Mετά τό πέρας τῆς ἐκκοσμικευμένης συναθροίσεως στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης, πού ὀνομάσθηκε ἀστόχως «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» τά αἰσθήματα τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν εἶναι ἀνάμικτα. Ἀφ᾽ ἑνός βαθειά  ντροπή γιά τόν ὑποβιβασμό τῆς πάντιμης  Ὀρθοδοξίας τῶν ὁμολογητῶν καί ἁγίων Πατέρων τῶν Συνόδων τοῦ παρελθόντος σέ ὁμοτράπεζη τῶν ἀλλοιωμένων ἐκδοχῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ στή Δύση (κυρίως παπισμοῦ καί προτεσταντισμοῦ).

Ἀποροῦν πολλοί πιστοί καί διερω-τῶνται: «Γιατί τελικά πετάχτηκαν τόσα ἑκατομμύρια, γιά νά γίνει αὐτή ἡ “Σύνοδος”; Ἦταν ἕνα ἐκκλησιαστικό γεγονός ἤ μία γεωπολιτική στόχευση ὑπαγορευμένη ἀπό ξένα πρός τήν Ὀρθοδοξία Κέντρα;»Μά, ἀκριβῶς, γι᾽ αὐτό ἔγινε ἡ «Σύνοδος»: Γιά νά ὑποβιβάσει ἀφ᾽ ἑνός τήν  Ἐκκλησία σέ ἕνα, τρόπον τινά, «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν», τό ὁποῖον −ὅπως εὐστόχως ἐγράφη− θά συνέρχεται σέ τακτά χρονικά διαστήμα-τα, καί ἀφ᾽ ἑτέρου νά ἀνυψώσει τίς κα-τεγνωσμένες αἱρέσεις καί νά προσδώσει σ᾽ αὐτές ἐκκλησιαστικότητα.

Εἶναι θλιβερή «ἐπιτυχία» τῶν οἰκουμενιστῶν τό γεγονός ὅτι, μέ πράξεις καί παραλείψεις των ἐδίχασαν τήν Οἰκουμενική Ὀρθοδοξία. Ὅπως ἐγράφαμε στό Σημείωμα τῆς Συντακτικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ προηγουμένου τεύχους τῆς «Π»: «Ἀγκαλιάζουν τούς αἱρετικούς καί διχάζουν τούς Ὀρθοδόξους»! Καί −πραγματικά με- γάλο τό «κατόρθωμά» τους− χρειάσθηκαν πάνω ἀπό πενῆντα χρόνια προετοιμα-σίας, γιά νά παρουσιάσουν τήν εἰκόνα μιᾶς παγκοσμίως διηρημένης Ὀρθοδοξίας, ἀφοῦ ἀπό τίς 14 Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἀπεῖχαν οἱ 4, οἱ ὁποῖες ὅμως ἐκπροσωποῦν τήν πλειονοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων παγκοσμίως!

Μάλιστα τά 4 Πατριαρχεῖα, πού ἀπεῖ- χαν (Ρωσσίας, Ἀντιοχείας, Γεωργίας καί Βουλγαρίας), δηλώνουν ὅτι τό πολύ-πολύ θά μποροῦσαν νά δεχθοῦν τή «Σύνοδο» τῆς Κρήτης ὡς μία Προσυνοδική Διάσκεψη ἐν ὄψει τῆς μελλούσης νά συνέλθει «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», μέ τή συμμετοχή − τότε− ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων  Ἐκκλησιῶν. Τά κείμενα τῆς «Συνόδου» στό Κολυμπάρι δέν τά θεωροῦν ὁριστικά οὔτε δεσμευτικά.

Αὐτή εἶναι ἡ ἄλλη πλευρά τῶν ἀνάμικτων αἰσθημάτων, γιά τά ὁποῖα μιλήσαμε στήν ἀρχή. Ντροπή ἀπό τή μία πλευρά, ἀλλά καί ἐλπίδα ἀπό τήν ἄλλη!

Φαντάζεσθε νά εἶχαν πάει καί τά 4 αὐτά Πατριαρχεῖα καί νά εἶχαν προσυπογράψει τά κείμενα (ἰδιαίτερα αὐτό γιά τίς «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον»);

Τώρα, ὅσοι ἀσκοῦμε ἐμπόνως κριτική σέ ὅσα ἄθεσμα καί παράνομα λέγονται καί πράττονται στίς σχέσεις μας μέ τούς ἑτεροδόξους, ἔχουμε καλές ἐλπίδες ὅτι −τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος− ἡ κατάσταση μπορεῖ νά ἀλλάξει· νά ἀντιστραφεῖ.

Μακάρι ἡ μέλλουσα Σύνοδος, γιά τήν ὁποία κάνουν λόγο οἱ 4 ἀποῦσες Ἐκκλη-σίες, νά εἶναι ὄντως Ἁγία καί Μεγάλη. Καί θά εἶναι Ἁγία καί Μεγάλη, ἐάν ἐκφράσει ξεκάθαρα τήν Ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, διακηρύσσοντας τή μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ὁριοθετώντας τόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν αἱρέσεων καί πλανῶν καί καταδικάζοντας συνοδικά ὡς παναίρεση τόν συγκρητιστικό οἰκουμενισμό, πού λέγει ὅτι, τάχα, ὅλα τά δόγματα εἶναι τό  ἴδιο καί ὅλα εἶναι καλά.

Αὐτά τά δεδομένα, νομίζουμε, ὅτι φωτίζουν καί τή δέουσα στάση καί ἀντίδρασή μας ἀπέναντι στά στραβά τῆς Συνάξεως Προκαθημένων τοῦ Κολυμπαρίου. Τό «Ἀποτείχιση τώρα», πού εἰσηγοῦνται κάποιοι  Ὀρθόδοξοι μέ βάση τόν 15ο κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, καί μάλιστα μέ τή λογική τῶν «συγκοινωνούντων δοχείων», φρονοῦμε ταπεινά ὅτι εἶναι λάθος καί θά πρέπει νά ἐπανεξετασθεῖ. Τί σημαίνει λογική τῶν «συγκοινωνούντων δοχείων»;  Ὑποστηρίζουν κάποιοι κληρικοί, ἀπό ὀρθόδοξο ζῆλο, ὅτι θά πρέπει νά διακοπεῖ τό μνημόσυνο ἀκόμη καί τῶν καλῶν καί παραδοσιακῶν ἐπισκόπων, ἐπειδή καί αὐτοί «μολύνονται» συγκοινωνώντας μέ τόν ἀποκλίνοντα ἀπό τήν Ὀρθόδοξο πίστη Οἰκ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο καί τούς ὁμόφρονές του. Αὐτό, νομίζουμε, εἶναι λάθος, τοὐλάχιστον σέ αὐτή τή  χρονική στιγμή.

Μέ αὐτή τή λογική καί οἱ Ρῶσσοι, Ἀντιοχειανοί, Γεωργιανοί καί Βούλγαροι (καί κυρίως οἱ δύο τελευταῖοι, πού εἶναι πιό παραδοσιακοί καί στήν εὐαισθητοποίηση τῶν ὁποίων πρέπει νά προσβλέπουμε γιά τήν ἀνατροπή τῶν ἐσφαλμένων ἀποφά-σεων τῆς Συνάξεως τοῦ Κολυμπαρίου), «μολύνονται» καί αὐτοί, ἐφ᾽ ὅσον δέν διακόπτουν τήν κοινωνία μέ τό Φανάρι καί ὅσους ἄλλους ἀποδέχονται τίς ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου. Ὅπερ ἄτοπον.

Ἐμεῖς ἕνα ἔχουμε ταπεινά καί ἀδελφικά νά προτείνουμε σέ ὅσους ἀπό ἔνθεο ζῆλο (ὁ ὁποῖος ὅμως πρέπει νά εἶναι καί κατ᾽ ἐπίγνωση) σκέφτονται «Ἀποτείχιση τώρα»: Ὅ,τι γίνει νά γίνει χωρίς βιασύνη, μετά ἀπό πολλή προσευχή, προσεκτική ἐξέταση ὅλων τῶν παραμέτρων τοῦ θέματος, ἄνωθεν πληροφορία μέσῳ θεοφωτίστων καί χαρισματικῶν γερόντων καί σέ συνεννόηση μέ ἄλλους ὁμόφρονες καί παραδοσιακούς ἐπισκόπους, ἡγουμένους (ἰδιαίτερα Ἁγιορεῖτες, διότι αὐτοί μνημονεύουν τόν Οἰκ. Πατριάρχη) καί κληρικούς. Ὅπως τότε, πού οἱ μητροπολίτες Φλωρίνης Αὐγουστῖνος (Καντιώτης),  Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος καί Παραμυθίας Παῦλος καί τά Μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὡς ἔνδειξη ἐντόνου διαμαρ-τυρίας, εἶχαν διακόψει τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, χωρίς ὅμως νά φτιάξουν καμμία δική τους «ἐκκλησία».

«Τί στό καλό», μᾶς ἔλεγε φίλος κληρικός, «θά ἀποτειχισθοῦμε γιά μιά ψευδο-Σύνοδο, τήν ὁποία ἡ πλειοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων δέν ἀναγνωρίζει, καί, συνεπῶς, εἶναι σάν νά μήν ἔγινε;»
Ἄς εὐχηθοῦμε καλές ἀποφάσεις μέ θεία φώτιση καί χωρίς βιασύνη.

Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Πηγή: (Περιοδικό «Παρακαταθήκη», Ιούλιος - Αύγουστος 2016)

Καθώς ξημέρωνε ἡ Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου, πέταξε γιά τόν οὐρανό ἡ ψυχή τοῦ ἐκλεκτοῦ θεολόγου καί πολυγραφότατου συγγραφέα Νικολάου Π. Βασιλειάδη.

Ὁ Νικόλαος Π. Βασιλειάδης (1927-2016) καταγόταν ἀπό τήν κατεχόμενη Κύπρο — τό χωριό Ἄχνα τῆς ἐπαρχίας Ἀμμοχώστου — καί ὑπῆρξε ἕνα ἀπό τά ἱδρυτικά μέλη τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ».

