Η Σύνοδος της Κρήτης είναι πια παρελθόν και ανήκει στην εκκλησιαστική Ιστορία. Το γεγονός είναι πως δημοσιοποιήθηκε επίσημα το χάσμα, που χωρίζει τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, ιδιαίτερα αυτών της Κωνσταντινουπόλεως και της Μόσχας, της Σερβίας και της Ρουμανίας, της Αντιοχείας και των Ιεροσολύμων...

Γεγονός είναι επίσης ότι οι Προκαθήμενοι των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, οι παρόντες και οι απόντες, είναι πλέον με τραυματισμένη την ποιμαντική τους υπευθυνότητα έναντι των άλλων Αρχιερέων, που δεν συμμετέσχον στη Σύνοδο, των μοναχών, των μοναζουσών και του πιστού λαού. 

Οι Προκαθήμενοι στη σύσκεψή τους στο Φανάρι, το 2014, πήραν την ευθύνη και όρισαν ότι οι Αρχιερείς,  οι οποίοι συμμετέσχον στη Σύνοδο, είχαν το δικαίωμα του λόγου, αλλά εστερούντο του δικαιώματος να ψηφίζουν... Στη Σύνοδο της Κρήτης, όπως γράφει ο Μητροπολίτης Μπάτσκας Ειρηναίος, «αντί της ανέκαθεν κρατούσης αποστολικής και πατροπαραδότου αρχής <εις ανήρ – μία ψήφος> ίσχυσεν η αρχή <μία αυτοκέφαλος Εκκλησία – μία ψήφος>, ό εστί μεθερμηνευόμενον, ότι ψηφίζουν μόνον οι Προκαθήμενοι των Εκκλησιών».

    Αυτή η καινοφανής αρχή, πάντα κατά τον Μητροπολίτη Μπάτσκας, είχε τα ακόλουθα επακόλουθα:

1. Η Σύνοδος να μην εμφανισθή ως θεσμός του Ενός και ενιαίου Σώματος της Εκκλησίας, αλλ’ ως κοινοβουλευτικόν, τρόπον τινά, όργανον ανεξαρτήτων και ωλοκληρωμένων Εκκλησιών.

2. Ο σύλλογος των Προκαθημένων ενήργησεν εμπράκτως ως συλλογικός τις πάπας, είτε θέλομεν να αναγνωρίσωμεν τούτο τιμίως, είτε εθελοτυφλούμεν σχετικώς. Και

3.  Η Σύνοδος υπεβιβάσθη, εκουσίως ή ακουσίως, εις σύναξιν Προκαθημένων, εχόντων απλώς διευρυμένας συνοδείας, ως προσφυώς ελέχθη».

Επίσης ο Μητροπολίτης κ. Ειρηναίος επισημαίνει ότι η Σύνοδος «αυτοπεριωρίσθη εις ολιγοήμερον δράσιν, αναλασώσασα και τον ολίγον διαθέσιμον χρόνον ως επί το πλείστον εις την ανάλυσιν και μερικήν διόρθωσιν των υποβληθέντων εις αυτήν κειμένων, άνευ ζώσης, αυθορμήτου και ελευθέρας ανταλλαγής απόψεων περί φλεγόντων ζητημάτων της συγχρόνου Ορθοδοξίας». (Σημ. Οι υπογραμμίσεις του γρ.).

Η ευθύνη της υποβαθμίσεως της Συνόδου εις σύναξη των Προκαθημένων με  άνευ ψήφου συνοδείες, βαρύνει τους Προκαθημένους, που αποφάσισαν αυτήν την πρωτόγνωρη και αντιπατερική διαδικασία. Ιδιαίτερα βαρύνει τον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, που την πρότεινε. Πρόκειται περί σοβαροτάτου ατοπήματος, που δείχνει έλλειψη υπευθυνότητας έναντι της Εκκλησίας. Το άλλο που, κατά τον Μητροπολίτη Μπάτσκας, βαρύνει τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως είναι το ότι ενώπιον των ετεροδόξων παρατηρητών «απέφυγε να καταθέσει, ως ώφειλε, την δια του κειμένου της σχέσης της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τους ετεροδόξους μαρτυρία, της εκκλησιολογικής της ταυτότητος και αυτοσυνειδησίας κατά τρόπο ευκρινέστερο, συνεπέστερο και ακριβέστερο».

Ο κ. Ειρηναίος διευκρινίζει ότι το εν λόγω κείμενο, παρά την οξύτατη κριτική που δέχθηκε και τη δυσφορία πολλών, δεν αναθεωρήθηκε εις βάθος και πλάτος, καθώς ήτανε η επιθυμία και η σύσταση των Προκαθημένων των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, αλλά δια λόγους, οι οποίοι «σιγή τιμάσθωσαν!» παραπέμφθηκε σχεδόν ανέπαφο κατ’ ουσίαν στη Σύνοδο.  

