Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
22 Νοεμβρίου 2024
    Βρίσκεστε εδώ:  
  1. Αρχική
  2. Ορθόδοξη Πίστη & Ζωή
  3. Πόλεμος κατα της Εκκλησίας
Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Πόλεμος κατα της Εκκλησίας
Εμφανίσεις: 442

ellada daneia 01


Η συκοφαντημένη προσφορά τής Εκκλησίας

Όλοι αυτοί οι εχθροί της Εκκλησίας που φωνασκούν, περί δήθεν εξόδων του κράτους χάριν της Εκκλησίας, και για την "μεγάλη" Εκκλησιαστική περιουσία που δήθεν δεν την εκμεταλλεύεται ο λαός, ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ την αλήθεια, που είναι πολύ διαφορετική από τις απαιτήσεις τους.

Η φιλολογία περί της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι παλιά, δίχως όμως να δικαιολογείται πολλές φορές από τα γεγονότα και την πραγματικότητα. Θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε λίγο φως στο ταλαιπωρημένο αυτό ζήτημα. Παρακάτω, απαντάμε και στο αδαές επιχείρημα περί μισθοδοσίας των Ορθοδόξων κληρικών που έχει άμεση σχέση με την εκκλησιαστική περιουσία. Καταρρίπτεται ο βασικότερος μύθος γύρω από τον οποίο χτίστηκε η επαίσχυντη αντιεκκλησιαστική προπαγάνδα των ημερών μας.

 Μετά την απελευθέρωση και τη δημιουργία του ελληνικού κράτους (1828), ενώ διατηρείται στη συνείδηση του πληρώματος της εκκλησίας η πίστη στο ιερό και αναπαλλοτρίωτο της εκκλησιαστικής περιουσίας με διάφορα νομοθετήματα επιβάλλεται κατά καιρούς η αναγκαστική απαλλοτρίωση τμημάτων της.

  • Η αντιβασιλεία του Όθωνα (αλλοεθνής και προτεσταντική) πιστεύοντας ότι η περιουσία της Εκκλησίας αποτελεί θησαυρό που κληροδοτήθηκε από τους προγόνους στο ελληνικό έθνος και λησμονώντας την ανεκτίμητη προσφορά των ορθοδόξων μοναστηριών στους παλαιότερους και στους ακόμα νωπούς τότε αγώνες της εθνικής παλιγγενεσίας, με τα βασιλικά διατάγματα του 1833 και 1834 απεφάσισε τη διάλυση 416 μοναστηριών και τη διάθεση της κινητής και ακίνητης περιουσίας τους με το πρόσχημα να συσταθεί το "Εκκλησιαστικό Ταμείο". Ήταν όμως τόσο κακή η σύσταση και οργάνωση του ταμείου αυτού, ώστε το μόνο που συνέβη ήταν η διαρπαγή της εκκλησιαστικής περιουσίας και η πώληση - εκ μέρους επιτηδείων - ιερών σκευών και κειμηλίων στα παζάρια. Το 1836 η απαλλοτριωτική διάθεση της Αντιβασιλείας επεκτάθηκε και στην περιουσία των Μοναστηριών που διατηρήθηκαν σε λειτουργία "χάριν θεάρεστων έργων και προς οικοδομήν ιερών και αγαθοεργών καταστημάτων". Έτσι απαλλοτριώθηκαν υποχρεωτικά και άλλες μοναστηριακές εκτάσεις, ενώ σε όσεες απέμειναν επιβλήθηκε βαρύτατη έμμεση φορολογία.

  • Στη διάρκεια της δεύτερης και τρίτης δεκαετίας του 20ου αιώνα, μετά τους Βαλκανικούς και τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο κυρίως δε έπειτα από τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922), το ελληνικό κράτος επέτεινε την απαλλοτριωτική του επιβολή σε βάρος της εκκλησιαστικής περιουσίας. Με τους νόμους 1072/1917 και 2050/1920 ("αγροτικός νόμος") και άλλους μεταγενέστερους απαλοτριώθηκαν αναγκαστικά πολλές μοναστηριακές εκτάσεις για την αποκατάσταση προσφύγων και ακτημόνων και για λόγους "προφανούς ανάγκης και δημόσιας ασφαλείας". Είναι χαρακτηριστικό ότι στην περίοδο 1917 μέχρι 1930 απαλλοτριώθηκαν εκκλησιαστικές εκτάσεις αξίας άνω του ενός δισεκατομυρίου προπολεμικών δραχμών και το Κράτος κατέβαλε στο Γενικό Εκκλησιαστικό Ταμείο μόνο το 4% (40 εκατομύρια δραχμές). Τα υπόλοιπα 960 εκατομύρια οφείλονται ακόμα! Τα περισσότερα μοναστήρια καταδικάστηκαν με τον τρόπο αυτό σε μαρασμό και λειψανδρία! Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με υπολογισμούς κατά την πρώτη φάση μόνο, το 50% της γεωργική γης της εκκλησίας δόθηκε σε ακτήμονες, ενώ καη η δεύτερη φάση που ολοκληρώθηκε γύρω στο 1930 ήταν εξίσου μεγάλο το κομμάτι γης της εκκλησίας που απαλλοτριώθηκε.

  • Με τον κωδ. νόμο 4684/1931 περί "Οργανισμοί Διοικήσεως Εκκλησιαστικής και Μοναστηριακής Περιουσίας" αποφασίσθηκε από την Πολιτεία η ρευστοποίηση της ακίνητης περιουσίας των Μονών παρά τις επιφυλάξεις της Εκκλησίας. Ό,τι εισπράχθηκε από τη ρευστοποίηση σχεδόν στο σύνολό του εξανεμίστηκε εξαιτίας του Β Παγκοσμίου Πολέμου και της ξενικής κατοχής (1940-44).

  • Με την από 18/9/1952 "Σύμβαση περί εξαγοράς υπό του Δημοσίου κτημάτων της Εκκλησίας προς αποκατάστασιν ακτημόνων γεωργικών κτηνοτρόφων", η Εκκλησία της Ελλάδος υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στο Κράτος το 80% της καλλιεργούμενης ή καλλιεργίσιμης αγροτικής περιουσίας της με αντάλλαγμα να λάβει κάποια αστικά ακίνητα και 45.000.000 δραχμές νέας (τότε) εκδόσεως. Στη σύμβαση του 1952 περιέχεται η διακύρηξη του κράτους ότι η απαλλοτρίωση αυτή είναι η τελευταία και δεν πρόκειται να υπάρξει νεότερη στο μέλλον, ενώ υπάρχει και η δέσμευση ότι η Πολιτεία θα παρέχει κάθε αναγκαία υποστήριξη (υλική και τεχνική), ώστε η Εκκλησία να μπορέσει να αξιοποιήσει την εναπομείνουσα περιουσία της. Στην ίδια σύμβαση καθιερώθηκε και η "μισθοδοσία" των κληρικών από τον Κρατικό Προϋπολογισμό - του δε Αρχιεπισκόπου και των Μητροπολιτών από το έτος 1980 - ως υποχρέωσις του Κράτους έναντι των μεγάλων παραχωρήσεων γης στις οποίες είχε προβεί η Εκκλησία της Ελλάδος κατά την δεκαετία 1922-32. Δηλαδή, επειδή το Κράτος αδυνατούσε να καταβάλει οποιοδήποτε αντίτιμο - όπως προέβλεπε ο νόμος του 1932 - συνεφωνήθη να μισθοδοτούνται επ' άπειρον οι κληρικοί και το Κράτος δεσμεύθηκε επ' αυτού. Καταρρίπτεται έτσι ο μύθος που προσπαθεί μάταια να διαιωνίσει ο κ. Πάγκαλος με τις αναφορές του σε "δημόσιους υπαλλήλους". Όταν η άγνοια συναντά τη θρασύτητα, το αποτέλεσμα είναι επικίνδυνο για τους θεσμούς και τη δημοκρατία.

Όταν το 1987 ψηφίστηκε από τη Βουλή ο νόμος 1700/87 (νόμος Τρίτση) που αποτελεί μία ακόμη προσπάθεια για την οριστική αποψίλωση της εκκλησιαστικής περιουσίας, δόθηκε αφορμή να δημοσιευθούν σημαντικά κείμενα. Μεταξύ αυτών και ένα υπό τον τίτλο "ιδιοκτησιακό καθεστώς και αξιοποίηση της αγροτικής γης στην Ελλάδα" (περιοδικό "Εκκλησία" 1-15/4/1987, σελίδες 254-55). Με αναμφισβήτητα στοιχεία, στηριγμένο σε μελέτη των Θ. Τσούμα και Δ. Τασιούλα που εκδόθηκε επίσημως από την Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος λίγο αργότερα, το 1988, αποδεικνύεται ότι στο σύνολο της αγροτικής γης της Ελλάδος ανήκουν.

ΔΗΜΟΣΙΟ

43.598.000 στρέμματα

ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

15.553.200 στρέμματα

ΕΚΚΛΗΣΙΑ

1.282.300 στρέμματα

ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ

1.098.400 στρέμματα


Από αυτά τα 1.282.300 στρέμματα ιδιοκτησίας της Εκκλησίας, τα 367.000 είναι δασικές εκτάσεις, τα 745.400 βοσκότοποι και μόνο τα 169.900 γεωργική καλλιεργίσιμη γη. Δηλαδή οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις της αντιστοιχούν μόλις στο 0.48% του συνόλου της γεωργικής γης της χώρας μας!

Και να ληφθεί υπόψη ότι κατά τη δεκαετία 1974-1983 "εγκαταλείπονται κάθε χρόνο από τους αγρότες και κτηνοτρόφους κατά μέσο όρο 162.400 αγροτικής γης ακαλλιέργητα και ανεκμετάλλευτα". Το 1983 υπολογίστηκαν ως 4.380.000 στρέμματα οι εγκαταλελειμμένες εκτάσεις γης (σχεδόν 3.5 φορές μεγαλύτερες από το σύνολο της γης που ανήκει στην εκκλησία, ενώ σήμερα θα είναι ασφαλώς πολύ περισσότερο).

Παρά ταύτα, στα μάτια κάποιων και η εναπομείνασα περιουσία φαντάζει μεγάλη. Δε λαμβάνεται όμως υπόψη ότι αυτή δεν ανήκει στην Κεντρική Διοίκηση (Ιερά Σύνοδο), αλλά σε περισσότερα από 10.000 εκκλησιαστικά νομικά πρόσωπα (Μητροπόλεις, Ναούς, Μονές, Προσκυνήματα, Ιδρύματα, Κληροδοτήματα και άλλα) το καθένα από τα οποία αγωνίζεται - μέσα από τον κυκεώνα των νομικών και διοικητικών δεσμέυσεων - να διαφυλάξει την κυριότητα και να αξιοποιήσει τα όσα του ανήκουν περιουσιακά στοιχεία, για το καλό του πληρώματος και της εκκλησίας.

Δηλαδή κάθε Μονή και κάθε Ιερός Ναός που είναι ΝΠΔΔ (Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου), μεριμνούν για τη συνήθως μικρή περιουσία που έχουν, φροντίζοντας για την έντιμη διαχείρισή της και τηρώντας τις αυστηρές διατάξεις που ισχύουν για τα νομικά πρόσωπα. Η διαχείριση αυτή υπόκειται σε τακτικό έλεγχο τόσο από την Εκκλησία όσο και από τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κοινωνικής προσφοράς, όχι και το μοναδικό, αποτελεί η Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη (Αθήνα). Έχοντας στην κατοχή της σημαντική περιουσία που την απέκτησε κατά τον 17ο και 18ο αιώνα με αγορές των ηγουμένων της (σώζονται στο αρχείο της τα σχετικά έγγραφα), αναδείχθηκε ο μεγαλύτερος κοινωνικός ευεργέτης των Αθηνών. Σε δωρηθέντα ακίνητά της έχουν ανεγερθεί:

  • η Ριζάρειος Σχολή,

  • η Ακαδημία Αθνών,

  • το Αιγινήτειο Νοσοκομείο,

  • το Μετσόβειο Πολυτεχνείο,

  • το Σκοπευτήριο,

  • το Πτωχοκομείο,

  • η Μαράσλειος Ακαδημία,

  • το Θεραπευτήριο "Ευαγγελισμός",

  • το Αρεταίειο νοσοκομείο,

  • η Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή,

  • οι Αστυνομικές Σχολές στην οδό Μεσογείων,

  • το Νοσοκομείο Παίδων,

  • το Νοσοκομείο Συγγρού,

  • το Λαικό Νοσοκομείο "Σωτηρία",

  • το Ασκληπείο Βούλας,

  • η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη,

  • το Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης,

  • το ΠΙΠΚΑ Βούλας

  • Ιπποκράτειο Νοσοκομείο,

  • Γηροκομείο,

  • Εθνική Βιβλιοθήκη,

  • Πανεπιστήμιο Αθηνών

  • 142 Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια της Αττικής

και πολλά άλλα...

Βεβαίως, κανείς δε φρόντισε να μνημονεύονται αυτά, έστω σε μία επιγραφή επί των ανεγερθέντων κτιρίων.

Το δε Δημόσιο έχει γίνει πολλές φορές αποδέκτης εκτάσεων μεγάλης αξίας, τις οποίες παραχώρησε η Εκκλησία προκειμένου να λειτουργήσουν κατασκηνώσεις, να ανεγερθούν σχολεία, ιδρύματα, γυμναστήρια, στρατόπεδα ή να δημιουργηθούν κοινόχρηστοι χώροι για την αναψυχή του λαού. Αυτή, εν συντομία, είναι η αλήθεια. 

Η Εκκλησια δικαιούται να έχει περιουσία, όπως δέχθηκαν με πληθώρα αποφάσεών τους όχι μόνο ελληνικά δικαστήρια, αλλά και η Ευρωπαική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του Συμβουλίου της Ευρώπης, στην οποία προσέφυγαν Ορθόδοξες Μονές κατά του νόμου 1700/87. Και είναι σε θέση να την αξιοποιήσουν επωφελώς για τον ελληνικό λαό, αρκεί να αφαιρεθούν τα νομικά και διοικητικά δεσμά που της έχουν κατά καιρούς επιβληθεί.

Μετά από όλα αυτά, μπορούμε να αντιληφθούμε το πραγματικό μέγεθος της προσφοράς της Εκκλησίας στην ανάπτυξη της Ελλάδος, όπως επίσης και το πραγματικό μέγεθος της εναπομείνουσας περιουσίας της, το οποίο επαναλαμβάνουμε, ανήκει σε περισσότερο από δέκα χιλιάδες διαφορετικά νομικά πρόσωπα. Όσο για τη μισθοδοσία την κληρικών, αυτή αποτελεί υποχρέωση του κράτους προς την εκκλησία, την οποία αποδέχτηκε και υπέγραψε με δική του πρωτοβουλία το ίδιο το κράτος το 1952, επειδή ακριβώς αδυνατούσε να καταβάλλει το αντίτιμο που είχε συμφωνηθεί 20 χρόνια νωρίτερα και που είχε διογκωθεί πολλαπλάσια και είχε ήδη καταστεί δυσβάσταχτο χρέος ακόμη και για το κράτος.

 

Πηγή: (Εστία 21/7/2000 και Ελεύθερη Ώρα 21/8/2000 - Επιμέλεια αντιγραφή Α. Σταλίδης), Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Tags:
Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Πόλεμος κατα της Εκκλησίας
Εμφανίσεις: 429

mhtropoliths peirews serafeim 06

 

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 23ῃΜαρτίου 2017

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΥΠΟΘΕΣΙΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ:

ΔΙΚΑΙΑ Η ΑΘΩΩΣΙΣ ΑΛΛΑ ΑΔΙΚΟΣ

Η ΣΤΡΕΒΛΩΣΙΣ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ


Ἡ ὁμόφωνος ἀθώωσις τῶν ἐμπλεκομένων στήν ὑπόθεσι τοῦ ἀνυπάρκτου καί πολιτικά κατασκευασμένου «σκανδάλου» τῆς Ἱ. Μονῆς Βατοπαιδίου μέ τήν αἰτιολογία τῆς ἐλλείψεως δόλου καί τῆς μή προκλήσεως ζημίας σέ βάρος τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου ἀποτελεῖ ἀπόδοση τοῦ δικαίου,ἡ δικανική ὅμωςθέσις ὅτι ἡ λίμνη Βιστωνίδα καί οἱ παραλήμνιες ἐκτάσεις ἀνήκουν στό Ἑλληνικό Δημόσιο ἀποτελεῖ κραυγαλέα στρέβλωση τῆς νομικῆς πραγματικότητος καί τῆς νομολογίας τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων (Ε.Δ.Α.Δ.) τοῦ ὁποίου ἡ ὑπ’ ἀριθμ. 10/1993/405/483-484/9.12.1994 ἱστορική του Ἀπόφασι «Ἱερῶν Μονῶν κατά τῆς Ἑλλάδος» ἔχει ἐπιλύσει τελεσιδίκως τό ἰδιοκτησιακό καθεστώς καί τῆς συγκεκριμένης ὑποθέσεως.

Ἑπομένως ἡ ἀθώωσις ἀπό τό Τριμελές Ἐφετεῖο Κακουργημάτων τοῦ Πανοσιολ. Καθηγουμένου Ἀρχιμ. κ. Ἐφραίμ,τοῦ ἀδίκως ἐξυβρισθέντος καί δοκιμασθέντος ὑπέρ τῶν δικαίων τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας καί τῶν ὡσαύτως ἀδίκως ἐμπλακέντων στήν ὑπό κρίσι ὑπόθεσι ἔδει νά θεμελιοῦται στήν προφανῆ ἔλλειψη δόλου τελέσεως οἱασδήτινος παρανόμου ἐνεργείας ἀλλά πρωτίστως στό γεγονός ὅτι τό Νομικό Πρόσωπο τῆς Ἱ. Μονῆς Βατοπαιδίου ἔχον στήν νομήν, κατοχήν καί κυριότητά του τάς ἐν λόγῳ ἐκτάσεις συννόμως ἀπεδέχθη τήν ἀπαλλοτρίωσι ὑπό τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας διά τῆς παραχωρήσεως ἀκινήτων ἀξιῶν κατόπιν τῆς ἀδυναμίας τῆς καταβολῆς κινητῶν ἀξιῶν.

Ἡ Ἀπόφασις τοῦ Τριμελοῦς Ἐφετείου Κακουργημάτων, εἶναι ποινικοῦ περιεχομένου, ἀλλά τό κρίσιμο ζήτημα ἐν προκειμένῳ εἶναι τό ἰδιοκτησιακό καθεστώς τῆς λίμνης Βιστωνίδος καί τῶν παραλημνίων ἐκτάσεων, διά τό ὁποῖο βέβαια θά ἀποφανθῆ ἡ τακτική Δικαιοσύνη, ἡ ὁποία ὅμως δεσμεύεται ἀπό τήν Ἀπόφαση τοῦ Ε.Δ.Α.Δ. καί ἐν οἵα περιπτώσει δέν ἀποδώσει τό δίκαιο εἰς τήν Ἱ. Μονήν Βατοπαιδίου θά τό ἀποδώση ἀσφαλέστατα τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο.

Τό Ἀστικό μας δίκαιο στό ἄρθρο 51 τοῦ Εἰσαγωγικοῦ Νόμου τοῦ ΑΚ διαλαμβάνει τά ἀκόλουθα: «Η απόκτησις κυριότητας ή άλλου εμπραγμάτου δικαιώματος πριν από την εισαγωγή του Αστικού Κώδικα κρίνεται κατά το δίκαιο που ίσχυε όταν έγιναν τα πραγματικά γεγονόταγια την απόκτησή τους» καί adhoc αὐτή ἡ διάταξη ἀπαντᾶ στήν ἀπό νομική ἄγνοια διακινουμένη ἄποψη, ὅτι μία λιμνοθάλασσα μέ τίς παραλήμνιες ἐκτάσεις δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀντικείμενα κυριότητος διότι θεωροῦνται βάσει τῶν ἄρθρων 966 καί 967 τοῦ ΑΚ ὡςἐκτός συναλλαγῆς καί ὡς κοινόχρηστα, ἀλλά ἐδῶ εὑρίσκεται τό νομικό ζήτημα πού ἐπιλύεται ἀπό τήν διάταξη 51 τοῦ εἰσαγωγικοῦ Νόμου τοῦ ΑΚ καί ἀπό τήν προρρηθεῖσα Ἀπόφασι τοῦ ΕΔΑΔ. Διότι ἡ Ἱ. Μονή Βατοπαιδίου κατά τήν ἐποχή πού προσέκτησε τήν κυριότητα αὐτῶν τῶν ἐκτάσεων,(Βυζαντινή Αὐτοκρατορία) τό τότε ἰσχῦον δίκαιο «τῶν ἀοιδίμων ἡμῶν Βασιλέων (Αὐτοκρατόρων)» πού ἴσχυε καί μετά τήν ἀπελευθέρωση μέχρι τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ ΑΚ τό 1946 (Ἀρμενόπουλος-Βασιλικά) θεωροῦσε τά συγκεκριμένα ἀντικείμενα ἐντός συναλλαγῆς καί ἑπομένως νομίμως ἡ Ἱ. Μονή Βατοπαιδίου ἔχει τήν κυριότητα αὐτῶν καί σήμερον καί τά εὐτελιζόμενα ἀπό ἀμοίρους νομικῆς παιδείας «χρυσόβουλα» πού κατά τόν χρόνον τῆς προσκτήσεως τῆς κυριότητος τῶν εἰρημένων ἐκτάσεων, ἦταν νόμιμος τρόπος προσκτήσεως τῆς κυριότητος, εἶναι ἀπολύτως ἰσχυρά καί σήμερα καί ἐπάγουν ἐννόμους συνεπείας, ἀσχέτως τί ἰσχυρίζεται ὁ κάθε ἀδαής πού ἔχει ὡς ἐφαλτήριον τό θράσος τῆς ἀγνοίας του, ὅπως ἔχει νομολογήσει τό ΕΔΑΔ.

Ἱστορικά ἀναφέρομεν ὅτι ἡ ἀνωτέρω Ἀπόφασις τοῦ Ε.Δ.Α.Δ. εἶναι σημαντική διότι μέ αὐτήν ὅπως εὐστόχως σημειώνει ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμ. Κωνσταντῖνος Ραμιώτηςστό ἐμπεριστατωμένο πόνημά του: «Ἡ Ἐκκλησία μέσα στήν Ἑλληνική Πολιτεία», (Ἀθήνα 1997):

1. Δικαιώνεται ἡ παραβίαση μέ τόν Ν. 1700/1987 τῶν θεμελιωδῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῶν Ἱερῶν Μονῶν, πού προσέφυγαν στό ΕΔΑΔ κατά τοῦ Ν 1700/1988 (τόν γνωστό ὡς Νόμο Τρίτση) ὡς πρός τά περιουσιακά τους δικαιώματα.

2. Ἀνατρέπει τήν Ἑλληνική νομολογία καί τίς ἀπόψεις τοῦ Σ.τ.Ε., ὅπως αὐτές διατυπώθηκαν μέ τήν ὑπ' ἀριθμ. 5057/87 ἀπόφασή του.

3. Ἰσχυροποιεῖται ἡ γνώμη τῆς μειοψηφίας ἡ ὁποία διατυπώνεται στήν ὑπ' ἀριθμ. 5057/87 ἀπόφαση (ΣτΕ) καί ὑπερισχύει πλέον τῆς πλειοψηφούσης γνώμης.

4. Ἀκυροῦται, ἐκ τῶν πραγμάτων, ἡὑπ' ἀριθμ. 5057/87 ἀπόφαση τοῦ Σ.τ.Ε., καθ’ ὅσον τό Διεθνές Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων εἶναι τό μόνο ἁρμόδιο νά κρίνη γιά τήν παραβίαση τῆς Διεθνοῦς συμβάσεως τῆς Ρώμης καί ὑπερτερεῖ τοῦ Σ.τ.Ε.

5. Τά Ἑλληνικά Δικαστήρια ὀφείλουν τώρα νά θέσουν ὡς βάση τῶν ἀποφάσεών τους γιά τίς ὑποθέσεις τῶν περιουσιακῶν δικαιωμάτων τῶν Ἱερῶν Μονῶν, τό αἰτιολογικό καί τό διατακτικό τῆς ἀπόφασης τοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων σύμφωνα μέ τό ἄρθρο 28 τοῦ Συντάγματος, καί νά συμμορφωθοῦν πρός τή σύμβαση τῆς Ρώμης ἀπόλυτα, ἄλλως ὑπόκεινται σέ κακοδικία. Ἡ ἄνω συνέπεια προκύπτει σαφῶς ἀπό τό ἄρθρο 28 τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, ἀνεξάρτητα ἀπό τό γεγονός ὅτι τό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων δέν ἔχει τήν ἐξουσία νά τροποποίηση ἤ νά κατάργηση τήν ἐσωτερική νομοθεσία τῶν συμβαλλομένων Κρατῶν, οὔτε τήν ἐξουσία νά ἀναμόρφωση ἤ νά κατάργηση ἀποφάσεις πού ἐκδόθηκαν ἀπό διοικητικές ἤ δικαιοδοτικές ἀρχές τῶν κρατῶν αὐτῶν. Ἐνῶ ἐξ ἄλλου, δέον νά παρατηρηθῆ ὅτι τά συμβαλλόμενα Κράτη ἔχουν τήν ὑποχρέωση, σύμφωνα πρός τό ἄρθρο 53 τῆς συμβάσεως τῆς Ρώμης νά συμμορφωθοῦν πρός τίς ἀποφάσεις πού ἐκδόθηκαν ἐπί τῶν ὑποθέσεων στίς ὁποῖες ἦσαν διάδικοι. Ἐκτέλεση δέ τῆς ἀποφάσεως σημαίνει ἐκτέλεση τοῦ διατακτικοῦ της λαμβανομένων ὑπ' ὄψει ὅλων ἐκείνων τῶν αἰτιολογιῶν οἱ ὁποῖες συναρτῶνται πρός τό διατακτικό της ἀμέσως ἤ ἐμμέσως. Τά Κράτη, συνεπῶς, ὀφείλουν νά λάβουν ὅλα τά κατάλληλα μέτρα καί μέσα γιά νά ἐξαλείψουν τίς συνέπειες τῆς παραβάσεως τῆς συμβάσεως καί νά ἐνεργήσουν ὥστε ἡ νομοθετική ἤ κανονιστική διάταξη νά παύση νά ἐφαpμόζεται στή χώρα, κατά τόν τρόπο, ὁ ὁποῖος θά συνιστοῦσε παραβίαση τῆς συμβάσεως. Δηλαδή τά Κράτη-μέλη ὑποχρεοῦνται σέ νομοθετική ἀποκατάσταση τῶν θιγομένων δικαιωμάτων, κατ' ἀντίστροφον τρόπον πού τά παραβίασαν.

6. Εἰδικώτερα μέ τήν ἀπόφαση ἀναγνωρίζεται καί ὁρίζεται ὅτι ὁ ν.1700 παραβίασε:

α) Τό δικαίωμα τῶν Ἱερῶν Μονῶν στήν ἀδιατάρακτη ἀπόλαυση τῆς κυριότητος, νομῆς, κατοχῆς, χρήσης καί κάρπωσης ὅλης της ἰδιοκτησίας τους. Αὐτό συνιστᾶ παραβίαση τοῦ ἄρθρου 1 τοῦ προσθέτου πρωτοκόλλου τῆς συμβάσεως τῆς Ρώμης περί προασπίσεως τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων (θεμελιωδῶν ἐλευθεριῶν), καί

β) Τό δικαίωμα τῶν Ἱερῶν Μονῶν νά προσφύγουν στήν Δικαιοσύνη. Αὐτό συνιστᾶ παράβαση τοῦ ἄρθρου 6 τῆς συμβάσεως Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων καί συνεπῶς τοῦ ἄρθρου 20 τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος.

7. Ἐξανάγκασε τήν Ἑλληνική Πολιτεία νά συμμορφωθῆ πρός τό περιεχόμενο τῆς διεθνοῦς συμβάσεως τῆς Ρώμης καί ψήφισε τό ἄρθρο 55 τοῦ ν. 2413/1996.

8. Μέ τήν ἀπόφαση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ἐπιλύεται ὁριστικά ἡ νομική θέση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέσα στήν Πολιτεία. ΟἱἹ. Μονές καί κατ' ἐπέκταση ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κρατικοί ἤ κυβερνητικοί Ὀργανισμοί παρά τόν χαρακτηρισμό τους ὡς Ν.Π.Δ.Δ. Ἔτσι ἡ ἀπόφαση παρατηρηρεῖ τά ἑξῆς:

«49. Ὅπως καί ἡ Ἐπιτροπή στήν Ἀπόφαση της περί τοῦ παραδεκτοῦ, τό Δικαστήριο παρατηρεῖ ὅτι οἱ αἰτοῦσες Ἱερές Μονές δέν ἀσκοῦν κυβερνητική ἐξουσία. Τό ἄρθρο 31 παρ. 1 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας περιγράφει τίς Ἱερές Μονές ὡς ἀσκητικά θρησκευτικά ἱδρύματα. Οἱ σκοποί τους -κυρίως ἐκκλησιαστικῆς καί πνευματικῆς φύσεως, ἀλλά καί πολιτιστικῆς καί κοινωνικῆς φύσεως σέ ὁρισμένες περιπτώσεις-δέν εἶναι τέτοιοι ὥστε νά τίς κατατάσσουν στούς Κρατικούς ὀργανισμούς πού ἔχουν ἱδρυθεῖ γιά δημόσιους-διοικητικούς σκοπούς. Ἀπό τήν κατάταξή τους στά νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου μπορεῖ νά συναχθεῖ μόνον ὅτι ὁ νομοθέτης —ἐξ αἰτίας τῶν εἰδικῶν δεσμῶν μεταξύ τῶν Ἱερῶν Μονῶν καί τοῦ Κράτους- ἐπιθυμοῦσε νά τούς δώσει τήν ἴδια νομική προστασία ἔναντι τρίτων πού ἔχουν καί ἄλλα νομικό πρόσωπα δημοσίου δικαίου. Περαιτέρω ἡ μόνη ἐξουσία τῶν μοναστηριακῶν συμβουλίων συνίσταται στήν ἔκδοση κανονισμῶν πού ἀφοροῦν τήν ὀργάνωση καί προαγωγή τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τήν ἐσωτερική διοίκηση κάθε Ἱερᾶς Μονῆς».

«83. Τό Δικαστήριο ἔχει ἤδη διαπιστώσει ὅτι ἡ Ἑλληνική νομοθεσία ἔδωσε στίς αἰτοῦσες Ἱερές Μονές νομική προσωπικότητα δημοσίου δικαίου στίς ἔννομες σχέσεις τους, μέ σκοπό νά τούς ἐξασφαλίσει μεγαλύτερη προστασία».

9. Μέ τήν ἀπόφαση ἐξ ἄλλου ξεκαθαρίζεται ἡ νομική φύση τῆς παραγράφου 1 (Α) τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ ν. 1700/87. Τό δικαστήριο παρατηρεῖ τά ἑξῆς:

«61. Τό Δημόσιο πού δυνάμει τῆς παραγράφου 1 (Α) τοῦ ἄρθρου 3 θεωρεῖται ὅτι εἶναι ὁ ἰδιοκτήτης τῆς γεωργικῆς καί δασικῆς περιουσίας, αὐτομάτως ἀποκτᾶ τήν χρήση καί τήν κατοχή αὐτῆς, δυνάμει τῆς παραγράφου 1 (Β) τοῦ ἴδιου ἄρθρου. Κατά τή γνώμη τοῦ Δικαστηρίου, αὐτό δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς ἕνα δικονομικό κανόνα πούἀφορᾶ τό βάρος τῆς ἀπόδειξης ἀλλά μία οὐσιαστική διάταξη τῆς ὁποίας ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ μεταβίβαση τῆς πλήρους κυριότητος τῆς ἐπίδικης γῆς στό Δημόσιο».Καί ἔχει δίκαιο στήν διαπίστωση αὐτή.

10. Ἡ Κυβέρνηση ἰσχυρίστηκε ὅτι ἡ διάταξη τοῦ ἄρθρου 3 (1) (Α) δημιούργησε ἕνα ἁπλό τεκμήριο κυριότητος, ἕνα νομικό πλάσμα, τό ὁποῖο ἦταν εὐκόλως μαχητό διά τῆς ἀποδείξεως τοῦ ἐναντίου. Ἡἔκφραση «θεωρεῖται ὅτι ἀνήκουν στό... Δημόσιο» δέν σημαίνει ὅτι τό Δημόσιο πραγματικά ἀπέκτησε τήν κυριότητα τῆς ἐν λόγῳ περιουσίας. Δηλαδή ἡ Κυβέρνηση, πρός ἀπόκρουση τῶν αἰτήσεων ἰσχυρίστηκε ὅτι ἡ ἀνωτέρω διάταξη εἶναι μόνο ἕνα δικονομικό τεκμήριο. Τό Δικαστήριο, ὅμως, ἀποκρούει τόν ἰσχυρισμό αὐτό καί παρατηρεῖ ὅτι:

«58... Τό ἄρθρο 3(1)(Α) σέ συνδυασμό μέ τό ἄρθρο 1(1) ἀποστερεῖ τίς Ἱερές Μονές ἀπό τή δυνατότητα νά ἐπικαλεσθοῦν γιά τήν ἀπόδειξη τοῦ ἀντιθέτου, ὅλους τούς τρόπους κτήσεως κυριότητος πού προβλέπονται ἀπό τό Ἑλληνικό δίκαιο, μέ τούς ὁποίους πιθανῶς οἱ αἰτοῦσες Ἱερές Μονές ἀπέκτησαν τήν περιουσία τους. περιλαμβανομένης τῆς χρησικτησίας καί ἀκόμη καί τῶν ἀμετακλήτων ἀποφάσεων εἰς βάρος ἰδιωτῶν...».

11. Ὅσον ἀφορᾶ τή χρησικτησία τό Δικαστήριο ἐπισημαίνει τά ἑξῆς χαρακτηριστικά:«60. Δέν εἶναι ἐφικτό γιά τό Δικαστήριο νά ἀναλάβει νά ἐξακριβώσει τό ἴδιο ποιές ἀπό τίς ἐπίδικες ἐκτάσεις γῆς μποροῦν νά θεωρηθοῦν κατά τό Ἑλληνικό Δίκαιο ὅτι ἀνήκουν στήν πραγματικότητα στό Δημόσιο. Παρατηρεῖ ὡστόσο ὅτι οἱ Ἱερές Μονές πού εἶναι πανάρχαια ἰδρυτικά μέρη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καί ἱδρύθηκαν πολύ πρίν δημιουργηθεῖ τό Ἑλληνικό Κράτος, ἔχουν ἀνά τούς αἰῶνες συσσωρεύσει σημαντική ἀκίνητη περιουσία. Χωρίς ἀμφιβολία, ἔγγραφοι τίτλοι κυριότητος πού ἀποκτήθηκαν κατά τή διάρκεια τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας καί τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἔχουν χαθεῖ ἤ καταστραφεῖ. Προκειμένου περί αὐτῶν τῶν γαιῶν, τίς ὁποῖες κατεῖχαν γιά τόσο μακρό χρονικό διάστημα, ἔστω καί χωρίς νόμιμο τίτλο, ἡ χρονική διάρκεια τῆς κατοχῆς πού ἀπαιτεῖται ὥστε νά θεμελιωθεῖ χρησικτησία τόσο ἔναντι τοῦ Δημοσίου ὅσο καί ἔναντι τρίτων εἶχε μετά βεβαιότητος συμπληρωθεῖ κατά τή στιγμή πούὁ Νόμος 1700/87 ἐτέθη σέ ἰσχύ. Στό σημεῖο αὐτό τό Δικαστήριο προσδίδει ἰδιαίτερη σημασία στήν κτήση κυριότητος διά χρησικτησίας διότι δέν ὑπάρχει κτηματολόγιο στή Ἑλλάδα καί διότι ἦταν ἀδύνατη ἡ μεταγραφή τίτλων πρό τοῦ 1856 καί ἡ μεταγραφή κληροδοσιῶν καί κληρονομιῶν πρό τοῦ 1846.

12. Εἶναι σημαντικό τό ὅτι τό Δικαστήριο στήν ἄνω περίπτωση κατατάσσει τά ὑπό τοῦ δημοσίου λεγόμενα «διακατεχόμενα» καί ἐπιλύει τήν ἀμφισβήτηση, ὑπέρ τῶν ἀπόψεων τῶν Ἱερῶν Μονῶν ὅτι ἡ χρησικτησία ἐκάλυψε τούς ἀπωλεσθέντας ἐκ τῶν περιστάσεων καί τῆς διαδρομῆς τοῦ χρόνου τίτλους κυριότητος (ἔγγραφα στοιχεῖα).

13. Τό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ξεκκαθαρίζει ὅτι τά χωρίς «νομίμους τίτλους» δηλ. τά «διακατεχόμενα» κατά τήν ἄποψη τοῦ Δημοσίου, εἶναι τά νεμόμενα ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τίς Ἱερές Μονές, μέ τά προσόντα τῆς ἐκτάκτου ἤ τακτικῆς χρησικτησίας ἀκίνητα.

14. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι τό Δημόσιο δέν ἰσχυρίσθηκε στό Δικαστήριο τά ὅσα λέγει τό ἴδιο καί τό Νομικό Συμβούλιο τοῦ Κράτους περί ἁπλοῦ δικαιώματος «καρπώσεως» μέ τίς μνησθεῖσες,  γνωμοδοτήσεις του, ἀλλά περί κατεχομένων ἀπό τήν Ἐκκλησία (Ί. Μονές) χωρίς τίτλους ἀκινήτων καί ἀναγνωρίζει ὅτι οἱ Ἱερές Μονές «κατεῖχαν ὡς ἁπλοί νομεῖς»! Καί στόν ἰσχυρισμό αὐτό τό Δικαστήριο ἀπαντᾶ μέ πλήρη σαφῆ, εἰδική καί ἐμπεριστατωμένη σοφῆ αἰτιολογία καί δικαιώνει τίς Ἱερές Μονές.

15. Ἀκόμα περισσότερο, πρέπει νά σημειώσουμε, ὅτι δέν ἰσχυρίστηκε τό Ἑλληνικό Δημόσιο (ἤ Κυβέρνηση) τά ὅσα, τό Ὑπουργεῖο Γεωργίας, ἰσχυρίσθη, περί «διακατοχικῶν δικαιωμάτων»! Ἡ ἐφεύρεση αὐτοῦ τοῦὅρου συνιστᾶ παραβίαση καί πάλι τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος καί τῆς συμβάσεως τῆς Ρώμης καί τοῦ προσθέτου πρωτοκόλλου αὐτῆς.

16. Αὐτές εἶναι μερικές ἀπό τίς ἐπισημάνσεις γιά τήν σημαντική αὐτή ἀπόφαση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ἡ ἀπόφαση αὐτή ἀποτελεῖ σταθμό στή νομολογία τοῦ Δικαστηρίου καί εἶναι ἡ πρώτη πού ἀσχολεῖται μέ μία ὁλόκληρη Ἐκκλησία κράτους-μέλους τῆς Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης, μέ αὐτό τό ἀντικείμενο.

Εἶναι, πάντως, ἄξιο παρατηρήσεως ὅτι τό Δικαστήριο μέ καταπλήσσουσα διεισδυτικότητα, παρατηρητικότητα, νομική ἀξιοσύνη καί ἐπιστημοσύνη, βαθύνεια, εὐθυκρισία καί ἀντικειμενικότητα, ἀναλύει σέ ὅλες τίς λεπτομέρειες, τίς συνέπειες καί τίς ὑποκρυπτόμενες μεθοδεύσεις, δολιότητες, καί σκοπιμότητες, τίς διατάξεις τοῦ ν. 1700/87 γιά νά κατάληξη στό πόρισμά του ὅτι ὁ νόμος αὐτός παραβιάζει τήν διεθνῆ σύμβαση τῆς Ρώμης καί τό πρῶτο πρωτόκολλο αὐτῆς.

Μέ τήν ἀνωτέρω ἀπόφαση κλείεται ὁριστικά καί ἀμετάκλητα τό κεφάλαιο τῆς ἀμφισβήτησης τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας ἀπό συστάσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους μέχρι σήμερα, ὅπως ἐνώπιον τοῦ Δικαστηρίου ἰσχυρίστηκε, ἡ Ἑλληνική Πολιτεία, κατά παράβαση κάθε ἔννοιας δικαίου καί ἠθικῆς.

Μέ τήν ἀπόφαση αὐτή, ἡ ὁποία ἔχει δύο ἀποδέκτες: α) Τήν Ἑλληνική Πολιτεία (Κυβέρνηση) καί β) Τά Ἑλληνικά δικαστήρια, ἐμμέσως δημιουργεῖται στήν Ἑλληνική Πολιτεία, πρωτίστως, ἡ ἠθική, νομική καί πολιτική ὑποχρέωση νά ἄρη τίς συνέπειες τῶν ν. 1700/87 καί 1811/88. Ἤδη ἡ Πολιτεία συνεμμορφώθη στό σημεῖο αὐτό.Ἡ ἀπόφαση αὐτή εἶναι μία σημαντική νίκη τῶν Ἱερῶν Μονῶν καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Συμπέρασμα: Ἡ νομολογία τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικιαωμάτων (ΕΔΑΔ) δικαιώνει πλήρως τήν Ἱεράν Μονήν Βατοπαιδίου πού εἶναι ὁ μόνος νόμιμος ἰδιοκτήτης τῆς Βιστωνίδος λίμνης καί τῶν παραλημνίων ἐκτάσεων ἐμβαδοῦ 27.000 στρεμμάτων. Ἐάν ἡ χώρα ἐπιθυμεῖ νά μετέχη τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Νομικοῦ Πολιτισμοῦ καί τοῦ Πολιτισμοῦ τῶν Κρατῶν Δικαίου, ἡ νομική πορεία εἶναι μονόδρομος. Ἄς τό κατανοήσουν ὅλοι. Ἄλλως ὑπάρχει καί ὁ δρόμος τῆς Βορείου Κορέας ἤ τῆς Βενεζουέλας.

 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

 

Πηγή: Ακτίνες

Tags:
Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Πόλεμος κατα της Εκκλησίας
Εμφανίσεις: 539

agia sofia moysoylmanoi 01

(Φωτ.: TRT DiYanet)

Ακόμα μία προκλητική κίνηση έναντι της Ελλάδας φέρεται έτοιμος να κάνει ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Sözcü που φέρει την υπογραφή της δημοσιογράφου Zeynep Gürcanlı υποστηρίζει ότι ο Τούρκος πρόεδρος διέταξε τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας από μουσείο σε τζαμί όπου κάθε Παρασκευή θα προσεύχεται ο ίδιος και αξιωματούχοι του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ)!

Στόχος του Ερντογάν, γράφει το δημοσίευμα, είναι η αύξηση των ψήφων του «ναι» στο επερχόμενο δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου.

Στο προεδρικό μέγαρο, γράφει η Gürcanlı, διεξάγεται σοβαρή συζήτηση για το εάν πρέπει η Αγία Σοφία να σταματήσει να είναι μουσείο και να ανοίξει ως τζαμί σε πλήρη λειτουργία για τους πιστούς.

agia sofia moysoylmanoi 02

Στιγμιότυπο από την ανάγνωση του Κορανιού στη διάρκεια του Ραμαζανιού (φωτ.: TRT DiYanet)

Μόλις την περασμένη εβδομάδα, ο Τούρκος πρόεδρος είχε πει ότι η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σε βάρος δύο γυναικών υπαλλήλων στο Βέλγιο και τη Γαλλία που απολύθηκαν από τις εργασίες τους επειδή αρνήθηκαν να βγάλουν τις ισλαμικές μαντίλες από το κεφάλι τους, αποτελεί την έναρξη του πολέμου μεταξύ του Ισλάμ και του Χριστιανισμού στην Ευρώπη.

«Η Ευρωπαϊκή Ένωση άρχισε τον πόλεμο μεταξύ του σταυρού και της ημισελήνου. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση» είπε ο Ερντογάν.

 

Πηγή: Pontos news

 

Tags: ,
Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Πόλεμος κατα της Εκκλησίας
Εμφανίσεις: 392

efraim monh vatopaideioy 01


Τὸ τριμελὲς ἐφετεῖο κακουργημάτων Ἀθηνῶν μὲ ἡμερομηνία 21 Μαρτίου 2017, ἔκρινε ἀθώους ὅλους ὅσοι εἶχαν κατηγορηθεῖ γιὰ τὴν ὑπόθεση τῆς Ἱερᾶς Μεγίστης Μονῆς Βατοπαιδίου Ἁγίου Ὅρους. Μὲ τὴν παρέλευση ὀκτὼ (8) συκοφαντικῶν χρόνων δοκιμασίας καὶ σὲ συνδυασμὸ δύο (2) χρόνων συνεδριάσεων καὶ ἑξήντα (60) δικάσιμων, ὁ σεβαστὸς καὶ ἀγαπητός μας Γέροντας Ἐφραὶμ ὁ Βατοπαιδινός, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ συγκατηγορούμενοί του κρίθηκαν πανηγυρικὰ ἀθῶοι!

Νὰ ἀναφέρουμε ἀκόμη ὅτι ἡ εἰσαγγελέας, γιὰ τὴν συγκεκριμένη ὑπόθεση τῆς Μονῆς, εἶχε πραγματοποιήσει ἀθωωτικὴ εἰσήγηση πρὶν ἀπὸ ἕνα μήνα.
Ζεῖ Κύριος ὁ Θεός
 

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Tags:
Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Πόλεμος κατα της Εκκλησίας
Εμφανίσεις: 378

orthodoksia sthn syria 01


Σχόλιο Τ.Ι.: Την ώρα που αδελφοί μας Ρωμιοί μαρτυρούν στη Συρία για την ορθόδοξη πίστη τους, η πατρίδα μας παραδίδεται σε ακατονόμαστα πάθη και ατιμίες.

Δαμασκός… η χριστιανική συνοικία Nτουάλα κοντά στη γραμμή πυρός της Jaramana άδειασε από χριστιανούς.Έφυγαν και αποικηθήκε από άλλους ανθρώπους εσωτερικούς μετανάστες κι εκτοπισμένους που κατά ορδές έχουν καταφύγει στη συριακή πρωτεύουσα.Και όμως αυτή η περιοχή που μαζικά εγκαταλείφθηκε έχει ορθόδοξους ναούς και τον εφημέριο της τον π.Ι.Υπάρχουν κάποιοι τελευταίοι χριστιανοί που επέλεξαν να μένουν στην πρώτη γραμμή λόγω φθηνού ενοικίου.

Στη Δαμασκό έχουν ωστόσο καταφύγει και χριστιανοί από άλλες περιοχές και κυρίως από την περιφέρειά της.

Δραματικές είναι αφηγήσεις ελληνορθοδόξων που έφυγαν εν μια νυκτί από το Eρμπίν  της Σαιντανάγια.Μας πρόδωσαν λένε.Τους είχαμε μέσα στα σπίτια μας, ήταν φίλοι μας βγαίναμε οικογενειακούς με τα παιδιά και τις γυναίκες μας, είμασταν στις δουλειές μαζί  αλλά όταν ξέσπασε ο πόλεμος μας είπαν φύγετε αμέσως ή θα σας σκοτώσουμε. ΄Ελεγαν και το γνωστό  »οι αλαουίτες στο χώμα και οι χριστιανοί στο Λίβανο ».Επιτέθηκαν με μαχαίρια μέσα στα σπίτια μας.Έκαναν πλιάτσικο.Έσφαξαν.

Τραγική είναι η ιστορία μιας ελληνορθόδοξης.Τη διηγείται η αδερφή της.Έλειπε από το σπίτι μπήκαν αυτοί με μαχαίρια.Τα 2 ανήλικα παιδιά ήταν στο σπίτι.Κρύφτηκαν στη ντουλάπα κράταγαν την ανάσα τους.

Όταν συνειδητοποίησαν τι είχε συμβεί ειδοποιήθηκε ο στρατός έγινε ολόκληρη επιχειρήση με τεθωρακισμένο.Ο στρατός έκανε έφοδο.Μπήκε στο σπίτι ένας στρατιώτης βγήκε κρατώντας τα 2 παιδιά τα ελληνορθόδοξα στην αγκαλιά.Την ώρα που έβγαινε τον σκότωσαν κι αυτόν και τα παιδιά.

Είχαμε συνάντηση με τον επίσκοπο Δαμασκού Λούκα Κούρι.Μόλις είχε δεχθεί την επίσκεψη ενός βουλευτή.Ο επίσκοπος δήλωσε απογοητευμένος από την Ελλάδα,το Φανάρι……Ήρθε 2 φορές στην Ελλάδα στο Υπ.Εξωτερικών………………Επισκεφθήκαμε το καθεδρικό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Η παλιά πόλη της Δαμασκού είναι γραφική και πανέμορφη.Ωστόσο υπάρχει μεγάλη φτώχεια στη μεγαλούπολη που βάλεται από 6 ετών ολοκληρωτικό πόλεμο.

(Τα τοπωνύμια ίσως να μην αποδίδονται επακριβώς λόγω προφοράς και οι πρωταγωνιστές για ευνόητους λόγους μιλούν υπό την κάλυψη της ανωνυμίας).

 

Πηγή: https://dimpenews.com

Tags:
Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Πόλεμος κατα της Εκκλησίας
Εμφανίσεις: 740

synodiko ekklhsaki 01


Δεύτερη Συνεδρία της εκτάκτου συγκλήσεως της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος

Συνήλθε σήμερα Πέμπτη, 9 Μαρτίου 2017, στη δεύτερη ημέρα της εκτάκτου Συγκλήσεώς της, η Ιερά Συνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, στην Αίθουσα Συνεδριών της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας.

Κατά την πρωινή Συνεδρία, μετά την προσευχή, ανεγνώσθη ο Κατάλογος των συμμετεχόντων Ιεραρχών και διεπιστώθη απαρτία.

Κατόπιν επικυρώθηκαν τα Πρακτικά της χθεσινής Συνεδρίας.

Ακολούθως, σύμφωνα με την Ημερησία Διάταξη, ανέπτυξε την Εισήγησή του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Εφραίμ, με θέμα: «Προτάσεις - Πορίσματα της ορισθείσης υπό της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας τριμελούς εξ Αρχιερέων Επιτροπής περί του μαθήματος των Θρησκευτικών».

Ο Σεβασμιώτατος επανέλαβε, ότι κύριος στόχος της Εκκλησίας είναι η διαφύλαξη της ύπαρξης του μαθήματος και η επιβεβαίωση της αρχικής απόφασης της Εκκλησίας, δια των τριών θεμελιωδών αιτημάτων, τα οποία εναργώς έχει διατυπώσει ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος και ενέκρινε το Σώμα της Ιεραρχίας: 1) Υποχρεωτικότητα του μαθήματος. 2) Διατήρηση των ωρών διδασκαλίας. 3) Ορθόδοξος προσανατολισμός. Προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, «απαιτείται διαρκώς να προσπαθούμε να κτίζουμε γέφυρες και να αναπτύσσουμε ένα τίμιο και ειλικρινή διάλογο τόσον με την εκπαιδευτική κοινότητα των θεολόγων όσον και με την εκάστοτε ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας».

Εν συνεχεία ο Σεβασμιώτατος ανέπτυξε αναλυτικά τούς λόγους, οι οποίοι καθιστούν το μάθημα υποχρεωτικό και τόνισε ότι δεύτερο σοβαρό θέμα είναι να παραμείνει η ονομασία «Θρησκευτικά», γιατί αυτή είναι θεμελιώδης θέση, ώστε το Μάθημα των Θρησκευτικών να διδάσκεται μόνον από Θεολόγους.

Εν κατακλείδι, ο Εισηγητής ανέφερε ότι πριν την κατάθεση των τελικών προτάσεων της Επιτροπής δέον να ληφθούν υπ’ όψιν συγκεκριμένες προϋποθέσεις:

α) Η Εκκλησία δέον να αποφύγει οποιαδήποτε εμπλοκή σε ιδελογικές έριδες είτε μεταξύ θεολόγων είτε μεταξύ πολιτικών ομάδων είτε μεταξύ ομάδων πολιτών.

β) Είναι αναγκαίο να επιμείνουμε στην διατήρηση του υφισταμένου νομικού και θεσμικού πλαισίου του Μαθήματος των Θρησκευτικών.

γ) Για την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος το Μάθημα δεν νοείται παρά μόνον ως κατέχον την πρώτη θέση στην Παιδεία των παιδιών μας.

δ) Αναγνωρίζουμε ότι η αλλαγή του μαθήματος είναι απαραίτητη, χωρίς αυτό να σημαίνει υποτίμηση της αξίας του, αποδόμηση της πίστης, πρόκληση σύγχυσης και την ταύτισή του με κύρια χαρακτηριστικά φανατισμό, εμπάθεια, συντηρητισμό, σκοταδισμό ή ανόητο και μειονεκτικό φιλελευθερισμό.

ε) Αναγνωρίζουμε ότι η εποχή των αμιγώς θρησκευτικών κοινωνιών και εθνών ήδη παρέρχεται.

στ) Το Μάθημα των Θρησκευτικών να φανερώνει ξεκάθαρα την αξία και την επικαιρότητά του, να εκφράζει πειστικά την αλήθεια με τόλμη, ελευθερία και ομορφιά, να μην κουράζει ούτε να είναι ανιαρό, αλλά να είναι αξιόπιστο και ενδιαφέρον, να καταδεικνύει την τεράστια συμβολή της ορθόδοξης πίστης στο Πνεύμα, στην Τέχνη, στον Πολιτισμό.

ζ) Η Ιεραρχία διαλέγεται, διότι συναποφασίζει με την Πολιτεία για θέματα που αφορούν σ’ αυτήν, ως τούτο απορρέει από το Σύνταγμα, τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος και τους Νόμους του Κράτους.

η) Η παρουσίαση από το μάθημα μιας ορθόδοξης κοσμολογίας και ανθρωπολογίας.

Μετά το διάλειμμα ακολούθησε ευρύτατος διάλογος επί της Εισηγήσεως, κατά τον οποίο έλαβαν τον λόγο πολλοί Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς.