Ἀσχολήθηκε κυρίως μέ τό κήρυγμα καί τό συγγραφικό ἔργο καί ὑπῆρξε τακτικός συντάκτης τῶν περιοδικῶν «Ο ΣΩΤΗΡ», «ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ» καί «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ» ἀπό τήν ἀρχή τῆς κυκλοφορίας τους, ἐνῶ ἐπί σειράν ἐτῶν καί μέχρι σήμερα ἦταν ὁ Διευθυντής Συντάξεώς τους.

Ἀναδείχθηκε πράγματι «δυνατός ἐν ἔργῳ καί λόγῳ». Ἐργάσθηκε μέ ἐνθουσιασμό καί ζῆλο μεταξύ τῶν φοιτητῶν στίς ἐκδηλώσεις τῆς «Χριστιανικῆς Φοιτητικῆς Δράσεως», στόν τομέα τῶν Ἐπιστημόνων καί στήν ὀργάνωση τῶν Παιδαγωγικῶν Συνεδρίων τοῦ Συλλόγου Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Δράσεως «Ὁ Μέγας Βασίλειος». Συνέγραψε πολλά θεολογικά, δογματικά, ἑρμηνευτικά καί ἀπολογητικά ἔργα, καθώς καί βιβλία μέ νεανικά καί κοινωνικά θέματα. Σημαντική ἦταν ἡ συμβολή του στήν ἑρμηνεία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού ἐκδόθηκε ἀπό τήν Ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» σέ 20 τόμους καί βραβεύθηκε ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν.

Ἦταν θερμός πατριώτης μέ ἰδιαίτερη ἀγάπη πρός τή μαρτυρική πατρίδα του, τήν Κύπρο, καί βραβεύθηκε μέ ἔπαινο ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν γιά τό βιβλίο «Ἐθνομάρτυρες τοῦ Κυπριακοῦ Ἔπους 1955-59». Ἐπίσης, τιμήθηκε γιά τήν ὅλη θεολογική προσφορά του ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ τό Χρυσό Σταυρό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί ἀπό τήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Κύπρου μέ τό Μετάλλιο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.

Ἡ ἐξόδιος Ἀκολουθία του θά ψαλεῖ τήν Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου, 12μ., στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων (ὁδ. Ἀσκληπιοῦ).

Ἄς εἶναι ἡ μνήμη του αἰωνία.

Πηγή: Ὁ Σωτήρ

Ἡ ὀνομαζόμενη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος» τῆς Ὀρθοδοξίας συνεκλήθη καὶ συνεδρίασε στὴν Κρήτη τὴν ἑβδομάδα τῆς Πεντηκοστῆς (18-26 Ἰουνίου 2016).

Δύο μῆνες μετά, κρίνοντας μὲ νηφαλιότητα τὸ ὅλο ἐγχείρημα, μποροῦμε νὰ καταλήξουμε στὶς ἑξῆς παρατηρήσεις γιὰ τὴν ἀμφιλεγόμενη «Σύνοδο»:

1. ΗΤΑΝ ΣΥΝΟΔΟΣ;

Ἕνα πρῶτο ἐρώτημα ἀφορᾶ στὴν ἴ­δια τὴ φύση τῆς Συνόδου: Ἦταν πράγματι Σύνοδος; Τὸ ἐρώτημα εἶναι καίριο. Διότι κατὰ τὴ σύγκλησή της καὶ τὶς ἐργασίες της, μὲ τὴν καθιέρωση νὰ ψηφίζουν μόνο οἱ Προκαθήμενοι καταλύθηκε οὐσιαστικὰ ἡ ἔννοια τῆς συνοδικότητας. Ἦταν περισσότερο, ὅπως παρετήρησε ὁ Ἐπίσκοπος τῆς ἐπισκοπῆς Μπάτσκας τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας Εἰρηναῖος (Μπούλοβιτς), μιὰ «Σύναξις Προκαθημένων», ἡ ὁποία μάλιστα «ἐνεργεῖ ἐμπράκτως ὡς συλλογικός τις πάπας».

Τὴν προβληματικότητα τὴν ἀναγνώρισαν καὶ ἔνθερμοι ὑποστηρικτὲς τῆς «Συνόδου». Ἔτσι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας στὴν ὁμιλία του κατὰ τὴν ἐναρκτήρια συνεδρίαση τῆς «Συνόδου», ἀπαντώντας στοὺς ἐπικριτές της, εἶπε ὅτι αὐτὴ ἀποτελεῖ «ἰδιαιτερότητα... δὲν εἶναι ἕνα ἀκριβὲς ἀντίγραφο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων... εἶναι κάτι ἰδιαίτερο».

Πιὸ ξεκάθαρα ὁ καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης κ. Χρυ­σόστομος Σταμούλης, ἀναφερόμενος στὶς καινοτομίες της, τὴ λεγόμενη «ἀρχὴ τῆς ὁμοφωνίας» καὶ τὴν καθιέρωση τῆς «μίας ψήφου ἀνὰ Ἐκκλησία», εἶπε πρὶν τὴ σύγκλησή της τὰ ἑξῆς: «Ὄντως, ἡ συγκεκριμένη διαδικασία εἶναι ἀμάρτυρη ἐντὸς τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας. Ὄντως φαίνεται νὰ ἀγνοεῖται τὸ ἱστορικὸ κεκτημένο ποὺ θέλει τὸν κάθε ἐπίσκοπο νὰ ἔχει μία ψῆφο. Ὄντως φαίνεται νὰ ἀντικαθίσταται ὁ ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸν πρῶτο καὶ νὰ ὑποχωρεῖ ἡ ἰδιαιτερότητα τοῦ προσώπου γιὰ χάρη τοῦ καθόλου τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας. Νὰ χάνεται στ᾿ ἀλήθεια ‘‘ἡ ἑνότητα ἐν τῇ ποικιλίᾳ’’. Ἢ, ἀκόμη πιὸ σκληρά, ἡ υἱοθέτηση τῆς μίας ψήφου νὰ ἀποτελεῖ τὸν "θρίαμβο τοῦ ἀτομοκεντρικοῦ τύπου τῶν ‘‘συμβάσεων’’". Καὶ δὲν χωράει καμία ἀμφιβολία πὼς σὲ ὅ­λα τὰ παραπάνω θὰ μπορούσαμε νὰ προσθέσουμε καὶ ἄλλα. Νὰ ποῦμε γιὰ παράδειγμα ὅτι μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῆς ὁμοφωνίας, ἀλλὰ καὶ τῆς μίας ψήφου ἡτ­τᾶται ἡ Ἐκκλησιολογία τῆς συνοδικότητας, βιάζεται ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ περιθωριοποιεῖται ἡ ἴδια ἡ ζωή».

Ὁ κ. Σταμούλης ὅμως σωστὰ ἐπισημαίνει καὶ ἕνα ἀκόμη σημεῖο ἐξίσου προβληματικό: Τὸ ὅτι ἡ «Σύνοδος», ἔτσι ὅπως προετοιμάστηκε, ἦταν ἀποκομμένη ἀπὸ τὸν λαό. Εἶπε: «Ἐὰν διαπιστώνεται, λοιπόν, ἕνα ἔλλειμμα, αὐτὸ βρίσκεται στὴν ἐνημέρωση τῆς βάσης, στὴν ἐνημέρωση τῶν λαϊκῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν κληρικῶν, τόσο τῶν δύο πρώτων βαθμίδων, ὅσο καὶ τῶν ἐπισκόπων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Φαίνεται ἔτσι νὰ λησμονεῖται ἢ νὰ παραθεωρεῖται πὼς ‘‘ἡ Σύνοδος δὲν συνέρχεται γιὰ τὸν ἑαυτό της· συνέρχεται γιὰ ὅλο τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, γιὰ ὅλο τὸν κόσμο’’, καθὼς "“εἶναι ἐκ τοῦ σώματος”, “ἐν τῷ σώματι”, “διὰ τὸ σῶμα”". Ὡς ἐκ τούτου, οἱ ἐνστάσεις οἱ ὁποῖες καὶ ἐδῶ διατυπώθηκαν ἀπὸ μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας δὲν εἶναι χωρὶς ἔρεισμα». [Βλ. Χρυσόστομου Σταμούλη, «Ἡ λειτουργία τῆς ὁμοφωνίας καὶ ἡ ποιητικὴ τῆς ἑνότητας». Εἰσήγηση στὸ Συνέδριο «Πρὸς τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο» (3-5 Δεκεμβρίου 2015)].

Ἂν λοιπὸν ἡ «Σύνοδος» εἶναι ἀποκομμένη ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἂν ἀποτελεῖ ἁπλὴ σύμβαση ἀτομοκεντρικοῦ τύπου, ἂν καταστρέφει τὴν Ἐκκλησιολογία τῆς συνοδικότητας, ἂν βιάζει τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ περιθωριοποιεῖ τὴ ζωή, μποροῦμε νὰ τὴ θεωροῦμε πραγματικὴ Σύνοδο;

2. ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΗ;

Ἂς ἔρθουμε σὲ ἕνα ἄλλο ἐρώτημα. Ἡ «Σύνοδος» ὀνομάστηκε Μεγάλη. Ἦ­ταν ὅμως; Βέβαια ἔτσι συγκλήθηκε, ἀλλὰ δὲν κατάφερε νὰ γίνει πραγματικὰ Μεγάλη, διότι κατ᾿ αὐτὴν ἡ Ὀρθοδοξία ἐμφανίστηκε διχασμένη. Ὁ διχασμὸς ἔγινε φανερὸς πρωτίστως κατὰ τὴ σύγ­κλησή της, ὁπότε τέσσερις ἀπὸ τὶς δεκατέσσερις Ἐκκλησίες ἀρνήθηκαν νὰ μετάσχουν. Ἔγινε ὅμως φανερὸς καὶ κατὰ τὶς συνεδριάσεις της, ὅπου καὶ σὲ ἄλλα, κυρίως ὅμως στὸ σημαντικότερο θέμα της, αὐτὸ τῆς σχέσεως τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν ὑπόλοιπο Χριστιανικὸ κόσμο, ἐκδηλώθηκαν ἔντονες ἀντιδράσεις καὶ πολλοὶ ἐπίσκοποι ἀρνήθηκαν νὰ ὑπογράψουν τὸ τελικὸ κείμενο.

Ἡ ἀδυναμία τῆς Συνόδου νὰ παρουσιάσει ἑνωμένη τὴν Ὀρθοδοξία ἑρμηνεύεται ἀπὸ πολλοὺς ὅτι προέρχεται ἀπὸ τὰ εἰς βάρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐξυφαινόμενα σχέδια ἐπεκτάσεως τῆς ἐξουσίας τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ κατατρύχεται, ὡς γνωστό, ἀπὸ τὸ ἀντιπαραδοσιακὸ σύνδρομο τῆς «Τρίτης Ρώμης», ὅπως ἀρέσκεται νὰ αὐτοαποκαλεῖται.

Ἀκόμη ὅμως κι ἂν γίνει δεκτὸ ὅτι σκοπιμότητες γεωπολιτικῶν παιχνιδιῶν ἐξουσίας ὤθησαν τὶς τέσσερις Ἐκκλησίες νὰ ἀπόσχουν – κάτι ποὺ οἱ ἴδιες ἀρνοῦνται κατηγορηματικά –, αὐτὴ ἡ ἀπουσία στερεῖ ἀπὸ τὴ «Σύνοδο» τὴν προσωνυμία «Μεγάλη» καὶ τὸν πανορθόδοξο χαρακτήρα. Μάλιστα πολὺ περισσότερο ποὺ οἱ ἀποῦσες Ἐκκλησίες ποιμαίνουν πάνω ἀπὸ τὸ μισὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο τῆς γῆς.

Τοὺς πραγματικοὺς βέβαια λόγους τῆς ἀπουσίας τῶν τεσσάρων Ἐκκλησιῶν τοὺς γνωρίζει καὶ θὰ τοὺς κρίνει ὁ Θεός. Θεολογικῶς ὅμως ὀφείλουμε κάτω ἀπὸ τὰ ἐπιφαινόμενα νὰ δοῦμε τὴν ἀλήθεια.

Καὶ ἐν προκειμένῳ ἡ ἁπλὴ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ «Σύνοδος» δὲν εἶχε πανορθόδοξο χαρακτήρα, κι αὐτὸ καθιστᾶ τὶς ὅποιες ἀποφάσεις της περιορισμένης ἐμβέλειας καὶ σημασίας.

3. ΗΤΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ;

Τὸ σημαντικότερο βέβαια ἐρώτημα εἶναι τὸ ἂν ἡ «Σύνοδος» ἦταν Ὀρθόδοξη. Καίριο πράγματι ἐρώτημα, δεδομένου ὅτι κεντρικότατη ἐπιδίωξη σ᾿ αὐτὴ τὴ «Σύνοδο» ὑπῆρξε ἡ προσπάθεια κάποιων νὰ περιορίσουν τὴν αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ περιορισμὸς αὐτὸς θὰ γινόταν μὲ τὴν ἔγκριση τῆς προτάσεως νὰ ἀναγνωριστοῦν ὡς Ἐκκλησίες οἱ ἑτερόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες, δηλαδὴ οἱ μονοφυσιτίζουσες ὁμάδες τῆς Ἀνατολῆς καὶ οἱ αἱρετικὲς ἐκτροπὲς τῆς Δύσεως: ὁ Παπισμὸς καὶ ὁ Προτεσταν­τισμός.

Ἡ ἀναγνώριση ἀπορρίφθηκε, χάρη κυ­­ρίως στὴ σθεναρὴ ἀντίσταση τῆς Ἐκ­κλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ τελικὴ ἀπόφαση μὲ τροπολογία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλ­λάδος, προϊὸν συμβιβασμοῦ τῶν ἀν­τίθετων ἀντιλήψεων, δὲν δέχεται ὕ­παρξη ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ μόνο «ἀ­ποδέχεται τὴν ἱστορικὴν ὀνομασίαν τῶν μὴ εὑρισκομένων ἐν κοινωνίᾳ μετ’ αὐτῆς ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν».

Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀ­θηνῶν κ. Ἱερώνυμος, παρουσιάζοντας τὴ συμβιβαστικὴ πρόταση δήλωσε τὰ ἑξῆς: «Μὲ τὴν τροπολογία αὐτὴ πετυχαίνουμε μία Συνοδικὴ ἀπόφαση, ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία περιορίζει τὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν σχέσεων πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους ὄχι στὴν ὕπαρξη, ἀλλὰ μόνο στὴν ἱστορικὴ ὀνομασία αὐτῶν ὡς ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκ­­κλησιῶν ἢ Ὁμολογιῶν. Οἱ ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς εἶναι αὐτονόητες. Ὄχι μόνο δὲν ἐπηρεάζουν ἀρνητικῶς μὲ ὁποιονδήποτε τρό­πο τὴ μακραίωνη Ὀρθόδοξη παράδοση, ἀλλ’ ἀντιθέτως προστατεύεται μὲ πολὺ σαφὴ τρόπο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκ­κλη­σιολογία».

Ἂν καὶ ἀπὸ πολλοὺς θεωρεῖται ἀπαράδεκτη ἀκόμη καὶ ἡ συμβιβαστικὴ αὐτὴ ἀπόφαση, ἐντούτοις παραμένει ἀναμφίβολο ὅτι ἡ σκληρὴ οἰκουμενιστικὴ πρόθεση νὰ ἀναγνωριστοῦν οἱ ἑτερόδοξες ὁμάδες ὡς ἐκκλησίες ἀποφεύχθηκε.

Βέβαια τὸ ὅλο κείμενο γιὰ τὴ σχέση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν ὑπόλοιπο Χριστιανικὸ κόσμο στὶς ἑπόμενες παραγράφους του εἶναι ὀρθοδόξως ἀπαράδεκτο. Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τῆς ἐκτροπῆς του εἶναι τὸ ὅτι γιὰ τοὺς διεξαγόμενους διαλόγους προβλέπει ὅτι «ἐν περιπτώσει ἀδυναμίας ὑπερβάσεως συγκεκριμένης τινὸς θεολογικῆς διαφορᾶς, ὁ θεολογικὸς διάλογος δύναται νὰ συνεχίζηται».

Ἔχουμε καὶ ἄλλοτε τονίσει ὅτι αὐτὸ εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνο, διότι ὁδηγεῖ σὲ ἀτέλειωτο διάλογο καὶ συνεπῶς σὲ ἕνωση στὴν πράξη, ὅπως καθόριζε ἡ τακτικὴ τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος ἔλεγε: «νὰ κλείσουμε τοὺς θεο­λόγους σὲ ἕνα νησὶ γιὰ νὰ συζητοῦν συνεχῶς καὶ ἐμεῖς νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὴν ἀγάπη».

Τὸ κείμενο ἀναμειγνύει τὴν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια μὲ οἰκουμενιστικὲς ἀντιλήψεις καὶ ἐγκωμιαστικὲς ἀναφορὲς στὴ λεγόμενη «οἰκουμενικὴ κίνηση» καὶ τὸ «Παγ­κόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν». «Εἶναι ἄμικτον μεῖγμα τῶν καθαρῶς Ὀρθοδόξων θέσεων καὶ τῶν ‘‘οἰκουμενικοῦ’’ ἤθους καὶ ὕφους ὡραιολογιῶν» καὶ «εἶναι ἡ πρώτη καὶ κυρία αἰτία τῆς ἀρνήσεως τῶν τεσσάρων Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων νὰ συμμετάσχουν εἰς τὴν Σύνοδον» (Ἐπίσκοπος Μπάτσκας Εἰρηναῖος).

Τὰ ἴδια τόνισε σὲ σχετικὴ κριτική του ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος: «Τὸ ὅλο κείμενο εἶναι ἐλλειμματικὸ καὶ ἀντιφατικὸ ὡς πρὸς τὴν Ἐκκλησιολογία του, γιατὶ δὲν προσδιορίζει ποιὸς μετέχει καὶ ποιὸς δὲν μετέχει στὴν Ἐκκλησία, τί εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, καὶ ποιὰ εἶναι τὰ ὅρια μεταξὺ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ αἱρέσεως». Γι᾿ αὐτὸ τὸν λόγο ὁ ἴδιος ἀρνήθηκε νὰ τὸ ὑπογράψει.

Τὸ διάτρητο θεολογικῶς αὐτὸ κείμενο καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἐπίσκοποι ἀρνήθηκαν νὰ τὸ ὑπογράψουν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὁδηγηθοῦμε στὸ ὑποτιμητικὸ τοῦ ἐπισκοπικοῦ κύρους ἀτόπημα νὰ ὑπογράφουν ἀ.α. (ἀντ᾿ αὐτῶν) οἱ Προκαθήμενοι τῶν Ἐκκλησιῶν τους, ἐνῶ οἱ ἐπίσκοποι αὐτοὶ ἦταν παρόντες καὶ ἠρνοῦντο νὰ ὑπογράψουν. Αὐτὴ ἦταν μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ θλιβερὲς στιγμὲς τῆς «Συνόδου».

Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς προετοιμασίας καὶ τῶν ἐργασιῶν τῆς «Συνόδου» ἐπικράτησε ἀπίστευτη σύγχυση. Δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ σύγχυση ἔνδειξη ἀπουσίας τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος;

4. Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Ἀπὸ τὴν ὅλη αὐτὴ ἱστορία προῆλθε καὶ μιὰ ἐπιτυχία: Ἡ ἀποτυχία πανορθόδοξης ἐπιβολῆς τῆς οἰκουμενιστικῆς τακτικῆς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Πρὶν τὴ «Σύνοδο», ἐκεῖνο ποὺ ἀποτελοῦσε καίρια ἐπιδίωξη πολλῶν ἦταν αὐτὴ ἡ ἐπιβολή. Οἱ οἰκουμενιστὲς λογάριαζαν πὼς θὰ πετύχαιναν νὰ ἐπιβάλουν στὴν Ὀρθοδοξία τὴν Ἀθηναγόρεια ἐκτροπὴ μὲ πανορθόδοξη συνοδικὴ ἀπόφαση. Τὸ εἶχαν βέβαιο καὶ μάλιστα ἀπειλοῦσαν μὲ ἀποβολὴ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοὺς ἀντιτιθέμενους σ᾿ αὐτὸ πιστούς (Βλ. π.χ. ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Πέτρου Βασιλειάδη στὸ «ΑΜΕΝ» μὲ τὸν τίτλο: «Ἡ διακονία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»).

Ὅμως ἡ ἀπόφαση τῶν τεσσάρων Ἐκ­κλησιῶν νὰ μὴ μετάσχουν στὴ «Σύνοδο», ἡ ἀντίσταση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ ἄρνηση τόσων ἐπισκόπων νὰ ὑπογράψουν τὸ ἀπαράδεκτο ἄρθρο 6 κλόνισαν τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ματαίωσαν τὴν ἐπιχείρηση πανορθόδοξης ἐπιβολῆς του στὴν Ἐκκλησία.

Ἡ δεινὴ αὐτὴ ἦττα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι τὸ μεγαλύτερο κέρδος πού, ἂν καὶ ἀθέλητα, ἄφησε πίσω της ἡ «Σύνοδος».

5. ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ἂν ἦταν Σύνοδος πραγματικὰ Ὀρθόδοξη, θὰ εἶχε ἀναπαύσει τὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν. Ἄλλα περιμέναμε οἱ πιστοὶ ἀπὸ τὴ «Μεγάλη Σύνοδο». Περιμέναμε νὰ ὁμολογήσει μὲ κρυστάλλινη διαύγεια τὴν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια. Χωρὶς μισόλογα, ἀμφιλεγόμενες διατυπώσεις καὶ προσπάθεια πλάγιας νομιμοποιήσεως τῆς οἰκουμενιστικῆς πλάνης.

Περιμέναμε νὰ ὑποδείξει μὲ ἀληθι­νὴ «ἐν Χριστῷ» ἀγάπη στοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας πλανεμένους «Χριστιανοὺς» ὅτι ὁ μόνος ἀσφαλὴς δρόμος σωτηρίας εἶναι ἡ ἐπιστροφή τους στὴν Ὀρθοδοξία, τὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Περιμέναμε νὰ καταδικάσει τὶς φρικτὲς ἐκτροπὲς τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Νὰ χρησιμοποιήσει καὶ πάλι τὴν ἀτρόμητη καὶ ἀληθινὴ γλώσσα τῆς ἀπαντήσεως τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ ἔτους 1848 πρὸς τὸν Πάπα Πίο τὸν Θ΄. Νὰ ἐπαναλάβει τὴ λέξη: «ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ!», ποὺ ἐκεῖνοι οἱ μακάριοι μὲ πόνο καὶ γνήσια ἀγάπη εἶπαν γιὰ τὸ ἀντιχριστιανικὸ παπικὸ σύστημα.

Ἐμεῖς εὐγνωμονοῦμε τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, ποὺ κυβερνάει τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπέτρεψε τὴν ἐπιδιωκόμενη ἐπιβολὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Ἐκκλησία. Γιὰ νὰ στηριχτοῦμε οἱ πιστοὶ στὴν πατροπαράδοτη ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ μένουμε ἀφοσιωμένοι σ᾿ αὐτὴν μέχρι θανάτου!

Πηγή: Ὁ Σωτήρ

Ἐμεῖς ὅλοι πού εἴμαστε σήμερα ἐδῶ στήν θεία Λειτουργία, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι οἱ χωριανοί μας, πού γιά κάποιο λόγο δέν ἦλθαν, εἴμαστε «ἀδελφοί» καί ἀποτελοῦμε μία οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένειά μας αὐτή λέγεται «Ἐκκλησία».

Δημητσάνα - Μεγαλόπολις, Κυριακή 28 Αὐγούστου 2016

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Χριστιανοί μου,

1. Ἐμεῖς ὅλοι πού εἴμαστε σήμερα ἐδῶ στήν θεία Λειτουργία, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι οἱ χωριανοί μας, πού γιά κάποιο λόγο δέν ἦλθαν, εἴμαστε «ἀδελφοί» καί ἀποτελοῦμε μία οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένειά μας αὐτή λέγεται «Ἐκκλησία».

Ναί! Ἐκκλησία εἶναι ἡ οἰκογένεια τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. Καί γιά νά τό πῶ πιό ἁπλᾶ, Ἐκκλησία εἶναι «ἡ Ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ», στήν ὁποία χωρᾶμε ὅλοι. Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἅγιο καί πανάγιο πράγμα, γιατί εἶναι θεῖο κατασκεύασμα. Δέν τήν ἔφτιαξαν οἱ παπάδες, ὅπως λένε μερικοί ἀκατήχητοι καί ἀσεβεῖς, ἀλλά τήν Ἐκκλησία τήν δημιούργησε ὁ Χριστός, γι᾽ αὐτό δέν πρόκειται ποτέ νά καταλυθεῖ. Πολλοί πολέμησαν καί πολεμοῦν τήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία μένει καί θά μένει αἰώνια, γιατί ἔχει Ἱδρυτή τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Θεό!

2. Ἡ θύρα, ἡ πόρτα, ἀπό τήν ὁποία περνᾶμε γιά νά μποῦμε στήν Ἐκκλησία εἶναι τό βάπτισμα. Ὅλοι ἐμεῖς λοιπόν ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία, γιατί εἴμαστε βαπτισμένοι ἀπό κανονικό, ἀπό ὀρθόδοξο ἱερέα καί γεννηθήκαμε χριστιανοί, μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό τήν Ἐκκλησία μας αὐτή ξέφυγαν μερικοί, ἀποκόπηκαν ἀπ᾽ αὐτήν, γιατί ἔκαναν ἄλλο «πιστεύω» καί φαντάστηκαν ἄλλες διδασκαλίες, διαφορετικές ἀπ᾽ αὐτές πού διατύπωσαν οἱ θεόπνευστοι ἅγιοι Πατέρες. Αὐτοί εἶναι οἱ Παπικοί πρῶτα καί οἱ Προτεστάντες ἔπειτα.

3. Αὐτοί, λοιπόν, οἱ Παπικοί καί οἱ Προτεστάντες, ἀφοῦ ἀποκόπηκαν ἀπό τήν Ἐκκλησία, πού ἔχει τήν σωστή διδασκαλία, δέν μποροῦν νά λένε ὅτι ἀποτελοῦν Ἐκκλησία. Αὐτοί βέβαια ἔτσι τό λένε, ἀλλά καί ἡ κοινή λογική δέν μπορεῖ νά τό δεχθεῖ αὐτό. ᾽Αφοῦ διαφοροποιήθηκαν ἀπό τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, δέν ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία. Οἱ Παπικοί καί Προτεστάντες θά εἶναι καί θά γίνουν πάλι Ἐκκλησία, ὅταν μετανοήσουν γιά τίς πλάνες τους καί ἔτσι μετανοημένοι ζητήσουν νά ξαναγυρίσουν στήν Ἐκκλησία ἀπό τήν ὁποία ἀποκόπηκαν. Καί αὐτό βέβαια, τό νά μετανοήσουν, δηλαδή, οἱ Παπικοί (τούς λένε καί «Καθολικούς») καί οἱ Προτεστάντες καί νά ἐπανέλθουν πάλι στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τήν ὁποία κόπηκαν, αὐτό, λέω, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι πολύ τό θέλουμε καί τό ἐπιθυμοῦμε καί προσευχόμαστε ὁλόθερμα γι᾽ αὐτό. Τώρα ὅμως, ἀμετανόητοι ὅπως εἶναι αὐτοί μέ τίς πλάνες τους, εἶναι ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία.

4. Τό κακό ὅμως, χριστιανοί μου, εἶναι ὅτι ὑπάρχουν μερικοί δικοί μας, καί μάλιστα ρασοφόροι καί μάλιστα ὑψηλοί ρασοφόροι, πού λέγουν τόν ἐντελῶς ἀθεολόγητο λόγο ὅτι καί οἱ Παπικοί εἶναι «Ἐκκλησία». Μή χειρότερα Χριστέ καί Παναγιά!... Ὄχι, δέν εἶναι οἱ Παπικοί καί οἱ Προτεστάντες καί γενικά ὅλοι οἱ αἱρετικοί, ὄχι δέν εἶναι Ἐκκλησία. Σεῖς, χριστιανοί μου, πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας, σεῖς λέγω, ἀντίθετα ἀπό αὐτούς τούς φιλοπαπικούς καί μεταπατερικούς κληρικούς, ἐπιθυμῶ νά πιστεύετε σταθερά αὐτό πού βλέπω καί ἀκούω ὅτι πιστεύετε. Ὅτι, δηλαδή, ΜΙΑ εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Αὐτή εἶναι ἡ «ΜΙΑ, Ἁγία καί Καθολική Ἐκκλησία», γιά τήν Ὁποία μιλᾶμε στό «Πιστεύω» μας. Οἱ Καθολικοί καί οἱ Προτεστάντες εἶναι αἱρετικοί, ἀποτελοῦν μία κοινότητα, μία δική τους συναγωγή, ἀλλά δέν εἶναι Ἐκκλησία, μέ τήν ἔννοια πού τό ζήσαμε σήμερα ἐμεῖς ἐδῶ στήν θεία Λειτουργία. Γιατί τό τί εἶναι Ἐκκλησία τό γευόμαστε στήν θεία Λειτουργία. Ὅτι δέ αὐτό εἶναι ἀλήθεια φαίνεται ἀπό τό 11ο κεφάλ. τῆς Α´ πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς του ὅπου μιλάει γιά τήν σύναξη, τήν συγκέντρωση τῶν πιστῶν γιά τήν Θεία Εὐχαριστία. Καί γιά τήν σύναξη αὐτή λέει «συνερχομένων ὑμῶν ΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (στίχ. 18). Ἀφοῦ μέ τούς Παπικούς δέν μποροῦμε νά τελέσουμε μαζί τήν Θεία Λειτουργία, ἄρα αὐτοί δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία.

