1. Ήμερα αφιερωμένη στον Κύριο

Ήταν Σάββατο και ό Κύριος «ην διδάσκων έν μια των συναγωγών»· δίδασκε σέ μία άπό τις Συναγωγές. Τότε, όπως μας πληροφορεί ή ση­μερινή εύαγγελική περικοπή, είδε μία γυναίκα «συγκύπτουσα», βαθιά κυρτωμένη, τήν όποία καί θεράπευσε.

Είναι άξιοσημείωτο ότι ό Κύριος συνήθιζε κάθε Σάββατο νά πηγαίνει στή Συναγωγή καί νά συμμετέχει στήν κοινή προσευχή καί τή με­λέτη τοΰ θείου Νόμου «κατά τό εϊωθός αύτώ» (Λουκ. δ' 16). Καί παρά τις άντιδράσεις τών φθονερών Ιουδαίων άρχόντων δέν δίσταζε νά θεραπεύει τούς άσθενεΐς πού Τόν πλησίαζαν, διότι ήθελε νά διδάξει τούς τυπολάτρες Ιουδαί­ους ότι ή φιλανθρωπία καί τά έργα τής άγάπης δέν καταργούν τήν άργία τοΰ Σαββάτου άλλά τήν έξαγιάζουν.

Αύτό πού ήταν τό Σάββατο γιά τούς Ιου­δαίους είναι ή Κυριακή γιά έμας τούς χριστια­νούς. Είναι ήμέρα άφιερωμένη στόν Κύριο, δι­ότι τήν ήμέρα αύτή ό Θεάνθρωπος άναστήθηκε καί κατετρόπωσε τόν διάβολο καί τόν θά­νατο. Άπό τότε γιά τούς χριστιανούς κάθε Κυ­ριακή είναι γιορτή! Είναι ή ήμέρα πού πανηγυ­ρίζουμε τόν θρίαμβο τής Αναστάσεως καί δο­ξάζουμε τόν φιλάνθρωπο Θεό πού μας χάρισε τή δυνατότητα της σωτηρίας μας. Για τόν λόγο αύτό ή 'Εκκλησία μας καλεί νά συμ­μετέχουμε στόν άναστάσιμο 'Όρθρο καί τή θεία Λειτουργία. Παράλληλα, σύμφω­να μέ τό παράδειγμα του Κυρίου, καλού­μαστε νά έξαγιάζουμε τήν ήμέρα της Κυ­ριακής μέ έργα όγάπης καί προσφοράς πρός τόν συνάνθρωπο άλλα καί μέ τή μελέτη τών Αγίων Γραφών, πού άνανεώνει καί καλλιεργεί τήν ψυχή μας. Δέν είναι τυχαίο λοιπόν τό ότι ή ήμέρα αύτή καθιερώθηκε ώς έπίσημη άργία ήδη άπό τα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Είναι ήμέρα πού άνήκει στόν Κύριο!

2. Πόθος για την κοινή, θεία Λατρεία

Ή γυναίκα τήν όποία θεράπευσε ό Κύ­ριος στή Συναγωγή ήταν «συγκύπτου- σα καί μή δυναμένη άνακΰψαι εις τό παντελές»· ήταν δηλαδή πολύ καμπου­ριασμένη χωρίς νά μπορεί οϋτε έλάχιστα νά σηκώσει όρθιο τό κεφάλι της. Είναι συγκινητικό τό ότι αύτή ή βασανισμένη γυναίκα, παρά τήν άσθένειά της ή όποία δυσκόλευε τήν καθημερινή ζωή της, δέν παρέλειπε αύτό πού ήταν βα­σικό καθήκον τών 'Ιουδαίων: νά πηγαί­νει κάθε Σάββατο στή Συναγωγή για νά συμμετέχει στήν κοινή προσευχή καί τήν άκρόαση του Νόμου του ΘεοΟ. Θα μπο­ρούσε λόγω της καταστάσεώς της νά δι­καιολογηθεί καί, ει'τε άπό άδυναμία ει'τε άπό ντροπή, νά παραμένει στό σπίτι της. 'Ωστόσο ή πιστή αύτή γυναίκα σε­βόταν τήν έντολή του Θεού για τήν άργία του Σαββάτου καί φρόντιζε νά αγιά­ζει τήν ήμέρα αύτή μέ τή συμμετοχή της στήν ιουδαϊκή λατρεία.

Πόσο έλεγκτικό είναι τό παράδειγμά της για όσους εϋκολα βρίσκουν δικαιο­λογίες για νά άπουσιάζουν άπό τόν κυ­ριακάτικο έκκλησιασμό! 'Όποιος θέλει νά είναι ζωντανό μέλος του Σώματος του

Χρίστου, της 'Εκκλησίας, δέν σκέπτεται οϋτε τήν κούραση, οϋτε τήν ορθοστασία, οϋτε άλλες προφάσεις γιά νά άπουσιάζει άπό τήν εύχαριστιακή σύναξη. Άν έκείνη ή συγκύπτουσα δέν ύπολόγιζε τόν κόπο γιά νά πηγαίνει στήν ιουδαϊκή Συναγω­γή, πολύ περισσότερο έμεΐς οι χριστια­νοί οφείλουμε νά ποθούμε καί νά προσ­δοκούμε τήν ώρα της θείας Λειτουργίας όπου «άοράτως συνών» βρίσκεται άνάμεσά μας «ό άνω τω Πατρί συγκαθήμενος» Κύριος'Ιησούς Χριστός.

3. Μοναδικά ελπίδα για ανόρθωση

Ή συγκύπτουσα μέ τήν τακτική καί θερμή συμμετοχή της στή Συναγωγή κάθε Σάββατο, φανέρωσε τή μεγάλη πί­στη καί τή βαθιά εύλάβειά της πρός τόν Νόμο του Θεού. Γι' αύτό καί ό Κύριος της χάρισε τήν υγεία της καί τήν άνόρθωσε. «Καί παραχρήμα άνωρθώθη καί έδόξα- ζε τόν Θεόν».

Μιλούν καί στήν πατρίδα μας γιά άνόρθωση του τόπου. Δυστυχώς όμως οι κυβερνήτες μας σχεδιάζουν καί νομοθε­τούν χωρίς νά ύπολογίζουν τόν Νόμο του Θεού. Κατήργησαν τήν άργία της Κυ­ριακής γιά νά αύξήσουν δήθεν τήν πα­ραγωγικότητα καί τήν κατανάλωση. Άραγε δέν συνειδητοποιούν ότι μέ τή βε­βήλωση της ήμέρας του Κυρίου θά βυ­θίσουν τόν τόπο σέ μεγαλύτερο τέλμα;

«'Όσοι πιστοί», ας προσέξουμε νά μήν παρασυρθούμε άπό τό ρεύμα της άποστασίας. Ό μόνος τρόπος γιά νά άνακάμψουμε, είναι ή μετάνοια. Ή μόνη έλπίδα γιά άνόρθωση είναι ή συμμόρφωσή μας μέ τό θέλημα του Θεού. Άν σεβόμαστε καί τιμούμε τήν άργία της Κυριακής, ό Κύριος δέν θά μας έγκαταλείψει. Θά μας άναγνωρίσει ώς πιστούς μαθητές Του καί θά μας χαρίσει μέ θαυμαστό τρόπο πλούσια τήν εύλογία Του.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Ο Άγιος Νικόλαος, η ήμερη πρεσβυτική μορφή μέσα στη χορεία των αγίων Ιεραρχών της Εκκλησίας, είναι ο τύπος και ο κανόνας της ιερατικής ταπεινοφροσύνης και πραότητας. «Εικόνα πραότητος» τον ονομάζει η Εκκλησία, γιατί πρώτος καρπός της ταπεινοφροσύνης είναι η πραότητα. Ο Άγιος Νικόλαος είναι ο λειτουργός της Εκκλησίας, που με την ταπεινοφροσύνη και την πραότητά του, με το φρόνημα της στερήσεως μάλλον και της εκούσιας φτώχειας, έφτασε στην πνευματική πληρότητα και απόκτησε τον ουρανό. Κανόνας και πρότυπο είναι ο άγιος Ιεράρχης, καθώς το ψάλλει η Εκκλησία στο γνωστό σε όλους τροπάριο. «Κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος εγκρατείας διδάσκαλον ανέδειξέ σε τη ποίμνη σου η των πραγμάτων αλήθεια· διά τούτο εκτήσω τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια…».

Η υμνολογία κάθε εορτής είναι πάντα η καλύτερη γλώσσα, με την οποία η Εκκλησία εκφράζει το φρόνημά της απέναντι στα πρόσωπα και τα γεγονότα της πίστεως. Γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία πρόσωπα και γεγονότα πάντα εορτάζει· τα πρόσωπα του Ιησού Χριστού και όλων των αγίων και τα γεγονότα της θείας οικονομίας, όσα έπραξε ο Λόγος του Θεού κατά το διάστημα της ενσάρκου επιδημίας του εδώ στη γη. Και η υμνολογία λοιπόν της σημερινής εορτής κατά τον καλύτερο τρόπο και πολύ παραστατικά εκφράζει την τιμή και τα ιερά αισθήματα της Εκκλησίας προς τον άγιο Νικόλαο. Και πρέπει να προλάβουμε να πούμε πως τα εγκώμια προς τον άγιο δεν είναι απλώς ποιητικές εκφράσεις και δεν είναι καν εγκώμια, αλλά ιστορία πραγματικών γεγονότων, «η των πραγμάτων αλήθεια» από τη ζωή και την επισκοπική διακονία του αγίου Νικολάου, κι όταν ήταν εδώ στη γη κι όταν έφυγε στους ουρανούς και τελεί τώρα τη θεία Λειτουργία στο ουράνιο θυσιαστήριο. Οι άγιοι είναι οι φίλοι του Θεού και οι ευεργέτες των ανθρώπων και στη ζωή εδώ και «μετά θάνατον», όταν οι μάρτυρες με το αίμα τους και οι ιεράρχες με την ιερωσύνη τους και όλοι με την αγιωσύνη τους πρεσβεύουν για μας στο Θεό. Έτσι η Εκκλησία είναι Εκκλησία αγγέλων και ανθρώπων, ανθρώπων των «εν ουρανοίς απογεγραμμένων» και των «επί γης περιλειπομένων».

Ανεξάντλητη είναι η έμπνευση των ιερών υμνογράφων, παίρνοντας αφορμή από την αγιωσύνη και το ιερατικό του έργο, για να υμνήσει τον Άγιο Νικόλαο. Είναι εκείνος που, «πανταχού καλούμενος», προφταίνει να δείξει σε όλους την ευεργετική του προστασία. Είναι ο «μέγας αντιλήπτωρ και θερμός τοις εν κινδύνοις τελούσιν…», σε κείνους που κινδυνεύουν είτε στη στεριά είτε στη θάλασσα, «τοις εν γη και τοις πλέουσι». Στην εορτή του σήμερα η Εκκλησία εγκωμιάζει «της ευσέβειας τον πύργον των πιστών τον πρόμαχον», και ο ιερός υμνογράφος βάζει στο στόμα των πιστών αυτά τα λόγια και τους χαρακτηρισμούς για τον άγιο ιεράρχη, που ιδιαίτερα είναι προστάτης των θαλασσινών «όρμος ο γαληνότατος εν ω καταφεύγοντες οι τρικυμίαις του βίου περιστατούμενοι σώζονται…». Οι τρικυμίες δεν είναι μόνο στη θάλασσα, αλλά όλος ο βίος των ανθρώπων είναι τρικυμισμένο πέλαγος, που για να το διαπλεύσουν χρειάζονται πλοηγό, που θα τους οδηγήσει να φτάσουν στο γαληνεμένο όρμο και το λιμάνι της σωτηρίας. Και ο άγιος Νικόλαος, όπως τον βλέπει στη συνείδησή της και τον εγκωμιάζει η Εκκλησία, είναι ο μέγας και θερμός προστάτης και βοηθός εκείνων που κινδυνεύουν και στη γη και στη θάλασσα· «μέγας αντιλήπτωρ και θερμός τοις εν τοις κινδύνοις τελούσι… τοις εν γη και τοις πλέουσιν».

Αλλά ακόμα πιο πολύ, στο ιερό πρόσωπο του Αγίου Νικολάου, η Εκκλησία εγκωμιάζει τον ιερέα και το λειτουργό των θείων μυστηρίων, τον καλό ποιμένα και τον Ιεράρχη, «της ευσέβειας τον πύργο των πιστών τον πρόμαχον». Γιατί ο επίσκοπος των Μύρων της Λυκίας, μέσα σε όλη του την ταπεινοφροσύνη και την πραότητα, υπήρξε ο ισχυρός προστάτης της ορθοδοξίας, καθώς το έδειξε στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, που με ένα δικό του πρακτικό τρόπο υπεράσπισε την αληθινή πίστη. Γι’ αυτό η Εκκλησία στο πρόσωπο του υμνεί «Ιεραρχών την καλλονήν και των Πατέρων κλέος», και τον ονομάζει «Ιεραρχών ωραιότατον κλέος και δόξαν». Απευθύνεται προς τον άγιο με βαθειά ευλάβεια και προσευχητική οικειότητα, για να του πει λόγια αληθινής πνευματικής ωραιότητας• «άνθρωπε του Θεού και πιστέ θεράπον και οικονόμε των αυτού μυστηρίων…».

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ιδιόμελο της εορτής της Πεντηκοστής «Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον», ψάλλεται κατά την εκλογή των Επισκόπων, και τονίζεται σ’ αυτό η φράση ότι το Άγιο Πνεύμα «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας», που ακριβώς είναι θεσμός ιερωσύνης.

Αυτού του Αγίου Πνεύματος ο άγιος Νικόλαος, «ο θείος της θειοτάτης ιερωσύνης κανών», είναι η μυροθήκη, καθώς σε ένα ιδιόμελο ποιητικότατα ψάλλει η Εκκλησία· «Πάτερ Νικόλαε του Παναγίου Πνεύματος μυροθήκη υπάρχων ως έαρ μυρίζεις ευφρόσυνον των θείων αρωμάτων Χριστού». Το όνομα Ιησούς στη θεία Γραφή λέγεται «μύρον εκκενωθέν», το μύρο που χύθηκε σαν από αλαβάστρινο δοχείο και «επλήρωσε τα σύμπαντα ευωδίας», μοσκοβόλησε ο κόσμος. Το ίδιο, σαν ανοιξιάτικα μυρόπνοα άνθη, άνθη του Παραδείσου, καθώς στην εορτή των αγίων Πατέρων ψάλλει η Εκκλησία, το ίδιο όλοι οι άγιοι, σαν μυροθήκες του Αγίου Πνεύματος, αρωματίζουν τη ζωή του κόσμου. Όχι μόνο με τα λόγια τους, όχι μόνο με τα έργα τους, αλλά και με την αγιασμένη τους μορφή, καθώς σε μια ομιλία του λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ότι «των αγίων ουχί τα ρήματα, αλλά και αυτά τα πρόσωπα πνευματικής γέμει χάριτος».

Το αισθανόμαστε και το ζούμε αυτό, όταν βλέπουμε και την εικόνα του αγίου Νικολάου· στα ιερό πρόσωπο του αγίου, έτσι όπως η μορφή του σώζεται στην παράδοση της ορθόδοξης εικονογραφίας, διαλάμπει μια πνευματική χάρη, μια ψυχική γαλήνη και μια εσωτερική ομορφιά, που όλα αυτά είναι καρπός του πνεύματος της ταπεινοφροσύνης και της πραότητας. Αυτές οι αρετές πρώτες είναι που ανεβάζουν και υψώνουν τους αγίους και τους κάνουν σαν αγγέλους στη γη, ώστε να τους εγκωμιάζει η Εκκλησία και να μην κινδυνεύει να κατηγορηθώ για υπερβολή όταν ψάλλει, καθώς τώρα στον άγιο Νικόλαο «Βροτός υπάρχων ουράνιος ισάγγελος εν γη πεφανέρωσαι».

Αλλά καιρός είναι να συναγάγουμε τα πρακτικά συμπεράσματα από την υμνολογία της εορτής του αγίου Νικολάου και να συγκροτήσουμε την ευαγγελική διδαχή της ταπεινοφροσύνης και της πραότητας, που είναι τα κύρια γνωρίσματα της ιερής προσωπικότητας, που εορτάζει και τιμά σήμερα η Εκκλησία. Δεν είναι λοιπόν ο εξωτερικός θόρυβος και η κοσμική επίδειξη, που επιβάλλουν και καθιερώνουν τον ιερό ποιμένα στη συνείδηση του εκκλησιαστικού ποιμνίου του· δεν είναι η κοινωνική λαμπρότητα και επιβολή, που τον αναδεικνύουν. Είναι «η των πραγμάτων αλήθεια». Τούτο πάντα το ξεχνάμε και οι εκκλησιαστικοί ποιμένες και ο λαός, γιατί μας ξεγελά η επιφάνεια και δεν προσέχουμε στο βάθος των πραγμάτων. Εκεί στο βάθος είναι η αλήθεια, μα για να τη βρει κανείς και να την αγαπήσει πρέπει να έχει ταπεινό φρόνημα. Να μην τον ξεγελά ό,τι λάμπει κι ό,τι κάνει θόρυβο, κι αλλοίμονο, αν πιστέψουμε και οι ποιμένες και ο λαός πως η ιερατική μας διακονία είναι ζήτημα κοσμικών συνθηκών και προσωπικών μας μόνο ικανοτήτων. Τότε θα μας αφήσει η θεία Χάρη και θα μείνουμε κενοί και άχρηστοι, γιατί ο Θεός «υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν».

Η πρώτη ευαγγελική αρετή είναι η ταπεινοφροσύνη. Όχι το συναίσθημα της μειονεξίας, για το οποίο κάνουν λόγο η σύγχρονη παιδαγωγική και η ψυχολογία. Ούτε πολύ περισσότερο η ταπεινολογία, που είναι υποκρισία και ψεύδος. Αλλά η ταπεινοφροσύνη, που είναι η βαθειά και άγια αρετή στον πιστό άνθρωπο, να θέλει να γνωρίζει καλά τον εαυτό του. Ένα τέτοιο φρόνημα είναι η βάση και η αρχή της προκοπής· της πνευματικής προκοπής, γιατί αυτό μας ενδιαφέρει πάντα. Κανένας δεν πηγαίνει πιο πάνω στη σκάλα της αγιωσύνης, αν δεν ομολογήσει στον εαυτό του πως είναι χαμηλά, πως του λείπουν ακόμα πολλά, πως δεν είναι εκείνος που έπρεπε και μπορούσε να είναι. Ο Ιησούς Χριστός το είπε επιγραμματικά· «πας ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται»· υψοποιός αρετή είναι η ταπεινοφροσύνη.

Επάνω στην ταπεινοφροσύνη στηρίζεται όλο το οικοδόμημα του χριστιανικού βίου. Γι’ αυτό ο Ιησούς Χριστός άρχισε την «επί του όρους» ομιλία με το μακαρισμό των ταπεινοφρόνων ανθρώπων «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…». Χαρά σε κείνους που έχουν ταπεινό φρόνημα, μικρή γνώμη για τον εαυτό τους· που δεν βλέπουν τους άλλους ανθρώπους παρακάτω απ’ αυτούς, που δεν έχουν την αξίωση όλος ο κόσμος να τους προσκυνά και να τους υπηρετεί· αντίθετα αισθάνονται χρέος τους αυτοί να διακονήσουν τούς άλλους· «ουκ ήλθον διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι…», είπε ο Ιησούς Χριστός. Κι όχι μόνο το είπε, αλλά και το έπραξε. Το ίδιο ο μεγάλος Απόστολος το έγραψε με αυτά τα λόγια· «Μηδείς το εαυτού ζητήτω, αλλά το ετέρου έκαστος». Αυτό είναι η ταπεινοφροσύνη σε μια θετική και ευεργετική της έκφραση, συνδυασμένη με την αγάπη· και δεν υπάρχει αμφιβολία πως από τούτο εδώ το σημείο αρχίζει η λύση όλων των προβλημάτων, που απασχολούν πάντα την κοινωνική ζωή των ανθρώπων, και ίσως περισσότερα σήμερα.

Λίγοι κέρδισαν τόση αγάπη και τόση συμπάθεια στις συνειδήσεις των ανθρώπων, όσο ο Άγιος Νικόλαος, του οποίου σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά τη μνήμη. Στον άγιο Νικόλαο πραγματοποιήθηκε κατά λέξη ο λόγος του Κυρίου Ιησού Χριστού· «Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην». «Πράος και ταπεινός τη καρδία», καθώς ο Ιησούς Χριστός, ο Άγιος Νικόλαος είναι γνωστός και τιμάται σε κάθε τόπο. Το όνομά του είναι γνωστό σ’ όλο τον κόσμο, και σχεδόν δεν υπάρχει χριστιανική οικογένεια, που να μην το τιμά σ’ ένα της πρόσωπο. Η Εκκλησία, καθώς το ακούσαμε, τον ονομάζει «μυροθήκην του Αγίου Πνεύματος», «κανόνα πίστεως» και «εικόνα πραότητος». Η υμνολογία της εορτής του αγίου είναι πλούσια σε πνευματικά άνθη και ιερό ποιητικό λυρισμό, που φανερώνει ακριβώς την ευλάβεια της Εκκλησίας προς τον «κατ’ εξοχήν» οικογενειακό, προστάτη και πατέρα άγιο. «Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων», λέει η θεία Γραφή, και πραγματικά η μνήμη του αγίου επισκόπου των Μύρων με πολλά εγκώμια διατηρείται και σώζεται στο πέρασμα του χρόνου μέσα στις συνειδήσεις των χριστιανών.

(+Διονυσίου Λ. Ψαριανού, Μητρ. Σερβίων και Κοζάνης, Ο Λόγος του Θεού, τ. Α΄, εκδ. Αποστ. Διακονία, σ.549-555, αποσπάσματα)

ΠΗΓΗ: http://nefthalim.blogspot.gr/2013/12/blog-post_8401.html

Ἡ κυρία Ἀ.Σ., πνευματικὸ παιδὶ τοῦ ὁσίου Γέροντος Πορφυρίου, ἀφηγεῖται ἕνα θαυμαστὸ γεγονός, ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν δυνατὴ πίστη ἀλλὰ καὶ τὴν εὐαισθησία τοῦ ὁσίου Γέροντος καὶ μᾶς ταξιδεύει σὲ ὀνειρικοὺς κόσμους τοῦ ἐπέκεινα, ὅπου αἴρεται ἡ νομοτελειακὴ τάξη τοῦ φυσικοῦ κόσμου καὶ ἡ παραδοξότητα τῶν φαινομένων προκαλεῖ τὸν ὀρθὸ λόγο:

«Τὸ φθινόπωρο τοῦ 1986 εἶχα ξεκινήσει μὲ τὴν εὐλογία καὶ καθοδήγηση τοῦ πατρὸς Πορφυρίου ἔργο προνοίας.

Ἐπισκεπτόμουν ἄπορες οἰκογένειες, κυρίως πολυτέκνων, μὲ οἰκονομικὰ προβλήματα, ἄλλες οἰκογένειες μὲ χρόνια προβλήματα ὑγείας καὶ ἰδιαιτέρως μὲ προβλήματα συναισθηματικῆς καὶ ψυχολογικῆς φύσεως. Τὸ βασικὸ ἔργο μου ἦταν ἡ λειτουργία ἀντιμετώπισης τῶν προαναφερθέντων προβλημάτων, ἀλλὰ καὶ ἡ συμβουλευτικὴ καὶ ψυχολογικὴ ὑποστήριξη τῶν πασχόντων. Τὸ προνοιακὸ αὐτὸ ἔργο συνέχισα καὶ μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Ἁγίου Γέροντος μέχρι σήμερα.

Ἕνα χειμωνιάτικο ἀπόγευμα τοῦ 1986 βρισκόμουν στὸ κελλὶ τοῦ πατρὸς Πορφυρίου στὸ Μήλεσι. Ὁ οὐρανὸς ἦταν συννεφιασμένος. Βαριὰ καταχνιὰ παντοῦ καὶ ψιλόβροχο. Καθόμουν μπροστὰ στὸ κρεβάτι τοῦ Γέροντα καὶ μιλούσαμε γιὰ τὸ ἔργο ποὺ εἶχα ἀναλάβει, ἀκούγοντας τὶς συμβουλές του. Φαίνεται πὼς ὁ Παππούλης μᾶς προετοίμαζε γιὰ δυσκολότερες μέρες.

Ἐνῶ μιλούσαμε, ξαφνικὰ μὲ διακόπτει:

- Νά, μοῦ λέει, αὐτὴ τὴ στιγμὴ μᾶς παίρνει ἀπὸ τὴ Λάρισα τηλέφωνο μιὰ κυρία.

Πράγματι, ἐκείνη τὴν ὥρα χτύπησε τὸ τηλέφωνο. Σηκώνω τὸ ἀκουστικὸ καὶ τὸ δίνω στὸν Γέροντα.

- Γέροντα, τὴν εὐχή σου.

- Εὔχομαι, παιδί μου, ἀπαντᾶ ἐκεῖνος.

- Γέροντα, ἔχω τὴν κόρη μου στὸ Λονδίνο. Σπουδάζει στὸ Πανεπιστήμιο. Ζεῖ μόνη της. Μὲ παίρνει συνεχῶς τηλέφωνο καὶ μοῦ λέει ὅτι νιώθει μοναξιὰ κι ἀπογοήτευση. Εἶναι κουρασμένη συνεχῶς καὶ θλιμμένη. Ἀλλὰ κι ὁ οὐρανὸς τῆς πλακώνει τὴν ψυχή. Ὁ λονδρέζικος οὐρανὸς εἶναι πάντοτε μουντός, συννεφιασμένος καὶ βρέχει. Φοβᾶμαι, Γέροντα, ὅτι ἡ κόρη μου ὁδηγεῖται στὴν κατάθλιψη.

- Εὔχομαι, εὔχομαι, εὔχομαι, παιδί μου… ἀπήντησε ὁ Γέροντας καὶ ἔκλεισε τὸ τηλέφωνο.

Σὲ λίγο, πολὺ συγκινημένος ὁ Παππούλης λέει:

- Νά! Τῆς ἔστειλε παρέα ὁ Θεός, τῆς ἔστειλε παρέα στὸ Λονδίνο. Ὁ καλὸς Θεὸς μᾶς ἄκουσε κι ἔστειλε στὴν κοπέλα συντροφιὰ ἕνα πουλάκι. Δόξα τῷ Θεῷ, τῆς ἔστειλε ἕνα ὡραῖο πουλάκι, πάρα πολὺ ὄμορφο. Δὲν εἶναι συνηθισμένο πουλί, εἶναι ἕνα ξεχωριστὸ πουλί. Δὲν εἶναι αὐτὸ τυχαῖο γεγονός.Τὸ πουλάκι αὐτὸ θὰ εἶναι ὁ φίλος της. Θὰ κάνουν παρέα, θὰ τὴν βοηθήσει νὰ τελειώσει τὶς σπουδές της.

Σὲ λίγο, τὴν ὥρα ποὺ μιλάει ἀκόμη ὁ Γέροντας, χτυπάει τὸ τηλέφωνο. Τὸ σηκώνω ἐγὼ καὶ τοῦ τὸ δίνω. Εἶναι ἡ κυρία πάλι ἀπὸ τὴ Λάρισα.

- Γέροντα, μὲ πῆρε πρὸ ὀλίγου πάλι στὸ τηλέφωνο ἡ κόρη μου ἀπὸ τὸ Λονδίνο καὶ μοῦ εἶπε χαρούμενη πὼς στὸ παράθυρό της εἶναι ἕνα πουλάκι καὶ τῆς χτυπάει τὸ τζάμι!

- Νὰ τῆς πεῖς νὰ τοῦ ἀνοίξει τὸ παράθυρο καὶ νὰ τὸ βάλει μέσα. Αὐτὸ τὸ πουλάκι θὰ εἶναι στὸ ἑξῆς ἡ ἀχώριστη συντροφιά της. Εἶναι ἕνα ξεχωριστὸ πουλάκι, πολὺ ὄμορφο καὶ φωτεινό… Τῆς τὸ ἔστειλε ὁ Θεὸς νὰ διαλύσει τὰ νέφη τῶν θλίψεων καὶ νὰ φωτίσει τὰ σκοτάδια τῆς μοναξιᾶς. Θὰ ζήσουν εἰς τὸ ἑξῆς μαζί… Νὰ προσεύχεσθε μὲ θέρμη στὸ Θεό. Σᾶς ἀγαπάει πολύ!

Καὶ ὁ ὅσιος Γέροντας συνέχισε μὲ πρακτικές συμβουλές:

- Τὶς πρωινὲς ὥρες, νὰ πεῖς στὴν κορούλα σου, νὰ ἀερίζει τὸ δωμάτιο. Νὰ ἀνοίγει τὰ παράθυρα νὰ βγαίνει λίγο ἔξω τὸ πουλάκι, νὰ πετᾶ στὸν οὐρανό. Ἔπειτα ἐκεῖνο θὰ ἐπιστρέφει μόνο του στὴν ὥρα του. Νὰ προσέχει τί θὰ τὸ ταΐζει. Νὰ μάθει νὰ τοῦ μιλάει, νὰ ἀκούει τὸ κελάηδημά του, νὰ τὸ χαϊδεύει. Ὅταν θὰ φεύγει γιὰ τὰ μαθήματά της στὸ Πανεπιστήμιο, αὐτὸ θὰ τῆς «προσέχει» τὸ σπίτι. Ὅταν θὰ γυρίζει, θὰ εἶναι ἡ καλύτερή της συντροφιά. Ἔτσι θὰ ζήσουν μαζὶ μὲχρι νὰ πάρει τὸ πτυχίο της.

Ὅλη τὴν ὥρα ποὺ μιλοῦσε, ὁ ὅσιος Γέροντας ἔλαμπε. Βρισκόταν σὲ ἕναν ἄλλο κόσμο, μέσα σὲ ἕνα ἄπλετο φῶς. Ἔβλεπε καὶ ζοῦσε καταστάσεις ποὺ μόνο αὐτὸς ἦταν δυνατὸ νὰ περιγράψει. Μετεῖχε σὲ μιὰ ὑπερκόσμια πνευματικὴ πανδαισία.

Ὁ Ἅγιος εὐχήθηκε καὶ ὁ Θεὸς ἔδωσε τὴ λύση: πρόληψη καὶ θεραπεία διὰ τῆς ἐπενέργειας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ συμβάν, ἀλλὰ καὶ ὁ συμβολισμός του, ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ συμβουλευτικὸς λόγος τοῦ Γέροντος, ποὺ ἀκολούθησε, αἰσθάνθηκα ἐκείνη τὴν ὥρα πὼς λειτούργησαν καὶ γιὰ μένα προσωπικὰ ὡς ὑποστηρικτικὸ καὶ παιδευτικὸ μήνυμα. Μὲ βοήθησαν νὰ συλλάβω στὶς πραγματικές του διαστάσεις τὸ «θαῦμα» τῆς συμβουλευτικῆς λειτουργίας. Φωτίστηκε ὁ νοῦς καὶ ἡ ψυχή μου καὶ δόθηκε ἀπάντηση σὲ καίρια ἐρωτήματα ποὺ μὲ ἀπασχολοῦσαν ἐκεῖνο τὸν καιρὸ σχετκὰ μὲ τὸ συμβουλευτικὸ ἔργο ποὺ πρόσφατα μοῦ εἶχε ἀνατεθεῖ:

Κατάλαβα κυρίως πὼς μοναχικοὺς ἀνθρώπους καὶ πρόσωπα βυθισμένα στὸ τέλμα τῆς θλίψης καὶ τῆς ὀδύνης δὲν μπορεῖς νὰ συναντήσεις, παρὰ μόνο ἀκολουθώντας τὸ δρόμο τὸ λιγότερο ταξιδεμένο, τῆς πίστης στὸν Θεὸ καὶ τῆς ἀγάπης.

Γεωργίου Κρουσταλάκη

“Γέρων Πορφύριος. Ὁ πνευματικὸς πατέρας καὶ παιδαγωγός”, σελ. 264-268

ΠΗΓΗ: http://tokandylaki.blogspot.gr/2012/09/blog-post_1421.html

Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού, αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.

Όταν ο Θεός δεν μας δίδει κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του. Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του.

Αν δεν κάνετε υπακοή (σε ιερέα-πνευματικό) και δεν έχετε ταπείνωση, η ευχή (δηλ. το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με) δεν έρχεται και υπάρχει και φόβος πλάνης.

Να μην γίνεται η ευχή (το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με) αγγαρεία. Η πίεση μπορεί να φέρει μια αντίδραση μέσα μας, να κάνει κακό. Έχουν αρρωστήσει πολλοί με την ευχή, γιατί την έκαναν με πίεση. Και γίνεται, βέβαια, κι όταν το κάνεις αγγαρεία, αλλά δεν είναι υγιές.

Δεν είναι ανάγκη να συγκεντρωθείτε ιδιαίτερα για να πείτε την ευχή. Δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια όταν έχεις θείο έρωτα. Όπου βρίσκεσθε, σε σκαμνί, σε καρέκλα, σε αυτοκίνητο, παντού, στον δρόμο, στο σχολείο, στο γραφείο, στη δουλειά μπορείτε να λέτε την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», απαλά, χωρίς πίεση, χωρίς σφίξιμο.

Σημασία στην προσευχή έχει όχι η χρονική διάρκεια αλλά η ένταση. Να προσεύχεσθε έστω και πέντε λεπτά, αλλά δοσμένα στο Θεό με αγάπη και λαχτάρα. Μπορεί ένας μια ολόκληρη νύχτα να προσεύχεται κι αυτή η προσευχή των πέντε λεπτών να είναι ανώτερη. Μυστήριο είναι αυτό βέβαια, αλλά έτσι είναι.

Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει αμέσως αρχίζει: «Κύριε Ιησού Χριστέ ...». Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά. Για παράδειγμα, πάσχεις από αυπνία. να μη ακέπτεσαι τον ύπνο. Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέπτεσαι αν θα κοιμηθείς ή όχι. Να συγκεντρώνεσαι, να λες τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το «Κύριε Ιησού Χριστέ ...» κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος.

Με διαδικασίες-εξπρές, στο πλαίσιο της πρότυπης δίκης, που θα αποτελέσουν τον πιλότο και για άλλες εκκρεμείς υποθέσεις θα εκδικαστεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσφυγή φορολογούμενου

Με διαδικασίες-εξπρές, στο πλαίσιο της πρότυπης δίκης, που θα αποτελέσουν τον πιλότο και για άλλες εκκρεμείς υποθέσεις θα εκδικαστεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας η προσφυγή φορολογούμενου που ζητεί να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική η επιβολή του Φόρου Ακίνητης Περιουσίας Φυσικών Προσώπων (ΦΑΠ) που επιβλήθηκε τη διετία 2011-2012.

Πιο συγκεκριμένα, όπως επισημαίνεται η επιβολή του ΦΑΠ προσκρούει στο άρθρο 4 του Συντάγματος στο οποίο προβλέπεται ότι η επιβολή φόρου επιτρέπεται μόνο εάν υπάρχει φοροδοτική ικανότητα και αν υπάρχει αυτή πρέπει να είναι ανάλογη με τη δυνατότητα του φορολογούμενου.

Ο προσφεύγων - πολίτης δηλώνει ότι δεν έχει εισόδημα λόγω «της ραγδαίας πτώσης της επαγγελματικής του δραστηριότητας» ζητεί να κριθούν αντισυνταγματικά, παράνομα και αντίθετα στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) τα εκκαθαριστικά σημειώματα ΦΑΠ των ετών 2011 και 2012, με τα οποία υποχρεώνεται να καταβάλει για κάθε ένα έτος το ποσό των 14.887 ευρώ.

Επίσης, στην προσφυγή του ο πολίτης αναφέρει ότι διαθέτει τρία ακίνητα τα οποία όμως δεν του αποφέρουν κανένα εισόδημα αφού στα δύο έχει την υψιλή κυριότητα και στο τρίτο την πλήρη κυριότητα.

Υποστηρίζεται ακόμη ότι πλέον του ΦΑΠ μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έχει πληρώσει το Ειδικό Τέλος Ακινήτων (ΕΤΑΚ), το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας (ΤΑΠ) και το γνωστό χαράτσι μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ (ΕΕΤΗΔΕ), κάτι που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην καταβολή, μέσα σε λίγα χρόνια, του ισόποσου της αξίας των ακινήτων σε φόρους.

Η μετάβαση στην άλλη ζωή γίνεται όπως ανοίγεις μια πόρτα και βρίσκεσαι σε διπλανό χώρο, όπως περνάεις μια γέφυρα και πάεις απέναντι. Κανονικά δεν πρέπει να λέμε "άλλη ζωή".

Μία είναι η ζωή, κι αν ζούμε κατά το θέλημα του Θεού εδώ στη γη, θα μας φανερώσει πως θα είμαστε μετά θάνατον. Ακούστε τι μας λέει ο μαθητής της αγάπης, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: "Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα του Θεού, αλλ' ακόμη δεν έχει φανερωθή τι θα είμεθα στο μέλλον. Γνωρίζομεν όμως ότι όταν ο Χριστός φανερωθή με όλην αυτού την δόξαν, θα γίνωμεν και ημείς όμοιοι με αυτόν κατά την δόξαν, διότι θα τον ίδωμεν όπως είναι εις όλην του την θείαν δόξαν, η οποία θα είναι και ιδική μας δόξα". (Α' Ιω. 3,2).

Είναι απερίγραπτο το τι θα μας αποκαλυφθεί στη ζωή μετά το θάνατο. Είναι αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος: "...εκείνα που έχει ετοιμάσει ο Θεός από καταβολής κόσμου δια τους αγαπώντας αυτόν είναι τέτοια, τα οποία μάτι δεν είδε ποτέ και αυτί δεν έχει ακούσει και ανθρώπινος νους δεν έχει φαντασθή". (Α' Κορ. 2,9).

Κάποτε είχα πεθάνει για λίγο. Είχα πάει στον άλλο κόσμο. Είδα τις ομορφιές που υπάρχουν εκεί. Δεν ήθελα να φύγω. Στενοχωρέθηκα που γύρισα πίσω. Εκεί ήταν όλα φωτεινά, χαρά απερίγραπτη. Παράδεισος!

"Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,

θανάτω θάνατον πατήσας

και τοις εν τοις μνήμασιν,

ζωήν χαρισάμενος".

Μου είπε μια μέρα ο Απόστολος:

- Γέροντα, βρίσκεσαι σε τέτοια ηλικία (85 ετών) και κάνεις ακόμη σχέδια για το μοναστήρι;

Του απήντησα:

- Εγώ είμαι αιώνιος. Και όλοι έτσι πρέπει να νιώθομε, να εργαζόμαστε ως αθάνατοι και να ζούμε ως ετοιμοθάνατοι.

Επομένως, μπορούμε να φυτεύομε, να κτίζομε, να προσφέρομε, χωρίς να σκεπτόμεθα αν θα προλάβομε ν' απολαύσομε οι ίδιοι.

Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. σελ 583, http://agapienxristou.blogspot.gr/2013/10/blog-post_3121.html 

Εἰς ἁγιοκατάταξιν τοῦ Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου προέβη ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου:

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου

Α. Ὑπὸ Εὐαγγέλου Καραδήμου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Εὐβοίας τὸν γόνον, Οἰκουμένης ἀγλάϊσμα (πρώτη γραφή: πανελλήνων τὸν Γέροντα), τῆς Θεολογίας τὸν μύστην καὶ Χριστοῦ φίλον γνήσιον, Πορφύριον τιμήσωμεν, πιστοί, τὸν πλήρη χαρισμάτων ἐκ παιδός. Δαιμονῶντας γὰρ λυτροῦται, καὶ ἀσθενεῖς ἰᾶται πίστει κράζοντας· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ´. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Τοῦ Παρακλήτου τὸν ναὸν τὸν ἁγιώτατον
καὶ τῆς πανάγνου Θεοτόκου προσφιλέστατον,
ἀνυμνήσωμεν Πορφύριον ἐκ καρδίας.
Ἀγαπᾷ γὰρ καὶ ἰᾶται πάντας καὶ φρουρεῖ
καὶ πρεσβεύει ὅπως τύχωμεν θεώσεως.
Ὅθεν κράζομεν· χαίροις, πάτερ Πορφύριε.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις χαρισμάτων ὁ θησαυρὸς καὶ τῶν ἰαμάτων ἡ πηγὴ ἡ θαυματουργός. Χαίροις ὁ προφήτης ὁ νέος Ἐκκλησίας, Πορφύριε, τρισμάκαρ, Ἄθωνος καύχημα.

Β. Ὑπὸ Χαραλάμπους Μπούσια.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Προγιγνώσκειν τὸ μέλλον σοφῶς, Πορφύριε, ὡς ἀντιμίσθιον πόνων καὶ βιοτῆς εὐσεβοῦς χάριν δέδωκέ σοι ἄνωθεν ὁ Κύριος· ἄνθος Εὐβοίας ἱερόν, ἐκ τοῦ Ἄθω μυστικῶς πρὸς κήπους μετεφυτεύθης ἀλήκτου δόξης πρεσβεύειν Χριστῷ ὑπὲρ τῶν εὐφημούντων σε.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ´. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Τὸν ὑακίνθῳ καὶ πορφύρᾳ ταπεινώσεως, ὑπακοῆς τε καὶ ἀγάπης στολισάμενον τῆς ψυχῆς αὐτοῦ τὸ ἔνδυμα καὶ ὀφθέντα χαρισμάτων θείου πνεύματος ἐκσφράγισμα εὐφημήσωμεν σοφίας ὡς διδάσκαλον ἀνακράζοντες· Χαίροις, μάκαρ Πορφύριε.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις, ὁ χαρίτων πλησθεὶς πολλῶν ἐν ἐσχάτοις χρόνοις καὶ ἰθύνας πιστοὺς καλῶς πρὸς λειμῶνας θείους, ἀστὴρ θεοσοφίας καὶ ἀκραιφνοῦς ἀγάπης, πάτερ Πορφύριε.

Γ. Ὑπὸ Ἀδαμαντίας Πιπεράκη.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ´. Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ.

Φωτὸς χωρίον τοῦ Θεοῦ καὶ χαρισμάτων τοῦ Πνεύματος ἔμπλεως, τῶν ἱερέων καλλονή, τῶν μοναστῶν κανὼν ἀκριβέστατος, Πορφύριε σοφέ, τῇ διακρίσει λάμψας καὶ θαύμασι, Πατὴρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ´. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὡς παιδιόθεν τὸν Χριστὸν χαίρων ἠγάπησας, καὶ τὰ τοῦ βίου ἀγαθὰ ἀπαρνησάμενος, τὴν τοῦ Ἄθωνος κατέλαβες πολιτείαν, τὸν τῆς πτώσεως χιτῶνα ἐκδυσάμενος, ἀνεδείχθης τῆς Τριάδος ἐνδιαίτημα καὶ πρεσβεύεις ἀεί, Πάτερ ὅσιε, σωθῆναι ἡμᾶς.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις τῆς Εὐβοίας γόνος ἐσθλός, καὶ ὑπερουσίου τῆς Τριάδος μυσταγωγός· χαίροις τοῦ ἀκτίστου, φωτὸς τοῦ Θαβωρίου, αἱρέτης καὶ δοχεῖον, Πάτερ Πορφύριε.

Δ. Ἀνωνύμων ποιητῶν. (εὑρέθησαν στὸ κελλίον τοῦ Γέροντος ὡς χειρόγραφα, ὡς προσευχὴ ἀγνώστων προσκυνητῶν καὶ ἁπλῶς παρατίθενται ἐδῶ, δὲν προτείνονται πρὸς ψαλμῴδησιν)

Ἀπολυτίκιον. Ἀγνώστου ποιητοῦ. Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁσίως διέπρεψας ἐν μέσῳ ἄστει σοφέ, τὴν κλῆσιν δεξάμενος ἀπὸ κοιλίας μητρός· ὅθεν προσκαρτεροῦντες τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, προσέτι μαρτυρίᾳ πλείω τούτων δοθῆναι, ἵνα ἀκαταπαύστως τὴν δόξαν σου ὑμνοῦμεν, αἰτούμενοι ἐλέους τῷ σὲ ἁγιάσαντι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἀγνώστου ποιητοῦ.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Πνευματέμφορος ὅλος καὶ ἀπαθέστατος, διακρίσεως φάρος φωτοειδέστατος, ἱερατεύων τῷ Χριστῷ, ὡς ἰσάγγελος ὤφθης. Προφήτης θαυμαστός, τὰ ἐγγὺς καὶ τὰ μακράν, προβλέπεις ὅσιε Πάτερ, Πορφύριε θεοφόρε, Ἁγίου Ὄρους τὸ ἀγαλλίαμα.

Η πνευματική διαθήκη του Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου

Ἀγαπητὰ πνευματικά μου παιδιά,
Τώρα ποὺ ἀκόμη ἔχω τὰ φρένας μου σώας θέλω νὰ σᾶς πῶ μερικὲς συμβουλές. Ἀπὸ μικρὸ παιδὶ ὅλο στὶς ἁμαρτίες ἤμουνα. Καὶ ὅταν μὲ ἔστελνε ἡ μητέρα μου νὰ φυλάω τὰ ζῶα στὸ βουνό, γιατί ὁ πατέρας μου, ἐπειδὴ ἤμασταν πτωχοὶ εἶχε πάει στὴν Ἀμερική, γιὰ νὰ ἐργαστεῖ στὴ διώρυγα τοῦ Παναμᾶ γιὰ ἐμᾶς τὰ παιδιά του, ἐκεῖ ποὺ ἔβοσκα τὰ ζῶα, συλλαβιστὰ διάβαζα τὸ βίο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου καὶ πάρα πολὺ ἀγάπησα τὸν Ἅγιο Ἰωάννη καὶ ἔκανα πάρα πολλὲς προσευχὲς σὰν μικρὸ παιδὶ ποὺ ἤμουν 12 – 15 χρονῶν, δὲν θυμᾶμαι ἀκριβῶς καλά, καὶ θέλοντας νὰ τὸν μιμηθῶ μὲ πολὺ ἀγώνα ἔφυγα ἀπὸ τοὺς γονεῖς μου κρυφὰ καὶ ἦλθα στὰ Καυσοκαλύβια τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ὑποτάχτηκα σὲ δύο γέροντες αὐταδέλφους, Παντελεήμονα καὶ Ἰωαννίκιο. Μοῦ ἔτυχε νὰ εἶναι πολὺ εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετοι καὶ τοὺς ἀγάπησα πάρα πολὺ καὶ γι' αὐτό, μὲ τὴν εὐχή τους, τοὺς ἔκανα ἄκρα ὑπακοή.
Αὐτὸ μὲ βοήθησε πάρα πολύ, αἰσθάνθηκα καὶ μεγάλη ἀγάπη καὶ πρὸς τὸν Θεό, καὶ πέρασα πάρα πολὺ καλά. Ἀλλά, κατὰ παραχώρηση Θεοῦ, γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου, ἀρρώστησα πολὺ καὶ οἱ Γέροντές μου μοῦ εἶπαν νὰ πάω στοὺς γονεῖς μου στὸ χωριό μου εἰς τὸν ἅγιο Ἰωάννη Εὐβοίας. Καὶ ἐνῶ ἀπὸ μικρὸ παιδὶ εἶχα κάνει πολλὲς ἁμαρτίες, ὅταν ξαναπῆγα στὸν κόσμο, συνέχισα τὶς ἁμαρτίες, οἱ ὁποῖες μέχρι σήμερα ἔγιναν πάρα πολλές.
Ὁ κόσμος ὅμως μὲ πῆρε ἀπὸ καλὸ καὶ ὅλοι φωνάζουνε ὅτι εἶμαι ἅγιος. Ἐγὼ ὅμως αἰσθάνομαι ὅτι εἶμαι ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος τοῦ κόσμου.
Ὅσα ἐνθυμόμουνα βεβαίως τὰ ἐξομολογήθηκα, ἀλλὰ γνωρίζω ὅτι γιὰ αὐτὰ ποὺ ἐξομολογήθηκα μὲ συγχώρησε ὁ Θεός, ἀλλὰ ὅμως τώρα ἔχω ἕνα συναίσθημα ὅτι καὶ τὰ πνευματικά μου ἁμαρτήματα εἶναι πάρα πολλὰ καὶ παρακαλῶ ὅσοι μὲ ἔχετε γνωρίσει νὰ κάνετε προσευχὴ γιὰ μένα, διότι καὶ ἐγώ, ὅταν ζοῦσα, πολὺ ταπεινὰ ἔκανα προσευχὴ γιὰ σᾶς, ἀλλὰ ὅμως τώρα ποὺ θὰ πάω γιὰ τὸν οὐρανὸ ἔχω τὸ συναίσθημα ὅτι ὁ Θεὸς θὰ μοῦ πεῖ: Τί θέλεις ἐσὺ ἐδῶ; Ἐγὼ ἕνα ἔχω νὰ τοῦ πῶ.
Δὲν εἶμαι ἄξιος, Κύριε, γιὰ ἐδῶ, ἀλλὰ ὅτι θέλει ἡ ἀγάπη σου ἂς κάμει γιὰ μένα. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα δὲν ξέρω τί θὰ γίνει. Ἐπιθυμῶ ὅμως νὰ ἐνεργήσει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καὶ πάντα εὔχομαι τὰ πνευματικά μου παιδιὰ νὰ ἀγαπήσουν τὸν Θεό, ποὺ εἶναι τὸ πᾶν, γιὰ νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ μποῦμε στὴν ἐπίγειο ἄκτιστο ἐκκλησία Του. Γιατὶ ἀπὸ ἐδῶ πρέπει νὰ ἀρχίσουμε.Ἐγὼ πάντα εἶχα τὴν προσπάθεια νὰ προσεύχομαι καὶ νὰ διαβάζω τοὺς Ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας, τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων μας καὶ εὔχομαι καὶ ἐσεῖς νὰ κάνετε τὸ ἴδιο. Ἐγὼ προσπάθησα μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ τὸν πλησιάσω τὸ Θεὸ καὶ εὔχομαι καὶ σεῖς νὰ κάνετε τὸ ἴδιο. Παρακαλῶ ὅλους σας νὰ μὲ συγχωρέσετε γιὰ ὅ,τι σᾶς στεναχώρησα.
Ἱερομόναχος Πορφύριος
Ἐν Καυσοκαλυβίοις τῇ 4η/17η Ἰουνίου 1991

Για να διαβάσετε την Ακολουθία του Οσίου Πορφυρίου (μπλέ γράμματατα) πιέστε απλώς επάνω του .

Για να κατεβάσετε τα παρακάτω αρχεία στον υπολογιστή σας:

1) Με αριστερό 'κλικ' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας

2) Με δεξί 'κλικ', επιλέξτε 'Αποθήκευση προορισμού ως' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας

Επισυναπτόμενο αρχείο σε pdf

Ως εκ τούτου δικαιούται π.χ., να κατακρίνει δημοσία τις αιρέσεις, να προειδοποιεί τους πιστούς περί τις επικινδυνότητός τους με οποιοδήποτε μέσον, να ιδρύει αντιαιρετικές υπηρεσίες κεντρικές και περιφερειακές, με τις οποίες οι κρατικές αρχές υποχρεούνται, να συνεργάζονται, να ζητά την συνδρομή των κρατικών αρχών προς επιβοήθηση του αντιαιρετικού της έργου, να επεμβαίνει σε ευαίσθητους χώρους κρατικής αρμοδιότητος προς ενημέρωση του κοινού όπως π.χ. εις τα δημόσια σχολεία, τα νοσοκομεία, τον στρατό κ.λ.π.

Γ. ΚΡΙΠΠΑΣ

Διδάκτωρ Συνταγματικού Δικαίου

(ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΑΦΟΡΩΣΑ ΤΗΝ ΚΑΤΩΘΙ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ)

Της 9^ης ΙΟΥΛΙΟΥ 2013 (ανάλυση παραγράφου 165)

Ως γνωστόν από πολλές πλευρές μας αντιτάσσεται, ότι όλες οι θρησκείες είναι ίσες, καλύπτονται από την θρησκευτική ελευθερία, προστατεύονται εξ ίσου κ.λ.π. και καμμία δεν μπορεί, να κατακριθεί, ότι παραβιάζει βασικές αρχές, επομένως το θέμα «αιρέσεις ή επικίνδυνες αιρέσεις» και προστασία έναντι αυτών είναι απαράδεκτο και αντισυνταγματικό.

Κατ’ αρχήν επί των ενστάσεων αυτών πρέπει, να παρατηρήσουμε, ότι σε μία δημοκρατική κοινωνία κανένας δεν μπορεί, να παριστάνει τον συνταγματολόγο και να αποφαίνεται, ότι η τάδε ή η δείνα ενέργεια είναι αντισυνταγματική κ.λ.π. επειδή αφορά τις αιρέσεις και την έναντι αυτών προστασία. Σε όλα τα κράτη υπάρχει διάταξη εις το Σύνταγμα, η οποία ορίζει, ότι επί της συνταγματικότητος ή αντισυνταγματικότητος ορισμένης ενεργείας ή δράσεως αποφαίνονται τα δικαστήρια. Εις δε τα ευρωπαϊκά κράτη υπάρχει ειδικό πανευρωπαϊκό όργανο, το οποίο αποφαίνεται, περί του εάν κάποια ενέργεια αποτελεί ή όχι παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εν προκειμένω παραβίαση του ατομικού δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας. Το όργανο αυτό είναι, ως γνωστόν, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Μέχρι σήμερον το εν λόγω Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δεν είχε αποφανθεί, εάν και κατά πόσον, ορισμένες αιρέσεις είναι επικίνδυνες και εις ποίαν έκταση δικαιούμεθα, να αντιτασσόμεθα εις αυτές και ιδιαιτέρως η επίσημη Εκκλησία. Έτσι ελλείψει αποφάσεως του εν λόγω Δικαστηρίου πάρα πολλοί εκμεταλλευόμενοι το δεδομένο αυτό μας κατέκριναν και μάλιστα άφηναν υπόνοια, ότι αντιτασσόμενοι εις τις αιρέσεις παραβιάζουμε το ατομικό δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας κ.λ.π. Και βεβαίως τα εναντίον τους επιχειρήματά μας ήσαν κατά ένα μέρος αποδυναμωμένα.

Σήμερα ευρισκόμεθα εις την ευχάριστον θέση, να πληροφορήσουμε το ακροατήριό μας, ότι την 9^ην Ιουλίου 2013 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων συνελθόν εις ολομέλεια και εκδικάζον μίαν υπόθεση αφορώσα την ίδρυση συνδικαλιστικής ενώσεως των ιερέων της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρουμανίας εξέδωσε υπό την ιδίαν ημερομηνίαν μία απόφαση (απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της 9ης Ιουλίου 2013 υπόθεση «Sindicatul «Pästorul cel Bun» c. Roumanie» προσφυγή Νο 2330/09) διά το θέμα αυτό (συνδικαλισμός ιερέων και πότε επιτρέπεται). Η απόφαση αυτή εις την παράγραφον 165 αναφέρεται εις τις αιρέσεις επί λέξει ως εξής εις ελληνική μετάφραση:

«Ο σεβασμός της αυτονομίας των θρησκειών, που είναι ανεγνωρισμένες υπό του κράτους συνεπάγεται την αναγνώριση εις αυτές του δικαιώματος κατά τους κανόνες και τα συμφέροντά τους, να αντιδρούν εναντίον σχισματικών κινήσεων, που αναφύονται εις τους χώρους τους και μπορεί, να εμφανίζουν κίνδυνον διά την συνοχήν τους και την ενότητά τους. Δεν επιτρέπεται επομένως εις τις κρατικές υπηρεσίες, να αναλαμβάνουν ρόλο διαιτητού μεταξύ των ανεγνωρισμένων εκκλησιών και των σχισματικών κινήσεων, που υπάρχουν ή που θα εμφανισθούν προσεχώς εις τους χώρους τους».

Εν όψει επομένως της πολύ σπουδαίας αυτής παραγράφου της εν λόγω αποφάσεως του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου προκύπτουν εφεξής τα εξής δεδομένα:

1) Εις την επίσημη Εκκλησία αναγνωρίζονται (δηλ. θεσμοθετούνται) ιδιαίτερες αρμοδιότητες δράσεως και τοποθετήσεως της έναντι των αιρέσεων

2) Οι εν λόγω αναγνωριζόμενες εις την επίσημη Εκκλησία αρμοδιότητες αφορούν οποιοδήποτε θέμα σχετιζόμενο με τις αιρέσεις και την δράση τους χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμόν.

3) Οι αρμοδιότητες αυτές δεν θεωρούνται πλέον ούτε παράνομες, ούτε αντισυνταγματικές.

4) Αναγνωρίζεται εις την επίσημη Εκκλησία το δεδομένο, ότι οι αιρέσεις, ιδίως οι επικίνδυνες, αποβαίνουν εις βλάβην της και την θίγουν πολλαπλώς. Εφ’ όσον επομένως ευρίσκεται εις κατάσταση προσβολής εναντίον της, δικαιούται, να αμυνθεί. Ευρισκομένη δε εις κατάσταση αμύνης έχει την ευχέρεια, να επιλέξει η ιδία κυριαρχικώς τα μέσα αμύνης που θα χρησιμοποιήσει.

Ως εκ τούτου δικαιούται π.χ., να κατακρίνει δημοσία τις αιρέσεις, να προειδοποιεί τους πιστούς περί τις επικινδυνότητός τους με οποιοδήποτε μέσον, να ιδρύει αντιαιρετικές υπηρεσίες κεντρικές και περιφερειακές, με τις οποίες οι κρατικές αρχές υποχρεούνται, να συνεργάζονται, να ζητά την συνδρομή των κρατικών αρχών προς επιβοήθηση του αντιαιρετικού της έργου, να επεμβαίνει σε ευαίσθητους χώρους κρατικής αρμοδιότητος προς ενημέρωση του κοινού όπως π.χ. εις τα δημόσια σχολεία, τα νοσοκομεία, τον στρατό κ.λ.π.

Ειδικώς διά τον στρατό υπενθυμίζουμε και μίαν άλλη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η οποία αφορά την Ελλάδα. Πρόκειται διά την απόφαση της 24.2.1998 (υπόθεση Λαρίσης κατά Ελλάδος), η οποία επικυρώνει καταδίκη επί προσηλυτισμώ επιβληθείσα υπό των ελληνικών δικαστηρίων εις βάρος αξιωματικών της Πολεμικής Αεροπορίας, οι οποίοι επεχείρησαν να προσηλυτίσουν εις την αίρεση των πεντηκοστιανών στρατιώτες που είχαν υπό τις διαταγές τους. Άρα κατοχυρούται και η πρόσβαση της Εκκλησίας και εις τον στρατό προς προστασία της έναντι των αιρέσεων.

5) Οι προαναφερόμενες αρμοδιότητες που αναγνωρίζονται εγκύρως εις τη επίσημη Εκκλησία αναφέρονται εδώ ενδεικτικώς και όχι περιοριστικώς. Επομένως και κάθε άλλη αρμοδιότης προσήκουσα εις το ως άνω σχήμα μπορεί, να ασκηθεί από την Εκκλησία και μάλιστα υπό την κάλυψη του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

6) Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω συνιστώ εις τους παρόντας εκπροσώπους των Εκκλησιών, να ενημερώσουν τις αρμόδιες κρατικές τους υπηρεσίες, περί των νέων αρμοδιοτήτων που αναγνωρίζονται εις την Εκκλησία από την προαναφερομένη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και να ζητήσουν και την συνδρομήν τους.

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com

21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013

ΠΗΓΗ: http://www.egolpion.com/pastorul_cel_bun.el.aspx#ixzz2mM8NbiwG 

Παραβιάζεται ανερυθρίαστα η συνταγματική επιταγή της προστασίας της οικογένειας, αναλυτικοί πίνακες και παραδείγματα για τη φορολογία των πολυτέκνων, σε σχέση με τους αγάμους. Το μέλλον της Ελλάδος προδιαγράφεται ζοφερό.

Για να διαβάσετε το άρθρο (μπλέ γράμματατα) πιέστε απλώς επάνω του .

Για να κατεβάσετε τα παρακάτω αρχεία στον υπολογιστή σας:

1) Με αριστερό 'κλικ' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας

2) Με δεξί 'κλικ', επιλέξτε 'Αποθήκευση προορισμού ως' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας

Επισυναπτόμενο αρχείο σε pdf

Υπεράνω όλων η ΑΓΑΠΗ. Εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί, παιδιά μου, είναι η αγάπη για τον άλλο, η ψυχή του. Ό,τι κάνουμε, προσευχή, συμβουλή, υπόδειξη να το κάνουμε με αγάπη. Χωρίς την αγάπη η προσευχή δεν ωφελεί, η συμβουλή πληγώνει, η υπόδειξη βλάπτει, καταστρέφει τον άλλον, που αισθάνεται αν τον αγαπάμε ή αν δεν τον αγαπάμε και αντιδρά αναλόγως. Αγάπη, αγάπη, αγάπη! Η αγάπη στον αδελφό μας προετοιμάζει να αγαπήσουμε περισσότερο το Χριστό. Ωραίο δεν είναι;

Ας σκορπίζουμε σε όλους την αγάπη ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για την στάση τους. Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. Θα νιώθουμε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους. Είναι εγωισμός να θέλουν οι άλλοι να μιλάμε με καλοσύνη. Ας μη μας στενοχωρεί το αντίθετο. Ας μη ζητιανεύουμε την αγάπη. Επιδίωξή μας είναι να αγαπάμε και να προσευχόμαστε με όλη μας την ψυχή για εκείνους. Τότε θα προσέξουμε ότι όλοι θα μας αγαπάνε χωρίς να το επιδιώκουμε, χωρίς καθόλου να ζητιανεύουμε την αγάπη τους. Θα μας αγαπάνε ελεύθερα και ειλικρινά από τα βάθη της καρδιάς τους χωρίς να τους εκβιάζουμε. Όταν αγαπάμε χωρίς να επιδιώκουμε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες. Αυτό ισχύει για όλους.

Αν ο αδελφός σου σε ενοχλεί, σε κουράζει, να σκέπτεσαι: «Τώρα με πονάει το χέρι μου, το πόδι μου, πρέπει να το περιθάλψω με όλη μου την αγάπη». Να μη σκεπτόμαστε, όμως, ούτε ότι θα ανταμειφθούμε για τα δήθεν καλά, ούτε ότι θα τιμωρηθούμε για τα κακά που διαπράξαμε. Έρχεσαι εις επίγνωση αληθείας, όταν αγαπάεις με την αγάπη του Χριστού. Τότε δεν ζητάεις να σ’ αγαπάνε, αυτό είναι κακό. Εσύ αγαπάεις, εσύ δίνεις την αγάπη σου, αυτό είναι το σωστό. Από εμάς εξαρτάται να σωθούμε. Ο Θεός το θέλει. Όπως λέει η Αγία Γραφή: «… πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν»

(Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου – Βίος και Λόγοι – Περί αγάπης προς τον πλησίον)

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2039

Απλές εξηγήσεις για σύνθετα πράγματα

- 12 Νοεμβρίου 2013 : Σύμφωνα με τους τίτλους, «Σε ελληνικά χωρικά ύδατα μπήκε τουρκική φρεγάτα», έφτασε, δε, μέχρι τη Σκύρο και την Εύβοια.

Με μία προσεκτικότερη ματιά στα δημοσιεύματα, βέβαια, και σε αντίθεση με το παρελθόν, όπου δεν δίνονταν λεπτομέρειες, μπορεί κάποιος να παρατηρήσει ότι η παραβίαση των χωρικών υδάτων δεν έγινε παρά μόνο για μισή ώρα, δηλαδή για 13 περίπου μίλια, όση ήταν και η διαδρομή του στα σημεία των χωρικών υδάτων των δύο νησιών που εφάπτονται λόγω απόστασης μικρότερης των 6 νμ μεταξύ τους.

Η παραβίαση έγινε μόνο στα σημεία Α – Β, μόνο μεταξύ Σκύρου και Εύβοιας, και μόνο για μισή ώρα. Μετά, όπως λέει και η ανακοίνωση του ΓΕΕΘΑ, η φρεγάτα «εξήλθε από τα Ελληνικά Χωρικά Ύδατα νοτίως Ν. Σκύρου την 23:04, συνεχίζοντας τον πλου του προς νοτιοανατολικό Αιγαίο.» Λέει, λοιπόν, ότι αφού βγήκε από τα ελληνικά χωρικά ύδατα της Σκύρου, μπήκε στα διεθνή ύδατα του νοτιοανατολικού Αιγαίου. Εκεί τελείωσε και η αρμοδιότητα και η δικαιοδοσία του ΓΕΕΘΑ. Αφού  πέρασε τα 6 νμ της Σκύρου, κυκλοφορούσε μέσα στο κεντρικό και νοτιοανατολικό Αιγαίο, μεταξύ Χίου και Εύβοιας, στο κέντρο του Αρχιπελάγους, ανενόχλητο, γιατί δεν έχει δικαιοδοσία το ελληνικό κράτος. Το ίδιο ισχύει και  για το πώς έφτασε στη Σκύρο από την έξοδό του από τον Ελλήσποντο. Ανενόχλητο, γιατί έπλεε σε διεθνή ύδατα, όπου δεν έχει αρμοδιότητα το ελληνικό κράτος, γιατί δεν αποτελεί κομμάτι της κυριαρχίας του.

Ελπίζω ότι στο μεγάλο χάρτη, έστω κι αν είναι δυσδιάκριτα τα σημεία Α-Β, μπορείτε κι εσείς να διαπιστώσετε ότι πλέον οι τίτλοι «Σε ελληνικά χωρικά ύδατα τουρκική φρεγάτα» αναφέρονται μόνο στο σημείο που είναι τόσο μικρό στο χάρτη, ώστε να είναι δυσδιάκριτο. τα εκατοντάδες μίλια που διέσχισε στο Αρχιπέλαγος, μόνο τα 13ήταν παραβίαση χωρικών υδάτων. Ολόκληρη η υπόλοιπη διαδρομή, δηλαδή ολόκληρο το Βόρειο και Κεντρικό Αιγαίο, και μετά το Νοτιοανατολικό, δεν είναι ελληνική επικράτεια. Είναι διεθνή ύδατα. Κι έτσι είναι με το σημερινό σύστημα των 6 ή 12 νμ.

Οι περισσότεροι θα έχετε στο μυαλό σας αυτόν εδώ τον χάρτη, ο οποίος, μάλιστα, τιτλοφορείται ως «Η οριοθέτηση των χωρικών υδάτων, ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας».

Ο χάρτης αυτός ούτε με την πραγματικότητα έχει σχέση, ούτε με το Δίκαιο της Θάλασσας. Αν «επιμένετε» ότι αυτός είναι ο χάρτης, 1^ον πείτε μου πού θα γίνει η αύξηση των 6 σε 12 νμ, και , 2^ον, όπως είδαμε, το ΓΕΕΘΑ γράφει για μισή ώρα παραβίασης και μόνο, κι αυτό μεταξύ Σκύρου και Ευβοίας.

Ο πραγματικός χάρτης των χωρικών υδάτων με το σημερινό σύστημα των 6, ή των 12 νμ είναι αυτός. Το λευκό είναι Διεθνή Ύδατα, δηλαδή όχι κομμάτι της ελληνικής επικράτειας.

Εάν διπλασιαστούν τα 6 σε 12 νμ, δεν είναι αλγεβρική η αύξηση, δηλαδή το διπλάσιο σε χωρικά ύδατα, αλλά γεωμετρική. Από το 40% του Αιγαίου που κατέχουμε σήμερα, θα πάμε στο 60%. Το υπόλοιπο 40%, δηλαδή σχεδόν το μισό Αιγαίο, θα παραμείνει Διεθνή Ύδατα ή/και τουρκικά.

Επίσης, απ’ ό,τι βλέπετε στο χάρτη, την ίδια πορεία που έκανε η τουρκική φρεγάτα στις 12 Νοέμβρη μέσα στο Βόρειο, στο Κεντρικό και στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο, θα μπορούσε να την κάνει και με τα 6, αλλά και με τα 12 νμ. Η καρδιά του Αιγαίου με το σημερινό σύστημα των 6 ή 12 νμ είναι ή θα παραμείνει διεθνή ύδατα. Με λίγα λόγια, σήμερα, κι όπως μπορείτε να δείτε στο χάρτη, μια φρεγάτα έχει κάθε δικαίωμα να φτάνει μέχρι τα 6 νμ από το Σούνιο χρησιμοποιώντας τα διεθνή ύδατα. Ίσως να το καταλάβετε καλύτερα αν σκεφτείτε ότι με το σημερινό σύστημα, το  7^ο ναυτικό μίλι από το Σούνιο είναι διεθνή ύδατα. Τι θα αλλάξει αν πάμε στα 12? Θα μπορεί να φτάνει μέχρι τα 12 νμ από το Σούνιο, ή καλύτερα, επειδή παρεμβάλλονται νησιά μπροστά από το Σούνιο, μέχρι τα 12 νμ από τις ακτές της Εύβοιας και της Σκύρου, στο κέντρο του Αρχιπελάγους.

Τι μπορεί να κάνει η ΑΟΖ? Τίποτα. Δεν είναι επιχείρημα εναντίον της Τουρκίας. Υπενθυμίζω τη δήλωση του Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας όταν είχε έρθει στην Ελλάδα και ρωτήθηκε για το θέμα της ΑΟΖ : «Πρώτα τα χωρικά ύδατα και η υφαλοκρηπίδα, και μετά η ΑΟΖ.»

Επίσης, κι αφού έχει γίνει λόγος για «διεθνή ύδατα», βλέπω ότι κάποιοι ακόμη χρησιμοποιούν τον όρο «διεθνή χωρικά ύδατα». Δηλαδή, μπορεί να είναι διεθνή τα ύδατα του Αιγαίου, αλλά είναι δικά μας διεθνή.. Δεν είναι έτσι. Υπάρχουν τα «χωρικά ύδατα» -territorial sea- και τα «διεθνή ύδατα» -international waters-. «Διεθνή χωρικά ύδατα» ΔΕΝ υπάρχουν. Η διαφορά είναι ότι στα χωρικά ύδατα έχεις «κυριαρχία», ενώ στα διεθνή δεν έχεις. Υπενθυμίζω πως άλλο είναι η «κυριαρχία» – χωρικά ύδατα, εναέριος-, κι άλλο τα απλά «κυριαρχικά δικαιώματα» -υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ-, όπου η επιφάνεια της θάλασσας είναι διεθνή ύδατα.

- 13 Νοεμβρίου 2013 : Ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας απαντά στην συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας σε βουλευτές, για την «ευρωπαϊκή ΑΟΖ».

Αναφέρεται στο τι είναι ΑΟΖ, αλλά και στο αν υπάρχει «ευρωπαϊκή ΑΟΖ» : «Αρμοδιότητα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποτελεί η αλιεία. Επειδή λοιπόν ο πυρήνας της έννοιας της ΑΟΖ ιστορικά είναι η αλιευτική ζώνη. Πράγματι, λόγω αλιευτικής πολιτικής υπάρχει μια είσοδος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο θέμα αυτό. Αλλά αυτή την στιγμή μιλάμε για ΑΟΖ ως εθνικό κυριαρχικό δικαίωμα και αυτό είναι κρατικό, ούτε εκχωρείται ούτε μπορεί να την διαχειριστεί η Ε.Ε.»

Επομένως, «ευρωπαϊκή ΑΟΖ» σημαίνει ευρωπαϊκή αλιεία. Ήταν άλλη η συζήτηση για τους υδρογονάνθρακες ως ενεργειακοί πόροι, γιατί αφορούν άλλη ζώνη, την Υφαλοκρηπίδα, κι έγινε το Μάη στη Σύνοδο Κορυφής. Ο πρωθυπουργός δεν μίλησε για ΑΟΖ, αλλά για Υφαλοκρηπίδα. Μάλιστα, αναφέρεται και στην κυπριακή, όχι ΑΟΖ, αλλά υφαλοκρηπίδα. Όχι μόνο σε επίπεδο Διεθνούς, αλλά και Ευρωπαϊκού Δικαίου, οι υδρογονάνθρακες είναι η υφαλοκρηπίδα. Παραθέτω το ακριβές απόσπασμα :

“Περιλήφθηκε για πρώτη φορά ρητή αναφορά στην έρευνα και την εκμετάλλευση των εγχώριων ενεργειακών πόρων της Ευρώπης, πράγμα που ενδιαφέρει ιδιαίτερα την Ελλάδα και την Κύπρο καθώς το είπα ξεκάθαρα υπάρχουν πολύ ισχυρές ενδείξεις για ύπαρξη σοβαρών ενεργειακών κοιτασμάτων στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Όπως βρέθηκαν και αξιοποιούνται ήδη στην κυπριακή υφαλοκρηπίδα. Είναι λοιπόν προς το συνολικό συμφέρον όλης της Ευρώπης να προχωρήσει η εκμετάλλευση των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πηγών. Μάλιστα έγινε τελικά δεκτή η πρότασή μου στο κείμενο των συμπερασμάτων να υπάρχει δηλαδή ειδική αναφορά σε εγχώριες πηγές ενέργειας, χερσαίες και θαλάσσιες, ώστε να συμπεριλαμβάνει ξεκάθαρα και τον θαλάσσιο ενεργειακό πλούτο των κρατών – μελών.”

Το ίδιο έγινε και στην επίσκεψή του στην Τουρκία, όπου έκανε λόγο για «υφαλοκρηπίδα».

Ενδεικτικά, στα δημοσιεύματα που αναφέρονται στην ΑΟΖ, βάζουν «ΑΟΖ» στον τίτλο και καμιά δεκαριά φορές μέσα, και αναφέρουν στο τέλος και για μια φορά τη λέξη «υφαλοκρηπίδα» για να είναι καλυμμένοι. Το ίδιο ισχύει και για τους δημοσιογράφους, αλλά και για κάποιους πολιτικούς … Πάνω σε μύθους στηρίχτηκε το «κατασκεύασμα της ΑΟΖ». Ξεκίνησε από την «ΑΟΖ του Καστελλόριζου», καθώς η Τουρκία έστελνε ερευνητικά πλοία στη θαλάσσια περιοχή του Καστελλόριζου. Κι έβγαιναν τότε δημοσιεύματα για την ΑΟΖ που θα έσωζε την Ελλάδα, από τους ίδιους τύπους που ανακάλυψαν μετοχές των 600 δις που, επίσης, θα έσωζαν την Ελλάδα από το χρέος, χωρίς κανείς ποτέ να εξηγήσει τι παραπάνω προσφέρει η «ΑΟΖ του Καστελλόριζου» από την υφαλοκρηπίδα του. Και δεν προσφέρει τίποτα. Για την ακρίβεια, ΔΕΝ περιλαμβάνει την εξόρυξη υδρογονανθράκων. Το ίδιο ισχύει και για το Αιγαίο. Ας δούμε και το αποτέλεσμα της ΑΟΖ, εάν προσφέρει κάτι παραπάνω σε σχέση με την Τουρκία. Η Ελλάδα συμπεριέλαβε την ΑΟΖ στις θαλάσσιες ζώνες στις διερευνητικές επαφές. Ποια ήταν η απάντηση των Τούρκων? Αφορούσε στην αλιεία.

Κάποιοι μπορεί να πουν ότι η ΑΟΖ συμπεριλαμβάνει την υφαλοκρηπίδα.

Εάν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ είναι το ίδιο, που δεν είναι, επειδή είναι δύο διακριτές και ξεχωριστές ζώνες, τότε γιατί βάφτισαν κάποιοι την υφαλοκρηπίδα «ΑΟΖ»? Ποιος είναι ο σκοπός, εφόσον, εάν είναι δύο διακριτές ζώνες, στην οριοθέτηση είναι το ίδιο ακριβώς και πάντοτε συμπίπτουν? Ή εάν δεν είναι δύο διακριτές ζώνες ,και η ΑΟΖ συμπεριλαμβάνει την υφαλοκρηπίδα, ποιος είναι ο λόγος να μιλάμε για την ΑΟΖ κι όχι για την υφαλοκρηπίδα, αφού είναι το ίδιο? Τι παραπάνω προσφέρει? Τίποτα, παρά μόνο τα ύδατα από το βυθό μέχρι και κάτω από την επιφάνεια. Αυτό και μόνο περιλαμβάνει η ΑΟΖ, κι όχι (και) την υφαλοκρηπίδα.

Υπάρχουν δύο διακριτές ζώνες : η Υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ. Η ονομασία Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη προέρχεται από την ονομασία Αποκλειστική Αλιευτική Ζώνη. Όλα τα άρθρα της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας που αναφέρονται στην ΑΟΖ περιλαμβάνουν τη μεταναστευτικότητα των ψαριών, την προστασία τους κλπ. Τα άρθρα που αφορούν στην εξόρυξη υδρογοναναθράκων ΔΕΝ συμπεριλαμβάνονται στην ΑΟΖ, κι ας λέει ο ορισμός ότι η ΑΟΖ συμπεριλαμβάνει το βυθό και το υπέδαφος. ΔΕΝ μπορείς να κάνεις τίποτα στο βυθό και το υπέδαφος, αν δεν χρησιμοποιήσεις το καθεστώς της Υφαλοκρηπίδας. Η ΑΟΖ ΔΕΝ συμπεριλαμβάνει την Υφαλοκρηπίδα. Το άρθρο 56 (3) είναι σαφές. Είναι δύο διακριτές ζώνες. Για να οριοθετήσεις, δε, ΑΟΖ, είναι απαραίτητο να οριοθετήσεις την υφαλοκρηπίδα. Μόνη της η ΑΟΖ δε σου δίνει τα δικαιώματα της υφαλοκρηπίδας. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το 1982 στην υπόθεση Λιβύης/Μάλτας ήταν επίσης σαφές : Υφαλοκρηπίδα χωρίς ΑΟΖ γίνεται. ΑΟΖ χωρίς Υφαλοκρηπίδα ΔΕΝ γίνεται. Διαβάστε, παρακαλώ, το άρθρο «Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να βγάλει πετρέλαιο στο Αιγαίο, αν δεν οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα» στην εφημερίδα «Δημοκρατία».

Πηγή: http://olympia.gr, (21-11-2013)

Η ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΗ «ἐκκλησία» βρίσκεται στὴ μεγαλύτερη κατάπτωση τῆς ἱστορίας της καὶ ἕνα βῆμα πρὶν τὴ διάσπασή της! Τελευταῖο της «κατόρθωμα» τὸ «πράσινο φῶς» γιὰ τὴν χειροτονία γυναικῶν ἐπισκόπων, ποὺ ψήφισε κατὰ πλειοψηφία ἡ σύνοδος τῆς Ἀγγλικανικῆς «Ἐκκλησίας» πρὶν λίγες ἡμέρες.

Ἰδοὺ καὶ ἡ εἴδηση: «Ἡσύνοδος τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας ἐνέκρινε κατ' ἀρχὴν σήμερα στὸ Λονδίνο, μὲ συντριπτικὴ πλειοψηφία, τὴ χειροτονία γυναικῶν ἐπισκόπων. Τὸ σχέδιο, τὸ ὁποῖο εἶχε ἀπορριφθεῖ τὸ Νοέμβριο τοῦ 2012 καὶ πρόκειται νὰ ἐπικυρωθεῖ ὁριστικὰ ἀπὸ μία νέα σύνοδο τὸ 2014, ἐγκρίθηκε μὲ 378 ψήφους ὑπέρ, 8 κατὰ καὶ 25 ἀποχές.

Ἡ εἴδηση γιὰ τὴν κατ' ἀρχὴν ἔγκριση τῆς χειροτονίας γυναικῶν ἐπισκόπων ἔρχεται μετὰ τὶς ἔντονες ἐπικρίσεις ποὺ εἶχαν διατυπωθεῖ σὲ βάρος τῆς «ἐκκλησίας», μεταξὺ ἄλλων καὶ ἀπὸ τὸν πρωθυπουργὸ Ντέϊβιντ Κάμερον, μετὰ τὴν ἀπόρριψη τοῦ σχεδίου, τὸ Νοέμβριο τοῦ 2012, μὲ διαφορὰ μόλις ἕξι ψήφων.

“Δὲν πρέπει νὰ ἀνοίξουμε ἀμέσως τὶς σαμπάνιες ἢ ὅποιο ἄλλο ποτὸ ἁρμόζει στὶς γιορτές, ἐπειδὴ πρέπει νὰ συνεχίσουμε νὰ ἐργαζόμαστε μαζὶ ὡς τὸ τέλος”, γιὰ νὰ εὐοδωθεῖ τὸ σχέδιο, σχολίασε ὁ Τζὸν Σεντάμου, ὁ ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Γιόρκ, ποὺ ὑποστηρίζει αὐτὴ τὴν ἐξέλιξη ὑπὲρ τῶν γυναικῶν» (ἱστολ. Ρομφαία).

Ἡ ἀπουσία τῆς Θείας Χάριτος ἀπὸ τὶς παρασυναγωγὲς τῶν αἱρετικῶν φέρνουν ὀλέθρια ἀποτελέσματα σ’ αὐτὲς καὶ τοὺς ὀπαδούς τους. Πάντως, ὅπως φαίνεται, πολὺ σύντομα, Ἀγγλικανὲς «ἐπισκοπίνες» θὰ γίνουν καὶ ὁμοτράπεζοι τῶν «δικῶν» μας οἰκουμενιστῶν!

ΠΗΓΗ: Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 2000, 29 Νοεμβρίου 2013, http://anavaseis.blogspot.gr/2013/12/blog-post.html

Ο Χριστός είναι νέα ζωή. Πως το λέω; Ο Χριστός είναι το παν. Είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως, το φως το αληθινόν, που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται, να πετάει, να βλέπει όλα, να βλέπει όλους, να πονάει για όλους, να θέλει όλους μαζί του, όλους κοντά στο Χριστό.

Όταν εμείς βρίσκουμε κάποιονε θησαυρό ή ό, τι άλλο, δεν θέλομε να το λέμε πουθενά. Ο Χριστιανός όμως, όταν βρει το Χριστό, όταν γνωρίσει το Χριστό, όταν ο Χριστός εγκύψει μέσα στην ψυχούλα του και τον αισθανθεί, θέλει να φωνάζει και να το λέει παντού, θέλει να λέει για το Χριστό, τι είναι ο Χριστός.

Αγαπήσατε τον Χριστόν και μηδέν προτιμήστε της αγάπης Αυτού. Ο Χριστός είναι το παν, είναι η πηγή της ζωής, είναι το άκρον των εφετών, είναι το παν. Όλα στο Χριστό υπάρχουν τα ωραία.

Και μακράν του Χριστού η θλίψις, η μελαγχολία, τα νεύρα, η στενοχώρια, οι αναμνήσεις των τραυμάτων της ζωής, των πιέσεων, των αγωνιωδών, έτσι, ωρών. Όλα, ζούμε εκείνα εκεί της ζωής μας. Και πάμε εδώ και πάμε εκεί, και τίποτα, και πουθενά δεν στεκόμαστε. Όπου βρούμε το Χριστό, ας είναι μια σπηλιά, καθόμαστε εκεί και φοβούμαστε να φύγουμε, να μη χάσουμε το Χριστό. Διαβάστε να ιδήτε.

Ασκηταί, που εγνώρισαν το Χριστό, δεν ήθελαν να φύγουν από τη σπηλιά, ούτε έβγαιναν έξω να κάνουνε πιο πέρα θέλαν να είναι εκεί που αισθανόντουσαν το Χριστό μαζί τους. Ο Χριστός είναι το παν!

ΠΗΓΗ: http://1myblog.pblogs.gr/2011/07/o-hristos-einai-nea-zwh-pws-to-lew-o-hristos-einai-to-pan.html

Δεν πρέπει η ψυχή μας ν' αντιστέκεται και να λέει, «γιατί το έκανε αυτό ο Θεός, γιατί το άλλο αλλιώς, δεν μπορούσε να το κάνει διαφορετικά;». Όλ' αυτά δείχνουν μία εσωτερική μικροψυχία και αντίδραση. Δείχνουν την μεγάλη ιδέα που έχομε για τον εαυτό μας, την υπερηφάνειά μας και τον μεγάλο εγωισμό μας. Αυτά τα «γιατί» πολύ βασανίζουν τον άνθρωπο, δημιουργούν αυτό που λέει ο κόσμος «κόμπλεξ». παραδείγματος χάριν, «γιατί να είμαι πολύ ψηλός» ή - το αντίθετο - «πολύ κοντός;». Αυτό δεν φεύγει από μέσα. Και προσεύχεται κανείς και αγρυπνεί, αλλά γίνεται το αντίθετο. Και υποφέρει και αγανακτεί χωρίς αποτέλεσμα. Ενώ με τον Χριστό, με την χάρη φεύγουν όλα. Υπάρχει αυτό το «κάτι» στο βάθος, δηλαδή το «γιατί», αλλ' η χάρις του Θεού επισκιάζει τον άνθρωπο κι ενώ η ρίζα είναι το κόμπλεξ, εκεί πάνω φυτρώνει τριανταφυλλιά με ωραία τριαντάφυλλα κι όσο ποτίζεται με την πίστη, με την αγάπη, με την υπομονή, με την ταπείνωση, τόσο παύει να έχει δύναμη το κακό και παύει να υπάρχει. δηλαδή δεν εξαφανίζεται, αλλά μαραίνεται. Όσο δεν ποτίζεται η τριανταφυλλιά, τόσο μαραίνεται, ξηραίνεται, χάνεται και αμέσως ξεπετάγεται αγκάθι.

Εκπειράζουμε τον Θεό, όταν ζητούμε κάτι από Εκείνον, αλλά η ζωή μας είναι μακράν του Θεού. Τον εκπειράζομε, όταν ζητούμε κάτι, αλλά η ζωή μας δεν είναι σύμφωνη με το θέλημά Του-πράγματα, δηλαδή, ενάντια στον Θεό. άγχος, αγωνία, απ' το ένα μέρος, κι απ' το άλλο παρακαλούμε.

ΠΗΓΗ: http://1myblog.pblogs.gr/2012/03/ayta-ta-giati-poly-basanizoyn-ton-anthrwpo.html

Ο πόνος και η κραυγή μεταβάλλονται τώρα σε ακατάπαυστη δοξολογία και στη συνέχεια γίνεται αυτός ο ίδιος η αφορμή, ώστε ολόκληρος ο λαός να δοξολογεί τον Θεό....

Πράγματι, η μελέτη της περικοπής αυτής, όπως μας την περιγράφει ο Ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς, που είχε ιδιαίτερη ευαισθησία στις σωματικές παθήσεις ως ιατρός που ήταν, μας συγκλονίζει και μας κάνει ν΄ ανοίξουμε τα ώτα των καρδιών μας στον Ευαγγελικό-Αποκαλυπτικό λόγο, όπως βεβαίως ερμηνεύεται ο λόγος αυτός από την Εκκλησία μας.
Προσευχή λοιπόν. Το μεγάλο κεφάλαιο της ορθοδόξου πνευματικότητας που ποτέ δεν είναι δυνατόν να εξαντλήσει ο πιστός...
Από τις τόσες πολύτιμες πτυχές που αποθησαυρίζονται μέσα στην ζωντανή παράδοση των αγίων μας, να σταθούμε μόνο σε δύο.
α)Στην θερμότητα και β) στην επιμονή που φυσικά είναι αναγκαία να δείχνουμε.

Δεν θα είναι υπερβολή αν υποστηρίξουμε ότι ο άνθρωπος, όχι απλώς θα πρέπει με συνείδηση να προσέρχεται στο μεγάλο αυτό έργο, αλλά θα αποτελεί ευλογία να συγκλονίζεται ολόκληρος ο εσωτερικός του κόσμος την ιερή ώρα της επικοινωνίας του με τον Θεό.
Σαλπίζει από τα βάθη των αιώνων ο υιός της Ανθούσας, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Ουδέν ευχής δυνατώτερον πεπυρωμένης και γνησίας....».Και φυσικά, η θερμότητα της προσευχής δεν έγκειται στην ένταση της φωνής μας, αλλά στην καρδιακή μας διάθεση. Στη θέρμη και την φλόγα της υπάρξεώς μας. Γι αυτό και είναι δυνατόν οι θερμότερες δεήσεις και ικεσίες να γίνονται εν σιωπή και νοερώς, δίχως ν΄ ακούγεται λέξη...Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους ησυχαστές μας, τους επίγειους αυτούς αγγέλους, που νύχτα και ημέρα δέονται με την καρδιακή προσευχή, υπέρ όλου του κόσμου....(καταστάσεις δηλ. χάριτος που είναι εντελώς ασύλληπτες για τον κόσμο ο οποίος όλος έγκειται εν τω πονηρώ).
Οπωσδήποτε η κοινή προσευχή στο ναό είναι ό,τι ανώτερο και εκ των ων ουκ άνευ. Η πνοή όμως της ψυχής, η προσευχή δηλ. θα πρέπει να συνεχίζεται και εκτός του ναού, παντού και πάντοτε με ζήλο και επιμονή.
Τα δε παραδείγματα των αγίων μας είναι πολλά και καταπληκτικά. Οι φίλοι του Θεού, αισθάνονται την πανταχού παρουσία του Κυρίου και μέσα στις πλέον αντίξοες συνθήκες. Ο Ιερεμίας βρισκόταν μέσα στη λάσπη και προσείλκυσε τον Θεό με τη θέρμη της καρδιάς του. Ο Δανιήλ μέσα στο λάκκο εξημέρωσε τα άγρια και πεινασμένα λιοντάρια με τις δυνατές ικεσίες του. Και οι Τρεις Παίδες μέσα στο καμίνι της φωτιάς με τις εγκάρδιες υμνωδίες τους έκαναν τον Θεό ευσπλαχνικό. Ο Ιώβ ήταν στην κοπριά και προσείλκυσε το θεϊκό έλεος.Βεβαίως, αναγκαία προϋπόθεση όλων αυτών είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ανάγκη να αγγίξει την καρδιά μας το φως το αληθινόν.
Και όταν συμβεί αυτό, τότε με όλη την δύναμη της υπάρξεώς μας, συνεχώς θα ικετεύουμε εκ βαθέων «Ιησού Υιέ Δαυίδ, ελέησόν με».Δηλ. ...Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό...
Και πάλι «Κύριε, εκέκραξα προς σε, εισάκουσόν μου, εισάκουσόν μου Κύριε». Αμην.

ΠΗΓΗ: http://thriskeftika.blogspot.gr/2011/01/blog-post_2223.html

Πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες πληροφορηθήκαμε ὅτι ἡ γνωστὴ ὀλιγομελὴς ὁμάδα τοῦ Παρατηρητηρίου τοῦ Ἐλσίνκι (βλ. σχετικὰ προηγούμενο ἄρθρο μας ἐδῶ ) πέτυχε τὴν καταδίκη της χώρας μας στὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ἐπειδὴ οἱ ὁμοφυλόφιλοι δὲν δύνανται δυνάμει τῆς Ἑλληνικῆς Νομοθεσίας νὰ συνάψουν Σύμφωνα Κοινωνικῆς Συμβίωσης. Φυσικὰ οὐκ ὀλίγα «πρόθυμα» μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης φρόντισαν νὰ παραλλάξουν τὴν ἀνωτέρω εἴδηση κάνοντας λόγο γιὰ «εὐρωκαταδίκη» της Ἑλλάδος λόγῳ ἀπαγόρευσης τῆς δυνατότητας τοῦ γάμου καὶ τῆς δημιουργίας οἰκογένειας στὰ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια.

Ἀρκεῖ ἡ ἀνάγνωση τοῦ κειμένου τῆς ἀπόφασης γιὰ νὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐξάγει τὴν ἀλήθεια ποὺ ἔχει ὡς ἑξῆς:

Τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων παρατήρησε ὅτι δὲν ὑπάρχει ὁμοφωνία ἀνάμεσα στὰ κράτη μέλη τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ ἡ τάση εἶναι ὁλοένα καὶ μεγαλύτερη ὑπὲρ τῆς θέσπισης τύπων νομικῆς ἀναγνώρισης τῶν σχέσεων τῶν ὁμοφύλων. Ἀπὸ τὰ 19 κράτη ποὺ ἔχουν θεσπίσει κάποια μορφὴ καταχώρισης συμβίωσης ἐκτός τοῦ γάμου, ἡ Λιθουανία καὶ ἡ Ἑλλάδα εἶναι τὰ μόνα κράτη ποὺ ἔχουν ἐπιφυλάξει ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὰ ἑτερόφυλα ζευγάρια τὴν δυνατότητα αὐτή. Τὸ Δικαστήριο ἐπισήμανε ὅτι τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ δύο αὐτὲς χῶρες ἔχουν μείνει μόνες τους στὴν ἐξαίρεση αὐτὴ δὲν σημαίνει ὅτι ἔχουν γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἄδικο. Τὸ Δικαστήριο ἔκρινε λοιπὸν -καὶ ἐδῶ εἶναι τὸ πιὸ σημαντικὸ- ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση δὲν ἐξέθεσε πειστικοὺς καὶ ἐπαρκεῖς λόγους γιὰ τὴ δικαιολόγηση τοῦ ἀποκλεισμοῦ τῶν ὁμόφυλων ζευγαριῶν ἀπὸ τὸ πεδίο ἐφαρμογῆς τοῦ Ν.3719/2008. Γι’ αὐτὸ ἔκρινε ὅτι ὑπῆρξε παραβίαση τῶν Ἄρθρων 14 σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ Ἄρθρο 8.

Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα τῆς ἀποφάσεως ἔχει ὡς ἑξῆς:

«The fact that, at the end of a gradual evolution, a country finds itself in an isolated position as regards one aspect of its legislation does not necessarily imply that that aspect conflicts with the Convention (see F. v. Switzerland, 18 December 1987, § 33, Series A no. 128). Nevertheless, in view of the foregoing, the Court considers that the Government have not offered convincing and weighty reasons capable of justifying the exclusion of same-sex couples from the scope of Law no. 3719/2008. Accordingly, it finds that there has been a violation of Article 14 taken in conjunction with Article 8 of the Convention in the present case.»

Εἶναι λοιπὸν σαφὲς ὅτι τὸ Δικαστήριο δὲν δικαίωσε τὰ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια ἐπειδὴ πράγματι περιοριζόταν τὰ δικαιώματά τους, ἀλλὰ γιατί ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση δὲν κατάφερε νὰ πείσει τὸ Δικαστήριο γιὰ τοὺς λόγους ἐξαίρεσής τους. Ἐλέγχθηκε λοιπὸν ἀρνητικὰ ὁ τρόπος ποὺ ὑπερασπίσθηκε ἡ Ἑλλάδα τὴ νομοθεσία της καὶ ὄχι γιατί εἶχαν δίκαιο οἱ ὁμοφυλόφιλοι προσφεύγοντες.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ τονισθεῖ ὅτι τὴν ὑποστήριξη τῶν προσφυγῶν τῶν ὁμοφυλοφίλων κατὰ τῆς Ἑλλάδος εἶχε ἀναλάβει προσωπικὰ μὲ τοὺς συνεργάτες του ὁ διατελέσας Ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν Δημόσιας Διοίκησης καὶ Ἀποκέντρωσης τῆς Ἑλλάδος στὴν κυβέρνηση Κώστα Σημίτη κ. Νικόλαος Ἀλιβιζάτος, ἐνῷ στὴν ἐπιχειρηματολογία του τὸ Δικαστήριο ἐπισήμανε ὅτι ἡ Ἐθνικὴ Ἐπιτροπὴ Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου ἔκρινε ὅτι ὁ νόμος εἰσήγαγε ἀθέμιτη διάκριση καὶ ὅτι τὸ Ἐπιστημονικὸ Συμβούλιο τῆς Βουλῆς εἶχε λάβει τὴν ἴδια θέση.

Μὲ ἄλλα λόγια λοιπὸν ἡ ἴδια ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία ὄχι μόνο δὲν ὑποστήριξε τὴ βούληση τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ ἀλλὰ ἀντίθετα τὴν ὑπέσκαψε!

Καὶ φυσικὰ σὲ χρόνο ρεκὸρ προωθεῖται ἡ σχετικὴ νομοθετικὴ μεταρρύθμιση ὥστε ἡ χώρα μας νὰ συνταχθεῖ στὶς ἐπιταγὲς τῶν Εὐρωπαϊκῶν Δικαστηρίων. Σύμφωνα μὲ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης ἀλλὰ καὶ τοὺς «ὑπευθύνους» εἶναι ὑποχρέωσή μας νὰ σεβόμαστε τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ τὶς διεθνεῖς ὑποχρεώσεις μας.

Ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση καὶ τὰ κόμματα ἐν γένει, ἔχουν ὅμως ἐπιλεκτικὴ προθυμία στὴ συμμόρφωση στὶς ἀποφάσεις τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μεταξὺ ἄλλων τὸ 2009 ἡ χώρα μας εἶχε καταδικασθεῖ ἀπὸ τὸ ἴδιο Δικαστήριο γιὰ τὴ νομοθετικὴ ρύθμιση ποὺ προβλέπει ὅτι οἱ ἀξιώσεις κατὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου ὑπόκεινται σὲ διετῆ προθεσμία παραγραφῆς, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν πενταετῆ παραγραφὴ ποὺ ὑπόκεινται οἱ ἀξιώσεις κατὰ τοῦ ἰδιώτη ἐργοδότη. Γιὰ τὴν καταδίκη αὐτὴν οὐδεμία νομοθετικὴ ρύθμιση ἔγινε καὶ οἱ ὀφειλὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους πρὸς ἑκατοντάδες χιλιάδες πολίτες παραγράφονται ἄρον ἄρον παρὰ τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση.

Ἐδῶ ὅμως, γιὰ μία ρύθμιση ποὺ εἶναι ἀντίθετη στὴ βούληση τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων, ποὺ διακινδυνεύει τὴν Συνταγματικὰ προστατευόμενη Ἑλληνικὴ Οἰκογένεια, τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος σπεύδει. 

Ὡς Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη θὰ κλείσουμε τὸ ἄρθρο μας αὐτὸ μὲ μία παράκληση. Δὲν γράψαμε τὰ παραπάνω ἁπλὰ γιὰ νὰ σᾶς κάνουμε νὰ ἀγανακτήσετε. Δὲν ἀρκεῖ αὐτὸ γιατί ὡς γνωστὸν τὸ ρῆμα « ἀγανακτῶ » εἶναι ἀμετάβατο. Τὸ ὀφείλουμε στὴν πατρίδα μας καὶ στὰ παιδιά μας νὰ δράσουμε. Ὀφείλουμε νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ τοὺς βουλευτὲς τῆς περιοχῆς μας καὶ νὰ τοὺς ξεκαθαρίσουμε ὅτι θεωροῦμε ὡς ἀπαράδεκτη τὴν ψήφιση τῆς ἐπέκτασης τοῦ Συμφώνου Συμβίωσης στοὺς ὁμοφυλόφιλους. Ὅτι κάτι τέτοιο θὰ ἀνοίξει τὴν κεκρόπορτα σὲ βάρος τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας καὶ τοῦ μέλλοντός μας γιατί ὅπως λέει καὶ ὁ γέροντας Παΐσιος: «Μόλις σβήσει ἡ οἰκογένεια, θὰ σβήσει ὁ κόσμος». Κι ἂν σᾶς ψελλίσουν περὶ εὐρωπαϊκῆς ὑποχρεώσεώς μας ζητῆστε τους νὰ τακτοποιήσουν νομοθετικὰ πρῶτα τὶς παλαιότερες ὑποχρεώσεις τους πρὸς τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο. Προηγοῦνται χρονικὰ καὶ δὲν ἔχουν παραγραφεῖ.

ΠΗΓΗ: http://www.enromiosini.gr/paratiritirio/%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%84%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B5%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CF%83-%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B7%CE%BF%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B7%CF%83/

Σ' ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.

Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ' ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι. Έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της. Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.

Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.

Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς όμως ήταν σχεδόν άπιστος, παρ' όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία, έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε:

- Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!

Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν' αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερή παγωνιά της. Εκείνος όμως δε φάνηκε να επηρεάζεται.

Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: "Πατέρα, σ' ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μού 'στειλε!".

Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, τ' όνειρο έσβησε...

Ο ιερέας, όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση.

Το βράδυ διηγήθηκε τ' όνειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι η ανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Απ' το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του:

- "Θεέ μου!", ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος.

Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθησε στην καρέκλα του και χωρίς να εμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή: "- Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχα πολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος...

Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ' τον πέρα γιαλό. Τούχα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου τό 'φερνε κι εγώ θα το πλήρωνα όσο-όσο. Εκείνη όμως τη στιγμή με νευρίασε η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα:

- Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανηψιά μου!

Ο άνθρωπος όταν τ' άκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα:

- Όμως, να, στο πληρώνω και συ δώστο σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!

Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν τό 'πα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεν το ξέχασε και μού 'στειλε τις ευχαριστίες της", είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσο γλυκά! Μέσα σ' αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε...

- "Δοξασμένο τόνομά Σου Πολυέλεε Κύριε", ψιθύρισε ο ιερέας και τον αγκάλιασε με το βλέμμα του...

ΠΗΓΗ: http://agiameteora.net/index.php/istories/2150-to-psari-tou-kapetaniou.html

Το Σύνταγμά μας, θέλοντας προφανώς να αποτρέψει πάντας από την καλλιέργεια συνθηκών προκλήσεως επαναστατικής βίας, όσο τούτο είναι δυνατόν για ελεύθερους ανθρώπους, έχει προβλέψει ως συνταγματική την κλιμακωτή αντίσταση των Ελλήνων στην άμεση και βίαια, ή στην έμμεση και νομότυπη, κατάλυση αυτού.

Κατά το άρθρο 120 του Συντάγματος, " 1.... 2. Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων. 3. Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος. 4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία."

Από την δευτέρα ως άνω παράγραφο του άρθρου 120 του Συντάγματος, προκύπτει ότι :

Αποτελεί θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων ο σεβασμός στο Σύνταγμα και σέ εκείνους εκ των νόμων οι οποίοι συμφωνούν με αυτό. Όχι στους άλλους νόμους, που δεν συμφωνούν με το Σύνταγμα. Συνεπώς, στους νόμους που δεν συμφωνούν με το Σύνταγμα, ακόμη και όταν δεν αντιβαίνουν ευθέως στο γράμμα αυτού, δεν οφείλεται συμμόρφωση.

Η αντίσταση σε νόμους που μόνο τυπικά σέβονται το Σύνταγμα, αλλά το παραβιάζουν ουσιαστικά, είναι νόμιμη δυνατότητα όλων των Ελλήνων και καθενός Έλληνος ξεχωριστά. Και δη των οργάνων του Ελληνικού Κράτους, που δύνανται να μην εφαρμόζουν τέτοιους νόμους.

Ειδικότερα, δεν υπάρχει συνταγματική υποχρέωση των πολιτών ούτε των οργάνων του Ελληνικού Κράτους, για υπακοή σε νόμους εάν αυτοί προσβάλλουν ένας έκαστος ή διά της συνδυασμένης εφαρμογής τους, είτε συνταγματική διάταξη ευθέως, είτε τον κατά την κοινή αντίληψη σκοπό συνταγματικής διατάξεως. είτε κάποια από τις "κατά την κρίση μέσου αγαθού ανθρώπου" συνταγματικές αξίες.

Η τοιαύτη άρνηση υπακοής ή η άρνηση εφαρμογής τέτοιων νόμων, δεν μπορεί ποτέ να συνιστά άδικη πράξη κατά την εφαρμογή του ποινικού δικαίου, ακόμη και όταν ο συγκεκριμένος ποινικός δικαστής επιλέγει να μην κάνει χρήση της ίδιας δυνατότητας, και θελήσει να εφαρμόσει τέτοιους νόμους: Διότι δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί άδικη πράξη σε βάρος του πολίτου ή του δημοσίου οργάνου που επέλεξε να μην συμμορφωθεί με αντισυνταγματικό νόμο υπό την ανωτέρω έννοια. Αντίστοιχα ισχύουν, βεβαίως, και όσον αφορά την ΑΡΝΗΣΗ ΥΠΑΚΟΗΣ σε φορολόγηση περιουσίας η οποία δεν αποδίδει εισόδημα (και άρα τοιαύτη περιουσία δεν αποτελεί φοροδοτική ικανότητα, πλην εάν άλλως θεωρηθεί επί δολίως μη χρηστής διαχειρίσεως της περιουσίας ή προς όλως έκτακτη και όλως προσωρινή φορολόγηση), στις τυχόν διοικητικής φύσεως κυρώσεις, στά πρόστιμα και στις κατασχέσεις της Εφορίας κ.ο.κ.

Από την ίδια ως άνω δευτέρα παράγραφο του άρθρου 120 του Συντάγματος, προκύπτει ότι η αφοσίωση στην Πατρίδα και στην Δημοκρατία αποτελεί επίσης θεμελιώδη υποχρεώση όλων των Ελλήνων και ενός εκάστου Έλληνος ξεχωριστά. Δεν δικαιούται κάποιος Έλληνας, αλλ' ούτε κάποιο Ελληνικό κόμμα, να επικαλούνται την Δημοκρατία για να μην επιδεικνύουν αφοσίωση στην Πατρίδα, ούτε να επικαλούνται την Πατρίδα για να μην επιδεικνύουν αφοσίωση στην Δημοκρατία.

Επομένως, αφοσίωση στη Δημοκρατία δεν σημαίνει απλή τυπική αφοσίωση στους δημοκρατικούς θεσμούς, αλλά σημαίνει πραγματική και αυτοθυσιαστική αφοσίωση: α) στην Ελευθερία της Πατρίδας μας της Ελλάδας και του Ελληνικού Λαού, β) στην διατήρηση του Πολιτισμού της Πατρίδας μας της Ελλάδας και του Ελληνικού Λαού, και γ) στην συνέχιση της Ιστορικής Παραδόσεως της Πατρίδας μας της Ελλάδας και του Ελληνικού Λαού. Ύστερα, και στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού, σημαίνει και σεβασμό των μεταναστών, αφού ενυπάρχει στον πολιτισμό μας η ιδέα της φιλοξενίας που φθάνει μέχρι και την αγάπη των άλλων, ακόμη και εχθρών μας, αλλά αυτά πάντα με διάκριση.

Σύμφωνα με την ως άνω παράγραφο 3 του άρθρου 120 του Συντάγματος:

Όταν δημόσιο όργανο σφετερίζεται την λαϊκή κυριαρχία ή τις εξουσίες που προκύπτουν από αυτήν, δηλαδή τις ιδιοποιείται και τις ασκεί (ακόμη και νομότυπα) όχι υπέρ του κοινού συμφέροντος αλλά αποκλειστικώς ή κυρίως, υπέρ του ιδικού του συμφέροντος, ή και ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΤΡΙΤΩΝ, είτε ξένων δυνάμεων, είτε ιδιωτών, τότε το νομοτύπως ψευδο-νόμιμο δεν είναι ούτε ηθικό, ούτε συνταγματικώς επιτρεπτό. Διώκεται δε ο σφετερισθείς λαϊκή κυριαρχία ή εξουσίες που πηγάζουν από αυτήν, ευθύς ως αποκατασταθεί η συνταγματική νομιμότητα.

Ερωτάται: Είναι συνταγματικώς επιτρεπτή η αντίσταση των πολιτών και των δημοσίων οργάνων έναντι του σφετερισμού της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτήν; Από τον συνδυασμό των ανωτέρω παραγράφων 2 και 3 του άρθρου 120 του Συντάγματος, προκύπτει ότι : Ναί, χάριν της Πατρίδας και της Δημοκρατίας, η αντίσταση, παθητική και ενεργητική, έναντι του σφετερισμού της λαϊκής κυριαρχίας και των σφετεριστών, είναι συνταγματικώς επιτρεπτή δυνατότητα, τόσο των πολιτών όσο και των δημοσίων οργάνων. Το αυτό ισχύει και όταν η εν λόγω αντίσταση επιχειρείται υπό κομμάτων ή υπό ομάδων του λαού. ΠΡΟΣΟΧΗ όμως: Πρέπει σε κάθε περίπτωση η αντίσταση αυτή να μην υπερβαίνει το αναγκαίο για πράξεις αμύνης μέτρο, δηλαδή: Οποία και οπόση είναι η επίθεση στην Πατρίδα ή/και στην Δημοκρατία υπό και δια του σφετερισμού, τοιαύτη και τοσαύτη πρέπει να είναι η αντίσταση.

Εφ'όσον τηρείται αυτό το μέτρο αντιστάσεως, δεν συνίσταται άδικη πράξη ούτε συγκροτείται αντίστοιχη ποινική ευθύνη, παρά την τυχόν προς τούτο, για χάρη δηλαδή της εν λόγω αντιστάσεως, παραβίαση ποινικών διατάξεων που προστατεύουν συνταγματικές αξίες μικρότερες της προστασίας της Πατρίδας και της Δημοκρατίας. Επίσης, η λόγω σφετερισμού κατάσταση ανάγκης, ενδέχεται να υπαγορεύει την απαλλαγή από ποινή, ακόμη και σοβαρών αδικημάτων, εφ' όσον αυτά διεπράχθησαν πράγματι και αναγκαίως προς αντιμετώπιση της καταστάσεως ανάγκης, κατά την σχετική ποινική εκτίμηση του ποινικού δικαστού.

Από την παράγραφο 4 του άρθρου 120 του Συντάγματος, προκύπτει ακόμη, ότι η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Όχι στίς ιδιαίτερες και ενδεχομένως διεστραμμένες ευαισθησίες τους για κατηγορίες ανθρώπων που βαπτίζονται "μειονότητες", ούτε στις εισαγόμενες ιδεοληψίες πάσης φύσεως και κατευθύνσεως, αλλά στον ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ των Ελλήνων. Αυτόν που χάλκευσε η Ιστορική Παράδοση όλου του λαού μας διά μέσου των αιώνων. Όχι τον ψευδοπατριωτισμό των όποιων τυχόν ενδοτικών αρχηγών και των προδοτών, αλλά τον αρχαιοελληνικό και ρωμαίϊκο πατριωτισμό των πάντα αγωνιζομένων για την ελευθερία Ελλήνων. Όχι κάποιον διεθνιστικό ή υπερεθνικό (ευρωπαϊκο-κεντρικό κ.λ.π.) "πατριωτισμό", ούτε κάποιον υποκριτικό "πατριωτισμό" δοσιλόγων, αλλά τον αγνό αυτοθυσιαστικό πατριωτισμό όσων αγωνίσθηκαν "για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία", όπως ανεξίτηλα συνόψισε τον πατριωτισμό μας ορίζοντάς τον ο Κολοκοτρώνης.

Με αυτόν λοιπόν τον πατριωτισμό, οι Έλληνες όλοι μαζί, ή και ένας έκαστος, και δικαιούνται αλλά και υποχρεούνται να αντιστέκονται με ΚΑΘΕ μέσο εναντίον "οιουδήποτε επιχειρούντος την βιαία κατάλυσιν" του Συντάγματος.

Και τίθεται από πολλούς το δίλημμα: Όταν επιχειρείται η κατάλυση του Συντάγματος αλλά όχι με βίαια μέσα, τότε τί; Τότε έχουν εφαρμογή όσα ελέχθησαν προηγουμένως για τις παραγράφους 2 και 3 του άρθρου 120 του Συντάγματος. Επισημαίνουμε ότι τότε, δεν επιτρέπεται η δια παντός μέσου αντίσταση, όπως στην περίπτωση επιχειρήσεως βιαίας καταλύσεως του Συντάγμοτος, αλλά επιτρέπεται η αντίσταση με μέσα αμύνης ή καταστάσεως ανάγκης, ανάλογα προς την επιβουλή και προς την δολιότητα ή την πίεση αυτής. Τούτο, κατ' αρχήν διά της νομίμου οδού, εν ανάγκη δε ακόμη και τύποις παράνομα. Πάντως δε, με μέσα κατά το δυνατόν πρόσφορα και λυσιτελή, με μέσα σεβόμενα κατά το δυνατόν τις συνταγματικές αξίες.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι η κλιμάκωση της συνταγματικώς επιτρεπτής αντιστάσεως των Ελλήνων κατά το άρ. 120 του Συντάγματος, θεμελιώνει μία επικουρική συνταγματική νομιμότητα, σημασιοδοτημένη και οριοθετημένη από το ίδιο το Σύνταγμα, και ληπτέα υπ'όψη από τα δικαστήρια και όλα τα λοιπά όργανα, δημόσια ή ιδιωτικού δικαίου, του Ελληνικού κράτους.

Έτσι, ακόμη και υπό συνθήκες άνωθεν ουσιαστικής και έμμεσης καταστρατηγήσεως του Συντάγματος, ή άνωθεν προσπαθείας καταργήσεως της λειτουργίας αυτού βιαίως ή εκ πλαγίου, είναι νομικώς δυνατή η επαναφορά της όλης συνταγματικής νομιμότητας, διά της αντιστάσεως εκ μέρους των λοιπών δημοσίων οργάνων αλλά και των πολιτών. Την αντίσταση αυτή το Σύνταγμα την θέλει ακόμη και δυναμική, με άμεση δικαστική κατοχύρωση, και εφ' όσον είναι δυνατόν άνευ βίας.  

Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά,

Τώρα που ακόμη έχω τα φρένας μου σώας θέλω να σας πω μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με έστελνε η μητέρα μου να φυλάω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή ήμασταν πτωχοί είχε πάει στην Αμερική, για να εργαστεί στη διώρυγα του Παναμά για εμάς τα παιδιά του, εκεί που έβοσκα τα ζώα, συλλαβιστά διάβαζα το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα πάρα πολλές προσευχές σαν μικρό παιδί που ήμουν 12 - 15 χρονών, δεν θυμάμαι ακριβώς καλά, και θέλοντας να τον μιμηθώ με πολύ αγώνα έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάχτηκα σε δύο γέροντες αυταδέλφους, Παντελεήμονα και Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι' αυτό, με την ευχή τους, τους έκανα άκρα υπακοή.

Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς τον Θεό, και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση Θεού, για τις αμαρτίες μου, αρρώστησα πολύ και οι Γέροντές μου μου είπαν να πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον άγιο Ιωάννη Ευβοίας.

Και ενώ από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες, όταν ξαναπήγα στον κόσμο, συνέχισα τις αμαρτίες, οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές.

Ο κόσμος όμως με πήρε από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου.

Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα, αλλά γνωρίζω ότι για αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλά όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα, διότι και εγώ, όταν ζούσα, πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας, αλλά όμως τώρα που θα πάω για τον ουρανό έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πει: Τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω.

Δεν είμαι άξιος, Κύριε, για εδώ, αλλά ότι θέλει η αγάπη σου ας κάμει για μένα. Από εκεί και πέρα δεν ξέρω τι θα γίνει.

Επιθυμώ όμως να ενεργήσει η αγάπη του Θεού. Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν τον Θεό, που είναι το παν, για να μας αξιώσει να μπούμε στην επίγειο άκτιστο εκκλησία Του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε.

Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να προσεύχομαι και να διαβάζω τους Ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με τη Χάρη του Θεού να τον πλησιάσω το Θεό και εύχομαι και σεις να κάνετε το ίδιο.

Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ο,τι σας στεναχώρησα.

Ιερομόναχος Πορφύριος

Εν Καυσοκαλυβίοις τη 4/7 Ιουνίου 1991

ΠΗΓΗ: http://1myblog.pblogs.gr/2013/11/agaphta-pnefmatika-moy-paidia-h-diathhkh-toy-neoy-agioy-geronta-.html

Σὲ συνέντευξη ποὺ παραχώρησε πρόσφατα ὁ Ἰησουΐτης πάπας Φραγκίσκος Α΄ ἔκαμε ἀνατρεπτικὲς δηλώσεις, μὲ τὶς ὁποῖες στήριξε τὴν κοινότητα τῶν γκέϊ (ὁμοφυλόφιλων) καὶ ἀγνόησε ἐπιδεικτικὰ τοὺς ἐπικριτές του, ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι πιὸ αὐστηρὸς ἀπέναντι στὶς ἀμβλώσεις καὶ τοὺς γάμους τῶν ὁμοφυλόφιλων. Ἐπίσης τόνισε ὅτι οἱ γυναῖκες θὰ πρέπει νὰ παίζουν ἕνα ρόλο «κλειδὶ» στὶς ἀποφάσεις τῆς ἐκκλησίας. Καὶ πρόσθεσε ὅτι ἂν ἡ ἐκκλησία ἀποτύχει νὰ βρεῖ μία νέα ἰσορροπία μεταξὺ τῆς πνευματικῆς καὶ πολιτικῆς της ἀποστολῆς, τὸ πνευματικό της οἰκοδόμημα θὰ πέσει σὰν τραπουλόχαρτο. Ἡ συνέντευξή του αὐτή, ποὺ δημοσιεύθηκε σὲ 16 χῶρες καὶ πολλὲς γλῶσσες, φανερώνει τὸ βαθὺ ὅραμα τοῦ Πάπα νὰ ἀλλάξει τὴ «συμπεριφορὰ» τῆς ἐκκλησίας. Μεταξὺ τῶν ἄλλων τόνισε καὶ τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά: «Ἡ ἐκκλησία μερικὲς φορὲς ἐγκλωβίζεται σὲ μικρὰ πράγματα, σὲ μικρόμυαλους ρόλους» καὶ «οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ θέλουν πάστορες, ὄχι παπάδες ποὺ συμπεριφέρονται σὰν γραφειοκράτες ἢ κυβερνητικοὶ ἀξιωματοῦχοι» («Ἐλευθερία» Λαρίσης 20-9-2013). Σὲ ἄλλες μάλιστα δηλώσεις του ὁ ἄρχοντας τοῦ Βατικανοῦ ὁμολόγησε ὅτι ὑπάρχει ἕνα «γκέϊ λόμπι» καὶ ἕνα ρεῦμα διαφθορᾶς στὴν Ἁγία Ἕδρα (δηλαδὴ στὸ Βατικανό) καὶ ὅτι ἡ παπικὴ αὐλὴ εἶναι ἡ λέπρα τῆς παποσύνης. Δημοσιεύθηκαν αὐτὲς οἱ δηλώσεις του στὴν ἰταλικὴ ἐφημερίδα «La Republica» καὶ ἀναδημοσιεύθηκαν στὴ δική μας «Δημοκρατία». Αὐτὸ εἶναι τὸ Βατικανὸ σήμερα καὶ αὐτὲς εἶναι οἱ ἐπίσημες θέσεις του γιὰ τὶς ἐκτρώσεις καὶ γιὰ τοὺς ὁμοφυλόφιλους. Τὰ ἀνέχονται ὅλα. Βάζουν μάλιστα τὶς γυναῖκες, αὐτοὶ ποὺ ὑποχρεωτικὰ εἶναι ἄγαμοι, σὲ θέση ρυθμιστῆ τῆς «ἐκκλησιαστικῆς» τους συμπεριφορᾶς. Μήπως σκέπτονται νὰ τὶς προωθήσουν στὸν Κλῆρο; Νὰ δοῦμε τί ἄλλο θὰ σκεφθοῦν ὡς κοσμικὸ κράτος ποὺ ἔχουν καταντήσει. Ἐκεῖ τελικὰ ὁδηγεῖ ἡ αἴρεση – ἐφόσον ἀπουσιάζει ἀπ’ αὐτὴν ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Τὸ Βατικανό – τὸ ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος ὁ Πάπας – κατάντησε διεφθαρμένο κράτος. Ἀποροῦμε λοιπὸν καὶ θλιβόμαστε πραγματικά, ὅταν βλέπουμε Ὀρθόδοξους μεγαλόσχη μους κληρικοὺς νὰ ἐπισκέπτονται τὸ Βατικανὸ γιὰ νὰ συναντήσουν τὸν Πάπα, καὶ νὰ τὸν προσφωνοῦν «ἁγιώτατον ἀδελφόν». Ἀποροῦμε καὶ δακρύζουμε. Πηγαίνουν στὸ Βατικανὸ σὰν νὰ εἶναι Ἐκκλησία; Δὲν βλέπουν ὅτι καταρρέουν ὡς «Ἐκκλησία»;

Πηγη: Περιοδικο «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2078