Ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, 353.000 σφαγιασθέντες,

100.000 ορφανά και 50.000 αγνοούμενοι.

Ιστορικές μαρτυρίες μας βεβαιώνουν ότι, κατά τον 8ο π.Χ. αιώνα, Έλληνες από την Μίλητο ίδρυσαν στον Πόντο τις πόλεις Σινώπη, Αμισό (Σαμσούντα) και Τραπεζούντα. Με άλλα λόγια η ιστορική μας μόνιμη παρουσία στον Πόντο ξεκινάει από το 800 π.Χ., και φτάνει ακμάζουσα μέχρι περίπου τον Α' παγκόσμιο πόλεμο.

Τότε είναι, που η τουρκική βαρβαρότητα, σε συνεργασία με Γερμανούς στρατιωτικούς, κατάφερε, μετά από 28 αιώνες συνεχούς παρουσίας, να ξεριζώσει από τις πατρογονικές του εστίες τον Ελληνισμό του Πόντου, και να οδηγήσει στον θάνατο πάνω από 353.000 Έλληνες Ποντίους.

Οι διώξεις των Ποντίων από τους οπαδούς του Κεμάλ, που ήθελαν να εξισλαμίσουν ολόκληρη την τότε τουρκική επικράτεια, είχαν αρχίσει από το 1911. Χίλια περίπου ελληνικά σχολεία μπήκαν, τότε, κάτω από αυστηρό τουρκικό έλεγχο, απαγορεύτηκε η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και κλείστηκαν όλοι οι πολιτιστικοί, εθνικοί και πολιτικοί σύλλογοι του Ποντιακού Ελληνισμού.

Το 1915 οι διώξεις στον Πόντο εντάθηκαν δραματικά. Φανατικοί Τούρκοι εθνικιστές, σε συνεργασία με την τουρκική αστυνομία, οργάνωσαν ανελέητες επιθέσεις με εμπρησμούς, λεηλασίες, βιασμούς και δολοφονίες αθώων αμάχων.

Από το 1914 μέχρι το 1918, πάνω από 100.000 Έλληνες του Πόντου εκτοπίσθηκαν στα βάθη της Μικράς Ασίας, από τους οποίους οι περισσότεροι πέθαναν στον δρόμο από το ψύχος και τις κακουχίες.

Στα χρόνια εκείνα, Πόντιοι αντάρτες βγήκαν στα βουνά για αντίσταση, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά πράγματα, για να σταματήσουν τις μαζικές δολοφονίες. Από την άλλη μεριά οι σύμμαχοι, ενώ γνώριζαν για τις ωμότητες και την θηριωδία των Τούρκων, μας άφησαν εντελώς αβοήθητους.

Στις 19 Μαΐου του 1919, με εντολή του Μουσταφά Κεμάλ, αρχίζει, σε ολόκληρο τον Πόντο, η δεύτερη φάση της Γενοκτονίας. Όλα τα εναπομείναντα ελληνικά χωριά ισοπεδώνονται, και σχεδόν 150.000 αθώοι άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά αφανίζονται με φωτιά και μαχαίρι.

Από το 1994, η Ελληνική Πολιτεία όρισε την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

Το σχετικό Π.Δ., για την 19η Μαΐου, προβλέπει δοξολογίες, πανηγυρικούς, φωταγωγήσεις και σημαιοστολισμούς Δημοσίων καταστημάτων.

Η 19η Μαΐου, όμως, δεν είναι γιορτή. Η 19η Μαΐου είναι Μνημόσυνο...

Και τα μνημόσυνα οφείλουμε να τα κάνουμε ακριβώς στην ημέρα τους, και όχι να τα μεταθέτουμε ελαφρά τη καρδία, όπως κάναμε φέτος λόγω ευρωεκλογών.

Τελικά, τι είναι αυτό που βαραίνει περισσότερο στην συνείδησή μας; Η Μνήμη των αναρίθμητων αδίκως σφαγιασθέντων προγόνων μας ή οι εκλογές των ευρωπαίων, που τότε μας εγκατέλειψαν και σήμερα λένε πως τάχα ενδιαφέρονται για μας;

Μετά απ' όλα αυτά, αναρωτιέται κανείς:

Μέχρι πότε θα συνεχίσει να αποτελεί ταμπού, στο Ελληνικό και Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το θέμα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Θράκης;

Μέχρι πότε θα είναι εκτός ύλης σε Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια, τα κεφάλαια, που αναφέρονται στην Γενοκτονία;

Μέχρι πότε θα συνεχίζουμε, χωρίς ντροπή, να στεφανώνουμε, στην Άγκυρα, το μνημείο του εξολοθρευτή μας Μουσταφά Κεμάλ;

