Προφανώς η προκυμαία ήτανε του «συνωστισμού» και άρα, η αναβίωση μιας σημαντικής στιγμής δεν αποτελούσε λόγο αποστολής τηλεοπτικού συνεργείου από την ΕΡΤ. Η δημόσια τηλεόραση δεν μετέδωσε ζωντανά, όπως θα έπρεπε, την τελετή αγιασμού των υδάτων από την προκυμαία της Σμύρνης, το περίφημο «Quais», όπου πριν από το 1922 ο μητροπολίτης έριχνε τον σταυρό ανήμερα των Φώτων. Εκεί οι καταδιωκόμενοι πρόσφυγες έζησαν τις τελευταίες στιγμές φρίκης τον Αύγουστο του 1922 με την πόλη πίσω τους να φλέγεται, του Τσέτες και τα τουρκικά στρατεύματα να τους σκοτώνουν και κάποιοι άφησαν την τελευταία τους πνοή δίπλα στη θάλασσα, ή στα νερά της. Μετά κατεδαφίστηκε με μανία και η Αγία Φωτεινή και τίποτα δεν έμεινε να θυμίζει την «Άπιστη» Σμύρνη, την Γκιαούρ Ιζμίρ των Ελλήνων, των Τούρκων, των Αρμενίων, των Εβραίων, των Λεβαντίνων.

Ενενήντα τέσσερα χρόνια μετά, η ελληνική ορθόδοξη κοινότητα και ο ιερέας της, ο αρχιμανδρίτης Κύριλλος, με σοβαρότητα, επιμονή και πίστη, κατάφεραν να πάρουν άδεια για να τελέσουν σε δημόσιο χώρο, δηλαδή στην προκυμαία, τη φορτωμένη με τόσους συμβολισμούς και τόσα μαρτύρια, τον αγιασμό των υδάτων. Ούτε τη Σμύρνη ετοιμάστηκαν να ξαναπάρουν, ούτε μεγάλα λόγια ξεστόμισαν. Με ταπεινότητα που αρμόζει και σε Χριστιανούς και σε διωγμένους, τίμησαν με πολλή συγκίνηση, ακόμα και με δάκρυα, το έθιμο αλλά και τη μνήμη των προγόνων μας. Και όσοι την παρακολούθησαν, απόγονοι Μικρασιατών ή όχι, αισθάνθηκαν μεγάλη αγαλλίαση.

Την τελετή μετέδωσε όχι η ΕΡΤ αλλά ο ΣΚΑΙ. Αίσχος για την πρώτη, μπράβο για τον δεύτερο. Την ΕΡΤ την πληρώνουμε, να θυμίσω, οι φορολογούμενοι πολίτες από την τσέπη μας με ειδικό χαράτσι. Επομένως, οφείλει να είναι όλων των Ελλήνων. Κυρίως των απόντων, των νεκρών. Οφείλει να ανταποκρίνεται στους καιρούς και στα αιτήματά τους. Το πρώτο ζητούμενο είναι η γνώση της Ιστορίας και η διατήρηση της μνήμης. Γιατί λαοί που ξεχνούν την Ιστορία τους ζούνε νέες εθνικές καταστροφές.

Δεν έτυχε, όπως, πέτυχε. Στις ενημερωτικές εκπομπές της ΕΡΤ που μεταδίδονταν από την ώρα της τελετής μέχρι και το μεσημβρινό δελτίο ειδήσεων κυριαρχούσε το ασφαλιστικό -επίκαιρο, βεβαίως, αλλά όχι τη συγκεκριμένη ώρα. Και αμέσως μετά, στο δελτίο, τρία ψόφια πλάνα, όσα πήραν από το ιδιωτικό κανάλι ή έκριναν ότι αρκούν, σε ένα μη - ρεπορτάζ, έδειξαν πως το θέμα σκοπίμως υποβαθμίστηκε. Δεν φάνηκε πουθενά η γνήσια συγκίνηση, δεν υπήρχε σκηνή που να εξελίσσεται, παρά μόνο κάποια πλάνα σχεδόν σαν φωτογραφίες. Και επαφή μέσω Skype με την πρόεδρο της Ελληνικής Κοινότητας Σμύρνης και τον αρχιμανδρίτη πατέρα Κύριλλο, σε συζήτηση με την παρουσιάστρια του δελτίου. Η ατμόσφαιρα ανύπαρκτη, καθώς με αυτούς τους όρους δεν είναι εύκολη η μετάδοση. Έπρεπε να έχει πάει συνεργείο επί τόπου και να στείλει αν όχι ζωντανό, κανονικό ρεπορτάζ.

Αλλά μετά, τι θα σκεφτόταν ο σύμμαχος Ερντογάν για μας; Το λιγότερο που θα έκανε θα ήταν να αποκλείσει τον θαλάσσιο χώρο του Καστελόριζου για ναυτικές και στρατιωτικές ασκήσεις. Και αυτό, επ’ ουδενί θα το θέλαμε... Φτου, φτου.

