Σε εξαιρετικά έντονο κλίμα πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας σήμερα το πρωί, 23 Νοεμβρίου 2016, όπου συζητήθηκαν τα θέματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης.

Η συζήτηση, που ξεκίνησε μετά την εισήγηση του μητροπολίτη Σερρών κ. Θεολόγου, επικεντρώθηκε στο θέμα της αλλαγής στάσης της Εκκλησίας της Ελλάδος όσον αφορά στην περιβόητη, πλέον, αναφορά σε άλλες «Εκκλησίες» του έκτου κειμένου της Συνόδου της Κρήτης.

Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, ενημερώνοντας το Σώμα της Ιεραρχίας, αναφέρθηκε στις έντονες πιέσεις που δέχθηκε η Εκκλησία της Ελλάδος, αναφερόμενος, χωρίς όμως να τον κατονομάσει, στον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο, ο οποίος είχε χαρακτηρίσει την στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος αρνητική και πως θέτει σε ομηρία την Αγια και Μεγάλη Σύνοδο.

«Δείξαμε σύνεση και υπομονή», είπε ο Αρχιεπίσκοπος, ο οποίος υποστήριξε ότι οι ζυμώσεις που θα γίνουν σε βάθος χρόνου θα επιφέρουν τις απαραίτητες αλλαγές. «Πολλά δογματικά ζητήματα στην εκκλησιαστική ιστορία κράτησαν χρόνια», είπε ο Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας προς του μητροπολίτες, υποστηρίζοντας ότι στην πορεία κάποια θα βελτιωθούν και κάποια θα ανακληθούν.

«Οι αποφάσεις αυτές δεν είναι δικαστικές… έχει πορεία, θα γίνουν ζυμώσεις», φέρεται να είπε ο Αρχιεπίσκοπος.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΙΜΕΣ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Την άποψη πως τα κείμενα και οι αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης δεν μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτηση, ούτε καν σε συζήτηση, εξέφρασαν οι μητροπολίτες Θεσσαλονίκης Άνθιμος και Περιστερίου Χρυσόστομος.

Μάλιστα, ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ζήτησε από τον Αρχιεπίσκοπο να κλείσει την συνεδρίαση μετά το τέλος της εισήγησης του μητροπολίτη Σερρών αφού ο ίδιος έκρινε ότι δεν υπήρχε λόγος συζήτησης.

Ο Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε και η συζήτηση προχώρησε κανονικά με τον μητροπολίτη Ναύπακτου να αναδεικνύεται σε κυρίαρχο πρόσωπο της συνεδρίασης, μιας και ήταν αυτός που εξέφρασε τις περισσότερες επιφυλάξεις.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΩΡΙΜΟ

Η βασική θέση του μητροπολίτη Ναυπάκτου ήταν πως το κείμενο στο οποίο γίνεται αναφορά σε άλλες Εκκλησίες δεν ήταν ώριμο. Μάλιστα, επικαλέστηκε τις επιφυλάξεις που εξέφρασαν και οι Εκκλησίες Σερβίας και Ρουμανίας αλλά και αυτές που δεν συμμετείχαν.

Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης του μητροπολίτη Ναυπάκτου, υπήρξαν έντονες αντιδράσεις εντός της αίθουσας. Ο μητροπολίτης ζήτησε από τον Αρχιεπίσκοπο να τηρήσει τον κανονισμό ενώ απευθυνόμενος προς τους μητροπολίτες που του ζητούσαν να αλλάξει τη στάση του, είπε «Αν θέλετε να με εκφοβίσετε, δεν θα το κατορθώσετε».

Ο μητροπολίτης Ναυπάκτου υπεραμύνθηκε της στάσης του να μην θέσει εν τέλει την υπογραφή του κάτω από το κείμενο αυτό επιμένοντας πως η φράση περί αποδοχής της ιστορικής ονομασίας των άλλων Εκκλησιών δεν έχει νόημα αφού όπως υποστήριξε δεν γίνεται να υπάρχει ονομασία χωρίς ύπαρξη.

Ο ίδιος τόνισε πως ο τρόπος με τον οποίο έχουν γίνει κάποιες αναφορές στο κείμενο και ιδιαίτερα ο όρος «ετερόδοξες Εκκλησίες» ομοιάζουν με την καταδικασμένη ομολογία του Λουκάρεως τονίζοντας πως ο όρος ετερόδοξοι αφορά σε πλανεμένους οι οποίοι δεν μπορεί να αποτελούν Εκκλησία.

Τόνισε δε πως η αποδοχή από πλευράς Ορθοδόξου Εκκλησίας της ύπαρξης άλλων Εκκλησιών προσομοιάζει με την θεωρία περί αόρατης και ορατής Εκκλησίας, θεωρία την οποία έχουν αναπτύξει οι Προτεστάντες.

Ο μητροπολίτης Ιερόθεος ζήτησε να υπάρξει μελέτη επί των κειμένων ώστε σε μελλοντική Σύνοδο να υπάρξουν σχετικές βελτιώσεις.

Ο ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ

Στα επιχειρήματα του μητροπολίτη Ναυπάκτου απάντησαν τόσο ο μητροπολίτης Χαλκίδος Χρυσόστομος όσο και ο Καστορίας Σεραφείμ.

Ο μητροπολίτης Χαλκίδος θέλοντας να τονίσει πως η χρήση του όρου «Εκκλησία» δεν αποδίδει και την αντίστοιχη αναγνώριση, μίλησε για την φράση που υπάρχει στην Αγία Γραφή όπου γίνεται αναφορά σε αυτούς που διδάσκουν «έτερο Ευαγγέλιο», τονίζοντας πως η αναφορά σε άλλα «Ευαγγέλια» δεν σημαίνει πως είναι αποδεκτά ως τέτοια.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο μητροπολίτης Καστορίας. Ο μητροπολίτης Σεραφείμ ανέγνωσε αποσπάσματα από κείμενο του καθηγητή Τσελεγγίδη, ενός εκ των μεγαλύτερων αντιρρησιών της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης, ο οποίος χρησιμοποιεί τους όρους Καθολική και προτεσταντική Εκκλησία.

Οι μητροπολίτες τόνισαν πως η χρήση του όρου είναι τεχνική (technicus terminus) και πως δεν σημαίνει αποδοχή. Ωστόσο, ο μητροπολίτης Ναυπάκτου θεωρεί πως δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιούνται τεχνικοί όροι σε συνοδικά κείμενα τέτοιας βαρύτητας.

Η ΙΣΙ θα συνεχίσει και αύριο.

Πηγή: Ορθοδοξία

Συνήλθε σήμερα Τετάρτη, 23 Νοεμβρίου 2016, στην πρώτη Συνεδρία της εκτάκτου Συγκλήσεώς της, η Ιερά Συνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, στην Αίθουσα Συνεδριών της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας.

Προ της Συνεδρίας ετελέσθη Αρχιερατική θεία Λειτουργία στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη, ιερουργήσαντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καρπενησίου κ. Γεωργίου.

Περί την 9η πρωινή, στη μεγάλη Αίθουσα των Συνεδριών της Ιεράς Συνόδου, ετελέσθη η Ακολουθία για την έναρξη των εργασιών της Ιεράς Συνόδου.

Αναγνωσθέντος του Καταλόγου των συμμετεχόντων Ιεραρχών, διεπιστώθη η απουσία των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου και Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου, οι οποίοι απουσιάσαν αιτιολογημένα.

Ακολούθως, συνεκροτήθη η Επιτροπή Τυπου από τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιο, Σύρου, Τήνου, Άνδρου, Κέας και Μήλου κ. Δωρόθεο και Πατρών κ. Χρυσόστομο.

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ως Πρόεδρος του Σώματος της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας, προσεφώνησε τα Μέλη Αυτής ευχαριστώντας τους Σεβασμιωτάτους Αρχιερείς για την προσέλευσή τους στην Συνεδρίαση τονίζοντας τα εξής: «Η απλή και μόνο ενθύμηση του σωτήριου Λόγου του Κυρίου μας ότι ‘’ου γαρ εισι δύο η τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμι εν μέσω αυτών’’ (κατά Ματθαίον 18,20), αρκεί για να αντιληφθεί κανείς την τεράστια πνευματική σημασία που έχει από μόνο του ως γεγονός η σύγκληση και πραγματοποίηση της εν Κρήτη Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Συνόδου τόσο πολλών Προκαθημένων Ορθοδόξων Εκκλησιών, τόσο πολλών επισκόπων και άλλων πατέρων.

Εάν λάβουμε δε υπ’ όψη μας ότι ο πανάρχαιος συνοδικός θεσμός είναι θεσμός με εξαίρετη δυναμική, θεσμός άρρηκτα δεμένος με την συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας μας, καθίσταται σαφές ότι μία Σύνοδος μετά την Σύνοδο, έχει να προσφέρει ρεαλιστικό και τεκμηριωμένο πνευματικό και εκκλησιαστικό Λόγο και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει κάποιον διαπιστωτικό, επικυρωτικό η καθαρά διαδικαστικό - τυπικό χαρακτήρα.

Η θέση ενός εκάστου εξ ημών στο συνοδικό πολίτευμα δεν είναι διακοσμητική, αλλά οργανική, και ως εκ τούτου βαθύτατα ουσιαστική.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της ζωντανής παρουσίας και ενεργείας του Αγίου Πνεύματος στην ζωή της Εκκλησίας μας είμαι βέβαιος ότι εκζητούντες άπαντες τον φωτισμό του Θεού θα καταθέσουμε υπεύθυνα τις σκέψεις μας, τις προτάσεις μας, την προσωπική μας μαρτυρία, αυτό δηλαδή που επιτάσσει η αρχιερατική μας συνείδηση και η επισκοπική μας ευθύνη μέσα στο Σώμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής μας Εκκλησίας».

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καρυστίας και Σκύρου κ. Σεραφείμ, ως αντιπρόεδρος της Ιεραρχίας, αντιφώνησε εκ μέρους των Σεβασμιωτάτων Ιεραρχών.

Ακολούθως, σύμφωνα με την Ημερησία Διάταξη, ανέγνωσε την Εισήγησή του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγος, με θέμα: «Ενημέρωσις περί των διεξαχθεισών εργασιών της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας».

Στην Εισαγωγή του αναφέρθηκε στο γεγονός, ότι η θεμελιακού χαρακτήρος Συνοδική συνείδηση διέπει, κατευθύνει και φωτίζει όλες τις θεσμικές εκφράσεις της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας.

Γι’ αυτό και οι αποφάσεις των επισήμως ανεγνωρισμένων αγίων Επτά Οικουμενικών Συνόδων της πρώτης χριστιανικής χιλιετίας, ως και οι μετά ταύτα των Μειζόνων καθολικού κύρους Συνόδων, αποτελούν αδιαμφισβήτητο κριτήριο, όχι μόνο για την δογματική ακρίβεια, την θεολογία, την λειτουργική ζωή και το ήθος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά και για την εν Χριστώ και κατά Χριστόν ζωή του πληρώματος αυτής.

Ακολούθως ο Σεβασμιώτατος έκανε ιστορική αναδρομή στην μακρόχρονη προετοιμασία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, η οποία έρχισε το 1930 και ολοκληρώθηκε τον εφετινό Ιούνιο.

Στη συνέχεια έκανε εκτενή αναφορά στην διαχρονική συνεισφορά της Εκκλησίας της Ελλάδος στην προετοιμασία της Συνόδου σε οργανωτικό επίπεδο, στην πολύτιμη συνεισφορά της στην τελική διαμόρφωση των ψηφισθέντων κειμένων από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, καθώς και στην όλη παρουσία της, την οποία χαρακτήρισε αξιοπρεπή, ουσιαστική, παραδοσιακή, στιβαρή, γονίμως παρεμβατική, ενοποιό, πολυφωνική, συνθετική, ευέλικτη, ρεαλιστική και φιλάδελφη.

Αναφερόμενος πιο συγκεκριμένα στην παρουσία της Αντιπρο-σωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο τόνισε χαρακτηριστικά: «Ο Μακαριώτατος Πρόεδρος του ιερού Σώματός μας καθημερινώς σχεδόν συγκαλούσε συσκέψεις όλων των μελών της Αντιπροσωπείας προς εκτίμησιν της πορείας των εργασιών και χάραξιν ενιαίας γραμμής προς υποστήριξιν του γράμματος και του πνεύματος των Θέσεων - Αποφάσεων της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας. Ο λόγος ήταν για όλους ελεύθερος και οι τοποθετήσεις απάντων σεβαστές. Ο δρόμος προς επίτευξιν της ομοφωνίας εντός της αιθούσης της Συνοδικής Συνελεύσεως δεν ήτο ούτε εύκολος, ούτε εστρωμμένος πάντοτε με ρόδα, κατά την σχετικήν αναφοράν και του Παναγιωτάτου Προέδρου του ιερού Συνοδικού Σώματος στην καταληκτήριον προσφώνησίν του. Υπήρξαν στιγμές και ώρες εντόνου αγωνίας, ψυχικής κοπώσεως και εντόνου προβληματισμού».

Συνεχίζοντας την Εισήγησή του, ο Σεβ. Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγος παρέθεσε τον πλήρη κατάλογο των 162 συμμετασχόντων Αρχιερέων και αναφέρθηκε λεπτομερώς στο πρόγραμμα των εργασιών, στις προτάσεις, τροπολογίες και διορθώσεις της Ιεραρχίας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος επί των προς συζήτησιν και ψήφισιν Κειμένων υπό της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου.

Κάνοντας μνεία των τελικών αποφάσεων της Συνόδου επισήμανε μεταξύ των άλλων: «Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος ηργάσθη επιμελώς και έλαβεν αποφάσεις επί θεμάτων ποιμαντικού χαρακτήρος, ως αυτά της θεαρέστου νηστείας και των κωλυμάτων του γάμου, επί θεμάτων κανονικού και διοικητικού ενδιαφέροντος, ως αυτά της ορθοδόξου διασποράς και του εκκλησιαστικού καθεστώτος του Αυτονόμου, και τέλος επί θεμάτων σχέσεων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μετά του λοιπού χριστιανικού κόσμου και της αποστολής αυτής στον σύγχρονον κόσμον. Εξέδωκε προς τον λαόν και τον κόσμον δύο θεολογικά κείμενα, ορθοδόξου μαρτυρίας, ήθους και επικαιρότητος, την τε Εγκύκλιον και το Μήνυμα αυτής.

Κατετέθη προς όλον τον κόσμον η αγιοπνευματική μαρτυρία της ποθεινοτάτης μητρός μας, Ορθοδόξου Εκκλησίας, επί λίαν επικαίρων και φλεγόντων θεμάτων ως: α. Της διακηρύξεως της αυτοσυνειδησίας της αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας ως της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού. β. Της ποιμαντικής αναγκαιότητος της ιεραποστολής, του επανευαγγελισμού και του πνευματικού αναβαπτισμού των ανθρώπων στα ζωηφόρα νάματα της αγίας ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως, γ. Της διατυπώσεως των αναγκαίων αρχών δεοντολογίας και ηθικής για την αλματωδώς προοδεύουσαν επιστημονικήν και τεχνολογικήν έρευναν, εξικνουμένην σήμερον έως αυτού του ιερού μυστηρίου της ζωής, δ. Της ιερότητος του μυστηρίου του Γάμου ως εικόνος της αγάπης του Χριστού προς την Εκκλησίαν και του θεσμού της οικογενείας. ε. Της οφειλετικής μερίμνης για θέματα χριστιανικής παιδείας και αγωγής των νέων, στ. Του φαινομένου της παγκοσμιοποιήσεως, ζ. Της φρίκης του πολέμου, η. Του φλέγοντος μεταναστευτικού και προσφυγικού προβλήματος, θ. Των σχέσεων Εκκλησίας και επιστήμης και Εκκλησίας και πολιτικής, ι. Της οικολογικής κρίσεως. ια. Της πτωχείας, της εκκοσμικεύσεως, της μοναξιάς και του ατομοκεντρισμού στις σχέσεις των ανθρώπων.

Επίσης, η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος ύψωσε φωνήν διαμαρτυρίας για τον ανηλεή εκτοπισμόν και τις διώξεις χριστιανικών πληθυσμών εκ των αρχαίων κοιτίδων των, εζήτησε προστασίαν του αγαθού της θρησκευτικής ελευθερίας και κατεδίκασεν απεριφράστως τον θρησκευτικόν φανατισμόν, τονίσασα ότι κάθε πόλεμος στο όνομα της οιασδήποτε θρησκείας συνιστά πόλεμον κατ’ αυτού του θρησκευτικού γεγονότος. Εν τέλει η όποια αξιολογική, με εκκλησιολογικούς και αγιοπνευματικούς πάντοτε όρους, προσέγγισις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου επαφίεται στην νηφαλίως και αδεκάστως ενεργούσαν ιστορίαν και κυρίως στην εγρηγορούσαν και ένθεον συνείδησιν του εκκλησιαστικού Σώματος».

Ο Σεβασμιώτατος Εισηγητής εξέφρασε τις ευχαριστίες όλων των μετασχόντων της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου στην φιλοξενήσασα Αυτήν Εκκλησία της Κρήτης και κατ’ επέκτασιν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για την υποδειγματική προετοιμασία και υλοποίηση της λαμπράς αυτής πανορθοδόξου και παγκοσμίου βεληνεκούς διοργανώσεως.

Επίσης ευχαρίστησε τον Θεοφιλέστατο Αρχιγραμ-ματέα και τις Συνοδικές Υπηρεσίες της Εκκλησίας της Ελλάδος για την κατά πάντα άρτια και σχολαστική προετοιμασία και υλοποίηση όλων των αφορώντων στην συμμετοχή της Εκκλησίας μας στην μεγάλη αυτή πανορθόδοξη διοργάνωση.

Κατόπιν εισηγήθηκε τις ακόλουθες προτάσεις προς ποιμαντική αξιοποίηση των Κειμένων-Αποφάσεων της εν Κρήτη Αγίας και Μεγάλης Συνόδου:

«1. Παραπομπή, αποφάσει της Δ.Ι.Σ., στις αρμόδιες Συνοδικές Επιτροπές των αφορωσών σε αυτές σχετικών Αποφάσεων της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου προς νηφάλιον μελέτην, αγιοπατερικήν εμβάθυνσιν και ερμηνείαν, ανάλυσιν και αξιοποίησιν (λ.χ. Συνοδικές Επιτροπές Δογματικών και Νομοκανονικών Θεμάτων, Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων, Ποιμαντικού Έργου, Θείας Λατρείας, Τύπου κ.τ.λ.). Καθηκόντως, οι εισηγήσεις των ανωτέρω Συνοδικών οργάνων θα υποβληθούν ακολούθως στην Δ.Ι.Σ. ή στην Ι.Σ.Ι. για τα περαιτέρω.

2. Συνεργασία μετά των Θεολογικών Σχολών της ημεδαπής σε θέματα θεολογικής μελέτης των κειμένων και αξιοποιήσεως των αποτελεσμάτων της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου.

3. Ενημέρωση σε επίπεδο Ιερών Μητροπόλεων πρωτίστως του εφημεριακού κλήρου, των μοναστικών αδελφοτήτων και των αμέσων συνεργατών μας, γενικώς περί της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου και των Αποφάσεων αυτής, και ειδικώς περί των σχετικών Αποφάσεων - Θέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, προς οικοδομήν και αποφυγήν παρερμηνειών. (Προσεκτική μελέτη και αξιοποίησις του σχετικού υλικού. Κείμενα, Εγκύκλιος - Μήνυμα, επιστημονικές μελέτες και αναλύσεις).

4. Πληροφόρηση, ως ποιμαντικώς οφείλομεν, του πληρώματος της Εκκλησίας της Ελλάδος δι’ εκδόσεως ευσυνόπτου και σε κατανοητήν γλώσσαν Εγκυκλίου, ως έπραξεν ήδη η Εκκλησία της Κύπρου, προς οικοδομήν και υπεύθυνον ενημέρωσιν. (Έκδοσις, μερίμνη της Δ.Ι.Σ., του ενημερωτικού φυλλαδίου «Προς τον λαό»).

5. Ανάπτυξη στους κύκλους συμμελέτης, κατηχητικές ομάδες, συνάξεις και ομιλίες των κατά τόπους Ιερών Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, του σκεπτικού, του έργου και των αποτελεσμάτων της Μεγάλης Συνόδου.

6. Παρουσίαση εκπομπών από του Ρ/Σ της Εκκλησίας αναφορικώς προς την ιστορίαν, τους σκοπούς και τα αποτελέσματα για το Εκκλησιαστικόν Σώμα, της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Προς τούτο θα ηδύναντο να αξιοποιηθούν Ιεράρχες, καθηγητές των Θεολογικών Σχολών, νηφάλιες και συγκροτημένες φωνές.

7. Εμπλουτισμό της σχετικής επισήμου ιστοσελίδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με τα ψηφισθέντα κείμενα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, μελέτες και σοβαρές αναλύσεις.

8. Ανάθεση στην Συνοδική Επιτροπή επί των Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων σχηματισμού πλήρους και εμπεριστατωμένου αρχείου με παν ό,τι αφορά στην Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον».

9. Τέλος, η Αγιωτάτη Εκκλησία μας θα ηδύνατο, μερίμνη και προνοία της Δ.Ι.Σ., να αναθέσει σε αρμοδίαν ή και σε ειδικήν Συνοδικήν Επιτροπήν την σε βάθος μελέτην και θεολογικήν αποτίμησιν των εκκλησιολογικώς και θεολογικώς τεκμηριωμένων κειμένων που έχουν ήδη γραφεί και εμπεριέχουν είτε θετικές ή και επιφυλακτικές θέσεις για τις Αποφάσεις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Οφείλομεν, ως υπεύθυνοι και φιλόστοργοι Ποιμένες, μετά μεγίστης προσοχής και ποιμαντικής ευαισθησίας να ακούωμεν όλες τις σοβαρές και εποικοδομητικές θέσεις. Το καταστάλαγμα αυτής της μελέτης, που θεωρώ ότι εκφράζει δυνατά ένα Συνοδικόν ήθος και ποιότητα, μπορεί να βοηθήσει, καταλλήλως αξιοποιούμενον, ουσιαστικώς και την Αγιωτάτην Εκκλησίαν μας και την Πανορθόδοξον γενικώς».

Περαίνοντας την Εισήγησή του ο Σεβ. Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγος ανέφερε χαρακτηριστικά: «Τελικώς, πολυσέβαστοι Πατέρες, η όποια αξιολογική, με εκκλησιολογικούς, αγιοπνευματικούς και ποιμαντικούς πάντοτε όρους, προσέγγισις της εν Κολυμπαρίω Κρήτης συνελθούσης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, επαφίεται στην νηφαλίως και αδεκάστως ενεργούσαν ιστορίαν και κυρίως στην εγρηγορούσαν και ένθεον συνείδησιν του εκκλησιαστικού Σώματος».

Ακολούθησε ευρύτατος διάλογος επί της Εισηγήσεως, κατά τον οποίο έλαβαν τον λόγο πολλοί Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς.

Η Ιερά Συνοδος της Ιεραρχίας θα συνεχίσει και θα ολοκληρώσει τις εργασίες Της αύριο, Πέμπτη 24 Νοεμβρίου ε.έ.

Πηγή: Romfea

Όπως είναι γνωστό στις 23 και 24 Νοεμβρίου ε. ε. έχει προγραμματισθεί να συγκληθεί έκτακτη Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, προκειμένου να συζητήσει και να αποφανθεί επί όλων όσων επράχθησαν και απεφασίσθησαν στη «Σύνοδο», που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Ιούνιο (από 16 έως 27 Ιουνίου) στην Κρήτη, καθότι το θέμα της «Συνόδου» της Κρήτης δεν συζητήθηκε όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί στην τακτική σύγκληση της Ιεραρχίας του περασμένου Οκτωβρίου, επειδή στην εν λόγω «Σύνοδο» κυριάρχησε η συζήτηση για το μάθημα των θρησκευτικών.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 Εν Πειραιεί τη 14η  Νοεμβρίου 2016.

 ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Όπως είναι γνωστό στις 23 και 24 Νοεμβρίου ε. ε. έχει προγραμματισθεί να συγκληθεί έκτακτη Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, προκειμένου να συζητήσει και να αποφανθεί επί όλων όσων επράχθησαν και απεφασίσθησαν στη «Σύνοδο», που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Ιούνιο (από 16 έως 27 Ιουνίου)  στην Κρήτη, καθότι το θέμα της «Συνόδου» της Κρήτης δεν συζητήθηκε όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί στην τακτική σύγκληση της Ιεραρχίας του περασμένου Οκτωβρίου, επειδή στην εν λόγω «Σύνοδο» κυριάρχησε η συζήτηση για το μάθημα των θρησκευτικών.

Η προσεχής Σύνοδος της Ιεραρχίας μας καλείται να  ασχοληθεί με ένα θέμα κατ’ εξοχήν κρίσιμο και σημαντικό, με ένα θέμα καθοριστικής σημασίας για την ζωή της τοπικής μας Εκκλησίας. Και τούτο διότι από τη στάση που θα κρατήσουν οι Αρχιερείς απέναντι στην εν λόγω «Σύνοδο», θα κριθεί το μέλλον της Ορθοδόξου πορείας της Εκκλησίας μας στο άμεσο και απώτερο μέλλον. Από τις αποφάσεις που θα λάβουν, θα φανεί, αν οι Επίσκοποί μας είναι όντως θεματοφύλακες της Ορθοδόξου πίστεως και τηρούν τις φρικτές υποσχέσεις που έδωσαν κατά την χειροτονία τους, ή συμπορεύονται εκουσίως, ή ακουσίως με τον Οικουμενισμό, την φοβερή αυτή αίρεση, η οποία δυστυχώς αντί να καταδικαστεί, νομιμοποιήθηκε συνοδικά  στην «Σύνοδο» της Κρήτης.

Θεωρήσαμε χρέος μας να κάνουμε μια σύντομη παρέμβαση με την παρούσα ανακοίνωσή μας, επειδή πιστεύουμε ότι τα θέματα της πίστεως δεν είναι μια ιδιωτική υπόθεση, που αφορούν μόνο τους επισκόπους μας. Τα θέματα της πίστεως αφορούν όλους μας, επειδή η Ορθόδοξη πίστη είναι κοινό κτήμα όλων μας και όλοι μας, κλήρος και λαός, έχουμε χρέος να ενδιαφερόμεθα και να φροντίζουμε για την διαφύλαξή της από κάθε νόθευση και παραχάραξη και από κάθε αιρετική διδασκαλία. Εξ άλλου το Συνοδικό Σύστημα, για το οποίο καυχώμεθα εμείς οι Ορθόδοξοι έναντι της παπικής απολυταρχίας, δεν θα πρέπει να νοείται και να λειτουργεί μόνον υπό την στενή έννοια των επισκοπικών Συνόδων, αλλά και υπό την ευρύτερή της έννοα, υπό την έννοια δηλαδή της συμμετοχής συνόλου του κλήρου και του λαού. Μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί για μια ακόμη φορά ότι στην μακραίωνη πορεία της εκκλησιαστικής μας ιστορίας ο κλήρος και ο πιστός λαός του Θεού είναι πάντοτε ο θεματοφύλακας και υπερασπιστής της αληθείας της ορθοδόξου πίστεώς μας· είναι ο έσχατος κριτής της ορθότητος και της εγκυρότητος των αποφάσεων οποιασδήποτε Συνόδου· είναι αυτός, που με την γρηγορούσα εκκλησιαστική και δογματική του συνείδηση επικυρώνει, η απορρίπτει αυτά που αποφαίνονται οι Σύνοδοι.

Δεν έχουμε την πρόθεση να κάνουμε εκτενή ανάλυση και αξιολόγηση των οκτώ κειμένων που εγκρίθηκαν στην «Σύνοδο» αυτή. Για τα κείμενα αυτά έχουν δημοσιευθεί πολυάριθμες μελέτες στο διαδίκτυο και τα ΜΜΕ από αρχιερείς, από την «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών», από χριστιανικά σωματεία και οργανώσεις, από  κληρικούς, καθηγητές Θεολογικών και άλλων Σχολών, αγιορείτες μοναχούς και άλλους φορείς. Όλες οι μελέτες αυτές, που αναλύουν, εκτιμούν και αξιολογούν τις επί μέρους πλευρές και παραμέτρους της «Συνόδου» αυτής, συγκλίνουν σ’ ένα γενικό συμπέρασμα:  Ότι η «Αγία και μεγάλη Σύνοδος», όπως την ονόμασαν οι θιασώτες της, δεν ήταν τελικά ούτε Αγία ούτε Μεγάλη, αλλά μια οικουμενιστική «Σύνοδος». Στο σύντομο σχολιασμό που επακολουθεί, θα προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε επιγραμματικά και, τρόπον τινά, να κωδικοποιήσουμε τις παρά πάνω μελέτες, ώστε να δώσουμε στους αρχιερείς μας μια γενική και  συνοπτική εικόνα της εν λόγω «Συνόδου», η οποία μπορεί να τους φανεί χρήσιμη στις αποφάσεις που θα λάβουν στην προσεχή έκτακτη Σύνοδο της Ιεραρχίας.

1. Ο τρόπος συγκροτήσεως και λειτουργίας  της «Συνόδου» της Κρήτηςήταν ξένος προς την Συνοδική και Κανονική μας Παράδοση, επειδή: α) Από το σύνολο των επισκόπων της Οικουμενικής Ορθοδοξίας απουσίαζαν οι περισσότεροι, αφού κατά μοναδική πρωτοτυπία στην εκκλησιαστική ιστορία και προφανή αντικανονικότητα έγινε επιλογή, μικρού ποσοστού επισκόπων με περιφρόνηση όμως της ισότητος όλων των ιεραρχών και β)  Δεν διαφυλάχθηκε η ενότης και η ισότης ούτε και αυτών των επισκόπων που έλαβαν μέρος στην «Σύνοδο», αφού τους αφαιρέθηκε η δυνατότης να ψηφίζουν. Έπαυσε για πρώτη φορά στην συνοδική ιστορία και στην Κανονική μας Παράδοση να ισχύει η ισότιμη και ισόκυρη συμμετοχή όλων των επισκόπων.

2. Η «Σύνοδος» αυτή δεν αποτελεί συνέχεια των αγίων εννέα Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας, όχι μόνον εξ’ αιτίας της μη συμμετοχής όλων των επισκόπων και του καινοφανούς τρόπου της λήψεως των αποφάσεων, αλλά και διότι: α) Καμία αίρεση δεν επεσήμανε, ούτε κατεδίκασε, (η λέξη αίρεση είναι άγνωστη στα κείμενά της), αντίθετα μάλιστα κατοχύρωσε και νομιμοποίησε συνοδικά την παναίρεση του Οικουμενισμού. β) Καμία  από τις δογματικές αποφάσεις των προηγουμένων Οικουμενικών Συνόδων δεν επεκύρωσε. Και τούτο διότι, αν το έπραττε, θα ήταν αναγκασμένη να ανανεώσει την καταδίκη των ετεροδόξων ως αιρετικών, πράγμα που δεν το ήθελε επ’ ουδενί λόγω. Όλες οι Οικουμενικές Σύνοδοι διακηρύσσουν ότι ακολουθούν το σταθερό ορθόδοξο αξίωμα «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι», ότι δεν καινοτομούν, δεν προσθέτουν ούτε αφαιρούν από όσα καθόρισαν οι προηγούμενοι Άγιοι Πατέρες. Η «Σύνοδος» της Κρήτης τα άλλαξε όλα στον τρόπο συγκλήσεως και λειτουργίας της. Διέσπασε την ενότητά της με τις προηγούμενες συνόδους. Είναι ολοφάνερα άλλου είδους σύνοδος, «διαφορετικό είδος συνόδου», όπως με ειλικρίνεια και καύχηση παραδέχθηκε μέσα στην «Σύνοδο» ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος. γ) Κατεπάτησε και ακύρωσε στην πράξη θεοπνεύστους Ιερούς Κανόνεςδιαχρονικού κύρους, όπως αυτούς που απαγορεύουν τις συμπροσευχές και τους μεικτούς γάμους και τον 37^οτων αγίων Αποστόλων, που έχει οικουμενική επικύρωση από τον Α΄ της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου και τον Β΄ της ΣΤ΄. δ) Προσκάλεσε εκπροσώπους των αιρετικών κοινοτήτωντων Παπικών, Προτεσταντών, και Μονοφυσιτών ως τιμώμενα πρόσωπα, κάτι που είναι μια πρωτοφανής καινοτομία, ξένη προς την Συνοδική μας Παράδοση. Ποτέ στην ιστορία των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων δεν υπήρξε το φαινόμενο να προσκαλούνται αιρετικοί ως τιμώμενα πρόσωπα, αλλά πάντοτε ως υπόδικοι και ως απολογούμενοι, ως ένοχοι αιρετικών διδασκαλιών. ε) Δεν αποτίμησε τους μέχρι σήμερα διεξαχθέντας Θεολογικούς Διαλόγους με τους Αντιχαλκηδονίους Παλαιοκαθολικούς κ.λ.π.

3. Η «Σύνοδος» στερείται Κανονικότητος και Νομιμότητος. Συγκλήθηκε κατά παράβαση του Κανονισμού Οργανώσεως και Λειτουργίας, που υπογράφηκε κατά την Σύναξη των Προκαθημένων τον Ιανουάριο του 2016. Ο εν λόγω Κανονισμός μεταξύ άλλων προέβλεπε, ότι η Σύνοδος «συγκαλείται υπό της Α. Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου, συμφρονούντων και των Μακαριωτάτων Προκαθημένων πασών των υπό πάντων ανεγνωρισμένων κατά τόπους Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών»(αρθ. 1). Ωστόσο τέσσαρες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, δεν συμμετείχαν διότι  ζήτησαν την αναβολή της «Συνόδου», με σκοπό την εκ νέου μελέτη των προσυνοδικών κειμένων. Επομένως δεν πληρούται ο όρος του άρθρου 1 του Κανονισμού.

4. Είναι μια οικουμενιστική «Σύνοδος» επειδή εισάγει μια αιρετική Εκκλησιολογία. Και τούτο διότι α) Το δογματικού περιεχομένου κείμενο με τίτλο: «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» είναι γεμάτο ασάφειες, αντιφάσεις και κακόδοξες διατυπώσεις. Αντί να ανανεώσει την καταδίκη των ετεροδόξων ως αιρετικών και αντί να τους καλέσει σε μετάνοια και επιστροφή στην Ορθοδοξία, αναγνώρισε την ιστορική ονομασία τους ως «Εκκλησιών», νομιμοποιώντας συνοδικά, και αποδίδοντας σ’ αυτούς εκκλησιαστικότητα και διαγράφοντας έτσι μια Συνοδική Παράδοση δέκα αιώνων. Η αντικατάσταση της φράσεως του κειμένου «άλλων χριστιανικών Εκκλησιών και ομολογιών», που αναγνώριζε τις αιρέσεις ως εκκλησίες, με την φράση «άλλων χριστιανικών κοινοτήτων και ομολογιών», που πρότειναν η Εκκλησία της Ελλάδος, το Άγιον Όρος και πολλοί επίσκοποι άλλων εκκλησιών, η οποία απέρριπτε ορθοδόξως την χρήση του όρου «εκκλησίες» για τους ετεροδόξους αιρετικούς, συνάντησε λυσσώδη αντίδραση. Δυστυχώς η αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος, πλην ενός, εγκατέλειψαν την Ορθόδοξη πρόταση, χωρίς συνοδική εξουσιοδότηση, και δέχθηκαν να προτείνουν την παραλλαγμένη, αλλά ουσιαστικώς αντιφατική, και απαράδεκτη φράση: «ιστορική ονομασία άλλων ετεροδόξων εκκλησιών και ομολογιών».

β) Επαινείται και εγκρίνεται η παραμονή και η συμμετοχή των Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Π. Σ. Ε. , η οποία όμως κρινόμενη με βάση τους Ιερούς Κανόνες είναι παράνομη και αντικανονική.

γ) Στο κείμενο με τίτλο: «Η αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας εν τω συγχρόνω κόσμω. Η Συμβολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις την επικράτησιν της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της αδελφοσύνης και της αγάπης μεταξύ των λαών και άρσιν των φυλετικών και λοιπών διακρίσεων» εισάγεται ο Διαθρησκειακός Οικουμενισμός. Γίνεται προσπάθεια να κατανοηθούν και να εφαρμοσθούν οι περί ειρήνης βιβλικές και πατερικές αναφορές με την κοσμική τους σημασία, προκειμένου έτσι να δικαιολογηθούν οι Διαθρησκειακές Συναντήσεις για την επικράτηση της παγκόσμιας ειρήνης.

5. Η «Σύνοδος» αυτή ενώ υποτίθεται ότι συγκροτήθηκε για να διατρανώσει την ενότητα της Εκκλησίας, τελικά έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα. Προκάλεσε διαιρέσεις και σχίσματα στο σώμα της.

6. Κατά παράβαση του Κανονισμού λειτουργίας της σημειώθηκαν αντικανονικές ενέργειες και πράξεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι από την εικοσιπενταμελή (25) αντιπροσωπία της Εκκλησίας της Σερβίας οι δεκαεπτά (17) αρνήθηκαν να υπογράψουν το πιο προβληματικό κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον»· επειδή όμως το εψήφισε ο προκαθήμενος, θεωρήθηκε ψηφισμένο από όλους, μολονότι η πλειοψηφία το απέρριψε.

Ευχόμαστε και προσευχόμαστε ο Θεός να φωτίσει τους Ιεράρχες μας να αναλογιστούν τις ευθύνες τους και να πράξουν το καθήκον τους. Να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να επισημάνουν τις παθογένειες της «Συνόδου» της Κρήτης, τις αντικανονικές της πρακτικές και επιλογές. Να αναδείξουν την διαφοροποίησή της και την απομάκρυνσή της από την δισχιλιόχρονη Συνοδική Παράδοση της Εκκλησίας μας. Τρέφουμε την  ελπίδα ότι θα αφουγκραστούν την εκπεφρασμένη αγωνία και οδύνη του Ορθοδόξου εκκλησιαστικού πληρώματοςγια τη διαφύλαξη ως «κόρης οφθαλμού» της σώζουσας πίστεως της Εκκλησίας μας.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ακτίνες

Το δοξαστικό του εσπερινού της Πεντηκοστής αναγγέλλει: «Γλῶσσαι ποτὲ συνεχύθησαν, διὰ τὴν τόλμαν τῆς πυργοποιΐας, γλῶσσαι δὲ νῦν ἐσοφίσθησαν, διὰ τὴν δόξαν τῆς θεογνωσίας. Ἐκεῖ κατεδίκασε Θεὸς τοὺς ἀσεβεῖς τῷ πταίσματι, ἐνταῦθα ἐφώτισε Χριστὸς τοὺς ἁλιεῖς τῷ Πνεύματι. Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία, πρὸς τιμωρίαν, ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία, πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Τι έγινε τις ημέρες της Πεντηκοστής στο Κολυμπάρι; Συνήλθαν οι άγιοι Πατέρες, καθώς μας προλαμβάνει το δοξαστικό, και ως σοφοί στις γλώσσες τους εν Αγίω Πνεύματι, κήρυξαν τη δόξα της θεογνωσίας; Συνήλθαν, φωτισμένοι διά του Αγίου Πνεύματος και κήρυξαν σαν τους Αποστόλους; Συνήλθαν, για να ανανεωθεί η συμφωνία στην πίστη και για να σώζονται οι ψυχές; Δυστυχώς, όχι. Συνέβη μάλλον το αντίθετο. Δήλωσαν συμμετοχή στη Νέα Βαβέλ, στη νέα πυργοποιία, στα νέα πταίσματα ασεβείας και μας ωθούν βιαίως στη νέα πνευματική αφωνία μέσα από την επιδιωκόμενη πολυφωνία, τουτέστιν τον Οικουμενισμό.

Στις Άγιες Οικουμενικές Συνόδους, στα Συναξάρια, αναφέρονται και τιμώνται οι συμμετέχοντες Άγιοι Πατέρες. Δηλαδή, όπως λέει ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, μια Σύνοδος χαρακτηρίζεται Αγία, όταν οι μετέχοντες σ` αυτήν βρίσκονται τουλάχιστον σε κατάσταση φωτισμού. Π.χ:

1. «Τη αυτή ημέρα, μνήμην επιτελούμεν των Αγίων και Μακαρίων Πατέρων των εν Νικαία συνελθόντων… κατὰ τῶν δυσσεβῶς καὶ ἀμαθῶς καὶ ἀπερισκέπτως τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ εἰδωλολατρεῖν εἰπόντων, καὶ τὰς σεπτὰς καὶ Ἁγίας εἰκόνας καταβαλόντων». (Κυριακή μετά την 11ην Οκτωβρίου)

2. «Τη αυτή ημέρα Μνήμην επιτελούμεν των Αγίων εξακοσίων τριάκοντα θεοφόρων Πατέρων της εν Χαλκηδόνι Αγίας και Οικουμενικής τετάρτης Συνόδου». (Κυριακή μετά την 13^ην Ιουλίου).

3. Τη αυτή ημέρα, Κυριακή εβδόμη από του Πάσχα, την εν Νικαία πρώτην Οικουμενικήν Σύνοδον εορτάζομεν, των τριακοσίων δέκα και οκτώ Θεοφόρων Πατέρων».

Όλες οι Σύνοδοι αγωνίστηκαν και κατεδίκασαν την πλάνη, την αίρεση. Είναι ολοφάνερο. Ξεκαθάρισαν τα όρια της αλήθειας από το ψέμα, έστω και στο παραμικρό. Αυτή η «Σύνοδος» για ποιο πράγμα αγωνίστηκε; Για ποιο ψέμα, για ποια πλάνη, για ποια αίρεση, ώστε να την καταδικάσει και να την αποκόψει από το σώμα της; Αντίθετα, έδωσε αγώνα να αγκαλιάσει το ψέμα, να ενωθεί με την πλάνη και την αίρεση. Τι θα γράψει το μέλλον γι` αυτήν η εκκλησιαστική ιστορία;

Σιωπή απόλυτη επικρατεί γύρω από το θέμα της «Συνόδου» της Κρήτης. Ησυχία νεκρική, σαν αυτήν των καταδίκων, πριν από την τελική εντολή για την εκτέλεση. Και η σιωπή αυτή δεν ηχεί και δεν βοά τόσο από το ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας, όσο απ` αυτούς που έκαναν «το πήδημα του θανάτου» και οι οποίοι θα πάρουν τις περαιτέρω αποφάσεις και θα κάνουν τις επόμενες κινήσεις.

Τέθηκε ο θεμέλιος λίθος της νέας βαβελιανής αλαζονείας και συνάμα κατατέθηκε το νομοσχέδιο της οικειοθελούς απόταξης νεωτεριστών δυσαρεστημένων στρατιωτών από τις τάξεις του στρατεύματος, το οποίο ίδρυσε ο Χριστός και στο οποίο υπηρέτησαν και συνεχίζουν να υπηρετούν οι άγιοί μας. Αναζητούν άλλο στράτευμα, άλλο ήθος, άλλη ελευθερία, άλλη αλήθεια.

Βέβαια, πολλές φωνές έχουν εγερθεί και ομολόγησαν και ομολογούν και συνεχίζουν να ενημερώνουν τον απληροφόρητο λαό για όλο αυτό το προσχεδιασμένο από κοινού παιχνίδι με τους κακοδόξους και τους αιρετικούς. Δεν αρκεί. Χρειάζεται συνεχής εγρήγορση και πολλή προσευχή από καρδίας. Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, όμοια με εκείνην της Βαβέλ, μόνο η δύναμη του Θεού μπορεί να την ανατρέψει.

Η σιωπή όμως αυτή από την ποιμένουσα Εκκλησία, επιφυλάσσει κάτι. Κάτι, που, και να μας κατέβει ως σκέψη ή να το ακούσουμε κάπου, δεν θα το πιστέψουμε, θα μας φανεί εξωπραγματικό, απίθανο, γελοίο. Κι όμως μπορεί να γίνει. Γιατί όχι; Θα γίνει. Διότι είναι γνωστό το λαϊκό ρητό: «Πάντα επικρατεί ηρεμία, πριν από τη μεγάλη καταιγίδα».

Τι μπορεί να συμβεί; Πρώτα πρώτα, ο χρόνος αυτός που κυλάει κατά τα φαινόμενα νεκρός και άπραγος, είναι χρόνος που ροκανίζει ό,τι χτίζεται με πολύ κόπο στις συνειδήσεις των πιστών. Είναι ο νεκροθάφτης των συνειδήσεων, όταν δεν υπάρχει διαρκής πνευματική επαγρύπνηση και καθοδήγηση. Εν τω μεταξύ, διά της σιωπής των υπευθύνων, οι λοιποί, οι οποίοι μιλούν και ανησυχούνκαι ομολογούν την αλήθεια, ξεχωρίζουν, επισημαίνονται, στοχοποιούνται, διώκονται και απομονώνονται. Καθίστανται, όπως ο Τίμιος Πρόδρομος: «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ» (Μαρκ. 1,3).

Μην εκπλαγούμε, αν δούμε και ακούσουμε παράξενα πράγματα. Ιδού ένα παράδειγμα και ας θεωρηθεί παράλογο, τρελό: Η «Σύνοδος» αυτή αναγνωρίζεται από την επίσημη Εκκλησία ως κανονική Σύνοδος. Μπορεί λοιπόν να γίνει η «έκπληξη». Δηλαδή, να σταλεί μια εγκύκλιος κατά τις ημέρες που συμπληρώνεται έτος από την περίοδο της διεξαγωγή της και να παραγγέλλει μια κάποιας μορφής μνημόνευση, μια επετειακή ομιλία πάνω σ` αυτήν ή κάποια δοξολογία, κάποια ακολουθία, τέλος πάντων, που να της αποδίδει τιμή. Θεωρείται απίθανο; Κι όμως. Είναι γνωστό πως ο χρόνος της κοινής λατρείας στο ναό είναι ο πιο κατάλληλος για την παραγωγικότερη επαφή με το λαό και την ενημέρωσή του. Έτσι θα ξεκινήσει η διαφώτιση και θα καρποφορήσει σιγά σιγά αυτή η θεμελιωθείσα διά της «Συνόδου» αποστασία, σε βάθος χρόνου.

Αν θελήσουμε να πάμε παρακάτω, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως, ίσως αρχίσει να συντάσσεται και κανονική πλήρης ακολουθία γι` αυτήν, ώστε να προστεθεί στο εορτολόγιο. Αφού χαρακτηρίστηκε ως αγία και ευλογημένη και κανονική για την Ορθόδοξη Εκκλησία από τους ίδιους τους ιεράρχες, όπως οι άλλες προηγούμενες Σύνοδοι, δικαιούται την ακολουθία της. Είναι μια πράξη της Εκκλησίας όμοια με την αγιοκατάταξη. Δικαιούται να γιορτάζεται, όπως οι άγιοι. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, τι θα ακολουθήσει, όταν, και αν, τη δούμε γραμμένη επίσημα σε φυλλάδες ή ακόμη και στα μηναία της Εκκλησίας.

Είναι πολύ σοβαρή η εξέλιξη όλης αυτής της παρεκτροπής και δεν θα περάσει. Πολλές ανάλογες επιλογές για προώθηση του σκοπού αυτού μπορούν να επινοηθούν, αρκεί να υπάρχει η σκοπιμότητα. Και υπάρχει. Και θα λειτουργήσει.

Γι` αυτούς τους ελάχιστους, ασήμαντους και νηπιώδεις λόγους, που συντάξαμε και που αγωνιούν να καταδείξουν τη σοβαρότητα της κατάστασης και κυρίως για πολλούς άλλους, που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε: Πρόσχωμεν!

Πηγή: Ακτίνες

Μετά από όσα διαδραματίστηκαν στην Κρήτη, και συγκεκριμένα με την ανυπακοή της αντιπροσωπείας της Ελλαδικής Εκκλησίας, στην εντολή που πήρε από την Ιεραρχία και την αλλοίωσή της, ήρθε στη συνέχεια η δεύτερη ανυπακοή, με μια πολύ ύποπτη κίνηση, με ένα περίπαιγμα, θα λέγαμε. Η μετάθεση – ουσιαστικά η αποφυγή- της συζήτησης του θέματος στην πρόσφατη σύνοδο της Ιεραρχίας.

Αποφυγή ήταν και μάλιστα προγραμματισμένη και σκόπιμη μετάθεση. Τουτέστιν απόρριψη (απόρριμμα= σκουπίδι, πλεονάζον, άχρηστο). Θα γίνει τέλος Νοεμβρίου, λέει, «όταν το Πάσχα θα πέσει Δευτέρα», όπως έλεγε παλιά και ένας γέρος στο χωριό μου.

Διά της μεθόδου της αναβολής, εργάζονται τα κοσμικά όργανα, όταν θέλουν να εκτονωθεί μια κατάσταση και να «περάσουν» κάποιο θέμα διά της προσφυγής στη λήθη. Όταν φοβούνται το λαό, θέλουν να κρατήσουν το «καλό όνομά τους» και να αποφύγουν απώλειες στα στρατόπεδά τους, στις ιδεολογικές τους τάξεις, επινοούν διάφορα τέτοια μηχανεύματα, για να βρουν πλήθος δικαιολογιών και αιτιάσεων, μέχρι να το σκεπάσει «ο πανδαμάτωρ χρόνος». Αναβολές στο Κυπριακό, στο Μακεδονικό και τα παρόμοια και είναι φανερό πού οδηγείται η κατάσταση.

Η αλήθεια ζητάει την πλήρη διαφάνεια στον καιρό της. Δεν σβήνει και ζει στις καρδιές, που ανυπομονούν και περιμένουν να την ακούσουν. Και υπάρχουν σήμερα μύριες όσες καρδιές, που καίγονται και περιμένουν από τους ποιμένες να ακούσουν, τέλος πάντων, κάτι ξεκάθαρο, σχετικά με όλα τα επίκαιρα οικουμενιστικά παιχνίδια. Ελπίζουμε πως δε θα αφήσει ο ίδιος ο Χριστός.

«Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη», λέει η λαϊκή παροιμία. Ποιος φοβάται ποιον; Και από τι; Και γιατί σιωπούν οι υπεύθυνοι; Φοβούνται οι επίσκοποι; Όχι όλοι, βέβαια. Διότι πολλοί έχουν ανέβει οικειοθελώς στο άρμα του οικουμενισμού και το κάνανε προπύργιό τους. Άλλοι, ελάχιστοι, ομολογούν και κηρύττουν την αλήθεια. Οι υπόλοιποι, όσοι θέλουν να μιλήσουν, ποιον φοβούνται; Τι έχουν να χάσουν; Την πατερίτσα, τη μίτρα και το παλιόρασό τους; Μιλάνε οι απλοί λαϊκοί, οι οικογενειάρχες, οι υπάλληλοι, οι στρατιωτικοί, οι πολύτεκνοι και δε μιλάει ο καλόγερος ο δεσπότης; Μιλάει το πρόβατο και δε μιλάει ο τσομπάνης; Δηλαδή, το πρόβατο βλέπει τον λύκο και τον αναγνωρίζει και ο προστάτης του τον θεωρεί πρόβατο; Και δεν τρέχει να πάρει μέτρα για την προστασία της στάνης;

Ως μόνη αιτιολόγηση της σιωπής θα μπορούσε να σταθεί η απόλυτη ομοφωνία της Ιεραρχίας στο θέμα του οικουμενισμού. Αυτό όμως δε συμβαίνει, διότι υπάρχουν ιεράρχες, οι οποίοι μιλάνε και ομολογούν πως κάτι σοβαρό συμβαίνει.

Ένας σεβαστός κληρικός μας εξήγησε τι σημαίνει: «Ο επίσκοπος κείται εις τόπον και τύπον Χριστού»: Εις τόπον σημαίνει το Γολγοθά και εις τύπον σημαίνει το Σταυρό του Κυρίου. Άρα ο επίσκοπος ζει, για να ανεβαίνει το Γολγοθά και να σταυρώνεται στο Σταυρό. Και η Αλήθεια είναι Σταυρός. Θα μιλήσετε, Σεβασμιότατοι και θα πονέσετε.

Ένας δεσπότης, για να αιτιολογήσει τη σιωπή του, αναφέρθηκε στα αντίγραφα Καινής Διαθήκης, που μοίρασε στους πιστούς της επισκοπής του και στις μερίδες φαγητού. Καλό αυτό, αλλά καλύτερο η γνώση, ο καταρτισμός, για την προστασία από τον οικουμενισμό και τις αιρέσεις. Υποτιμάει και το ποίμνιο, λέγοντας: «Τι ξέρει ο χωρικός επάνω στα βουνοχώρια περί οικουμενισμού;». Κρίμα, για τέτοιο λόγο από πατέρα προς τα παιδιά του! Ο Χριστός έτρεχε στα «βουνοχώρια» για το χαμένο πρόβατο. Κρίμα… Λίγη «εντροπή»!

Είναι πολύ παράξενα αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Είναι πολύ περίεργη η κατάσταση που βιώνουμε. Αφήνουν οι ποιμένες το δέντρο της πίστης να σαπίζει από τη ρίζα του και πετροβολάνε τους σάπιους καρπούς. Ο οικουμενισμός, σαν οδοστρωτήρας ισοπεδώνει τα πάντα και αυτοί ασχολούνται «αποκλειστικά» με το Φίλη.

Το θέμα των «θρησκευτικών» δεν είναι κάτι καινούριο. Ανακινήθηκε πριν από χρόνια κι από τους «άλλους» και τώρα, μ` αυτόν τον άνθρωπο, που «έτυχε» να είναι υπουργός και μ` αυτήν την πνευματική κατάστασή μας, ξαναβγήκε πιο ζεστό στην επικαιρότητα. Μας βάζει όμως σε υποψίες η σύμπτωση του χρόνου της συνεδρίασης της Ιεραρχίας με την ανάφλεξη «της ισχυρής σύγκρουσης» του αρχιεπισκόπου με την κυβέρνηση. Και λέμε απλά: «Τέτοια σύμπτωση! Και επίδειξη σπάνιου αγωνιστικού φρονήματος! Και να μην προλάβουν να συζητήσουν το πιο καυτό εκκλησιαστικό θέμα, τη «Σύνοδο της Κρήτης»; Τους έφυγε όλος ο χρόνος στο «τίποτα», όπως ομολόγησε και ο Μεσογαίας Νικόλαος. Τυχαίο;…

Δυστυχώς, αυτούς τους καιρούς, εδώ που καταντήσαμε, αυτή η ερώτηση πρέπει να προηγείται σε κάθε διάλογο με κάθε χριστιανό και κυρίως με ποιμένα: «Είναι ο Παπισμός, ο Προτεσταντισμός και οι λοιποί παρόμοιοι Εκκλησία;». Για να ξέρουμε με ποιον μιλάμε. Διότι, όλα τα άλλα τακτοποιούνται, στο όνομα της κοινής πίστης. Στην πλάνη και την αίρεση όχι.

Ο Θεός να μας χαρίζει αγωνιστικότητα στα θέματα της πίστεως, μαζί και την αγάπη.

Ηλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 12-10-1016

Πηγή: Το σπιτάκι της Μέλιας, Αβέρωφ

Η διακοπή του μνημοσύνου των διακηρυσσόντων, γυμνή τη κεφαλή, αιρετικές διδαχές επισκόπων εδράζεται στους Θείους και Ιερούς κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας καθώς και στην εκκλησιαστική Ιστορία και τη μακραίωνα εκκλησιαστική παράδοση και πράξη ως τυγχάνει παγκοίνως γνωστό. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, έχει αποδεχθεί και η Ιερά Κοινότης του παλλαδίου της Ορθοδοξίας Αγίου Όρους αποφηναμένης σχετικώς ότι » “Επαφίεται εις την συνείδησιν εκάστης Μονής, η διαμνημόνευσις του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου”. (ΝΒʹ Συνεδρία εκτάκτου Διπλής Ιεράς Συνάξεως, 13 Νοεμβρίου 1971).

Μονάχα οι ποικίλης προελεύσεως κακοπροαίρετοι εκκλησιαστικοί παράγοντες και τινες συνοδοιπορούντες θεράποντες της ακαδημαικής «θεολογίας» καθώς και ένιοι δούλοι της σκοπιμότητος, φιλοπατριαρχικής, ως επί το πλείστον κοπής και προελεύσεως, πειρώνται, ανεπιτυχώς βεβαίως, να διισχυρισθούν το αντίθετο ελεγχόμενοι, τοιουτοτρόπως, ως στερούμενοι ΠΑΝΤΕΛΩΣ σοβαρότητος και στοιχειώδους ιστορικής γνώσεως.

Εκεί στηρίχθηκαν τόσο οι αγιορείτες ιερομόναχοι που διέκοψαν τη μνημόνευση του κεκοιμημένου πατριάρχη Αθηναγόρα εν έτει 1970 όσο και οι τρεις ευθαρσείς μητροπολίτες, που προέβησαν στην αυτή ενέργεια το ίδιον έτος , μακαριστοί πλέον, Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, ο και λέων του Βορρά προσφυώς αποκληθείς (ο πρώτος λεβέντης επίσκοπος που τόλμησε να προβεί στη διακοπή του μνημοσύνου του αποστάτη Αθηναγόρα, ακολούθησαν μετά ταύτα και οι άλλοι δύο), ο νεοχρυσόστομος και νεότερος Πρόδρομος Φλωρίνης Αυγουστίνος και ο Παραμυθίας Παύλος, ο απλούς και κεχαριτωμένος, ο και σφάγιο του επαράτου σεραφειμισμού χρηματίσας.

Αιώνες, όμως, πριν από αυτούς οι άγιοι Μάξιμος ο Ομολογητής, Γρηγόριος ο Παλαμάς και άλλοι διήνοιξαν και υπέδειξαν το σχετικό δρόμο.

Θεωρώ ότι η διακοπή της μνημονεύσεως των πρωτεργατών της οικουμενιστικής προδοσίας της πεφιλημένης μας Ορθοδοξίας, στηριζόμενη, επαναλαμβάνω, στου Θείους και Ιερούς κανόνες ,την εκκλησιαστική Ιστορία και τη μακραίωνα εκκλησιαστική πράξη επιβάλλεται από τις περιστάσεις.

Τι άλλο, δηλαδή, θα πρέπει να πράξει ακόμη ο αρχιοικουμενιστής πατριάρχης Βαρθολομαίος προκειμένου τα αντιοικουμενιστικά ανταναλαστικά των υγιώς φρονούντων ποιμένων να ενεργοποιηθούν αναλόγως;
Ουδείς επιχαίρει επί τη προόψει μίας τοιούτου είδους εξελίξεως!
Μόνον ο αρχιεργάτης του ψεύδους και τα πολυποίκιλα ενεργούμενά του ευφραίνονται σχετικώς!
Κάτι τέτοιο, όμως, επ ουδενί δύναται να εξωραίσει και ανατρέψει την πραγματικότητα επί τη βάσει της οποίας η ανοχή του εκκλησιαστικού πληρώματος επι τη θέα των πρωτοφανών συγκρητιστικών ανοσιουργημάτων έχει εξαντληθεί από πολλού.

Πολλοί πιστοί βιώνουν ένα εσωτερικό δράμα, μία κρίση συνειδήσεως, μία πραγματική τραγωδία όταν τα ώτα τους γίνονται δέκτες της διαμνημονεύσεως των πρωτουργών του οικουμενιστικού συγκρητισμού, με «πρωτον και καλλίτερο» τον κρίμασιν οις οίδε Κύριος κατέχοντα την αρχιεπισκοπική καθέδρα της εν Κωνσταντινουπόλει Εκκλησίας (εννοείται ότι ο όρος «οικουμενικός», αποδιδόμενος σε οποιονδήποτε προκαθήμενο τοπικής Ορθοδόξου Εκκλησίας τυγχάνει έωλος και αδόκιμος από εκκλησιολογικής πλευράς ως τυγχάνει γνωστό και εις τους άκρω δακτύλω γευσαμένους της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας). Ακούς εκεί «οικουμενικός» ο πρώτος μεταξύ ίσων μιας ισοτίμου με τις άλλες τοπικής Ορθοδόξου Εκκλησίας! Πρόκειται για εγκαθίδρυση παπάτου στην Ανατολή! Και μη χειρότερα!

Έχω την αίσθηση ότι και πολλοί ποιμένες, και των τριών βαθμίδων της Ιερωσύνης, προβληματίζονται, σχετικώς, όσο ποτέ άλλοτε!
Υφίσταται, προς γνώση και μελέτη από την πλευρά παντός ενδιαφερομένου μέλους της Εκκλησίας, άφθονο και φρικαλέο, τόσο από πλευράς ποσότητος όσο και, κυρίως, από πλευράς «ποιότητος» προδοσίας του Ορθοδόξου Δόγματος, διαδικτυακό υλικό, δυνάμενο να πείσει και τον πλέον ψύχραιμο και απροκατάληπτο θεατή και ακροατή ότι η συντελούμενη προδοσία έχει υπερβεί κάθε όριο ανοχής και καλής διαθέσεως από μέρους του ορθοφρονούντος εντίμου κλήρου και πιστού λαού.

Οι ποιμένες μας καλούνται να αφουγκρασθούν την αγωνιώδη κραυγή του ποιμνίου τους και να πράξουν αναλόγως. Περαιτέρω ανοχή, από μέρους τους, της προδοσίας και των προδοτών ισοδυναμεί με προδοσία της ιερής αποστολής τους.

Κλήρος και λαός αναμένει αγωνιωδώς και εμπόνως την από της πλευράς των διοικητικών σωμάτων της κατ Ελλάδα ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ Εκκλησίας την πανηγυρική καταδίκη και απαξίωση της ληστρικής συνόδου της Κρήτης. Και αναμένει, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, το λεβέντη εκείνο επίσκοπο που θα πάψει το μνημόσυνο του αρχιεργάτη της προδοσίας, του Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου! Ήδη, κάποιοι λεβέντες αγιορείτες ιερομόναχοι το τόλμησαν!

Επιτέλους, δεν πρόκειται για τα αμπέλια και τα χωράφια τους αλλά για την Ορθόδοξη χριστιανική πίστη!

Πληροφορίες που έχουν φθάσει στα ώτα του γράφοντος το παρόν, τις οποίες δεν τυγχάνω εξουσιοδοτημένος να μεταφέρω αυτούσιες στο διαδικτυακό χώρο, αποκαλύπτουν την τραγική αφέλεια κάποιων, θεωρούμενων ως παραδοσιακών επισκόπων, αναφορικά με την παράγραφο του «συνοδικού» κειμένου που πραγματεύεται τις σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των αιρετικών «χριστιανών» της Δύσεως. Οι λεγάμενοι τυγχάνουν τραγικά ανυποψίαστοι σχετικά με την συντελεσθείσα, καμουφλαρισμένη ομολογουμένως, προδοσία και θεωρούν ότι ουδεμία μειοδοσία επισυνέβη! Μιλάμε για την απόλυτη αφέλεια από την πλευρά τους!

Εσχάτως, δε, από επίσημα αρχιερατικά χείλη διατυπώνονται έννοιες τραγικά αθεολόγητες και εκκλησιoλογικά απόβλητες και ασύστατες θέσεις περί της ΔΗΘΕΝ ακυρότητος των τελουμένων Ιερών Μυστηρίων σε περιπτώσεις κατά τις οποίες δεν διαμνημονεύεται ο «οικουμενικός» πατριάρχης, δηλαδή ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος, μάλιστα, ονομάζεται και «κορυφή της Εκκλησίας»! Τι τραγική εκκλησιολογική σύγχυση!

Εχέτωσαν, υπ όψιν, τόσο οι συνειδητά υποστηρίζοντες τον επάρατο οικουμενιστικό συγκρητισμό όσο και οι ένεκα αφελείας, δειλίας, αδιαφορίας ή καιροσκοπισμού «ρίπτοντες νερό στο μύλο του και βούτυρο στο ψωμί του», ότι ο κόμπος έφθασε στο χτένι! Περαιτέρω ανοχή των οικουμενιστικών εγκλημάτων και της οικουμενιστικής προδοσίας δεν είναι νοητή!

Εάν σιωπήσουν αυτοί στη σύνοδο της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας του Νοεμβρίου δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια και ο νοών νοείτω! Νισάφι πια!

Πηγή: Ακτίνες, Αβέρωφ