Ψάλλει ὁ πνευματοφόρος θεῖος ψαλμωδός, ἀγγίζοντας τίς ἠχηρές χορδές τοῦ ψαλτηρίου του.
Δέν μποροῦσα νά τόν προσέξω, ὅσο βρισκόμουν στούς δυνατούς θορύβους του κόσμου. Τώρα, στήν ἡσυχία τῆς μονώσεως, ἀρχίζω ν᾿ ἀφουγκράζομαι τόν μυστικό ψαλμωδό. Τώρα οἱ ἥχοι καί ὁ ὕμνος του μοῦ γίνονται πιό κατανοητοί. Σάν ν᾿ ἀπέκτησα δυό νέες ἱκανότητες, τήν ἱκανότητα νά τόν προσέχω καί τήν ἱκανότητα νά τόν κατανοῶ. Οἱ ἥχοι του γεννοῦν μέσα μου ἕνα πρωτόγνωρο αἴσθημα καί τά λόγια του μιά καινούργια ἀντίληψη, ἀντίληψη θαυμαστή, ναί, θαυμαστή, σάν τή θεία σοφία.

Σαούλ, πάψε νά παραφέρεσαι! Ἄς φύγει μακριά σου τό πονηρό πνεῦμα! Γιατί τώρα ψάλλει ὁ ἅγιος Δαβίδ, παίζει τό μελωδικό του ψαλτήρι!

Σαούλ ἀποκαλῶ τόν νοῦ μου, πού ἀναστατώνεται καί ταράζεται ἀπό τούς λογισμούς τοῦ πονηροῦ κοσμοκράτορα. Αὐτός, ὁ νοῦς μου, τόσο κατά τήν πλάση του ὅσο καί κατά τή λύτρωσή του ἀπό τή θυσία τοῦ Θεανθρώπου, ὁρίστηκε ἀπό τόν Θεό βασιλιάς καί κυρίαρχος τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μου. Ἔγινε, δηλαδή, ὅ,τι καί ὁ Σαούλ. Μόλις ἐγκαθιδρύθηκε ἡ βασιλεία τοῦ Ἰσραήλ.

Παρακούοντας, ὅμως, ὁ νοῦς μου τόν Θεό, καταπατώντας τίς ἐντολές Του καί φεύγοντας μακριά Του, στερήθηκε τό ἀξίωμά του καί τή θεία χάρη. Οἱ ψυχικές καί οἱ σωματικές μου δυνάμεις δέν ὑποτάσσονται πιά σ᾿ αὐτόν. Καί ὁ ἴδιος βρίσκεται κάτω ἀπό τήν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ πνεύματος.

Ψάλλει ὁ ἅγιος Δαβίδ. Προαναγγέλλει τά λόγια τοῦ οὐρανοῦ. Οἱ ἥχοι τοῦ ψαλτηρίου του εἶναι ἥχοι οὐράνιοι. Καί θέμα τῶν ὕμνων του εἶναι ἡ μακαριότητα τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀδελφοί, ἄς ἀκούσουμε τή θεία διδασκαλία πού περιέχεται στή θεία ψαλμωδία! Ἄς ἀκούσουμε τίς λέξεις μέ τίς ὁποῖες μᾶς μιλᾶ καί τούς ἥχους μέ τούς ὁποίους μᾶς βροντοφωνάζει ὁ οὐρανός!

Ἐσεῖς πού ἀναζητᾶτε τήν εὐτυχία, ἐσεῖς πού κυνηγᾶτε τήν ἡδονή, ἐσεῖς πού διψᾶτε γιά ἀπόλαυση, ἐλᾶτε! Ἀκοῦστε τήν ἱερή ψαλμωδία, ἀκοῦστε τή σωτήρια διδαχή! Ὥς πότε θά περιπλανιέστε, ὥς πότε θά ψάχνετε στίς λαγκαδιές καί τά βουνά, στίς ἀδιάβατες ἐρημιές καί τά πυκνά δάση; Ὥς πότε θά βασανίζεστε, κάνοντας ἕναν ἀγώνα συνεχή ἀλλά μάταιο, ἕναν ἀγώνα πού δέν ἔχει κανέναν καρπό, κανένα σταθερό ἀπόκτημα; Ἀκοῦστε μέ διάθεση ὑπακοῆς. Ἀκοῦστε τί λέει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μέ τό στόμα τοῦ Δαβίδ γιά τή μακαριότητα πού ἀναζητοῦν καί ποθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.

Ἄς σωπάσουν ὅλα γύρω μου! Ἄς σωπάσουν ἀκόμα κι οἱ λογισμοί μέσα μου! Ἄς σωπάσει κι ἡ καρδιά! Ἄς ἐνεργεῖ μόνο ἡ εὐλαβική προσοχή! Αὐτή ἄς βάζει στήν ψυχή ἅγιες ἐντυπώσεις καί σκέψεις!

Ὁ Δαβίδ ἦταν βασιλιάς. Μά δέν εἶπε πώς ὁ βασιλικός θρόνος εἶναι πηγή τῆς μακαριότητας τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Δαβίδ ἦταν στρατηλάτης καί ἥρωας. Ἀπό τά νιάτα του ὥς τά γεράματά του μαχόταν μέ ἀλλοφύλους σέ αἱματηρούς πολέμους. Πόσες μάχες ἔδωσε! Πόσες νίκες πέτυχε! Τά σύνορα τοῦ βασιλείου του τά μετατόπισε ἀπό τίς ὄχθες τοῦ Ἰορδάνη στίς ὄχθες τοῦ Εὐφράτη. Ποτέ του, ὡστόσο, δέν εἶπε ὅτι στή δόξα τοῦ νικητῆ καί τοῦ κατακτητῆ βρίσκεται ἡ μακαριότητα τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Δαβίδ συγκέντρωσε μέ τό ξίφος του ἀμύθητα πλούτη. Τό χρυσάφι ἦταν σωριασμένο στίς ἀποθῆκες του σάν μπακίρι καί τό ἀσήμι σάν μαντέμι. Δέν εἶπε, ὅμως, ὅτι στόν πλοῦτο βρίσκεται ἡ μακαριότητα τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Δαβίδ γεύθηκε ὅλες τίς ἐπίγειες ἀπολαύσεις. Μά σέ καμιάν ἀπ᾿ αὐτές δέν βρῆκε τή μακαριότητα τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Δαβίδ, ὅταν ἦταν παιδί, ἔβοσκε τά πρόβατα τοῦ πατέρα του Ἰεσσαί. Καί ξαφνικά, μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται ὁ προφήτης Σαμουήλ μέ ἁγισμένο λάδι, γιά νά χρίσει τό φτωχό βοσκόπουλο βασιλιά τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ1. Οὔτε κι αὐτή τήν ὥρα τῆς χρίσεώς του σέ βασιλιά τήν ἀνέφερε ὁ Δαβίδ ὡς ὥρα μακαριότητας.

Στίς ἄγριες ἐρημιές περνοῦσε ὁ Δαβίδ τίς μέρες τῶν παιδικῶν του χρόνων. Ἐκεῖ οἱ μυῶνες του ἄρχισαν νά ἀναπτύσσονται καί ν᾿ ἀποκτοῦν τή δύναμη μυώνων παλικαριοῦ. Δίχως ὄπλα, μόνο μέ τά χέρια του, ριχνόταν σέ θηρία, λιοντάρια καί ἀρκοῦδες, καί τά ἔπνιγε2. Τότε ἄρχισε καί ἡ ψυχή του νά δέχεται οὐράνιες ἐμπνεύσεις. Τά χέρια ἐκεῖνα, πού νικοῦσαν τά λιοντάρια καί τίς ἀρκοῦδες, ἔφτιαξαν τό ψαλτήρι. Ἄγγιζαν τίς χορδές του, πού ἦταν τεντωμένες καί ρυθμισμένες ἔτσι ὥστε νά συμφωνοῦν μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος, κι ἔκαναν νά ξεχύνονται ὁλόγυρα ἥχοι ἁρμονικοί, εὐχάριστοι, πνευματικοί, συνετοί. Αὐτοί οἱ ἥχοι ἀκούστικαν μακριά, πολύ μακριά, μέσ᾿ ἀπό τόν χρόνο, μέσ᾿ ἀπό τίς ἑκατονταετίες καί τίς χιλιετίες. Ἀναρίθμητες φωνές τούς ἐπανέλαβαν καί τούς ἐπαναλαμβάνουν. Καί τό ὄνομα τοῦ Δαβίδ δοξάζεται ὥς τά πέρατα τῆς γῆς σ᾿ ὅλους τούς χριστιανικούς αἰῶνες. Οὔτε στή ζωή τῆς ἐρήμου, ὅμως, μιά ζωή γεμάτη θαυμαστούς ἀγῶνες καί θαυμαστές ἐμπνεύσεις, δέν βρίσκει ὁ Δαβίδ τή μακαριότητα τοῦ ἀνθρώπου.
«Μακάριος ἄνθρωπος», λέει ὁ ψαλμωδός, «εἶναι ἐκεῖνος» –σ᾿ ὅποιον τόπο κι ἄν ζεῖ, ὅποιο κι ἄν εἶναι τό ἀξίωμά του, σ᾿ ὅποια κατάσταση κι ἄν βρίσκεται, – «πού δέν πορεύτηκε σύμφωνα μέ τά θελήματα τῶν ἀσεβῶν, οὔτε στάθηκε σέ δρόμο ἁμαρτωλῶν κι οὔτε κάθησε σέ στέκια διεφθαρμένων»3.

Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού φυλάγεται ἀπό τήν ἁμαρτία, ὁ ἄνθρωπος πού φεύγει μακριά ἀπό τήν ἁμαρτία, μ᾿ ὅποια μορφή, μ᾿ ὅποιο ἔνδυμα κι ἄν τοῦ ἐμφανιστεῖ αὐτή, εἴτε ὡς ἄνομη πράξη, εἴτε ὡς λογισμός πού παρακινεῖ στήν ἀνομία, εἴτε ὡς αἴσθημα πού μεθᾶ μέ τήν ἁμαρτωλή ἀπόλαυση.

Ἀκόμα καί ἡ γυναίκα μέ τήν ἀσθενική της φύση, ἄν ἀποδιώχνει τήν ἁμαρτία μέ ἀνδρικό φρόνημα, εἶναι κι αὐτή ὁ ἄνθρωπος πού ὑμνεῖται ἀπό τόν Δαβίδ.

Ἀκόμα καί οἱ ἔφηβοι, ἀκόμα καί τά παιδιά, ἄν ἀντιστέκονται σταθερά στήν ἁμαρτία, δείχνοντας ἔτσι ἀνδρική ὡριμότητα πού μέτρο της είναι ὁ Χριστός4, συμμετέχουν σ᾿ αὐτή τή μακαριότητα.

Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ὅλο του τό θέλημα τό ἔχει δοσμένο στόν νόμο τοῦ Θεοῦ5. Μακάρια εἶναι ἡ καρδιά πού ὡρίμασε γνωρίζοντας τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γνωρίζοντας ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ἀγαθός6, κι αὐτή τή γνώση τήν ἀπέκτησε μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, μέ τήν ἕνωση τοῦ θελήματος της μέ τό θέλημα τοῦ Κυρίου. Μιά τέτοια καρδιά εἶναι ὁ ἀληθινός ἄνθρωπος.
Μακάρια εἶναι ἡ καρδιά πού φλογίζεται ἀπό ζῆλο θεϊκό!
Μακάρια εἶναι ἡ καρδιά πού καίγεται ἀπό τήν ἀκόρεστη ἐπιθυμία τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ! Μακαρία εἶναι ἡ καρδιά πού γλυκαίνεται καί ἀβάσταχτα ὑποφέρει ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό! Μιά τέτοια καρδιά εἶναι κατοικητήριο, παλάτι, θρόνος τῆς μακαριότητας!...

Ἀπό τά χαράματα κάθεται ὁ ἀετός στήν κορυφή κάποιου ψηλοῦ βράχου. Τά λαμπερά του μάτια ἀναζητοῦν μέ λαιμαργία κάποιο θήραμα. Ἔπειτα ἀνοίγει τά μεγάλα του φτερά καί ἀνεβαίνει στά γαλάζια ὕψη, πετᾶ στήν ἀπεραντοσύνη τοῦ οὐρανοῦ, ἀναζητώντας τή λεία του. Καί ὅταν τήν ἐντοπίσει, ρίχνεται σάν σαΐτα ἀνεβαίνει στά οὐράνια, μέ τήν λεία στά νύχια, κι ἐξαφανίζεται. Πηγαίνει στά ἀετόπουλά του, τά ταΐζει κι ὕστερα ἐπιστρέφει στή θέση του, πάνω στόν βράχο, ἤ πετᾶ στά οὐράνια, ἀναζητώντας ἄλλο θήραμα.

Ἔτσι κάνει κι ἡ καρδιά πού προσβλήθηκε –σάν ἀπό ἀγιάτρευτη ἀρρώστια– ἀπό τήν ἀγάπη πρός τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ! Σ᾿ αὐτή τήν ἀγάπη ὑπάρχει ἡ μακαριότητα. Στίς ἐντολές δέν ὑπάρχει μόνο μιά πνευματική ἐργασία. Πίσω ἀπ᾿ αὐτές κρύβεται καί μέσ᾿ ἀπ᾿ αὐτές φανερώνεται ἡ πνευματική σκέψη. «Μέ τίς ἐντολές σου ἀπέκτησα σύνεση», λέει ὁ προφήτης. «Μ᾿ ὅλη μου τήν καρδιά Σέ ἀναζήτησα!... Ἔτρεξα στόν δρόμο τῶν ἐντολῶν Σου, ὅταν μέ βοήθησες νά τίς κατανοήσω!... Μελετοῦσα τίς ἐντολές Σου, πού τίς ἀγάπησα ὑπερβολικά!... Ὁ νόμος, πού βγῆκε ἀπό τό στόμα Σου, εἶναι καλύτερος ἀπό χιλιάδες νομίσματα χρυσά καί ἀσημένια!... Μές στήν καρδιά μου ἔκρυψα τά λόγια Σου, γιά νά μήν ἁμαρτήσω ἀπέναντί Σου!... Θά νιώσω ἀγαλλίαση στά λόγια Σου, σάν κάποιος πού βρῆκε λάφυρα πολλά!... Ὁδήγησέ με στόν δρόμο τῶν ἐντολῶν Σου, γιατί αὐτόν πόθησα»7.

Ὅταν ἀνατέλλει ὁ ἥλιος, οἱ ἄνθρωποι τρέχουν στίς δουλιές τους. Ὁ καθένας ἔχει τόν δικό του σκοπό, τή δική του πρόθεση. Ὁ σκοπός καί ἡ πρόθεση σέ κάθε ἀνθρώπινη ἀσχολία εἶναι ὅ,τι καί ἡ ψυχή στό σῶμα. Ἕνας ἀγωνίζεται καί νοιάζεται γιά τή συγκέντρωση ὑλικῶν θησαυρῶν, ἄλλος γιά τήν ἐξασφάλιση ποικίλων ἀπολαύσεων καί ἄλλος γιά τήν ἀπόκτηση ἐγκόσιας καί μάταιης δόξας. Ἄλλος, τέλος, σκέφτεται καί ἰσχυρίζεται πώς οἱ ἐνέργιες του ἀποβλέπουν στήν ὠφέλεια τῆς πολιτείας καί τῆς κοινωνίας.

Ὅποιος βάζει πάνω ἀπ᾿ ὅλα τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, αὐτός μ᾿ ὅλες τίς δραστηριότητες καί μ᾿ ὅλα τά ἔργα του στοχεύει στήν εὐαρέστηση τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτόν ὁ κόσμος μεταβάλλεται σέ βιβλίο ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, βιβλίο πού τό διαβάζει μέ τίς πράξεις του, μέ τή συμπεριφορά του, μέ τή ζωή του. Ὅσο περισσότερο μελετᾶ ἡ καρδιά του αὐτό τό βιβλίο, τόσο φωτίζεται μέ τόν πνευματικό λογισμό, τόσο ἀποκτᾶ θέρμη, ζῆλο καί προθυμία ν᾿ ἀκολουθήσει τόν δρόμο τῆς εὐσέβειας καί τῆς ἀρετῆς. Ἀποκτώντας τά φλογερά φτερά τῆς πίστεως, ἀρχίζει νά περιφρονεῖ κάθε φόβο πού προκαλεῖ ὁ ἐχθρός, νά περνᾶ πάνω ἀπό κάθε βάραθρο καί νά ἀναλαμβάνει κάθε καλή πρωτοβουλία. Μιά τέτοια καρδιά εἶναι μακάρια! Μιά τέτοια καρδιά εἶναι ὁ μακάριος ἄνθρωπος.

Ὅταν ἔρχεται ἡ νύχτα μέ τίς σκιές της, μέ τό χλωμό φῶς τῶν ἀστεριῶν, οἱ ἄνθρωποι μαζεύονται στά σπίτια τους, στά καταλύματά τους, ὄπου συχνά κυριαρχεῖ ἡ πλήξη, τό κενό τῆς ψυχῆς. Μέ ἀνόητες διασκεδάσεις προσπαθοῦν νά ξεχάσουν τά βάσανά τους. Ἡ ἀργόσχολη ζωή καί ἡ διαφθορά τῶν ἠθῶν ὁδηγοῦν σέ θορυβώδη γλέντια. Καί τά σκεύη τοῦ ναοῦ τοῦ Θεοῦ –ὁ νοῦς, ἡ καρδιά, τό σῶμα– δίνονται ἀπό τόν Βαλτάσαρ γιά χρήση ἄνομη8.

Ὁ δοῦλος τῆς γῆς, ὁ δοῦλος τῶν πρόσκαιρων βιοτικῶν ἀσχολιῶν, μόλις ξεφύγει ἀπό τίς μέριμνες, στίς ὁποῖες βούλιαζε ὄλη τήν ἡμέρα, ἑτοιμάζει γιά τήν ἑπόμενη νέες μέριμνες μέσα στήν ἡσυχία τῆς νύχτας. Ὅλες οἱ μέρες του, ὅλες οἱ νύχτες του, ὄλη ἡ ζωή του εἶναι μιά θυσία στή ματαιότητα καί τή φθορά.

Ὁ δίκαιος ἄνθρωπος, ἀντίθετα, μέσα στό δωμάτιό του, μέ τό ταπεινό καντήλι νά καίει μπροστά στίς εἰκόνες καί νά ξεχύνει ὁλόγυρα τό ἀμυδρό του φῶς, ἀπό μιά μόνο βασανιστική ἔγνοια συνέχεται, ἕνα πράγμα μόνο τόν ἀπασχολεῖ: Φέρνει στόν νοῦ του τή δραστηριότητα τῆς ἡμέρας του καί τή συγκρίνει μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτό εἶναι χαραγμένο στίς ἱερές πλάκες, δηλαδή στήν Ἁγία Γραφή. Τά ἐλατώματα στή συμπεριφορά του, στούς λογισμούς του καί στίς κινήσεις τῆς καρδιᾶς του τά θεραπεύει μέ τή μετάνοια καί τά ξεπλένει μέ τά δάκρυα του. Γιά τήν ἀνακαίνισή του καί γιά τήν ἐνίσχυσή τοῦ ἀγώνα του ζητάει ἀπό τόν οὐρανό νέα δύναμη, νέο φωτισμό. Καί ὁ Θεός στήν ψυχή πού προσεύχεται μέ τήν ἐμπονη συναίσθηση τῆς μηδαμινότητας, τῆς ἀδυναμίας καί τῶν πτώσεών της, χαρίζει ἁγιοπνευματικό φωτισμό καί δύναμη ὑπερφυσική. Ἔτσι, «ἡ μιά μέρα μεταδίδει στήν ἄλλη λόγια σπουδαῖα καί ἡ μιά νύχτα μεταφέρει στήν ἄλλη γνώση ὠφέλιμη»9. Μιά τέτοια ζωή εἶναι διαρκής πρόοδος καί ἔχει συνεχή κέρδη, κέρδη αἰώνια. Ἔτσι ζεῖ ὁ μακάριος ἄνθρωπος.

Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος εἶναι «σάν δέντρο φυτεμένο ἐκεῖ πού τρέχουν τά νερά»10. Τό δένδρο αὐτό δέν φοβᾶται τίς καυτερές ἡλιαχτίδες, δέν φοβᾶται οὔτε τήν ἀναβροχιά. Γιατί πάντοτε οἱ ρίζες του ποτίζονται καλά. Δέν περιμένει τή βροχή, δέν ὑποφέρει ἀπό ἔλλειψη τροφῆς, ὅπως τά δέντρα πού εἶναι φυτεμένα σέ κακοτράχαλους ξερότοπους καί πού συχνά ἀρρωσταίνουν καί μαραίνονται.

Μέ δένδρο φυτεμένο σέ μέρος ψηλό, μέ δένδρο ἐκτεθειμένο στόν ἥλιο καί τούς ἀνέμους, μέ δένδρο πού σπάνια ποτίζεται ἀπό τή βροχή τοῦ οὐρανοῦ, μέ δένδρο πού ἐλάχιστα δροσίζεται ἀπό τήν πρωινή ὑγρασία, μέ τέτοιο δένδρο μοιάζει ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει καλή πρόθεση γιά τήν εὐσέβεια, ἀλλά ζεῖ ἀπρόσεκτα, μέ πολυπραγμοσύνη καί ἀκαταστασία, καί μελετᾶ ἐπιφανειακά τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Καμιά φορά φρεσκάρεται ἀπό τή δροσιά τῆς κατανύξεως. Καμιά φορά στήν ξερή ψυχή του πέφτει ἡ ζωογόνα βροχή τῶν δακρύων τῆς μετάνοιας. Καμιά φορά ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά του στρέφονται στόν Θεό. Αὐτές οἱ καταστάσεις, ὅμως, δέν εἶναι καί δέν μποροῦν νά εἶναι μόνιμες, οὔτε κάν μεγάλης διάρκειας. Τά πνευματικά διανοήματα καί τά εὐλαβικά αἰσθήματα, ὅταν δέν φωτίζονται ἀπό τήν ὁλοκάθαρη καί πλήρη γνώση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀσαφή καί ἀθεμελίωτα, γι᾿ αὐτό καί δέν ἔχουν δύναμη, δέν ἔχουν ζωή.

Ὅποιος διδάσκεται καί καθοδηγεῖται μέρα-νύχτα ἀπό τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, εἶναι «σάν δένδρο φυτεμένο ἐκεῖ πού τρέχουντά τά νερά». Οἱ ρίζες του βρίσκονται πάντοτε μέσα σέ δροσερό καί ζωογόνο νερό. Ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά του –αὐτές εἶναι οἱ ρίζες τοῦ ἀνθρώπου– βρίσκονται πάντοτε μέσα στόν νόμο τοῦ Θεοῦ, τρέφονται ἀπό τόν ἅγιο αὐτό νόμο, ἀπό τόν ὁποῖο ἀκατάπαυστα ξεχύνονται μέ ὁρμή καί δύναμη πολλή τά καθάρια νερά τῆς αἰώνιας ζωῆς. Αὐτά τά νερά, αὐτή ἡ δύναμη, αὐτή ἡ ζωή εἶναι τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, πού βρίσκεται στήν Ἁγία Γραφή, πού βρίσκεται στίς εὐαγγελικές ἐντολές.

Ὅποιος ἐμβαθύνει διαρκῶς στή Γραφή, ὅποιος τή μελετᾶ μέ ταπεινό πνεῦμα, ὅποιος ζητᾶ μέ τήν προσευχή τόν φωτιζμό τοῦ Θεοῦ, ὅποιος κατευθύνει σύμφωνα μέ τίς εὐαγγελικές ἐντολές ὅλες τίς πράξεις του καί ὅλες τίς μυστικές κινήσεις τῆς ψυχῆς του, αὐτός ὁπωσδήποτε θά γίνει μέτοχος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Ἐγώ μετέχω», λέει τό Ἅγιο Πνεῦμα γιά τόν ἑαυτό Του, «σ᾿ ὅλους αὐτούς πού Σέ φοβουνται καί πού φυλᾶνε τίς ἐντολές Σου»11.

Ἡ μελέτη τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ θέλει ὑπομονή. Μέ τή μελέτη αὐτή, ὅμως, θά κερδίσεις τήν ψυχή σου. «Μέ τήν ὑπομονή σας», παραγγέλλει ὁ Κύριος, «κερδίστε τίς ψυχές σας»12. Αὐτή εἶναι ἡ ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν! Αὐτή εἶναι ἐπιστήμη οὐράνια! Αὐτή εἶναι ἐπιστήμη πού ἑνώνει τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό! Οἱ δρόμοι της εἶναι τελείως διαφορετικοί ἀπό τούς δρόμους πού ἀκολουθοῦν συνήθως οἱ ἐγκόσμιες ἐπιστῆμες, ἐπιστῆμες ἀνθρώπινες, ἐπιστήμες πού δημιουργήθηκαν ἀπό τή μεταπτωτική καί αὐτονομημένη σκέψη μας γιά τήν παραμονή μας στήν κατάσταση τῆ πτώσεως. Οἱ ἀνθρώπινες ἐπιστῆμες προξενοῦν ἀλαζονεία καί ἔπαρση στόν νοῦ, γεννοῦν καί αὐξάνουν τόν ἐγωισμό.

Ἡ θεία ἐπιστήμη ἀποκαλύπτεται στήν ψυχή πού εἶναι κατάλληλα προετοιμασμένη, στήν ψυχή πού ἔχει ἀποκτήσει συντριβή καί ἔχει ἐξομαλυνθεῖ μέ τήν αὐταπάρνηση, στήν ψυχή πού εἶναι σάν ἀνύπαρκτη ἀπό τήν πολλή ταπείνωση, στήν ψυχή πού εἶναι σάν καθρέφτης στόν ὁποῖο δέν ἀντανακλῶνται ἀνθρώπινες μορφές ἀλλά θεῖες εἰκόνες.

Ἡ θεία ἐπιστήμη εἶναι ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ γιός τοῦ Σειράχ λέει γι᾿ αὐτήν: «Ἡ σοφία ἐξυψώνει τά παιδιά της καί νοιάζεται γι᾿ αὐτούς πού τήν ἀποζητοῦν. Ὅποιος τήν ἀγαπᾶ, ἀγαπᾶ τή ζωή· κι ὅσοι χαράματα ξυπνοῦν καί τή ζητοῦν, θά είναι γεμάτοι εὐφροσύνη. Αὐτός πού τήν κατέχει, θά ἔχει κληρονομιά στή δόξα· κι ὁ τόπους ὅπου αὐτή μπαίνει, θά εὐλογηθεῖ ἀπό τόν Κύριο. Αὐτοί πού τήν ὑπηρετοῦν, προσφέρουν λατρεία στόν ἅγιο Θεό· κι ὅσους τήν ἀγαποῦν, τούς ἀγαπᾶ ὁ Κύριος. Ὅποιος τῆς εἶναι ὑπάκουος, θά γίνει κριτής στά ἔθνη· κι αὐτός πού τῆς ἀφοσιώνεται, θά κατοικήσει στό σπίτι του ἀσφαλής»13.

Τέτοια εἶναι ἡ θεία ἐπιστήμη! Τέτοια εἶναι ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ! εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ! Σ᾿ αὐτήν ὁδηγοῦν ἡ ταπείνωση καί ἡ αὐταπάρνηση τοῦ λογισμοῦ μας. Γιατί στή θεία σοφία εἶναι ἀδύνατο νά φτάσει κανείς μέ τόν ἀνθρώπινο λογισμό. Μά κι αὐτή, ἄλλωστε,δέν τόν ἀποδέχεται, γιατί τόν θεωρεῖ ἀνόητο. Ὁ ἀνθρώπινος λογισμός, πραγματικά, εἶναι ἐχθρός τῆς θείας σοφίας. Ὄντας γεμάτος θρασύτητα καί ἐγωισμό, βλάσφημα τή θεωρεῖ τρέλα καί δέν τήν ἐμπιστεύεται, ἐπειδή ἐμφανίστηκε στούς ἀνθρώπους πάνω στόν Σταυρό καί ὅλοι τή νιώθουν νά τούς βλέπει ἀπό τόν Σταυρό. Τή θεία σοφία τήν προσεγγίζει μέ τή σταύρωση! Τή θεία σοφία τήν προσεγγίζει κανείς μέ τήν αὐταπάρνηση! Τή θεία σοφία τήν προσεγγίζει μέ τήν πίστη! «Ἄν πιστέψεις σ᾿ αὐτήν», συνεχίζει ὁ γιός τοῦ Σειράχ, «θά τήν πάρεις κληρονομιά σου»14.

Ἡ ἀληθινή καί θεάρεστη πίστη, πού δέν ἔχει τίποτα τό ψεύτικο καί ἀπατηλό, συνίσταται στήν ἐκπλήρωση τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου, στό ἀδιάκοπο καί φιλόπονο ρίζωμά τους μέσα στήν ψυχή μας, καθώς ἐπίσης καί στόν ἀγώνα ἐναντίον τῶν λογισμῶν καί ἐναντίον τῶν αἰσθησιακῶν ἐκείνων κινήσεων τῆς καρδιᾶς καί τοῦ σώματος πού μισεῖ ὁ Θεός.

Καί ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά καί τό σῶμα τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου βρίσκονται σέ ἔχθρα μέ τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ὁ μεταπτωτικός νοῦς δέν δέχεται τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἡ μεταπτωτική καρδιά δέν δέχεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί τό ἴδιο τό σῶμα, πού ὑπόκειται στή φθορά, ἔχει τό δικό του θέλημα, τό θέλημα πού ἀπέκτησε μέ τήν πτώση, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔγινε κάτοχος τῆς θανάσιμης γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ15.

Στενός καί γεμάτος δυσκολίες εἶναι ὁ δρόμος16 πού ὁδηγεῖ στή σοφία τοῦ Θεοῦ! Σ᾿ αὐτή τή σοφία μᾶς φέρνει ἡ ἁγία πίστη, πού ἐξουδετερώνει τίς ἐναντιώσεις καί τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς καί τοῦ σώματος τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου. Ἐδώ χρειάζεται ἡ ὑπομονή! Ἐδώ χρειάζονται ἡ σταθερότητα, ἡ συνέπεια καί ἡ καρτερία! «Μέ τήν ὑπομονή σας κερδίστε τίς ψυχές σας»17.

Ὅποιος θέλει νά ἔχει καρπό πνευματικό, ἄς κάνει καρτερικά πόλεμο, τόν ἀδιάκοπο, τόν γεμάτο μεταπτώσεις καί συμφορές πόλεμο ἐνάντια στήν ἁμαρτία! Τόν ἅγιο καρπό τοῦ Πνεύματος θά μπορέσει νά τόν δεῖ στό δέντρο τῆς ψυχῆς του μόνο ἐκεῖνος πού θά φροντίσει γι᾿ αὐτό μέ μεγάλη καί γενναία ὑπομονή! Ἄς ἀκούσουμε ἄλλη μιά φορά τόν σοφό γιό τοῦ Σειράχ: «Στήν ἀρχή ἡ σοφία βαδίζει μαζί μέ τόν μαθητή της μέσ᾿ ἀπό δρόμους δύσκολους. Φόβο καί δειλία θά τοῦ προξενήσει. Θά τόν γυμνάσει μέ τήν παιδαγωγία της, ὥσπου νά ἐμπνεύσει στήν ψυχή του τήν ἐμπιστοσύνη της, καί θά τόν δοκιμάσει μέ τίς ἀπαιτήσεις της. Ἔπειτα θά ξανάρθει ἴσα σ᾿ αὐτόν, θά τόν γεμίσει χαρά καί θά τοῦ φανερώσει τά μυστικά της»18.
Περνοῦν οἱ μέρες, οἱ μῆνες καί τά χρόνια. Φτάνει ὁ καιρός πού γνωρίζει μόνο ὁ Θεός, ὁ καιρός πού «ὁ Πατέρας τόν κρατᾶ στήν ἀποκλειστική Του ἐξουσία»19. Καί τότε, τό δέντρο τό «φυτεμένο ἐκεῖ ὅπου τρέχουν τά νερά»20, δίνει τόν καρπό του. Ὁ καρπός αὐτός δέν είναι ἄλλος ἀπό τήν κοινωνία μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, τήν ὁποία ὑποσχέθηκε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σ᾿ ὅλους ὅσοι πιστεύουν εἰλικρινά σ᾿ Ἐκεῖνον.

Ὑπέροχος καί θαυμαστός εἶναι ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος! Ἀνακαινίζει ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο. Μεταφέρει τήν Ἁγία Γραφή στήν ψυχή. Χαράζει μ᾿ ἕνα ἀόρατο χέρι στίς πλάκες τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τόν Λόγο καί τό Πνεῦμα. Τότε ἐκπληρώνεται ἡ ὑπόσχεση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ: «Μέσ᾿ ἀπό κεῖνον πού πιστεύει σ᾿ ἐμένα, καθώς λέει ἡ Γραφή, θά τρέξουν ποτάμια ζωντανό νερό»21. «Κι αὐτό τό εἵπε ἐννοώντας τό Πνεῦμα πού θά ἔπαιρναν ὅσοι θά πίστευαν σ᾿ Αὐτόν»22, ἐξηγεῖ ὁ ἀγαπημένος μαθητής τῆς Σοφίας, τοῦ Σωτήρα, ἀπό τόν ὁποῖο δέχτηκε τό χάρισμα τῆς θεολογίας.

Ἀκόμα «καί τά φύλλα» ἑνός τέτοιου δένδρου «δέν θά πέσουν»23. «Φύλλα», σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῶν ἁγίων πατέρων, εἶναι οἱ σωματικοί κόποι. Καί γι᾿ αὐτούς θά πάρει ὁ ἀγωνιστής τόν μισθό του, δηλαδή τήν ἄφθαρτη ζωή μετά τήν ἀνακαίνιση καί ἀναγέννηση τῆς ψυχῆς ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Τό θέλημα τοῦ ἀνακαινισμένου ἀνθρώπου ταυτίζεται μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτός δέν ἐπιθυμεῖ πιά παρά μόνο ὅ,τι ἀρέσει στόν Θεό. Καί δέν κάνει παρά μόνο ὅ,τι θέλει ὁ Θεός. Γι᾿ αὐτό ἔχει τόν Θεό συμπαραστάτη σ᾿ ὅλα τά ἔργα του «καί πετυχαίνει καθετί πού κάνει»24.

Δέν συμβαίνει, ὅμως, τό ἴδιο καί μέ τούς ἀσεβεῖς! Ὁ θεόπνευστος Δαβίδ δέν τούς συγκρίνει μέ τά δέντρα ἤ μέ ὁτιδήποτε ἄλλο πού ἔχει τά χαρακτηριστικά τῆς ζωῆς. Γι᾿ αὐτούς ἡ σύγκριση εἶναι τελείως διαφορετική. «Δέν εἶναι ἔτσι οἱ ἀσεβεῖς, δέν εἶναι ἔτσι!», ψάλλει ὁ προφήτης βασιλιάς. «Αὐτοί εἶναι σάν τή σκόνη, πού τήν παίρνει ὁ ἄνεμος (καί τήν ἐξαφανίζει) ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς»25.

Ἀσεβεῖς! Εἶστε σκόνη ἄψυχη, πού τή σηκώνει ὁ ὁρμητικός ἀνεμοστρόβιλος, δηλαδή ἡ θορυβώδης ματαιότητα τοῦ κόσμου, τήν ἁρπάζει ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς καί τή στροβιλίζει στόν ἀέρα σάν πυκνό σύννεφο, πού σκεπάζει τόν ἥλιο καί ὅλη τή φύση.

Μήν κοιτᾶς αὐτό τό σύννεφο! Μήν πιστεύεις στά μάτια σου, πού σέ ἀπατοῦν! Ἡ τιποτένια, ἡ ἀσήμαντη σκόνη ἐμφανίζεται ψεύτικα μπροστά τους σάν σύννεφο. Κλεῖσε γιά μιά στιγμή τά μάτια, καί τό σύννεφο τῆς σκόνης, πού σηκώνεται ἀπό ἕναν δυνατό ἀλλά στιγμιαῖο ἀνεμοστρόβιλο, θά περάσει δίχως νά βλάψει τήν ὅρασή σου. Ὕστερ᾿ ἀπό μιά στιγμή ἄνοιξε τά μάτια καί κοίτα. Ποῦ εἶναι τό τεράστιο αὐτό σύννεφο; Θά ψάξεις γιά τά ἴχνη του, μά δέν θά βρεῖς τίποτα. Κανένα σημάδι δέν θά μαρτυρεῖ τήν ὕπαρξή του.

Μέ στίχους καί ἤχους ἀπειλητικούς μιλᾶ ὁ Δαβίδ στή συνέχεια γιά τή φοβερή καί ἀναπόφευκτη καταδίκη τῶν ἀσεβῶν: «Γι᾿ αὐτό οἱ ἀσεβεῖς δέν θά ἀναστηθοῦν κατά τήν κρίση, οὔτε οἱ ἁμαρτωλοί θά ἀναστηθοῦν μαζί μέ τούς δικαίους»26. Οἱ ἀσεβεῖς δέν θά συμμετέχουν στήν πρώτη ἀνάσταση, τήν ὁποία περιγράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψη27, ὅπως δέν συμμετέχουν καί στήν ἀνάσταση τήν πνευματική, ἡ ὁποία πραγματώνεται ἀπό αὐτή τή ζωή, ὅταν ἀγγίζει τήν ψυχή τό παντοδύναμο Πνεῦμα καί τήν ἀναγεννᾶ σ᾿ ἕναν καινούργιο κόσμο.

Μέ τήν πνευματική ἀνάσταση ἡ ψυχή παίρνει ζωή θεϊκή! Ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά φωτίζονται, ἀποκτοῦν λογισμό πνευματικό. «ὁ πνευματικός λογισμός εἶναι αἴσθηση τῆς ἀθάνατης ζωῆς», ὁρίζουν οἱ πνευματοφόροι Πατέρες28. Αὐτός ὁ ἴδιος ὁ λογισμός εἶναι γνώρισμα τῆς ἀναστάσεως. Ἀπεναντίας, ἡ «σαρκική σοφία»29, ἡ σοφία τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου, εἶναι ὁ ἀόρατος θάνατος τῆς ψυχῆς30. Ὁ πνευματικός λογισμός εἶναι ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μέ τόν πνευματικό λογισμό ὁ ἄνθρωπος βλέπει τήν ἁμαρτία, βλέπει τά πάθη πού ὑπάρχουν στόν ἑαυτό του καί στούς ἄλλους, βλέπει τίς παγίδες τοῦ κοσμοκράτορα, ἀνατρέπει κάθε λογισμό πού ἐναντιώνεται στόν λογισμό τοῦ Χριστοῦ31, διώχνει μακριά του τήν ἁμαρτία, μ᾿ ὅποια μορφή κι ἄν αὐτή τόν πλησιάσει. Γιατί ὁ πνευματικός λογισμός εἶναι ἡ βασιλεία, εἶναι τό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν νοῦ καί τήν καρδιά.

«Οἱ ἀσεβεῖς δέν θά ἀναστηθοῦν κατά τήν κρίση»32δέν θά ἀναστηθοῦν ὡς πρός τόν πνευματικό λογισμό! Αὐτός ὁ λογισμός ἀνήκει μόνο στούς δικαίους, εἶναι ἡ κληρονομιά τους. Αὐτός ὁ λογισμός εἶναι ἀπρόσιτος καί ἀκατανόητος στούς ἀσεβεῖς καί ἁμαρτωλούς. Αὐτός ὁ λογισμός εἶναι θεόπτης :Μόνο «ὅσοι ἔχουν καθαρή καρδιά θά δοῦν τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ»33.

Ὁ δρόμος τῶν ἀσεβῶν εἶναι μισητός στόν Θεό. Τόσο ξένος καί τόσο ἀποτρόπαιος στόν Κύριο εἶναι αὐτός ὁ δρόμος, πού στή Γραφή Ἐκεῖνος ἐμφανίζεται σάν νά μήν τόν γνωρίζει. Ἀπέναντίας, ὁ δρόμος τῶν εὐσεβῶν, ὁ δρόμος τῆς ἀλήθειας, εἶναι τόσο εὐάρεστος στόν Θεό, πού, σύμφωνα μέ τή Γραφή, Ἐκεῖνος τόν ἀναγνωρίζει: «Ἀναγνωρίζει ὁ Κύριος τόν δρόμο τῶν δικαίων»34 καί είναι ὁ μόνος πού τόν ἀναγνωρίζει. Ώ μακάριε δρόμε! Ἐσύ ὁδηγεῖς στόν Θεό! Εἴσαι κρυμμένος μέσα στόν ἄπειρο Θεό! Ἀρχή σου εἶναι ὁ Θεός καί τέλος σου ὁ Θεός! Εἴσαι ἄπειρος, ὅπως ὁ ἄπειρος Θεός!

Ὁ δρόμος τῶν ἀσεβῶν δέν εἶναι ἄπειρος. Ἔχει ὅρια, ἔχει πικρό τέρμα! Τελειώνει σ᾿ ἕναν βαθύ καί σκοτεινό γκρεμό, στό αἰώνιο κατοικητήριο τοῦ αἰώνιου θανάτου. Σ᾿ αὐτόν τόν φοβερό γκρεμό, ὅπου ὁδήγησε κι ἔριξε πρωτύτερα ὅσους τόν ἀκολούθησαν, θά χαθεῖ ὁριστικά ὁ δρόμος τῶν ἀσεβῶν.

«Ἀναγνωρίζει ὁ Κύριος τόν δρόμο τῶν δικαίων, ἐνῶ ὁ δρόμος τῶν ἀσεβῶν θά καταλήξει στήν καταστροφή»35.

«Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού δέν πορεύτηκε σύμφωνα μέ τά θελήματα τῶν ἀσεβῶν»36.

Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού δέν παρασύρεται ἀπό τόν τρόπο σκέψεως τῶν ἀσεβῶν, ἀπό τούς κανόνες τῆς ζωῆς τῶν ἀσεβῶν, ἀπό τή συμπεριφορά καί τή διαγωγή τῶν ἀσεβῶν, ἀλλά «τό θέλημά του τό ἔχει δοσμένο στόν νόμο τοῦ Κυρίου»37.

Ἔτσι ψάλλει ὁ οὐράνιος, ὁ θεσπέσιος ὑμνωδός. Κι ὁ ἐρημίτης ἀφουγκαζόταν τόν ἅγιο καί θεόπνευστο ὕμνο του...

Μονή Ἁγίου Νικολάου Μπαμπάγιεφ
1847

1 Βλ. Α΄ Βασ. 16:1-13.
2 Βλ. Α΄ Βασ. 17:34-35.
3 Ψαλμ. 1:1.
4 Πρβλ. Ἐφ. 4:13.
5 Βλ. Ψαλμ. 1:2.
6 Βλ. Ψαλμ. 33:9.
7 Ψαλμ. 118:104, 10, 32, 47, 72, 11, 162, 35.
8 Βλ. Δαν. 5:1-4.
9 Ψαλμ. 18:3.
10 Ψαλμ. 1:3.
11 Ψαλμ. 118:63. Πρβλ. Τό Γεροντικόν, Ἀββάς Ποιμήν, ἀποφθέγματα ρλς΄.
12 Λουκ. 21:19.
13 Σοφ. Σειρ. 4:11-15.
14 Σοφ. Σειρ. 4:16.
15 Βλ. Γεν. 2:9, 17· 3:1-7.
16 Πρβλ. Ματθ. 7:14.
17 Λουκ. 21:19.
18 Σοφ. Σειρ. 4:17-18.
19 Πραξ. 1:7.
20 Ψαλμ. 1:3.
21 Ἰω. 7:38.
22 Ἰω. 7:39.
23 Ψαλμ. 1:3.
24 Ὅ.π.
25 Ψαλμ. 1:4.
26 Ψαλμ. 1:5.
27 Βλ. Ἀποκ. 20:5-6.
28 Πρβλ. Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, Λόγοι Ἀσκητικοί, ΛΗ΄, 7-8.
29 Β΄ Κορ. 1:12.
30 Βλ΄ Ρωμ. 8:4-6.
31 Πρβλ. Β΄ Κορ. 10:5.
32 Ψαλμ. 1:5.
33 Ματθ. 5: 8.
34 Ψαλμ. 1:6.
35 Ὅ.π.
36 Ψαλμ. 1:1.
37 Ψαλμ. 1:2.

Πηγή: (Ἀπό τό βιβλίο “ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ” Τόμος Γ΄ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ), Χριστός Παναγία, Αναβάσεις

Με την επίσκεψη του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου στη Μόσχα, πριν λίγες μέρες (14-15 Ιανουαρίου 2016), εγκαινιάστηκε ουσιαστικά το αφιερωματικό έτος Ελλάδας - Ρωσίας 2016. Ο κ. Παυλόπουλος κάλεσε τον κ. Πούτιν να επισκεφθεί την Ελλάδα εντός του έτους.
Η είδηση αυτή, ενώ στα ρωσικά ΜΜΕ ήταν πρώτο θέμα, στα ελληνικά ΜΜΕ πέρασε δευτερευόντως ή και αγνοήθηκε τελείως. Γι’ αυτό το λόγο κρίνω σκόπιμο να γίνει μια εκτενέστερη αναφορά στο γεγονός.

***

Στη νεώτερη ιστορία, Ελλάδα και Ρωσία, εδώ περίπου και δυο αιώνες, συνδέονται με ισχυρούς, ιστορικούς, πολιτιστικούς και διπλωματικούς δεσμούς. Οι δεσμοί αυτοί, εδράζονται κυρίως στην κοινή Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη.
Δεν είναι τυχαίο ότι, το 2016, συμπληρώνονται 1000 χρόνια συνεχούς παρουσίας των Ρώσων στο Άγιο Όρος και όλα είναι έτοιμα για λαμπρούς εορτασμούς οι οποίοι θα πραγματοποιηθούν με επίκεντρο την Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος ή «τη Μονή των Ρώσων» ή απλά «το Ρούσικο μοναστήρι».
Να θυμίσουμε την επίσκεψη του Πούτιν στο Άγιο Όρος και στη Μονή Παντελεήμονος, το Σεπτέμβριο του 2005, μετά από δυο άλλες προγραμματισμένες που δεν έγιναν εξαιτίας συγκυριών. Το Δεκέμβριο του 2001 με την κακοκαιρία και το Σεπτέμβριο του 2004 με την πτώση του Σινούκ.
Ένας επιπλέον παράγοντας που συμβάλλει στην ανάπτυξη των σχέσεων των δύο χωρών, είναι και η ιστορική παρουσία στη Ρωσική Ομοσπονδία σημαντικού αριθμού ελληνικής καταγωγής Ρώσων πολιτών.
Οι επαφές μεταξύ των δύο χωρών είναι συχνές και περιλαμβάνουν εκατέρωθεν επισκέψεις της πολιτικής ηγεσίας τους.
Στα πλαίσια αυτά, το 2013, υπήρξε μια πρώτη συμφωνία, από τους υπουργούς Εξωτερικών Ρωσίας και Ελλάδας, Σεργκέι Λαβρόφ και Ευάγγελο Βενιζέλο, για τον εορτασμό Κοινού Έτους 2016,.
Τον Απρίλιο του 2014, η ομοσπονδιακή υπηρεσία της Ρωσίας για τον Τουρισμό, Rostourism, στα πλαίσια του Κοινού Έτους 2016 με την Ελλάδα το ονόμασε και Έτος Τουρισμού.
Στην επίσημη νομική πύλη του Κρεμλίνου, τον Οκτώβριο του 2014, με την υπογραφή του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν δημοσιεύθηκε το σχετικό διάταγμα και εγκρίθηκε η σύσταση ειδικής οργανωτικής επιτροπής, με σκοπό την ενίσχυση των ρωσο-ελληνικών σχέσεων, με κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
 Στις 8 Απριλίου 2015, κατά την επίσημη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα στη Ρωσία, υπεγράφη στη Μόσχα από τους Υπουργούς Εξωτερικών Ελλάδας και Ρωσίας, Κοινό Μνημόνιο για τη διεξαγωγή το 2016 του Έτους Ελλάδος στη Ρωσία και Έτους Ρωσίας στην Ελλάδα.
 Από το καλοκαίρι του 2015, ξεκίνησαν και στην Ελλάδα οι σχετικές προετοιμασίες. Το Υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Αποκέντρωσης με το ΑΠ 26156/22-7-2015 έγγραφό του, προς όλους τους Δήμους και τις Περιφέρειες της χώρας, ζήτησε την υποβολή σχετικών προτάσεων μέχρι τέλος Αυγούστου 2015. Έτσι, μεγάλοι Δήμοι, έκαναν ειδικές συνεδριάσεις και αποφάσισαν εκδηλώσεις για το θέμα αυτό.
 Στα τέλη Νοεμβρίου 2015, αντιπροσωπεία των κορυφαίων ρωσικών ΜΜΕ επισκέφτηκε την Ελλάδα εν όψει του εορταστικού Έτους 2016. Στην Πρεσβεία της Ρωσίας στην Ελλάδα, στις 26-11-2015, πραγματοποιήθηκε δεξίωση με αυτή την ευκαιρία.

***

Ο εορτασμός, του Κοινού Ελληνο – Ρωσικού Έτους 2016, ευχόμαστε να κάνει ακόμη πιο στενές τις διακρατικές σχέσεις και να ισχυροποιήσει τους δεσμούς ανάμεσα στους δύο Ορθόδοξους Χριστιανικούς λαούς.

Αλεξανδρούπολη Ιανουάριος 2016
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

Μετά από τις δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας για τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε Θρησκειολογία, την άρνηση της γενοκτονίας και τις αλλαγές που προαναγγέλλονται για τη διδασκαλία της Ιστορίας, ο Ελληνισμός δέχτηκε νέο πνευματικό κεραυνό. Τις μέρες που ο λαός μας εόρταζε χαρμόσυνα τη μεγάλη εορτή της Θείας Ενανθρωπήσεως, ήλθε η ελληνική πολιτική ηγεσία να ψηφίσει τον νόμο για το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων. Με αυτόν τον νόμο, συνεχίζει το έργο της πνευματικής αποδόμησης με θύμα αυτή τη φορά την οικογένεια, και τις προϋποθέσεις της, όπως αυτές διασώθηκαν στην ελληνορθόδοξη παράδοση διά μέσου των αιώνων. Η Εκκλησία, ως ο παρατεινόμενος Χριστός στους αιώνας, δεν αποδέχεται και δεν μπορεί να αποδεχθεί την ομοφυλοφιλία ως μία φυσική ένωση, διότι, σύμφωνα με τη διδασκαλία της, πρόκειται για πάθος, εκτροπὴ ή ανατροπή της ανθρώπινης φυσιολογίας και οντολογίας. Ακολουθώντας τον Απ. Παύλο (Ρωμ. 1,26-27), θεωρεί ότι πρόκειται για μια μετάλλαξη της φυσικής χρήσης «εις παρά φύσιν».Ο Πλάτων και πολλοί άλλοι αρχαίοι συγγραφείς, επίσης, μαρτυρούν ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι υπήρξαν αντίθετοι στην ομοφυλοφιλία, θεωρώντας αφενός ως αποδεκτή και σύμφωνη με τη φύση τη συμβίωση και την ένωση του άνδρα με τη γυναίκα,αφετέρου ως παρά φύση τη συζυγία των ομοφύλων (Πλάτ. Νόμοι 636c).

Η μεθόδευση ορισμένων να συκοφαντούν ως συντηρητική την Εκκλησία, επειδή δεν δέχεται να ανατρέψει τις αλήθειες της πίστεως την οποία υπηρετεί και να δεχθεί την ομοφυλική συμβίωση και άλλα πολλά, δείχνει ότι δεν σέβονται τον Χριστό και τις αιώνιες αλήθειες που παρέδωσε, πἀνω στις οποίες είναι δομημένη, οντολογικά, η χριστιανική πίστη ως θεσμός. Αυτό που δεν έχει συνειδητοποιηθεί, ίσως, από τα πολιτικά πρόσωπα είναι ότι η Εκκλησία διαχρονικά, ως πνευματικός θεσμός, είναι διατηρούσε και διατηρεί το ήθος, το πνεύμα και το νόημα της αληθινής ζωής, ιδιαίτερα σε περιόδους, που διακρίνονται ιδιαίτερα για την πνευματική ρηχότητα και αδιαφορία. Ωστόσο,αυτοί που διοικούν και νομοθετούν δεν έχουν κατανοήσει φαίνεται ότι κάθε τι που αποφασίζουν είναι για τον άνθρωπο και έχει και υλικές και πνευματικές διαστάσεις, αφού ο άνθρωπος είναι όντως ψυχοσωματική ύπαρξη και ότι οι νέοι άνθρωποι, για τους οποίους έχουν ευθύνη με βάση αυτά που ψηφίζουν, μιμούνται ή ταυτίζονται με τα πρότυπα που τους προσφέρουν οι μεγαλύτεροι και σημαντικοί γι’ αυτούς.

Η βασική πνευματική απήχηση του συμφώνου συμβίωσης είναι ότι για πρώτη φορά αναγνωρίζεται επισήμως και θεσμικά στην ελληνική πολιτισμική πραγματικότητα, ως φυσική κατάσταση, η κοινή συμβίωση υπό μορφή περίπου γάμου, άνδρα με άνδρα ή γυναίκας με γυναίκα. Αυτή η νομιμοποίηση μίας πράξης, που αντιτίθεται στις αρχές και στην πίστη της πνευματικής αρχής του τόπου μας που είναι η Εκκλησία, δημιουργεί και αντίφαση και σύγχυση στα χορηγούμενα πρότυπα παιδείας, δηλαδή τα αναπτυξιακά πρότυπα που προσφέρονται στην ελληνική νεολαία για την μορφή της -κατά τα άλλα- συνταγματικά προστατευόμενης οικογένειας, ενός από τους πιο σημαντικούς πνευματικούς, κοινωνικούς και πολιτισμικούς θεσμούς της χώρας μας. Η αγιορείτικη κοινότητα, με την πνευματική σοφία που την διακρίνει, γνωρίζοντας την αρνητική επίδραση που πρόκειται να ασκήσει στους νέους μας ένα τέτοιο νομοθέτημα, με απόφασή της απευθύνθηκε εγγράφως στον αρμόδιο Υπουργό και σε όλα τα πολιτικά κόμματα. Με αυτήν εκφράζει την έντονη πνευματική της ανησυχία διά την απειλούμενη εκτροπή (διά νόμου πλέον) από τις αρχές και τις αξίες που συνιστούν την ταυτότητα και τις ρίζες της ορθοδόξου παραδόσεως και του πολιτισμού μας, σημειώνοντας ότι «είναι σαφώς ξένον προς τα ήθη του λαού μας και ιδιαιτέρως προκλητικό προς την ελληνική κοινωνία, να αφήνεται να εννοηθεί ότι το “ομόφυλο ζεύγος” είναι δυνατόν να θεωρείται ως οικογένεια, με όλες τις εντεύθεν νομικές και κοινωνικές συνέπειες, ως η υιοθεσία τέκνων».

Η Βουλή,βέβαια, έχει το δικαίωμα και το χρέος να νομοθετεί, αλλά όχι μακράν του πνευματικού και πολιτισμικού πλαισίου της ζωής, των ηθών, των προτύπων και των αρχών αυτού του λαού, διότι, έτσι, θα βρεθεί η χώρα σε μια ακόμη περιπέτεια πνευματικής πτώσεως και φθοράς. Από την αρχαιότητα έως σήμερα υπήρχαν και υπάρχουν ομόφυλοι. Ποτέ, όμως, δεν νομιμοποιήθηκε, ως θεσμός, η οικογένεια ομοφύλων. Η οικογένεια, όπως έχουν μάθει μικροί και μεγάλοι στο ελληνικό πνευματικό και πολιτισμικό τοπίο έχει ανδρόγυνη συγκρότηση, διότι έτσι είναι η φύση των όντων, αφού «άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς ο Θεός». Η απόφαση της Βουλής, διαστρέφει και αλλάζει την αλήθεια της ζωής και των όντων, νομιμοποιώντας την παρά φύση συμβίωση ομοφύλων και υποσκάπτοντας τις πνευματικές και πολιτισμικές δομές του γάμου, της οικογένειας και, όπως όλοι καταλαβαίνουν, στη συνέχεια, και της ανατροφής των τέκνων. Η νομιμοποίηση της συμβιώσεως των ομόφυλων ζευγαριών δημιουργεί ένα νέο είδος κοινωνικής μονἀδας, μια «νέα μορφὴ οικογένειας», που αντιστρατεύεται άμεσα τον καθιερωμένο απὸ τον Θεό, και αποδεκτό από τη φύση και την κοινωνία,οικογενειακό θεσμό.

Αυτά όλα σημαίνουν, από παιδαγωγικής πλευράς, την αλλαγή βασικών προτύπων αγωγής και, κατά συνέπεια, την ανάλογη μετατροπή της συνειδήσεως και της πνευματικής ταυτότητας των Ελλήνων σε μια κατεύθυνση, σαφώς, ηθικοκοινωνικής, πνευματικής και πολιτισμικής απαξίωσης του ανθρωπίνου προσώπου και του θεσμού της οικογένειας. Με τη θέσπιση, επομένως, ενός παράλληλου προτύπου οικογένειας, εντελώς ξένου από το ένα και μοναδικό διά μέσου των αιώνων πρότυπο ετερόφυλων συζύγων, δημιουργείται ένα ισχυρό αντι-πρότυπο, επικίνδυνο για την αγωγή, δυνάμενο βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα να προξενήσει, εκτός από τη σύγχυση, ανυπολόγιστες πνευματικές πληγές εντός της παιδικής και εφηβικής ψυχής των νέων μας, ιδιαίτερα, μάλιστα, εάν ακολουθήσει και η χορήγηση δυνατότητας υιοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια.

Πηγή: Ακτίνες, Αβέρωφ

Ο Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος στη Μόσχα
Ευρίσκεται στις όχθες του ποταμού Μόσχοβα, λίγα τετράγωνα δυτικά της Κόκκινης Πλατείας.
Η ιδέα της ίδρυσης του ανήκει στον τσάρο Αλέξανδρο, ο οποίος θέλησε να οικοδομήσει έναν μεγαλοπρεπή Καθεδρικό προς τιμή του Σωτήρος Χριστού, για να δηλώσει την ευγνωμοσύνη του ρωσικού λαού προς τη θεία Πρόνοια, η οποία οδήγησε στην αποχώρηση των στρατευμάτων του Ναπολέοντα από την Μόσχα στις 25 Δεκεμβρίου 1812.
Η ανέγερση ξεκίνησε με τον διάδοχο του Αλεξάνδρου, Τσάρο Νικόλαο, πάνω σε σχέδια του αρχιτέκτονα Konstantin Thon, νεο-βυζαντινής τεχνοτροπίας στα πρότυπα της Αγίας Σοφίας.

Τα εγκαίνια του Ναού πραγματοποιήθηκαν στις 26 Μαΐου 1883 και το γενικότερο αποτέλεσμα των μακροχρόνιων εργασιών ήταν πραγματικά εκθαμβωτικό.

Μετά τη Σοβιετική Επανάσταση ο χώρος του ναού επιλέγεται ως το ιδανικό σημείο ανέγερσης του Παλατιού των Σοβιέτ!
Έτσι, στις 5 Δεκεμβρίου 1931 ο Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος μετατράπηκε σε ερείπια με μια σειρά ελεγχόμενων εκρήξεων δυναμίτιδας!

Ωστόσο, η ανέγερση του «Παλατιού» δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, διότι στα ανασκαμένα θεμέλια ανέβρυζε ανεξέλεγκτη ποσότητα υδάτων!

Πολύ αργότερα ο Νικίτα Χρουτσόφ αποφάσισε να δημιουργηθεί εκεί μια τεράστια υπαίθρια πισίνα, που ονομάσθηκε «η πισίνα του Μόσχοβα».

Τον Φεβρουάριο του 1990, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία έλαβε άδεια για να επανεγείρει το Μνημείο και ανέθεσε στον Aleksey Denisov το σχεδιασμό ενός αντιγράφου του παλαιού Ναού.

Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1992, και παρά την αντικατάσταση του αρχιτέκτονα εν μέσω του έργου, ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2000.

Ο Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος στην Ελλάδα;
Στην Ορθόδοξη Ελλάδα, όπου η Εκκλησία και ο θρησκεύων λαός υποτίθεται ότι ζουν και δρουν ελεύθερα, ακόμη δεν αξιωθήκαμε να ανεγείρουμε το αντίστοιχο ΤΑΜΑ, το οποίο ίδια σχεδόν εποχή έκαναν οι αγωνιστές της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας στις 31.07.1829 κατά την Δ’ Εθνοσυνέλευση στο Άργος.
Πέρασαν δεκάδες χρόνια ανάμεσα σε ευρωπαϊκή αποχαύνωση της Βαυαροκρατίας, αντιπαλότητες πολιτικές, δάνεια, πτωχεύσεις, αγώνες (επιτυχείς ή δυστυχείς) του Έθνους, Παγκοσμίους Πολέμους, ελαφρότητα μεσοπολέμου, ανοικοδόμηση του 1950 και εκμοντερνισμό (εξαμερικανισμό) κοκ.. Και το Τάμα είχε καταχωνιασθεί..
Ώσπου το 1968, ένας απλοϊκός χριστιανός κατέθεσε όλη την περιουσία του για τον σκοπό αυτό, ταρακούνησε τα λιμνάζοντα ύδατα, ξύπνησαν πολλοί, θεσπίσθηκε το 1969 Ταμείο αναγέρσεως του Ναού του Σωτήρος, απαλλοτριώθηκε μεγάλη εδαφική έκταση στα Τουρκοβούνια και αφιερώθηκε για το σκοπό αυτό.. Ο ευσεβής λαός μας έτρεξε να συνδράμει. Συγκεντρώθηκε μεγάλο ποσό. Προκηρύχθηκε αρχιτεκτονικός διαγωνισμός και προκρίθηκαν 3 σπουδαίες μελέτες.
Και ξαφνικά (μέσα στην αναστάτωση της Μεταπολίτευσης) στην αρχή το θέμα γελοιοποιήθηκε (χαρακτηριστικές οι αλλεπάλληλες γελοιογραφίες του ΚΥΡ στην Ελευθεροτυπία) και στη συνέχεια (με τις ευλογίες του Μεγάλου Καραμανλή, του Εθνάρχη!) όλη η υπόθεση θάφτηκε, κανείς δεν έμαθε πού πήγαν τα χρήματα και τα αρχιτεκτονικά σχέδια, και ο χώρος έγινε «Άλσος» για την αναψυχή των Αθηναίων! «Αττικό Άλσος»..
Τα τελευταία χρόνια αναβίωσε Σύλλογος με τον σκοπό αυτό, και μάλιστα με στόχο την ολοκλήρωση του έργου μέχρι το 2021 (200 χρόνια μετά την Εθνεγερσία).. Θα το καταφέρει;  

 
Πηγή: Ἐποικοδομητικά

Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος στη Μόσχα

Ευρίσκεται στις όχθες του ποταμού Μόσχοβα, λίγα τετράγωνα δυτικά της Κόκκινης Πλατείας.

Η ιδέα της ίδρυσης του ανήκει στον τσάρο Αλέξανδρο, ο οποίος θέλησε να οικοδομήσει έναν μεγαλοπρεπή Καθεδρικό προς τιμή του Σωτήρος Χριστού, για να δηλώσει την ευγνωμοσύνη του ρωσικού λαού προς τη θεία Πρόνοια, η οποία οδήγησε στην αποχώρηση των στρατευμάτων του Ναπολέοντα από την Μόσχα στις 25 Δεκεμβρίου 1812.

Η ανέγερση ξεκίνησε με τον διάδοχο του Αλεξάνδρου, Τσάρο Νικόλαο, πάνω σε σχέδια του αρχιτέκτονα Konstantin Thon, νεο-βυζαντινής τεχνοτροπίας στα πρότυπα της Αγίας Σοφίας.

 

Τα εγκαίνια του Ναού πραγματοποιήθηκαν στις 26 Μαΐου 1883 και το γενικότερο αποτέλεσμα των μακροχρόνιων εργασιών ήταν πραγματικά εκθαμβωτικό.

Μετά τη Σοβιετική Επανάσταση ο χώρος του ναού επιλέγεται ως το ιδανικό σημείο ανέγερσης του Παλατιού των Σοβιέτ!

Έτσι, στις 5 Δεκεμβρίου 1931 ο Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος μετατράπηκε σε ερείπια με μια σειρά ελεγχόμενων εκρήξεων δυναμίτιδας!

 

Ωστόσο, η ανέγερση του «Παλατιού» δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, διότι στα ανασκαμένα θεμέλια ανέβρυζε ανεξέλεγκτη ποσότητα υδάτων!

Πολύ αργότερα ο Νικίτα Χρουτσόφ αποφάσισε να δημιουργηθεί εκεί μια τεράστια υπαίθρια πισίνα, που ονομάσθηκε «η πισίνα του Μόσχοβα».

Τον Φεβρουάριο του 1990, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία έλαβε άδεια για να επανεγείρει το Μνημείο και ανέθεσε στον Aleksey Denisov το σχεδιασμό ενός αντιγράφου του παλαιού Ναού.

Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1992, και παρά την αντικατάσταση του αρχιτέκτονα εν μέσω του έργου, ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2000.

 

 

 ο Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος στην Ελλάδα;

Στην Ορθόδοξη Ελλάδα, όπου η Εκκλησία και ο θρησκεύων λαός υποτίθεται ότι ζουν και δρουν ελεύθερα, ακόμη δεν αξιωθήκαμε να ανεγείρουμε το αντίστοιχο ΤΑΜΑ, το οποίο ίδια σχεδόν εποχή έκαναν οι αγωνιστές της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας στις 31.07.1829 κατά την Δ’ Εθνοσυνέλευση στο Άργος.

Πέρασαν δεκάδες χρόνια ανάμεσα σε ευρωπαϊκή αποχαύνωση της Βαυαροκρατίας, αντιπαλότητες πολιτικές, δάνεια, πτωχεύσεις, αγώνες (επιτυχείς ή δυστυχείς) του Έθνους, Παγκοσμίους Πολέμους, ελαφρότητα μεσοπολέμου, ανοικοδόμηση του 1950 και εκμοντερνισμό (εξαμερικανισμό) κοκ.. Και το Τάμα είχε καταχωνιασθεί..

Ώσπου το 1968, ένας απλοϊκός χριστιανός κατέθεσε όλη την περιουσία του για τον σκοπό αυτό, ταρακούνησε τα λιμνάζοντα ύδατα, ξύπνησαν πολλοί, θεσπίσθηκε το 1969 Ταμείο αναγέρσεως του Ναού του Σωτήρος, απαλλοτριώθηκε μεγάλη εδαφική έκταση στα Τουρκοβούνια και αφιερώθηκε για το σκοπό αυτό.. Ο ευσεβής λαός μας έτρεξε να συνδράμει. Συγκεντρώθηκε μεγάλο ποσό. Προκηρύχθηκε αρχιτεκτονικός διαγωνισμός και προκρίθηκαν 3 σπουδαίες μελέτες.

Και ξαφνικά (μέσα στην αναστάτωση της Μεταπολίτευσης) στην αρχή το θέμα γελοιοποιήθηκε (χαρακτηριστικές οι αλλεπάλληλες γελοιογραφίες του ΚΥΡ στην Ελευθεροτυπία) και στη συνέχεια (με τις ευλογίες του Μεγάλου Καραμανλή, του Εθνάρχη!) όλη η υπόθεση θάφτηκε, κανείς δεν έμαθε πού πήγαν τα χρήματα και τα αρχιτεκτονικά σχέδια, και ο χώρος έγινε «Άλσος» για την αναψυχή των Αθηναίων! «Αττικό Άλσος»..

Τα τελευταία χρόνια αναβίωσε Σύλλογος με τον σκοπό αυτό, και μάλιστα με στόχο την ολοκλήρωση του έργου μέχρι το 2021 (200 χρόνια μετά την Εθνεγερσία).. Θα το καταφέρει;   

 

Μέρα μέ τή μέρα ὁ τόπος μας βουλιάζει ὁλοένα καί πιό βαθιά μέσα στήν ἀπόγνωση. Κυβερνήσεις ἀνεβοκατεβαίνουν, φέρνοντας ὅλες τους ἀνεξαιρέτως ὅλο καί πιό κοντά τήν ἐκποίηση τῆς χώρας, τόν ὄλεθρο τῶν μικρομεσαίων τάξεων, τή δημογραφική ἐρήμωση, τήν ἐκχώρηση τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας σέ ξένα ἀφεντικά. Καί συνεχίζοντας βέβαια μεθοδικά τό πάλαι ποτέ βασικό ἔργο τους, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν πνευματική διάλυση καί ποδηγέτηση αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, μέσα ἀπό τό ἐπί δεκαετίες συστηματικό ξεχαρβάλωμα τῶν ἀξιῶν του, τῆς πίστης του, τῆς γλώσσας καί τῆς παιδείας του. Ἑνός λαοῦ πού περνᾶ τραγικές στιγμές, ὄχι μόνο λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ἀλλά πρωτίστως ἐπειδή χωρίς πλέον ἱστορική μνήμη, ἐθνικά ἀπονευρωμένος καί θρησκευτικά ἀποχρωματισμένος, ἔχει χάσει πιά σέ μεγάλο βαθμό τά πνευματικά του ἀντισώματα, αὐτά πού τοῦ ἐπέτρεπαν νά ἐπιβιώνει καί νά ἀναγεννιέται καί σέ οἰκονομικά ἤ πολιτικά πολύ χειρότερους ἀπό τόν σημερινό καιρούς. Κι ἔχει ἀπομείνει χαμένος μέσα στίς αὐταπάτες τῶν «ἐκσυγχρονιστικῶν» του εἰδώλων καί τῆς εὐδαιμονιστικῆς του πλάνης, ἀποστερημένος ἀπό τά πιό ζωτικά στοιχεῖα τῆς ἴδιας του τῆς ταυτότητας, σέ πλήρη ἀποστασία ἀπό τόν Θεό, παραζαλισμένος κι ἀλλοπρόσαλλος, ἐθισμένος πλέον στό νά καταπίνει ἀμάσητα τόσα καί τόσα νεοταξίτικα «προοδευτικά» σκουπίδια, συνηθισμένος καί στό νά προδίδεται κατ᾽ ἐπανάληψη ἀπό τούς κυβερνῶντες του (καθώς διαπράττει συνεχῶς τό ἴδιο τραγικό λάθος, πεποιθώς ἐπ᾽ ἄρχοντας, ἐπί υἱούς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία), βουλιάζοντας καθημερινά στήν ἀνοησία, τήν ἀσυναρτησία καί τή χυδαιότητα.

Ὑπό τίς συνθῆκες αὐτές, εἶναι φανερό πώς ἡ κατάσταση ἀνθρωπίνως δέν εἶναι ἀναστρέψιμη πιά. Βρισκόμαστε πραγματικά στό μακράν χειρότερο σημεῖο τῆς μακραίωνης ἱστορίας μας, στό ἔσχατο σημεῖο τῆς πνευματικῆς παρακμῆς μας. Καί αὐτό εἶναι ξεκάθαρο πώς δέν μπορεῖ νά ἀλλάξει, παρά μόνο μέ κάποιο μεγάλο θαῦμα. Κάποια μεγάλη ἄνωθεν παρέμβαση, πού θά ἀνακόψει τήν ἐλεύθερη πτώση μας στήν ἄβυσσο, πού θά σταματήσει αὐτή τήν τραγική πορεία τοῦ λαοῦ μας πρός τό ἱστορικό του Τέλος. Ζητεῖται ἐπειγόντως ἕνα θαῦμα λοιπόν...

Αὐτό τό θαῦμα ὅμως δέν εἶναι τόσο ἁπλό νά γίνει. Ὄχι ἀσφαλῶς γιατί δέν μπορεῖ νά γίνει, οὔτε ἐπειδή δέν τό θέλει ὁ Θεός. Ἄλλος εἶναι ὁ λόγος –καί αὐτόν τόν φανερώνει πάνω ἀπ᾽ ὅλα ἐκεῖνο τό περιστατικό ἀπό τό Εὐαγγέλιο, ὅπου ἐμφανίζεται ὁ Χριστός νά ἐπισκέπτεται τή Ναζαρέτ γιά νά κηρύξει. Οἱ συντοπίτες του δέν τόν ἀποδέχτηκαν, τόν ἀντιμετώπισαν μέ ἐχθρική δυσπιστία καί γι᾽ αὐτό, ὅπως τονίζει ὁ εὐαγγελιστής Μᾶρκος (6.56), δέν μπόρεσε ἐκεῖ νά κάνει κανένα μεγάλο θαῦμα, ἐκτός ἀπό τή θεραπεία ἐλάχιστων ἀρρώστων καί ἔφυγε στενοχωρημένος: «καί οὐκ ἠδύνατο ἐκεῖ οὐδεμίαν δύναμιν ποιῆσαι, εἰ μή ὀλίγοις ἀῤῥώστοις ἐπιθείς τάς χεῖρας ἐθεράπευσε. καί ἐθαύμαζε διά τήν ἀπιστίαν αὐτῶν».

Καί αὐτό τό εὔγλωττο συμβάν δέν σημαίνει βέβαια πώς ὁ Χριστός δέν εἶχε πραγματικά τή δύναμη νά θαυματουργήσει (γιατί φυσικά ὡς Θεός μποροῦσε –καί μπορεῖ– νά κάνει τά πάντα). Ἀποδεικνύει ὅμως μέ τόν πιό ξεκάθαρο τρόπο ὅτι τό θαῦμα, γιά νά συντελεστεῖ, ἀπαιτεῖ ὄχι μόνο τή θεία ἐνέργεια, ἀλλά καί τήν ἀνθρώπινη συναίνεση, δηλαδή τήν πίστη καί τήν ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου. Γιατί, ἄν ὁ Θεός θαυματουργοῦσε χωρίς αὐτά, θά παραβίαζε πολύ ἁπλά τήν ἐλευθερία του –κι ἔτσι, ἐνῶ τόν ἔπλασε γιά νά ἔχει τό αὐτεξούσιον καί ἐθελότρεπτον, τότε οὐσιαστικά θά τόν κατέστρεφε.

Σέ αὐτό λοιπόν τό σημεῖο βρισκόμαστε σήμερα. Τό θαῦμα, πού θά σώσει τόν λαό μας, μπορεῖ νά πραγματοποιηθεῖ, ἀλλά μόνο μέ τή δική του συνέργεια. Δέν θά μᾶς σώσουν ἀπό μόνες τους οὔτε οἱ προφητεῖες τῶν ἁγίων (ἄδηλο καί κρύφιο τό πότε καί τό πῶς ἀκριβῶς θά ἐκπληρωθοῦν), οὔτε ἡ ἁγιασμένη γῆ μας (μιά γῆ γεμάτη κόκαλα ἁγίων καί ποτισμένη μέ τό αἷμα χιλιάδων μαρτύρων καί ἡρώων, πού ὅμως πλέον ἀπό πνευματικῆς πλευρᾶς τή βρωμίζουμε καί τήν προδίδουμε καθημερινά), οὔτε καί τό ὅτι ὑπήρξαμε περιούσιος λαός ἐπί αἰῶνες (γιατί οἱ βουλές τοῦ Θεοῦ μποροῦν νά ἀλλάζουν καί, πέραν τῆς ἀγάπης Του, ὑπάρχει καί τό ἐνδεχόμενο τῆς ὀργῆς Του −εἶναι ἄλλωστε ἤδη ἄξιον ἀπορίας ποιά ἀπερινόητη μεγαλοθυμία Του μᾶς κρατάει ἀκόμα καί δέν μᾶς ἔχει ἤδη καταποντίσει ὁριστικά μές στ᾽ ἀποκαΐδια τῆς ἀθλιότητάς μας). Τό πιό βασικό ἀπ᾽ ὅλα εἶναι νά ἀναρωτηθοῦμε ἄν μᾶς ἀξίζει νά σωθοῦμε, σέ αὐτές τίς ἐσχατιές τῆς πνευματικῆς παρακμῆς πού ἔχουμε καταντήσει, καί φυσικά ἄν θέλουμε νά σωθοῦμε. Ἡ ἀπάντηση καί στά δύο αὐτά ἐρωτήματα εἶναι μία καί μόνη. Καί λέγεται μετάνοια. Μετάνοια εἰλικρινής, ὁλοκληρωτική καί ἔμπρακτη. Αὐτή θά εἶναι ἡ δική μας συνέργεια καί συμμετοχή.

Καί φυσικά νά ξεκαθαρίσουμε ὅτι μετάνοια δέν σημαίνει οὔτε παθητικότητα, οὔτε ἀδράνεια ὅσον ἀφορᾶ τίς ἐν τῷ κόσμῳ δραστηριότητές μας. Ὁ Θεός δέν μᾶς θέλει παθητικούς, νά τά περιμένουμε ὅλα ἄνωθεν –καί αὐτό πού ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι (γιά τό «σύν Ἀθηνᾷ καί χεῖρα κίνει») ἰσχύει ἀπολύτως καί γιά μᾶς. Θά πολεμήσουμε λοιπόν καί μέσα στόν κόσμο, συμμετέχοντας σέ ὅποιες κοινωνικές, πολιτικές ἤ ἄλλες δράσεις μποροῦμε, γιατί ἁπλούστατα εἶναι τέτοια ἡ λαίλαπα πού ἔρχεται (καί εἰλικρινά ἡ οἰκονομική κατάρρευση εἶναι τό τελευταῖο πού ἐννοῶ), πού κανείς δέν ἔχει πλέον τό δικαίωμα νά παραμένει ἀδρανής. Ὅλες ὅμως οἱ πράξεις μας, γιά  νά ἔχουν ἀποτέλεσμα, μπορεῖ νά γίνουν μόνο σύν Θεῷ. Μόνο μέ τό αὐτεπίγνωτον τῆς ἀθλιότητάς μας, μόνο μέ τήν ὁριστική ταφή τοῦ ἐλεεινοῦ πτώματός μας μέσα μας, μόνο μέ τό αὐθεντικό κλάμα τῆς εἰλικρινοῦς ἐπιστροφῆς μας, μόνο μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ἐλέους Του. Μόνο ἔτσι μποροῦμε νά προχωρήσουμε πιά. Σέ κάθε ἄλλη περίπτωση, οἱ καιροί μας τελειώνουν πλέον κάπου ἐδῶ. Καί ὅ,τι ἐπί αἰῶνες χτίσαμε, χάνεται σέ λίγο ὁριστικά μαζί μας μές στά συντρίμμια.

Ἑλλάδα 2015. Τά μαῦρα σύννεφα πυκνώνουν συνεχῶς πάνω ἀπό τήν καταρρέουσα χώρα, κάνοντας ὁλοένα καί πιό ὁρατά τά σημεῖα τῶν καιρῶν. Μέρες ζοφερές καί ταραγμένες ἀνοίγονται μπροστά μας, μέ μιά καί μόνη ἐλπίδα νά ἀχνοφέγγει μές στόν ὀρυμαγδό. Ὁ ἔχων  νοῦν ψηφισάτω...

Πηγή: (Ἄρθρο τοῦ Νεκταρίου Δαπέργολα, Δρ. Ἱστορίας, ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Παρακαταθήκη», τεῦχος 104)

Τυγχάνει γνωστόν ὅτι ἔνιοι ἐντόπιοι κύκλοι τοῦ διεθνιστικοῦ περιπαίγματος μή κηδόμενοι τῆς πατροπαραδότου Χριστιανικῆς παραδόσεως τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως διεισδύουν εἰς πᾶν μέσον ἐπικοινωνιακῆς μορφῆς καί δι’ αὐτῶν εἰς τάς συνειδήσεις τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου, δηλητηριάζουν αὐτάς καί κλονίζουν τάς βάσεις τῆς πίστεως. Ὡσαύτως ἡ ἀδιαφορία περί τήν πίστι καί τάς χριστιανικάς παραδόσεις, ὑπό τήν ἐπίδρασι τῶν ἀνωτέρω ἀποκτᾶ ὁση μέραι ρίζωμα εἰς τάς ἠθικῶς ἀτόνους καί θρησκευτικῶς καχεκτικάς συνειδήσεις.

Ἐν Πειραιεῖ τῆ 15ῃ/1/2016

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ἐξόδιος Ἀκολουθία καί καῦσις νεκρῶν

Τυγχάνει γνωστόν ὅτι ἔνιοι ἐντόπιοι κύκλοι τοῦ διεθνιστικοῦ περιπαίγματος μή κηδόμενοι τῆς πατροπαραδότου Χριστιανικῆς παραδόσεως τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως διεισδύουν εἰς πᾶν μέσον ἐπικοινωνιακῆς μορφῆς καί δι’ αὐτῶν εἰς τάς συνειδήσεις τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου, δηλητηριάζουν αὐτάς καί κλονίζουν τάς βάσεις τῆς πίστεως. Ὡσαύτως ἡ ἀδιαφορία περί τήν πίστι καί τάς χριστιανικάς παραδόσεις, ὑπό τήν ἐπίδρασι τῶν ἀνωτέρω ἀποκτᾶ ὁση μέραι ρίζωμα εἰς τάς ἠθικῶς ἀτόνους καί θρησκευτικῶς καχεκτικάς συνειδήσεις.

Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ὡς μήτηρ φιλόστοργος ἀντιλαμβανομένη τά σημεῖα τῶν καιρῶν καί τήν συστροφήν τῶν πονηρευομένων κατ’ Αὐτῆς, πρός διαφύλαξι τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως σήμερον, πού ὑλοποιεῖται πλήρως καί ἑτοιμάζεται καταλλήλως ἡ διαδικασία καύσεως καί ἀποτεφρώσεως τῶν νεκρῶν σωμάτων, διά καταλλήλου ἐνημερώσεως διεφώτισε τό χριστεπώνυμον πλήρωμα Αὐτῆς πρός καταρτισμόν τῶν Ἁγίων καί οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ κατά τούς θεοπνεύστους λόγους τοῦ ἀποστόλου Παύλου (Ἐφεσ. Δ 12) καί ἐτόνισε τάς πνευματικάς διαστάσεις καί τάς συνεπείας μιᾶς τοιαύτης ἐπιλογῆς εἰς τήν πνευματικήν ζωήν τοῦ πιστοῦ ἀπορρίπτουσα τήν καῦσι τῶν νεκρῶν διάτάπιστά Της μέλη ὡς πρᾶξι ἀπάδουσαν πρός τήν παράδοσι Αὐτῆς, ὁριοθετοῦσα τήν πίστι Αὐτῆς καί τόν σεβασμόν εἰς τό ἀνθρώπινον πρόσωπον καί κατ’ ἐπέκτασι εἰς τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ να όν καί κατοικητήριον τοῦ Παναγίου Πνεύματος δυνάμει τῆς ὑπ’ ἀριθμ. 2959/29.10.2014 Ἐγκυκλίου Αὐτῆς.

Κατόπιν τῆς προτάσεως ὑπό τῆς Κυβερνήσεως τοῦ ἄρθρου 21 «Ἐπιλογή τόπου ἐνταφιασμοῦ» στό Σχέδιο Νόμου «Μέτρα γιά τήν ἐπιτάχυνση τοῦ Κυβερνητικοῦ ἔργου καί ἄλλες διατάξεις» διά τοῦ ὁποίου θεσμοθετεῖται διά τῆς γενικότητος τῆς διατάξεως ἡ ὑποχρεωτικότητα κατά τήν βούλησι τοῦ ἀποθανόντος ἐκκλησιαστικῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας καί εἰς περιπτώσεις ἐκπεφρασμένης βουλήσεώς του διά τήν ἀποτέφρωσι τοῦ σώματός του, ἐπαγόμεθα τά κάτωθι: Τό ἀνθρώπινον σῶμα εἶναι εἰκόνισμα τῆς ἀθανάτου ψυχῆς καί προβολή τῆς αἰωνιότητος εἰς αὐτόν τόν κόσμον. Ἡ καῦσις τοῦ σώματος ἀποτελεῖ εἰκονοκλαστικήν πρᾶξι πού προσβάλλει τήν πίστι εἰς τήν αἰωνιότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ διαδικασία τῆς φθορᾶς τοῦ σώματος πρέπει νά εἶναι φυσική καί ποτέ ἐξαναγκασμένη. Ἡ φύσις ἀναλαμβάνει τήν φθορά τοῦ σώματος. Ἡ καῦσις εἶναι πρᾶξις βίας ἐπί τοῦ σώματος. Ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας προερχομένη ἐκ τῆς τιμῆς τῶν ἁγίων λειψάνων πείθει ὅτι τά λείψανα πνευματικῶς ζοῦν, δι’ αὐτό διά τήν Ἐκκλησίαν ἡ ταφή ἀποτελεῖ αἰωνία ἀξία καί ἡ καῦσις δέν θεωρεῖται ὡς ἀτομικόν δικαίωμα διά τά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, διότι εἶναι μία καθαρά μηδενιστική πρᾶξις, πού σηματοδοτεῖ τό τέλος τοῦ ἀνθρώπου ἐνῶ ἀντιθέτως ἡ ταφή σηματοδοτεῖ τήν ἐλπίδα καί τήν προσδοκίαν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἡ καῦσις τῶν νεκρῶν εἰς οἱαδήποτε ἐπιχειρήματα καί ἄν θεμελιοῦται κεῖται ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου ἀληθείας πού καθορίζεται ἀπό τό Ἀποστολικόν λόγιον: «Οὕτω καὶ ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν. σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ· σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ, ἐγείρεται ἐν δόξῃ· σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ, ἐγείρεται ἐν δυνάμει· σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν. ἔστι σῶμα ψυχικόν, καὶ ἔστι σῶμα πνευματικόν. οὕτω καὶ γέγραπται· ἐγένετο ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ᾽Αδὰμ εἰς ψυχὴν ζῶσαν· ὁ ἔσχατος ᾽Αδὰμ εἰς πνεῦμα ζωοποιοῦν».(Α΄ Κορ. IE, 42-45).

Ἡ κοινωνία μέ τήν καῦσι τῶν νεκρῶν προσυπογράφει τόν μηδενισμόν της. Μία κοινωνία πού δέν ἀποδέχεται τόν ἄνθρωπον εἰς τήν ἀσθένειάν του, τήν ἀδυναμίαν του καί τόν θάνατόν του, μία κοινωνία πού ἀποτεφρώνει τούς νεκρούς της, μία κοινωνία πού καταστρέφει καί τήν ἀνάμνησι τῆς ζωῆς καί τήν ἐνθύμισι τῶν μελῶν της, μία κοινωνία πού θεωρεῖ τήν ἀρχή τοῦ ἀνθρώπου τεχνητή καί ἐπιλεκτική καί τό τέλος του ὁριστικό καί ἀμετάκλητο, μία κοινωνία πού ἀρνεῖται τήν πνοήν τοῦ αἰωνίου καί ἐγκλωβίζεται εἰς τήν ἀσφυξίαν τοῦ ἐφημέρου τί σχέσι δύναται νά ἔχη αὐτή ἡ κοινωνία μέ τή ζωήν; Ἀκόμη καί οἱ ἄθεοι ὑπεγράμμιζον τήν ἀνάμνησι τῶν ἐπιγείων θεῶν τους μέ ταριχεύσεις τῶν σωμάτων τους ὅπως εἰς τίς περιπτώσεις τοῦ Λένιν καί τοῦ Μάο Τσέ Τούνγκ.

Τό ἀποτέλεσμα τοῦ ἀνθρωπισμοῦ χωρίς Θεόν, τοῦ πολιτισμοῦ χωρίς ἀξίες καί τοῦ μηδενισμοῦ χωρίς σκοπόν, τό ἀποτέλεσμα τῆς συγχύσεως τῆς ἀθεΐας εἶναι ἡ ἐξαφάνισις τοῦ ἀνθρώπου, ἡ καῦσις καί τοῦ τελευταίου ὑπολείμματός του. Ἡ καῦσις τῶν νεκρῶν σωμάτων ὁδηγεῖ εἰς τήν καῦσι τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας.

Εἰς τήν ἀναζωπύρωσι τοῦ ὅλου θέματος μέ τίς διατάξεις τοῦ σχετικοῦ Σχεδίου Νόμου ὁδηγεῖ ἀσφαλῶς καί μία προσπάθεια σταδιακῆς νεκρώσεως τοῦ αἰσθητηρίου τῆς πίστεως. Ἡ ἔννοια τῆς αἰωνιότητος ἀπομακρύνεται ἀπό τήν ἐμπειρίαν τῆς ζωῆς μας. Κάθε τί πού τήν ὑπενθυμίζει καί διακριτικῶς τήν ὑπογραμμίζει βαθμιαίως γίνεται ἀνεπιθύμητον εἰς τήν ἀποδοχήν του καί ἐνοχλητικόν εἰς τήν πρακτικήν του. Σύγχρονος διανοητής, ὑπεστήριξε εἰς ἄρθρον του ἀναφορικῶς μέ τό παρατηρούμενον ἀντιμεταφυσικόν μένος ὅτι ὅλη ἡ δῆθεν ἐκσυγχρονιστική νοοτροπία τῶν τελευταίων ἐτῶν, ἀποτελεῖ «συμπλεγματικήν ἀντιμεταφυσικήν μονομανίαν», πού ἑδράζεται εἰς μίαν «βασανιστικήν ψυχολογικήν ἀνασφάλειαν».

Ἡ πρακτική καί χρηστική ἀντίληψι ἔχουν ἐπικρατήσει καί ἔχουν ἀτονίσει τήν πνευματικήν καί βιωματικήν διάστασι τῶν γεγονότων. Τό ἀληθές καί τό ὡραῖον ἔχουν ὑποταγεῖ εἰς τήν γυμνότητα καί τήν σκληρότητα τῆς ὀρθολογιστικῆς πρακτικῆς.

Ἡ λεπτομερής ἀναφορά πού γίνεται εἰς τήν θεόσωμον ταφήν τοῦ Κυρίου μας καί ὑπό τῶν τεσσάρων Εὐαγγελιστῶν, καταδεικνύει μέ ἀδιαμφισβήτητον τρόπον τήν μεγίστην σημασίαν της. Τό ἴδιο παρουσιάζεται εἰς τήν ὑμνογραφίαν καί ὑμνολογίαν ἡ κοίμησις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τοῦ Μ. Βασιλείου, τοῦ Ὁσ. Ἐφραίμ, τῶν ἁγίων Μαρτύρων καί φυσικά ὅλων τῶν πιστῶν εἰς τάς ὑπερόχους ἐπικηδείους ἀκολουθίας. Αἱ ἑορταί τῆς ἀνακομιδῆς τῶν τιμίων λειψάνων καί ἡ παράδοσις καί ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας ἀποδεικνύουν ἀδιασείστως τόν σεβασμόν τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος πού ἀποτελεῖ τό ἕνα στοιχεῖον τῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου καί ἑπομένως ἡ καῦσις αὐτοῦ τοῦ σώματος ὑποκρύπτει τήν περιφρόνησι πρός αὐτό, τήν ἀπιστίαν εἰς τήν ἀνάστασι τῶν νεκρῶν σωμάτων, τήν ἐξωχριστιανικήν πίστι εἰς τήν μετεμψύχωσι ἤ τήν ἄρνησι τῆς ὑπάρξεως τῆς ψυχῆς. Συνεπῶς ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία δεδικαιολογημένως διακηρύσσει ὅτι ἡ καῦσις τοῦ νεκροῦ σώματος ἀποτελεῖ ἔργῳ ἄρνησι τῆς Ἀναστάσεως καί προκλητικήν διακήρυξι μηδενιστικῆς ἀποχρώσεως.

Ἡ ἐξόδιος Ἀκολουθία συνδέεται ἀρρήκτως μέ ὅρασι ἀνθρωπίνου σώματος καί ὄχι τέφρας. Ὅλα τά τροπάρια κάμουν λόγον διά κεκοιμημένον καί ὄχι ἀποτεφρωμένον, διά τελευταῖον ἀσπασμόν καί δι’ ἐνταφιασμόν τοῦ σώματος καί ὄχι τῆς τέφρας. Ὁπότε ἐξάγεται εὐχερῶς ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά γίνῃ ἐξόδιος Ἀκολουθία πρό τῆς καύσεως, οὔτε μετ’ αὐτήν, ἐφ’ ὅσον εἰς τήν πρώτην περίπτωσι δέν θά ἀκολουθήσῃ ταφή καί εἰς τήν δευτέραν δέν θά ὑπάρχει σῶμα.

Ἡ Ἐκκλησία ἀνεπηρέαστος ἐκ τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος θά ἐξακολουθῆ νά κηδεύῃ καί νά ἐνταφιάζῃ τά σώματα τῶν πιστῶν μελῶν Της, τά ὁποῖα εἶναι δυνατόν νά ἀποτελοῦν καί λείψανα διότι ἡ ἀφθαρσία καί ἡ θαυματουργία τῶν λειψάνων ἀποτελοῦν τεκμήριον θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἐφ’ ὅσον ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ διαπορθμεύεται καί εἰς ὁλόκληρον τό σῶμα.

Ἡ ἐπιλογή τῆς ἀποτεφρώσεως εἶναι ἁμαρτία καί ἀποδεικνύει τήν λανθασμένην σχέσι μας μέ τήν Ἐκκλησία. Κάθε ἀπόκλισις ἀπό τήν διδασκαλία Της εἶναι ἀποξένωσις ἀπό τήν χάρι τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Δι’ ὅσους θά ἐπιλέξουν τήν καῦσι τοῦ νεκροῦ σώματός των, μάλιστα μέ δημοσίᾳ δήλωσι ἀπιστίας εἰς τήν αἰώνιον ζωήν ἤ ἀσεβείας καί περιφρονήσεως τῆς Ἐκκλησίας εὐλόγως φρονοῦμεν ὅτι δέν ὑπάρχει κανείς ἀπολύτως λόγος νά τελεσθῆ ἐξόδιος Ἀκολουθία ἤ ἐπιμνημόσυνος δέησις διότι αὐτό πού πρέπει νά σεβασθῇ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀπόρριψις τῆς διδασκαλίας της ἀπό τόν ἴδιον τόν μεταστάντα καί ὄχι ἡ ἐνδεχομένη ἐπιθυμία τῶν συγγενῶν, συνήθως διά κοινωνικούς λόγους, τῆς τελέσεως ἐπικηδείου ἤ ἐπιμνημοσύνου Ἀκολουθίας. Αἱ Ἀκολουθίαι αὐταί προϋποθέτουν τήν πίστι καί τήν ἐλπίδα τοῦ ἀποθανόντος εἰς τήν μετά θάνατον ζωήν καί τόν σεβασμόν του εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Δέν τελοῦνται διά κοινωνικούς λόγους ἀλλά ἀποτελοῦν προσευχάς καί ἐκτενεῖς δεήσεις τῆς Ἐκκλησίας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐκφράζει τήν ἀγάπην Της εἰς τόν ἀποθανόντα ὡς πίστι εἰς τόν Κύριον, ἐλπίδα εἰς τήν σωτηρίαν, πόθον μετοχῆς εἰς τήν αἰώνιον ἐξανάστασι καί αἴτησι συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτιῶν παρά τοῦ Κυρίου. Πῶς νά ψάλωμεν «Μακαρία ἡ ὁδός...» εἰς κάποιον πού δηλώνει πίστι εἰς τήν μετά θάνατον ἀνυπαρξίαν του;

Συνεπῶς ἡ Ἁγιωτάτη ἡμῶν Ἐκκλησία δέν ἐπιτρέπεται νά ἀπομειώσῃ τόν ἀπόλυτον χαρακτῆρα αὐτῆς τῆς διδασκαλίας Της, διότι μία ἐνδεχομένη σχετική πρᾶξις θά ἀποδυναμώσῃ τήν σχέσι αὐτῆς μέ τήν Ἀλήθειαν. Κατά ταῦτα ἐν τῇ καθ’ ἡμᾶς θεοσώστῳ Μητροπόλει σεβόμενοι ἀπολύτως τήν ἐλευθερίαν ἐπιλογῆς τῶν ἐλευθέρων ἀνθρώπων ἀλλά καί τά θέσφατα καί δόγματα τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας, γνωρίζομεν εἰς πάντας, ὅτι δέν θά ἐπιτρέψωμεν τήν τέλεσι ἐπικηδείου ἤ ἐπιμνημοσύνου Ἀκολουθίας εἰς οἱονδήποτε θά ἐπιλέξῃ συνειδητῶς τήν ἀποτέφρωσι τοῦ νεκροῦ σώματός του, ἀρνούμενος ἔργῳ τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασι καί αὐτό ἀποτελεῖ καί τήν πλέον ἀποστομωτικήν ἀπάντησι εἰς τάς συκοφαντικάς σπερμολογίας ὅτι δῆθεν ἡ ἄρνησι τῆς Ἐκκλησίας ἔχει οἰκονομικούς λόγους.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς

Μοῦ ἔλεγε ὁ Γέροντας μιὰ μέρα: «Ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ ἀποφεύγει τὴν ἀρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο τὸ αἴσθημα ἀνωτερότητος γιὰ τὴν ἀρετή του, ὅσο καὶ τὸ αἴσθημα κατωτερότητος γιὰ τὴν ἁμαρτωλότητά του. Ἄλλο πράγμα εἶναι τὸ κόμπλεξ καὶ ἄλλο ἡ ταπείνωση· ἄλλο ἡ μελαγχολία καὶ ἄλλο ἡ μετάνοια. Μὲ ἐπισκέφθηκε κάποτε ἕνας κοσμικὸς ψυχίατρος καὶ μοῦ κατηγόρησε τὸν Χριστιανισμό, διότι, ὅπως εἶπε, δημιουργεῖ ἐνοχὲς καὶ μελαγχολία. Τοῦ ἀπάντησα: Παραδέχομαι ὅτι μερικοὶ χριστιανοί, ἀπὸ σφάλματα δικά τους ἢ ἄλλων, παγιδεύονται στὴν ἀρρώστια τῶν ἐνοχῶν, ἀλλὰ κι ἐσὺ πρέπει νὰ παραδεχθεῖς ὅτι οἱ κοσμικοὶ παγιδεύονται σὲ μιὰ χειρότερη ἀρρώστια, τὴν ὑπερηφάνεια. Καὶ οἱ μὲν θρησκευτικὲς ἐνοχές, κοντὰ στὸν Χριστό, φεύγουν μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐξομολόγηση, ἡ ὑπερηφάνεια ὅμως τῶν κοσμικῶν, ποὺ ζοῦν μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό, δὲν φεύγει».

* * *

Μὲ τὶς τοποθετήσεις αὐτὲς τοῦ Γέροντα, ξεκαθάριζαν μέσα μου μερικὲς ἀπορίες ποὺ εἶχα, ἀναφορικὰ μὲ ψυχολογικὰ προβλήματα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Ἀντιλαμβανόμουν ὅτι ὁ Γέροντας ἤθελε νὰ ἀποφεύγουμε τὴν ὑπερηφάνεια, τὴν μεταμφιεσμένη σὲ αὐτοδικαίωση «χριστιανικοῦ» φαρισαϊσμοῦ ἢ σε αὐτοκαταδίκη «χριστιανικῆς» περιδεοῦς συνειδήσεως. Ἔβλεπα ὅτι ἡ θρασύτητα τῶν αἰσθανομένων ὡς «καθαρῶν» καὶ ἡ δειλία τῶν αἰσθανομένων ὡς «ἐνόχων» δὲ διαφέρουν οὐσιαστικά, ὅτι εἶναι δύο ὄψεις τοῦ αὐτοῦ νομίσματος, τῆς ὑπερηφάνειας. Διότι ὁ ἀληθινὰ πιστὸς χριστιανὸς ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴν ἐνοχὴ μὲ τὴν ἐξομολόγηση καὶ τὴν ἄφεση καὶ χαίρει στὴν ἐλευθερία αὐτὴ ποὺ τοῦ χάρισε ὁ Χριστός∙ γνωρίζοντας δὲ ὅτι αὐτὸ εἶναι δῶρο Θεοῦ, εὐγνωμονεῖ καὶ δὲν ὑπερφρονεῖ. Εἶναι καθαρὸς διὰ τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι ἀπὸ δικό του κατόρθωμα. Ἔτσι, χαίρει καὶ εὐχαριστεῖ καὶ δὲν ὑπερηφανεύεται καὶ ἐπὶ πλέον βλέπει καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους δυνάμει καλοὺς διὰ τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ.

Πηγή: (Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου”), Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

3. Ούτε θα μπορούσαν να μας πουν ότι στηρίχθηκαν στην ιστορίαν και στους αρχαίους φιλοσόφους. Ως γνωστόν οι αρχαίοι κοροΐδευαν τους ομοφυλοφίλους με την χλευαστικήν λέξιν κίναιδος.

Πηγή: Ακτίνες (Μέρος Α', Μέρος Β')

Θα έχετε ακούσει ωρισμένους Ιερείς να δέονται "υπέρ του ευσεβούς Γένους ημών".
Επειδή το κάθε τι στην Εκκλησία μας και την Λειτουργική της ζωή είναι μετρημένο και ζυγισμένο άριστα, με επίγνωση και με νόημα, πρέπει να έχουμε υπ'όψη μας τις εξής εννοιολογικές διαφορές.

Κράτος είναι η διοικητική δομή ενός αναγνωρισμένου διεθνώς νομικού προσώπου, που εδράζεται μέσα σε συγκεκριμένα οριοθετημένα σύνορα. Στην πράξη: το Κράτος της Ελλάδος είναι αυτό, που περιλαμβάνει Θράκη, Μακεδονία, Ήπειρο, Θεσσαλία, Στερά Ελλάδα, Πελοπόννησο, Νησιά Επτανήσου και Αιγαίου, Κρήτη. Και

Έθνος είναι σύνολο ανθρώπων, που ειναι συνειδητοποιημένοι (αλλά και από τους λοιπούς αναγνωρίζονται) ότι αποτελούν ομοιογενές σύνολο, κυρίως ως προς την ομιλουμένη Γλώσσα, το ιστορικό παρελθόν τους, τις παραδόσεις, τις αρχές, τα ιδανικά τους, ακόμη και ως προς τα επώνυμά τους. Έτσι, στο Ελληνικό Έθνος ανήκουν όλοι οι Ομογενείς ανά τον κόσμο, οι οποίοι μάλιστα σεμνύνονται για την αναφορά τους αυτή, ενδιαφέρονται για το Κράτος-Ελλάς, για τις

όποιες ανάγκες και δίκαιά της. Σε Ευρώπη και Αμερική και Ωκεανία, Ασία και Αφρική συναντούμε μέλη του Ελληνικού Έθνους, τα οποία μάλιστα συγκροτούν και "Κοινότητες" Ελληνικές, "παροικίες", όπου συναντώνται και επιβεβαιώνουν και ανανεώνουν τους δεσμούς με την "πατρίδα", ιδίως με την ευκαιρία των Εθνικών Εορτών. Οι ΒορειοΗπειρώτες ανήκουν στο Ελληνικό Έθνος, οι Κύπριοι κοκ.. Στο Έθνος της Τουρκίας ΔΕΝ ανήκει η Μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης και οι Πομάκοι, οι οποίοι είναι Έλληνες με θρήσκευμα διαφορετικό. Όπως και οι Έλληνες Προτεστάντες. Οι Έλληνες Καθολικοί (κυρίως στις Κυκλάδες ευρισκόμενοι) ανήκουν σαφώς στο Ελληνικό Έθνος. Οι της Ιουδαϊκής Θρησκείας ευρίσκονται στο ενδιάμεσο. Επειδή και καθ' όσον η θρησκεία τους είναι συνταυτισμένη με το Έθνος τους (προαιωνίως), αρκετοί (όχι όλοι) από αυτούς θεωρούν ότι ανήκουν στο "Έθνος" των Ιουδαίων. Εδώ μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε και πάλι την άλλη διαφορά: Ο Μουσουλμανισμός δεν είναι σύμφυτος με το Κράτος της Τουρκίας. Υπάρχουν άπειρα Μουσουλμανικά Κράτη, άσχετα μεταξύ τους. Κακώς η Τουρκία τα τελευταία χρόνια κάνει κατάχρηση της θρησκείας εις βάρος της εθνικής μας ακεραιότητος. Άλλωστε, αυτό είναι θεσμοθετημένο και λυμένο από Διεθνείς Συνθήκες. (κυρίως της Λωζάνης 24.07.1923)

Γένος είναι το σύνολο των ανθρώπων, που δεσμό τους έχουν την οικογενειακή καταγωγή. Και μέσα από αυτήν συνδέονται με τους βαθείς και αρρήκτους δεσμούς της Θρησκευτικής και Εθνικής Παραδόσεως, όπως αυτή εμφυσάται και μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά, με τον βαθύ και εγκάρδιο και μυστικό τρόπο της οικογενείας. Είναι διαφορετικό να μεγαλώνεις στην Αμερική και να σε διδάσκουν στο Σχολείο και να σε κάνουν περήφανο για τη Χώρα σου και τα επιτεύγματά της και να φέρεις με καμάρι τον τίτλο και την υπηκοότητα της Αμερικής και τελείως διαφορετικό να έχεις παραλάβει και αφομοιώσει από τη μάνα και από τη γιαγιά σου τη ζεστασιά της πίστης, τις παραδόσεις, τις αρχές, το φιλότιμο, ακόμη και τα θαύματα και τους θρύλους μιας μακρά σειράς γενεών-οικογενειών, που έζησαν μέσα σ'αυτό το ζεστό κλίμα της ελληνορθόδοξης παράδοσης. Ένας "ελληνοποιημένος" μετανάστης θα ανήκει μεν στο Κράτος της Ελλάδος, υπήκοος θα είναι, ιθαγένεια ΔΕΝ θα δικαιούται, στο Έθνος θα αργήσει να ενταχθεί (μέχρι να το αγαπήσει και να το προσοικειωθεί) και θα πρέπει να περάσουν πολλά-πολλά χρόνια, για να μπορέσει να μπολιασθεί στο Γένος των Ελλήνων. Και ένας Πολιτικός (για να χρησιμοποιήσουμε ένα εκφραστικό παράδειγμα) που μιλάει ελληνικά και προασπίζεται (όσο άριστα) τα δίκαια της Πατρίδος, αλλά δεν είναι φορέας του Ήθους και τη Πίστεως και της Παράδοσης του Γένους, έχοντας ξεκόψει συνειδητά από τις ρίζες του και από τις παραδόσεις και τις ευχές των γονιών και των παπούδων του, αυτός ανήκει μεν στο Κράτος και το Έθνος των Ελλήνων, όχι όμως και στο Γένος, το ευλογημένο, το κάτω από την Σκέπη του Θεού, το περιστοιχούμενο από τις σκιές των Ηρώων και τις ευχές των Μαρτύρων και των Αγίων του.

Ξέρουν τί λένε οι ευσεβείς Ιερείς.
Αυτήν την εξουσία, που διαθέτουν, δεν την σκορπάνε αδιάκριτα στα πεζοδρόμια και στους βόθρους. 
Εύχονται για τον αγνό λαό του Θεού. Για το Γένος. 
Γι αυτές τις εκλεκτές ψυχές, που υποφέρουν από τους εξωτερικούς εχθρούς και τις επιβουλές τους και θα δώσουν σπονδή και το αίμα τους για την Ελευθερία, αυτοί που υπομένουν με εγκαρτέρηση και άφατη υπομονή, όσο και βουβό στεναγμό, τις αυθαιρεσίες του "Κράτους", αλλά δεν υπόκεινται σ΄αυτό, δεν το προσκυνούν, δεν ελπίζουν από αυτό σχεδόν τίποτε, παρά μόνο στον Παντοκράτορα Θεό, τον Θεό των "ταπεινών και καταφρονεμένων" ανθρώπων, που τελικά αυτοί επιβιώνουν (όλοι οι άλλοι χάνονται σα διάτοντες, μαζί με το όνειδος και τον στιγματισμό της Ιστορίας) και αυτοί, το Γένος, κρατάει τη δάδα της Πίστεως και της Ζωής για το αύριο...   

 

 

 

Να το ξαναπώ:  ο Άη-Λαός, όπως έχουν ονομάσει οι κομματάρχες του ψηφοφόρους τους, κολακεύοντάς τους, δεν έχει καμιά σχέση με τη μάζα του όχλου, που συναγείρεται στο κέλευσμα των Κομμάτων, για να αναδείξει τους πολιτικούς ταγούς (που είναι όλοι δοτοί και συγκεκριμένοι και κατευθυνόμενοι) και να επικυρώσει κάθε τόσο την εξουσία τους πάντοτε παραπλανώμενος και εξαπατώμενος.. 

1. Νόμος ντροπῆς ἡ νομιμοποίηση τῶν κιναίδων

Συνέβη καὶ αὐτὸ τὸ πρωτοφανὲς καὶ πρωτάκουστο στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία,  τὴν προχριστιανικὴ καὶ τὴν χριστιανική.  Οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ἑλλήνων, οἱ Ἕλληνες Βουλευτές, μέσα στὴν ἐκκλησία τοῦ δήμου, στὸν ναὸ τῆς δημοκρατίας, στὸ κτήριο τῆς Βουλῆς, ὕψωσαν τὸ μικρό, τὸ σπιθαμιαῖο ἀνάστημά τους μπροστὰ στὸ εὐσεβές, τὸ θεοσεβὲς καὶ μεγαλειῶδες παρελθὸν τῆς μακραίωνης ἑλληνικῆς ἱστορίας καὶ τὴν ἐμαγάρισαν. Ἐψήφισαν μὲ μεγάλη πλειοψηφία ἀσεβῆ καὶ θεομίσητο νόμο, τὸ « σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφύλων»,   δηλαδὴ τῶν ἀρσενοκοιτῶν, τῶν ἀσελγῶν, τῶν Σοδομιτῶν, τῶν « κιναίδων», ὅπως τοὺς ὀνόμαζαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, διότι ὁ σεξουαλικός τους προσανατολισμός, ἡ ὁμοφυλομανία ἐθωρεῖτο ντροπή, « κινοῦσε τὴν αἰδώ», προκαλοῦσε ντροπή.

Νόμο ντροπῆς λοιπόν, καὶ ἀσεβείας ἐψήφισαν στὶς 22 Δεκεμβρίου τοῦ 2015, παραμονὲς Χριστουγέννων, οἱ ἀσεβεῖς καὶ θεομάχοι Ἕλληνες βουλευτές καὶ πρόσφεραν τὸ χειρότερο δῶρο στὸν γεννηθέντα Χριστό, ὁ Ὁποῖος γεννήθηκε ἀπὸ Παρθένο γυναίκα, τὴν Ὑπεραγία, Ἁγνή, Ἄσπιλη καὶ Ἀμόλυντη Θεοτόκο Μαρία, καὶ παρέμεινε ὁ ἴδιος διὰ βίου Παρθένος, Ἀρχιπάρθενος, γιὰ νὰ δείξει ὅτι πρέπει καὶ μποροῦμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς ἡδονὲς τῆς σάρκας, ἀπὸ τὴν δουλεία στὰ σαρκικὰ πάθη καὶ νὰ ὑψωθοῦμε στὴν ἐλευθερία τοῦ πνεύματος· ὅτι δὲν εἴμαστε ἄλογα ζῶα, ποὺ ἀγόμαστε, χωρὶς ἀντίσταση, ἀπὸ ἔνστικτα καὶ ὁρμέμφυτα, ἀλλὰ ἐλεύθερα λογικὰ ὄντα, αὐτεξούσια· μποροῦμε ὡς εἰκόνες Θεοῦ νά « νεύσουμε», νὰ κλίνουμε πρὸς τὸ ἀρχέτυπο, πρὸς τὸν Θεό, καὶ νὰ θεωθοῦμε, ὅπως θεώθηκαν ἑκατομμύρια ἁγίων, ὁσίων καὶ παρθένων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ὄχι μόνο στὸ παρελθόν, ἀλλὰ καὶ σήμερα στὸν χῶρο τοῦ Μοναχισμοῦ, ἀπ᾽ ὅπου προῆλθαν οἱ σύγχρονοι παρθένοι Ἅγιοι, Νεκτάριος, Παΐσιος, Πορφύριος καὶ πολλοὶ ἄλλοι.

Κατὰ τὴν μεγαλειώδη χριστιανικὴ ἀνθρωπολογία, τὴν μόνη ποὺ ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο στὸ ὕψος τῆς θεότητος, καὶ ἀφήνει τοὺς ἄθεους ὑλιστὲς καὶ τοὺς ἐξελικτικοὺς νὰ καμαρώνουν καὶ νὰ χαίρονται τὴν φθαρτή, παθητὴ καὶ ὑλώδη σάρκα τους, τὴν καταγωγή τους ἀπὸ τὸν πίθηκο, ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι οὔτε μόνον ὕλη, οὔτε μόνον πνεῦμα, ἀλλὰ εἶναι μεῖγμα, κράμα ὕλης καὶ πνεύματος, μεικτὴ ὑλικοπνευματικὴ ὕπαρξη· μπορεῖ νὰ περνᾶ ἐδῶ τὴν ζωή του φαινομενικὰ ὡς ἕνα ζῶο, ἀλλὰ ἔχει τὴν δυνατότητα μὲ τὸ πνευματικό του μέρος, τὴν ψυχή του, νὰ « νεύσει», νὰ κλίνει πρὸς τὴν θεότητα καὶ νὰ θεωθεῖ. Ὅπως ἀνεπανάληπτα ἐκθέτει αὐτὴν τὴν μεγαλειώδη ἀνθρωπολογία ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος, ὁ μεγάλος αὐτὸς Καππαδόκης θεολόγος, φιλόσοφος, ρήτωρ καὶ ποιητὴς στὸν Λόγο του « Εἰς τὰ Θεοφάνια, εἴτουν Γενέθλια τοῦ Σωτῆρος»,   ὁ ἄνθρωπος εἶναι  « ζῶον ἐνταῦθα  οἰκονομούμενον καὶ ἀλλαχοῦ μεθιστάμενον καὶ πέρας τοῦ μυστηρίου, τῇ πρὸς Θεὸν νεύσει θεούμενον» [1] .   Ὁ ἴδιος θεόπνευστος θεολόγος στὴν ἀρχὴ τοῦ προαναφερθέντος Λόγου, τὴν ὁποία ἐπὶ λέξει δανείσθηκε καὶ ὁ ἄλλος μεγάλος ὑμνογράφος Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Μαϊουμᾶ στὸν κανόνα τῶν Χριστουγέννων, μᾶς συμβουλεύει ὅτι μὲ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ ξεκολλήσουμε ἀπὸ τὰ σαρκικά, ἀπὸ τὰ γήϊνα, καὶ νὰ ὑψωθοῦμε πρὸς τὰ οὐράνια πρὸς τὴν θεότητα: « Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε» .

2. Βδέλυγμα καὶ πάθος ἀτιμίας ἡ ὁμοφυλοφιλία κατὰ τὴν Ἁγία Γραφή καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες

Αὐτὴν  τὴν  ὕψωσή  μας  ἐπιδιώκει  ὁλόκληρη  ἡ  Ἁγία  Γραφή,  ποὺ  καταδικάζει 

μὲ  αὐστηρότητα  τὸ  βρωμερὸ  πάθος  τῆςὁμοφυλοφιλίας.