Ὅπως εἶναι γνωστὸ αὐτὲς τὶς ἡμέρες μέ τήν εἴσοδό μας στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, σὲ ὁλόκληρη σχεδὸν τὴν πατρίδα μας, ὀργανώνονται καρναβαλικὲς-νεοειδωλολατρικὲς ἐκδηλώσεις. Σίγουρα ἡ νεοειδωλολατρεία εἶναι στενὰ συνυφασμένη μὲ τὰ καρναβάλια, διότι οἱ ἀποκριάτικες ἐκδηλώσεις δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἐπιβίωση παγανιστικῶν τελετῶν καὶ ἐθίμων μὲ τὴν μάσκα τῆς παράδοσης. Πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις (π.χ. στὴν Κοζάνη) εἶναι ἐμποτισμένες μὲ παγανιστικὰ ἔθιμα ποὺ προβάλουν τὴν ἀνηθικότητα (γονιμότητα κατὰ τοὺς παγανιστές), τὴν αἰσχρότητα (τραγούδια μὲ αἰσχρὰ ὑπονοούμενα), τὴν θηλυπρέπεια (ἄνδρες οἱ ὁποῖοι ντύνονται γυναῖκες, π.χ. ἔθιμο νύφης).

Δυστυχῶς ὅμως, παρατηροῦνται κι ἄλλου εἴδους καρναβαλικὲς ἐκδηλώσεις ἐπηρεασμένες αὐτὴ τὴ φορὰ ἀπὸ τὴν Ἑσπερία καὶ τὸ παγανιστικό halloween, ὅπως τὸ μεγάλο καρναβάλι τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν. Μὲ τὴν φενάκη βέβαια τοῦ φραγκικοῦ-εὐρωπαϊκοῦ τρόπου διασκεδάσεως, ἐπέρχονται πολλὰ δεινά. Οἱ συμμετέχοντες εἶναι χιλιάδες ἀπὸ κάθε ἡλικία καὶ ἰδιαιτέρως τὴν νεανική, οἱ ὁποῖοι συρρέουν κάθε χρόνο στὸ καρναβάλι τῆς Πάτρας. Μετὰ τὴν καρναβαλικὴ παρέλαση ὅπου ἐξευτελίζονται θεσμοὶ ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος, ἀκολουθοῦν party ὅπου «κώμοις καὶ μέθαις, κοῖτας καὶ ἀσελγείαις». Τὸ πλέον λυπηρὸ γεγονὸς εἶναι....

οἱ χιλιάδες ἐκτρώσεις ποὺ παρατηροῦνται μετὰ τὸ πέρας τοῦ καρναβαλιοῦ, παίρνοντας τὴ μορφὴ μίας νέας γενοκτονίας γιὰ τὴν πατρίδα μας.

Πολλοὶ προφασίζονται ὅτι μέσα ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις προβάλλεται ἡ παράδοση τοῦ τόπου, ὁ κόσμος διασκεδάζει, φεύγει ἀπὸ τὰ προβλήματα καὶ τὰ παιδιὰ ψυχαγωγοῦνται. Ἂν παρατηρήσουμε ὅμως τὴν ρωμαίικη παράδοσή μας ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἡ αὐθεντική, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν δῆθεν παράδοση ποὺ ὑποστηρίζουν οἱ νεοειδωλολάτρες καὶ παγανιστὲς μὲ τὴν ἀναβίωση τῶν ἀρχαιοελληνικῶν αὐτῶν ἐθίμων, θὰ διαπιστώσουμε τὴν ἀλήθεια. Ἡ Ἑλληνορθόδοξη παράδοση (ἀρχαία Ἑλλάδα - Ρωμανία) μαρτυρεῖ ὅτι οἱ μέρες τοῦ Τριωδίου ποὺ διανύουμε εἶναι περίοδος ἡσυχίας, περισσυλογῆς, μετανοίας, ἐγκλεισμοῦ καὶ ὄχι ξέφρενης καὶ ἁμαρτωλῆς ἐξωστρέφειας.

Ἂς θυμηθοῦμε τοὺς προγόνους μας καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς πρόσφυγες ἀπὸ τὴν ἁγιοτόκο Καππαδοκία ποὺ μέχρι σήμερα προσφέρει τὰ ἄνθη της, ὅπως ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης· θὰ θυμηθοῦμε τότε τὰ ἀλάδοτα καὶ τριήμερα ποὺ ἔκαναν ἀπὸ τὸν μικρότερο ὡς τὸν μεγαλύτερο.

Ἡ Ρωμαίικη παράδοσή μας δὲν ἀπορρίπτει τὴν ψυχαγωγία ἀλλὰ τὴν ἐπιζητεῖ μέσα ἀπὸ τὴν ἐπιστροφὴ στὶς ρίζες μας καὶ τὸν πολιτισμό μας, ὅπως τὰ παραδοσιακὰ πανηγύρια στὶς μνῆμες τῶν ἁγίων, τὸ πασχαλινὸ γλέντι κ.ἂ. πού σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς δαιμονολατρικὲς διασκεδάσεις τῶν καρναβαλιῶν, ψυχαγωγεῖ ἀληθινὰ τὸν ἄνθρωπο φέρνοντάς τον σὲ κοινωνία μὲ τοὺς ὑπολοίπους ἀδελφούς του καὶ ὄχι ἐξευτελίζοντάς τον.
Ἂν θέλουμε νὰ λεγόμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἂς φερθοῦμε ὅπως διδάσκουν οἱ Ἕλληνες Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κι ἂς ἀπέχουμε ἀπὸ αὐτὰ τὰ εἰδωλολατρικὰ μιάσματα.

Πηγή: Ῥωμαίικο Ὁδοιπορικό, Θρησκευτικά

Ἐπιστολὴ Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης Συμεὼν πρὸς τὴ ΔΙΣ γιὰ τὴ Μεγάλη Σύνοδο

Μακαριώτατε Πρόεδρε,

Εἰς ἀπάντησιν τοῦ ὑπ᾽ ἀριθμ. πρωτ. 755/351/16-2-2016 Ὑμετέρου ἐγγράφου καί τῶν προαποσταλέντων κειμένων τῶν ἀφορώντων εἰς τήν σύγκλησιν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, εὐσεβάστως προάγομαι νά ἐκθέσω ὡρισμένας σκέψεις μου ἀναφερομένας α) εἰς αὐτήν ταύτην τήν συγκληθησομένην Σύνοδον, β) εἰς τήν θεματολογίαν αὐτῆς, γ) εἰς τά κείμενα τά ὁποῖα τελικῶς περιελήφθησαν εἰς τήν Ἡμερησίαν Διάταξιν καί δ) εἰς τόν τρόπον συγκροτήσεως...
τῆς Ἀντιπροσωπείας τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας.

Α΄
1. Μία Σύνοδος ὑπό τόν βαρύν τίτλον Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, διά τήν ὁποίαν ἐκαλλιεργήθη ἡ ἄποψις ὅτι ἀποτελεῖ τήν συνέχειαν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῆς ὁποίας ἡ προετοιμασία διήρκεσεν ὑπέρ τήν πεντηκονταετίαν, δέν δύναται νά συγκροτῆται ἐκ τῶν Προκαθημένων τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, συνοδευομένων ὑπό ἀντιπροσωπειῶν ἐξ Ἱεραρχῶν —ἔστω καί πολυμελῶν— καί μόνον. Σύνοδος οἰκουμενικοῦ χαρακτῆρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατά τήν ταπεινήν ἄποψίν μου, προϋποθέτει συμμετοχήν ἁπάντων τῶν ἐπισκόπων τῶν διαποιμαινόντων συγκεκριμένας τοπικάς Ἐκκλησίας-ἐπισκοπάς. Ἄλλως, τό σχῆμα δέν δύναται νά θεωρηθῇ γενική σύνοδος τῆς ὑπ᾽ οὐρανόν Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Συνιστᾷ μίαν διηυρυμένην ἀντιπροσωπευτικήν Σύναξιν Προκαθημένων καί Ἱεραρχῶν.
Τό ἔγγραφόν Σας (σελ. 3) ἐπιχειρεῖ νά θεμελιώσῃ ἱστορικῶς τόν ἐπιλεγέντα τρόπον συγκροτήσεως τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου. Ἐπιτρέψατέ μου νά ἀμφιβάλλω ὡς πρός τήν ἀκρίβειαν τῶν παρατιθεμένων στοιχείων. Πέραν αὐτοῦ ἐπί τοῦ συγκεκριμένου τούτου σημείου ἄς προσθέσω καί τά ἀκόλουθα:

α) Ὁμοιάζουν ἄραγε αἱ ἐποχαί καί αἱ συνθῆκαι τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων πρός τήν ἰδικήν μας ἐποχήν καί τάς σήμερον ὑφισταμένας συνθήκας; Ἀναφέρομαι εἰς τήν εὐκολίαν καί τήν ἀσφάλειαν τῶν μετακινήσεων, τήν ταχυτάτην καί πολυειδῆ ἐπικοινωνίαν κ.ἄ.

β) Συμπορεύεται ἡ ἀντιπροσωπευτική παρουσία ἐπισκόπων εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον μέ τήν θεαματικήν ἀνάπτυξιν τῆς Ἐκκλησιολογίας ἀπό τά μέσα τοῦ παρελθόντος αἰῶνος μέχρι σήμερον καί τήν ἀνάδειξιν τῆς κεφαλαιώδους θέσεως τοῦ ἐπισκόπου ὄχι μόνον εἰς τήν ἐπισκοπήν αὐτοῦ ἀλλά καί εἰς τήν ζωήν ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησίας;

γ) Τό παράδειγμα τῆς Β’ Βατικανῆς Συνόδου, συγκληθείσης πρό μιᾶς πεντηκονταετίας, μέ τήν εὐρυτάτην συμμετοχήν ἐπισκόπων δέν θά ἔπρεπε νά προβληματίσῃ καί ἡμᾶς τούς ὀρθοδόξους ὡς πρός τήν συγκρότησιν τῆς ἰδικῆς μας γενικῆς συνόδου;
Κατανοῶ, ὅσον δύναμαι νά γνωρίζω, τάς πολλάς δυσκολίας, τά ἐμπόδια καί τάς ποικίλας ἄλλας καταστάσεις, αἱ ὁποῖαι ἔπρεπε νά ὑπερπηδηθοῦν διά νά φθάσωμεν εἰς τήν πραγματοποίησιν τῆς Συνόδου. Ὁ ἀνωτέρω προβληματισμός μου συνδέεται μέ τήν ἐπιθυμίαν ὅλων μας ἡ συγκληθησομένη σύνοδος ὄχι μόνον νά στεφθῇ ὑπό ἐπιτυχίας ἀλλά καί νά ἀποτελέσῃ κορυφαῖον γεγονός εἰς τήν σύγχρονον ζωήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ἡ περιωρισμένη καί ἀντιπροσωπευτική συμμετοχή εἰς αὐτήν φρονῶ ταπεινῶς ὅτι μειώνει ἐκ τῶν πραγμάτων τήν βαρύτητα αὐτῆς ταύτης τῆς Συνόδου καί τῶν ἀποφάσεων εἰς τάς ὁποίας θά καταλήξῃ.

2. Συναφής πρός τά ἀνωτέρω εἶναι καί ὁ προβληματισμός μου ὡς πρός τόν τρόπον τῆς ψηφοφορίας καί ἐγκρίσεως τῶν κειμένωνπερί τῆς ὁποίας διαλαμβάνει τό ἄρθρον 12 τοῦ Κανονισμοῦ Ὀργανώσεως καί Λειτουργίας τῆς Συνόδου.

α. Ἡ «κατά Ἐκκλησίας καί ὄχι κατά τά μέλη αὐτῶν», δηλαδή τά μέλη τῶν ἀντιπροσωπειῶν, ψηφοφορία φρονῶ ὅτι ἀφαιρεῖ ἀπό τούς Ἱεράρχας, μέλη τῆς Συνόδου, τό δικαίωμα ψήφου, τό ὁποῖον συνδέεται οὐσιωδῶς πρός τήν ἄσκησιν ἐν συνόδῳ τοῦ ἐπισκοπικοῦ λειτουργήματος. Ἐπίσκοπος, μέλος Ἱερᾶς Συνόδου, ἐστερημένος τῆς δυνατότητος νά ἔχῃ γνώμην καί ψῆφον κατά τήν ταπεινήν ἄποψίν μου εἶναι κάτι τό ὁποῖον προσκρούει εὐθέως πρός θεμελιώδη ἀρχήν τοῦ συνοδικοῦ πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας. Καί τό ἐρώτημα : Ἐάν οἱ συμμετέχοντες ἐπίσκοποι δέν δύνανται νά ψηφίζουν ἐν συνόδῳ, ἀλλά μόνοι οἱ Προκαθήμενοι ἐξ ὀνόματος τῶν ἀντιπροσωπειῶν τῶν Ἐκκλησιῶν των, διατί αἱ ἀποφάσεις νά ὑπογράφωνται ὑπό πάντων τῶν συμμετεχόντων συνοδικῶν συνέδρων καί οὐχί ὑπό μόνων τῶν Προκαθημένων;

Ἐπιπλέον, ἐκτιμῶ ὅτι ὁ ἐπιλεγείς τρόπος ψηφοφορίας πλήττει καιρίως τήν εἰκόνα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἐνώπιον καί τῶν ἐντός καί τῶν ἐκτός αὐτῆς. Εἴμεθα μία Ἐκκλησία καί ἕν σῶμα ἤ ἕν συνομοσπονδιακόν σύνολον Ἐκκλησιῶν, τῶν ὁποίων ἡ συνοδική συμμετοχή καί ἔκφρασις ἐπηρεάζεται ὑπό διαφόρων σκοπιμοτήτων εὐκόλως ἐννοουμένων; Κατανοῶ ὅτι καί ἡ ψήφισις κατά τά μέλη, δηλαδή ὑφ᾽ ἁπάντων τῶν συνοδικῶν ἐπισκόπων, δέν εἶναι ἄμοιρος δυσκολιῶν. Ὅμως φρονῶ ὅτι ἡ ἐνεργός συμμετοχή ἁπάντων τῶν μελῶν τῆς συνόδου, συμμετοχή ἡ ὁποία κατ᾽ ἐξοχήν ἐκφράζεται κατά τήν ψηφοφορίαν ἐπί τῶν ἀποφάσεων, ἕλκει τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀναδεικνύει τήν ἰσότητα τῶν ἐπισκόπων-μελῶν καί ἀποκαλύπτει ἐνώπιον πάντων τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας μας.

Β΄
Τά θέματα τῆς Ἡμερησίας Διατάξεως. Μία γενική σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας θά ἔδει πρωτίστως νά ἐξετάσῃ καί νά ἀποφασίσῃ ἐπί ζητημάτων μείζονος καί γενικωτέρας σημασίας, ζητημάτων δηλαδή τά ὁποῖα ὑπερβαίνουν τά ὅρια μιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας καί ἀναφέρονται εἰς ὁλόκληρον τήν Ἐκκλησίαν. Εἶναι λυπηρόν ὅτι τά θέματα ὅπως Τό Αὐτοκέφαλον ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ καί ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ, Tά Δίπτυχα καί Tό Ἡμερολογιακόν Ζήτημα, θέματα τά ὁποῖα ὄντως ἀπασχολοῦν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί ἐπηρεάζουν ἀρνητικῶς τήν ἑνότητά της (τουλάχιστον ὡς πρός τήν εἰκόνα της ἐνώπιον ὄχι μόνον τῶν ἑτεροδόξων ἀλλά καί τῶν ἰδικῶν της τέκνων) —παρά τήν πολυετῆ μάλιστα προετοιμασίαν τῆς συγκληθησομένης Συνόδου—, δέν περιελήφθησαν εἰς τήν Ἡμερησίαν Διάταξιν αὐτῆς, ἀλλ᾽ ἀφέθησαν εἴτε νά ἐξετασθοῦν εἰς τό μέλλον εἴτε ἑκάστη τοπική Ἐκκλησία νά ἐνεργῇ ἐπ᾽ αὐτῶν κατά τήν ἰδικήν της κρίσιν.

Προφανῶς διότι κατά τό προπαρασκευαστικόν στάδιον δέν ἐπῆλθεν ὁμοφωνία. Τό ἐρώτημα ὅμως εἶναι, διά ποίους λόγους καί ἄν οἱ λόγοι αὐτοί εὐσταθοῦν μέ βάσιν πρωτίστως καί κυρίως τό Εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας καί τό ζωοποιοῦν πνεῦμα τῆς γνησίας ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεώς μας καί ὄχι τάς ἀνθρωπίνους φιλοδοξίας καί τάς πάσης φύσεως σκοπιμότητας.

Γ΄
Ἐρχόμενος εἰς τά θέματα τά ὁποῖα τελικῶς μετ᾽ ἀπόφασιν τῶν Προκαθημένων (Σαμπεζύ 21-28 Ἰανουαρίου 2016) περιελήφθησαν εἰς τήν Ἡμερησίαν Διάταξιν, ἐπιτρέψατέ μοι τάς ἀκολούθους παρατηρήσεις.

1. Ὅλα τά κείμενα διακρίνονται διά τόν διακηρυκτικόν-δηλωτικόν χαρακτῆρα των ὡς πρός τήν φύσιν καί τήν ἀποστολήν-μαρτυρίαν τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ σήμερον. Διερωτῶμαι ὅμως: Μήπως ἡ φύσις τῆς Ἐκκλησίας δέν παραμένει ἡ ἰδία ἀπό τῆς ἱδρύσεώς της μέχρι σήμερον, ὅπως ἐπίσης καί ἡ ἀποστολή της; Ὁ καθορισμός καί ἡ διατύπωσις τοῦ φρονήματός της ἐπιβάλλεται μόνον ὅταν ἡ Ἐκκλησία καλῆται νά ἀντιμετωπίσῃ ζητήματα τά ὁποῖα δέν εἶχον ἐμφανισθῆ μέχρι σήμερον εἰς τόν ἱστορικόν βίον της. Αὐτά τά ζητήματα τό πρῶτον ἐμφανιζόμενα ἐξετάζει καί μελετᾷ καί ἐπ᾽ αὐτῶν διατυπώνει τήν διδασκαλίαν της καί καθοδηγεῖ διά τῶν ἀποφάσεών της τούς πιστούς, τά μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Ὁ ἀνωτέρω ἰσχυρισμός μου ἀφετηριακοῦ χαρακτῆρος εἰς οὐδεμίαν περίπτωσιν ἀποβλέπει εἰς τό νά μειώσῃ τήν καλήν προετοιμασίαν τῶν συγκεκριμένων θεμάτων ἤ νά ἀδικήσῃ ὅσους κατα καιρούς φιλοτίμως εἰργάσθησαν διά τήν σύνταξιν καί τήν ἐπεξεργασίαν των.

2. Εὐλαβῶς προτείνω εἰς τό θέμα Τό μυστήριον τοῦ γάμου καί τά κωλύματα αὐτοῦ ἡ παράγραφος ΙΙ,10 νά διατυπωθῆ ἐπί τό ἐμφαντικώτερον, ἤτοι:
«Ἡ Ἐκκλησία ἀκολουθοῦσα πιστῶς τήν διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τήν ὁμόφωνον κανονικήν καί πατερικήν παράδοσίν της δέν ἀποδέχεται διά τά μέλη αὐτῆς σύμφωνα συμβιώσεως τοῦ αὐτοῦ φύλου ἤ ἄλλας μορφάς συμβιώσεως, πλήν τοῦ χριστιανικοῦ γάμου, τῆς ἑνώσεως τοὐτέστιν ἀνδρός καί γυναικός, τήν ὁποίαν ἐν μυστηρίῳ ἐπευλογεῖ. Ἡ Ἐκκλησία διά τῶν ἱερῶν ποιμένων της καλεῖται νά προσπαθήσῃ μετά πολλῆς συνέσεως καί ἀγάπης, ὥστε τά παρεκκλίνοντα μέλη αὐτῆς εἰς τοιαύτας μορφάς συμβιώσεως, συναισθανόμενα ὅτι αἱ ἐπιλογαί αὐτῶν προσκρούουν εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἀποξενώνουν ἀπό τήν ἐν Χριστῷ ζωήν, νά ἐπιδιώξουν ἐν μετανοίᾳ τήν ἐπάνοδον αὐτῶν εἰς τήν ἐν χάριτι ηὐλογημένην ζωήν τῆς Ἐκκλησίας».

3. Εἰς τό θέμα Ἡ σπουδαιότης τῆς νηστείας καί ἡ τήρησις αὐτῆς σήμερονἡ διατύπωσις εἰς τήν § 7 «τοῦ καθεστῶτος τῆς νηστείας» ξενίζει. Καταλληλοτέρα ἴσως «τοῦ θεσμοῦ» ἤ «τῆς τάξεως» τῆς νηστείας ἤ ἄλλη διατύπωσις πλέον ἐπιτυχής.

4. Τό κείμενον τό ὁποῖον ἀφ᾽ ἧς ἐδόθη εἰς τήν δημοσιότητα συγκεντρώνει τήν προσοχήν πολλῶν εἶναι τό Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον. Πέραν ἀρνητικῶν δημοσιευμάτων καί σχολίων, ἐξ ὅσων γνωρίζομεν, ὁ Σεβασμ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος καί ὁ καθηγητής κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης ἐγγράφως διετύπωσαν κριτικάς παρατηρήσεις ἀπευθυνθέντες πρός τήν Διαρκῆ Ἱεράν Σύνοδον καί τά μέλη τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐνταῦθα ἄς μοῦ ἐπιτραπῇ νά διατυπώσω ὡρισμένας γενικάς παρατηρήσεις.

α. Τό ἐν λόγῳ κείμενον εἶναι τό δυσκολώτερον ἐξ ὅλων τῶν ἄλλων διά δύο λόγους: πρῶτον διότι περιλαμβάνει δογματικῆς καί κανονικῆς φύσεως ζητήματα καί δεύτερον διότι ἐπ᾽ αὐτῶν εἶναι ἰδιαιτέρως εὐαίσθητος ἡ ἐκκλησιαστική συνείδησις πολλῶν ὀρθοδόξων· πλέον συγκεκριμένως, κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν μελῶν τῆς ἡμετέρας ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Διά τούς δύο αὐτούς λόγους ἐπιβάλλεται μεγίστη προσοχή εἰς τήν ὁρολογίαν καί τάς διατυπώσεις τάς ὁποίας περιλαμβάνει.

β. Λόγῳ τῶν ζητημάτων τά ὁποῖα ἐξετάζει καί ἐπί τῶν ὁποίων ἐπιδιώκει νά ἐκφράσῃ τάς «θέσεις» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, εἶναι ἀνάγκη αἱ διατυπώσεις του νά εἶναι σχολαστικῶς ἀκριβεῖς, ὥστε κατά τό δυνατόν νά μή ἐπιτρέπουν παρερμηνείας καί ἀντιπαραθέσεις. Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖ ὁπόση προσοχή ἀπαιτεῖται εἰς τοιαῦτα θέματα καί πόσον ἐδοκιμάσθη ἡ εἰρήνη καί ἡ ἑνότης τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ὅταν ὡρισμένα ζητήματα ἀντιμετωπίσθησαν ἄνευ τῆς ἀναγκαίας βασάνου.

γ. Παρά ταῦτα κατανοῶ πλήρως ὅτι ἡ «γλῶσσα» κειμένου ἀναφερομένου εἰς ζητήματα ὡς εἶναι ἡ Οἰκουμενική Κίνησις, ἡ συμμετοχή εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἤ ἄλλους διεκκλησιαστικούς ὀργανισμούς, οἱ Θεολογικοί Διάλογοι, δέν δύναται νά εἶναι ἡ γλῶσσα τοῦ παρελθόντος, ἡ ὁποία διεμορφώθη ὑπό συνθήκας παντελῶς διαφορετικάς πρός τάς συγχρόνους καί τό ὅλον κλῖμα τῆς ἐποχῆς μας.

δ. Ἐπιφυλάσσομαι, ἐπίσης, ἔναντι τῆς ἀπολύτου διατυπώσεως-χαρακτηρισμοῦ «καί ἔσχατον» τήν ὁποίαν ἀποδίδει τό κείμενον (§ 22) εἰς «τό συνοδικόν σύστημα». Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖ ὅτι ὑπῆρξαν σύνοδοι, αἱ ὁποῖαι ὄχι μόνον δέν διησφάλισαν τήν γνησίαν ὀρθόδοξον πίστιν, ἀλλ᾽ ἐκήρυξαν καί κακοδοξίας, καί ἐν τέλει τήν ἀλήθειαν τῆς πίστεως περιεφρούρησε καί ἀνέδειξεν ἡ ἐπαγρυπνοῦσα συνείδησις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Διά τόν λόγον αὐτόν καί διά νά διασκεδασθοῦν ὑποψίαι καί φόβοι, καλόν θά ἦτο ὁ χαρακτηρισμός «καί ἔσχατον» νά ἀπαλειφθῇ.

Δ΄
Ἡ Ἔκθεσις πεπραγμένων τοῦ Σεβασμ. Μητροπολίτου Ἠλείας κ. Γερμανοῦ, ὁ ὁποῖος ὁμοῦ μετά τῶν Σεβασμ. Μητροπολιτῶν Περιστερίου κ. Χρυσοστόμου καί Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου ἐξεπροσώπησαν τήν Ἐκκλησίαν μας εἰς τήν Σύναξιν Προκαθημένων (Σαμπεζύ 22-28 Ἰανουαρίου 2016) καταλήγει μέ ὡρισμένας προτάσεις πρός τήν Διαρκῆ Ἱεράν Σύνοδον (§ 20. Προτάσεις).

Ἐπί τῆς προτάσεώς του (§ 20, δ) ἀναφερομένης εἰς τήν συγκρότησιν τῆς ἐξ 24 μελῶν ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄς ἐπιτραπῇ εἰς τήν ταπεινότητά μου νά διατυπώσῃ τάς ἀκολούθους σκέψεις, αἱ ὁποῖαι διαφέρουν ἀπό αὐτάς, τάς ὁποίας ἡ πρότασις τοῦ ἁγίου Ἠλείας περιλαμβάνει. Προκαταβολικῶς δηλώνω ὅτι α) διά λόγους προσωπικούς δέν ἐπιθυμῶ καί δέν ἐπιδιώκω νά περιληφθῶ εἰς τά μέλη τῆς Ἀντιπροσωπείας καί β) ἐκτιμῶ καί σέβομαι βαθύτατα τό ἦθος, τό ἐκκλησιαστικόν φρόνημα καί τήν σκέψιν τοῦ πολιοῦ ἀδελφοῦ Σεβασμ. κ. Γερμανοῦ.

1. Θεμελιώδης ἐκτίμησίς μου εἶναι ὅτι ἡ πραγματοποίησις τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου συνιστᾷ γεγονός μεγίστης σημασίας διά τήν ζωήν καί τήν πορείαν τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας μας. Συμμετεχούσης καί τῆς ἰδικῆς μας Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀντιπροσωπευτικῶς μέ ἐπικεφαλῆς τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον καί Πρόεδρον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, οἱ ἀδελφοί Ἱεράρχαι οἱ ὁποῖοι θά ἀποτελέσουν τήν Ἀντιπροσωπείαν μας θά ἔδει νά ἀπολαύουν τῆς ἐμπιστοσύνης ἁπάντων τῶν μελῶν τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας καί νά ἐκφράσουν ἐν ταῖς συνεδρίαις τῆς Συνόδου ὁλόκληρον τό ἱεραρχικόν σῶμα καί τήν συνείδησιν εὐρύτερον τοῦ ἱεροῦ Κλήρου καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας.

2. Οὖσα ἡ συμμετοχή μας εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον ἀπόφασις κεφαλαιώδους σημασίας, αὕτη θά ἔδει νά ληφθῇ ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας καί ὄχι ὑπό τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου. Τοῦτο πιστεύω ὅτι ἀπορρέει ὡς ὑποχρέωσις καί ἀπό τό ἄρθρον 4 § α τοῦ Καταστατικοῦ μας Χάρτου. Ἄν τά μέλη τῶν Μονίμων Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν ἐπιλέγονται ὑπό τῆς Ι.Σ.Ι., ἀσυγκρίτως περισσότερον ὑπό τῆς Ι.Σ.Ι θά ἔδει νά ἐκλεγοῦν τά μέλη τῆς Ἀντιπροσωπείας μας, τά ὁποῖα θά μετάσχουν εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον.

3. Καί τά 24 μέλη κατά τήν γνώμην μου θά ἔδει νά εἶναι ἐπαρχιοῦχοι Μητροπολῖται. Ὁ Ἀρχιγραμματεύς Θεοφιλ. Ἐπίσκοπος Μεθώνης κ. Κλήμης θά μετάσχῃ ὁπωσδήποτε ἀλλ᾽ ὑπό τήν ἰδιότητα τοῦ πρώτου τῇ τάξει Συμβούλου.

4. Ὑπό τό πνεῦμα τῶν ἀνωτέρω σκέψεων τά 24 Ἱεραρχικά μέλη τῆς Ἀντιπροσωπείας μας θά ἔδει νά ἐκλεγοῦν διά μυστικῆς ψηφοφορίας ἀπό τήν Ι.Σ.Ι. Οὕτω ἕκαστος Ἱεράρχης ἀναλαμβάνει ἐλευθέρως καί πλήρως τήν εὐθύνην τῶν ἐπιλογῶν του καί οἱ ἀδελφοί οἱ ὁποῖοι θά ἐκλεγοῦν θά ἀπολαύουν τῆς ἐμπιστοσύνης ὁλοκλήρου τοῦ ἱεροῦ Σώματος. Εὐνόητον ὅτι τῆς Ἀντιπροσωπείας θά μετάσχουν οἱ πρῶτοι 24, οἱ ὁποῖοι θά ἔχουν συγκεντρώσει τάς περισσοτέρας ψήφους.

5. Ἡ πρότασις τοῦ Ἁγίου Ἠλείας, κινουμένη εἰς θεσμικόν ἐπίπεδον, φρονῶ ὅτι δέν ἐξασφαλίζει τό βασικόν στοιχεῖον τῆς ἀντιπροσωπευτικότητος. Ἐπιπλέον, τά θέματα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου δέν ἀφοροῦν εἰς μόνην τήν Ἑλλαδικήν Ἐκκλησίαν. Αὕτη προετοιμάζεται ὑπέρ τήν πεντηκονταετίαν, καί αἱ ἀποφάσεις της ἀναφερόμεναι εἰς τό ἀπροσδιόριστον χρονικῶς «αὔριον» τῆς Ἐκκλησίας δέν πρόκειται νά «ὑλοποιηθοῦν» ἀναγκαίως οὔτε ὑπό τῆς παρούσης οὔτε ὑπό τῆς ἑπομένης Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου.

6. Ὁ Σεβ. Ἠλείας εἰς τήν πρότασίν του θέτει καί τό ἐρώτημα ἀρχαιότητος τῶν μελῶν τῆς Ἀντιπροσωπείας. Κατά τό ἰδικόν μου σκεπτικόν ζήτημα ἀρχαιότητος δέν εἶναι δυνατόν νά τεθῇ. Ἀντιθέτως, θά ἔλεγον, ὅτι ὁ σωματικός κόπος καί ὄχι μόνον τόν ὁποῖον συνεπάγεται ἡ συμμετοχή εἰς πολυώρους συνεδρίας καί ὑποεπιτροπάς, ἴσως ἀπαιτεῖ τήν συμμετοχήν νεωτέρων κατά τήν ἡλικίαν ἀδελφῶν. Ἀλλ᾽ αὐτό ἄς ἀφεθῇ εἰς τήν κρίσιν τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας.

7. Ἡ Ἐκκλησία μας κατά τήν διάρκειαν τῶν τελευταίων ἐτῶν ἐξεπροσωπήθη ὑπό συγκεκριμένων ἀδελφῶν Ἱεραρχῶν εἰς τήν Διορθόδοξον Προπαρασκευαστικήν Ἐπιτροπήν, εἰς τάς Προσυνοδικάς Πανορθοδόξους Διασκέψεις καί εἰς τήν Εἰδικήν Ὀρθόδοξον Ἐπιτροπήν (2014-2015). Οὗτοι ἀσφαλῶς γνωρίζουν τά θέματα καλύτερον ἀπό ὅλους ἡμᾶς τούς ὑπολοίπους ἐπισκόπους. Ὡς ἐκ τούτου, θεωρῶ ἀναγκαίαν τήν συμμετοχήν των εἰς τήν Ἀντιπροσωπείαν μας καί πιστεύω ἀκραδάντως ὅτι τό αἴσθημα εὐθύνης, τό ὁποῖον διακρίνει ὅλους τούς ἀδελφούς συνεπισκόπους, θά τούς ὁδηγήσῃ νά ψηφίσουν κατά προτεραιότητα τούς ἐν λόγῳ ἐμπείρους Ἱεράρχας.

Εἰς τήν Ἀντιπροσωπείαν μας θά ἔδει ἀσφαλῶς νά συμμετάσχουν καί ἀδελφοί Ἱεράρχαι, οἱ ὁποῖοι διακρίνονται διά τήν θεολογικήν καί νομοκανονικήν συγκρότησίν των. Πιστεύω ὅτι θά εἶναι πολύτιμος ἡ συμμετοχή των, ἡ ὁποία θά καταδεικνύει ἀφ᾽ ἑνός μέν τό ὑψηλόν ἐπίπεδον ἐξ ἐπόψεως θεολογικῆς τοῦ Ἱεραρχικοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφ᾽ ἑτέρου δέ θά ἐκφράζῃ ὅλας τάς θεμιτάς θεολογικάς τάσεις, αἱ ὁποῖαι παρατηροῦνται ὄχι μόνον εἰς τό σῶμα τῆς Ἱεραρχίας ἀλλά καί εἰς ὁλόκληρον τήν Ἐκκλησίαν μας.

8. Τῇ προτάσει τῶν Μ.Σ.Ε. Διορθοδόξων καί Διαχριστιανικῶν Σχέσεων καί Ἐπί τῶν Δογματικῶν καί Νομοκανονικῶν Ζητημάτων καί μετ᾽ ἔγκρισιν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ σεπτή Ἱεραρχία ἄς ἐπιλέξῃ τόσον τούς Συμβούλους ὅσον καί τούς Παρατηρητάς Κληρικούς, Μοναχούς ἤ Λαϊκούς. Κριτήριον καί ἐνταῦθα ἡ καλυτέρα κατά τό δυνατόν παρουσία καί συμβολή τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας εἰς τήν ἐπιτυχῆ διεξαγωγήν τῶν ἐργασιῶν καί τήν λῆψιν τῶν ἐνδεδειγμένων ἀποφάσεων τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου.

Τελευτῶν, εὐσεβάστως ἀναφέρω ὅτι, λόγῳ τῆς γενικωτέρας σημασίας τοῦ θέματος τοῦ παρόντος γράμματος καί τῶν σκέψεων τάς ὁποίας διετύπωσα, τοῦτο θά κοινοποιηθῇ καί εἰς ἅπαντας τούς ἀδελφούς Ἱεράρχας τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἐκκλησίας.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Νέας Σμύρνης, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Μητροπολίτου Τρίκκης καὶ Σταγῶν Διονυσίου

Το θέμα περί ομοφυλοφιλίας, το οποίο θα πραγματευτεί η παρούσα εργασία, είναι ένα θέμα λυμένο εξ επόψεως ορθοδόξου θεολογίας και ζωής από καταβολής κόσμου, με την πλέον έγκυρη γνωμοδότηση του ίδιου του Θεού ως Δημιουργού-Κατασκευαστή της ανθρώπινης φύσεως και κατόπιν των Αγίων Προφητών και Πατέρων που ασχολήθηκαν με τη σειρά τους απλανώς και αλαθήτως με το εν λόγω θέμα. Συνεπώς, η παρεμβατική, ας μου επιτραπεί αυτός ο όρος, τούτη εργασία, δεν έχει τη ψευδαίσθηση πως κομίζει κάτι νέο ή πρωτότυπο στο χώρο της ορθοδόξου θεολογίας, τουναντίον έχει την πλήρη επίγνωση πως παραβιάζει ανοιχτές θύρες επί του συγκεκριμένου ζητήματος. Πολύ εύλογα επομένως μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος καλόπιστος αναγνώστης, προς τι λοιπόν αυτή η εργασία-παρέμβαση; Και ποιό το όφελος της υπενθυμίσεως βασικών όρων της χριστιανικής ηθικής εξ επόψεως ορθοδόξου;

[83] Α΄ Κορ. α΄ 11μτφ.: «Και αυτά ήσασταν μερικοί. αλλά απολουστήκατε, αλλά αγιαστήκατε, αλλά δικαιωθήκατε με το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και με το Πνεύμα του Θεού μας.».

Πηγή: Ακτίνες

Εὑ­ρι­σκό­με­νοι ἀ­πό­ψε ἀ­νά­με­σά σας, σ’ αὐ­τή τήν εὐ­λο­γη­μέ­νη σύ­να­ξη ἀν­τί­στα­σης καί ἀν­τί­δρα­σης σέ ὅ­σα ἀν­τορ­θό­δο­ξα καί ἀν­θελ­λη­νι­κά τε­κταί­νον­ται στίς μέ­ρες μας, γνω­ρί­ζον­τας τούς προ­βλη­μα­τι­σμούς καί τίς ἀ­νη­συ­χί­ες σας, νι­ώ­θον­τας τό παλ­μό καί τόν δυ­να­μι­σμό σας, ἀ­φουγ­κρα­ζό­με­νοι τήν μυ­στι­κή ἀ­γω­νί­α τῆς ψυ­χῆς σας, ξε­πη­δᾶ μέ­σα μας μί­α πη­γαί­α δο­ξο­λο­γί­α πρός τόν Πα­νά­γιο Τρι­α­δι­κό Θε­ό μας, πού μᾶς ἔ­χει χα­ρί­σει τήν ἀ­μώ­μη­τη πί­στη μας, τήν ἁ­γί­α μας ὀρ­θο­δο­ξί­α.

 
Εισήγηση του Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου Προηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου με θέμα «ΤΜΗΜΑ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΠΘ;» από την εκδήλωση με τίτλο “Μένουμε Έλληνες και Ορθόδοξοι” στο Βελλίδειο συνεδριακό κέντρο στη Θεσσαλονίκη στις 14-02-2016. Ακολουθεί και το αντίστοιχο βίντεο.