Μέχρι πότε θα χορεύουμε ''ζεμπεκιές'', θα στήνουμε ''κουμπαριές'', και θα στέλνουμε την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στην πρωτεύουσα της Τουρκίας, για να συμμετέχει στα ''δοξαστήρια'' του Κεμάλ;

Μέχρι πότε θα αδρανούμε μπροστά στον επιχειρούμενο εκτουρκισμό των Ελλήνων Ρομά και Πομάκων της Θράκης μας;

Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε την ύπουλη, προκλητική και ανθελληνική δράση του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής;

Μέχρι πότε θα επιμένουμε στην απόφαση για ίδρυση Τομέα Ισλαμικών σπουδών στην Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ.;

Μέχρι πότε οι Πολιτικοί και οι Διπλωμάτες μας θα παραμένουν σχεδόν αδρανείς μπροστά στην μεγάλη μας Εθνική Επιταγή, που λέγεται ''Διεθνής Αναγνώριση της Γενοκτονίας'';

Με δυό λόγια: Μέχρι πότε θα συνεχίζουμε να φερόμαστε υβριστικά απέναντι στο ένα εκατομμύριο προσφύγων,

στα 353.000 θύματα της κεμαλικής θηριωδίας,

στα 100.000 ορφανά

και τους 50.000 αγνοουμένους;

Πηγή: http://malkidis.blogspot.gr/

Ο συγγραφέας του κειμένου στην αγγλική γλώσσα Ronald Levitsky διδάσκει κοινωνικές επιστήμες στο σχολείο του Sunset Ridge, Northfield του Ιλλινόις. Έχει τιμηθεί για την εξαιρετική του διδασκαλία κατά το έτος 2005 με το βραβείο Kohl, με το βραβείο Εdward Lewis II ως δάσκαλος του 2005, με το βραβείο του Ιδρύματος συνταγματικών δικαιωμάτων του Σικάγο, και το 2006 έλαβε το βραβείο Aharonian από το πρόγραμμα εκπαίδευσης της γενοκτονίας. Επίσης ο Ronald Levitsky είναι μέλος στην Εθνική επιτροπή Κοινωνικών επιστημών.

Ο εκδότης είναι ευγνώμων στο Θεοφάνη Μαλκίδη, για την επιμέλεια του κειμένου στην αγγλική γλώσσα καθώς και για τη μετάφραση, την επιμέλεια και για τα συμπληρωματικά στοιχεία του διδακτικού εγχειριδίου στην ελληνική γλώσσα. Ο Θεοφάνης Μαλκίδης διδάσκει στο τμήμα Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξείνιων Χωρών, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Θράκης στην Ελλάδα.

Τα μέλη της Ποντιακής Κοινότητας του Σικάγο, Γεώργιος Μαυρόπουλος, Σάββας Κοκτσόγλου και ο Θωμάς Μαντζακίδης βοήθησαν να συγκεντρωθεί το υλικό και οι πηγές, για την ετοιμασία των εκδοχών του διδακτικού εγχειριδίου. Ως μέλη της ποντιακής κοινότητας του Σικάγου «Ξενιτέας», παρουσίασαν την ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά για τη νέα γενιά, τιμώντας και μνημονεύοντας ταυτόχρονα τους Πόντιους πρόγονούς τους.

Ποντιακός Σύλλογος Σικάγο

P.O. Box 6127

Bloomingdale, IL. 60108-6127, USA

www.pontiangreeks.org 

Το Κίνημα των Νεοτούρκων και το Κομιτάτο «ΕΝΩΣΙΣ και ΠΡΟΟΔΟΣ», τα οποία στην αρχή στράφηκαν εναντίον του Σουλτάνου και της Υψηλής Πύλης, για τον εκδημοκρατισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έφτασε στο τέλος να είναι και να γίνει ένα τρομοκρατικό και σφαγιαστικό κίνημα, το οποίο συσσώρευσε εκατομμύρια νεκρούς: ενάμισυ εκατομμύριο Αρμενίων και διακόσιες πενήντα χιλιάδες Ασσυρίων το 1915 με 1916, τριακόσιες πενήντα τρείς χιλιάδες Ποντίων το 1913 με 1914 και γύρω στις επτακόσιες χιλιάδες Μικρασιατών Ελλήνων το 1922. Και όλα αυτά σύμφωνα με τους μετριότερους υπολογισμούς. Όλα τα άλλα έθνη έχουν ιστορία λοιπόν και η Τουρκία έχει βαρύτατο ποινικό μητρώο.

