Ελλάδα και Τουρκία (Οθωμανική αυτοκρατορία) συγκρούστηκαν, ανεπίσημα, πολλές φορές μετά την επανάσταση του 1821. Η μεγάλη κρίση τελικά ξέσπασε με την έκρηξη της νέας κρητικής επανάστασης, το 1896. Τον Φεβρουάριο του 1897 η ελληνική κυβέρνηση έστειλε στην Κρήτη ένα μικτό απόσπασμα υπό τις διαταγές του συνταγματάρχη Τιμολέοντα Βάσσου. Οι μικρές τακτικές ελληνικές δυνάμεις, σε συνεργασία με τους Κρήτες επαναστάτες κατάφεραν σοβαρά πλήγματα στον εχθρό.

Ο Πολύβιος (ΙΧ, 34, 1) μας μεταφέρει λόγια του Λυκίσκου ότι στους Μακεδόνες αξίζουν μεγάλες τιμές, διότι «γάρ αιεί ποτ’ αν εν μεγάλοις κινδύνοις τα κατά τούς Έλληνας, ει μη Μακεδόνας είχομεν πρόφραγμα», δηλαδή θα βρισκόμασταν σε μεγάλο κίνδυνο οι Έλληνες αν δεν είχαμε τους Μακεδόνες ως πρόφραγμα. Είτε παλαιότερα (5ο π.Χ. αιώνα οι Πέρσες), είτε στην εποχή της ρήσης (2ο π.Χ. αιώνα οι Ρωμαίοι), οι Μακεδόνες  ήταν ο προμαχώνας διότι «ου παύονται διαγωνιζόμενοι προς τους βαρβάρους υπέρ της των Ελλήνων ασφαλείας». Ο λόγος ήταν η Γεωγραφία.

Ο Μακεδονικός Αγώνας είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο της νεώτερης ελληνικής ιστορίας και η ευτυχής έκβασή του υπήρξε τεράστιας εθνικής σημασίας για το γένος των Ελλήνων, γιατί η Μακεδονία αποτελούσε από αρχαιοτάτων χρόνων τη ραχοκοκαλιά των ελληνικών χωρών, όπως αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά και της νεώτερης Μεγάλης Ελλάδας των δύο Ηπείρων και των πέντε Θαλασσών, όπως την οραματίστηκε ο Μέγας Εθνάρχης του γένους μας,

Μετά το ευτυχές πέρας των Βαλκανικών Πολέμων το Πολεμικό Ναυτικό ήταν ο κυρίαρχος του Αιγαίου μας. Ωστόσο οι Τούρκοι δεν είχαν σκοπό να αποδεχτούν την ήττα τους και αποφάσισαν να αγοράσουν ένα πανίσχυρο θωρηκτό, το οποίο κατασκευάζονταν στη Βρετανία, για λογαριασμό της Βραζιλίας, με την οποία είχαν έρθει σε συμφωνία οι Τούρκοι για να το αγοράσουν.

Ενόψει αυτού του ενδεχομένου ήταν φανερό πως το Ελληνικό Ναυτικό έπρεπε να ενισχυθεί, αναλόγως. Έτσι αποφασίστηκε η παραγγελία, στη Γερμανία, στα ναυπηγεία Vulcan του Αμβούργου. Η ελληνική κυβέρνηση όμως δεν είχε αποφασίσει τι ακριβώς ήθελε. Οι πρώτες προδιαγραφές τέθηκαν τον Ιούλιο του 1912.

Το πλοίο θα έφερε, ως πρωτεύον οπλισμό, 8 βαριά πυροβόλα των 14in. κατανεμημένα σε τέσσερις δίδυμους πύργους και ως δευτερεύων, 12 πυροβόλα των 6in, τοποθετημένα κατά μήκος της υπερκατασκευής, 12 ταχυβόλα των 75χλστ. και 5 τορπιλοβλητικούς σωλήνες των 500 χλστ. Το σκάφος θα κινούσαν ατμοστρόβιλοι AEG, συνολικής ιπποδύναμης 40.000 Ίππων, οι οποίοι θα έδινα στο σκάφος μέγιστη ταχύτητα 23 κόμβων.

Η θωράκιση του θα ήταν επίσης ισχυρή, ικανή να αντέχει σε πλήγματα από τα πυροβόλα των 12in. με τα οποία θα ήταν εξοπλισμένο το νέο τουρκικό θωρηκτό. Έφτασε σε μέγιστο πάχος, στη θωρηκτή ζώνη, τους πύργους και τις βάσεις τους και στα διαμερίσματα πυρομαχικών τα 250χλστ.

Το πλοίο έπρεπε να παραδοθεί τον Μάρτιο του 1915. Ωστόσο οι εργασίες σταμάτησαν στις 31 Δεκεμβρίου 1914, καθώς είχε ξεσπάσει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και εξαιτίας του βρετανικού ναυτικού αποκλεισμού στη Γερμανία, τα αμερικανικά πυροβόλα που θα εξόπλιζαν το σκάφος δεν μπορούσαν να παραδοθούν. Η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να παραλάβει το ημιτελές πλοίο, όπως ήθελαν οι Γερμανοί.

Το ζήτημα επιλύθηκε μόλις το 1932, με την Ελλάδα να καταβάλει, τελικά, 480.000 στερλίνες – το 37% περίπου του συνολικού κόστους αγορά του πλοίου – στα γερμανικά ναυπηγεία, χωρίς φυσικά να παραλάβει ποτέ το πλοίο, το οποίο οδηγήθηκε στα διαλυτήρια της Βρέμης, όπου πωλήθηκε για παλιοσίδερο.

Πηγή: history-point.gr

Αρχηγός επαναστατικού σώματος, την περίοδο της Επαναστάσεως των Ελλήνων στη Μακεδονία, το 1878. Αδελφή του καπετάν Γούλια Κράκα, γεννημένη στη Σιάτιστα Κοζάνης το 1860. Όταν ύστερα από προδοσία θανατώθηκε μαρτυρικά ο αδελφός της (γδάρθηκε ζωντανός), ανέλαβε η ίδια σε ηλικία 17 ετών την αρχηγία του αντάρτικου σώματος και έγινε ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων. Η Καπετάνισσα Περιστέρα Κράκα, σχημάτισε αντάρτικο σώμα 40 ανδρών και έδρασε στην Επανάσταση του 1878 ως «Καπετάν Σπανοβαγγέλης», ξεκινώντας κλεφτοπόλεμο με τους Τούρκους στις περιοχές Κοζάνης και Καστοριάς.

Έπιασε με γρηγοράδα τους φονιάδες του αδερφού της καί τους τιμώρησε κατά πώς τούς έπρεπε με τα ίδια της τα χέρια. Στην ανδροποίησή της θυσίασε και τα ωραία της μακριά μαλλιά, τα οποία όπως διηγείται η ίδια “έκοψε κι σκόρπισε στους βάτους και στους θάμνους του βουνού”. Οι εφημερίδες μιλούσαν με θαυμαστό τρόπο για ένα κορίτσι, το οποίο, ντυμένο σαν παλικάρι, πολεμούσε σ’ ένα αντάρτικο σώμα δείχνοντας την ανδρεία και την ευτολμία της. Απ’ τα αναρίθμητα κατορθώματά της ξεχωρίζουμε την πυρπόληση του σταθμού χωροφυλακής —καρακόλι— στο Τζουμά Πτολεμαΐδος και την εξολόθρευση ενός ακέραιου τουρκικού αποσπάσματος στα Καραγιάννινα.

Η εκπληκτική αυτή Μακεδόνισσα χαρακτηρίστηκε από τη γαλλική εφημερίδα «Λε Παπιγιόν» ως η Ζαν Ντ’ Αρκ του 19ου αιώνα. Σύμφωνα με τον Ι. Αποστόλου «Επί εξ μήνας κατόπιν κανείς Τούρκος στρατιωτικός δεν ημπορούσε να κοιμάται ήσυχος. Απιστεύτως γενναία,… η κόρη αυτή, προς την οποίαν επί τέλους ηναγκάσθη να συνθηκολογήσει μία ολόκληρος Αυτοκρατορία. Της έδωσαν αμνηστία…»

Αφού οι Τούρκοι της πρόσφεραν αμνηστία, σταμάτησε τη δράση της και έζησε για λίγο ήρεμα στη Σιάτιστα. Όμως αργότερα οι Τούρκοι το μετάνοιωσαν και αιφνιδιαστικά περικύκλωσαν το σπίτι της. Η πανέξυπνη γυναίκα τους αντιλήφθηκε και διέφυγε στην Θεσσαλία το 1882. Παντρεύτηκε έναν από τους συντρόφους της, τον καπετάν Περδίκη, όμως ο άντρας της συνελήφθη στο ελεύθερο ελληνικό κράτος με την κατηγορία της ληστείας και φυλακίστηκε στην Αίγινα. Ωστόσο ήρθε η ίδια η Περιστέρα στην Αθήνα και συνάντησε τον βασιλιά Γεώργιο Α’ για να του εξηγήσει πως ο άντρας της δεν ήταν ληστής, αλλά πολέμησε τον Τούρκο και προστάτεψε τους υπόδουλους Έλληνες της Μακεδονίας. Σύμφωνα μάλιστα με την παράδοση, η Περιστέρα πήρε μέρος μπροστά στο βασιλιά Γεώργιο Α’ σε αγώνα σκοποβολής, νίκησε στο σημάδι τους αξιωματικούς του βασιλιά, κερδίζοντας έτσι αμνηστία για τον άντρα της.

Αφού κατάφερε να απελευθερώσει τον άνδρα της, επέστρεψε στη Θεσσαλία. Πέθανε το 1938 σε ηλικία 78 ετών.

Η ιστορία της ενέπνευσε όμως τον θαυμασμό των ανθρώπων της τοπικής κοινωνίας της και ο θρύλος της διαδόθηκε στην προφορική παράδοση, κυρίως ως δημοτικό τραγούδι.

Πηγή: Τρελο-γιάννης, Αβέρωφ