(παραλείπεται ο χαιρετισμός)

Εὑ­ρι­σκό­με­νοι ἀ­πό­ψε ἀ­νά­με­σά σας, σ’ αὐ­τή τήν εὐ­λο­γη­μέ­νη σύ­να­ξη ἀν­τί­στα­σης καί ἀν­τί­δρα­σης σέ ὅ­σα ἀν­τορ­θό­δο­ξα καί ἀν­θελ­λη­νι­κά τε­κταί­νον­ται στίς μέ­ρες μας, γνω­ρί­ζον­τας τούς προ­βλη­μα­τι­σμούς καί τίς ἀ­νη­συ­χί­ες σας, νι­ώ­θον­τας τό παλ­μό καί τόν δυ­να­μι­σμό σας, ἀ­φουγ­κρα­ζό­με­νοι τήν μυ­στι­κή ἀ­γω­νί­α τῆς ψυ­χῆς σας, ξε­πη­δᾶ μέ­σα μας μί­α πη­γαί­α δο­ξο­λο­γί­α πρός τόν Πα­νά­γιο Τρι­α­δι­κό Θε­ό μας, πού μᾶς ἔ­χει χα­ρί­σει τήν ἀ­μώ­μη­τη πί­στη μας, τήν ἁ­γί­α μας ὀρ­θο­δο­ξί­α.

Δό­ξα τῇ Ἁ­γί­ᾳ καί Ὁ­μο­ου­σί­ῳ καί Ζω­ο­ποι­ῷ καί Ἀ­δι­αι­ρέ­τῳ Τριά­δι. Πάν­το­τε νῦν καί ἀ­εί καί εἰς τούς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κά θλι­βε­ρό καί ἀ­πο­τρό­παι­ο αὐ­τό πού ἐ­πι­χει­ρεῖ­ται σέ αὐ­τή τήν πε­ρί­λαμ­πρη καί ἱ­ε­ρή πό­λη! Στήν βυ­ζαν­τι­νή κα­στρό­πο­λη, στήν καρ­διά τῆς Μα­κε­δο­νί­ας μας, στήν φη­μι­σμέ­νη καί ἁ­γι­ο­φύ­λα­κτη πό­λη τοῦ Ἁ­γί­ου Δη­μη­τρί­ου, τήν Θεσ­σα­λο­νί­κη μας, τήν κα­τά­σπαρ­τη μέ δι­σχι­λι­ό­χρο­νους να­ούς καί μο­νές στά ἅ­για θυ­σι­α­στή­ρια τῶν ὁ­ποί­ων ὑ­μνεῖ­ται καί δο­ξά­ζε­ται ἀ­δι­α­λεί­πτως ὁ Θε­ός, νά ἐ­πι­δι­ώ­κε­ται ἡ ἵ­δρυ­ση τμή­μα­τος ἰσ­λα­μι­κῶν σπου­δῶν καί μά­λι­στα μέ­σα στήν ἴ­δια τήν Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή!

Ἀ­γνο­οῦ­με, ἄ­ρα­γε, τόν λό­γο τοῦ Θε­οῦ πού λέ­γει διά τοῦ Ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου: «Μὴ γί­νε­σθε ἑ­τε­ρο­ζυ­γοῦν­τες ἀ­πί­στοις· τίς γὰρ με­το­χὴ δι­και­ο­σύ­νῃ καὶ ἀ­νο­μί­ᾳ; τίς δὲ κοι­νω­νί­α φω­τὶ πρὸς σκό­τος, τίς δὲ συμ­φώ­νη­σις Χρι­στῷ πρὸς Βε­λί­αλ; ἢ τίς με­ρὶς πι­στῷ με­τὰ ἀ­πί­στου; τίς δὲ συγ­κα­τά­θε­σις να­ῷ Θε­οῦ με­τὰ εἰ­δώ­λων; ὑ­μεῖς γὰρ να­ὸς Θε­οῦ ἐ­στε ζῶν­τος, κα­θὼς εἶ­πεν ὁ Θε­ὸς.­.­.» (Β΄ Κορ. 6,14-16);

Ἀντίθεση ὀρθοδοξίας καί ἰσλάμ

Ἡ ἐ­πι­χει­ρού­με­νη αὐ­τή ἐν­σω­μά­τω­ση τοῦ Τμή­μα­τος Ἰσ­λα­μι­κῶν Σπου­δῶν ἀ­πο­τε­λεῖ: «ἄ­μι­κτο μῖ­ξη», ἀ­νό­σια πα­ρεμ­βο­λή, ἀ­νί­ε­ρη σύ­ζευ­ξη, ἀ­κα­τα­νό­η­τη ἡτ­το­πά­θεια μέ πα­ρα­πλα­νη­τι­κά δῆθεν ἐ­θνι­κά ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα, βόμ­βα στήν ἐ­θνι­κή μας συ­νο­χή, κα­ται­γί­δα στήν ὀρ­θό­δο­ξη θε­ο­λο­γί­α καί ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή μας ἑ­νό­τη­τα, ἀ­πα­ρά­δε­κτη, δι­ε­θνῶς, πα­νε­πι­στη­μια­κή πρά­ξη, ἐμ­πέ­δω­ση τῶν ξε­νο­κί­νη­των καί ἐ­πί­βου­λων δι­α­θρη­σκεια­κῶν συ­ναν­τή­σε­ων, προοί­μιο τῆς νε­ο­ε­πο­χί­τι­κης παν­θρη­σκεί­ας.

Ποι­ά σύν­δε­ση μπο­ρεῖ νά ὑ­πάρ­ξει με­τα­ξύ τῆς ἀ­κτί­στου χά­ρι­τος καί τῆς ψευ­δο-προ­φη­τι­κῆς ἰ­δε­ο­λη­ψί­ας τοῦ Κο­ρα­νί­ου; τῆς ἐν Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι ἐμ­πει­ρι­κῆς θε­ο­λο­γί­ας τῶν ἁ­γί­ων μας καί τῶν ἐκ­φυ­λι­σμέ­νων θρη­σκευ­τι­κῶν δι­α­τά­ξε­ων τῆς Σα­ρί­ας; Πῶς εἶ­ναι δυ­να­τόν νά συ­νυ­πάρ­ξουν ἡ ἀ­λή­θεια μέ τό ψέ­μα, ἡ ἀ­γά­πη μέ τό μί­σος, τό φῶς μέ τό σκο­τά­δι; Μέ ποι­ά λο­γι­κή μπο­ρεῖ νά συν­δυα­στοῦν ὁ ἱ­ε­ρός πό­λε­μος (τζι­χάντ) πού κη­ρύσ­σει τό Κο­ρά­νιο ἐ­ναν­τί­ον κά­θε ἀν­τι­θέ­του πί­στε­ως πρός τό Ἰσ­λάμ μέ τήν εἰ­ρή­νη καί τήν ἀ­γά­πη πού δι­δά­σκει τό ἱ­ε­ρό Εὐ­αγ­γέ­λιο τοῦ Χρι­στοῦ καί τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας μας; Μέ ποι­ά λο­γι­κή μπο­ρεῖ νά συν­δυα­στοῦν ἡ ὀρ­θό­δο­ξη θε­ο­λο­γί­α τῆς θε­ώ­σε­ως καί τῶν ἀ­κτί­στων ἐ­νερ­γει­ῶν τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ μας μέ τούς φαν­τα­στι­κούς πα­ρα­δεί­σους καί τίς ἐ­παγ­γε­λί­ες ἡδο­νι­κῶν ἀ­πο­λαύ­σε­ων καί γευ­στι­κῶν ἐ­δε­σμά­των πού ὑ­πό­σχε­ται τό Κο­ρά­νιο;

Ποι­ά σχέ­ση μπο­ρεῖ νά ἔ­χει τό ἱ­ε­ρό Εὐ­αγ­γέ­λιο μέ τά κεί­με­να τοῦ Κο­ρα­νί­ου, τό ὁ­ποῖ­ο ἀ­πο­τε­λεῖ μυ­θῶ­δες συμ­πί­λη­μα πα­ρα­ποι­η­μέ­νων χω­ρί­ων τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης, στοι­χεί­ων αἱ­ρε­τι­κῶν Νε­στο­ρια­νῶν καί Μο­νο­φυ­σι­τῶν καί ἑ­νός πα­ρερ­μη­νευ­μέ­νου Χρι­στι­α­νι­σμοῦ μέ πλεῖ­στες ἀν­τι­θέ­σεις καί ἀ­νι­στό­ρη­τες πλη­ρο­φο­ρί­ες; Ποι­ός δι­ά­λο­γος μπο­ρεῖ νά γί­νει μέ τούς Ἰσ­λα­μι­στές τήν στιγ­μή πού θε­ω­ροῦν κτί­σμα τόν Θε­άν­θρω­πο Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, τόν ὁ­ποῖ­ο ἀ­πο­κα­λοῦν ἀ­πό­στο­λο καί προ­φή­τη, ἀλ­λά ὄ­χι Υἱ­ό τοῦ Θε­οῦ; Ποι­ά συγ­γέ­νεια μπο­ρεῖ νά ἔ­χου­με μέ τό Κο­ρά­νιο, τό ὁ­ποῖ­ο δι­αι­ω­νί­ζει τόν θε­σμό τῆς δου­λεί­ας, ἐ­νῶ ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος ἐ­δῶ καί 2.000 χρό­νια δι­ε­κή­ρυ­ξε τό «οὐκ ἔ­νι δοῦ­λος ἤ ἐ­λεύ­θε­ρος»; Ποι­ά σύγ­κρι­ση μπο­ρεῖ νά γί­νει μέ τίς χῶ­ρες τοῦ ἰσ­λα­μι­κοῦ ὁ­λο­κλη­ρω­τι­σμοῦ πού ὑ­πο­τι­μοῦν καί ἐ­ξου­θε­νώ­νουν τήν γυ­ναι­κεί­α φύ­ση καί τήν θε­ω­ροῦν κτῆ­μα καί σκλά­βα τοῦ ἀν­δρός της ἐ­νῶ ὁ χρι­στι­α­νι­σμός ὕ­ψω­σε τήν γυ­ναί­κα στήν κοι­νω­νί­α ὡς ἰ­σό­τι­μη τοῦ ἀν­δρός καί τήν ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­σε ἀ­πό κά­θε μορ­φή δου­λεί­ας, δι­α­κη­ρύτ­τον­τας τό «οὐκ ἔ­στιν ἄρ­σεν καί θῆ­λυ».

Οἱ ἰσ­λα­μι­στές μᾶς ἀ­πο­κα­λοῦν εἰ­ρω­νι­κά καί ὑ­πο­τι­μη­τι­κά σταυ­ρο­φό­ρους καί γι’ αὐ­τό τόν λό­γο μέ ὀρ­γή καί μα­νί­α ἀ­πο­κε­φα­λί­ζουν χρι­στια­νούς, κλη­ρι­κούς καί μο­να­χούς. Γκρε­μί­ζουν ἱ­ε­ρά σε­βά­σμα­τα (να­ούς, μο­να­στή­ρια, προ­σκυ­νή­μα­τα) καί ὁ­δη­γοῦν σέ ἀ­ναγ­κα­στι­κή καί ἐ­ξον­τω­τι­κή προ­σφυ­γιά πλή­θη ἀ­θώ­ων πι­στῶν. Τούς ἀ­παν­τοῦ­με ἐν καυ­χή­σει καί στεν­το­ρί­ᾳ φω­νῇ ΝΑΙ γιᾶ μᾶς ὁ Σταυ­ρός τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι ἡ δό­ξα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Γιά μᾶς ὁ Σταυ­ρός εἶ­ναι ἡ κλῖ­μαξ τῆς σω­τη­ρί­ας καί ἡ πη­γή τῆς ἀ­φέ­σε­ως, τό ἄ­νοιγ­μα τοῦ Πα­ρα­δεί­σου, τό ὅ­πλο τῆς πί­στε­ως κα­τά τῶν δαι­μό­νων.

Ὁ ἅ­γιος Κο­σμᾶς ὁ Αἰ­τω­λός, ζών­τας ὑ­πό τόν ζυ­γό τοῦ Ἰσ­λάμ τῶν Μω­α­με­θα­νῶν κα­τα­κτη­τῶν ἔ­λε­γε ὅ­τι ὁ Ἀν­τί­χρι­στος ἔ­χει δύ­ο ὑ­πουρ­γούς, δύ­ο δι­α­κό­νους, τόν πά­πα καί αὐ­τόν πού ἔ­χου­με πά­νω ἀ­πό τό κε­φά­λι μας, ἐν­νο­ών­τας τό Ἰσ­λάμ τῶν Τούρ­κων.

Καί ὁ ὅ­σιος νε­ο­μάρ­τυς Ἰ­ά­κω­βος, ὁ ἐκ Κα­στο­ρί­ας, μα­θη­τής τοῦ ὁ­ποί­ου ὑ­πῆρ­ξε ὁ Ἅ­γιος Θε­ω­νᾶς, με­τέ­πει­τα Ἀρ­χι­ε­πι­σκό­πος Θεσ­σα­λο­νί­κης, ἐ­πει­δή εἶ­χε με­γά­λη ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή καί ἐ­θνι­κή δρά­ση στήν ἑλ­λη­νι­κή ἐ­πι­κρά­τεια, συ­νε­λή­φθη ἀ­πό τούς Τούρ­κους μέ τήν κα­τη­γο­ρί­α ὅ­τι δῆ­θεν προ­ε­τοί­μα­ζε ἐ­πα­να­στα­τι­κό κί­νη­μα. Ὁ Σουλ­τά­νος Σε­λήμ (1519) ἔ­στει­λε ἕ­να πα­σᾶ νά ρω­τή­σει τόν ὅ­σιο γιά τόν Χρι­στό, καί γιά τόν Μω­ά­μεθ. Πα­ρα­θέ­του­με τήν στι­χο­μυ­θί­α:

«Ἀββᾶ πῶς ἔχεις τόν Χριστόν;».
Ὁ δέ ὅσιος εἶπεν: «Τέλειον Θεόν καί τέλειον ἄνθρωπον.
Ἀμή τόν προφήτην (Μωάμεθ) πῶς τόν ἔχεις;
Ὁ δέ ὅσιος ἀπάντησε: «Δέν εἶναι προφήτης, ἀλλά ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί οὐδεὶς τῶν ἀνθρώπων ἐλύπησε τὸν Θεόν, ὡς αὐτός (=ὁ Μωάμεθ). Καί εἴ τίς ἐλπίζει εἰς αὐτόν, ἤ τόν ἔχει διά προφήτη, δέν ἀξιώνεται τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ».

Δέν ὑ­πάρ­χει οὔ­τε ἕ­νας Ἅ­γιος, οὔ­τε ἕ­νας Πα­τήρ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας πού νά ἀν­τι­με­τω­πί­ζει μέ ἀ­πά­θεια, μέ κα­τα­νό­η­ση, ἤ ἔστω μέ ἀ­νε­κτι­κό­τη­τα τό Ἰσ­λάμ. Γι’ αὐ­τό καί ὑ­πάρ­χει τέ­τοι­α σπου­δή γιά νά ἐ­ξο­στρα­κι­στοῦν ἀ­πό τήν Ὀρ­θό­δο­ξη θε­ο­λο­γί­α καί τήν ὀρ­θό­δο­ξη Ἑλ­λά­δα οἱ Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας.

Πρό­κει­ται δη­λα­δή γιά ἐ­σω­τε­ρι­κό πό­λε­μο, γιά δο­λι­ο­φθο­ρά, γιά ἅ­λω­ση ἐκ τῶν ἔ­σω. Πρό­κει­ται γιά τήν ἐν­δο­τι­κό­τη­τα τῶν δῆ­θεν ἐκ­συγ­χρο­νι­στῶν οἰ­κου­με­νι­στῶν, τῶν πα­πό­φι­λων καί φι­λο­ϊσ­λα­μι­στῶν, τῶν με­τα­νε­ω­τε­ρι­κῶν καί με­τα­πα­τε­ρι­κῶν θε­ο­λό­γων. Εἶ­ναι οἱ κά­θε λο­γῆς πλά­νες καί αἱ­ρε­τι­κές θε­ω­ρί­ες, ὅ­πως τῆς με­τα­πα­τε­ρι­κῆς καί συ­να­φεια­κῆς θε­ο­λο­γί­ας, πού ἐ­κτρέ­φον­ται στά ἐκ­κο­λα­πτή­ρια τοῦ νε­ω­τε­ρι­σμοῦ, ὅ­πως τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου, τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Ἀ­κα­δη­μί­ας τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Δη­μη­τριά­δος, τοῦ Παι­δα­γω­γι­κοῦ Ἰν­στι­τού­του, τοῦ Θε­ο­λο­γι­κοῦ Συν­δέ­σμου «Και­ρός» κ.λπ. Εἶ­ναι τά «ρο­σό­λια τῆς ἀ­γά­πης», πού ἔ­λε­γε ὁ μα­κα­ρί­της ὁ Κόν­το­γλου, ἡ ψευ­το­ευ­γέ­νεια, ἡ ψευ­το­δι­α­νό­η­ση καί ἡ θο­λο­κουλ­τού­ρα· ἡ ἀ­κα­τά­σχε­τη ἀ­γα­πο­λο­γί­α μέ τούς αἱ­ρε­τι­κούς καί τούς ἀλ­λο­θρή­σκους καί ἀ­πό τήν ἄλ­λη πλευ­ρά ἡ σκλη­ρό­τη­τα ἀ­πέ­ναν­τι στούς πι­στούς ὀρ­θο­δό­ξους, ἡ μει­ο­νε­ξί­α γιά κά­θε τι ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξο καί ἡ πε­ρι­φρό­νη­σή του, ὁ στιγ­μα­τι­σμός τῆς φι­λο­πα­τρί­ας ὡς ἐ­θνι­κι­σμοῦ καί τῆς ὁ­μο­λο­γί­ας τῆς πί­στε­ώς μας ὡς θρη­σκευ­τι­κοῦ φα­να­τι­σμοῦ καί φονταμενταλισμού.

Ἔ­γρα­φε γιά ἀ­νά­λο­γες πε­ρι­πτώ­σεις ὁ με­γά­λος ἅ­γιος τῶν ἡ­με­ρῶν μας, ὁ ὅ­σιος Πα­ΐ­σιος ὁ ἁ­γι­ο­ρεί­της: «Με­τὰ λύ­πης μου, ἀ­πὸ ὅ­σους φι­λε­νω­τι­κοὺς ἔ­χω γνω­ρί­σει, δὲν εἶ­δα νὰ ἔ­χουν οὔ­τε ψί­χα πνευ­μα­τι­κὴ οὔ­τε φλοι­ό. Ξέ­ρουν, ὅ­μως, νὰ ὁ­μι­λοῦν γιὰ ἀ­γά­πη καὶ ἑ­νό­τη­τα, ἐ­νῶ οἱ ἴ­διοι δὲν εἶ­ναι ἑ­νω­μέ­νοι μὲ τὸν Θε­όν, δι­ό­τι δὲν Τὸν ἔ­χουν ἀ­γα­πή­σει».

Μό­νο μέ τή συγ­κρη­τι­στι­κή λο­γι­κή τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς μπο­ροῦν νά ἑρ­μη­νευ­θοῦν ἀ­νά­λο­γες ἐ­πι­λο­γές. Ὁ συγ­κρη­τι­στι­κός, ἄλ­λω­στε, δι­α­θρη­σκεια­κός Οἰ­κου­με­νι­σμός καί ἡ ἐ­πι­δί­ω­ξη γιά τήν ἐ­πι­βο­λή τῆς Παν­θρη­σκεί­ας ἐν­τάσ­σον­ται ἐ­νερ­γά στά σχέ­δια τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς καί ἐ­ξυ­πη­ρε­τοῦν τούς στό­χους καί τίς ἐ­πι­δι­ώ­ξεις τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης καί τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των.

Ὁ διαθρησκειακός οικουμενισμός

Ὁ δι­α­θρη­σκεια­κός οἰ­κου­με­νι­σμός εἶ­ναι ὁ προ­πομ­πός ἀ­νά­λο­γων πρα­κτι­κῶν καί ἐ­πι­λο­γῶν, ὅ­πως ἡ δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ τμή­μα­τος ἰσ­λα­μι­κῶν σπου­δῶν στήν Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή τοῦ ΑΠΘ. Ὅ­ταν ὀρ­θό­δο­ξοι Πα­τριά­ρχες προ­σφέ­ρουν ὡς δῶ­ρο τό κο­ρά­νι, ἀ­πο­κα­λών­τας το μά­λι­στα ἱ­ε­ρό κο­ρά­νιο· ὅ­ταν ὀρ­θό­δο­ξοι ἀρ­χι­ε­ρεῖς καί κλη­ρι­κοί συμ­με­τέ­χουν σέ συμ­προ­σευ­χές μέ μου­σουλ­μά­νους, μέ ἑ­βραῖ­ους, βου­δι­στές, ἰν­δου­ϊ­στές καί πά­σης φύ­σε­ως εἰ­δω­λο­λά­τρες· ὅ­ταν δι­α­κη­ρύσ­σουν τήν δῆθεν κοι­νή κα­τα­γω­γή τῶν τρι­ῶν μονο­θε­ϊ­στι­κῶν θρη­σκει­ῶν καί ὅ­τι εἴ­μα­στε ὅ­λοι παι­διά τοῦ Ἀ­βρα­άμ, τό­τε ἀ­νοί­γου­με οἱ ἴ­διοι τόν δρό­μο γιά τήν ἐ­πι­βο­λή ἀ­νά­λο­γων πο­λι­τι­κῶν.

Πρόκειται γιά τήν ἐκτέλεση τῆς κλα­σι­κῆς με­θό­δου τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς, πού εἶναι ἡ ἀ­ντιστρο­φή τῶν πραγ­μά­των καί ἡ ἀ­να­γω­γή τῆς ἀ­λή­θειας σέ ψέ­μα καί τοῦ ψεύ­δους σέ ἀ­λή­θεια. Ἡ κα­τα­σκευ­ή μιᾶς τε­χνη­τῆς ἀ­λή­θειας, μιᾶς ψευ­δο­α­λή­θειας, πού προ­ω­θεῖ­ται μέ­σῳ τῆς συ­νε­χοῦς ἐ­πα­να­λή­ψε­ώς της (ὁ γνω­στός νό­μος τῆς συ­νή­θειας).

Ἡ ψευ­δο­α­λή­θεια αὐτή προ­πα­γαν­δί­ζε­ται καί προ­βάλ­λε­ται κα­τά κό­ρον μέ προ­ηγ­μέ­νες ἐ­πι­κοι­νω­νια­κές τα­κτι­κές, τήν προ­βο­λή καί τήν κυ­ρί­αρ­χη ἐ­πι­βο­λή τῆς εἰ­κό­νας, τήν πα­ρελ­κυ­στι­κή τα­κτι­κή, τήν ἠ­θε­λη­μέ­νη ἀμ­φι­ση­μί­α, τήν δι­γλωσ­σί­α, τήν τε­χνη­τή ἀ­σά­φεια λό­γων καί κει­μέ­νων, τήν σύγ­χυ­ση καί τήν πλά­νη. Μέ τά ἐ­πι­κοι­νω­νια­κά αὐ­τά τε­χνά­σμα­τα ἐ­πι­βά­λλον­ται τε­τε­λε­σμέ­να γε­γο­νό­τα στίς σχέ­σεις μας μέ τούς ἑ­τε­ρο­δό­ξους, ἀλ­λά καί τούς ἀλ­λο­θρή­σκους. Δογ­μα­τι­κές δι­α­φο­ρές πα­ρα­θε­ω­ροῦν­ται καί δέν τί­θεν­ται κἄν πρός συ­ζή­τη­ση, ἀ­πο­φά­σεις καί κα­νό­νες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας πα­ρα­βι­ά­ζον­ται καί ἐγ­κα­τα­λεί­πον­ται ὡς ξε­πε­ρα­σμέ­νοι, δόγ­μα­τα τῆς πί­στε­ώς μας ἀ­να­γο­ρεύ­ον­ται σέ ζη­τή­μα­τα «θε­ο­λο­γού­με­να», ἡ ἀ­λή­θεια σχε­τι­κο­ποι­εῖ­ται καί ἐ­ξι­σώ­νε­ται μέ τήν αἵ­ρε­ση.

Καί κα­τα­λή­γου­με, δυ­στυ­χῶς, ἔ­τσι νά ὑ­πάρ­χουν Ἱ­ε­ράρ­χες, κλη­ρι­κοί, λα­ϊ­κοί θε­ο­λό­γοι καί Καθηγητές Θεολογικῶν Σχολῶν πού, ἐ­νῶ ὑ­πο­στη­ρί­ζουν τόν θρη­σκει­ο­λο­γι­κό χα­ρα­κτή­ρα τοῦ μα­θή­μα­τος τῶν Θρη­σκευ­τι­κῶν ἀν­τί τοῦ ὁ­μο­λο­για­κοῦ, ἀ­πο­δέ­χον­ται τήν ἵ­δρυ­ση Τμή­μα­τος Ἰσ­λα­μι­κῶν Σπου­δῶν καί τήν δι­δα­σκα­λί­α τοῦ Κο­ρα­νί­ου, μέ κα­θα­ρά ὁ­μο­λο­για­κό χα­ρα­κτή­ρα, στήν Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης! Ὦ τῆς πα­ρα­φρο­σύ­νης!

Νέα Ἐποχή-Νέα Τάξη Πραγμάτων

Ἡ ἀν­τι­με­τώ­πι­ση αὐ­τή ἀ­πο­τε­λεῖ σα­φή καί ἐ­θε­λού­σια προ­σχώ­ρη­ση στούς σχε­δια­σμούς, τίς ἐ­πι­δι­ώ­ξεις καί τίς ἐν­το­λές τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης καί τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των. Γι’ αὐ­τό καί θά πρέ­πει ὑ­πό τό πρί­σμα αὐ­τῶν τῶν ἐ­πι­δι­ώ­ξε­ων καί τῶν ἐ­πι­βου­λῶν νά ἑρ­μη­νεύ­σου­με τήν ὅ­λη ὑ­πό­θε­ση. Εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τη­το, δη­λα­δή, νά ἀν­τι­λη­φθοῦ­με τούς σκο­πούς τῶν δι­ε­θνῶν κέν­τρων ἐ­ξου­σί­ας καί τῆς νε­ο­τα­ξι­κῆς πα­νί­σχυ­ρης πο­λι­τι­κῆς, οἰ­κο­νο­μι­κῆς, κοι­νω­νι­κῆς καί θρη­σκευ­τι­κῆς παγ­κό­σμιας ὀ­λι­γαρ­χί­ας. Τό πα­ρα­κρά­τος αὐ­τό τῶν το­κο­γλύ­φων, τῶν κερ­δο­σκό­πων καί τῶν και­ρο­σκό­πων, τῶν ἐ­ξου­σια­στῶν καί τῶν παγ­κο­σμι­ο­κρα­τῶν, κα­τα­σκευά­ζει ἡ­γέ­τες μα­ρι­ο­νέ­τες, πει­θή­νια ἐ­κτε­λε­στι­κά ὄρ­γα­να δι­κά του, καί μέ­σῳ αὐ­τῶν τῶν ἐ­κλε­κτῶν καί δο­τῶν ἡ­γε­τῶν κυ­βερ­νᾶ ὁ­λό­κλη­ρο τόν κό­σμο μέ σκο­πό τήν δη­μι­ουρ­γί­α μιᾶς παγ­κό­σμιας κυ­βέρ­νη­σης, μιᾶς παγ­κό­σμιας θρη­σκεί­ας, μιᾶς παγ­κό­σμιας οἰ­κο­νο­μί­ας.

Στόχος τους εἶναι ὁ ἀπόλυτος ἔλεγχος καί ἡ ποδηγέτηση τῶν λαῶν. Γι’ αὐτό προ­κα­λοῦν καί κα­τα­σκευά­ζουν, ἀ­νά τήν ὑ­φή­λιο, κοι­νω­νι­κές, οἰ­κο­νο­μι­κές, θρη­σκευ­τι­κές, πο­λι­τι­κές, ἐ­θνι­κές κρί­σεις καί ἐ­πι­βάλ­λουν κα­τό­πιν τίς δι­κές τους «λύ­σεις» καί ἰ­σορ­ρο­πί­ες. Ἐ­φαρ­μό­ζουν, δη­λα­δή, τό γνω­στό τρί­πτυ­χο «δη­μι­ουρ­γῶ τό πρό­βλη­μα, προ­κα­λῶ ἀν­τί­δρα­ση, καί προ­σφέ­ρω τήν λύ­ση πού ἐ­γώ θέ­λω». Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα: τό Ἰ­ράκ, ἡ Λι­βύ­η, ἡ Συ­ρί­α, ἡ Ὑ­ε­μέ­νη, ἡ Τυ­νη­σί­α, τό Ἀφ­γα­νι­στάν καί γε­νι­κά ἡ Μέ­ση Ἀ­να­το­λή, μί­α σει­ρά ἀ­πό ἀ­ρα­βι­κές χῶ­ρες καί φυ­σι­κά οἱ ἀ­πί­στευ­τες βι­αι­ό­τη­τες καί ὁ ἄ­κρα­τος θρη­σκευ­τι­κός φα­να­τι­σμός τῶν τζι­χαν­τι­στῶν τοῦ ἰσ­λα­μι­κοῦ κρά­τους, τό ὁ­ποῖ­ο οἱ ἴ­διοι δη­μι­ούρ­γη­σαν, ἐ­ξέ­θρε­ψαν καί συν­τη­ροῦν ἀκόμη καί σήμερα ἀσύστολα καί αδιάντροπα.

Κυ­ρί­αρ­χη ἰ­δε­ο­λο­γί­α τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς, τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των καί βα­σι­κή ἐ­πι­λο­γή τῶν ἰ­σχυ­ρῶν τῆς γῆς καί τῶν δι­ε­θνῶν κέν­τρων ἐ­ξου­σί­ας εἶ­ναι ἡ παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση. Ἡ παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση εἶ­ναι ὁ κεν­τρι­κός ἀ­γω­γός, ἡ γι­γαν­τια­ία πο­λι­τι­στι­κή, θρη­σκευ­τι­κή, οἰ­κο­νο­μι­κή, ἐ­θνι­κή καί οἰ­κο­νο­μι­κή χο­ά­νη πού πνί­γει μέ­σα της καί ἀ­πα­λεί­φει κά­θε ἐ­λεύ­θε­ρη καί ἀ­νε­ξάρ­τη­τη συ­νεί­δη­ση, κά­θε ἰ­δι­αί­τε­ρη ἀ­ξί­α καί ἰ­δι­ο­προ­σω­πί­α. Ὁ­μο­γε­νο­ποι­εῖ, νω­θεύ­ει, με­ταλ­λάσ­σει, πα­ρα­λύ­ει, ἀ­πο­δυ­να­μώ­νει καί ἀ­πο­συν­θέ­τει θε­σμούς, πι­στεύ­μα­τα, θρη­σκεῖ­ες, πα­ρα­δό­σεις, πο­λι­τι­σμούς, ἤ­θη, ἀρ­χές, ἀ­ξί­ες, ἐ­θνό­τη­τες, λα­ούς καί πα­τρί­δες καί ἐ­λέγ­χει καί πο­δη­γε­τεῖ τίς ἐ­πι­λο­γές, τίς ἀ­πο­φά­σεις καί τίς δρα­στη­ρι­ό­τη­τες τῶν πο­λι­τῶν.

Ἡ ἐνδοτικότητα στό ἐσωτερικό

Δυ­στυ­χῶς, ὅ­μως, ὁ ὁ­δο­στρω­τή­ρας τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης καί τά προ­στάγ­μα­τα τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των βρί­σκουν πρό­θυ­μους ἐ­θε­λον­τές καί μέ­σα στήν πα­τρί­δα μας. Αὐ­τό ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται καί ἀ­πό τό γε­γο­νός ὅ­τι ἡ ἵ­δρυ­ση τοῦ τμή­μα­τος ἰσ­λα­μι­κῶν σπου­δῶν σχε­δι­ά­ζε­ται μέ πρω­το­βου­λί­α τοῦ δι­κοῦ μας Ὑ­πουρ­γεί­ου Πα­δεί­ας καί εἰ­δι­κά τοῦ Γραμ­μα­τέ­α Θρη­σκευ­μά­των ὅ­λων τῶν τε­λευ­ταί­ων Κυ­βερνή­σε­ων κ. Γε­ωρ­γί­ου Κα­λαν­τζῆ, μέ τήν σύμ­φω­νη γνώ­μη Ὀρ­θο­δό­ξων Κα­θη­γη­τῶν τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς τοῦ ΑΠΘ, μέ τήν ἐ­πι­θυ­μί­α τῶν τεσ­σά­ρων Μη­τρο­πο­λι­τῶν τῆς Θρά­κης, μέ τήν ἀ­νο­χή καί τήν σι­ω­πή τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Καί ἐ­νῶ εἶ­ναι γνω­στό ὅ­τι ἤ­δη ἐ­κτυ­λίσ­σον­ται σχέ­δια γιά τήν αὐ­το­νο­μί­α τῆς Θρά­κης, ἐ­μεῖς αὐ­το­βού­λως καί αὐ­το­προ­αι­ρέ­τως με­τα­φέ­ρου­με τό ἴ­διο πρό­βλη­μα καί στήν καρ­διά τῆς Μα­κε­δο­νί­ας, στήν ἴ­δια τήν Θεσ­σα­λο­νί­κη. Πρό­κει­ται πραγ­μα­τι­κά γιά θρη­σκευ­τι­κή καί ἐ­θνι­κή αὐ­το­χει­ρί­α!

Εἶναι ἡ γνω­στή ἐν­δο­τι­κή στά­ση τοῦ γραι­κυ­λι­σμοῦ, πού πα­ρα­χω­ρεῖ κα­θη­με­ρι­νά γῆ καί ὕ­δωρ καί ἐ­ξαρ­γυ­ρώ­νει μὲ ἰ­δι­ο­τε­λεῖς ἀν­τι­πα­ρο­χὲς τήν ὀρ­θό­δο­ξη πί­στη μας, τά ἐ­θνι­κὰ ἰ­δα­νι­κά μας, τίς ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξες ἀ­ξί­ες καὶ ἀρ­χές μας, τίς πα­ρα­δό­σεις τοῦ λα­οῦ καί τοῦ ἔ­θνους μας, κα­τα­προ­δί­δον­τας τὴ ρω­μη­ο­σύ­νη μας.

Πρό­κει­ται γιά μί­α ἐ­νορ­χη­στρω­μέ­νη προ­σπά­θεια, πού ἐ­κτυ­λίσ­σε­ται ἀ­προ­κά­λυ­πτα καί μέ τα­χύ­τα­τους ρυθ­μούς ἀ­πό ὅ­λες τίς κυ­βερ­νή­σεις τῶν τε­λευ­ταί­ων ἐ­τῶν καί ἰδιαίτερα ἀπό τήν σημερινή. Ἔ­χου­με, ἔ­τσι τήν κα­θο­λι­κή ἀ­πα­ξί­ω­ση τῶν πα­ρα­δό­σε­ων, τήν ἀ­πο­κα­θή­λω­ση τῶν ἱ­ε­ρῶν συμ­βό­λων, τήν ἀ­πο­χρι­στι­α­νο­ποί­η­ση τοῦ κρά­τους καί τῆς κοι­νω­νί­ας μας, τόν εὐ­νου­χι­σμό τῆς ἱ­στο­ρι­κῆς μας κρί­σε­ως καί συ­νει­δή­σε­ως, τήν νό­θευ­ση τῆς γλώσ­σας καί τῆς παι­δεί­ας μας, τήν ἐ­πι­χεί­ρη­ση τῆς ἐ­θνι­κῆς καί ἐ­θνο­λο­γι­κῆς μας με­ταλ­λά­ξε­ως, τήν ἐ­πι­βο­λή τῆς πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κό­τη­τας καί τοῦ συγ­κρη­τι­σμοῦ.

Ἔ­χου­με, ἐ­πί­σης, τήν κα­θι­έ­ρω­ση τοῦ συμ­φώ­νου συμ­βί­ω­σης γιά τά ὁ­μό­φυ­λόφιλα ζευ­γά­ρια καί τήν ἐ­πι­χει­ρού­με­νη κα­θι­έ­ρω­ση τῆς καύ­σης τῶν νε­κρῶν, τοῦ πο­λι­τι­κοῦ ὅρ­κου καί τῆς πο­λι­τι­κῆς κη­δεί­ας, τοῦ χω­ρι­σμοῦ κρά­τους-ἐκ­κλη­σί­ας, τήν ἀλ­λα­γή τοῦ χα­ρα­κτή­ρα τοῦ μα­θή­μα­τος τῶν θρη­σκευ­τι­κῶν, τήν ἀλ­λα­γή τῶν σχο­λι­κῶν βι­βλί­ων ἱ­στο­ρί­ας, τήν ἐ­πι­βο­λή τοῦ πλα­στι­κοῦ χρή­μα­τος, τῆς ἀ­χρή­μα­της κοι­νω­νί­ας, τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη καί γε­νι­κά τοῦ ἠ­λε­κτρο­νι­κοῦ φα­κελ­λώ­μα­τος τῶν πο­λι­τῶν.

Ὁ στό­χος εἶ­ναι ὁ­ρα­τός καί προ­δι­α­γε­γραμ­μέ­νος. Πρό­κει­ται γιά τήν ἐ­πι­χεί­ρη­ση νά ἀμ­βλυν­θοῦν οἱ συ­νει­δή­σεις καί νά καμ­φθοῦν οἱ πνευ­μα­τι­κές ἀν­τι­στά­σεις καί τά ἀν­τι­σώ­μα­τα τοῦ λα­οῦ μας, ὥ­στε νά συρ­θεῖ δέ­σμιος στά ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κά σχέ­δια τῶν παγ­κο­σμι­ο­κρα­τῶν καί νά «σταυ­λι­σθεῖ» στό παγ­κό­σμιο μαν­τρί τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης καί τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των.

