Στέκεσαι μπροστά στόν κόσμο...

Ρίξε ἕνα βλέμμα γύρω σου.

Πόσο θαυμαστή εἶναι ἡ τάξη πού ἐπικρατεῖ στήν κτίση!

Ἔρχεται ἡ ἄνοιξη· καί ἡ γῆ ἡ δαρμένη ἀπό τή χειμωνιάτικη παγωνιά

πετάει ἀπό πάνω της τό πένθιμο ροῦχο, ντύνεται τό λαμπρό

καί καμαρώνει γιά τά κοσμήματά της.

Ἀπό τόν ταπεινό τό σπόρο βλέπεις νά ξεπετιέται τό φύτρο

κι ἀπό ἐκεῖ ν᾿ ἀναδύεται ἡ χλόη

κι ὅταν ἔρθει ὁ κατάλληλος καιρός, νά δένει ὁ καρπός

καί νά μεστώνει.

Πῶς στ᾿ ἀλήθεια νά μή θαυμάζει κανείς τόση σοφία

κρυμμένη μές στό χῶμα!...

Γιά ὅλα αὐτά καί γιά χιλιάδες ἄλλα ἐκπληκτικά, κρυφά καί φανερά,

μήν κάνεις κόπο.

Ἄν πεῖς νά τά γνωρίσεις τέλεια,

θά εἶναι σάν νά προσπαθεῖς νά λογαριάσεις τά κύματα τῆς θάλασσας

ἤ νά μετρήσεις τό νερό της μέ μιά κούπα.

Μά κι ἄν τό κατορθώσεις,

κι ἄν μάθεις ἔστω καί τό «πῶς»,

δηλαδή τόν τρόπο πού ὑπάρχουν τά ὄντα,

μήν καυχηθεῖς πώς νίκησες·

διότι κι ἔτσι ἀκόμη δέν θά μάθεις ποτέ σου τό «ποιός»·

ποιός εἶναι Ἐκεῖνος πού τά δημιούργησε,

ποιός εἶναι Ἐκεῖνος πού ἅρμοσε τόν κόσμο

μέ ὀμορφιά καί τελειότητα ἀνέκφραστη.

Ποιός εἶναι Ἐκεῖνος πού ἔφερε τά πάντα στήν ὕπαρξη γιά σένα...

Τέτοια γνώση εἶναι ἀδύνατον νά τή συλλάβει νοῦς ἀλαζών,

ἀκάθαρτος καί ἐμπαθής,

πού ξέρει νά τ᾿ ἀγγίζει ὅλα μόνο μέ τήν πεπερασμένη λογική του.

ΠΗΓΗ: http://www.apolytrosis.gr/web/guest/30ian

Το γύρο του κόσμου κάνει ενα βίντεο με τον τίτλο “To be Greek” και υπενθυμίζει στον Έλληνα το μεγαλείο αυτής της ένδοξης χώρας που μένει ανεξίτηλο στο χρόνο .

Όλα αυτά που υπο το βάρος της κρίσης και του σύγρονου τρόπου ζωής τείνουμε να ξεχάσουμε , παραδόσεις που χάνονται στο πέρασμα του χρόνου και η λήθη που σβήνει τα επιτεύγματα των Ελλήνων στο πέρασμα των χρόνων .

Οὔτε ἱστορικᾶς περγαμηνᾶς θὰ ἐκπτύξω σήμερον πρὸ Ὑμῶν ἴνα ἀποδείξω τὴ ἀπὸ αἰώνων Ἑλληνικότητα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, οὔτε δὲ καὶ τὸν χρόνον ὑμῶν θὰ κατατρίψω ἐν τῇ ἀπαριθμήσει τῶν δυσυπολογίστως μεγάλων ὑπηρεσιῶν, ἃς ἡ ἀριστοτόκος Μικρὰ Ἀσία παρέσχεν εἰς τὴν ἀνθρωπότητα σύμπασαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.

Σύλλογος "Ἀνατολή", ἱδρυθεῖς τῷ 1891. Διάλεξις... γενομένη ἐν τῇ αἰθούση τοῦ Φιλολογικοῦ Συλλόγου "Παρνασσοῦ" τὴ 4η Μαρτίου 1921.

Το ευρωπαϊκό τμήμα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας συστήνει να εφαρμοστεί μια πολύ ιδιαίτερη σεξουαλική μύηση από πολύ μικρή ηλικία. 
Σε ένα έγγραφο με τίτλο Πρότυπα για την Σεξουαλική Εκπαίδευση στην Ευρώπη , προδιαγράφει επισήμως την εκμάθηση της «απόλαυσης και της ευχαρίστησης όταν αγγίζουμε το ίδιο το σώμα μας»... μεταξύ 0 και 4 χρονών! 
Την ονομάζει «βρεφικός αυνανισμός»: να κάτι που εκφράζεται με πολύ σαφήνεια!

4 χρονών, σύμφωνα με το ΠΟΥ, τα παιδιά είναι σε θέση να «εκφράσουν ανάγκες, επιθυμίες και όρια», Π.Χ. «να παίζουν το γιατρό» (sic) . Μεταξύ 4 και 6 ετών, είναι μια ιδανική περίοδος για να μελετήσουν τις «σχέσεις του ίδιου φύλου τους», να «παγιώσουν τη ταυτότητα του φύλου» και έτσι… πορεία για την ομοφυλοφιλία ... Μεταξύ 6 και 9 χρονών, τα παιδιά θα πρέπει να είναι σε θέση να είναι έτοιμα να γνωρίζουν και να υπερασπιστούν τα «σεξουαλικά δικαιώματα των αγοριών και των κοριτσιών». 

Ως μελλοντικοί πολίτες στρατολογημένοι στο Brave New World (Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος) α-λα Huxley; Ποιος ξέρει; 

Μεταξύ 9 και 12 χρονών, καθώς ο ΠΟΥ είναι επιστημονικά προνοητικός, πρέπει να προειδοποιήσουμε τα παιδιά για το πρόβλημα της ακούσιας εγκυμοσύνης και, συνεπώς, πορεία για … το οικογενειακό «σχεδιασμό», την επιλογή ενός σχεδίου ζωής, την αντισύλληψη και την άμβλωση.

Από την ηλικία των 9 χρόνων, συνιστάται τα παιδιά να γνωρίζουν πού να βρούνε αντισυλληπτικά και πού να πραγματοποιήσουν μια εθελοντική η μη «διακοπή» εγκυμοσύνης, δηλαδή μια άμβλωση.

Μεταξύ 9 και 15 ετών, συμβουλεύεται στις κυβερνήσεις να προειδοποιήσουν για ένα κίνδυνο: τον ιδεολογικό αντίπαλο που αποτελεί η χριστιανική θρησκεία, εμπόδιο για την απόλαυση και τη σεξουαλική ευχαρίστηση ...

Στην ηλικία των 15, μεγάλη αναχώρηση για τις ολόπλευρες περιπέτειες, ιδιαίτερα την ομοφυλοφιλία, την αμφιφυλοφιλία και άλλες ποικίλες πρακτικές, για να μην αναφέρουμε τις πληρωμένες σεξουαλικές σχέσεις και την πορνογραφία, για τους μελλοντικούς βασικούς πολίτες της Ευρώπης της αναψυχής όπου θα έχουμε ξεχάσει την ανεργία, με τα χέρια και το μυαλό απασχολημένα αλλού και το πνεύμα σε μαύρα και θολά σύννεφα.

Και μην ανησυχείτε! Το κράτος, μεγάλος διευθυντής των δραστηριοτήτων διασκέδασης, θα είναι πάντα η «επίσημη και επιστημονική πηγή» για την εκπαίδευση των παιδιών. 

Οι γονείς, γινόμενοι πολίτες δεύτερης κατηγορίας ενός μεγάλου αδιάφορου Συνόλου, δεν θα είναι παρά μόνο «ανεπίσημες πηγές».

Και η οικογένεια σε όλα αυτά; 

Υπό την αιγίδα αυτού του αντισυλληπτικού και αμβλωτικού ατομικισμού, απλά δεν γίνεται πια λόγος. 

Πηγή: Α) του πρωτότυπου ξενόγλωσσου άρθρου: http://www.libertepolitique.com/Actualite/Le-fil/Les-etranges-normes-d-education-sexuelle-de-l-OMS-avant-l-age-de-4-ans-et-ensuite

         Β) Μετάφραση στα ελληνικά: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/12/4.html#.UuWCgLTQDIW

Τρεῖς λέξεις πού πολύ πρόσφατα διεκδικοῦν τήν παρουσία τους στό χῶρο τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων. Τρεῖς λέξεις πού δίδεται ἡ ἐντύπωση ὅτι κομίζουν κάτι τό νέο καί τό προοδευτικό στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἀκούγοντας τες γιά πρώτη φορά ἔνιωσα μιά ἀπορία, ἀλλἀ καί μιά αἴσθηση ὅτι κάτι δέν ταιριάζει καλά.

Προσπαθῶ νά καταλάβω τήν πρόταση καί συνειδητοποιῶ ὅτι πρόκειται γιά τρεῖς λέξεις ὅπου ἡ μία ἀναιρεῖ τήν ἄλλη. Πόσο ἐλεύθερη μπορεῖ νά εἶναι μιά σχέση ἡ ὁποία χρειάζεται σύμφωνο; Τό σύμφωνο δέν ἔρχεται νά περιορίσει αὐτή τήν ἐλευθερία;  Πόσο ἐλεύθερη μπορεῖ νά εἶναι μιά σχέση πού τήν ὀνομάζουμε συμβίωση; Ἡ συν+βίωση σάν πραγματικότητα δέν προϋποθέτει μιά ἐκχώρηση τῆς ἐλευθερίας σου στόν ἄλλο; Ἐάν μιλούσαμε γιά σύμφωνο συμβίωσης αὐτό θά ἦταν κατανοητό. Γιατί ὅμως προσθέτουμε τήν λέξη «ἐλεύθερης»;Γιά νά δείξουμε ὅτι εἴμαστε κάτι ἄλλο ἤ γιά νά κρύψουμε τήν γύμνια τῆς ψυχῆς μας; Ἀλλά σύμφωνο συμβίωσης εἶναι ὁ πολιτικός Γάμος. Γιατί χρειάζεται κάτι ἄλλο, κάτι διαφορετικό; Σέ τί συνίσταται λοιπόν αὐτή ἡ διαφορά;

Μέ προβληματίζει λοιπόν ἡ λέξη «ἐλεύθερη» ἀνάμεσα στίς ἄλλες δύο λέξεις: «σύμφωνο συμβίωσης». Ἀλήθεια! ἀπό ποιόν κινδυνεύει ἡ ἐλευθερία τῶν προσώπων ἐκείνων πού θά κάνουν τό σύμφωνο καί ἐπιχειροῦν νἀ τήν κατοχυρώσουν; Γιατί ἐπιμένουν τόσο πολύ στόν ψευδεπίγραφο τίτλο «ἐλεύθερη συμβίωση»; Σέ ποιά περίπτωση αὐτή ἡ συμβίωση θά ἦταν ἀνελεύθερη; Νομίζω ὅτι πίσω ἀπό ὅλη αὐτή τήν ἱστορία προσπαθοῦμε νά κρύψουμε τήν κρίση καί τήν χρεοκοπία τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων πού χαρακτηρίζει πλέον τήν ζωή μας. Προσπαθοῦμε νά κρύψουμε τήν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης, προφανῶς τήν ἀπουσία τῆς ἀγάπης, τήν βεβαιότητα μας γιά τήν ἀνεντιμότητα τοῦ ἄλλου. Ποιοῦ ἄλλου; Μά, αὐτοῦ μέ τόν ὁποῖο θέλουμε νά συζήσουμε! Φοβόμαστε δηλαδή ὅτι ὁ ἄλλος, ἐάν δέν πάει καλά ἡ συμβίωσή μας, θά προσπαθήσει νά μᾶς ρίξει, δέν θά φερθεῖ μέ ἐντιμότητα στήν διανομή ὅσων ἀγαθῶν ἀποκτήσαμε μαζί. Μιά  ἐλεύθερη σχέση, μέ τήν ἔννοια βέβαια τῆς ἐλευθερίας ὅπως τήν ἐννοῦμε, δέν προϋποθέτει σύμφωνα, ἀλλοιῶς δέν εἶναι ἐλεύθερη. Στό σύμφωνο λοιπόν μᾶς ὁδηγεῖ τό ὅτι στήν οὐσία αὐτοί οἱ δύο ἄνθρωποι πού συζοῦν  δέν ἐμπιστεύονται ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί προσπαθοῦν ὁ καθένας νά κατοχυρωθεῖ ἀπέναντι σ’αὐτόν «τόν ξένο» καί τόν «ἐν δυνάμει» ἐχθρό μέ τόν ὁποῖον θά συζήσει. Αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια καί ἡ μόνη πραγματικότητα

Ὁ Πολιτικός Γάμος εἶναι ἐπί τῆς οὐσίας ἕνα σύμφωνο συμβίωσης. Στήν περίπτωση διαλύσεώς του προφανῶς προβλέπονται ὅλες ἐκεῖνες οἱ διαδικασίες κατοχυρώσεως τῶν προσώπων καί βέβαια ὁ γάμος αὐτός εἶναι ἡ νομιμοποίηση μιᾶς σχέσης.  Ἀφοῦ λοιπόν ὑπάρχει ὁ πολιτικός Γάμος διατί ἐπινοήθηκε «τό σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης»; Πιθανῶς, ἀπ’ὅ,τι ἀκούγεται, μέ αὐτό θά μπορεῖ νά διαλυθεῖ πιό εὔκολα, πιό γρήγορα. Ἀλλά αὐτό ἀκριβῶς ἐπιβεβαιώνει τόν φόβο καί τήν ἔλλειψη τῆς ἐμπιστοσύνης ἀπέναντι στόν ἄλλο. Ἐκεῖ καταντήσαμε τίς ἀνθρώπινες σχέσεις μας στόν ἐσώτατο πυρήνα τους. Ἀλλά αὐτό δέν συνιστᾶ πρόοδο, οὔτε εἶναι κάτι νέο. Εἶναι ἡ ἐπιστροφή στήν βαρβαρότητα. Ἐπιβεβαιώνει τήν ἀνικανότητα τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου νά ἐρωτεύεται καί νά ἀγαπᾶ. Τό σύμφωνο μιᾶς τέτοιας συμβίωσης ἔρχεται νά κατοχυρώσει τόν ὀγκόλιθο τοῦ ἐγωϊσμοῦ τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀγάπη εἶναι μιά κίνηση ἐκστατική. Βγαίνεις ἀπό τόν ἑαυτό σου γιά νά συναντήσεις τόν ἄλλο. Ἀνοίγεις τόπο στήν καρδιά σου γιά νά ζήσει ὁ ἄλλος. Δέν χρησιμοποιεῖς ἁπλῶς τόν ἄλλο γιά τίς ὅποιες ἀνάγκες σου καί ὅταν τόν βαρεθεῖς ἤ συναντήσεις κάποιον ἄλλο πού σοῦ ἀρέσει περισσότερο τότε λύεις τήν σύμβαση.

Ὅταν ἀγαπᾶς, ὅταν μπορεῖς νά ἀγαπᾶς, τότε ὁ ἄλλος δέν εἶναι ἡ ἀπειλή σου ἤ ἀκόμη χειρότερα ἡ κόλασή σου. Τότε ὁ ἄλλος εἶναι ἡ χαρά σου καί ὁ πλουτισμός σου. ΜΙά σχέση εἶναι ἀληθινά ἐλεύθερη ὅταν τήν συνέχει καί τήν συγκροτεῖ ἡ ἀγάπη. Στήν Ἐκκλησία καί στό Μυστήριο τοῦ Γάμου δέν ἀναζητοῦμε τή νομιμοποίηση μιᾶς σχέσης, ἀλλά τόν πλουτισμό της μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ ὁποίου οἱ πρῶτοι καρποί εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη.

Στήν προοπτική τοῦ «συμφώνου ἀν-ελεύθερης συμβίωσης» οἱ δύο ἄνθρωποι ἀκόμα κι’ἄν εἶναι μαζί εἶναι μόνοι, ὁ καθένας μένει στήν μοναξιά ἡ ὁποία δέν ὑπερβαίνεται μέ τό νά συνευρίσκονται στό ἴδιο κρεββάτι, ἀλλά μέ τό νά ἀγαπιοῦνται.

Φθάνουν πιά οἱ ψευδεπίγραφοι τίτλοι, φθάνουν τά ὡραῖα χρυσόχαρτα μέ τά ὁποῖα ἐπιχειροῦμε νά καλύψουμε τήν ἀσχήμια μας.. Φτάνει ἡ ψευτιά πού γέμισε τή ζωή μας

Ἡ Πολιτεία πού θεσπίζει αὐτό τό σύμφωνο ἐπικαλεῖται τήν εὐρωπαϊκή πρακτική. Μά τόσο καιρό κατηγοροῦμε τήν Εὐρώπη γιατί «μᾶς πίνει τό αἷμα», γιατί μᾶς ἀφαιρεῖ τό ὀξυγόνο, γιατί μᾶς «πατάει στό λαιμό». Ξαφνικά ἀνακαλύψαμε τήν Εὐρώπη! Ξαφνικά ἡ Εὐρώπη ἔγινε τό πρότυπο καί τό παράδειγμά μας.  Ἀκόμα ἕνα δεῖγμα ὑποτέλειας, φθηνοῦ μιμητισμοῦ καί ἄγνοιας τῆς δικῆς μας ἀρχοντικῆς παράδοσης πού ἤθελε τόν ἄνθρωπο, πρόσωπο ἀγάπης καί ὄχι ἀντικείμενο ἀπρόσωπης χρήσης.

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=3006

Ἀπό ἱστολόγιο ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ, ἀφιερωμένο στούς οἰκουμενιστές, στά φερέφωνά τους, στίς βλάσφημες συμπροσευχές τους καί στά βλάσφημα συλλείτουργά τους!

«πᾶς ὁ παραβαίνων

καί μή μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ

Θεόν οὐκ ἔχει»

(Β΄ Ἰωάν. 9)

Οἱ Ἱ. Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, μέ οἰκουμενικό κῦρος, πού ἀναφέρονται στήν ἀπαγόρευση συμπροσευχῆς μέ αἱρετικούς εἶναι:

1. Κανών Ι' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:

"Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κᾄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὖτος ἀφοριζέσθω".

2. Κανών ΙΑ΄τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:

"Εἴ τις καθῃρημένῳ , κληρικός ὤν, κληρικῷ συνεύξηται, καθαιρείσθω καί αὐτός".

3. Κανών ΜΕ' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:

"Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἥ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος, μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς Κληρικοῖς, ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω".

4. Κανών ΞΕ' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:

"Εἴ τις Κληρικός, ἤ Λαϊκός εἰσέλθοι εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καί καθαιρείσθω, καί ἀφοριζέσθω".

5. Κανών ΟΑ΄ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:

"Εἴ τις Χριστιανός ἔλαιον ἀπενέγκοι εἰς ἰερόν ἐθνῶν, ἤ εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων ἐν ταῖς ἑορταῖς αὐτῶν, ἤ λύχνους ἅπτοι, ἀφοριζέσθω".

6. Κανών ΣΤ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:

"Περί τοῦ μή συγχωρεῖν τοῖς αἱρετικοῖς εἰσιέναι εἰς τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ, ἐπιμένοντας τῇ αἱρέσει".

7. Κανών Θ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τποικῆς Συνόδου:

"Περί τοῦ μή συγχωρεῖν εἰς τά κοιμητήρια, ἤ εἰς τά λεγόμενα μαρτύρια πάντων τῶν αἱρετικῶν ἀπιέναι τούς τῆς Ἐκκλησίας, εὐχῆς ἤ θεραπείας ἕνεκα, ἀλλά τούς τοιούτους, ἐάν ὧσι πιστοί, ἀκοινωνήτους γίνεσθαι μέχρι τινός, μετανοοῦντας δέ, καί ἐξομολογουμένους ἐσφάλθαι, παραδέχεσθαι".

8. Κανών ΛΒ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:

"ὅτι οὐ δεῖ αἵρετικῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἵτινες εἰσίν ἀλογίαι μᾶλλον, ἤ εὐλογίαι".

9. Κανών ΛΓ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:

"ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι".

10. Κανών ΛΔ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου:

"ὅτι οὐ δεῖ πάντα χριστιανόν ἐγκαταλείπειν Μάρτυρας Χριστοῦ, καί ἀπιέναι πρός τούς ψευδομάρτυρας, τοῦτ' ἐστιν αἱρετικῶν, ἤ αὐτούς πρός τούς προειρημένους, αἱρετικούς γινομένους· οὗτοι γάρ ἀλλότριοι τοῦ Θεοῦ τυγχάνουσιν. Ἔστωσαν οὖν ἀνάθεμα οἱ ἀπερχόμενοι πρός αὐτούς".

11. Κανών ΛΖ΄ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:

"ὅτι οὐ δεῖ παρά τῶν Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν τά πεμπόμενα ἑορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζει αὐτοῖς".

12. Κανών Θ' τοῦ Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας:

"Ἐρώτησις.

Εἰ ὀφείλει Κληρικός εὔχεσθαι, παρόντων Ἀρειανῶν, ἤ ἄλλων αἱρετικῶν; ἠ οὐδέν αὐτόν βλάπτει, ὁπόταν αὐτός ποιῇ τήν εὐχή, ἤγουν τήν προσφοράν;

Ἐν τῇ θεία ἀναφορᾷ ὁ Διάκονος προσφωνεῖ πρό τοῦ ἀσπασμοῦ: "Οἱ ἀκοινώνητοι περιπατήσατε". Οὐκ ὀφείλουσιν οὖν παρεῖναι, εἰ μή ἄν ἐπαγγέλλωνται μετανοεῖν καί ἐκφεύγειν τήν αἵρεσιν".

Στούς πιό πάνω Κανόνες θά πρέπει νά προστεθοῦν καί οἱ:

13. Κανών Β' τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου:

"Πάντας τούς εἰσιόντας εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καί τῶν Ἱερῶν Γραφῶν ἀκούοντας, μή κοινωνοῦντας δέ εὐχῆς ἅμα τῷ λαῷ ἤ ἀποστρεφομένους τήν μετάληψιν τῆς Εὐχαριστίας, κατά τινά ἀταξίαν, τούτους ἀποβλήτους γίνεσθαι τῆς Ἐκκλησίας, ἕως ἄν ἐμομολοηγσάμενοι καί δείξαντες καρπούς μετανοίας κάι παρακαλέσαντες, τυχεῖν δυνηθῶσι συγγνώμης. Μή ἐξεῖναι δέ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις, μηδέ ἐν ἑτέρᾳ Ἐκκλησίᾳ ὑποδέχεσθαι τούς ἐν ἑτέρᾳ Ἑκκλησίᾳ μή συναγομένους. Εἰ δέ φανείῃ τις τῶν

Επισκόπων,η Πρεσβυτέρων ἤ Διακόνων, ἤ τις τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνώ, καί τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὥς ἄν συγχέοντα τόν κανόντα τῆς Ἐκκλησίας".

14. Κανών Α' τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

(ἐπικυρώνει τούς Κανόνες τῶν ἐν Λαοδικείᾳ καί Ἀντιοχείᾳ Τοποικῶν Συνόδων καί τοῦ Ἁγ. Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας).

15. Κανών Β΄ τῆς ΣΤ' Οικουμενικῆς Συνόδου

(ἐπικυρώνει τούς Ἀποστολικούς Κανόνες, τούς Κανόνες τῶν ἐν Λαοδικείᾳ καί Ἀντιοχείᾳ Τοπικῶν Συνόδων καί τοῦ Ἁγ. Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας).

16. Κανών Α΄ τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου

(ἐπικυρώνει τούς Ἀποστολικούς Κανόνες, τούς Κανόνες τῶν ἐν Λαοδικείᾳ καί Ἀντιοχείᾳ Τοπικῶν Συνόδων καί τοῦ Ἁγ. Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας).

Ἡ Συμπροσευχή μέ αἱρετικούς

Προσεγγίζονας τήν κανονική πράξη τῆς Ἐκκλησίας

"οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικο[ςι συνεύχεσθαι"

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2012/01/blog-post_2802.html

\Ο σχεδιαστής του θρυλικού αυτόματου όπλου ΑΚ-47, Μιχαήλ Καλάσνικοφ, σε επιστολή που έστειλε στον Πατριάρχη προτού αποβιώσει, εξέφρασε την ψυχική οδύνη...
και τη μεταμέλειά του για το «δημιούργημά» του που στάθηκε αιτία να αφαιρεθούν πολλές ανθρώπινες ζωές.

Θα έπρεπε να έχει ο Καλάσνικοφ τύψεις γιατί εφηύρε το όπλο; Το ερώτημα έγινε αντικείμενο πολλών συζητήσεων σε όλη τη διάρκεια της ζωής του σχεδιαστή. Όπως και να’ χει, μετά τον θάνατό του, έγινε γνωστό ότι έξι μήνες προτού αποβιώσει, είχε γράψει στον Πατριάρχη Μόσχας και Πάσης της Ρωσίας, Κύριλλο, μια επιστολή μεταμέλειας.

Η επιστολή έχει ημερομηνία 7 Απριλίου, γράφτηκε σε υπολογιστή και φέρει την ιδιόχειρη υπογραφή του σχεδιαστή. Σε αυτή ο Καλάσνικοφ θέλει να μοιραστεί με τον Κύριλλο τις πνευματικές ανησυχίες και τον προβληματισμό του σχετικά με την ευθύνη του για τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν από το αυτόματο όπλο που ο ίδιος δημιούργησε. «Ο ψυχικός πόνος μου –γράφει- είναι αβάσταχτος και το αναπάντητο ερώτημα παραμένει: Εφόσον το αυτόματό μου αφαίρεσε ανθρώπινες ζωές, επομένως και εγώ, ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ, 93 ετών, γιός αγρότισσας, Χριστιανός Ορθόδοξος, είμαι ένοχος για το θάνατο ανθρώπων, έστω και εκείνων ήταν εχθροί;»

Αισθήματα ενοχής από τους δημιουργούς όπλων
Είναι συχνό το φαινόμενο οι σχεδιαστές και επιστήμονες που έχουν δημιουργήσει όπλα να αισθάνονται προς το τέλος της ζωής τους μια απογοήτευση για ό,τι έφτιαξαν. Ο δημιουργός της ατομικής βόμβας, Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, είχε συγκλονιστεί από την καταστρεπτική δύναμη του όπλου που είχε δημιουργήσει, μετά τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Ένιωθε ένα αίσθημα ενοχής και από τότε ανέπτυξε φιλειρηνική δράση, πάλεψε ενεργά κατά της χρήσης του και της ανάπτυξης νέων ανάλογων όπλων. 

Αξιοσημείωτο είναι το ότι στο γράμμα του ο Καλάσνικοφ αποκαλεί το ΑΚ-47 «όπλο-θαύμα», και τον «κύριο αντίπαλο, τους Αμερικανούς», ως «φίλους σε ανθρώπινο –όμως- επίπεδο». Ειδικότερα, σημειώνει: «Συμβαδίζαμε πάντοτε με την εποχή, σε κάποια πράγματα ήμασταν μπροστά σε σχέση με τον κύριο αντίπαλο, τους Αμερικανούς, ενώ ταυτόχρονα, σε ανθρώπινο επίπεδο ήμασταν φίλοι, παρόλο που υπηρετούσαμε διαφορετικά, ασυμβίβαστα εκείνα τα χρόνια, κοινωνικά συστήματα», γράφει ο σχεδιαστής.

Επίσης, στην επιστολή του μοιράζεται τις σκέψεις του για τις τύχες της χώρας και της ανθρωπότητας. «Ναι, αυξάνεται ο αριθμός των εκκλησιών και των μοναστηριών στη γη μας, αλλά το κακό δεν εξαλείφεται ούτως ή άλλως. Το καλό και το κακό ζουν, γειτονεύουν, παλεύουν, και το χειρότερο είναι ότι υποτάσσονται το ένα στο άλλο στις ψυχές των ανθρώπων. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο έφτασα στη δύση της επίγειας ζωής μου. Προκύπτει ένα είδος αέναης κίνησης, την οποία τόσο πολύ ήθελα να είχα ανακαλύψει στα χρόνια της νεότητάς μου. Το φως και η σκιά, το καλό και κακό, είναι τα δυο αντίθετα τους ενός ενιαίου, το οποίο δεν είναι ικανό να υπάρξει αν δεν υπάρχει το ένα ή το άλλο; Είναι δυνατό ο Παντοδύναμος να τα έχει ρυθμίσει όλα έτσι; Μπορεί ο άνθρωπος να κινείται αιώνια μέσα σε αυτή την αναλογία;» αναρωτιέται ο Καλάσνικοφ.


Αναφερόμενος στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, γράφει ότι «φέρνει στον κόσμο τις ιερές αξίες του αγαθού και του ελέους». Και προσθέτει: «Και σε εμένα ο Κύριος υπέδειξε στα γεράματά μου, με τη βοήθεια των φίλων μου, να πλησιάσω τα άγια μυστήρια του Χριστού, να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω το Σώμα και Αίμα του Χριστού». Απευθυνόμενος δε, στον Κύριλλο, σημειώνει: «Εκμυστηρεύομαι τους αμαρτωλούς στοχασμούς μου σε σας, στον ποιμαντικό λόγο σας, στη διορατική σοφία σας. Βλέπω και ακούω τα κηρύγματα και τις απαντήσεις σας στα γράμματα των απλών ανθρώπων, των οποίων οι ψυχές βρίσκονται στη σύγχυση της καθημερινότητας. Βοηθάτε πολλούς με το Λόγο του Θεού, οι άνθρωποι έχουν μεγάλη ανάγκη από πνευματική στήριξη».

Δεν έκανε ούτε τον σταυρό του
Ο γραμματέας Τύπου του Πατριάρχη Κυρίλλου, Αλεξάντρ Βολκόφ, ανέφερε ότι το γράμμα του Καλάσνικοφ το έλαβε ο Πατριάρχης, και μάλιστα απάντησε σε αυτό. «Η επιστολή αυτή είναι πολύ σημαντική, σε μια εποχή που η Εκκλησία δέχεται επιθέσεις», παρατήρησε. Και συνέχισε: «Ο Πατριάρχης ευχαρίστησε τον σχεδιαστή-θρύλο για την προσοχή του και τις θέσεις που εξέφρασε και απάντησε, ότι ο Μιχαήλ Τιμοφέγεβιτς Καλάσνικοφ αποτέλεσε παράδειγμα πατριωτισμού και ορθής στάσης απέναντι στη χώρα».


Πρόσθεσε ακόμα ότι σχετικά με την ευθύνη του σχεδιαστή του όπλου για το θάνατο ανθρώπων η Εκκλησία έχει απόλυτα ξεκάθαρη θέση, σύμφωνα με την οποία, όταν τα όπλα υπηρετούν την υπεράσπιση της πατρίδας, η Εκκλησία υποστηρίζει και τους δημιουργούς τους και τους στρατιώτες που τα χρησιμοποιούν. «Εφηύρε αυτό το όπλο για την προστασία της χώρας του και όχι για να το χρησιμοποιούν οι τρομοκράτες της Σαουδικής Αραβίας», διευκρίνισε ο Βολκόφ.

Από τη μεριά της, η κόρη του σχεδιαστή, Ελένα, είπε για την επιστολή του πατέρα της: «Κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο πατέρας μου πήγαινε τακτικά στη Θεία Λειτουργία και ότι τηρούσε αυστηρά τους εκκλησιαστικούς κανόνες. Πρέπει να γίνει κατανοητό για ποια γενιά μιλάμε. Μπορεί κάποιος να μιλά για πίστη, αλλά να μην πιστεύει στον Θεό. Όπως μπορεί και να πιστεύει, αλλά να μην το λέει αυτό ποτέ. Ο Μιχαήλ Τιμοφέγεβιτς δεν έβγαζε ποτέ προς τα έξω αυτό που ένιωθε. Θυμάμαι το 1999 του είχα φέρει ένα σταυρουδάκι, του το φόρεσα, μπορώ να πω ότι τον ανάγκασα να το φορέσει, και του είπα: “Κάνε το σταυρό σου”. Και αυτός μου απάντησε: “Δεν μπορώ. Το ίδιο το χέρι δεν σηκώνεται”. Και έβαλε απλώς το χέρι στην καρδιά, θυμάται η κόρη του Καλάσνικοφ.

Οι μηνύσεις των πολιτών εναντίον μελών των τελευταίων Κυβερνήσεων με κατηγορίες όπως εσχάτη προδοσία, εξαπάτηση εκλογέων, απάτη κλπ έφθασαν τις 136 (!) μέχρι το τέλος του 2013 και δεν εκδικάσθηκε ΟΥΤΕ ΜΙΑ, διότι στο λίκνο της "Δημοκρατίας" σύμφωνα με τον νόμο περί ευθύνης Υπουργών πρέπει να αποφασίσει η Βουλή για τη δίωξή των μελών της !  

Δείτε τον κατάλογο που διαβιβάστηκε στη Βουλή :

Με αισθήματα φρίκης, αποτροπιασμού και ανησυχίας διαβάσαμε στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο την φρικιαστική είδηση ότι κατατέθηκε επίσημο αίτημα της λεγομένης «Εκκλησίας του Σατανά» για την ανέγερση μνημείου του Σατανά σε δημόσιο χώρο, μπροστά στο Πολιτειακό Καπιτώλιο της Οκλαχόμα στις Η.Π.Α. 

Την αίτηση έκαμε το παράρτημα της «Εκκλησίας του Σατανά», η οποία εδρεύει στη Νέα Υόρκη, επικαλούμενη την «ελευθερία έκφρασης», ζητά «ίσα δικαιώματα» με τις άλλες θρησκείες. Στον προαύλιο χώρο του εν λόγω κυβερνητικού κτηρίου υπάρχει μνημείο, με χαραγμένες τις Δέκα Εντολές της Παλαιάς Διαθήκης. Ζητούν οι σατανιστές να στηθεί δίπλα και το δικό τους μνημείο, του οποίου μάλιστα συνυπέβαλαν και μακέτα. Θα είναι ύψους 2,10 μέτρων και θα παριστάνει τον τραγόμορφο Σατανά, φτερωτό και γενειοφόρο, όπως τον φαντάζονται και τον λατρεύουν οι σατανιστές, να κάθεται σε μεγαλόπρεπο θρόνο, σε στάση, όπως εικονίζεται ο «Μπαφομέτ». Πίσω από το θρόνο θα υπάρχει πλάκα σε σχήμα ταφόπλακας, όπου θα εικονίζεται η σατανιστική «πεντάλφα». Εκατέρωθεν του Σατανά θα στέκονται δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι σε στάση προσευχής, τα οποία θα «ευλογεί» ο μιαρός. Θα στοιχίσει 20.000 δολάρια, θα είναι «καλού γούστου» και «ότι θα δείχνει μία πεντάλφα ή μια διαδραστική παρουσίαση για τα παιδιά» σύμφωνα με το AssociatedPress. Ο εκπρόσωπος τύπου των Σατανιστών LucienGreaves, τόνισε μεταξύ άλλων, ότι «το μνημείο θα είναι και χρηστικό καθώς θα λειτουργεί ως κάθισμα για ανθρώπους όλων των ηλικιών οι οποίοι θα μπορούν να αναπαύονται στην αγκαλιά του Σατανά προς έμπνευση και στοχασμό…»!

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, το μνημείο των Δέκα Εντολών είχε στήσει κάποιος ιδιώτης το 2009, στο βόρειο μέρος του Κτιρίου. Το γεγονός αυτό εξόργισε τους αθέους των Η.Π.Α., με το αιτιολογικό, ότι θίγονται τα δικά τους «πιστεύω» από τη θέα των θρησκευτικών μνημείων. Μάλιστα πριν λίγο καιρό η ένωση αθέων των Η.Π.Α. διαμαρτυρήθηκε για την ύπαρξη του Σταυρού στο χώρο των λεγομένων διδύμων πύργων, διότι τους αρρωσταίνει η θέα του! Το 2010 δικαστήριο της Οκλαχόμα είχε διατάξει την απομάκρυνση ενός άλλου μνημείου με τις Δέκα Εντολές από τον περίβολο ενός δικαστικού κτιρίου, ύστερα από απαίτηση της «Αμερικάνικης Ένωσης Πολιτικών Ελευθεριών» (AmericanCivilLibertiesUnion ή ACLU). Τώρα έρχονται οι λάτρεις του Σατανά να διεκδικήσουν «ίσα δικαιώματα» με τους Χριστιανούς. Ο νομικός σύμβουλος της ACLU, είπε στο A.P.: «Αν οι Δέκα Εντολές, με το φανερά χριστιανικό μήνυμά τους, επιτρέπεται να παραμείνουν στο Καπιτώλιο, το μνημείο που προτείνεται από το Σατανικό Ναό δεν μπορεί να απορριφθεί εξαιτίας των διαφορετικών θρησκευτικών απόψεών τους»!

Πληροφοριακά αναφέρουμε επίσης πως η φρικιαστική «Εκκλησία του Σατανά» ιδρύθηκε το 1966 στην Καλιφόρνια από τον διαβόητο σατανιστή LaVey, και συνεχίζει να δρα ελεύθερα στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο, θεωρούμενη μια από τις νόμιμες θρησκείες των Η.Π.Α. Αναμφίβολα η λατρεία του Σατανά, η οποία προωθήθηκε υπερβαλλόντως τον περασμένο αιώνα από τον αποκρυφισμό, αποτελεί την έσχατη κατάπτωση του ανθρώπου. Έφτασε στο σημείο να λατρεύει τον αίτιο της πτώσεώς του από την κατάσταση της αφθαρσίας και αθανασίας στην κατάσταση της φθοράς και του θανάτου και της εξώσεώς του από τον παράδεισο. Αυτόν, ο οποίος μισεί τον άνθρωπο με αβυσσαλέο μίσος και δεν παύει συνεχώς και ακαταπαύστως να μεταχειρίζεται κάθε δόλο και μέθοδο για να τον καταστρέψη. Ο σύγχρονος άνθρωπος, απόλυτα αποστασιοποιημένος και αυτονομημένος από το Θεό, βρήκε στο μιαρό πρόσωπο του «απ’ αρχής ανθρωποκτόνου» (Ιωάν.8,44) το «θεό», που του ταιριάζει.

Η πρωτοφανής απαίτηση των σατανιστών να στήσουν το άγαλμα του Σατανά σε δημόσιο χώρο, με την ανοχή της αμερικανικής νομοθεσίας, θα πρέπει ως πιστούς Χριστιανούς, πέρα από αισθήματα φρίκης, να μας προβληματίσει ιδιαίτερα. Το γεγονός αυτό αποτελεί χωρίς αμφιβολία σημείο των καιρών και είναι μιάακόμη απόδειξη, ότι διανύουμε την περίοδο των εσχάτων χρόνων. Ο Σατανάς άρχισε να στήνει τα μιαρά «σεβάσματά» του στους δημόσιους χώρους και προφανώς δεν είναι μακριά η εποχή, στην οποία το κατ εξοχήν όργανό του, ο αντίχριστος, θα καθίσει στο ναό του Θεού «αποδεικνύοντα εαυτόν ότι εστί Θεός»! (Β΄Θεσ.2,4).Ας αφυπνιστούμε από τον πνευματικό μας λήθαργο και ας αναλάβουμε όλοι το μερίδιο του αγώνα που μας ανήκει, προκειμένου να μην επιτρέψουμε να συμβούν παρόμοια φαινόμενα και στην αγιοτόκο και ηρωοτόκο Πατρίδα μας!

Εν Πειραιεί τη 23η Ιανουαρίου 2014

Εκ του Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών.

Ο υπεύθυνος

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος.

Ο Γραμματέας

κ. Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος.

ΠΗΓΗ: http://katanixis.blogspot.gr/2014/01/blog-post_1210.html

Μέσα σ᾿ ἕνα τέτοιο πνεῦμα εἶχα κινηθῆ ἄλλοτε, ὅταν ἔλεγα ὅτι ἕνα τοπίο δὲν εἶναι, ὅπως τὸ ἀντιλαμβάνονται μερικοί, κάποιο ἁπλῶς σύνολο γῆς, φυτῶν καὶ ὑδάτων. Εἶναι ἡ προβολὴ τῆς ψυχῆς ἑνὸς λαοῦ ἐπάνω στὴν ὕλη.

Θέλω νὰ πιστεύω — καὶ ἡ πίστη μου αὐτὴ βγαίνει πάντοτε πρώτη στὸν ἀγῶνα της μὲ τὴν γνώση — ὅτι, ὅπως καὶ νὰ τὸ ἐξετάσουμε, ἡ πολυαιώνια παρουσία τοῦ ἑλληνισμοῦ πάνω στὰ δῶθε ἢ ἐκεῖθε τοῦ Αἰγαίου χώματα ἔφτασε νὰ καθιερώση μιὰν ὀρθογραφία, ὅπου τὸ κάθε ὠμέγα, τὸ κάθε ὕψιλον, ἡ κάθε ὀξεία, ἡ κάθε ὑπογεγραμμένη δὲν εἶναι παρὰ ἕνας κολπίσκος, μιὰ κατωφέρεια, μιὰ κάθετη βράχου πάνω σὲ μιὰ καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοὶ ἀμπελῶνες, ὑπέρθυρα ἐκκλησιῶν, ἀσπράκια ἢ κοκκινάκια, ἐδῶ ἢ ἐκεῖ, ἀπὸ περιστεριῶνες καὶ γλάστρες μὲ γεράνια.

Εἶναι μία γλῶσσα μὲ πολὺ αὐστηρὴ γραμματική, ποὺ τὴν ἔφκιασε μόνος του ὁ λαός, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ δὲν ἐπήγαινε ἀκόμη σχολεῖο. Καὶ τὴν τήρησε μὲ θρησκευτικὴ προσήλωση κι ἀντοχὴ ἀξιοθαύμαστη, μέσα στὶς πιὸ δυσμενεῖς ἐκατονταετίες. Ὥσπου ἤρθαμ᾿ ἐμεῖς, μὲ τὰ διπλώματα καὶ τοὺς νόμους, νὰ τὸν βοηθήσουμε. Καὶ σχεδὸν τὴν ἀφανίσαμε. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τῆς φάγαμε τὰ κατάλοιπα τῆς γραφῆς της καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο τῆς ροκανίσαμε τὴν ἴδια της τὴν ὑπόσταση, τὴν κοινωνικοποιήσαμε, τὴν μεταβάλαμε σὲ ἕναν ἀκόμα μικροαστό, ποὺ μᾶς κοιτάζει ἀπορημένος ἀπὸ κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας τοῦ Αἰγάλεω.

Δὲν ἀναφέρομαι σὲ καμμιὰ χαμένη γραφικότητα. Οὔτε θυμᾶμαι νά ᾿χω ζήσει σὲ καμμιὰ καλὴ...

ἐποχὴ γιὰ νὰ τὴν νοσταλγῶ. Ἁπλῶς, δὲν ἀνέχομαι τὶς ἀνορθογραφίες. Μὲ ταράζουν. Νοιώθω σὰν ν᾿ ἀνακατώνωνται τὰ γράμματα στὸ ἴδιο μου τὸ ἐπώνυμο, νὰ μὴ ξέρω ποιὸς εἶμαι, νὰ μὴν ἀνήκω πουθενά. Τόσο πολὺ αἰσθάνομαι νὰ εἶναι ἡ ζωή μου συνυφασμένη μ᾿ αὐτὴν τὴν «ὑδρόγεια λαλιά», ποὺ δὲν εἶναι παρὰ ἡ ὀπτικὴ φάση τῆς ἑλληνικῆς λαλιᾶς, τῆς ἱκανῆς μὲ τὴν διπλή της ὑπόσταση νὰ ὁμιλῆ καὶ νὰ ζωγραφίζη συνάμα. Καὶ ποὺ ἐξακολουθεῖ ἀθόρυβα ὅσο καὶ δραστικά, παρὰ τὶς ἄνωθεν ἐπεμβάσεις, νὰ εἰσχωρῆ ὁλοένα μέσα στὴν ἱστορία καὶ μέσα στὴν φύση ποὺ τὴν γέννησαν, ἔτσι ὥστε νὰ μετατρέπη τεράστιες ποσότητες παρελθόντος χρόνου σὲ παρόν, καὶ νὰ μετατρέπεται ἀπὸ τὸ παρὸν αὐτὸ σὲ ὄργανο προικισμένο μὲ τὴν δύναμη νὰ ὁδηγῆ τὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς μας στὴν πρωτογενῆ φυσική τους ἀλήθεια.

* ἡ ἐπικεφαλὶς δική μας

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/01/blog-post_283.html

300 μείον 150 =150 !

Μήπως τόσους  "Σπαρτιάτες"  χρειαζόμαστε ; 



Παρακολουθώντας 
την επικαιρότητα, σ΄ αυτούς τούς ανήσυχους και ταραγμένους καιρούς μας βλέπουμε να εμφανίζονται και κάποια  κείμενα πού κάτι περισσότερο έχουν να πούνε στους συμπολίτες μας πέραν από τις συνηθισμένες κοινοτυπίες της καθημερινότητας.

Έτσι λοιπόν,  διαβάσαμε  μία ανοικτή επιστολή ενός Δικαστή, Προέδρου Εφετών μάλιστα, πού με τα όσα λέει βάζει το χέρι του επί των τύπων των ήλων στο « δραματικό θεατρικό έργο» πού για 3 χρόνια τώρα «παίζεται» χωρίς ελπίδα στην χώρα μας και πάνω στις πλάτες μας. 
Εμείς δεν ασχολούμαστε με την πολιτική, και ούτε (ευτυχώς θέλουμε να πιστεύουμε ), έχουμε παρόμοιας ειδικότητας  πολιτικό μικρόβιο. 
Αλλά πιστεύοντας ότι μετά τις σαρωτικές αλλαγές οί οποίες μπήκαν σε τροχιά στην δημοσιονομική πολιτική  της χώρας μας αλλά και στην ριζική αναδιάρθρωση και κατάργηση εκατοντάδων υπηρεσιών προς περιορισμό μιάς σπάταλης πράγματι και ασύδοτης Κρατικής μηχανής πού τόσα χρόνια είχαμε, ότι ήλθε η ώρα πού πρέπει να αγγίξουμε κι΄ ένα άλλο άβατο για το οποίο ελάχιστοι σήμερα μιλούν…
 
 
Πηγή:  http://patrablog.blogspot.com  

Κι΄ αυτό το «άβατο» είναι, ότι ήλθε πλέον  ο καιρός να καταλάβουν και οί πολιτικοί ιθύνοντες ότι χρειαζόμαστε μία ριζική αλλαγή στην ίδια την κεφαλή του συστήματος πού είναι η Ελληνική Βουλή και την οποία αυτοί αντιπροσωπεύουν !
Όλες οί μέχρι τώρα αλλαγές επέπεσαν επάνω στους πολίτες και κατά δίκαιο και αντίστοιχο λόγο πρέπον είναι  να πέσουν τώρα και στους πολιτικούς μας !

Τίς πιό πολλές φορές η Βουλή τών Ελλήνων λειτουργεί με ελάχιστους βουλευτές, πολύ κάτω από τούς 150 !


Όχι μόνο προς περιορισμό  της γενικής σπατάλης από την οποία ακόμη αγκομαχάει το Κράτος μας, αλλά και γιά να δώσει ο πολιτικός κόσμος ένα «παράδειγμα προς μίμηση»  των βουλευτών μας προς τον φτωχό, άνεργο, χαρατσωμένο, και ταλαιπωρημένο λαό πού ψάχνει σήμερα απεγνωσμένα για «καλά παραδείγματα»
Άλλωστε, γι΄ αυτήν την πραγματική και χρειαζούμενη ΑΛΛΑΓΗ  του « 300 μείον 150…»  υπήρξαν σποραδικά και  κάποιες συνετές βουλευτικές φωνές πού παλαιότερα αλλά και πρόσφατα μίλησαν !   
Αλλά, φεύ, τώρα σιωπούνε μέ μία άκρα του τάφου σιγή σε μια φτωχή χώρα σαν την δική μας! 

Γιατί άραγε;

Τι χρειάζονται σήμερα τόσοι βουλευτές;

Τι μπορούν να προσφέρουν οί άνθρωποι αυτοί παρ΄ όλη, άς υποθέσουμε, την καλή τους διάθεση όταν από την μία η κατάργηση των Νομαρχιών, από την άλλη ο Καλλικράτης, από την τρίτη ο χωρισμός του Κράτους σε Περιφέρειες, και από την τέταρτη οι Αποκεντρωμένες διοικήσεις σύν την Τρόϊκα, έχουν δεσμεύσει οποιαδήποτε φωνή και ενέργεια τοπικού βουλευτή πού θα μπορούσε να εισηγηθεί  στην κεντρική διοίκηση κάτι το καλό για την επαρχία του  και να εισακουσθεί ; 
Στην ουσία λοιπόν οί σημερινοί βουλευτές και να θέλουν δεν μπορούν , έχουν αχρηστευθεί κατά μεγάλο μέρος από όλα αυτά τα «νέα συστήματα» !
Πρέπει λοιπόν οί Αρχηγοί των κομμάτων με τους βουλευτές τους, αν αγαπάνε πραγματικά αυτόν τον τόπο και θέλουν την ανάπτυξή του, πέρα από κάθε προσωπική φιλοδοξία και «προστασία» των παροχών πού τώρα νέμονται, θα πρέπει να ενδιαφερθούν ρεαλιστικά για το καλό  τού ρημαγμένου αυτού τόπου και να συμφωνήσουν σε μία σαρωτική κατάργηση των πλεοναζόντων βουλευτών όπως άλλωστε συμφώνησαν και στις σαρωτικές αλλαγές και καταργήσεις υπηρεσιών και υπαλλήλων !
Όχι μόνο στους άλλους, αλλά και στους εαυτούς τους ! Τι το δικαιότερον;
 

Το τί ακριβώς πρέπει τώρα να γίνει, το εξηγεί η παρακάτω επιστολή πού αναδημοσιεύουμε για μια γενική πληροφόρηση…
 

Η επιστολή του σοφού αυτού Δικαστή, έστω και ως «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», έχει ως εξής :
=============================
 

«…Κάποτε στις Θερμοπύλες, οι τριακόσιοι υπό τον βασιλιά Λεωνίδα, Σπαρτιάτες μαχητές έγραψαν μία από τίς πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία της Ελλάδας. 
 

Έδω­σαν παγκοσμίως το κορυ­φαίο παράδειγμα της πει­θαρχίας, της πίστης και αγά­πης προς την Πατρίδα και της αυστηρής προσήλωσης στο καθήκον του ευ αγωνίζεσθαι και νικάν («ή τάν, ή επί τας»). 
 

Αποφασίστηκε, λοι­πόν, συμβολικά και προς ανά­μνηση των ηρώων εκείνων, νά αριθμεί και η Ελληνική Βου­λή (το Κοινοβούλιο των Ελ­λήνων) στις τάξεις της 300 συνολικά βουλευτές - εκ­προσώπους του Ελληνικού λαού από όλα τα κόμματα -παρατάξεις. 
Ποτέ όμως στην ιστορία του Κοινοβουλίου οι τριακόσιοι εκπρόσωποι μας δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος της αποστολής τους απέναντι στον πολίτη καιτη χώρα, ως γνήσιοι απόγο­νοι των τριακοσίων εκείνων. 
 

Ποτέ δεν έπεισαν κανέναν Έλληνα πολίτη ότι αγωνίζον­ται σ' αυτόν τον πολύπαθο τόπο, εντός και εκτός του χώ­ρου του Κοινοβουλίου, για την επικράτηση της αρετής γενικά και του δικαίου. Ποτέ δεν θα μπορούσαν, στ΄αλήθεια, ιδιαίτερα οι σημε­ρινοί 300 της Βουλής να ανα­φωνήσουν όλοι μαζί «Ω τρια­κόσιοι! Σηκωθείτε και να ξα­νάρθετε σ΄ εμάς τα παιδιά σας θέλ' ιδήτε πόσο μοι­άζουνε με σας», κατά τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό. 
 

Και πώς να μπορέ­σουν, αφού είναι πολυάριθ­μοι, ως τριακόσιοι για μία τόσο μικρή χώρα, και δεν έχουν το ανάστημα και το φρόνημα να σταθούν όρθιοι στις επάλξεις, όπως οι τρια­κόσιοι εκείνοι αθάνατοι Σπαρ­τιάτες πολεμιστές; 
Πώς να μπορέσουν, αφού, εν μέσω βαρυτάτου χειμώνα και περιόδου ισχνών αγελάδων στα οικονομικά της χώρας, εισπράττουν ανενδοιάστως την υψηλή βουλευτική απο­ζημίωση που μαζί με τις άλ­λες παροχές και προνομια­κές μεταχειρίσεις φθάνει στις 17.000 ευρώ μηνιαίως; 
Πώς να μπορέσουν, αφού, και αποτελεί αυτό το αποκορύφωμα της κοροϊδίας και της ανάρμοστης συμπεριφοράς τους απέναντι στον Ελληνικό λαό, το μισό της βουλευτικής αποζημίωσής τους είναι αφορο­λόγητο; 
Πώς να μπορέσουν, όταν από κάποιον από τους τριακόσιους αυτούς ειπώθη­κε το ανήκουστο και αμίμητο, ότι, δηλαδή εάν επρόκειτο οι συνολικές απολαβές τών βουλευτών να είναι του μηιαίου ύψους των 2.500 -3.000 ευρώ, τότε, δεν θα έθετε υποψηφιότητα για βου­λευτής; 
Πώς να μπορέσουν, όταν στις συζητήσεις για το θέμα αυτό στη Βουλή, αρκε­τοί μεν φαίνονται να συμ­φωνούν με τον περιορισμό, στην πράξη όμως ουδέν λαμ­βάνεται σχετικό μέτρο; 
Πώς να μπορέσουν, όταν αυτοί μόνοι δεν υφίστανται στις αποδοχές τους τις εξαντλη­τικές πιέσεις και περικοπές μισθών και συντάξεων που επέφεραν το μνημόνια για τους άλλους Έλληνες πολί­τες; Πώς να. κατανοήσει ο χορτάτος τα προβλήματα του νηστικού και γιατί, αφού είναι χορτάτος, να πολεμήσει για τη λύση τους; 
Αιδώς κύ­ριοι της Βουλής. Είναι καιρός να ξυπνήσετε και να συνειδητοποιήσετε ότι η Βουλή δεν πείθει πλέον τόν Έλληνα ψηφοφόρο για την πραγματική αποστολή της! Όσο είναι ακόμη καιρός, πρέπει να γίνειαντιληπτό και κατανοητό από μέρους σας ότι πρέπει ν' αλλάξουν πολ­λά στο δημόσιο βίο αυτής της Χώρας και ότι δεν εξυ­πηρετεί το πραγματικό δη­μόσιο συμφέρον η προκλη­τική συμπεριφορά σας απέναντι στον φορολογούμενο πολίτη.
 

Δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον η μονομερής μνημονιακή αφαί­μαξη του μισθωτού και του συνταξιούχου, όταν παραμένουν ανείσπρακτα δεκάδες δισε­κατομμυρίων από φοροδια­φυγές - φορο-
αποφυγές και καταχρήσεις του δημοσίου χρήματος και όταν οι βου­λευτικές απολαβές μένουν σκανδαλωδώς υψηλές και  χωρίς τις ανάλογες προς τις περιστάσεις περικοπές και αφαιμάξεις.
Δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον η ανάρμοστη για δημόσιο άνδρα διαγωγή και συμπεριφορά του απέναντι στους συναδέλφους του. 
Ούτε στο πεζοδρόμιο δεν ακούγονται οι λέξεις και οι φράσεις που ακούγονταισυ­χνά - πυκνά, στις αίθουσες και στους διαδρόμους της Βουλής. 
 

Δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και πρέ­πει να σας δημιουργήσει έν­τονο προβληματισμό η έκφραση του λαού, ότι, τάχα δεν είσαστε βουλευτές,όπως θα έπρεπε, αλλά «ΒΟΛΕΥ ΤΕΣ». 
 

Και ο νοών νοείτω...

Υπάρχουν, ευτυχώς, και οι αφανείς και έντιμοι βουλευ­τές. 
Αυτοί, ατυχώς, αποτε­λούν τη μειονότητα και είναι οι μόνοι, προς τιμήν τους, που εργάζονται για το καλό αυτού του τόπου και σύμ­φωνα με τις επιταγές της αποστολής τους ως πραγ­ματικών δημοσίων ανδρών ταγμένων στηνυπηρεσία του Λαού και του Έθνους μας (άρθρο 1 παραγρ. 3 του Συν­τάγματος).
 

Ας ακολουθήσουν το παρά­δειγμα των ολίγων αυτών δημοσίων ανδρών και οιυπό­λοιποι της Βουλής. 
Ο βου­λευτής και το κόμμα του δεν αναπληρώνουν την αποστο­λή τους με το να κάνουν διαρκώς αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση και πολι­τική στείρακαι αρνητική ακό­μη και σε  αποφάσεις που εί­ναι σωστές για τα συμφέ­ροντα του Κράτους και των πολιτών. 
Η αντιπολίτευση έχει αποστολή να ελέγχει και ψέγει ορθώς τίς, τυχόν, λαν­θασμένες αποφάσεις της Κυ­βερνητικής πλευράς. Και ασφαλώς θα υπάρχουν αρ­κετές περιπτώσεις να ασκή­σει η αντιπολίτευση ορθή αντικυβερνητικήπολιτική και δράση. 
Πάντοτε όμως μέσα στα Πλαίσια της α­ξιοπρέπειας και τής ουσιαστικής συνταγματικής αποστολής της. Δεν έχει νόημα και είναι επικίν­δυνη η άσκηση της αντιπολίτευ­σης με  μοναδικό σκοπό να ρίξει την κυβερνώσα παράταξη. Τε­λευταία ζούμε αυτό ακριβώς το κατάντημα.
Είναι ανάγκη και απαίτηση του εκλεκτορικού ( Λαού ) ηΕλληνική Βουλή να περιορίσει τον αριθμό τών βουλευτώνακόμη και στους 150. 
 

Εί­ναι επιταγή και απαίτηση λίαν συντόμως να αποφασίσουν οι βουλευτές τον περιορισμό των αποδοχών τους και να εκλείψει το αφορολόγητο όριο σ' αυτές.
Πρέπει να δώσουν οι ίδιοι το παράδειγμα προς μίμηση. Πρέπει γα σταθούνστοργικά στο πλευρό του σκληρά δο­κιμαζόμενου Έλληνα πολί­τη. 
Άς γίνει, επιτέλους, κατανοητό απ΄ όλους ότι η Ευ­ρωπαϊκή Κοινότητα δεν θαμας σώσει αν δεν πάρουμε οι ίδιοι το συντομότερο, την ιστορική απόφαση να σω­θούμε ως Λαός και ως έθνος απέναντι στον φοβερότερο εχθρό που έχουμε αντιμε­τωπίσει έως σήμερα, αυτόν της Παγκοσμιοποίησης των λαών. 
Καιρός να συνέλθουμε συ­νειδησιακά όλοι μας. 
Δεν μας είναι τόσο απαραίτητη η  ΤΡΟΪΚΑ όσο η αφύπνιση της συνείδησής μας..»
 

( Ήταν ένα κείμενο του κ. Ελευθέριου Γ. Λεκέα , Προέδρου Εφετών Ε.Τ. πού δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΓΝΩΜΗ» την Δευτέρα, 23 Δεκ. 2013 )

Μεταξύ του 1897 και του ξεσπάσματος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, το Γαλλικό περιοδικό Revue Générale des Sciences Pures et Appliques οργάνωσε πενήντα εκπαιδευτικές κρουαζιέρες ανοιχτές σε όποιον (ή οποια)δήποτε μπορούσε να πληρώσει τα έξοδα. Οι πρώτες κρουαζιέρες πέρασαν και από τον Άθωνα.

Η διαφήμιση υποσχόταν στους επιβάτες όλα τα μεγάλα παράκτια μοναστήρια σε μία μέρα.

Στα μοναστήρια οι μεν άνδρες θα μπορούσαν να θαυμάσουν τις τοιχογραφίες, την αρχιτεκτονική, αλλά και διάφορες τυπολογίες μοναχών, οι δε γυναίκες να ικανοποιηθούν με την εξωτερική θέα των μοναστηριών.

Και οι δύο προσεγγίσεις στον Άθωνα (από μακριά και από κοντά) όμως ήταν εφήμερες. Στα μοναστήρια οι άνδρες φωτογράφισαν διάφορες λεπτομέρειες (όπως κάνουν οι σημερινοί τουρίστες).

Από το καράβι, οι γυναίκες υποκλίθηκαν στο Άγιον Όρος σαν σε μία εικόνα, ή μάλλον σαν σε μια οπτασία, ή μία ταινία που ξετυλιγόταν μπροστά στα μάτια τους, ενώ το πλοίο περνούσε από τα μοναστήρια. Μεταξύ των επισκεπτών και των μοναχών ήταν ο φακός της φωτογραφικής μηχανής. Μεταξύ των μη-επισκεπτριών και του Αγίου Όρους ήτανε η θάλασσα. Πάντα μία απόσταση: σωματική και ιδεολογική.

Αυτή η εμπειρία εμφανίζεται έντονα στην περιγραφή της περίφημης Αμερικανίδας συγγραφέως Edith Wharton, η οποία το 1888 ταξίδεψε σε ιδιωτική ενοικιασμένη θαλαμηγό μαζί με τον άνδρα της και .....Δείτε τη συνέχεια στο βίντεο.

ΠΗΓΗ: https://vimeo.com/84456680

Την ίδια ώρα που εδώ στην Ελλάδα υπουργός δηλώνει υπερήφανος που πρωτοστατεί στην ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στην ελληνική πρωτεύουσα και οι διάφοροι μουσουλμανολάγνοι δήμαρχοι απειλούν ότι θα γεμίσουν με μιναρέδες τις πόλεις τους, στην Τουρκία ένα από τα πιο ιστορικά ελληνορθόδοξα μοναστήρια, αυτό της Παναγίας της Μολυβδοσκέπστης, καταρρέει από την εγκληματική αδιαφορία των τουρκικών αρχών αλλά και από τους βανδαλισμούς των διαφόρων ανεξέλεγκτων φανατικών χριστιανομάχων που λυμαίνονται την περιοχή όπου βρίσκεται το μοναστήρι.

Σύμφωνα με αποκαλυπτικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Milliyet, το ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας της Μολυβδοσκέπαστης, (Kurşunlu), που βρίσκεται στο όρος Μυκάλη στην περιοχή του Κουσάντασι και το οποίο έχει διατελέσει επί πολλούς αιώνες επί βυζαντινής εποχής μεγάλο χριστιανικό θρησκευτικό κέντρο είναι υπό κατάρρευση, όπως δείχνει και μια χαρακτηριστική φωτογραφία του μεγάλου αυτού χριστιανικού μνημείου που δημοσιεύει η εφημερίδα.  Όπως δήλωσε η Τουρκάλα καθηγήτρια περιβάλλοντος, Zeynep Mercagöz, το κυρίως κτίσμα έχει πάθει μεγάλες ζημιές από διάφορους παράγοντες ενώ τα δέντρα που έχουν φυτρώσει πάνω από τα τοιχία απειλούν με κατάρρευση το όλο κτίσμα. Για τον λόγο αυτό και λόγω της μεγάλης χρονικής φθοράς το ιστορικό αυτό χριστιανικό κέντρο, δηλαδή το μοναστήρι της Παναγίας της Μολυβδιώτισας απειλείται με ολοκληρωτική καταστροφή. Για το ίδιο θέμα έκανε δηλώσεις και ο πρόεδρος του Ιδρύματος Προστασίας του Περιβάλλοντος του Κουσάντασι, Bahattin Sürücü, ο οποίος επεσήμανε ότι τα τζάμια που βρίσκονται στον τρούλο έχουν πάθει σοβαρές ζημιές από τον αέρα που τα κτυπάει ενώ και οι τοίχοι είναι υπό κατάρρευση αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα προστασίας συντήρησης και αναστύλωσης του μεγάλου αυτού μνημείου.

  Το μοναστήρι της Παναγίας της Κουρσουνιώτισσας, (κουρσούν σημαίνει στα τουρκικά μόλυβδος, δηλαδή μολυβδοσκέπαστη), βρίσκεται στο βουνό Σαμσόν, (Μυκάλη), 12 χλμ. από την παραλία τού Νταβουτλάρ, νότια του Κουσάντασι. Χτίστηκε τον 11ο αιώνα, κρυμμένο μέσα στο βουνό για να προστατεύεται από εχθρούς, αλλόθρησκους και εικονομάχους. Σήμερα εκείνο που σώζεται αλλά υπό κατάρρευση είναι η κεντρική εκκλησία, που περιβάλλεται από τείχη μήκους 100 μέτρων, ο τριώροφος πύργος με τα κελιά και το παρεκκλήσι του νεκροταφείου. Το μοναστήρι επισκέπτονται το καλοκαίρι πολλοί τουρίστες, αλλά και Τούρκοι φυσιολάτρες. Οι Τούρκοι αναφέρουν ότι το ιστορικό αυτό μοναστήρι λειτούργησε ανελλιπώς μέχρι το 1800 όταν και εγκαταλείφτηκε ένεκα έλλειψης μοναχών. Χαρακτηριστικό του κινδύνου άμεσης καταστροφής που αντιμετωπίζει σήμερα το μνημείο, είναι ότι ο τοπικός σύλλογος, «EKO DOSD» (προστασίας της φύσης) του Κουσάντασι, έχει απευθύνει επανειλημμένες εκκλήσεις στις τοπικές Αρχές να παρέμβουν για να αποτραπεί η κατάρρευση αυτού του ιστορικού βυζαντινού μνημείου, χωρίς όμως καμία μέχρι στιγμής ανταπόκριση.

Γεγονός είναι πως ένα ακόμα ελληνορθόδοξο χριστιανικό μνημείο που άκμασε επί πολλούς αιώνες στην Μικρά Ασία είναι υπό κατάρρευση ένεκα της εγκληματικής αδιαφορίας των τουρκικών αρχών που κατά τα άλλα κόπτονται για τον λεγόμενο θρησκευτικό τουρισμό, αλλά και από την αδιαφορία του ελληνικού υπουργείου Πολιτισμού που κόπτεται μόνο για την ανακαίνιση μουσουλμανικών τζαμιών και μουσουλμανικών ιδρυμάτων λες και κάποιοι επιδιώκουν να μας αναβιώσουν τα μαρτύρια που υπέστη ο ελληνισμός επί οθωμανικής κατοχής.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος/πηγή

«...ὅλα γίνονται στήν Ἑλλάδα σά νά μᾶς κινεῖ ἕνα θανάσιμο μίσος γιά τή λαλιά μας. Τό κακό εἶναι τόσο μεγάλο, πού μόνο σάν φαινόμενο ὁμαδικῆς ψυχοπάθειας θά μποροῦσε κανείς νά τό ἐξηγήσει» (Γ. Σεφέρης).

Ὅταν ἤμασταν σκλάβοι, χωρίς σχολεῖα καί σχολές, κάτω ἀπό τόν φρικτό ζυγό τῶν Τούρκων: «Οἱ Ἕλληνες πάσης τάξεως ἔτρεφαν πάντοτε διά τά γράμματα μεγαλυτέραν ἐκτίμησιν ἀπό κάθε ἄλλον λαόν. Διά τῶν σχολείων αὐτῶν ἐλάμβανον ἐπίγνωσιν οἱ νέοι της ἱστορίας των, τῆς σπουδαιότητος τοῦ Ἔθνους των καί τῆς σημασίας πού ἔχει ἡ ἐλευθερία διά τήν ἀνάπτυξιν ἑνός λαοῦ καί ἰδία τοῦ Ἑλληνικοῦ». (Γ.Φίνλεϋ, «Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως», A’ τόμος, σέλ. 29, ἔκδ. «Τολίδη»).

Τώρα πού εἴμαστε «ἐλεύθεροι», μέ σχολεῖα, δασκάλους καί βιβλία καί δέν μᾶς «σκιάζει ἡ φοβέρα» τοῦ κατακτητῆ: «Σύμφωνα μέ τά ἀποτελέσματα τῆς τακτικῆς ἔκθεσης τοῦ ΟΟΣΑ γιά τίς ἱκανότητες τῶν 15χρονων μαθητῶν στά Μαθηματικά, τίς Φυσικές Ἐπιστῆμες καί τήν Ἀνάγνωση, ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται στήν 42η θέση γιά τό 2012, ἐπί 65 χωρῶν συνολικά. Στήν Εὐρώπη καταλαμβάνει τήν τέταρτη, ἀλλά ἀπό τό τέλος, θέση...».

Μάλιστα, ἡ μεγαλύτερη ὑστέρηση τῶν Ἑλλήνων μαθητῶν παρατηρεῖται στήν μελέτη, ἀνάγνωση καί κατανόηση κειμένων, ἐν ὀλίγοις στό γλωσσικό μάθημα. Καί ἐπειδή ζοῦμε σέ «σοβαρό» κράτος, ἀμέσως, καί ὄχι «ἄμεσα» πού λένε οἱ ἀγράμματοι, λειτούργησαν τά ἀντανακλαστικά του πρός ἴασιν τοῦ νοσήματος: θά καθιερωθεῖ ἡ φράγκικη «λευκή ἑβδομάδα», θά....

συνεχιστεῖ, δηλαδή ἡ ἑβδομάδα τῆς Τυροφάγου, κατά τήν ὁποία, σύμφωνα μέ τούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, καταναλώνουμε μόνον «λευκά» ἐδώδιμα. (Αὐγά, γάλατα, τυριά). Καλῶς εἰπώθηκε ὅτι, ἀφοῦ δέν μποροῦμε νά ἔχουμε ἐλευθερία τοῦ ἤθους σ’ αὐτόν τόπο, ἔχουμε ἐλευθερία τῶν ἠθῶν. Οὔτε λίγο οὔτε πολύ, τό ὑπουργεῖο, πρώην ἐθνικῆς παιδείας, θά παρατείνει τήν καρναβαλική εὐωχία καί κραιπάλη καί κατά τήν ἔναρξη τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. «Λαμπρό» το μήνυμα στούς μαθητές καί στίς οἰκογένειές τους, «φάγωμαν, πίωμεν», ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν καί βόσκηση τῶν παθῶν. Ἡ νηστεία, ἡ ἐγκράτεια, ἡ ὀλιγοδεϊα εἶναι ἀναχρονισμοί, δέν ἁρμόζουν σέ εὐρωπαϊκή χώρα. Ἀντί νά περάσουμε τό μήνυμα στούς νεότερους, πού καί ἡ σωματική τους ἀκόμη ὑγεία κινδυνεύει ἐξ αἰτίας τοῦ διαιτολογίου τῆς ἀφθονίας πού τούς ἐπέβαλαν οἱ παλαιότεροι, οἱ ὁποῖοι μαστίζονταν ἀπό τό σύμπλεγμα τοῦ πεινασμένου, τοῦ παιδιοῦ τῆς Κατοχῆς, ὅτι ἡ νηστεία, σήμερα ἰδίως, εἶναι «γαλήνη τῶν ψυχῶν, τῶν νέων παιδαγωγός, τῶν σωφρονούντων διδάσκαλος καί τροφή τῆς ψυχῆς» (ἅγιος Χρυσόστομος), διδάσκουμε τόν, κατά τόν Κονδύλη, παρασιτικό καταναλωτισμό, τόν αὐτοκαταστροφικό κορεσμό, τήν ἠδονοθηρία.

Ἅς ἐπιστρέψουμε ὅμως στήν ὀδυνηρή γιά μᾶς ἔκθεση τοῦ ΟΟΣΑ.

Ἡ γλώσσα μας, πού ἄνθισε στίς ἀμμουδιές τοῦ Ὁμήρου, μέ τά πρῶτα πρῶτα Δόξα σοί, πού στά φυλλώματά της κρύβει τά ἀρώματα τοῦ Ἄθω καί τῆς Πίνδου, ἡ γλώσσα μας, πού στάθηκε προσάναμμα καί ἐφώτισε ὅλη τήν Οἰκουμένη, οἱ νέοι, οἱ μαθητές μας δέν τήν καταλαβαίνουν. Οἱ γκρεμιστές τῆς Παιδείας, τό πέτυχαν, μέσω τῆς ἀλλαγῆς τῶν βιβλίων Γλώσσας (τό 2006) μέ τίς παρδαλές μεθόδους διδασκαλίας, διά τῆς μετάλλαξης τοῦ δασκάλου σέ ἐμψυχωτή μιᾶς ὁμάδας ἀνηλίκων.

Πῶς νά ἀγαπήσουν τά παιδιά τήν Γλώσσα μας καί νά νιώσουν τήν ἀπόλαυση τῆς ἀνάγνωσης, ὅταν στά βιβλία Γλώσσας, τά ὁποῖα καθημερινά ξεφυλλίζουν, στήν Ε’ καί Στ’ Δημοτικοῦ, γιά παράδειγμα:

(Ἡ ὅλη διαδικασία ξεκίνησε μέ σοσιαλιστική κυβέρνηση-τό 2003-καί ὁλοκληρώθηκε ἐπί δεξιᾶς-το 2006-ἐνδιαμέσως ἄλλαξε καί ἡ στελέχωση τοῦ παιδαγωγικοῦ ἰνστιτούτου. Ἐκδιώχτηκαν τά σημιτόπαιδα καί προσλήφθηκαν τά «δικά μας παιδιά»).

Ἐκπροσωποῦνται μέ μόλις ἕνα (1) κείμενο πεζό ἤ ποίημα οἱ ἑξῆς μεγάλοι μας λογοτέχνες: Σολωμός, Παλαμᾶς, Ἐλύτης, Σεφέρης, Παπαντωνίου, Νιρβάνας, Ξενοπουλος καί ἀκόμη χειρότερα δέν ὑπάρχει κανένα κείμενο οὔτε γιά δεῖγμα-σέ ἀντίθεση μέ προηγούμενες ἐκδόσεις-ἀπό τους: Βαλαωρίτη, Καβάφη, Παπαδιαμάντη, Κόντογλου, Μαβίλη, Μυριβήλη, Κρυστάλλη, Καρκαβίτσα, Πολέμη, Κάλβο, Δροσίνη, Βάρναλη, Βιζυηνό, Ἄγρα, Ρώτα, Ψαθά, Σικελιανό, Ρίτσο, Βρεττάκο κ.α. Ἐξοστρακίστηκαν καί ἐξοβελίστηκαν ὅλοι οἱ μεγάλοι Ἕλληνες συγγραφεῖς καί μάλιστα σχεδόν ὅλοι ὅσοι ἀπό αὐτούς τυγχάνουν καί οἱ πιό πολυμεταφρασμένοι, αὐτοί πού διαβάζονται σήμερα ἀπό μικρούς καί μεγάλους καί στίς πιό ἀπίθανες γλῶσσες τοῦ κόσμου.

Ἀπουσιάζουν ὅλοι οἱ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς. Οἱ διδακτικότατοι καί ὡραιότατοι μύθοι τοῦ Αἰσώπου. Ἕνα ἔργο τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, τῶν ὁποίων ἡ ἑορτή ἔγινε ἀργία... μήτηρ πάσης κακίας. (Ἀντί νά ἐκδοθεῖ μία «ἀπανταχούσα» τοῦ ὑπουργείου, πού νά καθιστᾶ ὑποχρεωτικό τόν ἐκκλησιασμό δασκάλων καί μαθητῶν, «ἐπιβραβεύεται» ἡ τεμπελιά καί ἡ ἀδιαφορία. Χίλιες φορές, νά κάνουμε μάθημα, παρά ἡ εὐτέλεια...).

Ἐκπαραθυρώθηκε τό ἄφθαστο δημοτικό μας τραγούδι, ἡ ἀπαράμιλλη ποίηση τῆς Πονεμένης Ρωμηοσύνης, «ἡ ἐκτρέφουσα καί συντηροῦσα τό ἐθνικόν φρόνημα, τό τελεσφερώτατον ὄργανον τῆς ἐθνικῆς ἀγωγῆς» κατά τόν μεγάλο μας λαογράφο Ν. Πολίτη.

(«Δημοτικά Τραγούδια», ἔκδ. «Γράμματα», σέλ. 7). Ἔφυγαν τά σπουδαῖα, τά τιμαλφῆ τῆς λογοτεχνίας μας, προγραμμένοι οἱ μεγάλοι συγγραφεῖς, λογοκρίθηκαν οἱ ἄριστοί του Γένους, καί τί μπῆκε στήν θέση τους;

Ἄρθρα ἐφημερίδων, (ἀπό Βῆμα, Νέα, Ἐλευθεροτυπία καί Καθημερινή), μικρές ἀγγελίες, κείμενα ἀπό ἰστοσελίδες, συνταγές μαγειρικῆς (περίπου 30 σ’ ὅλα τα βιβλία τοῦ Δημοτικοῦ, ὅσα ἦταν περίπου τά δημοτικά τραγούδια), κείμενα τῆς συγγραφικῆς ὁμάδας, ἀνάξιες λόγου τιποτολογίες καί ἀτάλαντες μωρολογίες. Ἀφίσες, ὁδηγίες χρήσης καφετιέρας καί κλιματιστικοῦ, στήν Στ’ Δημοτικοῦ. Κείμενα, δηλαδή, τῆς ἀγορᾶς... ἀγοραία κείμενα. (Χαχανίζουν τά παιδιά καί οἱ δάσκαλοι-ὅσοι βιώνουμε τήν ἀσημαντότητα-βγαίνουμε μέ σκυμμένο τό κεφάλι ἀπό τήν τάξη, πελιδνοί καί ντροπιασμένοι. Ἔφυγαν τά ὡραῖα κείμενα καί «ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρύνεται ἀπό τά κείμενα καί τίς παραδόσεις, ὁμοιάζει μέ στήλην ἅλατος ὑπό βροχήν», θά πεῖ ὁ Ἀνδρέας Ἐμπειρίκος. Τρέχουν οἱ γονεῖς καί ἀγοράζουν τίς ἐφημερίδες, πού προσφέρουν τά παλιά Ἀναγνωστικά καί καλά κάνουν. Στήν ἄκρη τά «περιοδικά ποικίλης ὕλης», τά νῦν βιβλία Γλώσσας, ἅς γευτοῦν τά παιδιά τά γλυκύφορα κατορθώματα τῶν μαϊστόρων τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου.

(Τά λέγαμε παλιά «Ἀναγνωστικά», γιατί μέσω τῶν βιβλίων αὐτῶν, δέν μάθαιναν τά παιδιά ἀνάγνωση μόνο, αὐτό τελειώνει στήν Ἅ’ δημοτικοῦ, ἀλλά γινόταν καί ἀνάγνωση τοῦ ἐθνικοῦ μας πολιτισμοῦ, ἦταν ἀρωματισμένα μέ Ἑλλάδα. Ὅλα τα Ἀναγνωστικά, μέχρι ἴσως καί τό 2006, ἀπό γενέσεως τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους, δίδασκαν τά δύο ἱερά ὀνόματα, Ἑλλάς καί ἐλευθερία, καί πάντοτε μέ σεβασμό στήν πατρώα πίστη, τήν ἑλληνοσώτειρα Ἐκκλησία μας. Καί ἡ συγγραφή τούς ἀνατίθετο σ’ ὅ,τι καλύτερο διέθετε ἡ πατρίδα καί ὄχι σέ Γραικύλους). Καί ἀντί νά κηρύξουν οἱ «ἁμαρτωλές» ΔΟΕ καί ΟΛΜΕ, τά συνδικαλιστικά μας ὄργανα, μία ἀπεργία διαρκείας, μέ μοναδικό αἴτημα τήν ἀλλαγή τῶν βιβλίων Γλώσσας, γιά νά ἀνακτήσουμε καί τόν σεβασμό καί τήν ἐκτίμηση τοῦ λαοῦ, οἱ κηφῆνες ἀδιαφοροῦν. (Ἔχω διαγραφεῖ, μέ αἴτησή μου, ἀπό τήν ΔΟΕ. Παλιός συνδικαλιστής, μέ παρουσία στά συνδικαλιστικά ὄργανα, μοῦ ἔλεγε γιά τά συνέδριά της ΔΟΕ, πού τά πραγματοποιοῦσε- καί μᾶλλον συνεχίζεται ἡ τακτική- στά καλύτερα ξενοδοχεῖα τῆς Ἀθήνας ἤ σέ ἡλιοχαρή νησιά τῆς πατρίδας, μέ ἔξοδα τῶν κορόιδων, τῶν συναδέλφων, πού πληρώνουν συνδρομή 30-40 εὐρώ τόν χρόνο. Γιατί δέν συγκεντρώνονται σέ κάποιο σχολικό ἀμφιθέατρο καί χωρίς θέρμανση;).

Θέλω νά κλείσω τό κείμενο μέ λόγια ἀπό καρδιᾶς. Δέν γράφω ὅ,τι ξέρω, γράφω ὅ,τι ζῶ. Ντρέπομαι! ντρέπομαι, γιατί μέ τέτοια ἐξαίσια Παράδοση καί Ἱστορία, καταντήσαμε περιγελως, ὄχι τῶν ξένων, ἀλλά τῶν παιδιῶν μας, τῶν μαθητῶν μας. Γράφω, ὄχι γιά ἐπίδειξη, γράφω γιά τήν πατρίδα μου.

«Κι ὅσο ἀγαπῶ τήν πατρίδα μου δέν ἀγαπῶ ἄλλο τίποτας. Νάρθη ἕνας νά μοῦ εἰπῆ ὅτι θά πάγη ὀμπρός ἡ πατρίδα, στέργομαι νά μοῦ βγάλη καί τά δυό μου μάτια. Ὅτι ἄν εἶμαι στραβός, καί ἡ πατρίδα μου καλά, μέ θρέφει. Ἄν εἶναι ἡ πατρίδα μου ἀχαμνά, δέκα μάτια νά χῶ, στραβός θέ νά εἶμαι. Ὅτι σ’ αὐτείνη θά ζήσω, δέν ἔχω σκοπόν, νά πάγω ἀλλοῦ». Στρατηγός Μακρυγιάννης.

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/01/blog-post_305.html

O Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης, ο νέος Μεγαλέξανδρος, που τίμησε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό παγκοσμίως, έφυγε χωρίς να τον αποχαιρετίσει η Ελλάδα, που τόσο αγαπούσε. Αχ Ελλάδα...

 Αποχαιρετώντας το 2013, ο ελληνισμός αποχαιρέτισε ένα από τα πιο επιφανή τέκνα του, τον Βίκτωρα Σαρηγιαννίδη, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στη Μόσχα, όπου και θάφτηκε, ανήμερα των Χριστουγέννων.

Ο Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης γεννήθηκε στη μακρινή Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν (1929), από Έλληνες γονείς που κατάγονταν από την Αργυρούπολη του αλησμόνητου Πόντου. Σπούδασε αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Κεντρικής Ασίας και η μοίρα του έλαχε να ακολουθήσει τα έσχατα βήματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με ανακαλύψεις που τον φέρνουν στην ίδια και εξ ίσου περίοπτη θέση με τον μεγάλο στρατηλάτη, στον τομέα της Αρχαιολογίας πάντοτε.

Άνθρωπος απαράμιλλου ήθους, με ηθικές αξίες αρχές που τήρησε μέχρι το τέλος της ζωής και με δυο μεγάλες αγάπες. Την επιστήμη του, την Αρχαιολογία, και την Ελλάδα. Υπηρετώντας με πάθος την πρώτη, θεωρούσε ότι προσέφερε ύψιστες υπηρεσίες στη δεύτερη και τον ελληνισμό!

Ενδεικτικό της αγάπης που είχε για την Ελλάδα, είναι το γεγονός ότι κρατούσε μέχρι τέλους το ελληνικό διαβατήριο επί Σοβιετικής Ένωσης, με κόστος για τον ίδιο και την οικογένειά του, καθώς επίσης και το εξής περιστατικό, που μας διηγήθηκε ο κ. Χρήστος Γαλανίδης, πρόεδρος της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών και στενός φίλος του μεγάλου Έλληνα εκλιπόντα. Κάποια στιγμή, τη δεκαετία του ’90, επιστρέφοντας με αρχαιολογικές δόξες στην Ελλάδα, έφερε φωτογραφικό υλικό από τις ανασκαφές του, που είχαν συνταράξει τον κόσμο της Αρχαιολογίας. Το υλικό χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή επιστημονικού ντοκυμαντέρ, διεθνούς εμβέλειας και ενδιαφέροντος. Όταν ρωτήθηκε αν προτιμούσε κλασικούς όπως ο Τσαϊκόφσκι ή ο Προκόφιεφ για τη μουσική επένδυση του ντοκυμαντέρ, είπε επί λέξει: Νε παι Χρήστο, χάσον. Ντο δουλείαν έχουμε με τ’ ατοίντς. Ας παιζ’ τ’ εμέτερον μουσική, ποντιακά.

Όπως και έγινε.

Ένα άλλο περιστατικό, ενδεικτικό του επιστημονικού μεγέθους του ανδρός, που μας εξιστόρησε ο κ. Λάζαρος Βασιλειάδης, αρχιτέκτων και πρόεδρος τότε του Συλλόγου Ποντίων Βερολίνου, είναι το εξής: Τα τέλη της δεκαετίας του ’90, ο Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης ζήτησε να μελετήσει τα αρχεία του Αρχαιολογικού Μουσείου του Βερολίνου. Όταν ο κ. Βασιλειάδης, που τον φιλοξένησε στην οικία του όσο διαρκούσε η έρευνα και η μελέτη, ενημέρωσε τις αρμόδιες αρχές και ζήτησε την σχετική άδεια, οι Γερμανοί αρχαιολόγοι σηκώθηκαν όρθιοι και δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους ότι θα συναντήσουν το ιερό τέρας της παγκόσμιας αρχαιολογίας, όπως οι ίδιοι τον αποκάλεσαν.

Για όσους αναρωτιόνται γιατί ο εκλιπών κατέκτησε τη φήμη του Μεγάλου Αλεξάνδρου, να σημειώσουμε ότι αφ’ ενός μεν ανακάλυψε και ανέσκαψε τη νεκρόπολη του Γκονούρ τεπέ, στην έρημο Καρακούμ, του Τουρκμενιστάν, εξ ου και ο τίτλος που του ανεγνώρισαν "Ο Λέων του Καρακούμ", και αφ’ ετέρου ανακάλυψε και ανέσκαψε τους επτά βασιλικούς τάφους του Τιλιά Τεπέ, στο βόρειο Αφγανιστάν, όπου βρέθηκαν 20 χιλιάδες αντικείμενα από χρυσό. Όσον αφορά στην δεύτερη ανακάλυψη, τα χρυσά αντικείμενα χρονολογούνται στον ανάμεσα στον 1ο π.Χ. και στον 1ο αιώνα μ.Χ. και ανήκουν στη Δυναστεία των Κουσάν, που κατέλυσε το ελληνικό Βασίλειο της Βακτριανής.

Όσον αφορά στην πρώτη ανακάλυψη, καλό είναι να διαβάσουμε τι είπε ο ίδιος ο εκλιπών, στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη», το 1998:

«Για την έρημο του Καρακούμ πίστευαν ότι δεν την είχε πατήσει ποτέ άνθρωπος. Πριν από τριάντα χρόνια αποφάσισα να δω αν αυτό αληθεύει. Και ανακαλύψαμε όχι μόνο την παρουσία του ανθρώπου, αλλά τον πέμπτο πολιτισμό του κόσμου. Πριν ξέραμε τους πολιτισμούς της Κίνας, της Ινδίας, της Αιγύπτου, της Μεσοποταμίας. Και τώρα γνωρίσαμε και ανακαλύψαμε τον πέμπτο πολιτισμό, αυτόν της Κεντρικής Ασίας, που είναι μια μικρή Μεσοποταμία. Σ' αυτά τα τριάντα χρόνια ανακαλύψαμε επτά ναούς και ένα καταπληκτικό ανάκτορο.

Αυτό το ανάκτορο ηλικίας 4.500 ετών είναι πρωτότυπο κατά το σχέδιό του και είχε σχέση με τα ανάκτορα της Μεσοποταμίας και της Ελλάδας, ενώ η περιοχή βάσει των ευρημάτων αποδεικνύεται πως είναι η πατρίδα του ζωροαστρισμού, που ώς τη στιγμή της ανασκαφής ήταν γνωστός μόνο από φιλολογικές μαρτυρίες».

Μπορεί αυτός ο μεγάλος Έλληνας να ανακάλυψε τον πέμπτο πολιτισμό της ανθρωπότητας, δεν είχε ανακαλύψει όμως ακόμα τον βάρβαρο πολιτισμό που «αναδύει» αυτό που λέγεται ελλαδικό κράτος. Παρότι απολάμβανε τιμής αρχηγού κράτους από το Τουρκμενιστάν και ύψιστης τιμής από τη Ρωσία, όταν ζήτησε να πάρει την ελληνική υπηκοότητα, αυτήν που δίνουν αφειδώς σε κάθε ...πικραμένο οι νεοέλληνες «εκσυγχρονιστές», δεν του έγινε απολύτως καμία διευκόλυνση και αναγκάστηκε να καθίσει στην ουρά, παρά τα προβλήματα που είχε με τα πόδια του.

Όταν δε κατέθεσε το επιστημονικό του έργο, τις περγαμηνές του και αντίγραφα από τα 20 βιβλία του, στο Yπουργείο Πολιτισμού, προκειμένου να του δοθεί σύνταξη επιστήμονα, διαπίστωσε ότι η έρημος του Καρακούμ ήταν πολύ πιο φιλόξενη από την έρημο του ελλαδικού κράτους, το οποίο του χορήγησε τελικώς σύνταξη του OΓA ύψους 192 ευρώ μηνιαίως!!!

Την τελευταία απρέπεια, που φθάνει μέχρι το βαθμό της έσχατης αθλιότητας, την εισέπραξε μετά θάνατον ο νέος Μεγαλέξανδρος από το ελλαδικό κράτος. Στην τελετή που έγινε στην αίθουσα της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών και στην κηδεία του στο νεκροταφείο Τροεκούροβσκογε της Μόσχας, τον τίμησαν επίσημες αντιπροσωπείες από τη Ρωσία και το Τουρκμενιστάν, το οποίο μάλιστα διεκδίκησε με πείσμα την σωρό του, ενώ από την Ελλάδα, σύμφωνα με μαρτυρίες παρισταμένων, έστειλαν όχι στεφάνι αλλά ένα μπουκέτο λουλούδια με τα ελληνικά χρώματα, χωρίς να παρευρεθεί κανένας αντιπρόσωπος της Πρεσβείας ή του Προξενείου, χωρίς συλλυπητήρια τηλεγραφήματα από το Υπουργείο Πολιτισμού και την κυβέρνηση.

Εμείς τι άλλο να πούμε εκτός του ότι ορισμένοι ...αρμόδιοι είναι πολύ μικροί για να διαχειριστούν το πολιτισμικό μέγεθος της Ελλάδας, των Ελλήνων και του Ελληνισμού!

Αχ Ελλάδα...

 Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία

Πηγή, http://www.infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/01/blog-post_5607.html#more

Τήν ἐξίσωση «δύο σέ ἕνα» τήν διάβασα σέ μιά ἐφημερίδα καί μοῦ προξένησε ἐντύπωση, γιατί ἀναφερόταν στά Μυστήρια πού γίνονται στήν Ἐκκλησία. Ἐννοοῦσε δύο Μυστήρια σέ ἕνα, δηλαδή γάμος καί βάπτιση μαζί. Βέβαια, δέν εἶναι δύο σέ ἕνα, ἀλλά τρία σέ ἕνα, γιατί τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος συνδέεται μέ τό Μυστήριο τοῦ Χρίσματος.

Μιά συνήθεια πού ἔχει γίνει πιά μόδα σέ μερικούς στήν ἐποχή μας, εἶναι νά γίνεται γάμος μαζί μέ τήν βάπτιση τοῦ πρώτου παιδιοῦ. Αὐτό πρακτικά σημαίνει ὅτι προηγήθηκε ὁ πολιτικός γάμος ἤ ἡ συνοίκηση τῶν δύο γονέων χωρίς γάμο, ἡ γέννηση τοῦ παιδιοῦ ἐκτός ἐκκλησιαστικοῦ γάμου καί ἡ «ἐπίσημη νομιμοποίηση» στήν Ἐκκλησία πανηγυρικῶς, μέ τελετές καί τιμή. Στίς φωτογραφίες θά ἀποτυπωθοῦν οἱ γονεῖς μέ τό γαμπριάτικο κοστούμι καί τό ἄσπρο νυφικό νά βρίσκωνται γύρω ἀπό τήν κολυμβήθρα καί νά ἀναδέχωνται τόν νεοφώτιστο ἀπό αὐτήν. Αὐτό προϋποθέτει, ὅτι μόλις τελειώνει τό Μυστήριο τοῦ γάμου, στό ὁποῖο ἴσως θά παρευρίσκεται τό παιδί πού πρόκειται νά βαπτισθῆ, θά ἀρχίζη ἡ κατήχηση τοῦ παιδιοῦ μέ τήν ἀποταγή τοῦ διαβόλου, τοῦ ἐξορκισμοῦ, τήν βεβαίωση νά ζῆ μέ τόν Χριστό, τήν ὁμολογία τῆς πίστεως, τό βάπτισμα καί τό χρίσμα καί τήν ὅλη λαμπρή τελετή τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος.

Κατά τήν Ἐφημερίδα «γεγονός εἶναι ὅτι πληθαίνουν τά ζευγάρια τά ὁποῖα εἶχαν παντρευτεῖ μέ πολιτικό γάμο καί στήν συνέχεια, ὅταν ἀποκτήσουν παιδί ἐπιθυμοῦν νά συνδυάσουν τήν βάπτιση τοῦ παιδιοῦ μέ τόν δικό τους θρησκευτικό γάμο. Μιά τελετή γιά δυό μυστήρια, ἄρα... οἰκονομικό πακέτο. Καλεσμένοι, προσκλήσεις, ἐκκλησία, διακόσμηση, κεράσματα, ὅλα μιά φορά. Νέα ἤθη, νέα ἔθιμα ὡς ἀποτέλεσμα κυρίως τῆς οἰκονομικῆς πίεσης» (Καθημερινή τῆς Κυριακῆς 6-10-2013).

Μερικοί πού θέλουν ὅλα νά τά δικαιολογοῦν βρίσκουν λόγους νά τά οἰκονομοῦν, γιά τό ὅτι δέν ἀντιβαίνει στό δόγμα καί τούς κανόνες! Τελικά, τί εἶναι τό δόγμα καί τί εἶναι οἱ κανόνες, εἶναι φιλοσοφικά καί νομικά κείμενα, πού δέν ἔχουν σχέση μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς μας; Ὅσο κι ἄν ἐπιχειρηματολογήση κανείς ὑπέρ τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, δέν ἀποφεύγει τήν ἐκκοσμίκευση.

Δέν μπορεῖ κανείς νά θεωρῆ τόν ἑαυτό του μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί νά προχωρῆ ἀνάποδα, ἀντίστροφα, νά θέλη, δηλαδή, νά ρυθμίζη τήν ζωή του ὄχι κατά τήν τάξη πού θέτει ἡ Ἐκκλησία (γάμος - γέννηση παιδιοῦ - βάπτισή του) καί στήν συνέχεια νά θέλη καί τήν ἐκκλησιαστική ἐπιβράβευση! Ἄλλο εἶναι ἄν κάνη κανείς κάποια οἰκονομία καί ἐξαίρεση μέ ἀνάλογες προσαρμογές, καί ἄλλο νά γίνεται προγραμματισμένα καί νά ἐπεκτείνεται σέ ἕνα μέρος τῆς κοινωνίας. Ἄλλο εἶναι νά ἐκφράζη κανείς τήν μετάνοιά του γιά κάποια πράξη πού ἔκανε καί ἄλλο νά προγραμματίζεται τό αἴτημα «δύο σέ ἕνα» μέ τό ἀτομικό του δικαίωμα καί νά ἐπιθυμῆ ἤ νά ἐπιβάλη τήν ἐπίσημη ἐπιβράβευση ἀπό τήν Ἐκκλησία καί μάλιστα πανηγυρικά.

Ἔπειτα, δέν μποροῦν τά μεγάλα ζητήματα τῆς ζωῆς, ὅπως ἡ ἀγάπη, ὁ γάμος, ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἡ γέννηση τοῦ παιδιοῦ νά τίθενται σέ οἰκονομικά μεγέθη, κάτω ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ χρήματος καί νά ἐξευτελίζωνται. Δέν μπόρεσα ποτέ νά καταλάβω γιατί ἕνα μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά συνδέεται μέ τά ἔξοδα, τά λουλούδια, τά χαλιά, τίς φωτογραφίες, τά γλέντια κ.λ.π., ἐνῶ ὁ πολιτικός γάμος μπορεῖ νά γίνη φτηνά. Ἄς καθιερωθῆ ἐπί τέλους τό νά γίνεται ὁ ἐκκλησιαστικός γάμος μέ λίγα ἔξοδα.

Πάντως, ἡ τέλεση τριῶν Μυστηρίων μαζί, τοῦ Γάμου τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος, προϋποθέτει ἄλλες εὐχές, ἄλλη διάταξη, ἄλλα σύμβολα. Δέν εἶναι δυνατόν νά εὐχόμαστε στόν Θεό νά δώση καρπούς-παιδιά, ὅταν ἤδη τό παιδί ὑπάρχη καί περιμένη τήν βάπτισή του ἀμέσως μετά τόν γάμο. Δέν εἶναι δυνατόν τά τελούμενα νά συμβολίζουν τήν νίκη κατά τῆς ἡδονῆς (στέφανα, νυφικό), ὅταν ἔχουν ἤδη παραβιαστῆ. Ὅσοι συνευδοκοῦν σέ τέτοιες ἐκκοσμικεύσεις ἄς κάνουν ἄλλη ἀκολουθία τοῦ γάμου, μέ ἄλλα σύμβολα καί ἄλλες εὐχές, κατά τό πρότυπο τοῦ γάμου εἰς δίγαμον.

Οἱ Χριστιανοί χρειάζονται κατήχηση καί σέ αὐτό ἡ εὐθύνη βαρύνει κυρίως τούς Κληρικούς καί τούς θεολόγους. Ἡ ἐκκοσμίκευση ἔχει αἴτια καί προσδιορίζει εὐθύνες.

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=3001

Η κάθαρση των λεπρών προβάλλεται ως τύπος της πνευ­ματικής καθάρσεως. Γιατί όλοι εμείς ήμασταν λεπρωμένοι, μέχρι που ο Κύριος παρέλαβε την φύση μας και την ελευθέρωσε από την καταδίκη. Ο ευγνώμων από τους δέκα θεραπευθέντες εκπροσωπεί την επιστροφή των Εθνικών, ενώ οι εννέα αγνώμονες είναι οι Ιουδαίοι. Ο ομιλητής παρουσιάζει τον Θεό ως ειρηνάρχη, και τον εαυτό του ως επιστάτη της ειρήνης. «Ταύτης γαρ ένεκα της ειρήνης και ημείς επέστημεν υμίν τη Εκκλησία Χριστού, διάκονοι της αυτού κληρονομιάς και χάριτος». Κλείνει με προτροπή να μη εκπέσομε από την πατρική ευχή ούτε και να απορρίψομε την κλη­ρονομιά του ουράνιου Πατέρα, για να μη χάσομε και την υιοθεσία και την ευλογία και αποκλεισθούμε από τον πνευματικό νυμφώνα.

ΟΜΙΛΙΑ 61η

ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΩΔΕΚΑΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΜΕ ΘΕΜΑ

ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ

Όπου γίνεται λόγος και για την ειρήνη προς τον Θεό και προς τον εαυτό μας και μεταξύ μας

Όλα τα του παλαιού νόμου ήταν συμβολικά και τυπικά και σκιώδη· γι’ αυτό ο νόμος αυτός θεωρούσε και τη λέπρα εφάμαρτη και μιαρή και αποτρόπαια και ονόμαζε ακάθαρτους τους λεπρούς και τους γονορρυείς και εκείνους γενικά που τους άγγιζαν καθώς και εκείνους που άγγιζαν κάθε νεκρό σώμα, υποδεικνύοντας με αινίγματα την ακαθαρσία εκείνων που αμάρταναν στον Θεό και αυτών που συνέπρατταν με αυτούς και συναναστρέφονταν αυτούς. Και με τους λεπρούς βέβαια υπαινισσόταν τους δολερούς και πανούργους, τους θυμώδεις και μνησίκακους· γιατί όπως η λέπρα καθιστά τραχύ και ποικιλόχρωμο το δέρμα του σώματος, έτσι ο δόλος και η πονηριά και ο θυμός και η οργή καθιστούν ποικίλο και τραχύ το λογιστικό της ψυχής. Με τους λεπρούς λοιπόν υποδήλωνε τα τέτοια πάθη της ψυχής που ήταν πολύ βαρύτερα από τη λέπρα, με τον γονορρυή τον ασελγή, ενώ με εκείνους που εγγίζουν νεκρό σώμα ο νόμος εκείνος ονόμα­ζε ακάθαρτους εκείνους που σύμφωνα με οποιοδήποτε τρόπο επικοινωνούσαν ή και συναναστρέφονταν τους αμαρτωλούς.

Αφού λοιπόν ο Κύριος φάνηκε επάνω στη γη ως άνθρωπος από απερίγραπτο πέλαγος ευσπλαγχνίας, για να θεραπεύσει τις ψυχικές νόσους μας και να εξαλείψει την αμαρτία του κόσμου, θεράπευσε και αυτές τις ασθένειες, τις οποίες ο νόμος ονόμαζε ακαθαρσίες, ώστε, αν κάποιος νομίσει ότι εκείνα είναι πραγμα­τικά ακαθαρσία και αμαρτία, να ομολογήσει τον Θεό που λυ­τρώνει τους ανθρώπους από αυτά, αν πάλι καλώς νομίσει ότι εκείνα είναι σύμβολα της πραγματικής ακαθαρσίας και αμαρτίας, να καταλάβει από τα τελούμενα εκ μέρους του Χριστού γύρω από αυτά τα σύμβολα, ότι αυτός ο ίδιος είναι που και την αμαρτία του κόσμου συγχώρησε και μπορεί να την καθαρίσει. Είναι δυνατό όμως να πούμε και κάτι άλλο, καλά και αληθινά, όπως εγώ νομίζω· ότι, όπως ο Κύριος παραγγέλλει σ’ εμάς να ζητούμε τα πνευματικά (γιατί λέγει, «ζητείτε τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του»), και όταν εμείς ζητούμε αυτά τα ψυχωφελή και σωτήρια, εκείνος υπόσχεται να δώσει και τα σωματικά, λέγοντας, «και όλα αυτά θα προστεθούν σ’ εσάς», έτσι και αυτός, αφού έκλινε τους ουρανούς και κατέβηκε από τον ουρανό, όπως ευδόκησε, στη δική μας μηδαμινότητα, για να καθαρίσει τις αμαρτίες μας, χαρίζει επιπρόσθετα και την ανόρθωση των χωλών και την ανάβλεψη των τυφλών και την κάθαρ­ση των λεπρών, και γενικά θεραπεύει κάθε νόσο του σώματός μας και κάθε αδυναμία, γιατί είναι πλούσιος σε ευσπλαγχνία.

Όπως λοιπόν ο ευαγγελιστής Λουκάς θα πει σήμερα, «ενώ ανέβαινε προς τα Ιεροσόλυμα και εισερχόταν σε κάποια πόλη, κατά την πορεία του συνάντησαν τον Κύριο δέκα λεπροί, οι οποίοι στάθηκαν από μακριά και ύψωσαν φωνή». Σωστά επιση­μαίνει ο ευαγγελιστής ότι οι λεπροί τον συνάντησαν όχι όταν μπήκε, αλλ’ όταν έμπαινε στην πόλη, γιατί απομακρύνονταν και από τις πόλεις και από τα χωριά ως ακάθαρτοι και ζούσαν γύρω από αυτές. Αλλά και «στάθηκαν μακριά»· γιατί δεν επιτρεπόταν ούτε έξω να αναμιγνύονται αυτοί με τους υγιείς. Ύψωσαν όμως και τη φωνή, δηλαδή φώναξαν, εξ αιτίας του μήκους της αποστάσεως, λέγοντας, «Ιησού, επιστάτη, ελέησέ μας». Πρόσεχε το πά­θος, πρόσεχε το αίσχος, πρόσεχε το άσχημο και βδελυρό και αφύσικο άνθος· γιατί τέτοιο είναι η λέπρα· πρόσεχε την εκτροπή της φύσεως, την αποστροφή των ανθρώπων, την απαρηγόρητη απομόνωση, και δείχνοντας έλεος πρόσφερε τη θεραπεία. «Ιησού, επιστάτη, ελέησέ μας». Φαίνεται βέβαια ότι η φωνή των λεπρών είναι αξιολύπητη, δεν είναι όμως αληθινά πιστών και συνετών ανθρώπων γιατί τον αποκαλούν, επιστάτη, πράγμα που δεν συνηθίζεται να λέγεται για πρόσωπα που είναι εξουσιαστικά και δεσπόζουν κυριαρχικά. Είναι όμως η δέηση ανθρώπων που ελπί­ζουν ότι θα δεχθούν τη θεραπεία, πράγμα που δεν είναι συνετής διάνοιας, αν αυτός που μπορεί, και μάλιστα από μακριά, να προσ­φέρει την κάθαρση σε δέκα λεπρούς, δεν είναι Θεός.

Ο Κύριος όμως, επειδή σύμφωνα με το νόμο δεν επιτρεπόταν στους λεπρούς να συναναστρέφονται τα γύρω του πλήθη, ώστε με τη διδασκαλία και τα θαύματα να οδηγηθούν προς την πίστη, τους προσφέρει το έλεος δωρεάν και τους καθαρίζει από τη λέπρα, ώστε, απαλλασσόμενοι από το κώλυμα για συναναστροφή μαζί του, να μπορούν και να συνυπάρχουν και να βελτιώνονται. Και τους καθαρίζει πώς; Λέγοντας προς αυτούς, «πηγαίνετε, δεί­ξατε τους εαυτούς σας στους ιερείς· ενώ πήγαιναν εκεί, καθαρίσθηκαν», γιατί εκείνος που εξουσιάζει τα πάντα με τον λόγο της δυνάμεώς του πρόσταξε να μεταβούν και, επειδή υπάκουσαν, χορήγησε και την κάθαρση. Όπως δηλαδή ο δεσπότης του νό­μου, εφαρμόζοντας για χάρη μας το νόμο, δεν προσκάλεσε κοντά του τους λεπρούς, ούτε τους άφησε να τον εγγίσουν, έτσι και μετά το λύγισμά του στις ελεεινές φωνές εκείνων, παρέχοντας τη θερα­πεία, τους στέλλει προς τους ιερείς πάλι σύμφωνα με τον νόμο. Γιατί ο νόμος αυτός πρόσταζε να μη δίνει τη μαρτυρία μόνος του ο λεπρός που καθαρίσθηκε, αλλά να προσέρχεται στους ιερείς και να δείχνει στους οφθαλμούς εκείνων κάθε μέλος του σώματός του και από εκείνους να παίρνει τη διαβεβαίωση, ώστε να θεωρείται καθαρός.

Επειδή όμως η λέπρα υπαινίσσεται την αμαρτία, η επίδειξη στους ιερείς δείχνει οπωσδήποτε τούτο, ότι κανείς από αυτούς που αμαρτάνουν στον Θεό, ακόμη και αν απομακρυνθεί από την αμαρτία, ακόμη και αν την ισοσταθμίσει με τα έργα της μετάνοι­ας, δεν μπορεί να λάβει από τον εαυτό του τη συγχώρηση και να συμβρίσκεται με τους ανεύθυνους, εάν δεν μεταβεί προς εκείνον που έχει από τον Θεό την εξουσία να λύνει και δεν δείξει σ’ αυ­τόν την λεπρωμένη ψυχή του με την εξομολόγηση και δεχθεί από εκείνον τη διαβεβαίωση τής συγχωρήσεως. Αυτός λοιπόν που εκτελεί και τις συμβολικές πράξεις του νόμου για μας, στέλλει για τον ίδιο λόγο και τους λεπρούς στους ιερείς για να ελεγ­χθούν, οικονομώντας και κάτι επί πλέον γιατί ήταν ικανό το θαύμα ν’ απαλλάξει ακόμη και τους ιερείς από την προς αυτόν απιστία. Πράγματι κάποτε λεπρώθηκε και η αδελφή του Μωυσή Μαριάμ, για αιτία που δεν είναι καιρός να την πούμε τώρα, αλλ’ οπωσδήποτε λεπρώθηκε· και ο Μωυσής που δοκίμασε τρομερό πόνο από το πάθος ζητούσε με την προσευχή τη θεραπεία της αδελφής του από τον Θεό· και την έλαβε βέβαια, αλλ’ έπειτα από επτά ημέρες.

Προσέξτε λοιπόν πόση υπεροχή προσμαρτυρεί το θαύμα στον Χριστό έναντι του Μωυσή. Γιατί αυτός στον λεπρό που του είπε, «Κύριε, αν θέλεις, μπορείς να με καθαρίσεις», απάντησε, «θέλω, καθαρίσου», και αμέσως τον απάλλαξε από τη λέπρα, ενώ εδώ έδωσε τη θεραπεία σε δέκα λεπρούς που ζήτησαν από μακριά την κάθαρση, χωρίς καν να πει τίποτε, αλλά μόνο με τη συγκα­τάνευσή του. Άρα δεν είναι φανερό σε όλους όσοι έχουν νου, ότι αυτός είναι εκείνος στον οποίο προσευχόταν ο Μωυσής και τον οποίο ικέτευε ως Θεό να συγκατανεύσει στην κάθαρση της Μαρίας; Γι’ αυτό λοιπόν οι τόσοι αυτοί λεπροί που καθαρίσθηκαν με αυτόν τον τρόπο αποστέλλονταν στους ιερείς, για να γνωρίσουν και αυτοί μέσω του θαύματος τη δύναμη του Χρι­στού, και αφού μάθουν από τους λεπρούς ότι ήρθαν να εκπληρώσουν τον νόμο σύμφωνα με τη γνώμη εκείνου που έχει τόση δύναμη, να καταλάβουν ότι εκείνου γνώμη είναι και ο δοσμένος μέσω του Μωυσέως νόμος, και έτσι να πιστέψουν στον ένα αυτό Θεό, που είναι ο ίδιος, και του νόμου και της χάριτος, και να οδηγήσουν αυτοί τελειότερα τους καθαρισμένους λεπρούς προς την πίστη σ’ αυτόν. Γιατί έτσι έπρεπε, αν και εκείνοι χωρίς σύνε­ση έπρατταν τα αντίθετα. Μολονότι λοιπόν εκείνοι έπρατταν τ’ αντίθετα, αλλ’ ο Χριστός δεν παρέλειπε ποτέ τίποτε από όσα τους είλκυαν προς τη σωτηρία· γιατί έχει αδαπάνητη και ανίκητη την ανεξικακία και τη φιλανθρωπία και δεν ήταν δυνατό να νικηθεί η μακροθυμία εκείνου με την κακία αυτών.

Αλλά, καθώς οι λεπροί, πηγαίνοντας προς τους ιερείς, θεραπεύθηκαν στο δρόμο, «ένας από αυτούς, αφού είδε ότι θεραπεύθηκε, επέστρεψε δοξάζοντας τον Θεό μεγαλόφωνα και έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του για να τον ευχαριστήσει· κι αυτός ήταν Σαμαρείτης». Σωστά είπε ο Ψαλμωδός προφήτης για το τότε γένος των Ιουδαίων, ότι «δεν υπήρχε άνθρωπος που να καταλαβαίνει, που να επιζητεί τον Θεό· όλοι παρεξέκλιναν, όλοι αχρειώθηκαν». Πράγματι, αν αυτοί οι εννέα, που τόση ευεργε­σία πέτυχαν από τον Χριστό και τέτοιο θαύμα είδαν επάνω τους, δεν κατάλαβαν ότι ο Ιησούς είναι Θεός, δεν επέστρεψαν για να τον αναζητήσουν, δεν απέδωσαν τη μεγαλύτερη δοξολογία ούτε την ευχαριστία, τί είναι φυσικό να σκεφθούμε για τους άλλους; Αλλ’ ο Σαμαρείτης, ο Ασσύριος κατά το γένος (γιατί από αυ­τούς προερχόταν η σαμαρειτική αποικία), που ήταν ένας από αυτούς, όταν είδε το θαύμα και την ποθητή ευεργεσία που πέτυ­χε, κατανόησε αυτήν και τελειώθηκε ως προς την πίστη, και αφού επέστρεψε, λέγει και εκτελεί λόγια και πράγματα ευγνωμο­σύνης και πίστεως, πέφτοντας δημόσια με το πρόσωπο στα πό­δια του ευεργέτη και δοξάζοντας ως Θεό αληθινόν αυτόν που του χάρισε την κάθαρση. Και ο Κύριος λέγει προς τους παραβρισκόμενους· «δεν καθαρίσθηκαν οι δέκα; που είναι οι εννέα; Δεν σκέφθηκαν ότι πρέπει να επιστρέψουν για να δοξολογή­σουν τον Θεό;», αν και βέβαια γι’ αυτό θεράπευσε και αυτούς, για να λάβουν την άδεια να συμβιώνουν και με τους γύρω από αυτόν και να κερδίσουν τη θεραπεία των ψυχών και να δοξάσουν τον ιατρό και των ψυχών και των σωμάτων· εκείνοι όμως δεν σκέφθηκαν ότι πρέπει να προσφέρουν δόξα στον Θεό.

Αλλά τί πάθος αληθινά! Γιατί αυτό μπορεί κανείς να δει να πάσχομε και εμείς τώρα. Αφού καθαρισθήκαμε από τον Χριστό απ’ εκείνη την πρώτη κατάρα, που ήταν απλωμένη πάνω μας σαν λέπρα, και πιο βλαβερή και πιο σιχαμερή από κάθε λέπρα, καθόσον το πάθος εκτός από το σώμα διέβαινε και στην ψυχή· αφού καθαρισθήκαμε λοιπόν απ’ αυτήν μέσω του Χριστού, και ελάβαμε πάλι από εκείνον καθαρή τη φύση μας σαν από την αρχή, δεν προσκολλώμαστε σ’ αυτόν με ενάρετη ζωή προσφέροντάς του δόξα, αλλά απομακρυνόμαστε πάλι από αυτόν με επά­ρατα και παράνομα έργα, όπως λέγει προς αυτόν ο Δαβίδ· «δεν θα παραμείνουν παράνομοι μπροστά στα μάτια σου». Γι’ αυτό πάλι ο Κύριος, ελεεινολογώντας τους ανθρώπους αυτού του είδους και θρηνώντας κατά κάποιο τρόπο εκείνους και εμάς τους έπειτα από εκείνους όμοιους με εκείνους, όπως προς τον Αδάμ, όταν εξέπεσε από τη θεία εκείνη δόξα, έλεγε, «Αδάμ, πού εί­σαι;», έτσι έπειτα λέγει και προς αυτούς· «οι εννέα όμως πού είναι; δεν έκριναν ότι πρέπει να προσφέρουν δόξα στον Θεό, παρά μόνο ο αλλοεθνής αυτός;». Λέγοντας όμως, «παρά μόνο ο αλλοεθνής αυτός», δείχνει την αχαριστία και σκληροκαρδία του γένους των Ιουδαίων, και ότι τα έθνη ήταν έτοιμα για επιστροφή, ενώ οι Ιουδαίοι ήταν τελείως αμετανόητοι προς σωτηρία. Γι’ αυτό και σ’ αυτόν που επέστρεψε με ευγνωμοσύνη χάρισε δίκαια και την ψυχική σωτηρία, που προτυπώνει τη σωτηρία των εθνών μέσω της πίστεως, λέγοντάς του· «σήκω και πήγαινε· η πίστη σου σ’ έσωσε· ζήσε με ειρήνη», ενώ εκείνους που δεν επέστρεψαν, αφού τους κατηγόρησε μόνο για τη σιωπή, έδειξε ότι απέτυχαν ως προς την ψυχική σωτηρία.

Μοιάζουν βέβαια οι δέκα αυτοί λεπροί με ολόκληρο το γένος των ανθρώπων γιατί όλοι μας ήμασταν λεπρωμένοι, αφού όλοι υποπέσαμε στην αμαρτία, όπως λέγει ο θείος Παύλος, «όλοι αμάρτησαν και στερούνται τη δόξα του Θεού, δικαιούμενοι δω­ρεάν με τη χάρη αυτού». Όλοι λοιπόν ήμασταν έτσι λεπρωμένοι, αφού όμως κατέβηκε ο Κύριος από τους ουρανούς και έλαβε τη φύση μας, την ελευθέρωσε από την καταδίκη για την αμαρ­τία. Αλλά οι Ιουδαίοι βέβαια φάνηκαν αγνώμονες απέναντι σ’ αυτήν την ευεργεσία, όσοι όμως από τους Εθνικούς επέστρεψαν από τον μάταιο δρόμο τους και από τα προηγούμενα πονηρά ήθη τους και πρόσφεραν δόξα στον Θεό, όχι ομολογώντας απλώς τη σωτηρία και ανακηρύσσοντας το μέγα έλεος εκείνου που από το απέραντο πέλαγος φιλανθρωπίας κένωσε τον εαυτό του μέχρι σε μας, αλλά και πείθονται στις εντολές του και ζουν σύμφωνα με αυτές και με τη διαγωγή αυτή βαδίζουν προς ειρή­νη, δηλαδή ειρηνεύουν προς τους εαυτούς τους και μεταξύ τους και προς τον Θεό. Και ειρηνεύουν προς τον Θεό εκτελώντας τα ευάρεστα σ’ αυτόν, ζώντας με σωφροσύνη, λέγοντας την αλήθεια, και πράττοντας τα δίκαια, «επιδιδόμενοι σε προσευχές και δεήσεις», «υμνώντας και ψάλλοντας με τις καρδιές μας», και όχι μόνο με τα χείλη· προς τους εαυτούς μας ειρηνεύομε υποτάσ­σοντας τη σάρκα στο πνεύμα και ακολουθώντας τον σύμφωνα με τη συνείδηση τρόπο ζωής και έχοντας τον εσωτερικό μας κόσμο των λογισμών κινούμενον με κοσμιότητα και ευγένεια· μεταξύ μας τέλος ειρηνεύομε «ανεχόμενοι ο ένας τον άλλο και χαρίζο­ντας την κατηγορία που έχει κάποιος σε βάρος άλλου, όπως και ο Χριστός μας χάρισε, και δείχνοντας την μεταξύ μας ευσπλαγχνία με την αγάπη ο ένας προς τον άλλο, όπως και ο Χριστός από μόνη την προς εμάς αγάπη μας ελέησε και κατέβηκε μέχρι σε μας για χάρη μας.

Ας ειρηνεύομε και εμείς λοιπόν, αδελφοί, παρακαλώ, και ας δείχνομε αυτή την ειρήνη με έργα και τρόπους ενάρετους και αγαπητούς στον Θεό· γιατί εξ αιτίας αυτής της ειρήνης και εμείς ήρθαμε σε σας, στην Εκκλησία του Χριστού, έχοντας ορισθεί από αυτόν διάκονοι της κληρονομιάς και χάριτός του, και πάνω από όλα ευαγγελιζόμαστε σ’ εσάς την ειρήνη σύμφωνα με την προς εμάς παραγγελία του Σωτήρα μας μέσω των Αποστόλων, και με αυτήν συνάγομε τα σκορπισμένα μέλη προς τον εαυτό τους και την από το μίσος προκαλούμενη ασθένεια και καχεξία την βγάζομε έξω από τις ψυχές μας.

Είμαστε λοιπόν μαζί σας με τη χάρη του Χριστού και είμα­στε πρεσβευτές του Χριστού, αφού αυτός παρακαλεί με ενδιάμε­σους εμάς, «συμφιλιωθείτε με τον Θεό», γνωρίσατε την μεταξύ σας συγγένεια που ενυπάρχει σε σάς, όχι μόνο ως προς την ψυ­χή, αλλά και ως προς το σώμα, γιατί έτσι θα γίνετε και της ειρή­νης, δηλαδή του Θεού, υιοί και κληρονόμοι. Γιατί αυτός είναι η ειρήνη μας, που έκαμε τα δυο ένα και διέλυσε τον μεσότοιχο φράκτη και κατέλυσε με τον σταυρό την έχθρα και φύτευσε την ειρήνη μέσα στις ψυχές μας. Γιατί ολόκληρο το έργο της παρουσίας του είναι η ειρήνη, και γι’ αυτήν έκλινε τους ουρανούς και κατέβηκε στη γη. Γι’ αυτό και ο Δαβίδ προείπε γι’ αυτόν, «στις ημέρες του θ’ ανατείλει δικαιοσύνη και πλήθος ειρήνης», και σε άλλον ψαλμό λέγει πάλι γι’ αυτόν, «θα λαλήσει ειρήνη προς τον λαό του και προς αυτούς που επιστρέφουν την καρδιά τους σ’ αυτόν». Δείχνει όμως και ο ύμνος που ψάλθηκε κατά τη γέννησή του από τους αγγέλους, ότι ήρθε σ’ εμάς φέροντάς μας από τον ουρανό την ειρήνη, λέγοντας, «δόξα στον Θεό στα ουρά­νια και πάνω στη γη ειρήνη». Και αυτός ο ίδιος, όταν ολοκλή­ρωνε ήδη την σωτηριώδη οικονομία, αντί κληρονομιάς, την ειρή­νη άφησε στους μαθητές του, λέγοντας προς αυτούς· «σας δίνω την ειρήνη μου, σας αφήνω την ειρήνη μου». Και πάλι· «να ειρη­νεύετε μεταξύ σας και με όλους»· και επίσης· «από αυτό θα γνω­ρίσουν όλοι ότι είσθε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας». Και η τελευταία προσευχή που έκανε για μας όταν ανέβαινε προς τον Πατέρα του στηρίζει την αναμεταξύ μας αγάπη· γιατί λέγει· «βοήθησέ τους, Πατέρα, ώστε όλοι να είναι ένα».

Να μη εκπέσομε λοιπόν από την πατρική προσευχή, ούτε να απορρίψομε την κληρονομιά του ουράνιου Πατέρα, ούτε τη σφραγίδα και το σημάδι της προς αυτόν οικειότητας να πετάξομε, για να μη χάσομε και την υιοθεσία και την ευλογία και την προς αυτόν μαθητεία και εκπέσομε από την επηγγελμένη ζωή και αποκλεισθούμε από τον πνευματικό νυμφώνα του ειρηνάρχη Πατέρα, ο οποίος, για να μη πάθομε αυτό, απέστειλε μέσω των αγίων μαθητών και Αποστόλων του την ειρήνη σ’ όλον τον κό­σμο. Γι’ αυτό και αυτοί και στις ομιλίες τους και στα συγγράμματά τους αυτήν προβάλλουν στους προλόγους τους πριν από όλους τους λόγους, «χάρη σε σας και ειρήνη από τον Θεό». Αυ­τήν και εμείς ως υπηρέτες της διακονίας εκείνων και τώρα ευαγ­γελιζόμαστε και μαζί με τον Παύλο λέμε σ’ εσάς, «να επιδιώκετε ειρήνη με όλους και τον αγιασμό, χωρίς την οποία κανένας δεν θα δει τον Κύριο». Από μας όμως κανένας να μη αποτύχει στη θέα του Κυρίου, ούτε να εκπέσει από τη θεία δόξα την εκπεμπόμενη από εκεί, αλλά, αφού όλοι συμφιλιωθούμε και συναχθούμε σ’ ένα με την μεταξύ μας κατά Θεόν ειρήνη και αγάπη και ομό­νοια, να έχομε στο μέσο μας σύμφωνα με τη γλυκειά παραγγελία του τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, που εξομαλύνει τις δυσκολίες του παρόντος βίου, και στον κατάλληλο καιρό χαρίζει την αιώ­νια ζωή και δόξα και βασιλεία.

Αυτήν είθε να επιτύχομε όλοι εμείς με τη χάρη και φιλαν­θρωπία του ειρηνάρχη και ειρηνόδωρου Θεού και Πατέρα μας και Κυρίου Ιησού Χριστού, στον οποίο πρέπει δόξα, δύναμη, τιμή και προσκύνηση μαζί με τον άναρχο Πατέρα του και το ζωοποιό Πνεύμα τώρα και πάντοτε και στους αιώνες αιώ­νων. Γένοιτο.

(Γρηγορίου Παλαμά έργα, τόμος 11, Πατερικαί εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»)

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2999

Το Τριμελές Πλημ/κείο Θεσσαλονίκης σκεπτόμενο με την ορθή λογική του μέσου πολίτη, που καθημερινά μαστίζεται από την οικονομική κρίση, έπραξε το αυτονόητο : απάλλαξε έμπορο που δεν μπορούσε να καταβάλει ΦΠΑ για τιμολογια που άλλοι δεν του τα είχαν εξοφλησει.

ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

  Αριθμ. 14813/2013

                                ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ

 ΤΟΥ Α' ΤΡΙΜΕΛΟΥΣ ΠΛΗΜΜΕΛΕΙΟΔΙΚΕΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ  

Δημόσια συνεδρίαση της 4ης Νοεμβρίου 2013     

 Σύνθεση Δικαστηρίου: Πηνελόπη Σεραφείμη Πρόεδρος Πλημμελειοδικών, Μαρία Δημητρίου

Πλημμελειοδίκης, Ολγα Τίγγα Εμμ. Πάρεδρος (επειδή κωλύονται οι λοιποί αρχαιότεροι Δικαστές),

Λάμπρος Τσόγκας Εισαγγελέας Πλημμελειοδικών, Βασιλική Χατζηβασιλειάδου Γραμματέας Δικ.

υπάλληλος με Ε' βαθμό ΠΕ.

Δικηγόρος: Σταύρος Καζαντζίδης.

 Εκκαλών-Κατηγορούμενος: ............. .

 Πράξη: Παράβαση αρθρ. 18§1β', 20§1β', 21

Ν. 2523/97 και 98 ΠΚ

 [...]

  ΣΚΕΠΤΙΚΟ

 Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 18 παρ. 1 β' του Ν. 2523/1997 «1. Οποιος, προκειμένου να αποφύγει την πληρωμή του φόρου προστιθέμενης αξίας, του φόρου κύκλου εργασιών και των παρακρατούμενων και επιρριπτομενων φόρων, τελών ή εισφορών, δεν αποδίδει ή αποδίδει ανακριβώς ή συμψηφίζει αυτούς, καθώς και όποιος παραπλανά τη φορολογική αρχή με την παράσταση ψευδών γεγονότων ως αληθινών ή με την αθέμιτη παρασιώπηση ή απόκρυψη αληθινών γεγονότων και λαμβάνει επιστροφή, καθώς και όποιος διακρατεί τέτοιους φόρους, τέλη ή εισφορές, τιμωρείται: β) με φυλάκιση τουλάχιστον ενός (1) έτους, εφόσον το προς απόδοση ποσό του κύριου φόρου, τέλους ή εισφοράς ή το ποσό του Φ.Π.Α. που συμψηφίσθηκε ή δεν αποδόθηκε ή αποδόθηκε ανακριβώς, ανέρχεται σε ετήσια βάση από το ποσό των τριών χιλιάδων (3.000) ευρώ μέχρι το ποσό των εβδομήντα πέντε χιλιάδων (75.000) ευρώ. Στην ως άνω διάταξη περιγράφεται με σαφήνεια, η αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του αδικήματος φοροδιαφυγής, που τελείται με τη μορφή της μη απόδοσης ή ανακριβούς απόδοσης στο Δημόσιο του φόρου προστιθέμενης αξίας κ.λ.π. Ειδικότερα, περιγράφεται η υποκειμενική υπόσταση του εγκλήματος, κατά την οποία η μη απόδοση ή ανακριβής απόδοση στο Δημόσιο του φόρου προστιθέμενης αξίας κ.λ.π. στοιχειοθετείται μόνο, αν ο φορολογούμενος ενήργησε "προκειμένου να αποφύγει την

πληρωμή φόρου προστιθέμενης αξίας ή να πληρώσει λιγότερο φόρο. Από τη χρήση της λέξης "προκειμένου" στο κείμενο του νόμου, συνάγεται ότι στην περίπτωση αυτή διαπλάθεται έγκλημα υπερχειλούς υποκειμενικής υπόστασης (έγκλημα σκοπού) και ο φορολογούμενος πρέπει να ενεργεί με υπερχειλή δόλο (άρθρο 27 παρ. 2 ΠΚ) και συγκεκριμένα, θα πρέπει με την πράξη της μη απόδοσης ή ανακριβούς απόδοσης φόρου προστιθέμενης αξίας, να αποκρύπτει καθαρά εισοδήματα, γνωρίζοντας και επιδιώκοντας να αποφύγει την πληρωμή του φόρου προστιθέμενης αξίας. Αν δεν υπάρχει ο ανωτέρω εγκληματικός σκοπός στο πρόσωπο του φορολογουμένου, δεν πληρούται η υποκειμενική υπόσταση του εγκλήματος και δεν στοιχειοθετείται το αδίκημα του άρθρου 18 του ανωτέρω νόμου. Επομένως, θα πρέπει στην καταδικαστική απόφαση για την ανωτέρω πράξη να περιέχεται πλήρης και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, αφενός της αντικειμενικής υπόστασης που θεμελιώνει το άνω αδίκημα, κυρίως όμως, να αιτιολογείται ο συγκεκριμένος σκοπός (αποφυγής πληρωμής φόρου προστιθέμενης αξίας), ο οποίος πρέπει να αναφέρεται και να

εξειδικεύετε και με σαφήνεια, αφού πρόκειται για στοιχείο της υποκειμενικής υπόστασης του

αδικήματος του άρθρου 18 του ως άνω ν. 2523/1997 (Α.Π. 267/2013 και ΑΠ 1231/2011 δημ στη ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ).

 Στην προκειμένη περίπτωση από την κύρια αποδεικτική διαδικασία γενικά, τα έγγραφα που

διαβάστηκαν δημόσια στο ακροατήριο, την κατάθεση του μάρτυρα υπερασπίσεως που εξετάσθηκε ένορκα στο ακροατήριο, σε συνδυασμό και με την απολογία του παρόντα κατηγορουμένου, καθώς και τις εξηγήσεις του συνηγόρου υπεράσπισης του κατηγορουμένου, αποδείχθηκε και το Δικαστήριο πείσθηκε ότι ο κατηγορούμενος το χρονικό διάστημα από 1-1-2011 έως 30-4-2011 και 1-5-2011 έως 31-12-2011, δεν απέδωσε Φ.Π.Α. που υπερβαίνει το ποσό των 3.000 ευρώ.

Ειδικότερα, ως ομόρρυθμο μέλος και διαχειριστής της εταιρίας ................ με έδρα στη ........ , δεν απέδωσε στη Δ.Ο.Υ. Ιωνίας θεσσαλονίκης κατά τη διαχειριστική περίοδο από 1- 1-2011 έως 30-4- 2011 φόρο προστιθέμενης αξίας ανερχόμενο στο ποσό των 35.408,83 ευρώ και κατά τη διαχειριστική περίοδο από 1-5-2011 έως 31-12-2011 φόρο προστιθέμενης αξίας ανερχόμενο στο ποσό των 37.684,86 ευρώ. Περαιτέρω προέκυψε από τα ως άνω αποδεικτικά στοιχεία ότι ο κατηγορούμενος επιθυμώντας να καταβάλει το παραπάνω ποσό, που από αντικειμενική αδυναμία δεν κατέβαλε εμπρόθεσμα, καθόσον η επιχείρηση τυπογραφείου που διατηρεί με 17 άτομα προσωπικό δέχθηκε πλήγμα από την οικονομική κρίση το 2011, αφού της οφείλονται ανείσπρακτα τιμολόγια του έτους αυτού, ύψους 700.000€, τα οποία εξέδωσε σε αγοραστές-πελάτες της, με συνέπεια αφενός μεν να μην εισπράξει το αντιστοιχούν σε αυτά ποσό του ΦΠΑ και αφετέρου να πρέπει να το καταβάλει στο Δημόσιο, υπέβαλε στις 28-8-2013 αίτημα για ρύθμιση της οφειλής της αυτής στην αρμόδια ΔΟΥ Ιωνίας θεσσαλονίκης, το οποίο έγινε δεκτό και ο κατηγορούμενος ήδη

έχει καταβάλει τρεις από τις 47 συνολικά δόσεις, ύψους 5.102,67 € η μία, αρχής γενομένης από 3-9-2013. Με βάση τα παραπάνω από κανένα αποδεικτικό στοιχείο δεν προέκυψε ότι ο

κατηγορούμενος ενήργησε με δόλο αλλά και με σκοπό να αποφύγει την πληρωμή φόρου

προστιθέμενης αξίας αλλά αντίθετα είχε την πρόθεση να τον καταβάλει και από αντικειμενική

αδυναμία δεν τον κατέβαλε το 2011, γι' αυτό άλλωστε προέβη σε ρύθμιση της οφειλής του μόλις άρχισε να ανακάμπτει εν μέρει και επειδή το αδίκημα της μη απόδοσης ΦΠΑ απαιτεί άμεσο δόλο πρώτου βαθμού, που δεν συντρέχει στο πρόσωπο του κατηγορουμένου, πρέπει αυτός να κηρυχθεί αθώος της πράξης της παράβασης ου άρθρου 18 παρ. 1 β του Ν. 2523/1997, σύμφωνα με τα προαναφερόμενα.

 ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

 ΔΙΚΑΖΕΙ με παρόντα τον κατηγορούμενο ............. και της ....... , κάτοικο Πυλαίας Θεσσαλονίκης

(.......... αρ. ..).

 ΚΗΡΥΣΣΕΙ τον κατηγορούμενο αθώο ελλείψει δόλου, του ότι: Στη Θεσσαλονίκη, κατά το χρονικό διάστημα από 1-1-2011 έως 30-4-2011 και 1-5-2011 έως 31-12-2011, με περισσότερες από μία πράξεις που συνιστούν εξακολούθηση του ίδιου εγκλήματος, δεν απέδωσε Φ.Π.Α. που υπερβαίνει το ποσό των 3.000 ευρώ. Ειδικότερα, ως ομόρρυθμο μέλος και διαχειριστής της εταιρίας ...... με ΑΦΜ ................. και έδρα στη .. , δεν απέδωσε στη Δ.Ο.Υ. Ιωνίας Θεσσαλονίκης κατά τη διαχειριστική περίοδο από 1-1-2011 έως 30-4-2011 φόρο προστιθέμενης αξίας ανερχόμενο στο ποσό των 35.408,83 ευρώ και κατά τη διαχειριστική περίοδο από 1-5-2011 έως 31-12-2011 φόρο προστιθέμενης αξίας ανερχόμενο στο ποσό των 37.684,86 ευρώ.

 Κρίθηκε, αποφασίστηκε και δημοσιεύθηκε αμέσως στο ακροατήριο σε δημόσια συνεδρίαση.

Θεσσαλονίκη, 4 Νοεμβρίου 2013.

 Η Πρόεδρος                                                                   Η Γραμματέας