Οι Νεότουρκοι στην αρχή με το πρόγραμμά τους ενθουσίασαν και Έλληνες. Λίγοι όμως κατάλαβαν το βάθος και το κίνητρο των κινηματιών. Οι εκκλησιαστικοί βεβαίως άρχοντες κατάλαβαν αμέσως ή έστω λίγο μετά ότι εδώ πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Δηλαδή οι μορφωμένοι Τούρκοι του Κομιτάτου είχαν βάλει στόχο την επανάκτηση των χαμένων εδαφών της καταρρέουσας και συρρικνούμενης Οθωμανικής Επικράτειας, πλήν όμως αυτά τα εδάφη δεν ήταν ποτέ δικά τους. Έτσι αποφάσισαν και έκαναν τις παραπάνω γενοκτονίες. Αυτό δυστυχώς λένε και σήμερα κάποιοι επίσημοι Τούρκοι. Επειδή κατείχαν για αιώνες τα εδάφη της ηπειρωτικής ή νησιωτικής Ελλάδος, τα δικαιούνται και σήμερα και ζητούν εμμέσως πλήν σαφώς την επιστροφή τους σ΄ αυτούς!

Βασικό σύνθημά τους ήταν «Η Τουρκία στους Τούρκους». Δεν ανεχόντουσαν άλλους μέσα στα γεωγραφικά σύνορα της χώρας τους. Αποφάσισαν λοιπόν δύο σφαγές: τη λευκή και την ερυθρά. Λευκή ήταν τα τάγματα εργασίας και ο εκτοπισμός χιλιάδων ανθρώπων. Ένα πρόγραμμα εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών ετοιμασμένο και σερβιρισμένο κατάλληλα από τους Γερμανούς. Η ερυθρά σφαγή ήταν καθαρές δολοφονίες. Οι νεότουρκοι διατείνονταν ότι έπρεπε να κρατήσουν τα όπλα στα σπίτια τους οι μουσουλμάνοι. Αυτό το γεγονός μαζί με την επιθετικότητα των Τσετών και των Κούρδων, τους οποίους οργάνωσε ο Μουσταφά Κεμάλ, στον Πόντο ειδικότερα, όπου απεστάλη για την προστασία δήθεν των χριστιανικών πληθυσμών, έφερε το τραγικό αποτέλεσμα.

Οι Τούρκοι, παλαιότουρκοι, νεότουρκοι και σημερινοί, χρησιμοποιούν πάντοτε διπλή γλώσσα. Την επίσημη, την φαινομενικά αθώα και δημοκρατική, που αντέχει στο φως της δημοσιότητας, και την άλλη, δηλαδή τις μυστικές και προφορικές εντολές, με τις οποίες ζητούσαν τη σφαγή των χριστιανών, διότι όπως νόμιζαν αυτοί ήταν η αιτία της παρακμής τους και το εμπόδιο της ανασύστασης της πατρίδας τους. Με βάση αυτές τις εντολές έγινε ένα από τα μεγαλύτερα μαζικά εγκλήματα στην ιστορία και χύθηκαν ποταμοί αθώου αίματος, τη στιγμή μάλιστα που εμείς πολεμούσαμε στο πλευρό των συμμάχων στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η δε Τουρκία αμέτοχη, άκαπνη και ανενόχλητη έσφαζε ανηλεώς τους χριστιανούς και δή τους Ορθοδόξους Έλληνες.

Μετάνοιωσαν οι Τούρκοι; Σαφώς όχι. Συνεχίζουν παντού και πάντοτε την ίδια τακτική. Έχουν την εγκληματικότητα στο αίμα τους. Για να αλλάξουν χρειάζονται πρότυπα και αλήθεια. Σαφώς πρότυπο δεν αποτελεί ο ιδρυτής τους, ούτε τα ιερά βιβλία τους έχουν τη σώζουσα αλήθεια του Ευαγγελίου. (Μερικοί από τους Ορθόδοξους χαρίζουν το Κοράνιο – δίκην δώρου - σε επίσημους Τούρκους κλπ!!! Μα επειδή έχουν το ιερό τους βιβλίο έγιναν έτσι και έκαναν ό,τι έκαναν). Το Ευαγγέλιο και τον Χριστό χρειάζονται και αυτά πρέπει να τους τα δώσουμε. Μόνον έτσι θα διορθωθούν κι εμείς και αυτοί. Διαφορετικά θάρχονται ιστορικές στιγμές και συγκυρίες που θα επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους και θα πράττουν τα ίδια. Δυστυχώς δαιμονίζονται. Η αντιμετώπισή τους είναι ένα από τα δυσκολότερα θέματα της επιστήμης, παιδαγωγικής και πολεμικής.