Τμῆ­μα ἰσ­λα­μι­κῶν σπου­δῶν: ἀ­νι­στό­ρη­τη καί ἐ­θνι­κά ἐ­πι­κίν­δυ­νη ἐ­πι­λο­γή

Μέ­ρος αὐ­τῶν τῶν ἐ­πι­δι­ώ­ξε­ων ἀ­πο­τε­λεῖ καί ἡ ἀ­νι­στό­ρη­τη πραγ­μα­τι­κά ἀ­πό­φα­ση γιά τήν ἵ­δρυ­ση τμή­μα­τος μου­σουλ­μα­νι­κῶν σπου­δῶν στήν Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή τοῦ ΑΠΘ. Σύμ­φω­να μά­λι­στα μέ σχε­τι­κά δη­μο­σι­εύ­μα­τα (Ἐφημ. Καθημερινή 10-1-2016) ἡ ἀπόφαση γιά τήν λει­τουρ­γί­α τοῦ τμή­μα­τος αὐ­τοῦ ὑπογράφηκε ἀπό τήν Ὑπουργό Παιδείας κ. Σία Ἀναγνωστοπούλου καί θά ξε­κι­νή­σει ἀ­πό τό ἐρ­χό­με­νο ἀ­κα­δη­μα­ϊ­κό ἔ­τος 2016-2017. Ἡ λει­τουρ­γί­α ἑ­νός τέ­τοι­ου τμή­μα­τος ἀ­πο­τε­λεῖ προ­σβο­λή γιά τήν ἴ­δια τήν ἱ­στο­ρί­α καί τήν πλού­σια πα­ρά­δο­ση τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς. Πλήτ­τει τόν χα­ρα­κτή­ρα καί τήν ἀ­πο­στο­λή της καί ὑ­πο­βαθ­μί­ζει τό κῦ­ρος καί τήν ποι­ό­τη­τά της.

Οὐ­σι­α­στι­κά μέ τόν τρό­πο αὐ­τό ἀ­ναι­ρεῖ­ται ἡ ἴ­δια ἡ ταυ­τό­τη­τα καί ἡ ὕ­παρ­ξη τῆς Σχο­λῆς, ἡ ὁ­ποί­α εἶ­ναι ταυ­τι­σμέ­νη μέ τίς ἁ­γι­ο­γρα­φι­κές ἀ­λή­θει­ες καί τήν ἁ­γι­ο­πα­τε­ρι­κή δι­δα­σκα­λί­α, πού ἐ­πί τό­σα χρό­νια δι­α­κο­νεῖ. Τά στοι­χεῖ­α αὐ­τά εἶ­ναι πού ἔ­χουν κα­τα­στή­σει τήν Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή τοῦ ΑΠΘ ση­μεῖ­ο ἀ­να­φο­ρᾶς γιά ὅ­λους τούς φοι­τη­τές καί με­λε­τη­τές ὄ­χι μό­νο στήν πα­τρί­δα μας, ἀλ­λά καί σέ ὅ­λο τόν κό­σμο.

Ἐ­πι­πρό­σθε­τα δέ, ἡ ὕ­παρ­ξη καί λει­τουρ­γί­α ἑ­νός τέ­τοι­ου Τμή­μα­τος προ­σβάλ­λει τό θρη­σκευ­τι­κό συ­ναί­σθη­μα καί τήν ὀρ­θό­δο­ξη αὐ­το­συ­νει­δη­σί­α, ἀλ­λά καί τά δη­μο­κρα­τι­κά αἰ­σθή­μα­τα τοῦ λα­οῦ τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης. Προ­σβάλ­λει τήν ἴ­δια τήν πα­ρά­δο­ση καί τήν αἰ­σθη­τι­κή τῆς πό­λης, πού εἶ­ναι ταυ­τι­σμέ­νη μέ τίς βυ­ζαν­τι­νές μνῆ­μες, τήν ὀρ­θό­δο­ξη οἰ­κου­με­νι­κό­τη­τα, τούς ἀ­γῶ­νες γιά τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α καί τήν δη­μο­κρα­τί­α, τίς τέ­χνες, τόν πο­λι­τι­σμό καί τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α τῆς σκέ­ψε­ως. Ὅ­λα αὐ­τά πού εἶ­ναι τό­σο ξέ­να καί ὅ­λως δι­ά­φο­ρα πρός τόν φον­τα­μεν­τα­λι­σμό, τήν ἀ­πο­λυ­τό­τη­τα, τήν βι­αι­ό­τη­τα, τήν ἐκ­δι­κη­τι­κό­τη­τα καί τόν σκο­τα­δι­σμό πού ἐκ­προ­σω­πεῖ τό ἰσ­λάμ.

Ἀ­πό τούς ἀ­τυ­χεῖς ἐμ­πνευ­στές αὐ­τοῦ τοῦ ἀ­κα­τα­νό­η­του καί ἀ­χα­ρα­κτή­ρι­στου σχε­δια­σμοῦ προ­βάλ­λε­ται τό εὔ­κο­λο και χι­λι­ο­ει­πω­μέ­νο ἐ­πι­χεί­ρη­μα τῶν «ἐ­θνι­κῶν συμ­φε­ρόν­των» πού ἐ­πι­βάλ­λουν αὐ­τή τήν ἐ­πι­λο­γή. Ὅ­τι, δη­λα­δή, εἶ­ναι ἐ­θνι­κά συμ­φέ­ρον οἱ μου­σουλ­μά­νοι πού θά δι­δά­σκουν στά μει­ο­νο­τι­κά σχο­λεῖ­α τῆς Θρά­κης νά λαμ­βά­νουν τήν ἐ­πι­στη­μο­νι­κή τους κα­τάρ­τι­ση ἀ­πό κά­ποι­ο ἐ­πί­ση­μο Πα­νε­πι­στη­μια­κό Ἵ­δρυ­μα τῆς Ἑλ­λά­δος καί ὄ­χι ἀ­πό θρη­σκευ­τι­κούς κύ­κλους τοῦ τουρ­κι­κοῦ προ­ξε­νεί­ου, πού καλ­λι­ερ­γεῖ καί τρο­φο­δο­τεῖ τήν τουρ­κι­κή προ­πα­γάν­δα στήν πε­ρι­ο­χή.

Θά θέ­λα­με στό ση­μεῖ­ο αὐ­τό νά το­νί­σου­με μέ ἔμ­φα­ση ὅ­τι δέν τρέ­φου­με ὁ­ποι­αν­δή­πο­τε ἀν­τι­πα­λό­τη­τα ἐ­ναν­τί­ον τῶν μου­σουλ­μά­νων ὡς προ­σώ­πων. Πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο μά­λι­στα δέν τρέ­φου­με ἀν­τι­πα­λό­τη­τα ἐ­ναν­τί­ον τῶν Ἑλ­λή­νων μου­σουλ­μά­νων, πού κα­τοι­κοῦν στή Θρά­κη. Δέν ἀμ­φι­σβη­τοῦ­με τό δι­καί­ω­μα τῶν ἀν­θρώ­πων αὐ­τῶν νά δι­δά­σκον­ται μὲ τὸν κα­λύ­τε­ρο τρό­πο τήν πί­στη τους καί νά τήν ἀ­σκοῦν ἐ­λεύ­θε­ρα.

Γι­ά τόν λό­γο αὐ­τό τό ὑ­πό ἵ­δρυ­ση τμῆ­μα Ἰσ­λα­μι­κῶν Σπου­δῶν θά μποροῦσε νά ὑ­πα­χθεῖ καί νά λει­τουρ­γή­σει σέ κά­ποι­α πα­ρεμ­φε­ρή Σχο­λή τοῦ Δη­μο­κρι­τεί­ου Πα­νε­πι­στη­μί­ου Θρά­κης (π.χ. Τμῆ­μα Ἰσλαμικῶν καί Ἀ­σι­α­τι­κῶν Σπου­δῶν, Τμῆ­μα Βαλ­κα­νι­κῶν καί Ἀ­να­το­λι­κῶν Σπου­δῶν κ.ἄ.­), ἀ­φοῦ στὴν πε­ρι­ο­χή ἐ­κεί­νη βρί­σκον­ται καί λει­τουρ­γοῦν τά μει­ο­νο­τι­κά σχο­λεῖ­α, τίς ἀ­νάγ­κες τῶν ὁ­ποί­ων πρό­κει­ται νά κα­λύ­ψει αὐ­τὸ τὸ τμῆ­μα ἤ καλύτερα σέ κάποια οὐδέτερη καί μή ἐθνικά ἐπικίνδυνη περιοχή.

Ἀ­να­ρω­τι­ό­μα­στε ἄν ὅ­λοι αὐ­τοί πού ἀ­περ­γά­ζον­ται αὐ­τά τά ἀν­τορ­θό­δο­ξα καί ἀν­θελ­λη­νι­κά σε­νά­ρια, ἄν εἶ­ναι σέ θέ­ση νά κα­τα­δεί­ξουν ἔ­στω καί μί­α πε­ρί­πτω­ση, πού ἡ ὑ­πο­χω­ρη­τι­κό­τη­τα καί ὁ ἐν­δο­τι­σμός ἔ­ναν­τι τῆς Τουρ­κί­ας ἀ­πέ­φε­ραν κά­ποι­ο συγ­κε­κρι­μέ­νο ὄ­φε­λος σέ ἐ­θνι­κό ἐ­πί­πε­δο.

Ἀ­να­ρω­τι­ό­μα­στε ἄν εἶ­ναι τό­σο «ἀ­φε­λεῖς» αὐ­τοί πού ἀ­πέ­ναν­τι στόν τουρ­κι­κό ἐ­πε­κτα­τι­σμό καί στήν ἑ­δραί­ω­ση τοῦ μου­σουλ­μα­νι­κοῦ τό­ξου στά Βαλ­κά­νια «ἀν­τι­τάσ­σουν» ἕ­να Τμῆ­μα μου­σουλ­μα­νι­κῶν σπου­δῶν στήν καρ­διά τοῦ ὀρ­θο­δό­ξου ἑλ­λη­νι­σμοῦ τῆς Μα­κε­δο­νί­ας!

Ἀ­να­ρω­τι­ό­μα­στε ἄν εἶ­ναι τό­σο «ἀ­φε­λεῖς» αὐ­τοί πού προ­σπα­θοῦν νά ἀν­τι­με­τω­πί­σουν τό πρό­βλη­μα τῆς τουρ­κι­κῆς ἐ­πιρ­ρο­ῆς στήν Θρά­κη με­τα­φέ­ρον­τας, ἀ­να­πα­ρά­γον­τας καί δι­α­σπεί­ρον­τάς το καί στήν Θεσ­σα­λο­νί­κη μέ ἀ­πρό­βλε­πτες συ­νέ­πει­ες. Δυ­στυ­χῶς μιά τέ­τοι­α «ἀ­φέ­λεια» δέν εἶ­ναι μό­νο πα­ρά­λο­γη καί ἀ­νε­δα­φι­κή, ἀλ­λά καί ἐ­θνι­κά ἄκρως ἐ­πι­κίν­δυ­νη.

Θά τολ­μού­σα­με πο­τέ ἐ­μεῖς —οἱ «σταυ­ρο­φό­ροι καί τρι­α­δί­τες», ὅ­πως μέ μί­σος μᾶς ἀ­πο­κα­λοῦν οἱ ἰσ­λα­μι­στές— νά ζη­τή­σου­με τήν ἵ­δρυ­ση ἀ­ντι­στοί­χου τμή­μα­τος Ὀρ­θο­δό­ξων Σπου­δῶν σέ μί­α ἰσ­λα­μι­κή Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή ὁ­ποι­ασ­δή­πο­τε μου­σουλ­μα­νι­κῆς χώ­ρας, στήν ὁ­ποί­α ὑ­πάρ­χει ὀρ­θό­δο­ξη κοι­νό­τη­τα; Θά μπορούσαμε π.χ. στήν Σαουδική Ἀραβία νά κτίσουμε ἕναν ὀρθόδοξο ναό;

Ἀ­να­φέ­ρου­με ἕ­να ἀν­τί­στοι­χο καί πο­λύ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πε­ρι­στα­τι­κό ἀ­πό τόν βί­ο τοῦ Ἁ­γί­ου Πα­ϊ­σί­ου, δη­λω­τι­κό τῶν ἀ­πό­ψε­ών του γιά ἀ­νά­λο­γα ζη­τή­μα­τα:

«Τό ἔ­τος 1963, γράφει ὁ Ἅγιος, οἱ Σι­να­ΐ­τες Πα­τέ­ρες ἀ­νη­σύ­χη­σαν πο­λύ ἀ­πό τήν ἐ­πι­μο­νή ἑ­νός χό­τζα νά ἀ­νοί­ξη τό πα­λαι­ό τζα­μί πού ὑ­πῆρ­χε στόν χῶ­ρο τῆς Μο­νῆς. Ὁ Πα­τήρ Πα­ΐ­σιος δέν ἀ­νη­σύ­χη­σε, ἀλ­λά τούς συμ­βού­λε­ψε νά κά­νουν μί­α ἀ­γρυ­πνί­α καί νά ἀ­φή­σουν νά μι­λή­ση ὁ Θε­ός. Ἡ ἀ­γρυ­πνί­α δέν πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε· προ­σευ­χή­θη­καν ὅ­μως μέ πό­νο ὅ­λοι, καί τό θαῦ­μα ἔ­γι­νε: Ὁ χό­τζας δέν φά­νη­κε τήν Πα­ρα­σκευ­ή πού εἶ­χε πεῖ ὅ­τι θά ἐρ­χό­ταν, ἀλ­λά οὔ­τε καί τούς ξα­να­ε­νό­χλη­σε. Στήν ἐ­πι­στο­λή πού οἱ Πα­τέ­ρες ἔ­στει­λαν στόν Ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πο, γιά νά τόν ἐ­νη­με­ρώ­σουν, ἔ­γρα­ψαν: “Πι­στεύ­ο­μεν ὅ­τι ὁ Κύ­ριος εἶ­δε τόν πό­νον μας διά τήν φο­βε­ράν αὐ­τήν προ­σβο­λήν τοῦ ἁ­γί­ου Ὀ­νό­μα­τός Του –νά ἀ­κού­ε­ται ἐν­τός Χρι­στι­α­νι­κῆς Μο­νῆς ἀ­κρι­βῶς δί­πλα εἰς τό Κα­θο­λι­κόν ἡ φω­νή ἑ­νός Χό­τζα–, ἤ­κου­σεν ἴ­σως καί τάς ἱ­κε­σί­ας μας καί δέν ἐ­πέ­τρε­ψε νά πραγ­μα­το­ποι­θῆ ἡ προ­σβο­λή αὕ­τη”». (Ὁ Ἅ­γιος Πα­ΐ­σιος ὁ Ἁ­γι­ο­ρεί­της, Ἱ­ε­ρόν Ἡ­συ­χα­στή­ριον «Εὐ­αγ­γε­λι­στής Ἰ­ω­άν­νης ὁ Θε­ο­λό­γος», Βα­σι­λι­κά Θεσ/νί­κης, 2015)

Ἡ ἀ­πό­φα­ση γι­ά τήν ἵ­δρυ­ση ἐν­τός τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς τοῦ ΑΠΘ «Εἰσαγωγικῆς Κα­τεύ­θυν­σης Ἰσ­λα­μι­κῶν Σπου­δῶν», θά δη­μι­ουρ­γή­σει ἕ­να πο­λύ κα­κό προ­η­γού­με­νο, κα­θώς θά ἀ­πο­τε­λέ­σει τό ἐ­φαλ­τή­ριο γι­ά ἀ­ξι­ώ­σεις καί ἐ­πι­δι­ώ­ξεις στό μέλ­λον, ὅ­πως: Δη­μι­ουρ­γί­α τζαμιοῦ ἐν­τός τῆς Σχο­λῆς, γι­ά τήν λει­τουρ­γι­κή ἐ­ξά­σκη­ση τῶν φοι­τη­τῶν τοῦ τμή­μα­τος ἤ καί τεμένους -ἀκόμη χειρότερα- γύρω ἤ ἐκτός τῆς Σχολῆς· δι­ορ­γά­νω­ση ἀ­κα­δη­μα­ϊ­κῶν συ­ναν­τή­σε­ων, συ­νε­δρί­ων, ἡ­με­ρί­δων καί πολ­λῶν ἄλ­λων ἰσ­λα­μι­κῶν ἐκ­δη­λώ­σε­ων, πού θά ἀλ­λοι­ώ­σουν τόν χα­ρα­κτή­ρα ὄ­χι μό­νο τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς, ἀλ­λά καὶ αὐ­τῆς τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης.

Θά ἔ­χου­με, ἔ­τσι, ὡς ἀ­να­πό­φευ­κτη συ­νέ­πεια, τήν ἐ­πι­κίν­δυ­νη αὔ­ξη­ση τοῦ μου­σουλ­μα­νι­κοῦ στοι­χεί­ου στήν Θεσ­σα­λο­νί­κη, πού θά προ­κλη­θεῖ ἀ­πό τήν ἐγ­κα­τά­στα­ση μου­σουλ­μά­νων φοι­τη­τῶν καί τῶν οἰ­κο­γε­νει­ῶν τους, ἡ ὁ­ποί­α, ἀ­σφα­λῶς, θά εἶ­ναι κα­τευ­θυ­νό­με­νη καί κα­θο­δη­γού­με­νη. Σέ συν­δυα­σμό μά­λι­στα μέ τήν συ­νε­χή καί ὁ­λο­έ­να αὐ­ξα­νό­με­νη με­τανα­στευ­τι­κή ρο­ή πρός τήν χώ­ρα μας, θά δη­μι­ουρ­γη­θεῖ πραγ­μα­τι­κά ἕ­να ἐ­κρη­κτι­κό μεῖγ­μα στήν πε­ρι­ο­χή, πού θά τήν με­τα­τρέ­ψει σέ εὔ­φλε­κτη ζώ­νη.

Ἐπίσης πρέπει νά δοθεῖ ἰδιαίτερη προσοχή καί στό ἑξῆς: τό τμῆμα, πού σχεδιάζουν, θά διδάσκει τό Σουνιτικό Ἰσλάμ. Ὁπότε οἱ Σηίτες Μουσουλμάνοι θά ἀξιώσουν καί αὐτοί ἕνα ἄλλο τμῆμα σιϊτικοῦ προσανατολισμοῦ. Μέ τόν τρόπο αὐτό μεταφέρουν τίς αἱματηρές ἀντιπαραθέσεις σουνιτῶν-σιϊτῶν μέσα στό σπίτι μας.

Ἀποτελεῖ μέγα σκάνδαλο τό γεγονός ὅτι τό ὑπό ἵδρυση Τμῆμα θά χρηματοδοτεῖται ἀπό Σουηδική Ἀραβία, Κατάρ καί Ὀμάν, δηλαδή τίς χῶρες πού τροφοδοτοῦν τήν ἰσλαμική τρομοκρατία τοῦ λεγόμενου Ἰσλαμικοῦ Κράτους (ΙSI) τῶν νέων σφαγέων καί τρομοκρατῶν. Οἱ πηγές αὐτές τῆς χρηματοδοτήσεως ὁμολογήθηκαν κατά τή συζήτηση τοῦ θέματος στή Σύγκλητο τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ἐδῶ θά πρέπει νά ἀναφερθεῖ ὅτι ἡ ἀπόφαση ἱδρύσεως τοῦ τμήματος αὐτοῦ εἶναι ἀντισυνταγματική, ὅπως ἀνέλυσε ὁ διαπρεπής νομικός καί πρώην πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Βασίλειος Νικόπουλος. Εἶναι ὅμως καί σκανδαλώδης καί μετέωρη νομικά, διότι κατά τόν νόμο γιά τό θέμα αὐτό ἔπρεπε νά ἀποφασίσει ἡ Θεολογική Σχολή, δηλαδή καί τά δύο Τμήματα καί ὄχι μόνο τό Τμῆμα Θεολογίας, ὅπως ἔγινε. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἀπόφαση ἱδρύσεως πρέπει νά προσβληθεῖ καί νομικά στό ΣΤΕ (ὅπου καί σίγουρα πιστεύουμε ὅτι θά καταπέσει ὡς ἀντισυνταγματική καί παράνομη).

Ἄς δοῦμε ὅμως καί ἄλλη μία σημαντική παράμετρος τοῦ θέματος.
Δε­δο­μέ­νου ὅ­τι ἡ Θεσ­σα­λο­νί­κη εἶ­ναι μί­α πό­λη μέ ἑ­βρα­ϊ­κή κοι­νό­τη­τα εἶ­ναι πο­λύ πι­θα­νό νά στο­χο­ποι­ηθοῦν οἱ Ἕλ­λη­νες ἑ­βραῖοι τῆς πε­ρι­ο­χῆς καί νά προ­κληθοῦν ἀ­πρό­βλε­πτες συ­νέ­πει­ες τρο­φο­δο­τών­τας ἕ­ναν ἰ­δι­ό­τυ­πο καί ἄ­κρως ἐ­πι­κίν­δυ­νο, γιά ὅ­λους τούς Ἕλ­λη­νες, τζι­χάντ στήν Θεσ­σα­λο­νί­κη καί τήν Μα­κε­δο­νί­α.

Πῶς εἶ­ναι δυ­να­τόν νά ἐπιτρέψουμε τήν πνευματική ἄλωση τῆς ἁγιοτόκου Θεσσαλονίκης μας καί νά ἐκ­χω­ρή­σου­με τήν ταυ­τό­τη­τά της, τίς ἱ­στο­ρι­κές της μνῆ­μες, τήν τέ­χνη, τόν πο­λι­τι­σμό της καί νά ἐ­πι­τρέ­ψου­με νά με­τα­τρα­πεῖ σέ ἰσ­λα­μι­κό κέν­τρο, νά κα­τα­πέ­σει στόν σκο­τα­δι­σμό καί τήν μι­σαλ­λο­δο­ξί­α, στήν θε­ο­κρα­τί­α καί τόν φα­να­τι­σμό, στίς ἀ­κρό­τη­τες καί τούς ἐξ­τρε­μι­σμούς, πού πρε­σβεύ­ει τό Ἰσ­λάμ εἴτε στήν σκλη­ρή εἴ­τε στήν δῆθεν με­τρι­ο­πα­θῆ ἔκ­φρα­σή του;

Δέν παύ­ου­με νά τό βρον­το­φω­νά­ζου­με καί νά τό δι­α­κη­ρύτ­του­με πρός πᾶ­σα κα­τεύ­θυν­ση ὅ­τι εἴ­μα­στε ὑ­πε­ρή­φα­νοι καί δο­ξά­ζου­με τόν Πα­νά­γα­θο Τρι­α­δι­κό Θε­ό μας, πού ἐν τῇ ἀ­πεί­ρῳ εὐ­σπλαγ­χνί­ᾳ Του εὐ­δό­κη­σε νά γεν­νη­θοῦ­με σ’ αὐ­τή τήν εὐ­λο­γη­μέ­νη Πα­τρί­δα, τήν Ἑλ­λά­δα μας, τήν τό­σο δο­ξα­σμέ­νη μά καί τό­σο πο­νε­μέ­νη καί προ­δω­μέ­νη. Νά γεν­νη­θοῦ­με Ἕλ­λη­νες καί Ὀρ­θό­δο­ξοι, Ρω­μη­οί, σέ μιά Πα­τρί­δα, πού κά­θε σπι­θα­μή τῆς γῆς της ἀλλά καί κά­θε κῦ­μα τῶν θα­λασ­σῶν της εἶ­ναι πο­τι­σμέ­να μέ τά ἱ­ε­ρά αἵ­μα­τα καί εὐ­λο­γη­μέ­να μέ τά ἅ­για λεί­ψα­να πο­λυ­ά­ριθ­μων μαρ­τύ­ρων, ἱ­ε­ρο­μαρ­τύ­ρων καί ἐ­θνο­μαρ­τύ­ρων, τά ὁ­ποῖ­α τά ὅ­ρια τῆς πα­τρί­δος γῆς φυ­λάτ­του­σι καί τό δένδρον τῆς ἐλευθερίας ἀρδεύουσι, ὅπως λέγει καί ἡ εὐχή τῆς Εκκλησίας.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό καί ἐν­τυ­πω­σια­κό εἶ­ναι τό γε­γο­νός ὅ­τι ὁ Ἅ­γιος Πα­ΐ­σιος θε­ω­ροῦ­σε πώς θα κρι­θοῦ­με ἀ­πό τόν Θε­ό καί γιά τό τί κά­να­με γιά τήν πα­τρί­δα μας τήν Ἑλ­λά­δα καί τό ἔ­λε­γε μά­λι­στα αὐ­τό ὄ­χι σέ ἕ­ναν λα­ϊ­κό, ἀλλά σέ μοναχό, τόν π. Φιλόθεο Κου­τλου­μου­σια­νό:

«Τό 1985-1990 πε­ρί­που, γρά­φει ὁ π. Φι­λό­θε­ος, τό­τε πού ἡ προ­πα­γάν­δα γιά τήν Μα­κε­δο­νί­α ἦ­ταν με­γά­λη, ὁ Ἅ­γιος Πα­ΐ­σιος ἦ­ταν πο­λύ στε­νο­χω­ρη­μέ­νος καί ἀ­γα­να­κτι­σμέ­νος μέ τήν συμ­πε­ρι­φο­ρά τῶν πο­λι­τι­κῶν μας καί τῶν ἀν­θρώ­πων πού ἔ­παι­ζαν ἄ­σχη­μο παι­χνί­δι εἰς βά­ρος τῆς πα­τρί­δος μας. Μέ πό­νο μοῦ ἔ­λε­γε αὐ­τά πού γί­νον­ταν. Κά­ποι­α στιγ­μή μέ σο­βα­ρό ὕ­φος μοῦ λέ­ει: “Ἄ­κου­σε, πά­τερ, ἐν ἡ­μέ­ρᾳ Κρί­σε­ως ὁ Θε­ός ἐ­κτός ἀ­πό μο­να­χούς πῶς ζή­σα­με, θά μᾶς κρί­νη καί γιά τό τί κά­να­με γιά τήν πα­τρί­δα μας τήν Ἑλ­λά­δα· βρέ τί κά­νουν προ­δί­δουν τά πάν­τα”­» (Μαρ­τυ­ρί­α Φι­λό­θε­ου Κου­τλου­μου­σια­νοῦ ἀ­πό τό βι­βλί­ο Ὁ ὅ­σιος Πα­ΐ­σιος, ἔκδ. Ἑ­νω­μέ­νη Ρω­μη­ο­σύ­νη [ὀρ­θό­δο­ξο βί­ω­μα 3], 2015, σελ. 125).

Παναγιώτατε, προσφιλέστατοι ἀδελφοί μας,
Ἐ­πι­βάλ­λε­ται ταυ­τό­χρο­να μέ τήν συ­νε­χή, ἔμ­πο­νη καί ἐν με­τα­νοί­ᾳ προ­σευ­χή, σθε­να­ρή καί ἄ­καμ­πτη ἀν­τί­στα­ση σέ ὅ­λα τά ἐ­πί­πε­δα καί πρός κά­θε κα­τεύ­θυν­ση. Ἀν­τί­στα­ση στόν ἀ­φελ­λη­νι­σμό καί στήν πα­ρα­χά­ρα­ξη τῆς ἱ­στο­ρί­ας μας, ἀν­τί­στα­ση στήν πε­ρι­θω­ρι­ο­ποί­η­ση καί τόν ὑ­πο­βι­βα­σμό τῶν ἀρ­χῶν τῆς πί­στε­ως καί τῆς πα­τρί­δος μας, ἀν­τί­στα­ση στήν πο­δη­γέ­τη­ση καί τόν ἔ­λεγ­χο τῶν ἐ­πι­λο­γῶν καί τῆς συ­νει­δή­σε­ώς μας, ἀν­τί­στα­ση στούς σχε­δια­σμούς καί τίς ἐ­πι­βο­λές τῆς Νέ­ας Τά­ξε­ως Πραγ­μά­των καί τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς. Ἀν­τί­στα­ση παν­τί σθέ­νει καί πά­σῃ δυ­νά­μει. Ἀν­τί­στα­ση μέ­χρις ἐ­σχά­των.

Νά δρα­στη­ρι­ο­ποι­η­θοῦ­με μα­χη­τι­κά καί ἀ­γω­νι­στι­κά δί­νον­τας ἀ­νά πᾶ­σα στιγ­μή μαρ­τυ­ρί­α ὀρ­θο­δο­ξί­ας καί ἑλ­λη­νι­σμοῦ. Νά μήν ἀρ­κε­στοῦ­με σέ με­μο­νω­μέ­νες ἀν­τι­δρά­σεις καί σέ ἁ­πλές ἐκ­δό­σεις ψη­φι­σμά­των δι­α­μαρ­τυ­ρί­ας, πού καί αὐ­τές εἶ­ναι χρή­σι­μες καί ἀ­πα­ραί­τη­τες, ἀλ­λά νά προ­βοῦ­με καί στήν ἄ­σκη­ση ὅ­λων τῶν ἀ­ναγ­καί­ων νο­μι­κῶν μέ­σων, κα­θώς καί ὁ­ποι­ασ­δή­πο­τε ἄλ­λης ἐ­νέρ­γειας κρι­θεῖ ἀ­πα­ραί­τη­τη. Ὅ­ταν τε­λοῦν ὑ­πό κα­τά­λη­ψη τό­σες Πα­νε­πι­στη­μια­κές Σχο­λές γιά πο­λι­τι­κούς ἤ κομ­μα­τι­κούς λό­γους· ὅ­ταν πα­ρα­λύ­ει ὁ­λό­κλη­ρη ἡ χώ­ρα ἀ­πό ἀ­περ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις ὅ­λων τῶν ἐ­παγ­γελ­μα­τι­ῶν· ὅ­ταν κλεί­νουν οἱ ἐ­θνι­κές ὁ­δοί εἶ­ναι αὐ­το­νό­η­το καί ἐ­πι­βε­βλη­μέ­νο γιά ἕ­να τό­σο κρί­σι­μο καί μεῖ­ζον ζή­τη­μα θά πρέ­πει καί ἐ­μεῖς νά δρά­σου­με ἀ­πο­φα­σι­στι­κά καί ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κά μέ μπρο­στά­ρη τόν πι­στό λα­ό τῆς Θεσ­σα­λο­νι­κῆς, τά μα­χη­τι­κά στε­λέ­χη καί τά μέ­λη τῶν χρι­στι­α­νι­κῶν σω­μα­τεί­ων, πού μέ τό­ση ἐ­πι­τυ­χί­α δι­ορ­γά­νω­σαν τήν ἀ­πο­ψι­νή ἐκ­δή­λω­ση, καί φυ­σι­κά τούς φοι­τη­τές μας καί τούς ἀ­πο­φοί­τους τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς. Νά προ­χω­ρή­σου­με ὅ­λοι μα­ζί σέ δυ­να­μι­κές πα­ρεμ­βά­σεις καί κι­νη­το­ποι­ή­σεις, ἄν χρεια­σθεῖ, ὥ­στε νά ἀ­πο­τρα­πεῖ ἡ ἵ­δρυ­ση τοῦ τμή­μα­τος ἰσ­λα­μι­κῶν σπου­δῶν στήν Θεολογική Σχολή καί στήν Θεσσαλονίκη.

Νά κα­τα­στή­σου­με ἐν τέ­λει σέ ὅ­λους σα­φές, ὄ­χι μό­νο μέ λό­γους, ἀλ­λά καί μέ ἔρ­γα ὅ­τι δέν πρό­κει­ται σέ καμ­μί­α πε­ρί­πτω­ση νά ἐ­πι­τρέ­ψου­με τήν λει­τουρ­γί­α τμή­μα­τος ἰσ­λα­μι­κῶν σπου­δῶν στήν γε­ρα­ρά Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή Θεσ­σα­λο­νί­κης· ὅτι δέν πρό­κει­ται σέ καμ­μί­α πε­ρί­πτω­ση νά ἐ­πι­τρέ­ψου­με τήν ἅ­λω­ση τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς μας· ὅτι δέν πρό­κει­ται νά ἐ­πι­τρέ­ψου­με τήν ἅ­λω­ση τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης μας, τήν ἅ­λω­ση τῆς Μα­κε­δο­νί­ας μας.

Νά κα­τα­στή­σου­με σα­φές σέ ὅ­λους αὐ­τούς πού κα­τερ­γά­ζον­ται τήν ὑ­πο­νό­μευ­ση τῆς πί­στε­ως καί τῆς πα­τρί­δος μας ὅ­τι θά μᾶς βροῦν ἀ­πέ­ναν­τί τους ἀ­κλό­νη­τους, ἄκαμπτους καί ἀ­με­τα­κί­νη­τους. Νά γνω­ρί­ζουν ὅ­τι ἡ νί­κη, μέ τήν βο­ή­θεια τοῦ Θε­οῦ, τῆς Κυ­ρί­ας μας Θε­ο­τό­κου καί τῶν Ἁ­γί­ων μας, θά εἶ­ναι βε­βαί­α καί θά εἶ­ναι δι­κή μας.
Ἀδελφοί μας,

ΟΧΙ στήν ἰσλαμοποίηση τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς μας·
ΟΧΙ στήν ἰσλαμοποίηση τῆς Θεσσαλονίκης μας·
ΟΧΙ στήν ἰσλαμοποίηση τῆς Μακεδονίας μας καί τῆς Ἑλλάδος μας.

Πηγή: Επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι, Θρησκευτικά, Αβέρωφ

Η σημερινή γενοκτονία που βιώνει ο ελληνικός λαός εντάσσεται στην επιχείρηση αποεθνοποίησής του υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν μπορεί να σταθεί διαφορετικά το οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης. Να ξεριζωθούν οι ιστορικές ρίζες αγώνων και αίματος που τον ταυτίζουν μ' αυτόν τον τόπο, την πατρίδα του. Να του στερήσουν τις δικές του παραδόσεις και τον δικό του αυθεντικό πολιτισμό, που συνθέτουν το κυριαρχικό του δικαίωμα σε τούτα τα χώματα. Κι επομένως το έγκλημα της γενοκτονίας, ως σκόπιμη πράξη μαζικής εξόντωσης και αποεθνοποίησης ενός έθνους στοιχειωθετείται απόλυτα.

Πηγή: Δημήτριος Καζάκης

Αγαπητά μου παιδιά.

Εγώ έχω μία μαρτυρία απ’ τη ζωή του Αγίου Πορφυρίου που δικαιολογεί γιατί -και μάλιστα ύστερα από τόσα χρόνια που έφυγε από κοντά μας κατά σάρκα- τον θέλετε να τον έχετε προστάτη σας.

Κάποτε πήγαμε με τη γυναίκα μου να τον δούμε και η γυναίκα μου πήγαινε για πρώτη φορά. Εγώ δε, δεν του είχα πει τίποτε για την οικογένειά μου γιατί είχα τα δικά μου προσωπικά και δεν ήθελα να εξομολογούμαι για λογαριασμό των άλλων όπως συμβαίνει πολλές φορές. Και μόλις μπαίνουμε μέσα τη βλέπει, κοιτάζει τη γυναίκα μου ο Άγιος και της λέει, άστα κυρά μου τα παιδιά σου τά ‘φαγες. Θα σου φύγουνε, τι τα βασανίζεις έτσι;

Εμείς λοιπόν, μαζευτήκαμε και θελήσαμε να δικαιολογηθούμε. Είδατε γιατί δεν μετανοεί ο άνθρωπος; Γιατί ζητά να δικαιολογηθεί. Του λέμε, Γέροντα εμείς πιέζουμε τα παιδιά μας για να γίνουν καλά παιδιά. Λέει, εσείς να γίνεται καλύτεροι και αφήστε τα παιδιά σας ήσυχα.

Αυτό τι δείχνει; Σιγά-σιγά το καταλαβαίνω κι εγώ. Μετά από χρόνια το επεξεργάζομαι και λέω, κοίταξε να δεις. Λέμε για τους νέους μας που χάλασαν, λέμε για τους νέους που δεν ξέρουν να κάνουν τον σταυρό τους αλλά ο Παππούλης τι λέει, ο Γέροντας; Ότι εμείς πρέπει να γίνουμε καλοί και να τ’ αφήσουμε ήσυχα τα παιδιά μας. Βέβαια ήταν μεγάλα παιδιά τότε και μπορούσαμε να τ’ αφήσουμε ήσυχα. Κι αυτό ήταν για μας μία μεγάλη εμπειρία. Συγκλονισμός που μας έφερε μετάνοια.

Πρόσεξα κάθε φορά που πλησίαζα τον Άγιο, όπως κι άλλους Αγίους που έτυχε να πλησιάσω και να μιλήσω μαζί τους όπως τον Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο κι άλλους, εκείνο που μου προκαλούσαν ήταν η μετάνοια. Δεν μου προκαλούσαν έκπληξη, κατάπληξη που λένε, θαυμασμό, έκσταση και αυτά όλα, γιατί αυτά ξέρετε συνήθως τα ζητάει κανείς και πάει και τα βρίσκει. Εμένα μου προκαλούσαν μετάνοια. Έκλαιγα, όπως έκλαιγα και σήμερα στον τάφο του Αγίου Παϊσίου. Δεν ένοιωθα κανένα άλλο συναίσθημα ισχυρότερο.

Ο Άγιος που κοσμεί σήμερα την Εκκλησία μας, μας δίνει μια σφαλιάρα σαν αυτή που έδωσε στη Γερόντισσα. Όλους τους μεγάλους και λέει, πάψτε βρε, μη μιλάτε στα παιδιά έτσι, αφήστε τα ήσυχα. Γιατί; Διότι η προσευχή σας που θα τα συνοδεύσει όταν θα πάψετε να τα συμβουλεύετε και να τα μαλώνετε, μαζί με την προσευχή μου και την προσευχή τόσων Αγίων, ακόμα και προγόνων Αγίων, θα τα ωφελήσει τα παιδιά, χωρίς να τους αποδείξουμε ότι αυτό είναι λάθος και εκείνο είναι αμαρτία και θα πάθεις αυτό κι εκείνο αν δεν το κάνεις.

Αυτά όλα είναι η μεταφορά του ορθολογισμού που έκανε την εποχή μας τόσο άχαρη, του ορθολογισμού πάνω στην ποιμαντική.
Να φέρουμε τον ορθολογισμό πάνω στην αγωγή που δίνει ο γονιός στο παιδί. Μην το κάνεις αυτό παιδί μου γιατί δεν θα φας ψωμί ή δεν θα πετύχεις στην καριέρα σου κτλ. Ο Παππούλης μας τα ξεκαθάριζε αυτά.