Κατόπιν προτάσεως του Μακαριωτάτου διεξήχθη μυστική ψηφοφορία για την συνέχιση ή μη του διαλόγου με την Πολιτεία για το μάθημα των Θρησκευτικών.

Επί συνόλου 62 ψηφισάντων ευρέθησαν 57 θετικές ψήφοι. Κατόπιν αυτού η Ιεραρχία με εμπιστοσύνη στα πρόσωπα της εξ Αρχιερέων Επιτροπής και όσων λαϊκών επιλεγούν αποφάσισε να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν τον διάλογο για το μάθημα των Θρησκευτικών με βάση τα της Εισηγήσεως του Σεβασμιωτάτου Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Εφραίμ και των όσων προέκυψαν εκ του διαλόγου στην Ιεραρχία. Τα αποτελέσματα του διαλόγου θα τεθούν και πάλι υπ’ όψιν της Ιεραρχίας.

Σχετικά με την Εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου αποφασίσθηκε όπως αποτελεί θέμα επόμενης Ιεραρχίας.

Τέλος η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας ασχολήθηκε με τρέχοντα υπηρεσιακά θέματα.

Η Επιτροπή Τύπου

της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας.

 

Πηγή: Θρησκευτικά

Tags: ,
Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Πόλεμος κατα της Εκκλησίας
Εμφανίσεις: 425

ionia odos kosmas 01


Γιά νά τήν δοῦμε λοιπόν ἀπ᾿ τήν ἀρχή.

Καί ὁ λόγος περί τῆς προτεινομένης παράλληλης μετονομασίας τῆς Ἰονίου ὁδοῦ σέ «Ἰόνια ὁδός τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ», πού ἔφερε ἀναιτίως ἀντιδράσεις.

Μέ ἀπόλυτη ὁμοφωνία τοῦ Συνδέσμου Αἰτωλοακαρνάνων «ΟΣΙΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ» καί τοῦ Δημάρχου Θέρμου κ. Σπύρου Κωνσταντάρα, σέ σχετική συνάντηση μετά τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλου, ἐπροτάθη ἡ μετονομασία τῆς ἐν λόγῳ ὁδοῦ.

Καί αὐτό ἐξαιτίας τοῦ ὅτι ὁ ἅγιος Κοσμάς ὁ Αἰτωλός διδάσκει Ὀρθόδοξη Πίστη καί ἀποτελεῖ τήν Κιβωτό Σωτηρίας τῆς Ρωμιοσύνης καί τῆς Ἐθνικῆς μας ταυτότητας. Ἐπιπλέον θά δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες γιά τήν ἀνάπτυξη τοῦ Θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ σ’ αὐτόν τόν εὐλογημένο τόπο τῆς Αἰτωλοακαρνανίας.

Ἐπίσης ἡ μετονομασία θά ἔχει μεγάλη ἀνταπόκριση στούς συμπολίτες μας ὁδοιπόρους καί μή, γιά νά ἀναπτύσσουν βαθύ ὀρθόδοξο καί χριστιανικό αἴσθημα «περπατώντας» τήν Ἰόνια Ὁδό – « ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΑΙΤΩΛΟΥ», ὅταν θά ἔχουν στό μυαλό τους αὐτά πού ὁ Ἅγιός μας δίδαξε, ¨Ὀρθόδοξη Χριστιανική Πίστη, Παιδεία, Ἐλευθερία, Πολιτισμό¨.

Ὁ κ. Παυλόπουλος συγκατατέθηκε καί ὑποσχέθηκε ὅτι θά πράξει τά δέοντα προκειμένου νά ὑλοποιηθεῖ αὐτό τό δίκαιο αἴτημα καί παράλληλα νά τιμηθεῖ ὁ Ἅγιος τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων καί Εὐεργέτης τοῦ δουλωμένου Ἔθνους, ὁ Θεόπνευστος Προφήτης, Ἰσαπόστολος, Ἱερομάρτυρας καί προστάτης μας Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.

Ἀναφέρεται στόν βίο του μεταξύ ἄλλων, ὅτι γνωρίζοντας τόν κίνδυνο τοῦ ἔθνους, δέν ἡσύχαζε· φλεγόταν νύχτα-μέρα ἀπό τόν πόθο νά βγεῖ καί νά διδάξει στούς σκλαβωμένους Ἕλληνες τά Ἅγια Γράμματα. Ὅμως, θεωροῦσε τόν ἑαυτό του ἀδύναμο νά ἐπωμισθεῖ τέτοιο φορτίο. Μέ θεία ἀποκάλυψη, ἀφοῦ πῆρε τήν ἄδεια τοῦ Πατριάρχη Σεραφείμ, ὄργωσε στήν κυριολεξία τήν Ἑλλάδα, διδάσκοντας στούς «ραγιάδες» τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, ἀρχικά κήρυξε στήν Κωνσταντινούπολη καί στήν συνέχεια μετέβη στήν Αἰτωλοακαρνανία. Κατόπιν περιῆλθε τά Δωδεκάνησα καί τό Ἅγιο Ὄρος. Ἀκολούθως περιόδευσε στήν Θεσσαλονίκη, Βέροια, σέ ὁλόκληρη τήν Μακεδονία, ἔφθασε στήν Χειμάρα, ἐπέστρεψε στή Νότιο Ἤπειρο καί ἀπό ἐκεῖ κατέληξε στή Λευκάδα καί τήν Κεφαλλονιά. Πῆγε ἀκόμη στή Ζάκυνθο, Κέρκυρα καί ξανά στήν Βόρειο Ἤπειρο. Ἀπ' ὅπου περνοῦσε, ἔκτιζε σχολεῖα, ἐκκλησίες, καί πλῆθος λαοῦ συνέρρεε καί «ρουφοῦσε» τό «νέκταρ» τῆς ἁγίας διδασκαλίας του.

Τελικά, ὁ φθόνος τῶν Ἑβραίων, σέ συνεργασία μέ τούς Τούρκους, εἶχε σάν ἀποτέλεσμα τόν ἀπαγχονισμό τοῦ Ἁγίου.

Ὅλες οἱ παραπάνω προσπάθειες γνωστοποιήθηκαν καί στόν Μακαριώτατο Ἀρχπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο, ὁ ὁποῖος μέ τή σειρά του ἐξῆρε τίς προσπάθειες τοῦ Συνδέσμου.

Σέ αὐτό ἔπαιξε τεράστιο ρόλο καί ἡ ἔγγραφη συναίνεση τῆς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου.

Ἄν δοῦμε πρωτίστως τήν φιλολογική ἐτυμολογική σημασία τῆς ἴδιας τῆς λέξεως ¨Ἰόνιος¨, θά διαπιστώσουμε κάτι πού σίγουρα δέν εἶναι τυχαῖο.

Ἰόνιος εἶναι αὐτός πού πῆρε τό ὄνομά του ἀπό τήν Ἰώ· Ἰόνιος κόλπος ἤ πόρος, εἶναι ἡ θάλασσα μεταξύ τῆς Ἠπείρου καί τῆς Ἰταλίας. Ἡ Ἰώ σύμφωνα μέ τήν ἑλληνική εἰδωλολατρική μυθολογία γιά κάποιον λόγο καταδιώκεται καί περιπλανιέται σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα. Σύμφωνα ὅμως μέ τήν πραγματικότητα, ὅπως προαναφέραμε, βλέπουμε τόν ἅγιο Κοσμά νά καταδιώκεται γιά ἄλλους λόγους ἀπό Ἑβραίους καί Τούρκους καί παρά ταῦτα νά σαρώνει ὅλη τήν Ἑλλάδα.

Τί πιό συνετό λοιπόν νά γίνει μία μετονομασία τῆς ὁδοῦ, προκειμένου στό μυαλό τοῦ ὁδοιπόρου νά ἔρχεται ὁ βίος καί τό ἔργο ἑνός πολυταξιδεμένου, πολυβασανισμένου καί τελικά ἀπαγχονισμένου ἁγίου, χάριν τῆς ἀγάπης του πρός τόν Χριστό καί τούς ἀνθρώπους, ἀντί τῶν φληναφημάτων τῶν ἀρχαίων προγόνων μας…

Καί ἐνῶ μέχρι ἐδῶ ὅλα ἔβαιναν καλῶς και θεαρέστως…, ἄρχισαν νά ἐξαπολύονται ἀπειλές πρός τούς ὑποστηρικτές τοῦ παραπάνω αἰτήματος καθώς καί κακεντρεχεῖς διαστρεβλώσεις τῶν λόγων τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, ἀπό τό ΚΕΠΕΚ (Κίνηση Ἑλλήνων Πολιτῶν γιά τήν Ἐκκοσμίκευση τοῦ Κράτους). Ὅπως τότε οἱ Ἑβραῖοι σέ συνεργασία μέ τούς Τούρκους ἔτσι καί τώρα κάποιοι Ἕλληνες σέ συνεργασία μέ ποιούς ἄραγε, συνεχίζουν νά τόν ἀπαγχονίζουν μέ ἄλλο τρόπο…

Ἐμεῖς αὐτό πού ἔχουμε νά ποῦμε, εἶναι πώς ὅσοι εἰρωνεύθηκαν ἁγίους καί διέστρεψαν τά λόγια καί τίς πράξεις τους χωρίς νά μετανοήσουν, πέρασαν διάφορα δεινά ἀνεξήγητα. Ἐπιπλέον θέλουμε νά τονίσουμε ὅτι ἀκόμη καί ἕνας δρόμος (ὄνομα καί πράμα) μπορεῖ νά θεολογεῖ· ἑνώνει σῶμα καί ψυχή, ἄνθρωπο καί Θεό, κράτος καί Ἐκκλησία, ἑλληνισμό καί χριστιανισμό. Τά πάντα ἀλληλοπεριχωροῦνται ἀκόμη καί μέ μιά λέξη. Πόσο μᾶλλον ὅταν εἶναι μία ἁγία λέξη. Τί πιό ἀντιρατσιστικό, γιά ὅσους κόπτονται κατά τοῦ ρατσισμοῦ. Μήν ξεχνᾶμε ἀκόμη πώς ὁ ἅγιος Κοσμάς ἀπευθυνόταν σέ ἐγγάμους καί ἀγάμους μέ τήν ἴδια ἀγάπη, τό ἴδιο ἐνδιαφέρον. Δέν διέκρινε τούς μέν ἀπό τούς δέ. Ἐξάλλου καί ὁ ἴδιος ἦταν βλάστημα δυό γονέων. Ἦταν βεβαίως καί ὁ κατεξοχήν πρακτικός δάσκαλος μετά τούς Τρεῖς Ἱεράρχες. Προστάτη τῆς παιδείας θά τόν λέγαμε κι᾿ αὐτόν. Ἤρεμη δύναμη. Ἁπλός δυναμικός. Εἶχε πιάσει τήν οὐσία τῆς ζωῆς, ἐκεῖ πού κρύβεται ἡ λύση τῶν ὅποιων ἀδιεξόδων. Ἔλεγε χαρακτηριστικά «σκοπός τοῦ σχολείου εἶναι νά διδάξει, τί εἶναι Θεός, τί εἶναι ἄγγελοι, δαίμονες, κόλαση, παράδεισος». Ἕνα κι᾿ ἕνα γιά τή σημερινή παιδεία καί κοινωνία.

Μᾶς ἔμαθε μέ τόν δικό του αἱματηρό τρόπο τήν σημασία καί ἀξία τοῦ νά εἶσαι χριστιανός καί ὀρθόδοξος, Ἕλληνας , εὐσεβής καί ἔνθεος. Ἀλλά καί τήν ἀθλιότητα τοῦ νά ἔχεις πνεῦμα ἀντίχριστο, ἄλλα ἤθη καί ἔθιμα τῶν εἰδωλολατρῶν, πίστη στό 12θεο καί ὅλα τά ἀνθρώπινα πάθη.

Ἀπείλησαν μάλιστα οἱ ἀντιφρονοῦντες «Θά μᾶς βρεῖτε μπροστά σας», στήν περίπτωση πού δεχθεῖτε τή μετονομασία τοῦ δρόμου.

Ὅσο γι᾿ αὐτό τί νά πεῖ κανείς. Μένος; Φθόνος; Θά τούς βροῦν μπροστά τους, λές καί εἶναι οἱ σκληρότεροι ἐγκληματίες αὐτοί πού ζητοῦν οὔτε κἄν ἀπόλυτη μετονομασία ἑνός δρόμου, ἀλλά μία παράλληλη ὀνομασία ἁπλά; Ἀλλά καί ἀπόλυτη ἀλλαγή τοῦ ὀνόματος νά γινόταν, εἴθε κι᾿ ἀμήν Παναγία μου! Ἄς ἀποκτήσει κάποιο νόημα ἡ μίζερη ζωή μας.

Ἀλήθεια, γιά τήν ἀπόρριψη τοῦ αἰτήματος γιά μετονομασία ἑνός δρόμου στή Νέα Ἰωνία χάριν τοῦ Παντελῆ Παντελίδη γιατί δέν ξεσηκώθηκαν νά βγοῦν καί κεῖ μπροστά τους;

 

Πηγή: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

Tags:
Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Πόλεμος κατα της Εκκλησίας
Εμφανίσεις: 1267

mhtropoliths mesogaias nikolaos 04


Ὑπάρχουν δυὸ βασικὲς ἀλήθειες γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη σχετικὰ μὲ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ πρώτη εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ψυχοσωματικὴ ὀντότητα καὶ ἡ δεύτερη ὅτι ἡ ψυχή του εἶναι αἰώνια στὴ φύση της. Τὸ σῶμα τοῦ εἶναι ἀδιάρρηκτα συνδεδεμένο μὲ τὴν ψυχή του καὶ ἡ ψυχὴ μὲ τὴν θεϊκὴ πραγματικότητα.

Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει μόνο διδασκαλία περὶ τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ βαθιὰ ἐμπειρία της. Δὲν ἔχει ἁπλὰ ἄποψη ἐπὶ τοῦ θέματος ἔχει βίωση ἀληθείας. Ἡ ἀποκάλυψή της δὲν τῆς προσφέρεται μόνον διδακτικά, ἀλλὰ τῆς ἐπαληθεύεται βιωματικά. Δὲν λέει αὐτὸ ποὺ ξέρει ἀλλὰ μεταγγίζει αὐτὸ ποὺ ζεῖ. Ὅταν βλέπει τὸν ἄνθρωπο, τὸν κάθε ἄνθρωπο, δὲν ἀντικρίζει σ᾿ αὐτὸν μόνο τὸ σῶμα του ἢ τὴ χρονικὴ παρουσία του, ἀλλὰ βλέπει τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ νὰ ἀντικατοπτρίζεται στὴν ψυχή του καὶ διακρίνει τὴν αἰώνια διάστασή του. Αὐτὸ πῶς νὰ τὸ ἀρνηθεῖ ἡ Ἐκκλησία;

Ἄνθρωπος δὲν εἶναι τὸ σῶμα, ἡ ὑγεία, αὐτὸ ποὺ βλέπουμε. Οὔτε πάλι ἡ ψυχὴ ὡς διάθεση, ὡς ψυχισμός, ὡς ἔκφραση τῶν ἐγκεφαλικῶν λειτουργιῶν, ὡς φυσικὸ στοιχεῖο συμπεριφορᾶς - αὐτὸ ποὺ ἀντιλαμβανόμαστε. Ὁ θησαυρὸς τῆς ἀνθρώπινης ὑπόστασης εἶναι ἡ ψυχὴ ὡς πρόσωπο, ὡς εἰκόνα τῆς θεϊκῆς δόξης, ὡς αὐτεξούσιο, ὡς δυνατότητα μετοχῆς στὴν αἰωνιότητα, ὡς χάρις αὐθυπέρβασης. Κάθε τι ποὺ σχετίζεται μὲ τὴν ψυχὴ ἀποτελεῖ ἱερὸ γεγονὸς ἢ στοιχεῖο ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν σωτηρία, τὸν ἐξαγιασμό, τὴν ἕνωση μὲ τὸν Θεό, τὴν βίωση τῆς αἰώνιας προοπτικῆς τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ εἶναι τὸ στοιχεῖο πού, ἐπειδὴ εἶναι ὑπαρκτὸ καθιστᾶ τὸν ἄνθρωπο ἱερό.

Ἡ ψυχὴ μ᾿ αὐτὴν τὴν ἔννοια, περιφρουρεῖται μέσα στὸ σῶμα ποὺ τὸ μεταμορφώνει σὲ ναό. Τὸ σῶμα ποὺ διαφυλάσσει τὸ θησαυρὸ τῆς ψυχῆς δὲν εἶναι φυλακή. Ἕνα σῶμα ὅμως ποὺ ἐν ζωῇ δὲν τὸ σεβαστήκαμε, οὔτε κὰν φιλόζῳα τὸ διατηρήσαμε, ποὺ βιολογικὰ μὲν τὸ περιποιηθήκαμε στὰ ἐργαστήρια, οὐσιαστικὰ ὅμως τὸ καταστρέψαμε στὴν πρακτική της ζωῆς ἕνα σῶμα στὸ ὁποῖο ἡ ἰατρικὴ δὲν καλεῖται νὰ θεραπεύσει μόνο τὶς συνέπειες τῆς φυσιολογικῆς φθορᾶς ἐπάνω του, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἀνορθόδοξου τρόπου καὶ τῆς ἀντίληψης ζωῆς μέσα του, ἕνα σῶμα ποὺ ἡ ἴδια ἡ ψυχή μας τὸ ἀγνόησε, καὶ ἀντὶ μαζί του νὰ ἐπιτελέσει τὸν ἱερουργικὸ σκοπό της, ἱκανοποίησε τὶς φιλήδονες τάσεις καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς διαθέσεις της -καὶ μάλιστα μὲ τὴν ἀποδοχὴ καὶ νομικὴ κάλυψη τῆς κοινωνίας-, αὐτὸ τὸ σῶμα εἶναι εὔκολο αὐτὴ ἡ κοινωνία καὶ ψυχὴ νὰ θέλουν νὰ τὸ κάψουν γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουν τὸ ἔργο τους καὶ νὰ ἐξαφανίσουν τὴν ἀσέβειά τους.

Γιὰ τὴν Ἐκκλησία τὰ πράγματα εἶναι ἐντελῶς διαφορετικά. Τὸ σῶμα, ὅσο ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐν ζωῇ, τὸ βλέπει ὡς θυσιαστήριο. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ βάναυση ἐπέμβαση ἐπάνω του καὶ ἡ ὑποταγή του στὶς ὁρμές, ποὺ δουλώνουν τὸ αὐτεξούσιο, δηλώνουν ἀσέβεια καὶ ἀποτελοῦν βεβήλωση καὶ ἁμαρτία. Ἡ συντήρηση καὶ τροφοδοσία τοῦ γίνεται πάντοτε μὲ προσευχὴ -προσευχὲς τῆς τραπέζης- ἡ φροντίδα τῆς ὑγείας του ποὺ συνδυάζεται μὲ μυστήριο - τὸ εὐχέλαιο-, ἡ ἀναπαραγωγή του μὲ ἄλλο μυστήριο - τὸ γάμο- καὶ τέλος ὁ ἐξαγιασμός του ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν μετάληψη τοῦ σώματος καὶ τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ.

Μόλις ὁ ἄνθρωπος πεθάνει, τὸ σῶμα του γίνεται λείψανο. Τότε αὐξάνει καὶ ὁ σεβασμός μας σ᾿ αὐτό. Τὸ λείψανο ἀποτελεῖ τὴν ἀνάμνηση μίας ἱερουργίας ποὺ μέσα του ἐπιτελεῖτο - τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς- καὶ τὴν ὑπόμνηση μίας ἄλλης ποὺ τώρα «ἀγνώστως» συνεχίζεται ἔξω ἀπὸ αὐτό- τῆς δόξης τῆς ψυχῆς. Τὸ σῶμα δὲν περιμένει τὴν καταστροφή του, ἀλλὰ τὴν «ἑτέρα μορφή του» (Μαρκ. ιστ´ 12), τὴν ἀναμόρφωσή του «εἰς τὸ ἀρχαῖον κάλλος». Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία ποὺ ἡ Ἐκκλησία προσεγγίζει τὸ σῶμα μὲ ἰδιαίτερο σεβασμὸ καὶ αἰσθήματα ἱερά. Δὲν καῖμε τοὺς ναούς, πολλῶ δὲ μᾶλλον τοὺς ἔμψυχους ναούς.

Αὐτὸ βέβαια δὲν σημαίνει ὅτι τὸ σῶμα εἶναι κάτι ποὺ δὲν ἐγγίζεται καὶ στὸ ὁποῖο ἀρνούμεθα κάθε παρέμβαση. Τὸ σῶμα εἶναι τὸ ὑποκείμενο στὴ φθορὰ στοιχεῖο τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ φυσικὴ φθορὰ εἶναι ἡ ἰσχυρότερη ἴσως ὑπόμνηση τῆς πτωτικῆς μας φύσεως. Κάθε βίαιη κίνηση ποὺ συνηγορεῖ στὴ συρρίκνωσή του, προσβάλλει καὶ τὴν ψυχή. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, στὸ σῶμα παρεμβαίνουμε μόνο θεραπευτικά, ἀναστέλλοντας τὴν ἐξέλιξη τῆς φθορᾶς, ὅταν καὶ ὅσο μποροῦμε. Ἡ διαδικασία της πρέπει νὰ εἶναι ἐντελῶς φυσικὴ καὶ ποτὲ ἐξαναγκασμένη. Τὴν ἀναλαμβάνει μόνον ὁ Θεὸς μέσα ἀπὸ τὶς συνθῆκες ποὺ ὁ ἴδιος προνοεῖ ἢ ἡ φύση μέσα ἀπὸ τὴν εὐθύνη ποὺ τῆς ἔχει ἀνατεθεῖ. Αὐτὸς εἶναι ἕνας ἄλλος λόγος ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας ἀρνεῖται τὴν καύση τῶν νεκρῶν. Ἀφήνει στὴ φύση νὰ ἀναλάβει τὴν εὐθύνη τῆς φθορᾶς τοῦ σώματος. Δὲν τὸ καίει, ἀλλὰ τὸ ἀφήνει νὰ σβήσει. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ φύση ἐπιτρέπει νὰ μείνει κάποιο ὑπόλειμμα, αὐτὸ ἔχει τὸ λόγο του. Ὅταν καὶ ἡ φύση ἀρνεῖται τὴν ὁλοσχερῆ διάλυσή του ἀνθρωπίνου σώματος, τότε ἡ νομοθετημένη καύση του δὲν εἶναι πράξη ἐπιλήψιμης βίας;

Τὰ ὀστὰ ὑπαινίσσονται ὅτι τὰ σώματα ἔχουν μὲν ὅλα μία ὁμοιότητα, ἀλλὰ ἔχουν καὶ διαφορές. Ἄλλα εἶναι τὰ κοκαλάκια ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ στὴ θέα τους καὶ ἄλλα ἑνὸς ἐνήλικα. Ἄλλα ἑνὸς ἀνθρώπου καὶ ἄλλα κάποιου ζῴου. Ὅταν ὅμως καοῦν, ἡ στάχτη ἐξομοιώνει τὰ πάντα. Καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ ποὺ διατηρεῖται καὶ δὲν σκορπίζεται, δὲν διακρίνονται οἱ διαφορές, ἔχουν ἐξαλειφθεῖ γιὰ πάντα. Μαζὶ μὲ τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ προσώπου, ἔχει ἐξαφανιστεῖ καὶ ἡ εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου μόλις δὲ σκορπιστοῦν καὶ τὰ ὑπολείμματα τῆς στάχτης,μαζὶ μὲ τὰ ψήγματα τοῦ κοινωνικοῦ σεβασμοῦ, ὁριστικοποιεῖται καὶ ἡ διαγραφὴ κάθε ἴχνους παρουσίας του. Ὁ ὑπαρκτικὸς θάνατος ἔχει προσυπογράψει τὸν φυσιολογικό.

Τὸ ὑπόλειμμα τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἡ ἰσοπέδωση καὶ ἡ ἀπουσία, ἀλλὰ ἡ ταυτότητα καὶ τοῦ εἴδους καὶ τοῦ προσώπου καὶ ἡ παρουσία. Ὁ ἀγώνας νὰ διατηρήσουμε τὰ ὀστά, τὰ λείψανα, ὅ,τι περισσότερο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο μποροῦμε σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἰσοδυναμεῖ μὲ τὴν ἀνάγκη μας νὰ διατηρηθεῖ ὅσο περισσότερο γίνεται τὸ πρόσωπό του στὸν ἄλλο. Ὁ σεβασμός μας στὰ νεκρὰ λείψανα πιστοποιεῖ τὴν πίστη μας στὴν ἀθάνατη ψυχή.

Οἱ νεκροὶ δὲν εἶναι «πεθαμένοι» ἀλλὰ κεκοιμημένοι. Τοποθετοῦνται μὲ σεβασμὸ στὸν τάφο, στραμμένοι πρὸς ἀνατολᾶς μὲ τὴν προσδοκία τῆς ἀναστάσεώς τους. Ἡ Ἐκκλησία συνειδητὰ ἀρνεῖται τὸν ὅρο «νεκροταφεῖα» καὶ ἐπιμένει στὸν ὅρο «κοιμητήρια». Καὶ τὸ κάνει αὐτὸ ὄχι γιὰ λόγους ψυχολογικοῦ -γιὰ νὰ μὴν ἀγριεύουμε- ἀλλὰ γιὰ λόγους καθαρὰ πνευματικούς: νεκρὸς δὲν σημαίνει τελειωμένος (ποὺ ἔχει τελειώσει) ἀλλὰ τετελειωμένος (ποὺ ἔχει τελειωθεῖ). Τέλος δὲν σημαίνει λήξη, ἀλλὰ τελείωση. Τὰ ὀστὰ τῶν νεκρῶν ἀποτελοῦν ἀνάμνηση τῆς παρελθούσης ζωῆς τους, ἐνθύμηση τῆς παρούσης καταστάσεώς τους, ἀλλὰ καὶ ὑπόμνηση τῆς μελλούσης προοπτικῆς μας. Αὐτὰ μὲ κανένα νόμο δὲν καίγονται.

Ἡ Ἐκκλησία δὲν τιμᾶ τὸ σῶμα καὶ χωριστὰ τὴν ψυχή, ἀλλὰ τὸν σύνδεσμο τῶν δυό, τὸν ἄνθρωπο ὡς ὅλον. Στὸν κίνδυνο νὰ ξεχαστεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἐπειδὴ δὲν φαίνεται ἡ ψυχῆ του, διατηροῦμε τὸ σῶμα, ποὺ δὲν μᾶς τὴν θυμίζει μόνο ὅταν λειτουργεῖ ἀλλὰ καὶ ὅταν ἁπλὰ ὑπάρχει. Ἡ ὁριστικὴ καταστροφὴ τοῦ σώματος, ἡ καύση του, δὲν εἶναι καύση νεκροῦ ἀνθρώπου -κάτι ποὺ καίγεται - ἀλλὰ προσπάθεια καύσης τῆς ζωντανῆς ψυχῆς του, κάτι ποὺ δὲν καταστρέφεται.

Ἡ ψυχῆ ζεῖ. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὸ ὅτι τὰ λείψανα ἔχουν ζωὴ ὄχι βιολογικὴ βέβαια ἀλλὰ κάποιας μορφῆς πνευματική, ποὺ ὅμως διαπιστώνεται. Ὅταν ἔχουμε ἄτομα ποὺ ἡ βίωσή τους τῆς πνευματικῆς πραγματικότητος ἦταν τόσο ἔντονη ὥστε καὶ ἀπὸ τότε ποὺ ζοῦσαν ἐν χρόνῳ τὴν παχύτητα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, αὐτὰ νὰ λειτουργοῦν στὶς συχνότητες τοῦ ἄλλου, τότε ὁ θάνατός τους εἶναι κοίμηση ποὺ ἀποτυπώνεται στὰ λείψανά τους. Εἶναι πολύτιμη ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, διαρκῶς ἐπαληθευόμενη, ὅτι πλεῖστα ὅσα ἐξ αὐτῶν ἐμφανίζουν ἰδιάζουσα χάρι. Εἶναι γνωστὸ ὅτι συχνὰ τὰ λείψανα τῶν ἁγιορειτῶν μοναχῶν ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἐξαγιασμένων ἀνθρώπων ποὺ ἡ ζωὴ τοὺς τίμησε τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχῆ τοὺς φανέρωσε μεγαλύτερη εὐρωστία καὶ ζωτικότητα ἀπὸ αὐτό, διατηροῦν μία ἐντυπωσιακὴ εὐκαμψία γιὰ ὦρες μετὰ θάνατον. Δὲν κοκαλώνουν!

Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀποδεδειγμένη εὐωδία, τὸ κέρινο χρῶμα τους, ἡ θαυματουργικὴ χάρι τους ἢ ἡ φυσικὴ ἀφθαρσία ὁλόσωμων ἁγίων, στοιχεῖα ἀσυνήθη καὶ φυσικῶς ἀνεξήγυτα, εἶναι ἀναμενόμενα φαινόμενα τῆς πνευματικῆς πραγματικότητος. Αὐτὰ τὰ λείψανα, γιὰ τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ συνείδηση, ἀποτελοῦν περιουσία πολυτιμότερη καὶ ἀπὸ τὴ διδασκαλία της θησαυροὺς ἀναγκαιότερους καὶ ἀπὸ τὰ σκεύη της. Στὰ λείψανα τῶν μαρτύρων της ἑδράζονται οἱ ἅγιες τράπεζές της. Ἂν αὐτὰ κάψει, θὰ ἔχει ἤδη θυσιάσει τὰ ἱερὰ θυσιαστήριά της θὰ ἔχει καταστρέψει τὰ ζωτικὰ σπλάχνα της.

Ἡ ψυχὴ ὑπάρχει, ζεῖ καὶ ἀναγνωρίζει τὸ σῶμα της καὶ μετὰ θάνατον. Βλέπει καὶ μπορεῖ νὰ ἀντικρύσει τὴν καύση του. Ἄραγε θὰ τὴν ἐγκρίνει; Ἡ ἴδια στὴν κατάσταση ποὺ εἶναι δὲν βλάπτεται ἀπὸ τὶς δικές μας ἐνέργειες οὔτε καὶ ὅταν τῆς καταστρέφουν τὸ δικό της σῶμα.

Ἡ ἀσέβεια ἐπάνω της ὅμως φθείρει ἐμᾶς. Τὸ ἠθικὸ κριτήριο σὲ μία τόσο καίρια ἀπόφαση γιὰ τὴν Ἐκκλησία εἶναι πνευματικὸ δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὶς ἐπιλογὲς μίας πεθαμένης κοινωνίας, μίας κοινωνίας ποὺ ἀρνεῖται τὴν ἀθανασία της, ἀλλὰ μὲ τὶς προτιμήσεις τῆς ἀθάνατης ψυχῆς, τῆς ψυχῆς ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν αἰωνιότητά της.

Ἂν μᾶς ρωτοῦσαν πὼς θὰ προτιμούσαμε νὰ φύγει ἀπ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο κάποιος δικός μας: ἀπὸ ἐγκεφαλικὴ ἀποπληξία, ἀπὸ καρδιακὴ ἀνακοπή, μὲ παραμορφωτικὰ ἐγκαύματα, ἢ νὰ ἀποτεφρωθεῖ ἀπὸ ἀνάφλεξη καὶ πυρκαγιά, ἔχω τὴν ἐντύπωση πὼς ὁ τραγικότερος τρόπος θὰ ὁμολογούσαμε πὼς εἶναι ὁ τελευταῖος.

Εἶναι φυσικὸ στὸν ἄνθρωπο, ὅταν ἀποχαιρετᾶ τὸν ἄνθρωπό του, νὰ θέλει νὰ ἀντικρύσει γιὰ τελευταῖα φορὰ τὴν οἰκεία σ᾿ αὐτὸν ὄψη καὶ ὄχι τὸ ἀποτρόπαιο κατάντημά του σὲ ἀπάνθρωπη, ἀνοίκεια καὶ ἀπρόσωπη στάχτη. Ἡ λεπτὴ ἀγάπη τῶν στιγμῶν ἐκείνων ἐκφράζεται ὡς ἀνάγκη νὰ ἀγκαλιάσει κανείς, νὰ φιλήσει, νὰ χορτάσει τὸ βλέμμα του, νὰ ἐκδηλωθεῖ τρυφερὰ πάνω στὸ ἄψυχο σῶμα. Ἂν μᾶς πληγώνει ἡ βία τῆς φύσεως, πῶς ἐμεῖς ἐπιλέγουμε τὴ βία τοῦ αὐτεξουσίου μας; Ὅταν κάτι εἶναι πολύτιμο καὶ τὸ χάνουμε, προσπαθοῦμε νὰ κρατήσουμε ὅσο περισσότερο ἀπ᾿ αὐτὸ μποροῦμε. Ποτὲ δὲν νομοθετοῦμε τὴ βίαιη μείωση τοῦ τελευταίου ἀνεκτίμητου ὑπολείμματός του.

Ἡ ἀπόφαση ὅτι δὲν ἔχουμε χῶρο στὰ κοιμητήριά μας ἰσοδυναμεῖ μὲ προσβολή. Ἂν δὲν ἔχουμε, νὰ δημιουργήσουμε χῶρο. Ἡ ἀγάπη δημιουργεῖ καὶ χῶρο καὶ προϋποθέσεις. Ἡ χρηστικὴ ἀνάγκη ποτὲ δὲν εἶναι οὐσιαστικὴ καὶ πάντα πιστοποιεῖ τὴ στενότητα τοῦ καρδιακοῦ χώρου. Ἡ ἀνάγκη τοῦ σεβασμοῦ εἶναι πολὺ μεγαλύτερη γι᾿ αὐτὸν ποὺ τὸν ἐκχωρεῖ παρὰ γι᾿ αὐτὸν ποὺ ἀποδέχεται.

Ἔτσι ποὺ βαδίζει ἡ κοινωνία μας δὲν θὰ ἔχει μόνον ἔλλειψη χώρου, ἀλλὰ καὶ ἀνθρώπους δὲν θὰ βρίσκει γιὰ νὰ θάψουν, ἴσως καὶ νὰ κάψουν, τοὺς νεκρούς της. Στὸ ἀπέραντο γηροκομεῖο τοῦ «πολιτισμένου» κόσμου μας, ὅπου οἱ νέοι τείνουν νὰ γίνουν πολὺ λιγότεροι ἀπὸ τοὺς ἡλικιωμένους καὶ οἱ γεννήσεις πολὺ πιὸ σπάνιες ἀπὸ τοὺς θανάτους, θὰ ὑπάρχουν νεκροὶ καὶ ὄχι νεκροθάφτες. Ἀντὶ νὰ ἐνδιαφέρεται ἡ κοινωνία μας γιὰ τὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς, π.χ. τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα, ὑπερ-ἀπασχολεῖται μὲ τὸ τέλος, τὴν καύση. Ἡ ἴδια νοοτροπία ποὺ ἀποφεύγει, τὴ γέννηση, δηλαδὴ τὴ ζωή, αὐτὴ ποὺ ἀπορρίπτει καὶ τοὺς γέρους, αὐτὴ ποὺ προτείνει τὴν εὐθανασία, αὐτὴ ποὺ ἡ ἴδια δὲν ἀντέχει καὶ τοὺς νεκροὺς ἀρνεῖται τὴ δημιουργία καὶ ἐπιλέγει τὴν καύση. Αὐτὴ ὑπογράφει τὸ ὁριστικὸ τέλος τοῦ τέλους τὸ τέλος τοῦ σκοποῦ τὸ τέλος τοῦ ἀνθρώπου.

Αὐτοὶ ποὺ ἀγνόησαν τὸ δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸ Θεὸ καὶ πρόσβαλαν τὰ ἀπαράγραπτα δικαιώματα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, αὐτοὶ καὶ μόνον μποροῦν νὰ ἐπικαλοῦνται τὰ λεγόμενα ἀνθρώπινα δικαιώματα γιὰ νὰ νομιμοποιήσουν τὴν ἀσέβειά τους στὸν ἄνθρωπο.

Ἡ καύση τῶν νεκρῶν δὲν εἶναι ἀτομικὸ δικαίωμα τοῦ νεκροῦ πλέον ἀνθρώπου. ἡ διατήρηση τοῦ σώματός τους ἀποτελεῖ κοινωνικὴ ὑποχρέωση σεβασμοῦ καὶ ἐπιβιώσεως τοῦ προσώπου του. Εἶναι ἀδύνατο τὸ θέλημα τοῦ ἑνὸς -καὶ ἂς ἀποκαλεῖται αὐτὸ δικαίωμα- νὰ προσκρούει στὴν ἀνάγκη γιὰ σεβασμὸ τοῦ συνόλου. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι δικαίωμα κάποιου νὰ τὸν ... κάψουμε ἐμεῖς! Τὸ θέμα δὲν εἶναι ἂν κάποιος ἐπιθυμεῖ νὰ καεῖ. Εἶναι ἂν ἡ κοινωνία θὰ δεχθεῖ νὰ τὸν κάψει.

Ἡ κοινωνία μὲ τὴν καύση τῶν νεκρῶν προσυπογράφει τὸ δικό της τέλος: τὸν μηδενισμό της. Μία κοινωνία ποὺ δὲν ἀντέχει τὸν ἄνθρωπο οὔτε στὴν ἀσθένειά του, οὔτε στὴν ἀδυναμία του, οὔτε στὸν θάνατό του, μία κοινωνία ποὺ καίει τοὺς νεκρούς της, μία κοινωνία ποὺ καταστρέφει καὶ τὴν ἀνάμνηση τῆς ζωῆς καὶ τὴν ἐνθύμηση τῶν μελῶν της -αὐτὸ εἶναι τὰ λείψανα- μία κοινωνία ποὺ κάνει τὴν ἀρχὴ τοῦ ἀνθρώπου τεχνητὴ καὶ μηχανικὴ καὶ τὸ τέλος του ὁριστικὸ καὶ ἀμετάκλητο, μία κοινωνία ποὺ ἀρνεῖται τὴν πνοὴ τοῦ αἰώνιου καὶ ἐγκλωβίζεται στὴν ἀσφυξία τοῦ ἐφήμερου, τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει αὐτὴ ἡ κοινωνία μὲ τὴ ζωή; Ἀκόμη καὶ οἱ ἄθεοι ὑπογράμμιζαν τὴν ἀνάμνηση τῶν ἐπίγειων θεῶν τους μὲ ταριχεύσεις τῶν σωμάτων τους (περίπτωση Λένιν), ἢ ὅπου αὐτὸ δὲν ἦταν δυνατόν, μὲ κατασκευὲς ἀγαλμάτων καὶ ψεύτικων ὁμοιωμάτων.

Φαίνεται πὼς τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ ἀνθρωπισμοῦ χωρὶς Θεό, τοῦ πολιτισμοῦ χωρὶς ἀξίες καὶ τοῦ μηδενισμοῦ χωρὶς σκοπό, τὸ ἀποτέλεσμα τῆς σύγχυσης τῆς ἀθεΐας, εἶναι ἡ ἐξαφάνιση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ καύση καὶ τοῦ τελευταίου ὑπολείμματός του. Ἡ καύση τῶν νεκρῶν ὁδηγεῖ στὴν καύση τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας.

Κατόπιν τούτων, δὲν εἶναι ὅτι δὲν τῆς ἐπιτρέπεται, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία ἀδυνατεῖ καὶ ἀρνεῖται νὰ δεχθεῖ μία ἁπλῶς χρηστικὴ καὶ καθόλου πειστικὴ λύση ἐλάσσονος πρακτικῆς βαρύτητος καὶ νὰ θυσιάσει τὸ βίωμα τοῦ σεβασμοῦ της στὴ θεϊκότητα τοῦ προσώπου τοῦ κάθε ἀνθρώπου, πολλῷ μᾶλλον τοῦ ἀνθρώπου ποὺ αὐτὴ βάφτισε στὴ κολυμβήθρα της, τιμώντας ταυτόχρονα καὶ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα του. Τὸ μεῖζον δὲν μπορεῖ νὰ ὑποταχθεῖ στὸ ἔλασσον. Εἶναι ἀδύνατον ὅποιος πιστεύει στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀποδέχεται τὴν πρόταση ζωῆς της, ὅποιος ζεῖ τὴν πραγματικότητα τῆς ψυχῆς, ὅποιος σέβεται τὸν ἄνθρωπο νὰ μὴν τιμᾶ καὶ τὸ σῶμα. Τὸ σῶμα χρῄζει μεγαλύτερης τιμῆς καὶ σεβασμοῦ ἀπὸ τὴν κοινωνία μετὰ θάνατον ἀπ᾿ ὅση περιποίηση καὶ προστασία δέχθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του.

 

Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/

Tags: ,
Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Πόλεμος κατα της Εκκλησίας
Εμφανίσεις: 455

tama toy ethnoys agia sofia 01


«Πατρίδα, πατρίδα, ἤσουν ἄτυχη ἀπὸ κυβερνῆτες νὰ σὲ κυβερνήσουν...»! Αὐτὸ ἀναφώνησε κάποια στιγμή, ἀπογοητευμένος ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς τῆς ἐποχῆς του, ὁ ἥρωας στρατηγὸς Ἰωάννης Μακρυγιάννης.

Πόσο ἐπίκαιρος ὁ λόγος του! Δὲν εἶναι μόνο τὸ ὅτι στὴν ἐξουσία τῆς πατρίδας μας σήμερα ἔχει ἀναδειχθεῖ ἕνα κόμμα ποὺ διακηρύσσει ἐπισήμως τὴν ἀθεΐα του. Εἶναι ὅτι σὲ ὅλο σχεδὸν τὸ πολιτικὸ φάσμα ἐπικρατεῖ λιγότερο ἢ περισσότερο συγκεκαλυμμένο τὸ ἴδιο πνεῦμα.

Ἐπιβεβαίωση αὐτῆς τῆς θλιβερῆς καταστάσεως ὑπῆρξε ἡ ἀνακίνηση τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ «Τάματος τοῦ Ἔθνους» ἀ­­πὸ 18 βουλευτές, 16 ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἀπὸ τὸ κόμμα τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως. Οἱ βουλευτὲς ζητοῦσαν ἀπὸ τὸν Πρωθυπουργὸ καὶ τοὺς Ὑπουργοὺς Πολιτισμοῦ καὶ Παιδείας νὰ ἐνεργήσουν ὥσ­τε νὰ διατεθεῖ ὁ κατάλληλος χῶρος γιὰ τὴν ἀνοικοδόμηση τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Σω­τῆ­ρος, ὅπως εἶχαν ἀποφασίσει ἡ Α΄ καὶ ἡ Δ΄ Ἐθνοσυνελεύσεις (1822 καὶ 1829), ὡς ἔκ­φραση εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ τὴ σωτηρία τῆς Ἑλλάδος.

Ἡ ἐνέργειά τους ξεσήκωσε θύελλα δημοσιογραφικῶν καὶ πολιτικῶν ἀντιδράσεων, εἰρωνειῶν, ἀποδοκιμασιῶν καὶ συ­κοφαντιῶν, ἐνῶ ἐπιχειρήθηκε νὰ πα­­ρουσιασθεῖ τὸ «Τάμα» ὡς ἔμπνευση τῆς δικτατορίας, διότι τὸ 1968 εἶχε ξεκινήσει προσπάθεια νὰ ὑλοποιηθεῖ ἡ ἐπίσημη παλαιὰ ὑπόσχεση. Τὸ ἀποκορύφωμα ἦ­ταν ἡ ἐντολὴ τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκου Μητσοτάκη πρὸς τοὺς βουλευτὲς τοῦ κόμματός του νὰ ἀ­­ποσύρουν τὶς ὑπογραφές τους.

«Ἂν συγκεντρώναμε ὑπογραφὲς γιὰ νὰ καθιερωθεῖ ὁ θρησκευτικὸς γάμος μεταξὺ ὁμοφυλοφίλων, τότε θὰ ἤμασταν ἀποδεκτοί», σχολίασε ἕνας ἐκ τῶν ὑπογραφόντων βουλευτῶν τῆς Νέας Δημοκρατίας, ἐπισημαίνοντας ὅτι «σαφῶς ἐδόθη ‘‘γραμμὴ’’ ἀπὸ τὴν ἡγεσία νὰ ἀποσύρουμε τὶς ὑπογραφές μας».

Θλιβερὴ ἡγεσία, ἀξιοθρήνητη! Ἐπιδιώκει νὰ καταλάβει τὴν ἐξουσία στὶς ἑπόμενες ἐκλογές, ἐνῶ ψήφισε τὰ πιὸ αἰσχρὰ νομοθετήματα καὶ ἤδη ξεπουλάει τὴν ἱστορία καὶ τὴν ἱερὴ παράδοση τοῦ τόπου. «Ὁ νεοταξίτης Κυριάκος Μητσοτάκης δὲν σέβεται οὔτε τὴν παράταξη, οὔτε τὴν παράδοση, οὔτε τὸν θρησκευόμενο λαό, οὔτε τοὺς βουλευτές του», δήλωσε ὁ ἀνεξάρτητος βουλευτὴς κ. Νικολόπουλος μετὰ τὴν ἀπόσυρση τῶν ὑπογραφῶν. Καὶ ἕνας ἐκ τῶν νεοδημοκρατῶν βουλευτῶν συμπλήρωσε: «Ὅσοι πιστεύουν πὼς οἱ βουλευτὲς ἔχουμε ἄδικο ὅταν πρεσβεύουμε τὶς ἀρχὲς ποὺ περιλαμβάνει τὸ Σύνταγμα τῆς χώρας, τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ ὑπεράσπιση τῆς πατρίδας, πίστη στὴ θρησκεία μας καὶ προστασία τῆς οἰκογένειας, τότε θὰ πρέπει νὰ ἀλλάξουν τὸ Σύν­ταγμα»! («Τὸ Βῆμα» 19-2-2017).

Χωρὶς ἀμφιβολία θὰ τὸ ἐπιχειρήσουν κι αὐτό! Διότι εἶναι ἀδίστακτοι στὸ νὰ καταστρέφουν ἐκτελώντας προσταγὲς τῶν ἀόρατων νεοταξιτῶν ἐντολέων τους. Τὴν ὥρα ποὺ προωθοῦν μὲ πάθος τὴν ἀνέγερση μεγάλου Μουσουλμανικοῦ Τεμένους μὲ χρήματα τοῦ κράτους, ἀρνοῦνται τὴν πραγματοποίηση τῆς ἱερῆς ὑποσχέσεως τῶν ἡρώων προγόνων, τῆς ὁποίας τὸ κόστος ἔχει ἐξ ὁλοκλήρου ἀναλάβει εὐλογημένο ζεῦγος δωρητῶν.

Ὅμως οἱ νεοταξίτες λησμονοῦν αὐτὸ ποὺ σημειώνει στὴ συνέχεια τοῦ κειμένου του ὁ ἥρωας στρατηγός: «Πατρίδα... μόνον ὁ Θεός, μόνον ὁ ἀληθινὸς αὐτὸς καὶ δίκαιος κυβερνήτης σὲ κυβερνεῖ καὶ σὲ διατηρεῖ ἀκόμα».

Καὶ θὰ τὴν διατηρήσει! Ἀκόμη καὶ σ᾿ αὐ­τοὺς τοὺς ἀντίχριστους καιρούς, σὲ πεῖσμα ὅλων τῶν ἐχθρῶν καὶ τῶν προδοτῶν της.


Πηγή: Ο Σωτήρ

Tags:
Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Πόλεμος κατα της Εκκλησίας
Εμφανίσεις: 445

xristos toixos 01


Ο πόλεμος της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Ελλάδα από Ελληνες δεν είναι φαινόμενον των τελευταίων μηνών ή ετών. Εχει ξεκινήσει πριν 30-35 χρόνια. Όμως, μεθωδευμένoς και συστηματικά ωργανωμένος, άρχισε επί του «Σημιτικού Εκσυγχρονισμού», με αιχμή του δόρατος, το ζήτημα των ταυτοτήτων. Ηταν τότε που οι εκκλησιομάχοι απεφάσισαν την μετωπική σύγκρουση με την Διοικούσα Εκκλησία και τον Ελληνικό πιστό Λαό.

Τότε είχαν την ανάγκη μιάς «επιστημονικοφανούς πλατφόρμας», για να κρύψουν κάτω από αυτήν τις αντιχριστιανικές και αντορθόδoξες προθέσεις και ιδέες τους.

Μπροστάρηδες ανέλαβαν μια ομάδα «προοδευτικών διανοουμένων» - Πανεπιστημιακών (Κουμάντος, Σταθόπουλος, Τσάτσος, Παπαδημητρίου κ.α.) να κτυπήσουν με «βαρύγδουπα - όπως εφαντάζοντο- επιστημονικά επιχειρήματα» την Εκκλησίαν του Χριστού. Επεδίωκαν στην πρώτη φάση την τροποποίηση βασικών διατάξεων του Σ., με απώτερον και τελικόν στόχον τον αποχριστιανισμόν, όχι μόνον του Συντάγματος των Ελλήνων αλλά και τον πλήρη αποχριστιανισμόν της Ελλάδος και την μεταποίηση της Ελληνικής Κοινωνίας εις εντελώς αθειστικήν! Επωδός των επιχειρημάτων τους ήταν

«Να μη είναι η Ελλάδα μια θεοκρατική Κοινωνία»!

Ο Κ.Σημίτης, ύστερα και από την συνάντηση που είχε στην Ν.Υόρκη, με τους ηγέτες του Αμερικανο-εβραικού Συμβουλίου, απεφάσισε… την επίθεση! Στα κρίσιμα και αρμόδια Υπουργεία (Δικαιοσύνης και Παιδείας, όπου κανένας εκλεγόμενος βουλευτής δεν θα εδέχετο να συνεργασθεί για κάτι τέτοιο και να συγκρουσθεί με τον Λαό), διώρισε εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς αντιστοίχως, τους Μ. Σταθόπουλον και Π. Ευθυμίου (αμφότεροι υποστηρικτές της Σαιεντολογίας). Και διά την αντιμετώπιση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ετόλμησε και επέτυχε την υπέρβαση και εξουδετέρωσή της, με την λεγομένην «Αρχήν Επεξεργασίας Προσωπικών Δεδομένων», με πρόεδρον τον ομοιδεάτην και συνεργόν του συνταξιούχον Δικαστήν Κ.Δαφέρμον.

Η έναρξη της επιθέσεως έγινε με σχετικά δημοσιεύματα των μπροστάρηδων καθηγητών Γ.Κουμάντου και Μ.Σταθοπούλου. Ο πρώτος ανέλαβε με σειράν άρθρων να κτυπήσει το Βυζάντιο, να χωρίσει την Ελληνικήν Ιστορίαν σε αρχαίαν, ελληνιστική και νεωτέραν, αποκόπτοντας και αποβάλλοντας την χιλιόχρονη Βυζαντινήν και τον Βυζαντινόν Πολιτισμόν, ως…μη Ελληνικά και μάλλον…ανθελληνικά!

Ο δεύτερος με μίαν εντελώς εκθεμελιωτικήν μελέτην που εδημοσιεύθη στο νομικό περιοδικό «Ποινική Δικαιοσύνη», και είχε τον τίτλο

«Για τις Σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας και την θρησκευτική Ελευθερία».

Επειδή οι ισχυρισμοί τους αυτοί αποτελούν την «επιστημονική πλατφόρμα», παγίως και διαχρονικώς όλων των αντικειμένων, με άλλα λόγια είναι επίκαιροι, νομίζω πως και η αναίρεσίς των είναι επίσης πάντα επίκαιρη.

Εκτός όμως από την ανωτέρω μετωπική σύγκρουση του Σημιτικού εκσυγχρονισμού και της Εκκλησίας, περί της οποίας θα γίνει εκτενέστερα λόγος κατωτέρω, τις τελευταίες δεκαετίες και άλλες δυνάμεις, του λεγομένου ‘σοσιαλιστικού στρατοπέδου’, επολέμησαν και πολεμούν την Χριστιανικήν Πίστη και Εκκλησία. Εχουν τάξει ως σκοπόν, τον περιορισμόν δράσεως και τελικά τον αφανισμόν της χριστιανικής Εκκλησίας και ζωής.

Μετά την μεταπολίτεση του 1974 και κυρίως με την άνοδο των «σοσιαλιστών» στην εξουσία, άρχισε η πάλη κατά της Εκκλησίας, με αιχμήν του δόρατος τον σφετερισμόν της Εκκλησιαστικής περιουσίας. Ηταν τότε που η ΔΙΣ (επί Σεραφείμ) προσέφυγεν εις τον Λαόν, οργανώνοντας συλλαλητήρια εις την Αθήνα και Θεσσαλονίκη και αλλού.

Παραλλήλως οι ίδιες δυνάμεις εκκλησιομάχων άρχισαν το γκρέμισμα ιερών θεσμών και αιωνόβιων αξιών του Ελληνικού Λαού.

Αποιεροποίησαν τον θεσμόν του Γάμου, καταργώντας την ιεροτελεστίαν του Μυστηρίου και εισάγοντας τον λεγόμενον πολιτικόν γάμον και την τέλεση αυτού ενώπιον των δημάρχων και των προέδρων των κοινοτήτων!

Απηγόρευσαν την επίσκεψη των Ιερέων και Εξομολόγων εις τα σχολεία της πρωτοβαθμίου και δευτεροβαθμίου εκπαιδεύσεως, δια να μη εξομολογούνται τα Ελ- ληνόπουλα και εισήγαγαν ψυχιάτρους και σεξολόγους, δια την σεξουαλική διδασκαλία!

Κατήργησαν τον τακτικόν εκκλησιασμόν των μαθητών και την πρωινήν προσευχήν, ενώ παράλληλα περιώρισαν την διδασκαλίαν των θρησκευτικών και προσπαθούσαν και εξακολουθούν προσπαθούντες να μεταβάλουν το μάθημα τούτο από ομολογιακόν, σε ιστορίαν θρησκευμάτων, δηλαδή αντί της Χριστιανικής Κατηχήσεως να διδάσκωνται τα Ελληνόπουλα ιστορίες για το Βούδα, τον Μωάμεθ και τα διάφορα Χιντού!

Από τότε άρχισαν τον αγώνα και τον συνεχίζουν εντονώτερα για τον λεγόμενο χωρισμόν Εκκλησίας και Κράτους, για τον οποίον επίσης θα γίνη λόγος κατωτέρω.

Απέσυραν την εικόνα των Τριών Ιεραρχών από το Πανεπιστήμιο και επεδίωξαν και εν μέρει επέτυχαν την κατάργηση της εορτής των Τριών Ιεραρχών, ως προστατών της Παιδείας.

Αρχισαν τον αγώνα και τον συνεχίζουν δια να αποσυρθούν Σταυρός, Εικόνες και ιερά σύμβολα από τις αίθουσες των σχολείων, των δικαστηρίων, των δημοσίων κατά- στημάτων, έτσι ώστε να μη συναντά ο Ελληνας μέσα στον Ελλαδικό χώρο ο, τι δήποτε, θυμίζει Χριστόν και χριστιανικήν ζωήν, που από την εποχήν της τουρκοκρατίας βιώνει!

Αυτός ο αγώνας κατά της Χριστιανικής Εκκλησίας, που γίνεται στην Πατρίδα μας από συνέλληνες, ανθρώπους που έχουν βαπτισθεί χριστιανοί, έχουν ζήσει και μεγαλώσει σε ελληνικές χριστιανικές οικογένειες και λογικά είναι ανεξήγητος, έχει αποδειχθεί ότι έχει την ρίζα του εις την αθειστικήν ιδεολογίαν του μαρξισμού και του πρακτικού υλισμού.

Όπως ελέχθη εις την αρχήν, ο πόλεμος κατά του Χριστιανισμού, έγινε πιο μεθοδευμένος επί του Σημιτικού εκσυγχρονισμού, με μπροστάρηδες διαφόρους διανοουμένους, πανεπιστημιακούς και άλλους κατωτέρου επιστημονικού βελινεκούς.

Θα εξετάσουμε μερικούς συστηματικούς πολεμίους και τους τρόπους δράσεως αυτών.

Α.-Οι λάτρεις του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος.

Είναι αυτοί που πιστεύουν και κηρύττουν και γράφουν πως τάχα “οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων ήσαν ανθέλληνες”!Ενας γνήσιος εκφραστής αυτών των διανουομένων ο Γ. Κουμάντος έγραψε τα εξής εντελώς ανιστόρητα:

«Η σύγκρουση για τις ταυτότητες απλώς μορφοποίησε τα δύο μονίμως αντίπαλα στοιχεία της εθνικής μας παράδοσης: τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία, την αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο». Και παρά κάτω γράφει:

“Η συνένωση αρχαίας Ελλάδας και χριστιανισμού ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε και ίσως δεν μπορούσε να πραγματοποιηθή...Η ιστορία προσφέρει πλήθος στοιχείων για το πώς αντιμετώπιζαν οι πρώτοι χριστιανοί, αλλά και οι Βυζαντινοί την αρχαία Ελλάδα και το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα ..με την μανία καταστροφής των αρχαίων ελληνικών ναών, των αρχαίων ελληνικών αγαλμάτων, των αρχαίων ελληνικών χειρογράφων.Η μοίρα τους ήτο να γίνουν οικοδομικά υλικά. Ανάλογη με τη μοίρα του μόνου βυζαντινού αυτοκράτορα, του Ιουλιανού που θέλησε να τιμήσει το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και πέρασε στην ιστορία με το ανεξίτηλο στίγμα του Παραβάτη!”

Αυτά λέγει θαυμαστής του Παραβάτη ο Γ. Κουμάντος, επικαλούμενος μάλιστα την Ιστορία! Ομως φαίνεται ότι ο ίδιος είτε την αγνοεί την ιστορία, είτε την παραποιεί.

Σίγουρα δε την κατηγορεί γιατί τάχα προσήψεν αδίκως το στίγμα του Παραβάτη στόν εξωμότη βασιλέα.Ιδού τι λέγει σχετικώς ο εθνικός μας ιστορικός Κ.Παπαρρηγόπουλος: «O Xριστιανισμός και η ιστορία αυτού αποτελεί κεφάλαιον αναπόσπαστον της όλης Ελληνικής ιστορίας. Και δεν εβράδυνεν η νέα πρωτεύουσα του Ρωμαικού κράτους, που ο Μ.Κων/τίνος ίδρυσε, να αποβή το κέντρον της Ανατολής, δια δε τον Ελληνισμόν να αποβή το κέντρον της Ελληνικής αυτοκρατορίας και η εστία της πολιτικής του έθνους αναβιώσεως»! Και σε άλλο σημείον του έργου του γράφει:

«Ο συνδυασμός του Χριστιανισμού και του Ελληνισμού υπήρξεν απαραίτητος, όσον άλλοτε ο της Ελλάδος και της Μακεδονίας συνδυασμός...άνευ του Χριστιανισμού το Ελληνικόν έθνος δεν ήθελε επιπλεύσει εν τω κατακλυσμώ εν ώ κατεποντώθη άπας ο λοιπός της αρχαιότητος κόσμος»!

Και ενώ αυτά και άλλα ενωτικά Χριστιανισμού - Ελληνισμού γράφει ο εμβριθής και σοφός ιστορικός, σε ολόκληρο τόμο που επιγράφει «Χριστιανικός Ελληνισμός», έρχεται ένας νομικός και όχι ιστορικός να ...καταργήσει τον Παπαρρηγόπουλον με τά ανιστόρητα και αβάσιμα δημοσιεύματά του, γράφοντας ακόμη και τα εξής παράδοξα:

«To ελληνικό πνεύμα επέζησε στην δυτική Ευρώπη κυρίως και αλλού, πάντως όχι στο Βυζάντιο. Συνεχιστής του είναι η Αναγέννηση και ο Ευρωπαικός Διαφωτισμός. Αυτά τα πνευματικά κινήματα συνδέουν την νεότερη Ελλάδα με την αρχαία, ενώ ο σύνδεσμος “μέσω” Βυζαντίου είναι μόνο γλωσσικός και γεωγραφικός και αυτό κατά ένα μέρος μόνο».Και συνεχίζει ο ανιστόρητος και χριστιανομάχος επιφυλλιδογράφος:

«Ο σύγχρονος Ελληνας έχει στη συνείδησή του δύο αντίπαλες παραδόδεις, την ελληνική και την ορθοδοξη και ίσως αυτό τον κάνει να αισθάνεται διχασμένος και περίφοβος”! Ερωτώ.Αισθάνεται κανείς σας ‘διχασμένος και περίφοβος’;... Κι’ εγώ επίσης καθόλου! Οσο για τα συγγράματα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και τον κατ αυτών τάχα

πόλεμον των αρχαίων χριστιανών υπήρξαν αρχήθεν κατήγοροι σαν τον Γ. Κουμάντον.

Και η ιστορία (δια της γραφίδος επιφανών ιστορικών και ιδίως του Γ. Κεδρηνού και του Κ.Παπαρηγοπούλου) έχει καταγράψει την αποστομωτικήν απάντησιν που πολύ ενωρίς έδωκεν ο Αγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυς, γράφοντας;

«Ουκ αλλότρια εισί τα Πλάτωνος διδάγματα του Χριστού,αλλ ουκ έστι όμοια πάντη, ώσπερ ουδέ των άλλων στωικών τε και ποιητών και συγγραφέων.

Εκαστος γαρ τις απο μέρους του σπερματικού θείου λόγου, το συγγενές ορών καλώς εφθέγξατο. Οσα ούν παρά πάσι καλώς είρηται, ημών των χριστιανών εισί”. Ώστε, «Από μέρους έκαστος των αρχαίων μας σοφών εφθέξατο ”. Δεν ημπορούσαν άλλως τε να έχουν το “πλήρωμα” της Αληθείας! Οπως είπε και ο μεγάλος ποιητής Γ Βερίτης, αποδίδοντας ποιητικά τον Ιουστίνον και τους άλλους μεγάλους πατέρες της Εκκλησίας μας, σχετικά με το θέμα αυτό, δηλαδή τα φώτα των αρχαίων προγόνων μας,

“Ηταν φώτα, χίλια φώτα, μα δεν ήτανε το ΦΩΣ”!

Οσο για τον τάχα αδικηθέντα από την Ιστορία παραβάτην αυτοκράτορα και τον σύγχρονον θαυμαστήν του Γ. Κουμάντον, ας αφήσουμε την γραφίδα του σοφού και πιστού εθνικού μας ιστορικού να τον περιγράψει

“Ως εραστής παράφρων, ιστάμενος ενώπιον του πτώματος ερωμένης περιποθήτου εφαντάζετο ο ταλαίπωρος, ότι δύναται δια των ασπασμών αυτού και περιπτύξεων να εμφυσήση ζωήν εις σώμα, σώζον μεν έτι καλλονήν απαράμιλλον, αλλ ουδέν ήττον άψυχον κατακείμενον. Θέαμα πράγματι οικτρόν!”

Αλλ’ εάν τούτο ήτο “θέαμα οικτρόν” το έτος 362 μ.χ., για αυτοκράτορα διαθέτοντα όλην την εξουσίαν και δυνάμενον να επαναλάβει τους προσφάτους εξοντωτικούς διωγμούς, που πριν 47 χρόνια είχε απαγορεύσει ο μεγάλος θείος του ο Μ. Κων/νος, Πως πρέπει να χαρακτηρισθή των συγχρόνων Ιουλιανών το θέαμα, να προσπαθούν να διαχωρίσουν τον Χριστιανισμόν από τον Ελληνισμόν 1650 χρόνια ύστερα από το απονενοημένο και παταγωδώς αποτυχημένο εγχείρημα του παραβάτη;

Ας ακούσουν καλά όσα στον τελευταίον και έπιτυχέστερον χρησμόν του απήντησεν το Μαντείον των Δελφών στον Ιουλιανόν, διά του λογίου εθνικού Ορειβασίου, που ο Παραβάτης έστειλε για να πληροφορηθεί τα «προγνωστικά» των τολμημάτων του «Είπατε τω βασιλεί...χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά. Ουκ ετι Φοίβος έχει καλύβαν,ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλαίουσαν. Απέσβετο και λάλον ύδωρ»!

Και άλλοι ομοιδεάτες του Γ. Κουμάντου έχουν κάνει την εμφάνισή τους στον Ελλαδικό χώρο, προτείνοντας - προκλητικώς και ανοήτως- στους ρυθμιστές του κοινωνικού και πολιτικού μας γίνεσθαι τα ακόλουθα μέτρα. Κρατήστε την αναπνοή σας:

Να μή διδάσκονται τα θρησκευτικά.Να μή γίνωνται θρησκευτικές τελετές και πρωινή προσευχή στα σχολεία.Να μη αναγράφεται το θρήσκευμα στις ταυτότητες. Να μη υπάρχουν θρησκευτικές αργίες. Ο Σταυρός να φύγη από τη σημαία. Να καταργηθή το χριστιανικό ημερολόγιο. Ετος αρίθμησης να μη είναι η γέννηση του Χριστού, αλλά το έτος αποπεράτωσης του Παρθενώνα, όπου το ιερό της Αθηνάς! Αυτά και άλλα ανόητα ζητούν οι νοσταλγοί της ειδωλολατρείας.Περί αυτών όμως θα γίνει λόγος και κατωτέρω.

Β.- Οι Αρνησίχριστοι με προκάλυμμα τις «Μειονότητες».

Οι πολέμιοι αυτής της κατηγορίας, ομοιδεάτες και στενά συνεργαζόμενοι με τους προηγουμένους, πιστεύουν εις την “απιστίαν” τους. Παθαίνουν αλλεργία διαβάζοντας ή ακούοντας το Ονομα του Χριστού. Επιθυμούν τον εντελή αποχριστιανισμόν της δημόσιας, πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής των Ελλήνων.

‘Τυπικός’ εκπρόσωπος των διανοουμένων αυτής της κατηγορίας ( πανεπιστημιακών και διαφόρων πληρωμένων ανοήτων δημοσιογράφων) είναι ο Μ. Σταθόπουλος, καθηγητής Πανεπιστημίου και της κυβερνήσεως Σημίτη υπηρεσιακός υπουργός Δικαιοσύνης.

Δεν εδίστασε (όπως ελέχθη στην αρχή) να γράψει δημοσίως και να ζητήσει ούτε λίγο ούτε πολύ να “απαλειφθούν” από τον συνταγματικόν Χάρτην της Χώρας μας ΟΛΑ όσα επί 190 χρόνια ελευθέρου εθνικού βίου απετέλεσαν το καύχημα των Ελλήνων! Δηλαδή:

Το προοίμιον του Σ.( Εις το Ονομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος ), να καταργηθεί!!Να καταργηθεί το άρθρο 13 του Σ.( Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού..”)!Γιατί;

Γιατί σήμερα, λέγει, «αυτά θυμίζουν...ιεροκρατική κοινωνία»!

Να διαγραφεί το τελευταίο εδάφιο της παρ.2 του άρθρου 13, που απαγορεύει τον προσηλυτισμό.Δηλαδή η Χώρα μας να γίνη ένα ξέφραγο αμπέλι...στην διάθεση κάθε λογής εχθρών, όχι μόνον της Πίστεως και της Εκκλησίας, αλλά και αυτού του Εθνους!..Δεν διερωτάται ο τέως Υπουργός αν αφεθούν ασύδοτοι ΟΛΟΙ αυτοί οι χιλιαστές και γκουρού και αποκρυφιστές και σατανιστές και το συνονθύλευμα των διαφόρων παραθρησκευτικών ιεροσύλων από τις χώρες της Ανατολής, με την σύγχρονη εκμετάλλευση από κέντρα ακραιφνώς ανθελληνικά στο εξωτερικό, δεν διερωτάται, αν θα βρεθούν στο μέλλον νέοι που θα αδράξουν τα όπλα δια να υπερασπισθούν τα όσια και τα ιερά της Πατρίδος; Να την κρατήσουν ελευθέρα όπως μας την παρέδωσαν οι πρόγονοί μας; Ακόμη προτείνει:

Να διαγραφή η “ανάπτυξη θρησκευτικής συνείδησης”, ως αποστολή της παιδείας από το άρθρο 16 παρ.2 του Συντάγματος.Επίσης, να διαγραφή από το 1 παρ.1α του Νόμου1566 / 1985 η πρόβλεψη για τη “μετάδοση των γνήσιων στοιχείων της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης”, ως στόχος της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης»!

Και προσπαθεί να ‘‘δικαιολογήσει” με αστεία επιχειρήματα τις αντιχριστιανικές του εισηγήσεις, λέγοντας πως τάχα ‘υποβιβάζει τους ελληνόπαιδες που δεν ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία... αφ ετέρου δε, χρωματίζει αρνητικά εκείνους που δεν θέλουν να θρησκεύονται παραβιάζοντας έμμεσα ανθρώπινα δικαιώματά τους’! Είπα ότι είναι αστεία τα επιχειρήματά του, γιατί η ίδια η προσωπική του πολιτεία τα διαψεύδει. Ο ίδιος ως μαθητής εδιδάσκετο τα θρησκευτικά, επήγαινε μάλιστα και στο Κατηχητικό.

Και όμως εις ουδέν εδεσμεύθη ούτε τώρα εμποδίζεται να “ασκή το ανθρώπινο δικαίωμά του» να μη πιστεύει καί να γίνεται πολέμιος της χριστιανικής ομολογίας, δεινός δε υπερασπιστής των Σαιεντολόγων!!

Είναι αυτός που επελέγη από τον ομοιδεάτη του πρωθυπουργό, ως «εξωκοινο- βουλευτικός” υπουργός της Δικαιοσύνης να μεθοδεύση με τον πρόεδρο της “Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα” την απαγόρευση αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες των Ελλήνων πολιτών.

Είναι αυτός που, ενώ εγνώριζε ότι για τις ταυτότητες των Ελλήνων, υπήρχε και ακόμη υπάρχει εν ισχύι ο ειδικός νόμος 1988 / 1991 ( όχι δε μόνον τον γνωρίζει αλλά και εισηγείται στο γνωστό κείμενό του την με νόμο κατάργησή του! ), εν τούτοις, κατά τρόπο μη νόμιμο και αντισυνταγματικόν μαζί με τον Πρωθυπουργόν, απηγόρευσαν την αναγραφήν του θρησκεύματος στις ταυτότητες, με μια απόφαση του Υπ. Δημοσίας Τάξεως, καίτοι ο ειδικός νόμος ίσχυε και δεν έχει ακόμη καταργηθή!!

Ο Μ. Σταθόπουλος και οι ομοιδεάτες του δεν λένε ευθέως ότι είναι εκκλησιομάχοι. Καμουφλάρονται με την δήθεν προστασίαν των μειονοτήτων.!Παραπληροφορούν τον Ελληνικόν Λαόν, εμφανιζόμενοι ως προασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της συνταγματικής Τάξεως, ενώ όπως εύστοχα, από τον τέως έγκριτον Αρειοπαγίτην Γ.Παπαδημητρίου έλέχθη, προσπαθούν κατά τρόπον αδίστακτον, παράνομον και αντισυνταγματικόν να “απαγορεύσουν στους πολλούς, στην συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, αυτό που προστατεύουν στους ολίγους, στις μειονότητες του 2-3 %”! Επικαλούνται τις ανθρώπινες ελευθερίες και την Γαλλική επανάσταση. Ξεχνούν όμως και μάλλον ηθελημένα, πως με το άρθρο 6 της “Διακηρύξεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου” του 1789 “ Ο Νόμος είναι η έκφραση της γενικής θελήσεως”. Αυτήν την θέλησιν της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού δεν την εσεβάσθησαν και δεν την σέβονται, την περιφρονούν και την φοβούνται γι αυτό αποστέργουν και την Βουλήν και το δημοψήφισμα! Αυτό που έκάναν φυσικά ήταν πραξικόπημα!

Γ.-Οι Μαρξιστές και αρχειομαρξιστές.

Ο πόλεμος των μαρξιστών-κομμουνιστών κατά της Πίστεως και της Εκκλησίας είναι σε όλους γνωστός. Ολοι ξέρουμε ότι εκατομμύρια κληρικών και λαικών πιστών επλήρωσαν με την ζωή τους την εμμονή στην αγία Πίστη των πατέρων τους!

Ο σκληρός αυτός πόλεμος δεν έγινε μόνο στην Σοβ. Ενωση, μητρόπολη του μαρξισμού-κομμουνισμού. Εγινε συστηματικός και στην Πατρίδα μας. Αυτά είναι, βεβαίως, γνωστά. Ισως όμως, να μη είναι γνωστό ότι ιδρύθηκε στην σοβιετική Ρωσία μια καθεστωτική οργάνωση με την επωνυμία “Ενωση Αθέων Πολεμιστών”. Σκοπός της «η μεθόδευση του αντιθρησκευτικού αγώνα, με ένα πολυετές πρόγραμμα, για την εξαφάνιση όλων των θρησκευτικών καταλοίπων», που επιβίωναν στην λογοτεχνία, την οικογένεια, το σχολείο και την κοινωνία! Σ’ αυτήν την οργάνωση πρωτοπόροι ήσαν και «Ελληνες» στον νότιο Καύκασο.Η άρνηση της θρησκείας και η καταδίωξη της χριστιανικής λατρείας στις Ελληνικές περιοχές του Καυκάσου, ήταν βασική επιδίωξη του κόμματος και της εκεί

Ελληνικής καθεστωτικής διανόησης. Οι Ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά με τίτλους “Κομμουνιστής”, “Σπάρτακος” και “Κόκκινος Καπνός” με όλους τους “διανοούμενους’’

εντάσσονταν στην κεντρική “ Ενωση Αθέων Πολεμιστών”. Διεξήγαγαν συστηματική πολιτική και αντιθρησκευτική προπαγάνδα, κατά της Χριστιανικής Πίστεως, με στόχο την δημιουργία “μιας νέας γενιάς άθεων”! Στην εφημερίδα δε που εκδίδονταν στο Νοβο- ροσίσκ, τον “Σπάρτακο” υπήρχε μόνιμη στήλη με τον τίτλο “Η θρησκευτική πανούκλα”. Αυτή η φανατική αντιχριστιανική νοοτροπία διεπέρασε όλους τους λεγομένους

“προοδευτικούς διανοούμενους της αριστεράς και της προόδου” και έχει διαποτίσει τους επιγόνους των της σήμερον. Παρά την ολοσχερή κατάρρευσιν, σαν να ήταν χάρτινος πύργος, του αθέου εφαρμοσμένου μαρξισμού, οι σημερινοί ρακενδύτες του μαρξιστικού ιδεώδους, μαρξιστές και οι της αιρέσεως αρχειομαρξιστών τίποτε δεν εδιδάχθηκαν! Ενώ οι ανδριάντες και τα μαυσωλία των αιμοσταγών ηγετών τους κατεδαφίσθηκαν.

Ενώ το σφυροδρέπανο έδυσεν οριστικώς, υψώθηκε δε ο Σταυρός και οι Ορθόδοξες Εκκλησίες γεμίζουν από πιστούς, οι αμετανόητοι αυτοί εξακολουθούν τον πόλεμον, κατά της Χριστιανικής Πίστεως.Βλασφημούν και διαπομπεύουν το Ονομα του Κυρίου και ενώ ευρίσκονται σε αντίθεση με τους κυβερνώντες, και σε μόνιμη αντιπολίτευση, όμως συμμαχούν μαζί τους στην επίθεση κατά της Εκκλησίας! Ζητούν τον χωρισμόν της Εκκλησίας από το Κράτος, τον από-χριστιανισμόν της παιδείας, τον εξοβελισμόν κάθε χριστιανικού στοιχείου! Γνήσια πνευματικά τέκνα της“Ενωσης Αθέων Πολεμιστών’’στα διάφορα κανάλια προβάλλουν τους εαυτούς των οι διάφοροι κουλτουριάρηδες ως “φωτιστές” και “διανουμένους” και αρέσκονται να αποκαλούν τους πιστούς “οπισθοδρομικούς” και ‘‘σκοταδιστές”, αυτοί οι ανόητοι που “ηγάπησαν το σκότος μάλλον ή το φώς”. Και όμως τα κανάλια γι αυτούς είναι ...ανοικτά και τους θεωρούν ευπρόσδεκτους όταν πρόκειται να επιτεθούν κατά της Εκκλησίας!

Δ.-Οι υλιστές και δούλοι του Μαμμωνά.

Ο Κύριος έχει διακηρύξει πως “ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν...Ου

δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμμωνά!” Οταν ο μαμωνάς κυριεύσει την καρδιά του ανθρώπου, τότε αυτός χάνει οριστικώς την πυξίδα και τον προσανατολισμόν του.

Τότε θεός του γίνεται η κοιλία και τα πάθη οι τύραννοι. Σύνθημα των ανθρώπων αυτών είναι το δόγμα του Φόυερμπαχ “ Φάγωμεν και πίωμεν αύριον γάρ αποθνήσκομεν”.

Η καλοπέραση, η συσσώρευση πλούτου, η συγκέντρωση κοσμικής και υλικής δυνάμεως είναι ο αγχώδης τρόπος ζωής των. Δι αυτούς ο Μ. Βασίλειος λέγει:

“Δεν ευχαριστούνται για τα πολλά που έχουν, αλλά λυπούνται για τα λίγα που τους λείπουν.” Αγωνίζονται να συγκεντρώσουν πλούτον μεγαλύτερον από τους άλλους ανταγωνιστές των! Και στην εξοντωτική αυτή προσπάθεια, δεν ορρωδούν μπροστά σε τίποτα. Πατούν επί πτωμάτων χωρίς καμίαν αναστολήν! Πωλούν και την ψυχήν τους στον διάβολον, κατά το δή λεγόμενον. Διαπλέκουν και διαπλέκονται σε άνομες παρά-νομες, πολλές φορές εγκληματικές κομπίνες. Συνεργάζονται με ασκούντες αρχήν και δημοσίαν εξουσίαν. Στηρίζουν οικονομικά πολιτικές και πολιτικούς. Εξαγοράζουν ασυνειδήτους “διανοουμένους” και χρηματοδοτούν ή εξαγοράζουν ΜΜΕ (κανάλια,

ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες, περιοδικά, ποδοσφαιρικές ομάδες και αθλητικά σωματεία για να έχουν με το μέρος των λαικες μάζες, διά πάσαν χρήσιν και ανάγκην…

Είπεν ο Κύριος πάλιν: «Η γάρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει». Απαξ και έγιναν δούλοι του μαμμωνά, δεν θα διστάσουν αν το “συμφέρον” τους το ζητήσει και τον Θεόν να αρνηθούν και την Εκκλησίαν Του να πολεμήσουν, και τους πιστούς να διώξουν, αφού τον Θεόν ούτε τον πιστεύουν ούτε τον φοβούνται!

Βλέπουμε σήμερα, πολλούς από αυτούς τους κυρίους με τους πληρωμένους κονδυλο- φόρους και τις ψεύτικες και πολλές φορές εξοργιστικές παρουσιάσεις στα κανάλια και τις εφημερίδες τους, να παραπληροφορούν και να παραπλανούν τον αθώον και ανυποψίαστον πολίτην. Να συκοφαντούν την Εκκλησίαν και να χλευάζουν τον κλήρον.

Η εξελιγμένη τεχνολογία των ΜΜΕ έχει περιέλθει, δυστυχώς, σε επικίνδυνα χέρια και στην Πατρίδα μας.Δεν τηρούν ούτε στοιχειώδη αντικειμενικότητα, ώστε να δημοσιεύουν

ή να παρουσιάζουν αμερόληπτα και τις απόψεις της Εκκλησίας!

Τα “διαπλεκόμενα”συμφέροντα κυβερνώντων, πολιτικών, και αλληλουποβλεπομένων

οικονομικών καρχαριών, έχουν δημιουργήσει μίαν άνευ προηγουμένου διαφθοράν και σήψη στην Ελληνική Κοινωνία. Διαφθοράν που έχει διαβρώσει τον κοινωνικόν ιστόν και έχει αλλοτριώσει τους κατοίκους αυτής της ένδοξης χώρας από κάθε ιδεώδες και υψηλό ιδανικό. Η περιφρονητική δε μεταχείριση της Εκκλησίας, που την θέλουν θεραπαινίδα των συμφερόντων τους μόνο, και ο χλευασμός του κλήρου και ιδίως της ιεραρχίας, τους αναδεικνύει αδίστακτους και επικίνδυνους υπηρέτες των διεθνών σκοτεινών δυνάμεων, που τους υποστηρίζουν και επιδιώκουν την περιθωριοποίηση του Χριστιανισμού!

Ε.- Παραθρησκευτικές ομάδες και αιρετικές οργανώσεις.

Στον ημερήσιο και τον περιοδικό τύπο δημοσιεύθηκαν πρό καιρού τα πορίσματα μιας έρευνας, που έγινε σχετικά με την δράση ομάδων παραθρησκευτικών και αιρετικών παραφυάδων στον Ελλαδικό χώρο. Σε 450 ανεβάζουν τις ομάδες αυτές, που είναι ασυμβίβαστες με την Χριστιανική Πίστι και την πολεμούν. Οι οργανώσεις αυτές, ετερόκλητες και εν πολλοίς ασύνδετες μεταξύ τους, έχουν ένα κοινό στόχο: Να πλήξουν την Ορθοδοξία! Οχι μόνον με τον αθέμιτον προσηλυτισμόν αφελών και αδυνάτων. Αλλά, από μερικές εξ αυτών, και με ενέργειες και πράξεις καθαρά παράνομες και αξιόποινες.Το πόσο καλά ωργανωμένες είναι οι τελευταίες διαπιστώνεται από τις αποκαλύψεις που έφεραν εις φώς οι αξιέπαινες, σύντονες και μεθοδικές έρευνες και ανακρίσεις του τότε Εισαγγελέως Πρωτοδικών κ. Αγγελή.Κατά και μετά την κατάσχεση που έγινε στο αρχείο

του Κέντρου Εφηρμοσμένης Φιλοσοφίας Ελλάδος (του γνωστού ΚΕΦΕ ή Σαιεντολογίας όπως κοινώς λέγεται), αποκαλύφθηκε πως κάτω από την επιφανειακή εικόνα της παραθρησκευτικής αυτής οργανώσεως, με την προσωπολατρική πειθαρχία, (μέχρις αθετήσεως και αυτών των γονέων), κρυβόταν ολόκληρο δίκτυο παρακολουθήσεως πολιτικών, ιεραρχών, δημοσιογράφων, διανοουμένων ειδικής κατηγορίας και άλλων προσωπικοτήτων της Ελληνικής κοινωνίας. Προδήλως τα χρήσιμα αυτά στοιχεία δεν συγκεντρώνονταν ...από χόμπυ, όπως π.χ. τα γραμματόσημα.

Εχει γίνει γνωστόν ότι η οργάνωση αυτή έχει διασυνδέσεις με μηχανισμούς στα θεσμικά όργανα των ΗΠΑ, και σε κέντρα αποφάσεων εκεί και στην Ευρώπη. Να σημειωθεί ότι σε μεγάλες χώρες της Ευρώπης (Γαλλία, Γερμανία κ.α.) η οργάνωση αυτή έχει δικασθεί και καταδικασθεί τελεσιδίκως πολλές φορές. Από παράγοντες δε της Εκκλησίας μας πιστεύεται πως η οργάνωση αυτή με την πολιτική της και τους ανθρώπους της (ξένους πράκτορες και Ελληνες) ασκεί πιέσεις η τουλάχιστον αποφασιστικά επηρεάζει την Ελληνική κυβέρνηση στη σκληρή στάση της απέναντι στην Εκκλησία.

Τούτο αποδεικνύεται αληθές και από την “εκδίκηση” των Σαιεντολόγων! Με τις διασυνδέσεις των στον Ελλαδικό χώρο ο “τολμήσας” να τα βάλη μαζί τους τίμιος και ευσυνείδητος Εισαγγελέας..μετατέθηκε από την Αθήνα και φυσικά ο Φάκελλος ‘‘Σαιεντολογία” επήγε σε άλλα...χέρια!

Οχι μόνον αυτό. Αλλά ακόμη, φανεροί και φανατικοί υποστηρικτές της οργανώσεως αυτής έγιναν εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί ...κυβερνήσεως, για ωρισμένους σκοπούς, όπως είδαμε παραπάνω!

Οπως ελέχθη, οι αντιχριστιανικές και αντορθόδοξες οργανώσεις και ομάδες που δρούν εις την Πατρίδα μας ανεξέλγκτα είναι εκατοντάδες. Πολλές έρχονται από το εξωτερικό, ‘εχουν όμως καταφέρει να παρασύρουν συμπατριώτες μας στα δίκτυα τους, αρκετούς δε έχουν αναδείξει στελέχη τους και σκληρούς πολεμίους της Πίστεως και Εκκλησίας. Μερικές από αυτές είναι πολύ επικίνδυνες, όπως ο σατανισμός, και έχουν θυσιασθεί στον βωμό των ανοήτων δοξασιών τους πολλές ανθρώπινες ζωές.

Στην Πατρίδα μας είχαμε πριν λίγα χρόνια αλλά και εφέτος το καλοκαίρι στην Γλυφάδα τα πρώτα θύματα των σατανιστών!..Αυτοί που “κόπτονται” για τα δικαιώματα των...μειονοτήτων και επιζητούν την κατάργηση της διώξεως του προσηλυτισμού, συνειδητοποιούν άραγε τους κινδύνους αυτούς; Σκέπτονται τα ελληνόπουλα και το μέλλον αυτού του τόπου;

Είναι πολλά που θα ημπορούσαν να λεχθούν για κάθε μιά από τις ωργανωμένες δυνάμεις και ομάδες που πολεμούν την Χριστιανική Πίστη και Εκκλησία, αλλά ο χρόνος είναι συνεσταλμένος.

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΗ

Ερχομαι τώρα στην ως αυτονόητη και τελική παράγραφο του παρόντος θέματος.

Ποιά η δική μας ευθύνη εν όψει του αδυσωπήτου πολέμου, κατά της Χριστιανικής Πίστεως και Εκκλησίας από τις ετερόκλητες, ως άνω δυνάμεις, αλλά και άλλες.

Νομίζω πως όλοι θα συμφωνούμε ότι η θέση μας δεν είναι στις κερκίδες αλλά στον στίβο τον αγωνιστικό. Δύο κυρίως τά βασικά μέτωπα του αγώνος μας. Ο σύντονος πνευματικός ατομικός καταρτισμός μας και η συστηματική διαφώτιση των αδελφών συνελλήνων για τις αιώνιες αλήθειες του Ευαγγελίου. Αυτές τις Αλήθειες που σαν Λαός έχουμε λησμονήσει και παραμερίσει, γι’αυτό και εφθάσαμε στο κατάντημα που ζούμε τώρα.

Εκκλησία δεν είναι μόνον η Ιεραρχία και ο Κλήρος. ΟΛΟΙ είμαστε Εκκλησία. ΟΜΩΣ

Ας μη λησμονή κανείς πως είναι: «Του Κυρίου η Γη και το πλήρωμα αυτής»!

Κυρίως μη ξεχνάμε ότι Εκκλησία είναι «ΟΧριστός εις τους αιώνας παρατεινόμενος».

Μη ξεχνάμε ότι η πρώτη διακήρυξη που έκανεν ο Κύριός μας, όταν, μετά την ένδοξον Ανάστασιν, ενεφανίσθη στούς μαθητάς του, μετά το “Ειρήνη υμίν”, ήταν τούτη: «Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν Ουρανώ και επί γής». Αυτή τη διακήρυξη είχε κατά νούν ο άπόστολος Παύλος όταν έγραφε στους Φιλιππησίους, με ουράνιο θάρρος, ότι

«Εν τω Ονόματι Ιησού πάν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων».

Μη φοβούμεθα, λοιπόν, τους πάσης φύσεως πολεμίους της Εκκλησίας.

Διότι δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι και οι σημερινοί πυγμαίοι εχθροί της Ορθοδόξου Εκκλησίας αναντιρρήτως θα καταισχυνθούν. “ Εκγελάσεται αυτούς ο Κύριος”.

Διότι όλοι τους «εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών». «Φάσκοντες δε είναι σοφοί εμωράνθησαν»! Τελικά, θα «Κάμψουν το γόνυ τους ενώπιον του Κυρίου Ιησού»! Εμείς ας μείνουμε ενωμένοι με Τον Κύριον, την Εκκλησίαν Του και μεταξύ μας.

Και τέλος ας αντηχούν ζωντανά εις τα αυτιά μας τα λόγια του μεγάλου Αετού της Πάτμου, του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου.

“Κύριος κυρίων εστί και Βασιλεύς βασιλέων και οι μετ αυτού κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί”. Είθε να είμαστε όλοι μας μεταξύ αυτών!

Tags:

Σελίδα 53 από 81

Δεν ξεχνώ

ΦΑΚΕΛΟΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ [1986 - 2016]: 30 Χρόνια από τήν ψήφιση…

Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017

Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...

ΕΛΛΗΝΕΣ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ μποϊκοτάρετε τα προϊόντα εταιρειών που αφαιρούν…

Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017

Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...

1974: Η προδοσία της Κύπρου!

TIDEON 12-10-2016

Σύμφωνο Διαστροφικής Συμβίωσης

TIDEON 21-12-2015

Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...

ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ: Δεν θα γίνω ευκολόπιστο θύμα!

Tideon 14-12-2015

Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...

Η καταιγίδα των αντιδράσεων για το «αντιρατσιστικό»

TIDEON 27-08-2014

  Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...

Δεν θα γίνω «δωρητής» οργάνων χωρίς να το θέλω! …

tideon.org 02-05-2013

  Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...

Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές...

Tideon 31-12-2012

Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...

Όχι, δεν θα φύγω

Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012

Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...

ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων…

tideon 07-11-2011

  ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...

Ποιοι πολεμούν την Πολύτεκνη Οικογένεια και τη Δημογραφική ανάπτυξη της…

ΑΣΠΕ κλπ 07-11-2011

Η γενοκτονία των Ελλήνων ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟΥ…

ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ 27-06-2011

 

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ...;

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011

   Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου;    Για να...

Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου…

ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010

Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...