Η οίηση (κενοδοξία) είναι η βάση όπου στηρίζονται η πλάνη και η απώλεια. Αυτή ήταν η αιτία για την οποία έπαθαν μεγάλη συμφορά οι δύο έγκλειστοι όσιοι Ισαάκιος και Νικήτας της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου. Ο δαίμονας εμφανίστηκε στον πρώτο με τη μορφή του Χριστού και στον δεύτερο με τη μορφή αγγέλου.

Η πίστη δοκιμάζεται, σαν σε λυδία λίθο, επάνω στις θλίψεις. Στις θλίψεις η πίστη φαίνεται αν είναι αληθινή ή ψεύτικη.

Ψυχή τον Θεόν αγαπώσα, εν τω Θεώ και μόνω την ανάπαυσιν κέκτηται. Προκατάλαβε λύειν πάντα σύνδεσμον εξωτικόν από σεαυτού, και τότε δυνήση συνδεθήναι τη καρδία τω Θεώ προηγείται γαρ του συνδεθήναι τω Θεώ, το λυθήναι της όλης.

– Γέροντα, αυτός πού σιχαίνεται, γιατί το παθαίνει;

«Αξίζει να σταματήσουμε για μια στιγμή για να προσέξουμε ιδιαίτερα αυτό το «χαρούμενο πνεύμα» στην ζωή του Οσίου. Ήταν η χαρακτηριστική του ιδιότητα, ιδιαίτερα αργότερα.

Γίνεται ελπίς επί τω Θεώ δια της καρδιακής πίστεως, ήτις εστί καλή και μετά διακρίσεως και γνώσεως πέφυκε. Και γίνεται άλλη παρηλλαγμένη και εξ ανομίας υπάρχουσα, ήτις εστί ψευδής. Άνθρωπος ο μη παντελώς φροντίδα ποιούμενος των επικήρων πραγμάτων,

– Γέροντα, όταν κάποιος εχη τόν λογισμό ότι όλοι ασχολούνται μ’ αυτόν κ.λπ., πώς θά τόν διώξη;

Σύγχυση και ταραχή και χάος ανάμεσα στα έθνη! Ταραχή και σάστισμα και χάος και στους ανθρώπους, έναν – έναν. Που να βρεθεί κανένας να πορεύεται στη ζωή του μ’ έναν υψηλόν σκοπό, με σταθερότητα και ελπίδα! Σπάνιο πράγμα.

Εκείνος που πιστεύει στον Κύριο φοβάται την κόλαση· όποιος φοβάται την κόλαση εγκρατεύεται από τα πάθη· αυτός που εγκρατεύεται από τα πάθη υπομένει τις θλίψεις· αυτός που υπομένει τις θλίψεις θα αποκτήσει την ελπίδα στον Θεό· η ελπίδα στον Θεό χωρίζει τον νου από κάθε εμπαθή προσκόλληση στα γήινα· και όταν χωριστεί από αυτήν ο νους, θα αποκτήσει την αγάπη προς τον Θεό.

Μακάριος άνθρωπος ο γινώσκων την εαυτού ασθένειαν. Διότι αύτη η γνώσις γίνεται αυτώ θεμέλιος και ρίζα καϊ αρχή πάσης αγαθωσύνης. Όταν γαρ μάθη τις και εν αληθεία αισθηθή της εαυτού ασθενείας, τηνικαύτα περισφίγγει την εαυτού ψυχήν από της χαυνότητος της αμαυρούσης την γνώσιν και θησαυρίζει εαυτώ παραφυλακήν.