Και το άλλο που πρόσεξα, δεν το πρόσεξα σαν γεγονός μια φορά, ήταν όλη η εμπειρία που είχα όσες φορές -και λίγες, δεν πήγαινα πολλές φορές κι εγώ, τον φοβόμουνα- λοιπόν όσες φορές πήγαινα κατάλαβα ότι η σχέση μας με τον Χριστό είναι ερωτική, δεν είναι λογική. Γι’ αυτό και λέει κάποιος ότι εγώ δεν τον καταλάβαινα, ακόμα μπορεί να πει και δεν τον δεχόμουνα. Όπως και δυο ερωτευμένοι άνθρωποι που αν ερωτήσει ο ένας τον άλλον γιατί μ’ αγαπάς, δεν έχουν απάντηση. Δεν μπορούν να απαντήσουν γιατί αγαπάει ο ένας τον άλλον, και θα πρέπει λογικά να πει ο ένας στον άλλον, ούτε κι εγώ ξέρω τι να σου πω.

Έτσι λοιπόν, αυτήν την ερωτική χαρά την έκανε να γεμίζει το είναι μας. Και αναγκαστικά εάν η σχέση με τον Χριστό μας είναι ερωτική, διαλύει τα πάντα, τα ξεσκονίζει, τα διώχνει. Αυτά ξέρετε δεν είναι επιχειρήματα, ούτε είναι διατυπώσεις του Παππούλη .. εγώ δεν τον άκουσα να το λέει έτσι θεωρητικά σαν γεγονός. Σου το μετέδιδε. Και από εκεί καταλάβαμε καλύτερα τον λόγο του Ευαγγελίου «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος».

Μέσα στη σύγχρονη εποχή, επηρεασμένοι και από την αρχαία μας εποχή με τους φιλοσόφους και με τους σημερινούς ορθολογιστές, τους λογάδες σαν και μας τους δασκάλους κτλ. νομίζουμε ότι ο λόγος είναι μια προφορική έκφραση, σκέψεις που κάνει ο άνθρωπος και στα σχολικά βιβλία αυτό διδάσκουν. Κι όμως η Εκκλησία μας, μας είπε ότι ο Λόγος είναι ο ίδιος ο Χριστός. Κι έτσι ξέρουμε γιατί όταν μιλούν άλλοι, άλλοι σαν και μένα δηλαδή εις τους νέους, οι νέοι χασμουριούνται, λένε καλά εν τάξει ευχαριστούμε φύγε τώρα. Όταν μιλούνε Άγιοι, δεν μεταδίδουν λόγια, έκφραση λόγων όπως έχουμε συνηθίσει αλλά μεταδίδουν τον Λόγο Χριστό.

Και ξέρετε ότι αυτή είναι η βασική διαφορά που έχουμε με τους μη Ορθοδόξους, ιδιαίτερα τους Δυτικούς. Ξέρετε πως αρχίζει στα Λατινικά το Ευαγγέλιο του Ιωάννου; Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος λέμε εμείς, αυτοί λένε in initio erat verbum, at first goes the verb, δηλαδή, ένα ρήμα, μια λεξούλα πετάει στον ουρανό έτσι γύρω-γύρω και ήταν το πρώτο πράγμα, αν είναι δυνατόν. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτό που λέμε εμείς Λόγος είναι ο ίδιος ο Χριστός ο οποίος πηδάει από τον έναν άνθρωπο και πάει στον άλλον και προσφέρεται οντολογικά. Έτσι ο άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς αναγκάστηκε στο τέλος μετά από πολλές προσπάθειες να πει, στην αρχή ήταν Logos. Έπαιρνε την Ελληνική λέξη Logos, την έγραφε στα Λατινικά και τη μετέδιδε γιατί δεν μπορούσε να βρει τίποτε άλλο να εκφράσει αυτό που είναι στην αρχή.

Ο Άγιος Πορφύριος μας μάλωνε, ήταν αυστηρός, σε μας τους μεγάλους ήταν αυστηρός. Και μας εξηγούσε ότι εκείνο που μπορεί να κάνει και εμάς ευτυχισμένους, αυτό είναι που θα κάνει και τα παιδιά ευτυχισμένα. Και εκείνο που θα κάνει εμάς υπάκουους απέναντι στο Θεό και στους Γεροντάδες, αυτό θα κάνει και τα παιδιά σε μας. Δηλαδή ότι είναι μία κοινή περιπέτεια η αγωγή που θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας και στους μαθητές μας, είναι μία κοινή περιπέτεια, δική μας και των παιδιών.

Έτσι ταπεινωνόμαστε, γινόμαστε κι εμείς παιδιά. Παιδιά κι εμείς. Να η εξομοίωση με τα παιδιά, εξομοίωση εν Χριστώ, που γίνομαι ταπεινός. Είδατε κι ο Χριστός έλεγε καμμιά φορά «Παιδία» τους μαθητές του.

Ο Άγιος Πορφύριος μας έδειχνε ότι ο κόσμος είναι πανέμορφος. Χαιρότανε. Χαιρότανε και τους ανθρώπους αλλά και τα ζώα και τα φυτά. Όλα τον συγκινούσαν, αλλά δεν τον συγκινούσαν σαν κατηγορίες να πει εμένα μου αρέσουν τα φυτά, εμένα μου αρέσουν τα ζώα, εμένα μου αρέσουν οι λογοτέχνες, εμένα μου αρέσει αυτός γιατί είναι ένας καλός δικαστικός κτλ. Τίποτα από αυτά. Έναν-έναν προσωπικά ανεξάρτητα από το τι είναι, έξω από το ότι είναι παιδί του Θεού. Τον καθένα τον πλησίαζε σα να μην είχε καμμιά άλλη ιδιότητα, παρά μόνο να είναι έτσι ένας γυμνός άνθρωπος απέναντι στον Θεό.

Ξέρετε ότι αυτό, το ξέρετε βέβαια, είναι η απάντηση στο σημερινό πολιτισμό ο οποίος κατηγοριοποιεί τα πάντα. Και μιλούμε αόριστα για κατηγορίες ανθρώπων και πραγμάτων, κι όχι για συγκεκριμένα πρόσωπα. Μπορούσε να ασχοληθεί μια μέρα ολόκληρη με μια περίπτωση που δεν ήταν και τόσο τραγική και θα μπορούσε να πει, εν τάξει εσύ πήγαινε και θα δούμε τι θα γίνει.

Κάποτε ένας γνωστός μας εκεί, γείτονάς μας, είχε το παιδάκι του, το αγοράκι του, πέντε ετών και δεν είχε ακόμα μιλήσει, ούτε μαμά δεν είχε πει. Πέντε ετών. Όταν ήταν δώδεκα ετών δεκατριών τον είχα εγώ μαθητή στο Γυμνάσιο και δεν μ’ άφηνε να κάνω μάθημα γιατί συνέχεια σήκωνε το χέρι και ήθελε να μιλήσει αυτός.
Τον πήγαμε λέει στον Πορφύριο, μου ‘παν να πάω σ’ έναν Γέροντα εκεί να το διαβάσει το παιδί αφού οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.
Το πήγανε εκεί, το αγκάλιασε το παιδί, του έπιασε το κεφάλι του, το φίλησε και τους λέει, θα το βαράτε να σωπάσει.
Όταν λοιπόν μετά από τότε κατέβηκαν αυτοί στην Αθήνα, πήγανε σε ένα γιατρό της λογοπαιδείας να αναλάβει το παιδί τους. Λέει τώρα, άμα σου λέει θα το βαράτε να σωπάσει, είναι πέντε χρονών, κουταμάρες μας λέει ο Γέροντας.
Όταν το φέραν στο σπίτι όμως, ντρουν το τηλέφωνο, που το βρήκε άντε ντε να μου πείτε. Και τους λέει, βρε σεις δεν σας είπα να μην πάτε σε γιατρό; Τι πήγατε στους γιατρούς;
Και πραγματικά το παιδί άρχισε να μιλάει και να μιλάει πολύ και να μη θέλει να σωπάσει.
Έφερα τον πατέρα του γιατί είχα πρόβλημα στην τάξη και μου λέει ο πατέρας του, βάρα τον.
Εμ να βαράω το παιδί, λέω.
Το ‘πε ο Άγιος δεν μπορεί, να του ρίχνεις ξυλιές αλλιώς δεν ησυχάζει, μου λέει.
Και μεγάλωσε το παλληκάρι και μιλάει και πήρε απ’ τον Άγιο μια φώτιση, μια ψυχολογία έτσι θα έλεγε ο κόσμος, μια χάρη να πιστεύει και στον εαυτό του ακόμα, ότι καλά πάει. Και ενώ δεν μπορούσε να πει το ‘ρ’, μας είπε μια φορά ξέρετε εγώ όταν ήμουνα μικρός δεν μπορούσα να πω το ‘ρ’.
Και του λέμε και τώρα το λες;
Ε δεν ακούτε λέει που το λέω;
Και δεν το έλεγε αλλά είχε τέτοια αυτοπεποίθηση.
Μετέδιδε στους ανθρώπους τα πάντα τυλιγμένα μέσα σε μια κουβερτούλα θα λέγαμε χαράς και αυτοπεποίθησης. Δεν ήταν αυτοπεποίθηση σαν αυτή που έχουμε οι άνθρωποι, ήταν κατά Χριστόν. Αφού το είπε ο Άγιος λέει, τέλειωσε.
Ενέπνεε πίστη. Πως εμπνέεται η πίστη; Από αυτόν που την έχει, πηγαίνει και στον άλλον.

Έτσι λοιπόν ο Άγιος Πορφύριος, μας γέμιζε συνεχώς με τέτοια περιστατικά που τα λέγαμε σαν ανέκδοτα και χαιρόμασταν. Και καμμιά φορά λέγαμε κι εμείς, κοίταξε κάτι τρελλάρες που κάνει αυτός ο Παππούλης. Γιατί τώρα ρε παιδί μου επιμένει τόσο πολύ, για λεπτομέρειες ας πούμε, ήθελε να παίξει με τους παπαγάλους και να τους μάθει να λένε Κύριε Ελέησον, γιατί ασχολείται με όλα αυτά; Αυτός έβλεπε την αγιότητα και συγχρόνως και την άγια χαρά μέσα στα πάντα, ακόμα και μέσα στις πέτρες. Και καταλάβαμε κι εμείς ότι ο παράδεισος βρε δεν είναι κάπου μακριά, εδώ είναι ο παράδεισος, αυτός ο κόσμος είναι ο παράδεισος.

Και θυμάμαι ένα περιστατικό με έναν άλλον άγιο, τον Ευμένιο, που λέγανε ότι ήτανε πνευματικός του Πορφυρίου. Ήτανε εφημέριος στην Αγία Βαρβάρα, εκεί που είχαν τους λεπρούς. Λοιπόν, κάποια κοπέλα του είπε, Γέροντα πήγαμε εκδρομή, και πήγαμε στα πλατάνια, στις ρεματιές και ήταν πολύ ωραία εχτές και ήρθα να σου πω τη χαρά μου. Και γυρίζει αυτός και της λέει, καλά δεν σας αρέσει η Ομόνοια; Εννοούσε την πλατεία Ομονοίας δηλαδή. Αυτός ο άγιος, όπως και όλοι οι άγιοι και ο Πορφύριος, έβλεπε τα μέρη αυτά που τα ασχήμισε η αμαρτία και η υποχώρηση, αυτή η ύφεση της πνευματικότητας, τα έβλεπε ωραία σα να είναι η πρώτη ημέρα της Δημιουργίας. Αυτήν την μεταμόρφωση του κόσμου, μέσα απ’ τη μεταμορφωμένη καρδιά.

Και το άλλο που είχα να πω είναι ότι έβλεπε μακριά όπως το είπε και η Γερόντισσα. Είχε ακούσει, μου λένε τώρα εκεί στο Μοναστήρι του, ότι είχε ακούσει το λόγο του Αγίου Αρσενίου, μέσω του Παϊσίου δηλαδή το άκουσε, ότι όταν στην Ελλάδα θα αρχίσουν να ενδιαφέρονται για τους Κέλτες αγίους της Ουαλικής Εκκλησίας, τότε λέει και οι Αγγλικανοί θα αρχίσουν να στρέφονται προς την Ορθοδοξία. Ποιός να το φανταστεί αυτό; Ήταν πολύ παράξενος λόγος. Κάποτε βέβαια σ’ ένα συνέδριο στη Γερμανία άκουσα έναν Αγγλικανό να διαμαρτύρεται, να κλαίει σχεδόν και να λέει, καταντήσαμε εμείς οι Αγγλικανοί μέσα στην Αγγλία να θεωρούμαστε αιρετικοί, δεν έρχεται ο κόσμος στις εκκλησίες μας. Και έκανε ο Πορφύριος κάτω από το μεγάλο ναό που έκανε σαν καθολικό του Μοναστηριού, έκανε ολόκληρο πάτωμα που είναι εκκλησία των Κελτών αγίων και δεν το ξέραμε γιατί το έκανε, ύστερα μας το αποκάλυπτε. Και λέγαμε ποιός θα ‘ρθει εδώ κάτω Παππούλη και ποιος θα ‘ρθει σ’ αυτό το τεράστιο καθολικό μέσα σ’ αυτές τις ερημιές εδώ; Έχει να ‘ρθει κόσμος λέει που δεν το φαντάζεστε. Και μετά με καλέσανε να κάνω ομιλίες για τους Κέλτες αγίους και έκανα τέσσερις πέντε ομιλίες, τα ‘χα διαβάσει δηλαδή δεν τα ήξερα από εμπειρία, και μια φορά, την τελευταία φορά, ήταν πολύς ο κόσμος που ήρθε και αναγκαστήκαμε και τους ανεβάσαμε στο καθολικό επάνω και όταν είδα να γεμίζει το καθολικό κόσμο και ανέβηκα εγώ επάνω έτσι τρέμοντας, έ λέω, να, αρχίζει να επαληθεύεται η ελπίδα του Αγίου.

Και το τελευταίο που θα σας πω γιατί αργήσαμε πολύ, είναι ότι κάποτε ο πατήρ Βασίλειος Τσιμούρης που είναι στους Αγίους Αναργύρους εφημέριος, στον Καραβά στην Κοκκινιά κάτω, μου τηλεφωνεί και μου λέει, έρχεσαι να πάμε να κάνουμε Εσπερινό πάνω στο Μοναστήρι του Αγίου; Λέω, αμέσως έρχομαι. Πέρασε, με πήρε, πήγαμε. Καθόμουν εγώ έντρομος γιατί θυμόμουνα όλα τα πάντα γύρω, τη συγκίνηση που είχα όταν ήμουν κοντά του. Είχα τέτοια συγκίνηση που πολλές φορές δεν καταλάβαινα τι μου ΄λεγε, ένοιωθα μόνο τη συγκίνηση, ήμουνα έτσι πολύ συναισθηματικός. Λοιπόν, καθόμουν εκεί σε μια γωνιά, σταυρωμένα χέρια και περίμενα να τελειώσει ο Εσπερινός. Έρχεται ένας από μέσα και μου λέει, σε θέλουνε στο Ιερό. Λέω, εμένα, τι με θέλουνε; Μου λέει ο Παππούλης Βασίλειος, βγες να πεις δυο λόγια στην Ωραία Πύλη. Εγώ, λέω, τώρα; Εγώ τα ‘χω χαμένα δεν ξέρω τι να λέω τώρα, θα πω αρλούμπες λέω Παππούλη μου τώρα δεν ξέρω τίποτα, τα ‘χω χαμένα. Τώρα λέει. Ανοίγει μια κασέλα και βγάζει από μέσα ένα Φαιλόνιο. Σκύψε μου λέει. Και το ρίχνει από πάνω μου και μου διαβάζει μια ευχή. Μόλις μου τη διάβασε την ευχή, ζεστάθηκε η καρδιά μου και νόμιζα ότι ήμουνα αρμόδιος, κατάλληλος, να μιλήσω. Μεταμορφώθηκε η αίσθηση που είχα για τον ίδιο τον εαυτό μου. Και βγήκα έξω, αλλά λογικά έλεγα δεν μπορεί θα λέω ανοησίες και θα γελάνε από κάτω οι Γερόντισσες, αλλά είδα ότι είχαν κασσετοφωνάκια και γράφανε την ομιλία, άρα λέω μπορεί και να την πήρανε στα σοβαρά.

Αυτά είναι ένα από τα εκατοντάδες περιστατικά που έζησα και εγώ ο αναξιότατος κοντά στον Άγιο Πορφύριο. Δεν ήμουν εκστασιασμένος ποτέ. Δεν ένοιωθα ότι είναι κάτι το συνταρακτικό. Τίποτε απ’ όλα αυτά. Ένοιωθα σα να είναι ο πατέρας μου και μου λέει συμβουλές, και ότι εγώ το μόνο που νοιώθω απέναντί του ήταν η μετάνοια για τις δικές μου αμαρτίες. Με έκανε δηλαδή να στρέφομαι προς τον εαυτό μου και όχι να καμαρώνω και να, ας πούμε, θεώμαι, να εκστασιάζομαι απέναντί του.

Και γι’ αυτό το λόγο ευχαριστώ το Θεό που μ’ έφερε να τον γνωρίσω. Ευχαριστώ το Θεό γιατί σιγά-σιγά κάθε μέρα φέρνω πίσω περιστατικά και κουβέντες και τέτοια πράγματα που με ωφελούν και προσπαθώ να νοιώσω καλύτερα και να λέω ότι αφού υπάρχει ο Άγιος Πορφύριος, όχι υπήρξε αλλά υπάρχει ανάμεσά μας και πολλές φορές τον επικαλούμαι και όταν αργεί να μου δώσει απάντηση του λέω, Έλα τώρα Άγιε, τι είναι αυτά τώρα, δώσε μας αυτό που ζητάμε. Δηλαδή, κάνω και τα πεισματάκια σα να είμαι ένα αδιάκριτο παιδί. Και ύστερα, ενώ στην αρχή ντρέπομαι που το κάνω αυτό μετά λέω, α μα έτσι δεν κάνουν τα παιδιά στους γονείς; Και ησυχάζω.

Δηλαδή μέσα σ’ αυτή την εποχή μας, που έχει αναγάγει την πολιτική, την επιστήμη, όλες αυτές τις πρακτικές του κόσμου σε τόσο υψηλό επίπεδο, έρχεται ο Πορφύριος και τα ανατινάζει όλα στον αέρα με τον ήπιο τρόπο, με τα θαύματά του, τις προορήσεις του, τις συμβουλές του, τις διαγνώσεις του. Και εμείς χαιρόμαστε γιατί απελευθερωνόμαστε από την βαριά πλάκα που έπεσε πάνω στον κόσμο και τους λέει, εδώ οι νόμοι της φύσεως, εδώ η επιστήμη, εκεί η πολιτική, εκεί η ρητορεία, αυτά όλα ισχύουν. Και λέμε δεν μπορεί, δεν ισχύουν, ένα Γεροντάκι τόσο δα τα ανατίναζε στον αέρα, τα θεωρούσε ανύπαρκτα ενώ συγχρόνως τα σέβονταν. Τα σέβονταν δεν τα πετούσε ας πούμε ως άχρηστα αλλά όταν δεν επαρκούσαν να μας βοηθήσουν ή αν εμείς δεν ξέραμε να πάμε προς τα εκεί να τα αντιμετωπίσουμε σωστά, ερχόταν και τα βελτίωνε και τα θεράπευε.

Και γενικά να μας πει, αυτήν την εικόνα ήθελα τελειώνοντας, ότι τα παιδιά μας να τα βλέπουμε με δέος, να μην τα μαλώνουμε -τώρα σε ποιόν τα λέω έ; Να μην φαινόμαστε νευριασμένοι απέναντί τους γιατί ο Παππούλης προσεύχεται. Εμένα μου λέει, πες μου τα ονόματά τους. Του τα λέω λοιπόν ένα, ένα, ένα. Μου λέει, ξαναπές τα. Εγώ νόμιζα ότι ανακάλυψε ότι ένα από τα εφτά δεν είναι δικό μου, είναι ανηψιός μου υιοθετημένος, και λέω θα κατάλαβε ότι του ‘πα ψέματα και του λέω, γιατί να τα πω ξανά; Είδατε θράσος; Για να τα θυμάμαι βρε, μου λέει. Αλλά μ’ αυτήν την αγανακτισμένη θα έλεγα απάντησή του, ‘για να τα θυμάμαι βρε’, νοιώθω μια ζεστασιά μες την καρδιά μου, άρα τα θυμάται, και από αυτό παρηγοριέμαι, όχι από τις δικές μου παιδαγωγικές.

Αυτά τα λίγα θα σας πω τώρα, και άλλη φορά λέμε περισσότερα.

Ευχαριστώ.

Πηγή: Αβέρωφ

Ἐλάβον τὴν ἀπὸ 16ης Φεβρουαρίου 2016 μὲ ἀριθμ. πρωτ.755/16-2-2016, Ὑμετέραν ἐπιστολὴν διὰ τῆς ὁποίας κοινοποιεῖτε εἰς ἐμέ, κεφαλαιωδῶς καὶ συνοπτικῶς, ἅπαντα τὰ ἀφορώντα εἰς τὴν μέλλουσα νὰ συγκληθεῖ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο, ἤτοι εἰς τὴν ἱστορικὴν πορείαν τῆς προετοιμασίας αὐτῆς, τὸν ρόλο καὶ τὴν συμβολὴ τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας στὴν τελικὴ διαμόρφωση τῶν προσυνοδικῶν κειμένων, τὴν ὁμόφωνη ἀποδοχὴ αὐτῶν ὑπὸ τῆς Ε΄ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 2ᾳ Μαρτίου 2016

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἀπέστειλε πρός τήν Διαρκή Ἱ. Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τήν κάτωθι ἐπιστολή, σχετικῶς μέ τήν προσεχή σύγκλιση τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου.

ΕΚ ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

᾿Αριθμ. Πρωτ. 200

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 2ᾳ Μαρτίου 2016

Πρός Τήν

Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Ἰ. Γενναδίου 14, 115 21 ΑΘΗΝΑI

+ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς

Το άλλο αστέρι ποιό είναι;
Η Πατρίδα, η Πατρίς.
Αυτές τις ημέρες, χιλιάδες φορές ακούς, και η λέξη Πατρίς και Πατρίς, και Πατρίς, και Πατρίς, και Πατρίς, και Πατρίς, και Πατρίς.
Σύμφωνοι ..
Στα παλιά τα βιβλιάρια των στρατιωτών μας, στα ατομικά τους βιβλιάρια των στρατιωτών μας, ήτανε τυπωμένος πάντοτε ο λόγος που γράφει: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς ..» Ότι παραπάνω απ’ όλα είναι η Πατρίς. Πολύ καλά. Και μάλιστα η Πατρίς, που ονομάζεται Ελλάς. Πολύ καλά. Σύμφωνοι.

Στα πράγματα τώρα.

ΠΟΣΟ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΑΤΡΙΔΑ;
Όχι σε λέξεις.
Όχι σε βερμπαλισμό.
Όχι σε λόγια κούφια.
Όχι σε θεωρίες.
Όχι σε βιβλία.
Όχι σε περιοδικά.
Όχι στο ραδιόφωνο.
Όχι σε πλάκες.
Όχι σε τραγούδια.

Πόσο ζυγίζει η Πατρίδα, ΣΕ ΘΥΣΙΕΣ.

Έλα να σε ζυγίσω. Πόσα δράμια είναι ο πατριωτισμός σου. Έλα να σε ζυγίσω, τα έργα σου, να αποδείξεις ότι είσαι πατριώτης.

Πατρίς, φωνάζει Πατρίς.
Εάν αγαπούσε την Πατρίδα .. αυτός ο πλούσιος που έχει τα χρήματα τα πολλά .. Πρώτα-πρώτα δεν ζητούμε το αίμα του, το αίμα το δώσαν τα παιδιά για να ζήσει αυτός ο τόπος ελεύθερος, ζητούμε το λιγότερο, τα χρήματά του. Εάν αγαπούσε την Πατρίδα του θα ήτο συνεπής εις τας οικονομικάς υποχρεώσεις του. Θα έσπευδε εις το ταμείον του Κράτους και θα επλήρωνε τον φόρο του τίμια, ειλικρινά.

Κι όμως, αυτοί που αποφεύγουν τον φόρο, να δώσουν εις το Κράτος .. δεν είναι οι μικροί. Αυτοί που αποφεύγουν να πληρώσουν τους φόρους των εις το Κράτος είναι αυτοί που φωνάζουν Πατρίδα και πάλι Πατρίδα. .. αυτοί είναι οι μεγάλοι φοροφυγάδες. Και τα βάρη των φόρων πέφτουν στους ώμους του μικρού του μαρτυρικού λαού μας που κάμπτεται κάτω από τη βαρυτάτη φορολογία για να αποφεύγουν οι άλλοι τας βαρυτάτας υποχρεώσεις των προς τους νόμους. Και ψηφίζει το Κράτος νόμους επί νόμους και αυτοί ασύλληπτοι. Γιατί είναι ασύλληπτοι, είναι άλλο θέμα.

Πατρίδα φωνάζει.
Εάν αγαπούσε την Πατρίδα θα αγαπούσε τη Σημαία. Ναι τη Σημαία αυτό το πανί, ναι τη Σημαία, θα την αγαπούσε. Όχι στα λόγια, όχι στα λόγια. Θα αγαπούσε την Πατρίδα στην πραγματικότητα και θα το είχε καμάρι .. Αφού τον βοήθησε .. και έχει καράβια πλεούμενα .. προς τιμήν των παιδιών της Ελλάδος θα θεωρούσε χαρά του επάνω στα κατάρτια των καραβιών του να υψώσει την Ελληνική σημαία. Εάν άλλοι υψώσανε την Ελληνική σημαία πάνω στα ψηλά βουνά με αίματα, αυτός εκαλείτο να υψώσει την Ελληνική σημαία επάνω στα κατάρτια των καραβιών του.

Ένα σχοινάκι ήτανε, ένα σχοινάκι. Κι όμως στα καράβια τους επάνω στις θάλασσες που αρμενίζανε κάτω από την τουρκιά, ο Κατσαντώνης είχε τη σημαία την Ελληνικιά. Κάτω από την Τουρκία, και μέσα σε ελεύθερο Κράτος πάνω στα κατάρτια τους δεν ανεμίζει Ελληνική σημαία, ανεμίζει σημαία μικρών και ασημάντων εθνών. Σε άλλο κατάρτι σημαία της Κόστα Ρίκα, στο άλλο κατάρτι σημαία του Παναμά, στο άλλο κατάρτι σημαία της Γουατεμάλας .. Γιατί; Γιατί εκεί είναι φτηνά τα πάντα και για λίγα τριάκοντα αργύρια προτιμούν στα κατάρτια οι εφοπλιστές να υψώσουν ξένες σημαίες.

Θέλετε να τους δείτε να κατεβάσουν όλες τις σημαίες και να υψώσουν Ελληνικές σημαίες; Όταν δούνε ότι το Κράτος το Ελληνικό τους κάνει χατίρι και τους έχει αφορολογήτους, θα υψώσουν πάνω στα κατάρτια τους την Ελληνική σημαία και θα γιορτάσουμε το γεγονός εμείς οι ηλίθιοι.

Πατρίδα, Πατρίδα.
Πατρίδα, και φόρο δεν πληρώνεις.
Πατρίδα, και στα κατάρτια σου έχεις ξένες σημαίες.
Πατρίδα.

Αν είσαι πατριώτης, στο πορτοφόλι σου μέσα θα ‘χεις Ελληνικά φράγκα, αυτά τα φράγκα τα φτωχά φράγκα θα τα ‘χεις στο πορτοφόλι σου. Κι όμως, αυτοί καμμίαν εμπιστοσύνη στο Ελληνικό νόμισμα. Λένε ‘εμπιστοσύνη’ στο Ελληνικό νόμισμα, φωνάζουν στον κόσμο ‘αποταμίευση’, να μαζέψουν τα χρήματα, πολύ καλά συμφωνώ και εγώ .. όλα αυτά ωραία, και αυτοί τα λεφτά τους τα κάνουνε μετοχές στο εξωτερικό. Δεν είναι μυστικό αγαπητοί μου δεν είναι μυστικό αυτό. Τα χρήματά τους τα κάνουνε ράβδους χρυσού που τα φυλάνε στην Ελβετία, μέσα στις άλλες χώρες.

Και αν καμμιά φορά -Άγιοι, Άγγελοι και Αρχάγγελοι φυλάγετε τον τόπο μας, φυλάγετε τα βουνά μας τα λαγκάδια μας, ας μη δώσει. Εμείς οι παλαιότεροι που ζήσαμε το δράμα, που πολεμήσαμε, που αγωνιστήκαμε, που γίναμε χίλια κομμάτια, που μπήκαμε στις φυλακές. Δεν θέλω να έρθει αυτή η μέρα, για τη νέα γενιά δεν θέλω να ‘ρθει αυτή η μέρα. Όχι εγώ τουλάχιστον θέλω να πεθάνω παρά να δω πάλι μία τοιαύτη ημέρα- ε λοιπόν αν έρθει καμμιά τέτοια ημέρα κατηραμμένη θα τους δείτε αυτούς με τα ελικόπτερα να φεύγουν από την Ελλάδα με τις ράβδους τους .. και να μένει αυτός ο μικρός λαός εδώ να υποφέρει ..

Πατρίδα φωνάζει, και φόρο δεν πληρώνει.
Πατρίδα φωνάζει, και σημαία δεν υψώνει στα κατάρτια.
Πατρίδα φωνάζει, και νόμισμα Ελληνικό το περιφρονάει.
Πατρίδα φωνάζει. Φωνάζει Πατρίδα.

Και, και .. ούτε μια δραχμή, ούτε μια δραχμή δε δίνει στα ευαγή ιδρύματα. .. Διαθήκαι ανοίγονται κάθε μέρα, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη ανοίγουν κάθε μέρα διαθήκες. Κλαίω αδερφοί μου, μου γράφουν από το Λονδίνο, μου γράφουν από το Παρίσι, ανοίγουν κάθε μέρα διαθήκες πλουσίων που μπορούν να αγοράσουν το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη και την Ελλάδα ολόκληρη εκατό φορές. .. Δίνουν, στα σκυλιά, στα γατιά, στις υπηρέτριες, στις παλλακίδες, στις ερωμένες .. δίδουν, δίδουν, δίδουν με το φτυάρι. Στην πτωχή μας την Πατρίδα ούτε μία δραχμή.

Που είναι οι μεγάλοι ευεργέται; Που είναι οι μεγάλοι ευεργέται μας που γέμισαν την Ελλάδα με κτήρια. Κοιτάξτε, Αρσάκειο, Ριζάρειο, Πολυτεχνείο, Βαρβάκειο .. Ποιοι; Φτωχαδάκια, που φεύγανε με παντελόνια γυμνοί με την ευχή της μάνας των. Άλλος πήγαινε Ηπειρώτης επάνω στη Μόσχα, άλλος στην Οδησσό, άλλος στην Αλεξάνδρεια .. Μια καρδιά είχαν, Θεέ μου να πιάσουμε λεφτά να κάνουμε καλό, να χτίσουμε σχολειό στο χωριό μας, να χτίσουμε πανεπιστήμιο στην πτωχή μας την Πατρίδα.

Και άνοιγε διαθήκη και έκλαιγε όλη η Ελλάδα. Άνοιξε η διαθήκη του Ριζάρη και έκλαιγε η Αθήνα. Άνοιξε η διαθήκη του Βαρβάκη και έκλαιγε η Αθήνα. Όλα τα χρήματά τους τα άφηναν στην Πατρίδα και γέμισε η Ελλάδα από φιλανθρωπικά καταστήματα. Δέστε στα Γιάννενα, μια μικρά πόλη, πτωχή πόλη, γεμάτη φιλανθρωπικά καταστήματα. Τα χτίσανε Ηπειρώτες, τα γνήσια παιδιά της.

Που είναι σήμερα αυτοί οι ευεργείται; Ένας Αβέρωφ. Πού είναι ο Αβέρωφ, ο Αβέρωφ, που μας έφτιασε όχι μόνο το μαρμάρινο στάδιο .. εκατομμύρια λίρες .. μας έφτιασε τον ΑΒΕΡΩΦ, το θρυλικό καράβι, που μάντρωσε, ΜΑΝΤΡΩΣΕ τους τουρκαλάδες μεσ’ τα στενά και δεν ξεμυτίσανε από ‘κει μέσα. Που είναι αυτοί οι ευεργέται μας; Που είναι αυτοί οι μεγάλοι άντρες;

Όλα έγιναν μπίζνες, όλα έγιναν συμφέρον. Και η Πατρίς; Η Πατρίς τι κατήντησε;
Η Πατρίς.
Ω Πατρίς! Πατρίς φωνάζεις.

ΣΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ. ΕΙΣ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΤΡΟ Η ΠΑΤΡΙΣ.

ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΙ ΑΝΩΤΕΡΟΙ. ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ, ΟΙ ΕΦΕΔΡΟΙ. ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

ΕΣΥ ΟΧΙ. ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΩ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ, ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ.

Πατρίδα;

Πατρίς Άστρο και κατήντησε Πατρίς ίσον η τσέπη τους. Τίποτε άλλο δεν είναι η Πατρίδα τους.

Αδερφοί μου, το ένα αστέρι το ιδανικό η οικογένεια το ρίψαμε μέσα εις το Χόλλυγουντ, το άλλο αστέρι το ρίψαμε μέσα στα χρηματοκιβώτιά μας του Ιούδα.

Ας αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, ας μετανοήσωμεν και ας συναισθανθώμεν τα ελαττώματά μας για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μία νέα κοινωνία. ...

Πηγή: Αβέρωφ

Σύγχυση καὶ ταραχὴ καὶ χάος ἀνάμεσα στὰ ἔθνη! Ταραχὴ καὶ σάστισμα καὶ χάος καὶ στοὺς ἀνθρώπους, ἕναν – ἕναν. Ποῦ νὰ βρεθεῖ κανένας νὰ πορεύεται στὴ ζωὴ του μ’ ἕναν ὑψηλὸν σκοπό, μὲ σταθερότητα καὶ ἐλπίδα! Σπάνιο πράγμα.

Οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι ἔχουνε γίνει οἱ περισσότεροι κάποια πλάσματα ἄδεια ἀπὸ κάθε ζωντανὴ ἰδέα, ποὺ νὰ τοὺς κάνει νὰ ἀρμενίζουνε μέσα στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς χαρούμενοι καὶ ζωηροί, σὰν τὸ καράβι ποὺ εἶναι φορτωμένο μὲ καλὸ φορτίο, καί, γεμάτο ἐλπίδα καὶ λαχτάρα, τραβᾶ κατὰ τὸ περιπόθητο λιμάνι, ἀνάμεσα σὲ ξέρες κι ἄγρια βραχόνησα.

Σήμερα βρίσκει κανένας συχνὰ μπροστά του ἀνθρώπους ποὺ εἶναι τόσο κούφιοι ἀπὸ κάθε τι, ποὺ νὰ ἀπορεῖ, γιατί δὲν πίστευε νὰ ὑπάρχει στὸν κόσμο τόση ἀνοησία, τόση στενομυαλιά, τόση στενοκάρδια καὶ μικρολογία.Σ’ αὐτὲς τὶς στεγνὲς ψυχὲς δὲν ὑπάρχει τίποτα ποὺ νὰ σὲ ζεστάνει, ἂς εἶναι καὶ τὸ παραμικρό. Δὲν μιλῶ γιὰ ἐξαιρετικὰ αἰσθήματα, γιὰ κάποια σπάνια εὐαισθησία. Ὄχι! Μιλῶ γιὰ τὰ συνηθισμένα αἰσθήματα, ποὺ ἄλλη φορὰ βρισκόντανε σὲ ὅλους τους ἀνθρώπους. Ναί, σήμερα δὲν ὑπάρχουνε. Σχεδὸν ὅλοι οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι περνᾶνε τὴ ζωὴ τους ξεπλυμένοι ἀπὸ κάθε οὐσία, δίχως κανέναν ἀληθινὸν σκοπό, δίχως ἀληθινὴ χαρὰ καὶ εὐχαρίστηση, δίχως καμμιὰ πίστη, καὶ γιὰ τοῦτο, δίχως ἐλπίδα. Εἶναι γαντζωμένοι ἀπάνω σὲ κάποια πράγματα, ποὺ θέλουνε νὰ τὰ παραστήσουνε γιὰ σπουδαῖα, ἐνῶ δὲν εἶναι τίποτα. Κι οἱ χαρές τους κι οἱ εὐτυχίες τους καὶ τὰ γλέντια τους, κι οἱ διασκεδάσεις τους, κι οἱ κουβέντες τους καὶ τὰ ἀστεῖα τους, εἶναι ὅλα ἄνοστα καὶ ψεύτικα. Γιατί λείπει τὸ ἁλάτι ποὺ τὰ ἄρτυζε ἄλλη φορά.

Καὶ τὸ ἁλάτι εἶναι ἡ πίστη πὼς ὁ ἄνθρωπος δὲν ἦρθε στὸν κόσμο κατὰ τύχη, ἀλλὰ πὼς ἔχει νὰ κάνει, σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἕνα ἔργο, μικρὸ ἢ μεγάλο, καὶ πὼς δὲν ξοφλᾶ μὲ τούτη τὴ ζωή, ἀλλὰ πὼς ὑπάρχει κάποια μυστηριώδης τάξη κατὰ τὴν ὁποία ἀνοίγει μία ἄλλη πόρτα, σὰν κλείσει ἡ πόρτα τούτης τῆς ζωῆς. Ὅπου ὑπάρχει πίστη, ὑπάρχει καὶ ἐλπίδα, κι ὅσο δυνατώτερη εἶναι ἡ πίστη, ἄλλο τόσο βεβαιότερη εἶναι ἡ ἐλπίδα. Χωρὶς ἐλπίδα, δὲν γίνεται μήτε εὐτυχία, μήτε εἰρήνη μέσα στὸν ἄνθρωπο. Τ’ ἄλλα ὅλα ποὺ λένε οἱ σαστισμένοι φιλόσοφοι, εἶναι ψευτιές. Γιὰ τοῦτο, οἱ ἀπελπισμένοι χαλᾶνε τὸν κόσμο γιὰ νὰ ξεχάσουνε τὴν ἀπελπισία τους, κάνουνε μεγάλη φασαρία γιὰ τὴν καλοπέραση, γιὰ τὶς τέχνες, γιὰ τὰ ταξίδια, γιὰ τὶς ἀπολάψεις.

Ὅλα αὐτὰ εἶναι μία θλιβερὴ σκηνοθεσία, μία ἀξιοθρήνητη ἀπάτη. Γιὰ νὰ γεμίσουνε τὸ ἄδειο πιθάρι ποὺ εἶναι ὁ ἑαυτός τους, ρίχνουνε μέσα ὅ,τι μπορέσουνε, ὥστε νὰ ξεγελαστοῦνε πὼς ζοῦνε, ἀπολαβαίνουνε τὴ ζωή, ἐνῶ στ’ ἀληθινὰ εἶναι σὰν τὰ τρύπια πιθάρια τῶν Δαναΐδων, χαρτοφάναρα ποὺ φαντάζουνε ἀπ’ ἔξω πὼς εἶναι κάτι. Τέτοια εἶναι ἡ τρομερὴ δραστηριότητα τοῦ καιροῦ μας, ποὺ γεμίζει τὸν κόσμο ἀπὸ βροντὲς κι ἀστραπές, ἐνῶ, κατὰ βάθος, εἶναι ἕνας γκαζοτενεκές, ποὺ τὸν χτυπᾶνε ἐκεῖνοι ποὺ λένε πὼς ζοῦνε κι ἀπολαβαίνουνε «τὴ μεγάλη ζωή», γιὰ νὰ διώξουνε τὰ μαῦρα κοράκια τῆς ἀπελπισίας, ποὺ τριγυρίζουνε ἀπὸ πάνω τους. Τρομάζουνε ν’ ἀπομείνουνε μοναχοὶ μὲ τὸν ἑαυτό τους, μήτε κἄν λίγα λεπτά, γιατί ἀλλιῶς θὰ νοιώθανε τὴν ἀθλιότητά τους. Μὰ πῶς ὅμως μπορεῖ νὰ ζήσει ἀληθινὰ ἕνας ἄνθρωπος ποὺ φοβᾶται τὸν ἑαυτό του, ποὺ κρύβεται ὁλοένα ἀπὸ τὸν ἑαυτό του;

Καὶ ὅμως, αὐτὴ εἶναι ἡ ζωὴ γιὰ τοὺς περισσότερους σημερινοὺς ἀνθρώπους. Καμμιὰ θέρμη, κανένας ἀνώτερος καὶ σίγουρος σκοπός, κανένα μεράκι, καμμιὰ ἔμορφη μανία ποὺ νά ’χει βαθύτερες ρίζες. Παγερὴ ἀδιαφορία, ὕπνος ψυχικός, ὀκνηρία πνευματική, φόβος, κρυφὴ ἀπελπισία, καὶ πολλὴ φασαρία γιὰ νὰ σκεπαστεῖ ἡ ἀμηχανία. Κι ἡ φασαρία εἶναι ἀνοησίες, κουτσομπολιό, ἀνόητες κουβέντες, χαρτάκια, ποτά, σκάνδαλα, ἐγκλήματα, κάθε μικρολογία, ποὺ τὴν παίρνουνε στὰ σοβαρά, ἐνῶ κανένα σοβαρὸ πράγμα δὲν βρίσκει θέση μέσα στὰ ζαλισμένα μυαλά τους καὶ στὶς ἀποσυντεθειμένες ψυχές τους. Ἀπὸ πνευματικό, δὲν ὑπάρχει τίποτα. Δὲν λέγω πνευματικὸ αὐτὸ ποὺ λένε πνευματικὸ οἱ φιλόσοφοι, οἱ λογοτέχνες καὶ γενικὰ ἐκεῖνοι ποὺ λέγουνται «διανοούμενοι», ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ εἶναι πνευματικὸ γιὰ τὴ χριστιανικὴ θρησκεία, δηλαδὴ ἡ πίστη στὸν αἰώνιον κόσμο ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Χριστός. Μοναχὰ αὐτὴ ἡ πίστη δίνει στὸν ἄνθρωπο τὴν ἐλπίδα, καὶ χωρὶς τὴν ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς, οἱ λογῆς – λογῆς εὐδαιμονίες εἶναι λογῆς – λογῆς ψευτιές. Στὸ κουτὶ ποὺ κρατοῦσε τότε ἡ Πανδώρα, ἀπόμεινε ἡ ἐλπίδα, ἀφοῦ πετάξανε ἀπὸ μέσα ὅλα τὰ καλά, μὰ τὸ κουτὶ ποὺ βαστᾶνε οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι, καὶ ποὺ διατυμπανίζουνε πὼς ἔχει μέσα κάθε εὐτυχία, εἶναι ὁλότελα ἄδειο. Γιὰ τοῦτο ὁ θεογλωσσος Ἀπόστολος Παῦλος λέγει πὼς οἱ ἄπιστοι εἶναι «οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα», οἱ ἀπελπισμένοι.

Λοιπόν, σήμερα βρισκόμαστε σὲ ἐλεεινὴ κατάσταση, κι ἂς μὴ τὸ λέμε, ζητώντας παρηγοριὰ στὴ φασαρία μιᾶς ψεύτικης ζωῆς. Ἡ ἀπιστία εἶναι θρονιασμένη μέσα στὴν καρδιά μας, καὶ γύρω της εἶναι τὰ παιδιά της, ἡ ἀπελπισία, ἡ πνευματικὴ νάρκη, ἡ ἀναισθησία, ὁ φόβος, ἡ ἀδιαφορία, ἡ ψευτοπαρηγοριά, ἡ μικρολογία, ἡ καχυποψία, τὸ συμφέρον, τὸ μίσος, ἡ ἀσπλαχνία.

Ἡ νεότητα μαραζώνει γιατί δὲν ἔχει, ἡ δυστυχισμένη, μήτε σκοπὸ στὴ ζωή της, μήτε ἐνθουσιασμὸ γιὰ κάποιες ἰδέες, μήτε ὄρεξη γιὰ τίποτα. Ἄκεφη κι ἀνόρεχτη. Εἶναι σὰν ὑπνοβάτης. Συζητᾶ ὁλοένα γιὰ ἀσήμαντα πράγματα ποὺ τοὺς δίνει μεγάλη σημασία, καὶ εἶναι νὰ κλαίγει κανένας ἀκούγοντας τὶς κουβέντες της, τὰ πειράγματά της, καὶ βλέποντας τὶς ἀνόητες σκηνοθεσίες, ποὺ μ’ αὐτὲς προσπαθεῖ νὰ δώσει κάποια σημασία στὴ ζωή. Οἱ ψυχὲς τῶν νέων εἶναι ρημαγμένες ἀπὸ τὰ ἄγρια ἔνστικτα, ποὺ τὰ ἀνεβάσανε στὴν ἐπιφάνεια ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ τάρταρα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, κάποιοι ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου, κάποιοι πνευματικοὶ ἀνθρωποφάγοι, ποὺ ἀνάμεσά τους πρωτοστατεῖ ἕνας τρελλὸς λύκος λεγόμενος Νίτσε, μιὰ μούμια σὰν παληόγρηα λεγόμενη Βολταῖρος, κάποιος ζοχαδιακὸς Φρόϋντ, κι ἕνα πλῆθος ἀπὸ τέτοια ὄρνια καὶ κοράκια καὶ νυχτερίδες. Ὅσοι τοὺς θαυμάζανε, ἂς καμαρώσουνε σήμερα τὰ φαρμακερὰ μανιτάρια ποὺ φυτρώσανε μέσα στὶς καρδιὲς καὶ στὶς ψυχὲς τῆς γαγγραινιασμένης ἀνθρωπότητας.

Πηγή: Αντέχουμε…

Ανεπιθύμητος να επισκεφθεί και να μιλήσει σε σχολείο της Θεσσαλονίκης χαρακτηρίστηκε από καθηγητές και με εντολή του Υπουργείου Παιδείας και ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος!

Την είδηση επιβεβαίωσε σήμερα ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος μιλώντας για "διωγμό που έχει αρχίσει ανεπίσημα και προχωρεί να επισημοποιηθεί".

"Ενας συμπατριώτης μας, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ.Νικόλαος, ήρθε στην Θεσσαλονίκη για μια ομιλία σε ένα σχολείο, μετά από αίτημα των παιδιών και είπε ευχαρίστως. Τότε ήρθε και μου είπε θα μου επιτρέψετε Παναγιώτατε να κάνω μια ομιλία σε δύο σχολείο που με καλέσανε, και του είπα να κάνετε όσες ομιλίες θέλετε", τόνισε μεταξύ άλλων ο Σεβασμιώτατος.

Στη συνέχεια ο κ. Άνθιμος ανέφερε: "Πήγε στο σχολείο που τον καλέσανε και οι αρμόδιοι είπαν ότι δεν μπορούμε να σας αφήσουμε να μιλήσετε στα παιδιά, διότι αυτή είναι η εντολή του Υπουργείου όπως μας ενημέρωσαν."" είπε ο Παναγιώτατος.

"Όταν έφτασε εκεί, η διεύθυνση δεν του επέτρεψε να μιλήσει λέγοντάς του πως αυτή είναι η εντολή του Υπουργείου" ανέφερε ο κ. Άνθιμος.

Επίσης ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης αναρωτήθηκε: "Είναι δυνατόν στην Ελλάδα των τόσων Μητροπολιτών, πατέρων, κληρικών που θυσιάστηκαν για την πατρίδα, είναι δυνατόν να λέμε σε εκπροσώπους της Εκκλησίας δε μπορείς να μιλήσεις στα παιδιά; Δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα "

"Αυτός είναι ο διωγμός που έχει αρχίσει ανεπίσημα και τώρα προχωρεί να επισημοποιηθεί. Την άλλη εβδομάδα έχουμε σύγκληση της Ιεραρχίας για να δούμε διάφορα θέματα όπως και αυτό που συνέβη με τον Μητροπολίτη Μεσογαίας" πρόσθεσε ο κ. Άνθιμος.

Η εντολή του Υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη έχει δοθεί σε όλα τα σχολεία, αφού προ ημερών δόθηκε και διευκρινιστική εντολή σε σχολεία: "Κανένας μητροπολίτης δεν θα μιλάει στα παιδιά και να ελέγξετε τι έχουν κάνει όσοι έχουν επισκεφθεί τα σχολεία μέχρι σήμερα. Αν έχουν κάνει ομιλία ή κατήχηση".

Μία παράδοση πολλών δεκαετιών, όπου Μητροπολίτες και κληρικοί κάνουν ομιλίες στα παιδιά, πάντοτε με την συγκατάθεση της διεύθυνσης και του συλλόγου των καθηγητών των σχολείων, σπάει.

Ποιον άραγε ενοχλεί η παρουσία των κληρικών στα σχολεία; Αυτό είναι το "ανοικτό" σχολείο της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και απόψεων που οραματίζεται ο υπουργός;

Πηγή: Ρομφαία

Aντιδράσεις στην Eυρώπη για την πλήρη επιβολή «πλαστικού χρήματος» και ηλεκτρονικών συναλλαγών

Σὲ ὅλα τὰ ἠθικὰ καὶ κοινωνικὰ θέματα ὑπάρχει ἡ κοσμικὴ θέση, ὑπάρχει καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ θέση.
Μετὰ τὴν ἀλλοτρίωση τοῦ ἑλληνορθοδόξου λαοῦ μας, ὁ κόσμος (ὁ στερημένος τοῦ «κόσμου»=τοῦ στολισμοῦ τῆς Παραδόσεώς μας) ἔχει τὴ δική του ἠθική, ἔχει τὴ δική του κοινωνικὴ ἀντίληψη.

Ἀλλοίμονο, λέει τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ἂν τὸ σκοτάδι τὸ βλέπομε σὰν φῶς καὶ τὸ φῶς σὰν σκοτάδι. Ἀλλοίμονο ἂν τὸ μαῦρο τὸ κάνομε ἄσπρο καὶ τὸ ἄσπρο μαῦρο. Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ τὴν ἀλλοπρόσαλλη ἠθική τοῦ κόσμου, οἱ προγαμιαῖες σχέσεις τῶν δύο φύλων δὲν θεωροῦνται ἐπιλήψιμες.Μάλιστα οἱ
ὁλοκληρωμένες σχέσεις ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ἐκτός τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου θεωροῦνται κατὰ κάποιον τρόπο φυσικές!Ὑπάρχει μεγάλη ἄγνοια. Ἡ κατὰ φύσιν, ἡ φυσικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ζῆ ὅπως οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ-Δημιουργοῦ προστάζουν. Καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν «κατὰ φύσιν» κατάσταση νὰ φθάσει στὸ «ὑπὲρ φύσιν», δηλαδὴ στὴν ὑπερφυσικὴ κατάσταση. Δηλαδὴ στὸ «καθ’ ὁμοίωσιν», στὴν ἁγιότητα καὶ στὴν ἕνωση μὲ τὸ Θεῖον. Ἀντίθετα, τὸ «παρὰ φύσιν» εἶναι ἡ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου ἔξω ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ-Δημιουργοῦ. Μέσα στὴν ἁμαρτία εἶναι ἡ παραφυσικὴ ζωή, γιὰ τὴν ὁποία δὲν μᾶς ἔπλασε ὁ Κύριος. Στὴν ἐποχή μας, ποὺ κυριαρχοῦν στὴν οἰκουμένη οἱ τρεῖς μεγάλοι τύραννοι, φιλαργυρία, φιλοδοξία, φιληδονία, ἔχομε αὐτονομήσει τὰ πάντα. Ἔτσι, ὅπως αὐτονομήθηκε καὶ ἡ ἡδονή, τὸ σέξ.

Κι ἐνῷ ἡ ἡδονὴ ἐδόθη στὴ συζυγικὴ σχέση καὶ στὴν ἕνωση τοῦ ἀνδρογύνου μὲ σκοπὸ τὴν τεκνογονία, ἡ ἡδονὴ ἀπομονώθηκε, τὸ σὲξ αὐτονομήθηκε καὶ ἔγινε σκοπός. Αὐτοσκοπός.Ἐδῶ ἔχομε διαστροφὴ τῆς ἀρχικῆς δημιουργικῆς πράξεως. Χωρὶς τὴν ἡδονὴ εἶναι ἀμφίβολο ἐὰν ὁ ἄνθρωπος θὰ ἐτεκνοποιοῦσε. Ἔτσι ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἔβαλε τὴν ἡδονή, τὸ σέξ, σὰν ἕνα δόλωμα γιὰ τὴν τεκνογονικὴ σκοπιμότητα. Δὲν τὸ ἔβαλε ὡς σκοπό, ἀλλὰ ὡς μέσον.Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, μὲ τὴν πολλή του λογική, τὸν ἄκρατον ὀρθολογισμό του, διαστρέφει τὰ πάντα.Ἀνατρέπει τὴν τάξη τοῦ Δημιουργοῦ, καὶ πληρώνει καὶ πληρώνεται γιὰ τὴν ἀνατροπὴ αὐτὴ καὶ γιὰ τὴν ἀταξία τοῦ αὐτή.Ἡ ἕνωση–ψυχικὴ καὶ σωματικὴ– ἑνὸς νέου καὶ μιᾶς νέας εἶναι ἕνα χαρούμενο γεγονὸς τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, ποὺ λέγεται γάμος. Εἶναι ἕνα μυστήριο.Μυστήριο ἀγάπης. Μυστήριο πίστεως. Μυστήριο ἐλπίδος. Μυστήριο τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.Ἀνάλογο μὲ τὸ μέγα μυστήριο ποὺ ἑνώνει τὴν Πανάμωμη Νύμφη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μὲ τὸν Αἰώνιον Νυμφίον.Γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας ἐξαγιάζει τὴν ἕνωση τοῦ ἀνδρογύνου μὲ τὸ ἱερὸ μυστήριο τοῦ γάμου. Ἐξαγιάζει ψυχοσωματικὰ τοὺς δύο.Καὶ τοὺς κάνει ἕνα. Καὶ δίνει στὴ σχέση μία ἱερότητα,ποὺ δὲν ὑπάρχει, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ νοηθεῖ στὴν προγαμιαία, ἀνθρώπινη ἢ καὶ ζωώδη σχέση.

Ἀκόμη ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἐξαγιάζει, ὑψώνει, τονώνει καὶ ἀποκαθαίρει τὸν ἔρωτα,τὸν πραγματικὸ ἔρωτα. Τί εἶναι ἔρως; Εἶναι ἡ βαθειά, ἡ φλογερή, ἡ σφοδρὰ ἀγάπη.Αὐτὴ ἡ ἀγάπη δίνεται ἀπὸ τὸν Θεὸ ποὺ εἶναι ΑΓΑΠΗ καὶ ἁγιάζεται καὶ κραταιώνεται καὶ διαιωνίζεται ἀπὸ τὸν Θεὸ μέσα στὴν Ἐκκλησία Του.Ποῦ πάει αὐτὸς ὁ ἔρωτας καὶ αὐτὴ ἡ ἀρχικὴ ἀγάπη δύο ἐρωτευμένων ὅταν περάσουν ἕνα-δύο, πέντε χρόνια ἀρραβωνιασμένοι; Ποῦ πάει αὐτὴ ἡ τρελὴ μανία καὶ ἡ ξέφρενη ἕλξη ὅταν χωρίζουν μετὰ ἀπὸ ἕνα ἑξάμηνο ἢ ἕνα χρόνο; Αὐτὸς ὁ ἔρωτας καὶ ἡ ἀγάπη δὲν ἔχουν χρονικὴ διάρκεια ἐὰν δὲν προϋποτίθεται ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ στὴν Ἐκκλησία. Γιατί εἶναι ἀγάπη χωρὶς Χάρη Θεοῦ. Μόνον ἀνθρώπινη, μόνον σαρκικὴ ἢ μόνον ζωώδης. Ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ δίνουν διαχρονικότητα σὲ ὅλα.Καὶ εἶναι νόμος σχεδὸν ὅτι ὁ κορεσμὸς φέρνει τὴν ἄρνηση.Ἔτσι στὴν προγαμιαία σχέση (στὸν ἀρραβῶνα ἢ ὄχι), χωρὶς τὴν Θεία Χάρη κορέννυται ἡ σάρκα, τὸ σῶμα, κορέννυται καὶ ἡ ψυχή. Δὲν ὑπάρχει ἡ ἱερότης τοῦ μυστηρίου, ποὺ ἀνανεώνει τὴν ἀγάπη, ποὺ φρεσκάρει τὴν ἕνωση.Καὶ ἔρχεται ἡ ἄρνηση.Ξεθυμαίνει ἡ πρώτη ἀγάπη. Καὶ ἀκολουθεῖ ὁ χωρισμός, ἡ διαίρεση.Εἶναι ψέμα νὰ πεῖ κάποιος ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει γνωριμία πρὸ τοῦ γάμου καὶ ἁγνότητα.Γνωρίσαμε καὶ γνωρίζουμε νέους ποὺ ἔφθασαν στὸ στεφάνι μὲ τὴν δόξα καὶ τὴν τιμὴ τῆς παρθενίας. Ἀντίθετα, ἔφηβοι νέοι καὶ νέες, πρὶν ἀκόμη ὡριμάσουν, δοκιμάζουν τὶς προγαμιαῖες σχέσεις, σπαταλῶντας στὰ ἄγουρα χρόνια τὴ δροσιὰ τῆς ἐφηβείας καὶ βιάζοντας τὴν φύση, πολὺ πρὶν ἔλθει ἡ εὐλογημένη ὥρα τοῦ γάμου.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἕνα σύντομο σχόλιο γιὰ τὸ «κοινὸν ποτήριον» καὶ τὰ βήματα πρὸς τὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὴν ἑτεροδοξία..
Στήν καλὴ ἀνησυχία, ποὺ καλλιεργεῖται ἀπὸ ὁρισμένους Ὀρθοδόξους, σχετικὰ μὲ τὴν «παναίρεση» τοῦ οἰκουμενισμοῦ (τὴν ἐκκλησιολογικὴ-θεολογικὴ ἄρνηση τῆς ὑπάρξεως μίας Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία), ἀκούει κανεὶς συχνὰ μία κοφτὴ ἀπάντηση: ὅτι «αὐτὸ δὲν θὰ συμβεῖ ποτέ», «δὲν ὑπάρχει καμμία περίπτωση νὰ ἔλθουμε ἐμεῖς σὲ κοινωνία μὲ τὴ Ρώμη», κ.ο.κ. Αὐτὸς ὁ καθησυχαστικὸς τρόπος ἀποσκοπεῖ νὰ μᾶς βάλει σὲ ἐφησυχασμὸ καὶ νὰ ἐπικεντρώσει τὶς ἀγωνίες μας μόνον στὸ ζήτημα τοῦ «κοινοῦ ποτηρίου».
Μολαταύτα, οὔτε τώρα οὔτε κατὰ τὰ προηγούμενα, 30 καὶ παραπάνω, χρόνια ἦταν αὐτὸ τὸ διακύβευμα· στὴν πραγματικότητα ἄλλο εἶναι τὸ τρέχον ἐπίμαχο ζήτημα. Ἀκόμη κι ἂν δὲν ἔλθουμε ποτὲ σὲ κοινωνία μὲ ὁποιονδήποτε ἑτερόδοξο, ἡ πιθανότητα νὰ υἱοθετηθεῖ μία αἱρετικὴ ἐκκλησιολογία εἶναι ὑπαρκτή. Ἰδού, ἕνας τρόπος νὰ κατανοήσουμε αὐτὸ ποὺ συμβαίνει καὶ πῶς ὁ ἐχθρός μᾶς προετοιμάζει γιὰ νὰ ἀποδεχθοῦμε μία αἱρετικὴ ἐκκλησιολογία καὶ συνακόλουθα μία ψευδοένωση.
Ἔτσι ἐξηγῶ τὴν κατάσταση σὲ ὁρισμένους ἀπὸ τοὺς ἐνορίτες μου: αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἡ οἰκουμενιστικὴ νοοτροπία θέλει νὰ μᾶς κάνει νὰ πιστέψουμε ὅτι εἴμαστε μνηστευμένοι...

μὲ τὸν Παπικὸ Προτεσταντικό, δηλ. τὸν Καθολικισμό. Ἔτσι, τοὺς ἀκοῦτε συχνὰ νὰ λένε ὅτι ἔχουμε τὴν ἴδια πίστη ἀλλά, δυστυχῶς, δὲν μποροῦμε νὰ μεταλαμβάνουμε μαζί. Τὸ ἑπόμενο βῆμα εἶναι νὰ ἀναγνωρίσουμε, ἐν συνόδω, ὅτι εἴμαστε «ἐκκλησία» ἀμφότεροι, παρότι ἡ μία πλευρὰ εἶναι περισσότερο ἀπὸ τὴν ἄλλη (ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ὀπτικὴ γωνία). Αὐτὸ ἰσοδυναμεῖ μὲ γάμο, δηλ. μὲ ἀναγνώριση τῶν μυστηρίων καὶ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτήρα (ecclesiality). Αὐτὸ λοιπὸν ἐπιτυγχάνει οὐσιαστικά, παρότι διστακτικὰ καὶ μὲ διγλωσσία, τὸ κείμενο «σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν χριστιανικὸ κόσμο». Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τελεστεῖ ὁ γάμος, εἶναι ζήτημα χρόνου μέχρι τὸ ζευγάρι τῶν νεονύμφων νὰ ἀποσυρθεῖ στὰ ἐνδότερα καὶ νὰ ὁλοκληρώσει τὴ σχέση του. Αὐτὸ εἶναι τὸ κοινὸν ποτήριον. Εἴτε αὐτὸ ἔλθει λίγο ἀργότερα ἢ πιὸ σύντομα ἢ καὶ καθόλου, δὲν ἔχει μεγάλη σημασία, διότι ὁ γάμος εἶναι τὸ κλειδὶ ποὺ δίνει τέλος στὸν χωρισμό. Μὴν προσηλώνεστε στὸ ζήτημα τῆς ὁλοκλήρωσης…. Ἡ ἀναγνώριση τῶν μυστηρίων καὶ τοῦ «ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτήρα» εἶναι τὸ πᾶν ἐδῶ.
π. Πέτρος Χὶρς

Ὁ καθηγητὴς κ. Τσελεγγίδης, ὁ μητροπολίτης Λεμεσοῦ Κύπρου Ἀθανάσιος, ὁ μητροπολίτης Ἰερόθεος Ναυπάκτου, ὁ πατὴρ Θεόδωρος Ζήσης – ἅπαντες πολὺ σεβαστοὶ καὶ ἔμπειροι περὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ (καὶ συνδεόμενοι μὲ σύγχρονους ἁγίους) – βλέπουν νὰ συντελεῖται ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ «ἀναθεώρηση» τῆς ἐκκλησιολογίας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ ἐπισημαίνουν ρητῶς στὰ κείμενά τους.
Τὸ σημεῖο ποὺ ὑπογραμμίζουν εἶναι τὸ ἑξῆς: Τὸ προσυνοδικὸ κείμενο ὁμιλεῖ γιὰ Ἐκκλησίες καὶ οὐδεμία ἀναφορὰ κάνει σὲ αἱρετικοὺς ἢ σχισματικούς. Ἐντούτοις, ἡ διαχρονικὴ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες Ὀρθόδοξη κατηγοριοποίηση, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τουλάχιστον τοῦ Πρώτου Κανόνα τοῦ ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου εἶναι: 1) ἡ Ἐκκλησία, 2) τὸ Σχίσμα, 3) ἡ Αἵρεση καὶ 4) οἱ Παρασυναγωγές. Δὲν ὑπάρχουν ἄλλες «ἐκκλησίες»  ἐκτός τῆς Μίας Ἐκκλησίας. Ἑπομένως, τὸ προσυνοδικὸ κείμενο, μπορεῖ ὀρθῶς νὰ ἑρμηνευθεῖ ὡς ἡ ἔκφραση μίας ἄλλης ἐκκλησιολογίας. Δὲν εἶναι ἴσως ἡ χονδροειδὴς ἀγγλικανικὴ Θεωρία τῶν Κλάδων, ἀλλὰ ἂν ἀφήνει περιθώριο γιὰ «ἑτερόδοξες ἐκκλησίες» σὲ ὁποιαδήποτε μορφὴ ἢ «βαθμό», ἀσφαλῶς αὐτὸ δὲν εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία.
π. Πέτρος Χὶρς

Τίθενται ἐδῶ δύο διαφορετικὰ ζητήματα σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν ἀποδοχὴ τῶν μεταστραφέντων. Ἐν πρώτοις, εἶναι τὸ θέμα τοῦ πῶς κατανοοῦμε τὴν ἐκκλησία, τὰ ὅριά Της καὶ τοὺς ἐκτὸς τῶν ὁρίων Αὐτῆς εὐρισκομένους σὲ αἵρεση ἢ σχίσμα· κοντολογίς, πῶς κατανοοῦμε τὴν ἐκκλησιολογία. Κατὰ δεύτερον, εἶναι τὸ θέμα τοῦ πῶς γίνονται δεκτοὶ οἱ μεταστραφέντες, δηλαδὴ εἶναι ζήτημα ποιμαντικό, σὲ περίπτωση ποὺ αὐτοὶ «οἰκονομοῦνται». Σύγχυση ἀνακύπτει σὲ δύο σημεῖα συνήθως: 1) σὲ ποιὰ βάση μπορεῖ νὰ ἐφαρμοσθεὶ «οἰκονομία», δηλαδὴ σὲ ποιὰ βάση μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀποκλίνει ἀπὸ τὴν κανονικότητα τοῦ βαπτίσματος; 2) τί σημαίνει αὐτὴ ἡ ἀπόκλιση, ἂν σημαίνει κάτι, σὲ σχέση μὲ τὴν κατανόησή μας τῆς ἐκκλησιολογίας καὶ τὴν κατανόησή μας τοῦ τί συνιστοῦν οἱ ἑτερόδοξες ὁμολογίες;

Εὐθύς ἐξ ἀρχῆς, εἶναι ἀνάγκη νὰ διευκρινιστοῦν κάποια βασικὰ θέματα:
1) Οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας δὲν αἰτιολογοῦνται, μὲ ἄλλα λόγια οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν ἀνέπτυξαν ποτὲ μία «θεολογία τοῦ σχίσματος», ὅπως ἀντιθέτως αὐτὸ ἐπιχειρήθηκε στοὺς κύκλους ἀγγλικανῶν καὶ ρωμαιοκαθολικῶν τὰ τελευταία 100 χρόνια.
2) Ἡ Ἐκκλησιολογία δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ θεμελιωθεῖ ἢ νὰ βασιστεῖ στὴν «οἰκονομία». Ἢ, γιὰ νὰ τὸ θέσουμε διαφορετικά, ἡ ἐξαίρεση δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ γίνει ὁ κανόνας ἢ ἡ βάση γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ κανόνα.

3) Ἡ Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι σὲ τελικὴ ἀνάλυση ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς (Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος), στὸ πρόσωπο τοῦ ἐπισκόπου, εἶναι πάντοτε ἐλεύθερη καὶ δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ περιοριστεῖ ἀπὸ τοὺς δικούς της νόμους. Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ νομοθέτης εἶναι ἀνώτερος τοῦ νόμου καὶ πάντοτε ἐλεύθερος νὰ ἀποκλίνει ἀπὸ αὐτὸν – προκειμένου νὰ τὸν ἐκπληρώσει δι’ ἄλλης ὁδοῦ (παράδειγμα: ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος εἶπε ἐὰν μὴ τις γεννηθῆ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ[1],  εἶπε στὸν ληστὴ ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, σήμερον μετ ' ἐμοῦ ἔση ἐν τῷ Παραδείσω [2]).
4) Ὡστόσο, αὐτὸ δὲν ὑπονοεῖ ἀναρχία ἢ αὐθαιρεσία. Ἐὰν πράγματι εἶναι «οἰκονομία» εἶναι ἀσφαλῶς σωτηριώδης! Ἔτσι ὁ ἐπίσκοπος εἶναι ἐλεύθερος, ἀλλὰ ἐλεύθερος ἐντὸς τῶν ὁρίων στὰ ὁποῖα οἱ ἀποκλίσεις του ἀπὸ τὸν κανόνα ἐπιφέρουν τὴ σωτηρία, ἤτοι στὰ ὅρια τῆς ἀκρίβειας.

5) Ἔτσι ἡ Οἰκονομία, ἂν εἶναι ἀληθινὰ σωτηριώδης οἰκονομία, ἔχει προϋποθέσεις σὲ κάθε περίπτωση. Στὴν περίπτωση τῆς εἰσδοχῆς τῶν μεταστραφέντων, ὅπως φαίνεται στὴν πρακτική τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴν ἑρμηνεία τῆς πρακτικῆς αὐτῆς ἀπὸ τοὺς Πατέρες, ἡ μόνη συνεπὴς πρὸς τὴν οἰκονομία προϋπόθεση, ὥστε νὰ ἔχει εὐλογία (πέραν τῶν ἐξαιρετικῶν περιπτώσεων), ἦταν ὄχι ἡ θεολογικὴ ἐγγύτητα μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ τὸ ἐὰν τηρήθηκε ὁ τύπος τοῦ μυστηρίου. Ἔτσι, λόγου χάριν, στὸν Ἕβδομο Κανόνα τῆς Β' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ στὸν 95ο κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς, ὑπάρχει ξεχωριστὴ μνεία τῶν Εὐνομιανῶν, ὡς χρηζόντων ἀποδοχῆς διὰ τοῦ Βαπτίσματος, διότι δὲν τηρήθηκε στὴν περίπτωσή τους ἡ τριπλῆ κατάδυση.

Σύγχυση προκαλεῖται ὅταν διαφορετικὲς προϋποθέσεις τίθενται γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς «οἰκονομίας» ἤ, πολὺ χειρότερα, ὅταν ἡ οἰκονομία χρησιμεύει ὡς βάση γιὰ ἐκκλησιολογία. Ὡστόσο, στὴν πράξη, ὑπάρχει μία νόμιμη ποικιλομορφία, ἡ ὁποία ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς συνθῆκες καὶ πρακτικὲς τῶν Ὀρθοδόξων, χωρὶς αὐτὸ νὰ ὑπονοεῖ μία μεταβολὴ στὴν ἐκκλησιολογία. Πράγματι, ἡ ἐκκλησιολογία, ὡς ἐπέκταση τῆς Χριστολογίας μας, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ ἀλλάξει, διότι εἶναι μία Θεανθρώπινη πραγματικότητα, ἕνα οὐράνιο δεδομένο.
 π. Πέτρος Χὶρς

[1] Ἰωαν. γ' 5.
[2] Λουκ. κγ' 42-43.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

«Χάσαμε το Αιγαίο; Χάσαμε την Ελλάδα»
Ελευθέριος Βενιζέλος

Τον ειρωνεύονται, για δεκαετίες τώρα, για αυτά τα προφητικά του λόγια, «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» αλλά εγώ που τον άκουγα από τότε που ζούσε στο Τορόντο, δεν είχα αμφιβολίες για την μεγάλη διορατικότητά του Ανδρέα Παπανδρέου. Το ΝΑΤΟ περίμενε, για πολλά χρόνια τώρα, με υπομονή να επανέλθει στο Αιγαίο και άρπαξε αμέσως την ευκαιρία να σπεύσει  ανταποκρινόμενο στην πρόσκληση της Μέρκελ και του Σουλτάνου.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αποφασίσει να λυθεί αυτό που αποκαλούν Κυπριακό και Αιγαίο μέσα στο 2016 και έτσι έχει ήδη μπει σε κίνηση ο μηχανισμός για την λύση των προβλημάτων που πάντα τις ενοχλούσαν. Οι ΗΠΑ βλέπουν ότι η Ανατολική Μεσόγειος βράζει και θέλουν τουλάχιστον οι φίλοι τους αυτή τη κρίσιμη περίοδο να μονιάσουν ώστε να μπορέσουν να ασχοληθούν με το ηφαίστειο της Μέσης Ανατολής.

Έτσι ετοιμάζονται για την μεγάλη συμμαχική τους επίθεση που θα φέρει πλησιέστερα την Ελλάδα με τη Τουρκία και το Ισραήλ με τη Τουρκία επιλύοντας τις διαφορές τους. Ήδη έχουν αρχίσει να πιέζουν το Ισραήλ να τα βρει με τη Τουρκία και πιέζουν επίσης την Ελλάδα να τα βρει με τη Τουρκία. Σίγουρα και στις δύο περιπτώσεις η Τουρκία θα βγει  κερδισμένη.

Η συμφωνία για την παρέμβαση του ΝΑΤΟ, που ελήφθη σε επίπεδο υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ, για την επιτήρηση-έλεγχο των προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών στην περιοχή ανάμεσα στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και στα Μικρασιατικά παράλια, απόφαση με την οποία είχε συμφωνήσει και η Άγκυρα, φαίνεται ότι είναι στον «αέρα», αφού  πριν καν ξεκινήσει, η Τουρκία, με την συνηθισμένη νεοωθομανική νοοτροπία της, αρνείται να την εκτελέσει.

Η μεγάλη αρμάδα του ΝΑΤΟ, που θα περιπολεί τα εκατοντάδες ναυτικά μίλια των τουρκικών ακτών, θα αποτελείται από 5 πολεμικά πλοία! Το γερμανικό πολεμικό πλοίο FGS Bonn, το καναδικό HMCS Fredericton, το τουρκικό TCG Barbaros, το ιταλικό ITS Libeccio και την ελληνική φρεγάτα Σαλαμίς. Οι περιπολίες θα ξεκινούν από τη Λέσβο και θα φτάνουν στη Ρόδο. Είναι ξεκάθαρο ότι το ΝΑΤΟ, πιεζόμενο από τη Τουρκία, δεν θα περιπολεί στην περιοχή του Καστελόριζου, μια και το Καστελόριζο δεν ανήκει στην περιοχή του Αιγαίου.

Το Αμερικανικό Πεντάγωνο έχει επιβεβαιώσει το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Το Βήμα» ότι η Τουρκία θέλει τα πλοία του ΝΑΤΟ να μην επιχειρούν ανατολικά των ελληνικών νησιών, αλλά να επιχειρούν σε διεθνή ύδατα δυτικά των ελληνικών νησιών περί τον 25ο μεσημβρινό. Δυστυχώς, ο Στρατηγός Καμμένος αποδέχτηκε αυτή την απαράδεκτη τουρκική θέση.

Βέβαια, τι να πούμε για τους εχθρούς μας, όταν έχουμε τέτοιους άσπονδους φίλους μέσα στη σπουδαία Δημοκρατία της Ευρώπης. Η Αυστρία, η γενέτειρα του Αδόλφου Χίτλερ, έκανε ένα τερατώδες πραξικόπημα μαζί με κάποια κράτη των Βαλκανίων κλείνοντας τα σύνορά της και θέτοντας σε πλήρη εφαρμογή το σχέδιο μετατροπής της Ελλάδας σε «αποθήκη προσφύγων». Οι Βρυξέλλες απλώς απάντησαν «αυτό που κάνατε δεν είναι σωστό» και συνέχισαν να τρώνε τις Βελγικές σοκολάτες.

Αντίθετα, οι Τούρκοι, μετά τη νατοϊκή συμφωνία άρχισαν να απαιτούν, κατά την πάγια τακτική τους, το μισό Αιγαίο και να προβάλουν την παράλογη και παράνομη διεκδίκηση τις διαχείρισης του προσφυγικού ανατολικά του περίφημου πλέον 25^ου μεσημβρινού. Ήδη μας πιάσανε στον ύπνο και άρχισαν να μας στέλνουν πρόσφυγες και μετανάστες στα δύο άκρα των ανατολικών μας συνόρων, δηλαδή στην Αλεξανδρούπολη και στο Καστελόριζο. Στη συνέχεια, αναμφίβολα, θα αρχίσουν να ομιλούν πάλι για γκρίζες ζώνες, για την αποστρατικοποίηση νησιών, για την υφαλοκρηπίδα αλλά ποτέ για την ΑΟΖ.

Η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο θα επαναφέρει στο προσκήνιο τις παραβιάσεις του εναερίου χώρου της Ελλάδας ανάμεσα στα 6 και 10 ν.μ.  Οι συμπατριώτες μου νομίζουν ότι μόνο η Τουρκία παραβιάζει τον εναέριο χώρο μας και δεν έχουν αντιληφθεί ότι ολόκληρη η συμμαχία του ΝΑΤΟ παραβιάζει, για πολλές δεκαετίες, αυτόν τον εναέριο χώρο.

Όπως σωστά γράφτηκε πρόσφατα:

«Χρόνια τώρα το ΝΑΤΟ ήθελε να μπει και να εγκατασταθεί στο Αιγαίο, να δημιουργήσει μια βάση στο Αιγαίο, στην “ελληνική λίμνη” του Αιγαίου όπου, μέσω αυτής, η Τουρκία θα μπορούσε να κυκλοφορεί ελεύθερα και ωραία στα ονειρεμένα νερά.Αυτό είναι το σχέδιο προ πολλού επεξεργασμένο, ένα σχέδιο για την στρατιωτική ανάπτυξη τουρκικών δυνάμεων στο Αιγαίο (αργότερα θα έρθει και η εφαρμογή της συμπλήρωσης του σχεδίου, δηλαδή την “μοιρασιά” του Αιγαίου!) υπό τον μανδύα του ΝΑΤΟ το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, θα έχει προσεχώς αρχηγό έναν Τούρκο!»

Οι Τούρκοι προσπαθούν να πνίξουν τους πρόσφυγες και μαζί με αυτούς και την ΑΟΖ μας. Οι Τούρκοι θέλουν να μοιράσουν το Αιγαίο από τότε που επι Ελευθερίου Βενιζέλου ήμασταν το κράτος των δυο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Βέβαια, οι Τούρκοι είναι απόλυτα δικαιολογημένοι να θάψουν το θέμα της ΑΟΖ, αλλά προκαλεί ιδιαίτερη πικρία το γεγονός ότι υπάρχουν και συμπατριώτες μας που υποστηρίζουν τις τουρκικές θέσεις, όταν μιλούν για υφαλοκρηπίδα και όχι για ΑΟΖ.

Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας ( UNCLOS ΙΙΙ) αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για την ΑΟΖ τα ίδια επιχειρήματα που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι, δηλαδή, τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι «κάθονται» πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας, γιατί η ΑΟΖ δεν έχει κανένα γεωλογικό «παρελθόν». Άλλωστε, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει και αυτό το επιχείρημα.

Τα 200 μίλια αποτελούν το ανώτατο όριο μιας ΑΟΖ. Για να έχει ένα κράτος ΑΟΖ 200 μιλίων πρέπει να απέχει από ένα άλλο παράκτιο κράτος 400 μίλια. Τέτοιες αποστάσεις δεν υπάρχουν ανάμεσα στην Ελλάδα και σε όλες τις γειτονικές της χώρες και επομένως ακολουθείται η οριοθέτηση με βάση την μέση γραμμή. Η Τουρκία δεν δέχεται αυτό το είδος οριοθέτησης ισχυριζόμενη ότι το Αιγαίο είναι κλειστή θάλασσα και ότι τα ελληνικά νησιά δεν διαθέτουν τα ίδια δικαιώματα, που έχουν οι ηπειρωτικές περιοχές. Προσπαθεί βέβαια να αποσιωπήσει ότι έχει ήδη ανακηρύξει και οριοθετήσει τη δική της ΑΟΖ της στην Μαύρη Θάλασσα, πού είναι πιο κλειστή θάλασσα από το Αιγαίο. Συγκεκριμένα προχώρησε σε οριοθετήσεις με την  τότε Σοβιετική Ένωση, με τη Ρουμανία και με την Βουλγαρία χρησιμοποιώντας βεβαίως τη  μέθοδο της μέσης γραμμής, που όμως αρνείται να αποδεχτεί για το Αιγαίο.

Τα τελευταία δύο χρόνια, κάποιοι προσπαθούν  να υποβαθμίσουν την αξία της ΑΟΖ, επιδιώκοντας να μας πείσουν ότι δεν αποτελεί παρά μία ΜΟΔΑ. Ξεχνούν βέβαια, όπως ήδη αναφέραμε, ότι για πολλά χρόνια κανένα κράτος δεν έχει προσφύγει στη Χάγη ζητώντας μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας,  αλλά ζητώντας ταυτόχρονα και την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Ξεχνούν επίσης ότι στη δεκαετία του 1970, κατά τις συζητήσεις της Διάσκεψης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, οι αντιπροσωπείες των κρατών της Λατινικής Αμερικής, που έφεραν προς συζήτηση τη νέα έννοια της ΑΟΖ, ζήτησαν να αγνοηθεί η ύπαρξη της υφαλοκρηπίδας, μια και είχε ξεπεραστεί από αυτή της ΑΟΖ. Κάποιοι επιμένουν να δίνουν μαθήματα στους Έλληνες, στους Κύπριους και στους Ισραηλινούς τονίζοντας ότι «Η ΑΟΖ δεν έχει καμία σχέση με το θέμα του ορυκτού πλούτου. Με την υφαλοκρηπίδα σχετίζεται.”

Υπάρχουν τέσσερεις βασικές θέσεις που δεν αμφισβητεί κανείς σε σχέση με την ΑΟΖ:

1. Η ΑΟΖ αποτελεί πλέον, χωρίς καμία αμφιβολία, μέρος του γραπτού και εθιμικού διεθνούς δικαίου, ιδιαίτερα τώρα που η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας έχει τεθεί σε ισχύ.
2. Η ΑΟΖ, σε αντίθεση με την υφαλοκρηπίδα, δεν ανήκει στο παράκτιο κράτος ipso jure, αλλά πρέπει σαφώς να ανακηρυχθεί από το παράκτιο κράτος.  Εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, ΑΟΖ απλώς δεν υφίσταται.  Η θαλάσσια περιοχή (η επιφάνεια και τα υπερκείμενα ύδατα) που δεν θα ανακηρυχθεί ως ΑΟΖ, παραμένει νομικώς ως μέρος της ανοικτής θάλασσας.
3. Το νομικό περιεχόμενο αυτού του νέου θεσμού του διεθνούς δικαίου ορίζεται από το  5ο Μέρος της Σύμβασης.  Τα παράκτια κράτη δεν μπορούν να υπερβαίνουν τους περιορισμούς που τους έχουν επιβληθεί από το 5ο Μέρος της Σύμβασης σχετικά με τα     δικαιώματά τους, τις δικαιοδοσίες τους και τις υποχρεώσεις τους. Έτσι, “άλλα” κράτη  έχουν δικαιώματα στην ΑΟΖ ενός παράκτιου κράτους και το παράκτιο κράτος δεν μπορεί να δημιουργήσει ΑΟΖ που να υπερβαίνει τα 200 ν.μ.
4. Κανένα κράτος ή ομάδα κρατών δεν έχει το δικαίωμα να ισχυρισθεί ότι κάποιο  παράκτιο κράτος δεν μπορεί να ανακηρύξει την δική του ΑΟΖ.  Αν και πότε ένα  παράκτιο κράτος ανακηρύξει την ΑΟΖ του, εξαρτάται εντελώς από τη δική του δικαιοδοσία και βούληση.

Πολλοί, τώρα τελευταία, υποστηρίζουν  ότι οι Τούρκοι απαιτούν συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Ελλάδα. Αυτό δεν είναι απολύτως ακριβές. Οι πρώτοι διδάξαντες ήταν οι Αμερικανοί,οι οποίοι δεν έχουν αλλάξει τακτική για δεκαετίες και  χρησιμοποίησαν την λέξη «συνεκμετάλλευση» για πρώτη φορά το 1975. Οι ΗΠΑ ζήτησαν τότε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να ξεκινήσει συνομιλίες για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, αλλά αυτός αρνήθηκε να το πράξει, μια στάση που ενόχλησε πολύ τους Αμερικανούς τότε. Αργότερα, οι Αμερικανοί ζήτησαν το ίδιο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και αυτός αρνήθηκε να συγκατανεύσει. Είναι προφανές ότι ορισμένα σενάρια επανέρχονται κατά καιρούς. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο ίσως να ήταν δυνατόν μόνο μετά από οριοθέτηση και μόνο σε περιοχές που συνορεύουν. Αυτό ακριβώς έχουν κάνει η Κύπρος και το Ισραήλ στο οικόπεδο «Αφροδίτη». Οι Αμερικανοί δεν ζητούν συνεκμετάλλευση σε περιοχές που οι ΑΟΖ των δύο κρατών συνορεύουν, που θα ήταν κάτι λογικό, αλλά ζητούν να υπάρξει συνεκμετάλλευση σε όλο το Αιγαίο Πέλαγος κάτι που αποτελεί, για να μη χρησιμοποιήσω κάποια άλλη λέξη, παγκόσμια πρωτοτυπία.

Τώρα, με την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, οι Τούρκοι βρήκαν και μια αλλά λέξη να προσθέσουν σε αυτή της συνεκμετάλλευσης, την λέξη συνδιαχείρηση!  Φαίνεται ότι τους αρέσει να χρησιμοποιούν την πρόθεση «συν» κάθε φορά που θέλουν να μοιραστούν κάτι μαζί μας στο Αιγαίο.

Παίζεται η τύχη του Καστελόριζου

Πριν 50 χρόνια οι Αμερικανοί προσπάθησαν να λύσουν αυτό που αποκαλούμε σήμερα Κυπριακό και Αιγαίο και δεν τα κατάφεραν. Έτσι τώρα επανέρχονται για να τα λύσουν μιά για πάντα. Αλλά ας δούμε τι προσπάθησαν να κάνουν τότε με ένα από τα περίφημα σχέδια Άτσεσον. Ο Άτσεσον, το 1964, πρόσφερε την Κύπρο στην Ελλάδα με αντάλλαγμα την χερσόνησο της Καρπασίας και το Καστελόριζο. Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Γεώργιος Παπανδρέου αρνήθηκε να παραχωρήσει ελληνικό έδαφος στη Τουρκία και το σχέδιο ναυάγησε. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, αλλά όταν άρχισα να ασχολούμαι με το Δίκαιο της Θάλασσας και ανακάλυψα ότι υπάρχουν μεγάλες ποσότητες  υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ του Καστελόριζου, κάτι μ’ έκανε να ξανασκεφτώ το Σχέδιο Άτσεσον. Οι Αμερικανοί γνώριζαν, μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τις ποσότητες υδρογονανθράκων που κρύβονταν στην Ανατολική Μεσόγειο. Όταν άρχισαν οι ανακαλύψεις υδρογονανθράκων στο Ισραήλ, στη Κύπρο και στην Αίγυπτο, η Ουάσιγκτον δεν έδειξε καμία έκπληξη και όταν ρώτησα ειδικούς μου απάντησαν ότι αυτός ο πλούτος ήταν γνωστός σε αυτούς.

Η σύμπλευση των Αμερικανών με τους Τούρκους στο θέμα της ΑΟΖ του Καστελόριζου δεν ήταν μια τυχαία χειρονομία. Γνώριζαν τον ορυκτό του πλούτο και ήθελαν να τον δώσουν στους Τούρκους με αντάλλαγμα να σταματήσουν να έχουν βλέψεις στο Αιγαίο. Πίστευαν ότι έτσι θα έλυναν την ελληνοτουρκική διαφορά μια για πάντα. Σήμερα, 50 χρόνια αργότερα, δεν πρόκειται να δώσουν το Καστελόριζο στους Τούρκους, αλλά θα βρουν έναν τρόπο για να  δώσουν την ΑΟΖ του Καστελόριζου στην Τουρκία.

Οι απαράδεκτες τουρκικές θέσεις

Πρέπει να επιστρέψει κανείς πίσω τριάντα τέσσερα χρόνια, στο 1982, για να καταλάβει το πρόβλημα της Τουρκίας. Στις 30 Απριλίου 1982, στη Νέα Υόρκη, η Τουρκία ήταν η μία από τις τέσσερις χώρες που δεν υπέγραψαν τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS III) και ακόμα δεν έχει συνέλθει από αυτή τη μεγάλη ήττα της, αφού η ΑΟΖ και τα δικαιώματα νησιών σε ΑΟΖ δημιούργησαν μια αφόρητη πίεση.

Έτσι η Τουρκία, επί τρεις δεκαετίες, συνεχίζει να αρνείται ουσιαστικά την ύπαρξη του Συντάγματος των Ωκεανών και Θαλασσών, που δημιούργησε η παγκόσμια κοινότητα το 1982. Οι τουρκικές διεκδικήσεις είναι συνδεδεμένες με οικονομικά συμφέροντα, που έχουν σχέση με τα θέματα της αλιείας και των υδρογονανθράκων. Η Τουρκία μονότονα αρνείται την ύπαρξη υφαλοκρηπίδας στα ανατολικά νησιά του Αιγαίου.

Από το 2011 η Τουρκία κυκλοφορεί τον παρακάτω χάρτη, ο οποίος δείχνει την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο. Είναι ξεκάθαρα μια εξόφθαλμη παραβίαση των κανόνων του UNCLOS III. Δίνει στη Ρόδο, στην Κάρπαθο και στο Καστελόριζο μόνο 6 ν.μ. χωρικά ύδατα και όχι υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Δίνει ελάχιστη υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ στο βόρειο τμήμα της Κρήτης και παριστάνει ότι έχει, σε μεγάλη έκταση, μια τεράστια υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ , που συνορεύει με την αιγυπτιακή ΑΟΖ. Υποτίθεται ότι αυτή η οριοθέτηση είναι σύμφωνη με την αρχή της ευθυδικίας, η οποία είναι η προσφιλής της οριοθέτηση.

ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ
ΠΗΓΗ: Bayram Οztürk 1 and Sertac Hami Başeren, «The exclusive economic zone debates in the Eastern Mediterranean Sea and fisheries», Journal of Black Sea/Mediterranean Environment, Vol.14: 77-83 (2008).

Ο εφιάλτης της Τουρκίας: Τα Νησιά

Επανέρχεται πάντα στη μνήμη μου το άρθρο 121 του UNCLOS III και ενθυμούμαι με ικανοποίηση τους αγώνες της ελληνικής και της κυπριακής αντιπροσωπείας για τη διατήρησή του και το πείσμα της Τουρκίας για την απάλειψη του.

Ήταν μια μεγάλη νίκη για τα ελληνικά νησιά και ιδιαίτερα για το ξεχασμένο σύμπλεγμα του Καστελόριζου. Το Καστελόριζο απέχει 80 μίλια από τη Ρόδο, 170 μίλια από την Κύπρο, αλλά λιγότερο από 1 μίλι από την Τουρκία. Έχει έκταση 5 τετραγωνικών μιλίων και κατοικείται από περίπου 400 κατοίκους, ενώ στο τέλος του 19ου αιώνα ο πληθυσμός του ανέρχονταν  σε 10.000 κατοίκους, πριν τη μαζική μετανάστευση στο εξωτερικό.

Βέβαια αυτή η νίκη του Καστελόριζου δεν ήταν καθόλου εύκολη. Άρχισε το 1973 και τελείωσε το 1982. Οι αντιπροσωπείες της Ελλάδας, της Κύπρου, του Τρινιντάντ-Τομπάγκο και του Ηνωμένου Βασιλείου, που συμμετείχαν στην 3η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, πρωτοστάτησαν για τη δημιουργία του ανωτέρω άρθρου.

Σήμερα το μήκος των ακτών της ΕΕ των 28 ξεπερνάει τα 66.000 χλμ. και η Ελλάδα διαθέτει τη μεγαλύτερη ακτή από όλα τη κράτη-μέλη, που εκτείνεται σε 16,465 χλμ. καθώς επίσης και τα περισσότερα νησιά και νησίδες,  που αριθμούν  3.100, εκ των οποίων τα 2.463 βρίσκονται στο Αιγαίο Πέλαγος. Αυτά είναι τα νησιά μας, που οι Τούρκοι θέλουν να μοιραστούν μαζί μας.

Επίλογος

Αυτή την περίοδο, που κινδυνεύει η εθνική μας κυριαρχία, η πατρίδα μας έχει την πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση , που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Οι γκάφες στην οικονομία, στο προσφυγικό κλπ. μπορούν να διορθωθούν, αλλά γκάφες στα εθνικά θέματα είναι σχεδόν ακατόρθωτο να διορθωθούν. Δεν μπορούμε να διορθώσουμε το «έχει η Ελλάδα θαλάσσια σύνορα;» ή το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός ζήτησε άδεια από τους Τούρκους για να ανεφοδιάσει το αεροπλάνο του στην Ρόδο, καθ΄ οδόν προς την Τεχεράνη. Παρεμπιπτόντως, να αναφέρουμε ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, στις 14 Σεπτεμβρίου του 2014, ως Υπουργός Εξωτερικών επισκέφθηκε την Τεχεράνη, χωρίς να υποβάλλει κανένα σχέδιο πτήσης στους Τούρκους. Επίσης, η τότε κυβέρνηση κατάφερε, με την διαπραγμάτευση για τη νέα δομή Διοίκησης του ΝΑΤΟ, να καταργηθεί το αεροπορικό στρατηγείο της Σμύρνης, μετατρεπόμενο σε χερσαίο, έτσι δεν έχει τόση σημασία για τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Αιγαίο

Οι τελευταίες δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, δεν λύνουν το πρόβλημα. Σε ένα σημείο δηλώνει «καθήκον του NATO δεν είναι να αναγκάζει πλεούμενα να γυρίζουν πίσω». Σε ένα άλλο, δηλώνει «αν πλοία της συμμαχίας διασώζουν ανθρώπους από πλοιάρια που κινδυνεύουν στη θάλασσα και έχουν αποπλεύσει από την Τουρκία, θα μεταφέρονται στο έδαφος της Τουρκίας». Εσείς καταλαβαίνετε σε τι ακριβώς αναφέρεται ο Νορβηγός;

Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και επειδή τα ζητήματα του ΝΑΤΟ συνδέονται με το ιστορικό βάθος των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, με τα ζητήματα του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου, με ζητήματα χωρικών υδάτων, εναερίου χώρου, υφαλοκρηπίδας, ΑΟΖ, έρευνας και διάσωσης, FIR, ελλοχεύουν παγίδες, που είναι συνεχείς κα καθημερινές.

Τελειώνοντας, θέλω να επαναλάβω ότι η Ελλάδα, όταν αποφασίσει να δημιουργήσει ΑΟΖ σε όλες τις θάλασσές της ακολουθώντας πιστά τις διατάξεις του Δίκαιου της Θάλασσας,δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την Τουρκία. Απλώς η Τουρκία θα αρνηθεί να αναγνωρίσει μια ελληνική ΑΟΖ, όπως ακριβώς έπραξε και με την κυπριακή ΑΟΖ, αλλά η Κύπρος ούτε πτοήθηκε από τις απειλές της Τουρκίας, αλλά προχώρησε εξασφαλίζοντας μάλιστα   και την έγκριση της ΕΕ. Η Άγκυρα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει και να αποδεχτεί ότι δεν μπορεί να επιβάλει τις όποιες νέο-οθωμανικές βλέψεις της στη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα.

Τέλος θα ήθελα να υποβάλω μια πρόταση σε μερικούς από τους φανατικούς οπαδούς της υφαλοκρηπίδας , που τυχαίνει να είναι και φανατικοί οπαδοί της σημερινής κυβέρνησης, άρα και φανατικοί οπαδοί δημοψηφισμάτων. Γιατί δεν ζητούν ένα δημοψήφισμα για την ΑΟΖ; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Πηγή: Mignatiou

Tο παρόν άρθρο γράφεται με αφορμή την ενέργεια της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, δυο ημέρες πριν τη δεύτερη συνάντηση των αγροτών με τον πρωθυπουργό, να δώσει εντολή στους Εισαγγελείς Εφετών όλης της χώρας να κινήσουν διώξεις σε όλους τους αγρότες που συμμετέχουν στα μπλόκα αποκλεισμών των οδών (οι οποίοι βρίσκονται εκεί επί έναν σχεδόν μήνα). Δεν θα σχολιάσω καθόλου αν συμφωνώ ή όχι με τον τρόπο αντίδρασης των αγροτών. Θέλω μόνο να παρατηρήσω ότι για πρώτη φορά σχεδόν σύσσωμος ο ελληνικός λαός αγόγγυστα υπομένει την ταλαιπωρία των κλειστών οδών και συντάσσεται στο πλευρό αυτών που του στερούν το δικαίωμα της ελεύθερης διέλευσής του. Προαιρείται δηλαδή ο ελληνικός λαός να προσβάλλονται τα δικά του δικαιώματα, προκειμένου να εξυπηρετηθούν αυτά των αγροτών, των κτηνοτρόφων, των αλιέων κ.λ.π. Ο λόγος μου, λοιπόν, απευθύνεται στην κα Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, με αφορμή την προαναφερθείσα ενέργεια της. Δεν θα ασχοληθώ με το γιατί όλο το προηγούμενο διάστημα δεν ενεργούσε· και αναφέρομαι στον θεσμό του Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου.

Κυρία Εισαγγελεύ, από όσα συντελούνται σ’αυτή τη χώρα, σ’αυτό τον λαό, εκείνο μόνο που σας ενόχλησε είναι η απελπισμένη πριν τον «θάνατό» τους, πριν τον «αφανισμό» τους, αδιέξοδη αντίδραση των αγροτών, των κτηνοτρόφων, των αλιέων κ.λ.π.; Μόνο αυτό είδατε και διαγνώσατε ως παρανομία στη χώρα; Αυτό θεωρήσατε ως καταφρόνηση και καταπάτηση του Συντάγματος; Από πού να αρχίσουμε εμείς να λέμε τι δεν βλέπετε, και πού να τελειώσουμε; Ενώ δυστυχώς «έχει πάρει ο διάολος» έθνος, κράτος, λαό, εσείς δείχνετε να βλέπετε καταπάτηση του Συντάγματος με την παρακώλυση των συγκοινωνιών μια ημέρα πριν το προκαθορισμένο δεύτερο ραντεβού των αγροτών με τον πρωθυπουργό!!

Αφού δείχνετε ευαισθησία ως προς το Σύνταγμα, σας ερωτούμε:

1)  Δεν σας ενοχλεί όπου διά του άρθρου 90§5, η προαγωγή στη θέση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, αλλά και του Προέδρου και αντιπροέδρου, γίνονται από το Υπουργικό Συμβούλιο, ώστε να δίνεται στην εκτελεστική εξουσία η δυνατότητα να ελέγχει πλήρως τη δικαιοσύνη, αφού στις ηγετικές αυτές θέσεις τοποθετεί δικαστές της απόλυτης εμπιστοσύνης της; Δεν σας πειράζει η χειραγώγηση της Δικαιοσύνης; Ο έλεγχος δε της δικαιοσύνης εκ μέρους της εκτελεστικής εξουσίας επιτυγχάνεται πλήρως, αφού στο Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο προεδρεύει ο Πρόεδρος του αντίστοιχου Ανωτάτου Δικαστηρίου, ο οποίος επηρεάζει καταλλήλως τα μέλη του. Αλλά ο έλεγχος επιτυγχάνεται και αμέσως με την αναγνώριση στον υπουργό Δικαιοσύνης του δικαιώματος διαφωνίας προς τις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστικού Συμβουλίου (άρθρ.90§3). Δεν σας πειράζει που με προκλητικά αντισυνταγματικό τρόπο απέκτησε και η νομοθετική λειτουργία δικαίωμα συμμετοχής στην εκλογή της ηγεσίας των Ανωτάτων Δικαστηρίων με τον νόμο 3841/2010; Δεν σας πειράζει που με το άρθρο 1 αυτού του νόμου, ορίζεται ότι πριν από την εισήγηση του αρμοδίου υπουργού και την απόφαση του υπουργικού συμβουλίου και την έκδοση του Προεδρικού Διατάγματος, απαιτείται η διατύπωση γνώμης από τη διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής επί ενός καταλόγου υποψηφίων που προτείνονται από τον υπουργό, η οποία δεν είναι δεσμευτική για την εισήγηση του υπουργού; Αυτή η αντισυνταγματική διάταξη, δεν σας πειράζει; Σας βολεύει; Η ωμή παρέμβαση της νομοθετικής εξουσίας στην εκλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, με ένα συνταγματικώς ανύπαρκτο όργανο της Βουλής, την καλούμενη «διάσκεψη των Προέδρων» της, δεν σας πειράζει; Δεν σας πειράζει που οι ανώτατοι δικαστές καθίστανται υποχείριοι της νομοθετικής εξουσίας και έτσι χειραγωγείται πλέον η δικαιοσύνη;

2)  Δεν σας πειράζει, λ.χ. το άρθρο στο διαδίκτυο με τίτλο  «GRECO: «Δικαστές, εισαγγελείς και βουλευτές είναι οι άρχοντες της διαφθοράς στην Ελλάδα»; ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ.  Το άρθρο αναφέρεται στην πρόσφατη έκθεση της Ομάδος Κρατών κατά της Διαφθοράς (GRECO) του Συμβουλίου της Ευρώπης, η οποία δημοσιοποιήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2015, εντός της οποίας περιγράφονται αναλυτικά οι βαθιές ρίζες της διαφθοράς τόσο στο πολιτικό, όσο και στο δικαστικό σύστημα. Η έκθεση επισημαίνει ότι η διαφθορά των ανωτέρω φορέων και θεσμών αποτελεί έναν από τους βασικούς λόγους που η Ελλάδα οδηγήθηκε στην οικονομική κρίση και στη συγκάλυψη και την επέκτασή της. Με την έκθεσή τους απευθύνονται δεκαεννέα (19) συστάσεις προς την Ελλάδα, προκειμένου να καταστεί εφικτή η πάταξη της διαφθοράς των βουλευτών, δικαστών και εισαγγελέων, διότι βάσει των στοιχείων που με έκθεσή της δημοσιοποίησε πάλι η ευρωπαϊκή επιτροπή τον Φεβρουάριο του 2014, το 99% των Ελλήνων (που είναι το υψηλότερο της Ευρώπης), θεωρεί ότι για όσα βιώνουμε στην Ελλάδα φταίει η διαφθορά.

Δείτε επίσης και το από 4-2-2014 άρθρο της ηλεκτρονικής εφημερίδος «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στο διαδίκτυο, με τίτλο: «”Πρωταθλήτρια” της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη διαφθορά η Ελλάδα». ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ. Ποιος, κ. Εισαγγελέα, ανέχεται τη διαφθορά στην Ελλάδα; Ποιος είναι υπεύθυνος για την πάταξή της; Όλα αυτά δεν σας πειράζουν;

3)  κα Εισαγγελεύ, βρισκόμαστε εντός της ευρωπαϊκής ενώσεως. Έχει επιλεγεί ως τρόπος ένωσης η οικονομική σύγκληση των κρατών. Δεν σας απασχόλησε ποτέ εάν νομίμως η χώρα μας εισήλθε στη ζώνη του ευρώ ή εάν η συμμετοχή μας είναι προϊόν απάτης; Δεν σας πείραξε που τα οικονομικά συμφέροντα για να καταφέρουν να βάλουν την Ελλάδα στην ευρωζώνη και να  την κατασπαράξουν, παραποίησαν με τη βοήθεια της Goldman Sachs τα στατιστικά στοιχεία για την αληθινή δημοσιονομική της κατάσταση; Δεν ενόχλησε τη νομική σας συνείδηση ότι μετά την ένταξη της χώρας μας, η Εurostat ανήγγειλε ότι τα στοιχεία για το δημοσιονομικό έλλειμμα που είχε δώσει η ελληνική κυβέρνηση για την ένταξη στην ευρωζώνη, ήταν ψευδή; Ότι δηλ. το χρέος δεν ήταν στο 60% του ΑΕΠ, αλλά στο 114% του ΑΕΠ; Και ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα κατά το έτος 2000 ήταν 4,1% και όχι 2% που δήλωσε τότε η κυβέρνηση; Δεν σας ενόχλησε ότι ήταν 3,7%  το έτος 2001-2002 και όχι 1,4% όπως ψευδώς δήλωσε η κυβέρνηση και ότι ήταν 4,6% το έτος 2003 και όχι 1,7% που ισχυριζόταν η κυβέρνηση; Δεν σας πείραξε, λοιπόν, ότι η χώρα οδηγήθηκε με απάτη σε μια οικονομική ζώνη, για να κατασπαραχθεί από τους εταίρους της εντός αυτής; (Για τα ανωτέρω σας παραπέμπω στην επιστημονική εργασία που είχε δημοσιευθεί επίσημα ως Research Brief, από το Ερευνητικό Ινστιτούτο Πολιτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης στο Άμχερστ με τον τίτλο: «An Unblinking Glance at a National Catastrophe and the Potential Dissolution of the Eurozone: Greece’s Debt Crisis in context». Επίσης βλ. εφημ. «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» της 29-9-2013, σελ. 7 plus, άρθρο του κ. Χρόνη Ι. Πολυχρονίου με τίτλο: «Από τη “δημιουργική” ένταξη στο ευρώ στην μνημονιακή καταστροφή της κοινωνίας»).

Δεν σας απασχόλησε ποτέ, για ποιο λόγο από τη στιγμή που η χώρα μας εισήλθε στη ζώνη του ευρώ, αντί η οικονομία της να συγκλίνει με τις οικονομίες των άλλων χωρών, άρχισε σταθερά να αποκλίνει, το χρέος της να γίνεται δυσθεώρητο, η χώρα να δανείζεται (από τις χώρες με τις οποίες έπρεπε να συγκλίνει) πάνω από τις δυνάμεις της, και να φθάνει να έχει αναλογικά το μεγαλύτερο χρέος πάνω στον πλανήτη, και να λαμβάνει το μεγαλύτερο δάνειο όλων των εποχών πάνω στον πλανήτη; Δεν σας πείραξε, κα Εισαγγελεύ, ότι ενώ η χώρα είχε πτωχεύσει, ενώ το τραπεζικό σύστημα είχε καταρρεύσει, οι κυβερνώντες εξαπατούσαν το λαό αποκρύπτοντάς του την αλήθεια, βεβαιώνοντας ότι είμαστε δήθεν μέσα στις 20 καλύτερες οικονομίες του κόσμου; Ότι «λεφτά υπάρχουν» και αυτοί κρυφά από το λαό, συζητούσαν με το ΔΝΤ να παραδώσουν τη χώρα μας στα “δόντια του”; Δεν σας πείραξε που οι Έλληνες αγνοούσαν την αλήθεια, δανειζόντουσαν κι όταν έμαθαν την αλήθεια και υπέστησαν τις συνέπειες, άρχισαν να αυτοκτονούν κατά χιλιάδες, να χρησιμοποιούν ως κρεβάτι τους τα παγκάκια στις πλατείες, να τρέφονται από τα σκουπίδια και τα συσσίτια; Και το κυριότερο, κα Εισαγγελεύ, δεδομένου ότι είμαστε στην ευρωπαϊκή ένωση και απαιτείτο οικονομική σύγκλιση των χωρών, και ενώ υπήρχε αρμόδιος οικονομικός επίτροπος διορισμένος από την Ευρώπη, δεν σας πείραξε που δεν ενημέρωσε τότε για την τεράστια απόκλιση που είχαμε; Γνώριζε ότι ο πληθωρισμός στην Ελλάδα (όπως είχε ορισθεί με τη συνθήκη του Μάαστριχτ), δεν έπρεπε να ξεπερνά το 1,5%, τα επιτόκια να μην ξεπερνούν τις δυο ποσοστιαίες μονάδες πάνω από το μέσο όρο των τριών σταθερότερων χωρών, το έλλειμμα να μην υπερβεί το 3% και το χρέος να μην πάει πάνω από 60% επί του ΑΕΠ (ενν. ακαθάριστου εθνικού προϊόντος). Δεν σας απασχόλησε, λοιπόν, γιατί αφού είδε από το 2002-2003 και μετά, ότι όλοι αυτοί οι αριθμοί σύγκλησης εκτινάχθηκαν και γύρω στο 2009 στην Ελλάδα το χρέος είχε φθάσει 129,7% επί του ΑΕΠ, γιατί ο οικονομικός επίτροπος της Ε.Ε. δεν μιλούσε όλα εκείνα τα έτη για την τεράστια απόκλισή μας; Τον Απρίλιο του 2014 το πραγματικό δημόσιο χρέος ήταν 283,3% του ΑΕΠ (βλ. άρθρο του Καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Γεωργίου Βάμβουκα, στην εφημ. «κοntranews», Σάββατο 7 Ιουνίου 2014, σελ. 2 (Αντιγνωμίες) ). Για το πόσο είχε φθάσει το δημόσιο έλλειμμα το 2009, άλλοι λένε 11%, άλλοι 13% και είναι γνωστά τα γεγονότα με την ΕΛΣΤΑΤ.

Τον Αύγουστο του 2009 ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος δημοσίευσε επίσημη έκθεση, όπου ανακοίνωνε ότι το δημόσιο έλλειμμα ήταν 8% και ότι μέχρι το τέλος του 2009 θα έφθανε το 12%. Δεν σας πείραξε, κα Εισαγγελεύ, ότι ο αρμόδιος ευρωπαίος επίτροπος που ήλεγχε τα οικονομικά της χώρας μας, δεν ενημέρωσε εγκαίρως την Ε.Ε. και δεν διαμαρτυρήθηκε στη χώρα μας; Δεν σας ενδιαφέρει για ποιο λόγο ενώ διαπίστωναν την τεράστια απόκλιση των αριθμών σύγκλισης που επέτρεπε η Συνθήκη Μάστριχτ, άφησαν την Ελλάδα να πτωχεύσει και από εταίρος να γίνει επαίτης και θύμα των άλλων χωρών; Γι’αυτόν τον επίτροπο που φέρει μεγάλη ευθύνη για την οικονομική κατάσταση της χώρας, δεν σας πειράζει ο λογισμός, ώστε να δώσετε εντολή να ερευνηθεί τι έκανε ο ευρωπαίος οικονομικός επίτροπος που ήλεγχε από το 2000 την ελληνική οικονομία; Γιατί δεν μίλησε εγκαίρως; Αυτό δεν σας απασχολεί καθόλου; Οι χρηματιστηριακοί οίκοι που αξιολογούν και υποβαθμίζουν τις οικονομίες των χωρών, από το 2002-2009 γιατί δεν υποβάθμιζαν την οικονομία μας; Δεν σας απασχολεί αυτό; Δεν σας απασχόλησε γιατί ουδέποτε οι οικονομικός ελεγκτικός μηχανισμός της Ε.Ε. δεν αξιολόγησε την οικονομία μας και δεν απαίτησε να ληφθούν οικονομικά μέτρα από το 2002 έως το 2010;

Για την Εισαγγελία του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας, όλα τα ανωτέρω είναι υποδεέστερα αυτής της απελπισμένης ενέργειας των αγροτών να κλείσουν τους δρόμους, τη στιγμή που αυτοί είναι θύματα όλης της ανωτέρω διαφθοράς; Oι άλλοι τους κλείνουν τα σπίτια και δεν μιλάτε. Τι θα κάνουν οι άνθρωποι; Πριν μπούμε στην ευρωζώνη, ένα ματσάκι άνιθος στοίχιζε 15 δραχμές και μετά την ένταξή μας στη ζώνη του ευρώ, εγώ ο ίδιος έφθασα να το βρίσκω σε σούπερ-μάρκετ 1,20 ευρώ, (δηλ. 400 δραχμές), με αποτέλεσμα να συμφέρει πλέον να εισάγεις σκόρδα από την Κίνα, λεμόνια από την Αργεντινή, πατάτες από την Αίγυπτο, πορτοκάλια από το Ισραήλ κ.ο.κ. Κυρία Εισαγγελεύ, όταν οι αγρότες κλείνουν τον δρόμο είναι ποινικό αδίκημα· όταν οι εθνοκτόνοι τοκογλύφοι δανειστές κλείνουν εκατοντάδες χιλιάδεις σπίτια, επιχειρήσεις, τι είναι για εσάς; «απλά Τετάρτη»;

4) κα Εισαγγελεύ, δεν σας πείραξε ότι μας κατέστησαν από εταίρους, υπηκόους υπό επιτροπεία; Δεν σας πείραξε ότι αυτοί με τους οποίους αποφασίσαμε να συγκλίνουμε οικονομικά, ώστε να ενωθούμε πολιτικά, στη διαδρομή μετατράπηκαν σε στυγνούς τοκογλύφους δανειστές, που «πίνουν το αίμα» έθνους και λαού; Δεν σας πειράζει που από ισότιμοι εταίροι μετατράπηκαν σε άτεγκτους τυράννους μας και εμφανίσθηκαν ως δήθεν σωτήρες μας; Δεν σας πειράζει που αυτοί οι «σωτήρες», την ώρα που το κράτος μας πτώχευε και δανειζόταν από αυτούς, αυτοί «ανάγκαζαν» το κράτος μας να αγοράζει τανκς, υποβρύχια κ.λ.π. από αυτούς; Και σήμερα λέγεται ότι η Ελλάδα διαθέτει τόσα τανκς που δεν διαθέτουν Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία μαζί;

Δεν σας πείραξε ο αντισυνταγματικός ορυμαγδός των τελευταίων ετών, όπου οι σωτήρες με τα μνημόνια κατέλυσαν την εθνική κυριαρχία του κράτους μας, απολύονται δημόσιοι υπάλληλοι, περικόπτονται μισθοί και συντάξεις, επιβάλλονται δυσβάστακτα βάρη στους Έλληνες φορολογούμενους, κατά παράβαση της συνταγματικής αρχής της αναλογικότητας; Δεν σας πειράζει η ασέβεια και η έσχατη περιφρόνηση της ανθρώπινης αξίας; Δεν σας πειράζει αυτή η ανελέητη αντισυνταγματική επιδρομή του κράτους και των τοκογλύφων δανειστών κατά των στοιχειωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπως είναι πρωτίστως το δικαίωμα της εργασίας και της αμοιβής της παρεχόμενης εργασίας;  Δεν σας απασχολεί ότι ενώ το άρθρο 2§1 του Συντάγματος ορίζει: «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας», δυστυχώς σήμερα καταπατείται η αξιοπρέπεια του Έλληνα,  ενώ χρήμα και κέρδος είναι οι μόνες μετρήσιμες αξίες της ζωής; Δεν σας πειράζει που τα μνημόνια είναι τέτοια, που δεν επιτρέπουν να ανακάμψει ποτέ η ελληνική οικονομία, που επιβάλλουν μηδενική ανάπτυξη και εξοντώνουν κάθε κοινωνική  τάξη;

5) κα Εισαγγελεύ, η αντισυνταγματική πορεία του κράτους έφθασε στο απροχώρητο. Δεν σας πειράζει που η χώρα μας περιήλθε στην πλήρη κηδεμονία των δανειστών, οι οποίοι προκειμένου να εξασφαλίσουν την προς αυτούς ομαλή αποπληρωμή του χρέους της Ελλάδος, αξιώνουν τη λήψη νομοθετικών μέτρων, τα οποία στο σύνολό τους είναι όλα σχεδόν προκλητικώς αντισυνταγματικά; Δεν σας πειράζει η τέλεια καταφρόνηση και αποδόμηση του Συντάγματος; Δεν σας πειράζει το γεγονός ότι καθημερινά παραβιάζεται το Σύνταγμα και η χώρα βρίσκεται υπό ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ, και η κυβέρνηση εκτελεί δουλικώς τις εντολές των οικονομικών κατακτητών; Δεν σας πειράζει που ο λαός από κυρίαρχος έχει καταστεί υπόδουλος; Δεν σας πειράζει ότι με δημοψήφισμα ο κυρίαρχος λαός είπε κατά 62% «όχι» στο μνημόνιο των δανειστών και ο πρωθυπουργός έκανε αυτό που του επέβαλαν οι δανειστές, «γράφοντας στα παλαιά του υποδήματα» τον κυρίαρχο λαό, ο οποίος δικαιολογημένα σήμερα είναι στους πέντε δρόμους κι εσείς δίνετε εντολή να κινηθεί δίωξη εναντίον τους;

6) κα Εισαγγελεύ, βλέπετε το αδίκημα της παρακώλυσης των συγκοινωνιών από τους αγρότες, λίγο πριν πάνε για δεύτερη φορά στον πρωθυπουργό. Και ερωτώ: Η δικαιοσύνη στις Σκουριές έχει βρει ένα σωρό δήθεν «εγκληματικές οργανώσεις», που ως αντικείμενο δράσης τους έχουν να μην καταστραφεί ο τόπος τους, τα νερά τους, να μη μολυνθεί ο αέρας που αναπνέουν, να μην κινδυνέψει η υγεία των παιδιών τους. Σ’ αυτούς που επιβάλλουν τα «σωτήρια» μνημόνια στις χώρες, εσείς δεν βλέπετε καμμία εγκληματική οργάνωση που πτωχεύει προς όφελός της λαούς και έθνη;

Δεν βλέπετε, κα Εισαγγελεύ, ότι βάσει επίσημων στοιχείων της Eurostat, ότι το 2007 το δημόσιο χρέος της Ιρλανδίας ανερχόταν στο 25% του ΑΕΠ της, και μόλις οι «σωτήρες» της επέβαλαν το μνημόνιο, το χρέος της αυξήθηκε κατά το ασύλληπτο ποσοστό του 394,8% και εκτοξεύθηκε στο 123,7%; Δεν είδατε ότι το 2007 το δημόσιο χρέος της Κύπρου ήταν οριακά κάτω από το όριο του 60% του Μάστριχτ, καθώς βρισκόταν στο 58,3% του ΑΕΠ της και όταν μπήκε στο μνημόνιο, πριν καν κλείσει έναν χρόνο μνημονιακού καθεστώτος, το κυπριακό δημόσιο χρέος διπλασιάστηκε σε 111,7% του ΑΕΠ της! ; Δεν μάθατε, κα Εισαγγελεύ, ότι η Πορτογαλία το 2007 είχε το δημόσιο χρέος της στο 68,3% του ΑΕΠ της και μετά από τρία χρόνια μνημονιακού καθεστώτος, έφθασε στο -129%; Δεν βλέπετε ότι όποια χώρα βάζουν σε μνημονιακό καθεστώς, την καταστρέφουν όσον αφορά το δημόσιο χρέος της, και την αναγκάζουν να επαναδανείζεται από αυτούς, έως ότου πάρουν κάθε δημόσια περιουσία και κτήση και πτωχεύσουν και τον λαό; Δεν είδατε ότι την Ελλάδα την άφησαν να φθάσει το 2009 το δημόσιο χρέος της στο 129% του ΑΕΠ και μας έβαλαν στο μνημόνιο, και τον Μάϊο του 2014 το δημόσιο χρέος μας είχε ανέλθει στο 175% και σήμερα έχει εκτιναχθεί σε δυσθεώρητα ύψη; Χωρίς φυσικά να συνυπολογισθούν η απίστευτη ανεργία, το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων επιχειρήσεων, η μεταφορά δεκάδων χιλιάδων επιχειρήσεων σε άλλα κράτη, η μεταφορά καταθέσεων σε ξένες χώρες, οι πλειστηριασμοί των σπιτιών των Ελλήνων, τα χρέη, οι αυτοκτονίες κ.λ.π. Δεν σας πειράζουν, λοιπόν, όλα αυτά; Σας πειράζει μόνο που οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, οι αλιείς κ.λ.π., αρνούνται να πεθάνουν και με ενέργειές τους σας υπενθυμίζουν ότι είναι ώρα «να ξυπνήσετε»;

7) Διερωτώμαι, δεν σας πείραξε η υπογραφή αλλεπάλληλων μνημονίων και των αντίστοιχων δανειακών συμβάσεων, διά των οποίων όχι μόνο παραβιάζεται η εθνική κυριαρχία, αλλά σχεδόν καταργείται; (καθότι μ’αυτό το διεθνές καθεστώς η Ελλάδα παραιτείται από την εθνική της κυριαρχία, την οποία εκχωρεί στους δανειστές της χωρίς να τηρούνται οι όροι του άρθρου 28§2 και 3 του Συντάγματος); Η οικονομική κυριαρχία δεν σας πειράζει που καταργείται, αφού πλέον για την οικονομική πολιτική της χώρας  μας, δεν αποφασίζει ο κυρίαρχος ελληνικός λαός διά της κυβερνήσεώς του, αλλά οι στυγνοί τοκογλύφοι δανειστές, οι οποίοι επιβάλλουν στην Ελλάδα οικονομική κατοχή  που συνίσταται στον (εκ των υστέρων) αυστηρότατο έλεγχο των οικονομικών, στην υπόδειξη των μέτρων τα οποία οφείλει να λαμβάνει αυτή (όχι για τις ανάγκες του λαού και του έθνους, αλλά) για την εξυπηρέτηση των δανειακών της υποχρεώσεων προς το ΔΝΤ και την Ε.Ε., την παρακολούθηση της πιστής εφαρμογής των υποδειχθέντων μέτρων; Δεν σας πειράζει που η εθνική μας κυριαρχία περιορίζεται ακόμα περισσότερο με τη δέσμευση όλων ανεξαιρέτως των εθνικών πόρων υπέρ των δανειστών, σύμφωνα με ρητό όρο της δανειακής σύμβασης; Δεν σας πειράζει ότι η Ελλάδα πλέον δεν έχει το κυριαρχικό δικαίωμα να διαχειρίζεται όπως αυτή θέλει, τον όποιο εθνικό της πλούτο, αλλά ως υποτελής πλέον χώρα οφείλει να ακολουθεί τις εντολές των δανειστών της, οι οποίοι είναι πλέον οικονομικώς και πολιτικώς κυρίαρχοι αυτού του τόπου; Κα Εισαγγελεύ, δεν σας πειράζει ότι αυτοί με τους οποίους αποφασίσαμε να ενωθούμε, και όρισαν τον τρόπο αυτή η ένωση να γίνει με τη σύγκληση των οικονομικών, στην πορεία αυτής της διαδικασίας μετατράπηκαν κυρίαρχοι και υποδούλωσαν την πατρίδα μας, καταργώντας την εθνική κυριαρχία μέσω παράνομων μνημονίων και δανειακών συμβάσεων και με τον επονείδιστο όρο τους που η Ελλάδα πλέον ρητώς και ανεπιφυλάκτως παραιτείται από όλες τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας; Δεν σας πείραξε που αυτοί οι δανειστές που σφίγγουν τη θηλειά στο έθνος και στο λαό, έθεσαν στη δανειακή σύμβαση τον άκρως μειωτικό όρο, σύμφωνα με τον οποίο επέρχεται και η απώλεια της νομικής μας κυριαρχίας, διότι για την επίλυση κάθε διαφοράς που τυχόν θα προκύπτει από την εκτέλεση αυτής της σύμβασης, θα εφαρμόζεται το αγγλικό δίκαιο και όχι το ελληνικό;

8) Το Σύνταγμα παραβιάσθηκε κατάφωρα κατά την κύρωση αυτών των δανειακών συμβάσεων που εμπίπτουν στο άρθρο 28§2, διότι πρόκειται για συμβάσεις με τις οποίες ανατίθενται σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες, οι οποίες προβλέπονται από το Σύνταγμα. Επομένως η κύρωσή τους έπρεπε να γίνει από τη Βουλή με την αυξημένη πλειοψηφία των τριων πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών, δηλαδή από εκατόν ογδόντα βουλευτές. Αυτό δεν τηρήθηκε, αφού οι συμβάσεις δανειοδότησης ορίζουν ότι εφαρμόζονται από την υπογραφή τους χωρίς επικύρωση, με συνέπεια οι δανειακές αυτές συμβάσεις να είναι νομικώς ανυπόστατες. Δεν σας πειράζει εσάς, κα Εισαγγελεύ, που παρά ταύτα παράγουν έννομα αποτελέσματα και βγάζουν τους αγρότες στους δρόμους;

9) Οι κυβερνήσεις νομιμοποίησαν τα μνημόνια διά πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, χωρίς να συντρέχουν οι προϋποθέσεις του άρθρ. 44§1. Λ.χ. η τρικομματική κυβέρνηση του 2012 προσέφυγε μέσα σε έναν μόλις χρόνο στη διαδικασία των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου δεκαεννέα φορές, χωρίς σε καμμία απολύτως από αυτές να συντρέχουν οι προϋποθέσεις του άρθρου 44§1. Δεν σας πείραξε που η χώρα μας οδηγήθηκε σε συνταγματική εκτροπή, αφού παραγκωνίσθηκε συστηματικά η Βουλή ως νομοθετικό όργανο, σύμφωνα με το άρθρο 26§1 του Συντάγματος και η νομοθετική εξουσία ασκείται μόνο από την κυβέρνηση;

10) κα Εισαγγελεύ, βάσει του άρθρου 4§5 του Συντάγματος: «οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Δεν βλέπετε ότι από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Κρήτη, ο λαός βρίσκεται στον δρόμο; Δεν τον ακούτε που διαμαρτύρεται ότι πεθαίνει, ότι δεν δύναται να ζήσει με τέτοιες συνθήκες; Δεν βλέπετε πόσοι αυτοκτονούν, πόσοι τρέφονται στα συσσίτια, κι ότι ανέρχονται σε δύο εκατομμύρια οι άνεργοι; Οι φορολογικές επιβαρύνσεις, βλέπετε εσείς να είναι ανάλογες, όπως ορίζει το Σύνταγμα; Φόροι επί φόρων «χαράτσια», έκτακτες εισφορές, ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, πολυάριθμοι έμμεσοι φόροι, διάφορα τέλη επί τελών, με ταυτόχρονες περικοπές μισθών, συντάξεων, αδιστάκτως επαναλαμβανόμενες, είναι ανελέητες φορολογικές επιβαρύνσεις που εξοντώνουν τον Έλληνα οικονομικά κα όχι μόνο, που τον κάνουν να μεταναστεύει και να φέρνουν στον τόπο μας αλλοδαπούς μετανάστες. Και όλα αυτά, για την υλοποίηση ενός και μόνο σκοπού, την αποπληρωμή ενός απροσδιόριστου, επαχθούς και επονείδιστου δημοσίου χρέους, του οποίου όμως η εξόφληση έπρεπε να έπεται όλων των άλλων υποχρεώσεων του κράτους προς τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Δυστυχώς όμως, οι δανειστές έχουν ως προφανή στόχο την εθνική μας εξόντωση. Δεν σας πειράζει, λοιπόν, που το κράτος καταφρονώντας το Σύνταγμα, αποδεικνύει ότι έχει έναν μόνο λόγο υπάρξεως, την με κάθε τρόπο -κυρίως δε με την επιβολή δυσβάστακτων άνισων και άδικων πάσης φύσεως φόρων- εξόφληση των τοκογλύφων δανειστών του; Δεν σας πειράζει που οι δανειστές έχουν «το μαχαίρι στον λαιμό» της Ελλάδος, κι αυτή αντί να εξασφαλίσει πρώτα τα μέσα για την επιβίωση του λαού της, παραδόθηκε άνευ όρων στους τοκογλύφους δανειστές της και οδηγεί τους Έλληνες στην εσχάτη πενία «στους πέντε δρόμους», στη μετανάστευση, στη φυλακή, στον θάνατο, επιβάλλοντας συνεχώς άνισους και άδικους φόρους, κατά παράβαση της θεμελιώδους αρχής της φορολογικής ισότητας και δικαιοσύνης, παραβιάζοντας έτσι στην ουσία τη διάταξη του άρθρου 4§5 του Συντάγματος; Δεν σας πείραξε το γεγονός ότι η διάταξη του άρθρ. 25 του Συντάγματος πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων; Οι απαιτήσεις των δανειστών την εξευτέλισαν εντελώς αυτή τη διάταξη, όλα τα μέτρα που πήραν –και  παίρνουν- οι μνημονιακές κυβερνήσεις, είναι καταφανώς αντίθετα προς την αρχή της αναλογικότητας· οι περικοπές μισθών και συντάξεων, οι πρόσθετες φορολογικές επιβαρύνσεις, η εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας στους δανειστές μας, οι απολύσεις εργαζομένων στον δημόσιο κυρίως τομέα, οι περικοπές δαπανών για την υγεία και την παιδεία, όλα αυτά τα μέτρα τα επέβαλαν κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητας. Κανένα απολύτως από αυτά τα μέτρα δεν ήταν απολύτως αναγκαίο για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.

11) Ακούσατε την πρώην Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων να λέει δημοσίως ότι η επιτροπή της Βουλής έχει όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το δημόσιο χρέος είναι παράνομο, επαχθές και επονείδιστο και πρέπει να μην πληρωθεί. Όπως δώσατε εντολή στους Εισαγγελείς Εφετών να κινήσουν δίωξη στους αγρότες, μήπως δώσατε εντολή σε κάποιον Εισαγγελέα να λάβει από την πρώην Πρόεδρο της Βουλής και την επιτροπή, τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το χρέος είναι παράνομο; Εμείς δεν αντιληφθήκαμε κάτι τέτοιο, αντιθέτως καλούμεθα να το πληρώσουμε με τον θάνατό μας. Γιατί, κα Εισαγγελεύ; Δεν σας νοιάζει; Βλέπετε μόνο τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους και τους αλιείς, που ψυχορραγούν, θύματα αυτού του παράνομου χρέους και κινείτε σ’αυτούς δίωξη; Τι φταίει; Μήπως επειδή τα μέτρα που επιβάλλονται δεν πιάνουν τον κλάδο σας (όπως και τις δυνάμεις καταστολής), για ευνόητους λόγους;

Κα Εισαγγελεύ, από την ώρα που μας έβαλαν στην ευρωζώνη, το κράτος και ο λαός πτώχευσαν. Την ίδια όμως στιγμή άλλοι εγίνοντο πλούσιοι (και μιλώ για τους τοκογλύφους δανειστές, αλλά και για κάποιους μεγαλο-εργολάβους, μεγαλοεκδότες και κατόχους ΜΜΕ), και αυτοί είναι κυρίως που συνεχίζουν να θέλουν ευρώ, Ευρώπη και δάνεια από τους δανειστές. Ο λαός με το δημοψήφισμα σε ποσοστό 62% είπε «όχι», ενώ 53% απείχε από τις τελευταίες εκλογές. Πόσο δίκαιο τελικά είχε Αυτός στον Οποίο ομνύει ο Συνταγματικός νομοθέτης και κατοχυρώνει το Σύνταγμα, όταν λέγει: «….και υμίν τοις νομικοίς ουαί, ότι φορτίζετε τους ανθρώπους φορτία δυσβάστακτα, και αυτοί ενί των δακτύλων υμών ου προσψαύετε τοις φορτίοις» (Λουκ.ια΄, 46). Και πάλι: «ως ράκος αποκαθημένης η δικαιοσύνη υμών».

Αφήστε αγρότες, κτηνοτρόφους, αλιείς και τον υπόλοιπο λαό να πεθάνει. «Ζωή, λοιπόν, σε λόγου σας» και στις δυνάμεις καταστολής. Οι άλλοι ας είναι θύματα της οικονομικής κατοχής.

Για το παρόν άρθρο χρησιμοποιήθηκαν ως βοηθήματα:

1) Το βιβλίο του επίτιμου Προέδρου Αρείου Πάγου, κ. Βασιλείου Ευτ. Νικόπουλου με τίτλο: «…Αντισυνταγματικοί παραλογισμοί», εκδ. ΑΡΜΟΣ, 2013.

2) Άρθρο του επίτιμου Προέδρου του Αρείου Πάγου, κ. Βασιλείου Κόκκινου, με τίτλο: «Η υποταγή στους δανειστές», στην εφημερίδα «Η Αξία» της 9-11-2013.

3) Άρθρο του έγκριτου δημοσιογράφου Γεωργίου Δελαστίκ με τίτλο: «Πνίγεται στο χρέος όποια χώρα του ευρώ μπει σε μνημόνιο», της 2-5-2014 από «Νέμεσις Ραμνουσία».

4) Το βιβλίο του αρχιμ. Χριστοδούλου Αγγελόγλου με τίτλο: « Στη δύση της ελευθερίας», εκδ. Ι.Ησυχαστηρίου «Παναγία, η Φοβερά Προστασία», 2001.

5) Η επιστημονική εργασία που είχε δημοσιευθεί επίσημα ως Research Brief, από το Ερευνητικό Ινστιτούτο Πολιτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης στο Άμχερστ με τον τίτλο: «An Unblinking Glance at a National Catastrophe and the Potential Dissolution of the Eurozone: Greece’s Debt Crisis in context».

6) Το άρθρο του κ. Χρόνη Ι. Πολυχρονίου με τίτλο: «Από τη “δημιουργική” ένταξη στο ευρώ στην μνημονιακή καταστροφή της κοινωνίας», εφημ. «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» της 29-9-2013, σελ. 7 plus.

7) To άρθρο του Καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Γεωργίου Βάμβουκα, στην εφημ. «κοntranews», Σάββατο 7 Ιουνίου 2014, σελ. 2.

Πηγή: Βασιλίνος

Ὅσοι ἐκ τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν κρατοῦν μέ συνέπεια τήν ὀρθόδοξη παράδοσή μας καί τό ἦθος τῆς ἐν Χριστῶ ἁγιοπνευματικῆς μας πολιτείας δέν θέτουν ποτέ στόν ἑαυτόν τους τό ἐρώτημα πού εἶναι καί ὁ τίτλος τοῦ παρόντος ἄρθρου μας. Πιστεύουν δηλαδή ἀκραδάντως, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀπ᾿ ἀρχῆς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων καί πορεύονται ἀταλάντευτα γιά τήν πραγματοποίησι τοῦ ὑψίστου σκοποῦ, πού εἶναι ἡ ψυχική τους σωτηρία.

Ὑπάρχουν ὅμως καί ὀρθόδοξοι, μάλιστα διανοούμενοι καί ἐνίοτε μερικοί διδάσκαλοι τῆς θεολογίας, οἱ ὁποῖοι ἀμφισβητοῦν τήν μοναδικότητα αὐτή τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Πιστεύουν ὅτι, ἐπειδή τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Θεός καί πανταχοῦ παρών, ἠμπορεῖ νά ἐπισκέπτεται καί νά χορηγῆ τήν Θεία Χάρι του καί σέ ἀνθρώπους, ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὅμως, οὔτε καί ἐμεῖς ἀμφισβητοῦμε αὐτή τήν ἐλευθερία καί δρᾶσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί σέ μή ὀρθοδόξους καί ἀλλοθρήσκους ἀνθρώπους. Ἀλλωστε ποιός ἄνθρωπος ἠμπορεῖ νά ἐλέγξη ἤ νά κηδεμονεύση τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖον εἶναι Θεός; Δύναται, λοιπόν, νά πνεύση, σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή, (Ἰωάν. 3,8) ὅπου καί ὅπως θέλει, στόν νοῦ καί στήν καρδιά ἑνός ἀνθρώπου, ἀλλά ὄχι διά νά τόν σώση, ἀλλά νά τόν...

χειραγωγήση ἕως ὅτου ἔλθη στήν Ὀρθοδοξία. Καί τώρα ἀναφέρω παρεπιπτόντως σχετική μαρτυρία, πού δημοσιεύθηκε παλαιότερα σέ περιοδικό τῶν Ἐκδόσεων «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», γιά δύο ἀδελφούς νεαρούς μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι ποθοῦσαν εἰλικρινά καί φλογερά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν τους. Ἦλθε ἐνώπιον τους κάποιος νεαρός (ἦταν ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ) καί τούς ὡδήγησε σέ μία ὀρθόδοξη ἐκκλησία λέγοντάς τους: «Ὁ Θεός γνωρίζει ὅτι ἐπιθυμεῖτε νά σωθῆτε καί ἡ ἐκκλησία πού ἐπιτελεῖ τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, εἶναι μόνο αὐτή ἐδῶ καί λέγεται Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία». Καί ἀμέσως ἐξαφανίσθηκε. Οἱ νέοι παρατηρῶντας μέ ἀπορία τίς μορφές τῶν Ἁγίων τοῦ τέμπλου, ἀνεγνώρισαν καί τόν νεαρό πού τούς συνώδευσε μέχρις ἐκεῖ. Κατηχήθηκαν ἀπό τόν ἱερέα βαπτίσθηκαν καί ἔκτοτε ἐργάσθηκαν ὡς ἱερομόναχοι!

Στό παρόν ἄρθρο μου δέν ἐπιθυμῶ μέ θεολογικά ἐπιχειρήματα νά στηρίξω αὐτή τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ἀλλά ἐπιθυμῶ νά ἐκθέσω περιστατικά μέσα ἀπό τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας ἐν Ἀφρικῆ, ὅπου χάριτι Χριστοῦ ἐργάζομαι ἐπί δύο καί πλέον δεκαετίες.
Ὅσοι ἐκ τῶν ἀναγνωστῶν μας, θελήσουν νά δεχθοῦν  μέ ἁπλότητα καρδίας τίς μαρτυρίες αὐτές, θά πιστεύσουν πρῶτα γιά τήν δική τους τήν σωτηρία. Μετά θά ἐργασθοῦν καί διά τήν σωτηρία τῶν μή ὀρθοδόξων, ἀποφεύγοντες πλέον νά ἰσοπεδώνουν τά ἐμπόδια πού χωρίζουν τήν Ὀρθοδοξία μέ τίς ἄλλες λεγόμενες χριστιανικές «ἐκκλησίες».
Κάθε περιστατικό πού θά γράψω ἔχει καί τήν δική του ἱστορία, τήν ὁποία πρέπει νά γνωρίζη ὁ κάθε ἀναγνώστης.

Ἀρχίζω μέ περιστατικά ἀπό τήν ἐποχή τοῦ ἱεραποστόλου π. Κοσμᾶ Γρηγοριάτου, ὁ ὁποῖος ἐργάσθηκε στό νότιο Κογκό 12 χρόνια (1977-1989).
1. Μία ἡμέρα ἦλθε ἕνα ἀνδρόγυνο κογκολλέζων στόν π. Κοσμᾶ, ἔχοντας κοντά τους τό ἄρρωστο παιδί τους, τό ὁποῖον ἔπασχε ἀπό δαιμόνιο. Τοῦ εἶπαν:
-Πάτερ, θέλουμε νά θεραπεύσης τό παιδί μας, τό ὁποῖον παρέλυσαν οἱ μάγοι μέ τά μαγικά τους.
-Σέ ποιά ἐκκλησία ἀνήκετε;
-Στήν Ρωμαιοκαθολική.
-Ἔε, νά πᾶτε στόν ἱερέα τῆς ἐκκλησίας σας.

Ἔκαναν ὑπακοή καί ἐπῆγαν. Ὅταν ἄρχισε ὁ παπικός ἱερεύς νά διαβάζη τίς δικές του εὐχές, τό δαιμόνιο ἀπό τό στόμα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ, εἶπε στόν ἱερέα τά ἑξῆς: «Ποιός εἶσαι ἐσύ, βρέ καπουτσίνε (μοναχικό τάγμα τῆς παπικῆς ἐκκλησίας) πού ἔχεις τήν δύναμι νά μέ βγάλης ἀπ᾿ αὐτό τό παιδί; Κι ἀμέσως τό δαιμόνιο βγῆκε ἀπό τό παιδί καί μπῆκε μέσα στό σῶμα τοῦ παπικοῦ ἱερέα.
Ὅταν εἶδαν οἱ γονεῖς τό παιδιοῦ τό ἀναπάντεχο αὐτό φαινόμενο, ἐξεπλάγησαν καί ἐπῆγαν νά τό εἰποῦν στόν ὀρθόδοξο ἱερέα, τόν π. Κοσμᾶ. Μετά τήν ἀνάγνωσι τοῦ ἀνωτέρω περιστατικοῦ, νομίζω, ὅτι τό συμπέρασμα βγαίνει μόνο του σέ κάθε καλοπροαίρετο ἄνθρωπο.
Καί ἐρωτῶ τόν κάθε καλοπροαίρετο ἄνθρωπο: Ἐάν ὁ παπικός ἱερεύς εἶχε ἔγκυρη καί κανονική ἱερωσύνη, θά δαιμονιζόταν; Ἐάν ἡ παπική ἐκκλησία εἶχε τήν χάρι νά διώκη δαιμόνια, γιατί ἕνας ἐκπρόσωπός της ἱερεύς, κυριεύθηκε ἀπό τό δαιμόνιο;

2. ῾Ο π. Παῦλος χειροτονήθηκε πρό ἐτῶν κληρικός στήν Ἐπισκοπή Κατάγκας, ἐνῶ ταυτόχρονα ἦταν καί ὑπάλληλος στά γραφεῖα τοῦ κρατικοῦ Σιδηροδρόμου. Ἐργάζεται λοιπόν  τίς καθημερινές καί τίς Κυριακές καί ἄλλες γιορτές ἐπιτελεῖ τά ἱερατικά του καθήκοντα.
Πρό ἐτῶν τοῦ συνέβη τό ἑξῆς περιστατικό:

῾Ο προϊστάμενος τῆς ὑπηρεσίας του, ὀνόματι Μαρκελλῖνος, ρωμαιοκαθολικός στό θρήσκευμα, εἶχε ἕνα περίεργο φαινόμενο στό σπίτι του. Συγκατοικοῦσε μέ τήν ἀδελφή του, ὀνόματι Σεπφώρα, ἡ ὁποία ἦταν ἀρραβωνιασμένη. Πολλές βραδυές τά μεσάνυκτα, ἐνῶ αὐτή κοιμόταν, ἄνοιγε ἡ πόρτα τοῦ δωματίου της καί κάποιος ἔμπαινε μέσα. Μέ πολύ ἄγριο τρόπο καί φωνές τῆς ἔλεγε: «Σήκω καί φῦγε ἀπό τό κρεββάτι μου..». ῾Η κοπέλλα ξαφνικά βρισκόταν κάτω στό τσιμεντένιο δάπεδο τοῦ δωματίου της, χωρίς νά μπορεῖ νά καταλάβει ποιός τήν κατέβασε  ἀπό τό κρεββάτι της καί τήν ἔριξε κάτω. Αὐτό τῆς συνέβαινε σχεδόν κάθε βράδυ γιά πολύ καιρό.

῾Ο π. Παῦλος εἶπε στόν προϊστάμενό του καί ἀδελφό της ὅτι, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι ρωμαιοκαθολικός στό θρήσκευμα, θά πρέπει νά καλέσει τόν δικό τους ἱερέα. Ἀλλά ἐκεῖνος  τοῦ εἶπε ὅτι ἐπῆγε στόν ἱερέα τῆς θρησκείας τους, χωρίς κάποιο ἀποτέλεσμα. Ἔτσι ἐπέμενε νά ζητεῖ βοήθεια μόνο ἀπό τόν ὀρθόδοξο ἱερέα.
῾Ο π. Παῦλος, μπροστά στήν ἐπιμονή του, εἶπε στήν ἀδελφή του νά ἔλθει μιά Κυριακή πρωΐ στήν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, στήν πόλι Λικάσι. Πράγματι, ἦλθε ἡ κοπέλλα καί στάθηκε στό πίσω μέρος τοῦ ναοῦ παρακολουθώντας τά τελούμενα. Στό τέλος τῆς διάβασε ἐξορκισμούς καί τήν ἐράντισε μέ Ἁγιασμό. Κατόπιν τῆς εἶπε νά πάει πλέον, χωρίς φόβο στό δωμάτιό της καί τό βράδυ νά κοιμηθῆ. Πράγματι ἡ κοπέλλα κοιμήθηκε τήν πρώτη βραδυά, χωρίς τόν παραμικρό πειρασμό, ὁμοίως καί τίς ἄλλες νύκτες. ῾Η δύναμις τῆς προσευχῆς τοῦ π. Παύλου καί ἡ ἐξουσία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἐπάνω στίς ἐξουσίες τοῦ σκότους εἶχε ἐπιφέρει τό ποθούμενο ἀποτέλεσμα.

3. Τόν Αὔγουστο τοῦ 2006 ἦλθε στό Κολουέζι μία μάννα μέ τά δύο παιδιά της, σχεδόν παράλυτα ἀπό τήν ἐπίδρασι τῆς μαγείας. Μέ πλησίασε καί μοῦ εἶπε τήν ἱστορία της: Καταγόταν ἀπό τήν πόλι Μπουκάβου, πόλις 2 ἑκατ. κατοίκων τοῦ Ἀνατολικοῦ Κογκό. Ἦταν μουσουλμάνα στό θρήσκευμα. Ἀφοῦ οἱ μάγοι μέ τά μαγικά τους, τῆς παρέλυσαν τά παιδιά της, ἐκείνη, ἐπῆγε κατ᾿ ἀρχήν στόν χότζα τοῦ τζαμιοῦ τους. Ἀλλά, ὅπως, μοῦ εἶπε ἡ ἴδια, δέν ἠμπόρεσε νά βοηθήση τά παιδιά της, ἀντιθέτως ἐχειροτέρευσαν. Κατόπιν ἐπῆγε στήν ἱεραποστολή τῶν ρωμαιοκαθολικῶν τῆς πόλεως ἐκείνης. Ὁ ὑπεύθυνος, τόν ὁποῖον ἐγνώριζα ἀπό τό 2005, ὀνόματι π. Ζιλμπέρ, τῆς εἶπε τά ἑξῆς:

-Ἡ δική μας ἐκκλησία, δέν θεραπεύει δαιμονόπληκτους καί ἀσθενεῖς ἀπό μάγια. Μόνο μία Ἐκκλησία ἔχει τέτοια δύναμι νά θεραπεύει δαιμονιζομένους.
-Καί ποῦ εἶναι καί πῶς λέγεται αὐτή ἡ Ἐκκλησία;
-Εἶναι στό νότιο Κογκό, στήν πόλι Κολουέζι καί λέγεται Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μόνο σ᾿ αὐτή τήν Ἐκκλησία μποροῦν τά παιδιά σου νά γιατρευτοῦν.
Ἐπῆρε τό τραῖνο καί μετά ἀπό ἕνα μῆνα ἔφθασε στό Κολουέζι μέ τά παιδιά της. Οἱ ἱερεῖς μας τήν ἀνέλαβαν καί ἐδιάβασαν ἐξορκισμούς στά παιδιά της μέ ἐπικεφαλῆς τόν χαρισματοῦχο ἱερέα καί διώκτη τῶν δαιμόνων, τόν ἰθαγενῆ π. Ἰάκωβο Μπάνζα. Μέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ καί τίς προσευχές τῆς Ἐκκλησίας μας τά ἀλλόθρησκα παιδιά θεραπεύθηκαν.
Μετά ἀπό τέτοια καί ἄλλα παρόμοια παριστατικά ἐξηγεῖται γιατί μετά ἀπό λίγα χρόνια ὁ πάπας τῆς Ρώμης ἐξέδωκε ἐγκύκλιο διά τῆς ὁποίας ἀπηγόρευε τούς ἐξορκισμούς, ἐφ᾿ ὅσον οἱ ἱερεῖς του ἐδαιμονίζοντο....

4. Ἕνας ἀπό τούς ἱερεῖς τῆς Ἐπισκοπῆς Κατάγκας τοῦ νοτίου Κογκό, ὀνάματι π. Λάζαρος, εἶναι ἁπλούστατος καί πολύ χαριτωμένος. Ἡ ζωή του εἶναι γεμάτη ἀπό θαυμαστά περιστατικά, ἀπό τά ὁποῖα θά ἀναφέρουμε μόνο δύο.

Τό φθινόπωρο τοῦ 2012 τόν ἐρώτησα καί πάλι νά μοῦ διηγηθῆ ὅ,τι ἱστορίες θυμᾶται ἀπό τήν ζωή του καί πῶς ἔγινε ὀρθόδοξος. Ἰδού τί μοῦ εἶπε: «Γεννήθηκα σέ ἕνα χωριό, 700 χιλ. μακριά ἀπό τό Κολουέζι. Ἤμουν ἀπό μικρός ὀρφανός καί μεγάλωσα σάν οἰκιακός βοηθός στό σπίτι ἑνός βέλγου. Ὅταν ἔφυγα ἀπό ἐκεῖ ἀκολούθησα τήν «ἐκκλησία» τῶν Μεθοδιστῶν. Ὁ πάστοράς τους μετά ἀπό 6 μῆνες κατήχησι, μᾶς ὥρισε τήν ἡμέρα τῆς «βαπτίσεώς μας» σ᾿ ἕνα ποτάμι. Ἡ ψυχή μου ἀντιδροῦσε καί δέν ἐπῆγα. Μ᾿ ἔδιωξε ὁ πάστορας κι ἐπῆγα σέ μία ὁμάδα τῶν Πεντηκοστιανῶν.

Κι Ἐκεῖ τό ἴδιο. Μᾶς κάλεσε ὁ πάστορας γιά νά «βαπτισθοῦμε» στό ποτάμι καί πάλι ἡ ψυχή μου ἀντιδροῦσε καί δέν ἐπῆγα. Ἕνα ἀπόγευμα ἤμουν στήν πόρτα τῆς ἐκκλησίας αὐτῆς τῆς ὁμάδος καί προχωροῦσα γιά νά μπῶ μέσα. Ξαφνικά ἕνας ἄνδρας, μ᾿ ἔπιασε ἀπό τόν σβέρκο καί μέ τραβοῦσε πρός τά ἔξω λέγοντάς μου δυνατά: «Ὄσκαρ, (ἦταν τό ὄνομά του πρίν βαπτισθῆ) ὁ Θεός σέ ἀγαπᾶ καί θέλει νά σέ σώση. Ἡ δική του Ἐκκλησία εἶναι μόνο μία καί λέγεται Ὀρθόδοξη. Σ᾿ αὐτή θά πᾶς γιά νά σωθῆς. Εὑρίσκεται κοντά στό ταχυδρομεῖο τῆς πόλεως αὐτῆς (Κολουέζι)».

Ἤθελα νά στρέψω πρός τά ὀπίσω τά μάτια μου νά ἰδῶ ποιός εἶναι αὐτός πού μοῦ ὁμιλεῖ δίπλα στά αὐτιά μου, ἀλλά δέν ἠμποροῦσα. Ἀντί νά πάω ὅμως στήν Ὀρθόδοξη ἐκκλησία, ἐπῆγα στήν ρωμαιοκαθολική πού εἶναι στήν ἴδια ὁδό καί πλατεῖα «Μαριάπολις». Ὅταν εἶχα φθάσει στήν πόρτα, ἰδού καί πάλι ὁ ἄγνωστος αὐτός αὐστηρός ἄνδρας. Καί πάλι μοῦ εἶπε: «Τί σοῦ εἶπα; Ὄχι σ᾿ αὐτή, ἀλλά πιό πέρα 500 μέτρα. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία λέγεται τό Ἁγίου Γεωργίου, στήν ἄλλη πλατεῖα τοῦ ταχυδρομείου». Κι ἀμέσως αὐτός  ἐξαφανίσθηκε. Ἐγώ, εἶχα μαζί μου κι ἕνα φίλο μου. Μπήκαμε μαζί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας καί ἡ καρδιά μου σκιρτοῦσε ἀπό χαρά. Αἰσθανόμουν ὡσάν νά πετοῦσα. Ἐκεῖ ἐγνώρισα τόν π. Κοσμᾶ καί μετά ἀπό τρία χρόνια κατηχήσεων, βαπτίσθηκα.

-Καί τί αἰσθάνθηκες, ὅταν βαπτίσθηκες, πάτερ;
-Εἶδα μέ τά μάτια μου, μετά τήν βάπτισί μας, εἴμασταν 350 ἄτομα, ἡμέρα τῶν Θεοφανείων τοῦ 1984, νά φτερουγίζει καί νά κάθεται πάνω ἀπό τά κεφάλια μας ἕνα περιστέρι....». Προφανῶς ἦταν τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς.
5. Πρό ὀλίγων χρόνων ὁ ἐπίσκοπος π. Μελέτιος ἔστειλε τόν π. Λάζαρο στήν πόλι Μουτσάτσα νά λειτουργήση. Πρίν φθάση στήν ἐκκλησία, τόν σταμάτησε Μία γυναῖκα μέ τό παράλυτο παιδί της. Τοῦ εἶπε ἐπίμονα:
-Θέλω νά κάνης καλά τό παιδί μου.
-Καί ποιά εἶσαι ἐσύ καί σέ ποιά ἐκκλησία ἀνήκεις;
-Εἶμαι στούς προτεστάντες.
-Νά πᾶς στόν πάστορά σου νά θεραπεύση τό παιδί σου.
-Ἐπῆγα καί δέν μπορεῖ νά μέ βοηθήση, μοῦ εἶπε. Ἀλλά δέν θά φύγω ἀπ᾿ ἐδῶ, γιατί ἔχω ἀκούσει ὅτι ἐσεῖς οἱ ὀρθόδοιξοι παπάδες ἔχετε πολλή δύναμι καί εἶσθε ἀνώτεροι κι ἀπό τούς μάγους μας.

Ὁ π. Λάζαρος τελικά ὑπεχώρησε βλέποντας τήν ἀνάγκη καί τήν πίστι της. Ἔβγαλε καταμεσίς τοῦ χωματόδρομου τό ἐπιτραχήλι του, τό Εὐχολόγιό του καί ἐδιάβασε στό παιδάκι της, ἡλικίας 6 ἐτῶν πού περπατοῦσε μέ τά τέσσερα, εὐχές περί ἐξελάσεως ἀκαθάρτων πνευμάτων.
Κι ἐνῶ ἐδιάβαζε, τό παιδάκι της ἄρχισε νά σηκώνεται μέχρι πού θεραπεύθηκε τελείως. Ἡ δύναμις τῆς μαγείας πού εἶχε παραλύσει τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ, ἤδη εἶχε ἐξαφανισθῆ...

6. Ἕνα ἀπόγευμα τοῦ 1995 ἦλθε στήν αὐλή τῆς ἱεραποστολῆς τοῦ Κολουέζι ὁ ἰθαγενής ἱερέας μας π. Ἰάκωβος μέ ἕνα νεαρόν ἡλικίας περίπου 30 ἐτῶν. Μοῦ τόν ἄφησε νά συνομιλήσω μαζί του κι ἐκεῖνος ἔφυγε. Ἰδού συνοπτικά ἡ ἱστορία αὐτοῦ τοῦ ἰθαγενοῦς.

Γεννήθηκε ἀπό ρωμαιοκαθολικούς γονεῖς στό Κολουέζι. Λόγω σπουδῶν του ἐγκαταστάθηκε στό Λουμπουμπάσι, πόλις 5 ἑκατ. κατοίκων, μακριά 320 χιλιομ. Ἐκεῖ μπῆκε στήν ὁμάδα τῶν παντηκοστιανῶν καί γιά τόν ὑπερβολικό του ζῆλο, ἔγινε πάστορας ὅλων τῶν κοινοτήτων τῆς ὁμάδος αὐτῆς τοῦ Λουμπουμπάσι καί τῶν περιχώρων. Μία ἡμέρα διαβάζοντας τήν Καινή Διαθήκη γιά νά ἑτοιμάζη τά κηρύγματά του, ἐξεπλάγη διότι εὕρισκε χωρία μέ τά μυστήρια τοῦ Ἐκκλησίας μας, χωρίς νά τά ἐπιτελῆ ὁ ἴδιος στήν ὁμάδα πού ἀνῆκε. Ἀποροῦσε πλέον καί ἐρωτοῦσε τόν ἑαυτό του, ἄν αὐτή ἡ Κοινότης πού ἀνήκει εἶναι ἡ ἀληθινή. Κι ἄν εἶναι ἡ ἀληθινή γιατί δέν ἔχει τά συγκεκριμένα αὐτά Μυστήρια, Θεία Κοινωνία, Χρῖσμα, ἱερωσύνη κλπ.

Βαθειά προβληματισμένος ἔφυγε κρυφά καί ἦλθε στό Κολουέζι. Ἀσχολεῖτο ἐπί δύο χρόνια μέ κάποιο μικροεμπόριο γιά τό φαγητό τῆς ἡμέρας καί κάθε νύκτα προσευχόταν νά τοῦ  ἀποκαλύψη ὁ Θεός, τήν ἀληθινή Ἐκκλησία του. Νά σημειωθῆ ἐδῶ ὅτι οἱ προτεστάντες διδάσκουν στούς δικούς τους, ὅτι δέν ὑπάρχει ἡ πρώτη ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διότι χάθηκε ὁριστικά τό 325 μετά Χριστόν.

Μετά ἀπό δύο περίπου χρόνια, ὅπως μοῦ εἶπε ὁ ἴδιος, ἐντόνου προβληματισμοῦ καί προσευχῶν, ἦλθε μία νύκτα στόν ὕπνο του, ἕνας γέροντας ἀσπρομάλλης ρασοντυμένος καί τοῦ εἶπε στήν γλῶσσα σουαχίλι: «Ἐγώ εἶμαι ὁ Ἅγιος Νικόλαος. Ἄν θέλης νά σωθῆς, νά ἀκολουθήσης τήν δική μου Ἐκκλησία. Λέγεται Ὀρθόδοξη». Καί ἐξαφανίσθηκε.
Σήμερα ὁ πρώην μεγάλος πάστορας εἶναι βαπτισμένος ἀπό τότε μέ τό ὄνομα Νικόλαος καί ζῆ στό Λουμπουμπάσι.

7. Μία ἄλλη φορά ἦλθε στόν χῶρο τῆς ἱεραποστολῆς μας, ὁ διευθυντής γιατρός, τοῦ νοσοκομείου τῶν Μεθοδιστῶν τοῦ Κολουέζι. Παραδόξως ἦταν ρωμαιοκαθολικός. Σ᾿ αὐτόν ἐπῆγε τότε πρό ὀλίγων ἡμερῶν ὁ ἱερέας μας ἰθαγενής π. Θεόφιλος νά μεταφέρει μία γυναῖκα, σύζυγο ἐργάτου μας, προκειμένου νά τεκνοποιήση. Ὁ π. Θεόφιλος τοῦ ὡμίλησε γιά τήν Ὀρθοδοξία καί ὁ Θεός, γνωρίζοντας ὅτι εἶναι εὐλαβής ὁ γιατρός καί ποθεῖ τήν σωτηρία του εἰλικρινά, πῶς τόν ἐκάλεσε στήν Ὀρθοδοξία;
Πολλές νυκτές ἄκουγε ὁ γιατρός στόν ὕπνο του μία φωνή: «Πήγαινε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πήγαινε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία». Καί πράγματι ἦλθε ὁ γιατρός καί μαζί συνωμιλήσαμε. Τοῦ ἔδωσα βιβλία ἀντιαιρετικά καί κατηχητικά. Καί μετά ἀπό λίγους μῆνες αὐτός ἡ οἰκογένειά του καί δύο φίλοι του, συνολικά 9 ἄτομα βαπτίσθηκαν στήν Ἐκκλησία μας.

Εἶναι πάρα πολλά παρόμοια περιστατικά στήν Ἀφρική, ἀπό τά ὁποῖα διδασκόμεθα μέσα ἀπ᾿ αὐτή τήν ἁπλότητα καί εἰλικρίνεια τῶν ἀνθρώπων γιά τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ὡς πρός τό σπουδαιότατο θέμα τῆς σωτηρίας μας.
Οἱ ἔχοντες καλή προαίρεσι θά δυναμώσουν πνευματικά καί θ᾿ ἀγωνισθοῦν χωρίς ἐνδοιασμούς, γιά τήν σωτηρία τους. Ὅσοι εἶναι κακοπροαίρετοι, δέν θά ὠφεληθοῦν τίποτε. Στεροῦνται τοῦ θείου φωτισμοῦ καί τῆς καθαρότητος τοῦ νοός των καί εἶναι ἀδύνατον νά πιστεύσουν, ἀφοῦ δέν ἔχουν ἁγιοπνευματικές ἐμπειρίες.
Μόνον ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός ἔχει τήν δυνατότητα διά τῆς μετανοίας καί τῆς μυστηριακῆς ζωῆς νά λάβη πλουσίως μέσα του τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ἐν συνεχείᾳ ν᾿ἀποκτήση τόν θεῖο φωτισμό γιά νά ἠμπορεῖ νά ἀφουγκράζεται μέσα του τά μεγάλα αὐτά Μυστήρια τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

Ἄς άγωνισθοῦμε λοιπόν ὅλοι ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι νά ζοῦμε τόν Θεό μέσα μας καί τότε μέ τήν ἐν Χριστῶ ἀγάπη μας καθοδηγοῦμε καί τόν ἑτερόδοξο ἤ ἀλλόθρησκο στήν Ἁγία Πίστι καί δέν τοῦ κλείνουμε τήν πόρτα, οὔτε τόν εἰσαγάγουμε στήν Ἐκκλησία μας ἀπό τό παράθυρο!

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Με μια ηχηρή παρέμβαση στην γκρίζα αγορά ομοιοπαθητικών σκευασμάτων, η αμερικανική κυβέρνηση απαιτεί από τους παρασκευαστές να προσκομίζουν στοιχεία για την αποτελεσματικότητα των προϊόντων τους, αλλιώς θα πρέπει να προειδοποιούν στις συσκευασίες ότι δεν υπάρχουν επιστημονικές ενδείξεις για οφέλη στην υγεία.

Η νομοθεσία των ΗΠΑ και των περισσότερων άλλων χωρών δεν θεωρεί τα ομοιοπαθητικά προϊόντα «φάρμακα» για τα οποία απαιτούνται κλινικές μελέτες και άδειες κυκλοφορίας. Στην αμερικανική αγορά, τα σκευάσματα αυτά κυκλοφορούν με την ένδειξη ότι δεν έχουν λάβει έγκριση από την ομοσπονδιακή Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA).

Το θέμα αφορά ωστόσο και την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εμπορίου (FTC), η οποία ξεκαθαρίζει σε νέα έκθεσή της ότι οι ισχυρισμοί για τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα πρέπει να συμμορφώνονται «με τα ίδια στάνταρτ που ισχύουν για άλλα προϊόντα με ισχυρισμούς για οφέλη στην υγεία».

Όπως εξηγεί ανακοίνωση της FTC που συνοδεύει την έκθεση, εφόσον οι παρασκευαστές αδυνατούν να προσκομίσουν στοιχεία για την αποτελεσματικότητα των προϊόντων τους, οι συσκευασίες των σκευασμάτων θα πρέπει να ξεκαθαρίζουν ότι:

• Δεν υπάρχουν επιστημονικές ενδείξεις που στηρίζουν τους ισχυρισμούς για τα οφέλη της ομοιοπαθητικής στην υγεία
• Οι ισχυρισμοί της ομοιοπαθητικής βασίζονται μόνο σε θεωρίες του 18ου αιώνα, οι οποίες δεν γίνονται αποδεκτές από τους ειδικούς της σύγχρονης ιατρικής.

Αντίθετα από ό,τι πιστεύουν πολλοί, η ομοιοπαθητική δεν είναι παραδοσιακή θεραπεία. Δημιουργήθηκε το 1796 από τον γερμανό γιατρό Σάμιουελ Χάνεμαν βάσει του αστήρικτου δόγματος ότι «το όμοιο θεραπεύει το όμοιο», δηλαδή ότι μια ουσία που προκαλεί συμπτώματα σε υγιείς ανθρώπους μπορεί να θεραπεύσει αυτά τα συμπτώματα σε άρρωστους ανθρώπους.

Επιπλέον, οι ουσίες που χρησιμοποιούνται ως ομοιοπαθητικά «φάρμακα» είναι συνήθως τόσο αραιωμένες ώστε το τελικό σκεύασμα μπορεί να μην περιέχει ούτε ένα μόριο δραστικής ουσίας -το σκέτο νεράκι που απομένει μετά την αραίωση υποτίθεται ότι διατηρεί την «ανάμνηση» της δραστικής ουσίας, κάτι που έρχεται σε σύγκρουση με τη χημεία και τη φυσική.

«Μιλώντας γενικά, οι ισχυρισμοί των ομοιοπαθητικών προϊόντων δεν βασίζονται σε σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους και δεν γίνονται αποδεκτοί από τους ειδικούς της σύγχρονης ιατρικής. Παρόλα αυτά, η ομοιοπαθητική έχει πολλούς πιστούς» αναφέρει η FTC στην ανακοίνωσή της.

Πράγματι, οι Αμερικανοί ξοδεύουν γύρω στα 3 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο σε ομοιοπαθητικές θεραπείες, σύμφωνα με στοιχεία της αμερικανικής κυβέρνησης για το έτος 2007.

Λόγω της μεγάλης δημοφιλίας της ομοιοπαθητικής, το θέμα έχει απασχολήσει τις αρχές κι άλλων χωρών όπως η Αυστραλία. Το Εθνικό Συμβούλιο Υγείας και Ιατρικής της χώρας επανεξέτασε τη διαθέσιμη βιβλιογραφία χωρίς να βρει πειστικές ενδείξεις αποτελεσματικότητας, και προειδοποίησε το 2015 ότι «οι άνθρωποι που επιλέγουν την ομοιοπαθητική ενδέχεται να θέσουν την υγεία τους σε κίνδυνο αν απορρίψουν ή αναβάλλουν θεραπείες για τις οποίες υπάρχουν επαρκή στοιχεία ασφάλειας και αποτελεσματικότητας».

Σχολιάζοντας την ανακοίνωση του Συμβουλίου, ο Δρ Κεν Χάρβεϊ, αυστραλός ειδικός σε θέματα πολιτικής φαρμάκων, επισήμανε τότε στην εφημερίδα Guardian ότι η χρήση ομοιοπαθητικής μειώθηκε στη Βρετανία μετά το 2010, όταν δημοσιεύτηκε έκθεση της Βουλής των Κοινοτήτων που έδειχνε ότι η ομοιοπαθητική είναι αναποτελεσματική.

Παραμένει άγνωστο αν η παρέμβαση της αμερικανικής FTC θα επηρεάσει τις πωλήσεις προϊόντων ομοιοπαθητικής. Σχολιάζοντας το θέμα στο Slate, ο Άλαν Λεβίνοβιτζ επισημαίνει ότι τα προειδοποιητικά μηνύματα στις συσκευασίες σπάνια αποθαρρύνουν τους αγοραστές, και προειδοποιεί ότι τα νέα μηνύματα στα ομοιοπαθητικά προϊόντα ίσως ενισχύσουν την καχυποψία στην σύγχρονη ιατρική.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι παραπλανητικοί ισχυρισμοί στο μάρκετινγκ δεν μπορεί να γίνονται αποδεκτοί.

Πηγή: Newsroom ΔΟΛ

Με μια ηχηρή παρέμβαση στην γκρίζα αγορά ομοιοπαθητικών σκευασμάτων, η αμερικανική κυβέρνηση απαιτεί από τους παρασκευαστές να προσκομίζουν στοιχεία για την αποτελεσματικότητα των προϊόντων τους, αλλιώς θα πρέπει να προειδοποιούν στις συσκευασίες ότι δεν υπάρχουν επιστημονικές ενδείξεις για οφέλη στην υγεία.

Η νομοθεσία των ΗΠΑ και των περισσότερων άλλων χωρών δεν θεωρεί τα ομοιοπαθητικά προϊόντα «φάρμακα» για τα οποία απαιτούνται κλινικές μελέτες και άδειες κυκλοφορίας. Στην αμερικανική αγορά, τα σκευάσματα αυτά κυκλοφορούν με την ένδειξη ότι δεν έχουν λάβει έγκριση από την ομοσπονδιακή Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA).

Διαβάστε επίσης:

    Η ομοιοπαθητική είναι αναποτελεσματική, επιβεβαιώνει μια ακόμα μελέτη
    Η ομοιοπαθητική «δεν έχει καμία αποτελεσματικότητα»

Το θέμα αφορά ωστόσο και την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εμπορίου (FTC), η οποία ξεκαθαρίζει σε νέα έκθεσή της ότι οι ισχυρισμοί για τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα πρέπει να συμμορφώνονται «με τα ίδια στάνταρτ που ισχύουν για άλλα προϊόντα με ισχυρισμούς για οφέλη στην υγεία».

Όπως εξηγεί ανακοίνωση της FTC που συνοδεύει την έκθεση, εφόσον οι παρασκευαστές αδυνατούν να προσκομίσουν στοιχεία για την αποτελεσματικότητα των προϊόντων τους, οι συσκευασίες των σκευασμάτων θα πρέπει να ξεκαθαρίζουν ότι:

    Δεν υπάρχουν επιστημονικές ενδείξεις που στηρίζουν τους ισχυρισμούς για τα οφέλη της ομοιοπαθητικής στην υγεία
    Οι ισχυρισμοί της ομοιοπαθητικής βασίζονται μόνο σε θεωρίες του 18ου αιώνα, οι οποίες δεν γίνονται αποδεκτές από τους ειδικούς της σύγχρονης ιατρικής.

Αντίθετα από ό,τι πιστεύουν πολλοί, η ομοιοπαθητική δεν είναι παραδοσιακή θεραπεία. Δημιουργήθηκε το 1796 από τον γερμανό γιατρό Σάμιουελ Χάνεμαν βάσει του αστήρικτου δόγματος ότι «το όμοιο θεραπεύει το όμοιο», δηλαδή ότι μια ουσία που προκαλεί συμπτώματα σε υγιείς ανθρώπους μπορεί να θεραπεύσει αυτά τα συμπτώματα σε άρρωστους ανθρώπους.

Επιπλέον, οι ουσίες που χρησιμοποιούνται ως ομοιοπαθητικά «φάρμακα» είναι συνήθως τόσο αραιωμένες ώστε το τελικό σκεύασμα μπορεί να μην περιέχει ούτε ένα μόριο δραστικής ουσίας -το σκέτο νεράκι που απομένει μετά την αραίωση υποτίθεται ότι διατηρεί την «ανάμνηση» της δραστικής ουσίας, κάτι που έρχεται σε σύγκρουση με τη χημεία και τη φυσική.
«Μιλώντας γενικά, οι ισχυρισμοί των ομοιοπαθητικών προϊόντων δεν βασίζονται σε σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους και δεν γίνονται αποδεκτοί από τους ειδικούς της σύγχρονης ιατρικής. Παρόλα αυτά, η ομοιοπαθητική έχει πολλούς πιστούς» αναφέρει η FTC στην ανακοίνωσή της.

Πράγματι, οι Αμερικανοί ξοδεύουν γύρω στα 3 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο σε ομοιοπαθητικές θεραπείες, σύμφωνα με στοιχεία της αμερικανικής κυβέρνησης για το έτος 2007.

Λόγω της μεγάλης δημοφιλίας της ομοιοπαθητικής, το θέμα έχει απασχολήσει τις αρχές κι άλλων χωρών όπως η Αυστραλία. Το Εθνικό Συμβούλιο Υγείας και Ιατρικής της χώρας επανεξέτασε τη διαθέσιμη βιβλιογραφία χωρίς να βρει πειστικές ενδείξεις αποτελεσματικότητας, και προειδοποίησε το 2015 ότι «οι άνθρωποι που επιλέγουν την ομοιοπαθητική ενδέχεται να θέσουν την υγεία τους σε κίνδυνο αν απορρίψουν ή αναβάλλουν θεραπείες για τις οποίες υπάρχουν επαρκή στοιχεία ασφάλειας και αποτελεσματικότητας».

Σχολιάζοντας την ανακοίνωση του Συμβουλίου, ο Δρ Κεν Χάρβεϊ, αυστραλός ειδικός σε θέματα πολιτικής φαρμάκων, επισήμανε τότε στην εφημερίδα Guardian ότι η χρήση ομοιοπαθητικής μειώθηκε στη Βρετανία μετά το 2010, όταν δημοσιεύτηκε έκθεση της Βουλής των Κοινοτήτων που έδειχνε ότι η ομοιοπαθητική είναι αναποτελεσματική.

Παραμένει άγνωστο αν η παρέμβαση της αμερικανικής FTC θα επηρεάσει τις πωλήσεις προϊόντων ομοιοπαθητικής. Σχολιάζοντας το θέμα στο Slate, ο Άλαν Λεβίνοβιτζ επισημαίνει ότι τα προειδοποιητικά μηνύματα στις συσκευασίες σπάνια αποθαρρύνουν τους αγοραστές, και προειδοποιεί ότι τα νέα μηνύματα στα ομοιοπαθητικά προϊόντα ίσως ενισχύσουν την καχυποψία στην σύγχρονη ιατρική.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι παραπλανητικοί ισχυρισμοί στο μάρκετινγκ δεν μπορεί να γίνονται αποδεκτοί.

Βαγγέλης Πρατικάκης

Συμβαίνει σε κάθε οικογένεια να υπάρχουν προβλήματα, που πάντοτε απασχολούν τους γονείς. Και στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ένας πατέρας αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα με τον δευτερότοκο γιο του.  Ο νεώτερος γιος εύρισκε πληκτική την ζωή μέσα στο πατρικό του σπίτι. Τον τραβούσε ο έξω κόσμος, που πίστευε ότι ήταν ένας παράδεισος απολαύσεων, ανέσεων και ελευθερίας. Πίστευε, ότι μακριά από το πατρικό σπίτι, θα μπορούσε να ζήσει χωρίς δεσμεύσεις και έλεγχο.

Ζήτησε, λοιπόν, από τον πατέρα του περιουσία που δεν του ανήκε. Ο πατέρας με ψυχικό πόνο παρακολουθούσε το δράμα του παιδιού. Δεν θέλησε να τον κρατήσει με τη βία. Του έδωσε πλούτη από τα πλούτη του. Και ο γιος, χωρίς καν να ευχαριστήσει, ούτε να χαιρετίσει, έφυγε σε μακρινή χώρα, σε χώρα όπου οι κάτοικοι ζούσαν αμαρτωλά και μέσα σε κάθε είδους ασωτίας και ηθικής ακαθαρσίας. Εκεί, μακριά από την στοργική προστασία του πατέρα, σπαταλά όλη την πατρική περιουσία «ζων ασώτως».

Οι αμαρτωλές διασκεδάσεις, οι κόλακες, οι κακοί φίλοι και φίλες, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα τον απογυμνώνουν απ’ όλα του τα αγαθά. Και, όταν εκείνοι τον είδαν πτωχό και πεινασμένο, τον εγκαταλείπουν αβοήθητο. Εκείνος, για να μην αποθάνει από την πείνα, στην αφιλόξενη εκείνη χώρα, ζήτησε να εργασθεί. Αλλά, ποιός τίμιος άνθρωπος θα έδιδε εργασία σ’ έναν που δεν σεβάστηκε τον ίδιο του τον πατέρα; Για να μην αποθάνει, λοιπόν, από την πείνα, γίνεται βοσκός χοίρων και ζητούσε να χορτάσει από ξυλοκέρατα (χαρούπια) που έτρωγαν οι χοίροι! Αυτός που άλλοτε ήταν πρίγκιπας, τώρα περιφρονείται από δούλους. Αυτός που ήταν πλούσιος, κατάντησε πτωχός. Αυτός που είχε όλα τα αγαθά, στερείται από τα πιο βασικά της ζωής. Αυτός που ζούσε μέσα σε παλάτια, τώρα ζει ανάμεσα στους λασπωμένους λάκκους με τους άγριους χοίρους.

Η μεγάλη θλίψη της αμαρτίας του τον κάμνει να συνέλθει. Η πτώση του και ο εξευτελισμός τον κάμνουν να θυμηθεί την αγάπη του πατέρα του, η οποία πλούσια εξεδηλώνετο ακόμα και προς τους υπηρέτες της πατρικής οικίας. Αποφάσισε, λοιπόν, να επιστρέψει στον καλό πατέρα, να ζητήσει συγγνώμη και να τον παρακαλέσει να τον δεχθεί όχι στη θέση του γιου, αλλά στη θέση ενός υπηρέτη. Ποθούσε, μετά απ’ όσα συνέβησαν, να γίνει δούλος στο σπίτι, όπου ήταν προηγουμένως αφέντης!

Ο πατέρας όλο αυτό το διάστημα δεν έμεινε αναπαυμένος με την αναχώρηση του παιδιού του. Ήταν ευσυνείδητος πατέρας και αγαπούσε τα παιδιά του. Τα μεγάλωσε με αγάπη, φροντίδα και στοργή. Δεν τους έλειψε τίποτε απ’ όσα χρειάζονται στη ζωή. Και τώρα που απομακρύνθηκε το αγαπημένο του παιδί, δεν έμεινε αδιάφορος. Τον παρακολουθεί νοερά, μέσα από την καρδιά του στοργικού πατέρα. Ήλπιζε, ότι η θλίψη της αμαρτωλής ζωής και η ταλαιπωρία της ζωής, θα τον οδηγούσαν στη μετάνοια και επιστροφή. Μάλιστα, η αγάπη του πατέρα εκφράζεται από το γεγονός, ότι δεν περιμένει μέσα στο πολυτελέστατο σπίτι περίμενε στην εξώπορτα της αυλής με αγωνία πότε θα επιστρέψει ο άσωτος γιος του.

Και να, κάποια μέρα βλέπει από μακριά ένα ρακένδυτο, ανυπόδητο, ρυπαρό και καταβεβλημένο ζητιάνο, να πλησιάζει δειλά-δειλά προς το σπίτι. Η πατρική καρδιά μίλησε, αυτή τον πληροφόρησε ότι είναι ο γυιός του. Πρώτος, λοιπόν, τρέχει για να αγκαλιάσει το παιδί του. Αγκάλιασε θερμά το παιδί του, τον φιλούσε ασταμάτητα και δάκρυα χαράς κυλούσαν από γερασμένα μάτιά του. Χωρίς καθυστέρηση δίδει εντολή να τον λούσουν, να τον ντύσουν, να του φορέσουν το δακτυλίδι της εξουσίας και να ετοιμάσουν μεγάλο πανηγύρι. Γιατί, «ο υιός μου ούτος νεκρός ην και ανέζησε, απολωλώς ην και ευρέθη».

Απέραντη είναι η αγάπη του Θεού Πατρός. Απεριόριστα ευρύχωρη η ευσπλαγχνία Του. Απερίγραπτη και ασύλληπτη η στοργή Του προς εμάς τα παραστρατημένα παιδιά Του.

Όλοι μας, λίγο ή πολύ, υπήρξαμε – και υπάρχομε – άσωτα παιδιά. Σπαταλήσαμε τα πνευματικά δώρα του Θεού μας. Μολύναμε και αμαυρώσαμε την εικόνα Του, εξευτελίσαμε το Όνομά Του. Αρνηθήκαμε την αρετή και προτιμήσαμε την αμαρτία. Καταφρονήσαμε την αγάπη Του και προσκολληθήκαμε στην αγάπη των υλικών αγαθών και πλούτη. Προτιμήσαμε να ζήσουμε μακριά από τον ευαγγελικό νόμο και ακολουθήσαμε τον νόμο του παλαιού ανθρώπου, που επαναστατεί πάντοτε μέσα μας και ζητεί να πράξουμε εκείνα που δεν είναι θεμιτά. Δεν θελήσαμε να υποταχθούμε στο θέλημα του Θεού, αλλά στο προσωπικό μας θέλημα. Και, παρ’ όλα αυτά, ο Θεός μας αγαπά και περιμένει πάντοτε την επιστροφή μας.

Ο Θεός ως στοργικός Πατέρας δεν απομακρύνεται από κοντά μας. Δεν μας εγκαταλείπει. Περιμένει υπομονετικά, πότε θα συνέλθουμε από την κατάσταση της αμαρτίας και θα πάρουμε την απόφαση της επιστροφής. Μας παρακολουθεί συνεχώς με πατρική στοργή. Μας οδηγεί στο δρόμο της μετανοίας. Μιλά μέσα στην καρδιά μας και στέλνει το θείο Του φωτισμό στο νουν μας, ώστε να φωτισθούμε και να διακρίνουμε πιο είναι το πνευματικό και αιώνιο συμφέρον μας. Περιμένει στην πύλη της πατρικής αγάπης για να μας υποδεχθεί και συνεχώς μας φωνάζει: «Παιδί μου δώσε μου την καρδιά σου». Η πατρική αγάπη μπορεί να εκφραστεί με την εξής εικόνα. Ας υποθέσουμε, ότι οι αμαρτίες όλου του κόσμου συγκεντρώνονται μέσα σε μια σταγόνα νερού. Αυτή, λοιπόν, την σταγόνα εξαφανίζεται, όταν την ρίξουμε μέσα στο πέλαγος του ωκεανού της θείας αγάπης. Επομένως η θεία αγάπη είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από τις δικές μας αμαρτίες.

Ο Θεός περιμένει μέχρι τέλους την μετάνοια όλων μας. Θέλει να μας αγκαλιάσει. Θέλει να αποκαταστήσει. Θέλει να μας δώσει την ουράνια δόξα. Θέλει να μας χαρίσει την Βασιλεία Του. Γι’ αυτό η ψυχή μας αναφωνεί: Ω! πόσο απροσμέτρητο είναι το πλάτος και το βάθος της θείας αγάπης και του ελέους του Θεού.

Με την αφορμή της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ας στραφούμε με ειλικρινή μετάνοια και ας ζητήσουμε το έλεος και την αγάπη Του. Αμήν.

Πηγή: (Ορθόδοξο Φυλλάδιο Ι.Ν. Αγ. Θεοδώρου, Lanham, ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ Τεύχος 10, Υπό Σεβ. Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Στην καρδιά της μαύρης ηπείρου, εκεί όπου οι άνθρωποι αγωνίζονται καθημερινά για ένα πιάτο φαΐ και λίγο καθαρό νερό, δεκάδες νέοι έχουν την ευκαιρία να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον σπουδάζοντας σε ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα με σφραγίδα ελληνική. Ο λόγος για το Πανεπιστήμιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Κονγκό, που δημιουργήθηκε χάρη στη δραστηριότητα της Ιεράς Μητρόπολης Κεντρώας Αφρικής και παρέχει στους φοιτητές του υψηλού επιπέδου γνώσεις και μάλιστα εντελώς δωρεάν. 

Το μοναδικό στο είδος του πανεπιστήμιο στα βάθη της γαλλόφωνης Αφρικής βρίσκεται στην πρωτεύουσα της Ρεπουμπλικανικής Δημοκρατίας του Κονγκό (πρώην Ζαΐρ), την Κινσάσα, και λειτουργεί από το 2007. Προς το παρόν, περιλαμβάνει μία μόνο σχολή, την Ορθόδοξη Θεολογική «Αγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης», αλλά σχεδιάζεται η ίδρυση τριών ακόμη σχολών: πληροφορικής, γεωπονικής και ιατρικής. Η άδεια του υπουργείου Παιδείας του Κονγκό επιτρέπει και τη δημιουργία κτηνιατρικής σχολής.

«Στόχος μας ήταν να δημιουργηθεί ένα ορθόδοξο πανεπιστήμιο στη γαλλόφωνη Αφρική, στο οποίο να μπορούμε να δημιουργήσουμε στελέχη και να μεταφερθούν οι ακαδημαϊκές γνώσεις των ορθοδόξων σχολών της Ευρώπης εκεί. Ηδη έχουμε καλέσει και διδάσκουν ορθόδοξοι καθηγητές από τη Γαλλία, από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Αλλοι διδάσκουν με τηλεδιδασκαλία και άλλοι κατεβαίνουν εκεί» μας ανέφερε ο μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής Νικοφόρος. Η προσπάθεια αυτή έχει στεφθεί με σημαντική επιτυχία, αφού, όπως σημειώνει ο ίδιος, το πανεπιστήμιο κατατάχθηκε στην όγδοη θέση μεταξύ των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων του Κονγκό, ενώ θα μπορούσε να είχε καταταγεί και στη δεύτερη, αν δεν είχε κάποιες ελλείψεις στη βιβλιοθήκη. 

Ο κ. Νικηφόρος αναφέρει επίσης ότι το υπουργείο Παιδείας έχει πραγματοποιήσει αρκετές «εφόδους» στο πανεπιστήμιο προκειμένου να ανακαλύψει κάποιο ψεγάδι, αλλά δεν βρήκε το παραμικρό, σε αντίθεση με αρκετά ιδιωτικά πανεπιστήμια της Κινσάσα, στα οποία μπήκε λουκέτο. Το σημαντικότερο όμως είναι η ανταπόκριση του κόσμου, που, όπως λέει, έχει αγκαλιάσει το πανεπιστήμιο. «Οι πολίτες μάς αντιμετωπίζουν, νομίζω, με πολύ ενθουσιασμό και πολύ θετικά» λέει ο μητροπολίτης, που υπογραμμίζει ότι η ζήτηση είναι πολύ μεγαλύτερη από τις προσφερόμενες θέσεις σπουδαστών: «Εχουμε πολλές αιτήσεις για να έρθουν, αλλά δεν έχουμε χώρο για να τους φιλοξενήσουμε, διότι είναι και οικοτροφείο». 

Το πανεπιστήμιο άρχισε να κτίζεται το 2005 σε οικόπεδο που παραχώρησε ο τότε πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας της Κινσάσα Κωνσταντίνος Σοφιάδης. Τα χρήματα για την ανέγερση των κτιρίων του προήλθαν από δωρεές ιδιωτών και συλλόγων, όπως είναι η Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής Θεσσαλονίκης, ο σύλλογος «Πρωτόκλητος» Πατρών, ο Ιεραποστολικός Σύλλογος «Απόστολος Βαρνάβας» της Λάρισας και η ελληνική κοινότητα της πόλης. Στο κέντρο του κτιριακού συγκροτήματος, που σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα και γενικό πατριαρχικό επίτροπο του Κονγκό - Μπραζαβίλ αρχιμανδρίτη Θεολόγο Χρυσανθακόπουλο, δεσπόζει ο Ιερός Ναός Αγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, ο οποίος κατασκευάστηκε με έξοδα της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Ορους. Η ακαδημαϊκή οργάνωση του πανεπιστημίου σχεδιάστηκε από τον κ. Νικηφόρο, ο οποίος τονίζει ότι είχε ως πρότυπα τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και την Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Ακαδημία. 

«Εχει ο Θεός»

Η δημιουργία της θεολογικής σχολής υπήρξε το όνειρο του μακαριστού μητροπολίτη Τιμοθέου. Ωστόσο, ιδρυτής του πανεπιστημίου υπήρξε ο προκάτοχος του κ. Νικηφόρου και σημερινός μητροπολίτης Πενταπόλεως κ. Ιγνάτιος, ο οποίος κατέβαλε κοπιώδεις προσπάθειες για τη συγκέντρωση των χρημάτων αλλά και για την παρακολούθηση της συνολικής πορείας του έργου. 

Με την ιδιότητα του πρύτανη του πανεπιστημίου, ο κ. Ιγνάτιος μας μίλησε δίνοντας μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για την ιστορία και τη λειτουργία του ανωτάτου ιδρύματος. 

Το πρώτο πράγμα που επισημαίνει είναι ότι αρχική πρόθεση της μητρόπολης ήταν η δημιουργία μιας εκκλησιαστικής ακαδημίας αλλά το υπουργείο Παιδείας του Κονγκό τους ζήτησε να ονομάσουν το ίδρυμα πανεπιστήμιο, καθώς εκεί ο όρος ακαδημία είναι ανώτερος. «Ουδέν πρόβλημα είπαμε και το ονομάσαμε πανεπιστήμιο» λέει ο κ. Ιγνάτιος. Σε ό,τι αφορά τη θεολογική σχολή, πήρε το όνομά της από τον Αγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, ο οποίος διοίκησε το πρώτο πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης και έκτισε την Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας. 

Η φοίτηση στη σχολή είναι πενταετής και οι πρώτοι φουρνιά σπουδαστών θα αποφοιτήσει την προσεχή ακαδημαϊκή χρονιά 2011 - 2012. «Εάν δεν προέκυπταν κάποιες τεχνικές δυσκολίες, ήδη θα λειτουργούσαν σχολές πληροφορικής και γεωπονικής, για τις οποίες ήμασταν έτοιμοι, ενώ εκτίσαμε τον 1ο όροφο του κτιρίου για την ιατρική σχολή. Ελπίζω να πραγματοποιηθεί το πρόγραμμα στις αρχές του 2012. Για το απώτερο μέλλον έχει ο Θεός» λέει ο κ. Ιγνάτιος.

Δωρεάν παροχές

Οι φοιτητές που σπουδάζουν σήμερα στα τέσσερα πρώτα έτη της σχολής ανέρχονται σε εξήντα τρεις. Ο σχετικά περιορισμένος αριθμός τους οφείλεται σε αντικειμενικές δυσκολίες: 

«Επειδή όλα παρέχονται δωρεάν στους σπουδαστές της σχολής, ακόμη και τα εισιτήρια για να έλθουν και επιστρέψουν στις κατοικίες τους, περίπου 10.000 δολάρια, προσπαθούμε οι εκάστοτε πρωτοετείς να μην υπερβαίνουν τον αριθμόν δεκαπέντε» σημειώνει ο ίδιος. Οι δωρεάν παροχές καλύπτουν φαγητό, ύπνο, ρούχα, γραφική ύλη και, φυσικά, τα βιβλία των σπουδαστών. Ο σεβασμιότατος προσθέτει ότι «το πανεπιστήμιο διαθέτει κοιτώνες επαρκείς και διά το επόμενο έτος, βιβλιοθήκη, αναγνωστήριο, έξι αίθουσες διδασκαλίας, αίθουσα πληροφορικής, γραφεία, αίθουσα διαλέξεων και τελετών, ραδιοφωνικό σταθμό, μαγειρείο, εστιατόριο, αυλή ευρύχωρη με άνθη και καρποφόρα δένδρα και γήπεδο τριάντα επί εκατό μέτρα». 
Οι φοιτητές ακολουθούν ένα αυστηρό καθημερινό πρόγραμμα που ξεκινά στις έξι το πρωί. Τα διδασκόμενα μαθήματα είναι αντίστοιχα με αυτά των θεολογικών σχολών της Ελλάδας, ενώ επιπλέον διδάσκονται αρχαία και νέα ελληνικά, τοπικές διαλέκτους, γαλλικά, αγωγή του πολίτη, πληροφορική, στοιχεία γεωπονικής και νοσηλευτικής, βυζαντινή μουσική κ.λπ. Παράλληλα με τις σπουδές τους, οι φοιτητές βιώνουν την κοινοβιακή ορθόδοξη παράδοση με τις εκκλησιαστικές ακολουθίες, τις νηστείες και τα άχραντα μυστήρια. Ακόμη, λειτουργούν τον ραδιοφωνικό σταθμό Η φωνή της Ορθοδοξίας, εκδίδουν το περιοδικό «Ηχώ» και ηχογραφούν CDs με βυζαντινούς ύμνους και ψαλμούς. Ως απόφοιτοι αναγνωρισμένου πανεπιστημίου, οι διπλωματούχοι θα μπορούν να διδάσκουν σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια σχολεία, να απασχολούνται ως στελέχη της Εκκλησίας και όσοι θέλουν και δεν έχουν εμπόδια προς τούτο να γίνονται κληρικοί» αναφέρει ο κ. Ιγνάτιος. 

Παράδειγμα προς μίμηση 

Στην ερώτηση ποια είναι η ανταπόκριση του Κονγκό στο ελληνικό ορθόδοξο πανεπιστήμιο, ο μητροπολίτης Πενταπόλεως απαντά ότι χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης από το υπουργείο Παιδείας αλλά και από τους πολίτες. «Δεν είναι υπερβολή να πω ότι μεταξύ ολίγων ανώτατων ιδρυμάτων προβάλλεται ως παράδειγμα προς μίμηση, κυρίως διά την τάξη και την καθαριότητα αλλά και από μεγάλο μέρος του λαού, αν κρίνουμε από τις αιτήσεις διά εγγραφές των νέων στη σχολή μας» λέει χαρακτηριστικά. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι στο πανεπιστήμιο διδάσκουν και Ελληνες καθηγητές πανεπιστημίου, όπως ο ομότιμος καθηγητής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης Νικήτας Αλιπράντης, οι καθηγητές του Πανεπιστημίου Αθηνών Γρηγόριος Παπαθωμάς και Μιχαήλ Ράλλης και η καθηγήτρια του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Νίκη Παπαγεωργίου. Τέλος, το Ορθόδοξο Πανεπιστήμιο ήταν το πρώτο στο Κονγκό που καθιέρωσε την εξ αποστάσεως διδασκαλία (e-learning).

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη της Κεντρικής Αφρικής