Στην ψήφιση του κειμένου της σχέσης της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τους ετεροδόξους ο Μητροπολίτης Μπάτσκας και οι άλλοι Μητροπολίτες συνοδοί των Προκαθημένων, που δεν το υπέγραψαν, φέρονται στα Πρακτικά ως υπογράψαντες, λόγω της θετικής ψήφου των Προκαθημένων των... Ακόμη και στο απολυταρχικό Βατικανό και στην Β΄ Βατικανή Σύνοδο οι συμμετασχόντες σ’ αυτήν είχαν δικαίωμα ψήφου... Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, στην οποία το Συνοδικό σύστημα είναι η βάση της εκκλησιολογίας Της, δεν επετράπη στους συμμετασχόντας Αρχιερείς να ψηφίσουν... 

Και ο Μητροπολίτης Μπάτσκας συνεχίζει για τις επιπτώσεις που είχε το κείμενο των σχέσεων της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο:

«Ας μη απατώμεθα ή κρυπτώμεθα: το προβληματικόν τούτο κείμενον είναι η πρώτη και κυρία αιτία της αρνήσεως των τεσσάρων ορθοδόξων Πατριαρχείων να συμμετάσχουν εις την Σύνοδον , ενώ η Εκκλησία της Σερβίας εδυσκολεύετο μεν και αμφιεταλαντεύετο μέχρι τελευταίας στιγμής όσον αφορά εις την συμμετοχήν της, προσήλθε δε τελικώς δια δύο λόγους: εξ αγάπης προς την μαρτυρικήν Μητέρα Της Εκκλησίαν, την Εκκλησίαν της Κωνσταντινουπόλεως, και επ’ ελπίδι, ότι τα ασθενούντα και ελλείποντα της προπαρασκευαστικής περιόδου θα θεραπευθούν και θα αναπληρωθούν κατά τας εργασίας της Συνόδου, ότι δηλαδή, πλην των κειμένων, η Σύνοδος θα ασχοληθή και προς τα καίρια σύγχρονα προβλήματα της καθ΄ ημάς Ανατολής, όπως είναι τα σχίσματα, είτε εθνοφυλετικής, είτε <ζηλωτικής> εμπνεύσεως, η ακοινωνησία Εκκλησιών και η αντικανονική συμπεριφορά άλλων Εκκλησιών, το αυτοκέφαλον, το οποίον κατήντησε να είναι πονοκέφαλον της Εκκλησίας και άλλα τινά. Πλην όμως ουδέν τοιούτον έλαβε χώραν...»

Και επιλέγει εις το 11σέλιδο κείμενό του ο Μητροπολίτης Μπάτσκας:

« Φοβούμαι, ότι θα μνημονεύηται εν τη μελλοντική ιστορία της Εκκλησίας  ως η Σύνοδος της Κρήτης, (δηλαδή) ως περιφερειακή Σύνοδος των μετασχουσών εν αυτή Εκκλησιών, άνευ σημαντικωτέρας ακτινοβολίας και επιδράσεως...». Επειδή η συνολική ευθύνη της κατάληξης της Συνόδου βαρύνει σχεδόν αποκλειστικά τον κ. Βαρθολομαίο ερώτησα Μητροπολίτη, που γνωρίζει καλά τον ίδιο και γενικότερα το Φανάρι, αν μπορεί να περάσει η σκέψη από τον 76χρονο Οικουμενικό Πατριάρχη να παραιτηθεί του θρόνου του και να μεταβεί στο Άγιον Όρος, όπως πολλοί προκάτοχοί του, για να περάσει εκεί εν ταπεινώσει και μετανοία τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του... Η απάντησή του ήταν ένα αυθόρμητο, τρανταχτό γέλιο...

Σημειώνεται ότι η οικουμενιστική πολιτική του κ. Βαρθολομαίου, όπως φάνηκε στην Κρήτη και προκάλεσε την απουσία των τεσσάρων τοπικών Εκκλησιών, ξεκίνησε στο Φανάρι πριν από πενήντα χρόνια. Τότε  ρίχτηκε ο σπόρος του οικουμενισμού από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα. Τη χρονιά αυτή συνήλθε, με πρωτοβουλία του,  στο Βελιγράδι Πανορθόδοξο Συνέδριο, το οποίο αποφάσισε την έναρξη διαλόγου με τους Αγγλικανούς και τους Παλαιοκαθολικούς. Τότε το περιοδικό της Μονής Γρηγορίου του Αγίου Όρους διηρωτάτο: «Προς τί ο Διάλογος; Τί θα διαλεχθώμεν;...Αυτοί θέλουν τον διάλογον δια να τους αναγνωρίσωμεν ως εκκλησίαν...Δυστυχώς αι κινήσεις αύται (Σημ. γρ. Του Φαναρίου) ως βλέπομεν δεν έχουσι την άδολην επιστροφήν αυτών εις την Ορθοδοξίαν αλλά την υποταγήν εις αυτούς». («Ο Όσιος Γρηγόριος», διμηνιαίον περιοδικόν της Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος, Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 1966, τ. 16, σελ. 554-555).

Τότε, το 1966, ο Πατριάρχης Αθηναγόρας εβεβαίωσε ότι «τα πάντα ευρίσκονται εν πορεία προς μίαν ηνωμένην και ενιαίαν Χριστιανωσύνην...» (αυτ. σελ 555). Ο εξ Αμερικής αείμνηστος Πατριάρχης ξεκίνησε τον οικουμενισμό και την παγκοσμιοποίηση πριν αυτή καταστεί παγκόσμιο  ιδεολογικό κίνημα... Τότε, το 1966, ετέθη από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα και το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα με τους ετεροδόξους, κατά παράβαση των Κανόνων των Οικουμενικών Συνόδων. Τότε, το 1966, ο Μητροπολίτης Λένιγκραντ Νικόδημος, κατά την επίσκεψή του στη Μονή Γρηγορίου, σημείωσε για την  δεσμία στο άθεο και ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς  Εκκλησία της Ρωσίας, ότι «παραμένει πιστή στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και προς τας παραδόσεις των Αγίων Αποστόλων και Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας». Και πρόσθεσε: «Θα φυλάξωμεν με όλην την δύναμιν της ψυχής μας την Ορθοδοξίαν και τας παραδόσεις μέχρι τέλους» (αυτ. σελ. 535). Σημειώνεται ότι το Φανάρι επιχείρησε πάλι, στη Σύνοδο της Κρήτης, να φέρει το θέμα αλλαγής του ημερολογίου και του κοινού εορτασμού του Πάσχα, αλλά απέσυρε την πρόταση του, λόγω της αντίδρασης των περισσοτέρων τοπικών Εκκλησιών....

Πανορθόδοξο Συνέδριο συνεκλήθη για το ημερολόγιο και την κοινή εορτή του Πάσχα και πολύ πριν, το 1923, στην Κωνσταντινούπολη. Τότε απέσχον τα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, που δεν βρίσκονταν σε κοινωνία προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τότε ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Φώτιος για την αλλαγή του ημερολογίου ζήτησε να συνέλθει Οικουμενική Σύνοδος, κάτι που δεν συνέβη... Τελικά επεβλήθη μια μέση κατάσταση σε ορισμένες Εκκλησίες, μεταξύ των οποίων το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι Εκκλησίες Κύπρου και Ελλάδος: Διορθώθηκε το Ιουλιανό ημερολόγιο, με βάση τις απόψεις της επιστήμης και μετακινήθηκαν οι σταθερής ημερομηνίας εορτές κατά 13 ημέρες, αλλά το Πασχάλιο και οι εξαρτώμενες από Αυτό κινητές εορτές  εξακολούθησαν να ακολουθούν το Ιουλιανό ημερολόγιο και τους Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων που το διέπουν... Το παλαιό (Ιουλιανό) ημερολόγιο  τηρούν και σήμερα τα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων, Μόσχας, Σερβίας και Γεωργίας και όλες οι Μονές του Αγίου Όρους.

Πηγή: Θρησκευτικά

Τις ημέρες που συγκλήθηκε και συνεδρίαζε η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος στην Κρήτη, παρατηρήσαμε ένα πρωτόγνωρο για την εκκλησιαστική μας ιστορία και παράδοση φαινόμενο: να εύχονται διακαώς οι αιρετικοί για την επιτυχία της! Είναι όπως αναφέραμε ένα φαινόμενο καινοφανές, το οποίο ουδέποτε στο παρελθόν επαναλήφθηκε. Στην ιστορία των Συνόδων της Εκκλησίας μας οι αιρετικοί ήταν απολογούμενοι και καταδικάζονταν οι κακοδοξίες τους. Γι’ αυτό και δεν γινόταν αυτές αποδεκτές από εκείνους. Έστω για παράδειγμα οι Μονοφυσίτες, οι οποίοι καταδικάστηκαν από την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, δεν την αναγνώρισαν, όπως και τις κατοπινές Συνόδους και γι’ αυτό αποκαλούνται και «Αντιχαλκηδόνιοι».

 
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 18η Ιουλίου 2016.

 ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ

Τις ημέρες που συγκλήθηκε και συνεδρίαζε η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος στην Κρήτη, παρατηρήσαμε ένα πρωτόγνωρο για την εκκλησιαστική μας ιστορία και παράδοση φαινόμενο: να εύχονται διακαώς οι αιρετικοί για την επιτυχία της!

Είναι όπως αναφέραμε ένα φαινόμενο καινοφανές, το οποίο ουδέποτε στο παρελθόν επαναλήφθηκε. Στην ιστορία των Συνόδων της Εκκλησίας μας οι αιρετικοί ήταν απολογούμενοι και καταδικάζονταν οι κακοδοξίες τους. Γι’ αυτό και δεν γινόταν αυτές αποδεκτές από εκείνους. Έστω για παράδειγμα οι Μονοφυσίτες, οι οποίοι καταδικάστηκαν από την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, δεν την αναγνώρισαν, όπως και τις κατοπινές Συνόδους και γι’ αυτό αποκαλούνται και «Αντιχαλκηδόνιοι».

Στη Σύνοδο της Κρήτης γίναμε μάρτυρες αλγεινών φαινομένων. Κατ’ αρχήν της αφαιρέθηκε ο τίτλος της «Οικουμενικής Συνόδου» για το λόγο ότι δε μπορούσαν να συμμετάσχουν σε αυτή «οι δυτικοί αδελφοί» μας, κατά τη ρήση του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, δηλαδή των αιρετικών. Αλλά όμως όταν είχαν συγκληθεί οι Μεγάλες Σύνοδοι της Εκκλησίας μας υπήρχαν αιρετικές κοινότητες, όμως ουδέποτε η Εκκλησία διανοήθηκε να μην πραγματοποιήσει Σύνοδο ή να μην την ονομάσει Οικουμενική, επειδή δεν λάμβαναν μέρος οι αιρετικοί! Στη συνέχεια είδαμε να παρίστανται στη Σύνοδο της Κρήτης αντιπρόσωποι όλων των αιρετικών  ομολογιών, τους οποίους ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης τους «καλωσόρισε» ως «εκπροσώπους των αδελφών Εκκλησιών»!

Ιδιαίτερη σημασία έχει η στάση της παπικής παρασυναγωγής και ιδίως του καταληψία του πάλαι ποτέ σεβάσμιου Πατριαρχείου της Δύσης «πάπα» Φραγκίσκου, ο οποίος, όπως δήλωσε επανειλημμένως, ποθούσε διακαώς και εναγωνίως την πραγματοποίηση της Συνόδου της Κρήτης! Αυτό είναι ένα καινοφανές αρκετά παράδοξο φαινόμενο, σε όσους δεν γνωρίζουν καλά τα πράγματα, αιρετικός να αποζητά την επιτυχή πραγματοποίηση Συνόδου της Ορθοδοξίας! Μάλιστα, θεατρινικώ τω τρόπω, προσευχήθηκε δημόσια στο Βατικανό, ενώπιον χιλιάδων οπαδών του, για την επιτυχία της Συνόδου της Ορθοδοξίας!

Το «μυστήριο» αυτό ξεδιαλύθηκε σύντομα και φάνηκε η παπική σκοπιμότητα σε όλο της το βάθος και το πλάτος, με τις δηλώσεις του κ. Φραγκίσκου κατά τη «θρονική εορτή» της «εκκλησίας» του (29 Ιουνίου). Στο μήνυμά του προς την αντιπροσωπία του Οικουμενικού Πατριαρχείου έδωσε το στίγμα αυτής της σκοτεινής σκοπιμότητας, η οποία δημοσιοποιήθηκε στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.

Δημοσίευμα στην εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ» (9-7-2016), με τίτλο: «ΠΑΠΑΣ ΠΡΟΣ ΦΑΝΑΡΙ: Ας δώσουμε τα χέρια», αποκαλύπτει πλήρως τους διακαείς πόθους του κ. Φραγκίσκου για την επιτυχία της Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας. Σε αυτό παρατίθενται αποσπάσματα από το μήνυμα του «πάπα», με χαρακτηριστική του ρήση: «Το έλεος του Θεού είναι ο δεσμός που ενώνει τις Εκκλησίες, καρπός του Αγίου Πνεύματος που παράγει την κοινωνία, αλλά ποτέ την ομοιομορφία»! Κατ’ αρχήν θα θέλαμε να εκφράσουμε την έκπληξή μας για την θεολογική ρηχότητά του. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι σχέση μπορεί να έχει το έλεος του Θεού με την «ένωση των εκκλησιών». Το έλεος του Θεού έχει σχέση με την αγάπη Του για τον πλανεμένο άνθρωπο, τον οποίο δέχεται, κατόπιν μετανοίας του, όπως ο στοργικός πατέρας της παραβολής του ασώτου υιού. Η «ένωση των εκκλησιών» ή η «παραγωγή κοινωνίας» από το Άγιο Πνεύμα, όπως ο ίδιος αναφέρει, έχει να κάμει με την αποκαλυμμένη αλήθεια, η οποία έχει σώζουσα σημασία για την Εκκλησία και όχι με το έλεος του Θεού. Αυτό μπορεί να το κατανοήσει ακόμα και ο πρωτοετής της Θεολογίας! Στο τέλος της φράσης του ο κ. Φραγκίσκος δίνει και το στίγμα της ουσίας των προθέσεών του. Κατ’ αυτόν, το Άγιο Πνεύμα «παράγει την κοινωνία, αλλά ποτέ την ομοιομορφία». Εδώ δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ικανότητα να διαγνώσουμε την σκέψη του. Χρησιμοποιεί το Άγιο Πνεύμα για να στηρίξει τις ιδεοληψίες τις δικές του και της δικής του θρησκευτικής κοινότητος, σύμφωνα με τις οποίες δεν χρειάζεται πλήρης ταύτιση πίστεως (μη ομοιομορφία), αλλά κάποια στοιχεία κοινά, με μια όμως προϋπόθεση: την «κοινωνία με τον διάδοχο του Πέτρου», δηλαδή την αναγνώρισή του ως «πρώτου της Εκκλησίας»!

Ο αμετανόητος παπισμός συνεχίζει εδώ και οκτώ αιώνες, (Σύνοδοι Λυώνος και Φεράρας – Φλωρεντίας) να λανσάρει το «μοντέλο» της «ενώσεως των εκκλησιών» αυτό της Ουνίας. Μας κάνει τη χάρη να μείνουμε «ορθόδοξοι», αλλά να υποταχτούμε στο «πετρίνειο πρωτείο» του «αντιπροσώπου του Χριστού στη γη» πάπα! Το «μοντέλο» αυτό της «ενώσεως των εκκλησιών» στηρίχτηκε στις δύο προαναφερόμενες ψευδοσυνόδους, οι οποίες για τον παπισμό είναι «οικουμενικές» και οι αποφάσεις τους εφαρμοστέες και γι’ αυτό τις προωθεί το Βατικανό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο κ. Φραγκίσκος εξέφρασε την πίστη της ομολογίας του, με την παραπάνω φράση του μηνύματός του προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Στη φράση αυτή του κ. Φραγκίσκου, «ποτέ ομοιομορφία», κρύβεται και ένα άλλο μεγάλο ζήτημα. Η παντελής διάθεση του παπισμού να αποκηρύξει τις δεκάδες αιρετικές κακοδοξίες και πλάνες, τις οποίες συσσώρευσε στην αποκοπείσα θρησκευτική του κοινότητα, από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία, τα τελευταία χίλια χρόνια. Πολλές από αυτές έχουν καταδικασθεί από Συνόδους, ως αιρέσεις και έχουν αναθεματισθεί, όπως το φιλιόκβε (Σύνοδος 879-880), κτιστή χάρη, άζυμα, κλπ (Σύνοδοι 1341,1347, 1351, 1484, 1848, κλπ). Φτάνει δε στο σημείο υπεροψίας, ώστε να μην θεωρεί αυτή την πληθώρα των κακοδοξιών του ως αιρέσεις, αλλά ως «διαφορετική παράδοση», ως απλή «μη ομοιομορφία»!

Θέλει ίσως να λησμονεί ο κ. Φραγκίσκος, πως ουδέποτε η αληθινή Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, εφάρμοσε ισοπεδωτική τακτική και πρακτική στην δισχιλιόχρονη ιστορία της. Σεβάστηκε και συνεχίζει να σέβεται την ιδιομορφία των λαών και των πολιτισμών τους, τις συνήθειες τους, τη γλώσσα τους, τον τρόπο της ζωής τους, αφήνοντας έτσι μεγάλα περιθώρια δημιουργίας τοπικών παραδόσεων, υπό μία όμως προϋπόθεση: την μη παραχάραξη των αρχών της πίστεως! Κάτι που η δική του θρησκευτική κοινότητα καταπάτησε και καταπατεί βάναυσα ως τώρα και δημιούργησε στο παρελθόν αληθινά δράματα! Το να μιλά ο κ. Φραγκίσκος τώρα για «μη ομοιομορφία» στην Εκκλησία, χωρίς να αποκηρύξει το ισοπεδωτικό παρελθόν της κοινότητός του, αποτελεί τουλάχιστον υποκρισία και βάναυση κακοποίηση της ιστορικής μνήμης όσων υπέφεραν από τον «παπικό οδοστρωτήρα»!

Σε άλλα σημείο ο κ. Φραγκίσκος αναφέρει τα εξής: «Αναγνωρίζοντας ότι η εμπειρία του ελέους του Θεού είναι ο δεσμός που μας ενώνει σημαίνει ότι θα πρέπει όλο και περισσότερο να κάνουμε το έλεος κριτήριο και μέτρο της σχέσης μας. Εάν, ως Καθολικοί και Ορθόδοξοι, θέλουμε να διακηρύξουμε μαζί τα θαύματα του ελέους του Θεού σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τρέφουμε αισθήματα και συμπεριφορές αντιπαλότητας, δυσπιστία και μνησικακία. Το θείο έλεος, μας ελευθερώνει από το βάρος συγκρούσεων του παρελθόντος και μας επιτρέπει να είμαστε ανοικτοί για το μέλλον στο οποίο το Πνεύμα μας καθοδηγεί». Και εδώ θέλουμε να γνωρίσουμε στον κ. Φραγκίσκο, ο οποίος κατέχει και τον δογματικό θεσμό του «αλάθητου», ότι δεν μας ενώνει κανένας δεσμός «θαυμάτων του ελέους του Θεού», αυτά είναι αστήρικτα θεολογικά λεκτικά σχήματα, άνευ ουσίας. Εκείνο που ενώνει την Εκκλησία είναι η κοινή πίστη και ως εκ τούτου η κοινή μετοχή στο Άγιο Ποτήριο. Αυτά δεν υπάρχουν, διότι ο παπισμός έπαψε να είναι Εκκλησία, αφότου αποσχίστηκε από Αυτή (1054). Διέστρεψε την κοινή πίστη της αρχαίας Εκκλησίας, με τις δεκάδες αιρετικές προσθήκες και ως εκ τούτου δε μπορούμε να έχουμε κοινό Ποτήριο. Άρα δεν υπάρχει ενότητα. Η ενότητα θα συντελεστεί όταν ο παπισμός αποβάλλει την πληθώρα των παρείσακτων πλανών του, που συσσώρευσε τα χίλια τελευταία χρόνια και επιστρέψει με ειλικρινή μετάνοια στην Εκκλησία και κοινωνήσουμε από το ίδιο Ποτήριο. Αυτή είναι η αληθινή ενότητα και όχι «τα θαύματα του ελέους του Θεού», δηλαδή τα «λόγια του αέρα»!

Αναφέρει πως «δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τρέφουμε αισθήματα και συμπεριφορές αντιπαλότητας, δυσπιστία και μνησικακία». Συμφωνούμε. Αλλά θα έπρεπε πριν μιλήσει, να ερευνήσει σε ποια πλευρά υπάρχουν τέτοια αισθήματα. Να «ξεσκονίσει» την ιστορία της θρησκευτικής του παραδοχής, να δει τον ορυμαγδό και τις ανείπωτες καταστροφές και κύρια τα εκατομμύρια θύματα των Ορθοδόξων από τις δολοφονικές ορδές των «καθολικών», (σταυροφόρων, αποικιοκρατών, ουνιτών, κλπ)! Ας ψάξει να βρει από μέρους της Ορθοδοξίας έστω και μία περίπτωση βιαιότητας κατά του παπισμού (που να την προκάλεσε η Εκκλησία)!  Το «βάρος συγκρούσεων του παρελθόντος» δε θα το άρει «το θείο έλεος» κατά τρόπο μαγικό, όπως αφήνει να εννοηθεί ο κ. Φραγκίσκος, αλλά η ειλικρινής μετάνοια, αποβολή των πλανών και επιστροφή στην Εκκλησία! Άλλος τρόπος δεν υπάρχει, όσο και να ψάχνει! Στην αντίθετη περίπτωση «ένωση των εκκλησιών» δε θα υπάρξει, αλλά εξουνιτισμοί κάποιων ορθοδόξων, δηλαδή τίποτε! 

Στη συνέχεια επαναλαμβάνει μια σκόπιμη διαχρονική παραπλάνηση. «Μια συμβολή στο να ξεπεράσουμε τα εμπόδια και να επαναφέρουμε την ενότητα που μοιραστήκαμε την πρώτη χιλιετία – μια ενότητα που δεν ήταν ποτέ ομοιόμορφη αλλά πάντα μια κοινωνία με σεβασμό στις νόμιμες διαφορές – παρέχεται από το θεολογικό διάλογο». Λάθος μέγα και παγίδα επικίνδυνη! Τα ίδια έλεγαν οι παπικοί και στο παρελθόν, ότι δήθεν υπήρχαν «διαφορετικές παραδόσεις» στην Ανατολή και στη Δύση. Διαφορετικές παραδόσεις υπήρχαν σε επουσιώδεις πρακτικές (γλώσσα, συνήθειες, λειτουργικοί τύποι, εορτές κλπ) και όχι στα θέματα πίστεως! Ως το 1009 υπήρχε κοινή πίστη σε Ανατολή και Δύση. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως η Δύση, σε πολλές περιπτώσεις, κατέστη θεματοφύλακας της Ορθοδόξου Πίστεως και ανέδειξε πολλούς Επισκόπους Ρώμης ομολογητές. Αυτά ως το 1009 αφότου η Δυτική Εκκλησία, επί πάπα Σεργίου εισήγαγε την καταδικασμένη από τη Σύνοδο του 879-880 αιρετική κακοδοξία του φιλιόκβε, οπότε και έχουμε την αρχή της ακοινωνησίας με την Ανατολή. Από τότε άρχισαν να προστίθενται και συνεχίζουν να προσθέτονται, πλήθος πλανών και κακοδοξιών! Αυτή είναι η αλήθεια. Εδώ θα θέλαμε να ρωτήσουμε τον κ. Φραγκίσκο: η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία, πόσες δοξασίες εισήγαγε μετά το «σχίσμα»; Καμία!

Κάνει λόγο για «σεβασμό στις νόμιμες διαφορές». Κάνει και πάλι το λάθος αν μην διδάσκεται από την ιστορία. Η Πατέρες της Εκκλησίας στην Ανατολή (680) καταδίκασαν τον αιρετικό πάπα Ονώριο (625-638), ο οποίος είχε εισαγάγει στη Δύση την αίρεση του Μονοθελητισμού. Γιατί δε θεώρησαν ότι αυτή ήταν «διαφορετική παράδοση», ή «μη ομοιομορφία», γιατί δε «σεβάστηκαν αυτή τη νόμιμη διαφορά»; 

Τονίζει πως η «ομοιόμορφη αλλά πάντα μια κοινωνία με σεβασμό στις νόμιμες διαφορές – παρέχεται από το θεολογικό διάλογο». Δυστυχώς έχει δίκιο. Οι βαλτωμένοι, ατέρμονοι και αναποτελεσματικοί θεολογικοί διάλογοι έχουν το χαρακτήρα του «σεβασμού της διαφορετικότητας», καινοφανές αλγεινό φαινόμενο, πρακτική άγνωστη στην Εκκλησία. Αντί να δοθεί μια ξεκάθαρη ομολογιακή κλήση στους αιρετικούς για επιστροφή στην καθάρια σώζουσα πίστη της Εκκλησίας, συζητούν, σοφιστικώ τω τρόπω, πώς να θεωρηθούν οι αιρετικές κακοδοξίες ως «διαφορετική εκκλησιαστική παράδοση»! Τρανό σύγχρονο παράδειγμα η «ερμηνεία του παπικού πρωτείου στην αρχαία Εκκλησία»!

Περαίνοντας το σχόλιό μας, θέλουμε να τονίσουμε για πολλοστή φορά την άποψή μας ότι ο παπισμός, υπό την ως τώρα μορφή του, παραμένει απόλυτα αμετανόητος και αμετακίνητος στις πλάνες του. Η ισχυρή αντίδραση της Εκκλησίας μας να «φραγκέψει» τα τελευταία χίλια χρόνια, τον ανάγκασε να ακολουθήσει διαφορετική μέθοδο, την οδό της Ουνίας. Να κρατήσουμε τη δική μας Παράδοση, αλλά να υποταχτούμε στην εξουσία του «πάπα»! Αυτό είναι και το νόημα του ανωτέρω μηνύματός του προς την Ορθοδοξία μας. Τείνει χείρα συμφιλίωσης, με προσποιητή αγάπη. Θέλει να λησμονεί όμως ότι πρώτη η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας έχει τεταμένη τη χείρα της εδώ και χίλια χρόνια και περιμένει τον αποκομμένο από Αυτή παπισμό να γυρίσει στην σώζουσα αγκαλιά Της. Το να «δώσουμε τα χέρια», να γίνει η «ένωση των εκκλησιών», όπως το επιθυμεί ο κ. Φραγκίσκος, χωρίς την αλήθεια, είναι μια ουτοπική χίμαιρα, μια πράξη καταδικασμένη να αποτύχει, διότι θα είναι ένωση ψεύδους και φθηνών σκοπιμοτήτων, αντίθετη με το θέλημα του Αγίου Πνεύματος, το Οποίο οδηγεί την Εκκλησία «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,13) και όχι στο συγκερασμό και συγκρητισμό «ανομοιόμορφων παραδόσεων»! 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

Πηγή: Θρησκευτικά

Σήμερα τὸ μεσημέρι, Δευτέρα 18 Ἰουλίου 2016, ἐκοιμήθη σὲ ἡλικία 89 ἐτῶν ὁ ἀρχιμανδρίτης Θεόδωρος Μπεράτης, Προηγούμενος τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ».

Ὁ π. Θεόδωρος διακρίθηκε γιά τήν ἀγάπη του πρός τούς νέους, τό λειτουργικό του ἦθος καί τήν πλούσια ἱεραποστολική του δράση. Ὑπῆρξε πνευματικός πατέρας καί καθοδηγός πολλῶν ψυχῶν, ἐνῶ συνέγραψε σειρά ἁγιολογικῶν ἔργων καί ἄλλα οἰκοδομητικά βιβλία.

Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία θὰ ψαλῆ τὴν Τετάρτη 20 Ἰουλίου 2016, στὶς 12:30 μ.μ. στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων (ὁδὸς Ἀσκληπιοῦ). Τὸ σκήνωμα τοῦ μακαριστοῦ γέροντα θὰ τεθεῖ γιὰ προσκήνυμα ἀπὸ τὶς 11:00 π.μ. τῆς ἴδιας ἡμέρας.

Ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἀναπαύση καὶ νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή του.

Κατά τη συνεδρία αυτής της 15ης Ιουλίου 2016 η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσσίας ασχολήθηκε με την από 18 έως 26 Ιουνίου 2016 στην Κρήτη γενομένη Σύνοδο Προκαθημένων και Ιεραρχών των δέκα κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Κατά τη συνεδρία αυτής της 13ης Ιονίου 2016 (Πρακτικά № 40) η Ιερά Σύνοδος αφού μελέτησε την κατάσταση, η οποία δημιουργήθηκε εξαιτίας της αποχής μίας σειράς των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών από τη συμμετοχή στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας στις προκαθορισμένες ημερομηνίες από 18 έως 26 του τρ. ε. προέβη σε σχετική δήλωση.

Η δήλωση, η οποία την ίδια ημέρα απεστάλη προς τον Παναγιώτατο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο και τους Προκαθημένους όλων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών ειδικότερα δε καλεί σε υποστήριξη της προτάσεως των Εκκλησιών Αντιοχείας, Γεωργίας, Σερβίας και Βουλγαρίας για την αναβολή της Πανορθοδόξου Συνόδου.

Ωστόσο από 18 έως 26 Ιουνίου ε.ε. στην νήσο Κρήτη συνήλθε Σύνοδος με συμμετοχή των δέκα κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες της Αντιοχείας, της Ρωσίας, της Γεωργίας και της Βουλγαρίας να απέχουν από ττις εργασίες αυτής. O Αγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών κ.κ. Κύριλλος στις 16 Ιουνίου απέστειλε μήνυμα στους Προκαθημένους και τα μέλη των αντιπροσωπειών των κατά τόπους Εκκλησιών, των συνελθόντων στην Κρήτη. Το μήνυμα εκφράζει την πεποίθηση ότι οι διχογνωμίες μεταξύ των μεμονωμένων Εκκλησιών επί θεμάτων προπαρασκευής της Αγίας και Μεγάλη Συνόδου δεν πρέπει να διχάζουν και να αποδυναμώνουν την ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αφού τόνισε τη σπουδαιότητα της φωνής της κάθε τοπικής Εκκλησίας και την έλλειψη σύμφωνης γνώμης του Πατριαρχείου Αντιοχείας για να συγκληθεί η Σύνοδος, ο Αγιώτατος Πατριάρχης Κύριλλος σημείωσε ότι η συνάντηση στην Κρήτη δύναται να συμβάλει στην προετοιμασία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, όπου θα συμμετάσχουν όλες οι κοινώς ανεγνωρισμένες κατά τόπους αυτοκέφαλες Εκκλησίες.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας μέχρι σήμερα δεν έχει λάβει επισήμως τα κείμενα τα οποία ενεκρίθησαν από τη Σύνοδο στην Κρήτη. Σύμφωνα με πληροφορίες ορισμένοι Ιεράρχες των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, οι οποίοι συμμετείχαν στη Σύνοδο, δήλωσαν ότι δεν υπέγραψαν το κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» λόγῳ της μη συμφωνίας τους προς το περιεχόμενό του.

Στις 27 Ιουνίου 2016 η Ιερά Σύνοδος της κατά Αντιόχειαν Ορθοδόξου Εκκλησίας προέβη σε δήλωση σχετικά με τη σύγκληση συνελεύσεως στην Κρήτη. Η δήλωση αναφέρει ότι τα κείμενα τα οποία ενεκρίθησαν κατ΄αυτήν δεν δεσμεύουν κατά οποιονδήποτε τρόπο το Πατριαρχείο Αντιοχείας και πάσης Ανατολής, ενώ τονίζει ότι «η αρχή της ομοφωνίας εξακολουθεί να είναι ο βασικός κανόνας ο οποίος διέπει τις διορθοδόξους σχέσεις». Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Αντιοχείας βλέπει την γενομένη συνάντηση ως «μία προκαταρκτική Συνέλευση της Πανορθοδόξου Μεγάλης Συνόδου», ενώ τα έγγραφα αυτής, κατά την Εκκλησία της Αντιοχείας, δεν είναι τελικά, αλλά ανοιχτά προς συζήτηση. Επίσης υπογράμμισε ότι η Εκκλησία της Αντιοχείας ζήτησε την αναβολή της Συνόδου «δια την ενίσχυση της ενότητος της Καθολικής Ορθοδοξίας, ώσπου να εξασφαλιστεί η Ορθόδοξος ομοφωνία περί των επίμαχων θεμάτων της ημερησίας διατάξεως της Συνόδου, και να εκπληρωθούν οι εκκλησιολογικές προϋποθέσεις για τη συμμετοχή όλων των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών». Η δήλωση τονίζει ότι η Σύνοδος, η οποία αρχικώς ήταν προορισμένη να είναι Πανορθόδοξος, συγκλήθηκε με την απουσία τεσσάρων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, «το ποίμνιο των οποίων περιλαμβάνει περίπου το μισό πληθυσμό του συνόλου των Ορθοδόξων Πιστών ανά τον κόσμο».

Στις 9 Ιουλίου 2016 η Αρχιγραμματεία της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Βουλγαρίας ανακοίνωσε ότι μετά την επίσημη λήψη των κειμένων της γενομένης στην Κρήτη Συνόδου θα κοινοποιηθούν στους Μητροπολίτες του Πατριαρχείου Βουλγαρίας για την προσήκουσα μελέτη και κατόπιν αυτής η Ιερά Σύνοδος στη συνεδρία αυής θα τοποθετηθεί για τις αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης.

Η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσσίας δέχεται ότι η γενομένη στην Κρήτη Σύνοδος, στην οποία συμμετείχαν Προκαθήμενοι και Ιεράρχες των δέκα εκ των δεκαπέντε αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών ήταν σημαντικό γεγονός στην συνοδική πορεία της Ορθοδοξίας, αρχής γενομένης από την Πανορθόδοξη Διάσκεψη της Ρόδου το 1961.

Επίσης τονίζει ότι η αρχή της ομοφωνίας ήταν η βάση της πανορθδόξου συνεργασίας καθ΄όλη τη διάρκεια της συνοδικής διαδικασίας. Η διεξαγωγή της Συνόδου χωρίς σύμφωνη γνώμη ορισμένων αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών αποτελεί παραβίαση της αρχής αυτής και ως εκ τουτου η γενομένη στην Κρήτη Σύνοδος είναι αδύνατο να θεωρείται Πανορθόδοξη ούτε τα έγγραφα τα οποία ενέκρινε αποτελούν έκφραση της πανορθοδόξου ομοφωνίας. Ακόμα επεσήμανε τη σχετική θέση της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείο Αντιοχείας.

Τέλος, η Ιερά Σύνοδος ανέθεσε, άμα τῇ λήψει των επισήμως επικυρωθέντων αντιγράφων των εγκεκριμένων από τη ἐν Κρήτῃ Σύνοδο κειμένων, τη δημοσίευση και τη μελέτη αυτών στη Συνοδική Βιβλική-Θεολογική Επιτροπή, η οποία παράλληλα οφείλει να λαμβάνει υπόψη και ενδεχόμενες παρατηρήσεις και κρίσεις των Σεβασμιωτάτων Ιεραρχών, των θεολογικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, των θεολόγων, των κληρικών, των μοναχών και των λαϊκών. Κατόπιν επισταμένης μελέτης η Επιτροπή πρέπει να υποβάλει τα πορίσματα αυτής στην Ιερά Σύνοδο.

Πηγή: mospat.ru , Θρησκευτικά

Σχετικό άρθρο: Πατριαρχείο Ρωσίας: Η Σύνοδος της Κρήτης δεν είναι πανορθόδοξη αφού παραβιάστηκε η αρχή της ομοφωνίας