Μετά από όλα αυτά, ας μην αναρωτηθούμε καν γιατί ο εορτασμός των Φώτων στην κατεχόμενη Αμμόχωστο δεν πέρασε ούτε στα ψιλά από τους δέκτες μας όσο ήμασταν συντονισμένοι στην ΕΡΤ. Με μεγάλη συγκίνηση, πιστοί από κάθε γωνιά της Κύπρου γιόρτασαν τα Θεοφάνεια στην κατεχόμενη πόλη, στην πόλη - φάντασμα, μετά από 42 ολόκληρα χρόνια. Στην πόλη που αποτελεί όσο καμιά άλλη στον κόσμο σύμβολο και την οποία ένα κρατικό κανάλι θα έπρεπε να αναφέρει με κάθε ευκαιρία.

Η Θεία Λειτουργία και ο Μέγας Αγιασμός των Θεοφανείων τελέστηκαν στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου του Εξορινού στην εντός των τειχών πόλη της Αμμοχώστου. Ακολούθησε στη θαλάσσια περιοχή της «Γλώσσας» η τελετή κατάδυσης του Τιμίου Σταυρού και ο καθαγιασμός των υδάτων. Αλλά, η ΕΡΤ το αγνόησε, μήπως στενοχωρηθεί ο Αττίλας. Φτου, φτου.

Πηγή: Liberal

Νομίζω ὅτι δέν σᾶς ἀνησυχοῦν οἱ ἰσλαμικές σπουδές, ἀλλά ἡ σπουδή τῶν μουσουλμάνων νά κατακτήσουν τόν κόσμο μέ τήν τρομοκρατία. Καί φαντάζεται κανείς ὅτι ἕνα κέντρο ἰσλαμικῶν σπουδῶν θά καταρτίζει καί θά παρακινεῖ τρομοκράτες.

Αὐτή τήν ὥρα αὐτό συμβαίνει μέσα στίς μουσουλμανικές χῶρες. Αὐτοί πού σφάζουν, καταστρέφουν, λεηλατοῦν, βιάζουν καί ἀναγκάζουν τούς μετριοπαθεῖς μουσουλμάνους νά αὐτοεξορίζονται καί νά πνίγονται στίς θάλασσες εἶναι ἀκραιφνεῖς μουσουλμάνοι μέ σχολαστική ἰσλαμική μόρφωση, ζηλωτές τοῦ ἰσλαμισμοῦ.

Οἱ Εὐρωπαῖοι συνέταιροί μας, πού ἐπισπεύδουν τέτοιες πρωτοβουλίες νομίζουν πώς ἐμεῖς δέν ξέρουμε τό πνεῦμα τοῦ ἰσλάμ καί χρειαζόμαστε κατάρτιση. Ἄς μάθουν λοιπόν ὅτι ἐμεῖς ζήσαμε τήν πρακτική τοῦ ἰσλάμ ἑκατοντάδες χρόνια. Στό Πανεπιστήμιο διδάσκεται ἡ ἰσλαμολογία· μέχρι πρίν λίγα χρόνια τά δίδασκε ὁ νῦν ἅγιος Ἀλβανίας Γιαννουλᾶτος καί τό σύγγραμά του εἶναι μοναδικό σέ ἐπιστημονική πληροφόρηση. Ποιοί εἶναι ἄραγε οἱ σκοποί τῶν πατρώνων μας, πού πιέζουν τήν κυβέρνησή μας νά κάνει τήν Ἑλλάδα ἰσλαμοποιημένη; Τέτοιο κέντρο ἰσλαμικῶν σπουδῶν δέν ἔχει οὔτε ἡ Τουρκία. Διαβλέπομε ὅτι θέλουν νά προκαλέσουν ἐθνοφυλετική καί πολιτιστική σύγχυση, κάτι πού ἐπιδίωξαν καί στή μέση Ἀνατολή χωρίς νά τό κατορθώσουν λόγῳ τοῦ φανατικοῦ δυναμισμοῦ τῶν ἀκραίων τζιχάντ. Προκάλεσαν μόνο ἐπικράτηση τῶν ἀκραίων ἰσλαμιστῶν.

Ἡ ἀνησυχία τῶν προβληματισμένων στό ζήτημα αὐτό θεολόγων εἶναι μεγάλη σέ ὅσο βαθμό δέν πιστεύουν ὅτι ὁ Θεός κυβερνᾶ τά ἀνθρώπινα. Ἄν ἠ πλειονότητα τῶν φοιτητῶν τιμᾷ μέ τήν παρουσία της τή διδασκαλία τῶν καθηγητῶν, πού ὑποστηρίζουν αὐτό τό κέντρο, καί δέν ἀπέχει ἀπό τίς παραδόσεις τους, αὐτό σημαίνει ὅτι εἶναι αὐτοκατάκριτοι καί ὅτι ἐφόσον τιμοῦμε τήν ἐλευθερία συνειδήσεως, δέν δικαιούμαστε νά δυσανασχετοῦμε.

Καί ἄν ἀκόμα λειτουργήσει τό κέντρο ἰσλαμικῶν σπουδῶν, καί ἄν ἀκόμα καταργηθεῖ τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στά σχολεῖα, τά ἀποτελέσματα θά εἶναι δυσανάλογα πρός τά ἀναμενόμενα ἀπό τούς νεοποχῖτες, γιατί τότε θά ἀφυπνιστοῦν πολλοί καί θά ἀντιδράσουν.

Οἱ μεγαλομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας βγῆκαν ἀπό μία ἐποχή, πού ὅλες οἱ πόλεις τοῦ κόσμου ἦταν γεμάτες ἀπό εἰδωλολατρικές σχολές. Ἡ πίστη τῶν μαρτύρων Χριστιανῶν τίς ἀφάνισε σάν τά τείχη τῆς Ἱεριχοῦς. "Αὔτη ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ὑμῶν". Ἡ Ἐκκλησία δέν πρέπει νά ἀμύνεται στά πνευματικά ζητήματα, ἀλλά νά ἐπιτίθεται. Νά ἐπιτίθεται μέ τήν πίστη καί τήν ἀγάπη.

Ὁ Ἱουλιανός ὁ Παραβάτης ἀπέλυσε ὅλους τούς Χριστιανούς δασκάλους ἀπό τά σχολεῖα. Δέν ἤθελε οὔτε τά χριστιανόπαιδα νά μαθαίνουν γράμματα. Ἀπέτυχε παταγωδῶς. Γιατί ν' ἀνησυχοῦμε λοιπόν;

Κωνσταντῖνος Γανωτής
Ἀθήνα, 9/11/2015

Πηγή: Θρησκευτικά

Ἀνησυχητικές διαρροές πώς ἡ Κυβέρνηση μέ κατεπεῖγον νομοσχέδιο, περνᾶ τήν ἵδρυση Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στό Α.Π.Θ.!!! & Ἐνημερωτικό κείμενο τοῦ λαοῦ τῆς Θεσσαλονίκης!

Μέ βαθιά λύπη, παρακολουθοῦμε τίς ἐξελίξεις πού ἀφοροῦν στήν ἵδρυση Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν, ἐντός τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ πού βρίσκεται στήν πόλη μας, τήν Συμβασιλεύουσα.

Εἴμαστε οἱ Θεσσαλονικεῖς, τά γνήσια παιδιά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Εἴμαστε ἄντρες καί γυναῖκες, νέοι καί ἡλικιωμένοι, κληρικοί καί λαϊκοί, Καθηγητές ἀλλά καί ἁπλοί μεροκαματιάρηδες, φοιτητές καί μαθητές.

Ἀγαπᾶμε τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μας καί τήν Πατρίδα μας.  «Ἀδελφούς ἀγαπημένους ἀπό τόν Θεό» μᾶς ἀποκαλεῖ ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, καί τονίζει στήν, Α΄ πρός Θεσσαλονικεῖς, ἐπιστολή του, ὅτι γίναμε μιμητές ὄχι μόνο αὐτοῦ ἀλλά καί τοῦ Κυρίου, διότι, κάτω ἀπό σκληρό διωγμό,  ἀποδεχτήκαμε τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου μέ τήν χαρά πού δίνει τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Ἑμεῖς λοιπόν, οἱ ἀδελφοί τοῦ πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου, τά ἀγαπημένα παιδιά τοῦ Θεοῦ, πῶς νά δεχτοῦμε νά βλασφημεῖται τό ἅγιο ὄνομα τοῦ Κυρίου μας ἀπό τό Ἰσλάμ, πού τόν θεωρεῖ ὡς ἕναν ἁπλό προφήτη, κατώτερο μάλιστα τοῦ Μωάμεθ;

Πῶς νά ξαναφορτωθοῦμε τόσο εὔκολα καί ἁπλά αὐτήν τήν κατάρα καί τήν σκλαβιά, πού τόσους αἰῶνες μᾶς ταλαιπώρησε καί χρειάστηκαν ποταμοί αἵματος γιά τήν ἐλευθερία;

Πῶς νά φέρουμε στό ἴδιο μας τό σπίτι τό βιβλίο πού γεννᾶ καί ἀνατρέφει τή βία;

Ἔχουμε ὅμως καί ἄλλη μιά βαριά παρακαταθήκη, ὡς Θεσσαλονικεῖς: τήν ἁγία βιοτή ἑνός νεαροῦ παλικαριοῦ, τοῦ πολιούχου τῆς πόλης μας ἁγίου Δημητρίου. Ὁ μεγαλομάρτυρας Ἅγιος, ὑπέστη τά πάνδεινα γιά τόν ἠγαπημένο του Χριστό! Στό τέλος θυσίασε καί τήν ἴδια του τή ζωή γιά νά μήν Τόν ἀρνηθεῖ!

Πῶς λοιπόν, θά ξανα-αντικρύσουμε  καί πάλι τό σεπτό πρόσωπο τοῦ μυροβλύτη ἁγίου μας;

Πῶς θά ξανακοιτάξουμε τό φωτεινό ἀλλά ἐλεγκτικό του βλέμμα; Ἄλλωστε, ἑμεῖς σήμερα δέν καλούμαστε νά θυσιάσουμε τή ζωή μας, ἀλλά νά ποῦμε ἕνα μεγάλο «ΟΧΙ» στήν διδασκαλία πού ἀρνεῖται τόν Θεάνθρωπο Χριστό!

Ἄς κλίνουμε ὅλοι μαζί τό γόνυ, ἄς στρέψουμε τή ματιά μας στόν Οὐρανό θερμοπαρακαλῶντας τόν γλυκύτατο Χριστό μας νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τούτη τήν μάστιγα!  Ὁ Κύριός μας μᾶς διαβεβαίωσε, ὅτι ἐάν δύο ἀπό ἑμᾶς συμφωνήσουν πάνω στή γῆ γιά κάθε πράγμα πού θά ζητήσουν, θά τούς γίνει ἀπό τόν Πατέρα Του πού εἶναι στούς οὐρανούς. Πόσο μᾶλλον, θά πραγματοποιήσει τό δικό μας αἰτούμενο, ὅλων ἡμῶν τῶν ἀγαπημένων Του Θεσσαλονικέων;

Γένοιτο Κύριε!  

Οἱ Θεσσαλονικεῖς

Πηγή: Καιόμενη Βάτος

Το κόστος μιας αποτέφρωσης στη Βουλγαρία ξεκινάει από 1.900 ευρώ καταλήγει η εφημερίδα Καθημερινή.

Πηγή: Ακτίνες

Τον άνθρωπο υπερασπίζεται η Εκκλησία, όταν τον μαθαίνει να διατηρεί την παράδοσή του και όσα εδιδάχθη, να αγαπά αληθινά τον εαυτό του, χωρίς να τον απολυτοποιεί και να ζεί όχι ατομικά, αλλά σε κοινωνία με τον Θεό και τον συνάνθρωπο και του ζητεί να μην αφορίζεται από την εκκλησιαστική εμπειρία και ζωή.

Τον άνθρωπο υπερασπίζεται η Εκκλησία, και το σώμα του, όταν ευαγγελίζεται την ανάσταση και την συντριβή του θανάτου. Και όταν διακηρύσσει ότι ο θάνατος έχει νικηθεί και ότι η ζωή του ανθρώπου δεν έχει την χρονική διάρκεια που αναγράφουμε στις ταφόπλακές μας, αλλ’ είναι αιώνια. Έτσι, την ταφή του την παρομοιάζει με την σπορά του κόκκου του σίτου, ο οποίος δεν χάνεται, αλλά φέρει καρπόν πολύν (Ιωάν. β’, 24). Έτσι ευαγγελίζεται την θέωση, όχι μόνο της ψυχής, αλλά και του σώματος και έχει, ως θησαυρό Της ανεκτίμητο, αποδεικτικά της πίστεώς Της, τα Ιερά των Αγίων (ανθρώπων) λείψανα.

Τέλος, τον άνθρωπο υπερασπίζεται, όταν σέβεται την επιλογή του, να παραδοθεί, αρμοδίως, ο νεκρός του εις την πυράν και δεν τον σύρει διά της βίας στην Εκκλησία, προκειμένου να του προσφέρει προσευχές για αιώνια ανάπαυση, την οποία πιθανότατα δεν επίστευε, διότι άλλως δεν θα επέλεγε κάτι, που δεν υιοθετεί για τα παιδιά Της η Εκκλησία. Μακάρι και όσοι κόπτωνται για τα ανθρώπινα δικαιώματα να σέβονται έτσι τον άνθρωπο και την επιλογή του. Και για να είμαι δίκαιος, μακάρι, αυτή την ελευθερία της Εκκλησίας να την σεβόμαστε και όσοι την υπηρετούμε και να μην απορρίπτουμε όποιον δεν μας επιλέγει. Μην ξεχνούμε, το λέγω κυρίως στον εαυτό μου, ότι άλλου πνεύματος πρέπει να είμαστε εμείς (Λουκ. θ’, 55), που ακολουθούμε τον Χριστό.

Η Εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου, ωστόσο, αφήνει και την δυνατότητα στον Επίσκοπο της κάθε Τοπικής Εκκλησίας, να επιτρέψει την τέλεση τρισάγιου, σε περίπτωση που κρίνει η ποιμαντική του σύνεση. Και εδώ, ασφαλώς, έχουν θέση οι λόγοι – αιτίες της συγκεκριμένης πράξεως, π.χ., στην Μητρόπολή μου, πριν λίγο καιρό, απέθανε κάποιος, ο οποίος γραπτώς άφησε επιθυμία να καεί, όχι διότι ήτο άπιστος και αρνητής της μετά τον θάνατον ζωής, αλλά διότι ήθελε να μεταφερθεί η τέφρα του στην Αμερική, όπου και κείνται και οι λοιποί συγγενείς του. Πόση ευγένεια και τι κατανόηση έδειξε η καλή του σύζυγος, στην απόφασή μου να μην ψαλεί νεκρώσιμος ακολουθία! Σπάνιο φαινόμενο. Άλλοι θα απειλούσαν με ταραχές και προσφυγή στα Μ.Μ.Ε. Την ευχαριστώ και από την θέση αυτή, για την σοβαρότητα και την υπευθυνότητά της. Όμως και εμείς, συσκεφθέντες και συμβουλευθέντες καταλλήλως εμπειροτέρους Αρχιερείς, εδώσαμε ευλογία στόν Ιερέα μας να τελέσει τρισάγιον.

Οι περισσότεροι, βέβαια, προβαλλόμενοι λόγοι της επιλογής της καύσεως τών νεκρών είναι μάλλον προφάσεις εν αμαρτίαις, και μάλιστα, κάποιοι ψυχολόγοι λέγουν ότι η καύσις αποτελεί αυτοκτονικό ισοδύναμο σε επίπεδο φαντασιακό. Πάντως, το θέμα δεν είναι απλό, αλλ’ άπτεται του δόγματος της Εκκλησίας, αφού στο δόγμα περιλαμβάνονται και όσα αφορούν στην παράδοση και το ήθος της Εκκλησίας και μάλλον δείχνει έλλειψη αγάπης προς εαυτούς και αλλήλους. Ωστόσο, κάνεις και τίποτε δεν θα μπορέσει να εμποδίσει τον Θεό, εν τη εσχάτη ημέρα, να αναστήσει τους ανθρώπους, από τα όστα τα ξηρά (Ιεζεκιήλ λζ΄, 1-14) ή και εκ της τέφρας των.

Ελεύθεροι, λοιπόν, και αξιοσέβαστοι στις επιλογές μας και ενώπιον των νέων τρόπων, που, μετά από αιώνες αιώνων, εισάγονται στην Πατρίδα μας. Αρκεί να μην ξεχνούμε, οι εισαγαγόντες και όλοι μας, ότι όπου υπάρχει ελευθερία, εκεί υπάρχει αναπόφευκτα και η ευθύνη…

Πηγή: Τριμηνιαίο περιοδικό του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Χαλκίδος, «ο Μυροβλήτης», τ.51ο, Ιανουάριος-Μάρτιος 2015, Πεμπτουσία

Η κωμωδία και η σάτιρα είναι επινόηση της ελληνικής σκέψεως. Είναι υψηλή τέχνη, μέσω της οποίας οι αρχαίοι μας πρόγονοι δεν είχαν σκοπό απλά να «χασκογελούν», όπως νομίζουν κάποιοι σημερινοί ανιστόρητοι και άμοιροι της αρχαιοελληνικής σκέψεως, αλλά είχε ως στόχο να διδάξει, μέσω της ευθυμίας. Να περάσει στους θεατές υψηλά θρησκευτικά, πνευματικά, κοινωνικά και ηθικά μηνύματα. Άλλωστε το θέατρο ήταν για τους αρχαίους μας προγόνους το «σχολείο του λαού» και γι’ αυτό «επιδοτούνταν» τα εισιτήρια για να μπορούν και οι οικονομικά ασθενείς να παρακολουθούν τις δραματικές παραστάσεις.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η Ιουλίου 2015.

Η ΔΙΑΚΩΜΩΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η κωμωδία και η σάτιρα είναι επινόηση της ελληνικής σκέψεως. Είναι υψηλή τέχνη, μέσω της οποίας οι αρχαίοι μας πρόγονοι δεν είχαν σκοπό απλά να «χασκογελούν», όπως νομίζουν κάποιοι σημερινοί ανιστόρητοι και άμοιροι της αρχαιοελληνικής σκέψεως, αλλά είχε ως στόχο να διδάξει, μέσω της ευθυμίας. Να περάσει στους θεατές υψηλά θρησκευτικά, πνευματικά, κοινωνικά και ηθικά μηνύματα. Άλλωστε το θέατρο ήταν για τους αρχαίους μας προγόνους το «σχολείο του λαού» και γι’ αυτό «επιδοτούνταν» τα εισιτήρια για να μπορούν και οι οικονομικά ασθενείς να παρακολουθούν τις δραματικές παραστάσεις.

Κάποιοι κακεντρεχείς και ανιστόρητοι υποστηρίζουν και συκοφαντούν τον Χριστιανισμό ως δήθεν εχθρό της χαράς και της ευθυμίας, ως εχθρό του θεάτρου. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Μέσα στα αγιογραφικά κείμενα παίρνονται εικόνες από την καθημερινή ζωή και πολλές φορές από το θέατρο. Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν πως πολλές τελετουργικές πράξεις της Εκκλησίας μας έχουν (εξωτερικές μόνο) επιδράσεις από το αρχαίο δράμα. Η Εκκλησία μας βεβαίως αντιτάχτηκε στο θέατρο και ειδικά στην κωμωδία, αλλά όχι στο κλασσικό θέατρο. Αντιτάχτηκε στο απόλυτα παρηκμασμένο θέατρο και τη χυδαία σάτιρα των ελληνιστικών, ρωμαϊκών και πρωτοβυζαντινών χρόνων, το οποίο δεν διδάσκονταν στα θέατρα, αλλά στα χαμαιτυπεία και τα κακόφημα καταγώγια, όχι για να διδάξουν πλέον υψηλά νοήματα, αλλά για να διαδώσουν την ανηθικότητα. Είναι γνωστό πως στα χρόνια αυτά το θέατρο και η σάτιρα είχε περάσει στα χέρια των διαβόητων «Βακχών», διαφόρων ομίλων, οι οποίοι είχαν ως στόχο την κραιπάλη και τις ασωτίες. Ας σημειωθεί πως στα ρωμαϊκά χρόνια είχαν απαγορευτεί, με την ποινή του θανάτου οι βακχικοί σύλλογοι και οι εκδηλώσεις τους.

Για το πόσο «εχθρική» υπήρξε η Εκκλησία για το θέατρο αποδεικνύεται περίτρανα από το γεγονός ότι η ίδια καλλιέργησε στις τάξεις Της το κλασσικό και διδακτικό θέατρο, δημιουργώντας αξιόλογα δείγματα, όπως για παράδειγμα το θαυμάσιο δράμα «Χριστός Πάσχων», το οποίο έχει εφάμιλλη αξία με τα έργα των αρχαίων κλασσικών τραγικών ποιητών. Για το πόσο «εχθρική» στο θέατρο, αποδεικνύεται και από την καλλιέργεια του σύγχρονου χριστιανικού θεάτρου.

Η χυδαία διακωμώδηση των πρωτοχριστιανικών χρόνων στράφηκε κατά της νέας πίστεως. Κλασσικό παράδειγμα ο ειδωλολάτρης σατιρικός συγγραφέας Λουκιανός (2^ος μ. Χ. αιώνας) αναφέρεται ως ο πρώτος συκοφάντης του Χριστιανισμού με το γνωστό έργο του «Περί Περεγρίνου Τελευτής», μέσω του οποίου προσπαθεί να γελοιοποιήσει τους Χριστιανούς και τη λατρεία τους. Όμως η κατρακύλα του θεάτρου και της σάτιρας στα ελληνιστικά, ρωμαϊκά και πρωτοβυζαντινά χρόνια χρησιμοποιήθηκε στα χρόνια του «διαφωτισμού» να υπηρετήσει το αντιεκκλησιαστικό και αντικληρικό πνεύμα στην επαναστατημένη, κατά της παραφθαρμένης δυτικής χριστιανοσύνης, η οποία ευθύνεται τα μέγιστα για τον μεσαιωνικό σκοταδισμό και τα δεινοπαθήματα των ευρωπαίων. Η σάτιρα και η διακωμώδηση κατά της «δυτικής εκκλησίας» και μαζί των «ιερών και των οσίων» της αποτελεί τα τελευταία τριακόσια χρόνια τα κύρια όπλα των χριστιανομάχων. Η ίδια τακτική ακολουθείται και σήμερα, όπου γίνεται προσπάθεια να γελοιοποιηθεί χυδαία στα μάτια των θεατών, οτιδήποτε σχετίζεται με την Εκκλησία. Γελοιοποίηση γίνεται και για άλλες θρησκείες, κυρίως του Ισλάμ. Όμως ενώ οι Χριστιανοί ανεχόμαστε τη γελοιοποίηση, οι μουσουλμάνοι προβαίνουν σε βίαιες πράξεις αντεκδίκησης.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα στην εφημερίδα «ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (19-7-2015), του κ. Νίκου Χατζηνικολάου, ιστορικού της τέχνης και ομότιμου καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης, με τίτλο: «Η διακωμώδηση του Μωάμεθ». Στο άρθρο του ο συντάκτης εκθειάζει «έκθεση σχεδίων του Τζιανλορέντσο Μπερνίνι, του σημαντικότερου καλλιτέχνη του ιταλικού Μπαρόκ, στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Λειψίας (η οποία παρουσιάστηκε) τον χειμώνα που μας πέρασε, συμπεριλαμβάνονταν μερικές ιδιόχειρες γελοιογραφίες Ανάμεσά τους, η γελοιογραφία του Πάπα Ιννοκέντιου ΙΑ΄ (1676-1689), της οικογένειας Οντεσκάλκι από το Κόμο, φιλοτεχνημένη τα τελευταία χρόνια της ζωής του καλλιτέχνη, η οποία εντυπωσιάζει με την τόλμη των εκφραστικών της μέσων αλλά και την προκλητική ασέβειά της». Ο συντάκτης παρατηρεί πως αυτό είναι μια κατάκτηση ελευθερίας της εποχής μας, διότι «Αν το σχέδιο είχε γίνει γνωστό όσο ζούσε ο καλλιτέχνης η θανατική ποινή θα ήταν αυτονόητη για μια τέτοια πράξη. Γελοιογραφίες προτεσταντικής έμπνευσης κατά του Πάπα και της καθολικής εκκλησίας υπήρχαν απ' τον 16ο αιώνα. Οι αιρετικοί του Βορρά διώκονταν χωρίς οίκτο. Αλλά μια γελοιογραφία του Πάπα από ένα δημιουργό που ζούσε στη Ρώμη και υπηρετούσε την εκκλησία, ήταν διπλά αξιόποινη. Ο καλλιτέχνης γλύτωσε γιατί το βλάσφημο σχέδιο παρέμεινε στο εργαστήριό του μέχρι το τέλος της ζωής του ενώ στη συνέχεια πουλήθηκε από τους κληρονόμους του μαζί με την υπόλοιπη συλλογή του στη βασίλισσα Χριστίνα της Σουηδίας. Έτσι διασώθηκε και το ίδιο». Τονίζει πως: «Χρειάστηκαν τεράστιες κοινωνικές και στη συνέχεια πολιτικές και ιδεολογικές ανακατατάξεις, κυρίως στη Γαλλία και στην Αγγλία, διάρκειας περισσότερων αιώνων, ώστε μια γελοιογραφία σαν κι αυτή να μπορεί σήμερα να εκτίθεται ή να αναπαράγεται φωτογραφικά χωρίς κάτι τέτοιο να συνεπιφέρει διώξεις και ποινές σε όσους την διακινούν».

Στη συνέχεια ο συντάκτης παρατηρεί πως στη χώρα μας γίνεται «καταπάτηση» των θρησκευτικών ελευθεριών: «Στην Ελλάδα υπάρχει μια σεβαστή μειονότητα ελλήνων υπηκόων που είναι μωαμεθανοί το θρήσκευμα. Αρκετοί και από τους πρόσφατους μετανάστες την ίδια θρησκεία ακολουθούν … Η δημοκρατική Ελλάδα θα κερδίσει ένα δύσκολο στοίχημα αν οι θρησκευτικές μειονότητες που ζουν στην επικράτεια αλλά και όσοι δεν ασπάζονται ένα θρήσκευμα, πάψουν να είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Οι μειονότητες πρέπει να αισθάνονται ασφαλείς. Δεν αισθάνεσαι ασφαλής όταν ο Άλλος εμπαίζει ό, τι είναι για σένα ιερό. Ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους σίγουρα θα διασφαλίσει την ισότητα αλλά αυτό δεν αρκεί. Γιατί ο σεβασμός πρέπει να περάσει στα ήθη. Και κάτι τέτοιο δεν επιβάλλεται και θέλει χρόνο».

Αναφέρθηκε στα πρόσφατα δραματικά γεγονότα που ακολούθησαν τις γελοιογραφίες του γαλλικού σατιρικού περιοδικού «Charlie Hebdo» του Μωάμεθ, τις οποίες αποδοκιμάζει. Αναφέρθηκε στον Βολταίρο, ο οποίος έγραψε έργο περί ανεξιθρησκίας και επίσης στον Ευγένιο Βούλγαρη, ο οποίος μετέφερε στην Ελλάδα το πνεύμα της ανεξιθρησκίας με το έργο του: «Περί ανεξιθρησκίας . Ήτοι περί της ανοχής των ετεροθρήσκων 1768». Βλέπει ως κατάκτηση της Αριστεράς, η οποία «αποτελεί, τουλάχιστον εν μέρει, συνέχεια του Διαφωτισμού», την ψήφιση του νόμου για την ανέγερση του ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα. Προτείνει να επικρατήσει και στη χώρα μας η αρχή περί ανεξιθρησκίας του διαφωτισμού. Και καταλήγει: «Εκείνο που μας μένει είναι, τουλάχιστον, να μην συμμετάσχουμε στον πόλεμο της προπαγάνδας κατά του Ισλάμ. Η μικρή χώρα που είναι η δική μας, τόσο κοντά στο θέατρο των εχθροπραξιών, αντί να ρίχνει κι εκείνη λάδι στη φωτιά προσβάλλοντας και εξαγριώνοντας τους πιστούς μωαμεθανούς μέσα κι έξω από την επικράτεια, έχει τις δυνατότητες να καταστεί μια όαση δημοκρατικής ανοχής στην Ανατολική Μεσόγειο».

Εν ολίγοις θα θέλαμε να παρατηρήσουμε στα παραπάνω πως ο αρθρογράφος καθηγητής, ορμώμενος από την αριστερή ιδεολογική του αφετηρία, δεν μπορεί να κρύψει την αντιεκκλησιαστική του ταυτότητα. Αυτό τον εμποδίζει να διακρίνει πως η αυθεντική εκδοχή του Χριστιανισμού, η Ορθοδοξία, η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, δεν ευθύνεται για καμιά είδους καταπάτηση των θρησκευτικών ελευθεριών ετερόθρησκων. Εμφανίστηκε σε εχθρικό γι’ Αυτήν περιβάλλον στα Ρωμαϊκά χρόνια και διώχτηκε. Ανδρώθηκε στα βυζαντινά χρόνια σε ένα απόλυτα πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό περιβάλλον και κατόρθωσε να συνυπάρξει αρμονικά με όλους. Όταν έγινε κυρίαρχη πίστη, ουδέποτε εδίωξε κανέναν, αλλά προσπάθησε να περιφρουρήσει την ορθόδοξη πίστη μόνο με το λόγο και ποτέ με τη βία. Αλλά και όταν βρέθηκε υποδουλωμένη στους αλλοθρήσκους μουσουλμάνους, (από τον 6^ο αιώνα στη Μέση Ανατολή και από τον 15^ο αιώνα στα Βαλκάνια), προσπάθησε να συμβιώσει με εκείνους, απρ’ όλες τις διώξεις εναντίον Της.

Στον 20^ο αιώνα, στις χώρες που είχαν την ατυχία να υποδουλωθούν στα άθεα μαρξιστικά καθεστώτα, η Εκκλησία προσπάθησε να επιβιώσει, παρ’ όλους τους διωγμούς Της. Η παρουσία Της σήμερα στα πέρατα του κόσμου, με την ορθόδοξη ιεραποστολή, χαίρει (μόνον αυτή) την εκτίμηση των λαών και των κυβερνήσεων, διότι διαβλέπουν σε αυτή την άδολη και επωφελής την διείσδυσή της στις κοινωνίες τους.

Σήμερα στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες Ορθόδοξες χώρες, επικρατεί πλήρης ελευθερία σε όλες τις θρησκείες. Μπορεί ο αρθρογράφος να μας παραθέσει έστω και μία περίπτωση «διωγμού» άλλης θρησκείας από την Εκκλησία μας στη χώρα μας; Επειδή αναφέρθηκε στη μουσουλμανική μειονότητα στη χώρα μας, μπορεί να μας παραθέσει έστω και μία πράξη καταπάτησης των ελευθέριών τους από μέρους της Εκκλησίας; Άρα λοιπόν η πρότασή του «να επικρατήσει η ανεξιθρησκία του διαφωτισμού στη χώρα μας», είναι ένα νεκρό γράμμα, διότι η ανεξιθρησκία στη χώρα μας και σε όλη την Ορθοδοξία, εφαρμόζεται δεκαπέντε αιώνες πριν τον «ευρωπαϊκό διαφωτισμό», από το 313 μ. Χ. με το περίφημο Διάταγμα των Μεδιολάνων, απαύγασμα της Χριστιανικής διδασκαλίας, περί σεβασμού του ανθρωπίνου προσώπου! Ας ρίξει μια ματιά στη Θράκη και θα το διαπιστώσει!

Έκαμε λόγο ο αρθρογράφος για γελοιοποίηση θρησκειών και επικεντρώθηκε κυρίως στην γελοιοποίηση του Μωάμεθ. Αλλά δεν αναφέρθηκε στα αλλεπάλληλα κρούσματα χυδαίας γελοιοποίησης της ορθοδόξου πίστεώς μας, από χριστιανομάχους «καλλιτέχνες». Δεν γνωρίζουμε να υπερασπίστηκε ο ίδιος και η «ευαίσθητη» στις «θρησκευτικές» ελευθερίες, Αριστερά. Απέκρυψε και κάτι άλλο: την ανοχή ημών των Χριστιανών σε αυτές τις γελοιοποιήσεις και ύβρεις και την εκδικητική μανία των ετεροθρήσκων κατά όσων γελοιοποιούν την πίστη τους!

Τελειώνουμε με την προτροπή του «να μην συμμετάσχουμε στον πόλεμο της προπαγάνδας κατά του Ισλάμ». Με άλλα λόγια μας προτρέπει να εφαρμόσουμε το ρηθέν «σφάξε με αγά μου να αγιάσω»! Να αφήσουμε το λαό μας απληροφόρητο για το τι εστί Ισλάμ, ισλαμικός φανατισμός, ισλαμικός επεκτατισμός. Να αποσιωπήσουμε τις απίστευτες θηριωδίες, που συντελούνται σήμερα στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική. Αδυνατεί να καταλάβει πως σήμερα, η χώρα μας και η Ευρώπη ολόκληρη χρειάζεται επείγουσα αφύπνιση, διότι ο ισλαμικός επεκτατισμός «χτυπά την πόρτα μας»! Αλλά όμως, άλλο αφύπνιση και ενημέρωση και άλλο μισαλλοδοξία, η οποία δεν συνάδει με τη δική μας πίστη.

Κλείνουμε την ανακοίνωσή μας με τη θλιβερή παρατήρησή μας, πως η Αριστερά, αν και έχει προϊστορία πλέον του αιώνος στη χώρα μας, δεν μπόρεσε να κατανοήσει την ελληνική πραγματικότητα, διότι σκέπτεται, όπως σκέπτονται οι αγρίως πληγέντες ευρωπαίοι, από τον παπισμό και τον προτεσταντισμό. Ταυτίζει την Ορθοδοξία μας με την απόλυτη παραφθορά του παπισμού και του προτεσταντισμού και γι’ αυτό φτάνει σε λάθος εκτιμήσει και πρακτικές. Ιδού και η διαχρονική τραγικότητα της ελληνικής Αριστεράς!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου