Γενικὴ εἶναι ἡ διαπίστωση ὅτι ἔρχονται, μὲ ραγδαῖο μάλιστα ρυθμό, παγκόσμιες ἐξελίξεις. Ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι τὰ πράγματα στὸν κόσμο δὲν πᾶνε καθόλου καλὰ καὶ ἀπ’ ὅτι φαίνεται ἔρχονται ἀκόμα πιὸ δύσκολες ἡμέρες.
Στὶς τελευταῖες δεκαετίες, μὲ κορύφωση στὶς ἡμέρες μας, ὁρατοὶ καὶ ἀόρατοι ἐχθροί του Χριστοῦ καὶ τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν ἀπροκάλυπτα, ὀργανωμένα, μεθοδικὰ καὶ ὕπουλα ἐπιτίθενται παγκοσμίως κατὰ τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ κατὰ τῶν ἀτομικῶν καὶ προσωπικῶν ἐλευθεριῶν ὅλων τῶν λαῶν ἀνεξαίρετα. Στὴν Ἑλλάδα μας, εἰδικότερα, ἀπὸ ἐτῶν καὶ συστηματικὰ πριονίζουν ἐκ ρίζης τὴ βάση τῆς ὕπαρξης τοῦ Γένους μας ποὺ εἶναι ἡ ἑλληνορθόδοξη παιδεία.
Σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς Οἰκουμένης ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ὁποία ὁ Δημιουργὸς Κύριος τοῦ χορήγησε ἀρχοντικά, περιορίζεται μὲ ἐπικίνδυνους ρυθμοὺς καὶ ἀλλοιώνεται τὸ περιεχόμενό της, τὶς περισσότερες φορὲς μὲ πρόσχημα τὴν «ἀσφάλειά» του ἀπὸ ὑπαρκτοὺς καὶ ἀνύπαρκτους (κατασκευασμένους) κινδύνους.
Μεθοδικὰ ἡ παράδοση καὶ τὰ ἰδανικὰ παραθεωροῦνται. Ἀντ’ αὐτῶν καλλιεργεῖται ἡ ἔπαρση, ἡ φιλαυτία καὶ ἡ ἀτομικὴ αὐτάρκεια, προωθεῖται ὁ ἄκρατος ἡδονισμὸς μὲ τὴ «νομιμοποίηση» κάθε μορφῆς – πηγῆς σαρκικῆς ἡδονῆς, ἀκόμη καὶ ἐκείνων ποὺ ἰδιαίτερα βδελύσσεται ὁ Κύριος, ἡ ἠθική, ἡ ἀρετὴ καὶ λοιπὲς χριστιανικὲς ἀξίες συκοφαντοῦνται στὶς συνειδήσεις τῶν πολλῶν καὶ ἰδιαίτερά της νεολαίας, ἡ ὁποία μπῆκε κυριολεκτικὰ στὸ στόχαστρο τῶν μηχανισμῶν τῆς «Νέας Τάξεως» καὶ συστηματικὰ διαφθείρεται. Ἡ οἰκογένεια, ἀκόμη καὶ στὸ στενὸ πυρήνα της, ὀσημερὸν διαλύεται.
Στὴν Ἑλλάδα, ὅπου ἐμεῖς ζοῦμε καὶ κινούμεθα, διερχόμαστε μία διαφορετικὴ ποιοτικά, σὲ σχέση μὲ τὶς παλιότερες περιπέτειες τοῦ Γένους, πρωτοφανῆ κρίση. Ὄχι μόνο οἰκονομική, ἡ ὁποία ἐκτιμᾶται ὅτι θὰ διαρκέσει ἐπὶ μακρὸν καὶ θὰ θέσει ἐν κινδύνω καὶ τὶς βασικὲς ἀκόμη προϋποθέσεις προσωπικῆς διαβίωσης μεγάλης μερίδας τοῦ πληθυσμοῦ, ἀλλὰ κυρίως ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς. Ἡ κοινωνία μας μοιάζει κυριολεκτικὰ σὰν ἕνα σῶμα ἄνευρο, χωρὶς ψυχή. Ἡ ἀποσύνθεση σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα εἶναι ἔκδηλη. Πνευματικοὶ ἄνθρωποι δὲν σηκώνουν τὴ φωνή τους. Ἡ Διοικοῦσα τὴν Ἐκκλησία Ἱεραρχία, λυπούμαστε ἐκ βάθους ψυχῆς ποὺ τὸ λέμε, εἶναι ἀποῦσα ἀπὸ τὶς τρέχουσες ἐξελίξεις. Δὲν παρεμβαίνει σ’ αὐτές, σιωπᾶ ἐκκωφαντικὰ καὶ δείχνει ὅτι δὲν ἀντιλαμβάνεται τὰ «σημεῖα τῶν καιρῶν».
Τὰ σύννεφα τοῦ πολέμου πυκνώνουν στὴ Μεσόγειο καὶ οἱ πάντες ἀνησυχοῦν γιὰ τὸ μέλλον. Μία σπίθα ἢ ἕνα λάθος εἶναι ἱκανὸ νὰ πυροδοτήσει μία ἀνεξέλεγκτη ἀνάφλεξη. Αὐτὸ δὲν εἶναι καθόλου ἀπίθανο μέσα στὸ καθεστὼς τῆς ἀνισοκατανομῆς τῶν πόρων καὶ τῆς ὁλοένα ἐντεινόμενης ἀδικίας ποὺ φέρνει ἡ ἀπληστία τῶν ἰσχυρῶν καὶ ἐχόντων τῆς Γής.
Οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας ἐδῶ καὶ χρόνια χτυποῦσαν τὰ καμπανάκια καὶ μᾶς προειδοποιοῦσαν γι’ αὐτὸ ποὺ ἔβλεπαν νὰ ἔρχεται. Ὡστόσο, ἡ πνευματικὴ κατάσταση τοῦ κόσμου χρόνο μὲ τὸ χρόνο ἀντὶ νὰ βελτιώνεται χειροτερεύει καὶ ἔχουμε φτάσει στὸ σημερινὸ ὁριακὸ σημεῖο.
Ὡς χριστιανοὶ εἴμαστε ἀληθινὰ ἕτοιμοι, εἴμαστε πνευματικὰ θωρακισμένοι, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε ὅσα ὁ Θεός, γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ἐπιτρέψει νὰ ἔλθουν;
Ἡ ὑλικὴ προετοιμασία (μὲ μέτρο φυσικὰ καὶ διάκριση) καλή εἶναι, ἀλλά ἐλάχιστα θὰ βοηθήσει. Πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ ἀντιμετωπίσεις καὶ νὰ χειριστεῖς μία δύσκολη κατάσταση, ποὺ ὁλοένα καὶ χειροτερεύει, πρέπει νὰ ἔχεις μέσα στὴν καρδιά σου Χριστὸ καὶ νὰ ἀγωνίζεσαι καθημερινὰ γιὰ νὰ ἔχεις πνευματικὴ ζωή. Θὰ ἀντέξουν, ὄχι ὅσοι θὰ ἔχουν κονσέρβες καὶ τροφή, ἀλλὰ ὅσοι θὰ κρατήσουν τὴν εὐχή. Ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ ὁ Φιλοθεΐτης ποὺ τώρα εἶναι στὴν Ἀριζόνα, σὲ Ἁγιορείτη ποὺ τὸν ἐπισκέφθηκε μαζὶ μὲ μία ὁμάδα λαϊκῶν, ὅταν ρωτήθηκε γιὰ τὰ μέλλοντα νὰ συμβοῦν, ἔδειξε τὴν γροθιά του καὶ εἶπε: Ὅσοι λένε τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ (Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με), αὐτοὶ θὰ ξεπεράσουν ὅσα ἔρχονται μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ.”
Ἀδελφοί, ἂς μὴ λησμονοῦμε: Τὰ ὅπλα τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι τὰ Ἅγια Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ προσευχή. Ἡ μετάνοια. Οἱ πρεσβεῖες τῆς Κυρίας Θεοτόκου καὶ τῶν Ἁγίων μας. Οἱ Ἅγιοι καὶ Πατέρες σὲ αὐτὰ ποὺ προεῖδαν καὶ προφήτευσαν, μιλοῦσαν διαρκῶς γιὰ τὴ μετάνοια ποὺ θὰ σώσει τὸν κόσμο ἀπὸ αὐτὲς τὶς δύσκολες καταστάσεις ποὺ ἔβλεπαν νὰ ἔρχονται.
Ὁ Ὅσιος Παίσιος ὁ Ἁγιορείτης προφητικὰ ἔλεγε: “Σήμερα εἶναι καιρὸς νὰ ἑτοιμασθοῦν οἱ ψυχές, γιατί, ἂν συμβῆ κάτι, δὲν ξέρω τί θὰ γίνη. Εἴθε νὰ μὴν ἐπιτρέψη ὁ Θεὸς νὰ ἔρθουν δύσκολες μέρες, ἀλλὰ ἂν ἔρθουν, μὲ ἕναν μικρὸ σεισμό, μὲ ἕνα τράνταγμα, θὰ σωριάσουν ὁλόκληρες ἀδελφότητες, ὁλόκληρα μοναστήρια, γιατί ὁ καθένας θὰ πάη νὰ σώση τὸν ἑαυτό του καὶ θὰ τραβήξη τὴν πορεία του.
“Χρειάζεται πολλὴ προσοχή, γιὰ νὰ μὴ μᾶς ἐγκαταλείψη ὁ Θεός. Οἱ ψυχὲς νὰ ἔχουν κάτι πνευματικό. Αὐτὸ σᾶς τιμάει. Θὰ γίνη μεγάλο τράνταγμα.
Τόσα σᾶς λέω, τόσο σκληρὰ ἔχω μιλήσει! Ἐμένα κάτι νὰ μοῦ ἔλεγαν, θὰ προβληματιζόμουν, θὰ σκεφτόμουν γιατί μοῦ τὸ εἶπαν, τί ἤθελαν. Γιὰ νὰ μὴν πῶ βράδυα, ἕνα βράδυ δὲν θὰ κοιμόμουν. Ἂν δὲν ἔβλεπα τὰ δύσκολα χρόνια πού ἔρχονται, δὲν θὰ ἀνησυχοῦσα τόσο. Ἀλλά αὐτὸ πού βλέπω εἶναι ὅτι ἀργότερα θὰ δυσκολευθῆτε πολύ. Δὲν μὲ καταλαβαίνετε. Τότε θὰ μὲ καταλάβετε.
“….Νὰ στηριχθῆτε ἀκόμη περισσότερο στὸν Θεό. Θὰ ἔχουμε πιὸ δύσκολα χρόνια…. Νὰ χαιρόμαστε πού ἡ μάχη εἶναι πνευματική. Ἐὰν ζῆτε μοναχικά, πατερικά, καὶ προσέχετε, θὰ δικαιοῦσθε τὴν θεία ἐπέμβαση σὲ κάθε ἐπίθεση τοῦ ἐχθροῦ. Ἂν ὑπάρχουν ἄνθρωποι προσευχῆς, ταπεινοί, πού ἔχουν πόνο καὶ ἀγάπη, εἶναι κεφάλαια πνευματικά, εἶναι «βάσεις» πνευματικές. Δυὸ-τρεῖς ψυχὲς νὰ ὑπάρχουν σὲ ἕνα μοναστήρι πού νὰ σκέφτωνται τὸν πόνο τῶν ἄλλων καὶ νὰ προσεύχωνται, εἶναι πνευματικὸ ὀχυρό. Καθηλώνουν τὰ πάντα.” (Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὶς σελίδες 332 -336 τοῦ βιβλίου: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β΄ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ).
Ἀδελφοί, καμία ὑλικὴ προετοιμασία δὲν θὰ μᾶς σώσει, ἂν δὲν εἴμαστε ὀχυρωμένοι πνευματικά. Νὰ μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ὅλα εἶναι στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Καὶ αὐτὸς ποὺ εἶναι κοντὰ στὸ Θεό, ἔχει ὁδηγὸ καὶ πυξίδα του τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι μεσιτεύουν ἀκατάπαυστα γιὰ τὴν σωτηρία μας καὶ γιὰ νὰ ἔρθει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς καὶ πρὸς ὅλο τὸν κόσμο.
Τὸ λεῖμμα τῶν πιστῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν θὰ σώσει τὴν Ἑλλάδα. Ἡ στάση τους θὰ ἀποτελέσει ἐκ τῶν πραγμάτων ἕνα χῶρο συσπείρωσης καὶ θὰ γίνουν φάρος καθοδήγησης ὅλων τῶν ἀγωνιούντων ἀδελφῶν μας. Θὰ γίνουν ἐλπίδα ἀφυπνίσεως καὶ ἀναγεννήσεως. Θά γίνουν ἀφορμὴ ὁμολογίας Χριστοῦ, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας ὁ Σωτήρας θὰ μακροθυμήσει καὶ θὰ ἀποτρέψει τὴν ἀπώλεια τῆς Ἑλλάδος, κόντρα σὲ κάθε ὀρθολογιστικὴ ἄποψη ποὺ βλέποντας τὰ μελλούμενα σὰν Κασσάνδρα οἰωνίζει ὅτι «finis Greciae».

Ὁ ψηφισθεὶς νόμος 4172(2013 περὶ τῆς φορολογίας εἰσοδήματος, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικῶς ἐπανέλαβε τὶς διατάξεις τοῦ νόμου 4110/2013, στέλνει στὴν κυριολεξία τοὺς πολυτέκνους στὸ ἰκρίωμα. Καταργεῖ καὶ τὰ ἐλάχιστα ἀφορολόγητα ποσὰ ποὺ ἴσχυαν γιὰ ὅσους εἶχαν προστατευόμενα τέκνα καὶ φορολογεῖ τοὺς πολυτέκνους, μὲ ὅσα προστατευόμενα τέκνα καὶ ἐὰν ἔχουν (4,5,7,10,13 κ.λπ.), ὅπως ἀκριβῶς τοὺς ἀγάμους!!! Εὐνοεῖ σκανδαλωδῶς τοὺς ἀγάμους καὶ ἔχει στὸ στόχαστρο τοὺς οἰκογενειάρχες, καὶ ἰδίως τοὺς πολυτέκνους, μὲ σκοπὸ ν’ ἀποτρέψει τοὺς νέους ν’ ἀποκτήσουν παιδιά! Πρόκειται περὶ τῆς ἐφαρμογῆς μίας ἄκρως ἀντιπολυτεκνικῆς, ἀντιοικογενειακῆς καὶ ἀντιδημογραφικῆς πολιτικῆς, τὴν ὁποία ἐνσυνειδήτως ἐφαρμόζει ἡ Κυβέρνηση ποὺ πλήττει ἀνελέητα τοὺς πολυτέκνους καὶ τοὺς τιμωρεῖ γιὰ ὅσα περισσότερα παιδιὰ ἔχουν.

Ἡ καρατόμηση τῶν πολυτέκνων καὶ μάλιστα ὅσων ἔχουν μεγαλύτερο ἀριθμὸ προστατευομένων τέκνων θὰ γίνει ἀντιληπτὴ τὸ ἑπόμενο ἔτος, 2014, ἀφοῦ τότε θὰ ὑποβληθεῖ ἡ φορολογικὴ δήλωση γιὰ τὰ εἰσοδήματα τοῦ ἔτους 2013 καὶ θὰ φορολογηθοῦν βάσει τῶν διατάξεων τοῦ Ν. 4172/2013 μὲ τὴν κατάργηση τοῦ ἀφορολογήτου τῶν τέκνων. Δεῖτε τί θὰ συμβεῖ μὲ τοὺς πολυ-τέκνους τὸ 2014:

α) Πολύτεκνος μὲ 4 ἀνήλικα τέκνα γιὰ εἰσόδημα 26.000 εὐρώ, ἐφέτος θὰ πληρώσει φόρο 2.680 εὐρώ, ἐνῷ τὸ ἔτος 2014 γιὰ τὸ ἴδιο εἰσόδημα θὰ πληρώσει 4.220 εὐρώ, δηλ. 1.540 εὐρὼ ἐπὶ πλέον, σὺν 520 εὐρὼ γιὰ εἰσφορὰ ἀλληλεγύης (2%) ἴσον 4.740!

β) Πολύτεκνος μὲ 5 ἀνήλικα τέκνα γιὰ τὸ ἴδιο εἰσόδημα, ἐφέτος θὰ πληρώσει φόρο 2.000 εὐρώ, ἐνῷ τὸ ἔτος 2014 γιὰ τὸ ἴδιο εἰσόδημα θὰ πληρώσει 4.220 εὐρώ, δηλ. 2.220 εὐρὼ ἐπὶ πλέον, σὺν 520 εὐρὼ γιὰ εἰσφορὰ ἀλληλεγύης (2%) ἴσον 4.740!

γ) Πολύτεκνος μὲ 7 ἀνήλικα τέκνα

γιὰ τὸ ἴδιο εἰσόδημα, ἐφέτος θὰ πληρώσει φόρο 1.500 εὐρώ, ἐνῷ τὸ ἔτος 2014

γιὰ τὸ ἴδιο εἰσόδημα θὰ πληρώσει 4.220 εὐρώ, δηλ. 2.720 εὐρὼ ἐπὶ πλέον, σὺν 520 εὐρὼ γιὰ εἰσφορὰ ἀλληλεγύης (2%) ἴσον 4.740!

δ) Πολύτεκνος μὲ 8 ἀνήλικα τέκνα γιὰ εἰσόδημα 27.000 εὐρώ, ἐφέτος δὲν θὰ πληρώσει φόρο, ἐνῷ τὸ ἔτος 2014 γιὰ τὸ ἴδιο εἰσόδημα θὰ πληρώσει 4.640 εὐρώ, δηλ. 4.640 εὐρὼ ἐπὶ πλέον, σὺν 540 εὐρὼ γιὰ εἰσφορὰ ἀλληλεγύης (2%)ἴσον 5.180!

ε) Πολύτεκνος μὲ 9 ἀνήλικα τέκνα γιὰ εἰσόδημα 30.000 εὐρώ, ἐφέτος δὲν θὰ πληρώσει φόρο, ἐνῷ τὸ ἔτος 2014 γιὰ τὸ ἴδιο εἰσόδημα θὰ πληρώσει 6.200 εὐρώ, δηλ. 6.200 εὐρὼ ἐπὶ πλέον, σὺν 600 εὐρὼ γιὰ εἰσφορὰ ἀλληλεγύης (2%) ἴσον 6.820! Χωρὶς νὰ ὑπολογίζεται τὸ χαράτσι τῆς Δ.Ε.Η. καὶ οἱ φόροι ἐπὶ τῶν ἀκινήτων.

Αὐτὸ εἶναι τὸ «δίκαιο φορολογικὸ σύστημα», ποὺ ἐπαγγέλονται οἱ ἀναλαβόντες τὸν ρόλο τοῦ Ἡρώδη νέοι σφαγεῖς τῶν πολυτέκνων!

Βέβαια θὰ μεθοδεύσουν, ἐφ’ ὅσον θὰ εὑρίσκονται στὴν ἐξουσία, ὥστε οἱ φορολογικὲς δηλώσεις τὸ 2014 νὰ ὑποβληθοῦν μετὰ τὶς εὐρωεκλογές, δηλ. μετὰ

τὸν Μάϊο, γιὰ νὰ μὴν ἀντιληφθοῦν οἱ πολύτεκνοι τὴν σφαγή τους!

Τέτοιου εἴδους φορολογικὴ πολιτικὴ μὲ τέτοιο ἀντιοικογενειακό, ἀντιδημογραφικὸ καὶ ἀντιπολυτεκνικὸ χαρακτῆρα οὐδέποτε εἶχε ὑπάρξει. Γίνονται αὐτὰ σὲ μιὰ χώρα, ἡ ὁποία καταρρέει δημογραφικῶς, ἀφοῦ οἱ ἄνω τῶν 65 ἐτῶν ὑπερβαίνουν τὸ 20% τοῦ πληθυσμοῦ, οἱ θάνατοι ὑπερβαίνουν τὶς γεννήσεις: τὸ 2011 θάνατοι 110.729, γεννήσεις μόλις 106.777 καὶ γιὰ τὸ 2012 ὑπολογίζεται ὅτι οἱ θάνατοι θὰ ὑπερβαίνουν τὶς γεννήσεις κατὰ 10.000 ἕως 15.000. Μὲ τέτοιου εἴδους φορολογικὴ πολιτικὴ ἐναντίον ὅσων ἔχουν παιδιὰ «ποιός θὰ ἔχει τὴν ἀποκοτιὰ νὰ γίνει πολύτεκνος;», ὅπως ἀναρωτιέται ὁ ἔγκριτος δημοσιο-γράφος κ. Σώτ. Ξενάκης (Παραπολιτικὰ 9-3-2013) καὶ ποιός θὰ ἀποτρέψει αὐτὸ τὸ «δημογραφικὸ ἔγκλημα σὲ ἐξέλιξη;», ὅπως ἐπεσήμανε μὲ ἄρθρο τοῦ ὁ ἐκ τῶν κορυφαίων δημοσιογράφων κ. Γιάννης Μαρῖνος (Βῆμα 9-12-2012);

Εἶναι χαρακτηριστικὸ γιὰ τὸ ποὺ ὁδηγεῖται ἡ Ἑλλὰς τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ 1971 μὲ πληθυσμὸ 8.784.732 κατοίκους, τὰ παιδιὰ (ἡλικίας ἕως 14 ἐτῶν) ὑπερτεροῦσαν τῶν ἡλκιωμένων (ἄνω τῶν 65 ἐτῶν) κατὰ 1.286.846, ἐνῷ σήμερα ὑπερτεροῦν οἱ ἡλικιωμένοι τῶν παιδιῶν κατὰ 518.027!

Ἂς δοῦμε, ὅμως, ποιά ἦταν ἡ φορολο-γικὴ πολιτικὴ τότε.

Τὸ 1971 μὲ τὰ ἐπίσημα στοιχεῖα τῆς Ἐθνικῆς Στατιστικῆς Ὑπηρεσίας εἴχαμε 141.126 γεννήσεις, ἐνῷ οἱ θάνατοι ἦσαν μόλις 73.819, δηλ. οἱ γεννήσεις ἦσαν διπλάσιες ἀπὸ τοὺς θανάτους. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ὁ μισθὸς ἑνὸς ἰδιωτικοῦ ὑπαλλήλου μὲ 11 χρόνια ὑπηρεσίας ἦσαν 3.510 δραχμὲς καὶ μὲ 20 χρόνια 4.320 (Υ.Α. 49013/3013 τῆς 7 (7-9-1971). Στὰ ἴδια ἐπίπεδα ἦσαν καὶ οἱ μισθοὶ τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων, ἀφοῦ ὁ μισθὸς ἑνὸς ὑπαλλήλου μὲ τὸν 6ο βαθμὸ (οἱ βαθμοὶ τότε ἄρχιζαν ἀπὸ τὸν 13ο καὶ ἔφθαναν μέχρι τὸν ἀνώτατο ποὺ ἦταν ὁ 1ος) ἦταν 3.500 δραχμὲς καὶ μὲ τὸν 5ο βαθμὸ 4.000 δραχμές, μὲ τὸν 2ο βαθμὸ 6.000 δραχμὲς καὶ μὲ τὸν 1ο βαθμὸ 10.000 δραχμὲς (Α.Ν. 274(1968).

Τότε μὲ τὸ Ν.Δ. 1077(1971, ποὺ ἀνεφέρετο στὴ φορολογία εἰσοδήματος, ἐθεσπίζοντο μεγάλες ἐκπτώσεις ἰδίως γι΄ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν πάνω ἀπὸ τέσσερα τέκνα. Μὲ τὸ ἄρθρο 1 τοῦ ἐν λόγῳ Ν.Δ. καθορίζετο ὅτι τὸ εἰσόδημα ἀπὸ μισθωτὲς ὑπηρεσίες, γιὰ τὸν καθορισμὸ τοῦ φόρου εἰσοδήματος, ἐμειώνετο κατὰ 30%, μὲ ἀνώτατο ὅριο 25.000 δραχμὲς καὶ τὸ ἐξ ἐλευθερίων ἐπαγγελμάτων κατὰ 25%, μὲ ἀνώτατο ὅριο 12.500 δραχμές. Στὴ συνέχεια μὲ τὸ ἄρθρο 4 ὁρίζε-το ὅτι: «Ἐκ τοῦ συνολικοῦ εἰσοδήματος τοῦ φορολογουμένου ἐκπίπτεται ἐπίσης ποσὸν δέκα πέντε χιλιάδων (15.000) δραχμῶν διὰ τὴν σύζυγον, διὰ δὲ τὰ τέκνα ποσὸν 7.000 δραχμῶν διὰ τὸ πρῶτον, 10.000 δραχμῶν διὰ τὸ δεύτερον, 20.000 δραχμῶν διὰ τὸ τρίτον, 30.000 δραχμῶν δι΄ ἕκαστον πέραν τοῦ τρίτου».

Ἀκολούθως μὲ τὸ ἄρθρο 5 ὁρίζετο ὅτι τὸ εἰσόδημα ποὺ ἀπέμενε μετὰ ἀπὸ τὶς παραπάνω ἐκπτώσεις ἐφορολογεῖτο μὲ τὴν ἀκόλουθο κλίμακα: γιὰ τὶς 5.000 δραχμὲς φόρος 100 δραχμές, γιὰ τὶς 10.000 φόρος 250, γιὰ τὶς 15.000 φόρος 450, γιὰ τὶς 20.000 φόρος 700, γιὰ τὶς 30.000 φόρος 1.300, γιὰ τὶς 40.000 φόρος 2.000, γιὰ τὶς 50.000 φόρος 2.800 δραχμὲς κ.λπ. Ἔτσι ἕνας πολύτεκνος μὲ 4 παιδιὰ ἀπὸ τὸ εἰσόδημά του ἐξέπιπτε συνολικῶς 82.000 δραχμὲς (15.000 σὺν 7.000 σὺν 10.000 σὺν 20.000 σὺν 30.000) καὶ ἐπὶ πλέον 30%, μὲ ἀνώτατο ὅριο 25.000 δραχμὲς ἐκ τοῦ συνολικοῦ εἰσοδήματός του ἀπὸ μισθωτὲς ὑπηρεσίες ἢ 25% ἐκ τοῦ ἐξ ἐλευθερίων ἐπαγγελμάτων, μὲ ἀνώτατο ὅριο 12.500 δραχμές. Δηλ. καὶ ἐὰν ἀκόμη εἶχε τὸν 2ο βαθμὸ τοῦ δημοσίου ὑπαλλήλου μὲ 6.000 δραχμὲς μηνιαῖο μισθό, δηλ. ἐτησίως Χ 14 ἴσον 84.000 δραχμές, ὁ πολύτεκνος μὲ τέσσερα τέκνα οὐδεμία ἀπολύτως δραχμὴ θὰ ἐπλήρωνε ὡς φόρο εἰσοδήματος. Ἀκόμη καὶ μὲ ἐτήσιο εἰσόδημα 100.000 δραχμῶν οὐδεμία δραχμὴ θὰ ἐπλήρωνε γιὰ φόρο εἰσοδήματος, ἀφοῦ θὰ ἐξέπιπτε συνολικῶς 107.000 δραχμὲς (25.000 τὸ 30% σὺν 82.000). Εἶναι χαρακτηριστικὸ ἀκόμη ὅτι ἀπηλλάσοντο τοῦ φόρου καὶ οἱ τόκοι τῶν καταθέσεων, ἀπὸ δὲ τὸ ἀκαθάριστον εἰσόδημα ἐκ γεωργικῶν ἐπιχειρήσεων ἀπηλλάσσετο τοῦ φόρου ποσὸν 50.000 δραχμῶν ἐτησίως. Εἰδικῶς γιὰ τοὺς ἀσχολουμένους προσωπικῶς ἢ διὰ τῶν μελῶν τῆς οἰκο-γενείας τους κατὰ κύριον ἐπάγγελμα μὲ τὶς γεωργικὲς ἐπιχειρήσεις τὸ ἀπαλ-λασσόμενο ποσὸ τοῦ φόρου ἀνήρχετο σὲ 140.000 δραχμές! Δηλ. τότε ἕνας πολύ-τεκνος ἀγρότης μὲ 4 τέκνα γιὰ εἰσόδημα 232.000 δὲν πλήρωνε φόρο εἰσοδήματος! Σύγκριση μὲ τὸ σήμερα δὲν ὑπάρχει. Ἡ ὕπαιθρος χώρα ἐρημώνει καὶ στὶς ἀγρο-τικὲς περιοχὲς οἱ θάνατοι εἶναι διπλάσιοι ἀπὸ τὶς γεννήσεις.

Τὴν Κυριακή του Πάσχα δημοσιεύθηκε ἔρευνα τῆς Κάπα Researcx γιὰ λογαριασμὸ τῆς ἐφημερίδος «Τὸ Βῆμα τῆς Κυριακῆς», στὴν ὁποία, κατὰ τὸ δημοσίευμα, «Ἡ οἰκογένεια, σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα τῆς ἔρευνας, εἶναι ὁ μοναδικὸς θεσμὸς στὸν ὁποῖο στρέφονται οἱ Ἕλληνες ὅταν ἀντιμετωπίζουν κάποιο σοβαρὸ πρόβλημα καὶ χρειάζονται βοήθεια σὲ ποσοστὸ 72,2%». Κατὰ τὴν ἔρευνα: «Οἰκογένεια σημαίνει: ὑποστήριξη καὶ ἀλληλεγγύη γιὰ τὸ 75,3% τῶν ἐρωτωμένων, ἀγάπη (66,1%), εὐτυχία (42,6%) καὶ ἀσφάλεια (42,3%)».

Φαίνεται ὅτι ὕστερα ἀπὸ τέσσερες σχεδὸν δεκαετίες, κατὰ τὶς ὁποῖες ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογένειας ἐδέχετο τὰ πυρὰ ὅλων ἐκείνων, ποὺ παριστάνουν τοὺς δῆθεν προοδευτικούς, οἱ Ἕλληνες ξα-ναγυρίζουμε, τὴν ὥρα τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, στὶς ρίζες μας, στὴν οἰκογένεια. Τὸ ἐρώτημα, ὅμως, ποὺ τίθεται ἀμείλικτο εἶναι: πόσο ἀκόμη θὰ ἀντέξει ἡ Ἑλληνικὴ Οἰκογένεια; Παλαιότερα τὶς δυσκολίες καὶ μάλιστα τὶς οἰκονομικὲς τὶς διεμοιράζοντο οἱ γονεῖς, τὰ παιδιά, οἱ θεῖοι, οἱ θεῖες, τὰ ἐξαδέλφια. Ὑπῆρχε ἕνας κόσμος ὁλόκληρος τῆς στενότερης καὶ εὐρύτερης οἰκογένειας, ποὺ πρόσφερε τὴ βοήθειά του, ὅταν κάποιος βρισκόταν σὲ δύσκολη θέση. Σήμερα, ὅμως, ὁ κόσμος αὐτὸς ἔχει σμικρύνει, ἀφοῦ τὰ παιδιὰ εἶναι εἶδος ὑπὸ ἐξαφάνιση, ὅπως καὶ τὰ ἐξαδέλφια. Σὲ λίγα χρόνια ἀκόμη ἡ κατάσταση θὰ λάβει δραματικὲς διαστάσεις, δεδομένου ὅτι θὰ κυριαρχοῦν τὰ μοναχοπαίδια, ἀφοῦ οἱ ἑλληνικὲς οἰκογένειες μένουν στὸ ἕνα παιδὶ καὶ ὁ δείκτης γεννητικότητος, γιὰ τὶς Ἑλληνίδες εἶναι κάτω της μονάδος. Μέσα σ΄ αὐτὴ τὴν κατάσταση μὲ ποιούς θὰ μοιρασθοῦν τὰ μοναχοπαίδια τὶς δυσκολίες καὶ μάλιστα τὶς οἰκονομικές; Μοιραίως μόνα τους, ἀφοῦ δὲν θὰ ὑπάρ-χουν ἀδέλφια. Μοῦ ἔλεγε ἕνας φίλος δημόσιος ὑπάλληλος, ὁ ὁποῖος εἶχε τρία παιδιά: «Πρόεδρε, ξέρεις γιατί ἔκανα καὶ τὸ τρίτο παιδί»; Γιατί τὸν ρώτησα: καὶ ἡ ἀπάντησή του: «Ἤθελα, ὅταν μεγα-λώσουν καὶ δημιουργήσουν οἰκογένει-ες, νὰ ἔχουν νὰ λένε ὅτι ἔχουν νὰ πᾶνε σὲ κάποιον ἀδελφό τους»!. Δεῖγμα τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς ἀγάπης, τῆς εὐτυχίας καὶ τῆς ἀγάπης ποὺ ἔδειξε καὶ ἡ ἔρευνα.

Μέσα σ΄ αὐτὴν τὴν οἰκονομικὴ κρί-ση ἡ Κυβέρνηση ἀντὶ νὰ θωρακίζει τὴν οἰκογένεια, τὸ κύτταρο αὐτὸ τῆς κοινωνίας, πράττει τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Μὲ τὰ φορολογικὰ νομοσχέδια τοῦ ὑπουργείου Οἰκονομικῶν εὐνοεῖ σκανδα-λωδῶς τοὺς ἀγάμους καὶ τοὺς ἀτέκνους καὶ πλήττει ἀνελέτητα τὶς οἰκογένειες μὲ τὰ παιδιὰ καὶ μάλιστα τὶς πολύτεκνες οἰκογένειες, φορολογῶντας αὐτὲς ἀγρίως, θεωρῶντας ὅτι τὰ παιδιὰ ἀποτελοῦν τεκμήριο πλουτισμοῦ. Τὸ μόνο, ποὺ δὲν ἔχει πράξει, εἶναι ἡ ἐπιβολὴ εἰδικοῦ φόρου γιὰ τὰ παιδιὰ σὲ ὅσους εἶναι πολύτεκνοι καὶ ὅσους βέβαια ἔχουν τρία παιδιά! Ὅλα αὐτὰ γίνονται ὅταν ὁ ἐφιάλτης τῆς ὑπογεννητικότητας ὁδηγεῖ τὸν Ἑλληνισμὸ στὸ τέλος τῆς ἱστορίας του καὶ ἡ Ἑλλὰς ἀπὸ πλευρᾶς γεννήσεων εὑρί-σκεται στὴν 199η θέση ἐπὶ συνόλου 220 χωρῶν (Καθημερινὴ 7-3-2013). Εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιβιώσει μία χώρα ὅταν ὁ δείκτης γονιμότητος εἶναι κάτω ἀπὸ τὸ ἕνα καὶ γιὰ τὴν ὁμαλὴ ἀναπαραγωγὴ ἑνὸς Ἔθνους πρέπει νὰ εἶναι πάνω ἀπὸ 2,1 καὶ ὅταν τὰ παιδιὰ ἡλικίας μέχρι 14 ἐτῶν δὲν ὑπερβαίνουν τὸ 14%; Συγχρόνως δὲ συντελεῖται μία πληθυσμιακὴ ἀλλοίωση τῆς συνθέσεως τοῦ πληθυ-σμοῦ, μὲ τὴν ἀνεξέλεγκτη εἴσοδο χιλιά-δων λαθρομεταναστῶν, ἡ ὁποία συνεχίζεται χωρὶς ἀνάσχεση καὶ οὐδεὶς γνωρί-ζει πόσοι εἶναι ὅλοι αὐτοί, ποὺ διαμένουν στὴν Ἑλλάδα. Ὅλα αὐτὰ βέβαια ἀφήνουν ἀδιαφόρους τοὺς κυβερνῶντας, ποὺ προσπαθοῦν νὰ βολέψουν τὸ σήμερα καὶ τὸ αὔριο τὸ ἀφήνουν γιὰ ὅσους ἐπιζήσουν καὶ οἱ ὁποῖοι θ΄ ἀποτελοῦν πλέον μία μειοψηφία καὶ μάλιστα γερόντων. Φαίνεται ὅτι ἡ ρήση τοῦ κ. πρωθυπουργοῦ: «δὲν βλέπετε ὅτι ἡ Ἑλλάδα δὲν γεννάει ἀλλὰ γερνάει» ἔχει τεθεῖ στὸ περιθώριο.

Οὔτε μποροῦν νὰ ἐπικαλοῦνται τὴν «τρόικα», ὅτι δηλ. ζητεῖ τὴν κατάργηση τῶν ἀφορολογήτων ποσῶν γιὰ τὰ παιδιὰ (ἐὰν βεβαίως τὸ ζήτησε), διότι εἶχαν χρέος ν’ ἀντιτάξουν καὶ ν’ ἀπαντήσουν ὅτι οὐδαμοῦ στὴν Εὐρώπη φορολογεῖται ὁ ἔχων 4,5,6,7 κ.λπ., γιὰ τὸ ἴδιο εἰσόδημα, ὅπως ὁ ἄγαμος καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν μπο-ροῦν νὰ δεχθοῦν τέτοια μέτρα.

Μὲ τὴν θλιβερὴ αὐτὴ κατάσταση, ποὺ δὲν διαφαίνεται ἐλπίδα ἀνατροπῆς, ἀλήθεια σὲ ποιὰ οἰκογένεια θ΄ ἀναζητήσουμε στήριγμα; Στὴν οἰκογένεια μὲ τὰ ἀνύπαρκτα παιδιὰ ἢ στὴν οἰκογένεια μὲ τὰ μοναχοπαίδια;

Ἔτσι στὴν καταρρέουσα δημογρα-φικῶς Ἑλλάδα τὸ μόνο ποὺ ἐνδιαφέρει τοὺς ἰθύνοντες τοῦ ὑπουργείου Οἰκονομικῶν εἶναι νὰ ὑπογράψουν τὴν ληξιαρχικὴ πράξη θανάτου αὐτῆς τῆς χώρας, πρὶν ἀκόμη ἔλθει ἡ ὥρα της.

Εἶναι ἀδιανόητο ἐπὶ τῆς δικτατορίας οἱ πολύτεκνοι νὰ εἶχαν τὰ παραπάνω ἀφορολόγητα ποσὰ καὶ σήμερα ἐπὶ τῆς ὑποτιθεμένης δημοκρατίας οἱ πολύτε-κνοι νὰ καρατομοῦνται φορολογικῶς. Καὶ αὐτὴ λέγεται Κυβέρνηση ποὺ ὑποτίθεται, κατὰ τὶς δηλώσεις τους, ἀγωνίζεται γιὰ τὴν σωτηρία τῆς Πατρίδος! Ἔχει ἐκλείψει κάθε ἴχνος ἐντροπῆς. Ἀντιμετωπίζεται ὁ πολύτεκνος ὄχι ἁπλῶς ὡς ὁ ἄγαμος, ἀλλὰ πολὺ χειρότερα.

Ἡ μόνη ἐλπίδα εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ στὶς ρίζες μας νὰ ξαναβροῦμε τὴν πίστη στὸν Θεό, νὰ γυρίσουμε στὴν οἰκογένεια καὶ στὶς ἀξίες μας καὶ ν΄ ἀνατρέψουμε αὐτὴ τὴν ἐφιαλτικὴ κατάσταση. Δὲν μᾶς ἔλειψε ἡ ἐλπίδα.

 
«Τὸ ἐπ’ ἐμοί, ἐν ὅσω ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δὲν θὰ παύσω πάντοτε νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τὸν Χριστό μου, νὰ περιγράφω μετ’ ἔρωτος τὴν φύσιν καὶ νὰ ζωγραφῶ μετὰ στοργῆς τὰ γνήσια ἑλληνικὰ ἤθη».

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Πέρασε ένας χρόνος από το ναυτικό ατύχημα, που συνέβη   στην Αδριατική, στις 28 Δεκεμβρίου 2014, στο με Ιταλική σημαία Ε/Γ-Ο/Γ «Norman Atlantic», ναυλωμένο από την ελληνική ΑΝΕΚ.

Το πλοίο εκτελούσε το δρομολόγιο Πάτρα – Ηγουμενίτσα – Αγκόνα. Είχε αποπλεύσει από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας με 484 άτομα (πλήρωμα και επιβάτες) και έπλεε ΒΔ της Κέρκυρας, όταν ξέσπασε φωτιά στο γκαράζ του. Οι άνεμοι, έντασης 9 και 10 μποφόρ, που έπνεαν στην περιοχή, είχαν σαν αποτέλεσμα να καθυστερήσει η επιχείρηση διάσωσης και να εξελιχθεί σε ανείπωτη τραγωδία…

Η πυρκαγιά έσβησε μετά από δεκαπέντε ολόκληρες μέρες, στο Μπάρι της Ιταλίας όπου το πλοίο ρυμουλκήθηκε και βρίσκεται μέχρι και σήμερα…

Η έρευνα του εισαγγελέα Μπάρι, δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί…

Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων αυτής της τραγωδίας, δεν έχει κλείσει οριστικά…

Γίνεται αναφορά, για τουλάχιστον έντεκα νεκρούς, οι σοροί των οποίων βρέθηκαν,   στο γκαράζ του πλοίου, στις ακτές της Ιταλίας, στις ακτές της Κέρκυρας και στα παγωμένα νερά της Αδριατικής…

Οι αρμόδιες αρχές στο Μπάρι, πριν λίγες μέρες, σχεδόν ένα χρόνο μετά την πυρκαγιά, άρχισαν να αδειάζουν τους χώρους του πλοίου ελπίζοντας να μπορέσουν, κατά τη διαδικασία εκκένωσ ής του, να εντοπίσουν τις σορούς, μέρους τουλάχιστον των δεκαοκτώ αγνοουμένων …

***

Η Ελληνική Πολιτεία, στις 21-1-2015, δια του Υπουργού Εθνικής Άμυνας παρουσία του Υπουργού Ναυτιλίας και Αιγαίου, σε ειδική τελετή στο ΥΠΕΘΑ, απένειμε το Μετάλλιο Εξόχου Πράξεως στα μέλη των πληρωμάτων των ελικοπτέρων του Πολεμικού Ναυτικού, της Πολεμικής Αεροπορίας και του Λιμενικού Σώματος-Ελληνικής Ακτοφυλακής που συμμετείχαν στην επιχείρηση διάσωσης των επιβαινόντων στο επιβατηγό – οχηματαγωγό πλοίο   «Norman Atlantic».

Η Ιταλική Δικαιοσύνη, κάποια στιγμή, θα κλείσει το φάκελο «Ναυτικό ατύχημα Norman Atlantic» και η υπόθεση θα ξεχαστεί όπως έχει συμβεί με τόσα άλλα ατυχήματα.

Όμως, αυτό το ναυτικό ατύχημα, μας αφήνει κάτι που έχει αιώνια αξία. Το διέσωσε η ιταλική εφημερίδα ‘’La Repubblica’’. Δημοσίευσε τη συνέντευξη ενός εκ των διασωθέντων, του 25χρονου Γεωργιανού Iracli.

Ε : Τι συνέβη μετά την πυρκαγιά;
Α : «Πήρα τον γιο μου στους ώμους μου και άρχισα να τρέχω. Υπήρξαν στιγμές που φοβόμουν ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Ο Αρχιμανδρίτης Ilia με καθησύχαζε, και μου έλεγε πάνω απ' όλα να σκέφτομαι το Θεό. Έτσι μου έδωσε δύναμη… Ήταν πάντα κοντά μας και μας έδειχνε το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Φτάσαμε στο σημείο για να επιβιβαστούμε στη σωσίβια λέμβο και μου έλεγε "Σκεφτείτε τον Θεό. Ο Θεός βοηθά."»

Ε : Δεν ανέβηκε στο σκάφος ;
Α : «Όχι, όταν ήρθε η σειρά του, είδε πίσω του μια γυναίκα με ένα μικρό κορίτσι, νομίζω ότι ήταν Ελληνίδες, και έδωσε τη θέση του, λέγοντάς της να πάνε αυτές μπροστά».

Ε : Τότε τον χάσατε απ' το οπτικό σας πεδίο ;
Α : «Όχι ακόμη. Κουβαλούσε ένα σακίδιο. Μέσα ήταν οι εικόνες, θρησκευτικές εικόνες τις οποίες σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να αποχωριστεί. Είπε ότι θα τις είχε πάντα μαζί του. Όταν κάποτε ήρθε η σειρά του, το σκοινί κόπηκε και κατέληξε στη θάλασσα.»

Ε : Τι κάνατε τότε ;
Α : «Κάποιος πέταξε ένα σωσίβιο, αλλά η θάλασσα ήταν πολύ άγρια, με μεγάλα κύματα και αυτός δεν μπορούσε να πιάσει το σωσίβιο. Μέχρι το τέλος ελπίζαμε μπορεί να είχε σωθεί, ελπίζαμε ότι θα είχε διασωθεί από άλλο πλοίο. Αλλά δυστυχώς δεν συνέβη αυτό τελικά...»

***

Στην ιερή μνήμη του Γεωργιανού Αρχιμανδρίτη Ηλία Καρτοζία (Ilia Kartozia), ως ετήσιο μνημόσυνο, οφείλουμε τουλάχιστον μια μικρή αναφορά :

Ο μακαριστός ορθόδοξος Γεωργιανός ιερομόναχος π. Ηλίας είχε μεγαλώσει μέσα στην Ορθόδοξη (το 82% των κατοίκων της Γεωργίας είναι ορθόδοξοι) Εκκλησία της Γεωργίας. Ασκείτο στην Ιερά Μονή David Careja, ένα μοναστήρι που έπαιξε σημαντικό ρολό στη θρησκευτική, εκπαιδευτική και επιστημονική ζωή της Γεωργίας. Ιδρύθηκε από τον Άγιο Δαυίδ, έναν από τους δεκατρείς Ασσυρίους Πατέρες που πήγαν στη Γεωργία για την ενίσχυση της χριστιανικής πίστης. Βρίσκεται στην Mtskheta, 80 χλμ ανατολικά της πρωτεύουσας Τιφλίδας και είναι λαξευμένο στα βράχια.

Στη Γεωργία προκάλεσε αίσθηση το αυτοθυσιαστικό φρόνημά του. Η σορός του, όπως ανέφερε το ιταλικό κανάλι RAI 2, βρέθηκε στις ακτές του Λέτσε μαζί με το σακίδιό του με εικονίδια και μεταφέρθηκε στη Γεωργία όπου ετάφη στη Μονή του Αγίου Κτήτορος Δαβίδ, στις 20 Ιανουαρίου 2015. Ήδη τον συγκρίνουν με τον Γεωργιανό Αρχιμανδρίτη Γκριγκόλ Peradze (1899-1942) που συνελήφθη κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πέθανε μαρτυρικά στο Άουσβιτς γιατί έδινε καταφύγιο σε εβραίους και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας τον αγιοποίησε το 1995.

Είναι διαφορετικό πράγμα να δίνεις κάτι σε έναν αναξιοπαθούντα και διαφορετικό να θυσιάζεις τη ζωή σου για τον άλλο. Ο π. Ηλίας είναι έ να ακόμη παράδειγμα αυτοθυσίας. Ένας ακόμη ορθόδοξος ιερέας, ήρωας. Η θυσία του, για το συνάνθρωπό του, τον ανέβασε στο θρόνο της μεγαλοσύνης, όπου ο των όλων Κύριος δεν του επέδωσε Μετάλλιο Εξόχου Πράξεως αλλά του χάρισε την αιώνια ζωή.

Αιωνία η μνήμη του !

Αλεξανδρούπολη Δεκέμβρης 2015

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος ΛΣ (ε.α)

Σκέπτεσθε τοὺς γονεῖς σας; Κάποιος ρώτησε μία Μάνα: «Τί σοῦ στοίχισαν τὰ παιδιά σου;». Καὶ ἡ Μάνα τοῦ ἀποκρίθηκε: «Στοίχισαν πόνο καὶ προσπάθεια. Κόπο καὶ ἀνησυχία. Μόχθο καὶ καθημερινὴ δουλειὰ στὸν πατέρα τους. Ὑπομονὴ καὶ εὐθύνη. Ὁδηγίες καὶ νουθεσίες. Ἀγάπη καὶ ἀγωνία. Προσευχὲς καὶ δεήσεις». Αὐτὰ στοιχίζουν τὰ παιδιὰ στοὺς γονεῖς. Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλά. Τόσο πολλά, ποὺ καμμιὰ πένα στὸν κόσμο δὲν θὰ μπορέσει ποτὲ νὰ τὰ χαράξει πάνω στὸ χαρτί. Νὰ γιατί ἀπευθύνομαι σὲ σᾶς, παι-διά, καὶ κάνω τούτη τὴν ἐρώτηση: Παιδιά, σκέπτεσθε τοὺς γονεῖς σας; Ἀλλὰ τί σημαίνει αὐτὴ ἡ ἐρώτηση; Σημαίνει αὐτὰ ποὺ θὰ σᾶς γράψω παρακάτω. Καὶ θὰ σᾶς γράψω ὄχι λόγια, ἀλλὰ παραδείγματα. Παραδείγματα παιδιῶν, ποὺ σκέπτονταν πάντα τοὺς γονεῖς τους. Νὰ τί θέλω νὰ πῶ:

Νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς γονεῖς σας.

Ὕστερα ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ πρέπει νὰ εἶναι ἡ πρώτη καὶ ἀπέραντη ἀγάπη σας, νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς γονεῖς σας. Νὰ ἀγαπᾶτε τὸν Πατέρα σας καὶ τὴ Μάνα σας. Νὰ τοὺς ἀγαπᾶτε σὰν τὸν Αἰνεία τῆς Τροίας.

Θυμάστε τὸ περιστατικό; Πρὶν ἡ Τροία παραδοθεῖ στὴ φωτιά, οἱ Ἕλληνες ἔδωσαν προθεσμία στοὺς Τρῶες νὰ φύγουν ὅλοι ἀπὸ τὴν πόλη παίρνοντας μαζί τους ὅ,τι ὁ καθένας θεωροῦσε σὰν τὸ πιὸ πολύ-τιμο πράγμα. Τότε οἱ Ἕλληνες εἶδαν μία σκηνὴ ποὺ τοὺς συγκλόνισε. Τὶ εἶδαν; Εἶδαν τὸν νεαρὸ Αἰνεία νὰ περνᾶ τὴν πύλη τῆς Τροίας ἔχοντας τοὺς ὤμους του τὰ ἀγάλματα τῶν θεῶν. Συγκινημένος ὁ ἐπικεφαλῆς τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν ἐπέτρεψε στὸν θαυμαστὸ νεαρὸ Τρῶα νὰ ξαναγυρίσει στὴν πόλη καὶ νὰ πάρει καὶ ὅ,τι ἄλλο πολύτιμο ἤθελε. Γύρισε ὁ Αἰνείας στὴν Τροία καὶ σὲ λίγο περνοῦσε τὴν Πύλη τῶν τειχῶν βαστάζοντας στοὺς ὤμους του τοὺς δύο γέροντες γονεῖς του, ποὺ ἦταν παράλυτοι καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ περπατήσουν. Ἦταν ὅ,τι πολυτιμότερο εἶχε, ὕστερα ἀπὸ τοὺς θεούς. Αὐτὴ ἡ δεύτερη σκηνὴ συγκίνησε πιὸ πολύ τοὺς Ἕλληνες. Καὶ ἐπέτρεψαν στὸ ὑπέροχο αὐτὸ παιδὶ νὰ γυρίσει καὶ πάλι στὴν πόλη καὶ νὰ πάρει ὅτι ἄλλο εἶχε.

Παιδιά! Ἔτσι νὰ ἀξιολο-γεῖτε τὴν ἀγάπη σας. Καὶ σὲ τέτοιο βαθμό. Σὰν τὸν Αἰνεία. Πρῶτα ἡ ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ ἔπειτα ἡ ἀγάπη στοὺς γονεῖς. Γιατί, ὅπως μᾶς εἶπε ὁ Χριστός, «ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἐστί μου ἄξιος» (Ματθ. 1, 37). Ὅποιος ἀγαπᾶ πατέρα ἢ μητέρα περισσότερο ἀπὸ τὸ Θεό, δὲν λογίζεται ἄξιος Χριστιανὸς

Παιδιά! Ἀγαπᾶτε τοὺς γονεῖς σας. Ἀγαπᾶτε τους εἰλικρινά. Ἄδολα. Χωρὶς ἀνταλλάγματα. Μὲ ὅλη σας τὴν καρδιά. Νὰ πώς: Μία μάνα θὰ ξεκινοῦσε γιὰ ἕνα μακρινὸ ταξίδι. Τὰ τρία της παιδιὰ ἔτρεξαν καὶ τῆς πρόσφεραν τὰ δῶρα τους. Τὸ πρῶτο τῆς πρόσφερε μία μαρμάρινη πλάκα μὲ σκαλισμένο πάνω στὴν πλάκα τὸ ὄνομά της. Τὸ δεύτερο τῆς πρόσφερε μία ἀνθοδέσμη μὲ σπάνια μυρωδάτα λουλούδια. Τὸ τρίτο παιδὶ δὲν τῆς πρόσφερε τίποτε. Τῆς εἶπε ὅμως τὰ ἑξῆς λόγια: «Μητέρα, δὲν ἔχω μαρμάρινη πλάκα. Δὲν ἔχω ἀνθοδέσμη. Ἔχω ὅμως καρδιά. Σ’ αὐτὴν χάραξα τὸ ὄνομά Σου. Αὐτὴ ἡ καρδιά μου, Μητέρα, γεμάτη ἀγάπη, θὰ σὲ συνοδεύει, ὅπου θὰ ταξιδεύεις καὶ θὰ σὲ παραστέκεται, ὅπου κι ἂν σταθεῖς». Παιδιά! Ἡ μεγαλύτερη προσφορὰ στοὺς γονεῖς σᾶς εἶναι ἡ ἀγάπη. Χωρὶς τὴν καρδιὰ κάθε ἄλλη προσφορὰ εἶναι πολὺ μικρή. Ἐλάχιστη.

Νὰ τιμᾶτε τοὺς γονεῖς σας.

Ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφὴς καὶ κατηγορηματική. Τὴ σημειώνω: «Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴ μητέρα σου» (Ἔξοδ. Κ, 12). Κι αὐτὴ ἡ ἐντολὴ πρέπει νὰ γίνει βίωμά σας. Νὰ τιμᾶτε τὸν Πα-τέρα σας. Νὰ τιμᾶτε τὴ Μάνα σας. Νὰ τοὺς τιμᾶτε, ὅπως τοὺς ταιριάζει. Ὅπως τοὺς ἀξίζει. Καὶ νὰ θυμάστε τοῦτο: Κάθε προκοπὴ σᾶς σ’ αὐτοὺς ὀφείλεται. Ὅσα παιδιὰ πρόκοψαν στὴ ζωὴ τοὺς τὸ ὁμολόγησαν αὐτό. Καὶ τοὺς ἀπέδωσαν τὴν ἀνάλογη τιμή. Ὁ Ἀβραὰμ Λίνκολν εἶπε: «Πᾶν ὅτι εἶμαι τὸ ὀφείλω στὴ μητέρα μου». Θυμάστε τὰ παιδιὰ τοῦ Διαγόρα ἀπὸ τὴ Ρόδο; Τὰ σημειώνω: Δημάγετος, Ἀκουσίλαος, Δωριέας. Αὐτὰ τὰ τρία ὑπέροχα παιδιά, ὅταν νίκησαν στοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες, τίμησαν τὸν πατέρα τοὺς κατὰ τρόπο ποὺ συγκίνησε ὅλο τὸν κόσμο ποὺ βρισκόταν μέσα στὸ στάδιο τῆς Ὀλυμπίας. Μόλις ἡ Ἐπιτροπὴ στεφάνωσε τὰ τρία αὐτὰ παιδιά, ἔτρεξαν ἀμέσως στὴν κερκίδα, ὅπου καθόταν ὁ ἀσπρομάλλης πατέρας τους. Καὶ τί ἔκαναν; Τί ἔκαναν! Παρακολουθῆστε. Ἔβγαλαν τὰ στεφάνια ἀπὸ τὰ κεφάλια τους καὶ τὰ φόρεσαν στὸ κεφάλι τοῦ πατέρα τους. Ὕστερα τὸν ἔπιασαν, τὸν σήκωσαν πάνω τους ὤμους τους καὶ τὸν περιέφεραν ὁλόγυρα στὸ στάδιο.

Σκηνὴ συγκλονιστική. Ὅλοι οἱ θεατὲς σηκώθηκαν ὄρθιοι. Ὅλοι ζητωκραύγα-ζαν. Ὅλοι ἔκλαιγαν ἀπὸ συγκίνηση. Καὶ ὅλοι ἔρραιναν τὸν πατέρα καὶ τοὺς τρεῖς γιούς του μὲ λουλούδια καὶ δαφνόφυλλα. Καὶ ἀκολούθησε ἄλλη σκηνή, τὸ ἴδιο συγκινητική. Ἕνας Σπαρτιάτης, συγκινημένος βαθύτατα, τὴ στιγμὴ ποὺ περνοῦσε ἀπὸ κοντὰ τοῦ ὁ δαφνοστεφανωμένος Διαγόρας, πάνω στοὺς ὤμους τῶν παιδιῶν του, φώναξε μὲ ὅλη τὴ δύναμή του: «Διαγόρα! Πέθανε πιὰ τώρα!». Καὶ ἔτσι ἔγινε. Ὁ Γέροντας Διαγόρας δὲν ἄντεξε. Ἔγειρε στοὺς ὤμους τῶν παιδιῶν του καὶ ἔκλεισε γιὰ πάντα τὰ μάτια του, εὐτυχισμένος ἀπὸ τὴ μεγαλύτερη τιμὴ ποὺ τοῦ πρόσφεραν τὰ παιδιά του!

Ἄλλο, πάλι παιδί, ὁ Κορίνθιος Ἔφηβος, μόλις στεφανώθηκε ὀλυμπιονίκης, ἔτρεχε ὅσο μποροῦσε πιὸ γρήγορα, γιὰ νὰ φέρει τὴ μεγάλη νίκη στὴν ἄρρωστη μητέρα του, τὴν Ἐνάρετη. Δὲν τὴν πρόφτασε ὅμως ζωντανή. Ἔκλαψε πολὺ ὁ ὀλυμπιονίκης γιός της. Ἔκλαψε, γιατί δὲν μπόρεσε νὰ δώσει τὴ χαρὰ τῆς νίκης στὴν Μάνα του. Ὡστόσο ἔκανε τὸ ἑξῆς, γιὰ τὸ ὁποῖο ἔκλαψαν ὅλοι. Τί ἔκανε; Μὲ τὸ στεφάνι τοῦ στεφάνωσε τὰ μαλλιὰ τῆς νεκρῆς καὶ μὲ λυγμοὺς εἶπε: «Μητέρα συγχώρεσε μὲ ποὺ δὲν μπόρεσα νὰ τρέξω πιὸ γρήγορα. Σου ἔφερα τὴ μεγάλη νίκη. Μὰ ὁ θάνατος τρέχει πιὸ γρήγορα ἀπὸ τοὺς θνητούς, ποὺ οὔτε οἱ ὀλυμπιονίκες μποροῦν νὰ παραβγοῦν μαζί του. Σὲ πῆρε πρὶν προλάβεις νὰ χαρεῖς τὴ δική μου χαρά. Μὰ πάρε την, καλή μου Μητέρα, ἂς εἶσαι καὶ νεκρή. Εἶναι δική σου…».

Παιδιά! Τιμῆστε τοὺς γονεῖς σᾶς ὅσο ζοῦν. Τιμῆστε τους καὶ νεκρούς.

Νὰ σέβεστε τοὺς γονεῖς σας. Νὰ σέβεστε τοὺς γονεῖς σᾶς πάντα. Ἀκόμη κι ὅταν κάνουν λάθη. Ὅποια λάθη κι ἂν κάνουν, δὲν παύουν νὰ εἶναι γονεῖς σας. Θυμᾶσθε τὸν Νῶε; Ὁ δίκαιος καὶ ἐνάρετος Νῶε «ἔπιεν ἐκ τοῦ οἴνου καὶ ἐμεθύσθη» (Γε-νέσ. 0,21). Ὁ Νῶε μέθυσε. Κι ὕστερα γυμνώθηκε. Τὸ ἕνα του παιδί, ὁ Χάμ, ἀσέβησε στὸν πατέρα του,. Διαπόμπευσε τὴν παρεκτροπὴ τοῦ πατέρα του. Τὰ δύο ἄλλα ὅμως παιδιά, Σὴμ καὶ Ἰάφθε, ἔδειξαν σεβασμὸ στὸ γεννήτορά τους. Τί ἔκαναν; Πῆραν ἕνα ροῦχο καὶ περπατῶντας μὲ τὶς πλάτες τους γυρισμένες πρὸς τὸν πατέρα, γιὰ νὰ μὴ δοῦν τὴ γύμνωσή του, πέτυχαν καὶ τὸν σκέπασαν. Ἄξια παιδιά. Παράδειγμα στοὺς αἰῶνες γιὰ τὰ παιδιὰ τοῦ κόσμου. Κανένα λάθος τῶν γονέων σας δὲν πρέπει νὰ σταθεῖ ἱκανὸ νὰ μειώσει τὸ σεβασμὸ πρὸς τοὺς γονεῖς. Ἀκόμα κι ἂν σᾶς πιέζουν νὰ τὸ κάνετε οἱ πιὸ ἰσχυροί τῆς γῆς. Ἡ Μάνα τοῦ Μ. Ἀλέξανδρου, ἡ Ὀλυμπιάδα, ἦταν δύστροπη γυναῖκα. Ἀνακατευόταν πάντα στὶς ὑποθέσεις τῆς χώρας. Ὡστόσο, ὁ ἐξαίρετος γιὸς της ποτὲ δὲν ἀσέβησε στὴ Μάνα του. Ποτὲ δὲν τὴ λύπησε. Ποτὲ δὲν τῆς εἶπε πικρὸ λόγο. Πάντα τῆς φερόταν μὲ ὑπομονή. Πάντα μὲ γλυκύτητα. Κάποτε ὁ Ἀντίπατρος, ἐπιστήθιος φίλος του, τοῦ ἔγραψε καὶ τοῦ συνέστησε νὰ δώσει τέλος σ’ αὐτὴν τὴν ἱστορία μὲ τὴ Μάνα του. Ἀλλὰ ὁ ὑπέροχος γιὸς τῆς Ὀλυμπιάδας τοῦ ἀπάντησε: «Ἀντίπατρε! Ἕνα δάκρυ μίας Μάνας μπορεῖ νὰ σβήσει δέκα χιλιάδες γράμματα σὰν αὐτό». Κι ἂν οἱ γονεῖς συνεχίζουν νὰ παρεκτρέπονται; Καὶ τότε σεβασμό; Καὶ τότε. Καὶ πάντα. Καὶ ἔχοντας αὐτὸν τὸν σεβασμό, μπορεῖτε νὰ κάνετε αὐτὸ ποὺ ἔκανε μία νέα γιὰ τὸν μέθυσο πατέρα της. Ἦταν νύχτα. Τὸ χιόνι ἔπεφτε ἀστα-μάτητα. Ὁ ἀέρας ξερίζωνε δένδρα. Τὰ κύματα βουνὰ στὴ θάλασσα. Ὁ πατέρας της γύριζε ἀπὸ τὸ διπλανὸ νησὶ μὲ μία βάρκα. Καὶ γύριζε, ὅπως πάντα, μεθυσμένος. Ἡ κόρη του ἀψηφᾶ τὸν κίνδυνο καὶ μὲ ἕνα φανάρι στὰ χέρια κατεβαίνει στὴ θάλασσα. Σηκώνει ψηλὰ τὸ φανάρι νὰ τὸ δεῖ ὁ πατέρας της καί, μὲ ὅλη της τὴ δύναμη φωνάζει: «Πατέρα, ἔλα, ἀπ’ ἐδῶ εἶναι ὁ δρόμος». Ἡ δυνατὴ φωνὴ συνέφερε τὸν μεθυσμένο πατέρα, ποὺ πάλευε μὲ τὰ κύματα. Βγῆκε σῶος. Ἀλλὰ ἡ κόρη του δὲν ζοῦσε πιά. Τὴ βρῆκε στὸ δρόμο παγωμένη. Ἡ θυσία τῆς σημάδεψε μία νέα ζωὴ γιὰ τὸν πατέρα της. Ζωὴ μὲ ἐγκράτεια, ἀρετὴ καὶ ἁγιασμό.

Παιδιά! Ἂν χρειασθεῖ, θυσιαστεῖτε κι ἐσεῖς γιὰ τοὺς γονεῖς σας. Σὰν τὴν ἡρωίδα κόρη τοῦ μέθυσου πατέρα. Νὰ προπέμπετε τοὺς γονεῖς σας. Οἱ γονεῖς σας, σὰν πρεσβύτεροι, κατὰ κανόνα, φεύγουν

πρῶτοι ἀπὸ τὴν πρόσκαιρη τούτη ζωή. Μὴν ἀμελήσετε νὰ βρίσκετε κοντά τους στὶς στερνὲς ὧρες τῆς ζωῆς τους. Ὅπου κι ἂν εἶστε, νὰ σπεύσετε κοντά τους. Κι ἂν ἀκόμη βρίσκεστε στὴν ἄλλη ἄκρη τῆς γῆς, σὰν ἄλλοι ἀπόστολοι «συναθροισθέντες» κοντά τους, «κηδεύσατε» τὰ σώματά τους. Καὶ μὲ ὅλες τὶς τιμές. Σεῖς νὰ τοὺς κλείσετε τὰ μάτια. Σεῖς, τὰ παιδιά τους. Ὄχι ἄλλοι. Διαβάστε τί γράφει ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος γιὰ τὴ Μητέρα του, τὴ Μόνικα. Διαβάστε καὶ διδαχθεῖτε. «… Ἡ θρησκευτικὴ ἐκείνη ψυχὴ ἀπαλλάχθηκε ἀπὸ τὸ σῶμα της. Ἔκλεισα τὰ μάτια της. Τὴν καρδιά μου τὴν ἔσχισε ὀξύτατη ὀδύνη. Ἦταν ἕτοιμη νὰ ξεσπάσει σὲ χείμαρρο δακρύων…». Ἔτσι νὰ προπέμπετε καὶ σεῖς τοὺς γονεῖς σας. Σὰν τὸν ἱερὸ Αὐγουστῖνο. Καὶ μὴν παύσετε ποτὲ νὰ ἐπισκέπτεσθε συχνὰ τὸν τάφο τους. Ἕνα κερί, μία δέηση, τὰ περιμένουν πά-ντα οἱ γονεῖς σας. Δέηση γιὰ τὶς ψυχές τους. Ἔτσι, ὅπως ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία μας. Ὅταν στὶς 21 Φεβρουαρίου 1913 ἔπεσαν τὰ Γιάννενα, ἕνας Ἠπειρώτης νέος, ποὺ πολέμησε μὲ τὸν Ἑλληνικὸ στρατὸ γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς πόλεως, ἔτρεξε στὸν τάφο τοῦ πατέρα του, ἔσκυψε, φίλησε τὸν τάφο καὶ μὲ δάκρυα φώναξε: «Πατέρα! Ξύπνα! Τὰ Γιάννενα εἶναι, ἐπιτέλους, ἐλεύθερα».

Ἀγαπητὰ παιδιά,

Ὅσα ἔχετε ἀκόμη τοὺς γονεῖς σας, δεῖξτε τους ὅλη σας τὴν ἀγάπη. Τίποτα ἂς μὴ σταθεῖ ἱκανὸ νὰ λιγοστέψει τὴν ἀγά-πη σας σ’ αὐτούς. Τίποτα. Οὔτε πράγμα. Οὔτε ἀξίωμα. Οὔτε ἐργασία. Οὔτε πρό-σωπο. Εἴπαμε, τίποτα. Τιμῆστε τους μὲ ὅποιον τρόπο τοὺς ταιριάζει. Σεβαστεῖτε τους. Καὶ ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα, σεῖς νὰ τοὺς κλείσετε τὰ μάτια. Ὅσα, πάλι, παιδιὰ δὲν ἔχετε πιὰ τοὺς γονεῖς σας, μὴ παύσετε νὰ ἐπισκέπτεσθε τὸν τάφο τους. Σᾶς περιμένουν. Καὶ θὰ σᾶς περιμένουν πάντα. Μέ-χρι ποὺ καὶ σεῖς νὰ βρεθεῖτε κοντά τους.

Στὴν αἰώνια χαρὰ τοῦ παραδείσου.

Πηγή: (ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ε.ΡΩ. ΤΕΥΧΟΣ 13), Ενωμένη Ρωμηοσύνη

ὄνομα τοῦ Κυρίου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ; 

Σχόλιο Tideon: Σας παραθέτουμε τα ονόματα των ανάξιων, ανίκανων, ψευδολόγων, θεομάχων, πολεμίων της οικογένειας, πειφρονητών της διαβούλευσης πολιτικών που ψήφισαν το επαίσχυντο νομοσχέδιο της ελεύθερης διαστροφικής συμβίωσης. Το νομοσχέδιο της διαστροφής και της εκφύλισης της ανθρώπινης φύσης. Ας μην ξεχάσουμε την επαίσχυντη αυτή πράξη και ας μην ψηφίσουμε, όταν κληθούμε να το κάνουμε, όσους δεν τίμησαν την ιδιότητά τους ως Εκπροσώπων του Έθνους και τα καταστροφικά για τη Πατρίδα μας κόμματά τους.

Με ευρεία πλειοψηφία ψηφίστηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης 23 Δεκεμβρίου 2015 από την Ολομέλεια της Βουλής το σύμφωνο συμβίωσης. «Ναι» ψήφισαν ο ΣΥΡΙΖΑ, το Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ και η Ένωση Κεντρώων, καθώς και ορισμένοι βουλευτές της ΝΔ και των ΑΝΕΛ. Πολλοί οι απόντες από τη ΝΔ καθώς πολλοί βουλευτές που ήθελαν να καταψηφίσουν τελικά επέλεξαν να απέχουν από τη διαδικασία, με αποτέλεσμα να υπάρξουν 19 «ναι», 29 «όχι» και 27 απόντες. Το νομοσχέδιο καταψήφισαν ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή. Συνολικά, στην ονομαστική ψηφοφορία συμμετείχαν 249 βουλευτές και υπερψήφισαν 194 βουλευτές, ενώ καταψήφισαν 55 βουλευτές.

Τί μεγάλη ἡ σημερινή μέρα! Πόσο συγκλονιστικὸ πραγματικὰ τὸ νόημά της! Ἀφοῦ ἑτοιμάσαμε καὶ προευτρεπίσαμε τὶς καρδιές μας, τώρα ζοῦμε τὴ μεγάλη χαρὰ τῶν ἀγγέλων καὶ τὴν εὐφροσύνη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του. «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν».  Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι μιὰ γραφικὴ περιγραφή, μιὰ ὄμορφη ἱστοριούλα. Ὁ Κύριος γεννᾶται γιὰ τὴ σωτηρία μας θαυμαστῶς, «ἐκ Παρθένου». Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, παίρνει μορφὴ ὑλική, ὁ ἀόρατος φαίνεται, ὁ ἄναρχος γεννιέται, ὁ ἄχρονος εἰσέρχεται στὸν χρόνο. Μέσα στὸ φτωχὸ καὶ ταπεινὸ Βρέφος τῆς Βηθλεὲμ κρύβεται τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος, ὁ παντέλειος Θεός. Ποιά μεγαλύτερη τιμὴ γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση! Ποιό σημαντικότερο γεγονός γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὸν κάθε ἄνθρωπο χωριστά!

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Πρὸς
Τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανοὺς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ΧΡΟΝΙΑ σας ΠΟΛΛΑ!

Τί μεγάλη ἡ σημερινή μέρα! Πόσο συγκλονιστικὸ πραγματικὰ τὸ νόημά της! Ἀφοῦ ἑτοιμάσαμε καὶ προευτρεπίσαμε τὶς καρδιές μας, τώρα ζοῦμε τὴ μεγάλη χαρὰ τῶν ἀγγέλων καὶ τὴν εὐφροσύνη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του. «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν».  Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι μιὰ γραφικὴ περιγραφή, μιὰ ὄμορφη ἱστοριούλα. Ὁ Κύριος γεννᾶται γιὰ τὴ σωτηρία μας θαυμαστῶς, «ἐκ Παρθένου». Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, παίρνει μορφὴ ὑλική, ὁ ἀόρατος φαίνεται, ὁ ἄναρχος γεννιέται, ὁ ἄχρονος εἰσέρχεται στὸν χρόνο. Μέσα στὸ φτωχὸ καὶ ταπεινὸ Βρέφος τῆς Βηθλεὲμ κρύβεται τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος, ὁ παντέλειος Θεός. Ποιά μεγαλύτερη τιμὴ γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση! Ποιό σημαντικότερο γεγονός γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὸν κάθε ἄνθρωπο χωριστά!

Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ἀρχίζει μὲ τὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως, τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου καὶ τὴν πλάση τοῦ ἀνθρώπου «κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν Θεοῦ».  Ἡ Καινὴ Διαθήκη ξεκινᾶ μὲ τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιο, μὲ τὴν ἀναδημιουργία καὶ ἀνάπλαση τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ὅλα αὐτὰ ὥστε νὰ ἐπικρατήσει ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, νὰ ἔλθει ἡ βασιλεία Του ἐπὶ τῆς γῆς, νὰ ἐκπληρωθεῖ ὁ προορισμὸς τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου.

Σήμερα πραγματώνεται ἡ προαιώνιος βουλὴ τοῦ Θεοῦ, σήμερα ἡ ἀνθρώπινη φύση ἀποκτᾶ τὴ δόξα τῆς ἀλήθειας της, σήμερα ἀνατέλλει τὸ φῶς τῆς θείας γνώσεως, σήμερα ἑρμηνεύεται ἡ «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» πλάση καὶ δημιουργία μας, σήμερα «τὸ καθ’ ὁμοίωσιν» τῆς κατασκευῆς μας ἀναβαθμίζεται σὲ προοπτικὴ «κοινωνίας θείας φύσεως» γιὰ ὅλους μας. Σήμερα ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ πλάσμα Θεοῦ γίνεται μεθεκτὸς Θεοῦ. Σήμερα ἡ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ὁλοκληρώνεται μὲ τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ.

Αὐτή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἡ δόξα τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἀπάντηση τῆς Ἐκκλησίας μας στὴν πρόκληση τῆς σημερινῆς κοσμικῆς ἀνθρωπολογίας. Τὸ μήνυμα τῶν Χριστουγέννων εἶναι σίγουρα πιὸ ἐπίκαιρο παρὰ ποτέ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ σύγχρονη ἀντίληψη καὶ πρακτικὴ ἀγωνίζεται λυσσαλέα νὰ τὸ διαγράψει καὶ νὰ τὸ ἐξαφανίσει. Ἀπὸ ἐτῶν ὑπερτονίζεται ὁ κοσμικὸς ἑορτασμὸς εἰς βάρος τῆς θρησκευτικῆς ἑορτῆς. Τὰ δεντράκια, τὰ ἀστεράκια, τὰ λαμπιόνια, τὰ δῶρα, τὰ γλυκίσματα σταδιακὰ ἀντικατέστησαν τὸ θρησκευτικὸ χρῶμα τῶν Χριστουγέννων. Τὰ παραδοσιακὰ κάλαντα μὲ τὸ ὄμορφο θρησκευτικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ περιεχόμενο ἔδωσαν τὴ θέση τους σὲ ἐπίκαιρα τραγουδάκια γυμνὰ ἀπὸ ἔμπνευση, στεγνὰ ἀπὸ ζωή, ἐντελῶς ἀποξενωμένα ἀπὸ κάθε πνευματικὸ νόημα. Ἡ Παρθένος Μαρία ἔμεινε μόνον Μαρία. Ὁ Χριστὸς καὶ ὡς λέξη συστηματικὰ ἄρχισε νὰ συρρικνώνεται, σταδιακὰ νὰ ξεθωριάζει καὶ ἐπιμελῶς νὰ περιθωριοποιεῖται. Ἤδη ὁ κόσμος γιορτάζει Χριστούγεννα χωρὶς πίστη, δίχως πνεῦμα, δίχως νόημα, χωρὶς Χριστό. Ἴσως ἡ πραγματικὴ κρίση νὰ εἶναι ὅτι χάσαμε τὰ Χριστούγεννα.

Ἱερὲς ἔννοιες ὅπως ζωή, ψυχή, ἠθική, φύλο ἔχουν πλέον προσλάβει παραμορφωμένη σημασία. Ὁ Θεὸς ἀποκαλεῖται τύχη, ἡ ψυχὴ ἑρμηνεύεται ὡς βιοχημικὴ διεργασία, ἡ ἠθικὴ ἔχει καταντήσει δεοντολογικὸ κατασκεύασμα, ἡ ἐπιστήμη ἐπιστρατεύεται γιὰ νὰ συμπιέσει τὸν θεόμορφο ἄνθρωπο σὲ βιολογικὴ μηχανή. Ἡ ἱερὴ παρακαταθήκη τοῦ ἀνδρικοῦ ἢ γυναικείου φύλου ἐκφυλίζεται σὲ ἐπιλογὴ ἡδονικοῦ προσανατολισμοῦ. Ὁ γάμος ἐξισώνεται μὲ ἕνα σύμφωνο συμβίωσης. Ὁ θάνατος δὲν ἀποτελεῖ πέρασμα στὴν αἰωνιότητα ἀλλὰ ἐπιστροφὴ στὴν ἀνυπαρξία. Ἡ τιμὴ τῆς ταφῆς τοῦ νεκροῦ σώματος ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὸν μηδενισμὸ τῆς βίαιας ἀποτέφρωσης καὶ ἡ εὐλογία τῆς ἐξόδιας ἀκολουθίας ἀπὸ κάτι ποὺ βαφτίζεται πολιτικὴ κηδεία.  Ὁ ἄνθρωπος ἔχει καταντήσει ἕνα ἐπίπεδο ὑλικὸ ὂν στερημένο πνεύματος, προοπτικῆς καὶ ἀξίας. Πρὶν πεθάνει, ἡ ἀθεΐα  τοῦ ἔχει ἤδη ρουφήξει τὴ ζωή.

Ἡ ἀθεϊστικὴ ἀντίληψη ἐπαγγέλλεται τὴν εἰρήνη καὶ σπέρνει παντοῦ πολέμους. Μιλάει γιὰ ἀξίες καὶ καλλιεργεῖ ἐμπάθειες καὶ διαστροφές. Ὑποστηρίζει τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ προκαλεῖ πρωτοφανῆ μεταναστευτικὰ κύματα.  Ἔφτιαξε ἕναν κόσμο στὸν ὁποῖο δὲν χωρᾶμε. Λέγει ὅτι κέντρο της εἶναι ὁ ἄνθρωπος καὶ θεσμοθετεῖ τὴν ἀνθρώπινη ἀσέβεια ἢ νομιμοποιεῖ τὸν παραλογισμὸ σὲ ὅλες του τὶς μορφές. Διακηρύττει τὴ δημοκρατία καὶ ἀπαξιώνει πλήρως τὸ πολιτικὸ σύστημα. Τὸν Θεὸ τὸν δέχεται μόνον γιὰ νὰ τοῦ ἀποδίδει εὐθύνες γιὰ τὰ δικά της ἐγκλήματα. Πρέπει νὰ τὸ ποῦμε∙ ὁ ὑλισμὸς, ὁ μηδενισμὸς καὶ ἡ ἀθεΐα ἀπέτυχαν παταγωδῶς. Τὸ μόνο ποὺ πέτυχαν εἶναι νὰ μᾶς ἐπιβάλουν τὴ δικτατορία τους. Καὶ ὅλα αὐτὰ καταστρέφοντας τὰ Χριστούγεννα.

Μέσα ὅμως σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν βοὴ τῆς διαστροφῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς ὕβρεως κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἐκκλησία μας ἐπιμένει νὰ ἐπαναλαμβάνει μὲ τὸ στόμα τοῦ ὑμνογράφου «Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε», διότι γεννᾶται «τὴν πρὶν πεσοῦσαν ἀναστήσων εἰκόνα», γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε κοντά Του. Αὐτὸς εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα μας, τὸ κέντρο τῆς σωτηρίας μας. Δίπλα στὸν ἄνθρωπο τῆς πίστεως στὸν Χριστὸ καὶ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος τῆς κοσμικῆς ἀθεϊστικῆς ἀντίληψης μοιάζει μὲ ὅ,τι πιὸ ἀποκρουστικὸ ὑπάρχει.

Δὲν θὰ ἤθελα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νὰ σᾶς εὐχηθῶ συμβατικὰ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, λέγοντας δυὸ λέξεις, χωρὶς νὰ καταλάβετε οὔτε ἐσεῖς οὔτε κι ἐγὼ τὸ νόημά τους. Θέλω ὅμως νὰ σᾶς εὐχηθῶ νὰ ζήσουμε ὅλοι μας ὡς Ἐκκλησία τὴ χαρὰ καὶ τὴ μοναδικὴ καὶ ἀταλάντευτη ἐλπίδα ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κύριος ἐγεννήθη «δι’ ἡμᾶς ἐκ Παρθένου», ὅτι εἶναι «μεθ’ ἡμῶν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν» καὶ ὅτι προσδοκᾶ νὰ «σκηνώσει ἐν ἡμῖν» γιὰ πάντα.

Ὁ Χριστὸς εἶναι δικός μας, ὁ Χριστός εἶναι μαζί μας, ὁ Χριστὸς εἶναι μέσα μας.

Εὔχομαι σὲ ὅλους σας

† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

Επειδή όμως αυτά, και μύρια άλλα και δυσδιήγητα είδη της θείας οικονομίας λίγους ευεργέτησαν, ενώ οι υπόλοιποι άνθρωποι έμειναν αθεράπευτοι, τότε λοιπόν, τότε έγινε το μεγάλο και απερίγραπτο μυστήριο της ενανθρωπήσεως. Γιατί ο ίδιος ο Λόγος του Θεού, ο δημιουργός όλης της κτίσεως, ο άπειρος, ο απερίγραπτος, ο αναλλοίωτος, η πηγή της ζωής, το φως που προήλθε από το φως, η ζωντανή εικόνα του Θεού, η ακτινοβολία της δόξας, η σφραγίδα της υποστάσεώς του, προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και ανακαινίζει την εικόνα του που είχε καταστραφεί με την αμαρτία, και ανανεώνει τον ανδριάντα που είχε παλιώσει από τον υιό της πονηρίας, και τον κάνει πιο χαριτωμένο από τον πρώτο, όχι δημιουργώντας τον πάλι από χώμα, όπως παλιά, αλλά δεχόμενός τον ο ίδιος, χωρίς να μεταβάλει τη θεϊκή φύση σε ανθρώπινη, αλλά ενώνοντας την ανθρώπινη με τη θεϊκή. Γιατί, μένοντας αυτό που ήταν, έλαβε αυτό που δεν ήταν. Και αυτό μας το διδάσκει ο μακάριος Παύλος φωνάζοντας• «Ας επικρατεί μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα, που υπήρχε και στον Ιησού Χριστό, ο οποίος, αν και είχε θεϊκή ύπαρξη, δεν θεώρησε κάτι σαν αρπαγή το ότι ήταν ίσος με τον Θεό, αλλά ταπείνωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου». Από αυτά είναι φανερό ότι η μορφή του Θεού, μένοντας αυτό που ήταν, έλαβε τη μορφή δούλου. Και μορφή δούλου δεν ονομάζει αυτό που φαίνεται μόνο στον άνθρωπο, αλλά όλη τη φύση του ανθρώπου. Γιατί, όπως η μορφή του Θεού σημαίνει την ουσία του Θεού, γιατί το Θείο είναι χωρίς μορφή και σχήμα, και κανείς που έχει τα λογικά του δεν μπορεί να πει ότι ο ασώματος και ασύνθετος έχει μορφή και διαίρεση μελών, έτσι η μορφή του δούλου φανερώνει όχι μόνο αυτό που φαίνεται, αλλά όλη την ουσία του ανθρώπου.

Για χάρη τίνος ο Θεός Λόγος προσέλαβε την ανθρώπινη φύση.

Επειδή ο Δημιουργός λυπήθηκε τη δική μας φύση, που δεχόταν πόλεμο από τον Πονηρό και βαλλόταν με τα δηλητηριασμένα βέλη της αμαρτίας και στελνόταν στο θάνατο, ήρθε σε βοήθεια της εικόνας και κατανίκησε εκείνους που την πολεμούσαν, όχι χρησιμοποιώντας απλώς τη θεϊκή δύναμη, ούτε χτυπώντας τους αντιπάλους με τη βασιλική εξουσία, ούτε επιστρατεύοντας αγγέλους, ούτε παίρνοντας ως συμμάχους του τους αρχαγγέλους, ούτε οπλίζοντας εναντίον των έχθρων κεραυνούς ή αστραπές, ούτε εμφανιζόμενος στη γη με Χερουβίμ και καταδικάζοντας τους αντιδίκους μας, αλλ’ αφού έγινε ένας από τους ένοχους και πολεμουμένους, και κρύβοντας επιμελώς τη μεγαλοπρέπεια της θεότητας με την ευτέλεια της ανθρώπινης φύσεως, και προαλείφοντας τον άνθρωπο που φαινόταν σε πάλη, και στεφανώνοντάς τον μετά τη νίκη. Και από παιδί διδάσκοντας την αρετή και οδηγώντάς τον στο ψηλότερο σημείο της δικαιοσύνης, και διαφυλάσσοντάς τον αήττητο και απαλλαγμένο από τα βέλη της αμαρτίας, επιτρέποντάς τον όμως να υποστεί θάνατο, για να ελέγξει την αδικία της αμαρτίας και να καταργήσει τη δύναμη του θανάτου.

Γιατί, εάν επιτίμιο εκείνων που ήταν κάτω από την αμαρτία ήταν ο θάνατος, εκείνος που είναι για πάντα απαλλαγμένος από αυτήν, είναι δίκαιο να απολαμβάνει τη ζωή και όχι τον θάνατο. Όμως η αμαρτία, αν και ηττημένη, καταδικάζοντας σε θάνατο τον νικητή και εκδίδοντας εναντίον του την ίδια απόφαση που εξέδιδε πάντοτε εναντίον των ηττημένων, συνελήφθη να αδικεί. Γιατί, στέλνοντάς τον μέχρι τους δέσμιους του θανάτου, επειδή το έκανε σύμφωνα με τον νόμο, της επιτρεπόταν να το κάνει. Όταν όμως επέβαλε τα ίδια επιτίμια και στον αθώο και ανεύθυνο, που ήταν άξιος για τιμές και αναδείξεις σε υψηλά αξιώματα, κατ’ ανάγκη ως άδικη εκδιώκεται από την εξουσία. Και αυτό διδάσκοντάς το ο μακάριος Παύλος, έλεγε·«Εκείνο που δεν μπορούσε να κάνει ο νόμος, επειδή του έλειπε η δύναμη λόγω της σάρκας, το έκανε ο Θεός στέλνοντας τον Υιό του με σώμα που έμοιαζε με το δικό μας αμαρτωλό σώμα, ως θυσία για την αμαρτία, καταδικάζοντας έτσι την αμαρτία στη σάρκα, για να εκπληρωθεί η απαίτηση του νόμου σε μας, οι οποίοι δεν ζούμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σάρκας, αλλά σύμφωνα με τις οδηγίες του Πνεύματος».

Αυτό που λέγει σημαίνει το εξής· Σκοπός του νόμου, λέγει, ήταν να δικαιώσει τη φύση των ανθρώπων, αλλά αδυνατούσε να το κάνει αυτό, όχι από δική του αδυναμία, αλλ’ εξαιτίας της νωθρότητας των ακροατών του. Γιατί, όντας επιρρεπείς προς την ηδονή της σάρκας, απέφευγαν τις ταλαιπωρίες των απαιτήσεων του νόμου, και επιδίδονταν στις ηδυπάθειες του σώματος. Γι’ αυτό, λέγει, ο Θεός των όλων στέλνοντας τον Υιό του με τη μορφή του σώματος της αμαρτίας, δηλαδή με ανθρώπινη φύση, απαλλαγμένη όμως από την αμαρτία, ως θυσία για την αμαρτία, καταδίκασε την αμαρτία στη σάρκα, ελέγχοντας την αδικία της, επειδή υπέβαλε στα επιτίμια των αμαρτωλών τον ανεύθυνο και απαλλαγμένο από την αμαρτία, και το έκανε αυτό όχι για να δικαιώσει τον άνθρωπο που προσέλαβε, αλλά για να εκπληρωθεί, λέγει, η απαίτηση του νόμου σε μας που δεν ζούμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σάρκας, αλλά με την καθοδήγηση του Πνεύματος. Καθόσον η ευεργεσία του Σωτήρα μας εκτείνεται σ’ όλη τη φύση των ανθρώπων, γιατί, όπως με τον προπάτορα Αδάμ γίναμε μέτοχοι της κατάρας και βρεθήκαμε όλοι δέσμιοι του θανάτου όπως εκείνος, έτσι γινόμαστε μέτοχοι και της νίκης του Σωτήρα Χριστού, και θα συμμετάσχουμε στη δόξα και θα απολαύσουμε μαζί του και τη βασιλεία. Και αυτών μάρτυρας είναι ο μακάριος Παύλος, υπενθυμίζοντας και τα παλιά και τα νέα, και δείχνοντας ότι τα παλιά καταργήθηκαν με τη δικαίωση του Σωτήρα.

Όπως γίναμε μέτοχοι του θανάτου του Αδάμ, έτσι θα γίνομε μέτοχοι και της ζωής του Κυρίου.

«Εάν με το παράπτωμα του ενός», λέγει, «πέθαναν πολλοί, η χάρη του Θεού και η δωρεά που ήρθε με τη χάρη του ενός ανθρώπου Ιησού Χριστού, ήταν υπεραρκετή για τους πολλούς». Και λίγο παρακάτω• «Άρα λοιπόν, όπως με το παράπτωμα του ενός η καταδίκη κυριάρχησε σε όλους τους ανθρώπους, έτσι και η δίκαια πράξη του ενός ήταν δικαίωση και ζωή για όλους τους ανθρώπους. Γιατί, όπως με την παρακοή του ενός ανθρώπου έγιναν αμαρτωλοί οι πολλοί, έτσι και με την υπακοή του ενός θα δικαιωθούν οι πολλοί». Τα ίδια διδάσκει πιο καθαρά και στην προς Κορινθίους επιστολή λέγοντας· «Όπως με τον Αδάμ όλοι πεθαίνουν, έτσι και με τον Χριστό όλοι θα ζωοποιηθούν». Από αυτά είναι φανερό, ότι η νίκη του Σωτήρα μας είναι δική μας νίκη, αφού η ήττα του προπάτορά μας υπήρξε ήττα όλων και πρέπει, όπως γίναμε μέτοχοι της πράξεως εκείνου, έτσι ν’ απολαύσουμε και τα αγαθά μαζί με εκείνον που έλαβε σάρκα από εμάς και δοξάσθηκε για μας. Γι’ αυτό και ο θείος απόστολος έλεγε· «Εκείνους που τους ήξερε από πριν, αυτούς και προόρισε να γίνουν όμοιοι με την εικόνα του Υιού του, ώστε αυτός να είναι πρωτότοκος ανάμεσα σε πολλούς αδελφούς. Εκείνους που αυτός προόρισε, εκείνους και κάλεσε, και εκείνους που κάλεσε, αυτούς και δικαίωσε, και εκείνους που δικαίωσε, αυτούς και δόξασε». Και κάπου αλλού λέγει· «Εάν είμαστε παιδιά του, είμαστε και κληρονόμα του· κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι του Χριστού, εάν βέβαια πάσχουμε μαζί του, για να δοξασθούμε και μαζί του». Και αλλού· «Εάν υπομένουμε, και θα βασιλεύουμε μαζί του». Για χάρη λοιπόν όλης της φύσεώς μας ο Λόγος του Θεού προσέλαβε τη δική μας απαρχή, ώστε, οδηγώντας την μέσα από κάθε αρετή, να προκαλέσει σε πάλη τον ανταγωνιστή, και να αποδείξει ότι ο αθλητής είναι ανίκητος, και αυτόν να τον δοξάσει, ενώ εκείνου την πράξη να την στηλιτεύσει, και να κάνει όλους να κινηθούν με θάρρος εναντίον του. Γι’ αυτό στα ιερά Ευαγγέλια έλεγε, άλλοτε, «Είδα τον Σατανά να πέφτει σαν αστραπή από τον ουρανό», και άλλοτε πάλι, «Εάν κάποιος δεν μπει μέσα στο σπίτι του ισχυρού και δεν δέσει τον ισχυρό, πώς είναι δυνατόν να αρπάξει τα σκεύη του;». Λέγοντας σπίτι του ισχυρού εννοεί την ανθρώπινη φύση, η οποία έχει αυτομολήσει προς εκείνον, ανεχόμενη να εκτελεί ό,τι διατάσσει εκείνος και επισύροντας επάνω της αυθαίρετη δουλεία. Και αλλού πάλι· «Έχετε θάρρος, εγώ νίκησα τον κόσμο». Και κάπου αλλού· «Τώρα γίνεται δίκη του κόσμου αυτού, τώρα ο άρχοντας του κόσμου αυτού θα πεταχθεί έξω. Και εγώ όταν υψωθώ από τη γη, θα σας ελκύσω όλους προς τον εαυτό μου». Και προχωρώντας το αναπτύσσει πιο καθαρά.

Ότι η ενανθρώπηση του Σωτήρα είναι κοινή ευεργεσία των ανθρώπων.

«Όσον άφορα την κρίση, ο άρχοντας του κόσμου αυτού έχει κριθεί». Και πάλι· «Έρχεται ο άρχοντας του κόσμου αυτού, και επάνω μου δεν έχει καμμιά δύναμη». Όντας δηλαδή απαλλαγμένος από κάθε αιτία, δεν είχε κανένα από τα σπέρματα του διαβόλου. Γι’ αυτό και κατάργησε την τυραννία του και τον έβγαλε έξω, και έκανε να τον καταπατούν εκείνοι που προηγουμένως ήταν δούλοι του, ενθαρ¬ρύνοντάς τους και λέγοντας• «Να, σας δίνω την εξουσία να πατάτε πάνω σε φίδια και σκορπιούς και πάνω σε όλη τη δύναμη του εχθρού». Για να δούμε όμως και την ίδια την πάλη προς τον διάβολο, ας πάμε στην ιστορία των Ευαγγελίων. Οδηγήθηκε ο Ιησούς από το Πνεύμα μετά τη βάπτισή του στην έρημο, για να πειρασθεί από τον διάβολο. Οδηγήθηκε βέβαια όχι ο Λόγος του Θεού, αλλά ο ναός (άνθρωπος) που προσλήφθηκε από τον Θεό Λόγο από τους απογόνους του Δαβίδ. Γιατί το άγιο Πνεύμα δεν οδήγησε τον Θεό Λόγο για να παλέψει με τον διάβολο, αλλά τον ναό που έπλασε μέσα στην Παρθένο σε ναό του Θεού Λόγου. Νήστεψε σαράντα μέρες και άλλες τόσες νύχτες. Δεν θέλησε να ξεπεράσει το μέτρο εκείνων που είχαν νηστέψει παλαιότερα, για να μη αποφύγει την πάλη μαζί του ο αντίπαλος, για να μη καταλάβει ποιός κρύβεται, και αποφύγει να παλέψει μ’ αυτόν που φαινόταν. Γι’ αυτό μετά από τις ημέρες που είπαμε, εμφανίζει το πάθος της ανθρώπινης φύσεως και επιτρέπει στην πείνα να προκληθεί, δίνοντας λαβή σ’ εκείνον μέσω της πείνας. Γιατί δεν τολμούσε να πλησιάσει, επειδή έβλεπε να γίνονται πολλά γύρω από αυτόν που ήταν ταιριαστά σε Θεό. Πράγματι όταν γεννήθηκε άγγελοι έψαλλαν, ανέτειλε άστρο που οδήγησε τους μάγους για να τον προσκυνήσουν, έβλεπε τους κορυφαίους της παρατάξεως αυτής, αλλά και τον ίδιο να εφαρμόζει κάθε διάταξη του νόμου, να αποστρέφεται την κακία, να σιχαίνεται κάθε πονηρία, και αυτό σύμφωνα με την πρόβλεψη που έγινε γι’ αυτόν από τον προφήτη· «Προτού να γνωρίσει το καλό ή το κακό, αποφεύγει να πειθαρχήσει στο κακό, και προτίμα το καλό». Αλλά και ο Ιωάννης φώναζε· «Να ο Αμνός του Θεού, ο οποίος σηκώνει την αμαρτία του κόσμου». Ο Πατέρας βεβαίωσε από τον ουρανό· «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο έδειξα την ευαρέσκεια μου». Ήρθε από πάνω η χάρη του Πνεύματος. Αυτά και πολλά άλλα τέτοια προξενούσαν κατάπληξη στον διάβολο, και δεν τον άφηναν να έρθει κοντά στον αγωνιστή της φύσεώς μας. Όταν όμως δέχθηκε την προσβολή της πείνας και τον είδε να έχει ανάγκη από τροφή, και να μη μπορεί να αντέξει περισσότερο από τους παλιούς άνδρες, πλησιάζει, νομίζοντας ότι βρήκε πολύ μεγάλη ευκαιρία, και πιστεύοντας ότι θα τον νικήσει εύκολα.

Πηγή: (Αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας. «Περί ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου», Ε.Π.Ε. 10, σ. 27, 39-47), Η άλλη όψη

Τέκνα μου ἀγαπητά καί περιπόθητα,

Σὲ κάθε ἐποχή, μὰ ἰδιαίτερα σὲ στιγμὲς μεγάλης κοινωνικῆς παρακμῆς, συναντοῦμαι πολλὰ πρόσωπα (φιλοσόφους, ποιητές, πολιτικούς, ἐπαναστάτες) νὰ καταγγέλουν τὴν καθεστηκυία τάξη καὶ νὰ ἐπαγγέλονται ἕνα κόσμο νέο, ἕνα κόσμο καλύτερο, στὸν ὁποῖο δὲν θὰ χωρᾶ τίποτα ἀπὸ τὰ παλαιὰ δεινὰ καὶ πάθη. Ἂς μὴν ξεχνοῦμε πὼς δὲν πάει καὶ πολὺς καιρὸς ποὺ καὶ στὸ τόπο μας, τὸ κεντρικὸ σύνθημα τοῦ δημοσίου διαλόγου ἦταν ἡ φράση «νὰ τελειώνουμε μὲ τὸ παλιό».

 Δὲν ἦταν λίγες οἱ περιπτώσεις ὅπου διάφορα ριζοσπαστικὰ κινήματα κατάφεραν μὲ τὸν ἕναν ἢ μὲ ἄλλον τρόπο νὰ ἐπικρατήσουν, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ κοινωνίες νὰ ἀλλάξουν τὶς ἰδεολογικές τους κατευθύνσεις καὶ τὸν τρόπο τῆς κοινῆς τους βιοτής, χωρὶς ὅμως οἱ ἐξαγγελίες τῶν ἐμπνευστῶν τούτων τῶν θέσεων νὰ ὁδηγήσουν τὸν κόσμο σὲ φωτεινότερες ἐποχές. Ἀντιθέτως· στὴν προϋπάρχουσα ἀδικία προστέθηκαν καινοφανεῖς ἀνομίες.

Παρὰ ταῦτα ἡ ἀνθρώπινη προσπάθεια γιὰ σωτηρία, μοιάζει ἐγκλωβισμένη συνεχῶς σὲ τοῦτο τὸ ἀδιέξοδο σχῆμα: καταγγελία τοῦ παλαιοῦ, ἐξύμνηση τοῦ νέου. Σὲ τούτη τὴν ὀπτικὴ ὅμως, μᾶς διαφεύγει τὸ αὐτονόητο: καὶ τὸ νέο, ἀργὰ ἢ γρήγορα, θὰ γίνει παλαιό, γιατί ὁ πτωτικὸς αὐτὸς κόσμος φθείρει τὰ πάντα, γιατί ὁ χρόνος ὅ,τι ἀγγίζει τὸ ὁδηγεῖ πρὸς τὸ μαρασμό του.

Ἴσως οἱ παραπάνω λόγοι, τέκνα μου ἀγαπητά, νὰ σᾶς προκαλοῦν ἀπορία. Γιατί ἐνῶ «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, σήμερον ἠνώθησαν», ἐμεῖς στρέφουμε τὶς σκέψεις σας πρὸς τὰ παθήματα τοῦ κόσμου; Γιατί ἐνῶ «Χορεύσουιν Ἄγγελοι πάντες ἐν οὐρανῷ, καὶ ἀγάλλονται σήμερον», ἐμεῖς ἀσχολούμαστε μὲ τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων; Γιατί ἐνῶ «Σήμερον ὁ Χριστός, ἐν Βηθλεὲμ γεννᾶται ἐκ Παρθένου» ἐμεῖς ἀγγίζουμε αὐτὰ πού μας ἀπογοητεύουν καὶ μᾶς λυποῦν;

Μιλοῦμε γιὰ τοῦτα ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἡ γέννηση τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔρχεται νὰ κομίσει μία ἐντελῶς διαφορετικὴ ἀπάντηση στὸ πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖο ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι, ἕνα καὶ μοναδικό: ὁ θάνατος. Μιλώντας γιὰ τὸν θάνατο δὲν πρέπει νὰ μένουμε ἁπλὰ καὶ μόνο στὴ βιολογική του διάσταση, στὴ φυσικὴ τελευτή. Τὸν θάνατο, ἂν ψηλαφίσουμε καλύτερα τὶς πληγές μας, θὰ τὸν ἀναγνωρίσουμε σὲ κάθε πτυχὴ τοῦ παρηκμασμένου μας βίου: στὴν ἀδικία καὶ στὴν βία, στὶς ἔριδες καὶ στὶς συγκρούσεις, στὸν πόνο καὶ στὴν ἀδυναμία. Καμία ἀπὸ αὐτὲς τὶς συνιστῶσες τοῦ ἀνθρώπινου βίου δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει πρὸς τὰ βέλτιστα, ἂν δὲν ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου, ἂν δὲν ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου.

Ἡ εἰκόνα τῆς Γεννήσεως μαρτυρεῖ πὼς τοῦτο τὸ παιδίο ποὺ κείτεται σπαργανωμένο μέσα στὴ φάτνη, μέσα σ’ ἕνα λίκνο ποὺ ὁμοιάζει μὲ μνῆμα ταφικό, καὶ σ’ ἕνα σπήλαιο ποὺ θυμίζει τὸν Ἅδη, ἦρθε γιὰ νὰ καταπατήσει τὸ θάνατο καὶ νὰ θεώσει τὸν ἄνθρωπο. Καὶ ἐδῶ βρίσκεται ἡ κρίσιμη διαφοροποίηση στὸ εἶδος τὴν σωτηρίας ποὺ ὁ Θεός μας προσφέρει. Ἔσχατος ἐχθρὸς γιὰ τὸν Θεάνθρωπο εἶναι ὁ θάνατος, ὄχι ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος. Ὁ Θεὸς στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε ταλαίπωρου ἀνθρώπου, στὴν ὕπαρξη κάθε ἁμαρτωλοῦ, βλέπει τὸ ἀρχαῖο κάλος τοῦ δημιουργήματός Του. Γιατί κατὰ τὴν πατερικὴ διδασκαλία, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἔπεσε καὶ νὰ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸ Θεό, δὲν ἀπώλεσε ὅμως τὸ «κατ’ εἰκόνα», δὲν ἔχασε τὴν ἀρχετυπικὴ αὐτὴ σχέση καὶ συγγένεια μὲ τὸν δημιουργό του. Ἡ ὀμορφιὰ τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει μέσα σὲ κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ἀμαυρωμένη καὶ ξεχασμένη ἴσως, πάντα ὅμως ὑπαρκτὴ καὶ ἀναγνωρίσιμη.

Ἐμεῖς ὅμως, ἀκόμα καὶ σήμερα, τὴν σωτηρία μας τὴν κατανοοῦμε ὡς ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, τοὺς «κακούς» καὶ τοὺς «ἀδίκους», τοὺς «παλαιούς» καὶ τοὺς «διεφθαρμένους», χωρὶς νὰ ἔχουμε τὴν ἐντιμότητα καὶ τὸ θάρρος νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν δική μας κακότητα, τὴν δική μας παλιανθρωπιά. Ὁ ἄνθρωπος σήμερα, ἐξίσου αὐτοκαταστροφικὸς μὲ τοὺς πρωτοπλάστους, ἐπιδιώκει τὸ χαμό του. Ἂν ὁ Θεὸς ἔκανε δεκτὲς τὶς προσευχές μας γιὰ ἀπαλλαγὴ τοῦ κόσμου ἀπὸ τοὺς «κακούς», τότε θὰ ξαφνιαζόμασταν ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μέσα σ’ αὐτοὺς θὰ βρισκόμασταν καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, οἱ θεωροῦντες ἑαυτοὺς ὡς δικαίους.

Μὰ ὁ Θεὸς στέλνει νέο Ἀδάμ, τὸν Υἱὸν Τοῦ τὸν μονογενῆ, γιὰ νὰ μὴν χαθεῖ κανείς, γιὰ νὰ ἀλλάξουν ὅλα μὲ τὸν δικό του τρόπο, ποὺ δὲν μοιάζει οὔτε μὲ θύελλα, οὔτε μὲ σεισμό, ἀλλὰ μὲ αὔρα λεπτή. Ποιὸς ὁ θεῖος τοῦτος τρόπος; Ἡ ἐνανθρώπηση. Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ λαμβάνει τὴν ἀνθρώπινη φύση, παρεκτὸς τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία δὲν εἶναι συστατικὸ τούτης τῆς φύσεως, ἀλλὰ στοιχεῖο ξένο καὶ ἐπίκτητο.

Μέγα τοῦτο τὸ σκάνδαλο, γιὰ πολλοὺς ἀπὸ ἐμᾶς. Μὰ καὶ στὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Ἀθανάσιου ὑπῆρχαν κάποιοι ποὺ ἀγανακτοῦσαν μὲ τὴν ἐνανθρώπιση λέγοντας πὼς θὰ ἦταν ἀρκετὸ «νεύματι μόνον ποιῆσαι» ὁ Θεὸς γιὰ νὰ παιδαγωγήσει καὶ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο, ὅπως ἔκανε καὶ παλαιά, ὅταν ἐκ τοῦ μηδενὸς δημιούργησε τὰ πάντα.

Ὅμως ὁ Μέγας Ἀθανάσιος μαρτυρεῖ τὴν ἀλήθεια: «Παλαιότερα, ὅταν δὲν ὑπῆρχε πουθενὰ τίποτα, χρειάστηκε νεῦμα καὶ μόνον ἀπόφαση γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ σύμπαντος· ὅταν ὅμως δημιουργήθηκε ὁ ἄνθρωπος καὶ χρειάστηκε νὰ θεραπεύσει ὁ Θεός, ὄχι τὰ ἀνύπαρκτα, ἀλλὰ τὰ δημιουργηθέντα, ἦταν ἑπόμενο νὰ ἔρθει ὁ γιατρὸς καὶ σωτήρας στὰ ἤδη δημιουργημένα, ὥστε νὰ θεραπεύσει τὰ ὑπάρχοντα».

Ὁ Χριστὸς δέχεται τὴν παλαιὰ ἀνθρώπινη φύση καὶ τὴν καινοποιεῖ. Δέχεται σῶμα ἀνθρώπινο γιὰ νὰ τὸ ἀθανατίσει. Δέχεται ψυχὴ ἀνθρώπινη γιὰ νὰ τὴν ἁγιάσει. Δέχεται τὸν ὅλο ἄνθρωπο γιὰ νὰ τὸν θεώσει.

Ὁ τρόπος τῆς ἐνανθρωπήσεως ἀποτελεῖ τὴν οὐσία τῆς σωτηρίας μας, ἀλλὰ καὶ ἕνα τύπο ζωῆς γιὰ τὸν κάθε χριστιανό. Ζοῦμε στὸν κόσμο αὐτό, ὁ ὁποῖος ταλαιπωρεῖται ἀκόμα καὶ σήμερα ἀπὸ τὰ παρεπόμενα τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Σκοπός, καὶ ἀποστολή, καὶ λαχτάρα τῶν πιστῶν πρέπει νὰ εἶναι ἡ πρόσληψη τοῦ κόσμου καὶ ἡ προσφορά του στὸν ἐνανθρωπήσαντα Λόγο, γιὰ νὰ τὸν ἁγιάζει κάνοντας τὸν μέλος τίμιό του σώματός του· γιὰ νὰ τὸν καθιστὰ αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ εἶναι, στολίδι καὶ κόσμημα τῆς δικῆς του δημιουργικῆς σοφίας. Τοῦτο κάνουμε σὲ κάθε θεία Λειτουργία, προσφέρουμε ἄρτο καὶ οἶνο, γιὰ νὰ λάβουμε Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ, προσφέρουμε τὴν παλαιά μας ζωὴ γιὰ νὰ λάβουμε τὴν καινὴ βιοτὴ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Τοῦτο ὀφείλουμε νὰ ποιοῦμε στὴ καθημερινότητά μας ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς ξεχωριστὰ καὶ ὅλοι μαζὶ ὡς ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, νὰ προσλαμβάνουμε ὅ,τι ἀληθινὸ κουβαλᾶ ὁ ταλαιπωρημένος σύγχρονος ἄνθρωπος καὶ νὰ τὸ καταθέτουμε ὡς δῶρο τίμιο στὸ θεῖο βρέφος, χωρὶς νὰ ὀλισθαίνουμε οὔτε στὸν καταγγελτικὸ τρόπο τῆς ἄρνησης, τῆς ἀπόρριψης καὶ τὸ διχασμοῦ· οὔτε στὸν ἐκκοσμικευμένο τρόπο τῆς ἄκριτης ἀποδοχῆς τῶν κριμάτων τοῦ κόσμου.

Γι’ αὐτὸ γιὰ ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς ἡ ἑορτὴ τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως, ἡ ἑορτὴ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀποτελεῖ τὴν ἀπαρχὴ τῆς ἑνότητος τῶν πάντων. Τοῦ ἀκτίστου καὶ τοῦ κτιστοῦ, τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν ἀνθρώπων, τῶν παλαιῶν καὶ τῶν καινῶν, ἀφοῦ «δι’ ἠμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός».

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!

ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ!

Χρόνια πολλά μέ ὑγεία καί εὐλογίες!

 Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

 + ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Από 1.700 εισελθόντες τον Ιανουάριο περάσαμε στις 31.000 τον Ιούνιο και στις 108.000 τον Αύγουστο.

Τώρα που πέρασε ο κίνδυνος προσωρινής εξόδου μας από τη Συνθήκη Σένγκεν, είναι καιρός να αναφερθεί δημοσίως τι μετέτρεψε κατά το 2015 την Ελλάδα σε σχεδόν αποκλειστική πύλη εισόδου προσφύγων και μεταναστών στην Ε.Ε. Η κυβέρνηση διατείνεται πως οι τεράστιοι αριθμοί εισερχομένων στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα του πολέμου στη Συρία και των συγκρούσεων σε διάφορα ασιατικά και αφρικανικά κράτη.

Η συγκεκριμένη ρητορική δεν εξηγεί, όμως, γιατί προτιμάται η Ελλάδα. Η Βουλγαρία, επίσης γειτονική χώρα με την Τουρκία, θα έπρεπε να δέχεται εξίσου μεγάλες πιέσεις. Αντιθέτως, οι φετινές ροές προς Βουλγαρία είναι αυξημένες μόνον κατά 20% εν συγκρίσει προς το 2014. Στην Ελλάδα έχουμε ήδη ξεπεράσει το 1.000% και αναμένεται ότι θα φθάσουμε στον αριθμό των 850.000 εισόδων εν συγκρίσει προς τους 77.000 εισελθόντες το 2014. Γιατί κάποιος να προτιμά τον επικίνδυνο θαλάσσιο διάπλου στο Αιγαίο από τη μετάβασή του με τα πόδια στη Βουλγαρία;

Η απάντηση έχει να κάνει με τις πρακτικές που υιοθέτησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως προς το μεταναστευτικό αμέσως μετά τον Ιανουάριο 2015. Εως τότε, οι πρόσφυγες από τη Συρία παρέμεναν ελεύθεροι στην Ελλάδα με εξάμηνες αναβολές απομακρύνσεως που ανανεώνονταν αυτομάτως. Αντιθέτως, πολλοί οικονομικοί μετανάστες οδηγούνταν σε προαναχωρησιακά κέντρα με σκοπό την επιστροφή τους στη χώρα καταγωγής τους. Οι επιστροφές δεν είχαν μεγάλη επιτυχία αλλά, τελικώς, αποδεικνύεται ότι λειτουργούσαν αποτρεπτικά. Παράλληλα, όλοι οι εισερχόμενοι ταυτοποιούνταν και δακτυλοσκοπούνταν και τα στοιχεία τους καταγράφονταν στην ευρωπαϊκή ηλεκτρονική βάση δεδομένων με δακτυλικά αποτυπώματα, γνωστή ως EURODAC.

Τα λάθη

Η νέα ελληνική κυβέρνηση πέρασε με ταχύτητα τα λάθος μηνύματα. Μετά τον Φεβρουάριο εξισώθηκαν οι οικονομικοί μετανάστες με τους πρόσφυγες. Ολοι ήσαν πλέον ελεύθεροι να συνεχίσουν το ταξίδι τους στην υπόλοιπη Ευρώπη. Τότε περίπου κατέρρευσε και το σύστημα δακτυλοσκοπήσεως των εισερχομένων στο EURODAC. Οι Ευρωπαίοι ισχυρίζονται ότι από 455.000 μετανάστες που είχαν εισέλθει από τον Ιανουάριο μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου στην Ε.Ε., μόνον οι 755 ταυτοποιήθηκαν στη χώρα μας με τις προβλεπόμενες προδιαγραφές Σένγκεν.

Η ελληνική κυβέρνηση με δημόσιες κυβερνητικές παραινέσεις ζητούσε να πάψει η χρήση του όρου μετανάστες διότι όλοι σχεδόν οι εισερχόμενοι ήσαν πρόσφυγες. Ανέφερε μάλιστα ότι οι (αποδεδειγμένα πρόσφυγες) Σύροι, οι Αφγανοί και οι Ιρακινοί ανέρχονταν περίπου στο 89% του συνόλου των εισερχομένων. Αγνοούσε, όμως, ότι, στις πρόχειρες καταγραφές των εισερχομένων, πολλοί οικονομικοί μετανάστες δήλωναν ότι ήσαν Σύροι (ή και Αφγανοί) με τη χρήση πλαστών εγγράφων που είχαν βγάλει στην Τουρκία. Η πραγματικότητα των δεκάδων χιλιάδων πλαστών εγγράφων αποκαλύφθηκε όταν αυτοί οι άνθρωποι υπέβαλαν αίτηση για άσυλο στη Γερμανία.

Ετσι η Ελλάδα, από χώρα όπου σε γενικές γραμμές τηρούνταν οι κανόνες της συμφωνίας Σένγκεν, μετατράπηκε σε έναν απλό σταθμό στην πορεία προς τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Λόγω του Ιντερνετ και των κινητών τηλεφώνων, έγινε γρήγορα γνωστή στους ενδιαφερομένους η νέα κατάσταση. Από τους 1.700 εισελθόντες τον Ιανουάριο περάσαμε με ταχύτητα στους 31.000 τον Ιούνιο και στους 108.000 τον Αύγουστο.

Επιπλέον, η διαδρομή από την Ελλάδα προς την Κεντρική Ευρώπη κατέστη οικονομικά προσιτή. Οι τιμές των εισιτηρίων από τον Πειραιά στο Μόναχο μέσω Βελιγραδίου είναι πλέον συγκεκριμένες, ενώ έχουν αποβληθεί οι λαθροδιακινητές. Τον ρόλο τους έχουν αναλάβει απλοί μεσάζοντες που έναντι μικρής αμοιβής διευθετούν την έκδοση εισιτηρίων και την προσωρινή στέγαση σε οικίες ή ξενοδοχεία.
Ιδεοληψίες δεν είχε, όμως, μόνον η ελληνική πλευρά, αλλά και η Γερμανία. Η στραπατσαρισμένη εικόνα της μετά τις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, τα προσωπικά βιώματα της Γερμανίδας καγκελαρίου, η ανάγκη της γερμανικής οικονομίας για εργατικά χέρια ή το υφέρπον στη γερμανική συλλογική συνείδηση άγος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως εκδηλώθηκε μέσα από τις ρατσιστικές επιθέσεις, οδήγησαν στην περίφημη δήλωση του Αυγούστου: η Γερμανία ανέμενε να δεχθεί 800.000 αιτούντες άσυλο φέτος από αυτούς που προέρχονται από πραγματικά εμπόλεμες περιοχές.

Η δήλωση άλλαξε τα προσφυγικά δεδομένα. Για πρώτη φορά από το 2011 παρατηρήθηκε μείωση του αριθμού των προσφύγων στον Λίβανο και μάλιστα κατά 100.000 άτομα. Αντιθέτως, εκτινάχθηκε ο αριθμός των Σύρων στην Τουρκία κατά 300.000. Ολοι ήθελαν να μεταβούν στη Γερμανία. Ο δρόμος ήταν δοκιμασμένος. Ενα υψηλό αντίτιμο για να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα και από εκεί διά της γνωστής οδού σε λίγες ημέρες στη Γερμανία. Ηταν πλέον αδιάφορο ότι η Ελλάδα είχε αρχίσει τις καταγραφές.

Εκτοτε η Γερμανία, χωρίς να αλλάξει τη ρητορική της, κατόρθωσε να θέσει εμπόδια στις εύκολες μετακινήσεις. Παράλληλα θα δεχθεί 1.000.000 πρόσφυγες. Τα επίχειρα της δικής μας πολιτικής θα τα εισπράξουμε τους επόμενους μήνες. Ενας μεγάλος αριθμός οικονομικών μεταναστών και προσφύγων θα εγκλωβιστεί στην Ελλάδα.

*O κ. Αγγελος Συρίγος είναι επίκουρος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο

Πηγὴ: Καθημερινή, Ινφογνώμων Πολιτικά

Καὶ ἔτεκεν τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτόν,
καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ,
διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι. (Λουκ. β,7)

Κανένα πανδοχείο και κανένας συγγενής δεν φιλοτιμήθηκε να προσφέρει στον Νεογέννητο Χριστό τόπο για φιλοξενία.

Στην μικρή Βηθλεέμ, για όλους τους ανθρώπους υπήρχε χώρος. Για τον Πλάστη όμως και Σωτήρα, ούτε μια μικρή γωνιά δεν βρέθηκε, παρεκτός από το σπήλαιο και την φάτνη!

Σήμερα, στο δικό μας κατάλυμα, δηλαδή, στην Πατρίδα μας, στο χωριό μας, στις οικογένειές μας, στις καρδιές μας, υπάρχει άραγε διαθέσιμος τόπος για τον Ενανθρωπήσαντα Χριστό;

(1). Και πρώτα-πρώτα ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας.

Εμείς, οι βαφτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, έχουμε άραγε τόπο για τον Κύριό μας στο κατάλυμα της καρδιάς μας;
Καθαριζόμαστε από τα πάθη, ώστε να γίνει η καρδιά μας φάτνη άνετη και ζεστή για τον Χριστό, που γεννιέται;

(2). Ευρίσκει ο Χριστός τόπο στο κατάλυμα του δικού μας σπιτιού;
Έχει θέση ο Χριστός στην οικογενειακή μας ζωή;

(3). Ευρίσκει ο Χριστός κατάλυμα μέσα στον χώρο της Εκκλησίας;
Ευρίσκει τόπο να σταθεί στους διαθρησκειακούς διαλόγους και στις σχέσεις μας με τους παπικούς και τους προτεστάντες;

(4). Ευρίσκει σήμερα ο Χριστός κατάλυμα στο πνευματικό πανδοχείο του Γένους μας, που είναι το σχολείο το Ελληνικό;
Ποια είναι η θέση του Χριστού στην αγωγή και την εκπαίδευση της νεότητας;

(5). Ευρίσκει ο Χριστός κατάλυμα στο μεγάλο ’’φροντιστήριο’’ της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας, που είναι η τηλεόραση;
Έχει τόπο ο Χριστός να αναπαυθεί στα τηλεοπτικά προγράμματα και ιδιαίτερα στα προγράμματα ψυχαγωγίας των παιδιών;

(6). Ευρίσκει ο Χριστός κατάλυμα στις ολόφωτες πλατείες των ημερών των Χριστουγέννων με τους κλόουν, με τα ξωτικά και με τους μάγους;

(7). Ευρίσκει ο Χριστός κατάλυμα στην Βουλή των Ελλήνων;
Υπάρχει τόπος για τον Σαρκωθέντα Λόγο μέσα στις καρδιές των πολιτικών μας ανδρών, στις αποφάσεις τους και στους νόμους, που ψηφίζουν;

Εάν αποπειραθούμε με στοιχειώδη ειλικρίνεια, να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα, τότε θα καταλήξουμε στην θλιβερή διαπίστωση, ότι και σήμερα στην πολύπαθη Πατρίδα μας παραμονές Χριστουγέννων, συνεχίζουμε κατά τα φαινόμενα και μιλάμε την γλώσσα της Βηθλεέμ:

– Δεν έχουμε χώρο για Σένα, Χριστέ, στην οικογένεια.

– Δεν μπορούμε να Σε φιλοξενήσουμε στην κοινωνική μας ζωή.

– Δεν έχουμε για Σένα κατάλυμα στους νόμους μας και στα βουλευτήριά μας.

– Δεν έχουμε τόπο για Σένα μέσα στα σχολεία μας.

– Σε θέλουμε έξω από την προσωπική μας ζωή.

– Δεν μπορείς να μείνεις μαζί μας.

Πρ’ όλα αυτά οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι, όπως πάντοτε, υπάρχει και σήμερα η μικρή μαγιά, που λαβώθηκε μεν, αλλά δεν πειράχτηκε θανάσιμα από τα μικρόβια του μισόκαλου, δηλαδή τα πάθη, τον ευδαιμονισμό, την φιλαυτία, την εκκοσμίκευση και τον οικουμενισμό.

Αυτή η μαγιά, με την χάρη του Θεού, δίνει στις ημέρες μας τις πρώτες μαρτυρίες, ότι ο Λαός μας, ’’καθήμενος εν σκότει και σκιά θανάτου’’ επί έτη πολλά, αρχίζει τώρα και βλέπει ’’φώς μέγα’’. Αρχίζει και δείχνει την απογοήτευσή του από τις φαύλες επιλογές του παρελθόντος και στρέφει σιγά-σιγά τις ελπίδες του προς τον Ενανθρωπήσαντα Χριστό.

Όσο για τους συνανθρώπους μας εκείνους, που φέρονται τάχα αδιάφορα ή ακόμα και εχθρικά απέναντι στο γεγονός της Βηθλεέμ, φαίνεται πως τώρα αρχίζουν κι αυτοί –κάτω από τις απειλές του πορτοφολιού- να προβληματίζονται και να συσπειρώνονται γύρω από αξίες πατροπαράδοτες, που λησμονήθηκαν: την αλληλεγγύη, το φιλότιμο, την συμπόνια, την ανθρωπιά.

Άλλωστε -όπως έγραψε κάποιος- τώρα που μας τέλειωσαν τα λεφτά, τι μας μένει εκτός από τον Χριστό, για να ακουμπήσουμε επάνω του;

Ο πολυαγαπημένος μας Άγιος Παΐσιος , σε κάποια από τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν, είπε:

’’Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον.

Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού. Εύχομαι η καρδιά σας να γίνει Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώσει όλες τις ευλογίες Του’’.

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλους μας.

23/12/2015

Πηγή: Αβέρωφ

Στην εκπομπή «Ανατροπή» του τηλεοπτικού σταθμού MEGA, υπήρξε καλεσμένος ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, λίγες ώρες πριν η Βουλή ψηφίσει το νομοσχέδιο για το λεγόμενο σύμφωνο συμβίωσης.

Ο Σεβασμιώτατος σε όλη την εκπομπή έδωσε δυναμικές και τεκμηριωμένες απαντήσεις στους συνομιλητές του, χαρακτηρίζοντας ψευδεπίγραφο το νομοσχέδιο και αντίθετο με τις αρχές της πίστεως.

«Ο άνθρωπος είναι εικόνα Θεού όχι ένα συμβόλαιο, και θέλουν σήμερα να δημιουργήσουν ένα νέο είδος ανθρώπου που δεν υπάρχει στη φύση» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Σεραφείμ.

Σε άλλο σημείο ο Σεβασμιώτατος καταδίκασε την ομοφυλοφιλία, τονίζοντας ότι είναι «τραγική απόκλιση από τη φύση του ανθρώπου».

Όταν ο κ. Ψαριανός απευθυνόμενος προς τον Μητροπολίτη Πειραιώς υπογράμμισε πως η Εκκλησία δεν έχει λόγο στα κοσμικά νομοθετήματα, ο Σεβασμιώτατος απάντησε πως «η Εκκλησία δεν έχει λόγο στα πολιτικά αλλά έχει στα ηθικά, δεν εκφράζει ομοφοβικό λόγο αλλά πνευματικό.»

Για ακόμη μια φορά ο Μητροπολίτης Πειραιώς απέμεινε ότι η Αμερική και το ίδρυμα Σόρος προώθησε το σύμφωνο συμβίωσης, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να γκρεμιστεί η ορθόδοξη πίστη της Ευρώπης.

Απαντώντας σε καταγγελίες για ομοφυλοφιλία στους κόλπους της Εκκλησίας, ο Μητροπολίτης Σεραφείμ ανέφερε ότι «όποιος γνωρίζει περιστατικά με ομοφυλοφιλία από εκπροσώπους της Εκκλησίας πρέπει να τα καταγγείλει, αλλιώς είναι συνένοχος στο έγκλημα και συκοφάντης.»

Επίσης ο Μητροπολίτης Πειραιώς ανέφερε ότι η Εκκλησία καταδικάζει την θεσμοθέτηση του γεγονότος, τονίζοντας ότι «αντιδρούμε για την εκτροπή του ανθρώπου, διότι εγώ γεννήθηκα άνδρας δεν μπορώ να γίνω γυναίκα».

Αξίζει να αναφερθεί πως όταν ο κ. Ψαριανός αναφέρθηκε στον Πάπα και της Καθολική Εκκλησία, ο Σεβασμιώτατος τόνισε χαρακτηριστικά: «Ο Ρ/Καθολικισμός δεν είναι εκκλησία είναι εκτροπή».

Πηγή: Ρομφαία

Από την ημέρα αναδείξεως του κ. Ιερώνυμου στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο, ο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος προσπάθησε και ήλθε σε επαφή με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, σε μια προσπάθεια επίλυσης πολλών θεμάτων που απασχολούν την Εκκλησία της Ελλάδος.

Προσπάθησε να δώσει λύσεις στην αντιμετώπιση των οξυτάτων κοινωνικών προβλημάτων που μαστίζουν τον λαό μας, όπως επί παραδείγματι, να επιβάλει την ενίσχυση του φιλανθρωπικού έργου της Εκκλησίας. Γι΄ αυτό άλλωστε, θεωρώ, ζητάει να λυθούν και οι εκκρεμότητες που υπάρχουν ως προς την εκκλησιαστική περιουσία, ώστε να μπορέσει η Εκκλησία να την αξιοποιήσει προς όφελος του Ελληνικού λαού…

Η Κατοχή των Μνημονίων

Ωστόσο, θα μου επιτρέψει να του υπενθυμίσω πως η Πατρίδα μας επί 5-6 χρόνια βρίσκεται υπό Κατοχή. Της κατοχής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και των Διεθνών Κερδοσκοπικών Αγορών. Σε αυτή την κατοχή, συνέπραξαν, συνεργαζόμενοι με τους τοκογλύφους – δανειστές μας, οι κυβερνήσεις των Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά – Βενιζέλου και Τσίπρα – Καμμένου.

Αυτές, οι Κυβερνήσεις, παρέδωσαν τη χώρα στις δαγκάνες των διεθνών κερδοσκόπων και εξαθλίωσαν με τις αποφάσεις τους το λαό μας, ο οποίος πένεται και δυστυχεί.

Ένα λαό, ο οποίος βλέπει τα παιδιά του να μεταναστεύουν, τους νέους ανθρώπους να μην έχουν τη δυνατότητα δημιουργίας οικογένειας, λόγω των δυσβάσταχτων φοροεισπρακτικών μέτρων και της δραστικής περικοπής των μισθών και των συντάξεων.

Ένα λαό που βλέπει αυτές τις Κυβερνήσεις να είναι διώκτες της Παιδείας με τις συνεχείς και αλλοπρόσαλλες αποφάσεις τους, οι οποίες βιάζουν και καταρρακώνουν τη θρησκεία μας, τη γλώσσα μας, τις παραδόσεις μας, τα ήθη και τα έθιμά μας.

Ένα λαό που βλέπει αυτές τις Κυβερνήσεις, εν ονόματι της δουλικότητας που τις διακρίνει, να απεμπολούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και να παραιτούνται οποιασδήποτε ασυλίας πηγάζει από διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις.

Να εξεγερθεί η Εκκλησία

Σ΄αυτές τις δύσκολες στιγμές για το Έθνος και την Πατρίδα μας, ο λαός μας θα περίμενε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και από τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο προσωπικά, ως προεδρεύων αυτής, να εκμεταλλευτεί την άνευ προσκλήσεως αθρόα προσέλευση του Χριστεπώνυμου πληρώματος στις εκκλησίες και από του βήματός των, να ορθώσει το ανάστημά της, ενημερώνοντας και διεγείροντας τις ψυχές των Ελλήνων, κατά των βουλών αυτής της καθεστηκυίας τάξεως, των μικρόψυχων και μικρόμυαλων πολιτικών ταγών που καθημερινά με τις αποφάσεις τους ξεπουλούν την Πατρίδα και το λαό της.

Άλλωστε, αν δεν υπάρχει πια Πατρίδα και λαός, τότε δεν υπάρχει και λόγος ύπαρξης ό,ποιου φιλανθρωπικού έργου.

Πατρο – Κοσμάς και άλλοι

Η Εκκλησία μας, έχει προσφέρει πολλά μέχρι σήμερα στους Εθνικούς αγώνες της Πατρίδος μας και συνδέθηκε πολύ με τους αγώνες του λαού μας δίνοντας πολλές φορές την ίδια τη ζωή κληρικών της για την ελευθερία της Ελλάδος.

Κληρικοί που θυσίασαν τη ζωή τους για την πίστη τους στο Θεό και το χρέος τους στην Πατρίδα. Απτά παραδείγματα, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος Ε΄, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός, ο Επίσκοπος Σαλώνων Ησαίας, ο Γρηγόριος Δικαίος (Παπαφλέσσας), ο Αθανάσιος Διάκος, ο καλόγηρος Σαμουήλ, οι Μητροπολίτες Σμύρνης Άγιος Χρυσόστομος, Κυδωνίων Γρηγόριος, Μοσχονησίων Αμβρόσιος και πολλοί άλλοι.

Τρανταχτότερο, όμως, παράδειγμα για όλους μας, ο Πατροκοσμάς ο Αιτωλός. Αυτός ο Μεγάλος Διδάσκαλος, Ισαπόστολος, Εθναπόστολος και Ιερομάρτυρας Κοσμάς, περιόδευε όλη την Ελλάδα, ρακένδυτος, με μόνο περιουσιακό στοιχείο το ράσο του και την μεγάλη του Πίστη στο Χριστό. Όπου πήγαινε, έστηνε δίπλα του το Σταυρό του Κυρίου και ανεβαίνοντας στο σκαμνάκι του, δίδασκε το λόγο του Θεού και αναζωπύρωνε στους πιστούς - μαρτυρικούς Έλληνες, την ελπίδα της Ελευθερίας της Πατρίδος.

Αυτή η φλόγα του Πατροκοσμά πρέπει και σήμερα να μεταλαμπαδευτεί από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος προς το Χριστεπώνυμο πλήρωμα, προκειμένου να αφυπνιστούν οι συνειδήσεις των Ελλήνων για την επερχόμενη Παγκοσμιοποίηση, τη Νέα Τάξη Πραγμάτων που σκοπό έχει την εγκαθίδρυση της Παγκόσμιας Κυβέρνησης - Δικτατορίας.

Κάλεσμα προς το ιερατείο

Μια φορά το χρόνο (1η Οκτωβρίου) συνέρχεται η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος. Όλος ο Ελληνικός λαός θα περίμενε στα 5-6 αυτά Μνημονιακά χρόνια, να ηχήσει στην ψυχή των μελών της Ιεράς Συνόδου το πατριωτικό εγερτήριο:

«Ω παιδιά μου, ορφανά μου, σκορπισμένα εδώ και εκεί διωγμένα υβρισμένα απ΄τα Έθνη πανοκεί! Ξυπνήστε τέκνα κι ήλθεν η ώρα. Ξυπνήστε όλα τρέξατε τώρα κι ήλθεν ο Δείπνος ο Μυστικός!».

Θα περίμενε από τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, να λάβει γενναίες αποφάσεις. Εναντίον εκείνων που έχουν αποφασίσει να βρίσκεται το ποίμνιο της Εκκλησίας σε συνεχή διωγμό και να τους κηρύξει ανάξιους της Ελλάδος, θέτοντάς τους σε δημόσια διαπόμπευση. Αυτό επιτάσσει η παράδοση της Εκκλησίας και αυτό το σκεπτικό αναπτύσσεται διά μέσω των πατέρων της Εκκλησίας μας. Για συνεχή αγώνα υπέρ του Τριαδικού Θεού μας. Υπέρ της Ορθοδοξίας. Ειδικότερα σήμερα που την Ελλάδα μας κυβερνούν αντίχριστα πολιτικά ερπετά, που σκοπό έχουν την διάλυση της Ελλάδος και της Ορθοδοξίας.

Επίλογος

Ήρθε η μεγάλη ώρα, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος να συνέλθει εκτάκτως και να αναλάβει τις τεράστιες ευθύνες της. Απέναντι στην Ελλάδα και την Ορθοδοξία. Να αναλάβει την ιστορική απόφαση προστασίας του σκληρά δοκιμαζόμενου Ελληνικού λαού. Είναι χρέος όλων των μελών της Ιεράς Συνόδου.

Μην απογοητεύσετε Θεό και ανθρώπους. Δεν έχετε άλλη ευκαιρία.

Σε διαφορετική περίπτωση θα “απολαύσετε” και εσείς τη χλεύη που απολαμβάνει το πολιτικό προσωπικό της χώρας, συλλήβδην!!!   

Πηγή: Greek American News Agency

Σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό, «το ευχάριστο είναι ότι σε αντιδιαστολή με τους ελάχιστους κήρυκες του φόβου και της μισαλλοδοξίας, η ελληνική κοινωνία απέδειξε ότι ταυτίζεται με τις αρχές της ιδότητας και του σεβασμού, απέδειξε ότι έχει αντανακλαστικά και δεν παρασύρεται, δεν είναι τόσο φοβική και μίζερη όπως κάποιοι ήθελαν να την παρουσιάσουν». Τόνισε δε ότι «μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι ως Βουλή και ως κυβέρνηση, γιατί με την ψήφιση του νομοσχεδίου θα αλλάξουμε προς το καλύτερο τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων και θα δικαιώσουμε τους αγώνες τους», ενώ σημείωσε ότι θα λυθούν πολλά πρακτικά προβλήματα τα οποία αντιμετώπιζαν ομόφυλα αλλά και ετερόφυλα ζευγάρια που αποφάσιζαν να συνάψουν σύμφωνο συμβίωσης, καθώς υπήρχαν νομικά κενά.

Πηγή:Ακτίνες

Την πνευματική χαρά και την ουράνια αγαλλίαση που νοιώθει ο χριστιανός από τα Χριστούγεννα, δεν μπορεί να τη νοιώσει, με κανέναν τρόπο, όποιος τα γιορτάζει μοναχά σαν μια συγκινητική συνήθεια, που είναι δεμένη περισσότερο με τις συνηθισμένες χαρές του κόσμου, με τον χειμώνα, με τα χιόνια, με το ζεστό τζάκι.

Μοναχά ο ορθόδοξος χριστιανός γιορτάζει τα Χριστούγεννα πνευματικά, κι από την ψυχή του περνάνε αγιασμένα αισθήματα, και τη ζεσταίνουνε με κάποια θέρμη παράδοξη, που έρχεται από έναν άλλο κόσμο, τη θέρμη του Αγίου Πνεύματος, κατά τον αναβαθμό που λέγει: «Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, και καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται τη τριαδική μονάδι, ιεροκρυφίως».

Ψυχή και σώμα γιορτάζουν μαζί, ευφραίνουνται με τη θεία ευφροσύνη, που δεν την απογεύεται όποιος βρίσκεται μακριά από τον Χριστό. Ενώ η καρδιά του χριστιανού, αυτές τις αγιασμένες μέρες, είναι γεμάτη από την ευωδία της υμνωδίας, γεμάτη από μια γλυκύτατη πνευματική φωτοχυσία, που σκεπάζει όλη την κτίση, τα βουνά, τη θάλασσα, τον κάθε βράχο, το κάθε δέντρο, την κάθε πέτρα, το κάθε πλάσμα. Όλα είναι αγιασμένα, όλα γιορτάζουνε, όλα ψέλνουνε, όλα ευφραίνονται, όλη η φύση είναι «ως ελαία κατάκαρπος εν τω οίκω του Θεού». Κανείς δεν νοιώθει στην καρδιά του τέτοια χαρά, παρά μονάχα εκείνος που αγαπά τον Θεό και που ζει τις μέρες της ζωής του μαζί με τον Θεό, γιατί κανένας άλλος από τον Θεό δεν μπορεί να δώσει τέτοια χαρά, τέτοια ειρήνη, κατά τον λόγο που είπε ο Κύριος στον Μυστικό Δείπνο: «Τη δική μου την ειρήνη σας δίνω, δεν σας δίνω εγώ την ειρήνη που δίνει ο κόσμος».

Η χαρά του Χριστού κ’ η ειρήνη είναι αλλιώτικη από τη χαρά κι από την ειρήνη τούτου του κόσμου. Για τούτο ο άνθρωπος που χαίρεται να πηγαίνει στην εκκλησία, για να πιει απ’ αυτή την αθάνατη βρύση της αληθινής χαράς και της ειρήνης, λέγει μαζί με τον Δαβίδ: «Εξαπόστειλον, Κύριε, το φως σου και την αλήθειάν σου· αυτά με ωδήγησαν και ήγαγόν με εις όρος άγιόν σου και εις τα σκηνώματά σου· και εισελεύσομαι προς το θυσιαστήριον του Θεού, προς τον Θεόν τον ευφραίνοντα την νεότητά μου».

Ας γιορτάσουμε λοιπόν κ’ εμείς, αδελφοί μου, τη Γέννηση του Χριστού «εν πνεύματι και αληθεία, εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς», και τότε και τ’ άλλα «προστεθήσεται ημίν», θα μας δοθούνε, ήγουν η χαρά του σπιτιού, της οικογένειας, της φύσης, της συναναστροφής, της αγνής διασκέδασης, γιατί όλα θα τα γλυκαίνει η αγάπη του Χριστού, και θα τα ζεσταίνει η θέρμη Εκείνου που είναι ο ζωοδότης.

Μέγα μάθημα της ταπείνωσης είναι για μας, αδελφοί μου, η Γέννηση του Χριστού. Πού γεννήθηκε; Μέσα σε μια φάτνη, σ’ ένα παχνί να πούμε καλύτερα, για να νοιώσουμε βαθύτερα την ανείπωτη συγκατάβαση του Θεού, γιατί τ’ αρχαία λόγια κάνουνε να φαίνουνται στα μάτια μας πλούσια και τα φτωχά πράγματα. Η μητέρα του, η υπεραγία Θεοτόκος, μακριά από το σπίτι της, ξένη σε ξένον τόπο, πήγε και τον γέννησε μέσα σ’ ένα μαντρί. Το βόδι και το γαϊδούρι τον ζεστάνανε με την ανασαμιά τους. Τσομπάνηδες τον συντροφέψανε. Μαζί με τα νιογέννητα αρνιά λογαριάστηκε ο αμνός του Θεού, που ήρθε στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο από την κατάρα του Αδάμ. Ποιος άνθρωπος γεννήθηκε με μεγαλύτερη ταπείνωση;

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει, στον Λόγο του για την Ταπεινοφροσύνη, τα παρακάτω εξαίσια λόγια: «Θέλω ν’ ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί μου, και να λαλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης, κ’ είμαι γεμάτος φόβο, σαν εκείνον τον άνθρωπο που ξέρει πως θα μιλήσει για τον Θεό. Γιατί η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητας. Γιατί ο Λόγος του Θεού που έγινε άνθρωπος, αυτή ντύθηκε, κ’ ήρθε σε συνάφεια μαζί μας μ’ αυτή, παίρνοντας σώμα σαν το δικό μας. Κι όποιος τη ντύθηκε, αληθινά έγινε όμοιος μ’ Εκείνον, που κατέβηκε από το ύψος Του, και που σκέπασε την αρετή της μεγαλωσύνης Του και τη δόξα Του με την ταπεινοφροσύνη. Κι αυτό έγινε για να μην κατακαεί η κτίση από τη θωριά Του. Γιατί η κτίση δεν μπορούσε να τον κοιτάξει , αν δεν έπαιρνε ένα μέρος απ’ αυτή (το σώμα), κ’ έτσι μίλησε μ’ αυτή. Σκέπασε τη μεγαλωσύνη Του με τη σάρκα, και μ’ αυτή ήρθε σε συνάφεια μαζί μας, με το σώμα που επήρε από την Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία. Ώστε, βλέποντάς τον εμείς πως είναι από το γένος μας και πως μας μιλά σαν άνθρωπος, να μην τρομάξουμε από τη θωριά Του. Γι’ αυτό, όποιος φορέσει τη στολή που φόρεσε ο Κτίστης (δηλαδή την ταπεινοφροσύνη), τον ίδιον τον Χριστό ντύθηκε».

Η φάτνη είναι η ταπεινή καρδιά, που μοναχά σ’ αυτή πηγαίνει και γεννιέται ο Χριστός.

Η Εκκλησία μας φωτοβολά μέσα στο χειμωνιάτικο σκοτάδι, γιορτάζοντας τη Γέννηση του Κυρίου. Από μέσα της ακούγεται μια υπερκόσμια υμνωδία, σαν εκείνη που ψέλνανε οι άγγελοι τη νύχτα που γεννήθηκε ο Κύριος, «ήχος καθαρός εορταζόντων».  […]

Πηγή: (από το βιβλίο του «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου»), Η άλλη όψη

Το Αιγαίο Πέλαγος έχει μετατραπεί τελευταία, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε θάλασσα ναυαγίων. Κάθε μέρα και ένα ναυάγιο με πολλά θύματα, ιδίως μικρά παιδιά, αφού οι ναυαγοί λαθρομετανάστες έκαναν το λάθος (;), αντί να προτιμήσουν ασφαλή χερσαία μονοπάτια σε γειτονικές ομόθρησκες και ιδίου πολιτισμού χώρες, όπως είναι π.χ. η Σαουδική Αραβία, στοιβάχτηκαν σε ένα πλεούμενο φέρετρο (η άλλη ονομασία του φουσκωτού), για να έλθουν στην Ελλάδα αψηφώντας τους κινδύνους της θάλασσας. Δεν είναι του παρόντος η ενασχόληση με το ζήτημα της ευθύνης των μεγάλων που κυβερνούν τον κόσμο, οι οποίοι με τις εγκληματικές πράξεις ή παραλείψεις τους ανάγκασαν αυτούς τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, επειδή δεν μπορούσαν να απολαύσουν εκεί ένα πιάτο φαΐ χωρίς την οσμή της μπαρούτης ή μια θωριά ουρανό χωρίς τη θέα της οβίδας πάνω από τα κεφάλια τους.

Άσχετα από την ιδιότητα, υπό την οποία έρχονται στην πατρίδα μας οι λαθρομετανάστες, αν δηλ. έρχονται ως διαβάτες που θέλουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους παρά  πέρα, ή εάν έρχονται (χωρίς να ρωτήσουν κανένα) για μετεγκατάσταση στην Ελλάδα, εμείς έχουμε ηθικό και ανθρώπινο χρέος να τους προσφέρουμε τη στοιχειώδη βοήθεια που χρειάζονται: τροφή, ένδυση ή μια γωνιά να ξαποστάσουν. Πρόσκαιρα όμως σε κάθε περίπτωση, όχι μόνιμα. Ο ελληνικός λαός από καταβολής Ελληνισμού είναι φιλόξενος λαός. Στην αρχαιότητα τους ξένους τους προστάτευε στον τόπο μας ο Ξένιος Δίας, ενώ στη σημερινή εποχή τους σκέπει (ακόμη και όσους δεν τον πιστεύουν ή τον μισούν) ο λόγος του Χριστού, του Θεού της Αγάπης, που θεωρεί τέκνα της Βασιλείας των Ουρανών εκείνους που ανοίγουν την αγκαλιά τους στους ξένους, όποιοι κι’ αν είναι αυτοί: «Ξένος ήμην και συνηγάγετέ με» (Ματθ. κε 35). 

Βέβαια εκείνοι που έρχονται, για να εγκατασταθούν μόνιμα στην Ελλάδα παρά τη θέλησή μας, εκτός από την ιδιότητα του ξένου, έχουν επί πλέον και την ιδιότητα του εισβολέα. Και τους εισβολείς πρέπει να τους αντιμετωπίζει κάποιος με τον τρόπο που τους  ταιριάζει. Στην προκειμένη δηλ. περίπτωση με απέλαση μετά την πρόσκαιρη φιλοξενία τους.

Η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση απειλεί να παρασύρει στο βυθό του Αιγαίου το εθνικό μας «σκάφος», το οποίο, παρά τους κλυδωνισμούς που κατά καιρούς υπέστη, διατήρησε τη μοναδικότητα που το διακρίνει και διαπλέει με αυτή τους ωκεανούς της ιστορίας 4 και πλέον χιλιετίες. Στις μέρες μας το «σκάφος» αυτό έχει πάρει επικίνδυνη κλίση από τα «ρήγματα» που συνεχώς δημιουργούνται σε αυτό. «Βουλιάζουμε» οικονομικά, «βουλιάζουμε» δημογραφικά, «βουλιάζουμε» στη διαφθορά και σε πολλά άλλα θέματα του εθνικού μας βίου. Εάν προστεθεί και το «ρήγμα» της λαθρομετανάστευσης με τους τεράστιους και δυσβάσταχτους όγκους που αυτή κουβαλάει μέσα στο  «σκάφος», δεν υπάρχει καμιά ελπίδα σωτηρίας του Ελληνικού Έθνους. Θα έχει σίγουρα την τύχη του «Τιτανικού». Και δεν ωφελεί να ψάχνουμε ύστερα να βρούμε, ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο για το ναυάγιο. Σημασία έχει να φροντίσουμε, όσο είναι καιρός ακόμη, να μη βυθιστεί το «σκάφος». 

Προς τον σκοπό αυτό είναι επιβεβλημένη πρωτίστως η άμεση αποστασιοποίησή μας από την επίσημη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση στα αρμόδια όργανα των Βρυξελλών ότι η λαθρομετανάστευση θέτει ζήτημα εθνικής επιβίωσης της χώρας μας και δεν είμαστε διατεθειμένοι να την ανεχθούμε άλλο. Ας βάλουν κάτω τους αριθμούς οι κυβερνώντες και τότε θα δουν, πού πάμε και γιατί δεν έχουμε την δυνατότητα να δεχθούμε άλλους λαθρομετανάστες, έστω κι’ αν ορισμένοι από αυτούς είναι αληθινοί πρόσφυγες. Επικαλούμενοι λοιπόν την Ευρωπαϊκή Συνθήκη πρέπει να απαιτήσουμε την εξαίρεσή μας από την ακολουθούμενη ευρωπαϊκή πολιτική στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Το έχουν ήδη πράξει η Ουγγαρία, η Σλοβακία και η Τσεχία (τελευταία προστέθηκε και η Σλοβενία) που έκλεισαν τα σύνορά τους στους λαθρομετανάστες, μολονότι δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα με τόση οξύτητα, όπως εμείς.

Το πρόβλημα με τους λαθρομετανάστες διαιωνίζεται, διότι οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχουν αντιληφθεί, δυστυχώς, ποιος κινεί τα «νήματα» στην από κει μεριά του Αιγαίου. Έφτασαν μάλιστα οι ευρωπαίοι εταίροι μας στο σημείο να προσφέρουν εντελώς επιπόλαια 3 δισεκατομμύρια ευρώ στην Τουρκία, για να συνεργαστεί μαζί μας στο ζήτημα της αναχαίτισης των λαθρομεταναστών! Αντί να της επιβάλουν κυρώσεις για την μεθοδευμένη προώθηση μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, την πληρώνουν κιόλας από πάνω!  Πόση λογική ή πόση αφέλεια έχει μέσα της η πρόταση εκείνου που ζητάει τη συνεργασία του θηρευτή με το θήραμα ή του αρπαχτικού με τη λεία του;

Εάν θέλει η Ευρωπαϊκή Ένωση να πάψει η τραγικά λαθεμένη πολιτική της στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης να λειτουργεί ως «μετασχηματιστής» ανασφάλειας για τους ευρωπαίους πολίτες, οφείλει να κάνει κάτι πολύ απλό: Να προσφέρει, εκτός των άλλων κινήτρων, τα σχετικά ποσά στην Τουρκία υπό τον όρο ότι όχι μόνο θα ασκεί αποτελεσματικότερο έλεγχο στα δικά της παράλια, αλλά και δεν θα προβάλλει  βέτο στην άμεση επαναπροώθηση από την Ελλάδα στα τουρκικά παράλια των λαθρομεταναστών εκείνων, οι οποίοι παρά την ταυτοποίησή τους στην Τουρκία κατάφεραν να διαπλεύσουν το Αιγαίο και να φτάσουν σε κάποια ελληνική ακτή. Από τη στάση της Τουρκίας στην προσφορά αυτή θα φανεί καθαρά το «τοπίο» που σήμερα καλύπτεται από «ομίχλη» και θα ανοίξουν οι δρόμοι για την οριστική επίλυση του προβλήματος. Είναι όμως ανάγκη να υπογραμμισθεί εδώ ότι τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορούν να έχουν άλλη αποστολή παρά μόνο  την κάλυψη των δαπανών της σύλληψης και της χερσαίας ή ατμοπλοϊκής μεταφοράς των λαθρομεταναστών από την Ελλάδα στην Τουρκία και από κει σε άλλες ασφαλείς μουσουλμανικές χώρες (Σαουδική Αραβία, Κουβέϊτ, Εμιράτα κλπ.). Αν δεν θέλει να τους δεχθεί η μουσουλμανική Ανατολή, γιατί πρέπει να τους υποστεί, ξένο σώμα μέσα της, η χριστιανική Δύση;

Όσο για μας, είναι εφιαλτικά τα στατιστικά στοιχεία για τη λαθρομετανάστευση στη χώρα μας (βλ. σχετ. ρεπορτάζ στα «Νεα» της 5.7.2014): Τουλάχιστον 350-500 περίπου λαθρομετανάστες (ένα ολόκληρο χωριό!) εισέρχονται καθημερινά στην Ελλάδα από την απέναντι μεριά του Αιγαίου, για να προστεθούν στα τρία τόσα εκατομμύρια των ήδη ευρισκομένων στη χώρα λαθρομεταναστών, ενώ ταυτόχρονα 350 περίπου Ελληνόπουλα, νέοι ιδίως επιστήμονες, μεταναστεύουν επίσης καθημερινά στην Αυστραλία, στην Αμερική, στον Καναδά ή σε άλλες χώρες, για να γλιτώσουν από τον κανιβαλισμό της πατρίδας τους, η οποία μεταστοιχειωμένη σε σύγχρονο Κρόνο έχει μάθει, όπως και εκείνος, να «τρώει» τα παιδιά της.

Τι προοπτική εθνικής επιβίωσης έχει μια μικρή και συνεχώς γηράσκουσα χώρα σαν τη δική μας, όταν αναγκάζεται να υποβληθεί σε μια τέτοια δημογραφική «αφαιμαξομετάγγιση»;

 Το ερώτημα έχει πολλούς αποδέκτες και κατά πρώτο λόγο βέβαια τους  αιθεροβάμονες βουλευτές και τα στελέχη της συμπολίτευσης ή άλλους συμπλέοντες με αυτούς, που έχουν αναγάγει σε έμβλημα της σχετικής πολιτικής τους το κακώς εννοούμενο και χείριστα εφαρμοζόμενο διεθνιστικό σύνθημα: «μετανάστες, αδέλφια μας». Παραβλέπουν αυτοί οι άκριτα διεθνιστές εθνοπατέρες μας ότι η αδελφοσύνη, που πρέπει ασφαλώς να υπάρχει μεταξύ των λαών, μπορεί να εκδηλωθεί με πολλούς άλλους τρόπους και όχι με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο που προσπαθούν να μας επιβάλουν οι «εισβολείς» λαθρομετανάστες, ενεργούμενα άλλων, θύτες και θύματα μαζί, διότι έτσι το ελληνικό έθνος χάνει την ιδιοπροσωπία του. Μετατρέπεται δηλ. από μοναδικό «πετράδι» που είναι μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας σε μια απλή «ψηφίδα» του μωσαϊκού της πολύ-πολιτισμικότητας ή με άλλα λόγια σε ένα «χυλό» μέσα στο «μίξερ» της παγκοσμιοποίησης, ώστε να πάψει πια να είναι αυτό που ανέκαθεν εκπροσωπούσε: το πνεύμα δηλ. της αντίστασης στα σχέδια των μεγάλων.

Πριν επιχειρήσει να απαντήσει κάποιος στο πιο πάνω ερώτημα έτοιμος να κολλήσει «ταμπέλλες» σε όσους διατυπώνουν τους σχετικούς προβληματισμούς, πρέπει προηγουμένως να λάβει σοβαρά υπ’ όψη του μ.ά. τα ακόλουθα, διόλου άσχετα μεταξύ τους, αδιαμφισβήτητα γεγονότα:

1) Την πασίγνωστη συνταγή του Κίσσιντζερ για την εξαφάνιση του Ελληνισμού.

2) Την προ εικοσαετίας περίπου δήλωση του τότε Τούρκου Πρωθυπουργού Τουργκούτ Οζάλ ότι η Τουρκία δεν θα χρειαστεί να πολεμήσει ξανά με την Ελλάδα, διότι έχει σχέδια να την καταλάβει με άλλο τρόπο.

3) Την δημοσιευθείσα στον τουρκικό τύπο δήλωση-προτροπή του Αρχηγού του Τουρκικού Λιμενικού Σώματος προς τους Τούρκους διακινητές να συνεχίσουν να προωθούν μουσουλμάνους λαθρομετανάστες στην Ελλάδα, διότι έτσι εκπληρώνουν το χρέος τους απέναντι στην πατρίδα (!) (βλ. σχετικό ρεπορτάζ Κ. Χαρδαβέλα στη Real News της 11.5.2014), καθώς και την παράλληλη δράση της Jitem (Υπηρεσίας της Τουρκικής Στρατο-Χωροφυλακής) (βλ. τουρκική επιθεώρηση Aksyon, τευχ. 1000/3. 2.2014).

4) Τον αναρτημένο στο διαδίκτυο χάρτη του Ισλαμικού Χαλιφάτου, που θεωρεί από τώρα μουσουλμανική χώρα την Ελλάδα, της οποίας οι κάτοικοι θα υποχρεωθούν να ακολουθήσουν την ισλαμική ορθοδοξία του τζιχάντ, δηλ. τον «ιερό πόλεμο» εναντίον των απίστων Χριστιανών (βλ. σχετικό ρεπορτάζ στο ΘΕΜΑ της 7.9.2014). Και 5) Το γεγονός ότι το 98% και πλέον των λαθρομεταναστών, που προωθεί η Τουρκία στην Ελλάδα είναι Αφγανο-Πακιστανοί ή Μεσανατολίτες και Αφρικανοί αδελφοί μουσουλμάνοι!!!

Όποιος δεν βλέπει τον γκρεμό, δεν είναι άξιος να κρατάει τιμόνι, ιδίως όταν αυτό καθορίζει τη μοίρα ενός ολόκληρου Έθνους.

Και για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα με αριθμούς. Πριν από λίγα χρόνια οι μουσουλμάνοι στην Ελλάδα αντιπροσώπευαν κάτι λιγότερο από 1%, όσος δηλ. είναι ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Θράκης. Σήμερα το ποσοστό αυτό είναι 25% περίπου με σταθερή αυξητική τάση κάθε χρόνο, αφού κάθε κύμα του Αιγαίου φέρνει στα ελληνικά παράλια και ένα σκάφος κατάφορτο από μουσουλμάνους λαθρομετανάστες, που εισέρχονται ανενόχλητοι εντός των τειχών από την θαλασσινή αυτή τη φορά «κερκόπορτα».

Τα σενάρια (που δεν είναι επιστημονικής φαντασίας) και οι αριθμοί για την εξέλιξη των πραγμάτων στην Ελλάδα υπό αυτές τις συνθήκες προκαλούν συνοφρύωση σε κάθε εθνικώς γρηγορούσα συνείδηση. Με δεδομένη την ατεκνία ή υπογεννητικότητα των Ελλήνων  (βλ. πρόσφατη στατιστική σε ΜΜΕ της 1.10.2015 που δείχνει ότι μειωθήκαμε το 2015 κατά 21.500 ψυχές) & με επίσης δεδομένη την πολυτεκνία των μουσουλμάνων που είναι επιταγή της θρησκείας τους (βλ. εικόνες απόβασης των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα: δυο-τρία κουτσούβελα στα χέρια, ένα στην κοιλιά της μητέρας και έπεται συνέχεια), σε  μερικές δεκάδες χρόνια, λένε οι σχετικές εκτιμήσεις, που είδαν κατ’ επανάληψη το φως της δημοσιότητας στα ΜΜΕ, θα έχουν αντιστραφεί εντελώς τα πράγματα στην Ελλάδα.

Οι μουσουλμάνοι  μετανάστες θα ανέρχονται σε 15.000.000 περίπου (3 εκατ. που είναι ήδη εδώ επί 3-5 παιδιά ο καθένας συν όσοι άλλοι θα έχουν έλθει), ενώ οι αυτόχθονες Έλληνες σε 3.000.000 περίπου (!) με την προϋπόθεση βέβαια ότι  δεν θα τους έχουν περάσει από λεπίδι οι «ικέτες φιλοξενίας», που θα έχουν γίνει εν τω μεταξύ νέοι αφεντάδες στον τόπο. Η εκδοχή αυτή δεν είναι υπερβολική, εάν ληφθεί υπ’ όψη ότι ο Ελληνισμός έχει γνωρίσει πολλές φορές την κόψη της μουσουλμανικής μάχαιρας στο λαιμό του –  παρά τις αντίθετες ανιστόρητες και προκλητικές δηλώσεις του ανεκδιήγητου κ. Φίλη, Υπουργού Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων, παρακαλώ (!), ο οποίος όλα τα σπουδαία θέματα (θρησκευτική πίστη των Ελλήνων, εθνική ιστορική μνήμη και φροντιστηριακές δαπάνες των γονέων για μια ξένη γλώσσα ή καλύτερη μόρφωση των παιδιών τους) τα βλέπει ως πενταροδεκάρες.

Όπως και να έχει πάντως το πράγμα, η εξαφάνιση του Ελληνισμού, με ή χωρίς λεπίδι από τους μουσουλμάνους επιδρομείς, είναι προδιαγεγραμμένη από την ακολουθούμενη πολιτική στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Καλά είναι λοιπόν τα σωσίβια στους ναυαγούς λαθρομετανάστες. Πρωτίστως όμως και κατεπειγόντως χρειάζεται σωσίβιο το Έθνος που ζητεί απεγνωσμένα βοήθεια για την επιβίωσή του.

16.12.2015

Άρθρο του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα καθηγητή Πανεπιστημίου Θράκης

Πηγή: Χρόνος

τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὅρους Ἄθω.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό