Πόσο μας λείπεις παππούλη μας!

Επί των ημερών σου η μητρόπολή σου ήταν προμαχώνας του αντιοικουμενισμού. Τα ιερατικά συνέδρια που γίνονταν τότε καυτηρίαζαν και στηλίτευαν τον οικουμενισμό, την εκκοσμίκευση, τη νοθεία και παραφθορά του λατρευτικού Ήθους και όχι μόνο! Το ίδιο και το περιοδικό "Σάλπιγξ Ορθοδοξίας". Δημοσίευε μνημειώδη αντιοικουμενιστικά κείμενα του μακαριστού Μιλτιάδη Μπατιστάτου, του π.Δανιήλ Αεράκη, του Νικολάου Σωτηρόπουλου, του Στέργιου Σάκκου και άλλων που "έσπαγαν κόκκαλα" κατά το κοινώς λεγόμενο. Το ίδιο και το περιοδικό της εκλεκτής σου αδελφότητας του "Σταυρού"(συνιστώ τους αγαπητούς φίλους που θα αναγνώσουν το παρόν να προμηθευτούν τους μνημειώδεις τόμους του θαυμάσιου αυτού περιοδικού).Το ίδιο και ο άμβωνας!

Στη "Χριστιανική Σπίθα" του Ιουλίου-Αυγούστου 1991, αριθμός φύλλου 481 με θέμα τον επάρατο και βλάσφημο μονοφυσιτισμό αφού επεσήμαινες τον κίνδυνο που συνεπάγεται ο οικουμενισμός για το Ορθόδοξο Δόγμα ζητούσες θεοφιλώς και με ενεργοποιμένο το αίσθημα της ποιμαντικής σου ευθύνης τη διακοπή των περιττών και επιζημίων διαλόγων με τους αιρετικούς "χριστιανούς". Τηλεγραφήματα, επιστολές, υπομνήματα, παρεμβάσεις,εισηγήσεις στην Ιεραρχία και τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο για το θέμα του οικουμενισμού, μηνύσεις σε βάρος κακοδόξων επισκόπων όπως π.χ. του Χαλκηδόνος Μελίτωνος, διατελέσαντος δεξιάς χειρός του κεκοιμημένου αποστάτη της Ορθοδοξίας Αθηγαγόρα, πνευματικού πατρός του νυν πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου και εξωραιστού του δαιμονικού καρναβάλου και του Αυστραλίας Στυλιανού, αμφισβητήσαντος την αναμαρτησία του Θεανθρώπου, ομολογιακή σου ομιλία στο Άγιον Όρος που προκάλεσε τη δυσφορία των παρισταμένων τότε εκπροσώπων της Μονής Ιβήρων και του τότε πολιτικού διοικητή του Αγίου Όρους και φυσικά η ομολογιακή διακοπή μνημοσύνου του Αθηναγόρα μαζί με άλλους δύο ομόφρονες και ομοτρόπους μητροπολίτες, όλα τα παραπάνω αποτελούν ελάχιστη ανάμνηση των αντιοικουμενιστικών σου αγώνων.

Μπορούμε, άραγε, να φαντασθούμε πώς θα αντιδρούσες επί τη αναγνώσει και μελέτη και επεξεργασία, από της πλευράς του, των φρικαλέων ετεροδιδασκαλιών΄, των διατυπωθεισών υπό των γνωστών και μη εξαιρετέων μητροπολιτών άνευ ποιμνίου Περγάμου και Προύσης οι οποίοι δεν εφείσθησαν ουδέ του δόγματος της Αγίας Τριάδος μεταφέροντας στην απρόσιτη περιοχή των ενδοτριαδικών σχέσεων τα ιδεοληπτικά περί πρωτείου ληρήματα και φαντασιοκοπήματά τους; Ή πώς θα αντιδρούσες για τις ασχημίες του Ελπιδοφόρου σε ουνίτικο ναό της Ιταλίας;
Ή τίνι τρόπω θα στηλίτευες τις οικουμενιστικές ακροβασίες του πατριάρχη Βαρθολομαίου και του Αλβανίας Αναστασίου, καθώς και άλλων "προκαθημένων" Ορθοδόξων Πατριαρχείων και τοπικών Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, όπως επίσης και των γνωστών και μη εξαιρετέων Μεσσηνίας, Αλεξανδρουπόλεως, Δημητριάδος και Σύρου, ειδικώς των δύο τελευταίων;

Ή πώς θα ξιφουλκούσες κατά της δυσώνυμης "ακαδημίας Δημητριάδος", που απεργάζεται υπούλως και τεχνηέντως την αποδόμηση της γνησίας Ορθοδόξου πατερικής θεολογίας και του θεοπνεύστου οικοδομήματος των Θείων και Ιερών Κανόνων;

Ή πώς θα στηλίτευες τη νόθευση του Ορθοδόξου Ήθους και τον εμπαιγμό των Ιερών Μυστηρίων με την ταυτόχρονη τέλεση του γάμου και της βαπτίσεως του εξωγάμου τέκνου του ζευγους; Κια μια και περί Ορθοδόξου Ήθους ο λόγος, όλοι θυμόμαστε τους ανένδοτους αγώνες σου εναντίον του γιαναρικού νεο-νικολαιτισμού. Τι δε να πει κανείς και για το δριμύ έλεγχο που άσκησες στους "πανηγυρτζήδες" επισκόπους...

Σείεται ο τόπος μακαριστέ δέσποτα εξ αιτίας του οικουμενισμού και της συνακόλουθης προδοσίας της Ορθοδοξίας αλλά και ένεκα της εκκοσμικεύσεως. Ο οικουμενισμός και με "συνοδική", πλέον, βούλλα "νομιμοποιήθηκε" εκκλησιαστικά. Ο συγκρητισμός λυμαίνεται, πλέον, και τις εύπλαστες ψυχές των Ελληνοπαίδων διά του μεταλλαγμένου και εκτρωματικού μορφώματος των "νέων Θρησκευτικών" όπως εμπεριστατωμένως κατήγγειλε η ΠΕΘ, μοναδικό αξιόπιστο όργανο εκπροσωπήσεως του σώματος των εν Ελλάδι θεολόγων. Το Ορθόδοξο Ήθος υπονομεύεται, η πολυποίκιλη αμαρτία εξωραίζεται, ο συσχηματισμός με το δαιμονοκρατούμενο κόσμο και το φρόνημά του έχει προσλάβει επιδημικές διαστάσεις εντός του εκκλησιαστικού οργανισμού!

Πόσο επίκαιρος είσαι μακαριστέ μας επίσκοπε! ΠΟΣΟ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ ΠΑΠΠΟΥΛΗ ΜΟΥ!

Πηγή: Ακτίνες

Πολλοί οπαδοί της ιστορικής γνώσης του Φίλη, γνωστοί και άγνωστοι άθεοι, εθνομηδενιστές και, κυρίως, ορκισμένοι αντίπαλοι της Ελληνικής Ορθοδοξίας, επιμένουν να διαδίδουν την μηδενική τους ιστορική γνώση, προκειμένου να αιτιολογήσουν την επιθετική κυβερνητική πολιτική προς την σύγχρονη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας (παρεπιμπτόντως, δεν τους απασχολεί το κύμα του Ισλάμ το οποίο απειλεί την πολιτιστική και πολιτισμική φυσιογνωμία της χώρας, ούτε ασχολούνται, φυσικά, με την αλλοίωση των δημογραφικών χαρακτηριστικών ή την αύξηση της εγκληματικότητας, ενώ ταυτόχρονα μάχονται για την εισαγωγή και κυριαρχία του αθεϊσμού, αλλά κυρίως για την δημιουργία τζαμιού στην Αθήνα και εμφανίζονται ως ισλαμολάγνοι!).

Μέσα στα πλαίσια της επιχειρούμενης κυβερνητικής ενίσχυσης και ουσιαστικής επιβολής αθεϊσμού στην Ελλάδα, εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν διάφοροι «Σημίτηδες» ή «Φίληδες» για να καταθέσουν και την δική τους «ιδεολογική ταυτότητα» την οποία επιχειρούν θρασύτατα να επιβάλουν στους Έλληνες πολίτες, κατασυκοφαντώντας και διαστρεβλώνοντας την ιστορική σχέση της Χριστιανικής Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Ισχυρό «ιστορικό» επιχείρημα, μεταξύ των άλλων, είναι η συνυπαιτιότητα της Χριστιανικής Ορθοδοξίας στην άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και η μετέπειτα συνεργασία της με τους οθωμανούς με μοναδικό σκοπό την διάσωση της εκκλησιαστικής περιουσίας, αγνοώντας ηθελημένα πως στο δίλημμα μεταξύ υποταγής στην παπική τιάρα ή στου τούρκου το σαρίκι, η τότε ιεραρχία της Ορθοδοξίας αποφάσισε κατ’ αρχάς να αποφύγει την δογματική απειλή «αποδεχόμενη» προσωρινά «το τούρκικο σαρίκι» και να διασώσει την Χριστιανική Ορθοδοξία μέσα από μια «συμφωνία» που αφορούσε την διάσωση των εκκλησιαστικών προνομίων και επί της ουσίας να υλοποιήσει το δικό της σχέδιο στην διάσωση του Ελληνισμού. Οι δε αγώνες της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας για την απελευθέρωση ήταν συνεχείς και καταγράφηκαν ιστορικά, ενώ ταυτόχρονα μέλη της Χριστιανικής Ορθοδοξίας (ιερείς, μοναχοί) διατηρούσαν ζωντανή την ελληνική γλώσσα, την κουλτούρα, τις τέχνες και τον πολιτισμό.

Το 1575 κήρυξε επανάσταση στη Μάνη ο Αρχιεπίσκοπος Επιδαύρου Μακάριος Μελισίδης, και το 1770 στο Αίγιο ο Μητροπολίτης Πατρών Παρθένιος και στην Κόρινθο ο Μητροπολίτης Μακάριος Νοταράς.

Το 1600 και το 1609 έκανε επαναστατικό κίνημα ο Διονύσιος Φιλόσοφος, Μητροπολίτης Τρικάλων, ο οποίος τελικά βρήκε μαρτυρικό θάνατο στα Γιάννενα το 1611.

Το 1684 ο Μητροπολίτης Άμφισσας Φιλόθεος πολέμησε κοντά στην Κόρινθο με δικό του σώμα εναντίον των Τούρκων, όπου και τραυματίστηκε θανάσιμα.

Τον ίδιο χρόνο ο Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Τιμόθεος Τυπάλδος συγκρότησε επανα-στατικό σώμα με 150 κληρικούς κι έλαβε μέρος σε απελευθερωτικές προσπάθειες.

0ι Μητροπολίτες Σαλώνων Τιμόθεος, Θηβών Ιερόθεος, Λάρισας Μακάριος, Εύβοιας Αμβρόσιος, διετέλεσαν οπλαρχηγοί.

Ο Παπαβλαχάχας ήταν αρχηγός των αρματολών των Χασίων. Βρήκε, μάλιστα, τραγι-κό θάνατο από τον Αλή Πασά στα Γιάννενα.

Ο διάκος του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε' Νικηφόρος Ρωμανίδης, αφού χειροτονήθη-κε ιερέας και χειροθετήθηκε και Αρχιμανδρίτης, υπηρέτησε και διακρίθηκε ως ναυμάχος κάτω από τις διαταγές του Α. Μιαούλη.

Ο Ησαΐας Σαλώνων κήρυξε την επανάσταση στις 27.3.1821 στην περιφέρειά του, μέσα στο Μοναστήρι του οσίου Λουκά Βοιωτίας.

Η Μονή του οσίου Λουκά, μετά τη σύσκεψη του Δεσπότη Σαλώνων στα μέσα του Μάρτη του 1821 με τους οπλαρχηγούς της περιφέρειας Αθ. Διάκο, κ.ά., έγινε κέντρο επαναστατικό και κατασκευής φυσεκιών.

Ο Δ. Υψηλάντης είχε το αρχηγείο του στο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Πέτρας.

Ο Αρχιστράτηγος της Ρούμελης Γ. Καραϊσκάκης είχε τ' ορμητήριό του στη Μονή Προυσού της Ευρυτανίας.

Ο Ιερομόναχος Σεραφείμ από το Φανάρι Θεσσαλίας ηγήθηκε της επανάστασης των Αγραφιωτών.

Το Μοναστήρι του Ομπλού Πατρών ήταν στρατηγείο των επαναστατών της περιοχής.

Ο Άνθιμος Αργυρόπουλος, ιερομόναχος, δέχτηκε στο Μοναστήρι του την οικογένεια Μπότσαρη και την περιέθαλψε, μετά την άλωση του Σουλίου. Ο ίδιος στη Ζάκυνθο, κατά τον ιστοριογράφο Π. Χιώτη, όρκισε μέλη της Φιλικής Εταιρίας το Θ. Κολοκοτρώνη, τους Β. και Κ. Πετιμεζά και τον Νικηταρά. Εργάστηκε δε ως παράγοντας με ασυνήθιστο ζήλο για την ευόδωση της Επανάστασης.

Ο Χρύσανθος Πηγάς, Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Καλαμάτας, το 1819 μπήκε στη Φιλική Εταιρία κι εργάστηκε εντατικά για την προετοιμασία της Επανάστασης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη του από τους Τούρκους, το κλείσιμο του στις φυλακές της Τρίπολης, όπου μαζί με άλλους φυλακισμένους Μητροπολίτες πέθανε κι αυτός από τις κακουχίες της φυλακής.

Στη Φ. Εταιρία είχαν μυηθεί όλοι σχεδόν οι μητροπολίτες και πολλοί διακεκριμένοι ιερείς και μοναχοί και ιδιαίτερα οι αγιορείτες.

Την Επανάσταση του '21, όπως είναι γνωστό, την κήρυξε Μητροπολίτης, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, μέσα στο Μοναστήρι της άγιας Λαύρας. Έστω κι αν η ηρωική Καλαμάτα, που κήρυξε την επανάσταση στις 23 του Μάρτη και που την ευλόγησαν 24 κληρικοί, διεκδικεί τα πρωτεία, γεγονός είναι ότι τα παλληκάρια της περιοχής ορκίστηκαν μέσα στην ιστορική Μονή.

Ο Διάκος, ο Παπαφλέσσας κι ο Σαμουήλ είναι ανεπανάληπτες κληρικές μορφές του 21.

Ο Υψηλάντης έλεγε για τον Παπαφλέσσα ότι «είναι το άλλο μου εγώ».

Επίσης, είναι χαρακτηριστικό ότι ο Υψηλάντης ξεκίνησε τον απελευθερωτικό του αγώνα από την εκκλησία. Μέσα στον ι. ναό των Τριών Ιεραρχών του Ιασίου έλαβε το πολεμικό ξίφος από το Μητροπολίτη Μολδαυΐας Βενιαμίν Κωστάκη, ο οποίος ευλόγησε και τη σημαία του αγώνα του.

Ακόμα, πολλά Μοναστήρια καταστράφηκαν από τους Τούρκους γιατί λάβαιναν μέρος σ' απελευθερωτικά κινήματα. Αναφέρουμε μόνο ένα για παράδειγμα, τη Μονή Στροφάδων που κατέστρεψε ο Σουλεϊμάν Β' (1520-60). Και γενικά οι Τούρκοι κάθε τόσο ζητούσαν από την Εκκλησία τις ευθύνες για κάθε απελευθερωτικό κίνημα. Αυτήν αιματοκυλούσαν γιατί αυτήν θεωρούσαν πνευματική και εθνική Αρχή του Έθνους. Και μόνο αυτή η στάση των Τούρκων απέναντι στην Εκκλησία, της οποίας πολλές φορές σκότωναν τους φορείς της, τα λέει όλα. Είναι χαρακτηριστική και η σχετική ομολογία του Μακρυγιάννη για την τεράστια προσφορά των Μοναστηριών στον αγώνα: «...Τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της επανάστασής μας... Οι περισσότεροι καλόγεροι σκοτώθηκαν εις τον αγώνα». Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν το Α και το Ω για το υπόδουλο γένος. Το ράσο κόλπωνε μέσα του τη ρωμιοσύνη και η ρωμιοσύνη κολπωνόταν μέσα στο ράσο. Αυτό δεν μπορεί να το ανατρέψει καμιά δύναμη. Η ρωμιοσύνη και η ορθόδοξη Εκκλησία και στην περίοδο της Τουρκοκρατίας πορεύτηκαν αντάμα το δρόμο του μαρτυρίου τους, το δρόμο της σταυρικής τους πορείας κι' επιβίωσαν χάρις στην πίστη τους στην Τριαδική Θεότητα. Χάρις στην ορθόδοξη παράδοση με τις άπειρες και παντοδύναμες διαστάσεις της. Μέσα από τη βυζαντινή εικόνα και το εκκλησιαστικό μέλος, μέσα από τα συναξάρια των αγίων και μέσα από τη ζωή των αρχαίων ηρώων κρατήθηκε η ελληνική ψυχή όρθια ως ότου βρήκε τη δύναμη και τίναξε από πάνω της τον τουρκικό ζυγό.

Η Χριστιανική Ελληνική Ορθοδοξία στην δημιουργία του νέου Ελληνικού κράτους

Μετά την απελευθέρωση και τη δημιουργία του ελληνικού κράτους (1828), με διάφορα νομοθετήματα επιβάλλεται κατά καιρούς η αναγκαστική απαλλοτρίωση τμημάτων της εκκλησιαστικής περιουσίας.

1α.- Στις 18 Ιανουαρίου 1833 η αντιβασιλεία του Όθωνα έφθασε στην Ελλάδα και με βασιλικά διατάγματα του 1833 και 1834 απεφάσισε τη διάλυση 400 περίπου Μοναστηριών. Η περιουσία τους περιήλθε στο δημόσιο και τα διατηρούμενα (μοναστήρια) φορολογήθηκαν. Ομοίως η περιουσία των ενοριακών ναών περιήλθε στους Δήμους. Αναφέρουν τα πρακτικά της Επιτροπής :

«Εκρίθησαν επάναγκες, οι μεν επίσκοποι να μισθοδοτώνται αυτάρκως και αναλόγως του χαρακτήρος των κατ’ ευθείαν παρά της Κυβερνήσεως.., οι δε πρεσβύτεροι διάκονοι και λοιποί υπηρέται των Εκκλησιών, κυρίως μεν παρά των Κοινοτήτων. όταν δε οι πόροι της Κοινότητος δεν εξαρκούν, η Κυβέρνησις να αναπληροί το ελλείπον από των προειρημένων πόρων». (Πρακτικά 26 Απριλίου 1833). Το μόνο αποτέλεσμα ήταν η αρπαγή της εκκλησιαστικής περιουσίας και η πώληση ιερών σκευών και κειμηλίων στα παζάρια.

1β.- Στις 13 Οκτωβρίου 1834 δημοσιεύθηκε το Διάταγμα «περί συστάσεως Εκκλησιαστικού Ταμείου». Σύντομα το Εκκλησιαστικό Ταμείο είχε ξεφύγει από τον αρχικό σκοπό χωρίς ΚΑΜΙΑ οικονομική συμπαράσταση του κλήρου. Η Πολιτεία για να καλύψει τα ακάλυπτα προέβη σε δήθεν μεταρρύθμιση και

1γ.- Στις 13 Ιανουαρίου 1838 εξέδωσε διάταγμα «Περί διαλύσεως της Επιτροπής του Εκκλησιαστικού Ταμείου». Με το διάταγμα αυτό για λόγους οικονομίας οι αρμοδιότητες της προηγουμένης Ειδικής Επιτροπής περιέχονται «εις την επί των εκκλησιαστικών Γραμματείαν».

1δ.- Ενδιάμεσα, με το Βασιλικό Διάταγμα της 20.5/1.6.1836 «περί εκκλησιαστικών κτημάτων» έγινε αναγκαστική απαλλοτρίωση (χωρίς καταβολή αντιτίμου) και άλλων τεραστίων σε έκταση κτημάτων και των σε λειτουργία Μονών, δήθεν «χάριν θεαρέστων έργων και προς οικοδομήν ιερών και αγαθοεργών καταστημάτων» (βλέπε Κων. Μ. Ράλλη, Το αναπαλλοτρίωτον της εκκλησ. περιουσίας, 1903, σσ. 28-30, 51-52). Στην περιουσία που απέμεινε επιβλήθηκε βαρύτατη έμμεση φορολογία, που όταν αυτή δεν ήταν δυνατόν να καταβληθεί, οδηγούσε σε δημόσιους πλειστηριασμούς!

1ε.- Στις 29 Απριλίου 1843 με άλλο Διάταγμα η όλη κινητή και ακίνητη εκκλησιαστική περιουσία περιέρχεται στο Δημόσιο του οποίου η επί των οικονομικών Γραμματεία αναλαμβάνει όλες τις οικονομικές υποχρεώσεις «αποκλειστικώς εις την βελτίωσιν του κλήρου… καθόσον, η της υπηρεσίας ταύτης ειδικότης εγγυάται πληρεστέραν εις αυτήν επιτυχίαν».

Δεν συμπληρώθηκαν 10 χρόνια ζωής του Εκκλησιαστικού Ταμείου και μία τεράστια Εκκλησιαστική περιουσία ενθυλακώθηκε από το Κράτος (πάντοτε αφερέγγυο) και σπαταλήθηκε χωρίς να ανταποκριθεί το κράτος ούτε κατ’ελάχιστον στις βασικές υποχρεώσεις του απέναντι στον εφημεριακό κλήρο.

2.- 20ος ΑΙΩΝΑΣ ΚΑΙ ΕΩΣ ΤΟΥ 1945

Στον 20ο αιώνα η απαλλοτριωτική «μανία» εξακολούθησε σε βάρος της εκκλησιαστικής περιουσίας. Έτσι, με τους Νόμους 1072/1917 και 2050/1920 (γνωστό ως «αγροτικό νόμο»), αλλά και άλλους που ακολούθησαν (π.χ. 2189), επιβλήθηκε η αναγκαστική απαλλοτρίωση μοναστηριακών κτημάτων, άλλοτε για την αποκατάσταση προσφύγων ή ακτημόνων και άλλοτε –αόριστα– για λόγους «προφανούς ανάγκης και δημοσίας ωφελείας».

Σημειώνουμε όσα αποκαλυπτικά αναφέρονται στο υπ’ αρ. 976/780/18.4.1947 έγγραφο του Ο.Δ.Ε.Π. προς τη Γεν. Διεύθυνση Δημόσιου Λογιστικού του υπουργείου Οικονομικών, για το μέγεθος της απαλλοτριωτικής επιβολής του Κράτους: Από το 1917 ως το 1930 απαλλοτριώθηκαν εκκλησιαστικές εκτάσεις αξίας άνω του 1.000.000.000 προπολεμικών δραχμών.

Το Κράτος καθόρισε αυτό το αντίτιμο, κατέβαλε στο Γενικό Εκκλ. Ταμείο τα 40 εκατομμύρια και οφείλει ακόμα τα 960 ! Τα περισσότερα μοναστήρια καταδικάστηκαν με τον τρόπο αυτό σε μαρασμό και λειψανδρία !

Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με υπολογισμούς κατά την πρώτη φάση μόνο, το 50% της γεωργικής γης της εκκλησίας δόθηκε σε ακτήμονες. Μάλιστα τα έτη 1919-1920 ο Μητροπολίτης Αθηνών και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου Μελέτιος Μεταξάκης θα εκφράσει την απορία του για την κατασπατάληση αυτή και θα ζητήσει εξηγήσεις για την περιουσία. Πρότεινε εφ’όσον το Κράτος δεν δύναται να ανταποκριθεί στις αναληφθείσες υποχρεώσεις του «να επιστραφή η περιουσία αυτή στην Εκκλησία».

Ο ίδιος θα γράψει ότι η απάντησις του Υπουργείου επί του τεθέντος θέματος ήταν: «… τα βιβλία του Γενικού Εκκλησιαστικού Ταμείου, τα κτηματολόγια και τα λογιστικά της περιουσίας ταύτης δεν υφίστανται πλέον, καέντα εις πρόσφατον εν τοις γραφείοις του Υπουργείου Πυρκαϊάν»!

Με τον νόμο 4684/1931, το Κράτος επέβαλε ουσιαστικά την εκποίηση («ρευστοποίηση») ενός ακόμα μεγάλου τμήματος της εκκλησιαστικής περιουσίας, παρά τις αντιρρήσεις της Εκκλησίας.

Ό,τι εισπράχθηκε, τοποθετήθηκε σε «εθνικά χρεώγραφα και χρηματόγραφα» (μας θυμίζουν μήπως τα σύγχρονα ομόλογα ;), αλλά η αξία τους εξανεμίστηκε, σχεδόν στο σύνολό της, όταν η εθνική μας οικονομία καταποντίστηκε στη διάρκεια του Β΄ παγκόσμιου πολέμου, της ξενικής Κατοχής και του εμφυλίου που ακολούθησε.

Γενικά ως προς την περίοδο προ του 1945 πρέπει να αναφέρουμε ότι επί χρόνια την μισθοδοσία των Ιερέων είχαν αναλάβει οι πιστοί της κάθε ενορίας, οι οποίοι έριχναν τον οβολόν τους για τον Ιερέα όταν προσέρχονταν στην Θεία Λειτουργία ή κανόνιζαν κάποια τιμή με τον Ιερέα όταν επρόκειτο να τελεστεί κάποιο μυστήριο Γάμος, Βάπτιση κ.λ.π.

Υπήρχαν βέβαια και Ιερείς – συνήθως σε αγροτικές περιοχές – οι οποίοι αμείβονταν σε είδος δηλαδή από τα προϊόντα που τους έφερναν οι πιστοί. Κατάλοιπο λοιπόν του παραπάνω τρόπου αμοιβής των Ιερέων είναι να δίνεται και σήμερα από τον πιστό ένα Χ ποσό στον Ιερέα όταν τελεί κάποια ιεροπραξία π.χ. τρισάγιο στους τάφους των κοιμητηρίων.

Από το επίσημο δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδας «Εκκλησία», αριθμός φύλλου 44 – 45, Σάββατο 11 Νοεμβρίου 1939 διαβάζουμε (με τον τίτλο «Τυχηρά και δικαιώματα» από τον Ταλαντίου Προκόπιο) : « Ουδείς δύναται να αμφισβητήση ότι ο Ιερός Κλήρος δικαιούται της εκ μέρους των πιστών συντηρήσεως αυτού και ότι η συντήρησις του Ι. Κλήρου είναι καθήκον των πιστών έναντι της Εκκλησίας …» Και λίγο πιο κάτω ομοίως: « Η συντήρησις του Ι. Κλήρου είναι καθήκον γενικόν των πιστών. Πάντες υποχρεούνται, όπως εισφέρωσι…»

3.- 1945-1952

Το 1945 εκδόθηκε ο Α.Ν. 536/1945 «Περί ρυθμίσεως των αποδοχών του Ορθοδόξου Εφημεριακού Κλήρου της Ελλάδος, του τρόπου πληρωμής αυτών και περί καλύψεως της σχετικής δαπάνης». Από την 1 Οκτωβρίου 1945 οι ενοριακοί Ναοί απαλλάσσονται από την υποχρέωση της καταβολής της μισθοδοσίας των Ιερέων γιατί αναλαμβάνει πλέον η Πολιτεία την μισθοδοσία αυτών, κατόπιν συμφωνίας που επήλθε μεταξύ αυτής και της Εκκλησίας.

Πλην όμως τα κονδύλια για την μισθοδοσία των Ιερέων, τα αναλαμβάνει πάλι η Εκκλησία – μέσω του οβολού των πιστών τέκνων της βέβαια – διότι υποχρεούται ο κάθε ενοριακός Ναός να καταβάλει εισφορά 25% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων στην οικεία Οικονομική Εφορία. Έτσι τα Εκκλησιαστικά Συμβούλια ήταν υποχρεωμένα ανά τρίμηνο να καταβάλουν στο Δημόσιο Ταμείο την εισφορά του 25% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων, αλλιώς υπήρχε ο κίνδυνος να μην πληρωθούν ούτε οι μισθοί ούτε οι συντάξεις όσων Ιερέων δεν κατέβαλαν ή απέκρυπταν την αντίστοιχη εισφορά.

Και βέβαια να μην ξεχνάμε ότι όταν το Κράτος πήρε το 1949 για ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ την Εκκλησιαστική Περιουσία ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ ΝΑ ΕΠΙΒΑΡΥΝΘΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ.

Η Δ΄ Αναθεωρητική Βουλή (1946-50) και η ειδική Επιτροπή για τη σύνταξη Σχεδίου Συντάγματος, στο άρθρο 143 προέβλεπε την πλήρη απαλλοτρίωση όλης της εκκλησιαστικής περιουσίας, χωρίς αντάλλαγμα! Πρόσχημα; Η αποκατάσταση ακτημόνων καλλιεργητών και γεωργοκτηνοτρόφων.

Η Ιεραρχία αντέδρασε, η απόπειρα ματαιώθηκε, αλλά το Κράτος με το Ν.Δ. 327/1947 και αυτό της 29.10.1949 επέφερε νέα πλήγματα. Η κυβέρνηση Πλαστήρα, ενώ το Σύνταγμα και του 1952 όριζε ότι «επικρατούσα θρησκεία εν Ελλάδι είναι η Ανατολική Ορθόδοξος», προέβαλε την απαίτηση να παραχωρηθεί η εκκλησιαστική περιουσία στο Κράτος.

Οι αφόρητες πιέσεις του Κράτους είχαν ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα την υπογραφή της από 18.9.1952 «Συμβάσεως περί εξαγοράς υπό του Δημοσίου κτημάτων της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος προς αποκατάστασιν ακτημόνων καλλιεργητών και ακτημόνων γεωργικών κτηνοτρόφων», που κυρώθηκε με το Β.Δ. της 26.9/8.10.1952 (ΦΕΚ 299 Α΄).

Η Σύμβαση αυτή ήταν επαχθής για την Εκκλησία, αφού υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στο Κράτος τα 4/5 (80%) της καλλιεργούμενης ή καλλιεργήσιμης αγροτικής περιουσίας της και τα 2/3 των βοσκοτόπων. Το αντάλλαγμα; Μόλις το 1/3 της πραγματικής αξίας και κάποια αστικά ακίνητα/οικόπεδα.

Στη σύμβαση του 1952 περιέχεται η διακύρηξη του κράτους ότι η απαλλοτρίωση αυτή είναι η τελευταία και δεν πρόκειται να υπάρξει νεότερη στο μέλλον, ενώ υπάρχει και η δέσμευση ότι η Πολιτεία θα παρέχει κάθε αναγκαία υποστήριξη (υλική και τεχνική), ώστε η Εκκλησία να μπορέσει να αξιοποιήσει την εναπομείνουσα περιουσία της. Στην ίδια σύμβαση καθιερώθηκε και η "μισθοδοσία" των κληρικών από τον Κρατικό Προϋπολογισμό - του δε Αρχιεπισκόπου και των Μητροπολιτών από το έτος 1980- ως υποχρέωση του Κράτους έναντι των μεγάλων παραχωρήσεων γης στις οποίες είχε προβεί η Εκκλησία της Ελλάδος κατά την δεκαετία 1922-32.

Δηλαδή, επειδή το Κράτος αδυνατούσε να καταβάλει οποιοδήποτε αντίτιμο -όπως προέβλεπε ο νόμος του 1932- συνεφωνήθη να μισθοδοτούνται επ' άπειρον οι κληρικοί και το Κράτος δεσμεύθηκε επ' αυτού. Διευκρινίζουμε ότι η μισθοδοσία του κλήρου καλύπτει μόνο τους ιερείς και όχι τους μοναχούς ή μοναχές. Πού λοιπόν τα αναφερόμενα για –δήθεν- «δημόσιους υπαλλήλους" ; Μόνο οι τόκοι από την δημευθείσα εκκλησιαστική περιουσία φθάνουν για να θρέψουν γενιές κληρικών.

Δυστυχώς, το Κράτος με νέα διοικητικά μέτρα όχι μόνο δεν υποστήριξε, αλλά δεν επέτρεψε στην Εκκλησία να αξιοποιήσει ό,τι της απέμεινε.

Οι κρατικές Υπηρεσίες, άλλοτε αμφισβητώντας την κυριότητα, με το να ζητούν τίτλους κυριότητας από εποχές που το Κράτος μας δεν υπήρχε, άλλοτε μη δεχόμενο την εγκυρότητα ή την ισχύ αυτοκρατορικών εγγράφων ή πατριαρχικών σιγιλίων και σουλτανικών φιρμανίων, ή χαρακτηρίζοντας ως δασικές ή «διακατεχόμενες» τις μοναστηριακές εκτάσεις, στην πράξη εμπόδισαν και εμποδίζουν την Εκκλησία να αξιοποιήσει την λίγη περιουσία της.

ΝΕΩΤΕΡΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ

Από το 1975 και μετά εντείνονται οι πιέσεις για τον λεγόμενο «χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους», ενώ το 1976 ο τότε υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων (Γεώργ. Ράλλης) κατάρτισε σχέδιο για την παραχώρηση στο Κράτος των 3/4 (75%) της περιουσίας και η Εκκλησία να κρατούσε το υπόλοιπο 1/4 (25%). Η προσπάθειά του ναυάγησε. Ο διάδοχός του στον υπουργικό θώκο (Ιωάν. Βαρβιτσιώτης) πρότεινε πιο σκληρό σχέδιο : Το Κράτος να πάρει τα 4/5 (80%) και στην Εκκλησία να μείνει το 1/5 (20%). Κι αυτό δεν υλοποιήθηκε.

Το 1985 ο υπουργός Παιδείας (Απ. Κακλαμάνης) κατάρτισε νομοσχέδιο με θέμα «Ρύθμιση θεμάτων μοναστηριακής περιουσίας» και το επόμενο έτος ο νέος υπουργός (Αντ. Τρίτσης) εμφάνισε σχέδιο Συμφωνίας διάρκειας 100 χρόνων για ανάπτυξη της εκκλησιαστικής περιουσίας και αξιοποίησή της από τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, που θα απέδιδαν 10% στην Εκκλησία και 5% στο Κράτος.

Ευτυχώς που και το σχέδιο αυτό δεν υλοποιήθηκε, αν ληφθεί υπόψη ο βίος και η πολιτεία του συνόλου σχεδόν των καταχρεωμένων Συνεταιρισμών (εκτός εξαιρέσεων…).

Αλλά ο τότε υπουργός Τρίτσης επέμεινε. Κατάρτισε και έφερε στη Βουλή νομοσχέδιο, που ψηφίστηκε ως Νόμος 1700/1987 και υπήρξε το αποκορύφωμα της κρατικής επιβολής σε βάρος της εκκλησιαστικής περιουσίας που είχε απομείνει.

Παρά τις αντιδράσεις, η πλειοψηφία της Βουλής ψήφισε το Νόμο, με τις διατάξεις του οποίου θα άλλαζαν οι κανόνες διοίκησης, διαχείρισης και εκπροσώπησης της μοναστηριακής περιουσίας, το Κράτος θα διόριζε το Διοικ. Συμβούλιο του Ο.Δ.Ε.Π., για να διοικεί την εκκλησιαστική περιουσία, ενώ γινόταν επέμβαση και στον τρόπο διοίκησης και διαχείρισης των ενοριακών ναών κ.λπ. Η τύχη του Νόμου αυτού είναι γνωστή : Το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε την Πράξη συγκρότησης του Συμβουλίου του Ο.Δ.Ε.Π. (απόφαση 5057/1987), το Κράτος δεν τόλμησε να εφαρμόσει τους Νόμους 1700/1987 και 1811/1988, κάποιες Μονές προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για παραβίαση με τους Νόμους αυτούς άρθρων της Διεθνούς Συμβάσεως της Ρώμης και του Πρώτου Πρωτοκόλλου της.

Και δικαιώθηκαν, διότι το Δικαστήριο με την απόφασή του 10/1993/405/483/484/9.12.1994 :

(α) Διαπίστωσε ότι ο Νόμος 1700 παραβίασε θεμελιώδη δικαιώματα των ιερών Μονών για τα περιουσιακά τους δικαιώματα

(β) Ανέτρεψε τη μέχρι τότε υπέρ του Κράτους νομολογία των ελληνικών Δικαστηρίων και επέβαλε σ’ αυτά πλήρη συμμόρφωση προς τη Σύμβαση της Ρώμης

(γ) Διακήρυξε ότι οι Μονές –και άρα η Εκκλησία της Ελλάδος– δεν είναι κρατικοί οργανισμοί, έστω κι αν χαρακτηρίζονται νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου

(δ) Διασαφήνισε ότι οι Μονές μπορούν να επικαλούνται κάθε τρόπο κτήσεως της κυριότητας της περιουσίας τους (και με χρησικτησία), αφού «δεν υπάρχει κτηματολόγιο στην Ελλάδα», και διότι ήταν αδύνατη η μεταγραφή τίτλων προ του 1856 και η μεταγραφή κληροδοσιών και κληρονομιών προ του 1846, και

(ε) Επέλυσε την αμφισβήτηση, υπέρ των ιερών Μονών, του θέματος των «διακατεχομένων» (κτημάτων χωρίς νόμιμους τίτλους) τα οποία νέμεται η Εκκλησία, με το τεκμήριο της τακτικής ή έκτακτης χρησικτησίας.

Παρά το «πάγωμα» των δύο αυτών Νόμων (1700 και 1811), το 1998 επιχειρήθηκε από τη Γεν. Γραμματεία Δασών η ενεργοποίηση της Σύμβασης που προέβλεπε ο δεύτερος Νόμος, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αλλά δεν έπαψε η αναμόχλευση του θέματος «εκκλησιαστική περιουσία», όπως συνέβη το έτος 2000, όταν το Πανελλήνιο βρισκόταν σε ανησυχία και αναστάτωση για το ζήτημα της μη αναγραφής του θρησκεύματος στα νέου τύπου δελτία ταυτότητος, ή μετά το 2009, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, ήρθε στην Ελλάδα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Τρόικα) και υπογράφτηκε το «Μνημόνιο…».

Οι προσλήψεις ιερέων και ο νόμος του κράτους

Κι ενώ τα γεγονότα μιλούν, σύγχρονοι «επαφίες» της ιστορίας τολμούν να επιτίθενται στην Ορθόδοξη Εκκλησία με θρασύτατες υποκειμενικές ιστορικές «εκδοχές» που επιχειρούν να επιβάλουν ως… πραγματικότητα προτάσσοντας τις «προσλήψεις» ιερέων την ίδια στιγμή που σιωπούν για την προσλήψεις ιμάμηδων!

Κανονισμός "Περί Εφημερίων και Διακόνων" διατάξεις των άρθρων 36 παρ. 6, 37 παρ. 2 και 38 παρ. 2 του Νόμου 590/1977 «Περί Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος» Οργανικές θέσεις Εφημερίων

1. Οι υφιστάμενες και λειτουργούσες ενορίες διατηρούνται. Σε κάθε ενορία υφίσταται μία τουλάχιστον οργανική θέση Εφημερίου.

2. Σε πόλεις με πληθυσμό άνω των 200.000 κατοίκων, σε κάθε ενορία υφίσταται μία οργανική θέση Εφημερίου ανά δύο χιλιάδες οικογένειες και δεν υπερβαίνουν τους πέντε τακτικούς Εφημέριους ανά ενορία.

3. Σε πόλεις με πληθυσμό άνω των 100.000 κατοίκων, σε κάθε ενορία υφίσταται μία οργανική θέση Εφημερίου ανά χίλιες οικογένειες.

4. Σε πόλεις με πληθυσμό έως 100.000 κατοίκους, σε κάθε ενορία υφίσταται μία οργανική θέση Εφημερίου ανά πεντακόσιες οικογένειες.

5. Σε πόλεις με πληθυσμό έως 100.000 κατοίκους και σε νησιά, όπου το ένα τρίτο τουλάχιστον του πληθυσμού είναι αλλοδαποί ή αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι, με απόφαση της Δ.Ι.Σ. μετά από σχετική γνωμοδότηση της Συνοδικής Επιτροπής επί των Δογματικών και Νομοκα-νονικών Ζητημάτων, σε ενορία άνω των τετρακοσίων οικογενειών μπορεί να διορισθεί και δεύτερος Εφημέριος.

6. Σε Ο.Τ.Α. που αποτελούν κοινώς γνωστά κέντρα παραθερισμού και έχουν τουλάχιστον τετρακόσιες μόνιμες οικογένειες, με απόφαση της Δ.Ι.Σ., μετά από σχετική γνωμοδότηση της Συνοδικής Επιτροπής επί των Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων, μπορεί να διορισθεί και δεύτερος Εφημέριος.

7. Για την εφαρμογή των παραγράφων 2-5 του παρόντος άρθρου ο αριθμός των οικογενειών ορίζεται, αφού διαιρεθεί διά του 4 ο αριθμός των Ορθοδόξων Χριστιανών της συγκεκριμένης κάθε φορά ενορίας. Προκήρυξη και κάλυψη οργανικών εφημεριακών θέσεων

1. Οι τακτικοί Εφημέριοι διορίζονται με απόφαση του οικείου Μητροπολίτου κατά την διαδικασία που περιγράφεται κατωτέρω. Εξαιρούνται από τη διαδικασία αυτή οι εφημεριακές θέσεις στους Μητροπολιτικούς Ιερούς Ναούς, στις οποίες διορίζονται οι Εφημέριοι από τους οικείους Μητροπολίτες χωρίς προηγουμένη προκήρυξη.

2. Εντός μηνός από της χηρείας εφημεριακής θέσεως, ο οικείος Μητροπολίτης με προκήρυξη του, η οποία αναγινώσκεται στον ενοριακό Ιερό Ναό, όπου υφίσταται η θέση αυτή, και δημοσιεύεται στο περιοδικό ΕΚΚΛΗΣΙΑ ή και στον τοπικό τύπο με δαπάνη του Ναού, καλεί τους βουλόμενους και έχοντες τα απαιτούμενα κανονικά και νόμιμα προσόντα, να υποβάλουν τα δικαιολογητικά τους στοιχεία μέσα σε ένα μήνα από τη δημοσίευση της προκηρύξεως στο περιοδικό ΕΚΚΛΗΣΙΑ, προκειμένου να καταλάβουν την κενή οργανική θέση Εφημερίου.

Κι ενώ υπάρχουν καταγεγραμμένα ιστορικά ντοκουμέντα, συμφωνίες και νόμοι του κράτους, για τον ιστορικό ρόλο της Χριστιανικής Ορθοδοξίας και τις σχέσεις Εκκλησίας – Κράτους, η κατά καιρούς εμφάνιση «προσωπικοτήτων» που επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα για να εξυπηρετήσουν στόχους που ως μοναδικό τους σκοπό έχουν την ρήξη στην ιστορική και αλληλένδετη σχέση μεταξύ Ελληνισμού και Χριστιανικής Ορθοδοξίας, προκειμένου να προσβάλουν και τελικά να καταστρέψουν τόσο τον Ελληνισμό όσο και την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, κάνοντας χρήση «λογικών» που καμία σχέση δεν έχουν με την λογική, αλλά –δυστυχώς για τους ίδιους- ούτε και με την ιστορική αλήθεια.

Φυσικά, κανείς δεν περιμένει από την σημερινή ηγεσία (και τους φανατικούς οπαδούς της) της χώρας να προχωρήσουν στην έρευνα και ανάγνωση ιστορικών ντοκουμέντων που βρίσκονται σε δεκάδες (ή και εκατοντάδες) τόμους της ελληνικής ιστορίας. Θα τους προκαλούσαμε, όμως, να ερευνήσουν πόσοι ιερείς και πόσοι ιμάμηδες έχουν προσληφθεί τα τελευταία 6 (μνημονιακά) χρόνια στην Ελλάδα, αλλά και ποιά η συμβολή της Εκκλησίας στην αντιμετώπιση της εσωτερικής κοινωνικής και ανθρωπιστικής κρίσης και ποια η συμβολή της πολιτικής (ή και του Ισλάμ)... Ενδεχομένως να μην έχουν αντιληφθεί οι "αριστεριστές" και οι εγχώριοι και εξωχώριοι χορηγοί τους πως στην Χριστιανική Ελληνική Ορθοδοξία υπάρχει ένα σταθερό "φαινόμενο" που θέλει να ισχυροποιεί την Χριστιανική Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό όσο πιό ισχυρά είναι τα χτυπήματα που επιχειρούν ενίοτε από "διαφόρους" επώνυμους ή ανώνυμους. Αν, δε, οι σύγχρονοι "οπαδοί" και λοιποί υποστηρικτές του Φίλη επιθυμούν να καταστρέψουν το κράτος για να "χτίσουν" το δικό τους "ειδικό" κράτος επιβάλλοντας την δική τους "ιδεολογία" και πολιτικο-κοινωνική εκδοχή (χορηγούμενη από διάφορα ιδρύματα του Σόρος και όχι μόνο), καλά θα κάνουν να αναλογιστούντι συνέβη με τον Στάλιν και την Ορθόδοξη Ρωσία...

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

«Ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος» (Ἰω. ζ΄ 38)

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Α. Ὅλοι πλέον ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας πορεύεται σὲ μία θάλασσα πρωτοφανοῦς ἀσεβείας, συντονισμένης ὕβρεως, ἰσχυρῶν ἀμφισβητήσεων, ἀθεϊστικῆς μανίας, συστηματικῆς προσπάθειας ἀπόρριψης κάθε ἔννοιας μυστηρίου καὶ ἱερότητος, ὕπουλου διωγμοῦ κατὰ τῆς χριστιανικῆς πίστεως ἀποκαλυπτικοῦ διαμετρήματος, μάλιστα ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ χριστιανικὰ συστήματα.
Ἐκτιμᾶται ὅτι σὲ λίγα χρόνια, σὲ κάποιες μεγάλες Εὐρωπαϊκὲς πόλεις, οἱ μουσουλμάνοι θὰ εἶναι περισσότεροι ἀπὸ τοὺς χριστιανούς. Τὸ πραγματικὸ ὅμως πρόβλημα δὲν εἶναι ὅτι οἱ χριστιανοὶ θὰ εἶναι λιγότεροι, ἀλλὰ ὅτι ἤδη εἶναι λιγότερο χριστιανοὶ καὶ ἀκόμη περισσότερο ὅτι οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροὶ τοῦ χριστιανισμοῦ εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ χριστιανοί.

Β. Ἐναντίον τῆς πίστεως ἔχει ἐπιστρατευθεῖ ἡ ἐπιστήμη, ἡ τεχνολογικὴ παντοδυναμία, τὰ μέσα πληροφόρησης, οἱ μηχανισμοὶ ψηφιακοῦ ἐλέγχου τῶν λεπτομερειῶν τῆς ζωῆς μας, ἡ πολιτική, ἡ κατευθυνόμενη παιδεία, ὁ ὑλιστικὸς τρόπος ζωῆς κ.λπ.

Γ. Ὁ φιλοσοφικὸς ὀρθολογισμὸς καὶ οἱ ἱστορικὲς καὶ ἀνθρωπολογικὲς ἐπιστῆμες ἐπιστρατεύονται στὸ νὰ γκρεμίσουν τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ νὰ κατασυκοφαντήσουν τὴν πορεία καὶ τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας καὶ γενικότερα τοῦ χριστιανισμοῦ στὸ παρελθὸν καὶ σήμερα.

Δ. Οἱ θεωρίες περὶ τυχαιότητος στὴ γένεση τοῦ ὑλικοῦ κόσμου ἐπιδιώκουν νὰ ἐξαφανίσουν κάθε ἰδέα δημιουργικῆς ἐπεμβάσεως στὴν ἀρχὴ τοῦ σύμπαντος, ἄρα νὰ μηδενίσουν τὴν θεΐκὴ παρουσία καὶ ἀνάγκη. Τύχη εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ στὴ διάλεκτο τῆς ἀθεΐας!

Ε. Ἡ ἔμφαση στὴν αὐθαίρετη μονομερῆ ἑρμηνεία τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀνάπτυξη τῆς γενετικῆς τεχνολογίας, ὑπερτονίζει τὴ βιολογικότητα καὶ ζωικότητα τοῦ ἀνθρώπου, προκειμένου νὰ μηδενισθεῖ κάθε στοιχεῖο ἱερότητός του.

ΣΤ. Οἱ βιαστικὲς ἐξαγγελίες περὶ κατασκευῆς συνθετικοῦ γονιδιώματος καὶ τεχνητῆς ζωῆς ἢ κλωνοποίησης τοῦ ἀνθρώπου ἢ βιοτεχνολογικῶν θαυμάτων (DNA editing) ἢ στὴν Φυσικὴ περὶ τῆς δῆθεν «θεωρίας τῶν πάντων» ἀποσκοποῦν στὸ νὰ ἀντικαταστήσουν τὸν Θεὸ μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἔτσι νὰ κλείσουν τὸν δρόμο καὶ τὴν προοπτικὴ τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς κοινωνίας του μὲ τὸν Θεό. Ἡ τύχη ὡς ἑρμηνευτικὸ ἐπινόημα καὶ ὁ ἄνθρωπος ὡς ἡ κεντρικὴ παρουσία στὸν κόσμο ἐξαφανίζουν τὸν Θεὸ καὶ ὡς πρόσωπο καὶ ὡς ἔννοια.

Ζ. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ τεχνολογίες τῆς γενετικῆς καὶ ἐγκεφαλικῆς ἐνδυνάμωσης (Gene enhancement καὶ Brain enhancing (pills and boosters), τὰ ἐγκεφαλικὰ ἐμφυτεύματα, ἡ μεταμόσχευση προσώπου, οἱ τολμηρὲς τεχνολογικὲς παρεμβάσεις στὸ νευρικὸ καὶ γενετικὸ κύτταρο, ἡ προσπάθεια νευροβιολογικῆς ἑρμηνείας τῶν ψυχικῶν φαινομένων κ.λπ. ἐπιδιώκουν τὴν τεχνολογικὴ αὐθυπέρβαση τοῦ ἀνθρώπου (transhumanism), ἀγνοῶντας καὶ ἀπορρίπτοντας ταυτοχρόνως τὴν αὐτεξούσια κίνησή του πρὸς τὸν Θεό καὶ τὴν κατὰ χάριν εἴσοδό του στὴν ὑπὲρ φύσιν κατάσταση (θέωσις).

Η. Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ φύλου, ὄχι ὡς διόρθωση ὑφιστάμενης ἀνατομικῆς καὶ φυσιολογικῆς δυσαρμονίας, ἀλλὰ ὡς ἐπιλογὴ ἀφύσικης ἀπαίτησης καὶ νοσηροῦ θελήματος, ἡ ἀντικατάσταση τῆς ἀνατομικῆς καὶ φυσιολογικῆς ταυτότητος τοῦ φύλου μὲ τὸν λεγόμενο σεξουαλικὸ προσανατολισμὸ ὡς ἐπιλογή, καὶ ἡ μὲ κάθε τρόπο δικαιολόγησή της, μάλιστα στὴ βάση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τῆς ἀντιρατσιστικῆς ἀντίληψης, συντρίβοντας τὴν ἱερότητα τῆς ψυχοσωματικῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου, τὸν ἀπομακρύνουν βάναυσα ἀπὸ τὴν κληρονομιὰ τῆς «κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν Θεοῦ» παρακαταθήκης του.

Θ. Ὁ ἐκφυλισμὸς τῆς Ἐκκλησίας σὲ σύστημα κοινωνικῆς πρόνοιας ἢ πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς, παράλληλα μὲ τὴν ἀντικατάσταση τῆς φιλανθρωπίας στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ἕναν ἀποστεωμένο χωρὶς Θεὸ ἀνθρωπισμὸ καὶ ἔννοιες ὅπως ἀλληλεγγύη, ἀλληλοβοήθεια, φιλία, εἰρηνικὴ συνύπαρξη κ.λπ., στὴν οὐσία καταργεῖ τὸν μυστηριακὸ χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας ὡς πνευματικῆς κοινωνίας τῶν πιστῶν καὶ τὴν μεταμορφώνει σὲ μηχανισμὸ ἐπίλυσης κοινωνικῶν προβλημάτων ἐντελῶς ἐπίγειας προοπτικῆς.

Ι. Ἡ μεθοδευμένη ἐπιδίωξη εἴτε νὰ ἀμφισβητηθεῖ ἡ ἱστορικότητα τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοὺς αὐτοαποκαλούμενους μυθικιστὲς εἴτε νὰ συκοφαντηθεῖ ἡ ἀκεραιότητα τῆς ζωῆς Του καὶ ἡ αὐθεντικότητα τῶν ἱερῶν κειμένων, καὶ ἡ παράλληλη προσπάθεια ἀποχριστιανοποίησης τῶν κοινωνιῶν μας μὲ τὴν κατάργηση τῶν συμβόλων καὶ τὸν ἀποχριστιανισμὸ τῆς κοινωνικῆς ζωῆς καὶ τῆς παιδείας, τελικὰ ἐπισφραγίζουν τὴν προσπάθεια ἀποδόμησης τῆς πίστεως. Ἡ παγκόσμια ἀνασφάλεια, ἡ μαζικὴ καταστροφὴ ἀρχαιότατων πολιτισμῶν καὶ ἡ βίαιη μετακίνηση ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς ρίζες τους καὶ ἀνακάτωμα ὁλόκληρων λαῶν συμπληρώνουν τὸ ὅλο σκηνικό. Ἕνας κόσμος δίχως Θεό! «Οἱ ἄνθρωποι λησμόνησαν τὸν Θεό∙ ἀπὸ ἐκεῖ ἔρχονται ὅλα τὰ κακά» (Ἀλεξάντερ Σολζενίτσιν, 1983).

ΙΑ. Ὁ ὑπερτονισμὸς τῶν λεγομένων ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὅσο καὶ ἂν φαίνεται ἑλκυστικὸς καὶ θεμελιωτικὸς μιᾶς νέας ἠθικῆς περὶ τοῦ ἀνθρώπου, καταργεῖ τὰ «δικαιώματα» τοῦ Θεοῦ καὶ περιθωριοποιεῖ τὴν χάρι Του. Ὁ ἀντιρατσισμὸς καὶ ἡ ἀνεκτικότητα, ἡ πολυπολιτισμικότητα καὶ ἡ πολυθρησκευτικότητα, ἐνῶ στὴν οὐσία τους περιέχουν κάτι τὸ βαθὺ χριστιανικό, ὅπως παρουσιάζονται καὶ ὅπως ὑποστηρίζονται, καίρια προσβάλλουν τὴν ἱερότητα τοῦ ἀνθρώπου καὶ οὐσιαστικὰ ἀλλοιώνουν τὸ πρόσωπο τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἡ πολυθρησκευτικότητα μεταμορφώνει τὴν πίστη στὸν Θεὸ σὲ κοινωνικὸ φαινόμενο.

ΙΒ. Ὅλα αὐτὰ ὁδηγοῦν σὲ μιὰ πρωτοφανῆ σύγχυση, σὲ ἀλλεπάλληλα ἀδιέξοδα, πλάνες, αἱρέσες, παγκόσμια ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κατάρρευση, ἀνατροπὴ διαχρονικῶν ἠθικῶν σταθερῶν, πολυμέτωπη προσβολὴ τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας. Ἐπὶ πλέον, ἀποδυναμώνουν τὴν πίστη, ὑποβαθμίζουν τὴν Ἐκκλησία, ἀποχριστιανοποιοῦν τὸν κόσμο, ἐξαφανίζουν τὸν Θεό καὶ κάνουν τὸν λόγο καὶ τὸ ὄνομά Του ἀρχικὰ μὲν μὴ ἀναγκαῖα, στὴ συνέχεια περιφρονητέα, ὕστερα μὴ ἐπιθυμητὰ καὶ τέλος μισητὰ καὶ ἀποδιοπομπαῖα. Ἔτσι θεμελιώνεται ὁ σύγχρονος ἀθεϊσμός καὶ ὀργανώνεται ὁ σύγχρονος διωγμὸς τῆς πίστεως καὶ τοῦ χριστιανισμοῦ.

ΙΓ. Τελικά, ὁ ἄνθρωπος καταντάει μιὰ ἐπίπεδη, μονοδιάστατη ὀντότητα, μιὰ βιολογικὴ μηχανὴ ποὺ ἡ ζωή της ἐκτυλίσσεται ἀπρόβλεπτα μέσα σὲ μία πολὺ στενὴ ζώνη χρόνου, ὁ δὲ θάνατος προσδιορίζει τὴν ὁριστικὴ ἐπιστροφὴ στὴν ἄβυσσο τῆς ἀνυπαρξίας. Χειρότερη ἀπὸ τὴν ἐφημερότητα εἶναι ἡ συνειδητοποίησή της ὡς περιορισμένης παροδικότητος. Τότε ἡ λογικὴ καὶ ἡ σκέψη ἀποτελοῦν τιμωρία καὶ ὄχι δῶρο. Καὶ ἡ ἐλευθερία τραγικὴ παρακαταθήκη∙ ἀνάμεσα στὸν αἰώνιο καὶ θεωμένο ἄνθρωπο νὰ ἐπιλέγεις τὸν ζωικό καὶ μηδενιστικό.

ΙΔ. Ἡ Ὀρθόδοξη μαρτυρία τῆς κοινωνίας τοῦ Θεοῦ, διατυπωμένη καὶ ἐμπειρικὰ τεκμηριωμένη μέσα στοὺς ναούς μας καὶ τὰ μοναστήρια μας, στὰ μυστήρια καὶ τὴ ζωή μας πρέπει νὰ κατατεθεῖ ὡς στεντόρεια πανορθόδοξη κραυγή στὴν ἐποχή μας. Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία καὶ ἐμπειρία εἶναι ἡ μόνη ποὺ μπορεῖ νὰ φωτίσει τὴ σύγχρονη πραγματικότητα καὶ γι’αὐτὸ ὀφείλει νὰ καταθέσει τὸν λόγο της καὶ πρὸς ἐπιστηριγμὸν τῶν πιστῶν καὶ ὡς μαρτυρία στὸν ὑπόλοιπο χριστιανικὸ κόσμο.

Γιὰ ὅλους τοὺς προαναφερθέντες λόγους, σᾶς καλῶ ὅλους μαζὶ ὡς τοπικὴ Ἐκκλησία, νὰ ξεκινήσουμε τὸ Νέο Ἐκκλησιαστικὸ Ἔτος ἐπαναλαμβάνοντας μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸν λόγο μας τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὅπως αὐτὸ ἔχει ἐγκριθεῖ ἀπὸ τὴν Α΄ καὶ τὴν Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ὅπως ὁμολογεῖται ἔκτοτε καὶ γιὰ δεκαεπτά αἰῶνες ἀπὸ τὸ σῶμα τῶν Ὀρθοδόξων ἀπαράλλακτο. Ἀνάγκη νὰ τὸ ἐπαναλαμβάνουμε καθημερινὰ μέσα στὸ σύγχρονο πλαίσιο προβλημάτων, τάσεων, νοοτροπιῶν, καὶ ὡς ἔνδειξη τῆς διαχρονικότητος τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὴ ἡ ὁμολογία ἀποτελεῖ καὶ ἀπάντηση στὸν σύγχρονο κόσμο.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

Παλαιότερα στα ορυχεία έπαιρναν καναρίνια για να προειδοποιούν τους μεταλλωρύχους για διαρροή επικίνδυνων αερίων. Μόλις το πουλί έδειχνε σημάδια ταραχής όλοι γνώριζαν πως κάτι δεν πάει καλά. Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται η ίδια εντός ορυχείου, μέσα στη δίνη της οικονομικής και μεταναστευτικής κρίσης. Στο πλαίσιο αυτό, για πρώτη φορά, ζητήθηκε η εφαρμογή του αντιρατσιστικού νόμου που είχε ψηφισθεί το 2014 κατά ενός Έλληνα πολίτη, που έχει μάλιστα θεσμική θέση.

Η κυβέρνηση συνασπισμού Τσίπρα – Καμμένου ζήτησε από τον εισαγγελέα Χίου την άσκηση δίωξης κατά του μητροπολίτη Χίου, Μάρκου Βασιλάκη, ο οποίος τόλμησε να πει πως οι μετανάστες που πλημμυρίζουν το νησί είναι λαθρομετανάτες και όχι πρόσφυγες από την Συρία.

Η Χίος είναι το πέμπτο μεγαλύτερο ελληνικό νησί και απέχει μόλις 3,5 ν.μ. από την Τουρκία. Έτσι είναι πολύ εύκολη η πρόσβαση σε αυτό προσφύγων και μεταναστών από την Τουρκία. Η Χίος έχει επίσης δεχτεί μεγάλο βάρος από τις μεταναστευτικές ροές. Ήδη υπάρχουν στο νησί πάνω από 3.000 μετανάστες και αναμένονται και άλλοι.

Φαίνεται πως η κυβέρνηση πιστεύει πως η λύση στο μεταναστευτικό πρόβλημα είναι η άσκηση δίωξης στον μητροπολίτη Χίου, για «ρατσιστικό μίσος», παραβιάζοντας το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου. Ο γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Κώστας Παπαϊωάννου ζήτησε την άσκηση δίωξης στο μητροπολίτη.

Είναι όμως ο μητροπολίτης Μάρκος φανατικός χριστιανός ή μήπως νεοναζί; Μήπως επέλεξε να κλείσει τις πόρτες των εκκλησιών σε πρόσφυγες και μετανάστες; Προσπάθησε μήπως να στρέψει τους κατοίκους του νησιού εναντίων αυτών; Κάθε άλλο. Ο μητροπολίτης Μάρκος είναι κάτοχος διδακτορικού τίτλου. Από την αρχή δεν της μεταναστευτικής κρίσης άνοιξε όλες τις εκκλησίες του νησιού για να φιλοξενηθούν πρόσφυγες και λαθρομετανάστες. Κάθε διαθέσιμος χώρος διατέθηκε για τη φροντίδα αυτών.

Ο ίδιος αγωνίστηκε για την συγκέντρωση τροφίμων, ενδυμάτων και υποδημάτων διαθέτοντάς τα σε πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες. Το έργο του μιλά μόνο του για αυτόν. Αν δε ο μητροπολίτης ήταν τόσο άθλιος γιατί ο Αλέξης Τσίπρας συναντήθηκε μαζί του τον Νοέμβριο του 2015 για να συζητήσει το μεταναστευτικό και δεν εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του;

Τότε γιατί ο επίσκοπος Μάρκος προκάλεσε την οργή της κυβέρνησης ώστε αυτή να του επιτεθεί με τέτοιον τρόπο; Ο Μάρκος είπε την αλήθεια. Είπε ότι όσοι έρχονται στην Ελλάδα είναι παράνομοι μετανάστες και όχι πρόσφυγες. Είναι ψέμα αυτό;

Όπως αναφέρει το Λιμενικό Σώμα, στην περίοδο Ιουλίου Αυγούστου 2016, από τα 1.950 άτομα που εισήλθαν παράνομα στην Ελλάδα από την Τουρκία, μόλις 500 ήταν πρόσφυγες από την Συρία και όλα τα υπόλοιπα ήταν λαθρομετανάστες. Το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής επίσης παραδέχεται ότι το 50-70% των εισερχομένων στην Ελλάδα ατόμων είναι παράνομοι μετανάστες προερχόμενοι από 77 χώρες!

Αν είναι «ρατσιστικό έγκλημα» ένας πολίτης να εκφράζει με ακρίβεια τα ποσοστά προσφύγων και μεταναστών που εισέρχονται στη χώρα, τι άλλο θα επακολουθήσει; Μήπως η «Αστυνομία της Σκέψης»; Ο πραγματικός λόγος για τη δίωξη του μητροπολίτη Μάρκου φαίνεται πως είναι ο φόβος της κυβέρνησης για κατάρρευση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας για το μεταναστευτικό και η συνεπακόλουθη «πλημμύρα» ανθρώπων τους επόμενους μήνες.

Η κυβέρνηση, σύμφωνα με στελέχη της αντιπολίτευσης, δεν μπορεί να ελέγξει τη λαθρομετανάστευση και έτσι προτιμά να επιβάλει απαγορεύσεις και να περιορίζει την ελευθερία του λόγου σε όποιον αντιδρά. Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι αριστερή και η επίσημη ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ προκρίνει τα ανοιχτά σύνορα.

Εκκλησιαστικοί κύκλοι πιστεύουν επίσης, πως η κυβέρνηση στοχοποιεί την Εκκλησία σε μια προσπάθεια υπονόμευσης των χριστιανικών θεμελίων της ελληνικής κοινωνίας και το πέρασμα σε μια «μη χριστιανική εποχή». Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα χριστιανοφοβικό.

Όταν λοιπόν ένας ιεράρχης με προσφορά στους πρόσφυγες και τους μετανάστες διώκεται κατ’ αυτόν τον τρόπο η Εκκλησία θα πρέπει να αναρωτιέται για τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης στο μεταναστευτικό. Αν ο μητροπολίτης Μάρκος είναι το καναρίνι της ελευθερίας του λόγου, τότε οι διώξεις ανθρώπων που έχουν άποψη διαφορετική του ΣΥΡΙΖΑ στο μεταναστευτικό θα συνεχιστούν.

Αν όμως η κυβέρνηση θεωρεί πως με τις διώξεις θα τρομοκρατήσει όποιον αντιτίθεται σφάλει. Η κυβέρνηση μπορεί να τρομοκρατήσει τον μητροπολίτη Χίου στιγματίζοντάς τον ως ρατσιστή. Υποχρεώθηκε μάλιστα να διευκρινίσει πως για αυτόν όλοι οι άνθρωποι αποτελούν εικόνα του Θεού και πως το μόνο που εξέφρασε ήταν η νομική διαφορά μεταξύ πρόσφυγα και μετανάστη.

Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν μπορεί να τρομάξει την οργισμένη πλειοψηφία των Ελλήνων. Σε μια χώρα που υποφέρει επτά χρόνια από την οικονομική κρίση και που κάθε δήμος οφείλει να φροντίσει 1.000 μετανάστες, είτε το θέλει είτε όχι, σε μια χώρα που βλέπει τους μετανάστες να συγκρούονται μεταξύ τους, με τους Έλληνες πολίτες και την αστυνομία, σε μια χώρα που παρουσιάστηκαν 61 κρούσματα ελονοσίας και 12 Δήμοι τέθηκαν σε καραντίνα λόγω του μεταναστευτικού και όπου οι πωλήσεις όπλων αυξάνονται καθημερινά, το τελευταίο που χρειάζεται είναι η κατάργηση των συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών.

Η βία και η κοινωνική αναταραχή θα είναι το επόμενο στάδιο του ελληνικού δράματος το οποίο θα έχει κακό τέλος. Στην Ελλάδα, το «ορυχείο» της ευρωζώνης, το καναρίνι φαίνεται πως πέθανε.

Εάν αυτό σηματοδοτεί την απαρχή της κατάργησης θεμελιωδών συνταγματικών δικαιωμάτων όπως η ελευθερία του λόγου θα είχε ως συνέπεια την εγκαθίδρυση στην Ελλάδα μιας «τουρκικού τύπου δημοκρατίας», όπως αυτής του Ερντογάν, ο οποίος μετατρέπει τη χώρα του σε ισλαμικό χαλιφάτο.

Αυτό θα ήταν πολύ θλιβερό να συμβεί στην Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία.

Πηγή: Defence-point.gr

Αὐτὰ εἶπε σὲ Ἕλληνα διπλωμάτη, φιλέλληνας Αἰγύπτιος ἀξιωματοῦχος, μουσουλμάνος τὸ θρήσκευμα, ἐμπιστευτικά, συνταξιδεύοντας ἀεροπορικὰ ἀπὸ Κων/λη γιὰ Ἀθήνα. «Ἀφῆστε τους νὰ προσεύχονται ὅπως καὶ τώρα, ἄτυπα, ὅπου μποροῦν καὶ θέλουν. Ἐπίσημο ὅμως τζαμὶ μὴ τοὺς χτίσετε»!!

Γιατί ἄραγε μίλησε ἔτσι ἕνας μουσουλμάνος; Μήπως ἀπὸ ἀκραῖο φιλελληνισμὸ καὶ ἔσχατη ἀγάπη γιὰ τὴν Ἑλλάδα; Ἢ μήπως ἀπὸ βαθιά, ἐσωτερική, ἀπὸ πρῶτο χέρι καὶ ἀπὸ μέσα γνώση τοῦ τί εἶναι ἕνα Ἰσλαμικὸ τέμενος καὶ τί σημαίνει ἕνα τζαμί; Δὲν ἀποκλείεται κανένα ἀπὸ τὰ δύο ἐνδεχόμενα. Ὅμως…

Εἶναι σὰ νὰ ἔλεγε: «Ξέρετε τί δύναμη ἔχουν οἱ ἰμάμηδες, οἱ χοτζάδες, οἱ μουφτῆδες καὶ οἱ μουλάδες; Θεὸς νὰ σὲ φυλάει! Ἔχουν ἐξουσία ζωῆς καὶ θανάτου. Μπορεῖ νὰ...

φανατίσουν μέχρις ἐσχάτων ὁλόκληρο πλῆθος πιστῶν. Ἐλέγχουν ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν γεννήσεων μέχρι τὸ ποιὸς θὰ γίνει καμικάζι, μάρτυρας τοῦ Ἰσλάμ… Δεῖτε σχετικὲς προβολὲς στὸ Διαδίκτυο… Μάλιστα ὅταν ἔχουν ἕνα χῶρο ἄβατο καὶ ἀπόρθητο, ἐπενδυμένο μὲ ἱερότητα, ὅπως ἕνα τέμενος, εἶναι τελείως ἀνεξέλεγκτοι. Ποιὸς θὰ τολμήσει νὰ πατήσει τὸ πόδι του ἐκεῖ μέσα; Ὅταν ὅμως εἶναι σκόρπιοι ἔχουν καὶ κάποιο φόβο… Σὲ μία πολυκατοικία, σὲ μία γειτονιά… Ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι, μπορεῖ καὶ ἡ ἀστυνομία νὰ ἐπέμβει… Σὲ ἕνα τζαμὶ εἶναι μόνο αὐτοὶ καὶ ὁ Ἀλλάχ…»

Ἐμεῖς πέρα ἀπὸ κάθε διάκριση καὶ σύνεση ψηφίσαμε στὴν Ἑλληνικὴ Βουλὴ τὴν ἀνέγερση τζαμιοῦ καὶ μάλιστα μὲ χρήματα τοῦ Δημοσίου γιὰ λόγους ἐλέγχου τῶν πραγμάτων καὶ τῶν δράσεων στὸ θρησκευτικὸ αὐτὸ κτήριο. Ἀλήθεια, θὰ ἔχουμε αὐτὴ τὴ δυνατότητα καὶ ἐξασφάλιση; Θὰ μποροῦμε νὰ ἐλέγχουμε τὰ πράγματα; Πόσο γελασμένοι εἴμαστε! Πόσο θλιβεροὶ εἴμαστε ! Ἅπαξ καὶ χτίσαμε τὸ τζαμὶ καὶ τοὺς δώσαμε τὰ κλειδιά, πάει μετά…

Στὴ Θράκη, γιὰ παράδειγμα, ὅπου ὑφίσταται ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία καὶ τὸ ὑπεύθυνο κράτος καὶ τόσα ἀσφαλῶς δαπανῶνται καὶ οἱ ὑπάρχουσες ὑποδομὲς καὶ δομὲς ἐλέγχονται ἀπὸ ἑλληνικοὺς κρατικοὺς φορεῖς καὶ ἀξιωματούχους, παντοῦ, καὶ ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχουν μουσουλμανικὲς κοινότητες, τί ἀκοῦμε καὶ τί μαθαίνουμε; «Ἁλωνίζει τὸ τουρκικὸ προξενεῖο τῆς Κομοτηνῆς… Πιέζονται οἱ Πομάκοι νὰ ἀκολουθήσουν γλώσσα καὶ νοοτροπία τουρκική… Μητέρα Πατρίδα καὶ Μητέρα Πατρίδα φωνάζουν συνεχῶς… Σημαῖες καὶ σημαιοῦλες κυκλοφοροῦν… Ὑπάρχουν μουφτῆδες ἐπίσημοι καὶ ἀνεπίσημοι… Ὑποτροφίες καὶ σπουδὲς στὰ μαῦρα βάθη τῆς Τουρκίας… Ἐπισκέψεις καὶ ἐπιδοτήσεις… Κηδεῖες καὶ κόμματα μὲ συγκεκριμένα χρώματα…»

Εἶναι δυνατὸν τώρα νὰ ἐλεγχθεῖ ἕνας κλειστὸς θρησκευτικὸς χῶρος, ὅταν δὲν μπορεῖ πλήρως νὰ ἐλεγχθεῖ ἕνας ἀνοιχτός; Καὶ τοῦτο, διότι κάθε μουσουλμανικὴ σπιθαμὴ θεωρεῖται ἱερή, μάλιστα δὲ ὑπάρχουν μουσουλμανικὲς χῶρες ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ὅλη ἡ ἐπικράτειά τους εἶναι ἕνα ἀπέραντο τζαμί!!

Δηλαδὴ τί σημαίνει αὐτό; Τὸ τζαμὶ βγαίνει πρὸς τὰ ἔξω, προσευχητικὰ καὶ θρησκευτικά, πρὸς τὰ μέσα ὅμως δὲν μπαίνει κανένας, χωρὶς νὰ θεωρηθεῖ βέβηλος καὶ ἄπιστος… μὲ ὁποιαδήποτε ἀφορμή. Ἀρκεῖ νὰ σκεφθοῦμε ὅτι κινδύνεψε νὰ καεῖ ἡ Ἀθήνα γιὰ σκισμένες σελίδες τοῦ Κορανίου ἐνδεχομένως, ἀλλὰ καὶ τί τράβηξαν ἀπὸ τὸν φανατισμὸ καὶ τὴ μισαλλοδοξία τῶν μουσουλμάνων οἱ πρόγονοί μας στὴν Τουρκοκρατία καὶ δὴ οἱ Νεομάρτυρες…

Ἂς ρωτήσουν οἱ ὑπεύθυνοι πολιτικοὶ τί γίνεται στὰ τζαμιὰ τῆς Ἀνατολῆς… Ἀκόμη καὶ στὴν Εὐρώπη… Τί ἀπειλὲς ἐκτοξεύουν τὰ πρώην χριστιανόπουλα, τὰ σπουδαγμένα μάλιστα, παιδιὰ τῆς Εὐρώπης, ποὺ ἀσπάστηκαν τὸ Ἰσλάμ, πρὸς τοὺς ἐπὶ δεκαετίες συμπολίτες τους. Νομίζουμε ὅτι εἶναι ἀμέτοχα τὰ ἱδρύματα αὐτὰ στὴν ἀνάπτυξη τοῦ λεγόμενου φονταμενταλισμοῦ, στὴν ἐπιβολὴ κατὰ περιοχὴ τοῦ νόμου τῆς Σαρία, στὴ στρατολόγηση μαχητῶν τοῦ προφήτη, ὄχι γιὰ νὰ πᾶνε κάτω στὴ Συρία, ἀλλὰ γιὰ νὰ φέρουν τὸ μήνυμα τοῦ προφήτη μέσα στὴν Εὐρώπη, μὲ τὰ γνωστὰ ἀποτελέσματα;

Γιατί συμβαίνουν ὅλα αὐτά; Ἀπὸ ἄγνοια πρωτίστως καὶ ἀπὸ πολιτικὴ σκοπιμότητα καὶ μυωπία. Νομίζουν οἱ ἀδαεῖς ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι μία θρησκεία σὰν ὅλες τὶς ἄλλες, ὅτι ὑπάρχει σκληρὸ καὶ μαλακὸ Ἰσλάμ, ὅτι μπορεῖ νὰ γίνει τὸ ἴδιο κι ἐδῶ, ὅπως κάνουμε κι ἐμεῖς – μόλις καὶ μετὰ βίας – σὲ κάποιες μουσουλμανικὲς χῶρες, καὶ διατηροῦμε Πατριαρχεῖα, ναοὺς καὶ μοναστήρια…

«Πλανῶνται οἱ δυστυχεῖς πλάνην οἰκτρᾶν»! Ἐμεῖς ἤμασταν ἐκεῖ. Μᾶς βρῆκε τὸ Ἰσλάμ. Ἐκεῖ ὑπάρχουν ἐξισλαμισμένοι καὶ κρυφοὶ χριστιανοὶ καὶ ἡ συνείδηση δὲν τοὺς ἀφήνει καὶ γιὰ θρησκευτικοὺς καὶ γιὰ τουριστικοὺς λόγους νὰ πειράξουν τὰ ὀρθόδοξα οἰκήματα. Λίγοι ὅμως ναοὶ καταστράφηκαν στὴν ἐγγὺς Ἀνατολὴ καὶ στὴ Β. Ἀφρική; Δὲν διώκεται ὁ Χριστιανισμὸς στὴν Αἴγυπτο;  Ὑπάρχουν, ἀλήθεια, ἐκτὸς ἀπὸ ἐρείπια, ναοὶ στὴ Μικρὰ Ἀσία; Ὑπάρχουν ναοὶ στὴ Σαουδικὴ Ἀραβία, στὰ Ἐμιράτα κλπ; Ἐδῶ μία ἔρημη θεολογικὴ σχολὴ τῆς Χάλκης θέλουμε νὰ ἐπαναλειτουργήσουμε καὶ ἡ καχυποψία καὶ ἡ ἐπιφύλαξη τῆς Ἄγκυρας – αὐτὸ ποὺ στοιχειωδῶς δὲν ἔχουμε ἐμεῖς – δὲν τὸ ἐπιτρέπουν. Τί νὰ ποῦμε γιὰ τὴν Παναγία Σουμελὰ καὶ τὴν Ἁγιὰ – Σοφιά;

Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο στὸ Φανάρι ἀνακαινίσθηκε μὲ ἑλληνικὰ χρήματα – δωρεὰ Ἀγγελόπουλου – καὶ μεῖς πᾶμε νὰ χτίσουμε ὁλόκληρο τζαμὶ σὲ καιρὸ φτώχειας; Οἱ Τοῦρκοι δὲν ἀφήνουν ἑλληνορθόδοξες ἐκκλησιὲς – ἀναγνωρισμένα μνημεῖα τῆς Οὐνέσκο – στὴ ἱστορικὴ μορφὴ καὶ χρήση ποὺ εἶχαν, καὶ τὶς μετατρέπουν σὲ τζαμιά, στὸν 21ο αἰώνα, καὶ μεῖς στὸ κέντρο τῆς Ἑλλάδος τοὺς χαρίζουμε ὁλόκληρο τέμενος; Δὲν ὑπάρχει αἴσθηση κοινῆς λογικῆς καὶ λογικὴ ἀμοιβαιότητας στὸ ἑλληνικὸ κοινοβούλιο;

Ἡ ἄγνοια τῶν βουλευτῶν ἔγκειται στὸ τί εἶναι τὸ Ἰσλάμ. Τὸ Ἰσλὰμ εἶναι κατὰ βάση ἐπίθεση, ἐπέκταση, ἅλωση, βία…  Ἄλλοτε φέρεται σὰ θρησκεία καὶ ἄλλοτε σὰν ἐπελαύνουσα ἔνοπλη δύναμη καὶ κράτος. Ὑπάρχουν δὲ ἀρκετὲς ἐκδοχὲς τῆς ἰσλαμικῆς πίστης ποὺ ὁπωσδήποτε δὲν μποροῦν νὰ καλυφθοῦν ὅλες κάτω ἀπὸ ἕνα γενικὸ τέμενος. Συνεπῶς τὸ ἕνα τέμενος θὰ φέρει τὸ ἄλλο… Καὶ τίνος χατήρι νὰ χαλάσεις μετά… Καὶ μὲ δικά σου χρήματα ἀσφαλῶς… Ἀλλιῶς μεροληπτεῖς ὑπὲρ τοῦ πρώτου τεμένους…

Καὶ ἡ γύρω περιοχή; Καὶ ἂν βρεθεῖ ἐκεῖ μία αἰτία βεβήλωσης καὶ ἡ γῆ μολυνθεῖ ἀπὸ χοιρινὸ ἢ κάτι ἄλλο, θὰ ψάχνουμε μετὰ γιὰ ἄλλα χωράφια; Μὴ κρίνουμε ἀπὸ τὴν ἀνοιχτοσύνη καὶ ἀνεκτικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας… Κάθε τρεῖς καὶ λίγο μετὰ θὰ ἔχουμε καὶ μία διαδήλωση διαμαρτυρίας στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν μὲ τὶς πράσινες σημαῖες, τὶς ποδιές, τὰ σαρίκια, τὶς μαντῆλες, τὶς κελεμπίες καὶ τὰ οὐρανομήκη «Ἀλλαχοῦ ἀκμπάρ».

Κι ἕνα τελευταῖο: Μᾶς χωρίζουν μόλις πέντε χρόνια ἀπὸ τὴ διακοσιοστὴ ἐπέτειο τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας 1821 – 2021 μΧ.

Καὶ ἀντὶ οἱ ἀχάριστοι καὶ ἀμνήμονες, οἱ ταλαίπωροι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, νὰ βάλουμε τὰ δυνατά μας, ἔστω μὲ τὰ ἴδια χρήματα τοῦ προϋπολογισμοῦ τοῦ τζαμιοῦ, νὰ φτιάξουμε ἐπὶ τέλους τὸ ΤΑΜΑ τοῦ ΕΘΝΟΥΣ, τὴν ὑπόσχεση τῶν Πατέρων μας, τὸ ἐλάχιστο Ἀντίδωρο στὸ Θεὸ γιὰ τὸ μεγάλο ΔΩΡΟ τῆς Ἐλευθερίας μας ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἐμεῖς θὰ τολμήσουμε νὰ ὑψώσουμε στὴν πρωτεύουσά μας, ἀντὶ τῶν Καμπαναριῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, τὶς λόγχες τοῦ Ἰσλάμ, τοὺς μιναρέδες τοῦ τεμένους, βγάζοντας μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια τὰ μάτια μας. Κρίμα!!!

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας , Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Οι Χριστιανοί είναι γνωστό πως αποτελούν στόχο τζιχαντιστών και αντιεξουσιαστών. Στη Γαλλία τζιχαντιστές δολοφόνησαν γέροντα ιερέα, κόβοντάς του το λαιμό. Ήταν η πιο πρόσφατη από τις εκατοντάδες τρομοκρατικές ενέργειες τους σε βάρος των χριστιανών στην εν λόγω χώρα. Στην Ελλάδα παρατηρείται έξαρση εχθρικών ενεργειών σε βάρος της Εκκλησίας από τους αντιεξουσιαστές. Οι πιο πρόσφατες ήσαν στη Θεσσαλονίκη η εισβολή τους στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και η εκ μέρους τους διακοππή της Θείας Λειτουργίας και επιχείρηση τρομοκράτησης των ιερέων και των πιστών και στην Αθήνα ο εμπρησμός αυτοκινήτων στον προαύλιο χώρο της Ιεράς Συνόδου.

Οι εκ μέρους των αντιεξουσιαστών πρόσφατες τρομοκρατικές ενέργειες είναι συνέχεια πολλών άλλων. Υπενθυμίζεται η καταστροφή του εσωτερικού και η αρπαγή κειμηλίων από το δίπλα στη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ ναΐδριο των Αγίων Αναργύρων, η επίθεση με γκαζάκια σε εκκλησία στην Κρήτη, η αναγραφή συνθημάτων στο εκκλησάκι του άλσους της Νέας Φιλαδελφείας και οι βεβηλώσεις ναών στο κέντρο των Αθηνών, του Αγίου Βασιλείου στην οδό Μετσόβου, του Αγίου Νικολάου Πευκακίων και της Ζωοδόχου Πηγής στην οδό Ακαδημίας. Οι βάρβαρες αυτές ενέργειες δεν είναι μόνο σε βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι γενικά κατά της θρησκευτικής ελευθερίας και θυμίζουν το ισλάμ και τους τζιχαντιστές.

Κοινό στοιχείο τζιχαντιστών και αντιεξουσιαστών είναι το μίσος εναντίον των Χριστιανών. Των τζιχαντιστών έχει θρησκευτικές ρίζες, των αντιεξουσιαστών ιδεολογικές. Και οι δύο δεν έχουν καμία εκτίμηση στη ζωή και δεν σέβονται τους δημοκρατικούς θεσμούς. Οι μεν τζιχαντιστές επιχειρούν να επιβάλουν στην Ευρώπη τη σαρία, οι δε αντιεξουσιαστές επιδιώκουν να καταστρέψουν ό,τι υπάρχει, χωρίς να προτείνουν κάτι που να το αντικαταστήσει. Και τα δύο ρεύματα ονειρεύονται την τυραννία, οι μεν του ισλάμ, οι δε του τίποτα...

Η κυβερνητική εξουσία των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δείχνει πρωτοφανή ανεκτικότητα στις ιερόσυλες πράξεις των αντιεξουσιαστών σε βάρος της Εκκλησίας και στις επιδιώξεις των ισλαμιστών. Ενδεικτικός της νοοτροπίας του κυβερνώντος Κόμματος ήταν ο λόγος του βουλευτού του, κ. Γ. Κυρίτση. Θέλοντας να δικαιολογήσει τις καταλήψεις κτιρίων και της Εκκλησίας από τους αντιεξουσιαστές ισχυρίστηκε πως «χιλιάδες είναι τα καταπατημένα κτίρια και από την Εκκλησία ακόμη».

Η Ιερά Σύνοδος θάπρεπε να ζητήσει από τον κ. Κυρίτση να πει έστω ΕΝΑ κτίριο, που η Εκκλησία έχει καταπατήσει, αλλιώς να ομολογήσει δημόσια τη συκοφαντική ανακρίβεια, που εξεστόμισε σε βάρος Της. Η Αρχιεπισκοπή εξάλλου να αποστείλει στον κ. Κυρίτση το βιβλίο του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, με την «απάντηση της Εκκλησίας στα μυθεύματα του αντικληρικαλιστικού λαϊκισμού». Σ’ αυτό περιλαμβάνεται πίνακας με τα χωρίς καταβολή αποζημίωσης απαλλοτριωθέντα χιλιάδων στρεμμάτων εκτάσεις και οικόπεδα σε κεντρικά σημεία των Αθηνών και άλλων περιοχών της Αττικής, αξίας πολλών δισεκατομμυρίων Ευρώ. Για να ενημερωθεί και να μη δείχνει αγνωμοσύνη προς την ευεργέτιδα του Ελληνικού κράτους.-

Πηγή: Ακτίνες