πρόσφορο στην θεία Λειτουργία. Να καλέσουμε κι έναν ιερέα να διαβάσει ειδικές ευχές και να κάνει Ευχέλαιο. Να οργανώσουμε  την εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία. Να τους φέρουμε κατάλληλα πνευματικά βιβλία να διαβάσουν. Να κάνουμε μια παράκληση ή μια ελεημοσύνη για χάρη τους.

H νήσος Στρογγύλη έχει βρεθεί εδώ και λίγο καιρό στο επίκεντρο της επικαιρότητας, μετά την αποκάλυψη του Newsbomb.gr για την απαγόρευση μετά από εντολή Βενιζέλου, να απλωθεί στην πλαγιά του νησιού η ελληνική σημαία.

Το γεγονός ήρθε στο φως της δημοσιότητας μετά την πρώτη Θεία Λειτουργία που πραγματοποιήθηκε στο νησί για να τιμηθεί ο Άγιος Νικόλαος στον οποίο αφιερώθηκε το εκκλησάκι που χτίστηκε όπως θα δείτε στις αποκλειστικές μας φωτογραφίες, καθώς το Newsbomb.gr ήταν εκεί…

Η είδηση πυροδότησε εντονότατες αντιδράσεις αφού το γεγονός μέχρι τη μέρα της αποκάλυψης του Νewsbomb είχε γίνει γνωστό μόνο στους κατοίκους του Καστελλόριζου.

Επισκεφθήκαμε το νησί σε μια κρίσιμη περίοδο που οι εντολές ήταν πολύ συγκεκριμένες από την κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο εξωτερικών για απαγόρευση οποιασδήποτε επίσκεψης στο νησί πλην του στρατού.

Υπήρξε επίσης ρητή απαγόρευση να σηκωθεί η ελληνική σημαία, δωρεά της μητρόπολης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, στην πλαγιά του ελληνικού νησιού, για να μην ξεσηκωθούν οι Τούρκοι… γείτονες, όπως είπαν οι αρμόδιοι.

Λες και οι γείτονες αν είχαν ένα παρόμοιο περιστατικό να γιορτάσουν θα μας σκέφτονταν αναλόγως ή θα μας ζητούσαν την άδεια, όπως είναι πολύ πιθανό να έχουμε πράξει εμείς.

Το μικρό εξωκλήσι του Αγίου Νικολάου χτίστηκε με χρήματα που φρόντισε να μαζέψει από χορηγούς ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος και ο πρώτος εορτασμός θα γινόταν την ημέρα των θυρανοιξίων.

Η μέρα εκείνη θα ήταν η πιο λαμπρή για το Καστελλόριζο και τη Στρογγύλη και όμως όλα «βομβαρδίστηκαν» σύμφωνα με το ρεπορτάζ από ένα και μόνο τηλεφώνημα.

Η άφιξη των υπουργών που είχε προγραμματιστεί στη Στρογγύλη ακυρώθηκε ενώ οι κάτοικοι που είχαν συγκεντρωθεί για να πραγματοποιήσουν το προσκύνημά τους, έμειναν να εκλιπαρούν το στρατό να τους μεταφέρει χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Η εντολή ήταν ρητή και η εκδήλωση δεν έπρεπε να αποκτούσε πολιτικές διαστάσεις, ούτε -κυρίως- να αποκτήσει δημοσιότητα μέσα από την προβολή της στα εθνικά τηλεοπτικά μας δίκτυα.

Δέκα λεπτά απόσταση από το Καστελλόριζο βρίσκεται η Στρογγύλη και όμως… Οι κάτοικοί του δεν μπορούσαν να βρεθούν σε αυτό το κομμάτι ελληνικής γης, στο σπίτι τους, χωρίς να ξέρουν το γιατί.

Ο στρατός πάγωσε από την εντολή του υπουργείου εξωτερικών. Ενώ είχε προετοιμάσει σκάφη για να μεταφέρει τον κόσμο στη Στρογγύλη δωρεάν, είχε καρφώσει τους λοστούς για να απλώσει την ελληνική σημαία, είχε παραγγείλει μέχρι και αναμνηστικά μπλουζάκια τυπωμένα με τη Στρογγύλη για να τα μοιράσει στον κόσμο που θα πήγαινε να προσκυνήσει τον Άγιο Νικόλαο, ακυρώθηκαν όλα. Μέσα σε λίγα λεπτά. Με ένα τηλεφώνημα από την Αθήνα…

Γι” αυτό και δεν είχαν κουράγιο οι στρατιώτες την επόμενη μέρα να κοιτάξουν στα μάτια τους κατοίκους του Καστελλόριζου.

Τι να τους έλεγαν;

«Είχαμε ετοιμάσει μια τελετή με περηφάνια για τις ελληνικές μας ψυχές και τις δικές σας που κάθεστε εδώ στα ξεχασμένα και κρατάμε την Ελλάδα ζωντανή και τελικά κάποιοι βομβάρδισαν το πείσμα μας;»…

Τι να τους έλεγαν;

Πως επί ολόκληρους μήνες χτίζαμε το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου μαζί με τους μηχανικούς, τοποθετούσαμε ιστούς για σημαίες, ζητούσαμε από την εκκλησία να μας βοηθήσει στο έργο μας, για να γιορτάσουμε στρατός και πολίτες πάνω στην ελληνική μας βραχονησίδα και δεν μας το επέτρεψαν;

Τι να τους έλεγαν;

Πως εσάς που κρατάτε ελληνικό το Καστελλόριζο και λόγω της παρουσίας σας κρατάμε και τη Στρογγύλη, δεν καταφέραμε να σας δώσουμε μια τέτοια χαρά να βρεθείτε στο νησί μας, σε μια στιγμή εθνικής ανάτασης;

Πως η καρδιά μας χτυπούσε δυνατά και παραλίγο να εκραγούμε όταν ακούγαμε αυτήν την εντολή από τους επισήμους, το… «κανένας πολίτης στη Στρογγύλη, όχι σημαίες και εορτασμοί»;

Πως βάλαμε τα κλάματα από τον εκνευρισμό μας, διότι ξαφνικά δεν ξέραμε γιατί μας γκρέμισαν ό,τι χτίσαμε; Πώς έπρεπε να δικαιολογήσουμε την απόφασή τους λέγοντας στον κόσμο ότι πρόκειται για στρατιωτική απόφαση;

Όμως το Νewsbomb.gr παρουσιάζει σήμερα κατ” αποκλειστικότητα ένα μικρό τηλεοπτικό στιγμιότυπο και φωτογραφικό υλικό, από εκείνη την ημέρα στη Στρογγύλη, με άνδρες του στρατού να ψέλνουν αλλά και να απαγγέλουν τον εθνικό μας ύμνο πάνω στο νησί και με λιγοστούς πολίτες παρόντες, όχι από το Καστελλόριζο, αλλά από εκείνους που είχαν την εθνική ευαισθησία να δώσουν χρήματα για να χτιστεί αυτό το εκκλησάκι και να παραμείνει για πάντα η «σφραγίδα» της ορθοδοξίας στη Στρογγύλη.

Θα δείτε μικρά σημαιάκια, γιατί μόνο αυτά μπόρεσαν να «σηκώσουν» εκείνη τη μέρα. Η μεγάλη σημαία που θα κυμάτιζε και θα φαινόταν μέχρι απέναντι στην γειτονική Τουρκία δεν μπήκε ποτέ και τώρα ο στρατός προσπαθεί να την τοποθετήσει τουλάχιστον κάπου στο Καστελόριζο.

Ο μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος πρωτοστάτησε σε αυτήν την ιδέα, να χτιστεί το εκκλησάκι στη Νήσο Στρογγύλη και φρόντισε οικονομικά για αυτό. Έζησε όμως και όλη την ξεφτίλα του ελληνικού κράτους να τηρεί για άλλη μια φορά πολιτική αναμονής, ώστε να μην προκαλέσει τους Τούρκους, τη στιγμή που εκείνοι μας πλησιάζουν με θράσος καθημερινά και φτάνουν μέχρι το… Σούνιο.

Εκτός κι αν στο μέλλον αποδειχθεί κάτι που δεν θα ήθελε κανείς να σκεφθεί ως τώρα για το μικρό ελληνικό νησάκι.

Όσο ήπιος και αν ακούγεται ο σεβαστός Μητροπολίτης στη συνέντευξη που μας παραχώρησε γι αυτό το δημοσίευμα, ο λόγος του κρύβει πολλά μηνύματα. Δεν κρύβει μόνο τον ενθουσιασμό ενός πατριώτη που θα έπρεπε να έχουν και όσοι μας κυβερνούν, αλλά κρύβει και την ευγενική πικρία που την τοποθετεί πολύ έξυπνα στην δικαιολογία ότι «ίσως κάποιο λόγο να είχαν που δεν ήθελαν αυτόν τον εορτασμό…».

Και κάτι τελευταίο που ίσως λέει πολλά…

Ο [στρατηγός] του τάγματος του Καστελλόριζου παραιτήθηκε πρόσφατα… Σας το παραθέτουμε ως πληροφορία χωρίς περαιτέρω σχολιασμό.

Θα σας τονίσουμε όμως ότι δεν είναι ο μοναδικός στρατηγός που αναγκάζεται να παραιτηθεί μετά από τέτοιους χειρισμούς των αρμοδίων και θα επανέλθουμε με αναλυτικό ρεπορτάζ.

Πηγή: NewsBomb, Ῥωμηῶν Ἐνημέρωση

Ύστερα από μυστικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε δύο Αυτοκρατορίες, την Βρετανική καιτην Τουρκική, στις 4 Ιουνίου του 1878 υπογράφεται στην Κωνσταντινούπολη η λεγόμενη Συνθήκη της Κύπρου. Το κείμενό της αποτελείται από δύο άρθρα, θα συμπληρωθεί δε στις 4 Ιουλίου με ένα παράρτημα έξη άρθρων. Η Συνθήκη αφορά την αμυντική συνεργασία των δύο χωρών έναντι της Ρωσίας, η οποία στον Ρωσο-Τουρκικό πόλεμο των ετών 1877-1878 έχει καταλάβει τις παληές αρμενικές επαρχίες της Adjara (όπου το λιμάνι του Batoum) του Ardahan και του Kars, προβλέπει δε (άρθρο Ι) ότι αν αυτή επιχειρήσει στο μέλλον να καταλάβει και άλλα οθωμανικά εδάφη, η Μ. Βρετανία δεσμεύεται να συνδράμει τον Σουλτάνο με την δύναμη των όπλων της.

Προκειμένου η Μ. Βρετανία να διευκολυνθεί στην εξασφάλιση εφοδίων για την εκπλήρωση της δέσμευσής της, ο Σουλτάνος (άρθρο ΙΙ) συναινεί να περιέλθει η Κύπρος υπό την κατοχή και την διοίκησή της. Το νησί θα αποδοθεί στην Τουρκία, εάν και όταν η Ρωσία της επιστρέψει τις παραπάνω επαρχίες (άρθρο VI του παραρτήματος). Τέλος, η Μ. Βρετανία (άρθρο III του παραρτήματος) υποχρεώνεται να καταβάλλει κάθε χρόνο στην Υψηλή Πύλη, ολόκληρο το περίσσευμα του εθνικού εισοδήματος της Κύπρου, ύστερα από την αφαίρεση των διοικητικών δαπανών. Το ποσό του, ύστερα από διαπραγματεύσεις, ορίζεται σε 92.799 λίρες στερλίνες, 11 σελίνια και τρεις πένες….

Το 1907, ο Winston Spencer Churchill είναι 33 ετών, βουλευτής του Κόμματος των Φιλελευθέρων και κοινοβουλευτικός υφυπουργός Αποικιών. Με την ιδιότητά του αυτή, τον Οκτώβριο του ιδίου έτους, επισκέπτεται την Κύπρο. Στον δρόμο της επιστροφής του στο Λονδίνο, συντάσσει υπόμνημα για την κατάσταση στο νησί, το οποίο, με τίτλο Η κατάσταση της Κύπρου (Condition of Cyprus) απευθύνει στον Sir Francis Hopwood, μόνιμο υφυπουργό Αποικιών, και στον Λόρδο Elgin, επικεφαλής του ίδιου υπουργείου. Το κείμενο του υπομνήματος βρίσκεται στα βρετανικά Εθνικά Αρχεία (TNA (PRO) CAB 37/89/33) και παρατίθεται εδώ αυτούσιο:

Sir F. Hopwood,

Lord Elgin,

Ανησυχώ για την κατάσταση στην Κύπρο, από την οποία μόλις έφυγα, ύστερα από μια σύντομη αλλά φορτωμένη επίσκεψη. Δεν είχα καταλάβει, ότι από την έναρξη της κατοχής μας, πριν από τριάντα χρόνια, αντλήσαμε από αυτό το νησί, εξαντλημένο όπως ήταν, ύστερα από 300 χρόνια τουρκικής κακοδιοίκησης, πάνω από 1.800.000 λίρες.       Η εντύπωση που είχα σχηματίσει, ήταν πως η ζωή στην Κύπρο συνεχίζεται, λίγο-πολύ χάρις σε γενναία επιχορήγηση από το Θησαυροφυλάκειό μας. Οι μέθοδοι κατάρτισης των εθνικών λογαριασμών ευνοούν αυτή την εικόνα, την οποία, όπως πιστεύω, έχουν σχεδόν όλοι. Η εικόνα, όμως, είναι τελείως εσφαλμένη. Με την Συνθήκη του 1878, υποχρεώσαμε την Κύπρο να πληρώνει, κάθε χρόνο, 92.800 λίρες στον Σουλτάνο, ως φόρο. Η Συνθήκη αυτή καταρτίσθηκε για τους δικούς μας σκοπούς. Θεωρήθηκε, τότε, ως μεγάλης στρατηγικής σημασίας το να έχουμε ένα οπλοστάσιο και μια στρατιωτική βάση στην Ανατολή, από όπου θα μπορούσαμε να παρακολουθούμε την Αίγυπτο και την Κωνσταντινούπολη. Όταν ορίσαμε το εν λόγω ποσό του φόρου, δεν ζητήσαμε την γνώμη των Κυπρίων. Ουδέποτε συμφώνησαν με αυτόν και υπολογίσθηκε στη βάση όσων δήλωσε η Τουρκία πως μπόρεσε να απομυζήσει από το νησί, με συνήθεις τουρκικές μεθόδους. Αδημονούσαμε, εντούτοις, να αποκτήσουμε το νησί και δεν είχαμε την πολυτέλεια -ή δεν μας ενδιέφερε- να σαστίσουμε με τους όρους, κυρίως διότι αφορούσαν τα συμφέροντα άλλων ανθρώπων και μόνον. Ανασκοπώντας αυτή την αρχική συναλλαγή, δεν μπορώ παρά να σκεφθώ πως υπήρξε ανάρμοστη. Δεν πιστεύω ότι θα έπρεπε ποτέ να συναινέσουμε στο να γίνουμε οι εισπράκτορες αυτού του μισητού και καταθλιπτικού φόρου, με τον οποίο ο Τούρκος συνέθλιψε και κατέστρεψε τόσες πολλές από τις υποτελείς του επαρχίες. Όμως, αυτή υπήρξε η μισή μόνον συναλλαγή.

Συμπτωματικά, τον ίδιο ακριβώς χρόνο που άρχισε η κατοχή μας στο νησί, ο Σουλτάνος αρνήθηκε την εξόφληση του τουρκικού χρέους του 1855, του οποίου η Μ. Βρετανία και η Γαλλία υπήρξαν συνεγγυήτριες, ενώ υπέγγυα ήταν τα έσοδα της Τουρκικής Αυτοκρατορίας. Tουλάχιστον εδώ, στην Κύπρο, υπήρχε ένα μέρος των εσόδων αυτών, που μπορούσαμε να κατάσχουμε. Έτσι, δεσμεύσαμε ολόκληρο τον φόρο και τον διοχετεύσαμε στην εξυπηρέτηση του ανεξόφλητου δανείου. Χωρίς αμφιβολία, από την δική μας πλευρά, τούτο υπήρξε ένας συμφέρων διακανονισμός. Υπήρξε όμως, μια έντιμη και ηθική πράξη; Δείτε τις συνέπειες: Η Κύπρος δεν ρωτήθηκε για τον φόρο προς την Τουρκία. Επιπλέον, ουδεμία είχε σχέση με την επέκταση της βρετανο-γαλλικής εγγύησης του δανείου του 1855 και, ακόμα περισσότερο, δεν ρωτήθηκε σχετικά. Οι Μεγάλες Δυνάμεις εγγυήθηκαν το δάνειο του 1855 για λόγους υψηλής πολιτικής, ολοκληρωτικά άσχετους με την Κύπρο. Θα πρέπει να υποτεθεί πως, παραχωρώντας την εγγύηση, η Μ. Βρετανία έπραξε αποκλειστικά προς το βρετανικό συμφέρον. Ασφαλώς, η Μ. Βρετανία και ουδείς έτερος, έφερε την ευθύνη για το μερίδιό της σε περίπτωση υπερημερίας. Δεν είχε και δεν έχει περισσότερο δικαίωμα να κάνει την Κύπρο να συμμετάσχει στην εξόφληση αυτής της γνήσια βρετανικής υποχρέωσης, από ότι θα είχε στην περίπτωση της Κεϋλάνης ή οποιουδήποτε μικρού ανεξάρτητου κράτους που θα μπορούσε να υποτάξει με την δύναμη των όπλων. Όμως, αυτό έπραξε. Ο Τούρκος, ούτε μία δεκάρα δεν εισέπραξε από τον φόρο και, από την άποψη αυτή, η Συνθήκη του 1878, στην πραγματικότητα, ξεπεράσθηκε ολοκληρωτικά. Εντούτοις, η Κύπρος υποχρεώθηκε, έτσι κι αλλιώς, να πληρώσει. Τα χρήματα ήρθαν σ’εμάς και χρησιμοποιήθηκαν από εμάς για την κάλυψη του συνολικού τμήματος μιάς καθαρά βρετανικής υποχρέωσης.

Από την σκοπιά της Κύπρου, η υπόθεση φαίνεται πολύ άσχημη. Οι Κύπριοι βλέπουν πως τους δεσμεύσαμε να πληρώσουν στον Σουλτάνο έναν υπερβολικό φόρο. Βλέπουν πως έχουμε διάφορα δικά μας χρέη να εξοφλήσουμε. Και παρατηρούν πως, αντί να εκπληρώνουμε τον όρο της Συνθήκης, με τον οποίο δεσμεύθηκαν τόσο αντικανονικά, εμείς, έτσι κι’ αλλιώς, παίρνουμε τα χρήματά τους και τα κρατάμε για τους εαυτούς μας. Μπορούμε να αμφιβάλλουμε για τα αισθήματά τους; Είναι απολύτως αληθές, ότι κάτω από το βάρος που θέσαμε σ’αυτό το μικρό και πενόμενο νησί, ο κυπριακός λαός κατέρρευσε. Παρ’όλο που επιβλήθηκε η πιο σκληρή οικονομία, παρ’όλο που όλα τα δημόσια έργα παραμελήθηκαν και ολόκληρη η δημόσια διοίκηση περικόπηκε σε σημείο λιμοκτονίας, ουδέποτε πετύχαμε τίποτα παραπάνω από τον Σουλτάνο. Τους αποσπάσαμε ολόκληρο τον φόρο των 92.800 λιρών και, ως αποτέλεσμα, προχωρήσαμε στο να μεταχειριζόμαστε την Κύπρο, ωσάν να ήταν ένα μη οικονομικά αυτάρκες προτεκτοράτο. Τέθηκε υπό τον πλέον αυστηρό έλεγχο του Θησαυροφυλακείου. Το προϊόν όλων των οικονομιών της -παρ’όλη την αυτοθυσία των Κυπρίων- και κάθε περίσσευμα, όσο αξιοθρήνητα μικρό και να ήταν, τα κατάσχαμε στο τέλος κάθε οικονομικού έτους. Η διαφορά ανάμεσα στα ποσά που είχαν εισπραχθεί και, αθροιστικά, στην δαπάνη για την δημόσια διοίκηση και σε ολόκληρο τον φόρο, εμφανίζονταν, στη συνέχεια, ως επιχορήγηση και οι λογαριασμοί παρουσιάζονταν στην Βουλή, με τρόπο που έκανε οποιονδήποτε να υποθέτει ότι, στην πραγματικότητα, η Κύπρος ζούσε με βρετανικό χρήμα. Αυτή η εξοργιστική και ανήθικη τακτική διήρκεσε 27 χρόνια. Σ’αυτό το χρονικό διάστημα, πετύχαμε να αποσπάσουμε από το κατεστραμμένο νησί, 60.000 λίρες το χρόνο, κατά μέσο όρο, ή, περίπου, 1.600.000 λίρες, συνολικά.

Στις αρχές του 1906, το υπουργείο Αποικιών επέστησε την προσοχή του υπουργού των Οικονομικών (Chancellor of the Exchequer) σχετικά με την αξιοθρήνητη κατάσταση του νησιού, την αργή του πρόοδο, κάτω από την βρετανική κατοχή, τους ανυπόφορους οικονομικούς περιορισμούς, υπό τους οποίους τελούσε, και το αχρείο σύστημα, κατά το οποίο κάθε τοπικό οικονομικό περίσσευμα ή αποταμίευμα, διοχετεύονταν αποκλειστικά στην μείωση της συνολικής επιχορήγησης. Τότε ο υπουργός αποφάσισε -και επρόκειτο για φιλελεύθερη απόφαση- να δώσει αυτό που το Θησαυροφυλάκειο αποκαλεί μία "σταθερή επιχορήγηση 50.000 λιρών ετησίως", έτσι ώστε τα οικονομικά περισσεύματα και αποταμιεύματα, εγγυημένα πάνω σ’αυτή την βάση, να ρέουν προς όφελος του νησιού. Με άλλα λόγια, υποσχεθήκαμε στην Κύπρο, ότι δεν θα την υποχρεώσουμε να εισφέρει στην εξόφληση καθαρά βρετανικών χρεών, με περισσότερο από 42.800 λίρες ετησίως. Αυτό είναι το καθεστώς που ισχύει σήμερα, παρ’όλον ότι δεν πρέπει να λησμονείται πως πρόκειται για ρύθμιση που ισχύει για τρία χρόνια, εκτός και αν η γενναιοδωρία μας φθάσει πολύ μακριά.

Δεν υποτιμώ την ανακούφιση που παρέχεται έτσι. Είναι πραγματική, είναι αποτελεσματική και, όσο διαρκεί, θα υπάρξει αισθητή και ουσιαστική διευκόλυνση και βελτίωση στην κατάσταση. Μολοντούτο όμως, είναι ολοφάνερο πως δεν έχουμε κανένα δικαίωμα -με εξαίρεση την ανωτέρα βία- να εισπράξουμε, έστω μια δεκάρα από τον κυπριακό φόρο, προκειμένου να ανακουφιστούμε από τις δικές μας, νόμιμες υποχρεώσεις, όσο ατυχής και να ήταν ο τρόπος με τον οποίο συμφωνήθηκαν. Σπάνια θα δει κανείς θέαμα πιο απεχθές από την καταπίεση μιας μικρής κοινότητας από μία Μεγάλη Δύναμη, με σκοπό το χρηματικό όφελος. Και, αναμφισβήτητα, αυτό είναι το θέαμα που παρουσιάζει σήμερα, η εκ μέρους μας οικονομική μεταχείριση της Κύπρου. Το να αποσπούμε φόρο με εξαναγκασμό, από οποιαδήποτε κτήση ή από έδαφος που διοικείται υπό την αιγίδα του Στέμματος, είναι, κατά την άποψή μου, ανάξιο της Μ. Βρετανίας και τελεί ολοκληρωτικά σε διάσταση προς όλες τις αρχές της αποικιακής μας πολιτικής. Πέραν από τους ταχυδακτυλουργικούς λογαριασμούς, καταρτισμένους τεχνητά και με σοφιστεία, όσο επιτρέπει η ανθρώπινη ευφυΐα, ένα παραμένει το θεμελιώδες γεγονός: Η Κύπρος πληρώνει 42.800 λίρες ετησίως και η Μ. Βρετανία εισπράττει 42.800 λίρες ετησίως, για το δικό της όφελος, προκειμένου, δηλαδή, να εξοφλεί τμήμα των δικών της χρεών. Και αυτό, θα πω, συνιστά μια επονείδιστη κηλίδα στην αυτοκρατορική πολιτική.

Πόσο διαφορετική είναι η μοίρα της Κύπρου από εκείνην οποιουδήποτε άλλου νησιού ή προτεκτοράτου που διοικείται από το υπουργείο Αποικιών! Στα περισσότερα από αυτά δίνουμε μεγάλες επιχορηγήσεις -στην Σομαλία 75.000 λίρες το χρόνο- όλες οριστική απώλεια για μας, όλες καθαρό κέρδος για εκείνα. Είμαστε, συνήθως, ενθουσιασμένοι όταν τα βλέπουμε αυτοσυντηρούμενα. Από κανένα δεν αποσπούμε οποιαδήποτε πληρωμή, εκτός αν αυτή αποτελεί συνεισφορά στην δαπάνη για την τοπική φρουρά, από την οποία προστατεύονται και από την οποία κερδίζουν πολλά. Όμως, η Κύπρος που ήρθε στα χέρια μας κατεστραμμένη και εξουθενωμένη, ύστερα από 300 χρόνια φρικτής κακομεταχείρισης, η Κύπρος που όχι μόνον δεν έλαβε ούτε δεκάρα από εμάς, αλλά συντηρείται μόνη της και έχει συμβάλει στην πληρωμή των δικών μας χρεών με ποσό που ανέρχεται σήμερα σε 1.800.000 λίρες, αποσπασμένο από εκείνην με κόστος την δυστυχία και την αποτελμάτωση, επειδή δεν μπορεί (ορίστε μας!) να μας πληρώνει πάνω από 42.800 λίρες το χρόνο, η Κύπρος είναι στιγματισμένη ως πάμπτωχη κοινότητα που ζει με επιχορηγήσεις.

Η εικόνα της δυστυχίας δεν γίνεται λιγότερο φανερή, ούτε αν η Κύπρος θεωρηθεί ως μια επαρχία της Τουρκικής Αυτοκρατορίας, στην οποία έχουν παραχωρηθεί πολιτικά δικαιώματα, αντί αυτού που πράγματι είναι, δηλαδή ένα νησί για το οποίο είμαστε υπεύθυνοι και διοικείται ωσάν να ήταν βρετανική αποικία. Συγκρίνατε, αναλογικά, το ποσόν που αποσπούμε από την Κύπρο προς το συμφέρον μας, με τον φόρο που έχει επιδικασθεί -βάσει διεθνών συμφωνιών- στην Τουρκία, και εισπράττεται από την Αίγυπτο, από την Σάμο, από την Ρωμυλία και, πάνω απ’όλα, από την Κρήτη. Η Κρήτη καταβάλλει μόνον 5.000 λίρες ετησίως. Με βάση τα εθνικά τους εισοδήματα, το ποσό που η Κύπρος καταβάλλει κάθε χρόνο στην Μ. Βρετανία, αντιστοιχεί σε 34.000.000 λίρες, που θα πλήρωνε η Μ. Βρετανία ετησίως. Το πώς αυτός ο τόπος έχει κατορθώσει να ορθοποδήσει και να προοδεύσει, παρ’όλη την ειδεχθή αποστράγγιση, είναι αξιοθαύμαστο. Το γεγονός συνιστά ισχυρή απόδειξη, από την μια πλευρά των αρετών της βρετανικής διοίκησης και από την άλλη της εγγενούς αξίας του νησιού.

Σε υπεράσπιση του ισχύοντος συστήματος, μπορεί να υποστηριχθεί ότι δεν φέρουμε πραγματική ευθύνη απέναντι στον λαό της Κύπρου, παρά μόνον μέσα στα πλαίσια της Συνθήκης του 1878. Και ότι, εάν και όταν η Ρωσία επιστρέψει στην Τουρκία το Kars και άλλα μέρη της Μικράς Ασίας, είμαστε συμβατικά δεσμευμένοι να επιστρέψουμε στον Σουλτάνο και την Κύπρο. Το επιχείρημα, εν όψει της εικονικής υπόσχεσης του Λόρδου Salisbury προς τους Κυπρίους, ότι το νησί ουδέποτε θα επιστραφεί στην Τουρκία, δεν έχει ιδιαίτερη αξία. Όμως, για να μιλήσω σοβαρά, είναι έντιμο να κακομαθαίνουμε τους νησιώτες με διπλωματικά μυθεύματα, υπό το κράτος μιας διεθνούς συνθήκης, την οποία και τα δύο συμβαλλόμενα μέρη έχουν ανοικτά παραβιάσει και αγνοήσει; Έχουμε, πλέον, μείνει για πολύ καιρό στην Κύπρο. Το επόμενο έτος θα είναι το τριακοστό από την επιβολή της κατοχής μας. Έχουμε αναλάβει εκεί πολλές συμβατικές υποχρεώσεις, οι γνωριμίες μας έχουν αυξηθεί και αυξάνονται καθημερινά. Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε το νησί στην Τουρκία. Η Ευρώπη και η Βουλή των Κοινοτήτων, ουδέποτε θα επέτρεπαν τέτοια επιστροφή στο παρελθόν. Πρόκειται να την δώσουμε στην Ελλάδα; Δεν γνωρίζω να έχει εγερθεί τέτοιο ζήτημα και θα μου προκαλούσε βαθιά θλίψη, εάν επρόκειτο να τεθεί. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, η ζωή των Μουσουλμάνων σ’αυτό στο νησί, που συνιστούν πάνω από το 1/5 του πληθυσμού και έχουν πάντοτε συμπεριφερθεί απέναντί μας με απόλυτη νομιμοφροσύνη και καλή συμπεριφορά, θα γινόταν ολοκληρωτικά ανυπόφορη και όλοι θα ήταν καταπιεσμένοι και χωρίς δικαιώματα, ακριβώς όπως υπέφεραν οι Έλληνες τον παλιό καιρό. Ποιά άλλη Δύναμις θα μπορούσε να ενδιαφερθεί;

Δεν θα με στενοχωρούσε το γεγονός ότι, εγκαταλείποντας την Κύπρο, θα πρέπει να λάβουμε μέτρα για την εκπλήρωση του χρέους μας, μέχρι το ποσό των 42.800 λιρών, ετησίως. Η άσκοπη, όμως, θυσία τόσης προσπάθειας από Βρετανούς αξιωματούχους, η άκαρπη απασχόληση τόσων ετών, η παραδοχή της αποτυχίας, είτε να ξαναζωντανέψουμε τον τόπο είτε να συμφιλιωθούμε με τον λαό του, θα αποτελούν ένα λυπηρό επεισόδιο στην βρετανική ιστορία και, δικαιολογημένα, δεν θα είναι αρεστά στην βρετανική κοινή γνώμη. Ο καθένας γνωρίζει, ότι, σήμερα, δεν υπάρχει πρόθεσή μας να αλλάξουμε το διεθνές καθεστώς της Κύπρου και ότι σκοπεύουμε να την κρατήσουμε υπό την κατοχή μας επ’αόριστον. Και με αυτό το δεδομένο, είναι, ασφαλώς, καιρός να εγκαταλείψουμε την θεωρία, ότι έχουμε μόνον περιορισμένη ευθύνη στο νησί και ότι έχουμε δικαίωμα να κάνουμε στους Κυπρίους πράγματα τα οποία, ούτε στα όνειρά μας δεν θα τολμούσαμε να διαπράξουμε εις βάρος των συνυπηκόων μας, σε οποιοδήποτε τμήμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Ας αφήσουμε στο νησί της Κύπρου όλα τα έσοδα που εισπράττονται από την φορολόγηση των κατοίκων της, για την ανάπτυξή της και για την αποκατάσταση της φημισμένης ευμάρειάς της. Και ας επιλέξουμε το επόμενο έτος -αυτό της συμπλήρωσης τριάντα ετών κατοχής- γι’αυτή την πράξη δικαιοσύνης και επανόρθωσης.

Η παρούσα κατάστασις στο νησί είναι ιδιαίτερα απογοητευτική. Δεν εννοώ, πως δεν έχει βελτιωθεί σημαντικά υπό την διακυβέρνησή μας. Ούτε, ακόμα περισσότερο, ότι δεν είναι ασύγκριτα πιο καλή από ό,τι θα ήταν υπό τους Τούρκους. Και, βεβαίως, ούτε πως οι ίδιοι οι Κύπριοι, μουσουλμάνοι και χριστιανοί, δεν παραδέχονται και δεν αναγνωρίζουν το γεγονός αυτό. Ωστόσο, μια βελτίωση με μέτρο την Τουρκία, δεν αποτελεί επαρκή και πρόσφορη υπεράσπιση της βρετανικής πολιτικής. Η οικονομική βελτίωση και ανόρθωση του νησιού έχουν αυξηθεί πολύ. Η ετήσια οικονομική αφαίμαξη που ανέρχεται, κατά μέσο όρο, μεταξύ 20 και 30% του συνολικού εισοδήματος, με τα ποσά της να έχουν διοχετευθεί εκτός του νησιού, χωρίς οποιοδήποτε ανταποδοτικό όφελος, και ο δαπανηρός χαρακτήρας της υψηλού επιπέδου βρετανικής διοίκησης, έχουν αποτρέψει σημαντικά κάθε μορφή ταχύρρυθμης ανόρθωσης. Ο ασθενής δεν πέθανε στα χέρια μας. Στην μακρά περίοδο της ανάρρωσης έχει, αργά αλλά σταθερά, δυναμώσει. Εάν όμως, η έμφυτη ενεργητικότητα της Κύπρου δεν απομαστευόταν χρόνο με τον χρόνο, το νησί θα ήταν εδώ και καιρό υγιές και ισχυρό. Και αν αύριο αφήσουμε αυτή την ενεργητικότητα ελεύθερη, η ευμάρεια της Κύπρου θα αποκατασταθεί σύντομα, χωρίς αυτό να στοιχίσει, έστω, μια δεκάρα στην Μ. Βρετανία και χωρίς να την αναγκάζουμε να εξεμεί τα μεγάλα ποσά που της έχουμε ήδη αποσπάσει.

Στο μεταξύ, ωστόσο, κάθε αναγκαίο έργο έχει παραλύσει. Εκπαίδευση, γέφυρες, λιμάνια, δρόμοι, όλα έχουν παραλύσει. Εκπαίδευση, γέφυρες, λιμάνια, δρόμοι, οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων που αγωνίζονται και σχεδόν λιμοκτονούν, η ανάπτυξη της γεωργίας (που περιλαμβάνει βαμβάκι και μετάξι) η κατασκευή των απόλυτα δικαιολογημένων και επειγόντως αναγκαίων διακλαδώσεων της σιδηροδρομικής γραμμής Αμμοχώστου-Μόρφου, που λειτουργεί σήμερα και, πάνω απ’όλα, η απίστευτα παραμελημένη αναδάσωση του νησιού -σ’αυτήν στηρίζονται η ομορφιά και η άνεση της ζωής, η συχνότητα των βροχοπτώσεων και η προμήθεια καύσιμης ύλης- όλα, μα όλα, είναι περιορισμένα μέσα σε αυταρχικά και αφύσικα όρια.

Όπου υπάρχει οικονομική αδικία, θα υπάρξει και πολιτική δυσφορία. Όπου μια κοινωνία χρησιμοποιεί μιάν άλλη σαν αγελάδα για άρμεγμα, θα υπάρξουν αναπότρεπτα, έχθρα και διάσταση. Είναι ανώφελο για την Δύναμη που εισπράττει φόρο, να αναζητά ευγνωμοσύνη από τον λαό που τον πληρώνει, χωρίς την θέλησή του, όσο έντιμη και αποτελεσματική και να είναι η σημερινή διακυβέρνησή της. Οι Κύπριοι γνωρίζουν ότι βγάζουμε χρήματα από αυτούς. Γνωρίζουν ότι, πέραν από τους μισθούς των Βρετανών αξιωματούχων, των επιφορτισμένων με τη διοίκηση του νησιού, υπάρχει η ετήσια πληρωμή ενός τεράστιου ποσού που πρέπει να καταβληθεί σε μια Δύναμη, στην άλλη πλευρά της θάλασσας, και ότι είναι η απόσπαση αυτού του ποσού που, χρόνο με τον χρόνο, εμποδίζει εκείνη ή την άλλη δραστηριότητα ή απόλαυση, που έχουν τόσο ανάγκη και ολόψυχα επιθυμούν. Γνωρίζουν πως ζούμε εις βάρος τους και ότι, παρ’όλο τον πλούτο μας, είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε την δύναμή μας προκειμένου να στύψουμε κάθε χρόνο το νησί, για να αποσπάσουμε αυτό που για κείνους αποτελεί έναν φόρο που τους τραυματίζει και τους σακατεύει.

Και ενώ η κατάσταση αυτή συνεχίζεται, όλα τα επιτεύγματα της βρετανικής διοίκησης, όλη η δεξιότητα και η αφοσίωσή της, ακόμα και αν συγκριθούν με την πάλαι ποτέ τουρκική τυραννία, δεν πετυχαίνουν να έχουν οποιαδήποτε απήχηση στις καρδιές του λαού. Όπου και να πήγα, έγινα δεκτός από τον ελληνικό πληθυσμό -αποτελεί τα 4/5 του νησιού- με ελληνικές σημαίες και με ελληνικά τραγούδια, με παθιασμένες εκκλήσεις στην μεγαλοψυχία και την φιλελεύθερη παράδοση της Μ. Βρετανίας, προκειμένου να τους επιτρέψουμε να ενωθούν με την Ελλάδα και να τους "απελευθερώσουμε". Και αν οι μουσουλμάνοι διαμαρτύρονται γι’αυτές τις διαδηλώσεις που κάθε χρόνο γίνονται όλο και πιο βίαιες, τούτο οφείλεται στο ότι γνωρίζουν πως η ένωση με την Ελλάδα θα αποτελέσει την καταστροφή τους και όχι στο ότι δεν νοιώθουν και αυτοί την οικονομική πίεση, υπό τις σημερινές συνθήκες. Τα πράγματα δεν μπορούν να συνεχίσουν έτσι. Είναι μάταιο, να περιφέρονται οι Βρετανοί επισκέπτες του νησιού, παραπονούμενοι για την κυπριακή "αγνωμοσύνη". Κοιτάξτε πίσω από το σύμπτωμα. Αγγίξτε την αιτία.

Αξίζει τον κόπο να μετατρέψουμε την Κύπρο σε επιτυχία μας. Πολιτικά, είναι μια από τις χώρες, όπου οι βρετανικές μέθοδοι, ούτως ειπείν, δικάζονται ενώπιον του Δικαστηρίου της Ευρώπης. Μια μεγάλη και τρανή επιτυχία στην Κύπρο, όπως στην Αίγυπτο, θα προσθέσει στα μάτια του κόσμου, μεγαλείο -ακόμα και ακτινοβολία- στο βρετανικό όνομα. Η αποτυχία, αντίστοιχα, συνεπάγεται δυσφήμηση και ανυποληψία. Αλλά, από καθαρά υλική άποψη, αξίζει τον κόπο να μετατρέψουμε την Κύπρο σε επιτυχία μας, κάτι εύκολο στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας. Παρατηρώ ότι δαπανούμε περίπου 80.000 λίρες το χρόνο στο προτεκτοράτο της Σομαλίας, ποσό το οποίο είναι, σχεδόν τελείως, αντιπαραγωγικό. Ακόμα και σε άλλες χώρες που ζουν από επιχορηγήσεις, υπάρχουν στοιχεία αμφιβόλου αποτελέσματος. Η Κύπρος αποτελεί μια βεβαιότητα. Γνωρίζουμε πως το νησί, όχι μόνον είναι ήδη αυτοσυντηρούμενο αλλά και ικανό να συνεισφέρει ένα σεβαστό ποσό για τις ανάγκες μας.

Γνωρίζουμε ότι τον δέκατο πέμπτο αιώνα, με μη επιστημονικές μεθόδους παραγωγής, ο πληθυσμός της Κύπρου υπερέβαινε το 1.000.000 κατοίκους, ή περισσότερο από τέσσερις φορές παραπάνω από τον σημερινό, και ότι μία μόνον πλούσια πόλις, η Σαλαμίς -σήμερα ένα μελαγχολικό ερείπιο- κάποτε είχε 250.000 κατοίκους. Δεν υπάρχει θέμα δημιουργίας αλλά αναβίωσης. Και αν επιτραπεί, τα έσοδα του νησιού να διοχετεύονται στα δημόσια έργα και στην επιστημονική οργάνωση, η αναβίωση αυτή, σίγουρα θα πραγματοποιηθεί με απρόσμενη ταχύτητα. Η Μ. Βρετανία, όχι μόνον θα αναγνωρισθεί για ένα ακόμα καλό έργο αποκατάστασης, αλλά θα εισπράξουμε και μια πιο υλική αμοιβή, με την διατήρηση μιας πολύτιμης περιοχής για τις βρετανικές διοικητικές ικανότητες και με την σταθερή ανάπτυξη εμπορικών επαφών. Το εάν η αλλαγή που προτείνω θα έχει ως αποτέλεσμα να εξανεμισθούν οι βλέψεις για ελληνική εθνική ενότητα, αυτές που έχουν αρχίσει να προκαλούν τόση αναταραχή και θα προκαλέσουν περισσότερη, δεν είμαι σε θέση να το πω. Όμως, σε κάθε περίπτωση, με την άρση της αδικίας του φόρου, τα οικονομικά συμφέροντα των Κυπρίων θα συνταχθούν με την δική μας πλευρά. Και, χωρίς να επιθυμώ να υποτιμήσω την ειλικρίνειά τους, θα εναπέθετα πολλά στην λύση αυτή.

Εν πάση περιπτώσει, θα έπρεπε να έχουμε κάνει το καθήκον μας και να έχουμε απαλλαγεί από αυτή την κατάσταση που ηθικά, πολιτικά και οικονομικά είναι αδικαιολόγητη. Αποφεύγω σκόπιμα την αναφορά στις λεπτομέρειες της νέας ρύθμισης. Πιστεύω, εντούτοις, ότι το επόμενο έτος, οπότε συμπληρώνονται 30 χρόνια κατοχής μας, θα πρέπει να θεωρηθεί σαφώς, ως το έτος για το γεγονός. Τολμώ να πω, ότι οι Κύπριοι θα μπορούσαν να παρακινηθούν να ψηφίσουν, μιά για πάντα, ένα ετήσιο ποσό που δεν θα υπερβαίνει τις 10.000 λίρες, ως επιστροφή αξίας από την βρετανική προστασία. Όμως αυτή η εισφορά θα πρέπει να είναι αυτόβουλη. Τείνω προς την άποψη, ότι το εισοδηματικό κεφάλαιο θα πρέπει να διοχετεύεται για τοπικούς σκοπούς, χωρίς όμως, να θέλω να μειώσω τον υφιστάμενο έλεγχο του κυβερνήτη σε ολόκληρο το φάσμα της πολιτικής και της οικονομίας. Ει δυνατόν, δεν πρέπει να απομακρυνθούμε από τις διατάξεις της Συνθήκης του 1878. Ο φόρος μπορεί είτε να εισπράττεται και να επιστρέφεται εξωλογιστικά, μέσω μιας αντίστοιχης επιχορήγησης, ή, διαφορετικά, η επιχορήγηση, απλά, θα καταργηθεί. Το νησί θα αναγνωρισθεί ως αυτοσυντηρούμενο και η επιβάρυνσή μας για την εξυπηρέτηση του δανείου του 1855 θα αυξηθεί κατά 35.000 λίρες, περίπου, ετησίως. Αυτό είναι το αγκάθι. Όμως, αδυνατώ να αντιληφθώ, γιατί εμείς έχουμε περισσότερο δικαίωμα από οποιονδήποτε άλλο, να αρνούμεθα την εκπλήρωση του τμήματος της οφειλής μας ή να την μεταθέτουμε δια της βίας σε άλλους.

19 Οκτωβρίου 1907 W. S. C.

Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή: Όταν το 1914 η Τουρκία τάσσεται στο πλευρό της Γερμανίας και των συμμάχων της, η Μ. Βρετανία ακυρώνει, μονομερώς, την Συνθήκη του 1878 και προσαρτά το νησί, ενώ το 1923, με την Συνθήκη της Λωζάνης, η Τουρκία παραιτείται από όλα τα εδαφικά της δικαιώματα σ’αυτό. Δύο χρόνια αργότερα, το 1925, η Κύπρος ανακηρύσσεται, επίσημα, βρετανική αποικία. Όσο για τον φόρο, το 1927 η βρετανική κυβέρνηση αυξάνει την επιχορήγηση μέχρι το ποσό του, υπό τον όρο όμως, ότι η Κύπρος θα καταβάλλει 10.000 λίρες το χρόνο, ως "αμυντική δαπάνη"….

Πέτρος Στ. Μακρής-Στάϊκος

Πηγή: http://www.istorikathemata.com/2014/10/winston-churchill-1907.html

«Καλά ἔκανε καὶ τὸ ἔφαγε γιὰ νὰ φυτευτεῖ ἄλλο…»

Τί εἶναι αὐτὸ βρὲ παιδιά, τέτοιο πρεσάρισμα οὔτε ἡ πιὸ δύσκολη πεθερὰ τὸ κάνει…

Τὰ τελευταία 24ωρα ἡ χώρα ὑφίσταται ὁμοβροντία πιέσεων καὶ ἀπειλῶν. Σὰν νὰ ἦταν «συνεννοημένοι» οἱ γνωστοὶ φίλοι στὴν Δύση καὶ οἱ γείτονες στὴν καθ΄ ἠμᾶς Ἀνατολὴ καὶ «τὸ παίζουν καλὰ μαζὶ μας».

Γιατί ὅμως τώρα τοὺς ἐπίασαν τόσες βιασύνες, τί ὀσμίζονται στὸν γεωπολιτικὸ ἀέρα τῆς εὐρύτερης περιοχῆς;

Μήπως ξεχείλισαν τὰ πηγάδια τοῦ πετρελαίου στὸ Αἰγαῖο ἢ ἔσπασε ἡ φιάλη τοῦ κοιτάσματος τοῦ Φ.Α στὴν Κυπριακὴ ΑΟΖ;

«Οἱ φίλοι» μας οἱ Τοῦρκοι.

Ὁ ΥΠΕΞ τῆς Τουρκίας μὲ δηλώσεις του σὲ τηλεοπτικὴ συνέντευξή του τόνισε ὅτι ἡ Τουρκία «δὲν θὰ ἐπιτρέψει αὐτὸ ποὺ ἡ Ἑλλάδα, ἡ Κύπρος, τὸ Ἰσραὴλ καὶ ἡ Αἴγυπτος θέλουν νὰ κάνουν...

ἐναντίον τῆς Τουρκίας στὴν Ἀνατολικὴ Μεσογειο».

Ὁ Τσαβούσογλου δηλώνει ὅτι ἡ Κυπριακὴ Δημοκρατία παρανομεῖ ἐπιμένοντας ὅτι τὸ ψευδοκράτος ἔχει δικαιώματα ἐπὶ τῶν ἐνεργειακῶν πηγῶν τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας καὶ συνεπῶς οἱ γεωτρήσεις ἔπρεπε νὰ γίνουν ἀπὸ κοινοῦ τονίζοντας ὅτι σὲ διαφορετικὴ περίπτωση θὰ πρέπει νὰ ἱδρυθεῖ κοινὴ ἐταιρία καὶ νὰ διαμοιραστοῦν τὰ ἔσοδα στὶς δύο πλευρές. onalert.gr 18.11.2014

«Οἱ φίλοι» μας οἱ Δυτικοὶ

Α. Σὲ ἀδιέξοδο δείχνει νὰ βρίσκεται ἡ Ἑλληνικὴ κυβέρνηση μὲ τοὺς διεθνεῖς πιστωτές της, ἀναφορικὰ μὲ τὸν τελικὸ γύρο τῶν μέτρων ποὺ ἀπαιτοῦνται γιὰ νὰ ἀποδεσμευτεῖ ἡ τελευταία δόση πρὸς τὴ χώρα.

Ἡ κυβέρνηση Σαμαρὰ ἀντιστέκεται στὴν πίεση τῆς τρόικας γιὰ πρόσθετα μέτρα στὸν προϋπολογισμὸ τοῦ 2015 ὕψους 2,5 δισ. εὐρώ, σύμφωνα μὲ πηγὲς τοῦ Bloomberg.

Οἱ κίνδυνοι ἑνὸς ἀδιεξόδου ἀπειλοῦν τὴν Ἑλλάδα νὰ μείνει χωρὶς στήριξη μετὰ τὴν 1η Ἰανουαρίου 2015, ὅταν καὶ τὸ τρέχον πρόγραμμα ὁλοκληρωθεῖ. 18/11/2014

Β. Διατήρηση τοῦ πολιτικοῦ ρίσκου στὴν Ἑλλάδα προβλέπει ἡ Credit Suisse, στὸ νέο της παγκόσμιο outlook γιὰ τὸ ἑπόμενο ἔτος, 2015, ὑπὸ τὸν τίτλο "Global Outlook 2015 - When Two Worlds Collide…".

Σύμφωνα μὲ τοὺς ἀναλυτές τῆς ἑλβετικῆς ἐπενδυτικῆς τράπεζας, ὁ κίνδυνος πρόωρων ἐθνικῶν ἐκλογῶν στὴν Ἑλλάδα εἶναι ὁρατὸς στὶς ἀρχὲς τοῦ ἑπόμενου ἔτους, 2015.

«Ἡ Ἑλλάδα μπορεῖ νὰ ὁδηγηθεῖ σὲ πρόωρες ἐκλογὲς ἐντός τοῦ πρώτου τριμήνου τοῦ 2015, ἐνόψει τῆς κρίσιμης ἐκλογῆς γιὰ τὸν νέο Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας», ἐκτιμᾶ ἡ Credit Suisse γιὰ νὰ προσθέσει πὼς τὸ ἐνδεχόμενο διεξαγωγῆς πρόωρων ἐκλογῶν αὐξάνει τὸν κίνδυνο γιὰ συγκρουσιακὸ κλίμα μεταξύ τῆς Ἑλληνικῆς κυβέρνησης καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῶν δανειστῶν. 19/11/2014 bankingnews.gr

Τελικὰ μόνο «κακές» παρέες κάναμε ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια γι΄ αὐτὸ καὶ τὸ «κλῆμα» ἦταν στραβό.

Λοιπὸν οἱ «φίλοι μας» τόσο πολὺ βιάζονται ποὺ δὲν περιμένουν οὔτε νὰ ἐκλέξουμε Πρόεδρο Δημοκρατίας γιὰ νὰ βγάλουν τὰ συμπεράσματά τους. Φυσικὰ καὶ δὲν κάθονται στὸ τετριμμένο τῆς συλλογῆς τῶν 180 ΨΉΦΩΝ, σκασίλα τους… ἀλλὰ θέλουν μέσα ἀπὸ πιέσεις καὶ ἀπειλὲς αὐτοὶ νὰ κατευθύνουν τὰ πράγματα πρὸς ἴδιον ὄφελος.

Τὸ κέρδος εἶναι ἡ «ἁρπαγὴ τοῦ ἐνεργειακοῦ κουμπαρὰ Ἑλλάδος- Κύπρου».

Τὰ συμφέροντα μετὰ ἀπὸ πολὺ καιρὸ δὲν φαίνονται διαπλεκόμενα , ἀλλὰ χώρισαν τὰ «τσανάκιά» τους καὶ ἑτοιμάζονται νὰ ἀλληλοσπαραχθοῦνε.

Καὶ στὴν μέση τοῦ «ἐνεργειακοῦ ἀμπελώνα του» ὁ Ἕλληνας νὰ παρακαλάει γιὰ μία ἐπιπλέον ρύθμιση-ἀναπνοὴ νὰ πληρώσει αὐτὰ ποὺ τοῦ χρέωσαν ἀπὸ τὶς μίζες καὶ τὶς ἁρπαχτές.

«Μας ξευτίλισαν οἱ ξευτιλισμένοι» καὶ στὸ τέλος γελοιοποιήθηκαν οἱ πάντες καὶ τὰ πάντα.

Πρὸ διετίας ἀρθρογραφήσαμε μὲ χιοῦμορ «ὅτι ὅταν ὑπογράφαμε τὰ μνημόνια ἔπρεπε νὰ ρωτηθοῦν καὶ οἱ γείτονες Τοῦρκοι ἂν συμφωνοῦν μὲ αὐτά». Σήμερα αὐτὸς ὁ συλλογισμὸς εἶναι ἐνώπιόν μας.

Οἱ Τοῦρκοι καὶ στὴν περίπτωση τῆς Ἑλλάδος, ὅπως καὶ τῆς Κύπρου ἔρχονται σὲ ἄμεση σύγκρουση μὲ τὶς σκοπιμότητες τῶν Δυτικῶν νὰ ἐμπλακοῦν στὴν οἰκονομικὴ διάσωση τῆς Ἑλλάδος-Κύπρου. Βλ. Πετρέλαια, Φυσικὸ Ἀέριο

Ἂς τὸ ποῦμε πιὸ ἁπλὰ …

Ὅταν οἱ Τοῦρκοι ἐκβιάζουν τὴν Ἑλλάδα εἶναι σὰν νὰ ἐκβιάζουν τοὺς «διεθνεῖς τοκογλύφους» καὶ ὅταν οἱ «τοκογλύφοι» ἐκβιάζουν τὴν Ἑλλάδα εἶναι σὰν νὰ ἐκβιάζουν τοὺς Τούρκους ἅρπαγες.

ΦΟΒΕΡΗ ΚΑΡΑΜΠΟΛΑ ποὺ τελικὰ «θὰ μᾶς γλυτώσει» καὶ ἀπὸ τοὺς δύο.

Τὸ πῶς ἀντέξαμε ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια μέσα στὸ εἰκονικὸ περιβάλλον τῆς ψυχοπαθολογικῆς καταστροφολογίας ποὺ μᾶς ἐπέβαλλαν, μόνο ὁ Ἅγιος ΘΕΟΣ τὸ ξέρει καὶ οἱ ψυχοῦλες μας.

Τώρα πλέον παίζουν μὲ τὶς τελευταῖες ἀντοχές μας ὅπως νομίζουν καὶ μᾶς θεωροῦν ἤδη τελειωμένους… ἔτσι θεωροῦν οἱ δῆθεν «φίλοι».

Δὲν γνωρίζουν ὅτι τελικὰ τὰ παθήματα γίνονται μαθήματα καὶ τὸ ἑπόμενο ΑΜΠΕΛΙ ποὺ θὰ φυτευτεῖ σὲ αὐτὸ τὸ Μεσογειακὸ περιβόλι θὰ εἶναι ΙΣΙΟ ἀναγκαστικὰ δίχως νὰ τὸ περιτριγυρίζουν μὲ ἄνεση «ΓΑΙΔΑΡΟΙ» ἀκριβῶς γιατί θὰ εἶναι βαρυφορτωμένοι μὲ τὰ προβλήματα ποὺ ἤδη παίζουν στὶς χῶρες τους.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

«Στο Μέγα Δέντρο ξεκινά στο Καλοντάει αγιάζει

χτίζει σκολειά, χτίζει εκκλησιές χτίζει την Ρωμηοσύνη.

Πάτερ Κοσμά, σαν να ‘ταν χθές το κήρυγμά σου αχάζει

στη Ρούμελη, στην Ήπειρο στην απεραντοσύνη».

Το ποίημα είναι του Γεωργίου Αθνάνα και αποδίδει νομίζω εναργώς αυτό που στάθηκε ο άγιος Κοσμάς: ο χτίστης της Ρωμηοσύνης. Χτίζει, γράφει ο ποιητής, πρώτα σχολειά και κατόπιν χτίζει και εκκλησιές, διότι «το σχολείον ανοίγει τας εκκλησίας, το σχολείον ανοίγει τα μοναστήρια» κατά τον αείχλωρο λόγο, του αγίου. Τα σχολεία όμως που «ανοίγουν» εκκλησιές και την κατ’ οίκον εκκλησία, την οικογένεια, είναι τα σχολεία του Πατροκοσμά, τα σχολεία που φωτίζουν τους νέους και όχι σαν τα σημερινά που κλείνουν εκκλησιές και γκρεμίζουν μοναστήρια.

Λίγο πιό πάνω από την γενέτειρά μου, στην Άνω Μηλιά Πιερίας, υπάρχει ναός του αγίου. Σε μια διχάλα ενός δέντρου είναι καρφωμένος  ένας σιδερένιος σταυρός από τον Πατροκοσμά: Εκεί δίπλα χτίστηκε η εκκλησιά. Καμάρωναν οι παπούδες: πέρασε κι απ’ τα μέρη μας ο Αγιο-Κοσμάς. Κι απ’ όπου δίδασκε ο Πατροκοσμάς, όπου έστηνε το ταπεινό σκαμνί του, που ήταν ο τάφος του όπως έλεγε, το αντίχριστο Ισλάμ εκεί δεν στέριωνε.

Σε  εποχή που οι κατακτητές μάς αφανίζουν, που οι αλώπεκες του σκότους, οι παπικοί, οργιάζουν, οι Εβραίοι βυσσοδομούν και οι ραγιάδες υποκύπτουν και κατά επαρχίες αλλαξοπιστούν, ο άγιος παίρνει στους ισχνούς ώμους του τον σταυρό του Κυρίου και χτίζει σχολειά για να μαθαίνουν τα σκλαβόπουλα «τι είναι Θεός, τι είναι Αγία Τριάς, τι είναι άγγελοι, αρχάγγελοι, τι είναι καταραμένοι οι δαίμονες, τι είναι Παράδεισος, τι είναι κόλασις, τι είναι αμαρτία και αρετή».

 Στα σημερινά σχολειά των άθεων γραμμάτων, δεν μαθαίνουν οι μαθητές μας τι είναι οι καταραμένοι οι δαίμονες και η αμαρτία, αλλά καλούνται να μιμηθούν τους δαίμονες. (Θυμίζω στο βιβλίο Θεατρικής Αγωγής Ε-Στ Δημοτικού, την παρότρυνση του βιβλίου, σελ. 81, «είσαι δαιμόνιο», να υποδυθούν, δηλαδή, οι μαθητές  το δαιμόνιο). «Το κακό», έλεγε ο άγιος σε μια προφητεία του, «θα σας έρθει από τους διαβασμένους». Δεν είπε μορφωμένους. Ο λαός μας τους μορφωμένους τους ονομάζει γνωστικούς, ενώ τους διαβασμένους πολύξερους. Πολύξεροι είναι οι ημιμαθείς που μεταρρυθμίζουν, αναγεννούν, αναπτερώνουν την Παιδεία, για να καταλήξουμε σήμερα, αντί να έχουμε σχολεία ρωμαίικα, με «ψυχή και Χριστό», να καταντήσουν μάνδρες εκκλησιομαχίας, αφιλοπατρίας και γλωσσικής αφασίας.

Δίδασκα προχτές στους μαθητές μου, παιδιά Στ’ Δημοτικού το Ευαγγέλιο της Κυριακής. Δεν προβλέπεται από το αναλυτικό πρόγραμμα, όμως-και το λέω χωρίς ίχνος έπαρσις, εν οίδα ότι ουδέν ειμί-δεν σκύβω το κεφάλι στο ψευτορωμαίικο, γιατί «όταν μου πειράζουν πατρίδαν και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ‘νεργήσω και ό,τι θέλουν ας μου κάμουν», όπως μας εντέλλεται ο πατριδοφύλακας στρατηγός Μακρυγιάννης. Μου λέει ένας μαθητής μου. Γιατί, Κύριε, την ώρα που μας διαβάζετε το Ευαγγέλιο επικρατεί απολυτη ησυχία; Στ’ άλλα μαθήματα αγριεύουμε, είμαστε ανήσυχοι; Τι να του πω του παιδιού; Θυμήθηκα τα λόγια του αγίου: «Δεν βλέπετε ότι αγρίευσε το γένος μας από την αμάθεια και εγίναμεν ως τα θηρία»;

Και πώς να μην αγριέψουν τα παιδιά, να μην γίνουν ωσάν τα γουρουνόπουλα, όπως έλεγε ο άγιος στους γονείς τους, που τ’ άφηναν χωρίς «τα γράμματα που διαβάζουνε / οι αγράμματοι και αγιάζουνε» (Ελύητης). Τα γράμματα αυτά είναι ο λόγος του Κυρίου, ο ίδιος ο Χριστός, και ο λόγος, ο σπόρος αυτός δεν φτάνει εις την γην την αγαθήν, τις ψυχές των παιδιών μας γιατί τον πνίγουν τα αγκάθια. Και τα δηλητηριώδη αγκάθια της αφιλοπατρίας και τη εκκλησιομαχίας, φωλιάζουν στα σχολικά βιβλία Γλώσσας, τα παλιά Αναγνωστικά. Και τα λέγαμε Αναγνωστικά, γιατί μέσω των βιβλίων διάβαζε ο μαθητής τον πολιτισμό μας, περιείχαν γνώσεις ιστορίας, λαογραφίας, θεολογίας, γεωγραφίας, μ’ ένα λόγο, βιβλία, να πω μία λέξη που ποινικοποιήθηκε, Πατριδογνωσίας. Σε αντίθεση με τα νέα-περιοδικά ποικίλης ύλης, όπως απροκάλυπτα τα ονομάζω-που γελοιοποιούν τον δάσκαλο και υπονομεύουν την ίδια την υπόσταση του σχολείου.  

Βεβαίως, να γράψω και τον σκληρό λόγο, υπεύθυνοι είμαστε και εμείς οι δάσκαλοι. «Όταν τα μήλα είναι ξινά, δεν φταίνε τα μήλα, φταίνε οι μηλιές», έλεγε ο άγιος. Ο δάσκαλος είναι η ψυχή του σχολείου. «Σχολείον ίσον δάσκαλος» βροντοφωνάζει ο Παλαμάς. «Καλών των διδασκάλων και οι μαθηταί καλοί γίνονται» ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος και όχι «ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ» όπως διακηρύττει το υπουργείο πρώην εθνικής  Παιδείας. Στην παράδοσή μας πάντοτε η διδασκαλία ήταν δασκαλοκεντρική και έτσι πρέπει να παραμένει αρκεί ο δάσκαλος να είναι πρωτίστως πρόσωπο και όχι ρόλος. Διότι ο δάσκαλος διδάσκει με την ίδια του τη ζωή-«τούτο διδασκάλου αρίστου, το δι’ εαυτού παιδεύειν α λέγει». (άγ. Χρυσόστομος).  Μόνο ένα πρόσωπο μπορεί να ενσταλάξει στις ψυχές των παιδιών το μορφωτικό αγαθό.

Τα τελευταία όμως χρόνια παρεισέφρησαν στα παιδαγωγικά τμήματα και στο αμαρτωλό Παιδαγωγικό Ινστιτούτο,  Γραικύλοι της σήμερον με αποτέλεσμα «να βγαίνουν πράγματα από τα σχολεία που ο νους σας δεν φαντάζεται», όπως προφήτεψε ο Πατροκοσμάς.

 Ενώ είναι γεμάτο το κελάρι του πατρογονικού μας σπιτιού με καλούδια και με τα τιμαλφή του Γένους και της ηλιόλουστης Ορθοδοξίας μας, αντί να ευφραίνονται τα παιδιά που είναι χριστιανοί Ορθόδοξοι, εμείς τα καταδικάσαμε σε λιμοκτονία, τα ταΐζουμε με τα ξυλοκέρατα, τις γουρουνοτροφές των Φράγκων.

Φέτος κλείνουν 300 χρόνια από την γέννηση του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του εθναποστόλου που έσωσε κυριολεκτικά το Γένος από τον αφανισμό. Και η διάσωσή του οφείλεται στα εκατοντάδες σχολεία που κτίστηκαν με την παραίνεσή του. Τιμάμε στα σχολεία, μας αποστέλει και σχετικές εγκυκλίους το υπουργείο, τις γνωστές χαζοχαρούμενες παγκόσμιες ημέρες, του ύπνου, των ζώων, της ξενοφοβίας, του γέλιου, του χαχανητού, της βλακείας-όταν καταργείς το εορτολόγιο, την μνήμη τω αγίων, ψάχνεις υποκατάταστατα-ενώ θα έπρεπε, αν τούτο το κράτος ήταν ελληνικό και όχι μνημονιακό απολειφάδι, να κηρυχτεί έτος Αγίου Κοσμά και να προβλεφθούν σχετικές εκδηλώσεις. Τόσες και τόσες «δράσεις» αναλαμβάνουμε, μία για να μας υπενθυμίζει σε ποιούς χρωστάμε ελεύθερη πατρίδα τι πείραζε; Συμβουλεύω τους συναδέλφους, που έχουν πίστη στο Χριστό και φιλοπατρία-εμείς οι «σκοταδιστές» για τους προσκυνημένους στο σύστημα-να παρατήσουν για μια μέρα τα σχολικά περιοδικά-βιβλία και να διαβάσουν, να μιλήσουν στους μαθητές τους για το ποιος ήταν και τι πρόσφερε ο άγιος στο Γένος. Είναι πράξη αντίστασης στην περιρρέουσα σκυβαλοκρατία. Να πιάσουν τον Πατροκοσμά από το χέρι και να τον φέρουν μες στην τάξη κι αυτός ξέρει τι θα διδάξει στα παιδιά.

Να καθαρογράψουν και να δώσουν στους μαθητές, για αντιγραφή και ορθογραφία, που λέγαμε παλιά τούτα τα «ελληνοσώτειρα» λόγια: «Τούτο σας λέγω και σας παραγγέλω, καν ο ουρανός να κατεβεί κάτω, καν η γη ανεβεί επάνω, καν όλος ο κόσμος χαλάσει, καθώς μέλει να χαλάσει, σήμερον, αύριον, να μη σας μέλλει τι έχει να κάμει ο Θεός. Το κορμί σας ας το καύσουν, ας το τηγανίσουν,τα πράγματά σας ας τα πάρουν, μη σας μέλλει, δώσετέ τα, δεν είναι ιδικά σας. Ψυχή και Χρστός σας χρειάζονται. Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέσει, δεν ημπορεί να σας τα πάρει, εκτός και τα δώσετε με το θέλημά σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μην τα χάσετε».

Πηγή: Ακτίνες

Κατά τήν ἀνά Τετάρτη γενική ἀκρόασηκατήχηση στήν πλατεία τοῦ Ἁγίου Πέτρου ἐνώπιον χιλιάδων πιστῶν του, ὁ αἱρεσιάρχης «πάπας» Φραγκίσκος εἶπε τά ἑξῆς φρικτά πού ἀφοροῦσαν καί στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία : «Δέν ὑπάρχει ὑγιής Ἐκκλησία, ὅταν οἱ πιστοί, οἱ κληρικοί καί οἱ διάκονοι δέν εἶναι ἑνωμένοι περί τόν Ἐπίσκοπό τους. Ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἑνωμένη περί τόν Ἐπίσκοπο εἶναι μιά ἄρρωστη Ἐκκλησία. Ὁ Ἰησοῦς θέλησε αὐτήν τήν ἕνωση ὅλων τῶν πιστῶν μέ τόν Ἐπίσκοπο. Τό ἴδιο καί τῶν ἱερέων καί τῶν διακόνων. Ὅλοι ὀφείλουν νά ἔχουν τή συνείδηση ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος καθιστᾶ ὁρατό τόν δεσμό τοῦ καθενός μέ τήν Ἐκκλησία, καί τῆς Ἐκκλησίας μέ τούς Ἀποστόλους καί μέ τίς ἄλλες κοινότητες, οἱ ὁποῖες ἐπίσης εἶναι ἑνωμένες μέ τούς Ἐπισκόπους καί μέ τόν Πάπα στή Μία, Μοναδική (unique) Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ δική μας, ἡ Ἱεραρχική Ἁγία Μητέρα Ἐκκλησία»[1] .

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4518476 e-mail: impireos@hotmail.com

Πειραιεύς, 14 Νοεμβρίου 2014

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Διαπέμπομεν ἐπίκαιρον σχολιασμόν τῆς ἀμετροεποῦς καί ἀπαραδέκτου δηλώσεως τοῦ ἀντικανονικῶς διακατέχοντος τόν Θρόνον τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης τοῦ τέως περιπύστου καί πρεσβυγενοῦς Πατριαρχείου τῆς Δύσεως.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΠΕΡΙ «ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ» ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Κατά τήν ἀνά Τετάρτη γενική ἀκρόασηκατήχηση στήν πλατεία τοῦ Ἁγίου Πέτρου ἐνώπιον χιλιάδων πιστῶν του, ὁ αἱρεσιάρχης «πάπας» Φραγκίσκος εἶπε τά ἑξῆς φρικτά πού ἀφοροῦσαν καί στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία : «Δέν ὑπάρχει ὑγιής Ἐκκλησία, ὅταν οἱ πιστοί, οἱ κληρικοί καί οἱ διάκονοι δέν εἶναι ἑνωμένοι περί τόν Ἐπίσκοπό τους. Ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἑνωμένη περί τόν Ἐπίσκοπο εἶναι μιά ἄρρωστη Ἐκκλησία. Ὁ Ἰησοῦς θέλησε αὐτήν τήν ἕνωση ὅλων τῶν πιστῶν μέ τόν Ἐπίσκοπο. Τό ἴδιο καί τῶν ἱερέων καί τῶν διακόνων. Ὅλοι ὀφείλουν νά ἔχουν τή συνείδηση ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος καθιστᾶ ὁρατό τόν δεσμό τοῦ καθενός μέ τήν Ἐκκλησία, καί τῆς Ἐκκλησίας μέ τούς Ἀποστόλους καί μέ τίς ἄλλες κοινότητες, οἱ ὁποῖες ἐπίσης εἶναι ἑνωμένες μέ τούς Ἐπισκόπους καί μέ τόν Πάπα στή Μία, Μοναδική (unique) Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ δική μας, ἡ Ἱεραρχική Ἁγία Μητέρα Ἐκκλησία»[1] .

Ἐάν ἡ ἀρρώστια σταματοῦσε στήν ἀπόσχιση ἀπό τόν ἐπίσκοπο, ἐκκλησιολογικά δέν θά ὑπῆρχε πρόβλημα, μολονότι καί αὐτό δικαιολογεῖται, ὅταν ὁ ἐπίσκοπος δέν ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας. Τό γεγονός, ὅμως, ὅτι ἡ ἀρρώστια ἐπεκτείνεται καί πρός ὅσους δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν «πάπα», ἀποτελεῖ φρικτή ὕβρη καί προσβολή τῆς μόνης Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τουτέστι τῆς Ὀρθοδόξου, καί βλασφημία τοῦ μόνον ἐν αὐτῆ ἐνοικούντος Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο εἶναι ἀδύνατον νά ἐνοικεῖ στήν αἱρετική παρασυναγωγή τοῦ παπισμοῦ, ὅπου ἰδιαιτέρως ὑποτιμᾶται καί περιφρονεῖται μέ τήν αἵρεση τοῦ Filioque.

Μελετώντας τήν παραπάνω δήλωση τοῦ «πάπα» Φραγκίσκου δέν νιώσαμε ἀπολύτως καμμία ἔκπληξη γιά τήν ἑωσφορική αὐτή διακήρυξη καί τήν ἀμετανοησία τοῦ αἱρεσιάρχου τῆς Ρώμης! Διακηρύσσει κι αὐτός, ὅπως καί οἱ προκάτοχοί του, τήν ἐκκλησιολογική συνείδηση τῆς αἱρετικῆς θρησκευτικῆς παρασυναγωγῆς τοῦ Παπισμοῦ. Ἐμμένει κι αὐτός, στερεά καί ἀταλάντευτα, στίς ἑωσφορικές καί ἀντορθόδοξες παπικές διδασκαλίες! Εἶναι εἰλικρινής καί συνεπής στήν Βατικάνειο Ἐκκλησιολογία. Σύμφωνα μέ τόν ἔγκριτο δημοσιογράφο κ. Γεώργιο Παπαθανασόπουλο, ὁ «πάπας» ἔστειλε ὑβριστικό μήνυμα πρός τό Φανάρι, πού ἑτοιμάζεται νά τόν ὑποδεχθεῖ στίς 29/30 τρέχοντος μηνός.

Σχετικά μέ τά λεγόμενα τοῦ «πάπα» Φραγκίσκου περί ἑνότητος μέ τόν Ἐπίσκοπο, θά πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι ὁ παπισμός ἀπορρίπτει τήν ἰσότητα τῶν Ἐπισκόπων, ἐπειδή προβάλλει τήν αἱρετική διδασκαλία γιά τό πρωτεῖο τοῦ «πάπα» Ρώμης, ο ὁποῖος θεωρείται ὡς η ὑπέρτατη διοικητική ἐξουσία σ'ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία. Ὁ παπισμός δέχεται ὡς κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας τόν «πάπα». Ἔτσι, ἐξηγεῖται καί ἡ φράση «Ἱεραρχική Ἁγία Μητέρα Ἐκκλησία».

Ἀντιθέτως, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει ὡς κεφαλή τόν Χριστό καί διακρίνεται στήν ποιμαίνουσα ἱεραρχία, τόν κλῆρο, καί τό λογικό ποίμνιο, τόν λαό. Ἡ ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας ἔχει τήν ἀρχή της στούς ἁγίους Ἀποστόλους κατά ἀδιάκοπη διαδοχή καί περιλαμβάνει τρεῖς βαθμούς, τοῦ ἐπισκόπου, τοῦ πρεσβυτέρου καί τοῦ διακόνου. Ἔργο της εἶναι ἡ διδακτική, ἱερατική καί διοικητική διακονία τῆς Ἐκκλησίας, πού μεταδίδεται ἀδιάκοπα μέ τό μυστήριο τῆς ἱερωσύνης. Ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι, μητροπολίτες καί πατριάρχες εἶναι ἴσοι μεταξύ τους. Ἡ ἐνδεχόμενη διάκριση εἶναι τιμητική καί ὀφείλεται στήν ἐπισημότητα τῆς πόλεως, ὅπου εἶναι ἐπίσκοποι, καί δέν ἀναφέρεται σέ δικαιώματα ἐξουσίας πάνω σέ ἄλλους ἐπισκόπους[2]. Πίπτει ἔτσι στό κενό ἡ πρόσφατη καί καινοφανής προσπάθεια τοῦ Φαναρίου νά καθιερώσει τήν ἀμάρτυρη στήν Ὀρθόδοξη παράδοση καί αἱρετική ἀντίληψη ὅτι ὁ ἑκάστοτε Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶναι πρῶτος ἄνευ ἴσων, δηλ. «πάπας» τῆς Ἀνατολῆς.  

Ὁ «πάπας» Φραγκίσκος μέ τή φράση ὅτι οἱ ἐκκλησιαστικές κοινότητες πρέπει νά εἶναι «ἑνωμένες μέ τούς ἐπισκόπους καί τόν πάπα» ὑπονοεῖ σαφέστατα τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἐπίσης, μέ τήν φράση «…Μία, Μοναδική (unique) Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ δική μας, ἡ Ἱεραρχική Ἁγία Μητέρα Ἐκκλησία», ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ διεκδικεῖ τήν ταυτότητα τῆς «μοναδικῆς» καί «ὑγιοῦς Ἐκκλησίας» τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο!

Ἡ Διακήρυξη αὐτή ἀποτελεῖ, θά λέγαμε, συνέχεια ἑνός ἄλλου ἐκκλησιολογικοῦ κειμένου, πού τό Βατικανό ἔδωσε στή δημοσιότητα τό 2007, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο ὁ πρώην «πάπας» Βενέδικτος ΙΣΤ΄ διεκήρυξε ὅτι ἡ λεγομένη «Καθολική Ἐκκλησία» εἶναι ἡ «μοναδική πραγματική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο». Ἀναγνώρισε μέν ὅτι ὑπάρχουν καί ἐκτός τῆς λεγομένης «Καθολικῆς Ἐκκλησίας πολλά στοιχεῖα καθαγιασμοῦ καί ἀλήθειας», ἀλλά ἡ λεγομένη «Καθολική Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ». «Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες» (προσέξτε! ὄχι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία) εἶναι μέν «Ἐκκλησίες», ἀλλά πάσχουν ἀπό ἕνα «ἔλλειμμα», εἶναι ἐλλειματικές, διότι δέν ἀναγνωρίζουν τόν «πάπα» ὡς διάδοχο τοῦ Ἀπ. Πέτρου καί ἀρνοῦνται τό παπικό πρωτεῖο ἐξουσίας, πού θεμελιώνεται στήν αἱρετική περί Πέτρου παπική διδασκαλία.

Ὁ «πάπας» Φραγκίσκος, διάδοχος τοῦ ἐπιτίμου «πάπα» Βενεδίκτου ΙΣΤ΄, ξεπέρασε κατά πολύ τόν προκάτοχό του καί χρησιμοποίησε ἀσεβέστερο καί βλασφημότερο χαρακτηρισμό. Διεκήρυξε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ὄχι μόνο ἐλλειματική, ἀλλά καί «ἀσθενής», «ἄρρωστη» Ἐκκλησία, διότι δέν ἀναγνωρίζει ὅτι ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ ἀποτελεῖ μαζί μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, τήν ὁποία ὀμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, καί διότι δέν ἀναγνωρίζει τόν «πάπα» ὡς πρῶτο στήν ἐξουσία Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας[3] .

Οὐσιαστικά, ὁ «πάπας» Φραγκίσκος ζητᾶ τελείως ἀπροκάλυπτα τόν τέλειο ἐξουνιτισμό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Νά κρατήσει, δηλ. ὅλα τά ἤθη, τά ἔθιμα, τά δόγματά της κ.ἄ., ἀλλά νά ἀναγνωρίσει καί νά μνημονεύει τόν αἱρεσιάρχη «πάπα».

Γιά νά κατανοήσουμε καλύτερα τήν παπική ἐκκλησιολογία μετά τήν Β΄ Βατικανή ψευδοσύνοδο, θά πρέπει νά τονίσουμε ὅτι, σύμφωνα μέ τήν πεπλανημένη λατινική ἀντίληψη, ἔχουμε μία Ἐκκλησία, δύο βαθμίδων. Ἡ πρώτη βαθμίδα εἶναι ὁ παπισμός, στόν ὁποῖο δῆθεν ὑφίσταται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί στόν ὁποῖο ὑπάρχει ἡ πλήρης κοινωνία (πλήρης Ἐκκλησία). Ἡ δεύτερη βαθμίδα εἶναι οἱ «ἐλλιπεῖς Ἐκκλησίες» ἤ «ἀσθενείς καί ἄρρωστες Ἐκκλησίες», ὅπως ἡ Ὀρθοδοξία, ὁ Μονοφυσιτισμός καί ὁ Προτεσταντισμός, οἱ ὁποῖες στεροῦνται τῆς κοινωνίας μέ τόν «πάπα» Ρώμης, ἀφοῦ δέν ἀναγνωρίζουν τό πρωτεῖο ἐξουσίας καί τό ἀλάθητο καί γι’αὐτό βρίσκονται σέ ἀτελῆ κοινωνία (ἀτελής Ἐκκλησία). Ἠ νέα εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας τῆς νέας λατινικῆς ἐκκλησιολογίας μπορεῖ νά κατανοηθεῖ, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, μέ ἕνα σχήμα ἑνός συστήματος ὁμόκεντρων κύκλων, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ τήν Ἐκκλησία ὅλων τῶν βαπτισμένων καί τῶν ἀβαπτίστων. Στό κέντρο τῶν κύκλων βρίσκεται ὁ παπισμός, πού εἶναι ἡ συγκεκριμένη ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Πιό κοντά στό κέντρο βρίσκεται ἡ Ὀρθοδοξία. Πιό μακρυά ὁ Μονοφυσιτισμός. Πιό μακρυά ὁ Ἀγγλικανισμός. Πιό μακρυά ὁ Προτεσταντισμός καί πιό μακρυά οἱ δίκαιοι, οἱ ὁποῖοι μπορεῖ νά ὑπάρχουν ὄχι μόνο μεταξύ τῶν βαπτισμένων, ἀλλά καί μεταξύ τῶν ἀβαπτίστων.

Ὅμως, ἡ δημιουργία ἀπό τούς παπικούς μιᾶς ἄλλης, νέας «ἐκκλησίας», συνεπάγεται καί τήν δημιουργία ἑνός ἄλλου, νέου Χριστοῦ. Κάθε ἀλλαγή ἤ μετασχηματισμός τῆς πίστεως ἤ τῆς παραδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ἄλλος Ἰησοῦς, ἄλλη Ἐκκλησία. Σύμφωνα μέ τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία, μία ἐκκλησία, πού πραγματώνεται σέ βαθμούς πληρότητας, δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία, γιατί ὁ Χριστός εἶναι τά πάντα καί ἐν πάσιν Χριστός. Στόν παπισμό ἡ Ἀληθινή Πίστη δέν εἶναι τό κριτήριο γιά τήν ἀναγνώριση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ[4] .

Ὁ «πάπας» κ. Φραγκίσκος, ὁ «πάπας» δῆθεν τῶν «πτωχῶν», τῆς «ἀγάπης», τῆς «εἰρήνης» καί τῆς «ἑνότητος», ἀλλά ὄχι τῆς ἀληθείας, ἀσέβησε, βλασφήμησε καί ἐξευτέλισε τήν νύμφη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν ἀληθινή καί μοναδική Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, τήν Ὀρθοδοξία, μέ τήν ἀνωτέρω δήλωσή του!

Οἱ ἀντορθόδοξες διακηρύξεις τοῦ «πάπα» ἀνατρέπουν καί τινάζουν κυριολεκτικά στόν ἀέρα, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποτελεῖ εἰκόνα τῆς Τριαδικῆς κοινωνίας, εἶναι ὁ φορεύς τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καί ἡ κιβωτός τῆς σωτηρίας, πού παρέχεται μέσω τῶν θεουργῶν μυστηρίων. Ἔτσι ἐξηγεῖται, γιατί ἡ φράση τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ Καρχηδόνος «ἐκτός (Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία» (extra ekklesiam nulla salus), καθιερώθηκε ὡς κατεξοχήν ἐκκλησιολογική ἀλήθεια. Ἡ Ἐκκλησία, κατά τον Ἀπ. Παῦλο[5] , εἶναι τό μυστηριακό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Κεφαλή τοῦ σώματος αὐτοῦ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί μέλη του ὅλοι ὅσοι ἔχουν βαπτισθεῖ ὀρθόδοξα καί πιστεύουν ὀρθόδοξα, ζώντες καί κεκοιμημένοι. Εἶναι ποτέ δυνατόν ὁ Χριστός, πού εἶναι ὁ πανυπερτέλειος, ὁ ἀλάθητος Θεάνθρωπος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, νά εἶναι ἀσθενής καί ἄρρωστος, γιά νά εἶναι ἀσθενής καί ἄρρωστη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ «πάπας» Φραγκίσκος; Καί ἄν ὑποθέσουμε πώς εἶναι ἀσθενής καί ἄρρωστη, πώς εἶναι δυνατόν νά βγάζει ὑγιεῖς πνευματικά καί θεωμένους ἀνθρώπους, ὅπως τά τόσα ἐκατομμύρια παλαιῶν καί νέων ἁγίων; Ἡ Ἐκκλησία, ὡς σῶμα Χριστοῦ, ἔχει ἔνοικο τήν χαρισματική παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀπό τήν Ἐκκλησία ἐκπίπτουν ἐπίσημα οἱ αἱρετικοί, αὐτοί δηλ. πού ἀπορρίπτουν τήν ἀλήθειά της, και οἱ σχισματικοί, αὐτοί δηλ. πού ἀπορρίπτουν τόν τρόπο διοικήσεώς της. Ἀνεπίσημα ἀποκόπτεται ἀπό τήν Ἐκκλησία κάθε μέλος (ἀνεξαρτήτως ἐκκλησιαστικοῦ ἀξιώματος), πού τοποθετεῖ τόν ἑαυτό του συνειδητά ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀρνούμενο τήν ἀλήθεια, τή ζωή καί τή διδασκαλία της[6] .   

Ἔχει ἰδιαίτερη σημασία τό γεγονός ὅτι ἡ δήλωση αὐτή τοῦ «πάπα» ἔγινε λίγες ἡμέρες πρίν τήν ἐπίσκεψή του στό Φανάρι στίς 29/30-11-2014. Τό μήνυμά του εἶναι σαφέστατο πρός κάθε «κατεύθυνση». Μετά τό πρόσφατο ναυάγιο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου στό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας, σχετικά μέ τόν συγκερασμό τοῦ πρωτείου καί τῆς συνοδικότητος, ἔρχεται ὁ ἴδιος αὐτοπροσώπως νά δώσει ὁριστική λύση στό θέμα τῆς ψευδοενώσεως. Πορεύεται ὡς ἰατρός σέ μία ἄρρωστη καί ἀσθενή Ἐκκλησία, γιά νά τήν θεραπεύσει, νά τήν λυτρώσει, δηλ. νά τήν ὑποτάξει ὑπό τούς πόδας του. Οἱ οἰκουμενιστές τοῦ Φαναρίου, φαίνεται νά ἀποδέχονται τίς περί ἀσθενείας δηλώσεις τοῦ «πάπα», διότι σέ ἀντίθετη περίπτωση θά ἔπρεπε ἐπειγόντως, ὄχι μόνο νά ἀκυρώσουν τήν ἐπίσκεψή του στό Φανάρι, ἀλλά καί νά συγκαλέσουν Πανορθόδοξη Σύνοδο, γιά νά καταδικάσει τίς ἀνωτέρω δηλώσεις τοῦ «πάπα», νά ὑπερασπισθεῖ τό κῦρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί νά διακόψει κάθε ἐπικοινωνία μετά τοῦ ἑωσφορικῶς ἀμετανοήτου Παπισμοῦ. Τήν στιγμή, πού ὁ αἱρεσιάρχης «πάπας» ἐξευτελίζει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διά τῶν δηλώσεών του, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, εὑρισκόμενος αὐτές τίς ἡμέρες στή Βιέννη προκειμένου νά συμμετάσχει στούς ἑορτασμούς γιά τά 50 χρόνια ἀπό τήν ἵδρυση τοῦ ἐκεῖ ἑδρεύοντος οἰκουμενιστικοῦ Ἱδρύματος «Pro Oriente», ὅπως ἐπίσης καί γιά νά παραλάβει ἐπισήμως ἀπό τούς ὑπευθύνους τῆς τοπικῆς «ΡΚαθολικῆς Ἐκκλησίας» τίς δωρεές ἑνός Ναοῦ καί ἑνός οἰκοπέδου πρός τήν Ἱερά Μητρόπολη Αὐστρίας μέ σκοπό τήν ἵδρυση Ἱερᾶς Μονῆς[7] , δήλωσε ὅτι «εἴμαστε εὐγνώμονες στήν Καθολική Ἐκκλησία»[8] , ὅτι «στό διάλογο καί στή συμφιλίωση δέν ὑπάρχει ἐναλλακτική ἐπιλογή»[9], ὅτι «περιμένουμε μέ πολλές προσδοκίες τήν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα», ὅτι «εἴμαστε ἀδελφοί ἐν Χριστῶ»[10] καί τέλεσε οἰκουμενιστική συμπροσευχή στήν παπική ἐνορία τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα[11]. Σέ συνέντευξή του στήν αὐστριακή ἐφημερίδα «Κουρίρ»[12], ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος σημείωσε πώς «ἡ ἀποκατάσταση τῆς διάσπασης καί ἡ ἐπανένωση τῆς Ἐκκλησίας συνιστᾶ μεγάλο καθῆκον τῆς ἐποχής μας». Παρέπεμψε στά πρῶτα βήματα, πού ξεκίνησαν σ’ αὐτή τήν κατεύθυνση πρίν ἀπό 50 χρόνια ὁ «πάπας» Παῦλος ΣΤ΄ καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κυρός Ἀθηναγόρας, ἐνῶ, ὅπως παρατήρησε, «ὁ ἐπίσημος Θεολογικός Διάλογος ἀνάμεσα στίς Ἐκκλησίες βοήθησε νά ἐξαλειφθοῦν παρεξηγήσεις καί διαφορές ἀπόψεων». Ἀναφέρθηκε, ἐπίσης, στή συνάντησή του τόν περασμένο Μάϊο στήν Ἱερουσαλήμ μέ τόν «πάπα» Φραγκίσκο, ὅπως ἐπίσης στήν ἀνταλλαγή ἐπισκέψεων κάθε χρόνο ἀνάμεσα σέ ἀντιπροσωπεῖες τῶν δύο «Ἐκκλησιῶν» στή Ρώμη μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου καί ἀντίστοιχα μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου φέτος θά βρίσκεται προσκεκλημένος του (ἀπό τις 29 Νοεμβρίου) ὁ «πάπας» Φραγκίσκος, ἐνῶ ὡς μεγάλη βοήθεια θεωρεῖ ὁ ἴδιος θεσμούς, ὅπως τό Ἵδρυμα «Πρό Ὀριέντε», πού προωθοῦν τόσο τίς θεολογικές ὅσο καί τίς προσωπικές ἐπαφές. Ἀπό τόν «πάπα» Φραγκῖσκο ὁ Οικουμενικός Πατριάρχης ἀναμένει, ὅπως σημείωσε, περαιτέρω θαρραλέα βήματα καί προσπάθειες γιά τήν ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν, ὅπως ἐκεῖνος ἔχει ἤδη κάνει ἀπό τήν ἐκλογή του σέ «προκαθήμενο τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας».

Μέ τήν ἀνωτέρω ἀντορθόδοξη διακήρυξή του, ὁ «πάπας» Φραγκίσκος «ἄδειασε» ὅλους τούς «Ὀρθόδοξους» Οἰκουμενιστές Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους καί ἀκαδημαϊκούς θεολόγους, οἱ ὁποῖοι εἴτε ἄμεσα εἴτε ἔμμεσα, ἀναγνωρίζουν τήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ ὡς «ἀδελφή Ἐκκλησία» καί τόν «πάπα» ὡς Πρῶτο. Ὁ «πάπας», μέ τήν ἀνωτέρω διακήρυξη, ἀφήρεσε τελείως ἀπό τούς «Ὀρθόδοξους» Οἰκουμενιστές, κάθε ἐπιχείρημα γιά περαιτέρω διαλόγους, στό ὄνομα τῆς ἀγαπολογίας. Κάθε περαιτέρω συμμετοχή σέ θεολογικούς διαλόγους καί διαλόγους ἀγάπης μέ τούς ἀμετανοήτους ποικιλώνυμους αἱρετικούς θά πρέπει νά διακοπεῖ, διότι ἔχουν βαλτώσει, ὁδηγοῦν σέ ἀδιέξοδο καί ζημιώνουν τά μέγιστα τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπως πολύ χαρακτηριστικά συνέβη στήν τελευταῖα συνεδρίαση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν τόν περασμένο Σεπτέμβριο στό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας. Ἡ ἀποχώρηση, ἐπίσης, τῆς Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας ἀπό τό προτεσταντικό-παναιρετικό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» εἶναι ἀναγκαία ὅσο ποτέ ἄλλοτε.

Ἡ Ὀρθοδοξία, κατά τόν «πάπα»», δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά εἶναι μία «ἀσθενής» Ἐκκλησία! Ἐμεῖς, ὅμως, διακηρύττουμε παγκοσμίως στεντορεία τῆ φωνῆ ὅτι μόνο ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, τήν ὁποία ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, εἶναι ἡ ὑγιεστάτη Ἐκκλησία διότι ἔχει κεφαλή τόν ἐνσαρκωθέντα Θεό Λόγο, τόν Σωτῆρα Κύριον Ἰησοῦ Χριστό καί σῶμα Της τούς ἀπ’ αἰώνων Ἁγίους καί κατά τήν ἀψευδῆ τοῦ Δομήτορός Της διακήρυξη «πύλαι Ἅδου (καί αἱρέσεων) οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18) καί ὁ ἐν Αὐτῇ Παράκλητος ἀγαθός, «τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγεῖ Αὐτήν εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» (Ἰω. 16,13), ἐνῶ ὁ Παπισμός εἶναι ὄχι μόνο ἀσθενής καί ἄρρωστη «Ἐκκλησία», ἀλλά καί μία μεγάλη αἵρεση, ἀναίρεση καί καθαίρεση τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἰδίας τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς διδασκαλίας της, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τά μέλη της στήν αἰώνια ἀπώλεια.

Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος

Ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς

[1] ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ, Προκλητική δήλωση τοῦ Πάπα : «Ἀσθενής ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», 7-11-2014 http://www.agioritikovima.gr/batikano/item/47004 .

[2] ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ, Δυτική Θεολογία καί πνευματικότητα, ἐκδ. Ὑπηρεσία Δημοσιευμάτων Α.Π.Θ., σ. 41.

[3] ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ, Ἀπάντηση στή δήλωση-διακήρυξη τοῦ Πάπα περί ‘’άρρωστης Ορθόδοξης Εκκλησίας’’, http://aktines.blogspot.gr/2014/11/blog-post_83.html

[4] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΚΟΝΙΤΣΗΣ κ. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΙ ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἐπιστολή πρός τόν πάπα, 14-4-2014, http://www.impantokratoros.gr/BE51BE54.el.aspx

[5] Ἐφεσ. 1, 23.

[6] ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ, Δυτική Θεολογία καί πνευματικότητα, ἐκδ. Ὑπηρεσία Δημοσιευμάτων Α.Π.Θ., σσ. 37-39.

[7] http://aktines.blogspot.gr/2014/11/50-pro-oriente.html, http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/mitropoleis-exoterikou/27783-2014-11-03-20-22-49

[8] http://romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/oikoumeniko-patriarxeio/27967-2014-11-10-23-56-03

[9] http://www.agioritikovima.gr/oikpa/item/47265-βαρθολομαίος-ενώπιον-ρωμαιοκαθολικών-και-κοπτών-στο-διάλογο-και-στη-συμφιλίωση-δεν-υπάρχει-εναλλακτική-επιλογή

[10] http://www.agioritikovima.gr/oikpa/item/47356

[11] http://aktines.blogspot.gr/2014/11/blog-post_85.html

[12] http://fanarion.blogspot.gr/2014/11/blog-post_95.html

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου