Ἡ Πελαγία ἦταν κόρη τοῦ παπα-Νικηφόρου Νεγρεπόντη. Ἡ μητέρα της, ποὺ τὸ ὄνομά της δὲν εἶναι γνωστό, ἦταν ἀπὸ τὸν Τριπόταμο τῆς Τήνου καὶ ἀνῆκε στὴν οἰκογένεια Φραγκούλη.

Ερευνητές από το Oregon Health & Science University, OHSU, ανέπτυξαν τεχνική για τη δημιουργία τεχνητών ωαρίων. Εφαρμόστηκε έως τώρα σε πειραματόζωα με ικανοποιητικά αποτελέσματα. Εφόσον τελειοποιηθεί και για τον άνθρωπο τότε τα τεχνητά ωάρια θα είναι προσιτά στην εξωσωματική για τη δημιουργία και ανθρώπινων εμβρύων.

Εκπομπή με τον π. Αρσένιο Βλιαγκόφτη της Κυριακής 21 Ιουλίου 2024.

Η Αγία ένδοξος και πανεύφημος Μαρία η Μαγδαληνή υπήρξε η πιστή και αφοσιωμένη Μαθήτρια του Ιησού, η ακόλουθος της Υπεραγίας Θεοτόκου, η Διακόνισσα του Κυρίου και των Αποστόλων, η εκλεκτή Μυροφόρος, η Ευαγγελίστρια της Αναστάσεως, η Ισαπόστολος και κήρυκας της πίστεως.

(Φωτ.: Didier Lecoq)

Απόσπασμα από το βιβλίο των Γιάννη Φασουλά και Γιάννη Σκάλκου για την επιχείρηση ΝΙΚΗ, το οποίο περιέχει μαρτυρίες ανθρώπων που συμμετείχαν ή είχαν άμεση σχέση με την αποστολή των αεροσκαφών Noratlas, στα οποία επέβαιναν 344 καταδρομείς της Α΄ Μοίρας από την Κρήτη. Η μυστική στρατιωτική αποστολή πραγματοποιήθηκε την 21η προς 22α Ιουλίου 1974 με σκοπό την αερομεταφορά στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Ο διεθνής Τύπος την χαρακτήρισε «αποστολή αυτοκτονίας».

«Πέφτουν οι σφαίρες σαν το κοκοσάλι»

Ο τότε ταγματάρχης Δημήτρης Κυριάκος επιβιβάστηκε με τους καταδρομείς του στο αεροσκάφος «ΝΙΚΗ 3» με κυβερνήτη τον επισμηναγό Στέφα, γνωστό του από τα άλματα με το αλεξίπτωτο. Την ήσυχη διαδρομή ήρθε να ταράξει ένα δυνατό τράνταγμα του αεροσκάφους. Ο Κυριάκος ανησύχησε και κατευθύνθηκε προς το πιλοτήριο για να μάθει τι ακριβώς είχε συμβεί. «Έχουμε βλάβη στον έναν κινητήρα, τον έχω σβήσει και θα πάμε με έναν κινητήρα», τον ενημέρωσε ο κυβερνήτης.

Στους στρατιώτες είχαμε πει ότι μας προστατεύουν μαχητικά αεροσκάφη για να κοιμηθούν και να είναι ξεκούραστοι για το πρωί. Οι στρατιώτες μάς είχαν τυφλή εμπιστοσύνη.

Πηγαίνοντας έγινε μια υπέρβαση από ένα άλλο αεροπλάνο. Επειδή εμείς είχαμε περιορισμένη ταχύτητα, μας προσπέρασε. Ήταν αυτό που χτυπήθηκε, αυτό μου το εξομολογήθηκε αργότερα ο κυβερνήτης.

Θυμάμαι έναν στρατιώτη, τον Γιώργη Χρονιάρη, από τα Ανώγεια της Κρήτης, που είπε σε κρητική προφορά, όταν το αεροπλάνο μας εβλήθη: «Κύριε ταγματάρχα, θα σκοτωθούμε διότι οι σφαίρες πέφτουνε σαν το κοκοσάλι» [σ.σ.: κοκοσάλι στην Κρήτη λένε το χαλάζι]. Τον καθησύχασα, λέγοντάς του: «Μην ανησυχείς, αφού φωνάζεις και μιλάς είσαι ζωντανός».

Εμείς, λόγω της βλάβης, συνεχίσαμε. Περάσαμε πάνω από τους Εγγλέζους. Δεν μας πείραξε κανείς. Πετάξαμε πάνω από τη Λεμεσό και ανεβήκαμε αριστερά από το Ζύγι στη χαράδρα της Σκαρίνου. Δεν πηγαίναμε πολύ ψηλά. Σ’ εκείνο το σημείο με φώναξε ο κυβερνήτης να του πω πού ακριβώς ήταν η Κοφίνου, μήπως και μας έβαλλαν.

Άνδρες της Α΄ Μοίρας Καταδρομών παρελαύνουν στα Χανιά

Την ώρα που βγαίναμε από τη χαράδρα της Κοφίνου με έναν κινητήρα και πολύ θόρυβο, είδαμε την πεδιάδα της Λευκωσίας. Ήμουν μπροστά στην καμπίνα. Βλέπαμε τα αντιαεροπορικά πυρά. Ρώτησα τον πιλότο: «Τι κάνουμε τώρα;». «Πήγαινε πίσω να ετοιμάσεις τους κομάντο για ταχεία αποβίβαση. Θα πάμε στο αεροδρόμιο για προσγείωση», μου απαντάει.

Μετά, όπως μου εξήγησε, αποφύγαμε πολλά πυρά των αντιαεροπορικών συστημάτων «μπόφορς» επειδή πετάγαμε πολύ χαμηλά και δεν προλάβαιναν αυτά να σκάσουν. Από την καμπίνα θυμάμαι τα μπλε φωτάκια του διαδρόμου. Μέσα σε καταιγισμό πυρών καταφέραμε και προσγειωθήκαμε. Το αεροπλάνο ήταν διάτρητο. Ήμασταν πολύ τυχεροί. Οι σωλήνες από τα υδραυλικά έγιναν κομμάτια.

Το Noratlas βρέθηκε εκτός διαδρόμου προσγείωσης, μέσα στο χώμα. «Αποβιβαστείτε!» φώναξε δυνατά ο κυβερνήτης· «κάντε γρήγορα γιατί καίγεται ο κινητήρας!».

Το «ΝΙΚΗ 8» με το πλήρωμά του

Μόλις σταμάτησε το αεροπλάνο, πεταχτήκαμε έξω με τα πυρομαχικά. Αμέσως μετά έγινε η συγκέντρωση των αξιωματικών, που ήταν επικεφαλής στα αεροσκάφη. Μου ανέφεραν ότι είχαμε δύο νεκρούς, τον Σπύρο Νόμπελη και τον Κωνσταντίνο Οικονομάκη, κι άλλους τρεις-τέσσερις βαριά τραυματισμένους. Έδωσα εντολή στον γιατρό να μείνει με τους τραυματίες για να τους περιθάλψει. Στην παρατήρησή του τι θα κάνει αν συλληφθεί από τους Τούρκους, του είπα: «Οι Τούρκοι δεν ενοχλούν τους γιατρούς και το υγειονομικό προσωπικό. Σέβονται τους τραυματίες».

Ήμουν ο πρώτος αξιωματικός της Μοίρας που πάτησε το πόδι του στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Διέταξα την ανασυγκρότηση του τμήματος, που έγινε σε σύντομο χρόνο και με απόλυτη ακρίβεια. Λάβαμε σχηματισμό επίθεσης κατά του κεντρικού κτηρίου του αεροδρομίου.

Όταν άρχισε η ανάπτυξη προς το διοικητήριο του αεροδρομίου, βλέπω κάποια στιγμή ένα τζιπ με προβολέα να έρχεται κατά πάνω μας. Το σταμάτησα. Με το χέρι στη σκανδάλη τούς διέταξα να πλησιάσουν στο καπό του τζιπ και να χτυπάνε παλαμάκια έχοντας πάντα κατά νου ότι μπορεί να μην είναι Έλληνες. Οι στρατιώτες μας είχαν λάβει θέσεις μάχης. Οι επιβαίνοντες στο τζιπ μου είπαν ότι ο ένας από δαύτους είναι γιατρός και οι άλλοι Κύπριοι καταδρομείς. Μου εξήγησαν επίσης ότι το αεροδρόμιο δεν είχε καταληφθεί από Τούρκους.

Διέταξα αμέσως τον γιατρό να πάει προς το κτήριο και να ζητήσει ένα ασθενοφόρο για τους τραυματίες, καθώς επίσης να κινηθεί κατά μήκος της περιμέτρου του αεροδρομίου και να ειδοποιήσει όλα τα τμήματα της Μοίρας ότι το αεροδρόμιο δεν κατέχεται από Τούρκους. Κινηθήκαμε προς το διοικητήριο αφού εκεί δεν υπήρχε αντίδραση. Εκεί εμφανίστηκε ο διοικητής των χερσαίων δυνάμεων του αεροδρομίου, ταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο οποίος δεν είχε πάρει χαμπάρι για το τι ακριβώς είχε συμβεί.

Υπήρξε ένας έντονος διάλογος μεταξύ μας. Δεν ήταν ενημερωμένος, διαφορετικά θα είχε διατάξει κατάπαυση του πυρός. Το κατάλαβα από την κουβέντα που κάναμε. Σκέφτηκα ότι ίσως να μην είχαν πάρει σήμα για την άφιξη των Noratlas. Όμως, πώς ήταν δυνατό να μην γνώριζαν ότι ήταν ελληνικά, και αυτό διότι μόνο η χώρα μας, η Γαλλία και το Ισραήλ είχαν τέτοιου τύπου μεταγωγικά. Και μόνο που τα είδαν, έπρεπε να σταματήσουν τα πυρά.

Στον έντονο διάλογο που είχα με τον Παπαδόπουλο του εξέφρασα τη δυσφορία μου και τη λύπη μου για τη συμπεριφορά του. Στη συνέχεια τον ρώτησα τι εντολές έχει. «Δεν έχω καμία εντολή» ήταν η απάντηση, αφήνοντάς με έκπληκτο.

Στο μεταξύ φτάνει και ο υποδιοικητής της Μοίρας, ο αείμνηστος Άγγελος Αβραμίδης, και τον ενημέρωσα τι ακριβώς είχε συμβεί. Την πτώση του «ΝΙΚΗ 4» την είχα αντιληφθεί από τη φωτιά που έβλεπα στο λόφο της Μακεδονίτισσας. Όταν πήγαμε στην Ιερατική Σχολή βεβαιώθηκα ότι οι καταδρομείς που χάθηκαν ήταν δικοί μου.

«Βγήκα ζωντανός από την κόλαση»

Ήταν φαίνεται γραφτό από την κακιά μοίρα ένα αεροσκάφος να μην προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Στο «ΝΙΚΗ 4» είχε επιβιβαστεί η διμοιρία του έφεδρου αξιωματικού Δημήτριου Τσαμκιράνη. Ήταν το τρίτο στη σειρά Noratlas που προσέγγισε για προσγείωση το αεροδρόμιο της Λευκωσίας μέσα σε καταιγισμό φίλιων πυρών. Ξαφνικά ακούστηκε ένα τράνταγμα. Το αεροπλάνο χτυπήθηκε. Σε δευτερόλεπτα τυλίγεται στις φλόγες. Τα κιβώτια με τα πυρομαχικά παίρνουν φωτιά.

Παρά τις προσπάθειες του ηρωικού πληρώματος για προσγείωση, το Noratlas συνετρίβη στο λόφο της Μακεδονίτισσας. Είκοσι επτά καταδρομείς και τα μέλη του πληρώματος βρίσκουν τραγικό θάνατο. Ζωντανός μέσα από την κόλαση βγήκε μόνο ο Θεσσαλονικιός καταδρομέας Θανάσης Ζαφειρίου.* Γυρνώντας τη μνήμη πίσω, με ιδιαίτερη συγκίνηση περιγράφει εκείνες τις συγκλονιστικές στιγμές, σε μια από τις δημόσιες εξομολογήσεις του.

Θανάσης Ζαφειρίου (φωτ.: Φίλιππος Φασούλας)

«Η Λευκωσία ήταν πολύ κοντά, βλέπαμε τις φωτιές καθώς το αεροσκάφος πήρε στροφή για προσγείωση. Θα ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Μας χτύπησαν ξαφνικά αντιαεροπορικά πυρά. Νιώσαμε ένα συγκλονιστικό τράνταγμα, το αεροσκάφος έχασε τη στήριξή του κι άρχισε να παλαντζάρει. Από παντού ξεπετάγονταν φλόγες. Κοίταξα το πάτωμα, ήταν διάτρητο. Μας είχαν χτυπήσει καίρια. Δίπλα μου συνάδελφοι βογκούσαν. Οι φλόγες με πλησίαζαν. Πήρε φωτιά η φόρμα μου και χτυπούσα με τα χέρια να τη σβήσω. Σε λίγο αισθάνθηκα ότι καίγονταν και τα μαλλιά μου. Ακολούθησε μια τρομερή έκρηξη και όλα τυλίχθηκαν στις φλόγες. Αισθάνομαι τυχερός που βγήκα ζωντανός μέσα από αυτή την κόλαση!».

______

* Ο Θανάσης Ζαφειρίου πέθανε το βράδυ της Πέμπτης 1 Σεπτεμβρίου 2016 στο 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.

Πηγή: Pontos-News

Ο Λοχαγός Κατούντας είναι ο όμορφος και ευγενής ιππότης που συναντάμε στις σελίδες των μυθιστορημάτων.

Ἀνάμεσα στοὺς πολυαρίθμους Ἁγίους, ποὺ κοσμοῦν τὸ τοπικὸ ἁγιολόγιο καὶ τὴν μακρόχρονη ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία τοῦ μυροβόλου νησιοῦ τῆς Χίου εἶναι καὶ ἡ Ἁγία παρθενομάρτυς Μαρκέλλα, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ εὐλαβικὸ καύχημα τῶν ἁπανταχοῦ τῆς Γῆς Χίων καὶ τὸν πολύτιμο πνευματικὸ θησαυρὸ γιὰ χιλιάδες προσκυνητές, ποὺ συρρέουν στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου της, γιὰ νὰ ἀποδώσουν τὸν ὀφειλόμενο σεβασμὸ στὸ μεγαλεῖο καὶ τὸν ἡρωισμό της, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ζητήσουν τὴν θαυματουργική της χάρη γιὰ τὴν ἐπίλυση σωματικῶν καὶ ψυχικῶν ἀσθενειῶν.

Όσο ο πόλεμος πλησίαζε προς το τέλος του, τόσο περισσότερο οι Γερμανοί προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν τις διαφορές μεταξύ Βρετανίας-ΕΣΣΔ γύρω απ΄τις μεταπολεμικές ζώνες επιρροής.

Την Κυριακή 21 Ιουλίου 1974 το βράδυ, έγινε η επική μάχη του «Κοτζά Καγιά» στον Πενταδάκτυλο, μεταξύ καταδρομέων της 31ης Μοίρας Καταδρομών της Εθνικής Φρουράς και μεγάλης δύναμης Τουρκοκυπρίων τρομοκρατών και Τούρκων αλεξιπτωτιστών, οι οποίοι είχαν εισβάλει στην Κύπρο. Ως «μια ασύλληπτη σε ιδέα και εκτέλεση αποστολή», χαρακτηρίζει την επιχείρηση αυτή ο τότε ανθυπολοχαγός της Μοίρας Ματθαίος (Μάκης) Οικονομίδης, πρόεδρος του Παγκύπριου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων. Και συνεχίζει:

– Γέροντα, μοῦ εἴχατε πεῖ νὰ γεμίση ἡ μπαταρία μου μὲ πνευματικά. Πῶς θὰ γίνη αὐτό;

Ο Ήρωας Γεώργιος Κατσάνης καταγόταν από το Σιδηρόκαστρο Σερρών. Υπηρέτησε στην 33η Μ.Κ. με έδρα το χωριό Μπελλαπάις. Αποστολή του ήταν να εκδιώξει τους Τούρκους από τις θέσεις που κατείχαν στον Πενταδάκτυλο. Τάχθηκε επικεφαλής της ομάδας διοίκησης χωρίς να έχει δίπλα του κανένα να τον αντικαταστήσει και να τον στηρίξει...

Η εισβολή των Τούρκων βρίσκει την 33η Μ.Κ. στην Λευκωσία. Το πρωί της 20ης Ιουλίου, η Μονάδα, έπειτα απόδιαταγές προχωρά στο Μπελλαπάις, στην περιοχή της Κερύνειας. Δεκαπέντε χιλιόμετρα όμως έξω από την Κερύνεια δυο τουρκικά αεροπλάνα χτυπούν την αυτοκινητοπομπή. Παρά την καταστροφή των αυτοκινήτων και τους τραυματίες, συνεχίζουν πεζοί...

Επικεφαλής της επιχείρησης τάχθηκε ο διοικητής της Μοίρας, Κατσάνης, χωρίς να έχει κοντά του την ομάδα διοικήσεως. Την ίδια νύκτα, έπειτα από διαταγή του διοικητή, οι λόχοι καταδρομών προβαίνουν σε βίαιη σύγκρουση σε όλο το μέτωπο με τους Τούρκους και τους Τουρκοκύπριους που βρίσκονταν στην περιοχή. Η σύγκρουση σφοδρή, διήρκησε μέχρι την εκδίωξη και του τελευταίου Τούρκου στρατιώτη. Ο αντικειμενικός στόχος, η κατάληψη των παρυφών του Αγίου Ιλαρίωνα, επετεύχθη.

Ξημέρωσε Κυριακή, 21 Ιουλίου 1974. Ώρα 9η πρωινή. Στην δεξιά πτέρυγα της 33ης Μοίρας Καταδρομών, ο Διοικητής μας Τχης Γεώργιος Κατσάνης, προσπαθεί να εξουδετερώσει την τουρκική αντίσταση βοηθούμενος από τέσσερις καταδρομείς. Κάλυψη και στους πέντε παρείχαμε εγώ με δεύτερο καταδρομέα, που βρισκόμασταν κρυμμένοι πίσω από ένα μεγάλο βράχο, σε απόσταση πενήντα περίπου μέτρων. Άλλες ομάδες μας κάλυπταν πιο πίσω, χωρίς όμως οπτική επαφή με το σημείο, προφανώς λόγω της ιδιομορφίας του εδάφους στη συγκεκριμένη περιοχή του Αγίου Ιλαρίωνα...

Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο ο Διοικητής σηκώνεται και προσπαθεί να λάβει προωθημένη θέση μάχης. Και ενώ όλοι στοχεύαμε μπροστά προς το μέρος της τουρκικής αντίστασης, σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή, προερχόμενη από την άλλη πλευρά του βράχου, κτυπάει τον Διοικητή από αριστερά!

Το σημείο απ’ όπου προήλθε η σφαίρα ήταν αδύνατο να ελεγχθεί για δυο λόγους: πρώτον, βρισκόμασταν πίσω από το μεγάλο βράχο και ήταν ορατό μόνο από την αντίθετη κατεύθυνση. Δεύτερον, η ενέργεια των Τούρκων, να διεισδύσουν στις θέσεις μας με αυτόν τον τρόπο κατά την ώρα της μάχης, ήταν ύπουλη, επικίνδυνη και άκρως ριψοκίνδυνη.

Την στιγμή που ο Διοικητής μας έπεφτε στο έδαφος, συνεχείς ριπές αυτομάτων όπλων γάζωναν κυριολεκτικά το σημείο εκείνο για αρκετά λεπτά. Προσπάθειές μας να στρέψουμε τα πυρά μας προς τα αριστερά, έφεραν το αντίθετο αποτέλεσμα. Οι Τούρκοι μας καθήλωσαν με καταιγισμό πυρών, ο δε βράχος έγινε διάτρητος από τις εκατοντάδες σφαίρες που δέχθηκε.

Επανειλημμένες και απεγνωσμένες προσπάθειες δυο καταδρομέων από την ομάδα των τεσσάρων να προστρέξουν και να βοηθήσουν τον Διοικητή μας απέβησαν άκαρπες, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσουν άμεσα. Ένας απ’ αυτούς, στην τελευταία προσπάθειά τους, τραυματίζεται και αποχωρεί. Για δεκαπέντε λεπτά, όλοι αμήχανοι, προσπαθούσαμε απεγνωσμένα ν’ αποφύγουμε τον θάνατο από την τουρκική υπεροχή των πυρών. Καταφέραμε μετά δυσκολίας να συνεννοηθούμε, ώσπου τελικά εγκαταλείψαμε το φονικό σημείο καταβεβλημένοι και άφωνοι!

Στην σύντομη διαδρομή μας προς τα πίσω τραυματίστηκε και δεύτερος καταδρομέας. Με μεγάλη δυσκολία τον μεταφέραμε μαζί μας, ενώ ο τρίτος χάθηκε για πάντα από τα μάτια μας, κατευθυνόμενος βορείως, προς την απόκρημνη και άκρως επικίνδυνη πλευρά της Κερύνειας.

Φτάσαμε σε ασφαλέστερο σημείο, 200 μέτρα πιο πίσω. Με την βοήθεια συντρόφων μας, οι δύο τραυματίες προωθήθηκαν για περίθαλψη. Οι τρεις που απομείναμε, είχαμε υποστεί νευρικό κλονισμό. Δεχθήκαμε την βοήθεια των υπολοίπων, αλλά για αρκετή ώρα δεν μπορούσαμε να συνέλθουμε και να μιλήσουμε!

Η μάχη κράτησε για άλλες δυο ώρες. Απλώς αμυνόμασταν με στόχο την σωτηρία μας από τα συνεχή και καταιγιστικά πυρά του αντιπάλου. Δεν μπορέσαμε να προχωρήσουμε προς το σημείο όπου βρισκόταν το νεκρό σώμα του Διοικητή μας. Έτσι, ακολουθήσαμε κι εμείς τα τμήματα που άρχισαν εν τω μεταξύ να οπισθοχωρούν.

Όσο περνούσε ο χρόνος κι απομακρυνόμασταν, αρχίζαμε να συνειδητοποιούμε τι ακριβώς είχε συμβεί. Ο γενναίος πολεμιστής που μας καθοδηγούσε όλο το βράδυ, ο άξιος Διοικητής, δεν ήταν μαζί μας πια! Ο αείμνηστος Γεώργιος Κατσάνης πέρασε την πύλη των αθανάτων. Πίστεψε στην ελευθερία της Κύπρου κι έχυσε το αίμα του...

Γι’ αυτό, αιώνια θα σ’ ευγνωμονούμε. Σου χρωστάμε την Κερύνεια Ελεύθερη. Το σπουδαιότερο, οφείλουμε την ταφή σου...!

Συγχώρησέ μας για την εγκατάλειψη του άψυχου κορμιού σου. Σ’ αφήσαμε ψηλά στον Πενταδάκτυλο, ανάμεσα στις άγριες κορφές του Αγίου Ιλαρίωνα, στα χέρια των Τούρκων. Πίστεψέ μας, πραγματικά προσπαθήσαμε, μα δεν τα καταφέραμε...

Φάνηκες κατά πολύ ανώτερός μας. Ελπίζουμε η ψυχή σου να μας συγχωρέσει.

Αιωνία ας είναι η μνήμη σου!

****

ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΤΣΑΝΗΣ

ΑΘΑΝΑΤΟΣ

****

Πηγή: Περί Πάτρης

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, βρεθῆτε σὲ ἕνα κύκλο χιλίων ἀνθρώπων, διαφόρων ψυχοσυνθέσεων, διαφόρων ἐπαγγελμάτων, διαφόρων κλίσεων καὶ ῥοπῶν, καὶ τοὺς ὑποβάλετε τὸ ἐρώτημα,

Πλάνα από την τουρκική εισβολή της 20ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο

Ως εδοξάσθης, Ηλία, εν τοις θαυμασίοις σου^.και τις όμοιός σοι καυχάσθαι; ο εγείρας νεκρόν εκ θανάτου και εξ άδου εν λόγω Υψίστου^.

Συνεχίζει ασταμάτητα την επιχείρηση εθνοκάθαρσης της Βορείου Ηπείρου από τους Ελληνες το αλβανικό καθεστώς, με την Αθήνα να ψελλίζει «αντιρρήσεις», αλλά στην ουσία να αποδεικνύεται ανήμπορη να δράσει αποτελεσματικά για να προστατεύσει τους ελληνικούς πληθυσμούς που έχουν απομείνει στην ευρύτερη περιοχή του αλβανικού Νότου.

Από το 1788, όπου έγινε πασάς στα Γιάννινα ο Αλής έβαλε στόχο με το καλό ή με το  κακό, να απαλλαχτεί από τους Σουλιώτες. Είχε και άλλα μέτωπα ανοίξει και βιαζόταν με δολοπλοκίες, εξαγορές και πληροφοριοδότες, να μαθαίνει την κατάσταση των υποψήφιων αντιπάλων του για να τους καταφέρει αμαχητί ή να είναι πληροφορημένος κατάλληλα και να επιτεθεί σίγουρος ότι το πασαλίκι του θα μεγαλώσει. 

Ζούμε στην εποχή που ένα μεγάλο τμήμα του ανεπτυγμένου κόσμου —οι κοινωνίες στην Ευρώπη, τη Β. Αμερική και την Ασία— δεν θεωρούν την απόκτηση παιδιών ως κάτι επιθυμητό ή αξιόλογο. Παλαιότερα ο κόσμος ένιωθε ντροπή ή θλίψη για την ατεκνία του, που συνήθως δεν ήταν δική του επιλογή, και ζητούσε εναγωνίως την βοήθεια της επιστήμης και κυρίως του Θεού.

Η Κύπρος από τα αρχαία χρόνια είναι Ελλάδα και στην Ελλάδα ανήκει.

Διαβάζοντας με προσοχή το κείμενο, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.