Έγκλημα πολέμου. Παράπλευρες απώλειες. Πέθαναν από τις κακουχίες. Κανείς δεν τους έκανε κακό. Εκείνοι έβλαψαν αθώους Τούρκους. Ποια Γενοκτονία; Δεν υπάρχει Γενοκτονία! Τι; Οι Έλληνες είχαν περιουσίες; Ό,τι ήταν να πάρουν το πήραν κατά την Ανταλλαγή. Η σύγχρονη Τουρκία δεν οφείλει σε κανέναν τίποτα. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία συμπεριφέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο στους Έλληνες του Πόντου. Μόνοι τους αποφάσισαν να… μεταναστεύσουν.

Στο χωριό Ψηλόκαστρο, του νομού Δράμας, ήταν εφημέριος ο παπα-Ελλάδιος. Ήταν συνήθως σιωπηλός και δεν γελούσε ποτέ. Ζούσε φτωχικά, και το μισθό του τον ξόδευε σε αγαθοεργίες.

«Η Τουρκία δεν έχει Ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο». Η φράση μπορεί να ακούγεται σκληρή, αλλά ισχύει στο ακέραιο για τη γειτονική χώρα, η οποία γιορτάζει και πανηγυρίζει και θυμάται με ενθουσιασμό (αντί να ζητήσει συγγνώμη και να δώσει αποζημιώσεις) τις γενοκτονίες που έχει διαπράξει σε βάρος του Ποντιακού Ελληνισμού, των Αρμενίων, τα πογκρόμ και τις μαζικές σφαγές σε βάρος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, των Ελλήνων της Κύπρου, των Κούρδων, των Ασσυρίων και άλλων φυλών και εθνοτήτων.

Αγαπημένα μου αδέλφια, με την ευκαιρία της επετείου της Γενοκτονίας του Πόντου, παρά τις μη επαρκείς καταδίκες των πολιτικών γενοκτονίας, τις πυρπολήσεις και τη λεηλασία της γης μας, θέλω να ξεκινήσω ενθυμούμενος τους αθάνατους ήρωες, τους αντάρτες με την γενναία καρδιά, οι οποίοι υπερασπίστηκαν τον λαό του Πόντου μέχρι το τελευταίο τους βόλι, την Ελένη Τσαούς, τον Βασίλειο Ανθόπουλο, τον Βασίλ Ουστά.

100 χρόνια από την 19 Μαΐου 1919, που ταυτίζεται με τη δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

Στο Βερολίνο, εκεί που χτυπάει η καρδιά του γερμανικού κράτους, ενός από τους μεγαλύτερους οικονομικούς και πολιτικούς εταίρους της Τουρκίας, την Πέμπτη 25 και την Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016, κορυφαίοι επιστήμονες από διαφορετικές περιοχές του πλανήτη ανοίγουν το θέμα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου στην έδρα του παλαιότερου ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος της γερμανικής πρωτεύουσας, του Πανεπιστημίου Humboldt-Universität zu Berlin.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο τουρκικής υπηκοότητας συγγραφέας Ταμέρ Τσιλινγκίρ βρήκε αποδείξεις για αυτό που ένιωθε πως είναι: Έλληνας του Πόντου! Ένας από τους πολλούς που έμαθε την αλήθεια ψάχνοντας απαντήσεις στα «γιατί» που δεν απαντούσαν επαρκώς οι γονείς του. «Πώς έμαθες αυτή τη γλώσσα;» ρωτούσε τον πατέρα του όταν τον άκουγε να μιλάει ρωμαίικα, και εκείνος του απαντούσε: «από τους γείτονες», αποκρύπτοντας από φόβο την αλήθεια.

Η Τουρκία σας καλωσορίζει με ένα ψυχρό γαλάζιο μάτι, φουσκωμένο φρύδι, ανάγλυφο ζυγωματικό.Το πρόσωπο του ιδρυτή της δημοκρατίας αγριοκοιτάζει δεσποτικά σε σχεδόν κάθε τοίχο γραφείου, περίπτερου και στο τερματικό του αεροδρομίου.

Εις την άκραν ενός αποκέντρου κήπου της Αγκύρας περί τα μέσα της νυκτός του Μαϊου του 1922 εκάθητο πάνοπλος ο Τοπάλ-Οσμάν, αμπαραστατούμενος υπό 10 εμπίστων και θαρραλέων οπαδών αυτού. Εταλάνισεν αυτός εαυτόν και είδεν ότι υπήρξε μηδέν. Ως εν καλειδοσκοπίω προήλασαν προ αυτού όλα τα τερατουργήματά του, αι αραί και οιμωγαί των αποθνησκόντων, τα αθώα, άπερ έχυσεν αίματα, τα δάκρυα. τα θαλερά των γονέων και συζύγων, των παίδων και αδελφών και εγνώρισεν, ότι βραχύς ήτο ο ανθρώπινος βίος και μάλιστα των κακούργων το τέλος φοβερόν και απαίσιον.