Μέ πολλές ε ὐχές

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή: Θρησκευτικά

Ναι, μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά ''εδω'' μας κάθεται... Δεν το σηκώνει η ψυχή μας. Είδα προ καιρού τον γερό Μεθόδιο, της Εσφιγμένου... Κάτσε εκεί που κάθεσαι του είπα, και πέστα! Εμείς δεν μιλάμε, κάνουμε ακόμα ''οικονομία''.... με αυτά που κάνει, δεν ξέρω για πόσο ακόμα.

(Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, γύρω στα χίλια μέτρα υψόμετρο, πάνω απο την σκήτη του Αγίου Βασιλείου. Στο βάθος η κορυφή του Άθωνα...)  

 Ναι, μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά ''εδω'' μας κάθεται... 

δεν το σηκώνει η ψυχή μας.

Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης, της σκήτης των Δανιηλαίων. 

H Αγιορείτικη λειτουργία στήν Σκήτη των Δανιηλαίων είναι κάτι άλλο, είναι μια ζώσα εμπειρία, μια μυσταγωγία, βγαλμένη μέσα απο μια παράδοση που βαστά αιώνες...

Ελάβαμε το αντίδωρο, και βγήκαμε εξω στήν αυλή με τον π. Μιχαήλ και τον Χρήστο. Πιο πέρα λίγοι επισκέπτες, Σέρβοι αν κατάλαβα καλά, μερικοί απο αυτούς γνώριζαν και Ελληνικά...

- Καθήστε για καφεδάκι είπε ένας μοναχός, και η παρέα μαζεύτηκε στο τραπεζάκι, όπου ηδη βρισκόταν ο γέροντας Δανιήλ, με την θαυμάσια ''βροντερή'' φωνή, που έδεινε έναν άλλο τόνο, υπερκόσμιο θαρείς την ώρα της ψαλμωδίας...

Φωνή βιβλική, σαν κάποιου Προφήτη.

(Τέτια φωνή, σαν κεραυνό, πρέπει να είχε και ο Μωυσής, συλλογιζόμουν...)

Καθόμουν απέναντι απο τον γέροντα, και χάζευα τις κουβέντες που γυρόφερναν γύρω απο διάφορα θέμματα, κοιτούσα την ασκητική μορφή βαθιά μέσα στα μάτια...

λές και ήθελα να αποτυπώσω την μορφή του, να ''κλέψω'' την στιγμή, και να την χαράξω στήν μνήμη μου, ως κάτι πολύτιμο...

Ώσπου μια ερώτιση έσκασε με πάταγο, ξυπνώντας με απότομα απο τις ονειροπαρμένες σκέψεις μου περί Βιβλικών Προφητών, και με επανέφερε με βια στήν σκληρή πραγματικότητα...

- Γέροντα, του λέει ο Χρήστος, (ο πιο χύμα της παρέας) τι λέτε για την σύνοδο; Τι είναι αυτά που κάνει ο πατριάρχης; Τις συμπροσευχές; Οι αλλόδοξοι είναι ''εκκλησία'';

Για να λάβει χύμα και την απάντηση απο τον γέροντα...

- Ναι, μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά ''εδω'' μας κάθεται...

Δεν το σηκώνει η ψυχή μας.

Είδα προ καιρού τον γερό Μεθόδιο, της Εσφιγμένου... Κάτσε εκεί που κάθεσαι του είπα, και πέστα! Εμείς δεν μιλάμε, κάνουμε ακόμα ''οικονομία''.... με αυτά που κάνει, δεν ξέρω για πόσο ακόμα. (...)

Αυτήν την αλήθεια είπε ο Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης, της σκήτης των Δανιηλαίων. 
 

Απο μικρό παιδί, 60 χρόνια στο Άγιον Όρος. Το έσκασε 15 χρονών απο το σπίτι, πήγε ο πατέρας του να τον πάρει πίσω, ''δεν έρχομαι...'' του λέει....

Βλέπεις ο Ησυχασμός, υπήρξε πάντοτε το ακριβέστερο μέλος της Εκκλησίας. Μέσα στήν ησυχία, ο ασκητής αποκτά την εμπειρική, όντως γνώση Του Θεού, της νοεράς προσευχής, των θείων εκλάμψεων, και οδηγείται στο Θεολογείν Απλανώς...

Ίσως για αυτό τον λόγο, ολη η πανέρημος των ασκητών του Αγίου Όρους, τα φρικτά Καρούλια και τα Κατουνάκια, πλην δυο ασκητών και της σκήτης των Δανηλαίων, που κάνουν ακόμη με νύχια και με δόντια, οικονομία στίς ανορθόδοξες παραβάσεις του οικουμενικού πατριαρχίου...

Έχουν όλοι κομμένο το μνημόσυνο, στόν οικουμενικό πατριάρχη Βαρθολομαίο. (...)

Aλλά αυτοί δεν λογίζουν ανθρωπαρέσκιες, Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, και ''τυφλές υπακοές'', υπηρετούν την Αλήθεια Του Θεού μέχρι αίματος...

'Ενας απο αυτούς, ο Γέροντας Μερκούριος, έφυγε για το ουράνιο ταξίδη προ καιρού.

Συνομιλώντας για αυτόν με τον Γέροντα Αυγουστίνο ... (χαρισματική, οσιακή μορφή ο πατέρας Αυγουστίνος, απο τούς τελευταίους του είδους, που ελάχιστοι γνωρίζουν τι εστί αυτός ο άνθρωπος, ίσως αν με αξιώσει ο Θεός να γράψω κάποτε για αυτόν) ανέφερε τα εξείς:

''Eδω αποκάτω έχει μια σπηλιά... κάθε Σαρακοστή, ο πατέρας Μερκούριος έφευγε απο το καλύβι του, και ερχόταν εδω. Πολλές φορές, ολο το 40ήμερο, όλες αυτές τι μέρες της νηστείας, του πνευματικού αγώνα, τις περνούσε εκεί, στήν σπηλιά..."

Βρισκόμασταν στα περί τα χίλια μέτρα υψόμετρο, στίς ερημιές του Άθωνα...

Ο πολύς ο κόσμος βέβαια, ούτε καν γνωρίζει την υπάρξη αυτών των ανθρώπων.

Το σύστημα του πλασάρει βλέπεις άλλα πρότυπα πιο ''λάιτ'' σε κάθε επίπεδο της ζωής, θες πολιτικό, θες κοινωνικό, θες θρησκευτικό...

Είναι η μοντέρνα γενιά του ''Ναι σε όλα...''

Ξέρεις, το Οχι είναι μια πάρα πολύ μικρή λέξη, αλλά χρειάζεται γιγάντιο ανάστημα για να την προφέρεις.

Και αυτοί οι Αγιορείτες Ασκητές, των φρικτών Καρουλίων, εκεί στα ερημικά Κατουνάκια, στίς σκληροτράχηλες πλαγιές του 'Αθωνα, έχουν αυτό το Ανάστημα... τον Θείο ζήλο.

Ζούν την Αγιότητα της ανυπαρξίας, και με τις προσευχές τούς βαστούν ολο τον κόσμο...

Ας έχουμε την ευχή τούς.

Πηγή: Πνεύματος κοινωνία

(Ἐκ πηγῶν συνοδικῶν)

Τὶς πρῶτες ἐκτιμήσεις μας γιὰ τὴν λεγόμενη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ συνῆλθε κολοβὴ καὶ ἀποδυναμωμένη στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης (16-27 Ἰουνίου 2016), τὶς κάναμε μέχρι τώρα ἀρκετὲς φορὲς καὶ σὲ ἀρκετοὺς τόπους διορθοδόξως:

Σὲ κοινὸ κείμενο ποὺ ἐκδώσαμε ὡς «Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» ἀμέσως μετὰ τὴν «Σύνοδο» μὲ τίτλο «Ἡ “Σύνοδος” τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης καὶ ἡ σύμπλευσή της μὲ τὸν Οἰκουμενισμό»· σὲ ἄλλο κοινὸ κείμενο ποὺ καταθέσαμε σὲ «Στρογγυλὴ Τράπεζα» ποὺ ἔλαβε χώρα στὸ Κισινάου, πρωτεύουσα τῆς Μολδαβίας, στὶς 12 Ἰουλίου μὲ τίτλο «Ἀποτίμηση τῶν ἀποφάσεων τῆς “Συνόδου” τῆς Κρήτης»· σὲ συναντήσεις ποὺ εἴχαμε μὲ Ἁγιορεῖτες Πατέρες στὶς Καρυὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καὶ μὲ ἄλλους Πατέρες στὴν Θεσσαλονίκη καὶ στὴν Πτολεμαΐδα· σὲ δεκάδες κηρυγμάτων καὶ ὁμιλιῶν σὲ ναοὺς καὶ μονές· σὲ πλῆθος τηλεφωνημάτων κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν ποὺ ἐναγωνίως ζητοῦσαν νὰ πληροφορηθοῦν τί ἔγινε στήν «Σύνοδο» καὶ πῶς θὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε· καὶ τελευταῖα στὴν ὀρθοδοξότατη Γεωργία, ὅπου μᾶς δέχθηκαν ὁ σοφὸς καὶ γλυκὺς πατριάρχης Ἠλίας, συνοδικοὶ καὶ ἄλλοι ἀρχιερεῖς, κληρικοὶ καὶ ἡγούμενοι σὲ ναοὺς καὶ μοναστήρια. Ἀνταλλάξαμε ἀπόψεις γιὰ τὴν προβληματικὴ καὶ ἀμφισβητούμενη «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, τὶς ὁποῖες ἐκοινολογήσαμε καὶ σὲ ὁμιλία καὶ ἀνοικτὴ συζήτηση ποὺ ἔγινε στὴν Τυφλίδα, τὴν τελευταία ἡμέρα τῆς τετραήμερης ἐκεῖ παραμονῆς μας, (25-28.7.2016) σὲ μεγάλη αἴθουσα μὲ πολυπληθὲς ἀκροατήριο.

Κοινὸς τόπος ὅλων αὐτῶν τῶν ἐκτιμήσεων εἶναι ὅτι ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης διέψευσε καὶ τὶς προσδοκίες τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὴν ὀνομασία της. Δὲν ἀντιμετώπισε κανένα ἐπεῖγον θέμα ποὺ τραυματίζει τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὴν μεταρρύθμιση τοῦ Ἡμερολογίου, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν ἐθνοφυλετισμὸ τῆς Διασπορᾶς καὶ ἄλλα, καὶ δὲν εἶναι οὔτε σύνοδος, οὔτε ἁγία, οὔτε μεγάλη, ὅπως ἀναλυτικὰ ἐξηγήσαμε.

Ἡ διαδικασία συγκλήσεως καὶ λειτουργίας της μὲ τὴν ἐπιλεκτικὴ πρόσκληση ἐπισκόπων καὶ τὴν στέρηση τοῦ δικαιώματος τῆς ψήφου στοὺς ἐπιλεκτικὰ προσκληθέντες ἐπισκόπους, ἀλλὰ περισσότερο ἡ ἀντιφατικότητα, ἡ ἀσάφεια, ἡ ἀμφισημία τοῦ περιεχομένου τῶν κειμένων ποὺ ἐγκρίθηκαν, ὄχι μόνον τῆς στεροῦν τὴν δυνατότητα νὰ θεωρηθεῖ ὅτι ἀποτελεῖ συνέχεια τῶν προηγουμένων συνόδων τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀντιμετώπιζαν ἐπείγοντα καὶ φλέγοντα θέματα ἀμέσως, μὲ τὴν ἰσότιμη παρουσία καὶ ψῆφο ὅλων τῶν ἐπισκόπων καὶ μὲ σαφήνεια καὶ ἀκριβολογία στὶς ἀποφάσεις τους, ἀλλὰ τὴν καθιστοῦν ἐπικίνδυνη καὶ αἱρετίζουσα. Στὸ πολυσυζητημένο κείμενο, «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸ χριστιανικὸ κόσμο», ἀφήνεται σκόπιμα ἡ δυνατότητα νὰ θεωροῦνται ὡς ἐκκλησίες παλαιὲς καὶ νέες αἱρέσεις, παρὰ τὶς προσπάθειες διασαφήσεως καὶ διορθώσεων ποὺ ἔγιναν, οἱ ὁποῖες ὄχι μόνον δὲν ἔγιναν δεκτές, ἀλλὰ καὶ ἀποτέλεσαν ἀφορμὴ νὰ ἀσκηθοῦν πιέσεις γιὰ τὴν ἀπόσυρσή τους, ὅπως εὐθαρσῶς κατήγγειλε ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος. Εἴχαμε συστήσει σὲ νεώτερους ἀδελφοὺς νὰ ἀποφεύγουν τὸν χαρακτηρισμὸ τῆς «Συνόδου» ὡς ληστρικῆς, διότι αὐτὸ προϋποθέτει ἄσκηση βίας, ἰδιαίτερα μάλιστα σωματικῆς. Εἶναι βέβαια χειρότερη ἡ ἄσκηση ψυχολογικῆς βίας μὲ ποικίλους τρόπους, ὁπότε ἡ σύστασή μας δὲν ἔχει τώρα πλέον ἔρεισμα, καὶ στὰ πολλὰ ἀρνητικὰ τῆς «Συνόδου», ποὺ μᾶλλον δὲν ἔχει τίποτε θετικό, προστίθεται καὶ ἡ «ληστρικότητα». Στὸ γνώρισμα αὐτὸ θὰ μποροῦσαν νὰ ἐνταχθοῦν ὁ δεσποτισμὸς καὶ ἡ ἀντισυνοδικὴ συμπεριφορὰ τῶν προκαθημένων, οἱ ὁποῖοι ἐστέρησαν ἀπὸ τοὺς λοιποὺς ἰσοτίμους ἐπισκόπους τὸ δικαίωμα τῆς ψήφου, λειτουργοῦντες «ὡς συλλογικός τις πάπας», ὅπως προσφυῶς ἔγραψε, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ἀρνητικῶν, μετὰ τήν «Σύνοδο», ὁ Σέρβος ἐπίσκοπος Μπάτσκας κ. Εἰρηναῖος (Μπούλοβιτς).

Τί νὰ εἰπεῖ κανεὶς καὶ ποῦ νὰ ἐντάξει, σὲ ποιό εἶδος παρανομίας καὶ παραβατικότητος, τὴν ἀποκάλυψη, ὅτι στὴν θέση τεσσάρων ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ποὺ δὲν ὑπέγραψαν τὸ κείμενο γιὰ τοὺς ἑτεροδόξους (Λεμεσοῦ, Μόρφου, Λήδρας καὶ Ἀμαθοῦντος) ὑπέγραψεν «ἀντ᾽ αὐτῶν» ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος; Σὲ κοσμικὸ ἐπίπεδο καὶ μὲ νομικὰ κριτήρια αὐτὸ θὰ ἐθεωρεῖτο πλαστογραφία, ὑποκλοπὴ ὑπογραφῆς, παραπλάνηση καὶ ἐξαπάτηση, καὶ θὰ ὁδηγοῦσε ἀμέσως σὲ ἀκύρωση τῆς παράνομης δικαιοπραξίας. Ἔτσι νομίζουμε ὅτι θὰ «λάμψει τὸ φῶς ἡμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων», καὶ θὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ αἴτημα τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου, ὅταν εἴμαστε χειρότεροι ἀπὸ τὸν κόσμο; Τί συνέβη μὲ τὴν περίεργη αὐτὴ ὑπόθεση; Ἂν δὲν ἐξουσιοδότησαν τὸν ἀρχιεπίσκοπο γιὰ τὴν πράξη αὐτή, γιατί δὲν διαμαρτύρονται οἱ τέσσερις; Τί φοβοῦνται; Τόσος πιὰ Παπισμὸς καὶ Δεσποτισμὸς ἔχει παρεισφρήσει στὴν συνοδικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία; Ἔμεινε τίποτε ἀπὸ τὴν συνοδικότητα ποὺ νὰ τὸ ἐντοπίζει κανεὶς στὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης; Πῶς τὰ κατάφερε ἔτσι μία σύνοδος νὰ εἶναι τόσο ἀντισυνοδική; Δὲν βλέπουν τὰ χάλια της ὅσοι τὴν ὑποστηρίζουν καὶ τολμοῦν νὰ κατηγοροῦν ὡς ἀντισυνοδικοὺς ὅσους ἐπισημαίνουν τὴν ἀντισυνοδικότητα τῆς «Συνόδου»;

Αὐτὴν τὴν ἀντισυνοδικότητα τονίζει καὶ ἄλλη σχετικὴ ἀποκάλυψη τοῦ Σέρβου ἐπισκόπου Μπάτσκας κ. Εἰρηναίου, ὅτι «ἐκ τῶν εἴκοσι πέντε παρόντων ἐν τῇ Συνόδῳ Σέρβων ἀρχιερέων οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν δὲν ὑπέγραψαν». Σύμφωνα μὲ νεώτερες ἀξιόπιστες πληροφορίες δεκαεπτὰ ἀπὸ τοὺς εἰκοσιπέντε Σέρβους ἐπισκόπους δὲν ὑπέγραψαν. Τί λοιπὸν καὶ ποιούς ἐκπροσωπεῖ ἡ μία ψῆφος τοῦ πατριάρχου τῆς Σερβίας, ὅταν δὲν ἐκφράζει οὔτε τοὺς παρόντας στήν «Σύνοδο» ἀρχιερεῖς; Δὲν κουρελιάζεται ὅλη ἡ συνοδικὴ παράδοση μὲ τὸν εἰσαχθέντα νεοπαπισμό, ὅταν ἀντὶ τῆς συνοδικῆς ἀρχῆς «ἡ ψῆφος τῶν πλειόνων κρατείτω», υἱοθετεῖται ἡ μοναρχικὴ παπικὴ ἀρχὴ «ἡ ψῆφος τοῦ ἑνὸς κρατείτω»; Οὔτε τὴν ἀρχὴ τῆς ὁμοφωνίας ποὺ οἱ ἴδιοι ἀποφάσισαν «συνοδικά» ἐτήρησαν σὲ πολλὲς περιπτώσεις, καὶ μάλιστα κατὰ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ περιλάλητου κειμένου γιὰ τοὺς ἑτεροδόξους, τὸ ὁποῖο δὲν ὑπέγραψαν πολλοὶ ἐπίσκοποι καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ὅπως ἐπὶ λέξει γράφει πάλιν ὁ Μπάτσκας Εἰρηναῖος, «τοῦτο κατὰ συνέπειαν εἶναι ἄκυρον, ἐφ᾽ ὅσον, συνῳδὰ τῇ ἀπὸ τοῦ 1961 ἰσχυούσῃ ἀρχῇ τῆς ὁμοφωνίας, καὶ εἷς ἀρχιερεὺς νὰ μὴ ὑπογράψῃ (ἐνῶ ἀπαιτεῖται ἡ ὑπογραφή του!), τὸ ἔγγραφον εἶναι ἀνυπόστατον».

Σημειωτέον ὅτι τὸ ἔγγραφο αὐτὸ εἶναι ἡ καρδιά, τὸ κέντρο τῆς «Συνόδου», ὁ βασικὸς στόχος, ὥστε νὰ ἀναγνωρισθοῦν οἱ αἱρέσεις ὡς ἐκκλησίες. Ἂν λοιπὸν αὐτὸ εἶναι ἀνυπόστατο καὶ ἄκυρο, καὶ ὅλη ἡ «Σύνοδος» εἶναι ἀνυπόστατη καὶ ἄκυρη, καὶ πρέπει ὅλοι, ἰδιαίτερα οἱ ἐπίσκοποι ποὺ διαφωνοῦν, νὰ συνεργήσουν ὥστε νὰ συνέλθει ἄλλη Σύνοδος, ἀληθινὰ Ὀρθόδοξη καὶ Πανορθόδοξη, γιὰ νὰ ἀκυρώσει καὶ ἀπορρίψει τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Αὐτὸ δὲν γίνεται αὐτομάτως· ἐπιβάλλεται νὰ γίνει θεσμικά, γιὰ νὰ ἀποφευχθοῦν διαιρέσεις καὶ ἐντάσεις μεταξὺ τῶν ὑποστηρικτῶν καὶ τῶν ἀρνητῶν τῆς «Συνόδου».

Ἡ ἴδια ἀντισυνοδικὴ συμπεριφορὰ παρατηρήθηκε καὶ στὴν περίπτωση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ εἰκοσιπενταμελὴς ἀντιπροσωπεία, ἔχουσα ἐπὶ κεφαλῆς τὸν ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἱερώνυμο, εἶχε δεσμευθῆ μὲ ὁμόφωνη συνοδικὴ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας νὰ προτείνει καὶ νὰ ὑποστηρίξει συγκεκριμένες διορθώσεις στὸ περιλάλητο κείμενο, ποὺ θὰ ἄλλαζαν ἐν μέρει τὴν οἰκουμενιστικὴ φυσιογνωμία του. Δὲν ἐξουσιοδοτήθηκαν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας, ἂν χρειασθεῖ, νὰ ἐνεργήσουν αὐτοβούλως καὶ αὐτογνωμόνως. Καὶ ὅμως, ἡ συνοδικὴ ἀπόφαση πῆγε περίπατο· ὁ ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἱ περὶ αὐτὸν παρέβησαν τὶς ἀποφάσεις τῆς δικῆς τους συνόδου καὶ ἔπραξαν κατὰ τὸ δοκοῦν, πιεσθέντες καὶ πιέσαντες κατὰ τὸν μητροπολίτη Ναυπάκτου. Ἂν κατὰ τὴν συνοδικὴ δεοντολογία ἦσαν παρόντες ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, θὰ μποροῦσαν ἐνδεχομένως νὰ ἀναθεωρήσουν τὴν ἀρχική τους ἀπόφαση· τώρα ὁ πρῶτος ἐνήργησε χωρὶς τὴν γνώμη τῶν λοιπῶν, ἀντισυνοδικά καὶ ἀντικανονικά, καὶ εἶναι ὑπόλογος ἐνώπιον τῆς Ἱεραρχίας. Ἐπαληθεύεται ἔτσι ἡ ἀρχὴ τῆς ἀκολουθίας τῶν κακῶν, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία «ἑνὸς κακοῦ δοθέντος, μυρία ἕπονται». Ὁ ἀντισυνοδικός, δηλαδή, ἀποκλεισμὸς τοῦ συνόλου τῶν ἐπισκόπων ἐγέννησε ἄλλες ἀντισυνοδικὲς παρεκκλίσεις καὶ συμπεριφορές, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός.

Μὲ ὅλα αὐτὰ εἶναι πράγματι νὰ ἀπορεῖ κανεὶς γιὰ τὸν διθυραμβικὸ τόνο τοῦ κειμένου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ποὺ ἀπευθύνθηκε πρὸς τὸν λαό, στὸ ὁποῖο προσπαθοῦν οἱ συντάκτες τὴν μνημειώδη αὐτὴ γιὰ τὴν ἀντισυνοδικότητά της σύνοδο νὰ τὴν ἐμφανίσουν ὡς συνέχεια τῶν ἑπτὰ οἰκουμενικῶν συνόδων. Αὐτὸ δὲν τὸ θέλει οὔτε ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖται τὴν οἰκουμενικότητα τῆς «Συνόδου», γιατὶ δὲν συμμετέχουν οἱ Χριστιανοὶ τῆς Δύσεως (!!!), οὔτε ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος, ὁ ὁποῖος στὴν ἐναρκτήρια συνεδρία τῆς «Συνόδου», ἐδήλωσε ὅτι αὐτὴ δὲν μοιάζει οὔτε μὲ τὶς συνόδους τοῦ παρελθόντος οὔτε μὲ τὴν Β´ Βατικάνειο. Δυστυχῶς οὔτε οἱ ὁμοφωνοῦντες ὁμοφωνοῦν. Μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν σύγχυση καὶ τὴν ἀσάφεια ποὺ ἐδημιούργησε ἡ «Σύνοδος» ὅλες οἱ ἐκτιμήσεις εἶναι δυνατές, καὶ ἡ ἀξιοπιστία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου ἔχει ἀπολεσθῆ· τὰ πρόβατα δὲν ἀναγνωρίζουν τὴν φωνὴ τῶν ποιμένων τους, καὶ κινδυνεύουν νὰ παρασυρθοῦν ἀπὸ φωνές «ἀλλοτρίων».

Πηγή: Ακτίνες

Στὴν περίπτωσι αὐτή, πού «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο· ἡ καθαίρεσις ἐπέρχεται αὐτομάτως κατὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τὸν ὁποῖο καὶ ἐγὼ ὡς ἱεροκῆρυξ εἶχα μνημονεύσει καὶ εἶχα ζητήσει ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Β. Ἑλλάδος νὰ τὸν ἐφαρμόσουν καὶ νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη.

Πως φθάσαμε στήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου του πατριάρχου Αθηναγόρα το 1970

[Στὴν περίπτωσι αὐτή, πού «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο·...

ἡ καθαίρεσις ἐπέρχεται αὐτομάτως κατὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τὸν ὁποῖο καὶ ἐγὼ ὡς ἱεροκῆρυξ εἶχα μνημονεύσει καὶ εἶχα ζητήσει ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Β. Ἑλλάδος νὰ τὸν ἐφαρμόσουν καὶ νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη.]

Τί προηγήθηκε (Φεβρ. 1970). Μόλις ἔγινα ἐπίσκοπος ὡρισμένοι παλαιοημερολογῖται μὲ κατηγοροῦσαν, ὅτι δὲν ἔπαυσα τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ποὺ δὲν ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, καὶ δὲν τὸν ἀπεκήρυξα ὡς αἱρετικό.

Τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου στὴν θ. λειτουργία, τὸ «Ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, … ὃν χάρισαι ταῖς ἁγίαις σου ἐκκλησίαις ἐν εἰρήνῃ, σῷον, ἔντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καὶ ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας», ὅπως παρατηρεῖ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, δὲν ἔχει τὴν ἔννοια βεβαιώσεως ὅλων αὐτῶν· ἐκφράζει εὐχή, ὁ Κύριος νὰ χαρίζῃ στὸν ἐπίσκοπο ἢ στὸν πατριάρχη ψυχικὴ εἰρήνη, σωματικὴ ὑγεία, ἀγαθὴ φήμη, καὶ διδασκαλία κατὰ πάντα ὀρθόδοξη.

Ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας χωρὶς ἀμφιβολία εἶχε προβῆ σὲ ἐνέργειες, ποὺ τὸν ἔφεραν μακριὰ ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα· μοῦ ζητοῦσαν λοιπὸν νὰ τὸν κηρύξω γι᾿ αὐτὲς αἱρετικό, νὰ τὸν διαγράψω ἀπὸ τὰ δίπτυχα καὶ νὰ παύσω τὸ μνημόσυνό του.

Τοὺς ἀπήντησα, ὅτι ὡρισμένες ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου ἦταν παραβάσεις ἱ. κανόνων πού, ἂν ἀποδειχθοῦν ἀληθινές, συνεπάγονται καθαίρεσι. Ἀλλὰ ποιός θὰ τοῦ ἐπιβάλῃ τὴν καθαίρεσι; Τὸ ἁρμόδιο ὄργανο γιὰ κληρικοὺς εἶνε ἡ Σύνοδος, καὶ γιὰ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη ἡ Ἱεραρχία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν κατέστη ὑπόδικος ἐνώπιον αὐτῆς, καὶ ἔτσι παρέμενε στὸ θρόνο.

Ὅπως ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης ὁ ἀρχιεπίσκοπος τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ἡ καθαίρεσι καὶ ὁ ἀφορισμὸς διακρίνονται σὲ «δυνάμει» καὶ σὲ «ἐνεργείᾳ». 

Κληρικὸς ποὺ ξέφυγε ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, μέχρις ὅτου κριθῇ ἀπὸ Σύνοδο, μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ δυνάμει καθῃρημένος· ἐνεργείᾳ καθῃρημένος καθίσταται μόνο μετὰ ἀπὸ συνοδικὴ κρίσι. Τὸ ίδιο λέει καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὸ Πηδάλιο (Ἀθῆναι 19829, σ. 4-5).

Αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ τὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου. Γιὰ παραβάσεις δηλαδὴ ἱ. κανόνων ἐθεωρεῖτο δυνάμει καθῃρημένος, δὲν ἦταν ὅμως καὶ ἐνεργείᾳ. 

Ἀλλ᾿ ὑπῆρχαν καὶ ἐνέργειές του ποὺ ἔθιγαν δόγματα. Καὶ στὴν περίπτωσι αὐτή, ἀφοῦ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο· ἡ καθαίρεσις ἐπέρχεται αὐτομάτως κατὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τὸν ὁποῖο καὶ ἐγὼ ὡς ἱεροκῆρυξ εἶχα μνημονεύσει καὶ εἶχα ζητήσει ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Β. Ἑλλάδος νὰ τὸν ἐφαρμόσουν καὶ νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη.

Γιατί τώρα, μὲ ρωτοῦσαν, ποὺ γίνατε ἐπίσκοπος τῆς Βορείου Ἑλλάδος, δὲν ἐφαρμόζετε ὁ ίδιος τὸν κανόνα καὶ δὲν διακόπτετε τὴν πνευματικὴ σχέσι μὲ τὸν πατριάρχη;

Ἀπάντησις. Ἐξακολουθῶ νὰ πιστεύω ὅ,τι πίστευα καὶ τότε. Δὲν ἐφαρμόζω ὅμως ἀκόμη τὸν κανόνα αὐτόν, ὄχι διότι φοβοῦμαι· διεκινδύνευσα ἤδη τὸ θρόνο κατ᾿ ἐπανάληψιν γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ ἱ. κανόνων. Ἀλλ᾿ ἐνῷ ἔχω τὴν ἀπόφασι νὰ τὸν ἐφαρμόσω, τρέμω καὶ ἰλιγγιῶ ἐμπρὸς στὴν εὐθύνη ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ μία ἐνέργεια ποὺ θὰ ἔχῃ χαρακτῆρα δονήσεως μέσα στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. 

Ἐρευνῶ λοιπὸν καὶ βασανίζω τὸ πρᾶγμα βαθύτερα, καὶ περιμένω πληροφορία τῆς συνειδήσεώς μου, ἡ ὁποία ἰσχυρῶς νὰ μὲ πείθῃ ὅτι ἤγγικεν ἡ ὥρα.

Παρακολουθῶ μὲ προσοχὴ καὶ ἀγωνία τὴν ἐξέλιξι τῆς καταστάσεως. Βλέπω, ὅτι καὶ ἄλλοι ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀνησυχοῦν καὶ διερωτῶνται· ποῦ πᾶμε; Κάτι φοβερὸ ἐγκυμονοῦν οἱ καιροί μας. Συνεχῶς προετοιμάζω τὴν ψυχή μου, τὸ ποίμνιό μου, καθὼς καὶ τὶς ψυχὲς τῶν φίλων ἀναγνωστῶν, γιὰ τὴν κρίσιμη ὥρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Είθε ὁ Κύριος ἀποτρέψῃ ἀπὸ μᾶς τὸ πικρὸ ποτήριο. Είθε νὰ μὴ διασπασθῇ ἡ ἑνότης διὰ τῆς πραγματοποιήσεως ἐνδομύχων πόθων ὡρισμένων οἰκουμενιστῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐν πάσῃ ὅμως περιπτώσει τὸ πότε καὶ πῶς θὰ ἐφαρμόσω τὸν ἀνωτέρω κανόνα, δὲν θὰ μοῦ τὸ ὑποδείξουν ἀνεύθυνα πρόσωπα, ἀλλὰ ἡ συνείδησί μου, ἀκούγοντας καὶ τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ ἐκείνου ποὺ ἀγωνίσθηκε μαζί μου σὲ ἡμέρες σκληρᾶς δοκιμασίας (Ἡ κανονικότης τῆς ἐκλογῆς καὶ χειροτονίας μου, Ἀθῆναι 1990, σσ. 144-151).
 

Διακοπή μνημοσύνου του πατριάρχου Αθηναγόρα

                                                                               
Ἡ παῦσις ἔγινε πλέον (Μάρτιο 1970). Ἐπικροτῶ τὴν πρᾶξι τοῦ μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου, ποὺ ἔπαυσε τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἐξ αἰτίας καὶ νεωτέρων δηλώσεών του περὶ κοινοῦ ποτηρίου, πρωτείου, ἀλαθήτου καὶ φιλιόκβε. Ἡ παῦσις ὁπωσδήποτε θὰ ἐπεκταθῇ. Καὶ ἄλλοι ἱεράρχαι ἑτοιμάζονται νὰ διαμαρτυρηθοῦν. Ἡ κατάστασι ἐκτραχύνεται. Τὸ σκάνδαλο παίρνει διαστάσεις. Τὸ γόητρο τοῦ Πατριαρχείου πέφτει. Πλησιάζει κάποια τρομακτικὴ διάσπασις τῆς ἑνότητος τοῦ ὀρθοδόξου κόσμου· θὰ ἐπακολουθήσῃ πνευματικὸς ὄλεθρος.

Νά τ᾿ ἀποτελέσματα τοῦ διαλόγου ποὺ ἄρχισαν πάπας καὶ πατριάρχης. Ὁ διάλογος εἶνε πονηρὴ παγίδα τοῦ παπισμοῦ γιὰ νὰ διαλύσῃ τὴν Ὀρθοδοξία. 

Ἡ Διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος, ὅπως παρετήρησαν καὶ ἄλλοι, δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ τὴν κατάστασι. Εἶνε ἀνάγκη νὰ συγκληθῇ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία στὸ κεφαλαιῶδες τοῦτο ζήτημα εἶμαι βέβαιος ὅτι μὲ θαυμαστὴ ἑνότητα θὰ στηλιτεύσῃ τὶς παρεκκλίσεις ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ θ᾿ ἀπευθύνῃ διάγγελμα πρὸς ὅλο τὸν ὀρθόδοξο κόσμο, ποὺ εἶνε ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὶς ἀντικανονικὲς καὶ ἀντορθόδοξες ἐνέργειες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἴσως ὁ πατριάρχης, πρὸ τοῦ κινδύνου καταδίκης του ἀπὸ ὅλη τὴν Ἱεραρχία, ν᾿ ἀνανήψῃ.

Ἡ Διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος, ἀμέσως μετὰ τὴ δημοσίευσι τῶν φρικωδῶν δηλώσεων τοῦ πατριάρχου περὶ πρωτείου, ἀλαθήτου τοῦ πάπα καὶ φιλιόκβε, θὰ ἔπρεπε νὰ συγκληθῇ σὲ ἔκτακτη συνεδρίασι, ν᾿ ἀπευθύνῃ ἐρώτημα στὸν πατριάρχη ἂν εἶνε ἀκριβεῖς ἢ ὄχι οἱ δηλώσεις, καὶ νὰ καθησυχάσῃ τὸν ὀρθοδόξου λαοῦ. 

Ἱεράρχαι ποὺ διαμαρτυρήθηκαν ἢ καὶ ἔπαυσαν τὸ μνημόσυνο, ὄχι μόνο ἀπαλλάσσονται ἀπὸ εὐθύνη, ἀλλὰ εἶνε καὶ ἄξιοι ἐπαίνου, διότι ἑρμήνευσαν ὀρθὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 

Δημιουργήθηκε σοβαρὸ ζήτημα πίστεως καὶ κρίσεως τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως, τὸ ὁποῖο μόνο ἡ Ἱεραρχία μπορεῖ ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ. Τὶς τυχὸν ἐναντίον διαμαρτυρομένων ἱεραρχῶν φωνὲς ἀπίστων, ἀθέων, πνευματιστῶν, μασόνων, οἱ ὁποῖοι εἶνε ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι καὶ ληξιαρχικῶς μόνο ἀνήκουν στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, πρέπει νὰ περιφρονήσουμε σὰν γαυγίσματα μικρῶν σκύλων, ὅπως διδάσκουν ἀείμνηστοι πρόμαχοι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂς ἀκούσουμε τὰ πιστὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὰ ὁποῖα ἀπὸ κάθε σημεῖο τῆς Ἑλλάδος στρέφουν ἐναγωνίως τὰ βλέμματά τους πρὸς τοὺς ποιμένας, ζητώντας ῥωμαλέα ὑπεράσπισι τῆς πατροπαραδότου εὐσεβείας (Ἀπολογισμὸς μιᾶς 4ετίας, Ἀθῆναι 1971, σσ. 123-125).

Μετὰ τὴν διακοπή (Φεβρ. 1973). Μᾶς κατηγοροῦν, ὅτι δὲν σεβόμεθα τὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὅλως αὐθαιρέτως διεκόψαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχου.

Ὄχι, ἀδικοῦν τὴν ἀλήθεια ὅταν λένε «ὅλως αὐθαιρέτως». Τὸ ἀληθὲς εἶνε τὸ τελείως ἀντίθετο. 

Ἐὰν ἀνοίξετε τὸ Πηδάλιο καὶ μελετήσετε τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τότε θὰ δῆτε ὅτι ὄχι «ὅλως αὐθαιρέτως» ἀλλὰ «ὅλως κανονικῶς» διεκόψαμε τὴ μνημόνευσι τοῦ πατριάρχου. 

Τὴν διεκόψαμε μετὰ ἀπὸ φρικώδεις δηλώσεις του περὶ πρωτείου καὶ ἀλαθήτου τοῦ πάπα, περὶ φιλιόκβε κ.λπ.. «Γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» διεκηρύσσοντο, σὲ παγκόσμιο κλίμακα, ἀντορθόδοξες διδασκαλίες, ποὺ ἔχουν καταδικασθῆ ἀπὸ πλῆθος Συνόδους. 

Οἱ δὲ τρεῖς μητροπολῖται τῆς Βορείου Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι μὲ πόνο ψυχῆς προχωρήσαμε στὴν διακοπὴ τοῦ πατριαρχικοῦ μνημοσύνου, μὲ ἔγγραφο πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο δηλώσαμε ὅτι, ἐὰν ὁ πατριάρχης διέψευδε τὶς σχετικὲς δηλώσεις, ἐμεῖς θὰ ἐπαναλαμβάναμε τὸ μνημόσυνο.

Ἀλλὰ δυστυχῶς ἐκεῖνος ἐπέμεινε στὶς πεπλανημένες ἀντιλήψεις του. Τὸ δὲ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἱ. Σύνοδος, παρ᾿ ὅλες τὶς πιέσεις ποὺ δέχθηκε, δὲν προχώρησε νὰ ἐπιβάλῃ κυρώσεις ἐναντίον μας, δείχνει ὅτι κατὰ βάθος ἀνεγνώριζε τὴν ὀρθότητα τῆς ἐνεργείας μας. 

Προσέφερε δὲ ἡ ἐνέργειά μας αὐτὴ ὑψίστη ὑπηρεσία στὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὑπῆρξε ἕνα φρένο στὸν πατριάρχη, ποὺ ἔσπευδε πυραυλοκινήτως πρὸς ἄκαιρον ἕνωσιν μὲ τοὺς παπικούς (Ἀπαντήσεις ἐπὶ ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων, Ἀθῆναι 1973, σσ. 49-50).

† ἐπίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

Πηγή: Πνεύματος κοινωνία