Ο Μουσταφά Κεμάλ εγκατέστησε στον Πόντο κάποιους οπλαρχηγούς με κυριότερο τον Τοπάλ Οσμάν, μεγάλο εγκληματία, το οποίο σκότωσε ο ίδιος ο Κεμάλ, γιατί από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσε να τον ελέγξει και κινδύνευε. Σήμερα όμως στον Πόντο ο τάφος του Τοπάλ Οσμάν όχι μόνο είναι σε επιβλητικό και περίοπτο σημείο, αλλά είναι και τόπος προσκυνήματος και αγωγής των παίδων, όπου οι μητέρες τους τα πηγαίνουν για να «ευλογηθούν» και να μάθουν τις «δέουσες συμπεριφορές» προς τους απίστους, δηλ. προς εμάς τους χριστιανούς, όπως μας χαρακτηρίζουν.

Επίσης όταν έγιναν κάποια δικαστήρια από την τουρκική κυβέρνηση μετά τη Γενοκτονία των Χριστιανικών πληθυσμών, οι πρωταίτιοι του εγκλήματος, είχαν ήδη φύγει στη Δύση και κυρίως στη φίλη Γερμανία. Σημειωτέον ότι οι Δυτικοί (όπως και οι μπολσεβίκοι) φέρθηκαν και στην περίπτωση του Πόντου και της Μ. Ασίας, όπως πάντοτε, όπως και τώρα, μισελληνικά και φιλοτουρκικά. Τους πρωταιτίους όμως Τούρκους σαδιστές και αιμοβόρους ρατσιστές τους δολοφόνησαν όλους μηδενός εξαιρουμένου οι εκδικητές Αρμένιοι με το σχέδιο «Νέμεσις».

Η Γενοκτονία των Ποντίων, όπως και της Μ. Ασίας, πρέπει να αναγνωρισθεί παγκόσμια και όχι να σέρνεται στα κρυφά χάριν του τουρισμού. Μια υπόθεση τόσο πονεμένη και ματωμένη δεν μπορεί να αγνοείται. Ακόμη και σήμερα οι κρυπτοχριστιανοί του Πόντου και οι επισκέπτες από την Ελλάδα - πρόσφυγες και τα παιδιά και τα εγγόνια τους- δέχονται τη στενή παρακολούθηση της τουρκικής αστυνομίας σε κάθε τους κίνηση.

Άγνοια λοιπόν της Γενοκτονίας συνιστά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και υιοθεσία του Δόγματος της Βίας και της ιδεολογίας της Εξολόθρευσης. Δεν είναι μόνο οι Εβραίοι που δεινοπάθησαν ούτε μόνο οι Αρμένιοι. Είναι και οι Έλληνες του Πόντου και της Μ. Ασίας. Οπωσδήποτε πρέπει να καταδικασθεί και το Δόγμα του Πολέμου κατά των Απίστων που θρέφει το Κοράνιο και υιοθετείται και κηρύσσεται από τους Μουλάδες του Ισλάμ δυστυχώς και στη Δυτική Ευρώπη σήμερα.

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

(ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO) Η Γενοκτονία των Ποντίων είναι κάτι που ο λεγόμενος "προοδευτικός χώρος" επιδιώκει να υποβαθμίσει, γιατί βλέπετε οι Πόντιοι δεν κυνηγήθηκαν μόνο από τους Τούρκους, αλλά και από τους Μπολσεβίκους και τον "πατερόυλη" Στάλιν. Επειδή πρέπει να τιμάμε την Μνήμη αυτού του βασανισμένου λαού θα πρέπει να γνωρίζουμε και όλη την αλήθεια.Δείτε το παρακάτω βίντεο από ντοκιμαντέρ της ΕΤ3.

 http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=qRubdabgGbk#t=1161s

Η Γενοκτονία των Ποντίων αδελφών μας είναι ένα αυταπόδεικτο γεγονός διότι υπάρχουν ακόμα ζωντανές πιστοποιήσεις και δεν χρειάζεται άλλων μαρτυρία, διότι δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχουν τα φιλμαρισμένα ντοκουμέντα και οι φωτογραφίες. Παρακάτω παραθέτουμε τις καταγεγραμμένες απόψεις ατόμων που έπαιξαν σοβαρό ρόλο και δια της γραφίδας τους πιστοποίησαν ότι το κεμαλικό κίνημα χαρακτηριζόταν από φανατικό, επιθετικό και επεκτατικό εθνικισμό

Όπως γράφει ο Νίκος Ψυρρούκης: «Η προσεκτικότερη μελέτη του κεμαλισμού μάς πείθει ότι πρόκειται για βαθιά αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική θεωρία. Ο φιλοναζισμός και άλλες αντιδραστικές δοξασίες είναι νομοτελειακή εξέλιξη του κεμαλισμού… Ακόμα και οι κεμαλικές μεταρρυθμίσεις γίνονται με διοικητικές αποφάσεις από πάνω. Περιφρονούν τις πολιτιστικές παραδόσεις του τουρκικού λαού, εκφράζουν το σύμπλεγμα κατωτερότητας των Τούρκων αστών».

Το τέλος του 1921 σφραγίστηκε από τις φοβερές ωμότητες στον μικρασιατικό Πόντο, και ο Βρετανός αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη σερ Horace Rumbold πληροφορεί τον υπουργό Εξωτερικών Curzon: «Οι Τούρκοι φαίνεται ότι δρουν βάσει προμελετημένου σχεδίου για την εξόντωση των μειονοτήτων… Όλοι οι άνδρες ηλικίας άνω των 15 ετών της περιφερείας Τραπεζούντος και της ενδοχώρας εκτοπίστηκαν στα εργατικά τάγματα του Ερζερούμ, Καρς και Σαρήκαμις».

Βασισμένος σε μια σειρά επισήμων αναφορών ο Βρετανός πρωθυπουργός Λόιντ Τζορτζ προβαίνει σε δημόσιες δηλώσεις στη Βουλή των Κοινοτήτων (House of Commons. The Parliamentary Debates), Fifth Series, τόμ. 157): «…(στον Πόντο) δεκάδες χιλιάδες (Έλληνες) άνδρες, γυναίκες και παιδιά απελαύνονταν και πέθαιναν. Ήταν καθαρή ηθελημένη εξολόθρευση. “Εξολόθρευση” δεν είναι δικιά μου λέξη. Είναι η λέξη που χρησιμοποιεί η Αμερικανική Αποστολή».

Ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας σερ Γουίνστον Τσόρτσιλ στο βιβλίο του The World Crisis, τόμ. V, γράφει: «… οι φοβεροί εκτοπισμοί των Ελλήνων από την Τραπεζούντα και τη Σαμψούντα, που είχαν γίνει το φθινόπωρο του 1921, έφταναν τώρα για πρώτη φορά στην Ευρώπη».

Ο Αμερικανός ταγματάρχης Γιόουελ δίνει μια εικόνα του μικρασιατικού Πόντου το 1921: «Πτώματα, πτώματα σε όλο το μήκος της πορείας των εκτοπιζομένων… Φρίκη και πτώματα».

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Γκίμπονς γράφει: «Η πεδιάδα της Μαλάτειας ήταν στρωμένη με πτώματα Ελλήνων ».

Μαρτυρίες Σοβιετικών : Οι σοβιετικοί που υπήρξαν οι βασικοί σύμμαχοι του κεμαλικού εθνικισμού τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του. Είναι οι πιθανότητες οι μπολσεβίκοι να αντάλλαξαν με τον τρόπο αυτό την υποστήριξη του παντουρκιστικού κινήματος που δρούσε στη Ρωσία στην Οκτωβριανή τους Επανάσταση. Για αυτό τον λόγο οι σοβιετικοί λοιπόν προμήθευσαν τους κεμαλικούς με όπλα, χρήματα, στρατιωτικούς συμβούλους. Η τουρκική αντεπίθεση στο μικρασιατικό μέτωπο κατά των ελληνικών στρατευμάτων το 1921, οργανώθηκε από τον Μ. Φρούνζε, στρατιωτικό απεσταλμένο των σοβιετικών. Κατά συνέπεια, η μαρτυρία των αποσταλμένων αυτών έχει ιδιαίτερη αποδεικτική σημασία.

O Φρούνζε, έδωσε μια από τις ελάχιστες μαρτυρίες για τους ηττημένους αντάρτες: «Συναντήσαμε μια μικρή ομάδα από 60-70 Έλληνες, οι οποίοι μόλις είχαν καταθέσει τα όπλα. Όλοι τους είχαν εξαντληθεί στο έπακρο… Άλλοι έμοιαζαν κυριολεκτικά με σκελετούς. Αντί για ρούχα κρέμονταν από τους ώμους τους κάτι απίθανα κουρέλια. Στο κέντρο της ομάδας βρίσκονταν ένας ψηλός κι’ αδύνατος παπάς, φορώντας το καλυμαύχι του… Φυσούσε κρύος αέρας και όλη η ομάδα κάτω από τα σπρωξίματα των συνοδών-στρατιωτών, κατευθυνόταν με πηδηματάκια προς τη Χάβζα. Μερικοί όταν μας αντίκρυσαν, άρχισαν να κλαίνε δυνατά ή μάλλον να ουρλιάζουν, μια και ο ήχος που ξέφευγε από τα στήθη τους, έμοιαζε περισσότερο με ουρλιαχτό κυνηγημένου ζώου» . Ο Φρούνζε περιέγραψε και άλλο ένα περιστατικό. Όταν περνούσαν δίπλα από μια ομάδα αιχμάλωτων Ελλήνων στη Μερζιφούντα, ένας από τους αιχμαλώτους φώναξε στη σοβιετική αντιπροσωπεία ότι ήταν και αυτοί ένοχοι γιατί ενίσχυαν τον Κεμάλ και τους Τούρκους. Το συναίσθημα αυτό των ανταρτών του δυτικού Πόντου ήταν εξαιρετικά έντονο. Ο οπλαρχηγός Κισά Μπατζάκ (Κοντοπόδης) διακύρησσε: «… oι Ρώσοι κομμουνιστές δώσανε όπλα στον Κεμάλ για να χτυπήσει εμάς, του έδωσαν υποστήριξη, απελευθέρωσαν όλους τους Τούρκους στρατιώτες που είχαν συλλάβει αιχμαλώτους όταν μπήκαν στην Τραπεζούντα». Υποστήριζε ότι οι κομμουνιστές κατέδιδαν τις προσπάθειες προμήθειας οπλισμού των ανταρτών από τη Ρωσία και παρέδιδαν Πόντιους στους Τούρκους.

Ο Φρούνζε έγραφε τα εξής για την πολιτική του Τοπάλ Οσμάν: «…όλη αυτή η πλούσια και πυκνοκατοικημένη περιοχή της Τουρκίας, ερημώθηκε σε απίστευτο βαθμό. Απ’ όλο τον ελληνικό πληθυσμό των περιοχών της Σαμψούντας, της Σινώπης και της Αμάσειας απόμειναν μόνο μερικές ανταρτοομάδες που περιπλανιόντουσαν στα βουνά. Εκείνος που έγινε περισσότερο γνωστός για τις θηριωδίες του ήταν ο αρχηγός των Λαζών Οσμάν Αγάς, ο οποίος πέρασε δια πυρός και σιδήρου με την άγρια ορδή του όλη την περιοχή.»

Ο Αράλοβ, σοβιετικός πρέσβης στην Άγκυρα, ενημερώθηκε στη Σαμψούντα από τον αρχιστράτηγο Φρούνζε. Ο Φρούνζε του είπε ότι είχε δει πλήθος Έλληνες που είχαν σφαγιαστεί, «βάρβαρα σκοτωμένους Έλληνες -γέρους, παιδιά, γυναίκες». Προειδοποίησε επίσης τον Αράλοβ για το τι επρόκειτο να συναντήσει πτώματα σφαγιασμένων Ελλήνων τους οποίους είχαν απαγάγει από τα σπίτια τους και είχαν σκοτώσει πάνω στους δρόμους.

Για το θέμα αυτό ο Αράλοβ είχε ιδιαίτερη συνομιλία με τον Κεμάλ. Αναφέρει ο ίδιος: «Του είπα (του Κεμάλ) για τις φρικτές σφαγές των Ελλήνων που είχε δει ο Φρούντζε και αργότερα εγώ ο ίδιος. Έχοντας υπ’ όψη μου τη συμβουλή του Λένιν να μην θίξω την τουρκική εθνική φιλοτιμία, πρόσεχα πολύ τις λέξεις μου…» Ο Κεμάλ απάντησε ως εξής στις «επισημάνσεις» του Φρούνζε: «Ξέρω αυτές τις βαρβαρότητες. Είμαι κατά της βαρβαρότητας. Έχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονται τους Έλληνες αιχμαλώτους με καλό τρόπο… Πρέπει να καταλάβετε τον λαό μας. Είναι εξαγριωμένοι. Ποιοι πρέπει να κατηγορηθούν για αυτό; Εκείνοι που θέλουν να ιδρύσουν ένα “Ποντιακό κράτος” στην Τουρκία…»

Ο Φρούνζε στο βιβλίο του «Αναμνήσεις από την Τουρκία» γράφει: «Από τους 200.000 Έλληνες που ζούσανε στη Σαμψούντα, τη Σινώπη και την Αμάσεια έμειναν λίγοι μόνο αντάρτες που τριγυρίζουν στα βουνά. Το σύνολο σχεδόν των ηλικιωμένων, των γυναικών και των παιδιών εξορίστηκαν σε άλλες περιοχές με πολύ άσχημες συνθήκες. Πληροφορήθηκα ότι οι Τσέτες του Οσμάν Αγά (σ.τ.σ. Τοπάλ Οσμάν) έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες και Αρμένιους που βρήκαν μπροστά τους. γκρέμισαν όλες τις γέφυρες. Παντού υπήρχαν σημάδια γκρεμίσματος. Η διαδρομή από την πόλη Καβάκ προς το πέρασμα Χατζηλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα. Μόνο εγώ μέτρησα 58. Σ’ ένα σημείο συναντήσαμε το πτώμα μιας ωραίας κοπέλας. Της είχανε κόψει το κεφάλι και το τοποθέτησαν κοντά στο χέρι της. Σε κάποιο άλλο σημείο υπήρχε το πτώμα ενός άλλου ωραίου κοριτσιού, 7-8 χρονών, με ξανθά μαλλιά και γυμνά πόδια. Φορούσε μόνο ένα παλιό πουκάμισο. Απ’ ότι καταλάβαμε, το κοριτσάκι καθώς έκλαιγε, έχωσε το πρόσωπό του στο χώμα, δολοφονημένο από το κάρφωμα της λόγχης του φαντάρου.»

Η τελευταία πράξη του δράματος γράφτηκε στη Σμύρνη, την πρωτεύουσα της Ιωνίας, τον Σεπτέμβριο του 1922, κάτω από τα απαθή βλέμματα των συμμάχων μας και ενώ ο ελληνικός στρατός είχε αποχωρήσει, εγκαταλείποντας τους Έλληνες της Ιωνίας στο έλεος των κεμαλικών στρατευμάτων. Όπως γράφει ο Γουίνστον Τσόρτσιλ: «Ο Κεμάλ γιόρτασε τον θρίαμβό του με τη μεταβολή της Σμύρνης σε τέφρα και την τεράστια σφαγή τού εκεί χριστιανικού πληθυσμού».

Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο υπήρξε το αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων εθνικιστών για επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων. Το φυσιολογικό μέλλον της Αυτοκρατορίας αυτής το είχε περιγράψει γλαφυρά η Ρόζα Λούξεμπουργκ: «Η Τουρκία δεν μπορεί να αναγεννηθεί σαν σύνολο γιατί αποτελείται από διαφορετικές χώρες. Κανένα υλικό συμφέρον, καμιά κοινή εξέλιξη που θα μπορούσε να τις συνδέσει δεν είχε δημιουργηθεί! Αντίθετα, η καταπίεση και η αθλιότητα της κοινής υπαγωγής στο τουρκικό κράτος γίνονται όλο και μεγαλύτερες! Έτσι δημιουργήθηκε μια φυσική τάση των διαφόρων εθνοτήτων να αποσπασθούν από το σύνολο και να αναζητήσουν μέσα από μια αυτόνομη ύπαρξη το δρόμο για μια καλύτερη κοινωνική εξέλιξη. Η κρίση της Ιστορίας για την Τουρκία είχε πια βγει: βάδιζε προς την διάλυση.»

Με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η ήττα της οθωμανικής αυτοκρατορίας προοιωνίζεται την αντικατάστασή της από έθνη-κράτη (Τουρκία στο μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας, Ιωνία και Ανατολική Θράκη ενωμένα με την Ελλάδα, Αρμενία, Κουρδιστάν και πιθανόν ανεξάρτητος Πόντος) με βάση τους πληθυσμούς. Οι Έλληνες, οι οποίοι ήταν περισσότεροι από το ένα τέταρτο του συνολικού οθωμανικού πληθυσμού, με τη Συνθήκη των Σεβρών βρέθηκαν να ελέγχουν το ένα έκτο του οθωμανικού εδάφους, ενώ εξαιρέθηκε το έδαφος του Πόντου. Η προοπτική αυτή, που διασφάλιζε εν μέρει τους πληθυσμούς από την πλήρη εξόντωση, δεν υλοποιήθηκε τελικά. Η ελλαδική παρουσία στην Ιωνία την περίοδο 1919-1922 ουδόλως ανέτρεψε τα όσα είχαν δρομολογηθεί από το 1908. Ο τουρκικός εθνικισμός, με την ηγεσία του Κεμάλ Ατατούρκ, έδωσε την ύστατη μάχη του, βοηθούμενος από τους μπολσεβίκους, τους Ιταλούς, τους Γάλλους, τον μουσουλμανικό κόσμο και τον ελληνικό διχασμό. Οι Αμερικανοί υποστήριζαν την ακεραιότητα της Τουρκίας προσβλέποντας σε ένα μελλοντικό προτεκτοράτο.

Πιστεύοντας ότι ενημερώσαμε πλήρως, όλους τους Έλληνες και τους Απόδημους αδελφούς μας για την αναγκαιότητα της Διεθνοποίησης της Γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού και ευχαριστώντας τις πηγές από τις οποίες πήραμε τις πληροφορίες μας, θα ευχηθούμε πάλι για την μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, «Ας είναι Αιωνία η Μνήμη τους σε οποιοδήποτε χώρο και γη και είναι τα λείψανα τους».

Κ.Φωτιάδη

Πηγή: http://fdathanasiou.wordpress.com

Το Ιστορικό της Γενοκτονίας των Ποντίων

Το Χρέος μας στην Ιστορία

tideon: Εν όψη της μνήμης της  γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου πραγματοποιήθηκε ομιλία υπό του Ποντίου, αποστράτου αξιωματικού του Ελληνικού στρατού, κ. Σάββα Καλεντερίδη στη Χριστιανική Εστία Λαμίας. Μία ομιλία η οποία συγκίνησε τόσο για τα μαρτύρια που υπέστησαν οι αδελφοί μας Πόντιοι, όσο και για την ακράδαντη πίστη των. Παραθέτουμε μικρή περίληψη για να λάβουν γνώση του θέματος και οι αναγνώστες της ιστοσελίδας μας.

Το σχέδιο

Χαράζει η ανατολή του 20ού αιώνα και οι λαοί της Βαλκανικής οραματίζονται ένα ελπιδοφόρο μέλλον χωρίς τον Οθωμανό δυνάστη πάνω από τις κεφαλές τους.

Την ίδια περίοδο, οι Νεότουρκοι αρχίζουν να σχεδιάζουν ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Τη δημιουργία μιας νέας Τουρκίας στα εδάφη της Ανατολής, ‘αποκαθαρμένης’ από τους χριστιανικούς και τους μη μουσουλμανικούς πληθυσμούς,

Το σχέδιο συζητείται στα μυστικά συνέδρια των Νεοτούρκων που διεξάγονται στη Θεσσαλονίκη το 1908, 1909 1910 και 1911 και προβλέπει την απομάκρυνση του χριστιανικού πληθυσμού από τα εδάφη της Μικράς Ασίας ακόμα και με τη χρήση βίας, για να δημιουργηθεί εκεί το νέο τουρκικό κράτος.

Στο τελευταίο συνέδριό τους, αυτό του 1911, οι Νεότουρκοι λαμβάνουν την εξής απόφαση:

“Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα, όπου η μωαμεθανική θρησκεία και οι μωαμεθανικές αντιλήψεις θα κυριαρχούν και κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα θα καταπνίγεται… Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να πραγματοποιηθεί η πλήρης οθωμανοποίηση όλων των υπηκόων της Τουρκίας. Και είναι ολοκάθαρο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πειθώ. Άρα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ένοπλη βία… Το δικαίωμα των άλλων εθνοτήτων να έχουν δικές τους οργανώσεις θα πρέπει να αποκλειστεί. Κάθε μορφή αποκέντρωσης και αυτοδιοίκησης θα θεωρείται προδοσία προς την τουρκική αυτοκρατορία.”

ΑΡΑΓΕ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ;

του Βλάση Αγτζίδη (*)

Η γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής

To 1914 αρχίζουν οι μεγάλες διώξεις των Ελλήνων της Ιωνίας και της Ανατολικής Θράκης. Το 1915 γίνεται η γενοκτονία των Αρμενίων μe ενάμιση εκατομμύριο νεκρούς, ενώ το 1916 αρχίζει η γενο­κτονία των Ελλήνων στον Πόντο με 350.000 νεκρούς ως το 1923. Σε έγγραφο του Αυστριακού υπουργού Εξωτερικών προς το Βερολίνο αναφέρο­νται τα εξής:

«Η πολιτική των Τούρκων είναι μέσω μιας γενι­κευμένης καταδίωξης του ελληνικού στοιχείου, να εξοντώσει τους Έλληνες ως εχθρούς του Κράτους, όπως πριν τους Αρμένιους. Οι Τούρκοι εφαρμό­ζουν τακτική εκτόπισης των πληθυσμών, δίχως διάκριση και δυνατότητα επιβίωσης, απ’ τις ακτές στο εσωτερικό της χώρας, ώστε οι εκτοπιζόμενοι να είναι εκτεθειμένοι στην αθλιότητα και τον θάνα­το από πείνα. Τα εγκαταλειπόμενα σπίτια των εξοριζoμένων λεηλατούνται από τα τούρκικα τάγματα τιμωρίας ή καίονται και καταστρέφονται. Και όλα τα άλλα μέτρα τα οποία εις τους διωγμούς των Αρμενίων ευρίσκοντο εις ημερησίαν διάταξιν, επα­ναλαμβάνονται τώρα εναντίον των Ελλήνων».

Τους λόγους της γενοκτονίας των Ελλήνων στον Πόντο αναφέρει ο συντ χης Δ. Καθενιώτης: